SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/The_final_release.jpg
Myths of the Hindus and Buddhists, a painting by Abanindranath Tagore (1871–1951).
ഒരു കഷ്ണം (അ­ല­ക്കു്) സോ­പ്പ്!
കെ. അ­ര­വി­ന്ദാ­ക്ഷൻ

ബു­ദ്ധൻ, ജി­ദ്ദു­കൃ­ഷ്ണ­മൂർ­ത്തി, ഓഷോ, സെൻ, താവോ, മാർ­ക്സ്, നബി, ന­സി­റു­ദ്ദീൻ മുല്ല, സ­തീ­ദേ­വി മാതാ, ഗാ­ന്ധി, ക്രി­സ്തു, സിലോൺ സാധു തു­ട­ങ്ങി അ­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­വ­രും അ­റി­യ­പ്പെ­ടാ­ത്ത­വ­രു­മാ­യ നി­ര­വ­ധി അ­ന്വേ­ഷ­ക­രി­ലൂ­ടെ പി. നാ­രാ­യ­ണ­ദാ­സ് എന്ന പി. എൻ. ദാസ് ക­ട­ന്നു് പോ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. വി­പാ­സ­ന­യ­ട­ക്ക­മു­ള്ള വിവിധ ധ്യാ­ന­ങ്ങൾ, സാ­ത്വി­കാ­ഹാ­രം, പ്ര­കൃ­തി­ജീ­വ­നം, യൂറിൻ തെ­റാ­പ്പി എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ജീ­വി­ത­ക്ര­മീ­ക­ര­ണ­ങ്ങൾ അ­ദ്ദേ­ഹം പ­രീ­ക്ഷി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ജീ­വി­താ­വ­സാ­നം­വ­രെ അവയിൽ പലതും പാ­ലി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഇ­വ­യൊ­ന്നു­മി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ പി. എൻ. ദാസ് എ­ന്താ­കു­മാ­യി­രു­ന്നു? ഈ ചോ­ദ്യ­ത്തി­ന്റെ അ­ന്വേ­ഷ­ണ­മാ­ണു് പി. എൻ. ദാ­സി­നെ അഞ്ചോ ആറോ ത­വ­ണ­മാ­ത്രം നേരിൽ കാ­ണു­ക­യും, അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ നി­ര­ന്ത­രം വാ­യി­ക്കു­ക­യും, അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ആ­ത്മീ­യ­യാ­ത്ര അ­ക­ലെ­നി­ന്നു് നി­രീ­ക്ഷി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തി­ട്ടു­ള്ള വ്യ­ക്തി­യെ­ന്ന നി­ല­യി­ലു­ള്ള എ­ന്റെ­യീ ലേഖനം.

images/P_N_Das.jpg
പി. എൻ. ദാസ്.

പി. എൻ. ദാ­സി­ന്റെ ശൈശവം, ബാ­ല്യം, കൗ­മാ­രം എ­ന്നി­വ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചൊ­ന്നും യാ­തൊ­ര­റി­വും എ­നി­ക്കി­ല്ല. അ­ച്ഛ­ന­മ്മ­മാർ, അ­വ­രു­ടെ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ലം, സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങൾ, പ്രാ­ഥ­മി­ക വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം, ഭാര്യ, മക്കൾ, കു­ടും­ബ­ജീ­വി­തം, വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­കാ­ല­ത്തെ ഗു­രു­നാ­ഥ­ന്മാർ ഇവയും എ­നി­ക്ക­റി­യി­ല്ല. ദാ­സി­ന്റെ എ­ഴു­ത്തു­ക­ളിൽ വ­ള­രെ­ക്കു­റ­ച്ചു­മാ­ത്ര­മേ ഇ­ത്ത­രം കാ­ര്യ­ങ്ങൾ പ­രാ­മർ­ശി­ത­മാ­യി­ട്ടു­ള്ളൂ.

അ­ടി­യ­ന്ത­രാ­വ­സ്ഥ­ക്കാ­ല­ത്തെ ജ­യിൽ­വാ­സ­മാ­ണു് ദാസിൽ ആ­വർ­ത്തി­ത­മാ­കു­ന്ന ഒരു കാ­ല­ഘ­ട്ടം. ശേ­ഷി­ക്കു­ന്ന ര­ച­ന­ക­ളി­ലെ­ല്ലാം ദാസ് എന്ന വ്യ­ക്തി അ­പൂർ­വ്വ­മാ­യേ ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്നു­ള്ളൂ. ജ്ഞാ­നി­ക­ളാ­യ ഗു­രു­നാ­ഥ­ന്മാ­രും അ­ന്വേ­ഷി­ക­ളും ക­ണ്ടെ­ത്തി­യ­തു് താ­നെ­ന്ന മാ­ധ്യ­മ­ത്തി­ലൂ­ടെ തന്നെ വാ­യി­ക്കു­ന്ന­വ­രി­ലേ­ക്കു് എ­ത്തി­ക്കു­ക­യാ­ണു് ദാസ് ചെ­യ്തി­ട്ടു­ള്ള­തു്. അ­തി­ലൂ­ടെ ത­ന്നെ­യും അ­ദ്ദേ­ഹം അ­ന്വേ­ഷി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. താ­നെ­ന്താ­ണോ, താ­ന­ന്വേ­ഷി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്താ­ണോ, തന്റെ ആ­ത്മീ­യാ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ എ­ന്താ­ണോ അ­ത­വ­രി­ലേ­ക്കു് സം­ക്ര­മി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹം എ­ഴു­തി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന­തു്. ധ്യാ­ന­വും പ്ര­കൃ­തി­ജീ­വ­ന­വും പ്ര­കൃ­തി­ചി­കി­ത്സ­യും യൂറിൻ തെ­റാ­പ്പി­യു­മെ­ല്ലാം തന്നെ ശു­ദ്ധീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന­തോ­ടൊ­പ്പം ത­ന്നോ­ടൊ­പ്പ­മു­ള്ള സ­ഹ­ജീ­വി­ക­ളെ­യും ശു­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചേ­ക്കാ­മെ­ന്നും അ­ദ്ദേ­ഹം വി­ശ്വ­സി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടാ­ക­ണം. ‘സൂ­ക്ഷ്മ­ത­ല­ത്തിൽ എ­ന്നി­ലു­ള്ള­തൊ­ന്നും എ­ന്റെ­യ­ല്ല. എന്റെ ശ­രീ­ര­മെ­ന്ന­പോ­ലെ മ­ന­സ്സും ചി­ന്ത­ക­ളും വി­കാ­ര­ങ്ങ­ളു­മെ­ല്ലാം ലോ­ക­ത്തി­ന്റേ­താ­ണു്. ഞാൻ ലോ­ക­ത്തിൽ­നി­ന്നു് ഇ­തെ­ല്ലാം ക­ട­മെ­ടു­ത്തു് നിൽ­ക്കു­യാ­ണു്. ഇ­ത്ത­രം ഒരു ക­ട­പ്പാ­ടി­ന്റെ ബോധം പോ­ലു­മി­ല്ലാ­തെ…’ (ആമുഖം: ബോ­ധി­വൃ­ക്ഷ­ത്തി­ന്റെ ഇലകൾ: 1999.)

ആ­ത്യ­ന്തി­ക­മാ­യി എ­ന്തി­നാ­ണു് ആ­ത്മീ­യാ­ന്വേ­ഷ­ണം? ശ്രീ­നാ­രാ­യ­ണ­ഗു­രു യാ­തൊ­രർ­ത്ഥ ശ­ങ്ക­യ്ക്കു­മി­ട­യി­ല്ലാ­ത്ത­വി­ധം അതു് ന­മ്മോ­ടു് മൊ­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­തി­ല­ളി­ത­മാ­യി.

‘അവനവനാത്മസുഖത്തിനാചരിക്കു-​

ന്ന­വ­യ­പ­ര­ന്നു സു­ഖ­ത്തി­നാ­യ് വരേണം’

നാ­ളി­തു­വ­രെ­യു­ണ്ടാ­യി­ട്ടു­ള്ള എല്ലാ അ­ന്വേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളും മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ വേ­ദ­ന­യ്ക്കും ദു­രി­ത­ത്തി­നും ശാ­ശ്വ­ത­മാ­യി അറുതി വ­രു­ത്താ­നാ­ണു്. അറുതി വ­രു­ത്തു­ക­മാ­ത്ര­മ­ല്ല, അ­തി­ലൂ­ടെ മാ­ന­വ­സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ ഓരോ അം­ഗ­വും ആ­ന­ന്ദം ക­ണ്ടെ­ത്ത­ണം. ഈ ആ­ന­ന്ദം ഭൂ­മി­യി­ലെ സകല ച­രാ­ച­ര­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കും പ്ര­സ­രി­ക്ക­ണം. പ്ര­പ­ഞ്ച­മൊ­ന്നാ­കെ ആ­ന­ന്ദ­മ­നു­ഭ­വി­യ്ക്ക­ണം.

ഐ­ന്ദ്രി­യ സു­ഖ­ങ്ങ­ളിൽ രാ­പ്പ­കൽ നി­മ­ഗ്ന­രാ­യി ജീ­വി­ക്കു­ന്ന­വ­രും ജീ­വി­ക്കു­ന്ന­തു് സു­ഖ­മ­നു­ഭ­വി­ക്കാ­നാ­ണു്, ഈ സുഖം വൈ­യ­ക്തി­ക­വും താൽ­ക്കാ­ലി­ക­വും കൂ­ടു­തൽ ദുഃ­ഖ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് വ­ലി­ച്ചി­ടു­ന്ന­താ­ണെ­ന്നും അ­റി­ഞ്ഞ­വ­രാ­ണു് ശാ­ശ്വ­ത­മാ­യ ആ­ന­ന്ദ­ത്തി­ന്നാ­യി ക­ടു­ത്ത ജീ­വി­ത­പ­രീ­ക്ഷ­ണ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു­പോ­യ­വർ; ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന­വർ.

നി­ര­ക്ഷ­ര­യാ­യി­രു­ന്ന മു­ത്ത­ശ്ശി പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ­ക്ക­പ്പു­റ­മു­ള്ള ഏ­തൊ­ക്കെ­യോ അ­റി­വു് നേ­ടി­യി­രു­ന്ന­താ­യി എ­നി­ക്കു് തോ­ന്നി­യി­രു­ന്നു. കോ­പി­ച്ചും പി­ണ­ങ്ങി­യും അ­ത്താ­ഴം ക­ഴി­ക്കാ­തെ ഉ­റ­ങ്ങാൻ കി­ട­ക്കു­ന്ന എന്നെ സ്നേ­ഹ­ത്തോ­ടെ അ­ണ­ച്ചു­പി­ടി­ച്ചു് മു­ത്ത­ശ്ശി ത­രു­ന്ന ചക്കര വാ­ങ്ങി തി­ന്നു­മ്പോൾ അവർ പ­റ­യാ­റു­ള്ള­തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം അ­ന്നൊ­ന്നും എ­നി­ക്കു് മ­ന­സ്സി­ലാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ‘മോനെ കോ­പി­ച്ചു് തി­ന്നാ­തു­റ­ങ്ങി­യാൽ രാ­വി­ലേ­ക്കു് അ­ടു­ക്ക­ള­യി­ലെ മൺകലം വ­റ്റി­പോ­കും’ പി­ന്നെ­യ­വർ മ­ടി­യി­ലി­രു­ത്തി കഥകൾ പ­റ­ഞ്ഞു് തരും. പാ­ട്ടു­കൾ പാ­ടി­ത്ത­രും. (പുറം: 78: സ്നേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ വേരു്: കരുണം ജീ­വി­തം: 2017.)

മു­ത്ത­ശ്ശി പ­റ­ഞ്ഞ­തി­ന്റെ­യും പ­റ­യാ­തെ പോ­യ­തി­ന്റെ­യും അർ­ത്ഥം തേ­ടി­യാ­ണു് ദാസ് അ­ന്വേ­ഷി­ക്കു­ന്ന­തു്. എ­ഴു­പ­തു­ക­ളി­ലെ ഏതൊരു യു­വാ­വി­നെ­യും പോലെ ക­ഥ­ക­ളെ­ഴു­തി­യാ­ണു് തന്നെ കേൾ­പ്പി­ക്കു­വാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­ത്ത­രം എ­ഴു­ത്തി­ന്റെ വ്യർ­ത്ഥ­ത മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­യ ദാസ് മാർ­ക്സി­ലേ­ക്കും ബു­ദ്ധ­നി­ലേ­ക്കും തി­രി­യു­ക­യാ­ണു്. തീർ­ച്ച­യാ­യും എ­ഴു­പ­തു­ക­ളി­ലെ ഏ­താ­ണ്ടെ­ല്ലാ ക്ഷു­ഭി­ത­യു­വാ­ക്ക­ളെ­യും­പോ­ലെ മാർ­ക്സി­ലാ­യി­രി­ക്ക­ണം ദാസ് ആദ്യം ചെ­ന്നു് മു­ട്ടു­ന്ന­തു്. പക്ഷേ, മു­ത്ത­ശ്ശി­യി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന അ­ദൃ­ശ്യ­മാ­യ­തെ­ന്തോ ഒ­ന്നു­കൂ­ടി ദാ­സി­ലെ­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

അതേ ലേഖനം; ദാസ് തു­ട­രു­ന്നു ‘കോ­പ­മാ­ണെ­ന്നെ ഏ­റ്റ­വു­മ­ധി­കം ഭ­രി­ക്കു­ന്ന വി­കാ­രം. ക്രോ­ധാ­ഗ്നി­യാ­ണെ­ന്നെ ഒരു ബു­ദ്ധ­ന­ല്ലാ­താ­ക്കു­ന്ന­തു്. കാമം പോലും യോ­ഗി­യ­ല്ലാ­ത്ത ഒ­രാൾ­ക്കു് നി­യ­ന്ത്രി­ക്കാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞേ­ക്കാം. സാ­ത്വി­കാ­ഹാ­ര­ത്തി­ലൂ­ടെ, സാ­ത്വി­ക­ച­ര്യ­യി­ലൂ­ടെ. എ­ന്നാൽ കോ­പ­മ­ങ്ങ­നെ­യ­ല്ല. ന­ര­ക­ത്തീ­പോ­ലെ­യാ­ണ­തു്. തീ­പ്പി­ടു­ത്ത­മു­ണ്ടാ­കു­മ്പോൾ ഫയർ സർ­വ്വീ­സു­കാർ തീ പി­ടി­ച്ച ഭാ­ഗ­ത്തേ­ക്കാ­ള­ധി­കം വെ­ള്ള­മൊ­ഴി­ക്കു­ന്ന­തു് തീ­പി­ടി­ക്കാ­ത്തി­ട­ത്താ­ണു്. അവിടെ ന­ന­ഞ്ഞാൽ തീ പ­ട­രി­ല്ല. തീ പി­ടി­ച്ചു­ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ അതൊരു വ­ന്യ­ജ­ന്തു­വി­നെ­പ്പോ­ലെ­യാ­ണു് വെ­ള്ളം ഒരു ഭാ­ഗ­ത്തൊ­ഴി­ക്കു­മ്പോ­ളേ­ക്കു് മറ്റേ ഭാ­ഗ­ത്തു­കൂ­ടെ തീ വ­ന്യ­മാ­യി കൊ­ടു­ങ്കാ­റ്റി­ന്റെ വേ­ഗ­ത്തിൽ വ്യാ­പി­ച്ചു് ക­ഴി­ഞ്ഞി­രി­ക്കും.’ (പുറം: 78–79.)

ക്രോ­ധാ­ഗ്നി­യാ­ണെ­ന്നെ ഒരു ബു­ദ്ധ­ന­ല്ലാ­താ­ക്കു­ന്ന­തു് എ­ന്നു് എ­ഴു­തു­മ്പോൾ അതു് തന്റെ അ­നു­ഭ­വ­ത്തി­ന്റെ നെ­രി­പ്പോ­ടിൽ­നി­ന്നാ­ണു്. അതു് അ­വി­ശ്വ­സി­ക്കേ­ണ്ട­തി­ല്ല. കോ­പ­മി­ല്ലാ­ത്ത സ­മ­യ­ങ്ങ­ളിൽ താൻ ബു­ദ്ധ­നാ­ണു് എന്ന ചെറിയ സൂ­ച­ന­യും അ­തി­ലു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, കോ­പാ­ഗ്നി­യു­ടെ ഒരു പൊരി ത­ന്നിൽ വീ­ഴു­ന്ന­തോ­ടെ അതു് തന്റെ എല്ലാ ഇ­ന്ദ്രി­യ­ങ്ങ­ളെ­യും അ­റി­വു­ക­ളെ­യും ജ്ഞാ­ന­ത്തിൽ­നി­ന്നു­ദി­ച്ച ക­രു­ണ­യെ­യും ചാ­ര­മാ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ത­ന്നി­ലു­ള്ള കോ­പ­ത്തി­ന്റെ ന­ര­ക­ത്തീ അ­ണ­യ്ക്കാ­നു­ള്ള തീ­വ്ര­ശ്ര­മ­ങ്ങ­ളാ­യി മാ­റു­ന്നു ദാസ് എന്ന അ­ന്വേ­ഷി­യു­ടെ ജീ­വി­തം.

കോ­പ­ത്തെ­പ്പോ­ലെ ത­ന്നെ­യു­ള്ള തീ­യാ­ണു് കാ­മ­വും എ­ന്നു് ദാസ് പ­റ­യു­ന്നു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും അതിനെ നി­യ­ന്ത്രി­ക്കാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞേ­ക്കു­മെ­ന്നാ­ണു് ദാ­സി­ന്റെ വി­ശ്വാ­സം. സാ­ത്വി­കാ­ഹാ­ര­ത്തി­ലൂ­ടെ­യും, സാ­ത്വി­ക­ച­ര്യ­യി­ലൂ­ടെ­യും. ത­ന്നി­ലെ ഈ ര­ണ്ടു് അ­ഗ്നി­ക­ളും അ­ണ­യ്ക്കാ­നാ­ണു് ദാസ് പ്ര­കൃ­തി ചി­കി­ത്സ­യും, യൂറിൻ തെ­റാ­പ്പി­യും, ധ്യാ­ന­പ­രി­ശീ­ല­ന­ങ്ങ­ളും ചെ­യ്തി­രു­ന്ന­തു്. അ­തി­ലൂ­ടെ ഇ­ന്ദ്രി­യ­ങ്ങ­ളെ­യും മ­ന­സ്സി­നെ­യും ശാ­ന്ത­മാ­ക്കാൻ.

കോ­പ­ത്തേ­ക്കാൾ എ­ത്ര­യോ മ­ട­ങ്ങു് തീ­ക്ഷ്ണ­മാ­ണു് കാ­മാ­ഗ്നി­യെ­ന്നു് അ­നു­ഭ­വ­ത്തിൽ­നി­ന്നു് എ­നി­ക്കു് തോ­ന്നി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. നൂ­റു­വ­യ­സ്സാ­യ പു­രു­ഷ­നി­ലും കാ­മാ­ഗ്നി­യു­ടെ ജ്വ­ല­ന­മു­ണ്ടെ­ന്നാ­ണു് എന്റെ ഉറച്ച വി­ശ്വാ­സം. അ­ടു­ത്ത­റി­യാൻ ശ്ര­മി­ച്ച ഗാ­ന്ധി­യും ബു­ദ്ധ­നും നാ­രാ­യ­ണ­ഗു­രു­വും കാ­മാ­ഗ്നി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് അ­ത്യ­ന്തം ബോ­ധ­വാ­ന്മാ­രാ­യി­രു­ന്നു. ബു­ദ്ധ­നും ഗാ­ന്ധി­യും കു­ടും­ബ­സ്ഥ­രാ­യി­രു­ന്നു. ആ­ദ്യ­ത്തെ­യാൾ ഭാ­ര്യ­യും മ­ക­നു­മ­ട­ങ്ങു­ന്ന കു­ടും­ബം ഉ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു­പോ­യി. ഗാ­ന്ധി­യാ­ക­ട്ടെ കു­ടും­ബം എന്ന സ്ഥാ­പ­ന­ത്തി­ന്റെ ഇ­ടു­ങ്ങി­യ സ്ഥ­ലി­ക­ളു­മാ­യി നി­ര­ന്ത­രം സം­ഘർ­ഷ­ത്തി­ലാ­യി. കാ­മാ­സ­ക്തി­യോ­ടു­ള്ള ഗാ­ന്ധി­യു­ടെ സം­ഘർ­ഷം അവസാന നി­മി­ഷം­വ­രെ­യും ഒ­ടു­ങ്ങി­യി­രു­ന്നി­ല്ല എ­ന്നാ­ണു് എ­നി­ക്കു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാ­നാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്. കോ­പാ­ഗ്നി­യാ­ണു്, കാ­മാ­ഗ്നി­യ­ല്ല തന്നെ ഏറെ സം­ഘർ­ഷ­ത്തി­ലാ­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്ന ദാ­സി­ന്റെ വരികൾ, അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ലെ ജനിതക ധാതു വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­ണെ­ന്നു് സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്നു.

കോ­പാ­ഗ്നി­ജ്വാ­ല­കൾ ഇ­ല്ലാ­ത്ത സ­മ­യ­ങ്ങ­ളിൽ ദാസിൽ ഒരു ബു­ദ്ധ­നു­ണ്ടു്. സ­ഹ­ജ­മാ­യ ബു­ദ്ധ­ത്തം. ഇതേ ബു­ദ്ധ­ത്തം എല്ലാ മ­നു­ഷ്യ­ചേ­ത­ന­യി­ലു­മു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ അതു് നി­ദ്രാ­വ­സ്ഥ­യി­ലാ­കാ­തെ യൗ­വ്വ­ന­ത്തിൽ ഉ­ണർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു് ദാസിൽ. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ജ­നി­ത­ക­ധാ­തു വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­യി­രി­ക്കാ­മെ­ന്നു് പറയാൻ കാരണം. അ­തി­ന്റെ തെ­ളി­വാ­ണു് 1973-ൽ ദാസ് എ­ഴു­തി­യ ‘മ­നു­ഷ്യൻ ഒരു ഓർ­മ്മ­ക്കു­റി­പ്പു്’ (പുറം: 144–146: ബോ­ധി­വൃ­ക്ഷ­ത്തി­ന്റെ ഇലകൾ: 1999.)

എന്റെ ദാസ് വാ­യ­ന­യിൽ ഇ­ത്ര­യും ആ­ഴ­മു­ള്ള മ­റ്റൊ­ന്നു് ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ല. എ­ഴു­പ­തു­ക­ളി­ലെ യു­വ­ത­ല­മു­റ­യി­ലെ മ­റ്റൊ­രാ­ളി­ലും ഞാ­നി­ങ്ങ­നെ­യൊ­രു തീ­ക്ഷ്ണ­മാ­യ അ­നു­ഭ­വം വാ­യി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. തീർ­ച്ച­യാ­യും എ­ഴു­ത്തും വാ­യ­ന­യും ശ്ര­ദ്ധി­ക്കാ­ത്ത കു­റ­ച്ചു് പേ­രി­ലെ­ങ്കി­ലും ഈ കാ­രു­ണ്യ­ധാ­തു സ­ഹ­ജ­മാ­യി ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കും. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണീ ഭൂമി നി­ല­നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു്.

1972-​ലാണു് ഈ കു­റി­പ്പി­ന്നാ­ധാ­ര­മാ­യ (മ­നു­ഷ്യൻ: ഒരു ഓർ­മ്മ­ക്കു­റി­പ്പു്) സംഭവം ന­ട­ക്കു­ന്ന­തു്. ദാസ് പ­ട്ടാ­മ്പി ഗവ: കോ­ളേ­ജിൽ പഠനം പൂർ­ത്തി­യാ­ക്കി­യ കാലം. ഇ­രു­പ­ത്തി­യ­ഞ്ചാം വ­യ­സ്സിൽ: ‘മ­നു­ഷ്യൻ: ഒരു ഓർ­മ്മ­ക്കു­റി­പ്പു് ’ ആ­രം­ഭി­ക്കു­ന്ന­തി­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു്.

‘ഒരു മെ­ഴു­കു­തി­രി­നാ­ളം വളരെ പ­തു­ക്കെ അ­തി­സ്വ­ഭാ­വി­ക­മാ­യി അ­ണ­ഞ്ഞു­പോ­കു­ന്ന­തു­പോ­ലെ­യാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­ന്റെ മരണം. അവൻ എന്റെ ആ­രു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ലോ­ഡ്ജിൽ താ­മ­സി­ക്കു­ന്ന റെ­യിൽ­വേ ആ­പ്പീ­സി­ലെ ക്ലർ­ക്ക് കു­മാ­രേ­ട്ട­നാ­ണു് ഒരു രാ­ത്രി ഈ കു­ട്ടി സ്റ്റേ­ഷ­നിൽ കി­ട­ക്കു­ന്നു എ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞ­തു്. ഞാൻ ചെ­ന്നു നോ­ക്കു­മ്പോൾ ഫ്ളാ­റ്റ്ഫോ­റ­ത്തി­ലെ ഒ­ഴി­ഞ്ഞ സി­മ­ന്റ് ബ­ഞ്ചിൽ അവൻ ത­ളർ­ന്നു കു­ഴ­ഞ്ഞു കി­ട­ന്നി­രു­ന്നു. ഇ­ത്ര­യൊ­ക്കെ ആളുകൾ ക­ട­ന്നു­പോ­യി­ട്ടും ഈ കു­ട്ടി­യെ ആരും ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചി­ല്ല­ല്ലോ എ­ന്നോർ­ത്ത­പ്പോൾ വി­വ­രി­ക്കാൻ ക­ഴി­യാ­ത്ത വേദന തോ­ന്നി. ഞാൻ അവനെ വി­ളി­ച്ചു­ണർ­ത്താൻ ശ്ര­മി­ച്ചെ­ങ്കി­ലും അവൻ ഉ­ണ­രു­ക­യു­ണ്ടാ­യി­ല്ല. എ­ന്തി­നോ­ടൊ­ക്കെ­യോ ശാ­ഠ്യം പി­ടി­ച്ചു പി­ണ­ങ്ങി ഉ­റ­ങ്ങാൻ കി­ട­ക്കു­ന്ന ഒരു കു­ട്ടി­യു­ടെ അതേ മു­ഖ­ഭാ­വ­മാ­യി­രു­ന്നു അ­വ­ന്റേ­തു്… ഞാൻ അവനു് കൊ­ടു­ക്കാ­നാ­യി ഒരു ചാ­യ­യും കഷ്ണം റൊ­ട്ടി­യും കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു. അവനെ ഉ­ണർ­ത്താൻ ശ്ര­മി­ച്ചെ­ങ്കി­ലും അവൻ ഉ­ണർ­ന്നി­ല്ല.’ (പുറം: 144.)

പി­റ്റേ ദിവസം വ­രാ­മെ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടാ­ണു് ദാസ് മ­ട­ങ്ങി­യ­തെ­ങ്കി­ലും വൈ­കീ­ട്ടു് മാ­ത്ര­മേ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന­വി­ടെ എ­ത്താൻ ക­ഴി­ഞ്ഞു­ള്ളൂ. ‘ആ മെ­ലി­ഞ്ഞ നെ­ഞ്ചിൻ­കൂ­ടിൽ ഞാ­നെ­ന്റെ കൈ വെ­ച്ചു നോ­ക്കി. അ­തി­ന്റെ ക്ഷീ­ണി­ച്ച മി­ടി­പ്പു് എന്റെ കൈ­ക­ളിൽ ഈ ലോ­ക­ത്തിൽ അഭയം ല­ഭി­ക്കാ­ത്ത ഒരു പി­ഞ്ചു­കു­ഞ്ഞി­ന്റെ നി­റ­വേ­റ്റാ­ത്ത ആ­ഗ്ര­ഹ­ങ്ങൾ എ­നി­ക്കു് മ­ന­സ്സി­ലാ­കാ­ത്ത ഭാ­ഷ­യിൽ വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന­തു­പോ­ലെ തോ­ന്നി. അധികം താ­മ­സി­യാ­തെ ആ കു­ഞ്ഞു് മ­ര­ണ­മ­ട­ഞ്ഞു. ആ കു­ട്ടി ക­ണ്ണു് തു­റ­ന്നി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ! കു­ട്ടീ, നീ എ­വി­ടെ­നി­ന്നു് വ­രു­ന്നു? നീ ആ­രാ­ണു്?’

ഡോ­ക്ടർ ദാ­സി­നോ­ടു് പ­റ­യു­ന്നു. ‘ഇനി വെ­ച്ചി­രി­ക്കേ­ണ്ട. ശവം നി­ങ്ങൾ ഏ­റ്റെ­ടു­ക്ക­ണം.’ ‘സ­ത്യ­ത്തിൽ ഞാൻ ഞെ­ട്ടി­പ്പോ­യി.’

സു­ഹൃ­ത്താ­യ നരനും കൂടി ഈ കു­ട്ടി­യു­ടെ മൃ­ത­ദേ­ഹം ഒരു കീ­റ­പ്പാ­യ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു് അതിൽ പൊ­തി­ഞ്ഞു. ഏ­കാ­ന്ത­വും നി­ത്യ­വി­ജ­ന­വു­മാ­യ പു­ഴ­ക്ക­ര­യു­ടെ ഭാ­ഗ­ത്തേ­ക്കു് ന­ട­ന്നു…

മൃ­ത­ദേ­ഹം വളരെ പ­തു­ക്കെ കെ­ട്ട­ഴി­ച്ചു. കു­ട്ടി­യെ കീ­റ­പ്പാ­യ­യു­ടെ പൊ­തി­യിൽ­നി­ന്നെ­ടു­ത്തു. നരൻ പ­റ­ഞ്ഞു ‘എ­ന്തി­നാ­ണു് കെ­ട്ട­ഴി­ച്ച­തു്? അ­ങ്ങി­നെ­ത­ന്നെ കു­ഴി­യിൽ വെ­യ്ക്കു­ന്ന­ത­ല്ലേ ന­ല്ല­തു്?’ ദാസ് മ­റു­പ­ടി പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല. അ­ദ്ദേ­ഹം അവനെ ഇരു കൈ­ക­ളി­ലു­മെ­ടു­ത്തു് പു­ഴ­യോ­ര­ത്തേ­ക്കു് ന­ട­ന്നു. കൂടെ നരനും.

‘ഞാൻ കീ­ശ­യിൽ ക­രു­തി­യി­രു­ന്ന എന്റെ സോ­പ്പു­കൊ­ണ്ടു് അവനെ തേ­ച്ചു് ന­ന്നാ­യി കു­ളി­പ്പി­ച്ചു. ശ­രീ­ര­ത്തി­ലെ ചെ­ളി­യും പൊ­ടി­യും പോ­യ­പ്പോൾ അ­വ­ന്റെ ശ­രീ­ര­ത്തി­നു് നല്ല തി­ള­ക്കം തോ­ന്നി. ന­ര­ന്റെ വൃ­ത്തി­യു­ള്ള മു­ണ്ടു് കൊ­ണ്ടു് അവനെ ന­ന്നാ­യി പു­ത­പ്പി­ച്ചു. ത­ല­മു­ടി കോതി വെ­ച്ചു. അ­പ്പോൾ അ­വ­ന്റെ രൂപം ദി­വ്യ­വും പ­വി­ത്ര­വു­മാ­യ ഏതോ ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ മ­ങ്ങി­യ പ്ര­കാ­ശം അ­ണി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. കു­ഴി­യി­ലേ­ക്കു് വെ­യ്ക്കു­ന്ന­തി­ന്റെ മുൻ­പാ­യി എ­നി­ക്ക­വ­ന്റെ നെ­റ്റി­യിൽ ചും­ബി­ക്കാ­തി­രി­ക്കാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ല്ല.’ (പുറം: 145.)

ദാ­സി­ന്റെ ‘മ­നു­ഷ്യൻ ഒരു ഓർ­മ്മ­ക്കു­റി­പ്പു്’, ഞാൻ എ­ത്ര­യോ തവണ വാ­യി­ച്ചു. ഓരോ ത­വ­ണ­യും മു­ക­ളി­ലെ­ഴു­തി­യ വ­രി­ക­ളി­ലെ­ത്തു­മ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയം പി­ട­യും. വായന നിർ­ത്തി; പു­സ്ത­ക­മ­ട­യ്ക്കും. അ­വ­ന്റെ നെ­റ്റി­യിൽ ഉമ്മ വെ­യ്ക്കും…

അ­പ്പോ­ഴൊ­ക്കെ ഞാൻ എന്നെ കു­രി­ശിൽ നിർ­ത്തി ചോ­ദി­ക്കും. ‘നി­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ നി­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇ­രു­പ­ത്തി­യ­ഞ്ചാം വ­യ­സ്സിൽ റെ­യിൽ­വെ ഫ്ളാ­റ്റ്ഫോ­മി­ലെ ഒ­ഴി­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കു­ന്ന ബെ­ഞ്ചിൽ അ­നാ­ഥ­നും മ­ര­ണാ­സ­ന്ന­നു­മാ­യ ആ കു­ട്ടി­യെ ക­ണ്ടി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ എ­ന്തു് ചെ­യ്യു­മാ­യി­രു­ന്നു?’ ഉൾ­ക്കി­ട­ല­ത്തോ­ടെ ഞാൻ ല­ജ്ജി­ച്ചു് ത­ല­താ­ഴ്ത്തും. എ­ന്നി­ട്ടു് മ­ന്ത്രി­ക്കും. ‘അൽ­പ്പ­നി­മി­ഷ­ങ്ങൾ നി­ശ­ബ്ദ­നാ­യി നോ­ക്കി­നി­ന്നു്, എന്റെ വ­ഴി­ക്കു പോ­കു­മാ­യി­രു­ന്നു… ചി­ല­പ്പോൾ ആ കു­ട്ടി­യെ ക­ണ്ടി­ല്ലെ­ന്നു് വരാം. ഉ­റ­ങ്ങു­ക­യാ­ണെ­ന്നു് കരുതി നി­ശ­ബ്ദം ന­ട­ന്നു് നീ­ങ്ങി­യേ­ക്കാം.’

ആ കു­ട്ടി­യു­ടെ മൃ­ത­ദേ­ഹം സം­സ്ക­രി­ച്ച­ശേ­ഷം ദാസും നരനും ഭ്രാ­ന്ത­ന്മാ­രെ­പ്പോ­ലെ ഒ­ന്നും ഉ­രി­യാ­ടാ­തെ തി­രി­ച്ചു­പോ­ന്നു. കുറേ നേരം ചെ­ന്ന­പ്പോൾ നരൻ എ­ന്നോ­ടു് ചോ­ദി­ച്ചു. ‘ആ കു­ട്ടി ആ­രാ­യി­രി­ക്കും? എവിടെ നി­ന്നു വന്നു?’

‘അ­തി­ന്റെ ഉ­ത്ത­രം എ­നി­ക്ക­റി­യാ­മാ­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, അതു് ഞാൻ പ­റ­യു­ക­യു­ണ്ടാ­യി­ല്ല.’

‘യോ­ജി­ച്ചും, പി­ണ­ങ്ങി­യും ഉ­റ­ങ്ങാൻ കി­ട­ക്കു­ന്ന’ ആ കു­ട്ടി ഏ­താ­ണെ­ന്നു് ഇ­പ്പോൾ ന­മു­ക്ക­മു­റി­യാം. പക്ഷേ, ദാ­സി­നു് അതു് അന്നേ അ­റി­യാ­മാ­യി­രു­ന്നു. ആ കു­ഞ്ഞി­നെ കണ്ട നി­മി­ഷം മുതൽ അയാളാ കു­ഞ്ഞി­ന്റെ ചെ­ളി­യും പൊ­ടി­യും തേ­ച്ചു കഴുകി വൃ­ത്തി­യാ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. സ്വ­ന്തം സോ­പ്പു­കൊ­ണ്ടു്. താ­ന­ന്നു ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ച അതേ സോ­പ്പു­കൊ­ണ്ടു്. ന­ര­ന്റെ വൃ­ത്തി­യു­ള്ള മു­ണ്ടു് വാ­ങ്ങി പു­ത­പ്പി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ത­ല­മു­ടി കോതി വെ­യ്ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. മ­ണ്ണി­ട്ടു് മൂ­ടു­ന്ന­തി­നു­മുൻ­പു് അവനു് അവസാന ചും­ബ­നം നൽ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഇ­ത­യാ­ളി­ലെ കാ­രു­ണ്യ­ധാ­ര­യാ­ണു്. ബോ­ധി­സ­ത്വ­ധാ­ര. അ­യാ­ളിൽ കാ­രു­ണ്യം അഥവാ ബു­ദ്ധ­ത്തം ഉ­ണർ­ന്ന നി­മി­ഷ­മാ­ണ­തു്.

ആ കു­ഞ്ഞി­ന്റെ മ­ര­ണ­ത്തി­നു് താനും ഭൂ­മി­യി­ലെ ഇതര മ­നു­ഷ്യ­രെ­പ്പോ­ലെ ഉ­ത്ത­ര­വാ­ദി­യാ­ണെ­ന്ന ആ­ത്മ­ബോ­ധം ദാ­സി­നു­ണ്ടാ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. ആ­ത്മ­നി­ന്ദ­യോ­ളം അ­തെ­ത്തു­ന്നു­ണ്ടു്. ത­ന്നി­ലെ കാ­രു­ണ്യ­ത്തെ ഇ­നി­യും കഴുകി വൃ­ത്തി­യാ­ക്കേ­ണ്ട­തു­ണ്ടു്. ഒരു പുതിയ സോ­പ്പു­കൊ­ണ്ടു്. മാ­ലി­ന്യ­ങ്ങ­ളിൽ­നി­ന്നു് മു­ക്ത­മാ­ക്കേ­ണ്ട­തു­ണ്ടു് അ­തി­ന്നാ­യി അയാൾ നീ­ങ്ങു­ന്ന­തു് മാർ­ക്സ്, ഗാ­ന്ധി, നബി, ഓഷോ… തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­രി­ലേ­ക്കാ­ണു്.

വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ, നൈ­സർ­ഗ്ഗി­ക­മാ­യ കാ­രു­ണ്യ­ധാ­ര­യി­ലു­ള്ള ദാ­സി­നു് അ­വ­രെ­ല്ലാം നിർ­മ്മി­തി­ക­ളാ­ണു്. ക­ണ്ടീ­ഷൻ­ഡ് ചെ­യ്യ­പ്പെ­ട്ട അ­റി­വി­ന്റെ നിർ­മ്മി­തി­കൾ. ഇ­വ­രെ­യൊ­ന്നും വാ­യി­ക്കാ­തെ, അ­റി­യാ­തെ, ആ ഇ­രു­പ­ത്തി­യ­ഞ്ചാം വ­യ­സ്സിൽ തന്റെ അതേ ജീ­വി­തം തു­ടർ­ന്നി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കിൽ നാ­രാ­യ­ണ­ദാ­സ് പി. എൻ. ദാസ് ആ­കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. നാ­മ­റി­യാ­ത്ത നാ­രാ­യ­ണ­ദാ­സാ­യി­രി­ക്കും. അ­നാ­ഥ­രി­ലും നി­രാ­ലം­ബ­രി­ലും കാ­രു­ണ്യ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­കാ­ശം വിതറി ആ­രു­മ­റി­യാ­തെ ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന ആൾ. അയാൾ ന­ട­ന്നു നീ­ങ്ങി­യ­തു് വ്യ­വ­സ്ഥാ­പി­ത നിർ­മ്മി­തി­ക­ളി­ലേ­ക്കാ­ണു്. അ­വ­യു­മാ­യി സം­ഘർ­ഷ­ത്തി­ലേർ­പ്പെ­ട്ടു് തന്റെ കാ­രു­ണ്യ­ധാ­ര­യെ സാ­മൂ­ഹ്യ­ബോ­ധ­ത്തി­ന്റെ അ­ഗ്നി­യാ­ക്കി പ­രി­വർ­ത്തി­പ്പി­ക്കാ­മെ­ന്ന സ­ദു­ദ്ദേ­ശ­ത്തോ­ടെ. പി­ന്നീ­ടെ­പ്പോ­ഴെ­ങ്കി­ലും ദാസിൽ പ­ട്ടാ­മ്പി സ്റ്റേ­ഷ­നി­ലെ അ­നു­ഭ­വം ആ­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന­താ­യി കാ­ണു­ന്നി­ല്ല.

അ­ക്കാ­ല­ത്തു് ‘ചി­ന്തി­ക്കു­ന്ന’ യു­വാ­ക്ക­ളിൽ ഒ­രു­വ­നാ­യി ദാസ് വ്യ­വ­സ്ഥി­തി­യെ മാ­റ്റാ­നു­ള്ള തീ­വ്ര­രാ­ഷ്ട്രീ­യ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളി­ലേർ­പ്പെ­ടു­ക­യാ­ണു്. മാർ­ക്സും മാ­വോ­യു­മാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ അ­ന്ന­ത്തെ വ­ഴി­കാ­ട്ടി­കൾ. അ­ത­യാ­ളെ എ­ത്തി­ച്ച­തു് ത­ട­വ­റ­യി­ലാ­ണു്. അ­ടി­യ­ന്ത­രാ­വ­സ്ഥ­യിൽ. വ്യ­വ­സ്ഥി­തി അയാളെ ന­ക്സ­ലൈ­റ്റ് ആയി മു­ദ്ര­കു­ത്തി ജ­യി­ല­ല­ട­ച്ചു.

‘ജ­യി­ല­ല­ട­യ്ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തി­നു മുൻ­പു് ഒരു മാ­സ­ത്തി­ല­ധി­കം എ­നി­ക്കു് പോ­ലീ­സി­ന്റെ മർ­ദ്ദ­ന­ക്യാ­മ്പിൽ ക­ഴി­യേ­ണ്ടി­വ­ന്നു. ഏ­താ­ണ്ടു് മു­ഴു­പ്പ­ട്ടി­ണി­യോ­ട­ടു­ത്ത ആ ദി­വ­സ­ങ്ങ­ളിൽ ക­ക്കൂ­സിൽ പോ­കു­മ്പോൾ മാ­ത്ര­മാ­ണു്, അ­വി­ടെ­യു­ള്ള അ­ഴു­കി­യ ബ­ക്ക­റ്റിൽ അൽ­പ്പം വെ­ള്ളം കാണുക. പീ­ഢ­ന­ത്താ­ലു­ള്ള ത­ളർ­ച്ച കൊ­ണ്ടാ­വ­ണം ചില രാ­ത്രി­ക­ളിൽ എ­നി­ക്കു് സ്ഖ­ല­നം അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നു. രാ­വി­ലെ ക­ക്കൂ­സിൽ പോയാൽ ട്രൗ­സ­റി­ലെ ക­റ­പി­ടി­ച്ച ഭാഗം മാ­ത്രം ക­ഴു­കാൻ ശ്ര­മി­ക്കും. വേ­ണ്ട­ത്ര സോ­പ്പോ വെ­ള്ള­മോ ഇ­ല്ലാ­ത്ത­തു­കൊ­ണ്ടു് അ­ത്ത­രം അ­ട­യാ­ള­ങ്ങൾ വെ­ളു­ത്ത ട്രൗ­സ­റി­നെ വളരെ വി­കൃ­ത­മാ­ക്കി. ക്യാ­മ്പിൽ മ­റ്റു് വ­സ്ത്ര­ങ്ങ­ളൊ­ന്നും പാ­ടി­ല്ല. മാ­സ­ങ്ങ­ളോ­ളം വി­യർ­പ്പും മൂ­ത്ര­വും ശു­ക്ല­വു­മൊ­ക്കെ പു­ര­ണ്ടു് നാ­റു­ന്ന ട്രൗ­സ­റി­ട്ടു്…’ (പുറം: 167–68, പുഴ പു­ഴ­യാ­കു­ന്ന­തു് എ­പ്പോൾ?: ബോ­ധി­വൃ­ക്ഷ­ത്തി­ന്റെ ഇലകൾ. 1999.)

ഏതു് വ്യ­വ­സ്ഥി­തി­യെ ദാസ് വെ­ല്ലു­വി­ളി­ക്കാ­നും മാ­റ്റി­യെ­ടു­ക്കാ­നും ശ്ര­മി­ച്ചു­വോ, ആ വ്യ­വ­സ്ഥി­തി അയാളെ മ­ലി­ന­മാ­ക്കി. ശ്വാ­സം മാ­ത്രം ക­ഷ്ടി­ച്ചു സാ­ധി­ക്കു­ന്ന ത­ട­വ­റ­യി­ലി­ട്ടു.

‘വൈ­കു­ന്നേ­ര­ങ്ങ­ളിൽ വി­ശ­ന്ന വ­യ­റോ­ടെ മ­ര­വി­ച്ച മ­ന­സ്സു­മാ­യി­രി­ക്കാ­റു­ള്ള എന്റെ മു­റി­യി­ലേ­ക്കു് ഒരു കാവൽ പോ­ലീ­സു­കാ­രൻ പ­തി­വാ­യി വ­ന്നി­രു­ന്നു. ദയ തോ­ന്നി­യി­ട്ടാ­വ­ണം എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും തി­ന്നാൻ കൊ­ണ്ടു­വ­ര­ട്ടെ­യെ­ന്നു് പ­ല­വ­ട്ടം വളരെ ര­ഹ­സ്യ­മാ­യി അയാൾ ചോ­ദി­ച്ച­പ്പോൾ ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക വസ്തു ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട­ണ­മെ­ന്നു­റ­ച്ചു…’ (പുറം: 109.)

സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യും ആ പ്ര­ത്യേ­ക വസ്തു ഒരു കഷ്ണം റൊ­ട്ടി­യോ, പേനയോ, ക­ട­ലാ­സ്സോ അ­തു­പോ­ലു­ള്ള മ­റ്റെ­ന്തെ­ങ്കി­ലു­മാ­വാ­മെ­ന്നു് നാം ക­രു­തും. പക്ഷേ, ദാസ് ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ട്ട­തു് ഒരു ചെറു കഷ്ണം അ­ല­ക്കു­സോ­പ്പാ­ണു്.

‘പി­റ്റേ­ന്ന­യാൾ 501 ബാർ സോ­പ്പി­ന്റെ ഒരു കഷ്ണം കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു. അന്നു രാ­ത്രി അ­തു­മാ­യി ഞാൻ ക­ക്കൂ­സിൽ പോയി. ആ രാ­ത്രി­യിൽ ത­ണു­ത്ത വെ­ള്ള­ത്തിൽ സോ­പ്പു് പ­ത­ച്ചു് കൈ­കാ­ലു­ക­ളും മു­ഖ­വും ക­ഴു­കി­യ­പ്പോ­ഴു­ണ്ടാ­യ നിർ­മ്മ­ല­ത­യും ശാ­ന്തി­യും ഞാൻ മ­റ­ക്കി­ല്ല.’ (പുറം: 109.)

ഇ­രു­പ­ത്തി­യ­ഞ്ചാം വ­യ­സ്സിൽ പു­ഴ­ക്ക­ര­യി­ലേ­ക്കെ­ടു­ക്കു­ന്ന ആ കു­ഞ്ഞി­ന്റെ മ­ലി­ന­മാ­യ മൃ­ത­ദേ­ഹം തേ­ച്ചു് കഴുകി വൃ­ത്തി­യാ­ക്കി­യ ദാസ് മു­പ്പ­താം വ­യ­സ്സിൽ സ്വ­ന്തം വ­സ്ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും ശ­രീ­ര­ത്തി­ന്റെ­യും മാ­ലി­ന്യ­ങ്ങൾ ക­ഴു­കി­ക്ക­ള­ഞ്ഞു് വൃ­ത്തി­യാ­ക്കു­ക­യാ­ണു്. അ­തോ­ടൊ­പ്പം മ­ന­സ്സി­ന്റെ­യും. ആ­ദ്യ­ത്തെ ക­ഴു­കി­വൃ­ത്തി­യാ­ക്ക­ലിൽ­നി­ന്നു് എ­ന്താ­ണു് ത­നി­ക്കു് സി­ദ്ധി­ച്ച­തെ­ന്നു് ദാസ് വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നി­ല്ല. ആ കു­ട്ടി ആ­രാ­യി­രി­ക്കും? എ­വി­ടെ­നി­ന്നു് വന്നു? എന്ന ചോ­ദ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉ­ത്ത­രം ത­നി­ക്ക­റി­യാ­മെ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു് ആ അ­ദ്ധ്യാ­യ­ത്തി­നു് വി­രാ­മ­മി­ടു­ക­യാ­ണു്. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ സ്വയം ശു­ദ്ധീ­ക­ര­ണ­ത്തിൽ അ­യാൾ­ക്കു് സി­ദ്ധി­ച്ച ‘ശാ­ന്തി­യും നിർ­മ്മ­ല­ത­യും’ അ­വി­സ്മ­ര­ണീ­യ­മാ­ണു്.

ആ­ദ്യ­ത്തേ­തിൽ ദാസ് ത­ന്നി­ലു­ള്ള ക­രു­ണ­യു­ടെ ഒ­ഴു­ക്കു­ജ­ലം­കൊ­ണ്ടു് ത­ന്റെ­യും സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ന്റെ­യും മാ­ലി­ന്യ­ങ്ങ­ളെ കഴുകി വൃ­ത്തി­യാ­ക്കി­യെ­ടു­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ആ കു­ട്ടി­യു­ടെ നെ­റ്റി­യിൽ ദാസ് ചും­ബി­ക്കു­ന്ന­തോ­ടെ ദാ­സി­ലെ കാ­രു­ണ്യ­ത്തി­ന്റെ നൈ­സർ­ഗ്ഗി­ക ധാര പി­ന്നെ­യും ഒ­ഴു­കു­ന്നു­ണ്ടു്.

പകരം, അതല്ല അതല്ല എ­ന്നു് ശ­ഠി­ച്ചു് ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ ശു­ദ്ധീ­ക­ര­ണ­ത്തി­ലെ­ത്തു­ക­യാ­ണു്. അ­തി­ലൂ­ടെ സി­ദ്ധി­ച്ച നൈർ­മ്മ­ല്യ­വും ശാ­ന്തി­യും ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­തി­ന്റെ തു­ടർ­ച്ച­യാ­യി അ­റി­ഞ്ഞു് അതിനെ അ­തി­ന്റെ വ­ഴി­ക്കു് വി­ട്ടി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ ദാ­സി­നെ ഒരു പക്ഷേ, നാ­മി­ന്ന­റി­യു­ന്ന­തു­പോ­ലെ അ­റി­യു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ഞാൻ നേ­ര­ത്തെ സൂ­ചി­പ്പി­ച്ച­പോ­ലെ കു­ടും­ബം, ജോലി, കു­ട്ടി­കൾ, ഹിം­സ­യും അ­ഴി­മ­തി­യും നി­റ­ഞ്ഞ സമൂഹം, എ­ന്നി­വ­യു­ടെ ഇ­ടു­ങ്ങി­യ ഇ­ട­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു­പോ­യി.

അ­പ്പോ­ഴും അ­ദ്ദേ­ഹം ത­ന്നെ­യും സ­മൂ­ഹ­ത്തെ­യും കഴുകി വൃ­ത്തി­യാ­ക്കാ­നു­ള്ള ശ്ര­മ­ത്തി­ലാ­യി­രു­ന്നു. ആ­ത്മ­ശു­ദ്ധീ­ക­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ­യും ആ­ന­ന്ദ­ത്തി­ന്റെ­യും മ­റ്റൊ­രു ധ­ന്യ­മു­ഹൂർ­ത്തം കൂടി ദാസ് അ­നാ­വ­ര­ണം ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടു്. തന്റെ തടവു് ജീ­വി­ത­ത്തിൽ­നി­ന്നു്.

‘അ­ങ്ങി­നെ­യി­രി­ക്കെ ഒരു നാൾ ഒരു സംഭവം ന­ട­ക്കു­ന്നു. വ­ധ­ശി­ക്ഷ­യ്ക്കു് വി­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ത­ട­വു­കാ­ര­ന്റെ ബ്ലോ­ക് തു­റ­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്നു. ഞ­ങ്ങ­ളൊ­രി­ക്ക­ലും ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത ആ ത­ട­വു­കാ­രൻ ക­യ്യിൽ തന്റെ പാ­യ­യും, പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളു­മാ­യി പു­റ­ത്തി­റ­ങ്ങു­ന്നു. അയാൾ ആ­ശ്ച­ര്യ­ത്തോ­ടെ ചു­റ്റും നോ­ക്കു­ന്നു. അയാൾ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ നേരെ ഒന്നു നോ­ക്കി, മ­റ­ക്കാ­നാ­വാ­ത്ത ഒ­രാ­ന­ന്ദം ആ മു­ഖ­ത്തു് നി­ന്നു് നി­റ­ഞ്ഞു വ­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. അയാൾ ക­ര­യു­ക­യോ, ചി­രി­ക്കു­ക­യോ… എ­ല്ലാം ഓർ­ക്കു­ന്ന­വ­നെ­പ്പോ­ലെ, വട്ടം ചു­റ്റി­ക്കൊ­ണ്ടു് ജീ­വി­ത­ത്തെ വ­ന്ദി­ച്ചു നിന്ന ആ രംഗം…’ (പുറം: 103, 04: ‘പു­സ്ത­ക­മോ, ജീ­വി­ത­മോ?’: ബോ­ധി­വൃ­ക്ഷ­ത്തി­ന്റെ ഇലകൾ.)

‘വ­ധ­ശി­ക്ഷ­യിൽ­നി­ന്നു് ജീ­വ­പ­ര്യ­ന്ത­ത­ട­വി­ലേ­ക്കു് മാ­റ്റ­പ്പെ­ട്ട അ­ജ്ഞാ­ത­നാ­യ ആ ത­ട­വു­കാ­ര­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന പ­റ­യാ­ത്ത ആ­ന­ന്ദം ‘ജീ­വി­ത­ക­ല’യുടെ ര­ഹ­സ്യം പ­ഠി­ക്കാ­നെ­ന്നെ പ്രോ­ത്സാ­ഹി­പ്പി­ക്കു­ക­യു­ണ്ടാ­യി. തു­ടർ­ന്നു് സ്നേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ കലയായ ധ്യാ­ന­ത്തി­ന്റെ വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­യാ­കാ­നും.’ (പുറം: 104.)

ഈ മൂ­ന്നു സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ളിൽ ആ­ദ്യ­ത്തേ­താ­ണു് ദാ­സി­നെ ആ­ത്മീ­യ­മാ­യി ന­ഗ്ന­നാ­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു് ഞാൻ പറയും. അ­ത്ര­ത്തോ­ളം ആ­ത്മീ­യ­ധ­ന്യ­ത, ദാ­സി­നു് ജീ­വി­ത­ത്തിൽ മ­റ്റേ­തെ­ങ്കി­ലും പ്ര­വൃ­ത്തി­യിൽ­നി­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കാ­നി­ട­യി­ല്ല. കു­ഴി­യി­ലേ­ക്കി­റ­ക്കി­ക്കി­ട­ത്തി­യ ആ കു­ട്ടി­യു­ടെ പ്ര­കാ­ശ­മാ­ന­മാ­യ നെ­റ്റി­യിൽ ദാസ് ചും­ബി­ക്കു­മ്പോൾ ദാസും പ്ര­കാ­ശം പ­ര­ത്തു­ക­യാ­ണു്. ദാ­സി­ലെ കാ­രു­ണ്യ­ത്തി­ന്റെ നൈ­സർ­ഗ്ഗി­ക ധാര അ­ണ­മു­റി­യാ­തെ ഒ­ഴു­കു­ക­യാ­ണു്.

തന്റെ നൈ­സർ­ഗ്ഗി­ക­മാ­യ കാ­രു­ണ്യ­ധാ­ര­യെ­പ്പ­റ്റി അ­യാ­ള­റി­ഞ്ഞി­രു­ന്നി­ല്ലേ? അ­തി­ല­യാൾ­ക്കു് പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ വി­ശ്വാ­സ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ലേ? അതോ അതല്ല, അതല്ല എ­ന്നു് മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ പേ­ര­ക്കു­ട്ടി­യെ­പ്പോ­ലെ ശ­ഠി­ച്ചു് പ­ട്ടി­ണി കി­ട­ന്നു് അയാൾ മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ കഥയും പാ­ട്ടും കേ­ട്ടു­റ­ങ്ങാൻ കാ­ത്തി­രു­ന്നോ? അതു് കേൾ­ക്കാ­താ­യ­പ്പോ­ഴാ­ണോ ദാസ് ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ ശു­ദ്ധീ­ക­ര­ണ പ്ര­ക്രി­യ­യി­ലേ­ക്കു് തീ­വ്ര­രാ­ഷ്ട്രീ­യ­ത്തി­ന്റെ ക­നൽ­വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ന­ട­ന്ന­തു്?

അ­വി­ടെ­യും അ­യാൾ­ക്കു് ‘നൈർ­മ്മ­ല്യ­വും ശാ­ന്തി­യും’ സി­ദ്ധ­മാ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, അയാൾ ആ നീർ­ച്ചാ­ലി­ന്റെ ഒ­ഴു­ക്കി­ലൂ­ടെ സാ­വ­കാ­ശം നീ­ങ്ങാൻ അ­നു­വ­ദി­ച്ചു­വോ? ഇ­ല്ലെ­ന്നാ­ണു് എ­നി­ക്കു് തോ­ന്നി­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

ഇതു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ കു­റ്റ­മ­ല്ല. ന­മ്മു­ടെ സാ­മു­ഹ്യ­വ്യ­വ­സ്ഥി­തി­യു­ടെ ച­ങ്ങ­ല­ക­ളാ­ണു് കു­ടും­ബം, ജോലി, കു­ട്ടി­കൾ, ഹിം­സ­യും അ­ഴി­മ­തി­യും നി­റ­ഞ്ഞ ചു­റ്റു­പാ­ടു­കൾ… മ­ലി­ന­മാ­യ എ­ണ്ണി­യാ­ലൊ­ടു­ങ്ങാ­ത്ത സ്ഥാ­പ­ന­ങ്ങൾ. അ­വ­യു­ടെ അ­ഴു­ക്കും ചെ­ളി­യും.

അതേ ത­ട­വ­റ­യിൽ­വെ­ച്ചു തന്നെ ദാസ് വ­ധ­ശി­ക്ഷ­യിൽ­നി­ന്നു് ജീ­വ­പ­ര്യ­ന്ത­ത്തി­ലെ­ത്തി­യ ത­ട­വു­കാ­ര­നി­ലൂ­ടെ താ­ന­ന്വേ­ഷി­ക്കു­ന്ന ആ­ന­ന്ദം തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്നു­ണ്ടു്. ആ ത­ട­വു­കാ­രൻ താൻ ത­ന്നെ­യാ­ണെ­ന്നും, അ­യാ­ളു­ടെ ആ­ന­ന്ദം ത­ന്റേ­തും ലോ­ക­ത്തി­ന്റേ­തു­മാ­ണെ­ന്നും.

വീ­ണ്ടും ദാസ് ത­ന്നി­ലെ നൈ­സർ­ഗ്ഗി­ക ധാരയെ കാ­ണാ­തെ അ­തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വി­ക­മാ­യ ഒ­ഴു­ക്കി­നു് ഇ­നി­യും താൻ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് ശ­ഠി­ച്ചു് ച­ര്യ­ക­ളി­ലും രീ­തി­ക­ളി­ലും ഏർ­പ്പെ­ടു­ക­യാ­ണു്. 1972-ലെ നൈ­സർ­ഗ്ഗി­ക­മാ­യ ക­രു­ണ­യും, 1976–77-ലെ ശാ­ന്തി­യും നൈർ­മ്മ­ല്യ­വും തൊ­ട്ട­ടു­ത്ത ദി­വ­സ­ത്തി­ലെ ആ­ന­ന്ദ­വും, പി­ന്നീ­ടെ­പ്പോ­ഴെ­ങ്കി­ലും അതേ നി­റ­വു­ക­ളിൽ, അതേ ഒ­ഴു­ക്കിൽ ദാസ് അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ക­യു­ണ്ടാ­യോ?

അതു് പറയാൻ ഞാ­നി­ല്ല. കാരണം, അ­തെ­നി­ക്ക­റി­യി­ല്ല. ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ അ­വ­സാ­ന­ത്തിൽ ആ­ശു­പ­ത്രി­ക­ളി­ലും വീ­ട്ടി­ലു­മാ­യി ബോ­ധ­ത്തി­ലൂ­ടെ­യും, അ­ബോ­ധ­ത്തി­ലൂ­ടെ­യും സ­ഞ്ച­രി­ച്ച ദാസ് നി­ശ­ബ്ദ­നാ­യി അ­വ­സാ­ന­ത്തെ ശു­ദ്ധീ­ക­ര­ണ­ത്തിൽ ഏർ­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­മോ? ആ­ധു­നി­ക വൈ­ദ്യ­ശാ­സ്ത്ര­ത്തി­ന്റെ ഭ­ദ്ര­മാ­യ യു­ക്തി­കൾ­ക്കു് അ­തീ­ത­മാ­ണു് ദി­വ്യ­മാ­യ ആ­ത്മ­ശു­ദ്ധീ­ക­ര­ണ­വ­ഴി­കൾ. അതു് എ­ഴു­ത­പ്പെ­ടാ­ത്ത ച­രി­ത്ര­ത്തി­നു് പു­റ­ത്താ­ണു്.

കെ. അ­ര­വി­ന്ദാ­ക്ഷൻ
images/aravindakshan.jpg

മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ ഒരു എ­ഴു­ത്തു­കാ­ര­നാ­ണു് കെ. അ­ര­വി­ന്ദാ­ക്ഷൻ.

Colophon

Title: Oru Kashnam (Alakku) Soap! (ml: ഒരു കഷ്ണം (അ­ല­ക്കു്) സോ­പ്പ്!).

Author(s): K. Aravindakshan.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2021-02-26.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, K. Aravindakshan, Oru Kashnam (Alakku) Soap!, കെ. അ­ര­വി­ന്ദാ­ക്ഷൻ, ഒരു കഷ്ണം (അ­ല­ക്കു്) സോ­പ്പ്!, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: November 29, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Myths of the Hindus and Buddhists, a painting by Abanindranath Tagore (1871–1951). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.