ഇതി​ലും കടു​ത്ത പ്ര​തി​സ​ന്ധി വി​മ​ലി​ന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലു​ണ്ടാ​യി​ട്ടേ​യി​ല്ല. ഇനി ചു​വ​രിൽ കറു​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്ന പാ​ടു​കൾ തു​ട​ച്ചു മാ​റ്റ​ണം, രജ​നി​യെ​യും അവ​ന​വ​നെ​യും രക്ഷി​ക്കാൻ ഒരു കളവു് മെ​ന​ഞ്ഞു​ണ്ടാ​ക്ക​ണം അതോ പോ​ലീ​സി​നെ അറി​യി​ക്ക​ണോ? അതൊ​ക്കെ​യാ​ണു് അയാൾ ആലോ​ചി​ച്ച​തു്. കല്ലു വീണ കു​ള​ത്തിൽ നട്ടം തി​രി​യു​ന്ന മീ​നു​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ രജ​നി​യു​ടെ കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി​കൾ പത​റു​ന്നു​ണ്ടു്, അതി​ന്റെ​യാ​ഴ​ത്തിൽ പഴ​ങ്ക​ഥ​ക​ളു​ടെ പാ​യ​ലു​പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ കണ്ടു. രജ​നി​യു​ടെ മേൽ​മീ​ശ​യി​ലെ വി​യർ​പ്പി​ലേ​ക്കു് അയാ​ളു​ടെ കണ്ണീ​രു് വീണു് ഒറ്റ​ത്തു​ള്ളി​യാ​യി.

⋄ ⋄ ⋄

ഒരു ചെറിയ ചാ​റ്റ​ലേ​യു​ള്ളൂ, രജനി കുട തു​റ​ന്നി​ല്ല. ചാ​റ്റൽ​ത്തു​ള്ളി​കൾ​ക്കു നേരെ വായ് തു​റ​ന്നു പി​ടി​ച്ചു്, ആകാശം നോ​ക്കി വര​മ്പ​ത്തൂ​ടെ നട​ന്നു. കാലു വഴു​ക്കി, അവൾ പെ​ട്ട​ന്നു് പു​റ​കോ​ട്ടാ​ഞ്ഞു. വഴുതി പാ​ട​ത്തെ ചെ​ളി​യി​ലേ​ക്കു് വീ​ണേ​നെ. വലം​കൈ​യി​ലെ നീ​ളം​കൂ​ടിയ കുട മണ്ണിൽ കു​ത്തി ഒരു​വി​ധം വീ​ഴാ​തെ രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. തു​ണി​സ​ഞ്ചി തോളിൽ നി​ന്നൂർ​ന്നു പോ​വു​ക​യും അവൾ കണി​ശ​ത​യോ​ടെ സഞ്ചി നേ​രെ​യി​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഭാ​ഗ്യം! കൂ​ട്ടു​കാ​രി​യു​ടെ അമ്മ, സു​മ​തി​യ​മ്മ കൊ​ടു​ത്ത സഞ്ചി​യാ​ണു്, അതെ​ങ്ങാ​നും പാ​ട​ത്തെ ചെ​ളി​യിൽ വീ​ണി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ പി​റ്റേ​ന്നു് എങ്ങി​നെ സ്കൂ​ളി​ലേ​ക്കു് പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു പോകും? രജ​നി​യു​ടെ വെ​പ്രാ​ള​ത്തി​നു നേരെ ചി​രി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു്, കു​റു​കെ​യു​ള്ള വര​മ്പ​ത്തൂ​ടെ, നട​ന്നു പോ​കു​മ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “നേരെ നോ​ക്കി പോ എണേ”. അക്ക​രെ​ക്കു​ന്നി​ലു​ള്ള ഏട്ട​നാ​ണു്, അവൾ തി​രി​ച്ചു ചി​രി​ച്ചു.

രജനി വര​മ്പു​ക​ട​ന്നു് വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​ള്ള മണ്ണു​വെ​ട്ടിയ പടികൾ കയറി. പല​യി​ട​ത്തും വഴു​ക്ക​ലു​ണ്ടു്. മു​റ്റ​ത്തു വെച്ച അലു​മി​നി​യ​ത്തൊ​ട്ടി​യിൽ ഇറ​വെ​ള്ളം നി​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്, അതിൽ കാ​ലു​ക​ഴു​കി. അമ്മ​മ്മ വീ​ട്ടി​ലി​ല്ല. റേഷൻ വാ​ങ്ങാൻ പോ​യ​താ​വും. താ​ക്കോ​ലി​ല്ലാ​ത്ത ചെറിയ പൂ​ട്ടു് ഓടാ​മ്പ​ലിൽ കൊ​ളു​ത്തി​യി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. കണ്ടാൽ പൂ​ട്ടി​യി​ട്ട വീടു പോ​ലെ​യി​രി​ക്കും. അല്ലെ​ങ്കി​ലും പൂ​ട്ടി​യി​ടാ​നാ​യി​ട്ടു് അവിടെ എന്തു​ണ്ടാ​യി​ട്ടാ​ണു്. ഇക്ക​ണ്ട പടി മു​ഴു​വ​നും കേറി അവിടെ ആരും ചെ​ല്ലാ​റു​മി​ല്ല. വാ​തി​ലു തു​റ​ന്ന​യി​ട​ത്തു തന്നെ സഞ്ചി വെ​ച്ചു്, രജനി അടു​ക്ക​ള​യി​ലെ​ത്തി. കോ​ലാ​യി​യും, കയ​റു​ന്ന മു​റി​യും അടു​ക്ക​ള​യും, അത്ര​യേ​യു​ള്ളൂ വീടു്. അടു​പ്പിൽ ചാ​ര​ത്തി​ന​ടി​യിൽ കനലു് കെ​ടാ​തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​രി​ക്കും. കു​റ​ച്ചു് ഓല​ക്കണ വെ​ച്ചു് ഊതി​യാൽ തീ പി​ടി​പ്പി​ക്കാം. കു​നി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു് അടു​പ്പി​ന​രി​കിൽ വച്ച ഓല​ക്കെ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് അവൾ മൂ​ന്നാ​ലു് ഓല​ക്കണ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. ആരോ പു​റ​കിൽ വന്ന പോലെ ഒച്ച, എന്തു പറ്റി​യെ​ന്നു് തി​രി​ച്ച​റി​യാ​ന​വൾ​ക്കു് ഇട കി​ട്ടി​യി​ല്ല, പി​റ​കിൽ ഒരാൾ, തല​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ! അയാ​ളു​ടെ കാ​ലു​കൾ​ക്കു് താ​ഴെ​യാ​ണു് രജനി കു​നി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. കരി​മ്പൻ മണ​ക്കു​ന്ന ഉടു​മു​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ തോ​ളി​ലു​ര​ഞ്ഞു, വര​മ്പ​ത്തു കണ്ട ആൾ, അക്ക​രെ​ക്കു​ന്നി​ലു​ള്ള ഏട്ടൻ!

⋄ ⋄ ⋄

അയാൾ വാ​തി​ലു കട​ന്നു് പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോയി. വാ​തിൽ​ക്കൽ വെച്ച സഞ്ചി ചെ​രി​ഞ്ഞു്, നി​ല​ത്തു​വീ​ണു കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന, ആറാം ക്ലാ​സി​ലെ പാ​ഠ​പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ അയാ​ളു​ടെ മട​മ്പി​ലെ ചെളി പറ്റി. അവ​ളു​ടെ പരന്ന നെ​ഞ്ചിൽ അരി​ക്കൂൺ പോ​ലു​ളള കു​ഞ്ഞു മു​ല​ഞെ​ട്ടു​കൾ നഖ​പ്പാ​ടിൽ പു​ക​ഞ്ഞു. മെ​ല്ലെ അവൾ കോലായ കട​ന്നു് മു​റ്റ​ത്തി​റ​ങ്ങി. മേ​ലാ​കെ പശ പു​ര​ട്ടിയ പോലെ രജനി അസ്വ​സ്ഥ​യാ​യി. അവൾ മു​റ്റ​ത്തു് കമി​ഴ്‌​ന്നു കി​ട​ന്നു. മഴ കടു​ത്തു. അവൾ​ക്കു് പുറം നൊ​ന്തു. ചെ​റി​യൊ​രു ചാ​ലാ​യി ചു​വ​പ്പു് വെ​ള്ള​ത്തിൽ പര​ന്നു. ഒടു​വിൽ നേർ​ത്തു നൂലു പോലെ ഒടു​ങ്ങി. അവൾ മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി. താഴെ നോ​ക്കെ​ത്താ ദൂ​ര​ത്തു് പടർ​ന്നു പോയ പാ​ട​ത്തു് ഒരു പൊ​ട്ടു പോലെ അയാൾ അലി​ഞ്ഞി​ല്ലാ​താ​വു​ന്ന​തു് വെ​റു​പ്പോ​ടെ കണ്ടു.

⋄ ⋄ ⋄

അയാൾ അക്ക​രെ​ക്കു​ന്നി​ലെ തന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കയ​റു​മ്പോൾ അവിടെ നല്ലൊ​രു ഒച്ച​പ്പാ​ടു കഴി​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ പു​ക​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അടു​ക്ക​ള​മു​റ്റ​ത്തു് മഴയിൽ നനഞ്ഞ വി​റ​കു​കൊ​ള്ളി പു​ക​യു​ന്നു, അതിൽ നി​ന്നു് കൊ​ഴു​ത്ത കട്ടൻ​കാ​പ്പി പോലെ മര​ക്ക​റ​യൊ​ഴു​കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ അമ്മ പതി​വു​പോ​ലെ ദേ​ഷ്യ​ത്തിൽ വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു.

“ഒണ​ക്ക​ല്ള്ള ഒരു കൊ​ള്ളി​യി​ല്ല ഈടെ കഞ്ഞി വെ​ക്കാൻ. രണ്ടാ​ക്കും രാ​വി​ലേ കീ​ഞ്ഞു് പൂ​വാ​ലോ”

അമ്മ തു​ട​ങ്ങി. ഇനി രക്ഷ​യി​ല്ല. പറ​ഞ്ഞ​തു തന്നെ ആവർ​ത്തി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. അക​ത്തു് അയാ​ളു​ടെ അച്ഛൻ വായ് തു​റ​ന്നു്, കേ​ല​യൊ​ലി​പ്പി​ച്ചു് ചാ​രാ​യ​ത്തി​ന്റെ മണ​മാ​യി കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്നു. അയാൾ കോ​ടാ​ലി​യെ​ടു​ത്തു് ചാ​യ്പി​ലെ ലേശം ഉണ​ക്ക​ക്കൂ​ടു​ത​ലു​ള്ള മര​മു​ട്ടി കൊ​ത്തി​ക്കീ​റി അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കി​ട്ടു കൊ​ണ്ടു് അമ്മ​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു,

“ഇന്നാ നി​ന്റെ കഞ്ഞി”

“നാളെ ഓളാടെ പോണം, പല​ഹാ​രം കൊ​ണ്ടോ​ണം, പൈസ വേണം. ഇതു് മാസം ഒമ്പ​താ​യി” അയാ​ളു​ടെ അമ്മ പറ​ഞ്ഞു.

“ഓ, തെരാം”

സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടിൽ പെറാൻ പോയ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ മു​ല​ക​ളെ ഓർ​ത്ത​പ്പോൾ അയാൾ​ക്കു് ബീഡി വലി​ക്കാൻ തോ​ന്നി. മടി​ക്കു​ത്തിൽ നി​ന്നെ​ടു​ത്ത ബീഡി, അടു​പ്പിൽ നി​ന്നു് കത്തി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഒരു​ട​ലിൽ അതൊ​ന്നു കു​ത്തി നോ​ക്കാൻ അയാ​ളു​ടെ കൈ തരി​ച്ചു. വന്യ​മായ ഓർ​മ്മ​ക​ളു​ടെ പുക വള​യ​ങ്ങൾ അയാൾ ഊതി രസി​ച്ചു. രഹ​സ്യ​വേ​ട്ട​ക​ളു​ടെ അപാ​ര​സാ​ധ്യ​ത​ക​ളു​ള്ള തു​ടർ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പുതിയ പ്ര​തീ​ക്ഷ​കൾ ബീ​ഡി​പ്പുക പോലെ മു​ന്നിൽ പടർ​ന്നു.

⋄ ⋄ ⋄

പനി മൂർ​ച്ഛി​ച്ചു് അവൾ വി​റ​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ചൂ​ടു​ക​ഞ്ഞി​യും കാ​ന്താ​രി​ച്ച​മ്മ​ന്തി​യും ചുട്ട മു​ള്ള​നും കൊ​ണ്ടു് രജ​നി​യു​ടെ അമ്മ​മ്മ, പാ​പ്പി​യ​മ്മ വന്നു.

“ഒരു​വ​റ്റു് കഞ്ഞി കു​ടി​ച്ചി​റ്റു് കെ​ട​ക്കു് കു​ഞ്ഞീ” പാ​പ്പി​യ​മ്മ പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ മു​ടി​യിൽ വിരൽ ചു​റ്റി.

കഴു​ക്കോ​ലിൽ നി​ന്നും ട്ര​പ്പീ​സ് കളി​ക്കു​ന്ന ഒരു ചി​ല​ന്തി തന്നെ എട്ടു കണ്ണു​കൾ കൊ​ണ്ടും വി​ഴു​ങ്ങു​ന്ന പോലെ അവൾ​ക്കു തോ​ന്നി. അമ്മ​മ്മ കറു​ത്ത കമ്പി​ളി കൊ​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ കഴു​ത്തു വരെ പു​ത​പ്പി​ച്ചു. കമ്പി​ളി​രോ​മ​ങ്ങൾ ദേ​ഹ​ത്തു് തട്ടി​യ​പ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ രോ​മ​ങ്ങ​ളാ​ണ​വ​യെ​ന്നു് അവൾ ഭയ​ന്നു. പാ​പ്പി​യ​മ്മ ഒരു സ്പൂൺ കഞ്ഞി രജ​നി​യു​ടെ വാ​യി​ലേ​ക്കൊ​ഴി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. കൊ​ഴു​ത്ത കഞ്ഞി, അവൾ ശക്തി​യാ​യി ഛർ​ദ്ദി​ച്ചു. വയ​റ്റി​ലൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, തൊണ്ട പൊ​ട്ടി ചോര വന്നു. പൊ​ള്ളു​ന്ന പനി​യിൽ കണ്ണു​കൾ തു​റി​ച്ചു് കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു മറി​ഞ്ഞു. “അയ്യോ, ആരേ​ലും ഒന്നോ​ടി വരണേ” പാ​പ്പി​യ​മ്മ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. കു​ന്നിൻ പു​റ​ത്തെ ആ ഒറ്റ വീ​ടി​നു ചു​റ്റും ഇരു​ട്ടു് കന​പ്പെ​ട്ടു കി​ട​ന്നു.

⋄ ⋄ ⋄

“കർ​ക്ക​ട​കം പത്തു ദിവസം മീനം പോ​ലെ​യാ​ണു് മഴ​യി​ണ്ടാ​വി​ല്ല, എന്നാ​ലും കു​ഞ്ഞീ നീ കൊ​ട​യെ​ടു​ത്തോ” പാ​പ്പി​യ​മ്മ കുട നീ​ട്ടി. കുട സു​ര​ക്ഷി​ത​മായ ഒരു കൈ പോലെ അവൾ മു​റു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു. ഒറ്റ​യ്ക്കാ​ണു് അവൾ സ്കൂ​ളി​ലേ​ക്കു് പോ​യ​തു്. വീടു നിൽ​ക്കു​ന്ന കു​ന്നി​റ​ങ്ങി​യാൽ പാടം, റോഡ്, പാലം, വീ​ണ്ടു​മു​ള്ള കു​ന്നിൻ പു​റ​ത്താ​ണു് സ്കൂൾ. ഇത്ര ദി​വ​സ​ങ്ങൾ എന്തു പറ്റി​യെ​ന്നു് കൂ​ട്ടു​കാർ ചോ​ദി​ച്ചു. ആരോ​ടും അവൾ​ക്കൊ​ന്നും വി​ശ​ദീ​ക​രി​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. “ചെറിയ പനി​യും കൊ​ണ്ടു് ഒന്നര ആഴ്ച ഇരി​ക്ക​ണ്ട കാ​ര്യ​മി​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ മോളേ” ക്ലാ​സ് ടീ​ച്ചർ ഹാജർ പട്ടിക വി​ളി​ക്കു​മ്പോൾ ചോ​ദി​ച്ചു. അവൾ​ക്കു് അപ്പോൾ ചെ​റു​താ​യി ചി​രി​ക്കാ​നും നഖം കടി​ക്കാ​നും തോ​ന്നി.

“ഉച്ച​ക്ക​ഞ്ഞി കി​ട്ടൂ​ലേ കു​ഞ്ഞീ, ഉദ്യോ​ഗൊ​ന്നും എല്ലാ​രി​ക്കും കി​ട്ടൂ​ല​ല്ലോ” രാ​വി​ലെ അമ്മ​മ്മ പറ​ഞ്ഞ​തു് അവ​ളോർ​മ്മി​ച്ചു. വൈ​കു​ന്നേ​രം മഴ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. നാ​ലു​മ​ണി​യു​ടെ ഇള​വെ​യിൽ പാ​ട​ത്തു് പൊ​ന്നു പോലെ വീ​ഴു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ​ക്കു് സമാ​ധാ​നം തോ​ന്നി. നീ​ണ്ടു കി​ട​ക്കു​ന്ന വര​മ്പു​കൾ…

“നി​ക്ക്, നി​ക്ക്”

പരു​ത്ത ഒച്ച, തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​മ്പോൾ പി​ന്നിൽ അയാൾ. കാലു വി​റ​ച്ചു, വര​മ്പു​കൾ അവൾ​ക്കു് സ്ഥ​ല​ഭ്ര​മം ഉണ്ടാ​ക്കി, നി​ല​വി​ളി​ക്കാ​നാ​വു​ന്നി​ല്ല. ഒരു കു​റു​കൽ മാ​ത്ര​മേ തൊ​ണ്ട​യിൽ നി​ന്നും വരു​ന്നു​ള്ളൂ. അയാൾ ഓടി വന്നു് രജ​നി​യെ എടു​ത്തു് തോളിൽ കി​ട​ത്തി. അവൾ കണ്ണ​ട​ച്ചു് കി​ട​ന്നു. പടികൾ ആഞ്ഞു ചവി​ട്ടി, അവ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് അയാൾ കയറി. അവൾ​ക്കു് ഛർ​ദ്ദി​ക്കാൻ മു​ട്ടി. അഞ്ചു മണി കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ പാ​പ്പി​യ​മ്മ വന്നു. അമ്മ​മ്മ​യു​ടെ കയ്യിൽ വി​ന്നേ​ഴ്സ് ബേ​ക്ക​റി​യി​ലെ പലക ബി​സ്ക്ക​റ്റും പാ​തി​മ​ഷി​യു​ള്ള ഒരു പേ​ന​യും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

“ഇന്നാ” അതു നീ​ട്ടി പാ​പ്പി​യ​മ്മ ചി​രി​ച്ചു.

⋄ ⋄ ⋄

നന്നെ​ച്ചെ​റു​പ്പ​ത്തിൽ രജനി കാ​ഴ്ച​യിൽ അവ​ളു​ടെ അമ്മ​യെ ഓർ​മ്മി​പ്പി​ച്ചു. വി​ടർ​ന്ന കണ്ണു​ക​ളും ലേശം പതി​ഞ്ഞ മൂ​ക്കും കോലൻ മു​ടി​യും. മെ​ലി​ഞ്ഞി​ട്ടെ​ങ്കി​ലും ഉത്സാ​ഹി​യായ കു​ട്ടി. ചെ​ള്ളു് പോലെ തെ​റി​ച്ചു്, ചി​രി​ച്ചു നട​ക്കും. ഇട​യ്ക്കു് ചില ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ അവർ സു​മ​തി​യു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പോകും. തന്റെ മക​ളു​ടെ ചില ഉടു​പ്പു​കൾ അവൾ രജ​നി​ക്കു് കൊ​ടു​ക്കും. കു​ട്ടി​കൾ മു​റ്റ​ത്തു് വീ​ണു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ചതു​ര​നെ​ല്ലി​കൾ പെ​റു​ക്കു​ക​യോ, ചാ​മ്പ​ക്ക പറി​ക്കു​ക​യോ, സാ​റ്റു് കളി​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യു​മ്പോൾ സു​മ​തി​യും പാ​പ്പി​യ​മ്മ​യും പല നാ​ട്ടു​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളും പര​ദൂ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും പറ​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ടു് വട​കു​രു​ട്ടു​ക​യോ ചക്ക​പ​പ്പ​ട​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യോ, വീ​ട്ടു​പ​ണി​കൾ ചെ​യ്യു​ക​യോ ചെ​യ്യും. ഒരു ദിവസം ചു​രു​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ച കയ്യു​മാ​യി രജനി അടു​ക്കള മു​റ്റ​ത്തു നി​ന്നും സു​മ​തി​യു​ടെ​യ​ടു​ത്തു് ചെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു, “ഇത്തി​രി വെ​ള്ളം തെ​ര്യോ, ഇതു് തി​ന്നാ​നാ” അവൾ ചു​രു​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ച കു​ഞ്ഞു കൈകൾ വി​ടർ​ത്തി. നാ​ല​ഞ്ചു ഗു​ളി​ക​കൾ! പഴയ പേ​പ്പ​റു​കൾ​ക്കൊ​പ്പം കത്തി​ക്കാ​നി​ട്ടി​രു​ന്ന, ഉപ​യോ​ഗ​ത്തീ​യ​തി കഴി​ഞ്ഞ ഒരു ഫോയിൽ ഗു​ളി​ക​കൾ! അതു് അവൾ ചവ​റു​കൂ​ന​യിൽ നി​ന്നും എടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. “ഗു​ളി​ക​കൾ മു​ട്ടാ​യി തി​ന്നും പോലെ തി​ന്ന്വോ ആരേ​ലും, ചത്തു പോകും.” അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ അവ​ളു​ടെ അമ്മ​യെ​ക്ക​ണ്ടു് ഭയ​ന്നു് സുമതി പറ​ഞ്ഞു. രജ​നി​യു​ടെ അമ്മ​യെ അവ​ളോർ​ത്തു. വീർ​ത്ത വയ​റു​മാ​യി ആശു​പ​ത്രി​ക്കി​ട​ക്ക​യിൽ മയ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന വി​ളർ​ത്ത രൂ​പ​ത്തെ. ഒരു​പി​ടി ഗു​ളി​ക​കൾ നഴ്സ്സ് സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ നി​ന്നു് കട്ടു തി​ന്നു്, പ്ര​സ​വ​വാർ​ഡിൽ അവൾ കു​ഴ​ഞ്ഞു വീ​ണി​രു​ന്നു.

“ഓന​ടി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നോ?” സുമതി അന്നു് പാ​പ്പി​യ​മ്മ​യോ​ടു് ചോ​ദി​ച്ചു.

“കയ്യി​മ്മൽ നിറയെ നു​ള്ളി​പ്പ​റി​ച്ച പാ​ട്ണ്ടു്” അവർ പറ​ഞ്ഞു.

മര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു് വഴു​തു​ന്ന അമ്മ​യു​ടെ വയ​റ്റിൽ നി​ന്നും രജ​നി​യെ പു​റ​ത്തെ​ടു​ത്തു. “പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​ണു്” ഡോ​ക്ടർ അവ​ളു​ടെ അമ്മ​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അമ്മ​യു​ടെ കണ്ണു​കൾ കര​യ്ക്കി​ട്ട തോ​ട്ടു​മീൻ പോലെ ഒന്നു പി​ട​ഞ്ഞു, ചല​ന​മ​റ്റു. ശവ​മ​ട​ക്കു​ന്ന ഇട​ത്തേ​ക്കു് പാ​പ്പി​യ​മ്മ നോ​ക്കി​യി​ല്ല. കൊ​ച്ചു പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ കു​ഞ്ഞു​വാ​യി​ലേ​ക്കു് തന്റെ മു​ല​ക്ക​ണ്ണു് വെ​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു്, അവർ പെൺ​കു​ട്ടി​യെ ‘രജനീ’ എന്നു വി​ളി​ച്ചു, അവ​ളു​ടെ അമ്മ​യു​ടെ അതേ പേരു്! അങ്ങി​നെ അവൾ പ്രേ​ത​പ്പേ​രു് പേറാൻ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. മരി​പ്പി​നു് ശേഷം കു​റ​ച്ചു ദിവസം ആളും ബഹ​ള​വു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഓരോ​രു​ത്ത​രാ​യി ഒഴി​ഞ്ഞു പോയി. താഴെ നി​ന്നു നോ​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ട ആ കു​ന്നിൻ​പു​റ​ത്തു് ഒരു നി​ഴൽ​നാ​ട​കം പോലെ രണ്ടു ജീ​വി​തം കാ​ണാ​നാ​കും. അമ്മ​മ്മ​യും പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​യും ഇല്ലാ​യ്മ സ്നേ​ഹം കൊ​ണ്ടു നി​ക​ത്തി. ആർ​ക്കും വലിയ കാ​ര്യ​മൊ​ന്നും തോ​ന്നാ​ത്ത രണ്ടു ജീ​വി​ത​ങ്ങൾ. വറു​തി​യു​ടെ നാ​ളു​ക​ളിൽ അയൽ​വാ​സി​യാ​യി​രു​ന്ന പാ​പ്പി​യ​മ്മ കൊ​ടു​ത്ത ചോ​റാ​ണു് തന്റെ ഉടൽ എന്നു് സുമതി, രജ​നി​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. കഥകൾ തി​രി​ഞ്ഞും മറി​ഞ്ഞും ആവർ​ത്തി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കാലം ക്ലോ​ക്ക് പോലെ വൃ​ത്ത​ത്തിൽ ചലി​ക്കു​മെ​ന്നു് രജ​നി​ക്കു് തോ​ന്നി.

വർ​ഷ​ങ്ങൾ പോ​കു​ന്ന വേ​ഗ​ത​യിൽ രജനി വളർ​ന്നി​ല്ല. അവൾ​ക്കെ​ല്ലാ​രോ​ടും ഇണ​ക്കം കു​റ​ഞ്ഞു വന്നു. പ്രാ​യ​ത്തി​നു് ചേ​രാ​ത്ത കള്ള​പ്പ​ക്വത അവൾ ഇട്ടു നട​ന്നു. സു​മ​തി​യു​ടെ മക​ളു​ടെ ഉടു​പ്പു​കൾ രജ​നി​യു​ടെ മെ​ലി​ഞ്ഞ ഉട​ലി​ന്മേൽ പാ​ക​മ​ല്ലാ​താ​യി​ത്തു​ട​ങ്ങി.

“തടി​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും മി​ണ്ടാ​ട്ട​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും തര​ക്കേ​ടി​ല്ല, നാ​ല​ക്ഷ​രം നീ പഠി​ക്ക​ണം. അടി​ച്ചു വാ​രു​ന്ന​താ​ണേ​ലും ഒരു ഗവൺ​മെ​ന്റ് പണി​ക്കു് പഠി​പ്പു് വേണം പെ​ണ്ണേ” സുമതി അവളെ ശാ​സി​ച്ചു സ്നേ​ഹി​ക്കു​മ്പോൾ പാ​പ്പി​യ​മ്മ​യ്ക്കു് അത്ര പി​ടി​ക്കി​ല്ല.

“നമ്മ​ളെ കൂ​ട്ട​രൊ​ന്നും തി​ന്നി​ല്ലേ​ലും അടി​ച്ചു വാ​രാ​നൊ​ന്നും പോ​ക​ലി​ല്ല പണ്ടേ. എത്ര നല്ല സ്ഥി​തി​യി​ണ്ടാ​യി​ര്ന്നു്. അച്ഛ​നാ​യി​റ്റ്ല്ലാ​ണ്ടാ​ക്കി​യ​ത​ല്ലേ” പാ​പ്പി​യ​മ്മ പറ​ഞ്ഞു.

“ആ ദു​ഷ്ടു് പി​ടി​ച്ച കാലം നല്ല​തൊ​ന്ന്വ​ല്ല, പഴേ കഥ​യൊ​ന്നും നി​ങ്ങ​ള് കു​ട്ടീ​നോ​ടു് പറ​യ​ര്തു്. ഒരു് പണി​യും മോശം പണി​യ​ല്ല പാ​പ്പി​യ​മ്മേ.”

സുമതി പറ​ഞ്ഞ​തു് ഒരു ചൂ​ണ്ട​ക്കൊ​ളു​ത്തു് പോലെ രജ​നി​യു​ടെ ബോ​ധ​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു. അന്നു രാ​ത്രി കഞ്ഞി കു​ടി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു “എന്താ അമ്മ​മ്മേ പറ​യ​ണ്ടാ​ന്നു പറഞ്ഞ പഴേ കഥ?” “അതൊരു വയൻകര ശാ​പ​ത്തി​ന്റെ കഥയാ” പാ​പ്പി​യ​മ്മ തങ്ങ​ളു​ടെ സക​ല​ദു​രി​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും കാ​ര​ണ​മായ ആ കഥ മറ്റാ​രോ ഒളി​ഞ്ഞു കേൾ​ക്കു​മെ​ന്നു് ഭയന്ന പോലെ ഒച്ച താ​ഴ്ത്തി പറ​ഞ്ഞു തു​ട​ങ്ങി.

⋄ ⋄ ⋄

സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തി​നു മുൻ​പു​ള്ള മദ്രാ​സ്സ് പ്രൊ​വിൻ​സിൽ, മല​ബാ​റി​ലെ മല​മ്പ്ര​ദേ​ശം, കാവും വൻ​മ​ര​ങ്ങ​ളും വളർ​ന്നു് രാവു പോലെ ഇരു​ട്ടു​ടു​ക്കു​ന്ന പക​ലു​കൾ… തണു​പ്പു് ഇന്ന​ത്തെ​പ്പോ​ലെ കു​റ​വ​ല്ല, അക്കാ​ല​ത്തു് ആളുകൾ വെ​ളി​ച്ചെ​ണ്ണ, ഹലുവ പോലെ മു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് മു​ണ്ടിൻ​കോ​ന്ത​ല​യിൽ വാ​ങ്ങി വന്നി​രു​ന്നു. അന്നു് ആ ദേ​ശ​ത്തു് പ്ര​ഭാ​ത​ങ്ങൾ കൊ​ടും​ത​ണു​പ്പും കോ​ട​യും പു​ത​ച്ചു് ഇരു​ണ്ടു​ണർ​ന്നു. എട്ടു​കെ​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു പാ​പ്പി​യ​മ്മ​യു​ടെ തറ​വാ​ടു്. വസൂരി വന്നു് അമ്മാ​വൻ മരി​ച്ച​പ്പോൾ അകാ​ല​ത്തിൽ തറ​വാ​ട്ടു​കാ​ര​ണ​വ​രാ​യി പാ​പ്പി​യ​മ്മ​യു​ടെ അച്ഛ​നായ രാഘവൻ നായർ. സു​ന്ദ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു അയാൾ, ചു​വ​ന്ന കണ്ണു​ക​ളും ചു​ണ്ടി​ന്റെ കോണിൽ കു​റു​ക്കി​വ​ച്ചൊ​രു പു​ച്ഛ​ച്ചി​രി​യും. പാ​പ്പി​യ​മ്മ​യുൾ​പ്പെ​ടെ മൂ​ന്നു മക്ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മൂർ​ച്ച​യു​ള്ള ചു​വ​ന്ന നോ​ട്ട​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് ഭാ​ര്യ​യു​ടെ​യും മക്ക​ളു​ടെ​യും മരു​മ​ക്ക​ളു​ടെ​യും പണി​ക്കാ​രു​ടെ​യും നട​ക്കാ​നു​ള്ള വഴി വരെ അയാൾ വര​ച്ചു വെ​ച്ചു. ആ തറ​വാ​ടു​മാ​യി എണ്ണ​യിൽ തെ​റി​ച്ച ബന്ധ​വും പേറി, കു​റ​ച്ചു തെ​ക്കു​മാ​റി നിൽ​ക്കു​ന്ന മറ്റൊ​രു വീ​ട്ടിൽ പതി​നേ​ഴു​വ​യ​സു​ള്ള പെൺ​കു​ട്ടി കടു​ത്ത വശീ​ക​ര​ണ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടു് രാ​ത്രി​യി​രു​ട്ടിൽ വട​ക്കു​ഭാ​ഗ​ത്തു് കാ​പ്പി​ത്തോ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഇറ​ങ്ങി നട​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. രാഘവൻ നാ​യ​രും പെൺ​കു​ട്ടി​യും കാ​പ്പി​പ്പൂ​ക്ക​ളു​ടെ മദ​ഗ​ന്ധ​മു​ള്ള ഉട​ലു​ക​ളോ​ടെ ഭോ​ഗി​ച്ചു പി​രി​ഞ്ഞു. പോ​കെ​പ്പോ​കെ അവ​ളു​ടെ മു​ല​ക്ക​ണ്ണു​കൾ കരി​മ​ഷി പടർ​ന്ന പോലെ കറു​ത്തു വന്നു. തീ​ണ്ടാ​രി​ത്തു​ണി​ക്കു വന്ന വണ്ണാ​ത്തി​ക്കു് അവൾ വിരൽ മു​റി​ച്ച ചോര തു​ണി​യിൽ പു​ര​ട്ടി കൊ​ടു​ത്തു വി​ട്ടു. ഭാ​ര്യ​യും മക്ക​ളു​മു​ള്ള​തു കൊ​ണ്ടു് നാ​ട്ടിൽ നിൽ​ക്കാ​നൊ​ക്കി​ല്ലെ​ന്നും നാ​ടു​വി​ട്ടു പോയി ഒന്നി​ച്ചു കഴി​യാ​മെ​ന്നും, ഉള്ള പൊ​ന്നി​ന്റെ പണ്ട​മെ​ല്ലാം തു​ണി​യിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും രാഘവൻ നായർ പെൺ​കു​ട്ടി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. തി​ര​ണ്ടു കല്യാ​ണ​ത്തി​നു അവൾ പൊ​ന്നു മൂടി നി​ന്നി​രു​ന്ന​തു് അയാൾ ഓർ​ത്തു. ഒരു രാ​ത്രി എല്ലാ​വ​രും ഉറ​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു് രാഘവൻ നാ​യ​രും പെൺ​കു​ട്ടി​യും തു​ണി​ക്കെ​ട്ടു​മാ​യി, വീ​ടു​ക​ളിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി, ഒന്നി​ച്ചു്, കാ​പ്പി​ത്തോ​ട്ട​ങ്ങ​ളും കട​ന്നു് ഇട​തി​ങ്ങിയ മര​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ കു​റു​ക്കു​വ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ നട​ന്നു. അന്നു് അമാ​വാ​സി​യോ പൌർ​ണ​മി​യോ അല്ല, ഇട​ദി​വ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു. വാ​ക്ക​ത്തി പോലെ കൂർ​ത്ത തല​പ്പു​മാ​യി ചന്ദ്രൻ അവർ​ക്കൊ​പ്പം നട​ന്നു. ഉയർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒരു കരി​മ​രു​തി​ന്റെ ചോ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ രാഘവൻ നായർ പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ മൂ​ക്കും വായും അയാ​ളു​ടെ ഇടം​കൈ​യ്യ് കൊ​ണ്ടു് അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു, ഞര​ങ്ങു​ന്ന ഉട​ലി​നെ വലം​കൈ​യി​ലെ വാ​ക്ക​ത്തി കൊ​ണ്ടു് വാ​ഴ​ത്തട പോലെ ആഞ്ഞു വെ​ട്ടി, കൊ​ത്തി നു​റു​ക്കി മരു​തി​നു് വള​മെ​ന്ന പോലെ ചു​വ​ട്ടി​ലി​ട്ടു. കരി​യില കൊ​ണ്ടു് മാം​സ​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും ഒപ്പം വാ​ക്ക​ത്തി​യും മറ​ച്ചു. വിളറി നിന്ന ചന്ദ്ര​നെ ജാ​ര​ഗർ​ഭ​ത്തെ​യെ​ന്ന പോലെ മേ​ഘ​ങ്ങ​ളും മറ​ച്ചു വെ​ച്ചു. ചോര പറ്റിയ മു​ണ്ടു​രി​ഞ്ഞു് കൈയിൽ വെ​ച്ചു് രാഘവൻ നായർ പി​റ​ന്ന​പോ​ലെ തി​രി​ച്ചു നട​ന്നു.

ഒരു അന്തി​പ്പോ​ടെ, കാ​ണാ​തായ പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ വീ​ട്ടിൽ നേരം പു​ലർ​ന്നു. വെയിൽ വീ​ശു​ന്ന​തി​നൊ​പ്പം അതു് ആകു​ല​ത​യാ​യി വളർ​ന്നു. രാഘവൻ നാ​യ​രുൾ​പ്പെ​ടെ​യു​ള്ള നാ​ട്ടു​കാ​രും വീ​ട്ടു​കാ​രും അവളെ തി​ര​ഞ്ഞു നട​ന്നു. അയാ​ളൊ​ഴി​ച്ചു​ള്ള​വർ സർ​വ്വ​ദി​ക്കി​ലും അവളെ തി​ര​ഞ്ഞു​വെ​ന്നു് സ്വയം ധരി​ച്ചു. കു​ള​ത്തി​ലോ കി​ണ​റ്റി​ലോ പു​ഴ​യി​ലോ ശവം പൊ​ങ്ങാ​നു​ള്ള നേ​ര​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി അവ​രൊ​ടു​വിൽ കാ​ത്തി​രു​ന്നു. ദി​വ​സ​ങ്ങൾ അങ്ങ​നെ പു​ലർ​ന്നി​രു​ണ്ട​ത​ല്ലാ​തെ ഒന്നും സം​ഭ​വി​ച്ചി​ല്ല.

ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളോ​ളം ഉറ​ക്കം കെ​ട്ടു് വീർ​ത്ത കൺ​പോ​ള​ക​ളു​മാ​യി കറു​ത്തു മെ​ല്ലി​ച്ച ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ അന്നാ​ളു​ക​ളി​ലൊ​ന്നിൽ പോ​ലീ​സ് സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലെ​ത്തി. വൻ​മ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു​മേൽ കെണി വെ​ച്ചു് പക്ഷി​യെ​പ്പി​ടി​ക്കാൻ കേ​റി​യി​രു​ന്ന ഒരു രാ​ത്രി​യിൽ താൻ കണ്ട ഭീ​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കിയ കാഴ്ച ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളാ​യി അന്നം മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഉറ​ക്ക​വും കെ​ടു​ത്തു​ന്ന കഥ അയാൾ തു​റ​ന്നു​വി​ട്ടു. മര​ത്തിൽ നി​ന്നും മണ്ണി​ലേ​ക്കു കു​തി​ച്ചി​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ ചവി​ട്ടി​പ്പോയ ചെ​റു​വാ​ല്യ​ക്കാ​രി​യു​ടെ ചോ​ര​യു​ടെ ഓർ​മ്മ​യിൽ അയാ​ളു​ടെ ഉടലു വി​റ​ച്ചു. അതോടെ കൊ​ല​യാ​ളി​ക്കു് കെ​ണി​യൊ​രു​ങ്ങി. അന്നു് രാ​ത്രി അഴി​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ നി​ന്നു് രാഘവൻ നായർ വാ​തി​ലി​ന​പ്പു​റം അമാ​വാ​സി​യി​ലെ കറു​ത്ത ആകാശം കണ്ടു. ഒരു പകൽ, പോ​ലീ​സു​കാർ​ക്കൊ​പ്പം കരി​മ​രു​തി​ന്റെ ചു​വ​ട്ടി​ലെ അളി​ഞ്ഞ മാം​സ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ നി​ന്നു് നാ​റു​ന്ന വാ​ക്ക​ത്തി അയാൾ പു​റ​ത്തെ​ടു​ത്തു. എട്ടു​കെ​ട്ടി​ലെ അറയിൽ തറ​യ്ക്കു​ള്ളിൽ നി​ന്നു് സ്വർ​ണ്ണ​പ​ണ്ട​ങ്ങ​ളും. സെ​ഷൻ​സ് കോ​ട​തി​യിൽ കേസു വി​ളി​ച്ചു, അപൂർ​വ്വ​ങ്ങ​ളിൽ അപൂർ​വ്വം! ആസൂ​ത്രി​തം! വിധി പറ​യു​ന്ന പു​ലർ​ച്ച​യിൽ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നായ ജഡ്ജി കൃ​ഷ്ണ​യ്യർ കത്തി വീ​ശു​ന്ന രാഘവൻ നായരെ സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ കണ്ടു​ണർ​ന്നു. തൂ​ക്കു​ക​യ​റി​ന്റെ വി​ധി​യും വാ​ങ്ങി രാഘവൻ നായർ സെൻ​ട്രൽ ജയി​ലി​ലെ​ത്തി. തൂ​ക്കു​ക​യ​റിൽ പി​ട​ഞ്ഞു തീർ​ന്നു് തണു​ത്തു പോയ ഉട​ലി​നു് അവ​കാ​ശം പറയാൻ ആരു​മൊ​ട്ടു് പോ​യ​തു​മി​ല്ല. ആരു പോകാൻ? എട്ടു​കെ​ട്ടി​ന്റെ അവ​കാ​ശ​ത്തർ​ക്ക​ത്തിൽ പെട്ട മരു​മ​ക്ക​ളും, പെ​രു​വ​ഴി​യി​ലായ ഭാ​ര്യ​യും മക്ക​ളും രാഘവൻ നായരെ ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നും ഇറ​ക്കി വി​ട്ടി​രു​ന്നു.

കൊ​ല്ല​പ്പെ​ട്ട പെൺ​കു​ട്ടി പി​ട​ഞ്ഞു വീണ മരു​തിൻ​ചോ​ട്ടിൽ ചോ​ര​കി​നി​യു​ന്ന കൂ​ണു​കൾ വളർ​ന്നി​രു​ന്ന​ത്രെ. ഗർ​ഭി​ണി​യു​ടെ കൊല നട​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് തല​മു​റ​കൾ തീ​രാ​ശാ​പ​ത്തി​ലാ​യ​തെ​ന്നു് പാ​പ്പി​യ​മ്മ പറ​ഞ്ഞു, ശാപം ഒഴി​ഞ്ഞു പോ​കി​ല്ല​ത്രെ.

“ഇപ്പ​ഴു​മു​ണ്ടോ ആടെ ചോ​ര​ക്കു​മി​ളു​കൾ?” രജ​നി​ക്കു് ജി​ജ്ഞാസ മു​റ്റി.

“മരു​തെ​ല്ലം വീ​ണ​ല്ലേ കു​ഞ്ഞീ, അതേ​ട​യാ​ന്നു് ഇപ്പാ​രി​ക്കും അറി​യൂ​ല​ല്ലോ” അമ്മ​മ്മ പറ​ഞ്ഞു. രജനി കഥയിൽ നി​ന്നു് കേ​ട്ട​തെ​ന്താ​വും? പി​റ്റേ​ന്നു പു​ലർ​ച്ചെ അടു​ക്ക​ള​യിൽ നി​ന്നു വാ​ക്ക​ത്തി​യെ​ടു​ത്തു് അവൾ അല​ക്കു കല്ലിൽ രാ​കി​ക്കൂർ​പ്പി​ച്ചു. കു​റ​ച്ചു ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ അമ്മ​മ്മ വീ​ട്ടി​ലി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പകൽ തു​പ്പൽ വഴു​ക്കു​ന്ന ചി​രി​യു​മാ​യി അയാൾ രജ​നി​യു​ടെ മു​ടി​ക്കു പി​ടി​ച്ചു. മി​നി​റ്റു​കൾ​ക്കു​ള്ളിൽ ഒരു നി​ല​വി​ളി​ക്കൊ​പ്പം ചോ​ര​യൊ​ലി​ക്കു​ന്ന വലം​കൈ​യോ​ടെ അയാൾ കു​ന്നി​റ​ങ്ങി പാ​ഞ്ഞു പോയി.

അപ​സ്മാ​രം വരാ​തി​രി​ക്കാൻ കൈയിൽ കത്തി കരു​തി​ത്തു​ട​ങ്ങിയ രജനി ചെ​റു​പ്പ​ത്തി​ലേ​തു പോലെ ഉഷാ​റ​ത്തി ആയി​ത്തു​ട​ങ്ങി. പത്തു തോ​റ്റു സ്കൂ​ളിൽ​പ്പോ​ക്കും തീർ​ന്നു പോ​യി​രു​ന്നു. ഇത്തി​രി നി​ല​ത്തെ കു​രു​മു​ള​കും കാ​പ്പി​യും പാ​പ്പി​യ​മ്മ​യു​ടെ പെൻ​ഷ​നും കൊ​ണ്ടു് ദാ​രി​ദ്ര്യ​ത്തി​നും രോ​ഗ​ത്തി​നും മീതെ ചെ​റു​വ​ഴു​ക്കിൽ നട​ന്നു. അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും അവർ തമ്മിൽ ആവും വിധം തു​ണ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും ഒരു സന്ധ്യ​ക്കു് പാ​പ്പി​യ​മ്മ ശ്വാ​സം മു​ട്ടി​പ്പി​ട​ഞ്ഞു, കണ്ണു തു​റി​ച്ചു, അവൾ കൊ​ടു​ത്ത വെ​ള്ളം അവ​രു​ടെ വാ​യ്ക്ക​ക​ത്തു പോ​കാ​തെ കവി​ഞ്ഞു. രജനി കര​ഞ്ഞി​ല്ല, മെ​ല്ലെ​യി​റ​ങ്ങി അക്ക​രെ കു​ന്നി​ലെ അയൽ​ക്കാ​രോ​ടു് മരണം പറ​ഞ്ഞു. അതു വരെ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കാ​ത്ത​വ​രെ​ല്ലാം വന്നു. കു​റ​ച്ചു ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്ക​പ്പു​റം ദയ​നീ​യ​മാ​യി ചു​മ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് മെ​ലി​ഞ്ഞ ഒരു മനു​ഷ്യൻ കയറി വരും വരെ, വരു​ന്ന​വ​രി​ലെ​ല്ലാം അവൾ അച്ഛ​നെ തെ​ര​ഞ്ഞു. പര​മ​സാ​ധു​വെ​ന്നു് തോ​ന്നി​ച്ച അയാൾ അമ്മ​യ്ക്കു് കാ​ല​നെ​ന്നു് അമ്മ​മ്മ പറഞ്ഞ ആൾ, അവളെ മോ​ളേ​യെ​ന്നു് വി​ളി​ച്ചു,

“നീ എന്റൂ​ടെ പോരീ. ആടെ സു​ഖാ​യി​റ്റു് കയിയാ”

ക്ഷ​യ​രോ​ഗി വായ് അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു് ചു​മ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പറ​ഞ്ഞു.

“ഇത്ര കാലം ഏടെ​യാ​യി​ര്ന്നു്?”

അവ​ളു​ടെ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഒരു​ത്ത​ര​വും അയാൾ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. രജനി അയാൾ​ക്കൊ​പ്പം പോയി. ഉച്ച​വെ​യി​ല​ത്തു് ബസ്സി​റ​ങ്ങി അവർ വീ​ട്ടു​പ​ടി​കേ​റി​യ​പ്പോൾ കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ ചി​ത​റി​യോ​ടി തള്ള​ക്കോ​ഴി​യു​ടെ ചി​റ​കി​നു​ള്ളിൽ പു​ത​ഞ്ഞു. അച്ഛ​ന്റെ ഇളയ കു​ട്ടി​കൾ ചേ​ച്ചീ എന്നു​വി​ളി​ച്ചു കൊ​ണ്ടും അമ്മ ചി​രി​ച്ചു കൊ​ണ്ടും കോ​ലാ​യി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങി.

⋄ ⋄ ⋄

രജ​നി​യു​ടെ കല്യാ​ണ​ത്തി​നു സു​മ​തി​യും ക്ഷ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. നവവരൻ നല്ല​യാ​ളാ​ണെ​ന്നു് തോ​ന്നി. വിമൽ എന്നു പേരും, സു​മ​തി​ക്കു് ചിരി വന്നു. അയാ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ എപ്പോ​ഴും നനഞ്ഞ പോ​ലെ​യി​രു​ന്നു. ആർ​ദ്ര​മായ മന​സ്സി​ന്റെ പുറം കാ​ഴ്ച​യാ​ണു് അതെ​ന്നു് സു​മ​തി​ക്കു് തോ​ന്നി. അവ​ര​യാ​ളു​ടെ കൈ പി​ടി​ച്ചു. ഒരു ദിവസം വി​രു​ന്നു പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞു. രജനി സു​മ​തി​യെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു “വി​ളി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഒരു് ദിവസം ഞാള് ആടെ വെരും അമ്മേ”

പട്ടു​സാ​രി​യിൽ തന്നെ സുമതി മൂ​ക്കു തു​ട​ച്ചു. അവ​രൊ​ന്നി​ച്ചു് സദ്യ​യ്ക്കി​രു​ന്നു. നല്ലൊ​രു ദിവസം തന്നെ ചൊ​റി​യ​ണം പോലെ ഓർ​മ്മ​ക​ളു​ര​സാൻ വേ​ണ്ടാ​ത്ത സന്ദർ​ഭ​ങ്ങൾ കയറി വരും. അല്ലെ​ങ്കിൽ സ്വാ​ധീ​ന​ക്കു​റ​വു​ള്ള കൈ കൊ​ണ്ടു കറി വി​ള​മ്പി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാൾ​ക്കു വരേ​ണ്ട വല്ല ആവ​ശ്യ​വു​മു​ണ്ടോ? വല്ല​പ്പോ​ഴും വഴി​യിൽ വെ​ച്ചു കണ്ടാ​ലൊ​ക്കെ ഗർ​വ്വോ​ടെ അയാൾ​ക്കു മു​ന്നിൽ തല​യു​യർ​ത്തി​യാ​ണു് രജനി നട​ക്കാ​റു്. കറി വി​ള​മ്പു​ന്ന അയാ​ളു​ടെ കണ്ണിൽ നോ​ക്കി അവൾ പറ​ഞ്ഞു

“കൊ​ത്തി​മു​റി​ക്ക​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു”

“ങേ”

“അല്ല, ആദ്യേ കൊ​ത്തി​മു​റി​ക്ക​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു”

അയാൾ ഒന്നു വി​ളർ​ത്തു, വി​ള​മ്പു​ന്ന​തു വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ക്കി.

“എന്താ, എന്താ” വി​മ​ലി​നൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല.

“അതു്, ഈ കഷ്ണ​ങ്ങ​ള്” ചോറു വാ​രി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

⋄ ⋄ ⋄

സ്നേ​ഹ​വും സമാ​ധാ​ന​വു​മു​ള്ള ജീ​വി​തം തന്റേ​ത​ല്ലെ​ന്നും സ്വ​പ്ന​മാ​ണെ​ന്നും രജ​നി​ക്കു് തോ​ന്നി. സന്തോ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു് സമാ​ന്ത​ര​മാ​യി ചോ​ര​ക്കു​മി​ളു​കൾ മു​ള​യ്ക്കു​ന്ന മരു​തിൻ​ചോ​ടു് അവൾ സ്വ​പ്നം കണ്ടു. ആ മരം ചു​റ്റി ഒറ്റ​യ്ക്കു് കട​ന്നു​പോ​കാൻ ഭയ​ന്നു വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന പതി​നൊ​ന്നു വയ​സു​കാ​രി​യാ​യി ഇട​യ്ക്കു് ഞെ​ട്ടി​യെ​ണീ​റ്റു, ഒറ്റ​യ്ക്ക​ല്ലെ​ന്ന ആശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ വി​മ​ലി​നെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു​റ​ങ്ങി. വയ​റ്റി​ലു​ള്ള കു​ഞ്ഞു് പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​വ​ണ​മെ​ന്നു് ഉണർ​ന്നി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ പകൽ​സ്വ​പ്നം കണ്ടു. ഇരു​ട്ടു​മ്പോൾ ഓട്ടു​മ്പു​റ​ത്തെ പാ​ഴ്ക്കു​മി​ലു​കൾ അവൾ​ക്കു് ചോ​ര​ക്കു​മി​ളു​ക​ളാ​കും. രാ​ത്രി പെയ്ത മഴയിൽ ഓട്ടു​മ്പു​റ​ത്തെ നി​ന്നും ചോ​ര​ച്ചാ​ലു​ക​ളൊ​ഴു​കി, വീ​ടി​നു ചു​റ്റും ചു​വ​പ്പാ​യി. കു​മി​ലു് പോ​ലു​ള്ള വീടു് സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ ചു​വ​പ്പി​ലൊ​ഴു​കി നട​ന്നു, അവൾ പേ​ടി​ച്ചു നി​ല​വി​ളി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു് ‘റ’ പോലെ ചു​രു​ണ്ടു കി​ട​ന്നു. വി​മ​ലി​ന്റെ നനഞ്ഞ കണ്ണു​ക​ളി​ലും പല ദി​വ​സ​വും പു​ല​രു​വോ​ളം അവൾ ‘റ’ പോലെ തളർ​ന്നു​റ​ങ്ങി.

⋄ ⋄ ⋄

രജനി ജനി​ച്ച അതേ ആശു​പ​ത്രി, അതേ വാർഡ്. “പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​ണു്” ഡോ​ക്ടർ അവ​ളോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ കര​യ്ക്കി​ട്ട തോ​ട്ടു​മീൻ പോലെ പി​ട​ഞ്ഞു. വി​മ​ലി​ന്റെ കൈ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ചെറിയ കു​ഞ്ഞു്, അവ​ന്റെ സ്വ​ത​വേ നനഞ്ഞ കണ്ണു​ക​ളെ വീ​ണ്ടും നന​ച്ചു. രജനി ചി​രി​ച്ചു. അവൾ​ക്കു് കോണി കയ​റാ​നാ​വു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. താ​ഴ​ത്തെ നി​ല​യി​ലെ മുറി വിമൽ അടി​ച്ചു തു​ട​ച്ചു. പുതിയ വി​രി​കൾ വി​രി​ച്ചു. അമ്മ കു​ഞ്ഞി​നെ തൊ​ട്ടി​ലിൽ കി​ട​ത്തി. അയാൾ രണ്ടു ദിവസം പണി​ക്കു പോ​യി​ല്ല. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ ദിവസം ഇരി​ക്ക​പ്പൊ​റു​തി​യി​ല്ലാ​തെ മു​ത​ലാ​ളി​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു,

“അര ദെവസം കൂടെ ലീവ് വേണം”

“ഇനി കാ​ദെ​വ​സം പോലും ലീവ് തെ​രൂ​ല്ല, ഈ ബൈ​ക്കി​പ്പം നന്നാ​ക്കി കൊ​ടു​ക്ക​ണം”

“അതി​പ്പം ശെ​രി​യാ​ക്കും.”

അയാൾ പണി സ്ഥ​ല​ത്തു നി​ന്നും നേ​ര​ത്തേ​യി​റ​ങ്ങി. നാ​ലു​മ​ണി​പ്പൂ​ക്കൾ മു​റ്റ​ത്തു വി​രി​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്നു. അമ്മ അയലിൽ കു​ട്ടി​ത്തു​ണി​കൾ വി​രി​ച്ചി​ടു​ന്നു. അയാൾ മു​റി​യു​ടെ വാതിൽ തു​റ​ന്നു. രജനി ഞെ​ട്ടി​യെ​ണീ​റ്റു.

“കു​ഞ്ഞ​ന​ന​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല” അവൾ പറ​ഞ്ഞു. അയാൾ കു​ഞ്ഞി​നെ കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു. അതി​ന്റെ ചു​ണ്ടു​കൾ നീ​ലി​ച്ചി​രു​ന്നു. കറു​ത്ത ചോര അയാ​ളു​ടെ കൈയിൽ പറ്റി. അയാൾ വി​യർ​ത്തു. കു​ഞ്ഞി​നെ തി​രി​കെ കട്ടി​ലിൽ കി​ട​ത്തി.

“എന്തു പറ്റി?” ഭയ​ന്നു പോയ രജ​നി​യെ അയാൾ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് ചോ​ദി​ച്ചു. അവൾ കറ​ങ്ങു​ന്ന ഫാൻ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാ​ളു​ടെ ചു​മ​ലിൽ തല വെ​ച്ചു കി​ട​ന്നു,

“തല​മു​റ​കൾ​ക്കു​ളള ശാ​പ​മാ​ണു്, തല​മു​റ​കൾ​ക്കു്, ഞാ​നാ​ദ്യേ പറ​ഞ്ഞ​യ​ല്ലേ ശാപം ഇണ്ട്ന്നു്, ഇനി ശാപം ഇണ്ടാ​വൂ​ല്ല” അവൾ പി​റു​പി​റു​ത്തു. തന്റെ കൈയിൽ പറ്റിയ ചോ​ര​പ്പാ​ടു് അയാൾ വീ​ണ്ടും നോ​ക്കി. തന്റെ കണ്ണിൽ ചു​വ​പ്പു് നന​ഞ്ഞു പര​ക്കു​ന്ന​താ​യും കാ​ര​ണ​മ​റി​യാ​ത്ത കു​റ്റ​ബോ​ധ​ത്തിൽ സ്വയം മു​ങ്ങു​ന്ന​താ​യും അയാൾ​ക്കു് തോ​ന്നി. പാ​പ​ത്തി​ന്റെ നൈ​ര​ന്ത​ര്യം പോലെ കറ​ങ്ങു​ന്ന ഫാ​നി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒന്നും സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത പോലെ രജനി അയാളെ മു​റു​ക്കെ പി​ടി​ച്ചു.

15 വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി സമ​കാ​ലിക പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളി​ലും കു​ട്ടി​കൾ​ക്കാ​യു​ള്ള പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലും ഇല്ല​സ്ട്രേ​ഷ​നി​ലും രൂ​പ​കൽ​പ​ന​യി​ലും സജീവം. ആനു​കാ​ലി​ക​ങ്ങ​ളിൽ കവി​ത​ക​ളും കഥ​ക​ളും എഴു​തു​ന്നു. വയ​നാ​ടു് സ്വ​ദേ​ശി, വി​ശ്വ​ഭാ​ര​തി യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി​യിൽ നി​ന്നും പെ​യി​ന്റി​ങ്ങിൽ ബി​രു​ദാ​ന​ന്ത​ര​ബി​രു​ദം.

ചി​ത്രീ​ക​ര​ണം: വി. പി. സു​നിൽ​കു​മാർ