SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/ghosts-on-a-tree-1933.jpg
Ghosts on a Tree, a painting by Franz Sedlacek (1891–1945).
പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ താ­ഴ്‌­വ­ര
ഡോ. ബാബു പി. രമേഷ്
images/babu-pretha-06-t.png

ഒ­ന്നു്

കോ­ളിം­ഗ് ബെൽ തുടരെ തുടരെ അ­ടി­ക്കു­ന്ന­തു് കേ­ട്ടാ­ണു് ഞെ­ട്ടി­യു­ണർ­ന്ന­തു്.

മണി എ­ത്ര­യാ­യി­ക്കാ­ണും? ഒ­രു­പാ­ടു നേരം ഉ­റ­ങ്ങി­യോ? ക്ഷീ­ണി­ച്ചു വ­ന്നു് കി­ട­ന്നു­റ­ങ്ങി­യ­ത­ല്ലെ. ര­ണ്ടു് മൂ­ന്നു് മ­ണി­യെ­ങ്കി­ലും ആ­യി­ക്കാ­ണും.

അരണ്ട നീല നി­റ­ത്തി­ലു­ള്ള ബെ­ഡ്റൂം ലൈ­റ്റ് ഓൺ ചെ­യ്താൽ നി­ഴ­ലു­പോ­ലെ പോലെ ക്ലോ­ക്കി­ലെ സൂ­ചി­കൾ കാണാം.

പ­ന്ത്ര­ണ്ടു് മണി!

ചെ­റു­പ്പ­ത്തിൽ ഏ­റ്റ­വും പേ­ടി­ച്ചി­രു­ന്ന അ­തേ­സ­മ­യം.

പഴയ മലയാള സി­നി­മ­ക­ളി­ലും കോ­ട്ട­യം പു­ഷ്പ­നാ­ഥി­ന്റെ നോ­വ­ലു­ക­ളി­ലും ക­ല്ല­റ­യു­ടെ അ­ട­പ്പു് മാ­റ്റി പ്രേ­ത­ങ്ങൾ പു­റ­ത്തി­റ­ങ്ങു­ന്ന സമയം!!

കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തൊ­ക്കെ പ­ന്ത്ര­ണ്ടു് മ­ണി­ക്കു് ഉ­റ­ക്ക­മി­ല്ലാ­തെ കി­ട­ക്കു­ന്ന­തു് വലിയ പേ­ടി­യാ­യി­രു­ന്നു.

വീ­ട്ടി­ലെ ക്ലോ­ക്കി­ലാ­ണെ­ങ്കിൽ പ­ന്ത്ര­ണ്ടു് മണി നി­ര­ത്തി അ­ടി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും.

ഓരോ അ­ടി­യും ക്ർർർ… എ­ന്നു് ഒന്നു നീ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ചു് പി­ന്നെ ചു­റ്റി­ക­യ­ടി പോലെ, ണിം എ­ന്നു്.

അ­പ്പോൾ ക­ണ്ണി­റു­ക്കി­പ്പി­ടി­ച്ചു് കി­ട­ക്കും.

‘അർ­ജു­നൻ, ഫൽ­ഗു­നൻ…’, ‘ആ­ല­ത്തൂ­രെ ഹനു മാനേ…’ തു­ട­ങ്ങി സ്ഥി­രം പേ­ടി­നി­വാ­ര­ണ വരികൾ മ­ന­സ്സി­ലോർ­ത്തു്.

“ആ­രാ­ണു്… ഇ­പ്പോൾ ഈ സ­മ­യ­ത്തു്?… ഞാൻ പോയി നോ­ക്ക­ണോ?”

നീ­ത­യു­ടെ ചോ­ദ്യം എന്നെ തി­രി­ച്ചു കോ­ളിം­ഗ് ബെ­ല്ലി­ലേ­ക്കു് കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു.

അ­ധി­ക­മൊ­ന്നും ഉ­റ­ങ്ങി­യി­ല്ലെ­ങ്കി­ലും നാ­ല­ഞ്ചു മ­ണി­ക്കൂർ ഉ­റ­ങ്ങി­യ പ്ര­തീ­തി­യാ­ണു് തോ­ന്നു­ന്ന­തെ­ന്നു് മ­ന­സ്സി­ലോർ­ത്തു. സാ­ധാ­ര­ണ തി­രി­ച്ച­ല്ലേ തോ­ന്നേ­ണ്ട­തു്?

“വേണ്ട. ഞാൻ നോ­ക്കാം” എ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു് ഞാൻ വേഗം ലി­വി­ങ് റൂ­മി­ലേ­ക്കു് നീ­ങ്ങി.

ചെ­റു­തെ­ങ്കി­ലും വ­ള­ഞ്ഞു പു­ള­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കു­ന്ന ഇ­ട­നാ­ഴി ക­ഴി­ഞ്ഞു വേണം മുൻ­വാ­തി­ലി­ലെ­ത്താൻ.

പ­ത്തു് സെ­ക്കൻ­ഡ് ദൂരം താ­ണ്ടാൻ ഏറെ സ­മ­യ­മെ­ടു­ക്കു­ന്ന പോലെ തോ­ന്നി.

1980-കളിൽ ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യ അ­പ്പാർ­ട്ട്മെ­ന്റാ­ണു്.

ക­ഴി­ഞ്ഞ ആറേഴു വർ­ഷ­മാ­യി മാ­ത്ര­മേ ഞങ്ങൾ ഇവിടെ താ­മ­സി­ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ.

അ­തി­നു­മു­മ്പു് ആ­രൊ­ക്കെ­യാ­ണു് താ­മ­സി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്?

അ­വ­രി­ലാ­രെ­ങ്കി­ലും ഈ ഫ്ലാ­റ്റിൽ മ­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടോ?

നി­ശ്ശ­ബ്ദ­രാ­യി അ­വ­രു­ടെ ആ­ത്മാ­ക്കൾ ഈ ഇ­ട­നാ­ഴി­യിൽ നിൽ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടോ? ന­ട­ന്നു പോ­കു­ന്ന എന്നെ അ­ടി­മു­ടി വെ­റു­തെ നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു്? അവരെ തൊ­ട്ടു­രു­മ്മി­യാ­ണോ ഞാൻ പോ­കു­ന്ന­തു്?

എ­ന്തൊ­ക്കെ­യാ­ണു് ഞാൻ ഓർ­ക്കു­ന്ന­തു്?! ഞാൻ സ്വയം ചോ­ദി­ച്ചു.

എ­ല്ലാം ഇ­ന്ന­ത്തെ പ­ക­ലി­ന്റെ ബാ­ക്കി­യാ­ണു്.

പു­റ­ത്തെ ലൈ­റ്റ് അ­ക­ത്തു് നി­ന്നി­ടാ­മെ­ന്ന­തു് സൗ­ക­ര്യ­മാ­യി.

ലൈ­റ്റി­ട്ടു് മുൻ­വാ­തി­ലി­ലെ പീപ്-​ഹോളിൽ ക­ണ്ണു് ചേർ­ത്തു് വെ­ച്ചു് നോ­ക്കി.

അവിടെ ഒരു മെ­ല്ലി­ച്ച സ്ത്രീ രൂപം!

മുടി അ­ഴി­ച്ചി­ട്ടി­ട്ടാ­ണു്.

മ­റ്റൊ­ന്നും വ്യ­ക്ത­മ­ല്ല.

ഈ­ശ്വ­രാ… പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ താ­ഴ്‌­വ­ര­യി­ലെ അ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ അ­വ­സാ­നി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലേ?

ര­ണ്ടു്

ഇ­ന്ത്യ­യി­ലെ ഏ­റ്റ­വും പേ­ടി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന സ്ഥലം ഏ­തെ­ന്ന ഗൂഗിൾ അ­ന്വേ­ഷ­ണ­മാ­ണു് ഭാൻ­ഗ­ഢ് (Bhangarh) എന്ന രാ­ജ­സ്ഥാ­നി­ലെ പു­രാ­ത­ന കോ­ട്ട­യി­ലേ­ക്കും അ­തി­നെ­ച്ചു­റ്റി­യു­ള്ള ദു­രൂ­ഹ­ത­ക­ളി­ലേ­ക്കും ഞ­ങ്ങ­ളെ എ­ത്തി­ച്ച­തു്.

ത­ല­ങ്ങും വി­ല­ങ്ങും ഗൂ­ഗി­ളിൽ തെ­ര­ഞ്ഞാ­ലും ഒ­ട്ടു­മു­ക്കാ­ലും സൈ­റ്റു­ക­ളും ഏ­റ്റ­വും ദൂ­രൂ­ഹ­ത­യു­ള്ള­തു് എ­ന്നു് അ­ടി­വ­ര­യി­ട്ടു് സാ­ക്ഷ്യ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന ഒ­രി­ട­മാ­ണി­തു്.

രാ­ജ­സ്ഥാ­നി­ലെ ആൽവർ ജി­ല്ല­യിൽ സ­രി­സ്ക വ­ന­ങ്ങൾ­ക്ക­പ്പു­റം പ­തി­നാ­റാം നൂ­റ്റാ­ണ്ടിൽ പ­ണി­ക­ഴി­പ്പി­ച്ച ഈ കോ­ട്ട­യും അ­തി­ന്റെ ത­കർ­ന്ന­ടി­ഞ്ഞ നി­ര­വ­ധി അ­നു­ബ­ന്ധ കെ­ട്ടി­ട­ങ്ങ­ളും ഭീ­തി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന ക­ഥ­ക­ളു­മാ­യി നില കൊ­ള്ളു­ന്നു.

അവിടെ പ്രേ­ത­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മാ­ണ­ത്രേ വാസം!

ഭാൻ­ഗ­ഢി­നെ­പ്പ­റ്റി­യു­ള്ള സാ­മാ­ന്യ വി­വ­ര­ങ്ങ­ളും ചില ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളു­മെ­ല്ലാം ഗൂ­ഗി­ളിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.

കോ­ട്ട­യു­ടെ ആ­ദ്യ­ത്തെ ചി­ത്രം ക­ണ്ട­പ്പോൾ തന്നെ നല്ല പ­രി­ച­യം തോ­ന്നി. എ­വി­ടെ­യോ കണ്ടു മറന്ന പോലെ.

കടും നീല ആ­കാ­ശ­ത്തി­ന്റെ ചെ­രു­വിൽ ക­രി­നീ­ല മ­ല­നി­ര­ക­ളു­ടെ­യി­ട­യിൽ കാ­ല­പ്പ­ഴ­ക്ക­ത്തി­ന്റെ കാർ­ക്ക­ശ്യ­ത്തോ­ടെ ത­ല­യു­യർ­ത്തി­നിൽ­ക്കു­ന്ന പു­രാ­ത­ന കോ­ട്ട­യും അതിനു ചു­റ്റു­മു­ള്ള ത­കർ­ന്ന­ടി­ഞ്ഞ കെ­ട്ടി­ടാ­വ­ശി­ഷ്ട­ങ്ങ­ളും കോ­ട്ട­യം പു­ഷ്പ­നാ­ഥി­ന്റെ­യും ബ്രാം സ്റ്റോ­ക്ക­റു­ടെ­യു­മൊ­ക്കെ വി­വ­ര­ണ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ മ­ന­സ്സിൽ ആ­ഴ­ത്തിൽ പ­തി­ഞ്ഞ ട്രാൻ­സിൽ­വാ­നി­യ­യി­ലെ കാർ­പാ­ത്യൻ മ­ല­നി­ര­കൾ­ക്കി­ട­യി­ലു­ള്ള ഡ്രാ­ക്കു­ള­ക്കോ­ട്ട­യു­ടെ ഭാവനാ രൂപം ത­ന്നെ­യ­ല്ലേ എ­ന്നു് പെ­ട്ടെ­ന്നു് ഓർ­ത്തു.

“അതെ. രാ­ജ­സ്ഥാ­നി­ലെ അ­രാ­വ­ലി മ­ല­നി­ര­കൾ­ക്കി­ട­യിൽ ഇ­ടി­ഞ്ഞു പൊ­ളി­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കു­ന്ന ഈ ഭൂ­ത­ത്താൻ കോട്ട, ഇ­ന്ത്യ­യി­ലെ ഡ്രാ­ക്കു­ള­ക്കോ­ട്ട തന്നെ!” മ­ന­സ്സിൽ സ്വയം പ­റ­ഞ്ഞു. അതോ, ആരോ ചെ­വി­യിൽ പ­തു­ക്കെ പ­റ­ഞ്ഞ­തോ?

images/babu-pretha-01-t.png

സൂ­ര്യാ­സ്ത­മ­യ­ത്തി­നു് ശേഷമോ സൂ­ര്യോ­ദ­യ­ത്തി­നു് മുൻപോ ഒരു മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി പോലും കോ­ട്ട­യിൽ ക­യ­റ­രു­ത­ത്രേ.

അ­ങ്ങ­നെ ഉ­ണ്ടാ­യാൽ പി­ന്നീ­ട­യാൾ പു­റം­ലോ­കം കാ­ണി­ല്ലെ­ന്നാ­ണു് വി­ശ്വാ­സം.

രാ­ത്രി­യിൽ പല അ­പ­ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളും സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ ക­ര­ച്ചി­ലു­ക­ളു­മെ­ല്ലാം കോ­ട്ട­യിൽ നി­ന്നു് കേൾ­ക്കാ­റു­ണ്ടെ­ന്ന ഗ്രാ­മീ­ണ­രു­ടെ സാ­ക്ഷ്യ­പ്പെ­ടു­ത്ത­ലു­കൾ വാ­യി­ച്ച­പ്പോൾ ചെ­റു­താ­യി ഒരു പേടി തോ­ന്നി­യോ?

ഹേയ്, അ­ങ്ങ­നെ­യ­ങ്ങ് പേ­ടി­ച്ചാ­ലോ. സ്വയം ശാ­സി­ച്ചു.

കാ­ലി­മേ­യ്ക്കു­ന്ന­വർ പോലും, അ­ന്തി­യാ­വു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും കോ­ട്ട­യിൽ നി­ന്നു് വളരെ മാ­റി­യു­ള്ള ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ തി­രി­ച്ചെ­ത്തും; എ­ണ്ണ­ത്തിൽ നി­ര­വ­ധി­യു­ള്ള ന­രി­ച്ചീ­റു­കൾ­ക്കു മാ­ത്രം കോ­ട്ട­യും പ­രി­സ­ര­വും വി­ട്ടു­കൊ­ടു­ത്തു­കൊ­ണ്ടു്.

അ­സ­മ­യ­ത്തു് കോ­ട്ട­യിൽ കു­ടു­ങ്ങി­പ്പോ­യ ഹ­ത­ഭാ­ഗ്യ­രു­ടേ­യും, കയറാൻ ശ്ര­മി­ച്ച സാ­ഹ­സി­ക­രു­ടെ­യു­മൊ­ക്കെ അ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ ഗൂ­ഗി­ളിൽ വാ­യി­ച്ച­തു് ശ്വാ­സം അ­ട­ക്കി­പ്പി­ടി­ച്ചു കൊ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.

ഇരുൾ വീണു ക­ഴി­ഞ്ഞു്, ഈ പ്രേ­ത­ഭൂ­മി­യിൽ അ­ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രെ പി­ന്തു­ടർ­ന്ന അ­രൂ­പി­ക­ളു­ടെ പാ­ദ­പ­ത­ന­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി­യും, ചെ­റു­പ്പ­ത്തി­ന്റെ ചോ­ര­ത്തി­ള­പ്പിൽ ധൈ­ര്യം തെ­ളി­യി­ക്കാൻ എ­ത്തി­യ­വർ­ക്കു് ശൂ­ന്യ­ത­യിൽ നി­ന്നു കി­ട്ടി­യ ഇ­രു­ട്ട­ടി­യെ പ­റ്റി­യു­മെ­ല്ലാം വളരെ വി­ശ­ദ­മാ­യി­ത്ത­ന്നെ പലരും എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

ഇ­തു­കൊ­ണ്ടൊ­ക്കെ ത­ന്നെ­യാ­ണ­ത്രേ സൂ­ര്യാ­സ്ത­മ­യ­ത്തി­നു ശേഷം കോ­ട്ട­യിൽ ക­യ­റു­ന്ന­തു് നി­യ­മ­വി­രു­ദ്ധ­മാ­യി പു­രാ­വ­സ്തു വ­കു­പ്പു തന്നെ വി­ല­ക്കി­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

ഡെൽ­ഹി­യിൽ നി­ന്നു് ഏ­ക­ദേ­ശം ഇ­രു­ന്നൂ­റു് കി­ലോ­മീ­റ്റർ മാ­ത്രം അ­ക­ല­ത്തു­ള്ള ഈ സ്ഥലം ഇ­ത്ര­യും കാലം എ­ങ്ങ­നെ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ ശ്ര­ദ്ധ­യിൽ­പ്പെ­ടാ­തെ പോയി?

1998 മുതൽ, അവധി ദി­വ­സ­ങ്ങൾ കി­ട്ടു­മ്പോ­ഴൊ­ക്കെ ഡെൽ­ഹി­ക്കു ചു­റ്റു­മു­ള്ള, കാ­ണാ­നും ക­റ­ങ്ങാ­നും പ­റ്റി­യ സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി ലോൺലി പ്ലാ­ന­റ്റ് ഗൈ­ഡി­ലും ഇ­ന്റർ­നെ­റ്റി­ലു­മൊ­ക്കെ നി­ര­വ­ധി തവണ തി­ര­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും, വെറും നാലോ അഞ്ചോ മ­ണി­ക്കൂ­റിൽ എ­ത്താ­വു­ന്ന ഈ അ­പൂർ­വ്വ സ്ഥലം ഇ­തു­വ­രെ എ­ങ്ങ­നെ ഒ­ളി­ഞ്ഞു കി­ട­ന്നു എ­ന്ന­തു് അ­ദ്ഭു­തം തന്നെ!

ഇതിനു മു­മ്പു് ആരും ഇ­ത്ത­ര­മൊ­രി­ട­ത്തെ­പ്പ­റ്റി പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ല. സ്ഥി­രം സ­ഞ്ചാ­രി­ക­ളാ­യ സു­ഹൃ­ത്തു­കൾ പോലും!

എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു് ഇ­പ്പോൾ ഈ ഗൂഗിൾ സെർ­ച്ച് ചെ­യ്യാൻ തോ­ന്നി? ആർ­ക്ക­റി­യാം?

ചി­ല­പ്പോൾ… നമ്മൾ എ­പ്പോൾ എന്തു ചെ­യ്യു­മെ­ന്നും, പി­ന്നെ എ­ന്തൊ­ക്കെ ഉ­ണ്ടാ­കു­മെ­ന്നും ന­മു­ക്ക­റി­യി­ല്ല­ല്ലോ.

ഭൂ­ത­പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്വാ­ധീ­ന­ത­യി­ലു­ള്ള സ്ഥ­ല­ങ്ങൾ­ക്കു് ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക­ത­യു­ണ്ട­ത്രെ.

അവിടെ എ­പ്പോൾ ആരു വരണം എ­ന്ന­തു് മു­മ്പേ നി­ശ്ച­യി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടാ­വും.

നി­ശ്ചി­ത സ­മ­യ­ത്തു്, എ­ത്തേ­ണ്ട­വർ അവിടെ എ­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും!

മൂ­ന്നു്

അ­ങ്ങ­നെ ഞങ്ങൾ ഭാൻ­ഗ­ഢ് യാ­ത്ര­യു­ടെ ത­യ്യാ­റെ­ടു­പ്പു് തു­ട­ങ്ങി.

പ­തി­വിൽ നി­ന്നു് വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­യി ഞങ്ങൾ നാൽവർ മാ­ത്ര­മാ­യി യാത്ര പോ­കേ­ണ്ട എ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു ആദ്യ തീ­രു­മാ­നം.

വി­ജ­ന­മാ­യ, ദു­രൂ­ഹ­ത­യു­ള്ള, ഒ­രി­ട­ത്തു് ഞങ്ങൾ മാ­ത്രം ചെ­ന്നു് കു­ടു­ങ്ങി­യാ­ലോ എ­ന്നോർ­ത്ത­പ്പോൾ തന്നെ ചെറിയ ഒ­ര­സ്വ­സ്ഥ­ത തോ­ന്നി.

വളരെ അ­ടു­ത്ത ഒന്നോ രണ്ടോ കു­ടും­ബ­ങ്ങ­ളെ­ക്കൂ­ടി കൂ­ടെ­ക്കൂ­ട്ടി­യാൽ എ­ല്ലാ­വർ­ക്കും കൂടി അ­ടി­ച്ചു് പൊ­ളി­ച്ചു് പോയി വ­രാ­മ­ല്ലോ.

വ­ള­രെ­യേ­റെ യാ­ത്ര­കൾ ഞങ്ങൾ ഒ­റ്റ­യ്ക്കു് ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. അതിൽ ഡെൽ­ഹി­യിൽ നി­ന്നു് കേരളം വരെ പോ­യ­തും, ഹി­മാ­ല­യ­ത്തി­ലെ ദുർ­ഘ­ടം പി­ടി­ച്ച നി­ര­വ­ധി­യി­ട­ങ്ങൾ താ­ണ്ടി പി­ത്തോ­റാ­ഗ­ഢ് വരെ പോയി വ­ന്ന­തു­മൊ­ക്കെ പെടും.

അ­ന്നൊ­ന്നും ഏറെ ആ­ളെ­ക്കൂ­ട്ടാൻ തോ­ന്നാ­തി­രു­ന്ന­തും ഇ­പ്പോൾ ഒരു ഏകദിന ട്രി­പ്പി­നു് സ­ഹ­യാ­ത്രി­ക­രെ തേടാൻ തോ­ന്നി­യ­തും വളരെ വി­ചി­ത്ര­മാ­യി തോ­ന്നി.

ഭ­യ­ത്തി­ന്റെ വി­ത്തു­കൾ എ­വി­ടെ­യോ മു­ള­യെ­ടു­ക്കു­ന്നു­ണ്ടോ?

പ്രേത ഭൂ­മി­യിൽ ഒ­റ്റ­യ്ക്കു ചെ­ന്നു പെ­ട്ടു­കൂ­ടാ എ­ന്നു് ഒരു തോ­ന്നൽ മ­ന­സ്സിൽ എ­വി­ടെ­യോ രൂ­ഢ­മൂ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു.

images/babu-pretha-02-t.png

ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ യാ­ത്ര­ക­ളിൽ കൂ­ടെ­വ­രാൻ പൊ­തു­വേ സ­ന്ന­ദ്ധ­ത കാ­ണി­ക്കാ­റു­ള്ള കൂ­ട്ടു­കാ­രോ­ടൊ­ക്കെ ഈ ചെറിയ ഏകദിന സ­ഹ­യാ­ത്ര­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് സം­സാ­രി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങി.

ജയരാജ്-​ദീപ; അഷിത-​പ്രമോദ്; സുനിൽ സാർ-​രഞ്ജിത എന്നീ മൂ­ന്നു ഫാ­മി­ലി­ക­ളി­ലാ­യി­രു­ന്നു ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഏ­റ്റ­വും പ്ര­തീ­ക്ഷ.

പക്ഷേ… വി­ചാ­രി­ച്ച­ത്ര ആ­വേ­ശ­ക­ര­മാ­യ പ്ര­തി­ക­ര­ണം കി­ട്ടി­യി­ല്ല.

യാത്ര മാർ­ച്ചിൽ ആ­യ­തി­നാൽ ബാ­ങ്കി­ലെ തി­ര­ക്കു­കൾ മൂലം വരാൻ പ­റ്റി­ല്ല എ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു ജ­യ­രാ­ജി­ന്റെ പ്ര­തി­ക­ര­ണം.

“ങ്ങള് പോ­യി­ട്ടു് വാ; അ­ടു­ത്ത ട്രി­പ്പ് ഞ­ങ്ങ­ള് പൂവാം” എ­ന്നാ­ണു് പ്ര­മോ­ദ് ചി­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് പ­റ­ഞ്ഞ­തു്.

ഇ­വ­രൊ­ക്കെ ഒ­ഴി­വു­ക­ഴി­വു പ­റ­യു­ന്ന­തു് ഭൂ­ത­ത്താൻ കോ­ട്ട­യി­ലേ­ക്കു് പോ­കാ­നു­ള്ള മടി കൊ­ണ്ടോ അതോ വ്യ­ക്തി­പ­ര­മാ­യ ബു­ദ്ധി­മു­ട്ടു് ഉ­ള്ള­തു­കൊ­ണ്ടു കൊ­ണ്ടോ?

മ­ന­സ്സിൽ സംശയം കൂ­ടി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

സുനിൽ സാർ-​രഞ്ജിത ടീം (ഏകമകൻ രോ­ന­ക്കും) പക്ഷേ, കട്ട സ­പ്പോർ­ട്ട് തന്നു.

“ന­മു­ക്കെ­ന്താ­യാ­ലും പോയി നോ­ക്കാം. എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും പ­റ്റി­യാൽ തന്നെ ഒ­ന്നി­ച്ച­ല്ലേ”

ര­ഞ്ജി­ത­യു­ടെ ആ­ത്മ­വി­ശ്വാ­സ­മു­ള്ള വാ­ക്കു­കൾ കു­റ­ച്ചൊ­രു ധൈ­ര്യം തന്നു.

എ­ന്താ­യാ­ലും അ­ന്നൊ­ക്കെ കൂ­ട്ടു­കാർ­ക്കൊ­പ്പ­മു­ള്ള വൈ­കു­ന്നേ­ര ചർ­ച്ച­ക­ളി­ലെ­ല്ലാം ഭാൻ­ഗ­ഢും പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളും നി­റ­ഞ്ഞു­നി­ന്നു.

കൂ­ട്ട­ത്തിൽ പലരും പല പ്രേ­ത­ക­ഥ­ക­ളും പ­റ­ഞ്ഞു തന്നു. വളരെ ചു­രു­ക്കം സ്വ­ന്തം അ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ; ഏ­റെ­യും മ­റ്റു­ള്ള­വ­രു­ടെ.

ജ­യ­രാ­ജ് പറഞ്ഞ ഒരു കഥയിൽ കാറിൽ സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന­വ­രെ ഇ­മ­വെ­ട്ടാ­തെ നോ­ക്കി­നി­ന്ന, വെള്ള സാരി ധ­രി­ച്ച, മുടി അ­ഴി­ച്ചി­ട്ട ഒരു സ്ത്രീ­രൂ­പം മ­ന­സ്സി­ലെ­വി­ടെ­യോ ആ­ഴ­ത്തിൽ പ­തി­ഞ്ഞു.

പലരും ഞ­ങ്ങ­ളെ താ­ക്കീ­തു ചെ­യ്തു. വെ­റു­തെ വ­യ്യാ­വേ­ലി വ­ലി­ച്ചു് വെ­യ്ക്കാൻ പോണോ?

ഇ­ത്ത­രം സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളിൽ പോകാൻ തീ­രു­മാ­നി­ച്ചാൽ തന്നെ അ­നർ­ത്ഥ­ങ്ങൾ സം­ഭ­വി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങു­മ­ത്രെ.

നി­ങ്ങൾ വ­രു­ന്ന വിവരം ഞങ്ങൾ അ­റി­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നു എ­ന്നു് എ­ങ്ങ­നെ­യെ­ങ്കി­ലും ആ­ത്മാ­ക്കൾ ന­മ്മ­ളെ അ­റി­യി­ച്ചി­രി­ക്കു­മ­ത്രെ!

പ­ല­പ്പോ­ഴും കൂ­ട്ട­ത്തി­ലു­ള്ള ഒരാളെ ആ­യി­രി­ക്കു­മ­ത്രെ ഇ­ത്ത­രം സ­ന്ദേ­ശ­ങ്ങൾ അ­റി­യി­ക്കാ­നാ­യി അവർ തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്കു­ക.

ക­ഴു­ത്തി­ലെ ര­ക്ത­മൂ­റ്റി­ക്കു­ടി­ച്ചു് ഡ്രാ­ക്കു­ള തന്റെ ഇ­ച്ഛാ­നു­സാ­രം പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന അ­നു­യാ­യി­യെ ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­തു പോ­ലെ­യോ? ഞാൻ എ­ന്നോ­ടു് തന്നെ ചോ­ദി­ച്ചു.

(ആ­രാ­യാ­ലും അതു് നീ­ത­യാ­വ­രു­തേ എ­ന്നു് പ്രാർ­ത്ഥി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു!)

ആരെ ആ­യി­രി­ക്കും അവർ തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്കു­ക?

എ­ങ്ങ­നെ­യാ­യി­രി­ക്കും ഞ­ങ്ങ­ളെ അവർ അ­ട­യാ­ള­മ­റി­യി­ക്കു­ക?

പ്രേ­ത­ങ്ങൾ തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്കു­ന്ന ആളെ തി­രി­ച്ച­റി­യാ­നു­ള്ള എ­ളു­പ്പ­വി­ദ്യ, ആരുടെ കാ­ലാ­ണു് നിലം തൊ­ടാ­ത്ത­തെ­ന്നു് നോ­ക്കു­ക­യാ­ണെ­ന്നാ­ണു് പൊ­തു­വേ ഞ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാ­വ­രും ക­ളി­യാ­യി പ­റ­ഞ്ഞി­രു­ന്ന­തു്.

കാ­ര്യം ത­മാ­ശ­യ്ക്കാ­ണെ­ങ്കി­ലും പി­ന്നീ­ടു് പ­ല­പ്പോ­ഴും സ­ഹ­യാ­ത്രി­ക­രാ­വ­ണ്ട­വ­രെ കാ­ണു­മ്പോ­ഴൊ­ക്കെ ഞാ­ന­റി­യാ­തെ തന്നെ എന്റെ ക­ണ്ണു­കൾ അ­വ­രു­ടെ പാ­ദ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് പോ­യി­രു­ന്നു!

ഇ­തി­നി­ടെ പ­ല­രാ­ത്രി­ക­ളി­ലും ദുഃ­സ്വ­പ്നം ക­ണ്ടു് ഞെ­ട്ടി­യു­ണ­രു­ക­യും അതിനു ശേഷം ഉ­റ­ക്കം വരാതെ കി­ട­ക്കു­ക­യും എ­നി­ക്കു് ഒരു പ­തി­വാ­യി.

ആ­രോ­ടെ­ങ്കി­ലും പ­റ­ഞ്ഞാൽ പി­ന്നെ എന്നെ ക­ളി­യാ­ക്കി­ക്കൊ­ല്ലും എ­ന്ന­തി­നാൽ ആ വിവരം എ­ന്നിൽ മാ­ത്ര­മൊ­തു­ങ്ങി.

നാൽ­പ­തി­ല­ധി­കം വർ­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു ശേഷം, ‘അർ­ജ്ജു­നൻ, ഫൽ­ഗു­നൻ…’, ‘ആ­ല­ത്തൂ­രെ ഹ­നു­മാ­നെ…’ തു­ട­ങ്ങി­യ വരികൾ വീ­ണ്ടും ഞാൻ ഉ­രു­വി­ട്ടു തു­ട­ങ്ങി. ക­ണ്ണു് ഇ­റു­ക്കി­യ­ട­ച്ചു കൊ­ണ്ടു്!

അ­ങ്ങ­നെ യാത്ര പോ­കാ­നു­ള്ള ദിവസം അ­ടു­ത്ത­ടു­ത്തു വന്നു.

ഇ­തു­വ­രെ പ്ര­ത്യേ­കി­ച്ചു് ഒരു അ­ട­യാ­ള­വും കി­ട്ടി­യി­ല്ല­ല്ലോ എ­ന്നു് കരുതി ആ­ശ്വ­സി­ച്ചി­രി­ക്കു­മ്പോ­ഴാ­ണു് ഒരു വി­ചി­ത്ര­മാ­യ കാ­ര്യം സം­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­തു്.

ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക­മാ­യ ചില കാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാൽ സുനിൽ സാർ വീ­ട്ടി­ലി­ല്ലാ­ത്ത ഒരു രാ­ത്രി.

ജെ. എൻ. യു.വിലെ എം. ഫിൽ. വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­യാ­യി­രു­ന്ന രോനക് ഏറെ നേ­ര­മി­രു­ന്നു് പ­ഠി­ച്ച­ശേ­ഷം ക്ഷീ­ണി­ച്ചു് ലി­വി­ങ് റൂമിൽ തന്നെ ഉ­റ­ങ്ങി­പ്പോ­യി.

ഏ­ക­ദേ­ശം ര­ണ്ടു്… ര­ണ്ടേ­കാൽ മ­ണി­യാ­യി­ക്കാ­ണും.

ക്ർർ­ണിം… ക്ർർ­ണിം… ക്ർർ­ണിം

ഫോൺ നിർ­ത്താ­തെ അ­ടി­ക്കു­ന്നു.

രോനക് ഞെ­ട്ടി­യു­ണർ­ന്നു് ഫോ­ണെ­ടു­ത്തു.

മ­റു­വ­ശ­ത്തു നി­ന്നു് ശ­ബ്ദ­മൊ­ന്നു­മി­ല്ല. കു­റ­ച്ചു നേരം ഹലോ പ­റ­ഞ്ഞു് ഫോൺ തി­രി­കെ വെ­ച്ച­പ്പോൾ വീ­ണ്ടും ബെ­ല്ല­ടി­ച്ചു!

ഇതു് ര­ണ്ടു­മൂ­ന്നു തവണ ആ­വർ­ത്തി­ച്ച­പ്പോൾ ഫോൺ ഡി­സ്ക­ണ­ക്റ്റ് ചെ­യ്തു രോനക് ഉ­റ­ങ്ങി.

പി­ന്നെ എല്ലാ ദി­വ­സ­വും രാ­ത്രി ഇ­താ­വർ­ത്തി­ച്ചു.

“ഒക്കെ ശ­രി­യാ­യി” എ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു ടെ­ലി­ഫോൺ ലെ­യിൻ­മാൻ പോയ ദിവസം രാ­ത്രി­യും ഫോൺ പതിവു പോലെ റിങ് ചെ­യ്തു!

പി­ന്നീ­ട­ങ്ങോ­ട്ടു് എല്ലാ രാ­ത്രി­ക­ളി­ലും!!

ഈ വി­വ­ര­ങ്ങൾ എ­ല്ലാ­വ­രും അ­റി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ ത­മാ­ശ­യാ­യി ആരോ ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഇതു് ഭാൻ­ഗ­ഢിൽ നി­ന്നു­ള്ള അ­ട­യാ­ള­മാ­ണോ?”

“നി­ങ്ങൾ വ­രു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നു് വിവരം കി­ട്ടി എ­ന്നു് അ­റി­യി­ക്കു­ക­യാ­ണോ ആ­ത്മാ­ക്കൾ?”.

“അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണോ” ഞാൻ സ്വയം ചോ­ദി­ച്ചു.

“ആണു് ” എ­ന്നു് ആരോ ഉ­ത്ത­രം പ­റ­ഞ്ഞോ? ഹേയ്. ഇല്ല, തോ­ന്നി­യ­താ­വും.

കാ­ര്യ­മെ­ന്താ­യാ­ലും പി­ന്നീ­ടു­ള്ള രാ­ത്രി­ക­ളിൽ സുനിൽ സാറും കു­ടും­ബ­വും ഫോൺ ഡി­സ്ക­ണ­ക്റ്റ് ചെ­യ്തേ കി­ട­ക്കാ­റു­ള്ളൂ.

നാലു്

അ­ങ്ങ­നെ ആ ദി­വ­സ­വും വ­ന്നെ­ത്തി.

2015 മാർ­ച്ച് 14. രാ­വി­ലെ ആറു മ­ണി­യോ­ടെ ഞങ്ങൾ ഏ­ഴു­പേർ ഭാൻ­ഗ­ഢ് യാത്ര തു­ട­ങ്ങി.

ര­ണ്ടു് കാ­റു­ക­ളിൽ ഞങ്ങൾ തന്നെ ഡ്രൈ­വ് ചെ­യ്തു് പോ­കു­ന്ന­തി­നു പകരം, എ­ല്ലാ­വ­രും ഒ­ന്നി­ച്ചു ഒരു ടാ­ക്സി­ക്കാ­റിൽ പോ­കാ­മെ­ന്നു തീ­രു­മാ­നി­ച്ച­തു് യാ­ത്ര­യ്ക്കു് ഏ­താ­നും ദി­വ­സ­ങ്ങൾ­ക്കു് മു­മ്പാ­യി­രു­ന്നു.

വെ­വ്വേ­റെ വാ­ഹ­ന­ങ്ങ­ളിൽ യാത്ര ചെ­യ്താൽ ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ഒരു കൂ­ട്ടർ­ക്കു് എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും അപകടം വ­ന്നു് അവർ ഒ­റ്റ­പ്പെ­ടു­മോ എ­ന്നു് എ­നി­ക്കു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ഒരു ആ­ശ­ങ്ക­യും ഈ തീ­രു­മാ­ന­ത്തി­നു് പി­ന്നി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.

യാത്ര തു­ട­ങ്ങി അ­ര­മ­ണി­ക്കൂർ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ല്ല, ഒരു വിധം ശ­ക്ത­മാ­യി മഴ തു­ട­ങ്ങി. നല്ല കാ­റ്റും.

മാർ­ച്ച് പകുതി സ­മ­യ­ത്തു് ഇ­ത്ത­ര­മൊ­രു മഴ പ­തി­വി­ല്ല.

എ­ന്താ­ണു് പ്ര­കൃ­തി­യ്ക്കൊ­രു ഭാ­വ­മാ­റ്റം? അതും, ഇ­ന്നു­ത­ന്നെ.

അല്പം ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ മഴ കു­റ­ഞ്ഞു. നേരിയ ചാ­റ്റൽ മഴയിൽ, വെ­ള്ളം തെ­റി­പ്പി­ച്ചു്, ചീ­റി­പ്പാ­ഞ്ഞു് ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ കാർ മു­ന്നോ­ട്ടു നീ­ങ്ങി. ഇ­രു­പു­റ­വും, ഹ­രി­യാ­ന­യി­ലെ ഗ്രാ­മ­ങ്ങൾ പുതിയ ദി­ന­ത്തി­ലേ­ക്കു് ഉ­റ­ക്ക­ച്ച­ട­വോ­ടെ ഉ­ണർ­ന്നു തു­ട­ങ്ങി­യി­ട്ടേ ഉള്ളൂ.

ഓ­രോ­ന്നാ­ലോ­ചി­ച്ചു് ചെ­റു­താ­യി മ­യ­ക്ക­ത്തി­ലേ­ക്കു് വഴുതി വീണു.

ഉ­ണർ­ന്ന­പ്പോൾ രാ­ജ­സ്ഥാൻ അ­തിർ­ത്തി­യിൽ കയറി എ­ത്ര­യോ ദൂ­ര­മെ­ത്തി­യി­രു­ന്നു.

പത്തു മ­ണി­യോ­ടെ­യെ­ങ്കി­ലും ഭാൻ­ഗ­ഢ് എ­ത്തു­മാ­യി­രി­ക്കും.

സ­രി­സ്ക വ­ന­മേ­ഖ­ല­യും താ­ണ്ടി, മഴ തോർ­ന്ന വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു പോ­കു­മ്പോൾ മാർ­ച്ച് മാ­സ­ത്തെ ര­ജ­പു­ത്താ­ന ഗ്രാ­മ­ഭം­ഗി ശ­രി­ക്കും ആ­സ്വ­ദി­ക്കാൻ പറ്റി.

ഇ­ട­യ്ക്കൊ­ക്കെ വെ­ളി­മ്പ്ര­ദേ­ശ­ങ്ങ­ളിൽ മ­യി­ലു­ക­ളെ­ക്ക­ണ്ടു.

പ­ല­പ്പോ­ഴും ഒ­ട്ട­ക­ങ്ങ­ളെ­യും; സം­ഘ­ങ്ങ­ളാ­യി­പോ­കു­ന്ന രാ­ജ­സ്ഥാ­നി നാ­ടോ­ടി­ക­ളെ­യും.

ചെ­മ്മ­രി­യാ­ടി­ന്റെ കൊ­ച്ചു പ­റ്റ­ങ്ങ­ളും, വീ­ട്ടു­സാ­ധ­ന­ങ്ങ­ളും കു­ഞ്ഞു­കു­ട്ടി പ­രാ­ധീ­ന­ത­ക­ളു­മൊ­ക്കെ­യാ­യാ­ണു് ഇ­ത്ത­രം സം­ഘ­ങ്ങൾ നാടു് ചു­റ്റാ­റു്.

പു­രു­ഷൻ­മാ­രു­ടെ­യും ആൺ­കു­ട്ടി­ക­ളു­ടേ­യും ത­ലേ­ക്കെ­ട്ടു­ക­ളും, അ­തി­നൊ­പ്പം തന്നെ ച­ന്ത­മാർ­ന്ന സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ ദു­പ്പ­ട്ട­ക­ളും ശി­രോ­വ­സ്ത്ര­ങ്ങ­ളു­മൊ­ക്കെ ആ­യ­പ്പോൾ ശ­രി­യ്ക്കും ഒരു രാ­ജ­സ്ഥാൻ ട­ച്ചു് വന്നു.

പു­തു­മ­ഴ­യിൽ കു­ളി­ച്ചു് ഈ­റ­നാ­യി നിൽ­ക്കു­ന്ന പ­ച്ച­പ്പു­കൾ ക­ണ്ടാൽ ആരും പ­റ­യി­ല്ല, രണ്ടു മാ­സ­ങ്ങൾ­ക്കു ശേഷം വേ­നൽ­ച്ചൂ­ടിൽ വ­ര­ണ്ടു് പൊ­രി­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കാൻ പോ­കു­ന്ന ഒരു പ്ര­ദേ­ശ­മാ­ണി­തെ­ന്നു്.

ബ്രേ­ക്ക്ഫാ­സ്റ്റെ­ന്ന പേരിൽ ചെ­റു­കി­ട പ­ല­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളൊ­ക്കെ ക­ഴി­ച്ച­തി­നാൽ ഇനി ഉ­ച്ച­ഭ­ക്ഷ­ണം മതി എ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു പൊതു തീ­രു­മാ­നം. അ­തി­നാൽ വ­ഴി­യി­ലെ­ങ്ങും നിർ­ത്താ­തെ തന്നെ യാത്ര തു­ടർ­ന്നു.

‘ഭാൻഗഢ്-​10 കി. മീ’ എ­ന്നെ­ഴു­തി­യ വ­ഴി­യോ­ര­ക്ക­ല്ലു് പ്രേ­ത­ഭൂ­മി അ­ടു­ത്തു­വെ­ന്നു് ഓർ­മ്മി­ച്ച­പ്പോൾ വീ­ണ്ടും മ­ന­സ്സു് അ­സ്വ­സ്ഥ­മാ­യോ?

കാ­റി­ന്റെ ചി­ല്ലി­ലൂ­ടെ വീ­ണ്ടും വ­ഴി­യോ­ര­ക്കാ­ഴ്ച­ക­ളി­ലേ­ക്കു് ക­ണ്ണ­യ­ച്ചു.

കി­ലോ­മീ­റ്റ­റോ­ളം നീ­ണ്ടു കി­ട­ക്കു­ന്ന ഗോ­ത­മ്പു്, ബാർലി പാ­ട­ങ്ങൾ.

മു­ട്ടോ­ളം മാ­ത്രം മു­തിർ­ന്ന പ­ച്ച­പ്പു്, പ­ര­വ­താ­നി വി­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു് റോ­ഡി­നി­രു­പു­റ­വും. നോ­ക്കെ­ത്താ ദൂരം പ­ച്ച­പ്പു മാ­ത്രം!

കു­റ­ച്ചു കൂടി യാത്ര ചെ­യ്ത­പ്പോൾ… അതാ പ­ച്ച­പ്പാ­ട­ത്തി­നു ന­ടു­വിൽ ഒരു സ്ത്രീ രൂപം. ചെ­ണ്ടു­മ­ല്ലി­യോ­ട­ടു­ത്തു നിൽ­ക്കു­ന്ന മഞ്ഞ നി­റ­ത്തി­ലു­ള്ള ശി­രോ­വ­സ്ത്രം താ­ഴോ­ട്ടു് വി­ശാ­ല­മാ­യി ഊർ­ന്നു് വീണു കി­ട­ക്കു­ന്നു.

എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും കൃ­ഷി­പ്പ­ണി ചെ­യ്യു­ക­യാ­യി­രി­ക്കും. പക്ഷേ, കൃ­ത്യ­മാ­യി കാണാൻ പ­റ്റി­ല്ല.

ഏ­ക­ദേ­ശം ഒരു കി­ലോ­മീ­റ്റ­റെ­ങ്കി­ലും അ­ക­ലെ­യ­ല്ലേ.

പെ­ട്ടെ­ന്നാ­ണു് ഞാൻ അതു് ശ്ര­ദ്ധി­ച്ച­തു്. ആ രൂപം എ­ന്നെ­ത്ത­ന്നെ തു­റി­ച്ചു നോ­ക്കു­ക­യാ­ണോ? കാറ് നീ­ങ്ങു­ന്ന­തി­നൊ­പ്പം ആ രൂ­പ­വും നീ­ങ്ങു­ന്നു­ണ്ടോ? എ­ന്നിൽ നി­ന്നു് കൃത്യ അകലം പാ­ലി­ച്ചു്?

അതെ… ഇത്ര അ­ക­ല­ത്തു നി­ന്നും ആ തി­ള­ക്ക­മാർ­ന്ന ചെറിയ ക­ണ്ണു­കൾ എ­നി­യ്ക്കു് കാണാം.

ദൈവമേ… ഇ­തെ­ന്തൊ­രു പ­രീ­ക്ഷ­ണം? പ­ട്ടാ­പ്പ­ക­ലും ഞാൻ പേ­ടി­ച്ചു് തു­ട­ങ്ങി­യോ?

ഇ­പ്പോൾ രൂപം കു­റ­ച്ചു കൂടി വ്യ­ക്ത­മാ­കു­ന്നു­ണ്ടോ? കി­രീ­ടം വെ­യ്ക്കാ­ത്ത ഒരു തെ­യ്യം ശി­രോ­വ­സ്ത്രം ഞാ­ത്തി­യി­ട്ടു് പാ­ട­ശേ­ഖ­ര­ത്തി­നു ന­ടു­വിൽ നിൽ­ക്കു­ക­യാ­ണോ?

സം­ശ­യ­ങ്ങൾ പെ­രു­കി­യ­പ്പോൾ ഞാൻ സ­ഹ­യാ­ത്രി­ക­രു­ടെ ശ്ര­ദ്ധ, ആദ്യം ഭം­ഗി­യു­ള­ള ആ പ്ര­കൃ­തി ദൃ­ശ്യ­ത്തി­ലേ­ക്കും, പി­ന്നെ… എന്റെ സം­ശ­യ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കും ക്ഷ­ണി­ച്ചു.

വ­ലി­യൊ­രു കൂ­ട്ട­ച്ചി­രി­യാ­യി­രു­ന്നു ഉ­ത്ത­രം. രോ­ന­ക്കി­ന്റെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തിൽ അ­പ്പു­ണ്ണി­യും (എ­ന്തി­ന­ധി­കം, ക­ണ്ണു­ണ്ണി വ­രെ­യും) ചി­രി­യ്ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ ‘എ­ലി­ക്കു് പ്രാ­ണ­വേ­ദ­ന; പൂ­ച്ച­ക്കു് വി­ള­യാ­ട്ടം’ എന്ന ചൊ­ല്ലു് ഓർമ്മ വന്നു.

“അതെ. ബാബു അ­ങ്കി­ളി­നെ സ്വീ­ക­രി­ക്കാൻ കു­റ­ച്ചു മു­മ്പേ തന്നെ വ­ന്ന­താ അവർ. അതു് കൊ­ണ്ടാ അ­ങ്കി­ളി­നെ­ത്ത­ന്നെ നോ­ക്കു­ന്ന­തു്”

എ­ന്നു് രോനക് ക­ളി­യാ­യി പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ, എന്റെ മ­ന­സ്സു് ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഇനി… ശ­രി­യ്ക്കും അ­ങ്ങ­നെ ത­ന്നെ­യാ­ണോ?”.

ഇ­ടം­ക­ണ്ണി­ട്ടു് പാ­ട­ത്തേ­യ്ക്കു് നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ വീ­ണ്ടും തു­ള­ച്ചു ക­യ­റു­ന്ന ആ നോ­ട്ടം.

images/babu-pretha-03-t.png

മു­മ്പു കേട്ട ക­ഥ­യി­ലെ സ്ത്രീ രൂ­പ­ത്തെ­പ്പോ­ലെ ഈ ചെ­ണ്ടു­മ­ല്ലി­ത്തെ­യ്യ­വും ഇമ വെ­ട്ടാ­തെ നോ­ക്കു­ന്ന­തി­ലാ­ണോ സ്പെ­ഷ­ലൈ­സ് ചെ­യ്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്?

ഭാ­ഗ്യ­ത്തി­നു്, ഒരു വ­ള­വെ­ടു­ത്തു് കാർ മു­ന്നോ­ട്ടു് പോ­യ­പ്പോൾ മ­ഞ്ഞ­ച്ചേ­ച്ചി പു­റ­കി­ലാ­യി.

ര­ണ്ടു് മി­നി­റ്റ് ക­ഴി­ഞ്ഞി­ല്ല, റോ­ഡി­ന്റെ മറ്റേ വ­ശ­ത്തെ പാ­ട­ത്തു് അതാ അതേ രൂപം!

എല്ലാ സ­ഹ­യാ­ത്രി­ക­രും പുതിയ ചെ­ണ്ടു­മ­ല്ലി­യേ­യും കണ്ടു. അതോടെ അ­വർ­ക്കു് കു­റ­ച്ചു് നേരം കൂടി ചി­രി­ക്കാ­നു­ള്ള വക കി­ട്ടി.

ര­ണ്ടും രണ്ടു പേ­രാ­യി­ക്കൂ­ടേ? ഏ­ക­ദേ­ശം ഒരേ തരം വ­സ്ത്ര­മ­ണി­ഞ്ഞ­വർ?

മ­ന­സ്സി­ലെ യു­ക്തി­വാ­ദി സ­മാ­ധാ­നി­പ്പി­ച്ചു.

പക്ഷേ… എന്തോ എ­നി­ക്ക­പ്പോൾ യു­ക്തി­യൊ­ന്നും ഏൽ­ക്കാ­ത്ത ഒ­ര­വ­സ്ഥ­യാ­യി­രു­ന്നു.

കാർ മു­ന്നോ­ട്ടു നീ­ങ്ങി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. ചെറിയ ഒരു ജ­ന­സ­ഞ്ചാ­ര­മു­ള്ള നാ­ട്ടിൻ­പു­റം കൂടി ക­ഴി­ഞ്ഞു. ഭാൻ­ഗ­ഢ് കോട്ട ദൂരെ നി­ന്നു് കണ്ടു തു­ട­ങ്ങി.

ചെ­ണ്ടു­മ­ല്ലി­യെ ഇനി കാ­ണി­ല്ല എ­ന്നു് ക­രു­തി­യ­പ്പോൾ അതാ റോ­ഡ­രു­കി­ലു­ള്ള ചെറിയ ഒരു സംഘം നാ­ട്ടു­കാർ­ക്കി­ട­യിൽ മ­റ്റൊ­രു മ­ഞ്ഞ­ത്തി­ള­ക്കം!

“എ­ന്നെ­ത്ത­ന്നെ നോ­ക്കു­ക­യാ­വും. പക്ഷേ… ഞാൻ എ­ന്താ­യാ­ലും അ­ങ്ങോ­ട്ടു് നോ­ക്കി പ്രോ­ത്സാ­ഹി­പ്പി­ക്കി­ല്ല”. ഞാൻ സ്വയം പ­റ­ഞ്ഞു.

തു­റി­ച്ചു­നോ­ട്ട­ക്കാ­രു­ടെ നോ­ട്ടം നിർ­ത്താൻ പെൺ­പി­ള്ളേർ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ധാ­ന അടവു്, അവരെ തീർ­ത്തും അ­വ­ഗ­ണി­ക്കു­ക­യാ­ണു് എ­ന്നു് നീത പ­റ­ഞ്ഞു­ത­ന്ന­തു് ഓർ­ത്തു.

പൂ­വാ­ല­ന്മാ­രെ നേ­രി­ടു­ന്ന അതേ രീതി തന്നെ ഈ പൂ­വാ­ലി­യെ നേ­രി­ടാൻ ഉ­പ­യോ­ഗി­യ്ക്കാം.

താ­മ­സി­യാ­തെ കോ­ട്ട­യ്ക്കു് മു­മ്പിൽ കാറു നിർ­ത്തി.

ഇ­ന്റർ­നെ­റ്റിൽ കണ്ട പോലെ, ഗേ­റ്റിൽ തന്നെ പു­രാ­വ­സ്തു വ­കു­പ്പി­ന്റെ നി­യ­ന്ത്ര­ണ­ങ്ങൾ എഴുതി വെച്ച ബോർ­ഡു­ണ്ടു്.

ഒരു പെ­ട്ടി­ക്ക­ട­യ്ക്ക­ടു­ത്തു് നാലോ അഞ്ചോ നാ­ട്ടിൻ­പു­റ­ക്കാ­രും, ഒ­ന്നു് ര­ണ്ടു് കാ­റു­ക­ളും, ഏ­താ­നും ചില ബൈ­ക്കു­ക­ളു­മൊ­ഴി­ച്ചു് മ­റ്റൊ­ന്നു­മി­ല്ല.

കോ­ട്ട­വാ­തിൽ­ക്കൽ നി­ന്നു് പു­റ­ത്തേ­ക്കു് നോ­ക്കി­യാ­ലു­ള്ള കാഴ്ച അ­വി­സ്മ­ര­ണീ­യ­മാ­ണു്.

നാലു ഭാ­ഗ­വും മ­ല­ക­ളാൽ ചു­റ്റ­പ്പെ­ട്ട ഒരു അ­തി­മ­നോ­ഹ­ര താ­ഴ്‌­വ­ര­യി­ലാ­ണു് കോട്ട നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു്.

അ­രാ­വ­ലി മ­ല­നി­ര­ക­ളു­ടെ ഭംഗി ഇത്ര ഗം­ഭീ­ര­മാ­യി മ­റ്റെ­ങ്ങും ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ല.

കോ­ട്ട­വാ­തി­ലി­ന­ഭി­മു­ഖ­മാ­യി നിൽ­ക്കു­ന്ന ര­ണ്ടു് മലകൾ ഒരു വലിയ വി­ല്ലു് പോലെ കാ­ണ­പ്പെ­ട്ടു.

ബാൺ­ഗ­ഢാ­ണോ പി­ന്നെ ഭാൻ­ഗ­ഢാ­യ­തു്? ആർ­ക്ക­റി­യാം?

അ­ക­ത്തേ­യ്ക്കു് ന­ട­ന്നു തു­ട­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സൗ­ന്ദ­ര്യ­ബോ­ധ­ത്തെ മ­ന­സ്സാ ന­മി­ച്ചു.

താ­മ­സി­ക്കാൻ ഇത്ര നല്ല സ്ഥലം തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്ത ആദ്യ ബാ­ച്ച് പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളെ അ­ഭി­ന­ന്ദി­ക്കാ­തെ വയ്യ!

ര­ണ്ടു് ഉൾ­വാ­തി­ലു­കൾ ക­ട­ന്നു് വേണം, പ്ര­ധാ­ന കെ­ട്ടി­ടം നിൽ­ക്കു­ന്നി­ട­ത്തെ­ത്താൻ.

പോ­കു­ന്ന വ­ഴി­യി­ലി­രു­പു­റ­വും ത­കർ­ന്ന­ടി­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കു­ന്ന പാർ­ശ്വ മ­ന്ദി­ര­ങ്ങൾ. എത്ര ഭം­ഗി­യു­ള്ള ഒരു ജ­ന­പ­ഥ­മാ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്ക­ണം, ഈയിടം, അ­തി­ന്റെ ആദ്യ കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ.

പു­റ­കിൽ ഒരാൾ ഓ­ടി­ക്കി­ത­ച്ചു വ­രു­ന്ന­തു് ക­ണ്ടു് തി­രി­ഞ്ഞു നോ­ക്കി.

ഞ­ങ്ങ­ടെ ഡ്രൈ­വ­റാ­ണു്!

പു­റ­ത്തു് ഒ­റ്റ­യ്ക്കു് കാ­ത്തു നി­ന്നോ­ളാം എന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­യാൾ­ക്കു് ഏ­താ­നും മി­നി­റ്റ് ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ടു­ത്തേ­ക്കു് ഓടി വ­രാ­നു­ള്ള ധൈ­ര്യം കി­ട്ടി!!

പക്ഷേ, ര­ണ്ടാം കോ­ട്ട­വാ­തിൽ വരെ വ­ന്ന­പ്പോ­ഴേ­ക്കും അ­യാൾ­ക്കു് മു­ന്നോ­ട്ടു് പോ­കാ­നൊ­രു മടി.

കോട്ട ക­ണ്ടു് തി­രി­കെ പോ­കു­ന്ന ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രു­ടെ ഒരു സം­ഘ­ത്തി­ന്റെ കൂടെ അ­യാ­ളും കാ­റി­ന­ടു­ത്തേ­ക്കു് തി­രി­ച്ചു പോയി.

ര­ണ്ടാം ഉൾ­വാ­തി­ലും ക­ട­ന്നു ചെ­ന്ന­പ്പോൾ വി­ശാ­ല­മാ­യ പ­റ­മ്പിൽ അ­ങ്ങി­ങ്ങാ­യി ചി­ത­റി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന ഏഴു് ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങൾ. പി­ന്നെ മ­ധ്യ­ത്തി­ലാ­യി പ്ര­ധാ­ന കെ­ട്ടി­ട­വും.

ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങ­ളിൽ സോ­മേ­ശ്വ­ര (ശിവ) ക്ഷേ­ത്ര­ത്തിൽ മാ­ത്ര­മേ ചില ആ­ള­ന­ക്കം കാ­ണു­ന്നു­ള്ളൂ.

ഗ്രാ­മീ­ണ­രു­ടെ മൂ­ന്നോ നാലോ സം­ഘ­ങ്ങൾ അ­വി­ട­വി­ടെ­യാ­യി­രു­ന്നു് ചില പൂജകൾ ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടു്.

കു­റ­ച്ചു് കൂടി അ­ടു­ത്തു ചെ­ന്ന­പ്പോ­ഴാ­ണു് മ­ന­സ്സി­ലാ­യ­തു്, പ്രേ­ത­ബാ­ധ ഒ­ഴി­പ്പി­ക്കൽ തു­ട­ങ്ങി­യ ദുർ­മ്മ­ന്ത്ര­വാ­ദ പ്ര­വൃ­ത്തി­ക­ളാ­ണു് അ­തെ­ല്ലാ­മെ­ന്നു്.

കൗ­തു­കം കൊ­ണ്ടു്, കു­റ­ച്ച­ക­ലെ നി­ന്നു്, ഈ കാ­ഴ്ച­കൾ കു­റ­ച്ചൊ­ക്കെ നോ­ക്കി­ക്ക­ണ്ടു.

ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­നു് തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു­ള്ള സം­ഘ­ത്തി­ലേ­ക്കു് നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ ക­ണ്ണു­ട­ക്കി­യ­തു് വീ­ണ്ടും ഒരു ചെ­ണ്ടു­മ­ല്ലി­യിൽ!

“ശ്ശെ­ടാ… ഇവളും ഒരു നോ­ട്ട­ക്കാ­രി­യാ­ണ­ല്ലോ”.

എ­ന്താ­യാ­ലും ഈ പെ­ണ്ണി­ന്റെ കാ­ര്യം സ­ഹ­യാ­ത്രി­ക­രെ അ­റി­യി­ച്ചു്, വീ­ണ്ടും അ­വർ­ക്കു് എന്റെ ചെ­ല­വിൽ സ­ന്തോ­ഷം നൽ­കേ­ണ്ട എ­ന്നു് തീ­രു­മാ­നി­ച്ചു.

“വെ­റു­തെ ഇവിടെ ചു­റ്റി­പ്പ­റ്റി സമയം ക­ള­യ­ണ്ട. ന­മു­ക്കു് പ്ര­ധാ­ന കെ­ട്ടി­ടം കാ­ണ­ണ്ടേ?”

ഞാൻ ധൃതി കൂ­ട്ടി.

എ­ങ്ങ­നെ­യെ­ങ്കി­ലും ചെ­ണ്ടി­നെ ഒ­ഴി­വാ­ക്കാ­നു­ള­ള വ്യ­ഗ്ര­ത­യാ­യി­രു­ന്നു, എ­നി­ക്കു്.

ഹ­നു­മാൻ മ­ന്ദി­റി­ന്റെ­യും മ­റ്റു് കെ­ട്ടി­ട­ങ്ങ­ളു­ടെ­യു­മൊ­ക്കെ മു­ക­ളിൽ നിറയേ കു­ര­ങ്ങ­ന്മാ­രാ­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ… പ്ര­ധാ­ന കെ­ട്ടി­ട്ട­ത്തി­ന്റെ പ­രി­സ­ര­ത്തെ­ങ്ങും ഒ­രൊ­റ്റ കു­ര­ങ്ങൻ പോ­ലു­മി­ല്ല.

ഇതൊരു പ്ര­ത്യേ­ക­ത­യാ­ണ­ല്ലൊ എ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടു് ഞങ്ങൾ നേരെ… മുഖ്യ കെ­ട്ടി­ട­ത്തി­ലേ­ക്കു് ന­ട­ന്നു.

ഭാൻ­ഗ­ഢി­ലെ പ്രേത മ­ന്ദി­രം!

പടികൾ കയറി മു­ക­ളി­ലേ­ക്കു് പോയാൽ ഇ­രു­ട്ടു ക­ട്ട­കു­ത്തി­യ ചെറിയ ഒരു ന­ടു­ത്ത­ളം. അ­തി­ന്റെ ഗോ­ളാ­കൃ­തി­യി­ലു­ള്ള ഉ­ത്ത­ര­ത്തിൽ അ­സം­ഖ്യം ന­രി­ച്ചീ­റു­കൾ. ഓ­രോ­ന്നും ഓരോ ആ­ത്മാ­ക്ക­ളാ­ണ­ത്രെ!

എത്ര ആ­യി­ര­മെ­ണ്ണം കാണും? ഇ­ന്നും പു­തി­യ­വ ഈ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ ചേ­രു­മാ­യി­രി­ക്കും. അതിൽ ചി­ല­തു് പു­റ­ത്തു ന­ട­ക്കു­ന്ന ഉ­ച്ചാ­ട­ന പൂ­ജ­ക­ളാൽ ബ­ന്ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­വ­രാ­കാം. ഇ­ങ്ങ­നെ­യൊ­ക്കെ­യാ­ണു് ചി­ന്ത­കൾ പോ­യ­തു്.

പാർ­ശ്വ­ങ്ങ­ളി­ലു­ള്ള മു­റി­ക­ളി­ലൊ­ക്കെ­യും ഇഷ്ടം പോലെ ന­രി­ച്ചീ­റു­കൾ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.

അ­വ­യു­ടെ രൂ­ക്ഷ­മാ­യ ഗ­ന്ധ­വും ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളു­മൊ­ക്കെ ഒരു പ്രേ­ത­ഭ­വ­ന­ത്തി­നു് ചേർ­ന്ന­തു് തന്നെ.

ഞ­ങ്ങ­ളെ­ക്കൂ­ടാ­തെ രണ്ടോ മൂ­ന്നോ ചെറു ഗ്രൂ­പ്പു­കൾ കൂടി ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു, അ­പ്പോ­ഴ­വി­ടെ.

ഓരോ റൂ­മി­നു­മ­ടു­ത്താ­യി മ­ട്ടു­പ്പാ­വു­ക­ളു­ണ്ടു്.

അ­ത്ത­ര­മൊ­ന്നിൽ കയറി പു­റ­ത്തേ­ക്കു് നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച അ­തി­മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു.

ഇ­ത്ര­യും സു­ന്ദ­ര­മാ­യ ഒ­രി­ട­ത്തു് ശി­ഷ്ട­കാ­ലം ക­ഴി­ക്കാൻ ഭാ­ഗ്യം കി­ട്ടു­ന്ന പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളോ­ടു് അസൂയ തോ­ന്നി.

ഞ­ങ്ങൾ­ക്കെ­ന്തോ… പേടി എന്ന ഒരു വി­കാ­ര­മേ തോ­ന്നി­യി­ല്ല.

മൊ­ത്ത­ത്തിൽ ഒരു മ­ന­സ്സു് കു­ളിർ­ത്ത പ്ര­തീ­തി.

“എ­നി­ക്കു് ഈ സ്ഥലം ക്ഷ… പി­ടി­ച്ചു” എ­ന്നു് ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ, “വേണ്ട. അധികം ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടാൽ അവർ കൂടെ പോരും. അ­താ­ണു് പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ… ഒരു രീതി” എ­ന്നു് സുനിൽ സാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

നല്ല മൂ­ഡി­ലാ­ണെ­ങ്കി­ലും ആ വാ­ക്കു­കൾ ഉ­ള്ളി­ലെ­വി­ടെ­യോ ഉ­ട­ക്കി­യോ?

പി­ന്നെ… ഏ­ക­ദേ­ശം ഒന്നു ര­ണ്ടു് മ­ണി­ക്കൂർ ഭാൻ­ഗ­ഢി­ലെ ഭൂ­ത­ത്താൻ കോ­ട്ട­യി­ലും പ­രി­സ­ര­ത്തും ചി­ല­വ­ഴി­ച്ചു.

ന­രി­ച്ചീ­റു­ക­ളു­ടെ മ­ണ­മു­ള്ള കോ­ണി­പ്പ­ടി­ക­ളി­ലി­രു­ന്നു ക­ഴി­ച്ച ഉ­ച്ച­ഭ­ക്ഷ­ണം വളരെ ഹൃ­ദ്യ­മാ­യി­രു­ന്നു.

മറ്റു സ­ന്ദർ­ശ­കർ, പ്രേ­ത­ഭൂ­മി­യി­ലി­രു­ന്നു് സാ­വ­കാ­ശം ഭ­ക്ഷ­ണം ക­ഴി­ക്കു­ന്ന ഞ­ങ്ങ­ളെ, കൗ­തു­ക­ത്തോ­ടെ­യും ഇ­ത്തി­രി ഒരു ഭ­യ­ത്തോ­ടെ­യു­മാ­ണു് നോ­ക്കി­യ­തു്.

ആറു വ­യ­സ്സു­കാ­രൻ ക­ണ്ണു­ണ്ണി വ­ള­രെ­യേ­റെ ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തിൽ കു­ര­ങ്ങ­ന്മാ­രു­ടെ ബഹളം നോ­ക്കി ആ പ­രി­സ­ര­ത്തൊ­ക്കെ ഓടി ന­ട­ന്നു.

ഈ സു­ന്ദ­ര­ഭൂ­മി­യാ­ണോ ഇ­ന്ത്യ­യി­ലെ ഏ­റ്റ­വും പേ­ടി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന സ്ഥലം?

ഇ­ത്ര­യും മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ ഒരു കോ­ട്ട­യും പ­രി­സ­ര­വു­മു­ള്ള താ­ഴ്‌­വ­ര എന്തു കൊ­ണ്ടു് സ­ഞ്ചാ­രി­ക­ളെ ആ­കർ­ഷി­ക്കു­ന്നി­ല്ല?

images/babu-pretha-04-t.png

നി­ര­വ­ധി ചോ­ദ്യ­ങ്ങൾ ഞങ്ങൾ അ­ന്യോ­ന്യം ചോ­ദി­ച്ചു.

കോ­ട്ട­യു­ടെ നിഴൽ തന്റെ ധ്യാ­ന­സ്ഥ­ല­ത്തിൽ വീണാൽ കോട്ട ത­കർ­ന്ന­ടി­യു­മെ­ന്ന ഒരു ദി­വ്യ­ന്റെ ശാ­പ­മാ­ണു് ഭാൻ­ഗ­ഢ് വീ­ണ­ടി­യാ­നു­ള്ള കാരണം എ­ന്നാ­ണു് പൊ­തു­വെ കേൾ­ക്കു­ന്ന ഒരു കഥ.

അതല്ല… കോ­ട്ട­യി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ഒരു സു­ന്ദ­രി­പ്പെ­ണ്ണി­നെ കെ­ട്ടാൻ പ­റ്റാ­തെ മോ­ഹ­ഭം­ഗ­ത്തോ­ടെ മ­രി­ക്കേ­ണ്ടി വന്ന ഒരു ദുർ­മ്മ­ന്ത്ര­വാ­ദി­യു­ടെ അ­വ­സാ­ന­ത്തെ ഗൂ­ഢ­ത­ന്ത്ര­മാ­ണു് കോ­ട്ട­യ്ക്കു് ഈ ഗതി വ­രു­ത്തി­യ­തെ­ന്നാ­ണു് മ­റ്റൊ­രു കഥ.

ഒ­രു­പ­ക്ഷേ… 1783-ലെ ക്ഷാ­മ­കാ­ല­ത്തു് വ­രൾ­ച്ച­യെ അ­തി­ജീ­വി­ക്കാൻ പ­റ്റാ­തെ താ­മ­സ­ക്കാ­രെ­ല്ലാം കോട്ട ഉ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു പോയ ക­ഥ­യാ­യി­രി­ക്കും ച­രി­ത്ര­പ­ര­മാ­യി ശ­രി­യാ­യ കാ­ര്യം.

“എ­ന്താ­യാ­ലും ഇ­നി­യൊ­രി­ക്കൽ ന­മു­ക്കു് എ­ങ്ങ­നെ­യെ­ങ്കി­ലും ഒരു രാ­ത്രി ഇവിടെ ത­ങ്ങ­ണം. കെ­ട്ടു­ക­ഥ­കൾ പൊ­ള്ള­യാ­ണെ­ന്നു് കാ­ണി­ക്കാൻ” ഞാൻ എ­ല്ലാ­വ­രോ­ടു­മാ­യി പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതു്… ഞാനും അ­പ്പു­ണ്ണി­യു­മൊ­ക്കെ കൂടി ആ­യി­ക്കോ­ളാം. ബാബു അ­ങ്കി­ളി­നെ കൂ­ട്ടി­യാൽ പി­ന്നെ പേ­ടി­ച്ചു്… ആകെ നാ­ശ­മാ­വും”.

രോനക് വി­ടാ­നു­ള്ള മ­ട്ടി­ല്ല.

“ഇവിടം സ്വർ­ഗ്ഗ­മാ­ണു്”. എ­ന്നു് പലതവണ മ­ന­സ്സിൽ പ­റ­ഞ്ഞു ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു, തി­രി­ച്ചു് കാറിൽ ക­യ­റു­മ്പോൾ!

മ­ട­ക്ക­യാ­ത്ര തു­ട­ങ്ങു­മ്പോൾ അ­വ­സാ­ന­മാ­യി കോ­ട്ട­യെ ഒ­ന്നു് നോ­ക്കി. “വീ­ണ്ടും കാണാം” എ­ന്നു് മൗ­ന­മാ­യി പറയാൻ.

അ­പ്പോ­ഴ­താ… കോ­ട്ട­വാ­തിൽ ഇ­റ­ങ്ങി വ­രു­ന്ന ഒരു ചെറിയ ഗ്രാ­മീ­ണ സം­ഘ­ത്തിൽ ഒരു ചെ­ണ്ടു­മ­ല്ലി­യു­ടെ നി­ഴ­ലാ­ട്ടം!

“ശ്ശെ… തി­രി­ഞ്ഞു നോ­ക്ക­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു” മ­ന­സ്സു് പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഏറെ ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട­വ­രു­ടെ കൂടെ പ്രേ­ത­ങ്ങൾ പോരും” എന്ന സുനിൽ സാ­റി­ന്റെ വാ­ക്കു­ക­ളും കൃത്യ സ­മ­യ­ത്തു് ഓർ­മ്മി­ച്ചു.

അ­തെ­പ്പോ­ഴും അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു്… ഏ­റ്റ­വും മ­റ­ക്കാൻ ആ­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്ന കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളാ­ണു് മ­ന­സ്സിൽ വീ­ണ്ടും വീ­ണ്ടും തോ­ന്നു­ക.

അ­ഞ്ചു്

…മുൻ­വാ­തി­ലി­ലെ പീപ്-​ഹോളിൽ ക­ണ്ണു് ചേർ­ത്തു് വെ­ച്ചു് നോ­ക്കി.

അവിടെ ഒരു മെ­ല്ലി­ച്ച സ്ത്രീ രൂപം!

മുടി അ­ഴി­ച്ചി­ട്ടി­ട്ടാ­ണു്.

മ­റ്റൊ­ന്നും വ്യ­ക്ത­മ­ല്ല.

ഈ­ശ്വ­രാ… പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ താ­ഴ്‌­വ­ര­യി­ലെ അ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ അ­വ­സാ­നി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലേ?

ഭാൻ­ഗ­ഢി­നെ­പ്പ­റ്റി അ­റി­ഞ്ഞ­തു മുതൽ ഇ­ന്നു­വ­രെ­യു­ള്ള എല്ലാ കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളും ഒരു സെ­ക്ക­ന്റിൽ മ­ന­സ്സി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു പോയി.

കോ­ട്ട­യിൽ നി­ന്നു് മ­ട­ങ്ങാൻ നേരം തോ­ന്നി­യ അ­സ്വ­സ്ഥ­ത യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­മാ­വു­ക­യാ­ണോ?

“ഏറെ ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടാൽ അവരു് കൂ­ടെ­പ്പോ­രും” എന്ന സുനിൽ സാ­റി­ന്റെ വാ­ക്കു­ക­ളോർ­ത്തു.

ഇത്ര പെ­ട്ടെ­ന്നു ത­ന്നെ­യോ? ഒരു പക്ഷേ… പ­ന്ത്ര­ണ്ടു് മ­ണി­യാ­വാൻ കാ­ത്തി­രി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നോ?!

എ­ന്താ­യാ­ലും അർ­ദ്ധ­രാ­ത്രി­യിൽ നേരെ വീ­ട്ടിൽ വ­ന്നു് കോ­ളിം­ഗ് ബെൽ അ­ടി­ച്ച­തു് ശ­രി­യാ­യി­ല്ല എ­ന്നു് മ­ന­സ്സിൽ കരുതി.

അ­തി­നു് മാ­ത്രം തെ­റ്റൊ­ന്നും ഒരു പ്രേ­ത­ത്തോ­ടും ചെ­യ്തി­ട്ടി­ല്ല­ല്ലോ!

“നീതയെ വി­ളി­ച്ചു്, ഒ­ന്നി­ച്ചു് വാതിൽ തു­റ­ക്ക­ണോ”. ഒരു നി­മി­ഷ­ത്തേ­ക്കു് സ്വയം ചോ­ദി­ച്ചു.

എ­ല്ലാ­വർ­ക്കും ക­ളി­യാ­ക്കി ചി­രി­ക്കാൻ അ­ടു­ത്ത കാരണം പി­ന്നെ ഇ­താ­വും എ­ന്നോർ­ത്ത­പ്പോൾ അ­തി­ലും ഭേദം സ്വയം വാതിൽ തു­റ­ന്നു്, വ­രു­ന്ന­തു് വ­രു­ന്നി­ട­ത്തു വെ­ച്ചു കാ­ണു­ന്ന­താ­വു­മെ­ന്നു് കരുതി.

ഇരട്ട വാ­തി­ലാ­ണു് ഫ്ലാ­റ്റി­ന്റേ­തു്.

പ്ര­ധാ­ന വാതിൽ അ­ക­ത്തേ­ക്കു് തു­റ­ന്നാൽ, പി­ന്നെ വ­ല­യി­ട്ട ഇ­രു­മ്പു വാതിൽ പു­റ­ത്തേ­ക്കു്.

ഭാ­ഗ്യം, പു­റ­ത്തേ­തു് ഇ­രു­മ്പു വാ­തി­ലാ­യ­തു്.

അതു കൊ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കും നേരെ വ­ന്നു് ക­യ­റാ­തെ കോ­ളിം­ഗ് ബെ­ല്ല­ടി­ച്ചു് കാ­ത്തു നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു്.

ആ­ദ്യ­ത്തെ വാതിൽ തു­റ­ന്ന­പ്പോൾ സ്ത്രീ രൂപം കൂ­ടു­തൽ വ്യ­ക്ത­മാ­യി.

ഭാ­ഗ്യം.

വെള്ള സാ­രി­യ­ല്ല!

മഞ്ഞ വ­സ്ത്ര­വു­മ­ല്ല!!

ഇ­റ­ക്കം കു­റ­ഞ്ഞ ഹാഫ്-​ട്രൗസറും ടീ ഷർ­ട്ടും.

പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഡ്രെ­സ്സ് കോഡ് കാ­ലാ­നു­സൃ­ത­മാ­യി പ­രി­ഷ്ക­രി­ച്ചോ?

ഇ­രു­മ്പു വാതിൽ തു­റ­ന്ന­തും ആ രൂപം “അ­ങ്കിൾ” എ­ന്നു് വി­ളി­ച്ച­തും ഒ­ന്നി­ച്ചാ­യി­രു­ന്നു.

ശ്രീ­കൃ­ഷ്ണ­പ്പ­രു­ന്തു് സി­നി­മ­യിൽ ‘കു­മാ­രേ­ട്ടാ’ എ­ന്നു് വി­ളി­ച്ച­പോ­ലെ ‘ബാ­ബ്വേ­ട്ടാ’ എ­ന്നാ­ണു് പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ച­തു്.

പക്ഷേ… നര ക­യ­റി­ത്തു­ട­ങ്ങി­യ എന്നെ അ­ങ്ങ­നെ വി­ളി­ച്ച­തിൽ തെ­റ്റു് പ­റ­യാ­നും പ­റ്റി­ല്ല.

“റി­യ­യ­ല്ലേ ഇതു്”

മി­ന്നൽ പോലെ മ­ന­സ്സിൽ തോ­ന്നി.

അ­ടു­ത്ത ഫ്ലാ­റ്റി­ലെ ജോർജ്ജ്-​സൂസൻ ദ­മ്പ­തി­ക­ളു­ടെ ഏക മ­ക­ളാ­ണു് റിയ.

പക്ഷേ… റിയ എ­ങ്ങ­നെ ഒ­റ്റ­യ്ക്കു് ഈ നേ­ര­ത്തു്?

പകലു പോലും ഒ­റ്റ­യ്ക്കു് മോളെ വി­ടാ­ത്ത­വർ, ഈ അ­സ­മ­യ­ത്തു് എ­ന്തി­ന­യ­യ്ക്ക­ണം റിയയെ, ത­നി­ച്ചു്?

എന്റെ നോ­ട്ടം അ­റി­യാ­തെ റി­യ­യു­ടെ പാ­ദ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് പോയി.

ഉ­ണ്ടു്. കാ­ലു­കൾ നിലം തൊ­ടു­ന്നു­ണ്ടു്.

“അ­ങ്കിൾ, ഒരു ഹെൽ­പ്പ് വേണം. ഞ­ങ്ങൾ­ടെ ബാൽ­ക്ക­ണി­യു­ടെ അ­ലു­മി­നി­യം ഫാ­ബ്രി­ക്കേ­റ്റ­ഡ് ഫ്രെ­യിം കാ­റ്റിൽ താഴെ വീഴാൻ പോ­കു­ന്നു”.

മ­ല­യാ­ളം അത്ര ഫ്ലു­വ­ന്റ­ല്ലാ­ത്ത റിയ ഇം­ഗ്ലീ­ഷിൽ ഏ­റ്റ­വും ചു­രു­ങ്ങി­യ വാ­ക്കു­ക­ളിൽ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതെയോ. ഞാൻ വരാം”. ഉ­ത്ത­രം പെ­ട്ടെ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു.

പക്ഷേ… ഉടൻ തന്നെ മ­ന­സ്സു് പ­റ­ഞ്ഞു. “കൂടെ പോണ്ട. റിയ ആദ്യം പോ­ട്ടെ”.

“ഞാൻ നീ­താ­ന്റി­യോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞു് ഇതാ എത്തി. റിയ പൊ­യ്ക്കോ­ളൂ”.

പി­ന്നെ… നീ­ത­യോ­ടു് വിവരം പ­റ­ഞ്ഞു് ഞാൻ ശ­ടേ­ന്നു് ജോർ­ജ്ജി­ന്റെ ഫ്ലാ­റ്റി­ലേ­ക്കു്.

ലി­ഫ്റ്റ് ലോബി ക­ട­ന്നാ­ണു് അ­ടു­ത്ത വീ­ട്ടി­ലെ­ത്തേ­ണ്ട­തു്.

ലോ­ബി­യു­ടെ വലതു് വ­ശ­ത്തെ കോ­ണി­യി­ലേ­ക്കു­ള്ള വാ­തി­ലി­ലൂ­ടെ നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ പു­റ­ത്തു് കനത്ത കാ­റ്റാ­ണു്.

നേരെ കാ­ണു­ന്ന ആൽമരം കാ­റ്റിൽ ആ­ടി­യു­ല­ഞ്ഞു് കു­ലു­ങ്ങു­ന്നു.

രാ­ത്രി ഒ­മ്പ­ത­ര, പ­ത്തു് മ­ണി­യോ­ടെ ഞങ്ങൾ വ­ന്ന­പ്പോൾ എത്ര ശാ­ന്ത­മാ­യി­രു­ന്നു പ്ര­കൃ­തി!

എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും പ­ന്തി­കേ­ടു­ണ്ടോ?

മ­ന­സ്സിൽ ഒരു സംശയം.

എ­ന്താ­യാ­ലും വേഗം റി­യ­യു­ടെ വീ­ടി­ന്റെ ബാൽ­ക്ക­ണി­യി­ലെ­ത്തി.

അ­പ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച!

പ­ത്തു് പ­ന്ത്ര­ണ്ട­ടി നീ­ള­വും അ­ത്ര­ത­ന്നെ വീ­തി­യു­മു­ള്ള ബാൽ­ക്ക­ണി­യു­ടെ അ­ലു­മി­നി­യം ഫ്രെ­യിം ചി­ല്ലു­ക­ളോ­ടെ ഇളകി താ­ഴേ­ക്കു് പോ­കാ­നൊ­രു­ങ്ങി നിൽ­ക്കു­ന്നു.

ഏഴാം നി­ല­യിൽ നി­ന്നു് അതു് താ­ഴോ­ട്ടു് വീ­ണാ­ല­ത്തെ സ്ഥി­തി ചി­ന്ത­നീ­യം!

ജോർ­ജ്ജ് ബാൽ­ക്ക­ണി­യു­ടെ ഫ്രൈം പി­ടി­ച്ചു് അ­ക­ത്തേ­ക്കു് വ­ലി­ച്ചു നിൽ­ക്കു­ന്നു.

ജോർ­ജ്ജി­നെ പി­ടി­ച്ചു് സൂസൻ.

പി­ന്നെ… സൂ­സ­നെ­യും പി­ടി­ച്ചു് ഇതു വരെ ഞാൻ ക­ണ്ടി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത മ­റ്റൊ­രാൾ!

“കയറു വ­ല്ല­തു­മു­ണ്ടോ ഇവിടെ” എ­ന്നു് ചോ­ദി­ച്ച­പ്പോൾ കു­റ­ച്ചു് നൈലോൺ ചൂ­ടി­ക്ക­യർ റിയ പെ­ട്ടെ­ന്നു് ത­പ്പി­യെ­ടു­ത്തു തന്നു.

ഫ്രെ­യി­മിൽ ഒരു കു­ടു­ക്കി­ട്ടു് അ­ക­ത്തെ വാ­തി­ലിൽ ര­ണ്ടു് വട്ടം വ­രി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ ജോർ­ജ്ജി­നും സൂ­സ­നും കു­റ­ച്ചൊ­രു സാ­വ­കാ­ശ­ത്തോ­ടെ നിൽ­ക്കാ­നാ­യി.

അ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും നീ­ത­യും എത്തി.

കാ­ര്യ­ത്തി­ന്റെ ഗൗരവം ക­ണ­ക്കി­ലെ­ടു­ത്തു് ഫ­യർ­ഫോ­ഴ്സി­നു് ഫോൺ ചെ­യ്തു.

എ­ന്നാൽ കാ­റ്റു് മൂലം പ­ല­യി­ട­ത്തും മ­ര­ങ്ങൾ വീ­ഴു­ക­യും നാ­ശ­ന­ഷ്ടം ഉ­ണ്ടാ­വു­ക­യും ചെ­യ്ത­തി­നാൽ അ­ടു­ത്ത ദിവസം കാ­ല­ത്തേ വരാൻ പറ്റൂ എ­ന്നാ­ണു് അവർ അ­റി­യി­ച്ച­തു്.

“ഞാൻ പോയി സെ­ക്യൂ­രി­റ്റി­ക്കാ­രെ കൊ­ണ്ടു വരാം. അതു വരെ വീ­ഴാ­തെ പി­ടി­ച്ചോ­ണേ”. എ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു് ഞാൻ താ­ഴെ­യ്ക്കു് പോ­കാ­നൊ­രു­ങ്ങു­മ്പോൾ പു­തു­മു­ഖ­ത്തെ സൂസൻ ചെ­റു­താ­യി പ­രി­ച­യ­പ്പെ­ടു­ത്തി.

“എന്റെ ബ്ര­ദ­റാ­ണു്. യു. എസിൽ നി­ന്നു് നാ­ട്ടിൽ പോകും വഴി, വ­ന്ന­താ­ണു്”.

“നല്ല ദിവസം തന്നെ വന്നു!”. ഞാൻ മ­ന­സ്സിൽ കരുതി!

അ­പ­രി­ചി­ത­നെ ചെ­റു­താ­യൊ­ന്നു് നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ എ­നി­ക്ക­ത്ര പന്തി തോ­ന്നി­യി­ല്ല.

അ­തു­കൊ­ണ്ടു് കു­ശ­ലാ­ന്വേ­ഷ­ണ­ത്തി­നൊ­ന്നും പോ­കാ­തെ ധൃ­തി­യിൽ സെ­ക്യൂ­രി­റ്റി ഗാർ­ഡി­ന്റെ ക്യാ­ബി­നി­ലേ­ക്കു്.

images/babu-pretha-05-t.png

മൂ­ന്നു് സെ­ക്യൂ­രി­റ്റി ഗാർ­ഡു­ക­ളും ക­യ­റു­മൊ­ക്കെ­യാ­യി ലി­ഫ്റ്റിൽ ക­യ­റു­മ്പോൾ ഭയം ല­വ­ലേ­ശ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.

ആ­പ­ത്ഘ­ട്ട­ത്തിൽ അ­യൽ­ക്കാ­ര­നെ ര­ക്ഷി­ക്കു­ന്ന ഒരു ശ­രാ­ശ­രി മ­ല­യാ­ളി­യു­ടെ ആ­ത്മ­സു­ഖം മാ­ത്രം!

അ­പ്പോ­ഴും മ­ന­സ്സു് പ­റ­ഞ്ഞു. അ­വി­ടെ­യെ­ത്തു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും ഒരു വലിയ ശ­ബ്ദ­ത്തോ­ടെ ബാൽ­ക്ക­ണി ഫ്രെ­യിം താ­ഴേ­ക്കു പ­തി­ക്കും.

താഴെ പാർ­ക്കു് ചെ­യ്തി­ട്ടു­ള്ള ഒരു ഔഡിയോ ബെൻസോ ത­കർ­ത്തു ത­രി­പ്പ­ണ­മാ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു്. അതോടെ യു. എസിൽ നി­ന്നു­ള്ള സ­ന്ദർ­ശ­ക­നും അ­പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­നാ­കും!

‘ലിസ’ സി­നി­മ­യി­ലെ അ­ന്ത്യ­രം­ഗ­ത്തിൽ വലിയ ഒരു ശ­ബ്ദ­ത്തോ­ടെ പന (അതോ തെ­ങ്ങോ?) ക­ട­പു­ഴ­കി വീ­ണ­തും പ്രേ­തം കളം കാ­ലി­യാ­ക്കി­യ­തും ഓർ­മ്മ­യിൽ സ­ജീ­വ­മാ­യി നി­ന്നു.

പക്ഷേ… അ­തൊ­ക്കെ ഭാവന മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു.

ബാൽ­ക്ക­ണി ഫ്രെ­യിം വീ­ണി­ട്ടി­ല്ല. എ­ല്ലാ­വ­രും അ­വി­ടെ­യു­ണ്ടു്.

സെ­ക്യൂ­രി­റ്റി­ക്കാർ അ­ടു­ത്ത ഏ­താ­നും നി­മി­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു­ള്ളിൽ ഫ്രെ­യിം വളരെ ന­ന്നാ­യി വ­രി­ഞ്ഞു കെ­ട്ടി.

കാ­റ്റും ന­ന്നാ­യി കു­റ­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നു.

രാ­ത്രി­യാ­യ­തി­നാൽ വി­ശ­ദ­മാ­യ യാ­ത്രാ­മൊ­ഴി­യൊ­ന്നും കൂ­ടാ­തെ ഞങ്ങൾ വേഗം വീ­ട്ടി­ലെ­ത്തി.

“എ­ല്ലാം ഓകെ”. എ­ന്നു് നീ­ത­യോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞു്, ബെഡ് റൂം ലാ­മ്പി­ന്റെ അരണ്ട നീല വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ കി­ട­ക്ക­യിൽ വീണു.

ക­ണ്ണു് ഇ­റു­ക്കി­യ­ട­ച്ചു്… പു­ത­പ്പു് തലവഴി ഇ­ട്ടു് മൂടി, നീത കേൾ­ക്കാ­തെ…

“അർ­ജു­നൻ, ഫൽ­ഗു­നൻ…” എ­ന്നു് ചൊ­ല്ലി­ക്കൊ­ണ്ടു്!

പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ താ­ഴ്‌­വ­ര: പിൻ­കു­റി­പ്പു്

ശീർ­ഷ­ക­ത്തി­നു് ക­ട­പ്പാ­ടു്:

1973-ൽ ഇ­റ­ങ്ങി­യ ഇതേ പേ­രി­ലു­ള്ള മലയാള ച­ല­ച്ചി­ത്രം. ഞാൻ കണ്ട ആ­ദ്യ­ത്തെ പ്രേത ചി­ത്രം കൂ­ടി­യാ­ണി­തു്.

നേരും പ­തി­രും:

‘പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ താ­ഴ്‌­വ­ര’യിൽ പറഞ്ഞ പ്ര­ധാ­ന കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം സ­ത്യ­മാ­ണു്.

ഭാൻ­ഗ­ഢിൽ ഞങ്ങൾ പോ­യ­തു്; സുനിൽ സാ­റി­ന്റെ വീ­ട്ടി­ലെ ഫോൺ കു­റ­ച്ചു കാലം രാ­ത്രി­യിൽ നിർ­ത്താ­തെ അ­ടി­ച്ച­തു്; യാ­ത്രാ ദിവസം രാ­വി­ലെ മഴ പെ­യ്ത­തു്; യാ­ത്ര­യ്ക്കി­ട­യിൽ ഒ­ന്നു്, ര­ണ്ടു് ഒരേ വേ­ഷ­ധാ­രി­ക­ളാ­യ സ്ത്രീ രൂ­പ­ങ്ങൾ പാ­ട­ത്തു് പ­ണി­യെ­ടു­ക്കു­ന്ന­തു് ക­ണ്ട­തു്; അ­ന്നു് രാ­ത്രി റിയ വ­ന്ന­തു്; ശ­ക്ത­മാ­യ കാ­റ്റിൽ ബാൽ­ക്ക­ണി ഫ്രെ­യിം വീഴാൻ പോ­യ­തു്; റി­യ­യു­ടെ അ­ങ്കിൾ യു. എസിൽ നി­ന്നു് വ­ന്ന­തു്; ഫ­യർ­ഫോ­ഴ്സി­നെ വി­ളി­ച്ച­തു് എ­ന്നി­വ­യൊ­ക്ക നൂറു ശ­ത­മാ­നം സത്യം.

ബാ­ക്കി­യൊ­ക്കെ കഥ കൊ­ഴു­പ്പി­യ്ക്കാൻ ചേർ­ത്ത മ­സാ­ല­കൾ! ചെറിയ ഒരു യാ­ത്ര­യെ­പ്പ­റ്റി വി­ശ­ദ­മാ­യി പറയും വരെ വാ­യ­ന­ക്കാ­രെ പി­ടി­ച്ചി­രു­ത്താൻ വേ­ണ്ടി ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ച ചേ­രു­വ­കൾ!

ചു­രു­ക്കി­പ്പ­റ­ഞ്ഞാൽ ‘സ­ത്യ­ത്തെ ച­ന്ത­മു­ള്ള നു­ണ­യാ­ക്കി എ­ഴു­ത­ണം’ എന്ന കു­ഞ്ഞു­ണ്ണി­മാ­ഷ്ടെ ഉ­പ­ദേ­ശം ശ­രി­ക്കും പാ­ലി­ക്കാ­നാ­ണു് ശ്ര­മി­ച്ച­തു്.

അ­നു­ഭാ­വ­ന:

അ­നു­ഭ­വ­ക്കു­റി­പ്പു്, യാ­ത്രാ വി­വ­ര­ണം എ­ന്നൊ­ക്കെ വി­ളി­യ്ക്കാ­മെ­ങ്കി­ലും ഇതു് സ­ത്യ­ത്തിൽ ഒരു അ­നു­ഭാ­വ­ന­യാ­ണു്.

അ­നു­ഭ­വം + ഭാവന = അ­നു­ഭാ­വ­ന

ഒ­ളി­പ്പി­ച്ചു വെച്ച ഹാ­സ്യം:

പ്ലാ­നി­ങി­ന്റെ നാ­ളു­കൾ മുതൽ ഇ­ന്നു­വ­രെ ഞ­ങ്ങ­ളെ ഏറെ ചി­രി­പ്പി­ച്ച യാ­ത്ര­യാ­യി­രു­ന്നു ഇതു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു തന്നെ ഭ­യ­ത്തി­ന്റെ ക­ഥ­കൾ­വി­വ­രി­ക്കു­മ്പോൾ ബോ­ധ­പൂർ­വ്വം ഹാ­സ്യം മ­റ­ച്ചു­വെ­യ്ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു.

പ്രേ­ത­മു­ണ്ടോ?

ഭൂത പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളിൽ വി­ശ്വാ­സ­മി­ല്ലാ­ത്ത, എ­ന്നാൽ… പ്രേ­ത­കാ­ര്യ­ങ്ങൾ കേ­ട്ടാൽ ചെറിയ ഒരു പേടി (അഥവാ ഭയം!) തോ­ന്നു­ന്ന­വ­രു­ടെ കൂ­ട്ട­ത്തി­ലാ­ണു് ഞാൻ.

ഇ­ത്ത­രം ഒരു മ­ന­സ്ഥി­തി­യു­ടെ കാരണം, വ­ളർ­ന്നു­വ­ന്ന സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങ­ളാ­യി­രി­ക്കാം.

ചെ­റു­പ്പ­ത്തിൽ കേ­ട്ട­തും വാ­യി­ച്ച­തു­മാ­യ പ്രേ­ത­ക­ക­ഥൾ, കണ്ട പ്രേ­ത­സി­നി­മ­കൾ ഒക്കെ മ­ന­സ്സി­നെ ഒ­രു­പാ­ടു് സ്വാ­ധീ­നി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്.

കോ­ട്ട­യം പു­ഷ്പ­നാ­ഥും, ബ്രാം സ്റ്റോ­ക്ക­റും, നീ­ല­ക­ണ്ഠൻ പ­ര­മാ­ര­യും, ജോൺ ആ­ലു­ങ്ക­ലും, പി. വി. ത­മ്പി­യും, മോ­ഹ­ന­ച­ന്ദ്ര­നു­മൊ­ക്കെ ചേർ­ന്നു് ഉ­ഴു­തു­മ­റി­ച്ചി­ട്ട മ­ന­സ്സിൽ ഭൂത പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ കഥകൾ പെ­ട്ടെ­ന്നു് വേരു പി­ടി­ക്കും.

പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ താ­ഴ്‌­വ­ര, ലിസ, കലിക, ശ്രീ­കൃ­ഷ്ണ­പ്പ­രു­ന്തു് എന്നീ സി­നി­മ­കൾ മ­ന­സ്സിൽ ഇ­ന്നും തങ്ങി നിൽ­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­ണു്.

അ­ങ്ങ­നെ പ്രേ­ത­ക­ഥ­ക­ളാൽ സ­മൃ­ദ്ധ­മാ­യ കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തേ­ക്കു­ള്ള ഗൃ­ഹാ­തു­ര­ത്തോ­ടെ­യു­ള്ള തി­രി­ച്ചു­പോ­ക്കു കൂ­ടി­യാ­ണു് ഈ കു­റി­പ്പു­ക­ളി­ലൂ­ടെ ചെ­യ്ത­തു്.

ഇ­ന്റർ­നെ­റ്റി­ലെ തെ­റ്റാ­യ അ­റി­വു­കൾ:

ഭാൻ­ഗ­ഢി­നെ­പ്പ­റ്റി പല തെ­റ്റി­ദ്ധാ­ര­ണ­ക­ളും നു­ണ­ക്ക­ഥ­ക­ളും പ്ര­ച­രി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തിൽ ഇ­ന്റർ­നെ­റ്റ് വ­ഹി­ച്ച പ­ങ്കു് വ­ള­രെ­യാ­ണു്.

ശ­രി­യാ­യ വി­വ­ര­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടു്. പക്ഷേ, അവ അ­രി­ച്ചെ­ടു­ക്കേ­ണ്ട­തു് വാ­യ­ന­ക്കാ­ര­ന്റെ മാ­ത്രം ഉ­ത്ത­ര­വാ­ദി­ത്ത­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു.

പു­രാ­വ­സ്തു വ­കു­പ്പി­ന്റെ ലി­സ്റ്റി­ലു­ള്ള സ്ഥ­ല­ങ്ങൾ­ക്കെ­ങ്കി­ലും ആ­ധി­കാ­രി­ക­മാ­യ വെ­ബ്പേ­ജു­കൾ നൽ­കേ­ണ്ട­തു് അ­ത്യാ­വ­ശ്യ­മാ­ണു്.

ഇ­ന്റർ­നെ­റ്റ് വ­ഴി­തെ­റ്റി­ക്കു­ന്ന­തി­ന്റെ ഒരു ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം പറയാം.

ഇ­ന്ത്യ­യി­ലെ ആദ്യ പ­ത്തു് ഭീ­ക­ര­സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളിൽ പ­ല­പ്പോ­ഴും ഡെൽ­ഹി­യി­ലെ സ­ഞ്ജ­യ് വനം ഉൾ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കാ­ണാം. വെ­ബ്സൈ­റ്റു­ക­ളിൽ.

ഞങ്ങൾ താ­മ­സി­ക്കു­ന്ന­തി­ന്റെ വ­ള­രെ­യ­ടു­ത്താ­ണു് ഈ സ്ഥലം. പല തവണ പോ­യി­ട്ടു­മു­ണ്ടു്.

അ­തി­നാൽ അ­വി­ശ്വാ­സ­ത്തോ­ടെ അതേ സൈ­റ്റിൽ വായന തു­ടർ­ന്ന­പ്പോൾ, പല സ്ഥ­ല­ങ്ങൾ­ക്കു­മൊ­പ്പം വെ­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ഫോ­ട്ടോ­കൾ ഫോ­ട്ടോ­ഷോ­പ്പ് ചെ­യ്ത­വ­യും, ഇം­ഗ്ലീ­ഷ് സി­നി­മ­ക­ളിൽ നി­ന്നു­ള്ള ദൃ­ശ്യ­ങ്ങ­ളു­മാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു് കാണാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞു.

ഉ­ത്ത­ര­വാ­ദി­ത്ത­പ്പെ­ട്ട യാ­ത്ര­ക്കാ­രെ­ന്ന നി­ല­യിൽ പ്രേ­ത­ഭൂ­മി­കൾ എ­ന്നു് മു­ദ്ര­കു­ത്ത­പ്പെ­ട്ട മനോഹര സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളെ മ­റ്റു­ള്ള­വർ­ക്കു് പ­രി­ച­യ­പ്പെ­ടു­ത്തേ­ണ്ട­തു് ന­മ്മ­ളോ­രോ­രു­ത്ത­രും ചെ­യ്യേ­ണ്ട കാ­ര്യ­മാ­ണു്. ആ ഒരു ഉ­ദ്ദേ­ശ­മാ­ണു് ഈ ഒരു വി‘കൃതി’ എ­ഴു­താൻ പ്രേ­രി­പ്പി­ച്ച­തു്.

ബാബു പി. രമേഷ്
images/babu-p-ramesh.jpg

അം­ബേ­ദ്കർ യൂ­ണി­വേ­ഴ്സി­റ്റി, ഡെൽ­ഹി­യിൽ സ്കൂൾ ഓഫ് ഡെ­വ­ല­പ്പ്മെ­ന്റ് സ്റ്റ­ഡീ­സിൽ പ്രൊ­ഫ­സ­റും ഡീ­നു­മാ­ണു് ബാബു പി. രമേഷ്.

പൊ­ന്നാ­നി ‘ഗൗരി നി­വാ­സിൽ’, പ­രേ­ത­നാ­യ പി. പി. അ­ച്ചു­തൻ നാ­യ­രു­ടേ­യും, പി. ഗൗരി ടീ­ച്ച­റു­ടെ­യും മകൻ.

1987 ൽ പ്രൈ­മ­റി സ്കൂൾ അ­ധ്യാ­പ­ക­നാ­യി ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക ജീ­വി­തം തു­ട­ങ്ങി.

സ്കൂൾ അ­ധ്യാ­പ­ന കാ­ല­ത്തു് ക­റ­സ്പോ­ണ്ടൻ­സാ­യി ബി. ഏ. പാ­സാ­യ­ശേ­ഷം, കാ­ലി­ക്ക­റ്റ് യൂ­ണി­വേ­ഴ്സി­റ്റി­യിൽ നി­ന്നു് ഒ­ന്നാം റാ­ങ്കോ­ടെ ബി­രു­ദാ­ന­ന്ത­ര ബി­രു­ദ­വും (വികസന ധ­ന­ശാ­സ്ത്രം), ജെ. എൻ. യുവിൽ നി­ന്നു് (സി. ഡി. എസ്) എം. ഫിൽ, പി. എച്ച്. ഡി. ബി­രു­ദ­ങ്ങ­ളും (ധ­ന­ശാ­സ്ത്രം) നേടി.

ര­ണ്ടു് പ­തി­റ്റാ­ണ്ടു­ക­ളി­ല­ധി­ക­മാ­യി തൊഴിൽ/വികസന പഠന മേ­ഖ­ല­ക­ളിൽ ഗ­വേ­ഷ­ക­നാ­യും അ­ധ്യാ­പ­ക­നാ­യും പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്നു. ഈ വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളിൽ പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളും പ്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളും പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്.

സിനിമ കാണൽ, വായന, യാത്ര എ­ന്നി­വ­യാ­ണു് പ്ര­ധാ­ന ഹോ­ബി­കൾ.

ഇ­ന്ത്യ­ക്ക­ക­ത്തും പല വിദേശ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളി­ലു­മാ­യി ധാ­രാ­ളം യാത്ര ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു്.

ഡോ. നീ­ത­യാ­ണു് ഭാര്യ. ഋഷി നാ­രാ­യ­ണ­നും (അ­പ്പു­ണ്ണി), ആരോൺ സൂര്യ (ക­ണ്ണു­ണ്ണി)യു­മാ­ണു് മക്കൾ.

ചി­ത്ര­ങ്ങൾ: വി. മോഹനൻ

Colophon

Title: Prethangalude Thazhvara (ml: പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ താ­ഴ്‌­വ­ര).

Author(s): Dr. Babu P. Remesh.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2020-10-06.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Travelogue, Dr. Babu P. Remesh, Prethangalude Thazhvara, ഡോ. ബാബു പി. രമേഷ്, പ്രേ­ത­ങ്ങ­ളു­ടെ താ­ഴ്‌­വ­ര, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: October 16, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Ghosts on a Tree, a painting by Franz Sedlacek (1891–1945). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.