പൂവു വി­ട­രു­ന്നു.

പൂവു വാ­ടു­ന്നു.

പൂവു കൊ­ഴി­യു­ന്നു.

1. പൂ­വി­നെ സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന മൂ­ന്നു് ആ­ശ­യ­മാ­ണ­ല്ലോ, മു­ക­ളിൽ ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന പ­ദ­സ­മൂ­ഹം വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­തു്. ‘വി­ട­രു­ന്നു’ എന്നു മാ­ത്രം പ­റ­ഞ്ഞാൽ ‘എന്തു വി­ട­രു­ന്നു’? എ­ന്നു് ആ­കാം­ക്ഷ ജ­നി­ക്കു­ന്നു. ‘പൂവു വി­ട­രു­ന്നു’, എന്നു പൂ­രി­പ്പി­ച്ചാൽ ആ­കാം­ക്ഷാ­പൂർ­ത്തി­വ­രും; ആശയം പൂർ­ണ്ണ­മാ­കും എന്നു സാരം. ‘പൂവു വാ­ടു­ന്നു’, ‘പൂവു കൊ­ഴി­യു­ന്നു’, ഈ പ­ദ­സ­മൂ­ഹ­ങ്ങ­ളും ഓരോ ആശയം പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഇ­ങ്ങ­നെ ‘ഒ­രാ­ശ­യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക­ത്ത­ക്ക­വ­ണ്ണം സാ­കാം­ക്ഷ­ങ്ങ­ളാ­യ പ­ദ­ങ്ങൾ ചേ­രു­ന്ന­താ­ണു് വാ­ക്യം’. ഓരോ പ­ദ­ത്തി­നും അർ­ത്ഥ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നാൽ മാ­ത്രം പോര, എ­ല്ലാം ചേർ­ന്നു് ഒ­രാ­ശ­യം വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക കൂടി വേണം; എ­ന്നാ­ലേ വാ­ക്യ­മാ­വു­ക­യു­ള്ളൂ. ‘കു­രു­വി­കൾ, ഓ­ല­നാ­രു­കൊ­ണ്ടു്’, ഈ രണ്ടു പ­ദ­ത്തി­നും അർ­ത്ഥ­മു­ണ്ടു്. എ­ങ്കി­ലും ആ­കാം­ക്ഷ ശ­മി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ‘കൂ­ടു­കെ­ട്ടു­ന്നു’ എ­ന്നു­കൂ­ടി ചേർ­ത്തു­നോ­ക്കു. ആ പ­ക്ഷി­യെ സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന ഒരു ആശയം പൂർ­ണ്ണ­മാ­യെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ലേ? ആ പ­ദ­സ­മൂ­ഹം വാ­ക്യ­മാ­ണു്.

1. വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളും വാ­ക്യ­ങ്ങ­ള­ല്ലാ­ത്ത പ­ദ­സ­മൂ­ഹ­ങ്ങ­ളും വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:
   • ഭാരതി, പ­ദാ­വ­ലി തോ­ന്നേ­ണം കാലേ കാലേ.
   • വാ­നോർ­ന­ദീ­പു­രേ വാ­ണ­രു­ളീ­ടു­ന്ന ദീ­നാ­നു­ക­മ്പി­യാം കൃ­ഷ്ണൻ തി­രു­വ­ടി
   • ശാ­കു­ന്ത­ളം എന്ന നാ­ട­ക­ത്തി­ന്റെ ര­ച­ന­കൊ­ണ്ടു ലോ­ക­പ്ര­ശ­സ്തി നേടിയ.
   • ശാ­സ്ത്രം വി­ജ്ഞാ­ന­ത്തേ­യും കല സൗ­ന്ദ­ര്യ­ബോ­ധ­ത്തേ­യും വി­ക­സി­പ്പി­ക്കു­ന്നു.
   • നി­ന്നെ­ച്ചൊ­ല്ലി­യു­മി­ല്ല കി­ല്ലി­നി­യെ­നി­ക്കീ മു­ല്ല­യെ­ച്ചൊ­ല്ലി­യും.
   • ക­ലാ­ബോ­ധം വി­ക­സി­പ്പി­ക്കാ­തെ വ്യ­വ­സാ­യം വ­ളർ­ത്തി­യാൽ.
2. യ­ഥാ­യോ­ഗ്യം ചേർ­ത്തു വാ­ക്യ­മാ­ക്കു­ക:- സിംഹം ഓ­രി­യി­ടു­ന്നു. പുലി ക­ര­യു­ന്നു. പശു അ­ല­റു­ന്നു. കു­റു­ക്കൻ മു­ര­ളു­ന്നു. വണ്ട് കൂ­കു­ന്നു. കുയിൽ മൂ­ളു­ന്നു.
3. ഉ­ചി­ത­മാ­യ പദം ചേർ­ത്തു വാ­ക്യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ക:
   • രാ­മാ­യ­ണം കി­ളി­പ്പാ­ട്ടു നിർ­മ്മി­ച്ചു.
   • കൃ­ഷ്ണ­ഗാ­ഥ ര­ചി­ച്ചു.
   • തു­ള്ളൽ­ക്ക­വി­ത ഉ­ണ്ടാ­ക്കി.
   • സ­ഹൃ­ദ­യ­ന്മാ­രെ ആ­ഹ്ലാ­ദി­പ്പി­ക്കും.
   • വി­ജ്ഞാ­നം പ്ര­ദാ­നം ചെ­യ്യു­ന്നു.

2. ‘പൂവു വി­ട­രു­ന്നു’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ ഏതു് വ­സ്തു­വി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചാ­ണു് പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്ന­തു്? പൂ­വി­നെ­ക്കു­റി­ച്ച­ല്ലേ? അ­തി­നെ­പ്പ­റ്റി എന്തു പ­റ­യു­ന്നു? ‘വി­ട­രു­ന്നു’, എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ. ഏതു് വാ­ക്യ­ത്തി­ലും, ഇ­ങ്ങ­നെ രണ്ടു ഭാഗം അ­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം എന്റെ ജ­ന്മാ­വ­കാ­ശ­മാ­ണു്’, എന്ന വാ­ക്യം പ­രി­ശോ­ധി­ക്കാം. ‘സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം’ ആണു്, ഇവിടെ ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം; ‘എന്റെ ജ­ന്മാ­വ­കാ­ശ­മാ­ണു്’ എന്ന ഭാഗം അ­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള പ്ര­സ്താ­വ­മാ­കു­ന്നു. വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം ആ­ഖ്യ­യാ­ണു്. അ­തി­നു് വി­ധേ­യ­മാ­യ ഭാഗം ആ­ഖ്യാ­ത­വും. ആഖ്യ ആ­ഖ്യാ­തം

പൂവു വി­ട­രു­ന്നു.

സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം എന്റെ ജ­ന്മാ­വ­കാ­ശ­മാ­ണു്.

1. ഉ­ദ്ദേ­ശ്യ­വി­ധേ­യ­ങ്ങൾ വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:
   • ന­ന്ന­ല്ല ദേഹം നി­മി­ത്തം മ­ഹാ­മോ­ഹം.
   • പ­ന്തി­ര­ണ്ടാം­ദി­നം കാ­ല­ത്തു സൈ­ന്യ­വും പന്തി ര­ണ്ടാ­യി­പ്പി­രി­ഞ്ഞു യു­ദ്ധ­ത്തി­നാ­യ്.
   • ലോ­ക­മാ­കു­ന്നു, നാ­ട­ക­രം­ഗം; നാ­മ­തി­ലെ ന­ട­ന്മാ­രു­മ­ത്രെ.
   • മി­ന്നു­ന്ന­തെ­ല്ലാം പൊ­ന്ന­ല്ല.
   • പ­ണ്ടു്, വി­ദർ­ഭ­ത്തിൽ ഭീമൻ എ­ന്നൊ­രു രാ­ജാ­വു് ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.
   • ഇ­വി­ട­മാ­ണ­ദ്ധ്യാ­ത്മ­വി­ദ്യാ­ല­യം.
   • കേരളം ന­മ്മു­ടെ ജ­ന്മ­ഭൂ­മി­യാ­കു­ന്നു.
   • ഭാ­ഷാ­ഭി­മാ­ന­വും ദേ­ശാ­ഭി­മാ­ന­വും ഇ­ല്ലാ­ത്ത­വർ വളരെ കു­റ­യും മ­റ്റു­നാ­ടു­ക­ളിൽ.
2. ആ­ഖ്യാ­പ­ദ­വും ആ­ഖ്യാ­ത­പ­ദ­വും അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക:
   • ഗ­തി­കെ­ട്ടാൽ പുലി പു­ല്ലു തി­ന്നി­ല്ല.
   • കളവു മി­നു­ക്കി­യാൽ സ­ത്യ­മാ­വി­ല്ല.
   • ഇ­രു­മ്പും തൊ­ഴി­ലും ഇ­രി­ക്കെ­ക്കെ­ടും.
   • അ­മ്പു­കൾ കൊ­ണ്ടാൽ, വ്രണം കാ­ല­ത്താൽ നി­ക­ന്നീ­ടും.
   • ഇ­ന്ന­ലെ­യോ­ള­മെ­ന്തെ­ന്ന­റി­ഞ്ഞി­ല്ല.
   • കൊ­ച്ചു­നീർ­ത്തു­ള്ളി­വ­ന്നെ­ന്നെ വി­ളി­ച്ചൂ മ­ധു­ര­സ്വ­രം.
   • ആ­ല­സ്യ­മാ­ണു്, ന­മ്മു­ടെ ശത്രു.

3. ‘പൂവു വി­ട­രു­ന്നു’ എന്ന വാ­ക്യം ഒ­ന്നു­കൂ­ടി ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു­നോ­ക്കു. അതിലെ ആ­ഖ്യാ­ത­പ­ദം നാ­മ­മാ­ണു്. ‘പൂവു്’ എന്ന ശബ്ദം ഒരു വ­സ്തു­വി­ന്റെ പേ­രാ­ണ­ല്ലൊ. ദ്ര­വ്യ­നാ­മം മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ഗു­ണ­നാ­മ­വും ക്രി­യാ­നാ­മ­വും ആ­ഖ്യ­യാ­യി­വ­രാം. ‘ത­ണു­പ്പു കൂ­ടു­ന്നു’, ‘ഓട്ടം കേ­മ­മാ­യി’, ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ആ­ഖ്യാ­പ­ദ­ങ്ങൾ ഏതേതു നാ­മ­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ പെ­ടു­ന്നു? ‘ത­ണു­പ്പു്’, ഒരു ഗു­ണ­ത്തി­ന്റെ പേ­രാ­ണു്. ‘ഓട്ടം’, ഒരു ക്രി­യ­യു­ടേ­യും.

‘ഞാൻ പ­ഠി­ക്കു­ന്ന­തു് ഈ വി­ദ്യാ­ല­യ­ത്തിൽ ആ­കു­ന്നു’, ഈ പ­ദ­സ­മൂ­ഹം ഒരു വാ­ക്യ­മാ­ണ­ല്ലൊ. ഇതിലെ ആഖ്യ ‘ഞാൻ പ­ഠി­ക്കു­ന്ന­തു്’ എന്ന ഭാ­ഗ­മാ­കു­ന്നു. ഞാൻ എന്ന പദം, പ­ഠി­ക്കു­ന്ന­തു് എന്ന ആ­ഖ്യാ­ത­ത്തി­ലാ­ണു് അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­തി­നാൽ ആ പ­ദ­ങ്ങൾ ചേ­രു­മ്പോൾ വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം ല­ഭി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ‘പ­ഠി­ക്കു­ന്ന­തും’ എന്ന പ­ദ­ത്തി­നു നാ­മ­ത്തി­ന്റെ ധർ­മ്മ­മാ­ണു­ള്ള­തു്. പ­ഠി­ക്കു­ന്ന­തിൽ, പ­ഠി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ, എ­ന്നൊ­ക്കെ രൂ­പ­മു­ണ്ടാ­വാ­മ­ല്ലൊ. ഇ­ങ്ങ­നെ നാമം പോലെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­വു­ന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­നു നാ­മ­വാ­ക്യം എ­ന്നാ­ണു് സംജ്ഞ. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തിൽ നി­ന്നു നാ­മ­വാ­ക്യം ആ­ഖ്യ­യാ­യി വ­രു­മെ­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ക്കാം.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

• അ­സ­ത്യം പറയുക ന­ല്ല­ത­ല്ല.
• നാം ആ­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്ന­തു ന­ട­ക്ക­ണം.

1. നാ­മ­വാ­ക്യം ആ­ഖ്യ­യാ­യി വ­രു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം എ­ടു­ത്തെ­ഴു­തു­ക:
   • അ­ധർ­മ്മം ആ­ച­രി­ക്കു­ന്ന­തു പാ­പ­മാ­ണു്.
   • അ­ധർ­മ്മം ത­ല­പൊ­ക്കു­ന്നു.
   • പ­രി­ശ്ര­മം വി­ജ­യ­ത്തി­ലേ­ക്കു­ള്ള സോ­പാ­ന­മാ­കു­ന്നു.
   • ഈ­ശ്വ­ര­നെ ഭ­ജി­ക്കു­ക­യാ­ണു് എന്റെ അ­നു­ജ­ത്തി.
   • ചു­ടു­ന്ന വെ­യി­ലിൽ തൊ­ടു­മെ­ന്റെ കാ­ലു­പൊ­ള്ള­ട്ടെ.
   • ഞാൻ വേദന ചൊൽ­വ­തി­ല്ല.
   • നേരം പു­ലർ­ന്ന­തു് ഞാൻ അ­റി­ഞ്ഞി­ല്ല.
   • ഞാ­നു­ണർ­ന്ന­തു് അല്പം വൈ­കി­യി­ട്ടാ­ണു്.

4. ‘പൂവു വി­ട­രു­ന്നു’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ആ­ഖ്യാ­പ­ദം നാ­മ­മാ­ണെ­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ച്ചു­വ­ല്ലൊ. ആ­ഖ്യാ­ത­മോ? ‘വി­ട­രു­ന്നു’ എ­ന്ന­തു വർ­ത്ത­മാ­ന­കാ­ല­ത്തോ­ടു് അ­നു­ബ­ന്ധി­ച്ചു നിൽ­ക്കു­ന്ന ഒരു പ്ര­വർ­ത്തി­യാ­ണു് ബോ­ധി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­തി­നാൽ ക്രി­യാ­പ­ദം ആ­കു­ന്നു. ആ­ഖ്യാ­ത­പ­ദ­ങ്ങൾ പ്രാ­യേ­ണ ക്രി­യ­ക­ളാ­യി­രി­ക്കും. എ­ന്നാൽ, സം­സ്കൃ­ത­ത്തി­ലും മറ്റു പല ഭാ­ര­തീ­യ ഭാ­ഷ­ക­ളി­ലും ആ­ഖ്യാ­തം ക്രി­യാ­പ­ദ­മാ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നി­ല്ല, എല്ലാ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലും. ‘രാമൻ ന­ല്ല­വൻ’, ‘നീ സ­മർ­ത്ഥൻ തന്നെ’, മു­ത­ലാ­യ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. ‘ആ­കു­ന്നു’, ‘ആണ്’, ‘അത്രെ’, ഈ ക്രി­യാ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളിൽ ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ചേർ­ത്തു് ആ­ഖ്യാ­തം ക്രി­യാ­രൂ­പ­മാ­ക്കു­ന്ന­തു് സൗ­ക­ര്യ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി മാ­ത്ര­മാ­ണു്. ആ ക്രി­യ­കൾ­ക്കാ­ക­ട്ടെ, തനിയെ ആ­കാം­ക്ഷാ­പൂർ­ത്തി വ­രു­ത്തു­വാൻ ശ­ക്തി­യി­ല്ല­താ­നും. ‘രാമൻ ആ­കു­ന്നു’, എന്നു പ­റ­ഞ്ഞാൽ വി­ചാ­രം വ്യ­ക്ത­മാ­വി­ല്ല­ല്ലൊ. ‘സ­മർ­ത്ഥ­നാ­കു­ന്നു’, ‘സു­മു­ഖ­നാ­കു­ന്നു’, ‘ഉ­ത്സാ­ഹി­യാ­കു­ന്നു’, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളെ പൂ­രി­പ്പി­ക്കു­ന്ന വി­ധ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചാ­ലേ വാ­ക്യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­വു­ക­യു­ള്ളൂ. ‘ആവുക’ എന്ന ക്രിയ ആ­ഖ്യാ­ത­മാ­യി വ­രു­മ്പോൾ അർ­ത്ഥ­പൂർ­ത്തി­ക്കു­വേ­ണ്ടി അതോടു ചേർ­ക്കു­ന്ന ‘സ­മർ­ത്ഥൻ’, ‘സു­മു­ഖൻ’ മു­ത­ലാ­യ ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ആ­ഖ്യാ­ത­പൂ­ര­ക­ങ്ങ­ളാ­ണു് എന്നു പറയാം. ആഖ്യ ആ­ഖ്യാ­ത­പൂ­ര­കം ആ­ഖ്യാ­തം

രാമൻ ന­ല്ല­വൻ ആ­കു­ന്നു.

നീ സ­മർ­ത്ഥൻ­ത­ന്നെ ആണു്.

രാ­മാ­യ­ണം ഇ­തി­ഹാ­സം അത്രെ.

1. ആ­ഖ്യാ­ത­പൂ­ര­ക­മാ­യ പദം മാ­ത്രം വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:
   • കാക്ക ക­റു­ത്ത­താ­കു­ന്നു.
   • ഞാനതു വി­ചാ­രി­ച്ച­താ­ണു പ­ണ്ടു­ത­ന്നെ.
   • ആശയം അ­ഗാ­ധ­വും പ്രൗ­ഢ­വു­മാ­ണു്.
   • ഹൃ­ദ്യ­മ­ല്ല, ഭാ­വ­നാ­ശൂ­ന്യ­മാ­യ പദ്യം.
   • ജ­ന്തു­ക്ക­ളെ ഹിം­സി­ക്കു­ന്ന­തു ന­ല്ല­ത­ല്ല.
   • നഗരം പ്ര­ശാ­ന്ത­വും രാ­ത്രി നി­ശ­ബ്ദ­വു­മാ­യി­രു­ന്നു.
   • ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞ­ത­ത്രെ പ­ര­മാർ­ത്ഥം.
2. ആ­ഖ്യാ­ത­പൂ­ര­കം ചേർ­ത്തു വാ­ക്യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ക:
   • നല്ല കവിത ആ­കു­ന്നു.
   • ദു­ഷ്ക്ക­വി­ത അല്ല.
   • ശ­ത്രു­ക്ക­ളെ പേ­ടി­ച്ചോ­ടു­ന്ന­വൻ ആണു്.
   • ശ­ത്രു­ക്ക­ളെ വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ന്ന­തു് അത്രെ.
   • ഈ ഗ്ര­ന്ഥം വളരെ അല്ല; ഇതു വ­ല്ലാ­തെ മു­ഷി­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നു.
3. ക്രി­യാ­പ­ദ­മി­ല്ലാ­തെ ആ­കാം­ക്ഷാ­പൂർ­ത്തി വ­രു­ന്ന നാലു വാ­ക്യം എ­ഴു­തു­ക.

5. ‘പൂവു വി­ട­രു­ന്നു’. എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ആ­ഖ്യ­നാ­മ­മാ­ണു് എ­ന്നും, ആ­ഖ്യാ­തം ക്രി­യ­യാ­ണെ­ന്നും ധ­രി­ച്ചു­വ­ല്ലൊ. പ്ര­സ്തു­ത പ­ദ­ദ­ള­ങ്ങ­ളിൽ നാ­മ­ത്തി­നും ക്രി­യ­യ്ക്കും ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബ­ന്ധ­മെ­ന്താ­ണു്? ‘വി­ട­രു­ക’ എന്ന വ്യാ­പാ­രം എ­ന്തി­നെ ആ­ശ്ര­യി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു? പൂ­വി­നെ­യ­ല്ലേ? ക്രിയ ചെ­യ്യു­ന്ന വ­സ്തു­വി­നു് വ്യാ­ക­ര­ണ­ത്തിൽ കർ­ത്താ­വു് എ­ന്നാ­ണു്, സംജ്ഞ. ‘ബാലൻ കാ­വ്യം വാ­യി­ക്കു­ന്നു’, ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ വാ­യി­ക്കു­ക എന്ന വ്യാ­പാ­രം ആ­രെ­യാ­ണു് ആ­ശ്ര­യി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്? ബാ­ല­നെ­യ­ല്ലേ? ‘ബാലൻ’ ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ കർ­ത്തൃ­പ­ദം ആ­കു­ന്നു. കർ­ത്താ­വ് ക്രിയ

പൂവു് വി­ട­രു­ന്നു.

ബാലൻ വാ­യി­ക്കു­ന്നു.

ഞാൻ ഉ­റ­ങ്ങു­ന്നു.

നദി ഒ­ഴു­കു­ന്നു.

1. കർ­ത്തൃ­പ­ദം ചേർ­ത്തു വാ­ക്യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ക:
   • ചൂടും വെ­ളി­ച്ച­വും ത­രു­ന്നു.
   • ആ­ഹ്ലാ­ദ­വും അ­റി­വും നൽ­കു­ന്നു.
   • യു­ദ്ധം ചെ­യ്യു­ന്നു.
   • ശ­ത്രു­ക്ക­ളെ­പ്പോ­ലും സ്നേ­ഹി­ക്കു­ന്നു.
2. കർ­ത്തൃ­പ­ദം അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക:
   • രാമനെ കാ­ത്തു് എ­ത്ര­നാൾ ഞാൻ ഇ­രു­ന്നു!
   • പാടം നീ­ണ്ടു­പ­ര­ന്നു കി­ട­ക്കു­ക­യാ­ണു്.
   • കു­ടി­ലു­ക­ളിൽ വി­ള­ക്കു­കൾ കത്തി.
   • ചേ­ണ­മ്പും നി­ന്മേ­നി­ച്ചെ­ന്ത­ളിർ ചും­ബി­പ്പാൻ ചേ­ത­സ്സു സോ­ന്മേ­ഷം ചാ­ടി­ടു­ന്നു.
   • പു­ത്ര­നെ­ന്നു­ള്ള ശബ്ദം വി­ധി­ച്ചു ശ­ത­പ­ത്ര­സ­മു­ത്ഭ­വ­നെ­ന്നു മറിക നീ.
   • വ­രി­ക­രി­കി­രി കി­ളി­മ­ക­ളേ, നീ.
3. ക്രി­യാ­പ­ദ­ത്തി­നും കർ­ത്തൃ­പ­ദ­ത്തി­നും ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബ­ന്ധ­മെ­ന്തെ­ന്നു വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക.
4. കർ­ത്തൃ­പ­ദം ചേർ­ക്കു­ക:(രാ­മ­നും കൃ­ഷ്ണ­നു­മാ­യു­ള്ള സം­ഭാ­ഷ­ണം)

   കൃ­ഷ്ണൻ:

   പ­റ­ഞ്ഞ­തു് എ­നി­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­യി. ആ­വു­ന്ന­തൊ­ക്കെ ചെ­യ്യാം.

   രാമൻ:

   അ­ത്ര­യും സ­മ്മ­തി­ച്ചു­വ­ല്ലൊ. അ­തു­മ­തി.

   കൃ­ഷ്ണൻ:

   സ­മ്മ­തി­ച്ചു­വെ­ന്നേ­യു­ള്ളൂ. ശ്ര­മി­ക്കാ­തി­രി­ക്ക­യു­മി­ല്ല. എ­ങ്കി­ലും സം­ശ­യി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്, ജയം കി­ട്ടു­മോ എ­ന്നു്. എന്തു പ­റ­യു­ന്നു?

6. ‘ബാലൻ കാ­വ്യം വാ­യി­ക്കു­ന്നു’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ കർ­ത്തൃ­പ­ദ­വും ക്രി­യാ­പ­ദ­വും മാ­ത്ര­മ­ല്ല­ല്ലൊ ഉ­ള്ള­തു്. കാ­വ്യം എന്ന വാ­ക്കി­നു ക്രി­യ­യോ­ടു­ള്ള ബ­ന്ധ­മെ­ന്താ­ണു്? ആരു് വാ­യി­ക്കു­ന്നു, ബാലൻ. ബാലൻ എന്തു വാ­യി­ക്കു­ന്നു, കാ­വ്യം. മ­റ്റൊ­രു­ദാ­ഹ­ര­ണം കൊ­ണ്ടു് ഈ മാ­തി­രി പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ബന്ധം കു­റെ­ക്കൂ­ടി വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കാം. ‘അമ്മ മകനെ വി­ളി­ക്കു­ന്നു’ എ­ന്നൊ­രു വാ­ക്യം അ­പ­ഗ്ര­ഥി­ച്ചു നോ­ക്കൂ. ആ­രാ­ണു് വി­ളി­ക്കു­ന്ന­തു്? വി­ളി­ക്കു­ക എന്ന പ്ര­വൃ­ത്തി ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് ആ­രാ­ണു്? അ­മ്മ­യ­ല്ലേ? ആ പദം വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ കർ­ത്താ­വു­ത­ന്നെ. ആ­രെ­യാ­ണു് വി­ളി­ക്കു­ന്ന­തു്? മ­ക­നെ­യ­ല്ലേ? ആരെ അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ എ­ന്തി­നെ എന്ന ആ­കാം­ക്ഷ­യ്ക്ക് നി­വൃ­ത്തി വ­രു­ത്തു­ന്ന പദം കർ­മ്മ­മാ­ണു്. കർ­ത്താ­വു് കർ­മ്മം ക്രിയ

ബാലൻ കാ­വ്യം വാ­യി­ക്കു­ന്നു.

അമ്മ മകനെ വി­ളി­ക്കു­ന്നു.

കവി കവിത ര­ചി­ക്കു­ന്നു.

സ­ഹൃ­ദ­യൻ കവിത ആ­സ്വ­ദി­ക്കു­ന്നു.

വി­മർ­ശ­കൻ കാ­വ്യ­സൗ­ന്ദ­ര്യം വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു.

1. കർ­ത്തൃ­പ­ദം ചേർ­ത്തു വാ­ക്യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ക:
   • അ­തി­ഥി­യെ സൽ­ക്ക­രി­ക്കു­ന്നു.
   • വീണ വാ­യി­ക്കു­ന്നു.
   • കാ­ശ്മീ­രിൽ ഉ­ഗ്ര­മാ­യി ന­ട­ന്നു.
   • മ­ല­വെ­ള്ള­ത്താൽ മു­ങ്ങി­പ്പോ­യി.
   • അ­ദ്വൈ­ത­സി­ദ്ധാ­ന്തം സ്ഥാ­പി­ച്ചു.
   • ചൂടു ത­ട്ടി­യാൽ വി­ക­സി­ക്കു­ന്നു.
2. ആ­കാം­ക്ഷാ­പൂർ­ത്തി­ക്കു കർ­മ്മ­പ­ദം വേ­ണ്ട­വാ­ക്യ­ത്തിൽ മാ­ത്രം അതു ചേർ­ക്കു­ക:
   • സൂ­ര്യൻ പ്ര­കാ­ശി­ക്കു­ന്നു.
   • പ­ട­യാ­ളി ര­ക്ഷി­ക്കു­ന്നു.
   • സത്യം ജ­യി­ക്കു­ന്നു.
   • പോ­രാ­ളി ജ­യി­ക്കു­ന്നു.
   • ഭക്തൻ ഭ­ജി­ക്കു­ന്നു.
   • ഞാൻ വാ­യി­ക്കു­വാൻ അ­വ­നോ­ടു ത­ര­ണ­മെ­ന്നു് അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു.
3. യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം കർ­മ്മം, കർ­ത്താ­വു് ഈ പ­ദ­ങ്ങൾ ചേർ­ക്കു­ക.
   • ക്രിയ ചെ­യ്യു­ന്ന വസ്തു
   • ക്രി­യ­യു­ടെ ഫ­ല­ത്തി­നു് ആ­ശ്ര­യ­മാ­യ വസ്തു

7. ആ­ഖ്യ­യും ആ­ഖ്യാ­ത­വും ചേർ­ന്നാ­ണു് വാ­ക്യ­മാ­കു­ന്ന­തു്. അ­തി­നാൽ, കു­റ­ഞ്ഞ­പ­ക്ഷം, ഒരു വാ­ക്യ­ത്തിൽ രണ്ടു പദം ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കും. ‘പൂവു വി­ട­രു­ന്നു’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ രണ്ടു പദമേ ഉള്ളൂ. ‘ബാലൻ കാ­വ്യം വാ­യി­ക്കു­ന്നു’, എന്ന ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തിൽ കർ­മ്മ­പ­ദം കൂടി ഉ­ണ്ടു്. കർ­ത്താ­വി­ലും കർ­മ്മ­ത്തി­ലും ക്രി­യ­യി­ലും അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്കു­ക­ളും മിക്ക വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലും കാണാം. അ­ങ്ങ­നെ പ­ദ­ങ്ങൾ ഏ­റു­ക­യും വാ­ക്യ­ങ്ങൾ നീ­ണ്ടു­നീ­ണ്ടു പോ­വു­ക­യും ചെ­യ്യും. ‘നാ­ലു­മ­ണി­ക്കു പാ­ഠ­ശാ­ല­യിൽ­നി­ന്നു പു­റ­ത്തു­വ­രു­ന്ന ചെറിയ കു­ട്ടി­കൾ കൈയിൽ പു­സ്ത­ക­സ­ഞ്ചി­യു­മാ­യി നാ­ട്ടു­മ്പു­റ­ങ്ങ­ളി­ലെ വീ­ടു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്ക് ഉ­ത്സാ­ഹ­പൂർ­വ്വം പോ­കു­ന്നു’, എന്ന വാ­ക്യം അ­പ­ഗ്ര­ഥി­ക്കു­ക. ‘കു­ട്ടി­കൾ’ ആണു്, ആഖ്യ. ‘പോ­കു­ന്നു’, ആ­ഖ്യാ­ത­വും. ‘നാ­ലു­മ­ണി­ക്കു പാ­ഠ­ശാ­ല­യിൽ നി­ന്നു പു­റ­ത്തു­വ­രു­ന്ന ചെറിയ’, ഈ ഭാഗം ആ­ഖ്യ­യി­ലാ­ണു്, അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘കൈയിൽ പു­സ്ത­ക­സ­ഞ്ചി­യു­മാ­യി നാ­ട്ടു­മ്പു­റ­ങ്ങ­ളി­ലെ വീ­ടു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്ക് ഉ­ത്സാ­ഹ­പൂർ­വ്വം’ എന്ന ഭാ­ഗ­മാ­ക­ട്ടെ, ആ­ഖ്യാ­ത­ത്തിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്നു. ഇ­ങ്ങ­നെ കർ­മ്മ­ത്തോ­ടു ചേ­രു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങ­ളും വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ ക­ണ്ടു­വെ­ന്നു­വ­രാം. ആ­ശ­യ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു് നീ­ണ്ടു­നീ­ണ്ടു പോ­കു­ന്ന ആ­കാം­ക്ഷ­യു­ടെ പൂർ­ത്തി­ക്കു വേ­ണ്ടി­ട­ത്തോ­ളം പ­ദ­ങ്ങൾ വാ­ക്യ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാം; ഇ­താ­ണു്, പ­ദ­ങ്ങൾ ഏറിയോ കു­റ­ഞ്ഞോ വ­രു­ന്ന­തി­നു കാരണം.

ആ­ഖ്യ­യിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കു ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദ­മെ­ന്നു പേ­രു­ണ്ടു്. ആ­ഖ്യാ­ത­ത്തിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­വ­യ്ക്കു് ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദ­മെ­ന്നും കർ­മ്മ­ത്തോ­ട­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­വ കർ­മ്മ­പ­രി­ച്ഛ­ദ­മാ­കു­ന്നു. ‘പ­രി­ച്ഛ­ദ’ത്തി­നു പകരം ‘വി­ശേ­ഷ­ണം’ എന്ന പേർ വാ­ക്യാ­പ­ഗ്ര­ഥ­ന­ത്തിൽ ലാ­ഘ­വ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി സ്വീ­ക­രി­ക്കാം.

(എല്ലാ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലും കർ­ത്തൃ­പ­ദ­മാ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നി­ല്ല, ആഖ്യ. കർ­മ്മം ആ­ഖ്യ­യാ­യി­വ­രും ചില വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ. പ്ര­യോ­ഗ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി പ­ഠി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ അതു വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ന്ന­താ­ണു്.)

8. വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ ആഖ്യ, ആ­ഖ്യാ­തം, ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദം, ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദം, കർ­മ്മം, കർ­മ്മ­പ­രി­ച്ഛ­ദം ഇ­ങ്ങ­നെ അ­പ­ഗ്ര­ഥി­ച്ചു നോ­ക്കു­ന്ന­തു് ആ­ശ­യ­ഗ്ര­ഹ­ണ­ത്തി­നു സ­ഹാ­യ­മാ­യി­രി­ക്കും. ഈ പ്ര­വൃ­ത്തി­ക്കാ­ണു് ‘അ­പോ­ദ്ധാ­രം’ എ­ന്നു് വ്യാ­ക­ര­ണ­ത്തിൽ സംജ്ഞ നൽ­കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇവിടെ ഒരു വാ­ക്യം അ­പോ­ദ്ധ­രി­ക്കാം:

1. ഉ­ത്ത­മ­മാ­യ കാ­വ്യം ഉൽ­കൃ­ഷ്ട­ങ്ങ­ളാ­യ വി­കാ­ര­ങ്ങ­ളെ സഹൃദയ ഹൃ­ദ­യ­ങ്ങ­ളിൽ സം­ക്ര­മി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദം ആഖ്യ ഉ­ത്ത­മ­മാ­യ കാ­വ്യം കർ­മ്മ­പ­രി­ച്ഛ­ദം കർ­മ്മം ഉൽ­കൃ­ഷ്ട­ങ്ങ­ളാ­യ വി­കാ­ര­ങ്ങ­ളെ ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദം ആ­ഖ്യാ­തം സ­ഹൃ­ദ­യ­ഹൃ­ദ­യ­ങ്ങ­ളിൽ സം­ക്ര­മി­പ്പി­ക്കു­ന്നു.
2. പു­ര­യു­ടെ മു­റ്റ­ത്തു വീ­ണു­കി­ട­ക്കു­ന്ന പു­തി­യൊ­രു മ­ല്ലി­കാ­സൂ­നം.

ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദം ആഖ്യ

പു­തി­യൊ­രു മ­ല്ലി­കാ­സൂ­നം

കർ­മ്മ­പ­രി­ച്ഛ­ദം കർ­മ്മം

– –

ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദം ആ­ഖ്യാ­തം

പു­ര­യു­ടെ മു­റ്റ­ത്തു­വീ­ണു കി­ട­ക്കു­ന്നു.

അ­പോ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ക:

1. എത്ര ശോ­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നി­തൊ­രു രാ­ജ്ഞി ക­ണ­ക്ക­യേ, നീ.
2. ന­ന്നാ­യ് വി­ള­ങ്ങു­മൊ­രു കൗ­സ്തു­ഭ­മാം ന­വാർ­ക്കൻ നൽ­ക­ട്ടെ­യെ­ന്ന­ക­മ­ലർ­ക്കു വി­കാ­സ­മേ­റ്റം.
3. മ­ണ്ണാ­കു­മീ മലരു വി­സ്മൃ­ത­മാ­കു­മി­പ്പോൾ.
4. അധികം കാ­ല­താ­മ­സം­കൂ­ടാ­തെ അ­യൽ­രാ­ജ്യ­ത്തി­ലെ രാ­ജാ­വു് രാ­ജ്യം ആ­ക്ര­മി­ച്ചു.
5. ചെ­മ്പ­ക­ശ്ശേ­രി­യിൽ ഒരു മ­ഹോ­ത്സ­വ­മാ­യി­രു­ന്നു അ­ന്നു്.
6. ഗു­ണ­വ­തി­യു­ടെ വി­വാ­ഹ­സ­മ­യ­ത്തു് നി­ങ്ങൾ അവിടെ സ­ന്നി­ഹി­ത­നാ­യി­രി­ക്ക­ണം.

പ­ദ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നാ­ണു വാ­ക്യ­മാ­കു­ന്ന­തെ­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ച്ചു­ക­ഴി­ഞ്ഞു­വ­ല്ലൊ. പ­ദ­മെ­ന്നു­വെ­ച്ചാ­ലെ­ന്താ­ണു്? അ­തെ­ങ്ങ­നെ­യു­ണ്ടാ­കു­ന്നു? ‘തവള’ എന്ന ശബ്ദം ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യി­ലെ ഒരു പ­ദ­മാ­ണു്; ‘തവള’ പ­ദ­മ­ല്ല­താ­നും. എ­ന്താ­ണു് ഒന്നു പ­ദ­മാ­ണെ­ന്നും മ­റ്റ­തു പ­ദ­മ­ല്ലെ­ന്നും പറവാൻ കാരണം? ‘തവള’, ഒ­രർ­ത്ഥ­വും ബോ­ധി­പ്പി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ‘തവള’ എന്ന ശബ്ദം കേൾ­ക്കു­മ്പോൾ, ഒരു ജീ­വി­യു­ടെ രൂപം ന­മു­ക്കു് ഓർ­മ്മ­വ­രു­ന്നു. അർ­ത്ഥ­മു­ള്ള ശ­ബ്ദ­മാ­ണു്, പ­ദ­മെ­ന്നു് ഈ വി­വ­ര­ണ­ത്തിൽ നി­ന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­യി­ല്ലേ? വാ­ക്യ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാൻ അർ­ത്ഥ­മു­ള്ള ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ­ക്കു ചില രൂ­പ­സം­സ്കാ­ര­ങ്ങൾ വേ­ണ്ടി­വ­രും. ‘ഉറങ്’ എന്ന ശബ്ദം നി­ദ്ര­യെ കു­റി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു്. എ­ന്നാൽ ഈ രൂ­പ­ത്തിൽ­ത­ന്നെ വാ­ക്യ­ത്തിൽ അതു പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­വു­ന്ന­ത­ല്ല. ഉ­റ­ക്കം, ഉ­റ­ങ്ങു­ന്നു, ഉ­റ­ങ്ങി ഇ­ങ്ങ­നെ­യൊ­ക്കെ രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ത്തു­മ്പോ­ഴേ പ്ര­യോ­ഗാർ­ഹ­ത സി­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ. വാ­ക്യ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാൻ അ­ഹ­ങ്ങ­ളും അർ­ത്ഥ­യു­ക്ത­ങ്ങ­ളു­മാ­യ ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളാ­ണു്, പ­ദ­ങ്ങൾ എന്നു ധ­രി­ക്ക­ണം. ‘ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­വാൻ ഉള്ള ഉ­പ­ക­ര­ണം ആ­കു­ന്നു, ഭാഷ’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ എത്ര പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്?

‘തവള’ എന്ന അർ­ത്ഥ­യു­ക്ത­മാ­യ ശബ്ദം, അർ­ത്ഥ­ര­ഹി­ത­ങ്ങ­ളാ­യ ഏ­താ­നും വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­യ­താ­ണു്. ത് + അ, വ് + അ, ള് + അ, ഇ­ങ്ങ­നെ ആ പ­ദ­ത്തെ വി­ഭ­ജി­ക്കാം. ആറു വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നാ­ണു്, അർ­ത്ഥ­വ­ത്താ­യ ഒരു ശ­ബ്ദ­മാ­യി പ­രി­ണ­മി­ച്ച­തു്. ‘കിളി’ എന്ന വാ­ക്കു് ഇ­തു­പോ­ലെ അ­പ­ഗ്ര­ഥി­ച്ചു­നോ­ക്കു. ക് + ഇ, ള് + ഇ, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ നാലു വർ­ണ്ണം അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ ധ്വനി ഈ പ­ദ­ത്തി­ല­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്നു.

1. വി­ട്ടു­പോ­യ പ­ദം­ചേർ­ത്തു വാ­ക്യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ക:
   • പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­വാൻ ഉള്ള ഉ­പ­ക­ര­ണ­മാ­ണു്, ഭാഷ.
   • അർ­ത്ഥ­യു­ക്ത­വും ആയ ശ­ബ്ദ­മാ­ണു്, പദം.
   • സാ­കാം­ക്ഷ­ങ്ങ­ളാ­യ പ­ദ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു് ആ­കു­ന്നു.
   • വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ ആയും, വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളാ­യും അ­പ­ഗ്ര­ഥി­ക്കാം.
   • വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം, വി­ധേ­യം ആ­ഖ്യാ­ത­വും ആ­ണെ­ന്നു പൊ­തു­വെ പറയാം.
2. താഴെ കൊ­ടു­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങ­ളെ വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളാ­ക്കി വേർ­തി­രി­ക്കു­ക:
   • കല, കീരി, ഉളി.
   • ഉലക്, അളവ്, വാൾ, കൺ.
   • ഗ്ര­ന്ഥം, അന്ധത, സാ­യാ­ഹ്നം, പു­സ്ത­കം, നിഷ്ഠ.
3. അർ­ത്ഥ­യു­ക്ത­ങ്ങ­ളാ­യ ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ആ­ക്കു­ക:- പ് + അ + റ് + അ + വ് + അ. അ + ഴ് + അ + ക് + ഉ്. സ് + ആ + ഗ് + അ + ര് + അ + മ്. ഇ + ല് + അ + വ് + ഉ്.

(i)

അർ­ത്ഥ­മു­ള്ള ശ­ബ്ദ­മാ­ണ­ല്ലൊ, പദം. ആ അർ­ത്ഥ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി, പ­ദ­ങ്ങ­ളെ പ­ല­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­യി തി­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘നെടിയ ച­മ്പ­കം പൂ­ത്തു’ എന്ന വാ­ക്യം അ­പ­ഗ്ര­ഥി­ച്ചു പ­രി­ശോ­ധി­ക്കു­ക. ‘ച­മ്പ­കം’ എന്ന വാ­ക്കി­ന്റെ അർ­ത്ഥം ഒരു മ­ര­മാ­ണ്. ‘നെടിയ’ എന്ന പദം, ആ ജാ­തി­യിൽ­പ്പെ­ട്ട ഏതു വൃ­ക്ഷ­ത്തേ­യും കു­റി­ക്കാൻ ശ­ക്തി­യു­ള്ള ‘ചെ­മ്പ­ക’ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­ത്തെ അത്ര വ്യാ­പ­ക­മ­ല്ലാ­താ­ക്കു­ന്നു; അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ, വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. ‘പൂ­ത്തു’, ‘കാ­ലാ­നു­ബ­ദ്ധ­മാ’ ഒരു പ്ര­വൃ­ത്തി­യെ­യാ­ണു്, കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഒരു വ­സ്തു­വി­നെ നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന ‘ച­മ്പ­കം’, നാമം; ആ പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­ത്തെ ഭേ­ദി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ‘നെടിയ’ എന്ന ശബ്ദം, വി­ശേ­ഷ­ണം; കാ­ലാ­ദി­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളോ­ടു കൂടിയ വ്യാ­പാ­രം അർ­ത്ഥ­മാ­യ ‘പൂ­ത്തു’ എന്ന വാ­ക്കു ക്രിയ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ, കൃതി.

(ii)

നാമം, വി­ശേ­ഷ­ണം, ക്രിയ, ഈ മൂ­ന്നു വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ­ക്കും സ്വ­ന്ത­മാ­യ അർ­ത്ഥ­മു­ണ്ടെ­ന്നു സ്പ­ഷ്ട­മാ­യ­ല്ലൊ. മറ്റു ചില ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ന­മു­ക്കു പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചു­നോ­ക്കാം. ‘രാ­മാ­യ­ണം എന്ന കാ­വ്യം’, ‘വാ­ല്മീ­കി­യും വ്യാ­സ­നും’, ‘പു­രാ­ണ­മോ ഇ­തി­ഹാ­സ­മോ’, ഈ പദ സ­മൂ­ഹ­ങ്ങ­ളിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന ‘എന്ന’, ‘ഉം’, ‘ഓ’, ഇ­വ­യ്ക്കു് സ്വ­ന്ത­മാ­യൊ­രർ­ത്ഥ­മി­ല്ല. ‘എന്ന’ എന്ന വാ­ക്കു് ‘രാ­മാ­യ­ണം’, ‘കാ­വ്യം’, ഈ പ­ദ­ങ്ങൾ ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­ഭേ­ദ­ത്തെ ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. ‘വാ­ല്മീ­കി’, ‘വ്യാ­സൻ’, ഈ രണ്ടു നാ­മ­ങ്ങ­ളെ സ­മു­ച്ച­യി­ക്കു­വാ­നാ­ണു്, ‘ഉം’ ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘ഓ’ വി­ക­ല്പം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. മറ്റു പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു വേർ­തി­രി­ച്ചു നിർ­ത്തി­യാൽ, ഇ­വ­യ്ക്കു് തനിയെ ഒ­രർ­ത്ഥം ബോ­ധി­പ്പി­ക്കു­വാ­നു­ള്ള സാ­മർ­ത്ഥ്യ­മി­ല്ല. അ­തി­നാൽ നാ­മ­ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും, അവ ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബന്ധം മാ­ത്രം സ്ഫു­രി­പ്പി­ക്കു­വാൻ ക­ഴി­വു­ള്ള ഈ ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും, സ്വ­ഭാ­വം വി­ഭി­ന്ന­മാ­ണെ­ന്നു തെ­ളി­യു­ന്നു. നാ­മ­വും വി­ശേ­ഷ­ണ­വും കൃ­തി­യും സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി ഒ­ര­ര­ത്ഥ­ത്തെ വ­ചി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ അവ ‘വാചകം’ എന്ന ഇ­ന­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്നു. പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കോ വാ­ക്യ­ങ്ങൾ­ക്കോ ഉള്ള ബന്ധം സ്ഫു­രി­പ്പി­ക്കു­ക മാ­ത്രം ചെ­യ്യു­ന്ന ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ‘ദ്യോ­ത­കം’ എന്ന വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലാ­ണു് അ­ട­ങ്ങു­ന്ന­തു്.

(iii)

ദ്യോ­ത­ക­ങ്ങ­ളെ­ത്ത­ന്നെ ര­ണ്ടു­ത­ര­മാ­യി തി­രി­ക്കാ­മെ­ന്നു ചില ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ സ­ശ്ര­ദ്ധം പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചാൽ സു­ഗ്ര­ഹ­മാ­വും. ‘പ­റ്റു­ക’ എന്ന വാ­ക്കി­നു് ഒ­ട്ടി­ച്ചേ­രു­ക എ­ന്നു് അർ­ത്ഥ­മു­ണ്ട­ല്ലൊ. അ­തി­നാൽ, ആ പദം വാ­ച­ക­മാ­ണു് എന്നു സ്പ­ഷ്ട­മ­ത്രെ. ‘രാ­മ­നെ­പ്പ­റ്റി എ­നി­ക്കു് ഒ­ന്നും പ­റ­യു­വാ­നി­ല്ല’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ ആ ശബ്ദം ദ്യോ­ത­ക­മാ­യി മാ­റി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. എ­ന്നു്, എ­ങ്കി­ലും, എ­ന്നാൽ, ഇ­ത്യാ­ദി ദ്യോ­ത­ക­ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളും വാ­ച­ക­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു പി­റ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള­വ­യാ­കു­ന്നു. ‘ഉം’, ‘ഓ’, ‘എ’, ‘ഊ’ മു­ത­ലാ­യ ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ നാ­മാ­ദി­ക­ളു­ടെ നി­ല­യിൽ നി­ന്നു ഭൃശം വ­ന്നു­ണ്ടാ­യ ദ്യോ­ത­ക­ങ്ങ­ള­ല്ല. അവ ബന്ധം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടു­ത­ന്നെ­യാ­ണു്, ഭാ­ഷ­യിൽ പി­റ­ന്ന­തു്. വാ­ച­ക­പ­ദ­ങ്ങൾ അർ­ത്ഥ­ലോ­പം വ­ന്നു് ദ്യോ­ത­ക­ങ്ങ­ളാ­യി­ത്തീർ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­വ­യ്ക്കു് അ­വ്യ­യ­ങ്ങ­ളെ­ന്നാ­ണു്, പേരു്. ശുദ്ധ ദ്യോ­ത­ക­ങ്ങൾ നി­പാ­ത­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു.

1. വാചകം, ദ്യോ­ത­കം, ഈ സം­ജ്ഞ­കൾ യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം ചേർ­ക്കു­ക.
   • സ്വയം ഒ­രർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കാൻ ശ­ക്തി­യു­ള്ള ശബ്ദം ആ­കു­ന്നു.
   • പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും ബന്ധം കു­റി­ക്കു­ക മാ­ത്രം ചെ­യ്യു­ന്ന ശബ്ദം ആ­കു­ന്നു.
   • നാ­മ­വും ക്രി­യ­യും വി­ശേ­ഷ­ണ­വും എന്ന വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലും, അ­വ്യ­യ­വും നി­പാ­ത­വും എന്ന വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലും പെ­ടു­ന്നു.
2. • നി­പാ­താ­വ്യ­യ­ങ്ങൾ ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­വ­രി­ക്കു­ക.
   • വ്യാ­പാ­ര­ത്തി­നു പുറമേ, താഴെ എ­ഴു­തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങൾ എ­ന്തർ­ത്ഥം കൂടി കു­റി­ക്കു­ന്നു?
   പൂ­ക്കു­ന്നു, പൂ­ത്തു, പൂ­ക്കും ത­ളിർ­ത്തി­ല്ല, ത­ളിർ­ത്തു, ത­ളിർ­ക്കും
3. വി­ശേ­ഷ­ണ പ­ദ­ങ്ങൾ, നാ­മ­പ­ദ­ങ്ങൾ, ഇവ മാ­ത്രം തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക.
   • പ­ച്ച­ക്ക­ദ­ളി­ക്കു­ല­കൾ­ക്കി­ട­യ്ക്കി­ടെ മെ­ച്ച­ത്തിൽ ന­ന്നാ­യ് പ­ഴു­ത്ത പ­ഴ­ങ്ങ­ളും
   • ആ­ല­സ്യ­മാ­ണ്ട മു­ഖ­മൊ­ട്ടു കു­നി­ച്ചു വേർ­ത്ത ഫാ­ല­സ്ഥ­ലം മൃദു ക­ര­ത്ത­ളിർ കൊ­ണ്ടു താ­ങ്ങി.
   • ചൂ­ടു­വെ­ള്ള­ത്തിൽ ചാടിയ പൂച്ച പ­ച്ച­വെ­ള്ളം ക­ണ്ടാൽ പേ­ടി­ക്കും.
   • കു­ളിർ­ത്ത പൈ­ന്തെ­ന്നൽ കു­രു­ന്നു­പൂ­ക്ക­ളെ­ക്കു­ലു­ക്കി മെ­ല്ലെ­ന്നു വി­ളി­പ്പു മോഹനം.
4. ദ്യോ­ത­ക­പ­ദ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക.
   • ഭള്ളു പ­റ­ഞ്ഞു ന­ട­ക്കു­ന്ന­വ­രും കള്ളു കു­ടി­ച്ചു മു­ടി­ക്കു­ന്ന­വ­രും.
   • നി­ന്നെ­ച്ചൊ­ല്ലി­യു­മി­ല്ല കി­ല്ലി­നി­യെ­നി­ക്കീ­മു­ല്ല­യെ­ച്ചൊ­ല്ലി­യും.
   • എ­ന്നാ­ലും താ­ത­ന­ല്ലേ, പു­ന­ര­വി­ടെ ന­ട­ക്കു­ന്ന­തും യാ­ഗ­മ­ല്ലേ.
   • പാർ­ത്ത­റി­ഞ്ഞീ­ടു­വാ­നെ­ന്ന­പോ­ലെ
   • മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ ആ­ഖ്യാ­യി­കാ­കാ­ര­ന്മാ­രിൽ സി. വി. രാ­മൻ­പി­ള്ള­യോ­ളം പ്ര­ശ­സ്തി മ­റ്റാ­രും നേ­ടി­യി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്ന പ­ര­മാർ­ത്ഥം ആരും സ­മ്മ­തി­ക്കും. എ­ന്നാൽ, സാ­മു­ദാ­യി­ക­നോ­വ­ലു­കൾ എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ള്ള സാ­ഹി­ത്യ­കാ­ര­ന്മാ­രിൽ ച­ന്തു­മേ­നോൻ ത­ന്നെ­യാ­ണു് പ്ര­ഥ­മ­ഗ­ണ­നീ­യൻ.

പ­ദാർ­ത്ഥ­ങ്ങൾ ചൂ­ടു­കൊ­ണ്ടു വി­ക­സി­ക്കു­ന്നു.

സൂ­ര്യൻ സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്നി­ല്ല.

പ­ശു­ക്കൾ മേ­ഞ്ഞു ന­ട­ക്കു­ന്ന പ­ച്ച­മൈ­താ­ന­ങ്ങൾ ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളി­ലു­ണ്ടു്.

ഒ­ന്നാ­മ­ത്തെ വാ­ക്യം, പ­ദാർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളെ സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന കേ­വ­ല­മാ­യ ഒരു ആശയം വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു. അവയെ പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­ന്ന അ­ന്യ­വി­ചാ­രം ആ വാ­ക്യ­ത്തിൽ ക­ലർ­ന്നി­ട്ടി­ല്ല. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ വാ­ക്യ­ത്തിൽ സൂ­ര്യ­നെ­പ്പ­റ്റി­യു­ള്ള ഒരു വി­ചാ­രം മാ­ത്ര­മേ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളൂ. മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­ണു്. ‘പ­ശു­ക്കൾ­ക്കു്’ വി­ധേ­യ­മാ­യ ഒരു ആ­ഖ്യാ­ത­വും ‘മൈ­താ­ന­ങ്ങൾ’ക്കു് വി­ധേ­യ­മാ­യ മ­റ്റൊ­രു ആ­ഖ്യാ­ത­വും അ­തി­ലു­ണ്ടു്. ര­ണ്ടാ­ശ­യ­ങ്ങൾ തൃ­തീ­യ­വാ­ക്യ­ത്തി­ല­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്നു എന്നു സാരം. ഒ­ന്നും ര­ണ്ടും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ ഓരോ ആ­ഖ്യ­യും ഓരോ ആ­ഖ്യാ­ത­വും മാ­ത്ര­മേ­യു­ള്ളു­വ­ല്ലൊ. കേ­വ­ല­മാ­യ ഒ­രാ­ശ­യ­ത്തെ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­മാ­ണു് ചൂർ­ണ്ണി­ക. ഒ­ന്നും ര­ണ്ടും വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ചൂർ­ണ്ണി­ക­ക­ളാ­കു­ന്നു. മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം ഈ വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടെ­ന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­ണ­ല്ലൊ.

1. ചൂർ­ണ്ണി­കാ­വാ­ക്യം മാ­ത്രം അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തി, ആ­ഖ്യ­യും ആ­ഖ്യാ­ത­വും എ­ടു­ത്തെ­ഴു­തു­ക:
   • കാ­ളി­ദാ­സൻ ശാ­കു­ന്ത­ളം എന്ന വി­ഖ്യാ­ത­നാ­ട­കം നിർ­മ്മി­ച്ചു.
   • ശ­ത്രു­ക്കൾ ആ­ക്ര­മി­ച്ച നഗരം ന­ശി­ച്ചു­പോ­യി.
   • ദശരഥൻ നി­ശ്ച­യി­ച്ച രാ­മാ­ഭി­ഷേ­കം കൈ­കേ­യി മു­ട­ക്കി­ക്ക­ള­ഞ്ഞു.
   • ഗാ­ന്ധി­ജി അ­ഹിം­സാ­വാ­ദി­യാ­ണു്.
   • മു­ല്ല­പ്പൂ­മ്പൊ­ടി­യേ­റ്റു­കി­ട­ന്നാൽ ക­ല്ലി­നു­മു­ണ്ടാ­മൊ­രു സൗ­ര­ഭ്യം.
   • ഈ­ടാർ­ന്നു­വാ­യ്ക്കു­മ­നു­രാ­ഗ­ന­ദി­ക്കു വി­ഘ്നം കൂ­ടാ­ത്തൊ­ഴു­ക്ക­നു­വ­ദി­ക്കു­ക­യി­ല്ല ദൈവം.
   (ചൂർ­ണ്ണി­കാ­വാ­ക്യ­ത്തിൽ വി­ധേ­യ­മാ­യ അംശം ത­ന്നെ­യാ­ണെ­ങ്കിൽ ഒ­ന്നി­ല­ധി­കം ആ­ഖ്യ­യു­ണ്ടാ­വാം. ‘രാ­മ­നും കൃ­ഷ്ണ­നും ഇ­ന്ന­ലെ വന്നു’; ‘കാ­റ്റും മഴയും ദു­സ്സ­ഹ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്നു’; ‘ന­ദി­യും കടലും ത­മ്മിൽ ചേ­രു­ന്നു’; ഇ­ത്യാ­ദി വാ­ക്യ­ങ്ങൾ അ­തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. എ­ന്നാൽ മുഖ്യ ക്രിയ വി­ഭി­ന്ന­കാ­ല­ങ്ങ­ളി­ലോ വി­ഭി­ന്ന­സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളി­ലോ ന­ട­ക്കു­ന്ന­താ­ണെ­ങ്കിൽ ര­ണ്ടാ­ഖ്യ­യു­ള്ള വാ­ക്യം ചൂർ­ണ്ണി­ക­യ­ല്ല. ഉദാ:- രാമൻ ഇ­ന്ന­ലെ കൊ­ല്ല­ത്തു നി­ന്നും കൃ­ഷ്ണൻ ഇന്നു തി­രു­വ­ന­ന്ത­പു­ര­ത്തു­നി­ന്നും വന്നു. കാ­റ്റു് ഇ­ന്ന­ലെ­യും മഴ ഇ­ന്നും തു­ട­ങ്ങി.)
2. ചൂർ­ണ്ണി­കാ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ അ­പോ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ക:
   • കാണാൻ വ­രു­ന്ന­വ­രെ­യ­പ്പൊ­ഴു­തേ ക­രി­ങ്കൽ­ത്തൂ­ണാ­ക്കി നിർ­ത്തി­ടു­മ­തിൽ സു­ഷ­മേ­ന്ദ്ര­ജാ­ലം.
   • കൂടും കാർ­മു­കി­ലാ­ല­കാ­ല തി­മി­രം വ്യാ­പി­ച്ചു.
   • മാ­യു­ന്നി­താ കാടും കാ­യ­ലു­മ­ക്ക­ടൽ­ത്തി­ര­ക­ളും സ­ഹ്യാ­ദ്രി­കൂ­ട­ങ്ങ­ളും.
   • മ­നു­ഷ്യ­ശ­രീ­ര­ത്തി­ന്റെ വ­ളർ­ച്ച­യ്ക്കു ജ­ന്തു­ക്ക­ളു­ടെ കൊ­ഴു­പ്പു­കൾ കൂ­ടി­യേ കഴിയു.
   • ആ രാ­ജ­കു­മാ­രി ശാ­സ്ത്ര­കാ­ര­ന്മാ­രേ­യും ക­വി­ക­ളേ­യും പ്രോ­ത്സാ­ഹി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു.
   • ലാഹൂർ ന­ഗ­ര­ത്തി­ന­ടു­ത്തു് ആ ക­വ­യി­ത്രി­യു­ടെ ശ­വ­കു­ടീ­രം ഇ­ന്നും കാ­ണ­പ്പെ­ടു­ന്നു­ണ്ടു്.

(ആഖ്യ, ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദം, കർ­മ്മം, കർ­മ്മ­പ­രി­ച്ഛ­ദം, ആ­ഖ്യാ­തം, ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദം, ഇവ പ­ട്ടി­ക­വ­ര­ച്ചു­വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­ത­ണം. കർ­മ്മം ആ­ഖ്യ­യാ­യി വ­രു­ന്ന വാ­ക്യ­മു­ണ്ടാ­വും.

ഉദാ:- രാവണൻ രാ­മ­നാൽ കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ടു; നഗരം ശ­ത്രു­ക്ക­ളാൽ ആ­ക്ര­മി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു; പക്ഷി വേ­ട­നാൽ കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ടു.)

ചൂർ­ണ്ണി­കാ­വാ­ക്യം അ­പോ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­ള്ള മാതൃക:

1. ഭൗ­തി­ക­ശാ­സ്ത്ര­ത്തി­ന്റെ സം­ഭാ­വ­ന­യാ­യ ആറ്റം ബോംബ് ലോ­ക­ത്തെ ഇന്നു വ­ല്ലാ­തെ ഭ­യ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദം ആഖ്യ ഭൗ­തി­ക­ശാ­സ്ത്ര­ത്തി­ന്റെ സം­ഭാ­വ­ന­യാ­യ ആ­റ്റം­ബോം­ബ് കർ­മ്മ­പ­രി­ച്ഛ­ദം കർ­മ്മം „ ലോ­ക­ത്തെ ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദം ആ­ഖ്യാ­തം ഇ­ന്നു്, വ­ല്ലാ­തെ ഭ­യ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്നു ചൂർ­ണ്ണി­കാ­വാ­ക്യം. (ആ­റ്റം­ബോം­ബി­നെ സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന ഒരു കേവല വി­ചാ­ര­മേ ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലു­ള്ളൂ.)
2. കാ­മ­മോ­ഹി­ത­നാ­യ പക്ഷി വി­ശ­ന്നു വലഞ്ഞ വേ­ട­നാൽ കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ടു. ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദം ആഖ്യ കാ­മ­മോ­ഹി­ത­നാ­യ പക്ഷി ക­ര­ത്തൃ­പ­രി­ച്ഛ­ദം കർ­ത്താ­വു് വി­ശ­ന്നു വലഞ്ഞ വേ­ട­നാൽ ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദം ആ­ഖ്യാ­തം നിർ­ദ്ദ­യം കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ടു. (കർ­ത്ത­രി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ കർ­ത്താ­വും കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ കർ­മ്മ­വു­മാ­ണു്, ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം. വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ഉ­ദ്ദേ­ശ്യ­മാ­ണു് ആഖ്യ എന്നു മുൻ­പു­ത­ന്നെ പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു് ഓർ­മ്മി­ക്കു­ക.)

കാ­ലാ­ദ്യർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളോ­ടു­കൂ­ടി­യ ഒരു വ്യാ­പാ­ര­ത്തെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്ന ശ­ബ്ദ­മാ­ണ­ല്ലൊ, ക്രിയ. വിന എന്ന മ­ല­യാ­ള­വാ­ക്കി­നും അ­തു­ത­ന്നെ­യാ­ണു്, അർ­ത്ഥം. ചില വിനകൾ (ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങൾ) വാ­ക്യ­ത്തിൽ സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി­രി­ക്കും; ചി­ല­തു്, അ­സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി­രി­ക്കും. മറ്റു പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ അം­ഗ­മാ­യ വി­ന­യാ­ണു്, അ­സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­വു­ന്ന­തു്. അ­ന്യ­പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ അം­ഗ­മ­ല്ലാ­ത്ത വിന സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­കു­ന്നു. സ്വ­ത­ന്ത്ര­ക്രി­യ പൂർ­ണ്ണ­മാ­ണു്, പ്ര­ധാ­ന­മാ­ണു്. അ­സ്വ­ത­ന്ത്ര­ക്രി­യ, അ­പൂർ­ണ്ണ­വും അ­തു­കൊ­ണ്ടു­ത­ന്നെ അ­പ്ര­ധാ­ന­വു­മാ­കു­ന്നു. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം­കൊ­ണ്ടു് ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ ഈ അ­ന്ത­രം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കാം.

‘പട്ടം ആ­കാ­ശ­ത്തിൽ ഉ­യർ­ന്നു’, ഈ വാ­ക്യം ആ­കാം­ക്ഷാ­പൂർ­ത്തി­വ­ന്ന പ­ദ­സ­മൂ­ഹ­മാ­ണു്. പട്ടം എ­ന്തു­ചെ­യ്യു­ന്നു? ആ­കാ­ശ­ത്തിൽ ഉ­യർ­ന്നു. ഇതിലെ ക്രി­യാ­പ­ദം മ­റ്റൊ­രു പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അം­ഗ­മ­ല്ല. ‘ആ­കാ­ശ­ത്തിൽ ഉ­യർ­ന്ന­പ­ട്ടം’, എന്നു വാ­ക്യ­രൂ­പം മാ­റു­മ്പോൾ ആ­കാം­ക്ഷ ശ­മി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ‘പട്ട’ത്തി­നെ­പ്പ­റ്റി എന്തോ പ­റ­യു­വാ­നു­ണ്ടു് എന്നു ശ്രോ­താ­ക്കൾ­ക്കു തോ­ന്നു­ന്നു­ണ്ട­ല്ലോ. പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­യി­ല്ലാ­ത്ത­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു്, വാ­ക്യം അ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി­ത്തോ­ന്നു­ന്ന­തു്. ‘ഉ­യർ­ന്ന’ എന്ന വിന പ­ട്ട­ത്തെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്ക­യാ­ണു് ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് എന്നു സ്പ­ഷ്ട­മാ­കു­ന്നു. ആ അ­പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യാ­പ­ദം പട്ടം എന്ന നാ­മ­ത്തി­ന്റെ അം­ഗ­മാ­യി അ­തി­നോ­ടു ചേർ­ന്നു നിൽ­ക്കു­ന്നു. സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യ ക്രിയ മു­റ്റു­വി­ന­യാ­ണു്; അ­തി­നു്, അം­ഗി­ക്രി­യ, എ­ന്നും പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­യെ­ന്നും കൂടി സം­ജ്ഞ­ക­ളു­ണ്ടു്. അ­സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യ ക്രിയ പ­റ്റു­വി­ന­യാ­ണു്. അ­തി­നു­ത­ന്നെ­യാ­ണു്, അം­ഗ­ക്രി­യ­യെ­ന്നും അ­പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­യെ­ന്നും പേ­രി­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ആ­കാം­ക്ഷാ­പൂർ­ത്തി വ­ര­ണ­മെ­ങ്കിൽ മു­റ്റു­വി­ന­യിൽ വാ­ക്യം അ­വ­സാ­നി­ക്ക­ണം. പ­റ്റു­വി­ന­യിൽ അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങൾ അ­ന്യ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അം­ഗ­ങ്ങ­ളാ­യി­രി­ക്കും.

മു­റ്റു­വി­ന പ­റ്റു­വി­ന

ഉ­യർ­ന്നു ഉ­യർ­ന്ന

നാ­മ­ത്തി­ന്റെ അം­ഗ­മാ­യി നിൽ­ക്കു­ന്ന പ­റ്റു­വി­ന മാ­ത്ര­മേ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തിൽ വ­ന്നി­ട്ടു­ള്ളൂ. ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ അം­ഗ­മാ­യി­ട്ടും അ­പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­കൾ വരും. “പട്ടം ആ­കാ­ശ­ത്തിൽ ഉ­യർ­ന്ന് വളരെ നേരം പ­റ­ന്നു. അതു കാ­ണു­വാൻ കു­ട്ടി­കൾ വന്നു”. ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. ‘ഉ­യർ­ന്ന്’ എന്ന പ­റ്റു­വി­ന പ­റ­ന്നു എന്ന മു­റ്റു­വി­ന­യു­ടെ അം­ഗ­മാ­കു­ന്നു. ‘കാ­ണു­വാൻ’ എ­ന്ന­തു വന്നു എന്ന പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­യി­ലാ­ണു് അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ വ­ക­തി­രി­ച്ചു പ­ഠി­ക്കു­വാൻ വേ­ണ്ടി­ട­ത്തോ­ളം മാ­ത്ര­മേ ഈ സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ മു­റ്റു­വി­ന­യേ­യും പ­റ്റു­വി­ന­യേ­യും കു­റി­ച്ചു വി­വ­രി­ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. മു­റ്റ­ത്തൊ­ര­റ്റ­ത്തൊ­രു പു­ത്തി­ല­ഞ്ഞി മു­റ്റി­ത്ത­ഴ­ച്ച­ങ്ങ­നെ നി­ന്നി­രു­ന്നു. മു­റ്റു­വി­ന പ­റ്റു­വി­ന നി­ന്നി­രു­ന്നു മാറി, ത­ഴ­ച്ചു്
2. ക­ട­ഞ്ഞെ­ടു­ത്ത വൈ­രം­പോ­ലെ, സം­സ്കാ­ര­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം ക­ഴി­ഞ്ഞ കു­മാ­രൻ പ്ര­കാ­ശി­ച്ചു. മു­റ്റു­വി­ന പ­റ്റു­വി­ന പ്ര­കാ­ശി­ച്ചു ക­ട­ഞ്ഞു്, എ­ടു­ത്ത, ക­ഴി­ഞ്ഞ

1. മു­റ്റു­വി­ന, പ­റ്റു­വി­ന, ഈ പ­ദ­ങ്ങൾ യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം ചേർ­ത്തു വാ­ക്യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ക:
   • നാ­മ­ത്തി­ന്റേ­യോ ക്രി­യ­യു­ടേ­യോ അം­ഗ­മാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന ക്രി­യാ­പ­ദ­മാ­ണു്,.
   • മ­റ്റൊ­രു പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അം­ഗ­മ­ല്ലാ­തെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന ക്രി­യാ പ­ദ­മാ­ണു്,.
   • വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ ആശയം പൂർ­ണ്ണ­മാ­കു­ന്ന­തി­നു പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­ണം.
   • യിൽ അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങൾ മ­റ്റു­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അം­ഗ­ങ്ങൾ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ, ആ­യി­രി­ക്കും.
2. മു­റ്റു­വി­ന­ക­ളും പ­റ്റു­വി­ന­ക­ളും തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:
   • ‘ചു­വ­ന്നു പ­ച്ച­ച്ചു വെ­ളു­ത്തു മേലേ ചു­റ്റി­പ്പ­റ­ക്കു­ന്നു പതാക നീളെ’.
   • ‘ഉടൻ മ­ഹാ­ദേ­വി­യി­ട­ത്തു­കൈ­യാ­ല­ഴി­ഞ്ഞ വാർ പൂ­ങ്കു­ഴ­ലൊ­ന്നൊ­തു­ക്കി ജ്വ­ലി­ച്ച കൺ­കൊ­ണ്ടൊ­രു നോ­ക്കു­നോ­ക്കി പാർ­ശ്വ­സ്ഥ­നാ­കും പ­തി­യോ­ടു­ര­ച്ചാൾ’.
   • ത­ടി­ച്ച തി­ര­മാ­ല; പരന്ന കൂ­രി­രു­ള്; അ­ല­റു­ന്ന കൊ­ടു­ങ്കാ­റ്റ്; ഇ­ര­മ്പു­ന്ന പുഴ; ഓ­ള­ങ്ങ­ള­ടി­ച്ചു വ­ഞ്ചി­മു­ങ്ങാ­തെ ക­ര­യ്ക്ക­ടു­ക്കു­വാൻ വളരെ വി­ഷ­മി­ച്ചു.

ചൂർ­ണ്ണി­കാ­വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ന്ന പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ, അ­തിൽ­നി­ന്നു ഭി­ന്ന­മാ­യ ഒരു വാ­ക്യം ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു മ­റ­ന്നി­രി­ക്ക­യി­ല്ല­ല്ലൊ. അതു് ഇവിടെ വീ­ണ്ടും അ­പ­ഗ്ര­ഥി­ച്ചു്, ചില സാ­മാ­ന്യ ത­ത്ത്വ­ങ്ങൾ ഗ്ര­ഹി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കാം:

‘പ­ശു­ക്കൾ മേ­ഞ്ഞു ന­ട­ക്കു­ന്ന പച്ച മൈ­താ­ന­ങ്ങൾ ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളി­ലു­ണ്ട്’. പ­ശു­ക്ക­ളേ­യും പച്ച മൈ­താ­ന­ങ്ങ­ളേ­യും സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന ര­ണ്ടാ­ശ­യ­മാ­ണു്, ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലു­ള്ള­തു്. ഏ­താ­ശ­യ­മാ­ണു് പ്ര­ധാ­നം? ‘ഉണ്ട്’ എന്ന ആ­ഖ്യാ­തം മു­റ്റു­വി­ന­യാ­ണു്. വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ ആ­കാം­ക്ഷാ­പൂർ­ത്തി വ­രു­ന്ന­തു് ആ പ­ദ­ത്തി­ലാ­ണ­ല്ലൊ. അ­തി­ന്റെ ആഖ്യ ‘പച്ച മൈ­താ­ന­ങ്ങൾ’ ആ­കു­ന്നു. ‘പ­ശു­ക്കൾ മേ­ഞ്ഞു ന­ട­ക്കു­ന്ന’ എന്ന വാ­ക്യം ഈ പ്ര­ധാ­ന വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ അം­ഗ­മാ­ണു്. ‘മേ­ഞ്ഞു ന­ട­ക്കു­ന്ന’ എന്ന അ­പൂർ­ണ്ണാ­ഖ്യാ­തം ‘പച്ച മൈ­താ­ന­ങ്ങൾ’ എന്ന നാ­മ­ത്തി­ലാ­ണ­ല്ലൊ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇ­ങ്ങ­നെ അം­ഗ­വാ­ക്യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ അം­ഗി­വാ­ക്യം സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­മാ­കു­ന്നു. ചൂർ­ണ്ണി­ക­യിൽ അം­ഗ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. ഇ­താ­ണു് രണ്ടു വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­നും ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം.

അം­ഗ­വാ­ക്യം അം­ഗി­വാ­ക്യം

A. പ­ശു­ക്കൾ മേ­ഞ്ഞു B. പച്ച മൈ­താ­ന­ങ്ങൾ

ന­ട­ക്കു­ന്ന ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളി­ലു­ണ്ട്.

A. ആഖ്യ ആ­ഖ്യാ­തം

പ­ശു­ക്കൾ മേ­ഞ്ഞു ന­ട­ക്കു­ന്ന

(ന­ട­ക്കു­ന്ന എന്ന അ­പൂർ­ണ്ണാ­ഖ്യാ­തം അം­ഗി­വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ആ­ഖ്യ­യാ­യ ‘പച്ച മൈ­താ­ന­ങ്ങൾ’ എന്ന നാ­മ­ത്തിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്നു.) B. അം­ഗി­വാ­ക്യം

ആഖ്യ ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദം

പ­ച്ച­മൈ­താ­ന­ങ്ങൾ ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ

ആ­ഖ്യാ­തം

ഉണ്ട്.

വാ­ക്യം, സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­കം.

2. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­ലെ അം­ഗ­വാ­ക്യം നാ­മ­ത്തിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ, അതിനു നാ­മ­വി­ശേ­ഷ­ണ­വാ­ക്യം എന്നു സംജ്ഞ കൊ­ടു­ക്കാം.

1. അം­ഗ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളും അം­ഗി­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­മാ­യി തി­രി­ച്ചു് നാ­മ­ത്തിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന വി­ശേ­ഷ­ണ­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക. നാ­മ­ത്തിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കാ­ത്ത അം­ഗ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളേ­തെ­ല്ലാ­മാ­ണെ­ന്നു് അ­ക്ക­മി­ട്ടു കാ­ണി­ക്കു­ക­യും വേണം.
   • നാം നി­വ­സി­ക്കു­ന്ന കേരളം ച­രി­ത്ര പ്ര­സി­ദ്ധ­മാ­യ ഒരു രാ­ജ്യ­മാ­കു­ന്നു.
   • എന്റെ നാ­ടി­ന്റെ നാ­മ­ധേ­യം ഞാൻ വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­മ്പോൾ നി­ങ്ങൾ വി­സ്മ­യി­ച്ചു­പോ­യേ­ക്കാം.
   • ഓ­ണ­ക്കാ­ല­ത്തു കു­ട്ടി­കൾ പൂ പ­റി­ക്കാൻ ന­ട­ക്കു­ന്ന കാഴ്ച ആ­രെ­യാ­ണു് ആ­ഹ്ലാ­ദി­പ്പി­ക്കാ­ത്ത­തു്?
   • അനുജൻ ഉ­റ­ങ്ങു­വാൻ ഭാ­വി­ക്കു­മ്പോൾ, ജ്യേ­ഷ്ഠൻ കി­ട­ന്നി­രു­ന്ന മ­ഞ്ച­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ത്തു് ഒരു വി­ള­ക്കു ക­ത്തു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.
   • ആ­ടി­ക്കു­ല­ഞ്ഞ ന­റു­മു­ല്ല­കൊ­ടു­ത്ത പൂവു ചൂ­ടി­ക്കൃ­ഷീ­വ­ല­കു­മാ­രി­കൾ വ­ന്നി­ടു­ന്നു.

3. എല്ലാ അം­ഗ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളും നാ­മ­ത്തി­ല­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­വ­യ­ല്ലെ­ന്നു മു­ക­ളിൽ ത­ന്നി­ട്ടു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു്, മ­ന­സ്സി­ലാ­യ­ല്ലൊ. ‘യു­ദ്ധം ഉ­ണ്ടാ­യാൽ, എല്ലാ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളും ന­ശി­ക്കും’ എന്ന ഭാ­ഗ­മാ­ണു്, അംഗി. ‘യു­ദ്ധം ഉ­ണ്ടാ­യാൽ’ എ­ന്ന­താ­ക­ട്ടെ, അം­ഗ­മാ­കു­ന്നു. ‘ഉ­ണ്ടാ­യാൽ’ എന്ന അ­പൂർ­ണ്ണാ­ഖ്യാ­തം അം­ഗി­വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ പൂർ­ണ്ണാ­ഖ്യാ­ത­മാ­യ ‘ന­ശി­ക്കും’ എന്ന ക്രി­യാ­പ­ദ­ത്തിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്നു. അ­തി­നാൽ ഈ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­ലെ അം­ഗ­വാ­ക്യം ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­ണു്.

A. യു­ദ്ധം ഉ­ണ്ടാ­യാൽ B. എല്ലാ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളും ന­ശി­ക്കും.

1. അം­ഗ­വാ­ക്യം. യു­ദ്ധം—ആഖ്യ. ഉ­ണ്ടാ­യാൽ—ആ­ഖ്യാ­തം. ( ഈ അ­പൂർ­ണ്ണാ­ഖ്യാ­തം അം­ഗി­വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ന­ശി­ക്കും എന്ന ക്രി­യ­യെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്നു.)
2. അം­ഗി­വാ­ക്യം. ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദം ആഖ്യ ആ­ഖ്യാ­തം എല്ലാ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളും ന­ശി­ക്കും. (ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യ അം­ഗ­വാ­ക്യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ അം­ഗി­വാ­ക്യം—സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­കം.)

4. നാ­മ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ഇതിനു മുൻ­പു­ത­ന്നെ നി­ങ്ങൾ പ­ഠി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടു്. ‘ഭൂമി ച­ലി­ക്കു­ന്ന­തു് നാം അ­റി­യു­ന്നി­ല്ല’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ കർ­മ്മം നാ­മ­വാ­ക്യ­മാ­ണെ­ന്നു സു­ഗ്ര­ഹ­മാ­ണ­ല്ലൊ.

ഈ വി­ചി­ന്ത­ന­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു മു­ഖ്യ­മാ­യി തെ­ളി­യു­ന്ന ത­ത്ത്വ­മെ­ന്തെ­ല്ലാ­മാ­ണു്? ചൂർ­ണ്ണി­ക ഒരു കേവല വാ­ക്യ­മാ­ണു്. അതിൽ അം­ഗ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്ക­യി­ല്ല. അം­ഗ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളോ­ടു­കൂ­ടി­യ അം­ഗി­വാ­ക്യം സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­മാ­കു­ന്നു. അം­ഗ­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ മൂ­ന്നി­ന­മാ­യി തി­രി­ക്കാം; നാ­മ­വാ­ക്യം, നാ­മ­വി­ശേ­ഷ­ണ­വാ­ക്യം, ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­വാ­ക്യം.

അ­പോ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ക:

1. ജ­ന­ങ്ങൾ­ക്കു­വേ­ണ്ടി ജ­ന­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തു­ന്ന ഭ­ര­ണ­മാ­ണ് ന­ല്ല­തു്.
2. വലിയ മ­ഹർ­ഷി­കൾ ചൊ­ന്നാൽ ഫലമാ വാ­ക്കി­ന്റെ പി­ന്നി­ലോ­ടി­വ­രും.
3. സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം ജ­ന്മാ­വ­കാ­ശ­മാ­ണെ­ന്നു് ബാ­ല­ഗം­ഗാ­ധ­ര­തി­ല­കൻ തു­റ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ, ഭാ­ര­ത­ഖ­ണ്ഡം സ്വേ­ച്ഛ­പോ­ലെ ഭ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന വെ­ള്ള­ക്കാർ കോ­പാ­ക്രാ­ന്ത­രാ­യി അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ കാ­രാ­ഗൃ­ഹ­ത്തി­ല­ട­ച്ചെ­ങ്കി­ലും പാ­ണ്ഡി­ത്യ­വും സ്വ­ഭാ­വ­മ­ഹ­ത്വ­വും ആ­ദ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന ചില മ­ഹാ­പു­രു­ഷ­ന്മാർ ആ പ്ര­വൃ­ത്തി അ­ധി­ക്ഷേ­പി­ക്കു­വാൻ മുൻ­പോ­ട്ടു വന്നു.
4. കു­ബേ­രൻ ക്രോ­ധി­ച്ചു ശ­പി­ച്ച യക്ഷൻ പ്രി­യ­ത­മ­യെ പി­രി­ഞ്ഞു വി­ഷ­ണ്ണ­നാ­യി രാ­മ­ഗി­രി­യി­ലെ ആ­ശ്ര­മ­ങ്ങ­ളിൽ അ­ല­ഞ്ഞു ന­ട­ക്കു­മ്പോൾ എ­ല്ലാ­വ­രു­ടേ­യും ക­ണ്ണു­കൾ കു­ളിർ­പ്പി­ക്കു­ന്ന വർ­ഷ­കാ­ലം വന്നു ചേർ­ന്നു.
5. ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞ­തു കേ­ട്ടു ന­ട­ന്നി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ നീ ആ­പ­ത്തിൽ ചാ­ടു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.
6. അ­ധർ­മ്മം ക്ഷ­യി­ക്കാ­തെ, ധർ­മ്മം വ­ള­രു­ക­യി­ല്ലെ­ന്നു ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞാൽ നി­ങ്ങൾ അതു വി­ശ്വ­സി­ക്കു­മോ?

1. ചൂർ­ണ്ണി­ക, സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­കം, ഇ­ങ്ങ­നെ രണ്ടു ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ഇതിനു മുൻപു പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. അം­ഗാം­ഗി­ഭാ­വ­ങ്ങ­ളെ ഉ­പാ­ധി­യാ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു, ആ വി­ഭാ­വ­ക­ല്പ­നം. ഈ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ മ­റ്റൊ­രു ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള വാ­ക്യ­വി­ഭ­ജ­ന­മാ­ണു്, ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്. താഴെ എ­ഴു­തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങൾ സ­ശ്ര­ദ്ധം പ­ഠി­ക്കു­ക:

1. കാ­ല­വർ­ഷം ആ­രം­ഭി­ച്ചു.
2. കൊ­ടു­ങ്കാ­റ്റ് ഉ­ണ്ടാ­കു­മോ?
3. നാളെ ഉഴുതു തു­ട­ങ്ങ­ണം.

ഈ മൂ­ന്നു വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റേ­യും സ്വ­ഭാ­വ­ത്തിൽ അ­ന്ത­ര­മു­ണ്ടു്. ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­തു് ഒരു വ­സ്തു­ത നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന­തേ­യു­ള്ളൂ. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തു് അ­നു­യോ­ഗ­ത്തി­ന്റെ അഥവാ ചോ­ദ്യ­ത്തി­ന്റെ രീ­തി­യി­ലു­ള്ള­താ­ണു്. ഒ­ടു­വി­ല­ത്തേ­തു വ­ക്താ­വി­ന്റെ ഇ­ച്ഛ­കൂ­ടി സ്ഫു­രി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. ഇ­വ­യ്ക്കു യ­ഥാ­ക്ര­മം നിർ­ദ്ദേ­ശ­കം, ആ­നു­യോ­ഗി­കം, ആ­ഭി­ലാ­ഷി­കം എന്നു സംജ്ഞ ക­ല്പി­ക്കാം. ആശയം പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­പ്ര­കാ­രം അ­നു­സ­രി­ച്ചു ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ രൂ­പ­ത്തി­നു മാ­റ്റം വ­രു­ന്നു­ണ്ടു് എന്നു ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­രി­ക്കേ­ണ്ട­താ­ണു്.

2. അ­ഭി­ലാ­ഷ­ത്തിൽ, നി­യോ­ഗം, അ­നു­ജ്ഞ, വിധി, പ്രാർ­ത്ഥ­ന, ഇ­ങ്ങ­നെ ചില ഭാ­വ­ങ്ങ­ളാ­ണു്, അ­ന്തർ­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­തു്.

ഉദാ:

1. നീ പോ. നി­ങ്ങൾ പോകു. നി­ങ്ങൾ പോ­കു­വിൻ. ഘാ­ത­ക­നെ തൂ­ക്കി­ലി­ട­ട്ടെ. അവൻ പോ­ക­ട്ടെ. (ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങൾ വ്യാ­പാ­ര­വും കാ­ല­വും മാ­ത്ര­മ­ല്ല കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്; നി­യോ­ഗം കൂടി സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഈ ക്രി­യ­കൾ നി­യോ­ജ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ­പെ­ട്ട­വ­യാ­ണെ­ന്നു സാരം.)
2. ഉ­ണ്ടാൽ ഉ­റ­ങ്ങ­ണം (ശീലം) തെ­റ്റു ചെ­യ്തു സ്വയം മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­യാൽ പ­ശ്ചാ­ത്ത­പി­ക്ക­ണം (മുറ) ധർ­മ്മം ആ­ച­രി­ക്ക­ണം (മുറ) (ശീലം, മുറ, ഉ­പ­ദേ­ശം, ഈ അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ വി­ധി­യിൽ പെ­ടു­ന്നു. ഈ അ­ഭി­പ്രാ­യ­ങ്ങൾ ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന ക്രി­യ­കൾ വി­ധാ­യ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ പെ­ട്ട­വ­യാ­ണു്.)
3. ഇനി നി­ങ്ങൾ­ക്കു ദേ­ശീ­യ­ഗാ­നം പാടാം. ന­മു­ക്കു നാളെ കാ­ഴ്ച­ബം­ഗ്ലാ­വു കാണാം. രാമനു നി­ങ്ങ­ളു­ടെ കൂ­ടെ­യാ­ത്ര ചെ­യ്യാം. (അ­നു­ജ്ഞ അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­നു­വാ­ദം പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ക്രി­യ­കൾ അ­നു­ജ്ഞാ­യ­ക പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ ആണു് അ­ന്തർ­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­തു്.)
4. ‘ആ സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­സ്വർ­ഗ്ഗ­ത്തിൽ, പി­താ­വേ, എന്റെ രാ­ജ്യം ഉ­ണർ­ന്നു എ­ത്തി­ച്ചേ­ര­ണ­മേ!’ ‘എന്റെ നാ­ടി­ന്റെ ന­ന്മ­യ്ക്കു് എന്റെ ജീ­വി­തം സ­മർ­പ്പി­ക്കാൻ എ­നി­ക്കു ശ­ക്തി­യു­ണ്ടാ­ക­ണ­മേ!’ (ഈ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ പ്രാർ­ത്ഥ­ന അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ ആശംസ ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്നു. ഈ അർ­ത്ഥം ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന ക്രിയ ആ­ശം­സ­കം എന്ന പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ­പ്പെ­ടു­ന്ന­താ­ണു്.)

3. നി­യോ­ജ­കം, അ­നു­ജ്ഞാ­യ­കം, വി­ധാ­യ­കം, ആ­ശം­സ­കം, ഈ പ്ര­കാ­ര­ങ്ങ­ളി­ലു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം ‘ആ­ഭി­ലാ­ഷി­കം’ എന്ന വ­കു­പ്പിൽ ചേർ­ക്കാം.

1. നിർ­ദ്ദേ­ശ­കം, ആ­നു­യോ­ഗി­കം, ആ­ഭി­ലാ­ഷി­കം, ഈ ഓരോ വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലും ഉള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങൾ വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:
   • ശ്രീ­ക്കേ­റ്റ ലാ­സ്യ­പ­ദ­മാ­യ് ഭുവി സ­ഹ്യ­മാ­കു­മ­ക്കേ­ളി പൂണ്ട മ­ല­യു­ണ്ടു വി­ള­ങ്ങി­ടു­ന്നു.
   • ജ­യി­പ്പു­താ­ക, രാമൻ! ജ­യി­പ്പൂ­താ­ക, സീത!
   • വ­ല്ല­ഭം വ്ര­ജ­തി സാ ശ­കു­ന്ത­ള; അ­നു­ജ്ഞ നി­ങ്ങ­ള­രു­ളീ­ടു­വിൻ!
   • എ­ന്നാ­ലും താ­ത­ന­ല്ലേ? പു­ന­ര­വി­ടെ ന­ട­ക്കു­ന്ന­തും യാ­ഗ­മ­ല്ലേ?
   • മ­തി­യാ­വോ­ളം പു­ണ­രാം മ­ല­ര­മ്പ­ച്ചൂ­ടി­യ­ന്ന ഗാ­ത്ര­ത്താൽ മാ­ലി­നി­യ­ല­നീർ­ത്തു­ള്ളി­യു­മേ­ട­ലർ മണവും ക­ലർ­ന്ന തെ­ന്ന­ലി­നെ.
   • ത­മ്പോ­റ­ടി­ക്ക! കു­ഴ­ലൂ­തു­ക! പാ­ണ്ടി­രാ­ജ്യം വൻ­പോ­ര­ടി­ച്ചു­ന­ട­ക്കു­ക! പോക നി­ങ്ങൾ!
   • കാ­ല­ത്തു­ണ­ര­ണം കാലും മു­ഖ­വും ക­ഴു­കീ­ട­ണം വി­ശ്വ­നാ­ഥ­നെ വ­ന്ദി­ച്ചു പി­ന്നെ­പ്പാ­ഠം പ­ഠി­ക്ക­ണം.
   • വി­ല്ലു­താൻ ത­ല­താ­നി­ന്നു വ­ള­യ്ക്ക­ട്ടെ വി­രോ­ധി­കൾ!
   • ര­ക്ഷി­ക്ക­ണേ ത­മ്പു­രാ­നേ, കാൽ വ­ണ­ങ്ങു­ന്ന ഭ­ക്ത­നെ. വ­രു­ത്ത­ണേ ന­ന്മ­യെ­നി­ക്കെ­ന്റെ മേൽ ദ­യ­തോ­ന്ന­ണേ!
2. ആ­നു­യോ­ഗി­ക രൂ­പ­മാ­ക്കി വാ­ക്യം മാ­റ്റു­ക:
   • ന­മ്മു­ടെ ദേ­ശ­ഭാ­ഷ­കൾ­ക്കു് മ­ഹ­ത്താ­യ ഭാ­വി­യു­ണ്ടു്.
   • രാ­ജ്യാ­ഭി­വൃ­ദ്ധി­ക്കു പ്ര­യ­ത്നി­ക്കേ­ണ്ട­തു ന­മ്മു­ടെ ക­ട­മ­യാ­ണു്.
   • നാ­ടി­ന്റെ സ­മ്പ­ത്തു വർ­ദ്ധി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നു വ്യ­വ­സാ­യ­ശാ­ല­കൾ സ്ഥാ­പി­ക്ക­ണം.
   • നി­ങ്ങൾ പ്ര­യ­ത്ന­ത്തി­ന്റെ മാ­ന്യ­ത­യിൽ സം­ശ­യി­ക്കു­ന്നു.
3. നി­യോ­ഗ­വും അ­നു­ജ്ഞ­യും സ്ഫു­രി­ക്കു­ന്ന ന­ന്നാ­ലു വാ­ക്യം എ­ഴു­തു­ക.
4. ആ­ശം­സ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത്തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­യ മൂ­ന്നു വാ­ക്യം എ­ഴു­തു­ക.
5. താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന അ­നു­യോ­ഗ­രൂ­പ­ത്തി­ലു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­നു­ജ്ഞാ­യ­ക രൂ­പ­ത്തി­ലു­ള്ള ഉ­ത്ത­രം എ­ഴു­തു­ക:
   • ഞാൻ അ­ക­ത്തേ­യ്ക്കു വ­ര­ട്ടെ­യോ?
   • എ­നി­ക്കു രോ­ഗി­യെ കാ­ണാ­മോ?
   • നി­ങ്ങൾ എ­നി­ക്കു മാ­പ്പു തരുമോ?
   • ഞാൻ സ­മ്മേ­ള­നം ഉ­ദ്ഘാ­ട­നം ചെ­യ്യ­ട്ടെ­യോ?

1. നാം സം­സാ­രി­ക്കു­മ്പോൾ, ശ്രോ­താ­വി­നു് ആ­ശ­യ­ഗ്ര­ഹ­ണം സു­ക­ര­മാ­കാൻ­വേ­ണ്ടി ചില നിർ­ത്ത­ലു­കൾ സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യി­ട്ടു­ത­ന്നെ ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കും. എ­ഴു­തു­മ്പോ­ഴാ­ണു സ­ന്ദേ­ഹ­ത്തി­നു് അധികം സം­ഗ­തി­വ­രു­ന്ന­തു്. അ­തി­നാൽ, ആശയം വ്യ­ക്ത­മാ­ക­ത്ത­ക്ക­വ­ണ്ണം ചില ചി­ഹ്ന­ങ്ങൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ആ­കാം­ക്ഷാ­പൂർ­ത്തി വ­രു­മ്പോ­ളാ­ണ­ല്ലോ, വാ­ക്യം അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു്. പൂർ­ണ്ണ വാ­ക്യാ­വ­സാ­ന­ത്തിൽ പൂർ­ണ്ണ വി­രാ­മ­ചി­ഹ്ന­മാ­യ ബി­ന്ദു ചേർ­ക്ക­ണം.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. ചെ­റു­ശ്ശേ­രി കൃ­ഷ്ണ­ഗാ­ഥ നിർ­മ്മി­ച്ചു.
2. ഉൽ­ക്കൃ­ഷ്ട­ങ്ങ­ളാ­യ ഗ്ര­ന്ഥ­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മേ വാ­യി­ക്കാ­വൂ.
3. ഞാൻ അ­വി­ടെ­നി­ന്നു പോ­ന്നു, ഇ­ന്ന­ലെ കാ­ല­ത്തു്.

2. അ­നു­യോ­ഗി­കം എന്ന വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ണ്ട­ല്ലോ. അ­വ­യു­ടെ അ­വ­സാ­ന­ത്തിൽ പൂർ­ണ്ണ­വി­രാ­മ­ചി­ഹ്ന­മാ­യ ബി­ന്ദു­വ­ല്ല, ചോ­ദ്യ­ചി­ഹ്ന­മാ­യ കാകു ആണു് ചേർ­ക്കേ­ണ്ട­തു്.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ ഗ്ര­ന്ഥ­പാ­രാ­യ­ണം ചെ­യ്താൽ മാ­ത്രം മതിയോ? ഏ­തെ­ങ്കി­ലും തൊഴിൽ പ­രി­ശീ­ലി­ക്കു­ക­കൂ­ടി വേ­ണ്ടേ?
2. ഏതു രാ­ജ്യ­മാ­ണു്, ആ­ധു­നി­ക ശാ­സ്ത്ര­വി­ജ്ഞാ­ന­ത്തിൽ മുൻ­പി­ട്ടു നി­ല്ക്കു­ന്ന­തു്?
3. ആ­രാ­ണു് ശാ­കു­ന്ത­ള നാ­ട­ക­ത്തി­ന്റെ ര­ച­യി­താ­വു്?

3. ആ­ശ്ച­ര്യം മു­ത­ലാ­യ ഭാ­വ­ങ്ങ­ളെ ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഒ­ടു­വിൽ വി­ക്ഷേ­പ­ണി ചേർ­ക്ക­ണം.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. എ­ന്തൊ­രു ഭംഗി! എ­ന്തൊ­രു മാ­ധു­ര്യം!
2. ഹാ, എ­നി­ക്കു ര­ക്ഷി­ക്കു­വാൻ ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ!
3. ആ വി­ശു­ദ്ധ­യാം മു­ഗ്ദ്ധ­പു­ഷ്പ­ത്തെ ക­ണ്ടി­ല്ലെ­ങ്കിൽ! ആവിധം പ­ര­സ്പ­രം സ്നേ­ഹി­ക്കാ­തി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ
4. ജ­യി­പ്പൂ­താ­ക രാമൻ!
5. ഭാരതം വെൽ­വു­താ­ക!

ബി­ന്ദു, കാകു, വി­ക്ഷേ­പ­ണി, ഇവ യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം ചേർ­ക്കു­ക:

1. ക­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട­പ്പു­രു­ഷ­നൊ­രു നാ­ല­ഞ്ചു കൊ­ല്ലം ക­ഴി­ച്ചാൻ
2. മുൻ­പോ­ട്ടു പോ­കു­ന്നു ജഡം ശരീരം
3. എന്നെ കാ­ത്തി­രി­ക്കേ­ണ്ട നി­ങ്ങ­ളാ­രും ഏ­താ­നും ദിവസം ക­ഴി­ഞ്ഞേ ഞാൻ വ­രി­ക­യു­ള്ളൂ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞി­രു­ന്നു­വ­ല്ലൊ
4. ഹാ പു­ഷ്പ­മേ, അ­ധി­ക­തും­ഗ­പ­ദ­ത്തി­ലെ­ത്ര ശോ­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നി­തൊ­രു രാ­ജ്ഞി­ക­ണ­ക്ക­യേ നീ
5. നി­ങ്ങൾ വരുമോ എ­ന്റെ­കൂ­ടെ സ­ഹാ­യി­ക്കു­മോ നാ­ട്ടു­കാ­രെ എ­ന്നാ­ണു് ഇനി ഉ­ണർ­ന്നു പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ക.
6. വി­ല്ലെ­ടു­ക്കാ­മോ കു­ല­ച്ചീ­ടാ­മോ തൊ­ടു­ക്കാ­മോ
7. ബു­ദ്ധ­മ­തം പി­റ­ന്ന­തു ഭാ­ര­ത­ഭൂ­മി­യി­ല­ല്ലേ
8. ആരുടെ മുൻ­പിൽ ന­മ­സ്ക­രി­ക്കു­ന്നു നീ

ആ പുതിയ പ­നി­നീർ­പ്പൂ­വി­ന്റെ തു­ടു­പ്പു നോ­ക്കു! അതിനു വാ­ട്ടം ത­ട്ടി­യി­ല്ല.

പ­നി­നീർ­പ്പൂ­വു് ഒരു വസ്തു, അഥവാ ദ്ര­വ്യം, ആ­കു­ന്നു. തു­ടു­പ്പു് അ­തി­നു­ള്ള ഒരു ഗു­ണ­മാ­ണു് ‘വാടുക’ എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ പേ­രാ­കു­ന്നു, ‘വാ­ട്ടം’. ഒരു പ്ര­വൃ­ത്തി­യ­ല്ലാ­തെ കാ­ലാ­ദി­ക­ളാ­യ അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളൊ­ന്നും ആ പദം നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ദ്ര­വ്യ­ത്തി­ന്റെ­യോ ഗു­ണ­ത്തി­ന്റെ­യോ ക്രി­യ­യു­ടെ­യോ പേരായ ശബ്ദം നാ­മ­മാ­ണെ­ന്നു മുൻ­പു­ത­ന്നെ പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. പ­നി­നീർ­പ്പൂ­വു്, ദ്ര­വ്യ­നാ­മം; തു­ടു­പ്പു്, ഗു­ണ­നാ­മം, വാ­ട്ടം, ക്രി­യാ­നാ­മം.

1. ഗു­ണ­നാ­മം മാ­ത്രം അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക:
   • പാ­ട്ടി­ന്റെ മാ­ധു­ര്യം­കൊ­ണ്ടു ഹൃദയം അ­ലി­ഞ്ഞു­പോ­യി; പ­ലർ­ക്കും അ­ത്ഭു­തം തോ­ന്നി.
   • ന­ന്മ­യും തി­ന്മ­യും തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന­താ­ണു്, വി­വേ­കം.
   • തു­മ്പ­പ്പൂ­വി­ലും തൂ­മ­യെ­ഴും നി­ലാ­വ­മ്പിൽ തൂ­കി­ക്കൊ­ണ്ടാ­കാ­ശ­വീ­ഥി­യിൽ.
   • പു­തു­മ­യോ പഴമയോ നോ­ക്കി­യ­ല്ല, സാ­ഹി­ത്യ കൃ­തി­ക­ളു­ടെ മേന്മ തീ­രു­മാ­നി­ക്കേ­ണ്ട­തു്; ആ­വി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന ജീ­വി­ത്തി­ന്റെ മ­ഹ­ത്വ­വും പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­ന്ന രീ­തി­യു­ടെ സൗ­ന്ദ­ര്യ­വും നോ­ക്കി­യാ­ണു്.
   • ആ­കാ­ശ­ത്തി­ന്റെ വി­ശാ­ല­ത­യും സ­മു­ദ്ര­ത്തി­ന്റെ അ­ഗാ­ധ­ത­യും.
   • ആ­ന­യു­ടെ വ­ലു­പ്പം അ­ണ്ണാ­നു് ഇല്ല. അ­ണ്ണാ­ന്റെ ചൊ­ടി­യും ചു­ണ­യും ആ­ന­യ്ക്കു­മി­ല്ല.
2. താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളിൽ അ­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്ന ഗു­ണ­ങ്ങ­ളു­ടെ പേ­രു­കൾ എ­തിർ­വ­ശ­ത്തു് എ­ഴു­തു­ക. വി­ശേ­ഷ­ണം ഗു­ണ­നാ­മം ചു­വ­ന്ന ? ക­ടു­ത്ത ? ഉ­യർ­ന്ന ? നേരിയ ? മി­ടു­ക്കൻ ? കേമൻ ?
3. ക്രി­യാ­നാ­മം മാ­ത്രം എ­ഴു­തു­ക:
   • ഞാൻ ഒരു ഓട്ടം ഓടി!
   • തോ­ക്കൊ­രു തേ­ട്ടൽ തേ­ട്ടി.
   • ഉ­റ­ക്ക­വും ഊണും ഇ­ല്ലാ­തെ രാവും പകലും പണി ചെയ്ത എ­ത്ര­പേ­രു­ടെ പ്ര­വൃ­ത്തി­കൊ­ണ്ടാ­ണു് നാ­ടി­നു് പു­രോ­ഗ­തി ഉ­ണ്ടാ­യ­തു്! കു­റ്റ­വും കു­റ­വും പറയൽ തൊ­ഴി­ലാ­ക്കി ന­ട­ക്കു­ന്ന ആളുകൾ ഇ­തെ­ല്ലാം അ­റി­യു­ന്നു­ണ്ടോ?
   • ഉ­ടു­പ്പും ന­ട­പ്പും ന­ന്നാ­യാൽ മാ­ത്രം പോരാ. ഉഴലും, വെ­ട്ട­ലും, കി­ള­യ്ക്ക­ലും വ­ര­മ്പു­മാ­ട­ലും ഒക്കെ കർ­ഷ­ക­ന്മാർ അ­ല്ലാ­തെ ആരാണു ചെയ്ക? കിള, വിത, തേവു്, നന, കൊ­യ്ത്തു്, ഇ­ങ്ങ­നെ നോ­ക്കി­യാൽ അ­വർ­ക്കു് ഇ­ള­വു­ണ്ടോ വ­ല്ല­പ്പോ­ഴും?
4. അ­ടി­യിൽ ത­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ നാ­മ­രൂ­പ­ങ്ങൾ എ­ഴു­തു­ക:1. കു­ളി­ക്കു­ന്നു 2. ക­ളി­ക്കു­ന്നു 3. ഒ­ലി­ക്കു­ന്നു 4. അ­റി­യു­ന്നു 5. പാ­ടു­ന്നു 6. കേൾ­ക്കു­ന്നു 7. തോ­രു­ന്നു 8. കാ­ണു­ന്നു
5. ദ്ര­വ്യ­നാ­മ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം എ­ടു­ത്തെ­ഴു­തു­ക:
   • മ­നു­ഷ്യ­നു ശരീരം മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ഹൃ­ദ­യ­വും ആ­ത്മാ­വും ഉ­ണ്ടു്.
   • ആകാശം സൃ­ഷ്ടി­കർ­ത്താ­വി­ന്റെ തോ­ട്ട­വും ന­ക്ഷ­ത്ര­ങ്ങൾ അതിലെ പൂ­ക്ക­ളും ആ­ണെ­ന്നു് ഒരു പ്ര­വാ­ച­കൻ വർ­ണ്ണി­ക്കു­ന്നു.
   • ഭാ­ര­ത­ഖ­ണ്ഡം ആ­രാ­മ­വും നമ്മൾ അതിലെ കു­യി­ലു­ക­ളും ആ­ണെ­ന്നു് ഇ­ഖ്ബാൽ പാ­ടി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ആ കവി മാ­തൃ­ഭൂ­മി­യെ അ­ത്ര­മാ­ത്രം സ്നേ­ഹി­ച്ചി­രു­ന്നു.
   • ഗീ­താ­ഞ്ജ­ലി എന്ന കാ­വ്യം ര­ചി­ച്ച­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ര­വീ­ന്ദ്ര­നാ­ഥ ടാ­ഗൂ­റി­നു നോബൽ സ­മ്മാ­നം ല­ഭി­ച്ച­തു്.
6. താഴെ പ­റ­യു­ന്ന ദ്ര­വ്യ­ങ്ങൾ­ക്കു ചേർ­ന്ന മു­മ്മൂ­ന്നു ഗു­ണ­ങ്ങ­ളു­ടെ പേ­രെ­ഴു­തു­ക. 1. പൂവു് 2. മല 3. സ­മു­ദ്രം 4. വി­ള­ക്കു് 5. ച­ന്ദ്രൻ 6. പ­ട­യാ­ളി 7. വി­മാ­നം 8. ക­ണ്ണാ­ടി 9. പ­ഞ്ച­സാ­ര 10. ക­ച്ച­വ­ട­ക്കാ­രൻ

1. നി­വർ­ന്ന ന­ട്ടെ­ല്ലും വി­ശേ­ഷ­ണ­ബു­ദ്ധി­യും സം­ഭാ­ഷ­ണ ശ­ക്തി­യും മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ സാ­മാ­ന്യ­ഗു­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നു പറയാം. ഈ ധർ­മ്മ­ങ്ങ­ളു­ടെ ദ്ര­വ്യ­ങ്ങൾ ഒരു ജാ­തി­യാ­കു­ന്നു. മ­ണ്ണിൽ മു­ള­ച്ചു­വ­ള­രു­ക, വേരും ത­ടി­യും ഇലയും പൂവും കായും ഉ­ണ്ടാ­വു­ക, ഈ ല­ക്ഷ­ണം വൃ­ക്ഷ­ങ്ങൾ­ക്കെ­ല്ലാം പൊ­തു­വെ ചേ­രു­മ­ല്ലൊ. ഈ ധർ­മ്മ­ങ്ങൾ ക­ലർ­ന്ന ദ്ര­വ്യ­ങ്ങൾ എ­ല്ലാം വേ­റൊ­രു ജാ­തി­യാ­ണു്. ജാ­തി­യെ കു­റി­ക്കു­ന്ന നാ­മ­ങ്ങൾ സാ­മാ­ന്യ­നാ­മ­ങ്ങ­ള­ത്രെ. മ­നു­ഷ്യൻ, വൃ­ക്ഷം, നദി, മൃഗം, വർ­ത്ത­മാ­ന­പ­ത്രം, പു­സ്ത­കം, പർ­വ്വ­തം ഇ­ത്യാ­ദി­പ­ദ­ങ്ങ­ളൊ­ക്കെ സാ­മാ­ന്യ­നാ­മ­ങ്ങൾ ആണു്.

2. മ­നു­ഷ്യ­ജാ­തി­യിൽ­ത്ത­ന്നെ പല അ­വാ­ന്ത­ര­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ണ്ട­ല്ലൊ. മതം, ആചാരം, ഭാഷ, രാ­ജ്യം മു­ത­ലാ­യ­വ­യെ ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി ഹി­ന്ദു, മു­സൽ­മാൻ, മ­ല­യാ­ളി, ബം­ഗാ­ളി, എ­ന്നൊ­ക്കെ നാം പ­റ­യാ­റി­ല്ലേ? മ­നു­ഷ്യ­സാ­മാ­ന്യ­ധർ­മ്മ­ങ്ങൾ­ക്കു പുറമെ, മു­ക­ളിൽ സൂ­ചി­പ്പി­ച്ച ഉ­പാ­ധി­ക­ളെ ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി­യു­ള്ള വർ­ഗ്ഗ­സാ­മാ­ന്യ­ധർ­മ്മ­ങ്ങ­ളും ഈ ജാ­തി­കൾ­ക്കു­ണ്ടു്. ഈ ഉ­പ­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്ന പേ­രു­ക­ളും സാ­മാ­ന്യ­നാ­മ­ങ്ങൾ തന്നെ. വൃ­ക്ഷ­സാ­മാ­ന്യ ല­ക്ഷ­ണ­ത്തി­നു­പു­റ­മെ, അ­വാ­ന്ത­ര­വർ­ഗ്ഗ­ധർ­മ്മ­ങ്ങ­ളും ക­ലർ­ന്ന ഇ­ല­ഞ്ഞി, മാവു്, തേ­ക്കു് മു­ത­ലാ­യ­വ­യെ നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന നാ­മ­ങ്ങ­ളും സാ­മാ­ന്യ­നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു.

3. മു­ക­ളിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ച­തു­പോ­ലെ­യു­ള്ള ദ്ര­വ്യ­ജാ­തി­ക­ളിൽ­പെ­ടു­ന്ന ഓരോ വ്യ­ക്തി­യേ­യും തി­രി­ച്ചു­കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തി­നു നാ­മ­ങ്ങൾ ക­ല്പി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. മ­നു­ഷ്യ­ജാ­തി­യിൽ­പെ­ട്ട ഒരു വ്യ­ക്തി­ക്കു രാമൻ എന്നോ നസീർ എന്നോ തോമസ് എന്നോ യ­ഥേ­ച്ഛാ പേ­രി­ടാം. ഇതു് ഒരു സാ­ധാ­ര­ണ ധർ­മ്മ­ത്തെ മുൻ­നിർ­ത്തി ക­ല്പി­ക്കു­ന്ന­ത­ല്ല. മ­നു­ഷ്യ­നെ ക­ണ്ടാൽ, ഏ­ത­പ­രി­ചി­ത­നും മ­നു­ഷ്യ­നാ­ണെ­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ക്കാം. അതിനു സ­ഹാ­യ­മാ­യ ജാ­തി­ല­ക്ഷ­ണം ഉ­ണ്ട­ല്ലൊ. രാ­മ­നേ­യോ തോ­മ­സ്സി­നേ­യോ കാ­ണു­ന്ന അ­പ­രി­ചി­ത­നു് ആ വ്യ­ക്തി മ­നു­ഷ്യ­നാ­ണെ­ന്ന­ല്ലാ­തെ രാ­മ­നാ­ണെ­ന്നോ തോ­മ­സ്സാ­ണെ­ന്നോ മ­ന­സ്സി­ലാ­വു­ന്ന­ത­ല്ല. ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ദ്ര­വ്യ­ധർ­മ്മ­ത്തെ അ­വ­ലം­ബി­ച്ച­ല്ലാ­തെ, ജാ­തി­യിൽ­പെ­ട്ട ഓരോ വ്യ­ക്തി­ക്കും നൽ­കു­ന്ന പേ­രാ­ണു്, സം­ജ്ഞാ­നാ­മം.

മ­നു­ഷ്യൻ സാ­മാ­ന്യ­നാ­മം; രാമൻ, തോമസ്, മു­ത­ലാ­യ­വ, സം­ജ്ഞാ­നാ­മം.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

സാ­മാ­ന്യ­നാ­മം സം­ജ്ഞാ­നാ­മം

നദി ഗംഗ, സി­ന്ധു, പമ്പ

വർ­ത്ത­മാ­ന­പ­ത്രം ‘മനോരമ’, ‘മാ­തൃ­ഭൂ­മി’

നാടകം ഹാം­ല­റ്റു്, ശാ­കു­ന്ത­ളം

കവി കാ­ളി­ദാ­സൻ, വാ­ല്മീ­കി

രാ­ജ്യം ഇ­ന്ത്യ, ചൈന, റഷ്യ

4. മ­ണ്ണു്, വെ­ള്ളം, വായു, എണ്ണ, ക­ട­ലാ­സ് മു­ത­ലാ­യ പ­ദാർ­ത്ഥ­ങ്ങൾ­ക്കു ജാ­തി­ഭേ­ദം ഇല്ല. ചെ­മ­ന്ന മ­ണ്ണു്, വെ­ളു­ത്ത­മ­ണ്ണു്, എന്നു വർ­ണ്ണ­ഭേ­ദം ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി വ്യ­വ­ഹ­രി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. അതു വെ­ളു­ത്ത മ­നു­ഷ്യൻ, ക­റു­ത്ത മ­നു­ഷ്യൻ എന്നു വേർ­തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു­പോ­ലെ മാ­ത്ര­മാ­കു­ന്നു. ജാതി വ്യ­ക്തി­ഭേ­ദ­ക­ല്പ­ന­ത്തി­നു് ഇതല്ല ഉപാധി എന്നു മുൻ­പു് വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. മ­ണ്ണും വെ­ള്ള­വും മ­റ്റും അ­ള­ക്കാ­വു­ന്ന ദ്ര­വ്യ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. അവയിൽ അ­ട­ങ്ങു­ന്ന വ്യ­ക്തി­ക­ളി­ല്ല. ജാ­തി­യും വ്യ­ക്തി­യു­മാ­യി തി­രി­ക്കാൻ വ­യ്യാ­ത്ത ഈ­മാ­തി­രി പ­ദാർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളെ നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങൾ മേ­യ­നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. മേയം എന്ന വാ­ക്കി­നു് അ­ള­ക്കാ­വു­ന്ന­തു് എ­ന്നാ­ണർ­ത്ഥം. ര­ണ്ടു­വ­ട്ടി മ­ണ്ണു്, മൂ­ന്നു­കു­ടം വെ­ള്ളം, നാ­ലു­പ­റ അരി, അ­ഞ്ചി­ട­ങ്ങ­ഴി എണ്ണ, മൂ­ന്നു­റാ­ത്തൽ മാംസം, എ­ന്നൊ­ക്കെ­യാ­ണ­ല്ലൊ നാം വ്യ­വ­ഹ­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. മ­ണ്ണു്, വെ­ള്ളം, അരി മു­ത­ലാ­യ­വ മേ­യ­നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­ണു്.

1. ദ്ര­വ്യ­നാ­മം, ഗു­ണ­നാ­മം, ക്രി­യാ­നാ­മം ഇവയിൽ നി­ന്നു യോ­ഗ്യ­മാ­യ പദം എ­ടു­ത്തു ചേർ­ത്തു വാ­ക്യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ക:രൂ­പ­മു­ള്ള പ­ദാർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളേ­യും, രൂ­പ­മി­ല്ലാ­ത്ത ആ­ത്മാ­വു്, മ­ന­സ്സു്, ബു­ദ്ധി, ദൈവം, കാലം, എ­ന്നി­വ­യേ­യും കു­റി­ക്കു­ന്ന ശബ്ദം ആ­കു­ന്നു.
2. ദ്ര­വ്യ­നാ­മം മാ­ത്രം അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക:
   • സ­ഹ്യ­ന്റെ ശി­ഖ­ര­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു് അനേകം പുഴകൾ പു­റ­പ്പെ­ട്ടു് ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളേ­യും ന­ഗ­ര­ങ്ങ­ളേ­യും ത­ഴു­കി­ക്കൊ­ണ്ടു് പ­ടി­ഞ്ഞാ­റോ­ട്ടൊ­ഴു­കി സ­മു­ദ്ര­ത്തിൽ ചെ­ന്നു­ചേ­രു­ന്നു. അവയും ക­ട­ലി­ലെ തി­ര­ക­ളും ചേർ­ന്നു് ചില തു­രു­ത്തു­കൾ ന­ദീ­മു­ഖ­ങ്ങ­ളാ­യ കാ­യ­ലു­ക­ളിൽ നിർ­മ്മി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. തെ­ങ്ങു­കൾ അവയിൽ തി­ങ്ങി­നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ കാ­ഴ്ച­യാ­ണു്.
   • ‘പാ­ട­ത്തിൻ­ക­രെ നീളെ നി­ല­നി­റ­മാ­യ് വേ­ലി­ക്കൊ­രാ­ഘോ­ഷ­മാ­യാ­ടി­ത്തൂ­ങ്ങി­യ­ല­ഞ്ഞു­ല­ഞ്ഞു സു­കൃ­തം കൈ­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കും വിധൗ പാ­രാ­തേ വ­രി­കെ­ന്റെ കൈ­യി­ല­ധു­നാ പീ­യൂ­ഷ­ദം­ക­ത്തെ­യും ഭേ­ദി­ച്ച­ങ്ങ­നെ ക­യ്പ­വ­ള്ളി തരസാ പെ­റ്റു­ള്ള പൈ­ത­ങ്ങ­ളേ!’
3. സം­ജ്ഞാ­നാ­മ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം എ­ടു­ത്തെ­ഴു­തു­ക:
   • ശ­കു­ന്ത­ള, പ്രി­യം­വ­ദ­യോ­ടും അ­ന­സൂ­യ­യോ­ടും വ­ന­ജ്യോ­ത്സ്ന എന്ന മു­ല്ല­യോ­ടും ദീർ­ഗ്ഘാ­പാം­ഗൻ എന്ന മാൻ­കു­ട്ടി­യോ­ടും യാ­ത്രാ­നു­വാ­ദം ചോ­ദി­ച്ചു.
   • പെ­രി­യാ­റും പേ­രാ­റും പ­മ്പ­യും ഒ­ഴു­കു­ന്ന കേ­ര­ള­ത്തിൽ വെ­ള്ളം കി­ട്ടാ­തെ വരുമോ കൃ­ഷി­ക്കാർ­ക്കു്?
   • ‘എ­ച്ചി­ക്കു­ട്ടി­യ­ടി­ച്ചീ­ട­ട്ടെ, കൊ­ച്ചി­ള­യ­ച്ചി ത­ളി­ച്ചീ­ട­ട്ടെ’.
   • ഋ­തു­പർ­ണ്ണ­ന്റെ രാ­ജ­ധാ­നി­യിൽ നളൻ വേഷം മാ­റി­ത്താ­മ­സി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നു് ഊ­ഹി­ച്ച ബു­ദ്ധി­മ­തി­യാ­യ ദ­മ­യ­ന്തി മാ­താ­വി­ന്റെ സ­മ്മ­ത­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി, പി­താ­വാ­യ ഭീമൻ അ­റി­യാ­തെ­ത­ന്നെ, ഭർ­ത്താ­വി­നെ കു­ണ്ഡി­ന­ത്തിൽ വ­രു­ത്തു­ന്ന­തി­നു് ഒരു ഉപായം ക­ണ്ടു­പി­ടി­ച്ചു.
4. മേ­യ­നാ­മ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക:
   • വെ­ള്ള­ത്തി­ലെ­ണ്ണ­യൊ­ഴി­ച്ച­തു­പോ­ലെ വേ­ഗ­ത്തി­ലെ­ങ്ങും പ­ടർ­ന്നൂ കഥകൾ.
   • ഒരു തരി മണ്ണ് ഈ നാ­ട്ടി­ലെ­നി­ക്കി­ല്ല; ഒരു പിടി അരിയോ നെ­ല്ലോ എ­നി­ക്കു മു­ത­ലി­ല്ല; ഒരു മു­ണ്ടും ഈ കു­ട­യും ഈ വ­ടി­യും മാ­ത്ര­മു­ണ്ടു്.
   • ഉ­തി­രും പ­തി­രും തി­രി­ച്ചാൽ ഉരിയോ നാ­ഴി­യോ കി­ട്ടി­യേ­ക്കാം. അ­ത്താ­ഴ­ക്ക­ഞ്ഞി­ക്കു് ഇതു മതിയോ? വയർ നിറയെ ചോ­റി­ന്റെ കാ­ര്യം പോ­ട്ടെ.

1. കാ­ലാ­ദ്യർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളോ­ടു­കൂ­ടി­യ പ്ര­വൃ­ത്തി­യെ കു­റി­ക്കു­ന്ന ശ­ബ്ദ­മാ­ണു്, ക്രിയ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ കൃതി, എന്നു പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. ‘പക്ഷി പാ­ടു­ന്നു’, എന്ന വാ­ക്യം നോ­ക്കു­ക. വർ­ത്ത­മാ­ന­കാ­ല­ത്തിൽ പക്ഷി ചെ­യ്യു­ന്ന ഒരു വ്യാ­പാ­ര­മാ­ണു്, ‘പാ­ടു­ന്നു’ എന്ന ക്രി­യാ­പ­ദം ബോ­ധി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘പാടി’ എന്നു രൂപം മാ­റ്റി­യാൽ, ഭൂ­ത­കാ­ല­ത്തിൽ നടന്ന വ്യാ­പാ­രം അർ­ത്ഥം ആകും. ‘നാടകം ക­ഴി­ഞ്ഞു; ഇനി മംഗളം പാടാം’, ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ‘പാടാം’ എന്ന ക്രിയ അ­നു­ജ്ഞ­കൂ­ടി, പ്ര­വൃ­ത്തി­ക്കു പുറമേ, കു­റി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ‘ആ­കു­ന്നു’, ‘ഉ­ണ്ടു്’, ഈ പ­ദ­ങ്ങ­ളും കൃ­തി­കൾ തന്നെ. ഒരു പ്ര­വൃ­ത്തി­യെ­യ­ല്ല, അ­വ­സ്ഥ­യെ­യാ­ണു് ഇവ കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്.

2. ആ­ഖ്യ­യ്ക്കും ആ­ഖ്യാ­ത­ത്തി­നും ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബ­ന്ധ­ത്തെ വി­വ­രി­ച്ച സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ, കർ­ത്താ­വു്, കർ­മ്മം, ഇ­വ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. കർ­ത്താ­വി­ല്ലാ­തെ ക്രിയ ന­ട­ക്കു­ക­യി­ല്ല. എ­ന്നാൽ, എല്ലാ ക്രി­യ­കൾ­ക്കും കർ­മ്മം വേ­ണ­മെ­ന്നി­ല്ല. ‘ഞാൻ ഉ­റ­ങ്ങി’, എന്ന വാ­ക്യം ഉ­ദാ­ഹ­രി­ക്കാം. ഉ­റ­ങ്ങി­യ­താ­രാ­ണു് എ­ന്ന­ല്ലാ­തെ, ഉ­റ­ങ്ങി­യ­തെ­ന്തി­നെ­യാ­ണെ­ന്നു് ആ­കാം­ക്ഷ ജ­നി­ക്കു­ന്നി­ല്ല­ല്ലൊ. അ­തു­കൊ­ണ്ടു്, ‘ഉ­റ­ങ്ങി’ എന്ന ക്രി­യ­യ്ക്കു കർ­മ്മ­മി­ല്ലെ­ന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­കു­ന്നു. ‘പക്ഷി പ­റ­ന്നു’, ‘എ­ഴു­ത്തു വന്നു’, ‘മരം വീണു’, മു­ത­ലാ­യ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലും കർ­ത്താ­വി­നെ­ക്കു­റി­ച്ച­ല്ലാ­തെ കർ­മ്മ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു ജി­ജ്ഞാ­സ­യ്ക്കു് അ­വ­സ­ര­മി­ല്ല. വാടുക, പ­റ­ക്കു­ക, വീഴുക, വരിക, ഈ ക്രി­യ­കൾ കർ­മ്മ­മി­ല്ലാ­ത്ത­വ­യാ­ണെ­ന്നു സാരം. കർ­മ്മ­മി­ല്ലാ­ത്ത ക്രിയ അ­കർ­മ്മ­ക­വും, കർ­മ്മ­മു­ള്ള­തു് സ­കർ­മ്മ­ക­വും ആ­കു­ന്നു.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

അ­കർ­മ്മ­കം സ­കർ­മ്മ­കം

നദി ഒ­ഴു­കു­ന്നു. ആശാരി മരം മു­റി­ക്കു­ന്നു.

സ­മു­ദ്രം ഇ­ള­കു­ന്നു. കർഷകൻ വി­ത്തു വി­ത­യ്ക്കു­ന്നു.

ന­ക്ഷ­ത്രം തി­ള­ങ്ങു­ന്നു. നളിനി കാ­വ്യം പ­ഠി­ക്കു­ന്നു.

3. ‘ലളിത പാ­ടു­ന്നു’, ‘ ലളിത പാ­ടി­ക്കു­ന്നു’, ഈ വാ­ക്യ­യു­ഗ­ള­ത്തി­ലെ ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ എ­ന്ത­ന്ത­ര­മാ­ണു­ള്ള­തു്? ‘പാ­ടു­ന്നു’ എ­ന്ന­തിൽ പ­ര­പ്രേ­ര­ണ­യി­ല്ല; ‘പാ­ടി­ക്കു­ന്നു’ എ­ന്ന­തി­ലാ­ക­ട്ടെ ല­ളി­ത­യു­ടെ പ്രേ­ര­ണ­യാൽ മ­റ്റൊ­രാ­ളാ­ണു് പാ­ടു­ന്ന­തു്. അ­ന്യ­പ്രേ­ര­ണ ക­ല­രാ­ത്ത ക്രിയ കേവലം; അ­ന്യ­പ്രേ­ര­ണ സ്ഫു­രി­ക്കു­ന്ന­തു് പ്ര­യോ­ജ­കം.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

കേവലം പ്ര­യോ­ജ­കം

പാ­ടു­ന്നു പാ­ടി­ക്കു­ന്നു

പറയും പ­റ­യി­ക്കും

ഓടി ഓ­ടി­ച്ചു

മാ­യു­ന്നു മാ­യ്ക്കു­ന്നു

വാ­യി­ക്കു­ന്നു വാ­യി­പ്പി­ക്കു­ന്നു

4. ഓടുക, പറയുക, മായുക ഇ­വ­യൊ­ക്കെ കേവല ക്രി­യ­ക­ളാ­ണ­ല്ലൊ; ഓ­ടി­ക്കു­ക, പ­റ­യി­ക്കു­ക, മാ­യ്ക്കു­ക ഇ­വ­യൊ­ക്കെ പ്ര­യോ­ജ­ക­ങ്ങ­ളും. ‘ക്ക്’ പ്ര­യോ­ജ­കാർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കാ­നാ­ണു്, ചേർ­ത്തി­ട്ടു­ള്ള­തെ­ന്നു രൂ­പ­ങ്ങൾ സൂ­ക്ഷി­ച്ചു പ­ഠി­ച്ചാൽ സു­ഗ്ര­ഹ­മാ­വും. ‘ഓടുക’ മു­ത­ലാ­യ കേ­വ­ല­രൂ­പ­ങ്ങ­ളിൽ അതു കാ­ണു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്നാൽ ‘ക്ക്’ ചേർ­ന്ന കേ­വ­ല­ക്രി­യാ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു് എന്നു ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­രി­ക്ക­ണം. പ­ഠി­ക്കു­ക, ന­ട­ക്കു­ക, ക­ളി­ക്കു­ക, വി­ളി­ക്കു­ക മു­ത­ലാ­യ പ്ര­വൃ­ത്തി­കൾ പ­ര­പ്രേ­ര­ണ­കൂ­ടാ­തെ, കർ­ത്താ­വു് സ്വയം ചെ­യ്യു­ന്ന­വ­യാ­ണ­ല്ലൊ. ഇ­ങ്ങ­നെ ‘ക്ക്’ ചേർ­ന്ന കേ­വ­ല­ക്രി­യ­കൾ­ക്കു കാ­രി­ത­മെ­ന്നും, ചേ­രാ­ത്ത കേ­വ­ല­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­കാ­രി­ത­മെ­ന്നും സംജ്ഞ ക­ല്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

കേവലം, കാ­രി­തം കേവലം, അ­കാ­രി­തം

ചി­രി­ക്കു­ന്നു പ­റ­യു­ന്നു

കേൾ­ക്കു­ന്നു നി­റ­യു­ന്നു

തി­ള­യ്ക്കു­ന്നു തെ­ളി­യു­ന്നു

പ­ഠി­ക്കു­ന്നു ക­ര­യു­ന്നു

(കാ­രി­താ­കാ­രി­ത­ങ്ങൾ കേ­വ­ല­ക്രി­യാ­വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ അ­ന്തർ­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­ണു്.)

5. സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അം­ഗാം­ഗി­ഭാ­വം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ന്ന സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ മു­റ്റു­വി­ന, പ­റ്റു­വി­ന എന്നീ ക്രി­യാ­വി­ഭാ­ഗ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു വി­വ­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­ന്യ­പ­ദ­ങ്ങ­ളെ ആ­ശ്ര­യി­ച്ചു നിൽ­ക്കു­ന്ന ക്രി­യ­ക­ളാ­ണ­ല്ലൊ പ­റ്റു­വി­ന­കൾ. പ­രാ­ശ്ര­യ­മി­ല്ലാ­ത്ത­വ മു­റ്റു­വി­ന­ക­ളാ­കു­ന്നു. പ­റ്റു­വി­ന നാ­മ­ത്തി­ന്റെ അം­ഗ­മാ­യി വരാം. ‘നി­ങ്ങൾ തന്ന പു­സ്ത­കം ഞാൻ തി­രി­ച്ചു തന്നു’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ‘തന്ന’ എന്ന പ­റ്റു­വി­ന പു­സ്ത­കം എന്ന നാ­മ­ത്തി­ന്റെ വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­ണു്. നാ­മ­ത്തി­ന്റെ അം­ഗ­മാ­യ പ­റ്റു­വി­ന പേ­രെ­ച്ച­മാ­കു­ന്നു. ‘ഞാൻ ചെ­ന്നു് വിവരം അ­ച്ഛ­നെ അ­റി­യി­ക്കാൻ നി­ശ്ച­യി­ച്ചു’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ രണ്ടു പ­റ്റു­വി­ന­യു­ണ്ടു്: ‘ചെ­ന്ന്’, ‘അ­റി­യി­ക്കാൻ’. ഇവയിൽ ആ­ദ്യ­ത്തേ­തു് അ­റി­യി­ക്കു­വാൻ എന്ന അ­പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­യി­ലാ­ണ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. ആ പദമോ നി­ശ്ച­യി­ച്ച എന്ന പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­യു­ടെ അം­ഗ­മാ­കു­ന്നു. ഇ­ങ്ങ­നെ ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന പ­റ്റു­വി­ന­കൾ ആണു് വി­ന­യെ­ച്ച­ങ്ങൾ.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

പ­റ്റു­വി­ന–പേ­രെ­ച്ചം പ­റ്റു­വി­ന–വി­ന­യെ­ച്ചം

1. നടന്ന കഥ 1. പ­റ­ഞ്ഞു കേൾ­പ്പി­ച്ചു.

2. ചത്ത പശു 2. ഉണരാൻ വൈകി.

3. എ­ഴു­തി­യ പു­സ്ത­കം 3. നോ­ക്കി നിൽ­ക്കെ പണം ക­വർ­ന്നു.

4. കി­ട്ടി­യ നിധി 4. നി­യോ­ഗി­ച്ചാൽ അ­നു­സ­രി­ക്കാം.

6. ആ­ഭി­ലാ­ഷി­ക­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്വ­ഭാ­വം വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തി­യ സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ നിർ­ദ്ദേ­ശ­കം, അ­നു­ജ്ഞാ­യ­കം, നി­യോ­ജ­കം, വി­ധാ­യ­കം, ഈ അർ­ത്ഥ­പ്ര­കാ­ര­ങ്ങ­ളെ സൂ­ചി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു­കൂ­ടി ഈ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ ഓർ­മ്മി­ക്ക­ണം.

1. താഴെ ത­രു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ക്രി­യ­ക­ളിൽ അ­കർ­മ്മ­ക­ങ്ങ­ളേ­യും സ­കർ­മ്മ­ക­ങ്ങ­ളേ­യും വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:
   • ജ്യേ­ഷ്ഠ­നി­രി­ക്കെ­ക്കു­രു­വം­ശ­ത്തിൽ ശ്രേ­ഷ്ഠൻ ഞാ­നെ­ന്ന­വ­നു­ടെ ഭാവം.
   • ശോ­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നി­തൊ­രു രാ­ജ്ഞി ക­ണ­ക്ക­യേ, നീ.
   • കു­ല­ച്ച വി­ല്ലിൽ­ക്ക­ണ­യും തൊ­ടു­ത്തു കു­തി­ച്ചു മുൻ­പോ­ട്ടു കടന്ന വീരൻ മു­ടി­ച്ചു മു­റ്റും രി­പു­സ­ഞ്ച­യ­ത്തെ­യു­ണ­ങ്ങി­ടും കാ­ടി­നെ­യ­ഗ്നി­പോ­ലെ.
   • സ­മു­ദ്രം ക­ട­ന്നു്, വി­ദേ­ശ­ത്തു­ചെ­ന്നു്, വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം നേ­ടി­വ­രു­ന്ന ചിലർ മാ­തൃ­ഭാ­ഷ മ­റ­ന്നു­പോ­യ­താ­യി ന­ടി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്.
2. താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന കേ­വ­ല­ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ പ്ര­യോ­ജ­ക­രൂ­പം എ­ന്തു്? ഉ­ട­ഞ്ഞു പ­ഠി­ക്കും ന­ട­ന്നു ഏൽ­ക്കു­ന്നു കേൾ­ക്ക­ട്ടെ അ­യ­യ്ക്കാം

1. സം­ഭാ­ഷ­ണ­ത്തി­ലാ­യാ­ലും ലേ­ഖ­ന­ത്തി­ലാ­യാ­ലും ഒ­രേ­പ­ദം അ­ടു­ത്ത­ടു­ത്താ­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന­തു ബാ­ലി­ശ­മാ­ണു്. ഈ ദോഷം പ­രി­ഹ­രി­ക്കാൻ പല ഉ­പാ­യ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. നാ­മ­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­വർ­ത്ത­നം കു­റ­യ്ക്കു­വാ­നു­ള്ള ഒരു മാർ­ഗ്ഗം മാ­ത്ര­മേ ഈ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ. ‘രാമൻ രാ­മ­ന്റെ ഗൃ­ഹ­ത്തിൽ­നി­ന്നു പു­റ­ത്തേ­ക്കു് ഇ­റ­ങ്ങി. രാമനെ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് തോ­മ­സ്സും തോ­മ­സ്സി­ന്റെ അ­നു­ജ­നും പ­ടി­യ്ക്കൽ നി­ന്നി­രു­ന്നു’. ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ, ‘രാമൻ’, ‘രാ­മ­ന്റെ’; ‘തോമസ്’, ‘തോ­മ­സ്സി­ന്റെ’; എന്നീ ആ­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങൾ അ­വൈ­ചി­ത്ര്യ­ജ­ന­ക­മാ­കു­ന്നു. ‘രാമൻ തന്റെ ഗൃ­ഹ­ത്തിൽ­നി­ന്നു പു­റ­ത്തേ­ക്കു് ഇ­റ­ങ്ങി. അവനെ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു തോ­മ­സ്സും അ­വ­ന്റെ അ­നു­ജ­നും പ­ടി­ക്കൽ നി­ന്നി­രു­ന്നു’, എ­ന്നു് എ­ഴു­തി­യാൽ പ്ര­സ്തു­ത ദോഷം കൂ­ടാ­തെ ക­ഴി­ക്കാ­മ­ല്ലൊ. ‘തന്റെ’, ‘അവനെ’, ഈ പ­ദ­ങ്ങൾ ‘രാമൻ’ എന്ന നാ­മ­ത്തി­നു പ­ക­ര­മാ­ണു് പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്; ‘അ­വ­ന്റെ’ എ­ന്ന­താ­ക­ട്ടെ തോ­മ­സ്സി­നു പ­ക­ര­വും. ഇ­ങ്ങ­നെ നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു പകരം പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­വു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­ണു്, സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ.

1. താഴെ എ­ഴു­തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ ഏതു നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു പകരം നിൽ­ക്കു­ന്നു എന്നു വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക:
   • ആ­ശ­യ­പ്ര­കാ­ശ­ത്തി­നു­ള്ള ഉ­പ­ക­ര­ണ­മാ­കു­ന്നു ഭാഷ. അതു സാ­മു­ദാ­യി­ക ജീ­വി­തം കൊ­ണ്ടു ല­ഭി­ച്ച ഒ­ര­നു­ഗ്ര­ഹ­മാ­ണു്.
   • കു­യി­ലി­നെ ആ­രാ­ണു് പാ­ട്ടു­പാ­ടാൻ പ­ഠി­പ്പി­ച്ച­തു്? അ­തി­ന്റെ ശബ്ദം എത്ര മധുരം!
   • രാമൻ:- ‘കൃ­ഷ്ണാ, നീ കളി കാണാൻ പോ­യി­രു­ന്നോ? എന്നെ വി­ളി­ച്ചി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ ഞാനും വ­രു­മാ­യി­രു­ന്നു’. കൃ­ഷ്ണൻ:- ‘നീ, എ­വി­ടെ­പ്പോ­യി­രു­ന്നു, ഞാൻ അ­ന്വേ­ഷി­ച്ചു­വ­ന്ന­പ്പോൾ’?
2. ഉ­ചി­ത­മാ­യ സർ­വ്വ­നാ­മം യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം ചേർ­ത്തു് അ­വൈ­ചി­ത്ര്യം പ­രി­ഹ­രി­ക്കു­ക:
   • സീത:- “സീത ഭർ­ത്താ­വി­നെ അ­നു­ഗ­മി­ക്കും. സീതയെ അ­തി­നു് അ­നു­വ­ദി­ക്ക­ണം”. രാമൻ:- “രാമൻ പ­റ­യു­ന്ന­തു സീത കേൾ­ക്കി­ല്ലേ? സീത അ­മ്മ­മാ­രു­ടെ കൂടെ താ­മ­സി­ക്കൂ. അ­മ്മ­മാർ സീതയെ അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ക്ക­ട്ടെ”. (ഞാൻ, എന്നെ, നീ, അവർ, നി­ന്നെ, ഈ സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്ന് ഉ­ചി­ത­മാ­യ പദം തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്തു വ­ര­യി­ട്ടി­ട്ടു­ള്ള പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കു പകരം പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­ണം.)
   • ‘ഭൂ­ത­രാ­യർ’ ഒരു ആ­ഖ്യാ­യി­യാ­കു­ന്നു. ഭൂ­ത­രാ­യർ ഒരു കെ­ട്ടു പ­ഴ­ങ്ക­ഥ­യാ­ണു്. ‘അപ്പം പകുതി ക­ടി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­പ്പ­ത്തിൽ വ­ല്ല­തും പ­റ്റി­പ്പോ­യി­ട്ടു­ണ്ടോ’? ഭൂ­ത­രാ­യർ ‘ആനന്ദ’ത്തോ­ടു ചോ­ദി­ച്ചു. ആ­ന­ന്ദം സം­ഭ്ര­മി­ച്ചു നി­ന്നു. ആ­ന­ന്ദ­ത്തി­ന്റെ മുഖം വിളറി.

2. സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കും ചില അ­വാ­ന്ത­ര വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. വ­ക്താ­വി­നു പകരം വ­രു­ന്ന ‘ഞാൻ’, ‘ഞങ്ങൾ’, ‘എന്നെ’, ‘ഞ­ങ്ങ­ളെ’ മു­ത­ലാ­യ­വ ഉത്തമ പുരുഷ സർ­വ്വ­നാ­മം. ശ്രോ­താ­വി­നെ കു­റി­ക്കു­ന്ന ‘നീ’, ‘നി­ങ്ങൾ’, ‘നി­ന്നെ’, ‘നി­ങ്ങ­ളെ’ ഇ­ത്യാ­ദി­കൾ മ­ദ്ധ്യ­മ­പു­രു­ഷ സർ­വ്വ­നാ­മം. ‘നാം’, ‘നമ്മൾ’, ഇവ ഉത്തമ പു­രു­ഷ­സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങ­ള­ത്രെ. വ­ക്താ­വു മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ശ്രോ­താ­വും ഈ ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ അ­ന്തർ­ഭ­വി­ക്കു­ന്നു. ‘ന­മു­ക്കു ഭാ­ഗ്യ­മു­ണ്ട്’ എന്നു ജാനകി ഊർ­മ്മി­ള­യോ­ട് പ­റ­ഞ്ഞു, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ വ­ക്താ­വു ജാ­ന­കി­യും ശ്രോ­താ­വു് ഊർ­മ്മി­ള­യും ആ­ണ­ല്ലൊ. ‘ന­മു­ക്കു’ എന്ന സർ­വ്വ­നാ­മം ര­ണ്ടു­പേ­രേ­യും കു­റി­ക്കു­ന്നു.

3. സ്വ­ന്തം പ്ര­ഭാ­വ­വും മ­ഹ­ത്വ­വും സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­വാൻ വേ­ണ്ടി രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാ­രും മ­ഹർ­ഷി­മാ­രും മ­റ്റും ‘നാം’ എന്ന ശബ്ദം ശ്രോ­താ­വി­നെ ഉൾ­പ്പെ­ടു­ത്താ­തെ തന്നെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. ‘നാം ആ­ജ്ഞാ­പി­ക്കു­ന്നു; ന­മ്മു­ടെ നാ­ട്ടിൽ ഇനി നി­ന്നെ കാ­ണ­രു­തു്”, എന്നു ശാ­സി­ക്കു­മ്പോൾ, നാം, ന­മ്മു­ടെ, ഈ സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ വ­ക്താ­വി­നെ മാ­ത്ര­മേ പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ എന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­ണ­ല്ലൊ.

1. താഴെ കൊ­ടു­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ ഏതു നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു­പ­ക­രം പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു? ഏതു വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ­പ്പെ­ടു­ന്നു?
   • (കൈ­കേ­യി­യു­ടെ വാ­ക്യം) ‘അ­ഭി­ഷേ­ക­മെ­ന്റെ മകനേ ചെ­യ്യാ­വൂ. വി­പി­നേ രാമനെ അ­യ­യ്ക്കേ­ണം. ഇവ പ­ണ്ടു­ചൊ­ന്ന വ­ര­മി­ന്നു ര­ണ്ടും തരിക കാ­ന്താ നീ-’.
   • (കണ്വൻ ശ­കു­ന്ത­ള­യോ­ടു്) ‘മുൻപു ഞാൻ സ­ങ്ക­ല്പി­ച്ച ഭർ­ത്താ­വാ­യ് ചേർ­ന്ന­ല്ലോ നീ തൻ­പു­ണ്യ­ത്താ­ലെൻ വത്സേ, മാ­വൊ­ടീ­ത്തൈ­മു­ല്ല­യും’.
   • ‘ല­ളി­ത­ല­ളി­ത­മാർ­ന്നു യൗ­വ്വ­നം കു­ല­സു­ത­ലീ­ല—അ­താ­ണ­വൾ­ക്കു പേർ’.
   • ‘താ­നെ­ന്നോ­ടു­ക­യർ­ത്തി­ടാ­നി­നി മു­തിർ­ന്നാ­കിൽ­പ്പൊ­റു­ക്കി­ല്ല ഞാൻ മാ­നെ­ന്തി­ന്നെ­തി­രി­ട്ടി­ടു­ന്നു മൃ­ഗ­രാ­ജാ­വോ­ടി­താ­ണ­ത്ഭു­തം’.
   • തന്റെ പു­ത്ര­ന്മാ­രും മ­ന്ത്രി­മാ­രും കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ട­പ്പോൾ രാ­ക്ഷ­സാ­ധി­പ­തി­ത­ന്നെ യു­ദ്ധ­ത്തി­നു പു­റ­പ്പെ­ട്ടു. അ­തു­ക­ണ്ടു് വാ­ന­ര­ന്മാർ ആ­ഹ്ലാ­ദി­ക്കു­ക­യും അവർ ആർ­ത്തു­വി­ളി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു.
   • ചി­ല­ര­മ­ര­സു­ഖം ഭു­ജി­ച്ചി­ടു­ന്നൂ, പലർ ന­ര­ക­പ്പു­ഴു­പോ­ലി­ഴ­ഞ്ഞി­ടു­ന്നു.
2. കൂ­ടി­യേ­ക­ഴി­യൂ എ­ന്നി­ല്ലാ­ത്ത സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക:‘രാമൻ തന്റെ പു­സ്ത­ക­മെ­ടു­ത്തു് തന്റെ കൂ­ട്ടു­കാ­രോ­ടു­കൂ­ടി തന്റെ പാ­ഠ­ശാ­ല­യി­ലേ­ക്ക് പു­റ­പ്പെ­ട്ടു’.

1. മ്, ഉ, യ്, അ, ല്, ഈ ധ്വ­നി­കൾ അർ­ത്ഥ­മി­ല്ലാ­ത്ത­വ­യാ­ണു്; എ­ന്നാൽ ഇവ ഒ­ന്നി­ച്ചു ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ന്ന ‘മുയൽ’ എന്ന ശബ്ദം അർ­ത്ഥ­യു­ക്ത­മാ­കു­ന്നു. ഒരു മൃ­ഗ­ത്തെ­യാ­ണ­ല്ലൊ പ്ര­സ്തു­ത ശബ്ദം കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇ­ങ്ങ­നെ അർ­ത്ഥ­ഹീ­ന­ങ്ങ­ളാ­യ വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു് അർ­ത്ഥ­യു­ക്ത­മാ­യ ശ­ബ്ദ­മാ­കു­ന്ന­താ­ണു് പ്ര­കൃ­തി. മ് + അ + ല് + അ ഈ നാ­ലു­വർ­ണ്ണം ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ന്ന ‘മ­ല­യെ­ന്ന ശബ്ദം’ പ്ര­കൃ­തി­യാ­കു­ന്നു. പ്ര­കൃ­തി­കൾ ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യിൽ പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­വു­ന്ന­വ­യാ­ണു്.

1. താഴെ ചേർ­ത്തി­ട്ടു­ള്ള വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളു­ടെ യോഗം കൊ­ണ്ടു­ണ്ടാ­കു­ന്ന പ്ര­കൃ­തി­കൾ ഏവ?
   • ക് + ആ + യ് + അ + ൽ.
   • മ് + ഉ + ള് + അ + ക് + ഉ്.
   • ക് + ഉ + ത് + ഇ + ര് + അ.
   • ച് + ഇ + ര് + അ + ട് + ട് + അ.
2. വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളാ­ക്കി വി­ഭ­ജി­ക്കു­ക:ഇലവു്, ഉലകു്, പറവ, ക­രി­മ്പു്, കാതൽ.

2. ‘താമര’, ‘ത­ണ്ടു്’ ഈ ര­ണ്ടു­പ്ര­കൃ­തി­ക­ളു­ടേ­യും അർ­ത്ഥം ഓരോ വ­സ്തു­വാ­കു­ന്നു. ഇവ ദ്ര­വ്യ­നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ഈ രണ്ടു വ­സ്തു­ക്കൾ­ക്കു ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബന്ധം വ്യ­ക്ത­മാ­വ­ണ­മെ­ങ്കിൽ, ‘താ­മ­ര­യു­ടെ ത­ണ്ടു്’ എന്നു പറയണം. ക്രി­യ­യു­ടെ മൂ­ല­ഭൂ­ത­മാ­യ ശ­ബ്ദ­ത്തി­നു ധാ­തു­വെ­ന്നാ­ണു് പറയുക. ‘പോ’, ‘പാടു്’ മു­ത­ലാ­യ ധാ­തു­ക്കൾ ഓരോ വ്യാ­പാ­ര­ത്തെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്നു. കാലം മു­ത­ലാ­യ അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ കു­റി­ക്കു­വാൻ ധാ­തു­ക്ക­ളു­ടെ രൂ­പ­ത്തി­ലും മാ­റ്റം വ­രു­ത്തും. ‘പോ­വു­ന്നു’, ‘പോവും’, ‘പോയി’ ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള പല രൂ­പ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. പ്ര­കൃ­തി­യു­ടേ­യും ധാ­തു­വി­ന്റേ­യും രൂ­പ­ത്തിൽ ഇ­ങ്ങ­നെ മാ­റ്റം വ­രു­ത്തു­ന്ന­തി­നു ചേർ­ക്കു­ന്ന ശ­ബ്ദ­മാ­ണു് പ്ര­ത്യ­യം. ‘പോ’ എന്ന ധാ­തു­വിൽ ഉന്നു, ഉം, ഇ, എന്നീ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നാ­ണു് വർ­ത്ത­മാ­നം, ഭാവി, ഭൂതം, ഈ അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ ക­ലർ­ന്ന പോവുക, പോവും, പോയി എന്നീ ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടാ­വു­ന്ന­തു്. ‘മല’ എന്ന പ്ര­കൃ­തി­യോ­ടു് ‘കൾ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്ക­മ്പോൾ ‘മലകൾ’ എന്ന രൂപം സി­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു. ഇൽ, ഉടെ, ആൽ, ക്കു് മു­ത­ലാ­യ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേ­രു­മ്പോൾ മലയിൽ, മ­ല­യു­ടെ, മലയാൽ, മ­ല­യ്ക്കു് ഇ­ത്യാ­ദി രൂ­പ­ങ്ങൾ ഉ­ള­വാ­കും.

1. പ്ര­കൃ­തി പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:പു­ഴ­യു­ടെ, പു­ഴ­ക­ളു­ടെ; ആ­റ്റിൽ, ആ­റു­ക­ളിൽ; ത­ല­യ്ക്കു്, ത­ല­കൾ­ക്കു്; വാനമേ, ഓമനേ; രാമനെ, സീതയെ.
2. ധാ­തു­ക്ക­ളും പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളും വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:വ­രു­ന്നു, വരും; മു­ങ്ങി, മു­ങ്ങും; വാ­ഴ­ട്ടെ, വാഴണം, വാഴും; തൊ­ഴു­വാൻ, തൊ­ഴു­തു, തൊഴൽ.

3. ചില പ്ര­കൃ­തി­ക­ളോ­ടും ധാ­തു­ക്ക­ളോ­ടും പ്ര­ത്യ­യം ചേ­രാ­നു­ള്ള സൗ­ക­ര്യ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി അ­വ­യ്ക്കു ന­ടു­ക്കു് ഇടനില വ­രാ­റു­ണ്ടു്. ‘നാടു്’ എന്ന പ്ര­കൃ­തി­യോ­ടു് ‘കൽ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം നേ­രി­ട്ടു­ചേർ­ന്ന­ല്ല പ­ദ­മാ­കു­ന്ന­തു്. ‘ഇൻ’ ഇ­ട­നി­ല­യാ­യി വ­ന്ന­തി­നു ശേ­ഷ­മാ­ണു് പ്ര­ത്യ­യ­യോ­ഗം. നാടു് + ഇൻ + കൽ ഇ­ങ്ങ­നെ പ്ര­കൃ­തി­യും, ഇ­ട­നി­ല­യും പ്ര­ത്യ­യ­വും ചേർ­ന്നു് ‘നാ­ടി­ങ്കൽ’ എന്ന പ­ദ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

രാ­ജാ­വു് + ഇൻ + ആൽ = രാ­ജാ­വി­നാൽ.

രാ­ജാ­വു് + ഇൻ + ഓടു് = രാ­ജാ­വി­നോ­ടു്.

1. പ്ര­പ­ഞ്ച­ത്തി­ലു­ള്ള വ­സ്തു­ക്ക­ളെ ചേതനം, അ­ചേ­ത­നം എന്നു ര­ണ്ടാ­യി വി­ഭ­ജി­ക്കാം. ക­ല്ലു്, വെ­ള്ളം, വായു മു­ത­ലാ­യ­വ­യ്ക്കു ജീ­വ­നി­ല്ല­ല്ലൊ. മ­ര­ത്തി­നു ജീ­വി­സാ­ധാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­യ ചില ധർ­മ്മ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും അ­വ­യേ­യും ജ­ഡ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് ഗ­ണി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. നിർ­ജ്ജീ­വ­ങ്ങ­ളാ­യ വ­സ്തു­ക്ക­ളാ­ണു് അ­ചേ­ത­ന­ങ്ങൾ. സ­ജീ­വ­വ­സ്തു­ക്കൾ ചേ­ത­ന­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. അ­ചേ­ത­ന­ങ്ങൾ­ക്കു സ്ത്രീ­പു­രു­ഷ­ഭേ­ദ­മി­ല്ല. ചേ­ത­ന­ങ്ങൾ­ക്ക് അ­തു­ണ്ടു്. അ­ചേ­ത­ന­നാ­മ­ങ്ങ­ളൊ­ക്കെ പും­സ്ത്രീ­ഭേ­ദം കു­റി­ക്കാ­ത്ത­വ­യാ­ക­യാൽ ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ചേ­ത­ന­നാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ പും­സ്ത്വം കു­റി­ക്കു­ന്ന­വ പു­ല്ലിം­ഗ­ങ്ങ­ളും സ്ത്രീ­ത്വം കു­റി­യ്ക്കു­ന്ന­വ സ്ത്രീ­ലിം­ഗ­ങ്ങ­ളും ആ­കു­ന്നു. വി­ശേ­ഷ­ബു­ദ്ധി­യി­ല്ലാ­ത്ത പ­ക്ഷി­മൃ­ഗാ­ദി­ക­ളി­ലും സ്ത്രീ­പു­രു­ഷ­ഭേ­ദം സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യി ക­ണ­ക്കാ­ക്കാ­റി­ല്ല. ത­ന്മൂ­ലം അ­വ­യെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്ന നാ­മ­ങ്ങ­ളും ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗ­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടാ­ണു്, ഗ­ണി­ച്ചു വ­രു­ന്ന­തു്.

2. ഭാ­ഷ­യിൽ നാ­മ­ങ്ങ­ളു­ടെ ലിം­ഗ­ഭേ­ദം കു­റി­ക്കു­ന്ന­തി­ന്നു സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യി സ്വീ­ക­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന മാർ­ഗ്ഗം ചില പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ക്കു­ക­യാ­ണു്. താഴെ കാ­ണു­ന്ന നാ­മ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു് ആ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ഏ­തെ­ല്ലാ­മാ­ണെ­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ക്കാം.

1. താഴെ പ­റ­യു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങ­ളി­ലെ ലിം­ഗ­പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ എ­ടു­ത്തെ­ഴു­തു­ക:
   • കടം, ചെ­റു­തു്, വ­ലു­തു്, കേമം, സ­മർ­ത്ഥം.
   • മകൾ, മകൻ, അവൻ, അവൾ, സു­ന്ദ­രി, പാൽ­ക്കാ­രൻ, പാൽ­ക്കാ­രി.
2. പ­ക്ഷി­ക­ളേ­യും മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളേ­യും കു­റി­ക്കു­ന്ന നാ­മ­ങ്ങൾ ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗ­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നു പറവാൻ എ­ന്താ­ണു് കാരണം?

3. പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ കൂ­ടാ­തെ, പും­സ്ത്രീ­വാ­ച­ക­ങ്ങ­ളാ­യ നാ­മ­ങ്ങൾ ചേർ­ത്തും ചില പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ലിം­ഗ­ഭേ­ദം കു­റി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. ആൺ­പ­ക്ഷി, പെൺ­പ­ക്ഷി; പൂ­വൻ­കോ­ഴി, പി­ട­ക്കോ­ഴി; കൊ­മ്പ­നാ­ന, പി­ടി­യാ­ന ഇ­ത്യാ­ദ്യു­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ സു­ല­ഭ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. സ്ത്രീ­പു­രു­ഷ­ഭേ­ദം കു­റി­ക്കു­ന്ന­തി­നു വെ­വ്വേ­റെ പ­ദ­ങ്ങൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന രീ­തി­യും കാണാം. അമ്മ, അച്ഛൻ; ആൺ, പെൺ; തന്ത, തള്ള ഇവ അ­തി­നു­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു്.

4. ‘അൻ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യ­ത്തിൽ അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന ജാ­തി­വാ­ച­ക­ങ്ങ­ളാ­യ നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു സ്ത്രീ­ലിം­ഗ­ത്തിൽ ‘ത്തി’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യി­വ­രും. ത­ട്ടാൻ, ത­ട്ടാ­ത്തി; വേടൻ, വേ­ട­ത്തി; മു­ക്കു­വൻ, മു­ക്കു­വ­ത്തി മു­ത­ലാ­യ രൂ­പ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. പുലയൻ, ഇടയൻ, ആയൻ, പറയൻ ഇ­ത്യാ­ദി­നാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ സ്ത്രീ­ലിം­ഗ­പ്ര­ത്യ­യ­മാ­യ ‘ത്തി’ ‘ച്ചി’ എ­ന്നാ­യി മാറും. താ­ല­വ്യ­മാ­യ യകാരം അ­ടു­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നാ­ലാ­ണു് ഈ ആദേശം സം­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘ത­മ്പു­രാൻ’ എന്ന നാ­മ­ത്തി­ന്റെ സ്ത്രീ­ലിം­ഗ­രൂ­പം ‘ത­മ്പു­രാ­ട്ടി’ എ­ന്നാ­കു­ന്നു.

5. വേ­ല­ക്കാ­രൻ, പ­ണി­ക്കാ­രൻ മു­ത­ലാ­യ നാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ ‘ഇ’ എന്നൊ ഇ­ച്ഛാ­നു­സാ­രം സ്ത്രീ­ലിം­ഗ സൂ­ച­ക­മാ­യി പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കാം.

ഉദാ:

പു­ല്ലിം­ഗം സ്ത്രീ­ലിം­ഗം

ജോ­ലി­ക്കാ­രൻ ജോ­ലി­ക്കാ­ര­ത്തി

ജോ­ലി­ക്കാ­രി

ചാർ­ച്ച­ക്കാ­രൻ ചാർ­ച്ച­ക്കാ­ര­ത്തി

ചാർ­ച്ച­ക്കാ­രി

6. ഭാ­ഷ­യിൽ ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ­ക്കു ലിം­ഗ­ഭേ­ദം ക­ല്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് അർ­ത്ഥ­വും ഔ­ചി­ത്യ­വും നോ­ക്കി­യാ­ണു്. എ­ന്നാൽ സം­സ്കൃ­ത­ത്തി­ലെ ലിം­ഗ­ക­ല്പ­നം പ­ല­പ്പോ­ഴും കൃ­ത്രി­മ­മാ­കു­ന്നു. കഥ, നദി, കല മു­ത­ലാ­യ­വ ആ ഭാ­ഷ­യിൽ സ്ത്രീ­ലിം­ഗ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ‘ക­ള­ത്രം’ എന്ന വാ­ക്കി­ന് അർ­ത്ഥം ‘ഭാര്യ’ എ­ന്നാ­ണെ­ങ്കി­ലും ആ ശബ്ദം സം­സ്കൃ­ത­ത്തിൽ ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗ­മ­ത്രെ. ഹി­ന്ദി­ഭാ­ഷ­യിൽ ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗ­ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ത­ന്നെ­യി­ല്ല!

1. ഭാ­ഷ­യിൽ ലിം­ഗ­ഭേ­ദം കു­റി­ക്കു­വാ­നു­ള്ള മാർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ ഏ­തെ­ല്ലാം?
2. ഓരോ ലിം­ഗ­ത്തി­ലും പെട്ട പ­ദ­ങ്ങ­ളെ വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക.
   • ആ­ല­സ്യ­മാ­ണ്ട മു­ഖ­മൊ­ട്ടു കു­നി­ച്ചു വേർ­ത്ത ഫാ­ല­സ്ഥ­ലം മൃ­ദു­ക­ര­ത്ത­ളിർ­കൊ­ണ്ടു താ­ങ്ങി ചേ­ല­ഞ്ചി മി­ന്നു­മൊ­രു വെൺ­കു­ളിർ­കൽ­ത്ത­റ­യ്ക്കു മേ­ല­ങ്ങു ചാ­രു­മു­ഖി ചാ­രി­യി­രു­ന്നി­ടു­ന്നു
   • കൊ­മ്പി­ന്റെ തു­മ്പാൽ കലമാൻ തലോടി.
   • ചേ­ട്ട­ത്തി­യു­മ­നു­ജ­ത്തി­യും ത­ങ്ങ­ളിൽ ചട്ടി ക­ല­ങ്ങ­ളും കൂ­ടി­പ്പ­കു­ത്തു­പോൽ.
   • അ­ന­ന്ത­മ­ജ്ഞാ­ത­മ­വർ­ണ്ണീ­യ­മീ­ലോ­ക­ഗോ­ളം തി­രി­യു­ന്ന മാർ­ഗ്ഗം; അ­തി­ങ്ക­ലെ­ങ്ങാ­ണ്ടൊ­രി­ട­ത്തി­രു­ന്നു നോ­ക്കു­ന്ന മർ­ത്ത്യൻ ക­ഥ­യെ­ന്തു കണ്ടു!
   • ഉടൻ മ­ഹാ­ദേ­വി­യി­ട­ത്തു കൈ­യാ­ല­ഴി­ഞ്ഞ വാർ­പൂ­ങ്കു­ഴ­ലൊ­ന്നൊ­തു­ക്കി ജ്വ­ലി­ച്ച കൺ­കൊ­ണ്ടൊ­രു നോ­ക്കു­നോ­ക്കി­പ്പാർ­ശ്വ­സ്ഥ­നാ­കും പ­തി­യോ­ടു­ര­ച്ചാൾ.

1. വസ്തു ഏകമോ അ­നേ­ക­മോ എന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കാൻ നാ­മ­ത്തിൽ ചെ­യ്യു­ന്ന രൂ­പ­ഭേ­ദ­മാ­ണു്, വചനം. മരം, മ­ര­ങ്ങൾ; മ­നു­ഷ്യൻ, മ­നു­ഷ്യർ; പു­രു­ഷൻ, പു­രു­ഷ­ന്മാർ; സ്ത്രീ, സ്ത്രീ­കൾ; ഈ പ­ദ­യു­ഗ­ള­ത്തി­ലെ രൂ­പ­ഭേ­ദം നോ­ക്കു­ക. മരം, മ­നു­ഷ്യൻ, പു­രു­ഷൻ, സ്ത്രീ ഈ നാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ ഓ­രോ­ന്നും ഓരോ വ­സ്തു­വി­നെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്നു. മ­ര­ങ്ങൾ, മ­നു­ഷ്യൻ, പു­രു­ഷ­ന്മാർ, സ്ത്രീ­കൾ, ഇവ ബ­ഹു­ത്വം സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­ണു്. സം­ഭാ­ഷ­ണ­വി­ഷ­യ­മാ­യ വ­സ്തു­വി­ന്റെ അ­നേ­ക­ത്വം കു­റി­ക്കാൻ അർ, മാർ, കൾ എന്നീ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളാ­ണു് ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് എന്നു ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു­നോ­ക്കി­യാൽ സ്പ­ഷ്ട­മാ­കും. ഒ­ന്നി­നെ വ­ചി­ക്കു­ന്ന­തു് ഏ­ക­വ­ച­ന­വും അ­നേ­ക­ത്തെ വ­ചി­ക്കു­ന്ന­തു ബ­ഹു­വ­ച­ന­വു­മാ­കു­ന്നു. ഏ­ക­വ­ച­ന­ത്തി­നു പ്ര­ത്യ­യം വേണ്ട. ബ­ഹു­വ­ച­ന­ത്തി­നാ­ണു് പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ഉ­ള്ള­തു്. അർ, ആർ, കൾ, മാർ ഇവ വ­സ്തു­വി­ന്റെ ബ­ഹു­ത്വം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു.

ഉദാ:

ഏ­ക­വ­ച­നം ബ­ഹു­വ­ച­നം

(i) പീടിക പീ­ടി­ക­കൾ

ആന ആനകൾ

(ii) മ­നു­ഷ്യൻ മ­നു­ഷ്യർ

ബ്രാ­ഹ്മ­ണൻ ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ

(iii) പു­രു­ഷൻ പു­രു­ഷ­ന്മാർ

പ­ണ്ഡി­തൻ പ­ണ്ഡി­ത­ന്മാർ

കൾ, അർ, മാർ, എന്നീ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളാ­ണു്, ബ­ഹു­വ­ച­ന­രൂ­പം നി­ഷ്പാ­ദി­പ്പി­ക്കു­വാൻ, മു­ക­ളിൽ കൊ­ടു­ത്തി­ട്ടു­ള്ള ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ന­പും­സ­ക­വ­സ്തു­ക്ക­ളു­ടെ ബ­ഹു­ത്വം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­വാൻ ‘കൾ’ പ്ര­ത്യ­യം ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്നു എന്നു പൊ­തു­വെ പറയാം. ചേ­ത­ന­ങ്ങ­ളോ­ടും ആ പ്ര­ത്യ­യം ചേരും. കവികൾ, സ്ത്രീ­കൾ, വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ, മു­ത­ലാ­യി അ­തി­നു് അനേകം ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ, ഭാ­ര്യ­കൾ, ന­മ്പൂ­തി­രി­കൾ, എ­ന്നൊ­ന്നും പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­രു­തു്. അ­ങ്ങ­നെ ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് അ­നാ­ദ­ര­ദ്യോ­ത­ക­മാ­യി­ത്തീ­രും. ‘ആർ’ എന്ന ബ­ഹു­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യം ചേ­രു­ന്ന നാ­മ­ങ്ങ­ളി­ല്ലെ­ന്നു തന്നെ പറയാം. ‘ന­മ്പൂ­രാൻ’ എന്നു സം­ഭാ­ഷ­ണ­ഭാ­ഷ­യിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. ആ­ഖ്യാ­ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­യ ക്രി­യ­കൾ­ക്കും ആ­ഖ്യ­യ്ക്കും ത­മ്മിൽ പൊ­രു­ത്തം വ­രു­വാൻ­വേ­ണ്ടി ക­വി­ത­ക­ളിൽ ഈ പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തു­കാ­ണും. ‘വ­ന്നാർ സു­ര­ന്മാർ വ­സു­ദേ­വ­പു­ത്ര­നാ­യ്—വ­ളർ­ന്ന ല­ക്ഷ്മീ­പ­തി­യെ­പ്പു­ക­ഴ്ത്തു­വാൻ’, എന്ന പ­ദ്യാർ­ദ്ധ­ത്തി­ലെ ആഖ്യ ‘സു­ര­ന്മാർ’ ആ­ണ­ല്ലൊ. ആ പദം ബ­ഹു­വ­ച­ന­മാ­കു­ന്നു. അ­തി­നാൽ പൊ­രു­ത്ത­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി ആ­ഖ്യാ­ത­ത്തിൽ ‘ആർ’ എന്ന ബ­ഹു­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്നു. ഈ വ്യ­വ­സ്ഥ ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യിൽ പ­ദ്യ­ത്തി­ലും നി­യ­ത­മ­ല്ല. ഗ­ദ്യ­ത്തി­ലും വാ­മൊ­ഴി­യി­ലും ഇ­ല്ലെ­ന്നു­ത­ന്നെ പറയാം.

2. ‘വേടർ’, ‘വേ­ട­ന്മാർ’, ഈ രണ്ടു ബ­ഹു­വ­ച­ന­രൂ­പ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­സ്വ­ഭാ­വ­ത്തിൽ അല്പം അ­ന്ത­ര­മു­ണ്ടു്. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തു ‘വേട’വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലെ സ്ത്രീ­പു­രു­ഷ­ന്മാ­രെ വേർ­തി­രി­ക്കാ­തെ പ­റ­യു­ന്ന­താ­ണു്. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തിൽ ആ വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലെ പു­രു­ഷ­ന്മാ­രെ മാ­ത്ര­മേ പെ­ടു­ത്തു­ന്നു­ള്ളൂ. സ്ത്രീ­ക­ളു­ടേ­യോ പു­രു­ഷ­ന്മാ­രു­ടേ­യോ മാ­ത്രം അ­നേ­ക­ത്വം കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു സലിംഗ ബ­ഹു­വ­ച­നം. സ്ത്രീ­പു­രു­ഷ­ന്മാ­രെ ഉൾ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടു് അ­നേ­ക­ത്വം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­ലിം­ഗ­ബ­ഹു­വ­ച­നം.

ഉദാ:

1. അ­ലിം­ഗ­ബ­ഹു­വ­ച­നം വേടർ, ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ, ക്ഷ­ത്രി­യർ, വൈ­ശ്യർ, മു­ക്കു­വർ, മക്കൾ
2. സ­ലിം­ഗ­ബ­ഹു­വ­ച­നം വേ­ട­ന്മാർ, പു­രു­ഷ­ന്മാർ, ന­മ്പൂ­തി­രി­മാർ, പ­ണ്ഡി­ത­ന്മാർ, നാ­ഗ­രി­ക­ന്മാർ, ഗ്രാ­മീ­ണ­ന്മാർ, സ്ത്രീ­കൾ.

‘അർ’, അ­ലിം­ഗ­ബ­ഹു­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യ­മാ­ണെ­ന്നും ‘മാർ’ സ­ലിം­ഗ­ബ­ഹു­വ­ച­ന പ്ര­ത്യ­യ­മാ­ണെ­ന്നും സാ­മാ­ന്യ­മാ­യി പറയാം. ഈ വിധി അ­നു­സ­രി­ക്കാ­ത്ത ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടു്. ദ­മ്പ­തി­മാർ അ­ലിം­ഗ­ബ­ഹു­വ­ച­ന­മാ­ണ­ല്ലൊ. ‘പു­രു­ഷ­രി­ള­കി­ടും പണം, പ്ര­താ­പം’ എന്ന പ­ദ്യ­പാ­ദ­ത്തി­ലെ ‘പു­രു­ഷർ’ സ­ലിം­ഗ­ബ­ഹു­വ­ച­നം ത­ന്നെ­യാ­ണു്.

3. അ, ഇ, എ, എന്നീ സർ­വ്വ­നാ­മ­ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളിൽ ന­പും­സ­ക­ബ­ഹു­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യ­മാ­യി വ­രു­ന്ന­തു് ‘അ’ എന്ന അ­ക്ഷ­ര­മാ­ണു്. അവ, ഇവ, എവ, ഏവ, ഈ ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ഉ­ദാ­ഹ­രി­ക്കാം. അവകൾ, ഇവകൾ എ­ന്നെ­ല്ലാം പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­സാ­ധു­വാ­കു­ന്നു. ബ­ഹു­ത്വം കാ­ണി­ക്കാൻ രണ്ടു പ്ര­ത്യ­യം വേ­ണ്ട­ല്ലോ.

4. ശ­ങ്ക­രാ­ചാ­ര്യർ, ഭീ­ഷ്മർ, ദ്രോ­ണർ, ത­മ്പ്രാ­ക്കൾ, എ­ന്നൊ­ക്കെ ബ­ഹു­ത്വ­വി­വ­ക്ഷ­യി­ല്ലാ­ത്ത പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ബ­ഹു­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. അ­നേ­ക­ത്വ­മ­ല്ല, ആ­ദ­രാർ­ഹ­ത്വ­മാ­ണു്, ഈ­മാ­തി­രി ബ­ഹു­വ­ച­ന­രൂ­പ­ങ്ങൾ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. ബ­ഹു­മാ­നം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­വാൻ മാ­ത്ര­മാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന ബ­ഹു­വ­ച­നം പൂജകം ആ­കു­ന്നു. അ­ലിം­ഗം, സ­ലിം­ഗം, പൂജകം എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ബ­ഹു­വ­ച­ന­ങ്ങ­ളെ മൂ­ന്നി­ന­മാ­യി വേർ­തി­രി­ക്കാം എ­ന്നു് ഇ­പ്പോൾ വ്യ­ക്ത­മാ­യി­രി­ക്കു­മ­ല്ലൊ. ‘മി­ത്ര­മേ, നി­ങ്ങൾ എ­നി­ക്കു ചെയ്ത ഉ­പ­കാ­രം ഞാൻ മ­റ­ക്കു­ക­യി­ല്ല’—ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ‘നി­ങ്ങൾ’ എന്ന സർ­വ്വ­നാ­മ­ബ­ഹു­വ­ച­നം ബ­ഹു­ത്വ­മ­ല്ല, പൂ­ജ്യ­ത്വ­മാ­ണു് ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­ക­ളേ, നി­ങ്ങ­ളു­ടെ കൈ­ക­ളി­ലാ­ണു് രാ­ജ്യ­ത്തി­ന്റെ ഭാവി’—ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലാ­ക­ട്ടെ, ‘നി­ങ്ങ­ളു­ടെ’ എന്ന സർ­വ്വ­നാ­മം ശ്രോ­താ­ക്ക­ളു­ടെ ബ­ഹു­ത്വ­മേ കാ­ണി­ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ.

1. താ­ഴെ­കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന ബ­ഹു­വ­ച­ന­രൂ­പ­ങ്ങൾ സ­ലിം­ഗം, അ­ലിം­ഗം, പൂജകം, ഈ മൂ­ന്നു വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ള്ള­തിൽ ഏതിൽ പെ­ടു­ന്നു എന്നു പ­രി­ശോ­ധി­ക്കു­ക.
   • ശി­ശു­ക്കൾ, ത­മ്പു­രാ­ക്കൾ, താ­ങ്കൾ, മക്കൾ, കു­രു­ക്കൾ.
   • വൈ­ശ്യർ, അവർ, അവർകൾ, വാ­ര്യർ, ന­മ്പൂ­രാർ, മ­ഹാ­ദേ­വർ, വാ­ദ്ധ്യാർ, സ്വാ­മി­യാർ.
   • ദ­മ്പ­തി­മാർ, ജ്യേ­ഷ്ഠ­ത്തി­മാർ, പ­ണ്ഡി­ത­ന്മാർ, ഭാ­ഗ്യ­വാ­ന്മാർ.
2. നാം, നി­ങ്ങൾ, അവർ, ഈ പ­ദ­ങ്ങൾ ബ­ഹു­ത്വം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­യും ബ­ഹു­മാ­നം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­യും വരാം എ­ന്നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ­കൊ­ണ്ടു് തെ­ളി­യി­ക്കു­ക.
3. ‘കൾ’ പ്ര­ത്യ­യം കേ­വ­ല­ബ­ഹു­ത്വ­വും അ­നാ­ദ­ര­വും ആ­ദ­ര­വും ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നു ഭാ­ഷ­യിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ണ്ടെ­ന്നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാൽ സ്പ­ഷ്ട­മാ­ക്കു­ക.

1. ലിം­ഗ­വും വ­ച­ന­വും കു­റി­ക്കു­ന്ന­തി­നു നാ­മ­ത്തിൽ ചെ­യ്യു­ന്ന രൂ­പ­ഭേ­ദ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി പ്ര­തി­പാ­ദി­ച്ചു­ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടു്. നാ­മ­ത്തി­നു ക്രി­യ­ക­ളോ­ടും നാ­മ­ത്തോ­ടു­മു­ള്ള ബന്ധം പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­വാൻ അതിൽ വ­രു­ത്തു­ന്ന മാ­റ്റ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചാ­ണു് ഇവിടെ വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘പൂ­ക്കൾ’, ‘പ­രി­മ­ളം’ എന്നു രണ്ടു പ­ദ­ങ്ങൾ പ­റ­ഞ്ഞാൽ അ­വ­യ്ക്കു ത­മ്മി­ലു­ള്ള സം­ബ­ന്ധം സ്പ­ഷ്ട­മാ­വു­ക­യി­ല്ല. ‘പൂ­ക്ക­ളു­ടെ പ­രി­മ­ളം’, ‘സൂ­ര്യ­ന്റെ പ്ര­കാ­ശം’, ‘വ­ഴി­യു­ടെ വ­ക്കു്’, ഇ­ങ്ങ­നെ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചാൽ പ­ദ­ങ്ങൾ ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബന്ധം ബോ­ധ്യ­മാ­വു­ക­യും ചെ­യ്യും. ‘പൂ­ക്കൾ’, ‘വഴി’, ഈ നാ­മ­പ­ദ­ങ്ങ­ളോ­ടു് ‘ഉടെ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്താ­ണു്, യ­ഥാ­ക്ര­മം പ­രി­മ­ള­ത്തി­നും വ­ക്കി­നും അ­വ­യോ­ടു­ള്ള ബന്ധം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘സൂ­ര്യൻ’ എന്ന പ­ദ­ത്തി­ലും ആ പ്ര­ത്യ­യം തന്നെ ചേർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്നു. ഉകാരം ലോ­പി­ക്ക­യും ‘ടെ’ യുടെ ധ്വനി മാ­റു­ക­യും ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു് എന്നു മാ­ത്ര­മേ അ­ന്ത­ര­മു­ള്ളൂ. ‘പി­താ­വു് പു­ത്രൻ സ്നേ­ഹി­ക്കു­ന്നു’ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞാൽ ആ­രാ­ണു്, ആ­രെ­യാ­ണു്, സ്നേ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു സു­ഗ്ര­ഹ­മാ­വു­ക­യി­ല്ല. സ്നേ­ഹ­പാ­ത്ര­മാ­കു­ന്ന­തു പു­ത്ര­നാ­ണെ­ങ്കിൽ ‘പു­ത്ര­നെ’ എന്നു രൂപ ഭേദം വ­രു­ത്തി വേണം വാ­ക്യ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­വാൻ. പി­താ­വാ­ണു് സ്നേ­ഹ­വി­ഷ­യ­മെ­ങ്കിൽ, ആ നാ­മ­ത്തി­ലാ­ണു് ‘എ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കേ­ണ്ട­തു്.

ഈ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു എന്തു മ­ന­സ്സി­ലാ­വു­ന്നു? നാ­മ­പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കു ക്രി­യ­ക­ളോ­ടും മറ്റു നാ­മ­ങ്ങ­ളോ­ടും ഉള്ള ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­വാൻ ചില പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ വേ­ണ­മെ­ന്ന­ല്ലേ? ഇ­ങ്ങ­നെ അ­ന്യ­പ­ദ­ങ്ങ­ളോ­ടു­ള്ള സം­ബ­ന്ധം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­വാൻ നാ­മ­ത്തിൽ ചെ­യ്യു­ന്ന രൂ­പ­ഭേ­ദ­മാ­ണു്, വി­ഭ­ക്തി. പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ത്താ­ണു് വി­ഭ­ക്തി­കൾ വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കു­ന്ന­തു്.

2. ഭാ­ഷ­യിൽ ഏഴു വി­ഭ­ക്തി­ക­ളു­ണ്ടു്. കേവലം വ­സ്തു­ക്ക­ളെ നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന നാ­മ­രൂ­പ­ങ്ങൾ ആ­ണ­ല്ലൊ ആ­ഖ്യ­യാ­യി വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. അവയിൽ ലിം­ഗ­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മേ ചേർ­ന്നി­രി­ക്ക­യു­ള്ളൂ. ആ രൂപം നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യാ­ണു്. അതിനു വേറെ പ്ര­ത്യ­യം വേണ്ട. ഏഴു വി­ഭ­ക്തി­ക­ളും വി­ഭ­ക്തി പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളും സി­ദ്ധ­രൂ­പ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി താഴെ ചേർ­ക്കാം.

വി­ഭ­ക്തി പ്ര­ത്യ­യം സി­ദ്ധ­രൂ­പം

ഏഃ വഃ ബഃ വഃ

(1) നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക ” മല മലകൾ

(2) പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­ക എ മലയെ മലകളെ

(3) സം­യോ­ജി­ക ഒടു് മ­ല­യൊ­ടു് മ­ല­ക­ളൊ­ടു്

മ­ല­യോ­ടു് മ­ല­ക­ളോ­ടു്

(4) ഉ­ദ്ദേ­ശി­ക ക്കു് മ­ല­യ്ക്കു് മ­ല­കൾ­ക്കു്

(5) പ്ര­യോ­ജി­ക ആൽ മലയാൽ മ­ല­ക­ളാൽ

(6) സം­ബ­ന്ധി­ക ഉടെ മ­ല­യു­ടെ മ­ല­ക­ളു­ടെ

(7) ആ­ധാ­രി­ക ഇൽ, കൽ മലയിൽ മ­ല­ക­ളിൽ

മ­ല­യി­ങ്കൽ

(മല + എ, മല + ഒടു്, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ പ്ര­കൃ­തി­യും പ്ര­ത്യ­യ­വും ത­മ്മിൽ ചേ­രു­മ്പോൾ യകാരം ആ­ഗ­മ­മാ­യി വ­രു­ന്നു. അ­തി­നാ­ലാ­ണു്, മലയെ, മ­ല­യൊ­ടു്, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ രൂപം സി­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന­തു്. കൽ­പ്ര­ത്യ­യ­ത്തി­നു മുൻ­പു് ‘ഇൻ’ ഇ­ട­നി­ല­യാ­യി വ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്നു.)

3. നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ­രൂ­പ­ത്തി­ലു­ള്ള നാ­മ­പ­ദ­ങ്ങൾ അ­കാ­രാ­ന്ത­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ങ്കിൽ, ആ അ­ന്ത്യ­സ്വ­രം ലോ­പി­പ്പി­ച്ചു് ‘എ’ എന്നു പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്താൽ സം­ബോ­ധി­കാ വി­ഭ­ക്തി­യാ­വും. ക്രി­യ­യോ­ടോ നാ­മ­ങ്ങ­ളോ­ടോ നേ­രി­ട്ടു സം­ബ­ന്ധം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­ത­ല്ല ഈ പ്ര­ത്യ­യം. അ­തി­നാ­ലാ­ണു് സം­ബോ­ധി­ക­യെ ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക വി­ഭ­ക്തി­യാ­യി പ­രി­ഗ­ണി­ക്കാ­ത്ത­തു്.

സം­ബോ­ധി­ക­യു­ടെ പ്ര­ത്യ­യം ‘എ’ ആ­ണെ­ങ്കി­ലും അതു് എല്ലാ നാ­മ­ങ്ങ­ളി­ലും ചേ­രു­ക­യി­ല്ല. പദം ഉ­കാ­ര­ത്തി­ലോ ഇ­കാ­ര­ത്തി­ലോ ആണു് അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്കിൽ, അ­ന്ത്യ­സ്വ­രം ദീർ­ഘി­പ്പി­ച്ചാൽ മതി. ‘ദേവീ!’ ‘വേലൂ’ മു­ത­ലാ­യ സം­ബോ­ധ­നാ­രൂ­പ­ങ്ങൾ സു­പ­രി­ചി­ത­ങ്ങ­ളാ­ണ­ല്ലൊ. ‘അൻ’ എന്ന ലിം­ഗ­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ന്ന നാ­മ­ങ്ങ­ളു­ടെ സം­ബോ­ധി­കാ­രൂ­പം ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­തി­നു്, പ­ദാ­ന്ത­വ്യ­ഞ്ജ­നം ലോ­പി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു സ്വരം വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­യി ഗ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ടേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­തി­ന്റെ സം­ബു­ദ്ധി ‘മകനേ!’ എ­ന്നാ­ണു്.

ഉദാ:

നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക സം­ബോ­ധി­ക

രാമൻ രാമാ

കണ്ണൻ കണ്ണാ

ദേവൻ ദേവാ

(പ­ദാ­ന്ത്യ­ന­കാ­രം ലോ­പി­പ്പി­ച്ചു് അകാരം ദീർ­ഘി­പ്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു.)

4. പ്ര­യോ­ജി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യു­ടെ പ്ര­ത്യ­യം ‘ആൽ’ എ­ന്നാ­ണെ­ന്നു് പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. ആ അർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് ‘കൊ­ണ്ടു്’ എ­ന്നൊ­രു ദ്യോ­ത­ക­ശ­ബ്ദം പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. അതു നേ­രി­ട്ടു പ്ര­കൃ­തി­യോ­ടു ചേ­രു­ന്നി­ല്ല. പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­കാ­പ്ര­ത്യ­യ­മാ­യ ‘എ’ ചേർ­ത്ത­തി­നു­ശേ­ഷ­മാ­ണു് ‘കൊ­ണ്ടു്’ എന്ന ദ്യോ­ത­കം ഈ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘രാ­മ­നെ­ക്കൊ­ണ്ടു്’, ‘അ­വ­ളെ­ക്കൊ­ണ്ടു്’ ഇ­ത്യാ­ദി രൂ­പ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. ന­പും­സ­ക­മാ­ണെ­ങ്കിൽ, ‘എ’ പ്ര­ത്യ­യം കൂ­ടാ­തെ­ത­ന്നെ ‘കൊ­ണ്ടു്’ പ്ര­യോ­ജി­കാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ചേർ­ക്കാം. അതു ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­ക്കു യോ­ജി­ച്ച­താ­ണു്. ‘വ­ടി­കൊ­ണ്ടു്’, ‘വാൾ­കൊ­ണ്ടു്’, എ­ന്നൊ­ക്കെ­യാ­ണു പ്ര­യോ­ഗി­ക്കേ­ണ്ട­തു്; ‘വ­ടി­യെ­ക്കൊ­ണ്ടു്’ ‘വാ­ളി­നെ­ക്കൊ­ണ്ടു്’ എന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തു ശൈ­ലി­ക്കു് ഇ­ണ­ങ്ങാ­ത്ത­തി­നാൽ അ­നു­ചി­ത­വും അ­സു­ന്ദ­ര­വും ആ­കു­ന്നു.

സം­സ്കൃ­ത­ഭാ­ഷ­യിൽ ‘വൃ­ക്ഷാൽ’ എന്ന പ­ഞ്ച­മി വി­ഭ­ക്തി­രൂ­പ­ത്തി­നു ‘വൃ­ക്ഷ­ത്തിൽ നി­ന്നു്’ എ­ന്നാ­ണു് അർ­ത്ഥം. ഈ പ­ഞ്ച­മി­ക്കു തു­ല്യ­മാ­യി മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ വി­ഭ­ക്തി­യി­ല്ല. ‘രാ­ജാ­വിൽ’, ‘വൃ­ക്ഷ­ത്തിൽ’, ‘രാ­മ­നിൽ’, ഇ­വ­യെ­ല്ലാം ആ­ധാ­രി­കാ രൂ­പ­ങ്ങ­ള­ല്ലേ? ആ­ധാ­രി­കാ രൂ­പ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി ‘നി­ന്നു്’ എന്ന ദ്യോ­ത­ക ശബ്ദം ചേർ­ത്താ­ണു് സം­സ്കൃ­ത­പ­ഞ്ച­മി­യു­ടെ അർ­ത്ഥം നാം പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘കൊ­ണ്ടു്’, ‘നി­ന്നു്’, മു­ത­ലാ­യ­വ­പോ­ലെ വി­ഭ­ക്തി­ക­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­ത്തെ പ­രി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന ദ്യോ­ത­ക­ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ‘ഗതി’ക­ളാ­കു­ന്നു. ‘അ­ടി­മു­തൽ മു­ടി­യോ­ളം’ എന്ന വാ­ക്യ­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ അടി, മുടി, ഇ­വ­യോ­ടു­ചേർ­ന്നു നിൽ­ക്കു­ന്ന ‘മുതൽ’, ‘ഓളം’, ഈ ദ്യോ­ത­ക­ങ്ങൾ ഗ­തി­ക­ളാ­ണു്.

5. പ്ര­കൃ­തി­ക്കും പ്ര­ത്യ­യ­ത്തി­നും ഇ­ട­യ്ക്കു രൂ­പ­സൗ­ഭാ­ഗ്യ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി ചി­ല­പ്പോൾ ചേർ­ക്കേ­ണ്ടി­വ­രു­ന്ന ‘ഇടനില’യെ­ക്കു­റി­ച്ചു മുൻപു പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. നാമം വ്യ­ഞ്ജ­നാ­ന്ത­മാ­ണെ­ങ്കിൽ ‘ഇൻ’ എന്ന ഇടനില വ­ന്ന­തി­നു­ശേ­ഷ­മേ സം­ബ­ന്ധി­കാ­പ്ര­ത്യ­യ­വും ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­പ്ര­ത്യ­യ­വും അ­തി­നോ­ടി­ണ­ങ്ങു­ക­യു­ള്ളൂ.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

സം­ബ­ന്ധി­ക

രാ­ജാ­വു് + ഇൻ + ഉടെ [രാ­ജാ­വി­നു­ടെ; രാ­ജാ­വി­ന്റെ]

രാ­ജാ­വു് + ഇൻ + ക്കു് [രാ­ജാ­വി­നു്, രാ­ജാ­വി­ന്നു്]

(‘ഇൻ’ എന്ന ഇ­ട­നി­ല­യ്ക്കു ശേഷം വ­രു­ന്ന ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ പ്ര­ത്യ­യ­ത്തി­ലെ വ്യ­ഞ്ജ­നം സ­ന്ധി­യിൽ ലോ­പി­ക്കും. ഉ് എന്ന സം­വൃ­തോ­കാ­രം മാ­ത്ര­മേ അ­വ­ശേ­ഷി­ക്കൂ. അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു്, രാ­ജാ­വി­നു് എന്ന രൂപം സി­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന­തു്. രാ­ജാ­വി­ന്നു് എന്ന രൂ­പ­വും സാ­ധു­വാ­ണു്.)

1. ‘അൻ’ എന്ന പു­ല്ലിം­ഗ­പ്ര­ത്യ­ത്തി­നു­ശേ­ഷം ഈ ‘ഇടനില’ വ­രി­ക­യി­ല്ല. ഉദാ:- രാമൻ + ക്കു് = രാമൻ + ഉ് = രാ­മ­നു്, രാ­മ­ന്നു്.
2. ‘ഇൽ’ എന്ന ആ­ധി­കാ­രി­കാ­പ്ര­ത്യ­യം ഈ ഇടനില കൂ­ടാ­തെ­ത­ന്നെ­യാ­ണു് നാ­മ­രൂ­പ­ത്തോ­ടു ചേർ­ക്കേ­ണ്ട­തു്. ഉദാ:നേ­താ­വു് + ഇൽ = നേ­താ­വിൽ രാ­ജാ­വു് + ഇൽ = രാ­ജാ­വിൽ ഉലകു് + ഇൽ = ഉലകിൽ
3. പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­ക, സം­യോ­ജി­ക, പ്ര­യോ­ജി­ക, ഈ വി­ഭ­ക്തി­ക­ളു­ടെ പ്ര­ത്യ­യം വ്യ­ജ്ഞ­നാ­ന്ത­ങ്ങ­ളാ­യ നാ­മ­ങ്ങ­ളോ­ടു ചേ­രു­മ്പോൾ ‘ഇടനില’ വ­രു­ന്ന­തു വൈ­ക­ല്പി­ക­മാ­ണു്. വ­രി­ക­യോ വ­രാ­തി­രി­ക്ക­യോ ചെ­യ്യാ­മെ­ന്നർ­ത്ഥം.

ഉദാ:- നേ­താ­വു്

പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­ക

നേ­താ­വു് + എ = നേ­താ­വെ

നേ­താ­വു് + ഇൻ + എ = നേ­താ­വി­നെ

സം­യോ­ജി­ക

നേ­താ­വു് + ഒടു് = നേ­താ­വൊ­ടു്, നേ­താ­വോ­ടു്

നേ­താ­വു് + ഇൻ + ഒടു് = നേ­താ­വി­നൊ­ടു്, നേ­താ­വി­നോ­ടു്

പ്ര­യോ­ജി­ക

നേ­താ­വു് + ആൽ = നേ­താ­വാൽ

നേ­താ­വു് + ഇൻ + ആൽ = നേ­താ­വി­നാൽ

6.

1. ആ­ധാ­രി­ക­യ്ക്കു് ‘കൽ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ഏ­ക­വ­ച­ന­ത്തിൽ മാ­ത്ര­മേ വ­രി­ക­യു­ള്ളൂ. ‘അൻ’ പ്ര­ത്യ­യാ­ന്ത­മ­ല്ലാ­ത്ത ചേ­ത­ന­നാ­മ­ങ്ങ­ളോ­ടു ‘കൽ’ പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കു­മ്പോൾ ‘ഇൻ’ എന്ന ഇടനില വേണം. ഉദാ:- സീത + ഇൻ + കൽ = സീ­ത­യി­ങ്കൽ. (ദേ­വി­യി­ങ്കൽ, മു­നി­യി­ങ്കൽ, ഗു­രു­വി­ങ്കൽ മു­ത­ലാ­യ രൂ­പ­ങ്ങ­ളും ഉ­ദാ­ഹ­രി­ക്കാ­വു­ന്ന­വ­യാ­ണു്.)
2. അചേതന നാ­മ­ങ്ങ­ളോ­ടു ‘കൽ’ നേരെ ചേ­രു­മ്പോൾ ആ പ്ര­ത്യ­യ­ത്തി­നു ദ്വി­ത്വം വ­രു­ന്നു.

ഉദാ:

തല + കൽ = ത­ല­യ്ക്കൽ. (യകാരം സ­ന്ധി­കാ­ര്യ­ത്താൽ വ­രു­ന്ന ആ­ഗ­മ­മാ­ണു്.)

നട + കൽ = ന­ട­യ്ക്കൽ.

പടി + കൽ = പ­ടി­യ്ക്കൽ.

(ഇൽ, കൽ, ഈ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കേ­ണ്ട ഒരു ത­ത്ത്വ­മു­ണ്ടു്. പ­ടി­യിൽ, പ­ടി­യ്ക്കൽ, ഈ രണ്ടു രൂ­പ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ സൂ­ക്ഷ്മ­മാ­യ അ­ന്ത­രം കാണാം. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തി­നു പ­ടി­യു­ടെ മീ­തെ­യെ­ന്നും ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തി­നു പ­ടി­യു­ടെ അ­ടു­ത്തു് എ­ന്നു­മാ­ണു് അർ­ത്ഥം. തലയിൽ നിൽ­ക്കു­ന്നു; ത­ല­യ്ക്കൽ നി­ല്ക്കു­ന്നു, ഇ­വ­യു­ടെ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ഈ വ്യ­ത്യാ­സം കാണാം.

എ­ന്നാൽ ഈ അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷം വി­വ­ക്ഷി­ക്കാ­തെ­യു­ള്ള പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളും സു­ല­ഭ­മാ­കു­ന്നു.)

7. കാ­ല­ത്തു്, സ­മ­യ­ത്തു്, നി­ലാ­വ­ത്തു് മു­ത­ലാ­യ രൂ­പ­ങ്ങൾ ആ­ധാ­രി­ക­യു­ടെ തന്നെ അർ­ത്ഥം ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന­വ­യാ­ണു്. ‘ഇൽ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ഇവയിൽ ഇ­ല്ലെ­ന്നേ­യു­ള്ളൂ. ഈ മാ­തി­രി­യു­ള്ള പ­ദ­ങ്ങൾ ‘ആ­ധാ­രി­കാ­ഭാ­സ’ങ്ങ­ളാ­ണു്. മു­റ്റ­ത്തു്, വെ­യി­ല­ത്തു്, നി­ല­ത്തു് മു­ത­ലാ­യ പ­ദ­ങ്ങ­ളും ഈ വി­ഭ­ക്ത്യാ­ഭാ­സ­ത്തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ള­ത്രെ. മു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്കു്, താ­ഴേ­യ്ക്കു് ഇ­ത്യാ­ദി രൂ­പ­ങ്ങ­ളിൽ ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­പ്ര­ത്യ­യ­മാ­യ ‘ക്കു്’ ചേ­രു­ന്നു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും കേവലം ആ വി­ഭ­ക്തി­യു­ടെ അർ­ത്ഥ­മ­ല്ല അ­വ­യ്ക്കു­ള്ള­തു്. ‘ഞാൻ മു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്കു നോ­ക്കി’, ‘താ­ഴേ­യ്ക്കു ചാടി’ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ­നി­ന്നു് ഈ വി­ശേ­ഷം ഗ്ര­ഹി­ക്കാം. ആ­ധാ­രി­ക­യു­ടെ അർ­ത്ഥം­കൂ­ടി ഇവയിൽ ക­ലർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്നു. ഇവ ‘ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­ഭാ­സ’ങ്ങൾ ആണു്.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. രാ­ജാ­വു് ന­ഗ­ര­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു തി­രി­ച്ചു­പോ­യി. ആ­ശ്ര­മ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു പ­രി­ജ­ന­ങ്ങ­ളെ അ­യ­ച്ചി­ല്ല.
2. പു­ഴ­യി­ലേ­യ്ക്കു ചാടിയ മ­നു­ഷ്യൻ അ­ടി­യി­ലേ­യ്ക്കു താ­ണു­പോ­യി. പി­ന്നെ മു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്കു വ­രി­ക­യു­ണ്ടാ­യി­ല്ല. ജ­ന­ങ്ങൾ ക­ര­യി­ലേ­യ്ക്ക് ഓടി. ആ­റ്റി­ലേ­യ്ക്കു സ­സം­ഭ്ര­മം നോ­ക്കി­നി­ന്നു.

1. വി­ഭ­ക്തി, വചനം, ലിംഗം, ഇവയെ കു­റി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ഏതു ക്ര­മ­ത്തി­ലാ­ണു് പ്ര­കൃ­തി­ക­ളിൽ ചേ­രു­ന്ന­തെ­ന്നു് സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­വ­രി­ക്കു­ക.
2. സം­ബോ­ധി­ക­യെ പ്ര­ത്യേ­ക­മൊ­രു വി­ഭ­ക്തി­യാ­യി ഗ­ണി­ക്കാ­ത്ത­തെ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു്?
3. രാ­ജാ­വു്, രാമൻ, തല, മുനി, ഈ നാ­മ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­രൂ­പ­വും സം­ബ­ന്ധി­കാ­രൂ­പ­വും എ­ഴു­തു­ക.
4. ത­ല­യ്ക്കൽ, തലയിൽ; കാൽ­ക്കൽ, കാലിൽ; ഈ ആ­ധാ­രി­കാ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക.
5. ഗതികൾ വി­ഭ­ക്ത്യർ­ത്ഥം പ­രി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്ങ­നെ­യെ­ന്നു സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­വ­രി­ക്കു­ക.
6. ഞാൻ, നീ, ഈ സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­രൂ­പ­മെ­ഴു­തു­ക.
7. സം­ബോ­ധി­കാ­രൂ­പ­മെ­ഴു­തു­ക:ഈ­ശ്വ­രൻ, ദേവി, നാണു, അമ്മ, അ­നു­ജ­ത്തി, രമ, മരം, വേലു, കു­ഞ്ഞു്.

1. അ­വി­ഭാ­ജ്യ­മാ­യ ധ്വ­നി­യാ­ണ­ല്ലൊ, വർ­ണ്ണം. ചില വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ അ­ന്യ­വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളു­ടെ യോഗം കൂ­ടാ­തെ സ്ഫു­ട­മാ­യി ഉ­ച്ച­രി­ക്കാ­വു­ന്ന­വ­യാ­ണു്; ശ്വാ­സം അ­നു­വ­ദി­ക്കു­ന്നി­ട­ത്തോ­ളം നീ­ട്ടു­ക­യും ചെ­യ്യാം. അ, ആ, ഇ, ഈ, ഉ, ഊ, ഋ, ൠ, ഌ, ൡ, എ, ഏ, ഐ, ഒ, ഓ, ഔ ഈ പ­തി­നാ­റു വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ ഈ ഇ­ന­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്നു. ഇ­വ­യാ­ണു്, സ്വ­ര­ങ്ങൾ. മറ്റു വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ സ്വ­ര­സ­ഹാ­യം കൂ­ടാ­തെ സ്ഫു­ട­മാ­വു­ക­യി­ല്ല; അ­വ­യ്ക്കു വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങൾ എന്നു പേ­രാ­ണു്.

ക്, ഖ്, ഗ്, ഘ്, ങ്,

ച്, ഛ്, ജ്, ഝ്, ഞ്,

ട്, ഠ്, ഡ്, ഢ്, ണ്,

ത്, ഥ്, ദ്, ധ്, ന്,

പ്, ഫ്, ബ്, ഭ്, മ്,

യ്, ര്, ല്, വ്,

ശ്, ഷ്, സ്, ഹ്,

ള്, ഴ്, റ്, ന്

ഇ­വ­യാ­ണു്, ഈ വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ ചേ­രു­ന്ന വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ. സ്വ­ര­ങ്ങ­ളും സ്വ­ര­ങ്ങ­ളോ­ടു ചേർ­ന്ന വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങ­ളും അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. കേവല വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങൾ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ള­ല്ല; വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മാ­ണു്. വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ മു­ക­ളിൽ ‘മീ­ത്തൽ’ ഇ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­വ­യോ­ടു സ്വ­ര­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നു സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­വാൻ ആണു്. ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യ്ക്കു വർ­ണ്ണ­മാ­ല­യ­ല്ല, അ­ക്ഷ­ര­മാ­ല­യാ­ണു്, ഉ­ള്ള­തു്.

2. വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളും അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളും ധ്വ­നി­ക­ളാ­ണ­ല്ലൊ. അവയെ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന രേ­ഖ­ക­ളാ­ണു്, ലി­പി­കൾ. ക—ഈ ലി­പി­സ­ങ്കേ­തം കാ­ണു­മ്പോൾ ന­മു­ക്കു് ഒരു ധ്വനി ഓർമ്മ വ­രു­ന്നി­ല്ലേ? എല്ലാ ധ്വ­നി­ക­ളും ഇ­ങ്ങ­നെ എ­ഴു­തി­ക്കാ­ണി­ക്കു­ക സു­ഖ­ക­ര­മ­ല്ല. എ­ങ്കി­ലും സം­സ്കൃ­ത­ത്തി­ലേ­യും മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലേ­യും വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളോ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളോ കു­റി­ക്കു­ന്ന­തി­നു വേ­ണ്ടി­ട­ത്തോ­ളം ലി­പി­കൾ ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യി­ലു­ണ്ടു്. ‘ജ’ എന്ന ധ്വ­നി­യെ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന രേ­ഖാ­സ­ങ്കേ­തം, ഇ­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന കാ­ല­ത്തു് ന­മ്മു­ടെ പൂർ­വ്വി­ക­ന്മാർ ‘രാ­ചാ­വു്’ എ­ന്നാ­ണു് എ­ഴു­തി­പ്പോ­ന്നി­രു­ന്ന­തു്. ഇന്നു ന­മു­ക്കു് ഉ­ച്ച­രി­ക്കു­ന്ന വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം തന്നെ എ­ഴു­തി­ക്കാ­ണി­ക്കാൻ ക­ഴി­യും. ‘ന’ പ­ദ­ത്തി­ന്റെ ആ­ദി­യിൽ വ­രു­മ്പോ­ളു­ച്ച­രി­ക്കു­ന്ന­തു­പോ­ലെ­യ­ല്ല മറ്റു സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളിൽ വ­രു­മ്പോൾ ഉ­ച്ച­രി­ക്കേ­ണ്ട­തു്. ‘നഗരം’, ‘നാമം’, ‘നില’, ‘നീലം’, ‘നുകം’, ‘നൂലു’ ഈ പ­ദ­ങ്ങ­ളി­ലും ആന, അ­നാ­രോ­ഗ്യം, ഇനി മു­ത­ലാ­യ പ­ദ­ങ്ങ­ളി­ലും ആ ലിപി ഒരേ ധ്വ­നി­യ­ല്ല കു­റി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു് അ­റി­യാ­മ­ല്ലൊ. ഈ ഒരു ലിപി സ്ഥാ­ന­ഭേ­ദം അ­നു­സ­രി­ച്ചു് രണ്ടു ധ്വ­നി­യെ കു­റി­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്നു സാരം. ഇ­തു­പോ­ലെ തന്നെ റകാരം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കു­മ്പോൾ, അതു് മ­റ്റൊ­രു ധ്വ­നി­യെ­യാ­ണു സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നും ധ­രി­ക്ക­ണം.

ഉദാ:

കറ, കറ്റ; മുറം, മു­റ്റം

3. ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യി­ലെ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളെ സ്വ­ര­മെ­ന്നും വ്യ­ഞ്ജ­ന­മെ­ന്നും ര­ണ്ടാ­യി തി­രി­ക്കാ­മെ­ന്നു വെ­ളി­പ്പെ­ട്ടു­വ­ല്ലൊ. സ്വ­ര­ങ്ങ­ളും സ്വരം ചേർ­ന്ന വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങ­ളും ആണു് താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന­തു്.

1. വർ­ണ്ണ­വും അ­ക്ഷ­ര­വും ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക.
2. സ്വരം, വ്യ­ഞ്ജ­നം, ഈ വി­ഭ­ജ­ന­ത്തി­നു­ള്ള ഉപാധി സ്പ­ഷ്ട­മാ­ക്കു­ക.
3. സം­വൃ­തോ­കാ­രം എ­ന്നാ­ലെ­ന്ത്? എ­ങ്ങ­നെ അതു് എ­ഴു­തി­ക്കാ­ണി­ക്കാം.
4. സം­വൃ­തോ­കാ­ര­ചി­ഹ്നം വേണ്ട സ്ഥ­ല­ത്തു മാ­ത്രം ചേർ­ക്കു­ക. എ­നി­ക്കു നി­ങ്ങ­ളെ കാ­ണ­ണ­മെ­ന്നു എ­ത്ര­നാ­ളാ­യി ആ­ഗ്ര­ഹം തു­ട­ങ്ങി­യി­ട്ടു! ഇന്നു ക­ണ്ടു­മു­ട്ടി­യ­തു വലിയ ഭാ­ഗ്യ­മാ­യെ­ന്നു ഞാൻ ക­രു­തു­ന്നു. എ­ന്താ­ണു, എ­വി­ടെ­ന്നാ­ണു, എ­പ്പോ­ഴാ­ണു.
5. എ­ഴു­തു­ക:ക വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലെ മൃദു. ച വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലെ ഘോഷം. ട വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലെ അ­തി­ഖ­രം. എല്ലാ വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലേ­യും അ­നു­നാ­സി­ക­ങ്ങൾ.
6. താഴെ ത­രു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ എത്ര വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്? എത്ര അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്? മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ; താ­മ­ര­പ്പൂ­വു്; ഇ­ല­ഞ്ഞി­ക്കൊ­മ്പു്.
7. ചി­ല്ലു­കൾ­ക്കും മറ്റു വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങൾ­ക്കും ത­മ്മി­ലെ­ന്താ­ണ­ന്ത­രം?
8. താ­ല­വ്യ­മാ­യ അകാരം ഭാ­ഷ­യി­ലു­ണ്ടെ­ന്നു് എ­ങ്ങ­നെ അ­റി­യാം?

1. മറ്റു പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­ത്തെ ഭേ­ദി­പ്പി­ക്കു­ന്ന, അഥവാ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ശ­ബ്ദ­മാ­ണ­ല്ലൊ ഭേദകം, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ വി­ശേ­ഷ­ണം. വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ ഏതു ശ­ബ്ദ­ത്തെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്നു­വോ അതു് വി­ശേ­ഷ്യം.

‘വെ­ളു­ത്ത താ­മ­ര­യേ­ക്കാൾ ചു­വ­ന്ന താമര മ­നോ­ഹ­ര­മാ­ണു്’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ‘വെ­ളു­ത്ത’, ‘ചു­വ­ന്ന’ എ­ന്നീ­പ്പ­ദ­ങ്ങൾ ‘താമര’ എന്ന പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­ത്തെ­യാ­ണു് വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘വെ­ളു­ത്ത’, ‘ചു­വ­ന്ന’ ഈ ര­ണ്ടു­പ­ദ­ങ്ങ­ളും വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ തന്നെ.

വി­ശേ­ഷ­ണം വി­ശേ­ഷ്യം

നല്ല കുതിര

വേ­ഗ­ത്തിൽ ഓ­ടു­ന്നു

വി­ദ­ഗ്ദ­യാ­യ ഗായിക

ഉ­റ­ക്കെ പാ­ടു­ന്നു

വി­രി­ഞ്ഞ മുല്ല

വ­ല്ലാ­തെ വാടി

ഏ­റ്റ­വും നല്ല

ഈ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു്, വി­ശേ­ഷ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ നാ­മ­ങ്ങ­ളും ക്രി­യ­ക­ളും വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളു­മുൾ­പ്പെ­ടു­മെ­ന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­കു­ന്നു. ഇ­ങ്ങ­നെ വി­ശേ­ഷ്യ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു് വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളെ മൂ­ന്നാ­യി ത­രം­തി­രി­ക്കാം. നാ­മ­ത്തെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു നാ­മ­വി­ശേ­ഷ­ണം, ക്രി­യ­യെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു് ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണം, വി­ശേ­ഷ­ണ­ത്തെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു് ഭേ­ദ­ക­വി­ശേ­ഷ­ണം. മേൽ ഉ­ദാ­ഹ­രി­ച്ച പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ‘നല്ല’, ‘വി­ദ­ഗ്ദ­യാ­യ’, ‘വി­രി­ഞ്ഞ’ എ­ന്നി­വ നാ­മ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളും, ‘വേ­ഗ­ത്തിൽ’, ‘ഉ­റ­ക്കെ’, ‘വ­ല്ലാ­തെ’ എ­ന്നി­വ ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളും ആ­കു­ന്നു. ‘ഏ­റ്റ­വും’ എന്ന പദം ‘നല്ല’ എന്ന വി­ശേ­ഷ്യ­ത്തെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. അതു ഭേ­ദ­ക­വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­ണു്.

2. പ്ര­കൃ­തി­പ്ര­മാ­ണി­ച്ചു്, വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളെ ഏഴായി ത­രം­തി­രി­ക്കാം.

1. ശു­ദ്ധം. പ്ര­ത്യ­യ­മൊ­ന്നും ചേ­രാ­തെ പ്ര­കൃ­തി രൂ­പ­മാ­യി­ത്ത­ന്നെ നി­ല്ക്കു­ന്ന ഭേ­ദ­ക­ങ്ങ­ളാ­ണു്, ശു­ദ്ധ­ഭേ­ദ­ക­ങ്ങൾ. ചെമ്, ചെറു, വൻ, വെൺ, നറു, കാർ, നൽ മു­ത­ലാ­യ­വ ഇ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്നു. ഉദാ:ചെമ് + താമര = ചെ­ന്താ­മ­ര. ചെമ് + പ­രു­ത്തി = ചെ­മ്പ­രു­ത്തി. ചെറു + വ­ഴു­തി­ന = ചെ­റു­വ­ഴു­തി­ന. ചെറു + പയറ് = ചെ­റു­പ­യ­റു്. വൻ + ക­ട­ലാ­ടി = വൻ­ക­ട­ലാ­ടി. പൈം + തേൻ = പൈ­ന്തേൻ. വെൺ + താമര = വെൺ­താ­മ­ര. തൂ + മതി = തൂമതി. നറു + നെ­യ്യു് = ന­റു­നെ­യ്യു്. നൽ + മു­ത്തു് = ന­ന്മു­ത്തു്. വാർ + കൂ­ന്തൽ = വാർ­കൂ­ന്തൽ. കാർ + മേഘം = കാർ­മേ­ഘം. നറും + പു­ഞ്ചി­രി = ന­റും­പു­ഞ്ചി­രി.
2. സാർ­വ്വ­നാ­മി­കം. ഭേ­ദ­ക­മാ­യി­ട്ടു­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന സർ­വ്വ­നാ­മം ത­ന്നെ­യാ­ണി­തു്. സർ­വ്വ­നാ­മ­ത്തിൽ­നി­ന്നു­ണ്ടാ­യ­തു് എ­ന്നു് അ­വ­യ­വാർ­ത്ഥം. എൻ എന്ന ഉ­ത്ത­മ­സർ­വ്വ­നാ­മം, നിൻ എന്ന മ­ധ്യ­മ­സർ­വ്വ­നാ­മം, ആർ എന്ന ചോ­ദ്യ­സർ­വ്വ­നാ­മം എ­ന്നി­വ­യൊ­ഴി­കെ മ­റ്റെ­ല്ലാ സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങ­ളേ­യും ഭേ­ദ­ക­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടു­പ­യോ­ഗി­ക്കാം. ഉദാ:അ - അ­ക്കാ­ലം, അവിടം. ഇ - ഇ­ക്കാ­ലം, ഇവിടം. ഈ - ഈ മരം, ഈ വടി. എ - എവിടം. ഏതു് - ഏതു പു­സ്ത­കം. എ­ന്തു് - എന്തു കാ­ര്യം. എല്ലാ - എല്ലാ മ­നു­ഷ്യ­രും. ചില - ചില പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ. പല - പല വീ­ടു­കൾ. വല്ല - വല്ല വ­ഴി­പോ­ക്ക­രും. മിക്ക - മിക്ക കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളും.
3. സാം­ഖ്യം. വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന സം­ഖ്യാ­വാ­ച­കം­ത­ന്നെ സാം­ഖ്യം. ഉദാ:ഒരു - ഒരു പു­സ്ത­കം. ഇരു - ഇരു ക­ര­ങ്ങൾ. നാൽ - നാ­ല്ക്കാ­ലി­കൾ. ഐ - ഐ­യ­മ്പൻ. അറു - അ­റു­മു­ഖൻ, ആറു പഴം. ഏഴു് - എ­ഴു­പ­തു്, ഏ­ഴു­ല­കം. എൺ - എ­ട്ടു­കാ­ലി. സം­ഖ്യ­യെ കു­റി­ക്കു­ന്ന ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടും വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടും വ­രു­മെ­ന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്ക­ണം. ‘എ­നി­ക്കു് പത്തു പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടു്’-‘പ­ത്തു് അ­ഞ്ചി­നേ­ക്കാൾ വ­ലു­താ­കു­ന്നു’. ആ­ദ്യ­വാ­ക്യ­ത്തിൽ പ­ത്തു് എന്ന പദം പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നാൽ വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­കു­ന്നു. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തിൽ അതു നാ­മ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.
4. പാ­രി­മാ­ണി­കം. പ­രി­മാ­ണ­ത്തെ (അ­ള­വി­നെ) കാ­ണി­ക്കു­ന്ന ഭേദകം. ഉദാ:ഇ­ട­ങ്ങ­ഴി ഇ­ട­ങ്ങ­ഴി­പ്പാൽ. പറ പ­ത്തു­പ­റ നെ­ല്ലു്. നാഴി നാഴി എണ്ണ. എത്ര എത്ര ദിവസം. അ­ള­വി­നെ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന നാ­മ­ങ്ങ­ളെ­ത്ത­ന്നെ­യാ­ണു് ഭേ­ദ­ക­ങ്ങ­ളാ­യി ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ള്ള­തു്. അർ­ത്ഥ­ത്തി­ല­ല്ലാ­തെ രൂ­പ­ത്തിൽ അ­വ­യ്ക്കു വ്യ­ത്യാ­സ­മി­ല്ല. പറ എ­ന്ന­തി­നു് ലോ­ഹം­കൊ­ണ്ടോ മ­രം­കൊ­ണ്ടോ ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യ അ­ള­വു­പാ­ത്ര­മെ­ന്നും, അ­ത്ര­യും അ­ള­വു­ള്ള എ­ന്നും ര­ണ്ടർ­ത്ഥ­മു­ണ്ടു്. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തു്, നാമം; ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തു്, വി­ശേ­ഷ­ണം.
5. വി­ഭാ­വ­കം. വ­സ്തു­വി­ന്റെ സൗ­ന്ദ­ര്യാ­ദി­ഗു­ണ­ങ്ങ­ളെ കു­റി­ക്കു­ന്ന വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­ണു് വി­ഭാ­വ­കം. ഇതിനു ലിം­ഗ­ഭേ­ദം കൂ­ടി­യു­ണ്ടു്. വി­ശേ­ഷ­ണ­വി­ശേ­ഷ്യ­ങ്ങൾ­ക്കു ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബ­ന്ധ­ത്തെ­ക്കാ­ണി­ക്കാൻ ‘ആയ’ എന്ന ദ്യോ­ത­ക­ശ­ബ്ദം പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്നു. ഉദാ:ത­ടി­യ­നാ­യ മ­നു­ഷ്യൻ. ത­ടി­ച്ചി­യാ­യ സ്ത്രീ. സ­മർ­ത്ഥ­നാ­യ വി­ദ്യാർ­ത്ഥി. സ­മർ­ത്ഥ­യാ­യ വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­നി. സ­മർ­ത്ഥ­മാ­യ ബു­ദ്ധി. വി­ദൂ­ഷി­യാ­യ അ­ദ്ധ്യാ­പി­ക. വി­ദ്വാ­നാ­യ അ­ദ്ധ്യാ­പ­കൻ.
6. ന­മാം­ഗ­ജം. നാ­മം­ഗ­ജ­ത്തെ (പേ­ര­ച്ച­ത്തെ) ഭേ­ദ­ക­മാ­ക്കി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഉദാ:വി­രി­ഞ്ഞ പൂവു്. ഉ­ദി­ച്ച സൂ­ര്യൻ. കു­ടി­ച്ച വെ­ള്ളം.
7. ക്രി­യാം­ഗ­ജം. ക്രി­യാം­ഗ­ത്തെ (വി­ന­യെ­ച്ച­ത്തെ) വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­ക്കി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഉദാ:ഉ­റ­ക്കെ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. പ­തു­ക്കെ­പ്പ­റ­യു­ന്നു. ചാ­ടി­ക്ക­യ­റു­ന്നു. മു­റു­കെ­ന­ട­ക്കു­ന്നു. കൂ­ടെ­പ്പോ­കു­ന്നു.

3. ശു­ദ്ധം, സാർ­വ്വ­നാ­മി­കം, സാം­ഖ്യം, പാ­രി­മാ­ണി­കം, നാ­മം­ഗ­ജം എ­ന്നി­വ നാ­മ­വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടേ വരൂ. ക്രി­യാം­ഗ­ജം ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­വും, ഭേ­ദ­ക­വി­ശേ­ഷ­ണ­വു­മാ­കും. വി­ഭാ­വ­കം, നാ­മ­ത്തേ­യും ക്രി­യ­യേ­യും വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കും.

4. വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ ക­ഴി­യു­ന്ന­തും വി­ശേ­ഷ്യ­ത്തി­നു് അ­ടു­ത്തു മുൻ­പു­ത­ന്നെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­ണം. ‘വ­ള­വു­ള്ള മര’ത്തെ­പ്പ­റ്റി­പ്പ­റ­യാൻ ഉ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ മാ­ത്ര­മേ ‘വളഞ്ഞ മ­ര­ത്തി­ന്റെ കൊ­മ്പു്’ എന്നു പറയാൻ പാ­ടു­ള്ളൂ. വ­ള­ഞ്ഞ­തു കൊ­മ്പാ­ണെ­ങ്കിൽ ‘മ­ര­ത്തി­ന്റെ വളഞ്ഞ കൊ­മ്പു്’ എന്നു പ­റ­യു­ക­യാ­ണു ന­ല്ല­തു്.

അ­ചേ­ത­ന­വ­സ്തു­ക്ക­ളാ­യ വി­ശേ­ഷ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ മുൻ­പിൽ സാം­ഖ്യാ­ഭേ­ദ­കം പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചാൽ നാ­മ­ത്തിൽ ബ­ഹു­വ­ച­ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്ക­ണ്ട. ‘രണ്ടു ക­ണ്ണു്’, ‘നാലു കാലു്’, ‘ഏ­ഴു­ല­കം’ എ­ന്നൊ­ക്കെ­യ­ല്ലാ­തെ ‘രണ്ടു ക­ണ്ണു­കൾ’, ‘നാലു കാ­ലു­കൾ’, ‘ഏ­ഴു­ല­ക­ങ്ങൾ’ എ­ന്നൊ­ക്കെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു് ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­ക്കു യോ­ജി­ച്ച­ത­ല്ല. വി­ശേ­ഷ്യം അ­ചേ­ത­ന­വ­സ്തു­വ­ല്ലെ­ങ്കിൽ ബ­ഹു­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്ക­ണം. ‘പത്തു പു­രു­ഷ­ന്മാർ’, ‘രണ്ടു സ്ത്രീ­കൾ’ ഇ­ത്യാ­ദ്യു­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക.

വി­ഭാ­വ­ക­ഭേ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ വി­ശേ­ഷ്യ­ത്തി­ന­നു­സ­രി­ച്ചു് ലിം­ഗ­ഭേ­ദ­വും കൂ­ടി­ക്കാ­ണി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് മുൻപു പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലോ. ചേ­ത­ന­വ­സ്തു­ക്ക­ളെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­മ്പോൾ ഭേ­ദ­ക­ങ്ങ­ളിൽ ലിം­ഗ­ഭേ­ദ­ത്തി­നു പുറമെ വ­ച­ന­ഭേ­ദ­വും കൂടി കാ­ണി­ക്കേ­ണ്ട­തു­ണ്ടു്.

സ­മർ­ത്ഥ­നാ­യ ആൺ­കു­ട്ടി.

സ­മർ­ത്ഥ­ന്മാ­രാ­യ ആൺ­കു­ട്ടി­കൾ.

സ­മർ­ത്ഥ­യാ­യ പെൺ­കു­ട്ടി.

സ­മർ­ത്ഥ­ക­ളാ­യ പെൺ­കു­ട്ടി­കൾ.

എ­ന്നാൽ വി­ശേ­ഷ്യം അ­ചേ­ത­ന­മോ അ­മൂർ­ത്ത­മോ ആ­യി­രി­ക്കു­മ്പോൾ വി­ശേ­ഷ­ണ­ത്തി­നു് വ­ച­ന­ഭേ­ദം ചെ­യ്തേ കഴിയൂ എ­ന്നി­ല്ല. ‘മ­ധു­ര­മാ­യ വാ­ക്കു­കൾ’, ‘മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ പ്ര­വൃ­ത്തി­കൾ’, ‘അ­ബ­ദ്ധ­മാ­യ ഉ­ത്ത­ര­ങ്ങൾ’ എ­ന്നും മ­റ്റും പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തും ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­ക്കു യോ­ജി­ക്കാ­ത്ത­ത­ല്ല. സം­സ്കൃ­ത­ത്തി­ലെ ലിം­ഗ­വ്യ­വ­സ്ഥ­യ­നു­സ­രി­ച്ചു് ‘സ­ര­സ­യാ­യ കഥ’, ‘ മ­നോ­ഹ­ര­യാ­യ മാല’, ‘കു­ടി­ല­യാ­യ നീതി’ എ­ന്നും മ­റ്റും പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു്, ചൈ­ത­ന്യാ­രോ­പ­മി­ല്ലെ­ങ്കിൽ, ആ­ക്ഷേ­പാർ­ഹ­മാ­ണു്.

1. താഴെ കാ­ണു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ­നി­ന്നു് ഭേദക പ­ദ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്തു് അവ ഏതു വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്നു­വെ­ന്നു പറയുക.
   • ‘തി­ക­ഞ്ഞ പാ­ണ്ഡി­ത്യ­വും സ­ഹ­ജ­മാ­യ വാ­സ­ന­യും ഉള്ള ഒ­രാൾ­ക്കു് എ­ളു­പ്പ­ത്തിൽ ക­വി­യാ­കാൻ ക­ഴി­യും. വി­കാ­രം, വി­ചാ­രം, ഭാവന എ­ന്നി­വ­യു­ടെ സ­മ­ഞ്ജ­സ­മാ­യ സ­മ്മേ­ള­ന­ത്തിൽ നി­ന്നാ­ണ­ല്ലോ നല്ല ക­വി­ത­യു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തു്. എ­ത്ര­മാ­ത്രം ബു­ദ്ധി­ശ­ക്തി­യു­ണ്ടാ­യാ­ലും വാ­സ­ന­യി­ല്ലാ­തെ പോയാൽ ഉ­ത്ത­മ­മാ­യ കവിത അ­ങ്കു­രി­ക്കു­മോ എന്നു സം­ശ­യ­മാ­ണു്’.
   • ‘വാ­രു­റ്റ­ചി­ല്ലി, വി­രി­വേ­റി­യ നെ­റ്റി, ധീ­ര­ചാ­രു­ക്ക­ളാം രു­ചി­ര­ദൃ­ഷ്ടി­ക­ളെ­ന്നി­തെ­ല്ലാം താ­രു­ണ്യ­ല­ക്ഷ്മി­യെ ന­നു­ത്തു­ക­റു­ത്ത മീശ ചേരും ത­ദാ­സ്യ­ന­ളി­ന­ത്തിൽ വ­ളർ­ത്തി­രു­ന്നു’.
   • പാ­ന്ഥർ പെ­രു­വ­ഴി­യ­മ്പ­ലം­ത­ന്നി­ലെ താ­ന്ത­രാ­യ്ക്കൂ­ടി വി­യോ­ഗം­വ­രു­മ്പോ­ലേ ന­ദ്യാ­മൊ­ഴു­കു­ന്ന കാ­ഷ്ഠ­ങ്ങൾ പോ­ലെ­യു­മെ­ത്ര­യും ച­ഞ്ച­ല­മാ­ല­യ­സം­ഗ­മം.
2. തെ­റ്റു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ തി­രു­ത്തു­ക:
   • സ­ഹൃ­ദ­യ­നാ­യ എന്റെ ച­ങ്ങാ­തി­യു­ടെ മരണം എ­നി­ക്കു മാ­ത്ര­മ­ല്ല, സാ­ഹി­ത്യ­ലോ­ക­ത്തി­നും വലിയ ഒരു ന­ഷ്ട­മാ­ണെ­ന്നു­വേ­ണം പറയാൻ.
   • ആ കു­ട്ടി എ­ഴു­തി­യ ഉ­ത്ത­ര­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം അ­ബ­ദ്ധ­ങ്ങ­ളാ­യി­രു­ന്നു.
   • ഗ­ഹ­ന­മാ­യ കു­മാ­രാ­ശാ­ന്റെ ത­ത്വ­ചി­ന്ത വി­ശി­ഷ്ട­മാ­യ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ക­വി­ത­യ്ക്ക് മാ­റ്റു കൂ­ട്ടു­ന്നു.
   • ആ മു­ഖ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം ഒ­രു­പോ­ലെ ആ­കർ­ഷ­ക­മാ­യി­രു­ന്നു.
3. (ഒ­ന്നി­ല­ധി­കം വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ ഒരു വി­ശേ­ഷ്യ­ത്തി­നു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ അവയെ ‘ഉം’ എന്ന ഘ­ട­കം­കൊ­ണ്ടു് സ­മു­ച്ച­യി­ക്ക­ണം. ‘പ്ര­തി­ഭാ­ശാ­ലി­യാ­യ കവി, പ­ണ്ഡി­ത­നാ­യ കവി’, ഈ പ­ദ­സ­മൂ­ഹ­ങ്ങ­ളിൽ ‘കവി’യാ­ണ­ല്ലൊ വി­ശേ­ഷ്യം. ‘പ്ര­തി­ഭാ­ശാ­ലി’, ‘പ­ണ്ഡി­തൻ’, ഇവ ആ വി­ശേ­ഷ്യ­ത്തിൽ­ത്ത­ന്നെ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു്. അ­തി­നാൽ ‘പ്ര­തി­ഭാ­ശാ­ലി­യും പ­ണ്ഡി­ത­നും ആയ കവി’ എന്നു വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളെ സ­മു­ച്ച­യി­ച്ചു ചേർ­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് യു­ക്തം.) വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളെ സ­മു­ച്ച­യി­ച്ചു് വി­ശേ­ഷ്യ­ത്തോ­ടു് ചേർ­ക്കു­ക.
   • ധീ­ര­മാ­യ ഭാഷണം, ഉ­ജ്ജ്വ­ല­മാ­യ ഭാഷണം.
   • മ­ധു­ര­മാ­യ കഥ, സ­ര­ള­മാ­യ കഥ.
   • പ്ര­സ­ന്ന­മാ­യ ഹൃദയം, സ­ന്തു­ഷ്ട­മാ­യ ഹൃദയം.

1. വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ ത­മ്മിൽ ചേ­രു­മ്പോൾ ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്ന വി­കാ­ര­ങ്ങൾ നാലു ത­ര­ത്തി­ലാ­ണെ­ന്നും ത­ന്മൂ­ലം ആഗമം, ലോപം, ദ്വി­ത്വം, ആദേശം എന്നു നാലു പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ ആണു് സ­ന്ധി­ക­ളെ­ന്നും ഗ്ര­ഹി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. അ­വ­യെ­പ്പ­റ്റി കു­റെ­ക്കൂ­ടി വി­സ്ത­രി­ച്ചു പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­ക­യാ­ണു് ഈ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്.

2. (a) ഒരു താ­ല­വ്യ­സ്വ­ര­ത്തി­നു പ­ര­മാ­യി മ­റ്റൊ­രു സ്വരം വ­ന്നാൽ ‘യ’ കാരം ആഗമം.

ഉദാ:

കഥ + അല്ല = കഥ + യ് + അല്ല = ക­ഥ­യ­ല്ല.

പന + ഓല = പന + യ് + ഓല = പനയോല.

മേശ + ഇല്ല = മേശ + യ് + ഇല്ല = മേ­ശ­യി­ല്ല.

നീ + ആരു് = നീ + യ് + ആരു് = നീ­യാ­രു്.

(b) താ­ല­വ്യ­മാ­യ അ­കാ­ര­ത്തി­നു­ശേ­ഷം പ്ര­ത്യ­യ­ത്തി­ന്റെ ആ­ദി­യി­ലു­ള്ള ‘ക’ കാരം വ­ന്നാ­ലും ‘യ’ കാരം ആഗമം.

ഉദാ:

ആശ + ക്കു് = ആശ + യ് + ക്കു് = ആ­ശ­യ്ക്കു്.

ഭാഷ + ക്കു് = ഭാഷ + യ് + ക്കു് = ഭാ­ഷ­യ്ക്കു്.

തല + കൽ = തല + യ് + കൽ = ത­ല­യ്ക്കൽ.

കട + കൽ = കട + യ് + കൽ = ക­ട­യ്ക്കൽ.

3. (a) ഒരു ഓ­ഷ്ഠ­സ്വ­ര­ത്തി­നു പി­ന്നി­ലാ­യി മ­റ്റൊ­രു സ്വരം വ­ന്നാൽ ‘വ’കാ­ര­മാ­യി­രി­ക്കും ആഗമം.

ഉദാ:

തിരു + ഓണം = തിരു + വ് + ഓണം = തി­രു­വോ­ണം.

കരു + ഇല്ല = കരു + വ് + ഇല്ല = ക­രു­വി­ല്ല.

മു + അന്തി = മൂ + വ് + അന്തി = മൂ­വ­ന്തി.

(b) ധാ­തു­വി­ന്റെ അ­ന്ത്യ­മാ­യ ഓ­ഷ്ഠ്യ­സ്വ­ര­ത്തി­നു പി­ന്നിൽ മ­റ്റൊ­രു സ്വരം വ­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ ‘വ’ കാരമോ ‘ക’ കാരമോ വി­ക­ല്പേ­ന ആഗമം.

ഉദാ:

പോ + ഉന്നു = പോ­വു­ന്നു, പോ­കു­ന്നു.

ചാ + ഉം = ചാവും, ചാകും.

ആ + അട്ടെ = ആ­വ­ട്ടെ, ആ­ക­ട്ടെ.

4. ഭാ­ഷ­യിൽ സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യി­ക്കാ­ണു­ന്ന പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നാ­ണു് വൈ­യാ­ക­ര­ണ­ന്മാർ നി­യ­മ­ങ്ങൾ സൃ­ഷ്ടി­ക്കാ­റു­ള്ള­തു്. അധികം പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ കാ­ണു­ന്ന­ത­നു­സ­രി­ച്ചു് സാ­മാ­ന്യ­വി­ധി നിർ­മ്മി­ക്കു­ന്നു. സാ­മാ­ന്യ­വി­ധി­ക്കു് ഉ­ത്സർ­ഗ്ഗം എ­ന്നും പേ­രു­ണ്ടു്. സാ­മാ­ന്യ­വി­ധി അ­നു­സ­രി­ക്കാ­ത്ത പല ദൃ­ഷ്ടാ­ന്ത­ങ്ങ­ളും കാണാം. അ­വ­യ്ക്കു കൊ­ടു­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന പേർ അ­പ­വാ­ദം എ­ന്നാ­ണു്. ആ­ഗ­മ­സ­ന്ധി­യു­ടെ സാ­മാ­ന്യ­നി­യ­മ­ങ്ങ­ളെ അ­തി­ലം­ഘി­ക്കു­ന്ന ചില അ­പ­വാ­ദ­ങ്ങൾ താഴെ കാ­ണി­ക്കാം.

1. ആ, ഓ, എന്നീ നി­പാ­ത­ങ്ങൾ­ക്കു­ശേ­ഷം ഒരു സ്വരം വ­ന്നാൽ യ­കാ­ര­മോ വ­കാ­ര­മോ ‘ആഗമ’മായി വ­രി­ല്ല. ഉദാ:നാലോ + അഞ്ചോ = നാലോ അഞ്ചോ. അതാ + ആകാശം = അതാ ആകാശം. ഏതോ + ഒരു = ഏതോ ഒരു.
2. സം­ബോ­ധ­നാ­ന്ത്യ­ത്തി­നു പ­ര­മാ­യി മ­റ്റൊ­രു സ്വരം വ­ന്നാൽ ആ­ഗ­മ­സ­ന്ധി­നി­യ­മം പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ഉദാ:കു­ഞ്ഞേ + ഇവിടെ വരൂ = കു­ഞ്ഞേ, ഇവിടെ വരൂ. ഓമനേ + ആ­രാ­ണ­തു് = ഓമനേ, ആ­രാ­ണ­തു്. കു­ട്ടീ + ഓ­ട­രു­ത് = കു­ട്ടീ, ഓ­ട­രു­തു്. ഗുരോ + അ­ങ്ങു് = ഗുരോ, അ­ങ്ങു്. രാമാ + ഉ­റ­ങ്ങ­രു­തു് = രാമാ, ഉ­റ­ങ്ങ­രു­തു്.
3. വി­രി­ഞ്ഞ, വീണ, പോയ എന്നു തു­ട­ങ്ങി­യ നാ­മാം­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഒ­ടു­വി­ലു­ള്ള ‘അ’കാ­ര­ത്തി­നു പി­ന്നിൽ സ്വരം വ­ന്നാ­ലും സ­ന്ധി­യി­ല്ലാ­തെ എ­ഴു­തു­ക­യാ­ണു് വി­ഹി­തം. ഉദാ:വി­രി­ഞ്ഞ + ആമ്പൽ = വി­രി­ഞ്ഞ ആമ്പൽ. വീണ + ആൾ = വീണ ആൾ. പോയ + ആന = പോയ ആന. വീണ + ഇല = വീണ ഇല. പറഞ്ഞ + ഉ­ത്ത­രം = പറഞ്ഞ ഉ­ത്ത­രം. വി­രി­ഞ്ഞ­യാ­മ്പൽ, വീ­ണ­യാൾ, പോ­യ­യാ­ന എ­ന്നൊ­ക്കെ സന്ധി ചേർ­ത്തെ­ഴു­തു­ന്ന­തു് അ­സു­ന്ദ­ര­മാ­കു­ന്നു.

5. പ­ദ്യ­ങ്ങ­ളിൽ സ­ന്ധി­വ­രു­ന്ന സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളി­ലൊ­ക്കെ വർ­ണ്ണ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നേ നി­ല്ക്ക­യു­ള്ളൂ. ഗ­ദ്യ­ത്തിൽ വ­ക്താ­വി­ന്റെ വി­വ­ക്ഷ അ­നു­സ­രി­ച്ചാ­ണു് പ­ദ­ങ്ങൾ സ­ന്ധി­ചെ­യ്തോ അ­ല്ലാ­തെ­യോ ഉ­ച്ച­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘പ­തി­യാ­തെ അ­പ്പോൾ ഒരാൾ അ­ണ­ഞ്ഞു് ഇ­രു­ത്തി’ ഈ പ­ദ­ങ്ങൾ പ­ദ്യ­ത്തിൽ ‘പ­തി­യാ­ത­പ്പൊ­ഴൊ­രാ­ള­ണ­ഞ്ഞി­രു­ത്തി’ എന്നു ചേർ­ന്നേ നി­ല്ക്കു­ക­യു­ള്ളൂ. ‘അതു് അ­ബ­ദ്ധം ആണു് എ­ന്നു് എ­നി­ക്കു് ഉടനെ തോ­ന്നി’ എന്ന വാ­ക്കു­കൾ ഒരു പ­ദ്യ­ത്തിൽ ‘അ­ത­ബ­ദ്ധ­മാ­ണെ­ന്നെ­നി­ക്കു­ട­നെ­തോ­ന്നി’ എന്നു പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­നേ സാ­ധി­ക്കൂ. ഗ­ദ്യ­ത്തിൽ ‘അതു് അ­ബ­ദ്ധ­മാ­ണെ­ന്നു് എ­നി­ക്കു് ഉടനെ തോ­ന്നി’ എന്നു പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ക­യാ­യി­രി­ക്കും ഭംഗി.

1. സ­ന്ധി­യിൽ ഒരു വർ­ണ്ണം ഇ­ല്ലാ­താ­ക്കു­ന്ന­താ­ണ­ല്ലൊ ലോപം. പൂർ­വ്വ­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അ­വ­സാ­ന­ത്തി­ലു­ള്ള സ്വ­ര­മാ­ണു് സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യി ലോ­പി­ക്കു­ക. ഒരു സ്വരം പ­ര­മാ­കു­മ്പോൾ മാ­ത്ര­മേ ഇതു സം­ഭ­വി­ക്കു­ക­യു­ള്ളൂ.
2. ഒരു സ്വരം പി­ന്നിൽ വ­ന്നാൽ താഴെ പ­റ­യു­ന്ന­വ ലോ­പി­ക്കും.
   • സം­വൃ­തോ­കാ­രം. ഉദാ:വി­ശ­പ്പു് + ഉ­ണ്ടു് = വി­ശ­പ്പു­ണ്ടു്. മ­ന­സ്സു് + ഇല്ല = മ­ന­സ്സി­ല്ല. കാ­റ്റു് + എ­ങ്കി­ലും = കാ­റ്റെ­ങ്കി­ലും.
   • മു­റ്റു­വി­ന­യു­ടെ ഒ­ടു­വി­ലു­ള്ള ഉ­കാ­ര­വും അ­കാ­ര­വും സദൃശം പോലെ. ഉദാ:പ­ഠി­ച്ചു + ഇല്ല = പ­ഠി­ച്ചി­ല്ല. ഇല്ല + എ­ങ്ങും = ഇ­ല്ലെ­ങ്ങും. വയ്യ + ഏവം = വ­യ്യേ­വം. കാ­ണു­ന്നു + ഇതാ = കാ­ണു­ന്നി­താ. അ­പ­വാ­ദം: വന്നു + അവൻ; ഉ­പ­ദേ­ശി­ച്ചു + ആ­ചാ­ര്യൻ ഈ മാ­തി­രി­യു­ള്ള പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­ന്ധി­യിൽ മു­റ്റു­വി­ന­യു­ടെ അ­ന്ത്യ­സ്വ­രം ലോ­പി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. അ­തി­നാ­ലാ­ണു് ‘സ­ദൃ­ശം­പോ­ലെ’ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­തും. പി­ന്നിൽ വ­രു­ന്ന­തു് ഒരു ദ്യോ­ത­ക­ശ­ബ്ദ­ത്തി­ലെ സ്വ­ര­മാ­ണെ­ങ്കിൽ ലോപം വി­ക­ല്പ­മാ­യി­ട്ടേ വരൂ. ഉദാ:ചെ­ന്നു + എ­ങ്കിൽ = ചെ­ന്നു­വെ­ങ്കിൽ ചെ­ന്നെ­ങ്കിൽ കണ്ടു + എ­ന്നു് = ക­ണ്ടു­വെ­ന്നു് ക­ണ്ടെ­ന്നു് വാ­യി­ച്ചു + ഓ = വാ­യി­ച്ചു­വോ വാ­യി­ച്ചോ.
   • വി­ന­യെ­ച്ച­ത്തി­ന്റെ ഒ­ടു­വി­ലെ ‘എ’ കാരം വി­ക­ല്പേ­ന ലോ­പി­ക്കും. ഉദാ:പ­ഠി­ക്കാ­തെ + ഇ­രു­ന്നു = പ­ഠി­ക്കാ­തെ­യി­രു­ന്നു പ­ഠി­ക്കാ­തി­രു­ന്നു വരാതെ + ആയി = വ­രാ­തെ­യാ­യി വ­രാ­താ­യി

1. സ­ന്ധി­കാ­ര്യ­ങ്ങൾ ചെ­യ്യു­ക:
   • • ആരു് + ആകിൽ + എന്തു മിഴി + ഉള്ള + അർ + നി­ന്നു് + ഇ­രി­ക്കും.
     • നില + അറ + ഉം + ഇതു് + ഏ­റ്റു് + ഓ­തു­ന്നു + അതു് + ഉ­ണ്ടു് + എ­ന്നു­തോ­ന്നും.
     • തിരു + അടി + അ­ടി­യ­ങ്ങൾ­ക്കു് + എ­ന്നും + ആധാരം + അമ്മേ.
   • • പൂവേ, അതിൽ പുതിയ ഭം­ഗി­കൾ സ­ഞ്ച­രി­ച്ചു.
     • പ്രഭോ, അ­വി­ട­ത്തെ ആജ്ഞ ഞാൻ അ­നു­സ­രി­ക്കു­ന്നു.
     • എന്തോ, ഏതോ! ഞാൻ ഒ­ന്നും അ­റി­ഞ്ഞു ഇല്ലേ.
2. • പോ­ക­ട്ടെ, പോ­വ­ട്ടെ; ആ­വ­ട്ടെ, ആ­ക­ട്ടെ; ഇ­ങ്ങ­നെ ര­ണ്ടു­രൂ­പം വ­രു­വാ­നെ­ന്താ­ണു് കാരണം?
   • (1) കണ്ടു + എ­ങ്കിൽ; (2) പോയി + എ­ങ്കിൽ, —സ­ന്ധി­ചെ­യ്യു­മ്പോൾ, ആ­ദ്യ­ത്തേ­തിൽ വ­കാ­ര­വും ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തിൽ യ­കാ­ര­വും ആ­ഗ­മ­മാ­വു­ന്ന­തെ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു്?
   • ക­ണ്ടെ­ങ്കിൽ, ക­ണ്ടു­വെ­ങ്കിൽ, പ­റ­ഞ്ഞു­വെ­ന്നാൽ, പ­റ­ഞ്ഞെ­ന്നാൽ, ഇ­ങ്ങ­നെ ഈ­ര­ണ്ടു രൂപം വ­രു­വാൻ കാ­ര­ണ­മെ­ന്തു്?
3. ഉ­ത്സർ­ഗ്ഗം, അ­പ­വാ­ദം, ഈ സം­ജ്ഞ­ക­ളു­ടെ അർ­ത്ഥം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക­യും, ര­ണ്ടി­നും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം എ­ഴു­ത­ക­യും ചെയ്ക.

1. സ­ന്ധി­യിൽ ഒരു വർ­ണ്ണം പോയി അ­തി­ന്റെ സ്ഥാ­ന­ത്തു് മ­റ്റൊ­രു വർ­ണ്ണം വ­രു­ന്ന­താ­ണു് ആദേശം. “ ‘ത’ കാ­ര­ത്തി­നു് ‘ട’ കാരം ആദേശം” എ­ന്നു­പ­റ­ഞ്ഞാൽ ‘ത’ കാരം പോയി ആ സ്ഥാ­ന­ത്തു് ‘ട’ കാരം വരും എ­ന്നർ­ത്ഥം.

2. ത­വർ­ഗ്ഗം, ച­വർ­ഗ്ഗ­ത്തോ­ടു ചേർ­ന്നാൽ ച­വർ­ഗ്ഗ­മാ­യും, ട­വർ­ഗ്ഗ­ത്തോ­ടു ചേർ­ന്നാൽ ട­വർ­ഗ്ഗ­മാ­യും മാറും. ആദേശം പൊ­രു­ത്ത­മ­നു­സ­രി­ച്ചേ വ­രി­ക­യു­ള്ളൂ. ഖ­ര­ത്തി­നു ഖരവും അ­നു­നാ­സി­ക­ത്തി­നു് അ­നു­നാ­സി­ക­വും ആ­യി­രി­ക്കും ആദേശം.

ഉദാ:- തേൻ + ചോരും = തേഞ് + ചോരും = തേ­ഞ്ചോ­രും

(ത­വർ­ഗ്ഗ ന­കാ­ര­ത്തി­നു പകരം ച­വർ­ഗ്ഗ ഞകാരം ആദേശം)

വിൺ + തലം = വിൺ + ടലം = വി­ണ്ട­ലം

(ത­വർ­ഗ്ഗ ഖ­ര­ത്തി­നു പകരം ട­വർ­ഗ്ഗ­ഖ­രം ആദേശം)

കൺ + നീരു് = കൺ + ണീരു് = ക­ണ്ണീ­രു്

(ത­വർ­ഗ്ഗാ­നു­നാ­സി­ക­ത്തി­നു പകരം ട­വർ­ഗ്ഗാ­നു­നാ­സി­കം ആദേശം)

3. പ്ര­ത്യ­യ ത­കാ­ര­മ­കാ­ര­ങ്ങൾ­ക്കു­മു­മ്പു് ള­കാ­ര­ത്തി­നു് യ­ഥാ­ക്ര­മം ട്, ണ് ഇവ ആദേശം വരും.

ഉദാ:

കേൾ + തു = കേട് + തു = കേട് +ടു = കേ­ട്ടു.

വേൾ + തു = വേട് + തു = വേട് + ടു = വേ­ട്ടു.

ഉൾ + മ = ഉൺ + മ = ഉണ്മ.

വെൾ + മ = വെൺ + മ = വെണ്മ.

(ഒ­ന്നും ര­ണ്ടും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ ആദ്യം ള­കാ­ര­ത്തി­നു് ട­കാ­ര­വും പി­ന്നീ­ടു് ത­കാ­ര­ത്തി­നു് ട­കാ­ര­വും ആദേശം വ­രു­ന്നു­ണ്ട്.)

4. ല­കാ­ര­ത്തി­നു് മ­കാ­ര­ത്തി­നു­മു­മ്പു് നകാരം ആദേശം വരും.

ഉദാ:

നെല് + മണി = നെന് + മണി = നെ­ന്മ­ണി

കല് + മതിൽ = കന് + മതിൽ = ക­ന്മ­തിൽ

5. (a) ‘കൾ’ എന്ന ബ­ഹു­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യ­ത്തി­നും ‘കായ്’ എന്ന ശ­ബ്ദ­ത്തി­നും മു­മ്പു ന കാ­ര­ത്തി­നു് ങ കാരം ആദേശം വരും.

(b) ‘കൽ’ പ്ര­ത്യ­യ­മോ ട­കാ­ര­മോ ഒ­ഴി­ച്ചു­ള്ള പ്ര­ത്യ­യാ­ദി­യാ­യ ഖരം അ­നു­നാ­സി­ക­ത്തി­നു പി­ന്നിൽ വ­ന്നാൽ അ­നി­നാ­സി­ക­മാ­യി മാറും.

ഉദാ:

നിൻ + കൾ = നിങ് + കൾ = നിങ് + ങൾ = നി­ങ്ങൾ.

മാവിൻ + കാ = മാങ് + കാ = മാങ് + ങാ = മാ­ങ്ങാ.

ഖരം ‘കൽ’ പ്ര­ത്യ­യ­മോ ട­കാ­ര­മോ ആയാൽ ഈ ആദേശം ഇല്ല.

ഉദാ:

രാമൻ + കൽ = രാമങ് + കൽ = രാ­മ­ങ്കൽ

എൻ + കൽ = എങ് + കൽ = എങ്കൽ

കൺ + തു = കൺ + ടു = കണ്ടു

ഉൺ + തു = ഉൺ + ടു = ഉണ്ടു

(ഈ സ­ന്ധി­വി­ധി­ക്കു് ആ­റ്റി­ങ്ങൽ, ആ­ലി­ങ്ങൽ എ­ന്നെ­ല്ലാ­മു­ള്ള സ്ഥ­ല­സം­ജ്ഞാ­രൂ­പ­ങ്ങൾ അ­പ­വാ­ദ­ങ്ങ­ളാ­ണു്.)

6. (a) അ­നു­സ്വാ­ര­ത്തി­നു് ‘ ഉം’ എന്ന സ­മു­ച്ച­യ നി­പാ­തം പ­ര­മാ­യാൽ വകാരം ആദേശം,

ഉദാ:

ഗുണം + ഉം = ഗുണവ് + ഉം = ഗു­ണ­വും

ദോഷം + ഉം = ദോഷവ് + ഉം = ദോ­ഷ­വും

(b) വി­ഭ­ക്തി­പ്ര­ത്യ­യ­സ്വ­ര­ത്തി­നു മുൻപ് അ­നു­സ്വാ­ര­ത്തി­നു് ‘ത്ത’കാ­ര­മാ­ണു് ആദേശം.

ഉദാ:

മരം + ഇൽ = മ­ര­ത്ത് + ഇൽ = മ­ര­ത്തിൽ

ധനം + എ = ധ­ന­ത്ത് + എ = ധ­ന­ത്തെ

കോപം + ഓടു് = കോ­പ­ത്ത് + ഓടു് = കോ­പ­ത്തോ­ടു്

(c) കൾ പ്ര­ത്യ­യ­ത്തി­നു­മു­മ്പു് അ­നു­സ്വാ­ര­ത്തി­നു് ങ കാരം ആദേശം.

ഉദാ:

ഫലം + കൾ = ഫലങ് + കൾ

= ഫലങ് + ങൾ =ഫ­ല­ങ്ങൾ.

പു­ഷ്പം + കൾ = പു­ഷ്പ­ങ് + കൾ

= പു­ഷ്പ­ങ് + ങൾ= പു­ഷ്പ­ങ്ങൾ.

7. ദൃ­ഢാ­ക്ഷ­ര­ത്തി­നു മു­മ്പു് ‘തിരു’ എന്ന ഭേ­ദ­ക­ത്തി­നു ‘തൃ’ എ­ന്നാ­ദേ­ശം.

ഉദാ:

തിരു + കാർ­ത്തി­ക = തൃ­ക്കാർ­ത്തി­ക

തിരു + ചേവടി = തൃ­ച്ചേ­വ­ടി

(ശി­ഥി­ല­മാ­ണു് പ­ര­മാ­യി­വ­രു­ന്ന­തെ­ങ്കിൽ)

തിരു + നാൾ = തി­രു­നാൾ

തിരു + മു­റ്റം = തി­രു­മു­റ്റം

1. സന്ധി ചെയ്ക:- (സ­ന്ധി­കാ­ര്യം വി­വ­രി­ക്ക­ണം) (a) തിരു + അടി, തിരു + പാദം, തിരു + പടി (b) ഉൾ + മ, വേൾ + തു, നെൽ + മണി, നൽ + മ (c) ധനം + എ, പ­ട്ട­ണം + ഇൽ, കോപം + ആൽ (d) വിൺ + തലം, കൺ + തു, ഉൺ + തു
2. (1) കാ­യ്കൾ, മ­ര­ങ്ങൾ, ത­ണ്ടാർ, ഈ പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ രൂ­പ­നി­ഷ്പ­ത്തി വി­വ­രി­ക്കു­ക. (2) കാ­വ്യ­മും, കാ­വ്യ­വും; ഭാ­ഗ്യ­മും, ഭാ­ഗ്യ­വും; - ഏ­താ­ണു് ശ­രി­യാ­യ മ­ല­യാ­ള­രൂ­പം? ഓർ­മ്മി­ക്കു­ക:- (വി­ണ്ട­ലം, ത­ണ്ടാർ, ഈ പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ത­കാ­ര­ത്തി­നു ട­വർ­ഗ്ഗ­യോ­ഗം കൊ­ണ്ടു ടകാരം ആദേശം വ­രു­ന്നു­ണ്ടു്. എ­ന്നാ­ലും പ്ര­കൃ­തി­പ്ര­ത്യ­യ­യോ­ഗ­ത്തിൽ മാ­ത്ര­മേ ഈ ആ­ദേ­ശ­വി­ധി സാർ­വ്വ­ത്രി­ക­മാ­യി പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ക­യു­ള്ളൂ. വിൺ­ത­ടം, കൺതടം, വെൺ­തി­ങ്കൾ, മൺ­തി­ട്ടു്, മു­ത­ലാ­യ പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ഈ നി­യ­മ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു സ­ന്ധി­കാ­ര്യം ചെ­യ്യേ­ണ്ട­തി­ല്ല. വി­ണ്ട­ടം, ക­ണ്ട­ടം, വെ­ണ്ടി­ങ്കൾ എ­ന്നൊ­ക്കെ ആ­ധു­നി­ക മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചാൽ തെ­റ്റാ­യി­രി­ക്കും അതു്.)
3. നിയമം കാ­ണി­ച്ചു് കൂ­ട്ടി­ച്ചേർ­ക്കു­ക. മരം + കൾ നെൽ + മണി ധനം + എ കേൾ + തു നിൻ + കൾ തൺ + താർ കൺ + തു നൽ + മു­ത്തു് ധനം + ഉം തിരു + കാൽ­ത്താർ

1. പൂർ­വ്വോ­ത്ത­ര­പ­ദ­ങ്ങൾ വി­ശേ­ഷ­ണ­വി­ശേ­ഷ്യ­ങ്ങ­ളാ­യി വ­രു­ന്ന സ­മാ­സ­ത്തിൽ ഉ­ത്ത­ര­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ ആദി വർ­ണ്ണ­മാ­യ ദൃഢം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കും. അ­നു­നാ­സി­ക­ങ്ങ­ളും മ­ദ്ധ്യ­മ­ങ്ങ­ളും ശി­ഥി­ല­ങ്ങ­ളാ­ണു്. അവ ഇ­ര­ട്ടി­ക്ക­യി­ല്ല.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

പച്ച + പു­ല്ലു് = പ­ച്ച­പ്പു­ല്ലു്

താമര + കുളം = താ­മ­ര­ക്കു­ളം

കൈ + തൊഴിൽ = കൈ­ത്തൊ­ഴിൽ

പട + ചട്ട = പ­ട­ച്ച­ട്ട

(ഉ­ത്ത­ര­പ­ദാ­ദി­വർ­ണ്ണം ശി­ഥി­ല­മാ­യാൽ)

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

മുല്ല + മാല = മു­ല്ല­മാ­ല

തല + വേദന = ത­ല­വേ­ദ­ന

വാഴ + നാരു് = വാ­ഴ­നാ­രു്

പി­ച്ച­ള + മൊന്ത = പി­ച്ച­ള­മൊ­ന്ത

2. (a) പൂർ­വ്വ­പ­ദം ധാ­തു­വാ­ണെ­ങ്കിൽ മുൻ­വി­ധി­ച്ച ദ്വി­ത്വം വ­രി­ക­യി­ല്ല.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

ഉര + ക­ല്ലു് = ഉ­ര­ക­ല്ലു്

നിറ + കുടം = നി­റ­കു­ടം

എരി + തീയു് = എ­രി­തീ­യു്

(b) ‘ർ’ എന്ന ചി­ല്ലി­നു പി­ന്നിൽ വ­രു­ന്ന ദൃ­ഢ­ത്തി­നു് ചി­ല­പ്പോൾ ദ്വി­ത്വം വരും.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

ഉമ്പർ + കോൻ = ഉ­മ്പർ­കോൻ

അലർ + ശരൻ = അ­ലർ­ശ­രൻ, അ­ലർ­ശ്ശ­രൻ

(മ­ലർ­പ്പൊ­ടി, മ­ലർ­പൊ­ടി; ത­ളിർ­ക്ക­രം, ത­ളിർ­ക­രം, കു­ളിർ­കാ­റ്റു്, കു­ളിർ­ക്കാ­റ്റു്.)

തേർ­ത്ത­ട്ടു്, പാർ­ത്ത­ലം, പോർ­ക്ക­ളം മു­ത­ലാ­യ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ ദ്വി­ത്വം നി­തൃ­മാ­കു­ന്നു.

(c) പ്ര­ത്യ­യാം­ഗ­മാ­യ ‘ള’കാര ചി­ല്ലി­നു പി­ന്നിൽ വ­രു­ന്ന ദൃഢം ഇ­ര­ട്ടി­ക്ക­യി­ല്ല.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

മലമകൾ + പതി = മ­ല­മ­കൾ­പ­തി

താർ­മ­കൾ + ചരണം = താർ­മ­കൾ­ച­ര­ണം

ള­കാ­ര­ചി­ല്ലു പ്ര­ത്യ­യാം­ഗ­മ­ല്ലെ­ങ്കിൽ—

കവിൾ + തടം = ക­വിൾ­ത്ത­ടം

ഇരുൾ + കുഴി = ഇ­രുൾ­ക്കു­ഴി

എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ദ്വി­ത്വം വേണം.

3. അ, ഇ, എ, എന്നീ സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു പി­ന്നിൽ വ­രു­ന്ന വ്യ­ഞ്ജ­നം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കും.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

അ + കഥ = അക്കഥ

ഇ + പുലി = ഇ­പ്പു­ലി

എ + കാലം = എ­ക്കാ­ലം

അ + മാ­തി­രി = അ­മ്മാ­തി­രി

ഇ + വണ്ണം = ഇ­വ്വ­ണ്ണം

അ + താമര = അ­ത്താ­മ­ര

ഇ + ചിന്ത = ഇ­ച്ചി­ന്ത

(ആ വ്യ­ഞ്ജ­നം ശി­ഥി­ല­മാ­ണെ­ങ്കിൽ അ, ഇ, എന്നീ സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ ദീർ­ഘി­പ്പി­ച്ചാൽ മതി. അ­മ്മാ­തി­രി, ആ­മാ­തി­രി; ഇ­മ്മ­ട്ടു്, ഈ മ­ട്ടു്, ഈ രണ്ടു രൂ­പ­ങ്ങ­ളും സു­ബ­ദ്ധ­മാ­കു­ന്നു.)

4. ‘എ’ എന്ന വി­ഭ­ക്തി­പ്ര­ത്യ­യ­ത്തി­നും, എ, ഇ, എന്നീ വി­ന­യെ­ച്ച­പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ­ക്കും പി­ന്നിൽ വ­രു­ന്ന ദൃഢം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കും.

എന്നെ + പറ്റി = എ­ന്നെ­പ്പ­റ്റി

കു­ട്ടി­യെ + തന്നെ = കു­ട്ടി­യെ­ത്ത­ന്നെ

രാ­ജ്യ­ത്തെ + കു­റി­ച്ചു് = രാ­ജ്യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു്

പോയി + കു­ളി­ച്ചു = പോ­യി­ക്കു­ളി­ച്ചു

ഓടി + ചാടി = ഓ­ടി­ച്ചാ­ടി

1. സ­ന്ധി­കാ­ര്യം വി­വ­രി­ക്കു­ക:
   • മ­ര­പ്പ­ട്ടി, പ­ച്ച­ത­ത്ത, ഓ­ല­ക്കു­ട.
   • അ­മ്മാ­ല, ആ മാല, ഇ­മ്മു­ട്ടു്, ഈ മു­ട്ടു്, ഇ­വ്വ­ണ്ണം, ഈ വണ്ണം.
   • അ­വിൽ­പ്പൊ­ടി, അ­വിൽ­മ­ലർ, വിൽ­പ്പാ­ടു്, വിൽ­മു­ന.
   • തേൾ­ക്കു­ഞ്ഞു്, മ­ല­മ­കൾ­പ­തി.
2. സ­ന്ധി­കാ­ര്യം വേണ്ട ദി­ക്കിൽ ചെ­യ്യു­ക:
   • എ­ന്നെ­പ­റ്റി നി­ങ്ങൾ­ക്കു് എ­ന്തു­ത­ന്നെ തോ­ന്നി തു­ട­ങ്ങി­യാ­ലും എ­നി­ക്കു നി­ങ്ങ­ളെ­കു­റി­ച്ചു് വി­രോ­ധം തോ­ന്നി ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ല.
   • നാളെ കാ­ല­ത്തു കാണാം അ­ലർ­മ­ക­ളു­ടെ തൃ­കാ­ല­ടി­ത്താർ വ­ണ­ങ്ങാം.
   • പയ്യെ തി­ന്നാൽ പനയും തി­ന്നാം.
   • ആ കേളി പൂ­ണ്ട­മ­ല. ഈ കേ­ര­ളാ­ഖ്യ­വി­ഷ­യം.
3. ആഗമം, ദ്വി­ത്വം, ആദേശം, ലോപം, - ഈ സ­ന്ധി­ക­ളു­ടെ സ്വ­ഭാ­വം വി­വ­രി­ച്ചു നാ­ലി­നു­മു­ള്ള അ­ന്ത­രം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക.

ഓർ­മ്മി­ക്കു­ക: (ഭാ­ഷാ­പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇടയിൽ, ഖ, ഘ, ഫ, ഭ, ഝ, ധ, ഈ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളിൽ തു­ട­ങ്ങു­ന്ന സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളും പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചു­കാ­ണും. ഈ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ­ക്കു ദ്വി­ത്വം വ­രു­മ്പോൾ ക് ഖ, ഗ്ഘ, പ്ഫ, ബ് ഭ, ജ്ഝ, ദ്ധ, ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­യി­രി­ക്കും രൂപം.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം: അ + ഖേദം = അ­ക്ഖേ­ദം

ഇ + ഘട്ടം = ഇ­ഗ്ഘ­ട്ടം

അ + ഫലം = അ­പ്ഫ­ലം

ഇ + ധര = ഇദ്ധര

ഇ + ഭൂമി = ഇ­ബ്ഭൂ­മി

ഇ + ഝഷം = ഇ­ജ്ഝ­ഷം)

ഭാ­ഷാ­സ­ന്ധി­കൾ ചു­രു­ക്കി വി­വ­രി­ച്ചു­ക­ഴി­ഞ്ഞു. മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ സാ­ഹി­ത്യ­ഭാ­ഷ­യിൽ മാ­ത്ര­മ­ല്ല, സം­ഭാ­ഷ­ണ ഭാ­ഷ­യി­ലും സം­സ്കൃ­ത­ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ധാ­രാ­ളം ക­ട­ന്നു­കൂ­ടി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­ത്ത­രം ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ വർണ്ണ വി­കാ­ര­ങ്ങ­ളാ­ണു് ഇവിടെ സം­സ്കൃ­ത­സ­ന്ധി­യിൽ പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­ന്ന­തു്. മ­ല­യാ­ള­സാ­ഹി­ത്യ­പ­ഠ­ന­ത്തി­നു് അ­വ­ശ്യം അ­റി­ഞ്ഞി­രി­ക്കേ­ണ്ട സം­സ്കൃ­ത­സ­ന്ധി­കൾ മാ­ത്ര­മേ ഇവിടെ ചേർ­ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ. രണ്ടു സം­സ്കൃ­ത­പ­ദം ചേ­രു­മ്പോൾ സം­സ്കൃ­ത­സ­ന്ധി­നി­യ­മ­വും, സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­വും ഭാ­ഷാ­പ­ദ­വും ചേ­രു­മ്പോൾ ഭാ­ഷാ­സ­ന്ധി നി­യ­മ­വു­മാ­ണു് ആ­ദ­രി­ക്കേ­ണ്ട­തു്.

ഉദാ:

1. മുനി + അ­ഗ്ര്യൻ = മു­നി­ഗ്ര്യൻ (സം. സന്ധി)
2. മുനി + അല്ല = മു­നി­യ­ല്ല (ഭാ. സന്ധി)

മുനി + അ­ഗ്ര്യൻ എന്നീ സം­സ്കൃ­ത പ­ദ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­യ­താ­ണാ­ദ്യ­ത്തേ­തു്.

മുനി + അല്ല എ­ന്ന­തിൽ പ്ര­ഥ­മ­പ­ദം സം­സ്കൃ­ത­വും ദ്വി­തീ­യ­പ­ദം ഭാ­ഷ­യു­മാ­കു­ന്നു.

1. സ­വർ­ണ്ണ­സ­ന്ധി
   • • അ + അ = ആ ജന + അധിപൻ = ജ­നാ­ധി­പൻ
     • അ + ആ = ആ ദേവ + ആലയം = ദേ­വാ­ല­യം
     • ആ + അ = ആ വിദ്യ + അർ­ത്ഥി = വി­ദ്യാർ­ത്ഥി
     • ആ +ആ = ആ പ്രജാ + ആ­ധി­പ­ത്യം = പ്ര­ജാ­ധി­പ­ത്യം
   • • ഇ + ഇ = ഈ – മുനി + ഇ­ന്ദ്രൻ = മു­നീ­ന്ദ്രൻ
     • ഇ + ഈ = ഈ – രതി + ഈ­ശ്വ­രൻ = ര­തീ­ശ്വ­രൻ
     • ഈ + ഇ = ഈ – മഹി + ഇ­ന്ദ്രൻ = മ­ഹീ­ന്ദ്രൻ
     • ഈ + ഈ = ഈ – സതീ + ഈ­ശ്വ­രൻ = സ­തീ­ശ്വ­രൻ
   • • ഉ + ഉ = ഊ – ഗുരു + ഉ­പ­ദേ­ശം = ഗു­രൂ­പ­ദേ­ശം
     • ഉ + ഊ = ഊ – തനു + ഊർ­ദ്ധ്വ­ഭാ­ഗം = ത­നൂർ­ദ്ധ്വ­ഭാ­ഗം
     • ഊ + ഉ = ഊ – വധൂ + ഉ­ദ്വാ­ഹം = വ­ധൂ­ദ്വാ­ഹം
     • ഊ + ഊ = ഊ – വധൂ + ഊഹം = വധൂഹം
2. ഗു­ണ­സ­ന്ധി അ, ആ എ­ന്നി­വ­യു­ടെ പി­ന്നിൽ ഹ്ര­സ്വ­ങ്ങ­ളോ ദീർ­ഘ­ങ്ങ­ളോ ആ­യി­ട്ടു­ള്ള ഇ, ഉ, ഋ ഇ­വ­യി­ലേ­തെ­ങ്കി­ലും ഒന്നു വ­ന്നാൽ ര­ണ്ടി­നും കൂടി എ, ഒ, അര് ഇവ യ­ഥാ­ക്ര­മം ആ­ദേ­ശ­മാ­യി­വ­രും. ഈ സ­ന്ധി­ക്കു് ഗു­ണ­സ­ന്ധി­യെ­ന്നു പേർ.
   • • അ + ഇ = ഏ – നര + ഇ­ന്ദ്രൻ = ന­രേ­ന്ദ്രൻ
     • അ + ഈ = ഏ – ഗണ + ഈശൻ = ഗണേശൻ
   • • അ + ഉ = ഓ – അരുണ + ഉദയം = അ­രു­ണോ­ദ­യം
     • അ+ ഊ = ഓ – നവ + ഊഢ = നവോഢ
   • അ + ഋ = അര് – ദേവ + ഋഷി = ദേ­വർ­ഷി
   • • ആ + ഇ = ഏ – മഹാ + ഇ­ന്ദ്രൻ = മ­ഹേ­ന്ദ്രൻ
     • ആ + ഈ = ഏ – രമാ + ഈശൻ = രമേശൻ
   • • അ + ഉ = ഓ – സമര + ഉ­ത്സു­കൻ = സ­മ­രോ­ത്സു­കൻ
     • ആ + ഉ = ഓ – മഹാ + ഉ­ത്സ­വം = മ­ഹോ­ത്സ­വം
   • ആ + ഋ = അര് – മഹാ + ഋഷി = മഹർഷി
3. വൃ­ദ്ധി­സ­ന്ധി അ, ആ, ഇ­വ­യു­ടെ പി­ന്നിൽ എ, ഓ, ഐ, ഔ, – ഈ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ വ­ന്നാൽ ര­ണ്ടി­നും കൂടി ഐ, ഔ ഇവ യ­ഥാ­ക്ര­മം ആ­ദേ­ശ­മാ­യി­വ­രും. ഇ­തി­നു് വൃ­ദ്ധി­സ­ന്ധി­യെ­ന്നു­പേർ.
   • • അ + ഏ = ഐ – ലോക + ഏ­ക­വീ­രൻ = ലോ­കൈ­ക­വീ­രൻ.
     • ആ + ഏ = ഐ – സദാ + ഏവ = സദൈവ.
   • • അ + ഓ = ഔ – വന + ഓഘം = വനൗഘം.
     • ആ + ഓ = ഔ – മഹാ + ഓഷധി = മ­ഹൗ­ഷ­ധി.
   • • അ + ഐ = ഐ – ജന + ഐക്യം = ജ­നൈ­ക്യം.
     • ആ + ഐ = ഐ – പ്രജാ + ഐ­ശ്വ­ര്യം = പ്ര­ജൈ­ശ്വ­ര്യം.
   • • അ + ഔ = ഔ – കവന + ഔ­ചി­ത്യം = ക­വ­നൗ­ചി­ത്യം.
     • ആ + ഔ = ഔ – മഹാ + ഔ­ത്സു­ക്യം = മ­ഹൗ­ത്സു­ക്യം.
4. യൺ­സ­ന്ധി ഹ്ര­സ്വ­ങ്ങ­ളോ ദീർ­ഘ­ങ്ങ­ളോ ആയ ഇ, ഉ, ഋ ഇ­വ­യ്ക്കു പ­ര­മാ­യി സ്വ­ര­ങ്ങൾ വ­ന്നാൽ ആ­ദ്യ­ത്തേ­വ­യു­ടെ സ്ഥാ­ന­ത്തു് യ്, വ്, ര്, ഇവ യ­ഥാ­ക്ര­മം വരും.
   • ഇ – അതി + അധികം = അ­ത്യ­ധി­കം. അഭി + അർ­ത്ഥ­ന = അ­ഭ്യർ­ത്ഥ­ന. ഇതി + ഏവം = ഇ­ത്യേ­വം. അതി + ഉൽ­ക്ക­ടം = അ­ത്യുൽ­ക്ക­ടം.
   • ഉ –
     • ഗുരു + അർ­ത്ഥം = ഗുർ­വ്വർ­ത്ഥം.
     • ലഘു + ഇഷ്ടം = ല­ഘ്വി­ഷ്ടം.
     • വധൂ + ഈ­പ്സി­തം = വ­ധ്വീ­പ്സി­തം.
   • ഋ –
     • പിതൃ + ആജ്ഞ = പി­ത്രാ­ജ്ഞ.
     • കർ­ത്തൃ + അർ­ത്ഥം = കർ­ത്രർ­ത്ഥം.

ഈ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ സ­മാ­സ­ത്തിൽ വ­രു­ന്ന സന്ധി മാ­ത്ര­മേ വി­വ­രി­ക്കു­വാ­നു­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ. ക്, ങ്, ട്, ത്, പ്, മ്, ര്, സ് എന്നീ വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങ­ളി­ലാ­ണു് പ്രാ­യേ­ണ സം­സ്കൃ­ത­പ­ദം അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇവയിൽ രേ­ഫ­വും സ­കാ­ര­വും വി­സർ­ഗ്ഗ­മാ­കും. മ­കാ­ര­ത്തി­നു് പകരം അ­നു­സ്വാ­ര­മെ­ഴു­തു­ക­യാ­ണു് പ­തി­വു്. അ­നു­സ്വാ­ര­ത്തി­ന്റെ പി­ന്നിൽ സ്വരം വ­രി­ക­യാ­ണെ­ങ്കിൽ മകാരം പി­ന്നേ­യും വരും.

ഉദാ:

സം + ആസം = സമാസം.

കിം + അർ­ത്ഥം = കി­മർ­ത്ഥം.

ശ, ഷ, സ, ഹ പി­ന്നിൽ വ­ന്നാൽ മകാരം അ­നു­സ്വാ­ര­മാ­യി­രി­ക്കും. 1. സംശയം, 2. സം­ഹാ­രം, 3. സം­സാ­രം.

അ­ന്ത്യ­വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങ­ളാ­യ ക, ച, ട, ത, പ, എ­ന്നി­വ­യു­ടെ പി­ന്നിൽ സ്വ­ര­മോ, ക, ച, ട, ത, പ, ഖ, ഛ, ഠ, ഥ, ഫ, ശ, ഷ, സ ഇ­വ­യ­ല്ലാ­ത്ത വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങ­ളോ വ­ന്നാൽ അ­ന്ത്യ­വ്യ­ഞ്ജ­നം മൃ­ദു­വാ­യി മാറും.

1. • വാക് + ഈ­ശ്വ­രൻ = വാ­ഗീ­ശ്വ­രൻ.
   • ദിക് + ജയം = ദി­ഗ്ജ­യം.
2. സ്വാ­രാ­ട് + ജയം = സ്വാ­രാ­ഡ്ജ­യം.
3. ചിത് + രൂപം = ചി­ദ്രൂ­പം.

പി­ന്നാ­ലെ വ­രു­ന്ന വ്യ­ഞ്ജ­നം അ­നു­നാ­സി­ക­മാ­യാൽ മൃ­ദു­വി­നു­പ­ക­രം അ­നു­നാ­സി­ക­വും വരാം.

ഉദാ:

ദിക് + നാഗം = ദി­ങ്നാ­ഗം. (ദി­ഗ്നാ­ഗം)

വാക് + മാ­ധു­ര്യം = വാ­ങ്മാ­ധു­ര്യം. (വാ­ഗ്മാ­ധു­ര്യം)

മാ­ത്രം, മയം, എ­ന്നി­വ പി­ന്നിൽ വ­ന്നാൽ അ­നു­നാ­സി­കം മാ­ത്ര­മെ വ­രി­ക­യു­ള്ളൂ; മൃദു വ­രി­ക­യി­ല്ല.

വാക് + മാ­ത്രം = വാ­ങ്മാ­ത്രം.

ചിത് + മയം = ചി­ന്മ­യം.

സകാര ത വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങ­ളോ­ടു് ശകാര ച വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നാൽ സകാര ത വർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു് ശകാര ച വർ­ഗ്ഗ­വും, ഷകാര ട വർ­ഗ്ഗം ചേർ­ന്നാൽ ഷകാര ട വർ­ഗ്ഗ­വും ആ­ദേ­ശ­മാ­യി വരും.

1. മനസ് + ശക്തി = മ­ന­ശ്ശ­ക്തി.
2. സത് + ചരിതം = സ­ച്ച­രി­തം.
3. ഉത് + ട­ങ്കി­തം = ഉ­ട്ട­ങ്കി­തം.
4. ശ്രേ­യ­സ് + ഷട്കം = ശ്രേ­യ­ഷ് ഷട്കം.

ത­കാ­ര­ത്തി­നു് പ­ര­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന ശകാരം ഛ­കാ­ര­മാ­കും.

1. മഹത് + ശക്തി = മ­ഹ­ച്ഛ­ക്തി.
2. ഹൃത് + ശല്യം = ഹൃ­ച്ഛ­ല്യം.

ത­കാ­ര­ത്തി­നു­ശേ­ഷം ലകാരം വ­ന്നാൽ തകാരം ല­കാ­ര­മാ­യി മാറും.

1. മരുത് + ലീല = മ­രു­ല്ലീ­ല.
2. തത് + ലാഭം = ത­ല്ലാ­ഭം.

അ­നു­നാ­സി­ക­ങ്ങ­ളൊ­ഴി­ച്ചു് ക മുതൽ മ വ­രെ­യു­ള്ള അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ പി­ന്നിൽ വ­രു­ന്ന ഹ­കാ­ര­ത്തി­നു് അതാതു വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലെ ച­തുർ­ത്ഥാ­ക്ഷ­രം യ­ഥാ­ക്ര­മം ആ­ദേ­ശ­മാ­യി­വ­രും.

1. തത് + ഹിതം = ത­ദ്ധി­തം.
2. ദിക് + ഹസ്തി = ദി­ഗ്ഘ­സ്തി.

പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അ­ന്ത്യ­ത്തിൽ വ­രു­ന്ന സ­കാ­ര­വും രേ­ഫ­വും വി­സർ­ഗ്ഗ­മാ­കും.

1. മനസ് = മനഃ
2. പുനർ = പുനഃ

വി­സർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ പി­ന്നിൽ ക, ഖ, പ, ഫ ഇവ വ­ന്നാൽ വി­സർ­ഗ്ഗം മാ­റു­ക­യി­ല്ല.

1. അന്തഃ + കരണം – അ­ന്തഃ­ക­ര­ണം
2. മനഃ + പാഠം – മ­നഃ­പാ­ഠം
3. മ­നഃ­ഖ­ഗം – മ­നഃ­ഖ­ഗം
4. ശ്രേ­യഃ + ഫലം = ശ്രേ­യഃ­ഫ­ലം

ശ, ഷ, സ ഇ­വ­യു­ടെ മു­മ്പി­ലി­രി­ക്കു­ന്ന വി­സർ­ഗ്ഗം ചി­ല­പ്പോൾ വി­സർ­ഗ്ഗ­മാ­യി­ത്ത­ന്നെ­യി­രി­ക്കും. അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ യ­ഥാ­ക്ര­മം ശ്, ഷ്, സ് എ­ന്നാ­യി മാറും.

1. അ­ന്തഃ­ശ­ക്തി (അ­ന്ത­ശ്ശ­ക്തി)
2. മ­നഃ­സാ­ക്ഷി (മ­ന­സ്സാ­ക്ഷി)

വർ­ഗ്ഗ­പ്ര­ഥ­മ­ദ്വി­തീ­യാ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളോ ശ്, ഷ്, സ് എ­ന്നി­വ­യോ പി­ന്നിൽ വ­രു­ന്ന ശ, ഷ, സ കളുടെ മു­മ്പി­ലി­രി­ക്കു­ന്ന വി­സർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു വി­ക­ല്പേ­ന ലോ­പം­വ­രും.

1. അന്തഃ + സ്ഥാ­നം = അ­ന്ത­സ്ഥാ­നം (അ­ന്തഃ­സ്ഥാ­നം)
2. മനഃ + സ്തോ­ഭം = മ­ന­സ്തോ­ഭം (മ­നഃ­സ്തോ­ഭം)

അഃ എ­ന്ന­തി­നു­ശേ­ഷം അ­കാ­ര­മോ ഓരോ വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലേ­യും പ്രഥമ ദ്വി­തീ­യാ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളൊ­ഴി­ച്ചു­ള്ള അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളോ വ­ന്നാൽ ‘അ’ എ­ന്ന­തു് ‘ഓ’ ആയി മാ­റു­ന്ന­താ­ണു്.

1. മനഃ + അർ­ത്ഥം = മനോഽർത്ഥം.
2. ചേതഃ + ഗുണം = ചേതോഽഗുണം.
3. യശഃ + രാശി = യ­ശോ­രാ­ശി.

ഇ­കാ­ര­ത്തി­ന്റേ­യും ഉ­കാ­ര­ത്തി­ന്റേ­യും പി­ന്നിൽ വ­രു­ന്ന വി­സർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു­ശേ­ഷം മുൻ­പ­റ­ഞ്ഞ അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ വ­ന്നാൽ വി­സർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ സ്ഥാ­ന­ത്തു് രേഫം വരും.

1. നിഃ + അർ­ത്ഥം = നി­രർ­ത്ഥം.
2. ദുഃ + ഗതി = ദുർ­ഗ്ഗ­തി.

വി­സർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ പി­ന്നിൽ ശ്, ച്, ഛ്, എ­ന്നി­വ വ­ന്നാൽ വി­സർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ സ്ഥാ­ന­ത്തു് ശ് വരും.

1. മനഃ + ശക്തി = മ­ന­ശ്ശ­ക്തി.
2. അന്തഃ +ചിന്ത = അ­ന്ത­ശ്ചി­ന്ത.

സ്, ത് എ­ന്നി­വ വ­ന്നാൽ സകാരം വരും.

1. മനഃ + സാ­ക്ഷി = മ­ന­സ്സാ­ക്ഷി.
2. അ­ന്തഃ­താ­പം = അ­ന്ത­സ്താ­പം

രേ­ഫ­ത്തി­ന്റെ പി­ന്നിൽ വ­രു­ന്ന രേഫം ലോ­പി­ക്കു­ക­യും ആ­ദ്യ­രേ­ഫ­ത്തി­ന്റെ മു­മ്പി­ലി­രി­ക്കു­ന്ന സ്വരം ഹ്ര­സ്വ­മാ­യാൽ ദീർ­ഘി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും.

1. സ്വര് + രാ­ജ്യം = സ്വാ­രാ­ജ്യം.
2. നിര് + രവം = നീരവം.

വൈ­യാ­ക­ര­ണ­ന്മാർ വി­സർ­ഗ്ഗ­സ­ന്ധി­യെ പ്ര­ത്യേ­കം പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­ക­യാ­ണു് പ­തി­വു്. രേ­ഫ­വും സ­കാ­ര­വും പ­ദാ­ന്ത­മാ­യാൽ വി­സർ­ഗ്ഗ­മാ­യി മാറുക പ­തി­വു­ള്ള­തു­കൊ­ണ്ടു് വി­സർ­ഗ്ഗ­സ­ന്ധി­യെ വ്യ­ഞ്ജ­ന­സ­ന്ധി­യിൽ ഉൾ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക­യാ­ണു് ഇവിടെ ചെ­യ്തി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

സം­സ്കൃ­ത സ­ന്ധി­ക­ളു­ടെ അ­നു­ക­ര­ണ­മാ­യി അനേകം സ­ന്ധി­കൾ മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ട്. അ­നേ­കാ­യി­രം മു­ത­ലാ­യ­വ സം­സ്കൃ­ത­സ­ന്ധ്യ­നു­ക­ര­ണ­ത്തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്.

1. സ­ന്ധി­കാ­ര്യം ചെ­യ്യേ­ണ്ട ദി­ക്കിൽ ചെ­യ്യു­ക:
   • പ്രഥമ അ­ദ്ധ്യാ­പ­ക­ന്റെ സ്നേഹ ഔ­ദ­ര്യം എ­ല്ലാ­വ­രു­ടേ­യും പ്ര­ശം­സ­യ്ക്കു വി­ഷ­യ­മാ­യി.
   • അതി ആ­ഗ്ര­ഹം അ­രു­തു്.
   • സൂര്യ ഉദയം നയന ആ­കർ­ഷ­ക­മാ­യി­രു­ന്നു.
   • ലോക ഏക വീ­ര­നാ­ണു് അ­ല­ക്സാൻ­ഡർ.
   സ­ന്ധി­ചെ­യ്യു­ക. (1) മനഃ + രാ­ജ്യം. മനഃ + ദോഷം. അന്തഃ + സുഖം. മനഃ + സുഖം. മനഃ + ശക്തി. മനഃ + വേദന. (2)ഗതി + അ­ന്ത­രം. ഗുരു + അ­നു­ഗ്ര­ഹം. മഹാ + ഋഷ. വസന്ത + ഋതു. (3) ജഗത് + ഏ­ക­നാ­ഥൻ. ലോക + ഏ­ക­നാ­ഥൻ. തത് + ഇച്ഛ. ഹൃത് + അ­ന്ത­രം. ദിക് + അംഗന. ത്വക് + രോഗം. (4) വാക് + മാ­ധു­ര്യം. വാക് + മയം. ദിക് + നായകൻ. അവാക് + മുഖം. (5) പുനഃ + അപി. പുനഃ + പുനഃ അന്തഃ + കരണം. അന്തഃ + ദർശനം.

മ­റ്റു­ള്ള­വ­രു­ടെ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ആശയം സ്വ­ന്തം വാ­ക്യ­ത്തിൽ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് പ­രാ­വർ­ത്ത­നം. അ­ന്യ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥം പ­റ­യു­ക­മാ­ത്രം ചെ­യ്താൽ പോരാ; അതു് വി­വർ­ത്ത­ന­മേ ആ­ക­യു­ള്ളൂ. അർ­ത്ഥം വി­ശ­ദീ­ക­രി­ക്കു­ക, വി­വ­ര­ണ­ത്തിൽ അ­പൂർ­ണ്ണ­ത­യു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ പ­രി­ഹ­രി­ക്കു­ക, ഭാഷ ല­ളി­ത­മാ­ക്കു­ക, മൂ­ല­വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ ബന്ധം ദുർ­ഗ്ര­ഹ­മാ­ണെ­ങ്കിൽ അതു് സു­ഗ­മ­മാ­ക്കു­ക, ഇ­തെ­ല്ലാം പ­രാ­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­ന്റെ ധർ­മ്മ­മാ­കു­ന്നു. മൂ­ല­വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ അ­ല­ങ്കാ­രം അ­തു­പോ­ലെ പ­കർ­ത്തു­ക­യ­ല്ല, ഹാ­നി­ത­ട്ടാ­ത്ത­വി­ധ­ത്തിൽ വാ­ക്യ­ഭം­ഗി­യോ­ടു­കൂ­ടി ആശയം വ­രു­ത്തു­ക­യാ­ണു് വേ­ണ്ട­തു്. സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം അ­നു­വ­ദി­ക്കാ­ത്ത­താ­ണെ­ങ്കി­ലും മൂ­ല­ത്തിൽ ഇ­ല്ലാ­ത്ത ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ അ­സം­ഗ­ത­മാ­യ രീ­തി­യിൽ കൂ­ട്ടി­ക്ക­ലർ­ത്തു­ക­യോ ക­ഠി­ന­മാ­യ ഭാഷ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ക­യോ ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് ഒ­രി­ക്ക­ലും ആ­ശാ­സ്യ­മാ­യി­രി­ക്ക­യി­ല്ല.

പ­രാ­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്യ­ണ­മെ­ന്നു­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ ആശയം പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ക­യാ­ണു് പ­രാ­വർ­ത്ത­കൻ ആ­ദ്യ­മാ­യി വേ­ണ്ട­തു്. അ­തി­നു­വേ­ണ്ടി ഉ­ദ്ദി­ഷ്ട­ഭാ­ഗം പല തവണ വാ­യി­ക്കേ­ണ്ടി­വ­ന്നേ­ക്കാം. ആശയം മ­ന­സ്സി­ലാ­യി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ, അർ­ത്ഥം പ­റ­യു­ന്ന രീ­തി­യിൽ, അതു സ്വ­ന്തം വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ­ഴു­ത­ണം. പി­ന്നീ­ട് അതു വേ­ണ്ട­വി­ധം പ­രി­ഷ്ക്ക­രി­ച്ചു് ല­ളി­ത­മാ­യ ഭാ­ഷ­യിൽ വി­ശ­ദീ­ക­രി­ച്ചാൽ പ­രാ­വർ­ത്ത­ന­മാ­യി. മൂ­ല­വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ആ­ശ­യ­കേ­ന്ദ്രം ഇ­ന്ന­താ­ണെ­ന്നു് ആദ്യം തന്നെ ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­ന്ന­തു് പ­രാ­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­നു വലിയ സ­ഹാ­യ­മാ­യി­രി­ക്കും.

ഈ പദ്യം പ­രാ­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്തു­നോ­ക്കാം. ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ ന­ശ്വ­ര­ത­യാ­ണു്—ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ക്ഷ­ണി­ക­ത­യാ­ണു്—പ­ദ്യ­ത്തിൽ പ്ര­തി­പാ­ദ്യ­മാ­യ പ്ര­ധാ­നാം­ശം. അതിനെ മ­റ്റം­ശ­ങ്ങ­ളെ­കൊ­ണ്ടു് ഊ­ന്നി­പ്പ­റ­യു­ക­യാ­ണു കവി ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്. ആ­ദ്യ­മാ­യി പ­ദ്യ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം എ­ഴു­താം.

“കണ്ണേ, പിൻ­തി­രി­യു­ക; ഈ പൂവു ക­രി­ഞ്ഞും അ­ലി­ഞ്ഞും വേ­ഗ­ത്തിൽ മ­ണ്ണാ­യി­ത്തീ­രും. ഇ­തി­ന്റെ കഥ വി­സ്മ­രി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ക­യും ചെ­യ്യും. എ­ല്ലാ­വ­രു­ടേ­യും ഗതി ഇ­തു­ത­ന്നെ­യാ­ണു്. ക­ര­ഞ്ഞ­തു­കൊ­ണ്ടു് പ്ര­യോ­ജ­ന­മി­ല്ല. ലോ­ക­ജീ­വി­തം സ്വ­പ്ന­പ്രാ­യ­മ­ത്രെ.”

ഇതു പ­ദ്യ­ത്തി­ന്റെ പ­ദാ­നു­പ­ദ­മാ­യ ഒരു വി­വർ­ത്ത­ന­മേ ആ­കു­ന്നു­ള്ളൂ. പ­രാ­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­നു വേണ്ട ജീവൻ ഇതിൽ വ­ന്നി­ട്ടി­ല്ല താഴെ കാ­ണും­വി­ധം ന­മു­ക്കി­തു പ­രാ­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്യാം.

‘കഷ്ടം! ലോ­ക­ജീ­വി­തം എത്ര ക്ഷ­ണി­കം? എ­ന്തൊ­ന്നാ­ണു് ഈ ലോ­ക­ത്തിൽ ശാ­ശ്വ­ത­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്? ഒരു കാ­ല­ത്തു് ലോ­ക­ത്തെ മ­യ­ക്കി­യി­രു­ന്ന ഈ പൂവു് ഇതൾ താഴെ വീണു കി­ട­ക്കു­ന്നു. എ­നി­ക്കു് ഇ­തി­ന്റെ നേരെ നോ­ക്കാൻ തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. നോ­ക്കും­തോ­റും എന്റെ കണ്ണു നി­റ­യു­ന്നു. ഏ­താ­നും നി­മി­ഷ­ങ്ങൾ­ക്കു­ള്ളിൽ ഈ പൂവു ക­രി­ഞ്ഞോ അ­ലി­ഞ്ഞോ മ­ണ്ണോ­ടു­ചേ­രും; അ­പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­മാ­കും. ന­ല്ല­കാ­ല­ത്തു് ഇ­തി­ന്റെ സൗ­ര­ഭ്യ­പു­ര­ത്തി­ലും സൗ­ന്ദ­ര്യ­ധോ­ര­ണി­യി­ലും മനം മ­യ­ങ്ങി ഇ­തി­നെ­ത്ത­ന്നെ ഉ­റ്റു­നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു് നി­ന്നി­രു­ന്ന ആളുകൾ, ഇ­തി­ന്റെ കഥ തന്നെ മ­റ­ന്നു കളയും. ഈ പു­ഷ്പ­ത്തി­ന്റെ ജീ­വി­തം മ­നു­ഷ്യ­ന് ഒരു ഗു­ണ­പാ­ഠ­മാ­ണു്. എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടെ­ന്നാൽ അ­വ­ന്റെ നി­ല­യും ഇ­തിൽ­നി­ന്നു ഭി­ന്ന­മ­ല്ല. അവനും ഇന്നോ നാ­ളെ­യോ മ­ണ്ണോ­ടു ചേ­രേ­ണ്ട­വ­നാ­ണു്. മ­ര­ണ­ത്തിൽ അ­നു­ശോ­ചി­ക്കു­ന്ന­തും, ക­ണ്ണീർ പൊ­ഴി­ക്കു­ന്ന­തും, വാ­സ്ത­വ­മാ­ലോ­ചി­ച്ചാൽ നി­രർ­ത്ഥ­ത­മാ­കു­ന്നു. ഇ­ഹ­ലോ­ക­ജീ­വി­തം സ്വ­പ്ന­തു­ല്യ­മെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞാൽ പോരാ, ഒരു സ്വ­പ്നം­ത­ന്നെ­യാ­ണു്. ആ­ലോ­ചി­ക്കു­മ്പോൾ എത്ര ദുഃ­ഖ­ജ­ന­കം!’.

മേൽ­കാ­ണി­ച്ച പദ്യം ഇ­തു­പോ­ലെ മാ­ത്ര­മേ പ­രാ­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്യാ­വൂ എ­ന്നി­ല്ല; എ­ല്ലാ­വ­രും പ­രാ­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് ഒ­രു­പോ­ലെ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു നിർ­ബ­ന്ധ­വു­മി­ല്ല. ഒരു മാ­തൃ­ക­കാ­ണി­ച്ചു എന്നു മാ­ത്ര­മെ­യു­ള്ളൂ. ര­ണ്ടു് പ­ദ്യ­ങ്ങൾ­കൂ­ടി പ­രാ­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്തു കാ­ണി­ക്കാം.

1. ‘നി­ത്യം ജ്വ­ലി­പ്പൊ­രു പ­രാർ­ക്ക­നെ നേർ­ത്തു­നോ­ക്കി­ക്ക­ത്തി­പ്പൊ­ടി­ഞ്ഞ­മി­ഴി­യിൽ പ്ര­ഭ­ത­ന്നെ കാണാ; അ­ത്യ­ന്ത­കോ­മ­ള­ത­യാർ­ന്ന മ­ത­പ്ര­സൂ­നം കു­ത്തി­ച്ച­ത­യ്ക്കിൽ മണമോ മധുവോ ല­ഭി­ക്കും’
2. ‘ഒ­ര­ല്ല­ലി­ല്ലെ­ങ്കി­ലെ­നി­ക്കു ക­ല്ലാ­യി­രി­ക്കു­വാ­നാ­ണി­നി­മേ­ലി­ലി­ഷ്ടം; മ­രി­ച്ചി­ടും മർ­ത്ത്യ­ത­യെ­ന്തി­നാ­ണു ക­ര­ഞ്ഞി­ടാ­നും ക­ര­യി­ച്ചി­ടാ­നും.’
3. ‘ആ­ത്മീ­യ­വും അ­നാ­ത്മീ­യ­വു­മാ­യ രണ്ടു പ്ര­തി­കൂ­ല ശ­ക്തി­ക­ളു­ടെ ഒരു യു­ദ്ധ­രം­ഗ­മാ­ണു് മ­നു­ഷ്യൻ. ഒ­ന്നു്, ജീ­വി­ത­ത്തെ പ്ര­കാ­ശ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കും മ­റ്റേ­തു്, ത­മ­സ്സി­ലേ­യ്ക്കും വ­ലി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­പോ­കു­ന്നു. ജീ­വി­ത­മെ­ന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തു­ത­ന്നെ ഈ ഭി­ന്ന­ശ­ക്തി­ക­ളു­ടെ അ­ന്യോ­ന്യ­മ­ത്സ­ര­മാ­ണെ­ന്നു പറയാം.’
4. ‘പാരേ, ന­രർ­ക്ക­ഹ­ഹ! നീ­യൊ­രു നാ­ക­മാ­യി­ത്തീ­രേ­ണ­മെ­ന്നു കരുതി ദ്രു­ഹി­ണൻ ച­മ­ച്ചു: രേ രേ, മുരേ, കൊ­ടി­യ­രാ­ക്ഷ­സി, നീ ക­ട­ന്നു നേ­രേ­തു­മ­റ്റ­തി­നു­ടൻ നി­ര­യ­ത്വ­മേ­കി.’

IV

1. ര­ണ്ടു­ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് മുൻപു തന്നെ വി­വ­രി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടു്: അം­ഗ­വാ­ക്യ­മി­ല്ലാ­ത്ത ചൂർ­ണ്ണി­ക, അം­ഗ­വാ­ക്യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ അം­ഗി­വാ­ക്യ­മാ­യ സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­കം. ‘ശാ­സ്ത്രം മ­നു­ഷ്യ­ബു­ദ്ധി­യെ വി­ക­സി­പ്പി­ക്കു­ന്നു’—ഇതൊരു ചൂർ­ണ്ണി­കാ­വാ­ക്യ­മാ­ണ­ല്ലൊ. ഒ­രാ­ഖ്യ­യും ആ­ഖ്യാ­ത­വും മാ­ത്ര­മേ ഇ­തി­ലു­ള്ളൂ. ‘ശാ­സ്ത്രം മ­നു­ഷ്യ­ബു­ദ്ധി­യെ വി­ക­സി­പ്പി­ക്കു­ന്നെ­ങ്കി­ലും മ­നു­ഷ്യൻ ആ അ­നു­ഗ്ര­ഹം വേ­ണ്ട­വി­ധ­ത്തിൽ എ­പ്പോ­ഴും വി­നി­യോ­ഗി­ക്കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നു് ആ­ക്ഷേ­പം ഉ­ണ്ടു്’—ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലാ­ക­ട്ടെ, മൂ­ന്നു് ആ­ഖ്യ­യും മൂ­ന്നു് ആ­ഖ്യാ­ത­വും അ­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്നു: ‘ശാ­സ്ത്രം, വി­ക­സി­പ്പി­ക്കു­ന്നു’, ‘മ­നു­ഷ്യൻ, വി­നി­യോ­ഗി­ക്കു­ന്നി­ല്ല’, ‘ആ­ക്ഷേ­പം, ഉ­ണ്ടു്’. ‘എ­ങ്കി­ലും’ എന്ന ഘടകം പ്ര­ഥ­മ­വാ­ക്യ­ത്തെ ദ്വി­തീ­യ­വാ­ക്യ­ത്തോ­ടു ബ­ന്ധി­പ്പി­ച്ചു് അ­തി­ന്റെ അം­ഗ­മാ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘എന്നു’ എന്ന ഘടകം ദ്വി­തീ­യ­വാ­ക്യ­ത്തെ തൃ­തീ­യ­വാ­ക്യ­ത്തോ­ടു് ഇ­ണ­ക്കി അ­തി­ന്റെ അം­ഗ­മാ­ക്കി­യി­രി­ക്ക­യാ­ണു്. ഒ­ടു­വി­ലെ വാ­ക്യം മ­റ്റൊ­ന്നി­ന്റെ അം­ഗ­മ­ല്ല; അതു് അം­ഗി­യാ­കു­ന്നു. ര­ണ്ടം­ഗ­വാ­ക്യം ക­ലർ­ന്ന ഈ അം­ഗി­വാ­ക്യം സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­ക­മാ­ണു്. അം­ഗി­വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ആ­ഖ്യാ­തം മാ­ത്ര­മേ സ­ങ്കീർ­ണ­ക­ത്തിൽ സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി നി­ല്ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ; അം­ഗ­വാ­ക്യാ­ഖ്യാ­ത­ങ്ങൾ അ­സ്വ­ത­ന്ത്ര­ങ്ങ­ളാ­ണു്, അ­ന്യ­പ­ദ­ത്തിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­ണു്.

2. മ­റ്റൊ­രു ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളാ­ണ് ഈ സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ നി­ങ്ങൾ­ക്കു പ­രി­ച­യ­പ്പെ­ടാ­നു­ള്ള­തു്. ‘പശു ചത്തു; പാ­ലി­ലെ പുളി പോ­യി­ല്ല’—‘ചത്തു’, ‘പോ­യി­ല്ല’, ഈ ര­ണ്ടാ­ഖ്യാ­ത­വും മു­റ്റു­വി­ന­യാ­ണ­ല്ലൊ. ഒ­ന്നു് മ­റ്റൊ­ന്നിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്നാ­ലും അ­വി­ഭാ­ജ്യ­മാ­യ ഒ­രാ­ശ­യ­ത്തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­ണു് ഇവിടെ ചേർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. കാ­ര്യം ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടും അ­തി­നോ­ടു­ചേർ­ന്നു നിൽ­ക്കു­ന്ന ഹൃ­ദ്യ­മ­ല്ലാ­ത്ത ഓർമ്മ അ­വ­ശേ­ഷി­ക്കു­ന്നു എന്ന ആ­ശ­യ­മാ­ണു് ഈ ശൈലി സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ക്കു­മ്പോൾ പ­ശു­വി­നേ­യും പാ­ലി­നേ­യും സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥം പ­ര­സ്പ­ര­ബ­ദ്ധ­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നു ന­ല്ല­പോ­ലെ വ്യ­ക്ത­മാ­വും. പ്ര­ഥ­മ­വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ആ­ഖ്യാ­തം സ്വ­ത­ന്ത്ര­ക്രി­യ­യാ­ണെ­ങ്കി­ലും, ആശയം പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞി­ല്ലെ­ന്നും, വാ­ക്യം അ­വ­സാ­നി­ച്ചി­ല്ലെ­ന്നും, സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­വാ­നാ­ണു് പൂർ­ണ്ണ­വി­രാ­മ­ചി­ഹ്ന­മാ­യ ‘ബി­ന്ദു’ ചേർ­ക്കാ­ത്ത­തു്. അർ­ദ്ധ­വി­രാ­മ­ചി­ഹ്നം ആണു്, ക്രി­യാ സ്വ­ഭാ­വ­ത്താൽ സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി­ത്തോ­ന്നി­യാ­ലും ആ­ശ­യ­ബ­ന്ധ­ത്താൽ അ­ങ്ങ­നെ­യ­ല്ലാ­ത്ത വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഒ­ടു­വിൽ ചേർ­ക്കേ­ണ്ട­തു് എന്നു ഗ്ര­ഹി­ക്ക­ണം. മു­ക­ളിൽ ബി­ന്ദു­വും താഴെ കോ­മ­യും ഇ­ട്ടാൽ അർ­ദ്ധ­വി­രാ­മ­ചി­ഹ്ന­മാ­യി. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തിൽ നി­ന്നു് ഒരു ത­ത്ത്വം മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാം. ജ­ന്യ­ജ­ന­ക­ഭാ­വം, കാ­ര്യ­കാ­ര­ണ­ഭാ­വം, മു­ത­ലാ­യ ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളാൽ അ­വി­ഭാ­ജ്യ­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ക്രി­യാ­സ്വ­ഭാ­വം­കൊ­ണ്ടു സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി നി­ന്നാ­ലും ഏ­ക­മാ­യി ഗ­ണി­ക്കേ­ണ്ട­താ­ണു്. ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള­വ മ­ഹാ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. ‘പശു ചത്തു; പാ­ലി­ലെ പു­ളി­പോ­യി­ല്ല’—എന്ന ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം മ­ഹാ­വാ­ക്യ­മ­ത്രെ.

3. മ­ഹാ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ഓരോ വാ­ക്യ­വും അം­ഗി­യാ­ണു്; പ്ര­ധാ­ന­മാ­ണു്. അതു് മു­റ്റു­വി­ന­യാ­ലാ­ണ­ല്ലൊ അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു്. ആ­കാം­ക്ഷ അ­വ­സാ­നി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കാൻ അർ­ദ്ധ­വി­രാ­മ­ചി­ഹ്നം പൂർ­വ്വ­വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ ഒ­ടു­വിൽ ചേർ­ക്കു­ന്ന­തു വാ­യ­ന­ക്കാർ­ക്കു സ­ഹാ­യ­മാ­യി­ത്തീ­രും. ആ­ശ­യ­ബ­ന്ധം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ‘എ­ന്നാൽ’, ‘എ­ന്നാ­ലും’, ‘എ­ന്നി­ട്ടും’, ‘പക്ഷേ’, ‘എ­ങ്കി­ലും’ ഇ­ത്യാ­ദി­ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ സ­ന്ദർ­ഭോ­ചി­തം ചേർ­ക്കു­ന്ന­തും അർ­ത്ഥ­ഗ്ര­ഹ­ണ­ത്തി­നു് എ­ളു­പ്പ­മു­ണ്ടാ­ക്കും. ഘ­ട­ക­പ­ദ­ങ്ങൾ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­തെ­ത­ന്നെ ആ­ശ­യ­ബ­ന്ധം വ്യ­ക്ത­മാ­വു­ന്ന ദി­ക്കി­ലൊ­ന്നും അവ ചേർ­ക്ക­ണ­മെ­ന്നി­ല്ല. അ­ടു­ത്ത­ടു­ത്തു് ഘ­ട­ക­പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­വർ­ത്ത­നം അ­വൈ­ചി­ത്ര്യ­ത്തി­നു വ­ഴി­വെ­യ്ക്കും. ‘പശു ചത്തു; എ­ന്നി­ട്ടും പാ­ലി­ലെ പുളി പോ­യി­ല്ല’, എ­ന്നു് ഉ­ദാ­ഹൃ­ത­വാ­ക്യം തന്നെ ഘ­ട­ക­പ­ദം ചേർ­ത്തു വി­ക­സി­പ്പി­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്.

4. വ്യാ­പാ­ര­സാ­മ്യം, സം­ഗ്ര­ഹ­ണ­സൗ­ക­ര്യം മു­ത­ലാ­യ കാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാൽ സ്വ­ത­ന്ത്ര­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ചേർ­ത്തു മ­ഹാ­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ര­ചി­ക്കു­ന്ന­തു സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­ണു്. ‘കുയിൽ പാ­ടു­ന്നു’. ‘മയിൽ ആ­ടു­ന്നു’. ഈ ചൂർ­ണ്ണി­ക­ക­ളു­ടെ ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­വി­ഭാ­ജ്യ­മാ­യ ബ­ന്ധ­മൊ­ന്നു­മി­ല്ല. ‘കു­യി­ലി­നു പാ­ട്ടി­ലാ­ണു സാ­മർ­ത്ഥ്യം; മ­യി­ലി­നു് ആ­ട്ട­ത്തി­ലാ­ണു് ’ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞാൽ ആ പ­ക്ഷി­ക­ളു­ടെ ഗു­ണ­ങ്ങ­ളി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന മ­ഹാ­വാ­ക്യ­മാ­കും. ഇ­ങ്ങ­നെ­യ­ല്ലാ­തെ ‘കുയിൽ പാ­ടു­ക­യും മയിൽ ആ­ടു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു’ എന്നു പ്ര­സ്തു­ത­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ച്ചാ­ലും മ­ഹാ­വാ­ക്യം­ത­ന്നെ. വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം.

1. ഒ­രി­ട­ത്തു സൂ­ര്യൻ ഉ­ദി­ക്കു­ക­യും മ­റ്റൊ­രി­ട­ത്തു ച­ന്ദ്രൻ അ­സ്ത­മി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു.
2. കവി പ­ദ­ങ്ങ­ളാൽ ചി­ത്രം ര­ചി­ക്കു­ക­യും ആ­ലേ­ഖ്യ­കാ­രൻ രേ­ഖ­ക­ളാൽ കാ­വ്യം ച­മ­യ്ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു.

(ഈ മാ­താ­രി­യു­ള്ള മ­ഹാ­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ അ­പ­ഗ്ര­ഥി­ക്കു­മ്പോൾ അവ സ്വ­ത­ന്ത്ര­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­യ­വ­യാ­ണെ­ന്നു ബോ­ധ്യ­മാ­വും. ‘കവി—ര­ചി­ക്കു­ന്നു’, ആ­ലേ­ഖ്യ­കാ­രൻ—ച­മ­യ്ക്കു­ന്നു’, എ­ന്നാ­ണ­ല്ലോ വാ­ക്യ­രൂ­പ­ങ്ങൾ. ഇവയെ, ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ക്കു­ന്ന­തി­നു ‘ര­ചി­ക്കു­ക’, ‘ച­മ­യ്ക്കു­ക’, ഈ വ്യാ­പാ­ര­ങ്ങ­ളെ ‘ചെ­യ്യു­ന്നു’ എന്ന മു­റ്റു­വി­ന­യിൽ അ­ന്വ­യി­ക്ക­ത്ത­ക്ക­വ­ണ്ണം സ­മു­ച്ച­യി­ച്ചി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ‘ഉം’ എന്ന ഘ­ട­ക­മാ­ണു് സ­മു­ച്ച­യ­ത്തി­നു പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു്.)

1. ചൂർ­ണ്ണി­ക­യ്ക്കും സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­ക­ത്തി­നും ത­മ്മി­ലെ­ന്താ­ണു് അ­ന്ത­രം? (ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­വും വി­വ­ര­ണ­വും വേണം).
2. സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­ക­വും മ­ഹാ­വാ­ക്യ­വും ത­മ്മിൽ എ­ന്താ­ണു് വ്യ­ത്യാ­സം? (ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­വും വി­വ­ര­ണ­വും വേണം)
3. സ­മു­ച്ച­യി­ച്ചു് മ­ഹാ­വാ­ക്യ­മാ­ക്കു­ക:
   • ധർ­മ്മം വർ­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു. അ­ധർ­മ്മം ക്ഷ­യി­ക്കു­ന്നു.
   • സ­മാ­ധാ­നം ആ­ശാ­സ്യ­മാ­ണു്. സമരം അ­നാ­ശാ­സ്യ­മാ­ണു്.
   • മേ­ഘ­സ­ന്ദേ­ശം മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ ഖ­ണ്ഡ­കാ­വ്യ­മാ­കു­ന്നു. ശാ­കു­ന്ത­ളം വി­ശ്വോ­ത്ത­ര­മാ­യ നാ­ട­ക­മാ­കു­ന്നു.
4. ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­വി­ഭാ­ജ്യ­ബ­ന്ധ­മു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ മാ­ത്രം യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം അർ­ത്ഥ­വി­രാ­മ­ചി­ഹ്ന­മി­ടു­ക. ഇ­ല്ലെ­ങ്കിൽ ബി­ന്ദു­വും:
   • പ­ക്ഷി­കൾ പ­റ­ക്കു­ന്നു പ­ശു­ക്കൾ പു­ല്ലു തി­ന്നു­ന്നു കൃ­ഷി­ക്കാർ ഞാറു ന­ടു­ന്നു.
   • കൊ­ട്ടാ­ര­ക്ക­ര­ത്ത­മ്പു­രാൻ രാ­മ­നാ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ നിർ­മ്മാ­താ­വു­ത­ന്നെ എ­ന്നാൽ കോ­ട്ട­യ­ത്തു­ത­മ്പു­രാ­നാ­ണു് ആ പ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തെ പ­രി­ഷ്ക്ക­രി­ച്ച­തും വി­ക­സി­പ്പി­ച്ച­തും.
   • മഴ നി­ന്നു എ­ന്നാ­ലും മ­ര­ത്തിൽ­നി­ന്നു വെ­ള്ളം ഇ­റ്റി­റ്റു വീ­ഴു­ന്നു­ണ്ടു്.
5. സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­ക­ത്തേ­യും മ­ഹാ­വാ­ക്യ­ത്തേ­യും * + ഈ ചി­ഹ്ന­ങ്ങൾ­കൊ­ണ്ടു യ­ഥാ­ക്ര­മം അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക:
   • ലോ­ക­ത്തിൽ നി­ഷ്പ്ര­യോ­ജ­ന­മാ­യി­ട്ടു് ഒന്നു മി­ല്ല­ത്രെ; എ­ന്നാൽ പ­ണി­യെ­ടു­ക്കാ­ത്ത കൈ വ്യർ­ത്ഥം ത­ന്നെ­യാ­ണു്.
   • ലോ­ക­ത്തിൽ നി­ഷ്പ്ര­യോ­ജ­ന­മാ­യി­ട്ടൊ­ന്നു­മി­ല്ലെ­ന്നു പ­റ­യാ­റു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും പ­ണി­യെ­ടു­ക്കാ­ത്ത കൈ വ്യർ­ത്ഥം ത­ന്നെ­യാ­ണു്.
   • അശോകൻ യൗ­വ­നാ­രം­ഭ­ത്തിൽ ക്രൂ­ര­നും സാ­ഹ­സി­ക­നും ആ­യി­രു­ന്നു; അ­ചി­രേ­ണ അ­ദ്ദേ­ഹം ദ­യാ­ലു­വും വി­വേ­കി­യും ആ­യി­ത്തീർ­ന്നു.

5. മ­ഹാ­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ അ­പ­ഗ്ര­ഥി­ക്കു­ന്ന രീ­തി­യാ­ണു താഴെ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു്.

1. വ്യ­വ­സാ­യം വർ­ദ്ധി­ച്ചു; എ­ന്നാ­ലും, ദാ­രി­ദ്ര്യം കു­റ­ഞ്ഞി­ല്ല.
   • വ്യ­വ­സാ­യം വർ­ദ്ധി­ച്ചു; സ്വ­ത­ന്ത്ര­വാ­ക്യം. വ്യ­വ­സാ­യം—ആഖ്യ, കർ­ത്താ­വു്. വർ­ദ്ധി­ച്ചു—ആ­ഖ്യാ­തം.
   • എ­ന്നാ­ലും, ദാ­രി­ദ്ര്യം കു­റ­ഞ്ഞി­ല്ല. സ്വ­ത­ന്ത്ര­വാ­ക്യം.
   എ­ന്നാ­ലും—ഘടകം. പൂർ­വ്വ­വാ­ക്യ­ത്തി­നും ഉ­ത്ത­മ­വാ­ക്യ­ത്തി­നും ത­മ്മി­ലു­ള്ള ആ­ശ­യ­ബ­ന്ധം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. ദാ­രി­ദ്ര്യം—ആഖ്യ, കർ­ത്താ­വു്. കു­റ­ഞ്ഞി­ല്ല—ആ­ഖ്യാ­തം. മ­ഹാ­വാ­ക്യം
2. • നാം രാ­ഷ്ട്ര­ഭാ­ഷ­യാ­യ ഹി­ന്ദി ഉ­ത്സാ­ഹ­പൂർ­വ്വം പ­ഠി­ക്ക­ണം;
   • പക്ഷേ, മാ­തൃ­ഭാ­ഷ­യാ­യ മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ന്റെ കാ­ര്യം ഒ­രി­ക്ക­ലും വി­സ്മ­രി­ക്ക­രു­തു്.
   • (അം­ഗി­വാ­ക്യം) നാം—ആഖ്യ, കർ­ത്താ­വു്. ഹി­ന്ദി—കർ­മ്മം. രാ­ഷ്ട്ര­ഭാ­ഷ­യാ­യ—കർ­മ്മ­പ­രി­ച്ഛ­ദം. പ­ഠി­ക്ക­ണം—ആ­ഖ്യാ­തം. ഉ­ത്സാ­ഹ­പൂർ­വ്വം—ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദം.
   • (അം­ഗി­വാ­ക്യം) പക്ഷേ,—ഘടകം. പൂർ­വ്വോ­ത്ത­ര­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ­ക്കു ത­മ്മി­ലു­ള്ള ആ­ശ­യ­ബ­ന്ധം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. നാം—(പൂർ­വ്വ­വാ­ക്യ­ത്തിൽ നി­ന്നു് അ­ദ്ധ്യാ­ഫ­രി­ക്ക­ണം ഈ പദം) ആഖ്യ, കർ­ത്താ­വു്.
   മ­ല­യാ­ളം—കർ­മ്മം. മാ­തൃ­ഭാ­ഷ­യാ­യ—കർ­മ്മ­പ­രി­ച്ഛ­ദം. വി­സ്മ­രി­ക്ക­രു­തു്—ആ­ഖ്യാ­തം. ഒ­രി­ക്ക­ലും—ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദം. മ­ഹാ­വാ­ക്യം
3. • ക്രോ­ധ­മ­ല്ലോ യ­മ­നാ­യ­തു­നിർ­ണ്ണ­യം;
   • ക്രോ­ധം പ­രി­ത്യ­ജി­ക്കേ­ണം ബു­ധ­ജ­നം.

1. (അം­ഗി­വാ­ക്യം) ക്രോ­ധം—ആഖ്യ, കർ­ത്താ­വു്. അല്ലോ—ആ­ഖ്യാ­തം. യ­മ­നാ­യ­ത്—ആ­ഖ്യാ­ത­പൂ­ര­കം. നിർ­ണ്ണ­യം—ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദം.
2. (അം­ഗി­വാ­ക്യം) ബു­ധ­ജ­നം—ആഖ്യ, കർ­ത്താ­വു്. ക്രോ­ധം—കർ­മ്മം. പ­രി­ത്യ­ജി­ക്കേ­ണം— ആ­ഖ്യാ­തം. മ­ഹാ­വാ­ക്യം (പ­രി­ച്ഛ­ദം എ­ന്ന­തി­നു­പ­ക­രം വി­ശേ­ഷ­ണം എ­ന്നെ­ഴു­തി­യാ­ലും മതി.)

1. അ­പോ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ക:
   • മ­നു­ഷ്യൻ കാ­ത്തു­നിൽ­ക്കു­ന്നു; പക്ഷേ, കാലം ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്നു.
   • ക­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട­പ്പു­രു­ഷ­നൊ­രു നാ­ല­ഞ്ചു­കൊ­ല്ലം ക­ഴി­ച്ചാൻ; ദി­ഷ്ട­ക്കേ­ടാൽ വ­രു­വ­തു പ­രി­ഹാ­ര മി­ല്ലാ­ത്ത­ത­ല്ലൊ.
   • പാ­രി­ച്ച വെ­യ്ലിൻ തണൽ പാ­ന്ഥ­നു­ത്സ­വം; പാ­രി­ത്സു­ഖ­ത്തി­ന്ന­ഴ­ലാ­ദി­കാ­ര­ണം.
   • അധിക കാ­ല­താ­മ­സം­കൂ­ടാ­തെ, അ­യൽ­രാ­ജ്യ­ത്തി­ലെ ഒരു രാ­ജാ­വു് രാ­ജ്യം ആ­ക്ര­മി­ക്കു­ക­യും അ­ന്നു­ണ്ടാ­യ ഭ­യ­ങ്ക­ര­യു­ദ്ധ­ത്തിൽ അ­ദ്ദേ­ഹം മൃ­ത­നാ­ക­യും ചെ­യ്തു.
   • ഒ­ര­ല്ല­ലി­ല്ലെ­ങ്കി­ലെ­നി­ക്കു ക­ല്ലാ­യി­രി­ക്കു­വാ­നാ­ണി­നി മേ­ലി­ലി­ഷ്ടം; മ­രി­ച്ചി­ടും മർ­ത്ത്യ­ത­യെ­ന്തി­നാ­ണു ക­ര­ഞ്ഞി­ടാ­നും ക­ര­യി­ച്ചി­ടാ­നും.
   • രാ­ജാ­ക്ക­ളേ­യും പ്ര­ജ­യാ­യ് ഗ­ണി­ക്കും രാ­ജാ­വൊ­രാ­ളു­ണ്ട;വി­ട­ത്തെ മുൻ­പിൽ കു­മ്പി­ട്ടു നിൽ­ക്കേ­ണ്ടി­വ­രു­ന്നു പാരിൽ കു­നി­ഞ്ഞ­വ­ന്നും കു­നി­യി­ച്ച­വ­ന്നും.
   • വാ­ക്യ­വൈ­ചി­ത്ര്യ­ത്തിൽ മ­ന­സ്സി­രു­ത്ത­ണം; അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ ഖ­ണ്ഡി­ക വളരെ അ­സു­ന്ദ­ര­മാ­യി­ത്തീ­രും.
   • അ­നു­ദി­നം വർ­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന സാ­ങ്കേ­തി­ക ജ്ഞാ­ന­ത്താൽ വ്യ­വ­സാ­യം പു­രോ­ഗ­തി പ്രാ­പി­ക്കു­മ്പോൾ നാ­ട്ടി­ലെ സാ­മ്പ­ത്തി­ക­സ്ഥി­തി ന­ന്നാ­വു­മെ­ന്നും ദാ­രി­ദ്ര്യം തീരെ ന­ശി­ക്കു­മെ­ന്നും അർ­ത്ഥ­ശാ­സ്ത്ര­പ­ണ്ഡി­ത­ന്മാർ വി­ശ്വ­സി­ച്ചി­രു­ന്നു; എ­ന്നാൽ ദ­രി­ദ്ര­ന്മാ­രു­ടെ നില പൂർ­വ്വാ­ധി­കം ദ­യ­നീ­യ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്ന­തേ­യു­ള്ളൂ.
2. താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന ഘ­ട­ക­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ഏ­തെ­ങ്കി­ലും യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം ചേർ­ക്കു­ക. പക്ഷേ, എ­ന്നാ­ലും, നേ­രെ­മ­റി­ച്ചു്, പ്ര­ത്യു­ത, എ­ന്നാൽ, പി­ന്ന­യോ, അ­ല്ലാ­തെ.
   • ന­മ്മു­ടെ കർ­ഷ­ക­ന്മാർ അ­ഭ്യ­സ്ത­വി­ദ്യ­ര­ല്ല;—അവർ സം­സ്കാ­ര­ശൂ­ന്യ­ര­ല്ല.
   • ധനം സ­മ്പാ­ദി­ക്കു­വാ­ന­ല്ല വിഷമം; അതു യഥാഹം വി­നി­യോ­ഗി­ക്കാ­നാ­ണു്.
   • ശ­ത്രു­വാ­ണെ­ന്നു കരുതി ഒരാളെ ആ­പ­ത്തിൽ ഉ­പ­ദ്ര­വി­ക്ക­രു­തു്;—ത­ന്നാൽ ക­ഴി­യു­ന്ന സഹായം ചെ­യ്യ­ണം.
   • മ­ഴ­വി­ല്ലു­ക­ണ്ട­പ്പോൾ മ­ഴ­പെ­യ്യു­മെ­ന്നു ക­രു­തി­യ കർഷകൻ ആ­ഹ്ലാ­ദി­ച്ചു;—ഒരു തു­ള്ളി മഴ പെ­യ്തി­ല്ല.
   • കർ­മ്മ­ത്തിൽ മാ­ത്ര­മേ നി­ന­ക്കു് അ­ധി­കാ­ര­മു­ള്ളൂ;—ഫ­ല­ത്തി­ലി­ല്ല.
   • ഗുരു ബു­ദ്ധി­മാ­നും ബു­ദ്ധി­ഹീ­ന­നും ഒ­രു­പോ­ലെ വിദ്യ ഉ­പ­ദേ­ശി­ക്കു­ന്നു;—ര­ണ്ടു­പേ­രും അതു തു­ല്യ­മാ­യി ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്നി­ല്ല.

1. ക്രി­യ­യ്ക്ക് ആ­ധാ­ര­മാ­യ കാലം കു­റി­ക്കു­വാൻ കൃ­തി­രൂ­പ­ത്തിൽ ഭേദം വ­രു­ത്തു­ന്ന­തി­നു ചില പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. ‘പാടും’, ‘പാ­ടു­ന്നു’, ‘പാടി’ ഇ­ത്യാ­ദി പ­ദ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. ‘പാട്’ എന്ന ധാ­തു­വിൽ ഭാവി, വർ­ത്ത­മാ­നം, ഭൂതം, ഈ കാല വി­ശേ­ഷം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­വാൻ യ­ഥാ­ക്ര­മം ‘ഉം’, ‘ഉന്നു’, ‘ഇ’ എന്നു പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘ഉഴും’, ‘ഉ­ഴു­ന്നു’, ‘ഉ­ഴു­തു്’, ഈ കൃ­തി­ക­ളു­ടെ ധാതു ‘ഉഴ്’ എ­ന്നാ­ണു്. ഭാ­വി­യു­ടേ­യും വർ­ത്ത­മാ­ന­ത്തി­ന്റേ­യും അർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കാൻ ചേർ­ത്തി­ട്ടു­ള്ള­തു് യ­ഥാ­ക്ര­മം ‘ഉം’, ‘ഉന്നു’ ഈ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ തന്നെ. ഭൂ­ത­കാ­ല­പ്ര­ത്യ­യ­മാ­യി ഈ ധാ­തു­വിൽ വ­രു­ന്ന­തു് ‘തു’ ആ­കു­ന്നു. കാ­ല­പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ താഴെ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­ണു്.

ഭൂതം വർ­ത്ത­മാ­നം ഭാവി

ഇ ഉന്നു ഉം

തു

2. ധാതു വ്യ­ഞ്ജ­നാ­ന്ത­മാ­ണെ­ങ്കിൽ ഭൂ­ത­കാ­ല­ദ്യോ­ത­ക­മാ­യി ‘ഇ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യ­മാ­ണു് സാ­മാ­ന്യ­മാ­യി വ­രു­ന്ന­തു്. (ചി­ല്ലു­കൾ വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ങ്കി­ലും ചി­ല്ല­ന്ത­ങ്ങൾ ഈ നി­യ­മ­ത്തി­നു വി­ധേ­യ­മ­ല്ല.)

ഉദാ:

ധാതു ഭൂ­ത­പ്ര­ത്യ­യം സി­ദ്ധ­രൂ­പം

അനങ് ഇ അ­ന­ങ്ങി

ഇളക് ഇ ഇളകി

പോ ഇ പോയി

പൂക് ഇ പൂകി

3. ചി­ല്ല­ന്ത­ങ്ങ­ളാ­യ ധാ­തു­ക്ക­ളോ­ടു ഭൂ­ത­കാ­ലാർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കു­വാൻ ‘തു’ പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കു­ന്നു.

ഉദാ: കൺ + തു = കൺ + ടു = കണ്ടു. (സ­ന്ധി­യിൽ വ­രു­ന്ന­മാ­റ്റം)

തിൻ + തു = തിൻ + നു = തി­ന്നു. ”

കേൾ + തു = കേട് + തു = കേട് + ടു = കേ­ട്ടു ”

തോല് + തു = തോ­റ്റു. ”

4. സ്വ­രാ­ന്ത­ധാ­തു­ക്ക­ളി­ലും ഭൂ­ത­കാ­ല പ്ര­ത്യ­യ­മാ­യി ചേർ­ക്കു­ന്ന­തു ‘തു’ ആണു്.

ധാതു പ്ര­ത്യ­യം സി­ദ്ധ­രൂ­പം

തൊഴു തു തൊ­ഴു­തു

കൊടു തു കൊ­ടു­ത്തു (കാ­രി­ത­ധാ­തു വാ­ക­യാൽ ദ്വി­ത്വം)

വര + തു വ­ര­ച്ചു (ച­കാ­ര­മാ­ദേ­ശം)

ഇ­ങ്ങ­നെ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചു സാ­മാ­ന്യ­ജ്ഞാ­നം ജ­നി­ക്കു­വാൻ ചില നി­യ­മ­ങ്ങ­ളും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളും കാ­ണി­ച്ചു­വെ­ന്നേ­യു­ള്ളൂ. ഈ നി­യ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു വി­ധേ­യ­മാ­വാ­ത്ത അനേകം ധാ­തു­ക്ക­ളു­ണ്ടു്. ‘പുക്’ വ്യ­ഞ്ജ­നാ­ന്ത­മാ­ണെ­ങ്കി­ലും ‘പു­ക്കു’, എ­ന്നാ­ണു ഭൂ­ത­കാ­ല­രൂ­പം. തു പ്ര­ത്യ­യ­മാ­ണി­തിൽ. അതു ക കാ­ര­ത്തിൽ ല­യി­ക്ക­യും ആ അ­ന്ത്യ­വ്യ­ഞ്ജ­നം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘അരുൾ’, ‘ഉരുൾ’,—ഈ രണ്ടു ധാ­തു­ക്ക­ളും ചി­ല്ല­ന്ത­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ‘അരുളി’, ‘ഉ­രു­ണ്ടു’, എന്നു ഭൂ­ത­കാ­ല­രൂ­പം ഭി­ന്ന­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തിൽ ‘ഇ’യും ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തിൽ ‘തു’വു­മാ­ണു് പ്ര­ത്യ­യ­മെ­ന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­ണ­ല്ലൊ. വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ­ക്കു­ള്ള ഈ വ്യാ­ക­ര­ണ­ത്തിൽ എല്ലാ നി­യ­മ­ങ്ങ­ളും അ­വ­യ്ക്കു­ള്ള അ­പ­വാ­ദ­ങ്ങ­ളും ഉ­ത്സർ­ഗ്ഗാ­പ­വാ­ദ­വി­ധി­ക­ളു­ടെ യു­ക്തി­ക­ളും വി­വ­രി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ കാ­ല­വും അതു ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളും ഗ്ര­ഹി­ക്കു­വാൻ ഇ­ത്ര­മാ­ത്രം മതി.

5. കാ­രി­തം, അ­കാ­രി­തം എന്നു കേവല ക്രി­യ­കൾ­ക്കു് രണ്ടു വി­ഭാ­ഗ­മു­ണ്ടെ­ന്നു പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. ധാതു കാ­രി­ത­മാ­ണെ­ങ്കിൽ സ്വ­രാ­ദി­യാ­യ പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കു­ന്ന­തി­നു­മു­മ്പു് ‘ക്ക്’ ഇ­ട­നി­ല­യാ­യി­വ­രും. വർ­ത്ത­മാ­ന­ത്തേ­യും ഭാ­വി­യേ­യും കു­റി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ സ്വ­രാ­ദി­ക­ളാ­ക­യാൽ, ഈ വിധി ഈ സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­രി­ക്ക­ണം.

ഉദാ:

വർ­ത്ത­മാ­നം ഭാവി

കേൾ + ക്ക് + ഉന്നു = കേൾ­ക്കു­ന്നു. കേൾ + ക്ക് + ഉം = കേൾ­ക്കും

കിട + ക്ക് + ഉന്നു = കി­ട­ക്കു­ന്നു. കിട + ക്ക് + ഉം = കി­ട­ക്കും.

അ­കാ­രി­ത­മാ­ണെ­ങ്കിൽ ഈ ഇടനില വേണ്ട.

ഉദാ:

അനങ് + ഉന്നു = അ­ന­ങ്ങു­ന്നു. അനങ് + ഉം = അ­ന­ങ്ങും.

കട + ഉന്നു = ക­ട­യു­ന്നു. കട + ഉം = കടയും.

6. ഭാ­വി­യെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്ന മ­റ്റൊ­രു പ്ര­ത്യ­യ­മാ­ണു് ‘ഉ’. അ­വ­ധാ­ര­ണം മു­ത­ലാ­യ അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ­കൂ­ടി ഇതു സ്ഫു­രി­പ്പി­ക്കും. പ്ര­ത്യ­യ സ്വരം ഹ്ര­സ്വ­മാ­ണെ­ങ്കി­ലും ദീർ­ഗ്ഘി­പ്പി­ച്ചാ­ണു് ക്രി­യ­ക­ളിൽ ചേർ­ക്കു­ന്ന­തു്.

ഉദാ:

ധർ­മ്മ­മേ ജ­യി­ക്കൂ. സ­ത്യ­മേ നി­ല­നിൽ­ക്കൂ.

7. ഭാ­വ്യർ­ത്ഥ വി­വ­ക്ഷ കൂ­ടാ­തെ ശീ­ലാ­ദി­കൾ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നു ഭാ­വി­രൂ­പം പ്ര­യോ­ഗി­ക്കും.

ഉദാ:

കാ­ല­ത്തു് ഉണരും; കാലും മു­ഖ­വും ക­ഴു­കും; ഈ­ശ്വ­ര­നെ ധ്യാ­നി­ക്കും; ഇ­തെ­ന്റെ പ­തി­വാ­ണു്.

1. ഭൂ­ത­കാ­ല­രൂ­പം എ­ഴു­തു­ക.
   • വി­ള്ളു­ന്നു, ത­ള്ളു­ന്നു, കൊ­ള്ളു­ന്നു.
   • അ­ല­റു­ന്നു, അ­ല­യു­ന്നു, വ­ള­രു­ന്നു, ചി­ത­റു­ന്നു.
   • തോ­ല്ക്കു­ന്നു, പാർ­ക്കു­ന്നു, കേൾ­ക്കു­ന്നു.
   • പോ­കു­ന്നു, ആ­കു­ന്നു, വേ­വു­ന്നു.
2. വർ­ത്ത­മാ­ന­കാ­ല­രൂ­പം എ­ഴു­തു­ക.
   • ഉ­ട­ച്ചു, ക­ട­ഞ്ഞു, ഉ­ട­ഞ്ഞു, ച­ട­ച്ചു.
   • വന്നു, തി­ന്നു, നി­ന്നു, കൊ­ന്നു.
   • ആടി, ആട്ടി, പാ­ടി­ച്ചു, പാടി.
3. ഉം, ഉ, ഈ രണ്ടു ഭാവി പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­ത്തി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കു­ക.
4. ഭാ­വ്യർ­ത്ഥ­വി­വ­ക്ഷ­കൂ­ടാ­തെ ‘ഉം’ പ്ര­ത്യ­യം പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്തി­നു­വേ­ണ്ടി? വി­വ­രി­ച്ചു ഉ­ദാ­ഹ­രി­ക്കു­ക.

1. ആ­ഭി­ലാ­ഷി­കം എന്ന വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ­പെ­ട്ട വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി വി­വ­രി­ച്ച­പ്പോൾ, ക്രി­യ­കൾ അർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കു­ന്ന രീ­തി­യി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­ര­ങ്ങൾ വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. നിർ­ദ്ദേ­ശ­കം, നി­യോ­ജ­കം, വി­ധാ­യ­കം, അ­നു­ജ്ഞാ­യ­കം, ആ­ശം­സ­കം, ഈ പ്ര­കാ­ര­ങ്ങ­ളാ­ണു്, ആ അർ­ത്ഥ­ഭേ­ദം­കൊ­ണ്ടു ജ­നി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇ­വ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു കു­റ­ച്ചു­കൂ­ടി വി­ശ­ദ­മാ­യി ഇവിടെ വി­വ­രി­ക്കാം.

1. നിർ­ദ്ദേ­ശ­കം—ധാ­ത്വർ­ത്ഥ­ത്തെ മാ­ത്രം കു­റി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് നിർ­ദ്ദേ­ശ­ക­പ്ര­കാ­രം. പ്രാർ­ത്ഥ­ന, നി­യോ­ഗം മു­ത­ലാ­യ അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ ഇതിൽ ക­ലർ­ന്നി­രി­ക്ക­യി­ല്ല. ഉദാ:കാ­വ്യം ആ­ലോ­ച­നാ­മൃ­തം ആ­കു­ന്നു. ഗാനം ആ­പാ­ത­മ­ധു­രം ആണു്. വി­ശേ­ഷ­ബു­ദ്ധി­യും സം­ഭാ­ഷ­ണ­ശ­ക്തി­യും മ­നു­ഷ്യ­നേ ഉള്ളൂ; ജ­ന്തു­ക്കൾ­ക്കും പ­ക്ഷി­കൾ­ക്കും ഇല്ല.
2. നി­യോ­ജ­കം—ധാ­തു­വി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി നി­യോ­ഗം ക­ലർ­ത്തു­ന്ന­താ­ണു്, നി­യോ­ജ­ക­പ്ര­കാ­രം. ഉദാ:മ­ദ്ധ്യ­മ­പു­രു­ഷൻ നീ പോ. നി­ങ്ങൾ പോകു. നി­ങ്ങൾ പോ­കു­വിൻ. ബ­ഹു­വ­ച­ന­ത്തിൽ മാ­ത്രം താ­ങ്കൾ പോകു. പ്ര­ഥ­മ­പു­രു­ഷൻ അവൻ പോ­ക­ട്ടെ. അവൾ പോ­ക­ട്ടെ. സേ­നാ­പ­തി യു­ദ്ധം പ്ര­ഖ്യാ­പി­ക്ക­ട്ടെ. നി­യോ­ജ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ പ്ര­ഥ­മ­പു­രു­ഷ­നാ­ണു് കർ­ത്താ­വെ­ങ്കിൽ ‘അട്ടെ’ എ­ന്നാ­ണു് ധാ­തു­വിൽ ചേർ­ക്കേ­ണ്ട പ്ര­ത്യ­യം. ‘രാമൻ പോ­വ­ട്ടെ’ എന്ന രൂപം നോ­ക്കു­ക. വ­ക്താ­വു വ­ക്താ­വി­നെ തന്നെ നി­യോ­ഗി­ക്കാ­ത്ത­തി­നാൽ, ഉത്തമ പു­രു­ഷ­നാ­ണു് കർ­ത്താ­വെ­ങ്കിൽ ‘അട്ടെ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം അ­നു­വാ­ദം മാ­ത്ര­മേ കു­റി­ക്കു­ക­യു­ള്ളൂ. ‘ഞാൻ പോ­ക­ട്ടെ’, ‘ഞങ്ങൾ പോ­ക­ട്ടെ’ ഇ­ത്യാ­ദി വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥം ഗ്ര­ഹി­ക്കു­മ്പോൾ ഇതു വി­ശ­ദ­മാ­കും. നി­യോ­ജ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ മ­ദ്ധ്യ­മ­പു­രു­ഷൈ­ക­വ­ച­ന­മാ­ണു് കർ­ത്താ­വെ­ങ്കിൽ, ധാതു രൂപം, പ്ര­ത്യ­യം കൂ­ടാ­തെ പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചാൽ മതി. ‘നീ പോ’, ‘നീ വാ’ മു­ത­ലാ­യ­വ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ. ധാ­തു­ക്കൾ വ്യ­ഞ്ജ­നാ­ന്ത­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ങ്കിൽ സം­വൃ­തോ­കാ­ര­മോ വി­വൃ­തോ­കാ­ര­മോ ചേർ­ത്തും നി­യോ­ജ­ക­രൂ­പം നിർ­മ്മി­ക്കാം. നിൽ­ക്കു്, നിൽ­ക്കൂ; കേൾ, കേളു്, കേൾ­ക്കു്, കേൾ­ക്കൂ, ഇ­ത്യാ­ദ്യു­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. നീ പോ, നി­ങ്ങൾ പോക, നി­ങ്ങൾ പോകുക, നി­ങ്ങൾ പോ­യാ­ലും, ഈ നാലു വാ­ക്യ­വും നി­യോ­ജ­ക­പ്ര­കാ­ര­മാ­ണു്. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തിൽ ആജ്ഞ അ­തി­ന്റെ കേ­വ­ല­രൂ­പ­ത്തിൽ സ്ഫു­രി­ക്കു­ന്നു. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തി­ലും മൂ­ന്നാ­മ­ത്തേ­തി­ലും അല്പം സൗ­മ്യ­ത ക­ലർ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഒ­ടു­വി­ല­ത്തേ­താ­ക­ട്ടെ ആദരം കൂടി ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. ‘നി­യോ­ജ­ക’ പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ കർ­ത്താ­വു് ഏ­ക­വ­ച­ന­മോ പൂ­ജ­ക­ബ­ഹു­വ­ച­ന­മോ ആ­ണെ­ങ്കി­ലേ ആ­ദ­ര­ദ്യോ­ത­ക­മാ­യ ‘ആലും’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം വ­രി­ക­യു­ള്ളൂ. ഭൂ­ത­കാ­ല­രൂ­പ­ത്തോ­ടാ­ണു് ഇതു ചേ­രു­ന്ന­തു്. വ­ന്നാ­ലും, കേ­ട്ടാ­ലും, മു­ത­ലാ­യ രൂ­പ­ങ്ങൾ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ. നി­യോ­ജ­ക മ­ദ്ധ്യ­മ­പു­രു­ഷ­നിൽ ബ­ഹു­വ­ച­ന­മാ­ണു് കർ­ത്തൃ­പ­ദ­മെ­ങ്കിൽ, ക്രി­യാ­രൂ­പ­ത്തിൽ ഇൻ പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്ക­ണം. ഉദാ:പൗ­ര­പ്ര­മു­ഖ­ന്മാ­രേ, നി­ങ്ങൾ തി­രി­ച്ചു­പോ­വിൻ! സ­മാ­ധാ­ന­മാ­യി­രി­ക്കു­വിൻ! നീ­തി­യിൽ വി­ശ്വ­സി­ക്കു­വിൻ! ആയുധം എ­ടു­പ്പിൻ, ശ­ത്രു­സൈ­ന്യ­ത്തെ ത­ടു­പ്പിൻ, വി­രോ­ധി­ക­ളെ മു­ടി­പ്പിൻ!
3. വി­ധാ­യ­കം—ശീലം, മുറ, ഉ­പ­ദേ­ശം മു­ത­ലാ­യ അ­ഭി­പ്രാ­യ­ങ്ങ­ളെ ധാ­ത്വർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ക­ലർ­ത്തു­ന്ന­തു വി­ധാ­യ­ക­പ്ര­കാ­രം. ‘അണം’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യ­മാ­ണു് വി­ധാ­യ­ക­ക്രി­യ­യിൽ ചേ­രു­ന്ന­തു്. (‘വേണം’ എ­ന്ന­തി­ന്റെ ലു­പ്ത­രൂ­പ­മാ­ണു് ഈ പ്ര­ത്യ­യം. അ­തി­നാൽ പ­ദ്യ­ത്തിൽ ‘പോ­ക­വേ­ണം’ ‘ന­മി­ക്ക­വേ­ണം’ ഇ­ത്യാ­ദി രൂ­പ­ങ്ങൾ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്.) ഉദാ:- ഊ­ണു­ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ ഒന്നു മു­റു­ക്ക­ണം; കു­റ­ച്ചു­റ­ങ്ങ­ണം. (ശീലം) സത്യം പറയണം, ധർ­മ്മം ആ­ച­രി­ക്ക­ണം. (ഉ­പ­ദേ­ശം) നാ­യ­ക­ന്റെ ആജ്ഞ പ­ട­യാ­ളി അ­നു­സ­രി­ക്ക­ണം. (മുറ)
4. അ­നു­ജ്ഞാ­യ­കം—ധാ­ത്വർ­ത്ഥ­ത്തിൽ അ­നു­വാ­ദം കൂടി ചേർ­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് അ­നു­ജ്ഞാ­യ­ക­പ്ര­കാ­രം. ‘ആം’ എന്നു പ്ര­ത്യ­യം. ഉദാ:
   • നി­ങ്ങൾ­ക്കു പോവാം, ക­ളി­ക്കാം, കൂ­ട്ടു­കാ­രെ വി­ളി­ക്കാം.
   • അ­വർ­ക്കു യ­ഥേ­ച്ഛം പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കാം.
   • ഞാൻ പറയാം, ഞങ്ങൾ വരാം, കാ­ത്തി­രി­ക്കാം.
5. ആ­ശം­സ­കം—ധാ­ത്വർ­ത്ഥ­ത്തിൽ പ്രാർ­ത്ഥ­ന മു­ത­ലാ­യ അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ ക­ലർ­ന്ന­താ­ണു് ആ­ശം­സ­ക­പ്ര­കാ­രം. വി­ധാ­യ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ ‘ഏ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്താൽ ആ­ശം­സ­ക­മാ­കും. ഉദാ:ധർ­മ്മം ജ­യി­ക്കേ­ണ­മേ, എന്റെ രാ­ജ്യം ഉ­ണ­ര­ണ­മേ, ദൈവമേ, നീ അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ക്ക­ണ­മേ. വി­ധാ­യ­ക­രൂ­പ­വും നി­യോ­ജ­ക­രൂ­പ­വും അ­ങ്ങ­നെ തന്നെ ആ­ശം­സാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കും. വ­ക്താ­വി­ന്റെ വി­വ­ക്ഷ­യ­നു­സ­രി­ച്ചാ­ണു് ആ മാ­തി­രി ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ പ്ര­കാ­രം നിർ­ണ്ണ­യി­ക്കേ­ണ്ട­തു്. ഉദാ:‘ഭഗവാൻ പാ­ലി­ക്ക­ണം നി­ങ്ങ­ളെ’. ‘ഉ­ല­കി­നു­ടെ­പു­രാൻ നി­ങ്ങ­ളെ­ക്കാ­ത്തി­ട­ട്ടെ’. ചി­ഹ്ന­നം—ആ­ശം­സ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത്തി­ലു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­വ­സാ­ന­ത്തിൽ ‘വി­ക്ഷേ­പ­ണി’ എന്ന ചി­ഹ്നം ചേർ­ക്കു­ന്ന­തു യു­ക്ത­മാ­കു­ന്നു. ഉദാ:
   • ഭഗവാൻ പാ­ലി­ക്ക­ണം നി­ങ്ങ­ളെ!
   • പുരാൻ നി­ങ്ങ­ളെ­ക്കാ­ത്തി­ട­ട്ടെ!
   • പാ­ലി­ക്ക­ണേ ഞ­ങ്ങ­ളെ ലോ­ക­നാ­യ­കൻ
   • വ­രേ­ണ­മേ നന്മ ന­മു­ക്കു മേ­ന്മേൽ!

1. പ്ര­കാ­രം എ­ന്നാ­ലെ­ന്തു്? അതു് എ­ത്ര­വി­ധം?
2. ‘അട്ടെ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ഏതു ‘പ്ര­കാ­ര’ത്തിൽ ഏതു ‘പുരുഷ’നിൽ ധാ­തു­വോ­ടു ചേർ­ക്ക­ണം? ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­പൂർ­വ്വം വി­വ­രി­ക്കു­ക.
3. അ­നു­ജ്ഞാ­യ­ക­പ്ര­ത്യ­യം എ­ന്തു്? ഈ പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ന്ന നാലു ക്രി­യാ­രൂ­പ­ങ്ങൾ എ­ഴു­തു­ക.
4. ‘ആലും’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­ത്തി­ലും പ്ര­യോ­ഗ­ത്തി­ലു­മു­ള്ള വി­ശേ­ഷം സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം തെ­ളി­യി­ക്കു­ക.
5. ആ­ശം­സ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത്തി­ലു­ള്ള വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ അ­വ­സാ­ന­ത്തിൽ മാ­ത്രം വി­ക്ഷേ­പ­ണി­ചി­ഹ്നം ചേർ­ക്കു­ക.
   • മ­നു­ഷ്യൻ പ്ര­യ­ത്നി­ക്ക­ണം.
   • ദൈവം നമ്മെ ര­ക്ഷി­ക്ക­ണം.
   • ഭഗവാൻ അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ക്ക­ട്ടെ.
   • രാമൻ പോ­വ­ട്ടെ.
   • അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ച്ചാ­ലും ദയാലോ ഞ­ങ്ങ­ളെ.

1. കർ­ത്താ­വിൽ നേ­രി­ട്ട­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്, കർ­മ്മ­ത്തിൽ നേ­രി­ട്ട­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്, ഇ­ങ്ങ­നെ ക്രി­യ­ക­ളെ ര­ണ്ടാ­യി തി­രി­ക്കാം. ആ­ദ്യ­ത്തെ രീ­തി­യിൽ വാ­ക്യം ര­ചി­ക്കു­മ്പോൾ കർ­ത്താ­വാ­യി­രി­ക്കും ആഖ്യ. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ രീ­തി­യി­ലാ­ണെ­ങ്കിൽ ആഖ്യ, കർ­മ്മം. ആഖ്യ കർ­ത്താ­വാ­ണെ­ങ്കിൽ ക്രിയ കർ­ത്ത­രി പ്ര­യോ­ഗ­മാ­വ­ണം. ആഖ്യ കർ­മ്മ­മാ­ണെ­ങ്കിൽ ക്രി­യ­കർ­മ്മ­ണ പ്ര­യോ­ഗ­മാ­ക്ക­ണം.

മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലും മറ്റു ദ്രാ­വി­ഡ­ഭാ­ഷ­ക­ളി­ലും കർ­ത്ത­രി പ്ര­യോ­ഗ­മാ­ണു് സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്. കർ­മ്മ­ണി പ്ര­യോ­ഗം കൃ­ത്രി­മ­മാ­ണെ­ന്നു­ത­ന്നെ പറയാം. ഇം­ഗ്ലീ­ഷ്, സം­സ്കൃ­തം മു­ത­ലാ­യ ഭാ­ഷ­ക­ളിൽ കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗം സ്വാ­ഭാ­വി­ക­വും സു­ല­ഭ­വു­മാ­ണു്. ആ ഭാ­ഷ­ക­ളെ അ­നു­ക­രി­ച്ചു്, മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലും സാ­ഹി­ത്യ ഭാ­ഷ­യിൽ ഇന്നു കർ­മ്മ­ണി പ്ര­യോ­ഗ­ത്തി­നു പ്ര­ചു­ര­പ്ര­ചാ­രം സി­ദ്ധി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്.

2. രണ്ടു പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും രീതി ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാൽ വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കാം.

‘വേടൻ പ­ക്ഷി­യെ കൊ­ന്നു’—ഈ വാ­ക്യ­ത്തിൽ ആരു കൊ­ന്നു എന്ന ജി­ജ്ഞാ­സ­യ്ക്കു സ­മാ­ധാ­നം നൽ­കു­ന്ന­തു് ആ പ്ര­വൃ­ത്തി ചെ­യ്യു­ന്ന ‘വേടൻ’ ആ­ണ­ല്ലൊ. അതു കർ­ത്തൃ­പ­ദ­മാ­വു­കു­ന്നു. അ­തി­നാൽ കർ­ത്ത­രി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണി­തു്. ക്രി­യാ­ധാ­തു­വി­ന്റെ രൂ­പ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗ­വി­ശേ­ഷം കു­റി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ത്യ­യ­മൊ­ന്നും കർ­ത്ത­രി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ വ­രു­ന്നി­ല്ല. ഈ വാ­ക്യം തന്നെ കർ­മ്മ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­ക്കി മാ­റ്റാം. ‘പക്ഷി വേ­ട­നാൽ കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ടു’—എന്തു കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ടു എന്ന ആ­കാം­ക്ഷ­യ്ക്കു പൂർ­ത്തി­വ­രു­ത്തു­ന്ന­തു ആ ക്രി­യ­യു­ടെ ഫ­ല­മ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന ‘പക്ഷി’യാണു്. അതു കർ­മ്മ­പ­ദ­വു­മാ­ണ­ല്ലൊ. കർ­മ്മ­മാ­ണു് ആ­ഖ്യ­യെ­ന്നും അതാണു മു­ഖ്യ­മെ­ന്നും സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­വാ­നാ­ണു്, പക്ഷി എന്നു നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ­രൂ­പ­ത്തിൽ പദം പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. കർ­ത്താ­വു് ക്രി­യ­യു­ടെ ഉ­പ­ക­ര­ണം­പോ­ലെ പ്ര­സ്തു­ത വാ­ക്യ­ത്തിൽ അ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യി­പ്പോ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­തി­നാ­ലാ­ണു്, പ്ര­യോ­ജി­കാ­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ക്രി­യാ­രൂ­പ­ത്തി­ലും അ­ന്ത­രം കാണാം. ‘കൊൽ + അ + പെട് + ഉന്നു’, എന്നു വേർ­തി­രി­ച്ചു പ­രി­ശോ­ധി­ക്കു­ക. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തു ധാ­തു­രൂ­പ­മാ­ണു്. ‘അ’ കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കാൻ സൗ­ക­ര്യ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി ധാ­തു­രൂ­പ­ത്തിൽ ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന ഇ­ട­നി­ല­മാ­ത്ര­മാ­കു­ന്നു. ‘പെട്’, ആണു്, കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗ­സൂ­ച­ക­മാ­യ പ്ര­ത്യ­യം. അ­തി­നു­ശേ­ഷം കാ­ല­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്നു. എല്ലാ കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗ­ക്രി­യ­ക­ളും ഈ വി­ധ­ത്തി­ലാ­ണു് നി­ഷ്പാ­ദി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. കൊ­ല്ല­പ്പെ­ടും, കൊ­ല്ല­പ്പെ­ടു­ന്നു, കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട്ടു, കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട­ട്ടെ, കൊ­ല്ല­പ്പെ­ട­ണം മു­ത­ലാ­യ രൂ­പ­ങ്ങൾ മാ­തൃ­ക­യാ­യി ഓർ­മ്മി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ­ക്കു് സ­ഹാ­യ­മാ­യി­ത്തീ­രും.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:—

കർ­ത്ത­രി­പ്ര­യോ­ഗം കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗം

1. വാ­ന­ര­പ്പ­ട സ­മു­ദ്രം ക­ട­ന്നു. സ­മു­ദ്രം വാ­ന­ര­പ്പ­ട­യാൽ

ക­ട­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.

2. മ­നു­ഷ്യൻ സം­സ്കാ­രം നേടണം. സം­സ്കാ­രം മ­നു­ഷ്യ­നാൽ

നേ­ട­പ്പെ­ട­ണം.

3. കർഷകൻ ധാ­ന്യം വി­ത­യ്ക്കു­ന്നു. ധാ­ന്യം കർ­ഷ­ക­നാൽ

വി­ത­യ്ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്നു.

4.ഗാ­ന്ധി­ജി സ­ത്യ­ഗ്ര­ഹം സ­ത്യ­ഗ്ര­ഹം ഗാ­ന്ധി­ജി­യാൽ

ശ­ക്തി­മ­ത്താ­യ ഒ­രാ­യു­ധ­മാ­ക്കി.ശ­ക്തി­മ­ത്താ­യ ഒ­രാ­യു­ധം

ആ­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.

3. കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗം ഭാ­ഷ­യിൽ കൃ­ത്രി­മ­മാ­ണെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു­വ­ല്ലൊ. സം­സ്കൃ­ത­ത്തിൽ നി­ന്നു സ്വീ­ക­രി­ച്ച ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങൾ കർ­മ്മ­പ്ര­ധാ­ന­ങ്ങ­ളാ­ക്കി­യാൽ അഭംഗി തോ­ന്നു­ക­യി­ല്ല. ‘പാ­ട്ടു പാ­ട­പ്പെ­ട്ടു’, ‘ക­ത്തു് എ­ഴു­ത­പ്പെ­ട്ടു’ എ­ന്നൊ­ക്കെ പ­റ­യു­ന്ന­തും എ­ഴു­തു­ന്ന­തും അ­സു­ന്ദ­ര­മാ­കു­ന്നു. ‘ഗാനം ആ­ല­പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു’, ‘ലേഖനം ര­ചി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു’, എ­ന്നൊ­ക്കെ­യാ­യാൽ അത്ര അഭംഗി തോ­ന്നു­ക­യി­ല്ല. കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗ വാ­ക്യ­ങ്ങൾ വളരെ ക­രു­ത­ലോ­ടു­കൂ­ടി മാ­ത്ര­മേ വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ ഉ­പ­ന്യാ­സ­ങ്ങ­ളിൽ ക­ലർ­ത്താ­വൂ.

4. കർ­ത്തൃ­പ്ര­ധാ­ന­ങ്ങ­ളും കർ­മ്മ­പ്ര­ധാ­ന­ങ്ങ­ളു­മാ­യ പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി വി­വ­രി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞു. ‘എ­നി­ക്കു വാ­യി­ക്ക­ണം’, ‘എ­നി­ക്കു കു­റ­ച്ചു ന­ട­ക്ക­ണം’, ഇ­ത്യാ­ദി വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ ആ­ഖ്യാ­പ­ദം ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യാ­ണു്. അതിനു പ്രാ­ധാ­ന്യ­മി­ല്ലെ­ന്നു് അ­തു­കൊ­ണ്ടു­ത­ന്നെ സ്പ­ഷ്ട­മാ­കു­ന്നു. ‘ഉ­റ­ങ്ങു­ക വേണം’, ‘ന­ട­ക്കു­ക വേണം’, എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ ആ­ഖ്യാ­ത­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം. ഉ­റ­ങ്ങു­ക എന്ന കർ­ത്തൃ­പ­ദ­ത്തെ ‘ഉ­റ­ങ്ങ­ണം’ എന്ന ക്രിയ നി­ഗീ­ര­ണം ചെ­യ്തി­രി­ക്കു­ന്നു. ഈ­മാ­തി­രി­യു­ള്ള ക്രി­യ­യ്ക്കു നി­ഗീർ­ണ്ണ­കർ­ത്തൃ­കം എന്നു വൈ­യാ­ക­ര­ണ­ന്മാർ സംജ്ഞ നൽ­കി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. സം­സ്കൃ­ത­ത്തി­ലെ ‘ഭാ­വ­പ്ര­യോ­ഗ’ത്തി­നു തു­ല്യ­മാ­ണു് ഭാ­ഷ­യി­ലെ നി­ഗീർ­ണ്ണ കർ­ത്തൃ­ക­പ്ര­യോ­ഗം.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. നി­ങ്ങൾ­ക്കു പോകാം.
2. എ­നി­ക്കു വരാം.
3. എ­നി­ക്കു പ്ര­ഭാ­ത­ത്തിൽ ഉണരണം, കുറെ നേരം വാ­യി­ക്ക­ണം, എ­ന്നി­ട്ടൊ­ന്നു കു­ളി­ക്ക­ണം.

1. • കർ­മ്മ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ ക്രി­യ­യാ­ക്കു­ക:- 1. വ­ന്ദി­ക്കു­ന്നു. ശ്ലാ­ഘി­ക്കു­ന്നു. സ്തു­തി­ക്കു­ന്നു. 2. വർ­ണ്ണി­ച്ചു. വ­ധി­ച്ചു. നി­ന്ദി­ച്ചു. 3. പ്ര­ശം­സി­ക്കും. സം­ഹ­രി­ക്കും. ക്ഷ­ണി­ക്കും. 4. വാ­ഴ്ത്തു­വാൻ. കാ­ണ­ട്ടെ. കൊ­ന്നി­ട്ടു്. പ­റ­ഞ്ഞു്, കേൾ­ക്കു­മോ. വ­ന്ദി­ച്ച.
   • കർ­ത്തൃ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ ക്രി­യ­യാ­ക്കു­ക:
     • ര­ചി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു, ഉ­പ­സം­ഹ­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു, ആ­ല­പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.
     • എ­തിർ­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്നു, ര­ക്ഷി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്നു, ലാ­ളി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്നു.
     • പാ­ലി­ക്ക­പ്പെ­ടും, പോ­ഷി­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ടും, ന­ട­ത്ത­പ്പെ­ടും.
     • നി­ഹ­നി­ക്ക­പ്പെ­ടാൻ, ആ­ക്ഷേ­പി­ക്ക­പ്പെ­ടു­മോ, വ­ണ­ങ്ങ­പ്പെ­ട­ട്ടെ, പ­റ­യ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു്.
2. • കർ­ത്ത­രി­പ്ര­യോ­ഗ­മാ­ക്കു­ക:
     • രാ­മാ­യ­ണം വാ­ല്മീ­കി­യാ­ലും ശാ­കു­ന്ത­ളം കാ­ളി­ദാ­സ­നാ­ലും ര­ചി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.
     • കി­രാ­തൻ മ­ഹർ­ഷി­യാൽ ശ­പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.
     • ആ­കർ­ഷ­ണ­സി­ദ്ധാ­ന്തം ന്യൂ­ട്ട­നാൽ ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­താ­ണു്.
     • സം­പേ­ക്ഷ­താ­വാ­ദം ഏതു ശാ­സ്ത്ര­ജ്ഞ­നാൽ ആ­വി­ഷ്ക്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു?
   • കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗ­മാ­ക്കു­ക:
     • ഭരതൻ നാ­ട്യ­ശാ­സ്ത്രം നിർ­മ്മി­ച്ചു.
     • ഞങ്ങൾ പ്ര­ജാ­ധി­പ­ത്യം ര­ക്ഷി­ക്കും.
     • ഏ­കാ­ധി­പ­ത്യം ഞങ്ങൾ സ്വീ­ക­രി­ക്ക­യി­ല്ല.
     • ജ­ന­ങ്ങൾ പി­റ­ന്ന നാ­ടി­നെ സ്നേ­ഹി­ക്ക­ട്ടെ.
3. കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗം, കർ­ത്ത­രി­പ്ര­യോ­ഗം, നി­ഗീർ­ണ്ണ­കർ­ത്തൃ­ക­പ്ര­യോ­ഗം, ഇ­വ­യു­ടെ സ്വ­ഭാ­വം സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­വ­രി­ക്കു­ക.

1. ‘നീ ആ ര­ഹ­സ്യം പ­റ­ഞ്ഞു­വോ?’ ‘പ­റ­ഞ്ഞു പോയീ.’ ആ­ദ്യ­വാ­ക്യം ചോ­ദ്യ­രൂ­പ­മാ­ണു്. ദ്വി­തീ­യ­വാ­ക്യം അ­തി­ന്റെ സ­മാ­ധാ­ന­മാ­കു­ന്നു. ‘ഞാൻ ഓർ­ക്കാ­തെ പ­റ­ഞ്ഞു; വ്യ­സ­ന­മു­ണ്ടു്’ എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ വാ­ക്യ­ത്തി­നർ­ത്ഥം. പറയുക എന്ന പ്ര­വൃ­ത്തി­യിൽ ഈ അ­ഭി­പ്രാ­യ­വി­ശേ­ഷം സ്ഫു­രി­ക്കാൻ ‘പോ’ എന്ന ധാ­തു­വി­ന്റെ ഭൂ­ത­കാ­ല­രൂ­പം ചേർ­ത്തി­രി­ക്ക­യാ­ണു്. ഇ­ങ്ങ­നെ ധാ­തു­വി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­ത്തെ പ­രി­ഷ്ക­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നും മ­റ്റും വേ­ണ്ടി അതിനു പ­ര­മാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന ധാ­തു­വാ­ണു് അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം. ഏതു ധാ­തു­വി­നെ സ­ഹാ­യി­ക്കാൻ അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം ചേർ­ക്കു­ന്നു­വോ വി, പ്ര, സം, ഈ ഉ­പ­സർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ ഹ­രി­ക്കു­ക എന്ന ഒരേ ധാ­തു­വി­നു് എത്ര വി­ഭി­ന്ന­ങ്ങ­ളാ­യ അർ­ത്ഥ­ങ്ങൾ ഉ­ള­വാ­ക്കു­ന്നു! ഭാ­ഷ­യി­ലെ ഭേ­ദ­കാ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഇ­ങ്ങ­നെ ധാ­ത്വർ­ത്ഥ­ത്തെ തീരെ മാ­റ്റു­വാൻ ശ­ക്തി­യി­ല്ല. ചില അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ ക­ലർ­ത്തി പ­രി­ഷ്ക്ക­രി­ക്കാ­നേ അ­വ­യ്ക്കു ക­ഴി­യു­ക­യു­ള്ളൂ.

2. ഏ­താ­നും അ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളും അവ പ്രാ­ക് പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ ക­ലർ­ത്തു­ന്ന ചില അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളും ആണു് അ­ടി­യിൽ കൊ­ടു­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.

1. അരുൾ നാ­ടു­വാ­ണ­രു­ളു­ന്ന രാ­ജാ­വു്. (വാഴുക എന്ന ക്രി­യ­യിൽ ബ­ഹു­മാ­നാ­ദ­ര­ങ്ങൾ കൂടി സ്ഫു­രി­പ്പി­ക്കു­ന്നു.)
2. കളയ് കൊ­ന്നു­ക­ള­ഞ്ഞു, പ­റ­ഞ്ഞു­ക­ള­ഞ്ഞു, വി­ട്ടു­ക­ള­ഞ്ഞു, പൊ­യ്ക്ക­ള­ഞ്ഞു. (സാഹസം, ലാഘവം, അ­നാ­സ്ഥ മു­ത­ലാ­യ അർ­ത്ഥ­ങ്ങൾ സ­ന്ദർ­ഭാ­നു­സാ­രം സ്ഫു­രി­പ്പി­ക്കും ഈ അ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ധാ­തു.)
3. പോര്, വര് യാഗം ന­ട­ത്തി­വ­ന്നു. കരം കൊ­ടു­ത്തു­പോ­ന്നു. (പ­തി­വു്, ശീലം, ഇ­ത്യാ­ദ്യർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷം കു­റി­ക്കു­ന്നു.)
4. കൂട് (ആ­ശ്വാ­സം, ക­ഴി­വു്, സ­മ്മ­തി മു­ത­ലാ­യ അർ­ത്ഥ­ങ്ങൾ ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്നു.)
   • ഒരു വി­ധ­ത്തി­ലെ­ല്ലാം ക­ഴി­ഞ്ഞു­കൂ­ടി.
   • തേ­ടി­ക്ക­യർ­ത്തു പടയിൽ പലർ കൂടി വ­ന്നാൽ­ക്കൂ­ടി ക്ക­രു­ത്തു­ട­യ കൈ­യി­തു കൂ­സു­കി­ല്ല.
5. പോൽ, പോലും (അ­ത്ഭു­തം, സ­ന്ദേ­ഹം, നിന്ദ, മു­ത­ലാ­യ ഭാ­വ­ങ്ങൾ പ്രാ­ക്പ്ര­യോ­ഗ ധാ­തു­വിൽ ക­ലർ­ത്തു­ന്നു.)
   • സ­ത്യ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി രാ­ജ്യം ഉ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു­പോൽ.
   • എന്റെ വാ­ക്കു കേ­ട്ടു് അവൻ ക­യർ­ത്തു­പോ­ലും.
   • രാ­വ­ണ­ന്റെ അ­പ­രാ­ധം രാമൻ ക്ഷ­മി­ക്കും പോലും.
   • വാ­ല്മീ­കി ഒരു കി­രാ­ത­നാ­യി­രു­ന്നു­പോൽ.

പ­റ­ഞ്ഞു തരിക, പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ടു­ക്കു­ക, കൊ­ടു­ത്തു­വി­ടു­ക, തി­ന്നു­ക­ഴി­യു­ക മു­ത­ലാ­യ ക്രി­യാ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളിൽ പ്രാ­ക്പ്ര­യോ­ഗ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം വ­രു­ത്തു­ന്ന ഈഷദ് ഭേ­ദ­ങ്ങൾ വ്യ­ക്ത­മാ­ണ­ല്ലൊ.

6. പ്രാ­ക്പ്ര­യോ­ഗ­ത്തി­നു പിൻപു തൊ­ട്ടു് അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം ചെ­യ്യു­ക­യാ­ണു സാ­മാ­ന്യ­വി­ധി. മു­ക­ളി­ലു­ദ്ധ­രി­ച്ച ദൃ­ഷ്ടാ­ന്ത­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം ഈ നിയമം അ­നു­സ­രി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ പ­ദ്യ­ത്തി­ലും സം­ഭാ­ഷ­ണ­ശൈ­ലി­യി­ലും അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം പി­രി­ച്ചു് ‘ഒ­ന്നു­ണ്ടു ചെ­യ്യേ­ണ്ടു നി­ങ്ങ­ളെ­ന്മ­ക്ക­ളേ’, ‘അ­വ­നു­ണ്ടോ എ­ന്നെ­ങ്കി­ലും സത്യം പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു്’ എ­ന്നൊ­ക്കെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്.

1. • പ്രാ­ക്പ്ര­യോ­ഗം, അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം, ഇവ സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­വ­രി­ക്കു­ക:-
   • പ്രാ­ക്പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളും അ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളും തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:
     • ആ­പ­ത്തു വന്നു പോയി.
     • ചി­കി­ത്സ­കൾ ചെ­യ്തു­പോ­ന്നു.
     • ഉ­ത്സ­വം ന­ട­ത്തി­ക്കൊ­ള്ള­ണം.
     • കു­റ്റം പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ള്ള­ണം.
     • ഉ­പ­ക്ഷേ­പം സം­സാ­രി­ച്ചു തീർ­ത്തു.
     • ഞാൻ അതു പറയാൻ വി­ട്ടു­പോ­യി.
2. അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം എ­ത്ര­വി­ധം? ഏ­തെ­ല്ലാം? ഓ­രോ­ന്നി­നും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം എ­ഴു­ത­ണം?
3. അർ­ത്ഥ­ഭേ­ദം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക:
   • ഇ­ന്നു­ത­ന്നെ പോവു; ഇ­ന്നു­ത­ന്നെ പൊ­യ്ക്കൊ­ള്ളു; ഇ­ന്നു­ത­ന്നെ പൊ­യ്ക്ക­ള­യു­മോ?
   • ഞാൻ വാ­യി­ച്ചു; ഞാൻ വാ­യി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്; ഞാൻ സ്നേ­ഹി­ക്കു­ന്നു; ഞാൻ സ്നേ­ഹി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.
   • രാഘവൻ വരും; രാഘവൻ വ­രു­മാ­യി­രി­ക്കും; രാഘവൻ വ­രു­മാ­യി­രു­ന്നു.
4. കൊൾ, അരുൾ, പോൽ, പോലും, അത്രെ, പോ, വര്, ഇരി, ഈ അ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങൾ ചേർ­ത്തു് ഓരോ വാ­ക്യം എ­ഴു­തു­ക: പ്രാ­ക്പ്ര­യാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം എ­ങ്ങ­നെ ഇവ ഭേ­ദി­പ്പി­ക്കു­ന്നു എന്നു വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക.
5. പ്രാ­ക്പ്ര­യോ­ഗ­ത്തി­നു തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു് അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം എന്ന നിയമം സാർ­വ്വ­ത്രി­ക­മ­ല്ലെ­ന്നു സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം തെ­ളി­യി­ക്കു­ക.
6. (1) പറയാം, പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ടു­ക്കാം; (2) ചെ­യ്യാം, ചെ­യ്തു­കൊ­ള്ളാം; (3) ക­ള­ഞ്ഞു, ക­ള­ഞ്ഞു­പോ­യി; (4) ഉ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു, ഉ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു­ക­ള­ഞ്ഞു; ഈ ഓരോ വ­കു­പ്പി­ലും പെട്ട ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥ­ത്തി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക.

1. അ­പ്ര­ധാ­ന­ങ്ങ­ളോ പ്ര­ധാ­ന­ങ്ങ­ളോ ആയ ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങൾ അ­നു­വാ­ദ­രൂ­പ­ത്തി­ലോ നിഷേധ രൂ­പ­ത്തി­ലോ വരാം. ‘സൂ­ര്യൻ സ്വയം പ്ര­കാ­ശി­ക്കു­ന്ന ഗോ­ള­മാ­കു­ന്നു; ച­ന്ദ്രൻ അ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ഒ­ന്ന­ല്ല’, എന്നീ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ആ­ഖ്യാ­ത­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. ‘ആ­കു­ന്നു’, അ­നു­വാ­ദ­രൂ­പ­മാ­ണു്. ‘അല്ല’, നി­ഷേ­ധ­രൂ­പ­വും.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. മ­നു­ഷ്യ­നു വി­ശേ­ഷ­ബു­ദ്ധി­യു­ണ്ടു്. (അ­നു­വാ­ദം) ജ­ന്തു­ക്കൾ­ക്കു വി­ശേ­ഷ­ബു­ദ്ധി­യി­ല്ല. (നി­ഷേ­ധം)
2. സാ­ഹി­ത്യം പ്ര­ചാ­ര­ണ­പ­ര­മാ­വ­ണം സാ­ഹി­ത്യം പ്ര­ചാ­ര­ണ­പ­ര­മാ­വ­രു­തു്.

അല്ല, ഇല്ല, അ­രു­തു്, ഈ ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ യ­ഥാ­ക്ര­മം, ആ­കു­ന്നു, ഉ­ണ്ടു്, ആവാം, ഈ ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ നി­ഷേ­ധ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. ഇവയെ അ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­ക്കി­യാൽ പ്രാ­ക് പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­യി­വ­രു­ന്ന മറ്റു ക്രി­യ­ക­ളും നി­ഷേ­ധാർ­ത്ഥ­ക­ങ്ങ­ളാ­യി­ത്തീ­രും. ‘ഒല്ല’ എന്ന ശ­ബ്ദ­വും നി­ഷേ­ധാർ­ത്ഥ­ക­മാ­യ അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം തന്നെ. ‘പ­ല­രോ­ടും നി­ന­യാ­തെ­യൊ­രു കാ­ര്യം തു­ട­ങ്ങൊ­ല്ല, പണം മോ­ഹി­ച്ചൊ­രു­ത്ത­നെ­ച്ച­തി­ച്ചീ­ടൊ­ല്ല’ മു­ത­ലാ­യ വാ­ക്യ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. മറ്റു നി­ഷേ­ധാ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങൾ ചേർ­ക്കു­ന്ന രീതി അ­ടി­യിൽ­ക്കാ­ണു­ന്ന ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ക്ക­ണം.

അ­നു­വാ­ദം നി­ഷേ­ധം

(1) ഞാൻ വാ­യി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ഞാൻ വാ­യി­ക്കു­ക­യ­ല്ല.

(2) ശാ­സ്ത്രം പ്ര­കൃ­തി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള വി­സ്മ­യം വർ­ദ്ധി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. അ­ന്ധ­വി­ശ്വാ­സം വർ­ദ്ധി­പ്പി­ക്കു­ന്നി­ല്ല.

(3) ധർ­മ്മം ചെ­യ്യ­ണം. അ­ധർ­മ്മം ചെ­യ്യ­രു­തു്.

(4) സത്യം പറയാം, പ്രി­യം പറയാം. അ­സ­ത്യം പ­റ­യ­രു­തു്, അ­പ്രി­യം പ­റ­യ­രു­തു്.

2. നി­ഷേ­ധാർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കാ­വാൻ അ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു­പു­റ­മെ, ‘ആ’ എ­ന്നൊ­രു പ്ര­ത്യ­യം കൂടി ഉ­ണ്ടു്. ഇതു ധാ­തു­വി­നോ­ടു­കൂ­ടി­യാ­ണു്, ക്രി­യാ­പ­ദ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ­ല്ല, ചേ­രു­ന്ന­തു്. ‘വര്’ എന്ന ധാ­തു­വി­നോ­ടു് ‘ആ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ന്നാൽ ‘വരാ’ എന്ന നി­ഷേ­ധാർ­ത്ഥ­ക­രൂ­പം സി­ദ്ധി­ക്കും. വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

ധാതു പ്ര­ത്യ­യം നി­ഷേ­ധ­രൂ­പം

പോര് ആ പോര് + ആ പോരാ

(പാപം ചെ­യ്ത­തു­പോ­രും. അ­നു­വാ­ദം.

പു­ണ്യം ചെ­യ്ത­തു­പോ­രാ. നി­ഷേ­ധം.)

കൂട് ആ കൂടാ

ചെയ് ആ ചെ­യ്യാ

വേൺ ആ വേ­ണ്ടാ

(സ­ന്ധി­യിൽ­വ­രു­ന്ന ദ്വി­ത്വം, ആഗമം, ആദേശം

മു­ത­ലാ­യ­വ ഇവിടെ വി­വ­രി­ക്കു­ന്നി­ല്ല.)

പോ ആ പോകാ

പോരാ, കൂടാ, ചെ­യ്യാ, വേ­ണ്ടാ മു­ത­ലാ­യ ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളും നി­ഷേ­ധാ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­യി­വ­രും.

ഉദാ:

അ­നു­വാ­ദം നി­ഷേ­ധം

ചെ­യ്തു­പോ­രു­ന്ന ചെ­യ്തു­പോ­രാ­ത്ത

ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ന­ട­ന്നു­വ­രാ­ത്ത

കേ­ട്ടു കൂ­ടു­ന്ന കേ­ട്ടു കൂ­ടാ­ത്ത

ക്ലേ­ശം വേ­ണ്ടു­ന്ന ക്ലേ­ശം വേ­ണ്ടാ­ത്ത

3. രണ്ടു നി­ഷേ­ധ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നാൽ അ­നു­വാ­ദ­മാ­വും ക്രി­യ­യു­ടെ അർ­ത്ഥം—‘എ­നി­ക്കു കായിക വി­നോ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ താ­ല്പ­ര്യ­മി­ല്ലെ­ന്നി­ല്ല’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ ‘ഇ­ല്ലെ­ന്നി­ല്ല’ എ­ന്ന­തി­നു് അർ­ത്ഥം ‘ഉ­ണ്ടു്’ എ­ന്നാ­ണു്. ‘അവൻ ബു­ദ്ധി­മാ­ന­ല്ലെ­ന്ന­ല്ല എന്റെ വി­വ­ക്ഷ’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­നർ­ത്ഥം ‘അവൻ ബു­ദ്ധി­മാ­നാ­ണെ­ന്നാ­ണു് ഞാൻ പ­റ­യാ­നാ­ഗ്ര­ഹി­ച്ച­തു്’ എ­ന്നാ­കു­ന്നു. ഇ­തു­പോ­ലെ മ­റ്റു­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളും സ്വയം ഗ്ര­ഹി­ക്കാ­മ­ല്ലൊ.

1. അ­നു­വാ­ദ­രൂ­പ­മാ­യ ക്രി­യ­യെ നി­ഷേ­ധ­രൂ­പ­മാ­ക്കാ­നു­ള്ള രണ്ടു മാർ­ഗ്ഗം വി­വ­രി­ക്കു­ക. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ കാ­ണി­ക്ക­ണം.
2. ആ­കു­ന്നു, ഉ­ണ്ടു്, ആം, ഇ­വ­യു­ടെ നി­ഷേ­ധ­രൂ­പ­ങ്ങൾ എ­ഴു­തു­ക.
3. അല്ല, ഇല്ല, അ­രു­തു്, കൂടാ, വഹിയാ, വേ­ണ്ടാ ഇവ നി­ഷേ­ധാ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­യി വ­രു­ന്ന ഈ­ര­ണ്ടു വാ­ക്യ­മെ­ഴു­തു­ക.
4. നി­ഷേ­ധ­രൂ­പ­മെ­ഴു­തു­ക.
   • ന­ട­ക്കു­ന്ന, കാ­ണു­ന്ന, കേൾ­ക്കു­ന്ന, വ­രു­ന്ന. (ന­ട­ക്കാ­തി­രി­ക്കു­ന്ന, കാ­ണാ­തി­രി­ക്കു­ന്ന, ഇ­ത്യാ­ദി­രൂ­പ­ങ്ങ­ളാ­ണു നി­ഷേ­ധം കു­റി­ക്കു­ന്ന­വ.)
   • നടന്ന, കണ്ട, കേട്ട, വന്ന (ന­ട­ക്കാ­ത്ത, കാ­ണാ­ത്ത, കേൾ­ക്കാ­ത്ത, വ­രാ­ത്ത, ഇ­ത്യാ­ദി­രൂ­പ­ങ്ങൾ പ­രി­ചി­ത­ങ്ങ­ളാ­ണ­ല്ലൊ.)
   • ന­ട­ക്കും, കാണും, കേൾ­ക്കും, വരും. (ഉം എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ലോ­പി­പ്പി­ച്ചു് ആ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തു് നി­ഷേ­ധ­രൂ­പ­ങ്ങൾ നി­ഷ്പാ­ദി­പ്പി­ക്കാം—ന­ട­ക്കാ, കാണാ, കേൾ­ക്കാ, വരാ, ഇ­ത്യാ­ദി. ഇല്ല എന്ന അ­നു­പ്ര­യോ­ഗം ചേർ­ത്താ­ലും മതി.)

1. ക്രി­യാ­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­ന്ന സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ മു­റ്റു­വി­ന, പ­റ്റു­വി­ന, ഇ­വ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞു­വെ­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. അർ­ത്ഥ­പൂർ­ത്തി­ക്കു് അ­ന്യ­പ­ദ­ത്തെ ആ­ശ്ര­യി­ക്കാ­ത്ത പ്ര­ധാ­ന­ക്രി­യ മു­റ്റു­വി­ന; അ­ന്യ­പ­ദ­ത്തെ ആ­ശ്ര­യി­ക്കു­ന്ന അ­പ്ര­ധാ­ന­ക്രി­യ പ­റ്റു­വി­ന. ‘ഇ­ന്ന­ലെ നി­ശ്ച­യി­ച്ച കാ­ര്യം താ­മ­സി­ക്കാ­തെ ന­ട­ക്കും’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ പ്ര­ധാ­ന­ക്രി­യ ഏ­താ­ണു്? ‘ന­ട­ക്കും’, എന്ന ശ­ബ്ദ­മ­ല്ലേ? അതു പ­ര­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അം­ഗ­മ­ല്ല­ല്ലൊ. ‘നി­ശ്ച­യി­ച്ച’, ‘താ­മ­സി­ക്കാ­തെ’, ഈ ക്രി­യ­കൾ സ്വ­ത­ന്ത്ര­ങ്ങ­ള­ല്ല. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തു, കാ­ര്യം എന്ന നാ­മ­ത്തേ­യും, ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തു ന­ട­ക്കും എന്ന ക്രി­യ­യേ­യും ആ­ശ്ര­യി­ച്ചു നിൽ­ക്കു­ന്നു. നാ­മ­ത്തി­ന്റെ അം­ഗ­മാ­യ അ­പ്ര­ധാ­ന­ക്രി­യ വി­ന­യെ­ച്ച­മാ­ണെ­ന്നും, ര­ണ്ടും വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യി വ­രു­മെ­ന്നും, ഭേ­ദ­ക­ങ്ങ­ളെ വി­ഭ­ജി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ വി­ശ­ദ­മാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ള്ള­താ­ണു്.

2. പേ­രെ­ച്ച­മു­ണ്ടാ­ക്കാൻ ക്രി­യാ­പ­ദ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി ‘അട എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കു­ന്നു. ‘പാ­ടു­ന്ന പക്ഷി’, ‘പാടിയ പക്ഷി’, ഈ രണ്ടു വി­ശേ­ഷ­ണ­വി­ശേ­ഷ്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ‘പാ­ടു­ന്ന’, ‘പാടിയ’, ഈ പേ­രെ­ച്ച­ങ്ങൾ ‘പാ­ടു­ന്നു’, ‘പാടി’, ഈ ക്രി­യാ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളോ­ടു് ‘അ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്ത­താ­ണു് ര­ചി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തെ­ന്നു സ്പ­ഷ്ട­മാ­ണ­ല്ലൊ.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. ഒ­ഴു­കു­ന്ന നദി ഒ­ഴു­കി­യ നദി
2. കോർ­ക്കു­ന്ന മാല കോർ­ത്ത മാല

(ഉ­കാ­രാ­ന്ത­മാ­ണു് മു­റ്റു­വി­ന­യെ­ങ്കിൽ, അ­ന്ത്യ­സ്വ­രം ലോ­പി­ച്ചു­പോ­കും, ‘അ’ എന്ന പേ­രെ­ച്ച­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കു­മ്പോൾ. ഇതു സ­ന്ധി­കാ­ര്യ­മാ­ണു്.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

നി­ന്നു + അ = നി­ന്നു് + അ = നിന്ന; ചെ­യ്തു + അ = ചെ­യ്തു് + അ= ചെയ്ത. ആയി, പോയി, ഈ പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­ക­ളു­ടെ അ­ന്ത്യ­മാ­യ ഇ­കാ­ര­വും പേ­രെ­ച്ച­പ്ര­ത്യ­യം ചേ­രു­മ്പോൾ ലു­പ്ത­മാ­വും. ആയ, പോയ എ­ന്നാ­ണു് പേ­രെ­ച്ച­ങ്ങൾ. പ­ദ്യ­ങ്ങ­ളിൽ ആയിന, പോയിന എ­ന്നു് ഇകാര ലോപം വരാതെ നകാരം ആ­ഗ­മ­മാ­യു­ള്ള രൂ­പ­ങ്ങ­ളും കാണാം.)

പേ­രെ­ച്ച­ത്തി­നു് അ­വാ­ന്ത­ര­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളി­ല്ല. വി­ന­യെ­ച്ച­ങ്ങൾ, അ­വ­യ്ക്കും അം­ഗി­യാ­യ ക്രി­യ­യ്ക്കും കാ­ല­ത്തി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­ര­ത്തെ ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി വി­ഭ­ജി­ക്ക­പ്പെ­ടേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘ക­ളി­ച്ചു­വ­ന്നു’, ‘ക­ളി­ക്കാൻ വന്നു’ ഈ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളി­ലെ വി­ന­യെ­ച്ച­ത്തി­നും വി­ന­യ്ക്കും കാ­ല­ത്തി­ലു­ള്ള ബന്ധം നോ­ക്കു­ക. ‘ക­ളി­ച്ചു’ എന്ന അം­ഗ­ക്രി­യ കു­റി­ക്കു­ന്ന വ്യാ­പാ­രം ‘വന്നു’ എന്ന അം­ഗി­ക്രി­യ­യ്ക്കു മുൻ­പാ­ണു് ന­ട­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘വന്നു’ എന്ന അം­ഗി­ക്രി­യ­യു­ടെ അർ­ത്ഥ­മാ­യ പ്ര­വൃ­ത്തി ന­ട­ന്ന­തി­നു­ശേ­ഷ­മാ­ണു്, കളി എന്നു കാ­ണി­ക്കാൻ ‘ആൻ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം വി­ന­യെ­ച്ച­ത്തിൽ ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്നു. പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­യ്ക്കു മുൻ­പാ­ണു് അം­ഗ­ക്രി­യ കു­റി­ക്കു­ന്ന പ്ര­വൃ­ത്തി ന­ട­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്കിൽ, അതു മുൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം; പിൻ­പാ­ണെ­ങ്കിൽ പിൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം. ‘ക­ളി­ച്ചു­വ­ന്നു’ എന്ന ആ­ഖ്യാ­ത­ത്തി­ലെ ക­ളി­ച്ചു് മുൻ­വി­ന­യെ­ച്ച­മാ­ണു്. ക­ളി­ക്കാൻ വന്നു എ­ന്ന­തി­ലെ അം­ഗ­ക്രി­യ പിൻ­വി­ന­യെ­ച്ച­മാ­കു­ന്നു.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. ഞാൻ വരാൻ ആ­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്നു —പിൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം. പ­ട­യാ­ളി­കൾ പൊ­രു­താൻ ഒ­രു­ങ്ങി —പിൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം.
2. പുഴ നീ­ന്തി­ക്ക­ട­ന്നു് തോ­ട്ട­ത്തിൽ ചെ­ന്നു —മുൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം. പു­ത്രൻ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു് സ്വ­പി­താ­വി­നെ വ­ന്ദി­ച്ചു —മുൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം.

3. ഭൂ­ത­കാ­ലം കു­റി­ക്കു­ന്ന മു­റ്റു­വി­ന ദുർ­ബ്ബ­ല­മാ­ക്കി­യാ­ണു് മുൻ­വി­ന­യെ­ച്ച­മു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തു്. അ­ന്ത്യോ­കാ­രം സം­വൃ­ത­മാ­ക്കു­ക, ഇ­കാ­രാ­ന്ത­മാ­ണു് ക്രി­യ­യെ­ങ്കിൽ പി­ന്നാ­ലെ വ­രു­ന്ന ദൃ­ഢാ­ക്ഷ­രം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കു­ക, പ­ര­മാ­യി വ­രു­ന്ന­തു ശിഥില വ്യ­ഞ്ജ­ന­മ­ണെ­ങ്കിൽ ചേർ­ത്തു­ച്ച­രി­ക്കു­ക, ഇ­തെ­ല്ലാ­മാ­ണു് മു­റ്റു­വി­ന­യു­ടെ ദുർ­ബ്ബ­ലീ­ക­ര­ണ­ത്തി­നു­ള്ള മാർ­ഗ്ഗം. പിൻ­വി­ന­യെ­ച്ച­ത്തി­ന്റെ രൂപം ല­ഭി­ക്കു­വാൻ ധാ­തു­വി­നോ­ടോ ഭാവി രൂ­പ­ത്തോ­ടോ ‘ആൻ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്താൽ മതി.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. മുൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം ഗൃ­ഹ­നാ­യി­ക ഗൃഹം അ­ടി­ച്ചു­ത­ളി­ച്ചു കു­ളി­ച്ചു­വ­ന്നു. (അ­ടി­ച്ചു്, ത­ളി­ച്ചു്, കു­ളി­ച്ചു്, ഈ മൂ­ന്നു് അം­ഗ­ക്രി­യ­ക­ളു­ടേ­യും വ്യാ­പാ­രം ‘വന്നു’വെന്ന ക്രി­യ­യ്ക്കു മുൻപു ന­ട­ക്കു­ന്ന­താ­ണു്.) കള്ളൻ ഓ­ടി­ത്ത­ളർ­ന്നു. (‘ഓടി’ ഇ­കാ­രാ­ന്ത­മാ­ണു്, ഇവിടെ പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­യ­ല്ലെ­ന്നു കാ­ണി­ക്കാൻ, പ­ര­മാ­യി വ­രു­ന്ന ത­കാ­ര­ത്തി­നു് ദ്വി­ത്വം വ­രു­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്നു.)
2. പിൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം അറി + ആൻ = അറി + യ് + ആൻ = അ­റി­യാൻ. പകര് + ആൻ = പകരാൻ. അ­റി­യും + ആൻ = അ­റി­യു­വാൻ. പകരും + ആൻ = പ­ക­രു­വാൻ

(പ­ഠി­ക്കാൻ, പ­ഠി­പ്പാൻ, കേൾ­ക്കാൻ, കേൾ­പ്പാൻ ഇ­ത്യാ­ദി പിൻ­വി­ന­യെ­ച്ച­രൂ­പ­ങ്ങ­ളിൽ ‘ആൻ’ പ്ര­ത്യ­യം ത­ന്നെ­യാ­ണു് ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.)

4. കാലം, പ്ര­കാ­രം, പു­രു­ഷൻ ഈ ഉ­പാ­ധി­ക­ളൊ­ന്നു­മി­ല്ലാ­തെ കേവലം വ്യാ­പാ­ര­ത്തെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്ന അം­ഗ­ക്രി­യ­യാ­ണു് ന­ടു­വി­ന­യെ­ച്ചം. ‘ചെ­യ്യ­വേ­ണം’, ‘കാ­ണ­ത്ത­ക്ക’, ‘പാ­ട­പ്പെ­ട്ടു’, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ അ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തോ­ടു ചേർ­ന്നു വ­രു­ന്ന പ്രാ­ക് പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളി­ലാ­ണു് ആ രൂപം ശ­രി­യാ­യ നി­ല­യിൽ കാ­ണു­ന്ന­തു്. ‘ചെയ്യ’, ‘കാണ’, ‘പാട’, ഇവ ചെയ്, കാണ്, പാട്, ഈ ധാ­തു­ക്ക­ളോ­ടു, ‘അ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­യ ന­ടു­വി­ന­യെ­ച്ച­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. ‘ക’, ‘ഉക’, ഈ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ത്തും ഈ വി­ന­യെ­ച്ചം നിർ­മ്മി­ക്കാം. ചെയ്ത, ചെ­യ്യു­ക, കാൺക, കാണുക, പാടുക ഇ­ത്യാ­ദി രൂ­പ­ങ്ങൾ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

പെയ് + ക = പെയ്ക.

പെയ് + ഉക = പെ­യ്യു­ക.

ചേര് + ഉക = ചേരുക.

ഏല് + ഉക = ഏലുക.

എഴുത് + ഉക = എ­ഴു­തു­ക.

പറ + ക = പറക.

പറ + ഉക = പറയുക.

5. ന­ടു­വി­ന­യെ­ച്ച­ത്തി­ന്റെ പ്ര­യോ­ഗം ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യിൽ വളരെ കു­റ­ഞ്ഞു­പോ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ‘സത്യം പറയുക’, ‘ധർ­മ്മം ചെ­യ്യു­ക’ ഇ­ത്യാ­ദി വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ കാ­ണു­ന്ന ചെ­യ്യു­ക, പറയുക ഈ ക്രി­യ­കൾ നി­യോ­ജ­ക­പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്നു; അവ സ്വ­ത­ന്ത്ര­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു്. അ­തി­നാൽ വി­ന­യെ­ച്ച­ങ്ങ­ള­ല്ല. ‘വെൽക’, ‘വാഴ്ക’ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ആ­ശം­സ­പ്ര­കാ­ര­ത്തി­ലും സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി നി­ല്ക്കു­ന്ന­തു­കാ­ണാം. ക്രി­യാ­നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടും ഇവ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. ‘നിലം ഉഴുക ആ­ഹ്ലാ­ദ­ക­ര­മാ­ണു്’, ‘അ­ധർ­മ്മം ചെ­യ്യു­ക നി­ന്ദ്യ­മാ­കു­ന്നു’, ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ നാ­മ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു്, ഉഴുക, ചെ­യ്യു­ക, ഈ പ­ദ­ങ്ങൾ പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­തി­നാൽ ധാ­തു­ക്ക­ളോ­ടു് ‘അ’ ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ന്ന രൂ­പ­ങ്ങൾ മാ­ത്ര­മേ കേവലം ന­ടു­വി­ന­യെ­ച്ച­മാ­യി ഗ­ണി­ക്കാ­വൂ.

6.

1. ‘പ­ക­ലി­ര­വു പ­ദ­ക­മ­ല­മ­ക­ത­ളി­രിൽ ന­ണ്ണു­കിൽ പ­ങ്ക­ജാ­ക്ഷൻ ക­നി­ഞ്ഞെ­ന്തു ചെ­യ്യാ­ഞ്ഞ­തും?’ ഈ ഈ­ര­ടി­യിൽ കാ­ണു­ന്ന ‘ന­ണ്ണു­കിൽ’ എന്ന ക്രി­യാ­പ­ദം അ­സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­ണു്. ‘ചെ­യ്യാ­ഞ്ഞ­തു്’ എന്ന മു­റ്റു­വി­ന­യു­ടെ അം­ഗ­മാ­ണ­ല്ലൊ അതു്. ഇ­ങ്ങ­നെ, ഒന്നു സം­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന പക്ഷം അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷം കു­റി­ക്കു­ന്ന അം­ഗ­ക്രി­യ പാ­ക്ഷി­ക­വി­ന­യെ­ച്ച­മാ­കു­ന്നു. ഇൽ, കിൽ, ഉകിൽ ഈ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളിൽ യ­ഥാ­യോ­ഗം ചേർ­ന്നാ­ണു പാ­ക്ഷി­ക­വി­ന­യെ­ച്ച­മാ­കു­ന്ന­തു്. ‘ചെ­യ്യിൽ, ചെ­യ്തിൽ, ചെ­യ്യു­കിൽ’ ഇവ മൂ­ന്നും പാ­ക്ഷി­ക­വി­ന­യെ­ച്ച­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:- ധാതു കാൺ. കാൺ + ഇൽ = കാണിൽ കാൺ + കിൽ = കാൺ­കിൽ കാൺ + ഉകിൽ = കാ­ണു­കിൽ അറി + കിൽ = അ­റി­കിൽ അറി + ഉകിൽ = അ­റി­യു­കിൽ
2. ധാ­തു­ക്ക­ളോ­ടു യ­ഥാ­യോ­ഗം പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ത്തു് പാ­ക്ഷി­ക­രൂ­പ­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന രീ­തി­യാ­ണു് മു­ക­ളിൽ വി­വ­രി­ച്ച­തു്. ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങ­ളോ­ടു ഭൂ­ത­കാ­ല­ത്തിൽ ആൽ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ന്നാൽ പാ­ക്ഷി­ക വി­ന­യെ­ച്ച­മാ­കും. പ­റ­ഞ്ഞാൽ, വി­ചാ­രി­ച്ചാൽ, ചെ­യ്താൽ മു­ത­ലാ­യ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. ആ, എൻ, ഈ ധാ­തു­ക്ക­ളോ­ടു ‘കിൽ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ന്ന പാ­ക്ഷി­ക­രൂ­പം അ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­മാ­ക്കി­ച്ചേർ­ത്താൽ ഭൂ­ത­ഭാ­വി­വർ­ത്ത­മാ­ന­ക്രി­യ­ക­ളെ സം­ഭാ­വ­നാർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കു­ന്ന വി­ന­യെ­ച്ച­മാ­ക്കാം.

1. വന്നു + ആകിൽ = വ­ന്നാ­കിൽ വ­രു­ന്നു + ആകിൽ = വ­രു­ന്നാ­കിൽ വരും + ആകിൽ = വ­രു­മാ­കിൽ
2. വന്നു + എൻകിൽ = വ­ന്നു­വെ­ങ്കിൽ, വ­ന്നെ­ങ്കിൽ വ­രു­ന്നു + എൻകിൽ = വ­രു­ന്നു­വെ­ങ്കിൽ, വ­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ വരും + എൻകിൽ = വ­രു­മെ­ങ്കിൽ

7.

ഈ ഈ­ര­ടി­യി­ലെ ‘ഇ­രി­ക്കെ’ എന്ന അം­ഗ­ക്രി­യ ഒ­ന്നു് ഒ­രു­വി­ധ­ത്തിൽ സ്ഥി­തി­ചെ­യ്യു­മ്പോൾ എന്ന അർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കു­ന്നു. ഈ മാ­തി­രി ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യി വ­രു­ന്ന പ­റ്റു­വി­ന­യാ­ണു് തൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം. ധാ­തു­ക്ക­ളോ­ടു് ‘എ’ എന്നോ ‘അവെ’ എന്നോ ചേർ­ത്താൽ തൻ­വി­ന­യെ­ച്ച­മാ­വും.

ഉദാ:

ധാതു പ്ര­ത്യ­യം രൂപം

കാൺ എ കാണെ, കാൺകെ

കാൺ അവെ കാണവെ

ചെയ് എ ചെ­യ്യെ, ചെ­യ്കെ

ചെയ് അവെ ചെ­യ്യ­വെ, ചെ­യ്ക­വെ;

(കേൾ­ക്കെ, കേൾ­ക്ക­വെ; വാ­ഴ്കെ, വാ­ഴ്ക­വെ; നിൽ­ക്കെ, നിൽ­ക്ക­വെ ഇ­ത്യാ­ദ്യു­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ സ്വയം ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­ക.)

8. ഇ­ത്ര­യം വി­വ­രി­ച്ച­തിൽ നി­ന്നു മുൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം, പിൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം, ന­ടു­വി­ന­യെ­ച്ചം, പാ­ക്ഷി­ക­വി­ന­യെ­ച്ചം, തൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം എന്നു ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളാ­യി വ­രാ­വു­ന്ന അം­ഗ­ക്രി­യ­ക­ളെ വി­ഭ­ജി­ക്കാ­മെ­ന്നു പ­ഠി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞു. ‘വരാതെ, കാ­ണാ­തെ, പോ­കാ­തെ’ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ നി­ഷേ­ധാർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളാ­യ അം­ഗ­ക്രി­യ­കൾ മു­റ്റു­വി­ന­ക­ളിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­യി­ട്ടു കാണാം. ഇ­വ­യ്ക്കു മ­റ­വി­ന­യെ­ച്ചം എന്നു പേ­രു­ണ്ടു്. ‘കാണെ’ എന്ന തൻ­വി­ന­യെ­ച്ച­ത്തി­ന്റെ നി­ഷേ­ധ­രൂ­പം മാ­ത്ര­മാ­ണു്, ‘കാ­ണാ­തെ’ എന്ന പദം.

1. അ­ന്ത­രം സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­വ­രി­ക്കു­ക:
   • മുൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം, പിൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം.
   • തൻ­വി­ന­യെ­ച്ചം, പാ­ക്ഷി­ക­വി­ന­യെ­ച്ചം.
2. താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ വി­ന­യെ­ച്ച­ങ്ങൾ ഏതു ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ അ­ന്വ­യി­ക്കു­ന്നു? ഏതു വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്നു?
   • ഓ­ടി­ച്ചാ­ടി­ത്ത­കർ­ത്ത­ങ്ങ­നെ ക­ളി­തു­ട­രും ക­ണ്ണ­നാ­മു­ണ്ണി­കാ­ണ്കെ പ്പേ­ടി­ച്ചോ­ടാൻ തു­ട­ങ്ങീ വ­ന­മ­ഖി­ല­മെ­രി­ക്കു­ന്ന തീ കണ്ട കൂ­ട്ടർ.
   • ഓടാതേ നി­ന്നു­കൊൾ­വിൻ ചപല ക­പി­ക­ളേ, രാമനെ ക്ലേ­ശ­മേ­തും കൂ­ടാ­ത­മ്പെ­യ്തു വീ­ഴി­ച്ച­ട­രിൽ മ­ദ­മൊ­ടെ ത്തു­ന്ന ഞാൻ മേ­ഘ­നാ­ദൻ.
   • പോ­രാ­ടു­വാൻ ഒ­രു­ങ്ങാ­തെ അർ­ജ്ജു­നൻ വി­ല്ലു വെ­ച്ചു തേരിൽ ഇ­രി­ക്കെ, ഭഗവാൻ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ പൗ­രു­ഷം ഉ­ത്തേ­ജി­പ്പി­ക്കു­വാൻ ത­ത്ത്വോ­പ­ദേ­ശം ചെ­യ്തു.
   • ത­ന്നാ­കി­ലോ ഞാനതു കൊ­ണ്ടു­പോ­രാം
   • നാ­ലു­പേർ കേ­ട്ടാൽ നി­ര­ക്കാ­ത്ത വസ്തു വീ വാ­ലു­ള്ള വാ­ന­ര­ന്മാർ­ക്കും ചി­തം­വ­രാ.
   • ശേ­ഷ­നാ­യെ­ങ്കിൽ വർ­ണ്ണി­പ്പെൻ ശേ­ഷി­ക്കാ­തെ ഭ­വ­ദ്ഗു­ണം.

1. കർ­ത്താ­വു സ്വേ­ച്ഛ­യാൽ ചെ­യ്യു­ന്ന ക്രിയ കേവലം പ­ര­പ്രേ­ര­ണ­യാൽ ചെ­യ്യു­ന്ന­തു പ്ര­യോ­ജ­കം. ഈ വ്യ­ത്യാ­സം ഇതിനു മുൻ­പു­ത­ന്നെ പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ‘കു­ട്ടി ഉ­റ­ങ്ങു­ന്നു’, ‘അമ്മ കു­ട്ടി­യെ ഉ­റ­ക്കു­ന്നു’, ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ക്രി­യാ­പ­ദ­ങ്ങൾ യ­ഥാ­ക്ര­മം ര­ണ്ടി­നും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണ­ല്ലൊ. ഇവിടെ ‘ഉറങ്’ എന്ന ധാ­തു­വി­ലെ അ­ന്ത്യ­വ്യ­ഞ്ജ­ന­ത്തി­നു ഖരം ആ­ദേ­ശ­മാ­യി വ­ന്നി­ട്ടാ­ണു് അതു പ്ര­യോ­ജ­ക­മാ­യ­തു്. ‘തി­ന്നു­ന്നു’ എന്നു കേ­വ­ല­രൂ­പം, ‘തീ­റ്റു­ന്നു’ എന്നു പ്ര­യോ­ജ­ക­രൂ­പം. ഈ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­ലും ഖ­രാ­ദേ­ശം­ത­ന്നെ ചെ­യ്തി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘ആ­ടു­ന്നു’, എന്ന ക്രിയ പ്ര­യോ­ജ­ക­മാ­ക്കാൻ ധാ­തു­വി­ന്റെ അ­ന്ത്യ­വ്യ­ഞ്ജ­ന­മാ­യ ടകാരം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കു­ക­യാ­ണു് ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്. ‘ആ­ട്ടു­ന്നു’ എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ അ­തി­ന്റെ പ്ര­യേ­ജ­ക­രൂ­പം. ധാ­തു­വ്യ­ഞ്ജ­നാ­ന്ത­വും കർ­ത്താ­വു് അ­ചേ­ത­ന­വും ആ­യി­രു­ന്നാൽ, അ­ഖാ­രി­ത ധാ­തു­ക്ക­ളെ പ്ര­യോ­ജ­ക­ങ്ങ­ളാ­ക്കാ­നു­ള്ള സാ­മാ­ന്യ നി­യ­മ­മാ­ണു് ഒ­ടു­വിൽ പ­റ­ഞ്ഞ­തു്.

2. ജ­ഡ­കർ­ത്തൃ­ക­ങ്ങ­ളാ­യ അ­കാ­രി­ത­ധാ­തു­ക്ക­ളെ പ്ര­യോ­ജ­ക­മാ­ക്കാൻ അവയെ കാ­രി­ത­മാ­ക്കു­ക മാ­ത്രം മതി എന്ന വിധി അനേകം ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ ശ­രി­യാ­കു­ന്നു.

ഉദാ:

കേവലം, അ­കാ­രി­തം പ്ര­യോ­ജ­കം

ഉ­ട­യു­ന്നു ഉ­ട­യ്ക്കു­ന്നു

അ­ര­യു­ന്നു അ­ര­യ്ക്കു­ന്നു

ച­ത­യു­ന്നു ച­ത­യ്ക്കു­ന്നു

3. കർ­ത്താ­വു ചേ­ത­ന­മാ­ണെ­ങ്കിൽ അ­കാ­രി­ത­ങ്ങ­ളെ കാ­രി­ത­ങ്ങ­ളാ­ക്കു­വാൻ ക്കു് എന്ന ഇടനില ചേർ­ക്കു­ന്ന­തി­നു മുൻ­പു്, ഇ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം വരും.

ഉദാ:

അ­കാ­രി­തം പ്ര­യോ­ജ­കം

പ­ണി­യു­ന്നു പ­ണി­യി­ക്കു­ന്നു

കൊ­ല്ലു­ന്നു കൊ­ല്ലി­ക്കു­ന്നു

ക­ള­യു­ന്നു ക­ള­യി­ക്കു­ന്നു

അ­ണി­യ­ട്ടെ അ­ണി­യി­ക്ക­ട്ടെ

4. ധാതു കാ­രി­ത­മാ­ണെ­ങ്കിൽ പ്ര­യോ­ജ­ക­ചി­ഹ്നം ‘പ്പി’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യ­മാ­ണു്.

ഉദാ:

വി­ളി­ക്കു­ന്നു വി­ളി­പ്പി­ക്കു­ന്നു

ക­ഴി­ക്കു­ന്നു ക­ഴി­പ്പി­ക്കു­ന്നു

എ­ടു­ക്ക­ട്ടെ എ­ടു­പ്പി­ക്ക­ട്ടെ

ത­ടു­ക്കും ത­ടു­പ്പി­ക്കും

5. ര്, ല്, ള്, ഴ് ഈ വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങ­ളി­ല­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന പല ധാ­തു­ക്ക­ളി­ലും ‘ത്ത്’ പ്ര­യേ­ജ­ക ചി­ഹ്ന­മാ­യി ചേർ­ന്നു കാ­ണു­ന്നു. ഇ­തി­നു് ഒരു നിയമം ക­ല്പി­ക്കു­വാൻ വി­ഷ­മ­മാ­ണു്. വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ­ക്കു ദുർ­ഗ്ര­ഹ­മാ­യി­രി­ക്കും പ്ര­യേ­ജ­ക­രൂ­പ­നി­ഷ്പ­ത്തി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള യു­ക്തി­വി­ചാ­ര­വും മ­റ്റും. ‘ത്ത്’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേ­രു­ന്ന ചില രൂ­പ­ങ്ങൾ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­യി താ­ഴെ­കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു.

കേവലം പ്ര­യോ­ജ­കം

പകര്—പ­ക­രു­ന്നു പ­കർ­ത്തു­ന്നു

വീഴ്—വീ­ഴു­ന്നു വീ­ഴ്ത്തു­ന്നു

ചുഴല്—ചു­ഴ­ലു­ന്നു ചു­ഴ­റ്റു­ന്നു (ആദേശം)

കേ­വ­ല­രൂ­പ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­യോ­ജ­ക­ങ്ങ­ളാ­ക്കാൻ ഉള്ള മാർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ സാ­മാ­ന്യ­മാ­യി ഗ്ര­ഹി­ക്കു­വാ­നേ ഈ വി­വ­ര­ണ­ങ്ങ­ളും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളും സ­ഹാ­യ­മാ­വു­ക­യു­ള്ളൂ. സാ­മാ­ന്യ­വി­ധി­യെ ലം­ഘി­ക്കു­ന്ന അനേകം രൂ­പ­ങ്ങൾ ഈ വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളി­ലെ­ല്ലാം തന്നെ ഉ­ണ്ടു്. അ­വ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ഇവിടെ വി­വ­രി­ക്കു­ന്നി­ല്ല.

1. ആ­ട്ടു­ന്നു, ആ­ടി­ക്കു­ന്നു, മു­ട്ടു­ന്നു, മു­ടി­ക്കു­ന്നു;—ഇ­ങ്ങ­നെ ര­ണ്ടു് പ്ര­യോ­ജ­ക രൂ­പ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­യോ­ജ­നം എ­ന്താ­ണെ­ന്നു് തെ­ളി­യി­ക്കു­ക. കാ­ട്ടു­ന്നു, കാ­ണി­ക്കു­ന്നു; ഇവയിൽ അ­ങ്ങ­നെ വല്ല പ്ര­യോ­ജ­ന­ഭേ­ദ­വും ഉണ്ടോ എന്നു പ­രി­ശോ­ധി­ക്കു­ക.
2. കാ­രി­ത­ക്രി­യ­ക­ളെ പ്ര­യോ­ജ­ക­ങ്ങ­ളാ­ക്കാ­നു­ള്ള മാർ­ഗ്ഗ­മെ­ന്തു്? സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­വ­രി­ക്കു­ക.
3. പ്ര­യോ­ജ­ക രൂ­പ­മെ­ഴു­തു­ക:
   • നീ­റു­ന്നു, പാ­റു­ന്നു, കൂ­ടു­ന്നു, ഏൽ­ക്കു­ന്നു.
   • മു­ങ്ങു­ന്നു, തി­ന്നു­ന്നു, മി­ന്നു­ന്നു, എ­ണ്ണു­ന്നു.
   • വി­ള­യു­ന്നു, അ­റി­യു­ന്നു, എ­ഴു­തു­ന്നു, ചി­ത­റു­ന്നു.
   • കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു, പി­ടി­ക്കു­ന്നു, ക­ളി­ക്കു­ന്നു, ചി­രി­ക്കു­ന്നു.
   • അ­ക­ലു­ന്നു, ഉ­യ­രു­ന്നു, വീ­ഴു­ന്നു, വാ­ഴു­ന്നു.

(പ്ര­യോ­ജ­ക ക്രി­യ­ക­ളിൽ പ്രേ­രി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ആൾ പ്ര­യോ­ജ­ക കർ­ത്താ­വും പ്രേ­രി­ത­നാ­യ ആൾ പ്ര­യോ­ജ്യ­കർ­ത്താ­വു­മാ­കു­ന്നു. ‘അമ്മ മകനെ ഉ­റ­ക്കു­ന്നു’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ ഉ­റ­ങ്ങാൻ പ്രേ­രി­പ്പി­ക്കു­ന്ന അമ്മ പ്ര­യോ­ജ­ക കർ­ത്താ­വു്; പ്രേ­ര­ണാ­ധീ­ന­നാ­യി ഉ­റ­ങ്ങു­ന്ന മകൻ പ്ര­യോ­ജ്യ­കർ­ത്താ­വു്. വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ജ്യ­കർ­ത്താ­വു ഉ­റ­ക്കു­ക എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ കർ­മ്മ­മാ­ണെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞാ­ലും തെ­റ്റി­ല്ല.)

1. മു­നി­യു­ടെ ഭാവം എ­ന്നർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ‘മൗനം’, സു­വർ­ണ്ണ­ത്തി­ന്റെ വി­കാ­രം എ­ന്നർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ‘സൗ­വർ­ണ്ണം’, എ­ന്നൊ­ക്കെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­റു­ണ്ട­ല്ലൊ. ‘മുനി’, ‘സു­വർ­ണ്ണം’, ഈ നാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നാ­ണു് ‘മൗനം’, ‘സൗ­വർ­ണ്ണം’, ഈ ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ വ്യുൽ­പാ­ദി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ഇ­തു­പോ­ലെ ഭേ­ദ­ക­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും പ­ദ­ങ്ങൾ നിർ­മ്മി­ക്കാം. ‘സ­മർ­ത്ഥ’ ശ­ബ്ദ­ത്തിൽ നി­ന്നു ‘സാ­മർ­ത്ഥ്യം’ എന്ന നാമം ഉ­ള­വാ­കു­ന്ന­തു നോ­ക്കു­ക. നൈ­പു­ണ്യം, വൈ­ശ­ദ്യം, സൗ­ന്ദ­ര്യം, സൗ­ഹൃ­ദം, ഈ നാ­മ­ങ്ങൾ, നി­പു­ണം, വിശദം, സു­ന്ദ­രം, സു­ഹൃ­ത്തു്, ഈ വി­ശേ­ഷ­ണ­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു നിർ­മ്മി­ച്ച­വ­യാ­കു­ന്നു. നാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ­നി­ന്നും ഭേ­ദ­ക­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും ഓരോ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ഇ­ങ്ങ­നെ വ്യുൽ­പ്പാ­ദി­പ്പി­ക്കു­ന്ന പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­ണു് ത­ദ്ധി­ത­ങ്ങൾ. സം­സ്കൃ­ത­ഭാ­ഷ­യിൽ ത­ദ്ധി­ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളും ത­ദ്ധി­ത­പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളും ഒ­ട്ടേ­റെ­യു­ണ്ടു്. സം­സ്കൃ­ത­ത­ദ്ധി­ത­പ­ദ­ങ്ങൾ മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ ധാ­രാ­ളം ക­ട­ന്നു­കൂ­ടി­യി­ട്ടു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും അവയെ ഇവിടെ വി­വ­രി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ഭാ­ഷാ­ത­ദ്ധി­ത­ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചേ പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­ന്നു­ള്ളൂ. സു­ല­ഭ­പ്ര­ചാ­ര­ക­ങ്ങ­ളാ­യ ചില ത­ദ്ധി­ത­ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളേ­യും ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഗുരു, ലഘു, യു­വാ­വു്, ഇവയിൽ നി­ന്നു ഭാ­വാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ഗൗരവം, ലാഘവം, യൗവനം, എന്നു ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­കു­ന്നു. വാർ­ദ്ധ­ക്യം, ബാ­ല്യം, താ­രു­ണ്യം മു­ത­ലാ­യ­വ­യും ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ണ്ടാ­കു­ന്ന ത­ദ്ധി­ത­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ശൈവം, വൈ­ഷ്ണ­വം, ഗ്രൈ­ഷ്മം, വാ­സ­ന്തം ഇ­ത്യാ­ദി­പ­ദ­ങ്ങൾ യ­ഥാ­ക്ര­മം വി­ഷ്ണു, ശിവൻ, ഗ്രീ­ഷ്മം, വ­സ­ന്തം, ഈ നാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു്, ഇവയെ സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന­തു് എ­ന്നർ­ത്ഥ­ത്തി­ലാ­ണു് നിർ­മ്മി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു്. വാസവി, രാവണി, വാ­സു­ദേ­വൻ ഈ ത­ദ്ധി­ത­ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ­ക്കു യ­ഥാ­ക്ര­മം വാ­സ­വ­ന്റെ പു­ത്രൻ, രാ­വ­ണ­ന്റെ പു­ത്രൻ, വ­സു­ദേ­വ­ന്റെ പു­ത്രൻ, എ­ന്നർ­ത്ഥ­മാ­കു­ന്നു. ബു­ദ്ധി­യു­ള്ള­വൻ, ബു­ദ്ധി­മാൻ, ബു­ദ്ധി­യു­ള്ള­വൾ, ബു­ദ്ധി­മ­തി മു­ത­ലാ­യി വേ­റെ­യും വളരെ വളരെ സം­സ്കൃ­ത­ത­ദ്ധി­ത­ങ്ങൾ, ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യിൽ പ്ര­ച­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­വ­യു­ടെ സ്വ­ഭാ­വ­വും അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­വും ഇവിടെ ഇ­ങ്ങ­നെ പ­റ­ഞ്ഞു­തു­ട­ങ്ങി­യാൽ ഒ­ടു­ങ്ങു­ക­യി­ല്ല.

2. ഭാ­ഷ­യിൽ സം­സ്കൃ­ത­ത്തി­ലെ­പ്പോ­ലെ അത്ര വളരെ ത­ദ്ധി­ത­ങ്ങ­ളും ത­ദ്ധി­ത­പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളും ഇ­ല്ലെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു­വ­ല്ലൊ. ഒരു വ­സ്തു­വിൽ അനേകം ധർ­മ്മ­ങ്ങൾ, അഥവാ ഗു­ണ­ങ്ങൾ, ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കും. അവയിൽ ഒരു ധർ­മ്മ­ത്തെ മാ­ത്രം ഒ­റ്റ­പ്പെ­ടു­ത്തി എ­ടു­ത്തു പ­റ­യു­ന്ന­താ­ണു ത­ന്മാ­ത്ര ത­ദ്ധി­തം. പുതുമ, പഴമ, നന്മ, മേന്മ, കു­ളിർ­മ, എളിമ മു­ത­ലാ­യ­വ പുതു, പഴ, നൽ, മേൽ, കുളിർ, മു­ത­ലാ­യ പ്ര­കൃ­തി­ക­ളിൽ ‘മ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തു വ്യുൽ­പ്പാ­ദി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ത­ന്മാ­ത്ര­ത­ദ്ധി­ത­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. സൗ­ന്ദ­ര്യം, ദ­യാ­ലു­ത്വം, ചതുരത, മഹിമ മു­ത­ലാ­യ സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളും ഈ വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ പെ­ടു­ത്താ­വു­ന്ന­വ­യാ­ണു്. മറ്റു ത­ന്മാ­ത്ര പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങ­ളാ­യ അം, തനം, തരം, ഈ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ പ്ര­കൃ­തി­ക­ളോ­ടു ചേർ­ക്കാ­വു­ന്ന­വ­യ­ല്ല. പ­ദ­ങ്ങ­ളോ­ടെ ഇവ ചേ­രു­ക­യു­ള്ളൂ.

ഉദാ:

1. മ­ണ്ട­ത്ത­രം, പോ­ഴ­ത്തം, അ­ടി­മ­ത്തം, വി­ഡ്ഢി­ത്തം, ന­മ്പൂ­രി­ത്തം.
2. വേ­ണ്ടാ­ത­നം, ക­ള്ള­ത്ത­നം.
3. മു­ട്ടാ­ള­ത്ത­രം, ച­ണ്ടി­ത്ത­രം.

(മ­ണ്ട­ത്വം, പോ­ഴ­ത്വം എ­ന്നൊ­ക്കെ എ­ഴു­തു­ന്ന­തു തെ­റ്റാ­ണു്. ‘ത്വം’ എന്ന സം­സ്കൃ­ത­പ്ര­ത്യ­യം ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­ത്വം, മ­ഹ­ത്ത്വം, ത­ത്ത്വം മു­ത­ലാ­യ സം­സ്കൃ­ത­പ്ര­ത്യ­യം ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­ത്വം, മ­ഹ­ത്ത്വം, ത­ത്ത്വം മു­ത­ലാ­യ സം­സ്കൃ­ത­ത­ദ്ധി­ത­ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളി­ലേ കാ­ണു­ക­യു­ള്ളൂ. ര­മ­ണീ­യ­ത്വം, ര­മ­ണീ­യ­ത, രാ­മ­ണീ­യ­കം എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ഒരേ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ സം­സ്കൃ­ത­ഭാ­ഷ­യിൽ പ­ല­രൂ­പ­ങ്ങൾ വ­രു­മെ­ന്നും അ­റി­ഞ്ഞി­രി­ക്കേ­ണ്ട­താ­ണു്.)

3. അ­തു­ള്ള­തു്, അ­തു­പോ­ലു­ള്ള­തു്. ഈ അർ­ത്ഥ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ കു­റി­ക്കു­ന്ന ത­ദ്വ­ത്ത­ദ്ധി­ത­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ത്യ­യം ‘അൻ’ എ­ന്നാ­ണു്. മടിയൻ, തടിയൻ, നരയൻ, വെ­റി­യൻ മു­ത­ലാ­യ പ­ദ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. മ­ടി­യു­ള്ള­വൻ, ത­ടി­യു­ള്ള­വൻ, ഇ­ത്യാ­ദ്യർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളെ ഇവ കു­റി­ക്കു­ന്നു. കി­ളി­വാ­ലൻ വെ­റ്റി­ല, ഇ­രു­മ്പൻ മു­ഷ്ടി, ഈ സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളി­ലെ കി­ളി­വാ­ലൻ, ഇ­രു­മ്പൻ, ഈ ത­ദ്ധി­ത­പ­ദ­ങ്ങൾ ‘കി­ളി­വാ­ലു­പോ­ലു­ള്ള’, ‘ഇ­രു­മ്പു­പോ­ലു­ള്ള’ ഈ അർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളാ­ണു യ­ഥാ­ക്ര­മം ബോ­ധി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്.

4. പേ­രെ­ച്ച­ങ്ങൾ, ക്രി­യ­ക­ളാ­ണെ­ങ്കി­ലും, നാ­മ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­മെ­ന്നു മുൻപു വി­ശ­ദ­മാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള നാ­മാം­ഗ­ജ­ഭേ­ദ­ങ്ങ­ളോ­ടു് അൻ, അൽ, തു്, എന്നീ ലിം­ഗ­പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ത്തു് നാ­മ­ങ്ങൾ നിർ­മ്മി­ക്കാം. അ­വ­യ്ക്കാ­ണു് നാ­മ­നിർ­മ്മാ­യി­ത­ദ്ധി­ത­ങ്ങൾ എന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തു്. ആ­ധാ­രി­കാ­ഭാ­സം, സം­ബ­ന്ധി­കാ വി­ഭ­ക്തി, ഇ­വ­യോ­ടും ഈ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു നാ­മ­നിർ­മ്മാ­യി­ക­ളാ­കും.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

നാ­മാം­ഗ­ജ­വി­ശേ­ഷ­ണം നാ­മ­നിർ­മ്മാ­യി­ത­ദ്ധി­തം

കണ്ട— ക­ണ്ട­വൻ, ക­ണ്ട­വൾ, ക­ണ്ട­തു

ചൊ­ല്ലു­ന്ന— ചൊ­ല്ലു­ന്ന­വൻ, ചൊ­ല്ലു­ന്ന­വൾ, ചൊ­ല്ലു­ന്ന­തു്

സം­ബ­ന്ധി­കാ­വി­ഭ­ക്തി

എന്റെ, എ­ന്റേ­വൻ, എ­ന്റേ­വൾ, എ­ന്റേ­തു്, നാ­ട്ടി­ലേ­തു്, കാ­ട്ടി­ലേ­തു്, ഇ­ന്ന­ല­ത്തേ­തു് ഇ­ത്യാ­ദി നാ­മ­ങ്ങൾ ആ­ധാ­രി­കാ­ഭാ­സ­ത്തോ­ടു ലിം­ഗ­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന ത­ദ്ധി­ത­ങ്ങ­ളാ­ണു്.

5. ഒ­ന്നു്, ര­ണ്ടു്, മു­പ്പ­തു് മു­ത­ലാ­യ സം­ഖ്യാ­നാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ ആം എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തു പൂ­ര­ണി­ത­ദ്ധി­ത­ങ്ങൾ വ്യുൽ­പ്പാ­ദി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. ഒ­ന്നാം കാ­ണ്ഡം, ര­ണ്ടാം പാദം, മു­പ്പ­താം വ­യ­സ്സു് മു­ത­ലാ­യ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ നോ­ക്കു­ക. ഒ­ന്നാം, ര­ണ്ടാം, മു­ത­ലാ­യ ‘പൂരണി’ത­ദ്ധി­ത­ങ്ങ­ളിൽ അൻ എന്ന ലിം­ഗ­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തു് ഒ­ന്നാ­മൻ, ര­ണ്ടാ­മൻ മു­ത­ലാ­യ ത­ദ്ധി­ത രൂ­പ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­ക്കാം. ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­വൾ, ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­തു് എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ, വി­ഭ­ക്ത്യാ­ഭാ­സ­രൂ­പ­മു­ണ്ടാ­ക്കി­യ­തി­നു മേലേ, അൾ, തു്, എന്നീ പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ക്കാ­വൂ. ഒ­ന്നാ­മി, ര­ണ്ടാ­മി, എ­ന്നൊ­ക്കെ പ­റ­യു­ന്ന­തും എ­ഴു­തു­ന്ന­തും യു­ക്ത­മ­ല്ല. സ്ത്രീ­ലിം­ഗ­ത്തിൽ ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­വൾ, ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­വൾ, ന­പും­സ­ക­ത്തിൽ ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­തു്, ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തു്, ഇ­വ­യാ­ണു ശ­രി­യാ­യ രൂ­പ­ങ്ങൾ.

അ­ങ്ങു്, അ­ന്നു്, അത്ര; ഇ­ങ്ങു്, ഇ­ന്നു്, ഇത്ര; എ­ങ്ങു്, എ­ന്നു്, എത്ര; ഇവ അ, ഇ, എ, ഈ സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങ­ളോ­ടു് ങ്ങു്, ന്നു്, ത്ര, എന്നീ ത­ദ്ധി­ത­പ്ര­ത്യ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ന്ന രൂ­പ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. ഇവ യ­ഥാ­ക്ര­മം സ്ഥ­ല­ത്തേ­യും കാ­ല­ത്തേ­യും അ­ള­വി­നേ­യും കു­റി­ക്കു­ന്നു. അ­ങ്ങ­നെ, ഇ­ങ്ങ­നെ, എ­ങ്ങ­നെ, ഇവ ഇ­ന്ന­വി­ധം എന്നു കാ­ണി­ക്കു­ന്ന ത­ദ്ധി­ത ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളാ­ണു്.

1. ത­ദ്ധി­ത­മെ­ന്നാ­ലെ­ന്തു്?
2. താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന ത­ദ്ധി­ത­ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ഏതേതു വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ പെ­ടു­ന്നു? വെണ്മ, ഉണ്മ, നന്മ; ആ­ണ­ത്തം, പൊ­ണ്ണ­ത്തം, ചേ­ട്ട­ത്തം, വേ­ണ്ടാ­ത­നം, മ­ണ്ട­ത്ത­രം; വമ്പൻ, കൊ­മ്പൻ, ക­രി­നാ­വൻ, പൂ­വാ­ലൻ; ഒ­ന്നാ­മ­തു്, ഒ­ന്നാ­മൻ, ര­ണ്ടാ­മ­തു്, ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തു്, കൊ­ല്ല­ത്തേ­തു്,
3. തെ­റ്റു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ തി­രു­ത്തു­ക:- മൃ­ദു­ത്വം, പോ­ഴ­ത്വം, ആ­ണ­ത്തം, വി­ഡ്ഢി­ത്വം, ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­ത്തം, ന­മ്പൂ­രി­ത്വം.

(സം­സ്കൃ­ത­പ്ര­ത്യ­യം ത്വം; ഭാ­ഷാ­പ്ര­ത്യ­യം ‘ത്തം’; സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ സം­സ്കൃ­ത­പ്ര­ത്യ­യ­വും ഭാ­ഷാ­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ഭാ­ഷാ­പ്ര­ത്യ­യ­വു­മാ­ണു ചേ­രേ­ണ്ട­തു്.)

1. ‘കർഷകൻ വയലിൽ വി­ത്തു വി­ത­യ്ക്കു­ന്നു’, ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ക്രി­യാ­പ­ദ­ത്തി­നും നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കും ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബ­ന്ധ­മെ­ന്താ­ണു്? ‘വി­ത­യ്ക്കു­ന്നു’ എന്ന ശബ്ദം ഉ­ള­വാ­ക്കു­ന്ന ആ­കാം­ക്ഷ­യ്ക്കു പൂർ­ത്തി­വ­ര­ണ­മെ­ങ്കിൽ ആ മൂ­ന്നു നാ­മ­പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും സാ­ന്നി­ധ്യം ആ­വ­ശ്യ­മാ­ണ­ല്ലോ. ആരു വി­ത­യ്ക്കു­ന്നു? കർഷകൻ. ക്രി­യ­യു­ടെ കർ­ത്താ­വാ­ണു പ്ര­സ്തു­ത നാമം. എന്തു വി­ത­യ്ക്കു­ന്നു? വി­ത്തു്. ഈ നാമം കർ­മ്മ­മാ­കു­ന്നു. ‘വയലിൽ’ എന്ന പദം ക്രി­യ­യ്ക്കു് ആ­ധാ­ര­മാ­യ സ്ഥ­ല­മാ­ണു് കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇ­ങ്ങ­നെ, നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു ക്രി­യ­യോ­ടു­ള്ള സം­ബ­ന്ധ­മാ­ണു്, കാരകം. ‘കർ­ത്താ­വു്’, ‘കർ­മ്മം’, ‘അ­ധി­ക­ര­ണം’ മു­ത­ലാ­യ­വ കാ­ര­ക­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു.

2. കർ­ത്തൃ­പ്ര­ധാ­നം, കർ­മ്മ­പ്ര­ധാ­നം, എന്നു വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­യോ­ഗ­ഭേ­ദം അ­നു­സ­രി­ച്ചു വി­ഭ­ജി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. കർ­ത്ത­രി പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ കർ­ത്താ­വി­നും കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ കർ­മ്മ­ത്തി­നു­മാ­കു­ന്നു പ്രാ­ധാ­ന്യം. വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ പ്ര­ധാ­ന പദമായ ആഖ്യ കർ­ത്തൃ­കാ­ര­ക­മാ­യാ­ലും കർ­മ്മ­കാ­ര­ക­മാ­യാ­ലും നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ വി­ഭ­ക്തി­യാ­യി­രി­ക്ക­ണം.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. കർ­ത്ത­രി­പ്ര­യോ­ഗം ഭൂമി സൂ­ര്യ­നെ ചു­റ്റു­ന്നു. ‘ഭൂമി’യാണു്, പ്ര­സ്തു­ത വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ആഖ്യ. അതു ചു­റ്റു­ന്ന പൂർ­ണ്ണ ക്രി­യ­യു­ടെ കർ­ത്താ­വാ­കു­ന്നു; നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ വി­ഭ­ക്തി­യു­മാ­ണു്.
2. കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗം സൂ­ര്യൻ ഭൂ­മി­യാൽ ചു­റ്റ­പ്പെ­ടു­ന്നു. ‘സൂ­ര്യൻ’ ആണു് ഈ വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ആഖ്യ. അതു കർ­മ്മ­മാ­കു­ന്നു; നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യു­മാ­ണു്.

3. മു­ക­ളി­ലെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു മറ്റു ചില സം­ഗ­തി­കൾ­കൂ­ടി ഗ്ര­ഹി­ക്കാം. കർ­ത്ത­രി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ കർ­ത്താ­വി­നെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു് കർ­മ്മ­ത്തി­നു പ്രാ­ധാ­ന്യം കു­റ­വാ­ക­യാൽ ആ കാരകം പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യാ­ക്കി­യാ­ണു് പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘സൂ­ര്യൻ’ എന്ന നാ­മ­ത്തോ­ടു കൂടി ‘എ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു നോ­ക്കു­ക. കർ­ത്താ­വു ചേ­ത­ന­വും കർ­മ്മം അ­ചേ­ത­ന­വു­മാ­ണെ­ങ്കിൽ ‘എ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം കർ­മ്മ­പ­ദ­ത്തിൽ ചേർ­ക്കേ­ണ്ട­തി­ല്ലെ­ന്നും അ­ല്ലാ­തെ തന്നെ ആ കാ­ര­ക­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം സു­ഗ്ര­ഹ­മാ­കു­മെ­ന്നും മ­റ്റും പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­ന്ന സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ വി­ശ­ദ­മാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ കർ­ത്താ­വി­നു്, ആ­പേ­ക്ഷി­ക­മാ­യി പ്രാ­ധാ­ന്യം കു­റ­വാ­ക­യാൽ, പ്ര­യോ­ജി­കാ­രൂ­പം കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു. ‘ഭൂമി’ എന്ന കർ­ത്തൃ­പ­ദ­ത്തോ­ടു് ‘ആൽ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു ത­ന്മൂ­ല­മാ­ണു്.

4. ക്രി­യാ­നിർ­വ്വ­ഹ­ണ­ത്തിൽ കർ­ത്താ­വി­നു സ­ഹാ­യ­മാ­യി നി­ല്ക്കു­ന്ന പ്ര­തി­യോ­ഗി­യാ­ണു്, ‘സാ­ക്ഷി’ എന്ന കാരകം. ‘ആ­ചാ­ര്യൻ ശി­ഷ്യ­നോ­ടു് ഉ­പ­ദേ­ശി­ക്കു­ന്നു’—എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ ഉ­പ­ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന ആ­ചാ­ര്യൻ കർ­ത്താ­വും അതു കേൾ­ക്കു­ന്ന ശി­ഷ്യൻ സാ­ക്ഷി­യു­മാ­ണു്. സം­യോ­ജി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യാ­ണു സാ­ക്ഷി­കാ­ര­ക­ത്തെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘ഓടു്’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു നോ­ക്കു­ക.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. നദി സ­മു­ദ്ര­ത്തോ­ടു ചേ­രു­ന്നു.
2. വി­മാ­ന­സൈ­ന്യം യു­ദ്ധ­ത്തിൽ പ­ദാ­തി­യോ­ടു സ­ഹ­ക­രി­ക്കു­ന്നു.
3. മൂവടി മാ­ബ­ലി­യോ­ടു് ഇ­ര­ന്നു.

5. ‘ജാനകി പു­സ്ത­കം സ­ഹോ­ദ­രി­ക്കു കൊ­ടു­ത്തു’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ ‘ജാനകി’ കർ­ത്തൃ­കാ­ര­ക­വും പു­സ്ത­കം കർ­മ്മ­കാ­ര­ക­വു­മാ­ണ­ല്ലൊ. ആർ­ക്കു­കൊ­ടു­ത്തു എന്ന ആ­കാം­ക്ഷ­യ്ക്കു വി­രാ­മം വ­രു­ന്ന­തു് ‘സ­ഹോ­ദ­രി­ക്കു്’ എന്ന പദം കൊ­ണ്ടാ­ണു്. കർ­ത്താ­വു കർ­മ്മം ആർ­ക്കു­ത­ക­ണ­മെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ക്കു­ന്നു­വോ ആ കാ­ര­ക­മാ­ണു്, സ്വാ­മി. ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യാ­ണു്, ‘സ്വാ­മി’യെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്. സ­ഹോ­ദ­രി എന്ന നാ­മ­പ­ദം ഈ വാ­ക്യ­ത്തിൽ ‘സ്വാ­മി’ കാ­ര­ക­മാ­ക­യാൽ ‘ക്കു്’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം അതിൽ ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്നു.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. കൃ­ഷി­ക്കാ­രൻ വ­യ­ലി­നു വേ­ലി­കെ­ട്ടു­ന്നു.
2. കർഷകൻ പ­ശു­വി­നു പു­ല്ലു­കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു.

അ­കർ­മ്മ­ക ക്രി­യ­കൾ ആ­ഖ്യാ­ത­ങ്ങ­ളാ­യി വ­രു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലും സ്വാ­മി­കാ­ര­കം വരാം. ‘ദ­ശ­ര­ഥ­നു പു­ത്ര­നു­ണ്ടാ­യി’, ‘ത­ത്ത­യ്ക്കു് അ­ഴ­കു­ണ്ടു്’, ‘പു­ര­യ്ക്കു് പൊ­ക്കം­പോ­രാ’, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ എ­ത്ര­യെ­ങ്കി­ലും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ പറയാം. ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളിൽ ദ­ശ­ര­ഥ­നും, ത­ത്ത­യും, പു­ര­യും ഉ­ദ്ദേ­ശ്യ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ‘പു­ത്ര­ന­ണ്ടാ­യി’, ‘അ­ഴ­കു­ണ്ടു്’, ‘പൊ­ക്കം­പോ­രാ’, ഇവ വി­ധേ­യ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. അ­തി­നാൽ ഈ മാ­തി­രി വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ആഖ്യ സ്വാ­മി­കാ­ര­ക­മാ­ണെ­ന്നു സ്പ­ഷ്ട­മാ­കു­ന്നു.

6. ‘വ­ടി­യാൽ അ­ടി­ക്കു­ന്നു’, ‘കോ­പ­ത്താൽ ശ­കാ­രി­ക്കു­ന്നു’, ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു ക്രി­യ­ക­ളോ­ടു­ള്ള സം­ബ­ന്ധ­മെ­ന്താ­ണു്? ‘അ­ടി­ക്കു­ന്നു’ എന്ന ക്രി­യ­യ്ക്കു സ­ഹാ­യ­മാ­യ ഉ­പ­ക­ര­ണ­മാ­ണു വടി. ആ ബന്ധം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കാൻ ‘ആൽ’ എന്ന പ്ര­യോ­ജി­കാ പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്നു. ക്രി­യാ­നിർ­വ്വ­ഹ­ണ­ത്തി­നു സ­ഹാ­യ­മാ­യ സാധനം ‘കരണം’ എന്ന കാ­ര­ക­മാ­ണു്. ‘കോ­പ­ത്താൽ’ എന്ന പദം ‘ശ­കാ­രി­ക്കു­ന്നു’ എന്ന ക്രി­യ­യ്ക്കു­ള്ള ഹേ­തു­വാ­കു­ന്നു. അതും പ്ര­യോ­ജി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­ത­ന്നെ. ക്രി­യാ­ഹേ­തു­വാ­യ കാ­ര­ക­ത്തി­നു ‘കാരണം’ എ­ന്നു­ത­ന്നെ­യാ­ണു് പേരു്. ‘വ­ടി­യാൽ’,—അ­ടി­ക്കു­ന്നു എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ ‘കരണം’. ‘കോ­പ­ത്താൽ’,—ശ­കാ­രി­ക്കു­ന്നു എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ ‘കാരണം’.

എല്ലാ വാ­ക്യ­ത്തി­ലും ഈ കാ­ര­ക­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം ക­ണ്ടി­ല്ലെ­ന്നു­വ­രാം. ‘കരണ’വും ‘കാരണ’വും ഒരു വാ­ക്യ­ത്തിൽ വ­രു­മ്പോൾ ആ­ദ്യ­ത്തേ­തി­നു കൊ­ണ്ടു് എന്ന ഗതി ചേർ­ന്ന പ്ര­യോ­ജി­കാ­രൂ­പ­മാ­ണു് ഉ­ചി­ത­മാ­യി­രി­ക്കു­ക. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തി­നു് ‘ആൽ’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്താൽ മതി. വൈ­ചി­ത്ര്യ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി മാ­ത്ര­മാ­ണു് ഈ നിയമം.

ഉദാ:

അമ്മ മകനെ മാ­റോ­ടു ചേർ­ത്തു് വാ­ത്സ­ല്യ­ത്താൽ അ­വ­ന്റെ നെ­റ്റി­യിൽ കൈ­കൊ­ണ്ടു് തടവി.

‘വാ­ത്സ­ല്യ­ത്താൽ’ എന്ന പദം തടവി എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ ‘കാരണം’.

‘കൈ­കൊ­ണ്ടു്’ എന്ന പ­ദ­മാ­ക­ട്ടെ ആ ക്രി­യാ­നിർ­വ്വ­ഹ­ണ­ത്തി­നു സാ­ഹാ­യ­മാ­യ ‘കരണം’ ആ­കു­ന്നു.

7. ‘അ­വ­ന്റെ നെ­റ്റി­യിൽ തടവി’, എന്ന വാക്യ ഭാ­ഗ­ത്തിൽ ‘നെ­റ്റി­യിൽ’ എന്ന പദം ക്രി­യ­യ്ക്കു് ആ­ധാ­ര­മാ­യ സ്ഥലം കു­റി­ക്കു­ന്നു. ക്രിയ ന­ട­ക്കു­ന്ന സ്ഥ­ല­ത്തേ­യോ കാ­ല­ത്തേ­യോ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന പദം ‘അ­ധി­ക­ര­ണം’ എന്ന കാ­ര­ക­മാ­ണു്. ‘പ്ര­ഭാ­ത­ത്തിൽ ഉണരും’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ ക്രി­യ­യ്ക്കാ­ധാ­ര­മാ­യ കാ­ല­മാ­ണു ‘പ്ര­ഭാ­ത­ത്തിൽ’ എന്ന നാമം കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­ധി­ക­ര­ണ­കാ­ര­കം ആ­ധാ­രി­കാ­വി­ഭ­ക്തി രൂ­പ­മാ­യി­രി­ക്കും.

‘അ­വ­ന്റെ’ എന്ന സർ­വ്വ­നാ­മം സം­ബ­ന്ധി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യാ­ണ­ല്ലോ. അതു ക്രി­യ­യിൽ നേ­രി­ട്ട­ന്വ­യി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. മ­റ്റൊ­രു നാ­മ­ത്തെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തേ­യു­ള്ളൂ. മറ്റു വി­ഭ­ക്തി­ക­ളെ­ല്ലാം ഒന്നോ അ­ധി­ക­മോ കാ­ര­ക­ങ്ങ­ളെ കു­റി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­ണു്; സം­ബ­ന്ധി­ക ഒരു കാ­ര­ക­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­വും പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്നി­ല്ല.

1. കാരകം എ­ന്നാ­ലെ­ന്തു്? എത്ര കാ­ര­ക­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്? സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം എ­ഴു­ത­ണം.
2. കരണം, കാരണം,—ഈ കാ­ര­ക­ങ്ങൾ­ക്കു ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക. ഏതു വി­ഭ­ക്തി ഈ കാ­ര­ക­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ക്കും?
3. ഒരു കാ­ര­ക­ത്തി­ന്റെ­യും അർ­ത്ഥം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കാ­ത്ത­തു് ഏതു വി­ഭ­ക്തി­യാ­ണു്, ആ വി­ഭ­ക്തി ഏതു മാ­തി­രി പ­ദ­ങ്ങൾ ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബന്ധം വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കു­ന്നു?
4. കർ­മ്മ­ണി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ കർ­മ്മം നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യും കർ­ത്താ­വു് പ്ര­യോ­ജി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യു­മാ­വ­ണ­മെ­ന്നു­വ­ന്ന­തെ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു്?
5. പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­കാ­വി­ഭ­ക്തി ഏതു കാ­ര­ക­ത്തെ കു­റി­ക്കു­ന്നു?
6. ക്രി­യ­യ്ക്കു് ആ­ധാ­ര­മാ­യ സ്ഥ­ല­മോ കാലമോ ഏതു വി­ഭ­ക്തി­കൊ­ണ്ടാ­ണു കു­റി­ക്കു­ന്ന­തു്?
7. താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ അ­ധി­ക­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ സ്ഥ­ല­ത്തേ­യും കാ­ല­ത്തേ­യും കു­റി­ക്കു­ന്ന­വ വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:
   • ന­ക്ഷ­ത്ര­ങ്ങൾ രാ­ത്രി­യിൽ ആ­കാ­ശ­ത്തു തി­ള­ങ്ങു­ന്നു.
   • മു­റ്റ­ത്തു­നി­ന്നി­രു­ന്ന മുല്ല നിറയെ പൂ­ത്തു.
   • മാ­വി­ന്റെ ചി­ല്ല­യിൽ അ­ണ്ണാൻ ഇ­രു­ന്നു ചി­ല­യ്ക്കു­ന്നു.
   • ഇലയിൽ ചോ­റു­വി­ള­മ്പി; പാ­ത്ര­ത്തിൽ വെ­ള്ളം പ­കർ­ന്നു; വി­ള­ക്കിൽ എണ്ണ ഒ­ഴി­ച്ചു.
   • രാവിൽ ഉ­റ­ക്കം ഇ­ള­യ്ക്ക­രു­തു്. ഉ­ച്ച­നേ­ര­ത്തു് ഉ­റ­ങ്ങ­രു­തു്.

(ഉ­ച്ച­യ്ക്കു് ഉണ്ടു; പു­ലർ­ച്ച­യ്ക്കു് ഉ­ണർ­ന്നു; അ­ന്തി­ക്കു തി­രി­ച്ചെ­ത്തി; ഇ­ങ്ങ­നെ ക്രി­യാ­കാ­ല­ത്തെ­ക്കു­റി­ക്കു­ന്ന­തി­നു ചില പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ന്നു­കാ­ണാം.)

1. ക്രി­യ­ക­ളിൽ­നി­ന്നു് ഉ­ത്ഭ­വി­ക്കു­ന്ന നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­ണു് കൃ­ത്തു­കൾ. വരവു്, പോ­ക്കു്, നീ­ന്തൽ, നീ­റ്റം, ത­ളർ­ച്ച മ­ത­ലാ­യ­വ ക്രി­യാ­നാ­മ­ങ്ങ­ളെ­ല്ലാം ഈ വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്നു. കൃ­ത്തു­ക­ളിൽ മ­റ്റൊ­രി­നം കൂ­ടി­യു­ള്ള­തി­നാൽ, വേർ­തി­രി­ച്ചു കാ­ണി­ക്കാൻ­വേ­ണ്ടി ക്രി­യാ­നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു കൃ­തി­കൃ­ത്തു­കൾ എന്ന പേ­രു­കൊ­ടു­ക്കാം. ക്രി­യാ­നാ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു കൃ­തി­കൃ­ത്തു­കൾ എന്ന പേ­രു­കൊ­ടു­ക്കാം. ക്രി­യാ­നിർ­വ്വ­ഹ­ണ­ത്തി­നു സ­ഹാ­യ­മാ­യ കാ­ര­ക­ത്തി­ന്റെ ധർ­മ്മ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ കൃ­ത്തു­ക­ളു­ണ്ടു്. ‘ചതി’ ഒരു ക്രി­യാ­നാ­മ­മാ­ക­യാൽ കൃ­തി­കൃ­ത്താ­ണു്. ‘ചതിയൻ’ എന്ന നാമം ക്രി­യ­യിൽ­നി­ന്നാ­ണു ജ­നി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്കി­ലും കൃ­തി­കൃ­ത്ത­ല്ല; കേ­വ­ല­ക്രി­യാ­നാ­മ­മ­ല്ല. ച­തി­ക്കു­ന്ന ആൾ എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ അർ­ത്ഥം. കർ­ത്തൃ­കാ­ര­ക­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം ഈ കൃ­ത്തി­നു­ണ്ടു്. ഇ­ങ്ങ­നെ കൃ­തി­ക­ളിൽ നി­ന്നു വ്യുൽ­പ്പാ­ദി­പ്പി­ക്കു­ന്ന കാ­ര­ക­നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­ണു്, കാ­ര­ക­കൃ­ത്തു­കൾ.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

1. കാ­ര­ക­കൃ­ത്തു്, കൃ­തി­കൃ­ത്തു് ഇ­വ­യ്ക്കു ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­ക.
2. താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന കാ­ര­ക­കൃ­ത്തു­ക­ളു­ടെ അർ­ത്ഥം വി­വ­രി­ക്കു­ക. മ­ല­തു­ര­പ്പൻ, നി­ലം­ത­ല്ലി, വ­ഴി­കാ­ട്ടി, മ­രം­ചാ­ടി, കാ­റ്റാ­ടി, ചെ­വി­ത്തോ­ണ്ടി, ന­ഖം­ചെ­ത്തി, കു­ളം­കോ­രി.
3. പ­കർ­പ്പു്, പ­കർ­ച്ച, പകരം ഈ കൃ­തി­കൃ­ത്തു­കൾ­ക്കു് അർ­ത്ഥ­ത്തി­ലു­ള്ള അ­ന്ത­രം എ­ന്തു്?

1. സം­ക്ഷേ­പ­ണം

പ­ര­ന്നു­കി­ട­ക്കു­ന്ന ആ­ശ­യ­ത്തെ ചു­രു­ക്കി ഏ­ഴു­തു­ന്ന­താ­ണു സം­ക്ഷേ­പ­ണം. ഇതിൽ രണ്ടു സം­ഗ­തി­കൾ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കേ­ണ്ട­തു­ണ്ടു്; സം­ക്ഷി­പ്ത­രൂ­പ­ത്തി­നു് മൂ­ല­ത്തെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു് ദൈർ­ഘ്യം വളരെ കു­റ­ഞ്ഞി­രി­ക്ക­ണം; മൂ­ല­ത്തി­ലെ പ­ദ­ങ്ങൾ ക­ഴി­യു­ന്ന­തും സ്വീ­ക­രി­ക്കാ­തെ നോ­ക്ക­ണം. മൂലം ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു വാ­യി­ച്ചു്, അതിലെ ആ­ശ­യ­കേ­ന്ദ്രം ശ­രി­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­യാൽ മാ­ത്ര­മേ സം­ക്ഷേ­പ­ണം ന­ന്നാ­വു­ക­യു­ള്ളൂ. ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു വാ­യി­ക്കു­ക, ജീ­വ­നാ­യ­ഭാ­ഗം ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ക, ഒ­തു­ക്കി­പ്പ­റ­യു­ക, എന്നീ മൂ­ന്നു പ്ര­ധാ­ന ഗു­ണ­ങ്ങൾ സം­ക്ഷേ­പ­ണ­വി­ഷ­യ­ക­മാ­യ അ­ഭ്യാ­സ­ത്തിൽ നി­ന്നു് വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ­ക്കു സി­ദ്ധി­ക്കും.

“ഓ­രോ­രു­ത്തർ­ക്കും പ്ര­ത്യേ­കം ഓരോ ആ­ദർ­ശ­ത്തോ­ടു് പ്ര­തി­പ­ത്തി തോ­ന്നു­ന്ന­തു­പോ­ലെ­ത­ന്നെ, ഓരോ വർ­ഗ്ഗ­ക്കാർ­ക്കെ­ന്നു­മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ഓരോ രാ­ജ്യ­ക്കാർ­ക്കും വേറെ വേറെ ആ­ദർ­ശ­ങ്ങ­ളിൽ ആ­സ­ക്തി­യു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­താ­യി­ക്കാ­ണാം. വി­വി­ധ­രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ശീ­തോ­ഷ്ണ­സ്ഥി­തി­ഭേ­ദം­കൊ­ണ്ടു് അ­വി­ട­ങ്ങ­ളി­ലെ ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ നിറം, ആകൃതി മു­ത­ലാ­യ­വ­യിൽ വ്യ­ത്യാ­സം വ­രു­ന്ന­തു­പോ­ലെ, അതാതു രാ­ജ്യ­ക്കാ­രു­ടെ ആ­ദർ­ശ­ങ്ങൾ അ­വ­രു­ടെ സ്വ­ഭാ­വ­ങ്ങ­ളേ­യും വ്യ­ത്യാ­സ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു.”

പ്ര­സ്തു­ത ഖ­ണ്ഡി­ക സം­ക്ഷേ­പി­ച്ചു നോ­ക്കാം. ആ­ദർ­ശ­വും ആ­ദർ­ശ­ത്താൽ രൂ­പ­വൽ­ക്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന സ്വ­ഭാ­വ­വും ഓരോ വ്യ­ക്തി­ക്കും ഓരോ ത­ര­ത്തി­ലാ­യി­രി­ക്കും എ­ന്നു­ള്ള­താ­ണു് ഇതിലെ ആ­ശ­യ­കേ­ന്ദ്രം. താഴെ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന വിധം ഇതു് സം­ക്ഷേ­പി­ക്കാം.

“ഓരോ വ്യ­ക്തി­ക്കെ­ന്നു മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ഓരോ വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നും രാ­ജ്യ­ത്തി­നും ഭി­ന്ന­ങ്ങ­ളാ­യ ആ­ദർ­ശ­ങ്ങ­ളാ­യി­രി­ക്കും ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കു­ക. ശീ­തോ­ഷ്ണ­സ്ഥി­തി നി­റ­ത്തേ­യും ആ­കൃ­തി­യേ­യും എ­ന്ന­പോ­ലെ, ആ­ദർ­ശ­ങ്ങൾ സ്വ­ഭാ­വ­ത്തേ­യും വ്യ­ത്യാ­സ­പ്പെ­ടു­ത്തും”.

ആദ്യം ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ച ഖ­ണ്ഡി­ക­യി­ലെ ആശയം മു­ഴു­വൻ തന്നെ ഇ­തി­ല­ട­ങ്ങി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ആശയം അല്പം ചു­രു­ക്കി ഇതിനെ ഒ­ന്നു­കൂ­ടി സം­ക്ഷേ­പി­ക്കാം. “രണ്ടു വ്യ­ക്തി­ക­ളു­ടെ ആദർശം ഒ­രു­പോ­ലെ­യാ­യി വരാൻ പ്ര­യാ­സം. ആ­ദർ­ശ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു് സ്വ­ഭാ­വ­വും വ്യ­ത്യാ­സ­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കും.”

സം­ക്ഷേ­പ­ണം ആദ്യം മ­ന­സ്സി­ലാ­ണു് ന­ട­ക്കേ­ണ്ട­തു്, ക­ട­ലാ­സ്സി­ല­ല്ല. മൂ­ല­ത്തി­ലെ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളോ പ­ദ­ങ്ങ­ളോ വെ­ട്ടി­ക്കു­റ­യ്ക്കു­ന്ന­ത­ല്ല, ആശയം മു­ഴു­വൻ ഗ്ര­ഹി­ച്ചു് അതു് ല­ളി­ത­മാ­യ ഭാ­ഷ­യിൽ ചു­രു­ക്കി­പ്പ­റ­യു­ന്ന­താ­ണു് ശ­രി­യാ­യ സം­ക്ഷേ­പ­ണം. ആ­ഖ്യാ­ന­ങ്ങ­ളും ഉ­പാ­ഖ്യാ­ന­ങ്ങ­ളും കൂ­ട്ടി­ച്ചേർ­ത്തു് ല­ക്ഷ­ത്തിൽ­പ­രം പ­ദ്യ­ങ്ങ­ളി­ലാ­യി വ്യാ­സൻ സം­സ്കൃ­ത­ത്തിൽ ര­ചി­ച്ച മ­ഹാ­ഭാ­ര­ത­ത്തി­ന്റെ ഒരു ര­ത്ന­ച്ചു­രു­ക്ക­മാ­ണ­ല്ലോ എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ ‘ഭാരതം കി­ളി­പ്പാ­ട്ടു്.” വി­സ്തൃ­ത­ങ്ങ­ളാ­യ ഉ­പ­ന്യാ­സ­ങ്ങ­ളി­ലേ­യും മ­റ്റും ആശയം ചു­രു­ക്കി എ­ഴു­തു­ന്ന സം­ക്ഷേ­പ­ണ­രീ­തി പ­രി­ശീ­ലി­ച്ചി­രി­ക്കേ­ണ്ട­തു് അ­ത്യാ­വ­ശ്യ­മാ­കു­ന്നു.

1. വി­പു­ല­നം

സം­ക്ഷേ­പ­ണ­ത്തി­നു നേരെ വി­പ­രീ­ത­മാ­ണു് വി­പു­ല­നം. ഒ­ന്നു് ആ­ശ­യ­ത്തി­ന്റെ ര­ത്ന­ച്ചു­രു­ക്കം പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. മ­റ്റ­തു് ത­ത്ത്വ­ഗർ­ഭ­മാ­യ ഒരു വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ സ­വി­സ്തൃ­ത­മാ­യ പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­മാ­കു­ന്നു. പരന്ന ആ­ശ­യ­ത്തെ ചു­രു­ക്കു­ന്ന­തു് സം­ക്ഷേ­പ­ണം; ചു­രു­ങ്ങി­യ ആ­ശ­യ­ത്തെ പ­ര­ത്തു­ന്ന­തു് വി­പു­ല­നം.

വി­ഷ­യ­ഗ്ര­ഹ­ണം, സം­ക്ഷേ­പ­ണ­ത്തി­ലെ­ത്തി­ലെ­ന്ന­പോ­ലെ വി­പു­ല­ന­ത്തി­ലും ആ­വ­ശ്യ­മാ­ണു്. ആശയം വി­സ്ത­രി­ക്കു­മ്പോൾ ഉ­ചി­ത­മാ­യ പ്ര­മാ­ണ­മോ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മോ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു് വി­രോ­ധ­മി­ല്ല. വി­സ്ത­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നി­ട­യ്ക്കു് ല­ക്ഷ്യ­ത്തിൽ നി­ന്നു വഴി പി­ഴ­ച്ചു­പോ­കാ­തി­രി­ക്കാൻ പ്ര­ത്യേ­കം മ­ന­സ്സി­രു­ത്ത­ണം. വി­പു­ല­നം അ­നു­ചി­ത­മാ­യ വി­ധ­ത്തിൽ ദീർ­ഘ­മാ­യി­പ്പോ­ക­രു­തു്.

“ജ്ഞാ­ന­മാ­ണു് ശക്തി”

എന്ന വാ­ക്യ­മെ­ടു­ക്കു­ക. ജ്ഞാ­ന­മാ­ണു് ഏ­റ്റ­വും വലിയ ശക്തി എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ ഇ­തി­ന്റെ ചു­രു­ക്കം. ഈ ആശയം താഴെ കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­വി­ധ­ത്തിൽ വി­പു­ല­നം ചെ­യ്യാം.

“സിംഹം, ആന മു­ത­ലാ­യ ജ­ന്തു­ക്ക­ളു­മാ­യി താ­ര­ത­മ്യ­പ്പെ­ടു­ത്തു­മ്പോൾ കാ­യി­ക­ശ­ക്തി­യിൽ മ­നു­ഷ്യൻ എത്ര നി­സ്സാ­ര­നാ­ണു് ! എ­ന്നി­ട്ടും അവൻ ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ നാ­യ­ക­നാ­യി­ട്ട­ല്ലേ വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന­തു്? ബ­ല­മേ­റി­യ മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളെ മ­നു­ഷ്യൻ ഇ­ണ­ക്കി വേ­ല­ചെ­യ്യി­ക്കു­ന്നു. മാ­ത്ര­മ­ല്ല പ്രാ­കൃ­തി­ക­ശ­ക്തി­കൾ­കൂ­ടി ഇ­ന്നു് അ­വ­ന്റെ ആ­ജ്ഞ­യ­നു­സ­രി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്; ഉ­ഗ്ര­ങ്ങ­ളാ­യ വെ­ള്ള­ച്ചാ­ട്ട­ങ്ങൾ മ­നു­ഷ്യ­നു­വേ­ണ്ടി യ­ന്ത്ര­ങ്ങ­ളെ ച­ലി­പ്പി­ക്കു­ന്നു; വി­ദ്യു­ച്ഛ­ക്തി അ­വ­ന്റെ സ­ന്ദേ­ശ­ങ്ങ­ളെ വ­ഹി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­പോ­കു­ന്നു; വി­ള­ക്കു കൊ­ളു­ത്തു­ന്നു. സ­മു­ദ്രം മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ വി­നോ­ദ­വ്യാ­പി­യും, ആകാശം വി­ഹാ­ര­സ്ഥ­ല­വു­മാ­യി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ഇ­തി­നു­വേ­ണ്ട സി­ദ്ധി­ക­ളൊ­ക്കെ എ­ങ്ങ­നെ സ്വാ­ധീ­ന­മാ­യി? ജ്ഞാ­നം­കൊ­ണ്ടു­ത­ന്നെ.”

ഔ­ചി­ത്യ­ദീ­ക്ഷ വി­ടാ­തി­രു­ന്നാൽ അർ­ത്ഥ­ഗർ­ഭ­മാ­യ ഒരു ചെ­റി­യ­വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ വി­പു­ല­നം ഒ­ന്നാ­ന്ത­രം ഒരു ഉ­പ­ന്യാ­സ­മാ­യി എ­ന്നു­വ­രാം. മേൽ എ­ഴു­തി­യ ആശയം ഇ­നി­യും പ­ര­ത്താൻ പാ­ടി­ല്ലെ­ന്നി­ല്ല­ല്ലോ.

1. സം­ക്ഷേ­പി­ക്കു­ക:- 1. “സൗ­ന്ദ­ര്യം ലാ­വ­ണ്യം ആ­ഹ്ലാ­ദം എ­ന്നും മ­റ്റു­മു­ള്ള സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളും, അഴക് ഒളി എ­ന്നും മ­റ്റു­മു­ള്ള ഭാഷാ പ­ദ­ങ്ങ­ളും സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­മ്പോൾ ക­ല­യു­ടെ വേ­രൂ­ന്നി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­വ­യി­ലാ­ണെ­ന്നു് നാ­മാ­രും അ­ത്ര­ഗ­ണി­ക്കാ­റി­ല്ല. സ്വ­ത­സ്സി­ദ്ധ­മാ­യ രാ­മ­ണീ­യ­കം­കൊ­ണ്ടു് പ്ര­കൃ­തി­ദേ­വി നമ്മെ സർ­വ്വ­ദാ ഉ­പ­ച­രി­ക്കു­ന്ന­ത­റി­യാൻ ശേ­മു­ഷി­യു­ള്ള­വർ മാ­ത്രം അ­ത­റി­യു­ന്നു­ണ്ടാ­വും.” 2. “കാ­ളി­ദാ­സ­ന്റെ കാ­ല­ത്തു് ഭാ­ര­തീ­യ­പ­രി­ഷ്കാ­രം പ­ര­മ­കാ­ഷ്ഠ­യെ പ്രാ­പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. വാ­ണി­ജ്യ­വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളിൽ അ­ന­ന്യ­സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യ പ്ര­സ­ക്തി പ്ര­ദർ­ശി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്ന ഭാ­ര­തീ­യർ­മൂ­ലം ഭാ­ര­ത­ത്തെ­പ്പ­റ്റി കേൾ­ക്കാ­ത്ത­വർ അ­ന്നു് അ­ടു­ത്തും അ­ക­ലേ­യും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ക­ലാ­വി­ദ്യ­കൾ ഉ­ന്ന­തി­യെ പ്രാ­പി­ച്ചി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു മാ­ത്ര­മ­ല്ല, സാ­ഹി­ത്യാ­ഭി­വൃ­ദ്ധി­മൂ­ലം സം­സ്കാ­രം ശ്രേ­ഷ്ഠ­മാ­യ ഒ­ര­വ­സ്ഥ­യിൽ എ­ത്തു­ക­യും ചെ­യ്തി­രു­ന്നു. രാ­ജ്യം സ­മാ­ധാ­ന­ത്തി­ന്റെ­യും ഐ­ശ്വ­ര്യ­ത്തി­ന്റേ­യും കേ­ളീ­രം­ഗ­മാ­യി­രു­ന്നു.” 3. “ആ­ഖ്യാ­ന കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ഒരു പ്ര­ധാ­ന ശാ­ഖ­യാ­ണു് ഇ­തി­ഹാ­സം. ഇ­ത­ര­ശാ­ഖ­ക­ളിൽ നി­ന്നു് ഇതിനു ഗ­ണ്യ­മാ­യ വ്യ­ത്യാ­സ­ങ്ങ­ളു­മു­ണ്ടു്. ലോ­ക­ത്തി­ലെ മി­ക്ക­ഭാ­ഷ­ക­ളി­ലും ഇ­തി­ഹാ­സ­കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­താ­തു് ഭാഷ സം­സാ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന ജ­ന­ത­യു­ടെ സം­സ്കാ­ര­ഭേ­ദ­ത്തി­ന­നു­സ­രി­ച്ചു് ഇ­വ­യ്ക്കു് ഉൽ­കൃ­ഷ്ടാ­പ­കൃ­ഷ്ട­ത­ക­ളു­ണ്ടെ­ന്നേ­യു­ള്ളൂ. എ­ങ്കി­ലും മൗ­ലി­ക­കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളിൽ ഓരോ വർ­ഗ്ഗ­ക്കാ­രു­ടെ ഇ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങൾ­ക്കും ത­മ്മിൽ ആ­ത്യ­ന്തി­ക­മാ­യ സാ­ദൃ­ശ്യം കാ­ണു­ന്നു. മ­നു­ഷ്യ­വർ­ഗ്ഗം കാ­ല­ദേ­ശാ­വ­സ്ഥ­കൾ­ക്കു തി­ക­ച്ചും വി­ധേ­യ­മാ­യി­രു­ന്ന പു­രാ­ത­ന­കാ­ല­ത്തു്, പ­ര­സ്പ­രം അ­റി­യ­പ്പെ­ടാ­ത്ത­വ­രും വ്യ­ത്യ­സ്ത­പ­രി­ത­സ്ഥി­തി­യിൽ ക­ഴി­ഞ്ഞു കൂ­ടി­യി­രു­ന്ന­വ­രു­മാ­യ ജ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ­യി­ട­യിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­ട്ടു­ള്ള കൃ­തി­കൾ­ക്കു ത­മ്മിൽ ഈ അ­ത്ഭു­താ­വ­ഹ­മാ­യ സാ­ദൃ­ശ്യം എ­ങ്ങ­നെ­യു­ണ്ടാ­യി? ഇതു ചി­ന്ത­നീ­യ­മാ­ണു്.”
2. വി­പു­ല­നം ചെയ്ക:
   • ഐ­ക്യ­മ­ത്യം മ­ഹാ­ധ­നം.
   • “വാ­ക്യം ര­സാ­ത്മ­കം കാ­വ്യം.”
   • മി­ന്നു­ന്ന­തെ­ല്ലാം പൊ­ന്ന­ല്ല.
   • “താൻ­താൻ നി­ര­ന്ത­രം ചെ­യ്യു­ന്ന കർ­മ്മ­ങ്ങൾ താൻ­താ­ന­നു­ഭ­വി­ച്ചീ­ടു­കെ­ന്നേ വരു.”
   • ‘പ്രാ­ണ­നേ­ക്കാൾ മാനം വ­ലു­തു്’.

I

1. ‘പൂ­വി­ന്റെ ഇതൾ’,—ഈ രണ്ടു പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ­ക്കു പ­ര­സ്പ­ര­മു­ള്ള ബന്ധം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു് ‘ഉടെ’ എന്ന സം­ബ­ന്ധി­കാ­പ്ര­ത്യ­യ­മാ­ണു്. ഈ പ്ര­ത്യ­യം കൂ­ടാ­തെ­ത­ന്നെ ഈ സം­ബ­ന്ധം പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കാം; ‘പൂ­വി­തൾ’ എ­ന്നു് ഏ­ക­പ­ദ­മാ­ക്കി പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചാൽ മതി. ‘പ­ന്ത­യ­ത്തി­നു­ള്ള കുതിര’ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞാൽ ല­ഭി­ക്കു­ന്ന അർ­ത്ഥ­ബോ­ധം തന്നെ ‘പ­ന്ത­യ­ക്കു­തി­ര’ എ­ന്നു് ഒ­റ്റ­പ്പ­ദ­മാ­ക്കി­യാ­ലും സി­ദ്ധി­ക്കും. ഇ­ങ്ങ­നെ വി­ഭ­ക്തി­പ്ര­ത്യ­യം കൂ­ടാ­തെ അ­ന്യോ­ന്യാ­ശ്ര­യ­മു­ള്ള പ­ദ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു് ഏ­ക­പ­ദ­മാ­കു­ന്ന­താ­ണു്, സമാസം. സ­മാ­സി­ക്കു­ക എന്ന പ­ദ­ത്തി­നു കൂ­ട്ടി­ച്ചേർ­ക്കു­ക എ­ന്നാ­ണർ­ത്ഥം.

സ­മാ­സ­സ്വ­ഭാ­വം വി­ശ­ദ­മാ­കു­ന്ന­തി­നു മറ്റു ചില ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ­കൂ­ടി പ­രി­ശോ­ധി­ക്കാം. ‘ചെ­മ­ന്ന താമര’, എന്ന വി­ശേ­ഷ­ണ­വും വി­ശേ­ഷ്യ­വും നോ­ക്കു­ക. ‘ചെം’ എ­ന്നാ­ണു ആ വി­ശേ­ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­കൃ­തി. ‘ചെ­ന്താ­മ­ര’ എന്നു സ­മാ­സി­ക്കു­മ്പോൾ ഏ­ക­പ­ദ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു. ‘കു­ട­ക­ളും, ത­ഴ­ക­ളും, ചാ­മ­ര­ങ്ങ­ളും’ എന്ന മൂ­ന്നു പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ആ­ദ്യ­പ­ദ­ങ്ങ­ളി­ലെ വചന പ്ര­ത്യ­യ­വും ഒ­റ്റ­പ്പ­ദ­മാ­കു­മ്പോൾ നി­രു­പ­യോ­ഗ­മാ­വു­ന്ന ‘ഉം’ എന്ന സ­മു­ച്ച­യ­വും നീ­ക്കി­യാൽ ‘കു­ട­ത­ഴ­ചാ­മ­ര­ങ്ങൾ’ എന്നു സ­മ­സ്ത­പ­ദ­മാ­കു­മ­ല്ലൊ. സ­മാ­സി­ച്ച­പ­ദ­മാ­ണു സ­മ­സ്ത­പ­ദം. ‘പൂ­വി­തൾ’, ‘പ­ന്ത­യ­ക്കു­തി­ര’, ചെം­താ­മ­ര, കു­ട­ത­ഴ­ചാ­മ­ര­ങ്ങൾ, ഇ­വ­യൊ­ക്കെ സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. ചെം, താമര, എന്നു രണ്ടു പദം ചേർ­ന്നു് ഏക പ­ദ­ത്വം പ്രാ­പി­ച്ച­താ­ണ­ല്ലൊ ‘ചെ­ന്താ­മ­ര’എന്ന സ­മ­സ്ത­പ­ദം. ചെം, താമര, ഇ­വ­ര­ണ്ടും ആ ഒ­റ്റ­പ്പ­ദ­ത്തി­ന്റെ ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളാ­ണു്. കുട, തഴ, ചാമരം, ഈ ഘ­ട­ക­ങ്ങൾ ചേർ­ന്ന­താ­ണു് ‘കു­ട­ത­ഴ­ചാ­മ­ര­ങ്ങൾ’. സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­മെ­ന്നർ­ത്ഥ­ത്തി­ലാ­ണു് ‘ഘടകം’ എ­ന്നു് ഇവിടെ വ്യ­പ­ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന­തു്. എ­ന്നാൽ, എ­ന്നി­ട്ടു്, എന്ന മു­ത­ലാ­യ അ­വ്യ­യ­പ­ദ­ങ്ങൾ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളോ നാ­മ­ങ്ങ­ളോ ത­മ്മി­ലു­ള്ള­ബ­ന്ധം കു­റി­ക്കു­ന്ന ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളാ­ണു്. പേ­രി­ന്റെ സാ­മ്യം­കൊ­ണ്ടു തെ­റ്റി­ദ്ധ­രി­ക്ക­രു­തു്.

‘പാർ­ത്ഥ­സാ­ര­ഥി’ എന്ന സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ത്തി­ലെ ‘പാർ­ത്ഥ’ ശ­ബ്ദ­ത്തി­നും ‘സാരഥി’ ശ­ബ്ദ­ത്തി­നും ത­മ്മി­ലു­ള്ള സം­ബ­ന്ധം വി­വ­ക്ഷ­യ­നു­സ­രി­ച്ചാ­യി­രി­ക്കും. പാർ­ത്ഥൻ എന്നു സാ­ര­ഥി­യു­ടെ പേ­രാ­ണെ­ങ്കിൽ പാർ­ത്ഥൻ എന്ന സാരഥി എ­ന്നാ­യി­രി­ക്ക­ണം അർ­ത്ഥം. ‘പാർ­ത്ഥ­ന്റെ സാരഥി’, ‘പാർ­ത്ഥൻ ആരുടെ സാ­ര­ഥി­യാ­ണോ അവൻ’, ഈ അർ­ത്ഥ­ങ്ങൾ ബോ­ധി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നും ഈ സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ത്തി­നു ശ­ക്തി­യു­ണ്ടു്. സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ത്തി­ലെ ഘ­ട­ക­പ­ദ­ങ്ങൾ ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബന്ധം വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നാ­ണു വി­ഗ്ര­മെ­ന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തു്. ‘പാർ­ത്ഥ­നെ­ന്ന സാരഥി’, ‘പാർ­ത്ഥ­ന്റെ സാരഥി’, ‘പാർ­ത്ഥൻ ആരുടെ സാ­ര­ഥി­യാ­ണോ അവൻ’, ഇ­തെ­ല്ലാം വി­ഗ്ര­ഹ­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. ഇ­ങ്ങ­നെ എ­ല്ലാ­സ്സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളും പ­ല­ത­ര­ത്തിൽ വി­ഗ്ര­ഹി­ക്കാ­വു­ന്ന­വ ആ­യി­രി­ക്കി­ല്ല. ‘ചെം­താ­മ­ര’യുടെ വി­ഗ്ര­ഹം ‘ചെ­മ­ന്ന താമര’ എ­ന്നാ­ണു്.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം

സ­മ­സ്ത­പ­ദം വി­ഗ്ര­ഹ­വാ­ക്യം

താ­മ­ര­പ്പൂ­വി­തൾ താ­മ­ര­യു­ടെ­പൂ­വി­ന്റെ ഇതൾ

നീ­ല­മേ­ഘം നീ­ല­മാ­യ മേഘം

കാ­യ്ക­നി­കൾ കാ­യ്ക­ളും ക­നി­ക­ളും

കൈ­കാ­ലു­കൾ കൈയും കാലും

രാ­പ്പ­കൽ രാവും പകലും

മാൻ­ക­ണ്ണി മാ­നി­ന്റെ ക­ണ്ണു­കൾ പോലെ ക­ണ്ണു­ക­ളോ­ടു­കൂ­ടി­യ­വൾ

മ­ദ്ധ്യേ­മാർ­ഗ്ഗം മാർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ മ­ദ്ധ്യ­ത്തിൽ

യ­ഥാ­സു­ഖം സുഖം എ­പ്ര­കാ­ര­മോ അ­പ്ര­കാ­രം

യ­ഥാ­ധർ­മ്മം ധർ­മ്മ­മ­തി­ക്ര­മി­ക്കാ­തെ

സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ത്തിൽ അനേകം ഘ­ട­ക­പ­ദ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നി­രി­ക്കു­മെ­ന്നു ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ക്കാ­മ­ല്ലോ. രണ്ടു പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ യോ­ഗ­മാ­ണു­ള്ള­തെ­ങ്കിൽ ആ­ദ്യ­ത്തേ­തു പൂർ­വ്വ­പ­ദ­വും ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തു ഉ­ത്ത­ര­പ­ദ­വു­മാ­ണെ­ന്നു പറയാം. മൂ­ന്നു പ­ദ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്ന­താ­ണു സ­മ­സ്ത­പ­ദ­മെ­ങ്കിൽ ന­ടു­ക്കു­വ­രു­ന്ന ഘടകം മ­ദ്ധ്യ­മ­പ­ദ­മാ­കു­ന്നു. ഒരു സമസ്ത പ­ദ­ത്തിൽ ഇത്ര ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളേ ചേ­രാ­വൂ എന്നു നി­യ­മ­മി­ല്ല. ‘തി­രു­ന­യ­ന­ക­ലാ­ലോ­ല­ലോ­ലം­ബ­മാ­ലാ­ലീ­ലാ­രം­ഗം’ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ നീ­ണ്ടു നീണ്ട സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ങ്ങൾ ക­വി­ത­ക­ളിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചു­കാ­ണും. ഗ­ദ്യ­ത്തിൽ ദീർ­ഘ­സ­മാ­സ­ങ്ങൾ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­തി­രി­ക്ക­യാ­ണു വി­ഹി­തം. ആ­ദ്യ­പ­ദം പൂർ­വ്വ­പ­ദം, ദ്വി­തീ­യ­പ­ദം അതിനെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു് ഉ­ത്ത­ര­പ­ദം, ആ പദം തൃ­തീ­യ­പ­ദ­ത്തെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു പൂർ­വ്വ­പ­ദം, തൃ­തീ­യ­പ­ദം ഉ­ത്ത­ര­പ­ദം, ഇ­ങ്ങ­നെ പൂർ­വ്വോ­ത്ത­ര­പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ബന്ധം ദീർ­ഘ­സ­മാ­സ­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ ഗ്ര­ഹി­ച്ചു­കൊ­ള്ള­ണം.

സ­മാ­സി­ച്ച ഘ­ട­ക­പ­ദം ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ചു­ത­ന്നെ വി­ഗ്ര­ഹി­ക്കാൻ സാ­ധി­ക്കാ­ത്ത സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ങ്ങൾ നി­ത്യ­സ­മാ­സ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. പൈ­ന്തേൻ, ന­റു­മു­ത്തു്, മു­ത­ലാ­യ­വ ഇ­തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. മ­ധു­ര­മാ­യ തേൻ, നിർ­മ്മ­ല­മാ­യ മു­ത്തു്, എ­ന്നാ­ണു ഈ പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥം. കാർ­മു­കിൽ, തൂ­നി­ലാ­വു്, ചെ­റു­പ­യർ മു­ത­ലാ­യ­വ­യും നി­ത്യ­സ­മാ­സ­ങ്ങൾ തന്നെ.

1. സ­മാ­സി­ക്കു­ക:
   • ക­ട­ലി­ന്റെ കര; ക­ട­ലി­ലെ മീൻ; കടലിൽ നി­ന്നു വ­രു­ന്ന കാ­റ്റു്; യാ­ഗ­ത്തി­നു­ള്ള കുതിര; ഇ­രു­മ്പി­നാ­ലു­ള്ള പെ­ട്ടി, പ­ത്നി­യോ­ടു സമേതൻ; വൃ­ക്ഷ­ത്തിൽ നി­ന്നു പതിതം; നീ­ല­മാ­യ മേഘം; ശു­ദ്ധ­മാ­യ ജലം.
   • കു­ട­യും തഴയും ചാ­മ­ര­വും; ച­ര­ങ്ങ­ളും അ­ച­ര­ങ്ങ­ളും; മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളും പ­ക്ഷി­ക­ളും; രാ­വു­ക­ളും പ­ക­ലു­ക­ളും; ക­ര­ങ്ങ­ളും ച­ര­ണ­ങ്ങ­ളും.
   • പേ­ട­മാ­നി­ന്റെ ക­ണ്ണു്; പേ­ട­മാ­നി­ന്റെ ക­ണ്ണു­കൾ പോ­ലെ­യു­ള്ള ക­ണ്ണു­ക­ളോ­ടു­കൂ­ടി­യ­വൾ; മ­ധു­ര­മാ­യ­വാ­ണി; മ­ധു­ര­മാ­യ വാ­ണി­യോ­ടു­കൂ­ടി­യ­വൾ.
2. • സന്ധി, സമാസം, ഈ പ­ദ­ങ്ങൾ യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം ചേർ­ത്തു വാ­ക്യം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ക.
   1. വർ­ണ്ണ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും യോഗം—പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ യോഗം—
   • നി­ത്യ­സ­മാ­സം, അ­നി­ത്യ­സ­മാ­സം, ഇവ സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­വ­രി­ക്കു­ക.
   • വി­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ക:

ന­ദീ­ത­ടം, ശ­ത്രു­നി­ഹ­തൻ, സീ­താ­സ­ഹി­തൻ, സ്വ­ച്ഛ­ജ­ലം, ജ­ല­ജ­ന്തു, ബാ­ലി­കാ­ബാ­ല­ന്മാർ, ബ്രാ­ഹ്മ­ണ ക്ഷ­ത്രി­യ വൈ­ശ്യ­ശൂ­ദ്രർ, ധർ­മ്മാർ­ത്ഥ­കാ­മ­മോ­ക്ഷ­ങ്ങൾ, താ­മ­ര­ക്ക­ണ്ണി, പൈ­ന്തേൻ­വാ­ണി.

1. ‘പൂ­വി­തൾ’, ‘കാ­യ്ക­നി­കൾ’, ഈ സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ങ്ങൾ വി­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു­നോ­ക്കു­മ്പോൾ ര­ണ്ടി­ലേ­യും ഘ­ട­ക­പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്രാ­ധാ­ന്യ­ത്തി­ല­ന്ത­രം കാണാം. ‘പൂ­വി­ന്റെ ഇതൾ’ എ­ന്നാ­ണ­ല്ലോ ആ­ദ്യ­ത്തേ­തി­ന്റെ വി­ഗ്ര­ഹം. ഇതിൽ ‘ഇതൾ’ വി­ശേ­ഷ്യ­വും ‘പൂ­വി­ന്റെ’ എന്ന പദം അ­തി­ന്റെ വി­ശേ­ഷ­ണ­വും ആ­കു­ന്നു. വി­ശേ­ഷ­ണ­ത്തെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു് വി­ശേ­ഷ്യ­ത്തി­നാ­ണു പ്രാ­ധാ­ന്യം. ‘കായും ക­നി­യും’ എന്നോ ‘കാ­യ്ക­ളും ക­നി­ക­ളും’ എന്നോ ആണു് ‘കാ­യ്ക­നി­കൾ’ എന്ന സ­മ്സ്ത­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ വി­ഗ്ര­ഹം. പ്ര­സ്തു­ത പ­ദ­ത്തി­ലെ രണ്ടു ഘ­ട­ക­ങ്ങൾ­ക്കും പ്രാ­ധാ­ന്യം തു­ല്യ­മാ­കു­ന്നു. അ­വ­യ്ക്കു വി­ശേ­ഷ­ണ­വി­ശേ­ഷ്യ­ഭാ­വം ഇ­ല്ല­ല്ലൊ. ഉ­ത്ത­ര­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം പ്ര­ധാ­ന­മാ­യി വ­രു­ന്ന സമാസം തൽ­പു­രു­ഷ­നാ­ണു്. സർ­വ്വ­പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കും പ്രാ­ധാ­ന്യം സമമായ സമാസം ദ്വ­ന്ദ്വ­നാ­കു­ന്നു. ‘പൂ­വി­തൾ’ ആ­ദ്യ­ത്തേ­തി­നും ‘കാ­യ്ക­നി­കൾ’ ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തി­നും ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു്.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

തൽ­പു­രു­ഷൻ—

പു­ഴ­വ­ക്കു്, ത­ല­വേ­ദ­ന, ദ­യാർ­ദ്രൻ.

ദ്വ­ന്ദ്വൻ—

ആ­ടു­മാ­ടു­കൾ, കൗ­ര­വ­പാ­ണ്ഡ­വ­ന്മാർ, ഗു­രു­ശി­ഷ്യ­ന്മാർ.

2. തൽ­പു­രു­ഷ­നിൽ പൂർ­വ്വ­പ­ദം അ­പ്ര­ധാ­ന­വും ഉ­ത്ത­ര­പ­ദം പ്ര­ധാ­ന­വു­മാ­ണെ­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ച്ചു­വ­ല്ലൊ. സം­സ്കൃ­ത­ഭാ­ഷ­യിൽ­നി­ന്നു മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ പൂർ­വ്വ­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം പ്ര­ധാ­ന­മാ­യി വ­രു­ന്ന സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ങ്ങൾ ഒ­ട്ടു­വ­ള­രെ ക­ട­ന്നു­കൂ­ടി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ‘മ­ധ്യേ­മാർ­ഗ്ഗം’ എന്ന പ­ദ­ത്തി­ന്റെ വി­ഗ്ര­ഹം മാർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ മ­ധ്യ­ത്തിൽ എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ. ‘മധ്യേ’ എന്ന പൂർ­വ്വ­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­ത്തി­നാ­ണു് ഇതിൽ പ്രാ­ധാ­ന്യം. പൂർ­വ്വ­പ­ദാർ­ത്ഥ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ സമാസം അ­വ്യ­യീ­ഭാ­വ­മാ­കു­ന്നു.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

സ­മ­സ്ത­പ­ദം വി­ഗ്ര­ഹാർ­ത്ഥം

യ­ഥേ­ച്ഛം ഇ­ച്ഛ­പോ­ലെ

സ­സ്നേ­ഹം സ്നേ­ഹ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി

പ്ര­തി­ദി­നം ദി­നം­തോ­റും

അ­ഭി­മു­ഖം മു­ഖ­ത്തി­നു­നേ­രെ

ആ­ബാ­ല്യം ബാ­ല്യം­മു­തൽ

ആമരണം മ­ര­ണം­വ­രെ

അ­ധി­സ­മു­ദ്രം സ­മു­ദ്ര­ത്തിൽ

ഉ­പ­കും­ഭം കും­ഭ­ത്തി­ന­രി­കെ

(അ­വ്യ­യീ­ഭാ­വ­സ­മാ­സം ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു വ­രു­ന്ന­തു്. കേ­വ­ല­മ­ല­യാ­ള പ­ദ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു് ഈ മാ­തി­രി സ­മാ­സ­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടാ­വു­ക­യി­ല്ല. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ എ­ല്ലാം സം­സ്കൃ­ത പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നു­കാ­ണാം.)

3. വി­ശേ­ഷ­ണ­വി­ശേ­ഷ്യ­ങ്ങൾ പൂർ­വ്വോ­ത്ത­ര­പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­യി സ­മാ­സി­ച്ചു­ണ്ടാ­കു­ന്ന തൽ­പു­രു­ഷ­നു പൂർ­വ്വ­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ വി­ഭ­ക്തി­യെ ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി പേ­രി­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്. ‘പൂ­വി­തൾ’ എന്ന സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ വി­ഗ്ര­ഹം പൂ­വി­ന്റെ ഇതൾ എ­ന്നും ‘കടലാമ’ എ­ന്ന­തി­ന്റെ വി­ഗ്ര­ഹം ‘ക­ട­ലി­ലെ ആമ’ എ­ന്നു­മാ­ണ­ല്ലൊ. ഇവ യ­ഥാ­ക്ര­മം സം­ബ­ന്ധി­കാ­തൽ­പു­രു­ഷ­നും ആ­ധാ­രി­കാ­തൽ­പു­രു­ഷ­നും ആണു്. ‘പ­ന്ത­യ­ക്കു­തി­ര’ (പ­ന്ത­യ­ത്തി­നു­ള്ള കുതിര) ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­തൽ­പു­രു­ഷ­നും ‘ഇ­രു­മ്പു­പെ­ട്ടി’ (ഇ­രു­മ്പി­നാൽ ഉള്ള പെ­ട്ടി) പ്ര­യോ­ജി­കാ­തൽ­പു­രു­ഷ­നും ആ­കു­ന്നു. വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യ പൂർ­വ്വ­പ­ദം നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ വി­ഭ­ക്തി­യാ­ണെ­ങ്കിൽ ആ തൽ­പു­രു­ഷൻ കർ­മ്മ­ധാ­ര­യൻ. വീ­ര­ഭ­ടൻ എന്ന പദം ഇ­തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്. വീ­ര­നാ­യ ഭടൻ എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ വി­ഗ്ര­ഹം. നീ­ല­മേ­ഘം, (നീ­ല­മാ­യ­മേ­ഘം) പീ­താം­ബ­രം (പീ­ത­മാ­യ അംബരം) മു­ത­ലാ­യ പ­ദ­ങ്ങ­ളും കർ­മ്മ­ധാ­ര­യ­സ­മാ­സ­ത്തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു്.

തൽ­പു­രു­ഷ­നു വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ:

സ­മ­സ്ത­പ­ദം വി­ഗ്ര­ഹം സ­മാ­സ­സം­ജ്ഞ

സ്വർ­ഗ്ഗ­ഗ­തൻ സ്വർ­ഗ്ഗ­ത്തെ ഗതൻ പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­കാ

തൽ­പു­രു­ഷൻ

സിം­ഹ­സ­ദൃ­ശൻ സിം­ഹ­ത്തോ­ടു സം­യോ­ജി­കാ

സദൃശൻ തൽ­പു­രു­ഷൻ

ഹോ­മ­ദ്ര­വ്യം ഹോ­മ­ത്തി­നു­ള്ള ഉ­ദ്ദേ­ശി­കാ­തൽ

ദ്ര­വ്യം പു­രു­ഷൻ

ശോ­കാ­ക്രാ­ന്തൻ ശോ­ക­ത്താൽ പ്ര­യോ­ജി­കാ­തൽ

ആ­ക്രാ­ന്തൻ പു­രു­ഷൻ

ന­ദീ­തീ­രം ന­ദി­യു­ടെ തീരം സം­ബ­ന്ധി­കാ­തൽ

പു­രു­ഷൻ

ജ­ല­ജ­ന്തു ജ­ല­ത്തി­ലെ ജന്തു ആ­ധാ­രി­കാ­തൽ

പു­രു­ഷൻ

4. രൂ­പ­ക­സ­മാ­സ­വും ഉ­പ­മി­ത­സ­മാ­സ­വും കർ­മ്മ­ധാ­ര­യ­നിൽ­പ്പെ­ടു­ന്ന ഉ­പ­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­ണു്. വ­ജ്രം­പോ­ലെ ഹൃദയം എന്ന പ­ദ­സ­മൂ­ഹം സ­മാ­സി­ക്കു­മ്പോൾ ‘വ­ജ്ര­ഹൃ­ദ­യം’ എ­ന്നു് ഏ­ക­പ­ദ­മാ­വു­മ­ല്ലൊ. അ­തു­പ­മി­ത­സ­മാ­സ­മാ­കു­ന്നു. ‘മു­ഖ­മാ­കു­ന്ന ച­ന്ദ്രൻ’ എ­ന്നർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ‘മു­ഖ­ച­ന്ദ്രൻ’ എന്ന സ­മ­സ്ത­പ­ദം പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാം. ഇതു രൂ­പ­ക­സ­മാ­സ­മാ­കു­ന്നു.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

ഉ­പ­മി­ത­സ­മാ­സം വി­ഗ്ര­ഹം

ച­ന്ദ്ര­ധ­വ­ളം ച­ന്ദ്രൻ­പോ­ലെ ധവളം

സ്ഫ­ടി­ക­ജ­ലം സ്ഫ­ടി­കം­പോ­ലെ ജലം

രൂ­പ­ക­സ­മാ­സം

പ­ദ­പ­ങ്ക­ജം പ­ദ­മാ­കു­ന്ന പ­ങ്ക­ജം

മ­ന­താ­രു് മ­ന­മാ­കു­ന്ന താരു്

5. പൂർ­വ്വ­പ­ദം സം­ഖ്യാ­വാ­ച­ക­മാ­യി വ­രു­ന്ന തൽ­പു­രു­ഷൻ ‘ദ്വി­ഗു’ ആ­കു­ന്നു. മു­പ്പാ­രു്, മൂ­വു­ല­കു്, നവരസം, പ­ഞ്ച­ലോ­ഹം മു­ത­ലാ­യ പ­ദ­ങ്ങൾ ദ്വി­ഗു സ­മാ­സ­ത്തി­നു­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­ണു്.

6. ഇ­തു­വ­രെ വി­വ­രി­ച്ച സ­മാ­സ­ങ്ങ­ളി­ലെ­ല്ലാം അ­വ­യി­ലെ ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ഘ­ട­ക­ത്തി­നാ­ണു പ്രാ­ധാ­ന്യം എന്നു സ്പ­ഷ­ട­മാ­യി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. ‘നീ­ല­വേ­ണി’ എന്ന പദം ര­ണ്ടു­വി­ധ­ത്തിൽ വി­ഗ്ര­ഹി­ക്കാം. വി­ഗ്ര­ഹം എ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു വേ­ണ്ട­തെ­ന്ന സ­ന്ദർ­ഭം­കൊ­ണ്ടു­മാ­ത്ര­മേ നിർ­ണ്ണ­യി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ക­യു­ള്ളൂ. ‘നീ­ല­മാ­യ­വേ­ണി’ എ­ന്നാ­ണു വി­വ­ക്ഷ­യെ­ങ്കിൽ കർ­മ്മ­ധാ­ര­യ സ­മാ­സ­മാ­ണു് ഈ പദം. ‘നീ­ല­മാ­യ വേ­ണി­യോ­ടു­കൂ­ടി­യ­വൾ’ എന്നു വി­വ­ക്ഷി­ക്കു­മ്പോ­ഴും ഈ രൂപം വരും. അ­പ്പോൾ അ­ന്യ­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ ഒരു വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു ‘നീ­ല­വേ­ണി’ എന്ന സ­മ­സ്ത­പ­ദം. ഇ­ങ്ങ­നെ അ­ന്യ­പ­ദാർ­ത്ഥ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യി വ­രു­ന്ന സ­മാ­സ­മാ­ണു ബ­ഹു­വ്രീ­ഹി. ‘ന­ഷ്ട­ധ­നൻ’ എന്നു മ­റ്റൊ­രു­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു­നോ­ക്കാം. ‘ആരുടെ ധനം ന­ഷ്ട­മാ­യോ അവൻ’ എ­ന്നാ­ണു് ഇ­തി­ന്റെ വി­ഗ്ര­ഹം.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

സ­മ­സ്ത­പ­ദം വി­ഗ്ര­ഹം

പീ­താം­ബ­രൻ പീ­ത­മാ­യ അം­ബ­ര­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ­വൻ.

താ­മ­ര­ക്ക­ണ്ണൻ താ­മ­ര­പോ­ലു­ള്ള ക­ണ്ണു­ക­ളു­ള്ള­വൻ.

ശൂ­ല­പാ­ണി പാ­ണി­യിൽ ശൂ­ല­മു­ള്ള­വൻ.

ച­ന്ദ്ര­മൗ­ലി മൗ­ലി­യിൽ ച­ന്ദ്ര­നോ­ടു­കൂ­ടി­യ­വൻ.

ക്രൂ­ര­ഹൃ­ദ­യ ക്രൂ­ര­മാ­യ ഹൃ­ദ­യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ­വൾ.

7. സ­മാ­സ­ത്തിൽ വ­രു­ന്ന മു­ഖ്യ­ങ്ങ­ളാ­യ ചില സ­ന്ധി­കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. അ­വ­കൂ­ടി ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­രി­ക്കേ­ണ്ട­താ­ണു്. വി­ശേ­ഷ­ണ­വി­ശേ­ഷ്യ­ങ്ങൾ പൂർ­വ്വോ­ത്ത­ര­പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­യി സ­മാ­സി­ക്കു­മ്പോൾ ഉ­ത്ത­ര­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ ആ­ദി­വർ­ണ്ണ­മാ­യ ദൃഢം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കും. (ഞ, ന, മ, യ, ര, ല, വ, ഈ ശി­ഥി­ല­വ്യ­ഞ്ജ­ന­ങ്ങൾ ഉ­ത്ത­ര­പ­ദാ­ദി­യിൽ വ­ന്നാൽ ഇ­ര­ട്ടി­ക്കു­ക­യി­ല്ല.)

ദൃഢം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് ചില ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങൾ:

താമര + കുളം താ­മ­ര­ക്കു­ളം

മര + പെ­ട്ടി മ­ര­പ്പെ­ട്ടി

നില + താമര നി­ല­ത്താ­മ­ര

പൊടി + ചാരം പൊ­ടി­ച്ചാ­രം

ഇ + ഗജം ഇ­ഗ്ഗ­ജം

ഇ + ജനം ഇ­ജ്ജ­നം

(വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യ പൂർ­വ്വ­പ­ദം ഒരു ധാ­തു­വാ­ണെ­ങ്കിൽ ഉ­ത്ത­ര­പ­ദാ­ദി­യി­ലെ ദൃഢം ഇ­ര­ട്ടി­ക്ക­യി­ല്ല. അ­ര­ക­ല്ലു്, ഉ­ര­ക­ല്ലു്, തി­രി­ക­ല്ലു് മു­ത­ലാ­യ പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ക കാരം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കാ­ത്ത­തു ത­ന്മൂ­ല­മാ­ണു്. സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­ങ്ങൾ ത­മ്മിൽ സ­മാ­സി­ക്കു­മ്പോൾ ഭാ­ഷാ­വ്യാ­ക­ര­ണ­ത്തി­ലെ ഈ നിയമം അ­വ­യ്ക്കു ബാ­ധ­ക­മാ­യി­രി­ക്ക­യി­ല്ലെ­ന്നു­കൂ­ടി അ­റി­ഞ്ഞി­രി­ക്ക­ണം. ജനപദം, സൂ­ര്യ­കാ­ന്തി, കാ­വ്യ­ത­ല്ല­ജം, മു­ഖ­ച­ന്ദ്രൻ, ആ­കാ­ശ­ഗ­മ­നം മു­ത­ലാ­യ സം­സ്കൃ­ത­സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ഈ ദ്വി­ത്വം വ­രാ­ത്ത­തു് അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു്.)

8. സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ത്തി­ലെ ഏ­ക­ദേ­ശ­മാ­യ പൂർ­വ്വ­പ­ദ­ത്തിൽ ബാ­ഹ്യ­വി­ശേ­ഷ­ണം ചേ­രു­ക­യി­ല്ല. ‘രാ­ക്ഷ­സേ­ശ്വ­ര­നാ­യ രാ­വ­ണ­സ­ഹോ­ദ­രി’, എ­ന്ന­പോ­ലെ­യു­ള്ള പ്ര­യോ­ഗം അ­നു­ക­രി­ക്ക­രു­തു്. ‘രാ­ക്ഷ­സേ­ശ്വ­രൻ’ എന്ന വി­ശേ­ഷ­ണം രാ­വ­ണ­നിൽ അ­ന്വ­യി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നാ­ണു് കവി ഇ­ച്ഛി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്കി­ലും, രാ­വ­ണ­സ­ഹോ­ദ­രി­യു­ടെ വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യി­ട്ടേ അതു തോ­ന്നു­ക­യു­ള്ളൂ. ‘വൃ­ദ്ധ­നാ­യ ദ­ശ­ര­ഥ­പു­ത്രൻ കർ­മ്മ­യോ­ഗി­യാ­യ ജ­ന­ക­പു­ത്രി­യെ വി­വാ­ഹം ചെ­യ്തു’, എ­ന്നെ­ഴു­തു­ന്ന­തു വി­വ­ക്ഷി­താർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കു­ക­യി­ല്ല; അ­വി­വ­ക്ഷി­താർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും. ‘വൃ­ദ്ധ­ദ­ശ­ര­ഥ­ന്റെ പു­ത്രൻ കർ­മ്മ­യോ­ഗി­യാ­യ ജ­ന­ക­ന്റെ പു­ത്രി­യെ’ എന്നു പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് സു­ബ­ദ്ധം.

1. താഴെ പ­റ­യു­ന്ന സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ങ്ങൾ കർ­മ്മ­ധാ­ര­യ­നാ­യും ബ­ഹു­വ്രീ­ഹി­യാ­യും വ­രാ­മെ­ന്നു വി­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു് ഉ­ചി­ത­മാ­യ വി­വ­ര­ണം­കൊ­ണ്ടു് തെ­ളി­യി­ക്കു­ക.
   • മ­ധു­ര­മൊ­ഴി, നീ­ല­വേ­ണി, ന­ഷ്ട­ജ­നം, പാർ­ത്ഥ­സാ­ര­ഥി
   • ദ്വി­ഗു­സ­മാ­സ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം സോ­ദാ­ഹ­ര­ണം വി­വ­രി­ക്കു­ക.
   • വി­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു സമാസം നിർ­ണ്ണ­യി­ക്കു­ക:-
   യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം, ആ­ജീ­വ­നാ­ന്തം, സ­സ്നേ­ഹം, യാ­ഗ­ശാ­ല, ക­ടൽ­നു­ര, മൃ­ദു­ക­ര­ത്ത­ളിർ, വെൺ­കു­ളിർ കൽ­ത്ത­റ, ചാ­രു­മു­ഖി.
2. സ­ന്ധി­കാ­ര്യം വേണ്ട ദി­ക്കിൽ ചെ­യ്യു­ക.
   • പ­ച്ച­ക­ദ­ളി കു­ല­കൾ­ക്കി­ട­യ്ക്കി­ടെ
   • കൂടെ കൂടെ ത­ലോ­ടും സു­കൃ­ത­നി­ധി യശോദാ കരം കു­മ്പി­ടു­ന്നേൻ
3. തെ­റ്റു തീർ­ക്കു­ക:- വി­ടർ­ന്ന പൂമണം. വൃ­ദ്ധ­നാ­യ ക­ണ്വ­പു­ത്രി. കാ­മു­ക­നാ­യ ദു­ഷ്യ­ന്ത­ഹൃ­ദ­യം.

1. മൂ­ന്നു ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങൾ അ­പോ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ന്ന പ്ര­കാ­രം മുൻപു വി­വ­രി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഈ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ക്കു­ന്ന രീ­തി­യാ­ണു് വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘ഭാ­ര­ത­ഭൂ­മി ദീർ­ഘ­കാ­ല­ത്തെ ധർ­മ്മ­സ­മ­ര­ത്തി­നു­ശേ­ഷം ആ­യി­ര­ത്തി­ത്തൊ­ള്ളാ­യി­ര­ത്തി നാ­ല്പ­ത്തേ­ഴിൽ രാ­ഷ്ട്രീ­യ­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം നേടി’, എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം ‘ഭാ­ര­ത­ഭൂ­മി’യാണു്. അ­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചാ­ണ­ല്ലൊ പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്ന­തു്. വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ആ­ഖ്യ­യാ­കു­ന്നു, ഈ പദം. ‘ദീർ­ഘ­കാ­ല­ത്തെ ധർ­മ്മ­സ­മ­ര­ത്തി­നു­ശേ­ഷം 1947-ൽ രാ­ഷ്ട്രീ­യ­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം നേടി’, എന്ന ഭാഗം വി­ധേ­യ­മാ­കു­ന്നു. ‘നേടി’ എന്ന ആ­ഖ്യാ­ത­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­ണു്, ‘ദീർ­ഘ­കാ­ല­ത്തെ ധർ­മ്മ­സ­മ­ര­ത്തി­നു­ശേ­ഷം 1947-ൽ’ എ­ന്നു­വ­രെ­യു­ള്ള ഭാഗം. ‘രാ­ഷ്ട്രീ­യ­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം’ എന്ന പദം ‘നേടി’ എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ കർ­മ്മ­മാ­കു­ന്നു. ഇ­ങ്ങ­നെ പ­ര­സ്പ­രാ­പേ­ക്ഷ­ങ്ങ­ളാ­യ പ­ദ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ന്ന ഉ­ദ്ദേ­ശ്യ­വി­ധേ­യ­ങ്ങ­ളെ ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ച്ചാ­ണു് വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളാ­ക്കു­ന്ന­തു്.

2. ഭാ­ര­ത­ഭൂ­മി ന­മ്മു­ടെ ജ­ന്മ­ദേ­ശ­മാ­ണു്. അതു പ­രി­പാ­വ­ന­മാ­കു­ന്നു, എ­ന്നു­കൂ­ടി വ­ക്താ­വി­നു് വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്ത­ണ­മെ­ങ്കിൽ വാ­ക്യ­രൂ­പം പ­രി­ഷ്ക­രി­ക്കാം. ര­ണ്ടാ­ശ­യ­വും ഭാ­ര­ത­ഭൂ­മി­യെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­താ­ക­യാൽ അവയെ ആ­ഖ്യാ­പ­രി­ച്ഛ­ദ­മാ­ക്കി­യാൽ മതി. ‘ന­മ്മു­ടെ ജ­ന്മ­ദേ­ശ­വും പ­രി­പാ­വ­ന­വു­മാ­യ ഭാ­ര­ത­ഭൂ­മി’ എ­ന്നാ­ക്കാം ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം. ഇ­ങ്ങ­നെ കർ­മ്മ­ത്തി­നോ­ടു­ചേ­രു­ന്ന ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളെ­യും അ­തി­ന്റെ വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യി നി­ബ­ന്ധി­ച്ചു കർ­മ്മ­പ­രി­ച്ഛ­ദ­മാ­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. വ­ക്താ­വി­ന്റേ­യോ ലേ­ഖ­ക­ന്റേ­യോ വി­വ­ക്ഷ അ­നു­സി­ച്ചു് വാ­ക്യം ഹ്ര­സ്വ­മോ ദീർ­ഘ­മോ, ആ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു. ‘ന­മ്മു­ടെ ജ­ന്മ­ദേ­ശ­മാ­ണു് ഭാ­ര­ത­ഭൂ­മി.’ അതു പ­രി­പാ­വ­ന­മാ­കു­ന്നു. ഭാ­ര­ത­ഭൂ­മി സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം നേ­ടു­വാൻ ദീർ­ഘ­കാ­ലം ധർ­മ്മ­സ­മ­രം ചെ­യ്തു. 1947-ൽ ആണു് ആ യു­ദ്ധ­ത്തിൽ വിജയം നേ­ടി­യ­തു്. അ­തി­ന്റെ ഫ­ല­മാ­യി രാ­ഷ്ട്രീ­യ­സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം നേടി. ഇ­ങ്ങ­നെ അഞ്ചു ചൂർ­ണ്ണി­ക­ക­ളാ­ക്കി പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കാ­വു­ന്ന ആ­ശ­യ­മാ­ണു് മു­ക­ളി­ലു­ദാ­ഹ­രി­ച്ച ഒ­റ്റ­ച്ചൂർ­ണ്ണി­ക­യിൽ അ­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.

3. ആദ്യം ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം, പി­ന്നെ വി­ധേ­യം,—ഇ­താ­ണു് വാ­ക്യം ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ക്കു­മ്പോൾ സാ­മാ­ന്യ­മാ­യി അ­നു­സ­രി­ക്കേ­ണ്ട നിയമം. ‘കി­ഴ­ക്കു­ദി­ച്ചു സൂ­ര്യൻ’, ‘ആ­കാ­ശ­ത്തിൽ പ­റ­ന്നു പക്ഷി’, എ­ന്നൊ­ക്കെ ഒ­രു­ദ്ദേ­ശ­വും കൂ­ടാ­തെ ഈ ക്രമം തെ­റ്റി എ­ഴു­തു­ന്ന­തും പ­റ­യു­ന്ന­തും ആ­ശാ­സ്യ­മ­ല്ല. എ­ന്നാൽ, വൈ­ചി­ത്ര്യ­ത്തി­നോ പ്രാ­ധാ­ന്യ സൂ­ച­ന­ത്തി­നോ, ഇ­ച്ഛാ­നു­സാ­രം, കൂ­ടി­യേ ക­ഴി­യു­വെ­ങ്കിൽ, ഈ നിയമം ലം­ഘി­ക്കാം. ‘തെ­റ്റാ­ണു രാമൻ ചെ­യ്ത­തു്’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ വ­ക്താ­വു് ഊ­ന്നി­പ്പ­റ­വാൻ ആ­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്ന­തു് രാ­മ­ന്റെ പ്ര­വൃ­ത്തി­യ­ല്ല, അ­തി­ന്റെ ആ­ക്ഷേ­പാർ­ഹ­ത­യാ­ണു്. അ­തി­നാൽ ‘തെ­റ്റാ­ണു്’ എന്ന വി­ധേ­യ­ഭാ­ഗം­കൊ­ണ്ടു വാ­ക്യം തു­ട­ങ്ങു­ന്നു. ‘പ­ണ്ടു്, അ­യേ­ദ്ധ്യ­യിൽ, ഒരു രാ­ജാ­വു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു’ എന്നു കഥ പ­റ­ഞ്ഞു തു­ട­ങ്ങു­മ്പോൾ ക്രി­യ­യ്ക്കു് ആ­ധാ­ര­മാ­യ കാ­ല­വും സ്ഥ­ല­വും സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ വാ­ക്യാ­രം­ഭ­ത്തിൽ­ത്ത­ന്നെ ചേർ­ക്കു­ന്ന­തു സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­ണു്. സംഭവ വി­വ­ര­ണ­ത്തി­നു­മുൻ­പു് വി­ദൂ­ര­മാ­യ ആ സ്ഥ­ല­ത്തേ­യ്ക­ക്കും കാ­ല­ത്തേ­യ്ക്കും ശ്രോ­താ­വി­ന്റെ ശ്ര­ദ്ധ­യെ ആ­കർ­ഷി­ക്കു­ക­യാ­ണു്, ഈ വ്യ­തി­യാ­ന­ത്തി­ന്റെ ല­ക്ഷ്യം. ആ­ഖ്യാ­നോ­പ­ക്ര­മ­ങ്ങ­ളി­ലും മ­റ്റു­മാ­ണു്, ഈ സ­മ്പ്ര­ദാ­യം സ്വീ­ക­രി­ക്കാ­വു­ന്ന­തു്. ‘തീയു ത­ണ­ക്കും, മേരു പ­തി­ക്കും, ഹ­രി­ശ്ച­ന്ദ്രൻ സത്യം ലം­ഘി­ച്ചാൽ’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തിൽ, ഹ­രി­ശ്ച­ന്ദ്ര­ന്റെ സ­ത്യ­നി­ഷ്ഠ­യു­ടെ ദാർ­ഢ്യം അധികം ശ­ക്തി­യോ­ടു­കൂ­ടി പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കാ­നാ­ണു്, ആദ്യം പ­റ­യേ­ണ്ട ഹേ­തു­രൂ­പ­മാ­യ അം­ഗ­വാ­ക്യം ഒ­ടു­വി­ലാ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. അം­ഗി­വാ­ക്യം ഒ­ടു­വി­ലും അം­ഗ­വാ­ക്യം മുൻ­പി­ലു­മെ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ സാ­മാ­ന്യ നിയമം. അതു് ഇവിടെ സോ­ദ്ദേ­ശം ലം­ഘി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു.

4. ഹൈ­ദ­രാ­ലി വൈ­ദേ­ശി­ക രാ­ജ്യ­ലോ­ബ­ഭി­ക­ളെ ഇ­ന്ത്യ­യിൽ­നി­ന്നു പു­റ­ത്താ­ക്കു­വാൻ ആ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു. ഹൈ­ദ­രാ­ലി­ക്കു് അതു സാ­ദ്ധ്യ­മാ­യി­ല്ല. ‘മ­ഹാ­രാ­ഷ്ട്ര’നാ­യ­ക­ന്മാ­രും നൈ­സാ­മും ഹൈ­ദ­രാ­ലി­ക്കു് എ­തി­രാ­യി­രു­ന്നു. ഈ മൂ­ന്നു ചൂർ­ണ്ണി­കാ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ­ക്കു ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബന്ധം പ­രി­ശോ­ധി­ക്കു­ക. പ്ര­ഥ­മ­വാ­ക്യം ഹൈ­ദ­രാ­ലി­യു­ടെ അ­ഭി­ലാ­ഷ­വും ദ്വി­തീ­യ­വാ­ക്യം അ­തി­ന്റെ വി­ഫ­ല­പ­രി­ണാ­മ­വും തൃ­തീ­യ­വാ­ക്യം ആ പ­രി­ണാ­മ­ത്തി­നു­ള്ള ഹേ­തു­വു­മാ­ണു് വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­തു്. ‘എ­ങ്കി­ലും’ എന്ന ഘടകം പ്ര­ഥ­മ­ദ്വി­തീ­യ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ­ക്കു­ള്ള വി­രു­ദ്ധ­ത ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കാൻ ചേർ­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. ‘ആൽ’ എന്ന പ്ര­യോ­ജി­കാ­പ്ര­ത്യ­യ­മോ ‘കൊ­ണ്ടു് ’ എന്ന ഗതിയോ ചേർ­ത്തു തൃ­തീ­യ­വാ­ക്യ­ത്തെ ഹേ­തു­സൂ­ച­ക­മാ­യ അം­ഗ­വാ­ക്യ­മാ­ക്കാം. അ­പ്പോൾ ഈ ചൂർ­ണ്ണി­ക­കൾ ചേർ­ന്നു് ഒരു സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­വാ­ക്യ­മാ­വും. ‘ഹൈ­ദ­രാ­ലി വൈ­ദേ­ശി­ക­രാ­ജ്യ­ലോ­ഭി­ക­ളെ ഇ­ന്ത്യ­യിൽ നി­ന്നു പു­റ­ത്താ­ക്കാൻ ആ­ഗ്ര­ഹി­ച്ചെ­ങ്കി­ലും, മ­ഹാ­രാ­ഷ്ട്ര­നാ­യ­ക­ന്മാ­രും നൈ­സാ­മും എ­തി­രാ­യി­രു­ന്ന­തി­നാൽ, അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു അതു സാ­ദ്ധ്യ­മാ­യി­ല്ല.’ ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അം­ഗാം­ഗി­ഭാ­വം വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കാ­നും സം­ക്ഷേ­പി­ക്കാ­നും ഈ രീതി ഉ­പ­ക­രി­ക്കു­ന്നു. മാ­ത്ര­മ­ല്ല; ചൂർ­ണ്ണി­കാ­രൂ­പം­ത­ന്നെ വൈ­ചി­ത്ര്യം കൂ­ടാ­തെ ആ­വർ­ത്തി­ച്ചാൽ പ്ര­തി­പാ­ദ­നം ബാ­ലി­ശ­മാ­യി തോ­ന്നി­യേ­ക്കാം. അ­തി­നാൽ അ­വൈ­ചി­ത്ര്യം ഇ­ട­യ്ക്കി­ട­യ്ക്കു സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­ക­ങ്ങൾ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു സ­മു­ത­ചി­ത­മാ­യി­രി­ക്കും.

5. വ്യാ­ക­ര­ണ­ദൃ­ഷ്ട്യാ സ്വ­ത­ന്ത്ര­ങ്ങ­ളും ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ബ­ന്ധം­കൊ­ണ്ടു് അ­ന്യോ­ന്യ­ബ­ദ്ധ­ങ്ങ­ളു­മാ­യ അം­ഗി­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ­ചേർ­ന്ന മ­ഹാ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടും മറ്റു രണ്ടു വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലും­പെ­ട്ട വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളെ ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ക്കാം. ‘സ­മ­രോ­ദ്യ­മ­ത്തിൽ­നി­ന്നു് എല്ലാ രാ­ഷ്ട്ര­നേ­താ­ക്ക­ന്മാ­രും പിൻ­മാ­റ­ണം. ഗാ­ന്ധി­ജി ഈ അ­ഭി­പ്രാ­യം വി­ന­യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി പു­റ­പ്പെ­ടു­വി­ച്ചു. ആരും അതു ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചി­ല്ല.’ ഈ ചൂർ­ണ്ണി­ക­ക­ളെ ന­മു­ക്കു് ഒരു മ­ഹാ­വാ­ക്യ­മാ­ക്കാം. ‘സ­മ­രോ­ദ്യ­മ­ത്തിൽ നി­ന്നു് എല്ലാ രാ­ഷ്ട്ര­നേ­താ­ക്ക­ന്മാ­രും പിൻ­മാ­റ­ണ­മെ­ന്നു ഗാ­ന്ധി­ജി വി­ന­യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി പ്രാർ­ത്ഥി­ച്ചു; എ­ന്നാൽ, ആരും അതു ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചി­ല്ല.’ ഗാ­ന്ധി­ജി­യു­ടെ പ്ര­തീ­ക്ഷ­യ്ക്കു വി­പ­രീ­ത­മാ­യി­രു­ന്നു അ­നു­ഭ­വം. ആ വി­രു­ദ്ധ­ത കാ­ണി­ക്കാ­നാ­ണു്, ‘എ­ന്നാൽ’ എന്ന ഘടകം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ‘സ­മ­രോ­ദ്യ­മ­ത്തിൽ­നി­ന്നു എല്ലാ രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങ­ളും പിൻ­മാ­റ­ണ­മെ­ന്നു്’ എന്ന നാ­മ­വാ­ക്യം പ്രാർ­ത്ഥി­ച്ചു എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ കർ­മ്മ­മാ­യ അം­ഗ­വാ­ക്യ­മാ­ണു്; ഗാ­ന്ധി­ജി വി­ന­യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി പ്രാർ­ത്ഥി­ച്ചു എ­ന്ന­തു് അം­ഗി­വാ­ക്യ­വും ഈ അം­ഗാ­ഗി­ഭാ­വ­മു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്ന സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­വാ­ക്യം അം­ഗി­യാ­ണു്. അ­ടു­ത്ത വാ­ക്യ­വും അം­ഗി­യാ­കു­ന്നു. അ­തി­നാൽ സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­വാ­ക്യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ ഒരു മ­ഹാ­വാ­ക്യ­മാ­ണി­തു്. ‘ഞാൻ ഉ­പ­ദേ­ശി­ച്ചാ­ലും അവൻ അ­വ­ഗ­ണി­ക്കാ­നാ­ണു് ഇട’, എന്നു സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­ക­മാ­ക്കി­യും നി­ബ­ന്ധി­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്.

6. അം­ഗി­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നാ­ണു് മ­ഹാ­വാ­ക്യ­മു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തെ­ന്നു ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലോ. എ­ങ്കി­ലും അ­വ­യു­ടെ ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ­ക്കു ത­മ്മിൽ അം­ഗാം­ഗി­ഭാ­വ­മു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കു­മെ­ന്നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ­നി­ന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ കാ­ര്യ­കാ­ര­ണ­ഭാ­വം, വൈ­രു­ദ്ധ്യം മു­ത­ലാ­യ ബ­ന്ധ­മൊ­ന്നു­മി­ല്ലാ­ത്ത സ്വ­ത­ന്ത്രാ­ശ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നും മ­ഹാ­വാ­ക്യം വരും. ‘സൂ­ര്യൻ ഉ­ദി­ക്ക ചെ­യ്യു­ന്നു, ച­ന്ദ്രൻ അ­സ്ത­മി­ക്ക ചെ­യ്യു­ന്നു’ എ­ന്നാ­ണീ വാ­ക്യ­ത്തെ അ­പോ­ദ്ധ­രി­ക്കു­മ്പോൾ ല­ഭി­ക്കു­ന്ന രൂപം. ‘കവി വാ­ക്കു­കൾ കൊ­ണ്ടു ചി­ത്ര­മെ­ഴു­തു­ന്നു; ചി­ത്ര­കാ­രൻ രേഖകൾ കൊ­ണ്ടു കാ­വ്യ­വും എ­ഴു­തു­ന്നു’ എ­ന്നു് ഇ­തു­പോ­ലെ­ത­ന്നെ ഉ­ദ്ഗ്ര­ഥി­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്.

‘ഉം’ എന്ന സ­മു­ച്ച­യം ചേർ­ത്തു് ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളെ മ­ഹാ­വാ­ക്യ­മാ­ക്കു­ന്ന­തു് സം­ഗ്ര­ഹി­ച്ചു പ­റ­യു­വാ­നും മ­റ്റും വേ­ണ്ടി­യാ­കു­ന്നു. ആ മാ­തി­രി പ്ര­യോ­ജ­ന­മൊ­ന്നു­മി­ല്ലാ­തെ അ­ന്യോ­ന്യം ബന്ധം ഇ­ല്ലാ­ത്ത ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ ചേർ­ത്തു വാ­ക്യ­ങ്ങൾ ര­ചി­ക്ക­രു­തു്.

1. ചൂർ­ണ്ണി­ക­ക­ളാ­ക്കു­ക:
   • ‘അ­തി­ന്റെ ചു­രു­ക്കം താൻ കി­ട്ടു­ണ്ണി­മേ­നോ­നെ ചി­കി­ത്സി­ക്കു­വാൻ തു­ട­ങ്ങീ­ട്ടു് ഏ­ക­ദേ­ശം ഒരു കൊ­ല്ല­ത്തിൽ കു­റ­യാ­തെ ആ­യെ­ന്നും അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു് ഒ­ടു­വിൽ പി­ടി­പെ­ട്ട ഉ­ദ­ര­രോ­ഗ­ത്തിൽ­നി­ന്നു മോചനം കേവലം അ­സാ­ധ്യ­മാ­യി­രു­ന്ന­തി­നാൽ ആ­യ­തി­നു താൻ മോ­ഹി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ലെ­ങ്കി­ലും അ­ദ്ദേ­ഹം ഇ­ത്ര­വേ­ഗം മ­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­ള്ള യാ­തൊ­രു ല­ക്ഷ­ണ­ങ്ങ­ളും തന്റെ ക­ണ്ണിൽ പെ­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നും ഈ വി­വ­രം­ത­ന്നെ ഏ­താ­നും ദിവസം മു­മ്പു് കാ­ര്യ­സ്ഥൻ ചോ­ദി­ച്ച­പ്പോൾ താൻ പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നും മ­ര­ണാ­ന്ത­രം ശ­രീ­ര­ത്തി­ന്റെ ആകൃതി ക­ണ്ടേ­ട­ത്തോ­ളം ഈ പെ­ട്ട­ന്നു­ള്ള മരണം സം­ശ­യ­ത്തി­നു ആ­സ്പ­ദ­മാ­ണെ­ന്നും ശേഷം ശവം കീ­റി­നോ­ക്കീ­ട്ടു­മാ­ത്ര­മേ­തീർ­ച്ച പറവാൻ ത­ര­മു­ള്ളൂ എ­ന്നും ആ­കു­ന്നു.’ —‘ഭാ­സ്ക­ര­മേ­നോൻ’
2. മ­ഹാ­വാ­ക്യ­മാ­ക്കു­ക:
   • ‘നാം ന­മ്മു­ടെ ശ­രീ­ര­ത്തെ ശ­രി­യാം­വ­ണ്ണം സൂ­ക്ഷി­ക്കു­ന്ന­താ­യാ­ലേ അതു് അ­തി­ന്റെ പ്ര­വൃ­ത്തി­കൾ നിർ­വ്വി­ഘ്നം ചെ­യ്തു­കൊ­ണ്ടു ദീർ­ഘ­കാ­ലം നി­ല­നിൽ­ക്കു­ക­യു­ള്ളൂ.’
   • ‘ശ­ങ്ക­രൻ ന­മ്പൂ­രി ഒ­ര­തി­മാ­നു­ഷ­നാ­യ ജ്യൗ­തി­ഷി­ക­നാ­യി­രു­ന്നെ­ങ്കി­ലും സാ­ഹി­ത്യ­ര­സി­ക­ത്വം ക­വി­ത്വ­വും അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു് അ­ത്ര­ത­ന്നെ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.’
   • ‘ദേഹം സ്വ­രാ­ജ്യ­ത്തി­ലും മ­ന­സ്സു് മ­നോ­രാ­ജ്യ­ത്തി­ലും ആയി.’
3. സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­വാ­ക്യ­മാ­ക്കു­ക:
   • ആ ഭ­യ­ങ്ക­ര­വ­ന­ത്തിൽ സിം­ഹ­ങ്ങ­ളും മറ്റു പല ക്രൂ­ര­ജ­ന്തു­ക്ക­ളും കു­ടി­കൊ­ള്ളു­ന്നു. അവിടെ നിർ­ഭ­യ­നും ധീ­ര­നും ആയ രാ­ജ­കു­മാ­രൻ ചു­റ്റി­ന­ട­ന്നു. അ­പ്പോൾ നാരദൻ പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­നാ­യി. നാരദൻ ഭ­ഗ­വ­ദ്ഭ­ക്ത­നാ­യ മ­ഹർ­ഷി­യാ­ണു്.
   • കി­ളി­മാ­നൂർ­ക്കോ­യി­ത്ത­മ്പു­രാൻ പ്ര­തി­ഭാ­ശാ­ലി­യാ­യ ഒരു ചി­ത്ര­കാ­ര­നാ­യി­രു­ന്നു. അ­ദ്ദേ­ഹം അനേകം ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളെ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. എ­ല്ലാം മ­നോ­ഹ­ര­ങ്ങ­ളാ­ണു്. അവയിൽ ഹം­സ­ദ­മ­യ­ന്തി­യു­ടേ­യും മോ­ഹി­നി­യു­ടേ­യും ചി­ത്രം അധികം മ­നോ­ഹ­ര­മാ­കു­ന്നു.
   • ശ­ങ്ക­രാ­ചാ­ര്യർ അ­ദ്വൈ­ത­സി­ദ്ധാ­ന്ത­ത്തി­ന്റെ സ്ഥാ­പ­ക­നാ­ണു്. അ­ദ്ദേ­ഹ­മാ­ണു് ശാ­ങ്ക­ര­സ്മൃ­തി എ­ഴു­തി­യ­തെ­ന്നു ചിലർ വി­ചാ­രി­ക്കു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ ആ വി­ചാ­രം അ­ബ­ദ്ധ­മാ­ണു്.
   • ഇ­ന്ത്യ­യിൽ ഇ­രു­ന്നൂ­റിൽ പരം ഭാ­ഷ­ക­ളു­ണ്ടു്. അവയിൽ സാ­ഹി­ത്യ­പു­ഷ്ടി­യും പ്ര­ചാ­ര­വും കൊ­ണ്ടു് പ­തി­ന്നാ­ലു ഭാഷകൾ പ്രാ­ധാ­ന്യം അർ­ഹി­ക്കു­ന്നു.

1. ഗാ­ഢ­ബ­ന്ധ­മാ­ക്കു­ക:
   • ‘ക­വി­ത­യ്ക്കു മ­റ്റൊ­ന്നി­നും ത്യ­ജി­ക്കാ­നി­ല്ല, ഭാ­വ­ന­യെ ത്യ­ജി­ച്ചാൽ.’
   • ‘എ­നി­ക്കൊ­ന്നി­നേ­യും പേ­ടി­യി­ല്ല, മ­ന­സ്സാ­ക്ഷി­യെ­യ­ല്ലാ­തെ.’
   • ‘പു­ണ്യ­മി­ല്ല പ­രോ­പ­കാ­ര­മ­ല്ലാ­തെ; പാ­പ­മി­ല്ല പ­ര­പീ­ഡ­ന­മ­ല്ലാ­തെ.’
   • ‘പു­രു­ഷാർ­ത്ഥ­ങ്ങൾ നാ­ലാ­ണു്: ധർ­മ്മം, അർ­ത്ഥം, കാമം, മോ­ക്ഷം.’
   • ‘പഴയ കവികൾ രണ്ടു രീ­തി­യാ­ണു്, മു­ഖ്യ­മാ­യി ക­വി­താ­ര­ച­ന­യ്ക്കു സ്വീ­ക­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്: ഒ­ന്നു്, പാ­ട്ടു്; ര­ണ്ടു്, മ­ണി­പ്ര­വാ­ളം.’
2. ബ­ന്ധ­സാ­ജാ­ത്യ­മു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം വേർ­തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക:
   • ര­ണ്ടു­പേ­രാ­ണു്, കൃ­ഷ്ണ­ഭ­ക്ത­കൾ: ഗോ­പ­വം­ശ­ത്തി­ലെ രാധ, രാ­ജ­വം­ശ­ത്തി­ലെ മീര.
   • ര­സം­കൊ­ണ്ടു കാ­വ്യ­വും, മ­ധു­കൊ­ണ്ടു പു­ഷ്പ­വും, പ്ര­കാ­ശം­കൊ­ണ്ടു പകലും മ­നോ­ഹ­ര­മാ­കു­ന്നു.
   • വസ്തു, രീതി, രസം, ഇ­വ­യാ­ണു മു­ഖ്യ­കാ­വ്യ­ഘ­ട­ക­ങ്ങൾ.
   • പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളെ നാ­ലാ­യി ത­രം­തി­രി­ക്കാം: വാ­യി­ക്കേ­ണ്ട­വ, വാ­യി­ക്കു­ന്ന­വ, വാ­യി­ക്കാ­വു­ന്ന­വ, വാ­യി­ക്ക­രു­താ­ത്ത­വ.
3. പൗ­ന­രു­ക്ത്യം പ­രി­ഹ­രി­ക്കു­ക:
   • ‘കൊ­ല്ല­വർ­ഷം എ­ട്ടാം­ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ അ­വ­സാ­ന­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി.’
   • ‘അ­ശ്ര­ദ്ധ­കൊ­ണ്ടു വന്ന പ്ര­മാ­ദ­മാ­ണ­തു്.’
   • ‘ഭ­യ­ങ്ക­ര­മാ­യ രൂപം എ­നി­ക്കു പേടി തോ­ന്നി­ച്ചു.’
   • ‘അ­റി­യാ­നെ­ന്താ­ണി­ത്ര ജി­ജ്ഞാ­സ?’
   • ‘എന്നെ അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ക്ക­യും ആ­ശീർ­വ­ദി­ക്ക­യും ചെ­യ്യ­ണം.’
   • ‘ല­ക്ഷ്മ­ണൻ സീതയെ വാ­ല്മീ­കി­യു­ടെ ആ­ശ്ര­മ­ത്തി­ന­രി­കെ കൊ­ണ്ടു­ചെ­ന്നു് ഉ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു. ല­ക്ഷ്മ­ണ­ന്റെ നേരെ സീത പ­രി­ഭ­വി­ച്ചി­ല്ല.’

1. ‘ആ കെ­ട്ടി­ട­ത്തി­ന്റെ അലകും പി­ടി­യും മാറണം; എ­ന്നാ­ലേ മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു താ­മ­സി­ക്കാൻ പറ്റൂ’, ഈ വാ­ക്യ­ത്തിൽ ‘അലകും പി­ടി­യും മാറുക’ എന്ന പ­ദ­സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നു മു­ഴു­വൻ മാ­റ്റി­പ്പ­ണി­യു­ക എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ അർ­ത്ഥം. കെ­ട്ടി­ട­ത്തി­നു് അലകും പി­ടി­യു­മി­ല്ല. പി­ന്നെ, ഈ പ്ര­യോ­ഗം എ­ങ്ങ­നെ അർ­ത്ഥ­ബോ­ധ­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്നു? കേ­ടു­വ­ന്ന പേ­ന­ക്ക­ത്തി­യു­ടെ പിടി ന­ല്ല­താ­ണെ­ങ്കിൽ അലകു പു­തു­ക്കി­യാൽ മതി. അ­ല­കി­നു മൂർ­ച്ച­ക്കു­റ­വി­ല്ലെ­ങ്കിൽ, പി­ടി­യേ മാ­റി­യി­ടേ­ണ്ട­തു­ള്ളൂ. ര­ണ്ടും കൊ­ള്ള­രു­താ­ത്ത­താ­ണെ­ങ്കിൽ, അലകും പി­ടി­യും മാറണം. ഇതിൽ നി­ന്നാ­ണു് ‘മു­ഴു­വൻ മാറുക’ എ­ന്നർ­ത്ഥം ഈ പ­ദ­സ­മൂ­ഹ­ത്തി­നു വ­ന്നു­കൂ­ടി­യ­തു്. ഓരോ വാ­ക്കി­ന്റേ­യും അർ­ത്ഥം ഇവിടെ വി­വ­ക്ഷി­ത­മ­ല്ല. എല്ലാ വാ­ക്കും ചേർ­ന്നു­ള­വാ­കു­ന്ന ‘താ­ല്പ­ര്യാർ­ത്ഥം’ മാ­ത്ര­മേ ഉ­ദ്ദേ­ശി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളൂ. ‘കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ ദു­സ്സാ­മർ­ത്ഥ്യം മു­ള­യി­ലേ നു­ള്ളി­ക്ക­ള­യ­ണം; അ­തി­ന്റെ നേരെ ക­ണ്ണ­ട­യ്ക്കു­ക­യോ അതിനു വളം വെ­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കു­ക­യോ ചെ­യ്യ­രു­തു്. അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­ച്ഛ­ന­മ്മ­മാർ ക­ണ്ണീ­രും കൈ­യു­മാ­യി ക­ഴി­ച്ചു­കൂ­ട്ടേ­ണ്ടി­വ­രും’, ഈ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലു­മു­ണ്ടു്, ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങൾ. ‘മു­ള­യി­ലേ നു­ള്ളി­ക്ക­ള­യു­ക’, ‘ക­ണ്ണ­ട­യ്ക്കു­ക’, ‘വളം വെ­ച്ചു­കൊ­ടു­ക്കു­ക’, ‘ക­ണ്ണീ­രും കൈ­യു­മാ­യി ക­ഴി­ച്ചു­കൂ­ട്ടു­ക’, ഇ­വ­യൊ­ക്കെ താ­ല്പ­ര്യാർ­ത്ഥം മാ­ത്രം വി­വ­ക്ഷി­ച്ചി­ട്ടാ­ണു് വാ­ക്യ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ‘ആ­രം­ഭ­ത്തിൽ­ത്ത­ന്നെ മാ­റ്റു­ക’, ‘ഉ­ദാ­സീ­ന­ത ഭാ­വി­ക്കു­ക’, ‘അ­നു­കൂ­ല­മാ­യി പെ­രു­മാ­റു­ക’, ‘സദാ ദുഃ­ഖി­ച്ചു ജീ­വി­ക്കു­ക’, എ­ന്നു് യ­ഥാ­ക്ര­മം ഈ പദ സ­മൂ­ഹ­ങ്ങൾ­ക്കു് അർ­ത്ഥ­മാ­കു­ന്നു. ഇ­പ്ര­കാ­രം ഓരോ ഭാ­ഷ­യ്ക്കും പ്ര­ത്യേ­ക­മാ­യ ചില പ്ര­യോ­ഗ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്. ഇ­വ­യ്ക്കാ­ണു് ശൈ­ലി­കൾ എന്നു പേർ പ­റ­യു­ന്ന­തു്. ‘To beat the air’ എന്നു ഇം­ഗ്ലീ­ഷു ശൈ­ലി­ക്കു ‘വ്യർ­ത്ഥ­മാ­യി ശക്തി ദുർ­വ്യ­യം ചെയ്ത’, ‘നി­രർ­ത്ഥ­ക­മാ­യി പ്ര­യ­ത്നി­ക്കു­ക’ എ­ന്നൊ­ക്കെ­യാ­ണ­ല്ലൊ അർ­ത്ഥം. ‘There are wheels within wheels’ എന്ന പ­ദ­സം­ഘാ­ത­ത്തി­നു് ‘വി­ചാ­രി­ച്ച­തി­ല­ധി­കം കു­ഴ­പ്പ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്’ എ­ന്നാ­കു­ന്നു അർ­ത്ഥം. ‘ച­ക്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ­യു­ള്ളിൽ ച­ക്ര­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു്’ എന്നു മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ തർ­ജ്ജ­മ ചെ­യ്താൽ ഈ അർ­ത്ഥം ന­മു­ക്കു സു­ഗ്ര­ഹ­മാ­വു­ക­യി­ല്ല. അ­ന്യ­ഭാ­ഷ­ക­ളി­ലെ പല ശൈ­ലി­ക­ളും തർ­ജ്ജ­മ ചെ­യ്യു­മ്പോൾ ദുർ­ഗ്ര­ഹ­ത വ­രാ­തി­രി­ക്കാൻ മ­ന­സ്സി­രു­ത്തേ­ണ്ട­താ­ണു്. ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യിൽ സ­മാ­ന­ശൈ­ലി­യു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ അതു പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു­ത്ത­മം. ഇ­ല്ലാ­ത്ത­പ­ക്ഷം, ആശയം മാ­ത്രം ല­ളി­ത­മാ­യി വി­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്താൽ മതി. അർ­ത്ഥ­ബോ­ധ­ത്തി­നു വി­ളം­ബ­മോ ത­ട­സ്സ­മോ വ­രു­ന്നി­ല്ലെ­ങ്കിൽ, ശൈ­ലി­കൾ­ത­ന്നെ വി­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്തു ചേർ­ക്കാം.

2. സം­സ്കൃ­ത­വും ഇം­ഗ്ലീ­ഷും മ­റ്റും മ­ഹാ­ഭാ­ഷ­ക­ളാ­ണെ­ങ്കി­ലും അ­വ­യി­ലെ പ്ര­യോ­ഗ­രീ­തി­കൾ മ­ല­യാ­ള­ഭാ­ഷ­യിൽ ക­ണ്ണ­ട­ച്ചു സ്വീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­നാ­ശാ­സ്യ­മാ­ണു്. സം­സ്കൃ­ത­ത്തെ അ­നു­ക­രി­ക്കു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു വ­രു­ന്ന വ­ള­ച്ചു­കെ­ട്ടും കൃ­ത്രി­മ­ത­യും ചില ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാൽ സ്പ­ഷ്ട­മാ­ക്കാം:

സം­സ്കൃ­താ­നു­ക­ര­ണം ശുദ്ധ ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി

(i) ഞാൻ ദേ­വ­നാ­യി­ക്കൊ­ണ്ടു ഞാൻ ദേവനെ

ന­മ­സ്ക­രി­ക്കു­ന്നു ന­മ­സ്ക്ക­രി­ക്കു­ന്നു

(ii) ആ­ദി­ത്യൻ അ­സ്തം­ഗ­ത­നാ­യി ആ­ദി­ത്യൻ

രി­ക്കും വി­ഷ­യ­ത്തി­ങ്കൽ­അ­സ്ത­മി­ച്ച­പ്പോൾ

(iii) ന­ഗ­ര­ത്തെ അ­ധി­വ­സി­ക്കു­ന്ന ന­ഗ­ര­ത്തിൽ വ­സി­ക്കു­ന്ന

(iv) ഭ­യം­കൊ­ണ്ടു­ള്ള­തു മതി ഭയം വേണ്ട

(v) വ്യ­സ­നി­ച്ചി­യ­ങ്ങു­ന്ന പി­താ­വു് വ്യ­സ­നി­ക്കു­ന്ന പി­താ­വു്

(vi) ഗോ­പാ­ലൻ പ­ശു­വെ­പ്പാ­ലെ ക­റ­ന്നു പാൽ ക­റ­ന്നു

(vii) മ­ധു­ര­യാ­യ കഥ മ­ധു­ര­മാ­യ കഥ

‘സുഖം എ­ടു­ക്കു­ക’, ‘വി­ശ്ര­മം എ­ടു­ക്കു­ക’, മു­ത­ലാ­യ പ്ര­യോ­ഗ­രീ­തി­ക­ളും, ‘സ­മ­യ­ത്തി­നു് എ­തി­രാ­യി സം­സാ­രി­ക്കു­ക’ (നി­ശ്ചി­ത സമയം ക­ഴി­ച്ചു­കൂ­ട്ടു­വാൻ സം­സാ­രി­ക്കു­ക) ‘വായിൽ വെ­ള്ളി­ക്ക­യി­ലോ­ടു­കൂ­ടി ജ­നി­ക്കു­ക’ (ധ­നി­ക­നാ­യി പി­റ­ക്കു­ക) ഇ­ത്യാ­ദി താ­ല്പ­ര്യാർ­ത്ഥ­പ്ര­ധാ­ന­ങ്ങ­ളാ­യ പ­ദ­നി­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളും ഇം­ഗ്ലീ­ഷി­ന്റെ അ­നു­ക­ര­ണ­ത്തിൽ നി­ന്നു ഭാ­ഷ­യിൽ ക­ട­ന്നു കൂ­ടി­യ­വ­യാ­ണു്. ഈ സ­മ്പ്ര­ദാ­യം അ­നു­ക­ര­ണീ­യ­മാ­ണെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. ‘വി­ശ്ര­മി­ക്കു­ക’, ‘വി­ശ്ര­മ­മ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ക’, മു­ത­ലാ­യ ഭാ­ഷാ­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളാ­ണു ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യ്ക്കു് ഇ­ണ­ങ്ങു­ന്ന­തു്. ഇ­ത്ര­യും പ­റ­ഞ്ഞ­തു­കൊ­ണ്ടു അർ­ത്ഥ­പു­ഷ്ടി­യും ഭം­ഗി­യും ഒ­തു­ക്ക­വു­മു­ള്ള അന്യ ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­കൾ അം­ഗീ­ക­രി­ക്ക­രു­തെ­ന്നു് തെ­റ്റി­ദ്ധ­രി­ക്ക­രു­തു്. ‘സ്വ­ന്തം പേ­രി­നു സ്വയം ശ­വ­ക്കു­ഴി­മാ­ന്തു­ക’, ‘അതേ നാ­ണ­യ­ത്തിൽ തി­രി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കു­ക’, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ അനേകം ആം­ഗ­ല­ഭാ­ഷാ­നു­ക­ര­ണ­ങ്ങൾ ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യിൽ പ്ര­ച­രി­ച്ചു­വ­രു­ന്നു­ണ്ടു്. അവ മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ന്റെ ശ­ക്തി­യും അഴകും വൈ­ചി­ത്ര്യ­വും വർ­ദ്ധി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­വ­യാ­ണു്.

3. ഉ­പ­ക്ര­മ­ഖ­ണ്ഡി­ക­യിൽ ആ­ല­ങ്കാ­രി­ക­ങ്ങ­ളാ­യ പ്ര­യോ­ഗ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളാ­ണു് ശൈ­ലി­യ്ക്കു­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­യി ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു്. കു­റേ­ക്കൂ­ടി വ്യാ­പ­ക­മാ­ണു് ആ പ­ദ­ത്തി­ന്റെ അർ­ത്ഥ­മെ­ന്നു പി­ന്നീ­ടു­ള്ള വി­വ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു നി­ങ്ങൾ ഗ്ര­ഹി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞി­രി­ക്കും. ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­ക­ളു­ടെ സ്വ­ഭാ­വം ഇനി ഒ­ന്നു­കൂ­ടി വി­ശ­ദ­മാ­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കാം.

1. വ്യാ­ക­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ സാ­മാ­ന്യ വി­ധി­ക­ളെ അ­നു­സ­രി­ക്കാ­തെ തിഷ്ഠ പ്രാ­പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള പ്ര­യോ­ഗ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങൾ. ഉദാ:
   • ‘അ­ക്ക­രെ ഞാ­നൊ­രു മു­ല്ല­ന­ട്ടു.’ ‘മു­ല്ല­യ്ക്കൊ­രു കുടം വെ­ള്ളം വീ­ഴ്ത്തി.’
   കർ­ത്ത­രി­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ കർ­മ്മം പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­കാ­വി­ഭ­ക്തി­യാ­യി­രി­ക്കു­മെ­ന്നും, അ­തി­ന്റെ പ്ര­ത്യ­യം ‘എ’ എ­ന്നാ­ണെ­ന്നും മുൻപു വി­വ­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. എ­ങ്കി­ലും ‘മു­ല്ല­യെ നട്ടു’ വെ­ന്നോ ‘വെ­ള്ള­ത്തെ വീ­ഴ്ത്തി’യെ­ന്നോ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു് മലയാള ഭാ­ഷ­യ്ക്കു ചേർ­ന്ന­ത­ല്ല. ‘ആശാരി മരം വെ­ട്ടി’, ‘കിഴവൻ കണ്ണട വാ­ങ്ങി’, എ­ന്ന­ല്ലാ­തെ ‘മ­ര­ത്തെ­വെ­ട്ടി’ ‘ക­ണ്ണ­ട­യെ വാ­ങ്ങി’ എ­ന്നൊ­ന്നും ഒരു മ­ല­യാ­ളി­യും പ­റ­യു­ക­യോ എ­ഴു­തു­ക­യോ ചെ­യ്ക­യി­ല്ല. വെ­ട്ടാൻ മ­ര­ത്തി­നും, വാ­ങ്ങാൻ ക­ണ്ണാ­ടി­ക്കും, ക­ഴി­വി­ല്ല­ല്ലൊ. അവ അ­ചേ­ത­ന­ങ്ങ­ള­ല്ലേ? കർ­ത്താ­വു ചേ­ത­ന­വും കർ­മ്മം അ­ചേ­ത­ന­വു­മാ­ണെ­ങ്കിൽ കർ­മ്മ­പ­ദ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­കാ പ്ര­ത്യ­യം ലോ­പി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­യാ­കു­ന്നു. ‘മാ­ങ്ങ­യെ പ­റി­ച്ചു’; ‘രൂപയെ കൊ­ടു­ത്തു’; എ­ന്നൊ­ക്കെ­പ്പ­റ­ഞ്ഞാൽ ന­മ്മു­ടെ ചെറിയ കു­ട്ടി­കൾ­പോ­ലും പ­രി­ഹ­സി­ച്ചു ചി­രി­ക്കും.
   • ക്രി­യാ­നാ­മ­ങ്ങ­ളോ­ടും അ­ചേ­ത­ന­നാ­മ­ങ്ങ­ളോ­ടും, സം­ഖ്യാ­വാ­ച­ക­മാ­യ വി­ശേ­ഷ­ണ­മ­വ­യ്ക്കു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ ബ­ഹു­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ക്കാ­റി­ല്ല.
   ഉദാ:- അവനു ര­ണ്ട­ടി കൊ­ടു­ത്തു. (അടികൾ കൊ­ടു­ത്തു എന്നു വേണ്ട) പത്തു മാ­മ്പ­ഴ­വും എട്ടു മ­ധു­ര­നാ­ര­ങ്ങ­യും വേണം (മാ­മ്പ­ഴ­ങ്ങൾ, മ­ധു­ര­നാ­ര­ങ്ങ­കൾ, എന്നു വേണ്ട) കാള, ആന, കുതിര മു­ത­ലാ­യ ജ­ന്തു­ക്കൾ ചേ­ത­ന­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ങ്കി­ലും, വി­ശേ­ഷ­ബു­ദ്ധി­യി­ല്ലാ­ത്ത അ­വ­യോ­ടും സം­ഖ്യാ വാ­ച­ക­വി­ശേ­ഷ­ണ­മു­ള്ള­പ്പോൾ ബ­ഹു­വ­ച­ന­പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ത്തി­ല്ലെ­ന്നു­വ­രും. നാലാന, രണ്ടു കാള, പത്തു കുതിര, ഏഴു പശു എ­ന്നൊ­ക്കെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­ക്കു് ഇ­ണ­ങ്ങി­യ രീ­തി­യാ­ണു്.
   • ചില, പല, ഈ നാ­നാ­വാ­ചി സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ ബ­ഹു­ത്വ സൂ­ച­ക­ങ്ങ­ളാ­ക­യാൽ ന­പും­സ­ക നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­കു­മ്പോൾ ‘ചിലവ’, ‘പലവ’, എ­ന്ന­ല്ല, ‘ചി­ല­തു്’, ‘പലതു്’, എ­ന്നാ­ണു സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു്.
2. • അ­നു­പ്ര­യോ­ഗ­ത്താൽ അർ­ത്ഥ­ഭേ­ദം വ­രു­ന്ന ക്രി­യാ രൂ­പ­ങ്ങൾ ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­ക­ളിൽ സ­വി­ശേ­ഷം ഗ­ണ­നീ­യ­ങ്ങ­ളാ­ണു്: ഉദാ:- മ­റ­ന്നു­പോ­യി (മ­നഃ­പൂർ­വ്വം ചെ­യ്യാ­തി­രു­ന്ന­ത­ല്ല; ക്ഷ­മി­ക്ക­ണം) കൊ­ടു­ത്തു­പോ­യി (കൊ­ടു­ത്തു; ഇനി പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു കാ­ര്യ­മി­ല്ല) അ­റി­യി­ച്ചു­കൊ­ള്ളു­ന്നു (വി­ന­യ­പൂർ­വ്വം അ­റി­യി­ക്കു­ന്നു) പ­റ­ഞ്ഞു ക­ള­ഞ്ഞു (ക്രി­യ­യിൽ സാ­ഹ­സി­ക­ത്വം­കൂ­ടി തോ­ന്നി­ക്കു­ന്നു) തു­ള്ളി­ച്ചാ­ടി (ശു­ണ്ഠി­യെ­ടു­ത്തു) നി­ന്നി­രു­ന്നു (കു­റ­ച്ചു­മുൻ­പു നി­ല്പു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു) വ­ലി­ച്ചെ­റി­ഞ്ഞു (നി­സ്സാ­ര­മെ­ന്നു ത­ള്ളി­ക്ക­ള­ഞ്ഞു)
   • ഗ­തി­ക­ളു­ടെ യോ­ഗ­ത്താൽ അർ­ത്ഥം പ­രി­ഷ്ക്ക­രി­ച്ച വി­ഭ­ക്തി­രൂ­പ­ങ്ങൾ. വേ­രു­മു­തൽ ഇലവരെ, നി­ന്നെ­ച്ചൊ­ല്ലി, കാ­റ്റി­ലൂ­ടെ, മ­ര­ത്തിൽ­നി­ന്നു്, എ­ന്നെ­പ്പ­റ്റി, നി­ന്നെ­ക്കു­റി­ച്ചു്, രാ­മ­നെ­ക്കൊ­ണ്ടു്, കൃ­ഷ്ണ­നേ­ക്കാൾ, പാ­ത­യി­ലൂ­ടെ, മു­ക­ളിൽ നി­ന്നു്.
   • നാ­മ­വും ക്രി­യ­യും ചേർ­ന്നു വി­ശേ­ഷാർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കു­ന്ന പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങൾ. കു­ഴി­യിൽ ചാ­ടി­ക്കു­ക – ആ­പ­ത്തിൽ പെ­ടു­ത്തു­ക കാലു പി­ടി­ക്കു­ക – ആ­ശ്ര­യി­ക്കു­ക ചെണ്ട കൊ­ട്ടി­ച്ചു – പ­റ്റി­ച്ചു ക­ണ്ണോ­ടി­ച്ചു – സാ­മാ­ന്യ­മാ­യി ഒ­ന്നു­നോ­ക്കി ന­ക്ഷ­ത്ര­മെ­ണ്ണി – ക­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടു നാ­ടു­നീ­ങ്ങി – മ­രി­ച്ചു

4. കേ­ര­ളീ­യർ മി­ക്ക­വാ­റും കൃ­ഷി­ക്കാ­രാ­ണ­ല്ലൊ. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് ആ തൊ­ഴി­ലി­ലെ പ­രി­ച­യ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നാ­ണു് ഒട്ടു വളരെ ശൈ­ലി­കൾ മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലു­ണ്ടാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ‘മ­ണ്ണ­റി­ഞ്ഞു വി­ത്തു്’, ‘ക­തി­രി­നു വളം വ­യ്ക്കു­ക’, ‘അ­ട­യ്ക്ക മ­ടി­യിൽ വ­യ്ക്കാം; അ­ട­യ്ക്കാ­മ­ര­മാ­യാ­ലോ?’, ‘മു­ള­യി­ല­റി­യാം വിള’, ‘പ­ച്ച­വ­ച്ചു തു­ട­ങ്ങി’,‘അ­ന്യ­ന്റെ വ­ര­മ്പ­ത്തു പൊ­റു­തി’, ‘വി­ത­ച്ചാൽ കൊ­യ്യാ­തെ പ­റ്റു­മോ?’—ഇ­ങ്ങ­നെ ഉ­ദ്ധ­രി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി­യാൽ കൃ­ഷി­യു­ടെ സം­ഭാ­വ­ന­ക­ളാ­യ ഭാ­ഷാ­ശൈ­ലി­കൾ അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. ‘അടവു് എ­ടു­ക്കു­ക’, ‘അടവു പ­യ­റ്റു­ക’, ‘ക­ണ്ണിൽ മ­ണ്ണി­ടു­ക’, ‘മ­ര­വാ­ളി­നു പാള പരിച’ മു­ത­ലാ­യ­വ ക­ള­രി­പ്പ­യ­റ്റിൽ­നി­ന്നു് ഭാ­ഷാ­സാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­നു ല­ഭി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള കൈ­യ്മു­ത­ലു­ക­ളാ­ണു്. ‘നി­ല്ക്ക­ക്ക­ള്ളി­യി­ല്ലാ­താ­വു­ക’, ‘അടിയറ പ­റ­യി­ക്കു­ക’, ‘ഈരാറു പ­ന്ത്ര­ണ്ടാ­യി­ക്ക­ഴി­യു­ക’, ‘പോ­ട്ട­ര­ശു കൊ­ടു­ക്കു­ക’, ഇ­ങ്ങ­നെ എത്ര ശൈ­ലി­ക­ളാ­ണു്, ച­തു­രം­ഗം, ചൂതു് മതലായ വി­നോ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു രൂപം കൊ­ണ്ടി­ട്ടു­ള്ള­തു്; ‘നാ­ന്ദി­യാ­വു­ക’, ‘ഭ­ര­ത­വാ­ക്യം ചൊ­ല്ലു­ക’, ‘സൂ­ത്ര­ധാ­ര­ത്വം വ­ഹി­ക്കു­ക’, ‘അ­ണി­യ­റ­യി­ലെ കാ­ര്യം’, ഇ­വ­യെ­ല്ലാം നാ­ട­ക­ത്തിൽ­നി­ന്നു വ­ന്നു­ചേർ­ന്ന­വ­യ­ത്രെ. ‘അ­ക്ഷ­യ­പാ­ത്രം’, ‘ഭഗീരഥ യത്നം’, ‘നാരദൻ’, ‘ദുർ­വ്വാ­സാ­വു്’, ‘ഹ­രി­ശ്ച­ന്ദ്രൻ’, ഇ­ങ്ങ­നെ പലതും പു­രാ­ണ­ക­ഥ­ക­ളു­ടെ പ­രി­ച­യ­ത്താൽ ശൈ­ലി­യാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­യാ­ണു്. ഇ­ങ്ങ­നെ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു നോ­ക്കു­മ്പോൾ, ജീ­വി­ത­വ്യാ­പാ­ര­ങ്ങ­ളും വി­ജ്ഞാ­ന­സ­മ്പ­ത്തു­ക­ളും, വി­നോ­ദ­വി­ശേ­ഷ­ങ്ങ­ളും ഏ­റി­യേ­റി­വ­രും­തോ­റും അവയിൽ നി­ന്നെ­ല്ലാം ഭാ­ഷ­യ്ക്കി­ണ­ങ്ങി­യ പുതിയ ശൈ­ലി­കൾ ഉ­ണ്ടാ­വു­മെ­ന്നും, മ­നോ­ധർ­മ്മ­ശാ­ലി­കൾ­ക്കു് പു­തി­യ­വ ഉ­ണ്ടാ­ക്കാ­മെ­ന്നും മ­ന­സ്സി­ലാ­വും.

ചില ശൈ­ലി­ക­ളും അ­വ­യു­ടെ അർ­ത്ഥ­വും മാ­ത്രം അ­ടി­യിൽ ചേർ­ക്കു­ന്നു:

അ­ള­മു­ട്ടു­ക – ഗ­തി­യി­ല്ലാ­താ­വു­ക.

അ­ടി­തെ­റ്റു­ക – പി­ഴ­പ­റ്റു­ക.

അ­ട­വു­പി­ഴ­യ്ക്കു­ക – ഉപായം തെ­റ്റി­പ്പോ­വു­ക.

അ­ടി­തൊ­ട്ടു മു­ടി­വ­രെ – മു­ഴു­വൻ

അ­സ്തി­വാ­രം കി­ള­യ്ക്കു­ക – അ­ടി­യോ­ടെ ന­ശി­പ്പി­ക്കു­ക, മു­ച്ചൂ­ടും മു­ടി­യ്ക്കു­ക.

ആകാശം നോ­ക്കു­ക – പ­ക­ച്ചു­നിൽ­ക്കു­ക.

മേ­ലോ­ട്ടു നോ­ക്കു­ക

ആ­ട്ടിൻ­കു­ട്ടി ചമയുക – സൗ­മ്യ­ത ന­ടി­ക്കു­ക.

ആ­ന­ച്ച­ന്തം – ആ­ക­പ്പാ­ടെ­യൊ­ര­ഴ­കു്.

ഇ­ര­യി­ട്ടു മീൻ­പി­ടി­ക്കു­ക – ചെറിയ ത്യാ­ഗം­കൊ­ണ്ടു വലിയ ലാഭം നേടുക.

ഇ­രു­ത­ല­മൂ­രി – ര­ണ്ടു­പ­ക്ഷ­ത്തി­ലും ചേ­രു­ന്ന അ­വി­ശ്വ­സ­നീ­യൻ.

ഉ­രു­ള­യ്ക്കു­പ്പേ­രി – തക്ക സ­മാ­ധാ­നം.

ക­തി­രി­നു വ­ളം­വ­യ്ക്കു­ക – അ­കാ­ല­ത്തിൽ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ക.

ക­ണ്ണി­ലു­ണ്ണി – വാ­ത്സ­ല്യ­പാ­ത്രം.

ക­ഥ­തീ­രു­ക – മ­രി­ക്കു­ക, അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ക.

ക­ഥ­ക­ഴി­യു­ക

കാ­പ്പു­കെ­ട്ടു­ക – ഒ­രു­ങ്ങു­ക.

കു­ട­ത്തി­ലെ വി­ള­ക്കു് – യോ­ഗ്യ­ത പ്ര­കാ­ശി­ക്കാ­ത്ത­വൻ.

കു­ബേ­ര­നും കു­ചേ­ല­നും – ധ­നി­ക­നും ദ­രി­ദ്ര­നും.

കു­റു­ക്കൻ – കൗ­ശ­ല­ക്കാ­രൻ.

ഗ­ണ­പ­തി­ക്കൈ­യ് – ആരംഭം.

തലയിൽ കേ­റ്റു­ക – ലാ­ളി­ക്കു­ക.

തെ­ക്കോ­ട്ടു പോവുക – മ­രി­ക്കു­ക.

ദീ­പാ­ളി ക­ളി­ക്കു­ക – ദുർ­വ്യ­യ­വും ധാ­രാ­ളി­ത്ത­വും കൊ­ണ്ടു ന­ശി­ക്കു­ക.

നെ­ല്ലി­പ്പ­ടി കാണുക – അങ്ങേ അ­റ്റം­വ­രെ ചെ­ല്ലു­ക.

പ­ച്ച­വ­യ്ക്കു­ക – പുതിയ ചൈ­ത­ന്യം വരിക.

പാ­ടു­പെ­ടു­ക – ക­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ക.

പൊ­ടി­പ്പും തൊ­ങ്ങ­ലും – നി­രാ­ഡം­ബ­ര­മാ­യി, അ­കൃ­ത്രി­മ­മാ­യി.

കൂ­ടാ­തെ

പൂ­ച്ച­സ്സ­ന്യാ­സി – വ­ഞ്ച­കൻ.

പ­ച്ച­ക്കാ­മ­ദേ­വൻ – പ­ര­മ­സു­ന്ദ­രൻ.

ഭ­ഗീ­ര­ഥ­പ്ര­യ­ത്നം – മ­ഹാ­പ്ര­യ­ത്നം.

മർ­ക്ക­ട­മു­ഷ്ടി – വാശി.

വ­ള­യൂ­രി­പ്പോ­വു­ക – ആ­ഭി­ജാ­ത്യം പോവുക.

വ­ല­വ­യ്ക്കു­ക – പാ­ട്ടിൽ പെ­ടു­ത്താൻ വഴി നോ­ക്കു­ക.

ഹ­രി­ശ്ച­ന്ദ്ര­നാ­വു­ക – സ­ത്യ­വാ­നെ­ന്നു ഭാ­വി­ക്കു­ക.

താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ശൈ­ലി­കൾ എ­ടു­ത്തെ­ഴു­തു­ക­യും, അർ­ത്ഥം വി­വ­രി­ക്കു­ക­യും സ്വ­ന്ത­വാ­ക്യ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­യും ചെ­യ്യു­ക:

1. ഞാൻ പ­ച്ച­നു­ണ­യാ­ണു പ­റ­യു­ന്ന­തെ­ങ്കിൽ, നീ പ­റ­യു­ന്ന­തു ക­ല്ലു­വ­ച്ച ക­ള­വാ­ണു്.
2. ജോ­ലി­ചെ­യ്താൽ ആ­രു­ടെ­യും വ­ള­യൂ­രി­പ്പോ­വി­ല്ല. പ­ണി­ചെ­യ്യാ­തെ ഞെ­ളി­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്ന­തും കൊ­ച്ച­മ്മ ച­മ­യു­ന്ന­തും ആ­ക്ഷേ­പാർ­ഹ­മാ­കു­ന്നു. ഈ മ­നോ­ഭാ­വം ഉ­ന്മൂ­ല­നം ചെ­യ്യ­ണം.
3. താൻ കു­ഴി­ച്ച കു­ഴി­യിൽ താൻ ചാടും. ത­ല­യി­ലെ­ഴു­ത്തു മാ­ച്ചാൽ മാ­യു­മോ? അവനവൻ വി­ത­ച്ച­തു് അവനവൻ കൊ­യ്യ­ണം.
4. സു­ഗ്രീ­വാ­ജ്ഞ പു­റ­പ്പെ­ടു­വി­ച്ചാൽ ഇ­ക്കാ­ല­ത്താ­രും വ­ക­വ­യ്ക്കി­ല്ല. ജ­ന­ങ്ങൾ ക്ഷ­മ­യു­ടെ നെ­ല്ലി­പ്പ­ടി ക­ണ്ടു­ക­ഴി­ഞ്ഞു. അള മു­ട്ടി­യാൽ പാ­മ്പു തി­രി­ഞ്ഞു കൊ­ത്തും. ഓർ­മ്മ­യി­രി­ക്ക­ട്ടെ.
5. തേടിയ വ­ള്ളി­ത­ന്നെ കാലിൽ ചു­റ്റി. ഇന്നു കു­റു­ക്ക­നെ­യാ­ണു ക­ണി­ക­ണ്ട­തെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നു.
6. പ­തി­നൊ­ന്നാ­മി­ട­ത്തു വ്യാ­ഴം­ത­ന്നെ നി­ങ്ങൾ­ക്കു്. എ­ങ്ങ­നെ ക­ച്ച­വ­ട­ത്തിൽ ലാഭം കി­ട്ടാ­തി­രി­ക്കും!
7. വെ­ള്ളം കൂ­ട്ടാ­ത്ത നുണ പ­റ­ഞ്ഞാൽ, ഞങ്ങൾ വെ­ള്ള­രി­ക്ക­പ്പൊ­ട്ട­ന്മാ­ര­ല്ല അതു വി­ശ്വ­സി­ക്കു­വാൻ.
8. കു­ഴി­ക്കു കാ­ലു­നീ­ട്ടി­യി­രി­ക്ക­യാ­ണു്; എ­ന്നി­ട്ടും പ­ണ­ക്കൊ­തി­ക്കു കു­റ­വി­ല്ല.
9. പു­ത്ത­രി­യിൽ­ത­ന്നെ ക­ല്ലു­ക­ടി­ച്ചാ­ലെ­ന്തു­ചെ­യ്യും?
10. പി­ച്ച­ള തെ­ളി­ഞ്ഞു. ചെ­മ്പു പു­റ­ത്താ­വാ­തെ നോ­ക്കാൻ എ­ന്നും ക­ഴി­യു­മോ?
11. ത­ല­യി­ലി­രു­ന്നു ചെവി തി­ന്നു­ന്ന വർ­ഗ്ഗം!
12. നാ­വി­നു ക­ടി­ഞ്ഞാ­ണു വേണം.
13. ക­ല്യാ­ണം ക­ല­ഹ­ത്തി­ന്റെ നാ­ന്ദി­യാ­യി. അ­തി­ന്റെ സൂ­ത്ര­ധാ­ര­നാ­യി നി­ങ്ങൾ കൂ­ടേ­ണ്ടി­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ഇനി ഭ­ര­ത­വാ­ക്യം ന­ന്നാ­ക്കാൻ നോ­ക്കു­ക.

സാ­മു­ദാ­യി­ക ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ഭാ­ഷ­യു­ടെ ഉ­പ­യോ­ഗം ആ­ശ­യ­വി­നി­മ­യ­മാ­ണു്. അ­ന്യോ­ന്യം മ­നോ­ഗ­ത­ങ്ങ­ള­റി­യി­ക്കു­വാൻ മു­ഖ്യ­മാ­യ ഉപായം നേ­രി­ട്ടു­ള്ള സം­ഭാ­ഷ­ണ­മാ­കു­ന്നു. എ­ഴു­താൻ ലി­പി­കൾ ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­ന്ന­തി­നു മുൻ­പു് അ­ത­ല്ലാ­തെ മാർ­ഗ്ഗ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ഒ­രാ­ളു­ടെ സം­ഭാ­ഷ­ണം കേ­ട്ടു­നിൽ­ക്കു­ന്ന വ്യ­ക്തി ആ വ­ക്താ­വി­ന്റെ വാ­ക്യ­ങ്ങൾ അ­ങ്ങ­നെ­ത­ന്നെ ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ചോ സ്വ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ രൂ­പ­ത്തിൽ ആ­ക്കി­യോ അതു മ­റ്റു­ള്ള­വ­രെ ഗ്ര­ഹി­പ്പി­ക്കു­ന്ന രീ­തി­യും പണ്ടേ ന­ട­പ്പിൽ വ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള­താ­ണു്. നേ­രി­ട്ടു വ്യ­ക്തി­കൾ സം­സാ­രി­ക്കു­ന്ന രീ­തി­ക്കു അ­ഭി­ക­ഥ­ന­മെ­ന്നും അതു കേ­ട്ട­നി­ന്ന അന്യൻ സ്വ­ന്തം വാ­ക്യ­ത്തിൽ ആ­ക്കി­പ്പ­റ­യു­ന്ന സ­മ്പ്ര­ദാ­യ­ത്തി­നു് അ­നു­ക­ഥ­ന­മെ­ന്നും പേ­രു­കൊ­ടു­ക്കാം (Direct and Indirect Speech).

അ­ഭി­ക­ഥ­ന­ത്തി­നു് ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

ഹ­രി­ക്കാ­രൻ:

അ­രു­തു്, ത­ന്റേ­ട­മി­ല്ലാ­ത്ത­വ­ളേ, ത­മ്പു­രാൻ വ­സ­ന്തോ­ത്സ­വം വി­രോ­ധി­ച്ചി­രി­ക്കെ, നീ മാ­മ്പൂ­മൊ­ട്ട­റു­പ്പാൻ ഭാ­വി­ക്കു­ന്നു­വോ?

മ­ധു­ക­രി­ക:

(ഭ­യ­ത്തോ­ടെ) ആര്യൻ പ്ര­സാ­ദി­ക്ക­ണേ! ഈ കഥ ഞാൻ അ­റി­ഞ്ഞി­രു­ന്നി­ല്ല.

ഹ­രി­ക്കാ­രൻ:

കേ­ട്ടി­ല്ല­ത്രെ. മ­ര­ങ്ങ­ളും പ­ക്ഷി­ക­ളും­കൂ­ടി ത­മ്പു­രാ­ന്റെ കല്പന ധ­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു.

ഈ സം­വാ­ദം­ത­ന്നെ അ­നു­ക­ഥ­ന രൂ­പ­മാ­ക്കി ന­മു­ക്കു മാ­റ്റാം.

ത­മ്പു­രാ­ന്റെ വ­സ­ന്തോ­ത്സ­വ­വും വി­രോ­ധി­ച്ചി­രി­ക്കെ മ­ധു­ക­രി­ക മാ­മ്പൂ­മൊ­ട്ട­റു­പ്പാൻ ഭാ­വി­ച്ച­തു സാ­ഹ­സ­മാ­യെ­ന്നും ത­ന്റേ­ട­മി­ല്ലാ­ത്ത അവൾ അതു ചെ­യ്തു­കൂ­ടെ­ന്നും ഹ­രി­ക്കാ­രൻ ശാ­സി­ച്ചു. ആ­ര്യ­നാ­യ ഉ­ദ്യാ­ന­പാ­ലൻ പ്ര­സാ­ദി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നും താൻ ആ കഥ അ­റി­ഞ്ഞി­രു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നും മ­ധു­ക­രി­ക ഭ­യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി അ­റി­യി­ച്ചു. വ­സ­ന്തോ­ത്സ­വം വി­രോ­ധി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു അവൾ കേ­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നു താൻ വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നും മ­ര­ങ്ങ­ളും പ­ക്ഷി­ക­ളും­കൂ­ടി ആ കല്പന ധ­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്നും ഹ­രി­ക്കാ­രൻ മ­റു­പ­ടി പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­ഭി­ക­ഥ­ന­ത്തിൽ ഉ­ത്ത­മ­പു­രു­ഷ­നേ­യും മ­ദ്ധ്യ­മ­പു­രു­ഷ­നേ­യും കു­റി­ക്കു­ന്ന സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങൾ ധാ­രാ­ളം ക­ലർ­ന്നി­രി­ക്കും. (ഞാൻ, ഞങ്ങൾ, നീ, നി­ങ്ങൾ, താ­ങ്കൾ, നാം, നമ്മൾ മു­ത­ലാ­യ­വ) അ­വ­യ്ക്കു പകരം പ്രഥമ പു­രു­ഷ­സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങ­ളും സ്വ­വാ­ചി­സർ­വ്വ­നാ­മ­ങ്ങ­ളും സ­ന്ദർ­ഭ­വും ഔ­ചി­ത്യ­വും നോ­ക്കി പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­ണം, അ­നു­ക­ഥ­ന­രൂ­പ­മാ­ക്കു­മ്പോൾ ‘ഇ’ എന്ന വി­വേ­ച­ക­സർ­വ്വ­നാ­മ­ത്തി­ന്റെ സ്ഥാ­ന­ത്തു് ആ വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട ‘അ’ പകരം ചേർ­ക്കു­ക­യും വേണം. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തിൽ­നി­ന്നു് ഈ കാ­ര്യ­മെ­ല്ലാം ഗ്ര­ഹി­ക്കാം.

ഈ ര­ണ്ടു് സം­ഭാ­ഷ­ണ­രീ­തി­ക­ളും ക­ലർ­ത്തി പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­കു­ന്നു. അ­ഭി­ക­ഥ­ന­ത്തിൽ നി­ന്നു് അ­തേ­പ­ടി ഉ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യ­ങ്ങൾ അ­നു­ക­ഥ­ന­ത്തിൽ ചേർ­ക്കു­മ്പോൾ അവ ഉ­ദ്ധ­ര­ണി ചി­ഹ്നം­കൊ­ണ്ടു് പ­ര­കീ­യ­മാ­ണെ­ന്നു സൂ­ചി­പ്പി­ക്ക­ണം. “ ” ഇ­താ­ണു് ഉ­ദ്ധ­ര­ണി.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

“അ­രു­തു്, ത­ന്റേ­ട­മി­ല്ലാ­ത്ത­വ­ളേ, ത­മ്പു­രാൻ വ­സ­ന്തോ­ത്സ­വം വി­രോ­ധി­ച്ചി­രി­ക്കെ നീ മാ­മ്പൂ­മൊ­ട്ട­റു­പ്പാൻ ഭാ­വി­ക്കു­ന്നു­വോ?” എന്നു ഹ­രി­ക്കാ­രൻ മ­ധു­ക­രി­ക­യെ ശാ­സി­ച്ചു. “ആര്യൻ പ്ര­സാ­ദി­ക്ക­ണേ! ഈ കഥ ഞാൻ അ­റി­ഞ്ഞി­രു­ന്നി­ല്ല” എ­ന്നു് ഭ­യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി ആ ബാലിക അ­റി­യി­ച്ചു. താനതു വി­ശ്വ­സി­ക്കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നും മ­ര­ങ്ങ­ളും പ­ക്ഷി­ക­ളും ആ കല്പന അ­റി­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നെ­ന്നും ഹ­രി­ക്കാ­രൻ മ­റു­പ­ടി പ­റ­ഞ്ഞു.

ഇനി അ­നു­ക­ഥ­നം അ­ഭി­ക­ഥ­ന­മാ­യി മാ­റ്റു­ന്ന രീ­തി­ക്കും ഒ­രു­ദാ­ഹ­ര­ണം കാ­ണി­ക്കാം.

കു­റ­ച്ചു­ദി­വ­സ­മേ ആ­യു­ള്ളൂ ത­മ്പു­രാ­ന്റെ സ­ന്നി­ധി­യി­ലേ­യ്ക്കു് അ­വി­ട­ത്തെ സ്യാ­ലൻ തന്നെ അ­യ­ച്ചി­ട്ടെ­ന്നും ത­നി­ക്കു പ്ര­മ­ദ­വ­നം ന­ന്നാ­ക്കു­ന്ന പ­ണി­യു­ടെ തി­ര­ക്കു­കൊ­ണ്ടു് മ­റ്റൊ­ന്നി­ലും ശ്ര­ദ്ധ­പ­തി­പ്പി­ക്കാൻ അവസരം കി­ട്ടാ­റി­ല്ലെ­ന്നും ആ­ര്യ­നാ­യ ഹ­രി­ക്കാ­ര­നോ­ടു് മ­ധു­ക­രി­ക പ­റ­ഞ്ഞു.

അതു് ശ­രി­യാ­യി­രി­ക്കാ­മെ­ന്നും ഇനി അ­ങ്ങ­നെ ചെ­യ്യ­രു­തെ­ന്നും ഹ­രി­ക്കാ­രൻ മ­റു­പ­ടി നൽകി.

അ­ഭി­ക­ഥ­നം—

മ­ധു­ക­രി­ക:

ആര്യാ, ത­മ്പു­രാ­ന്റെ സ­ന്നി­ധി­യി­ലേ­ക്കു് അ­വി­ട­ത്തെ സ്യാ­ലൻ എന്നെ അ­യ­ച്ചി­ട്ടു കു­റ­ച്ചു ദി­വ­സ­മേ ആ­യു­ള്ളൂ. പ്ര­മ­ദ­വ­നം ന­ന്നാ­ക്കു­ന്ന പ­ണി­യു­ടെ തി­ര­ക്കു­കൊ­ണ്ടു് എ­നി­ക്കു മ­റ്റൊ­ന്നി­ലും ശ്ര­ദ്ധ പ­തി­പ്പി­ക്കാൻ അവസരം കി­ട്ടാ­റി­ല്ല.

ഹ­രി­ക്കാ­രൻ:

ആ­ക­ട്ടെ, ഇനി ഇ­ങ്ങ­നെ ചെ­യ്യ­രു­തു്.

വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ അ­നു­ക­ഥ­ന­ത്തി­ന്റേ­യും അ­ഭി­മു­ഖ­ക­ഥ­ന­ത്തി­ന്റേ­യും രീ­തി­ഭേ­ദ­ങ്ങൾ ഗ്ര­ഹി­ക്ക­യും രണ്ടു സ­മ്പ്ര­ദാ­യ­ത്തി­ലും എ­ഴു­തി­പ്പ­ഠി­ക്ക­യും ചെ­യ്യ­ണം.

• അ­നു­ക­ഥ­ന­രീ­തി­യിൽ അർ­ത്ഥ­മെ­ഴു­തു­ക:

  പ­ട­യാ­ളി:

• അ­നു­ക­ഥ­ന­മാ­ക്കു­ക:-

• ഹമീദ്:

  നാ­യാ­ട്ടു പാ­ടി­ല്ലെ­ന്നാ­ണോ നി­ങ്ങ­ളു­ടെ വാദം?

  അ­ബ്ദുൾ:

  ഞാൻ അ­ങ്ങ­നെ പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല­ല്ലൊ. വി­നോ­ദ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളെ നാ­യാ­ടു­ന്ന­തു് ക്രൂ­ര­മാ­ണെ­ന്നാ­ണു് എന്റെ പക്ഷം.

  ഹമീദ്:

  പു­ലി­യും കാ­ട്ടാ­ന­യും ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ വന്നു ആ­ളു­ക­ളേ­യും പ­ശു­ക്ക­ളേ­യും മ­റ്റും കൊ­ന്നാൽ കൈയും കെ­ട്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു പാ­പ­മ­ല്ലേ? ആ ക്രൂര മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളെ അ­പ്പോൾ കൊ­ല്ലേ­ണ്ട­ത­ല്ലേ?

  അ­ബ്ദുൾ:

  തീർ­ച്ച­യാ­യി­ട്ടും.

ക­ച്ച­വ­ട­ക്കാ­രൻ:

സ്നേ­ഹി­താ, വരൂ. ഞാൻ വളരെ പുതിയ പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ വ­രു­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. നി­ങ്ങ­ളു­ടെ വാ­യ­ന­ശാ­ല­യ്ക­ക്കു് എന്റെ കൈ­വ­ശ­മു­ള്ള കുറെ പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ വാ­ങ്ങി­യാൽ കൊ­ള്ളാം.

കാ­ര്യ­ദർ­ശി:

ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഇ­ത്ത­വ­ണ വ­ള­രെ­ക്കു­റ­ച്ചു പ­ണ­മേ­യു­ള്ളൂ. എ­ന്നാ­ലും ഞാൻ നോ­ക്ക­ട്ടെ. നി­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ടു­ക്കൽ നല്ല പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടെ­ങ്കിൽ ചിലതു വാ­ങ്ങാം.

ക­ച്ച­വ­ട­ക്കാ­രൻ:

വരു, ഇ­രി­ക്കൂ. ചാ­യ­വ­രു­ത്ത­ട്ടെ?

• അ­ഭി­ക­ഥ­ന­മാ­ക്കു­ക:- ബു­ദ്ധൻ, യാ­ഗ­ത്തി­ന്നെ­തി­രാ­ക­യാൽ, തന്റെ നാ­ട്ടിൽ നി­ന്നു് ഉടൻ പൊ­യ്ക്കൊ­ള്ള­ണ­മെ­ന്നു മ­ഗ­ധ­രാ­ജാ­വു് ആ­ജ്ഞാ­പി­ച്ചു. ജ­ന്തു­ക്ക­ളെ നി­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്ന­തു ധർ­മ്മ­മാ­ണെ­ന്നു ക­രു­തു­ന്ന രാ­ജാ­വി­ന്റെ നാ­ട്ടിൽ നി­ന്നു പോ­ക­രു­തെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞാ­ലാ­ണു് ത­നി­ക്കു വി­ഷാ­ദം തോ­ന്നു­ക­യെ­ന്നും, ഉടൻ യാ­ത്ര­യ്ക്ക­നു­വ­ദി­ച്ച­തിൽ സ­ന്തോ­ഷ­മാ­ണു­ള്ള­തെ­ന്നും, ബു­ദ്ധൻ ധീ­ര­മാ­യ സ്വ­ര­ത്തിൽ മ­റു­പ­ടി പ­റ­ഞ്ഞു.

എ­റ­ണാ­കു­ളം,

10-6-1995

പ്രി­യ­പ്പെ­ട്ട ഭാ­സ്ക­രാ,

സ്നേ­ഹ­പൂർ­വ്വം അയച്ച കത്തു യ­ഥാ­കാ­ലം കി­ട്ടി. അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ വടിവു ന­ന്നാ­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു മുൻ­പൊ­രു ക­ത്തിൽ ഞാൻ ഉ­പ­ദേ­ശി­ച്ച­തു വ്യർ­ത്ഥ­മാ­യി­ല്ലെ­ന്നു കാ­ണു­ന്ന­തിൽ സ­ന്തോ­ഷ­മു­ണ്ടു്. കൈ­യ­ക്ഷ­ര­ത്തി­നു നല്ല വ­ടി­വും മി­ഴി­വും തു­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ഇ­നി­യും ഈ വി­ഷ­യ­ത്തിൽ മ­ന­സ്സി­രു­ത്ത­ണം.

ഇ­ത്ത­വ­ണ മറ്റു ചില സം­ഗ­തി­ക­ളാ­ണു് എ­നി­ക്കു കു­റി­ക്കു­വാൻ തോ­ന്നു­ന്ന­തു്. ഒ­രി­ട­ത്തു ‘ദെയ’ എ­ന്നെ­ഴു­തി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. എ­ഴു­തേ­ണ്ട­തു ‘ദയ’ എ­ന്നാ­ണു്. ഗ, ജ, ഡ, ദ, ബ, യ, ര, ല, ഈ വ്യ­ഞ്ജ­നാ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ നാം ഉ­ച്ച­രി­ക്കു­മ്പോൾ ഇ­വ­യി­ലെ അകാരം ദു­ഷി­ച്ചു് എ­കാ­ര­ച്ഛാ­യ ക­ലർ­ന്ന­താ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നു­ള്ള­തു വാ­സ്ത­വം തന്നെ. എ­ന്നാ­ലും, ഗംഗ, ജന്മം, ദയ, ബലം, യമി, രമ, ലത, എ­ന്നൊ­ക്കെ­യേ എ­ഴു­തു­വാൻ പാ­ടു­ള്ളൂ. ഈ ലി­പി­ക­ളെ­ഴു­തു­മ്പോൾ പ്ര­മാ­ദം പ­റ്റാ­തെ സൂ­ക്ഷി­ക്ക­ണം. ഇം­ഗ്ലീ­ഷിൽ ഉ­ച്ചാ­ര­ണ­വൈ­ക­ല്യ­മോ ലി­പി­വി­ന്യാ­സ­ത്തിൽ ന്യൂ­ന­ത­യോ പ­റ്റി­യാൽ അതു ല­ജ്ജാ­ക­ര­മാ­യി തോ­ന്നാ­റി­ല്ലേ? മാ­തൃ­ഭാ­ഷ­യിൽ അ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള അ­ബ­ദ്ധം നേ­രി­ട്ടാൽ അധികം ല­ജ്ജാ­വ­ഹ­മാ­യി­ത്തോ­ന്നേ­ണ്ട­താ­ണു്.

സം­വൃ­തോ­കാ­രം എ­ഴു­തു­ന്ന­തിൽ ചി­ല­പ്പോൾ, അ­ശ്ര­ദ്ധ­കൊ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്ക­ണം, തെ­റ്റു­പ­റ്റു­ന്നു­ണ്ടു്. ‘എ­നി­ക്കു അ­ങ്ങോ­ട്ടു വ­ര­ണ­മെ­ന്നു ആ­ഗ്ര­ഹ­മു­ണ്ടു്’ എന്നു ക­ത്തിൽ എ­ഴു­തി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. വ­രു­ന്ന­തു് എ­നി­ക്കു് ആ­ഹ്ലാ­ദാ­വ­ഹം തന്നെ. സം­വൃ­തോ­കാ­ര­ത്തി­നു പിൻ­പു് സ്വരം വ­ന്നാൽ, ഉകാരം വി­വൃ­ത­മാ­ക്കി­യെ­ഴു­ത­രു­തെ­ന്നു ഞാൻ പ­ഠി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്ന­ത­ല്ലേ? ഈ തെ­റ്റു് ഇനി വ­രു­ത്തി­യാൽ എ­നി­ക്കു പ­രി­ഭ­വം ആവും. എന്റെ വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ ചെറിയ അ­ക്ഷ­ര­ത്തെ­റ്റു­പോ­ലും വ­രു­ത്തു­ന്ന­തു് എ­നി­ക്കു് ഇ­ഷ്ട­മ­ല്ല. വാ­ക്യാ­വ­സാ­ന­ങ്ങ­ളിൽ സം­വൃ­തോ­കാ­രം വ­രു­ന്നി­ട­ത്തൊ­ക്കെ ഭാ­സ്ക­രൻ ശ­രി­ക്കു് എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­മു­ണ്ടു്. ഭി­ത്തി­ക, അ­ങ്കു­ശം, ഈ ചി­ഹ്ന­ങ്ങ­ളാ­വ­ശ്യ­മാ­യ വാ­ക്യ­ഭാ­ഗം സം­വൃ­തോ­കാ­ര­ത്തി­ലാ­ണു് അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന­തെ­ങ്കിൽ, അതു വി­വൃ­ത­മാ­ക്കി­യെ­ഴു­ത­രു­തു്, മ­റ­ക്കു­ക­യി­ല്ല­ല്ലൊ.

ഭാ­സ്ക­ര­നെ­ന്താ­ണു്, എന്റെ ‘പു­റ­ന്നാൾ’ ‘എടവ’ മാ­സ­ത്തി­ല­ല്ലേ എന്നു ചോ­ദി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്? എന്റെ പി­റ­ന്നാൾ ഇ­ട­വ­മാ­സ­ത്തി­ലാ­ണു്. പി­റ­ന്ന­നാൾ പു­റ­ന്നാ­ളാ­കു­മോ? പി­റ­ന്നാ­ള­ല്ലേ ആവുക? പ­ദാ­ദി­യി­ലെ ഇകാരം ഉ­ച്ചാ­ര­ണ­ത്തി­ലു­ള്ള ഉ­ദാ­സീ­ന­ത നി­മി­ത്തം ചി­ല­രു് ‘എ’ എ­ന്നാ­ക്കാ­റു­ണ്ടു്. അവരും എ­ഴു­തു­മ്പോൾ ആ തെ­റ്റു­വ­രു­ത്തു­ക­യി­ല്ല. എല, എലവു്, എ­ന്നൊ­ക്കെ­യെ­ഴു­തു­ന്ന­തു് ശ­രി­യ­ല്ലെ­ന്നും, ഇല, ഇലവു്, എ­ന്നെ­ല്ലാ­മാ­ണു ശ­രി­യാ­യ രൂ­പ­മെ­ന്നും ഓർ­ത്തി­രി­ക്ക­ണം. ചി­ല­രു് ‘പെ­റ­ന്നാൾ’, ‘പെഴ’, ‘കെ­ഴ­ക്കു്’, ‘വെ­ള­ക്കു്’ എ­ന്നു് ഉ­ച്ചാ­ര­ണ­ശു­ദ്ധി­യി­ല്ലാ­തെ പറയും; അ­ത­നു­സ­രി­ച്ചു് എ­ഴു­തും ‘പി­റ­ന്നാൾ’, ‘പിഴ’, ‘കി­ഴ­ക്കു്’, ‘വി­ള­ക്കു്’ എ­ന്നൊ­ക്കെ­യാ­ണു് എ­ഴു­തേ­ണ്ട­തും പ­റ­യേ­ണ്ട­തും.

ഭാ­സ്ക­ര­ന്റെ ച­ങ്ങാ­തി­യാ­യ വർ­ഗീ­സ് ഇ­പ്പോൾ നല്ല വണ്ണം പ­ഠി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്, ഇല്ലേ? വർ­ഗീ­സ് ര­ണ്ടാ­ഴ്ച­മുൻ­പു് എ­നി­ക്കു് ഒരു ക­ത്ത­യ­ച്ചി­രു­ന്നു. ഓരോ പ്ര­ധാ­ന­സം­ഗ­തി­യും വ­കു­പ്പു­തി­രി­ച്ചു്, ഇ­ട­ത്തു­ഭാ­ഗ­ത്തു സ്ഥ­ലം­വി­ട്ടു്, വൃ­ത്തി­യാ­യി എ­ഴു­തി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. അയാൾ ഒരു കാ­ര്യം മ­റ­ന്നു­പോ­യി. മു­ക­ളിൽ ക­ത്തെ­ഴു­തി­യ തീ­യ­തി­യേ കു­റി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളൂ. സ്ഥലം കാ­ണി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. തി­രു­വ­ന­ന്ത­പു­ര­ത്തു്, ന­മ്മു­ടെ ആ പാ­ഠ­ശാ­ല­യിൽ­ത്ത­ന്നെ­യാ­ണോ വർ­ഗീ­സ് പ­ഠി­ക്കു­ന്ന­തു്? ആ മി­ടു­ക്കൻ, ‘പെ­ട്ട­ന്നു’ സ­ന്തോ­ഷം തോ­ന്നി, ‘ആ­ണ­ന്നു’ വി­ചാ­രി­ച്ചി­ല്ല, എ­ന്നൊ­ക്കെ എ­ഴു­തി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘ആ­ണെ­ന്നു്’, ‘പെ­ട്ടെ­ന്നു്’, ‘പോ­യെ­ന്നു്’, എ­ന്നെ­ല്ലാ­മാ­ണു് എ­ഴു­തേ­ണ്ട­തു്. ‘എ­തിർ­ക്കു­ന്നു’, ‘എ­തിർ­ത്തു’, എ­ന്നാ­ണു ശു­ദ്ധ­രൂ­പ­മെ­ന്നാ­ലോ­ചി­ക്കാ­തെ ‘എ­തൃ­ക്കു­ന്നു’, ‘എ­തൃ­ത്തു’ എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ എ­ഴു­തു­ന്ന­തു് അ­ശ്ര­ദ്ധ­കൊ­ണ്ട­ല്ലേ? ‘വൈ­യാ­ക­ര­ണ­നെ’ ‘വ­യ്യാ­ക­ര­ണ­നാ’ക്കു­ന്ന­തും ‘നൈ­യാ­യി­ക­നെ’ ‘ന­യ്യാ­യി­ക­നാ’ക്കു­ന്ന­തും വലിയ തെ­റ്റാ­ണു്.

ഭാ­സ്ക­രൻ കേ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടോ ന­മ്മു­ടെ ചില അ­മ്മൂ­മ്മ­മാർ ‘ഔ­വ­ന­വാ­സം ക­ഴി­ഞ്ഞു പു­രി­പു­ക്കു യ­വ്വ­ന­മോ­ട­ങ്ങി­രി­ക്കും കാലം’ എന്നു കീർ­ത്ത­ന­ത്തിൽ ചൊ­ല്ലു­ന്ന­തു്? അ­കാ­രാ­ദി ക്ര­മ­ത്തി­ലു­ള്ള കീർ­ത്ത­ന­മാ­ക­യാൽ, ‘ഔ’ എ­ന്നാ­യി­രി­ക്കും വർ­ണ്ണം എ­ന്നു് അവർ ഭ്ര­മി­ച്ചു­പോ­യ­താ­യി­രി­ക്ക­ണം. ‘അ­വ്വ­ന­വാ­സം’ എ­ന്നാ­ണു് ആ ഈരടി തു­ട­ങ്ങു­ന്ന­തു്. യു­വാ­വി­ന്റെ ഭാവം യൗ­വ­ന­മാ­ണു്; യ­വ്വ­ന­മ­ല്ല. തെ­റ്റു­പ­റ്റാ­തെ സൂ­ക്ഷി­ക്ക­ണം, ഈ വാ­ക്കു് ഉ­ച്ച­രി­ക്കു­മ്പോ­ഴും എ­ഴു­തു­മ്പോ­ഴും ഗു­രു­വി­ന്റെ ഭാവം ഗൗരവം, പു­രു­ഷ­ന്റെ ധർ­മ്മം പൗ­രു­ഷം. ‘അ­നു­ഗൃ­ഹീ­ത­നാ­യ കവി’ എ­ന്ന­ല്ലാ­തെ ‘അ­നു­ഗ്ര­ഹം’ എന്ന ക്രി­യാ­നാ­മ­രൂ­പം ക­ണ്ടു് ‘അ­നു­ഗ്ര­ഹീ­തൻ’ എന്നു വർ­ഗീ­സ് തെ­റ്റി­ദ്ധ­രി­ച്ചെ­ഴു­തി­യി­രു­ന്നു, അ­യാ­ളു­ടെ ക­ത്തിൽ. ‘ഗൃ­ഹീ­തൻ’, ‘അ­നു­ഗൃ­ഹീ­തൻ’, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് സാ­ധു­വാ­യ രൂപം.

ന­മ്മു­ടെ നാ­ടി­നു് ‘അ­ഭി­വൃ­ദ്ധി’യു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന ‘പ്ര­വൃ­ത്തി’കളിൽ വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­ക­ളാ­യ നി­ങ്ങൾ പ­ങ്കു­കൊ­ള്ളു­ന്ന­തു ന­ന്നു്. ന­ല്ല­തു ‘പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കാ’നാണു് കൈയ്; തീയതു ‘പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കാ’നല്ല. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് ശ്രേ­യ­സ്സു ‘വർ­ദ്ധി­ക്കും’. സ്നേ­ഹ­ത്തെ­ക്ക­രു­തി ‘നൂ­റാ­വൃ­ത്തി’ മ­രി­ക്കു­വാൻ ഒരു മ­ഹാ­ക­വി പ­റ­യു­ന്നു. രാ­ജ്യ­സ്നേ­ഹ­ത്തെ­ക്ക­രു­തി ജ­ന്മ­വും മ­ര­ണ­വും എത്ര ‘ആ­വർ­ത്തി­ച്ചാ­ലും’ സ­ന്തോ­ഷി­ക്ക­യാ­ണു വേ­ണ്ട­തു്, എ­ന്നു­കൂ­ടി ഞാൻ പ­റ­യ­ട്ടെ. (പ്ര­വൃ­ത്തി, ആ­വൃ­ത്തി, നി­വൃ­ത്തി, അ­ഭി­വൃ­ദ്ധി എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു നാ­മ­രൂ­പ­ങ്ങൾ. പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്നു, ആ­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്നു, നി­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്നു, അ­ഭി­വൃ­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു ക്രി­യാ­രൂ­പം. ഭാ­സ്ക­രൻ ‘പ്ര­വർ­ത്തി’ എന്നു നാ­മ­രൂ­പം എ­ഴു­തി­യ­തു ശ­രി­യാ­യി­ല്ല.)

അ­ധ­പ­ത­നം, അ­ന്ത­ക­ര­ണം, ദുഖം എ­ന്നൊ­ക്കെ ചില പ­ത്ര­ലേ­ഖ­ന­ങ്ങ­ളിൽ കാ­ണാ­റി­ല്ലേ? ഭാ­സ്ക­ര­നു ചി­രി­വ­രാ­റി­ല്ലേ അ­ങ്ങ­നെ­യെ­ഴു­തി­ക്കാ­ണു­മ്പോൾ. അ­ധഃ­പ­ത­നം, അ­ന്തഃ­ക­ര­ണം, ദുഃഖം, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ശ­രി­യാ­യി­ട്ടെ­ഴു­തു­വാൻ സാ­ധി­ക്കാ­ത്ത­വർ പ­ത്ര­ലേ­ഖ­ക­ന്മാ­രാ­യാൽ എന്തു ചെ­യ്യും! വി­സർ­ഗ്ഗം സം­സ്കൃ­ത­ഭാ­ഷ­യിൽ മാ­ത്ര­മു­ള്ള ഒരു ധ്വ­നി­വി­ശേ­ഷ­മാ­ണു്. സം­സ്കൃ­ത­ത്തി­ന്റെ അ­ക്ഷ­ര­മാ­ല ന­മ്മു­ടെ അ­ക്ഷ­ര­മാ­ല­യിൽ ചേർ­ക്കു­ന്ന­തി­നു മുൻ­പു് ഈ ധ്വനി ഉ­ച്ച­രി­ക്കാ­നും എ­ഴു­താ­നും മ­ല­യാ­ളി­കൾ­ക്കു സാ­ധി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല. ഗ, ജ, ഡ, ദ, ബ; ഖ, ഛ, ഠ, ഥ, ഫ; ഘ, ഝ, ഢ, ധ, ഭ; ശ, ഷ, സ, ഹ, ഈ വ്യ­ഞ്ജ­നാ­ക്ഷ­ര­ങ്ങ­ളും ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യി­ലി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­ങ്ങൾ അ­ങ്ങ­നെ തന്നെ എ­ഴു­താൻ ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നി­ല്ല, പ­ണ്ടു്. അ­ന്നാ­ണു്, തു­ക്കം (ദുഃഖം), തുകം (സുഖം) ചടം (ജഡം) എ­ന്നൊ­ക്കെ മ­ല­യാ­ളി­കൾ പ­റ­ക­യും, എ­ഴു­തു­ക­യും ചെ­യ്തി­രു­ന്ന­തു്. ഇ­ങ്ങ­നെ രൂപം മാ­റ്റി, മറ്റു ഭാ­ഷ­ക­ളിൽ നി­ന്നു വാ­ക്കു­ക­ളെ­ടു­ക്കു­മ്പോൾ, അ­വ­യ്ക്കു ത­ത്ഭ­വ­ങ്ങൾ എന്നു പേ­രി­ടാം. ഇന്നു ന­മു­ക്കു ത­ത്ഭ­വ­രൂ­പം വേ­ണ്ട­ല്ലൊ. അ­തേ­പ­ടി, ത­ത്സ­മ­ങ്ങ­ളാ­യി­ട്ടു­ത­ന്നെ, എ­ടു­ക്കാ­മ­ല്ലൊ. അ­ന്തഃ­ക­ര­ണം, ദുഃഖം, അ­ധഃ­പ­ത­നം, മ­നഃ­പ­രി­ഷ്ക്കാ­രം, ഇ­ങ്ങ­നെ സം­സ്കൃ­ത­ത­ത്സ­മ­ങ്ങൾ ത­ന്നെ­യാ­ണു് വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ എ­ഴു­ത്തെ­ഴു­തു­മ്പോ­ഴും ഉ­പ­ന്യാ­സം ര­ചി­ക്കു­മ്പോ­ഴും പ്ര­യോ­ഗി­ക്കേ­ണ്ട­തു്.

ഭാ­സ്ക­ര­ന്റെ ക­ത്തിൽ ഒരു വാ­ക്യം ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു: ‘ഞങ്ങൾ ആ സത്യം മ­റ­ക്കു­ക­യി­ല്ല’, എ­ന്ന­ല്ലേ? സത്യം മ­റ­ക്ക­രു­തു്; സത്യം മ­റ­യ്ക്ക­യു­മ­രു­തു്. ‘മ­റ­യ്ക്കു­ക’, ‘മ­റ­ക്കു­ക’; ‘ഉ­റ­ക്കു­ക’, ‘ഉ­റ­യ്ക്കു­ക’; ‘കി­ട­യ്ക്കു­ക’, ‘കി­ട­ക്കു­ക’; ഈ പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ജോ­ടി­കൾ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ വലിയ അ­ന്ത­ര­മു­ണ്ടു്. താ­ല­വ്യ­മാ­യ അ­കാ­ര­ത്തി­നു­ശേ­ഷം യകാരം ആഗമം വ­രു­മെ­ന്നു പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള സ­ന്ധി­ക­ളി­ലെ­ല്ലാം അതു ചേർ­ക്ക­ണം. ‘വി­ല­യ്ക്കു’ പകരം ‘വി­ല­ക്കു’ പോരാ; ‘വി­ള­യ്ക്കു’ പകരം ‘വി­ള­ക്കും’.

മുൻ­പൊ­രി­ക്കൽ ഭാ­സ്ക­രൻ ഒരു ഉ­പ­ന്യാ­സം എന്നെ കാ­ണി­ച്ചി­ല്ലേ? പ­ഠി­ച്ചും ആ­ലോ­ചി­ച്ചും ആണു് അ­തെ­ഴു­തി­യ­തെ­ന്നു് എ­നി­ക്കു തോ­ന്നി. അ­തി­ലു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു, ചില അ­ക്ഷ­ര­ത്തെ­റ്റു­കൾ. ‘വ്യ­ത്യ­സ്തം’, ‘പ്ര­സ്താ­വം’, ‘മ­ന­സ്താ­പം’, എ­ന്നൊ­ക്കെ തി­രു­ത്തി ശ­രി­യാ­ക്കി­യി­ട്ട­ല്ലേ മാ­സി­ക­യ്ക്കു് അ­യ­ച്ച­തു്? ‘വ്യ­ത്യ­സ്ഥം’, ‘പ്ര­സ്ഥാ­പം’, ‘മ­ന­സ്ഥാ­പം’, ഇ­ങ്ങ­നെ എ­ഴു­തു­ന്ന­തു തെ­റ്റാ­കു­ന്നു. ‘സ്ഥാ­പി­ക്കു­ക’ എ­ന്ന­തി­നു പകരം ആ ലേ­ഖ­ന­ത്തിൽ ‘സ്താ­പി­ക്കു­ക’ എന്നു ക­ണ്ട­താ­യി ഓർ­ക്കു­ന്നു. അതും മാ­റ്റി­യ­ല്ലൊ.

ഈ എ­ഴു­ത്തു്, ഏ­താ­യാ­ലും, കുറെ നീ­ണ്ടു­പോ­യി. ആ സ്ഥി­തി­ക്കു് ലി­പി­വി­ന്യാ­സ­ത്തിൽ പ­റ്റാ­വു­ന്ന മറ്റു ചില തെ­റ്റു­കൾ­കൂ­ടി ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ച്ചേ­ക്കാം. ഭാ­സ്ക­ര­നു് അതു സ­ഹാ­യ­മാ­വും; ഇല്ലേ? ‘ജിതം’, ‘നീതം’, ഈ വാ­ക്കു­കൾ­ക്കു് ജ­യി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു്, ന­യി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു്, എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ അർ­ത്ഥം. ‘ജി’, ‘നീ’, ഈ സം­സ്കൃ­ത­ധാ­തു­ക്ക­ളോ­ടു് ‘തം’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യ­മാ­ണു് ഇവിടെ ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇതു മറ്റു ധാ­തു­ക്ക­ളോ­ടു ചേ­രു­മ്പോൾ സ­ന്ധി­യിൽ പല മാ­റ്റം വരും. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­യി ‘നശ് + തം’ സ­ന്ധി­യിൽ ‘നഷ്ടം’ എ­ന്നാ­കു­ന്നു. തു­ഷ്തം = തു­ഷ്ടം. പു­ഷ്ടം, മു­ഷ്ടം, ശി­ഷ്ടം, ദൃ­ഷ്ടം എ­ന്നൊ­ക്കെ രൂ­പ­മു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തു് ‘തം’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ന്നി­ട്ടാ­ണു്. ‘പു­ഷ്ഠം’, ‘ശി­ഷ്ഠം’ എ­ന്നൊ­ക്കെ എ­ഴു­ത­രു­തു്; ഉ­ച്ച­രി­ക്ക­യു­മ­രു­തു്. ഇ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തിൽ മ­റ്റൊ­ന്നു­കൂ­ടി ഗ്ര­ഹി­ച്ചി­രി­ക്കാ­നു­ണ്ടു്. ഏ­റ്റ­വും ബ­ല­മു­ള്ള­തു് എ­ന്നർ­ത്ഥ­ത്തിൽ നാം ‘ബ­ലി­ഷ്ഠം’ (ബ­ലി­ഷ്ഠ­മാ­യ സിംഹം, ബ­ലി­ഷ്ഠ­നാ­യ പു­രു­ഷൻ, ബ­ലി­ഷ്ഠ­യാ­യ രാ­ക്ഷ­സി) എന്ന പദം പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­റി­ല്ലേ? ‘ഇഷ്ഠ’ ശ­ബ്ദ­മാ­ണു്, ഈ അർ­ത്ഥം കു­റി­ക്കു­വാൻ സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ചേർ­ന്നു കാ­ണു­ന്ന­തു്. ജേ­ഷ്ഠൻ, ക­നി­ഷ്ഠൻ, ഗർ­വ്വി­ഷ്ഠൻ ഇ­ത്യാ­ദി പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ‘ഷ്ട’ എന്ന അ­ക്ഷ­ര­മി­ല്ല.

എ­ഴു­ത്തു നിർ­ത്ത­ട്ടെ. ഭാ­സ്ക­രൻ അ­ച്ഛ­ന്റെ ‘ഷ­ഷ്ടി­പൂർ­ത്തി’ക്കു ഞ­ങ്ങ­ളെ ക്ഷ­ണി­ക്ക­യി­ല്ലേ? അത്ര സ­ത്യ­സ­ന്ധ­ത­യും കൃ­ത്യ­നി­ഷ്ഠ­യും ഉള്ള ഒ­ര­ദ്ധ്യാ­പ­കൻ ഉ­ണ്ടാ­യി­ട്ടി­ല്ല. എന്റെ സ്നേ­ഹാ­ദ­ര­ങ്ങൾ അ­റി­യി­ക്കു­മ­ല്ലൊ.

സ്നേ­ഹ­പൂർ­വ്വം,

ജി.

• തെ­റ്റാ­യ രൂപം വെ­ട്ടി­ക്ക­ള­യു­ക:-

(a) വ­രി­ഷ്ഠം വ­രി­ഷ്ടം

ക­നി­ഷ്ഠ­പു­ത്രൻ ക­നി­ഷ്ട­പു­ത്രൻ

ശ്രേ­ഷ്ഠം ശ്രേ­ഷ്ടം

(b) ദു­ഷ്ടം ദു­ഷ്ഠം

പു­ഷ്ടി പു­ഷ്ഠി

മു­ഷ്ടി മു­ഷ്ഠി

(a) ഷഷ്ഠി ഷഷ്ടി

ഷ­ഷ്ടി­പൂർ­ത്തി ഷ­ഷ്ഠി­പൂർ­ത്തി

നിഷ്ഠ നിഷ്ട

(ഇ­ട­ത്തെ പ­ത്തി­യി­ലു­ള്ള­വ സു­ബ­ദ്ധ­ങ്ങ­ളും എ­തിർ­പ­ത്തി­യി­ലു­ള്ള­വ അ­ബ­ദ്ധ­ങ്ങ­ളും ആ­കു­ന്നു.)

• വി­സർ­ഗം വേണ്ട സ്ഥാ­ന­ത്തു­മാ­ത്രം ചേർ­ക്കു­ക:- സുഖം, അ­ഭി­പ്രാ­യം, ദുഖം, പുന പുനഃ, അ­ന്ത­ക­ര­ണം, മ­ന­സ്ഥി­തി, മ­ന­പ­രി­പാ­കം.
• തെ­റ്റാ­യ രൂപം വെ­ട്ടി­ക്ക­ള­യു­ക:- മ­ന­സ്താ­പം, മ­ന­സ്ഥാ­പം; സം­സ്ഥാ­നം, സം­സ്താ­നം; ദു­സ്ഥി­തി; പ­ന്ഥാ­വു്, പ­ന്ധാ­വു്.

• താഴെ പ­റ­യു­ന്ന നി­ല­യി­ലു­ള്ള ആ­ളു­കൾ­ക്കു് എ­ഴു­ത്തെ­ഴു­തു­മ്പോൾ അവരെ എ­ങ്ങ­നെ സം­ബോ­ധ­ന ചെ­യ്യും: അച്ഛൻ, അമ്മ, അനുജൻ, ജ്യേ­ഷ്ഠൻ, അ­നു­ജ­ത്തി, ജ്യേ­ഷ്ഠ­ത്തി, ഗുരു, സ്നേ­ഹി­തൻ, മി­ത്രം, അ­പ­രി­ചി­ത­നാ­യ ഒരു മാ­ന്യൻ. (പ്രി­യ­പ്പെ­ട്ട അച്ഛാ, പ്രി­യ­പ്പെ­ട്ട അമ്മേ, പ്രി­യ­ഗു­രോ, പ്രിയ സ്നേ­ഹി­താ, മി­ത്ര­മേ, മാ­ന്യ­രേ, ഇ­ത്യാ­ദി സം­ബു­ദ്ധി­കൾ ക­ണ്ടു­പി­ടി­ച്ചു യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം ചേർ­ക്ക­ണം.)
• സം­ബോ­ധ­ന ക­ഴി­ഞ്ഞാൽ എ­ന്തു­ചി­ഹ്നം ഇടണം?
• എ­ഴു­ത്തു­പ­സം­ഹ­രി­ക്കേ­ണ്ട­തെ­ങ്ങ­നെ?

(പേ­രി­ന്റെ മുൻ­പിൽ, സ്നേ­ഹ­പൂർ­വ്വം, ആ­ദ­ര­പൂർ­വ്വം, വി­ന­യ­പൂർ­വ്വം, ഭാ­വു­കാ­ശം­സ­ക­ളോ­ടേ, ക്ഷേ­മ­പ്രാർ­ത്ഥ­ന­യോ­ടെ, ധ­ന്യ­വാ­ദ­പു­ര­സ്സ­രം, ഇ­ത്യാ­ദി ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ യ­ഥോ­ചി­തം ചേർ­ത്തു് അ­ങ്കു­ശം ഇടാം. അച്ഛൻ, അമ്മ, അ­ന്യ­ഗു­രു­ജ­ന­ങ്ങൾ, ഇ­വർ­ക്കെ­ഴു­തു­മ്പോൾ ആ­ദ­ര­പൂർ­വ്വ­മോ, വി­ന­യ­പൂർ­വ്വ­മോ, സ്നേ­ഹാ­ദ­ര­പൂർ­വ്വ­മോ ആ­യി­രി­ക്ക­യാ­ണ­ല്ലൊ ന­ല്ല­തു്. അവർ നി­ങ്ങൾ­ക്കു് എ­ഴു­തു­ന്ന­തു് വാ­ത്സ­ല്യ­പൂർ­വ്വ­മോ, സ്നേ­ഹ­പൂർ­വ്വ­മോ, ഭാ­വു­കാ­ശം­സ­യോ­ടു­കൂ­ടി­യോ ഒക്കെ ആ­യി­രി­ക്കും. അ­പ­രി­ചി­ത­മാ­ന്യ­നു ധ­ന്യ­വാ­ദ­പു­ര­സ്സ­രം ക­ത്തെ­ഴു­തു­ന്ന­തു മ­ര്യാ­ദ­യാ­ണു്. വി­നീ­തൻ, വി­ധേ­യൻ മു­ത­ലാ­യ പ­ദ­ങ്ങ­ളും ലേ­ഖ­ക­ന്റെ പേ­രി­നു മുൻ­പിൽ യ­ഥോ­ചി­തം ചേർ­ക്കാം.)

• പുതിയ സി­നി­മ­യോ നാ­ട­ക­മോ സർ­ക്ക­സ്സോ ക­ണ്ട­പ്പോ­ളു­ണ്ടാ­യ അ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ അ­നു­ജ­നേ­യോ സ്നേ­ഹി­ത­നേ­യോ അ­റി­യി­ക്കാൻ ഒരു ക­ത്തി­ന്റെ രൂ­പ­ത്തിൽ എ­ഴു­തു­ക.
• നി­ങ്ങ­ളെ ആ­കർ­ഷി­ച്ച ഒരു പ്ര­സം­ഗം, അ­ത്യ­ന്തം ര­സി­പ്പി­ച്ച ഒരു പു­സ്ത­കം, നി­ങ്ങൾ സ്വീ­ക­രി­ക്കാൻ വി­ചാ­രി­ക്കു­ന്ന ജീ­വി­ത­വൃ­ത്തി, ഇവയിൽ ഒന്നു മു­ഖ്യ­മാ­യി പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­ന്ന ഒരു ക­ത്തു് ജ്യേ­ഷ്ഠ­നു് അ­യ­ക്കു­വാൻ തെ­യ്യാ­റാ­ക്കു­ക.

• ശ­ബ്ദ­ശു­ദ്ധി മുൻ­നിർ­ത്തി­യെ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ള്ള ഈ ക­ത്തി­ലെ ആശയം സം­ഗ്ര­ഹി­ച്ചോ വി­പു­ല­നം ചെ­യ്തോ ഉ­പ­ന്യാ­സ­രൂ­പ­ത്തി­ലെ­ഴു­തു­ക.

1. സം­സ്കൃ­ത­ത്തിൽ നി­ന്നു മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലേ­യ്ക്ക് അനേകം പദം ത­ത്സ­മ­മാ­യും ത­ത്ഭ­വ­മാ­യും സ്വീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു് അ­റി­യാ­മ­ല്ലൊ. രു­ധി­രം, മേഷം, രാ­ക്ഷ­സൻ, രംഗം മു­ത­ലാ­യ­വ ത­ത്സ­മ­ങ്ങ­ളും, ഉതിരം, മേടം, അ­ര­ക്കൻ, അ­ര­ങ്ങു് മു­ത­ലാ­യ­വ ത­ത്ഭ­വ­ങ്ങ­ളു­മാ­കു­ന്നു. ത­ത്ഭ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­ചാ­രം ന­മ്മു­ടെ പ­ദ്യ­ത്തി­ലും, അ­തി­ല­ധി­കം ഗ­ദ്യ­ത്തി­ലും, കു­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്ക­യാ­ണു്. പ്ര­ചാ­രം ഇ­ല്ലാ­ത്ത പ­ദ­ങ്ങൾ തേ­മാ­നം വ­ന്ന­തോ ന­ട­പ്പി­ലി­ല്ലാ­ത്ത­തോ ആയ നാ­ണ്യ­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലെ­യാ­കു­ന്നു. അവ ക­ഴി­യു­ന്ന­ത്ര ഗ­ദ്യ­ത്തിൽ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­തി­രി­ക്ക­യാ­ണു് ന­ല്ല­തു്. സ്വ­ഭാ­ഷാ­പ­ദ­ങ്ങ­ളെ ഇ­ത­ര­ഭാ­ഷാ­പ­ദ­ങ്ങ­ളേ­ക്കാൾ, ആ­ദ­ര­ണീ­യ­ങ്ങ­ളാ­യി ക­രു­തു­ക­യും വേണം. കേ­ര­ള­ത്തിൽ എ­ല്ലാ­യി­ട­ത്തും ന­ട­പ്പി­ല്ലാ­ത്ത വാ­ക്കു­കൾ ആ­കാ­വു­ന്നി­ട­ത്തോ­ളം പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­തി­രി­ക്ക­യാ­ണു ന­ല്ല­തു്.
2. ഭാ­ഷ­യി­ലേ­യ്ക്കു ക­ട­ന്നു­കൂ­ടി­യി­ട്ടു­ള്ള സം­സ്കൃ­ത­പ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ചി­ല­തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം വളരെ മാ­റി­പ്പോ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ‘അ­തി­ശ­യി­ക്കു­ക’ എന്ന വാ­ക്കി­നു് ‘ക­വി­ഞ്ഞു­നിൽ­ക്കു­ക’ എ­ന്നാ­ണർ­ത്ഥം. ‘കല സൗ­ന്ദ­ര്യ­ത്തി­ന്റെ തി­ക­വിൽ പ്ര­കൃ­തി­യെ അ­തി­ശ­യി­ക്കു­ന്നു’, ‘പാ­ശ്ചാ­ത്യ­ന്മാർ ഭൗതിക വി­ജ്ഞാ­നീ­യ­ത്തിൽ പൗ­ര­സ്ത്യ­രെ അ­തി­ശ­യി­ക്കു­ന്നു’, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ ന­മ്മു­ടെ ഭാ­ഷ­യിൽ­ത്ത­ന്നെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­യും ചെ­യ്യാ­റു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ, ആ വാർ­ത്ത കേ­ട്ട­പ്പോൾ ഞാൻ ‘അ­തി­ശ­യി­ച്ചു­പോ­യി; എന്റെ കൂ­ട്ടു­കാർ­ക്കും ‘അ­തി­ശ­യം തോ­ന്നി’, എന്നീ മ­ട്ടി­ലു­ള്ള പ്ര­യോ­ഗം ദുർ­ല്ല­ഭ­മ­ല്ല. ‘അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ടു­ക’ എ­ന്നാ­ണ­ല്ലൊ മാ­റി­വ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള അർ­ത്ഥം. എ­ന്നാൽ അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ട­ത്ത­ക്ക­തു് എ­ന്നർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ‘അ­തി­ശ­യ­നീ­യം’ എന്നു പ­റ­യാ­തി­രി­ക്ക­യാ­ണു് യു­ക്തം. ആ സം­സ്കൃ­ത­ത­ദ്ധി­ത­ത്തി­നു് ആദ്യം സൂ­ചി­പ്പി­ച്ച അർ­ത്ഥ­ത്തോ­ടാ­ണു് ബ­ന്ധ­മു­ള്ള­തു്. ‘വർ­ത്ത­മാ­ന’ത്തി­നു മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലേ വൃ­ത്താ­ന്തം എ­ന്നർ­ത്ഥ­മു­ള്ളു. സം­സ്കൃ­ത­ത്തിൽ ‘ന­ട­ന്നു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന’ എ­ന്നാ­ണർ­ത്ഥം. ര­ണ്ടർ­ത്ഥ­ത്തി­ലും ഭാ­ഷ­യിൽ ആ പദം വരും. ‘വർ­ത്ത­മാ­ന­പ­ത്രം’ വൃ­ത്താ­ന്ത­പ­ത്ര­മാ­ണു്. ‘വർ­ത്ത­മാ­ന­കാ­ലം’ ന­ട­ന്നു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന കാ­ല­വും. ‘അ­ധി­ക­രി­ക്കു­ക’ എന്ന വാ­ക്കി­നു ‘വി­ഷ­യ­മാ­ക്കു­ക’ എ­ന്നാ­ണർ­ത്ഥം. ‘അ­ധി­ക­മാ­വു­ക’ എ­ന്ന­ല്ല. ചില ലേ­ഖ­ക­ന്മാർ അ­ങ്ങ­നെ ഒ­രർ­ത്ഥം അ­തി­നു­ണ്ടാ­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ അവരെ അ­നു­ക­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. ‘സം­സ്കൃ­ത നാ­ട­ക­ങ്ങ­ളെ അ­ധി­ക­രി­ച്ചു് ആ പ­ണ്ഡി­തൻ ചെയ്ത പ്ര­സം­ഗം ശ്ര­ദ്ധേ­യ­മാ­യി­രു­ന്നു’ എന്നു പറയാം. ‘അതു കേ­ട്ടു­നി­ന്ന­വ­രു­ടെ ജ്ഞാ­നം അ­ധി­ക­രി­ച്ചു’ എന്ന പ്ര­യോ­ഗം സാ­ധു­വ­ല്ല.
3. അധുനാ ഭ­വി­ച്ച­തു് എ­ന്നർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ‘ഇക’ എന്ന പ്ര­ത്യ­യം ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ന്ന വി­ശേ­ഷ­ണ­പ­ദം ‘ആ­ധു­നി­കം’ എ­ന്നാ­കു­ന്നു; ‘ആ­ധു­നീ­കം’ എ­ന്ന­ല്ല. ഇ­തു­പോ­ലെ­ത­ന്നെ, പൗ­രാ­ണി­കം, ലൗ­കി­കം, ദൈ­വി­കം, ഭാ­ഗി­കം, കാ­ലി­കം മു­ത­ലാ­യ രൂ­പ­ങ്ങ­ളും ‘ഇക’ ചേർ­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­വ­യ­ത്രെ. പൗ­രാ­ണീ­കം, ഭൗ­തീ­കം, ദൈ­വീ­കം എ­ന്നും മ­റ്റും എ­ഴു­ത­രു­തു്.
4. ‘ര­മ­ണീ­യം’, ‘ക­മ­നീ­യം’, ഈ വി­ശേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു­ണ്ടാ­വു­ന്ന നാ­മ­ങ്ങ­ളാ­ണു്, ‘രാ­മ­ണീ­യ­കം’, ‘കാ­മ­നീ­യ­കം’, ഇവ. രാ­മ­ണീ­യ­ക­ത, കാ­മ­നീ­യ­ക­ത എ­ന്നു­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു് തെ­റ്റാ­കു­ന്നു. ര­മ­ണീ­യ­ത, ക­മ­നീ­യ­ത; ര­മ­ണീ­യ­ത്വം, ക­മ­നീ­യ­ത്വം; എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ നാ­മ­രൂ­പ­ങ്ങൾ വേ­റെ­യു­മു­ണ്ടു്.
5. കാ­വ്യം നി­ങ്ങ­ളെ ആ­കർ­ഷി­ക്കു­ന്നെ­ങ്കിൽ, അതു് ‘ആകർഷക’മാ­ണെ­ന്നാ­ണു പ­റ­യേ­ണ്ട­തു്. ‘ആ­കർ­ഷ­ണീ­യ’മാ­ണെ­ന്ന­ല്ല. പ്ര­ശം­സ­യ്ക്കു ‘പാത്ര’മായാൽ മതി, ‘പാ­ത്ര­വാൻ’ ആ­വേ­ണ്ട. സു­ഹാർ­ദ്ദ­ത്തി­ന്റെ ഭാവം സൗ­ഹാർ­ദ്ദ­മാ­ണു്. സു­ഹൃ­ത്തി­ന്റെ ഭാവം സൗ­ഹൃ­ദ­വും. സൗ­ഹാർ­ദ്ദ­ത, സാരള ്യത, ഐക്യത എ­ന്നൊ­ക്കെ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തു സാ­ധു­വ­ല്ല. സൗ­ഹാർ­ദ്ദം, സാരള ്യം, ഐക്യം, ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് സാ­ധു­രൂ­പം. പാകത, സഖ്യത, വേഗത മു­ത­ലാ­യ­വ­യും സു­ബ­ദ്ധ­ങ്ങ­ള­ല്ല. പാകം, സഖ്യം, വേഗം, എ­ന്നൊ­ക്കെ­യാ­ണു് ശ­രി­യാ­യ രൂപം.
6. സ­ന്തോ­ഷ­ചി­ത്തൻ, പ്ര­സാ­ദ­മു­ഖൻ, എന്നു നാ­മ­ങ്ങ­ളെ പൂർ­വ്വോ­ത്ത­ര­പ­ദ­ങ്ങ­ളാ­ക്കി സ­മാ­സി­ക്ക­രു­തു്; സ­ന്തു­ഷ്ട­ചി­ത്തം, സ­ന്തു­ഷ്ട­ചി­ത്തൻ, പ്ര­സ­ന്ന­മു­ഖം, പ്ര­സ­ന്ന­മു­ഖൻ, ഇ­ങ്ങ­നെ വി­ശേ­ഷ­ണ­വി­ശേ­ഷ്യ­ങ്ങൾ ചേർ­ന്നാ­ണു് കർ­മ്മ­ധാ­ര­യ­നും ബ­ഹു­വ്രീ­ഹി­യും ആ­കു­ന്ന­തു്.
7. സ­മ്മേ­ള­നം ഒ­രാ­ളു­ടെ ആ­ധ്യ­ക്ഷ്യ­ത്തി­ലോ അ­ധ്യ­ക്ഷ­ത­യി­ലോ ആവാം. ‘അ­ധ്യ­ക്ഷ’ത്തിൽ ശ­രി­യാ­വി­ല്ല. സാ­മ്രാ­ജ്യ­ത്തി­ന്റെ അ­ധി­പ­തി ‘സ­മ്രാ­ട്ടാ’ണു്; ‘സാ­മ്രാ­ട്ട’ല്ല.
8. മ­ഹ­ദ്വാ­ക്യം എന്ന സ­മ­സ്ത­പ­ദ­ത്തി­നു മ­ഹാ­ന്റെ വാ­ക്യ­മെ­ന്നും മ­ഹാ­വാ­ക്യം എ­ന്ന­തി­നു്, മ­ഹ­ത്താ­യ വാ­ക്യ­മെ­ന്നു­മർ­ത്ഥ­മാ­കു­ന്നു. മ­ഹാ­രാ­ജ്ഞി മ­ഹ­തി­യാ­യ രാ­ജ്ഞി­യും മ­ഹാ­പു­രു­ഷൻ മ­ഹാ­നാ­യ പു­രു­ഷ­നു­മാ­ണു്.
9. ‘മ­ന­സ്സാ­ക്ഷി’യെ മാ­നി­ച്ചാ­ലേ ‘മ­ന­സ്സു­ഖ’മു­ണ്ടാ­വൂ. ‘മ­നോ­സു­ഖ’വും ‘മ­നോ­സാ­ക്ഷി’യും സാ­ധൂ­രു­പ­ങ്ങ­ള­ല്ല.
10. കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ ‘പ്രാ­തി­നി­ധ്യം വ­ഹി­ക്കാം’, കേ­ര­ള­ത്തെ ‘പ്ര­തി­നി­ധാ­ന’വും ചെ­യ്യാം, കേ­ര­ള­ത്തിൽ­നി­ന്നു തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്കു­ന്ന പ്ര­തി­നി­ധി­ക്കു് കേ­ര­ള­ത്തെ ‘പ്ര­തി­നി­ധീ­ക­രി­ച്ചാൽ’ ശ­രി­യാ­വി­ല്ല.
11. ‘പ്ര­ച­രി­പ്പി­ക്കു­ക’ എ­ന്നാ­ണു് വി­വ­ക്ഷ­യെ­ങ്കിൽ ‘പ്ര­ചാ­ര­ണം’ എ­ന്നും, പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു യു­ക്തം. ‘ക­ല­യു­ടെ ല­ക്ഷ്യം ആ­ഹ്ലാ­ദ­നം മാ­ത്ര­മ­ല്ല; ഉൽ­കൃ­ഷ്ട­ങ്ങ­ളാ­യ ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­ചാ­ര­ണം­കൂ­ടി അതിൽ പെ­ടു­ന്നു.’ ‘അധീതി, ബോധം, ആചരണം, പ്ര­ചാ­ര­ണം, ഈ നാലു ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളു­ണ്ടു് വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­ത്തി­നു്’, ഇ­ത്യാ­ദി പ്ര­യോ­ഗം നോ­ക്കു­ക.
12. ‘ഹൃ­ദ­യ­പൂർ­വ്വ’മാണു്, കൃ­ത­ജ്ഞ­ത പ­റ­യേ­ണ്ട­തു്; എ­ന്നാ­ലേ, ശ്രോ­താ­ക്കൾ­ക്കു് ‘ഹൃ­ദ­യം­ഗ­മ’മാ­യി­ത്തോ­ന്നു­ക­യു­ള്ളൂ. ‘നേ­തൃ­മ്മ­ന്യൻ’ എന്നു നേ­താ­വാ­യി ന­ടി­ക്കു­ന്ന­വ­രെ ആ­ക്ഷേ­പി­ക്ക­രു­തു്. ‘നേ­തൃ­മാ­നി’യെ­ന്നോ ‘നേ­താ­രം­മ­ന്യ’നെ­ന്നോ ആയാലേ ശ­രി­യാ­വു­ക­യു­ള്ളൂ. ഹൃ­ദ്യ­മാ­യ കാ­വ്യം ‘ആ­സ്വാ­ദ്യ’മാണു്; ‘ആ­സ്വാ­ദ്യ­ക­ര’മല്ല. ‘ആ­സ്വാ­ദ്യം’ എന്ന പദം വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­കു­ന്നു; നാ­മ­മ­ല്ല.
13. ‘ഉ­ച്ചൈ­സ്ത­രാം ഉ­ദ്ഘോ­ഷി­ക്കാം ഒരു കാ­ര്യം.’ ‘ഉ­ച്ചൈ­സ്ത­രം’ എന്നു നാ­മ­വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യി­ട്ടേ പ്ര­യോ­ഗി­ക്കാ­വൂ; ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­ണെ­ങ്കിൽ ‘ഉ­ച്ചൈ­സ്ത­രാം’ എ­ന്നാ­വ­ണം. ‘ഉ­റ­ക്കെ വി­ളി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞാൽ മ­തി­യെ­ന്നു­ള്ള ദി­ക്കിൽ ഉ­ച്ചൈ­സ്ത­രാം ഉ­ദ്ഘോ­ഷി­ക്കാ­നും’ മ­റ്റും ലളിത ഭാ­ഷ­യി­ലെ­ഴു­തി­ശ്ശീ­ലി­ക്കേ­ണ്ട വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ പു­റ­പ്പെ­ട­രു­തു്.
14. ‘പ്ര­മാ­ദം’ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞാൽ ‘അ­ന­വ­ധാ­ന­ത’, ‘അ­ശ്ര­ദ്ധ’, ‘അ­ശ്ര­ദ്ധ­കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന തെ­റ്റു്’, എ­ന്നെ­ല്ലാ­മാ­ണർ­ത്ഥം. വലിയ കേസ് എ­ന്നർ­ത്ഥ­ത്തിൽ പ്ര­മാ­ദ­മാ­യ കേസ് എന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തു് അ­യു­ക്ത­മാ­കു­ന്നു. ‘ഭീമം’ എന്ന പ­ദ­ത്തി­നു ‘ഭ­യ­ങ്ക­രം’ എ­ന്നാ­ണർ­ത്ഥം. ‘വലിയ’ എ­ന്ന­ല്ല.
15. ഉ­ത്ത­മ­മാ­യ പ­ന്ഥാ­വു് ‘ഉ­ത്ത­മ­പ­ഥ’മാണു്. ‘രാ­ജ­പ­ഥം’ എന്ന പദം വി­ഗ്ര­ഹി­ക്കേ­ണ്ട­തു് ‘രാ­ജാ­വി­ന്റെ പ­ന്ഥാ­വു് ’ എ­ന്നാ­കു­ന്നു. ‘സൽപഥം’, ‘ന­ക്ഷ­ത്ര­പ­ഥം’ എ­ന്നൊ­ക്കെ­യാ­ണു് സ­മ­സ്ത­പ­ദ­രൂ­പം.
16. ‘പ­ണ്ടു്’ എന്ന പ­ദ­ത്തി­നു പഴയ കാ­ല­ത്തു് എ­ന്നാ­ണർ­ത്ഥം. ആ സ്ഥി­തി­ക്കു ‘പ­ണ്ടു­കാ­ല­ത്തു്’ എ­ഴു­തു­ന്ന­തിൽ പൗ­ന­രു­ക്ത്യം ഉ­ണ്ടു്. ‘പ­ണ്ടു്’ എന്നോ ‘പഴയ കാ­ല­ത്തു്’ എന്നോ എ­ഴു­താം.

പ്രാ­മാ­ദി­ക­ങ്ങ­ളാ­യ എല്ലാ പ­ദ­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളും ഇവിടെ ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ക്കു­ക സാ­ധ്യ­മ­ല്ല. വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­ക­ളു­ടെ ഉ­പ­ന്യാ­സ­ങ്ങ­ളിൽ കാ­ണാ­റു­ള്ള ചില അ­സാ­ധു­പ­ദ­പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങൾ എ­ടു­ത്തു പ­റ­ഞ്ഞു­വെ­ന്നേ­യു­ള്ളൂ. ‘ജനത’ എന്ന പ­ദ­ത്തി­നു് ജ­ന­സ­മൂ­ഹ­മെ­ന്നാ­ണർ­ത്ഥം; അതു ബ­ഹു­വ­ച­ന­രൂ­പ­മ­ല്ല; ഏ­ക­വ­ച­ന­രൂ­പ­മാ­ണു്. അ­തി­നാൽ ‘കു­പി­ത­രും ഭ­ഗ്നാ­ശ­രു­മാ­യ ജനത’ എ­ന്നും മ­റ്റും പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­രു­തു്. ‘കു­പി­ത­രും ഭ­ഗ്നാ­ശ­രു­മാ­യ ജ­ന­ങ്ങൾ’ എന്നു പ­റ­യാ­മ­ല്ലൊ. ‘കു­പി­ത­വും ഭ­ഗ്നാ­ശ­വും ആയ’ എന്നു വി­ശേ­ഷ­ണ­രൂ­പം മാ­റ്റ­ണം ‘ജനത’ ത­ന്നെ­യാ­വ­ണം വി­ശേ­ഷ്യ­മെ­ങ്കിൽ.

ഭാ­ഷ­യി­ലെ ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളെ നാമം, ഭേദകം, ക്രിയ. നി­പാ­തം, അ­വ്യ­യം എ­ന്നു് അ­ഞ്ചാ­യി­ട്ടാ­ണ­ല്ലൊ വി­ഭ­ജി­ച്ച­തു്. അ­വ­യു­ടെ അ­വാ­ന്ത­ര­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളും വേർ­തി­രി­ച്ചു ക­ണ്ടു­ക­ഴി­ഞ്ഞു. വാ­ക്യ­ത്തി­ലെ ശ­ബ്ദ­ങ്ങൾ ഏതു ജാ­തി­യിൽ പെ­ട്ട­വ­യാ­ണു്, അവ വാ­ക്യ­ത്തിൽ എന്തു വ്യാ­പാ­രം നിർ­വ്വ­ഹി­ക്കു­ന്നു, അ­വ­യു­ടെ അ­ന്വ­യ­മെ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു്, എന്നു വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നാ­ണു് വ്യാ­ക­രി­ക്കു­ക എന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തു്. ‘ഗംഗ എന്ന നദി ആ­ര്യാ­വർ­ത്ത­ത്തെ ഫ­ല­പു­ഷ്ട­മാ­ക്കു­ന്നു’ എന്ന ചൂർ­ണ്ണി­ക­യി­ലെ പ­ദ­ങ്ങൾ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­യി വ്യാ­ക­രി­ക്കാം.

ഗംഗ—

ദ്ര­വ്യ­നാ­മം, സം­ജ്ഞാ­നാ­മം, ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗം, ഏ­ക­വ­ച­നം, നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ­വി­ഭ­ക്തി. ‘എന്ന’, എന്ന ദ്യോ­ത­ക­ത്തി­ല­ന്വ­യി­ച്ചു് ‘നദി’യുടെ അർ­ത്ഥ­ത്തെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്നു.

എന്ന—

ദ്യോ­ത­കം, അ­വ്യ­യം. ഗം­ഗ­യും ന­ദി­യും ത­മ്മി­ലു­ള്ള അഭേദം ദ്യോ­തി­പ്പി­ക്കു­ന്നു.

നദി—

ദ്ര­വ്യ­നാ­മം, സാ­മാ­ന്യ­നാ­മം, ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗം, ഏ­ക­വ­ച­നം, നിർ­ദ്ദേ­ശി­കാ­വി­ഭ­ക്തി, ആ­ക്കു­ന്നു എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ കർ­ത്താ­വു്. ആഖ്യ.

ആ­ര്യാ­വർ­ത്ത­ത്തെ—

ദ്ര­വ്യ­നാ­മം, സം­ജ്ഞാ­നാ­മം, ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗം, ഏ­ക­വ­ച­നം, പ്ര­തി­ഗ്രാ­ഹി­കാ വി­ഭ­ക്തി. ആ­ക്കു­ന്നു എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ കർ­മ്മം.

ഫ­ല­പു­ഷ്ടം—

ഭേദകം, വി­ഭാ­വ­കം, ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗം, ഏ­ക­വ­ച­നം, നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക. ആ­ക്കു­ക എന്ന ക്രി­യ­യോ­ടു ചേർ­ന്നു ആ­ഖ്യാ­ത­പൂ­ര­ക­മാ­കു­ന്നു.

ആ­ക്കു­ന്നു—

പ്ര­യോ­ജ­കം, സ­കർ­മ്മ­കം, മു­റ്റു­വി­ന, വർ­ത്ത­മാ­ന­കാ­ലം. ആ­ഖ്യാ­തം.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തിൽ ചെ­യ്യു­ന്ന­തു­പോ­ലെ ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ജാ­തി­ക­ളും വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളും ഉ­പ­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളും വാ­ക്യ­ത്തി­ലു­ള്ള വ്യാ­പാ­ര­വും അ­ന്വ­യ­വും ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­വാൻ ശീ­ലി­ക്കു­ന്ന­തു് വ്യാ­ക­ര­ണ­വി­ഷ­യ­ങ്ങൾ യു­ക്തി­പൂർ­വ്വം ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്ന­തി­നു സ­ഹാ­യ­മാ­യി­ത്തീ­രും.

മ­റ്റൊ­രു ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

പ­ട്ടു­കി­ട­ക്ക­മേൽ—

ദ്ര­വ്യ­നാ­മം, സാ­മാ­ന്യ­നാ­മം, ന­പും­സ­ക­ലിം­ഗം, ഏ­ക­വ­ച­നം, ആ­ധാ­രി­ക. ‘മേൽ’ എന്ന ഗ­തി­യു­ടെ യോ­ഗം­കൊ­ണ്ടു് ആ­ധാ­രി­ക­യു­ടെ അർ­ത്ഥം നേ­ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. ‘കി­ട­ക്കു­ന്നു’ എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ അ­ധി­ക­ര­ണം.

എ—

ദ്യോ­ത­കം, അ­വ­ധാ­ര­ക­നി­പാ­തം. മേൽ എന്ന ഗ­തി­യോ­ടു ചേർ­ന്നു നിൽ­ക്കു­ന്നു.

കി­ട­ക്കു­ന്ന—

പ­റ്റു­വി­ന, പേ­രെ­ച്ചം, വർ­ത്ത­മാ­ന­കാ­ലം, ‘നീ’ എന്ന പ­ദ­ത്തെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. നാ­മാം­ഗ­ജം.

നീ—

സർ­വ്വ­നാ­മം, മ­ധ്യ­മ­പു­രു­ഷൻ, ഏ­ക­വ­ച­നം, നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക, ‘പൈതൽ’ എന്ന നാ­മ­ത്തി­നു പകരം നിൽ­ക്കു­ന്നു. ‘ആ­യി­തു്’ എന്ന ക്രി­യ­യു­ടെ കർ­ത്താ­വു്. ആഖ്യ

പ­ട്ടു്—

പ­റ്റു­വി­ന, വി­ന­യെ­ച്ചം, ഭൂ­ത­കാ­ലം, ‘കി­ട­ക്കു­മാ­റു്’ എന്ന ആ­ഖ്യാ­ത­പൂ­ര­ക­ത്തി­ന്റെ വി­ശേ­ഷ­ണം.

കി­ട­ക്കു­മാ­റു്—

ആ­ഖ്യാ­ത­പൂ­ര­കം, ആയി എന്ന ക്രി­യ­യോ­ടു ചേർ­ന്നു് അ­തി­ന്റെ അർ­ത്ഥം പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ന്നു.

ആയിതോ—

മു­റ്റു­വി­ന, അ­കർ­മ്മ­കം, അ­കാ­രി­തം, ഭൂ­ത­കാ­ലം, ആ­ഖ്യാ­തം.

ഓ—

ദ്യോ­ത­കം, വി­ക­ല്പ­നി­പാ­തം, ‘ആയിതു’ എന്ന പൂർ­ണ്ണ­ക്രി­യ­യോ­ടു ചേർ­ന്നു നിൽ­ക്കു­ന്നു.

വ്യാ­ക­രി­ക്കു­ക:

1. ചൂ­ടാ­ണ്ട വീ­പ്പി­ടു­മ­മാ­ത്യ­നു­ര­ച്ചു: ‘വത്സേ തേ­ടാ­യ്മ മന്യ’.
2. നാടൻ കൃ­ഷി­ക്കാ­രൊ­രു നാളികേര-​ പാ­ക­ത്തി­ലാ­ണി­ങ്ങ­നെ മി­ക്ക­പേ­രും.
3. കൂ­റാ­ളും തി­രു­മേ­നി കൃ­ത്യ­പ­ര­നാ­യ് പിൻ­പൂ­മു­ഖം പൂകവേ.
4. ചെ­മ്പ­ക­നാ­ട്ടി­ന്ന­ല­ങ്കാ­ര ഭൂ­ത­നാം ത­മ്പു­രാൻ ദേ­വ­നാ­രാ­യ­ണ­സ്വാ­മി­യും ക­മ്പം­ക­ള­ഞ്ഞെ­ന്നെ ര­ക്ഷി­ച്ചു­കൊ­ള്ള­ണം.
5. ക­മ­ലാ­കാ­ന്ത­ന്റെ കാ­രു­ണ്യ­ശീ­ല­ന്റെ ക­മ­നീ­യാം­ഗ­ന്റെ കാ­മ­സ­മാ­ന­ന്റെ ഗ­മ­ന­സ­ന്നാ­ഹം കേ­ട്ടു പു­റ­പ്പെ­ട്ടു ക­മ­നി­പാ­ഞ്ചാ­ലി ദേ­വ­നാ­രാ­യ­ണ!
6. കു­ന്തി­രി­ക്കം വി­റ്റു­കാ­ലം ക­ഴി­പ്പ­വൻ കു­ന്ത­പ്പ­യ­റ്റു തു­ടർ­ന്നാൽ ന­ട­ക്കു­മോ?

1. ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ഒരു വി­ഷ­യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു സം­സാ­രി­ക്ക­യോ എ­ഴു­തു­ക­യോ ചെ­യ്യു­മ്പോൾ, പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­ത്തി­നു­വേ­ണ്ട മു­ഖ്യ­ഗു­ണം വ്യ­ക്ത­ത­യും ഏ­കാ­ഗ്ര­ത­യും ആണു്. വി­ഷ­യ­ത്തി­ന്റെ വിവിധ മു­ഖ­ങ്ങൾ വേറെ വേറെ കാണുക. അവ പ്രാ­ധാ­ന്യം അ­നു­സ­രി­ച്ചു്, പൂർ­വ്വാ­പ­ര­ബ­ന്ധം വി­ടാ­തെ, വ­കു­പ്പു­ക­ളാ­ക്കി തി­രി­ക്കു­ക, യു­ക്തി­യു­ക്ത­മാ­യ ചി­ന്ത­യും ഉ­ചി­ത­മാ­യ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­വും­കൊ­ണ്ടു് ഓരോ വ­കു­പ്പും ഹൃ­ദ­യം­ഗ­മ­മാ­ക്കു­ക, വി­ചാ­രം വ്യ­ക്ത­മാ­കാൻ വേ­ണ്ടി­ട­ത്തോ­ളം മാ­ത്രം വാ­ക്കു­കൾ തി­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ത്തു പ്ര­യോ­ഗി­ക്കു­ക—ഇ­തെ­ല്ലാം സാ­ധി­ച്ചാൽ പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­രീ­തി അ­ക­ലു­ഷ­മാ­യി­രി­ക്കും. നേ­രെ­മ­റി­ച്ചു്, തു­മ്പും വാ­ലു­മി­ല്ലാ­തെ, അ­ടു­ക്കും ചി­ട്ട­യും കൂ­ടാ­തെ, വായിൽ വ­ന്ന­തൊ­ക്കെ പറകയോ, കു­ത്തി­ക്കു­റി­ക്ക­യോ ചെ­യ്താൽ സം­ഭാ­ഷ­ണ­വും ലേ­ഖ­ന­വും, ഹൃ­ദ്യ­മോ വി­ശ­ദ­മോ ആ­യി­ത്തീ­രു­ക­യി­ല്ല. അ­തി­നാൽ, ഒരു വി­ഷ­യ­ത്തി­ന്റെ വി­വി­ധ­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ ക്ര­മ­പ്പെ­ടു­ത്തി വ­കു­പ്പു­ക­ളാ­ക്കി തി­രി­ച്ചെ­ഴു­തു­വാൻ വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ പ­രി­ശീ­ലി­ക്ക­ണം. ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള വ­കു­പ്പു­കൾ ആണു്, ഖ­ണ്ഡി­ക­കൾ.

2. ചൈനയെ പ­രാ­മർ­ശി­ച്ചു പ്ര­ശ­സ്ത­ഗ­ദ്യ­കാ­ര­നാ­യ കെ. എം. പ­ണി­ക്കർ എ­ഴു­തി­യ ഒരു ഉ­പ­ന്യാ­സ­ത്തിൽ നി­ന്നു് ഒരു ഖ­ണ്ഡി­ക താഴെ ഉ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ന്ന­തു വാ­യി­ച്ചു­നോ­ക്കു­ക:

“ചൈന ഇ­ന്ത്യ­യോ­ളം തന്നെ പു­രാ­ത­ന­മാ­ണു്. അ­യ്യാ­യി­രം വർ­ഷ­ത്തിൽ ക­വി­ഞ്ഞു നീ­ണ്ടു­കി­ട­ക്കു­ന്ന ചീ­ന­യു­ടെ ച­രി­ത്രം ഭാ­ര­ത­ച­രി­ത്ര­വു­മാ­യി പല സം­ഗ­തി­കൊ­ണ്ടും സാ­മ്യം വ­ഹി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഒ­ന്നാ­മ­താ­യി, ഇ­ന്ത്യ­യെ­ന്ന­തു പോലെ ചീ­ന­വും ഇ­ട­യ്ക്കി­ടെ വി­ദേ­ശീ­യർ­ക്കു് അ­ടി­പ്പെ­ട്ടു ക­ഴി­യേ­ണ്ടി­വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും, ആ നാ­ടി­ന്റെ സം­സ്കാ­ര­ത്തി­നോ ജീ­വി­ത­മ­ര്യാ­ദ­കൾ­ക്കോ മാ­റ്റം വ­രു­ത്തു­വാൻ വൈ­ദേ­ശി­ക­ന്മാർ­ക്കു് ഇ­തു­വ­രെ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ല. ര­ണ്ടാ­മ­താ­യി, ഭാ­ര­തീ­യ­സം­സ്കാ­ര­മെ­ന്ന­തു­പോ­ലെ­ത­ന്നെ ചീന സം­സ്കാ­ര­വും അ­ടു­ത്തു­ള്ള രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളിൽ പ്ര­ച­രി­ച്ചു് അ­വി­ട­ങ്ങ­ളി­ലെ ജീ­വി­ത­ത്തെ പ­ല­ത­ര­ത്തിൽ രൂ­പാ­ന്ത­ര­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­ട്ടു­ള്ള­താ­യി കാണാം. ജാവാ, മലയാ, സയാം, കാം­ബോ­ജം മു­ത­ലാ­യ സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളി­ലെ സം­സ്കാ­രം ഇ­ന്ത്യ­യിൽ നി­ന്നാ­ണെ­ങ്കിൽ, ജ­പ്പാൻ മു­ത­ലാ­യ രാ­ജ്യ­ങ്ങൾ ഇ­ക്കാ­ര്യ­ത്തിൽ ചൈ­ന­യോ­ടാ­ണു ക­ട­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. മൂ­ന്നാ­മ­താ­യി, യൂ­റോ­പ്യ­ന്മാ­രു­ടെ വ­ര­വോ­ടു­കൂ­ടി രണ്ടു രാ­ജ്യ­ത്തി­ന്റേ­യും ശക്തി ക്ഷ­യി­ക്ക­യും, ര­ണ്ടു­കൂ­ട്ട­രും അ­വർ­ക്കു് ഒ­രു­പോ­ലെ വി­ധേ­യ­രാ­ക­യും ചെ­യ്തു. ഇ­ന്ത്യ­യെ ബ്രി­ട്ടീ­ഷു­കാർ ജ­യി­ച്ചു കീ­ഴ­ട­ക്കി­യ­തു­പോ­ലെ, ചൈനയെ സ്വ­ന്തം സാ­മ്രാ­ജ്യ­ത്തിൽ പെ­ടു­ത്തു­വാൻ അ­വർ­ക്കു സാ­ധി­ച്ചി­ല്ലെ­ങ്കി­ലും ചൈന ഒരു സ്വ­ത­ന്ത്ര­രാ­ജ്യ­മെ­ന്ന പേ­രിൽ­ത്ത­ന്നെ ക­ഴി­ഞ്ഞു­വ­ന്നു­വെ­ങ്കി­ലും, ആ രാ­ജ്യ­ത്തി­ന്റെ പ­രാ­ധീ­ന­ത ഇ­ന്ത്യ­യു­ടേ­തിൽ ക­വി­ഞ്ഞ­താ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു­ത­ന്നെ പറയാം. വലിയ ഒരു നാ­ട്ടു­രാ­ജാ­വി­ന്റെ സ്ഥി­തി­മാ­ത്ര­മാ­ണു് ഒ­രു­കാ­ല­ത്തു ചീ­ന­ച­ക്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തു്. എല്ലാ മ­ഹാ­ശ­ക്തി­ക­ളേ­യും ഒ­രു­പോ­ലെ വ­ഴ­ങ്ങേ­ണ്ടി­വ­ന്ന­തി­നാൽ, ബ­ഹു­ഭർ­ത്തൃ­ക­യാ­യ ഒരു സ്ത്രീ­യെ­പ്പോ­ലെ, നിർ­ല്ല­ജ്ജ­മാ­യ ജീ­വി­ത­മാ­യി­രു­ന്നു ഒ­ടു­വിൽ ഒരു നൂറു വർ­ഷ­ത്തേ­യ്ക്കു ചീന സാ­മ്രാ­ജ്യ­ത്തി­നു് അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ട്ട­തു്.”

ഈ ഖ­ണ്ഡി­ക­യി­ലെ കേ­ന്ദ്രീ­ഭൂ­ത­മാ­യ ആശയം എ­ന്താ­ണു്? പു­രാ­ത­ന­രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളാ­യ ഇ­ന്ത്യ­യ്ക്കും ചൈ­ന­യ്ക്കു­മു­ള്ള സാ­ദൃ­ശ്യ­മാ­ണു്, ഇതിൽ മു­ഖ്യ­മാ­യി പ­രാ­മർ­ശി­ക്കു­ന്ന­തു്. പ്രാ­രം­ഭ­ത്തി­ലെ ര­ണ്ടു­വാ­ക്യം ഈ ആ­ശ­യ­ത്തെ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. വൈ­ദേ­ശി­ക സ്വാ­ധീ­ന­ശ­ക്തി­യെ രണ്ടു നാ­ട്ടി­ലേ­യും ജീ­വി­ത­വും, സം­സ്കാ­ര­വും, എ­ങ്ങ­നെ അ­തി­ജീ­വി­ച്ചു? ചീ­ന­യു­ടേ­യും ഇ­ന്ത്യ­യു­ടേ­യും സം­സ്കാ­രം ഏതേതു പ്ര­ദേ­ശ­ങ്ങ­ളിൽ വ്യാ­പി­ച്ചു? വൈ­ദേ­ശി­കാ­ധി­പ­ത്യ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം രണ്ടു രാ­ജ്യ­ത്തും എ­ങ്ങ­നെ­യാ­യി­രു­ന്നു, ഇ­ങ്ങ­നെ മു­ഖ്യ­മാ­യ ആ­ശ­യ­ത്തി­ന്റെ വി­പു­ല­ന­ത്തി­നാ­ണു പി­ന്നീ­ടു­ള്ള വാ­ക്യ­ങ്ങൾ പൂർ­വ്വാ­പ­ര­ബ­ന്ധം വി­ടാ­തെ വി­നി­യോ­ഗി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ബ­ഹു­ഭർ­ത്തൃ­ക­യാ­യ പ­ത്നി­യോ­ടു് ചൈ­ന­യ്ക്കു ക­ല്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന സാ­മ്യം, പേരിൽ മാ­ത്രം സ്വ­ത­ന്ത്ര­മാ­യി­രു­ന്ന ആ രാ­ജ്യ­ത്തി­ന്റെ ദ­യ­നീ­യ­ത­യും അ­സ്വ­സ്ഥ­ത­യും വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഒ­രാ­ശ­യം അ­വ­ത­രി­പ്പി­ച്ചു് അതു വി­ശ­ദ­മാ­ക്കു­വാ­നു­ള്ള ഉ­ദ്യ­മ­ത്തി­നി­ട­യ്ക്കു് ഇ­ത­ര­വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ പി­ന്നാ­ലെ ലേ­ഖ­ക­ന്റെ ശ്ര­ദ്ധ­പോ­വു­ന്നി­ല്ല. ഏ­കാ­ഗ്ര­ത­യും വി­ശ­ദ­ത­യും ഈ ഖ­ണ്ഡി­ക­യ്ക്കു­ണ്ടെ­ന്നു സ്പ­ഷ്ട­മാ­യ­ല്ലൊ.

അ­ടി­യിൽ ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന ‘ന­മ്മു­ടെ വസതി’ എന്ന ലേ­ഖ­ന­ത്തി­ലെ ഓരോ ഖ­ണ്ഡി­ക­യി­ലേ­യും മു­ഖ്യ­മാ­യ ആശയം എ­ന്താ­ണെ­ന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ക:

“ഭൂ­ഗോ­ളം ന­മ്മു­ടെ ഗൃ­ഹ­വും നാം ഇതിലെ ഇ­ന്ന­ത്തെ നി­വാ­സി­ക­ളും ആ­കു­ന്നു. വി­ശാ­ല­മാ­യ ഈ വസതി ഏ­തു­കാ­ല­ത്താ­ണു് ഉ­ണ്ടാ­യ­തു്? ഇതു് എന്നു ജീ­വി­കൾ­ക്കു വ­സി­ക്കു­വാൻ യോ­ഗ്യ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്നു? ഈ ചോ­ദ്യ­ങ്ങൾ­ക്കും ഇ­നി­യും ശ­രി­യാ­യ ഉ­ത്ത­രം ല­ഭി­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ല. എ­ങ്കി­ലും ഭൂ­മി­യു­ടെ പൂർ­വ്വ­രൂ­പ­ത്തേ­യും അതിനു കാ­ല­ക്ര­മ­ത്തിൽ വന്ന മാ­റ്റ­ത്തേ­യും പറ്റി ശാ­സ്ത്ര­ജ്ഞ­ന്മാർ പലതും ഊ­ഹി­ക്കു­ക­യും, ചി­ല­തു് ഉ­റ­പ്പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു്.

അനേകം കോടി സം­വ­ത്സ­ര­ങ്ങൾ­ക്കു മുൻ­പു്, ഈ ഗോളം ക­ത്തി­ക്കാ­ളി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന ഒരു തീ­പ്പ­ന്തു­പോ­ലെ ആ­കാ­ശ­ത്തിൽ തി­രി­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. ചു­ട്ടു­രു­കി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന ചില ലോ­ഹ­ങ്ങ­ളും, ധാ­തു­ക്ക­ളും, ജ്വ­ലി­ക്കു­ന്ന ചില വാ­ത­ക­ങ്ങ­ളും മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു അ­ന്നു് ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തു്. അ­ക്കാ­ല­ത്തു് ഭൂ­മി­യിൽ സ­സ്യ­മോ, മൃഗമോ, മ­നു­ഷ്യ­നോ ഇ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു് ഊ­ഹി­ക്കാ­മ­ല്ലൊ. കാലം വളരെ ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ, ഭൂ­മ­ണ്ഡ­ലം ക്ര­മ­ത്തിൽ ത­ണു­ക്കു­വാ­നും ഇ­തി­ന്റെ പുറം ഉ­റ­ച്ചു­ക­ട്ടി­യാ­കു­വാ­നും തു­ട­ങ്ങി. ഇ­രു­മ്പു്, ചു­ണ്ണാ­മ്പു്, ഗ­ന്ധ­കം മു­ത­ലാ­യ ധാ­തു­ക്കൾ ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് ഉ­ണ്ടാ­യ­തു്. ആ­കാ­ശ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു് ഉ­യർ­ന്നു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന വാ­ത­ക­ങ്ങ­ളു­ടെ ചൂടു കു­റ­ഞ്ഞു­കു­റ­ഞ്ഞു വന്നു. അവ കൂ­ടി­ച്ചേർ­ന്നു വാ­യു­മ­ണ്ഡ­ലം ആയി. ആ­വി­യാ­ക­ട്ടെ, ത­ണു­ത്തു ജ­ല­മാ­യി­ത്തീർ­ന്നു. നദി, സ­മു­ദ്രം മു­ത­ലാ­യ ജ­ലാ­ശ­യ­ങ്ങൾ അ­തി­ന്റെ ഫ­ല­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് ഭൂ­മു­ഖ­ത്തു­ണ്ടാ­യ­തു്. ഇ­ന്നും ഭൂ­ഗോ­ള­ത്തി­ന്റെ ഉള്ളു മു­ഴു­വൻ ത­ണു­ത്തു് ഉ­റ­ച്ചു­ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ല.

ജീ­വി­ത­ത്തി­നു­വേ­ണ്ട വായു, ജലം, ധാ­തു­ക്കൾ മു­ത­ലാ­യ­വ ഇ­ങ്ങ­നെ ഉ­ണ്ടാ­യ­തി­നു­ശേ­ഷ­മാ­ണു്, ഈ മ­ഹാ­ഗൃ­ഹം വാ­സ­യോ­ഗ്യ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്ന­തു്. ആ­ദി­യിൽ മു­ള­ച്ചു­വ­ളർ­ന്ന സ­സ്യ­ങ്ങ­ളോ ജ­നി­ച്ചു വ­ളർ­ന്ന­ജീ­വി­ക­ളോ ഇ­പ്പോൾ ഇല്ല. അ­വ­യു­ടെ ആ­കൃ­തി­യി­ലും സ്വ­ഭാ­വ­ത്തി­ലും അനേകം നൂ­റ്റാ­ണ്ടു­കൾ­കൊ­ണ്ടു പല മാ­റ്റ­ങ്ങൾ വന്നു. അ­തി­നാൽ വളരെ വ്യ­ത്യാ­സ­മു­ള്ള മ­ര­ങ്ങ­ളും, വ­ള്ളി­ക­ളും, പ­ക്ഷി­ക­ളും മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളും ഒക്കെ ഉ­ണ്ടാ­കു­വാൻ ഇ­ട­യാ­യി. ഇന്നു കാ­ണു­ന്ന സ­സ്യ­ങ്ങ­ളും ജീ­വി­ക­ളും ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് ആ­വിർ­ഭ­വി­ച്ച­തു്.

ന­മ്മു­ടെ ഈ പാർ­പ്പി­ടം വളരെ വ­ലു­തു­ത­ന്നെ. നാം നി­ല്ക്കു­ന്ന സ്ഥ­ല­ത്തു­നി­ന്നു നേരെ അ­ടി­യി­ലേ­യ്ക്കു ഒരു തു­ര­ങ്ക­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­പ­ക്ഷം അ­തി­നു് ഏ­ക­ദേ­ശം എ­ണ്ണാ­യി­രം നാഴിക നീ­ള­മു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കും. ഈ ഗോ­ള­ത്തി­ന്റെ വ­ലു­പ്പം ആ­ലോ­ചി­ക്കു­മ്പോൾ നി­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­ത്ഭു­തം തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ലേ? എ­ന്നാൽ അ­വ­സാ­ന­മി­ല്ലാ­ത്ത ആ­കാ­ശ­ത്തി­ന്റെ വി­സ്താ­രം വി­ചാ­രി­ച്ചു നോ­ക്കു­ക. അ­പ്പോൾ ഈ ഭൂമി എത്ര ചെ­റു­താ­ണെ­ന്നു തോ­ന്നാ­തി­രി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. സൂ­ര്യ­മ­ണ്ഡ­ലം ഭൂ­മി­യേ­ക്കാൾ വളരെ മ­ട­ങ്ങു വ­ലു­പ്പ­മു­ള്ള­താ­കു­ന്നു. ന­മ്മു­ടെ ഈ ഗൃ­ഹ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു വേണ്ട വെ­ളി­ച്ച­വും ചൂടും ത­രു­ന്ന­തു് ആ മ­ഹാ­ഗോ­ള­മാ­ണു്.

ഇനി ന­മു­ക്കു് ഈ വ­സ­തി­യി­ലെ അം­ഗ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു ചില സം­ഗ­തി­കൾ ഗ്ര­ഹി­ക്കാം. ചെ­മ്പു്, ഇ­രു­മ്പു്, ഗ­ന്ധ­കം മു­ത­ലാ­യ­വ­യാ­ണ­ല്ലോ ധാ­തു­ക്കൾ. അ­വ­യ്ക്കു് ഒ­രി­ട­ത്തു­നി­ന്നു സ്വയം മ­റ്റൊ­രി­ട­ത്തേ­യ്ക്കു സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­വാൻ സാ­ധി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. അ­തു­പോ­ലെ­യ­ല്ലെ­ങ്കി­ലും വൃ­ക്ഷ­ങ്ങ­ളും വ­ള്ളി­ക­ളും മു­ള­ച്ച ദി­ക്കിൽ­ത്ത­ന്നെ­നി­ന്നു വ­ള­രു­ന്ന­തേ­യു­ള്ളൂ. എ­ന്നാൽ മൃ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കും പ­ക്ഷി­കൾ­ക്കും മ­നു­ഷ്യർ­ക്കും മ­റ്റും ഇ­ച്ഛ­പോ­ലെ സ­ഞ്ച­രി­ക്കാ­മെ­ന്നു നി­ങ്ങൾ­ക്കു് അ­റി­യാ­മ­ല്ലോ. ധാ­തു­ക്ക­ളും സ­സ്യ­ങ്ങ­ളും അ­ച­ര­ങ്ങ­ളാ­കു­ന്നു. ജ­ന്തു­ക്ക­ളും മ­നു­ഷ്യ­രും ചരം എന്ന വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലാ­ണു പെ­ടു­ന്ന­തു്.

മ­ര­ങ്ങ­ളും വ­ള്ളി­ക­ളും സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ച്ചു്, അ­വ­യ്ക്കു ജീ­വ­നി­ല്ലെ­ന്നു തെ­റ്റി­ദ്ധ­രി­ക്ക­രു­തു്. അവ വാ­യു­വിൽ­നി­ന്നും മ­ണ്ണിൽ­നി­ന്നും പോ­ഷ­ക­വ­സ്തു­ക്കൾ സ­മ്പാ­ദി­ച്ചു വ­ള­രു­ന്നു. അവയും സ്വ­വം­ശ­ത്തെ വർ­ദ്ധി­പ്പി­ക്ക­യും നി­ല­നിർ­ത്തു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടു്. വൃ­ക്ഷ­ല­താ­ദി­ക­ളും ജ­ന്തു­ക്ക­ളെ­പ്പോ­ലെ­ത­ന്നെ ജ­നി­ക്കു­ന്നു, വ­ള­രു­ന്നു, ന­ശി­ക്കു­ന്നു. ജ­ന്തു­ക്കൾ ആ­ഹാ­ര­ത്തി­നു സ­സ്യ­ങ്ങ­ളെ­യാ­ണു് ആ­ശ്ര­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. സ­സ്യ­ഭു­ക്കു­ക­ളാ­യ ജീ­വി­ക­ളേ­യും ചില മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളും മ­നു­ഷ്യ­രും ഭ­ക്ഷി­ക്കാ­റു­ണ്ടു്.

ലോ­ക­ഗൃ­ഹ­ത്തി­ലെ അം­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടെ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ മ­നു­ഷ്യൻ പ്രാ­ധാ­ന്യം പ്രാ­പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. അതു് എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു്? സിം­ഹ­ത്തി­നും ആ­ന­യ്ക്കും മ­റ്റും മ­നു­ഷ്യ­നേ­ക്കാൾ ശ­രീ­ര­ബ­ലം എ­ത്ര­യോ അ­ധി­ക­മു­ണ്ടു്. ദേ­ഹ­ശ­ക്തി­കൊ­ണ്ട­ല്ല. വി­ശേ­ഷ­ബു­ദ്ധി­കൊ­ണ്ടാ­ണു് മ­നു­ഷ്യൻ ശ്രേ­ഷ്ഠ­ത സ­മ്പാ­ദി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. സം­ഭാ­ഷ­ണ­സാ­മർ­ത്ഥ്യ­വും അവനു മാ­ത്ര­മേ ഉള്ളൂ. ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളും ന­ഗ­ര­ങ്ങ­ളും മു­നു­ഷ്യൻ നിർ­മ്മി­ച്ച­താ­ണു്. കൃഷി, ക­ച്ച­വ­ടം മു­ത­ലാ­യ­വ ന­ട­പ്പാ­ക്കി­യ­തും പ­ല­ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള യ­ന്ത്ര­ങ്ങൾ ക­ണ്ടു­പി­ടി­ച്ച­തും അ­വ­നാ­കു­ന്നു. മ­നു­ഷ്യ­വർ­ഗ്ഗം ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ലെ­ങ്കിൽ, ഇന്നു ഭൂ­മി­യിൽ കാ­ണു­ന്ന പ­രി­ഷ്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ ചി­ഹ്ന­ങ്ങൾ ഒ­ന്നും­ത­ന്നെ ഒ­രി­ക്ക­ലും ഉ­ണ്ടാ­കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ ബു­ദ്ധി­ശ­ക്തി എ­ത്ര­മാ­ത്രം അ­ത്ഭു­ത­ക­ര­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു!”

ഏഴു ഖ­ണ്ഡി­ക­യാ­ണു് ഈ ഉ­പ­ന്യാ­സ­ത്തി­ലു­ള്ള­തു്. ന­മ്മു­ടെ വ­സ­തി­യാ­യ ഭൂ­മി­യു­ടെ പൂർ­വ്വ­രൂ­പ­ത്തേ­യും അ­തി­നു­ണ്ടാ­യ പ­രി­ണാ­മ­ത്തേ­യും സം­ബ­ന്ധി­ക്കു­ന്ന ആശയം ഉ­പ­ക്ര­മ ഖ­ണ്ഡി­ക­യിൽ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്ക­യും അ­ടു­ത്ത­തിൽ വി­സ്ത­രി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തി­രി­ക്കു­ന്നു. സ­സ്യ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും ജീ­വി­ക­ളു­ടേ­യും ആ­വിർ­ഭാ­വ­മാ­ണു മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ വ­കു­പ്പിൽ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. നാ­ലാ­മ­ത്തേ­തിൽ ഭൂ­മി­യു­ടെ വ­ലു­പ്പ­വും അ­ന­ന്ത­മാ­യ ആ­കാ­ശ­ത്തിൽ അതിനു താ­ര­ത­മ്യേ­ന­യു­ള്ള ക്ഷു­ദ്ര­ത്വ­വും വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു. ചരവും അ­ച­ര­വും,—ഈ മ­ഹാ­വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ ഉ­പാ­ദി­യാ­ണു് അ­ടു­ത്ത ഖ­ണ്ഡി­ക­യിൽ. ആറാം വ­കു­പ്പിൽ അ­ച­ര­ങ്ങ­ളാ­യ സ­സ്യ­ങ്ങ­ളും ജീ­വ­നു­ള്ള­വ­യാ­ണെ­ന്നു വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കു­ന്നു. അ­ന്ത്യ­ഖ­ണ്ഡി­ക മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ സർ­വ്വാ­തി­ശാ­യി­യാ­യ മ­ഹ­ത്ത്വം ഓർ­ത്തു് അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ടു­ന്ന ഒരു വാ­ക്യ­ത്തി­ലാ­ണു് അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഏ­കാ­ഗ്ര­വും വി­ശ­ദ­വു­മാ­യ പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­ത്തി­നും പൂർ­വ്വാ­പ­ര­ബ­ന്ധം വി­ടാ­തെ­യു­ള്ള ചി­ന്ത­യു­ടെ ക്ര­മി­ക­മാ­യ പു­രോ­ഗ­തി­യ്ക്കും ഈ ‘ന­മ്മു­ടെ വസതി’യെ അ­ധി­ക­രി­ച്ചു­ള്ള ലേ­ഖ­ന­ഖ­ണ്ഡി­ക­കൾ ഉ­ദാ­ഹ­രി­ക്കാം. ആ­ശ­യ­സ്വ­ഭാ­വ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു ചൂർ­ണ്ണി­ക, സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­കം, മ­ഹാ­വാ­ക്യം, ഇവ ഗാഢമോ ശി­ഥി­ല­മോ ആയ ബ­ന്ധ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി യ­ഥോ­ചി­തം പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചാൽ ഖ­ണ്ഡി­ക­യ്ക്കു വൈ­ചി­ത്ര്യം എന്ന ഗു­ണ­വും സി­ദ്ധി­ക്കും.

1. ഓരോ ഖ­ണ്ഡി­ക എ­ഴു­തു­ക:
   • ജ്ഞാ­ന­മാ­ണു് ശക്തി.
   • ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ മ­ഹ­ത്ത്വം ദൈർ­ഘ്യം­കൊ­ണ്ട­ല്ല തീ­രു­മാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു്.
   • പാലും പ­ഴ­കി­യാൽ പു­ളി­ക്കും.
   • ദി­ന­രാ­ത്ര­ങ്ങൾ എ­ങ്ങ­നെ ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്നു?
   • മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു ആ സ­ന്ധ്യ.
   • എ­ന്താ­ണു സം­സ്കാ­രം.
   • ഓ­ണ­ത്തി­ന്റെ ആഗമം.
2. • താഴെ ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന ‘മു­ത്തു­കൾ’ എന്ന ഉ­പ­ന്യാ­സ­ത്തി­ലെ ഓരോ ഖ­ണ്ഡി­ക­യി­ലേ­യും കേ­ന്ദ്രീ­ഭൂ­ത­മാ­യ ആശയം ക­ണ്ടു­പി­ടി­ച്ചെ­ഴു­തു­ക.
   • ഈ ഖ­ണ്ഡി­ക­ക­ളു­ടെ ഏ­കാ­ഗ്ര­ത­യും പൂർ­വ്വാ­പ­ര­ബ­ന്ധ­വും വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക.

“എന്റെ വ­ടി­വും നി­റ­വും നി­ങ്ങ­ളു­ടെ ക­ണ്ണു­ക­ളെ ആ­കർ­ഷി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്, ഇല്ലേ? എത്ര കൗ­തു­ക­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യാ­ണു് നി­ങ്ങൾ എന്നെ നോ­ക്കു­ന്ന­തു്! ഞാൻ പി­റ­ന്ന­തു എ­വി­ടെ­യാ­ണു്? ആ­രാ­ണു് എന്റെ അമ്മ? എ­ങ്ങ­നെ ഞാൻ ഇവിടെ വന്നു? നി­ങ്ങൾ­ക്കു് ഇ­തെ­ല്ലാം അ­റി­ഞ്ഞാൽ­ക്കൊ­ള്ളാം എ­ന്നു് ആ­ഗ്ര­ഹ­മു­ണ്ടാ­വും. ആ ജി­ജ്ഞാ­സ എ­നി­ക്കു് അ­ഭി­മാ­നം ഉ­ള­വാ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

മ­ഹാ­ല­ക്ഷ്മി ജ­നി­ച്ച­തു സ­മു­ദ്ര­ത്തിൽ­നി­ന്നാ­ണ­ത്രെ. അതു വാ­സ്ത­വ­മാ­ണോ എ­ന്നു് എ­നി­ക്ക­റി­ഞ്ഞു­കൂ­ടാ. എന്റെ ജ­ന്മ­ഗൃ­ഹം സ­മു­ദ്ര­മാ­കു­ന്നു. സിം­ഹ­ളം, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ ലങ്ക, എ­ന്നൊ­രു ദ്വീ­പി­നെ­പ്പ­റ്റി നി­ങ്ങൾ കേ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കാം. അ­തി­നു് അ­ടു­ത്തു­ള്ള ക­ട­ലി­ലാ­യി­രു­ന്നു, എന്നെ ജ­നി­പ്പി­ച്ച അമ്മ ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. മി­നു­സ­മു­ള്ള ചി­പ്പി­യു­ടെ അ­ക­ത്തു മൃ­ദു­ല­മാ­യ ദേ­ഹ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യ ചില ചെറിയ ജീ­വി­കൾ സ­മു­ദ്ര­ത്തി­ന്റെ ചില ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ കൂ­ട്ട­മാ­യി താ­മ­സി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. “മു­ക്ത­കൾ” എ­ന്നാ­ണു അ­വ­യ്ക്കു പേരു്. ഒരു മു­ക്ത­യിൽ നി­ന്നാ­ണു ഞാൻ പി­റ­ന്ന­തു്.

എന്റെ പി­റ­വി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ഒ­രി­ക്കൽ അമ്മ എ­ന്നോ­ടു ഇ­ങ്ങ­നെ പ­റ­ഞ്ഞു: “ഒ­രി­ക്കൽ ഞങ്ങൾ പലരും കൂ­ട്ടം കൂടി ക­ര­യിൽ­നി­ന്നു കു­റ­ച്ച­ക­ലെ നീ­ന്തി­ക്ക­ളി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. പെ­ട്ടെ­ന്നു ഒരു മ­ണൽ­ത്ത­രി എന്റെ ദേ­ഹ­ത്തിൽ ത­റ­ച്ചു­ക­യ­റി. എ­നി­ക്കു വ­ല്ലാ­ത്ത അ­സ്വാ­സ്ഥ്യ­മാ­ണു് കുറെ നേ­ര­ത്തേ­യ്ക്കു തോ­ന്നി­യ­തു്. എത്ര ശ്ര­മി­ച്ചി­ട്ടും അതിനെ ഉടലിൽ നി­ന്നു ക­ള­യു­വാൻ എ­നി­ക്കു സാ­ധി­ച്ചി­ല്ല. അ­പ്പോൾ എന്റെ ദേ­ഹ­ത്തി­ലെ ഒരു ദ്ര­വ­വ­സ്തു­കൊ­ണ്ടു ഞാനതു പൊ­തി­ഞ്ഞു. ആ മൺ­ത­രി­യു­ടെ പു­റ­ത്തു് ആ ലേപം ഉ­ണ­ങ്ങി­പ്പി­ടി­ച്ചു. ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു തി­ള­ക്ക­വും മി­നു­ക്ക­വും ഉള്ള നീ ഉ­ണ്ടാ­യ­തു്. നീ എന്റെ സ­ന്താ­ന­മ­ല്ല; എന്റെ ഒരു സൃ­ഷ്ടി­യാ­ണു്.” എ­ങ്കി­ലും ഏ­റെ­ക്കാ­ലം ചു­മ­ന്നു­കൊ­ണ്ടു നടന്ന ആ മു­ക്ത­യെ അ­മ്മ­യാ­യി­ട്ടാ­ണു് ഞാൻ വി­ചാ­രി­ച്ചു­പോ­രു­ന്ന­തു്.

എ­ങ്ങ­നെ ഞാൻ ക­ര­യ്ക്കു വന്നു എ­ന്നു് അ­റി­യാ­നാ­യി­രി­ക്കും നി­ങ്ങൾ ശ്ര­ദ്ധ­യോ­ടു­കൂ­ടി ഇ­നി­യും എന്റെ മു­ഖ­ത്തേ­യ്ക്കു നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു നി­ല്ക്കു­ന്ന­തു്. മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ധൈ­ര്യ­ത്തേ­യും ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തേ­യും ഞാൻ അ­ഭി­ന­ന്ദി­ക്കു­ന്നു, എ­ന്നാൽ, അ­വ­രു­ടെ ക്രൂ­ര­ത­യും അ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹ­വും ഓർ­ക്കു­മ്പോൾ എ­നി­ക്കു വി­രോ­ധ­മാ­ണു തോ­ന്നു­ന്ന­തു്. ഒ­രി­ക്കൽ ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു പെ­രും­വ­ഞ്ചി­കൾ, എന്റെ അ­മ്മ­യും കൂ­ട്ടു­കാ­രും സ്വൈ­ര­മാ­യി വി­ഹ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന സ­മു­ദ്ര­ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ മു­ക­ളിൽ എത്തി. അ­വ­രെ­ല്ലാ­വ­രും പ­രി­ഭ്ര­മി­ച്ചു­വെ­ന്നു പ­റ­യേ­ണ്ട­തി­ല്ല­ല്ലൊ. അ­ല്പ­നേ­ര­ത്തി­നി­ട­യ്ക്കു് അ­റ്റ­ത്തു കല്ലു കെ­ട്ടി­യി­ട്ടു­ള്ള മൂ­ന്നു നാലു ക­യ­റു­കൾ ക­ട­ലി­ന്റെ അ­ടി­യി­ലെ­യ്ക്കു ഇ­റ­ങ്ങു­ന്ന­തു കണ്ടു. ഓരോ ക­യ­റി­ന്റേ­യും കൂടെ ഓരോ ആളും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അരികെ എ­ത്തി­യ ഉടനെ ചി­പ്പി­ക­ളോ­ടു കൂടിയ മു­ക്ത­ക­ളെ വാരി അവർ ഒരു വ­ല­യി­ലി­ടു­വാൻ തു­ട­ങ്ങി. ആ സാ­ഹ­സി­ക­ന്മാർ എ­ന്തൊ­രു തി­ടു­ക്ക­മാ­ണു് കാ­ണി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്. അ­വർ­ക്കു ശ്വാ­സം മു­ട്ടി­ത്തു­ട­ങ്ങി­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു തോ­ന്നും. മ­നു­ഷ്യർ കേ­മ­ന്മാർ തന്നെ. പക്ഷേ, അ­വർ­ക്കു മ­ത്സ്യ­ങ്ങ­ളെ­യോ മു­ക്ത­ക­ളെ­യോ പോലെ വെ­ള്ള­ത്തി­ന­ടി­ക്കു വളരെ നേരം ജീ­വി­ക്കാൻ ക­ഴി­യി­ല്ല.

ഉടൻ അവർ കയർ പി­ടി­ച്ചു ഒ­ന്നു് അ­ന­ക്കി. വ­ഞ്ചി­യിൽ നി­ന്നി­രു­ന്ന­വർ ആ ച­ങ്ങാ­തി­ക­ളെ കയർ പി­ടി­ച്ചു മു­ക­ളി­ലേ­യ്ക്കു വ­ലി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങി. എ­ങ്കി­ലും എ­ല്ലാ­വർ­ക്കും ഉ­പ­രി­ത­ല­ത്തി­ലെ­ത്താൻ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ല്ല. “ഷാർ­ക്കു്” എന്നു പേരായ ഒരു ഭ­യ­ങ്ക­ര മ­ത്സ്യം ഒരാളെ ക­ടി­ച്ചെ­ടു­ത്തു കൊ­ണ്ടു പൊ­യ്ക്ക­ള­ഞ്ഞു. ദു­രാ­ഗ്ര­ഹം­കൊ­ണ്ടു പ­ര­ദ്രോ­ഹ­ത്തി­നു് ഉ­ദ്യ­മി­ക്കു­ന്ന­വ­രിൽ ചി­ലർ­ക്കെ­ങ്കി­ലും ഇ­ങ്ങ­നെ ശി­ക്ഷ­കി­ട്ടാ­തി­രു­ന്നാൽ ക­ഷ്ട­മ­ല്ലേ? നി­ങ്ങൾ­ക്കു് ആ സാ­ധു­വി­നോ­ടു് അ­നു­ക­മ്പ­തോ­ന്നു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കും. വ­ല­യി­ലാ­യി­രു­ന്ന മു­ക്ത­കൾ­ക്കു് എന്തു തോ­ന്നി­യി­രി­ക്കും എന്നു നി­ങ്ങൾ ആ­ലോ­ചി­ച്ചു നോ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടോ?

കൂ­ട്ട­ത്തിൽ ഒരാൾ ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട­തു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള വി­ഷാ­ദ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യാ­ണു് വ­ഞ്ചി­ക്കാർ അന്നു ക­ര­യി­ലേ­യ്ക്കു മ­ട­ങ്ങി­യ­തു്. “വ­രാ­നു­ള്ള­തു വ­ഴി­യിൽ­ത്ത­ങ്ങു­മോ? അ­വ­ന്റെ യോ­ഗ­മാ­ണു്. മു­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി പേ­ഴ്സ്യൻ ക­ട­ലിൽ­പ്പോ­ലും ന­മ്മ­ളൊ­ക്കെ മു­ങ്ങി­ത്ത­പ്പി­യി­ട്ടി­ല്ലേ? അ­ന്നു് ആ­രെ­ങ്കി­ലും ‘ഷാർ­ക്കു്’ വി­ഴു­ങ്ങി­ക്ക­ള­ഞ്ഞു­വോ?” എന്നു സം­ഭാ­ഷ­ണ­ത്തി­നി­ട­യ്ക്കു് ആ ത­ടി­യ­ന്മാ­രിൽ ഒരുവൻ പ­റ­യു­ന്ന­തു കേ­ട്ടു.

തീ­ര­ത്തു ചെ­ന്ന­തി­നു­ശേ­ഷം ആ നിർ­ദ്ദ­യ­ന്മാർ മു­ക്ത­ക­ളി­രി­ക്കു­ന്ന ചി­പ്പി­കൾ മു­ഴു­വൻ വെ­യി­ല­ത്തു കു­ന്നു­പോ­ലെ കൂ­ട്ടി­യി­ട്ടു. ചി­പ്പി­യ്ക്ക­ക­ത്തു­ള്ള ജീ­വി­കൾ മു­ഴു­വൻ ചത്തു. ആ ഓടുകൾ ന­ല്ല­പോ­ലെ ഉ­ണ­ങ്ങി. എല്ലാ മു­ക്ത­ക­ളി­ലും മു­ത്തു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. നൂറും ഇ­രു­ന്നൂ­റും എണ്ണം പ­രി­ശോ­ധി­ക്കു­മ്പോ­ഴാ­ണു് ഒരു മു­ത്തു് അ­വർ­ക്കു കി­ട്ടി­യി­രു­ന്ന­തു്. എന്റെ വാ­ത്സ­ല്യ­വ­തി­യാ­യ അ­മ്മ­യു­ടെ മൃ­ത­ദേ­ഹ­ത്തിൽ നി­ന്നു് ഒ­ടു­വിൽ അവർ എ­ന്നെ­യും എ­ടു­ത്തു. എന്നെ വി­റ്റാൽ നല്ല വില കി­ട്ടു­മെ­ന്നു തോ­ന്നി­യ­തു­കൊ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്ക­ണം അ­വ­രു­ടെ മുഖം അ­പ്പോൾ അത്ര തെ­ളി­ഞ്ഞ­തു്.

ഈ­ജി­പ്തി­ലെ ഒരു മ­ഹാ­രാ­ജ്ഞി­യു­ടെ വാ­ത്സ­ല്യ­പാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു എന്റെ വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ലെ ഒരു പൂർ­വ്വി­കൻ. അനവധി ര­ത്ന­വും സ്വർ­ണ്ണ­വും സം­ഭ­രി­ച്ചു­വ­ച്ചി­രു­ന്ന ആ മഹതി അ­മൂ­ല്യ­മാ­യ ഒരു വ­സ്തു­വാ­യി­ട്ടാ­ണു് ആ മു­ത്തി­നെ ക­രു­തി­യി­രു­ന്ന­തു്. പത്തു ലക്ഷം ഉ­റു­പ്പി­ക കൊ­ടു­ത്താൽ­ത്ത­ന്നെ അതിനെ വി­ല്ക്കു­വാൻ രാ­ജ്ഞി സ­മ്മ­തി­ക്കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല! എ­നി­ക്ക­ത്ര­യൊ­ന്നും വി­ല­യു­ണ്ടെ­ന്നു നി­ങ്ങൾ തെ­റ്റി­ദ്ധ­രി­ക്ക­രു­തു്.

കൃ­ത്രി­മ­ങ്ങ­ളാ­യ ചില മു­ത്തു­ക­ളു­ണ്ടു്. അ­വ­യെ­പ്പ­റ്റി­ക്കൂ­ടി നി­ങ്ങ­ളോ­ടും രണ്ടു വാ­ക്കു പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ള്ള­ട്ടെ. വ­ള­രെ­ക്കാ­ലം മുൻ­പു്, ചീ­ന­യി­ലെ ധ­നേ­ച്ഛ മു­ഴു­ത്ത ചില കേ­മ­ന്മാർ മു­ക്ത­ക­ളെ ചി­പ്പി­മേൽ ക­ടു­ത്ത മ­ണൽ­ത്ത­രി ഇട്ടു മു­ത്തു­വി­ള­യി­ക്കാൻ നോ­ക്കി. അ­വ­രു­ടെ പ്ര­യ­ത്നം വി­ഫ­ല­മാ­യി­ല്ല. എ­ങ്കി­ലും അ­ങ്ങ­നെ­യു­ണ്ടാ­കു­ന്ന കൃ­ത്രി­മ­മു­ത്തു­കൾ­ക്കു് എന്റെ വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ ന­ന്മ­യോ മേ­ന്മ­യോ ഇല്ല; വി­ല­യും കു­റ­യും.”

1. ഏ­തെ­ങ്കി­ലും വി­ഷ­യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു് മാ­തൃ­ഭാ­ഷ­യിൽ ഏ­കാ­ഗ്ര­ത­യോ­ടു­കൂ­ടി വ്യ­ക്ത­മാ­യി പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കു­വാ­നു­ള്ള ശി­ക്ഷ­ണ­വും പ­രി­ച­യ­വും വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ സ­മ്പാ­ദി­ച്ചി­രി­ക്ക­ണം. അ­തി­നു്, ഒ­ന്നാ­മ­തു വേ­ണ്ട­തു് പ്ര­തി­പാ­ദ്യ­വ­സ്തു­വി­നെ­പ്പ­റ്റി തി­ക­ഞ്ഞ അ­റി­വാ­ണു്. ന­മു­ക്കു ജ്ഞാ­നം സി­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന­തു് എ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് ? ജ്ഞാ­ന­ല­ബ്ധി­ക്കു് ഒരു മാർ­ഗ്ഗം സ്വാ­നു­ഭ­വ­മാ­കു­ന്നു. പാൽ ഹൃ­ദ്യ­മാ­യ ഒരു പേയ ദ്ര­വ്യ­മാ­ണു് എന്നു ന­മു­ക്കു് അ­നു­ഭ­വ­മു­ണ്ടു്. അതു് ദേ­ഹ­പോ­ഷ­ക­മാ­ണെ­ന്നും അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടാ­കും. ഇ­ത്ര­മാ­ത്രം കൊ­ണ്ടു് അ­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചൊ­രു ഉ­പ­ന്യാ­സം ര­ചി­ക്കു­വാൻ ന­മു­ക്കു സാ­ധി­ക്കു­മോ? ഭ­ക്ഷ­ണ­പ­ദാർ­ത്ഥ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്വ­ഭാ­വ­വും അതിൽ ആ­വ­ശ്യം അ­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കേ­ണ്ട മു­ഖ്യ­ഘ­ട­ക­ങ്ങ­ളും ആ­രോ­ഗ്യ­ത്തി­നും ഭ­ക്ഷ്യ­പ­ദാർ­ത്ഥ­ത്തി­നും ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബ­ന്ധ­വും മ­റ്റും ന­ല്ല­പോ­ലെ മ­ന­സ്സി­ലാ­വ­ണ­മെ­ങ്കിൽ അവ വി­വ­രി­ക്കു­ന്ന പ്ര­സം­ഗ­ങ്ങൾ കേൾ­ക്കു­ക­യോ ഗ്ര­ന്ഥ­ങ്ങൾ വാ­യി­ക്കു­ക­യോ തന്നെ വേ­ണ്ടി­വ­രും. ആ അ­റി­വി­ല്ലെ­ങ്കിൽ പാ­ലി­നെ­ക്കു­റി­ച്ച­ധി­ക­മൊ­ന്നും ന­മു­ക്കു പ­റ­യു­വാ­നു­ണ്ടാ­വു­ക­യി­ല്ല. നി­ദ്രാ­ഭം­ഗം ചെ­യ്യു­ന്ന ഒരു ക്ഷു­ദ്ര­കീ­ട­മാ­ണു കൊ­തു­കെ­ന്നും അതു പല രോ­ഗ­ങ്ങ­ളും മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്നും ന­മു­ക്ക­നു­ഭ­വ­മു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, അ­വ­യു­ടെ ശ­രീ­ര­പ്ര­കൃ­തി, ജീ­വി­ത­രീ­തി, അവ രോഗം സം­ക്ര­മി­ക്കു­ന്ന സ­മ്പ്ര­ദാ­യം, അവയെ ഉ­ന്മൂ­ല­നം ചെ­യ്യാ­നു­ള്ള ഉപായം, ഇ­തെ­ല്ലാ­മ­റി­യ­ണ­മെ­ങ്കിൽ ഈ വി­ഷ­യ­ങ്ങൾ വി­സ്ത­രി­ക്കു­ന്ന ഭാ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളേ­യോ പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളേ­യോ ആ­ശ്ര­യി­ക്ക­ണ­മ­ല്ലൊ. അ­നു­ഭ­വ­ജ്ഞാ­ന­ത്തെ അ­ന്യ­ജ്ഞാ­നം­കൊ­ണ്ടു ഇ­ങ്ങ­നെ പൂർ­ണ്ണ­മാ­ക്കി­യാൽ ഏതു വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­ക്കും പല വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളെ ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി ഉ­പ­ന്യാ­സം ര­ചി­ക്കാ­നു­ള്ള നി­റ­വു് മ­ന­സ്സി­നു­ണ്ടാ­ക്കാം.

2. ര­ണ്ടാ­മ­താ­യി വേ­ണ്ട­തു വി­ശ­ദ­വും ആ­കർ­ഷ­ക­വു­മാ­യ രീ­തി­യിൽ പ്ര­തി­പാ­ദി­ക്കാ­നു­ള്ള സാ­മർ­ത്ഥ്യ­മാ­കു­ന്നു. സു­പ്ര­സി­ദ്ധ­ന്മാ­രാ­യ സാ­ഹി­ത്യ­കാ­ര­ന്മാ­രെ­പ്പോ­ലെ ക­ലാ­ഭം­ഗി തി­ക­ഞ്ഞ ലേ­ഖ­ന­ങ്ങൾ ര­ചി­ക്കാൻ വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ­ക്കു സാ­ധി­ച്ചു­വെ­ന്നു­വ­രി­ല്ല. അതു വാ­സ­ന­യും പ­രി­ച­യ­വും ശി­ക്ഷ­ണ­വും സ­മ­ഗ്ര­ജ്ഞാ­ന­വും­കൊ­ണ്ടു ക്ര­മ­ത്തിൽ സാ­ധ്യ­മാ­വാ­മെ­ന്നേ­യു­ള്ളൂ. വ്യ­ക്ത­മാ­യി, ഒ­ര­ടു­ക്കോ­ടു­കൂ­ടി, അ­ന്യ­വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു ബു­ദ്ധി പാ­ളാ­തെ, സ­ര­ള­ഭാ­ഷ­യിൽ ല­ഘൂ­പ­ന്യാ­സം എ­ഴു­തു­വാൻ പോ­കു­ന്ന വി­ഷ­യ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം ഉ­ള്ളു­കൊ­ണ്ടു് ഒന്നു കാ­ണു­ക­യും അ­തി­ന്റെ വിവിധ മു­ഖ­ങ്ങൾ സ്വയം വി­ശ­ക­ല­നം ചെ­യ്ക­യു­മാ­ണു്, ആദ്യം വേ­ണ്ട­തു്. അ­ങ്ങ­നെ വി­ഭ­ജി­ച്ച പ്ര­തി­പാ­ദ്യ­ത്തി­ന്റെ ഓരോരോ അം­ശ­ങ്ങൾ പ്രാ­ധാ­ന്യ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു്, പൂർ­വ്വാ­പ­ര­ബ­ന്ധം വി­ടാ­തെ, കു­റി­ച്ചി­ടു­ന്ന­തു് ഏ­കാ­ഗ്ര­ത­യോ­ടു­കൂ­ടി­യ പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­ത്തി­നു സ­ഹാ­യ­മാ­വും. എ­ഴു­തി­ത്തു­ട­ങ്ങു­മ്പോൾ ഉ­ണർ­ന്ന ബു­ദ്ധി­യിൽ പു­തു­താ­യി ഉ­യ­രു­ന്ന ചി­ന്ത­ക­ളും യ­ഥോ­ചി­തം ക­ലർ­ത്താ­വു­ന്ന­താ­ണു്. വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ­ക്കു­വേ­ണ്ടി കൊ­തു­വി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചെ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ള്ള ഒരു ല­ഘൂ­പ­ന്യാ­സം അ­ടി­യിൽ ഉ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ന്നു. ഓരോ വ­കു­പ്പി­ലും ഏതു മു­ഖ്യ­മാ­യ ആ­ശ­യ­ഭാ­ഗ­മാ­ണു് വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് എന്നു നോ­ക്കി മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ക­യും സ്വയം കു­റി­ച്ചി­ടു­ക­യും ചെ­യ്യ­ണം.

1. ആ­ഖ്യാ­ന­രൂ­പ­ത്തി­ലെ­ഴു­തു­ക:
   • ചെ­റു­പ്പ­ത്തിൽ കേ­ട്ടി­ട്ടു നി­ങ്ങ­ളു­ടെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ പ­തി­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കു­ന്ന രണ്ടോ മൂ­ന്നോ ധാ­ത്രീ­ക­ഥ­ക­ളും യ­ക്ഷി­ക­ഥ­ക­ളും.
   • ഈ­സോ­പ്പു­ക­ഥ­ക­ളോ ഹി­തോ­പ­ദേ­ശ കഥകളോ പ­ഞ്ച­ത­ന്ത്ര­ക­ഥ­ക­ളോ വാ­യി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലേ? അവയിൽ ഏ­തി­ലെ­ങ്കി­ലും നി­ന്നു രണ്ടു കഥകൾ.
   • താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന പ­ഴ­ഞ്ചൊ­ല്ലു­കൾ അർ­ത്ഥ­വ­ത്തു­ക­ളാ­ക്കു­ന്ന ഓരോ കഥ— ‘താൻ കു­ഴി­ച്ച കു­ഴി­യിൽ താൻ­ത­ന്നെ ചാടും.’ ‘അ­പ്പ­നു കു­ത്തി­യ പാള മു­ത്ത­പ്പ­നും’ ‘ചൊ­ട്ട­യി­ലെ ശീലം ചുടല വരെ.’
2. നി­ങ്ങൾ വാ­യി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ഖ­ണ്ഡ­കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളി­ലേ­യോ ല­ഘു­ക­ഥ­ക­ളി­ലേ­യോ സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ളെ ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി രണ്ടു ക­ഥ­യെ­ഴു­തു­ക.
3. ബൈ­ബി­ളി­ലോ രാ­മാ­യ­ണാ­ദി­ക­ളാ­യ ഇ­തി­ഹാ­സ­ങ്ങ­ളി­ലോ ഭാ­ഗ­വ­തം മു­ത­ലാ­യ പു­രാ­ണ­ങ്ങ­ളി­ലോ നി­ന്നു മൂ­ന്നു ക­ഥ­യെ­ഴു­തു­ക.
4. ഒരു നോ­വ­ലി­ലെ മു­ഖ്യ­ക­ഥ ആ­ഖ്യാ­ന­രൂ­പ­ത്തിൽ­ത്ത­ന്നെ സം­ക്ഷേ­പി­ക്കു­ക.
5. ആ­ഖ്യാ­ന­ത്തി­നു­ദാ­ഹ­രി­ച്ച കഥ അ­ബ്ര­ഹാ­മോ, ആ പ­ഥി­ക­നോ സ്വയം പ­റ­യു­ന്ന രൂ­പ­ത്തിൽ മാ­റ്റി­യെ­ഴു­തു­ക.

ഉ­പ­ന്യാ­സ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു് വി­വ­രി­ച്ച സ­ന്ദർ­ഭ­ത്തിൽ വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ­ക്കു­ള്ള രണ്ടു മാ­തൃ­ക­കൾ ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. ഒന്നു കൊ­തു­വി­നെ­പ്പ­റ്റി­യാ­ണു്; മ­റ്റേ­തു് പാ­ലി­നെ­പ്പ­റ്റി­യും. ര­ണ്ടും ക­ഥാ­ക­ഥ­ന­രൂ­പ­ത്തി­ല­ല്ലാ­ത്ത­തി­നാൽ ആ­ഖ്യാ­ന­ങ്ങ­ള­ല്ല. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ മാ­തൃ­ക­യിൽ ‘പാ­ലാ­ഴി­മ­ഥ­ന’ത്തി­ന്റെ ഒരു സൂചനം ഉ­ണ്ടു്. മറ്റു രീ­തി­ക­ളി­ലു­ള്ള പ്ര­തി­പാ­ദ­ന­ത്തി­ലും ഇ­ട­യ്ക്കു് ആ­ഖ്യാ­നം വരാം. ‘കൊതു’, ‘പാൽ’, ഈ രണ്ടു ലേ­ഖ­ന­വും പ്ര­തി­പാ­ദ്യ­വ­സ്തു­വി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു. ഇ­ങ്ങ­നെ പ്ര­തി­പാ­ദ്യ­വി­ഷ­യ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വം വ്യ­ക്ത­മാ­ക്കു­ന്ന ലേ­ഖ­ന­ങ്ങൾ വി­വ­ര­ണ­ങ്ങൾ എന്ന വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലാ­ണു് ചേ­രു­ന്ന­തു്.

ആ­ഖ്യാ­ന­ത്തി­ലും വി­വ­ര­ണം വരാം. ഏതു വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലാ­ണു് ചേർ­ക്കേ­ണ്ട­തെ­ന്നു നി­ശ്ച­യി­ക്കു­ന്ന­തു പ്രാ­ധാ­ന്യം അ­നു­സ­രി­ച്ചാ­കു­ന്നു.

വി­വ­ര­ണ­ത്തി­നു മ­റ്റൊ­രു­ദാ­ഹ­ര­ണം

1. വി­വ­ര­ണ­രൂ­പ­മാ­യ ഓരോ ഖ­ണ്ഡി­ക എ­ഴു­തു­ക:
   • (1) ഭാഷ (2) വ്യാ­ക­ര­ണം (3) ആ­ഖ്യാ­നം (4) ഉ­പ­പാ­ദ­നം
   • (1) മേഘം (2) പെ­രി­യാ­റു് (3) കേരളം (4) കു­ടിൽ­വ്യ­വ­സാ­യം
   • (1) വാ­യ­ന­ശാ­ല (2) മൃ­ഗ­ശാ­ല (3) നഗരസഭ (4) ജനസഭ
   • ഓ­ണ­ത്തി­ന്റെ ആഗമം
   • കേ­ര­ള­ത്തി­ന്റെ ഉ­ത്ഭ­വം
   • രാവും പകലും എ­ങ്ങ­നെ ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്നു
   • ന­മ്മു­ടെ കാ­യ­ലു­കൾ
2. വി­വ­ര­ണ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ ല­ഘൂ­പ­ന്യാ­സ­മെ­ഴു­തു­ക:
   • • എ­നി­ക്കു് ഏ­റ്റ­വും ഇ­ഷ്ട­മാ­യ കളി
     • എന്നെ ഏ­റ്റ­വും ര­സി­പ്പി­ച്ച കഥ
     • ഞാൻ സ­ന്ദർ­ശി­ച്ച നൂൽ­ക്ക­മ്പ­നി
     • അ­ച്ച­ടി­യ­ന്ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ വ­ര­വു­കൊ­ണ്ടു­ണ്ടാ­യ ഗുണം.
   • • ഗ്ര­ന്ഥ­പാ­രാ­യ­ണം
     • സാ­ഹി­ത്യ­മെ­ന്നാ­ലെ­ന്തു്?
     • പ­രോ­പ­കാ­രം
     • അഹിംസ
     • സ്വ­ദേ­ശ­സ്നേ­ഹം
   • ഉ­പ­പാ­ദി­ക്കു­ക:
     • കൃ­ഷി­യോ വ്യ­വ­സാ­യ­മോ പ്ര­ധാ­നം?
     • ജാ­തി­ഭേ­ദം ഗു­ണ­ക­ര­മ­ല്ല, ദോ­ഷ­ക­ര­മാ­ണു്.
     • വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ­ക്കു മ­ന­സ്സം­സ്കാ­രം മാ­ത്രം പോരാ, തൊ­ഴി­ലു­കൾ ചെ­യ്വാ­നു­ള്ള ക­ഴി­വു­കൂ­ടി വേണം.
     • ഭൗ­തി­ക­ശാ­സ്ത്ര­ജ്ഞാ­നം കൊ­ണ്ടു ലോ­ക­ത്തി­നു ദോ­ഷ­ത്തേ­ക്കാൾ വ­ള­രെ­യ­ധി­കം ഗു­ണ­മാ­ണു­ണ്ടാ­യ­തു്.
     • യു­ദ്ധം ലോ­ക­പു­രോ­ഗ­തി­ക്കു പ്ര­തി­ബ­ന്ധ­മാ­ണു്.

ആ­ഖ്യാ­നം, വി­വ­ര­ണം, ഉ­പ­പാ­ദ­നം, എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ സ്വ­ഭാ­വ­മാ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി മൂ­ന്നു വി­ഭാ­ഗം പ­രി­ച­യ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞു. നാ­ലാ­മ­തൊ­ന്നു­കൂ­ടി­യു­ണ്ടു്, അതാണു വർ­ണ്ണ­നം. ആ­ഖ്യാ­ന­ത്തി­ലും വി­വ­ര­ണ­ത്തി­ലും വർ­ണ്ണ­ന­പ്ര­ധാ­ന­ങ്ങ­ളാ­യ സ­ന്ദർ­ഭ­ങ്ങൾ സു­ല­ഭ­മാ­യി­രി­ക്കും. വി­വ­ര­ണം ഒരു വ­സ്തു­വി­ന്റേ­യോ വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടേ­യോ മറ്റോ യ­ഥാ­ത­ഥ­മാ­യ അ­റി­വാ­ണു് ന­മു­ക്കു ത­രു­ന്ന­തു്. വർ­ണ്ണ­നം വ­ക്താ­വി­ന്റെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ­പ്പ­തി­ഞ്ഞ ഒരു ദൃ­ശ്യ­ത്തെ, അതേ രൂ­പ­ത്തിൽ ശ്രോ­താ­വി­ന്റെ മ­ന­സ്സിൽ ചി­ത്ര­ണം ചെ­യ്യു­ന്ന രീ­തി­യാ­കു­ന്നു. ‘മ­ക­ര­ത്തി­ലെ മ­രം­കോ­ച്ചു­ന്ന ത­ണു­പ്പു്. പാതിര ക­ഴി­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­ഷ്ട­മി­നാ­ള­ത്തെ ച­ന്ദ്രൻ വി­ളർ­ത്തു പ്രേ­തം പോലെ മ­ല­മു­ക­ളിൽ മു­ഖ­മു­യർ­ത്തി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞു. ഒ­ച്ച­യു­മ­ന­ക്ക­വു­മി­ല്ലാ­തെ, ജ­ന­ശൂ­ന്യ­മാ­യി നീ­ണ്ടു­വ­ള­ഞ്ഞു പോ­കു­ന്ന പാ­ത­യു­ടെ രണ്ടു വ­ക്കു­ക­ളി­ലും ഇ­ട­വി­ട്ടു നിൽ­ക്കു­ന്ന മ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇ­ല­ക­ളിൽ നി­ന്നു വെ­ള്ളം ഇ­റ്റു­വി­ഴു­ന്നു­ണ്ടു്. ഉ­ടു­മു­ണ്ട­ല്ലാ­തെ ദേ­ഹ­ത്തി­ലൊ­ന്നു­മി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന ആ വ­ഴി­യാ­ത്ര­ക്കാ­ര­ന്റെ കൈ­കാ­ലു­കൾ മ­ര­വി­യ്ക്കു­ന്ന­താ­യി­ത്തോ­ന്നി’—നിർ­ജ്ജ­ന­മാ­യ ഒരു പ്ര­ദേ­ശ­ത്തെ ആ പാ­ത­യു­ടേ­യും അ­ന്ത­രീ­ക്ഷ­ത്തി­ന്റേ­യും പ­ഥി­ക­ന്റേ­യും രൂപം ന­മ്മു­ടെ ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ പ്ര­തി­ബിം­ബി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് ഈ വർ­ണ്ണ­ന­ത്തി­നു ക­ഴി­യു­ന്നു­ണ്ട­ല്ലോ. ന­മ്മു­ടെ ആ­ഖ്യാ­യി­കാ­കാ­ര­ന്മാ­രിൽ അ­ഗ്ര­ഗ­ണ്യ­നാ­യ സി. വി. രാ­മൻ­പി­ള്ള­യു­ടെ മാർ­ത്താ­ണ്ഡ­വർ­മ്മ, പ്രേ­മാ­മൃ­തം, രാ­മ­രാ­ജ ബഹദൂർ മു­ത­ലാ­യ കൃ­തി­കൾ വാ­യി­ച്ചു­നോ­ക്കൂ. ആ­ളു­ക­ളു­ടേ­യും, സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും മ­നോ­ഹ­ര­ങ്ങ­ളാ­യ വാ­ക്ചി­ത്ര­ങ്ങൾ ആ ഗ്ര­ന്ഥ­ങ്ങ­ളിൽ എത്ര വ­ള­രെ­യു­ണ്ടെ­ന്നോ! അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ­പ്പോ­ലെ തന്നെ പ്ര­ശ­സ്ത­നാ­യ ച­ന്തു­മേ­നോ­ന്റെ ഇ­ന്ദു­ലേ­ഖ, ശാരദ മു­ത­ലാ­യ നോ­വ­ലു­ക­ളി­ലും ഭം­ഗി­യു­ള്ള വർ­ണ്ണ­ന­മ­ന­വ­ധി­യു­ണ്ടു്.

1. • നി­ങ്ങൾ വാ­യി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ക­ഥ­ക­ളിൽ നി­ന്നോ യാ­ത്രാ വി­വ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നോ ക­വി­ത­ക­ളിൽ നി­ന്നോ വി­ഭി­ന്ന­വ­സ്തു­ക്ക­ളേ­യും രം­ഗ­ങ്ങ­ളേ­യും കു­റി­ക്കു­ന്ന വർ­ണ്ണ­നം ഉ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ക.
   • അപ്പൻ ത­മ്പു­രാ­ന്റെ ‘ഭൂ­ത­രാ­യ­രി’ലെ ചെ­ങ്കാ­ളി മ­ല­ക­ളു­ടേ­യും വേ­ടർ­ക്ക­ര­ച­ന്റെ പാർ­പ്പി­ട­ത്തി­ന്റേ­യും വർ­ണ്ണ­നം പ­കർ­ത്തി­യെ­ഴു­തു­ക.
   • ന­മ്പ്യാ­രു­ടെ തു­ള്ളൽ­ക്ക­വി­ക­ളിൽ­നി­ന്നു് ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ഒരു സ­ദ്യ­യു­ടേ­യും പൂ­ങ്കാ­വ­ന­ത്തി­ന്റേ­യും നാ­യാ­ട്ടി­ന്റേ­യും വർ­ണ്ണ­നം എ­ടു­ത്തു് എ­ഴു­തു­ക.
2. വർ­ണ്ണി­ക്കു­ക:
   • വി­ദ്യാ­ല­യ­ത്തി­ലെ വാർ­ഷി­കോ­ത്സ­വം
   • നാ­ട്ടു­മ്പു­റ­ത്തെ കൊ­യ്ത്തു­കാ­ലം
   • കാ­യ­ലു­ക­ളിൽ കൂ­ടി­യു­ള്ള ഒരു ബോ­ട്ടു­യാ­ത്ര
   • ന­ദി­യിൽ കൂ­ടി­യു­ള്ള വ­ഞ്ചി­യാ­ത്ര
   • നാ­ട്ടു­മ്പു­റ­ത്തെ ഒരു വെ­ള്ള­പ്പൊ­ക്കം
   • ഓ­ണ­ക്കാ­ല­ത്തെ ആ­ഘോ­ഷ­ങ്ങൾ

1. വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അർ­ത്ഥം സു­ഗ­മ­മാ­കാൻ ചി­ഹ്ന­നം എ­ങ്ങ­നെ ഉ­പ­ക­രി­ക്കു­മെ­ന്നു് അ­ന്യ­ത്ര വി­വ­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലൊ. ബി­ന്ദു, അർ­ദ്ധ­വി­രാ­മം, ഉ­ദ്ധ­ര­ണി, കാകു, വി­ക്ഷേ­പ­ണി എന്നീ ചി­ഹ്ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉ­പ­യോ­ഗ­വും വെ­ളി­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടു്. പൂർ­ണ്ണ­വാ­ക്യം, ആ­ശ്ച­ര്യാ­ദി­ഭാ­വ­ങ്ങ­ളെ സ്ഫു­രി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തോ ചോ­ദ്യ­രൂ­പ­ത്തി­ലു­ള്ള­തോ അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ, അ­വ­സാ­നി­ക്കു­മ്പോൾ പൂർ­ണ്ണ­വി­രാ­മ­ചി­ഹ്ന­മാ­യ ബി­ന്ദു­ചേർ­ക്ക­ണം എന്നേ ആ ചി­ഹ്ന­ത്തി­ന്റെ ഉ­പ­യോ­ഗ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു സൂ­ചി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളൂ. പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കു പകരം അ­വ­യു­ടെ ആ­ദ്യാ­ക്ഷ­രം മാ­ത്രം എ­ളു­പ്പ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി എ­ഴു­താ­റു­ണ്ടു്. ആ അ­ക്ഷ­രം പ­ദ­ത്തി­നു പ­ക­ര­മാ­ണു് എന്നു കു­റി­ക്കു­വാ­നും ബി­ന്ദു­ത­ന്നെ ചേർ­ക്കു­ക­യാ­ണു് പ­തി­വു്. ‘കേ­ര­ള­പ­ത്രി­ക’യിൽ നി­ന്നു ലേ­ഖ­ന­ഭാ­ഗ­മോ അ­ഭി­പ്രാ­യ­മോ ഉ­ദ്ധ­രി­ക്കു­ന്ന ലേഖകൻ ഉ­ദ്ധാ­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­യിൽ കേ. പ. എന്നു എ­ഴു­തും. ഭാ­ഷാ­ഭൂ­ഷ­ണ­ത്തി­ലെ ഒരു കാരിക സ്വാ­ഭി­പ്രാ­യം സ്ഥാ­പി­ക്കാൻ എ­ടു­ത്തു­ചേർ­ക്കു­ന്ന നി­രൂ­പ­കൻ അ­തി­നി­ട­യിൽ ഭാ. ഭൂഷണം എന്നു ചേർ­ത്തെ­ന്നു­വ­രാം.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം

സ. കേ. സാ. പ­രി­ഷ­ത്തു് (സമസ്ത കേ­ര­ള­സാ­ഹി­ത്യ പ­രി­ഷ­ത്തു്)

നി. നി. സഭ. (നി­യ­മ­നിർ­മ്മാ­ണ­സ­ഭ)

ഒ. ലേ. (ഒരു ലേഖകൻ)

സ്വ. ലേ. (സ്വ­ന്തം ലേഖകൻ)

2. ചോ­ദ്യ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളാ­യ വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­വ­സാ­ന­ത്തി­ലേ ‘കാകു’ ചേർ­ക്കേ­ണ്ട­തു­ള്ളൂ. ‘താ­ത­ക­ണ്വൻ തി­രി­ച്ചു­വ­രു­മ്പോൾ എ­ന്തു­പ­റ­യു­മോ എ­ന്നു് ഞാൻ ശ­ങ്കി­ക്കു­ന്നു’ എന്ന വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ ഒ­ടു­വിൽ ബി­ന്ദു ചേർ­ത്താൽ­മ­തി. ‘എന്തു പ­റ­യു­മോ’ എന്ന വാ­ക്യ­ഭാ­ഗ­ത്തി­നു­ശേ­ഷം ഇ­ട­യ്ക്കു് ‘കാകു’ വേണ്ട.

3. വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ ഇ­ട­യ്ക്കു് അ­ല്പ­മാ­യ നിർ­ത്തൽ വേണ്ട ദി­ക്കിൽ ഇ­ടേ­ണ്ട­തു കോമ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­ങ്കു­ശം, ആ­കു­ന്നു. ഇ­താ­ണു് ആ ചി­ഹ്ന­ത്തി­ന്റെ രൂപം. അ­ര­ദ്ധ­വി­രാ­മ ചി­ഹ്ന­മാ­യ രോ­ധി­നി­യു­ടെ മു­ക­ളി­ലി­ടു­ന്ന ചെറിയ ബി­ന്ദു നീ­ക്കി­ക്ക­ള­ഞ്ഞാൽ അ­ല്പ­വി­രാ­മം സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന അ­ങ്കു­ശ­മാ­യി.

രോ­ധി­നി;

അ­ങ്കു­ശം,

മ­ഹാ­വാ­ക്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ അം­ഗി­വാ­ക്യ­ങ്ങൾ വേർ­തി­രി­ക്കാ­നാ­ണു് രോ­ധി­നി ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു മുൻപു പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ‘രോ­ധി­നി’യുടെ ആ­വ­ശ്യം കു­റ­ഞ്ഞു കു­റ­ഞ്ഞും അ­ങ്കു­ശ­ത്തി­ന്റെ ഉ­പ­യോ­ഗം കൂ­ടി­ക്കൂ­ടി­യും വ­രി­ക­യാ­ണു്. ‘ഏ­ഴു­ത്ത­ച്ഛൻ ഒരു മ­ഹാ­ക­വി മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ഒ­രാ­ചാ­ര്യൻ കൂ­ടി­യാ­ണു്’ എന്ന വാ­ക്യം നോ­ക്കു­ക. ‘മാ­ത്ര­മ­ല്ല’ എ­ന്ന­തി­നു­ശേ­ഷം രോ­ധി­നി­യ­ല്ല, അ­ങ്കു­ശ­മാ­ണു ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­തു­മ­തി­താ­നും. എ­ന്നാ­ലും രോ­ധി­നി­യെ നി­ശ്ശേ­ഷം നി­രു­പ­യോ­ഗ­മാ­ക്കു­ന്ന­തി­നു് ഈ ചി­ഹ്ന­ത്തി­നു ക­ഴി­ക­യി­ല്ല. ‘ജനനം കൊ­ണ്ടു ഭാ­ഷാ­സ­ന്ദേ­ശ­കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളിൽ പ്ര­ഥ­മ­സ്ഥാ­നം ഉ­ണ്ണു­നീ­ലി സ­ന്ദേ­ശ­ത്തി­നാ­ണു്; എ­ന്നാൽ, സാ­ഹി­ത്യ­ഗു­ണം­കൊ­ണ്ടു് ആ പദവി മ­യൂ­ര­സ­ന്ദേ­ശ­ത്തി­നാ­കു­ന്നു’, ഈ മ­ഹാ­വാ­ക്യ­ത്തിൽ രണ്ടു വാ­ക്യ­ത്തി­ലേ­യും ഉ­ദ്ദേ­ശ്യം ര­ണ്ടാ­ക­യാൽ അം­ഗി­വാ­ക്യം തി­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് ‘രോ­ധി­നി’ത­ന്നെ­യാ­ണു ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.

4.

1. സ­ങ്കീർ­ണ്ണ­വാ­ക്യം ആ­രം­ഭി­ക്കു­ന്ന­തു ക്രി­യാ­വി­ശേ­ഷ­ണ­മാ­യ അം­ഗ­വാ­ക്യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യാ­ണെ­ങ്കിൽ, ആ അം­ഗ­ത്തി­ന്റെ അ­വ­സാ­ന­ത്തിൽ അ­ങ്കു­ശം ഇ­ടു­ന്ന­തു ന­ന്നു്. ഉദാ:
   • ജ­ന­നം­കൊ­ണ്ടു് അ­ഗ്രി­മ­സ്ഥാ­നം കൊ­ട്ടാ­ര­ക്ക­ര­ത്ത­മ്പു­രാ­ന്റെ ആ­ട്ട­ക്ക­ഥ­കൾ­ക്കാ­ണെ­ങ്കിൽ, അഭിനയ യോ­ഗ്യ­ത­യും സാ­ഹി­ത്യ­ഭം­ഗി­യും­കൊ­ണ്ടു് ആ നില കോ­ട്ട­യ­ത്തു­ത­മ്പു­രാ­ന്റെ കൃ­തി­കൾ­ക്കു­ാ­കു­ന്നു.
   • ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ പ­ഞ്ച­വ­ത്സ­ര­പ­ദ്ധ­തി പ്രാ­യോ­ഗി­ക­മാ­യി­ത്തീർ­ന്നാൽ, എ­നി­ക്കു സം­ശ­യ­മി­ല്ല, ഇ­ന്ത്യ­യു­ടെ സാ­മ്പ­ത്തി­ക സ്ഥി­തി വളരെ മെ­ച്ച­പ്പെ­ടും.
2. ഒരു വി­ചാ­ര­ധാ­ര­യ്ക്കി­ട­യ്ക്കു്, അ­തി­ന്റെ അം­ഗ­മാ­യ മ­റ്റൊ­ന്നു വ­രു­ന്ന­പ­ക്ഷം, ആ ഭാഗം അ­ങ്കു­ശം­കൊ­ണ്ടു വേർ­തി­രി­ക്ക­യാ­ണു് ഉ­ചി­ത­മാ­വു­ക. ഉദാ:
   • സീ­താ­ദേ­വി, വാ­ല്മീ­കി­മ­ഹർ­ഷി സ്നേ­ഹാ­നു­ക­മ്പ­ക­ളോ­ടെ നിർ­ബ­ന്ധി­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ലെ­ങ്കിൽ, ആ­ശ്ര­മ­ത്തിൽ നി­ന്നു ഭർ­ത്തൃ­സ­ന്നി­ധി­യി­ലേ­യ്ക്കു് പോ­കു­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.
   • കാ­ളി­ദാ­സൻ, ഒരു നി­രൂ­പ­കൻ പ­റ­യും­പോ­ലെ, കാ­ല­ത്തി­ന്റെ ദാ­സ­നാ­യി­രു­ന്നെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല.
3. സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യി സം­ബോ­ധ­ന­യ്ക്കു­ശേ­ഷം വി­ക്ഷേ­പ­ണി­യ­ല്ല, അ­ങ്കു­ശ­മാ­ണു യോ­ജി­ക്കു­ക: ഉദാ:
   • മ­ഹാ­ന്മാ­രേ, മ­ഹ­തി­ക­ളേ,
   • പ്രിയ സു­ഹൃ­ത്തേ, പ്രി­യ­പ്പെ­ട്ട പി­താ­വേ, പ്രിയ സ­ഹോ­ദ­രാ,

‘അ­ങ്കു­ശ’ത്തി­ന്റെ മു­ഖ്യ­മാ­യ ചില സ്ഥാ­നം നിർ­ദ്ദേ­ശി­ച്ചു­വെ­ന്നേ­യു­ള്ളൂ. സ­മാ­നാ­ധി­ക­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­യ പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഇ­ട­യ്ക്കും സാ­ജാ­ത്യ­മു­ള്ള ആ­ഖ്യാ­ത­പ­രി­ച്ഛ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഒ­ടു­വി­ലും യ­ഥോ­ചി­തം ഈ ചി­ഹ്നം തന്നെ വരും.

ഉദാ:

1. ബി­ന്ദു, രോ­ധി­നി, അ­ങ്കു­ശം, ഭി­ത്തി­ക, ഈ ചി­ഹ്ന­ങ്ങൾ വി­രാ­മ­സ­മ­യ­ത്തി­ന്റെ ദൈർ­ഘ്യം ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി­ക്ക­ല്പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­വ­യാ­ണു്.
2. വി­മാ­ന­ങ്ങൾ ആ­കാ­ശ­ത്തു­നി­ന്നു ബോം­ബു­ക­ളും, പ­ട­ക്ക­പ്പ­ലു­കൾ സ­മു­ദ്ര­ത്തിൽ­നി­ന്നു വെ­ടി­യു­ണ്ട­ക­ളും, ന­ഗ­ര­ത്തി­ന്റെ നേരെ ചൊ­രി­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടു് ആ­ക്ര­മ­ണം തു­ട­ങ്ങി.

5. സമ പ്ര­ധാ­ന­ങ്ങ­ളാ­യ ര­ണ്ടു് ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ മ­ദ്ധ്യ­ത്തിൽ ഭി­ത്തി­ക വരും.: ഭി­ത്തി­ക

1. പ്ര­വൃ­ത്തി ആദ്യം: പ്ര­സം­ഗം പി­ന്നെ.
2. രണ്ടോ മൂ­ന്നോ കവികൾ: രണ്ടോ മൂ­ന്നോ കാ­വ്യ­ങ്ങൾ

ഉ­ത്ത­ര­വാ­ക്യ­ഭാ­ഗം ആ­ദ്യ­ത്തേ­ത്തി­ന്റെ വി­ശ­ദീ­ക­ര­ണ­മാ­വു­മ്പോൾ അതിനു മുൻപു ഭി­ത്തി­ക ചേർ­ക്കാം.

ഉദാ:

വാ­ക്യ­ബ­ന്ധം രണ്ടു വി­ധ­മാ­ണു്: ദൃഢം, ശി­ഥി­ലം.

അ­ന്യ­ഭാ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ ഉ­ദ്ധ­രി­ക്കു­മ്പോൾ ഭി­ത്തി­ക­യ്ക്കു ശേ­ഷ­മാ­ണു് ഉ­ദ്ധ­ര­ണി ചേർ­ക്കേ­ണ്ട­തു്. പ്ര­സം­ഗ­ത്തി­നി­ട­യ്ക്കു് അ­ദ്ധ്യ­ക്ഷൻ അ­ഭി­പ്രാ­യ­പ്പെ­ട്ടു: “ദേ­ശ­ഭാ­ഷ­ക­ളേ­യും അ­വ­യി­ലെ സാ­ഹി­ത്യ­ത്തേ­യും അ­വ­ഗ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­നാ­ശാ­സ്യ­മാ­ണെ­ന്നു ഞാൻ സ­മ്മ­തി­ക്കു­ന്നു. എ­ന്നാൽ രാ­ഷ്ട്ര­ഭാ­ഷ ‘അ­ടി­ച്ചേ­ല്പി­ക്കു­ന്നു’ എന്ന ആ­ക്ഷേ­പം ശ്ര­ദ്ധേ­യ­മ­ല്ല. ഇ­ന്ത്യ­യ്ക്കു് ഒരു പൊ­തു­ഭാ­ഷ­കൂ­ടി­യേ കഴിയൂ. അതു് ഒരു ഭാ­ര­തീ­യ ഭാഷ ത­ന്നെ­യാ­യി­രി­ക്ക­ണം. ഹി­ന്ദി പൊ­തു­ഭാ­ഷ­യാ­യി നാം സ്വീ­ക­രി­ച്ചു­ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ള്ള­താ­ണു്”.

ഉ­ദ്ധാ­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ള്ളിൽ വ­രു­ന്ന ഉ­ദ്ധാ­ര­ണം അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­തെ­ങ്ങ­നെ­യെ­ന്നു് ഈ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തിൽ നി­ന്നു­ത­ന്നെ ഗ്ര­ഹി­ക്കാം. ‘അ­ടി­ച്ചേ­ല്പി­ക്കു­ന്നു’ എന്ന ഭാഗം അ­ദ്ധ്യ­ക്ഷ­ന്റെ വാ­ക്യ­മ­ല്ല. പ­രാ­ഭി­പ്രാ­യ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ദ്ധ­ര­ണ­മാ­കു­ന്നു.

6. ഒരു വാ­ക്യ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ള്ളിൽ വേറെ വാ­ക്യം വ­ന്നാൽ അതു വ­ല­യ­ത്തിൽ ആ­ക്കു­ക­യാ­ണു ന­ല്ല­തു്. ( വലയം.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

അ­ദ്ദേ­ഹം നാ­യാ­ട്ടി­നു പു­റ­പ്പെ­ട്ട­പ്പോൾ, (ആ ദർശനം അ­വ­സാ­ന­ത്തേ­താ­വു­മെ­ന്നു് ആരു വി­ചാ­രി­ച്ചി­രു­ന്നു!) ഞാൻ വളരെ വൈ­മ­ന­സ്യ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടി­യാ­ണു് തോ­ക്കെ­ടു­ത്തു കൊ­ടു­ത്ത­യ­ച്ച­തു്.

7. ശൃംഖല—

താഴെ എ­ഴു­തു­ന്ന ഈരടി നോ­ക്കു­ക:

ഒ­ന്നാ­മ­ത്തെ പാദം ‘സു­ര­സി­ദ്ധ’ എന്ന പ­ദ­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലാ­ണ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു്. അവിടെ ആ സ­മ­സ്ത­പ­ദം ക­ഴി­യു­ന്നി­ല്ല. ‘സു­ര­സി­ദ്ധ­സ്ഥാ­ന­മേ’ എ­ന്ന­തു് ഒ­റ്റ­പ്പ­ദ­മാ­ണ­ല്ലൊ. ഒ­ന്നാം പാ­ദ­ത്തിൽ പദം മു­റി­യാ­ത്ത­തി­നാൽ അ­ടു­ത്ത പാദം ചേർ­ത്തു വാ­യി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­വാൻ ‘ശൃംഖല’ എന്ന ചി­ഹ്നം ചേർ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്നു.

വേറെ ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം

കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ പ്രാ­ചീ­ന ക­വി­ക­ളിൽ അ­ഗ്ര­ഗ­ണ്യ­നാ­യ തു­ഞ്ച­ത്തെ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ സ്മാ­ര­ക­മാ­യി മ­ല­ബാ­റിൽ ഒരു സ്ഥാ­പ­നം ഏർ­പ്പെ­ടു­ത്ത­ണ­മെ­ന്നു് ഈ യോഗം ആ­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്നു.

8. രേഖ—

സം­ക്ഷേ­പി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞ­തു വി­വ­രി­ക്കു­ന്നു എന്നു സൂ­ചി­പ്പി­ക്കാൻ ഈ ചി­ഹ്നം ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാം.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

ആ ഗർ­ജ്ജ­നം ഭ­യ­ങ്ക­ര­മാ­യി­രു­ന്നു—ഇ­ടി­മു­ഴ­ക്കം പോ­ലെ­ഭ­യ­ങ്ക­രം.

9. വി­ശ്ലേ­ഷം ’—

പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ ചില അ­ക്ഷ­ര­ങ്ങൾ സം­ഭാ­ഷ­ണ ഭാ­ഷ­യി­ലും മ­റ്റും ലോ­പി­ച്ചു­പോ­കും. എ­ഴു­തു­മ്പോൾ അതു സൂ­ചി­പ്പി­ക്കാൻ വിട്ട അ­ക്ഷ­ര­ത്തി­ന്റെ മു­ക­ളിൽ ഈ ചി­ഹ്നം ചേർ­ക്കു­ന്നു.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണം:

ഇ­ന്ന­ലെ വരാ’ന്നു വി­ചാ­രി­ച്ചു. തരാ’യില്ല. നിങ്ങ’ടെ നാ­ട്ടിൽ നല്ല മഴേ’ണ്ടോ ഇപ്പോ’?

(വി­ദ്യാർ­ത്ഥി­കൾ ഈ സം­ഭാ­ഷ­ണ­ശൈ­ലി ഉ­പ­ന്യാ­സ­ങ്ങ­ളിൽ അ­നു­ക­രി­ക്ക­രു­തു്. ‘ഇ­ന്ന­ലെ വ­രാ­മെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ച്ചു. ത­ര­മാ­യി­ല്ല. നി­ങ്ങ­ളു­ടെ നാ­ട്ടിൽ നല്ല മഴ ഉണ്ടോ ഇ­പ്പോൾ’ എന്നു പ­ദ­ങ്ങ­ളു­ടെ പൂർ­ണ്ണ­രൂ­പം അവർ പ്ര­യോ­ഗി­ക്ക­ണം.)

1. വേണ്ട ദി­ക്കിൽ അ­ങ്കു­ശം ഇടുക:- പദ്യം ഗദ്യം എന്നു രൂപം പ്ര­മാ­ണി­ച്ചു് സാ­ഹി­ത്യ­ത്തെ ര­ണ്ടാ­യി വി­ഭ­ജി­ക്കാം. ‘അമ്മേ ഞാൻ വ­ന്ദി­ക്കു­ന്നു അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ക്കേ­ണ­മേ’ വി­ശ്വാ­സം സ­മ്മ­തി­ക്കു­ന്നു യു­ക്തി സം­ശ­യി­ക്കു­ന്നു അജ്ഞത വാ­ശി­പി­ടി­ക്കു­ന്നു.
2. യ­ഥാ­സ്ഥാ­നം ഭി­ത്തി­ക­യും ഉ­ദ്ധ­ര­ണി­യും ചേർ­ക്കു­ക:- അ­ദ്ധ്യ­ക്ഷൻ പ്ര­സം­ഗം ഉ­പ­സം­ഹ­രി­ച്ചു പ്രാ­ദേ­ശി­ക­വും ജാ­തീ­യ­വും ഭാ­ഷാ­പ­ര­വു­മാ­യ ഭേ­ദ­വാ­സ­ന ഭാ­ര­തീ­യർ പ­രി­വർ­ജ്ജി­ച്ചി­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­നൈ­ക്യം ന­മ്മു­ടെ ഭാ­വി­യെ വി­ക­ല­മാ­ക്കും.
3. വേ­ണ്ട­ദി­ക്കിൽ ശൃംഖല ചേർ­ക്കു­ക:-

മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ പ്ര­ശ­സ്ത­നാ­യ ക­വി­യും ഉ­പ­ന്യാ­സ­കാ­ര­നും സർ­വ്വ­ക­ലാ­ശാ­ല അ­ദ്ധ്യാ­പ­ക­നു­മാ­യി­രു­ന്ന ജി. ശ­ങ്ക­ര­ക്കു­റു­പ്പ് 1901 ജൂൺ 3-നു് നെ­ല്ലി­ക്കാ­മ്പ­ള­ളി വാ­ര്യ­ത്ത് ശ­ങ്ക­ര­വാ­ര്യ­രു­ടേ­യും വ­ട­ക്കി­നി മാ­രാ­ത്ത് ല­ക്ഷ്മി­ക്കു­ട്ടി മാ­രാ­സ്യാ­രു­ടേ­യും മ­ക­നാ­യി എ­റ­ണാ­കു­ളം ജി­ല്ല­യി­ലെ കാ­ല­ടി­ക്ക­ടു­ത്തു­ള്ള നാ­യ­ത്തോ­ട് എന്ന സ്ഥ­ല­ത്തു് ജ­നി­ച്ചു. 17-ാം വ­യ­സ്സിൽ ഹെഡ് മാ­സ്റ്റ­റാ­യി ജോ­ലി­യിൽ പ്ര­വേ­ശി­ച്ചു. 1937-ൽ എ­റ­ണാ­കു­ളം മ­ഹാ­രാ­ജാ­സ് കോ­ളേ­ജിൽ അ­ദ്ധ്യാ­പ­ക­നാ­യി നി­യ­മി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു. 1956-ൽ അ­ദ്ധ്യാ­പ­ക ജോ­ലി­യിൽ നി­ന്നും വി­ര­മി­ച്ചു. കേരള സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി പ്ര­സി­ഡ­ന്റ്, കേ­ന്ദ്ര സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി അംഗം, രാ­ജ്യ­സ­ഭാം­ഗം എന്നീ നി­ല­ക­ളിൽ സേവനം അ­നു­ഷ്ടി­ച്ചു. 1978 ഫെ­ബ്രു­വ­രി 2-നു് അ­ന്ത­രി­ച്ചു.