SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Swedish_painting_art.jpg
Swedish modern impressionist artwork, bird, oil pastel, a painting by Rolf Nerlöv (1940–2015).
images/kuruvi-jeyamohan.png

നാ­ഗർ­കോ­വി­ലിൽ നി­ന്നു ഡി­സ്ട്രി­ക്റ്റ് എ­ഞ്ചി­നീ­യർ എന്നെ വി­ളി­ച്ച­താ­യി ശിവൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “ടി. ഇ. യോ? എന്തു പ­റ­ഞ്ഞു?” ഞാൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

“അതെ, ഇ­വി­ടൊ­ണ്ടോ­ന്നു ചോ­ദി­ച്ചു”.

“നീ എന്തു പ­റ­ഞ്ഞു?”

“ചായ കു­ടി­ക്കാൻ പോ­യ­താ­ന്ന്”.

“ശരി, അ­തി­നു­ള്ള വിവരം നി­ന­ക്കൊ­ണ്ട്”

പ­രി­ഭ്ര­മ­മാ­യി. എ­ന്തി­നു്? എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും തകരാർ ഉണ്ടോ? എല്ലാ ലൈനും ശ­രി­യാ­യി­ത്ത­ന്നെ ഇ­രു­ന്നി­രു­ന്നു. എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും പ്ര­ശ്ന­മു­ള്ള­താ­യി അ­റി­യി­ല്ല. കാ­ത്തി­രി­ക്കു­ക­യ­ല്ലാ­തെ വേറെ വ­ഴി­യി­ല്ല.

എന്റെ വെ­പ്രാ­ളം കൂ­ടി­ക്കൂ­ടി വ­ന്ന­തും ഫോൺ അ­ടി­ച്ചു. എ­ടു­ക്കു­ന്ന­തി­നി­ട­യിൽ ഉ­ള്ളു­ണർ­വു് പ­റ­ഞ്ഞു, ടി. ഇ. തന്നെ.

“സാർ ഗുഡ് മോ­ണി­ങ്, അല്ല ഗു­ഡീ­വ­നി­ങ്”

“അ­റു­മു­ഖ­മാ­ണോ?”

“അതെ, സാർ”

“ന­മ്മു­ടെ മാ­ടൻ­പി­ള്ള ഇപ്പോ എ­വി­ടൊ­ണ്ട്?”

എ­നി­ക്കാ­ശ്വാ­സ­മാ­യി. “അവൻ അ­ങ്ങ­നെ ദി­വ­സ­വും വ­രാ­റി­ല്ല സാർ. ഉ­ള്ള­തു പ­റ­ഞ്ഞാൽ, അവൻ വരികേ വേണ്ട എ­ന്നാ­ണ് ഇവിടെ ജെ. ഇ. ഉൾ­പ്പെ­ടെ എ­ല്ലാ­രും പ­റ­ഞ്ഞ­തു്”. ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “വ­ന്നാൽ ബ­ഹ­ള­മാ­കും വലിയ പു­കി­ലാ­കും”.

“അവനെ പി­ടി­ക്ക­ണം. ഉടനെ അവനെ കി­ട്ട­ണം. നാ­ളെ­ത്ത­ന്നെ അവൻ നാ­ഗർ­കോ­വി­ലി­ലെ­ത്ത­ണം”

“സാർ, ഉടനെ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞാ­ലെ­ങ്ങ­നാ?”

“ഞാൻ പ­റ­യി­ണ­ത­ല്ല… ജി. എം. വി­ളി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ട്… അവൻ വേണം”.

ഞാൻ ഒ­ന്നും പ­റ­യാ­തെ നി­ന്നു. എന്റെ ദേ­ഷ്യം മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി അവർ വി­ശ­ദീ­ക­രി­ച്ചു.

“ഓ­പ്ടി­ക്കൽ കേ­ബി­ളി­ന് ഒരു നേഷണൽ പ്ലാൻ. കാ­ഷ്മീർ ടു ക­ന്യാ­കു­മാ­രി. പ്ലാൻ കെ. കെ. ന്നു പേ­രു­മി­ട്ടു. നാളെ സെൻ­ട്രൽ ക­മ്യൂ­ണി­ക്കേ­ഷൻ മി­നി­സ്റ്റർ ക­ന്യാ­കു­മാ­രി­യിൽ ആ പ്ലാൻ ഉ­ദ്ഘാ­ട­നം ചെ­യ്യും”.

“അ­റി­യാം” ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതിനു വേണ്ട തി­ര­ക്ക­ഥ­യൊ­ക്കെ എ­ഴു­തി­ത്ത­യ്യാ­റാ­ക്കീ­ട്ടൊ­ണ്ട്… ടെ­ലി­വി­ഷ­നിൽ കാ­ണി­ക്ക­ണ്ടേ? ആദ്യം റെ­യിൽ­വേ സ്റ്റേ­ഷ­നിൽ വ­ര­വേ­ല്പു്, ഓ­ഫീ­സിൽ ഒരു ഉ­ദ്ഘാ­ട­നം. ഇ­വി­ടു­ള്ള ഓ­ഫീ­സർ­മാ­രു­മാ­യി ഒരു ഡി­സ്ക­ഷൻ. തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളു­മാ­യി ഒരു കൂ­ടി­ക്കാ­ഴ്ച്ച. എ­ന്നാൽ ഒ­ടു­വിൽ ഒ­രൈ­റ്റ­മു­ണ്ടു്. കേബിൾ ഒരാൾ സ്പ്ലൈ­സ് ചെ­യ്യ­ണം. അവിടെ മി­നി­സ്റ്റർ ചെ­ന്നു നോ­ക്കി­ക്ക­ണ്ടു് അ­ഭി­പ്രാ­യ­ങ്ങൾ പറയും. അവര് പ­ത്താം ക്ലാ­സു­വ­രെ പ­ഠി­ച്ച­യാ­ളാ. അവരു പറയിണ പോലെ അവൻ ചെ­യ്യ­ണം”

“ശരി” എ­നി­ക്കു് അ­പ്പോ­ഴും കാ­ര്യം മു­ഴു­വൻ മ­ന­സ്സി­ലാ­യി­ല്ല.

“ടി വിയിൽ ആ കേബിൾ കാ­ണി­ക്കും. നാടു മു­ഴു­വൻ. അതു ക്ലോ­സ­പ്പിൽ വരും.ഇവിടെ ന­മ്മു­ടെ പി­ള്ളേ­ര് കേബിൾ കൂ­ട്ടി­യോ­ജി­പ്പി­ച്ച­തു ക­ണ്ടാൽ പെറ്റ അമ്മ സ­ഹി­ക്കൂ­ല്ല. എരുമ ച­വ­ച്ചി­ട്ട വൈ­ക്കോ­ലു മാ­തി­രി ഇ­രി­ക്കും കേ­ബി­ള്. നല്ല നീ­റ്റാ­യി, ക­ണ്ടാൽ ഭങ്ങി തോ­ന്നു­ന്ന ത­ര­ത്തിൽ ചെ­യ്യ­ണ­മ­തു്”.

എ­നി­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­യി.

“മാ­ടൻ­പി­ള്ള ചെ­യ്യും. എ­ന്നാൽ…”

“ദിവസം ഇല്ല. ഇനി ഒരു ദിവസം. ഇന്നു രാ­ത്രി തൊ­ട­ങ്ങ­ണം. നാളെ രാ­വി­ല­ത്തേ­യ്ക്കു പണി തീരണം. നാളെ രാ­വി­ലെ പ­ത്തു­മ­ണി­ക്കു് മി­നി­സ്റ്റർ ക­ന്യാ­കു­മാ­രി­യിൽ ഇ­റ­ങ്ങും”.

“ഇപ്പൊ പ­റ­ഞ്ഞാ എ­ങ്ങ­നാ?…”

“ഹേയ്, ഇ­പ്പൊ­ഴാ ടി. ഇ. പോയി ആ കേബിൾ ജ­ങ്ക്ഷൻ നോ­ക്കി­യ­തു്. അതു കാ­ണി­ച്ചാ പി­ന്നെ ഇവിടെ നമ്മൾ ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്നി­ട്ടു കാ­ര്യ­മി­ല്ലാ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു. എന്തു ചെ­യ്തി­ട്ടാ­യാ­ലും ഇതു ശ­രി­യാ­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു. ഇപ്പൊ ചെ­യ്തു വെ­ച്ച­തു മു­ഴു­വൻ ആദ്യം അ­ഴി­ക്ക­ണം. പു­തു­താ­യി­ട്ടു ചെ­യ്യ­ണം”.

ഞാൻ ദീർ­ഘ­ശ്വാ­സം വി­ട്ടു.

“എ­ങ്ങ­നേ­ലും അവനെ പി­ടി­ക്ക­ണം… അവനു് ചെ­യ്യാൻ പ­റ്റും എന്നു തോ­ന്നു­ന്നു”.

“ശരി സാർ”

“അല്ല, ഒരു രാ­ത്രി കൊ­ണ്ടു് വേ­റാർ­ക്കെ­ങ്കി­ലും ചെ­യ്യാൻ പ­റ്റു­മോ?”

“സാർ, ഇതു് ഒ­റ്റൊ­രാൾ­ക്കു ചെ­യ്യാ­നു­ള്ള പണി. നാലു ദി­വ­സ­മെ­ങ്കി­ലു­മെ­ടു­ക്കാ­തെ ഇതു ചെ­യ്യാൻ പ­റ്റു­ന്ന ആരും ഇ­വി­ടി­ല്ല. ഒ­റ്റ­രാ­ത്രി കൊ­ണ്ടു് ചെ­യ്തു തീർ­ക്കാൻ അ­വ­നൊ­രു­ത്ത­നു മാ­ത്ര­മേ കഴിയൂ. അതു് അവനു് ദൈവം കൊ­ടു­ത്ത സി­ദ്ധി­യാ… മ­റ്റു­ള്ളോ­രു സ്പ്ലൈ­സ് ചെ­യ്താ കേബിൾ വർ­ക്കാ­വും. എന്നാ ഭ­ങ്ങി­യു­ണ്ടാ­വി­ല്ല”.

“ഭ­ങ്ങി­യാ­യി­ട്ടു ചെ­യ്യ­ണം”. അവർ പ­റ­ഞ്ഞു. “പൂ പോ­ലി­രി­ക്ക­ണം”

images/jeyamohan-kuruvi-01.png

ഫോൺ വെച്ച ശേഷം ഞാൻ നേരെ ജൂ­നി­യർ എ­ഞ്ചി­നീ­യ­രു­ടെ അ­ടു­ത്തു­ചെ­ന്നു. പുതിയ ജെ. ഇ. താ­ണ­മ്മാൾ ഓഫീസ് മു­റി­യി­ലി­രു­ന്നു് ഫോണിൽ സം­സാ­രി­ച്ചു ചി­രി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. അവൾ ഫോണിൽ സം­സാ­രി­ക്കാ­ത്ത നേരം കു­റ­വു്. അ­ന്നേ­രം ദുഃ­ഖ­ഭാ­വ­ത്തി­ലാ­വും.

“ന­മ്മ­ടെ ടി. ഇ. വി­ളി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഒടനെ മാ­ടൻ­പി­ള്ളേ വി­ളി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു­വ­ര­ണ­മെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു”

“അതെയോ?” അ­പ്പോ­ഴും ഫോ­ണി­ന്റെ വായ പൊ­ത്തി­പ്പി­ടി­ച്ചി­രു­ന്നു.

“നി­ങ്ങ­ളെ വി­ളി­ച്ചി­ല്ലേ?”

“ഇ­ല്ല­ല്ലോ”

“എ­ങ്ങ­നെ വി­ളി­ക്കും. ഫോൺ താഴെ വെ­ച്ചി­ട്ടു വേ­ണ്ടേ”. ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “മാ­ടൻ­പി­ള്ള­യു­ടെ കോൺ­ടാ­ക്റ്റ് ന­മ്പ­റു­ണ്ടോ?”

“അ­റി­യി­ല്ല കേ­ട്ടോ”

“അവൻ വ­രാ­റു­ണ്ടോ? എ­പ്പൊ­ഴാ ഒ­ടു­വിൽ വ­ന്ന­തു്?”

“അ­റി­യി­ല്ല”

“പി­ന്നെ നി­ങ്ങ­ക്കെ­ന്താ അ­റി­യു­ക?” ഞാൻ ചോ­ദി­ച്ചു. “ആദ്യം ആ ഫോൺ താഴെ വെ­യ്ക്കൂ… ശ­മ്പ­ളം പ­റ്റു­ന്നു­ണ്ട­ല്ലോ”

താ­ണ­മ്മാൾ ചു­ണ്ടു കോ­ട്ടി ക­ണ്ണീർ നി­റ­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞു “എ­ല്ലാം എ­ന്നോ­ടു തന്നെ ചോ­ദി­ക്ക­ണം… ഞാൻ രണ്ടു കൈ­ക്കു­ഞ്ഞു­ങ്ങ­ളെ വീ­ട്ടിൽ വി­ട്ടി­ട്ടാ ഇവിടെ വ­രു­ന്നേ. എ­ന്റ­മ്മ­യ്ക്കു ദേ­ഹ­സു­ഖ­മി­ല്ല…”

“ശരി ശരി, ഞാ­നൊ­ന്നും ചോ­ദി­ക്ക­ണി­ല്ല. എന്നാ ഒരു ചെറിയ കാ­ര്യം ഓർ­മ്മ­യി­രി­ക്ക­ട്ടെ. ഈ ഓ­ഫീ­സി­ന്റെ മു­ഴു­വൻ ചു­മ­ത­ല­യു­ള്ള ഓഫീസർ നി­ങ്ങ­ളാ. ഞാൻ നി­ങ്ങ­ടെ കീ­ഴു­ദ്യോ­ഗ­സ്ഥ­നാ”

“ഞാ­നെ­ന്താ ചെയ്ക? എ­നി­ക്കൊ­ന്നു­മ­റി­യി­ല്ല. എ­ല്ലാ­രു­മെ­ന്നെ കു­റ്റം പ­റ­യി­ണു… എന്റെ കോ­രോ­യിൽ മു­രു­കാ… ഞാൻ മ­രി­ച്ചു പോകും. ഞാൻ മ­രി­ച്ചാ നി­ങ്ങ­ക്കെ­ല്ലാം സ­ന്തോ­ഷ­മാ­കു­മ­ല്ലോ ല്ലേ?”

ഞാൻ പു­റ­ത്തി­റ­ങ്ങി ക്ലർ­ക്കു­മാർ ഇ­രി­ക്കു­ന്നി­ട­ത്തെ­ത്തി. രാ­മ­സ്സാ­മി ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു അവിടെ.

“ഹേയ്, ന­മ്മ­ടെ മാ­ടൻ­പി­ള്ള ഇപ്പം എ­വി­ടു­ണ്ടാ­വും?”

“അവൻ സ­സ്പെൻ­ഷ­നി­ല­ല്ലേ ഇപ്പം?”

“ഓ!” ഞാൻ ചോ­ദി­ച്ചു “എ­ന്തി­ന്?”

“എ­ന്തി­നു്! ത­ണ്ണി­യ­ടി­ച്ചു വ­ന്നു് അ­ക്കൗ­ണ്ട് ഓഫീസർ മാ­ധ­വൻ­പി­ള്ള­യു­ടെ മ­ണ്ട­യ്ക്ക­ടി­ച്ചു. നാലു തു­ന്ന­ലാ”

“അതു ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടു് മൂ­ന്നു മാ­സ­മാ­യ­ല്ലോ”

“അതെ. പക്ഷേ, അതിനു ശേഷം കോൺ­ടാ­ക്റ്റ് ഇല്ല. അ­യാ­ളു­ടെ പെ­ഴ്സ­ണൽ ഫയല് ഇപ്പൊ എ­വി­ടെ­യാ ഇ­രി­ക്കു­ന്നെ­ന്ന­റി­യി­ല്ല”.

“ഇപ്പൊ അയാളെ കോൺ­ടാ­ക്റ്റ് ചെ­യ്യാൻ എന്താ ഒരു വഴി?”

“താഴെ ലൈൻ­മേൻ­വർ­ക്ക്ഷാ­പ്പി­ല് ഡേ­നി­യൽ­രാ­ജൻ ന്ന് ഒ­രു­ത്ത­നു­ണ്ടു്. അ­വ­നാ­ണു് ഇ­യാ­ളു­ടെ ഒ­രേ­യൊ­രു കൂ­ട്ടു­കാ­രൻ”.

“ശരി” ഞാ­നെ­ഴു­ന്നേ­റ്റു താ­ഴേ­ക്കു ചെ­ന്നു.

ഡേ­നി­യൽ­രാ­ജൻ അ­വി­ടെ­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ചെറിയ ത­രി­പ്പി­ലാ­ണു് ആ­ളെ­ന്നു് കവിൾ ഇ­റു­ക്കി കൂ­ടെ­ക്കൂ­ടെ പല്ലു ക­ടി­ക്കു­ന്ന­തിൽ നി­ന്നു് മ­ന­സ്സി­ലാ­യി. വാ­യ­നി­റ­യെ നാ­റ്റ­മ­ടി­ക്കു­ന്ന ഹാൻസ് വെ­ച്ചി­രു­ന്നു, മ­ദ്യ­നാ­റ്റം മ­റ­യ്ക്കാൻ.

“ഏയ് ഡാ­നി­യൽ, നി­ന്റെ കൂ­ട്ടു­കാ­ര­ന­ല്ലേ മാ­ടൻ­പി­ള്ള? അവൻ എ­വി­ടു­ണ്ടെ­ന്ന­റി­യു­മോ?”

“അവനെ പോ­ലീ­സു പി­ടി­ച്ച­ല്ലോ?”

“എപ്പം?”

“ഇ­ന്ന­ലെ” ചൂ­ണ്ടു­വി­രൽ ഉ­യർ­ത്തി­ക്കാ­ട്ടി ഒരു നി­മി­ഷം നി­ന്നാ­ലോ­ചി­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞു “അല്ല, ഞാ­യ­റാ­ഴ്ച”

“ഇ­ന്ന­ലെ­യോ ഞാ­യ­റാ­ഴ്ച്ച­യോ?”

“അ­റി­യൂ­ല. എ­ന്നോ­ടു് ഷൺ­മു­ഖം പ­റ­ഞ്ഞ­താ”

“നീ­യ­വി­ടെ­പ്പോ­യോ?”

“പോയാ എ­ന്നേം പി­ടി­ച്ചു വ­യ്ക്കൂ­ലേ”

“ഏതു പോ­ലീ­സ് സ്റ്റേ­ഷ­നി­ലാ?”

“ഇവിടെ മേ­ട്ടു­ച്ച­ന്ത­യിൽ­ത്ത­ന്നെ”.

പോ­ലീ­സ് സ്റ്റേ­ഷ­നി­ലേ­ക്കു ഫോൺ ചെ­യ്താ­ലോ എന്നു ഞാൻ വി­ചാ­രി­ച്ചു. എ­ന്നാൽ പൊ­തു­വേ പോ­ലീ­സു­കാർ ഫോണിൽ പ­റ­ഞ്ഞാൽ ഒ­ന്നും കേൾ­ക്കു­ക­യി­ല്ല. ഒരേ കാ­ര്യം തന്നെ അ­ല­റി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കും.

എന്റെ ബൈ­ക്കിൽ പോ­ലീ­സ് സ്റ്റേ­ഷ­നിൽ ചെ­ന്നു. അതു കൊ­ണ്ടു­നിർ­ത്തി­യ­പ്പോൾ ഹേഡ് നാ­രാ­യ­ണ­പി­ള്ള ചി­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് എന്നെ നോ­ക്കി വന്നു. “വരൂ വരൂ, എന്താ സ­ങ്ക­തി? വ­ല്ലോം ക­ള­വു­പോ­യോ?”

“നി­ങ്ങ­ളാ ഭാ­ഗ­ത്തേ­ക്കേ വ­രാ­റി­ല്ല­ല്ലോ. പി­ന്നെ­ങ്ങ­നെ ക­ള­വു­പോ­വും?” പി­ന്നെ ഞാൻ വന്ന കാ­ര്യം പ­റ­ഞ്ഞു. “ഇവിടെ വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടോ­ന്ന­റി­യ­ണം… അ­ഡ്ര­സ് ഇവിടെ കാ­ണു­മ­ല്ലോ?”

“അപ്പ നി­ങ്ങ­ടെ ക­യ്യിൽ അ­ഡ്ര­സ്സി­ല്ലേ?”

“അ­ത­യാ­ളു­ടെ വീ­ട്ട­ഡ്ര­സ്… അ­യാൾ­ക്കും അ­തി­നും ത­മ്മിൽ ഒരു ബ­ന്ധ­വു­മി­ല്ല”.

“നല്ല പാർ­ട്ടി” നാ­രാ­യ­ണ­പി­ള്ള പ­റ­ഞ്ഞു. “വരൂ”

ഞാൻ മു­ക­ളിൽ ചെ­ന്നു മു­റി­യിൽ ക­യ­റി­യ­തും മാ­ടൻ­പി­ള്ള­യെ കണ്ടു. “ഇതാ ഇ­തു­ത­ന്നെ ആള്”.

images/jeyamohan-kuruvi-03.png

അയാളെ വി­ല­ങ്ങു വെ­ച്ചു് ഒരു ജ­നൽ­ക്ക­മ്പി­യോ­ടു ചേർ­ത്തു കെ­ട്ടി­യി­രു­ന്നു. മു­ടി­യി­ഴ­കൾ മു­ഖ­ത്തു വീ­ഴു­മാ­റ് കു­നി­ഞ്ഞി­രു­ന്ന് ഉ­റ­ങ്ങി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

“ഇവനാ? ഇവൻ നാലു ദി­വ­സ­മാ­യി ഇവിടെ അ­ക­ത്തു കി­ട­ക്കു­ക­യാ”.

“എ­ന്തി­ന്?”

“എ­ന്തി­നെ­ന്നോ? ന­ട്ടു­ച്ച നേ­ര­ത്തു് ത­ണ്ണി­യ­ടി­ച്ചു ബസ് സ്റ്റാ­ന്റിൽ പോയി ബസ്സു മ­റി­ച്ചു് ല­ഹ­ള­യു­ണ്ടാ­ക്കി. പി­ടി­ക്കാൻ ചെന്ന പോ­ലീ­സു­കാ­ര­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു തു­പ്പി”.

മാ­ടൻ­പി­ള്ള­യു­ടെ ദേഹം മു­ഴു­വൻ മു­റി­വു­ക­ളു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു.

“ന­ല്ലോം ചാർ­ത്തി­യ പോ­ലു­ണ്ട­ല്ലോ”

“അതു പി­ന്നെ കോർ­ട്ടി­ലേ­ക്കു കൊ­ണ്ടു പോ­കു­ന്നി­ല്ലേൽ അ­ടി­ക്കും”

“എന്താ കേ­സെ­ടു­ക്കാ­ത്തു്?”

“ഐ. ഡി കാർഡു കാ­ണി­ച്ചു. സർ­ക്കാർ എം­പ്ലോ­യി­യാ­ണു്. അ­തി­ന്റെ പ്രൊ­സീ­ജർ എ­ഴു­തി­യെ­ടു­ക്കു­ന്ന­തു് കൊ­ഴ­ഞ്ഞ പണിയാ. അതു കൊ­ണ്ടാ നാലു ദിവസം അ­ക­ത്തി­ട്ടു ചാർ­ത്തി­യ­തു്” നാ­രാ­യ­ണ­പി­ള്ള പ­റ­ഞ്ഞു. “ഏയ് ആ­ശീർ­വാ­ദം, അവനെ വി­ടെ­ടോ”

വി­ല­ങ്ങ­ഴി­ച്ച­തും മാ­ടൻ­പി­ള്ള കൺ­മി­ഴി­ച്ചു് എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു് എന്നെ നോ­ക്കി.

“ഏയ് ഹേഡ്… നോ­ക്കിൻ ആരാ വ­ന്നി­രി­ക്ക­ണ­തെ­ന്നു്. ഞ­ങ്ങ­ടെ സീ­നി­യർ സൂ­പ്ര­ണ്ടാ. ങ്ഹാ, അ­താ­ണു്. കേ­ന്ദ്ര സർ­ക്കാ­രാ, വി­വ­ര­മ­റീം. മ­യി­രാ­ണെ­ന്നാ­ടോ ക­രു­തി­യേ? തൊ­പ്പി തെ­റി­ക്കും നോ­ക്കി­ക്കോ” പി­ന്നെ എ­ന്നോ­ടു്: “സാർ, ഇ­വ­മ്മാ­ര­ടെ തൊ­പ്പി പോകണം… തെ­റി­പ്പി­ക്ക­ണം”.

“നോ­ക്കാം. നീ വാടേ”

“ഞാൻ വ­രു­ന്നു­ണ്ടെ­ടേ­യ് ഹേഡേ… പി­ന്നെ വ­ന്നു് ത­ന്നോ­ടു പ­റേ­ണൊ­ണ്ട്”.

പു­റ­ത്തു വ­ന്ന­തും ഞാൻ “എ­ന്തി­നാ ഇ­ങ്ങ­നെ കെ­ട­ന്നു ന­ശി­ക്കു­ന്ന­തു്?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു.

“കേരളം ന­മു­ക്കു വെളളം ത­രൂ­ല്ല­ല്ലോ? അ­തു­കൊ­ണ്ടാ കേരളാ ബസ്സ് മ­റി­ച്ചി­ട്ട­തു്… അ­വ­മ്മാ­രി­വി­ടെ വ­ര­ണ്ടാ… ക­ണ്ടീ­ഷ­നാ വ­ര­ണ്ടാ, അത്ര തന്നെ”.

“എ­പ്പ­ഴാ വെ­ള്ളം ത­രാ­ത്ത­തു്?”

“മേയ് മാ­സ­ത്തി­ല്”

“ഓഹോ, ഇതു ഡി­സം­ബ­റ­ല്ലേ?”

“അതെ, എന്നാ ഇ­പ്പൊ­ഴ­ല്ലേ എ­നി­ക്കു് ഓർമ്മ വ­ന്ന­തു്!”

“ശരി, വാ, നി­ന്നോ­ടൊ­രു കാ­ര്യം പ­റ­യാ­നു­ണ്ടു്”.

“ഒ­രി­രു­പ­ത്തെ­ട്ടു രൂപാ തരണം”

“ഡേയ്, നീ മ­ര്യാ­ദ­ക്കി­രി­ക്ക­ണം… ഞാനാ പ­റ­യു­ന്ന്, നോ­ക്കി­ക്കോ”

“മ­ര്യാ­ദ­ക്കി­രി­ക്ക­ണേ­ങ്കീ സാധനം ഉ­ള്ളി­ലെ­ത്ത­ണം… കണ്ടോ കയ്യു വെ­റ­യ്ക്കി­ണ­തു്…?”

ഞാൻ പണം കൊ­ടു­ത്തു. “അപ്പൊ നാലു ദിവസം ലോ­ക്ക­പ്പി­ല് എ­ങ്ങ­നെ ഇ­രു­ന്നു?”

“അതു് പി­ന്നെ, ദിവസം രണ്ടു നേരം വെ­ച്ചു് അ­വ­ര­ടി­ക്കു­മ­ല്ലോ? അടി കി­ട്ടി­യാ ഒരു ഹാ­ഫ­ടി­ച്ച കി­ക്കൊ­ണ്ടു്”.

“ഇവിടെ നിൽ­ക്കൂ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു് അ­വ­ന­ങ്ങു മ­റ­ഞ്ഞു.

ഞാൻ കാ­ത്തു നി­ന്നു. ആ വ­ഴി­ക്കു പൊ­യ്ക്ക­ള­യു­മോ?

എ­ന്നാൽ അവൻ തി­രി­ച്ചു വന്നു. ഇ­പ്പോൾ ശ­രി­ക്കും മ­ര്യാ­ദ­ക്കാ­രൻ.

“എന്താ കാ­ര്യം?” അവൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

ഞാൻ സം­ഗ­തി­യെ­ല്ലാം പ­റ­ഞ്ഞു. “മാടൻ പി­ള്ളേ, നീ ചെ­ന്ന­തു് ചെ­യ്തു കൊ­ടു­ക്ക­ണം… ഇതു് ന­മ്മ­ടെ ഡി­പ്പാർ­ട്ടു­മെ­ന്റി­ന്റെ അ­ഭി­മാ­ന­മാ”

“അപ്പൊ എന്റെ മാനമോ? എന്റെ മാ­ന­മൊ­ക്കെ പോയേ. എ­ന്തി­നാ ഞാ­നി­വി­ടെ പോ­ലീ­സി­ന്റെ അടി കൊ­ണ്ടു കെ­ട­ന്ന് ? കൈ­യി­ല് പൈ­ശ­യി­ല്ലാ­ത്ത­തോ­ണ്ട്. എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടാ പൈ­ശ­യി­ല്ലാ­ത്ത­തു്? ഞാൻ സ­സ്പെ­ന്റ്”

“നീ അ­ക്കൗ­ണ്ട­ന്റി­നെ അ­ടി­ച്ചി­ട്ട­ല്ലേ?”

“അതെ, എ­ന്തി­നാ അ­ടി­ച്ചേ? അവര് എന്റെ ശ­മ്പ­ളം ത­ട­ഞ്ഞു­വെ­ച്ചു”.

“അ­തെ­ന്തി­നാ?”

“അതിനു മു­ന്നേ സ­സ്പെൻ­ഷ­നി­ലി­രു­ന്ന­തു് പിൻ­വ­ലി­ക്കാ­ത്ത­തോ­ണ്ട്”

“സ­സ്പെൻ­ഷ­നി­ലി­രി­ക്കു­ന്ന­യാ­ളെ എ­ങ്ങ­നാ പി­ന്നേം സ­സ്പെ­ന്റ് ചെ­യ്യു­ക?”

“അതു് താ­ണ­മ്മാ­ളോ­ടു പോയി ചോ­ദി­ക്ക്”

“ശരി, വിടു. ഇ­തെ­നി­ക്ക­റി­യി­ല്ല. വലിയ പ്ര­യാ­സ­ത്തി­ലാ­ണി­പ്പൊ. വി­ഷ­യ­ത്തി­ലേ­ക്കു വരാം. എ­ന്താ­യാ­ലും ശരി ഡി­പാർ­ട്ടു­മെ­ന്റ് ന­മ്മു­ടെ അപ്പൻ മാ­തി­രി. വി­ട്ടു­കൊ­ടു­ക്കാൻ ക­ഴി­യൂ­ല”.

“ഞാൻ എന്റെ അ­പ്പ­നെ­യാ ആദ്യം ചെ­രു­പ്പെ­ടു­ത്ത­ടി­ച്ച­തു്”.

“ശരി, എന്നാ ന­മ്മ­ടെ അമ്മ”

“അവളെ ഞാൻ എ­ന്നും തേ­വി­ടി­ച്ചീ­ന്നാ വി­ളി­ക്കാ­റ്”

“ശരി ടേ, എങ്കീ ദൈവം. ന­മു­ക്കു വേ­ണ്ട­തെ­ല്ലാം ത­രു­ന്ന ദൈവം”.

“ക­ഴി­ഞ്ഞ കൊ­ല്ലം എന്നെ എ­ന്തി­നാ അ­റ­സ്റ്റു ചെ­യ്ത­തു് എ­ന്ന­റി­യാ­മോ? പറയാം, കേ­ക്കിൻ. കു­മാ­ര­കോ­യിൽ മു­രു­ക­നെ തെറി വി­ളി­ച്ചു മു­ണ്ടു പൊ­ക്കി­ക്കാ­ട്ടി­യ­തി­നാ. ആ പി­ച്ച­ക്കാ­രൻ നാ­യ­യ­ല്ലേ എന്നെ കു­ടി­യ­നാ­ക്കി ക­ണ്ണി­ക്ക­ണ്ട നാ­യ്ക്ക­ളു­ടെ വാ­യീ­ന്ന് അ­ഡ്വൈ­സ് കേ­പ്പി­ച്ചോ­ണ്ടി­രു­ന്ന­തു്?”

ഞാൻ അ­യാ­ളു­ടെ തോളിൽ പി­ടി­ച്ചു. “ഇവിടെ നോ­ക്കൂ. നീ ആരാ? നീ­യൊ­രു ആർ­ട്ടി­സ്റ്റ്. മ­റ്റു­ള്ളോ­രെ­പ്പോ­ലെ പ­ണ­ത്തി­നു ജോലി ചെ­യ്യ­ണോ­ന­ല്ല. ജോലി ചെ­യ്താ അതു് ചെയ്ത മാ­തി­രി ഇ­രി­ക്കും… അ­തോ­ണ്ടാ നി­ന്നെ വി­ളി­ക്കി­ണ­തു്. ഇപ്പ നോ­ക്കു്, നി­ന്റെ ക­ഴി­വു് ഇവിടെ ചി­ലർ­ക്കു മാ­ത്ര­മേ അറിയൂ. ഇനി നി­ന്റെ ക­ഴി­വു് ടീ വിയിൽ ലോകം മു­ഴു­വൻ കാണാൻ പോ­വു­ക­യാ. കാ­ലാ­കാ­ലം അ­തി­രി­ക്കും… ടി വിയിൽ ഇനി എപ്പൊ ഓ­പ്റ്റി­ക്കൽ കേബിൾ കാ­ണി­ക്കു­മ്പോ­ഴും അതാണു കാ­ട്ടു­ക. ഹേയ്, ശു­ചീ­ന്ദ്രം ക്ഷേ­ത്രം പോലെ തലമുറ താ­ണ്ടി നി­ക്കൂ­ല്ലേ? ഒ­രാർ­ട്ടി­സ്റ്റി­ന് അ­തി­ല­പ്പു­റം എന്തു വേണം? പറയൂ…” ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

അവൻ ഒന്നു ത­ണു­ത്ത­തു­പോ­ലെ തോ­ന്നി.

“വാടേ” ഞാൻ വി­ളി­ച്ചു.

“ഇല്ല” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ അവനിൽ ഒരു തെ­ളി­ച്ചം ഉ­ണ്ടാ­യി വന്നു. “ഇല്ല. ഞാൻ വ­രൂ­ല്ല. നീ പോ­യി­പ്പ­റ”

“ടേയ് ”

“ഞാ­മ്പ­റ­ഞ്ഞ­ല്ലോ” അവൻ തു­ടർ­ന്നു. “ശരിയാ. ഞാൻ ആർ­ട്ടി­സ്റ്റാ. ഞാൻ ചെ­യ്യി­ണ­തു ശു­ചീ­ന്ദ്രം ശി­ല്പം പോ­ലാ­വും. അതു് ആയിരം പേരു കാണണം. തലമുറ താ­ണ്ടി നി­ക്ക­ണം. എന്നാ അ­തി­നാ­യി ഞാൻ താ­ഴെ­യി­റ­ങ്ങു­കേ­ല. എ­നി­ക്കു് ഞാൻ ചെ­യ്യി­ണ ജോലി തന്നെ മു­ഖ്യം. അതു ക­ഴി­ഞ്ഞാ ഞാൻ ത­ന്നെ­യാ മു­ഖ്യം. ഇപ്പൊ താൻ­വ­ന്നു വി­ളി­ച്ച­ല്ലോ. ആ ജോലി എന്താ? അതു് ഞാൻ ത­ന്നെ­യാ. എന്റെ മ­ന­സ്സാ അതു്. ആ­ത്മാ­വാ. അതു് വി­ട്ടി­ട്ടു് ഒരു പേരും പെ­രു­മ­യും എ­നി­ക്കു വേണ്ട”.

അവൻ പ­റ­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. “ഈ പണി പ­ത്താ­ളു കാ­ണ­ണം­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു് ഞാ­നെ­ന്നെ വി­ട്ടു കൊ­ടു­ത്താ­പ്പി­ന്നെ എ­നി­ക്കു ജോ­ലി­യേ ചെ­യ്യാ­നാ­വൂ­ല്ല. ജോലി ചെ­യ്യൂ­ല്ലെ­ങ്കിൽ മാ­ടൻ­പി­ള്ള പി­ന്നാ­ര്? ചത്ത ശവം. ക­ള്ളു­കു­ടി­യൻ താ­യോ­ളി… ഒന്നു പോവിൻ“

“നീ പ­റേ­ണ­തെ­നി­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­വ­ണൊ­ണ്ട്, മക്കാ”. ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“മ­റ്റ­വൻ ചെ­യ്യ­ണ ജോ­ലി­ക്കും ഞാൻ ചെ­യ്യ­ണ­തി­നും എന്താ വ്യ­ത്യാ­സം? അ­വ­രു­ക്ക് ക­യ്യും ക­ണ്ണും ഒ­ന്നാ­യി­ച്ചേ­രൂ­ല്ല. ക­ണ­ക്ക­റി­യാ­വു­ന്നോ­ന് ക­ണ­ക്കി­ന­പ്പു­റ­മൊ­ള്ള ഒരുമ അ­റി­യൂ­ല്ല. അതു് ജീ­വ­ന്റെ ഒ­രു­മ­യാ. എല, പൂവു്, പ­ക്ഷി­ടെ ചെ­റ­കു്, മൃ­ഗ­ത്തി­ന്റെ രോമം എ­ല്ലാ­ത്തി­ലു­മു­ള്ള­തു് ജീ­വ­ന്റെ ഒ­രു­മ­യാ. അ­താ­ണു് എന്റെ കയ്യു കൊ­ണ്ടു് ഞാൻ ചെ­യ്യി­ണ­തു്. മ­റ്റ­വൻ ചെ­യ്താ അതു വ­രൂ­ല്ല”. മാ­ടൻ­പി­ള്ള പ­റ­ഞ്ഞു.

അയാൾ സം­സാ­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു ന­ട­ന്നു. “ഞാൻ ജോലി തൊ­ട­ങ്ങി­യാ പി­ന്നെ ഞാൻ ത­ന്നെ­യാ ആ ജോലി. ഇതാ ഇ­ങ്ങ­നെ നി­ക്ക­ണ മാ­ടൻ­പി­ള്ള പി­ന്നെ ഇല്ല. ജോലി ഞാ­നാ­യി­ത്ത­ന്നെ മാറും. ഞാൻ വ­യ­റാ­യി­ട്ടു് ഈ­യ­മാ­യി­ട്ടു് തീ­യാ­യി­ട്ടു മാറും. പി­ഞ്ഞി­ച്ചേർ­ത്തു പി­ഞ്ഞി­ച്ചേർ­ത്തു് അതു് അ­തി­ന്റെ രൂ­പ­ത്തി­ലെ­ത്തും. പണി ചെ­യ്തു തീർ­ത്തു് ഞാൻ നോ­ക്കും. സാമി എ­റ­ങ്ങി­യ മാ­തി­രി ഇ­രി­ക്കും. ക­ണ്ണി­ന്റെ മു­ന്നി­ല­ത­ങ്ങ­നെ നിൽ­ക്കും. വാ­ഴ­ക്ക­ന്ന് കൂ­മ്പി മു­ള­ച്ചു നി­ക്കൂ­ല്ലേ, അ­തു­പോ­ലെ. അയ്യോ ഇത്ര നേരം ഇതു് എ­വി­ടെ­യാ­യി­രു­ന്നു എന്നു തോ­ന്നൂ­ലേ? അതു മാ­തി­രി… അ­ങ്ങ­നെ നി­ക്കു­മ­ത്. നോ­ക്കി മ­ന­സ്സോ­ണ്ടു കു­മ്പി­ടും. ഓർ­ത്തോർ­ത്തു ക­ണ്ണീ­രു വരും…”

എന്നെ പി­ടി­ച്ചു കു­ലു­ക്കി അവൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “ഹേയ്, ഞാൻ ആരു്? ഞാൻ ആർ­ട്ടി­സ്റ്റാ. ഒ­രു­ത്തൻ പടം വ­ര­യ്ക്കി­ണു. ഞാൻ ഇതു ചെ­യ്യി­ണു. എ­നി­ക്കി­തു് ചെറിയ പ്രാ­യ­ത്തി­ലേ അ­റി­യാം. എ­നി­ക്ക­റി­യാ­വു­ന്ന ഒ­ന്നു് ഇതു മാ­ത്ര­മാ. എന്റെ അപ്പൻ ഞാൻ പടം വ­ര­യ്ക്കു­ന്ന­തു കണ്ടാ അ­ടി­ക്കും. ആ­ശാ­രി­യ­ല്ലെ­ടാ നീ­യെ­ന്നു ചോ­ദി­ച്ച് അലറും. എന്നെ കെ­ട്ടി­യി­ട്ടു് അ­ടി­ക്കും. ചൂ­ടു­വെ­ച്ചി­ട്ടു­മൊ­ണ്ടു്. ചോറു തരാതെ ഇ­രു­ട്ട­റ­യിൽ ഇ­ട്ട­ട­ച്ചി­ട്ടൊ­ണ്ടു്. വെഷം വെ­ച്ചു കൊ­ന്നു­ക­ള­യു­മെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടൊ­ണ്ടു്”.

“പ­തി­നൊ­ന്നാം ക്ലാ­സു തോ­റ്റ­പ്പോ ഇനി നി­ന­ക്കി­വി­ടെ ചോ­റി­ല്ല, പോടാ ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു… അ­പ്പ­ത്തൊ­ട­ങ്ങി­യ അ­ല­ച്ചി­ലാ. വ­യ­റ്റു­പ്പെ­ഴ­പ്പി­നാ ഈ ജോ­ലി­ക്കു വ­ന്ന­ത്. ലൈൻ വ­ലി­ച്ചു. കേ­ബി­ളി­ന് കുഴി വെ­ട്ടി. അ­പ്പ­ഴാ ച­ന്ദ്രൻ മാ­സ്റ്റർ എന്നെ ക­ണ്ടു­പി­ടി­ച്ച­തു്. അവര് സോൾ­ഡ­റി­ങ് ചെ­യ്യു­ന്ന­തിൽ മാ­സ്റ്റ­റാ. വയറ് ചേർ­ത്തു­വെ­ച്ചു് ഈ­യ­ത്തു­ള്ളി ഇ­റ്റി­ക്കും. ഒരു തു­ള്ളി… ഓരോ തു­ള്ളി­ക്കും ഒരേ അളവു്. മണി മ­ണി­യാ­യി­ട്ടു്. മണികൾ ചേർ­ത്തു­വെ­ച്ച മാ­തി­രി… അവര് സോൾ­ഡ­റി­ങ് ചെയ്ത വയറ് കണ്ടാ ഏതോ ചെ­ടീ­ടെ വെത മാ­തി­രി­യു­ണ്ടാ­വും. ഞാനതു പ­ഠി­ച്ചു. ഒറ്റ മാസം കൊ­ണ്ടു്. അവര് എന്റെ കൈ­യ്യെ­ടു­ത്തു് ക­ണ്ണിൽ ചേർ­ത്തു­വെ­ച്ചു പ­റ­ഞ്ഞു, മ­ക്ക­ളേ ഞാൻ ന­ല്ലൊ­രു പ­ണി­ക്കാ­രൻ, നീ ആർ­ട്ടി­സ്റ്റ് ന്ന്… ആദ്യം അ­ങ്ങ­നെ പ­റ­ഞ്ഞ­യാ­ള് അവരാ. അ­തീ­പ്പി­ന്നെ ഇപ്പോ ഇതാ താൻ പ­റ­യി­ണു”

“ശരി ടേ” ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“എ­ന്നാ­ല് താൻ ഇ­തു­വ­രെ എ­ന്നോ­ടി­തു പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ല. ഇപ്പൊ എ­ന്നെ­ക്കൊ­ണ്ടൊ­രാ­വ­ശ്യം വ­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടാ പ­റ­ഞ്ഞ­തു് ”.

“അ­ങ്ങ­നെ­യ­ല്ല”.

“പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല­ല്ലോ? ഇ­തു­വ­രെ മ­ന­സ്സ­റി­ഞ്ഞു പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല­ല്ലോ? ഈ ലോ­ക­ത്തു് എ­ല്ലാ­രും എ­ന്നോ­ടെ­ന്താ പ­റ­ഞ്ഞ­തു് ? ദെ­വ­സോം കു­ളി­ക്കു്, പ­ല്ലു­തേ­യ്ക്കു്, കാ­ല­ത്തു് ദോശ തി­ന്ന്, ഉ­ച്ച­യ്ക്കു ചോറു തി­ന്ന്, വൈ­ന്നാ­രം ടി വി കാണ്, പെൺ­ജാ­തി­ക്കു­മേ­ലേ കേറ്, പി­ള്ളേ­രെ ഒ­ണ്ടാ­ക്കി അ­തു­ങ്ങ­ക്കു വേ­ണ്ടി സൊ­ത്തു സ­മ്പാ­ദി­ക്കു്, ഞ­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലെ മ­രി­ച്ചു മ­ണ്ണാ­യി­പ്പോ… അ­ത­ല്ലേ? ഏയ്, ഞാൻ ചോ­ദി­ക്ക­ട്ടെ, ഈ ലോ­ക­ത്തു് എ­ന്നോ­ടു് അ­ഡ്വൈ­സ് മയിര് പ­റ­യാ­ത്ത ഏ­തെ­ങ്കി­ലും താ­യോ­ളി ഒണ്ടോ? എ­ന്റ­പ്പ­ന്റെ രൂപമാ എ­ല്ലാ­രു­ക്കും. പ­റ­ഞ്ഞ­ല്ലോ, ഡി­പ്പാർ­ട്ടു­മെ­ന്റ് ന്ന്. അതു് അ­പ്പ­ന്റേം അപ്പൻ. അ­തി­ന­ക­ത്തു് ഓ­രോ­രു­ത്ത­രും അപ്പൻ”.

“ആ­പ്പീ­സ­റെ പേടി. കാ­ശു­ള്ളോ­നെ പേടി. കൈ­യ്യൂ­ക്കു­ള്ളോ­നെ പേടി. എന്നാ ആർ­ട്ടി­സ്റ്റി­നെ മാ­ത്രം ന­ന്നാ­ക്കി എ­ടു­ത്തേ അ­ട­ങ്ങൂ എ­ല്ലാ­രും. പു­തി­യൊ­രാ­ളാ­ക്കാം ന്നാ വി­ചാ­രം. ക­ഴി­ഞ്ഞ­യാ­ഴ്ച ന­മ്മ­ടാ­പ്പീ­സി­ല് തൂ­ത്തു­വാ­ര­ണ കോരൻ പ­റ­ഞ്ഞു, ടോ മാ­ടൻ­പി­ള്ളേ മ­നു­ഷ്യ­നാ­യി­ട്ടു് ജീ­വി­ച്ചൂ­ടേ­ന്ന്. എല്ലാ താ­യോ­ളി­കൾ­ക്കും പറയാൻ ഒന്നേ ഒള്ളൂ. മ­നു­ഷ്യ­നാ­യി­ട്ടു ജീ­വി­ക്ക്…”

അവൻ ശ­ബ്ദ­മു­യർ­ത്തി­പ്പ­റ­ഞ്ഞു. “ഡോ… ഞാൻ മ­നു­ഷ്യ­ന­ല്ല. ഞാൻ ആർ­ട്ടി­സ്റ്റ്. ഞാൻ മ­നു­ഷ്യ­ന­ല്ലെ­ന്നേ. ഞാൻ പാപി. ഞാൻ കെ­ട്ടു നാറിയ കു­ടി­യൻ നായി. ഞാൻ വൃ­ത്തി­കെ­ട്ട മൃഗം… പന്നി. ഞാൻ പു­ഴു­വാ. തീ­ട്ട­ത്തിൽ നൊ­ഴ­യ്ക്കി­ണ പുഴു. ഞാൻ സാ­ത്താ­നാ പി­ശാ­ശാ. ചങ്കു ക­ടി­ച്ച് ചോര കു­ടി­ക്കി­ണ മാടനാ. എന്തു മ­യി­രാ­യാ­ലും നി­ങ്ങ­ളേം നി­ങ്ങ­ടാ­ളു­ക­ളേം മാ­തി­രി മ­ണ്ണാ­യി­പ്പോ­ണ മ­നു­ഷ്യ­നാ­യി ഇ­രി­ക്കൂ­ലാ ഞാൻ”

അ­വ­ന്റെ തൊണ്ട ഞ­ര­മ്പു­കൾ വീർ­ത്തു നി­ന്നു. “ഇപ്പൊ വി­ളി­ച്ച­ല്ലോ തന്റെ ടി. ഇ. അവൻ എന്താ പ­റ­ഞ്ഞ് എ­ന്റ­ടു­ത്തു് ? പോയി ചോ­ദി­ക്കു്. കേ­ട്ടി­ട്ടു വാ… അല്ല ഞാ­മ്പ­റ­യാം. അവൻ പ­റ­ഞ്ഞു, അ­വ­ന്റെ റൂ­മി­ല് എന്നെ വി­ളി­ച്ചു് പ­റ­ഞ്ഞു. എ­ന്നോ­ടു് ഇ­രി­ക്കാൻ പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല, ഞാൻ ടെ­ക്നീ­ഷ്യ­നാ­ണ­ല്ലോ. അവൻ ആ­പ്പീ­സ­റ്. ഹേ, അവൻ ആര്? ഒരു പ­രീ­ക്ഷ­യെ­ഴു­തി ജ­യി­ച്ചാ­പ്പി­ന്നെ അവൻ ദൈവമാ? ഞാൻ ഇ­രി­ക്കി­ണ­തു ബ്ര­മ്മാ­വി­ന്റെ ക­സേ­ര­യി­ലാ. ആ ക­സേ­ര­ടെ കാലിൽ തൊടാൻ അവന് യോ­ഗ്യ­തേ­ണ്ടോ? അവൻ എ­ന്നോ­ടു പ­റ­യു­കാ, നീ വല്യ ആർ­ട്ടി­സ്റ്റ് ന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­ല്ലോ, ആദ്യം ഒരു മ­നു­ഷ്യ­നാ­യി­ട്ടു് ഇ­രി­ക്കു്, അതാ മു­ഖ്യം ന്ന്. മ­നു­ഷ്യൻ ആ­യി­ല്ലെ­ങ്കീ നീ പി­ന്നെ­ന്താ­യാ­ലും അ­തു­കൊ­ണ്ടു പ്ര­യോ­ജ­ന­മി­ല്ലാ­ന്ന്. ഇപ്പം അവന് അവൻ പറയിണ നല്ല മ­നു­ഷ്യ­നെ വേ­ണ്ടാ­താ­യോ? അ­ളി­ഞ്ഞു നാ­റി­ക്കെ­ട­ക്ക­ണ മാ­ടൻ­പി­ള്ള­യേ­യാ അവനു വേ­ണ്ട­തു്?”

“അവൻ പ­റ­ഞ്ഞോ­ണ്ടി­രു­ന്നു… എ­ങ്ങ­നെ? സി­മ്മാ­സ­ന­ത്തി­ലി­രി­ക്കി­ണ രാ­ജാ­വു മാ­തി­രി. അവൻ ലോകം ജ­യി­ച്ചോ­നാ­വും. ഞാൻ തോ­റ്റു തു­ന്നം പാ­ടി­യോ­നു­മാ­വും… അവൻ പ­റ­ഞ്ഞ­തൊ­ക്കെ ഞാൻ നി­ന്നു കേ­ട്ടു. അ­വ­ന്റെ ഉ­പ­ദേ­ശം മു­ഴു­വൻ കേ­ട്ടു. ഈ ലോകം കൂടി എ­ന്നോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞു. മ­നു­ഷ്യ­നാ­യി­രി­ക്ക് ന്ന്. മ­നു­ഷ്യ­നാ­ക്കാൻ എന്നെ വ­ടി­കൊ­ണ്ട­ടി­ച്ചു. എന്നെ ചൂ­ടു­വെ­ച്ചു. ഇ­രു­ട്ട­റ­യിൽ അന്നം വെ­ള­ള­മി­ല്ലാ­തെ അ­ട­ച്ചി­ട്ടു… ആ­വൂ­ല്ലാ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞ് ഞാൻ ക­ള്ളു­കു­ടി­യ­നാ­യി. ഞാൻ മ­നു­ഷ്യ­നാ­വൂ­ല്ലെ­ടോ. ഇനീം താ­ഴ­ത്തേ­ക്കു പോവും”

“ചത്തു കെ­ട­ക്കും ഞാൻ. ഇതാ ഈ റോ­ട്ടി­ല് തെ­രു­വു­നാ­യാ­യി ചത്തു കെ­ട­ക്കും ഞാൻ… എ­നി­ക്കൊ­രു മ­യി­രും അതിൽ കുറവു വ­രാ­നി­ല്ല. മേലേ പോയാ ദൈ­വ­ത്തോ­ടു പറയും പോടാ മ­യി­രാ­ണ്ടീ­ന്ന്… ഞാൻ സ­ന്തോ­ഷ­മാ­യി­ട്ടി­രു­ന്നു. ഞാൻ ജീ­വി­ച്ചു. ഞാൻ നെ­റ­വോ­ടെ ഇ­രു­ന്നു. ഒരു ജോലി ചെ­യ്തു തീർ­ത്തു നി­വർ­ന്നു നോ­ക്കു­മ്പോ നീയും ഞാനും ഒ­ന്നു­ത­ന്നേ­ടോ ന്നു പറയും. ആകാശം മു­ഴു­ക്കെ നീ കൈ­യ്യി­ല് വെ­ച്ചു. എന്റെ ക­യ്യിൽ ഇ­രു­ന്ന­തു് ഈ സോൾ­ഡർ­റാ­ഡു മാ­ത്രം. അ­തു­കൊ­ണ്ടു്, നി­ന്നേ­ക്കാൾ മേ­ലെ­യാ ഞാൻ. നീ എന്റെ പൊ­റ­ങ്കാ­ലി­ലെ മയിര്… അതെ, അ­ങ്ങ­നെ­ത്ത­ന്നെ ഞാൻ പറേം”.

അവൻ ശ്വാ­സ­മെ­ടു­ത്തു് ഉടനെ പു­ഞ്ചി­രി­ച്ചു. “സൂ­പ്പർ ഡ­യ­ലോ­ഗ്, അ­ല്ലി­യോ?… ക­ഴി­ച്ച­തെ­റ­ങ്ങി­പ്പോ­യി. ഏയ്, ഒ­രി­രു­പ­ത്തെ­ട്ടു രൂപാ തന്നേ”

“തരാം. നീ ചോ­ദി­ച്ച­തു വാ­ങ്ങി­ത്ത­രാം. എന്റെ കൂടെ വാ”

“ഞാൻ വരാം. എ­ന്നാൽ ഒരു ക­ണ്ടീ­ഷൻ”

“പറ”

“അവൻ, ആ ടി. ഇ. എ­ന്നോ­ടു മാ­പ്പു പറേണം… ചു­മ്മാ പ­റ­ഞ്ഞാ­പ്പോ­രാ. അ­ത്രേം സ്റ്റാ­ഫി­ന്റെ മു­ന്നി­ലു­വെ­ച്ചു പറേണം. കു­മ്പി­ട്ടു പറയണം. അ­റി­യാ­തെ പ­റ­ഞ്ഞ­താ മാടൻ പി­ള്ളേ, നീ ആർ­ട്ടി­സ്റ്റ്, ഞാൻ വെറും മ­നു­ഷ്യൻ ന്നു പറയണം. പ­റ­യു­മോ അവൻ?പ­റ­ഞ്ഞാ ഞാൻ ചെ­യ്യാം”.

“ടേയ്, പ­റ­യ­ണ­തി­നൊ­രു ന്യാ­യം വേണം”

“എന്റെ ന്യാ­യം ഇതാടോ. ഒരു ദി­വ­സ­മെ­ങ്കി­ലും ഞാൻ ജ­യി­ക്ക­ണം. പ­റ­യു­മോ അവൻ?”

“അ­തെ­ങ്ങ­നെ?”

“അപ്പ പോയി നൊ­ട്ട­ട്ടെ”.

“നി­ന­ക്കു് പേരും പ്ര­ശ­സ്തീം…”

“ഒരു മ­യി­രും വേണ്ട, പോ­കാ­മ്പ­റ”

ഞാൻ സ­മ്മ­തി­ച്ചു. “ശരി, ഞാൻ പറയാം, പ­റ­ഞ്ഞു നോ­ക്കാം, നീ വാ”

“പ­റ­ഞ്ഞ് പി­ന്നാ­ക്കം പോ­വൂ­ല്ല. അവൻ എ­ന്റ­ടു­ത്തു മാ­പ്പു ചോ­ദി­ക്ക­ണം… മാ­പ്പു ചോ­ദി­ച്ചി­ട്ടു ബാ­ക്കി”.

“വാടേ, ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു നോ­ക്കാം”.

ഓട്ടോ പി­ടി­ച്ചു് ഞാ­ന­വ­നെ ഓ­ഫീ­സി­ലേ­ക്കു കൂ­ട്ടി വന്നു. ഓഫീസ് മു­റി­യിൽ ഇ­രു­ത്തി.

അ­ടു­ത്ത മു­റി­യിൽ ചെ­ന്ന് ടി. ഇ. യോടു സം­സാ­രി­ച്ചു.

“ഞാൻ മാ­പ്പു ചോ­ദി­ക്ക­ണോ? ഹേയ്, ഞാ­ന­വ­ന് ന­ല്ല­തി­നാ പ­റ­ഞ്ഞ­ത്. ഇ­ങ്ങ­നെ ചീ­ഞ്ഞ­ളി­യ­ണോ­ന്നാ ചോ­ദി­ച്ച­തു് ”

“അതെ, എന്നാ അവനതു പി­ടി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല”.

“ടേയ്, അ­വ­നെ­ന്തെ­ടേ അ­ങ്ങ­നൊ­ര­ഹ­ങ്കാ­രം? അ­വ­നാ­ര്? വെ­റു­മൊ­രു ടെ­ക്നീ­ഷ്യൻ”.

“ശരി, ആ­യ്ക്കോ­ട്ടെ, ഇപ്പ ന­മു­ക്ക­വ­നെ ആ­വ­ശ്യ­മ­ല്ലേ?”

“അതിന് ?”

“അ­വ­നോ­ടു ഫോ­ണി­ല് മാ­പ്പു ചോ­ദി­ക്കൂ”

“പ­ബ്ലി­ക്കാ­യി ചോ­ദി­ക്ക­ണം ന്ന­ല്ലേ അവൻ പ­റ­ഞ്ഞ­തു്”

“വേണ്ട. അതു ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞ് ശ­രി­യാ­ക്കാം. നി­ങ്ങ­ള് ഒറ്റ വാ­യി­ലൊ­രു മാ­പ്പ­ങ്ങു പ­റ­ഞ്ഞോ­ണ്ടാ മതി”.

“സോൾ­ഡ­റി­ങ് അ­ടി­ക്കി­ണ നാ­യി­യ്ക്ക് ഇ­ത്ര­ക്ക­ഹ­ങ്കാ­ര­മോ? ശരി, ചോ­ദി­ക്കാം. എന്നാ പണി ചെ­യ്തു തീർ­ത്താ ഒടനെ അ­വ­നി­ട്ടു് ഞാൻ ആപ്പു വെ­യ്ക്കും”

“ഇനി അവനെ എന്തു ചെ­യ്യാ­നാ? ഇ­പ്പൊ­ഴേ സ­സ്പെൻ­ഷ­നാ”

“ഡി­സ്മി­സ് ചെ­യ്യും ഞാൻ”

“അതും അ­വ­നൊ­രു കാ­ര്യ­മ­ല്ല. റോ­ട്ടിൽ നി­ന്ന് പ­ഴ­കി­യ­താ” ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “മാ­ത്രോ­ല്ല, അതോടെ ഇ­ങ്ങ­നൊ­രാ­വ­ശ്യം വന്നാ ന­മു­ക്കു വേറെ ആ­ളി­ല്ലാ­ണ്ടാ­വും”

“ശരി, ഒരു വാ­ക്ക­ല്ലേ, ഞാൻ ചോ­ദി­ക്കാം”.

ഞാൻ മ­ട­ങ്ങി എന്റെ മു­റി­യിൽ കേ­റി­യ­പ്പോൾ മാ­ടൻ­പി­ള്ള പാ­തി­മ­യ­ക്ക­ത്തി­ലി­രു­പ്പാ­ണ്. എന്റെ കാ­ലൊ­ച്ച കേ­ട്ടു കണ്ണു മി­ഴി­ച്ചു.

“എന്തു പ­റ­ഞ്ഞു”

“ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടു്. ക­ടും­പി­ടു­ത്തം പി­ടി­ക്ക­രു­തു്. അ­ങ്ങോർ­ക്കു് നി­ന്നേ­ക്കാ­ളു­മൊ­ക്കെ വ­യ­സ്സു­ണ്ടു്, കേ­ട്ടോ”

“അ­തെ­നി­ക്കു വി­ഷ­യ­ല്ല”

“ശരി, എന്നാ…”

“ഒ­രെ­ന്നാ­ലു­മി­ല്ല. പ­ബ്ലി­ക്കാ­യി മാ­പ്പ്. വേ­റൊ­ന്നും പ­റ­യ­ണ്ട”

“മാ­പ്പു ചോ­ദി­ക്കും… എന്നാ…”

“പ­ബ്ലി­ക്കാ­യി ചോ­ദി­ക്കൂ­ല്ലാ­ന്ന്… പ­ബ്ലി­ക്കാ­യി ചോ­ദി­ക്കാ­ത്ത­തെ­ന്താ? അപ്പൊ പി­ന്നെ അ­വ­ന്റെ വാ­ക്കിൽ അവൻ നി­ക്കാൻ പോ­ക­ണി­ല്ല. പണി തീർ­ന്നാ എ­നി­ക്കി­ട്ട­വൻ ആ­പ്പു­വെ­യ്ക്കും. ആ ജോ­ലി­യേ വേണ്ട. പ­ബ്ലി­ക്കാ­യി­ത്ത­ന്നെ മാ­പ്പു ചോ­ദി­ക്ക­ണം”.

ശിവൻ എ­ത്തി­നോ­ക്കി. “രാ­ജ­പ്പൻ വ­ന്നി­ട്ടൊ­ണ്ട്… കാരമല ലൈൻ നോ­ക്ക­ണ­വൻ”.

“അ­വ­നി­പ്പം എന്താ വേ­ണ്ട­തു്? നാളെ വരാൻ പറയൂ”.

“എന്തോ പ്ര­ധാ­ന കാ­ര്യം പ­റ­യാ­നു­ണ്ടെ­ന്ന്”

“എന്തു പ്ര­ധാ­ന കാ­ര്യം?… ഇവിടെ നല്ല പ­ണി­യി­ലാ”

“എന്തോ കാ­ണി­ക്ക­ണ­മെ­ന്ന്”

“എ­ന്തു്?”

“കൊ­ണ്ടു­വ­രാൻ പറയൂ” മാ­ടൻ­പി­ള്ള പ­റ­ഞ്ഞു. “നാടൻ വാ­റ്റോ ക­ഞ്ചാ­വോ എ­ന്തെ­ങ്കി­ലു­മാ­വും”.

രാ­ജ­പ്പൻ അ­ക­ത്തു വന്നു. കൈയിൽ ഒരു തുണി സഞ്ചി.

“കോ­നാ­രേ, ഒരു സാധനം ഞാൻ ക­ണ്ടു­പി­ടി­ച്ചു. അ­തോ­ണ്ടെ­ന്തു പ്ര­യോ­ജ­നം എ­ന്ന­റി­കേ­ല. നല്ല ച­ന്ത­മൊ­ണ്ട്. കാ­ട്ടീ­ട്ടു പോ­വാം­ന്നു കരുതി വ­ന്ന­താ”.

“എന്താ അതു്?”

“ഇതു് കാ­ട്ടി­ലൊ­രു മ­ര­ത്തീ­ന്നു കി­ട്ടി­യ­താ”.

“പ്ലാ­സ്റ്റി­ക് കൂ­ട­ല്ലേ?”

മാ­ടൻ­പി­ള്ള എ­ഴു­ന്നേ­റ്റ് അതു വാ­ങ്ങി. “ഹേയ്, എ­ന്താ­യി­തു്… അയ്യോ തൂ­ക്ക­ണാ­ങ്കു­രു­വി­ക്കൂ­ട­ല്ലേ?”

“അതെ”

“അതു പ്ലാ­സ്റ്റി­ക് മാ­തി­രി­യ­ല്ലേ ഇ­രി­യ്ക്കു­ന്ന്?”

“ഇ­തെ­വി­ടു­ന്നു കി­ട്ടി?” മാ­ടൻ­പി­ള്ള ചോ­ദി­ച്ചു.

“അ­ണൈ­ഞ്ച­പെ­രു­മാൾ കോ­വി­ലി­നു പു­റ­ത്തു് ആ വലിയ ആൽ­മ­ര­ത്തി­ന­ടീ­ന്ന്”.

“ഇതു് ഞാൻ മു­റി­ച്ചി­ട്ട ബാ­ക്കി വയറാ”. മാ­ടൻ­പി­ള്ള എ­ന്നോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞു. “രണ്ടു മാസം മു­മ്പ് ഞാ­ന­വി­ടെ കേബിൾ പണി ചെ­യ്തി­രു­ന്നു.ഞാൻ മു­റി­ച്ചി­ട്ട വ­യർ­ക്ക­ഷ­ണ­ങ്ങൾ കൊ­ണ്ടു­പോ­യി തൂ­ക്ക­ണാ­ങ്കു­രു­വി കൂ­ടു­കെ­ട്ടി­യി­രി­ക്ക­യാ”

അ­പ്പോ­ഴാ­ണു് ഞാനതു ന­ന്നാ­യി നോ­ക്കി­യ­തു്. തൂ­ക്ക­ണാ­ങ്കു­രു­വി­യു­ടെ കൂ­ടു­ത­ന്നെ. എ­ന്നാൽ അതു മു­ഴു­വ­നാ­യും നീല, പച്ച, മഞ്ഞ, ചോ­പ്പ് വയർ ക­ഷ്ണ­ങ്ങൾ ചേർ­ത്തു­ണ്ടാ­ക്കി­യ­തു്.

images/jeyamohan-kuruvi-02.png

“നല്ല ര­സ­മാ­യി­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലോ” ഞാനതു തി­രി­ച്ചും മ­റി­ച്ചും നോ­ക്കി.

മാ­ടൻ­പി­ള്ള അതു വാ­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ കൈകൾ വി­റ­ച്ചു. അ­യാ­ള­തു തി­രി­ച്ചും മ­റി­ച്ചും നോ­ക്കി. “എ­ന്തൊ­രു പണി ഇതു്… ഹമ്മ! എ­ന്നെ­ക്കൊ­ണ്ടു പ­റ്റൂ­ല്ല. എ­ന്തൊ­രു പണിയാ ഇതു്… ഇതു് എ­ന്തൊ­രു പണി…”

“എ­ന്തെ­ടോ?” ഞാൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

“എ­ന്തൊ­രു ഒരുമ… എ­ങ്ങ­നെ ചേർ­ത്തു തു­ന്നി­യി­രി­ക്കി­ണു! ര­ണ്ടു് അ­ടു­ക്കു­ത്തു­ന്നൽ. വ­ക്കു് മ­ട­ക്കി മ­ട­ക്കി. താഴേ നി­ന്നു് അ­ക­ത്തേ­ക്കു കേറാൻ വഴി. ഉ­ള്ളി­ലി­രി­ക്കി­ണ മുട്ട പു­റ­ത്തു വീ­ഴാ­ത്ത ത­ര­ത്തിൽ ചു­റ്റു­വ­ഴി… ഹമ്പ!… എ­ങ്ങ­നു­ണ്ടു്?”

“കു­രു­വി­ക്കൂ­ടു് അ­ങ്ങ­നെ­യാ കെ­ട്ടു­ക” ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഹേ, ഇതു വയറ്… തു­ന്നി­യാ നി­ക്കൂ­ല. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ ര­ണ്ടെ­ണ്ണം പെ­ണ­ച്ചു­പി­ന്നി വെ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്”.

“ഓഹോ”

“എ­ങ്ങ­നു­ണ്ടു്… എ­ന്തൊ­രു പണിയാ” അതു തി­രി­ച്ചും മ­റി­ച്ചും പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചു് കു­ഴ­ഞ്ഞു­താ­ഴ്‌­ന്ന ശ­ബ്ദ­ത്തിൽ മാ­ടൻ­പി­ള്ള പ­റ­ഞ്ഞു. “ഇതു കൂ­ട­ല്ലെ­ന്നേ. ആ കു­രു­വി തന്നെ. അതു് ഇ­ങ്ങ­നെ കൂ­ടാ­യി­ട്ടു മാറി ചേർ­ത്തു പി­ന്നി­യി­രി­ക്ക­യാ… ത­ന്ന­ത്താ­നേ പെ­ണ­ച്ചു­കെ­ട്ടി­യി­രി­ക്കി­ണു… എ­ങ്ങ­നു­ണ്ട്?”

“പല നെറം ക­ലർ­ത്തി­ക്കെ­ട്ടി­യി­രി­ക്കി­ണു” ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതിനു നെ­റ­മ­റി­യി­ല്ലാ­ന്നാ പ­റ­യു­ന്നേ” രാ­ജ­പ്പൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതെ, ന­മ്മ­ടെ മാ­തി­രി നെറം അ­തി­ന­റി­യൂ­ല്ല. അ­തി­ന്റെ നെറം വേറെ. നെറം വെ­ച്ചു നോ­ക്കി­യാ ക­ണ്ട­പ­ടി കൂ­ട്ടി­ക്ക­ലർ­ത്തി­വെ­ച്ച പോ­ലി­രി­ക്കും. എന്നാ വേ­റൊ­രു ഒരുമ ഇ­തി­നു­ണ്ടു്… വേ­റൊ­ന്നു്…” മാ­ടൻ­പി­ള്ള പ­റ­ഞ്ഞു. “നോ­ക്കു­ന്തോ­റും അതു് തെ­ളി­ഞ്ഞു വരിണു. കൊ­റ­ച്ച് അ­റി­യി­ണു­ണ്ട്. ബാ­ക്കി ആകാശം മാ­തി­രി­യാ. അമ്മേ, ഹൗ, ന്റ­മ്മേ!”

“ഇവിടെ നോ­ക്കു് മാ­ടൻ­പി­ള്ളേ, എല്ലാ തൂ­ക്ക­ണാ­ങ്കു­രു­വീം കൂ­ടു­ണ്ടാ­ക്കും. അ­മ്മ­ക്കു­രു­വി കു­രു­വി­ക്കു­ഞ്ഞി­ന് പ­റ­ഞ്ഞു കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന­ത­ല്ല. മു­ട്ട­യ്ക്കു­ള്ളീ വെ­ച്ചു­ത­ന്നെ അ­തെ­ല്ലാം പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടാ­കും വ­രു­ന്ന­തു്. ഇതു് ഒരു കു­രു­വി കെ­ട്ടി­യ കൂ­ട­ല്ല. ഈ ലോ­ക­ത്തി­ലെ മു­ഴു­വൻ കു­രു­വി­ക­ളും ചേർ­ന്നു കെ­ട്ടി­യ കൂടാ”.

“അതെ, അതെ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു മാ­ടൻ­പി­ള്ള തേ­ങ്ങി­ക്ക­ര­യാൻ തു­ട­ങ്ങി.

“ടേയ്, എ­ന്തെ­ടേ ഇതു്? ഇവിടെ നോ­ക്ക്. ഇവനു ത­ല­ക്ക് ത­രി­പ്പു പി­ടി­ച്ചെ­ന്നാ തോ­ന്നു­ന്ന്”

അവൻ വി­തു­മ്പി­ക്ക­ര­ഞ്ഞു് ആ കൂടു മാ­റോ­ട­ണ­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് ത­ല­കു­നി­ച്ചു് ഉടൽ കു­റു­ക്കി ഇ­രു­ന്നു.

“നീ പൊ­യ്ക്കോ. ഞാൻ ഓ­ഫീ­സ­റോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞ് എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും കാശു വാ­ങ്ങി­ത്ത­രാം”. രാ­ജ­പ്പ­നോ­ടു ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ശരി” രാ­ജ­പ്പൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ശരിടേ, വിട്, നീ ഒ­ന്നും മ­ന­സ്സിൽ വ­യ്ക്കാ­തെ”.

“ചെറിയ കു­രു­വി… ഒരു ചെറിയ കു­രു­വി…” മാ­ടൻ­പി­ള്ള പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതെ, എന്നാ അവറ്റ ല­ക്ഷ­ക്ക­ണ­ക്കി­നു­ണ്ട്. അ­വ­യെ­ല്ലാം ചേർ­ന്നാ ഒ­റ്റ­ക്കു­രു­വി പോ­ലെ­യാ­വും”.

“അതെ”

“ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു നോ­ക്കാം. ടി. ഇ. യോടു് ഒരു തവണ കൂടി പറയാം” ഞാൻ വിഷയം മാ­റ്റാൻ ശ്ര­മി­ച്ചു.

“വേണ്ട” മാ­ടൻ­പി­ള്ള പ­റ­ഞ്ഞു. “ആ­രോ­ടും പ­റേ­ണ്ട. എ­ന്നോ­ടാ­രും മാ­പ്പും പ­റ­യ­ണ്ട. ജോലി ഞാൻ ചെ­യ്യാം”

“അതു വേണ്ട”

“ആ­രു­മി­ല്ല. ഞാൻ പറയാൻ ഇവിടെ ആ­രു­മി­ല്ല. എ­ന്നോ­ടാ­രും പ­റ­യു­കേം വേണ്ട”

“നീ അതു ചെ­യ്യ്. നി­ന­ക്കു ഞാൻ നല്ല പ്രൈ­സ് ഒന്നു തരാൻ പ­റ­യ­ണൊ­ണ്ട്. മ­ന്ത്രി­ടെ കൈ­കൊ­ണ്ട്…”

“ഒ­ന്നും വേണ്ട… എ­നി­ക്കൊ­ന്നും വേണ്ട”. മാ­ടൻ­പി­ള്ള പ­റ­ഞ്ഞു. “ഈ കു­രു­വി­ക്കൂ­ടു് നാളെ മ­ന്ത്രി­ക്കു് സ­മ്മാ­ന­മാ­യി കൊ­ടു­ക്ക­ണം. മ­ഡ്രാ­സി­ല് രാ­ജീ­വ് ഗാ­ന്ധി സെ­ന്റ­റി­ല് അ­തു­കൊ­ണ്ടു പോയി വെ­യ്ക്ക­ണം. ഇ­ത­വി­ടെ ഇ­രി­ക്ക­ണം. അവിടെ വരിണ എല്ലാ ടെ­ക്നീ­ഷ്യ­ന്മാ­രും എ­ഞ്ചി­നീ­യർ­മാ­രും ഇതു കാണണം”.

“ന­മു­ക്കു പറയാം” ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“എ­ന്റ­മ്മോ! എ­ന്റ­മ്മോ!” നെ­ഞ്ചിൽ കൈ­വെ­ച്ചു് അവൻ വീ­ണ്ടും വി­തു­മ്പി.

“ശെരി ടേ മക്കാ. വിട്… നീ മ­നു­ഷ്യ­ന­ല്ല. കു­രു­വി­യാ”

അവൻ തി­രി­ഞ്ഞു് ക­ണ്ണീ­രോ­ടെ എന്നെ നോ­ക്കി.

“അതെ, കു­രു­വി­യാ. സ­ത്യ­മാ­യി­ട്ടും”. ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

മാ­ടൻ­പി­ള്ള പു­ഞ്ചി­രി­ച്ചു.

ബി. ജെ­യ­മോ­ഹൻ
images/Jeyamohan.jpg

ക­ന്യാ­കു­മാ­രി ജി­ല്ല­യി­ലെ തി­രു­വ­ര­മ്പിൽ 1962 ഏ­പ്രിൽ 4-നു് ജ­നി­ച്ചു. അച്ഛൻ ബാ­ഹു­ലേ­യൻ പിളള, അമ്മ വി­ശാ­ലാ­ക്ഷി­യ­മ്മ. കോ­മേ­ഴ്സിൽ ബി­രു­ദ­മെ­ടു­ത്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. നാല് നോ­വ­ലു­ക­ളും മൂ­ന്നു് ചെ­റു­ക­ഥാ സ­മാ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളും മൂ­ന്നു് നി­രൂ­പ­ണ സ­മാ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളും പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചു. എം. ഗോ­വി­ന്ദൻ മുതൽ ബാ­ല­ച­ന്ദ്രൻ ചു­ള­ളി­ക്കാ­ട് വ­രെ­യു­ള­ള ആ­ധു­നി­ക മലയാള ക­വി­ക­ളു­ടെ ക­വി­ത­കൾ ‘തർ­ക്കാ­ല മലയാള ക­വി­ത­കൾ’ എന്ന പേരിൽ ത­മി­ഴിൽ പു­സ്ത­ക­മാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ അഞ്ച് യു­വ­ക­വി­ക­ളു­ടെ ക­വി­ത­കൾ ‘ഇൻറൈയ മ­ല­യാ­ള­ക­വി­ത­കൾ’ എന്ന പേരിൽ ത­മി­ഴിൽ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട്. 1991-ലെ ചെ­റു­ക­ഥ­യ്ക്കു­ള­ള ക­ഥാ­പു­ര­സ്കാ­രം, 1992-ലെ സം­സ്കൃ­തി സ­മ്മാൻ പു­ര­സ്കാ­രം എ­ന്നി­വ ല­ഭി­ച്ചു. ‘ചൊൽ­പു­തി­ത്’ എന്ന സാ­ഹി­ത്യ ത്രൈ­മാ­സി­ക­യു­ടെ സ്ഥാ­പ­ക­നും കൺ­വീ­ന­റു­മാ­ണു്. ‘ഗു­രു­നി­ത്യാ ആ­യ്വ­ര­ങ്കം’ എന്ന പേരിൽ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന സ്റ്റ­ഡി­സർ­ക്കി­ളി­ന്റെ കൺ­വീ­ന­റും. തമിഴ്, മ­ല­യാ­ളം, കന്നഡ ഭാ­ഷ­ക­ളിൽ നി­ര­വ­ധി ച­ല­ച്ചി­ത്ര­ങ്ങൾ­ക്കു് തി­ര­ക്ക­ഥ എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

ഭാര്യ: എസ്. അ­രു­ണ­മൊ­ഴി­നാ­ങ്കൈ

കൃ­തി­കൾ
  • വി­ഷ്ണു­പു­രം
  • ഇരവ്
  • റബ്ബർ
  • പിൻ തൊ­ട­രും നഴലിൻ കുറൽ
  • കൊ­റ്റ­വൈ
  • കാട്
  • നവീന തമിഴ് ഇ­ല­ക്കി­യ അ­റി­മു­ഖം
  • ‘നൂ­റു­സിം­ഹാ­സ­ന­ങ്ങൾ’ (മലയാള നോവൽ)
  • വെൺ­മു­ര­ശ്
  • ആ­ന­ഡോ­ക്ടർ നോവൽ
പു­ര­സ്കാ­ര­ങ്ങൾ
  • അഖിലൻ സ്മൃ­തി പു­ര­സ്കാ­രം (1990)
  • കഥാ സ­മ്മാൻ (1992)
  • സം­സ്കൃ­തി സ­മ്മാൻ (1994)
  • പാവലർ വ­ര­ദ­രാ­ജൻ അ­വാർ­ഡ് (2008)
  • കന്നട ഇ­ല­ക്കി­യ തോ­ട്ടം അ­വാർ­ഡ് (2010)

ജ­യ­മോ­ഹൻ ഈ ലോക് ഡൗൺ കാ­ല­ത്ത് എഴുതി തന്റെ വെ­ബ്സൈ­റ്റിൽ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ച 69 ചെ­റു­ക­ഥ­ക­ളിൽ ഒ­ന്നാ­ണ് ഇത്. ദി­വ­സ­വും ഒരു കഥ വീതം ജ­യ­മോ­ഹൻ ഇ­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞ ദിവസം വ­രെ­യും വെ­ബ്സൈ­റ്റി­ലൂ­ടെ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു.

(വി­വ­ര­ങ്ങൾ­ക്കും ചി­ത്ര­ത്തി­നും വി­ക്കി­പ്പീ­ഡി­യ­യോ­ട് ക­ട­പ്പാ­ടു്.)

Colophon

Title: Kuruvi (ml: കു­രു­വി).

Author(s): B. Jeyamohan.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2020-12-12.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short Story, B. Jeyamohan, Kuruvi, ബി. ജെ­യ­മോ­ഹൻ, പ­രി­ഭാ­ഷ: പി. രാമൻ, കു­രു­വി, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: October 22, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Swedish modern impressionist artwork, bird, oil pastel, a painting by Rolf Nerlöv (1940–2015). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.