സം­ഗീ­ത­സം­വി­ധാ­നം: കെ. രാഘവൻ

ഗാനം-1

അ­ഹ­ദോ­ന്റെ തി­രു­നാ­മം…

രചന: പൂ­വ­ച്ചൽ ഖാദർ

ആ­ലാ­പ­നം: നി­ല­മ്പൂർ ഷാജി

ഗാനം-2

പ­നി­നീ­രു പെ­യ്യു­ന്നു പ­തി­നാ­ലാം­രാ­വിൽ… (ശൃം­ഗാ­ര­ഭാ­വം)

രചന: കാ­നേ­ഷ് പൂ­നൂ­രു്

ആ­ലാ­പ­നം: ജ­യ­ച­ന്ദ്രൻ

ഗാനം-3

മ­ണ­വാ­ട്ടി കരം കൊ­ണ്ടു്…

രചന: പൂ­വ­ച്ചൽ ഖാദർ

ആ­ലാ­പ­നം: മൂസ്സ എ­ര­ഞ്ഞോ­ളി, വി­ള­യിൽ വത്സല

ഗാനം-4

പെ­രു­ത്തു് മൊ­ഞ്ചു­ള്ള­രു­ത്തി­യോ­ടു്…

രചന: പി. ടി. അ­ബ്ദു­റ­ഹി­മാൻ

ആ­ലാ­പ­നം: ബ്ര­ഹ്മാ­ന­ന്ദ­നും സം­ഘ­വും

ഗാനം-5

പ­നി­നീ­രു് പെ­യ്യു­ന്നു പ­തി­നാ­ലാം രാവിൽ… (ശോ­ക­ഭാ­വം)

രചന: കാ­നേ­ഷ് പൂ­നൂ­രു്

ആ­ലാ­പ­നം: ജ­യ­ച­ന്ദ്രൻ

ഗം­ഭീ­ര­മാ­യ പു­രു­ഷ­സ്വ­ര­ത്തിൽ ഒ­ര­ശ­രീ­രി:

“ബി­സ്മി­ല്ലാ­ഹിർ റ­ഹ്മാ­നിർ­റ­ഹീം”

അതു തീ­രു­ന്ന­തോ­ടെ യ­വ­നി­ക­യിൽ മു­സ്ലീ­ങ്ങ­ളു­ടെ പു­ണ്യ­ദേ­വാ­ല­യ­മാ­യ ക­അ­ബ­യു­ടെ ചി­ത്രം. അതു പ­ര­വ­താ­നി­യിൽ തു­ന്നി­പ്പി­ടി­പ്പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ആ ചി­ത്ര­ത്തി­ന്റെ മ­ദ്ധ്യ­ഭാ­ഗ­ത്തേ­ക്കു് ക്യാ­മ­റ പെ­ട്ടെ­ന്നു് സൂം ചെ­യ്യു­ന്നു. ചി­ത്ര­ത്തി­ന്റെ വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങൾ ക്യാ­മ­റ കാ­ണി­ച്ചു­ത­രു­ന്ന­തോ­ടെ ഒ­ര­ശ­രീ­രി ഗാനം ആ­രം­ഭി­ക്കു­ന്നു:

പാ­ട്ടി­ന്റെ ഏ­താ­നും വരികൾ ക­ഴി­യു­മ്പോൾ ക­അ­ബ­യു­ടെ ചി­ത്രം അ­പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­മാ­യി. അ­തി­ന്റെ തു­ടർ­ച്ച­യാ­യി ടൈ­റ്റി­ലു­കൾ തെ­ളി­യു­ന്നു. അവ ആദ്യം അറബി-​മലയാളത്തിലും പി­ന്നീ­ടു് അ­തി­നോ­ടു് രൂ­പ­സാ­ദൃ­ശ്യ­മു­ള്ള മ­ല­യാ­ള­ലി­പി­യി­ലു­മാ­ണു്.

ടൈ­റ്റി­ലു­കൾ ഒരു ഗ്രാ­മ­ത്തി­ലെ സൂ­ര്യോ­ദ­യ­ത്തിൽ അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്നു. ക്യാ­മ­റ ആ പു­രാ­ത­ന­ഗ്രാ­മ­ത്തി­ന്റെ വിവിധ മു­ഖ­ങ്ങൾ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്കു­ക­യാ­യി:

മു­സ്ലീം­പ­ള്ളി, ജാറം, ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­കൾ, ഇ­ടു­ങ്ങി­യ തെ­രു­വു്, പാടം, വീ­ടു­കൾ, ബീ­ഡി­ത്തെ­റു­പ്പു് കേ­ന്ദ്ര­ങ്ങൾ, പ­ള്ളി­ക്കു­ളം, ചെ­ങ്കു­ത്താ­യ നടവഴി, ചി­ത­റി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന ഖ­ബ­റു­കൾ, വെ­ള്ള­മെ­ടു­ക്കു­വാൻ കു­ട­ങ്ങ­ളു­മാ­യി പോ­കു­ന്ന ഉ­മ്മ­മാർ, ക­ന്നു­ക­ളു­മാ­യി പാ­ട­ത്തേ­ക്കു് നീ­ങ്ങു­ന്ന കൃ­ഷീ­വ­ലൻ­മാർ, പാ­ട­ത്തി­ന്റെ അ­രി­കി­ലെ തോ­ട്ടി­ലൂ­ടെ കു­ണു­ങ്ങി­യൊ­ഴു­കു­ന്ന കൊ­ച്ച­രു­വി… ഗ്രാ­മം ഉ­ണ­രു­ക­യാ­ണു്.

ഈ ചി­ത്ര­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യി­ലെ­വി­ടെ­യോ ആ ഗാനം ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടു.

പകൽ

ബീ­ഡി­ത്തെ­റു­പ്പു് കേ­ന്ദ്രം—പുറം

മാനു, അബു, തെ­റു­പ്പു­കാർ.

ബീ­ഡി­യി­ല­ക­ളിൽ ച­ലി­ക്കു­ന്ന ക­ത്രി­ക. ജ­നാ­ല­യി­ലൂ­ടെ ഊർ­ന്നു­വീ­ഴു­ന്ന വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ ക­ത്രി­ക­യു­ടെ ച­ല­ന­ത്തി­ന്റെ ഭംഗി. അ­വ­യോ­ടൊ­പ്പം താ­ള­ത്തിൽ ച­ലി­ക്കു­ന്ന വി­ര­ലു­കൾ. തെ­റു­പ്പു­കാർ കാൽ­മു­ട്ടിൽ വെച്ച മു­റ­ങ്ങ­ളിൽ ബീ­ഡി­യു­ടെ കൊ­ച്ചു­കൂ­ന­കൾ. കാൽ­മു­ട്ടിൽ ബീഡി കെ­ട്ടാ­നു­ള്ള നൂലു ശ­രി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക­യാ­ണു് അബു.

ബീ­ഡി­ത്തെ­റു­പ്പു കേ­ന്ദ്ര­ത്തി­ന്റെ വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങൾ: പു­ക­പി­ടി­ച്ച ചു­മ­രിൽ ക­ല­ണ്ട­റു­കൾ, ക­രി­ക്ക­ട്ട ചി­ത്ര­ങ്ങൾ…

കു­മ്പി­ട്ടി­രു­ന്നു് ബീഡി തെ­റു­ക്കു­ന്ന മാ­പ്പി­ള­മാർ.

ആ മു­റി­യി­ലേ­ക്കു് പൊ­തി­യി­ടാ­ത്ത നാ­ല­ഞ്ചു­കെ­ട്ടു് ബീ­ഡി­യു­മാ­യി ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന പ­ന്ത്ര­ണ്ടു­കാ­രൻ മാനു.

അബു അ­വ­നെ­ക്ക­ണ്ടു് മു­ഖ­മു­യർ­ത്തി, പ­രി­ചി­ത­ഭാ­വ­ത്തിൽ ചി­രി­ച്ചു. മാനു ബീഡി നീ­ട്ടി. അബു അതു് വാ­ങ്ങി കാ­ശു­കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു.

മാനു വലിയ ആളുടെ ഭാ­വ­ത്തിൽ നാണയം തി­രി­ച്ചും മ­റി­ച്ചും നോ­ക്കി. എ­ന്നി­ട്ടൊ­രു ചോ­ദ്യം:

“ഇ­തെ­ടു­ക്ക്വോ?”

അബു ത­മാ­ശ­മ­ട്ടിൽ ക­യ്യോ­ങ്ങി:

“പോടാ. ഒരു ശു­ജാ­യി!”

ബീ­ഡി­ത്തെ­റു­പ്പു­കാ­രു­ടെ കൂ­ട്ട­ച്ചി­രി.

മാനു ഓടി. അബു പി­റ­കിൽ നി­ന്നു് വി­ളി­ച്ചു­പ­റ­ഞ്ഞു:

“ടാ, അ­ടു­ത്താ­ഴ്ചേ­ണു് നീർ­ച്ച. ര­ണ്ടാ­യി­രം ബീഡി അതികം വേ­ണം­ന്നു് പറയു്.”

കട്ട്

പകൽ

തെ­രു­വു്—പുറം

മാനു.

മാനു നി­ര­ത്തി­ലേ­ക്കി­റ­ങ്ങു­ന്നു. അ­വ­ന്റെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ ക്യാ­മ­റ തെ­രു­വും പ­രി­സ­ര­വും പ­കർ­ത്തു­ന്നു.

അ­വ­നെ­ക്ക­ട­ന്നു്, പു­സ്ത­ക­ങ്ങ­ളും സ്ലേ­റ്റു­മാ­യി മ­ദ്ര­സ്സ­യി­ലേ­ക്കു് പോ­കു­ന്ന മാ­പ്പി­ള­ക്കു­ട്ടി­കൾ. അ­വ­രോ­ടു് ഒരു ചിരി പാ­സ്സാ­ക്കി അവൻ തി­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു് ന­ട­ന്നു. ആ ന­ട­ത്തം ഓ­ട്ട­മാ­യി. തോടും പ­ള്ളി­യും ക­ട­ന്നു് ചെ­ങ്കു­ത്താ­യ വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ഓ­ടു­ന്ന മാ­നു­വി­ന്റെ വി­ദൂ­ര­ദൃ­ശ്യം.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മാനു, പാ­ത്തു­മ്മ.

ബീ­ഡി­മു­റം മ­ടി­യിൽ വെ­ച്ചു് കു­മ്പി­ട്ടി­രു­ന്നു് ബീഡി തെ­റു­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. മാനു അ­വി­ടേ­ക്കു് ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന­തു് വാ­തി­ലി­ലൂ­ടെ ക്യാ­മ­റ കാ­ണി­ച്ചു ത­രു­ന്നു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും പാ­ത്തു­മ്മ അ­ത­റി­യു­ന്നി­ല്ല. വ­ന്നു­ക­യ­റു­ന്ന­തോ­ടെ മാനു വി­ളി­ക്കു­ന്നു:

“ഉമ്മാ”

ഇല ചു­രു­ട്ടു­ന്ന­തിൽ നി­ന്നു് ത­ല­യു­യർ­ത്തു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. ദുഃ­ഖാ­കു­ല­മാ­ണു് മുഖം. മാനു പൈസ നീ­ട്ടു­ന്നു. അതു വാ­ങ്ങി കാ­ച്ചി­ത്തു­ണി­യു­ടെ കോ­ന്ത­ല­യിൽ കെ­ട്ടു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ കൈ­യി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മാനു, പാ­ത്തു­മ്മ.

മാ­നു­വി­നു് ചായ കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. കട്ടൻ ചായ, ക­പ്പ­പ്പു­ഴു­ക്കു് എ­ന്നി­വ­യു­ടെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. എന്തോ ഓർ­ത്തു­കൊ­ണ്ടു് കപ്പ വി­ള­മ്പു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. മാ­നു­വി­ന്റെ ശ്ര­ദ്ധ ആ­ഹാ­ര­ത്തി­ലാ­ണു്. അവൻ ഒ­ന്നു് ര­ണ്ടു് കഷ്ണം കപ്പ ക­ഴി­ച്ചു. എന്തോ ഓർ­ത്തി­ട്ടെ­ന്ന­വ­ണ്ണം ചോ­ദി­ച്ചു:

“എളേമ കു­ടി­ച്ചോ മ്മാ?”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“ല്ല. ഓളു് കു­ടി­ച്ചോ­ളും. യ്യു് കു­ടി­ച്ചോ.”

മാനു:

(പെ­ട്ടെ­ന്നു് ഓർമ്മ വ­ന്നി­ട്ടു്) “മ്മാ അ­ടു­ത്താ­ഴ്ചേ­ണു് നീർ­ച്ച. ര­ണ്ടാ­യി­രം ബീഡി അതികം വേ­ണം­ന്നു് അ­ബൂ­ആ­ക്ക പ­റ­ഞ്ഞീ­നി.”

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ നേർ­ച്ച­യു­ടെ ശ­ബ്ദ­കോ­ലാ­ഹ­ല­ങ്ങൾ. കോൽ­ക്ക­ളി­യു­ടെ­യും മ­റ്റും നേർ­ത്ത­ശ­ബ്ദം. അ­വ­ക്കി­ട­യിൽ അ­വ്യ­ക്ത­മാ­യി കേൾ­ക്കു­ന്ന മാ­പ്പി­ള­പ്പാ­ട്ടി­ന്റെ ഇ­ശ­ലു­കൾ.

പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ ക്ലോ­സ­പ്പ് തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നിൽ­ക്കു­ന്നു. അ­വ­ളെ­ന്തോ ഓർ­ത്തു­പോ­യി. ഒരു മി­നി­റ്റ് ക­ഴി­ഞ്ഞു് പാ­ത്തു­മ്മ മകനു് മ­റു­പ­ടി കൊ­ടു­ത്തു:

“ങ്ഉം”

കട്ട്

പകൽ

കി­ണ­റ്റിൻ­ക­ര—പുറം

ബീവി.

തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നിൽ­ക്കു­ന്ന തുടി.

തു­ടി­യിൽ വ­ലി­ഞ്ഞു­ക­യ­റു­ന്ന ബ­ക്ക­റ്റ്. ച­ന്ത­മു­ള്ള ര­ണ്ടു് കൈകൾ അതു വ­ലി­ച്ചു­ക­യ­റ്റു­ന്നു.

കി­ണ­റി­ന്റെ ടോ­പ്പ് ആംഗിൾ ദൃ­ശ്യം.

ബ­ക്ക­റ്റ് ക­യ­റി­വ­രു­ന്ന­തി­ന്റെ വി­ശ­ദ­മാ­യ ദൃ­ശ്യം.

ബ­ക്ക­റ്റെ­ടു­ത്തു് കു­ട­ത്തി­ലേ­ക്കു വെ­ള്ള­മൊ­ഴി­ക്കു­മ്പോൾ ബീ­വി­യെ വി­ശ­ദ­മാ­യി ക്യാ­മ­റ കാ­ണി­ച്ചു­ത­രു­ന്നു.

കട്ട്

ഒ­ക്കിൽ­വെ­ച്ച കു­ട­വു­മാ­യി ക്യാ­മ­റ­യു­ടെ നേരെ ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ബീവി.

അ­വ­ളു­ടെ പി­റ­കിൽ മ­ങ്ങി­മ­ങ്ങി­പ്പോ­വു­ന്ന കി­ണ­റ്റിൻ­ക­ര.

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

ബീവി, മാനു, പാ­ത്തു­മ്മ.

അ­ടു­ക്ക­ള­യിൽ മാനു ചായ കു­ടി­ച്ചു­തീ­രു­ക­യാ­ണു്. പാ­ത്തു­മ്മ മുറം മ­ടി­യിൽ വെ­ച്ചു് ബീഡി തെ­റു­ക്കു­ന്ന­തു് വാ­തി­ലി­ലൂ­ടെ കാണാം. ആ കൊ­ച്ചു കു­ടി­ലി­ന്റെ ഉ­മ്മ­റ­ത്താ­ണു് പാ­ത്തു­മ്മ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.

അ­ടു­ക്ക­ള­യി­ലേ­ക്കു കു­ട­വു­മാ­യി ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ബീവി.

വലിയ ക­ല­ത്തി­ലേ­ക്കു് വെ­ള്ള­മൊ­ഴി­ക്കാൻ കു­നി­യു­ന്ന ബീവി. അ­പ്പോൾ പി­റ­കിൽ­നി­ന്നു് മാ­നു­വി­ന്റെ വിളി:

“എളേമാ”

മ­ന്ദ­ഹാ­സ­പൂർ­വ്വം തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കു­ന്ന ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ ക്ലോ­സ­പ്പ്.

മാനു:

“അ­ടു­ത്താ­ഴ്ചേ­ണു് നീർ­ച്ച”

ബീവി:

(ഉ­ത്സാ­ഹ­പൂർ­വ്വം) “തന്നേ?”

“വേം മ­ദ്ര­സ്സീ പോകാൻ നോ­ക്കെ­ടാ. നി­ന്നു് പു­ന്നാ­രം പ­റ്യാ­തെ.”

കട്ട്

പകൽ

മ­ദ്ര­സ്സ—അകം

മു­സ്ല്യാർ, മാനു, കു­ട്ടി­കൾ.

ക­റു­ത്ത ബോർ­ഡിൽ ചോ­ക്കു­കൊ­ണ്ടു് അറബി ലി­പി­കൾ കു­റി­ക്കു­ന്ന വി­ര­ലു­ക­ളു­ടെ ക്ലോ­സ­പ്പ്. മു­സ്ല്യാ­രു­ടെ പി­റ­കു­വ­ശം മാ­ത്ര­മേ കാ­ണു­ന്നു­ള്ളൂ. ബോർ­ഡി­ലെ ലി­പി­കൾ ‘മു­ഹ­മ്മ­ദ് നബി (സ)’ എ­ന്നാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ ബഹളം.

ബഹളം ക­ന­ക്കു­ന്ന­തോ­ടെ ബോർ­ഡിൽ എ­ഴു­തി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന മു­സ്ല്യാർ ദേ­ഷ്യ­പ്പെ­ട്ടു് മുഖം തി­രി­ക്കു­ന്നു. മു­സ്ല്യാ­രു­ടെ ക്ലോ­സ­പ്പ്. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ: തി­ക്കി­ത്തി­ര­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന കു­ട്ടി­കൾ—തൊ­പ്പി­യി­ട്ട­തും ഉ­റു­മാ­ലു കെ­ട്ടി­യ­തും മൊ­ട്ട­യ­ടി­ച്ച­തും മു­ടി­വ­ളർ­ത്തി­യ­തു­മാ­യ അനേകം തലകൾ. മ­ക്ക­ന­യി­ട്ട­വ­രും ത­ട്ട­മി­ട്ട­വ­രു­മാ­യ പെൺ­കു­ട്ടി­കൾ. മു­സ്ല്യാർ നോ­ക്കു­ന്ന­തോ­ടെ എ­ല്ലാ­വ­രും നി­ശ്ശ­ബ്ദ­രാ­വു­ന്നു. അ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തിൽ ത­ല­യി­ലൊ­രു ഉ­റു­മാ­ലും കെ­ട്ടി മാ­നു­വും ഇ­രി­പ്പു­ണ്ടു്.

മു­സ്ല്യാർ മേ­ശ­മേൽ ചൂരൽ കൊ­ണ്ട­ടി­ച്ചു് ആ­ജ്ഞാ­പി­ക്കു­ന്നു:

“ഖും”

കു­ട്ടി­കൾ ഒ­ന്നി­ച്ചെ­ഴു­ന്നേൽ­ക്കു­ന്നു.

മു­സ്ല്യാർ:

“ഇ­ജ്ലി­സ്”

മു­സ്ല്യാർ ഇ­ട­ത്തേ കൈ­കൊ­ണ്ടു് പു­റം­ചൊ­റി­യു­ന്നു. അതു തു­ടർ­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് ഒരു ചോ­ദ്യം:

“ഞ­മ്മ­ളെ മു­ത്ത്ന­ബീ­ന്റെ പേ­രെ­ന്താ?”

മു­സ്ല്യാർ ഒരു കു­ട്ടി­യെ നോ­ക്കി. അവൻ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു നി­ന്നു.

കു­ട്ടി:

“മു­ഹ­മ്മ­ദ് നബി.”

മു­സ്ല്യാർ തി­രു­ത്തി:

“മു­ഹ­മ്മ­ദ് മു­സ്ത­ഫാ സ­ല്ല­ല്ലാ­ഹു അലൈഹി വ­സ­ല്ലം. ന­ബി­ന്റെ വാ­പ്പാ?”

മ­റ്റൊ­രു കു­ട്ടി:

“അ­ബ്ദു­ല്ല”

“അ­വ­രു­ടെ ബാപ്പ”

വേ­റൊ­രു കു­ട്ടി:

“അ­ബ്ദുൽ മു­ത്ത­ലി­ബ്”

മു­സ്ല്യാർ:

“അ­വ­രു­ടെ ബാപ്പ”

മ­റ്റൊ­രു കു­ട്ടി:

“ഹാശിം”

മു­സ്ല്യാർ:

“അ­വ­രു­ടെ വാ­പ്പാ?”

മു­സ്ല്യാർ വീ­ണ്ടും:

“അ­വ­രു­ടെ വാ­പ്പാ?”

മു­സ്ല്യാർ:

“നി­ച്ച­ല്ല, ല്ലേ? ബടെ ബാടാ.”

മു­സ്ല്യാർ:

“നീ­ട്ടെ­ടാ ക­യ്യു്”

“കി­ട്ട്യാ­ത്ത­ന്നേ പ­ടി­ക്കു­ള്ളൂ, ല്ലേ?”

മു­സ്ല്യാ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. ആ മു­ഖ­ത്തു് ദേ­ഷ്യം ഏ­റി­വ­രു­ന്നു:

“ഹാശിം എ­ന്നോ­രെ വാ­പ്പാ­ന്റെ പേരു് മാണ്ട—മു­ഹ­മ്മ­ദ് ന­ബി­ന്റെ പേരു് നി­ച്ച­ണ്ടെ­ടാ അ­ന­ക്കു്?”

കു­ട്ടി­കൾ ചി­രി­ക്കു­ന്നു. മാ­നു­വി­നു് ആ പ­രി­ഭ്ര­മ­ത്തി­നി­ട­യി­ലും ചി­രി­പൊ­ട്ടി­പ്പോ­വു­ന്നു.

മു­സ്ല്യാർ:

(ശു­ണ്ഠി­യോ­ടെ) “ന്താ­ടാ മു­ഹ­മ്മ­ദ് ന­ബി­ന്റെ പേരു്?”

മാനു:

(ചി­രി­യോ­ടെ) “മു­ഹ­മ്മ­ദ് നബി.”

“പോ­യി­രി­ക്കെ­ടാ ബഹൂലേ”

ഇ­ളം­ചി­രി പ­ര­ക്കു­ന്ന മാ­നു­വി­ന്റെ മുഖം.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

ബീവി, സുലൈഖ.

ക­റു­ത്ത പു­ഴ­പോ­ലെ യ­വ­നി­ക­യിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നി­ല്ക്കു­ന്ന മു­ടി­യി­ഴ­കൾ. അതിൽ അ­രി­ച്ചു­ന­ട­ക്കു­ന്ന മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ വി­ര­ലു­കൾ.

മു­റ്റ­ത്തി­രു­ന്നു് സു­ലൈ­ഖ­യു­ടെ തലയിൽ പേൻ നോ­ക്കു­ന്ന ബീവി.

സുലൈഖ എന്തോ ഓർ­ത്തി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ ഒരു കെ­സ്സു് പാ­ട്ടി­ന്റെ അ­വ്യ­ക്ത­മ­ധു­ര­മാ­യ ഈണം. ഓർ­മ്മ­യു­ടെ തു­ടർ­ച്ച­പോ­ലെ സുലൈഖ സം­സാ­രി­ച്ചു­തു­ട­ങ്ങു­ന്നു:

“നീർ­ച്ച ബടെ അ­ടു­ത്തു് പോയി.”

ബീവി:

“ങ് ആ… അ­ന­ക്കു് കോളു് തന്നെ.”

സുലൈഖ:

“ന്താ-​ഇന്ക്കായിട്ടൊരു കോളു്?”

ബീവി:

(സു­ലൈ­ഖ­യു­ടെ ക­വി­ളിൽ നു­ള്ളി­ക്കൊ­ണ്ടു്)“ഇ­ക്കൊ­ല്ല­ത്തെ നീർ­ച്ച­ക്കു് ബ­ന്നാ­പ്പി­ന്നെ മോളെ കാ­നോ­ത്തു് ന­ട­ത്തീ­ട്ട­ല്ലേ ബാപ്പ പോ­വ്വ്വ­ള്ളൂ.”

സുലൈഖ:

(ദുഃഖം) “അ­ങ്ങ­നെ പ­റ­ഞ്ഞാ പോ­യ­തു്. വ­യ­നാ­ട്ടി­ലു് മ­ല­മ്പ­നി പി­ടി­ച്ചു ഒ­രു­പാ­ടീ­സം കെ­ട­ന്ന്ക്ക്ണു്. പണി എ­ട്ക്കാൻ ആ­വ­ത്ണ്ടാ­യി­ട്ടു് വേ­ണ്ടേ മു­ക്കാ­ല്ണ്ടാ­ക്കാൻ?”

ബീവി:

“അ­തൊ­ന്നും ല്ലെ­ടീ. നാ­ളെ­യോ മ­റ്റ­ന്നാ­ളോ അന്റെ ബാ­പ്പ­വ­രും. മോ­ളെ­ക്കെ­ട്ടി­ക്കാൻ പൊ­ന്നും കൊ­ണ്ടാ വര്ആ.”

സുലൈഖ:

(വിഷയം മാ­റ്റാൻ വേ­ണ്ടി) “മാ­നൂ­ന്റെ ബാപ്പ ഇ­ക്കൊ­ല്ലെ­ങ്കി­ലും വര്വോ?”

ബീവി:

“വരും ന്നാ ഞ­ങ്ങ­ളെ ബി­ജാ­രം.”

കട്ട്

സ­ന്ധ്യ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ, മാനു.

വീ­ടി­ന്റെ ഉ­മ്മ­റ­ത്തു മകനെ മ­ടി­യിൽ കി­ട­ത്തി ത­ലോ­ടി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. അവർ ഏതോ ലോ­ക­ത്താ­ണു്. മാ­നു­വി­ന്റെ മ­ന­സ്സു് നേർ­ച്ച­യു­ടെ ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തി­ലും. പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ നേർ­ച്ച­യു­ടെ താ­ള­മേ­ള­ങ്ങൾ. അവനും സ്വ­ന്ത­മാ­യൊ­രു ലോ­ക­ത്തി­ലേ­ക്കു വീ­ണു­പോ­യി. ഒന്നു രണ്ടു നി­മി­ഷം ക­ഴി­ഞ്ഞു് അവൻ ചോ­ദി­ച്ചു:

“ഉമ്മാ, ഇ­ക്കൊ­ല്ല­ത്തെ നീർ­ച്ച­ക്കെ­ങ്കി­ലും ബാപ്പ വര്വോ?”

ത­ല­യു­യർ­ത്തി­പ്പോ­കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. അ­വൾ­ക്കു പൊ­ള്ളി. മാ­നു­വി­നെ ത­ഴു­കു­ന്ന­ത­ല്ലാ­തെ പാ­ത്തു­മ്മ ഉ­ത്ത­ര­മൊ­ന്നും പ­റ­യു­ന്നി­ല്ല.

മാ­നു­വി­ന്റെ ത­ല­യി­ലും പു­റ­ത്തും സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ വി­ര­ലു­കൾ.

ഫ്ലാ­ഷ് ബാ­ക്ക്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ, മമ്മു.

മാ­നു­വി­ന്റെ പു­റ­ത്തു് ത­ലോ­ടു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ കൈ­വി­ര­ലു­കൾ മ­മ്മു­വി­ന്റെ പു­റ­ത്തു് ത­ലോ­ടു­ന്ന­വ­യാ­യി മാ­റു­ന്നു. മാനു കി­ട­ന്ന അതേ പോസിൽ പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ മ­ടി­യിൽ കി­ട­ക്കു­ന്ന മമ്മു.

മ­മ്മു­വി­നെ ഉ­മ്മ­വെ­ച്ച­ശേ­ഷം ത­ല­യു­യർ­ത്തു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ:

“ഇ­ന്ക്ക് എ­ത്ര്യാ­യീ­ന്ന­റി­യ്യോ?”

മമ്മു:

(ചി­രി­ക്കു­ന്നു) “പ­ത്തി­ലു് അ­തി­കാ­യോ?”

പാ­ത്തു­മ്മ:

(പി­ണ­ക്കം) “എ­പ്പ­ളും കളീം ത­മാ­സിം”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“പോ­യാ­ലു് ഇനി എ­പ്പ­ളാ വര്വാ?”

മമ്മു:

(കി­ട­ന്ന കി­ട­പ്പിൽ) “യ്യ് പെ­റ്റ്ന്നു് കേ­ട്ടാ വരും! ആ ബിവരം കി­ട്ടീ­ല്ലെ­ങ്കീ അ­ട്ത്ത നീർ­ച്ച­ക്കു് ന്താ­യാ­ലും വരും,”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“ഒ­റ­പ്പാ?”

മമ്മു:

“ഒ­റ­പ്പ്.”

“അ­ട്ത്ത നീർ­ച്ച­ക്ക് ന്താ­യാ­ലും വരും.”

മ­മ്മു­വി­ന്റെ പു­റ­ത്തു സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ വി­ര­ലു­കൾ.

ഫ്ലാ­ഷ് ബാ­ക്ക് അ­വ­സാ­നി­ച്ചു.

സ­ന്ധ്യ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ, മാനു.

വീ­ണ്ടും ഉ­മ്മ­റ­ത്തു് മാ­നു­വി­ന്റെ പുറം ത­ലോ­ടു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ ദൃ­ശ്യം.

കട്ട്

പകൽ

ഗ്രാ­മം—പുറം

ഗ്രാ­മീ­ണർ.

ഗ്രാ­മ­ത്തി­നു­മീ­തെ ഉ­യർ­ന്നു­പ­റ­ക്കു­ന്ന നേർ­ച്ച­ക്കൊ­ടി. നേർ­ച്ച­ക്കു് ത­യ്യാ­റെ­ടു­ക്കു­ന്ന ഗ്രാ­മം: തോ­ക്കു തേ­ച്ചു് മി­നു­ക്കു­ന്ന ദൃ­ശ്യം. പൊ­ടി­ത­ട്ടി വൃ­ത്തി­യാ­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന മു­ത്തു­ക്കു­ട­കൾ.

പാടം ചെ­ത്തി­ക്കോ­രു­ന്ന ആളുകൾ. അ­വി­ട­വി­ടെ പീ­ടി­ക­ക്കു് കാ­ലു­നാ­ട്ടു­ന്ന­വർ. ഉ­ഷാ­റാ­വു­ന്ന ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­കൾ.

വീ­ര­ര­സ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ ഏതോ മാ­പ്പി­ള­പ്പാ­ട്ടി­ന്റെ ഈണം പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ ഉ­യർ­ന്നു­വ­രു­ന്നു.

പ­രി­ശീ­ല­നം നേ­ടു­ന്ന കോൽ­ക്ക­ളി സം­ഘ­ങ്ങൾ. ദ­ഫ്ഫി­ലും അ­റ­വാ­ന­യി­ലും സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന വി­ര­ലു­കൾ.

കു­ബ്ബ­യു­ടെ മു­കൾ­ഭാ­ഗം വെ­ള്ള­വ­ലി­ക്കു­ന്ന പ­ണി­ക്കാർ. അ­വ­രു­ടെ വി­യർ­പ്പ­ണി­ഞ്ഞ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

ഗ്രാ­മ­ത്തി­നു മു­ക­ളിൽ പ­ടർ­ന്നു­കേ­റു­ന്ന പു­ക­ച്ചു­രു­ളു­കൾ.

കട്ട്

പകൽ

ഗ്രാ­മം—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, മാനു, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

പു­ഞ്ചി­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. അ­യാൾ­ക്കു ചു­റ്റു­മു­ള്ള കു­ട്ടി­ക­ളെ­യും ഗ്രാ­മീ­ണ­രെ­യും ക്യാ­മ­റ വി­ശ­ദ­മാ­യി പ­കർ­ത്തു­ന്നു. കൂ­ട്ട­ത്തിൽ മാനു.

മൊ­യ്തു­ട്ടി അ­ത്തർ­വി­ല്പ­ന­ക്കാ­ര­നാ­ണു്. അ­ത്തർ­പെ­ട്ടി­യു­ടെ­യും അ­തി­ന­ക­ത്തും പു­റ­ത്തു­മു­ള്ള കു­പ്പി­ക­ളു­ടെ വി­ശ­ദ­ചി­ത്ര­ങ്ങൾ.

മൊ­യ്തു­ട്ടി ഓ­രോ­രു­ത്ത­രു­ടെ­യും കു­പ്പാ­യ­ത്തിൽ അത്തർ പു­ര­ട്ടി­ക്കൊ­ടു­ക്കു­ക­യാ­ണു്.

അ­ത്ത­റു­കാ­ര­ന്റെ കൈ മാ­നു­വി­നു മു­മ്പിൽ ഒരു നി­മി­ഷം നി­ന്നു. അ­ത്ത­റു പു­ര­ട്ടാൻ അവനു കു­പ്പാ­യ­മി­ല്ല! മൊ­യ്തു­ട്ടി അ­വ­ന്റെ മാറിൽ അ­ത്ത­റു­പു­ര­ട്ടി­ക്കൊ­ടു­ത്തു. മാനു നാ­ണി­ക്കു­ന്നു. കൂ­ടി­നി­ന്ന­വർ ചി­രി­ക്കു­ന്നു. ചി­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

ദ­ന്ത­നി­ര­പോ­ലു­ള്ള കു­പ്പി­ക­ളി­ലൂ­ടെ ചി­രി­ക്കു­ന്ന അ­ത്തർ­പ്പെ­ട്ടി.

കട്ട്

പകൽ

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക—അകം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, അ­യ­മു­ക്ക, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

പ­ള്ളി­യു­ടെ മി­ന്നാ­രം­പോ­ലെ ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­യി­ലെ സമാവർ.

തു­ടർ­ന്നു് ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­യു­ടെ വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങൾ

ചാ­യ­ക്കാ­രൻ അ­യ­മു­ക്ക തന്റെ കൊ­ച്ചു­സ­ഭ­യെ തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കു­ന്നു:

അ­യ­മു­ക്ക:

“അ­ന­ക്കെ­ന്താ മാ­മ്വോ വെ­ള്ള­ച്ചാ­യ്യ്യാ?”

“അല്ല, വെ­ള്ള­ക്കാ­പ്പി.”

അ­യ­മു­ക്ക:

(പ­ക­ച്ചു) “വെ­ള്ള­ക്കാ­പ്പ്യോ?”

കേ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­വ­രിൽ ഒരാൾ:

“വെ­ള്ള­ച്ചാ­യിം വെ­ള്ള­ക്കാ­പ്പിം ആ­യ്റ്റ്ന്താ വി­ത്യാ­സം?”

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­യി­ലേ­ക്കു വ­ന്നു­ക­യ­റു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. അ­യ­മു­ക്ക ചി­രി­ച്ചു.

“ദാര്, മൊ­യ്തൂ­ട്ട്യോ? നീർ­ച്ച­ന്റെ ത­ലേ­ന്നേ എ­ത്ത്യോ­ള്ളൂ?”

അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി ബ­ഞ്ചിൽ വെ­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ങ്ഹ! പ­ലേ­ട­ത്തും ചു­റ്റി­ക്ക­റ­ങ്ങി. നേർ­ച്ച ക­ഴി­ഞ്ഞു് ഒരു മാസം ഇ­വി­ടെ­യു­ണ്ടു്.”

അ­യ­മു­ക്ക പത്രം വാ­യി­ക്കു­ന്ന ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­ര­നു് ചായ കൊ­ടു­ത്തു:

“ന്നാ വെ­ള്ള­ക്കാ­പ്പി.”

എ­ല്ലാ­വ­രു­ടെ­യും ശ്ര­ദ്ധ മൊ­യ്തു­ട്ടി­യി­ലാ­ണു്. ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­യു­ടെ ഒരു മൂ­ല­യി­ലി­രി­ക്കു­ന്ന വ­ള­ക്കാ­രൻ അ­ബ്ദു­വി­നു് അ­ത്ത­റു­കാ­ര­ന്റെ ആ പ്ര­മാ­ണി­ത്തം അത്ര പി­ടി­ച്ചി­ല്ല. പക്ഷേ, അ­യാ­ളൊ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ല.

അ­യ­മു­ക്ക മൊ­യ്തു­ട്ടി­ക്കു് ചായ കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു:

“ഇന്നാ മോനെ, ഒരാഫ് കുടി.”

ചായ കു­ടി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് വി­യർ­പ്പു­ക­ണ­ങ്ങൾ. തോ­ളി­ലി­ട്ട ഷാ­ളു­കൊ­ണ്ടു് അയാൾ അതു തു­ട­ച്ചു.

വ­ള­ക്കാ­രൻ അബ്ദു എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു. ആ പോ­ക്കു് ര­സി­ച്ച­വ­രിൽ ഒരാൾ: “അല്ലാ, അ­ത്ത­റു വ­ന്നേ­യ്നു് വള പോണോ?”

ചാ­യ­ക്ക­ട­യിൽ ചിരി.

ദേ­ഷ്യ­ത്തോ­ടെ ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന വ­ള­ക്കാ­ര­ന്റെ മുഖം.

കട്ട്

പകൽ

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക—അകം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, അ­യ­മു­ക്ക, കു­ട്ടി­കൾ.

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­യു­ടെ ബ­ഞ്ചിൽ വി­ശ്ര­മി­ക്കു­ന്ന അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി. ചു­റ്റും രണ്ടു മൂ­ന്നു് കു­ട്ടി­കൾ ആ പെ­ട്ടി­യു­ടെ ചന്തം നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു് നി­ല്പു­ണ്ടു്.

ചു­വ­രിൽ ചാ­രി­യി­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. അ­യാൾ­ക്കു പി­ന്നിൽ വഅള് പ­ര­മ്പ­ര­ക­ളു­ടെ­യും കു­റി­ക്ക­ല്യാ­ണ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും കൈ­കൊ­ണ്ടെ­ഴു­തി­യ പോ­സ്റ്റ­റു­കൾ.

അ­യ­മു­ക്ക, ഏതോ ഒരു കെ­സ്സി­ന്റെ ഓർ­മ്മ­യി­ലാ­ണു്. ചു­ണ്ടിൽ എ­രി­യു­ന്ന ബീഡി. അ­ടു­പ്പിൽ തീ ഊ­തി­ക്ക­ത്തി­ക്കാ­നു­ള്ള ശ്രമം.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“അ­യ­മു­ക്കാ, എ­നി­ക്കൊ­രു് മാസം ചോറു തരണം.”

അ­യ­മു­ക്ക:

“അതു പി­ന്നെ പ­റ്യാ­നു­ണ്ടോ മോനെ! എല്ലാ നീർ­ച്ച­ക്കും ഞ­മ്മ­ളെ പ­ണ്യ­ല്ലേ, അതു് !”

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

മാനു, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

വീ­ട്ടി­ന്റെ കോ­ലാ­യി­ലി­രു­ന്നു് അറബി-​മലയാളം എ­ഴു­തി­പ്പ­ഠി­ക്കു­ന്ന മാനു.

സ്ലേ­റ്റിൽ എ­ഴു­ത്തു ശീ­ലി­ക്കു­ന്ന വി­ര­ലു­ക­ളു­ടെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

ഇ­ട­ക്കു തെ­റ്റു­മ്പോൾ സ്വയം തന്നെ കു­റ്റ­പ്പെ­ടു­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടു് ചെറിയ ശ­ബ്ദ­മു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്നു. ഇ­ട­ക്കു ചില തെ­റ്റു­കൾ തു­പ്പ­ലു­തൊ­ട്ടു മാ­യ്ക്കു­ന്നു. നാവു പു­റ­ത്തേ­ക്കു് അല്പം ത­ള്ളി­നിർ­ത്തി ഏ­കാ­ഗ്ര­ത­യോ­ടെ എ­ഴു­ത്തു തു­ട­രു­ന്നു.

അല്പം ക­ഴി­ഞ്ഞു പു­റ­ത്തേ­ക്കു നോ­ക്കു­ന്നു.

ഇന്റർ കട്ട്

വേ­ലി­ക്ക­പ്പു­റ­ത്തു് റോ­ട്ടി­ലൂ­ടെ അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി­യും തൂ­ക്കി ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ക­ട്ട്മാ­നു­വി­ന്റെ ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ മൊ­യ്തു­ട്ടി. മാനു അ­റി­യാ­തെ വി­ളി­ച്ചു പോയി:

“ഹേയ് ”

മൊ­യ്തു­ട്ടി നി­ന്നു.

മാ­നു­വി­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു് പ­രി­ഭ്ര­മം.

മൊ­യ്തു­ട്ടി വീ­ണ്ടും നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ പ­രി­ഭ്ര­മം മ­റ­യ്ക്കാൻ വേ­ണ്ടി മാനു ചി­രി­ച്ചു. അതു ക­ണ്ടു് മൊ­യ്തു­ട്ടി­ക്കു് ചിരി പൊ­ട്ടി.

മാനു വീ­ണ്ടും സ്ലേ­റ്റിൽ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ച്ചു. അവൻ ഒ­ന്നു­കൂ­ടി നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ അതാ, അ­ത്ത­റു­കാ­രൻ ക­യ­റി­വ­രു­ന്നു.

മാനു അ­ക­ത്തേ­ക്കു് പാ­ഞ്ഞു. കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

പാ­ത്തു­മ്മ, മാനു.

അ­ക­ത്തു് ബീ­ഡി­പ്പു­ക­യി­ല ഉ­ണ­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. ഉ­മ്മ­യു­ടെ അരക്ക പി­ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് മാനു പ­റ­ഞ്ഞു:

“ഉമ്മാ, ഉമ്മാ… അ­ത്ത­റു­കാ­രൻ”

പു­ക­യി­ല­യിൽ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് പാ­ത്തു­മ്മ:

“അരി വാ­ങ്ങാൻ മു­ക്കാ­ലു് ല്ലാ­ത്ത­പ്പ­ളാ അ­ത്ത­റ്!”

മാനു നി­ന്നു പു­ക­യു­ക­യാ­ണു്. അവൻ വാ­തി­ല്പ്പ­ഴു­തി­ലൂ­ടെ ഒ­ളി­ഞ്ഞു നോ­ക്കി.

മു­റ്റ­ത്തു് അ­ത്ത­റു­കാ­രൻ നി­ല്ക്കു­ന്നു!

മാനു തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി:

ജോ­ലി­യിൽ മു­ഴു­കി­യ ഉമ്മ!

എന്തു വേ­ണ­മെ­ന്ന­റി­യാ­തെ മാനു ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു് നി­മി­ഷം വി­ഷ­മി­ച്ചു നി­ന്നു. വീ­ണ്ടും ഉ­മ്മ­യു­ടെ അ­ടു­ത്തേ­ക്കു തന്നെ ചെ­ന്നു:

“ഉമ്മാ, അ­യാ­ളു് അ­വി­ടെ­ത്ത­ന്നെ­ണ്ടു്.”

പാ­ത്തു­മ്മ ചൊ­ടി­ച്ചു:

“അ­യാ­ളോ­ടു് പോവാൻ പ­റ്യെ­ടാ. ബടെ ആ­രാ­പ്പം അ­ത്ത­റ് വാ­ങ്ങ്ണ്?”

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

മാനു, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

അ­റ­ച്ച­റ­ച്ചു പു­റ­ത്തേ­ക്കു­വ­രു­ന്ന മാനു.

മൊ­യ്തു­ട്ടി­ക്കു് കാ­ര്യം മ­ന­സ്സി­ലാ­യി.

‘മോനു് അ­ത്ത­റു് വേണോ?”

ഒരു കൊ­ച്ചു കു­പ്പി­യെ­ടു­ത്തു് മൊ­യ്തു­ട്ടി നീ­ട്ടി. മാനു വേ­ണ്ടെ­ന്നു് ആം­ഗ്യം കാ­ട്ട­ലും അ­ക­ത്തേ­ക്കു് പാ­യ­ലും ഒ­ന്നി­ച്ചു­ക­ഴി­ഞ്ഞു.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മാനു.

അ­ക­ത്തു് വാ­തിൽ­പ്പ­ഴു­തി­ലൂ­ടെ ഒ­ളി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കു­ന്ന മാനു.

മു­റ്റം ശൂ­ന്യം

അ­വ­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു് ആ­ശ്വാ­സം.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

പാ­ത്തു­മ്മ, ബീവി, മാനു.

അ­ക­ത്തു് പായിൽ കി­ട­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യും ബീ­വി­യും മാ­നു­വും. മാനു ഗാ­ഢ­നി­ദ്ര­യി­ലാ­ണു്.

ബീവി പുറം തി­രി­ഞ്ഞു­കി­ട­ക്കു­ക­യാ­ണു്. പാ­ത്തു­മ്മ ഇ­രു­ട്ടി­ലേ­ക്കു ക­ണ്ണു­തു­റ­ന്നു കി­ട­ക്കു­ന്നു. അവർ ഏതോ ആ­ലോ­ച­ന­യു­ടെ ക­യ­ത്തി­ലാ­ണു്. ദുഃ­ഖ­സാ­ന്ദ്ര­മാ­യ ഒരു കെ­സ്സു­പാ­ട്ടി­ന്റെ അ­വ്യ­ക്ത­മാ­യ ഈണം പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തി­ലു­ണ്ടു്.

പു­റ­ത്തെ വാ­തി­ലിൽ മു­ട്ടു്. പാ­ത്തു­മ്മ പ്ര­തീ­ക്ഷ­യോ­ടെ പി­ട­ഞ്ഞെ­ണീ­ക്കു­ന്നു. ബ­ദ്ധ­പ്പെ­ട്ടു് വാതിൽ തു­റ­ന്നു. ആ­രു­മി­ല്ല!

പു­റ­ത്തെ ക­ട്ടി­യി­രു­ട്ടി­ലേ­ക്കു ഒരു നി­മി­ഷം സ­ങ്ക­ട­ത്തോ­ടെ നോ­ക്കി. നി­രാ­ശ­യു­ടെ ക­രു­വാ­ളി­പ്പു് പ­ടർ­ന്നു­ക­യ­റു­ന്ന അ­വ­രു­ടെ മുഖം.

പാ­ത്തു­മ്മ വാ­തി­ല­ട­ച്ചു. ആ ശബ്ദം കേ­ട്ടു ഉ­ണ­രു­ന്ന ബീവി:

“ആരാ ത്താ­ത്താ?”

പാ­ത്തു­മ്മ സാ­വ­ധാ­നം ബീ­വി­യു­ടെ പായിൽ വ­ന്നി­രു­ന്നു. തേ­ങ്ങ­ലോ­ടെ മ­റു­പ­ടി പ­റ­യു­ന്നു:

“ആ­രൂ­ല്ല… ആ­രൂ­ല്ല… ഞ­മ്മ­ക്കാ­രൂ­ല്ല മോളേ.”

ബീവി:

“ത്താ­ത്ത ബേ­ജാ­റാ­വ­ണ്ട. ഇ­ക്കൊ­ല്ല­ത്തെ നീർ­ച്ച­ക്കു് ഓല് വരും.”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“ഒ­മ്പ­തു് നീർ­ച്ച അ­ങ്ങ­നെ ക­യ്ഞ്ഞ്ലേ മോളേ?”

മാനു കി­ട­ക്കു­ന്ന അതേ പോസിൽ പായിൽ ഉ­റ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന മമ്മു.

ക­ട്ട്വി­ദൂ­ര­ത­യിൽ ക­ണ്ണും ന­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ക്കാൻ വാ­ക്കു കി­ട്ടാ­തെ വി­ഷ­മി­ക്കു­ന്ന ബീവി. അവർ പ­ര­സ്പ­രം ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ച്ചു് ത­ഴു­കു­ന്നു; അ­വർ­ക്കു് വാ­ക്കു് ന­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ന്നു.

കട്ട്

പകൽ

ഗ്രാ­മം—പുറം

മാനു, ആൾ­ക്കൂ­ട്ടം.

ഗ്രാ­മ­ത്തി­ന്റെ ആ­കാ­ശ­വീ­ക്ഷ­ണം. ഉ­യർ­ന്നു­പ­റ­ക്കു­ന്ന നേർ­ച്ച­ക്കൊ­ടി.

കൊ­ടി­മ­ര­ത്തിൽ­നി­ന്നു് താ­ഴോ­ട്ടു് പ­തു­ക്കെ ഇ­റ­ങ്ങി­വ­രു­ന്ന ക്യാ­മ­റ. ഗ്രാ­മ­ത്തി­ന്റെ വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് ക്യാ­മ­റ തി­രി­യു­മ്പോൾ ദൂരെ നേർ­ച്ച­യു­ടെ തു­ട­ക്കം കു­റി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് വെടി പൊ­ട്ടു­ന്നു.

അ­തു­കേ­ട്ടു് വ­ഴി­യിൽ­നി­ന്നു് ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തോ­ടെ മാനു ഓ­ട്ട­മാ­രം­ഭി­ക്കു­ന്നു. അവൻ ചെ­ങ്കു­ത്താ­യ പാ­ത­യു­ടെ മു­ക­ളിൽ വ­ന്നു­നി­ന്നു് ഗ്രാ­മം വീ­ക്ഷി­ക്കു­ന്നു. അ­വ­ന്റെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ നേർ­ച്ച.

കുബ്ബ

പെ­ട്ടി­വ­ര­വു­കൾ

ആൾ­ക്കൂ­ട്ടം.

മ­ഖ്ബ­റ­യു­ടെ അ­ടു­ത്തു­നി­ന്നു് പ്രാർ­ത്ഥി­ക്കു­ന്ന വി­ശ്വാ­സി­കൾ.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ വീ­ര­ര­സ­പ്ര­ധാ­ന­മാ­യ മാ­പ്പി­ള­പ്പാ­ട്ടി­ന്റെ അ­വ്യ­ക്ത­മാ­യ ഇ­ശ­ലു­കൾ.

കോൽ­ക്ക­ളി സം­ഘ­ങ്ങ­ളോ­ടെ വ­ന്നെ­ത്തു­ന്ന വ­ര­വു­കൾ.

ആൾ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങൾ.

വരവു് സ്വീ­ക­രി­ക്കാൻ കു­തി­ര­പ്പു­റ­ത്തു് എ­ഴു­ന്ന­ള്ളു­ന്ന തങ്ങൾ. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. മു­ത്തു­ക്കു­ട­ക­ളു­ടെ­യും മറ്റു അ­ല­ങ്കാ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങൾ.

ക­ച്ച­വ­ട­സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു ക്യാ­മ­റ തി­രി­യു­ന്നു. മി­ഠാ­യി വി­ല്പ­ന­ക്കാർ, അറബി-​മലയാളം ഏടുകൾ, ആ­ന­മ­യി­ലൊ­ട്ട­കം, യ­ന്ത്ര ഊ­ഞ്ഞാൽ, ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­കൾ, മ­റ്റും മ­റ്റും…

നേർ­ച്ച­യു­ടെ ആൾ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തി­നി­ട­യി­ലൂ­ടെ തി­ക്കി­ത്തി­ര­ക്കി ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന മാനു.

“മക്കം കാണാം, മദീനം കാണാം”

എ­ന്നൊ­രാർ­പ്പു­കേ­ട്ടു അവൻ നി­ന്നു. ഫിലിം കാ­ണു­ന്ന­വ­ന്റെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം:

“ഹായ്, മക്കം കാണാം, മദീനം കാണാം.”

അ­യാൾ­ക്കു് ചു­റ്റും കൂ­ടി­നിൽ­ക്കു­ന്ന കു­ട്ടി­കൾ.

ഫിലിം കാ­ണു­ന്ന മാ­നു­വി­ന്റെ വി­ടർ­ന്ന ചിരി. അവൻ കാ­ണു­ന്ന സ്റ്റിൽ ചി­ത്ര­ങ്ങൾ തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ:

മ­ക്കാ­ശ­രീ­ഫ്, റൗ­ളാ­ശ­രീ­ഫ്, മ­രു­ഭൂ­മി­യിൽ ഒ­ട്ട­ക­പ്പു­റ­ത്തു സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന അറബി, മ­രു­പ്പ­ച്ച….

കട്ട്

പകൽ

ഗ്രാ­മം—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, മാനു, ആൾ­ക്കൂ­ട്ടം.

ചു­റ്റും കൂ­ടി­നിൽ­ക്കു­ന്ന ആൾ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തി­നി­ട­ക്കു് നി­ന്നു് അ­ത്ത­റു­വി­ല്പ­ന ന­ട­ത്തു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

മാനു ആ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ ചെ­ന്നു് കൗ­തു­ക­പൂർ­വ്വം മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ നോ­ക്കി നിൽ­ക്കു­ന്നു. അ­വ­ന്റെ ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നിൽ­ക്കു­ന്ന അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി.

കട്ട്

വൈ­കു­ന്നേ­രം

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ.

വീ­ടി­ന്റെ ഉ­മ്മ­റ­ത്തു് വി­ദൂ­ര­ത­യിൽ ക­ണ്ണും ന­ട്ടു് ഇ­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ നേർ­ച്ച­യു­ടെ ഇ­ര­മ്പ­ലും ആ­ര­വ­വും.

കട്ട്

വൈ­കു­ന്നേ­രം

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

ബീവി.

അ­ക­ത്തു് ക­ണ്ണാ­ടി­യിൽ നോ­ക്കി തട്ടം ശ­രി­യാ­ക്കി, അളകം ഒ­തു­ക്കി, മൊ­ഞ്ചു കൂ­ട്ടു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

വൈ­കു­ന്നേ­രം

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ, സുലൈഖ.

ക­ല്ലി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. അകലെ വേ­ലി­ക്ക­പ്പു­റ­ത്തു് ഉ­ടു­ത്തൊ­രു­ങ്ങി­യെ­ത്തി­യ സുലൈഖ. അവൾ നീ­ട്ടി­വി­ളി­ക്കു­ന്നു:

“ബീവി… ബീവി.”

ബ­ദ്ധ­പ്പെ­ട്ടു പു­റ­ത്തേ­ക്കു­വ­രു­ന്ന ബീവി. അവൾ സു­ലൈ­ഖ­യോ­ടൊ­പ്പം എ­ത്താ­നു­ള്ള തി­ടു­ക്ക­ത്തി­ലാ­ണു്. ഉ­മ്മ­റ­ത്തു് ക­ല്ലി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യെ ക­ണ്ടു് ബീവി ചോ­ദി­ക്കു­ന്നു:

“ത്താ­ത്ത പോ­ര്ണി­ല്ലേ, വരവു് കാണാൻ?”

പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ നിർ­വ്വി­കാ­ര­മാ­യ ഉ­ത്ത­രം:

“ല്ല.”

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ നേർ­ച്ച­യു­ടെ ഇ­ര­മ്പൽ. ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തോ­ടെ ന­ട­ന്ന­ക­ലു­ന്ന ബീവി. അതു നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ ദൃ­ഷ്ടി­യി­ലൂ­ടെ, ബീ­വി­യു­ടെ പു­റ­കു­വ­ശ­മാ­ണു് ക്യാ­മ­റ പി­ന്തു­ട­രു­ന്ന­തു്.

കട്ട്

ഫ്ലാ­ഷ് ബാ­ക്ക് ആ­രം­ഭി­ക്കു­ന്നു.

സ­ന്ധ്യ

ഗ്രാ­മം—പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ, മമ്മു, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

ഇ­പ്പോൾ ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന­തു് ബീ­വി­യ­ല്ല, പാ­ത്തു­മ്മ­യാ­ണു്. വേ­ലി­ക്ക­പ്പു­റ­ത്തു് കാ­ത്തു­നിൽ­ക്കു­ന്ന മമ്മു.

നേർ­ച്ച­യു­ടെ ഇ­ര­മ്പൽ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ തു­ടർ­ന്നും കേൾ­ക്കാം.

നേർ­ച്ച­യു­ടെ ആൾ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തി­നി­ട­യി­ലൂ­ടെ ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തോ­ടെ ന­ട­ന്നു പോ­കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യും മ­മ്മു­വും.

ക­ച്ച­വ­ട­ക്കാ­രു­ടെ നീണ്ട നിരകൾ.

വ­ള­ക്കാ­ര­ന്റെ മു­മ്പിൽ അവർ നി­ന്നു. മമ്മു അ­വൾ­ക്കു് വള വാ­ങ്ങി­ക്കൊ­ടു­ത്തു. പാ­ത്തു­മ്മ വീ­ണ്ടും കൈ ചൂ­ണ്ടി:

‘ഖോ­ജാ­ത്തി സുറുമ’ എ­ന്നെ­ഴു­തി­യ പാ­ക്ക­റ്റി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

മ­മ്മു­വി­ന്റെ തെ­ളി­ഞ്ഞ ചിരി.

ഫ്ലാ­ഷ് ബാ­ക്ക് അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്നു.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

പാ­ത്തു­മ്മ, എ­ളാ­പ്പ.

ഓർ­ത്തു­കി­ട­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ മു­ഖ­ത്താ­ണു് മ­മ്മു­വി­ന്റെ ചിരി മ­ങ്ങി­മ­റ­യു­ന്ന­തു്.

പാ­ത്തു­മ്മ തേ­ങ്ങി­പ്പോ­വു­ന്നു.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ മ­മ്മു­വി­ന്റെ ശബ്ദം:

“അ­ട്ത്ത നീർ­ച്ച­ക്കു് എ­ന്താ­യാ­ലും വരും.”

കി­ട­ന്നു് ഏ­ങ്ങ­ല­ടി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യെ ഒരു വൃ­ദ്ധ­ന്റെ കൈകൾ തലോടി ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ക്കു­ന്നു. വൃ­ദ്ധ­ന്റെ സ്നേ­ഹ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ സ്വരം:

“മോളേ!”

പാ­ത്തു­മ്മ തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കു­മ്പോൾ എ­ളാ­പ്പ­യു­ടെ ദ­യ­പൂ­ണ്ട മുഖം അ­ത­വ­രു­ടെ ക­ണ്ണു­നീ­രു് ഇ­ര­ട്ടി­പ്പി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. അവർ എ­ണ്ണീ­റ്റി­രി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­ന്നു.

എ­ളാ­പ്പ:

“യ്യി ങ്ങനെ കെ­ട­ന്നു് നെ­ലോ­ളി­ക്ക്യാ? ആ വരവു് കാ­ണാ­നോ റ്റോ പോ­യാ­ലു് ഇ­തൊ­ക്കെ ഓർ­ക്കാ­തെ ക­യ്യൂ­ലേ?”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“വ­ന്നെ­ങ്കി­ലോ­ന്നു് വി­ചാ­രി­ച്ചു് നീർ­ച്ച­ന്റെ അ­ന്നു് ഞാൻ പൊ­റ­ത്തെ­റ­ങ്ങ­ലു് ല്ല.”

“പോ­ട്ടെ മോളെ, എ­ല്ലാം നേ­രെ­യാ­വും. പ­ട­ച്ചോ­നും നീർ­ച്ച­ക്കാ­രും കാ­ണു­ണ്ണ്ട­ല്ലോ?”

പാ­ത്തു­മ്മ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു­കൊ­ണ്ടു്:

“എ­ളാ­പ്പ കു­ത്തി­രി­ക്കീ”

പാ­ത്തു­മ്മ അ­ക­ലേ­ക്കു് നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്. അ­വ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

ഡി­സ്സോൾ­വ്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

പാ­ത്തു­മ്മ, എ­ളാ­പ്പ.

എന്തോ ആ­ലോ­ചി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് ചോ­റു­തി­ന്നു­ന്ന എ­ളാ­പ്പ. അതു നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ.

കട്ട്

ഫ്ലാ­ഷ് ബാ­ക്ക് ആ­രം­ഭി­ക്കു­ന്നു.

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

ഉ­ല്ലാ­സ­ത്തോ­ടെ ഊ­ണു­ക­ഴി­ക്കു­ന്ന മമ്മു. സമീപം നി­ന്നു വി­ള­മ്പി­ക്കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ.

ഫ്ലാ­ഷ് ബാ­ക്ക് അ­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്നു.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

പാ­ത്തു­മ്മ, എ­ളാ­പ്പ.

എ­ളാ­പ്പ ഊ­ണു­ക­ഴി­ക്കു­ന്ന­തു് നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ നേർ­ച്ച­യു­ടെ ഇ­ര­മ്പൽ.

കട്ട്

പകൽ

പാടം—പുറം

മാനു, കൂ­ട്ടു­കാ­രൻ.

നേർ­ച്ച ക­ഴി­ഞ്ഞ പാടം. ത­ല്ക്കാ­ല­ത്തേ­ക്കു് കെ­ട്ടി­യു­ണ്ടാ­ക്കി­യ ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­ക­ളു­ടെ­യും മ­റ്റും അ­വ­ശി­ഷ്ട­ങ്ങൾ. തോ­ര­ണ­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­വ­ശി­ഷ്ട­ങ്ങ­ളും മ­റ്റും പാ­ട­ത്തു് ചി­ത­റി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്നു.

കൂ­ട്ടു­കാ­ര­നെ സൈ­ക്കിൾ­ച­വി­ട്ടു പ­ഠി­ക്കാൻ സ­ഹാ­യി­ക്കു­ന്ന മാനു. ഇ­രു­വ­രു­ടെ­യും ബ­ദ്ധ­പ്പാ­ടി­ന്റെ­യും ബേ­ജാ­റി­ന്റെ­യും ത­മാ­ശ­കൾ.

സൈ­ക്കി­ളി­ന്റെ പിറകേ ഓ­ടു­ന്ന മാനു. തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ നി­റ­ഞ്ഞു നി­ല്ക്കു­ന്ന സൈ­ക്കിൾ ചക്രം. ച­ക്ര­ത്തി­ന്റെ ഇ­ല്ലി­കൾ­ക്കി­ട­യി­ലൂ­ടെ മാ­നു­വി­ന്റെ രൂപം. ശ്ര­മ­പ്പെ­ട്ടു സൈ­ക്കി­ളു പ­ഠി­ക്കു­ന്ന കൂ­ട്ടു­കാ­രൻ. അവൻ സാ­മാ­ന്യം പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്.

വീ­ണ്ടും സൈ­ക്കിൾ കാ­ണു­മ്പോൾ മാ­നു­വാ­ണു് സൈ­ക്കി­ളിൽ. അവൻ ഒ­ട്ടും പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. മു­ഖ­ത്തു് ബേ­ജാ­റു്. നാവു പു­റ­ത്താ­ക്കി വ­ള­ച്ചു പി­ടി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. മാ­നു­വി­നു ശ­രി­ക്കു കാ­ലെ­ത്തു­ന്നു­മി­ല്ല. കൂ­ട്ടു­കാ­രൻ പി­ടി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു.

ഇ­തി­നി­ട­യിൽ മാ­നു­വി­ന്റെ തു­ണി­യു­രി­ഞ്ഞു­വീ­ണു. ചി­രി­യോ­ടെ കൂ­ട്ടു­കാ­രൻ തുണി നേ­രെ­യാ­ക്കാൻ സ­ഹാ­യി­ച്ചു. സൈ­ക്കിൾ ഒരു ചു­റ്റെ­ത്തി.

ര­ണ്ടാ­മ­ത്തെ ചു­റ്റെ­ത്തു­മ്പോ­ഴേ­ക്കു് വ­ര­മ്പിൽ തട്ടി സൈ­ക്കിൾ മ­റി­ഞ്ഞു.

മാനു അ­ടി­യി­ലും സൈ­ക്കിൾ മു­ക­ളി­ലു­മാ­യാ­ണു് വീ­ണ­തു്. അ­വ­ന്റെ ക­ര­ച്ചിൽ:

“മ്മാ!”

ഇന്റർ കട്ട്

പകൽ

പാടം—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ക­ര­ച്ചിൽ കേ­ട്ടു് ഓടി വ­രു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

പകൽ

പാടം—പുറം

മാനു, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

തി­രി­യു­ന്ന സൈ­ക്കിൾ ചക്രം. അതിനു കീഴെ ക­ര­യു­ന്ന മാനു. മൊ­യ്തു­ട്ടി പെ­ട്ടെ­ന്നു­ത­ന്നെ അവനെ പി­ടി­ച്ചെ­ഴു­ന്നേ­ല്പി­ച്ചു.

കട്ട്

പകൽ

പാടം—വാ­തിൽ­പ്പു­റം

മാനു, കൂ­ട്ടു­കാ­രൻ, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

പാ­ട­ത്തി­ന­പ്പു­റ­ത്തു് ഓ­ടി­മ­റ­യു­ന്ന മാ­നു­വി­ന്റെ കൂ­ട്ടു­കാ­രൻ മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ.

മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ഒ­രി­ളം­ചി­രി പ­ര­ക്കു­ന്നു.

ക­ര­യു­ന്ന മാ­നു­വി­ന്റെ മുഖം സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യ­ത്തിൽ. അവൻ താ­ഴോ­ട്ടു നോ­ക്കു­മ്പോൾ കാലിൽ ചോര കി­നി­യു­ന്നു. ക­ര­ച്ചിൽ ഉ­ച്ച­ത്തി­ലാ­യി.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ, മാനു, മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

വീ­ടി­ന്റെ കോലായ അ­ടി­ച്ചു വാ­രു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ.

പാ­ത്തു­മ്മ ത­ല­യു­യർ­ത്തു­മ്പോൾ ഏ­ങ്ങി­ക്ക­ര­യു­ന്ന മാ­നു­വി­നെ­യും കൊ­ണ്ടു് വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു ക­യ­റി­വ­രു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ കാ­ണു­ന്നു.

മാ­നു­വി­ന്റെ കാ­ലി­ലെ ചോ­ര­ക­ണ്ടു് പാ­ത്തു­മ്മ ഓ­ടി­ച്ചെ­ല്ലു­ന്നു.

പാ­ത്തു­മ്മ:

(പ­രി­ഭ്ര­മം) “എന്തേ മാ­ന്വോ പ­റ്റ്യ­തു് ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“പ­രി­ഭ്ര­മി­ക്കാ­നൊ­ന്നു­മി­ല്ല. അവൻ സൈ­ക്കി­ളിൽ­നി­ന്നു വീണു.”

പാ­ത്തു­മ്മ:

(പ­രി­ഭ്ര­മം) “ചോര നി­ക്ക്ണ്ല്ല­ല്ലോ ബ­ദ്രീ­ങ്ങ­ളേ!”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“അ­വ­നൊ­രു ഗ്ലാ­സ്സ് വെ­ള്ളം കൊ­ടു­ക്കൂ. ചോര നി­ല്ക്കും.”

“ഞാൻ പോ­ട്ടെ.”

അ­ന്നേ­ര­ത്താ­ണു് അ­ക­ത്തു­നി­ന്നു ഒരു വിളി:

“ത്താ­ത്താ”

ഓ­ല­മ­റ­വി­നു പു­റ­ത്തേ­ക്കു നീ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ച ഗ്ലാ­സ്സ് നിറയെ വെ­ള്ളം. മൊ­യ്തു­ട്ടി അ­തു­ത­ന്നെ നോ­ക്കി­നി­ന്നു­പോ­യി.

പാ­ത്തു­മ്മ വി­ളി­ച്ചു:

“ങ്ങ­ട്ട് കൊ­ണ്ടോ­രെ­ടീ.”

ബീവി പെ­ട്ടെ­ന്നു വ­ന്നു് ഗ്ലാ­സ്സ് പാ­ത്തു­മ്മ­യെ ഏ­ല്പി­ച്ചു ഓടി അ­ക­ത്തേ­ക്കു പോ­വു­ന്നു.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(ആദ്യം യാത്ര ചോ­ദി­ച്ച­തു് മ­റ­ന്ന­പോ­ലെ) “ഞാൻ പോ­ട്ടെ.”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“കേ­റ്ണ്ല്ലേ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ഇല്ല.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ ഇ­ട­ത്തേ­ക­യ്യി­ലെ അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി അ­പ്പോ­ഴാ­ണു് പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ ശ്ര­ദ്ധ­യിൽ പെ­ട്ട­തു്.

പാ­ത്തു­മ്മ:

“നീർ­ച്ച­ക്കു് വ­ന്ന­താ­രി­ക്കും. ല്ലേ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“അതേ.” (മു­ന്നോ­ട്ടു ന­ട­ന്നു­കൊ­ണ്ടു്) “പോ­ട്ടെ.”

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

എ­ളാ­പ്പ, മു­സ്ല്യാർ, മാ­പ്പി­ള­മാർ, കു­ട്ടി­കൾ.

വീ­ടി­ന്റെ കോ­ലാ­യിൽ എ­രി­യു­ന്ന പെ­ട്രോ­മാ­ക്സ് സ്ക്രീ­നിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നിൽ­ക്കു­ന്നു.

താഴെ വാ­ഴ­ത്ത­ട­യു­ടെ ക­ഷ്ണ­ത്തിൽ കു­ത്തി­നിർ­ത്തി­യ ച­ന്ദ­ന­ത്തി­രി­കൾ. അ­വ­യു­ടെ പു­ക­ച്ചു­രു­ളു­കൾ­ക്കി­ട­യി­ലൂ­ടെ തെ­ളി­യു­ന്ന സ­ബീ­ന­യു­ടെ ഏടു്.

സ്ക്രീ­നിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നി­ല്ക്കു­ന്ന ഏടിലെ അറബി ലി­പി­കൾ.

സ­ബീ­ന­ക്കു് ചു­റ്റും ഇ­രി­ക്കു­ന്ന മു­സ്ല്യാ­രും കു­ട്ടി­ക­ളും മാ­പ്പി­ള­മാ­രാ­ണു്. എ­ല്ലാ­വ­രും തലയിൽ മു­ണ്ടോ ഉ­റു­മാ­ലോ കെ­ട്ടി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഭ­ക്തി­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ അ­ന്ത­രീ­ക്ഷം.

മു­റ്റ­ത്തു് ഒന്നു രണ്ടു മാ­പ്പി­ള­മാർ. അ­തി­നി­ട­യിൽ കാ­ര്യ­ക്കാ­ര­നാ­യി ഓടി ന­ട­ക്കു­ന്ന എ­ളാ­പ്പ. മു­സ്ല്യാ­രും കു­ട്ടി­ക­ളും ബൈ­ത്തി­ലെ വരികൾ സം­ഘ­ഗാ­നം­പോ­ലെ കേൾ­ക്കാം.

ഇന്റർ കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മാനു, ബീവി, പാ­ത്തു­മ്മ, എ­ളാ­പ്പ, സുലൈഖ.

അ­ക­ത്തു മാ­നു­വി­നെ മാർ­ക്കം ചെ­യ്യാൻ അ­ട­ക്കി­പ്പി­ടി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­വ­ന്റെ ക­ണ്ണു­പൊ­ത്തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ നേ­ര­ത്തേ കേട്ട ബദർ ബൈ­ത്ത്.

നി­ല­ത്തു പ­ല­ക­യി­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന ഒ­സ്സാൻ.

വായും പൊ­ളി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന കോ­ളാ­മ്പി.

പ­രി­ഭ്ര­മം കൂ­ടു­കെ­ട്ടി­യ പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ മുഖം. ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠാ­കു­ല­യാ­യ ബീവി. അ­ടു­ത്തു് സുലൈഖ.

പ­രി­ഭ്ര­മം ഒ­തു­ക്കി­പ്പി­ടി­ച്ച എ­ളാ­പ്പ.

വീ­ണ്ടും പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ മുഖം. ആ മു­ഖ­ത്തു വീ­ഴു­ന്ന ബ­ദർ­ബൈ­ത്തി­ലെ വരികൾ.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, മാനു, പാ­ത്തു­മ്മ, ബീവി.

അ­ട്ട­ത്തു ഉ­റ­പ്പി­ച്ച കയർ. കൂ­ടാ­ര­ത്തി­ന്റെ ആ­കൃ­തി­യിൽ പു­ത­ച്ചു് മ­ലർ­ന്നു­കി­ട­ക്കു­ന്ന മാനു.

അവൻ ത­ല­തി­രി­ച്ചു നോ­ക്കു­മ്പോൾ അ­ത്ത­റു­കാ­രൻ മൊ­യ്തു­ട്ടി­ക്ക ചി­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു നി­ല്ക്കു­ന്നു!

അവൻ നാ­ണി­ച്ചു മുഖം പൊ­ത്തി. ക­ട്ടി­ലിൽ ഇ­രു­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് മൊ­യ്തു­ട്ടി പ­റ­യു­ന്നു:

“മാർ­ക്ക­ത്തി­നു ഞ­ങ്ങ­ളെ ആ­രേ­യും വി­ളി­ച്ചി­ല്ല.”

മാനു അതേ കി­ട­പ്പു കി­ട­ക്കു­ക­യാ­ണു്. വാ­തി­ലി­ന്റെ മ­റ­വിൽ­നി­ന്നു് പാ­ത്തു­മ്മ­യാ­ണ­തി­നു സ­മാ­ധാ­നം പ­റ­യു­ന്ന­തു്:

“ഓ­നെ­പ്പ­ളും ങ്ങളെ വർ­ത്താ­നം പ­റ്യും.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി. പാ­ത്തു­മ്മ. തൊ­ട്ടു പി­റ­കിൽ ബീവി. മൊ­യ്തു­ട്ടി ഒ­ന്നു­കൂ­ടി നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ ബീവി അ­ക­ത്തേ­ക്കു വ­ലി­ഞ്ഞു.

ഓ­ല­മ­ട­ലി­ന്റെ ഓ­ട്ട­യി­ലൂ­ടെ മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടി­ലാ­ണു് ക്യാ­മ­റ തു­ടർ­ന്നു­ള്ള ദൃ­ശ്യം പ­കർ­ത്തു­ന്ന­തു്:

മൊ­യ്തു­ട്ടി കീ­ശ­യിൽ­നി­ന്നു് ഒരു കൊ­ച്ചു അ­ത്ത­റു­കു­പ്പി­യെ­ടു­ത്തു മാ­നു­വി­നു നീ­ട്ടി:

“ഇന്നാ, എന്റെ വക കോള്.”

മാനു കൈ നീ­ട്ടി­യി­ല്ല. അവൻ ഉ­മ്മ­യു­ടെ നേരെ നോ­ക്കി. പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു പു­ഞ്ചി­രി. മൊ­യ്തു­ട്ടി വീ­ണ്ടും നീ­ട്ടി:

“ഇന്നാ.”

മാനു അ­റ­ച്ച­റ­ച്ചു് കൈ­നീ­ട്ടി അ­ത്ത­റു­കു­പ്പി വാ­ങ്ങി. മൊ­യ്തു­ട്ടി എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു. പാ­ത്തു­മ്മ വി­ല­ക്കു­ന്നു.

“അള്ളോ. എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും ഒരു് വൈ­ള്ളം കു­ടി­ച്ചി­ട്ടു് പോയാ പോരേ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“വേണ്ട. പോ­ട്ടെ.”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“അതു പ­റ്റൂ­ല, മോനേ. ഇ­രി­ക്കു്. ഇവടെ രണ്ട് പ്റാ­വ­സ്യം ബ­ന്ന്ട്ട് ഒ­രെ­റ­ക്കു് വെ­ള്ളം കു­ടി­ക്കാ­തെ പോയാ പ­റ്റ്വോ?”

ഇന്റർ കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

ബീവി.

അ­ടു­ക്ക­ള­യിൽ ബ­ദ്ധ­പ്പെ­ട്ടു ചായ ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മാനു, പാ­ത്തു­മ്മ, മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

പാ­ത്തു­മ്മ­യും മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും സം­ഭാ­ഷ­ണം തു­ട­രു­ന്നു. അ­തു­കേ­ട്ടു കി­ട­ക്കു­ന്ന മാനു.

പാ­ത്തു­മ്മ:

“മൊ­യ്തൂ­ട്ടീ­ന്ന­ല്ലേ പേരു്. ഇ­വ­നെ­പ്പ­ളും ഓ­രോ­ന്നു് പ­റി­ണു് കേ­ക്കാം. എ­വ­ടെ­യാ നാടു്?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“അങ്ങു കൊ­ച്ചി­യി­ലാ.”

ചാ­യ­യു­മാ­യി ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ­യും മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ­യും ക­ണ്ണു­കൾ ഇ­ട­ഞ്ഞോ എന്നു സംശയം. ചായ വാ­ങ്ങു­മ്പോൾ മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ കൈ വി­റ­ച്ചു. ബീവി ബ­ദ്ധ­പ്പെ­ട്ടു് അ­ക­ത്തേ­ക്കു­പോ­യി. ഓ­ല­മ­ട­ലി­ന്റെ മ­റ­വിൽ­നി­ന്നു് മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്താ­ണു് ബാ­ക്കി സം­ഭാ­ഷ­ണം വീ­ഴു­ന്ന­തു്.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(ചായ കു­ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു്) “ബാപ്പ മ­ല­പ്പു­റ­ത്തു­കാ­ര­നാ­യി­രു­ന്നു. അവിടെ വന്നു താ­മ­സ­മാ­ക്കി­യ­താ. നേർ­ച്ച­ക്കാ­ല­ത്തും പെ­രു­ന്നാ­ളി­നു­മൊ­ക്കെ അ­ത്ത­റു­മാ­യി ഈ നാ­ട്ടി­ലും വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടാ­വും.”

പാ­ത്തു­മ്മ:

(ആ­ഹ്ലാ­ദം) “ഹള്ളാ… അ­ത്ത­റു­കാ­രൻ മു­ഹ­മ്മ­ദാ­ക്ക­ന്റെ മോനാ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(അ­ത്ഭു­തം) “അതെ. ബാ­പ്പ­യെ അ­റി­യു­മോ?”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“അ­റി­യ്യോ­ന്നു്! ഞ­ങ്ങ­ളെ ബാപ്പ ഉള്ള കാ­ല­ത്തു് ഇ­പ്പൊ­രേ­ലു് നൂ­റു­കു­റി വ­ന്ന്ക്ക്ണു്.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(ചായ കു­ടി­ച്ചു തീർ­ത്തു­കൊ­ണ്ടു്) “നേരോ!”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്നു) “ഞാ­നി­റ­ങ്ങ­ട്ടെ. പല വ­ഴി­ക്കും പോ­കാ­നു­ണ്ടു്.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി മാ­നു­വി­നോ­ടു ചി­രി­ച്ചു. ഒന്നു തി­രി­ഞ്ഞു നോ­ക്കി­യി­ട്ടു് ക­ട­ന്നു­പോ­വു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. ബീവി കോ­രി­ത്ത­രി­ച്ചു­പോ­യി!

അയാൾ ന­ട­ന്ന­ക­ലു­ന്ന­തും നോ­ക്കി­നിൽ­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യും ബീ­വി­യും.

കട്ട്

പകൽ

കി­ണ­റ്റിൻ­ക­ര—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

ഒ­ക്കിൽ കു­ട­വു­മാ­യി കി­ണ­റ്റിൻ­ക­ര­യിൽ­നി­ന്നു് വ­രു­ന്ന ബീവി.

അവൾ തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കു­മ്പോൾ ദൂരെ നി­ര­ത്തിൽ മൊ­യ്തു­ട്ടി—അ­വ­ളെ­ത്ത­ന്നെ നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്.

അവൾ ഒ­രി­ക്കൽ­കൂ­ടി നോ­ക്കി: അയാൾ ചി­രി­ക്കു­ന്നു!

ബീവി ആ­രെ­ങ്കി­ലും കാ­ണു­ന്നു­ണ്ടോ എ­ന്നു് നാ­ലു­പാ­ടും നോ­ക്കി. അവളും ചി­രി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ച്ചു.

കു­ട­വു­മാ­യി മു­ന്നോ­ട്ടു ന­ട­ക്കു­ന്ന ബീവി.

അവൾ ഇ­ട­ക്കി­ടെ തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കു­ന്നു: അ­ത്ത­റു­കാ­രൻ നിന്ന നിൽ­പിൽ നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്.

തല തി­രി­ച്ചു­നോ­ക്കി നി­ന്നു­പോ­കു­ന്ന ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ അ­ത്യ­ന്ത സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

കട്ട്

പകൽ

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക—അകം

അബു, അ­യ­മു­ക്ക, എ­ളാ­പ്പ, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ കോ­ഴി­ക­ളു­ടെ ശബ്ദം. ചാ­യ­ക്ക­ട­യി­ലെ ബെ­ഞ്ചിൽ കാലു കെ­ട്ടി­യ നി­ല­യിൽ രണ്ടു കോ­ഴി­കൾ. സ­മീ­പ­ത്തി­രു­ന്നു ചായ കു­ടി­ക്കു­ന്ന എ­ളാ­പ്പ.

കോ­ഴി­ക­ളു­ടെ നി­ല­വി­ളി ചാ­യ­ക്ക­ട­യി­ലെ ആ­ളു­ക­ളു­ടെ ശ്ര­ദ്ധ പി­ടി­ച്ചു പ­റ്റു­ന്നു.

അ­യ­മു­ക്ക:

“ദെ­ന്താ, ബീ­രാൻ­ക്കാ കോ­യീ­നെ ഒക്കെ ആ­യ്റ്റ്.”

എ­ളാ­പ്പ:

“പാ­ത്തു­മ്മാ­ന്റെ മോൻ മാർ­ക്കം ക­യ്ച്ച് കെ­ട­ക്ക്വാ­ണു്. ഓനു് വേ­വി­ച്ചു് കൊ­ടു­ക്കാ­ലോ­ന്നു് വെ­ച്ച് കൊ­ണ്ട്വോ­വാ.”

എ­ളാ­പ്പ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു കാശു കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു. കോ­ഴി­ക­ളെ­യു­മെ­ടു­ത്തു ന­ട­ത്തം തു­ടർ­ന്നു. അതു നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന അബു:

“ഏ­ട്ട­ന്റെ കു­ട്ട്യേ­ളെ നോ­ക്കി ബീ­രാൻ­ക്കാ­ന്റെ ആ­യു­സ്സു് തീർ­ന്നു്.”

ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന എ­ളാ­പ്പ.

കേ­ട്ടി­രു­ന്ന­വ­രിൽ ഒരാൾ:

“മൂ­പ്പർ­ക്കു് മ­ക്ക­ളി­ല്ല­ല്ലോ.”

അബു:

“പി­ന്നേ, മ­ക്ക­ളി­ല്ലാ­ത്തോ­ലു് ഏ­ട്ട­ന്റെ­യും അ­നു­ജ­ന്റെ­യും മ­ക്ക­ളെ നോ­ക്കി മ­രി­ക്യ­ല്ലേ?”

ദൂരെ ന­ട­ന്നു­മ­റ­യു­ന്ന എ­ളാ­പ്പ.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­ഡി­ക്ക­മ്പ­നി—അകം

അബു, തെ­റു­പ്പു­കാർ, പാ­ത്തു­മ്മ.

സ്ക്രീ­നിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നി­ല്ക്കു­ന്ന “പ­തി­ന­ഞ്ചു് നായും പു­ലി­യും” ക­രി­ക്ക­ട്ട­കൊ­ണ്ടു നി­ര­പ്പൊ­ളി­യിൽ വരച്ച ക­ളി­ക്ക­ളം.

ശ്ര­ദ്ധാ­പൂർ­വ്വം ക­ല്ലു­വെ­ക്കു­ന്ന വി­ര­ലു­കൾ. അതിനെ പ്ര­തി­രോ­ധി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് തീ­പ്പെ­ട്ടി­ക്കോൽ നീ­ക്കു­ന്ന മ­റ്റൊ­രാ­ളു­ടെ വി­ര­ലു­കൾ.

ബീ­ഡി­ക്ക­മ്പ­നി­യി­ലെ മൂ­ല­യിൽ കി­ട­ത്തി­യി­ട്ട നി­ര­പ്പൊ­ളി­യിൽ ഇ­രു­ന്നു ക­ളി­ക്കു­ന്ന മാ­പ്പി­ള­മാർ.

മു­റ­വും മ­ടി­യിൽ വെ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന ക­ളി­ക്കാ­രു­ടെ ശ്ര­ദ്ധ­യ­ത്ര­യും ക­ളി­യി­ലാ­ണു്. ഇ­ട­ക്കി­ടെ ആവേശം കൂ­ട്ട­ലു­കൾ:

“വെ­ട്ടു്… വെ­ട്ടു്”

മ­റ്റൊ­രാ­ളു­ടെ മ­റു­പ­ടി.

“യ്യൊ­ന്നു് മു­ണ്ടാ­തെ നി­ക്ക്വോ അ­വ­റാ­നേ.”

വേ­റൊ­രാൾ:

“കളി… കളി… ബഡായി പി­ന്ന്യാ­ക്കാ—”

മു­റി­യു­ടെ മൂ­ല­യിൽ ഇ­രു­ന്നു ബീ­ഡി­തെ­റു­ക്കു­ന്ന അബു:

“ടോ, അ­യ്റ്റ­ക്കു് ര­ണ്ടി­നും വേറെ പ­ണി­ല്ല. ങ്ങ­ളു് കു­ത്തി­ര്ന്നു് തെ­ര­ക്കാൻ നോ­ക്കു്.”

ബീ­ഡി­ത്തെ­റു­പ്പി­ലേ­ക്കു തി­രി­യു­ന്ന തെ­റു­പ്പു­കാർ. ക­ളി­ക്കാർ കളി തു­ട­രു­ന്നു.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­ഡി­ക്ക­മ്പ­നി—അകം

അബു, തെ­റു­പ്പു­കാർ, പാ­ത്തു­മ്മ.

മു­റി­യു­ടെ മ­റ്റൊ­രു മൂ­ല­യിൽ ച­ന്ദ്രി­ക ദി­ന­പ­ത്ര­ത്തിൽ തലയും പൂ­ഴ്ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന ഒരു ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ. അ­യാ­ളു­ടെ തലയിൽ കെ­ട്ടി­യ ഉ­റു­മാ­ലാ­ണു്. ആദ്യം കാണുക.

ഒരു തെ­റു­പ്പു­കാ­രൻ.

“ങ്ഉം. ബാ­യി­ക്കെ­ടാ.”

ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ ത­ല­യു­യർ­ത്തു­ന്നു.

മു­ഖ­വും ച­ന്ദ്രി­ക ദി­ന­പ­ത്ര­വും ദൃ­ശ്യ­മാ­വു­ന്നു. വായന തു­ട­രു­ന്നു.

“മ­ദ്ര­സ്സ­ക്കു് ക­ട്ടി­ല വെ­ച്ചു. കൊ­യി­ലാ­ണ്ടി, മെയ് 5, ദീനി വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­ത്തി­ന്റെ ആ­വ­ശ്യ­ക­ത മു­സ്ലി­മീ­ങ്ങൾ ന­ന്നാ­യി മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് പ്ര­സി­ദ്ധ മ­ത­പ­ണ്ഡി­ത­നാ­യ ബാ­പ്പു മു­സ്ല്യാർ ഇവിടെ പ­റ­ഞ്ഞു. ഹ­യാ­ത്തുൽ­ഇ­സ്ലാം മ­ദ്ര­സ്സ­ക്കു ക­ട്ടി­ല—”

പെ­ട്ടെ­ന്നു് ആ മു­റി­യു­ടെ വാ­തി­ല്ക്കൽ പാ­ത്തു­മ്മ തല കാ­ണി­ച്ചു. അ­വ­ളെ­ക്ക­ണ്ടു് അബു എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്ന­തോ­ടെ വായന മു­റി­ഞ്ഞു. പാ­ത്തു­മ്മ ഒ­ന്നു­കൂ­ടി ഒ­തു­ങ്ങി­നിൽ­ക്കു­ന്നു. അ­വ­ളു­ടെ ക­യ്യിൽ ബീ­ഡി­ക്കെ­ട്ടു­കൾ.

അബു:

“മാ­നൂ­ന് പ­ള്ളി­പ്പോ­വാ­നും ഇ­റ­ങ്ങി­ന­ട­ക്കാ­നും ഒ­ന്നും ആയ്ലേ?”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“ല്ല”.

പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ കൈ­യിൽ­നി­ന്നു് അബു ബീ­ഡി­ക്കെ­ട്ടു വങ്ങി.

ബീ­ഡി­ത്തെ­റു­പ്പു­കാ­രിൽ ചിലർ അവളെ ഒ­ളി­ക്ക­ണ്ണി­ട്ടു നോ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

അബു അ­വൾ­ക്കു് കാശു കൊ­ടു­ത്തു. കൂ­ട്ട­ത്തിൽ പു­ക­യി­ല­യും ഇലയും.

അ­തു­മാ­യി പാ­ത്തു­മ്മ അ­പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­യാ­യി.

അബു:

(ആ­രോ­ടെ­ന്നി­ല്ലാ­തെ) “വ­ല്ല്യ സ­ങ്ക­ട­ണ്ടു് ഇ­പ്പെ­ണ്ണി­ന്റെ കാ­ര്യം.”

ഒരു തെ­റു­പ്പു­കാ­രൻ:

“ഓളെ ബേറെ കെ­ട്ടി­ക്ക­ണ­ങ്കീ ഓൻ ചെ­ല്ലീ­ട്ടു വേ­ണ്ടേ?”

അബു:

“പെ­ണ്ണി­നു വേ­ണ്ട­ങ്കീ അ­ങ്ങ­ട്ടും ഒ­യ്വാ­ക്കാം. ഫ­സ്ക്ക് ചെ­യ്താ മതി.”

വേ­റൊ­രു തെ­റു­പ്പു­കാ­രൻ:

“ന്നാ അ­ങ്ങ­നെ ചെ­യ്തു് ഓളെ ങള് കെ­ട്ടി­ക്കോ­ളീ.”

കൂ­ട്ട­ച്ചി­രി. ഏ­കാ­ഗ്ര­ത­യോ­ടെ ക­ളി­ക്കു­ന്ന ക­ളി­ക്കാർ.

അബു:

“ഫ! ഇ­ന്ക്കു് പെ­ണ്ണും കു­ട്ട്യും­ല്ലെ­ടാ?”

മ­റ്റൊ­രു തെ­റു­പ്പു­കാ­രൻ:

“അ­യ്നെ­ന്താ—ഞ­മ്മ­ക്കു് നാ­ലെ­ണ്ണം വരെ കെ­ട്ടാ­ലോ.”

അബു:

“ഹ­യ്വാ­നേ—പെ­ണ്ണു് വെറിം കെ­ട്ടാം­ന്ന്ള്ള­ത് ഒരു വി­ട്ടൊ­യ്വാ. നെ­യ­മ­ല്ല.”

ആ­ദ്യ­ത്തേ­യാൾ:

“അല്ല. ങ്ങളെ സ­ങ്ക­ടം ക­ണ്ട­പ്പം പ­റ­ഞ്ഞ­താ.”

വീ­ണ്ടും കൂ­ട്ട­ച്ചി­രി. ഇ­തൊ­ന്നു­മ­റി­യാ­തെ കളി തു­ട­രു­ന്ന ക­ളി­ക്കാർ.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

വീ­ടി­ന്റെ മു­റ്റ­ത്തു് വി­രി­ച്ച ചാ­ക്കിൽ ഉ­ണ­ക്കാൻ ചി­ക്കി­യി­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന നെ­ല്ലു്.

തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു് അ­തി­നു് കാ­വ­ലി­രി­ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ ക­യ്യിൽ ഒരു കൊ­ച്ചു­ക­ണ്ണാ­ടി­യു­ണ്ടു്. അതു വെ­യി­ലി­നു നേരെ പി­ടി­ച്ചാ­ണു് അവൾ കോ­ഴി­യെ­യും കാ­ക്ക­യെ­യും ആ­ട്ടു­ന്ന­തു്.

മു­റ്റ­ത്തും മ­ര­ക്കൊ­മ്പി­ലും കു­സൃ­തി കാ­ട്ടു­ന്ന ക­ണ്ണാ­ടി വെ­ളി­ച്ചം. മു­റ്റ­ത്തു വെ­ളി­ച്ചം ക­ണ്ടു് കൊ­ക്കി­പ്പാ­റു­ന്ന കോഴി.

ബീവി ഇ­ട­ക്കു് ക­ണ്ണാ­ടി­യിൽ ചന്തം നോ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ക­ണ്ണാ­ടി­വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ മി­ന്നു­ന്ന ബീ­വി­യു­ടെ മുഖം.

ഇ­തി­നി­ടെ ക­ണ്ണാ­ടി­വെ­ളി­ച്ചം നി­ര­ത്തി­ലേ­ക്കും നീ­ണ്ടു. വൃ­ക്ഷ­ത്ത­ല­പ്പു­ക­ളിൽ അതു് ഇ­ക്കി­ളി­യി­ട്ടു. ആ വഴി വന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് അതു വ­ന്നു­വീ­ണ­തു് പെ­ട്ടെ­ന്ന­വൾ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചി­ല്ല.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(വി­ളി­ച്ചു ചോ­ദി­ച്ചു) “ആരാ പകലു് ടോർ­ച്ച­ടി­ക്കു­ന്ന­തു്?”

അതു കേ­ട്ടു ബീവി പ­ക­ച്ചു. പി­ന്നെ വി­ളി­ച്ചു­ചോ­ദി­ച്ച­തു് മൊ­യ്തു­ട്ടി­യാ­ണെ­ന്നു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി അവൾ നാ­ണ­ത്തോ­ടെ തല കു­നി­ച്ചു. ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ചിരി.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(ചി­രി­യോ­ടെ) “ഓ! ചി­രി­ച്ച­താ­ണോ?”

ഇന്റർ കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മാനു.

അ­ക­ത്തു മാർ­ക്കം ക­ഴി­ച്ച­തി­ന്റെ മു­റി­വിൽ തുണി ത­ട്ടാ­തെ ന­ട­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­ന്ന മാനു.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ഒരു നി­മി­ഷം­കൂ­ടി ബീവി അ­ത്ത­റു­കാ­ര­ന്റെ മു­മ്പിൽ നി­ന്നു­പോ­യി. അയാൾ വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു ക­യ­റി­വ­രി­ക­യാ­ണു് എന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­യ­പ്പോൾ അവൾ അ­ക­ത്തേ­ക്കു് വ­ലി­ഞ്ഞു.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മാനു, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

അ­ക­ത്തു ക­ട്ടി­ലിൽ കി­ട­ക്കു­ന്ന മാനു. അ­വ­ന്റെ ക­ട്ടി­ലിൽ ഇ­രു­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ ചോ­ദ്യം:

“എന്താ, പ­ള്ളീ­പ്പോ­വാ­നാ­യി­ല്ലേ?”

മാ­നു­വി­ന്റെ വി­ടർ­ന്ന ചിരി.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം.

അ­ക­ത്തു ചായ ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന ബീവി. ഇ­ട­ക്കു് ഓ­ല­മ­ട­ലി­ന്റെ വി­ട­വി­ലൂ­ടെ മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മാനു, ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ക­ട്ടി­ലിൽ കി­ട­ക്കു­ന്ന മാനു. സ­മീ­പ­ത്തു് ഇ­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

മാനു:

“എന്നാ പോ­വ്വാ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“എന്താ, മാനു എന്റെ കൂടെ പോ­രു­ന്നോ?”

മാ­നു­വി­ന്റെ ചിരി.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ഉമ്മ എ­വി­ടെ­പ്പോ­യി?”

“ത്താ­ത്ത ബീ­ഡി­ക്ക­മ്പ­നീ­പ്പോ­യി.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി­ക്കു് ചായ കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­രു­ടെ ക­ണ്ണു­ക­ളും വി­ര­ലു­ക­ളും കൂ­ട്ടി­മു­ട്ടി. ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു പ­രി­ഭ്ര­മം.

ബീവി:

(നാ­ണ­ത്തോ­ടെ) “പാലു് ല്ല.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(ചിരി) “പാ­ലു­പോ­ലെ­യു­ള്ള ചി­രി­യി­ല്ലേ, അതു മതി.”

ബീവി ല­ജ്ജി­ച്ചു­പോ­യി. അവൾ ഓ­ല­മ­ട­ലി­ന്റെ പി­റ­കി­ലേ­ക്കു വ­ലി­ഞ്ഞു. ഓ­ല­മ­ട­ലി­ന്റെ വി­ട­വി­ലൂ­ടെ കാ­ണു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ ചിരി.

മൊ­യ്തു­ട്ടി ചായ കു­ടി­ക്കു­ന്ന­തും നോ­ക്കി­കി­ട­ക്കു­ന്ന മാനു. അവൻ സ­ങ്കോ­ച­ത്തോ­ടെ ചോ­ദി­ച്ചു:

“മൊ­യ്തു­ട്ടീ­ക്കാ ആ പാ­ട്ടൊ­ന്നു് പാ­ട്വോ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ഏതു പാ­ട്ട്?”

മാനു:

“അ­ന്നു് പീ­ട്യേ­ന്നു് പാട്യ പാ­ട്ടു്.”

ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ഉ­ത്സാ­ഹം.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“പി­ന്നെ­യാ­ക­ട്ടെ മോനേ.”

ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് നിരാശ.

മാനു:

(ശാ­ഠ്യം) “ഇപ്പം പാ­ടി­ക്കൂ­ടേ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി ചി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­ക­ത്തു് ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ഇ­ളം­ചി­രി.

മാ­നു­വി­ന്റെ പു­റ­ത്തു് താളം പി­ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് മൊ­യ്തു­ട്ടി പാ­ടു­ന്നു.

പാ­ട്ടു് കേ­ട്ടു നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീ­വി­യു­ടെ കി­നാ­വു­ക­ളു­ടെ ലോകം ക്യാ­മ­റ കാ­ണി­ച്ചു­ത­രു­ന്നു. ആ വി­ശ­ദ­ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ, ഒരു സ്വ­പ്ന­രം­ഗ­ത്തി­ലൂ­ടെ അ­വ­രു­ടെ പ­ര­സ്പ­രാ­ഭി­മു­ഖ്യം ആ­വി­ഷ്ക്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ക­യാ­ണു്.

പാ­ട്ടു് എ­പ്പോ­ഴാ­ണു് തീർ­ന്ന­തെ­ന്നോ, മൊ­യ്തു­ട്ടി എ­പ്പോ­ഴാ­ണു് പോ­യ­തെ­ന്നോ, എ­ളാ­പ്പ എ­പ്പോ­ഴാ­ണു് വന്നു ക­യ­റി­യ­തെ­ന്നോ അ­റി­യാ­തെ ആ പാ­ട്ടി­ന്റെ മ­ധു­രാ­നു­ഭ­വ­ത്തിൽ ല­യി­ച്ചു­നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി.

എ­ളാ­പ്പ:

“ജ്ജ് ന്താ പകലു് കി­നാ­ക്കാ­ണ്വാ?”

ശബ്ദം കേ­ട്ടു് ഞെ­ട്ടി എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ പ­രി­ഭ്ര­മം ചി­രി­യാ­യി പ­ട­രു­ന്നു.

കട്ട്

പ്ര­ഭാ­തം

ഇടവഴി—പുറം

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ഗ്രാ­മ­ത്തി­ലെ ഇ­ടു­ങ്ങി­യ ഇടവഴി. അ­ല­ക്കും കു­ളി­യും ക­ഴി­ഞ്ഞു് തല കു­മ്പി­ട്ടു് എന്തോ ഓർ­ത്തു­വ­രു­ന്ന ബീവി.

ആ ഭംഗി കണ്ടു ര­സി­ച്ചു­നിൽ­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ബീവി ത­ല­യു­യർ­ത്തി നോ­ക്കു­മ്പോൾ തൊ­ട്ടു­മു­മ്പിൽ ചി­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് അ­ത്ത­റു­കാ­രൻ! അ­യാ­ളു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ക­ള്ള­ച്ചി­രി.

അവർ ഒന്നു ര­ണ്ടു് നി­മി­ഷം പ­ര­സ്പ­രം നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്നു.

നാ­ണി­ച്ചു കു­നി­യു­ന്ന ബീ­വി­യു­ടെ മുഖം.

മൊ­യ്തു­ട്ടി വ­ഴി­മാ­റി. ബീവി പക്ഷേ, തി­രി­ഞ്ഞോ­ടി­ക്ക­ള­യു­ന്നു.

കു­ലു­ങ്ങി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

അ­യാ­ളു­ടെ ചിരി സ്ക്രീ­നിൽ നി­റ­യു­ന്നു.

കട്ട്

പ്ര­ഭാ­തം

കി­ണ­റ്റിൻ കര—പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ, മാ­പ്പി­ള­പ്പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ.

കി­ണ­റ്റിൻ­ക­ര­യിൽ­നി­ന്നു വെ­ള്ളം കോ­രു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ.

നി­റ­ഞ്ഞ കു­ട­വു­മെ­ടു­ത്തു ന­ട­ക്കു­മ്പോൾ ത­ട്ട­ത്തി­ന്റെ തു­മ്പു­കൊ­ണ്ടു് അവൾ ക­ണ്ണു­തു­ട­ച്ചു.

പാ­ത്തു­മ്മ മു­ന്നോ­ട്ടു ന­ട­ക്കു­ന്നു.

അ­വൾ­ക്കു പി­ന്നിൽ, അതു നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന പ്രാ­യം ചെന്ന സ്ത്രീ കൂ­ടെ­യു­ള്ള­വ­ളോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞു:

“ഓളെ ക­ണ്ണും ഇ­ക്കെ­ണ­റും വ­റ്റ­ല്ല്ല.”

കട്ട്

രാ­ത്രി

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­യു­ടെ ബെ­ഞ്ചിൽ എന്തോ ഓർ­ത്തു­കി­ട­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

അ­യാ­ളു­ടെ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടിൽ ദൂരെ ഒരു ചൂ­ട്ടു­വെ­ളി­ച്ചം. ചൂ­ട്ടു­ക­റ്റ­കൾ അ­ഞ്ചാ­റെ­ണ്ണ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു.

പല ന­ട­വ­ഴി­ക­ളി­ലൂ­ടെ­യും ചൂ­ട്ടു­ക­റ്റ­ക­ളും റാ­ന്ത­ലു­ക­ളും അ­പൂർ­വ്വ­മാ­യി ടോർ­ച്ചു­വെ­ളി­ച്ച­വും വ­ന്നു­ചേ­രു­ന്നു.

ഇ­രു­ട്ടി­ലൂ­ടെ ചൂ­ട്ടു വീ­ശി­ക്കൊ­ണ്ടു് ആളുകൾ വ­രു­ന്ന­തി­ന്റെ അ­വ്യ­ക്ത ചി­ത്രം.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ ‘വഅളി’ (മ­ത­പ്ര­സം­ഗം) ന്റെ ആരംഭം കു­റി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് സ്വ­ലാ­ത്ത്:

വ്യ­ക്ത­മാ­യി വ­രു­ന്ന ചൂ­ട്ടു­ക­റ്റ­ക­ളു­ടെ നി­ര­കൾ­ക്കു മു­ക­ളിൽ ഈ ശബ്ദം വ്യ­ക്ത­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു.

കട്ട്

രാ­ത്രി

നി­ര­ത്തു്—പുറം

മാനു, ബീവി, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

പാ­യ­യും ചു­രു­ട്ടി ബീവി പു­റ­കെ­യും ചൂ­ട്ടും ക­ത്തി­ച്ചു് ‘ശുജാഇ’ മ­ട്ടിൽ മാനു മു­മ്പി­ലും ഇ­രു­ട്ടി­ലൂ­ടെ ന­ട­ക്കു­ന്നു.

ദൃ­ശ്യം വി­സ്തൃ­ത­മാ­കു­മ്പോൾ വഅള് കേൾ­ക്കാൻ, ചൂ­ട്ടും മി­ന്നി, പാ­യ­യും ചു­രു­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ചു് ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന വേ­റെ­യും മാ­പ്പി­ള­പ്പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ. അവരെ പി­ന്തു­ട­രു­ന്ന ക്യാ­മ­റ.

കട്ട്

രാ­ത്രി

പാടം—പുറം

ഗ്രാ­മീ­ണർ.

ചൂ­ട്ടും വീശി പാ­ട­ത്തു കൂടെ ചെ­റു­സം­ഘ­ങ്ങ­ളാ­യും ഒ­റ്റ­യാ­യും ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന മാ­പ്പി­ള­മാർ.

അ­വ­രു­ടെ ചു­ണ്ടിൽ എ­രി­യു­ന്ന ബീ­ഡി­യു­ടെ തി­ള­ക്കം.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ നേ­ര­ത്തേ കേട്ട സ്വ­ലാ­ത്തി­ന്റെ അ­വ്യ­ക്ത­മാ­യ വരികൾ.

കട്ട്

രാ­ത്രി

മ­ദ്ര­സ്സ—പുറം

ബീവി, മാനു, മൊ­യ്തു­ട്ടി, മു­സ്ല്യാർ, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

—മി­ഡ്വേ ഓ­പ്പ­നി­ങ്ങ്—

ഓ­ത്തു­പ­ള്ളി­യു­ടെ കോ­ലാ­യിൽ ഇട്ട മേ­ശ­ക്കു മു­മ്പിൽ നി­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് പ്ര­സം­ഗി­ക്കു­ന്ന മു­സ്ല്യാർ. ഉ­ച്ച­ഭാ­ഷി­ണി­യു­ണ്ടു്. എ­രി­യു­ന്ന പെ­ട്രോ­മാ­ക്സ്.

മു­സ്ല്യാർ പ്ര­സം­ഗം തു­ട­രു­ന്നു:

“അ­ങ്ങ­നെ­യി­രി­ക്ക്ണ സ­മ­യ­ത്തി­ന്റെ വു­ത്ത് പു­ന്നാ­ര മുഅ് മി­നീ­ങ്ങ­ളേ, ഖോ­ജ­രാ­ജാ­വാ­യ രാ­ജ­സ­യ്യി­ദാ­യ പടച്ച ത­മ്പു­രാ­ന്റെ ഓടറതാ വര്ണ്—വലാ ത­ഖ്റ­ബാ ഹാ­ദി­ഇ­ശ്ശ­ജ­റ­ത്ത ഫ­ത­കൂ­നാ­താ മി­ന­ള്ളാ­ലി­മീൻ.”

ശ്രോ­താ­ക്കൾ ഒ­ന്നി­ച്ചു്:

“സു­ബ്ഹാ­ന­ഉ­ത­ആ­ലാ ലാ ഇലാഹ ഇ­ല്ലാ­ഹു”

മു­സ്ല്യാർ:

“വലാ തഖ്ബാ: നി­ങ്ങൾ ര­ണ്ടാ­ളും അ­ടു­ത്തു് പോ­ക­രു­ത്.”

—ഇന്റർ കട്ട്—

രാ­ത്രി

മ­ദ്ര­സ്സ­യു­ടെ മു­റ്റം—പുറം

ഗ്രാ­മീ­ണർ.

സ­ദ­സ്സി­ലെ ആ­ണു­ങ്ങ­ളെ­യും പെ­ണ്ണു­ങ്ങ­ളെ­യും വേർ­തി­രി­ക്കു­ന്ന ഓ­ല­മ­ട­ലി­ന്റെ മറ സ്ക്രീ­നിൽ നി­റ­യു­ന്നു.

ഇ­പ്പോൾ അ­തി­ന്റെ ഒരു ദ്വാ­രം മാ­ത്രം. ആ ദ്വാ­ര­ത്തി­ലൂ­ടെ പേ­ടി­ച്ചു പേ­ടി­ച്ചു ആ­ണു­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭാ­ഗ­ത്തേ­ക്കു നോ­ക്കു­ന്ന ഒരു പെൺ­കു­ട്ടി­യു­ടെ ക­ണ്ണു്.

കട്ട്

രാ­ത്രി

മ­ദ്ര­സ്സ—പുറം

മു­സ്ല്യാർ, ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി, മാനു, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

മു­സ്ല്യാർ തു­ട­രു­ന്നു:

“എ­ന്തി­നൊ­ക്കെ­ള്ളെ അ­ട്ത്തു് പോ­ക­രു­ത്? ഹാ­ദി­ഹി­ശ്ശ­ജ­റ­ത്ത = ഇ­മ്മ­ര­ത്തി­നെ­ക്കൊ­ള്ളെ. അ­ങ്ങ­നെ നി­ങ്ങൾ ര­ണ്ടാ­ളും അ­ടു­ത്തു് പോയാൽ—ഫ­ത­കൂ­നാ മി­ന­ള്ളാ­ലി­മീൻ അ­ക്കർ­മ്മി­ക­ളാ­യ ഒരു കൂ­ട്ട­ക്കാ­രിൽ നി­ങ്ങൾ ര­ണ്ടാ­ളും പെ­ട്ടു­പോ­കും. പു­ന്നാ­ര­മു­അ­മി­നീ­ങ്ങ­ളേ, സു­വർ­ക്ക­ത്തി­ലെ ഒരു മ­ര­ത്തി­ന്റെ കായി തി­ന്നാൻ പാ­ങ്ങി­ല്ലാ­ന്നു മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ആ മ­ര­ത്തി­നെ­ക്കൊ­ള്ളെ അ­ടു­ത്തു് പോ­ക­രു­ത്ങ്ങ് ഞ­മ്മ­ളെ ബാ­പ്പ­യാ­യ ആ­ദം­ന­ബി­നോ­ടും—”

ശ്രോ­താ­ക്കൾ:

“അ­ലൈ­ഹി­സ്സ­ലാം”

മു­സ്ല്യാർ:

“ഞ­മ്മ­ളെ ഉ­മ്മ­യാ­യ ഹ­വ്വാ­ബീ­വി­നോ­ടും—”

ശ്രോ­താ­ക്കൾ:

“റ­ളി­യ­ള്ളാ­ഹു അൻഹാ”

മു­സ്ല്യാർ:

(തു­ട­രു­ന്നു) “റ­ബ്ബ­നാ ഓഡർ പാ­സ്സാ­ക്കി. അ­ങ്ങ­നെ­യി­രി­ക്ക്ണ സ­മ­യ­ത്തി­ന്റെ­വു­ത്ത് അതാ വര്ണ്, ആ­രാ­ന്ന­റി­യ്വോ?—ല­അ­ന­ത്താ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട പഹയൻ ഇ­ബ്ലീ­സ്—”

ശ്രോ­താ­ക്കൾ:

“ല­അ­ന­ത്തു­ള്ളാ­ഹി അലൈഹി”

മു­സ്ല്യാർ:

“പു­ന്നാ­ര ന­ബി­ന്റെ പു­ന്നാ­ര ഉ­മ്മ­ത്തി­ക­ളേ! ഈ പഹയൻ ആ­രാ­ന്നു് നി­ങ്ങ­ക്ക­റി­യോ? ഞ­മ്മ­ളെ ബാ­പ്പാ­നെ ബയി പെ­യ­പ്പി­ച്ച­വ­നാ­ണു്. നാളെ ഖി­യാ­മ­ന്നാ­ളു­വ­രേ­ക്കും വ­ന്നു് പി­റ­ക്കാ­നു­ള്ള സ­ക­ല­മാ­ന മ­നു­ഷ്യ­രേ­യും വ­ഴി­കേ­ടി­ലാ­ക്കാൻ കാ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്ന പ­ഹ­യ­നാ­ണു് കേ­ട്ടോ. അ­ങ്ങ­ന­ത്തെ ആ ഇ­ബ്ലീ­സു്—”

ശ്രോ­താ­ക്കൾ:

‘ല­അ­ന­ത്തു­ള്ളാ­ഹി അലൈഹി”

ഈ സം­ഭാ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ള­ത്ര­യും ക്യാ­മ­റ പ­കർ­ത്തു­ന്ന വ­അ­ളി­ന്റെ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല ചി­ത്രീ­ക­ര­ണ­ത്തി­നു മു­ക­ളി­ലാ­ണു് വ­ന്നു­വീ­ഴു­ന്ന­തു്. ഇ­ട­ക്കു് ഒരു തവണ മാ­ത്ര­മേ മു­സ്ല്യാ­രു­ടെ മുഖം കാ­ണി­ക്കു­ന്നു­ള്ളു: പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­മാ­യി ക്യാ­മ­റ പ­കർ­ത്തു­ന്ന ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളിൽ ചി­ല­തു്—കടല വി­ല്ക്കു­ന്ന പ­യ്യ­ന്മാർ. മാ­പ്പി­ള­പ്പാ­ട്ടു പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ നി­ര­ത്തി­വെ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന വി­ല്പ­ന­ക്കാ­രൻ. ശൃം­ഗ­രി­ക്കാൻ തക്കം നോ­ക്കു­ന്ന പൂ­വാ­ല­ന്മാർ. ഉ­റ­ക്കം­തൂ­ങ്ങു­ന്ന വൃ­ദ്ധ­ന്മാർ. ഉ­റ­ങ്ങി­പ്പോ­യ കു­ട്ടി­കൾ. ഇ­തൊ­ന്നും ശ്ര­ദ്ധി­ക്കാ­തെ കിസ്സ പ­റ­യു­ന്ന മ­ദ്ധ്യ­വ­യ­സ്ക്ക­കൾ, ആ­ണു­ങ്ങ­ളെ ക­ട­ക്ക­ണ്ണെ­റി­യു­ന്ന യു­വ­തി­കൾ.

ഇ­തി­നി­ട­യിൽ:

ഓ­ല­മ­ട­ലി­ന്റെ ഓ­ട്ട­യി­ലൂ­ടെ സ­ദ­സ്സു വീ­ക്ഷി­ച്ചി­രു­ന്ന ക­ണ്ണു് മൊ­യ്തു­ട്ടി­യിൽ ചെ­ന്നു വി­ശ്ര­മി­ക്കു­ന്നു. ഭ­ക്തി­പൂർ­വ്വം ഇ­രു­ന്നു് വഅള് കേൾ­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. ആ ദൃ­ശ്യ­ത്തി­നു മു­ക­ളി­ലാ­യി­ട്ടാ­ണു് വ­അ­ളി­ന്റെ അ­വ­സാ­ന­ഭാ­ഗം കേൾ­ക്കു­ന്ന­തു്.

ആ കൗ­തു­ക­മു­ള്ള ചി­ത്രം നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന ബീ­വി­യു­ടെ ചി­രി­യു­ടെ ഭംഗി സ്ക്രീ­നിൽ നി­റ­യു­ന്നു. അവൾ ഒ­ന്നും കേൾ­ക്കു­ന്നി­ല്ല. അതോടെ വഅള് പൊ­ടു­ന്ന­നെ നി­ന്നു­പോ­യി. സ്ക്രീ­നിൽ ബീ­വി­യു­ടെ വി­ടർ­ന്ന ചിരി മാ­ത്രം.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

ബീവി.

വീ­ട്ടി­ന­ക­ത്തു നി­സ്ക്ക­രി­ക്കു­ന്ന ബീവി. നി­സ്ക്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങൾ. നി­സ്ക്കാ­ര­ത്തി­നു­ശേ­ഷം അവൾ രണ്ടു ക­യ്യും ഉ­യർ­ത്തി പ്രാർ­ത്ഥി­ക്കു­ന്നു. ഭ­ക്തി­പൂർ­ണ്ണ­മാ­കു­ന്ന അ­വ­ളു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

കട്ട്

പകൽ

ഓ­ത്തു­പ­ള്ളി—അകം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, മു­സ്ല്യാർ, മാനു, കു­ട്ടി­കൾ.

—മി­ഡ്വേ ഓ­പ്പ­നി­ങ്ങ്—

ഓ­ത്തു­പ­ള്ളി­യിൽ കു­ട്ടി­ക­ളെ പ­ഠി­പ്പി­ക്കു­ന്ന മു­സ്ല്യാർ. ചു­ണ്ടിൽ എ­രി­യു­ന്ന ചു­രു­ട്ട്. വി­ശ­റി­കൊ­ണ്ടു വീ­ശു­ന്നു­ണ്ടു്.

മു­സ്ല്യാർ:

“അ­ങ്ങ­ന­ത്തെ ആ സു­വർ­ക്ക­ത്തി­ല് മുഅ് മി­നീ­ങ്ങ­ക്ക് കു­ടി­ക്കാ­നെ­ന്താ? വ­ല്ല്യോ­രു കു­ണ്ടം പി­ഞ്ഞാ­ണം നെ­റ­ച്ചും ചീ­രോ­ക്ക­ഞ്ഞി.”

ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന കു­ട്ടി­കൾ. കൂ­ട്ട­ത്തിൽ മാനു. ഇ­ട­ക്കു് അവൻ പു­റ­മേ­ക്കു് നോ­ക്കു­ന്നു. ദൂരെ റോ­ട്ടി­ലൂ­ടെ അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി­യും തൂ­ക്കി ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി മാ­നു­വി­ന്റെ ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ. മു­സ്ല്യാർ അം­ഗ­വി­ക്ഷേ­പ­ങ്ങ­ളോ­ടെ തു­ട­രു­ന്നു.

“പ­ത്തു­പ­തി­ന­ഞ്ചു പൊ­രി­ച്ച കോയി ആ കു­ണ്ടം­പി­ഞ്ഞാ­ണ­ത്തി­നു ചു­റ്റും ങ്ങനെ ന­ട­ക്ക്വാ.”

സ­ദ­സ്സിൽ നി­ന്നൊ­രു ചോ­ദ്യം:

“പൊ­രി­ച്ച കോയി ന­ട­ക്ക്വോ?”

മു­സ്ല്യാർ­ക്കു് പൊ­ള്ളി. വിശറി കൊ­ണ്ടു പുറം ചൊ­റി­ഞ്ഞു.

“ഏതു് ഹ­മ്ക്കാ­ടാ അ­ച്ചോ­യി­ച്ച­ദു്?”

ഭയന്ന കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

മു­സ്ല്യാർ:

“ചോ­യി­ച്ചോൻ എ­ണീ­റ്റു് നി­ക്കെ­ടാ.”

തല മൊ­ട്ട­യ­ടി­ച്ച ഒരു മു­തിർ­ന്ന കു­ട്ടി എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു നി­ല്ക്കു­ന്നു.

മു­സ്ല്യാർ:

“ബടെ ബാടാ.”

അവൻ മു­സ്ല്യാ­രു­ടെ മേ­ശ­ക്ക­ടു­ത്തെ­ത്തി. മു­സ്ല്യാർ ചോ­ക്കു കൊ­ണ്ടു് അ­വ­ന്റെ മൊ­ട്ട­ത്ത­ല­യിൽ ഒരു വട്ടം വ­ര­ഞ്ഞു. എ­ന്നി­ട്ടു പ­റ­ഞ്ഞു.

“വ­ട്ട­പൂ­ജ്യാ ഹ­മ്ക്കേ അന്റെ തലേല്”

കു­ട്ടി­കൾ ആർ­ത്തു­ചി­രി­ച്ചു.

മേ­ശ­മേ­ലി­രു­ന്ന വലിയ താ­ക്കോൽ കൊ­ണ്ടു മു­സ്ല്യാർ അ­വ­ന്റെ ത­ല­ക്കു് ഒരു കൊ­ട്ടു കൊ­ടു­ത്തു. ഒപ്പം പ­റ­ഞ്ഞു:

“സു­വർ­ക്ക­ത്തി­ലാ ഓന്റെ സംശം”

കു­ട്ടി­കൾ ചി­രി­ക്കു­ന്നു.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി, മാനു.

ചൂ­ട്ടും മി­ന്നി നി­ര­ത്തി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന­വ­രെ നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന മാനു. അവനു സമീപം പാ­യിൽ­ക്കി­ട­ന്നു സബീന മൂ­ളു­ന്ന ബീവി. ബീ­വി­യു­ടെ പ­തി­ഞ്ഞ പാ­ട്ടു്.

ഈ സ­മ­യ­ത്തു് ചൂ­ട്ടും മി­ന്നി റോ­ട്ടി­ലൂ­ടെ വ­രു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. പാ­ട്ടി­ലെ അ­വ­സാ­ന­ത്തെ ര­ണ്ടു­വ­രി­കൾ വീ­ഴു­ന്ന­തു് അ­യാ­ളു­ടെ ചി­ത്ര­ത്തി­ന്മേ­ലാ­ണു്.

ഇന്റർ കട്ട്

രാ­ത്രി

വഴി—പുറം

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി, മാനു.

ചൂ­ട്ടും മി­ന്നി റോ­ട്ടി­ലൂ­ടെ ന­ട­ന്നു­പോ­കു­മ്പോൾ ബീ­വി­യെ­യും മാ­നു­വി­നെ­യും ക­ണ്ടു­നി­ന്നു­പോ­കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി, മാനു.

വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു ക­യ­റി­വ­രു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ കൗ­തു­ക­പൂർ­വ്വം ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന മാ­നു­വും എ­ണീ­റ്റി­രി­ക്കു­ന്ന ബീ­വി­യും.

മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കു് ക­യ­റി­ക്കൊ­ണ്ടു് മൊ­യ്തു­ട്ടി വി­ളി­ച്ചു­ചോ­ദി­ക്കു­ന്നു:

“മാനു വഅള് കേൾ­ക്കാൻ വ­രു­ന്നോ?”

മാനു കോ­ലാ­യിൽ ഇ­രു­ന്നു­കൊ­ണ്ടു മ­റു­പ­ടി കൊ­ടു­ത്തു:

“ല്ല. മ്മ പൊ­യ്ക്ക­ണു്.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ആ­ശ്വാ­സം. അയാൾ കോ­ലാ­യ­ക്ക­ടു­ത്തു വന്നു. ബീവി ചാ­ടി­യെ­ണീ­റ്റു ല­ജ്ജി­ച്ചു നി­ല്ക്കു­ന്നു.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ങ്ആ… എ­നി­ക്കൊ­രു ഗ്ലാ­സ്സ് വെ­ള്ളം തരുമോ?”

മാനു തി­രി­ഞ്ഞു് എ­ളേ­മ­യോ­ടു് ക­ല്പി­ക്കു­ന്നു:

“എളേമാ, ഒരു പാ­ത്ത­റം വെ­ള്ളം കൊ­ട്ക്കീ.”

ബീവി വി­ഷ­മി­ച്ചു­പോ­യി. മൊ­യ്തു­ട്ടി ഇ­ട­പെ­ട്ടു.

“എ­നി­ക്കു് മാനു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു ത­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ മതി.”

മാനു:

“ഓ… റെഡി”

അതും പ­റ­ഞ്ഞു് അ­ക­ത്തേ­ക്കു് ഓ­ടു­ന്നു.

മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും ബീ­വി­യും പ­ര­സ്പ­രം നോ­ക്കി­നി­ന്നു. ചൂ­ട്ടു­ക­റ്റ­യു­ടെ വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ തെ­ളി­യു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ ചിരി.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“എ­ന്റൊ­പ്പം പോ­രു­ന്നോ?”

ബീവി:

(സ്വരം താ­ഴ്ത്തി) “എ­ങ്ങ­ട്ടാ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ത­ല്ക്കാ­ലം വഅള് കേൾ­ക്കാൻ”

ബീവി:

“ന്നലെ ഞാൻ ക­ണ്ടീ­നി.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(ചി­രി­യോ­ടെ) “ഓഹോ—വഅള് കേൾ­ക്കാൻ വ­ന്നാൽ ഇ­തൊ­ക്കെ­യാ­ണ­ല്ലേ പണി?”

ആ സം­ഭാ­ഷ­ണം ത­ട­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു് മാനു വെ­ള്ള­വു­മാ­യി എത്തി.

ആ­വ­ശ്യ­മി­ല്ലാ­തെ ‘ക­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടു്’ വെ­ള്ളം കു­ടി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. ബീ­വി­ക്കു് അ­തു­ക­ണ്ടു് ചി­രി­പൊ­ട്ടി­പ്പോ­യി.

പാ­ത്രം തി­രി­കെ കൊ­ടു­ത്തു­കൊ­ണ്ടു് മൊ­യ്തു­ട്ടി മാ­നു­വി­നോ­ടു്.

“മാനു കു­റ­ച്ചു തീ കൊ­ണ്ടു­വ­രു­മോ?”

മാനു:

“ഓ….”

അതും പ­റ­ഞ്ഞു് വീ­ണ്ടും മാനു അ­ക­ത്തേ­ക്കോ­ടി. ബീ­വി­ക്കു് ചിരി പൊ­ട്ടി.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“എ­നി­ക്കൊ­രു കാ­ര്യം പ­റ­യാ­നു­ണ്ടു്.”

ബീവി “ശ്ശ് ” എ­ന്നു് ആം­ഗ്യം കാ­ണി­ച്ചു.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(സ്വരം താ­ഴ്ത്തി) “മാനു ഉ­റ­ങ്ങു­മ്പോ­ഴേ­ക്കു് ഞാൻ വരാം.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി ന­ട­ന്നു. അതു നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി. ന­ട­ന്നു മ­റ­യു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി ബീ­വി­യു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ.

തീ­യു­മാ­യി എ­ത്തു­ന്ന മാനു:

“മൊ­യ്തു­ട്ടി­ക്ക പോയോ?”

ബീവി:

“ങ്ഉം.”

മാനു:

“മൂ­പ്പ­രു് ബീടി വ­ലി­ക്ക­ല്ല്ല. പി­ന്നെ­ന്തി­നാ തി­യ്യു്?”

ചി­രി­ച്ചു കു­ഴ­യു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

വീ­ടി­ന്റെ പിൻ­ഭാ­ഗം. നേർ­ത്ത നി­ലാ­വിൽ കാ­ത്തു­നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ അ­വ്യ­ക്ത­മാ­യി മാ­ത്ര­മേ കാ­ണാ­നു­ള്ളു. അയാൾ അ­ക്ഷ­മ­നാ­യി കാ­ത്തു­നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്.

പു­രു­ഷ­സ്വ­ര­ത്തിൽ ദൂ­രെ­യെ­വി­ടെ­യോ ആരോ പാ­ടു­ന്ന­തി­ന്റെ വളരെ നേർ­ത്ത അ­നു­ര­ണ­നം:

പാ­ട്ടു­നേർ­ത്തു് ഇ­ല്ലാ­തെ­യാ­വു­ന്നു.

ഇന്റർ കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

ബീവി.

പേ­ടി­ച്ചു പേ­ടി­ച്ചു പു­റ­ത്തേ­ക്കി­റ­ങ്ങു­ന്ന ബീവി. അവൾ സാ­വ­ധാ­നം പു­റം­തി­രി­ഞ്ഞു നോ­ക്കി­കൊ­ണ്ടു ഇ­രു­ട്ടി­ലേ­ക്കു ന­ട­ക്കു­ന്നു.

ഇന്റർ കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

മാനു.

വീ­ട്ടി­ന­ക­ത്തു പായിൽ കി­ട­ന്നു­റ­ങ്ങു­ന്ന മാനു.

ഇന്റർ കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

ബീ­വി­യും മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും അ­ടു­ത്തെ­ത്തി. അവർ പ­ര­സ്പ­രം നോ­ക്കി നി­ല്ക്കു­ന്നു. ചു­റ്റും ഇളം നി­ലാ­വു്. ആ ചി­ത്ര­ത്തി­ന്റെ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­മാ­യി നേ­ര­ത്തേ കേട്ട പാ­ട്ടി­ന്റെ ഈണം. മൊ­യ്തു­ട്ടി പാ­ര­വ­ശ്യ­ത്തോ­ടെ കൈ നീ­ട്ടി. ബീവി ഒ­ന്നു­കൂ­ടി അ­ടു­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ച്ചു.

അ­വ­ര­ങ്ങ­നെ നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്.

പെ­ട്ടെ­ന്നു് വഅള് ക­ഴി­ഞ്ഞു­വ­രു­ന്ന­വ­രു­ടെ ചൂ­ട്ടു­വെ­ളി­ച്ചം അവൾ ദൂ­രെ­ക്ക­ണ്ടു.

ബീവി:

(സം­ഭ്ര­മം) “ബ­ദ്രീ­ങ്ങ­ളേ… ത്താ­ത്ത വ­രാ­നാ­യി… ഞാൻ പോ­ട്ടെ.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(പാ­ര­വ­ശ്യ­ത്തോ­ടെ) “നാളെ വരുമോ?”

അ­തി­നു­ത്ത­രം പ­റ­യാ­തെ ബ­ദ്ധ­പ്പെ­ട്ടു വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കോ­ടു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളെ­ത്ത­ന്നെ നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

സുലൈഖ, ബീവി.

വേ­ലി­യിൽ നി­സ്ക്കാ­ര­ക്കു­പ്പാ­യം ചി­ക്കി­യു­ണ­ക്കാ­നി­ടു­ന്ന ബീവി. അതു ക­ണ്ടു­കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ന്ന സുലൈഖ.

സുലൈഖ:

(അർ­ത്ഥം വെ­ച്ചു്) “നാളെ വഅള് തീർ­പ്പ­ല്ലേ?”

ബീവി:

(ക­പ­ട­ഗൗ­ര­വം) “അതു് മോ­ല്യാ­രോ­ടു് ചോ­യ്ച്ച­ണം.”

സുലൈഖ:

“ന്തി­നാ മോളേ, ന്റ­ട്ത്തു് വെളു്? ങ്ഏ?—കളി കാ­ര്യാ­വാ­ണ്ടു് നോ­ക്കി­ക്കോ. ഞാ­മ്പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ലാ­ന്നു് വേണ്ട.”

ബീവി:

“പോടീ… അ­ങ്ങ­ന­ത്തെ ആ­ളൊ­ന്നു­മ­ല്ല.”

സുലൈഖ:

“പി­ന്നെ—പി­ന്നെ? പ­ത്തീ­സം മു­മ്പു് കണ്ട ആ­ളെ­പ്പ­റ്റി നല്ല നി­ശ്ചാ അ­ന­ക്കു്.”

ബീവി:

“യ്യു് പോടീ.”

ബീവി അതും പ­റ­ഞ്ഞു് സു­ലൈ­ഖ­യു­ടെ ക­വി­ളിൽ നു­ള്ളി ഓ­ടു­ന്നു. ആ ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തി­ന്റെ കൊ­ടി­യ­ട­യാ­ളം പോലെ കാ­റ്റിൽ പാ­റു­ന്ന അ­വ­ളു­ടെ തട്ടം.

കട്ട്

പകൽ

ഒ­രി­ടി­ഞ്ഞു­പൊ­ളി­ഞ്ഞ കെ­ട്ടി­ടം—അകം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

—മി­ഡ്വേ ഓ­പ്പ­നി­ങ്ങ്—

കെ­ട്ടി­ട­ത്തി­ന­ക­ത്തു് മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും ബീ­വി­യും. ബീവി തേ­ങ്ങു­ന്നു­ണ്ടു്.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“നീ­യി­ങ്ങ­നെ വി­ഷ­മി­ച്ചാ­ലോ? കാ­ലി­ച്ച­ന്ത­ക്കു് ഒ­രു­പാ­ടാ­ളു് കൂടും. നല്ല ക­ച്ചോ­ടം കി­ട്ടും. രണ്ടു ദിവസം ക­ഴി­ഞ്ഞു്, എ­ന്താ­യാ­ലും ഞാൻ തി­രി­ച്ചു വരും.”

ബീവി ഒ­ന്നും മി­ണ്ടാ­തെ തേ­ങ്ങു­ന്നു.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“എന്താ, ഞാൻ വ­രി­ല്ലെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ച്ചാ­ണോ?”

ബീവി അ­ല്ലെ­ന്നു ത­ല­യാ­ട്ടു­ന്നു.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ങ് ഹാ—ഞാൻ പോ­യി­വ­രു­മ്പോൾ എന്താ നി­ന­ക്കു കൊ­ണ്ടു­വ­രേ­ണ്ട­തു്?”

ബീവി താ­ഴോ­ട്ടു നോ­ക്കി നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്.

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“പറയു് … എന്താ വേ­ണ്ട­തു്?”

ബീവി:

(ദുഃ­ഖ­ത്തോ­ടെ) “ങ്ങ­ളു് പോ­വാ­തി­രു­ന്നാ മതി.”

അവളെ കെ­ട്ടി­വ­രി­യു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ കൈകൾ.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

പാ­ത്തു­മ്മ, ബീവി.

വീ­ട്ടി­ന­ക­ത്തു് പഴയ മാ­റാ­പ്പിൽ­നി­ന്നു് ഒരു തു­ണി­ക്ക­ഷ്ണം വ­ലി­ച്ചെ­ടു­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. മാ­റാ­പ്പിൽ ഒ­ളി­ച്ചു­വെ­ച്ച മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യ ഒരു അ­ത്തർ­കു­പ്പി അ­വ­ളു­ടെ ക­യ്യിൽ­പെ­ട്ടു. വി­ല­പി­ടി­ച്ച ആ കു­പ്പി ക­ണ്ടു് ഞെ­ട്ടു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ.

പാ­ത്തു­മ്മ:

(ദേ­ഷ്യ­ത്തോ­ടെ) “ബീവി… ബീവി… എടീ”

മു­റ്റ­ത്തു­നി­ന്നു് അ­ക­ത്തേ­ക്കു ഓ­ടി­യെ­ത്തു­ന്ന ബീവി ഇ­ത്താ­ത്ത­യു­ടെ ക­യ്യിൽ അത്തർ കു­പ്പി ക­ണ്ടു് ന­ടു­ങ്ങു­ന്നു.

പാ­ത്തു­മ്മ:

“ഇ­താ­ര­താ­ടീ?… എ­വ്ട്ന്നേ തു് കി­ട്ട്യ­തു്?”

ബീവി:

“അതു്… അതു്… മാ­നൂ­നു് അ­യാ­ളു് കൊ­ട്ത്ത­താ­രി­ക്കും.”

ആ കള്ളം പാ­ത്തു­മ്മ­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­യി. അവൾ പ­ണി­പ്പെ­ട്ടു് ദേ­ഷ്യ­വും സ­ങ്ക­ട­വും ഒ­തു­ക്കു­ക­യാ­ണു്.

പാ­ത്തു­മ്മ:

“യ്യു് തലിം മൊലിം ള്ള പെ­ണ്ണാ. കി­ള്ള­ക്കു­ട്ട്യ­ല്ല.”

ബേ­ജാ­റാ­കു­ന്ന ബീവി. ആ മു­ഖ­ത്തു് വീ­ഴു­ന്ന വേ­ദ­നാ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­യ ശബ്ദം:

“ന്റെ അ­നു­സ­ത്തി ആ­വ­ണ്ടാ­ന്നു് വി­ചാ­രി­ക്കു് മോളേ.”

കട്ട്

രാ­ത്രി

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക—അകം

അ­യ­മു­ക്ക, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ നി­റ­യു­ന്ന പു­ക­ച്ചു­രു­ളു­കൾ. അ­തി­ന്നി­ട­യി­ലൂ­ടെ ക്ര­മ­ത്തിൽ വ്യ­ക്ത­മാ­യി വ­രു­ന്ന അ­യ­മു­ക്ക­യു­ടെ ചി­ത്രം. അ­യ­മു­ക്ക ബ­ഞ്ചിൽ­ക്കി­ട­ന്നു് ചു­രു­ട്ടു പു­ക­ക്കു­ക­യാ­ണു്. തൊ­ട്ട­ടു­ത്ത ബ­ഞ്ചിൽ മൊ­യ്തു­ട്ടി.

—മി­ഡ്വേ ഓ­പ്പ­നി­ങ്ങ്—

അ­യ­മു­ക്ക:

“ങ് ആ … അ­ങ്ങ­നെ വ­ര­ട്ടെ. ഇ­ന്ക്കു് നേ­ര­ത്തേ സം­ശ­ണ്ടു്. കാ­ലി­ച്ച­ന്ത­ക്കു് പോ­യി­ട്ടു് യ്യു് ങ്ങ­ട്ടു് തന്നെ മ­ട­ങ്ങ്യ­പ്പം ഇ­ന്ക്കു് ഒ­റ­പ്പാ­യി.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(കാ­ര്യ­മാ­യി) “എ­നി­ക്കു് ബീ­വി­യെ കെ­ട്ട­ണ­മെ­ന്നു­ണ്ടു്”

അ­യ­മു­ക്ക:

“അ­തു­ത­ന്നെ മോനേ ന­ല്ല­തു്. എ­ന്തി­നും ഒരു വെ­വ­സ്ഥിം വെ­ള്ളി­യാ­ഴ്ചിം ബേണം. ഞാൻ ആ കു­ട്ടി­ന്റെ എ­ളാ­പ്പ­നോ­ടു് പറ്യാ.”

ഓർ­ത്തു­കി­ട­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

അ­യ­മു­ക്ക:

“നി­ക്കാ­ഹു് ഞ­മ്മ­ക്കു് ജോ­റാ­ക്ക­ണം.”

റാ­ന്തൽ വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ തെ­ളി­യു­ന്ന അ­യ­മു­ക്ക­യു­ടെ വി­ടർ­ന്ന ചിരി?

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

പാ­ത്തു­മ്മ, ബീവി, മാനു.

വീ­ട്ടി­ന­ക­ത്തു് പായിൽ കി­ട­ന്നു­റ­ങ്ങു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ.

തൊ­ട്ട­പ്പു­റ­ത്തു മ­റ്റൊ­രു പായിൽ ബീ­വി­യും മാ­നു­വും. മാനു ഗാ­ഢ­നി­ദ്ര­യി­ലാ­ണു്. ബീവി എന്തോ ഓർ­ത്തു­കി­ട­ക്കു­ന്നു.

ഇന്റർ കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി.

വീ­ടി­നു പു­റ­ത്തു് നി­റ­ഞ്ഞ നി­ലാ­വിൽ ബീ­വി­യെ കാ­ത്തു­നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. അ­യാ­ളു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ആ­കാം­ക്ഷ­യു­ടെ ഭാരം.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

ബീവി, പാ­ത്തു­മ്മ, മാനു.

അ­ക­ത്തു് പായിൽ ഉ­റ­ക്കം വരാതെ തി­രി­ഞ്ഞും മ­റി­ഞ്ഞും കി­ട­ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ ഓർ­മ്മ­യി­ലെ­ന്ന­പോ­ലെ പാ­ട്ടി­ന്റെ ഈണം മാ­ത്രം.

കട്ട്

മൊ­യ്തു­ട്ടി.

പു­റ­ത്തു നി­ലാ­വിൽ അ­ക്ഷ­മ­നാ­യി കാ­ത്തു­നിൽ­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

ബീവി.

അ­ക­ത്തു കണ്ണു തു­റ­ന്നു­കി­ട­ക്കു­ന്നു. ഒ­ടു­ക്കം അവൾ ആ പൊ­റു­തി­കേ­ടു് സ­ഹി­ക്കാ­നാ­വാ­തെ എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്നു. സൂ­ക്ഷി­ച്ചു് വാതിൽ തു­റ­ന്നു പു­റ­ത്തേ­ക്കു നോ­ക്കു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

കാ­ത്തു­നി­ല്ക്കു­ന്ന കാ­മു­ക­നെ സ­മീ­പി­ക്കു­ന്ന ബീവി. അവർ ആ­ലിം­ഗ­ന­ത്തി­ല­മ­രു­ന്നു.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

പാ­ത്തു­മ്മ, മാനു.

ഉ­റ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യും മാ­നു­വും. പാ­ത്തു­മ്മ തി­രി­ഞ്ഞു­കി­ട­ക്കു­മ്പോൾ അ­റി­യാ­തെ കണ്ണു തു­റ­ന്നു­പോ­കു­ന്നു:

ബീ­വി­യു­ടെ പായിൽ മാനു മാ­ത്രം—പാ­ത്തു­മ്മ ഞെ­ട്ടി.

എ­ണീ­റ്റി­രു­ന്നു നോ­ക്കു­മ്പോൾ വാതിൽ വേ­ണ്ട­മാ­തി­രി അ­ട­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല.

പാ­ത്തു­മ്മ പ­തു­ക്കെ വാതിൽ തു­റ­ന്നു.

അ­ല്പ­മ­ക­ലെ നി­ലാ­വിൽ ആ­ലിം­ഗ­ന­ബ­ദ്ധ­രാ­യി നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും ബീ­വി­യും—പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടിൽ.

ഏ­താ­നും നി­മി­ഷ­നേ­രം അ­മ്പ­ര­പ്പോ­ടും ദുഃ­ഖ­ത്തോ­ടും കൂടി പാ­ത്തു­മ്മ ആ കാഴ്ച ക­ണ്ടു­നി­ന്നു.

അതു ക­ഴി­ഞ്ഞു് ആ മു­ഖ­ത്തു് അ­മ്പ­ര­പ്പു് കു­റ­ഞ്ഞു­വ­ന്നു—ദുഃഖം മാ­ത്ര­മാ­യി.

പാ­ത്തു­മ്മ ത­ളർ­ച്ച­യോ­ടെ, പ­തു­ക്കെ വാ­തി­ല­ട­ച്ചു.

അവൾ വാ­തി­ലി­ന്മേൽ തന്നെ ചാരി ത­ളർ­ന്നി­രു­ന്നു.

ഇ­രു­ട്ടിൽ പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ ദുഃഖം കി­ത­ച്ചു.

കട്ട്

പകൽ

നി­ര­ത്തു്—പുറം

മാനു.

വീ­ട്ടിൽ­നി­ന്നു് വെ­ളി­ച്ചെ­ണ്ണ­ക്കു­പ്പി­യു­മാ­യി നി­ര­ത്തി­ലൂ­ടെ ഓ­ടു­ന്ന മാനു. അവനെ ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന വ­ഴി­യാ­ത്ര­ക്കാർ.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി, പാ­ത്തു­മ്മ.

—മി­ഡ്വേ ഓ­പ്പ­നി­ങ്ങ്—

വീ­ടി­ന്റെ കോ­ലാ­യിൽ വി­ഷ­മി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. പു­റ­ത്തേ­ക്കു­ള്ള വാ­തി­ലി­ന­ടു­ത്തു് പാ­ത്തു­മ്മ.

പാ­ത്തു­മ്മ:

“ഞ­ങ്ങ­ക്കു് ഒ­ന്നൂ­ല്ല. അ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തിൽ ചീ­ത്ത­പ്പേ­രും കൂടി ആയാൽ—”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(ഇ­ട­യിൽ­ക്ക­ട­ന്നു്) “ഇ­ത്താ­ത്ത തെ­റ്റി­ദ്ധ­രി­ക്കും പോലെ—”

ഇന്റർ കട്ട്

അ­ക­ത്തു് കി­ട­ന്നു് തേ­ങ്ങു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

പാ­ത്തു­മ്മ:

“മാ­നൂ­ന്റെ ബാപ്പ അ­ന്യ­നാ­ട്ട്ന്നു് വ­ന്ന­തേ­യ്നി. (ഗ­ദ്ഗ­ദം) ഓനെ പെ­റ്ണേ­യ്ന്റെ ഒ­രാ­ഴ്ച മു­മ്പ് പോയതാ-​…”

പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ സം­സാ­രം ഇ­ട­ക്കു് നി­ന്നു­പോ­വു­ന്നു. മൊ­യ്തു­ട്ടി വി­ഷ­മി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു.

അല്പം ക­ഴി­ഞ്ഞു് മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ത്താ­ത്താ… ഞാൻ… ഞാൻ ബീ­വി­യെ കെ­ട്ടും.”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“യ്യു് ഓളെ കെ­ട്ട്ണ്തു് ഇ­നി­ക്കി­സ്ടാ. അ­യ്ന്റെ മു­മ്പു്—”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ഞാൻ നാ­ളെ­ത്ത­ന്നെ നാ­ട്ടിൽ പോ­വു­ക­യാ­ണു്. ഉ­പ്പ­യോ­ടു വിവരം പറയാൻ. മെ­ഹ­റു­മാ­യി­ട്ടേ ഞാൻ വരൂ.”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“എ­ളാ­പ്പ­നോ­ടു വിവരം പ­റ്യ­ണം. ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു് വേ­റാ­രൂ­ല്ല.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“അ­തൊ­ക്കെ ഇ­ത്താ­ത്ത പ­റ­ഞ്ഞാ സ­മ്മ­തി­ക്കും. ഞാൻ നാ­ളെ­ത്ത­ന്നെ നാ­ട്ടിൽ പോ­ക­ട്ടെ.”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“എപ്പം വരും?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“അ­ടു­ത്ത വെ­ള്ളി­യാ­ഴ്ച.”

എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു മൊ­യ്തു­ട്ടി എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­മ്പോൾ ബീവി വാ­തി­ല്ക്കൽ പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ന്നു. ദുഃ­ഖാ­കു­ല­മാ­ണു് ഭാവം. വാ­തി­ലി­നു കു­റു­കെ വെച്ച പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ കൈ ബീ­വി­ക്കു ഒരു ത­ട­വു­പോ­ലെ അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ടു­ന്നു. അവൾ എന്തോ പ­റ­യാ­നാ­ഞ്ഞു. പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ ഭാ­വ­ദാർ­ഢ്യം അതു ത­ട­യു­ക­യാ­ണു്. വി­ഷ­മി­ച്ചു നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. ആ ഹ്ര­സ്വ­കാ­ല­ബ­ന്ധ­ത്തി­ന്റെ ആഴം പാ­ത്തു­മ്മ അ­പ്പോ­ഴാ­ണു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ന്ന­തു്. ഒന്നു രണ്ടു നി­മി­ഷം ക­ട­ന്നു­പോ­യി. ആ കൈ അ­വർ­ക്കി­ട­യിൽ നി­ന്നു മാ­റു­ന്നി­ല്ല.

ദുഃ­ഖ­ത്തോ­ടെ മൊ­യ്തു­ട്ടി ന­ട­ന്നു. ക­ണ്ണു­നീ­രോ­ടെ അതു നോ­ക്കി നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

പകൽ

ചെ­മ്മൺ പാത—പുറം

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ക­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന കാ­ള­വ­ണ്ടി. അ­തി­ന്റെ പി­റ­കു­വ­ശം മാ­ത്ര­മേ ദൃ­ശ്യ­ത്തി­ലു­ള്ളു—വ­ണ്ടി­ക്കാ­ര­നും കാ­ള­ക­ളും ദൃ­ശ്യ­മ­ല്ല.

വ­ണ്ടി­യിൽ പി­ന്നി­ലേ­ക്കു് തി­രി­ഞ്ഞാ­ണു് മൊ­യ്തു­ട്ടി ഇ­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. അയാൾ വി­ഷാ­ദ­ത്തോ­ടെ പു­ഞ്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു് അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി.

ആ പു­ഞ്ചി­രി മ­ങ്ങി­മ­ങ്ങി വ­രു­ന്നു. വേ­ലി­ക്ക­രി­കിൽ കാ­ള­വ­ണ്ടി അ­ക­ന്ന­ക­ന്നു പോ­കു­ന്ന­തും നോ­ക്കി ദുഃ­ഖാ­കു­ല­യാ­യി നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ ക­ര­ഞ്ഞു­ക­ല­ങ്ങി­യ ക­ണ്ണു­കൾ വീ­ണ്ടും നി­റ­ഞ്ഞു­വ­രു­ന്നു.

കാ­ള­വ­ണ്ടി അ­ക­ന്ന­ക­ന്നു പോ­വു­ക­യാ­ണു്.

വേ­ലി­ത്ത­റി­യിൽ ക­യ്യൂ­ന്നി ത­ളർ­ന്ന ശരീരം താ­ങ്ങി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി.

കാ­ള­വ­ണ്ടി അ­ക­ന്ന­ക­ന്നു ദൂരെ ഒരു പൊ­ട്ടാ­യി മ­റ­ഞ്ഞു.

ശൂ­ന്യ­മാ­യ വ­ഴി­ത്താ­ര—

ആ ശൂ­ന്യ­ത നോ­ക്കി എ­ല്ലാം തീർ­ന്ന­വ­ളെ­പ്പോ­ലെ നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ വീടു്—അകം

പാ­ത്തു­മ്മ, ബീവി, എ­ളാ­പ്പ.

ബീഡി തെ­റു­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. വ­ന്നു­ക­യ­റു­ന്ന എ­ളാ­പ്പ­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തെ ദുഃ­ഖ­സാ­ന്ദ്ര­മാ­യ കനം അവളെ ന­ടു­ക്കു­ന്നു.

എ­ളാ­പ്പ:

(അ­ട­ക്കി­പ്പി­ടി­ച്ച ചോ­ദ്യം) “യ്യു് ഞ്ഞും പ­ട്ച്ച്ല. ല്ലേ?”

പാ­ത്തു­മ്മ മി­ണ്ടു­ന്നി­ല്ല.

“ആ ചാ­യ­ക്കാ­രൻ അയമു പ­റ­ഞ്ഞ്ട്ടാ ഞാ­ന­റി­ഞ്ഞ­തു്.”

പാ­ത്തു­മ്മ വീ­ണ്ടും നി­ശ്ശ­ബ്ദം.

എ­ളാ­പ്പ:

(ദീർ­ഘ­നി­ശ്വാ­സ­ത്തോ­ടെ—ദുഃ­ഖാ­കു­ല­മാ­ണു് സ്വരം) “കി­ട്ട­ണ്ടോ­ട്ത്തോ­ളം അ­ന­ക്കു് കി­ട്ടി. അന്റെ കു­ട്ടി ബാ­പ്പേ­ന്നു് ഒ­ര്ത്ത­നെ വി­ളി­ച്ച്ട്ട്ല്ല.”

പാ­ത്തു­മ്മ തേ­ങ്ങി­പോ­വു­ന്നു. കു­റ്റം ഏ­റ്റു­പ­റ­യും­പോ­ലെ ഗ­ദ്ഗ­ദ­പൂർ­വ്വം മ­റു­പ­ടി പ­റ­യു­ന്നു:

“ഓനും… ബീ­വി­യും … ആ­യ്ട്ടു്—”

എ­ളാ­പ്പ:

“ലോ­ഹ്യാ­ന്നു്—അല്ലേ?”

പാ­ത്തു­മ്മ:

“ഓൻ … ആ ജാ­ത്യ­ല്ല.”

എ­ളാ­പ്പ:

“ഇ­തൊ­ക്കെ പ­ത്തു് കൊ­ല്ലം മു­മ്പു് യ്യു് ന്നോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞ­താ.”

പാ­ത്തു­മ്മ:

(അല്പം മ­ടി­യോ­ടെ) “ഞാൻ… ഓനു് വാ­ക്കു് കൊ­ട്ത്ത്ക്ക്ണു്.”

എ­ളാ­പ്പ:

(രോഷം) “ന്നോ­ടു് ചോ­യ്ക്കാ­തെ അല്ലേ? ഓനു് ക­യ്യു് കൊ­ട്ക്ക­ണ്ട­തു് ഞാനാ.”

(വി­കാ­രാ­ധീ­ന­നാ­യി തു­ട­രു­ന്നു.)

“അന്റെ ബാപ്പ മ­രി­ക്കു­മ്പം ഞാൻ കൊ­ടു­ത്ത വാ­ക്കോ മോളേ?”

ഏ­താ­നും നി­മി­ഷ­ങ്ങ­ളു­ടെ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­ത. എ­ളാ­പ്പ അല്പം ക­ടു­പ്പി­ച്ചു് പാ­ത്തു­മ്മ­യെ നോ­ക്കി.

എ­ളാ­പ്പ:

“മ­മ്മൂ­നു് വാ­ക്കു് കൊ­ടു­ത്ത­തും ങ്ങ­നെ­ത്ത­ന്നെ അ­ല്ലേ­യ്ന്യോ?”

പാ­ത്തു­മ്മ­ക്കു് ഉ­ത്ത­ര­മി­ല്ല. അ­വ­ളു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

ഡി­സ്സോൾ­വ്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം

ബീവി, എ­ളാ­പ്പ.

വാ­തി­ലി­ന്മേൽ ത­ല­കു­ത്തി­ക്ക­ര­യു­ന്ന ബീവി. അവളെ ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ക്കു­ന്ന എ­ളാ­പ്പ.

എ­ളാ­പ്പ:

“ങ്ങ­ക്കൊ­ക്കെ ചെ­റു­പ്പാ മോളേ. ത്താ­ത്ത­ന്റെ ക­ഷ്ട­പ്പാ­ടു് ന്റെ കു­ട്ടി ക­ണ്ട്ലേ. എ­ളാ­പ്പ­നെ ഞ്ഞി ങ്ങ­ളു് ക­ണ്ണീ­രു് കു­ടി­പ്പി­ക്ക­രു­തു്.”

വാ­ക്കു ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടു് ക­ണ്ണീ­രിൽ മു­ങ്ങു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം, പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ, ബീവി, എ­ളാ­പ്പ, സുലൈഖ, മാ­പ്പി­ള­പ്പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ, സു­ലൈ­മാൻ ഹാജി, മു­സ്ല്യാർ, ഹാ­ജി­യു­ടെ കൂ­ട്ടു­കാർ, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

ബീ­വി­യു­ടെ വീ­ട്ടിൽ ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­ന്റെ ബഹളം. പ­രി­മി­ത­മാ­യ ആൾ­ക്കാ­രേ­യു­ള്ളു. കോ­ലാ­യി­ലെ പായിൽ നി­ര­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന പു­തി­യാ­പ്പി­ള­യാ­യ സു­ലൈ­മാൻ­ഹാ­ജി­യെ­യും കൂ­ട്ടു­കാ­രെ­യും ക്യാ­മ­റ കാ­ണി­ച്ചു­ത­രു­ന്നു. സർ­വ്വ­ത്തു കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന­തി­ന്റെ­യും ചോറു വി­ള­മ്പു­ന്ന­തി­ന്റെ­യു­മൊ­ക്കെ ദൃ­ശ്യ­ങ്ങൾ. ഇ­വർ­ക്കി­ട­യിൽ കാ­ര്യ­ക്കാ­ര­നാ­യി ഓ­ടി­ന­ട­ക്കു­ന്ന എ­ളാ­പ്പ.

ഇന്റർ കട്ട്

അ­ക­ത്തു് പൊ­ട്ടി­ക്ക­ര­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു് പായിൽ കി­ട­ക്കു­ന്ന ബീവി. അവളെ ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­ന്ന സുലൈഖ. ത­കർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. എ­ല്ലാം കൗ­തു­ക­പൂർ­വ്വം നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന മാനു. ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നു വന്ന പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ അ­ട­ക്കം പ­റ­യു­ന്നു. ഈ ചി­ത്ര­ങ്ങൾ­ക്കു­മേൽ വീ­ഴു­ന്ന ശബ്ദം.

“നി­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇ­ക്കാ­ക്ക­യു­ടെ മകൾ. ബീവി—എ­ന്ന­വ­ളെ—ആറര മി­സ്ക്കാൽ മെ­ഹ­റു് കാ­ന്വ­ല­ക്കു്—നി­ങ്ങൾ എ­നി­ക്കു്—നി­ക്കാ­ഹു് ചെ­യ്തു­ത­ന്ന­തി­നെ—ഇ­ണ­യാ­ക്കി­ത്ത­ന്ന­തി­നെ—ഞാൻ—സ്വീ­ക­രി­ച്ചു—പൊ­രു­ത്ത­പ്പെ­ട്ടു.”

(ഓരോ വാ­ക്കി­നു­മി­ട­യിൽ അല്പം നിർ­ത്ത­ലു­ണ്ടു്. അ­തി­നി­ട­യിൽ അവ ആരോ അ­ട­ക്കി­പി­ടി­ച്ചു ചൊ­ല്ലി­ക്കൊ­ടു­ക്ക­യാ­ണു്.)

മ­റ്റൊ­രു ശബ്ദം:

“അൽ­ഫാ­ത്തി­ഹാ.”

—ഫെ­യ്ഡ് ഔട്ട്—

ദൃഢത നി­റ­ഞ്ഞ മു­ഖ­ഭാ­വ­വു­മാ­യി ഇ­രി­ക്കു­ന്ന എ­ളാ­പ്പ­യു­ടെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. ചോറു വി­ള­മ്പു­ന്ന­തി­ന്റെ­യും മ­റ്റും കോ­ലാ­ഹ­ലം പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തി­ലു­ണ്ടു്.

കട്ട്

പകൽ

നി­ര­ത്തു്—പുറം

ബീവി, എ­ളാ­പ്പ, മാ­പ്പി­ള­പ്പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ.

ചെ­ങ്കു­ത്താ­യ പാ­ത­യി­റ­ങ്ങി വ­രു­ന്ന പു­തു­ക്കം. ബീവി മ­ണ­വാ­ട്ടി­യു­ടെ വേ­ഷ­ത്തി­ലാ­ണു്. ഒപ്പം എ­ളാ­പ്പ.

ക­ര­ഞ്ഞു­ക­ല­ങ്ങി­യ ബീ­വി­യു­ടെ മുഖം. ആ മു­ഖ­ത്തു വീ­ഴു­ന്ന ഒ­പ്പ­ന­പ്പാ­ട്ടി­ന്റെ ഇ­ശ­ലു­കൾ.

കട്ട്

പകൽ

നി­ര­ത്തു്—പുറം

മെ­ാ­യ്തൂ­ട്ടി, കാ­ള­വ­ണ്ടി­ക്കാ­രൻ.

മ­റ്റൊ­രു വ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ കാ­ള­വ­ണ്ടി­യിൽ ഗ്രാ­മ­ത്തി­ലേ­ക്കു വ­രു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. ചി­രി­ച്ചു­ര­സി­ച്ചാ­ണു് വരവു്. അ­യാ­ളു­ടെ സ­ന്തോ­ഷ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­തീ­കം­പോ­ലെ പാ­ടു­ന്ന വ­ണ്ടി­ക്കാ­രൻ.

കട്ട്

പകൽ

നി­ര­ത്തു്—പുറം.

വീ­ണ്ടും പു­തു­ക്ക­ത്തി­ന്റെ ദൃ­ശ്യം. ഒപ്പന തു­ട­രു­ന്നു.

കട്ട്

നി­ര­ത്തു്—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും കാ­ള­വ­ണ്ടി­ക്കാ­ര­നും.

വ­ണ്ടി­ക്കാ­ര­ന്റെ പാ­ട്ടു തു­ട­രു­ന്നു.

ആ പു­തു­ക്ക­വും കാ­ള­വ­ണ്ടി­യും പാ­ത­യു­ടെ ഒരു മു­ക്കിൽ സ­ന്ധി­ച്ചു. പു­തു­ക്ക­പ്പാ­ട്ടു­കേ­ട്ടു് മൊ­യ്തു­ട്ടി ആ­ഹ്ലാ­ദ­ത്തോ­ടെ നോ­ക്കി. പുതിയ പെ­ണ്ണി­നെ ക­ണ്ടു് ഇ­ടി­വെ­ട്ടേ­റ്റ­പോ­ലെ അയാൾ ത­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു.

വ­ണ്ടി­യിൽ ആ­രെ­ന്നു് ബീവി ക­ണ്ടി­ല്ല.

ദുഃ­ഖ­വും ന­ടു­ക്ക­വും കൂ­ടു­കെ­ട്ടി­യ മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മുഖം തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ നി­റ­യു­ന്നു.

ആ പു­തു­ക്കം അകലെ ന­ട­ന്നു­മ­റ­ഞ്ഞു. മ­റ്റൊ­രു വ­ഴി­ക്കു് കാ­ള­വ­ണ്ടി­യും പോയി.

ആ മൂ­ന്നും­കൂ­ടി­യ വ­ഴി­യിൽ ശൂ­ന്യ­ത­യു­ടെ ആകരം പോലെ മൊ­യ്തു­ട്ടി നി­ന്നു.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം

പാ­ത്തു­മ്മ, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

വീ­ടി­ന്റെ പിൻ­വ­ശ­ത്തു­ള്ള മുളകു ചെ­ടി­ക്കു വെ­ള്ള­മൊ­ഴി­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ.

വി­ദൂ­ര­ത­യി­ലെ­വി­ടെ­യോ ന­ട്ടു­പോ­യ അ­വ­ളു­ടെ ക­ണ്ണു­കൾ. കു­ട­ത്തിൽ നി­ന്നു ചാ­ടു­ന്ന വെ­ള്ള­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

ഉ­മ്മ­റ­ത്തു ആരോ വ­ന്ന­ത­റി­ഞ്ഞു ക­ണ്ണു് തു­ട­ച്ചു നോ­ക്കു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ.

ഇന്റർ കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—അകം.

ഉമ്മറ വാ­തി­ലി­ലൂ­ടെ ആ അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി ക­ണ്ടു­ന­ടു­ങ്ങു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ.

വാ­തി­ലിൽ എ­ത്തി­പ്പി­ടി­ച്ചു് അവൾ നി­ന്നു.

കട്ട്

പകൽ

ബീ­വി­യു­ടെ കുടിൽ—പുറം.

മു­ന്നോ­ട്ടു­വെ­ക്കു­ന്ന വി­റ­യ്ക്കു­ന്ന പാ­ദ­ങ്ങൾ പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ.

നി­ല­വി­ട്ടു പോ­കാ­തി­രി­ക്കാൻ പാ­ടു­പെ­ടു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. അവൾ കോ­ലാ­യി­ലേ­ക്കു ന­ട­ക്കു­ന്നു.

മു­റ്റ­ത്തു നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. ആ ക­ണ്ണു­കൾ ദേ­ഷ്യ­വും സ­ങ്ക­ട­വും മൂലം നി­റ­ഞ്ഞു­വ­രു­ന്നു.

പ­തു­ക്കെ ന­ട­ന്നു കോ­ലാ­യിൽ ക­യ­റു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. അ­യാ­ളു­ടെ ക­യ്യി­ലെ പൊതി കണ്ടു പാ­ത്തു­മ്മ ഞെ­ട്ടു­ന്നു.

അ­വർ­ക്കി­ട­യിൽ­ക്കി­ട­ന്നു് നി­ശ്ശ­ബ്ദ­ത വീർ­പ്പു­മു­ട്ടി. പൊതി നീ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടു മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ഇ­ത്താ­ത്താ.”

മു­ഖ­മു­യർ­ത്തു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ. ഗ­ദ്ഗ­ദം മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ ത­ട­യു­ന്നു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും അയാൾ പ­റ­ഞ്ഞൊ­പ്പി­ക്കു­ന്നു.

“ഇ­ന്നു് വെ­ള്ളി­യാ­ഴ്ച­യാ­ണു്… ഞാൻ… മെ­ഹ­റു­മാ­യി­ട്ടാ­ണു്….”

സ­ങ്ക­ട­ത്തോ­ടെ കു­നി­ഞ്ഞു­പോ­വു­ന്ന പാ­ത്തു­മ്മ­യു­ടെ മുഖം.

മൊ­യ്തു­ട്ടി പൊതി അ­ഴി­ച്ചു­നീ­ട്ടി.

“ദാ—”

പടച്ച ത­മ്പു­രാ­നോ­ടെ­ന്ന­വ­ണ്ണം പാ­ത്തു­മ്മ ചോ­ദി­ക്കു­ന്നു.

“ഇ­ന്ക്കെ­ന്തി­നാ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി അതു കോ­ലാ­യിൽ വെ­ച്ചു. അ­യാ­ളും ചോ­ദി­ച്ചു.

“എ­നി­ക്കെ­ന്തി­നാ?”

ദുഃഖം ക­ടി­ച്ചി­റ­ക്കി അവർ നി­ന്നു. ഇ­രു­വർ­ക്കും വാ­ക്കു­ക­ളി­ല്ല. നി­മി­ഷ­ങ്ങൾ നീ­ങ്ങി.

സാ­വ­ധാ­നം അ­ത്തർ­പെ­ട്ടി­യു­മെ­ടു­ത്തു മൊ­യ്തു­ട്ടി ന­ട­ന്നു.

ദുഃ­ഖ­ത്തി­ന്റെ ഇ­രു­ണ്ട ച­ക്ര­വാ­ള­ത്തി­ലേ­ക്കു ന­ട­ന്ന­ക­ലു­ന്ന ആ രൂപം നോ­ക്കി പാ­ത്തു­മ്മ ക­ണ്ണീ­രോ­ടെ നി­ന്നു.

ദൂരെ ഒരു പൊ­ട്ടാ­യി ന­ട­ന്നു­മ­റ­യു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

പകൽ

കളം—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മ­മ്മ­ദ്, പ­ണി­ക്കാർ.

തോ­ക്കി­ന്റെ ച­ട്ട­യു­ടെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. അതു ശ്ര­ദ്ധാ­പൂർ­വ്വം തു­ട­ച്ചു വൃ­ത്തി­യാ­ക്കു­ന്ന ബ­ലി­ഷ്ഠ­മാ­യ കൈ. മി­ന്നു­ന്ന തോ­ക്കി­ന്റെ ചട്ട.

ക­ള­ത്തി­ന്റെ മു­റ്റ­ത്തി­രു­ന്നു തോ­ക്കു തു­ട­ച്ചു­വൃ­ത്തി­യാ­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ.

അല്പം മാറി നാ­ല­ഞ്ചു മാ­പ്പി­ള­മാ­രും ഒരു മാ­പ്പി­ള­പ്പെ­ണ്ണും. പെ­ണ്ണു ക­ര­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു മ­തി­ലിൽ ചാ­രി­നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്.

അ­വ­രെ­ന്തോ, ആ­വ­ലാ­തി ബോ­ധി­പ്പി­ച്ചു­ക­ഴി­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നു. എ­ല്ലാ­വ­രു­ടെ­യും മു­ഖ­ത്തു് ആ­കാം­ക്ഷ.

രംഗം നി­ശ്ശ­ബ്ദ­മാ­ണു്. സാ­വ­ധാ­നം തോ­ക്കു തു­ട­യ്ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു നി­മി­ഷം ക­ഴി­ഞ്ഞു് മ­മ്മ­ദ് വ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു:

“ആ­ലി­ക്കു­ട്ടി വ­ന്ന്ക്ക്ണ്”

ഹാ­ജി­യാർ:

(അ­ട­ക്കി­പ്പി­ടി­ച്ച ദേ­ഷ്യം) “ങ്ങോ­ട്ട് വിളി.”

തലയും താ­ഴ്ത്തി പ­തു­ക്കെ ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ആ­ലി­ക്കു­ട്ടി. അവനെ ക­ണ്ട­തോ­ടെ ഹാ­ജി­യാർ­ക്കു ദേ­ഷ്യം ഇ­ര­ട്ടി­ച്ചു.

“പൊ­ന്തി­ക്കെ­ടാ തല. ഇവളെ യ്യി അറ്യോ?”

ആ­ലി­ക്കു­ട്ടി തലയും താ­ഴ്ത്തി ക­യ്യും കെ­ട്ടി­നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്.

പ­തു­ക്കെ­പ്പ­തു­ക്കെ ത­ല­യു­യർ­ത്തു­ന്ന ആ­ലി­ക്കു­ട്ടി. ക­ര­യു­ന്ന പെ­ണ്ണി­ന്റെ ക­ണ്ണു­ക­ളു­മാ­യി അ­വ­ന്റെ നോ­ട്ടം ഇ­ട­യു­ന്നു. അ­വ­ന്റെ തല താ­ഴു­ന്നു.

ഹാ­ജി­യാർ:

“അന്റെ നാ­വെ­റ­ങ്ങി­പ്പൊ­യോ?”

ആ­ലി­ക്കു­ട്ടി:

(വി­ക്കി വി­ക്കി) “ഓല്—വെ­റ്തെ പറ്യാ മൊ­ത­ലാ­ളീ.”

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ ശു­ണ്ഠി മൂർ­ദ്ധാ­വി­ലെ­ത്തി. തു­ട­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന തോ­ക്കു് അയാൾ ക­യ്യി­ലെ­ടു­ത്തു.

“ഹ­മ്ക്ക­ത്ത­രം പറഞ്ഞാല്ണ്ടല്ലോ-​”

എ­ല്ലാ­വ­രും പ­ക­ച്ചു­പോ­യി. മ­മ്മ­ദു ക­ട­ന്നു­പി­ടി­ച്ചു് ഹാ­ജി­യാ­രെ ത­ട­യു­ന്നു. ഭ­യ­ന്നു­വി­റ­ച്ച ആ­ലി­ക്കു­ട്ടി­യു­ടെ ക­ണ്ണു­കൾ.

കട്ട്

പകൽ

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മ­മ്മ­ദ്, വീ­ട്ടു­പ­ണി­ക്കാർ.

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീ­ടി­ന്റെ കോലായ. അ­വി­ട­വി­ടെ ഒന്നു രണ്ടു പ­ണി­ക്കാർ ഓരോ പ­ണി­യി­ലേർ­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്നു.

മു­റ്റ­ത്തു ര­ണ്ടു­മൂ­ന്നു ചെ­റു­മ­ന്മാർ കു­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

ഹാ­ജി­യാ­രും മ­മ്മ­ദും വേറെ ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു­പേ­രും ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന­തു് വീ­ട്ടി­ലു­ള്ള­വ­രു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ.

മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കു ക­ട­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ.

നി­ല­ത്തി­ലി­രു­ന്ന­വർ പി­ട­ഞ്ഞെ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്നു.

ചിലർ ത­ല­യിൽ­ക്കെ­ട്ട­ഴി­ച്ചു. ചിലർ മാ­ടി­ക്കെ­ട്ടി­യ മു­ണ്ട­ഴി­ച്ചി­ട്ടു.

ഉ­ത്സാ­ഹ­ത്തോ­ടെ കോ­ലാ­യി­ലേ­ക്കു ക­യ­റു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രും സം­ഘ­വും.

കട്ട്

പകൽ

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ജോ­ലി­ക്കാർ.

ഒരു ജോ­ലി­ക്കാ­രി ഓല മെ­ട­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­വി­ടേ­ക്കു ഒരു പ­ണി­ക്കാ­രൻ ഓടി വ­രു­ന്നു:

“മൊ­യ്ലാ­ളി വ­ന്നു്. വേം പണി നോ­യി­ക്കോ. ഞാൻ വെ­ള്ളം എ­ട്ക്കാൻ പോ­വ്വാ.”

പ­ണി­ക്കാ­രൻ ഓ­ടു­ന്നു.

കട്ട്

പകൽ

കു­ള­ക്ക­ട­വു്—പുറം

ബീവി, പ­ണി­ക്കാ­രി.

തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നി­ല്ക്കു­ന്ന ജ­ല­വി­താ­നം കൊ­ച്ചോ­ള­ങ്ങൾ.

വെ­ള്ള­ത്തിൽ വീ­ഴു­ന്ന കൊ­ച്ചു­കൊ­ച്ചു ക­ല്ലു­കൾ. ഒരു ക­ല്ലി­ന്മേൽ ക്യാ­മ­റ ശ്ര­ദ്ധ കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. അതു കാ­ര്യ­മാ­യി ഓ­ള­ങ്ങ­ളൊ­ന്നും ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യി­ല്ല. വെ­ള്ള­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­യി­ലേ­ക്കു ആ­ണ്ടു­പോ­യി.

കു­ള­ത്തി­ന്റെ പടവിൽ ഇ­രു­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് കൊ­ച്ചു­ക­ല്ലു­കൾ പെ­റു­ക്കി ഏതോ സ്വ­പ്ന­ത്തി­ലെ­ന്നോ­ണം കു­ള­ത്തി­ലേ­ക്കു എ­റി­യു­ന്ന ബീവി. കു­ളി­ക്കാൻ വ­ന്ന­തു­പോ­ലെ­യാ­ണു് വേഷം. തട്ടം ഇ­ട്ടി­ട്ടി­ല്ല. ഒരു കാൽ കു­ള­ത്തി­ലാ­ണു്. തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു് നി­ന്നു് അ­ല­ക്കു­ന്ന­തി­നി­ട­യിൽ ബീ­വി­യു­ടെ ഇ­രി­പ്പു­ക­ണ്ടു് അ­തി­ശ­യി­ച്ചു നി­ന്നു­പോ­കു­ന്ന പ­ണി­ക്കാ­രി­യു­ടെ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടിൽ ബീവി.

ബീവി തന്നെ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നു തോ­ന്നി­യ­പ്പോൾ അവൾ പ­റ­ഞ്ഞു തു­ട­ങ്ങി.

“ത്താ­ത്ത­ന്റെ നാ­ട്ടി­ലെ നീർ­ച്ച­ക്കു് ഞാൻ വ­ന്ന്ട്ട്ണ്ടു്.”

ബീവി ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. പ­ണി­ക്കാ­രി തു­ട­രു­ന്നു.

“ചെ­റു­പ്പ­ത്തി­ലാ. ബാ­പ്പാ­ന്റെ ഒ­പ്പ­രം. ഓ! അ­ന്ന­വി­ടെ കൂടിയ മ­ന്സ­മ്മാ­രു്! ബ­ദ്രീ­ങ്ങ­ളേ… മ­അ്ശ­റാ­ന്നു് പ­റി­ണു് കേ­ട്ടി­ട്ടേ­ള്ളൂ…

അവൾ വീ­ണ്ടും ബീ­വി­യെ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു. അ­പ്പോ­ഴും ബീവി ഏതോ ലോ­ക­ത്താ­ണു്. പ­ണി­ക്കാ­രി ചോ­ദി­ക്കു­ന്നു.

“നീർ­ച്ച­ക്കു് അ­ത്ത­റൊ­ക്കെ മ­ന്സ്സ­മ്മാ­രു് പ്പ­ളും കൂ­ട്വോ?”

ആ ചോ­ദ്യ­വും ബീവി കേ­ട്ടി­ല്ല. പ­ണി­ക്കാ­രി ഒ­ന്നു­കൂ­ടി ആ­വർ­ത്തി­ച്ചു.

“ങ്ഏ; ത്താ­ത്താ?”

ബീവി അ­ശ്ര­ദ്ധ­മാ­യി മൂളി:

“ങ്ഉം”

കട്ട്

പകൽ

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മാ­ധ­വൻ­നാ­യർ, ഒരു മു­സ്ലിം­വൃ­ദ്ധൻ.

—മി­ഡ്വേ ഓ­പ്പ­നി­ങ്ങ്—

മു­സ്ലിം വൃ­ദ്ധ­ന്റെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. ദുഃ­ഖാ­കു­ല­മാ­ണു് ഭാവം.

മു­റ്റ­ത്തു­നി­ന്നു സ­ങ്ക­ടം പ­റ­യു­ന്ന വൃ­ദ്ധൻ. കോ­ലാ­യിൽ നി­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് അതു ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ മു­ഖ­ദൃ­ശ്യ­ത്തി­ന്മേൽ വീ­ഴു­ന്ന വൃ­ദ്ധ­ന്റെ തേ­ങ്ങൽ:

“മൂ­ത്തോ­ളെ ഇ­ക്കൊ­ല്ലം കെ­ട്ടി­ക്കാ­ഞ്ഞാ ഞാൻ മാനം കെടും. അ­ഞ്ഞൂ­റു് ഉ­റു­പ്യേ­ണു് ചോ­യ­ക്ക്ണ്തു്.”

ഹാ­ജി­യാർ:

“അ­തി­നു് ന­മു­ക്കു് വ­ഴി­യു­ണ്ടാ­ക്കാം. നാളെ രാ­വി­ലെ മകനെ ഇ­ങ്ങോ­ട്ട­യ­ക്കി.”

തെ­ളി­യു­ന്ന വൃ­ദ്ധ­ന്റെ മുഖം.

തി­രി­ഞ്ഞു­ന­ട­ക്കു­ന്ന വൃ­ദ്ധൻ. ആ പോ­ക്കു നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രും ക­ണ­ക്ക­പ്പി­ള്ള­യാ­യ മാ­ധ­വൻ­നാ­യ­രും.

ഹാ­ജി­യാർ:

(വി­കാ­രാ­ധീ­ന­നാ­യി) “മൂ­പ്പ­രെ ക­യ്യോ­ണ്ടു് ചെ­റു­പ്പ­ത്തി­ലു് ഒ­രു­പാ­ടു് ചോറു് വാ­രി­ത്ത­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്. (ദീർ­ഘ­ശ്വാ­സം). ഇപ്പം ഒരു പണിം എ­ട്ക്കാൻ ആ­വ­തി­ല്ലാ­താ­യി. ങ്ഹാ… മൂ­പ്പ­രെ മകൻ വ­രു­മ്പം അ­ഞ്ഞൂ­റു­റു­പ്പി­ക കൊ­ടു­ത്തേ­ക്കു്.”

അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ടു­ന്ന മാധവൻ നാ­യ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

ദൂരെ ന­ട­ന്നു­മ­റ­യു­ന്ന വൃ­ദ്ധൻ.

കട്ട്

പകൽ

കു­ള­ക്ക­ട­വു്—പുറം

ബീവി, ഹാ­ജി­യാർ, പ­ണി­ക്കാ­രി.

കുളി ക­ഴി­ഞ്ഞു മുടി തു­വർ­ത്തു­ന്ന ബീവി. അ­ല­ക്കി­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞ വ­സ്ത്ര­ങ്ങൾ എ­ടു­ത്തു നി­വ­രു­ന്ന പ­ണി­ക്കാ­രി ബീ­വി­യു­ടെ ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ. പ­ണി­ക്കാ­രി ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന­തു ക­ണ്ടു് ആ വ­ശ­ത്തേ­ക്കു് തി­രി­യു­ന്ന ബീവി.

ബീവി ന­ടു­ങ്ങി­പ്പോ­യി. ബ­ലി­ഷ്ഠ­മാ­യ രണ്ടു കാ­ലു­കൾ. ബീവി ഒ­രി­ക്കൽ­കൂ­ടി നോ­ക്കു­മ്പോൾ ഭർ­ത്താ­വു് ചി­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് കു­ള­ക്ക­ട­വി­ലേ­ക്കു വ­രി­ക­യാ­ണു്. ചു­റ്റും സി­ഗ­ര­റ്റി­ന്റെ പുക. വായ നി­റ­ച്ചു ചിരി.

ഹാ­ജി­യാർ:

“ഓ… ഇവിടെ ആ­ളു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നോ?”

പ­ണി­ക്കാ­രി ബ­ദ്ധ­പ്പെ­ട്ടു് വ­സ്ത്ര­ങ്ങൾ എ­ടു­ത്തു ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ സ­മീ­പ­ത്തു കൂടെ പെ­ട്ടെ­ന്നു ക­ട­ന്നു­പോ­യി.

ബീവി മുഖം തി­രി­ച്ചു കു­ള­ത്തി­ലേ­ക്കു നോ­ക്കി­നി­ന്നു. അ­വ­ളു­ടെ ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ കുളം. പി­ന്നിൽ­നി­ന്നു് അ­വ­ളു­ടെ തോളിൽ കൈ വെ­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ:

“കേസ് ജ­യി­ച്ചു്… നീ­യ­റി­ഞ്ഞോ?”

യാ­തൊ­രു താ­ല്പ­ര്യ­വും കാ­ണി­ക്കാ­ത്ത ബീവി. ആ താ­ല്പ­ര്യ­ക്കു­റ­വു ഹാ­ജി­യാ­രെ അ­സ്വ­സ്ഥ­നാ­ക്കു­ന്നു.

ദൂ­രേ­ക്കു നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീ­വി­യു­ടെ ചി­ത്രം അ­യാ­ളു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ.

മുഖം തി­രി­ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ കാ­ല­ടി­കൾ ന­ക്കി­ത്തു­ട­യ്ക്കു­ന്ന ഓ­ള­ങ്ങൾ. ഓ­ള­ങ്ങ­ളു­ടെ ത­ഴു­ക­ലേ­റ്റി­ട്ടും ഭാ­വ­ലേ­ശ­മി­ല്ലാ­തെ കി­ട­ക്കു­ന്ന അ­ല­ക്കു­ക­ല്ലു്.

കട്ട്

പകൽ

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മ­മ്മ­ദ്, ആമിന.

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീ­ടി­ന്റെ പിൻ­ഭാ­ഗം. നെ­ല്ലു കു­ത്തു­ന്ന ആമിന. അ­വി­ടേ­ക്കു ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്. മ­റ്റാ­രു­മി­ല്ലെ­ന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ന്ന മ­മ്മ­ദി­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു് ഒരു പ­ച്ച­ച്ചി­രി പ­ര­ക്കു­ന്നു:

“അ­ന­ക്കും ത്താ­ത്ത­ക്കും ഒരോ സൊ­ക­ക്കേ­ടാ—ല്ലേ?”

ആമിന “ച്ഛ്… ശ്… ശ്…” എന്ന ശ­ബ്ദ­ത്തോ­ടെ വിരൽ ചു­ണ്ടിൽ­വെ­ച്ചു് സം­സാ­രം ത­ട­യു­ന്നു. അതു ക­ഴി­ഞ്ഞു് ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു. ആമിന ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ച്ച ഭാ­ഗ­ത്തേ­ക്കു മ­മ്മ­ദ് നോ­ക്കു­ന്നു: വെ­ള്ളം കോ­രു­ന്ന തള്ള മ­മ്മ­ദി­ന്റെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ.

മ­മ്മ­ദ്:

“അ­തി­നു് ചെവി കേ­ക്കൂ­ലാ.”

ആമിന:

“ക­ണ്ണു് കാണും!”

മ­മ്മ­ദ്:

“ങ്ഹ! യ്യു് മി­ണ്ടി­ത്തൊ­ട­ങ്ങി, ല്ലേ? സ­മാ­ദാ­നാ­യി. ത്താ­ത്ത­ക്കു് നാ­വി­ല്ലാ­ന്നാ­ണു് ഞ­മ്മ­ളെ­യൊ­ക്കെ ബി­ജാ­രം.”

ആമിന ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും ഇ­ല്ലെ­ന്നു് ന­ടി­ക്കു­ക­യാ­ണു്.

ആമിന:

“ത്താ­ത്ത­ക്കു് ത­ര­ക്കേ­ടു് ണ്ടെ­ങ്കി­ലു് മൊ­ത­ലാ­ളി മ­ര്ന്നു് കൊ­ട്ത്തോ­ളും ങ്ങ­ളു് ബേ­ജാ­റാ­ക­ണ്ട.”

മ­മ്മ­ദ്:

(അ­പ്പ­റ­ഞ്ഞ­തു് കാ­ര്യ­മാ­ക്കാ­തെ) “ങ്ആ… ങ്ആ… പെ­ണ്ണ­ല്ലേ ജാതി? ഓലെ നി­സ്ക്കാ­രോം ഓ­ത്തും ഒ­ന്നും ഇ­ന്ക്ക­ത്ര പ­റ്റ്ണ്ല്ല. മൂ­പ്പ­രെ പി­ടി­ക്കാ­ത്ത എല്ലാ കോളും കാ­ണ­നു­ണ്ടു്.”

ആ­മി­ന­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ഒരു ശൃം­ഗാ­ര­ച്ചി­രി പ­ര­ക്കു­ന്നു. അവൾ ആ­രെ­ങ്കി­ലും ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടോ എ­ന്നു് വീ­ണ്ടും ഉ­റ­പ്പു­വ­രു­ത്താൻ വേ­ണ്ടി നോ­ക്കു­മ്പോൾ ഇ­ട­നാ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ഹാ­ജി­യാർ ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന­തു് ക­ണ്ടു് പ­രി­ഭ്ര­മി­ക്കു­ന്നു.

മ­മ്മ­ദ് സം­സാ­രം തു­ട­രു­ന്നു:

“ഏ­തെ­ങ്കി­ലും കോളു് ണ്ടാ­കും. ദൊ­ക്കെ എവിടേ ചെ­ന്നു് അ­വ­സാ­നി­ക്ക്വാ­ന്നു്—”

“ഹള്ളോ!”

എ­ന്നൊ­രു ശ­ബ്ദ­ത്തോ­ടെ മ­മ്മ­ദു പിൻ­വാ­തി­ലി­ലൂ­ടെ പു­റ­ത്തേ­ക്കു് പാ­യു­ന്നു.

കട്ട്

സ­ന്ധ്യ—ഗ്രാ­മം—പുറം

ഗ്രാ­മീ­ണർ.

ന­ദി­യു­ടെ ക­ര­യി­ലും പാ­ട­ത്തി­ന്റെ വ­ക്ക­ത്തും കു­ന്നും­പു­റ­ത്തു­മാ­യി ആ­കാ­ശ­ത്തേ­ക്കു നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന മാ­പ്പി­ള­മാ­രു­ടെ കൊ­ച്ചു കൊ­ച്ചു സം­ഘ­ങ്ങൾ. കൂ­ട്ട­ത്തിൽ കു­ട്ടി­ക­ളു­മു­ണ്ടു്.

ഇ­രു­ണ്ട ആ­കാ­ശ­ത്തു് എന്തോ തി­ര­യു­ന്ന ക്യാ­മ­റ.

ആ­കാം­ക്ഷ നി­റ­ഞ്ഞ മു­ഖ­ങ്ങൾ.

ആ­കാ­ശ­ത്തെ നേർ­ത്ത ച­ന്ദ്ര­ക്ക­ല­യെ ക്യാ­മ­റ ക­ണ്ടെ­ത്തു­ന്നു.

കു­ട്ടി­ക­ളിൽ­നി­ന്നും മു­തിർ­ന്ന­വ­രിൽ­നി­ന്നും ഒ­രു­പോ­ലെ ആ­ര­വ­മു­യ­രു­ന്നു,

“മാസം ക­ണ്ടു്… മാസം ക­ണ്ടു്…” എ­ന്നാ­രോ വി­ളി­ച്ചു പ­റ­യു­ന്നു. കു­ട്ടി­കൾ പല ദി­ക്കി­ലേ­ക്കാ­യി ഓ­ടു­ന്നു.

ചെ­റു­സം­ഘ­ങ്ങ­ളിൽ­നി­ന്നും പ­ള്ളി­ക­ളിൽ­നി­ന്നും ത­ക്ബീർ ഉ­യ­രു­ന്നു. പള്ളി മി­നാ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ വിവിധ ദൃ­ശ്യ­ങ്ങൾ.

കട്ട്

സ­ന്ധ്യ

ഗ്രാ­മം—പുറം.

കാലിൽ അ­ണ­ച്ചു മൂർ­ച്ച കൂ­ട്ടു­ന്ന ഒ­സ്സാ­ന്റെ കത്തി. ഒരു മു­സ്ലിം വൃ­ദ്ധ­ന്റെ തലയും താ­ടി­യും ശ­രി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന ഒ­സ്സാൻ.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഗ്രാ­മം—പുറം.

ഇ­റ­ച്ചി­യിൽ ആ­ഞ്ഞു­കൊ­ത്തു­ന്ന അ­റ­വു­കാ­രൻ തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു് പെ­ട്രോ മാ­ക്സ്. ചു­റ്റും മു­തിർ­ന്ന­വ­രും കു­ട്ടി­ക­ളും.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഗ്രാ­മം—വാ­തി­പ്പു­റം

ഗ്രാ­മീ­ണർ.

ചൂ­ട്ടും മി­ന്നി പൊ­ക്ക­ണ­ങ്ങ­ളും കെ­ട്ടു­ക­ളു­മാ­യി ഫി­ത്തർ സ­ക്കാ­ത്തി­നു പോ­കു­ന്ന മാ­പ്പി­ള­ക്കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ സംഘം. കൂ­ട്ട­ത്തിൽ അല്പം മു­തിർ­ന്ന പെൺ­കു­ട്ടി­ക­ളു­മു­ണ്ടു്.

അവർ ഇ­രു­ട്ടി­ലേ­ക്കു ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന ദൃ­ശ്യം പി­റ­കിൽ നി­ന്നാ­ണു് ക്യാ­മ­റ ആദ്യം പ­കർ­ത്തു­ന്ന­തു്.

ക്യാ­മ­റ അ­വർ­ക്കു് അ­ഭി­മു­ഖ­മാ­കു­മ്പോൾ പ­ട്ടി­ണി­യും ആർ­ത്തി­യും കൂ­ടു­കെ­ട്ടി­യ അ­വ­രു­ടെ മു­ഖ­ങ്ങൾ ചൂ­ട്ടു­ക­റ്റ­ക­ളു­ടെ വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ തെ­ളി­യു­ന്നു.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ നേർ­ത്ത സ്വ­ര­ത്തിൽ ത­ക്ബീർ കേൾ­ക്കാം—

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, കു­ട്ടി­കൾ.

കോ­ലാ­യിൽ കൂ­ട്ടി­യി­ട്ട നെ­ല്ലു്. ഇ­രു­കൈ­കൊ­ണ്ടും വാരി കു­ട്ടി­കൾ­ക്കു് കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. തി­ര­ക്കു­കൂ­ട്ടു­ന്ന കു­ട്ടി­കൾ.

കട്ട്

രാ­ത്രി

പു­ഴ­ക്ക­ര—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, തോ­ണി­ക്കാർ.

പു­ഴ­ക്ക­ര­യി­ലെ കെ­ട്ടി­മേ­ഞ്ഞ ചാ­യ­ക്ക­ട­യി­ലെ ബെ­ഞ്ചിൽ കി­ട­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. ആ മു­ഖ­ത്തു് വ­ന്നു­വീ­ഴു­ന്ന സം­ഘ­ഗാ­നം.

പാ­ട്ടി­നി­ട­ക്കു് പാ­ട്ടു­കാ­രാ­യ തോ­ണി­ക്കാർ വട്ടം കൂ­ടി­യി­രു­ന്നു് പാ­ടു­ന്ന ദൃ­ശ്യം ക്യാ­മ­റ പ­കർ­ത്തു­ന്നു­ണ്ടു്.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

വേ­ല­ക്കാ­രി­കൾ.

മൈ­ലാ­ഞ്ചി­യി­ട്ടു് ഭം­ഗി­യു­ള്ള കൈകൾ. റാ­ന്തൽ വി­ള­ക്കി­ന്റെ വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ മൈ­ലാ­ഞ്ചി­യി­ട്ട­തി­ന്റെ ച­ന്തം­നോ­ക്കു­ന്ന വേ­ല­ക്കാ­രി­കൾ. ഒ­രു­ത്തി വി­ളി­ച്ചു­ചോ­ദി­ക്കു­ന്നു:

“ത്താ­ത്താ, ങ്ങ­ക്ക് മൈ­ലാ­ഞ്ചി ടണ്ടേ?”

ഉ­ത്ത­ര­മി­ല്ല.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ബീവി.

നി­സ്ക്കാ­ര­പ്പാ­യിൽ ഇ­രു­ന്നു് ഓ­തു­ന്ന ബീവി. ചു­ണ്ട­ന­ങ്ങു­ന്ന­തേ­യു­ള്ളു ശബ്ദം കേൾ­ക്കു­ന്നി­ല്ല. അടഞ്ഞ വാതിൽ.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

വേ­ല­ക്കാ­രി.

ആ അടഞ്ഞ വാ­തി­ലിൽ മു­ട്ടി­വി­ളി­ക്കു­ന്ന വേ­ല­ക്കാ­രി:

“ത്താ­ത്താ മാസം ക­ണ്ട്ക്ക്ണു്. ങ്ങ­ക്കു് മൈ­ലാ­ഞ്ചി ടണ്ടേ?”

അടഞ്ഞ വാതിൽ. ഉ­ത്ത­ര­മി­ല്ല. നി­രാ­ശ­യോ­ടെ തി­രി­ഞ്ഞു­ന­ട­ക്കു­ന്ന വേ­ല­ക്കാ­രി.

കട്ട്

രാ­ത്രി

സ്രാ­മ്പി—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, മൊ­ല്ലാ­ക്ക.

സ്രാ­മ്പി­യു­ടെ പു­റം­കോ­ലാ­യിൽ കി­ട­ന്നു­റ­ങ്ങു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു് അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി.

സ്രാ­മ്പി­യു­ടെ അ­ക­ത്തു­നി­ന്നു് പു­റ­ത്തേ­ക്കു വ­രു­ന്ന മൊ­ല്ലാ­ക്ക. കോ­ലാ­യിൽ ആരോ കി­ട­ക്കു­ന്ന­തു ക­ണ്ടു് ഉ­ദ്വേ­ഗ­പൂർ­ണ്ണ­മാ­കു­ന്ന മുഖം. ആ രൂ­പ­ത്തി­ന്റെ അ­ടു­ത്തേ­ക്കു ചെ­ല്ലു­ന്ന മൊ­ല്ലാ­ക്ക. അ­ടു­ത്തു­ചെ­ന്നു് സൂ­ക്ഷി­ച്ചു നോ­ക്കി കു­ലു­ക്കി­വി­ളി­ക്കു­ന്നു.

“ഇ­ണീ­ക്കു്… ഇ­ണീ­ക്കു്”

ക്ഷീ­ണ­ത്തോ­ടെ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റി­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. അയാൾ മി­ണ്ടു­ന്നി­ല്ല.

മൊ­ല്ലാ­ക്ക:

“പെ­രു­ന്നാ­ളി­ന്റ­ന്നു് പ­ട്ടി­ണി കെ­ട­ക്കാൻ പാ­ടി­ല്ല… ഇ­ണീ­ക്കു്.”

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മൊ­യ്തു­ട്ടി, മൊ­ല്ലാ­ക്ക, വേറെ ര­ണ്ടു­പേർ.

സു­പ്ര­യിൽ വ­ട്ട­ത്തിൽ­വെ­ച്ച ഭ­ക്ഷ­ണ­സാ­ധ­ന­ങ്ങൾ. ഹാ­ജി­യാ­രും മൊ­ല്ലാ­ക്ക­യും മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും വേറെ ര­ണ്ടു­പേ­രും ഇ­രി­ക്കു­ന്നു. ക­ഴി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങു­ന്ന­തി­നി­ട­യിൽ ഹാ­ജി­യാർ:

“നി­ങ്ങ­ളു് ഇവനെ കൂ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടോ­ന്ന­തു ന­ന്നാ­യി. പെ­ര്ന്നാ­ളി­ന്റ­ന്നു് രാ­ത്രി ഒ­ന്നും തി­ന്നാ­തെ കെ­ട­ന്നാ­ലോ?”

മൊ­ല്ലാ­ക്ക:

“ങ്ഹ! ഇവനേ—ഞ­മ്മ­ളേ പയേ അ­ത്ത­റു­കാ­രൻ മൊ­ഹ­മ്മ­ദ് ല്ലേ, ഓന്റെ മോനാ—മൊ­യ്തു­ട്ടി.”

ഹാ­ജി­യാർ:

“ആണോ? ന്ന­ട്ടാ ഒ­ന്നും തി­ന്നാ­തെ സ്രാ­മ്പി­യേ പോയി കെ­ട­ക്ക്ണ­തു്.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി തി­ന്നു­ന്നു എ­ന്നു് വ­രു­ത്തു­ന്ന­തേ­യു­ള്ളൂ.

ഹാ­ജി­യാർ:

“ബാപ്പ മ­രി­ച്ചി­ട്ടു് ഇപ്പം എത്ര കൊ­ല്ല­മാ­യി മൊ­യ്തു­ട്ട്യേ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ആറ്”

ഹാ­ജി­യാർ:

“സു­ബ്ഹാ­ന­ല്ലാ—ആറു് കൊ­ല്ലോ? ഞാ­നു­മാ­യി ഏറിയ കളിം ചിരി ന­ട­ത്തി­യ മ­നു­ഷ്യ­നാ… ങ്ഹാ, കഞ്ഞി കു­ടി­ക്കു്.”

മൊ­ല്ലാ­ക്ക:

“മൊ­ഹ­മ്മ­ദ് വ­യ­സ്സോ­ണ്ടു് ന്റെ എളേതാ”

ഹാ­ജി­യാർ:

‘അ­സ്റാ­ഈ­ലി­നു് എ­ളേ­തും മൂ­ത്ത­തു­മൊ­ക്കെ­യു­ണ്ടോ?”

മൊ­ല്ലാ­ക്ക:

(ദീർ­ഘ­നി­ശ്വാ­സം) “ഹള്ളാ!”

ക­ഞ്ഞി­യി­ലേ­ക്കു തി­രി­ഞ്ഞ ഹാ­ജി­യാർ വീ­ണ്ടും കൗ­തു­ക­പൂർ­വ്വം:

“അപ്പം ആറു് കൊ­ല്ല­മാ­യി­റ്റു് യ്യു് ഇ­ബ­ടെ­യൊ­ക്കെ അ­ത്ത­റും കൊ­ണ്ടു വ­ര­ല്ണ്ടോ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ങ്ഉം”

ഹാ­ജി­യാർ:

“ന്ന­ട്ടു് യ്യു് ഇ­പ്പോ­രേ­ലു് മാ­ത്ത­റം കേ­റാ­തെ ന­ട­ക്ക്വേ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി എന്തോ ഓർ­ത്തു തല കു­മ്പി­ട്ടു് ഇ­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. മൊ­ല്ലാ­ക്കാ­യാ­ണി­തി­നു മ­റു­പ­ടി പ­റ­യു­ന്ന­തു്:

“ഓൻ ബ­ന്ന്റ്റ്ണ്ടാ­വും. ങ്ങള് കീർ­ത്തി­ക്കാ­ഞ്ഞി­റ്റാ.”

ബ­ദ്ധ­പ്പെ­ട്ടു് കഞ്ഞി കു­ടി­ക്കു­ന്ന മൊ­ല്ലാ­ക്ക­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സമീപ ദൃ­ശ്യം.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി, മൊ­ല്ലാ­ക്ക.

ക­ഞ്ഞി­കു­ടി ക­ഴി­ഞ്ഞു് കൈ­ക­ഴു­കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ വലിയ ശ­ബ്ദ­ത്തോ­ടെ കു­ലു­ക്കു­ഴി­യു­ന്ന­തി­ന്റെ ബഹളം.

മൊ­ല്ലാ­ക്ക കൈ ക­ഴു­കു­ന്നു.

ഇ­രു­വ­രും കൈ കഴുകി കോ­ലാ­യി­ലേ­ക്കു ക­യ­റി­പ്പോ­യി.

കി­ണ്ടി­യിൽ­നി­ന്നു് വെ­ള്ള­മൊ­ഴി­ച്ചു് കൈ­ക­ഴു­കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മുഖം—അ­തി­ന്മേൽ വീ­ഴു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വിളി:

“ബീവീ… ബീവീ…”

ആ പേരു് കേ­ട്ടു് ന­ടു­ങ്ങു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. വീ­ണ്ടും വിളി.

“ബീവി…”

ഇന്റർ കട്ട്

വി­ളി­കേ­ട്ടു് അ­ക­ത്തു­നി­ന്നു് സാ­വ­ധാ­നം ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

ഹാ­ജി­യാർ:

“മു­ന്തി­യ അ­ത്ത­റു് ണ്ടു്. പെ­രു­ന്നാ­ളൊ­ക്കെ­യ­ല്ലേ… അ­ന­ക്കേ­താ വേ­ണ്ട­ത്ന്ന്നോ­ക്ക്യാ.”

വാ­തി­ലി­ന്ന­രി­കി­ലെ വി­രി­യു­ടെ സമീപം ശ­ങ്കി­ച്ചു­നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി.

വാ­തി­ലി­ന്ന­രി­കി­ലേ­ക്കു തന്നെ നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

സാ­വ­ധാ­നം വിരി മാ­റു­ന്ന­തു മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ. പൊ­ള്ളു­ന്ന ആ കാഴ്ച ക­ണ്ടു­നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

വിരി മാ­റു­ന്ന­തോ­ടെ ത­ന്നെ­ത്ത­ന്നെ തു­റി­ച്ചു­നോ­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ രൂപം ക­ണ്ടു് ഞെ­ട്ടി­ത്തെ­റി­ക്കു­ന്ന ബീവി. ബീ­വി­യു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ കോലായ. അ­പ്പോൾ മറ്റു ചി­ത്ര­ങ്ങൾ മങ്ങി. തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ മൊ­യ്തു­ട്ടി­ക്കു് ചു­റ്റും ക­റു­പ്പു് കട്ടി കൂടി വന്നു. ന­ടു­വിൽ ഒരു കഷ്ണം മാ­തി­രി മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ഒരു നി­മി­ഷം ക­ഴി­ഞ്ഞു് മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മേൽ വിരി നി­വർ­ത്തി­യി­ടു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ബീവി, ഹാ­ജി­യാർ.

വി­ങ്ങി­പ്പൊ­ട്ടു­ന്ന ഭാ­വ­വു­മാ­യി മു­റി­യി­ലേ­ക്കു ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ബീവി. അവൾ പ­ണി­പ്പെ­ട്ടു് സ്വയം നി­യ­ന്ത്രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്.

നി­വർ­ത്തി­വെ­ച്ച നി­സ്ക്കാ­ര­പ്പാ­യിൽ ക­അ­ബ­യു­ടെ ചി­ത്ര­മു­ള്ള മു­സ­ല്ല.

ആ മു­സ­ല്ല­യിൽ ത­ളർ­ച്ച­യോ­ടെ കി­ട­ന്നു­പോ­വു­ന്ന ബീവി.

ചു­രു­ട്ടി­വെ­ച്ച നി­സ്ക്കാ­ര­ക്കു­പ്പാ­യ­ത്തി­ന്റെ ചു­രു­ളിൽ ഒ­ളി­പ്പി­ച്ചു വെ­ച്ചി­രു­ന്ന അ­ത്തർ­കു­പ്പി താഴെ വീണു. അതു് ഉ­രു­ണ്ടു് അ­ല്പ­മ­ക­ലേ­ക്കു പോയി. ബീവി അ­ത­റി­യു­ന്നി­ല്ല.

ക­അ­ബ­യു­ടെ ചി­ത്ര­ത്തി­നു മേൽ വീ­ണു­കി­ട­ക്കു­ന്ന ബീവി.

ന­ട­ന്ന­ടു­ക്കു­ന്ന കാ­ല­ടി­കൾ.

അ­ത്തർ­കു­പ്പി­യു­ടെ സമീപം അവ നി­ല്ക്കു­ന്നു. അത്തർ കു­പ്പി കു­നി­ഞ്ഞെ­ടു­ക്കു­ന്ന കൈകൾ.

കു­പ്പി സൂ­ക്ഷി­ച്ചു­നോ­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. അതു നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു ചോ­ദി­ക്കു­ന്നു.

“ഓ! ഒ­ഴി­ഞ്ഞ കു­പ്പി­യാ­ണ­ല്ലോ?”

ചോ­ദ്യം കേ­ട്ടു് ബേ­ജാ­റാ­കു­ന്ന ബീവി.

രാ­ത്രി

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ഒരു ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക­യു­ടെ ബ­ഞ്ചിൽ കി­ട­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ക­ഴി­ഞ്ഞു­പോ­യ രം­ഗ­ങ്ങൾ പലതും അ­യാ­ളു­ടെ ഓർ­മ്മ­യിൽ ഉ­ണർ­ന്നെ­ത്തു­ന്നു.

ഫ്ളാ­ഷ് ബാ­ക്കു­കൾ—ഡി­സ്സോൾ­വു­കൾ.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

സു­ലൈ­മാൻ ഹാജി, ബീവി.

കി­ട­പ്പ­റ­യിൽ ഉ­റ­ക്കം വരാതെ ഓർ­ത്തു­കി­ട­ക്കു­ന്ന ബീവി. സ­മീ­പ­ത്തു് ഉ­റ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. ബീവി ഭൂ­ത­കാ­ല­ത്തി­ലാ­ണു്.

ഫ്ലാ­ഷ് ബാ­ക്കു­കൾ.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ചാ­യ­പ്പീ­ടി­ക—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ഓർ­ത്തു കി­ട­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. പൊ­റു­ക്ക­വ­യ്യാ­താ­കു­മ്പോൾ അയാൾ എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്നു.

അത്തർ പെ­ട്ടി­യും തൂ­ക്കി ഇ­രു­ട്ടി­ലൂ­ടെ ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം.

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ ഗേ­റ്റി­നു മു­മ്പിൽ അ­തി­ന്റെ കമ്പി പി­ടി­ച്ചു് അ­ക­ത്തേ­ക്കു് നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ഒരു ത­ട­വ­റ­പോ­ലെ അ­യാൾ­ക്കു മു­ന്നിൽ കൂ­റ്റൻ ബം­ഗ്ലാ­വ്.

ആ ഗേ­റ്റു ചാ­ടി­ക്ക­ട­ക്കാൻ അയാൾ ഒ­ന്നാ­ഞ്ഞു.

പ­രി­സ­ര­ത്തെ മു­ഴു­വൻ ന­ടു­ക്കും വിധം നാ­യ­യു­ടെ കുര. മൊ­യ്തു­ട്ടി ശ­ങ്കി­ച്ചു നി­ന്നു.

വീ­ണ്ടും നായ ഉ­ഗ്ര­മാ­യി കു­ര­ക്കു­ന്നു.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

നായ കു­ര­ക്കു­ന്ന­തു കേ­ട്ടു് എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി. ജ­ന­ലി­ലൂ­ടെ അവൾ പു­റ­ത്തേ­ക്കു് നോ­ക്കു­മ്പോൾ, ദൂരെ, താഴെ തി­രി­ഞ്ഞു ന­ട­ന്നു പോ­കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

പകൽ

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ഹാ­ജി­യാർ, ബീവി.

അ­ക­ത്തു് നി­സ്ക്ക­രി­ക്കു­ന്ന ബീവി. നി­സ്ക്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങൾ.

നി­സ്ക്കാ­രം ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു് ദുആ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന ബീവി. മ­ക്ക­ന­യി­ട്ടു മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. ദുഃഖം ക­ന­ത്തു വി­ങ്ങി­യ ഭാവം. എല്ലാ സ­ങ്ക­ട­ങ്ങ­ളും അവൾ ‘പടച്ച ത­മ്പു­രാ­നോ­ടു്’ പ­റ­യു­ക­യാ­ണു്.

താ­ക്കോൽ കൂ­ട്ട­വു­മാ­യി ആ മു­റി­യി­ലേ­ക്കു ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. താ­ക്കോൽ­കൂ­ട്ടം ക­ട്ടി­ലിൽ വെ­ച്ചു കൊ­ണ്ടു്:

“ഞാൻ പു­റ­ത്തു് പോ­വ്വാ­ണു്.”

ബീവി ഉ­ത്ത­രം പ­റ­യു­ന്നി­ല്ല. ഹാ­ജി­യാർ തി­രി­ഞ്ഞു­ന­ട­ക്കു­ന്നു. ഒന്നു ര­ണ്ട­ടി ന­ട­ന്നു് തി­രി­ച്ചു് വ­ന്നി­ട്ടു്:

“നെ­ന­ക്ക് പ­ട­ച്ചോ­നോ­ട് മാ­ത്രേ പ­റ്യാ­നു­ള്ളു. എ­ന്നോ­ടു് ഒ­ന്നും പ­റ്യാൻ­ല്ലേ?”

ചോ­ദ്യം കേ­ട്ടു് വേ­ദ­നി­ക്കു­ന്ന ബീവി.

ഹാ­ജി­യാർ പു­റ­ത്തേ­ക്കു് ന­ട­ക്കു­ന്നു. അതു നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

പകൽ

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മാധവൻ നായർ, മ­മ്മ­ദ്, മ­റ്റു­ള്ള­വർ.

ഇ­ട­നാ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. കോ­ലാ­യിൽ ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു പ്ര­മാ­ണി­ക­ളു­മാ­യി എന്തോ കാ­ര്യം ചർ­ച്ച­ചെ­യ്തു­കൊ­ണ്ടു നി­ല്ക്കു­ന്ന മാധവൻ നായർ. അവർ പ­റ­യു­ന്ന­തെ­ന്താ­ണെ­ന്നു് വ്യ­ക്ത­മ­ല്ല.

ഹാ­ജി­യാർ അ­വ­രോ­ടു് അ­ടു­ക്കു­ന്ന­തി­ന്റെ വിദൂര ദൃ­ശ്യം. അവർ ഒ­ന്നി­ച്ചു് മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കു് ഇ­റ­ങ്ങു­ന്നു.

ഭ­വ്യ­ത­യോ­ടെ ഒ­തു­ങ്ങി­നി­ല്ക്കു­ന്ന പ­ണി­ക്കാർ. ഓടി ആ ചെ­റു­സം­ഘ­ത്തോ­ടു് ഒ­പ്പ­മെ­ത്തു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്.

മാ­ധ­വൻ­നാ­യർ കോ­ലാ­യിൽ തന്നെ. മു­ന്നോ­ട്ടു ന­ട­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രും സം­ഘ­വും.

കട്ട്

പകൽ

നി­ര­ത്തു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മൊ­യ്തു­ട്ടി, മ­റ്റു­ള്ള­വർ.

നി­ര­ത്തി­ലൂ­ടെ ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

അയാൾ ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീ­ടി­നു സ­മീ­പ­മെ­ത്തു­ന്നു.

ഹാ­ജി­യാ­രും സം­ഘ­വും ദൂരെ ന­ട­ന്നു­മ­റ­യു­ന്ന­തു് മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ.

കട്ട്

പകൽ

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

വീ­ടി­നു മു­ക­ളി­ലെ മു­റി­യിൽ­നി­ന്നു് ജ­നാ­ല­യി­ലൂ­ടെ പു­റ­ത്തേ­ക്കു നോ­ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ നി­ര­ത്തി­ലൂ­ടെ അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി­യും തൂ­ക്കി ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ജ­നാ­ല­ക്കൽ നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീ­വി­യെ മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും കണ്ടു. അവർ ഒരു നി­മി­ഷം പ­ര­സ്പ­രം നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്നു.

ര­ണ്ടും ക­ല്പി­ച്ചു് ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു ക­യ­റി­ച്ചെ­ല്ലു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

മു­ക­ളി­ലെ മു­റി­യിൽ­നി­ന്നു് ആ­ലോ­ച­ന­യി­ല്ലാ­തെ ബ­ദ്ധ­പ്പെ­ട്ടു് താ­ഴേ­ക്കു ഇ­റ­ങ്ങു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി, മാധവൻ നായർ.

കോ­ലാ­യിൽ അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി­യു­മാ­യി നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. വാ­തി­ല്ക്കൽ അ­യാ­ളെ­ത്ത­ന്നെ നോ­ക്കി നി­ന്നു­പോ­കു­ന്ന ബീവി.

കോ­ലാ­യ­യു­ടെ ഒരു വ­ശ­ത്തു­ള്ള എ­ഴു­ത്തു­മു­റി­യിൽ­നി­ന്നു് ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന മാധവൻ നായർ.

മാധവൻ നായർ:

“ങ്ഉം? എന്താ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(സ്വ­പ്ന­ത്തി­ലെ­ന്നോ­ണം) “അ­ത്ത­റു്—”

അ­പ്പോ­ഴാ­ണു് മാ­ധ­വൻ­നാ­യർ മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ നോ­ട്ടം ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന­തു്. വാ­തി­ല്ക്കൽ അ­ത്ത­റു­കാ­ര­നെ­ത്ത­ന്നെ നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന കൊ­ച്ച­മ്മ­യെ അയാൾ കണ്ടു. അ­യാൾ­ക്കു വ­ല്ലാ­തെ തോ­ന്നി. എ­ങ്കി­ലും അതു പു­റ­ത്തു കാ­ണി­ച്ചി­ല്ല.

മാ­ധ­വൻ­നാ­യർ:

(ബീ­വി­യോ­ടു്) “അ­ത്ത­റു­വേ­ണോ?”

ബീവി മി­ണ്ടാൻ­പോ­ലും മ­റ­ന്നു­നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്.

മാധവൻ നായർ:

“ഇവിടെ മൊ­ത­ലാ­ളി ഇല്ല. അ­ത്ത­റും വേണ്ട.”

വി­ഷ­ണ്ണ­നാ­യി നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. അ­യാ­ളെ­ത്ത­ന്നെ നോ­ക്കി നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വർ­ക്കി­ട­യിൽ ഒരു ത­ട­സ്സം പോലെ മാധവൻ നായർ.

മൊ­യ്തു­ട്ടി ദൂരെ ന­ട­ന്നു­മ­റ­യു­ന്ന­തു­വ­രെ മാ­ധ­വൻ­നാ­യർ അ­ന­ങ്ങു­ന്നി­ല്ല. ആ രൂപം അ­പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­മാ­യ­പ്പോൾ മാ­ധ­വൻ­നാ­യർ തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി—വാ­തി­ല്ക്കൽ ബീ­വി­യി­ല്ല.

കട്ട്

പകൽ

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

അ­ടു­ക്ക­ള

ബീവി, പ­ണി­ക്കാ­രി­കൾ, ആമിന.

മി­ഡ്വേ ഓ­പ്പ­നിം­ഗ്—

അ­ടു­ക്ക­ള­യിൽ ഒരു പി­ഞ്ഞാ­ണ­ത്തിൽ കോ­ഴി­മു­ട്ട ഉ­ട­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന ആമിന.

ആ­മി­ന­യു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ ബീവി. അവൾ അ­ടു­ക്ക­ള­യിൽ വാ­തി­ലി­ന­ടു­ത്തു് ഒരു പ­ല­ക­യി­ട്ടി­രു­ന്നു് കഞ്ഞി കു­ടി­ക്കു­ക­യാ­ണു്.

ജോലി ചെ­യ്തു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കെ ആമിന സം­സാ­രം തു­ട­രു­ന്നു:

“മു­ത­ലാ­ളി­ക്കു് മു­മ്പു് ഇ­തി­ലും വല്യ ദേ­സ്യാ—ക­ണ്ണി­ന്റെ മു­മ്പി­ലു് പെ­ട്ടു് പോയാ കു­ടു­ങ്ങി… പി­ന്നെ­ന്താ, ഒ­രാ­വ­സ്യം ണ്ടെ­ങ്കി­ലു് മൂ­പ്പ­രോ­ടു് മു­യ്മ­നും പ­റ്യ­ണ്ട. പ­ണി­ക്കാ­രെ കു­ടും­ബ­ത്തി­ലെ കാ­ര്യൊ­ക്കെ മൂ­പ്പ­രു് നെ­റ­വ­ടി­യാ­ക്കും.”

അ­ടു­ക്ക­ള­യി­ലെ പ­ണി­ക്കാ­രി­ക­ളു­ടെ മു­ഖ­ങ്ങൾ. അ­വ­രു­ടെ ചിരി. ഇ­ത്താ­ത്ത­യെ ഒ­ളി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കൽ. ബീ­വി­യു­ടെ കനത്ത മു­ഖ­ഭാ­വം. പാ­ത്ര­ത്തി­ലെ ക­ഞ്ഞി­യിൽ വെ­റു­തെ ഇ­ഴ­യു­ന്ന ക­യി­ലു്. ഇ­ത്ത­രം ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ പു­റ­ത്താ­ണു് ഈ സം­ഭാ­ഷ­ണം വീ­ഴു­ന്ന­തു്.

ആ­മി­ന­യു­ടെ സം­സാ­രം തു­ട­രു­ന്നു.

“ആ­ദ്യ­ത്തെ ഇ­ത്താ­ത്ത പ­ട്ടു് പോ­ലെ­ത്തെ മ­ന്സ­നേ­യ്നി. ഓലു് ത­മ്മി­ല്ള്ള കളിം ചിരിം കാണണം. ക­ടി­ഞ്ഞൂൽ­പേ­റി­ല് ത്താ­ത്ത മ­രി­ച്ചി. കു­ട്ട്യും ബാ­ക്കി ആയ്ല… അ­യ്ന്റെ­ങ്ങ­ട്ടു് മൂ­പ്പ­ര്ക്കു് ഒ­ന്നി­നും ഒരു ഉ­സ്റ്ല്ല… പി­ന്നേ­ണു് ഹ­ജ്ജി­നു് പോ­യ­തു്. വേറെ പെ­ണ്ണു് കെ­ട്ട്ണ്ല്ലാ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞു് നി­ക്ക്വോ­യ്നി.”

ആമിന ഒ­ളി­ക­ണ്ണി­ട്ടു് ബീ­വി­യെ നോ­ക്കി. ആ പലക ഒ­ഴി­ഞ്ഞു­കി­ട­ക്കു­ന്നു.

പാ­ത്ര­ത്തിൽ ബാ­ക്കി­യാ­യ കഞ്ഞി സ്ക്രീ­നിൽ നി­റ­ഞ്ഞു­നി­ല്ക്കു­ന്നു.

കട്ട്

പ്ര­ഭാ­തം

ഗ്രാ­മം—പുറം

സൂ­ര്യോ­ദ­യം.

കട്ട്

പ്ര­ഭാ­തം

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ഹാ­ജി­യാർ, ബീവി.

കി­ട­പ്പ­റ­യിൽ രാ­വി­ലെ ക­ട്ടി­ലിൽ­നി­ന്നു് എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ.

മ­റു­വ­ശം തി­രി­ഞ്ഞു­കി­ട­ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളെ­ത്ത­ന്നെ നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ.

ദേ­ഹ­ത്തു­നി­ന്നു് മാ­റി­പ്പോ­യ പു­ത­പ്പു് അയാൾ സ്നേ­ഹ­പൂർ­വ്വം ബീ­വി­യെ പു­ത­പ്പി­ക്കു­ന്നു.

പകൽ

നി­ര­ത്തു്—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

സ്രാ­മ്പി­ക്കു് തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു­ള്ള ക­ലു­ങ്കിൽ എന്തോ ഓർ­ത്തു­കി­ട­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

വി­ദൂ­ര­ത­യിൽ ത­റ­ച്ചു­പോ­യ അ­യാ­ളു­ടെ ക­ണ്ണു­കൾ. തൊ­ട്ടു മു­ന്നി­ലൂ­ടെ ര­ണ്ടു­മൂ­ന്നു­പേർ ന­ട­ന്നു­പോ­കു­ന്ന­തു് അയാൾ അ­റി­യു­ന്നേ­യി­ല്ല. അവരിൽ ഒരാൾ അയാളെ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു.

അല്പം ക­ഴി­ഞ്ഞു് ആ വഴി വന്ന ഒരു ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ പ­രി­ച­യം ന­ടി­ച്ചു് മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ അ­ടു­ത്തേ­ക്കു് വന്നു.

“ങ്ഹ! പെ­ര്ന്നാ­ളൊ­ക്കെ ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടും ഇ­വി­ടെ­ത്ത­ന്നെ കൂ­ടി­യി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണ­ല്ലോ—”

പ­റ­യു­ന്ന­തെ­ന്താ­ണെ­ന്നു പോലും മൊ­യ്തു­ട്ടി ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. ദുഃ­ഖാ­കു­ല­മാ­യ ഭാവം.

ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ വി­ഷ­ണ്ണ­നാ­യി ന­ട­ക്കു­ന്നു.

കാ­റ്റി­ലാ­ടു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മു­ടി­യി­ഴ­കൾ.

കട്ട്

പകൽ

പു­ഴ­ത്തീ­രം—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മ­മ്മ­ദ്, പ­ണി­ക്കാർ, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

തെ­ളി­ഞ്ഞ വെ­യി­ലിൽ കു­ട­പി­ടി­ച്ചു നി­ല്ക്കു­ന്ന ത­ണൽ­മ­രം. അ­തി­ന്റെ ചി­ല്ല­ക­ളു­ടെ വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങൾ. അതിനു ചുവടെ നിൽ­ക്കു­ന്ന സു­ലൈ­മാൻ ഹാജി. കൂടെ മ­മ്മ­ദ്.

എന്തോ നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ ഗ്രാ­മീ­ണ­രു­ടെ ആരവം—

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ ദൃ­ശ്യ­മാ­കു­ന്ന രംഗം.

മരം പി­ടി­ക്കു­ന്ന കൊ­മ്പ­നാ­ന. പ്ര­യാ­സ­ത്തോ­ടെ ആനയെ സ­ഹാ­യി­ക്കു­ന്ന പ­ണി­ക്കാർ. അ­വ­രു­ടെ ‘ഏ­നാ­മ്പ’ വി­ളി­കൾ.

“ഏ­ലി­ല്ലാ­ള്ളാ… ഏയ്സാ… ഏ­ലി­ല്ല­ള്ളാ… ഏയ്സാ… ഒത്തു പി­ടി­ച്ചാൽ… ഏയ്സാ… മലയും പോരും… ഏയ്സാ… ഏ­നാ­മ്പേ­യു്… ഏയു്…

ഇ­തി­നി­ടെ ഒന്നു രണ്ടു പേർ­വ­ന്നു് ഹാ­ജ്യാ­രോ­ടു് ചില കാ­ര്യ­ങ്ങൾ സം­സാ­രി­ക്കു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ സം­സാ­രം ഏ­നാ­മ്പ വി­ളി­യിൽ മു­ങ്ങി­പ്പോ­വു­ന്നു. അവർ ഭ­വ്യ­ത­യോ­ടെ ഒ­തു­ങ്ങി­നി­ന്നു.

ഹാ­ജ്യാ­രു­ടെ ശ്ര­ദ്ധ വീ­ണ്ടും ആ­ന­യി­ലേ­ക്കു തി­രി­ഞ്ഞു.

ആ­ന­യു­ടെ വിവിധ ദൃ­ശ്യ­ങ്ങൾ.

വി­യർ­ത്തൊ­ഴു­കു­ന്ന പ­ണി­ക്കാർ. ആനയെ കൗ­തു­ക­പൂർ­വ്വം നോ­ക്കി നി­ല്ക്കു­ന്ന ഗ്രാ­മീ­ണ­രും കു­ട്ടി­ക­ളും. കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ ചിരി.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ ബാ­ങ്കു­വി­ളി.

“അ­ല്ലാ­ഹു അക്ബർ…

അ­ല്ലാ­ഹു അക്ബർ…”

ബാ­ങ്കു­വി­ളി കേൾ­ക്കു­ന്ന­തോ­ടെ പ­ള്ളി­യി­ലേ­ക്കു ന­ട­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജ്യാർ. കൂടെ ഭ­വ്യ­ത­യോ­ടെ മ­മ്മ­ദ്.

ദൂരെ പ­ള്ളി­യു­ടെ മി­ന്നാ­രം.

ബാ­ങ്കു­വി­ളി തു­ട­രു­ന്നു.

കട്ട്

പകൽ

സ്രാ­മ്പി—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, മൊ­ല്ലാ­ക്ക.

സ്രാ­മ്പി­യു­ടെ കോ­ലാ­യിൽ അ­ക­ലേ­ക്കു നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു നി­മി­ഷം ക­ഴി­ഞ്ഞു് അ­വി­ടേ­ക്കു് വ­രു­ന്ന മൊ­ല്ലാ­ക്ക. മൊ­ല്ലാ­ക്ക­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് പ­രി­ഭ്ര­മം.

മൊ­ല്ലാ­ക്ക:

“അല്ലാ, കു­ട്ട്യേ യ്യു് ഇ­വി­ടെ­ത്ത­ന്നെ കൂ­ട്വാ?”

മൊ­യ്തു­ട്ടീ മെ­ല്ലെ ത­ല­യു­യർ­ത്തി­നോ­ക്കു­ന്നു.

ഉ­ത്ത­ര­മി­ല്ല.

മൊ­ല്ലാ­ക്ക:

“പെ­ര്ന്നാ­ളു് ക­യി­ഞ്ഞാ അ­ത്ത­റ്കാ­രൊ­ക്കെ പോവും… യ്യു്… പെ­രു­ന്നാ­ളി­ന്റ­ന്നു് അ­ത്ത­റു് വി­റ്റ­തും ല്ല.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി നി­ശ്ശ­ബ്ദം.

മൊ­ല്ലാ­ക്ക:

“മോനേ, അ­ന്നോ­ട്ള്ള ലോ­ഹ്യം കൊ­ണ്ടു് പ­റ­യ്യാ—ആ ഹാ­ജ്യാർ­ക്കു് അ­ന്നെ­പ്പ­റ്റി എ­ന്തൊ­ക്കോ സം­ശ­ണ്ടു്… അ­ന്നെ­പ്പ­റ്റി ന്നോ­ടു് കു­ത്തി­ക്കു­ത്തി ചോ­യ്ച്ച്.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി വീ­ണ്ടും നി­ശ്ശ­ബ്ദം.

മൊ­ല്ലാ­ക്ക:

(അല്പം നിർ­ത്തി­യി­ട്ടു്) “ക­യ്യ്ണ വേകം ഇ­വി­ട­ന്നു് പൊ­യ്ക്കോ—ഒ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു് ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­യ്തു് വാളും കു­ന്തം എ­ട്ക്ക്ണോ­നാ അ­യാ­ളു്…”

മൊ­യ്തു­ട്ടി അ­പ്പോ­ഴും നി­ശ്ശ­ബ്ദം. പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു് ഫ­ല­മി­ല്ലെ­ന്നു് ക­ണ്ടു് നി­രാ­ശ­യോ­ടെ ന­ട­ക്കു­ന്ന മൊ­ല്ലാ­ക്ക. അതു നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി, മ­മ്മ­ദ്, ആമിന, മാധവൻ നായർ, മറ്റു പ­ണി­ക്കാർ.

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീ­ട്ടി­നു മു­മ്പി­ലെ ഗേ­റ്റിൽ ചു­റ്റി­പ്പ­റ്റി നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. മു­റ്റ­ത്തു നെ­ല്ലു ചി­ക്കു­ന്ന പ­ണി­ക്കാ­രി അതു ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

അവൾ നോ­ക്കു­മ്പോൾ മു­ക­ളി­ലെ ജ­നാ­ല­യ്ക്കൽ നി­ന്നു് ബീവി അ­ത്ത­റു­കാ­ര­നെ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു­നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു്.

വലിയ ക­ണ­ക്കു­പു­സ്ത­ക­ത്തിൽ എന്തോ എ­ഴു­തി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന മാധവൻ നാ­യ­രും മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ കണ്ടു.

പ­ണി­ക്കാ­രി ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി ബീവി ജ­നാ­ല­ക്കൽ നി­ന്നു­മാ­റി.

ഗേ­റ്റി­നു പു­റ­ത്തു നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. ദൂ­രെ­നി­ന്നു് മ­മ്മ­ദ് ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന­തു് അയാൾ അ­റി­യു­ന്നി­ല്ല.

മ­മ്മ­ദ് അ­ടു­ത്തെ­ത്തി­യെ­ന്നും തന്നെ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നും മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി­യ മൊ­യ്തു­ട്ടി മ­റ്റൊ­രു വ­ഴി­ക്കു് ന­ട­ന്നു.

എ­ഴു­ത്തു­മു­റി­യിൽ മാധവൻ നാ­യ­രോ­ടു് അ­ട­ക്കി­പ്പി­ടി­ച്ച രീ­തി­യിൽ എന്തോ പ­റ­യു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്. തൊ­ട്ട­പ്പു­റ­ത്തു് ഒരു വേ­ല­ക്കാ­രി ക­പ്പി­യിൽ വെ­ള്ളം വ­ലി­ച്ചു ക­യ­റ്റു­ന്ന ശ­ബ്ദം­കൊ­ണ്ടു് അവർ സം­സാ­രി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്തെ­ന്നു് വ്യ­ക്ത­മ­ല്ല.

കി­ണ­റ്റിൻ­ക­ര­യിൽ വെ­ള്ളം കോ­രു­ന്ന ആമിന. അ­വ­ളു­ടെ അ­ടു­ത്തേ­ക്കു് വ­രു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്. അവർ ത­മ്മിൽ സ്വ­കാ­ര്യം പ­റ­യു­ന്നു. ഉ­ത്ക­ണ്ഠ­കു­ല­മാ­കു­ന്ന മ­മ്മ­ദി­ന്റെ മുഖം.

കട്ട്

പകൽ

പാടം—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മ­മ്മ­ദ്, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

ക­ല­ങ്ങി­യ ചേറിൽ ഇ­ഴ­യു­ന്ന ഊർ­ച്ച­പ്പ­ല­ക­യു­ടെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. പലകയെ പി­ന്തു­ടർ­ന്നു് ച­ളി­യിൽ നീ­ന്തു­ന്ന ക്യാ­മ­റ.

കാ­ള­ക­ളു­ടെ­യും മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ­യും കാ­ലു­കൾ. അവ ചേറിൽ പു­ത­ഞ്ഞു പോ­കു­ന്നു.

ക്യാ­മ­റ മിഴി ഉ­യർ­ത്തു­മ്പോൾ തെ­ളി­ഞ്ഞ വെയിൽ.

പാ­ട­ത്തു് ഉ­യർ­ച്ച ന­ട­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ചു­റ്റും കൂ­ടി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ഗ്രാ­മീ­ണർ ക­ണ്ട­ത്തി­ലെ ചേറിൽ പാ­യു­ന്ന കാളകൾ. ആവേശം കൂ­ട്ടു­ന്ന കാ­ണി­കൾ ക­ണ്ട­ത്തി­നു ചു­റ്റും തി­ങ്ങി­നി­റ­ഞ്ഞ ജ­നാ­വ­ലി.

ആർ­പ്പു­വി­ളി­കൾ.

“ക­ണ്ണ­പ്പാ… പാ­യെ­ടാ… പാ­യെ­ടാ…”

കാ­ള­യു­ടെ വാലു് പി­ടി­ച്ചു ക­ടി­ക്കു­ന്ന ചെ­റു­മൻ. കു­തി­ച്ചു പാ­യു­ന്ന കാളകൾ.

ആൾ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തി­നി­ട­യിൽ സൗ­ക­ര്യ­മാ­യി പൂ­ട്ടു ക­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യർ. ഒരു ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ അ­യാൾ­ക്കു കു­ട­പി­ടി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. മു­ഖ­ത്തു് ഉ­ത്സാ­ഹം.

പൂ­ട്ടി­ന്റെ വി­ശ­ദാം­ശ­ങ്ങൾ.

കാ­ണി­ക­ളു­ടെ പ്ര­തി­ക­ര­ണം.

ഭി­ന്ന­മു­ഖ­ങ്ങൾ. ഭിന്ന ഭാ­വ­ങ്ങൾ. ഇ­ട­ക്കു് ചിലർ ഹരം കയറി ക­ണ്ട­ത്തി­ല­റ­ങ്ങി പാ­ഞ്ഞു­പോ­വു­ന്നു. കൂ­ക്കി വി­ളി­ക്കു­ന്ന കു­ട്ടി­കൾ. ക­ണ്ട­ത്തിൽ അ­ല്പ­മ­ക­ലെ മ­ര­ച്ചു­വ­ട്ടിൽ ഒ­റ്റ­യാ­യും തെ­റ്റ­യാ­യും ചെ­റു­മി­ക­ളും ക­പ്പി­പ്പെ­ണ്ണു­ങ്ങ­ളും.

ഉ­ത്സാ­ഹ­പൂർ­വ്വം പൂ­ട്ടു കാ­ണു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ മുഖം.

ക­ഴി­ഞ്ഞ സീ­നി­ലെ അതേ ഭാ­വ­വു­മാ­യി പാ­ട­ത്തേ­ക്കു് വ­രു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്. അയാൾ ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ കു­ട­യു­ടെ ചു­വ­ട്ടി­ലേ­ക്കു് തല നീ­ട്ടി അ­യാ­ളോ­ടു് സ്വ­കാ­ര്യം പ­റ­യു­ന്നു. പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ പൂ­ട്ടി­ന്റെ ആരവം. മ­മ്മ­ദ് പ­റ­യു­ന്ന­തു് വ്യ­ക്ത­മ­ല്ല.

കേ­ട്ടു ന­ടു­ങ്ങു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ.

—സഡൻ കട്ട്—

ക്രൂ­ര­മാ­യി ത­ല്ലു­കൊ­ള്ളു­ന്ന കാ­ള­യു­ടെ പുറം.

നു­കം­പോ­ലും ക­ണ­ക്കാ­ക്കാ­തെ ഓ­ടു­ന്ന കാള.

ഓ­ടു­ന്ന കാ­ള­യു­ടെ ക്രു­ദ്ധ­മാ­യ ഭാവം ക്ലോ­സ­പ്പിൽ.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ കാ­ള­പൂ­ട്ടി­ന്റെ ആരവം ഇ­ര­മ്പു­ന്നു.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ഹാ­ജി­യാർ, ബീവി.

കി­ട­പ്പ­റ. ജ­ന­ലി­ന്ന­ടു­ത്തു് പു­റ­ത്തേ­ക്കു് നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി.

മേ­ശ­പ്പു­റ­ത്തു പാൽ നി­റ­ഞ്ഞ ഗ്ലാ­സ്സ്. മു­റി­യി­ലേ­ക്കു ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ.

ഭർ­ത്താ­വു ക­ട­ന്നു­വ­ന്ന­തു് ബീവി അ­റി­ഞ്ഞി­ല്ല. അതയാൾ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു. ഹാ­ജി­യാർ കു­പ്പാ­യം അ­ഴി­ച്ച­തോ കി­ട­ക്കാൻ ഒ­രു­ങ്ങു­ന്ന­തോ ഒ­ന്നു­മ­റി­യാ­തെ ദൂ­രേ­ക്കു നോ­ക്കി നി­ല്ക്കു­ക­യാ­ണു് ബീവി.

ക്രൂ­ര­മാ­യി വ­രു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ മു­ഖ­ഭാ­വം.

അയാൾ പ­തു­ക്കെ പാ­ലെ­ടു­ത്തു കു­ടി­ക്കു­ന്നു. അ­പ്പോ­ഴും ക­ണ്ണു് ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്താ­ണു്. ഒ­ഴി­ഞ്ഞ ഗ്ലാ­സ്സു വളരെ ക­ന­ത്തി­ലാ­ണു് വെ­ക്കു­ന്ന­തും. ആ ശബ്ദം കേ­ട്ടു ഞെ­ട്ടു­ന്ന ബീവി. ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ ഭാവം കണ്ടു അവൾ ന­ടു­ങ്ങു­ന്നു.

ഹാ­ജി­യാർ ദേ­ഷ്യം ക­ടി­ച്ച­മർ­ത്തു­ന്നു. അയാൾ കി­ട­ന്നു. നി­റ­ഞ്ഞു വ­രു­ന്ന ബീ­വി­യു­ടെ ക­ണ്ണു­കൾ. ഹാ­ജ്യാ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് അ­പ്പോ­ഴും ദേ­ഷ്യം. അയാൾ തി­രി­ഞ്ഞു കി­ട­ന്നു.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ഹാ­ജി­യാർ, ബീവി.

—മി­ഡ്വേ ഓ­പ്പ­ണിം­ഗ്—

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ലം നി­ശ്ശ­ബ്ദ­മാ­ണു്.

ചു­വ­രിൽ ത­റ­ച്ചു­പോ­യ ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ ദൃ­ഷ്ടി­കൾ. ബീ­വി­യു­ടെ തേ­ങ്ങൽ. അവളെ ഫ്രെ­യി­മിൽ കാ­ണാ­നി­ല്ല. ഹാ­ജി­യാർ കി­ട­ക്കു­ക­യാ­ണു്.

രംഗം നി­ശ്ശ­ബ്ദം. നേർ­ത്ത തേ­ങ്ങ­ലി­ന്റെ അലകൾ മാ­ത്രം.

സ്വയം ആ­ശ്വാ­സം കൊ­ള്ളു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ.

“ങ്ഹാ… ക­ഴി­ഞ്ഞ­തു് ക­ഴി­ഞ്ഞു്”

വീ­ണ്ടും ബീ­വി­യു­ടെ തേ­ങ്ങൽ. ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ക്കാ­നെ­ന്നോ­ണം ഹാ­ജി­യാർ:

“അതു് പോ­ട്ടെ.”

ആ ക്ഷ­മി­ക്കൽ പൊ­റു­ക്കാ­വാ­നാ­വാ­തെ തേ­ങ്ങി­പോ­വു­ന്ന ബീവി. ഇ­പ്പോൾ മാ­ത്ര­മേ ക്യാ­മ­റ ബീ­വി­യെ കാ­ണി­ച്ചു­ത­രു­ന്നു­ള്ളു. അവൾ കി­ട­ക്ക­യിൽ കൊടും ക­യ്യു് കു­ത്തി ഇ­രി­ക്കു­ക­യാ­ണു്.

ബീവി:

(തേ­ങ്ങ­ലോ­ടെ) “ന്നെ കൊ­ന്നോ­ളീ… കൊ­ന്നോ­ളീ…”

കി­ട­ക്ക­യിൽ നി­ന്നെ­ഴു­ന്നേ­റ്റു ജ­ന­ലി­നു സ­മീ­പ­ത്തേ­ക്കു പൊ­യ്ക്ക­ള­യു­ന്ന ബീവി. ജനലിൽ ത­ല­കു­ത്തി­നി­ന്നു തേ­ങ്ങു­ന്ന ബീവി.

അ­വ­ളു­ടെ തോളിൽ പി­ടി­ച്ചു ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ കൈ. ബീ­വി­യു­ടെ തേ­ങ്ങൽ.

അവളെ ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ച്ചു് ത­ഴു­കി­ക്കൊ­ണ്ടു് ഹാ­ജി­യാർ.

“അതു പോ­ട്ടെ.”

അവളെ ആ­ലിം­ഗ­നം ചെ­യ്യു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. താ­ല്പ­ര്യ­ലേ­ശം പോ­ലു­മി­ല്ലാ­തെ എ­ല്ലാ­റ്റി­നും വ­ഴ­ങ്ങു­ന്ന ബീവി. കു­റ്റ­ബോ­ധ­വും നി­സ്സ­ഹാ­യ­ത­യും അവളെ ഭ­രി­ക്കു­ന്നു.

ക­ട്ടി­ലിൽ ഹാ­ജി­യാർ അവളെ പു­ണ­രു­ന്ന ദൃ­ശ്യം.

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ഹാ­ജി­യാർ ബീവി.

തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ നി­റ­ച്ചു­വീ­ഴു­ന്ന പ്ര­കാ­ശ­വൃ­ത്തം. ക­ണ്ണ­ഞ്ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന അ­തി­ന്റെ രൂ­ക്ഷ­ത.

നാ­യാ­ട്ടി­നു­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന വലിയ ടോർ­ച്ചിൽ ബാ­റ്റ­റി­യി­ട്ടു് കറ തീർ­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. അ­തി­ന്റെ പ്ര­കാ­ശ­വൃ­ത്തം വീ­ണ്ടും ക്യാ­മ­റ­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് വീ­ഴു­ന്നു.

ഹാ­ജി­യാർ.

“ബീവി… ബീവി…”

വാ­തി­ലി­ന്ന­ടു­ത്തു് കാ­ല­ടി­കൾ

ഹാ­ജി­യാർ.

“മൂ­ന്നു് നാലു് മാ­സാ­യി ശി­ക്കാ­റി­ന്നു് പോ­യി­ട്ടു്. ഒന്നു പോയി വ­ര­ട്ടെ.”

മേ­ശ­പ്പു­റ­ത്തു വെച്ച തോ­ക്കു് ക­യ്യി­ലെ­ടു­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. നാ­യാ­ട്ടു നാ­യ­യു­ടെ കുര.

കട്ട്

നാ­യാ­ട്ടു­നാ­യ­യു­ടെ കുര. അ­തി­ന്റെ തി­ടു­ക്ക­മു­ള്ള ഓട്ടം. തോ­ക്കു്, കത്തി, വടി തു­ട­ങ്ങി­യ ആ­യു­ധ­ങ്ങ­ളു­മാ­യി നാ­യാ­ട്ടി­നു പോ­കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രും സം­ഘ­വും. അവർ ഇ­രു­ട്ടി­ലേ­ക്കു ന­ട­ന്നു­മ­റ­യു­ന്നു. പി­റ­കിൽ നി­ന്നാ­ണു് ക്യാ­മ­റ ആ ദൃ­ശ്യം പ­കർ­ത്തു­ന്ന­തു്.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

വീ­ടി­ന്റെ മു­ക­ളി­ല­ത്തെ നി­ല­യിൽ­നി­ന്നു ഭർ­ത്താ­വും സം­ഘ­വും പോയ വ­ഴി­യി­ലേ­ക്കു നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി. അവർ ന­ട­ന്നു­മ­റ­ഞ്ഞ­ത­റി­യാ­തെ ഏ­താ­നും നി­മി­ഷം കൂടി ബീവി അതേ നി­ല്പു് നി­ന്നു.

ജ­നാ­ല­യി­ലൂ­ടെ കാ­ണു­ന്ന റോഡ്.

ആ റോ­ഡി­ലൂ­ടെ അ­ത്ത­റു­പെ­ട്ടി­യും തൂ­ക്കി ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. അ­വ­ളു­ടെ ഉ­ള്ളു് ആളി.

മൊ­യ്തു­ട്ടി തന്നെ ക­ണ്ടു­വെ­ന്നു് അ­വൾ­ക്കു് മ­ന­സ്സി­ലാ­യി.

അവൾ തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി. മു­റി­യിൽ ഒ­ഴി­ഞ്ഞ ക­ട്ടിൽ. അതിനു തൊ­ട്ടു മു­ക­ളിൽ ചു­വ­രിൽ വെച്ച ന­രി­ത്ത­ല ക­ണ്ടു് അവൾ ഭ­യ­ന്നു.

അവൾ ഒ­രി­ക്കൽ­കൂ­ടി പു­റ­മേ­ക്കു നോ­ക്കി. ആ ജ­നൽ­പാ­ളി അവൾ വ­ലി­ച്ച­ട­ച്ചു.

ചു­വ­രിൽ വെച്ച മാൻ, പോ­ത്തു് തു­ട­ങ്ങി­യ­വ­യു­ടെ കൊ­മ്പു­കൾ. അ­വ­യു­ടെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. ഒ­ന്നിൽ­നി­ന്നു മ­റ്റൊ­ന്നി­ലേ­ക്കു സാ­വ­കാ­ശം നീ­ങ്ങി­പ്പോ­കു­ന്ന ക്യാ­മ­റ.

അ­വ­യ്ക്കു താഴെ ബേ­ജാ­റോ­ടെ നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി.

വാ പൊ­ളി­ച്ച ന­രി­ത്ത­ല­യു­ടെ എ­ക്സ്ട്രീം ക്ലോ­സ­പ്പ്.

സഡൻ കട്ട്

ഫ്ളാ­ഷ് ഫോർ­വേ­ഡ്

നാ­യാ­ട്ടി­ന്റെ ആരവം.

നാ­യാ­ട്ടു്. അതു ബീ­വി­യു­ടെ മ­ന­സ്സി­ന്റെ കാ­ടു­ക­ളിൽ ന­ട­ക്കും­പോ­ലെ­യാ­ണു്. ഒ­ന്നി­നും ഒരു ക്ര­മ­വും ചി­ട്ട­യു­മി­ല്ല. തോ­ക്കു നീ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ച ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ ചി­ത്രം തെ­ളി­യു­ന്നു. ഇ­ള­കു­ന്ന കാടു്. ആളുകൾ. ആരവം. ഇ­ള­കു­ന്ന കാ­ടി­ന്റെ മൊ­ണ്ടാ­ഷ് ഷോ­ട്ടു­കൾ. ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ ക്രു­ദ്ധ­ഭാ­വം. പേ­ടി­ച്ചോ­ടു­ന്ന മാൻ­പേ­ട­കൾ. ആരവം. നാ­യ­യു­ടെ കുര.

ആരവം പെ­ട്ടെ­ന്നു നി­ല­ച്ചു.

കി­ത­ക്കു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

പകൽ

നി­ര­ത്തു്—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, മ­മ്മ­ദ്, പ­ണി­ക്കാർ

സ്രാ­മ്പി­ക്ക­ടു­ത്തു് ക­ലു­ങ്കിൽ ദൂ­രേ­ക്കു് നോ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. അയാളെ ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ന്ന മ­മ്മ­ദും പ­ണി­ക്കാ­രും.

അ­ടു­ത്തെ­ത്തി­യ മ­മ്മ­ദ്.

“എ­ന്താ­ടാ അ­ന­ക്കീ നാ­ട്ടി­ലു് ബി­സി­ന­സ്സ്?”

മൊ­യ്തു­ട്ടി മി­ണ്ടു­ന്നി­ല്ല. അയാൾ ഏതോ ആ­ലോ­ച­ന­യു­ടെ ലോ­ക­ത്താ­ണു്.

മ­മ്മ­ദു്:

(ഒ­ന്നു­കൂ­ടി അ­ടു­ത്തു് ചെ­ന്നു്) “ആലോചന മ­മ്മ­ദ് തീർ­ക്കും.”

ഉ­ല്ക്ക­ണ്ഠാ­കു­ല­മാ­യ നി­മി­ഷം.

മ­മ്മ­ദ്:

“എ­ണീ­ക്കെ­ടാ”

മൊ­യ്തു­ട്ടി അ­ന­ങ്ങു­ന്നി­ല്ല. മ­മ്മ­ദ് ക്രു­ദ്ധ­നാ­യി.

“എ­ണീ­ക്കാൻ”

മൊ­യ്തു­ട്ടി എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്നു.

മ­മ്മ­ദ്:

“അന്റെ ആ­ലോ­ച­നിം അ­ത്ത­റും ഒ­ന്നും വടെ വേണ്ട. അ­ത്ത­റു­കാ­രെ­യൊ­ക്കെ ഞ­ങ്ങ­ളു് ക­ണ്ട്ക്ക്ണു്. ങ്ഉം. ന­ട­ക്കു് അന്നെ ഇ­ന്നാ­ട്ട്ലു് ക­ണ്ടു് പോ­വ­ര്തു്.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി അ­ന­ങ്ങു­ന്നി­ല്ല.

മ­മ്മ­ദ്:

“ന­ട­ക്കാൻ”

മൊ­യ്തു­ട്ടി ന­ട­ക്കു­ന്നു.

മ­മ്മ­ദ്:

“ങ്ഹാ. ന­ട­ന്നോ. തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്ക­ണ്ട. തി­രി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി­യാ­ലു് ത­ടി­വെ­ട­ക്കാ­വും. ങ്ഉം. ന­ട­ക്കെ­ടാ.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി ന­ട­ക്കു­ന്നു.

കൂ­ടെ­യു­ള്ള­വർ ചി­രി­ക്കു­ന്നു.

മൊ­യ്തു­ട്ടി ന­ട­ന്ന­ക­ന്നു.

മ­മ്മ­ദ്:

(കൂ­ടെ­യു­ള്ള­വ­രോ­ടു്) “ഓ­നെ­യൊ­ക്കെ എ­ങ്ങ­നെ­യാ ത­ല്ല്ആ? ത­ല്ലു­കൊ­ള്ളാൻ ജീവ് വേ­ണ്ടേ?”

ദൂരെ, ന­ട­ന്നു് ഇ­ല്ലാ­തെ­യാ­കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മൊ­യ്തു­ട്ടി, മ­മ്മ­ദ്, ബീവി.

വീ­ടി­ന്റെ കോ­ലാ­യിൽ സി­ഗ­ര­റ്റും പു­ക­ച്ചു് ചാ­രു­ക­സേ­ര­യിൽ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ.

മ­മ്മ­ദ് ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ പുറം ഞെ­ക്കു­ക­യാ­ണു്. അ­പ്പോൾ സൗ­ണ്ട് ട്രാ­ക്കിൽ കേൾ­ക്കു­ന്ന ഗാനം.

അറയിൽ കി­ട­ക്കു­ന്ന ബീവി. ക­സേ­ര­യിൽ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ, തൊ­ട്ട­ടു­ത്തു നി­ല്ക്കു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്—എ­ല്ലാ­വ­രും ആ പാ­ട്ടു കേൾ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

പു­റ­ത്തു ക­ലു­ങ്കി­ലി­രു­ന്നു പാ­ടു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തേ­ക്കു് നോ­ക്കി പു­റ­ത്തേ­ക്കു നോ­ക്കു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—പുറം

ഹാ­ജി­യാർ, മ­മ്മ­ദ്, ബീവി.

പു­ക­ഞ്ഞു­തീ­രു­ന്ന സി­ഗ­ര­റ്റി­ന്റെ സ­മീ­പ­ദൃ­ശ്യം. പുക തി­ര­ശ്ശീ­ല­യിൽ നി­റ­യു­ന്നു.

സി­ഗ­ര­റ്റു പു­ക­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് കോ­ലാ­യിൽ ചാരു ക­സാ­ല­യിൽ കി­ട­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. അയാൾ ഏതോ ലോ­ക­ത്താ­ണു്.

ഇ­പ്പോൾ ആ പാ­ട്ടു് വ­ഴി­ക്കെ­വി­ടെ­യോ നി­ന്നു­പോ­യി­രി­ക്കു­ന്നു.

കു­റ­ച്ച­പ്പു­റ­ത്തു് റാ­ന്തൽ വെ­ളി­ച്ച­ത്തിൽ വല തു­ന്നി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്.

കട്ട്

രാ­ത്രി

അ­ക­ത്തു് കി­ട­പ്പ­റ­യി­ലെ മേ­ശ­പ്പു­റ­ത്തു് പാലു നി­റ­ഞ്ഞ ഗ്ലാ­സ്സ്.

സ­മീ­പ­ത്തു ത­ല­ക്കു് ക­യ്യും കൊ­ടു­ത്തു കു­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന ബീവി.

കട്ട്

കോ­ലാ­യി­ലി­രു­ന്നു് വല തു­ന്നു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്. മ­മ്മ­ദി­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു് വീ­ഴു­ന്ന പാ­ട്ടി­ലെ വരികൾ. അയാൾ ത­ല­യു­യർ­ത്തി നോ­ക്കു­മ്പോൾ അ­യാ­ളു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ ഹാ­ജി­യാർ. ഹാ­ജി­യാർ സി­ഗ­ര­റ്റും പു­ക­ച്ചു് കി­ട­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് വീ­ഴു­ന്ന പാ­ട്ടി­ലെ വരികൾ.

കട്ട്

കി­ട­പ്പ­റ­യിൽ കണ്ണു മി­ഴി­ച്ചു­കി­ട­ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ ചി­ത്ര­ത്തി­നു മു­ക­ളിൽ വീ­ഴു­ന്ന പാ­ട്ടു്.

കട്ട്

സ്രാ­മ്പി­ക്കു് സ­മീ­പ­മു­ള്ള ക­ലു­ങ്കിൽ ഇ­രു­ന്നു് പാ­ടു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

കട്ട്

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ക്ര­മേ­ണ വർ­ദ്ധി­ച്ചു­വ­രു­ന്ന ക്രോ­ധം. ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് പ­രി­ഭ്ര­മ­വും സ­ങ്ക­ട­വും. മ­മ്മ­ദി­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു് ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ഹാ­ജി­യാർ, ബീവി, മ­മ്മ­ദ്.

പാ­ട്ടു തു­ട­രു­ന്നു.

ഹാ­ജി­യാർ, ബീവി, മ­മ്മ­ദ് എ­ന്നി­വർ അതു കേൾ­ക്കു­ന്ന­തി­ന്റെ വിവിധ ദൃ­ശ്യ­ങ്ങൾ. ഹാ­ജി­യാർ കൈ­കൊ­ണ്ടു് ആം­ഗ്യം കാ­ണി­ച്ചു് മ­മ്മ­ദി­നെ അ­ടു­ത്തു വി­ളി­ക്കു­ന്നു. മ­മ്മ­ദി­ന്റെ ചെ­വി­യിൽ എന്തോ മ­ന്ത്രി­ക്കു­ന്നു.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ പാ­ട്ടു തു­ട­രു­ന്നു.

കട്ട്

രാ­ത്രി

നി­ര­ത്തു്—പുറം

മ­മ്മ­ദ്.

പാ­ട്ടു് തീർ­ന്നി­രി­ക്കു­ന്നു.

ഇ­രു­ട്ടി­ലൂ­ടെ ന­ട­ക്കു­ന്ന മ­മ്മ­ദി­ന്റെ മുഖം. ക്രൂ­ര­മാ­യ ഭാവം. ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠാ­കു­ല­മാ­യ നി­മി­ഷ­ങ്ങൾ. അ­യാ­ളു­ടെ ന­ട­ത്തം പി­ന്തു­ട­രു­ന്ന ക്യാ­മ­റ.

കട്ട്

രാ­ത്രി

നി­ര­ത്തു്—പുറം

മ­മ്മ­ദ്.

മ­മ്മ­ദ് ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന­തി­ന്റെ വി­ദൂ­ര­ദൃ­ശ്യം. ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ ജ­നി­പ്പി­ക്കു­ന്ന അ­യാ­ളു­ടെ ഭാ­വ­ത്തി­ന്റെ ക്ലോ­സ­പ്പ്. എ­ന്തും ചെ­യ്യാൻ ത­യ്യാ­റാ­യാ­ണു് മ­മ്മ­ദി­ന്റെ വരവു്.

അയാൾ ന­ട­ന്നു് ക­ലു­ങ്കി­ന­ടു­ത്തെ­ത്തി.

ക­ലു­ങ്കു് ശൂ­ന്യം.

ചു­റ്റു­പാ­ടും ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന മ­മ്മ­ദ്—ആ­രു­മി­ല്ല.!

ദേ­ഷ്യം ഇ­ര­ട്ടി­ക്കു­ന്ന ഭാവം.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ വി­ദൂ­ര­ത­യിൽ­നി­ന്നു് കേൾ­ക്കു­ന്ന റാ­ത്തീ­ബി­ന്റെ നേർ­ത്ത ശബ്ദം.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഒരു വീ­ടി­ന്റെ മു­റ്റം—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, റാ­ത്തീ­ബു­കാർ, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

റാ­ത്തി­ബു ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ മുഖം. മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തിൽ റാ­ത്തീ­ബു­രം­ഗം. മു­റ്റ­ത്തു വട്ടം വ­ള­ഞ്ഞു­നി­ല്ക്കു­ന്ന റാ­ത്തീ­ബു­കാർ.

ത­ല­യ­റ­ഞ്ഞു ചൊ­ല്ലു­ന്ന റാ­ത്തീ­ബു­കാർ.

ഈ ആ­വർ­ത്ത­ന­ശ­ബ്ദം ഈ സീ­നി­ലെ ചി­ത്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ മേ­ലെ­ല്ലാം വീ­ഴു­ന്നു­ണ്ടു്.

റ­ത്തീ­ബു­കാർ­ക്കു് ന­ടു­വിൽ ഉരലിൽ പെ­ട്രോ­മാ­ക്സ്. ഉ­ര­ലി­ന്റെ ഒരു വ­ശ­ത്തു് പു­ക­യു­ന്ന ച­ന്ദ­ന­ത്തി­രി.

ക്യാ­മ­റ വീ­ണ്ടും റാ­ത്തീ­ബു­കാ­ര­നി­ലേ­ക്കു് തി­രി­യു­മ്പോൾ ന­ബ്ബൂ­സു് (കത്തി) പി­ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് റാ­ത്തീ­ബു ചൊ­ല്ലു­ന്ന റാ­ത്തീ­ബു­കാ­രൻ.

ചു­റ്റും നോ­ക്കി­നി­ല്ക്കു­ന്ന ഗ്രാ­മീ­ണർ. അ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തിൽ പല രം­ഗ­ങ്ങ­ളി­ലാ­യി­ക്ക­ണ്ട ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ പ­ണി­ക്കാ­രിൽ മി­ക്ക­വ­രും ഉ­ണ്ടു്.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ഹാ­ജി­യാർ, ബീവി.

കി­ട­പ്പ­റ

ക­ട്ടി­ലിൽ ഉ­റ­ക്കം­വ­രാ­തെ കി­ട­ക്കു­ന്ന ബീവി. സ­മീ­പ­ത്തു് ഉ­റ­ങ്ങു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ ആ പാ­ട്ടി­ന്റെ നേർ­ത്ത ഈണം. അ­ത­വ­ളു­ടെ ഓർമ്മ പോ­ലെ­യാ­ണു്. ബീവി പ­തു­ക്കെ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു. ജനൽ തു­റ­ന്നു: റാ­ത്തീ­ബി­ന്റെ ശബ്ദം. ദൂരെ മു­റ്റ­ത്തി­ന്റെ അ­റ്റ­ത്തു് നി­ലാ­വിൽ മൊ­യ്തു­ട്ടി. പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ റാ­ത്തീ­ബി­ന്റെ ശബ്ദം സം­ഭ്ര­മ­ജ­ന­ക­മാ­യി ഉ­യ­രു­ന്നു.

പേ­ടി­ച്ച­ര­ണ്ട ബീവി ജനൽ അ­ട­ച്ചു.

കി­ട­ക്ക­പ്പൊ­റു­തി­യി­ല്ലാ­തെ വീ­ണ്ടും എ­ഴു­ന്നേ­ല്ക്കു­ന്ന ബീവി.

ഉ­റ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന ഭർ­ത്താ­വി­ന്റെ മുഖം അവളെ ഭ­യ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു.

എ­ങ്കി­ലും ധൈ­ര്യം സം­ഭ­രി­ച്ചു് ഒ­ച്ച­യു­ണ്ടാ­ക്കാ­തെ അവൾ വാതിൽ തു­റ­ന്നു.

വാതിൽ തു­റ­ക്കു­ന്ന­തോ­ടെ റാ­ത്തീ­ബി­ന്റെ പേ­ടി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ആരവം.

ബീ­വി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് പ­രി­ഭ്ര­മം. അവൾ വാ­തി­ല­ട­ച്ചു് ത­ളർ­ച്ച­യോ­ടെ അ­തി­ന്മേൽ ചാ­രി­യി­രു­ന്നു. ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു് നി­മി­ഷം ക­ഴി­ഞ്ഞു് എന്തോ തീ­രു­മാ­ന­മെ­ടു­ത്ത­വ­ളെ­പ്പോ­ലെ മു­ഖ­മു­യർ­ത്തി. പ­രി­ഭ്ര­മ­മി­ല്ലാ­തെ പ­തു­ക്കെ വാതിൽ വീ­ണ്ടും തു­റ­ന്നു. റാ­ത്തീ­ബി­ന്റെ ആരവം വീ­ണ്ടും.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീ­ടി­ന്റെ ഇ­ട­നാ­ഴി­യി­ലൂ­ടെ ന­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന ബീവി. മു­ഖ­ത്തു് ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ, കു­റ്റ­ബോ­ധം.

കട്ട്

രാ­ത്രി

കി­ട­പ്പ­റ­യിൽ ഒ­റ്റ­ക്കു് ഉ­റ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വി­ശ­ദ­ചി­ത്രം.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീ­ട്ടു­മു­റ്റം—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ബീവി.

നി­റ­ഞ്ഞ നി­ലാ­വു്. മു­റ്റ­ത്തു് ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ­യോ­ടെ കാ­ത്തു­നി­ല്ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

അ­യാ­ളു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് പ്ര­തീ­ക്ഷ­യും ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ­യും മാറി മാറി വ­രു­ന്നു. മു­റ്റ­ത്തേ­ക്കു് ഇ­റ­ങ്ങി വ­രു­ന്ന ബീവി മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടിൽ.

മു­ഖ­ത്തു് ബേ­ജാ­റു­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും എന്തോ ചില തീ­രു­മാ­ന­മെ­ടു­ത്ത­പോ­ലെ ന­ട­ന്ന­ടു­ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളു­ടെ ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ മി­ന്നി­ത്തെ­ളി­യു­ന്ന ഉ­ത്ക­ണ്ഠ.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ സം­ഭ്ര­മ­ജ­ന­ക­മാ­യ റാ­ത്തീ­ബി­ന്റെ ആരവം.

മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ സ­മീ­പി­ക്കു­ന്ന ബീവി. അ­വ­ളോ­ടു് അ­ടു­ക്കാൻ­വേ­ണ്ടി മൊ­യ്തു­ട്ടി ഒരടി മു­ന്നോ­ട്ടാ­ഞ്ഞു. ബീവി ഒന്നു പി­ന്നോ­ക്കം നി­ന്നു. സ്വ­പ്ന­ത്തി­ലെ­ന്നോ­ണം വി­ളി­ച്ചു­പോ­വു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി.

“ബീവി”

ആ വിളി ഉ­ള്ളി­ന്റെ­യു­ള്ളിൽ ചെ­ന്നു­കൊ­ണ്ടു­വെ­ങ്കി­ലും അവൾ പി­ടി­ച്ചു നി­ല്ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ക­ണ്ണു­നീ­രോ­ടെ അവൾ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഞാൻ… ഞാൻ പ­ണ്ട­ത്തെ ബീ­വി­യ­ല്ല.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

(പൊ­ള്ള­ലോ­ടെ)

“ബീവീ”

(ദൃ­ഢ­ത­യോ­ടെ)

“ഇ­ന്ക്ക്… മാ­പ്പ­ള ണ്ടു്. ങ്ങ­ളു് ഞ്ഞി ബടെ വ­ര­ര്തു്.”

മൊ­യ്തു­ട്ടി:

“ഞാൻ… ഞാൻ… മ­റ്റൊ­ന്നി­നും വ­ന്ന­ത­ല്ല… ഒ­രി­ക്കൽ നേ­രിൽ­ക്ക­ണ്ടു്… എ­ന്നെ­ന്നേ­ക്കു­മാ­യി യാത്ര പറയാൻ വ­ന്ന­താ­ണു്…

ബീവി ഒ­ന്നു­കൂ­ടി അ­ടു­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ച്ചു­പോ­യി. അവൾ മ­ന­സ്സാ­ന്നി­ദ്ധ്യം വീ­ണ്ടെ­ടു­ത്തു പ­റ­ഞ്ഞു.

“പോ­ട്ടെ.”

ഉ­റ­ന്നു­വ­രു­ന്ന ക­ണ്ണീ­രോ­ടെ അവൾ ഒ­ന്നു­ര­ണ്ട­ടി തി­രി­ഞ്ഞു­ന­ട­ന്നു. മൊ­യ്തു­ട്ടി അ­റി­യാ­തെ കൈ­നീ­ട്ടി­പ്പോ­യി. ചങ്കു പൊ­ടി­യു­ന്ന സ്വ­ര­ത്തിൽ അയാൾ വി­ളി­ച്ചു.

“ബീവീ”

ആ വിളി അവളെ പി­ടി­ച്ചു­കു­ലു­ക്കി. സ്വ­പ്ന­ത്തി­ലെ­ന്നോ­ണം അവൾ മൊ­യ്തു­ട്ടി­യി­ലേ­ക്കു തി­രി­ച്ചു­ചെ­ന്നു. നീ­ട്ടി­പി­ടി­ച്ച ആ കൈ­ക­ളിൽ വീണവൾ ക­ര­ഞ്ഞു.

നി­ലാ­വിൽ കെ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ചു ക­ര­യു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും ബീ­വി­യും.

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീടു്—അകം

ഹാ­ജി­യാർ.

നാ­യാ­ട്ടു­നാ­യ­യു­ടെ ഉ­ഗ്ര­മാ­യ കുര. അതു കേ­ട്ടു­ണ­രു­ന്ന ഹാ­ജി­യാർ. നോ­ക്കു­മ്പോൾ കി­ട­ക്ക­യിൽ ബീ­വി­യി­ല്ല.

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് ന­ടു­ക്കം.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ റാ­ത്തീ­ബ്.

കി­ട­പ്പ­റ­യു­ടെ ജനൽ തു­റ­ക്കു­ന്ന ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ കൈ. തു­റ­ന്ന ജ­ന­ലി­ലൂ­ടെ മു­റ്റ­ത്തെ പ്രേ­മ­രം­ഗം.

സഡൻ കട്ട് റ്റു

റാ­ത്തീ­ബ്

മു­റു­കി വ­രു­ന്ന റാ­ത്തീ­ബ്. പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ:

കട്ട്

രാ­ത്രി

ഹാ­ജി­യാ­രു­ടെ വീ­ട്ടു­മു­റ്റം—പുറം

ബീവി, മൊ­യ്തു­ട്ടി.

നി­ലാ­വിൽ കെ­ട്ടു­പി­ണ­യു­ന്ന ബീ­വി­യും മൊ­യ്തു­ട്ടി­യും.

കി­ട­പ്പ­റ­യു­ടെ ജനാല തു­റ­ന്ന­തു് മ­ന­സ്സി­ലാ­കു­ന്ന­തോ­ടെ ഭ­യ­ന്നു­വി­റ­ച്ചു് ശ്വാ­സം­പോ­ലും നി­ന്നു­പോ­കു­ന്ന ബീവി. അവൾ പെ­ട്ടെ­ന്നു മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ ക­ര­വ­ല­യ­ത്തിൽ­നി­ന്നു് മു­ക്ത­യാ­യി.

ജ­നൽ­പാ­ളി­യി­ലൂ­ടെ അ­വ­രു­ടെ നേർ­ക്കു് തോ­ക്കി­ന്റെ കുഴൽ നീ­ണ്ടു.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ലം നി­ശ്ശ­ബ്ദം.

ഉന്നം ശ­രി­യാ­ക്കു­ന്ന തോ­ക്കി­ന്റെ കുഴൽ. അതു് ഒ­ന്നു­ര­ണ്ടു തവണ ബീ­വി­യെ ഒ­ഴി­വാ­ക്കി, മൊ­യ്തു­ട്ടി­യെ­യാ­ണു് തോ­ക്കു് ഉന്നം വെ­ക്കു­ന്ന­തു്.

മൊ­യ്തു­ട്ടി­യിൽ നി­ന്നു് അകന്ന ബീവി വീ­ണ്ടും അ­യാ­ളി­ലേ­ക്കു് അ­ടു­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങു­ക­യാ­ണു്.

തോ­ക്കി­ന്റെ ഉന്നം വീ­ണ്ടും അവളെ ഒ­ഴി­വാ­ക്കു­ന്നു.

അതു മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ നേരെ ഉന്നം ശ­രി­യാ­ക്ക­ലും അ­തി­ന്റെ മു­ന്നി­ലേ­ക്കു് ബീവി കു­തി­ച്ചെ­ത്ത­ലും ഒ­ന്നി­ച്ചു­ക­ഴി­ഞ്ഞു.

“ഠേ”

വെടി പൊ­ട്ടി. കാ­മു­ക­ന്റെ കൈ­ക­ളി­ലേ­ക്കു് ബീവി മ­റി­ഞ്ഞു­വീ­ണു.

സഡൻ കട്ട്

വ­യ­റ്റിൽ ആ­ഞ്ഞു­കു­ത്തു­ന്ന റാ­ത്തീ­ബു­കാ­രൻ. റാ­ത്തീ­ബി­ന്റെ മൂർ­ദ്ധ­ന്യം.

പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തിൽ റാ­ത്തീ­ബി­ന്റെ ആരവം പാ­ര­മ്യ­ത്തിൽ.

കട്ട്

പകൽ

പു­ഴ­ത്തീ­രം—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

വി­ശാ­ല­മാ­യ പു­ഴ­ത്തീ­രം. മണലിൽ അ­വ­ശ­നാ­യി കി­ട­ക്കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി. അ­യാ­ളു­ടെ നോ­ട്ട­വും ആ­ലോ­ച­ന­യും ഒന്നു ഉ­റ­യ്ക്കു­ന്നി­ല്ല.

ആ കി­ട­ന്ന കി­ട­പ്പിൽ മ­യ്യ­ത്തു­ക­ട്ടിൽ താ­ങ്ങി ഒരു ചെ­റു­സം­ഘം ക­ട­ന്നു­പോ­വു­ന്ന­തു് അ­ബോ­ധാ­വ­സ്ഥ­യി­ലെ­ന്നോ­ണം അയാൾ അ­റി­യു­ന്നു­ണ്ടു്.

കട്ട്

പകൽ

പു­ഴ­ത്തീ­രം—പുറം

മൊ­യ്തു­ട്ടി.

മൊ­യ്തു­ട്ടി വേ­ച്ചു് വേ­ച്ചു് ന­ട­ന്നു­പോ­വു­ന്നു. ഇ­ട­റു­ന്ന കാൽ­വെ­പ്പു­കൾ. ഇ­രു­ണ്ടു­പോ­വു­ന്ന ദൃ­ശ്യ­ങ്ങൾ. പാ­ര­വ­ശ്യ­ത്തോ­ടെ അയാൾ ന­ട­ന്നു.

കട്ട്

പകൽ

മൊ­യ്തു­ട്ടി, ഗ്രാ­മീ­ണർ.

മ­യ്യ­ത്തു് മറവു ചെ­യ്തു് തി­രി­ച്ചു­വ­രു­ന്ന ആളുകൾ.

പ­ള്ളി­പ്പ­റ­മ്പു്.

ഖ­ബർ­സ്ഥാ­നി­ലെ ക­ള്ളി­ച്ചെ­ടി­കൾ­ക്കി­ട­യി­ലൂ­ടെ ദൃ­ശ്യ­മാ­കു­ന്ന മൊ­യ്തു­ട്ടി­യു­ടെ രൂപം.

ആ പുതിയ ഖ­ബ­റി­ന്റെ ത­ല­ക്കൽ ഹൃദയം പൊ­ട്ടി അ­യാ­ളി­രു­ന്നു.

ആ ദുഃ­ഖ­ഭൂ­മി­യിൽ, ആ കാ­മു­ക­നു് വേരു പി­ടി­ച്ചു.

മു­ഴു­വൻ പേരു്: മു­ഹ്യു­ദ്ദീൻ ന­ടു­ക്ക­ണ്ടി­യിൽ. കോ­ഴി­ക്കോ­ട് ജി­ല്ല­യി­ലെ കാ­ര­ശ്ശേ­രി എന്ന ഗ്രാ­മ­ത്തിൽ 1951 ജൂ­ലാ­യ് 2-നു് ജ­നി­ച്ചു. പി­താ­വു്: പ­രേ­ത­നാ­യ എൻ. സി. മു­ഹ­മ്മ­ദ് ഹാജി. മാ­താ­വു്: കെ. സി. ആ­യി­ശ­ക്കു­ട്ടി. കാ­ര­ശ്ശേ­രി ഹി­ദാ­യ­ത്തു­സ്സി­ബി­യാൻ മ­ദ്ര­സ്സ, ഐ. ഐ. എ. യു. പി. സ്ക്കൂൾ, ചേ­ന്ദ­മം­ഗ­ല്ലൂർ ഹൈ­സ്ക്കൂൾ, കോ­ഴി­ക്കോ­ട് ഗു­രു­വാ­യൂ­ര­പ്പൻ കോ­ളേ­ജ്, കാ­ലി­ക്ക­റ്റ് സർ­വ്വ­ക­ലാ­ശാ­ലാ മ­ല­യാ­ള­വി­ഭാ­ഗം എ­ന്നി­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ പ­ഠി­ച്ചു. സോഷ്യോളജി-​മലയാളം ബി. എ., മ­ല­യാ­ളം എം. എ., മ­ല­യാ­ളം എം. ഫിൽ. പ­രീ­ക്ഷ­കൾ പാ­സ്സാ­യി. 1993-ൽ കാ­ലി­ക്ക­റ്റ് സർ­വ്വ­ക­ലാ­ശാ­ല­യിൽ നി­ന്നു് ഡോ­ക്ട­റേ­റ്റ്. 1976–78 കാ­ല­ത്തു് കോ­ഴി­ക്കോ­ട്ടു് മാ­തൃ­ഭൂ­മി­യിൽ സ­ഹ­പ­ത്രാ­ധി­പ­രാ­യി­രു­ന്നു. പി­ന്നെ അ­ധ്യാ­പ­ക­നാ­യി. കോ­ഴി­ക്കോ­ട് ഗവ. ആർ­ട്സ് ആന്റ് സയൻസ് കോ­ളേ­ജ്, കോ­ട­ഞ്ചേ­രി ഗവ. കോ­ളേ­ജ്, കോ­ഴി­ക്കോ­ട് ഗവ: ഈ­വ­നി­ങ്ങ് കോ­ളേ­ജ് എ­ന്നി­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ ജോലി നോ­ക്കി. 1986-മുതൽ കാ­ലി­ക്ക­റ്റ് സർ­വ്വ­ക­ലാ­ശാ­ലാ മ­ല­യാ­ള­വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ.

പു­സ്ത­ക­ങ്ങൾ: പു­ലി­ക്കോ­ട്ടിൽ­കൃ­തി­കൾ (1979), വി­ശ­ക­ല­നം (1981), തി­രു­മൊ­ഴി­കൾ (1981), മു­ല്ലാ­നാ­സ­റു­ദ്ദീ­ന്റെ പൊ­ടി­ക്കൈ­കൾ (1982), മ­ക്ക­യി­ലേ­ക്കു­ള്ള പാത (1983), ഹു­സ്നുൽ ജമാൽ (1987), കു­റി­മാ­നം (1987), തി­രു­വ­രുൾ (1988), ന­വ­താ­ളം (1991), ആലോചന (1995), ഒ­ന്നി­ന്റെ ദർശനം (1996), കാ­ഴ്ച­വ­ട്ടം (1997) തു­ട­ങ്ങി എൺ­പ­തി­ലേ­റെ കൃ­തി­കൾ.

ഭാര്യ: വി. പി. ഖദീജ, മക്കൾ: നിശ, ആഷ്ലി, മു­ഹ­മ്മ­ദ് ഹാ­രി­സ്.