പക​ലു​ക​ളെ​ല്ലാം എല്ലാ​വർ​ക്കും ഉള്ള​താ​ണെ​ങ്കിൽ, രാ​ത്രി​ക​ളെ​ല്ലാം എല്ലാ​വർ​ക്കും ഉള്ള​താ​ണെ​ങ്കിൽ, സകല ചരാ​ച​ര​ങ്ങ​ളെ​യും മറ​ച്ചു പി​ടി​ച്ച ആ രാ​ത്രി ഞങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി മാ​ത്രം കരു​തി​വെ​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു: ഞങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി മറ്റാ​രോ, ഒരു​പ​ക്ഷേ, ദൈവം തന്നെ, കൊ​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത​താ​യി​രു​ന്നു ആ രാ​ത്രി. അങ്ങ​നെ മാ​ത്ര​മേ എനി​ക്കു് ആ രാ​ത്രി​യും അതി​നു​മു​മ്പേ വന്ന മറ്റൊ​രു രാ​ത്രി​യും ഇപ്പോൾ ഓർ​ക്കാൻ പറ്റു​ന്നു​ള്ളൂ. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് അന്നു്, രാ​ത്രി വളരെ വൈകി, ഞങ്ങൾ, രാ​ഘ​വ​നും ഞാനും, ‘മി​സ്റ്റ്’ എന്നു് പേ​രു​ള്ള ആ ബ്യൂ​ട്ടി പാർലർ തച്ചു​പൊ​ളി​ക്കാ​നും കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്കാ​നും എത്തി​യ​തു്.

അപ്പു​വി​നും ഒപ്പം.

അപ്പു രാ​ഘ​വ​ന്റെ നാ​യ​യാ​ണു്.

വാ​യ​ക്കു ചു​റ്റും കറു​പ്പു് നി​റ​മു​ള്ള, ഉടൽ മണ്ണി​ന്റെ നി​റ​മു​ള്ള, അപ്പു​വി​നെ കൊ​ള്ള​സം​ഘ​ത്തി​ലെ പ്ര​ധാന അംഗം എന്നാ​ണു് രാഘവൻ എനി​ക്കു് പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്. “ഇരു​ട്ടി​ലും മണ്ണി​ലും ഒരു​പോ​ലെ അപ്പു അവനെ കാ​ണാ​താ​ക്കും,” രാഘവൻ എന്നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു.

ഞാൻ നായയെ നോ​ക്കി.

“അപ്പൂ, നീ റോഡിൽ പോയി നിൽ​ക്കു്”, രാഘവൻ നാ​യ​യോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. “ആരെ​ങ്കി​ലും വരു​ന്നു​ണ്ടോ എന്നു് നോ​ക്കു്”.

നായ റോഡിൽ പോയി നി​ന്നു. തെ​രു​വി​ലെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അതി​ന്റെ നി​ഴ​ലും മറ്റൊ​രു ജന്തു​പോ​ലെ ഒപ്പം നി​ന്നു.

“അപ്പു വെ​റു​മൊ​രു നാ​യ​യ​ല്ല”, രാഘവൻ എന്നെ നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചു.

ഞാൻ, പക്ഷേ, നായയെ നോ​ക്കി​യി​ല്ല.

“എന്താ​ണെ​ന്നു​വെ​ച്ചാൽ നീ വേഗം ചെ​യ്യ്” ഞാൻ എന്റെ പേടി മറ​യ്ക്കാ​തെ രാ​ഘ​വ​നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. “ഇനി​യും വൈ​കി​യാൽ ഒന്നും നട​ക്കി​ല്ല”.

ഞാൻ വാ​ച്ചിൽ നോ​ക്കി. സമയം പന്ത്ര​ണ്ടു് മണി കഴി​ഞ്ഞു് ഏഴു മി​നി​റ്റാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാഘവൻ ധാ​രാ​ളം സമ​യ​മു​ള്ള​പോ​ലെ പാർ​ല​റി​ന്റെ ഷട്ടർ തു​റ​ക്കാ​നാ​യി നി​ല​ത്തു് ഇരു​ന്നു. ഷട്ട​റി​ന്റെ പൂ​ട്ടിൽ രണ്ടു കൈ​കൾ​കൊ​ണ്ടും കൂ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു. പൂ​ട്ടിൽ അവ​ന്റെ വല​ത്തേ ചെവി ചേർ​ത്തു. കണ്ണു​കൾ അട​ച്ചു. അൽ​പ്പം കഴി​ഞ്ഞു് പൂ​ട്ടു് ഊരി എടു​ത്തു് നി​ല​ത്തു് വെ​ച്ചു. എന്നെ നോ​ക്കി പു​ഞ്ചി​രി​ച്ചു.

ഇപ്പോൾ നായ അവി​ടേ​ക്കു് ഓടി​വ​ന്നു. പൂ​ട്ടു് ഒരു കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞി​നെ എന്ന​പോ​ലെ അതി​ന്റെ വാ​യി​ലെ​ടു​ത്തു. വീ​ണ്ടും റോഡിൽ പോയി നി​ന്നു.

ഏതു​ത​രം പൂ​ട്ടും ഒരു തെ​ളി​വും ബാ​ക്കി വെ​യ്ക്കാ​തെ അപ്പു കോ​ഴി​ക്കു​ഞ്ഞി​നെ​പ്പോ​ലെ തി​ന്നു​മെ​ന്നു് രാഘവൻ എന്നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. “കോ​ഴി​ക​ളു​ടെ തല​ക​ളെ​ക്കാൾ അപ്പു​വി​നി​ഷ്ടം ഈ പൂ​ട്ടു​ക​ളാ​ണു്”

ഞാൻ ഇപ്പോ​ഴും നായയെ നോ​ക്കി​യി​ല്ല.

ഒരി​ക്കൽ ഈ പാർലർ കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും എത്തു​മെ​ന്നു് ഉറ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇതി​നും വളരെ മു​മ്പാ​ണു്. ഒരു വൈ​കു​ന്നേ​രം ആറു​മ​ണി​യോ​ടെ ഇതേ പാർ​ല​റിൽ നി​ന്നും ഇറ​ങ്ങി വന്ന പെ​ണ്ണു്, ആണോ പെ​ണ്ണോ എന്ന​റി​യാൻ റോ​ഡി​ന്റെ ഇപ്പു​റ​ത്തു് ഞാനും രാ​ഘ​വ​നും കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ. എനി​ക്ക​തു് പെ​ണ്ണു് തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. “അതൊരു വേറെ ജനു​സ്സാ​ണു്”, രാഘവൻ മറ്റൊ​രു മോ​ഹ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു.

ഞാൻ അവ​ളെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി ഇരു​ന്നു. അതി​നും മു​മ്പു് രാ​ത്രി​യി​ലേ​ക്കു് കല​രാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു മണം മറ്റൊ​രു ഉട​ലി​ന്റെ എല്ലാ അട​യാ​ള​ങ്ങ​ളു​മാ​യി എന്നെ തൊ​ട്ടു​നിൽ​ക്കാ​നും തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

“ഇന്നു് എന്റെ ഓട്ടോ​യിൽ കയ​റി​യ​തു് ഒരു ചര​ക്കാ​ണു്”, ഇതേ പെ​ണ്ണി​നെ​പ്പ​റ്റി രാഘവൻ ഫോണിൽ വി​ളി​ച്ചു പറ​യു​മ്പോൾ ഞാൻ പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ​ത്ത​ന്നെ മറ്റൊ​രു തെ​രു​വി​ലാ​യി​രു​ന്നു, രണ്ടോ മൂ​ന്നോ ഓട്ടം കഴി​ഞ്ഞു് റോ​ഡി​ന​രി​കിൽ നിർ​ത്തി​യി​ട്ട ഓട്ടോ​വി​ന്റെ പിൻ​സീ​റ്റിൽ മയ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. “നി​ന​ക്കു് അതിനെ കാണണോ?”, രാഘവൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

അന്നു് പകൽ തന്റെ ഒട്ടോ​വിൽ അങ്ങ​നെ ഒരാളെ, ആണി​നും പെ​ണ്ണി​നും ഇടയിൽ മാ​യു​ക​യും തെ​ളി​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു പെ​ണ്ണി​നെ, രാഘവൻ പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ പാർ​ല​റി​ലേ​ക്കു് കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​മ്പോൾ അവ​ന​റി​യാ​തെ​ത​ന്നെ ഓട്ടോ പതു​ക്കെ​യാ​വു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് രാഘവൻ എന്നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. അതു​വ​രെ​യും പി​റ​കോ​ട്ടു പാഞ്ഞ റോഡ് ഇപ്പോൾ തന്റെ പിറകെ തി​രി​ച്ചു​വ​രി​ക​യാ​ണു് എന്നും അവനു തോ​ന്നി. രാഘവൻ മു​മ്പി​ലെ കണ്ണാ​ടി​യി​ലൂ​ടെ തന്റെ യാ​ത്ര​ക്കാ​രി​യെ നോ​ക്കി ചോ​ദി​ച്ചു:

“മാ​ഡ​ത്തി​നെ ഇവിടെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല, ആദ്യ​മാ​യാ​ണോ ഇവിടെ?”

അവ​ളു​ടെ മറു​പ​ടി​ക്കാ​യി രാഘവൻ കണ്ണാ​ടി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി. അവ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടു​ക​ളിൽ​ത്ത​ന്നെ കണ്ണു​കൾ ഉറ​പ്പി​ച്ചു. അവൾ പു​ഞ്ചി​രി​ച്ചു. “ആദ്യ​മാ​വും അല്ലെ മാഡം?” അവ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടു​കൾ വെ​ളു​പ്പു് കലർ​ന്ന റോസ് നി​റ​ത്തിൽ പതു​ക്കെ വി​ട​രു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു,

“അതെ”, അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

അങ്ങ​നെ “അതെ” എന്നു് പറ​ഞ്ഞ​തു് അവളും അവനും ഒരു​മി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു. രാഘവൻ എന്നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. ആണി​നും പെ​ണ്ണി​നും ഇട​യ്ക്കു​ള്ള ഒരൊ​ച്ച​യാ​യി​രു​ന്നു അതു്. ഇപ്പോൾ അതേ ഒച്ച, ആണോ പെ​ണ്ണോ എന്നു് തി​രി​യാ​തെ, അവ​ന്റെ ഒട്ടോ​വിൽ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി സഞ്ച​രി​യ്ക്കു​ക​യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

പാർ​ല​റി​നു മു​മ്പിൽ ഓട്ടോ നിർ​ത്തി രാഘവൻ തന്റെ യാ​ത്ര​ക്കാ​രി​യെ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. “മാഡം, ഇവിടെ നി​ന്നും മട​ങ്ങു​ന്ന സമയം പറ​ഞ്ഞാൽ ഞാൻ വീ​ണ്ടും വരാം”. രാഘവൻ തന്റെ യാ​ത്ര​ക്കാ​രി​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. അവ​ള​റി​യാ​തെ അവ​ളു​ടെ മാ​റി​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു് നോ​ക്കി. അവൾ കൈയിൽ കരു​തി​വെ​ച്ചി​രു​ന്ന രൂപ എടു​ത്തു് രാ​ഘ​വ​നു് കൊ​ടു​ത്തു. “ആറു​മ​ണി കഴി​യും”, അവൾ പറ​ഞ്ഞു. “ഞാൻ വേറെ ഓട്ടോ പി​ടി​ച്ചോ​ളാം”. അവൾ രാ​ഘ​വ​നെ നോ​ക്കി പു​ഞ്ചി​രി​ച്ചു. ഓട്ടോ​വിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി പാർ​ല​റി​ലേ​ക്കു് നട​ന്നു.

ഞാൻ അവിടെ എത്തു​മ്പോൾ രാഘവൻ അവ​ന്റെ ഓട്ടോ പാർ​ല​റി​നു എതി​രെ​യു​ള്ള വഴി​യിൽ നിർ​ത്തി​യി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് കണ്ടു. ഞാൻ പാർ​ല​റി​ലേ​ക്കു് നോ​ക്കി. മഞ്ഞിൽ കല​രു​ന്ന സ്വർ​ണ്ണ നി​റ​ത്തിൽ “മി​സ്റ്റ്” എന്നു് എഴു​തിയ ബോർഡ് കണ്ടു. അട​ച്ചി​ട്ട ഗ്ലാ​സ് ഡോ​റി​നു താഴെ, പടി​യു​ടെ ഒര​റ്റ​ത്താ​യി, ഒരു പൂച്ച കി​ട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഓട്ടോ അവിടെ റോ​ഡി​ന്റെ അരി​കിൽ നിർ​ത്തി ഞാൻ രാ​ഘ​വ​ന്റെ അരി​കി​ലേ​ക്കു് ചെ​ന്നു. അവ​ന്റെ ഓട്ടോ​വിൽ കയറി ഇരു​ന്നു. “അവൾ പോയോ?”, ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

രാഘവൻ എന്നെ നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചു.

“ഇല്ല, ഇറ​ങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ല. ഇപ്പോൾ കാ​ലു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ മണം പൂ​ശു​ക​യാ​വും”. അവൻ അവ​ന്റെ രണ്ടു കൈ​ക​ളും മൂ​ക്കി​നു മീതെ വെ​ച്ചു. എന്നെ നോ​ക്കി കണ്ണു​കൾ ഇറു​ക്കി. “ഇന്നു് അവൾ കയ​റി​യ​തി​നു ശേഷം ഞാൻ വേറെ ആരെ​യും എന്റെ ഓട്ടോ​വിൽ കയ​റ്റി​യി​ട്ടി​ല്ല”, രാഘവൻ പറ​ഞ്ഞു. “നോ​ക്കു്, അവ​ളു​ടെ മണം ഇപ്പോ​ഴും ഇതി​നു​ള​ളി​ലു​ണ്ടു് ”.

ഞാൻ എന്നെ​ത്ത​ന്നെ ശ്വ​സി​ച്ചു. മണ​ങ്ങ​ളു​ടെ ശേ​ഖ​ര​ത്തി​നു മു​മ്പിൽ മൂ​ക്കു് മു​ട്ടി​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ന്ന എന്നെ കണ്ടു. മോ​ഹ​വും ഭാ​ഗ്യ​വും ഒന്നു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്, ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു. എന്നാൽ, പാർ​ല​റിൽ നി​ന്നും അവൾ ഇറ​ങ്ങി വരു​മ്പോൾ അവ​ളു​ടെ കൂടെ അവ​ളെ​പ്പോ​ലെ തന്നെ തോ​ന്നു​ന്ന വേ​റൊ​രു പെ​ണ്ണു് കൂടി ഇപ്പോൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. രണ്ടു പേരും ഒരേ സമയം തെ​രു​വിൽ നി​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും ഒരേ​പോ​ലെ ഒരേ ദി​ശ​യി​ലേ​ക്കു് നോ​ക്കി.

“രണ്ടു പേരോ?” ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു. “ഒന്നി​നെ​യ​ല്ലേ നീ കണ്ട​തു്?”

രാ​ഘ​വ​നും അവ​രെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി ഇരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“ഇതിൽ ഏതി​നെ​യാ​ണു് നീ ഇന്നു് കണ്ട​തു്?” ഞാൻ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു. “രണ്ടും ഒരു​പോ​ലെ ഇരി​ക്കു​ന്നു.”

“നീ വണ്ടി എടു​ത്തു് ചെ​ല്ലു്”, രാഘവൻ പറ​ഞ്ഞു. “ഞാൻ പിറകെ വരാം.”

രാഘവൻ എന്നെ ഒട്ടോ​വിൽ നി​ന്നും തള്ളി ഇറ​ക്കി. “ഇവ​റ്റ​കൾ അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്”, രാഘവൻ പറ​ഞ്ഞു. “എല്ലാം ഒരു​പോ​ലെ ഇരി​ക്കും. നീ സമയം കള​യ​ല്ലെ.”

ഞാൻ സമയം കള​ഞ്ഞി​ല്ല, ധൃ​തി​യിൽ ഓട്ടോ എടു​ത്തു് അവ​രു​ടെ മു​മ്പിൽ ചെ​ന്നു നി​ന്നു. അവ​രോ​ടു് “എവി​ടെ​ക്കാ​ണു് പോ​കേ​ണ്ട​തു്” എന്നു് ചോ​ദി​ച്ചു. അവർ രണ്ടു​പേ​രും എന്നെ നോ​ക്കി. ഒരാൾ നോ​ക്കു​ന്ന​പോ​ലെ.

“ഇവിടെ കല​ക്ട​രേ​റ്റ് കഴി​ഞ്ഞു പോകണം. വല​ത്തോ​ട്ടു​ള്ള ആദ്യ​ത്തെ റോഡ്, മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ വീടു്”.

അവരിൽ ഒരാൾ പറ​ഞ്ഞു.

അത്ര​യും മധു​ര​മു​ള്ള ഒരു പെൺ​ശ​ബ്ദം ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇപ്പോൾ പാ​ട്ടു​കൾ പാ​ടാ​ത്ത പ്ര​ശ​സ്ത​യായ ഒരു ഗാ​യി​ക​യു​ടെ ശബ്ദം എനി​ക്കു് ഓർമ്മ വന്നു. ഞാൻ പി​റ​കി​ലേ​ക്കു് തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. രാ​ഘ​വ​ന്റെ ഓട്ടോ അൽ​പ്പം ദൂ​രെ​യാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് കണ്ടു.

“ശരി, കയ​റി​ക്കോ​ളൂ”, ഞാൻ അവ​രോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു.

അവരിൽ ഒരാൾ മാ​ത്രം ഒട്ടോ​വിൽ കയറി. മറ്റേ ആൾ പാർ​ല​റി​ലേ​ക്കു് മട​ങ്ങി. ഒരാ​ളിൽ നി​ന്നു് ഒരാൾ വേർ​പെ​ട്ടു പോ​കു​ന്ന​പോ​ലെ.

ഓട്ടോ കു​റ​ച്ചു ദൂരം മു​മ്പോ​ട്ടു് പോ​യ​പ്പോൾ മു​മ്പി​ലെ കണ്ണാ​ടി​യി​ലൂ​ടെ അവളെ ഞാൻ നോ​ക്കി. തന്റെ മടി​യിൽ വെച്ച ഹാൻ​ഡ്ബാ​ഗിൽ അവൾ എന്തോ തി​ര​യു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതീവ സു​ന്ദ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു അവൾ, ഒപ്പം അവൾ പൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന മണവും, എല്ലാം, രാ​ഘ​വ​നെ​പ്പോ​ലെ, എന്നെ​യും ഉന്മ​ത്ത​നാ​ക്കി. എനി​ക്കു് അവ​ളു​ടെ ശബ്ദം ഒന്നു​കൂ​ടി കേൾ​ക്കാൻ തോ​ന്നി.

“മാ​ഡ​ത്തി​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു് അവിടെ ഒപ്പം കണ്ട മാ​ഡ​വും”, ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു “നി​ങ്ങൾ ഇര​ട്ട​ക​ളാ​വും അല്ലെ?” ഞാൻ അവളെ കാണാൻ കണ്ണാ​ടി​യി​ലേ​ക്കു് നോ​ക്കി. ഇപ്പോ​ഴും അവൾ ഹാൻ​ഡ്ബാ​ഗിൽ എന്തോ തി​ര​യു​ക​യാ​ണു്.

“ഇര​ട്ട​കൾ ഒന്നു​മ​ല്ല, ഒരാൾ തന്നെ​യാ​ണു്”. അവൾ പറ​ഞ്ഞു.

പെ​ട്ടെ​ന്നു് എന്റെ കൈ വി​റ​ച്ചു. ഓട്ടോ എന്റെ കൈ​ക​ളിൽ ഒരു തവണ വെ​ട്ടി. അവൾ പറ​ഞ്ഞ​തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം ആ സമയം എന്നെ വളഞ്ഞ രീ​തി​കൊ​ണ്ടു് മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല, ഞാൻ ഞെ​ട്ടി​യ​തു്. അത്ര​യും കന​മു​ള്ള ഒരു പുരുഷ ശബ്ദം, രണ്ടു ഭാ​ഗ​വും തി​ള​ങ്ങു​ന്ന മൂർ​ച്ച​യു​ള്ള ഒരു കത്തി ചെ​വി​യു​ടെ അരി​കി​ലൂ​ടെ മി​ന്നി​യ​തു​പോ​ലെ, അങ്ങ​നെ ഒരാ​ളി​ലും അങ്ങ​നെ​യൊ​ര​വ​സ​ര​ത്തി​ലും ഞാൻ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ച​തേ അല്ലാ​യി​രു​ന്നു. വീ​ണ്ടും അവളെ നോ​ക്കാ​നോ സം​സാ​രി​ക്കാ​നോ ഞാൻ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു.

“നി​ന്റെ പി​റ​കിൽ​ത്ത​ന്നെ ഞാ​നു​ണ്ടു്”. രാഘവൻ എന്നെ മൊ​ബൈ​ലിൽ വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. “വീടും പരി​സ​ര​വും നന്നാ​യി നോ​ക്കി വെ​യ്ക്ക​ണം. ഇന്നു​രാ​ത്രി തന്നെ നമ്മൾ അവിടെ പോകും”. രാ​ഘ​വ​ന്റെ വാ​ക്കു​കൾ പടികൾ വെ​ട്ടു​ന്ന പോലെ ധൃ​തി​യിൽ തെ​ളി​യു​ക​യും മാ​യു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഞാൻ അവ​നോ​ടു് ശരി എന്നു് പറ​ഞ്ഞു.

മോഹം വേർ​പെ​ടു​ന്ന​തോ​ടെ ഉടലും മറ്റൊ​ന്നാ​വു​ന്നു.

ഞാൻ നായയെ നോ​ക്കി.

നായ അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ നിൽ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ മു​ന്നി​ലെ കാ​ലു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ രാഘവൻ അഴി​ച്ചെ​ടു​ത്ത പൂ​ട്ടു് ഇപ്പോ​ഴു​മു​ണ്ടാ​കും, ഒരു​പ​ക്ഷേ, പാതി തി​ന്നു്, ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു. ഒരൊ​റ്റ ഊക്കിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും​കൂ​ടി ഷട്ടർ പൊ​ന്തി​ച്ചു. അതേ നി​മി​ഷം, ഷട്ട​റി​ന്റെ ഒച്ച​യ്ക്കും മു​ക​ളിൽ നായ ഓരി​യി​ട്ടു. ഞാൻ ഞെ​ട്ടി​ത്ത​രി​ച്ചു. “അവ​ന​റി​യാം, എപ്പോൾ എന്തു​വേ​ണ​മെ​ന്നു്”, രാഘവൻ ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പറ​ഞ്ഞു. ഷട്ട​റി​നു മു​മ്പി​ലെ ഗ്ലാ​സ് ഡോർ രാഘവൻ തള്ളി​ത്തു​റ​ന്നു. എന്നോ​ടു് അക​ത്തു കയറാൻ ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു. ഞാൻ അക​ത്തു കയ​റി​യ​തും രാഘവൻ ഷട്ടർ താ​ഴ്ത്തി നിലം തൊ​ടു​ന്ന വിധം വെ​ച്ചു.

അന്നു് അവളെ അവ​ളു​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് ഞാൻ കൊ​ണ്ടു​പോയ ദിവസം രാ​ത്രി ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും ആ വീ​ട്ടിൽ വീ​ണ്ടും ചെ​ന്നി​രു​ന്നു. ആ രാ​ത്രി​ത​ന്നെ​യാ​ണു് രാഘവൻ ഈ പാർലർ കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും, വേ​ണ്ടി വന്നാൽ തകർ​ക്ക​ണം എന്നും, നി​ശ്ച​യി​ച്ച​തും. അന്നു പക്ഷേ, പാർലർ അവ​ളു​ടെ​താ​ണെ​ന്നു് ഞങ്ങൾ​ക്കു് അറി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, ഞാൻ നേ​ര​ത്തെ പറ​ഞ്ഞ​പോ​ലെ, ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു രാ​ത്രി അന്നേ ഞങ്ങൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി കൊ​ത്തി വെ​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. അതു​കൊ​ണ്ടാ​കും ഞങ്ങൾ വീ​ണ്ടും ഇതേ കഥയിൽ പെ​ട്ട​തും.

“കൊ​ള്ള​യ​ടി​ച്ചാൽ മാ​ത്രം പോരാ, അവൾ മു​ഖ​ത്തു് ചായം പൂ​ശു​ന്ന ആ പാർ​ല​റും തല്ലി തകർ​ക്ക​ണം” രാഘവൻ പറ​ഞ്ഞു. “ഉള്ളു് കേടായ ആപ്പിൾ പോലെ ആ പാർ​ല​റും ഒരു ദിവസം മു​ഴു​വൻ ഇരി​ക്ക​ണം”.

രാ​ത്രി വളരെ വൈകി അവൾ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും മതിൽ ചാടി എത്തു​മ്പോൾ അവിടെ ഇരി​പ്പു​മു​റി​യു​ടെ ജനാ​ല​യു​ടെ പടി​യിൽ ഒരു ചെറിയ പ്ലേ​റ്റിൽ പാതി തിന്ന ഒരാ​പ്പിൾ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു് ഞാനും കണ്ടി​രു​ന്നു. ആപ്പിൾ കൈ​യ്യി​ലെ​ടു​ത്തു് രാഘവൻ വീ​ടി​ന്റെ പി​റ​കി​ലേ​ക്കു് പോയി. ചെറിയ വീ​ടാ​യി​രു​ന്നു അതു്. വളരെ മു​മ്പേ പണി ചെയ്ത ഒന്നു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ അതേ​പോ​ലു​ള്ള വീ​ടു​കൾ നഗ​ര​ത്തിൽ ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​ന​വി​ടെ ജനാൽ​ക്കൽ നി​ന്നു് അക​ത്തേ​യ്ക്കു് നോ​ക്കി​യെ​ങ്കി​ലും ഇരു​ട്ടിൽ ഒന്നും കാ​ണാ​നാ​യി​ല്ല.

വീ​ടി​ന്റെ പി​റ​കി​ലേ​ക്കു് രാ​ഘ​വ​നെ തേടി ഞാൻ ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ അവൻ അടു​ക്ക​ള​യു​ടെ ജനൽ​പ്പ​ടി​യിൽ ചവി​ട്ടി, മു​ക​ളിൽ, ചി​മ്മി​നി വെ​ച്ചി​ട​ത്തേ​യ്ക്കു് കയ​റു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൻ എന്നോ​ടും മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് വരാൻ ആം​ഗ്യം കാ​ണി​ച്ചു. ചി​മ്മി​നി​ക്കു് ചു​റ്റു​മു​ള്ള ഓടുകൾ ഇള​ക്കി​യെ​ടു​ത്താൽ അക​ത്തേ​യ്ക്കു് ഇറ​ങ്ങാ​മെ​ന്നു് അവൻ പറ​ഞ്ഞു. പഴയ ചില വീ​ടു​കൾ​ക്കു് ഉള്ള​തു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു ചി​മ്മി​നി. മാ​ന​ത്തെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ തെ​ളി​യാ​തെ നിൽ​ക്കു​ന്ന ചന്ദ്ര​നെ കൂടി തട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​രാൻ തോ​ന്നു​ന്നു എന്നു് പറ​ഞ്ഞു് ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നു് നേരെ കൈ നീ​ട്ടി. അവൻ എന്നെ ഒരൊ​റ്റ വലി​യ്ക്കു് മു​ക​ളി​ലെ​ത്തി​ച്ചു.

എന്നാൽ, ഓടു് നീ​ക്കി, താഴെ, അടു​ക്ക​ള​യു​ടെ നി​ല​ത്തേ​യ്ക്കു് ഞങ്ങൾ പതു​ക്കെ തൂ​ങ്ങി ഇറ​ങ്ങു​മ്പോൾ, ഞങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി, അടു​ക്ക​ള​യ്ക്കും ഇട​നാ​ഴി​ക​യ്ക്കു​മി​ട​യു​ള്ള പടി​യിൽ അന്നു് പകൽ കണ്ട അതേ പെ​ണ്ണു് ഇരു​ന്നി​രു​ന്നു. അവൾ തന്റെ ഇട​ത്തേ കൈ​യ്യിൽ പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന ടോർ​ച്ച് കത്തി​ച്ചു പി​ടി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ​ക്കു് വഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ നീ​ങ്ങി ഇരു​ന്നു.

“നി​ങ്ങൾ​ക്കു് എന്തു​വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും കൊ​ണ്ടു​പോ​കാം, ഞങ്ങ​ളെ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്ക​രു​തു്”. അവൾ പറ​ഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ പക്ഷേ, പാ​ട്ടു് പാ​ടാ​ത്ത ഗാ​യി​ക​യു​ടെ അതേ ഒച്ച​യാ​യി​രു​ന്നു അവൾ​ക്കു്. എന്നാൽ, ഞങ്ങൾ എന്നു് അവൾ പറ​ഞ്ഞ​താ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച​തു്. നി​ല​ത്തു് തട്ടി, ചു​മ​രിൽ ചി​ത​റു​ന്ന ടോർ​ച്ചി​ന്റെ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ ഞങ്ങൾ​ക്കു് ചു​റ്റും വേ​റെ​യും ആളുകൾ ആ സമയം അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു് തോ​ന്നി. ഞാൻ രാ​ഘ​വ​ന്റെ നി​ഴ​ലി​ലേ​ക്കു് മാറി നി​ന്നു.

“ഞങ്ങൾ വന്ന​തു് നി​ന്നെ മാ​ത്രം കാ​ണാ​നാ​ണു്”, രാഘവൻ അവ​ളോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. “ചി​ല​പ്പോൾ നി​ന്നെ കൊ​ണ്ടു​പോ​വു​ക​യും ചെ​യ്യും”.

രാഘവൻ പെ​ട്ടെ​ന്നു് അവ​ളു​ടെ കൈ​യ്യിൽ നി​ന്നും ടോർ​ച്ച് വാ​ങ്ങി വെ​ളി​ച്ചം കെ​ടു​ത്തി. അവളെ വള​യു​ന്ന​പോ​ലെ അവ​ളു​ടെ അടു​ത്തേ​യ്ക്കു് ചെ​ന്നു. അതേ നി​മി​ഷം അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല അവളെ കീ​ഴ്പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട​തു് എന്നു് തോ​ന്നി​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​കും രാഘവൻ വീ​ണ്ടും ടോർ​ച്ച് തെ​ളി​യി​ച്ചു.

ഇപ്പോൾ അത്ര​നേ​രം പടി​യി​ലി​രു​ന്നി​രു​ന്ന പെ​ണ്ണു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​യാ​യി​രു​ന്നു.

ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നെ നോ​ക്കി.

അവ​ന്റെ കൈ​യ്യിൽ ഇപ്പോൾ കഠാ​ര​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞാനും എന്റെ അരയിൽ തി​രു​കി വെ​ച്ചി​രു​ന്ന കഠാ​ര​യൂ​രി കൈ​യ്യിൽ പി​ടി​ച്ചു. ചു​റ്റും നോ​ക്കി രാഘവൻ വീ​ണ്ടും വെ​ളി​ച്ചം കെ​ടു​ത്തി. ഇരു​ട്ടിൽ രാഘവൻ മു​മ്പോ​ട്ടു നട​ക്കു​ന്ന​തു് ഞാൻ കണ്ടു. ഞാനും അവനു പിറകെ നട​ന്നു. രണ്ടോ മൂ​ന്നോ അടി ഞാനും വെ​ച്ചു. അതേ​സ​മ​യം തന്നെ, പി​റ​കിൽ നി​ന്നു് ആരോ എന്നെ വരി​ഞ്ഞു പി​ടി​ച്ചു. ഒരു കൈ​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ വായും മൂ​ക്കും പൊ​ത്തി, ഒരു കൈ കൊ​ണ്ടു് എന്റെ കഠാര വാ​ങ്ങി, അതേ വേ​ഗ​ത​യിൽ എന്നെ പി​റ​കി​ലേ​യ്ക്കും വലി​ച്ചു. ഒപ്പം അതേ ആൾ തന്റെ മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ​യോ നാ​ലാ​മ​ത്തെ​യോ കൈ​കൊ​ണ്ടു് എന്റെ കാ​ലു​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ മു​റു​കെ പി​ടി​ച്ചു. ഞാൻ വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ടു് പു​ള​ഞ്ഞു. കാ​ലു​കൾ​കൊ​ണ്ടു് നി​ല​ത്തു് ശക്ത​മാ​യി ചവി​ട്ടി രാ​ഘ​വ​നെ വി​ളി​ക്കാൻ ഞാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും, നിലം തൊ​ടാ​ത്ത എന്റെ കാ​ലു​കൾ, ചു​റ്റും പ്ര​ള​യം​പോ​ലെ തോ​ന്നി​ച്ച ഇരു​ട്ടിൽ, എന്തെ​ല്ലാ​മോ ആം​ഗ്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മാ​യി. എന്നെ വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന ദൂരം അറ്റ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഇട​നാ​ഴി​ക​യാ​യി. വേ​ദ​ന​യിൽ പി​ട​ഞ്ഞു് എന്റെ കണ്ണു​കൾ തു​റി​ച്ചു. തൊ​ട്ടു പിറകെ, എന്നെ കൂ​ടു​തൽ ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് മേലെ വി​ള​റിയ ആകാശം കണ്ടു. പി​ന്നെ, താ​ഴേ​ക്കു്, ചരൽ​ക്ക​ല്ലു​കൾ​ക്കു മീതെ, പല കൈ​ക​ളിൽ നി​ന്നെ​ന്ന​വ​ണ്ണം ഞാൻ അടർ​ന്നു് വീണു.

അവിടെ, നി​ല​ത്തു്, പരാ​ജി​ത​നും അപ​മാ​നി​ത​നു​മാ​യി ഞാൻ കി​ട​ന്നു. എന്റെ തൊ​ട്ട​രി​കിൽ, എന്റെ കാ​ലു​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്തു്, ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നെ​യും കണ്ടു. കൈകൾ നി​ല​ത്തു​കു​ത്തി തല താ​ഴ്ത്തി ഇരി​ക്കു​ന്ന അവനെ ഞാൻ അതേ വേ​ദ​ന​യോ​ടെ നോ​ക്കി. “നമു​ക്കു് പോകാം രാഘവാ”, ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു. എന്റെ ഒച്ച ഞാൻ തന്നെ കേ​ട്ടു​വോ എന്നു് എനി​ക്കു് സം​ശ​യ​മാ​യി. ഞാനും എഴു​ന്നേ​റ്റു. അവ​ന്റെ അരി​കി​ലി​രു​ന്നു. “നമു​ക്കു് പോകാം”, ഞാൻ വീ​ണ്ടും പറ​ഞ്ഞു.

ആ ഒരൊ​റ്റ രാ​ത്രി​കൊ​ണ്ടു് രണ്ടു ആണു​ങ്ങ​ളെ​ക്കാൾ രണ്ടു് ആണു​ങ്ങ​ളു​ടെ നി​ഴ​ലു​കൾ മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു നമ്മൾ എന്നാ​ണു പി​ന്നീ​ടു് രാഘവൻ ഇതി​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞ​തു്. “ഇതു് അങ്ങ​നെ വി​ട്ടു​കൂ​ടാ”, രാഘവൻ പറ​ഞ്ഞു. “അടു​ത്ത ദി​വ​സം​ത​ന്നെ ആ പാർലർ ഞാൻ തകർ​ക്കും. പി​ന്നെ ഞാൻ ഈ പട്ട​ണം വിടും”. ഇതി​നും പി​ന്നീ​ടാ​ണു് ‘മി​സ്റ്റ്’ എന്നു് പേ​രു​ള്ള പാർലർ അവ​ളു​ടെ​യാ​ണെ​ന്നും ഞങ്ങൾ അറി​ഞ്ഞ​തു്.

“ഇതു് അങ്ങ​നെ വി​ട്ടു​കൂ​ടാ”, രാഘവൻ ഉറ​പ്പി​ച്ചു.

“അവൾ ഒരാ​ള​ല്ല, പല​രാ​ണു്”, ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. “നമു​ക്കു് ഇതു് വിടാം”.

രാഘവൻ എന്നെ കോ​പ​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കി. അവ​ന്റെ കോപം എന്റെ കൂടി അപ​മാ​നം ഓർ​മ്മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ തല താ​ഴ്ത്തി.

“ഒന്നും ബാ​ക്കി വയ്ക്ക​രു​തു്”, രാഘവൻ പറ​ഞ്ഞു.

ഞാൻ പക്ഷേ, പാർ​ല​റി​ലെ മഞ്ഞു​പോ​ലെ പടർ​ന്ന വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അവി​ടെ​യു​ള്ള ഓരോ വസ്തു​ക്ക​ളും അവ​യു​ടെ നി​ഴ​ലിൽ വേ​റെ​യും രൂ​പ​ങ്ങ​ളിൽ കാണാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. ഒപ്പം, ഞങ്ങ​ളെ അതി​വേ​ഗം വള​യു​ന്ന മണ​ത്തി​നു നടു​വിൽ നി​ന്നു് ഞാൻ മൂ​ക്കു് വി​ടർ​ത്തി. “ഈ മണം ഇവിടെ വന്നു പോ​കു​ന്ന പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ ആവുമോ?” ഒച്ച താ​ഴ്ത്തി ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു.

“അല്ല ഇതു് അവ​ളു​ടെ മണ​മാ​ണു്”, രാഘവൻ പറ​ഞ്ഞു. “ആ കൂ​ത്തി​ച്ചി​യു​ടെ”

അവ​നൊ​പ്പം ഉല​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന അവ​ന്റെ​ത​ന്നെ നി​ഴ​ലിൽ രാഘവൻ വേറെ ഒരാളെ പോലെ തോ​ന്നി. അവൻ തകർ​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന വസ്തു​ക്കൾ ഞാൻ നോ​ക്കി നി​ന്നു. തൊ​ട്ട​നി​മി​ഷം, ഞങ്ങ​ളെ രണ്ടു​പേ​രെ​യും ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് വാ​ഷ്റൂ​മിൽ നി​ന്നു് ആരോ വെ​ള്ളം ഫ്ലഷ് ചെ​യ്യു​ന്ന ഒച്ച കേ​ട്ടു. ഒപ്പം, വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്ന ശബ്ദ​വും കേ​ട്ടു. ഞങ്ങൾ വേ​ഗ​ത്തിൽ, അവി​ടെ​നി​ന്നും മാറി മു​റി​യി​ലെ ഒരു മൂ​ല​യിൽ, നി​ല​ത്തു്, കമ​ഴ്‌​ന്നു കി​ട​ന്നു.

ആരാ​ണു് ഈ രാ​ത്രി​യിൽ പാർ​ല​റിൽ കഴി​യു​ന്ന​തു് എന്നു് അറി​യു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാൾ അവിടെ നി​ന്നു് എങ്ങ​നെ​യാ​ണു് രക്ഷ​പ്പെ​ടുക എന്നു് ഞാൻ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നെ നോ​ക്കി. അവൻ നി​ല​ത്തോ​ളം താ​ഴ്ത്തി വെ​ച്ചു് ഷട്ട​റി​ന്റെ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു് നോ​ക്കി കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ഞാനും അവി​ടേ​ക്കു് നോ​ക്കി. അവിടെ, ഷട്ട​റി​ന്റെ ഉള്ളി​ലൂ​ടെ അക​ത്തേ​യ്ക്കു് തല​നീ​ട്ടു​ന്ന നായയെ കണ്ടു.

“അതു് അക​ത്തേ​ക്കു് വരുമോ?” ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നോ​ടു് ഒച്ച താ​ഴ്ത്തി ചോ​ദി​ച്ചു.

“അതു് എന്നു് പറ​യ​രു​തു്, അപ്പു എന്നു് പറയണം, അതാ​ണ​വ​ന്റെ പേരു്.” രാഘവൻ അതി​ലും ഒച്ച താ​ഴ്ത്തി പറ​ഞ്ഞു.

മറ്റെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങൾ പറ​യു​ന്ന​തി​നും മു​മ്പേ, മറ്റെ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങൾ ആലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​തി​നും മു​മ്പേ, ആണോ പെ​ണ്ണോ എന്നു് ഞങ്ങൾ​ക്കു് ഇപ്പോ​ഴും തീർ​ച്ച​യി​ല്ലാ​ത്ത അവൾ, ഷട്ട​റി​ന​ടു​ത്തേ​ക്കു് നട​ക്കു​ന്ന​തു് കണ്ടു. ഷട്ടർ കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടി പൊ​ക്കി നായയെ അവൾ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു് കട​ത്തി. കു​റ​ച്ചു നി​മി​ഷം അതി​നെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി അവൾ നി​ന്നു. നായ അവ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ അവളെ എത്ര​യോ മു​മ്പേ പരി​ച​യ​മു​ള്ള​തു പോലെ ഇരു​ന്നു. എന്താ​ണു് സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്ന​റി​യാ​നാ​കാ​തെ ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നെ തൊ​ട്ടു.

“ആ കൂ​ത്തി​ച്ചി തന്നെ”, അവൻ മന്ത്രി​ച്ചു.

ആദ്യ​മാ​യി കണ്ട അതേ സാ​രി​യി​ലും ബ്ലൗ​സി​ലു​മാ​യി​രു​ന്നു അവൾ, അഥവാ, അതേ ദി​വ​സ​ത്തി​ന്റെ തു​ടർ​ച്ച പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഇപ്പോൾ ഞങ്ങ​ളെ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത ആ രാ​ത്രി​യും…

അങ്ങ​നെ കു​റ​ച്ചു നേരം കൂടി അവൾ നാ​യ​യു​ടെ മു​മ്പിൽ നി​ന്നു. പി​ന്നെ കു​നി​ഞ്ഞു് നായയെ വാ​രി​യെ​ടു​ത്തു് ഞങ്ങൾ കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന ഭാ​ഗ​ത്തേ​യ്ക്കു് തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു.

ഞങ്ങൾ വീ​ണ്ടും പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നെ നോ​ക്കി. ഇപ്പോൾ അവൻ കി​ട​ക്കു​ക​യ​ല്ല, നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. കൈകൾ പി​റ​കിൽ​കെ​ട്ടി അവൻ നിൽ​ക്കു​ന്നു. പാർ​ല​റി​ലെ വലിയ കസേ​ര​യിൽ കയ​റ്റി ഇരു​ത്തിയ നാ​യ​യു​ടെ അരി​കിൽ അവൾ രാ​ഘ​വ​നെ​യും നോ​ക്കി നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അവിടെ, രാ​ഘ​വ​ന​രി​കിൽ, നി​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ഇരു​ന്നു. രാഘവൻ അവളെ ഏതു​നി​മി​ഷ​വും കീ​ഴ്പ്പെ​ടു​ത്തു​മെ​ന്നും അവ​ന്റെ നാ​യ​യും അതേ വി​ചാ​ര​ത്തി​ലാ​ണു് ഇപ്പോൾ അങ്ങ​നെ അന​ങ്ങാ​തെ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്നും ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു. എങ്കിൽ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തു് എന്താ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ ആലോ​ചി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ, അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും സം​ഭ​വി​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ല എന്ന മട്ടിൽ രാ​ഘ​വ​നും അവിടെ, എന്റെ അരി​കിൽ, നി​ല​ത്തി​രു​ന്നു. ഭൂ​മി​യോ​ളം പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു് കാ​ണി​ക്കാൻ, അതു​വ​രെ​യും ഞങ്ങൾ​ക്കൊ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഞങ്ങ​ളു​ടെ നി​ഴ​ലു​ക​ളും ഞങ്ങ​ളെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു് ഇതി​ന​കം പിൻ​വാ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു.

“എന്റെ സമ്മ​ത​മി​ല്ലാ​തെ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് രണ്ടു​പേർ​ക്കും ഒന്നും എന്നെ ചെ​യ്യാ​നാ​വി​ല്ല. ഞാൻ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന വീ​ട്ടി​ലും. ഇപ്പോൾ ഞാ​നു​ള്ള ഈ പാർ​ല​റി​ലും.” അവൾ പറ​ഞ്ഞു. മു​മ്പു് കേട്ട അതേ ശബ്ദ​ത്തിൽ. പാ​ട്ടു​കൾ പാ​ടാ​ത്ത ഗാ​യി​ക​യു​ടെ ശബ്ദ​ത്തിൽ തന്നെ…

“കാരണം, നി​ങ്ങൾ കളി​ക്കാൻ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത ഞാൻ പെ​ണ്ണു​മാ​ണു്, ആണു​മാ​ണു്. അപ്പോൾ ഞാ​ന​ല്ലേ നി​ശ്ച​യി​ക്കേ​ണ്ട​തു് കളി​ക്ക​ണോ വേ​ണ്ട​യോ എന്നു്!”

അവൾ ഞങ്ങ​ളു​ടെ മു​മ്പിൽ, ഞങ്ങ​ളു​ടെ തൊ​ട്ട​രി​കിൽ, നി​ല​ത്തി​രു​ന്നു.

“ഈ രാ​ത്രി പക്ഷേ, എനി​ക്കു് നി​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം കളി​ക്കാൻ മോ​ഹ​മു​ണ്ടു്. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഉദ്യ​മം അല്ലേ, ഇതു്. എന്നെ ആരും ഇങ്ങ​നെ ഇതു​വ​രെ ആശി​ച്ചി​ട്ടും ഉണ്ടാ​വി​ല്ല”.

അവൾ ഞങ്ങ​ളെ രണ്ടു​പേ​രെ​യും നോ​ക്കി പു​ഞ്ചി​രി​ച്ചു.

ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നെ നോ​ക്കി. രാഘവൻ പക്ഷേ, തല​താ​ഴ്ത്തി ഇരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു​പ​ക്ഷേ, അവ​നെ​ത്ത​ന്നെ ഓർ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

“ഞങ്ങൾ​ക്കു് പോകണം”, മറ്റൊ​ന്നും ആലോ​ചി​ക്കാ​തെ ഞാൻ അവ​ളോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. ഇപ്പോ​ഴും ഞാൻ രാ​ഘ​വ​നെ നോ​ക്കി.

“ശരി നി​ന​ക്കു് പോകാം”, അവൾ എന്നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. “പക്ഷേ, ഇവനെ ഞാൻ എന്റെ കൂടെ നിർ​ത്താൻ പോ​കു​ന്നു. എന്റെ മോഹം ആയി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ഇവൻ”.

അവൾ രാ​ഘ​വ​നെ നോ​ക്കി. അവൾ രാ​ഘ​വ​നെ മാ​ത്രം നോ​ക്കി.

രാഘവൻ ഇപ്പോ​ഴും അതേ​പോ​ലെ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ പോ​കാ​നാ​യി എഴു​ന്നേ​റ്റു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് രാഘവൻ എന്റെ കൈ​യ്യിൽ പി​ടി​ച്ചു. അതേ വേ​ഗ​ത​യിൽ അവൾ പക്ഷേ, ഞങ്ങ​ളു​ടെ രണ്ടു​പേ​രു​ടെ​യും കൈകൾ വേർ​പെ​ടു​ത്തി. പി​ന്നെ, രാ​ഘ​വ​ന്റെ താ​ടി​യിൽ പി​ടി​ച്ചു്, പതു​ക്കെ, അവൾ, അവ​ന്റെ മു​ഖ​മു​യർ​ത്തി.

രാഘവൻ ഇമ വെ​ട്ടാ​തെ അവ​ളെ​ത്ത​ന്നെ നോ​ക്കി അതേ​പോ​ലെ അവിടെ ഇരു​ന്നു.

അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഞാൻ അവ​സാ​ന​മാ​യി അവനെ കാ​ണു​ന്ന​തും.

രാ​ഘ​വ​നെ കാ​ണാ​തി​രു​ന്ന നാ​ളു​ക​ളിൽ ഒരി​ക്കൽ മാ​ത്രം ഞാൻ അവനെ സ്വ​പ്നം കണ്ടു. പഴയ വസ്തു​ക്കൾ​ക്കും വലിയ കണ്ണാ​ടി​കൾ​ക്കും ഒപ്പം എവി​ടേ​ക്കോ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു ഹാഫ് ലോ​റി​യിൽ രാ​ഘ​വ​നും അവ​ന്റെ നാ​യ​യും ഇരി​ക്കു​ന്നു. കണ്ണു​കൾ മി​ഴി​ച്ചു്, ഇമ വെ​ട്ടാ​തെ, അവൻ, അന്നു് രാ​ത്രി പാർ​ല​റിൽ കണ്ട​തു​പോ​ലെ, എക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കു​മാ​യി സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വെ​ച്ച ഒരു പ്ര​തിമ കണ​ക്കെ, പഴയ വസ്തു​ക്കൾ​ക്കും കണ്ണാ​ടി​കൾ​ക്കും ഒപ്പം…

ഇപ്പോ​ഴും ചില ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളിൽ അവനെ ഓർ​ത്തു് ഇന്ന​ത്തെ​പ്പോ​ലെ ഈ തെ​രു​വിൽ ഞാൻ വന്നു നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഇവിടെ റോ​ഡി​ന്റെ​യ​രി​കിൽ, ‘മി​സ്റ്റ്’ എന്നു് പേ​രു​ള്ള അതേ പാർ​ല​റി​നു നേരെ എതി​രിൽ, എന്റെ ഓട്ടോ നിർ​ത്തി​യി​ടു​ന്നു. ആ രണ്ടു രാ​ത്രി​ക​ളും ഓർ​ക്കു​ന്നു. മോ​ഹ​ങ്ങൾ​ക്കു​മേൽ പര​ക്കു​ന്ന അതേ മണം ചി​ല​പ്പോൾ എന്നെ ഉന്മ​ത്ത​നു​മാ​ക്കു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ ഞാൻ അപ​മാ​നി​ത​നെ​പ്പോ​ലെ​യോ കു​റ്റ​വാ​ളി​യെ​പ്പോ​ലെ കര​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

കഥ​കൃ​ത്തു്, കവി, നോ​വ​ലി​സ്റ്റ്, നാ​ട​ക​കൃ​ത്തു്.

ചി​ത്രീ​ക​ര​ണം: വി. പി. സു​നിൽ​കു​മാർ