SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/kesari5-08.jpg
Naranathu bhranthan statue at rayiram kunnu, a photograph by Niraksharan .
പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ലം
കേസരി ബാ­ല­കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള

കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ പ്രാ­ചീ­ന ഐ­തി­ഹ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ ഏ­റ്റ­വും പ്ര­സി­ദ്ധ­പ്പെ­ട്ട ഒ­ന്നാ­ണു് ‘പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല’ത്തെ പ­റ്റി­യു­ള്ള­തു്. വി­ക്ര­മാ­ദി­ത്യ സ­ദ­സ്സി­ലെ ഒ­രം­ഗ­വും, പ്ര­സി­ദ്ധ­നാ­യ ഗോ­വി­ന്ദ­സ്വാ­മി­യു­ടെ പു­ത്ര­നും ‘വാ­ക്യം’, ‘പ­രൽ­പ്പേ­രു്’ മു­ത­ലാ­യ ജ്യോ­തി­ശ്ശാ­സ്ത്ര­ഗ്ര­ന്ഥ­ങ്ങ­ളു­ടെ കർ­ത്താ­വു­മാ­യ വ­ര­രു­ചി എന്ന ബ്രാ­ഹ്മ­ണൻ ഒരു പ­റ­യി­യു­ടെ പു­ത്രി­യും, എ­ന്നാൽ മാ­താ­പി­താ­ക്ക­ന്മാ­രാൽ ഉ­പേ­ക്ഷി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു നി­മി­ത്തം, ഒരു ബ്രാ­ഹ്മ­ണൻ സ്വ­പു­ത്രി­യാ­യി എ­ടു­ത്തു വ­ളർ­ത്തി വ­ന്നി­രു­ന്ന­വ­ളു­മാ­യ ഒരു ക­ന്യ­ക­യെ വി­വ­ര­മ­റി­യാ­തെ ക­ല്യാ­ണം ക­ഴി­ച്ചു­വെ­ന്നും, ഈ ദ­മ്പ­തി­കൾ­ക്കു് ജ­നി­ച്ച ജ്ഞാ­നി­ക­ളും, വി­ഷ്ണു­വി­ന്റെ അ­വ­താ­ര­ങ്ങ­ളാ­യി പ­രി­ഗ­ണി­ച്ചു വ­രു­ന്ന­വ­രു­മാ­യ പ­ന്ത്ര­ണ്ടു സ­ന്താ­ന­ങ്ങ­ളെ­യാ­ണു് ‘പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ലം’ എന്നു വി­ളി­ച്ചു വ­രു­ന്ന­തെ­ന്നു­മാ­ണ­ല്ലോ ഐ­തി­ഹ്യം. ഗോ­വി­ന്ദ­സ്വാ­മി­യു­ടെ മറ്റു രണ്ടു പു­ത്ര­ന്മാർ ഭർ­തൃ­ഹ­രി­യും, ഉ­ജ്ജ­യി­നി­യി­ലെ വി­ക്ര­മാ­ദി­ത്യ­നു­മാ­ണെ­ന്നും മ­റ്റൊ­രൈ­തി­ഹ്യ­വു­മു­ണ്ടു്. ഗോ­കർ­ണ്ണ­ത്തു ജ­നി­ച്ച പ്ര­സ്തു­ത വ­ര­രു­ചി­യു­ടെ പ്ര­സ്തു­ത പ­ന്ത്ര­ണ്ടു് സ­ന്താ­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും പേ­രു­കൾ ചുവടെ ചേർ­ക്കു­ന്ന പ്ര­സി­ദ്ധ ശ്ലോ­ക­ത്തിൽ അ­ട­ങ്ങി­യി­രി­ക്കു­ന്നു:

“മേ­ള­ത്തോ­ര­ഗ്നി­ഹോ­ത്രീ­ര­ജ­ക, നു­ളി­യ­നുർ

ത­ച്ച­നും പി­ന്നെ വ­ള്ളോൻ

വാ­യി­ല്ലാ­ക്കു­ന്നി­ല­പ്പൻ, വടുതല മ­രു­വും

നായർ, കാ­ര­യ്ക്ക മാതാ

ചെ­മ്മേ കേ­ളു­പ്പു­കൊ­റ്റൻ, പെരിയ തിരുവര-​

ങ്ക­ത്തെ­ഴും പാ­ണ­നാ­രും

നേരെ നാ­രാ­യ­ണ ഭ്രാ­ന്ത­നു,മു­ട­ന­ക­വൂർ

ചാ­ത്ത­നും പാ­ക്ക­നാ­രും”

images/kesari5-01.png
ക­ട­പ­യാ­ദി.

ഇവരിൽ ര­ജ­ക­നെ­ന്ന ര­ണ്ടാ­മ­നു ചെ­മ്മാൻ തി­രു­മേ­നി എന്ന പേരും പ­റ­യാ­റു­ണ്ടു്. ഇവർ പല സ്ഥ­ല­ങ്ങ­ളിൽ പാർ­ത്തി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കി­ലും, പി­താ­വി­ന്റെ ചാ­ത്ത­ദി­വ­സം മേ­ള­ത്തൂ­ര­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി­യു­ടെ ഇ­ല്ല­ത്തിൽ ഒ­ന്നി­ച്ചു­കൂ­ടി ചാ­ത്തം ന­ട­ത്തു­ക പ­തി­വാ­യി­രു­ന്നു. ഈ ഐ­തി­ഹ്യ­ത്തിൽ എ­ത്ര­മാ­ത്രം സ­ത്യാം­ശ­മു­ണ്ടെ­ന്നും, ഇവർ ആ­രെ­ല്ലാ­മാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നും, ഇ­വ­രു­ടെ കാലമോ കാ­ല­ങ്ങ­ളോ ഏ­താ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നും ക­ണ്ടു­പി­ടി­ക്കു­വാ­നാ­ണു് ഇവിടെ ഉ­ദ്യ­മി­ക്കു­ന്ന­തു്.

പല വ­ര­രു­ചി­കൾ:

‘വാ­ക്യം’, ‘പ­രൽ­പ്പേ­രു്’ എന്ന ജ്യോ­തി­ശ്ശാ­സ്ത്ര­ഗ്ര­ന്ഥ­ങ്ങൾ ര­ചി­ച്ച ഒരു കേ­ര­ളീ­യ­നാ­യ വ­ര­രു­ചി ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്ന­തു് ആ കൃ­തി­കൾ ആ­ധു­നി­ക­കാ­ലം വരെ കേ­ര­ളീ­യർ പ­ഠി­ച്ചു വ­ന്നി­രു­ന്ന­തിൽ നി­ന്നു് അ­നു­മാ­നി­ക്കാം. വ­ര­രു­ചി­കൾ പ­ല­തു­ണ്ടു്. ബി. സി. നാലാം ശ­താ­ബ്ദ­ത്തിൽ ഉ­ത്ത­ര­ഭാ­ര­ത­ത്തി­ലെ പാ­ട­ലീ­പു­ത്ര­ന­ഗ­ര­ത്തിൽ നാ­ടു­വാ­ണി­രു­ന്ന സു­പ്ര­സി­ദ്ധ ച­ക്ര­വർ­ത്തി­യാ­യ മ­ഹാ­പ­ത്മ­ന­ന്ദ ന്റെ സ­മ­കാ­ലീ­ന­നാ­യി വ­ര­രു­ചി എ­ന്നൊ­രു വൈ­യാ­ക­ര­ണൻ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നു് ടി­ബ­റ്റി­ലെ ബൗ­ദ്ധ­മ­ത­ച­രി­ത്ര­കാ­ര­നാ­യ താ­രാ­നാ­ഥൻ പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഇ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ കാ­ത്യാ­യ­നൻ എ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞു­വ­രു­ന്നു. പി­ന്നെ­യും എ. ഡി. അ­ഞ്ചാം­ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ത്ത­രാർ­ധ­ത്തിൽ ഉ­ജ്ജ­യി­നി­യി­ലെ വി­ക്ര­മാ­ദി­ത്യ­ച­ക്ര­വർ­ത്തി­യു­ടെ അ­താ­യ­തു് സ്ക­ന്ദ­ഗു­പ്തൻ വി­ക്ര­മാ­ദി­ത്യ­ന്റെ, സ­ദ­സ്യ­രിൽ സു­പ്ര­സി­ദ്ധ­രാ­യ ന­വ­ര­ത്ന­ങ്ങ­ളിൽ ഒ­രു­ത്ത­നും പ്രാ­കൃ­ത­പ്ര­കാ­ശം എന്ന പ്രാ­കൃ­ത­വ്യാ­ക­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ കർ­ത്താ­വു­മാ­യ മ­റ്റൊ­രു വ­ര­രു­ചി ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ‘ഐ­ന്ദ്ര­നി­ഘ­ണ്ടു’ എന്ന വ്യാ­ക­ര­ണ­കൃ­തി­യു­ടെ കർ­ത്താ­വാ­യ ഒരു വ­ര­രു­ചി­യും ‘സിം­ഹാ­സ­ന­ദ്ധാ­ത്രിം­ശി­ക’ എന്ന വി­ക്ര­മാ­ദി­ത്യ­ക­ഥ­ക­ളെ ബം­ഗാ­ളി ഭാ­ഷ­യിൽ ര­ചി­ച്ച മ­റ്റൊ­രു വ­ര­രു­ചി­യും കൂ­ടി­യു­ണ്ടു്. ഈ വ­ര­രു­ചി­കൾ എ­ല്ലാ­വ­രും ഉ­ത്ത­ര­ഭാ­ര­ത­ത്തി­ലെ സ്വ­ദേ­ശി­ക­ളാ­ക­യാൽ ഇ­വ­രാ­രു­മ­ല്ല പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തി­ന്റെ സ്ഥാ­പ­ക­നും കേ­ര­ളീ­യ­നു­മാ­യ വ­ര­രു­ചി. ഈ വ­ര­രു­ചി­യെ ഐ­തി­ഹ്യം ഉ­ജ്ജ­യി­നി­യി­ലെ പ്ര­സി­ദ്ധ­നാ­യ വി­ക്ര­മാ­ദി­ത്യ­ന്റെ സ­മ­കാ­ലീ­ന­നാ­ക്കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു് വി­ശ്വാ­സ­യോ­ഗ്യ­മ­ല്ലെ­ന്നു് പി­ന്നീ­ടു് ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു്.

images/kesari5-02.png
മേ­ള­കർ­ത്താ­രാ­ഗ­ങ്ങൾ ക­ട­പ­യാ­ദി സം­ഖ്യാ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തിൽ.
സ­മ­കാ­ലീ­ന­രാ­ണോ?

വ­ര­രു­ചി­യു­ടെ സ­ന്താ­ന­ങ്ങ­ളാ­ണു് പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തി­ന്റെ പ­ന്ത്ര­ണ്ടു­പേ­രും എ­ന്നു­ള്ള ഐ­തി­ഹ്യ­ഭാ­ഗം വി­ശ്വാ­സ­യോ­ഗ്യ­മാ­യി തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്നാൽ ഈ ഐ­തി­ഹ്യ­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ അ­ന്തർ­ഭ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള സ­ത്യാം­ശം ഈ പ­ന്ത്ര­ണ്ടു­പേ­രും സ­മ­കാ­ലീ­ന­രാ­ണെ­ന്നു­ള്ള­താ­ണെ­ന്നു് വി­ശ്വ­സി­ക്കാം. എ­ന്തെ­ന്നാൽ, ഇവരിൽ മേ­ള­ത്തൂ­ര­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി, ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ, വ­ണ്ണാൻ, കാ­ര­യ്ക്ക­മാ­താ എന്നീ നാ­ലു­പേ­രും സ­മ­കാ­ലീ­ന­രാ­ണെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ക്കു­വാൻ കാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളു­ള്ള­തി­നാൽ ശേ­ഷി­ച്ച­വ­രും ഇ­വ­രു­ടെ സ­മ­കാ­ലീ­ന­രാ­ണെ­ന്ന­നു­മാ­നി­ക്കാം. ഇ­വ­രു­ടെ സ­മ­കാ­ലീ­ന­ത്വം മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ന്ന­തി­നു് ഇ­വ­രെ­പ്പ­റ്റി­യു­ള്ള ഐ­തി­ഹ്യ­ത്തി­ലെ മൗ­ലി­ക­മാ­യ ആശയം ഏതു് ച­രി­ത്ര­കാ­ല­ത്തെ സ്ഥി­തി­ക്കു് അ­നു­യോ­ജ്യ­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു എ­ന്നു് അ­റി­ഞ്ഞേ മ­തി­യാ­വു. പ്ര­സ്തു­ത ഐ­തി­ഹ്യ­ത്തി­ലെ മൗ­ലി­ക­ത്വം ഒ­രാ­ളു­ടെ ജാ­തി­യെ­യോ മ­ത­ത്തെ­യോ ആ­ശ്ര­യി­ച്ച­ല്ല, ഒ­രാൾ­ക്കു് മോ­ക്ഷ­സി­ദ്ധി­യു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തെ­ന്നും എല്ലാ മ­ത­ക്കാർ­ക്കും എല്ലാ ജാ­തി­ക്കാർ­ക്കും അതു് ക­ര­സ്ഥ­മാ­ക്കാ­മെ­ന്നും അ­തി­നാൽ സകല ജാ­തി­ക്കാ­രെ­യും മ­ത­ക്കാ­രെ­യും സ­ഹി­ഷ്ണു­ത­യോ­ടും സ­മ­ദൃ­ഷ്ടി­യോ­ടും കൂ­ടി­യാ­ണു് വീ­ക്ഷി­ക്കേ­ണ്ട­തു് എ­ന്നു­മാ­ണു്. ഭാ­ര­ത­ത്തി­ലെ ഹി­ന്ദു­മ­തം ത­ത്വ­ത്തിൽ പ­ര­മ­സ­ഹി­ഷ്ണു­ത പ്ര­ഖ്യാ­പി­ച്ചി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കി­ലും പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ ഹി­ന്ദു­ക്കൾ ആ ത­ത്വ­ത്തിൽ നി­ന്നു് പ­ല­പ്പോ­ഴും വ്യ­തി­ച­ലി­ച്ചി­രു­ന്നു എ­ന്നു് ഭാ­ര­ത­ത്തി­ലെ ഹൈ­ന്ദ­വേ­ത­ര­രാ­യ മ­ത­ക്കാർ പല സ­ന്ദർ­ഭ­ങ്ങ­ളി­ലും അ­നു­ഭ­വി­ച്ച പീ­ഡ­ന­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു് നി­ഷ്പ­ക്ഷ­രാ­യ നി­രൂ­പ­ക­ന്മാർ­ക്കു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാൻ പ­റ്റും. പ­ര­മ­സ­ഹി­ഷ്ണു­ത­യോ­ടു­കു­ടി ഹി­ന്ദു­ക്കൾ പെ­രു­മാ­റു­മ്പോൾ, അതിനു ചില പ്ര­ത്യേ­ക കാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും. ഒരു പ്ര­ബ­ല­നാ­യ ച­ക്ര­വർ­ത്തി ഒരു ഹൈ­ന്ദ­വേ­ത­ര മതം സ്വീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന­താ­ണു് ഈ കാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളിൽ വ­ച്ചു് മു­ഖ്യ­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്. അ­ശോ­ക­ച­ക്ര­വർ­ത്തി­യു­ടെ ബു­ദ്ധ­മ­ത­സ്വീ­ക­ര­ണം ഇ­തി­നൊ­രു ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്. ബു­ദ്ധ­മ­തം സ്വീ­ക­രി­ച്ച­വ­രാ­യ സ്ക­ന്ദ­ഗു­പ്തൻ വി­ക്ര­മാ­ദി­ത്യ­ന്റെ­യും, അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ പിൻ­ഗാ­മി­യാ­യ ന­ര­സിം­ഹ­ഗു­പ്തൻ ബാ­ലാ­ദി­ത്യ­ന്റെ­യും കാലം, അതായ് എ. ഡി. അ­ഞ്ചാം ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ത്ത­രാർ­ധം പ്ര­സ്തു­ത അ­പൂർ­വ്വ­സം­ഭ­വ­ങ്ങൾ­ക്കു് മ­റ്റൊ­രു­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­ണു്. ബു­ദ്ധ­മ­തം സ്വീ­ക­രി­ച്ച സ്ഥാ­നേ­ശ്വ­ര­ത്തെ ഹർ­ഷ­വർ­ധ­നൻ ശീ­ലാ­ദി­ത്യ­ന്റെ കാ­ല­മാ­യ ഏഴാം ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ പൂർ­വാർ­ദ്ധ­വും ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ഒരു കാ­ല­ഘ­ട്ട­മാ­യി­രു­ന്നു.

കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ സ്ഥി­തി­യും ഭാ­ര­ത­ത്തി­ലെ പ്ര­സ്തു­ത സ്ഥി­തി­യിൽ നി­ന്നു വ്യ­ത്യാ­സ­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്നി­ല്ല. പ­ര­സ്പ­ര­വി­രു­ദ്ധ­ങ്ങ­ളാ­യ സി­ദ്ധാ­ന്ത­ങ്ങ­ളു­ള്ള മ­ത­ക്കാർ, ഒ­രാ­ശ്ര­മ­ത്തിൽ ഒ­ന്നി­ച്ചു സൗ­ഹാർ­ദ്ദ­പൂർ­വ്വം പാർ­ക്കു­ന്ന പ­ര­സ്പ­ര ശ­ത്രു­ക്ക­ളാ­യ മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലെ, കേ­ര­ള­ത്തിൽ ജ­യ­മാ­നി എന്ന മൂ­ഷി­ക­രാ­ജാ­വി­ന്റെ കാ­ല­ത്തി­നു സ­മീ­പി­ച്ചു്, (അ­താ­യ­തു്, എ. ഡി. എ­ട്ടാം ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ പൂർ­വാർ­ദ്ധ­ത്തിൽ) നി­വ­സി­ച്ചി­രു­ന്നു എ­ന്നു് മൂ­ഷി­ക­വം­ശ­കാ­വ്യ­ത്തിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ എ. ഡി. ഏഴാം ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ പൂർ­വാർ­ദ്ധ­വും ഇ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ഒരു മ­ത­സ­ഹി­ഷ്ണു­താ കാ­ല­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­തി­നാൽ മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ കാ­ല­മാ­ണോ പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തി­ന്റെ കാ­ല­മെ­ന്നു പ­രി­ശോ­ധി­ച്ചു നോ­ക്കാം.

കാ­ര­യ്ക്ക മാതാ
images/kesari5-03.png
മ­ഹാ­പ­ത്മ­ന­ന്ദ­ന്റെ­യോ പു­ത്ര­ന്മാ­രു­ടേ­യോ കാ­ല­ത്തു­ള്ള (ബി. സി. 4-ാം നൂ­റ്റാ­ണ്ടു്) വെ­ള്ളി നാ­ണ­യ­ങ്ങൾ.

പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തി­ലെ ഏ­ക­സ്ത്രീ­യാ­യ കാ­ര­യ്ക്ക­മാ­താ സു­പ്ര­സി­ദ്ധ­രാ­യ 63 ശൈവ നാ­യ­നാർ­മാ­രു­ടെ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട കാ­ര­യ്ക്ക­ല­മ്മ എന്ന യോ­ഗി­നി­യാ­ണെ­ന്നു് പ്ര­ഥ­മ­ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ തന്നെ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാം. ത­ഞ്ചാ­വൂർ ജി­ല്ല­യി­ലെ കാ­ര­യ്ക്കൽ തു­റ­മു­ഖ­ത്തിൽ ഒരു വൈ­ശ്യ­കു­ല­ശി­വ­ക്ഷേ­ത്ര­ത്തിൽ ത­ല­കു­ത്തി ന­ട­ന്നു തീർ­ത്ഥ­യാ­ത്ര ചെ­യ്തു എ­ന്നും, ഇവർ ‘തി­രു­വാ­ല­ങ്കാ­ട്ട മുത്ത തി­രു­പ്പ­തി­ക’, ‘തി­രു­വി­രു­ട്ടൈ മ­ണി­മാ­ലൈ’, ‘അർപുത തി­രു­വ­ന്താ­തി’ എന്നു മൂ­ന്നു ശൈ­വ­സ്തോ­ത്ര­ങ്ങൾ ര­ചി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു­മാ­ണു് ഐ­തി­ഹ്യം. ഇവരെ ‘കാ­ര­യ്ക്കൽ പേയ് ’ എ­ന്നും വി­ളി­ച്ചു­വ­രു­ന്നു. ഇവരും പൂതം എ­ന്നു­പേ­രു­ള്ള ഒരു മ­നു­ഷ്യ­നും കൂടി ര­ചി­ച്ച­താ­യി പ­റ­യു­ന്ന,

“ക­റൈ­പ്പർ പെ­രു­മൊ­ട്ടു­ക്കാ­ട് കി­ഴ­വോ­ട്

ക­രൈ­ത്തി­രു­ന്ത ചാ­ര­ന്തൈ­ത്തൊ­ട്ട­പ്പേ­യ്

മ­റൈ­ക്ക­വ­റി­യാ­തു മ­രു­ന്തൻ കൈയൈ

ക്കു­ക്കൈ മാ­ങ്കുർ ക­ത്തി­കൊ­ണ്ടു”

എന്ന പാ­ട്ടു, തമിഴ് സം­ഘ­കാ­ല­ത്തെ ഒരു വൃ­ത്ത­ല­ക്ഷ­ണ­കൃ­തി­യും, അ­റി­വു­ടൈ­യ നമ്പി എന്ന പാ­ണ്ഡ്യ­രാ­ജാ­വു് ര­ചി­ച്ച­തു­മാ­യ ‘ചി­ന്തം’ എന്ന ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തിൽ ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു് ‘യാ­പ്പെ­രു­ങ്കു­ലം’ എന്ന പ്ര­സി­ദ്ധ തമിഴ് വൃ­ത്ത­ല­ക്ഷ­ണ­ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തി­ന്റെ വ്യാ­ഖ്യാ­താ­വു് പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ശൈ­വ­നാ­യ­നാ­ര­ന്മാ­രു­ടെ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ മൂർ­ത്തി­നാ­യ­നാ­രെ­ന്നും, പാ­ണ്ഡ്യ­രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാ­രു­ടെ ഇ­ട­യ്ക്കു് ക­ടും­കോൻ കു­ല­ശേ­ഖ­ര­പാ­ണ്ഡ്യൻ ഉ­ഗ്ര­പെ­രു­വ­ഴു­തി എന്ന പല പേ­രു­ക­ളു­മു­ള്ള­വ­നും, എ. ഡി. ഏ­ഴാം­ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ പൂർ­വാർ­ദ്ധ­ത്തിൽ നാ­ടു­വാ­ണി­രു­ന്ന­വ­നു­മാ­യ കു­ല­ശേ­ഖ­ര­പാ­ണ്ഡ്യൻ തന്റെ ഭ­ട­ന്മാർ ഒരു ബ്രാ­ഹ്മ­ണ­വി­ധ­വ­യു­ടെ ഭ­വ­ന­ത്തി­ലെ ക­ത­കു­കൾ പൊ­ളി­ച്ച­തി­നു് സ്വയം ശി­ക്ഷ­യാ­യി തന്റെ ഒരു കൈ­വെ­ട്ടി­ക്ക­ള­ഞ്ഞു എ­ന്നു­ള്ള ഐ­തി­ഹ്യ­മാ­ണു് പ്ര­സ്തു­ത പാ­ട്ടു സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഈ ഐ­തി­ഹ്യം ചി­ല­പ്പ­തി­കാ­ര­ത്തി­ലും പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഇതിൽ നി­ന്നു് ഈ പാ­ട്ടു ര­ചി­ച്ച കാ­ര­യ്ക്ക­ല­മ്മ കു­ല­ശേ­ഖ­ര­പാ­ണ്ഡ്യ­ന്റെ കാ­ല­ത്തോ അ­തി­നു­ശേ­ഷ­മോ ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്നു എ­ന്ന­നു­മാ­നി­ക്കാം. കാ­ര­യ്ക്ക­ല­മ്മ ആ­ദി­ശൈ­വ നാ­യ­നാർ­മാ­രു­ടെ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ ഉൾ­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്ന­തി­നാൽ ഈ യോ­ഗി­നി­യു­ടെ കാലം ഇ­വ­രു­ടെ കാ­ല­മാ­യ ഏഴാം ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ മ­ധ്യ­ഭാ­ഗ­മാ­ണെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ക്കേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­തി­നാൽ കാ­ര­യ്ക്ക­ല­മ്മ മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളു­ടെ കാ­ല­ത്താ­ണു് ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്ന­തെ­ന്നു് സി­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ണ്ട­ല്ലോ.

വ­ള്ളോൻ

മു­ക­ളിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ച ഉ­ഗ്ര­പെ­രു­വ­ഴു­തി, അഥവാ കു­ല­ശേ­ഖ­രൻ എന്ന പാ­ണ്ഡ്യ­രാ­ജാ­വി­ന്റെ പ­ണ്ഡി­ത­സ­ദ­സ്സിൽ അ­ര­ങ്ങേ­റി­യ സു­പ്ര­സി­ദ്ധ­നീ­തി കൃ­തി­യാ­ണു് തി­രു­വ­ള്ളു­വ­രു­ടെ ‘തി­രു­ക്കു­റൾ’. ഈ തി­രു­വ­ള്ളു­വ­രാ­യി­രി­ക്കും പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തി­ലെ വ­ള്ളോൻ. വ­ള്ളു­വൻ എന്ന പേരിൽ നി­ന്നു് ഇ­ദ്ദേ­ഹം പ­റ­യ­ജാ­തി­യിൽ ജ­നി­ച്ച­താ­ണെ­ന്ന ഒരു കഥ കെ­ട്ടി­ച്ച­മ­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഇതു വി­ശ്വാ­സ­യോ­ഗ്യ­മ­ല്ല. എ­ന്തെ­ന്നാൽ തമിഴ് സം­ഘ­കാ­ല­ത്തെ ഒരു പ്ര­സി­ദ്ധ­കൃ­തി­യാ­യ ‘ദി­വാ­ക­ര­നി­ക­ണ്ടു’വിൽ ‘വ­ള്ളു­വൻ ചാ­ക്ക­യ­യ­നു പെ­യർ­മ­ന്നർ­കൾ പ­ടു­ക­രു­മ­ത്ത­ലൈ­വർ­ക്കൊ­ണ്ടു’ എന്നു പ­റ­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നു. ഇ­തിൽ­നി­ന്നു വ­ള്ളു­വൻ എ­ന്ന­തു­ള്ള രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാ­രു­ടെ കർ­മ­ത്ത­ല­വ­ന്മാർ­ക്കു്, അ­താ­യ­തു് അ­വ­രു­ടെ കൽ­പ്പ­ന­ക­ളെ ജ­ന­ങ്ങ­ളെ അ­റി­യി­ക്കു­ന്ന സെ­ക്ര­ട്ട­റി­മാർ­ക്കു് പണ്ടു നൽ­കി­യി­രു­ന്ന ഉ­ദ്യോ­ഗ­പ്പേ­രാ­ണെ­ന്നു് സി­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു. തി­രു­വ­ള്ളു­വർ പാ­ണ്ഡ്യ­രാ­ജ്യ­ത­ല­സ്ഥാ­ന­മാ­യി മ­ധു­ര­യിൽ പാർ­ത്തി­രു­ന്നു. ഒരു ജൈ­ന­മ­താ­ചാ­ര്യ­നാ­യ ഏ­ലാ­ചാ­ര്യ­ന്റെ ശി­ഷ്യ­നാ­യി­രു­ന്നു തി­രു­വ­ള്ളു­വർ എന്ന ജൈ­ന­ഐ­തി­ഹ്യം വി­ശ്വാ­സ­യോ­ഗ്യ­മാ­ണു്. അ­തി­നാൽ തി­രു­വ­ള്ളു­വ­രു­ടെ മതം ജൈ­മ­ന­മ­ത­മാ­യി­രു­ന്നു എന്നു ന­മു­ക്ക­നു­മാ­നി­ക്കാം. വ­ള്ളു­വ­രു­ടെ ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളെ ചി­ല­പ്പ­തി­കാ­രം, മ­ണി­മേ­ഖ­ല എന്നീ കാ­വ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ കർ­ത്താ­ക്ക­ന്മാർ ഉൾ­പ്പെ­ടെ­യു­ള്ള പല തമിഴ് സം­ഘ­ക­വി­ക­ളും ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി അവരിൽ പലരും പല പാ­ട്ടു­കൾ ര­ചി­ച്ചി­ട്ടു­മു­ണ്ടു്. തി­രു­ക്കു­റ­ലി­ലു­ള്ള

“എല്ലാ വി­ള­ക്കും വി­ള­ക്ക­ല്ല, ചാൻ­റൊ­ക്ക്

പ്പൊ­യ്യാ വി­ള­ക്കേ വി­ള­ക്കു്”

(അ­താ­യ­തു് എല്ലാ വി­ള­ക്കു­ക­ളും ജ്ഞാ­നി­ക­ളു­ടെ ദൃ­ഷ്ടി­യിൽ വി­ള­ക്കു­ക­ളാ­കു­ക­യി­ല്ല; സ­ത്യാ­ത്മ­ക­മാ­യ വി­ള­ക്കു­മാ­ത്ര­മേ വി­ള­ക്കാ­കു­ക­യു­ള്ളു) ഇ­ത്യാ­ദി­യാ­യ ഓരോ പാ­ട്ടും തി­രു­വ­ള്ളു­വർ ഒരു തി­ക­ഞ്ഞ ജ്ഞാ­നി­യാ­ണെ­ന്നു പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്നു­ണ്ടു്. മു­ക­ളിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ച സം­ഗ­തി­ക­ളിൽ നി­ന്നു് തി­രു­വ­ള്ളു­വ­രും കാ­ര­യ്ക്ക­ല­മ്മ­യെ­പ്പോ­ലെ മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളു­ടെ കാ­ല­ത്തു ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്നു എ­ന്നു് വി­ശ്വ­സി­ക്കാം.

images/kesari5-04.png
താ­രാ­നാ­ഥ­ന്റെ ഒരു ഛാ­യാ­ചി­ത്രം.
ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ:

ചെ­ങ്ങ­ന്നൂർ­ക്ഷേ­ത്രം, തി­രു­വി­ല്ല്വാ ക്ഷേ­ത്രം മു­ത­ലാ­യ പ­ല­ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങ­ളും പണിത ഒരു പ്ര­സി­ദ്ധ­നാ­യ ത­ച്ച­ശ്രേ­ഷ്ഠ­നാ­ണ­ല്ലോ ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ. ഇ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ദേ­ശം ആ­ലു­വാ­യ്ക്ക­ടു­ത്തു­ള്ള ഉ­ളി­യ­ന്നൂ­രാ­ണെ­ന്നു് വി­ശ്വ­സി­ക്കാം. സു­പ്ര­സി­ദ്ധ­ങ്ങ­ളാ­യ 64 പ്രാ­ചീ­ന ന­മ്പൂ­തി­രി ഗ്രാ­മ­ങ്ങ­ളിൽ ഒ­ന്നാ­ണു് ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ. ഇ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ അ­ത്ഭു­ത­ക­ര­ങ്ങ­ളാ­യ പ­ണി­ക­ളെ­പ്പ­റ്റി പല ക­ഥ­ക­ളു­മു­ണ്ടു്. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­മാ­യി കൊ­ട്ടാ­ര­ത്തിൽ ശ­ങ്കു­ണ്ണി­യു­ടെ ഐ­തി­ഹ്യ­മാ­ല­യിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ഒരു ക­ഥ­മാ­ത്രം പറയാം. ഉ­ളി­യ­ന്നൂ­രി­ലെ ക്ഷേ­ത്ര­ക്കു­ളം പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ നിർ­മ്മി­ച്ച­താ­ണു്. കുളം കു­ഴി­ച്ചു ക­ല്ലു­കെ­ട്ടി­ത്തു­ട­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ, ഊ­രാ­ണ്മ­ക്കാ­രിൽ ചിലർ അതു് നീ­ള­ത്തി­ലാ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നും, മറ്റു ചിലർ അതു് ച­തു­ര­ത്തി­ലാ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നും വേറെ ചിലർ അതു വ­ട്ട­ത്തി­ലാ­യി­രി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നും ശ­ഠി­ക്കു­ക­യു­ണ്ടാ­യി. അ­പ്പോൾ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ അവരെ എ­ല്ലാ­വ­രെ­യും തൃ­പ്തി­പ്പെ­ടു­ത്താ­നാ­യി കു­ള­ത്തി­ന്റെ ഒരു വ­ശ­ത്തു­നി­ന്നു നോ­ക്കി­യാൽ അതു നീ­ള­ത്തി­ലാ­ണെ­ന്നും, മ­റ്റൊ­രു വ­ശ­ത്തു­നി­ന്നു നോ­ക്കി­യാൽ അതു ച­തു­ര­ത്തി­ലാ­ണെ­ന്നും, വേ­റൊ­രു വ­ശ­ത്തു­നി­ന്നു നോ­ക്കി­യാൽ അതു വ­ട്ട­ത്തി­ലാ­ണെ­ന്നും തോ­ന്നി­ക്കു­ന്ന ഒരു കുളം നിർ­മ്മി­ച്ചു എ­ന്നും, ഈ കു­ള­ത്തി­ലി­റ­ങ്ങി­യാൽ ഇ­പ്പോ­ഴും ആർ­ക്കും തന്നെ കി­ഴ­ക്കും പ­ടി­ഞ്ഞാ­റും അ­റി­യാൻ പാ­ടി­ല്ലാ­തെ­യാ­ണി­രി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നും, അ­തി­നാൽ സ­ന്ധ്യാ­വ­ന്ദ­ന­ങ്ങൾ­ക്കു് ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ ഇതിനെ ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കാ­റി­ല്ലെ­ന്നു­മാ­ണു് പ്ര­സ്തു­ത കഥ. ന­സം­ഗ­നെ­ന്ന ബൗ­ദ്ധ­പ്പെ­രു­മാൾ അം­ഗ­വൃ­ദ്ധി­പു­ര­മെ­ന്ന ഒരു നഗരം സ്ഥാ­പി­ച്ചു­വെ­ന്നും, ഇ­ദ്ദേ­ഹം 36 കൊ­ല്ല­ത്തെ ഭരണം ക­ഴി­ഞ്ഞു് മ­ക്ക­ദേ­ശ­ത്തേ­ക്കു­പോ­യെ­ന്നും കേ­ര­ള­മാ­ഹാ­ത്മ്യം പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഈ നസംഗൻ മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളാ­ണു്. ഭാ­സ്ക­ര­ര­വി­വർ­മൻ എന്നു പേ­രു­ള്ള ഈ പെ­രു­മാൾ ഉ­ത്ത­ര­തി­രു­വി­താം­കൂ­റിൽ തൃ­ക്കാ­ക്ക­ര ഒരു ക്ഷേ­ത്രം സ്ഥാ­പി­ച്ചു് അവിടെ ഇ­രു­പ­ത്തി­യെ­ട്ടു് ദിവസം കർ­ക്ക­ട­ക­ത്തി­ലും ചി­ങ്ങ­ത്തി­ലു­മാ­യി ഓണം ആ­ഘോ­ഷി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നു് ഏർ­പ്പാ­ടു് ചെ­യ്യു­ക­യു­ണ്ടാ­യി എ­ന്നൊ­രു ഐ­തി­ഹ്യ­മു­ണ്ടു്. അ­തി­നാൽ ഇ­ദ്ദേ­ഹം സ്ഥാ­പി­ച്ച തൃ­ക്കാ­ക്ക­ര ന­ഗ­ര­ത്തി­നാ­ണു് കേ­ര­ള­മാ­ഹാ­ത്മ്യം അം­ഗ­വൃ­ദ്ധി­പു­ര­മെ­ന്ന പേരു നൽ­കി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു് അ­നു­മാ­നി­ക്കാം. തൃ­ക്കാ­ക്ക­ര­ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ന്റെ പണി പൂർ­ത്തി­യാ­യ­തു് എ. ഡി. 603-​ലാണെന്നു് അ­വി­ട­ത്തെ ഒരു ശി­ലാ­ലേ­ഖ­ന­ത്തിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തി­നാൽ തൃ­ക്കാ­ക്ക­ര ന­ഗ­ര­ത്തി­ന്റെ സ്ഥാ­പ­നം അ­തി­നൽ­പ്പം മു­മ്പാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നും വി­ശ്വ­സി­ക്കാം. തന്റെ ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ആ­ദി­മ­ധ്യ­കാ­ല­ങ്ങ­ളിൽ പെ­രു­മാൾ അ­തി­ഭ­ക്ത­നാ­യ ഒരു ഹി­ന്ദു­വാ­യി­രു­ന്നു­വെ­ന്നും, ഭ­ര­ദ്വാ­ജ­ഗോ­ത്ര­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട തന്റെ പു­രോ­ഹി­ത­നെ­ക്കൊ­ണ്ടു് ഇ­ദ്ദേ­ഹം പല യാ­ഗ­ങ്ങൾ ന­ട­ത്തി­യെ­ന്നും പ­തി­റ്റി­പ്പ­ത്തിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­ന്ത്യ­കാ­ല­ത്തു തന്റെ ഭാ­ര്യ­യു­ടെ പാ­തി­വ്ര­ത്യ­ഭം­ഗ­ത്തി­നു ശേ­ഷ­മാ­ണു് ഇ­ദ്ദേ­ഹം ഇ­സ്ലാം സ്വീ­ക­രി­ച്ചു മ­ക്ക­ത്തേ­ക്കു പോ­യ­തു്.

images/thiruvalluvar.jpg
ക­ന്യാ­കു­മാ­രി­യി­ലെ തി­രു­വ­ള്ളു­വ­രു­ടെ പ്ര­തി­മ.

തൃ­ക്കാ­ക്ക­ര­യ്ക്കു് അ­ഞ്ചു­മൈൽ കി­ഴ­ക്കാ­യി ക­ല്ലു­കൊ­ണ്ടു് കെ­ട്ടി­യ ഒരു ഗുഹ ഇ­ന്നും കാ­ണാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. പാ­ണ്ഡ­വ­ന്മാ­രു­ടെ അ­ര­ക്കി­ല്ല­മാ­ണെ­ന്നു് അ­വി­ടു­ത്തു­കാർ ചിലർ പ­റ­യു­ന്നു. ഇ­പ്പോൾ ത­ടു­ക്കു­ക­ല്ലു­കൊ­ണ്ടു് കെ­ട്ടി­യ­ട­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ഈ ഗുഹ ആ­ലു­വാ­പ്പു­ഴ­യ്ക്കു് അ­ക്ക­രെ­യു­ള്ള ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ ചെ­ന്ന­വ­സാ­നി­ക്കു­ന്നു എ­ന്നും, ഇതു് ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ തച്ചൻ പ­ണി­ത­താ­ണെ­ന്നു­മു­ള്ള ഐ­തി­ഹ്യ­മാ­ണു് കു­ടു­തൽ വി­ശ്വാ­സ­യോ­ഗ്യ­മാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ഈ ഗുഹ പ­ണി­ത­തു തൃ­ക്കാ­ക്ക­ര­ന­ഗ­രം മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാൾ സ്ഥാ­പി­ച്ച കാ­ല­ത്താ­ണെ­ന്നു വി­ശ്വ­സി­ക്കാം. അ­ന്നു് ഈ ഗു­ഹ­യി­രി­ക്കു­ന്ന സ്ഥലം വി­സ്താ­ര­മേ­റി­യ തൃ­ക്കാ­ക്ക­ര­ന­ഗ­ര­ത്തി­ന്റെ പ്രാ­ന്ത­ത്തി­ലാ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്ക­ണം. തൃ­ക്കാ­ക്ക­ര ക്ഷേ­ത്രം പ­ണി­ത­തും ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ പെ­രു­ന്ത­ച്ച­നാ­യി­രി­ക്കാ­നി­ട­യു­ണ്ടു്.

പെ­രു­ന്ത­ച്ച­നും മ­ര­മ­റു­പ്പു­കാ­രും

പെ­രു­ന്ത­ച്ച­ന്റെ സ്വ­ദേ­ശ­മാ­യ ഉ­ളി­യ­ന്നൂ­രി­ന­ടു­ത്തു­ള്ള ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളാ­യ മ­ര­മ­റു­പ്പു­കാർ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി പ­റ­ഞ്ഞു­വ­രു­ന്ന കഥകൾ അ­ധി­ക­മാ­ളു­കൾ അ­റി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. ഇവ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ മ­ഹ­ത്വ­ത്തെ­യും മ­ത­ത്തെ­യും പറ്റി അറിവു ത­രു­ന്ന­തി­നാൽ ഇവയെ അൽ­പ്പം വി­സ്ത­രി­ച്ചു് ഇവിടെ പ്ര­സ്താ­വി­ക്കേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. പെ­രു­ന്ത­ച്ച­ന്റെ കാ­ല­ത്തി­നു­മു­മ്പു് ഭാ­ര­തീ­യർ മരം അ­റു­ത്തി­രു­ന്ന­തു് ഉ­ളി­കൊ­ണ്ടു് ചെ­ത്തി­യാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്നും, പെ­രു­ന്ത­ച്ച­നാ­ണു് ഇ­ദം­പ്ര­ഥ­മ­മാ­യി അ­റു­പ്പു­വാൾ ഉ­പ­യോ­ഗി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങി­യ­തെ­ന്നും, മ­ര­മ­റു­ക്കു­വാൻ ത­ടി­കേ­റ്റി വ­യ്ക്കു­ന്ന സ­മ്പ്ര­ദാ­യം ആ­ദ്യ­മാ­യി പ്ര­യോ­ഗി­ച്ച­തും അ­ദ്ദേ­ഹ­മാ­ണെ­ന്നു­മാ­ണു് ഇവർ പ­റ­യു­ന്ന­തു്. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഗു­രു­വാ­യ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ മ­ര­മ­റു­ക്കു­ന്ന ജോലി ഏ­റ്റെ­ടു­ത്തു. ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളാ­യ അ­റു­പ്പു­കാ­രെ­ക്കൊ­ണ്ടു് ആ ജോലി ന­ട­ത്തി­ച്ചു്, അ­വർ­ക്കു് ദി­വ­സ­ക്കൂ­ലി­യാ­യി കുറെ മ­ര­പ്പൊ­ടി വാ­രി­ക്കൊ­ടു­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു പ­തി­വു്. ഈ മ­ര­പ്പൊ­ടി അവർ പെ­രു­ന്ത­ച്ച­ന്റെ ക­യ്യിൽ നി­ന്നു വാ­ങ്ങു­മ്പോൾ അതു്, ഒരു ചെറിയ സ്വർ­ണ്ണ­ക്ക­ഷ­ണ­മാ­യി പ­രി­വർ­ത്തി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഇതു് ക­മ്പോ­ള­ത്തിൽ കൊ­ണ്ടു­ചെ­ന്നു വി­റ്റു സാ­മാ­ന­ങ്ങൾ വാ­ങ്ങി­യാ­ണു് അ­റു­പ്പു­കാർ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ നി­ത്യ­വൃ­ത്തി ക­ഴി­ച്ചു­വ­ന്ന­തു്. ഒ­രി­ക്കൽ അ­ത്യാ­ഗ്ര­ഹം നി­മി­ത്തം മ­ര­മ­റു­പ്പു­കാർ പെ­രു­ന്ത­ച്ച­ന­റി­യാ­തെ കു­റെ­യ­ധി­കം മ­ര­പ്പൊ­ടി ഒ­ളി­ച്ചു­വാ­രി­ക്കൊ­ണ്ടു­പോ­യി. എ­ന്നാൽ അതു് സ്വർ­ണ്ണ­മാ­യി ഭ­വി­ച്ചി­ല്ല. പി­റ്റേ­ദി­വ­സം ജോ­ലി­ക്കു ചെ­ന്ന­പ്പോൾ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ അവരെ ആ ക­ള്ള­പ്ര­വൃ­ത്തി­യ്ക്കു് ശാ­സി­ക്കു­ക­യും മേലാൽ അ­ങ്ങ­നെ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്ക­രു­തെ­ന്നു് ഉ­പ­ദേ­ശി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു.

images/kesari5-05.png
കേരള സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി പ്ര­സി­ദ്ധി­ക­രി­ച്ച മ­ണി­മേ­ഖ­ല­യു­ടെ പ­രി­ഭാ­ഷാ ഗ്ര­ന്ഥം.
പെ­രു­ന്ത­ച്ച­ന്റെ മതം

ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളാ­യ മ­ര­മ­റു­പ്പു­കാർ പെ­രു­ന്ത­ച്ച­നെ ഒരു സി­ദ്ധ­നാ­യി കരുതി വ­ന്നി­രു­ന്ന­തി­നാൽ, അ­ദ്ദേ­ഹം ഒരു ക്രി­സ്ത്യാ­നി­യാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്ന­നു­മാ­നി­ക്കാം. പെ­രു­ന്ത­ച്ച­നെ­പ്പ­റ്റി­യു­ള്ള മ­റ്റൊ­രു കഥയും അ­ദ്ദേ­ഹം ഏ­ക­ദൈ­വ­വി­ശ്വാ­സി­യാ­യ ഒരു ക്രി­സ്ത്യാ­നി­യാ­ണെ­ന്നു കാ­ണി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഒരു ദിവസം രാ­വി­ലെ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ സ­ഹോ­ദ­ര­നാ­യ മേ­ള­ത്തൂ­ര­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി­യെ കാ­ണാ­നാ­യി അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ഇ­ല്ല­ത്തു ചെ­ന്നു. അ­പ്പോൾ അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി സ­ഹ­സ്രാ­വൃ­ത്തി ക­ഴി­ക്ക­യാ­ണെ­ന്നു തച്ചൻ അ­റി­ഞ്ഞു. ഉടനെ ഇ­ല്ല­ത്തി­ന്റെ മു­മ്പിൽ നി­ല­ത്തി­രു­ന്നു് തച്ചൻ ഒരു ചെറിയ കുഴി കു­ഴി­ച്ചു. കു­റേ­നേ­രം ക­ഴി­ഞ്ഞു് വീ­ണ്ടും അ­ന്വേ­ഷി­ച്ച­പ്പോൾ, അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി ആ­ദി­ത്യ­ന­മ­സ്കാ­രം ചെ­യ്തു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്ക­യാ­ണെ­ന്നു് തച്ചൻ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി. അ­പ്പോ­ഴും പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ മ­റ്റൊ­രു ചെറിയ കുഴി കു­ഴി­ച്ചു. പി­ന്നെ­യും അ­ന്വേ­ഷി­ച്ച­പ്പോൾ, അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി ഗ­ണ­പ­തി­ഹോ­മം ചെ­യ്ക­യാ­ണെ­ന്നു തച്ചൻ അ­റി­ഞ്ഞു. അ­പ്പോ­ഴും തച്ചൻ മ­റ്റൊ­രു ചെറിയ കുഴി കു­ഴി­ക്കു­ക­യാ­ണു് ചെ­യ്ത­തു്. ഇ­ങ്ങ­നെ ഉ­ച്ച­യാ­കു­ന്ന­തു­വ­രെ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ അ­ന്വേ­ഷി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന­പ്പോ­ഴെ­ല്ലാം അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി വി­ഷ്ണു­പൂ­ജ, ശി­വ­പൂ­ജ മു­ത­ലാ­യ­വ ചെ­യ്തു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. ഒ­ടു­ക്കം ഇ­തെ­ല്ലാം അ­വ­സാ­നി­ച്ച­തി­നു­ശേ­ഷം അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി പെ­രു­ന്ത­ച്ച­ന്റെ സ­മീ­പ­ത്തു വന്നു കു­ശ­ല­പ്ര­ശ്നം ചെ­യ്തു തു­ട­ങ്ങി. അ­പ്പോൾ, ഞാനും ഇവിടെ വെ­റു­തെ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അനേകം കു­ഴി­കൾ കു­ഴി­ച്ചു. പക്ഷേ, ഒ­ന്നി­ലും വെ­ള്ളം ക­ണ്ടി­ല്ല. “ഇ­ത്ര­യും നേരം കൊ­ണ്ടു് അനേകം കു­ഴി­കൾ കു­ഴി­ക്കാ­തെ ഒരു കു­ഴി­മാ­ത്രം കു­ഴി­ച്ചി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കിൽ ഇ­പ്പോൾ വെ­ള്ളം കാ­ണു­മാ­യി­രു­ന്നു”, എന്നു പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ പ­റ­ഞ്ഞു. അനേകം ഈ­ശ്വ­രൻ­മാ­രെ ഭ­ജി­ക്കു­ന്ന­തു് പാഴ് വേ­ല­യാ­ണെ­ന്നും, ഒ­രീ­ശ്വ­ര­നെ ന­ല്ല­പോ­ലെ സേ­വി­ച്ചാൽ മ­തി­യെ­ന്നു­മാ­ണു് പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ സൂ­ചി­പ്പി­ച്ച­തെ­ന്നു് അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി ഉടൻ മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി. അ­പ്പോൾ അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി പ­റ­ഞ്ഞു: “പല കു­ഴി­ക­ളാ­യാ­ലും അവ പ­തി­വാ­യി കു­റേ­ശെ കു­ഴി­ച്ചാൽ കു­റേ­ക്കാ­ലം­കൊ­ണ്ടു് എ­ല്ലാ­റ്റി­ലും വെ­ള്ളം കാണാം. അ­വ­യു­ടെ അ­ടി­യി­ലു­ള്ള ഉ­റ­വു­കൾ­ക്കു് പ­ര­സ്പ­രം ബ­ന്ധ­മു­ള്ള­തി­നാൽ, എ­ല്ലാ­റ്റി­ന്റെ­യും ചു­വ­ടു് ഒ­ന്നു­ത­ന്നെ­യാ­ണെ­ന്നു് വി­ശ്വ­സി­ക്കാം.” ഇതിനു പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ നൽകിയ മ­റു­പ­ടി ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­യി­രു­ന്നു: “ചു­വ­ടു് എ­ല്ലാ­റ്റി­നും ഒ­ന്നാ­ണെ­ന്ന­തും സംഗതി മ­റ­ക്കാ­തെ­യി­രു­ന്നാൽ മതി. പി­ന്നെ എ­ത്ര­വേ­ണെ­ങ്കി­ലും കു­ഴി­ക്കാം. എ­ല്ലാ­റ്റി­ലും വെ­ള്ളം കാണും.”

തി­രു­വ­ര­ങ്കൻ പാ­ട്ടു്:

പ്രാ­ചീ­നാ­ചാ­ര­ങ്ങൾ ഇ­ന്നും കൈ­വെ­ടി­യാ­തെ­യി­രി­ക്കു­ന്ന ചില സു­റി­യാ­നി ക്രി­സ്ത്യാ­നി കു­ടും­ബ­ക്കാ­രു­ടെ ക­ല്യാ­ണ­വേ­ള­ക­ളിൽ ‘പാ­ണൻ­വ­ര­വു്’ എ­ന്നൊ­രു ച­ട­ങ്ങു­കൂ­ടി കാ­ണു­ന്നു­ണ്ടു്. അ­തി­ഥി­കൾ വന്നു ക­ല്യാ­ണ­പ­ന്ത­ലിൽ ഇ­രു­ന്ന­തി­നു­ശേ­ഷം, പാ­ക്ക­നാർ എ­ന്നും, പാണൻ എ­ന്നും പേ­രു­ക­ളു­ള്ള ജാ­തി­യി­ലൊ­രു­ത്തൻ പ­ന്ത­ലിൽ­വ­ന്നു് ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളു­ടെ പ­ണ്ട­ത്തെ പ­ദ­വി­ക­ളെ കീർ­ത്തി­ച്ച ‘തി­രു­വ­ര­ങ്കൻ പാ­ട്ടു്’ എന്നു പേ­രു­ള്ള ഒ­രു­പാ­ട്ടു് പാ­ടു­ന്ന­താ­ണ­തു്. ഒരു ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാൾ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ജാ­തി­ധർ­മ­ത്തെ ലം­ഘി­ച്ചു് ഒരു വി­വാ­ഹം ന­ട­ത്തി എന്ന കാ­ര­ണ­ത്താൽ ആശാരി, മൂ­ശാ­രി, കൊ­ല്ലൻ, ത­ട്ടാൻ എന്നീ നാ­യ്ങ്കു­ടി പ­രി­ഷ­കൾ കേ­ര­ള­ത്തിൽ നി­ന്നു് ഈ­ഴ­നാ­ട്ടി­ലേ­ക്കു് പോ­യ്ക്ക­ള­ഞ്ഞ­തും, ആ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ മ­ന്ത്രി­യും, ഒരു ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ത്ത­ല­വ­നു­മാ­യ ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മൻ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ കൽ­പ്പ­ന­പ്ര­കാ­രം തി­രു­വ­ര­ങ്കൻ എന്ന ഒരു പാ­ണ­നോ­ടു­കൂ­ടി ഈ­ഴ­നാ­ട്ടിൽ ചെ­ന്നു് പ്ര­സ്തു­ത നാ­യ്ങ്കു­ടി പ­രി­ഷ­ക­ളെ തി­രി­ച്ചു വി­ളി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന­തും, ഈ­ഴ­വ­രും അ­വ­രോ­ടൊ­ന്നി­ച്ചു കേ­ര­ള­ത്തി­ലേ­ക്കു പോ­ന്ന­തും, ഇ­തി­നു് ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മൻ പെ­രു­മാൾ പല സ­മ്മാ­ന­ങ്ങ­ളും നൽ­കി­യ­തു­മാ­ണു് ഈ പാ­ട്ടി­ന്റെ വിഷയം. ഈ ച­രി­ത്രം പാടി പ­തി­വാ­യി സ­മ്മാ­നം വാ­ങ്ങി­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന­തി­നു് ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മൻ പാ­ക്ക­നാർ­ക്കു് അ­വ­കാ­ശം കൊ­ടു­ത്തു എ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞു­വ­രു­ന്നു­ണ്ടു്. ആ­ശാ­രി­മാർ­ക്കും ക്രി­സ്ത്യാ­നി­കൾ­ക്കും ത­മ്മി­ലു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ഈ പ്രാ­ചീ­ന­ബ­ന്ധ­വും ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ ഒരു ക്രി­സ്ത്യാ­നി­യാ­യി­രു­ന്നു എന്ന ഊ­ഹ­ത്തെ പി­ന്താ­ങ്ങു­ന്നു­ണ്ടു്. പോർ­ച്ചു­ഗീ­സു­കാ­രു­ടെ വ­ര­വു­വ­രെ മ­ത­വി­ശ്വാ­സ­ത്തി­ലൊ­ഴി­ച്ചു് കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ ക്രി­സ്ത്യാ­നി­ക­ളു­ടെ­യും ഹി­ന്ദു­ക്ക­ളു­ടെ­യും ആ­ചാ­ര­ജീ­വി­ത വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­രീ­തി­കൾ­ക്കു ത­മ്മിൽ യാ­തൊ­രു വ്യ­ത്യാ­സ­വും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നു­ള്ള സം­ഗ­തി­യും ഇവിടെ സ്മ­ര­ണീ­യ­മാ­ണു്. അ­തി­നാൽ ഒരു ക്രി­സ്ത്യാ­നി­യാ­ക­യാൽ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ ഭാ­ര­തീ­യ ത­ച്ചു­ശാ­സ്ത്ര­ത്തിൽ നൈ­പു­ണ്യ­മു­ണ്ടാ­വാ­നി­ട­യി­ല്ലെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ക്കു­ന്ന­തു് ശ­രി­യ­ല്ല.

images/kesari5-09.jpg
കൊ­ടു­ങ്ങ­ല്ലൂ­രിൽ ക്നാ­യി­തോ­മ്മാ വ­ന്നി­റ­ങ്ങി­യ സ്ഥ­ല­ത്തെ സ്മാ­ര­കം.

പ്ര­സ്തു­ത തി­രു­വ­ര­ങ്കൻ പാ­ട്ടിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ഒരു ച­രി­ത്ര­സം­ഭ­വ­ത്തിൽ നി­ന്നു് ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മ­നെ മ­ന്ത്രി­യാ­ക്കി വച്ചു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന പെ­രു­മാൾ മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളാ­ണെ­ന്നു് അ­നു­മാ­നി­ക്കാം. ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മൻ ക­മ്മാ­ള­രെ കൂ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ന്ന­തി­നാ­യി ഈ­ഴ­ത്തി­ലേ­ക്കു് പോ­കു­മ്പോൾ,

“പ­കു­തി­വ­ഴി ചെ­ന്നാൽ മ­ക്ക­ത്തെ ജോ­ന­ക­രു­ണ്ടു

മി­ന്നി­യിൽ നല്ല ക(ണ്ണ)മ്മാ­ള­രു­മാ­യി യു­ദ്ധം ചെ­യ്യു­ന്നു”

എന്ന സംഭവം അ­ദ്ദേ­ഹം ക­ണ്ട­താ­യി തി­രു­വ­ര­ങ്കൻ പാ­ട്ടിൽ പ­റ­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നു. പാ­ട്ടിൽ­നി­ന്നു് മു­ക­ളിൽ ഉ­ദ്ധ­രി­ച്ച വ­രി­ക­ളിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്ന ചില പേ­രു­കൾ ശ­രി­യ­ല്ലെ­ന്നു് ഇ­തി­ന്റെ മ­റ്റൊ­രു ക­യ്യെ­ഴു­ത്തു പ്ര­തി­യെ ആ­സ്പ­ദി­ച്ചു് മി. ഇ. ഐ. ചാ­ണ്ടി 1924-5-8-ലെ മലയാള മ­നോ­ര­മ­യിൽ എ­ഴു­തി­യി­രു­ന്ന ഒരു ലേ­ഖ­ന­ത്തിൽ­നി­ന്നു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാം. ഇതിൽ അ­ന്നു് മ­ക്ക­ത്തെ ജോനകർ പട വെ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്ന­തു് മാ­ന്ദി­യി­ലെ ച­ണ്ഡാ­ള­രു­മാ­യി­ട്ടാ­ണെ­ന്നു് പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. ഇ­താ­ണു് ശ­രി­യാ­യ പാ­ഠ­മെ­ന്നു് വി­ശ്വ­സി­ക്കു­വാൻ കാ­ര­ണ­മു­ണ്ടു്. മാ­രു­വി­ന­ദി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തി­നു സ­മീ­പി­ച്ചു് സ്ഥി­തി­ചെ­യ്യു­ന്ന ശോ­വാ­ന­ഗ­ര­ത്തെ പ­ണ്ടു് ച­ണ്ഡ­രാ­ജ­വം­ശം എ­ന്നൊ­രു രാ­ജ­വം­ശം ഭ­രി­ച്ചി­രു­ന്നു എന്നു സ്ഥാ­പി­ക്കു­ന്ന രേ­ഖ­ക­ളു­ണ്ടു്. ഈ ച­ണ്ഡ­രാ­ജ­വം­ശ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട­വ­നും, ച­ണ്ഡ­മ­ഹാ­സേ­ന­ന്റെ പു­ത്ര­നു­മാ­യ ഗോ­പാ­ല­ദേ­വ­ന്റെ ഒരു ചെ­പ്പേ­ടു് വ­ട­ക്കേ കാ­ന­റ­ജി­ല്ല­യിൽ നി­ന്നു ക­ണ്ടു­പി­ടി­ച്ചി­ട്ടു­മു­ണ്ടു്. തി­രു­വ­ര­ങ്കൻ പാ­ട്ടി­ലെ മാ­ന്ദി ഗോ­വ­യ്ക്കു സ­മീ­പ­മു­ള്ള മാ­ന്ദ­വി­ന­ദി­യും അതിലെ ച­ണ്ഡാ­ളർ ഇതിനെ ഭ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന ച­ണ്ഡ­രാ­ജ­വം­ശ­വു­മാ­കു­ന്നു. ച­ണ്ഡാ­ളർ, അ­താ­യ­തു് ച­ണ്ഡ­വം­ശ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട ആളുവർ, അഥവാ നാ­ടു­വാ­ഴി­കൾ എ­ന്ന­തി­നെ തെ­റ്റി­ദ്ധ­രി­ച്ചു് ക­ണ്ണി­മ്മാ­ളർ എ­ന്നാ­ക്കി­യ­തി­നാ­ലാ­യി­രി­ക്കും മു­ക­ളി­ലു­ദ്ധ­രി­ച്ച പാ­ഠ­ത്തി­നു തെ­റ്റു­വ­ന്നു പോ­യ­തു്. എ. ഡി. 632 മു­തൽ­ക്കു് 644 വരെ നാ­ടു­വാ­ണി­രു­ന്ന സു­പ്ര­സി­ദ്ധ ഖ­ലീ­ഫ­യാ­യ ഒമർ മ­ഹാ­ന്റെ കാ­ല­ത്താ­ണു് മു­സ്ലീം അ­റ­ബി­കൾ ആ­ദ്യ­മാ­യി ഭാ­ര­ത­ത്തി­ന്റെ പ­ശ്ചി­മ­തീ­ര­ങ്ങ­ളെ ആ­ക്ര­മി­ച്ച­തു്. ഈ ആ­ക്ര­മ­ണ­വും, അതിനെ അ­ന്ന­ത്തെ ഒരു വലിയ നാ­വി­ക­ശ­ക്തി­യാ­യ ഗോ­വ­യി­ലെ ച­ണ്ഡ­രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാർ ചെ­റു­ക്കു­വാൻ ശ്ര­മി­ച്ച­തു നി­മി­ത്ത­മു­ണ്ടാ­യ ക­ടൽ­യു­ദ്ധ­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു് തി­രു­വ­ര­ങ്കൻ പാ­ട്ടിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഈ കാലം മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ അ­ന്ത്യ­കാ­ല­വു­മാ­ണ­ല്ലോ.

images/kesari5-06.jpg
634-ലെ രവി കീർ­ത്തി­യു­ടെ ഐ­ഹോ­ളെ­യി­ലെ ശി­ലാ­ലി­ഖി­തം.
ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മ­ന്റെ കാലം

പ­ശ്ചി­മേ­ഷ്യ­യിൽ നി­ന്നു് കുറേ സു­റി­യാ­നി ക്രി­സ്ത്യാ­നി കു­ടും­ബ­ങ്ങ­ളെ കേ­ര­ള­ത്തിൽ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു കുടി പാർ­പ്പി­ച്ച സു­പ്ര­സി­ദ്ധ­നാ­യ ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മ­നു കേ­ര­ളീ­യ ക്രി­സ്ത്യാ­നീ­യൈ­തി­ഹ്യം നൽ­കി­യി­ട്ടു­ള്ള കാലം ‘ശോവാല’ അ­താ­യ­തു് എ. ഡി. 345 ആ­കു­ന്നു. ഈ കാലം തന്നെ കേരളം തന്റെ ബ­ന്ധു­ക്കൾ­ക്കും ആ­ശ്രി­തർ­ക്കും വീ­തി­ച്ചു­കൊ­ടു­ത്ത ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളി­നും ‘ഭൂ­വി­ഭാ­ഗം’ എന്ന ക­ലി­സാ­ഖ്യാ­വാ­ക്യം കൊ­ണ്ടു് കേ­ര­ളീ­യ ഹി­ന്ദു­വൈ­തി­ഹ്യം നൽ­കി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. എ­ന്നാൽ ഈ പെ­രു­മാൾ തന്നെ എ. ഡി. ഏ­ഴാം­ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ പ്രാ­രം­ഭ­ത്തിൽ മാ­ത്രം സ്ഥാ­പി­ച്ച ഇ­സ്ലാം­മ­തം സ്വീ­ക­രി­ച്ചു് മ­ക്ക­ത്തേ­ക്കു­പോ­യി എ­ന്നു­ള്ള ഐ­തി­ഹ്യ­വും പ്ര­സ്തു­ത­കാ­ല­വും ത­മ്മിൽ പൊ­രു­ത്ത­പ്പെ­ടു­ന്നി­ല്ല. അ­തി­നാൽ ഈ കാ­ല­ഗ­ണ­ന­യി­ലോ, അ­തി­ന്റെ വ്യാ­ഖ്യാ­ന­ത്തി­ലോ എന്തോ പി­ശ­കു­ണ്ടെ­ന്നു­ള്ള­തു് നി­ശ്ച­യ­മാ­ണു്. വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ ഈ കാ­ല­ഗ­ണ­ന­ത്തി­ന്റെ വ്യാ­ഖ്യാ­ന­ത്തി­ലാ­ണു് തെ­റ്റു­വ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ദെ കുതോ (Diogo de Couto) എന്ന പോർ­ട്ടു­ഗീ­സ് ഗ്ര­ന്ഥ­കാ­രൻ തന്റെ കൃ­തി­യാ­യ Das Asia എന്ന ച­രി­ത്ര­ഗ്ര­ന്ഥ­ത്തിൽ ഈ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ കാ­ല­ത്തെ­പ്പ­റ്റി പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്ന ഭാ­ഗ­ത്തിൽ, കോ­ഴി­ക്കോ­ട്ടു് ബ്രാ­ഹ്മ­ണർ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു നൽ­കി­യി­ട്ടു­ള്ള കാലം എ. ഡി. 588 ആ­ണെ­ന്നു് പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു. ഇ­തിൽ­നി­ന്നു് പ്രാ­ചീ­ന­കേ­ര­ള­ത്തിൽ കൊ­ല്ല­വർ­ഷ­സ്ഥാ­പ­ന­ത്തി­നു മു­മ്പു് ര­ണ്ടു­ത­രം കാ­ല­ഗ­ണ­ന­കൾ പ്ര­ചാ­ര­ത്തി­ലി­രു­ന്നു എ­ന്ന­നു­മാ­നി­ക്കാം. ഇ­വ­യ്ക്കു­ത­മ്മിൽ ദെ കു­തോ­യു­ടെ വാ­ക്കു­ക­ളിൽ നി­ന്നു്, 240 കൊ­ല്ല­ത്തോ­ളം അ­ന്ത­ര­മു­ണ്ടെ­ന്നു കാ­ണാ­മ­ല്ലോ. ഈ 240 എ. ഡി.യിൽ ആ­രം­ഭി­ച്ച ത്രി­കൂ­ടാ­ബ്ദം, അഥവാ, ക­ള­ച്ചു­രി­ശ­ബ്ദം ന­ട­പ്പി­ലി­രു­ന്നു എന്നു വി­ചാ­രി­ക്കാൻ കാ­ര­ണ­ങ്ങൾ ഈ ലേഖകൻ ക­ണ്ടു­പി­ടി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഇവയെ വി­വ­രി­ക്കു­വാൻ ഇവിടെ സ്ഥ­ല­മി­ല്ല. ഒരു സംഗതി മാ­ത്രം ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ക്കാം. കേ­ര­ള­ത്തെ പണ്ടു ഭ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന മൂ­ഷി­ക­വം­ശ­ത്തി­ലെ രാ­ജാ­ക്ക­ന്മാർ ഹൈ­ഹ­യ­വം­ശ­ത്തിൽ, അ­താ­യ­തു് ക­ള­ച്ചു­രി വം­ശ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട­വ­രാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്നു് മൂ­ഷി­ക­വം­ശ­കാ­വ്യം പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. അ­തി­നാൽ അ­ന്നു് ഇവിടെ ക­ള­ച്ചു­രി അ­ബ്ദ­വും പ്ര­ചാ­ര­ത്തി­ലി­രു­ന്നി­രു­ന്നു എന്നു ന്യാ­യ­മാ­യി വി­ചാ­രി­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്.

മു­ക­ളിൽ വി­വ­രി­ച്ച സം­ഗ­തി­ക­ളിൽ നി­ന്നു് കൊ­ല്ല­വർ­ഷ­സ്ഥാ­പ­ന­ത്തി­നു മു­മ്പു് കേ­ര­ള­ത്തിൽ പ്ര­ചാ­ര­ത്തി­ലി­രു­ന്ന രണ്ടു കാ­ല­ഗ­ണ­ന­കൾ ക­ല്യ­ബ്ദ­വും, ക­ള­ച്ചു­രി അ­ബ്ദ­വും, അഥവാ കൂ­ടാ­ബ്ദ­വു­മാ­ണെ­ന്നു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കാം. അ­തി­നാൽ ഈ ക­ള­ച്ചു­രി അ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ കാ­ല­മാ­യ 249 കൂടി ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മ­നു നൽ­കി­യി­ട്ടു­ള്ള കാ­ല­ത്തോ­ടു് കൂ­ടു­മ്പോൾ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ സൂ­ക്ഷ്മ­കാ­ല­മാ­യ എ. ഡി. 594 ല­ഭി­ക്കും. ഇതു് മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ വാ­ഴ്ച­യു­ടെ പ്രാ­രം­ഭ­കാ­ല­മാ­ണു താനും. ഈ സം­ഗ­തി­ക­ളിൽ നി­ന്നു് ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ ഒ­ന്നു­കിൽ ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മ­നോ­ടു­കു­ടി സി­റി­യ­യിൽ നി­ന്നു വന്ന ഒരു ശിൽ­പ്പി­യോ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ ക്നാ­യി­ത്തൊ­മ്മൻ ഇവിടെ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നി­രു­ന്ന ശിൽ­പ്പി­ക­ളു­ടെ ശി­ഷ്യ­നോ ആ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്കാ­മെ­ന്നും വി­ചാ­രി­ക്കാം.

മേ­ഴ­ത്തോ­ള­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി

അ­ഷ്ടാ­ഢ്യ­ന്മാ­രു­ടെ ഇ­ല്ല­ങ്ങ­ളിൽ ഒ­ന്നാ­ണു് മേ­ഴ­ത്തോ­ളു­ള്ള ഇല്ലം. ഇതു് പൊ­ന്നാ­നി­ത്താ­ലൂ­ക്കിൽ മേ­ഴ­ത്തോ­ള­രം­ശ­ത്തിൽ സ്ഥി­തി­ചെ­യ്തി­രു­ന്നു എന്നു പ­റ­യ­പ്പെ­ടു­ന്നു. ഈ അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി­യു­ടെ അ­ന്തർ­ജ­ന­ത്തി­ന്റെ വക ഒരു താ­ല­ത്തിൽ നി­ന്നു് തൃ­ത്താ­ല­ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ലെ ബിംബം ഉ­ണ്ടാ­യി എ­ന്നൊ­രൈ­തി­ഹ്യ­മു­ണ്ടു്. മേ­ഴ­ത്തോ­ള­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി­യു­ടെ കാ­ല­ത്തെ കു­റി­ക്കു­ന്ന ക­ലി­വാ­ക്യം കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ ഐ­തി­ഹ്യ­പ്ര­കാ­രം ‘യ­ജ്ഞ­സ്ഥാ­നം സം­ര­ക്ഷ്യ’ എ­ന്നാ­ണു്. ഇതു് എ. ഡി. 379 ആ­കു­ന്നു. മു­ക­ളിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള ത­ത്വ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു് ഇ­തി­നോ­ടു് ത്രൈ­കൂ­ടാ­ബ്ദ­സം­ഖ്യ കൂ­ട്ടി­യാൽ മാ­ത്ര­മേ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ സൂ­ക്ഷ്മ­മാ­യ കാലം കി­ട്ടു­ക­യു­ള്ളു. ഇ­ങ്ങ­നെ കൂ­ട്ടി­യാൽ അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ കാലം എ. ഡി. 628-ൽ ആയി വരും. അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി­യു­ടെ കാ­ല­ത്തെ കു­റി­ക്കു­ന്ന വാ­ക്യം കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ പ­തി­വ­നു­സ­രി­ച്ചു് അന്നു നടന്ന ഒരു പ്ര­ധാ­ന­സം­ഭ­വ­ത്തെ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്നു­മു­ണ്ടു്. യ­ജ്ഞ­സ്ഥാ­നം സം­ര­ക്ഷി­ക്കേ­ണ്ട ആ­വ­ശ്യം ഒരു പ്ര­ബ­ല­നാ­യ രാ­ജാ­വു് ഒരു ഹൈ­ന്ദ­വേ­ത­ര­മ­തം സ്വീ­ക­രി­ക്കു­മ്പോൾ ഉ­ണ്ടാ­യേ­ക്കാം. അ­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി­യു­ടെ കാ­ല­ത്തു­ണ്ടാ­യ മ­ത­പ­രി­വർ­ത്ത­നം ഇ­സ്ലാം­മ­തം സ്വീ­ക­രി­ച്ച പെ­രു­മാ­ളി­ന്റേ­താ­ണു്. മ­ല­ബാ­റി­ലെ മാ­പ്പി­ള­മാ­രു­ടെ ഐ­തി­ഹ്യ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു് ഈ മ­ത­പ­രി­വർ­ത്ത­നം ന­ട­ന്ന­തു് എ. ഡി. 628-​ലാണു്. ഈ ആ­ണ്ടു­ത­ന്നെ മേ­ഴ­ത്തോ­ള­ഗ്നി­ഹോ­ത്രി­യു­ടെ കാ­ല­ത്തി­ന്റെ പ്ര­സ്തു­ത­വാ­ക്യ­വും അതിനെ ശ­രി­യാ­യി വ്യാ­ഖ്യാ­നി­ച്ചാൽ സൂ­ചി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­താ­യി കാണാം.

images/kesari5-07.jpg
എ. ഡി. 450-ലെ ഹാൽ­മി­ഡി ശാസനം.
തി­രു­വ­ര­ങ്ക­ത്തു പാ­ണ­നാർ:

തി­രു­വ­ര­ങ്ക­ത്തു പാ­ണ­നാർ പ്ര­സി­ദ്ധ­രാ­യ പ­ന്ത്ര­ണ്ടു വൈ­ഷ്ണ­വ ആ­ഴ്മാർ­മാ­രു­ടെ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട തി­രു­പ്പാ­ണാൾ­വാ­രാ­ണെ­ന്നു തോ­ന്നു­ന്നു. പ­ഞ്ച­മ­ജാ­തി­യിൽ ജ­നി­ച്ച ഈ ആൾ­വാ­രു­ടെ പേർ അ­ര­ങ്ക­നെ­ന്നും, ജ­ന­ന­സ്ഥ­ലം പ്രാ­ചീ­ന ചോ­ള­രാ­ജ്യ­ത്തി­ന്റെ ത­ല­സ്ഥാ­ന­മാ­യി­രു­ന്ന ഉ­റൈ­യു­രും (ത്ര­ച്ചി­നാ­പ്പ­ള്ളി) ആണു്. ശ്രീ­രം­ഗ­ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ലെ ദൈ­വ­ത്തെ ക്ഷേ­ത്ര­പ്ര­വേ­ശ­ന­മി­ല്ലാ­ത്ത അ­ര­ങ്കൻ എന്ന പ­ഞ്ച­മ­യു­വാ­വു് ദി­വ­സ­വും ദൂരെ നി­ന്നു വ­ന്ദി­ക്കു­ന്ന­തു­ക­ണ്ടു്, അ­ന്ന­ത്തെ ചോ­ള­രാ­ജാ­വാ­യ ധർ­മ്മ­വർ­മ്മ­ന്റെ പു­ത്രി അ­തി­നെ­പ്പ­റ്റി ശ്രീ­രം­ഗ ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­ലെ ദേ­വ­നോ­ടു് സ­ങ്ക­ടം പ­റ­ഞ്ഞു­വെ­ന്നും ഉടനെ ആ ദേവൻ ശ്രീ­ലോ­ക­സാ­രം­ഗ­മ­ഹാ­മു­നി­യെ തന്റെ സ­മീ­പ­ത്തു കൂ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടു­വ­രാൻ പ­റ­ഞ്ഞ­യ­ച്ചു എ­ന്നും ഇ­ങ്ങ­നെ അ­ദ്ദേ­ഹം സാ­യൂ­ജ്യ­മ­ട­ഞ്ഞു എ­ന്നു­മാ­ണു് വൈ­ഷ്ണ­വൈ­തി­ഹ്യം. പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തി­ന്റെ സ­മ­കാ­ലീ­ന­നാ­യി ഇ­ദ്ദേ­ഹ­വും ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്നു എ­ന്നു് വി­ചാ­രി­ക്കാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. ആദി ആ­ഴ്‌­വാർ­മാ­രാ­യ പൊ­യ്ക്കൈ, പൂതം, തി­രു­മ­ലി­ശൈ എ­ന്നി­വ­രു­ടെ കാ­ല­ത്തി­നു­ശേ­ഷ­മാ­ണു് വൈ­ഷ്ണ­വൈ­തി­ഹ്യം തി­രു­പ്പാ­ണാൾ­മാ­രെ സ്ഥാ­പി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ആ­ദി­ആൾ­മാർ­മാ­രു­ടെ കാലം എ. ഡി. 6-ാം ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ ഉ­ത്ത­രാർ­ധ­മാ­ണെ­ന്നു വി­ചാ­രി­ക്കു­വാൻ കാ­ര­ണ­മു­ണ്ടു്. അ­തി­നാൽ തി­രു­പ്പാ­ണാൾ­മാ­രെ മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളു­ടെ സ­മ­കാ­ലീ­ന­നാ­ക്കി എ. ഡി. ഏഴാം ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ പൂർ­വ്വാർ­ധ­ത്തിൽ സ്ഥാ­പി­ക്കു­ന്ന­തു് വൈ­ഷ്ണ­വൈ­തി­ഹ്യ­ത്തി­നു വി­രു­ദ്ധ­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു­മ­ല്ല.

ശേ­ഷി­ച്ച­വർ:

പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തി­ന്റെ ശേ­ഷി­ച്ച­വ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ന­മു­ക്കു് സാ­ര­മാ­യ വി­വ­ര­ങ്ങ­ളൊ­ന്നും ല­ഭി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. ഇവരും മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ സ­മ­ക­ലീ­ന­രാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്ന­നു­മാ­നി­ക്കാം. മുറം ഉ­ണ്ടാ­ക്കി വി­റ്റു് ഉ­പ­ജീ­വ­നം ക­ഴി­ച്ചു­വ­ന്ന പാ­ക്ക­നാർ പ­റ­യ­കു­ല­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട ഒരു യോ­ഗി­യാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്നാ­ണു് ഐ­തി­ഹ്യം. പൊ­ന്നാ­നി­ത്താ­ലൂ­ക്കി­ലെ തൃ­ത്താ­ല­യിൽ നി­ന്നു് പു­തി­യ­ങ്ങാ­ടി­യി­ലേ­ക്കു് പോ­കു­ന്ന വ­ഴി­ക്കു് പാ­ക്ക­നാ­രു­ടെ ശ്മ­ശാ­നം കാ­ണാ­മെ­ന്നു പ­റ­യ­പ്പെ­ടു­ന്നു. ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, ഇ­ദ്ദേ­ഹം ഒരു ബു­ദ്ധ­മ­ത­ക്കാ­ര­നാ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്കാം. നാ­റാ­ണ­ത്തു­ഭ്രാ­ന്തൻ ജാ­തി­യിൽ ഉ­ള്ള­തും ഒരു ജ്യോ­തി­ശ്ശാ­സ്ത്ര­ജ്ഞ­നു­മാ­ണെ­ന്നു് ഒ­രൈ­തി­ഹ്യ­മു­ണ്ടു്. നാ­റാ­ണം എന്ന ഗ്രാ­മം വ­ട­ക്കൻ പറവൂർ താ­ലൂ­ക്കി­ലെ പു­ത്തൻ ചി­റ­ക്കു് സ­മീ­പ­മാ­ണു് സ്ഥി­തി­ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്. ഇ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള ഐ­തി­ഹ്യ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു്, ഇ­ദ്ദേ­ഹം ഒ­രാ­ജീ­വ­ക­മ­ത­ക്കാ­ര­നാ­ണെ­ന്നു ഊ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തു് ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, ശ­രി­യാ­യി­രു­ന്നേ­ക്കാം. ക്രി­സ്ത്വ­ബ്ദം ഏഴാം ശ­ത­ക­ത്തി­ലെ ത­മി­ഴ­ക­ത്തു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന പല ദർ­ശ­ന­ങ്ങ­ളെ­യും വി­വ­രി­ക്കു­മ്പോൾ ആ­ജീ­വ­ക­മ­ത­വും ഇവിടെ പ്ര­ചാ­ര­ത്തി­ലി­രു­ന്ന­താ­യി മ­ണി­മേ­ഖ­ല പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ആ­ജീ­വ­ക­മ­തം പു­തു­താ­യി സ്ഥാ­പി­ച്ച മാം­ഖ­ലി, അഥവാ മർഖലി ഗോ­ശാ­ലൻ പുതിയ ജൈ­ന­മ­തം സ്ഥാ­പി­ച്ച വർ­ദ്ധ­മാ­ന മ­ഹാ­വീ­ര­ന്റെ സ­മ­കാ­ലീ­ന­നാ­യി­രു­ന്നു. ജൈ­ന­മ­ത­ത്തോ­ടു പ­ല­തി­ലും സാ­ദൃ­ശ്യ­മു­ള്ള­തും, എ­ന്നാൽ അ­തി­നെ­ക്കാ­ള­ധി­കം രു­ദ്ര­ങ്ങ­ളാ­യ വ്ര­താ­നു­ഷ്ഠാ­ന­ങ്ങ­ളു­ള്ള­തു­മാ­യ ഒരു മ­ത­മാ­ണു് ആ­ജീ­വ­ക­മ­തം. ഇ­ന്നു് ഇ­ന്ത്യ­യിൽ ഈ മതം അ­വ­ശേ­ഷി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല. അകവൂർ മനയിൽ ഭൃ­ത്യ­നാ­യി ഉ­പ­ജീ­വി­ച്ചു­വ­ന്ന അകവൂർ ചാ­ത്തൻ ഒ­ടു­ക്കം മാ­യ­യ­ക്ഷി­യു­ടെ ഒരു ക്ഷേ­ത്ര­മു­ള്ള മ­ദ്ധ്യ തി­രു­വി­താം­കൂ­റി­ലെ ഓ­ച്ചി­റ­യിൽ വച്ചു സ­മാ­ധി­യ­ട­ഞ്ഞു എന്ന ഐ­തി­ഹ്യ­ത്തിൽ നി­ന്നു് മ­ത­ത്തിൽ ഇ­ദ്ദേ­ഹം ഒരു ശാ­ക്തേ­യ­നാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്നു് അ­നു­മാ­നി­ക്കു­ന്ന­തു് ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, വാ­സ്ത­വ­മാ­ണെ­ന്നു വ­ന്നേ­ക്കാം.

images/Diogo.png
ദെ കുതോ.

വാ­യി­ല്ലാ­ക്കു­ന്നി­ല­പ്പൻ പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തി­ന്റെ പ­ര­ദേ­വ­ത­യാ­ണെ­ന്നും, ഇ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തെ പി­താ­വാ­യ വ­ര­രു­ചി ഒരു കു­ന്നിൽ പ്ര­തി­ഷ്ഠി­ച്ചു എ­ന്നു­മാ­ണ­ല്ലോ ഐ­തി­ഹ്യം. വ­ള്ളു­വ­നാ­ടു് താ­ലൂ­ക്കി­ലെ ക­രി­മ്പു­ഴ­യ്ക്കു് നാ­ലു­മൈൽ തെ­ക്കാ­യി വാ­യി­ലാം­കു­ന്നു് എ­ന്നൊ­രം­ശ­മു­ണ്ടു്. ഈ സ്ഥ­ല­ത്തി­ന്റെ പേ­രി­ന്റെ ഒരു വി­കൃ­ത­രൂ­പ­മാ­യി­രി­ക്കു­മോ വാ­യി­ല്ലാ­ക്കു­ന്നു്. ഇതു ശ­രി­യാ­ണെ­ങ്കിൽ ഇ­ദ്ദേ­ഹം മ­ല­വർ­ഗ്ഗ­ക്കാ­രു­ടെ ഇ­ട­യ്ക്കു് ജ­നി­ച്ച ഒരു യോ­ഗി­യാ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്കു­വാ­നി­ട­യു­ണ്ടു്. കൊ­ച്ചി­യി­ലെ തെ­ക്കൻ ചി­റ്റൂ­രി­നു സ­മീ­പ­മു­ള്ള പ്ര­ദേ­ശ­ങ്ങ­ളെ വ­ടു­ത­ല­നാ­യർ എന്ന സ്ഥാ­ന­പ്പേ­രു­ള്ള ഒരു നാ­ടു­വാ­ഴി പണ്ടു ഭ­രി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഈ കു­ടും­ബ­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട ഒ­രം­ഗ­മാ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്കാം പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തിൽ­പ്പെ­ട്ട വ­ടു­ത­ല­നാ­യർ. രജകൻ, അഥവാ ചെ­മ്മാൻ തി­രു­മേ­നി­യെ പറ്റി യാ­തൊ­രു­വി­വ­ര­വും ന­മു­ക്കു് ല­ഭി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു് തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. ചെ­മ്മൻ­കാ­ടു് എന്ന സ്ഥ­ല­ത്തു് അ­ഷ്ടാ­ഢ്യ­ന്മാ­രിൽ ഒ­രാ­ളു­ടെ ഇ­ല്ല­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഇതിലെ ഒ­രം­ഗ­മാ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്കു­മോ ചെ­മ്മാൻ തി­രു­മേ­നി? പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ല­ത്തി­ലെ ശേ­ഷി­ച്ച ദേ­ഹ­മാ­യ ഉ­പ്പു­കൊ­റ്റൻ ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, ഇ­സ്ലാം­മ­ത­ക്കാ­ര­നാ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്കു­വാൻ ഇ­ട­യു­ണ്ടു്. ഉ­പ്പു­കൊ­റ്റൻ എ­ന്ന­തി­ന്റെ അർഥം ഉ­പ്പു­ക­ച്ച­വ­ട­ക്കാ­രൻ എ­ന്നാ­ണു്. ബി­ന്ദിൽ­നി­ന്നും അ­റേ­ബ്യ­യിൽ നി­ന്നും ഉപ്പു കേ­ര­ള­ത്തിൽ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു ക­ച്ച­വ­ടം ന­ട­ത്തി­യി­രു­ന്ന ഒരു മു­ഹ­മ്മ­ദീ­യ ക­ച്ച­വ­ട­ക്കാ­ര­നും യോ­ഗി­യും ആ­യി­രു­ന്നി­രി­ക്കാം ഇ­ദ്ദേ­ഹം. മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളി­നു വളരെ മു­മ്പു­ത­ന്നെ അ­റ­ബി­കൾ ക­ച്ച­വ­ട­ത്തി­നാ­യി കേ­ര­ള­ത്തി­ലും സി­ലോ­ണി­ലും വന്നു പാർ­ത്തി­രു­ന്നു. എ. ഡി. അ­ഞ്ചാം­ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ പ്രാ­രം­ഭ­ത്തിൽ സിലോൺ സ­ന്ദർ­ശി­ച്ച ചീ­ന­തീർ­ത്ഥ­യാ­ത്ര­ക്കാ­ര­നാ­യ ഫാ­ഹി­യാൻ സി­ലോ­ണി­ലു­ള്ള സബയൻ അ­റ­ബി­ക­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് പ്ര­സ്താ­വി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഉ­പ്പു­കൊ­റ്റൻ എന്ന മു­സ്ലീം യോ­ഗി­യും മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ പെ­രു­മാ­ളു­ടെ സ­മ­കാ­ലീ­ന­നാ­യി­രു­ന്നു എന്നു വി­ശ്വ­സി­ക്കാം.

സു­പ്ര­സി­ദ്ധ മ­ന്ത്ര­വാ­ദി­യാ­യ കാ­ല­ടി­യിൽ സൂ­ര്യ­ഭ­ട്ട­തി­രി­യും മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളു­ടെ സ­മ­കാ­ലീ­ന­നാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്നു് ഐ­തി­ഹ്യ­മു­ണ്ടു്. ഇ­ദ്ദേ­ഹം ഒ­ഴി­ച്ച ഒരു യ­ക്ഷി­യു­ടെ ശാലം ഹേ­തു­വാ­യി ച­ക്ര­ശ്വാ­സം ചു­റ്റി മ­രി­ച്ച­തു് ആ­ലു­വാ­യ്ക്കു് സ­മീ­പ­മു­ള്ള തി­രു­വാ­ലൂർ ക്ഷേ­ത്ര­ത്തിൽ വ­ച്ചാ­യി­രു­ന്നു­വ­ല്ലോ. അ­തി­നാൽ മ­ക്ക­ത്തു­പോ­യ ചേ­ര­മാൻ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ കാ­ല­ത്തു് തി­രു­വാ­ലൂർ ക്ഷേ­ത്രം ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു എന്നു സി­ദ്ധി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. മ­ധ്യ­കേ­ര­ള­ത്തി­ലെ ചില പ്ര­സി­ദ്ധ ക്ഷേ­ത്ര­ങ്ങൾ പണിത ഉ­ളി­യ­ന്നൂർ പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ ത­ന്നെ­യാ­യി­രി­ക്കാം ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, തി­രു­വാ­ലൂർ ക്ഷേ­ത്ര­വും പ­ണി­ത­തു്. ഈ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ കാ­ല­ത്തു് ബൗ­ദ്ധ­രെ വാ­ദ­ത്തിൽ തോൽ­പ്പി­ക്കു­വാൻ കുറെ ഭട്ടർ കേ­ര­ള­ത്തിൽ വ­ന്നു­വെ­ന്നു് കേ­ര­ളോൽ­പ്പ­ത്തി­യിൽ പ്ര­സ്താ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തിൽ നി­ന്നു് ഭ­ട്ട­മ­തം എന്ന മീ­മാം­സാ­ശാ­ഖ­യു­ടെ സ്ഥാ­പ­ക­നാ­യ കു­മാ­രി­ല­ഭ­ട്ടൻ കേ­ര­ള­ത്തിൽ വ­ന്ന­തു് ഈ പെ­രു­മാ­ളി­ന്റെ കാ­ല­ത്താ­യി­രു­ന്നു എ­ന്ന­നു­മാ­നി­ക്കാം.

images/kesari5-08.jpg
രാ­യി­രം കു­ന്നി­ലെ നാ­റാ­ണ­ത്ത് ഭ്രാ­ന്തൻ പ്ര­തി­മ.

ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, രജകനോ, വ­ടു­ത­ല­നാ­യ­രോ ഭ­ട്ട­മ­ത­ക്കാ­ര­നാ­യി­രു­ന്നു എന്നു വ­ന്നേ­ക്കാം. ഈ സം­ഗ­തി­ക­ളിൽ നി­ന്നു് കേ­ര­ള­ത്തിൽ പല പ്ര­ധാ­ന സം­ഭ­വ­ങ്ങ­ളും ന­ട­ന്നി­രു­ന്ന ഒരു കാ­ല­ഘ­ട്ട­മാ­യ എ. ഡി. ഏഴാം ശ­താ­ബ്ദ­ത്തി­ന്റെ പൂർ­വ്വാർ­ധ­ത്തി­ലാ­ണു് പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ലം എന്ന പേ­രി­നാൽ അ­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന യോ­ഗി­കൾ ജീ­വി­ച്ചി­രു­ന്ന­തെ­ന്നു പ­റ­യാ­വു­ന്ന­താ­ണു്.

1940 സെ­പ്തം­ബർ 29.

കേ­സ­രി­യു­ടെ ല­ഘു­ജീ­വ­ച­രി­ത്രം

Colophon

Title: Parayipetta Panthirukulam (ml: പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ലം).

Author(s): Kesari Balakrishna Pillai.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2021-01-10.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, Kesari Balakrishna Pillai, Parayipetta Panthirukulam, കേസരി ബാ­ല­കൃ­ഷ്ണ­പി­ള്ള, പ­റ­യി­പെ­റ്റ പ­ന്തി­രു­കു­ലം, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: November 25, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Naranathu bhranthan statue at rayiram kunnu, a photograph by Niraksharan . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: LJ Anjana; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.