നാ​ല്പ​തി​ലേ​റെ വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് “അഞ്ചു ചീ​ത്ത​ക്ക​ഥ​കൾ” എന്ന പേരിൽ ഒരു കഥാ​സ​മാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥം ആരോ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി. എസ്. കെ. പൊ​റ്റെ​ക്കാ​ട്ടി ന്റെ “കള്ള​പ്പ​ശു”, പൊൻ​കു​ന്നം വർ​ക്കി യുടെ “വി​ത്തു​കാള” ഈ കഥ​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം കേ​ശ​വ​ദേ​വി ന്റെ “പതി​വ്രത” എന്ന കഥയും അതി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കഥ​യു​ടെ വി​ശ​ദാം​ശ​ങ്ങൾ എന്റെ ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു് ഓടി​പ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അരോ​ഗ​ദൃ​ഢ​ഗാ​ത്ര​നായ ഭർ​ത്താ​വും സു​ന്ദ​രി​യായ ഭാ​ര്യ​യും അവർ​ക്കു് ഒരു മകനും. ഭർ​ത്താ​വു് അകാ​ല​ച​ര​മം പ്രാ​പി​ക്കു​ന്നു. വളരെ വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു്. ദൂ​രെ​യെ​വി​ടെ​യോ ആയി​രു​ന്ന മകൻ അമ്മ​യു​ടെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ അതേ ഛാ​യാ​യാർ​ന്ന മക​നെ​ക്ക​ണ്ടു് അവർ ചലനം കൊ​ള്ളു​ന്നു. മരി​ച്ച​യാ​ളി​നോ​ടു് അക്കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കാ​മ​വി​കാ​ര​മാ​ണു് മകനെ കണ്ട​പ്പോൾ ആ മാ​താ​വി​ന്റെ മന​സ്സിൽ ഓളം തല്ലി​യ​തു്. അവൾ പണി​പ്പെ​ട്ടു് സ്വയം നി​യ​ന്ത്രി​ച്ചു. രാ​ത്രി​യാ​യി, അവൾ​ക്കു് ഉറ​ക്കം വരു​ന്നി​ല്ല. എഴു​ന്നേ​റ്റു. മകൻ കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ലിൽ ചെ​ന്നു തട്ടി. അയാ​ളെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു വാതിൽ തു​റ​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് സന്മാർ​ഗ്ഗ​ചി​ന്ത​യാൽ പ്ര​ചോ​ദി​ത​യാ​യി അവൾ ‘ശാ​ന്തം പാപം’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് തി​രി​ച്ചു് സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു പോ​ന്നു.

കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ മാ​ന​സി​ക​വും സദാ​ചാ​ര​പ​ര​വു​മായ അം​ശ​ങ്ങൾ​ക്കു് ഊന്നൽ നല്കാ​തെ ശാ​രീ​രിക തല​ത്തി​ലേ​ക്കു മാ​ത്രം കഥയെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ക​യാ​ണു് കേ​ശ​വ​ദേ​വ്. കാ​മ​വി​കാ​രോ​ദ്ദീ​പ​നം എന്ന കൊടും വി​പ​ത്തിൽ അമ്മ​യെ​ന്ന കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തി​നു തകർ​ന്ന​ടി​യാം; അല്ലെ​ങ്കിൽ അതി​നോ​ടു മല്ലി​ട്ടു വിജയം വരി​ക്കാം. ബഹിർ​ഭാ​ഗ​സ്ഥ​ത​യിൽ അഭി​ര​മി​ക്കു​ന്ന കേ​ശ​വ​ദേ​വി​നു രണ്ട​വ​സ്ഥ​ക​ളും ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. മു​ത​ലാ​ളി​യോ​ടു മര്യാദ ലം​ഘി​ക്കാ​തെ സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന തൊ​ഴി​ലാ​ളി, വി​ചാ​രി​ച്ചി​രി​ക്കാ​ത്ത സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ ബനി​യ​ന്റെ ഉള്ളിൽ ഒളി​ച്ചു​വ​ച്ച ചു​വ​ന്ന തുണി പെ​ട്ടെ​ന്നെ​ടു​ത്തു വീശി ‘ഇങ്ക്വി​ലാ​ബ് സി​ന്ദാ​ബാ​ദ്’ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ കഥാ​കാ​ര​ന്റെ കഥാ​പാ​ത്രം ഝടി​തി​യിൽ ‘ശാ​ന്തം പാപം’ എന്നു് ഉദ്ഘോ​ഷി​ച്ചി​ട്ടു് അങ്ങു നി​ഷ്ക്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നി​ഷ്ക്ര​മി​ക്ക​ട്ടെ. ഉപ​രി​പ്ല​വ​ത​യ്ക്കു് അതിൽ​ക്കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ഒന്നും സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല​ല്ലോ.

ആസ്ട്രോ–ഹം​ഗേ​റി​യൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ഗേസ ചേ​ത്തി ന്റെ (Géza Csáth, 1887–1919) “Meeting Mother” എന്ന കഥ ഞാൻ വാ​യി​ച്ചു.

“എനി​ക്കു ജന്മം നല്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അമ്മ മരി​ച്ചു. മു​റി​യാ​കെ മരു​ന്നി​ന്റെ നാ​റ്റം. രക്തം അങ്ങി​ങ്ങാ​യി ആവി പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു. ആളുകൾ മു​റു​മു​റു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് വി​ര​ലൂ​ന്നി​ന​ട​ന്നു. പ്ര​ഭാ​തം അങ്ങ​ക​ലെ. വള​രെ​യ​ക​ലെ. എന്റെ സു​ന്ദ​രി​യായ അമ്മ വേ​ദ​ന​യിൽ ഏങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു പ്രാർ​ത്ഥി​ച്ചു. അമ്മ​യ്ക്കു് ഇരു​പ​തു വയ​സ്സേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ഞാൻ അമ്മ​യെ മറ​ന്നു. അങ്ങ​നെ കാലം കഴി​ഞ്ഞു. അതി​നു​ശേ​ഷം ഞാ​നെ​ത്ര ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക​ളെ കണ്ടു! അവർ തല​മു​ടി​യു​ടെ സൗ​ര​ഭ്യം കൊ​ണ്ടു് എന്റെ വി​വർ​ണ്ണ​മായ മു​ഖ​മു​ഴി​ഞ്ഞു. എന്റെ മെ​ലി​ഞ്ഞ കണംകൈ അവ​രു​ടെ മൃ​ദു​ല​വും അല​സ​വും അരു​ണാ​ഭ​വു​മായ കൈ​കൾ​ക്കു് ഉള്ളി​ലാ​ക്കി. എന്റെ പു​ച്ഛ​മാർ​ന്ന ചു​ണ്ടു​ക​ളെ മര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഹർ​ഷ​ങ്ങൾ പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ചും​ബ​ന​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു മൂടി. പക്ഷേ, വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് ദീർ​ഘ​നേ​രം ഏങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു്, ചോര തെ​റി​ച്ച, മരു​ന്നി​ന്റെ നാ​റ്റ​മാർ​ന്ന മു​റി​യിൽ കി​ട​ന്നു് അന്ത്യ​ശ്വാ​സം വലി​ച്ച അമ്മ​യു​ടെ ഓർ​മ്മ​യെ അതൊ​ന്നും പ്ര​ത്യാ​ന​യി​ച്ചി​ല്ല.

കഴി​ഞ്ഞ രാ​ത്രി​യിൽ അമ്മ എന്റെ മന​സ്സി​ലെ​ത്തി. ഞാൻ ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ അടു​ത്തു നി​ന്നു് വൈ​കി​യെ​ത്തി ക്ഷീ​ണി​ച്ചു് ഉറ​ക്ക​ത്തിൽ വീ​ണ​വ​നാ​ണു്. അമ്മ അടു​ത്ത​ടു​ത്തു വന്നു. ചെ​റു​പ്പം. ഓജ​സ്സു് ഇവ​യാർ​ന്ന അമ്മ. അമ്മ​യു​ടെ നീ​ല​ക്ക​ണ്ണു​കൾ എന്നി​ലേ​ക്കു താണു. ഓടി​ച്ചെ​ന്നു് അമ്മ​യെ ഉമ്മ​വ​യ്ക്കാ​നും കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്കാ​നും എനി​ക്കു കൊതി. പക്ഷേ, അമ്മ​യു​ടെ കൈ ചും​ബി​ക്കാൻ പോലും അമ്മ അനു​വ​ദി​ച്ചി​ല്ല. അതെ​നി​ക്കു് അദ്ഭു​ത​മു​ള​വാ​ക്കി. ഞങ്ങൾ​ക്കു ചു​റ്റും മേയ് മാ​സ​ക്കാ​ലം. വയ​ലു​കൾ​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു പാ​ടു​ന്ന പു​ല്ലാ​ങ്കു​ഴൽ. ലി​ല്ലി​പ്പൂ​ക്കൾ മാ​ധു​ര്യ​മാർ​ന്ന സു​ഗ​ന്ധം ഞങ്ങൾ​ക്കു വേ​ണ്ടി മൂ​ളു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ അമ്മ എന്തു സു​ന്ദ​രി! അവർ എത്ര ചെ​റു​പ്പം. എനി​ക്കു പാ​ലു​ത​രാ​ത്ത അമ്മ​യു​ടെ കൊ​ച്ചു​മു​ല​ക​ളെ ഞാൻ ലി​ല്ലി​പ്പൂ​ക്കൾ കൊ​ണ്ടു മൂടി. നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മായ ചി​രി​യോ​ടു​കൂ​ടി അമ്മ എന്നെ നോ​ക്കി, എന്റെ കൈ​യി​ലെ പൂ​ക്കൾ തീ​രു​ന്ന​തു​വ​രെ. ഹാ, ഞങ്ങൾ നീ​ല​ക്കാ​ട്ടി​ലെ​ത്തി. ഞങ്ങൾ​ക്കു രണ്ടു​പേർ​ക്കും വി​ഷാ​ദം. കൈ​കോർ​ത്തു പി​ടി​ച്ചു ഞങ്ങൾ പുൽ​ത്ത​കി​ടി​ക​ളിൽ നട​ന്നു. കാ​ട്ടി​ന്റെ അതി​രിൽ വച്ചു് ഞങ്ങൾ​ക്കു പി​രി​യേ​ണ്ട​താ​ണു്. മരി​ച്ച സു​ന്ദ​രി​യായ അമ്മ​യെ എനി​ക്കു കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ക്ക​ണം എന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഭാ​വ​ത്തിൽ അമ്മ എന്നെ നോ​ക്കി. മാ​പ്പു തരു​ന്നു എന്ന രീ​തി​യിൽ അമ്മ എന്റെ കവിൾ തടവി. ധവ​ളി​മ​യാർ​ന്ന മാ​യാ​രൂ​പം പോലെ അവർ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​യാ​യി. നീ​ല​ക്കാ​ടി​ന്റെ അരി​കിൽ ഞാൻ നി​ന്നു: ദുഃ​ഖി​ച്ചു്, ആരാ​ധി​ച്ചു്. ഇപ്പോൾ ഞാ​നെ​ന്നും അമ്മ​യെ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു. കറു​ത്ത തല​മു​ടി​യു​ള്ള മധുര ശബ്ദ​മു​ള്ള യു​വ​തി​ക​ളെ ഞാൻ അമ്മ​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ എന്റെ സു​ന്ദ​രി​യായ, ഇരു​പ​തു വയ​സ്സു​ള്ള ഒരി​രു​ണ്ട പ്ര​ഭാ​ത​ത്തിൽ മരി​ച്ച അമ്മ​യെ ഞാൻ സ്വ​പ്നം കാ​ണു​ന്നു; ദീർ​ഘ​നേ​രം ഏങ്ങി മരി​ച്ച അമ്മ​യെ”. കഥ തീർ​ന്നു.

വേ​ശ്യ​യു​ടെ അടു​ക്കൽ നി​ന്നു തി​രി​ച്ചെ​ത്തിയ അയാൾ​ക്കു് അന്നു രാ​ത്രി​യിൽ സ്വ​പ്ന​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ച അമ്മ​യോ​ടു​ള്ള അഗമ്യ ഗമ​നാ​സ​ക്തി​യെ കഥാ​കാ​രൻ പ്ര​ഗ​ല്ഭ​മാ​യി സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അമ്മ ആ ആസ​ക്തി നി​ന്ദ്യ​മാ​ണെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യ​തും അദ്ദേ​ഹം ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. സ്വ​പ്ന​ദർ​ശ​ന​ത്തി​നു ശേഷം അയാൾ എല്ലാ മലിന ചി​ന്ത​ക​ളിൽ നി​ന്നും മു​ക്ത​നാ​യി. കത്സി​ത​മായ അഗമ്യ ഗമ​നാ​ഭി​ലാ​ഷം വി​ശു​ദ്ധ​മായ ആദ്ധ്യാ​ത്മിക വി​കാ​ര​മാ​യി മാ​റു​ന്നു. ഉദ്ഗ്ര​ഥി​ത​മായ ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി​യു​ടെ കഴി​വാ​ണി​തു്. കേ​ശ​വ​ദേ​വ് എവിടെ? ഗേസ ചേ​ത്ത് എവിടെ? കേ​ശ​വ​ദേ​വ് എപ്പോ​ഴും ‘സൂ​പർ​ഫി​ഷ​ലായ’ എഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​യേ എനി​ക്കു തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ള്ളു. നമ്മു​ടെ പല കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രും ഇങ്ങ​നെ തന്നെ​യാ​ണു്.

ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ സയൻസ് കോ​ളേ​ജി​ലാ​ണു് ഇന്റർ​മീ​ഡി​യ​റ്റി​നു് പഠി​ച്ച​തു്. തി​ങ്ക​ളാ​ഴ്ച കാ​ല​ത്തു് ആദ്യ​ത്തെ പീ​രി​യെ​ഡ് കഴി​യാ​റാ​വു​മ്പോൾ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ മുഖം മങ്ങും. കാരണം ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​യ്യർ സാർ ബ്രൗ​ണി​ങ്ങി ന്റെ കവിത പഠി​പ്പി​ക്കാൻ സെ​ക്കൻ​ഡ് പീ​രി​യെ​ഡിൽ വരു​മെ​ന്ന​താ​ണു്. ബ്രൗ​ണി​ങ് ഗദ്യ​ക​വി. ചി​ന്താ​പ്ര​ധാ​ന​മെ​ങ്കി​ലും വി​കാ​ര​ശൂ​ന്യ​മായ കവി​ത​യു​ടെ രച​യി​താ​വു്. പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സാറ് ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​യ്യ​രും വളരെ വിരസം. ഒരു ദിവസം തി​ങ്ക​ളാ​ഴ്ച സെ​ക്കൻ​ഡ് പീ​രി​യെ​ഡിൽ ക്ലാ​സ്സി​ലേ​ക്കു കയ​റി​വ​ന്ന​തു് ഉമാ​മ​ഹേ​ശ്വ​രൻ സാ​റാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം ചൊ​വ്വാ​ഴ്ച രണ്ടാ​മ​ത്തെ പീ​രി​യെ​ഡിൽ വരേ​ണ്ട ഗു​രു​നാ​ഥ​നാ​ണു്. ആഴ്ച തെ​റ്റി​പ്പോ​യ​താ​കാ​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു കു​ട്ടി​കൾ വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു: “സാർ ക്ലാ​സ്സ് നാ​ളെ​യാ​ണു്” ഉമാ​മ​ഹേ​ശ്വ​രൻ സാറ് പറ​ഞ്ഞു: “ശരി തന്നെ. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​യ്യർ നാളെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ പീ​രി​യെ​ഡിൽ വരും. ഇതൊരു അഡ്ജ​സ്റ്റ്മെ​ന്റ് ഈ ആഴ്ച​ത്തേ​ക്കു മാ​ത്രം”. കു​ട്ടി​കൾ ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചു. ഉമാ​മ​ഹേ​ശ്വ​രൻ സാ​റി​ന്റെ ക്ലാ​സ്സി​ലി​രു​ന്നാൽ സമയം പോ​കു​ന്ന​തു് അറി​യി​ല്ല. അത്ര​യ്ക്കു രസ​മു​ണ്ടു്. വി​ചാ​രി​ച്ചി​രി​ക്കാ​തെ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന ഈ ആഹ്ലാ​ദ​വും അതി​നോ​ടു ചേർ​ന്ന അദ്ഭു​ത​വു​മു​ണ്ട​ല്ലോ അതാ​ണു് കലയിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​കേ​ണ്ട​തു്. ‘മാ​തൃ​ഭൂ​മി’ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ‘റെ​സ്റ്റോ​റ​ന്റ്’എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ അഷ്ട​മൂർ​ത്തി ക്കു് രചനാ വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യ​മു​ണ്ടു്. അതു് ഇക്ക​ഥ​യി​ലും കാണാം. റെ​സ്റ്റൊ​റ​ന്റിൽ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു ഒരുവൻ. അയാ​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ ഒരു യു​വ​തി​യും വേ​റൊ​രു​ത്ത​രും. ആ വേ​റൊ​രു​ത്തൻ പോ​കു​മ്പോൾ അവൾ അയാ​ളോ​ടു കൂ​ട്ടു​കൂ​ടി​ത്തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. വരേ​ണ്ട​യാൾ വന്ന​പ്പോൾ യു​വ​തി​യും കാ​ത്തി​രു​ന്ന​തു് അയാ​ളെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി വേ​ശ്യ​യാ​ണെ​ന്നു നമു​ക്കു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഈ വിഷയം ഭം​ഗി​യാ​യി ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് കഥാ​കാ​രൻ. പക്ഷേ, വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് ആഹ്ലാ​ദാ​നു​ഭൂ​തി​യി​ല്ല, അദ്ഭു​ത​പ്ര​തീ​തി​യി​ല്ല. ഉമാ​മ​ഹേ​ശ്വ​രൻ സാ​റ​ല്ല വരു​ന്ന​തു് ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​യ്യർ സാ​റാ​ണു്.

ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​യ്യർ സാർ ബ്രൗ​ണി​ങ് കവി​ത​യിൽ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മു​ള്ള ആളാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ആ കവി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പ്ര​ബ​ന്ധം തയ്യാ​റാ​ക്കി ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് നി​രൂ​പ​കൻ സേ​ന്റ്സ്ബ​റീ ക്കു് അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു പോലും. ഉടനെ സാ​യ്പി​ന്റെ മറു​പ​ടി വന്നു. അതു് സാറ് ക്ലാ​സ്സിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കു​ട്ടി​ക​ളെ വാ​യി​ച്ചു കേൾ​പ്പി​ച്ചു​വെ​ന്നാ​ണു് കഥ. സേ​ന്റ്സ്ബ​റീ​യു​ടെ കത്തു് ഏതാ​ണ്ടു് ഇങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നു: You have not considerably added to the nonsense that has been written on Browning. യഥാർ​ത്ഥ​മാ​ണോ ഇതു്? അതോ സാ​റി​ന്റെ അതിരു കടന്ന ബ്രൗ​ണി​ങ് കവി​താ​പ്ര​തി​പ​ത്തി കണ്ടു് വല്ല രസി​ക​നും നിർ​മ്മി​ച്ചു വച്ച​തോ?

ക്യൂ​ബ​യി​ലെ സു​പ്ര​ധാ​ന​നായ കവി​യാ​ണു് നീ​കോ​ലാ​സ് ഗീയാൻ (Nicolas Guillen, 1902), മ്യൂ​ല​റ്റോ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം (അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രിൽ ഒരാൾ ധവള വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലും മറ്റേ​യാൾ കറു​ത്ത വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലും പെ​ടു​മ്പോൾ ആ സന്ത​തി​യെ മ്യൂ​ല​റ്റോ—mulatto—എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു). സങ്ക​ര​ജാ​തി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട ഗീയാൻ നീ​ഗ്രോ കവി​ത​യു​ടെ (poesia negra) ഉദ്ഘോ​ഷ​ക​നാ​യ​തിൽ വി​സ്മ​യി​ക്കാ​നി​ല്ല. ഇത്ത​രം കവി​ത​യിൽ പ്രാ​കൃ​തിക ലൈം​ഗി​കത, ഹർ​ഷോ​ന്മാ​ദം, ആഭി​ചാ​രം, ഗു​ഢാർ​ത്ഥ സ്വ​ഭാ​വം, ഒര​ള​വി​ലു​ള്ള നെ​ഗ്രി​റ്റ്യൂ​ഡ് (negritude = ആഫ്രി​ക്കൻ ദേ​ശീ​യത സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലും മാ​ന​വിക ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലും പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന വാദം) ഇവ കാ​ണു​മെ​ന്നു നി​രൂ​പ​ക​മ​തം. I am the son, the great grandson and the great-​great-grandson of a slave എന്നു പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ച ഗീയാൻ കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ന്യാ​സീ​കൃത കവി​ത​യു​ടെ (Committed Poetry) നേ​താ​വു​മാ​ണു്. കവി​ത​യ്ക്കു സമർ​പ്പി​ത​സ്വ​ഭാ​വം വരു​മ്പോൾ പ്ര​ചാ​രണ സ്വ​ഭാ​വ​വും വാ​വ​ദൂ​ക​ത​യും വന്നു​കൂ​ടും. ഗീ​യാ​ന്റെ, ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഈ ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. The troubled waters of the river are deep and hold their dead; turtle shells, heads of black children. At night the river sticks out its arms and tears the silence with its nails, which are the nails of a frenzied crocodile.—ഈ ഭാഗം ഗീ​യാ​ന്റെ Ballad of the Little Black Dwarf എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ ഒരു ഭാ​ഗ​മാ​ണു് (ഛന്ദോ​ബ​ദ്ധ​മായ മൂ​ല​കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ഗദ്യ​പ​രി​ഭാഷ). കലാ​പ​ര​മായ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യിൽ​ക്ക​വി​ഞ്ഞ വാ​ചാ​ലത ഈ ഭാ​ഗ​ത്തി​നു​ണ്ടു്. അതു് ഗീ​യാ​ന്റെ മാ​ന​സി​ക​നി​ല​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നീ​ഗ്രോ​യു​ടെ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങൾ​ക്കു് (പ്ര​ശ്ന​ത്തി​നു ചോ​ദ്യ​മെ​ന്നേ അർ​ത്ഥ​മു​ള്ളു) പരി​ഹാ​രം ലഭി​ക്കു​മ്പോൾ ഇത്ത​രം കാ​വ്യ​ങ്ങൾ വി​സ്മ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടും.

“പോരാ പോരാ നാളിൽ നാളിൽ ദൂ​ര​ദൂ​ര​മു​യ​ര​ട്ടെ ഭാ​ര​ത​ക്ഷ്മാ ദേ​വി​യു​ടെ തൃ​പ്പ​താ​ക​കൾ” എന്നു പണ്ടു വള്ള​ത്തോ​ളെ​ഴു​തി​യ​തു വാ​യി​ച്ചു പു​ള​ക​മ​നു​ഭ​വി​ച്ച​വർ ഇന്നു് ആ കാ​വ്യം വാ​യി​ക്കു​മോ? വാ​യി​ച്ചാൽ അവർ​ക്കു പു​ള​ക​മു​ണ്ടാ​കു​മോ? പ്ര​ചാ​രണ സ്വ​ഭാ​വ​മാർ​ന്ന കാ​വ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു ചി​ര​സ്ഥാ​യി​ത്വ​മി​ല്ല. ഗീ​യാ​ന്റെ ചില പദ്യ​ങ്ങൾ അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്കർ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഉമി​ക്ക​രി ചവ​ച്ച​പോ​ലെ വി​ര​സ​ങ്ങ​ളായ ഇത്ത​രം തർ​ജ്ജ​മ​കൾ കൊ​ണ്ടു് നമ്മൾ ഒന്നും നേ​ടു​ന്നി​ല്ല.

Native Son എന്ന നോ​വ​ലെ​ഴു​തി വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​നാ​യി ഭവി​ച്ച റി​ച്ചേ​ഡ് റൈ​റ്റ് അമേ​രി​ക്ക​യി​ലെ നീ​ഗ്രോ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നാ​ണു് (1960-ൽ മരി​ച്ചു). അതു​കൊ​ണ്ടു അദ്ദേ​ഹം Political poetry is proverbially bad poetry—രാ​ഷ്ട്ര വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച കവിത കു​പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ വി​ധ​ത്തിൽ അധമ കവി​ത​യാ​ണു്—എന്ന ചൊ​ല്ലി​ന്റെ സത്യാ​ത്മ​കത തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്ന ആളു​മാ​ണു്. എങ്കി​ലും ചി​ല​പ്പോൾ ശു​ദ്ധ​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ ഉപാ​സ​ക​നാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​കാ​റു​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം.

നീ​ഗ്രോ​യു​ടെ വേ​ദ​ന​വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഇതി​ലും കാണാം. പക്ഷേ, സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​നാ​ണു് ഇവിടെ പ്രാ​ധാ​ന്യം.

ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പി ന്റെ “സൂ​ര്യ​ഗീത”ത്തെ ഞാൻ “സു​പ്രീം എച്ചീ​വ്മെ​ന്റ്” Supreme achievement—പര​മോ​ന്ന​ത​മായ നേ​ട്ടം) എന്നു വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു (കലാ​കൗ​മു​ദി). വയലാർ രാ​മ​വർ​മ്മ യെയും ഒ. എൻ. വി.-​യെയും താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ചില അപ​ക്വ​മ​തി​കൾ രാ​മ​വർ​മ്മ​യ്ക്കാ​ണു് സർ​ഗ്ഗ​ശ​ക്തി കൂ​ടു​ത​ലെ​ന്നു പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. ആ താ​ര​ത​മ്യം ശരി​യ​ല്ല. ആ പ്ര​സ്താ​വ​വും ശരി​യ​ല്ല. ബഹു​ഭാ​ഷി​ത​യി​ലാ​ണു് രാ​മ​വർ​മ്മ​യ്ക്കു കൗ​തു​കം. മധു​ര​പ​ദ​ങ്ങ​ളു​ടെ സന്നി​വേ​ശം കൊ​ണ്ടു ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ബാ​ഹ്യ​മായ താ​ള​മാ​ണു് വയ​ലാർ​ക്ക​വി​ത​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷത. മി​ത​വും സാ​ര​വ​ത്തു​മായ വാ​ക്കാ​ണു് വാ​ഗ്മിത എന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന ഒ. എൻ. വി. ആന്ത​ര​ല​യ​ത്തിൽ അഭി​ര​മി​ക്കു​ന്ന കവി​യാ​ണു്. സൂ​ര്യ​ഗീ​ത​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്തൃ​ത്വം കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം വയലാർ രാ​മ​വർ​മ്മ​യെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഇന്ന​ത്തെ പല കവി​ക​ളെ​യും ബഹു​ദൂ​രം അതി​ശ​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

സൗ​ര​യൂ​ഥ​ത്തി​ന്റെ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്ന ആ മഹാ​ഗോ​ള​ത്തി​നു ചു​റ്റും മറ്റു ഗോ​ള​ങ്ങ​ളും ഉപ​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളും ഭ്ര​മ​ണം ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ആ മഹാ​ഗ്ര​ഹ​മൊ​ന്നു കണ്ണ​ട​ച്ചാൽ മറ്റു കോ​ടാ​നു​കോ​ടി ഗ്ര​ഹ​ങ്ങൾ അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ വീഴും. തന്റെ ഉജ്ജ്വല കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തു് സൂ​ര്യ​നെ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ച്ചി​ട്ടു് കവി ഈ ലോ​ക​ത്തു​ള്ള ചരാ​ച​ര​ങ്ങ​ളെ​യാ​കെ ഭ്ര​മ​ണം ചെ​യ്യി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ അനു​വാ​ച​കൻ കാ​ണു​ന്ന​തു് ഔജ്ജ്വ​ല്യം, കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു് ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉദാ​ത്ത സം​ഗീ​തം. ക്ഷു​ദ്ര​ങ്ങ​ളായ വസ്തു​ക്ക​ളിൽ​പ്പോ​ലും ഈ മഹാ​ചൈ​ത​ന്യം പ്ര​സ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് കവി​യു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളിൽ​ക്കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ ദർ​ശി​ച്ചാ​ലും:

ഗോ​ള​ങ്ങൾ​ക്കു ചാ​ക്രി​ക​ച​ല​നം ഉള്ള​തു​പോ​ലെ ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​നും ചാ​ക്രി​ക​ച​ല​ന​മു​ണ്ടു്. ആന്ത​ര​ല​യ​മാ​ണു് അതു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന​തു്. ഈ ചലനം സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചല​ന​ശ​ക്തി​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു കവി. ആ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​രൂ​പം സൂ​ര്യ​നും. സൂ​ര്യ​നോ​ടു​ബ​ന്ധ​പ്പെ​ട്ട​വ​യെ​ല്ലാം സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​രൂ​പ​ങ്ങ​ളും. അങ്ങ​നെ എല്ലാം സ്നേ​ഹ​മ​യം, സൂ​ര്യ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഈ ഗീതം വി​ശ്വ​സ്നേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഗീ​ത​മാ​യി ഭവി​ക്കു​ന്നു. മഹ​നീ​യ​മായ അനു​ഭ​വ​മ​ത്രേ ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ പാ​രാ​യ​ണം.

പ്രിൻ​സി​പ്പൽ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യെ സസ്പെൻ​ഡ് ചെ​യ്യു​ന്നു. അതി​ന്റെ പേരിൽ ക്ലാ​സ്സി​ലെ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളാ​കെ പണി​മു​ട​ക്കു​ന്നു. സസ്പെൻ​ഷൻ പിൻ​വ​ലി​ക്കാൻ പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലി​നു ഭാ​വ​മി​ല്ല. അടു​ത്ത ദിവസം കോ​ളേ​ജ് മു​ഴു​വൻ സ്ട്രൈ​ക്കി​ലേർ​പ്പെ​ടു​ന്നു. പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ കോ​ളേ​ജു​കൾ എല്ലാം അതി​ന​ടു​ത്ത ദിവസം പണി​മു​ട​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നെ സ്റ്റേ​റ്റി​ലെ കോ​ളേ​ജു​ക​ളാ​കെ സ്ട്രൈ​ക്കിൽ. സർ​ക്കാർ വക ബസ്സു​കൾ കത്തി​ക്കു​ന്നു. വലിയ ബഹളം. വെ​ടി​വ​യ്പു്. മര​ണ​ങ്ങൾ. ഇതാ​ണു് ക്ര​മാ​നു​ഗ​ത​മായ പര​കോ​ടി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള കയ​റ്റം. ഇനി മറ്റൊ​രു സംഭവം.

പഠി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് തെ​മ്മാ​ടി​യാ​യി നട​ന്ന​വൻ കോൺ​ഡെ​ക്ട് സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റി​നാ​യി പ്രി​സി​പ്പ​ലി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തു​ന്നു. പ്രിൻ​സി​പ്പൽ: “ആരെടാ, രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​നോ? നി​ന​ക്കു് സ്വ​ഭാവ സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റോ? പൊ​യ്ക്കോ. തെ​മ്മാ​ടി​കൾ​ക്കു ഗുഡ് കോൺ​ഡെ​ക്ട് സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് ഞാൻ തരി​ല്ല”. രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ നെ​ഞ്ചു ഞെ​ളി​ച്ചു​പി​ടി​ച്ചു​നി​ന്നു് പറ​യു​ന്നു: “സാറേ സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് തന്നേ തീരു. വാ​ങ്ങി​യേ ഞാൻ പോകൂ”. പ്രിൻ​സി​പ്പൽ: “പ്യൂൺ, ഇവനെ പി​ടി​ച്ചു് വെ​ളി​യി​ലാ​ക്കു”. വെ​ളി​യി​ലാ​ക്കി, പഴയ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലി​ന്റെ മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ല്ക്കൽ നീ​ണ്ടു നി​വർ​ന്നു് കി​ട​ക്കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ കക്ഷി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ തടി​ച്ചു​കൂ​ടു​ന്നു. ‘പ്രിൻ​സി​പ്പൽ നീതി പാ​ലി​ക്കുക, സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് കൊ​ടു​ത്തി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കൊ​ടു​പ്പി​ക്കും’ എന്നൊ​ക്കെ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ എടാ… മോനേ സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് കൊ​ടു​ക്കെ​ടാ എന്ന നി​ല​വി​ളി​യിൽ അവ​സാ​നി​ക്കു​മ്പോൾ പ്രിൻ​സി​പ്പൽ കസേ​ര​യിൽ നി​ന്നെ​ഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ തോളിൽ മൃ​ദു​ല​മാ​യി തട്ടു​ന്നു. “രാ​മ​കൃ​ഷ്ണാ, എഴു​ന്നേ​ല്ക്കു്, ഞാൻ നി​ന​ക്കു സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് തരി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞോ. ഞാൻ ഇവിടെ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു് അതി​ന​ല്ലേ? വാ, നി​ന​ക്കു് എത്ര സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റ് വേണം?” എന്നു മൊ​ഴി​യു​ന്നു. വെ​പ്രാ​ള​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി എഴു​തു​ന്നു: The Character of Mr Ramakrishnan is excellent”. പഠി​ച്ച കാ​ല​ത്തു് കോ​ളേ​ജ് തീ​വ​ച്ച​വ​നും പ്ര​തി​യോ​ഗി നേ​താ​വി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് സൾ​ഫ്യൂ​റി​ക് ആസിഡ് ഒഴി​ച്ച​വ​നു​മായ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ മു​ണ്ടി​ന്റെ ഒരു വശം പൊ​ക്കി മു​ഷ്ക​വൃ​ദ്ധി​യു​ള്ള​വ​നെ​പ്പോ​ലെ കവ​ച്ചു​ക​വ​ച്ചു നട​ന്നു പോ​കു​ന്നു. പ്രിൻ​സി​പ്പൽ ക്ഷീ​ണി​ച്ച​വ​ശ​നാ​യി കസേ​ര​യിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. (യഥാർ​ത്ഥ​സം​ഭ​വം, പ്രിൻ​സി​പ്പൽ പി​ന്നീ​ടു് ഡെ​പ്യൂ​ട്ടി കോ​ളീ​ജി​യേ​റ്റ് ഡയ​റ​ക്ട​റാ​യി. പെൻഷൻ പറ്റി. മരി​ച്ചു. മേ ഹിസ് സോൾ റെ​സ്റ്റ് ഇൻ പീസ്.) ഇതു് ആന്റി ക്ലൈ​മാ​ക്സ്. ക്ര​മാ​നു​ഗ​ത​മായ ഈ tilting off ദയ​നീ​യ​മാ​ണു്. ഇതു തന്നെ​യാ​ണു് ഹരി​കു​മാർ കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ​ഴു​തിയ “വെ​റു​മൊ​രു ബ്ലാ​ക്ക് മെ​യ്ലർ ” എന്ന കഥ​യു​ടെ മുദ്ര. സ്ത്രീ​യു​ടെ​യും പു​രു​ഷ​ന്റെ​യും ലൈം​ഗി​ക​വേ​ഴ്ച അവ​ര​റി​യാ​തെ ഫോ​ട്ടോ എടു​ത്ത ഒരു​ത്തൻ പു​രു​ഷ​നെ കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. ഇരു​പ​ത്ത​യ്യാ​യി​രം രൂപ ചോ​ദി​ച്ച അയാൾ വെറും രണ്ടു രൂ​പ​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി ഒടു​വിൽ യാ​ചി​ക്കു​ന്നു. അതിലെ ആന്റി ക്ലൈ​മാ​ക്സ് തന്നെ കഥ​യി​ലു​മു​ണ്ടു്. വർ​ണ്ണോ​ജ്ജ്വ​ല​ങ്ങ​ളായ ആയി​ര​മാ​യി​രം കൊ​ച്ചു​ഗോ​ള​ങ്ങ​ളാ​യി അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ ചിതറി വീ​ഴേ​ണ്ട അമി​ട്ടു് ‘ശ്ശൂ’ എന്ന ശബ്ദം കേൾ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കെ​ട്ടു​പോ​കു​ന്ന പ്ര​തീ​തി. സത്യം പറ​ഞ്ഞാൽ പോരാ കഥാ​കാ​രൻ. സത്യം അതി​ന്റെ തീ​ക്ഷ്ണ​ത​യിൽ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്ക​ണം.

വി​ഖ്യാ​ത​നായ നര​വം​ശ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​ണു് ക്ലോ​ദ് ലേവീ സ്ട്രൗ​സ് (Claude Levi-​Straauss) ഇറ​ച്ചി പൊ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് സ്വാ​ഭാ​വിക പ്ര​വർ​ത്ത​ന​വും അരി വെ​ള്ള​ത്തി​ലി​ട്ടു തി​ള​പ്പി​ച്ചു് ചോ​റാ​ക്കു​ന്ന​തു സാം​സ്കാ​രിക പ്ര​വർ​ത്ത​ന​വു​മാ​ണെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. പൊ​രി​ച്ച ഇറ​ച്ചി ഭാ​ഗി​ക​മാ​യി മാ​ത്രം പാ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​താ​ണു്. വെ​ള്ള​മോ വാ​യു​വോ വേണ്ട അതി​നു്. തീ മതി. അതു​കൊ​ണ്ടു് അതൊരു ഭാഗിക പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മ​ത്രേ. (ചീ​ന​ച്ച​ട്ടി​യി​ലോ മറ്റോ ഇടാതെ നേരെ തീ​യി​ലേ​ക്കു മാംസം ഇടു​ന്ന​തി​നെ​യാ​ണു് ലേവി സ്ട്രൗ​സ് ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കു​ന്ന​തു്.) അരി വേ​വി​ക്കു​മ്പോൾ വെ​ള്ളം വേണം. സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​മായ പാ​ത്രം വേണം. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ചോ​റു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു സാം​സ്കാ​രിക പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മാ​യ​തു്.

ഇതു മനു​ഷ്യ​നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച കാ​ര്യം. മൃ​ഗ​ത്തി​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചാ​ണെ​ങ്കിൽ? പച്ച​മാം​സം തന്നെ കടു​വ​യു​ടെ കൂ​ട്ടി​ലേ​ക്കു് എറി​യ​ണം. പൊ​രി​ച്ച ഇറ​ച്ചി അവൻ തൊ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു വരും. മനു​ഷ്യ​ന്റെ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും പച്ച​മാം​സ​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങൾ തന്നെ. അവ പൊ​രി​ച്ചാ​ലേ, വേ​വി​ച്ചെ​ടു​ത്താ​ലേ കഴി​ക്കാ​നാ​വൂ. സർ​ഗ്ഗ​ശ​ക്തി​യു​ള്ള കലാ​കാ​ര​ന്മാർ ഭാ​വ​ന​യു​ടെ അഗ്നി​യിൽ അതു വേ​വി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്നു; നമു​ക്കു ഭക്ഷി​ക്കാ​നാ​യി. മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ ‘കറു​ത്ത സാ​യാ​ഹ്ന​ങ്ങൾ’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ തുളസി കോ​ട്ടു​ക്ക​ലി​ന്റെ വി​ചാ​രം വാ​രി​ക​കൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന നമ്മ​ളെ​ല്ലാം കൂ​ട്ടിൽ​കി​ട​ക്കു​ന്ന വ്യാ​ഘ്ര​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നാ​ണു്. അനു​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ പച്ച​യി​റ​ച്ചി അദ്ദേ​ഹം നമ്മു​ടെ നേർ​ക്കെ​റി​യു​ന്നു. നമ്മൾ കടു​വ​ക​ള​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അതു തൊ​ടു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. രവിയെ ഭാ​ര്യ​വീ​ട്ടു​കാ​രും സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടു​കാ​രും അല​ട്ടു​ന്നു. സഹോ​ദ​രി​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ച​യ​യ്ക്കാൻ ഭാ​ര്യ​വീ​ട്ടു​കാർ തട​സ്സം. ചു​മ​ത​ല​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ അതു ചെ​യ്തേ തീരൂ എന്നു രവി​യു​ടെ അച്ഛൻ. രണ്ടു വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളും തമ്മിൽ സം​ഘ​ട്ട​നം. “ദശാ​വി​ശേ​ഷാൽ സാ​മാർ​ത്ഥ്യ​മാർ​ന്നു് ഒടു​വി​ല​ത്ത​തു താൻ ജയി​ച്ചു”. പക്ഷേ, ഇതു കഥ​യു​മ​ല്ല, സാ​ഹി​ത്യ​വു​മ​ല്ല. ഇറ​ച്ചി എറി​യ​ലാ​ണു്.

വള​രെ​യൊ​ന്നും വാ​യി​ക്കാ​തെ ധാ​രാ​ളം വാ​യി​ച്ചു​വെ​ന്നു് നടി​ക്കു​ന്ന ആളു​ക​ളു​ണ്ടു്. ധാ​രാ​ളം വാ​യി​ച്ചാ​ലും അതു പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാ​തെ കഴി​യു​ന്ന​വ​രു​മു​ണ്ടു്. പി. സി. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ ചില പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കും. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്യും. ഒരു ദിവസം മീ​റ്റി​ങ്ങി​നു പോ​കു​മ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. “മൊ​റേ​വ്യാ യുടെ The Two of us എന്ന നോവൽ നി​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചോ?” ഞാൻ: “വാ​ങ്ങി വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. വാ​യി​ച്ചി​ല്ല”. പി. സി. “എന്നാൽ വാ​യി​ക്കൂ. സ്വ​ന്തം ജന​നേ​ന്ദ്രി​യം ഒരു​ത്ത​നെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ കഥ​യാ​ണി​തു്”. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ പറ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാനതു വാ​യി​ച്ചു. മഹാ​നായ കലാ​കാ​ര​നാ​ണു് മൊ​റേ​വ്യാ എന്നു് നി​രൂ​പ​കൻ പറ​യു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും എനി​ക്കു് ആ നോവൽ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. അതി​ന്റെ പ്ര​മേ​യം—ലൈം​ഗി​ക​മായ സമ്മർ​ദ്ദം കൂ​ടു​മ്പോൾ റോ​മാ​ക്കാ​രായ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ സ്വ​ന്തം ജന​നേ​ന്ദ്രി​യ​ത്തെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു പറയും പോലും: ഹാ ജോ​വാ​ന്നി നീ എന്നെ പറ്റി​ച്ച​ല്ലോ. ഇതു വഞ്ച​ന​യാ​ണു്”. റോ​മാ​ക്കാ​ര​നെ പറ്റി​ക്കു​ന്ന ജോ​വാ​ന്നി​യെ​പ്പോ​ലെ സു​കു​മാർ കൂർ​ക്കാം​ചേ​രി “മല​യാ​ള​നാ​ട്ടു”കാരെ പറ്റി​ക്കു​ന്നു. അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലെ കറു​മ്പി​പ്പെ​ണ്ണു് തന്ത​യ്ക്ക് ജനി​ച്ച​വ​ള​ല്ല, മറ്റൊ​രു​ത്ത​നു് ഉണ്ടാ​യ​വ​ളാ​ണെ​ന്നു് ഒരു മെ​ഡി​ക്കൽ റെ​പ്രി​സെൻ​റ്റേ​റ്റീ​വ് കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു പോലും. കണ്ടു​പി​ടി​ക്ക​ട്ടെ. അതു സാ​ഹി​ത്യ​മാ​ണെ​ന്നു് അയാ​ളും സു​കു​മാ​റും പറ​യാ​തി​രു​ന്നാൽ മതി. അത്യാ​വ​ശ്യ​മാ​യി ഡോ​ക്ട​റെ കാണാൻ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ക​യും മൂ​ന്നു മണി​ക്കൂ​റി​നു ശേഷം നമ്മു​ടെ ഊഴം വരി​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ഇറു​കി​പ്പി​ടി​ച്ച സൂ​ട്ടി​ന​ക​ത്തു സ്വ​ന്തം ശരീരം കട​ത്തി​വി​ട്ടു് ഒരു കറു​ത്ത ബാ​ഗു​മാ​യി വടി പോലെ ഡോ​ക്ട​റു​ടെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കയ​റി​പ്പോ​യി ഒന്നു് ഒന്നര മണി​ക്കൂർ നേരം അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന, അത്ര​യും നേരം നമ്മെ ഡോ​ക്ട​റെ കാണാൻ സമ്മ​തി​ക്കാ​ത്ത മെ​ഡി​ക്കൽ റെ​പ്രി​സെൻ​റ്റേ​റ്റീ​വി​നെ​ക്കാൾ എത്ര​യോ നല്ല​വ​നും പരോ​പ​കാര തൽ​പ​ര​നു​മാ​ണു് സു​കു​മാ​റി​ന്റെ കഥ​യി​ലെ മെ​ഡി​ക്കൽ റെ​പ്രി​സെൻ​റ്റേ​റ്റീ​വ്. അയാൾ അയൽ വീ​ട്ടി​ലെ പെ​ണ്ണി​ന്റെ അർ​ദ്ധ​ന​ഗ്ന​മേ​നി കണ്ടു രസി​ക്കു​ന്ന​വൻ മാ​ത്ര​മാ​ണ​ല്ലോ. അവ​ളു​ടെ തന്ത​യാ​രാ​ണെ​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​വൻ മാ​ത്ര​മാ​ണ​ല്ലോ.

ഡോ​ക്ട​റെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഇവിടെ എഴു​തി​യ​പ്പോൾ ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​ഹി​ത്യ​നാ​യ​കൻ അല​ക്സ്സാ​ങ്ദ്രെ ദൂമ ഒരു ഡോ​ക്ട​റെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തി​യ​തു് ഓർ​മ്മ​യിൽ വരു​ന്നു. പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ഡോ​ക്ടർ ഷീ​സ്ത​യു​ടെ അതി​ഥി​യാ​യി​ച്ചെ​ന്നു ദൂമ. ഡി​ന്ന​റി​നു ശേഷം ഡോ​ക്ടർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു് അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ചു തന്റെ ആൽ​ബ​ത്തിൽ എന്തെ​ങ്കി​ലും എഴു​താൻ. ദൂമ പു​ഞ്ചി​രി തൂ​കി​ക്കൊ​ണ്ടു് എഴുതി: “ഡോ​ക്ടർ ഷീസ്ത രോ​ഗി​ക​ളെ ചി​കി​ത്സി​ക്കാൻ നമ്മു​ടെ പട്ട​ണ​ത്തിൽ വന്ന​തി​നു ശേഷം ആശു​പ​ത്രി ഇടി​ച്ചു പൊ​ളി​ച്ചു കള​ഞ്ഞു”. ഡോ​ക്ടർ അതു കണ്ടു സന്തു​ഷ്ട​നാ​യി, “മു​ഖ​സ്തു​തി​ക്കാ​രാ” എന്നു ദൂമയെ വി​ളി​ച്ചു. ദൂമ തു​ടർ​ന്നു് എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു: “എന്നി​ട്ടു് അതി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​ത്തു് വലി​യൊ​രു ശവ​പ്പ​റ​മ്പു് ഉണ്ടാ​ക്കി”.

ആസ്ട്രേ​ലി​യൻ സാ​ഹി​ത്യം മറ്റൊ​രു സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ​യും പി​റ​കി​ല​ല്ല. നോവൽ രച​ന​യ്ക്കു പല സമ്മാ​ന​ങ്ങ​ളും നേടിയ David Malouf എഴു​തിയ Child’s Play ഉജ്ജ്വ​ല​മായ നോ​വ​ലാ​ണു്. “I am what the newspapers call a terrorist” എന്നു തന്നെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒരു ഭീകര പ്ര​വർ​ത്ത​കൻ മഹാ​യ​ശ​സ്ക​നായ ഒരു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നെ കൊ​ല്ലാൻ വേ​ണ്ടി തയ്യാ​റെ​ടു​ക്കു​ന്നു. വധം കഴി​ഞ്ഞാൽ അയാൾ​ക്കു് അവിടം വി​ട്ടു​പോ​കാം. ഭീ​ക​ര​പ്ര​വർ​ത്ത​കൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ മുൻ​പിൽ​ചെ​ന്നു… വര​ട്ടെ നോവൽ വാ​യി​ക്കാൻ താ​ല്പ​ര്യ​മു​ള്ള​വ​രു​ടെ രസ​ത്തി​നു് ഞാൻ ഭംഗം വരു​ത്തു​ന്നി​ല്ല. അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ ശക്തി​യു​ള്ള നോ​വ​ലാ​ണി​തു്. ആസ്ട്രേ​ലി​യ​യി​ലെ പെൻ​ഗ്വിൻ ബു​ക്ക്സാ​ണു് ഇതു പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്ത​തു്. And in the miraculous assurance of being safe at last, walk on under the early blossoms എന്നു നോ​വ​ലി​ന്റെ അവ​സാ​നം. ഈ നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​ന്റെ മു​മ്പിൽ നമ്മു​ടെ കലാ​ബോ​ധ​വും സു​ര​ക്ഷി​ത​മ​ത്രേ.