ജർ​മ്മൻ ഗാ​ന​ര​ച​യി​താ​വായ റി​ച്ചാർ​ഡ് വാ​ഗ്നർ (Richard Wagner, 1813–1883) ഒരു ദിവസം ബർ​ലി​നി​ലെ രാ​ജ​വീ​ഥി​യി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. തെ​രു​വി​ലി​രു​ന്നു ഗാ​നോ​പ​ക​ര​ണം വാ​യി​ച്ചു് ജീ​വി​ക്കാൻ വേ​ണ്ട​തു നേ​ടു​ന്ന ഒരു പാ​ട്ടു​കാ​ര​നെ അദ്ദേ​ഹം അവിടെ കണ്ടു. വാ​ഗ്ന​റു​ടെ ടാൻ​ഹോ​യ്സർ (Tannhauser) എന്ന സം​ഗീ​തി​ക​യ്ക്കു പ്രാ​രം​ഭ​മെ​ന്ന നി​ല​യിൽ അയാൾ ഒരു ലഘു​വാ​ദ​നം നട​ത്തു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കേ​ട്ടു വാ​ഗ്നർ അവിടെ നി​ന്നു. അയാ​ളോ​ടു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: “നി​ങ്ങൾ വളരെ വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണു വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഇത്ര​വേ​ഗം പാ​ടി​ല്ല”. തെ​രു​വു​ഗാ​യ​കൻ വാ​ഗ്ന​റെ കണ്ട​റി​ഞ്ഞു: “വാ​ഗ്നർ, അങ്ങ​യ്ക്കു നന്ദി. വാ​ഗ്നർ, നന്ദി”, അടു​ത്ത ദി​വ​സ​വും വാ​ഗ്നർ അവി​ടെ​യെ​ത്തി. അയാൾ ശരി​യായ ടെം​പോ​യിൽ—കാ​ല​ത്തിൽ— ഗാ​നോ​പ​ക​ര​ണം വാ​യി​ക്കു​ന്നു. പി​റ​കിൽ വലിയ അക്ഷ​ര​ത്തി​ലെ​ഴു​തിയ ഒരു ബോർ​ഡും; “വാ​ഗ്ന​റു​ടെ ശി​ഷ്യൻ”.

തെ​രു​വി​ലെ പാ​ട്ടു​കാ​രൻ വാ​ഗ്ന​റു​ടെ ശി​ഷ്യ​നെ​ന്ന​ല്ലേ എഴു​തി​വ​ച്ചു​ള്ളു! അയാൾ യോ​ഗ്യ​നാ​ണു്. എന്റെ ഒരു ശി​ഷ്യൻ തൃ​പ്പൂ​ണി​ത്തു​റ​യി​ലെ ഒരു ഹോ​ട്ട​ലിൽ ചെ​ന്നു​ക​യ​റി “ഞാൻ എം. കൃ​ഷ്ണൻ നാ​യ​രാ​ണു്” എന്നു പറ​ഞ്ഞു. ഹോ​ട്ട​ലു​ട​മ​സ്ഥൻ സാ​ഹി​ത്യാ​സ്വാ​ദ​ക​നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് വന്ന​യാ​ളി​നെ ബഹു​മാ​നി​ച്ചു. നല്ലൊ​രു മു​റി​യും ഒരു​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തു. അയാൾ അവിടെ താ​മ​സി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ദി​വ​സ​വും ഭീ​മ​മായ പറ്റു്. ടാ​ക്സി​യിൽ കയറി സഞ്ചാ​രം. ടാ​ക്സി​ക്കൂ​ലി ഹോ​ട്ട​ലു​ട​മ​സ്ഥൻ കൊ​ടു​ക്കും. കൃ​ഷ്ണൻ നായർ പോ​കു​മ്പോൾ പണം ഒരു​മി​ച്ചു വാ​ങ്ങാ​മ​ല്ലോ എന്നാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​ചാ​രം. തുക ആയിരം കവി​ഞ്ഞു. ഒരു ദിവസം കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രെ കാ​ണാ​നി​ല്ല. ദി​വ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. ഉട​മ​സ്ഥൻ പലതും ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞ​കൂ​ട്ട​ത്തിൽ സാ​ഹി​ത്യ​നി​രൂ​പ​കൻ എന്നു ഭാ​വി​ച്ചു നട​ക്കു​ന്ന കള്ളൻ എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചും പറ​ഞ്ഞു. ഇതു കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന മാധവൻ നായർ (ഇപ്പോൾ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ സം​സ്കൃ​ത​കോ​ളേ​ജി​ലെ പ്രൊ​ഫ​സർ) ഹോ​ട്ട​ലു​ട​മ​സ്ഥ​നെ അറി​യി​ച്ചു്. “എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ എന്റെ ഗു​രു​നാ​ഥ​നാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ ആരെ​യും പറ്റി​ക്കി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളെ ആരോ കളി​പ്പി​ച്ച​താ​ണു്”. ഉട​മ​സ്ഥ​നു വി​ശ്വാ​സ​മാ​യി​ല്ല. “അവൻ തന്നെ കള്ള​റാ​സ്കൽ സാ​ഹി​ത്യ​വു​മാ​യി നട​ക്കു​ന്ന കാ​യം​കു​ളം കൊ​ച്ചു​ണ്ണി”. മാ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രാ​യി ഭാ​വി​ച്ച് ഹോ​ട്ട​ലിൽ താ​മ​സി​ച്ച ആൾ ഹോ​ട്ട​ലി​ന്റെ മുൻ​പി​ലു​ള്ള റോ​ഡിൽ​ക്കൂ​ടി തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തു ഉട​മ​സ്ഥൻ കണ്ടു. അദ്ദേ​ഹം ഓടി​ച്ചെ​ന്നു് “സാർ വരണം കാ​പ്പി കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു പോകാം.” എന്നു മധുര ശബ്ദ​ത്തിൽ ക്ഷ​ണി​ച്ചു. ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലാ​തെ അയാൾ കയ​റി​ച്ചെ​ന്നു. ഉട​മ​സ്ഥൻ പൊ​ലീ​സി​നെ അറി​യി​ച്ചു. രണ്ടു​ദി​വ​സം അയാൾ സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലി​രു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് ചേ​ട്ട​നെ​ത്തി ഹോ​ട്ട​ലി​ലെ പണം​കൊ​ടു​ത്തു് അനു​ജ​നെ മോ​ചി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. പ്രൊ​ഫ​സർ മാ​ധ​വൻ​നാ​യർ​ക്കു ഞാൻ വീ​ണ്ടും നന്ദി പറ​യു​ന്നു.

സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലു​മു​ണ്ടു് ഈ ആൾ​മാ​റാ​ട്ടം സാർ​ത്രി​ന്റെ ശി​ഷ്യൻ, കമ്യു​വി​ന്റെ ശി​ഷ്യൻ, സ്റ്റൈൻ​ബ​ക്കി​ന്റെ ശി​ഷ്യൻ എന്നൊ​ക്കെ എഴു​തി​വ​യ്ക്കാൻ അവർ​ക്കു വയ്യ. അതിനു പക​ര​മാ​യി സാർ​ത്ര്, കമ്യു, സ്റ്റൈൻ​ബ​ക്ക് എന്നൊ​ക്കെ ബോർ​ഡു​ക​ളെ​ഴു​തി പി​റ​കിൽ വച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവർ ഇരി​ക്കു​ന്നു. പലരും അവ​രു​ടെ മുൻ​പി​ലെ​ത്തി സാ​ഷ്ടാംഗ നമ​സ്കാ​രം നട​ത്തു​ന്നു. ഹോ​ട്ട​ലു​ട​മ​സ്ഥ​ന്മാർ അവ​രു​ടെ തനി​നി​റം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​കാ​ലം അത്ര അക​ലെ​യ​ല്ല.

“ഭൂമി ഉരു​ണ്ട​താ​ണു്”—എന്നു് … ബോർഡ് മെ​മ്പർ. “കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു് അഞ്ചു വയ​സ്സി​ലെ​ങ്കി​ലും അക്ഷ​രം പഠി​പ്പി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്ക​ണം”—എന്നു് …ത്തെ കള​ക്ടർ. “കു​മാ​ര​നാ​ശാൻ കവി​യാ​യി​രു​ന്നു” എന്നു് …കോ​ളേ​ജി​ന്റെ പ്രിൻ​സി​പ്പൽ. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ പത്ര​ങ്ങ​ളിൽ വലിയ തല​ക്കെ​ട്ടു​കൾ കാ​ണു​മ്പോൾ ഞാൻ അക്ഷ​രാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​കാ​റു​ണ്ടു്. ഞെ​ട്ടേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മി​ല്ല. എന്ന​തു താ​ഴെ​ച്ചേർ​ക്കു​ന്ന സം​ഭാ​ഷ​ണം തെ​ളി​യി​ക്കും.

പത്ര​റി​പ്പോർ​ട്ടർ:

അങ്ങ​യു​ടെ തി​രു​വാ​യ്മൊ​ഴി​കൾ ലോ​ക​മാ​കെ അറി​യാൻ എന്തു​ചെ​യ്യാൻ പോ​കു​ന്നു?

സന്ന്യാ​സി​പ്ര​മു​ഖൻ:

റേ​ഡി​യോ​വ​ഴി​യാ​യും ടെ​ലി​വി​ഷൻ​വ​ഴി​യാ​യും അതു പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഇനി ഞാൻ ഒന്നും ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തി​ല്ല.

റി​പ്പോർ​ട്ടർ:

ആ തി​രു​വാ​യ്മൊ​ഴി​ക​ളിൽ ചിലതു നല്കി അടി​യ​നെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചാ​ലും. അടി​യ​നെ പ്ര​ബു​ദ്ധ​നാ​ക്കി​യാ​ലും.

സന്ന്യാ​സി:

കേ​ട്ടാ​ലും, “കാ​ക്ക​യ്ക്കും തൻ​കു​ഞ്ഞു പൊൻ​കു​ഞ്ഞു്”, “അടി​യോ​ള​മു​ത​കാ അണ്ണൻ​ത​മ്പി”, “ഉര​ലി​ന്റെ വേദന മദ്ദ​ള​ത്തോ​ടോ?”

റി​പ്പോർ​ട്ടർ:

ഇതു് നി​ര​ക്ഷ​ര​ന്മാ​രോ​ടു് പറ​യു​ന്ന പഴ​ഞ്ചൊ​ല്ലു​ക​ള​ല്ലേ?

സന്ന്യാ​സി:

അതേ. നി​ര​ക്ഷ​ര​ന്മാർ പോലും ഇവ മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തിൽ റേ​ഡി​യോ​യും ടെ​ലി​വി​ഷ​നും എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു. എന്റെ ഈ വച​ന​ങ്ങൾ ലോകം മു​ഴു​വൻ ഗ്ര​ഹി​ച്ചു എന്ന​തി​ന്റെ തെ​ളി​വു​ത​ന്നെ​യാ​ണി​തു്.

“ഭൂമി ഉരു​ണ്ട​താ​ണു്” എന്ന മട്ടി​ലു​ള്ള സൂ​ക്ത​ങ്ങൾ പണ്ടേ​യു​ള്ള​തൊ​ന്നു​മ​ല്ല. കള​ക്ട​റ​ന്മാ​രും സെ​ക്രി​ട്ട​റി​മാ​രും പ്രിൻ​സി​പ്പൽ​മാ​രും കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച അത്ത​രം ഗഹ​ന​ത​ത്ത്വ​ങ്ങൾ റേ​ഡി​യോ, ടെ​ലി​വി​ഷൻ ഇവ​യു​ടെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടെ അവർ ലോ​ക​മെ​മ്പാ​ടും നേ​ര​ത്തേ പര​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. അതു​റ​പ്പി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി അവർ വീ​ണ്ടും മൊ​ഴി​യാ​ടു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ‘കേ​ര​ള​കൗ​മു​ദി’യും ‘മാ​തൃ​ഭൂ​മി’യും ‘മല​യാ​ള​മ​നോ​രമ’യും മറ്റും ഈ ദി​വ്യ​സൂ​ക്ത​ങ്ങൾ വെ​ണ്ട​ക്കാ​ലി​പി​യിൽ അച്ച​ടി​ക്കാൻ നിർ​ബ്ബ​ദ്ധ​രാ​കു​ന്നു. അത്ര​മാ​ത്രം.

ഇതിനു സദൃ​ശ​മായ ഒരു ദി​വ്യ​വ​ച​നം തന്നെ​യാ​ണു തോമസ് പള്ളി​ക്ക​ലി​ന്റെ “ശങ്കു അളി​യ​ന്റെ നിധി” എന്ന രചന (മല​യാ​ള​മ​നോ​രമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്). ഒരു​ത്തൻ കരി​ങ്കൽ​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങൾ കു​ട​ത്തി​ലാ​ക്കി കു​ഴി​ച്ചു​വ​യ്ക്കു​ന്നു. അതു നി​ധി​യാ​ണെ​ന്നു വേ​റൊ​രു​ത്ത​നെ ധരി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു പണം അപ​ഹ​രി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ കള്ളി​വെ​ളി​ച്ച​ത്താ​കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് ദി​വ്യ​മായ അരു​ള​പ്പാ​ടു്. ഇതു് സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മ​ല്ലേ? ഹാ​സ്യ​മൊ​ട്ടു​മി​ല്ലാ​ത്ത വെറും ചവ​റ​ല്ലേ? എന്നൊ​ക്കെ നമ്മൾ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു് നമ്മു​ടെ വി​വ​ര​ക്കേ​ടു് എന്നു മാ​ത്രം ധരി​ച്ചാൽ മതി. മഹാ​നായ തോമസ് പള്ളി​ക്കൽ ഈ തി​രു​വ​ച​ന​ങ്ങൾ പണ്ടേ പല ‘മീഡിയ’വഴി പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞ​താ​ണു്. തന്റെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ മൗ​ലി​കത ഒന്നു​കൂ​ടി ഉറ​പ്പി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി അദ്ദേ​ഹം മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലൂ​ടെ അവ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. ചോ​ദ്യ​കർ​ത്താ​ക്ക​ളായ നമ്മൾ മണ്ട​ന്മാർ.

ടി.എൻ. ഗോ​പി​നാ​ഥൻ​നാ​യർ മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ഒരു ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ ഡോ​ക്ടർ ടി. വി. രാ​മാ​നു​ജം “കാൽ​ച്ചി​ല​ങ്ക​ക​ളു​ടെ മഞ്ജീ​ര​ശി​ഞ്ജി​തം” എന്നു കാ​ച്ചി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അറി​വി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു ചോ​ദി​ച്ചു പോ​കു​ക​യാ​ണു് ഞാൻ. മഞ്ജീ​ര​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം ചി​ല​മ്പു് എന്ന​ല്ലേ? ചി​ല​മ്പും ചി​ല​ങ്ക​യും കി​ങ്ങി​ണി​ത്ത​ള​ക​ള​ല്ലേ? അല്ല എന്നാ​ണു് ഉത്ത​ര​മെ​ങ്കിൽ പാ​ദാം​ഗ​ദ​തു​ലാ​കോ​ടി നൂ​പു​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ മഞ്ജീ​ര​ശി​ഞ്ജി​തം എന്നു് എനി​ക്കെ​ഴു​താ​മോ? (പാ​ദാം​ഗ​ദം = കാൽ​ച്ചി​ല​മ്പു്; തു​ലാ​കോ​ടി = കാൽ​ച്ചി​ല​മ്പു്: മഞ്ജീ​രം = കാൽ​ച്ചി​ല​മ്പു്; നൂ​പു​രം = കാൽ​ച്ചി​ല​മ്പു്.)

ചി​ലർ​ക്കു സർ​ഗ്ഗ​ശ​ക്തി ഏമ്പ​ക്ക​മാ​യി​വ​രും. വേറെ ചി​ലർ​ക്കു് ഇക്കി​ളാ​യി​വ​രും. മറ്റു ചി​ലർ​ക്കു തി​ക​ട്ട​ലാ​യി അതു് ആവിർ​ഭ​വി​ക്കും. ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ “ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന പട്ടി” എന്ന ചെ​റു​കഥ എഴു​തിയ സു​ജാ​തൻ പോ​ത്തൻ​കോ​ടി​നു് ഏമ്പ​ക്ക​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് സർ​ഗ്ഗ​ശ​ക്തി വരു​ന്ന​തു്. ഏമ്പ​ക്ക​മോ ഇക്കി​ളോ തി​ക​ട്ട​ലോ ഏതു​മാ​വ​ട്ടേ ആളു​കൾ​ക്കു അടു​ത്തു നിൽ​ക്കാൻ പറ്റു​കി​ല്ല. ഞാൻ കു​റ​ച്ചൊ​ന്നു​മാ​റി​നി​ല്ക്ക​ട്ടെ പോ​ത്തൻ​കോ​ട്ടെ ഈ സു​ജാ​ത​ന്റെ അടു​ത്തു​നി​ന്നു്. പട്ടി ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു വേ​ല​ക്കാ​രി പറ​ഞ്ഞു് അറി​ഞ്ഞ ഉട​മ​സ്ഥൻ വെ​പ്രാ​ള​പ്പെ​ട്ടു. ന്യൂ​സ് പര​ന്നു. ബഹ​ള​മാ​യി. രണ്ടു കക്ഷി​കൾ, അവർ ബഹളം വച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ പട്ടി ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല, അതിനു മി​ണ്ടാ​ട്ടം പോ​ലു​മി​ല്ല എന്ന സത്യം വെ​ളി​വാ​കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് സു​ജാ​ത​ന്റെ ‘രാ​ഷ്ട്രീയ സറ്റ​യർ’. അമി​ത​ഭ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി വായു മേ​ല്പോ​ട്ടു​വ​രു​ന്ന​തി​നെ​യാ​ണു് ഏമ്പ​ക്കം എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു്. കാർ​മി​സൈ​ഡ് സ്റ്റ്രോ​ങ് രണ്ടു ടീ​സ്പൂൺ കഴി​ച്ചാൽ മതി. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഒരു ഡോസ് കാർ​ബ​നേ​റ്റീ​വ് മിക്‍സ്ച്ചർ ഉള്ളി​ലാ​ക്കി​യാൽ മതി. അവ​യി​ലേ​തെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്തു് സു​ജാ​തൻ ഈ രോഗം മാ​റ്റു​മെ​ന്നു് ഞാൻ വചാ​രി​ക്കു​ന്നു. മാ​റ്റ​ണം: മാ​റ്റി​യേ​തീ​രൂ. കഴി​യു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം നമ്മൾ അന്യ​രെ ഉപ​ദ്ര​വി​ക്കാ​തെ വേ​ണ​മ​ല്ലോ ഈ ലോ​ക​ത്തു കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാൻ.

“ഞാ​ന​ല്ല ഈ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ രച​യി​താ​വു്. ഞാൻ പേന കൈ​യിൽ​വ​ച്ചി​രു​ന്നു. അത്രേ​യു​ള്ളു. അപ്പോൾ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ ശരീ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരാൾ എന്റെ പേ​ന​യും എന്റെ മന​സ്സും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് അയാൾ അഭി​ല​ഷി​ച്ച​തു് എഴു​തു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ചൈ​ത​ന്യ​ത്തെ പ്ര​വ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒര​ദൃ​ശ്യ​ഹ​സ്ത​മു​ണ്ടു്…” രവീ​ന്ദ്ര​നാഥ ടാ​ഗോ​റാ​ണു് ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞ​തു്. സർ​ഗ്ഗ​ശ​ക്തി​ക്കു് അവ​ലം​ബ​മാ​യി വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന ഈ പ്ര​ചോ​ദ​നം പലർ​ക്കു​മി​ല്ല. നാലു് ഇം​ഗ്ളീ​ഷ് നോ​വ​ലു​കൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു് ഒരു മല​യാ​ളം നോവൽ എഴു​തി​വ​യ്ക്കു​ന്ന​വ​രെ ഇവിടെ ‘ജീ​നി​യ​സ് ’ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ആ നോ​വ​ലി​നെ മാ​സ്റ്റർ​പീ​സാ​യി കൊ​ണ്ടാ​ടു​ന്നു.

യേ​ശു​ദാ​സി ന്റെ നാവു് മധു​ര​സം​ഗീ​തം പൊ​ഴി​ക്കു​ന്നു: റൗ​ഡി​യു​ടെ നാ​ക്കു് തെ​റി​യു​ടെ പൂരം നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു! ഈശ്വ​രൻ പൂ​വ​മ്പ​ഴം നല്കു​ന്നു; ചെ​കു​ത്താൻ അമോ​ണി​യം സൾ​ഫേ​റ്റ് കൊ​ണ്ടു് അതു വലു​താ​ക്കി കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത​താ​ക്കു​ന്നു. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ ധർ​മ്മ​ബോ​ധം വേ​ലു​ത്ത​മ്പി ദള​വ​യാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്നു; സർ​ക്കാ​രി​ന്റെ നൃ​ശം​സത വേ​ലു​ത്ത​മ്പി​യു​ടെ പ്ര​തിമ നിർ​മ്മി​ച്ചു് അതിൽ കാ​ക്ക​യെ കാ​ഷ്ഠി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​കൃ​തി പനി​നീർ​പ്പൂ​വി​നു ജന്മ​മ​രു​ളു​ന്നു; വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ കാ​മാ​സ​ക്തി അതിനെ നരച്ച തല​മു​ടി​യിൽ എടു​ത്തു​വ​യ്ക്കു​ന്നു. ജന​ത​യു​ടെ നീ​തി​തൽ​പ​ര​ത്വം പ്ര​ജാ​ധി​പ​ത്യ​വ്യ​വ​സ്ഥി​തി ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്നു: ആന്ധ്ര​യി​ലെ ഭാ​സ്ക​ര​റാ​വു അതിനെ വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​വി​ശ്വാ​സം ദേ​വാ​ല​യ​ങ്ങൾ​ക്കു രൂപം കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു; മനു​ഷ്യ​ന്റെ അത്യാർ​ത്തി അവയെ കല്യാ​ണ​മ​ണ്ഡ​പ​ങ്ങ​ളാ​ക്കു​ന്നു. ജെ​യിം​സ്വാ​ട്ട് മോ​ട്ടോർ എൻജിൻ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ന്നു; ട്രാൻ​സ്പോർ​ട്ട് കോർ​പ്പ​റേ​ഷൻ സി​റ്റി സർ​വ്വീ​സ് നട​ത്തു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​ന്റെ സം​സ്കാ​രം ഭാ​ഷ​യ്ക്കു വി​കാ​സം നൽ​കു​ന്നു; എം. എച്ച്. എം. സാലി ‘വി​ട​രാൻ കൊ​തി​ച്ച മോഹം’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തി (കു​മാ​രി വാരിക) അതിനെ മലീ​മ​സ​മാ​ക്കു​ന്നു.

“ഈശ്വ​രൻ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യു​ടെ സു​ഹൃ​ത്താ​ണു്. വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളും പൂ​ക്ക​ളും പു​ല്ലു​ക​ളും നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യിൽ വള​രു​ന്നു. നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളും ചന്ദ്ര​നും സൂ​ര്യ​നും നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി നീ​ങ്ങു​ന്ന​തു്” എന്നു മദർ​തെ​റീസ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. “കാ​ണു​ന്ന​തെ​ല്ലാം നി​ശ്ശ​ബ്ദത” എന്നൊ​രു മഹാ​ക​വി​യും. കാരൂർ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​പ്പി​ള്ള യുടെ കല നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യു​ടേ​താ​ണു്. അർ​ത്ഥം​കൊ​ണ്ടു ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാ​ളേ​റെ അദ്ദേ​ഹം നി​ശ്ശ​ബ്ദത കൊ​ണ്ടു ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ മാ​ന​ദ​ണ്ഡം കൊ​ണ്ട​ള​ന്നാ​ലും ഒരു ന്യൂ​ന​ത​യും വരാ​ത്ത “മര​പ്പാ​വ​കൾ” എന്ന കഥ​യി​ലാ​ണു് ഈ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യു​ടെ ധ്വനി പാ​ര​മ്യ​ത്തിൽ എത്തി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്. കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ എടു​ത്തു ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന “ചെ​കു​ത്താൻ” എന്ന ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ കഥ​യി​ലും ഈ സവി​ശേ​ഷത കാണാം. അച്ഛ​ന്റെ ചി​കി​ത്സ​യ്ക്കു വേണ്ട പണം നേ​ടാ​നാ​യി അവി​വാ​ഹി​ത​യായ മകൾ വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കു​ന്നു. സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഈ വിഷയം അതി​നു് അനു​രൂ​പ​മായ വൈ​കാ​രി​കാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി കാരൂർ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. വേ​ദ​ന​യ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന മൂ​ന്നു കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ ഇക്ക​ഥ​യി​ലു​ണ്ടു്. രോ​ഗ​ത്താൽ വി​വ​ശ​നായ പു​രു​ഷൻ. ആ രോഗം കണ്ടു് ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന ഭാര്യ. വി​വാ​ഹ​പ്രാ​യ​മെ​ത്തിയ മകളെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ച​യ​യ്ക്കാൻ മാർ​ഗ്ഗ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു കണ്ടും അവർ യാതന അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. അച്ഛ​ന്റെ രോഗം കണ്ടും ദാ​രി​ദ്ര്യം​കൊ​ണ്ടും തീ​വ്ര​വേ​ദ​ന​യിൽ വീണ മകൾ. പണ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി അവൾ​ക്കു വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മ്പോൾ ആ വേദന പാ​ര​മ്യ​ത്തി​ലെ​ത്തി​യി​രി​ക്കും. ന്യൂ​നോ​ക്തി​കൊ​ണ്ടു്—അല്ല നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​കൊ​ണ്ടു്…കാരൂർ ഈ വേ​ദ​ന​യാ​കെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. അനു​വാ​ച​കൻ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ മി​ഴി​കൾ ആർ​ദ്ര​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്നു.

കഥാ​കാ​രൻ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന അല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ കഥാ​സ​ന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ​നി​ന്നു ജനി​ക്കു​ക​യും ആ കഥാ​സ​ന്ദർ​ഭ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ത​ന്നെ സം​ക്ര​മി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം: “അവൾ പാ​തി​രാ​യ്ക്കു കട​ല​യ്ക്കാ​ച്ചി​മ്മി​നി കത്തി​ച്ചു. തല തി​രി​ച്ചു​വ​ച്ച ഒരു കെ​ട്ടു​താ​ലി​പോ​ലെ അതി​ന്റെ തിരി മി​ന്നി. ആ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അമ്മ മകളെ അടി​മു​ടി പല​വു​രു നോ​ക്കി. കണ്ണീർ​കൊ​ണ്ടു് അവ​രു​ടെ കാഴ്ച മങ്ങി. വി​ള​ക്കു താനേ അണ​ഞ്ഞു.” എന്റെ കർ​ത്താ​വേ! മകളെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ച​യ​യ്ക്കാൻ വയ്യാ​തെ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന അമ്മ​യ്ക്കു ചി​മ്മി​നി ദീപം തല​തി​രി​ച്ചു​വ​ച്ച കെ​ട്ടു​താ​ലി​പോ​ലെ തോ​ന്നി​യ​തു് എത്ര സ്വാ​ഭാ​വി​കം. കാരൂർ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​പ്പി​ള്ള ഇവിടെ പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യായ കവി​യാ​യി മാ​റു​ക​യാ​ണു്. ഈ ലോ​ക​ത്തു് എത്ര​യെ​ത്ര രാ​ജ്ഞി​മാ​രും രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രും മരി​ച്ചു! എത്ര​യെ​ത്ര മഹാ​ന്മാ​രും മഹ​തി​ക​ളും മരി​ച്ചു! കാരൂർ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​പ്പി​ള്ള സൃ​ഷ്ടി​ച്ച ശോ​ശാ​മ്മ എന്ന കഥാ​പാ​ത്രം മര​ണ​ത്തി​ന്റെ വേ​ദ​ന​യെ​ക്കാൾ വലിയ വേദന അനു​ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ലോ​ക​ത്തു ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അവൾ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​യാ​യി കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കു​ന്നു. കഥാ​കാ​രൻ ഒരു നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ അവളെ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ ചില ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ: (1) Gimpel the fool (ബാ​ഷേ​വിയ സി​ങ്ങർ) (2) The Fly (പീ​റാ​ന്തെ​ല്ലോ) (3) The Dead Are Silent (ഒർ​റ്റൂർ ഷ്നി​റ്റ്സ്സർ) (4) The Darling (ചെ​ക്കോ​വ്) (5) Children and Old Folk (ഈവൊൺ ത്സാൻ​കർ — Ivan Cankar) (6)The Handkerchief (അക്കൂ​ട്ട​ഗാവ) (7) മര​പ്പാ​വ​കൾ (കാരൂർ) (8) The Red Flower (ഗാർ​ഷിൻ)

എസ്. ഗു​പ്തൻ നാ​യ​രു​ടെ “വി​ജ്ഞാ​ന​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ” എന്ന പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ (കലാ​കൗ​മു​ദി) “സാ​മൂ​ഹ്യ പരി​ഷ്കർ​ത്താ​വായ സി. വി.-യും…” എന്നു കാ​ണു​ന്നു. സാ​മൂ​ഹ്യ​പ​രി​ഷ്കർ​ത്താ​വു് എന്ന പ്ര​യോ​ഗ​ത്തിൽ രണ്ടു തെ​റ്റു​ക​ളു​ണ്ടു്.

സാ​മൂ​ഹ്യം

1. “സമ​വാ​യാൻ സമ​വൈ​തി. സമവായ വാ​ചി​ക​ളാ​യി​യും ദ്വി​തീ​യാ​ന്ത​ങ്ങ​ളാ​യി​യു​മി​രി​ക്കു​ന്ന ശബ്ദ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു പര​മാ​യി​ട്ടു സമ​വൈ​തി എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തി​ങ്കൽ വാക് പ്ര​ത്യ​യം ഭവി​ക്കു​മെ​ന്നർ​ത്ഥം. സമ​വാ​യ​വാ​ചി​കൾ = സമ​വാ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ​യു​ന്നവ, സമ​വാ​യം = സമൂഹം സമ​വാ​യി​കഃ എന്നും സാ​മു​ഹി​കഃ എന്നും ഉദാ​ഹ​ര​ണം”. (‘പദ​സം​സ്സാ​ര​ച​ന്ദ്രിക’), കൈ​ക്കു​ള​ങ്ങര രാ​മ​വാ​രി​യർ, പുറം 688.
2. “In the sense of one who joins an assembly. eg. സമൂഹ—സാ​മൂ​ഹി​കഃ” (Prakriya Bhashyam, Translated by Prof: K. V. R. Pai, P. 595).
3. ‘സാ​മൂ​ഹ്യം’ വ്യാ​ക​ര​ണ​ദൃ​ഷ്ട്യാ സാ​ധു​വ​ല്ല (പ്ര​ക്രി​യാ​ഭാ​ഷ്യം, ഫാദർ ജോൺ കു​ന്ന​പ്പ​ള്ളി, പുറം 520).
4. സർ മോ​ണി​യർ വി​ല്യം​സി ന്റെ Sanskrit—English Dictionary നോ​ക്കുക. സാ​മൂ​ഹി​കഃ എന്നു കാണാം. സാ​മൂ​ഹ്യം ഇല്ല​താ​നും.

സി. വി. സമൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പരി​ഷ്കർ​ത്താ​വാ​ണെ​ങ്കിൽ “സമൂഹ പരി​ഷ്കർ​ത്താ​വു്” എന്നു​വേ​ണം എഴു​താൻ. സാ​ഹി​ത്യ അക്കാ​ഡ​മി​യു​ടെ അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നു് ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള തെ​റ്റു​കൾ വരു​ത്താം. നമു​ക്കു പാ​ടി​ല്ല.

ഒരി​ക്കൽ കൺ​ഫ്യൂ​ഷ​സി​നോ​ടു് (കങ്ഫൂ​സ്തി എന്നു ചൈ​നീ​സ് ഉച്ചാ​ര​ണം; അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശി​ഷ്യ​ന്മാർ ചോ​ദി​ച്ചു; “ഗുരോ അങ്ങ​യെ ഭര​ണാ​ധി​കാ​രി​യാ​ക്കി​യാൽ രാ​ജ്യം നന്നാ​ക്കാൻ എന്തു ചെ​യ്യും?” അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി നല്കി “ഭാഷ ശരി​യാ​യി ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാൻ ഞാൻ വേണ്ട ഏർ​പ്പാ​ടു​കൾ ചെ​യ്യും”.

ശി​ഷ്യ​ന്മാർ:

നി​സ്സാ​ര​മായ ഈ കാ​ര്യ​ത്തി​നു് അങ്ങ് ഇത്ര പ്രാ​ധാ​ന്യം കല്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തി​നു്?

കൺ​ഫ്യൂ​ഷ​സ്:

ഭാഷ ശരി​യാ​യി പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ പറയാൻ ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് വേ​ണ്ട​പോ​ലെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടി​ല്ല. പറയാൻ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ച​തു് ആവി​ഷ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കേ​ണ്ട​തു് പ്ര​വർ​ത്തി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ല. പ്ര​വർ​ത്തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ സദാ​ചാ​ര​ത്തി​നും കല​യ്ക്കും ഭ്രം​ശ​മു​ണ്ടാ​കും സദാ​ചാ​ര​വും കലയും ഭ്രം​ശി​ച്ചാൽ നീതി തകരും. നീതി തകർ​ന്നാൽ ജന​ങ്ങൾ​ക്കു നി​സ്സ​ഹാ​യ​വ​സ്ഥ ഉണ്ടാ​കും.

“ഗ്രീ​ക്ക് അൻ​തോ​ള​ജി” വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു വളരെ രസ​മു​ള്ള പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണു്. അതിലെ ഒരെ​ണ്ണം ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. ചര​മ​സ്മാ​ര​ക​ത്തി​ലെ കു​റി​പ്പാ​ണു്. “അല​ക്സി​സായ ഞാൻ ഇവിടെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചി​ല്ല. എന്റെ അച്ഛ​നും വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കാ​തി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്നു ഞാൻ അഭി​ല​ഷി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു”. ഇതു് എഴു​തി​യ​പ്പോൾ മറ്റൊ​രാ​ശ​യം. ജന​നേ​ന്ദ്രി​യം മു​ഴ​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന ഇറു​കി​പ്പി​ടി​ച്ച പാ​ന്റ്സി​ട്ടു്, ‘ലൗ മീ’ എന്നു എങ്ങും അച്ച​ടി​ച്ച ഷർ​ട്ടി​ട്ടു്, ചര​സ്സും എൽ.എസ്.ഡി. ടൊ​ന്റി​ഫൈ​യും കഴി​ച്ചു് ഒട്ടിയ ചൂ​ത്തു​മാ​യി[1] പെൺ​പി​ള്ളേ​രു​ടെ പിറകേ നട​ന്നു കമ​ന്റ​ടി​ക്കു​ന്ന മകനെ കണ്ടു് അവ​ന്റെ അച്ഛൻ—സമു​ന്ന​ത​നായ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ—ഭാ​ര്യ​യെ നോ​ക്കി ഉള്ളിൽ എത്ര തവണ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും “എടീ നീ പ്ര​സ​വി​ക്കാ​തി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ!”

കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ “കഥ​യി​ങ്ങ​നെ” എന്ന കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ സൃ​ഷ്ടി​ച്ച ബക്ക​ളം ദാ​മോ​ദ​ര​നോ​ടു് ആ കഥാ​ശി​ശു പറ​യു​ന്നു. “പി​താ​വേ അങ്ങു് എന്നെ ജനി​പ്പി​ക്ക​രു​താ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​ന​ത്ര​യ്ക്കു സി​ല്ലി​യാ​ണ​ല്ലോ”.

നോബൽ സമ്മാ​ന​ത്തി​നും അർ​ഹ​ത​യു​ള്ള മഹാ​നായ ദക്ഷി​ണാ​ഫ്രി​ക്കൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റാ​ണു് ജെ. എം. കൂ​റ്റ്സേ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ In the Heart of the Country എന്ന നോ​വ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ജി. മധു​സൂ​ദ​നൻ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു (ഇരു​ണ്ട പ്ര​കൃ​തി​യും ഇരു​ട്ടി​ലാ​ണ്ട മന​സ്സും) നല്ല ലേഖനം. In the Heart of the Country കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ നോ​വ​ലാ​ണു് എന്നു ലേ​ഖ​ക​ന്റെ പ്ര​സ്താ​വം ശരി​യ​ല്ല. Dusklands എന്ന​താ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ നോവൽ ഇതിൽ The Vietnam Project, The Narrative of Jacobus Coetzee എന്നു രണ്ടു നോ​വ​ല്ലു​കൾ അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. (Novella ചെറിയ നോവൽ Novelle എന്നു ബഹു​വ​ച​നം) 1974-​ലാണു് കൂ​റ്റ്സേ ഇതു് ദക്ഷി​ണാ​ഫ്രി​ക്ക​യിൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്. In the Heart of the country 1977-ലും.

കൂ​റ്റ്സേ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ആദ്യ​മാ​യി കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ എഴു​തി​യ​തു് ഞാ​നാ​ണു്. ഞാൻ ആ വാ​രി​ക​യും എന്റെ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് തർ​ജ്ജ​മ​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. നി​രൂ​പ​ണ​ത്തി​നു നന്ദി​പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് കൂ​റ്റ്സേ എനി​ക്കെ​ഴു​തിയ മറു​പ​ടി​യിൽ In the Heart of the Country-​യിൽ ആഫ്രി​ക്കൻ പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​കൾ കൂ​ടു​ത​ലു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു് ആ നോവൽ അത്ര​ക​ണ്ടു ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു വരും എന്നു അറി​യി​ച്ചി​രു​ന്നു. (Waiting for the Barbarians എന്ന ഉജ്ജ്വ​ല​ക​ലാ​ശി​ല്പ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ ലേഖനം.) കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ കത്തു കി​ട്ടി​യ​തി​നു ശേഷം ഞാൻ In the Heart of the Country വാ​യി​ച്ചു. “ആഫ്രി​ക്ക​യു​ടെ ആത്മാ​വു് ഇന്ത്യ​യു​ടെ ആത്മാ​വു തന്നെ. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആ നോ​വ​ലും എനി​ക്കി​ഷ്ട​മാ​യി” എന്നു ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറി​യി​ച്ചു.

കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ നോ​വ​ലു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഇന്ത്യ​യി​ലെ പ്ര​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളിൽ വരു​ന്ന ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. മധു​സൂ​ദ​ന​ന്റെ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ ഇം​ഗ്ളീ​ഷ് തർ​ജ്ജ​മ​യും ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കും.

സ്വ​കാ​ര്യ​ക്ക​ത്തു​കൾ പര​സ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല. എങ്കി​ലും കൂ​റ്റ്സേ​യു​ടെ ഒരു കത്തി​ലെ ഒരു വാ​ക്യം എഴു​താം: “I am delighted that my books are receiving so much attention in India”. നമ്മു​ടെ കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കും കവി​കൾ​ക്കും നി​രൂ​പ​കർ​ക്കും രചനകൾ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു പത്രാ​ധി​പർ ഒരു കാർഡ് അയ​ച്ചാൽ മതി. ഉടനെ അവർ പേ​ന​യെ​ടു​ത്തു കട​ലാ​സ്സിൽ അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ വീ​ഴ്ത്തു​ക​യാ​യി. പ്ര​ചോ​ദ​ന​മു​ള്ള​പ്പോൾ മാ​ത്രം എഴു​തു​ന്ന മഹാ​നായ കലാ​കാ​ര​നാ​ണു് കൂ​റ്റ്സേ.

“മല​യാ​ള​സി​നി​മ​യി​ലെ മു​ടി​ചൂ​ടാ​മ​ന്നൻ” എന്ന പേരിൽ ഫിലിം നിർ​മ്മാ​താ​വും ഡയ​റ​ക്ട​റും അഭി​നേ​താ​വു​മായ ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​മേ​നോ​നെ ക്കു​റി​ച്ചു് രാ​ജീ​വൻ പൗ​ര​ധ്വ​നി വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​മേ​നോൻ യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി കോ​ളേ​ജിൽ പഠി​ക്കു​മ്പോൾ എന്റെ ശി​ഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു. ക്ലാ​സി​ലെ ഏറ്റ​വും ബു​ദ്ധി​മാ​നായ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി. അഭി​ന​യ​മ​ത്സ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം എപ്പോ​ഴും ഒന്നാം സ്ഥാ​ന​ത്താ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹം. അന്ന​ത്തെ കഴി​വു​കൾ ഇന്നു വി​ക​സി​താ​വ​സ്ഥ​യിൽ എത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ ഒരു നാ​ട​ക​ത്തി​നു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ എക്സി​ബി​ഷൻ കമ്മി​റ്റി സമ്മാ​നം നി​ശ്ച​യി​ച്ചു. അന്നു ഗു​രു​നാ​ഥ​നായ എനി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹം സമ്മാ​നി​ച്ച ചോ​ക്ക്ലി​റ്റി​ന്റെ മാ​ധു​ര്യം ഇപ്പോ​ഴും എന്റെ നാ​വി​ലു​ണ്ടു്.

“ശൂ​ന്യ​ത​യാൽ ഒന്നും ചെ​യ്യാ​നി​ല്ലാ​ത്ത സമ​യ​ത്തു് എന്തു​ചെ​യ്യ​ണം?” എന്നു ചോ​ദ്യം. “പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ എഴു​തി​യാൽ മതി” എന്നു് ഉത്ത​രം. ചന്ദ്രൻ തട്ടു​ക്കുഴ പൂവും പ്ര​സാ​ദ​വും എന്നൊ​രു കൊ​ച്ചു​പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ ‘സഖി’ വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തി തന്റെ മന​സ്സി​ന്റെ ശൂ​ന്യ​ത​യെ വി​ളം​ബ​രം ചെ​യ്യു​ന്നു.

അമ്മാ​വ​ന്റെ മോളെ അയാൾ​ക്കി​ഷ്ടം. പക്ഷേ, ദരി​ദ്ര​നായ അയാളെ അമ്മാ​വ​നും അമ്മാ​യി​യും അടു​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു് അയാൾ സമ്പ​ന്ന​നാ​കു​ന്നു. അവർ ദരി​ദ്ര​രും. അവ​രു​ടെ വീ​ട്ടി​ലെ പട്ടി​ക്കു​പോ​ലും തളർ​ച്ച. വി​ഷ​യ​ത്തി​നു പു​തു​മ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട​രീ​തി​യിൽ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ വട​ക്കൂ​ടു് കഥ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു (മധുരം വാരിക).

കോ​ജി​റ്റോ എർഗോ സും —I think therefore I am—ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു, അതു​കൊ​ണ്ടു് ഞാ​നു​ണ്ടു്—എന്നു് തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ടും അസ്തി​ത്വ​മി​ല്ലാ​ത്ത ആധു​നിക മനു​ഷ്യ​നെ ജെറോം വീ​ഡ്മാ​ന്റെ My Father sits in the Dark) എന്ന കഥയിൽ കാണാം. ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണം കഥാ​മാ​സി​ക​യിൽ വാ​യി​ക്കൂ. കല​യു​ടെ ശക്തി​മ​ന​സ്സി​ലാ​ക്കൂ.

ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ അഗ്നി​പോ​ലെ​യാ​ണു്. ഭാ​ര്യ​മാർ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവർ കെ​ട്ടു​പോ​കും എന്നു് ഒരു സ്ത്രീ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ പതി​വ്ര​ത​കൾ ആ തീ ആളി​ക്ക​ത്തി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ചൂ​ടേ​റ്റു് അവർ കരി​ഞ്ഞു​പോ​കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ഒന്നി​നൊ​ന്നു സു​ന്ദ​രി​മാ​രാ​കു​ന്ന സ്ത്രീ​കൾ ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രെ ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്ന​വ​ര​ല്ല എന്നു സി​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു.