വളരെ വി​ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളായ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ഈ ലേ​ഖ​ക​നോ​ടു് വാ​യ​ന​ക്കാർ ചോ​ദി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഉത്ത​രം നൽകാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ള അസം​ഗ​ത​ങ്ങ​ളായ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ. അവയിൽ ഒന്നു്: സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള യും ഒ. വി. വി​ജ​യ​നും തമ്മിൽ കലാ​കാ​ര​ന്മാ​രെ​ന്ന നി​ല​യിൽ എന്തു വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്? ഇതിനു ഉത്ത​രം പറ​യാ​നു​ള്ള ആയാസം കു​റ​ച്ചൊ​ന്നു​മ​ല്ല. എങ്കി​ലും ശ്ര​മി​ക്ക​ട്ടെ. സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ ലോ​ക​വും അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ലോ​ക​വും വേ​റെ​യാ​യി വേ​റെ​യാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു. നന്മ​യു​ടെ​യും തി​ന്മ​യു​ടെ​യും ലോ​ക​ങ്ങ​ളെ ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്തു എന്നു വേ​റൊ​രു വി​ധ​ത്തിൽ പറയാം. പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ അല്ലെ​ങ്കിൽ നന്മ​യു​ടെ ലോകം രാ​ജ​ഭ​ക്തി​യു​ടെ ലോകം തന്നെ​യാ​ണു്. അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ അല്ലെ​ങ്കിൽ തി​ന്മ​യു​ടെ ലോകം രാ​ജ​ഭ​ക്തി​യെ നി​ന്ദി​ക്കു​ന്ന ലോ​ക​വും. രാ​ജാ​ധി​കാ​ര​ത്തെ ധ്വം​സി​ക്കാ​നെ​ത്തിയ ഹരി​പ​ഞ്ചാ​ന​ന​യു​ഗ്മ​ത്തെ അദ്ദേ​ഹം ഉള്ളു​കൊ​ണ്ടു് സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തോ? ശ്രീ​മൂ​ലം തി​രു​നാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വി ന്റെ ധർ​മ്മ​നി​ഷ്ഠ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യെ ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കാ​ന​ല്ലേ അദ്ദേ​ഹം നോ​വ​ലി​നു ‘ധർ​മ്മ​രാ​ജാ’ എന്നു പേ​രി​ട്ട​തു്? ഈ ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഇരി​ക്ക​ട്ടെ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചരി​ത്ര നോ​വ​ലു​കൾ മു​ഴു​വ​നും വാ​യി​ച്ചു​ക​ഴി​യു​മ്പോൾ രാ​ജാ​വി​നോ​ടു പ്ര​ജ​കൾ ഭക്തി​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണം എന്ന ഉപ​ദേ​ശം​ത​ന്നെ​യാ​ണു നമ്മു​ടെ ആന്ത​ര​ശ്രോ​ത്രം കേൾ​ക്കുക. ഇമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള ഉപ​ദേ​ശ​മോ ഉദ്ബോ​ധ​ന​മോ ‘ഖസാ​ക്കി​ന്റെ ഇതി​ഹാ​സം’ എഴു​തിയ വി​ജ​യ​നിൽ​നി​ന്നു് ഉണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യാർ​ന്ന അവ​സ്ഥ​യെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. അവയിൽ പ്ര​കാ​ശം വീ​ഴ്ത്തു​ന്ന​തേ ഉള്ളൂ. ഇതു നന്മ, ഇതു തിന്മ, ഇതു പ്ര​കാ​ശം, ഇതു് അന്ധ​കാ​രം എന്നു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നി​ല്ല വിജയൻ. മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ലും മനു​ഷ്യാ​വ​സ്ഥ​യി​ലും വേ​ണ്ട​മ​ട്ടിൽ പ്ര​കാ​ശം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ ആ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തേ​യും അവ​സ്ഥ​യേ​യും നമ്മൾ കൂ​ടു​തൽ സ്പ​ഷ്ട​മാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്നു. ഇരു​ട്ടു​ള്ള മു​റി​യിൽ ഫ്ലാ​ഷ് ലൈ​റ്റ് പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​മ്പോ​ലെ​യാ​ണ​തു്. ഒ. വി വിജയൻ മാ​ത്ര​മ​ല്ല എല്ലാ നവീ​ന​ക​ലാ​കാ​ര​ന്മാ​രും പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തു് അങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. ഉപ​ദേ​ശ​വും ഉദ്ബോ​ധ​ന​വും കലാ​കാ​ര​ന്റെ കൃ​ത്യ​ങ്ങ​ള​ല്ല എന്ന വി​ശ്വാ​സ​മാ​ണു് ഈ ലേ​ഖ​ക​നു​ള്ള​തു്.

ഏതെ​ങ്കി​ലും പ്ര​വർ​ത്തി​യോ സ്വ​ഭാ​വ​മോ അവ​സ്ഥ​യോ അത്യ​ന്ത​ത​യി​ലെ​ത്തു​മ്പോൾ അതി​ന്റെ വി​പ​രീ​താ​വ​സ്ഥ ഉണ്ടാ​കു​മെ​ന്ന​തു് പ്ര​കൃ​തി​നി​യ​മ​മാ​ണു്. അതി​നാൽ അത്യ​ന്ത​ത​യേ​യും അപ​രി​മി​ത​ത്വ​വും ഒഴി​വാ​ക്കി വേണം നമ്മൾ ജീ​വി​ക്കാൻ. മാ​ന​സി​ക​വും ശാ​രീ​രി​ക​വു​മായ സക​ല​ശ​ക്തി​ക​ളും ഒരു ബി​ന്ദു​വിൽ ഏകീ​കൃ​ത​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി പലതവണ ഓടു​മ്പോൾ അവൾ മാ​ന​സി​ക​മാ​യും ശാ​രീ​രി​ക​മാ​യും തള​രു​മെ​ന്ന​തിൽ സം​ശ​യ​മി​ല്ല. ഈ തളർ​ച്ച താൽ​ക്കാ​ലി​ക​മ​ല്ല, ശാ​ശ്വ​ത​വു​മാ​ണു്. നവ​യു​വ​തി​യായ പി. ടി. ഉഷ ഓടി​യോ​ടി ഭാ​വി​ജീ​വി​ത​ത്തെ തകർ​ക്കു​ന്ന​തു് ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നു എനി​ക്കു തോ​ന്നി. സഹാ​നു​ഭൂ​തി​യിൽ​നി​ന്നു് ഉദ്ഭ​വി​ച്ച​താ​ണു് ആ തോ​ന്നൽ.

സ്ത്രീ ഓടാൻ വി​ധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​ള​ല്ല. പു​രു​ഷ​നു സ്ത്രീ​യേ​ക്കാൾ മു​പ്പ​തു​ശ​ത​മാ​നം ഭാരം കൂടും. കൈ​കാ​ലു​ക​ളു​ടെ അനു​പാ​തം, അസ്ഥി​പ​ഞ്ജ​ര​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​വർ​ത്ത​നം, മാം​സ​പേ​ശി​ക​ളു​ടെ ഗു​രു​ത്വം ഇവ​യി​ലെ​ല്ലാം പു​രു​ഷൻ സ്ത്രീ​യെ​ക്കാൾ മേ​ലേ​ക്കി​ട​യി​ലാ​ണു്. ഓടി മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളെ വധി​ക്കാ​നും അങ്ങ​നെ ആഹാരം കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​നും​വേ​ണ്ടി പ്ര​കൃ​തി പു​രു​ഷ​നു നൽകിയ സവി​ശേ​ഷ​ത​യാ​ണ​തു്. ‘വിമെൻ ചാ​മ്പ്യൻ​സ് ’ എവി​ടെ​യു​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ അതു സ്ത്രീ​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വി​കാ​വ​സ്ഥ​യ​ല്ല.

പി. ടി. ഉഷ അടു​ത്ത ‘ഒളി​മ്പി​ക് ഗെ​യിം​സി’ൽ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രേ​ക്കാൾ വേ​ഗ​ത്തിൽ ഓടു​ക​യും സകല സ്വർ​ണ്ണ​മെ​ഡ​ലു​ക​ളും കൈ​വ​ശ​മാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്താ​ലും അതൊരു നേ​ട്ട​മാ​യി കരു​താൻ വയ്യ. ഏതാ​നും ദിവസം അതി​ന്റെ ഹർ​ഷോ​ന്മാ​ദം നിൽ​ക്കും. പി​ന്നെ ആ പെൺ​കു​ട്ടി വി​സ്മ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടും. കഴി​ഞ്ഞ ഒളി​മ്പി​ക് ഗെ​യിം​സി​ലെ താ​ര​ങ്ങ​ളെ​വി​ടെ? ആരോർ​ക്കു​ന്നു അവരെ? അതു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​കൃ​തി നൽകിയ ശരീ​ര​ത്തെ അതി​ക്ലേ​ശം​കൊ​ണ്ടു് തകർ​ക്കാ​തെ ശാ​ലീ​ന​ത​യോ​ടെ ജീ​വി​ക്കു​ക​യാ​ണു വേ​ണ്ട​തു്. വല്ല​വർ​ക്കും രസി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി സ്വ​ന്തം ജീ​വി​തം നശി​പ്പി​ക്ക​രു​തു്.

ഇതു പറ​ഞ്ഞ​തി​നു തോ​പ്പിൽ​ഭാ​സി എന്റെ നേർ​ക്കു അധി​ക്ഷേ​പ​ങ്ങൾ ചൊ​രി​യു​ന്നു. “എം. കൃ​ഷ്ണൻ നാ​യർ​ക്കു വയ​സ്സാ​യി​പ്പോ​യി” എന്നാ​ണു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉദീ​ര​ണം. (കു​ങ്കു​മം). ഓടി​യാ​ലോ ചാ​ടി​യാ​ലോ സ്ത്രീ​യു​ടെ ലിംഗം മാ​റു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നും ഉണ്ണി​യാർ​ച്ച​യു​ടെ സ്ത്രീ​ത്വം പോ​യി​ല്ലെ​ന്നു​മൊ​ക്കെ അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു. യു​വാ​വായ ഭാസി എന്നെ വയ​സ്സ​നാ​ക്കി​യ​തിൽ എനി​ക്കു പരി​ഭ​വ​മി​ല്ല. സ്ത്രീ​ത്വം നശി​ക്കു​മെ​ന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തി​നെ ലിം​ഗ​നാ​ശ​മാ​ക്കു​ന്ന യു​ക്തി​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ എനി​ക്കു വൈ​ഷ​മ്യ​മി​ല്ല. യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ​പ്പോ​ലും ഭാ​വ​ന​യു​ടെ സന്ത​തി​യായ ഒരു കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന ആ വി​ത​ണ്ഡാ​വാദ പ്ര​തി​പ​ത്തി​യോ​ടു എനി​ക്കു എതിർ​പ്പു​മി​ല്ല. ഞാൻ എന്തു പറ​ഞ്ഞു​വോ അതി​ന​ല്ല അദ്ദേ​ഹം സമാ​ധാ​നം നൽ​കു​ന്ന​തു്. ഒന്നു ഞെ​ട്ട​യൊ​ടി​ച്ചാൽ മതി ഊർ​ജ്ജം നഷ്ട​പ്പെ​ടും. അതു തി​രി​ച്ചു കി​ട്ടാൻ പലതും കഴി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. ഭീ​മ​മായ ഊർ​ജ്ജം ദി​നം​പ്ര​തി നശി​പ്പി​ച്ചു നശി​പ്പി​ച്ച് ഉഷ സ്വയം തക​രു​ക​യാ​ണു്.

(എല്ലാ രഹ​സ്യ​ങ്ങ​ളേ​ക്കാ​ളും രഹ​സ്യ​മായ ജ്ഞാ​ന​മാ​ണു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞ​തു്. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു സമ്പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി ചി​ന്തി​ച്ച് ഏതു ശരി​യെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു​വോ അതു ചെ​യ്യൂ—ഭഗ​വ​ദ്ഗീത അദ്ധാ​യം 18(63).)

എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ​ക​വി​ത​യു​ടെ വൈ​ശി​ഷ്യം ഒറ്റ വാ​ച​ക​ത്തിൽ പറ​യാ​മോ? എന്നു് എൻ. രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള (പള്ളി​ച്ചൽ) ചോ​ദി​ച്ച​തി​നു കു​ങ്കു​മ​ത്തി​ലെ പി. എസ്. മറു​പ​ടി നൽ​കു​ന്നു: “ഭക്തി​യും തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യു​മാ​ണു് എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ കവി​ത​യു​ടെ വൈ​ശി​ഷ്ട്യ​ങ്ങ​ളെ​ന്നു പറയാം”. Sentence എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ വാ​ക്യം എന്നു പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​ണം. വൈ​ശി​ഷ്യം എന്നൊ​രു പദ​മി​ല്ല. പി. എസ്. എഴു​തി​യ​തു​പോ​ലെ വൈ​ശി​ഷ്ട്യം എന്നു വേണം. വി​ശി​ഷ്ട+ഷ്യ​ന്തു് = ഭേദം. അന്ത​രം.

ഭക്തി​ഭാ​വ​ത്തി​ന്റെ ആവി​ഷ്കാ​രം എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളി​ലു​ണ്ടു്. തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യും ഈശ്വ​ര​ഭ​ക്തി​യു​ടെ പ്രി​ദുർ​ഭാ​വ​വും എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നു മുൻ​പും പിൻ​പും ഉണ്ടായ കൃ​തി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാ​മു​ണ്ടു്; അതേ അള​വി​ലും അതിൽ​ക്കൂ​ടു​ത​ലാ​യും. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ തത്ത്വ​ചി​ന്ത വി​ക​ല​മാ​ണെ​ന്നു സാ​ഹി​ത്യ പഞ്ചാ​ന​നൻ പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പ്പി​ള്ള സ്ഥാ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. എഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള മഹ​നീ​യത വാ​ക്യ​വ്യാ​പാ​ര​ത്തി​ലാ​ണി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

എന്ന രീ​തി​യി​ലു​ള്ള ഡിൿ​ഷ​നെ അതി​ശ​യി​ക്കു​വാൻ വള്ള​ത്തോ​ളി നു​പോ​ലും കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.

ഉച്ച​നേ​രം. കൈയിൽ വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം പണ​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ മു​ട​ന്തി​മു​ട​ന്തി ഒരു യു​വാ​വു് കയ​റി​വ​ന്നു. വന്ന​പാ​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്ര​ശംസ തു​ട​ങ്ങി. അതിലെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ​വ​രെ കാ​ണാ​തെ പറ​ഞ്ഞു. എന്റെ ഈഗോ​യി​സം ഉത്തേ​ജി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു എന്നു മന​സ്സി​ല​ക്കിയ യു​വാ​വു് പറ​ഞ്ഞു. “സാർ ഞാ​നാ​ണു കഥാ​കാ​ര​നായ... (പേരു്). ആശു​പ​ത്രി​യിൽ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു ഞാൻ. ഡി​സ്ചാർ​ജ്ജ് വാ​ങ്ങി​പ്പോ​കാൻ നൂറു രൂപ വേണം. സഹാ​യി​ക്ക​ണം. ഞാൻ ഗു​പ്തൻ നായരെ കാണാൻ പോയി. കണ്ടി​ല്ല. ഡോ​ക്ടർ പി. വേ​ലാ​യു​ധൻ പി​ള്ള​യെ കാണാൻ പോയി, കണ്ടി​ല്ല. യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി പ്രൊ​ഫ​സർ ഡോ​ക്ടർ കെ. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ നാ​യ​രെ​യും അന്വേ​ഷി​ച്ചു, കാണാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഞാൻ കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന തുക ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നു കൊ​ടു​ത്തു. മു​ട​ന്തി കോ​ണി​പ്പ​ടി ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്ന അയാളെ നോ​ക്കി ഞാൻ വി​ഷ​മി​ച്ചു​നി​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി അയാൾ ആ കഥാ​കാ​ര​നേ അല്ലെ​ന്നു്; അയാൾ പേരു പറഞ്ഞ കഥാ​കാ​രൻ സമ്പ​ന്ന​നാ​ണെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഇങ്ങ​നെ പണം ചോ​ദി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നും.

ഈ സം​ഭ​വ​ത്തി​നും കു​റേ​നാൾ മു​മ്പു് വേ​റൊ​രു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ എന്നെ​ക്കാ​ണാൻ വന്നു. “സാർ, തൃ​ശ്ശൂ​രു​വ​രെ ഒരു ജോ​ലി​ക്കാ​ര്യ​ത്തി​നു പോകണം; രൂ​പ​യി​ല്ല. തന്നാൽ കൊ​ള്ളാം”. എനി​ക്കു പരി​ച​യ​മു​ള്ള ഒരു ചെറിയ ബാ​ങ്കിൽ പോ​സ്റ്റ്ഡേ​റ്റ​ഡ് ചെ​ക്ക് എഴു​തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു് നൂ​റു​രൂ​പ​വാ​ങ്ങി ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നൽകി. അന്നു വൈ​കീ​ട്ടു് ഒരു മദ്യ​ഷോ​പ്പിൽ​നി​ന്നു് കു​ടി​ച്ച് ലക്കി​ല്ലാ​തെ ആ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ഇറ​ങ്ങി​വ​രു​ന്ന​തു ഞാൻ കണ്ടു. പോ​സ്റ്റ്ഡെ​റ്റ​ഡ് ചെ​ക്കി​ന്റെ പണം റേ​ഷ​ന​രി വാ​ങ്ങാ​നു​ള്ള പെൻഷൻ തു​ക​യിൽ​നി​ന്നു ഞാൻ കൊ​ടു​ത്തു് ചെ​ക്ക് തി​രി​ച്ചു​വാ​ങ്ങി. ഗു​ണ​പാ​ഠം: കീർ​ത്തി​യാർ​ജ്ജി​ച്ച വ്യ​ക്തി​യു​ടെ പേരു പറ​ഞ്ഞാൽ വി​ശ്വ​സി​ക്ക​രു​തു്; നല്ല ഉദ്ദേ​ശ്യ​മെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യാ​ലും വി​ശ്വ​സി​ക്ക​രു​തു്.

ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ അക്ബർ കക്ക​ട്ടിൽ എന്ന പേരു കണ്ട​പ്പോൾ എനി​ക്കു തെ​ല്ലൊ​രു ബഹു​മാ​നം. അദ്ദേ​ഹം എഴു​തിയ ‘കി​ളി​ക്കൂ​ടു്’ എന്ന ദീർ​ഘ​മായ കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ പേ​രി​നു അനു​സ​രി​ച്ചി​രി​ക്കും പ്ര​വൃ​ത്തി എന്നു കരു​ത​രു​തെ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. കി​ളി​യു​ടെ കൂടു് കി​ളി​ക്കൂ​ടു്. കിളി പക്ഷി​യ​ല്ല. ബസ്സി​ലെ കിളി. അയാ​ളു​ടെ കൂടു് ബസ്സ്. ആ കിളി അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന വേ​ദ​ന​യൊ​ന്നു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യു​ടെ ആറോളം പു​റ​ങ്ങൾ വ്യർ​ത്ഥ​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ആഖ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ ഭംഗി, കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ചി​ത്രീ​ക​ര​ണം, വീ​ക്ഷ​ണ​ഗ​തി, അന്ത​രീ​ക്ഷ​സൃ​ഷ്ടി, ടോൺ ഇവ​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല. മു​ഴു​വൻ വി​ര​സ​മായ സ്മോൾ ടാ​ക്ക്. കല മി​മീ​സി​സാ​ണു (mimesis); അനു​ക​ര​ണ​മാ​ണു്. പക്ഷേ, അതു് അന​മ്നീ​സി​സു​മാ​ണു (anamnesis). മറ​ന്ന​തു് വീ​ണ്ടെ​ടു​ക്ക​ലു​മാ​ണു (പ്ലേ​റ്റോ). പ്രാ​പ​ഞ്ചി​ക​സം​ഭ​വ​ത്തി​ലു​ള്ള​തും നമ്മൾ എത്ര​ക​ണ്ടു ശ്ര​മി​ച്ചാ​ലും കാണാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു​മായ വസ്തു​ത​ക​ളെ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​ന്ന​താ​ണു കല. ഈ സാ​ര​സ്വ​ത​ര​ഹ​സ്യം അക്ബർ കക്ക​ട്ടി​ലി​നു അറി​യാം. പക്ഷേ ഇക്കഥ അതു തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

ഹം​ഗ​റി​യിൽ ജനി​ച്ച ഈലി വീസലി നു (Elie Wiesel) സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു​ള്ള നോ​ബൽ​സ​മ്മാ​നം കി​ട്ടി​യേ​ക്കു​മെ​ന്നു ചിലർ വി​ചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. കി​ട്ടി​യ​തു് ഒരു വിമത സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നും. വീ​സ​ലി​ന്റെ (Souls in fire & Some where a Master) എന്ന പു​സ്ത​കം ഹാ​സി​ഡി​ക് പു​രോ​ഹി​ത​ന്മാ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള​താ​ണു്. അതി​ലാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്ന കഥ​യു​ള്ള​തു്. നല്ല ഉറ​പ്പി​ല്ല.

ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ ഒരു ഹാ​സി​ഡി​ക് മാ​സ്റ്റ​റു​ടെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി തന്നെ പു​രോ​ഹി​ത​നാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ചു. അതി​നെ​ന്തു യോ​ഗ്യത എന്നു അദ്ദേ​ഹം ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ യു​വാ​വു് പറ​ഞ്ഞു: “ഞാൻ എപ്പോ​ഴും വെ​ള്ള​വ​സ്ത്രം ധരി​ക്കും; പച്ച​വെ​ള്ള​മേ ഞാൻ കു​ടി​ക്കൂ. കാലു വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി ഞാൻ ഷൂ​സി​ന​ക​ത്തു മു​ള്ളു​കൾ വയ്ക്കും. മഞ്ഞിൽ നഗ്ന​നാ​യി ഉരു​ളും. മു​തു​കിൽ ജൂ​ത​പ്പ​ള്ളി​യി​ലെ പു​രോ​ഹി​ത​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു നാ​ല്പ​ത​ടി അടി​പ്പി​ക്കും”.

അപ്പോൾ ഒരു വെ​ള്ള​ക്കു​തിര അവി​ടെ​യെ​ത്തി വെ​ള്ളം കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു് മഞ്ഞിൽ ഉരു​ണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി. മാ​സ്റ്റർ പറ​ഞ്ഞു: “നോ​ക്കൂ, ഈ ജന്തു​വി​ന്റെ നിറം വെ​ളു​പ്പാ​ണു്. അതു വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കു​ന്നു. കു​ള​മ്പിൽ ആണി​ക​ളു​ണ്ടു് അതി​നു്. മഞ്ഞിൽ അതു് ഉരു​ളു​ന്നു. ദി​വ​സ​വും നാ​ല്പ​തു് അടി വാ​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും അതു കുതിര മാ​ത്രം”.

കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലും മാ​തൃ​ഭൂ​മി​യി​ലും ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി​യി​ലും കഥ​യെ​ഴു​തു​ന്നു എന്ന ഒറ്റ​ക്കാ​ര​ണം​കൊ​ണ്ടു് ആരും കഥാ​കാ​ര​നാ​വു​ന്നി​ല്ല. കഥ​യെ​ഴു​തു​മെ​ങ്കി​ലും അതു് അച്ച​ടി​ക്കാ​ത്ത, ഒരു വാ​രി​ക​യ്ക്കും പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു നൽ​കാ​ത്ത ഒരു കഥാ​കാ​ര​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് “തെ​ക്കൻ​കാ​റ്റു്” പത്ര​ത്തി​ന്റെ അധി​പ​രാ​യി​രു​ന്ന സഹ​ദേ​വൻ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. കു​റി​ച്ചി​വാ​സു എന്നാ​ണു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേർ. കഥ​യെ​ഴു​തി ‘സൈ​ക്ല​സ്റ്റൈൽ’ ചെ​യ്തു് അതി​ന്റെ കുറെ കോ​പ്പി​ക​ളു​മാ​യി അദ്ദേ​ഹം എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ചെ​ന്നു​നി​ന്നു വാ​യി​ക്കു​ന്നു. വായന കഴി​യു​മ്പോൾ ആളുകൾ കഥ​യു​ടെ കോ​പ്പി​വാ​ങ്ങാൻ പാ​ഞ്ഞു​ചെ​ല്ലും. ഒരു കോ​പ്പി​ക്ക് ഇരു​പ​ത്ത​ഞ്ചു​പൈ​സ​യേ വി​ല​യു​ള്ളൂ. വി​ല്പന കഴി​ഞ്ഞാൽ വാസു പോ​കു​ക​യാ​യി. ഉറ​ക്കം മര​ച്ചു​വ​ട്ടി​ലോ വഴി​യ​മ്പ​ല​ത്തി​ലോ. കാ​മ​രാ​ജ​നാ​ടാർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഥകൾ കേ​ട്ടു് ആഹ്ലാ​ദി​ച്ച് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു. പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​യും വാ​സു​വി​ന്റെ കഥ​കൾ​കേ​ട്ടു് ആഹ്ലാ​ദി​ച്ച​ത്രേ. വാ​സു​വി​ന്റെ ഒരു കഥ​യു​ടെ സം​ഗ്ര​ഹം നൽകാം. കു​ടി​ച്ച് കു​ടി​ച്ച് ഒരു കാ​ലി​നു തളർ​ച്ച വന്ന ഒരു​ത്തൻ. അയാ​ളു​ടെ ഭാര്യ കൂ​ലി​വേല ചെ​യ്തു് വല്ല​തും കൊ​ണ്ടു​വ​രും വൈ​കു​ന്നേ​രം. ഒരു ദിവസം അവൾ മൂ​ന്നു​രൂപ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. വഴ​ക്കു​കൂ​ടി അതും വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാൾ ചാ​രാ​യ​ഷോ​പ്പിൽ പോയി കു​ടി​ച്ചു. കുടി കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ താ​നി​രി​ക്കു​ന്ന ബഞ്ച് കറ​ങ്ങു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി. ഷോ​പ്പി​ലെ എല്ലാം കറ​ങ്ങു​ന്നു. മദ്യം ഒഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​വ​നും കറ​ങ്ങു​ന്നു. ‘കറ​ങ്ങാ​തെ നിൽ​ക്ക​ടാ’ എന്നു അയാൾ കോ​പ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞു. ഒരു വി​ധ​ത്തിൽ ഷോ​പ്പി​നു പു​റ​ത്തേ​ക്ക് ഇറ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ റോഡ് കറ​ങ്ങു​ന്നു. വി​ള​ക്കു​കൾ കറ​ങ്ങു​ന്നു. വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി. മു​റ്റ​ത്തെ മര​ങ്ങൾ കറ​ങ്ങു​ന്നു. വീ​ടാ​കെ കറ​ങ്ങു​ന്നു. അക​ത്തു കയ​റി​യ​പ്പോൾ ഭാര്യ കറ​ങ്ങു​ന്നു.“കറ​ങ്ങാ​തി​രി​യെ​ടീ” എന്നു് ആജ്ഞ. അവൾ അതു​കേ​ട്ടു് പു​ച്ഛി​ച്ചു ചി​രി​ച്ചു. ആ പരി​ഹാ​സ​ത്തിൽ കോ​പി​ഷ്ഠ​നാ​യി അയാൾ പേ​നാ​ക്ക​ത്തി​യെ​ടു​ത്തു് അവളെ ഒറ്റ​ക്കു​ത്തു്. ഭാര്യ മരി​ച്ചു. മദ്യ​നി​രോ​ധ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് ആയി​ര​മാ​യി​രം പ്ര​സം​ഗം ചെ​യ്യൂ. ഇക്ക​ഥ​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ഫലം ഉണ്ടാ​കു​ക​യി​ല്ല.

മല​യാ​ള​ത്തിൽ കന​പ്പെ​ട്ട നോ​വ​ലു​കൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വി​ലാ​സി​നി (എം. കെ. മേനോൻ) അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ട​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഡി. സി. പറ​യു​ന്നു: “വി​ലാ​സി​നി​യു​ടെ ‘അവ​കാ​ശി​കൾ​ക്ക്’ നാ​ലു​കി​ലോ​യോ മറ്റോ ആണു കനം”. (മനോ​രാ​ജ്യം, കറു​പ്പും വെ​ളു​പ്പും.) കനം കൂ​ടി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് നോ​വ​ലി​ന്റെ നീ​ള​വും കൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഡി. സി.യാ​ണ​ല്ലോ ഈ നോ​വ​ലി​ന്റെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ പതി​പ്പു് പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്. ഡി. സി. ഇതി​ന്റെ വാ​ല്യ​ങ്ങൾ നവീന നി​രൂ​പ​ണം എഴു​തു​ന്ന​വർ​ക്ക് അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​ണം. വാ​യി​ച്ച് നി​രൂ​പ​ണ​മെ​ഴു​തി​യാൽ ആയിരം രൂപ കൊ​ടു​ക്കാ​മെ​ന്നും പറയണം. നവീ​ന​നി​രൂ​പ​കൻ വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങും. ആയു​സ്സു് ഒടു​ങ്ങു​ന്ന​തു​വ​രെ വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. രൂപ കൊ​ടു​ക്കേ​ണ്ടി വരി​ല്ല. വാ​യ​ന​യിൽ മു​ഴു​കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അവർ നവീ​ന​നി​രൂ​പ​ണം എഴു​തു​ക​യു​മി​ല്ല. ഞങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള വാ​യ​ന​ക്കാർ ആ നി​രൂ​പണ മോൺ​സ്ട്രോ​സി​റ്റി​യിൽ നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യും.

ഒരു നിർ​വ്വ​ച​ന​പ​ര​മ്പര തു​ട​ങ്ങി​യാ​ലെ​ന്തു് എന്നു് ഒരാ​ലോ​ചന. ആരെ​യും വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കാൻ ഉദ്ദേ​ശ​മി​ല്ല. ക്ഷ​മാ​പ​ണ​പൂർ​വ്വം.

ആഷാ​മേ​നോൻ:

താൻ എഴു​തു​ന്ന​തു് തനി​ക്കു​പോ​ലും മന​സ്സി​ലാ​ക​രു​തെ​ന്നു് നിർ​ബ്ബ​ന്ധ​മു​ള്ള നി​രൂ​പ​കൻ.

സ്വ​ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള:

1970-നു ശേഷം അക്കൗ​ണ്ടു് ജന​റ​ലാ​ഫീ​സി​നു മുൻ​വ​ശ​ത്തു തന്റെ പ്ര​തിമ സ്ഥാ​പി​ക്കു​മെ​ന്നും അതിൽ കാ​ക്ക​കൾ നി​ര​ന്ത​രം കാ​ഷ്ഠി​ക്കു​മെ​ന്നും നേ​ര​ത്തെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി കണ്ണൂ​രേ​ക്കു കട​ന്നു​ക​ള​ഞ്ഞ മഹാൻ.

കട​മ്മ​നി​ട്ട രാ​മ​കൃ​ഷ്ണൻ:

ജന്മ​നാ കവി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും തൊ​ണ്ട​യാ​ണു അതി​ന്റെ പ്ര​ഭ​വ​കേ​ന്ദ്രം എന്നു കരു​തു​ന്ന​യാൾ.

വി​ജ​യാ​ല​യം ജയ​കു​മാർ:

എന്റെ നല്ല കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ആഷർ.

ആഷർ:

ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ വി​ജ​യാ​ല​യം ജയ​കു​മാർ.

എൻ. ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള മു​ര​ടി​ച്ച സം​സ്കൃ​ത​പ​ണ്ഡി​തൻ ആയി​രു​ന്നെ​ന്നു് കരു​തു​ന്ന​വർ വള​രെ​പ്പേ​രു​ണ്ടു്. അതൊരു തെ​റ്റായ വി​ചാ​ര​മാ​ണു്. ജോർ​ജ്ജ് ബർ​നാർ​ഡ്ഷാ, ഫ്രാ​യി​റ്റ്, അൽഡസ് ഹക്സി​ലി ഇവ​രെ​ക്കു​റി​ച്ച് അദ്ദേ​ഹം പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു് ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ സം​സ്കൃ​ത​കോ​ളേ​ജിൽ അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി​ച്ചെ​ന്ന ദിവസം അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടു് മൂ​ന്നു പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു: (1) അൽഡസ് ഹക്സി​ലി​യു​ടെ Brave New World (2) ജി. ഫ്രേ​സ​റു ടെ The Golden Bough (3) എച്ച്. ജി. വെൽസി ന്റെ The Outline of History. സി. ഇ. എം. ജോഡി ന്റെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ ഞാൻ വാ​യി​ച്ച​തും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നിർ​ദ്ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചാ​ണു്. ഒരി​ക്കൽ സം​സ്കൃ​ത​കോ​ളേ​ജിൽ ഒരു സമ്മേ​ള​നം നട​ന്ന​പ്പോൾ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളിൽ ഒരാ​ളായ സു​കു​മാ​രൻ സോ​ഷ്യ​ലി​സ്റ്റ് റി​യ​ലി​സ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് പ്ര​സം​ഗി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു് അപേ​ക്ഷി​ച്ചു. അനാ​യാ​സ​മാ​യി ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​സാർ സോ​ഷ്യ​ലി​സ്റ്റ് റി​യ​ലി​സ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി സം​സാ​രി​ച്ചു. ആനു​ഷം​ഗി​ക​മാ​യി എക്സി​സ്റ്റെൻ​ഷ്യ​ലി​സ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും. ഒരു ദിവസം ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം War and Peace വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു. എന്നെ​ക്ക​ണ്ടു പു​സ്ത​കം താഴെ വച്ചി​ട്ടു് സാ​റു​പ​റ​ഞ്ഞു: “War and peace-​ഇൽ രഘു​വം​ശ​ത്തി​ലു​ള്ള​തി​നെ​ക്കാൾ ജീ​വി​ത​നി​രൂ​പ​ണ​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ എനി​ക്ക് ‘രഘു​വംശ’മാണു ഇഷ്ടം”.

ഇങ്ങ​നെ എല്ലാ​വി​ധ​ത്തി​ലും പണ്ഡി​ത​നാ​യി​രു​ന്ന എൻ. ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​യു​ടെ പ്രാ​ഗൽ​ഭ്യ​വും മഹ​ത്ത്വ​വും തകഴി കണ്ട​റി​ഞ്ഞു​വെ​ന്നു് നമ്മൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആത്മ​ക​ഥ​യിൽ​നി​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. മഹാ​ന്മാ​രെ മാ​നി​ക്കാ​നു​ള്ള തക​ഴി​യു​ടെ സന്ന​ദ്ധത നന്നു്.

ജോർ​ജ്ജ് ഗ്രേ ബർ​നാർ​ഡ് എന്ന പ്ര​ഖ്യാ​ത​നായ പ്ര​തി​മാ നിർ​മ്മാ​താ​വി​ന്റെ ഒരു പ്ര​തി​മ​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഞാൻ വാ​യി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. “രണ്ടു സ്വ​ഭാ​വ​ങ്ങൾ തമ്മി​ലു​ള്ള സം​ഘ​ട്ട​നം” എന്നാ​ണു് അതിനു നൽ​കി​യി​ട്ടു​ള്ള പേർ. ഒരേ തര​ത്തി​ലു​ള്ള രണ്ടു പു​രു​ഷ​രൂ​പ​ങ്ങൾ. ഒരു രൂപം താഴെ കി​ട​ക്കു​ന്നു. മറ്റേ രൂപം നിൽ​ക്കു​ന്നു. നിൽ​ക്കു​ന്ന രൂ​പ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കാൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന രൂ​പ​ത്തി​ന്റെ തു​ട​യി​ലും മറ്റേ കാൽ കഴു​ത്തി​ലും അമർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ഏതി​നെ​യും അതി​ജീ​വി​ക്കാ​നു​ള്ള നമ്മു​ടെ ജന്മ​വാ​സ​ന​യേ​യും അതിൽ​നി​ന്നു് വി​ഭി​ന്ന​മായ ആത്മാ​വി​നെ​യു​മാ​ണു് ഈ രൂ​പ​ങ്ങൾ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. പക്ഷേ ഏതു​രൂ​പം ജന്മ​വാ​സന, ഏതു രൂപം ആത്മാ​വു് എന്നു പ്ര​തി​മാ​നിർ​മ്മാ​താ​വു് വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല. ഒരി​ക്ക​ലും അനു​ര​ഞ്ജ​ന​ത്തി​ലെ​ത്താ​ത്ത പര​സ്പ​ര​വി​രു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളായ ശക്തി​ക​ളെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കുക എന്ന​തിൽ​ക്ക​വി​ഞ്ഞു കലാ​കാ​ര​നു ഒരു കർ​ത്ത​വ്യ​വു​മി​ല്ല. സന്ദേ​ശ​ങ്ങ​ളും തീ​രു​മാ​ന​ങ്ങ​ളും ഉദ്ബോ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും കലാ​കാ​ര​ന്മാ​ര​ല്ലാ​ത്ത​വ​രിൽ നി​ന്നാ​ണു് ഉണ്ടാ​വുക.

അമേ​രി​ക്കൻ സമോഅ ദ്വീ​പു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന ചില കപ്പൽ യാ​ത്ര​ക്കാർ പാ​ങ്കോ പാ​ങ്കോ (pago pago) നാ​വി​ക​സ്റ്റേ​ഷ​നിൽ തങ്ങാൻ നിർ​ബ​ദ്ധ​രാ​വു​ന്നു. പടർ​ന്നു പി​ടി​ക്കു​ന്ന രോ​ഗ​മാ​ണു് ഹേതു. ഒരു വേശ്യ അവ​രെ​യെ​ല്ലാ​വ​രെ​യും മാ​ലി​ന്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു വീ​ഴ്ത്തു​ന്നു. പട്ടാ​ള​ക്കാ​രെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഒരു പാ​തി​രി​യെ​പ്പോ​ലും അവൾ വശ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. പാ​തി​രി ഈശ്വ​ര​ന്റെ പ്ര​തി​പു​രു​ഷ​നാ​ണു്. സദാ​ചാ​ര​നി​ഷ്ഠ​നാ​ണു്. വേ​ശ്യ​യെ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലാ​ക്കു​മെ​ന്നു​വ​രെ അയാൾ ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തി. പക്ഷേ, പാ​തി​രി വൈ​കാ​തെ ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്തു. വേശ്യ കാർ​ക്കി​ച്ചു​തു​പ്പി​ക്കൊ​ണ്ടു് “നി​ങ്ങൾ പു​രു​ഷ​ന്മാർ നി​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​വ​രും ഒരു​പോ​ലെ​യാ​ണു്. പന്നി​കൾ” എന്നു പറ​യു​ന്നു. അതു കേൾ​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് പാ​തി​രി യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ആരാ​യി​രു​ന്നു എന്നും മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​കുക. കൃ​ത്രി​മ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ നേരിയ പാ​ടു​പോ​ലും വീ​ഴാ​ത്ത ഈ ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ കഥ ഒരു തവ​ണ​യെ​ങ്കി​ലും ഹബീബ് വല​പ്പാ​ടു് വാ​യി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹം “പ്ര​ഭാ​ത​ത്തി​ലെ ഇരു​ട്ടു്” (ദീപിക) എന്ന കഥാ​സാ​ഹ​സം രചി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഒരു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​യ്ക്കു പു​തു​താ​യി എത്തിയ ഒരു പ്യൂ​ണി​നോ​ടു് തോ​ന്നു​ന്ന കാ​മ​മാ​ണു് ഇതിലെ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യം. അതാ​വി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന മാർ​ഗ്ഗം ലൂ​ഡി​ക്ര​സ്— അപ​ഹാ​സ്യം—എന്നേ പറ​യാ​നു​ള്ളൂ. പ്യൂൺ ചാ​രി​നി​ല്ക്കു​ന്ന ഭി​ത്തി​യിൽ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ അയാൾ കാ​ണാ​തെ ചാ​രി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​ന്റെ വൈ​വി​ധ്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും വൈ​ചി​ത്ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും ഒരു ബോ​ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വർ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ എഴു​താ​തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് വേ​ണ്ട​തു്.

പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ സ്ത്രീ​ക്കു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നോ​ടു കാമം തോ​ന്നു​മെ​ന്ന​തു് ശരി​യാ​ണു്. ഞാ​നൊ​രി​ക്കൽ ഒരു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​യോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് അറി​യാ​വു​ന്ന ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ— രാ​ഷ്ട്രീയ പ്ര​വർ​ത്ത​കൻ—അവിടെ വന്നു​ക​യ​റി. ആകൃതി സൗ​ഭ​ഗ​മു​ളള ആ യു​വാ​വി​നെ കണ്ട മാ​ത്ര​യിൽ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ കൈ​മെ​യ് മറ​ന്നു. എന്നോ​ടു പറയാൻ വന്ന വാ​ക്യം അവർ പൂർ​ണ്ണ​മാ​ക്കി​യി​ല്ല. ആഗതൻ അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ച കാ​ര്യം ഉടനെ ഓർഡർ ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു് അവർ സമ്മ​തി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം പോ​യ​യു​ട​നെ എന്നെ നോ​ക്കി അവർ ആത്മ​ഗ​ത​മെ​ന്ന മട്ടിൽ മൊ​ഴി​യാ​ടി: “ഹാ, എന്തു നല്ല പയ്യൻ” എന്നി​ട്ടു് എന്നെ​നോ​ക്കി “നി​ങ്ങൾ പറഞ്ഞ കാ​ര്യം നട​ത്താൻ പറ്റി​ല്ല” എന്നു പറ​ഞ്ഞു. പ്രാ​യം കൂടിയ ഞാൻ പയ്യ​നാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? നല്ല പയ്യൻ ആകു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? ആ യു​വാ​വി​ന്റെ പേരു് എഴു​താൻ എനി​ക്കു വല്ലാ​ത്ത ആഗ്ര​ഹം. തൂ​ലി​കേ, അട​ങ്ങു്.

മനഃ​ശാ​സ്ത്രം വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള ലോ​ക​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ കൃ​തി​കൾ: (1) പ്രൂ​സ്തി ന്റെ Remembrance of Things Past (2) മാൽകം ലോറി യുടെ Under the Volcano (3) ഹാ​രോൾ​ഡ് പി​ന്റ​റു ടെ The Caretaker (4) ദസ്തെ​യേ​വ്സ്കി യുടെ Crime and Punishment.

മംഗളാ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ. മധുരം വാ​രി​ക​യു​ടെ രണ്ടു​പു​റം മെ​ന​ക്കെ​ടു​ത്തിയ ശ്രീ​മ​തി. കൂനൻ വേലു സു​ന്ദ​രി​യായ പാ​ഞ്ചാ​ലി​യെ ഭാ​ര്യ​യാ​യി കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. അവൾ വ്യ​ഭി​ചാ​രി​ണി​യാ​ണെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ വേലു അവ​ളു​ടെ തല​മു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. ഇതാ​ണു് മംഗളാ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ “പാ​ഞ്ചാ​ലി” എന്ന കഥ. കാ​ക്ക​യെ സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ണം. എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ചീ​ഞ്ഞ​ളി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്ന എലിയെ കൊ​ത്തി​യെ​ടു​ത്തു നമ്മു​ടെ മു​റ്റ​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​ട്ടു​ക​ള​യും. നമ്മൾ അതു കാ​ണു​ക​യു​മി​ല്ല. നാ​റ്റം എവി​ടെ​നി​ന്നു​വ​രു​ന്നു എന്ന​റി​യാൻ അന്വേ​ഷ​ണം നട​ത്തു​മ്പോ​ഴാ​ണു് എലി​യു​ടെ ശവം കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഒരു കഥാ​ശ​വ​ത്തെ മധുരം വാ​രി​ക​യു​ടെ വെ​ളു​ത്ത​ക​ട​ലാ​സ്സിൽ മംഗളാ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ കൊ​ണ്ടി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്റെ ഒരു ഗു​രു​നാ​ഥൻ ഉട​യാ​ത്ത ജൂ​ബ​യി​ട്ടു് ഉട​യാ​ത്ത മു​ണ്ടു​ടു​ത്തു് കൈ​വി​ടർ​ത്തി​വ​ച്ചു് നട​ക്കു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പ്രൊ​ഫ​സർ ജി. കു​മാ​ര​പി​ള്ള പറ​ഞ്ഞു: അദ്ദേ​ഹം ആദ്യം ജൂ​ബ​യെ​ടു​ത്തി​ടും. പി​ന്നീ​ടാ​ണു് ഭാര്യ ഇസ്തി​രി​പ്പെ​ട്ടി ചൂ​ടാ​ക്കി അതു തേ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു്. ഇതു​ത​ന്നെ ഞാൻ വേ​റൊ​രു​വി​ധ​ത്തിൽ പറയാം. നമ്മൾ ഷർ​ട്ട് എടു​ത്തി​ടു​ന്നു. മു​ണ്ടെ​ടു​ത്തു് ഉടു​ക്കു​ന്നു. പോ​കേ​ണ്ടി​ട​ത്തു പോ​കു​ന്നു. മറ്റു ചിലർ അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. ഷർ​ട്ട് അവരെ എടു​ത്തു ഇടു​ക​യാ​ണു്. മു​ണ്ടു് അല്ലെ​ങ്കിൽ പാ​ന്റ്സ് അവ​രു​ടെ കാ​ലു​ക​ളെ ആക്ര​മി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ബഷീ​റും തക​ഴി​യും കഥ​യെ​ഴു​തു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോൾ കഥ, എഴു​ത്തു​കാ​രെ ആക്ര​മി​ക്കും. അങ്ങ​നെ കഥ കയറി ആക്ര​മി​ക്കു​ന്ന ശ്രീ​മ​തി​യാ​ണു് മംഗളാ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ. കഥ ഇങ്ങ​നെ പരാ​ക്ര​മം കാ​ണി​ക്കു​മ്പോൾ ശ്രീ​മ​തി മാ​റി​നി​ല്ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ അഭ്യർ​ത്ഥന.

ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ മഹാ​ക​വി​യാ​കു​മാ​യി​രു​ന്ന കു​ഞ്ചു​പി​ള്ള​യു​ടെ ഓർ​മ്മ​യ്ക്കാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സു​ഹൃ​ത്തു​ക്കൾ പ്ര​സാ​ധ​നം​ചെ​യ്ത ‘വാ​ടാ​മ​ല്ലിക’ ആ കവി​യെ​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവി​ത​യെ​യും ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​വർ സ്വാ​യ​ത്ത​മാ​ക്കാൻ ആഗ്ര​ഹി​ക്കും. ഒ. എൻ. വി., നാ​ഗ​വ​ള​ളി ആർ. എസ്. കു​റു​പ്പു്, ചല​ച്ചി​ത്ര​താ​രം ഗോപി, ഡി. വി​ന​യ​ച​ന്ദ്രൻ, നടനും സം​വി​ധാ​യ​ക​നു​മായ ബാ​ല​ച​ന്ദ്ര​മേ​നോൻ, ചല​ച്ചി​ത്ര​താ​രം നെ​ടു​മു​ടി​വേ​ണു, ഡോ​ക്ടർ അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്കർ, ഡോ​ക്ടർ വി. എസ്. ശർമ്മ, വേണു നാ​ഗ​വ​ള്ളി, ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടു്, എസ്. നട​രാ​ജൻ, കള്ളി​ക്കാ​ടു് രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ, കാ​വാ​ലം നാ​രാ​യ​ണ​പ്പ​ണി​ക്കർ, തി​ക്കു​റി​ശ്ശി സു​കു​മാ​രൻ നായർ, പി. കെ. ഹരി​കു​മാർ, മു​ഹ​മ്മ​ദ് റോഷൻ ഇവ​രു​ടെ രചനകൾ ഇതി​ലു​ണ്ടു്. സമ്മാ​നം​നേ​ടിയ കെ. വി​ജ​യ​ല​ക്ഷ്മി യു​ടെ​യും കെ. രവീ​ന്ദ്രൻ​നാ​യ​രു​ടെ​യും കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും. മൺ​മ​റ​ഞ്ഞ കവിയെ ആദ​രി​ക്കു​ന്ന സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളു​ടെ നന്മ​യാ​ണു് ഇവിടെ കാ​ണു​ന്ന​തു്.

പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ക്കേ​ണ്ടി​ട​ത്തു പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണു് മാ​ന്യൻ. കൗ​ശ​ല​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​വൻ അമാ​ന്യ​നാ​ണു്.