ശരീ​ര​ത്തി​ലെ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഗ്ര​ന്ഥി​യോ അവ​യ​വ​മോ നിർ​ഗ്ഗ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും, ഏതു റ്റി​ഷ്യു​വിൽ ചെ​ന്നെ​ത്തു​ന്നു​വോ അതിൽ സ്വാ​ധീ​ന​ശ​ക്തി ചെ​ലു​ത്തു​ന്ന​തു​മായ സ്രാ​വ​ത്തെ ഹോർ​മോൺ എന്നു പറ​യു​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥി​സ്രാ​വ​മെ​ന്നു ഇതിനെ നമു​ക്കു വി​ളി​ക്കാം. സ്ത്രീ​ജ​ന​ന​ഗ്ര​ന്ഥി​യു​ടെ (ovary) സ്രാ​വ​മാ​ണു ഇസ്ട്ര​ജൻ. ഇതി​ന്റെ പ്ര​വർ​ത്ത​നം​കൊ​ണ്ടാ​ണു സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ സ്ത​ന​ങ്ങൾ വളർ​ച്ച​യി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു്. പു​രു​ഷ​ന്റെ പ്രോ​സ്റ്റേ​റ്റ് ഗ്ര​ന്ഥി​യിൽ കാൻസർ വരു​മ്പോൾ ഇസ്ട്ര​ജൻ കൊ​ണ്ടു ചി​കിൽസ നട​ത്താ​റു​ണ്ടു്. പക്ഷേ ചില പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു അതി​ന്റെ ഫല​മാ​യി മുല സ്ത്രീ​ക​ളു​ടേ​തെ​ന്ന​പോ​ലെ വലു​താ​കും. അതു സം​ഭ​വി​ച്ചാൽ ബനിയൻ പോരാ അവർ​ക്ക്, ബ്രാ തന്നെ ധരി​ക്ക​ണം. ജവു​ളി​ക്ക​ട​യിൽ നല്ല തി​ര​ക്കാ​യി​രി​ക്കും അപ്പോൾ. മു​ത​ലാ​ളി​മാർ​ക്ക് പണം ധാ​രാ​ളം കി​ട്ടും. ബ്രാ എടു​ത്തു് ഡസ്കി​ന്റെ പു​റ​ത്തു ഇടു​ന്ന ജോ​ലി​ക്കാർ​ക്കു വലിയ കൗ​തു​കം കാ​ണു​കി​ല്ലെ​ന്നേ​യു​ള്ളൂ. തരുണി വന്നു നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ “ഇരു​പ​ത്തെ​ട്ടു ഇഞ്ചോ മു​പ്പ​തു് ഇഞ്ചോ?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ച് മാ​റി​ട​ത്തി​ലേ​ക്ക് കള്ള​ക്ക​ണ്ണെ​റി​ഞ്ഞ് പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ ബ്രാ എടു​ത്തി​ട്ടു് അതിൽ മൃ​ദു​ല​മാ​യി വി​ര​ലോ​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​ലെ രസ​മെ​വി​ടെ? തടി​മാ​ട​ന്റെ മുൻ​പിൽ അയാൾ​ക്കു​വേ​ണ്ട തടിയൻ ബ്രാ എടു​ത്തു​വ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​ലെ വൈ​ര​സ്യ​മെ​വി​ടെ? സ്ത​ന​വൈ​പു​ല്യം സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ സംഖ്യ കൂ​ടി​യാൽ ജവു​ളി​ക്ക​ട​യി​ലെ ജോ​ലി​ക്കാർ പണി​മു​ട​ക്കി​ലേർ​പെ​ടു​മെ​ന്നാ​ണു എന്റെ വി​ചാ​രം.

ഇസ്ട്ര​ജൻ ചി​കിൽസ നട​ത്തി വക്ഷോ​ജ​വൈ​പു​ല്യം സം​ഭ​വി​ച്ചു​പോയ പു​രു​ഷ​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു നവീന ചെ​റു​കഥ. മനു​ഷ്യ​നെ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ച കാ​ര്യ​ങ്ങ​ള​ല്ല അതി​ലു​ള്ള​തു്. എക്സി​സ്റ്റെൻ​ഷ്യ​ലിസ ത്തി​ന്റെ​യും സ്ട്ര​ക്ച​റ​ലിസ ത്തി​ന്റ​യും ഉര​സി​ജ​ങ്ങൾ അതിൽ മു​ഴ​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. വി​കാ​ര​മ​ല്ല ആശ​യ​മാ​ണു അതിൽ മല​പോ​ലെ തള്ളി​വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. കഥ​യ​ല്ല, സി​ദ്ധാ​ന്ത​മാ​ണു അതിൽ കചാ​കാ​ര​മാർ​ന്നു് കണ്ണി​നെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. വാ​യ​ന​ക്കാർ പണി​മു​ട​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് ഇസ്ട്ര​ജൻ ചി​കിൽസ നട​ത്തു​ന്ന​തിൽ​നി​ന്നു കഥാ​കാ​ര​ഭി​ഷ​ഗ്വ​ര​ന്മാർ പി​ന്തി​രി​യ​ണ​മെ​ന്നു അഭ്യർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു.

പ്രോ​സ്റ്റേ​റ്റ്ഗ്ര​ന്ഥി പു​രു​ഷ​ന്റെ മൂ​ത്ര​സ​ഞ്ചി​യു​ടെ ‘ഗള’ത്തോ​ടു ചേർ​ന്ന​താ​ണു. Prostate എന്നു ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ എഴു​തു​ന്നു. ഇതിനെ എസ്. ഗു​പ്തൻ​നാ​യർ Prostrate എന്നാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. (എൻ. ബി. എസ്. കൺ​സൈ​സ് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് മല​യാ​ളം നി​ഘ​ണ്ടു, ആറാ​മ​ത്തെ പതി​പ്പു്).

Prostrate gland എന്ന​തി​നു ശു​ക്ല​ഗ്ര​ന്ഥി എന്ന അർ​ത്ഥ​വും നൽ​കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. Prostate എന്നു നി​ഘ​ണ്ടു​കാ​രൻ എഴു​തി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും അച്ച​ടി​ച്ച​യാൾ ഒരു r കൂടെ അറി​യാ​തെ ചേർ​ത്തു് Prostrate എന്നു് ആക്കു​ക​യും ചെ​യ്ത​താ​ണെ​ങ്കിൽ അച്ച​ടി​പ്പി​ശ​കു​ള്ള ആ പദം Prosper എന്ന​തി​നും Prostitute എന്ന​തി​നും ഇട​യ്ക്കു​വ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ അതു് ‘മുഖം കീ​ഴോ​ട്ടാ​ക്കി നി​ല​ത്തു​കി​ട​ക്കു​ന്ന’ എന്ന അർ​ത്ഥ​മു​ള്ള Prostrate എന്ന പദ​ത്തി​നു​ശേ​ഷ​മാ​ണു അച്ച​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അക്ഷ​ര​ക്ര​മ​ത്തി​ലു​ള്ള അച്ച​ടി​ത​ന്നെ. ഒരു കണ​ക്കിൽ ഗു​പ്തൻ​നാ​യ​രു​ടെ ഈ പുതിയ പേരു അസ്സ​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. മൂ​ത്ര​സ​ഞ്ചി​യോ​ടു ചേർ​ന്നു് അങ്ങു താ​ഴെ​യാ​ണ​ല്ലോ പ്രൊ​സ്റ്റേ​റ്റി​ന്റെ കി​ട​പ്പു്. അവൻ—ആ ഗ്ര​ന്ഥി—മുഖം കീ​ഴോ​ട്ടാ​ക്കി കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു. അവനെ പ്രൊ​സ്റ്റേ​റ്റ് എന്ന​ല്ല വി​ളി​ക്കേ​ണ്ട​തു്, പ്രൊ​സ്റ്റ്രേ​റ്റ് എന്നു തന്നെ, നി​ഘ​ണ്ടു​കാ​ര​നു അഭി​ന​ന്ദ​നം; ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് മട്ടി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ അഭി​ന​ന്ദ​ന​ങ്ങൾ.

മു​പ്പ​ത്തി​മൂ​ന്നു​ഭാ​ഷ​കൾ പഠി​ച്ച് ഒരു നാ​ട്ടിൽ​ച്ചെ​ന്ന ഒരാൾ അവി​ട​ത്തെ ഭാ​ഷ​യിൽ അജ്ഞ​നാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് വെ​ള്ളം വാ​ങ്ങി​ക്കു​ടി​ക്കു​വാൻ​പോ​ലും വയ്യാ​തെ കഷ്ട​പ്പെ​ട്ട കഥ ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ തള​രു​ന്ന​വേ​ള​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​തൃ​ഭാഷ അറി​യാ​വു​ന്ന ഒരാ​ളെ​ങ്കി​ലും അവിടെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ! അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന​റി​യാ​വു​ന്ന മു​പ്പ​ത്തി​മൂ​ന്നു​ഭാ​ഷ​ക​ളിൽ ഒരു ഭാ​ഷ​യെ​ങ്കി​ലും അറി​യാ​വു​ന്ന ഒരാ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ! എന്തൊ​രാ​ഹ്ലാ​ദ​മാ​യി​രി​ക്കും ആ മനു​ഷ്യ​നു്!

വട​ക്കേ ഇന്ത്യ​യി​ലൊ​രി​ട​ത്തു് ഞാൻ ബസ്സ് കാ​ത്തു നിൽ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. വള​രെ​നേ​രം നി​ന്നി​ട്ടും ബസ്സ് കാ​ണാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അവിടെ പു​സ്ത​ക​ക്കെ​ട്ടു​മാ​യി നി​ന്നി​രു​ന്ന ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യോ​ടു് “ബസ്സ് ഇപ്പോൾ വരുമോ?” എന്നു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ ചോ​ദി​ച്ചു. “പത്ത​ര​മ​ണി​ക്കു വരും” എന്നു് ആ കു​ട്ടി ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ മറു​പ​ടി നൽകി. “ഇവിടെ മല​യാ​ളം അറി​യാ​വു​ന്ന ആരു​മി​ല്ലേ?” എന്നു് ഞാൻ വീ​ണ്ടും ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ ചോ​ദി​ച്ചു. മറു​പ​ടി മല​യാ​ള​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു: “ഞാൻ കണ്ണൂർ​ക്കാ​രി​യാ​ണു്, സാ​റി​നെ കണ്ട​പ്പോ​ഴേ എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി ആരാ​ണെ​ന്നു്”. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടായ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​നു അതി​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഗോ​സാ​യി​ഭാഷ മാ​ത്രം കേ​ട്ടു​ത​ഴ​മ്പി​ച്ച കാതിൽ മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യു​ടെ മധു​രിമ. അതി​നെ​ക്കാൾ വലി​യൊ​രു ആഹ്ലാ​ദം വേ​റെ​യി​ല്ല. നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണു്. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ വി​ഭി​ന്ന​വും. നമ്മൾ ഇന്നു​വ​രെ കാ​ണാ​ത്ത ദൃ​ശ്യം ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കഥ​യിൽ​നി​ന്നു് ഉണ്ടാ​കു​മ്പോൾ ആഹ്ലാ​ദാ​നു​ഭൂ​തി. അവിടെ ‘മീ​ഡി​യം’ പരി​ഗ​ണ​നാർ​ഹ​മ​ല്ല. സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​ത്വം മല​യാ​ള​ഭാ​ഷ​യി​ലൂ​ടെ കാ​ണാ​റാ​യാ​ലോ? അറ​പ്പും വെ​റു​പ്പും. ഈ രണ്ടു വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യി​ലെ “ആകാശം നഷ്ട​പ്പെ​ട്ട പറവകൾ” എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യ​തു് (മനു ഇടു​ക്കി എഴു​തി​യ​തു്). പട്ടാ​ള​ത്തിൽ ജോ​ലി​യു​ള്ള മകൻ തി​രി​ച്ചു​വ​ന്ന​പ്പോൾ അധി​കാ​രി​കൾ അവനെ തി​രി​ച്ചു​വി​ളി​ച്ചു, യു​ദ്ധ​സേ​വ​ന​ത്തി​നാ​യി. മകൻ ജീ​വ​നോ​ടെ മട​ങ്ങി​വ​രി​ല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി അച്ഛൻ തകർ​ന്ന​ടി​യു​ന്നു.

പൂ​ജ​പ്പുര കൃ​ഷ്ണൻ നാ​യ​രു​ടെ “മനു​ഷ്യർ നല്ല​വ​രാ​ണു്” എന്ന നാടകം തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് അഭി​ന​യി​ച്ചു. നാടകം തീർ​ന്ന​പ്പോൾ പ്രേ​ക്ഷ​ക​രിൽ ഒരാ​ളായ തി​ക്കു​റി​ശ്ശി സു​കു​മാ​രൻ​നാ​യർ അഭി​പ്രാ​യം പറ​യ​ണ​മെ​ന്നു് നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു് അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ചു. തി​ക്കു​റി​ശ്ശി സു​കു​മാ​രൻ​നാ​യർ സ്റ്റേ​ജി​ലേ​ക്കു കയ​റി​യി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു: “മനു​ഷ്യർ നല്ല​വ​രാ​ണു, എന്ന ഈ നാ​ട​ക​ത്തി​ന്റെ പേർ അന്വർ​ത്ഥം തന്നെ. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഇവിടെ എന്തെ​ല്ലാം സം​ഭ​വി​ക്കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു!” നമ്മു​ടെ ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ വാ​യ​ന​ക്കാ​രായ നമ്മ​ളു​ടെ നന്മ​യു​ടെ അതിരു പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്നു. ക്ഷ​മ​യു​ടെ നെ​ല്ലി​പ്പ​ല​ക​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു.

എ. എൻ. തമ്പി വി​ദ്യാ​ഭ്യാസ ഡയ​റ​ക്ട​റാ​യി​രു​ന്ന​കാ​ലം. തന്റെ വീ​ട്ടി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ പല ഉദ്ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​പ്ര​മാ​ണി​കൾ. അക്കാ​ല​ത്തെ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ഡ​യ​റ​ക്ടർ​ക്കു വലിയ അധി​കാ​ര​മാ​ണു്. ഒരു പു​സ്ത​കം ‘ടെ​ക്സ്റ്റ് ബു​ക്കാ’ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്താൽ​മ​തി അതി​ന്റെ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ അതോടെ കോ​ടീ​ശ്വ​ര​നാ​കും. അതു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​മാ​ണി​കൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രീ​തി​നേ​ടു​ന്ന മട്ടിൽ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു, വിനയം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മേ​ശ​യു​ടെ പു​റ​ത്തു​നി​ന്നു് ഒരു കട​ലാ​സു് ഇള​കി​പ്പ​റ​ക്കു​ന്നു. ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ എല്ലാ​വ​രും​കൂ​ടി ഒറ്റ​ച്ചാ​ട്ടം അതെ​ടു​ത്തു​മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വെ​ക്കാ​നാ​യി. എനി​ക്ക​വ​രോ​ടു പു​ച്ഛം തോ​ന്നി. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഡി​ഗ്നി​റ്റി—അന്ത​സ്സു്—ചില നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ങ്ങൾ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ങ്ങൾ​ക്ക് അനു​സ​രി​ച്ച് ജീ​വി​ക്കാ​ത്ത​വൻ അമാ​ന്യ​നാ​ണ്‘. ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള സന്ദർ​ഭ​ങ്ങ​ളിൽ എങ്ങ​നെ പെ​രു​മാ​റ​ണ​മെ​ന്നു് ടോൾ​സ്റ്റോ​യി “വാർ ആൻഡ് പീസി ”ലൂടെ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. നെ​പ്പോ​ളി​യ​നെ കാണാൻ റഷ്യൻ നയ​ത​ന്ത്ര​പ്ര​തി​നി​ധി ചെ​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും സം​ഭാ​ഷ​ണം നട​ത്തു​ക​യാ​ണു്. റഷ്യാ​ക്കാ​ര​നെ പരി​ശോ​ധി​ക്കാ​നാ​യി നെ​പ്പോ​ളി​യൻ ഒരു വി​ദ്യ​യെ​ടു​ത്തു. തന്റെ കൈ​ലേ​സെ​ടു​ത്തു മൂ​ക്കു​തു​ട​ച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം അതു കരു​തി​ക്കൂ​ട്ടി താ​ഴെ​യി​ട്ടു. റഷ്യാ​ക്കാ​രൻ അതെ​ടു​ത്തു​കൊ​ടു​ക്കു​മോ എന്നു പരി​ശോ​ധി​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു നെ​പ്പോ​ളി​യ​ന്റെ യത്നം. പ്ര​തി​നി​ധി അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യെ​ങ്കി​ലും അന​ങ്ങി​യി​ല്ല എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല സ്വ​ന്തം കൈ​ലേ​സെ​ടു​ത്തു മുഖം തു​ട​ച്ചി​ട്ടു് അതു താ​ഴെ​യി​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. എന്നി​ട്ടു് അതു കു​നി​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു് സ്വ​ന്തം ഉടു​പ്പി​ന്റെ കീ​ശ​യിൽ വച്ചു. അസാ​ധാ​ര​ണ​നായ ഒരു​ത്ത​നോ​ടാ​ണു തനി​ക്കു കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ചർ​ച്ച​ചെ​യ്യാ​നു​ള്ള​തെ​ന്നു നെ​പ്പോ​ളി​യൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. മാ​ന്യ​ത​യു​ടെ​യും അന്ത​സ്സി​ന്റെ​യും നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ങ്ങ​ളെ ലം​ഘി​ച്ചി​ല്ല റഷ്യൻ പ്ര​തി​നി​ധി. ഈ വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ങ്ങൾ ദീർ​ഘ​കാ​ല​ത്തെ സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​ണു്. അതു ചി​ല​പ്പോൾ കല​യി​ലും ആവിർ​ഭ​വി​ക്കും. ഇന്ന​തു ശരി, ഇന്ന​തു തെ​റ്റു് എന്നു പണ്ട​ത്തെ സാ​ഹി​ത്യ​വും ചി​ത്ര​ക​ല​യു​മൊ​ക്കെ നമ്മെ ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഇന്ന​ത്തെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നും കല​യ്ക്കും അതിനു കഴി​വി​ല്ല. സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ ഇന്നു കാ​ണു​ന്ന കു​ഴ​പ്പ​ങ്ങൾ​ക്ക് ഒരു കാരണം ഈ നി​യ​ന്ത്ര​ണം സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നും ചി​ത്ര​ക​ല​യിൽ​നി​ന്നും വി​ട്ടു​പോ​യ​താ​ണു്.

ആശ​യ​ങ്ങൾ​ക്കോ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കോ സ്ഫു​ടീ​ക​ര​ണം നൽ​കു​മ്പോ​ഴും ഒരു തര​ത്തി​ലു​ള്ള നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​നു കലാ​കാ​രൻ വി​ധേ​യ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം. സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി വി​കാ​രം മാ​ത്ര​മാ​യാൽ അതി​ന്റെ കലാം​ശം നഷ്ട​പ്പെ​ടും. ആശയം മാ​ത്ര​മാ​യാ​ലും അതു​ത​ന്നെ സം​ഭ​വി​ക്കും. ടെ​ക്നിൿ മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളൂ എന്നു​വ​ന്നാൽ? അതു സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​യ​ല്ല, കലാ​സൃ​ഷ്ടി​യ​ല്ല. ടെ​ക്നി​ക് തീ​രെ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഫലം അതു​ത​ന്നെ. പ്ര​തി​രൂ​പ​ങ്ങ​ളെ കലാ​പ​ര​മായ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യ്ക്ക് അതീ​ത​മാ​യി നി​വേ​ശി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ കലാ​സൃ​ഷ്ടി തക​രു​ന്നു. ഈ ന്യൂ​ന​ത​യാ​ണു ഹരി മാ​യ​ന്നൂർ കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ​ഴു​തിയ “ചു​വ​പ്പി​ലേ​ക്കു​ള്ള വഴി” എന്ന കഥ​യ്ക്കു​ള്ള​തു്. വി​ശു​ദ്ധി​യു​ടെ പ്ര​തീ​ക​മായ റോ​സാ​പ്പൂ​വു​മാ​യി ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി പട്ട​ണ​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്നു. അവിടെ ക്രൂ​ര​ത​യു​ടെ പ്ര​തീ​ക​മായ കരി​നാ​ഗ​മാ​ണു അവൾ കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഹോ​സ്റ്റ​ലിൽ ലസ്ബി​യ​നി​സ​വും. ഗ്രാ​മ​ത്തി​ന്റെ പാ​വ​ന​ത്വ​വും നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ കു​ത്സി​ക​ത്വ​വും ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കാ​നാ​ണു കഥാ​കാ​ര​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശ്യം. കഥ​യി​ലെ ഭാ​വ​ത്തി​നു ലയ​മു​ണ്ടു്. ആ ഭാ​വ​ത്തെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാൻ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന പ്ര​തീ​ക​ങ്ങ​ളും സ്പ​ന്ദി​ക്ക​ണം. രണ്ടും​കൂ​ടി​ച്ചേ​രു​മ്പോൾ എല്ലാം തരം​ഗി​ത​മാ​ക​ണം. അതു സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നി​ല്ല ഇക്ക​ഥ​യിൽ. പ്ര​തീ​ക​ങ്ങൾ മാ​ത്രം മു​ഴ​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. അക്കാ​ര​ണ​ത്താൽ ഇതു കൃ​ത്രി​മ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ സന്ത​തി​യാ​ണു്.

ഒരു കഥ​പ​റ​യാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു് ഒരാൾ മാർ​ക്ക് ട്വ​യി​നി നോടു് ചോ​ദി​ച്ചു: “ഇതു മുൻപു കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ?” ഇല്ലെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറു​പ​ടി. കഥ കുറെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അയാൾ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു: “ഇതു കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ?” “ഇല്ല” എന്നു ട്വ​യിൻ വീ​ണ്ടും. കഥ പര​കോ​ടി​യിൽ എത്താ​റാ​യ​പ്പോൾ അയാൾ പി​ന്നെ​യും ചോ​ദി​ക്കു​ക​യാ​യി: “കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ മുൻ​പു്?” അപ്പോൾ ട്വ​യിൻ അറി​യി​ച്ചു. “മര്യാ​ദ​യു​ടെ പേരിൽ ഞാൻ രണ്ടു​ത​വണ കള്ളം പറ​ഞ്ഞു. മൂ​ന്നാ​മ​തും എനി​ക്കു കള്ളം പറയാൻ വയ്യ. ഞാ​നി​തു കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്ന​ല്ല ഞാ​നാ​ണു ഇക്കഥ ഉണ്ടാ​ക്കി​യ​തും.” മാർ​ക്ക് ട്വ​യി​നാ​രു്? ഞാ​നാ​രു്? എങ്കി​ലും കഥ എഴു​ത​ട്ടെ. ഹരി മാ​യ​ന്നൂ​രി​ന്റെ കഥ ഞാൻ രചി​ച്ച​ത​ല്ലെ​ങ്കി​ലും മറ്റാ​രും ഇതു​പോ​ലെ എഴു​തി​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഇതു​പോ​ലു​ള്ള കഥകൾ ഞാൻ ധാ​രാ​ളം കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ആഭി​ചാ​ര​ത്തി​ന്റെ കു​ത്സി​ത​ശ​ക്തി​യാ​ണു മക്ബ​ത്തി​നെ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു നയി​ച്ച​തു്. തമ​സ്സി​ന്റെ ദൗ​ഷ്ട്യം ദൗ​ഷ്ട്യ​മാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​തെ സൈ​ന്യ​ത്തി​ന്റെ ജന​റ​ലായ ബങ്കോ​യും പറ​ഞ്ഞു: But it’s strange: And of ten times, to win us to our harm, The instruments of darkness tell us truths, Win us with honest trifles, to betray’s in deepest consequence (Act I Sc 3) മതാ​ന്ധ​ത​യും അതിനു സഹായം നൽ​കു​ന്ന വ്യ​ക്തി​ക​ളു​ടെ ക്രൂ​ര​ത​യും “അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ” ണു്. ആ ഉപ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു മഹ​തി​യായ ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി യെ ഇല്ലാ​താ​ക്കി​യ​തു്. മക്ബ​ത്തു് ജീ​വി​താ​ന്ത്യ​ത്തിൽ തന്റെ തെ​റ്റു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. ഭാ​ര​ത​ത്തി​ലെ തമ​സ്സി​ന്റെ ശക്തി​കൾ അവ​യു​ടെ തെ​റ്റു​കൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​മോ?

ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി​യു​ടെ മഹ​ത്ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കും അവരെ നശി​പ്പി​ച്ച ശക്തി​ക​ളു​ടെ ഭീ​ക​ര​ത​യി​ലേ​ക്കും വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി യുടെ കലാ​ത്മ​ക​മായ “പ്രി​യ​ദർ​ശി​നീ നി​ന​ക്കു​റ​ങ്ങാ​മി​നി” എന്ന കാ​വ്യം. ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി​യു​ടെ നി​ശ്ചേ​ത​ന​മായ ശരീരം നമ്മൾ ടെ​ലി​വി​ഷ​നിൽ കണ്ടു. കണ്ണീർ ഒഴു​ക്കി. മി​ന്നൽ​പ്പി​ണ​രിൽ വസ്തു​ക്കൾ​ക്കു ഔജ്ജ്വ​ല്യം ലഭി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ആ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്ക് കല​യു​ടെ ഉജ്ജ്വ​ലത ലഭി​ക്കു​ന്ന​തു് നോ​ക്കുക.

ചേ​ലാ​ഞ്ച​ലം ഇല​പ്പ​ടർ​പ്പിൽ ഉട​ക്കി​യെ​ന്ന മട്ടിൽ അതു ‘വി​ടു​വി​ച്ചി​ടു​ന്ന’ കാ​പ​ട്യ​ത്തെ​യും ദർ​ഭ​മുന കാ​ലിൽ​ക്കൊ​ണ്ടു എന്ന രീ​തി​യിൽ കഴു​ത്തു​തി​രി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന ശകു​ന്തള യുടെ മു​ഖ​ത്തെ ദീ​പ്തി​യേ​യും ചായം കൊ​ണ്ടു് ശാ​ശ്വ​ത​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു രാ​ജാ​ര​വി​വർ​മ്മ. മക​ന്റെ കഴു​ത്തു മു​റി​ക്കാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന മോ​ഹി​നി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​വും ക്രൗ​ര്യ​വും നോ​ക്കൂ. മരണം വരി​ക്കാൻ സന്ന​ദ്ധ​നാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്ന ആ കു​ട്ടി​യു​ടെ ധൈ​ര്യം കാണൂ. അവനെ കൊ​ല്ലാൻ വയ്യാ​തെ നിൽ​ക്കു​ന്ന രു​ക്മാം​ഗ​ദ​ന്റെ പാ​ര​വ​ശ്യം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കൂ. രവി​വർ​മ്മ​യു​ടെ സർ​ഗ്ഗാ​ത്മ​ക​ത്വ​മാ​ണു അവ​യ്ക്കെ​ല്ലാം ശ്വാ​ശ്വ​തി​ക​ത്വം നൽ​കി​യ​തു്. നദി​യി​ലെ ഒരോ​ള​ത്തി​ന്റെ ഭംഗി നാ​മ​റി​യു​ന്ന​തു് അതിൽ സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി പതി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു്. ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി കവിത ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് അവരെ നേ​രി​ട്ട​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി പറ​യു​മ്പോൾ നാം അത​റി​യു​ന്നു. അതു് സൂ​ര്യ​കി​ര​ണ​സ്പർ​ശ​ത്താൽ വെ​ള്ളം തി​ള​ങ്ങു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ കരു​തു​ന്നു.

“എന്നോ​ടു കവി​ത​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി സം​സാ​രി​ച്ചു​വെ​ന്നും യാത്ര പറ​യു​മ്പോൾ ഞങ്ങൾ അന്യോ​ന്യം ചും​ബി​ച്ചു​വെ​ന്നും ഞാ​നൊ​രു മി​ത്ര​ത്തോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ” എന്ന ഭാഗം നോ​ക്കുക. ആ മി​ത്രം ദയ​യി​ല്ലാ​തെ സം​സാ​രി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി​യു​ടെ കാ​വ്യ​ലോ​ലു​പ​മായ ഹൃദയം മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ന്നു. പ്രി​യ​ദർ​ശി​നി​ക്കൊ​രു ചും​ബ​നം (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്).

സത്യ​ദർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ നി​മി​ഷം ധവ​ളാ​ഭ​മാ​ണു്. ആ നി​മി​ഷം​കൂ​ടി അമൃ​താ​പ്രീത ത്തി​ന്റെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ കണ്ടാ​ലും: ”ഇന്ദി​ര​യു​ടെ മു​റി​യിൽ ചു​വ​രിൽ മോ​ത്തി​ലാൽ ജി​യു​ടേ​യും നെ​ഹ്രു ജി​യു​ടേ​യും ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. ബാ​സു​ദാ ഒര​വ​സ​ര​ത്തിൽ ഷോ​ട്ട് എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഇന്ദി​ര​യോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “ഈ ചി​ത്ര​ത്തിൽ നോ​ക്കു​മ്പോൾ അതിൽ പൊടി പു​ര​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു കണ്ടി​ട്ടെ​ന്ന​പോ​ലെ നി​ങ്ങൾ സാ​രി​ത്തു​മ്പു​കൊ​ണ്ടു് അതു് തു​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണം…”

കാ​ല​ത്തി​ന്റെ പൊടി തു​ട​ച്ചു മാ​റ്റു​ന്ന​താ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാ​നാ​ണു ബാ​സു​ദാ ശ്ര​മി​ച്ച​തെ​ന്നു് സ്പ​ഷ്ട​മാ​ണു്.

ഇന്ദിര ഉറച്ച സ്വ​ര​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: “പറ്റി​ല്ല, പൊ​ടി​ത​ട്ടി​യെ​ടു​ത്തു് ചി​ത്ര​ങ്ങൾ തു​ട​യ്ക്കാം. സാ​രി​ത്തു​മ്പു​കൊ​ണ്ടു് തു​ട​യ്ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. ചി​ത്രം എത്ര​മാ​ത്രം മഹാ​നായ വ്യ​ക്തി​യു​ടേ​താ​ണെ​ന്ന​ത​ല്ല പ്ര​ശ്നം. മഹാ​ന്മാർ ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ല​ല്ല, നമ്മു​ടെ ചി​ന്ത​ക​ളി​ലാ​ണു് എല്ലാ​യ്പ്പോ​ഴും വസി​ക്കു​ന്ന​തു്. സാ​രി​ത്തു​മ്പു​കൊ​ണ്ടു് തു​ട​ച്ചാൽ എനി​ക്ക് സാരി മാ​റേ​ണ്ടി​വ​രും. പൊ​ടി​യോ​ടു് എനി​ക്കു സ്നേ​ഹ​വും ബഹു​മാ​ന​വു​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.” ശരി​യാ​ണു്. അവ​രു​ടെ ചി​ന്ത​ക​ളി​ലി​ല്ലാ​ത്ത​തു് ഷോ​ട്ടു​ക​ളി​ലും വരാൻ പാ​ടി​ല്ല (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്).

രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തിൽ ആമ​ഗ്ന​യാ​യി​രു​ന്ന ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി​യേ​യും ചി​ന്താ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ അന​ല​സ​യാ​യി സഞ്ച​രി​ച്ച ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി​യേ​യും നമ്മൾ ഈ രച​ന​ക​ളിൽ ദർ​ശി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​പ​ഞ്ചം വി​ക​സി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് ശാ​സ്ത്ര​കാ​ര​ന്റെ മതം. Expanding Universe എന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം പറയുക. അന്ത​രി​ച്ച മഹ​തി​യു​ടെ മന​സ്സു് നി​ര​ന്ത​രം വി​ക​സി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്ന​തു് നമ്മൾ നേ​ര​ത്തേ അറി​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ. ​​

മനു​ഷ്യൻ ഈ ഭൂ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ച​കാ​ലം തൊ​ട്ടു യാത്ര ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു്. ഉണ്മ​തേ​ടി​യു​ള്ള യാത്ര. താൻ കണ്ട​തും അനു​ഭ​വി​ച്ച​തു​മൊ​ക്കെ അവൻ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. മൊ​ഹൻ​ജ​ദാ​രോ — ഹാ​ര​പ്പ പരി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങൾ ആ ആവി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ രേ​ഖ​ക​ളാ​ണു്. രാ​മാ​യ​ണ​വും ഭാ​ര​ത​വും രഘു​വം​ശ​വും ഗീ​താ​ഞ്ജ​ലി​യും അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള രേ​ഖ​ക​ള​ത്രേ. അങ്ങ​നെ സഞ്ച​രി​ച്ച് ഉണ്മ​തേ​ടു​ന്ന മനു​ഷ്യ​നെ രവി ഭാ​വ​ഗാ​നം പോലെ ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ ഒരു കഥ​യി​ലൂ​ടെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു (ഉണ്മ, മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്). ഭാ​വ​ഗാ​ന​ത്തി​നു ചാ​രു​ത​യു​ള്ള​തു​പോ​ലെ അവ്യ​ക്ത​ത​യു​മു​ണ്ടു്. ആ അവ്യ​ക്ത​ത​യും ഭം​ഗി​ത​ന്നെ. മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞി​ലൂ​ടെ ഗോ​പു​രം കണ്ടാൽ എങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കും? ആഹ്ലാ​ദാ​നു​ഭൂ​തി. ആ അനു​ഭൂ​തി വി​ശേ​ഷ​മാ​ണു ഈ കൊ​ച്ചു​കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യ​തു്.

ബ്യൂ​ട്ടി​പാർ​ല​റു​കൾ:

സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള​വ​രു​ടെ മുഖം ബ്ലീ​ച്ച്ചെ​യ്തു് വൈ​രൂ​പ്യ​മു​ള്ള​വ​രാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന ശ്വേ​ത​കു​ഷ്ഠാ​ഗാ​ര​ങ്ങൾ.

ചങ്ങ​മ്പുഴ:

കാ​വ്യ​വി​പ​ഞ്ചി​ക​യി​ലും അനേകം തരു​ണി​ക​ളു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​വി​പ​ഞ്ചി​ക​യി​ലും രാ​ഗ​ങ്ങൾ മീ​ട്ടിയ ജീ​നി​യ​സ്.

ടെ​ല​ഫോൺ:

കഠോ​ര​മർ​ദ്ദ​ന​ത്തി​നു​ള്ള ഉപ​ക​ര​ണം.

റി​സ്റ്റ് വാ​ച്ച്:

നമ്മൾ വല്ല​പ്പോ​ഴും അന്യ​ന്റെ​യോ ബന്ധു​വി​ന്റെ​യോ വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നു​ക​യ​റി​യാ​ലു​ടൻ അയാൾ​ക്ക് ‘തു​രു​തു​രാ’ നോ​ക്കി നമ്മെ അപ​മാ​നി​ക്കാ​നു​ള്ള യന്ത്രം.

ബു​ക്ക് റെ​വ്യൂ:

എഴു​തിയ ആളും പു​സ്ത​കം രചി​ച്ച​യാ​ളും മാ​ത്രം വാ​യി​ക്കു​ന്ന കോളം.

മാ​ക്സിം ഗോർ​ക്കി:

ഒരു സൂ​പ്പർ ജേർ​ണ​ലി​സ്റ്റ്.

ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​തം. അതിൽ ഭർ​ത്താ​വി​നു​ള്ള വൈ​ക​ല്ല്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്ര​മേ ഇപ്പോൾ എഴു​തു​ന്നു​ള്ളൂ.

1. വീ​ട്ടിൽ വന്നു​ക​യ​റി​യാ​ലു​ടൻ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു ശണ്ഠ​കൂ​ടു​ന്നു. അയാളെ കു​റ്റം പറ​യാ​നി​ല്ല. അയാ​ളു​ടെ അച്ഛ​നും അമ്മ​യും വഴ​ക്കു കൂ​ടാ​ത്ത ഒരു ദി​വ​സ​വും ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു കണ്ടു​വ​ളർ​ന്ന​വ​നാ​ണു് അയാൾ. അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലെ ശബ്ദം എന്താ​ണു്? റേ​ഡി​യോ വോള ്യം കൂ​ട്ടി വച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ശരി​യാ​യി കേൾ​ക്കാൻ വയ്യ. സ്വി​ച്ചോ​ഫ് ചെ​യ്താൽ ഭർ​ത്താ​വു് ഭാ​ര്യ​യെ ഇടി​ക്കു​ന്ന ശബ്ദം കേൾ​ക്കാ​താ​കും.
2. വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യാ​ലു​ടൻ കു​പ്പി കയ്യി​ലെ​ടു​ക്കു​ന്നു. കൂ​ട്ടു​കാ​രു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അവർ​ക്കു​വേ​ണ്ട ഗ്ലാ​സ് ഭാ​ര്യ​ത​ന്നെ കൊ​ണ്ടു​കൊ​ടു​ക്ക​ണം. അവൾ ഒഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും വേണം. ഇറ​ച്ചി പ്ലേ​റ്റിൽ ഒഴി​യു​മ്പോൾ അല്ലെ​ങ്കിൽ മസാ​ല​ക്ക​പ്പ​ല​ണ്ടി തീ​രു​മ്പോൾ അവൾ അതു കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ണം. വീ​ട്ടി​ന്റെ പാ​വ​ന​ത്വം ഭർ​ത്താ​വു നശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ കര​ളു​നോ​ക്കി അയാൾ അവളെ ഇടി​ക്കും.
3. രാ​ത്രി രണ്ടു​മ​ണി കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും ഭർ​ത്താ​വു് എത്തി​യി​ട്ടി​ല്ല. ഭാര്യ കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ ജന്ന​ലിൽ​ക്കൂ​ടെ റോ​ഡി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​യി​ട്ടു് ‘ഭഗ​വാ​നേ’ എന്നു ദയ​നീ​യ​മാ​യി വി​ളി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ ആ സമ​യ​ത്തു് മദ്യ​ക്കു​പ്പി കൈ​യി​ലെ​ടു​ത്തു് കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ നൃ​ത്തം ചവി​ട്ടു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും.
4. കു​ടി​യ​ന​ല്ല ഭർ​ത്താ​വെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. രാ​ത്രി ഒരു​മ​ണി​വ​രെ ഉറ​ക്കം ഭാ​വി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഭാര്യ കൂർ​ക്കം​വ​ലി തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്നു കണ്ടാൽ മെ​ല്ലെ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അടു​ത്ത മു​റി​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന വേ​ല​ക്കാ​രി​യു​ടെ അടു​ത്തു​പോ​കു​ന്നു. നേരം വെ​ളു​ക്കു​മ്പോൾ ഭാര്യ കേൾ​ക്കെ വേ​ല​ക്കാ​രി​യെ ശകാ​രി​ക്കു​ന്നു. “ഞാൻ അവളു കേൾ​ക്കെ നി​ന്നെ ശകാ​രി​ക്കും, തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്ക​രു​തു്” എന്നു നേ​ര​ത്തെ പറ​ഞ്ഞു ഒപ്പി​ച്ച​തു് ഓർ​മ്മി​ച്ച് വേ​ല​ക്കാ​രി ഉള്ളിൽ ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ‘സാ​റി​നി​ഷ്ട​മ​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാ​ന​ങ്ങു​പോ​യേ​ക്കാം, എനി​ക്കാ​രു​ടേ​യും ശകാരം കേൾ​ക്കാൻ വയ്യ’ എന്നു മൊ​ഴി​യു​ക​യും അടു​ത്ത രാ​ത്രി ആഗ​മി​ക്കാൻ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.
5. ജലസി കൂ​ടു​ത​ലു​ള്ള​വ​ളാ​ണു ഭാ​ര്യ​യെ​ങ്കിൽ അവളും ഭർ​ത്താ​വി​നെ പരി​ശോ​ധി​ക്കാൻ ഉറ​ക്കം നടി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ വൈ​റ്റ​മിൻ ഗുളിക എന്നു പറ​ഞ്ഞ് സ്ലീ​പ്പി​ങ്ങ്പിൽ അയാൾ അവൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. പാവം വി​ശ്വ​സി​ച്ചു വി​ഴു​ങ്ങു​ന്നു; ആന ചവി​ട്ടി​യാൽ പോലും ഉണ​രാ​ത്ത മട്ടിൽ ഉറ​ങ്ങു​ന്നു. പാ​ട​ച്ച​ര​കീ​ടൻ യതി​നാ​ട​കം അടു​ത്ത മു​റി​യിൽ ആടി​ത്ത​കർ​ക്കു​ന്നു.
6. സ്വ​ന്തം കു​ഞ്ഞി​നു രോഗം വന്നാൽ അയാൾ​ക്കു മി​ണ്ടാ​ട്ട​മി​ല്ല. അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലെ പെ​ണ്ണി​ന്റെ കു​ട്ടി​ക്കു ജല​ദോ​ഷം വന്നാൽ​മ​തി അയാൾ ആശു​പ​ത്രി​യി​ലേ​ക്കു ഓടും. എല്ലാ സഹാ​യ​ങ്ങ​ളും ചെ​യ്യും. ഇനി​യും പല​തു​മെ​ഴു​താ​നു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും സ്ഥ​ല​പ​രി​മി​തി​യെ​ക്ക​രു​തി നിർ​ത്തു​ന്നു. (ഭാ​ര്യ​മാ​രു​ടെ വൈ​ക​ല്യ​ങ്ങൾ ഇനി​യൊ​രു സന്ദർ​ഭ​ത്തി​ലാ​കാം). ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​തം നൂ​റി​നു തൊ​ണ്ണൂ​റും ഇമ്മ​ട്ടി​ലാ​ണു്. അല്ല, തൊ​ണ്ണൂ​റ്റി​യൊൻ​പ​തും ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. അതൊ​കൊ​ണ്ടു് അതിനെ ‘ഐഡി​യ​ലൈ​സ് ചെ​യ്തു കഥയും കാ​വ്യ​വും രചി​ക്കു​മ്പോൾ അസ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ നാദമേ ഞാൻ കേൾ​ക്കു​ന്നു​ള്ളൂ. നല്ല വരികൾ എഴു​താൻ കഴി​വു​ള്ള കെ. വി​ലാ​സി​നി​യു​ടെ “അർ​ദ്ധ​നാ​രീ​ശ്വര സന്നി​ധി​യിൽ” എന്ന കാ​വ്യം വാ​യി​ച്ച​പ്പോ​ഴും അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​മായ നാദം മാ​ത്ര​മേ ഞാൻ കേ​ട്ടു​ള്ളൂ. ശി​വൻ​കോ​വി​ലിൽ ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും നിൽ​ക്കു​ന്നു. ആളുകൾ ഒഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അയാൾ അവളെ ഉമ്മ​വ​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു: “…ഇതു​പോ​ലൊ​രർ​ദ്ധ​നാ​രീ​ശൻ ഞാൻ എന്നു​ട​ലിൽ​പ്പ​കു​തി​യാം ഉമ​നീ​യാ​രോ​മ​ലേ” ഇതു​കേ​ട്ടു് ഉരു​ള​യ്ക്ക് ഉപ്പേ​രി​പോ​ലെ അവൾ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു: “…മൂർ​ദ്ധാ​വി​ലി​തു​പോ​ലൊ​രു​ത്തി​യെ യൊ​ളി​പ്പി​ക്കു​മോ ഭവാൻ?”. എന്തി​നു ഒളി​പ്പി​ക്കു​ന്നു? സ്ലീ​പ്പി​ങ്ങ്പിൽ​സ് ധാ​രാ​ളം കി​ട്ടു​ന്ന കാ​ല​മ​ല്ലേ ഇതു്. പര​സ്യ​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഗംഗയെ വീ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​മ​ല്ലോ (കാ​വ്യം കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ).

ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ റഹീം മു​ഖ​ത്തല എഴു​തിയ ജയ​ഹി​ന്ദ് എന്ന കഥ അഴി​മ​തി​യി​ലൂ​ടെ മന്ത്രി​യായ ഒരു ഖദർ​ധാ​രി​യു​ടെ ചി​ത്രം വര​യ്ക്കു​ന്നു. കല സക​ല​ബ​ന്ധ​ന​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നും നമ്മെ മോ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. ഇക്ക​ഥ​യു​ടെ സങ്കു​ചി​ത​ത്വം വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലാ​ക്കു​ന്നു.

മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ അംബിക എഴു​തിയ “ഭർ​ത്താ​വൊ​രു മിഥ്യ കാ​മു​ക​നൊ​രു സത്യം” എന്ന​തു് യഥാർ​ത്ഥ​സം​ഭ​വ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ മന​സ്സി​നു താ​ഴ്ച​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു. ഫി​ക്ഷ​നാ​ണെ​ങ്കിൽ താ​ഴ്ച​യും വൈ​ര​സ്യ​വും ഉള​വാ​ക്കു​ന്നു. കിഴവൻ ഭർ​ത്താ​വാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി ഭാര്യ വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കു​ന്നു. അതു യാ​ദൃ​ശ്ചി​ക​മാ​യി കണ്ട അയാൾ ഹൃദയം തകർ​ന്നു മരി​ക്കു​ന്നു. ചിലർ മനോ​ഹ​ര​മായ സൗധം നിർ​മ്മി​ച്ചി​ട്ടു് ഒരു പഴ​ഞ്ചാ​ക്ക് പൂ​മു​ഖ​ത്തു കെ​ട്ടി​യി​ടും. അതി​ലി​ട്ട ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ​യാ​വും സ്ത്രീ​കൾ പു​റ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കുക. മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു് എന്ന സൗ​ധ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പിൽ കെ​ട്ടി​യി​ട്ട കീ​റ​ച്ചാ​ക്കാ​ണു അം​ബി​ക​യു​ടെ രചന. ​​ എനി​ക്കു സത്യ​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​തു ഞാൻ പറ​യു​ന്നു. അതി​ന്റെ പേരിൽ എന്നെ അസ​ഭ്യ​ത്തിൽ കു​ളി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒരു രചന ‘പാ​ക്ക​നാർ’ മാ​സി​ക​യിൽ വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതിനു കാ​ര​ണ​ക്കാ​രാ​യ​വർ പ്ര​വർ​ത്ത​നം നി​റു​ത്തേ​ണ്ട​തി​ല്ല. വി​രാ​മ​മി​ല്ലാ​തെ എഴുതൂ; ഹാ​സ്യ​ചി​ത്ര​ങ്ങൾ വര​യ്ക്കൂ. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും നി​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വ​രു​ടെ​യും മുൻ​പിൽ എനി​ക്കി​നി​യും മു​ത്തു​കൾ എറി​യാ​നു​ണ്ടു്.