മണ്ണ​ടി​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ആശ്ര​യ​സ്ഥാ​നം തേടിയ വേ​ലു​ത്ത​മ്പി​ദ​ളവ കഠാര നെ​ഞ്ചിൽ കു​ത്തി​യി​റ​ക്കി ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്തു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അനിയൻ ചേ​ട്ട​ന്റെ തല വെ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ഓടി​പ്പോ​യി. പ്ര​തി​കാ​ര​ത​ല്പ​ര​രായ ഇം​ഗ്ലീ​ഷു​കാർ തല​യി​ല്ലാ​ത്ത​ശ​രീ​ര​മെ​ടു​ത്തു കണ്ണ​മ്മൂ​ല​യി​ലെ കഴു​മ​ര​ത്തിൽ കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കി. ശതാ​ബ്ദ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞ് ജന​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തല വച്ചു കൊ​ടു​ത്തു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ഹജൂർ​ക്ക​ച്ചേ​രി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ച്ചു.

“വി​ശാ​ഖം തി​രു​നാ​ളി​ന്റെ കാ​ല​ത്താ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഈ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​വ്യ​ഭി​ചാ​രി​യു​ടെ കു​റു​ക്ക് കു​തി​ര​ക്ക​വ​ഞ്ചി​കൊ​ണ്ട​ടി​ച്ചു കു​ളം​കോ​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു” എന്നു ദിവാൻ രാ​ജ​ഗോ​പാ​ലാ​ചാ​രി യെ​ക്കു​റി​ച്ച് എഴു​തിയ സ്വ​ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള യെ അന്ന​ത്തെ സർ​ക്കാർ രാ​ജ​ദ്രോ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ നാ​ടു​ക​ട​ത്തി. സം​വ​ത്സ​ര​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള മറു​നാ​ട്ടിൽ കി​ട​ന്നു മരി​ച്ചു. കാ​ല​മേ​റെ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ അക്കൗ​ണ്ട​ന്റ് ജന​റ​ലാ​ഫീ​സി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു് പകു​തി​യാ​യി​ട്ടാ​ണെ​ങ്കി​ലും കൊ​ണ്ടി​രു​ത്തി.

ഇവിടെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല പടി​ഞ്ഞാ​റൻ ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലും സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇതു തന്നെ​യാ​ണു്. ഫ്ര​ഞ്ചു വി​പ്ല​വ​കാ​രി ദാങ് തൊങി ന്റെ (Danton) കഴു​ത്തു​മു​റി​ച്ച​തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​രാ​യി​രു​ന്ന വി​പ്ല​വ​കാ​രി​കൾ തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ കാലം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ജന​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തിമ പാ​രീ​സി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു് സ്ഥാ​പി​ച്ചു. വാ​ങ്ദൊം (Vendome) കോ​ള​ത്തിൽ നെ​പ്പോ​ളി​യ​ന്റെ പ്ര​തി​മ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതിനു സമ​ര​സ​ന്ന​ദ്ധ​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ണ്ടു്. കലാ​പ​ര​മ​ല്ല എന്ന കു​റ്റം പറ​ഞ്ഞ് ഫ്ര​ഞ്ച് ചി​ത്ര​കാ​രൻ കൂർബേ (Courbet) അതു പീ​ഠ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഇള​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു. സർ​ക്കാർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ജയി​ലി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു് കുറെ പണം ഈടാ​ക്കി. ബാ​ക്കി തുക കൊ​ടു​ത്തി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വീ​ണ്ടും ജയി​ലിൽ പോ​കു​മെ​ന്നു കണ്ട കൂർബേ സ്വി​റ്റ്സർ​ല​ണ്ടി​ലേ​ക്കു ഒളി​ച്ചോ​ടി. അവിടെ എവി​ടെ​യോ കി​ട​ന്നു മരി​ച്ചു. ഇപ്പോൾ പാ​രീ​സിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ ഒരു റോ​ഡു​ണ്ടു്. പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​കൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അം​ഗീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​റി​ല്ല. മരി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞാൽ അവ​രു​ടെ പ്ര​തി​മ​കൾ ആവിർ​ഭ​വി​ക്കും. അവർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി കീർ​ത്തി​സ്തം​ഭ​ങ്ങൾ ഉയരും. അതു​കൊ​ണ്ടു് ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി ന്റെ​യും ഇട​പ്പ​ള്ളി രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള യു​ടെ​യും പി. കു​ഞ്ഞി​രാ​മൻ​നാ​യ​രു ടെയും പ്ര​തി​മ​കൾ നിർ​മ്മി​ക്ക​പ്പെ​ടു​മെ​ന്നു് പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​വു​ന്ന​താ​ണു്.

മഹാ​ക​വി കു​മാ​ര​നാ​ശാ​ന്റെ കവി​ത്വ​ത്തെ അവ​ഗ​ണി​ച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ രണോ​ത്സു​ക​നാ​യി സർ​വ്വ​ക​ലാ​ശാല ഓഫീ​സി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നി​റു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ക്രി​സ്തു​സ​ദൃ​ശ്യ​നായ മഹാ​ത്മ​ഗാ​ന്ധി യുടെ തി​ക​ച്ചും ബീ​ഭ​ത്സ​മായ ഒരു പ്ര​തിമ കി​ഴ​ക്കേ​ക്കോ​ട്ട​യ്ക്ക് അടു​ത്തു​ണ്ടു്. ഡോ. കെ. ഭാ​സ്ക​രൻ​നാ​യർ എഴു​തി​യ​തു പോലെ അന്തി​ക്കു പി​ച്ച​തെ​ണ്ടി​യി​റ​ങ്ങി​യ​വ​ന്റെ മട്ടു​ണ്ടു് ആ പ്ര​തി​മ​യ്ക്ക്. കൂർ​ബേ​മാർ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തി​ല്ല എന്ന​തു് വ്യ​ക്തം.

കൂർ​ബേ​മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ദീന പി. കെ. ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ “ഉദയം കാ​ണാ​ത്ത​വർ” എന്ന കഥ​യ്ക്കും നാശം വരു​മാ​യി​രു​ന്നു. ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​നോ​ടു​ള്ള ബഹു​മാ​നം​കൊ​ണ്ടു കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ കൂർബേ അതിനെ ഒന്നും ചെ​യ്യു​ക​യി​ല്ല. പക്ഷേ കഥ അച്ച​ടി​ച്ച കട​ലാ​സ്സു കീ​റി​യെ​ടു​ത്തു് കാ​റ്റിൽ പറ​ത്തും. സം​ശ​യ​മി​ല്ല. അത്ര​യ്ക്കു​ണ്ടു് അതി​ന്റെ കലാ​ശൂ​ന്യത. ജയ​റാ​മി​ന്റെ കാ​മു​കി അനു മരി​ച്ചു. ദുഃ​ഖി​ച്ചു നടന്ന ജയ​റാ​മി​നു് ഗീതി എന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​യെ അയാ​ളു​ടെ കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ ശ്രീ​നി കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. അവൾ​ക്ക് അനു​വി​ന്റെ ഛാ​യ​യു​ണ്ടു്. ഗീതി ജയ​റാ​മി​ന്റെ പ്രേ​മാ​ഭ്യർ​ത്ഥന നി​രാ​ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ സ്ഥലം മാ​റ്റം വാ​ങ്ങി പോ​കു​ന്നു. ഇത്ത​രം കഥകളെ വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് ആഖ്യാ​ന​പാ​ട​വ​മി​ല്ല, വി​ഷ​നി​ല്ല എന്നൊ​ക്കെ പറ​യു​ന്ന​തു്— വി​മർ​ശ​ന​ത്തെ​ത്ത​ന്നെ അപ​മാ​നി​ക്ക​ലാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് നിത്യ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ചില സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്തു്പ​റ​ഞ്ഞ് ഇവ​യു​ടെ കുൽ​സി​ത​ത്വ​ത്തെ വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. അമ്മ​ട്ടിൽ ഇപ്പോ​ഴും പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് ഒരു ഹനു​മാൻ പണ്ടാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. “കി​ട​ന്നു പെ​ടു​ക്കു​ന്ന പി​ള്ളേ​രു​ണ്ടോ? പള്ളി​ക്കൂ​ട​ത്തിൽ പോ​കാ​ത്ത പി​ള്ളേ​രു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ ഒരു കി​ണ്ടി പച്ച​വെ​ള്ള​വും അവ​നെ​യും കൊ​ണ്ടു വാ” എന്നു് ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ടു് ഹനു​മാ​ന്റെ മുഖം വച്ചു കെ​ട്ടി തു​ള്ളു​മ്പോൾ കു​ട്ടി അമ്മ​യു​ടെ പി​റ​കു​വ​ശ​ത്തു് ഒളി​ക്കും. പണ്ടാ​രം തു​ള്ളി തു​ള്ളി അടു​ത്തു വരു​മ്പോൾ അവൻ വീ​ടി​ന​ക​ത്തേ​ക്ക് ഓടും. ഈ കഥാ​പ​ണ്ടാ​ര​ത്തെ​ക്ക​ണ്ടു് പ്രാ​യം കൂടിയ ഞാൻ ഓടു​ന്നു.

ഏതെ​ല്ലാം കാ​ണു​മ്പോൾ ഓടും? അല്ലെ​ങ്കിൽ ഓടാൻ തോ​ന്നും? പു​രു​ഷ​ന്മാർ തമ്മിൽ ചും​ബി​ക്കു​മ്പോൾ, സ്ഥാ​നാർ​ത്ഥി ജീ​പ്പിൽ വടി​പോ​ലെ നി​ന്നു് ആളു​ക​ളെ നോ​ക്കി കള്ള​ച്ചി​രി ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, നവീന സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ ഉള്ളു​കൊ​ണ്ടു് അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാ​ത്ത​വർ ‘പോ​ളി​സി’യെന്ന മട്ടിൽ അതിനെ പ്ര​ശം​സി​ക്കു​മ്പോൾ, സ്ത്രീ പു​രു​ഷ​ത്വം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ, ക്ലാ​സിൽ അശ്ലീ​ലം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ ചി​രി​ക്കു​ന്നോ എന്ന​റി​യാൻ വേ​ണ്ടി അവർ ഇരി​ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്ക് ഏറു​ക​ണ്ണി​ട്ടു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ, ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ ട്രൗ​സർ—പോ​ക്ക​റ്റിൽ കൈ​യി​ടു​മ്പോൾ…അങ്ങ​നെ പലതും.

അങ്ങ​നെ പല​തു​ള്ള ഈ ലോ​ക​ത്തു് വി​ര​ള​മാ​യി ഒന്നേ​യു​ള്ളൂ. അതാണു ജീ​നി​യ​സ്സ്. പക്ഷേ ‘ജീ​നി​യ​സ്സ്’, ‘മാ​സ്റ്റർ​പീ​സ്’ ഈ വാ​ക്കു​കൾ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു ജെ. ബി. പ്രീ​സ്റ്റ്ലി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ലോ​ക​മാ​കെ നോ​ക്കി​യാ​ലും ‘മാ​സ്റ്റർ​പീ​സു’കളും ‘ജീ​നി​യ​സ്സു’കളും വള​രെ​ക്കു​റ​ച്ചേ ഉള്ളൂ​വെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ക്യൂ​ബൻ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് ആലേഹോ കാർ​പന്‍റ്യെ​റു ടെ The lost steps എന്ന നോ​വ​ലി​നു എഴു​തിയ അവ​താ​രി​ക​യിൽ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. പ്രീ​സ്റ്റ്ലി​യോ​ടു് ആരും യോ​ജി​ക്കും. യോ​ജി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു തന്നെ മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി ജീ​നി​യ​സ്സാ​ണെ​ന്നു് അവർ സമ്മ​തി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ശ്രീ​മ​തി എഴു​തിയ “ആന​മ​ല​യിൽ” എന്ന കൊ​ച്ചു ലേഖനം നോ​ക്കി​യാ​ലും. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഏകാ​ന്ത​ത​യെ മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി എത്ര ചേ​തോ​ഹ​ര​മാ​യി ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു!

“Man’s life is thought and he despite his terror cannot cease. Ravening through century after century. That he may come. Into the desolation of reality” എന്നു് യേ​റ്റ്സ്. യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ന്റെ ഈ വി​വി​ക്ത​ത​യിൽ മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി എത്തി​യ​തി​ന്റെ ഫല​മെ​ന്തെ​ന്നു് അറി​യ​ണ​മെ​ങ്കിൽ മാ​തൃ​ഭൂ​മി​യി​ലെ കവി​ത​പോ​ലെ സു​ന്ദ​ര​മായ ലേഖനം വാ​യി​ക്ക​ണം. ഭാവന കൊ​ണ്ടു് ഏകാ​ന്ത​ത​യെ ആകർ​ഷ​ക​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു അവർ.

E = mc2 എന്ന സമ​വാ​ക്യം പ്ര​പ​ഞ്ച​ര​ഹ​സ്യം അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്തു. ‘ഹാം​ലി​റ്റ്’ എന്ന നാടകം മറ്റൊ​രു മഹാ​ര​ഹ​സ്യം സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി. ഐൻ​സ്റ്റൈ​നും ഷേ​ക്സ്പി​യ​റും ശൂ​ന്യ​ത​യിൽ നി​ന്നു് ചി​ര​സ്ഥാ​യി​ത്വ​മു​ള്ള ചില കാ​ര്യ​ങ്ങൾ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നു് അവരെ സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന ശക്തി​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് നമു​ക്കൊ​ന്നും അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ.

അനിയത സ്വ​ഭാ​വം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ‘ക്രാ​ങ്കു’കൾ (Cranks) എന്നു വി​ളി​ക്കും. ഇവർ ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലു​ണ്ടു്, സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലു​ണ്ടു്. സ്റ്റോ​വ് കൊ​ണ്ടു് അരി​യിൽ എഴുതി ഭാ​വി​കാ​ല​സം​ഭ​വം വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​വർ ക്രാ​ങ്കു​ക​ളാ​ണു്. ഏതാ​ണ്ടൊ​രു ന്യൂ​റോ​സി​സാ​ണു് അതി​നു് ഹേതു. Worlds in Collision തു​ട​ങ്ങിയ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ എഴു​തിയ വെ​ലി​കോ​വ്സ്കി എന്ന പടി​ഞ്ഞാ​റൻ വ്യ​ക്തി വലിയ ക്രാ​ങ്കാ​ണു്. സൗദി അറേ​ബ്യ​യിൽ മഹാ​വി​ഷ്ണു​വി​ന്റെ ജനനം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ക​യും, പാൽ​ക്കു​ള​ങ്ങര സര​സ്വ​തി അമ്മ യേയും കെ​ടാ​മം​ഗ​ലം പപ്പു​ക്കു​ട്ടി​യെ​യും മഹാ​ക​വി​ക​ളാ​യി കാ​ണു​ക​യും ചെയ്ത എ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള നമ്പർ ഒൺ ക്രാ​ങ്കാ​ണു്. കാ​വ്യ​ക​വി​കൾ (poetic poets) തങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​കാ​ല​ത്തു് ജന​സ​മ്മ​തി നേ​ടു​ക​യി​ല്ല. ഗദ്യ​ക​വി​കൾ (prosaic poets) മഹാ യശ​സ്ക​രാ​വു​ക​യും ചെ​യ്യും. അതു​പോ​ലെ സത്യ​ത്തി​ന്റെ നാ​ദ​മു​യർ​ത്തു​ന്ന കവി​ക​ളും ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​രും അവ​രു​ടെ ജീ​വി​ത​കാ​ല​ത്തു് അവ​ഗ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ടും. അസ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യിൽ കവി​ത​യെ​ഴു​തു​ന്ന​വർ, നോ​വ​ലെ​ഴു​തു​ന്ന​വർ, ശാ​സ്ത്ര​സി​ദ്ധാ​ന്തം ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​വർ ഇവ​രൊ​ക്കെ കൊ​ണ്ടാ​ട​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യും.

ഇതേ​പ്പ​റ്റി കോ​ട്ട​യം ചന്ത​യി​ലൊ​രു കഥ​യു​ണ്ടു്. പു​തു​താ​യി ഒരു ‘മ’ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണം ആരം​ഭി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച ചിലർ മു​ട്ട​ത്തു​വർ​ക്കി യെ​പ്പോ​യി കാ​ണു​ന്നു. ഒരു നോവൽ വേണം. മു​ട്ടൻ അവ​രോ​ടു തി​ര​ക്കു​ന്നു, എത്ര രൂപ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു്. ‘രണ്ടാ​യി​രം രൂപ ചെ​റി​യൊ​രു അഡ്വാൻ​സാ​യി​ട്ടു്’. മു​ട്ടൻ (ഇതു് ദീ​പി​ക​യാ​പ്പീ​സിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്ന ഓമ​ന​പ്പേ​രാ​ണു്.) അല്പം ആലോ​ചി​ച്ചി​ട്ടു് പറ​യു​ന്നു: “നി​ങ്ങൾ ഇതാ തക​ഴി​ക്കോ മറ്റോ കൊ​ടു​ത്തു വല്ല​തും എഴു​തി​ത്ത​രാൻ പറ. എനി​ക്കു സമ​യ​മു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല”. ഈ ഭാഗം കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ പൂർ​വ്വ​ഖ​ണ്ഡി​ക​യിൽ സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ച്ച സത്യം കൂ​ടു​തൽ ബല​പ്പെ​ട്ടു​വ​രു​ന്ന​താ​യി എനി​ക്കു തോ​ന്നി.

രണ്ടു​പേർ തമ്മിൽ കാ​ണു​ക​യും കണ്ണു​കൾ തമ്മി​ലു​ള്ള ബന്ധം ഉള​വാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു​ള്ള ഒരു സം​ഘ​ട്ട​നാ​വ​സ്ഥ​യിൽ തങ്ങൾ ചെ​ന്നു​വീ​ണ​താ​യി അവർ​ക്കു തോ​ന്നും. അവർ​ക്ക് അന്യോ​ന്യം നോ​ക്ക​ണം. അതേ​സ​മ​യം അവർ​ക്ക് നോ​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും വേണം—ഏതാ​ണ്ടി​ങ്ങ​നെ ഡെ​സ്മ​ണ്ട് മോ​റി​സ് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. രണ്ടു​പേർ​ക്കും മാ​ന്യ​ത​യു​ണ്ടെ​ന്നു് തെ​ളി​യു​ന്നു. പു​രു​ഷ​നു് സ്ത്രീ​യെ നോ​ക്കാൻ കൗ​തു​കം. സ്ത്രീ​ക്ക് പു​രു​ഷ​നെ നോ​ക്കാ​നും. പര​സ്പ​രം നോ​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ നോ​ട്ട​ത്തി​നു് ആക്ര​മ​ണ​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​താ​യി രണ്ടു​പേർ​ക്കു​മ​റി​യാം. അതു​കൊ​ണ്ടു് പു​രു​ഷൻ നോ​ട്ടം പിൻ​വ​ലി​ച്ച് ദൂരെ നോ​ക്കു​ന്നു. പു​രു​ഷ​നേ​ക്കാൾ വേ​ഗ​ത്തിൽ സ്ത്രീ ദൂരെ നോ​ക്കി​ക്ക​ള​യും. ആദ്യം പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ രണ്ടു​പേർ​ക്കും മാ​ന്യ​ത​യു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഇതു സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ പല പു​രു​ഷ​ന്മാ​രും മാ​ന്യ​ര​ല്ല. അവർ തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കും, സ്ത്രീ​ക​ളെ. കട​ന്നു​പൊ​യ്ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷ​ന്മാർ ധാ​രാ​ളം. സ്ത്രീ മാ​ന്യ​ത​യു​ള്ള​വ​ളാ​ണെ​ങ്കി​ലും ശരി, ഇല്ലാ​ത്ത​വ​ളാ​ണെ​ങ്കി​ലും ശരി—ഇട​വി​ടാ​തെ​യു​ള്ള പു​രു​ഷ​ന്റെ നോ​ട്ടം അവൾ​ക്കി​ഷ്ട​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ‘നോ​ട്ട​ക്കാ​രൻ’ ദൂരെ നി​ന്നു് വരു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ തന്നെ അവർ മറു​വ​ശ​ത്തേ​ക്ക് നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് കട​ന്നു പോകും. പു​രു​ഷ​ന്മാർ തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കു​മ്പോൾ സ്ത്രീ തല താ​ഴ്ത്തി​യാ​ലോ? ‘നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പൗ​രു​ഷ​ത്തെ, ശക്തി​യെ ഞാൻ അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ സ്ത്രീ​ത്വ​വും, എന്റെ ശക്തി​യി​ല്ലാ​യ്മ​യും അവ​യ്ക്കു താ​ഴെ​യാ​ണു്’ എന്നാ​ണു് അതി​ന്റെ അർഥം.

ഡോ​ക്ടർ ജെ. കട്ട​യ്ക്കൽ ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ “ടീ​ച്ച​റേ, മരി​ച്ചാ​ലും ഞാൻ മറ​ക്കു​ക​യി​ല്ല” എന്ന സെ​ന്റി​മെ​ന്റൽ സ്റ്റോ​റി​യിൽ ഏറു​ക​ണ്ണി​ട്ടു് ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നെ നോ​ക്കു​ന്ന​തു് അവ​നേ​ക്കാൾ പ്രാ​യ​മു​ള്ള തരു​ണി​യാ​ണു്. ആ നോ​ട്ടം പ്രേ​മ​മാ​യി വി​ക​സി​ക്കു​ന്നു; ദു​ര​ന്തം സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു.

വി​ര​ലു​ക​ളു​ടെ എക്സ്റ്റൻ​ഷൻ സ്പൂൺ. കണ്ണു​ക​ളു​ടെ എക്സ്റ്റൻ​ഷൻ ടെ​ലി​സ്കോ​പ്പ്. രോ​ഗി​യു​ള്ള വീ​ടി​ന്റെ എക്സ്റ്റൻ​ഷൻ ആശു​പ​ത്രി (പര​കീ​യ​ങ്ങ​ളായ ആശ​യ​ങ്ങൾ. ഒര​മേ​രി​ക്കൻ സ്യൂ​ഡോ ചി​ന്ത​ക​ന്റേ​താ​ണു്.). സു​ന്ദ​രി​യായ തരു​ണി​യെ കാ​ണു​മ്പോൾ പു​രു​ഷ​ന്റെ മന​സ്സി​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ഇമേ​ജി​ന്റെ എക്സ്റ്റൻ​ഷൻ തരു​ണി​ക​ളു​ടെ നഗ്ന​ചി​ത്ര​ങ്ങൾ.

പതി​നാ​റു​കൊ​ല്ല​മാ​യി ഈ ലേ​ഖ​ന​പ​ര​മ്പര എഴു​തു​ന്നു. മൂ​ല്യ​നിർ​ണ്ണ​യം തെ​റ്റി​പ്പോ​യി​രി​ക്കാം. പക്ഷേ, ഈ പതി​നാ​റു കൊ​ല്ല​ത്തി​നി​ട​യ്ക്ക് ഒരു തവണ പോലും കള്ളം പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല. ജീ​വി​ത​ത്തി​ലൊ​രി​ക്ക​ലും മറ​ക്കാ​നാ​വാ​ത്ത ഉപ​കാ​ര​ങ്ങൾ ചെയ്ത ചില സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ തങ്ങ​ളു​ടെ പത്താം തരം കൃ​തി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച് അനു​കൂ​ല​മാ​യി ഈ പം​ക്തി​യിൽ എഴു​ത​ണ​മെ​ന്നു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. എഴു​തി​യി​ട്ടി​ല്ല. ശത്രു​ക്ക​ളു​ടെ കൃ​തി​കൾ നല്ല​തെ​ന്നു കണ്ടാൽ വാ​ഴ്ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്; മി​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ കൃ​തി​കൾ മോ​ശ​മാ​ണെ​ന്നു കണ്ടാൽ നി​ന്ദി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. ഇതി​ന്റെ​യൊ​ക്കെ ഫലം കടു​ത്ത ശത്രുത. ശത്രുത കൊ​ണ്ടു് എന്നെ അവ​ഗ​ണി​ക്കു​ന്നു, ഇവി​ട​ത്തെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ. ഈ അവഗണന എന്നെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് കണ്ട​പ്പോൾ ശത്രു​ക്കൾ പു​ച്ഛി​ച്ച് ചി​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. അതും വി​ഫ​ലീ​ഭ​വി​ച്ച​പ്പോൾ ടെ​ലി​ഫോ​ണിൽ വി​ളി​ച്ച് തെ​റി​പ​റ​യാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു കൊ​ണ്ടൊ​ന്നും ആരും ഒന്നും നേടാൻ പോ​കു​ന്നി​ല്ല. തെറി വി​ളി​ച്ച​തു കൊ​ണ്ടോ, അടി​ച്ച​തു കൊ​ണ്ടോ, കൊ​ല്ലാൻ വന്ന​തു കൊ​ണ്ടോ സത്യം പറ​യാ​നു​ള്ള അഭി​ലാ​ഷം ഇന്നു​വ​രെ കെ​ട്ട​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ല. ആ സത്യാ​ന്വേ​ഷണ തല്പ​ര​ത്വ​ത്തോ​ടു കൂടി എഴു​ത​ട്ടെ എൻ. വി. ദേവൻ മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ “രണ്ടാം ജന്മം” എന്ന കഥ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ നോ​ക്കി​യു​ള്ള കൊ​ഞ്ഞ​നം കാ​ണി​ക്ക​ലാ​ണെ​ന്നു്. ബസ്സ് അപ​ക​ട​മു​ണ്ടാ​യി​യെ​ന്നു് കേട്ട ഭർ​ത്താ​വി​നു് പേടി ഭാര്യ ആ ബസ്സിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു്. വീ​ട്ടിൽ അയാൾ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ ഭാര്യ അവി​ടെ​യു​ണ്ടെ​ന്നു കണ്ടു. അവൾ ആ ബസ്സിൽ കയ​റി​യി​ല്ല​ത്രേ. വെറും കൊ​ഞ്ഞ​നം കു​ത്ത​ല​ല്ല ഇതു്. ഇടതു തള്ള​വി​രൽ മൂ​ക്കി​ന്റെ അറ്റ​ത്തു വച്ച് മൂ​ക്കു​യർ​ത്തി നാസാ രന്ധ്ര​ങ്ങൾ ഗു​ഹ​പോ​ലെ​യാ​ക്കി തൊ​ണ്ട​ക്കു​ഴി കാ​ണു​ന്ന​തു വരെ നാ​ക്കു​നീ​ട്ടി​ക്കാ​ണി​ക്ക​ലാ​ണി​തു്. സര​സ്വ​തീ​ദേ​വി എന്നെ​പ്പോ​ലെ ക്ഷോ​ഭി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അവൾ വളരെ സെൻ​സി​റ്റീ​വാ​ണു്. പാവം പു​റം​തി​രി​ഞ്ഞ് ഓടു​ന്നു.

മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്റേ തായി “രാ​മ​നാ​ഥൻ പാ​ടു​മ്പോൾ” എന്നൊ​രു രച​ന​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നു് തി​ക്കു​റി​ശ്ശി സു​കു​മാ​രൻ നായർ ഒരു ഹാ​സ്യാ​നു​ക​ര​ണം രചി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ

തി​ക്കു​റി​ശ്ശി

സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ

തി​ക്കു​റി​ശ്ശി

അമി​ത​ത്വ​മാ​ണു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്റെ രച​ന​ക​ളു​ടെ ദോഷം. അല​ങ്കാര പ്ര​യോ​ഗ​ത്തിൽ, പദ​സ​ന്നി​വേ​ശ​ക്ര​മ​ത്തിൽ, ഇമേ​ജു​ക​ളു​ടെ നി​വേ​ശ​ത്തിൽ ഒക്കെ ഈ ആധി​ക്യം കാണാം. ‘കട്ടി​ലിൽ മേ​ഘ​ത്തു​ണ്ടു്, ആകാ​ശ​ത്തിൽ വെ​ളു​ത്ത കി​ട​ക്ക—ടോർ​ച്ച് ലൈ​റ്റി​ന​ക​ത്തു് നക്ഷ​ത്രം, അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ സീ​റോ​വാ​ട്ട് ബൾബ്’ എന്ന മട്ടിൽ ഇമേ​ജു​ക​ളു​ടെ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടു​മു​ള്ള മാ​റ്റം. ഇതും അമി​ത​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​മാ​ണു്. രച​ന​യിൽ ആധി​ക്യ​ത്തി​ന്റെ ദോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ ഭാ​വ​ശി​ല്പം തകരും. ഈ തകർ​ച്ച കണ്ടു് ജനി​ക്കു​ന്ന പരി​ഹാ​സ​മാ​ണു് പാ​ര​ഡി​യു​ടെ ജന​ന​ത്തി​നു് ഹേ​തു​വാ​കു​ന്ന​തു്. തി​ക്കു​റി​ശ്ശി​യു​ടെ പാരഡി അസ്സ​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ “ജല​ത്തി​ന്റെ ഹി​ന്ദോ​ളം” എന്നു പറ​യു​മ്പോൾ തി​ക്കു​റി​ശ്ശി “വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ വെ​പ്രാ​ളം” എന്നു പറ​യു​ന്നു. “ഹി​മ​വ​ല​യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ശങ്ക​രാ​ഭ​ര​ണം” എന്നു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ. “പരാജയ പ്ര​തീ​ക്ഷ​യു​ടെ സങ്ക​ടാ​വ​ര​ണം” എന്നു് തി​ക്കു​റി​ശ്ശി. പാ​ര​ഡി​ക്ക് ഹാ​സ്യാ​നു​ക​ര​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് തർ​ജ്ജ​മ​യെ​ങ്കി​ലും, തി​ക്കു​റി​ശ്ശി​യു​ടേ​തു് വെറും അനു​ക​ര​ണ​മ​ല്ല. അതു് മൗ​ലി​ക​മാ​ണു്. ഹാ​സ്യാ​ത്മ​ക​മാ​ണു്.

അര​യ​ന്ന​ങ്ങൾ ജലാ​ശ​യ​ത്തിൽ ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി നീ​ന്തു​മ്പോൾ താ​റാ​വു​കൾ കഴു​ത്തു​വ​ള​ച്ച് ആ ജലാ​ശ​യ​ത്തി​ന്റെ ഉപ​രി​ത​ല​ത്തെ ചു​ണ്ടു​കൾ കൊ​ണ്ടു് സ്പർ​ശി​ക്കു​ക​യും വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട ശരീ​ര​ച​ല​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു കൂടി നീ​ന്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. യേ​ശു​ദാ​സൻ പാ​ടു​ന്നു, തീ​വ​ണ്ടി​യി​ലെ യാചകൻ യാ​ത്ര​ക്കാ​രു​ടെ കാതു പൊ​ളി​ക്കു​ന്നു. ചങ്ങ​മ്പുഴ പാടി, കെ. പി. ജി. നമ്പൂ​തി​രി ഗർ​ജ്ജി​ച്ചു. ചെ​റു​ക​ഥാ​ര​ച​ന​യെ​ന്ന പേരിൽ സമു​ദാ​യ​ദ്രോ​ഹി​കൾ മനു​ഷ്യ​രെ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​മ്പോൾ എസ്. മഹാ​ദേ​വൻ തമ്പി അവർ​ക്ക് നല്ല കഥ പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്തു് ആശ്വാ​സ​മ​രു​ളു​ന്നു. ഭൂ​പ​രി​ഷ്ക​രണ നിയമം വന്ന​പ്പോൾ ജന്മി​യായ നമ്പൂ​തി​രി ദരി​ദ്ര​നാ​യി, പാ​ട്ട​ക്കാർ സമ്പ​ന്ന​രും. നമ്പൂ​തി​രി​യു​ടെ ഭാര്യ കു​ള​ത്തിൽ ചാടി ചത്തു. പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ അവി​വാ​ഹി​ത​ക​ളാ​യി ഇരു​ന്നു. മര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്ക് നീ​ങ്ങു​ന്ന നമ്പൂ​തി​രി​യു​ടെ ദയ​നീ​യാ​വ​സ്ഥ കണ്ടു് സമ്പ​ന്ന​നായ ഒരു പാ​ട്ട​ക്കാ​രൻ പശ്ചാ​ത്താ​പ​വി​വ​ശ​നാ​യി നല്ലൊ​രു തുക അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അഭി​മാ​നി​യും ആത്മ​ധീ​ര​നും അഭി​ജാ​ത​നു​മായ നമ്പൂ​തി​രി അതു വാ​ങ്ങാ​തെ നട​ന്നു​പോ​കു​ന്നു. ആർ​ദ്രീ​ക​രണ ശക്തി​യു​ള്ള കഥ. മണൽ​ക്കാ​ട്ടിൽ വി​രി​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന ഒറ്റ റോ​സാ​പ്പൂ​വു് (അഗ്നി​ജ്വാ​ല​കൾ എന്ന കഥ കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ).

Asian Literary Market Review എന്ന പ്ര​സാ​ധ​ന​ത്തിൽ (കോ​ട്ട​യ​ത്തെ കു​റി​ച്ചി എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു നി​ന്നു് കെ. പി. പു​ന്നൂ​സ് പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു്) ക്വാജ അഹ​മ്മ​ദ് അബ്ബാ​സ് ‘They need each other’ എന്നൊ​രു ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതിൽ അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു:

“…Thakazhi Sivasankara Pillai can afford to write his novels in peace and security because he lives modestly in a village and book lovers in Kerala are many and the co-​operative Society of Malayalee authors can bring out editions in several thousands and pay thirty percent royalty to the authors— including Thakazhi.”

തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് അബ്ബാ​സ് പറ​യു​ന്ന​തു് ശരി​യാ​വാം. പക്ഷേ കഴി​വു​ള്ള എല്ലാ​വർ​ക്കും പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഇന്ന​ത്തെ പ്ര​സി​ദ്ധ​രായ നോ​വ​ലി​സ്റ്റു​കൾ​ക്കും കവി​കൾ​ക്കു​മു​ള്ള കഴി​വി​ന്റെ ആയി​ര​മി​ര​ട്ടി വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യ​മു​ള്ള​വർ കൈ​യെ​ഴു​ത്തു പ്ര​തി​കൾ അല​മാ​രി​യിൽ വച്ച് മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കു​ന്നു. ജന്മ​നാ എഴു​ത്തു​കാ​രായ അവർ​ക്ക് കൃ​തി​കൾ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ സൗ​ക​ര്യം കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. ക്ലി​ക്കു​ക​ളി​ലെ അം​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യാ​ലേ കേ​ര​ള​ത്തിൽ ഗ്ര​ന്ഥ​പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു, സൗ​ക​ര്യം ലഭി​ക്കൂ.

ജയ​ന്തി​ജ​നത, കെ. കെ. എക്സ്പ്ര​സ്സ്:

ഉച്ച​യ്ക്കും രാ​ത്രി​യി​ലും കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന ചോ​റു​കൊ​ണ്ടു് യാ​ത്ര​ക്കാർ​ക്ക് ‘ഗാ​സ്ട്രോ എന്റ​റൈ​റ്റി​സ്’ എന്ന രോഗം പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന തീ​വ​ണ്ടി​കൾ

പോപ് ഡാൻസ്:

ആഭാസം

ഈ. വി., സി. വി. കു​ഞ്ഞു​രാ​മൻ, സഞ്ജ​യൻ:

മനോ​ഹ​ര​മായ മല​യാ​ളം എഴു​താൻ കഴി​ഞ്ഞ​വർ.

കവി​യ​ര​ങ്ങു​കൾ:

പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തും പല സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും ചൊ​ല്ലി​യ​തു​മായ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ പി​ന്നീ​ടും ചൊ​ല്ലി ശ്രോ​താ​ക്ക​ളെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യം.

സി​നി​മ​യി​ലെ ഡാൻസ്:

ഉഡാൻ​സ്.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം:

ക്ലി​ക്കു​ക​ളു​ടെ ഭാരം കൊ​ണ്ടു് അന​ന്ത​ന്റെ പത്തി​ക്ക് വേ​ദ​ന​യു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന പട്ട​ണം.

നവീന കവിത:

വ്യാ​ക​ര​ണം അറി​യാ​ത്ത​വർ ആധു​നി​കോ​ത്ത​രം എന്നു് വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. എനി​ക്ക് മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു്, എനി​ക്ക് ഒരു ഉപ​ദ്ര​വ​വും ചെ​യ്യാ​ത്ത​തു്.

സ്കൂ​ളിൽ ഉച്ച​യ്ക്ക് ഉപ്പു​മാ​വു​ണ്ടെ​ന്നു് പറഞ്ഞ മകനെ അമ്മ അടി​ക്കു​ന്നു. റഷീദ് പര​പ്പ​ന​ങ്ങാ​ടി​യു​ടെ “മമ്മി​യു​ടെ ദുഃഖം” എന്ന കഥ (ചന്ദ്രിക)—കത്തി​കൊ​ണ്ടു് കു​ത്താൻ വരു​ന്ന​വ​നെ കണ്ടാൽ ഓടി രക്ഷ​പ്പെ​ടാം. ഇത്ത​രം കഥ​ക​ളിൽ നി​ന്നു് രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ ഒരു മാർ​ഗ്ഗ​വു​മി​ല്ല.

“എന്റെ മൗ​ന​പ്പൊ​ന്ന​മ്പ​ല​ത്തി​ലെ മഞ്ജു​ളാ​രാ​ദ്ധ്യ ശി​ല്പ​മേ” സഖി വാ​രി​ക​യിൽ മങ്കൊ​മ്പു് ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ എഴു​തിയ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ തു​ട​ക്കം—ഇത്ത​രം കാ​വ്യ​ങ്ങൾ പതി​വാ​യി വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു് കൊ​ള്ളാം. ചെയ്ത പാ​പ​ങ്ങൾ കു​റ​ഞ്ഞു​കു​റ​ഞ്ഞ് തീ​രെ​യി​ല്ലാ​തെ​യാ​യി സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തു പോകാം. “ഈയാ​ഴ്ച” വാ​രി​ക​യി​ലെ (ലക്കം 13) കു​ട്ടൻ എന്ന ഹാ​സ്യ​ചി​ത്രം—അസ​ഹ​നീ​യം. ഇസ് എ മൈൽഡ് എക്സ്പ്ര​ഷന്‍.

എം. ടി. വാ​സു​ദേ​വൻ നായരു ടെ “രണ്ടാ​മൂ​ഴം ” എന്ന നോ​വ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് യു​വാ​വായ ഒരു നി​രൂ​പ​കൻ എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “എം. ടി. മഹാ​ഭാ​ര​ത​ത്തെ ‘ഡി​മി​സ്റ്റി​ഫൈ’ ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​മോ?” ഞാൻ ആ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഉത്ത​രം പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. “രണ്ടാ​മൂ​ഴം” വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു്. സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ഒരു മാ​യാ​ദർ​ശ​നം ഉള​വാ​ക്കി ഏതി​നെ​യും ആദ്ധ്യാ​ത്മിക പരി​വേ​ഷ​ത്തി​ന​ക​ത്തു് ആക്കു​ക​യാ​ണു്. ആ മാ​യാ​ദർ​ശ​ന​ത്തെ, മി​ഥ്യ​യെ തകർ​ക്കു​ക​യാ​ണു് തത്വ​ചി​ന്ത​കൻ. ഞാ​നി​ങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ആ യു​വാ​വി​നോ​ടു് അതു പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.