വസ്തു​ക്ക​ളു​ടെ വി​ന്യാ​സ​ത്തി​നു​ള്ള താലമോ ഭാ​ജ​ന​മോ ആണു് സ്ത്രീ​യെ​ന്ന സങ്ക​ല്പം പു​രു​ഷ​മേ​ധാ​വി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ഫലമായ സങ്ക​ല്പ​മ​ല്ല. അതു പ്ര​കൃ​തി​ക്കു യോ​ജി​ച്ച​ത​ത്രേ. സ്പേം—പുരുഷ ബീജം— ഓവ​ത്തെ—ബീ​ജ​കോ​ശ​ത്തെ—പി​ളർ​ന്നു് അക​ത്തേ​ക്കു കയ​റു​ക​യാ​ണു്. ഓവ​മ​ല്ല സ്പേ​മി​നെ പി​ളർ​ക്കു​ന്ന​തു്. പു​രു​ഷ​ബീ​ജ​ത്തി​ന്റെ യാ​ത്ര​യ്ക്കു ഹേ​തു​വായ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ലും സ്ത്രീ, ഭാ​ജ​ന​മാ​യി വർ​ത്തി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അവിടെ പു​രു​ഷ​നാ​ണു ബീ​ജ​വി​ന്യാ​സം നട​ത്തുക. ഈ ഭാ​ജ​ന​ത്വം സ്ത്രീ​യു​ടെ എല്ലാ വ്യാ​പാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും കാണാം. അവൾ പു​രു​ഷൻ നേ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു വരു​ന്ന​തു സ്വീ​ക​രി​ച്ചു് ഭവ​ന​കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നട​ത്തു​ന്നു. പ്ര​കൃ​തി സ്ത്രീ​യെ ഭാ​ജ​ന​മാ​യി മാ​ത്രം കരു​തു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ പു​രു​ഷ​നെ​പ്പോ​ലെ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ക​യും സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്താൽ കാ​ഴ്ച​ക്കാർ​ക്കു് വല്ലാ​യ്മ​യു​ണ്ടാ​കും. സത്യ​മി​താ​ണെ​ങ്കി​ലും പു​രു​ഷ​നെ തന്നി​ലേ​ക്കു് ആകർ​ഷി​ക്കാൻ സ്ത്രീ പഠി​ച്ച പണി പതി​നെ​ട്ടും നോ​ക്കും. അതു വി​ജ​യ​ത്തി​ലെ​ത്തി​യാൽ—വി​വാ​ഹ​ത്തിൽ പര്യ​വ​സാ​നി​ച്ചാൽ— സന്ത​ത്യുൽ​പാ​ദ​ന​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കും അവ​ളു​ടെ പി​ന്നീ​ടു​ള്ള താ​ല്പ​ര്യം. സന്താ​നം ജനി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ ഭർ​ത്താ​വു് വള​രെ​യേ​റെ അവ​ഗ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ടും. പു​രു​ഷ​നെ ആകർ​ഷി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന വേ​ള​യിൽ അയാൾ ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റി​യാൽ അവളും ഒഴി​ഞ്ഞു​മാ​റും. പു​രു​ഷൻ മാ​റു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കരുതു. അയാ​ളെ​ക്കാൾ ആരോ​ഗ്യ​മു​ള്ള, സമ്പ​ത്തു​ള്ള, സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള വേ​റൊ​രു പു​രു​ഷ​നെ​ക്ക​ണ്ടാൽ ആദ്യ​ത്തെ​യാ​ളി​നെ കരു​ണ​കൂ​ടാ​തെ അവൾ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു​ക​ള​യും. അപ്പോ​ഴാ​ണു് പു​രു​ഷൻ “അങ്കു​ശ​മി​ല്ലാ​ത്ത ചാ​പ​ല്യ​മേ മന്നി​ലം​ഗ​ന​യെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു നി​ന്നെ ഞാൻ” എന്നു നി​ല​വി​ളി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഈ നി​ല​വി​ളി​യിൽ ഒരർ​ത്ഥ​വു​മി​ല്ല. നല്ല ഇണയെ തേടുക; നല്ല സന്താ​ന​ത്തെ ജനി​പ്പി​ക്കുക ഇതാ​ണു് സ്ത്രീ​യു​ടെ ലക്ഷ്യം. അതു ജീ​വ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ സത്യ​മാ​ണു് മേ​ഘ​നാ​ദൻ ‘മന​സ്സി​ന്റെ ചി​റ​ക​ടി​കൾ’ എന്ന കഥ​യി​ലൂ​ടെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. സു​ന്ദ​രി​യായ വിധവ ഒര​വി​വാ​ഹി​ത​നെ പാ​ട്ടി​ലാ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു; വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി​ത്ത​ന്നെ. അയാൾ​ക്കു് അവ​ളോ​ടു സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും കാ​മോൽ​സു​ക​ത​യാ​ണു കൂ​ടു​ത​ലും. അവൾ​ക്കും അയാ​ളോ​ടു സ്നേ​ഹ​മി​ല്ലാ​തെ​യി​ല്ല. എന്നാ​ലും വർ​ഗ്ഗ​സം​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തി​നും സന്ത​ത്യു​ല്പാ​ദ​ന​ത്തി​നും സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന വി​വാ​ഹ​മാ​ണു് പരമ ലക്ഷ്യം. ലക്ഷ്യം സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു കാ​ണു​മ്പോൾ അവൾ പി​ന്മാ​റു​ന്നു. സ്ത്രീ ‘ഫ്ളേർ​ട്ടാ’ണു് എങ്കി​ലും അവൾ അന്ത​സ്സു് കൈ​വി​ടാ​റി​ല്ല. സ്ത്രീ​യു​ടെ ചവി​ട്ടു​കി​ട്ടു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ സു​ഖ​മാ​ണെ​ന്നു് കരു​തു​ന്ന പു​രു​ഷ​ന്മാർ ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, കു​ഴ​ഞ്ഞാ​ട്ട​ക്കാ​രി​യും അന്ത​സ്സിൽ ഭം​ഗം​വ​രു​ത്തു​ക​യി​ല്ല. എന്നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കൂ എന്നാ​ണു് കഥയിൽ നായിക ലജ്ജ​കൂ​ടാ​തെ അയാ​ളോ​ടു ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​തു്. അയാൾ അതിനു വഴ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ അന്ത​സ്സിൽ “വെ​ണ്മ​യ​ല്ലാ​ത്ത​തൊ​ന്നും ചെ​യ്യാ​ത്ത” അവൾ നി​ഷ്ക്ര​മി​ക്കു​ന്നു. സ്ത്രീ​യു​ടെ ഈ സ്വ​ഭാ​വ​സ​വി​ശേ​ഷ​ത​യേ​യും മേ​ഘ​നാ​ദൻ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇതൊ​ക്കെ ആശ​യ​വി​മർ​ശ​നം. മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ പതി​വാ​യി​വ​രു​ന്ന കഥ​ക​ളിൽ​നി​ന്നു് ഇതു വി​ഭി​ന്ന സ്വ​ഭാ​വം പു​ലർ​ത്തു​ന്നു എന്ന​ല്ലാ​തെ വേ​റൊ​ന്നും എനി​ക്കു പറ​യാ​നി​ല്ല.

പറ​യാ​നു​ണ്ടു് വേ​റൊ​രു കാ​ര്യം. കണ്ണാ​ടി നോ​ക്കി രസി​ക്കു​ന്ന​തിൽ സ്ത്രീ​ക്കാ​ണു പു​രു​ഷ​നെ​ക്കാൾ കൗ​തു​കം. ആ രസി​ക്ക​ലിൽ അടി​സ്ഥാ​ന​പ​ര​മായ ഒരു മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ത​ത്ത്വ​മു​ണ്ടു്. സ്ത്രീ അണി​ഞ്ഞൊ​രു​ങ്ങു​ന്ന​തു മറ്റു പു​രു​ഷ​ന്മാർ അവളെ നോ​ക്കു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു്. കണ്ണാ​ടി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി സ്വ​ന്തം പ്ര​തി​ഫ​ല​നം കണ്ടു് രസി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ തന്നെ​ത്ത​ന്നെ മറ്റൊ​രാ​ളാ​യി നോ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. Ways of Seeing എന്ന നല്ല പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ (John Berger, Pelican Original) ഇതു വി​ശ​ദീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. നോ​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ​ക്കു് ആഹ്ലാ​ദം. ദൃ​പ​ഹർ​ഷേ—സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് ദർ​പ്പ​ണം (കണ്ണാ​ടി) ദർ​പ്പി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്—ഗർ​ച്ച​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു്—ദർ​പ്പ​ണം എന്നു​മാ​കാം. സ്വ​ന്തം സൗ​ന്ദ​ര്യം​ക​ണ്ടു് അഹ​ങ്കാ​ര​മു​ണ്ടാ​കു​മ​ല്ലോ?

സൗ​ന്ദ​ര്യം സൃ​ഷ്ടി​ക്ക​ലാ​ണു് സുജാത എന്ന കഥാ​കാ​ര​ന്റെ പ്ര​വർ​ത്ത​നം.

സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ പര​മ്പ​ര​യി​ലൂ​ടെ, അവ​യു​ടെ അടി​യൊ​ഴു​ക്കി​ലൂ​ടെ നമ്മെ മറ്റൊ​രു മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ എത്തി​ച്ചു് സൗ​ന്ദ​ര്യം കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​ന്നു ഈ കഥാ​കാ​രൻ. കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ (ലക്കം 47) “കരുണ” എന്ന കഥ നോ​ക്കി​യാ​ലും. ക്ഷേ​ത്ര​ദർ​ശ​ന​ത്തി​നു് എത്തു​ന്ന പാർ​വ്വ​തി​യും ഭർ​ത്താ​വും. നല്ല കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ജനി​ച്ച​വ​ളെ​ങ്കി​ലും പ്ര​തി​കൂല സാ​ഹ​ച​ര്യ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ടു തെ​ണ്ടാ​നി​റ​ങ്ങിയ ഒരു സ്ത്രീ​യോ​ടു് പാർ​വ്വ​തി​ക്കു് അനു​ക​മ്പ​യു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. അവ​ളെ​യും അവ​ളു​ടെ പതി​ന്നാ​ലു വയ​സ്സു​ള്ള മക​ളെ​യും നാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പോകാൻ പാർ​വ്വ​തി​ക്കു് ആഗ്ര​ഹം. പെൺ​കു​ട്ടി​യിൽ കണ്ണു​വ​ച്ച ഒരു​ത്തൻ ആ യത്ന​ത്തി​നു വി​രാ​മ​മി​ടു​ന്നു. പാർ​വ്വ​തി​യു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു് അതു് അറി​യാ​ത്ത താമസം കാറ് വേ​ഗ​ത്തിൽ ഓടി​ക്കു​ക​യാ​യി. ഓടു​ന്ന കാ​റി​നു​പി​റ​കെ മക​ളെ​യും പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഓടു​ന്ന ആ പാ​വ​പ്പെ​ട്ട സ്ത്രീ​യു​ടെ ചി​ത്രം നമ്മ​ളെ വി​ഷാ​ദ​ത്തി​ലേ​ക്കു​കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലും. വി​ഷാ​ദം കല​യിൽ​നി​ന്നു് ആവിർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടു് നമു​ക്കു രസം. സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്പ​ഷ്ടത, ക്രി​യാം​ശ​ത്തി​ന്റെ ദാർ​ഢ്യം ഇവ​യെ​ല്ലാം ഈ കഥ​യി​ലു​ണ്ടു്. കല​കൊ​ണ്ടു കലയെ ഒളി​ച്ചു​വ​യ്ക്കു​ന്ന സു​ജാ​ത​യു​ടെ പ്ര​ക്രിയ ഏതു കഥാ​കാ​ര​നും കൊ​തി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​താ​ണു്. സം​ശ​യ​മി​ല്ല. എനി​ക്കു കാണാൻ ആഗ്ര​ഹ​മു​ള്ള, ഞാൻ ധരി​ച്ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട, സത്യം ആരെ​ങ്കി​ലും കാ​ണി​ച്ചു​ത​ന്നാൽ ഞാൻ അതിലെ ന്യൂ​ന​ത​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എന്തി​നു് പരാ​തി​പ്പെ​ട​ണം? സത്യ​ദർ​ശ​ന​ത്തി​നും സത്യ​മായ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ ദർ​ശ​ന​ത്തി​നും വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് ഞാൻ സാ​ഹി​ത്യ​കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്. സത്യ​വും സൗ​ന്ദ​ര്യ​വും ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന സു​ജാ​ത​യു​ടെ ചില അവി​ദ​ഗ്ദ്ധ​ത​കൾ ഞാൻ പരി​ഗ​ണി​ക്കാ​തെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നന്ദി പറ​യു​ന്നു.

നന്ദി കലാ​കാ​ര​ന്മാ​രോ​ടു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ശാ​സ്ത്ര​കാ​ര​ന്മാ​രോ​ടും പറ​യേ​ണ്ട​താ​യി​വ​രും. അപ്പം—bread— ഈശ്വ​ര​ശ​രീ​ര​വും മു​ന്തി​രി​ച്ചാ​റു് ഈശ്വ​ര​ര​ക്ത​വു​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു് സങ്ക​ല്പം. രക്ത​മൊ​ഴു​കു​ന്ന അപ്പം bleeding host— ഒരു ദേ​വാ​ല​യ​ത്തിൽ കാ​ണാ​റാ​യി. അതു് Bacillus prodigiosus എന്ന അണു​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ചു​വ​പ്പു​നി​റ​മാ​ണെ​ന്നു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ബയോ കെ​മി​സ്റ്റ് ജെ. ബി. എസ്. ഹൊൾ​ഡേൻ (Haldane) കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ കണ്ണു് അണു വരു​ത്തു​ന്ന ചു​വ​പ്പു​നി​റ​ത്തെ ഈശ്വ​ര​ര​ക്ത​മാ​യി കാ​ണു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം തെ​ളി​യി​ച്ചു (God-​Makers എന്ന പ്ര​ബ​ന്ധം). ഞാൻ വട​ക്കൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തു് കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അന്നു ഞാൻ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി. ഞാൻ താ​മ​സി​ച്ച വീ​ട്ടി​ന​ടു​ത്തു് ഒരു ദേ​വാ​ല​യ​മു​ണ്ടു്. അവിടെ ജോ​ലി​യു​ള്ള ഒരാൾ ഒരു കൊ​ച്ചു പാ​വാ​ട​യു​മാ​യി കാ​ല​ത്തു് എത്തി. അതിൽ ഒരു ചു​വ​ന്ന​പാ​ടു്. “ദേ​വി​ക്കു് ആർ​ത്ത​വ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു” എന്നു് അയാൾ അറി​യി​ച്ചു. ഭയ​ഭ​ക്തി വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടെ എന്റെ അച്ഛൻ ദേ​വീ​വി​ഗ്ര​ഹ​ത്തെ ഉടു​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന പാ​വാ​ട​യി​ലെ ആ ചു​വ​ന്ന പാ​ടു​തൊ​ട്ടു കണ്ണിൽ വച്ചു. അന്നും ഈശ്വര വി​ശ്വാ​സി​യാ​യി​രു​ന്ന ഞാൻ അതിൽ തൊടാൻ പോ​യി​ല്ല. അച്ഛൻ ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ട്ടു് “തൊ​ട്ടു കണ്ണിൽ വയ്ക്കെ​ടാ” എന്നു പറ​ഞ്ഞു. എന്നി​ട്ടും ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തെ നി​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ഇന്നും ഈശ്വ​ര​വി​ശ്വാ​സി​യായ ഞാൻ സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു Bacillus prodigiosus റൊ​ട്ടി​യിൽ സാം​ക്ര​മിക രോ​ഗ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ പട്ടു​പാ​വാ​ട​യി​ലും അതു​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യി​ല്ലേ എന്നു്.

സാം​ക്ര​മിക രോഗം റൊ​ട്ടി​യിൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല വാ​ക്കു​ക​ളി​ലും വരു​മെ​ന്ന​തി​നു തെ​ളി​വാ​ണു് മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ (ലക്കം 19) ‘ജാൺകി’ എന്ന പരി​ഹാസ കഥ. അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നായ പി. കെ. രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ പണ്ടു പഞ്ചു​മേ​നോ​നേ​യും കു​ഞ്ചി​അ​മ്മ​യേ​യും അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ചു. അവ​രു​ടെ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ കേ​ട്ടും പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ കണ്ടും നമ്മൾ ഉള്ളു​കു​ളിർ​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു. ഇന്നു് ‘ജാൺകി’ എഴു​തിയ കൊ​ച്ചു​ല​ക്ഷ്മി ആ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ കയ​റി​നി​ന്നു് പേ​ക്കോ​ലം കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്തി​നാ​ണു്? ജാൺകി എന്നാൽ ജാനകി. അവൾ ദു​ബാ​യിൽ പോ​യി​ട്ടു് വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ജാൺകി ആയി മാറി. “പറ്റി ഓപ്പൺ കു​ട്ടി” എന്നു് അവൾ പറ​യു​ന്നു. “പെ​ട്ടി തു​റ്ക്കു് ” എന്നാ​ണു് അർ​ത്ഥം. “ജാൺകി കം. ഓറ്റി​പ്പോ​യി മമ്മി​യോ​ടു് സ്പീ​ക്ക്”—ജാനകി വന്നു. ഓടി​പ്പോ​യി അമ്മ​യോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു, എന്നു് അർ​ത്ഥം. ഇതൊ​ക്കെ കേ​ട്ടു് അമ്മ ജാ​ന​കി​യോ​ടു തി​രി​ച്ചു ദു​ബാ​യി​യിൽ പോകാൻ പറ​യു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

നെ​ല്ലു കു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഉലക്ക ഓരോ തവ​ണ​യും ഉരലിൽ വീ​ഴു​മ്പോൾ ചു​ണ്ടു​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ ‘ശൂ’ എന്നു ശബ്ദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ന്ന നെ​ല്ലു​കു​ത്തു​കാ​രി​ക​ളെ​യും അരി​നി​റ​ച്ച വട്ടി​കൾ ഒന്നി​നു് മേ​ലാ​യി ഒന്നൊ​ന്നു​വ​ച്ചു് മു​ണ്ടി​ന്റെ അറ്റം തട്ടി​ത്തെ​റി​പ്പി​ച്ചു് തു​ട​കാ​ണി​ച്ചു് കമ്പോ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു നട​ക്കു​ന്ന അരി​ക്കാ​രി​പ്പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളെ​യും മൂ​ക്ക​ള​ചീ​റ്റി ദൂ​രെ​യെ​റി​ഞ്ഞി​ട്ടു് കൈ​ക​ഴു​കാ​തെ കറി​ക​ല​ക്കി അടു​പ്പി​ലേ​റ്റു​ന്ന അടു​ക്ക​ള​ക്കാ​രി​ക​ളെ​യും രസി​പ്പി​ക്കാൻ പോന്ന തരം​താണ ഫലി​ത​മാ​ണു് ഇതി​ലു​ള്ള​തു്. ഫലി​ത​മ​ല്ല ഫളിതം. ഹായ്.

ഫ്ര​ഞ്ച് മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​ണു് Michel Gauquelin. മനു​ഷ്യ​ന്റെ ജന​ന​സ​മ​യ​ത്തെ ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളു​ടെ നില അവ​ന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തെ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു തെ​ളി​യി​ച്ചു അദ്ദേ​ഹം. ബൽ​ജി​യൻ ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ ഈ മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്റെ അനു​മാ​ന​ങ്ങൾ നൂ​റി​നു നൂറും ശരി​യാ​ണെ​ന്നു് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. അതു​കൊ​ണ്ടും തൃ​പ്ത​നാ​കാ​തെ ആ ഫ്ര​ഞ്ച് മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് ബി​ഹേ​വി​യ​റി​സ്റ്റ് H. J. Eysenck-​നോടു് ആ അനു​മാ​ന​ങ്ങൾ പരി​ശോ​ധി​ക്കാൻ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. “തെ​ളി​വു​ക​ളിൽ തെ​റ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നു്” അദ്ദേ​ഹം പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ചു. (Illustrated Weekly July 21–27) “Ultimately, to vindicate his bonafides Gauquelin submitted his findings to none other than the famous tough-​minded British behavioural psychologist, professor H. J. Eysenck (of Know Your Own I. Q fame) who is specially known for his hard line approach to pseudo-​sciences. His Verdict? I can find nothing wrong with the evidence.” എന്നു വീ​ക്ക്ലി​യി​ലെ ലേഖകൻ മുകൾ ശർമ്മ. ഇദ്ദേ​ഹം ഫ്ര​ഞ്ച് മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്റെ​യും ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്റെ​യും രചനകൾ കണ്ടോ? സംശയം. കോളിൻ വിൽ​സ​ന്റെ Mysteries എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ “In England Professor H. J. Eysenck a tough-​minded behavioural psychologist was asked to check Gauquelin’s results; he was equally astonished to find that they seemed to be accurate. കോളിൻ വിൽ​സ​ന്റെ​യും മുകൾ ശർ​മ്മ​യു​ടെ​യും വാ​ക്യ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള സാ​ദൃ​ശ്യം നോ​ക്കി​യാ​ലും. വിൽസൺ പറ​ഞ്ഞ​തു് ശർ​മ്മ​യും ലജ്ജ​കൂ​ടാ​തെ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു.

H. J. Eysenck, D. K. B. Nias ഇവർ രണ്ടു​പേ​രും ചേർ​ന്നെ​ഴു​തിയ Astrology എന്ന പു​സ്ത​കം ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. Michel Gauquelin, Francoise Gauquelin ഇവ​രു​ടെ അനു​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ നി​ഷ്കൃ​ഷ്ട​മാ​യി പരി​ശോ​ധി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം ഐസൻ​ക്കും കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നും കരം​ത​ന്നെ”—അങ്ങ​നെ​യു​മു​ണ്ടോ ഒരു കരം?

“ഗാ​ന്ധി​ജി യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി ചെ​ന്നു​ചേ​രു​ന്ന തീ​രു​മാ​നം ജ്യോ​ത്സ്യ​ത്തിൽ വി​ശ്വാ​സ​മു​ള്ള​വർ​ക്കു് ഒട്ടും​ത​ന്നെ ആഹ്ലാ​ദ​ദാ​യ​ക​മ​ല്ല. “We have indicated the sort of conclusion we would draw from the material surveyed. It may be the right conclusion or it may not. Only time will tell” എന്നാ​ണു് അവർ സന്ദി​ഗ്ദ്ധ​ത​യോ​ടെ എഴു​തു​ന്ന​തു്. 1978-​ലാണു് കോളിൻ വിൽ​സ​ന്റെ Mysteries പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്. Astrology എന്ന പു​സ്ത​കം 1982-ലും. ഫ്ര​ഞ്ച് മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്റെ അനു​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഐസൻക് ആദ്യം അസ​ന്ദി​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി പറ​ഞ്ഞ​തു് വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ സന്ദി​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി പറ​യേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​രി​ക്കാം. കോളിൻ വിൽ​സ​ന്റെ പു​സ്ത​കം പകർ​ത്തിയ വീ​ക്ക്ലി ലേഖകൻ അത​റി​ഞ്ഞി​ല്ല.

റൊ​മാൻ​സി​ന്റെ കണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള പരീ​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ​യും കറു​ത്ത​മ്മ​യു​ടെ​യും ജീ​വി​ത​ത്തെ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ‘ചെ​മ്മീൻ’ എന്ന നോ​വ​ലു​ണ്ടാ​യി. തി​ക​ഞ്ഞ മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ കണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം തോ​ട്ടി​ക​ളെ നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ‘തോ​ട്ടി​യു​ടെ മകൻ’ എന്ന നോവൽ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു. ഈ കൃ​തി​ക​ളിൽ ഏതിനു കലാ​സൗ​ന്ദ​ര്യം കൂടും എന്ന ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഇപ്പോൾ ഉത്ത​രം നല്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. സാ​ന്ദ്ര​ത​യാർ​ന്ന മനു​ഷ്യ​ത്വ​മു​ള്ള കലാ​സൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്കു് ആർ​ദ്രീ​ക​ര​ണ​ശ​ക്തി​കൂ​ടും. ആ ശക്തി​വി​ശേ​ഷ​മാ​ണു് അമൃ​താ​പ്രീത ത്തി​ന്റെ ഛല്ലോ എന്ന കഥ​യ്ക്കു​ള്ള​തു്—(Chhallo, Illustrated Weekly) ഹു​ങ്കും​ച​ന്ദി​നു് ആദ്യ​ത്തെ ഭാ​ര്യ​യി​ലു​ണ്ടായ മക​ളാ​ണു് ഛല്ലോ. ധനി​ക​നാ​യി​രു​ന്ന അയാൾ ഇന്ത്യ​യു​ടെ വി​ഭ​ജ​ന​ത്തോ​ടെ ദരി​ദ്ര​നാ​യി. മകൾ നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന കു​ട്ട​കൾ വി​റ്റാ​ണു് അയാൾ​ക്കും രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഭാ​ര്യ​യ്ക്കും കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടേ​ണ്ട​തു്. ആരും കു​ട്ട​കൾ വാ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. മധു​ര​വാ​ക്കു​കൾ പറ​യാ​നോ മധു​ര​പ്പു​ഞ്ചി​രി സമ്മാ​നി​ക്കാ​നോ പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കു അറി​യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് വിൽ​പ​ന​ന​ട​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്നു് ഹു​ങ്കം ചന്ദ്രി​ന്റെ രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഭാര്യ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തി. അതു കേ​ട്ടു കേ​ട്ടു് സഹി​കെ​ട്ടു് ഛല്ലോ ഒരു​ത്ത​നെ നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചു. അയാൾ നൂ​റു​രൂ​പ​നോ​ട്ടു് മാ​റ്റി​യി​ട്ടു് കു​ട്ട​ക​ളു​ടെ വില കൊ​ടു​ക്കാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ് അവളെ കാറിൽ കയ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. അയാൾ അവളെ ബലാ​ത്സം​ഗം ചെ​യ്തു. ബോധം വീ​ണ്ടു​കി​ട്ടി​യ​പ്പോൾ താ​നൊ​രു മര​ച്ചു​വ​ട്ടിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന​താ​യി​ട്ടാ​ണു അവൾ കണ്ട​തു്. പോ​ക്ക​റ്റിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന നാലണ ബസ്സ് കണ്ട​ക്ടർ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കാ​നാ​യി തപ്പി​നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ഒരു പുതിയ പത്തു​രൂ​പ​നോ​ട്ട് കണ്ടു. അവൾ​ടി​ക്ക​റ്റ് വാ​ങ്ങി. കു​ട്ട​കൾ വി​റ്റി​ട്ടു​വ​രു​മ്പോൾ അര​സ്സേർ ഇറ​ച്ചി​യും പച്ച​മു​ള​കും മറ്റും വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ണ​മെ​ന്നു് അച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഛല്ലോ എല്ലാം വാ​ങ്ങി. മാംസം പാ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​ന്റെ മണം ഉയർ​ന്നു ഭവ​ന​ത്തിൽ. അച്ഛ​നു സന്തോ​ഷം. മാംസം പൊ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്, തന്റെ മന്ദ​സ്മി​ത​വും പൊ​രി​യു​ന്ന​താ​യി ആ പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കു തോ​ന്നി.

ഇക്ക​ഥ​വാ​യി​ച്ചു കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ പരി​സ​ര​ങ്ങൾ മറ​ന്നു.

എന്റെ കൈ​യി​ലി​രു​ന്ന​തു് ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് വാ​രി​ക​യാ​ണെ​ന്ന​തു വി​സ്മ​രി​ച്ചു. അതിലെ വെ​ള്ള​ക്ക​ട​ലാ​സ്സും കറു​ത്ത അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളും കണ്ടി​ല്ല. കണ്ട​തും ആ പെൺ​കു​ട്ടി​യെ​മാ​ത്രം. ധർഷണം ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട അവളെ ഓർ​മ്മി​ച്ചു് ഞാ​നി​പ്പോ​ഴും ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു. കല​യു​ടെ ശക്തി എന്ന​ല്ലാ​തെ എന്തു​പ​റ​യാൻ?

ജോൺസൺ പു​ളി​ങ്കു​ന്നു് മംഗളം വാ​രി​ക​യി​ലൂ​ടെ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു:

—ഇരി​ക്കും, ഇരി​ക്കും. ഇങ്ങ​നെ കവി​ത​യെ​ഴു​തി​യാൽ വർ​ഷ​മേ​ഘ​ങ്ങൾ പെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? വർ​ഷ​ച​ക്രം തി​രി​യു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ?

എം. ഡി. ഹംസ ഖത്ത​റിൽ ഇരു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു കു​മാ​രി​വാ​രി​ക​യി​ലൂ​ടെ പറ​യു​ന്നു: “വിജി വര​യ്ക്കു​ന്ന ചി​ത്ര​ങ്ങൾ എല്ലാം​കൊ​ണ്ടും കഥ​യ്ക്കു് അനു​യോ​ജ്യ ആക്ര​മി​ച്ചു—ഒരു ദി​ന​പ്പ​ത്ര​ത്തി​ലെ റി​പ്പോർ​ട്ട്” ഇതിനു ഡി. സി.യുടെ കമ​ന്റ് (മനോ​രാ​ജ്യം) ഗാ​ന്ധി​ജി ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ ചെ​യ്യു​മെ​ന്നു് ആരും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ല—സം​സ്കൃത ശബ്ദ​ങ്ങൾ സന്ധി​ചെ​യ്യു​മ്പോൾ മലയാള ഭാ​ഷ​യിൽ സം​സ്കൃത വ്യാ​ക​ര​ണ​നി​യ​മ​ങ്ങൾ തന്നെ അനു​സ​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഡി. സി. ദി​ന​പ​ത്രം എന്നു് എഴു​തു​മെ​ന്നു ഞാൻ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു. പി​ന്നെ, ചന്ദ്ര​ക്ക​ല​പോ​ലെ ദി​ന​പ്പ​ത്ര​വും ആകാം.

സി. പി. രാ​മ​സ്വാ​മി​അ​യ്യർ തി​രു​വി​താം​കൂർ ദി​വാ​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന കാലം അസം​ബ്ലി വി. ജെ. റ്റി. ഹോളിൽ വച്ചാ​ണു് കൂ​ടാ​റു്. അസം​ബ്ലി​യിൽ ഒരു മെ​മ്പർ ഘോ​ര​ഘോ​രം പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​മ്പോൾ ഫാ​നി​ന്റെ ഒരിതൾ ഇള​കി​ത്തെ​റി​ച്ചു. ആരു​ടെ​യും കഴു​ത്ത​റ്റി​ല്ല. എങ്കി​ലും രണ്ടു എഞ്ചി​നീ​യ​റ​ന്മാ​രു​ടെ ജോലി പോയി.

ഹജൂർ​ക​ച്ചേ​രി​യി​ലെ ക്ലോ​ക്ക് ചത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് സി. പി. കണ്ടു. ക്ലോ​ക്ക് പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ക്കാൻ ബാ​ദ്ധ്യ​സ്ഥ​നായ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നു് സസ്പെൻ​ഷൻ.

മഹാ​രാ​ജാ​വു് ആറാ​ട്ടി​നു് എഴു​ന്ന​ള്ളു​മ്പോൾ ഒരു​ക​ട്ട ചെ​ളി​യിൽ ചവി​ട്ടി, അദ്ദേ​ഹം തി​രി​ഞ്ഞൊ​ന്നു നോ​ക്കി. പി. ഡബ്ൾ​യു. ഡി. സെ​ക്ഷ​നാ​ഫീ​സർ വീ​ട്ടി​ലി​രി​പ്പാ​യി.

അന്നു് ഒരു റോ​ഡി​ലും കു​ണ്ടും കു​ഴി​യു​മി​ല്ല. ഇന്നു് അവ​യ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല, തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ പാ​ള​യ​ത്തു് കൺ​സ്റ്റ​ബിൾ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തി​നു ചു​റ്റു​മാ​യി വലിയ കു​ഴി​കൾ ഉണ്ടു്. സൂ​ക്ഷി​ച്ചു് കാ​റോ​ടി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ സ്പ്രി​ങ് ഒടി​യും. ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ​യിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ നട്ടെ​ല്ലി​ന്റെ ‘ഡി​സ്ക്’ തെ​റ്റും. എന്തൊ​രു ഗതി​കേ​ടു്! ഈ ഗതി​കേ​ടി​നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് ദീ​പി​ക​യി​ലെ കാർ​ട്ടു​ണി​സ്റ്റ് രാ​ജു​നാ​യർ ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്ന​തു്. നല്ല കാർ​ട്ടു​ണി​സ്റ്റാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ന്ന​തിൽ ഒരു സം​ശ​യ​വു​മി​ല്ല.

ഏതെ​ങ്കി​ലും ‘ഐഡി​യോ​ള​ജി’ മന​സ്സി​നെ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലാ​ക്കി​യാൽ ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ സമ​ഗ്ര​രൂ​പ​ത്തി​ലു​ള്ള ദർശനം അതിനു കി​ട്ടു​ക​യി​ല്ല. മുൻ​വ​ശ​ത്തു് കമ്പി​വാ​തി​ലും അതിനു മുൻ​പിൽ അർ​ദ്ധാ​ന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ല​മർ​ന്ന ഇട​നാ​ഴി​യും. ഭി​ത്തി​യു​ടെ ഒരു വശ​ത്തു​ള്ള കൊ​ച്ചു ജന്ന​ലിൽ​ക്കൂ​ടി രാ​ത്രി നോ​ക്കി​യാൽ മൂ​ന്നോ നാലോ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ മാ​ത്രം കാണും. ആ മനു​ഷ്യൻ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തു​വ​ന്നു നി​ന്നു് മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്ക​ട്ടെ. ആയി​ര​മാ​യി​രം നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ കാണും. ഐഡി​യോ​ള​ജി​യു​ടെ കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന കൊ​ളാ​ടി ഗോ​വി​ന്ദൻ​കു​ട്ടി​ക്കു വൈ​ക്കം മു​ഹ​മ്മ​ദ്ബ​ഷീ​റി ന്റെ ‘ശബ്ദ​ങ്ങൾ’ എന്ന കൊ​ച്ചു നോ​വ​ലി​ന്റെ രാ​മ​ണീ​യ​കം കാണാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. “അറ​യ്ക്കു​ന്ന അനാ​ശാ​സ്യ​ത​കൾ കലാ​സൗ​ന്ദ​ര്യം തൊ​ട്ടു തെ​റി​പ്പി​ക്കാ​ത്ത മട്ടിൽ അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യു​ക​യേ ബഷീർ ‘ശബ്ദ​ങ്ങ’ളിൽ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ളു” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അത്ര​ക​ണ്ടു ശരി​യ​ല്ല ആ പ്ര​സ്താ​വം. ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ ദുഃ​ഖ​വും സെ​ക്സി​ന്റെ മാ​ദ​ക​ത്വ​വും അതി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​ശൂ​ന്യ​ത​യും ഇമേ​ജു​ക​ളി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന അതി​സു​ന്ദ​ര​മായ നോ​വ​ലാ​ണു ‘ശബ്ദ​ങ്ങൾ’. അതു​പോ​ലൊ​രു കൃതി അതി​ന്റെ രച​നാ​കാ​ല​ത്തി​നു മുൻ​പു് ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു​മി​ല്ല. കല​യു​ടെ ലക്ഷ്യം ആസ്വാ​ദ​ന​മാ​ണു്. യു​ക്തി​കൊ​ണ്ടു് അതു് ഉണ്ടാ​ക്കു​വാൻ വയ്യ. ഒരു ഐഡി​യോ​ള​ജി​കൊ​ണ്ടും ബന്ധി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​ത്ത എന്റെ മന​സ്സു പറ​യു​ന്നു ശബ്ദ​ങ്ങൾ ചേ​തോ​ഹ​ര​മാ​ണെ​ന്നു്. അതിൽ​ക്കൂ​ടു​ത​ലാ​യി തെ​ളി​വൊ​ന്നും ഹാ​ജ​രാ​ക്കാ​നി​ല്ല.

മനു​ഷ്യൻ മര​ണം​ക​ണ്ടു് യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഓടി​യൊ​ളി​ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​താ​ണു് അന്യ​വ​ത്ക​ര​ണ​ബോ​ധം. അസ്തി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ചില മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു മാ​ത്രം ചിലർ ഓടി​യൊ​ളി​ക്കു​മ്പോ​ഴു​ണ്ടാ​കു​ന്ന കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​വാസ തു​ല്യ​മായ അനു​ഭൂ​തി അതി​നെ​ക്കാൾ ഭയ​ങ്ക​ര​മാ​ണു്.

അങ്ങു് വട​ക്കേ​യി​ന്ത്യ​യി​ലെ കാ​ര്യ​മാ​ണു പറ​യു​ന്ന​തു്. ബസ്സ് എസ്റ്റേ​റ്റിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചാൽ റോഡിൽ പി​രി​യു​ന്നി​ട​ത്തൊ​ക്കെ കൈ​ചൂ​ണ്ടി​പ്പ​ല​ക​കൾ വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഹോ​സ്പി​റ്റൽ മാർ​ഗ്ഗ്, പോ​സ്റ്റാ​ഫീ​സ് മാർ​ഗ്ഗ്, സെ​ക്റ്റർ 7 മാർ​ഗ്ഗ് എന്നൊ​ക്കെ. ഇവ​യോ​ടൊ​പ്പം ഓർ​ഡ​നൻ​സ് ഫാ​ക്ട​റി മാർ​ഗ്ഗ് എന്നു് എഴു​തി​വ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ബോർ​ഡു​ക​ളു​മു​ണ്ടു്. ആ പല​ക​ക​ളി​ലെ എഴു​ത്തു വാ​യി​ച്ചു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി അവ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്ന പാ​ത​ക​ളി​ലൂ​ടെ നട​ന്നാൽ ഫാ​ക്ട​റി​യി​ലെ​ത്തും. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ കറ​ങ്ങി​പ്പോ​കും. ഈ കറ​ങ്ങി​പ്പോ​ക​ലാ​ണു കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യി​ലെ ‘മാനസി’ എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യ​തു്. വിനയൻ അതി​സു​ന്ദ​രി​യായ മാ​ന​സി​യെ പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടു. ഉത്ക​ട​മാ​യി സ്നേ​ഹി​ച്ചു. പ്രേ​മാ​ഭ്യർ​ത്ഥന നട​ത്തി​യ​പ്പോൾ അവൾ പു​ച്ഛി​ച്ചു് കണ്ണാ​ടി​യെ​ടു​ത്തു മു​ഖം​നോ​ക്കാൻ അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. കാലം കഴി​ഞ്ഞു. വിനയൻ ഐ. എ. എസ്. ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നാ​യി. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും വേ​ശ്യ​യാ​യി മാറിയ മാനസി വേ​റൊ​രു പേരിൽ അയാ​ളു​ടെ അടു​ത്തെ​ത്തി. വി​ന​യ​നു് അവളെ മന​സ്സി​ലാ​യി. അവൾ​ക്കൊ​ട്ടു് അയാളെ മന​സ്സി​ലാ​യ​തു​മി​ല്ല. സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യാ​കാൻ വിനയൻ അവളെ ക്ഷ​ണി​ച്ചു. “എന്റെ വി​നു​വേ​ട്ടാ” എന്നു പറ​ഞ്ഞു് അവൾ തേ​ങ്ങി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു.

ഒരു മാ​ന​സിക പ്രേ​രണ ഒരു സം​ഭ​വ​മു​ള​വാ​ക്കു​ന്നു. അതി​നോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടു വേ​റൊ​രു സംഭവം. ഒടു​വിൽ പര​കോ​ടി, സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു തമ്മിൽ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട ബന്ധം ഇക്ക​ഥ​യിൽ കാ​ണാ​നി​ല്ല. സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷൻ വി​രൂ​പ​നാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​വൾ പൊ​ടു​ന്ന​ന​വേ “എന്റെ വി​നു​വേ​ട്ടാ” എന്നു നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ വി​ളി​ക്കു​മാ​യി​രി​ക്കും. പു​ച്ഛി​ച്ച​വ​ളെ പു​രു​ഷൻ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തും. നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ സം​ഭ​വ​മാ​കാം. പക്ഷേ, കലയിൽ കാ​ര്യ​കാ​രണ ബന്ധ​മി​ല്ലാ​തെ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ അടു​ക്കി​വ​ച്ചു​കൂ​ടാ. വച്ചാൽ ദൃ​ഢ​പ്ര​ത്യ​യം ഉള​വാ​കു​ക​യി​ല്ല. ഹോ​സ്പി​റ്റൽ മാർ​ഗ്ഗിൽ നി​ന്നു പോ​സ്റ്റാ​ഫീ​സ് മാർ​ഗ്ഗി​ലേ​ക്കും അവിടെ നി​ന്നു് സെ​ക്ടർ 7 മാർ​ഗ്ഗി​ലേ​ക്കും പോയി കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന ആളി​ന്റെ മാ​ന​സി​കാ​വ​സ്ഥ​യാ​ണു് ഇക്കഥ അനു​വാ​ച​ക​നു ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. കൈ​ചൂ​ണ്ടി​പ്പ​ല​ക​കൾ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന പാ​ത​ക​ളി​ലൂ​ടെ നട​ന്നു ഫാ​ക്ട​റി​യി​ലെ​ത്താൻ ഇവിടെ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല.

ഹാ​ര​ത്തിൽ പല പൂ​ക്ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. എങ്കി​ലും എല്ലാ പൂ​ക്ക​ളേ​യും കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്ന​തു വാ​ഴ​നാ​രാ​ണു്. കഥ​യി​ലെ സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കു​ന്ന ഒരു തന്തു ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

ഒരു​ത്തൻ മറ്റൊ​രു​ത്ത​നെ വസ്തു​വാ​യി കാ​ണു​ന്ന​താ​ണു് ഇന്ന​ത്തെ സവി​ശേ​ഷത. മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ കീ​ഴു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നെ നി​ശ്ചേ​തന വസ്തു​വാ​യി കരു​തു​ന്നു. ഫയൽ ചു​മ​ന്നു മു​ന്നിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന ക്ലാർ​ക്കി​നെ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ധു​ര​ന്ധ​രൻ നോ​ക്കു​ക​പോ​ലു​മി​ല്ല. ഭർ​ത്താ​വു് ഭാ​ര്യ​യെ വസ്തു​വാ​യി വീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. പതി​വു​കാ​ര​നു് വേശ്യ സ്ത്രീ​യ​ല്ല, ജീ​വ​ന​റ്റ വസ്തു​വ​ത്രേ. ഡോ​ക്ടർ​മാർ രോ​ഗി​ക​ളെ വസ്തു​ക്ക​ളാ​യി കരു​തു​ന്നു. ഈ ക്രൂ​ര​ത​യ്ക്കു് എതി​രാ​യി സു​ന്ദർ ഉയർ​ത്തു​ന്ന ശബ്ദം കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ​നി​ന്നു് കേൾ​ക്കാം. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ മാ​ന​സിക രോ​ഗാ​ശു​പ​ത്രി​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ഞെ​ട്ടി​ക്കു​ന്ന പര​മാർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹം ഒന്നൊ​ന്നാ​യി എടു​ത്തു നി​ര​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു വാ​യി​ച്ചു് സർ​ക്കാ​രും ഡോ​ക്ടർ​മാ​രും ബഹു​ജ​ന​വും കണ്ണു​തു​റ​ന്നെ​ങ്കിൽ!

പി. സി. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ ആശു​പ​ത്രി​യിൽ രോ​ഗി​യാ​യി കി​ട​ന്ന കാലം. ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാണാൻ ചെ​ന്നു. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണൻ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​കൾ പറ​ഞ്ഞു് സന്ദർ​ശ​ക​രെ ചി​രി​പ്പി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം അന്നു പറഞ്ഞ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു് ഇവിടെ എഴു​താം. ഒരു ഡോ​ക്ടർ കൊ​ട്ടാ​രം​പോ​ലു​ള്ള കെ​ട്ടി​ടം​വ​ച്ചു. അതി​ന്റെ ഒരു ഭി​ത്തി​യിൽ ഒരു ദ്വാ​ര​മി​ട്ടു. രാ​ത്രി കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ കൈ ദ്വാ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ കട​ത്തി വെ​ളി​യി​ലി​ടും. നേരം വെ​ളു​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ ആ കൈ പു​റ​ത്താ​യി​രി​ക്കും. എന്തി​നാ​ണു് അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്നു് ആരോ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ ഡോ​ക്ടർ മറു​പ​ടി നല്കി: “വല്ല​വ​നും ഇതിലേ പോ​കു​മ്പോൾ വല്ല കറൻ​സി​നോ​ട്ടും വയ്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യാൽ വച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചാ​ണു്.”