മര​ണ​ത്തി​ന്റെ മുൻ​പി​ലു​ള്ള മനു​ഷ്യ​ന്റെ ഈ നി​രാ​ശ്ര​യ​ത്വ​ത്തെ ഉജ്ജ്വ​ല​മാ​യി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ണ്ടു് ജർ​മ്മൻ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ. ക്രി​സ്റ്റോ​ഫ് മെ​ക്കെ​ലി ന്റെ Gulliver’s Death. കവി​യും ചി​ത്ര​കാ​ര​നു​മായ അദ്ദേ​ഹം 1935-ൽ ബർ​ലി​നിൽ ജനി​ച്ചു. ‘വി​ഷ്വൽ ഫാ​ന്റ​സി’യുടെ ശക്തി പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ രച​ന​ക​ളാ​കെ. മെ​ക്ക​ലി​ന്റെ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത ഗദ്യ​ര​ച​ന​കൾ The Figure on the Boundary Lane എന്ന പേരിൽ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടിൽ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു് (Arena edition 1985). അതി​ലാ​ണു് Gulliver’s Death എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ള്ള​തു്. “ഞാൻ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ഓട്സ് തി​ന്നു​ന്നു അല്ലേ?” എന്നു പൊ​ട്ടിയ ശബ്ദ​ത്തിൽ ഗളിവർ ചോ​ദി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു കഥ​യു​ടെ ആരംഭം. ഉത്ത​രം കൊ​തി​ച്ചു അയാൾ കർ​ക്ക​ശ​ഭാ​വ​ത്തോ​ടെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി. ഒരു മറു​പ​ടി​യു​മി​ല്ല. ജന്ന​ലി​ന്ന​രി​കിൽ കസേ​ര​യി​ട്ടു് ആ വൃ​ദ്ധൻ ഇരി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. അടു​ത്തു് കപ്പിൽ തണു​ത്ത ചായ. തനി​ച്ചു കഴി​യാ​നാ​ണു് അയാൾ​ക്കി​ഷ്ടം. പ്ര​ഭാത സമ​യ​ങ്ങ​ളിൽ അയാൾ ലാ​യ​മ​ട​ച്ചു് സ്വ​ന്തം കു​തി​ര​യു​ടെ അടു​ത്തു ഇരി​ക്കും. മനു​ഷ്യ​രെ​യാ​കെ വെ​റു​പ്പാ​ണു് ഗളി​വർ​ക്കു്. അവരെ എലി​ക​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു് അയാൾ കരു​തുക. ഇരു​ട്ടാ​യാൽ ഗളി​വർ​ക്കു സന്തോ​ഷ​മാ​യി. വെ​ളി​യിൽ നി​ന്നു​ള്ള ശബ്ദ​ങ്ങൾ, ഒരു പദ​വി​ന്യാ​സം, വണ്ടി​ച്ച​ക്രം നട​പ്പാ​ത​യിൽ ഉര​യു​ന്ന ശബ്ദം. കത​ക​ട​യു​ന്ന നാദം ഇവ​യെ​ല്ലാം മനു​ഷ്യ​രോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട​ത​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ​ക്കു് അവ ഇഷ്ടം തന്നെ. മനു​ഷ്യൻ വെള്ള റൊ​ട്ടി​യും ചാ​യ​യും കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഈശ്വ​രൻ നേ​ര​ത്തെ നി​ശ്ച​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അവൻ കു​തി​ര​യാ​ക​ണ​മെ​ന്നും ഓട്സ് തി​ന്ന​ണ​മെ​ന്നു​മ​ല്ലേ അദ്ദേ​ഹം കരു​തി​യ​തു്. പരി​ചാ​ര​കൻ വന്ന​പ്പോൾ ഗളിവർ ചോ​ദി​ച്ചു:

“നീ ഓട്സ് കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നോ?”

“ഓട്ട്സോ, സർ”

“ഓട്ട്സ് കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ഞാൻ നി​ന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ല്ലേ?”

കി​ട​ക്ക​യിൽ ചെ​ന്നു കി​ട​ക്കാൻ വേ​ല​ക്കാ​രൻ അയാളെ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു. അപ്പോൾ തന്നെ കു​തി​ര​യു​ടെ അടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ ഗളിവർ ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. കൊ​ച്ചു കാൽ​വ​യ്പു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി പരി​ചാ​ര​ക​ന്റെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ ലാ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. രാ​ത്രി വാ​യു​വേ​റ്റു് ചരി​ഞ്ഞ മെ​ഴു​കു​തി​രി വെ​ളി​ച്ചം അവ്യ​ക്ത​പ്ര​കാ​ശം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ച്ചു. വേ​ല​ക്കാ​ര​നെ പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചി​ട്ടു് അയാൾ കു​തി​ര​യു​ടെ അടു​ത്തു് ഇരു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ കോ​ട്ട് കു​തി​ര​ല​ത്തി​യിൽ ഇഴ​ഞ്ഞു. ഗളി​വ​റു​ടെ ചെ​വി​കൾ വി​റ​ച്ചു. താടി ഒരു വശ​ത്തു​നി​ന്നു മറ്റൊ​രു വശ​ത്തേ​ക്കു് അയാൾ ചലി​പ്പി​ച്ചു. ഓട്സ് നി​റ​ച്ച തൊ​ട്ടി​യിൽ​നി​ന്നു ഗളിവർ അതു തി​ന്നാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. “കുതിര എന്നെ തി​രി​ച്ച​റി​യു​ന്നി​ല്ലേ? തീർ​ച്ച​യാ​യും അറി​യു​ന്നു​ണ്ടു്,” എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ നാ​ലു​കാ​ലിൽ നി​ന്നു കു​തി​ര​യു​ടെ കാലിൽ ഉമ്മ വച്ചു. എന്നി​ട്ടു വീ​ണ്ടും കു​തി​ര​യു​ടെ തൊ​ട്ടി​യിൽ​നി​ന്നു ഓട്സ് തി​ന്നാൽ ശ്ര​മി​ച്ചു. മൃഗം അയാ​ളു​ടെ തലയിൽ ഒരു ചവി​ട്ടു​വ​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. നേരം വെ​ളു​ത്തു് വേ​ല​ക്കാ​രൻ വന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ കുതിര തല കു​നി​ച്ചു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. അതി​ന്റെ അടു​ത്തു് ഗളിവർ. മെ​ഴു​കു​തി​രി കത്തി​ത്തീർ​ന്നു് മെ​ഴു​കാ​കെ തറയിൽ കട്ട​പി​ടി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഗളി​വ​റി​ന്റെ മു​ഖ​ത്തും കൈ​യി​ലും ഉണ​ങ്ങി​യ​ര​ക്തം. അയാ​ളു​ടെ പകുതി തു​റ​ന്ന വാ​യിൽ​നി​ന്നു് ഓട്ട്സ് വെ​ളി​യി​ലേ​ക്കു വീണു കി​ട​ക്കു​ന്നു. ‘ഭയ​ജ​ന​കം’ എന്നു മാ​ത്ര​മേ എനി​ക്കു പറ​യാ​നു​ള്ളു ഈ കലാ…ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു്. പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വാ​യ​ന​ക്കാർ ഇതൊ​ക്കെ വാ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ സവി​ന​യം അപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു. വാ​യി​ച്ചാൽ നമ്മൾ നമ്മു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രെ ഇന്ന​ത്തെ മട്ടിൽ വാ​ഴ്ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു നട​ക്കു​ക​യി​ല്ല.

ഹാ​സ്യ​ക​വി​യും നല്ല സു​ഹൃ​ത്തു​മായ… നായർ എന്നോ​ടു എക്സി​ബി​ഷൻ ഗ്രൗ​ണ്ടിൽ​വ​ച്ചു ചോ​ദി​ച്ചു: “ഭര​ത​നാ​ട്യം കാണണോ?” “കാണാം” എന്നു ഞാൻ. ലൈ​റ്റ് കെ​ട്ട​തി​നു​ശേ​ഷം കയ​റി​യാൽ മതി​യെ​ന്നു കവി പറ​ഞ്ഞു. കയറി. അർ​ദ്ധാ​ന്ധ​കാ​രം. പതി​നെ​ട്ടു വയ​സ്സു​വ​രു​ന്ന ഒരു പെ​ണ്ണു​വ​ന്നു വസ്ത്ര​ങ്ങൾ ഊരി ദൂ​രെ​യെ​റി​ഞ്ഞു നൃ​ത്തം തു​ട​ങ്ങി. അല്പം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഒരു യു​വാ​വു​മെ​ത്തി. രണ്ടു പേരും ലൈം​ഗി​ക​വേ​ഴ്ച​യു​ടെ ചല​ന​ങ്ങൾ കാ​ണി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ പി​റ​കോ​ട്ടു തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി. തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്ക​രു​തെ​ന്നു് കവി​യു​ടെ താ​ക്കീ​തു്. എങ്കി​ലും നോ​ക്കി​പ്പോ​യി. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടു് തൊ​ട്ടു​പി​റ​കിൽ എന്നെ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന ഒരു ശി​ഷ്യൻ എന്നെ തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്നു ‘ഇയാ​ളാ​ണോ മാ​ന്യ​നായ അദ്ധ്യാ​പ​കൻ?’ എന്ന മട്ടിൽ. ഞാൻ തലയിൽ കൈ​ലേ​സ് എടു​ത്തി​ട്ടു് വെ​ളി​യിൽ ചാടി.

കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന കാലം. തി​ര​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ആദ്യ​ത്തെ എക്സി​ബി​ഷൻ ഇന്ന​ത്തെ ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ​നാ​യർ സ്റ്റേ​ഡി​യ​ത്തിൽ നട​ക്കു​ന്ന​യാ​ണു്. ഒരു​ദി​വ​സം അവിടെ ഡാൻ​സു​ണ്ടെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു് അതു കാണാൻ പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു ഞാൻ വീ​ട്ടിൽ ബഹ​ളം​കൂ​ട്ടി. അച്ഛൻ ശാ​സി​ച്ചു: “പെ​ണ്ണു തു​ണി​യി​ല്ലാ​തെ നൃ​ത്തം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു കാണണോ? നി​ന്റെ തു​ട​യി​ലെ തൊലി ഞാൻ ഉരി​ച്ചെ​ടു​ക്കും.” ചെ​റു​ക്ക​നെ വെ​ളി​യിൽ അന്ന​ത്തെ ദിവസം അയ​യ്ക്ക​രു​തെ​ന്നു് അമ്മ​യോ​ടു ആജ്ഞാ​പി​ച്ചി​ട്ടു് അച്ഛൻ തക്ക​ല​യ്ക്കു​പോ​യി. അച്ഛൻ പോ​യ​ല്ലോ എന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചു് ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ മോ​ഷ്ടി​ച്ച ചക്ര​വു​മാ​യി നൃ​ത്തം നട​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു ചെ​ന്നു. മുൻ​വ​ശ​ത്തെ കസേ​ര​ക​ളിൽ ഏതൊ​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ മീശ പി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ചു​വ​ന്ന കണ്ണു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി അച്ഛ​നി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഞാൻ ആല​പ്പു​ഴെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാലം. എന്റെ വലതു കാലിൽ നീ​രു​വ​ന്നു. മന്താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു കരുതി ഞാൻ പേ​ടി​ച്ചു. എക്സൈ​സ് ശി​പാ​യി​യാ​യി​രു​ന്ന തറ​യിൽ​ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പി​ളള വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നായ ഒരു വൈ​ദ്യ​നെ കാ​ണി​ക്കാ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് ആര്യാ​ട്ടേ​ക്കു എന്നെ കൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പോയി. വൈ​ദ്യ​നെ കണ്ടു. അയാ​ളു​ടെ രണ്ടു കാ​ലി​ലും മന്തു്. അതു് പൊ​ട്ടി​ഒ​ലി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

ചാല ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് സ്ക്കൂ​ളിൽ ഫോർ​ത്ത് ഫോമിൽ ഞാൻ പഠി​ക്കു​ന്ന കാലം. എന്റെ പല്ലു് ലേശം പൊ​ങ്ങി. നെ​ഞ്ചി​ലി​ടി​യും നി​ല​വി​ളി​യും സഹി​ക്കാ​നാ​വാ​തെ അച്ഛൻ എന്നെ ജന​റ​ലാ​ശു​പ​ത്രി​യിൽ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പോയി. ഡെ​ന്റി​സ്റ്റി​ന്റെ മു​റി​യിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പല്ലു​കൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഊനും വെ​ളി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു. രസാ​വ​ഹ​ങ്ങ​ളാ​ണു് ഈ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ. ഇവ​യൊ​ക്കെ ഈ വയ​സ്സു​കാ​ല​ത്തു് ഓർ​മ്മി​ച്ച​തു് ‘വി​മൻ​സ് മാഗസി’നിൽ രമാ​ദേ​വി വെ​ള്ളി​മന എഴു​തിയ ഒരു കഥ വാ​യി​ച്ച​തി​നാ​ലാ​ണു്. തു​മ്മൽ നി​ന്നു​കി​ട്ടാൻ വേ​ണ്ടി ഒരു പ്ര​കൃ​തി ചി​കി​ത്സ​ക്കാ​രൻ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ച​തു് അനു​സ​രി​ച്ചു് സര​സ്വ​തീ​ഭാ​യി​ത്ത​ങ്ക​ച്ചി മാം​സാ​ഹാ​രം വർ​ജ്ജി​ച്ചു. അവർ ഒരു പാർ​ട്ടി​ക്കു ചെ​ന്ന​പ്പോൾ ആ വൈ​ദ്യൻ തന്നെ കോ​ഴി​ക്കാൽ കടി​ച്ചു​പ​റി​ക്കു​ന്നു. വൈ​രു​ദ്ധ്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഹാ​സ്യ​മ​ല്ല. ഉമി​ക്കി​രി ചവച്ച പ്ര​തീ​തി​യാ​ണു് കഥ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ. ആയു​സ്സു നീ​ട്ടി​ക്കി​ട്ടാൻ വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള ഒരു ഔഷധം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ ചില ചൈ​നാ​ക്കാർ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന വേ​ള​യി​ലാ​ണു് അവർ ആയു​സ്സു് ഇല്ലാ​തെ​യാ​ക്കു​ന്ന വെ​ടി​മ​രു​ന്നു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച​ത്. ഹാ​സ്യം മനു​ഷ്യാ​യു​സ്സു് വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കും. രമാ​ദേ​വി വെ​ള്ളി​മന ഹാ​സ്യ​കഥ രചി​ച്ച​തു് മനു​ഷ്യ​ന്റെ ആയു​സ്സു കറ​യ്ക്കു​ന്നു.

ഒരി​ഞ്ചു​ക​ന​ത്തിൽ പൊ​ടി​പ​റ്റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന കണ്ണാ​ടി​യിൽ വി​ര​ലും​കൊ​ണ്ടു് എന്തും എഴു​താം. തെ​ളി​ഞ്ഞു​വ​രും അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ. പൊടി കട്ടി​യാ​യി അടി​ഞ്ഞു​കൂ​ടിയ സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ സ്ഫ​ടിക ഫല​ക​ത്തിൽ എ. പി. ഐ. സാ​ദി​ഖ് എഴു​തിയ അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു. ഞാനതു വാ​യി​ക്കു​ക​യും ലേ​ശ​മൊ​ന്നു ഞെ​ട്ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഞാൻ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കു​ന്ന​തു് ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ ‘ലോ​കാ​വ​സാ​ന​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ’ എന്ന ശക്തി​യാർ​ന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​യാ​ണു്. ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ കു​ഷ്ഠ​രോ​ഗി​യാ​യ​പ്പോൾ ഭവ​ന​ത്തിൽ​നി​ന്നു​പോ​കാൻ നിർ​ബ്ബ​ദ്ധ​നാ​യി. കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ അയാളെ വെ​റു​ത്തു. ഭാര്യ വെ​റു​ത്തു. സമു​ദാ​യം വെ​റു​ത്തു. എങ്കി​ലും ഒരു വേ​ശ്യ​യ്ക്ക് അയാ​ളോ​ടു കാ​രു​ണ്യം. അവൾ അയാൾ​ക്കു് ഭക്ഷ​ണം കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. പു​ത​യ്ക്കാൻ കമ്പി​ളി​പ്പു​ത​പ്പു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. രോഗം തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ ചി​കി​ത്സ​യാ​കാം. പക്ഷേ, പണ​മി​ല്ല. അതിനു ഹേതു നി​ന്ദ്യ​മായ സമു​ദാ​യ​ഘ​ട​ന​ത​ന്നെ. വേ​ശ്യ​ക​ളെ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്ന​തും ആ ഘട​ന​യ​ത്രേ. രോ​ഗ​ത്തോ​ടു വേ​ശ്യാ​ത്വ​ത്തി​നു സഹ​താ​പ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു സ്വാ​ഭാ​വി​കം. പ്ര​ചാ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​ന്ന കൊടി പൊ​ക്കി​ക്കാ​ണി​ക്കാ​തെ മനു​ഷ്യ​നെ വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കും ചി​ന്ത​യു​ടെ മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കും നയി​ക്കു​ന്നു ഇക്കഥ. ഇതു് ഒരു ചോദ്യ ചി​ഹ്ന​മാ​ണു്; അതേ​സ​മ​യം ഒരു ആശ്ച​ര്യ​ചി​ഹ്ന​വും.

വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​മുൻ​പു്, കെ​ട്ടു​വ​ള്ള​ത്തിൽ വെ​മ്പ​നാ​ട്ടു കാ​യ​ലി​ലൂ​ടെ സഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. നേരം വെ​ളു​ത്തു വരു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. അങ്ങു് ദൂരെ, ചക്ര​വാ​ള​ത്തിൽ കാ​യ​ലും ആകാ​ശ​വും ഒരു​മി​ച്ചു് ചേ​രു​ന്നു. രണ്ടി​നും ഒരേ നിറം. കാ​യ​ലേ​തു് അന്ത​രീ​ക്ഷ​മേ​തു് എന്നു് തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ വയ്യ. കല​യേ​തു്, പ്ര​ചാ​ര​ണ​മേ​തു് എന്നു തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ വയ്യാ​ത്ത അവ​സ്ഥ​യു​ണ്ടാ​ക​ണം.

അവ​താ​രിക:

ഒരി​ക്ക​ലും വി​ശ്വ​സി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത രചന. ചന്ദ്ര​നു കള​ങ്ക​മെ​ന്ന​പോ​ലെ, സു​ന്ദ​രി​ക്കു ചാ​രി​ത്ര​ദോ​ഷ​മെ​ന്ന​പോ​ലെ, റോ​സാ​പ്പൂ​വി​നു മു​ള്ളെ​ന്ന​പോ​ലെ, താ​മ​ര​യ്ക്കു പങ്ക​മെ​ന്ന​പോ​ലെ, അവ​താ​രി​ക​യ്ക്കു അത്യു​ക്തി.

ഭാര്യ:

എപ്പോ​ഴും അന്യ​ന്റേ​തു് ആയി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ആദ​ര​ണീ​യ​യും സ്വീ​ക​ര​ണീ​യ​യും. സ്വ​ന്ത​മാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ‘മാറി വല്ല​യി​ട​ത്തും ചെ​ന്നു കി​ട​ക്കെ​ടീ’ എന്നു ആജ്ഞാ​പി​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ട​വൾ.

അച്ച​ടി​ത്തെ​റ്റു​കൾ:

നമ്മു​ടെ വാ​രി​ക​കൾ​ക്കു് ഒഴി​ച്ചു​കൂ​ടാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്തവ. (‘വി​ശ്വാസ രാ​ഹി​ത്യ​മാ​ണു് ഇന്ന​ത്തെ ജീർ​ണ്ണ​ത​യ്ക്കു ഹേതു’ എന്നു ഞാ​നെ​ഴു​തിയ വാ​ക്യം ഒരു പത്ര​ത്തിൽ അച്ച​ടി​ച്ചു​വ​ന്ന​പ്പോൾ ‘വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​മാ​ണു് ഇന്ന​ത്തെ ജീർ​ണ്ണ​ത​യ്ക്കു ഹേതു’ എന്നാ​യി. അതി​ന്റെ പേരിൽ ഏറെ തെ​റി​ക്ക​ത്തു​കൾ കി​ട്ടി.)

ഭാ​വാ​ത്മ​ക​ത്വം:

ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ മര​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഇല്ലാ​തായ ഒരു കാ​വ്യ​ഗു​ണം, ഇന്നു് ഗദ്യാ​ത്മ​ക​ത്വ​മേ​യു​ള്ളു.

നി​ത്യ​ജീ​വിത യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ ഉച്ചീ​ക​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് കല​യു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വം. എവിടെ ആ സബ്ളി​മേ​ഷൻ ഇല്ല​യോ അതു് ജേർ​ണ്ണ​ലി​സ​മാ​ണു്. അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലെ കൊ​ല​പാ​ത​കം ഭയ​ജ​ന​ക​മാ​ണു്. ആ നി​ന്ദ്യ​സം​ഭ​വ​ത്തെ സബ്ളി​മേ​റ്റ് ചെ​യ്തു് പു​നഃ​സം​വി​ധാ​നം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ കല​യാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. കല രസാ​സ്പ​ദ​മ​ത്രേ. അതി​നാൽ ഒഥ​ല്ലോ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യെ കൊ​ല്ലു​ന്ന രംഗം നമു​ക്കു വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും കാണാം. മർ​ക്കൂ​സി ന്റെ (Marcuse) ഒരാ​ശ​യം കടം​വാ​ങ്ങി​പ്പ​റ​യാം. അടു​ത്ത വീ​ട്ടി​ലെ തരുണി മരി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഒഥ​ല്ലോ​യു​ടെ ഭാര്യ മരി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു.

ഒരു നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​സം​ഭ​വ​ത്തെ ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന ഗൗതമൻ. (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ മുഖം എന്ന കഥ). ശി​ഥി​ല​ജീ​വി​തം കൊ​ണ്ടു് കട​ക്കാ​ര​നായ ഒരു​ത്തൻ കഥ പറ​യു​ന്ന ആളി​ന്റെ സൈ​ക്കിൾ കടം വാ​ങ്ങു​ന്നു. അയാൾ പണം കൊ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള ആൾ ആ സൈ​ക്കിൾ പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഉട​മ​സ്ഥൻ സൈ​ക്കിൾ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ ഭാര്യ സ്വർ​ണ്ണ​മാല ഊരി കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. കാ​രു​ണ്യ​മു​ള്ള ഉട​മ​സ്ഥൻ അതു വാ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല. അവ​ളു​ടെ മര​ണ​ത്തി​നു​ശേ​ഷ​വും അവ​ളു​ടെ മുഖം അയാളെ ‘ഹോൺട്’ ചെ​യ്യു​ന്നു. ആഖ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ ഇക്കഥ അവ​സാ​നം​വ​രെ​യു​െം വാ​യി​ക്കും. പക്ഷേ, പാ​രാ​യ​ണ​യോ​ഗ്യ​ത​മാ​ത്രം പോ​ര​ല്ലോ കഥ​യ്ക്കു്. വി​ക്ര​മാ​ദി​ത്യൻ കഥയും മദ​ന​കാ​മ​രാ​ജൻ​ക​ഥ​യും ആരും രസം​പി​ടി​ച്ചു വാ​യി​ക്കും. വേ​ണ്ട​തു് പുതിയ മാ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു്. അർ​ത്ഥാ​ന്ത​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്. അതു് ഗൗ​ത​മ​ന്റെ കഥയിൽ ഒട്ടു​മി​ല്ല. കല സത്യ​മാ​കു​ന്ന​തു് അതി​ന്റെ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ സത്യാ​ത്മ​ക​ത​യാ​ല​ല്ല. നമ്മു​ടെ ജി​വി​താ​വ​ബോ​ധ​ത്തെ കല തീ​ക്ഷ്ണ​ത​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​മ്പോ​ഴാ​ണു്.

സ്പാ​നി​ഷ് യു​വ​തി​ക​ളു​ടെ കാ​ലു​കൾ മനോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു​പോ​ലും. ഫ്രാൻ​സി​ലെ മു​ന്തി​രി​ച്ചാ​റും ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ പാ​ട്ടും ആസ്വാ​ദി​ച്ചാ​ലും ആസ്വാ​ദി​ച്ചാ​ലും മതി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല​ത്രേ. റഷ്യ​യു​ടെ നോവൽ. ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ന്റെ കവിത, ജർ​മ്മ​നി​യു​ടെ ചെ​റു​കഥ, ഗ്രീ​സി​ന്റെ ചരി​ത്ര നോ​വ​ലു​കൾ ഇവ​യെ​ല്ലാം ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളാ​ണു്. കേ​ര​ള​ത്തെ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് എന്തു പറയാം? എന്തു പറ​യാ​മെ​ന്നു് ആലോ​ചി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രേ.

ഒരി​ക്കൽ പത്ത​നം​തി​ട്ട​യ്ക്കു് അടു​ത്തു​ള്ള ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​നു പോയി ഞാനും കൂ​ട്ടു​കാ​രും. കൂ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ആൾ ഇന്ത്യ റേ​ഡി​യോ​യി​ലെ ഒരു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. (അദ്ദേ​ഹം ഇന്നി​ല്ല). മീ​റ്റി​ങ് കഴി​ഞ്ഞു് ഊണു്. ഇല​യു​ടെ അരി​കിൽ സ്ഫ​ടിക ഗ്ലാ​സ്സിൽ വെളളം. അതി​ന്റെ മഞ്ഞ​നി​റം കണ്ടു് ‘എന്തു​വെ​ള​ളം?’ എന്നു ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ ‘ജീ​ര​ക​വെ​ള​ളം’ എന്നു മറു​പ​ടി കി​ട്ടി. പ്ര​സം​ഗ​ത്താൽ തൊണ്ട വര​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ വെ​ള​ള​മെ​ടു​ത്തു കു​ടി​ച്ചു. പകു​തി​യും ഉള്ളിൽ​പ്പോ​യി. തൊ​ണ്ട​നീ​റു​ന്ന അനു​ഭ​വം. അപ്പോ​ഴാ​ണു് ഞാ​ന​റി​ഞ്ഞ​തു് അതു പട്ട​ച്ചാ​രാ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു്. റേ​ഡി​യോ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ ശരി​ക്കും ‘ജീ​ര​ക​വെ​ള​ളം’ കു​ടി​ച്ചു. വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും വാ​ങ്ങി​ച്ചു​കു​ടി​ച്ചു. ഞാൻ ശണ്ഠ​കൂ​ടാൻ പോ​യി​ല്ല. പ്ര​സം​ഗി​ക്കാ​നെ​ത്തി​യ​വ​രെ​ല്ലാം കു​ടി​യ​ന്മാ​രാ​യി​ക്കു​മെ​ന്നു് സം​ഘാ​ട​കർ കരുതി. അവർ ഗ്ലാ​സ്സിൽ ചാ​രാ​യ​മൊ​ഴി​ച്ചു​വ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. അവ​രെ​യെ​ന്തി​നു കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ണം? തല​ക​റ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ കാറിൽ കി​ട​ന്നു. മൂ​ന്നു​മ​ണി​ക്കൂർ സഞ്ച​രി​ച്ചു വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യി​ട്ടും തല​ക്ക​റ​ക്ക​വും നാ​റ്റ​വും പോ​യി​ല്ല.

ചില കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ ഈ സമ്മേ​ളന സം​ഘാ​ട​ക​രെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. പതി​ന​ഞ്ചു​ല​ക്ഷം പ്ര​തി​ക​ളാ​ണു് മംഗളം വാ​രി​ക​യ്ക്കു​ള്ള​തെ​ന്നു് ആരോ പറ​ഞ്ഞു. ശരി​യാ​ണോ എന്തോ? എന്താ​യാ​ലും കഥ അതിൽ അച്ച​ടി​ച്ചു വന്ന​ത​ല്ലേ​യെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് വാ​യി​ക്കു​ന്നു. തൊണ്ട പൊ​ള്ളു​ന്നു. മൗനം അവ​ലം​ബി​ച്ചു് തല​ക്ക​റ​ക്ക​ത്തോ​ടെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. ‘മൗനം സു​ന്ദ​രം’ എന്ന ചാ​രാ​യം; പട്ട​ച്ചാ​രാ​യം. ഒഴി​ച്ചു​ത​രു​ന്ന​തു് പി. എ. എം. ഹനീഫ്. ഒരു പെ​ണ്ണി​ന്റെ അവ​യ​വ​വർ​ണ്ണ​ന​യാ​ണു് കഥ​യി​ലാ​കെ. ഒടു​വിൽ അവൾ ബസ്സിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ക്ലീ​ഷേ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള വർ​ണ്ണന. അസ​ഹ​നീ​യ​മാ​ണ​തു്. ഒരു പോ​യി​ന്റു​മി​ല്ലാ​ത്ത കഥ. അതും അസ​ഹ​നീ​യം. ഈ പട്ട​ച്ചാ​രാ​യ​വി​ല്പം എന്ന​വ​സാ​നി​ക്കും?

സങ്കീർ​ണ്ണത ആവ​ഹി​ക്കു​ന്ന വി​കാ​ര​ത്തെ നേർ​പ്പി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് തീ​ക്ഷ​ണ​ത​യു​ള്ള ഒറ്റ വി​കാ​ര​മാ​ക്കി മാ​റ്റു​മ്പോ​ഴാ​ണു് ഭാ​വാ​ത്മ​ക​ത്വം—ലി​റി​സി​സം—എന്ന ഗു​ണ​മു​ണ്ടു​ാ​കു​ന്ന​തു്. ആ യത്ന​ത്തിൽ ഏതാ​ണ്ടു് വിജയം പ്രാ​പി​ച്ച ശി​ല്പി ശങ്കർ എന്നു് ആ പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ ‘ഓണ​ത്തി​ന്റെ ഓർ​മ്മ​യിൽ’ എന്ന കാ​വ്യം തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്നു. (ഗൃ​ഹ​ല​ക്ഷ്മി) ദൂ​ര​ദേ​ശ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന അച്ഛൻ ഓണ​ക്കാ​ല​ത്തു് മകളെ വി​ചാ​രി​ച്ചു് ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ എഴു​തിയ ഈ കാ​വ്യം എന്നെ ചലനം കൊ​ള്ളി​ച്ചു. ക്ലേ​ശം കൂ​ടാ​തെ കവി​ത​യെ​ഴു​തു​ന്ന ഈ പെൺ​കു​ട്ടി നി​ര​ന്ത​ര​മായ പാ​രാ​യ​ണം കൊ​ണ്ടും അഭ്യാ​സം കൊ​ണ്ടും വാ​സ​ന​യെ പരി​പോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ സങ്ക​ല്പം.

പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രാ, ചാ​രി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ മണി​പീ​ഠ​ത്തിൽ വീ​ന​സി​നെ​പ്പോ​ലെ നിൽ​ക്കു​ന്ന പ്രി​യ​ത​മ​യെ നി​ങ്ങൾ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലേ? വീ​ന​സാ​ണെ​ങ്കി​ലും അവൾ വസ്ത്രാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ള്ള​വ​ളാ​ണു്. ആ അല​ങ്കാ​ര​മോ​രോ​ന്നും അഴി​ച്ചു​വെ​ച്ചു്, ആ വസ്ത്ര​മോ​രോ​ന്നും അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്തു് അവ​ളു​ടെ പൊ​ന്മേ​നി കാണാൻ നി​ങ്ങൾ കൊ​തി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലേ? ആ അഭി​ലാ​ഷം എത്ര​യെ​ത്ര തവ​ണ​യാ​ണു് നി​ങ്ങൾ സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ച്ച​തു്! ലജ്ജ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈ തടു​ത്തി​രി​ക്കും. പരിഭവ വച​ന​ങ്ങൾ നി​ങ്ങൾ​ക്കു തട​സ്സം​സൃ​ഷ്ടി​ച്ചി​രി​ക്കും. അവ​യെ​ല്ലാം വേ​ണ്ട​താ​ണു്. നാ​ണ​മി​ല്ലാ​തെ, പരി​ഭ​വ​പ​ദ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​തെ പൊ​ടു​ന്ന​ന​വേ വി​ധേ​യ​യാ​കു​ന്ന കാ​മു​കി​യെ​യ​ല്ല വ്രീ​ളാ​ന​മ്ര​മു​ഖി​യാ​യി ഗ്രീ​ക്ക് പ്ര​തി​മ​പോ​ലെ ജന​ന​കാല വേ​ഷ​ത്തിൽ നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ അവൾ കള​ങ്ക​മി​ല്ലാ​ത്ത ചന്ദ്ര​നാ​ണു്, ശ്യാ​മ​രേ​ഖ​യി​ല്ലാ​ത്ത വാ​രി​ദ​ശ​കു​ല​മാ​ണു്, നേർ​ത്ത മി​ന്നി​ല്പി​ണ​രാ​ണു്, ഇളം​നീ​ല​മാർ​ന്ന തി​ര​യാ​ണു്, വെ​ണ്മ​യാർ​ന്ന പി​ച്ചി​പ്പൂ​വാ​ണു്. ആ അനാ​വ​രണ പ്ര​ക്രി​യ​യ്ക്കു് അവൾ കൊ​തി​പൂ​ണ്ടി​രു​ന്ന​വ​ളാ​ണു്. സ്ത്രീ​യു​ടെ ഈ നി​ഗൂ​ഢാ​ഭി​ലാ​ഷ​ത്തെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കാ​നാ​ണു് മു​ഹ​മ്മ​ദ് റോ​ഷ​ന്റെ അഭി​ലാ​ഷം. (കാ​ണാ​ക്കി​നാ​വു​കൾ എന്ന കഥ—എക്സ്പ്ര​സ്സ് വാ​രി​ക​യിൽ) പക്ഷേ, അഭി​ലാ​ഷം യാ​ച​ക​ന്റെ കു​തി​ര​സ്സ​വാ​രി​ക്കു​ള്ള ആഗ്ര​ഹ​മെ​ന്ന​ക​ണ​ക്കേ വി​ഫ​ല​മാ​യി ഭവി​ക്കു​ന്നു. സൗ​ന്ദ​ര്യം അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ടെ​ലി​ഫോൺ ബല്ല​ടി​ച്ചാൽ, വാ​തി​ലിൽ തട്ടു​കേ​ട്ടാൽ ആ ‘ഇൻ​ട്രൂ​ഷ​നെ’ നി​ങ്ങൾ ശപി​ക്കി​ല്ലേ? ക്ലി​ഷേ​യു​ടെ മണി​നാ​ദ​വും കലാ​പ​ര​മായ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യ്ക്ക് അതീ​ത​മാ​യു​ള്ള നിർ​ഘോ​ഷ​വും ഇവിടെ ഇൻ​ട്രൂ​ഡ് ചെ​യ്യു​ന്നു.

“ഒരു കൈയിൽ സദാ​ചാ​ര​വും മറ്റേ​ക്കൈ​യിൽ കലയും വച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഈശ്വ​രൻ എന്നോ​ടു് ഏതു വേ​ണ​മെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചാൽ കല മതി എന്നു ഞാൻ ഉത്ത​രം നല്കും.” എന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു വള്ള​ത്തോ​ളാ​ണു്. ഇതു് ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇതി​നോ​ടു് അടു​ത്ത ഒരു ചോ​ദ്യം ഈശ്വ​രൻ എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ഞാൻ സങ്ക​ല്പി​ക്ക​ട്ടെ. ഈശ്വ​രൻ: “എന്റെ കൈയിൽ ഒരു പ്ലേ​ഗ്, കു​ഷ്ഠം ഇവ ഇരി​ക്കു​ന്നു. മറ്റേ​ക്കൈ​യിൽ ജെ. വത്സ​ലാ​ദേ​വി മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തിയ ‘നി​ന്നെ ഓർ​ത്തു് നി​ന്നെ​യും കാ​ത്തു്’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു കൈ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് നീ സ്വീ​ക​രി​ച്ചേ തീരൂ. ഏതു​വേ​ണം?” ഞാൻ: “പ്ലേ​ഗും കു​ഷ്ഠ​വും ഞാൻ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളാം ഭഗ​വാ​നേ. കഥ അടി​ച്ചേ​ല്പി​ക്ക​രു​തേ. അതു കഥ​യ​ല്ല. ഉണക്ക ഉപ​ന്യാ​സ​മാ​ണേ.”

സർ​ണ്ണാ​ഭ​ര​ണ​ങ്ങൾ കു​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് സ്ത്രീ​ക്കു ഭം​ഗി​വ​രു​ന്ന​തു്. ഈ പര​മാർ​ത്ഥം പലർ​ക്കു​മ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അവ​രൊ​ക്കെ ആഭ​ര​ണ​ക്ക​ട​ക​ളാ​യി നട​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം വി​ശേ​ഷി​ച്ചും തെ​ക്കൻ തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​ലു​ള്ള​വർ. കാ​തിൽ​ത്ത​ന്നെ ഏതാ​ണ്ടു് രണ്ടു കിലോ സർ​ണ്ണം കാണും. കഴു​ത്തി​ലെ​ക്കാ​ര്യം പി​ന്നെ പറ​യാ​നു​മി​ല്ല. ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളെ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ചും ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് എഴു​താ​നു​ള്ള​തു്. അല​ങ്കാ​ര​ബാ​ഹു​ല്യ​മെ​വി​ടെ​യു​ണ്ടോ അവിടെ ഭാ​വ​മി​ല്ല. ഭാ​വ​മി​ല്ലാ​ത്തി​ട​ത്തു് ഹൃ​ദ​യ​സം​വാ​ദം നട​ക്കി​ല്ല. ഇരു​മ്പ​യം കു​ര്യാ​ക്കോ​സ് മാ​മാ​ങ്കം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘അഭി​ശ​പ്ത​ന്റെ മാളം’ എന്ന കഥ നോ​ക്കു. ‘വാ​ക്യ​ത്ഡം കൃതി’യിൽ അഭി​ര​മി​ക്കു​ന്ന കഥാ​കാ​രൻ എന്താ​ണു് ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി​യ​തെ​ന്നു് വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. പലതവണ മു​ങ്ങി​ത്ത​പ്പി​യാൽ ആലം​ബ​ഹീ​ന​നായ ഒരു​ത്തൻ ദുഃ​ഖ​നി​വേ​ദ​നം നട​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ന്ന ആശയം കി​ട്ടി​യെ​ന്നു വരാം. കി​ട്ടി​യി​ല്ലെ​ന്നും വരാം. മു​ഖ​ത്തെ ചു​ളി​വു​കൾ മറ​യ്ക്കാ​നാ​യി വൃ​ദ്ധൻ ക്രീം തേ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, നര മറ​യ്ക്കാ​നാ​യി ഡൈ പു​ര​ട്ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഭാ​വ​രി​ക്ത​ത​യെ ഒളി​ക്കാ​നാ​യി വാ​ക്കു​കൾ എടു​ത്തി​ടു​ന്നു ഇരു​മ്പ​യം കു​ര്യാ​ക്കോ​സ്. ഇതു സാ​ഹി​ത്യ​മാ​ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു് അഭി​ജ്ഞ​ന്മാർ നൽകിയ നിർ​വ്വ​ച​നം റബ്ബ​റെ​ന്ന​പോ​ലെ വലി​ച്ചു നീ​ട്ട​ണം.

പതി​ന​ഞ്ചാം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലോ പതി​നാ​റാം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലോ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ഫ്ളേ​മി​ഷ് ചി​ത്ര​കാ​ര​നാ​ണു് ഹീ​റോ​ണി​മ​സ് ബൊസ് (Hieronymus Bosch) പൊ​ക്കം കു​റ​ഞ്ഞ ഒരു​ത്തൻ ഒരു പൂ​ച്ചെ​ണ്ടെ​ടു​ത്തു് പൊ​ക്കം കൂ​ടി​യ​വ​ന്റെ അന്ന​നാ​ള​ത്തി​ന്റെ മറ്റേ​യ​റ്റം വഴി തള​ളി​ക്ക​യ​റ്റു​ന്ന ചി​ത്രം ബൊസ് വര​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ചെ​റു​കഥ പൂ​ച്ചെ​ണ്ടാ​ണു്. നമ്മു​ടെ ചില കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ പൊ​ക്കം കു​റ​ഞ്ഞ​വ​രാ​ണു്.

മര​ണ​ത്തെ കാ​ണാ​തി​രി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് നമ്മൾ ഓരോ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ലും ഏർ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തെ​ന്നു് ഈ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ ആദ്യ​ഭാ​ഗ​ത്തു പറ​ഞ്ഞു. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ മു​ഴു​കി​യി​രു​ന്നാ​ലും മരണം വരും. വന്നു​ക​ഴി​യു​മ്പോൾ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന​തു ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന ബന്ധു​ക്ക​ളും മി​ത്ര​ങ്ങ​ളു​മാ​ണു്. മധുര കാ​മ​രാ​ജ് സർ​വ്വ​ക​ലാ​ശാല യിലെ മലയാള വി​ഭാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നായ ഡോ​ക്ടർ സി. ജെ. റോയ് ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു. (കലാ​കൗ​മു​ദി. എന്റെ പെ​ങ്ങൾ വന്നി​ല്ല), അറ്റ്ലാ​ന്റി​ക് സമു​ദ്ര​ത്തിൽ തകർ​ന്നു വീണ കനി​ഷ്ക വി​മാ​ന​ത്തി​ലെ യാ​ത്ര​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സഹോ​ദ​രി അന്ന​മ്മ അല​ക്സാ​ണ്ട​റും അവ​രു​ടെ ഭർ​ത്താ​വും കു​ട്ടി​ക​ളും. സഹോ​ദ​രി​യെ​യും കു​ടും​ബ​ത്തെ​യും സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​നാ​യി ഡോ​ക്ടർ റോയ് മദ്രാ​സി​ലെ​ത്തി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അവരെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ഈ സം​ഭ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള വർ​ണ്ണന ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ പി​ടി​ച്ചു കു​ലു​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ​യും മി​ഴി​കൾ നന​യു​ന്നു. റോ​യി​യു​ടെ സഹോ​ദ​രി നമ്മു​ടെ​യും സഹോ​ദ​രി​യാ​യി മാ​റു​ന്നു. അവ​രു​ടെ ഭർ​ത്താ​വും കു​ട്ടി​ക​ളും നമ്മു​ടെ ബന്ധു​ക്കൾ​ത​ന്നെ. അഭി​വ​ന്ദ്യ​മി​ത്ര​മേ, റോയ്, താ​ങ്കൾ ഒറ്റ​യ്ക്കി​രു​ന്ന​ല്ല ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഞങ്ങ​ളും നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​കൂ​ടെ​യു​ണ്ടു്. സമാ​ശ്വ​സി​ക്കുക.

യു​റാ​ഗ്വേ​യി​ലെ കഥാ​കാ​ര​നായ ഒറാ​സ്യോ കീ​റോ​ഗാ (Horacio Quiroga) എഴു​തിയ ഒരു ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ ബസ്സിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ കാലിൽ തൊ​ടാൻ​വേ​ണ്ടി അടു​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷ​ന്റെ കാലു നീ​ങ്ങു​ന്ന​തു്. വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് സു​ന്ദ​ര​മാ​യി. പക്ഷേ, പു​രു​ഷ​ന്റെ കാലു് എത്തേ​ണ്ടി​ത​ത്തു് എത്തു​മ്പോൾ അവിടെ പെ​ണ്ണി​ന്റെ കാലു് ഇല്ല. അവൾ അടു​ത്തു​നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ ലക്ഷ്യം മുൻ​കൂ​ട്ടി​ക്ക​ണ്ടു് തന്റെ കാലു് നീ​ക്കി​ക്ക​ള​യു​ന്നു. ഇഷ്ട​മി​ല്ല ആ സ്പർ​ശം എന്ന​തു് സ്പ​ഷ്ടം. നേ​രേ​മ​റി​ച്ചു് ഇഷ്ട​മു​ണ്ടേ​ങ്കി​ലോ? പെ​ണ്ണി​ന്റെ കാ​ലാ​യി​രി​ക്കും ആദ്യം ചെ​ന്നു് പു​രു​ഷ​ന്റെ കാലിൽ തൊടുക. സ്പർ​ശം പല​പ്പോ​ഴും സെ​ക്സി​നോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഡി. എച്ച്. ലോ​റൻ​സി ന്റെ രണ്ടു ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ സ്പർ​ശ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള​താ​ണു്. (ഒന്നി​ന്റെ പേരു് You Touched Me. മറ്റേ​ക്ക​ഥ​യു​ടെ പേരു് ഓർ​മ്മ​യി​ല്ല.) സ്പർ​ശ​ന​സ​ന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ “സ്ത്രീ​യു​ടെ കര​ത്തി​ന്റെ മാ​ദ​ക​മ​ധു​രിമ” അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ മഹാ​ക​വി ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പും വർ​ണ്ണി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. സെക്‍ഷ്വൽ അല്ലാ​ത്ത സ്പർ​ശ​മു​ണ്ടു്. കര​യു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​നെ കൈ​യി​ലെ​ടു​ക്കുക. കര​ച്ചിൽ നി​ല്ക്കും. ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന​വ​നെ തലോടു. അയാ​ളു​ടെ ദുഃഖം കു​റ​യും. സ്പർ​ശ​ത്തെ നർ​മ്മ​മ​ധു​ര​മാ​യി കാ​ണു​ന്നു യേ​ശു​ദാ​സൻ (ഹാസ്യ ചി​ത്ര​കാ​രൻ). കൈ​പി​ടി​ച്ചു കു​ലു​ക്കു​മ്പോ​ഴു​ളള സ്പർ​ശ​സു​ഖ​വും സ്പർ​ശ​ദുഃ​ഖ​വു​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​പാ​ദ​ന​ത്തി​നു വി​ഷ​യ​മാ​കു​ന്ന​തു് (തരം​ഗി​ണി വാരിക). യേ​ശു​ദാ​സൻ എന്തെ​ഴു​തി​യാ​ലും ഹാ​സ്യ​ത്തി​ന്റെ തി​ള​ക്ക​മു​ണ്ടാ​കും. അതു് ഇതി​ലു​ണ്ടു്.

കാ​ളി​ദാ​സൻ പാർ​വ്വ​തി​യെ പ്ര​ശം​സി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ചന്തു​മേ​നോൻ ഇന്ദു​ലേഖ യെ വാ​ഴ്ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, കാ​മു​കൻ കാ​മു​കി​യു​ടെ അം​ഗ​ലാ​വ​ണ്യ​ത്തെ സ്തു​തി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ സാ​ഹി​ത്യ​ര​ച​ന​ക​ളെ എനി​ക്കും വാ​ഴ്ത്തി​യാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, ഞാൻ നോ​ക്കു​മ്പോൾ പാർ​വ്വ​തി​യി​ല്ല, ഇന്ദു​ലേ​ഖ​യി​ല്ല, കാ​മു​കി​യി​ല്ല.