‘പാ​വ​ങ്ങൾ’ എന്ന നോ​വ​ലി​ലെ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്ര​മായ ഷാ​ങ്വൽ ഷാങ് പത്തൊൻ​പ​തു കൊ​ല്ലം കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ​കി​ട​ന്ന​തു് ഒരു കഷണം റൊ​ട്ടി മോ​ഷ്ടി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. വി​റ​കു​വെ​ട്ടു​കാ​ര​നായ അയാൾ​ക്കു് അന്നു് ഒന്നും കി​ട്ടി​യി​ല്ല. വീ​ട്ടിൽ സഹോ​ദ​രി​യു​ടെ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ പട്ടി​ണി​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. നി​രാ​ശ​നാ​യി തി​രി​ച്ചു വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു​പോ​രു​മ്പോൾ ഭക്ഷ​ണ​ശാ​ല​യിൽ കണ്ണാ​ടി അല​മാ​രി​ക്ക​ക​ത്തു് റൊ​ട്ടി ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ കണ്ടു. ഒരിടി. കണ്ണാ​ടി​പൊ​ട്ടി, കൈ​മു​റി​ഞ്ഞു, ഷാ​ങ്വൽ ഷാങ് റൊ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ഓടി. അയാളെ പി​ടി​കൂ​ടി. ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളി​ന്റെ ഓർമ്മ അയാളെ ചതി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അഞ്ചു വർ​ഷ​ത്തേ​ക്കാ​ണു നിയമം ഷാ​ങ്വൽ ഷാ​ങ്ങി​നെ കാ​ര​ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കു് അയ​ച്ച​തു്. പി​ന്നീ​ടു് പല തവണ രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ ശ്ര​മി​ച്ച​തി​ന്റെ പേരിൽ ആ തടവു് പത്തൊൻ​പ​തു വർ​ഷ​ത്തേ​ക്കു നീ​ണ്ടു. ഈ ലോ​ക​ത്തു വി​ശ​പ്പു​ള്ള​വർ എത്ര​യോ കൂ​ടു​തൽ. അവ​രൊ​ക്കെ കണ്ണാ​ടി ഇടി​ച്ചു​പൊ​ട്ടി​ച്ചു റൊ​ട്ടി എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് ഓടാ​റു​ണ്ടോ? ഇല്ല. നാ​ക്കിൽ വെ​ള്ള​മൂ​റി​ക്കൊ​ണ്ടു് അവർ റൊ​ട്ടി​യും മറ്റു ഭക്ഷ​ണ​പ​ദാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളും നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കും. പല ദിവസം അങ്ങ​നെ നോ​ക്കി നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ ഭക്ഷ​ണ​പ​ദാർ​ത്ഥ​ത്തോ​ടു വെ​റു​പ്പു തോ​ന്നും.

നമ്മൾ പത്ര​ത്തിൽ വാ​യി​ക്കു​ന്നു: “അവൻ അവളെ ബലാ​ത്സം​ഗം ചെ​യ്തു. പൊ​ലീ​സ് അവനെ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്തു”. പലതവണ അവൻ അവളെ കണ്ടി​രി​ക്കും. കാ​മ​വി​കാ​രം ഇള​കി​യി​രി​ക്കും. സമ​യ​വും സ്ഥ​ല​വും സൗ​ക​ര്യ​വും നൽ​കി​യ​പ്പോൾ ധർഷണം നട​ന്നി​രി​ക്കും. ജയി​ലിൽ പോ​യെ​ങ്കി​ലും അവനു് സ്ത്രീ​ക​ളോ​ടു് വെ​റു​പ്പി​ല്ല. അതല്ല നി​യ​മ​ത്തെ പേ​ടി​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ സ്ഥി​തി. കൊ​ലു​സ്സി​ട്ട കാ​ലു​കൾ പാ​ത​യി​ലൂ​ടെ ലയാ​ത്മ​ക​മാ​യി നീ​ങ്ങു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ ‘ഹാ’ എന്നു് അവൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. അവൾ ബസ്സി​ലേ​ക്കു കാ​ലെ​ടു​ത്തു വയ്ക്കു​മ്പോൾ മു​ട്ടു​വ​രെ നഗ്ന​മാ​കു​ന്ന കാ​ലു​കൾ അവനെ വി​കാ​ര​മൂർ​ച്ഛ​യി​ലേ​ക്കു് എറി​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. മഴ​വി​ല്ലി​ന്റെ മനോ​ഹാ​രിത കലർ​ന്ന പട്ടു​നാട കാ​റ്റിൽ പറ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ സ്കൂ​ട്ട​റി​ന്റെ പി​റ​കിൽ ഇരു​ന്നു സഞ്ച​രി​ക്കു​മ്പോൾ അതു കാ​ണു​ന്ന അവനു് ഹർ​ഷാ​തി​ശ​യം. ഇങ്ങ​നെ പലപല ദൃ​ശ്യ​ങ്ങൾ അവനെ കാ​മോൽ​സു​ക​ത​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ക​യും ഒന്നി​നും സാ​ക്ഷാ​ത്കാ​രം ലഭി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ വെ​റു​പ്പു് അവ​ന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ മൊ​ട്ടി​ടു​ന്നു. ക്ര​മേണ അതു വി​രി​യു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് സ്ത്രീ​ക​ളെ​യാ​കെ അവൻ വെ​റു​ക്കു​ന്നു.

മല​യാ​ളം മാ​ത്ര​മ​റി​യു​ന്ന വാ​യ​ന​ക്കാ​രൻ ഇവ​നിൽ​നി​ന്നു വി​ഭി​ന്ന​ന​ല്ല. വെ​ണ്മ​യാർ​ന്ന കട​ലാ​സ്സ്—മനോ​ഹ​ര​മായ അച്ച​ടി. നല്ല ബൈൻഡ്, അതിനെ ആകർ​ഷ​ക​മാ​ക്കു​ന്ന പു​റം​ച​ട്ട. ഏതു പു​സ്ത​ക​മാ​ണ​തു്? നോബൽ സമ്മാ​നം നേടിയ ക്ലോ​ദ് സീ​മൊ​ങ്ങി ന്റെ മാ​സ്റ്റർ​പീ​സ് – The Flanders Road – ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണി​തു്. അക്കാ​ണു​ന്ന പു​സ്ത​ക​മോ? അതു് സ്പാ​നി​ഷ് നോ​വ​ലി​സ്റ്റായ ലേ​യോ​പോൾ​ഡോ ആലാസി ന്റെ (Leopoldo Alas) ലാ റേ​ഹേ​ന്റ എന്ന വി​ശി​ഷ്ട​മായ നോവൽ. ആദ്യ​ത്തെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് തർ​ജ്ജമ കഴി​ഞ്ഞ വർഷമേ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യു​ള്ളു. എഴു​ന്നൂ​റി​ല​ധി​കം പു​റ​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഈ നോ​വ​ലി​ന്റെ വില ഒൻപതു പവൻ തൊ​ണ്ണൂ​റ്റി​യ​ഞ്ചു് പെൻ​സാ​ണു്. ഏതാ​ണ്ടു് നൂ​റ്റി എഴു​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു രൂപ. പേ​പ്പർ ബാ​യ്ക്കാ​ണു്; പെൻ​ഗ്വിൻ പു​സ്ത​ക​മാ​ണു്. പക്ഷേ എന്തു ഫലം? പു​സ്ത​കം തു​റ​ന്നാൽ കാ​ണു​ന്ന​തു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ. ഇങ്ങ​നെ പലതവണ വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ മാ​സ്റ്റർ പീ​സു​കൾ കാ​ണു​ക​യും അവ അന​ഭി​ഗ​മ്യ​ങ്ങൾ ആയി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ദ്വേ​ഷം. അതു ക്ര​മേണ വി​കാ​സം കൊ​ള്ളു​ന്നു. അവ​യോ​ടു​ള്ള വെ​റു​പ്പു് അവ വാ​യി​ച്ചാ​സ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന​വ​നോ​ടു​ള്ള വെ​റു​പ്പാ​യി മാ​റു​ന്നു. കാലം ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ സ്വ​ന്തം ഭാ​ഷ​യി​ലെ ഇട​ത്ത​രം കൃ​തി​ക​ളെ അതി​രു​ക​ട​ന്നു വാ​ഴ്ത്താ​നു​ള്ള പ്ര​വ​ണ​ത​യാ​യി അതു രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഈ രോ​ഗ​ത്തി​നു ചി​കി​ത്സ​യി​ല്ല, പരി​ഹാ​ര​മി​ല്ല.

ഇതിനു നേരേ വി​പ​രീ​ത​മാ​യി ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലേ എല്ലാ​മു​ള്ളു എന്നു പറ​യു​ന്ന ചില ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പ്രൊ​ഫ​സർ​മാ​രു​മു​ണ്ടു്. “ഓ മല​യാ​ലം അതി​ലെ​ന്തു​ണ്ടു്? കീ​റ്റ്സി ന്റെ കവി​ത​യാ​ണു് കവിത; എല്യ​റ്റി ന്റെ കവി​ത​യാ​ണു് കവിത” എന്നു് അവർ ഉദ്ഘോ​ഷി​ക്കും. പണ്ടു്, ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളിനെ കാണാൻ ചവ​റ​യി​ലെ ഒരു ധനികൻ വന്നു. അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: “നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഓഫീ​സിൽ ജോ​ലി​ചെ​യ്യു​ന്ന ആ …നാ​യ​രി​ല്ലേ? അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് എന്റെ മകളെ വി​വാ​ഹം കഴി​പ്പി​ച്ചാൽ കൊ​ള്ളാം. എന്റെ കൂടെ വരൂ. നമു​ക്കു് അയാ​ളു​ടെ അച്ഛ​നെ കാണാം”. ഞങ്ങൾ പോയി. തന്ത​യ്ക്കും സമ്മ​തം. പക്ഷേ, മകൻ പറ​ഞ്ഞു​ക​ള​ഞ്ഞു: “ലു​ക്ക് ഹീയർ ഫാദർ. ഐ വിൽ മാരി ഒൻലി ദി ഡോ​ട്ടർ ഒഫ് ആൻ ഐ. സി. എസ്. ഓഫീസർ”. ധനി​ക​നും (ഒരു കൺ​ട്രാ​ക്ട​റാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹം) ഞാനും റോ​ഡി​ലേ​ക്കു പോ​ന്നു. “ഇനി എന്തു ചെ​യ്യാൻ?” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം നി​രാ​ശ​ത​യോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ച​തു് കേ​ട്ട​പ്പോൾ എനി​ക്കു ദുഃഖം തോ​ന്നി. ഞാൻ പെ​ട്ടെ​ന്നു് ആ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു കയ​റി​ച്ചെ​ന്നു് എന്റെ സഹ​പ്ര​വർ​ത്ത​ക​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “നോ​ക്കൂ …നായരേ. നി​ങ്ങൾ ഈ കു​ട്ടി​യെ​ത്ത​ന്നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കു. അവ​ളു​ടെ അച്ഛ​നെ (65 വയ​സ്സു്) നമു​ക്കു് ഐ. സി. എസ്. പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു് ഇം​ഗ്ല​ണ്ടിൽ അയ​യ്ക്കാം. ചു​ണ്ടു് ഒന്നു​മ​ലർ​ത്തി, കോ​പ​ത്തോ​ടെ എന്നെ നോ​ക്കി​യി​ട്ടു് അയാൾ വീ​ട്ടി​ന​ക​ത്തേ​ക്കു പോയി. മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ, ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പഠി​ച്ചു​പോ​യി എന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് മാ​ത്രം പു​ച്ഛി​ക്കു​ന്ന ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പ്രൊ​ഫ​സർ​മാ​രു​ടെ ശ്വ​ശു​ര​ന്മാ​രെ ഐ. എ. എസ്. പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു് അയ​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണു്. (ഇപ്പോൾ ഐ. സി. എസ്. ഇല്ല​ല്ലോ.)

അഥർ​വ​വേ​ദ​ത്തി​ലെ യക്ഷ്മ​നി​വാ​രണ നിർ​ദ്ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ ഇങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്നു:

“നി​ന്റെ കാ​ലിൽ​നി​ന്നു്, നി​ന്റെ മു​ട്ടിൽ​നി​ന്നു്, നി​ന്റെ അര​ക്കെ​ട്ടിൽ നി​ന്നു്, നി​ന്റെ പൃ​ഷ്ഠ​ത്തിൽ​നി​ന്നു്, നി​ന്റെ നട്ടെ​ല്ലിൽ​നി​ന്നു്, നി​ന്റെ കഴു​ത്തിൽ​നി​ന്നു്, നി​ന്റെ ശി​ര​സ്സിൽ​നി​ന്നു്, ഞാൻ എല്ലാ രോ​ഗ​ങ്ങ​ളും നിർ​മ്മാർ​ജ്ജ​നം ചെ​യ്തു. നി​ന്റെ തല​യോ​ട്ടി​ലെ എല്ലാ അസ്ഥി​ക​ളും അരോ​ഗാ​വ​സ്ഥ​യിൽ. നി​ന്റെ ഹൃദയം വീ​ണ്ടും നല്ല​പോ​ലെ സ്പ​ന്ദി​ക്കു​ന്നു. ഉദി​ച്ചു​യ​രു​ന്ന പ്ര​ഭാ​കര, അങ്ങു് രശ്മി​കൾ​കൊ​ണ്ടു് തല​വേ​ദ​ന​യെ അക​റ്റി. കൊടിയ വേ​ദ​ന​കൾ ഇല്ലാ​താ​ക്കി.” (അഥർ​വ​വേ​ദം IX-8.)

ബി. സി. 1500-നു് അടു​പ്പി​ച്ചു് ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ധി​ഷ​ണാ​ശാ​ലി​കൾ മനു​ഷ്യ​ന്റെ വേ​ദ​ന​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ന്ന​തി​നു് ഇതു തെ​ളി​വു​ന​ല്കു​ന്നു. ഈ ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലും കവി അതി​നെ​പ്പ​റ്റി പാ​ടു​ന്നു​വെ​ന്നു് നമ്മൾ എൻ. എൻ. കക്കാ​ടി ന്റെ കാ​വ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു (ഇന്റൻ​സീ​വ് കെയർ, മാ​തൃ​ഭൂ​മി). വെറും വേ​ദ​ന​യ​ല്ല, തീ​വ്ര​വേ​ദന. കവി​യു​ടെ ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ

ഈ യാ​ത​ന​യെ ലഘൂ​ക​രി​ക്കാൻ പര​ബ്ര​ഹ്മ​മു​ണ്ടെ​ന്നു വേദം. നമ്മു​ടെ കവി​ക്കു​ള്ള യാ​ത​ന​യെ ലഘൂ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു് സ്നേ​ഹ​മാ​ണു്. “കണ്ണീർ​ചി​രി​യിൽ തി​ള​ങ്ങും പ്രി​യാ​മു​ഖ​ത്തിൽ” നി​ന്നു് അതു പ്ര​സ​രി​ക്കു​ന്നു. രോഗി താ​ണു​പോ​കു​മ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ മെ​ല്ലെ ഉയർ​ത്തു​ന്ന കി​ടാ​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈ​ക​ളിൽ​നി​ന്നും അതു നിർ​ഗ്ഗ​ളി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ

രോ​ഗാർ​ത്ത​നെ​ങ്കി​ലും, നി​രാ​ശ​നെ​ങ്കി​ലും ആത്മ​വീ​ര്യം കെ​ട്ടു​പോ​കാ​തെ കഴി​യു​ന്ന ഒരു മനു​ഷ്യ​നെ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ തേ​ജോ​മ​യ​നാ​ക്കു​ന്ന പ്ര​ക്രി​യ​യെ രൂ​പ​ശി​ല്പ​ത്തി​ക​വോ​ടു​കൂ​ടി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന ഈ കാ​വ്യം എന്റെ വേ​ദ​ന​ക​ളെ​യും നൈ​രാ​ശ്യ​ങ്ങ​ളെ​യും ദൂ​രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു.

നാ​ണം​കെ​ട്ടു് ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്ന പണം ആ നാ​ണ​ക്കേ​ടി​നെ ഇല്ലാ​താ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ളും എന്നൊ​രു ചൊ​ല്ലു​ണ്ട​ല്ലോ നമു​ക്കു്. അത​നു​സ​രി​ച്ചു് ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ “ചി​കി​ത്സി​ച്ചു ചാവുക” എന്ന ലേ​ഖ​ന​മെ​ഴു​തിയ പി. പി. കെ. പൊ​തു​വാ​ളി​നു് വാ​രി​ക​യിൽ​നി​ന്നു കി​ട്ടു​ന്ന പ്ര​തി​ഫ​ലം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഉണ്ടാ​കാ​വു​ന്ന ലജ്ജാ​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ നശി​പ്പി​ച്ചു കളയും എന്നു നമു​ക്കു ഉറ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി പറയാം. ആ ലജ്ജാ​രാ​ഹി​ത്യ നാ​ശ​ന​ത്തി​നു ശേഷം പൊ​തു​വാ​ളി​നു വേ​റൊ​രു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പു​സ്ത​ക​മെ​ടു​ത്തു തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്തു ലേ​ഖ​ന​മാ​ക്കാം. അതു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കി​ട്ടി​യാൽ പ്ര​തി​ഫ​ല​വും വാ​ങ്ങാം. അതു് ഒരു അവി​രാമ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മാ​യി ഭവി​ക്ക​ട്ടെ. കാ​ര്യ​മെ​ന്തെ​ന്ന​ല്ലേ? പറയാം.

അറ​ബെ​ല്ലാ മെൽ​വി​ലും കോളിൻ ജോൺ​സ​ണും ചേർ​ന്നെ​ഴു​തിയ ‘Cured to Death’ എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തു ലേ​ഖ​ന​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് പൊ​തു​വാൾ. ഏതാ​നും വാ​ക്യ​ങ്ങൾ എടു​ത്തെ​ഴു​താ​നേ ഇവിടെ സ്ഥ​ല​മു​ള്ളു. ഇതാ പൊ​തു​വാ​ളി​ന്റെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ:

1. “പണം കൊ​ടു​ത്തു് മാ​റാ​രോ​ഗം വാ​ങ്ങു​ന്ന​തി​നു് മറ്റൊ​രു​ദാ​ഹ​ര​ണം തല വേ​ദ​ന​യാ​ണു്. ഇന്നു് എല്ലാ സമൂ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലും തല​വേ​ദന ഒരു മാ​ന്യ​രോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ സ്റ്റാ​റ്റ​സ് കര​സ്ഥ​മാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. ശു​ദ്ധ​വാ​യു, വി​ശ്ര​മം, ആവ​ശ്യ​ത്തി​നു് വെ​ള്ളം, ഭക്ഷ​ണം, മാ​ന​സിക വി​ശ്രാ​ന്തി എന്നി​വ​കൊ​ണ്ടോ, വേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ ആസ്പി​രിൻ പോ​ലു​ള്ള ശക്തി കു​റ​ഞ്ഞ ഒരു വേദനാ സം​ഹാ​രി കൊ​ണ്ടോ ആണു് തല​വേ​ദന എന്ന രോഗ ലക്ഷ​ണ​ത്തെ ഇല്ലാ​യ്മ ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​ന്മാർ പറ​യു​ന്നു”. ഇനി സാ​യ്പ​ന്മാ​രു​ടെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ The headache is an example of an everyday problem which was elevated to a disease. Everyone suffers the occasional head ache; it is usually a minor symptom that something needs changing. Fresh air, something to eat or drink, perhaps a little exercise, might be all the body requires to eliminate the symptom or at most a mind analgesic such as aspirin or paracetamol.
2. പൊ​തു​വാൾ: “…ക്ലോ​റം​ഫെ​നി​ക്കോൾ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ച​തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി ജപ്പാ​നിൽ​മാ​ത്രം പതി​നാ​യി​ര​മാ​ളു​കൾ അപ്പാ​സ്റ്റി​ക്ക് (?) അനി​മിയ ബാ​ധി​ച്ചു മരി​ച്ചു”. സാ​യ്പ​ന്മാർ: Chloramphenicol, a potent but dangerous antibiotic has been calculated to have caused more than 10,000 deaths from aplastic anaemia in Japan. ഇങ്ങ​നെ എടു​ത്തെ​ഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ പൊ​തു​വാ​ളി​ന്റെ ലേഖനം മു​ഴു​വൻ പകർ​ത്തേ​ണ്ടി​വ​രും. ഒപ്പം സാ​യ്പ​ന്മാ​രു​ടെ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളും. ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ തല​ക്കെ​ട്ടെ​ങ്കി​ലും മാ​റ്റ​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി​യി​ല്ല​ല്ലോ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്. (‘ചി​കി​ത്സി​ച്ചു ചാവുക’—‘Cured to Death’) സർദാർ കെ. എം. പണി​ക്കർ ചൈ​ന​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന​കാ​ലം. വി​ശി​ഷ്ടാ​തി​ഥി​യെ ബഹു​മാ​നി​ക്കാൻ ചൈ​ന​യി​ലെ അധി​കാ​രി​കൾ നട​ത്തിയ ഒരു ഡി​ന്ന​റിൽ പെ​രു​മ്പാ​മ്പി​ന്റെ മാംസം വി​ള​മ്പി. കു​ടി​ക്കാൻ അതി​ന്റെ പി​ത്ത​വെ​ള്ള​വും നൽ​കി​യ​ത്രേ. രണ്ടും കഴി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവരെ അപ​മാ​നി​ക്ക​ലാ​വും. അദ്ദേ​ഹം അപ​മാ​ന​ന​ത്തി​നു സന്ന​ദ്ധ​നാ​യി​ല്ല. ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി എന്ന ഉത്കൃ​ഷ്ട വാ​രി​ക​യാ​കു​ന്ന ഭാ​ജ​ന​ത്തിൽ നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ വാ​ഹ​സ​മാം​സ​വും പിത്ത ജലവും ഞാൻ കഴി​ക്കു​ന്നു. കെ. എം. പണി​ക്കർ ചൈ​നാ​ക്കാർ കാ​ണാ​തെ ഛർ​ദ്ദി​ച്ചി​രി​ക്കും. ഞാൻ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന പത്രാ​ധി​പ​സ​മി​തി കാ​ണാ​തെ മാ​റി​നി​ന്നു് ഞാനും ഒന്നു ഛർ​ദ്ദി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

ലൂയി പതി​നാ​റാ​മ​നും ഭാര്യ മറീ ആങ്ത്വാ​ന​ത്തും (Marie Antoinette) കൂടി ഒളി​ച്ചോ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. വഴി​ക്കു​വ​ച്ചു് കു​തി​ര​ക​ളെ മാ​റേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. മാ​റ്റി​ക്കെ​ട്ടു​ന്ന സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ രണ്ടു​പേ​രും വണ്ടി​യിൽ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​നി​ന്നു. അങ്ങ​നെ നി​ന്ന​താ​ണു് അവ​രു​ടെ മര​ണ​ത്തി​നു​കാ​ര​ണ​മാ​യ​തു്. വി​പ്ല​വ​കാ​രി​കൾ ആരാ​ണ​വർ എന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അവർ ചക്ര​വർ​ത്തി​യേ​യും ഭാ​ര്യ​യേ​യും പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. വി​ധി​വൈ​പ​രീ​ത്യം! ഏതു തര​ത്തി​ലു​ള്ള ചൂ​ഷ​ണ​മാ​യാ​ലും പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ടും. അതും വിധി വൈ​പ​രീ​ത്യം​ത​ന്നെ. ഇട​തു​വ​ശ​ത്തു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പു​സ്ത​ക​വും വല​തു​വ​ശ​ത്തു വെ​ള്ള​ക്ക​ട​ലാ​സ്സു​മാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്ന​വർ ഇതോർ​മ്മി​ച്ചാൽ നന്നു്.

ദി​ല്ലി​യിൽ​വ​ച്ചു് തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള യ്ക്കു ജ്ഞാ​ന​പീ​ഠം സമ്മാ​നം നൽ​കി​യ​തു് മെ​ക്സി​ക്കൻ​ക​വി​യായ ഒക്ടാ​വ്യോ പാ​സ്സാ ണു്. ആ സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞ​താ​യി കലാ​കൗ​മു​ദി​യു​ടെ ന്യൂ​ഡെൽ​ഹി ലേഖകൻ എഴു​തു​ന്നു: “സ്പാ​നി​ഷ് എഴു​ത്തു​കാ​ര​നായ ഞാനും മല​യാ​ളം എഴു​ത്തു​കാ​ര​നായ തക​ഴി​യും ഇവിടെ ഒന്നാ​വു​ക​യാ​ണു്. ഭാഷകൾ തീർ​ക്കു​ന്ന മതിൽ​ക്കെ​ട്ടു​കൾ തകർ​ക്കാ​നു​ള്ള​താ​ണു് ഈ പു​ര​സ്കാ​രം. ഇത്ത​രം മതിൽ​ക്കെ​ട്ടു​കൾ തകർ​ത്തു് ഉയർ​ന്നു വന്ന​താ​ണു് ഇന്ത്യ” (ലക്കം 533 പുറം 5). ഒക്ടോ​വ്യോ പാ​സ്സി​നു് ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ട ഒരാ​ശ​യം തന്നെ​യാ​ണു് ഇവി​ടെ​യും പു​ന​രാ​വി​ഷ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. മുൻ​പു് അദ്ദേ​ഹം എഴുതി: “യൂ​റോ​പ്യൻ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ഐക്യ​ത്തെ കർ​ട്ടി​യ​സ് വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി. കഴി​ഞ്ഞ ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലോ മദ്ധ്യ​കാ​ല​യ​ള​വി​ലോ ഉള്ള​തി​നെ​ക്കാൾ ഇന്നു് ഈ ഐക്യം കൂ​ടു​തൽ സ്പ​ഷ്ട​വും കൂ​ടു​തൽ അടു​പ്പ​മാർ​ന്ന​തു​മാ​ണു്. അതേ​സ​മ​യം അതു കൂ​ടു​തൽ വി​ശാ​ല​വും മോ​സ്കോ തൊ​ട്ടു സാൻ​ഫ്രാൻ​സി​സ്കോ വരെ, സാ​ന്തി​യാ​ഗോ തൊ​ട്ടു സി​ഡ്നി വരെ അതു വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ജർ​മ്മൻ, പോ​ളി​ഷ്, റു​മേ​നി​യൻ, പോർ​ച്ച്ഗീ​സ് ഈ ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലെ നമ്മു​ടെ കവികൾ ഒരേ കാ​വ്യ​മാ​ണു രചി​ക്കു​ന്ന​തു് ” (Renga എന്ന കാവ്യ സമാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​നു പാ​സ്സ് എഴു​തിയ അവ​താ​രി​ക​യിൽ​നി​ന്നു്.)

ഒരു വശ​ത്തു​നി​ന്നു മറ്റൊ​രു വശ​ത്തേ​ക്കു് കട​ക്കാ​നു​ള്ള പദ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള പാ​ല​മാ​ണു് കവി​ത​യെ​ന്നു പാ​സ്സ് വേ​റൊ​രി​ട​ത്തും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. Pasos de un peregrino son errante/Sobre esteragil puente palabras—വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ ദുർ​ബ്ബ​ല​മായ പാ​ല​ത്തിൽ, അല​സ​സ​ഞ്ചാ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന തീർ​ത്ഥാ​ട​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ കാൽ​വ​യ്പു​കൾ.

സാ​യ്പ്. ഏതു സാ​യ്പു​മാ​ക​ട്ടെ. വാ​ക്കു​കൾ​കൊ​ണ്ടു് സാം​സ്കാ​രി​ക​മ​ണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളെ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്ന മഹാ​ക​വി ഒക്ടോ​വ്യോ പാ​സ്സാ​ക​ട്ടെ. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഇവി​ട​ത്തെ രണ്ടാം​ത​രം സാ​ഹി​ത്യം കണ്ടു് പു​ള​കം​കൊ​ള്ളു​ന്ന ആഷ​റാ​യി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. ആ സാ​യ്പി​നെ അഭി​സം​ബോ​ധന ചെ​യ്തു് പറ​യു​ക​യാ​ണു്: “സാ​യ്പേ താ​ങ്കൾ ഈ കേ​ര​ള​ത്തിൽ കാ​ലു​കു​ത്തി​യാൽ വഴു​ക്ക​ലു​ള്ള ഒരു മൃഗം നി​ങ്ങ​ളെ സ്പർ​ശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പാ​ഞ്ഞു​പോ​കും. കണ്ടാ​ലും താ​ങ്കൾ​ക്കു അതിനെ പി​ടി​കൂ​ടാൻ തോ​ന്നു​കി​ല്ല. മൃ​ഗ​ശാ​ല​യി​ലെ കു​ഴി​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന നീർ​നാ​യെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലേ? അതു വെ​ള്ള​ത്തിൽ​ക്കി​ട​ന്നു പു​ള​യ്ക്കു​മ്പോ​ഴും ഓടി പാ​റ​ക്കെ​ട്ടിൽ കയ​റി​നി​ല്ക്കു​മ്പോ​ഴും താ​ങ്കൾ​ക്കു വെ​റു​പ്പ​ല്ലേ? കഴി​യു​ന്ന​തും വേഗം അവി​ടെ​നി​ന്നു് പോ​ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നാ​റി​ല്ലേ? ആ ജന്തു ഒന്നു ശരീ​ര​ത്തിൽ തൊ​ട്ടു​വെ​ന്നു​വി​ചാ​രി​ക്കു. താ​ങ്കൾ ബോ​ധം​കെ​ട്ടു​വീ​ഴും. നീർ​നാ​യ്ക്കു് സദൃ​ശ​മായ, വഴു​ക്ക​ലു​ള്ള ഒരു ജന്തു​വാ​ണു് കൊ​ച്ചി​യി​ലോ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തോ വന്നി​റ​ങ്ങു​ന്ന നി​ങ്ങ​ളെ ഉരു​മ്മി​ക്കൊ​ണ്ടു പാ​ഞ്ഞു പോ​കു​ന്ന​തു്. അതാ​ണു് പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ എന്ന ജന്തു. നീ​ണ്ട​മു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, എണ്ണ​മ​യ​മാർ​ന്ന ശരീ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അതു് അതാ പാ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു. മാ​റി​നിൽ​ക്കു. പറ്റു​ന്നി​ല്ല. സ്പർ​ശി​ച്ചു് താ​ങ്ക​ളെ ബോ​ധ​ശൂ​ന്യ​നാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അതു പാ​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നു.

ചേർ​ത്തല ശ്രീ​ദേ​വി​യു​ടെ ‘സമ​ത​ല​ങ്ങൾ’ (വി​മൻ​സ് മാ​ഗ​സിൻ, ലക്കം) കഥ​യ​ല്ല. വഴു​വ​ഴു​പ്പു​ള്ള ഇരു​ണ്ട​ജ​ന്തു​വാ​ണ​തു്. ഭർ​ത്താ​വു് ഓഫീ​സി​ലു​ള്ള ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി ഭാര്യ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോ​ഴാ​ണു് അടു​ത്ത​വീ​ട്ടി​ലെ ഒരു പാ​വ​പ്പെ​ട്ട സ്ത്രീ​യു​ടെ പരി​ദേ​വ​നം. താൻ എത്ര ഭാ​ര്യ​മാ​രെ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ന്നോ… എന്റെ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ​ക്കു വി​ശ​പ്പു​മാ​റ്റാൻ വല്ല​തും കൊ​ടു​ത്താൽ മതി. ഇതു​കേൾ​ക്കു​ന്ന അവൾ​ക്കു് തന്റെ ദുഃഖം എത്ര നി​സ്സാ​ര​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ജീ​വ​ത​മു​ണ്ടോ ഇവിടെ? ഇല്ല. വി​ഷ​യ​ത്തി​നു് എന്തെ​ങ്കി​ലും നവീ​ന​ത​യു​ണ്ടോ? ഇല്ല. പി​ന്നെ​ന്തു​ണ്ടു്? ഒന്നു​മി​ല്ല. നീർ​നാ​യ്ക്കൾ​ക്കു​ള്ള സ്ഥാ​നം മൃ​ഗ​ശാ​ല​യി​ലെ കു​ഴി​യി​ലാ​ണു്; വി​മൻ​സ് മാ​ഗ​സിൻ എന്ന മനോ​ഹ​ര​മായ വാ​രി​ക​യി​ല​ല്ല.

ഞാ​നൊ​രി​ക്കൽ ഭാ​ര​മു​ള്ള പെ​ട്ടി തൂ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് എറ​ണാ​കു​ളം തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സി​ലേ​ക്കു ഓടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു നമ്പൂ​തി​രി എന്നെ തട​ഞ്ഞു​നി​റു​ത്തി​യി​ട്ടു് പറ​ഞ്ഞു: “തി​ടു​ക്കം വേണ്ട, തി​ടു​ക്കം വേണ്ട” തീ​വ​ണ്ടി വൈ​കി​യേ പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മിൽ എത്തൂ എന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ നമ്പൂ​തി​രി​യു​ടെ നേർ​ക്കു മു​ഖ​ഭാ​വം​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ചോ​ദ്യ​മെ​റി​ഞ്ഞു. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “വണ്ടി എപ്പോ​ഴേ പൊ​യ്ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു”. സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്ന തീ​വ​ണ്ടി പോ​യ​തി​നു​ശേ​ഷ​വും പൈ​ങ്കി​ളി​പ്പെ​ട്ടി​യു​മെ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് പെൺ​പി​ള്ളേർ ഓടു​ക​യാ​ണു്. ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു നമ്പൂ​തി​രി​യു​ണ്ടോ ഇക്കാ​ര്യം അവരെ അറി​യി​ക്കാൻ?

“നി​ങ്ങൾ സ്ത്രീ​വി​ദ്വേ​ഷി​യാ​ണോ?” ഇമ്മ​ട്ടിൽ പലരും ചോ​ദി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. എനി​ക്കു​ള്ള ഉത്ത​രം പണ്ടേ ഡോ​ക്ടർ സാ​മു​വൽ ജോൺസൺ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു് എന്ന കാ​ര്യം അവരെ അറി​യി​ക്ക​ട്ടെ. “എനി​ക്കു സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ സാ​മീ​പ്യം വലിയ ഇഷ്ട​മാ​ണു്. ഞാൻ അവ​രു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു; ഞാൻ അവ​രു​ടെ പ്ര​സ​രി​പ്പു് ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു; ഞാൻ അവ​രു​ടെ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യും ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു”.

ആധു​നിക നോ​വ​ലി​ന്റെ പ്ര​ഭ​വ​കേ​ന്ദ്രം സ്റ്റാ​ങ്ദാ​ലി ന്റെ (Stendhal) Scarlet & Black ആണെ​ന്നാ​ണു് മഹാ​ന്മാ​രായ നി​രൂ​പ​കർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. സു​ന്ദ​ര​നും ബു​ദ്ധി​മാ​നു​മായ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ ഒരു മേ​യ​റു​ടെ ഭാ​ര്യ​യെ സ്വ​ന്ത​മി​ച്ഛ​യ്ക്കു് വി​ധേ​യ​യാ​ക്കി​യി​ട്ടു് അവി​ടം​വി​ട്ടു പോ​കു​ന്നു. അവൾ പി​ന്നീ​ടു അയാളെ ഒറ്റി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അത​റി​ഞ്ഞ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ അവളെ കാണാൻ പോ​കു​ക​യാ​ണു്. അവളെ വെ​ടി​വ​ച്ചു കൊ​ല്ലാ​നാ​ണു് അയാ​ളു​ടെ ഉദ്ദേ​ശ്യം. പക്ഷേ സ്റ്റാ​ങ്ദാൽ അതൊ​രി​ട​ത്തും പറ​യു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം ഒരു ചി​ത്രം വര​യ്ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു വാ​ക്കു​കൾ​കൊ​ണ്ടു്. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ ഒരു ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച കാ​ല​ത്തു്, അവൾ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന പട്ട​ണ​ത്തിൽ വരി​ക​യും തോ​ക്കു വാ​ങ്ങി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. എന്നി​ട്ടു് പള്ളി​യിൽ കയ​റു​ന്നു. അവൾ പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. തന്നെ ഉത്ക​ട​മാ​യി സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്ന ആ സ്ത്രീ​യെ കാ​ണു​മ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ കൈ വി​റ​യ്ക്കു​ന്നു. സ്ത്രീ തല ഒന്നു കൂടെ താ​ഴ്ത്തു​ന്നു. അയാൾ​ക്കു് അവളെ വ്യ​ക്ത​മാ​യി കാണാൻ വയ്യ. എങ്കി​ലും വെടി വച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടി​ല്ല. വീ​ണ്ടും നി​റ​യൊ​ഴി​ച്ചു. അവൾ വീണു. രവി​വർ​മ്മ​യു​ടെ ചി​ത്രം നമ്മോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ വാ​ക്കു​കൾ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഈ ചി​ത്ര​വും സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം. ഇതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടി​ല്ല ‘വേ​ര​റ്റു വീണ വൃ​ക്ഷം’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ (മനോ​രാ​ജ്യം) ഗൃ​ഹ​നാ​യ​ക​ന്റെ അസ്ഥി ഇരി​ക്കു​ന്ന പറ​മ്പു് മക്കൾ വി​റ്റ​പ്പോൾ മരി​ച്ച ആ മനു​ഷ്യ​ന്റെ ആത്മാ​വു് അസ്വ​സ്ഥ​മാ​കു​ന്ന​തു വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ഇക്ക​ഥ​യിൽ വെറും പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങ​ളേ​യു​ള്ളു. പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു് കല​യു​മാ​യി ബന്ധ​മി​ല്ല. അതി​നാൽ ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​ര​ന്റെ കഥ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ മന​സ്സി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം മഹാ​ന്മാ​രായ എഴു​ത്തു​കാ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ച്ചു് ടെ​ക്നി​ക് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യാൽ ഒരു​പ​ക്ഷേ, ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട കഥകൾ എഴു​തി​യേ​ക്കാം.

രജ​നീ​ഷി ന്റെ പത​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് സെഡ്. എം. മൂഴൂർ ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തി​യ​തു് ഞാൻ കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടെ വാ​യി​ച്ചു. ധർ​മ്മം അധഃ​പ​തി​ച്ചാൽ രാ​ഷ്ട്രം അധഃ​പ​തി​ക്കു​മെ​ന്നു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം രജ​നീ​ഷി​ന്റെ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യും അതി​നോ​ടു ചേർ​ന്ന പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളും അധാർ​മ്മി​ക​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. സെഡ്. എം. മൂ​ഴൂ​രി​നോ​ടു് എനി​ക്കു് യോ​ജി​ക്കാൻ ഒരു പ്ര​യാ​സ​വു​മി​ല്ല. എങ്കി​ലും രജ​നീ​ഷ് പറ​ഞ്ഞ​തെ​ന്തെ​ന്നു നമ്മൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സെ​ക്സ് സൗ​ന്ദ​ര്യ​മാ​ണെ​ന്നു വാ​ദി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം തത്ത്വ​ചി​ന്താ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ട ആളല്ല. രജ​നീ​ഷ് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു: “[പൂ​ക്കൾ] വി​ട​രു​ന്ന​തു് ലൈം​ഗി​ക​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണു് എന്ന​തു് നി​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? നൃ​ത്ത​വും പാ​ട്ടും പ്ര​ഫു​ല്ലാ​വ​സ്ഥ​യും ലൈം​ഗി​ക​ശ​ക്തി​യു​ടെ ആവി​ഷ്കാ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു്. പെൺ​മ​യി​ലി​നെ ഭ്ര​മി​പ്പി​ക്കു​വാൻ പീ​ലി​വി​ടർ​ത്തു​ന്ന ആൺ​മ​യി​ലും പനി​നീർ​ച്ചെ​ടി​യു​ടെ അഗ്ര​ത്തിൽ ഉയർ​ന്നു​ചെ​ന്നു വി​ട​രു​ന്ന പൂവും കാ​മോ​ത്സു​ക​ങ്ങ​ളായ ഗാ​ന​ങ്ങൾ പാ​ടു​ക​യും രചി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന കവി​യും അബോ​ധ​മ​ന​സ്സി​ലു​ള്ള ജന്മ​വാ​സ​നാ​പ​ര​ങ്ങ​ളായ മൂ​ല്യ​ങ്ങൾ​ക്കു സ്ഫു​ടീ​ക​ര​ണം നൽ​കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു”. ഈ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യിൽ വി​ശ്വ​സി​ച്ച രജ​നീ​ഷ് പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ത​ല​ത്തി​ലും അതു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. ആധ്യാ​ത്മി​ക​ത്വം പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ക​യും അതു​പോ​ലെ ജീ​വി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന സന്ന്യാ​സി​മാ​രു​ണ്ടു്. വി​നോ​ബ​ഭാ​വേ ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം. പകൽ​സ​മ​യ​ത്തു ആധ്യാ​ത്മി​കത ഘോ​ര​ഘോ​രം പ്ര​സം​ഗി​ച്ചി​ട്ടു് രാ​ത്രി​യിൽ അന്തേ​വാ​സി​നി​യായ സന്ന്യാ​സി​നി​യെ യോ​ഗ​മു​റ​കൾ പഠി​പ്പി​ക്കാൻ വി​ളി​ക്കു​ന്ന സന്ന്യാ​സി​മാ​രു​മു​ണ്ടു്; ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടു്. അവ​രോ​ടു താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​മ്പോൾ രജ​നീ​ഷ് എത്ര യോ​ഗ്യൻ!

1. ശബ​രി​മ​ല​യിൽ പോകാൻ മാ​ല​യി​ടു​ക​യും എല്ലാ​വ​രു​മൊ​ത്തു് ഒരു ദിവസം കെ​ട്ടു​മാ​യി യാ​ത്ര​യാ​രം​ഭി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടു് കു​ള​ത്തു​പ്പു​ഴ​യിൽ ചെ​ന്നു് ശാ​സ്താ​വി​നെ തൊ​ഴു​തു തി​രി​ച്ചു​പോ​രു​ന്ന ചില ആളു​ക​ളു​ണ്ടു്; കഥ​യെ​ഴു​താൻ തു​ട​ങ്ങു​ക​യും പ്ര​ബ​ന്ധ​മെ​ഴു​തി തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രെ​പ്പോ​ലെ. അവ​രി​ലൊ​രാ​ളാ​ണു ചന്ദ്രിക വാ​രി​ക​യിൽ രോ​ഷ്നി തോ​മ​സ്സി​ന്റെ സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ എഴു​തിയ സു​ബ്രു.
2. “മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ ഏറ്റ​വും ആധി​കാ​രി​ക​മായ ‘ശബ്ദ​താ​രാ​വ​ലി’യിൽ ശ്രീ​ക​ണ്ഠേ​ശ്വ​രം നൽ​കു​ന്ന അർത്ഥ വി​വ​ര​ണം നോ​ക്കൂ” എന്നു പി. ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള ‘ട്രയൽ’ വാ​രി​ക​യിൽ—ശബ്ദ​താ​രാ​വ​ലി പ്രാ​മാ​ണി​ക​ഗ്ര​ന്ഥ​മ​ല്ല. രണ്ടു തെ​റ്റു​കൾ കാ​ണി​ക്കാം. ഒന്നു്: ശര​ശ്ച​ന്ദ്രിക (ശ.താ. പുറം 1523. 1967-ലെ ആറാ​മ​ത്തെ എഡിഷൻ) ശരതു് + ചന്ദ്രിക = ശര​ച്ച​ന്ദ്രിക എന്നേ വരൂ. (സകാര തവർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു ശകാര ചവർ​ഗ്ഗ​ങ്ങ​ളോ​ടു ചേ​രു​മ്പോൾ ശകാര ചവർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ ആദേശം) “താരക ബ്ര​ഹ്മ ശര​ച്ച​ന്ദ്ര​ച​ന്ദ്രി​കേ” എന്നു ഗി​രി​ജാ​ക​ല്യാ​ണ​ത്തിൽ. രണ്ടു്: ആര​ക്കാൽ = വണ്ടി​ച്ച​ക്ര​ത്തി​ന്റെ ആണി; അച്ചു​ത​ണ്ടു്, ഒരു പാ​ഴ്‌​വൃ​ക്ഷം (പുറം 253. 1967 ലെ പ്ര​സാ​ധ​നം) ആര​ക്കാൽ വണ്ടി​ച്ച​ക്ര​ത്തി​ന്റെ ആണി​യ​ല്ല. അച്ചു​ത​ണ്ടു​മ​ല്ല. ചക്ര​ത്തി​ന്റെ [വൃത്ത] പരി​ധി​യിൽ നി​ന്നു് അതി​ന്റെ നാ​ഭി​യി​ലേ​ക്കു [ഹബ്ബി​ലേ​ക്കു്] വന്നു​ചേ​രു​ന്ന കമ്പോ കമ്പി​യോ ആണതു്. “ആര​ക്കാ​ലെ​ന്നു​പോ​ലെ തി​രി​യു​ന്നു മനു​ഷ്യ​ഭാ​ഗ്യം.” എന്നു കവി. ആര—a spoke (Sanskrit English Dictionary, Monier Williams, p. 149).
3. “റീ​ഗ​നും ഗൊർ​ബ​ച്ചേ​വും ദൈ​വ​ങ്ങ​ളാ​ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. പക്ഷേ, അതി​ലൊ​രാൾ ചെ​കു​ത്താ​നാ​കാ​തി​രു​ന്നാൽ മതി. അതാ​ണു് ജനീ​വ​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​യു​ള്ള നമ്മു​ടെ പ്രാർ​ത്ഥന” എന്നു കണി​യാ​പു​രം രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ. പ്രാർ​ത്ഥന ഫലി​ച്ചി​ല്ല. റീഗൻ വളരെ ക്ഷീ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് ടെ​ലി​വി​ഷൻ സെ​റ്റ് നമ്മെ ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ച്ചു. എന്നാ​ലെ​ന്തു്? അദ്ദേ​ഹം ഇവിടെ നി​ന്നു പോ​കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് എല്ലാം ഭസ്മീ​ക​രി​ക്കും. സമാ​ധാ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു വാ​തോ​രാ​തെ ‘വാ​ച​ക​മ​ടി’ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു് യു​ദ്ധ​ക്കൊ​തി​യ​ന്മാർ.

4. തൂ​മു​ല്ല​ക്കാ​വിൽ​നി​ന്നു​മൊ​ളി​ക​ണ്ണാ​ലെ നോ​ക്കും

   തു​മ്പ​പ്പൂ ചി​രി​ക​ണ്ടി​ട്ടെൻ മനോ​വി​കാ​ര​ങ്ങൾ

   പഞ്ചാ​ര​പ്പാ​യ​സ​മു​ണ്ണു​ന്ന സു​ഖ​ത്തോ​ടെ

   പഞ്ചേ​ന്ദ്രി​യ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളി​ലാ​ന​ന്ദം നി​റ​യ്ക്കു​മ്പോൾ

   കെ. എൻ. കു​ട​മാ​ളൂർ പൗ​ര​ധ്വ​നി വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ചെ​റു​താ​ലി എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ആരം​ഭ​മാ​ണി​തു്—എന്റെ വാ​യ​ന​ക്കാ​രിൽ പ്ര​മേ​ഹ​മു​ള്ള​വർ ഇതു മു​ഴു​വ​നും വാ​യി​ക്ക​രു​തു്. മൂ​ത്ര​ത്തി​ലെ​യും രക്ത​ത്തി​ലെ​യും പഞ്ചാര വള​രെ​ക്കൂ​ടും. ഇതു തന്നെ​യാ​ണു സാ​ക്ഷാൽ ഡയ​ബ​റ്റി​ക് കവിത.
5. ചങ്ങ​മ്പുഴ യുടെ “പഞ്ച​ഭൂ​താ​ഭി​യു​ക്ത​മെൻ​ഗാ​ത്രം” എന്നു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന കാ​വ്യം ദണ്ഡി യുടെ ഒരു ശ്ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ മോ​ഷ​ണ​മാ​ണെ​ന്നു് ഒരു പണ്ഡി​തൻ എനി​ക്കെ​ഴു​തി അയ​ച്ചി​രു​ന്നു. അക്കാ​ര്യം ഞാൻ വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ അറി​യി​ച്ചു. ഒരു വ്യ​ത്യാ​സ​മു​ണ്ടു്. ശ്ലോ​കം ദണ്ഡി​യു​ടേ​ത​ല്ല, ലക്ഷ്മീ​ധ​ര​ന്റേ​താ​ണു്. അതു് എഴു​ത​ട്ടെ: പഞ്ച​ത്വം തനു​രേ​തി ഭൂ​ത​നി​വ​ഹാഃ സ്വാം​ശൈർ മി​ലേ​ന്തു​ധ്രു​വം ധാ​താ​രം പ്ര​ണി​പ​ത്യ ഹന്ത​ശി​ര​സാ തത്രാ​പി​യാ​ചേ​വ​രം തദ്വാ​പീ​ഷു പയ​സ്ത​ദീയ മു​കു​രേ ജ്യോ​തി​സ്ത​ദീ​യാ​ങ്ഗന വ്യോ​മ്നി വ്യോമ തദീയ വർ​ത്മ​നി ധരാ തത്താ​ല​വൃ​ന്തേ നിലഃ താൻ മരി​ക്കു​മ്പോൾ തന്റെ പഞ്ച​ഭൂ​ത​ങ്ങൾ – പൃ​ഥ്വി, അപ്പു്, തേ​ജ​സ്സു്, വായു, ആകാശം – ഇവ പ്ര​ണ​യി​നി​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ഓരോ​ന്നു​മാ​യി ചേ​ര​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് കവി ബ്ര​ഹ്മാ​വി​നോ​ടു പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്ന​തു്. അവ​ളു​ടെ കു​ള​ത്തിൽ ജലാം​ശം; കണ്ണാ​ടി​യിൽ തേ​ജ​സ്സു്; മു​റ്റ​ത്തു് ആകാശം; മാർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ പൃ​ഥ്വി; വി​ശ​റി​യിൽ വായു.