ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നു ബന്ധു​ക്കൾ കു​റ​വു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ‘പെ​ണ്ണു​കാ​ണാൻ’ ഞാൻ കൂടി ചെ​ന്നേ മതി​യാ​വൂ എന്നു നിർ​ബ്ബ​ന്ധം. ഞാൻ പോയി. ഉത്ക​ണ്ഠ നി​റ​ഞ്ഞ നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ. പെ​ണ്ണു കാ​പ്പി​കൊ​ണ്ടു​വ​രി​ക​യാ​ണു്. “നല്ല​പോ​ലെ നോ​ക്കി​ക്കോ സോമാ; പി​ന്നീ​ടു്, ‘ഞാൻ കണ്ടി​ല്ല’ എന്നു മാ​ത്രം പറ​യ​രു​തു് ” എന്നു ഞാൻ അയാ​ളു​ടെ കാതിൽ മൊ​ഴി​ഞ്ഞു. ലജ്ജാ​വ​തി​യാ​യി, മുഖം കു​നി​ച്ചു്, ലേശം വി​റ​യ​ലോ​ടു​കൂ​ടി പെ​ണ്ണു രം​ഗ​പ്ര​വേ​ശം ചെ​യ്യു​മെ​ന്നാ​ണു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു്. ആ വി​ചാ​രം തെ​റ്റി​പ്പോ​യി. അവൾ​ക്കു ലജ്ജ​യി​ല്ല, അവ​ളു​ടെ മുഖം കു​നി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല, ലേ​ശം​പോ​ലും വി​റ​യ​ലു​മി​ല്ല. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു് ഉറ്റു​നോ​ക്കി മന്ദ​സ്മി​തം പൊ​ഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അതി​ശ​ബ്ദ​മാർ​ന്ന കാൽ​വ​യ്പു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി അവൾ ഞങ്ങ​ളി​രി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തേ​ക്കു വന്നു. കാ​പ്പി വച്ചി​രു​ന്ന ട്രേ കൊ​ച്ചു​മേ​ശ​യു​ടെ പു​റ​ത്തു​വ​ച്ചു മാ​റി​നി​ന്നു. ഒരു ചെറിയ ഗു​സ്തി​ക്കാ​രി എന്നു വേണം അവളെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ. അക്കാ​ല​ത്തെ ഫാഷൻ അനു​സ​രി​ച്ചു് ബ്ളൗ​സി​ന്റെ കൈ തോ​ളു​വ​രെ. അതു​കൊ​ണ്ടു ബൈ​സ​പ്സ് മസിൽ​സ്—ഭുജദശ—ഇരു​മ്പു​ണ്ട പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​തു ഞാൻ കണ്ടു. കൈകൾ ബല​മാർ​ന്നവ. മു​ഖ​ത്തി​നൊ​രു ‘ഐശ്വ​ര്യം’ എങ്കി​ലും മറ്റെ​ല്ലാ അവ​യ​വ​ങ്ങ​ളും ആയസ നിർ​മ്മി​ത​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി. ചെ​റു​ക്ക​നെ തറ​പ്പി​ച്ചു​നോ​ക്കു​ന്ന അവ​ളോ​ടു് തന്ത പറ​ഞ്ഞു: “കാ​പ്പി​യെ​ടു​ത്തു​കൊ​ടു​ക്കു്.” അവൾ അത​നു​സ​രി​ച്ചു. ആദ്യം കാ​പ്പി ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നു നൽകി. രണ്ടാ​മ​തു് എനി​ക്കും. എനി​ക്കു കാ​പ്പി​ത​ന്ന​പ്പോൾ അവൾ കരു​തി​ക്കൂ​ട്ടി എന്റെ കൈയിൽ തൊ​ട്ടു. ഞാ​ന​ല്ലേ ബന്ധു. അതു​കൊ​ണ്ടു് വി​വാ​ഹ​ത്തി​നു തട​സ്സം പറ​യാ​തി​രി​ക്കാ​നു​ള്ള വി​ദ്യ​യാ​യി​രു​ന്നു അതു്. എന്നെ തൊട്ട സ്ഥി​തി​ക്കു് അവൾ യു​വാ​വി​നെ ഏതു​വി​ധ​ത്തിൽ തൊ​ട്ടി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു് ഊഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ‘ഇനി പൊ​യ്ക്കോ’ എന്നു തന്ത. തി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യി. ആയ​സാ​വ​യ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ആന്ദോ​ള​നം. ‘ശരി. വി​വ​ര​മ​റി​യി​ക്കാം. ഞങ്ങ​ളി​റ​ങ്ങ​ട്ടെ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു് ഞാനും യു​വാ​വും റോ​ഡി​ലേ​ക്കു പോ​ന്നു. ഞാൻ അർ​ത്ഥ​വ​ത്താ​യി അയാ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി. “എനി​ക്കു് ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു. ഇവൾ മതി” എന്നു് ആ യു​വാ​വു്. സ്പർ​ശം ഏറ്റു എന്ന​തു സ്പ​ഷ്ടം. ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്തി​നു്? ഗു​സ്തി​പി​ടി​ക്കാ​നോ?” വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞാൽ, പ്ര​ഥ​മ​രാ​ത്രി​യിൽ അവൾ ആട​യാ​ഭ​ര​ണ​ങ്ങൾ അണി​ഞ്ഞു് ലജ്ജ​പു​ര​ണ്ട കണ്ണു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി പാൽ​പ്പാ​ത്ര​വു​മാ​യി മണ​വ​റ​യി​ലേ​ക്കു കട​ന്നു​വ​രു​മെ​ന്നാ​ണോ വി​ചാ​രം? ഇല്ല: മാർ​ച്ച​ട്ട കെ​ട്ടി ലങ്കോ​ട്ടി​യു​ട​ത്തു് ഗോ​ദ​യി​ലി​റ​ങ്ങി​നി​ന്നു് മപ്പ​ടി​ച്ചു് നവ​വ​ര​നെ വി​ളി​ക്കും. ഇട​ത്തേ​ത്തു​ട​യിൽ വലതു കൈ​കൊ​ണ്ടും വല​ത്തേ​ത്തു​ട​യിൽ ഇട​തു​കൈ​കൊ​ണ്ടും അടി​ച്ചി​ട്ടു് ഒരു കൈ അയാ​ളു​ടെ കഴു​ത്തി​ന്റെ പി​റ​കിൽ​വ​ച്ചു് അമർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ക്കും. എന്നി​ട്ടു് പൃ​ഷ്ഠം പി​റ​കോ​ട്ടു തള്ളി​നി​ന്നു് വല​ത്തേ കാൽ​കൊ​ണ്ടു് അയാ​ളു​ടെ കാലിൽ ഒരടി അടി​ക്കും. അയാൾ മലർ​ന്നു വീഴും. ‘നി​ങ്ങൾ അടി​യാ​യി’ (തോ​റ്റു) എന്നു് ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​യും. ഇതൊ​ക്കെ മന​സ്സിൽ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “ഇവൾ ഭാ​ര്യ​യാ​കാൻ കൊ​ള്ളു​ക​യി​ല്ല സോമാ. ഗു​സ്തി​ക്കാ​രി​യെ​പ്പോ​ലി​രി​ക്കു​ന്നു. ഭാര്യ നി​ന്നോ​ടു ഗു​സ്തി​പി​ടി​ക്ക​ണോ അതോ ചോറും കറി​യും വച്ചു​ത​ര​ണോ?” എന്റെ അഭി​പ്രാ​യം അം​ഗീ​ക​രി​ക്കാൻ അയാൾ​ക്കു വളരെ ദി​വ​സ​ങ്ങൾ വേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. അത്ര ബല​ത്തോ​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കും അവൾ കാ​പ്പി കൊ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ കൈ​യ​മർ​ത്തി​യ​തു്. പി​ന്നീ​ടു്, ചി​ല​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഞാ​ന​വ​ളെ ബസ്സിൽ വച്ചു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. വി​വാ​ഹം നട​ന്നേ​ക്കു​മെ​ന്നു കരുതി അവൾ എനി​ക്കു പു​ഞ്ചി​രി സമ്മാ​നി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആശ​യ​റ്റ​പ്പോൾ അവൾ​ക്കു വെ​റു​പ്പാ​യി. എന്നെ​ക്ക​ണ്ടാൽ തല​വെ​ട്ടി​ക്കു​മെ​ന്നാ​യി. പാവം താ​രാ​ബാ​യി! (താ​രാ​ബാ​യി = ഓടു​ന്ന കാർ പി​ടി​ച്ചു നിർ​ത്തി​യി​രു​ന്ന ഒരു കാ​യി​കാ​ഭ്യാസ പ്ര​വീണ).

ഇന്ന​ത്തെ കവി​ത​യും കഥയും ഈ പെ​ണ്ണി​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. മപ്പ​ടി​ക്കാ​നേ അവൾ​ക്ക​റി​യൂ. കാലു വലി​ച്ച​ടി​ച്ചു് പ്ര​തി​യോ​ഗി​യെ നി​ല​ത്തു​വീ​ഴ്ത്താ​നേ അവൾ​ക്കു കഴിയൂ. ശര​ത്കാല ചന്ദ്രി​ക​യിൽ വെ​ണ്മ​ണ​ലി​ലി​രു​ന്നു ചെ​ഞ്ചു​ണ്ടി​ലെ പു​ഞ്ചി​രി​യെ സാ​രി​ത്തു​മ്പു​കൊ​ണ്ടു തു​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ‘എന്നെ ഇഷ്ട​മാ​ണോ?’ എന്നു് അയാ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാൻ അവൾ​ക്കു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അവൾ ആ വി​ധ​ത്തി​ലൊ​രു സു​ന്ദ​രി​യു​മ​ല്ല. ഇന്ന​ത്തെ നി​രൂ​പ​ക​രും ഈ ഗു​സ്തി​ക്കാ​രി​ക്കു ചേർ​ന്ന​വർ തന്നെ. അവർ അവളെ വീ​ഴ്ത്താൻ ഗോ​ദ​യ്ക്കു ചു​റ്റും ഓടി ശക്തി സം​ഭ​രി​ക്കു​ന്നു. മപ്പ​ടി​ക്കു​ന്നു. തു​ട​യിൽ സ്വ​യ​മ​ടി​ക്കു​ന്നു. “എന്റെ മൂ​ച്ചൊ​ട​യ്ക്ക​ടീ” (മൂ​ച്ചു് ഉട​യ്ക്കുക = ഗു​സ്തി​ക്കാ​രു​ടെ ഒരു പ്ര​യോ​ഗം) എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഗു​സ്തി​യിൽ തല്പ​ര​രായ കു​റെ​പ്പേർ അവ​രു​ടെ യു​ദ്ധ​ത്തി​നു് ആക്കം കൂ​ട്ടു​ന്ന വി​ധ​ത്തിൽ ‘ഹോയ് ഹോയ്’ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ബാ​ഹു​യു​ദ്ധ​ത്തിൽ താ​ല്പ​ര്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വർ മാ​റി​നി​ന്നു് നീ​ലാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ ഭ്ര​മ​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​രു​ന്തി​നെ നോ​ക്കു​ന്നു. വി​രി​യു​ന്ന പനീ​നീർ​പ്പൂ​വി​നെ നോ​ക്കു​ന്നു. പച്ച​യി​ല​യിൽ നൃ​ത്തം​വ​യ്ക്കു​ന്ന ഒറ്റ​സ്സൂ​ര്യ രശ്മി​യെ നോ​ക്കു​ന്നു. അവരെ മറ്റേ​ക്കൂ​ട്ടർ റൊ​മാ​ന്റി​ക്കു​കൾ എന്നു​വി​ളി​ച്ചു് ആക്ഷേ​പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

അമേ​രി​ക്കൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നായ ജോൺ സ്റ്റൈൻ​ബ​ക്കി ന്റെ പ്ര​ഖ്യാ​ത​മായ കൊ​ച്ചു നോ​വ​ലാ​ണു് The Pearl. അതിലെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളായ കീ​നോ​യും ഹ്വാ​ന​യും (കീ​നോ​യു​ടെ ഭാര്യ) കാ​ല​ത്തു കട​ലി​ലേ​ക്കു പോയി. കീനോ കട​ലി​ലെ ചി​പ്പി​ത്ത​ട്ടി​ലേ​ക്കു മു​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്നു് ഒരു വലിയ ചി​പ്പി​യെ​ടു​ത്തു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. ഹ്വാന വള്ളം നേരേ പി​ടി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തു. കീനോ തി​രി​ച്ചു് അതിൽ കയറി, അതു തു​റ​ന്നു​നോ​ക്കാൻ അവർ​ക്കു പേടി. എങ്കി​ലും ഹ്വാന നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് അയാൾ പേ​നാ​ക്ക​ത്തി​കൊ​ണ്ടു് അതു പതു​ക്കെ തു​റ​ന്നു, അതാ വലിയ മു​ത്തു്. കീനോ ആഹ്ലാ​ദം​കൊ​ണ്ടു് കൂ​ക്കി​വി​ളി​ച്ചു… അയാൾ​ക്കു് ആ മു​ത്തു് പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഓരോ തവണ കടലിൽ മു​ങ്ങു​മ്പോ​ഴും വലിയ വലിയ മു​ത്തു​കൾ കി​ട്ടു​മെ​ന്നു പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. സക്ക​റിയ യുടെ ഒന്നു രണ്ടു നല്ല കഥകൾ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ വന്നു. അടു​ത്ത കഥ, അതു് ആരു​ടേ​താ​യി​രു​ന്നാ​ലും കൂ​ടു​തൽ മെ​ച്ച​പ്പെ​ട്ട​താ​വു​മെ​ന്നു ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു. എന്റെ സു​ഹൃ​ത്തു് കെ. രഘു​നാ​ഥ​ന്റെ ‘ഉറ​ക്ക​ത്തി​ലൂ​ടെ ഒരു കി​നാ​വി​ലേ​ക്കു്’ എന്ന ചെ​റു​കഥ കണ്ടു വാ​യി​ച്ചു. നൈ​രാ​ശ്യം. വേ​ഗ​ത്തി​ലു​ള്ള വാ​യ​ന​യാ​വാം നി​രാ​ശത ജനി​പ്പി​ച്ച​തെ​ന്നു കരുതി വീ​ണ്ടും വാ​യി​ച്ചു. നൈ​രാ​ശ്യം കൂ​ടി​യ​തേ​യു​ള്ളു. ബസ്സിൽ യാത്ര ചെ​യ്യു​ന്ന ഒരു​ത്ത​ന്റെ പോ​ക്ക​റ്റിൽ​നി​ന്നു് ആരോ പേ​ഴ്സ് എടു​ക്കു​ന്നു. അത​റി​ഞ്ഞി​ട്ടും അയാൾ മി​ണ്ടാ​തെ നില്‍ക്കു​ന്നു. സ്വ​ല്പം കഴി​ഞ്ഞു്, അയാൾ ഉറ​ക്കം തൂ​ങ്ങു​ന്ന ഒരു​ത്ത​ന്റെ പോ​ക്ക​റ്റിൽ നി​ന്നു കണ്ണാ​ടി​ക്കൂ​ടു് എടു​ക്കു​ന്നു. കഥ തീർ​ന്നു. ആഖ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യി​ല്ല, അന്ത​രീ​ക്ഷ​മി​ല്ല, കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ വ്യ​ക്തി​ത്വ​മി​ല്ല, തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യി​ല്ല, തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യോ​ടു് ഒരാ​ഭി​മു​ഖ്യ​മി​ല്ല, ഒരു ‘പോ​യി​ന്റ്’ പോ​ലു​മി​ല്ല. പാല്‍ക്ക​ട​ലിൽ നി​ന്നു ലക്ഷ്മീ​ദേ​വി ഉയർ​ന്ന​പ്പോൾ ദേ​വ​ന്മാ​രും അസു​ര​ന്മാ​രും ആ ദേ​വി​യെ​ക്കാൾ സു​ന്ദ​രി​യായ വേ​റൊ​രു ദേ​വി​യെ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രി​ക്കും. കി​ണ​റ്റിൽ​നി​ന്നു ചേ​തോ​ഹ​രാം​ഗി​യെ ഉയർ​ത്തി​യെ​ടു​ത്ത യയാതി പി​ന്നീ​ടും അതിലേ പോ​യ​പ്പോൾ വേ​റൊ​രു സു​ന്ദ​രി​യെ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചു് അതിൽ എത്തി​നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കും. ആ പ്ര​തീ​ക്ഷ​യാ​ണു് തെ​റ്റു്.

എന്റെ പേ​ര​ക്കു​ട്ടി​ക്കു് ഏഴു വയ​സ്സാ​ണു്. അവൾ കാ​ല​ത്തെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു ദുഃ​ഖി​ച്ചു നില്‍ക്കു​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോൾ അമ്മ ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്തെ​ടീ സ്കൂ​ളിൽ പോകാൻ വയ്യ അല്ലേ?” പേ​ര​ക്കു​ട്ടി മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: “അതല്ല അമ്മ. എനി​ക്കു് ഒട്ടും വയ്യ. എയ്ഡ്സ് ആണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു സു​ഖ​ക്കേ​ടു്” എന്നും പത്രം വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ദോ​ഷ​വും കൂ​ടി​യാ​ണു് ഇതു്. എയ്ഡ്സ് പി​ടി​പെ​ട്ടാൽ ക്ഷീ​ണ​മു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു ദി​ന​പ​ത്ര​ത്തിൽ നി​ന്നു് അവൾ മന​സി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കും. ക്ഷീ​ണം തോ​ന്നി​യ​പ്പോൾ അതു എയ്ഡ്സി​ന്റെ ഫല​മാ​ണെ​ന്നു സങ്ക​ല്പി​ച്ചു. ഈ യഥാർ​ത്ഥ സംഭവം ഇപ്പോൾ ഞാൻ ഓർ​മ്മി​ച്ച​തി​നു ഹേതു മനോ​രാ​ജ്യം ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ സി. പി. നായർ എഴു​തിയ ‘ചു​രു​ക്കെ​ഴു​ത്തു്’ എന്ന ഹാ​സ്യ​കഥ വാ​യി​ച്ചു എന്ന​താ​ണു്. വയ​സ്സു് കേവലം എട്ടു​ള്ള നവ​നീ​ത​മോ​ഹ​നൻ​പി​ള്ള കഥ പറ​യു​ന്ന ആളി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി ചോ​ദി​ച്ചു: “അടു​ത്ത ബു​ധ​നാ​ഴ്ച സ്കോ​ളർ​ഷി​പ്പ് പരീ​ക്ഷ​യാ അതിനു സാ​മാ​ന്യ​വി​ജ്ഞാ​നം എന്നു് ഒരു പേ​പ്പ​റു​ണ്ടു്… എന്ത​വാ അമ്മാ​വാ ഈ AIDS എന്നു​ള്ള​തി​ന്റെ ഫുൾ​ഫോം?” കഥ പറ​യു​ന്ന ആൾ പൂർ​ണ്ണ​രൂ​പം പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു. എന്നി​ട്ടു് ചു​രു​ക്കെ​ഴു​ത്തി​ന്റെ പല വശ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്നു. പോ​ങ്ങും​മൂ​ട്ടിൽ ക്രി​സ്തു​ദാ​സ് എബ​ന​സ​റെ, പോ. ക്രി. എബനസർ എന്നു വി​ളി​ച്ചാൽ എങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കും? പൂ​യ​പ്പ​ള്ളിൽ ചന്ദ്ര​മ​തി ജയ​പ്ര​ദ​യെ, പൂ. ച. ജയ​പ്ര​ദ​യെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചാ​ലോ? അതി​ന്റെ ഫല​മോർ​ത്തു നമ്മൾ ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ ചിരി മന​സ്സി​നു വി​കാ​സം നല്കും. ശരീ​ര​ത്തി​നു് ഉന്മേ​ഷ​വും. പൈ​ങ്കി​ളി​സ്സാ​ഹി​ത്യം കേ​ര​ളീ​യ​രെ കൊ​ല്ലാ​ക്കൊല ചെ​യ്യു​മ്പോൾ സി. പി. നാ​യ​രെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ഹാ​സ്യ​സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ അവരെ കൂ​ടു​തൽ കൂ​ടു​തൽ ചി​രി​പ്പി​ക്ക​ണം.

ഇവിടെ പറ​ഞ്ഞ​തി​നോ​ടു് ഒരു ബന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു കാ​ര്യം​കൂ​ടി എഴു​തി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. കൗ​മു​ദി പത്രാ​ധി​പ​രാ​യി​രു​ന്ന കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നു പേ​രി​ന്റെ ഇപ്പു​റ​ത്തു് വീ​ട്ടു​പേ​രോ സ്ഥ​ല​പ്പേ​രോ ചേർ​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു് പു​ച്ഛ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ കാ​ര​ണ​വും അദ്ദേ​ഹം എന്നെ അറി​യി​ച്ചി​രു​ന്നു. വട​ക്കൻ​പ​റ​വൂർ ജോർ​ജ്ജ് തോമസ്, കു​ണ്ടാം​ക​ട​വു് രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ​നാ​യർ എന്നൊ​ക്കെ പറ​യു​മ്പോൾ ജോർ​ജ്ജ് തോ​മ​സ്സി​നും രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ​നാ​യർ​ക്കും യഥാ​ക്ര​മം വട​ക്കൻ പറ​വൂ​രി​ന്റെ​യും കു​ണ്ടാം​ക​ട​വി​ന്റെ​യും ആധി​പ​ത്യ​മു​ണ്ടെ​ന്ന​ല്ലേ അർ​ത്ഥം? അതു അഹ​ങ്കാ​ര​മ​ല്ലെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ​ന്താ​ണു്? ഒരു​കാ​ല​ത്തു് യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി​ക്കോ​ളേ​ജി​ലെ മല​യാ​ളം ഡി​പ്പാർ​ട്ടു​മെ​ന്റി​ലു​ള്ള അദ്ധ്യാ​പ​ക​രെ​ല്ലാം “കുള”ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഇള​ങ്കു​ളം കു​ഞ്ഞൻ​പി​ള്ള, കീ​ഴ്ക്കു​ളം രാ​മൻ​പി​ള്ള, കരി​ങ്കു​ളം നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള. ഭാ​ഗ്യം​കൊ​ണ്ടു് എൻ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള നാ​വാ​യി​ക്കു​ളം കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യാ​യി​ല്ല. ഭാ​ഗ്യം​കൊ​ണ്ടു് എസ്. ഗു​പ്തൻ നായർ കാ​യം​കു​ളം ഗു​പ്തൻ​നാ​യ​രാ​യി​ല്ല. ഇവർ രണ്ടു​പേ​രെ​യും കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ ബഹു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു.

“ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു, അതി​നാൽ ഞാ​നു​ണ്ടു്”—I think, therefore I am എന്ന പ്ര​ഖ്യാ​ത​മായ ചൊ​ല്ലു് ഫ്ര​ഞ്ച് തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ റനെ ദേ​കാർ​ത്തി ന്റേ​താ​ണു്. ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യൻ ഈശ്വ​ര​നി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. ഈശ്വ​രൻ ഉണ്ടെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ച്ച​തി​നു ശേഷം അയാൾ ബാ​ഹ്യ​ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഉൺ​മ​യി​ലേ​ക്കു വരു​ന്നു. എല്ലാം യു​ക്തി​യിൽ അടി​യു​റ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു തെ​ളി​യി​ച്ച ഈ യു​ക്തി​വാ​ദി​യെ സ്വീ​ഡീ​ഷ് ഗവൺ​മെ​ന്റ് സ്റ്റോ​ക്ക് ഹോ​മി​ലേ​ക്കു ക്ഷ​ണി​ച്ചു. ക്രി​സ്റ്റീന രാ​ജ്ഞി യെ തത്ത്വ​ചി​ന്ത പഠി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു അതു്. ദേ​കാർ​ത്തു് പോയി. കാ​ല​ത്തു് അഞ്ചു മണി​ക്കു തു​ട​ങ്ങും ട്യൂ​ഷൻ. നല്ല തണു​പ്പു​ള്ള സമയം. ദാർ​ശ​നി​ക​നു തണു​പ്പേ​റ്റു് സു​ഖ​ക്കേ​ടു​ണ്ടാ​യി. കാ​ല​മ​ധി​ക​മാ​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം മരി​ച്ചു​പോ​യി. ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ മര​ണ​കാ​ര​ണ​മാ​യി ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന​തു് അത്ര​ക​ണ്ടു് ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് വേ​റൊ​രു ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ എഴു​തി​ക്ക​ണ്ട​തു്. അതു് എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നു മാ​ത്രം എനി​ക്കോർ​മ്മ​യി​ല്ല. ക്രി​സ്റ്റീന രാ​ജ്ഞി പരി​പൂർ​ണ്ണ നഗ്ന​യാ​യി ദേ​കാർ​ത്തി​ന്റെ മു​മ്പിൽ വന്നു​കി​ട​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. അദ്ദേ​ഹം അവളെ ഫി​ലോ​സ​ഫി പഠി​പ്പി​ക്കും. സ്വീ​ഡ​നിൽ ഈച്ച​കൾ വള​രെ​ക്കൂ​ടു​ത​ലാ​ണു്. തന്റെ പൊ​ന്മേ​നി​യിൽ വന്നി​രി​ക്കു​ന്ന ഈച്ച​ക​ളെ വെ​ടി​വ​ച്ചു കൊ​ല്ലാൻ സ്വർ​ണ്ണം കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കിയ ഒരു കൊ​ച്ചു പീ​ര​ങ്കി രാ​ജ്ഞി കൈയിൽ വച്ചി​രി​ക്കും. ഈച്ച വന്നി​രു​ന്നാ​ലു​ടൻ ക്രി​സ്റ്റീന വെ​ള്ളി​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കിയ കൊ​ച്ചു വെ​ടി​യു​ണ്ട​കൾ പാ​യി​ക്കും. ഒരീ​ച്ച​പോ​ലും രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. മലർ​ന്നും ചരി​ഞ്ഞും കി​ട​ക്കു​ന്ന നഗ്ന​യായ രാ​ജ്ഞി. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി. സ്വർ​ണ്ണ​നിർ​മ്മി​ത​മായ കൊ​ച്ചു​പീ​ര​ങ്കി. അതിൽ​നി​ന്നു പാ​യു​ന്ന​തു വെ​ള്ളി വെ​ടി​യു​ണ്ട​കൾ. സന്മാർ​ഗ്ഗ​നി​ഷ്ഠ​നായ ദേ​കാർ​ത്തു് താ​ന​റി​യാ​തെ ഉണ്ടായ കാമം അട​ക്കി​യി​രി​ക്കും. അട​ക്കിയ കാമം വല്ലാ​ത്ത ദോഷം ചെ​യ്യും. ദാർ​ശ​നി​ക​ന്റെ സ്വ​സ്ഥത തകർ​ന്നു. മന​സ്സു തകർ​ന്നാൽ ശരീ​ര​വും തകരും. പാ​രീ​സിൽ​നി​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ഹോ​ള​ണ്ടി​ലേ​ക്കു ഓടി​യ​തു​ത​ന്നെ ഇമ്മാ​തി​രി പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നാ​ണു്. അവി​ടെ​നി​ന്നു് 1649 അവ​സാ​ന​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം സ്റ്റോ​ക്ക് ഹോമിൽ പോയി. എന്നും കാ​ല​ത്തു കാ​ണു​ന്ന​തു് ഇക്കാ​ഴ്ച​യും. 1650-​ഫെബ്രുവരിയിൽ ദേ​കാർ​ത്തു് മരി​ച്ചു. നേരെ മറി​ച്ചു് റാ​ണി​യു​ടെ സു​വർ​ണ്ണ ശരീരം അദ്ദേ​ഹം ആസ്വ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ! തീർ​ച്ച​യാ​യും വള​രെ​ക്കാ​ലം ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നേ​നെ.

ഈ സത്യം പറ​യു​ന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ—ദേ​കാർ​ത്തി​ന്റെ അകാ​ല​ച​ര​മ​ത്തി​നു ഹേതു കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ —നമ്മു​ടെ വാ​രി​ക​ക​ളി​ലെ മി​നി​ക്ക​ഥ​കൾ കണ്ടാൽ “അവർ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ എഴു​ത​ട്ടെ. അങ്ങ​നെ മന​സ്സി​നു സമനില കൈ​വ​രു​ത്ത​ട്ടെ” എന്നു തന്നെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടും. എക്സ്പ്ര​സ്സ് വാ​രി​ക​യി​ലെ ‘നൊ​മ്പ​ര​ങ്ങ​ളെ താ​ലോ​ലി​ക്കു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി’ എന്ന മി​നി​ക്കഥ നോ​ക്കുക. അതു് എഴു​തിയ ആളി​ന്റെ പി​റ​കിൽ മറ​ഞ്ഞു നില്‍ക്കു​ന്ന​തു് പു​രു​ഷ​നാ​വാം. വൈ​രൂ​പ്യ​മു​ള്ള പെൺ​കു​ട്ടി​യെ ആരും നോ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അങ്ങ​നെ അവൾ ദുഃ​ഖി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ കു​പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ഒരു സ്ത്രീ​ജി​തൻ വന്നു​ക​യ​റി അവളെ ചും​ബി​ക്കു​ന്നു. അവൻ പൊ​യ്ക്ക​ഴി​യു​മ്പോൾ ആ ചും​ബ​ന​ങ്ങൾ ഓർ​മ്മി​ച്ചു് സു​ഖ​ത്തോ​ടെ ഇരി​ക്കു​ന്നു. അശ്ളീല സ്പൃ​ഷ്ട​മായ ഇക്കഥ, അജ്ഞാ​ത​നായ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രാ, താ​ങ്ക​ളു​ടെ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തി​നു സാ​ധു​ത​യു​ണ്ടെ​ന്നു തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്നു. (കഥ​യ്ക്കു് ഒരു ‘മാ​സ്ക്യു​ലിൻ​ട​ച്ച് ’ ഉള്ള​തി​നാ​ലാ​ണു് ഈ വി​മർ​ശ​നം. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ ഈ ലേഖകൻ മൗനം അവ​ലം​ബി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.)

ആദിമ മനു​ഷ്യൻ താ​മ​ര​പ്പൂ വി​ട​രു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു് ആഹ്ളാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു്, ഇടി​നാ​ദം​കേ​ട്ടു ഞെ​ട്ടു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു്, സ്ത്രീ​യു​ടെ സ്പർ​ശ​മേ​റ്റു് കോ​രി​ത്ത​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് ഉള്ള കാ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യാ​നാ​ണു് എനി​ക്കാ​ഗ്ര​ഹം. പക്ഷേ, ഭാ​വ​നാ​ശ​ക്തി​യാൽ ഞാൻ അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​ന​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് തൊ​ട്ടു​മുൻ​പു​ള്ള കാ​ല​ത്തെ സത്യ​ങ്ങൾ മാ​ത്രം പറ​യു​ന്നു.

ശ്രീ​മൂ​ല​വി​ലാ​സം ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളി​ന്റെ മുൻ​വ​ശ​ത്തു​ള്ള പുൽ​ത്ത​കി​ടി​യിൽ ഉയർ​ത്തിയ പന്തൽ. സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ഷ​ത്തി​ന്റെ സമ്മേ​ള​നം. ഉള്ളൂർ പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ അദ്ധ്യ​ക്ഷൻ. പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ എം. ആർ. വേ​ലു​പ്പി​ള്ള ശാ​സ്ത്രി. കേ​ര​ള​വർ​മ്മ വലിയ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളെ അത്ര മാ​നി​ക്കാ​ത്ത അദ്ദേ​ഹം ‘മയൂ​ര​സ​ന്ദേശ’ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. തമ്പു​രാ​ന്റെ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള പദ്യ​ഭാ​ഗം— ‘സൗ​ജ​ന്യ​ത്തെ​പ്പ​റ​കി​ല​ത​സാ​ധാ​ര​ണം തന്നെ​യാ​ണേ’ എന്ന ഭാഗം വേ​ലു​പ്പി​ള്ള​ശാ​സ്ത്രി പ്ര​ത്യേ​കം തര​ത്തിൽ ചൊ​ല്ലി “ആണേ” എന്ന​തു് നീ​ട്ടി ഉച്ച​രി​ച്ചു. തമ്പു​രാ​ട്ടി​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​ശു​ദ്ധി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ബഹു​ജ​നാ​ഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു് ഊന്നൽ നൽ​കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം “തന്നെ​യാ​ണേ​േ​േേ” എന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഉള്ളൂർ ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു് “നി​റു​ത്തു പ്ര​സം​ഗം” എന്നു് ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു. പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം നി​റു​ത്തേ​ണ്ടി വന്നു വേ​ലു​പ്പി​ള്ള ശാ​സ്ത്രി​ക്കു്. രാ​ജ​വാ​ഴ്ച​യു​ള്ള കാലം. നി​റു​ത്താ​തെ​ന്തു ചെ​യ്യും.

മഹാ​ക​വി ഉള്ളൂ​രി​ന്റെ ആദ്ധ്യ​ക്ഷ്യ​ത്തിൽ ചേർ​ന്ന ഒരു സമ്മേ​ള​നം. പ്രൊ​ഫ​സർ എൻ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ. സ്വാ​ഗ​ത​മാ​ശം​സി​ച്ച ജഗ​തി​ക്കാ​രൻ ഒരു പയ്യൻ എൻ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യെ പ്ര​ശം​സി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ഉള്ളൂ​ര്, ഇബ്സ​ന്റെ കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു ധ്വ​നി​പ്പി​ച്ചു. ഉള്ളൂർ ഉപ​ക്ര​മ​പ്ര​സം​ഗം തു​ട​ങ്ങി. ഇബ്സ​ന്റെ ‘പേർ​ഗ്യു​ന്ത് ’, ‘റോസ് മർഷോം, ‘മാ​സ്റ്റർ ബിൽഡർ’ ഇവ​യു​ടെ കഥ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു് വി​മർ​ശ​നം നട​ത്തി. മാ​ത്ര​മ​ല്ല അക്കാ​ല​ത്തെ നവീ​ന​ന്മാർ​പോ​ലും അറി​യാ​ത്ത മോ​റീ​സ് മതേർ​ല​ങ്ങി ന്റെ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും അദ്ദേ​ഹം വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി സം​സാ​രി​ച്ചു. ‘കർ​ണ്ണ​ഭൂ​ഷണ’വും ‘പിംഗള’യും മറ്റു​മെ​ഴു​തിയ ഒരു പഴ​ഞ്ച​നാ​ണു് ഉള്ളൂ​രെ​ന്നു് സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ കരു​തി​യി​രു​ന്നു. മഹാ​ക​വി​യു​ടെ പ്ര​സം​ഗം കേ​ട്ടു് അയാൾ വിളറി ഇരു​ന്നു​പോ​യി.

സാ​ഹി​ത്യ പഞ്ചാ​നൻ പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള യെ ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​ന്റെ സം​ഘാ​ട​കർ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു ക്ഷ​ണി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം അതേ​റ്റി​ല്ല. എങ്കി​ലും അവർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേരു് അച്ച​ടി​ച്ചു. സമ്മേ​ള​ന​ദി​ന​മെ​ത്തി. പി. കെ. ശ്രോ​താ​വാ​യി മാ​ത്രം മറ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ചെ​ന്നു് ഇരി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സദ​സ്സിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കണ്ട അധ്യ​ക്ഷൻ ഉപ​ക്രമ പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം പറ​ഞ്ഞു: “ഇനി പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രി​ക്കും”. ഇതു​കേ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു പറ​ഞ്ഞു: “പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള പ്ര​സം​ഗി​ക്കാ​തെ​യും ഇരി​ക്കും” എന്നി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം കസേ​ര​യിൽ പഴ​യ​മ​ട്ടിൽ ഇരി​പ്പു​റ​പ്പി​ച്ചു.

സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ താൽ​പ​ര്യ​മു​ള്ള ഒരു വേ​ശ്യ​യു​ടെ വേ​ശ്യാ​വൃ​ത്തി​യെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ലേഖനം വാ​ങ്ങി​ക്കാൻ പത്രാ​ധി​പർ പോ​യ​പ്പോൾ (പത്രാ​ധി​പർ ഇന്നി​ല്ല) ഞാനും കൂ​ടി​ചെ​ല്ല​ണ​മെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം നിർ​ബ്ബ​ന്ധി​ച്ചു. കൊ​ല്ല​ത്തു​നി​ന്നു വട​ക്കോ​ട്ടു കുറെ നാഴിക സഞ്ച​രി​ച്ച​പ്പോൾ അവ​രു​ടെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി. സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യിൽ ഞങ്ങൾ ഇരു​ന്ന​പ്പോൾ വേ​ശ്യ​യും മകളും വന്നു. വേശ്യ വൃ​ദ്ധ​യാ​ണു്; മകൾ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി, സു​ന്ദ​രി. പത്രാ​ധി​പർ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്ന ബ്രാൻ​ഡി രണ്ടു ഗ്ലാ​സ്സി​ലൊ​ഴി​ച്ചു് സോഡ ചേർ​ത്തു. ഒരു ഗ്ലാ​സ്സ് വൃ​ദ്ധ​യു​ടെ മു​ന്നി​ലേ​ക്കു വച്ചു. ഒന്നു് തന്റെ മുൻ​പി​ലും. വൃദ്ധ അതു കു​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ജീവിത സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ വി​വ​രി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഈശ്വ​രാ, ഞാൻ ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​യി. അത്ര പച്ച​യാ​യി​ട്ടാ​ണു് അവർ ഓരോ കാ​ര്യ​വും വർ​ണ്ണി​ച്ച​തു്. പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ കൂ​ടെ​വ​ന്ന ഒരാൾ അതെ​ല്ലാം കു​റി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങ​നെ വാ തോ​രാ​തെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നി​ട​യിൽ വൃദ്ധ പത്രാ​ധി​പ​രോ​ടു് അപേ​ക്ഷി​ക്കും: “സാറ് എന്റെ മക​ളു​മാ​യി ആ മു​റി​യി​ലൊ​ന്നു പോ​യാ​ട്ടെ”. പത്രാ​ധി​പർ പോ​യി​ല്ല. ഓരോ തവണ അപേ​ക്ഷി​ക്കു​മ്പോ​ഴും അദ്ദേ​ഹം ഓരോ നൂറു രൂപ നോ​ട്ടെ​ടു​ത്തു് കി​ഴ​വി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ വയ്ക്കും. “ഞാൻ പോ​കു​ന്നി​ല്ല. ഇതു മകൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കൂ” എന്നും അദ്ദേ​ഹം പറയും. ഇങ്ങ​നെ മു​ന്നൂ​റു രൂപ അദ്ദേ​ഹം മൂ​ന്നു തവ​ണ​യാ​യി മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു​വ​ച്ചു. സം​സാ​രി​ച്ചു സം​സാ​രി​ച്ചു് കിഴവി മുൻ​പി​ലേ​ക്കു് സ്വ​ന്തം ഗ്ലാ​സ്സ് നീ​ക്കി​വ​യ്ക്കും. അപ്പോ​ഴാ​ക്കെ പത്രാ​ധി​പർ തന്റെ ഗ്ലാ​സ്സ് എന്റെ സമീ​പ​ത്തേ​ക്കു നീ​ക്കി​വ​യ്ക്കും. സം​സാ​ര​മെ​ല്ലാം കഴി​ഞ്ഞു് ഞങ്ങൾ കാറിൽ കയ​റി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ പത്രാ​ധി​പ​രോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്തി​നാ​ണു് ഗ്ലാ​സ്സ് കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ എന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ക്കി​വ​ച്ച​തു് ?” അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി നല്കി: “എനി​ക്കു പേടി. ഞങ്ങ​ളു​ടെ ഗ്ലാ​സ്സു​കൾ തമ്മിൽ മാ​റി​പ്പോ​യാൽ, കി​ഴ​വി​ക്കു വല്ല വി. ഡി.യോ മറ്റോ ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ എനി​ക്കു പക​രു​കി​ല്ലേ? അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് എന്റെ ഗ്ലാ​സ്സ് സാ​റി​ന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു് ഞാൻ നീ​ക്കി വച്ച​തു്”.

വല​ക്ക​ണ്ണി​യിൽ കാ​ലു​ട​ക്കിയ പക്ഷി​യെ​പ്പോ​ലെ ഞാൻ ഓർ​മ്മ​ക​ളിൽ കു​രു​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. കു​രു​ക്കിൽ നി​ന്നു കാലു് വലി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​നു​ള്ള ഈ ശ്രമം വാ​യ​ന​ക്കാർ ഇഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടോ എന്തോ.

“ചവി​ട്ടി​ഞെ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന സ്ത്രീ​ജീ​വി​ത​ങ്ങൾ ഒരു​വ​ശ​ത്തു്. മറു​വ​ശ​ത്തു് അവർ​ക്കു ചെ​റു​ത്തു​നിൽ​ക്കാ​നു​ള്ള മാ​ന​സിക പിൻ​ബ​ലം നൽ​കാ​നൊ​രു പ്ര​സ്ഥാ​ന​മോ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മോ ഇല്ലാ​യ്ക. ഇതി​നെ​ല്ലാം മകുടം ചാർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് സർ​വ​വ്യാ​പി​യും അഗാ​ധ​വു​മായ പൈ​ങ്കി​ളി വാ​രി​കാ​സ്വാ​ധീ​ന​വും”. ഇതു് കെ. അജിത ട്രയൽ വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ഗസ്റ്റ് എഡി​റ്റോ​റി​യ​ലിൽ നി​ന്നെ​ടു​ത്ത​താ​ണു്. ആ വാ​രി​ക​യിൽ​ത്ത​ന്നെ കു​ക്കി​ങ് ഗ്യാ​സ് കി​ട്ടാ​നു​ള്ള പ്ര​യാ​സ​വും അതു വി​ത​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രു​ടെ അധാർ​മ്മി​ക​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​വും സു​കു​മാ​റി​ന്റെ ഹാ​സ്യാ​ത്മ​ക​പ്ര​തി​പാ​ദ​ന​ത്തി​നു വി​ധേ​യ​മാ​കു​ന്നു. രണ്ടു രച​ന​ക​ളും അവ​യു​ടെ നി​ല​യിൽ നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ ഉയർ​ത്തു​ന്ന പ്ര​ശ്ന​ങ്ങൾ (problems എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ) യഥാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളു​മാ​ണു്.

സ്ത്രീ​ക്കു് ഏറ്റ​വും പ്ര​ധാ​ന​മാ​യ​തു് വി​വാ​ഹ​മാ​ണു്. തന്റെ സു​ര​ക്ഷി​ത​ത്വ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ഭർ​ത്താ​വു തന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും തന്റെ എല്ലാ​ക്കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും നോ​ക്കി​ക്കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നും അവൾ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ഈ ആഗ്ര​ഹം സാ​ഫ​ല്യ​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്നി​ല്ല. ചില പു​രു​ഷ​ന്മാർ ഭാ​ര്യ​മാ​രെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കാ​റി​ല്ല. പക്ഷേ, പലരും മദ്യ​പി​ച്ചും പര​സ്ത്രീ​ഗ​മ​നം നട​ത്തി​യും സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​ക​ളെ നര​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു് എറി​യു​ന്നു. അതോടെ അവർ​ക്കു തമ്മിൽ അകൽ​ച്ച​യു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. പ്ര​കോ​പ​ന​മി​ല്ലാ​തെ ഭാ​ര്യ​യെ ചവി​ട്ടു​ക​യും അടി​ക്കു​ക​യും കഴു​ത്തിൽ ഞെ​ക്കി​ക്കൊ​ല്ലാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ ധാ​രാ​ളം. സമു​ദാ​യ​ത്തി​ലെ ഈ ക്രൂ​ര​ത​യ്ക്കു് എതി​രാ​യി സ്ത്രീ​ക്കു് ശബ്ദ​മു​യർ​ത്താൻ വയ്യ. നി​യ​മ​വും അവൾ​ക്കു് അനു​കൂ​ല​മ​ല്ല. കൊ​ല​പാ​ത​കി​യായ ഭർ​ത്താ​വിൽ​നി​ന്നും മോചനം നേടാൻ കോ​ട​തി​യെ സമീ​പി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​ക്കു് വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞാ​ലും മോചനം കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ നൂ​ലാ​മാ​ല​കൾ ആ വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ക്രൂ​ര​മാ​യി പെ​രു​മാ​റു​ന്ന ഭർ​ത്താ​വിൽ​നി​ന്നു് എളു​പ്പ​ത്തിൽ മോചനം നേടാൻ സ്ത്രീ​യെ സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന ഒരു സം​വി​ധാ​ന​വും നി​യ​മ​സം​ഹി​ത​യും ഉണ്ടാ​കേ​ണ്ട​താ​ണു്. അവ ഉണ്ടാ​കാ​ത്തി​ട​ത്തോ​ളം കാലം നമ്മു​ടെ സ്ത്രീ​കൾ കഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. അസ്തി​ത്വ​വാ​ദി​കൾ കമ്മ്യൂ​നി​ക്കേ​ഷ​ന്റെ പ്ര​യാ​സ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. ഇതു് യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലാ​ണു​ള്ള​തു്. വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞു് പതി​ന​ഞ്ചു ദി​വ​സ​മാ​യി​യെ​ന്നു കരുതൂ. ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും തമ്മിൽ കമ്മ്യൂ​നി​ക്കേ​ഷൻ ഇല്ലാ​താ​വു​ന്നു. പല കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളും ഇമ്മ​ട്ടിൽ ജീ​വി​തം തള്ളി​നീ​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഭാര്യ പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ക്കാ​റി​ല്ല. പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ച്ചാൽ ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു് അവൾ​ക്ക​റി​യാം.

കു​ക്കി​ങ് ഗ്യാ​സി​ന്റെ വി​ത​ര​ണ​ത്തി​ലു​ള്ള ക്ര​മ​ക്കേ​ടു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എന്തു പറ​യാ​നാ​ണു്? നമു​ക്കൊ​രു ജനാ​ധി​പ​ത്യ പാ​ര​മ്പ​ര്യ​മി​ല്ല എന്ന​താ​ണു് ഇതിനു കാരണം. ചർ​ച്ചിൽ പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​യാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മകൻ ‘സ്പീ​ഡ് ലി​മി​റ്റ്’ ലം​ഘി​ച്ചു് കാ​റോ​ടി​ച്ചു. പൊ​ലീ​സ് അയാളെ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്തു. കോടതി ശി​ക്ഷി​ച്ചു. ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ ജനാ​ധി​പ​ത്യ​വ്യ​വ​സ്ഥ ആ വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു്. നമ്മു​ടെ ജനാ​ധി​പ​ത്യ​വ്യ​വ​സ്ഥ​യും അതി​നോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട പെ​രു​മാ​റ്റ​ച്ച​ട്ട​ങ്ങ​ളും കോൺ​സ്റ്റി​റ്റ്യൂ​ഷ​നിൽ മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ത​ല​ത്തി​ലും അവ വര​ണ​മെ​ങ്കിൽ കാ​ലം​ക​ഴി​യും. ഇവിടെ മന്ത്രി​യു​ടെ മകൻ തെ​റ്റു ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പാർ​ട്ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ട ആരെ​ങ്കി​ലും തെ​റ്റു​ചെ​യ്താൽ ശി​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​മോ? വ്യ​ക്തി​നി​ഷ്ഠ​ങ്ങ​ളായ പ്ര​യാ​സ​ങ്ങ​ളാൽ ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ ധാ​രാ​ളം. സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ കൊ​ള്ള​രു​താ​യ്മ​ക​ണ്ടു് ആത്മ​ഹ​ത്യ​ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ വിരളം. ഷ്ടെ​ഫാൻ സ്വൈ​ഹ് എന്ന ഉന്ന​ത​നായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ അങ്ങ​നെ ജീ​വി​തം അവ​സാ​നി​പ്പി​ച്ച ആളാ​ണു്. ഇക്വേ​റ്റ് ചെ​യ്തു​പ​റ​യു​ക​യ​ല്ല. ഇന്ന​ത്തെ അഴി​മ​തി​ക​ളും ക്രൂ​ര​ത​ക​ളും കാ​ണു​മ്പോൾ എന്തി​നു ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നാ​റു​ണ്ടു്.

വൈ​ക്കം മു​ഹ​മ്മ​ദ് ബഷീറി ന്റെ ‘നീ​ല​വെ​ളി​ച്ചം’ എന്ന സു​ന്ദ​ര​മായ ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ അതു് അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​ജ​ന്യ​മാ​ണെ​ന്നു നമു​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. കടലിൽ പോ​കു​ന്ന​വ​ന്റെ ജീവൻ കര​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യു​ടെ ചാ​രി​ത്ര​ത്തെ ആശ്ര​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​തു് തി​ക​ച്ചും സത്യാ​ത്മ​ക​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്നു തകഴി യുടെ ‘ചെ​മ്മീൻ’ എന്ന നോവൽ നാം വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ. ആശ​യ​ങ്ങൾ ഈ കൃ​തി​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലും നമ്മൾ അവ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അറി​യു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. ആപ​ത്തു​കൾ നി​റ​ഞ്ഞ ആധു​നിക ജീ​വി​ത​ത്തെ പോ​സ്റ്റ്മാൻ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന കത്തു​ക​ളി​ലൂ​ടെ വി. ആർ. സു​ധീ​ഷ് ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഥ ആശ​യ​പ്ര​ധാ​ന​മാ​ണെ​ന്നു നമു​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. ഇതാ​ണു് ‘കല്ലേ​രി​യി​ലെ​ത്തു​ന്ന തപാൽ​ക്കാ​രൻ’ എന്ന അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഥ​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷത. ഒടു​വിൽ ആപ​ത്തി​ന്റെ സന്ദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ത്തി​ക്കു​ന്ന ആ തപാൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ ജീ​വി​തം​ത​ന്നെ ദു​ര​ന്ത​ത്തിൽ എത്തു​ന്നു. അതും സമ​കാ​ലിക ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം തന്നെ. പൂർ​വ്വ കല്പിത രൂ​പ​ങ്ങ​ളിൽ ഓരോ സം​ഭ​വ​വും ചെ​ന്നു​വീ​ഴു​ന്ന പ്ര​തീ​തി ഉള​വാ​ക്കു​ന്നു. അതു് ന്യൂ​ന​ത​യ​ത്രേ. എങ്കി​ലും ആധു​നി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ട്രാ​ജ​ഡി ഇവി​ടെ​യു​ണ്ടു്.

ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ പ്ര​ഖ്യാ​ത​യായ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് എൽസ മൊ​റാ​ന്റേ 73-​ആമത്തെ വയ​സ്സിൽ അന്ത​രി​ച്ച​താ​യി ഈ ആഴ്ച​ത്തെ റ്റൈം വാ​രി​ക​യിൽ കാ​ണു​ന്നു. വി​ശ്വ​പ്ര​ശ​സ്തി​യാർ​ജ്ജി​ച്ച ആൽ​ബർ​ട്ടോ മൊ​റാ​വ്യാ യുടെ ഭാ​ര്യ​യാ​യി​രു​ന്നു മൊ​റാ​ന്റേ കു​റേ​ക്കാ​ലം. History A Novel (La storia Romanzo) എന്ന ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ നോ​വ​ലി​ന്റെ രച​ന​കൊ​ണ്ടു് മൊ​റാ​വ്യാ​യെ ബഹു​ദൂ​രം അതി​ശ​യി​ച്ച എഴു​ത്തു​കാ​രി​യാ​യി​രു​ന്നു അവർ. 1941 തൊ​ട്ടു് 1956 ഡി​സം​ബർ വരെ​യു​ള്ള കാ​ല​യ​ള​വി​ന്റെ കഥ— യൂ​റോ​പ്പി​ന്റെ കഥ—ഐഡ എന്ന സ്ത്രീ​യി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് എൽസ മൊ​റാ​ന്റേ. “അനു​വാ​ച​ക​രെ മാ​ന്ത്രി​ക​ശ​ക്തി​ക്കു് അടി​മ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന എഴു​ത്തു​കാ​രി​യാ​ണു്” അവ​രെ​ന്നു് സ്റ്റീ​ഫൻ സ്പെൻ​ഡർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. Magnificent—ഉജ്ജ്വ​ലം—എന്നാ​ണു് ഡോ​റി​സ് ലെ​സ്സി​ങ് ഈ നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​തു്. ഈ ലേഖകൻ നോവൽ വാ​യി​ച്ചു. 1980-ൽ സ്പെൻ​ഡ​റും ലെ​സ്സി​ങ്ങും പറ​ഞ്ഞ​തു് ശരി​യാ​ണെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

നി​ങ്ങൾ​ക്കു മത​പ​ര​മായ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലാ​ണോ താൽ​പ​ര്യം? എങ്കിൽ ഗീ​ത​യും ബൈ​ബി​ളും ഖു​റാ​നും വാ​യി​ക്കൂ. അവ ആദ്ധ്യാ​ത്മി​ക​മായ അനു​ഭൂ​തി കൈ​വ​രു​ത്തും. നി​ങ്ങൾ​ക്കു ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലാ​ണോ കൗ​തു​കം? എങ്കിൽ എഡി​ങ്ടൺ, ജീൻസ് ഇവ​രു​ടെ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കൂ. അന​ന്ത​ത​യു​ടെ വി​സ്മ​യം അവ നി​ങ്ങൾ​ക്കു് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​രും. നി​ങ്ങൾ​ക്കു സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലാ​ണോ അഭി​നി​വേ​ശം? എങ്കിൽ വാ​ല്മീ​കി യു​ടെ​യും വ്യാ​സ​ന്റെ യും കൃ​തി​കൾ വാ​യി​ക്കൂ. അവ കല​യു​ടെ സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തു നി​ങ്ങ​ളെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലും. നി​ങ്ങൾ​ക്കു അധമ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലാ​ണോ ആഗ്ര​ഹം? എങ്കിൽ മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ സു​മി​ത്ര എഴു​തിയ “നിഴൽ” എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ക്കൂ. അതു് ഒരു ഘോ​ര​രൂ​പ​ത്തെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​ക്കി​ത്ത​രും.