ഒരു കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന അനു​ഭ​വം ഈ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ സ്വ​ന്ത​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു​വെ​ന്നു കീർ​ക്ക​ഗോർ പറഞ്ഞ ആ പ്ര​ക്രിയ പി. കു​ഞ്ഞി​രാ​മൻ​നാ​യ​രു ടെ ‘മല​നാ​ടൻ മങ്ക​മാർ’ എന്ന ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ കാ​വ്യ​ത്തിൽ കാണാം. വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി യുടെ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളി​ലോ? പല കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളി​ലും അതു ദർ​ശി​ക്കാം. ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം ‘മാ​മ്പ​ഴം’ തന്നെ​യാ​ണു്. അപ്പോൾ കു​ഞ്ഞി​രാ​മൻ​നാ​യ​രും വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യും തമ്മിൽ എങ്ങ​നെ വേർ​പെ​ട്ടു നിൽ​ക്കു​ന്നു? കു​ഞ്ഞി​രാ​മൻ​നാ​യ​രു​ടെ കവി​ത​യിൽ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ ഉണ്മ​യ്ക്കു് അല്പ​മായ രൂ​പ​പ​രി​വർ​ത്ത​നം വരു​ന്നു. കല്ലി​ലെ സ്ത്രീ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളെ കണ്ടി​ട്ടു് നി​ങ്ങൾ ദീർ​ഘ​കാ​ലം പാ​ട്ടു​പാ​ടി ശരീരം വി​യർ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണോ, ദീർ​ഘ​കാ​ലം നൃ​ത്ത​മാ​ടി കാലു കഴ​ച്ചു നിൽ​ക്കു​ക​യാ​ണോ എന്നൊ​ക്കെ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. വസ്തു​സ്ഥി​തി​ക്ക​തീ​ത​മായ സത്യ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു ഇതു് അനു​വാ​ച​ക​നെ കൊ​ണ്ടു ചെ​ല്ലു​മെ​ങ്കി​ലും യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു കവി ലേശം അക​ന്നു പോ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി ഏറിയ കൂറും യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ന്റെ പാ​ത​യി​ലൂ​ടെ​യാ​ണു് സഞ്ച​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ഇക്കാ​ര്യം ഭം​ഗ്യ​ന്ത​രേണ എൻ. വി. കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ ‘വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി’ എന്ന പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു (കു​ങ്കു​മം, ലക്കം 19). വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​ക്ക​വി​ത​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷത എടു​ത്തു കാ​ണി​ക്കു​ന്ന ഈ ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ മനു​ഷ്യ​സ്നേ​ഹി​യായ വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യു​ടെ ചി​ത്ര​വു​മു​ണ്ടു്. ഭാഷയെ ചതു​പ്പു​നി​ല​മാ​യി സങ്ക​ല്പി​ക്കൂ. ചതു​പ്പു​നി​ല​ത്തിൽ രത്ന​ങ്ങ​ളി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കൂ. ആ പദ​ര​ത്ന​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്തു് നമ്മു​ടെ മുൻ​പിൽ വച്ചി​ട്ടു പോയ നല്ല കവി​യാ​ണു് വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി. ഒരു രത്ന​മി​താ: “കന്യ​മാർ​ക്കു നവാ​നു​രാ​ഗ​ങ്ങൾ കമ്ര​ശോ​ണ​സ്ഫ​ടി​ക​വ​ള​കൾ ഒന്നു പൊ​ട്ടി​യാൽ മറ്റൊ​ന്നു്… ”

വി​ഷ​മ​യ​മായ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു് ഒരു പക്ഷി പറ​ന്നു​പൊ​ങ്ങു​ന്ന​തു് ഇവി​ടി​രു​ന്നാൽ കാണാം. വി​ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള പറ​ക്ക​ലാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അതു കാണാൻ പ്ര​യാ​സം. അതു​കൊ​ണ്ടു് താ​ഴെ​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്രം എടു​ത്തു നി​വർ​ത്തി​നോ​ക്കി. കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ആത്മ​ഹ​ത്യ​ക​ളു​ടെ​യും വാർ​ത്ത​ക​ളേ​യു​ള്ളൂ. ‘അതു​ചെ​യ്യും ഇതു​ചെ​യ്യും’ എന്നീ കപട പ്ര​തി​ജ്ഞ​ക​ളും അധി​കാ​രി​ക​ളു​ടെ. പത്രം ദൂ​രെ​യെ​റി​ഞ്ഞു് മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പെ​ടു​ത്തു് മേ​രി​ക്കു​ട്ടി ജോർ​ജ്ജ് അഞ്ചൽ എഴു​തിയ ‘മോഹം ഒരു പക്ഷി’ എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ചു. കോ​ളേ​ജ് പ്രൊ​ഫ​സർ​ക്കു വീണ എന്ന വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യോ​ടു സ്നേ​ഹം. പെൺ​കു​ട്ടി​യ്ക്കു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സ്നേ​ഹം കണ്ടു അങ്ങോ​ട്ടും സ്നേ​ഹം. അപ​വാ​ദം. കു​ട്ടി​കൾ കളി​യാ​ക്കു​ന്നു, ദേ​ഷ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. വീ​ണ​യെ​ക്ക​ണ്ടു് പ്രൊ​ഫ​സർ വീണു പോ​യി​യെ​ന്നു ചിലർ പറ​യു​ന്നു. വീണ, പ്രൊ​ഫ​സർ ക്ഷ​ണി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ച് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വീ​ട്ടിൽ പോ​കു​ന്നു. അപ്പോ​ഴാ​ണു് പ്രൊ​ഫ​സർ​ക്കു​ണ്ടായ താ​ല്പ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ പൊരുൾ മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്ന​തു്. പ്രൊ​ഫ​സർ​ക്കു ഭാ​ര്യ​യു​ണ്ടു്. മക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മരി​ച്ച ആ മക​ളു​ടെ പേരു് വീണ എന്നു്. കോ​ളേ​ജ് വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​നി​യായ വീ​ണ​യു​ടെ ഛാ​യ​യ്ക്കും മരി​ച്ച വീ​ണ​യു​ടെ ഛാ​യ​യ്ക്കും തമ്മിൽ വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ല. പ്രൊ​ഫ​സർ​ക്കു തന്നോ​ടു​തോ​ന്നി​യ​തു് വെറും വാ​ത്സ​ല്യ​മാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​നി തി​രി​ച്ചു വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു പോ​കു​മ്പോൾ കഥ പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്നു. അന്ത​രീ​ക്ഷം വി​ഷ​മാർ​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു് അറി​യാ​തെ പക്ഷി പറ​ന്നു​യ​രു​ന്നു. പ്രൊ​ഫ​സർ​ക്കു തോ​ന്നിയ വി​കാ​രം രതി​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്നു് വിഷം കലർ​ന്ന ചിന്ത പെൺ​കു​ട്ടി​യ്ക്കു്. അവ​ളു​ടെ മോഹം എന്ന പക്ഷി​യും ഉയർ​ന്നു പറ​ക്കു​ന്നു. കലാ​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ വിഷം നി​റ​ഞ്ഞ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ അനു​വാ​ച​ക​രെ വലി​ച്ചെ​റി​യു​ന്നു സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ബാ​ല​പാ​ഠം പോ​ലു​മ​റി​യാ​ത്ത ഈ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി. പണ്ടു രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാർ​ക്കു് അമൃ​തേ​ത്തു് വി​ള​മ്പു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു് ഓരോ​ന്നും പാ​ച​ക​ക്കാ​രൻ കഴി​ച്ചേ​മ​തി​യാ​വൂ എന്നു നിർ​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വിഷം കലർ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടോ എന്ന​റി​യാ​നാ​യി​രു​ന്നു ആ പ്ര​വൃ​ത്തി. കഥ​യെ​ഴു​തി വാ​രി​ക​യു​ടെ ഭാ​ജ​ന​ത്തിൽ വയ്ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് എഴു​തു​ന്ന​യാൾ തന്നെ ഒന്നു രു​ചി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്ന​തു കൊ​ള്ളാം; അങ്ങ​നെ നോ​ക്കു​മ്പോൾ കയ്പു് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടും. തു​പ്പി​ക്ക​ള​യു​ക​യും ചെ​യ്യാം.

കേരള സം​സ്ഥാ​നം രൂപം കൊണ്ട ദിവസം കൂടിയ സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ, ഉണ്ടായ സംഭവം സർ​വ​വി​ദി​ത​മാ​ണു്. പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മിൽ ഇട്ടി​രു​ന്ന മൂ​ന്നു കസേ​ര​ക​ളിൽ ഒന്നു പ്ര​സി​ഡ​ന്റി​നാ​യി​രു​ന്നു. മറ്റു രണ്ടു കസേ​ര​കൾ ഗവർ​ണ്ണർ​ക്കും മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി​ക്കും. വള്ള​ത്തോൾ പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മി​ലേ​യ്ക്കു കയ​റി​ച്ചെ​ന്നു് ഒരു കസേ​ര​യിൽ കയ​റി​യി​രു​ന്നു. ആരും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ എഴു​ന്നേൽ​പ്പി​ക്കാൻ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. [ഇതു ഈ ലേഖകൻ കണ്ട​ത​ല്ല, പറ​ഞ്ഞു കേ​ട്ട​താ​ണു്] മഹാ​ക​വി​യു​ടെ ഈ പ്ര​വൃ​ത്തി ആത്മാ​ഭി​മാ​ന​ത്തി​ന്റേ​താ​ണു്, അഹ​ന്ത​യു​ടേ​ത​ല്ല. ഈ അഭി​മാ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത​വൻ കവി​യ​ല്ലെ​ന്നു ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പു് ഒരി​ക്കൽ എന്നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു് ഒരു കവി​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ത്യാ​ഗ​രാ​ജ​സ്വാ​മി​കൾ പാ​ടി​പ്പാ​ടി നട​ന്നു് രാ​ജാ​വി​ന്റെ മുൻ​പി​ലെ​ത്തി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആജ്ഞ​യ​നു​സ​രി​ച്ച് ത്യാ​ഗ​രാ​ജൻ പാടി. അപ​ഹൃ​ത​ചി​ത്ത​വൃ​ത്തി​യാ​യി രാ​ജാ​വു് ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഒരു പാ​ട്ടു പാ​ടാ​മോ?” ഗായകൻ മറു​പ​ടി നൽകി: “ഞാ​നി​ന്നു വരെ ഒരു രാ​ജാ​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചേ പാ​ടി​യി​ട്ടു​ള്ളൂ. ആ ഗാ​ന​ത്തി​ന്റെ ആരോ​ഹ​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു് ഇക്കാ​ണു​ന്ന പർ​വ്വ​ത​പം​ക്തി​കൾ. അതി​ന്റെ അവ​രോ​ഹ​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു് സമു​ദ്ര​ങ്ങൾ”. ഇത്ര​യും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം രാ​ജ​സ​ന്നി​ധി​യിൽ നി​ന്നു് ഇറ​ങ്ങി​ന​ട​ന്നു.

ആദ​ര​ണീ​യ​മായ ആത്മാ​ഭി​മാ​നം വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. തൃ​ശൂ​രിൽ വച്ചു് ജോസഫ് മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി യുടെ ഷഷ്ടി​പൂർ​ത്തി ആഘോ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മിൽ മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി​യും കു​ട്ടി​കൃ​ഷ്ണ​മാ​രാ​രും പി. സി. കു​ട്ടി​കൃ​ഷ്ണ​നും പി. കേ​ശ​വ​ദേ​വും ഉണ്ടു്. അവ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഞാനും. ശ്രോ​താ​ക്ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലി​രു​ന്ന വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യെ മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി ആളു​പ​റ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു് പല തവണ വി​ളി​പ്പി​ച്ചു. മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം കവിയെ നി​രൂ​പ​ണ​ത്തി​ലൂ​ടെ മാ​നി​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​വാം വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി ഒന്നും മി​ണ്ടി​യി​ല്ല. ഇരു​ന്നി​ട​ത്തു നി​ന്നു് അന​ങ്ങി​യ​തു​മി​ല്ല. പി​ന്നെ​യും മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി ആള​യ​ച്ചു. അപ്പോൾ ഞാനും പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തേ​യ്ക്കു ചെ​ന്നു. ഞാൻ കൂടി അപേ​ക്ഷി​ച്ചേ​ക്കു​മെ​ന്നു കരുതി വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി പറ​ഞ്ഞു: ഞാൻ ഇവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. അങ്ങോ​ട്ടു വരാൻ എനി​ക്കു മന​സ്സി​ല്ല.” ഇത്ര​യ്ക്കു ‘ഇഗോ​യിസ’മുള്ള കവി എത്ര മൃ​ദു​ല​മ​ന​സ്ക​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് അറി​യാൻ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു കൗ​തു​ക​മു​ണ്ടോ? ഉണ്ടെ​ങ്കിൽ വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് അക്കി​ത്തം മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ (ലക്കം 43) എഴു​തിയ ‘അനു​ജ​ന്റെ പ്ര​ണാ​മം’ എന്ന ലേഖനം വാ​യി​ച്ചാ​ലും.

പനി​നീർ​പ്പൂ​വു​പോ​ലു​ള്ള കര​ത​ല​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തു​ന്ന വധു​വി​നെ അമ്മാ​യി​അ​മ്മ വീ​ട്ടു​ജോ​ലി​കൾ ചെ​യ്യി​ച്ചു​ചെ​യ്യി​ച്ചു് അവ​ളു​ടെ കര​ത​ല​ങ്ങ​ളെ പാ​റ​പോ​ലെ പാ​രു​ഷ്യ​മു​ള്ള​താ​ക്കു​ന്നു. ഇന്ന​ത്തെ കവികൾ അമ്മാ​യി​അ​മ്മ​മാ​രാ​ണു്. വധു​വി​ന്റെ റോ​സാ​പ്പൂ​വി​നു സദൃ​ശ​ങ്ങ​ളായ കൈകളെ അതേ​രീ​തി​യിൽ സം​ര​ക്ഷി​ക്കു​ക​യും അങ്ങ​നെ തന്നെ നി​ല​നിർ​ത്തു​ക​യും ചെയ്ത കവി​യാ​യി​രു​ന്നു വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി യും കെ. പി. ശങ്ക​ര​നും കെ. ഗോ​വി​ന്ദൻ​കു​ട്ടി​യും വി​ഷ്ണു​നാ​രാ​യ​ണൻ നമ്പൂ​തി​രി യും ഒള​പ്പ​മ​ണ്ണ യും യൂ​സ​ഫ​ലി കേ​ച്ചേ​രി യും കെ. വി. രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​നും അനു​സ്മ​രി​ക്കു​ന്നു. ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യു​ള്ള കൃ​ത്യം (രചനകൾ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ).

ടോർ​ച്ചെ​ടു​ത്തു് ഉള്ളം​കൈ​യി​ല​മർ​ത്തി സ്വി​ച്ച് താ​ഴ്ത്തി​യാൽ കൈ​ക്കാ​കെ ചു​വ​പ്പു​നി​റം. സന്ധ്യ​യ്ക്കു കട​പ്പു​റ​ത്തു ചെ​ന്നു​നി​ന്നു പടി​ഞ്ഞാ​റോ​ട്ടു നോ​ക്കി​യാൽ ആകാ​ശ​ത്തി​നു ചു​വ​പ്പു​നി​റം.

കട​ലി​നും അതേ വർ​ണ്ണന. കാ​മു​കി​യെ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​മു​ക​ന്റെ പി​റ​കിൽ അവൾ വന്നു കൈകൾ കൊ​ണ്ടു് കണ്ണു പൊ​ത്തി​യാൽ അയാ​ളു​ടെ നയ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് ചു​വ​പ്പു​നി​റ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തീ​തി. അവൾ കൈ​കൾ​ക്കു് അല്പ​മൊ​രു അയവു വരു​ത്തി​യാൽ ആ കൈ​കൾ​ക്കു് ചു​വ​പ്പു​നി​റം. രക്ത​വർ​ണ്ണ​ത്തി​ന്റെ സമ്പ​ന്നത! കവി​ക​ളേ! നി​ങ്ങൾ​ക്കും ഈ സമ്പ​ന്നത കൈ​വ​രു​ത്താ​മോ?

“ആവർ​ത്ത​ന​വി​ര​സ​വും മു​ഷി​പ്പ​നു​മായ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ആശി​ക്കാ​നും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കാ​നും എന്തെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടോ? ഉണ്ടാ​വാം—ഗോ​ദോ​യാ​വാം. എന്താ​ണു് ആരാ​ണു് ഗോദോ”. ഗോ​ദോ​യെ കാ​ത്തു് എന്ന നാടകം നി​രൂ​പ​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന വേ​ള​യിൽ ഡോ​ക്ടർ എം. എം. ബഷീർ ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞ​താ​യി ചരി​ത്ര​രേ​ഖ​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്നു. (കലാ​കൗ​മു​ദി ലക്കം 540) ഇതിനു ചരി​ത്ര​രേ​ഖ​ക​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വു് നൽ​കു​ന്ന കമ​ന്റ് രസ​ക​ര​മാ​ണു്. “ഇപ്പോൾ ആരാ​ണു് ഈ ഗോദോ എന്നു് സാ​മു​വൽ ബക്ക​റ്റി നു​മ​റി​യി​ല്ല”. ശരി​യാ​ണ​തു്. തന്റെ നാ​ട​ക​ത്തിൽ അസം​തൃ​പ്ത​നായ ബക്ക​റ്റ് അതിൽ ഏറെ തി​രു​ത്ത​ലു​കൾ നട​ത്തി​യെ​ന്നു രണ്ടു​വർ​ഷം മുൻ​പു് ‘റ്റൈം’ വാ​രി​ക​യിൽ കണ്ടു. ഈ നാ​ട​ക​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പേ​രു​കേ​ട്ട ഒരു നി​രൂ​പ​കൻ പറ​ഞ്ഞ​തു​കൂ​ടി കേ​ട്ടാ​ലും:

“Waiting for Godot is another of those plays that tries to lift superficiality to significance through obscurity. It should please those who prefer to have their cliches masquerading as epigrams.”

“ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ത​യി​ലൂ​ടെ ബഹിർ​ഭാ​ഗ​സ്ഥ​ത​യെ അർ​ത്ഥ​ശ​ക്തി​യി​ലേ​ക്കു് ഉയർ​ത്താൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്ന​ത്രേ ‘ഗോ​ദോ​യെ​ക്കാ​ത്തു്’ എന്ന​തു്. പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് വൈ​ര​സ്യ​മാർ​ന്ന തങ്ങ​ളു​ടെ പദ​ങ്ങൾ സൂ​ത്ര​വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളാ​യി കപ​ട​വേ​ഷം കെ​ട്ടി​ക്കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള​വ​രെ അതു് തീർ​ച്ച​യാ​യും സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കും”.

നോ​ബൽ​സ​മ്മാ​നം നേടിയ ബക്ക​റ്റ് എവിടെ? വെ​റു​മൊ​രു കോ​ള​മെ​ഴു​തു​ന്ന ഞാ​നെ​വി​ടെ? എങ്കി​ലും ഞാൻ പടി​ഞ്ഞാ​റൻ ദേ​ശ​ത്തു് ജനി​ച്ചു് രാ​ഷ്ട്രാ​ന്ത​രീയ പ്ര​ശ​സ്തി ആർ​ജ്ജി​ച്ച നി​രൂ​പ​ക​നാ​യി മാ​റി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ സംശയം കൂ​ടാ​തെ “It is a fake” എന്നു പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ലൊ​റൻ​സ് സ്റ്റൺ (Laurence Sterne) എന്ന ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ പ്ര​ഖ്യാ​ത​മായ കൃ​തി​യാ​ണു് ‘ട്രി​സ്റ്റ്രം ഷൻഡീ’ (Tristram Shandy). നവീ​ന​നോ​വ​ലി​ന്റെ മാ​തൃ​ക​യാ​യി കരു​ത​പ്പെ​ടു​ന്ന ഈ കൃ​തി​യു​ടെ ഒന്നാ​മ​ത്തെ അദ്ധ്യാ​യ​ത്തിൽ അമ്മ​യു​ടെ ഗർ​ഭാ​ശ​യ​ത്തിൽ ട്രി​സ്റ്റ്രം രൂ​പം​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തി​നെ​യാ​ണു് വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. (ഓർ​മ്മ​യിൽ​നി​ന്നെ​ഴു​തു​ന്ന​തു്) ട്രി​സ്റ്റ്ര​മി​ന്റെ അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ ലൈം​ഗി​ക​വേ​ഴ്ച​യിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഭാര്യ ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു നാ​ഴി​ക​മ​ണി​ക്കു “ചാ​വി​കൊ​ടു​ത്തോ” എന്നു് (ചു​റ്റു​ക​മ്പി മു​റു​ക്കി​വ​ച്ചോ എന്നു്). ഈ ക്ഷു​ദ്ര​മായ ചോ​ദ്യം കേ​ട്ടു് ഭർ​ത്താ​വു് അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി. അയാൾ​ക്കു് ആ അസ്വ​സ്ഥത ഉണ്ടാ​യ​തി​നാ​ലാ​ണു് ട്രി​സ്റ്റ്രം ആ രീ​തി​യിൽ ജനി​ച്ചു​പോ​യ​തെ​ന്നു ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​രൻ പറ​യു​ന്നു. അല്ലെ​ങ്കിൽ വേ​റൊ​രു ട്രി​സ്റ്റ്ര​മാ​യി​രി​ക്കും ജനി​ക്കുക. ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ പ്രൊ​ഫ​സർ കെ. പി. മോഹനൻ എഴു​തിയ ‘മലയാള നോവൽ 1985-ൽ’ എന്ന ഉപ​രി​പ്ല​വ​മായ ലേഖനം വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ട്രി​സ്റ്റ്ര​മി​ന്റെ അമ്മ ചോ​ദി​ച്ച ചോ​ദ്യ​മാ​ണു് ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തി​യ​തു്. പെൺ​പി​റ​ന്ന​വർ​ക്കു ചോ​ദ്യ​മെ​റി​യാൻ കണ്ട സമയം നോ​ക്ക​ണേ. ഗൗ​ര​വ​മർ​ഹി​ക്കു​ന്ന ഒരു വിഷയം കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാ​ര​ത്തോ​ടും ഐഡി​യോ​ള​ജി​യോ​ടും ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ഒരു പെ​ണ്ണു് “ക്ലോ​ക്ക് വൈൻഡ് ചെ​യ്യാൻ നി​ങ്ങൾ മറ​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ?” എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ആ ചോ​ദ്യം മോ​ഹ​ന​നു് അസ്വ​സ്ഥത നൽ​കി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ലേ​ഖ​ന​ശി​ശു​വി​ന്റെ രൂപം മാ​റി​പ്പോ​യി. പെ​ണ്ണി​ന്റെ അനൗ​ചി​ത്യം എന്നേ പറ​യാ​നു​ള്ളൂ. മോ​ഹ​ന​നെ ഒരു​വി​ധ​ത്തി​ലും കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്ത​രു​തു്. പി​ന്നെ, പേ​രു​കേ​ട്ട നോ​വ​ലി​സ്റ്റു​കൾ എന്ന നി​ല​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​മെ​ടു​ത്തു​കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ‘ഫെ​യ്മ്’ (fame) തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് എത്തി​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ സവി​ന​യം അറി​യി​ക്ക​ട്ടെ. ഒരു​പ​ക്ഷേ, അതെ​ന്റെ കു​റ്റ​വു​മാ​കാം. കീർ​ത്തി​യു​ടെ ശര​ച്ച​ന്ദ്രിക പരന്ന വേ​ള​യിൽ ഞാൻ ഉറ​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു കരു​താം.

എം. പി. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള:

ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഗംഭീര വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളി​ലും ക്ഷു​ദ്ര​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളി​ലും സൂ​ക്ഷ്മ​ദൃ​ഷ്ടി വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന പ്ര​ഗൽ​ഭൻ. താൻ കണ്ട കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ അദ്ദേ​ഹം ലളി​ത​മാ​യി എന്നാൽ ശക്ത​മാ​യി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങൾ​ക്കു നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള​യോ​ടു യോ​ജി​ക്കാൻ വയ്യെ​ങ്കിൽ വേണ്ട. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അവ​ഗ​ണി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല ആർ​ക്കും.

ചെ​രി​പ്പു്:

സ്ഥാ​ന​മാ​ന​ങ്ങൾ​ക്കും ചില സം​ഘ​ട​ന​ക​ളി​ലെ അം​ഗ​ത്വ​ത്തി​നും വേ​ണ്ടി സെ​ക്ര​ട്ടേ​റി​യ​റ്റി​ലേ​ക്കു് കണ്ട​മാ​നം നട​ക്കു​മ്പോൾ ഉള്ളം കാ​ലി​ലെ തൊലി തേ​ഞ്ഞു പോ​കാ​തെ വ്യ​ക്തി​ക​ളെ രക്ഷി​ക്കു​ന്ന ഉപ​ക​ര​ണം.

പൊ​ലീ​സ്:

എല്ലാ​വ​രും വി​മർ​ശി​ക്കു​ന്ന ഒരു സംഘം. ഞാനും വി​മർ​ശി​ച്ചെ​ന്നു വരും. പക്ഷേ, എന്നെ​നോ​ക്കി ഒരു​ത്തൻ തു​മ്മി​യാൽ ഞാൻ ടെ​ലി​ഫോ​ണിൽ 100 എന്ന നമ്പർ കറ​ക്കി അവ​രു​ടെ സഹായം അഭ്യർ​ത്ഥി​ക്കും.

അറ​പ്പു്:

ചേ​ര​യും പാ​മ്പും ഇഴ​യു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ നമു​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്ന വി​കാ​രം. ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പ​ര​മ​ഹം​സൻ, സ്വാ​മി വി​വേ​കാ​ന​ന്ദൻ, ശ്രീ​നാ​രാ​യ​ണൻ, ചട്ട​മ്പി​സ്വാ​മി ഈ പാ​വ​ന​ച​രി​ത​ന്മാ​രെ കു​ത്സിത ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്ന ചിലർ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​വേ​ദി​ക​ളിൽ കയ​റി​നി​ന്നു പ്ര​ശം​സി​ക്കു​മ്പോ​ഴും അവ​രു​ടെ മഹ​നീ​യ​ങ്ങ​ളായ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളെ വി​ല​യി​രു​ത്തു​മ്പോ​ഴും നല്ല​യാ​ളു​കൾ​ക്കു് ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തും ഈ വി​കാ​രം തന്നെ. [ഞാൻ ഈ നല്ല​യാ​ളു​ക​ളിൽ പെ​ട്ട​വ​ന​ല്ല.]

പാലാ നാ​രാ​യ​ണൻ നായർ:

അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നായ കവി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും അവ​ഗ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന നല്ല മനു​ഷ്യൻ. വൈ​ക്ക​ത്തു് ടി. വി. പു​ര​ത്തു നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി കഴി​യു​ന്നു. ടെ​ലി​വി​ഷ​നിൽ, റേ​ഡി​യോ​യിൽ, സമ്മേ​ള​ന​ങ്ങ​ളിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സ്ഥാ​ന​മി​ല്ല. സ്ഥാ​ന​മു​ള്ള​തു് സഹൃ​ദ​യ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളിൽ മാ​ത്രം. കവേ, കേ​ര​ള​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണു് നട​ക്കുക.

1. കെ. സി. കാ​ട്ടാ​ക്കട കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘അല്ലി​ക്കു​ട​ങ്ങൾ’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ ഒരു ചോ​ദ്യം: “എന്തി​നീ നാണം… എന്തി​നീ മൗനം എന്തി​നീ വിഷാദ ഭാവം?” ഇതിലെ എന്തി​നീ വിഷാദ ഭാവം? എന്ന വരി മാ​റ്റി എന്തി​ത്ര കോ​പ​ത്തിൻ സി​ന്ദൂ​രം? എന്നാ​ക്കാ​ത്ത​തെ​ന്തു് ? കഷ്ടം!… അതും ഒരു തണലു തന്നെ.
2. ഒരു​ത്തൻ ഒരു പെ​ണ്ണി​നെ സി​നി​മാ​ശാ​ല​യിൽ വച്ചു കാ​ണു​ന്നു. പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. പരി​ച​യം പ്രേ​മ​ത്തി​ലേ​ക്കും പി​ന്നെ വി​വാ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കും ചെ​ല്ലു​ന്നു. പ്രഥമ രാ​ത്രി. കെ​ട്ടി​ടം നിർ​മ്മി​ച്ചി​ട്ടു​മ​തി കു​ട്ടി​യെ​ന്നു് തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു, ഇതാ​ണു് എം. ആർ. മനോ​ഹ​ര​വർ​മ്മ​യു​ടെ ‘റൊ​മാൻ​സ് കേരള സ്റ്റൈൽ’ എന്ന ചെ​റു​കഥ (ദീപിക വാ​രി​ക​യിൽ). അങ്ങി​ങ്ങാ​യി ചില നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​ക​ളു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഒരു ബീ​ഭ​ത്സ​ത​യാ​ണി​തു്. അർ​ത്ഥ​മി​ല്ലാ​ത്ത വാ​ക്കു​കൾ പറ​യു​ന്ന ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പ്രൊ​ഫ​സ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു പണ്ടു്. ഒരി​ക്കൽ അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു ഡൈ​ലാ​പി​ഡേ​റ്റ​ഡ് ക്റ്റാ​സ്ട്ര​ഫി എന്നു്. ഇതൊ ഡൈ​ലാ​പി​ഡേ​റ്റ​ഡ് ക്റ്റാ​സ്ട്ര​ഫി തന്നെ.
3. “സെൻ​സേ​ഷ​ണ​ലി​സ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി പല പൊ​ടി​ക്കൈ​ക​ളും പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന പ്രൊ. എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യ​രു​ടെ വി​മർ​ശന പ്ര​വ​ണ​ത​ക​ളെ അദ്ദേ​ഹം [ഡോ​ക്ടർ സു​കു​മാർ അഴീ​ക്കോ​ടു് ] നി​ശ​ബ്ദ​മാ​യി പരി​ഹ​സി​ച്ചു. ഒരു തരം ഞര​മ്പു രോഗം മാ​ത്ര​മാ​വാം ഇത്ത​രം വി​മർ​ശ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രേ​രക ഘട​ക​മെ​ന്നു പ്രൊഫ. അഴീ​ക്കോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു”. ഇതു കൈ​ന​ക​രി ഷാജി മനോ​രാ​ജ്യം (ലക്കം 7) എഴു​തിയ ഒരു ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു്. ഈ ഞര​മ്പു രോ​ഗ​ത്തെ സു​കു​മാർ അഴീ​ക്കോ​ടു് നേ​രി​ട്ടും കത്തു​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യും മുൻ​പു് പ്ര​ശം​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. താൻ നി​രൂ​പ​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​മെ​ഴു​തു​ന്നു​വെ​ന്നും അതിൽ എനി​ക്ക് സമു​ചി​ത​മായ സ്ഥാ​നം നൽ​കു​മെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്ക് എഴുതി അയ​ച്ചു. ഞാൻ വെ​റു​മൊ​രു കോ​ള​മി​സ്റ്റാ​ണെ​ന്നും ആ വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള പ്ര​ശം​സ​ക്ക് അർ​ഹ​ത​യി​ല്ലെ​ന്നും ഞാൻ അറി​യി​ച്ചു. സു​കു​മാർ അഴീ​ക്കോ​ടി​ന്റെ കത്തു​കൾ എന്റെ കൈ​യി​ലു​ണ്ടു്. വി​രോ​ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത​പ്പോൾ ‘നി​രൂ​പ​കൻ’: വി​രോ​ധ​മു​ണ്ടാ​യാൽ ‘ഞര​മ്പു രോഗി’. ഇതത്ര ശരിയോ പ്രൊ​ഫ​സ​റേ? “അതു നീ തന്നെ” എന്ന തത്വം ഉദ്ഘോ​ഷി​ക്കു​ന്ന ആളി​നു് ഇതു യോ​ജി​ച്ച​താ​ണോ?
4. ഹോ​ട്ട​ലിൽ ജോ​ലി​യു​ള്ള ഒരു​ത്തൻ നഴ്സായ കാ​മു​കി​യെ ഹോ​ട്ട​ലി​ലെ കാബറെ നൃ​ത്തം കാ​ണി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അവൾ​ക്കു മോഹ ഭംഗം. രവീ​ന്ദ്രൻ മോ​നാ​യി ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ കഥ​യു​ടെ സാ​ര​മാ​ണി​തു്. രവീ​ന്ദ്രൻ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തും ഈ വി​ധ​ത്തിൽ വി​രൂ​പ​മാ​കാ​റു​ണ്ടോ?

തത്ത​യെ വീ​ട്ടിൽ വളർ​ത്തു​ന്ന​വ​രിൽ ഇരു​പ​തു ശത​മാ​നം ഹൃ​ദ​യാ​ഘാ​ത​ത്താൽ മരി​ക്കു​മെ​ന്നു് അമേ​രി​ക്ക​യിൽ നട​ത്തിയ ഒരു ‘സർവേ’ തെ​ളി​യി​ച്ച​താ​യി പത്ര​ത്തിൽ വാ​യി​ച്ചു. ഇതി​നു​ള്ള യു​ക്തി​യെ​ന്താ​ണെ​ന്നു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. വീ​ട്ടിൽ പറ​യു​ന്ന​തൊ​ക്കെ അതേ​രീ​തി​യിൽ ആവർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​യാ​ണ​ല്ലോ തത്ത. ചി​ല​പ്പോൾ മറ്റു​ള്ള​വർ കേൾ​ക്കാ​തെ വീ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വർ പറ​യു​ന്ന രഹ​സ്യ​വും അന്യർ വന്നു കയ​റു​മ്പോൾ തത്ത വി​ളി​ച്ചു പറ​യു​മാ​യി​രി​ക്കും. അതു കേൾ​ക്കു​ന്ന ഗൃ​ഹ​നാ​യ​ക​നു ഹൃ​ദ​യ​ക്ഷോ​ഭ​മു​ണ്ടാ​കാം. പല തവണ ഹൃ​ദ​യ​ക്ഷോ​ഭ​മു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ അയാൾ ‘ഹാർ​ട്ട് അറ്റാ​ക്കി’നു് ഇര​യാ​യെ​ന്നു വരാം. പ്ര​തീ​ക്ഷ​ക​ളോ​ടു കൂ​ടി​യാ​ണു് കെ. പി. ഉമ്മ​റി ന്റെ പം​ക്തി (ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്) ഞാൻ വാ​യി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. 24-ആം ലക്ക​ത്തി​ലെ കഥ അസ​ഹ​നീ​യ​മാം വി​ധ​ത്തിൽ ബോ​റി​ങ്ങാ​ണു്. അതു് തത്ത​യു​ടെ അസം​ബ​ന്ധ പ്ര​ല​പ​ന​മാ​ണു്. മൗ​ലി​ക​മെ​ന്നു തോ​ന്നാ​ത്ത വിധം ആവർ​ത്ത​ന​മാ​ണു്. ഇതു വാ​യി​ക്കു​ന്ന ഞാൻ, ആ ഇരു​പ​തു ശത​മാ​ന​ത്തിൽ പെ​ടാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ. പച്ച​പ്പു​ത​പ്പു പു​ത​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഒരാ​ളെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അയാൾ വന്ന​യാ​ളി​നെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു പോലും. അപ്പോൾ നബി അയാളെ തല്ലി പോലും. അയാൾ മല​വി​സർ​ജ്ജ​നം ചെ​യ്യാൻ അവിടെ എത്തി​യ​താ​ണു പോലും. എന്തൊ​രു ‘ബാഡ് ടേ​സ്റ്റ്’!

നോബൽ സമ്മാ​നം വാ​ങ്ങിയ വി​ല്യം ഗോൾ​ഡി​ങ് എന്ന നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ ‘ഹാം​ല​റ്റ്’ എഴു​തിയ ഷേ​ക്സ്പി​യ​റി ന്റെ ജീ​നി​യ​സ്സി​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ‘ലി​റ്റ​റ​റി കാർ​പ്പ​ന്റേ​ഴ്സി’നെ​പ്പ​റ്റി—സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ ആശാ​രി​മാ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു—പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. സമ​ത​ല​ത്തിൽ ചേർ​ന്നു നിൽ​ക്കു​ന്ന നാലു കാ​ലു​ക​ളു​ള്ള കസേര ആശാരി നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു. അതിൽ ഇരി​ക്കു​ന്ന​വ​നു പരമ സുഖം. കസേര എന്ന ഉപ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലാ​ണു താ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് അയാൾ​ക്ക് അറി​ഞ്ഞു കൂടാ. അതു കാ​ണു​ന്ന​വ​നു് കസേ​ര​യി​ലാ​ണു് അയാൾ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന​റി​യാം. ഈ ‘ലി​റ്റ​റ​റി ഫർ​ണി​ച്ചർ’ ഇന്നു് ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഗോൾ​ഡി​ങ് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

മഹോ​പാ​ദ്ധ്യായ എന്ന സം​സ്കൃത പരീ​ക്ഷ ജയി​ച്ച ഒരു മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്ക​നെ ഞാൻ കു​റേ​ക്കാ​ലം ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പഠി​പ്പി​ച്ചു. ഏതു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് വാ​ക്ക് ഞാൻ പറ​ഞ്ഞാ​ലും “അതു് ദ്യോ​ത​ക​മോ അവ്യ​യ​മോ?” എന്നു ചോ​ദി​ക്കും. അതു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ ഉള്ളിൽ ചി​രി​ക്കും. വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം ബു​ദ്ധി​യി​ല്ലാ​ത്ത പയ്യ​നെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പഠി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ അവൻ തെ​റ്റാ​യി ഉച്ച​രി​ച്ചാൽ അദ്ധ്യാ​പ​ക​നു് ദേ​ഷ്യം വരും. എന്നാൽ അതി സു​ന്ദ​രി​യായ തരു​ണി​യെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പഠി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ തെ​റ്റു പറ​ഞ്ഞാൽ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നു് രതി​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട ആഹ്ലാ​ദ​മേ ഉണ്ടാ​വൂ. ‘ഏപ്രിൽ ഫൂൾ, യു​ഫൂ​ളെ​ന്നാം​ഗ​ല​ത്തിൽ​ച്ചേർ​ത്ത പേ​പ്പർ കൊ​ണ്ട​സ്സൽ പൊ​തി​യാ​ക്കി’ എന്നു തൂ​ട​ങ്ങു​ന്ന കാ​വ്യം കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ എനി​ക്കു ദേ​ഷ്യ​മാ​ണു വന്ന​തു്. കാ​വ്യം രചി​ച്ച കരി​മ്പുഴ രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ബു​ദ്ധി ശു​ന്യ​നായ ബാ​ല​നെ​യാ​ണു് എന്റെ മു​ന്നി​ലി​രു​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്. നേരേ മറി​ച്ച് ഇരി​ക്കു​ന്ന​യാൾ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ള്ള കവി​താം​ഗ​ന​യാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്റെ ഉള്ളു കു​ളിർ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

നവീന നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രിൽ സു​പ്ര​ധാ​ന​മായ സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ടു് എമ്മ ടെ​ന​ന്റി നു് (Emma Tennant) അവ​രു​ടെ Wild Nights (1979); Women Beware Women (1983) എന്നീ നോ​വ​ലു​കൾ ഞാൻ വാ​യി​ച്ചു. ഇവ കൂ​ടാ​തെ അവ​രു​ടെ വേ​റെ​യും മൂ​ന്നു നോ​വ​ലു​ക​ളു​ണ്ടു്. ഞാൻ വാ​യി​ച്ച രണ്ടു നോ​വ​ലു​ക​ളും ഗഹ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു്; ‘വിഷ’ന്റെ ശക്തി​യിൽ അദ്വി​തീ​യ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ‘ഫാ​സി​നേ​റ്റി​ങ്’ എന്നു് അവയെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചാ​ലും ശരി​യാ​യി​രി​ക്കും.

“ഞാൻ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്ക​ണ്ടു് അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു തെ​രു​വി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഒരു വണ്ടി വന്നു് എന്റെ ശരീ​ര​ത്തിൽ ഇടി​ക്കു​ന്നു”. ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ സ്റ്റാൻ​ദേൽ പറ​ഞ്ഞ​താ​ണി​തു്. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ മഹാ​ത്ഭു​തം കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു നമ്മൾ നട​ക്കു​മ്പോൾ നി​ന്ദ​ന​ത്തി​ന്റെ വണ്ടി വന്നു് നമ്മെ ഇടി​ച്ചു വീ​ഴ്ത്തും. വണ്ടി​യോ​ടി​ക്കു​ന്ന​വർ അത്ത​ര​ക്കാ​രാ​ണു്.