കു­റു­ങ്ക­ഥ: ഒ­ന്നു്

ഒരേ ഒ­രി­ക്കൽ അ­വ­ളു­ടെ മൊ­ബൈ­ലി­ലേ­ക്കു് ഒരു ചെറു പ്രാ­ണി കൂടു കയറും പോലെ ഒരു ബ്ലാ­ങ്ക് മെ­സേ­ജ് വന്നു പെ­ട്ടു. ആ­രു­ടേ­താ­ണെ­ന്നു് അ­വൾ­ക്ക­റി­യി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു. മ­റു­പ­ടി അ­യ­ച്ചി­ല്ല.

ആ മെ­സേ­ജി­നെ അ­വ­ഗ­ണി­ച്ചു. എല്ലാ ദി­വ­സ­വും രാ­ത്രി എട്ടു മ­ണി­ക്കു് അ­വ­ളു­ടെ മൊ­ബൈ­ലി­ലേ­ക്കു് ബ്ലാ­ങ്ക് മെ­സേ­ജു­കൾ വന്നു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. ഒ­ട്ടും പ­രി­ഗ­ണി­ച്ചേ ഇല്ല.

കാലം ക­ഴി­യ­വേ അവളും ദാ­മ്പ­ത്യ­ത്തി­ന്റെ പെ­ട്ടി­യി­ലാ­യി. ഇ­രു­ട്ടും ക­യ്പും നി­റ­ഞ്ഞൊ­രു നാൾ അവളാ പഴയ മെ­സേ­ജു­ക­ളെ കു­റി­ച്ചോർ­ത്തു. മു­ക­ളി­ലേ­ക്കു് നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ മേ­ഘ­ങ്ങ­ളിൽ ചിറകു കൊ­ണ്ടു് മു­ട­ന്തു­ന്ന പ­ക്ഷി­ക­ളെ കണ്ടു.

ആ നമ്പർ എന്തു കൊ­ണ്ടോ അവൾ ഓർ­ത്തു വെ­ച്ചി­രു­ന്നു. ഏറെ ഹൃദയ-​ബാധ്യതയോടെ അ­തി­ലേ­ക്കു് വി­ളി­ച്ചു: ‘ആ മ­നു­ഷ്യൻ നി­ല­വി­ലി­ല്ല…’ എന്നോ മറ്റോ അ­വ്യ­ക്ത­മാ­യി വളരെ ദൂരെ നി­ന്നു് കേ­ട്ടു.

കു­റു­ങ്ക­ഥ: ര­ണ്ടു്

അ­മ്മാ­വ­നു് ഒരു തോ­ക്കു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ മരണ ശേഷം അ­മ്മാ­യി അതു് സ്വ­ന്ത­മാ­ക്കി. അവരെ എ­ല്ലാ­രും പേ­ടി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­തു് അതിനു ശേ­ഷ­മാ­യി­രു­ന്ന­ല്ലോ! അ­ടു­ക്ക­ള­യു­ടെ ചു­മ­രിൽ ഇ­ര­ട്ട­ക്ക­ണ്ണു­കൾ പോലെ അതു തൂ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ന്നു.

പ­തു­ക്കെ അ­മ്മാ­യി­യോ­ടു് അ­ടു­ക്ക­ള കാ­ര്യം പോലും ചോ­ദി­ക്കാൻ ഏവരും ഭ­യ­പ്പെ­ട്ടു തു­ട­ങ്ങി. രാ­ത്രി­യിൽ അ­ടു­ക്ക­ള­യും മ­ച്ചിൻ പു­റ­വും അ­സാ­ധാ­ര­ണ­മാ­യ ചില വാ­ക്കു­കൾ സം­സാ­രി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടോ? തു­റ­ന്നു ചോ­ദി­ക്കാൻ വീ­ട്ടി­ലെ ഏ­വർ­ക്കും മടി.

കാലം പുതിയ മ­ര­ങ്ങ­ളെ തൊ­ടി­യിൽ നട്ടു. അ­ടു­ക്ക­ള കി­ച്ച­ണാ­യി.

ആ­ത്മ­ഹ­ത്യ ചെയ്ത അ­മ്മാ­യി­യു­ടെ പടം ആലയിൽ ത­ള്ളി­യ പഴയ ചൈ­നാ­പ്പെ­ട്ടി­യിൽ നി­ന്നു ഈയിടെ കി­ട്ടി. അ­മ്മാ­യി അ­വ­സാ­നം പ­റ­ഞ്ഞ­തെ­ന്താ­യി­രു­ന്നു? ആ പഴയ എട്ടു വ­യ­സു­കാ­ര­നോ­ടു് പീത നി­റ­മു­ള്ള ഒരു ഓർ­മ്മ­യി­ലേ­ക്കു് പി­ന്തി­രി­ഞ്ഞു നി­ന്നു് ഞാൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

‘ഠോ!…’

—മ­ന­സ്സു പതിയെ ആ പഴയ ഒച്ച പു­റ­ത്തു വി­ട്ടു.

കു­റു­ങ്ക­ഥ: മൂ­ന്നു്

‘ല’ എന്നു വി­ളി­ച്ചാൽ വി­ളി­കേൾ­ക്കു­ന്ന ഒരു മ­ര­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു, തൊ­ടി­യിൽ.

ല ല ല, ല ല ല… എന്നു ചില രാ­ത്രി­ക­ളിൽ ഞാൻ മൂ­ളു­മ്പോൾ ആ മരവും ഒപ്പം താ­ള­ത്തിൽ പാ­ടു­മാ­യി­രു­ന്നു.

വി­വാ­ഹ­ത്തി­നു ശേഷം ആ മരമേ മ­റ­ന്നു പോയ്. ഇ­പ്പോൾ നോ­ക്കു­മ്പോൾ തൊ­ടി­യിൽ നിറയെ:

ല ല ല, ല ല ല…

കു­റു­ങ്ക­ഥ: നാലു്

ര­ണ്ടു് ക­ള്ള­ന്മാ­രാ­യി­രു­ന്നു അവർ. ഒരാൾ പു­രു­ഷ­നും മ­റ്റേ­യാൾ സ്ത്രീ­യും. ഒരു മോ­ഷ­ണ­ത്തി­നി­ട­യ്ക്കു് രാ­ത്രി­യിൽ പ­രി­ച­യ­പ്പെ­ട്ട­താ­ണു്.

മോ­ഷ്ടാ­വാ­യ ഒരു വ­നി­ത­യെ ആ­ദ്യ­മാ­യി കാ­ണു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു അയാൾ. കൂ­ട്ടു പ്ര­യ­ത്ന­മാ­യി കുറെ നാൾ മോഷണം തു­ടർ­ന്ന­പ്പോൾ അവർ താ­മ­സ­വും ഒരേ ഇ­ട­ത്താ­ക്കി. ജോലി ചെ­യ്യാൻ എ­ളു­പ്പ­മാ­കു­മ­ല്ലോ.

ഒരു നാൾ വെ­ളു­പ്പാൻ കാ­ല­ത്തു് വന്നു കി­ട­ന്നു് ഉച്ച വെ­യി­ലിൽ കണ്ണു തു­റ­ന്നു നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ പു­രു­ഷ­നാ­യ ക­ള്ള­നു് എന്തോ ഒരു മാ­റ്റം അ­നു­ഭ­വ­പ്പെ­ട്ടു.

ക­ണ്ണാ­ടി­യിൽ നോ­ക്കി. ശ­രി­യാ­ണു്! പഴയ മെ­ലി­ഞ്ഞു­ണ­ങ്ങി­യ ക­ള്ള­ന­ല്ല അവിടെ. പകരം, ഒത്ത, സു­ന്ദ­ര­നാ­യ ഒരു പു­രു­ഷൻ!

നി­ല­ത്തു് പാ­യ­യും വി­രി­ച്ചു് കി­ട­ന്നു­റ­ങ്ങു­ന്ന­വൾ സു­ന്ദ­രി­യാ­യ ഒരു യു­വ­തി­യും.

ആ­ലോ­ചി­ച്ച­പ്പോൾ നാ­ളു­ക­ളാ­യു­ള്ള ആ ഓ­ട്ട­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ തന്റെ പ്ര­ണ­യം എ­പ്പോ­ഴോ മോഷണം പോ­യി­രു­ന്നെ­ന്നു് യു­വാ­വി­നു് മ­ന­സ്സി­ലാ­യി.

ആ­രു­മ­റി­യാ­തെ­പോ­യ ആ പ­കൽ­ക്കൊ­ള്ള ന­ട­ന്ന­തു് അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു്!

കു­റു­ങ്ക­ഥ: അ­ഞ്ചു്

‘സം­സാ­രി­ച്ചു് നി­ന­ക്കു മ­ടു­ക്കു­ന്നി­ല്ലേ’—പകൽ മു­ഴു­വൻ കോ­ളു­ക­ളിൽ നീ­ന്തി നടന്ന എ­ന്നോ­ടു് ഒ­ടു­വിൽ മൊബൈൽ ഫോൺ തന്നെ ചോ­ദി­ച്ചു.

‘ആ­ഗ്ര­ഹ­മു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, നിർ­ത്താ­നാ­കു­ന്നി­ല്ല ഇതു്…’—നി­സ്സ­ഹാ­യ­ത­യോ­ടെ ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

ഞാൻ വീ­ണ്ടും കോ­ളു­ക­ളിൽ മു­ഴു­കി. ഏതോ സം­ഭാ­ഷ­ണ­ത്തിൽ മു­ങ്ങി, ത­ളർ­ന്ന­വ­ശ­നാ­യാ­ണു് വെ­ളു­പ്പി­നെ­പ്പ­ഴോ ഉ­റ­ക്ക­ത്തി­ലേ­ക്കു് ഉ­ടൽ­തെ­റ്റി വീ­ണ­തു്.

രാ­വി­ലെ എ­ണീ­റ്റ­പ്പോൾ മൊബൈൽ ഫോൺ ഗാ­ഢ­മാ­യ ഉ­റ­ക്ക­ത്തിൽ. ഫുൾ ചാർജു ചെ­യ്തു് ഞെ­ക്കി­യി­ട്ടും ത­ട­വി­യി­ട്ടും അതു് ഉ­ണ­രു­ന്നേ­യി­ല്ല.

നി­സ്സ­ഹാ­യ­ത­യോ­ടെ ഞാൻ ആ മൊബൈൽ ഫോ­ണി­ലേ­ക്കു് നോ­ക്കി. വീ­ണ്ടും വീ­ണ്ടും തടവി നോ­ക്കി.

ഒരു ബുദ്ധ ശി­ര­സ്സു തെ­ളി­ഞ്ഞു വന്നു!.

ക­ണ്ണൂർ ജി­ല്ല­യി­ലെ ത­ളി­പ്പ­റ­മ്പു് സ്വ­ദേ­ശി. ചെ­റു­ക­ഥാ­കൃ­ത്തു്, നോ­വ­ലി­സ്റ്റ്, പ­ത്ര­പ്ര­വർ­ത്ത­കൻ, അ­ധ്യാ­പ­കൻ. പ­രി­യാ­രം ഗവ ഹൈ­സ്കൂൾ, ത­ളി­പ്പ­റ­മ്പു് സർ­സ­യ്യ­ദ് കോ­ളേ­ജ്, മാ­ന­ന്ത­വാ­ടി മേരീ മാതാ കോ­ളേ­ജ്, മ­ഹാ­ത്മാ­ഗാ­ന്ധി സർ­വ­ക­ലാ­ശാ­ല ജേ­ണ­ലി­സം വി­ഭാ­ഗം എ­ന്നി­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം.

മ­ല­യാ­ള­ത്തിൽ റാ­ഡി­ക്കൽ ജേ­ണ­ലി­സ­ത്തി­നു് തു­ട­ക്ക­മി­ട്ടു് ദി­ല്ലി­യിൽ നി­ന്നു് പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചി­രു­ന്ന ഫ്രീ പ്രസ് മാ­ഗ­സി­ന്റെ സ്ഥാ­പ­ക­രി­ലൊ­രാ­ളും അ­തി­ന്റെ ലി­റ്റ­റ­റി എ­ഡി­റ്റ­റു­മാ­യി­രു­ന്നു.

ഇ­ന്ത്യാ ടുഡേ, ന്യൂ­സ് ടുഡേ, ക­വേർ­ട് മാ­ഗ­സിൻ, ടൈംസ് ഓഫ് ഇ­ന്ത്യ, ഡൂൾ ന്യൂ­സ് ഡോട് കോം എന്നീ മാ­ധ്യ­മ സ്ഥാ­പ­ന­ങ്ങ­ളിൽ ജേ­ണ­ലി­സ്റ്റാ­യി ഒരു പ­തി­റ്റാ­ണ്ടു­കാ­ല­ത്തോ­ളം ജോലി ചെ­യ്തു. ക­ണ്ണൂർ സർ­വ­ക­ലാ­ശാ­ല ജേ­ണ­ലി­സം വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ കോ­ഴ്സ് ഡ­യ­റ­ക്ടർ, ജേ­ണ­ലി­സം ബോർഡ് ഓഫ് സ്റ്റ­ഡീ­സ് ചെ­യർ­മാൻ, ‘ഇ­ന്ത്യൻ ഇങ്ക്’എന്ന ഇം­ഗ്ലി­ഷ് ലി­റ്റിൽ മാ­ഗ­സി­ന്റെ പ­ത്രാ­ധി­പ സമിതി അംഗം എന്നീ സ്ഥാ­ന­ങ്ങൾ വ­ഹി­ച്ചു. ഇ­പ്പോൾ ത­ളി­പ്പ­റ­മ്പു് സർ­സ­യ്യ­ദ് കോ­ളേ­ജിൽ ജേ­ണ­ലി­സം അ­ധ്യാ­പ­കൻ.

മാ­തൃ­ഭൂ­മി വി­ഷു­പ്പ­തി­പ്പു് കഥാ സ­മ്മാ­നം, മു­ട്ട­ത്തു­വർ­ക്കി കലാലയ കഥാ അ­വാർ­ഡ്, എം പി നാ­രാ­യ­ണ­പ്പി­ള്ള ചെ­റു­ക­ഥാ പു­ര­സ്കാ­രം, നാവു് കഥാ പു­ര­സ്കാ­രം, ബാ­ല­കൃ­ഷ്ണൻ മാ­ങ്ങാ­ടു് ചെ­റു­ക­ഥാ അ­വാർ­ഡ്, അ­ങ്ക­ണം—ഇ പി സുഷമ എൻ­ഡോ­വ്മെ­ന്റ് തു­ട­ങ്ങി­യ അം­ഗീ­കാ­ര­ങ്ങൾ.

തി­ര­ക്ക­ഥ ര­ചി­ച്ച ‘അവൾ’ എന്ന ഷോർട് ഫിലിം 2010-ൽ ഇ­ന്ത്യൻ പ­നോ­ര­മാ വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ലേ­ക്കു് തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു.

വാൻ­ഗോ­ഗി­ന്റെ ചെവി, മി­സ്ഡ് കോൾ, ഷോ­ക്ക്, ജീ­വി­തോൽ­സ­വം, മ­ര­മാ­ണു് മ­റു­പ­ടി, അയ്യോ!, ചോ­ക്കു­ക­ളു­ടെ ക­ര­ച്ചിൽ, ആതിരാ-​സൈക്കിൾ, മി­സി­സ്. ഷെർ­ല­ക് ഹോംസ് (കഥകൾ), പേ­ര­യ്ക്ക, മൂ­ന്നു്, അനിതാ-​വയലറ്റ്, ഏ­കാ­ന്ത­ത­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ഒരു നോവൽ കൂടി (നോവൽ), അ­ബ്ദു­വി­ന്റെ പേനകൾ (ബാ­ല­സാ­ഹി­ത്യം).

പ്രി­ന്റ് മീഡിയ ജേ­ണ­ലി­സം, ടെ­ലി­വി­ഷൻ ജേ­ണ­ലി­സം, ഫിലിം സ്റ്റ­ഡീ­സ്: ആൻ അ­ക്കാ­ദ­മി­ക് ഇൻ­ട്രെ­ാ­ഡ­ക്ഷൻ എന്നീ അ­ക്കാ­ദ­മി­ക് ഗ്ര­ന്ഥ­ങ്ങ­ളും ര­ചി­ച്ചു.

• മലാലാ-​ടാക്കീസ് (കഥകൾ)
• ടു­ട്ടു ദ ജേ­ണ­ലി­സ്റ്റ്, ഭൂ­മി­യു­ടെ അലമാര (ബാ­ല­സാ­ഹി­ത്യം)
• എസ് എം എസ് ബി­രി­യാ­ണി (ക­വി­ത­കൾ)

ക­ലി­ഗ്ര­ഫി: എൻ. ഭ­ട്ട­തി­രി

ചി­ത്രീ­ക­ര­ണം: ജി. രജീഷ്