SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Church_Heart_of_the_Andes.jpg
The Heart of the Andes, a painting by Frederic Edwin Church (1826–1900).
മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളു­ടെ തി­രി­ച്ച­റി­വു്
നി­സ്സാർ അ­ഹ­മ്മ­ദ്

സ്വ­ന്തം കൂ­ട­പ്പി­റ­പ്പു­ക­ളോ­ടോ മി­ത്ര­ങ്ങ­ളോ­ടോ ഇ­ണ­യോ­ടോ ഉള്ള അ­ടു­പ്പ­ത്തെ­യ­ല്ല മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹം എ­ന്നു­പ­റ­യു­ന്ന­തു്. അതു് മ­നു­ഷ്യ­രെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ച ഏതു് കാ­ര്യ­ത്തി­ലും ഉള്ള ശ്ര­ദ്ധ­യാ­ണു്. ഒരു വൈ­ശ്വ­മാ­യ ശു­ഭ­കാ­മ­ന. ഈ ശ്ര­ദ്ധ­യും ശു­ഭ­കാ­മ­ന­യും എവിടെ നി­ന്നു് ഉ­ത്ഭ­വി­ക്കു­ന്നു എ­ന്നു് അ­ന്വേ­ഷി­ക്കാൻ ഇവിടെ ഉ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്നാൽ ഈ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹം അ­ത്യ­പൂർ­വ്വ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു് മ­നു­ഷ്യ­ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്ന­തു് എ­ന്ന­തു് തർ­ക്ക­മി­ല്ലാ­ത്ത കാ­ര്യ­മാ­ണു്. ഈ ശു­ഭ­കാ­മ­ന പ­ല­പ്പോ­ഴും, എ­ല്ലാ­യ്പ്പോ­ഴും അല്ല, മ­ന­സ്സി­ന്റെ ഒരു ജാ­ഗ്ര­ത­വ­സ്ഥ വ്യ­ക്തി­യിൽ ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്നു; ചി­ല­പ്പോൾ യു­ക്തി­ഭ­ദ്ര­മാ­യ ചി­ന്ത­ക­ളു­ടെ, മി­ക്ക­പ്പോ­ഴും യു­ക്ത്യേ­ത­ര­മാ­യ ഉൾ­ക്കാ­ഴ്ച­ക­ളു­ടെ അ­ക­മ്പ­ടി­യോ­ടെ.

സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ കു­റേ­പ്പേ­രു­ടെ സം­വേ­ദ­ന­രാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­നു് വി­പ­രീ­താ­നു­പാ­ത­ത്തിൽ എ­ന്ന­വ­ണ്ണം മ­റ്റു­ചി­ലർ അ­തി­തീ­ക്ഷ്ണ­മാ­യ സം­വേ­ദ­ന­ശീ­ല­ത്താൽ വേ­ദ­നി­ക്കു­ന്നു. ചു­റ്റു­മു­ള്ള­വർ നിർ­ല്ല­ജ്ജ­രാ­യി പെ­രു­മാ­റു­മ്പോൾ അ­വ­രു­ടെ ല­ജ്ജ­യെ­ല്ലാം നി­ങ്ങ­ളിൽ ഇ­ര­ച്ചു­ക­യ­റി നി­ങ്ങ­ളെ ത­ളർ­ത്തു­ന്ന­തു പോലെ. അ­മി­ത­മാ­യ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹം ആ­ത്മ­ഹ­ത്യാ­പ­ര­മാ­ണു്. പക്ഷേ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹം ഒ­രാ­ളു­ടെ ജീവൻ തന്നെ അ­പ­ഹ­രി­ക്കു­ക­യാ­ണെ­ങ്കിൽ അതു് ചു­റ്റു­പാ­ടു­ള്ള മ­നു­ഷ്യ­രിൽ ആ സ്നേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ പ­ര­മ­മാ­യ ദാ­രി­ദ്ര്യ­ത്തെ­യാ­ണു് വി­ളം­ബ­രം ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്.

മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹം ഉ­ള്ള­വ­രെ­യാ­ണു് മാ­ന­സി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ അ­ല­ട്ടു­ന്ന­തു്; അ­ല്ലാ­ത്ത­വർ­ക്കു് വേ­വ­ലാ­തി­പ്പെ­ടാൻ അ­വ­ര­വ­രു­ടെ വ്യ­ക്തി­പ­ര­മാ­യ കാ­ര്യ­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കും. മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ചി­ലർ­ക്കു­ള്ള ഉ­ത്ക­ണ്ഠ­യാ­ണു് അവരെ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ യാ­ത­ന­ക­ളു­ടെ നേർ­ക്കു ക­ണ്ണു­തു­റ­ന്നി­രി­ക്കാ­നും അവ പ­രി­ഹ­രി­ക്കാ­നു­ള്ള മാർ­ഗ്ഗ­ങ്ങൾ ആ­രാ­യാ­നും പ്രേ­രി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇതു് ഒരു സ­മർ­പ്പ­ണ­ബോ­ധ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ശ്ന­മാ­ണു്. ഈ സ­മർ­പ്പ­ണ­മ­നോ­ഭാ­വം ഇ­ല്ലെ­ങ്കിൽ ലോ­ക­ത്തി­നു് എ­ന്തൊ­ക്കെ­യോ സം­ഭ­വി­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു എ­ന്നു് ഒരു ആൾ വേ­വ­ലാ­തി­പ്പെ­ടാൻ വ­ക­യി­ല്ല. എ­വി­ടെ­യോ ഒരു തള്ള കു­ഞ്ഞി­നു് മുല കൊ­ടു­ത്ത­പ്പോൾ അതു് സ്വ­ന്തം ര­ക്ത­മാ­യി­പ്പോ­യ­തു്, എ­വി­ടെ­യോ ഒരു പി­ഞ്ചു­ബാ­ലൻ വി­ശ­ന്നു മ­രി­ച്ച­തു്, എ­വി­ടെ­യോ കുറെ പ­ട്ടാ­ള­ക്കാർ നി­രാ­യു­ധ­രാ­യ മ­നു­ഷ്യ­രെ വെ­ടി­വ­ച്ചു­കൊ­ന്ന­തു്, എ­വി­ടെ­യോ ഒരു നി­ര­പ­രാ­ധി ക­ഴു­വി­ലേ­റി­യ­തു്, എ­വി­ടെ­യോ ഒരു ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­മാ­യി തന്റെ ജീ­വി­തം അ­വ­സാ­നി­പ്പി­ച്ച­തു്, എ­വി­ടെ­യോ ഒരു ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രി­ക്കു് തന്റെ കു­ടും­ബ­ത്തെ സം­ര­ക്ഷി­ക്കാൻ മാ­ന­ഭം­ഗ­പ്പെ­ടേ­ണ്ടി­വ­ന്ന­തു്, എ­വി­ടെ­യോ ഒരാളെ മ­നോ­രോ­ഗം പ­ടി­പ­ടി­യാ­യി കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­തു്, എ­വി­ടെ­യോ കുറെ മ­ല്ല­ന്മാർ ചേർ­ന്നു് ഒരു സ്ത്രീ­യെ ബ­ലാൽ­സം­ഗം ചെ­യ്ത­തു്, എ­വി­ടെ­യോ കു­റ­ച്ചു­പേർ­ക്കു് സു­ഖി­ക്കാൻ വേ­ണ്ടി കു­റേ­പേർ എ­ല്ലു­മു­റി­യെ പ­ണി­യെ­ടു­ത്ത­തു്… ഇ­തെ­ല്ലാം ഉ­ത്ക­ണ്ഠ­പോ­ലും ഉ­ണ്ടാ­ക്കാ­ത്ത­വ­രോ­ടു് അ­തെ­പ്പ­റ്റി കു­ത്തി­ച്ചോ­ദി­ച്ചു നോ­ക്കു. അ­പ്പോൾ അവർ നി­ങ്ങ­ളു­ടെ മു­മ്പിൽ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­വ­ലാ­തി­ക­ളു­ടെ ഭാ­ണ്ഡ­ക്കെ­ട്ടു് അ­ഴി­ക്കു­ന്ന­തു് കാണാം. സ്കൂ­ളിൽ പ­ഠി­ക്കു­ന്ന മകനു് ഫീ­സ­ട­യ്ക്കാൻ പ­ണ­മി­ല്ലാ­തെ വ­ന്ന­താ­കാം, ജോ­ലി­ത്തി­ര­ക്കി­നി­ട­യ്ക്കു് ഒന്നു തി­രി­യാൻ പോലും നേരം കി­ട്ടാ­ത്ത­താ­വാം, ഒരു വീ­ടു­പ­ണി­യാൻ നി­ന്ന­തി­ന്റെ പേരിൽ ക­ഴു­ത്ത­റ്റം കടം കേ­റി­യ­താ­വാം, വീ­ട്ടിൽ ഭാ­ര്യ­യ്ക്കോ, ഭർ­ത്താ­വി­നോ ഭ്രാ­ന്താ­യ­താ­വാം, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­ടു­ത്ത മ­റ്റേ­തോ ബ­ന്ധു­വി­നു്, മകനു് മാ­ര­ക­മാ­യ ഒരു രോഗം പി­ടി­പെ­ട്ട­താ­വാം, വ­രു­മാ­ന­നി­കു­തി­ക്കാർ വ­ന്ന­ല­ട്ടു­ന്ന­താ­വാം, തന്റെ തന്നെ തീ­രാ­രോ­ഗ­മാ­വാം… സ്വ­ന്തം ക­ഷ്ട­പ്പാ­ടു­കൾ­ക്കു് ന­ടു­വിൽ മ­റ്റു് മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ വി­ഷ­മ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു ചി­ന്തി­ക്കാൻ എ­നി­ക്കു് സാ­വ­കാ­ശം എവിടെ? ഇ­ത­ത്രെ ലോ­ക­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള ത­ങ്ങ­ളു­ടെ താ­ല്പ­ര്യ­ഹീ­ന­ത­യ്ക്കു് ന്യാ­യീ­ക­ര­ണ­മാ­യി മി­ക്ക­വ­രും മു­ന്നിൽ വ­യ്ക്കു­ന്ന­തു്.

സ്വ­ന്തം വൈ­ഷ­മ്യ­ങ്ങൾ മ­നു­ഷ്യർ നേ­രി­ടു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നും ആ മ­നു­ഷ്യർ തങ്ങൾ ത­ന്നെ­യാ­ണെ­ന്നും ഉള്ള ഉൾ­ക്കാ­ഴ്ച­യാ­ണോ അ­വർ­ക്കു് ഇ­ല്ലാ­തെ പോയതു? തീ­ക്ഷ്ണ­മാ­യ സം­വേ­ദ­ന­ശീ­ല­മു­ള്ള ഒരു മ­ന­സ്സു് സ്വ­ന്തം ദു­ര­ന്ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ന­ടു­വി­ലും ഇതര മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ വി­ഷ­മ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠാ­കു­ല­മാ­കും. സ്വ­ന്തം വ്യ­ക്തി­ത്വ­ത്തി­ന്റെ­യോ കു­ടും­ബ­ത്തി­ന്റേ­യോ പ­രു­പ­രു­ത്ത തോ­ടു­കൾ­ക്കു­ള്ളിൽ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സം­വേ­ദ­ന­ശീ­ലം ഒ­തു­ക്കി നിർ­ത്തു­ന്ന വ്യ­ക്തി­കൾ ഗൗ­ര­വ­മാ­യി ക­ണ­ക്കി­ലെ­ടു­ക്കേ­ണ്ട­തു് സർവ്വ മ­നു­ഷ്യ­രും ഇ­പ്ര­കാ­രം സം­വേ­ദ­ന­സം­കോ­ചം ബാ­ധി­ച്ച­വ­രാ­യ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അവരിൽ നി­ന്നു് സം­വേ­ദ­ന­ക്ഷ­മ­ത ഒ­ട്ടും പ്ര­തീ­ക്ഷി­ക്കാ­ത്ത, ഒരു സാ­മൂ­ഹി­ക­സം­പ്ര­ദാ­യം തങ്ങൾ പൊ­റു­പ്പി­ക്കാൻ ത­യ്യാ­റു­ണ്ടോ എ­ന്ന­ത്രെ. അ­ത്ത­ര­മൊ­രു സം­പ്ര­ദാ­യം ത­ന്നെ­യാ­ണു് തങ്ങൾ ഇ­പ്പോൾ പൊ­റു­പ്പി­ച്ചു­വ­രു­ന്ന­തു് എ­ന്നാ­ണു് അ­വ­രു­ടെ പ്ര­തി­വ­ച­ന­മെ­ങ്കിൽ അ­തി­ലൂ­ടെ അവർ സ്വ­ന്തം സം­വേ­ദ­ന­സം­കോ­ച­ത്തെ മാ­ത്ര­മാ­ണു് വി­ളം­ബ­രം ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്. നി­ങ്ങ­ളു­ടെ സം­വേ­ദ­ന­ശേ­ഷി ആ പ­രു­പ­രു­ത്ത തോ­ടു­കൾ­ക്കു­ള്ളി­ലേ­ക്കു് വ­ലി­യു­മ്പോൾ ദൈ­നം­ദി­ന ജീ­വി­ത­ത്തിൽ നി­ങ്ങൾ ഇതര മ­നു­ഷ്യ­രു­മാ­യി വി­നി­മ­യം ചെ­യ്യു­ന്ന വാ­ക്കു­ക­ളു­ടെ അർ­ത്ഥം ചോർ­ന്നു­പോ­കു­ന്നു.

പക്ഷേ, ഇതരർ അർ­ത്ഥം മുറ തെ­റ്റാ­തെ പിൻ­തു­ട­രു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് നി­ങ്ങൾ­ക്കു് അർ­ത്ഥം തെ­റ്റി­ക്കു­ന്ന­തി­ന്റെ ആ­നു­കൂ­ല്യം കി­ട്ടു­ന്ന­തു്. ഇതരർ ച­ട്ട­ങ്ങൾ കൃ­ത്യ­നി­ഷ്ഠ­യോ­ടെ പിൻ­തു­ട­രു­ന്ന­തു കൊ­ണ്ട­ത്രേ നി­ങ്ങൾ­ക്കു് ചട്ട ലം­ഘ­ന­ത്തി­ന്റെ ഈ ആ­നു­കൂ­ല്യം അ­നു­ഭ­വി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന­തു്. സം­വേ­ദ­ന­ശീ­ല­ത്തി­ന്റെ അ­ഭാ­വ­മോ ന്യൂ­ന­ത­യോ നി­ങ്ങ­ളു­ടെ വാ­ക്കു­ക­ളെ ഉ­പ­ചാ­ര­ബ­ദ്ധ­മാ­ക്കു­ക­യും നി­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­ഹ­സം­വാ­ദി­യെ ച­തി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു. ഇ­ത­ര­രും ഒ­രു­പ­ക്ഷേ നി­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലെ ഈ ആ­നു­കൂ­ല്യം അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­വ­രാ­യി­രി­ക്കാം. എ­ന്നാൽ ആ നി­രർ­ത്ഥ­ത­യു­ടെ വ­ല­ക്കെ­ട്ടു് പൂർ­ണ്ണ­മാ­വു­ക­യി­ല്ല: ആ­രൊ­ക്കെ­യോ എ­വി­ടെ­യൊ­ക്കെ­യോ, വാ­ക്കു­കൾ­ക്കു് സ്വ­ന്തം ആ­ത്മാ­വു് പ­ക­രു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു് അ­വ­യു­ടെ അർ­ത്ഥം നി­ശ്ശേ­ഷം ചോർ­ന്നു പോ­വാ­തെ കി­ട­ക്കു­ന്നു. അതു പോലെ, സ്വ­കാ­ര്യ­ത­യു­ടെ ആ­നു­കൂ­ല്യം തേ­ടാ­ത്ത ആ­രൊ­ക്കെ­യോ എ­വി­ടെ­യൊ­ക്കെ­യോ സ്വ­ന്തം ജീ­വി­തം അർ­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു മൂലം ചി­ലർ­ക്കൊ­ക്കെ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സം­വേ­ദ­ന­ക്ഷ­മ­ത­യു­ടെ ഭാരം ഒ­ഴി­വാ­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ന്നു. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സം­വേ­ദ­ന­സം­കോ­ചം നി­മി­ത്തം ആ ചി­ലർ­ക്കു് ഇതു കാണാൻ ക­ഴി­യാ­തെ വ­രു­ന്നു. സ­മൂ­ഹ­ത്തിൽ കു­റേ­പ്പേ­രു­ടെ സം­വേ­ദ­ന­രാ­ഹി­ത്യ­ത്തി­നു് വി­പ­രീ­താ­നു­പാ­ത­ത്തിൽ എ­ന്ന­വ­ണ്ണം മ­റ്റു­ചി­ലർ അ­തി­തീ­ക്ഷ്ണ­മാ­യ സം­വേ­ദ­ന­ശീ­ല­ത്താൽ വേ­ദ­നി­ക്കു­ന്നു. ചു­റ്റു­മു­ള്ള­വർ നിർ­ല്ല­ജ്ജ­രാ­യി പെ­രു­മാ­റു­മ്പോൾ അ­വ­രു­ടെ ല­ജ്ജ­യെ­ല്ലാം നി­ങ്ങ­ളിൽ ഇ­ര­ച്ചു­ക­യ­റി നി­ങ്ങ­ളെ ത­ളർ­ത്തു­ന്ന­തു പോലെ. അ­മി­ത­മാ­യ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹം ആ­ത്മ­ഹ­ത്യാ­പ­ര­മാ­ണു്. പക്ഷേ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹം ഒ­രാ­ളു­ടെ ജീവൻ തന്നെ അ­പ­ഹ­രി­ക്കു­ക­യാ­ണെ­ങ്കിൽ അതു് ചു­റ്റു­പാ­ടു­ള്ള മ­നു­ഷ്യ­രിൽ ആ സ്നേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ പ­ര­മ­മാ­യ ദാ­രി­ദ്ര്യ­ത്തെ­യാ­ണു് വി­ളം­ബ­രം ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്.

എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക്കു് കൂ­ടു­തൽ ധാർ­മ്മി­ക­മാ­ന്യ­ത ക­ല്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു? വ്യ­വ­സാ­യ­സം­രം­ഭ­ങ്ങ­ളിൽ ഇ­ത്ര­യേ­റെ മൂ­ല­ധ­ന­സ­മാ­ഹ­ര­ണം, ഇ­ത്ര­യേ­റെ സ­മ്പ­ത്തു്, കൊ­ണ്ടു­വ­രാൻ മു­ഖ്യ­കാ­ര­ണ­ക്കാർ എന്ന നി­ല­യി­ലോ? ആ­ധു­നി­ക­സ­മൃ­ദ്ധി­യു­ടെ മു­ഴു­വൻ ആധാരം എന്ന നി­ല­യി­ലോ? അഥവാ ആ­ധു­നി­ക മാ­നു­ഷി­ക­ജീ­വി­ത­ത്തി­നു് അ­ത്യ­ന്താ­പേ­ക്ഷി­ത­മാ­യ അ­സ്തി­ത്വോ­പാ­ധി­ക­ളു­ടെ യ­ഥാർ­ത്ഥ ഉ­ത്പാ­ദ­കർ എന്ന നി­ല­യി­ലോ? ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­താ­ണെ­ന്നു് വി­ചാ­രി­ക്കു­ക. എ­ങ്കിൽ, ലാഭം ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­തി­നോ­ടും, സ­മ്പ­ത്തു് ആർ­ജ്ജി­ക്കു­ന്ന­തി­നോ­ടും ന­മു­ക്കു­ള്ള അ­നു­കൂ­ല­മ­നോ­ഭാ­വ­ത്തിൽ നി­ന്നാ­ണു് അ­വ­യു­ടെ യ­ഥാർ­ത്ഥ സ്രോ­ത­സ്സി­നു് ധാർ­മ്മി­ക­മാ­യ ഒരു അ­ധി­ക­മൂ­ല്യം കൽ­പ്പി­ക്കാ­നു­ള്ള പ്രേ­ര­ണ ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തു്. മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ നി­ല­യ്ക്കാ­ണു് നാം തൊ­ഴി­ലാ­ളി വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു് പ്രാ­മാ­ണ്യം കൽ­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു് വ­യ്ക്കു­ക. അ­പ്പോൾ മ­റ­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കു­ന്ന ഒരു യ­ജ­മാ­ന­നെ പു­റ­ത്തു­കൊ­ണ്ടു­വ­രാൻ വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള­താ­വും ആ ന്യാ­യം.

ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ പൊ­തു­ന­ന്മ­ക്കാ­യി മ­നു­ഷ്യർ ഓ­രോ­രു­ത്ത­രും ത­ങ്ങ­ളു­ടെ വി­ഹി­തം നൽകാൻ കൂ­ട്ടാ­ക്കാ­ത്ത­പ്പോ­ഴ­ത്രേ മാ­നു­ഷി­ക­മാ­യ പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ ആ­വിർ­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­തു്. ദൈ­നം­ദി­ന ജീ­വി­ത­ത്തിൽ മ­നു­ഷ്യർ നേ­രി­ടു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ ഓ­രോ­ന്നും—ഏ­റെ­യും—അ­ങ്ങ­നെ മ­നു­ഷ്യ­നെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ച പ്ര­ശ്ന­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു. ഇ­പ്ര­കാ­രം മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി നേ­രി­ടു­ന്ന എല്ലാ പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും ആ­ത്യ­ന്തി­ക­മാ­യ ആധാരം മാ­നു­ഷി­ക­മാ­യ ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ­യു­ടെ അ­സ­മ­മാ­യ വി­ത­ര­ണ­മാ­വാം. പ്രാ­പ­ഞ്ചി­ക­മാ­യ ഈ ശു­ഭ­ചി­ന്ത, ശ്ര­ദ്ധ, മ­നു­ഷ്യ­ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ ഒ­ട്ടും ഇ­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന ഒരു കാ­ല­ഘ­ട്ടം ഉണ്ടോ എ­ന്നു് ന­മു­ക്ക­റി­യി­ല്ല. രേ­ഖ­പ്പെ­ടു­ത്ത­പ്പെ­ട്ട എല്ലാ ച­രി­ത്ര­ത്തി­ലും ഈ വൈ­ശ്വ­മാ­യ താ­ത്പ­ര്യം ചില മ­നു­ഷ്യർ­ക്കി­ട­യി­ലെ­ങ്കി­ലും കാ­ണു­ന്നു­ണ്ടു്. സാ­മൂ­ഹി­ക­ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ചക്രം തി­രി­യു­ന്ന­തി­നു് ഇതു് അ­നി­വാ­ര്യ­മാ­ണോ എന്ന ചോ­ദ്യം ഉ­ന്ന­യി­ക്ക­പ്പെ­ടേ­ണ്ട­തു ത­ന്നെ­യാ­ണു്. മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ സ്വാർ­ത്ഥ­താ­ത്പ­ര്യം മ­തി­യാ­വു­ക­യി­ല്ലേ അ­തി­നു്? സ്വാർ­ത്ഥ­താ­ല്പ­ര്യം ഹേ­തു­ഭൂ­ത­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന സാ­മൂ­ഹി­ക­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ സമൂഹം അതിലെ അം­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഒരു മാ­ന­സി­ക­യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യം ആ­യി­രി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. മ­റി­ച്ചു് ഒരു കൊള്ള-​കൊടുക്കൽ യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­മാ­യി മാ­ത്രം അ­വ­ശേ­ഷി­ക്കും. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തു് ഒരു ആ­ന്ത­രി­ക­യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­വും ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തു് ഒരു പ്രാ­തി­ഭാ­സി­ക­മാ­യ യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­വു­മാ­ണു്. അ­താ­യ­തു് മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ നി­ത്യ­ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ ഭൗ­തി­ക­മാ­യ ഇ­ട­പാ­ടു­ക­ളി­ലൂ­ടെ വ്യ­വ­സ്ഥാ­പി­ത­മാ­കു­ന്ന ഒരു അ­ന്യോ­ന്യ­ബ­ന്ധം. ഈ പ്രാ­തി­ഭാ­സി­ക യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­ത്തിൽ മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ എന്ന ഒ­ന്നി­ല്ല. ഇ­ട­പാ­ടു­ക­ളു­ടെ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ നി­ന്നാ­ണു് ആ പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ ആ­വിർ­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­തു്.

സാ­മൂ­ഹി­ക­ജീ­വി­ത­ത്തി­ലെ കൊള്ള-​കൊടുക്കൽ ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ ആ­വിർ­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം മാ­ന­വി­ക­മാ­യ ഒരു അ­ഭ്യർ­ത്ഥ­ന­യ്ക്കും സ്ഥാ­ന­മി­ല്ല. ഭൗ­തി­ക­മാ­യ ഇ­ട­പാ­ടു­ക­ളിൽ നി­ന്നു് പൊ­ന്തി­വ­രു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളും അ­വ­യു­ടെ പ­രി­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളും മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ—അല്ല, സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ എല്ലാ അം­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും—സാർ­വ്വ­ത്രി­ക­മാ­യ ഗു­ണ­ത്തെ ഉ­ദ്ദേ­ശി­ച്ചു കൊ­ണ്ടാ­വ­ണം എ­ന്നി­ല്ല­ല്ലോ. മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള ഈ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടു് അ­നു­സ­രി­ച്ചു് ഒരു വ്യാ­വ­സാ­യി­ക­വ്യ­വ­സ്ഥ­യിൽ സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യി വന്നു ചേ­രു­ന്ന പ്ര­യാ­സ­ങ്ങൾ മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ ആയി ക­ണ­ക്കാ­ക്കി­ക്കൂ­ടാ. വ്യ­വ­സാ­യ­ക­മ്പ­നി­ക­ളു­ടെ പൊ­തു­വാ­യ സ്വ­രൂ­പ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു് ഉ­പ­ജ­ന്യ­മാ­കു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടു്. ഉ­ത്പ്പാ­ദ­ന­ക്ഷ­മ­ത കൂ­ട്ടു­ക എ­ന്ന­തു് അ­പ്ര­കാ­രം ഉളള ഒരു പ്ര­ശ്ന­മാ­ണു്. ഉ­ത്പാ­ദ­ന­ക്ഷ­മ­ത കൂ­ട്ടു­ക എ­ന്ന­തു് തീർ­ച്ച­യാ­യും ഉ­പ­ഭോ­ക്താ­ക്ക­ളെ കൂ­ടു­തൽ കാ­ര്യ­ക്ഷ­മ­മാ­യി സേ­വി­ക്കു­ക എന്ന ല­ക്ഷ്യം വ­ച്ചു­കൊ­ണ്ട­ല്ല. ഇ­ത­ര­വ്യ­വ­സാ­യ ക­മ്പ­നി­ക­ളോ­ടു് മ­ത്സ­രി­ക്കാ­നും ക­മ്പ­നി­യു­ടെ ലാഭം ഉ­റ­പ്പു­വ­രു­ത്താ­നും ആണു്. ഇതു് വളരെ ശ്ര­ദ്ധേ­യ­മാ­ണു്; കുറേ അധികം മഷി ചി­ന്തു­ക­യും, കുറെ അധികം തലകൾ പു­ക­യു­ക­യും ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു് ഈ പ്ര­ശ്ന­ത്തി­ന്മേൽ. ക­മ്പോ­ള­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­വർ­ത്ത­ന­രീ­തി­ക­ളും ഇ­തു­പോ­ലെ വ­ള­രെ­യേ­റെ ചർ­ച്ച­കൾ­ക്കു് വി­ഷ­യ­മാ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ഉൽ­പ്പ­ന്ന­ങ്ങൾ എ­ങ്ങി­നെ വി­റ്റ­ഴി­ക്കാം എ­ന്ന­ത­ത്രേ അവിടെ മർ­മ്മ­സ്പർ­ശി­യാ­യ പ്ര­ശ്നം. ഉ­പ­ഭോ­ക്താ­ക്ക­ളു­ടെ പെ­രു­മാ­റ്റ­ങ്ങ­ളെ പ്ര­വ­ചി­ക്കു­ക­യും നി­യ­ന്ത്രി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ക എന്ന ല­ക്ഷ്യം വെ­ച്ചു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ഇ­ത്ത­രം അ­ന്വേ­ഷ­ണ­ങ്ങൾ ന­ട­ത്ത­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. ക­മ്പ­നി­ക­ളെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം ത­ങ്ങ­ളു­ടെ നി­ല­നി­ല്പു് ഭ­ദ്ര­മാ­ക്കു­ക മാ­ത്ര­മ­ല്ല ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ലാഭം ഉ­റ­പ്പു­വ­രു­ത്തു­ക­യും വർ­ദ്ധി­പ്പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യാ­നു­ള്ള വ­ഴി­ക­ളാ­ണു് ഇവ. ക­മ്പ­നി­ക­ളു­ടെ കാ­ര്യ­കർ­തൃ­ത്വ­ത്തെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ച ഏ­റ്റ­വും പുതിയ ഗ­വേ­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളു­ടെ ല­ക്ഷ്യ­വും ഏ­റ്റ­വും കാ­ര്യ­ക്ഷ­മ­മാ­യ, സ­മർ­ത്ഥ­മാ­യ ഒരു ഉ­ത്പാ­ദ­നാ­ന്ത­രീ­ക്ഷം ഉ­ണ്ടാ­ക്കി എ­ടു­ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­കു­ന്നു. ഇ­പ്ര­കാ­രം ച­ര­ക്കു­ക­ളു­ടെ ഉ­ത്പാ­ദ­ന­വും അ­വ­യു­ടെ വി­ല്പ­ന­യും സം­ബ­ന്ധി­ച്ച ക­മ്പ­നി­ക­ളു­ടെ ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ ലാഭം ഉ­റ­പ്പു­വ­രു­ത്തു­ക, കൂ­ടു­തൽ ലാഭം നേടുക എന്ന വളരെ സ്വ­കാ­ര്യ­മാ­യ താ­ത്പ­ര്യ­ത്തിൽ നി­ന്നു­ണ്ടാ­കു­ന്ന­താ­ണു്.

ഇതു് കൂ­ടു­തൽ ഭീ­ഷ­ണ­മാ­യ വി­താ­ന­ങ്ങ­ളിൽ ഉ­യ­രു­ന്ന­തു്, സ്വ­ന്തം ലാ­ഭ­ങ്ങൾ ല­ക്ഷ്യ­മാ­ക്കു­ന്ന ഇ­ത്ത­രം നി­ര­വ­ധി വ്യ­വ­സാ­യ ക­മ്പ­നി­കൾ ത­മ്മിൽ ത­മ്മിൽ ഒ­രു­ത­രം ക­ഴു­ത്ത­റ­പ്പൻ മാ­ത്സ­ര്യം ഈ സം­രം­ഭ­ങ്ങ­ളിൽ കാ­ണി­ക്കു­മ്പോ­ഴാ­ണു്. വ്യ­വ­സാ­യ­സം­രം­ഭ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഈ പ്ര­ശ്ന­പ­രി­സ­ര­ത്തിൽ എ­ന്താ­ണു് യ­ഥാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ അ­ന്തർ­ഭ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു? മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു് നി­ത്യോ­പ­യോ­ഗ­ത്തി­നു് ആ­വ­ശ്യ­മാ­യ സാ­ധ­ന­ങ്ങൾ ഉ­ത്പാ­ദി­പ്പി­ക്കു­ക­യാ­ണു് വ്യ­വ­സാ­യ ക­മ്പ­നി­കൾ പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­ത്തിൽ ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്. അവ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ നി­ല­നി­ല്പി­നു് അ­വ­ശ്യം ആ­വ­ശ്യ­മാ­യ ഉ­പാ­ധി­കൾ ആവണം എ­ന്നി­ല്ല. എ­ങ്കി­ലും അവ മ­നു­ഷ്യർ ഏ­റെ­ക്കു­റെ സാർ­വ്വ­ജ­നീ­ന­മാ­യി ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്കു­ന്ന വ­സ്തു­ക്ക­ളാ­ണു്. അവ നി­ല­നി­ല്പി­ന്റെ തന്നെ ഉ­പാ­ധി­ക­ളാ­യി എ­ണ്ണ­പ്പെ­ടാം, നി­ല­നി­ല്പി­ന്റെ വി­ശേ­ഷ­ണം കു­റേ­ക്കൂ­ടി സം­കീർ­ണ്ണം ആ­വു­മ്പോൾ. എ­ങ്ങ­നെ­യെ­ന്നാൽ ഫ്രി­ഡ്ജിൽ വച്ചു ത­ണു­പ്പി­ച്ച­വെ­ള്ളം എ­നി­ക്കു് ഒരു നി­ത്യോ­പ­യോ­ഗ­വ­സ്തു­വാ­കാം. അ­തെ­നി­ക്കു് ഒ­ഴി­ച്ചു­കൂ­ടാ­ത്ത­താ­വു­മ്പോൾ; അ­പ്പോൾ അ­തെ­ന്റെ നി­ല­നിൽ­പ്പി­നു് അ­വ­ശ്യം ആ­വ­ശ്യ­മാ­വു­ക­യും എന്റെ നി­ല­നി­ല്പി­നു് ഒരു പുതിയ മാനം കൂടി കൂ­ട്ടി­ച്ചേർ­ത്തു് അതിനെ വി­ശേ­ഷി­പ്പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു. ഫ്രി­ഡ്ജ് അ­ങ്ങ­നെ എന്റെ അ­സ്തി­ത്വ­ത്തി­നു­ള്ള ഒരു ഉ­പാ­ധി­യാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു. കു­ട്ടി­ക­ളു­ടെ വളരെ പ­രി­ഷ്കൃ­ത­മാ­യ ക­ളി­ക്കോ­പ്പു­കൾ, സ്ത്രീ­പു­രു­ഷ­ന്മാ­രു­ടെ ലൈം­ഗി­കോ­പ­യോ­ഗ­ത്തി­നു­ള്ള ഉ­പ­ക­ര­ണ­ങ്ങൾ, പലതരം സു­ഗ­ന്ധ­ദ്ര­വ്യ­ങ്ങൾ, സം­കീർ­ണ്ണ­മാ­യ ആ­യു­ധ­ങ്ങൾ, നാ­നാ­ത­രം ഫേഷൻ വ­സ്ത്ര­ങ്ങൾ ഇ­ങ്ങ­നെ അ­ന­ന്ത­മാ­യി നീ­ട്ടാ­വു­ന്ന ഒരു പ­ട്ടി­ക മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ നി­ല­നി­ല്പി­നാ­വ­ശ്യ­മാ­യ വ­സ്തു­ക്ക­ളു­ടെ പേ­രു­കൾ ഇ­പ്പോൾ ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്നു­ണ്ടു്. അ­താ­ണു് വ്യാ­വ­സാ­യി­ക­ലോ­ക­ത്തിൽ മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തി­നു് കി­ട്ടി­യ അ­പൂർ­വ്വ­മാ­യ വി­ശേ­ഷ­ണം.

ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­നു്, ഉ­ത്പ്പാ­ദ­ന­ത്തി­ലെ ക്രി­യാ­ത്മ­ക­മാ­യ ശ­ക്തി­യ­ല്ലാ­ത്ത­തു കൊ­ണ്ടും അ­തു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­നു് വി­ധേ­യ­മാ­വാ­ത്ത­തു­കൊ­ണ്ടും ഇ­ത­ര­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു് ധാർ­മ്മി­ക­മാ­യ പ്രാ­മാ­ണ്യ­ത ഇ­ല്ലാ­താ­കു­മോ? അ­താ­യ­തു് മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യ്ക്കു് വേ­ണ്ടി സം­സാ­രി­ക്കാ­നു­ള്ള, അ­തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­ധേ­യം നിർ­ണ്ണ­യി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­രു­ടെ അർഹത ഇ­ല്ലാ­താ­വു­മോ? ആ­ദി­വാ­സി­ക­ളും, ചെ­റു­മ­രും, തൂ­പ്പു­കാ­രും, ഉ­ന്തു­വ­ണ്ടി­ക്കാ­രും, പ്യൂ­ണും, ഗു­മ­സ്ത­രും, ഡ്രൈ­വ­റും മ­റ്റും എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു് നിർ­വ്വ­ച­ന­പ്ര­കാ­ര­മു­ള്ള തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു് നോ­ക്കു­മ്പോൾ മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യെ ന­യി­ക്കാൻ പ്രാ­പ്ത­ര­ല്ല? അവർ പ്രാ­പ്ത­ര­ല്ല, കാരണം ത­ത്വ­ത്തിൽ അവർ സ­മ്പ­ത്തു് ഉ­ണ്ടാ­ക്കാ­നോ, നമ്മെ പു­ലർ­ത്താ­നോ കെ­ല്പു­ള്ള­വ­ര­ല്ല.

ഇവിടെ, വ്യ­വ­സാ­യ ക­മ്പ­നി­ക­ളാ­ണോ മ­നു­ഷ്യ­രിൽ ഇ­ത്ത­രം പുതിയ ആ­വ­ശ്യ­ങ്ങൾ സൃ­ഷ്ടി­ച്ച­തു്, അതോ മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ആ­വ­ശ്യ­ങ്ങൾ ക­ണ്ട­റി­ഞ്ഞു് ക­മ്പ­നി­കൾ അവ ഉ­ത്പാ­ദി­പ്പി­ക്കാൻ ത­യ്യാ­റാ­യ­തോ, എന്ന ചർച്ച നേ­ര­മ്പോ­ക്കി­നു് തൽ­ക്കാ­ലം വി­ട്ടു­കൊ­ടു­ക്കു­ക. വ്യ­വ­സാ­യ ക­മ്പ­നി­കൾ പ­ട­ച്ചു­വി­ടു­ന്ന ഉ­ത്പ­ന്ന­ങ്ങൾ വാ­ങ്ങാൻ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ എല്ലാ അം­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കും ശേ­ഷി­യു­ണ്ടോ എന്ന ചോ­ദ്യ­വും തൽ­ക്കാ­ലം ഒ­ഴി­ച്ചു നിർ­ത്തു­ക. മ­നു­ഷ്യർ­ക്കാ­വ­ശ്യ­മാ­യ ച­ര­ക്കു­ക­ളാ­ണു് വ്യ­വ­സാ­യ ക­മ്പ­നി­കൾ ഉ­ത്പാ­ദി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു് എ­ന്നു് തന്നെ എ­ടു­ത്താ­ലും അതു് സം­ബ­ന്ധി­ച്ച പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­മാ­നു­ഷി­ക­ത­യാ­ണു് നമ്മെ ചി­ന്തി­പ്പി­ക്കേ­ണ്ട­തു്. ഒ­രി­ക്കൽ വ്യ­വ­സ്ഥാ­പി­ത­മാ­യ ഒരു ക­മ്പ­നി­യെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം അ­തി­ന്റെ ആ­സ്തി­യും ലാ­ഭ­വും വർ­ദ്ധി­പ്പി­ക്കു­ക എ­ന്ന­തു് തി­ക­ച്ചും യാ­ന്ത്രി­ക­മാ­യ ആ­വ­ശ്യ­മാ­ണു്. ക­മ്പ­നി­യു­ടെ ഉടമ (കൾ) യും ഉ­ന്ന­ത­രാ­യ കാ­ര്യ­കർ­ത്താ­ക്ക­ളും വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ അ­തി­ന്റെ കൂ­ടു­തൽ ആ­നു­കൂ­ല്യം അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന ത­ത്പ­ര­ക­ക്ഷി­കൾ മാ­ത്ര­മാ­കു­ന്നു. ക­മ്പ­നി­യു­ടെ ആ­സ്തി­യോ ലാഭമോ വർ­ദ്ധി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള ഈ മു­ന്നേ­റ്റം അ­മാ­നു­ഷി­ക­മാ­യ ഒ­ന്നാ­ണു്. ക­മ്പ­നി­യു­ടെ ഉ­ട­മ­ത്വ­ത്തെ തന്നെ ഇ­പ്ര­കാ­രം പു­തു­താ­യി നിർ­വ്വ­ചി­ക്കേ­ണ്ടി­വ­രും. ഏ­റ്റ­വും ഉ­ന്ന­ത­മാ­യ കാ­ര്യ­സ്ഥ­ത, മേ­ല്പ­റ­ഞ്ഞ ദി­ശ­യി­ലേ­ക്കു­ള്ള ക­മ്പ­നി­യു­ടെ മു­ന്നേ­റ്റം അതിലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളു­ടേ­യും താ­ത്പ­ര്യ­ത്തി­നു് ആ­വ­ശ്യ­മാ­ണു് എ­ന്ന­തു് ഏറെ പ്ര­യാ­സ­പ്പെ­ടാ­തെ ഗ്ര­ഹി­ക്കാ­വു­ന്ന ഒരു വ­സ്തു­ത­യാ­കു­ന്നു. ഇ­താ­ണു് ആ­ധു­നി­ക­ലോ­ക­ത്തി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യെ വി­പ്ല­വ­കാ­രി­യാ­ക്കു­ന്ന­തി­നു പകരം പ്ര­തി­ലോ­മ­കാ­രി­യാ­ക്കു­ന്ന­തു്. മു­ത­ലാ­ളി­യെ­പ്പോ­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യും ക­ഴു­ത്ത­റ­പ്പൻ മാൽ­സ­ര്യ­ത്തി­ലും ലാ­ഭേ­ച്ഛ­യി­ലും പ­ങ്കാ­ളി­യാ­കു­ന്നു. വി­പ്ല­വ­ത്തി­നു പകരം തൊ­ഴി­ലാ­ളി ഇ­ന്നു് സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യും ആ­ത്മാർ­ത്ഥ­മാ­യും ഇ­ച്ഛി­ക്കു­ന്ന­തു് യാ­ഥാ­സ്ഥി­തി­ക­ത്വ­മാ­ണു്. അ­തിൽ­നി­ന്നു­ള്ള ലം­ബ­മാ­ന­മാ­യ ഗ­തി­യാ­ണു്. ഇ­പ്ര­കാ­രം തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യും മു­ത­ലാ­ളി­യും ഒ­ത്തു­ചേർ­ന്നി­ട്ടാ­ണു് വ്യ­വ­സാ­യ ചക്രം തി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഉ­പ­ഭോ­ക്താ­ക്ക­ളാ­ണു് ഇ­തി­ന്റെ മർ­മ്മി­യാ­യ വശം. അ­വ­രെ­ക്കൂ­ടി ഈ വ­ല­ക്കെ­ട്ടി­ന്റെ ഭാ­ഗ­മാ­ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­ണു് വ്യാ­വ­സാ­യി­ക സം­രം­ഭ­ങ്ങ­ളു­ടെ മു­ഴു­വൻ അ­ന്തി­മാ­ഭി­ലാ­ഷം. ആ ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ അ­പ്ര­വ­ച­നീ­യ­മാ­യ സ്വ­ഭാ­വ­ങ്ങൾ, അ­തി­ന്റെ ആ­ത്യ­ന്തി­ക­മാ­യ അ­നി­ശ്ചി­ത­ത്വം ആണു് വ്യാ­വ­സാ­യി­ക­ലോ­കം ക­ട­ക്കേ­ണ്ടു­ന്ന മു­ഖ്യ­മാ­യ ഒരു കടമ്പ.

വ്യ­വ­സാ­യ­സം­രം­ഭ­ങ്ങ­ളിൽ അ­ട­ങ്ങി­യി­ട്ടു­ള്ള അ­മാ­നു­ഷി­ക­ത അ­ത്ര­ത­ന്നെ സു­താ­ര്യം അ­ല്ലെ­ങ്കി­ലും കു­റ­ഞ്ഞ മ­ന­ന­ത്തി­നു് വെ­ളി­പ്പെ­ടാ­വു­ന്ന വ­സ്തു­ത­യാ­ണു്. വ്യ­വ­സാ­യ സം­രം­ഭ­ങ്ങൾ മ­നു­ഷ്യർ­ക്കാ­വ­ശ്യ­മാ­യ വ­സ്തു­ക്കൾ ഉൽ­പാ­ദി­പ്പി­ക്കു­ക­യാ­ണെ­ന്നു് എ­ടു­ത്താൽ­പ്പോ­ലും, ആ ഉൽ­പ്പാ­ദ­ന­പ്ര­ക്രി­യ­യിൽ നി­ന്നുൽ­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ­ക്കു് മാ­നു­ഷി­ക­ത­യി­ല്ല. ഇ­പ്ര­കാ­രം മ­നു­ഷ്യർ നേ­രി­ടു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ തി­രി­ച്ച­റി­യാൻ ഒരു വ്യാ­വ­സാ­യി­ക വീ­ക്ഷ­ണ­കോ­ടി പ്ര­കൃ­ത്യാ അ­ശ­ക്ത­മാ­കു­ന്നു. ഉൽ­പാ­ദ­നം, ക­മ്പോ­ളം, വ്യാ­പാ­രം എ­ന്നി­വ­യെ ആ­ധാ­ര­മാ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു­ള്ള ഒരു നി­ല­പാ­ടു് പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ ഒ­ന്നും തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്നി­ല്ല എ­ന്ന­ല്ല വാ­ദി­ക്കു­ന്ന­തു്, ആ പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ മാ­നു­ഷി­ക­മ­ല്ല എ­ന്ന­ത്രേ. അ­തേ­സ­മ­യം ആ നി­ല­പാ­ടു് മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ തി­രി­ച്ച­റി­യാൻ അ­ശ­ക്ത­മാ­ണു് എ­ന്ന­തു തന്നെ വേ­ണ്ട­ത്ര മാ­നു­ഷി­ക­മാ­യ ഒരു പ്ര­ശ്ന­മാ­കു­ന്നു! സ്വ­കാ­ര്യ­മാ­യ ലാ­ഭേ­ച്ഛ­യിൽ അ­ട­ങ്ങി­യി­ട്ടു­ള്ള അന്ധത ഒരു മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­മാ­ണു്. ലാഭം ഉ­ണ്ടാ­ക്കാൻ വേ­ണ്ടി സ്വ­കാ­ര്യ­സ്ഥാ­പ­ന­ങ്ങൾ പ­ര­സ്പ­രം മ­ത്സ­രി­ക്കു­ക­യും അതിനു വേണ്ട ഫ­ല­ഭൂ­യി­ഷ്ഠ­മാ­യ മ­ണ്ണാ­യി ഉ­പ­ഭോ­ക്താ­ക്കൾ എന്ന നി­ല­യിൽ മ­നു­ഷ്യർ സ്വ­മേ­ധ­യാ­ലോ അ­ല്ലാ­തെ­യോ മാ­റു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന­തു് ഒരു മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­മാ­കു­ന്നു. ബു­ദ്ധി­പ­ര­മാ­യ വൈ­ദ­ഗ്ദ്ധ്യം ആ­വ­ശ്യ­പ്പെ­ടു­ന്ന തൊഴിൽ തു­റ­ക­ളിൽ ഏർ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ള്ള­വർ—ബൗ­ദ്ധി­ക പ്ര­യോ­ക്താ­ക്കൾ—പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന­തിൽ ഒരു വി­ശ്വ­സ­മീ­പ­നം കൈ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന­വ­രാ­ണെ­ന്ന ധാരണ ഉ­ണ്ടു്. സാം­കേ­തി­ക വി­ദ­ഗ്ദ്ധർ, വൈ­ദ്യ­ന്മാർ, അ­ഭി­ഭാ­ഷ­കർ, അ­ക്കാ­ദ­മി­ക്കു­കൾ, ശാ­സ്ത്ര­ജ്ഞർ ഇ­വ­രെ­ല്ലാം ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ക്താ­ക്കൾ ആണു്. ആ­ധു­നി­ക മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ നാ­നാ­തു­റ­ക­ളി­ലു­ള്ള ബു­ദ്ധി­പ­ര­മാ­യ നേ­തൃ­ത്വം വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ ബൗ­ദ്ധി­ക പ്ര­യോ­ക്താ­ക്കൾ­ക്കു­ണ്ടു്.

പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന­തിൽ ഒരു വി­ശ്വ­ബോ­ധം പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­വ­രാ­ണെ­ന്നു് പ­റ­യു­മ്പോൾ എ­ന്താ­ണു് ഉ­ദ്ദേ­ശി­ക്കു­ന്ന­തു? ഒരു വർ­ഗ്ഗം എന്ന നി­ല­യ്ക്കു് അവർ അ­തി­നു് കെ­ല്പു­ള്ള­വ­രാ­ണെ­ന്നോ, അതോ പ്ര­യോ­ഗ­ത്തിൽ അതവർ കാ­ണി­ക്കു­ന്നു എന്നോ? അ­വ­രു­ടെ ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക­മാ­യ പ്ര­ശ്ന­സ­മീ­പ­ന­ങ്ങ­ളി­ലും പ­രി­ഹാ­ര­ശ്ര­മ­ങ്ങ­ളി­ലും അ­ത്ത­രം വി­ശ്വ­ബോ­ധം ഒ­ന്നും അ­ന്തർ­ലീ­നം അ­ല്ലെ­ന്നു് മാ­ത്ര­മ­ല്ല, സ്വാ­ഭാ­വി­കം പോ­ലു­മ­ല്ലെ­ന്നു് സ്പ­ഷ്ട­മാ­യി കാ­ണാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. മു­ര­ത്ത ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക­ത­യ്ക്കു് പ്ര­സി­ദ്ധ­രാ­ണു് ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ക്താ­ക്കൾ. എ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് അ­വർ­ക്കു് സ്വ­ന്തം പ­രി­മി­തി­ക­ളെ ഭേ­ദി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന­തു? പ്ര­തി­ജ്ഞാ­ബ­ദ്ധ­രാ­യ ഒരു സാം­കേ­തി­ക വി­ദ­ഗ്ദ്ധ­ന്റെ ഏ­റ്റ­വും വലിയ ഉൽ­ക്ക­ണ്ഠ സാം­കേ­തി­ക­വി­ദ്യ­യിൽ ഉ­ത്ത­മ­മാ­യ ഫലം പു­റ­ത്തു കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ക എ­ന്ന­താ­കു­ന്നു. എ­ന്താ­ണു് ഈ ഉ­ത്ത­മ­മാ­യ ഫലം? അതു് സാം­കേ­തി­ക­വി­ദ്യ­യു­ടെ ഏ­റ്റ­വും ഉ­ന്ന­ത­മാ­യ നി­ല­വാ­ര­ങ്ങ­ളെ തൃ­പ്തി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­താ­യി­രി­ക്കും. അ­തീ­വ­കാ­ര്യ­ക്ഷ­മ­ത­യും ഉ­പ­യോ­ഗ­ദൈർ­ഘ്യ­വും മാ­ത്ര­മ­ല്ല ഈ നി­ല­വാ­ര­ത്തെ നിർ­ണ്ണ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്, ആ­പേ­ക്ഷി­ക­മാ­യി കു­റ­ഞ്ഞ ഉൽ­പാ­ദ­ന­ച്ചി­ല­വു കൂ­ടി­യാ­ണു്. ഉ­ത്പാ­ദ­ന­സം­പ്ര­ദാ­യ­ത്തി­ന്റെ സം­കീർ­ണ്ണ­ത­ക­ളിൽ എ­വി­ടെ­യെ­ങ്കി­ലും സ്പർ­ശി­ക്കാ­ത്ത ഒരു സാം­കേ­തി­ക വൈ­ദ­ഗ്ദ്ധ്യ­വും അ­തി­ന്റെ മൂ­ല്യ­നിർ­ണ്ണ­യ­വും ഇല്ല. ഈ വൈ­ദ­ഗ്ദ്ധ്യം തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യി ഉൽ­പാ­ദ­ന­സം­പ്ര­ദാ­യ­ത്തി­ന്റെ പ­രി­സ­ര­ത്തിൽ ഉള്ളവ ത­ന്നെ­യാ­ണു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ക്താ­ക്ക­ളു­ടെ സാം­കേ­തി­ക വൈ­ദ­ഗ്ദ്ധ്യം അ­വ­രു­ടെ മാ­നു­ഷി­ക­മാ­യ ഒരു താ­ത്പ­ര്യ­ത്തി­ലേ­ക്കു് ന­യി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. മ­റ്റു­ത­രം ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ക്താ­ക്ക­ളു­ടെ കാ­ര്യ­ത്തി­ലും ഇതു് പ്ര­സ­ക്ത­മാ­ണു്.

എ­ന്നാൽ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക­മേ­ഖ­ല­യി­ലെ പ്ര­ത്യേ­ക­വൽ­കൃ­ത­മാ­യ പ്ര­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­ക്കാൾ അ­വ­രു­ടെ കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടി­നെ പ­രി­മി­ത­മാ­ക്കു­ന്ന­തു് ഒരു സാ­മൂ­ഹ്യ­വി­ഭാ­ഗ­മെ­ന്ന നി­ല­യ്ക്കു­ള്ള അ­വ­രു­ടെ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളാ­ണു് എ­ന്നു് സം­ശ­യി­ക്കേ­ണ്ട­തു­ണ്ടു്. ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ഗ­ത്തി­ന്റെ ഏ­റി­വ­രു­ന്ന പ്ര­സ­ക്തി മൂലം ഉ­ത്പാ­ദ­ന­സം­പ്ര­ദാ­യ­ത്തി­ന്റെ­യും രാ­ഷ്ട്രീ­യാ­ധി­കാ­ര­ത്തി­ന്റെ­യും സാ­മീ­പ്യ­സ­മ്പർ­ക്കം അ­നു­ഭ­വി­ക്കാൻ ഇ­ട­വ­രു­ന്ന ഈ വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു് സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ ഇതര വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു് മെ­ച്ച­പ്പെ­ട്ട ഭൗ­തി­ക­മാ­യ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങൾ ല­ബ്ധ­മാ­കു­ന്നു; മാ­ത്ര­മ­ല്ല ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക താ­ത്പ­ര്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ര­ക്ഷാ­ധി­കാ­രം ഏതു് ദി­ശ­യിൽ നി­ന്നു വ­രു­ന്നു­വോ അ­വി­ടേ­യ്ക്കു് ഒരു അ­നു­ന­യ­ത്വം ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ക്താ­ക്ക­ളിൽ സ്വാ­ഭാ­വി­ക­വും അ­തി­നാൽ പ്ര­വ­ച­നീ­യ­വും ആണു്.

ഒ­ന്നും ര­ണ്ടും ലോ­ക­ങ്ങ­ളി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളു­ടെ ഈ താ­ര­ത­മ്യം കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു്, പൊ­തു­വാ­യി അവർ പ­ങ്കി­ടു­ന്ന ഗുണം ജീ­വി­ത­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങൾ­ക്കു വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള അത്ര അ­മി­ത­മ­ല്ലാ­ത്ത ആ­വ­ശ്യ­മാ­ണു്. അവർ ര­ണ്ടി­ട­ത്തും മാ­നു­ഷി­ക­ബോ­ധ­ത്താൽ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹ­ത്താൽ പ്ര­ചോ­ദി­ത­രാ­വു­ന്ന­തോ, മ­നു­ഷ്യ­വം­ശ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള പ്രാ­പ­ഞ്ചി­ക­മാ­യ ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ അവരെ അ­ല­ട്ടു­ന്ന­തോ ആയി നാം കാ­ണു­ന്നി­ല്ല. ഒ­ന്നും ര­ണ്ടും ലോ­ക­ങ്ങ­ളി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണെ­ങ്കിൽ, മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ­ക്കു് മാ­ത്രം ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക സ്വ­ഭാ­വം ക­ല്പി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന­തിൽ ക­ഴ­മ്പി­ല്ല. എ­വി­ടെ­യെ­ങ്കി­ലും തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ പ്രാ­പ­ഞ്ചി­ക­മാ­യ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹ­വും വി­പ്ല­വ­ബോ­ധ­വും പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടോ?

സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ വി­ത­ര­ണ­ത്തിൽ എ­പ്പോ­ഴും അ­സ­മ­ത്വം നി­ല­നിൽ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു് എ­ന്നും ആ­നു­കൂ­ല്യം കൂ­ടു­തൽ അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ടെ എണ്ണം കു­റ­ഞ്ഞും ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങൾ കു­റ­ച്ചു് അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ടെ എണ്ണം കൂ­ടി­യും ഇ­രി­ക്കു­ന്നു എ­ന്നും ഈ ത­രം­തി­രി­വു് പ­ടി­പ­ടി­യാ­യി കി­ട­ക്കു­ന്ന ഒരു മേൽ­കീ­ഴ്ക്ര­മം ആ­ണെ­ന്നും അം­ഗീ­ക­രി­ക്കാ­മെ­ങ്കിൽ ഉന്നത ശ്രേ­ണി­ക­ളിൽ നി­ന്നു മാ­ത്ര­മാ­ണു് ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ക്താ­ക്കൾ­ക്കു് ര­ക്ഷാ­ധി­കാ­രം നീളുക എ­ന്നു് കാണാൻ ക­ഴി­യും. നീ­ച­ശ്രേ­ണി നിർ­വ്വ­ച­ന­പ്ര­കാ­രം തന്നെ അ­തി­ന­ശ­ക്ത­മാ­ണു്. നീ­ച­ശ്രേ­ണി­യെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു് ത­ങ്ങൾ­ക്കു് ഉ­പ­ല­ബ്ധ­മാ­യ മെ­ച്ച­പ്പെ­ട്ട സു­ഖ­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങൾ, അ­വ­യു­ടേ­താ­യ സ്വാ­ധീ­ന­ങ്ങൾ ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ക്താ­ക്ക­ളിൽ ചെ­ലു­ത്തു­ക­യി­ല്ല എ­ന്നു് അം­ഗീ­ക­രി­ക്കാൻ വി­ഷ­മ­മു­ണ്ടു്. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ മെ­ച്ച­പ്പെ­ട്ട ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളെ നി­ല­നിർ­ത്താ­നും സം­ര­ക്ഷി­ക്കാ­നും അവയെ കൂ­ടു­തൽ മെ­ച്ച­പ്പെ­ടു­ത്താ­നും ആ­ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ന്നൊ­രു മ­നോ­ഭാ­വ­മാ­ണു് അവരിൽ നി­ന്നു് സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യി പ്ര­തീ­ക്ഷി­ക്കാ­വു­ന്ന­തു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് സ­മൂ­ഹ­ത്തെ സാ­ക­ല്യം സ്പർ­ശി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ സ്വ­ന്തം താ­ത്പ­ര്യ­സം­ര­ക്ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­മാ­യി­ട്ട­ല്ലാ­തെ കാണാൻ ഒരു സാ­മൂ­ഹി­ക­വി­ഭാ­ഗം എന്ന നി­ല­യ്ക്കു് അ­വർ­ക്കു് ക­ഴി­യു­മോ എ­ന്ന­കാ­ര്യം സം­ശ­യ­മാ­ണു്. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ഗം മൂലം ആർ­ജ്ജി­ക്കു­ന്ന ഒരു തരം അ­നു­ശീ­ല­നം ബു­ദ്ധി­പ്ര­യോ­ക്താ­ക്കൾ­ക്കു് ഇതര സാ­മൂ­ഹി­ക­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ­ക്കാൾ വ്യ­ക്ത­വും സൂ­ക്ഷ്മ­വും ആയി പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ—അവ ഏ­താ­യാ­ലും—ഗ്ര­ഹി­ക്കാ­നു­ള്ള ശേഷി ഉ­ണ്ടാ­ക്കും എ­ന്ന­തിൽ തർ­ക്ക­മി­ല്ല. എ­ന്നാൽ തങ്ങൾ തെ­ര­ഞ്ഞെ­ടു­ക്കു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സാ­മൂ­ഹി­ക­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ പ­റ­യ­ത്ത­ക്ക അ­ന­ന്ത­ര ഫ­ല­ങ്ങൾ ഒ­ന്നും ഉ­ള­വാ­ക്കാ­ത്ത­താ­ണെ­ന്നു്, അഥവാ ആ അ­ന­ന്ത­ര­ഫ­ല­ങ്ങൾ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭൗ­തി­ക­താ­ത്പ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ ബാ­ധി­ക്കാ­ത്ത­വ­യാ­ണെ­ന്നു് ഉ­റ­പ്പു് വ­രു­ത്താ­നു­ള്ള ഒരു അ­ബോ­ധ­പ്രേ­ര­ണ അ­വർ­ക്കു് ഉ­ണ്ടെ­ന്നു് തോ­ന്നും അ­വ­രു­ടെ പ്ര­വൃ­ത്തി­യു­ടെ സ്വ­ഭാ­വം കാ­ണു­മ്പോൾ. അ­വ­രു­ടെ ഔ­ദ്യോ­ഗി­കേ­ത­ര­മാ­യ ശ്ര­ദ്ധ­യെ ആ­കർ­ഷി­ക്കു­ന്ന വി­ഷ­യ­ങ്ങൾ താ­ര­ത­മ്യേ­ന വളരെ നി­രു­പ­ദ്ര­വ­ക­ര­ങ്ങൾ ആയവ ആ­യി­രി­ക്കും. ടി. വി., വർ­ത്ത­മാ­ന­പ­ത്ര­ങ്ങൾ ഇ­ത്യാ­ദി മാ­ധ്യ­മ­ങ്ങൾ തന്നെ വേ­ണ്ട­ത്ര വി­ഷ­യ­ങ്ങൾ പ്ര­ദാ­നം ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടു്. ആ­യു­ഷ്ക്കാ­ലം മു­ഴു­വൻ ഒരു ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ക്താ­വി­ന്റെ ഔ­ദ്യോ­ഗി­കേ­ത­ര താ­ത്പ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ ത­ള­ച്ചു­നിർ­ത്താൻ പ്രാ­പ്ത­മാ­യ വി­ഷ­യ­ങ്ങ­ളാ­ണു്, സം­ഗീ­തം, ചി­ത്ര­ക­ല, സിനിമ തു­ട­ങ്ങി­യ ക­ല­ക­ളും ക്രി­ക്ക­റ്റ്, മ­റ്റി­നം സ്പോർ­ട്സ് എ­ന്നി­വ­യും. പ­റ­ഞ്ഞു­വ­രു­ന്ന­തു് അ­വ­രു­ടെ സാ­മൂ­ഹി­ക­സം­വേ­ദ­നം യാ­ഥാ­സ്ഥി­തി­ക­മാ­യി­രി­ക്കും എ­ന്നാ­ണു്.

എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും മാ­റ്റ­മു­ണ്ടാ­വ­ണം എ­ന്നു് തി­രി­ച്ച­റി­യാ­നു­ള്ള പ്ര­വ­ണ­ത അ­വർ­ക്കു് സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യി ഉ­ണ്ടാ­വു­ക­യി­ല്ല. അ­ത്ത­രം ഒരു പ്ര­വ­ണ­ത ഉ­ണ്ടാ­യാൽ തന്നെ ആ ദി­ശ­യി­ലേ­ക്കു് ഉള്ള അ­വ­രു­ടെ പ്രേ­ര­ണാ­ശ­ക്തി­യെ മ­ര­വി­പ്പി­ക്കാൻ പോന്ന വി­നോ­ദ­സാ­മ­ഗ്രി­കൾ­ക്കു് സ­മർ­പ്പി­ത­മാ­ണു് അ­വ­രു­ടെ ഒഴിവു സ­മ­യ­ങ്ങൾ. തങ്ങൾ അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളെ ബാ­ധി­ക്കു­ക­യാ­ണെ­ങ്കിൽ അ­വ­രു­ടെ ഈ യാ­ഥാ­സ്ഥി­തി­ക­ത്വം തീർ­ച്ച­യാ­യും ഇളകും. പക്ഷേ, ഈ ഇ­ള­ക്കം വളരെ വി­ഭാ­ഗീ­യ­മാ­യ കോണിൽ നി­ന്നു് ഉ­ള്ള­താ­യി­രി­ക്കും. ത­ങ്ങ­ളു­ടേ­തി­നേ­ക്കാൾ താ­ഴ്‌­ന്ന ശ്രേ­ണി­യിൽ ക­ഴി­യു­ന്ന­വ­രു­ടെ പ്ര­തി­ഷേ­ധ­ങ്ങ­ളോ­ടു് സ്വ­ന്തം പ്ര­തി­ഷേ­ധ­ങ്ങൾ സ­മ­ന്വ­യി­പ്പി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­പോ­കാൻ അ­വർ­ക്കു് പ്ര­യാ­സ­മാ­യി­രി­ക്കും. എന്നു ത­ന്നെ­യ­ല്ല, അ­തി­ന്റെ ആ­വ­ശ്യ­ക­ത­യും നേ­രി­ടു­ക­യി­ല്ല. ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങൾ സം­ര­ക്ഷി­ച്ചു് നിർ­ത്തു­ന്നി­ട­ത്തോ­ളം­മാ­ത്ര­മേ അ­വ­രു­ടെ യാ­ഥാ­സ്ഥി­തി­ക­ത­യു­ടെ ഇ­ള­ക്കം പോകൂ. ഇ­പ്ര­കാ­രം ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക­മാ­യ ശേ­ഷി­യി­ലോ, ഒരു സാ­മൂ­ഹി­ക­വി­ഭാ­ഗം എന്ന നി­ല­യ്ക്കോ, വി­ശ്വ­ബോ­ധം ഒ­ട്ടും തന്നെ ഇ­ല്ലാ­ത്ത അഥവാ അ­ങ്ങ­നെ ഒ­ന്നി­ന്റെ സാ­ന്നി­ദ്ധ്യം അ­നി­വാ­ര്യം അ­ല്ലാ­ത്ത വർ­ഗ്ഗ­മാ­ണു് ബൗ­ദ്ധി­ക പ്ര­യോ­ക്താ­ക്കൾ. ഒരു പ്ര­ഭാ­ത­ത്തിൽ ലോ­ക­ത്തു­ള്ള എല്ലാ ബൗ­ദ്ധി­ക പ്ര­യോ­ക്താ­ക്ക­ളു­ടേ­യും സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളിൽ റോ­ബോ­കൾ—യ­ന്ത്ര മ­നു­ഷ്യർ—പ്ര­തി­ഷ്ഠി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു് ഒന്നു വി­ഭാ­വ­ന ചെ­യ്തു നോ­ക്കൂ. എ­ല്ലാം പൂർ­വ്വ­സ്ഥി­തി­യിൽ മു­റ­തെ­റ്റാ­തെ ന­ട­ക്കും. പക്ഷേ ഒരു വ്യ­ത്യാ­സ­ത്തോ­ടെ; പണികൾ കൂ­ടു­തൽ സ­മർ­ത്ഥ­മാ­യി ചെ­യ്തു­തീർ­ക്ക­പ്പെ­ടും. വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ അ­താ­ണു് ബൗ­ദ്ധി­ക­പ്ര­യോ­ക്താ­ക്ക­ളു­ടെ ഔ­ദ്യോ­ഗി­ക­മാ­യ സത്ത! കാ­ര്യ­ക്ഷ­മ­ത, മാ­നു­ഷി­ക­മാ­യ ദൗർ­ബ്ബ­ല്യ­സ­ഹി­തം. സാ­മൂ­ഹി­ക­മാ­യി നോ­ക്കി­യാ­ലോ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഒരു ത്രി­ശ­ങ്കു­സ്വർ­ഗ്ഗ­ത്തിൽ അവർ നി­ല്ക്കു­ന്നു. ത്രി­ശ­ങ്കു­സ്വർ­ഗ്ഗ­ത്തിൽ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ടെ നോ­ട്ടം മേൽ­പ്പോ­ട്ടു് ത­ന്നെ­യാ­യി­രി­ക്കും. സ്വ­ന്തം അ­ഭ്യു­ന്ന­തി­ക്കു് വേ­ണ്ടി മാ­ത്ര­മ­ല്ല, അ­ഭ­യ­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി­യും ക­ട­ക്കേ­ണ്ട പടികൾ ആ ദി­ശ­യിൽ ത­ന്നെ­യാ­യി­രി­ക്കും.

ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യിൽ തൊ­ട്ടു­താ­ഴെ ഉ­പ­സ്ഥി­ത­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗം ഒരു വി­പ്ല­വ­സ്വ­ഭാ­വ­മു­ള്ള വർ­ഗ്ഗ­മാ­യി ചി­ത്രീ­ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു് ഇ­പ്പോൾ ഒരു നൂ­റ്റാ­ണ്ടു് ക­ഴി­ഞ്ഞി­രി­ക്കു­ന്നു. ആരംഭം മുതലേ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ നിർ­വ്വ­ച­നം പ്ര­യാ­സ­ങ്ങൾ സൃ­ഷ്ടി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി എന്ന പ­ദ്ധ­തി­യിൽ അല്ല തൊ­ഴി­ലാ­ളി നിർ­വ്വ­ചി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്ന­തു്. ഏ­റ്റ­വും അധികം സ്വീ­കാ­ര്യ­മാ­യി ക­രു­ത­പ്പെ­ട്ടി­രു­ന്ന നിർ­വ്വ­ച­നം ഉൽ­പാ­ദ­ന­പ്ര­ക്രി­യ­യിൽ ഉള്ള വ്യ­ക്തി­യു­ടെ പ­ങ്കി­നെ ആ­സ്പ­ദ­മാ­ക്കി ഉള്ള ഒ­ന്നു് ആ­യി­രു­ന്നു. ഉൽ­പാ­ദ­ന­ശ­ക്തി­യി­ലെ മാ­നു­ഷി­ക­ഘ­ട­ക­മാ­യ അ­ദ്ധ്വാ­നം എ­വി­ടെ­നി­ന്നു് വ­രു­ന്നു­വോ ആ സ്രോ­ത­സ്സു് ആണു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി. മ­റ്റെ­ല്ലാം സ­മ­മാ­യി ഇ­രി­ക്കു­മ്പോൾ ഉൽ­പാ­ദ­ന­ത്തി­ന്റെ പൂർ­വ്വാ­വ­സ്ഥ­യിൽ നി­ന്നു് ലാ­ഭ­ഹേ­തു­ക­മാ­യ ആ ഉൽ­പ്പ­ന്ന­ത്തെ സൃ­ഷ്ടി­ക്കു­ന്ന­തു് ഈ അ­ദ്ധ്വാ­നം ആണു്. വ്യ­വ­സാ­യ­ത്തി­ലെ ആ നിർ­ണ്ണാ­യ­ക­മാ­യ വ്യ­ത്യാ­സം ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­തു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി ആണു്. എ­ന്നാൽ ആ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക്കു് സ­മ­യ­ബ­ന്ധി­ത­മാ­യ വേതനം നി­ശ്ച­യി­ക്കു­ന്ന­തി­ലൂ­ടെ മു­ത­ലാ­ളി മി­ച്ച­മൂ­ല്യം സൃ­ഷ്ടി­ക്കു­ന്നു. ഇ­പ്ര­കാ­രം പ്ര­സി­ദ്ധ­മാ­യ ഒരു വീ­ക്ഷ­ണം അ­നു­സ­രി­ച്ചു് ഈ മി­ച്ച­മൂ­ല്യം തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യിൽ നി­ന്നു­ള്ള പി­ടി­ച്ചെ­ടു­ക്കൽ ആ­കു­ന്നു. ഇതു ത­ന്നെ­യാ­ണു് ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ­യും നിർ­വ്വ­ച­നം. വ്യ­വ­സാ­യ­ത്തി­ലെ യ­ഥാർ­ത്ഥ­നിർ­ണ്ണാ­യ­ക ശ­ക്തി­യും അ­തേ­സ­മ­യം ചൂ­ഷി­ത­രും ആണു് ഈ നിർ­വ്വ­ച­നം അ­നു­സ­രി­ച്ചു­ള്ള തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ.

ആ­ധു­നി­ക­മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­പ­ര­മാ­യ മ­ട്ടാ­ണു് വ്യ­വ­സാ­യം. അ­തി­നാൽ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക്കു് തന്റെ ചൂ­ഷി­ത­സ്വ­ഭാ­വം തി­രി­ച്ച­റി­യാൻ ക­ഴി­യു­മെ­ങ്കിൽ, അ­തി­നെ­തി­രാ­യി തി­രി­യാൻ പ­റ്റു­മെ­ങ്കിൽ, മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യു­ടെ ഭാ­ഗ­ധേ­യം തന്നെ മാറാം. ഇ­താ­ണു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി വി­പ്ല­വ­ശ­ക്തി­യാ­യി പ­രി­ഗ­ണി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­പ്പോൾ ഉ­യർ­ന്നു­വ­ന്ന ന്യാ­യം. പല അ­പാ­ക­ത­ക­ളും തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ ഈ നിർ­വ്വ­ച­ന­ത്തി­ലും തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തി­ലു­ള്ള വി­പ്ല­വ­സാ­ധ്യ­ത­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള സി­ദ്ധാ­ന്ത­ത്തി­ലും അ­ട­ങ്ങി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. അതിൽ ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­തും സ­ര­ള­വു­മാ­യ­തു്, ഒരു സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ന്റെ മൊ­ത്തം ഫ­ല­ത്തിൽ നിർ­വ്വ­ച­ന­പ്ര­കാ­ര­മു­ള്ള തൊ­ഴി­ലാ­ളി ഒരു ന്യൂ­ന­പ­ക്ഷ­മാ­ണു് എ­ന്ന­ത­ത്രെ. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തു്, തൊ­ഴി­ലാ­ളി ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങൾ നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട വർ­ഗ്ഗ­മാ­യാ­ലും അ­ല്ലെ­ങ്കി­ലും, സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ ഭൂ­രി­ഭാ­ഗം വ­രു­ന്ന ഇ­ത­രർ­ക്കു് ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങൾ നി­ഷേ­ധി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യെ­പ്പോ­ലെ ഉ­ത്പാ­ദ­ന­പ്ര­ക്രി­യ­യു­മാ­യി നേ­രി­ട്ടു് ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ട­ല്ല: വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ ഉ­ത്പാ­ദ­ന­ത്തിൽ അ­വ­രു­ടെ പ­ങ്കു് ക്രി­യാ­ത്മ­കം അല്ല. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് ത­ത്വ­ത്തിൽ വ്യ­വ­സാ­യ­ത്തിൽ നി­ന്നു് ആ­വിർ­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന സ­മ്പ­ത്തിൽ അ­വർ­ക്കു് യാ­തൊ­ര­ധി­കാ­ര­വു­മി­ല്ല. മ­റി­ച്ചു് ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യിൽ പ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ഒരു വ്യ­വ­സ്ഥ­യെ നി­ല­നിർ­ത്താൻ ത­ങ്ങ­ളു­ടേ­താ­യ പ­ങ്കു­കൾ നിർ­വ്വ­ഹി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് അവർ ഉ­പ­ജീ­വ­നം നേ­ടു­ന്ന­തും. ആ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ വ­ച്ചാ­ണു് ത­ങ്ങ­ളു­ടെ തു­ച്ഛ­മാ­യ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങൾ അവർ അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്ന­തും. നേ­ര­ത്തേ സൂ­ചി­പ്പി­ച്ച നിർ­വ്വ­ച­ന­പ്ര­കാ­ര­മു­ള്ള തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക്കു് ഭൗ­തി­ക­വും നൈ­തി­ക­വു­മാ­യ അ­വ­കാ­ശം ദ­ത്ത­മാ­ണു്. എ­ന്നാൽ വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ പി­ണി­യാ­ളു­കൾ എന്നു വി­ളി­ക്കാ­വു­ന്ന ഇതര വി­ഭാ­ഗ­ക്കാർ—നിർ­വ്വ­ച­ന­പ്ര­കാ­രം ഉ­ത്പാ­ദ­ന­ത്തി­ലെ ക്രി­യാ­ത്മ­ക­ശ­ക്തി­യ­ല്ലാ­ത്ത­തു­കൊ­ണ്ടും അ­തു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­നു് വി­ധേ­യ­ര­ല്ലാ­ത്ത­തു­കൊ­ണ്ടും—അ­ത്ത­രം അ­വ­കാ­ശം ഇ­ല്ലാ­ത്ത­വ­രാ­ണു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് ഉ­ത്പാ­ദ­ന­വു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട ചൂ­ഷ­ണ­ത്തെ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കി നിർ­വ്വ­ചി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന തൊ­ഴി­ലാ­ളി വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ അ­വ­കാ­ശ­ങ്ങൾ തി­രി­ച്ചു് പി­ടി­ക്കു­ക­യും വ്യ­വ­സ്ഥ­യെ മാ­റ്റു­ക­യും ചെ­യ്യാൻ വേ­ണ്ടി­യു­ള­ള സ­മ­ര­ത്തിൽ അതിനെ പിൻ­തു­ട­രു­ക­യെ­ന്ന ധർ­മ്മ­മാ­ണു് ഇതര സാ­മൂ­ഹി­ക­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു് ക­ല്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.

തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ അ­ധി­കാ­രം സ്ഥാ­പി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­രു­ടെ തന്നെ സ­മ­ര­ത്തിൽ ഇതര വി­ഭാ­ഗ­ക്കാർ എ­ന്തി­നു് പ­ങ്കാ­ളി­ക­ളാ­ക­ണം എന്ന ന്യാ­യാ­ന്യാ­യ­ങ്ങൾ തൽ­ക്കാ­ലം മ­റ­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് ഒരു ചോ­ദ്യം മാ­ത്രം ഉ­ന്ന­യി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കാം. ഒരു വർ­ഗ്ഗം എന്ന നി­ല­യ്ക്കു് തങ്ങൾ ചൂഷണം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ടു­ന്നു എന്ന തി­രി­ച്ച­റി­വു് എ­പ്ര­കാ­ര­മാ­ണു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു് ഒരു മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­മാ­ക്കി പ­രി­വർ­ത്തി­പ്പി­ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ക? പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ പ­രി­ഹ­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ച­ല്ല നമ്മൾ സം­സാ­രി­ക്കു­ന്ന­തു് എ­ന്നു് ഓർ­ക്ക­ണം. നാം ആ­ലോ­ചി­ക്കു­ന്ന­തു് പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചാ­ണു്. മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി നേ­രി­ടു­ന്ന ഏ­റ്റ­വും ഗു­രു­ത­ര­മാ­യ പ്ര­ശ്നം, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ ഒ­രേ­യൊ­രു കാ­ത­ലാ­യ പ്ര­ശ്നം തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ ചൂഷണം ആ­കു­മ്പോൾ മാ­ത്ര­മേ ആ തി­രി­ച്ച­റി­വു് ഏ­റ്റ­വും പ്ര­ധാ­ന­പ്പെ­ട്ട ഒരു മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ത്തി­ന്റെ തി­രി­ച്ച­റി­വാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു­ള്ളൂ. തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ പ്ര­ശ്നം വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ വ്യാ­വ­സാ­യി­ക സം­രം­ഭ­ത്തിൽ ഭാ­ഗ­ഭാ­ക്കാ­യ ഒരു മ­നു­ഷ്യ­വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ശ്നം മാ­ത്ര­മാ­ണു്. വ്യാ­വ­സാ­യി­ക ഉ­ത്പാ­ദ­നം ആ­ധു­നി­ക വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ ആ­ധാ­ര­ങ്ങ­ളിൽ പ്ര­മു­ഖ­മാ­യ ഒ­ന്നാ­ണെ­ങ്കി­ലും അതു് നി­ല­നി­ന്നു പോ­രു­ന്ന­തു് വ്യ­വ­സ്ഥ പു­ലർ­ത്താൻ വേ­ണ്ടി­യ­ല്ല. മു­മ്പു് സൂ­ചി­പ്പി­ച്ച­തു പോലെ അ­തി­ന്റെ പ്രേ­ര­ണ ലാ­ഭേ­ച്ഛ­യാ­കു­ന്നു. എ­ങ്കി­ലും ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യിൽ വാർ­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ആ വ്യ­വ­സ്ഥ­യ്ക്കു് ന­ല്ലൊ­രു പിൻ­ബ­ല­മാ­ണു് വ്യ­വ­സാ­യം എ­ന്ന­തിൽ തർ­ക്ക­മി­ല്ല. അ­തേ­സ­മ­യം വ്യ­വ­സാ­യ­ത്തെ നി­ല­നിർ­ത്തി പോ­രാ­ന­ല്ല ആ വ്യ­വ­സ്ഥ ഉ­ണ്ടാ­യി­ട്ടു­ള്ള­തു്.

എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക്കു് കൂ­ടു­തൽ ധാർ­മ്മി­ക­മാ­ന്യ­ത ക­ല്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു? വ്യ­വ­സാ­യ­സം­രം­ഭ­ങ്ങ­ളിൽ ഇ­ത്ര­യേ­റെ മൂ­ല­ധ­ന­സ­മാ­ഹ­ര­ണം, ഇ­ത്ര­യേ­റെ സ­മ്പ­ത്തു്, കൊ­ണ്ടു­വ­രാൻ മു­ഖ്യ­കാ­ര­ണ­ക്കാർ എന്ന നി­ല­യി­ലോ? ആ­ധു­നി­ക­സ­മൃ­ദ്ധി­യു­ടെ മു­ഴു­വൻ ആധാരം എന്ന നി­ല­യി­ലോ? അഥവാ ആ­ധു­നി­ക മാ­നു­ഷി­ക­ജീ­വി­ത­ത്തി­നു് അ­ത്യ­ന്താ­പേ­ക്ഷി­ത­മാ­യ അ­സ്തി­ത്വോ­പാ­ധി­ക­ളു­ടെ യ­ഥാർ­ത്ഥ ഉ­ത്പാ­ദ­കർ എന്ന നി­ല­യി­ലോ? ഒ­ന്നാ­മ­ത്തേ­താ­ണെ­ന്നു് വി­ചാ­രി­ക്കു­ക. എ­ങ്കിൽ, ലാഭം ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന­തി­നോ­ടും, സ­മ്പ­ത്തു് ആർ­ജ്ജി­ക്കു­ന്ന­തി­നോ­ടും ന­മു­ക്കു­ള്ള അ­നു­കൂ­ല­മ­നോ­ഭാ­വ­ത്തിൽ നി­ന്നാ­ണു് അ­വ­യു­ടെ യ­ഥാർ­ത്ഥ സ്രോ­ത­സ്സി­നു് ധാർ­മ്മി­ക­മാ­യ ഒരു അ­ധി­ക­മൂ­ല്യം കൽ­പ്പി­ക്കാ­നു­ള്ള പ്രേ­ര­ണ ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്ന­തു്. മൂ­ന്നാ­മ­ത്തെ നി­ല­യ്ക്കാ­ണു് നാം തൊ­ഴി­ലാ­ളി വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു് പ്രാ­മാ­ണ്യം കൽ­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു് വ­യ്ക്കു­ക. അ­പ്പോൾ മ­റ­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കു­ന്ന ഒരു യ­ജ­മാ­ന­നെ പു­റ­ത്തു­കൊ­ണ്ടു­വ­രാൻ വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള­താ­വും ആ ന്യാ­യം. വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ മ­നു­ഷ്യാ­സ്തി­ത്വ­ത്തി­നു് ഇ­ന്നുൽ­പ്പാ­ദി­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന ഉ­പാ­ധി­കൾ അ­ത്യ­ന്താ­പേ­ക്ഷി­ത­മാ­ണോ എന്ന ചോ­ദ്യം തന്നെ ഈ ന്യാ­യ­ത്തെ ഭേ­ദി­ക്കാൻ പ്രാ­പ്ത­മാ­ണു്. വാദം ഇ­ത്ര­യു­മാ­ണു്: തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു­ള്ള ധാർ­മ്മി­ക­പ്രാ­മാ­ണ്യ­ത ക­ല്പി­ച്ചു­കി­ട്ടു­ന്ന­തു് അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അവർ സ്വയം തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന­തു തന്നെ മൂ­ല­ധ­ന­വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ മൂ­ല്യ­ബോ­ധ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നാ­ണു്. തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­നു് സ്വ­ന്തം ശക്തി തി­രി­ച്ച­റി­യാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന­തു് വ്യ­വ­സാ­യ­സം­രം­ഭ­ങ്ങ­ളു­ടെ ദി­ഗ്വി­ജ­യ­ങ്ങൾ­ക്കു്, ലാ­ഭ­ക്കൊ­യ്ത്തു­കൾ­ക്കു്, മൂ­ല­കാ­ര­ണ­ക്കാർ എന്ന ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്ഥാ­നം മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു്. മൂ­ല­ധ­ന­വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ ആ മൂ­ല്യ­ബോ­ധം തന്നെ രു­ഗ്ണ­മാ­ണെ­ങ്കി­ലോ? എ­ങ്കിൽ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ ശ­ക്തി­ബോ­ധം, മൂലധന ഉ­ട­മ­യു­ടെ അ­ധി­കാ­ര­പ്ര­മ­ത്ത­ത പോലെ വ്യ­വ­സാ­യ ലോ­ക­ത്തി­ലെ മൂല്യ ശോ­ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ ഫ­ല­മാ­യി­രി­ക്കും.

അ­പ­മാ­ന­വി­ക­മാ­യ ജീ­വി­തം ന­യി­ക്കു­ന്ന ആ മ­നു­ഷ്യർ നേ­രി­ടു­ന്ന ദൈ­നം­ദി­ന­മാ­യ അ­തി­ജീ­വ­ന­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ശ്ന­മ­ല്ല മാ­നു­ഷി­ക പ്ര­ശ്നം. പി­ന്നെ­യോ, നി­ശ്ശൂ­ന്യ­ത­യു­ടെ കൊ­ല്ലി­യി­ലേ­യ്ക്കു് നി­ര­ന്ത­രം എ­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന അ­പ­മാ­ന­വി­ക­മാ­യ ജീ­വി­ത­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടു് എ­ന്ന­താ­ണു് മാ­നു­ഷി­ക പ്ര­ശ്നം.

തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ പ്ര­തി­ബിം­ബം തന്നെ മാ­റി­പ്പോ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. കാ­യി­കാ­ധ്വാ­ന­ത്തെ കൂ­ടു­തൽ ഓ­ര­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു് ത­ള്ളി­നീ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു്, സാം­കേ­തി­ക­വൈ­ദ­ഗ്ദ്ധ്യം കേ­ന്ദ്ര­സ്ഥാ­ന­ത്തു് എ­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്നു. കു­റ­ഞ്ഞ­തു് അ­ര­പ്പ­തി­റ്റാ­ണ്ട­ത്തെ ശി­ക്ഷ­ണ­ത്തി­ലൂ­ടെ ആർ­ജ്ജി­ക്കു­ന്ന വി­ശേ­ഷ­ജ്ഞാ­ന­ത്തെ ആ­ധാ­ര­മാ­ക്കി­യു­ള്ള വി­ദ­ഗ്ദ്ധാ­ധ്വാ­ന­മാ­ണു് ഇ­പ്പോൾ ഉൽ­പ്പാ­ദ­ന­പ്ര­ക്രി­യ­യിൽ നിർ­ണ്ണാ­യ­ക­ശ­ക്തി. വി­ദ­ഗ്ദ്ധാ­ധ്വാ­ന­ത്തി­ന്റെ ഒ­രു­ക്കൽ­ച്ചെ­ല­വു് കൂടി ക­ണ­ക്കി­ലെ­ടു­ത്തു കൊ­ണ്ടാ­ണു് ഇ­ന്നു് ആ അ­ദ്ധ്വാ­ന­ത്തി­നു് പ്ര­തി­ഫ­ലം നിർ­ണ്ണ­യി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു്, ഒരു എൻ­ജി­നീ­യ­റും കാ­യി­കാ­ധ്വാ­ന­ത്തെ കൂ­ടു­തൽ അ­വ­ലം­ബി­ക്കു­ന്ന തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യും ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­കൽ­ച്ച മു­ത­ലാ­ളി­യും എ­ഞ്ചി­നീ­യ­റും ത­മ്മി­ലു­ള്ള­തി­നെ­ക്കാൾ വളരെ വ­ലു­താ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ വ്യ­വ­സാ­യ­ത്തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യും വ്യ­വ­സാ­യേ­ത­ര­മേ­ഖ­ല­ക­ളിൽ തൊഴിൽ ചെ­യ്യു­ന്ന­വ­രും ത­മ്മി­ലു­ള്ള അ­കൽ­ച്ച­യും വളരെ വ­ലു­താ­ണു്. ഇന്നു തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യെ തി­രി­ച്ച­റി­യാ­നും സ്വ­ഭാ­വ­ങ്ങൾ നിർ­വ്വ­ചി­ക്കാ­നും സ­ര­ള­മാ­യ മാ­ന­ദ­ണ്ഡ­ങ്ങൾ ഒ­ന്നു­മി­ല്ല. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യെ കു­റി­ച്ചു സം­സാ­രി­ക്കു­മ്പോൾ ഒരു നി­ഷ്കൃ­ഷ്ട സ്വ­ഭാ­വം കാ­ണി­ക്കു­ന്ന ഒരു വർ­ഗ്ഗം ന­മ്മു­ടെ മു­മ്പിൽ ഇല്ല. തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗം എന്നു അ­ട­ച്ചു പ­റ­യു­ന്ന­തു് അ­തി­ല­ട­ങ്ങി­യ വൈ­രു­ദ്ധ്യ­ത്തെ മ­റ­ച്ചു­ക­ള­യ­ലാ­കു­ന്നു. അ­തു­കൊ­ണ്ടു ആ വർ­ഗ്ഗ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള പ്ര­സ്താ­വ­ന­കൾ വാ­സ്ത­വ­വി­രു­ദ്ധ­വു­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു.

സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യെ വി­വ­രി­ക്കു­മ്പോൾ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളിൽ ഒരു വി­ഭാ­ഗം ഉ­ച്ച­ശ്രേ­ണി­യു­ടെ ഭാ­ഗ­മാ­യി­ട്ടോ ഉ­ച്ച­ശ്രേ­ണി­യെ പറ്റി നി­ല്ക്കു­ന്ന­താ­യി­ട്ടോ കാ­ണ­പ്പെ­ടും.

‘ഉ­ത്പാ­ദ­ന­വു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട’ ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­നു വി­ധേ­യ­ര­ല്ലാ­ത്ത, എ­ന്നാൽ തു­ച്ഛ­മാ­യ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളാൽ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യു­ടെ താ­ഴ്‌­ന്ന പ­ടി­ക­ളിൽ നിൽ­ക്കു­ന്ന ഇതര വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­മാ­യി താ­ര­ത­മ്യ­പ്പെ­ടു­ത്തു­മ്പോൾ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക്കു­ള്ള ധാർ­മ്മി­ക­മാ­യ ഈ അ­ധി­ക­മാ­ന്യ­ത­യു­ടെ സ്വ­ഭാ­വം കൂ­ടു­തൽ വെ­ളി­പ്പെ­ടും. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­നു്, ഉ­ത്പ്പാ­ദ­ന­ത്തി­ലെ ക്രി­യാ­ത്മ­ക­മാ­യ ശ­ക്തി­യ­ല്ലാ­ത്ത­തു കൊ­ണ്ടും അ­തു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­നു് വി­ധേ­യ­മാ­വാ­ത്ത­തു­കൊ­ണ്ടും ഇ­ത­ര­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കു് ധാർ­മ്മി­ക­മാ­യ പ്രാ­മാ­ണ്യ­ത ഇ­ല്ലാ­താ­കു­മോ? അ­താ­യ­തു് മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യ്ക്കു് വേ­ണ്ടി സം­സാ­രി­ക്കാ­നു­ള്ള, അ­തി­ന്റെ ഭാ­ഗ­ധേ­യം നിർ­ണ്ണ­യി­ക്കാ­നു­ള്ള അ­വ­രു­ടെ അർഹത ഇ­ല്ലാ­താ­വു­മോ? ആ­ദി­വാ­സി­ക­ളും, ചെ­റു­മ­രും, തൂ­പ്പു­കാ­രും, ഉ­ന്തു­വ­ണ്ടി­ക്കാ­രും, പ്യൂ­ണും, ഗു­മ­സ്ത­നും, ഡ്രൈ­വ­റും മ­റ്റും എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു് നിർ­വ്വ­ച­ന­പ്ര­കാ­ര­മു­ള്ള തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു് നോ­ക്കു­മ്പോൾ മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യെ ന­യി­ക്കാൻ പ്രാ­പ്ത­ര­ല്ല? അവർ പ്രാ­പ്ത­ര­ല്ല, കാരണം ത­ത്വ­ത്തിൽ അവർ സ­മ്പ­ത്തു് ഉ­ണ്ടാ­ക്കാ­നോ, നമ്മെ പു­ലർ­ത്താ­നോ കെ­ല്പു­ള്ള­വ­ര­ല്ല. അവർ ത­ത്വ­ത്തിൽ തന്നെ വെറും പി­ണി­യാ­ളു­ക­ളാ­ണു്. അ­താ­യ­തു്, സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ പൂർ­വ്വ­വ്യ­വ­സ്ഥി­ത­മാ­യ ഒരു അ­സ­മ­ത്വ­ത്തി­ന്റെ, ഒരു വി­ഭ­ജ­ന­ത്തി­ന്റെ, അ­ടി­സ്ഥാ­ന­ത്തി­ലാ­ണു് ഇതര വി­ഭാ­ഗ­ക്കാർ­ക്കു് ആ അർഹത, ധാർ­മ്മി­ക­മാ­യ ബ­ഹു­മ­തി ന­ഷ്ട­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. അ­തി­ന്റെ പേരിൽ വേ­റൊ­രു വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­ന്റെ നേ­തൃ­ത്വ­ത്തെ അം­ഗീ­ക­രി­ക്കാൻ അവർ നിർ­ദ്ദേ­ശി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്നു.

ഈ നി­ല­പാ­ടു തന്നെ ചോ­ദ്യം ചെ­യ്യാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ഒരു വി­ഭാ­ഗ­ത്തി­നു് ഇതര വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു് മ­നു­ഷ്യ­ഭാ­ഗ­ധേ­യം നിർ­ണ്ണ­യി­ക്കു­ന്ന വി­ഷ­യ­ത്തിൽ ധാർ­മ്മി­ക­മാ­യ അർഹത അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­വ­കാ­ശം കൂ­ടു­തൽ ഉ­ണ്ടു് എ­ന്ന­ത്രെ ആ നി­ല­പാ­ടു്. ശ­രി­യാ­യ ഉൽ­പാ­ദ­ക­രും അ­ല്ലാ­ത്ത­വ­രും എന്ന വി­ഭ­ജ­നം മ­റ്റൊ­രു തരം അ­സ­മ­ത്വ­ത്തെ ഉ­യർ­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടു­വ­രു­ക­യും, സാ­മൂ­ഹി­ക­മാ­ന്യ­ത­യു­ടെ വേ­റൊ­രു ആ­ചാ­ര­ക്ര­മം പ്ര­തി­ഷ്ഠി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യും. ചർച്ച ഇ­ത്ര­യും നീ­ട്ടി വ­ലി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു പോ­യ­തു്, ത­ത്വ­ത്തിൽ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യ്ക്കു് മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ തി­രി­ച്ച­റി­യാ­നു­ള്ള ശേ­ഷി­യു­ണ്ടോ എ­ന്നു് അ­ന്വേ­ഷി­ക്കാ­നാ­ണു്. താൻ ചൂഷണം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ടു­ക­യാ­ണെ­ന്ന തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ തി­രി­ച്ച­റി­വു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം കാ­ത­ലാ­യ ഒ­ന്നാ­ണെ­ങ്കി­ലും അ­തി­ന്റെ ദൂ­ര­വ്യാ­പ­ക­മാ­യ ഫ­ല­ങ്ങൾ മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യെ ആ­ക­മാ­നം ര­ക്ഷി­ക്കു­മെ­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു് മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ത്തി­ന്റെ തന്നെ തി­രി­ച്ച­റി­വാ­ണെ­ന്നു­ള്ള വാ­ദ­മാ­ണു് സ്വീ­കാ­ര്യ­മ­ല്ലാ­ത്ത­തു്.

ഇ­തി­നെ­ല്ലാം പുറമെ, ആ­ധു­നി­ക കാ­ല­ഘ­ട്ട­ത്തിൽ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ അ­വ­രു­ടെ പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന രീതി തന്നെ ന­മ്മു­ടെ കണ്ണു തു­റ­പ്പി­ക്കേ­ണ്ട­താ­കു­ന്നു. ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ എ­ടു­ക്കു­ക. ജീ­വി­ത­വീ­ക്ഷ­ണ­ത്തി­ലും ജീ­വി­ത­ശൈ­ലി­യി­ലും യാ­ഥാ­സ്ഥി­തി­ക­രാ­ണ­വർ. ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലാ­ണു് വ്യാ­വ­സാ­യി­ക സ­മൃ­ദ്ധി ഏ­റ്റ­വും കൂ­ടു­തൽ എ­ന്ന­തി­നാൽ, ത­ത്ത്വ­പ്ര­കാ­രം അ­വ­രാ­യി­രി­ക്ക­ണം കൂ­ടു­തൽ ചൂഷണം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­വർ. എ­ന്നാൽ വ്യ­വ­സാ­യ­ങ്ങ­ളി­ലെ ലാ­ഭ­വി­ഹി­തം അ­നു­ഭ­വി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് അ­വർ­ക്കു് പൂർ­വ്വാ­ധി­കം സു­ഖ­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങൾ ഉ­പ­ഭോ­ഗി­ക്കാ­നാ­ണു് ഇ­ട­വ­രു­ന്ന­തു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു്, ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തിൽ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗം, തങ്ങൾ ചൂഷണം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ടു­ന്നു­വെ­ന്ന തി­രി­ച്ച­റി­വു്, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള ഒരു സി­ദ്ധാ­ന്തം, അ­വ­ഗ­ണി­ക്കാ­നു­ള്ള സാ­ഹ്യ­ച­ര്യ­ത്തി­ലാ­വ­ണം എ­ത്തി­യി­രി­ക്കു­ന്ന­ത്! ത­ങ്ങൾ­ക്കു് അത്ര മോ­ശ­പ്പെ­ട്ട­ത­ല്ലാ­ത്ത സു­ഖ­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങൾ ല­ഭി­ക്കു­ക­യാ­ണെ­ങ്കിൽ വി­പ്ല­വ­ബോ­ധം ഇ­ല്ലാ­താ­വു­ന്ന­വ­രാ­ണു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗം. ര­ണ്ടാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ എ­ടു­ക്കു­ക. ഈ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളിൽ, അ­വർ­ക്കു് ത­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ധ്വാ­ന­ത്തി­നാ­നു­പാ­തി­ക­മാ­യി ജീ­വി­ത­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങൾ കി­ട്ടു­ന്നി­ല്ല. അ­വ­രു­ടെ അ­ധ്വാ­ന­ഫ­ലം, പൊ­ള്ളു­ന്ന അ­ടു­പ്പിൽ വെ­ള്ള­ത്തു­ള്ളി­കൾ പോലെ, സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ന്റെ മൊ­ത്തം ആ­വ­ശ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ നിർ­വ്വ­ഹ­ണ­ത്തി­നാ­യി ആ­വി­യാ­യി­പ്പോ­വു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­വി­ടെ­യാ­ക­ട്ടെ അവർ ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ വാ­ദ­വു­മാ­യി വ­രി­ക­യും ചെ­യ്തു!

തങ്ങൾ സൃ­ഷ്ടി­ക്കു­ന്ന സ­മ്പ­ത്തു് സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ന്യാ­യ­മാ­യ ആ­വ­ശ്യ­ങ്ങൾ­ക്കു വേ­ണ്ടി വി­നി­യോ­ഗി­ക്കു­ന്നി­ല്ല എ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നി­ല്ല അ­വ­രു­ടെ പരാതി (ഈ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ പാർട്ടി-​ഭരണ വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ ആ­ഡം­ബ­ര­ത­യും അ­ഴി­മ­തി­യും ചൂ­ണ്ടി­ക്കാ­ണി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു്, തീർ­ച്ച­യാ­യും, തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗ­താൽ­പ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ സം­ര­ക്ഷി­ക്കു­ന്ന രാ­ഷ്ട്രീ­യ­പ­രി­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­നു് ശ്ര­മി­ക്കാൻ സാ­ധ്യ­ത­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു). ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളു­ടേ­തി­നോ­ടു് ത­ട്ടി­ച്ചു നോ­ക്കു­മ്പോൾ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ജീ­വി­ത­നി­ല­വാ­രം ശോ­ച­നീ­യ­മാ­ണു് എ­ന്ന­ത­ത്രെ! ഏ­താ­യാ­ലും തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ സാർ­വ്വ­ലൗ­കി­ക­മാ­യി ചി­ന്തി­ക്കു­ന്നു­വെ­ന്ന­തി­നു് ഇ­തിൽ­പ്പ­രം തെ­ളി­വു വേ­ണ്ട­തി­ല്ല. എ­ന്നാൽ ആ സർ­വ്വ­ലോ­കം ഒ­ന്നാം ലോ­ക­മാ­ണെ­ന്നു മാ­ത്രം. ഭൂ­മി­ശാ­സ്ത്ര­പ­ര­മാ­യും സാം­സ്കാ­രി­ക­മാ­യും ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളു­മാ­യു­ള്ള സാ­മീ­പ്യം കൊ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കാം ര­ണ്ടാം ലോ­ക­തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ കൂ­ടു­തൽ ജീ­വി­ത­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങൾ­ക്കു­വേ­ണ്ടി സമരം ചെ­യ്യാൻ ത­യ്യാ­റാ­യ­തു്. സോ­ളി­ഡാ­രി­റ്റി­യും മതിൽ പൊ­ളി­ക്ക­ലും ഈ ദി­ശ­യി­ലേ­ക്കു­ള്ള നീ­ക്ക­മാ­യി­രു­ന്നു എന്ന കാ­ര്യ­ത്തിൽ ഒരു സം­ശ­യ­ത്തി­നും ന്യാ­യ­മി­ല്ല. കൂ­ടു­തൽ ഉ­ദാ­ര­മാ­യ സ­മ്പ­ദ്വ്യ­വ­സ്ഥ­യിൽ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങൾ നേ­ടി­യെ­ടു­ക്കാ­നു­ള്ള സാ­ധ്യ­ത­യേ­റും എന്ന ഉൾ­ക്കാ­ഴ്ച­യാ­ണു് അ­തി­ന­നു­യോ­ജ്യ­മാ­യ രാ­ഷ്ട്രീ­യ­വ്യ­വ­സ്ഥ­യെ പു­ണ­രാൻ ഈ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളിൽ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗം കൂ­ട്ടു­നി­ന്ന­തു്. ഒ­ന്നും ര­ണ്ടും ലോ­ക­ങ്ങ­ളി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളു­ടെ ഈ താ­ര­ത­മ്യം കാ­ണി­ക്കു­ന്ന­തു്, പൊ­തു­വാ­യി അവർ പ­ങ്കി­ടു­ന്ന ഗുണം ജീ­വി­ത­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങൾ­ക്കു വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള അത്ര അ­മി­ത­മ­ല്ലാ­ത്ത ആ­വ­ശ്യ­മാ­ണു്. അവർ ര­ണ്ടി­ട­ത്തും മാ­നു­ഷി­ക­ബോ­ധ­ത്താൽ, അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹ­ത്താൽ പ്ര­ചോ­ദി­ത­രാ­വു­ന്ന­തോ, മ­നു­ഷ്യ­വം­ശ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള പ്രാ­പ­ഞ്ചി­ക­മാ­യ ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ അവരെ അ­ല­ട്ടു­ന്ന­തോ ആയി നാം കാ­ണു­ന്നി­ല്ല. ഒ­ന്നും ര­ണ്ടും ലോ­ക­ങ്ങ­ളി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ ഇ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണെ­ങ്കിൽ, മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ­ക്കു് മാ­ത്രം ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക സ്വ­ഭാ­വം ക­ല്പി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന­തിൽ ക­ഴ­മ്പി­ല്ല. എ­വി­ടെ­യെ­ങ്കി­ലും തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ പ്രാ­പ­ഞ്ചി­ക­മാ­യ മ­നു­ഷ്യ­സ്നേ­ഹ­വും വി­പ്ല­വ­ബോ­ധ­വും പ്ര­ക­ടി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടോ? എ­ങ്കിൽ അ­തി­ന്റെ കാരണം തൊ­ഴി­ലാ­ളി­യു­ടെ വർ­ഗ്ഗ­സ്വ­ത്വ­ത്തി­ല­ല്ല മ­റ്റെ­വി­ടെ­യോ ആണു് തേ­ടേ­ണ്ട­തു്.

ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യി­ലെ ഏ­റ്റ­വും താ­ഴ­ത്തെ നി­ല­യിൽ­നി­ന്നു നാം പു­റ­ത്തു ക­ട­ക്കു­മ്പോൾ അവിടെ യാ­ച­ക­രു­ടേ­യും കു­റ്റ­വാ­ളി­ക­ളു­ടേ­യും ഭ്രാ­ന്ത­രാ­യി അ­ല­യു­ന്ന­വ­രു­ടേ­യും വേ­ശ്യ­ക­ളു­ടെ­യും നി­രാ­ലം­ബ­രാ­യ മ­റ്റ­നേ­കം വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും അ­ഭി­ശ­പ്ത­മാ­യ ജീ­വി­ത­മാ­ണു് കാണുക. ഇവർ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­ക്കു് പു­റ­ത്താ­ണു്. എ­ങ്ങ­നെ­യെ­ങ്കി­ലും നി­ല­നി­ല്ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­കു­ന്നു അ­വി­ട­ത്തെ പ്ര­ശ്നം. അ­വ­സാ­ന­ശ്വാ­സം വരെ ഏ­തു­വി­ധ­വും അ­തി­ജീ­വി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­ക. ആ പ്ര­ശ്ന­ത്തി­നു മു­മ്പിൽ വി­ശ്വ­മാ­ന­വി­ക­ത­യെ­ക്കു­റി­ച്ചും അ­തി­ന്റെ പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചും ആ­ലോ­ചി­ക്കു­ന്ന­തു തന്നെ അ­സം­ബ­ന്ധ­മാ­വും.

ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യി­ലെ ഏ­റ്റ­വും താ­ഴ്‌­ന്ന­ത­ട്ടി­ലു­ള്ള­വ­രു­മാ­യി ത­ട്ടി­ച്ചു നോ­ക്കു­മ്പോൾ പോലും ആ­നു­കൂ­ല്യ­ര­ഹി­ത­രു­ടെ നില അ­ഭി­ശ­പ്ത­മാ­ണെ­ന്നു കാണാം. അ­ത്യ­ന്തം ന്യൂ­ന­വും അ­നി­ശ്ചി­ത­വു­മാ­യ വ­രു­മാ­ന­ത്തോ­ടെ, അ­ത്ര­ത­ന്നെ ചു­രു­ങ്ങി­യ ജീ­വി­ത­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങ­ളോ­ടെ, വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ ഏ­തൊ­ക്കെ­യോ മു­ക്കി­ലും മൂ­ല­യി­ലും പ­തു­ങ്ങി­യും ഞെ­രു­ങ്ങി­യും ഇടം ക­ണ്ടെ­ത്തു­ന്ന­വ­രാ­ണു് ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യു­ടെ അ­ടി­ത്ത­ട്ടിൽ നി­ല്ക്കു­ന്ന­വർ. ചി­ന്തി­യൊ­ഴു­കു­ന്ന സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളാ­ണി­വ. എ­ങ്കി­ലും അവ ആ­ശ്വാ­സം പ­ക­രു­ന്ന തു­രു­ത്തു­കൾ ത­ന്നെ­യാ­ണു്. ഈ തു­രു­ത്തു­കൾ ഉ­റ­പ്പി­ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­യി­രി­ക്കും അ­വ­രു­ടെ പ്ര­ശ്നം. പ്ര­ത്യാ­ശ­യു­ടെ ഒരു കണം വളരെ സ­ജീ­വ­മാ­യി അവരിൽ തു­ട­രു­ന്നു. ആ­നു­കൂ­ല്യ­ര­ഹി­ത­രെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം പ്ര­ത്യാ­ശ ന­ല്കു­ന്ന മൂ­ല്യ­ബോ­ധ­മോ മാ­ന്യ­ത­യോ ഇല്ല. ഇ­വർ­ക്കു് സാ­മൂ­ഹി­ക­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ഒരു നി­ല­യ്ക്കും സാം­ഗ­ത്യ­മി­ല്ലെ­ന്നാ­ണോ പ­റ­ഞ്ഞു­വ­രു­ന്ന­തു്? അല്ല! രാ­ജ്യ­ത്തി­ന്റെ പല മൂ­ല­ക­ളി­ലും അ­വർ­ക്കാ­യി അ­നാ­ഥാ­ല­യ­ങ്ങ­ളും ത­ട­വ­റ­ക­ളും ഭ്രാ­ന്താ­ല­യ­ങ്ങ­ളും അ­ബ­ല­മ­ന്ദി­ര­ങ്ങ­ളും ബാ­ല­മ­ന്ദി­ര­ങ്ങ­ളും പൊ­ന്തി­വ­രു­ന്നു. ഇ­തെ­ങ്ങ­നെ? സമൂഹം അവരെ തീരെ ഉ­പേ­ക്ഷി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നോ?

ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉ­ന്ന­ത­ശ്രേ­ണി­യിൽ നി­ന്നാ­ണു് അ­വർ­ക്കു­വേ­ണ്ടി ഈ ര­ക്ഷാ­കർ­തൃ­ത്വം നീ­ളു­ന്ന­തു്. ഇതിൽ ഒരു പ്ര­ക­ട­നം അ­ല്ലെ­ങ്കിൽ പ്ര­ദർ­ശ­നം ഉ­ണ്ടു്. ഈ പ്ര­ക­ട­നം ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉന്നത ശ്രേ­ണി­യെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം അ­വ­രു­ടെ ത­ന്മ­യെ പ്ര­ഖ്യാ­പി­ക്ക­ലാ­കു­ന്നു. ഈ പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­മാ­യ ര­ക്ഷാ­കർ­തൃ­ത്വ­ത്തി­ലൂ­ടെ അവർ സാ­ധി­ക്കു­ന്ന­തു് സ­മൂ­ഹ­ത്തിൻ­മേൽ മൊ­ത്തം അ­ദൃ­ശ­മാ­യ ഒരു ര­ക്ഷാ­കർ­തൃ­ത്വ­ത്തി­ന്റെ സ­മ്മർ­ദ്ദം ഏ­ല്പി­ക്കു­ക­യാ­ണു്. ഇ­പ്ര­കാ­രം, ര­ക്ഷാ­കർ­തൃ­ത്വ­ത്തി­നു­ള്ള യോ­ഗ്യ­ത ത­ങ്ങ­ളിൽ നി­ക്ഷി­പ്ത­മാ­ണെ­ന്നു് സ്വയം ബോ­ധ്യ­പ്പെ­ടു­ത്താൻ മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇ­ത­ര­ശ്രേ­ണി­ക­ളിൽ ത­ങ്ങ­ളെ അ­പേ­ക്ഷി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള ഒരു സു­ര­ക്ഷി­ത­ത്വ­ബോ­ധം സൃ­ഷ്ടി­ക്കാ­നും അ­വർ­ക്കു് ക­ഴി­യും. ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യ്ക്കു് പു­റ­ത്തു് ആ­നു­കൂ­ല്യ­ര­ഹി­ത­രു­ടെ ഒരു ലോകം ഉ­ണ്ടെ­ന്ന നി­രീ­ക്ഷ­ണ­ത്തി­നു് എ­തി­രാ­യി വ­രാ­വു­ന്ന ഒരു വാ­ദ­ത്തെ നേ­രി­ടാ­നാ­ണു് ഇ­ത്ര­യും വി­സ്ത­രി­ച്ച­തു്.

അ­ത്ത­രം ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണീ വ്യ­വ­സ്ഥ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ര­ഹി­ത­രേ­യും പ്ര­ജ­നി­പ്പി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്നു എ­ന്ന­താ­ണു് വാ­സ്ത­വം. മാ­ന­വി­ക­ത­യു­ടെ അ­ഭാ­വ­മാ­ണു് അ­വ­രു­ടെ അ­വ­സ്ഥ­യെ സ­വി­ശേ­ഷ­മാ­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­ത്ത­രം ഒരു വി­ഭാ­ഗ­ത്തിൽ നി­ന്നും മാ­നു­ഷി­ക­മാ­യ പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ തി­രി­ച്ച­റി­യാ­നു­ള്ള ശേഷി പ്ര­തീ­ക്ഷി­ക്കു­ന്ന­തിൽ ന്യാ­യ­മി­ല്ല. അ­പ­മാ­ന­വി­ക­മാ­യ ജീ­വി­തം ന­യി­ക്കു­ന്ന ആ മ­നു­ഷ്യർ നേ­രി­ടു­ന്ന ദൈ­നം­ദി­ന­മാ­യ അ­തി­ജീ­വ­ന­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ശ്ന­മ­ല്ല മാ­നു­ഷി­ക പ്ര­ശ്നം. പി­ന്നെ­യോ, നി­ശ്ശൂ­ന്യ­ത­യു­ടെ കൊ­ല്ലി­യി­ലേ­യ്ക്കു് നി­ര­ന്ത­രം എ­റി­യ­പ്പെ­ടു­ന്ന അ­പ­മാ­ന­വി­ക­മാ­യ ജീ­വി­ത­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടു് എ­ന്ന­താ­ണു് മാ­നു­ഷി­ക പ്ര­ശ്നം. ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യെ­പ്പ­റ്റി­യും ഇതു തന്നെ പ­റ­യാ­വു­ന്ന­താ­കു­ന്നു. മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്നം അ­വി­ടെ­യും വിവിധ ശ്രേ­ണി­ക­ളിൽ മാ­നു­ഷി­ക­ജീ­വി­തം അ­ഭി­മു­ഖീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ള­ല്ല, മ­റി­ച്ചു് അ­ത്ത­രം ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി തന്നെ നി­ല­നി­ന്നു വ­രു­ന്നു എ­ന്ന­ത­ത്രേ.

ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തിൽ നി­ന്നു് മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു് ഏ­റ്റ­വും അധികം ക­യ­റ്റി അ­യ­യ്ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന സാധനം ആ­യു­ധ­മാ­ണെ­ന്ന­തു് വി­ചി­ത്ര­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു! എ­ന്തി­നാ­ണു് മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ക്കാർ ഈ ആ­യു­ധ­ങ്ങൾ വാ­ങ്ങു­ന്ന­തു? ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തോ­ടു് ഏ­റ്റു­മു­ട്ടാ­നോ? അല്ല, പ­ര­സ്പ­രം അ­ടി­ക്കാൻ! ഇ­പ്ര­കാ­രം ആ­യു­ധ­ങ്ങൾ വി­ല്പ­ന ന­ട­ത്തു­മ്പോൾ ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­നു് മ­റ്റൊ­രു പ്ര­വൃ­ത്തി­കൂ­ടി ചെ­യ്യേ­ണ്ട­തു­ണ്ടു്: മൂ­ന്നാം ലോ­ക­രാ­ജ്യ­ങ്ങൾ ത­മ്മിൽ­ത­മ്മിൽ സ­മ­ര­ഞ്ജി­പ്പി­ല്ലാ­തെ­യി­രി­ക്കാ­നു­ള്ള ത­ന്ത്ര­ങ്ങൾ എ­പ്പോ­ഴും പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ക.

ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യെ സ­മൂ­ഹ­വു­മാ­യി താ­ര­ത­മ്യ­പ്പെ­ടു­ത്താ­നു­ള്ള ശ്ര­മ­മൊ­ന്നും ഈ ആ­ലോ­ച­ന­യിൽ ഇല്ല എന്നു ശ്ര­ദ്ധി­ക്കേ­ണ്ട­താ­ണു്. നി­ല­നി­ന്നു പോരാൻ മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു് അ­തി­നു­ള­ള ഉ­പാ­ധി­കൾ ഉ­ത്പാ­ദി­പ്പി­ക്കേ­ണ്ട­തു­ണ്ടാ­വും. അതിനു വേ­ണ്ടി അവർ പ­ര­സ്പ­രം ഇ­ട­പെ­ടേ­ണ്ട­താ­യി വരും. ആ ഇ­ട­പാ­ടിൽ പലതരം സ്ഥാ­പ­ന­ങ്ങൾ അ­വർ­ക്കു് രൂപം കൊ­ടു­ക്കേ­ണ്ട­താ­യും നി­ല­നിർ­ത്തേ­ണ്ട­താ­യും വരും. സമൂഹം ഇ­പ്ര­കാ­രം ഒരു ബാ­ധ്യ­ത­യാ­യി എ­പ്പോ­ഴും മ­നു­ഷ്യർ­ക്കി­ട­യി­ലു­ണ്ടു്. ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യാ­വ­ട്ടെ ഈ സാ­ധ്യ­ത ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക രീ­തി­യിൽ ഭൗ­തി­ക­വൽ­കൃ­ത­മാ­വു­മ്പോൾ ഉ­ണ്ടാ­കു­ന്ന മ­നു­ഷ്യ­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഒരു മാ­ന­മാ­ണു്.

മ­നു­ഷ്യർ സ്വീ­ക­രി­ച്ചാ­ലും ഇ­ല്ലെ­ങ്കി­ലും അ­വർ­ക്കി­ട­യി­ലു­ള്ള വ്യാ­വ­ഹാ­രി­ക­ബ­ന്ധ­ങ്ങൾ ഒരു കൂ­ട്ടാ­യ യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­ത്തെ ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ന്നു എ­ന്ന­തു് സ­ത്യ­മാ­ണു്. ഈ യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­ത്തെ ആ­ന്ത­രി­ക­വ­ത്ക്ക­രി ക്കു­മ്പോ­ഴാ­ണു് മ­നു­ഷ്യർ­ക്കി­ട­യിൽ തങ്ങൾ സാ­മൂ­ഹി­ക­ജീ­വി­ക­ളാ­ണെ­ന്ന ബോധം ഉ­ണ്ടാ­വു­ന്ന­തു്. ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി രൂ­പ­പ്പെ­ടു­മ്പോൾ അതു് ഈ ആ­ന്ത­രി­ക­വ­ത്ക്ക­ര­ണ­ത്തെ സ്വാ­ധീ­നി­ക്കു­ന്നു. അ­ങ്ങ­നെ ആ­ന്ത­രി­ക­വ­ത്ക്ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട സമൂഹം, ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യി­ലു­ള്ള ത­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്ഥാ­ന­ത്തെ­യും ധർ­മ്മ­ത്തെ­യും കു­റി­ച്ചു­ള്ള അ­വ­ബോ­ധം ആ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു.

സമൂഹം ഒരു കൂ­ട്ടം മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ ഭൗ­തി­ക­വ്യ­വ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളു­ടെ ആ­കെ­ത്തു­ക­യാ­ണെ­ന്നു് എ­ടു­ത്താൽ അ­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള ബോ­ധ­മ­ല്ല മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ സാ­മൂ­ഹി­കാ­വ­ബോ­ധ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്ന­തു്, സാ­മൂ­ഹി­ക ബോ­ധ­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു് ഉ­യർ­ന്നി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത മ­ന­സ്സി­ന്റെ ഒരു കീ­ഴ്ത്ത­ട്ടാ­ണ­തു് (ഒരു അവ-​ബോധം). സാ­മൂ­ഹി­കാ­വ­ബോ­ധം വ്യാ­വ­ഹാ­രി­ക ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളോ­ടു­ള്ള മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ മ­നോ­ഭാ­വ­മോ, നി­ല­പാ­ടോ ആണു്. ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക വി­ധ­ത്തിൽ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കാ­നു­ള്ള മാ­ന­സി­ക­മാ­യ ത­യ്യാ­റെ­ടു­പ്പാ­വാ­മ­തു്. സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലെ ഒരംഗം എന്ന നി­ല­യ്ക്കു് എ­ങ്ങ­നെ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്ക­ണം എ­ന്ന­ത­ല്ല, ഒരു വ്യ­ക്തി എന്ന നി­ല­യ്ക്കു് സ്വയം നി­ല­നിൽ­ക്കാൻ എ­ങ്ങ­നെ ഇ­ത­ര­രു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട­ണം എ­ന്ന­താ­ണു് ഈ മാ­ന­സി­ക­മാ­യ ത­യ്യാ­റെ­ടു­പ്പിൽ മു­ഖ്യ­മാ­യി ക­ട­ന്നു­വ­രു­ന്ന പ്രേ­ര­ണാ­ശ­ക്തി. ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി അ­വർ­ക്കു് അതിനു വേണ്ട ഫോർ­മാ­റ്റ് പ്ര­ദാ­നം ചെ­യ്യു­ന്നു.

ഇ­ന്ന­ത്തെ ലോ­ക­ത്തിൽ എല്ലാ സ­മൂ­ഹ­ത്തി­ലും ഈ ഫോർ­മാ­റ്റ് ഉ­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി വ്യ­വ­ഹാ­ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­നി­വാ­ര്യ­മാ­യ ഒരു ശൈ­ലി­യ­ല്ല എന്നു കാണാൻ ഏ­റെ­യൊ­ന്നും പ­ണി­പ്പെ­ടേ­ണ്ട­തി­ല്ല. കാരണം വ്യ­ക്തി­ക­ളു­ടെ ഇ­ച്ഛാ­ശ­ക്തി­യു­മാ­യി ബ­ന്ധ­പ്പെ­ട്ട ഒരു കാ­ര്യ­മാ­ണു് അ­ത്ത­രം ഒരു വ്യ­വ­സ്ഥ­യോ­ടു് പൊ­രു­ത്ത­പ്പെ­ട­ണ­മോ വേ­ണ്ട­യോ എ­ന്ന­തു്. ത­ങ്ങ­ളെ എ­പ്പോ­ഴും അ­ധഃ­കൃ­താ­വ­സ്ഥ­യിൽ നി­ല­നിർ­ത്തു­ന്ന ഒരു വ്യ­വ­സ്ഥ­യോ­ടു് വ്യ­ക്തി­കൾ എ­ന്തി­നു് സ­മ­ര­സ­പ്പെ­ട­ണം? അതേ സമയം ഭൗ­തി­ക­വ്യ­വ­ഹാ­ര­ത്തി­ന്റെ തന്നെ അ­നി­വാ­ര്യ­ത­യെ ഇ­പ്ര­കാ­രം ചോ­ദ്യം ചെ­യ്യാൻ അതിൽ ഏർ­പ്പെ­ടു­ന്ന­വർ­ക്കു് ക­ഴി­യു­ക­യി­ല്ല. കാരണം, അതു് പ­ര­സ്പ­ര­വി­രു­ദ്ധ­മാ­യ പ്ര­വൃ­ത്തി­യാ­യി­രി­ക്കും.

വീ­ണ്ടും എ­ടു­ത്തു പ­റ­ഞ്ഞാൽ, സാ­മൂ­ഹി­ക­ബോ­ധ­വും സാ­മൂ­ഹി­കാ­വ­ബോ­ധ­വും ര­ണ്ടാ­യി­ട്ടാ­ണു് ഇവിടെ വി­വ­ക്ഷി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക വ്യ­വ­സ്ഥ­യെ ആ­ന്ത­രി­ക­വ­ത്ക്ക­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നെ­യാ­ണു് സാ­മൂ­ഹി­കാ­വ­ബോ­ധം എന്നു പ­റ­യു­ന്ന­തു്. സാ­മൂ­ഹി­ക­ബോ­ധം എ­ന്നാൽ, ഭൗ­തി­ക­വ്യ­വ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്ന സ­മൂ­ഹ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള ബോ­ധ­മാ­ണു്. ആ­ദ്യ­ത്തേ­തു് ഒരു വ്യ­വ­സ്ഥ­യിൽ അ­വർ­ക്കു­ള്ള സ്ഥാന പ­ദ­വി­ക­ളു­ടെ മാ­ധ്യ­മ­ത്തി­ലൂ­ടെ വ്യ­ക്തി­ക­ളി­ലേ­യ്ക്കു് അ­വ­ര­റി­യാ­തെ സ­ന്നി­വേ­ശി­ക്കു­ന്ന മ­നോ­ഭാ­വ­മാ­കു­ന്നു. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തു്, താൻ ജീ­വി­ക്കു­ന്ന സ­മൂ­ഹ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു് വ്യ­വ­സ്ഥാ­വ­ലം­ബി­ത­മാ­യ മാ­ധ്യ­മ­ങ്ങൾ വ­ഴി­യ­ല്ലാ­തെ യു­ക്തി­പൂർ­വ്വ­മാ­യ അ­വ­ലോ­ക­ന­ത്തിൽ നി­ന്നു പ്ര­വ­ഹി­ക്കു­ന്ന ഉ­ണർ­വ്വാ­ണു്. ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ­തിൽ മാ­ത്ര­മെ സാ­മൂ­ഹി­ക­നീ­തി­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള പ­രി­ഗ­ണ­ന­കൾ­ക്കു് സ്ഥാ­ന­മു­ള്ളൂ.

ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി­യിൽ വ്യ­വ­സ്ഥാ­പി­ത­മാ­യ ഒരു ജീ­വി­തം മ­നു­ഷ്യർ പൊ­റു­പ്പി­ക്കു­ന്നു എ­ന്ന­തു് തന്നെ ഒരു മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­മാ­ണെ­ന്നു് പ­റ­ഞ്ഞു­വ­ല്ലോ. പ്ര­ത്യേ­കം പ്ര­ത്യേ­കം സ­മൂ­ഹ­ങ്ങ­ളിൽ മാ­ത്ര­മ­ല്ല ഇ­ത്ത­രം വ്യ­വ­സ്ഥ­കൾ കാ­ണു­ന്ന­തു്. ലോ­ക­വ്യ­വ­സ്ഥ­യും ഇ­പ്ര­കാ­രം ത­ന്നെ­യാ­ണു് രൂ­പ­പ്പെ­ട്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. വെറും രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി­യ­ല്ല, ആ രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ­ക്ക­ക­ത്തെ മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തെ­പ്പ­റ്റി ത­ന്നെ­യാ­ണു് ഇതു പ­റ­യു­ന്ന­തു്. ഭൂഗോള മ­നു­ഷ്യ­സ­മൂ­ഹ­ങ്ങ­ളെ മൂ­ന്നു ലോ­ക­ങ്ങ­ളാ­യി തരം തി­രി­ക്കാ­നു­ള്ള മുഖ്യ കാ­ര­ണ­മാ­യി­ട്ടെ­ടു­ക്കു­ന്ന­തു്, അ­വ­യു­ടെ രാ­ഷ്ട്രീ­യ­നി­ല­പാ­ടു­ക­ള­ല്ല (തു­ട­ക്ക­ത്തിൽ ഈ തരം തി­രി­വു് അ­പ്ര­കാ­ര­മാ­ണു് ന­ട­ത്ത­പ്പെ­ട്ട­തെ­ങ്കി­ലും), മ­റി­ച്ചു്, രാ­ഷ്ട്രാ­ന്ത­രീ­യ ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളിൽ ഒരു വി­ഭാ­ഗം രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ മ­നു­ഷ്യർ മ­റ്റൊ­രു വി­ഭാ­ഗം രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ മ­നു­ഷ്യ­രേ­ക്കാൾ ആ­നു­കൂ­ല്യം കൂ­ടി­യ­വ­രോ കു­റ­ഞ്ഞ­വ­രോ ആ­യി­ക്കാ­ണു­ന്ന­തു കൊ­ണ്ടാ­ണു്.

ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ ഭൂ­രി­ഭാ­ഗം മ­നു­ഷ്യ­രും മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ ഭൂ­രി­ഭാ­ഗം മ­നു­ഷ്യ­രും (ഇ­ന്നു് ര­ണ്ടാം ലോകം അ­പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­മാ­യി എന്ന നി­രീ­ക്ഷ­ണ­വും ശ്ര­ദ്ധേ­യ­മാ­ണു്) ത­മ്മിൽ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഒരു ഉച്ച-​നീച ശ്രേ­ണി ബന്ധം ഉ­ണ്ടു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു്, രാ­ഷ്ട്രാ­ഭ്യ­ന്ത­ര രം­ഗ­ത്തു് നി­ന്നു് രാ­ഷ്ട്രാ­ന്ത­രീ­യ­രം­ഗ­ത്തേ­ക്കു് ക­ട­ന്നാ­ലും കാണാൻ ക­ഴി­യു­ന്ന­തു് പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന­തി­ലു­ള്ള വളരെ പാർ­ശ്വി­ക­മാ­യ രീ­തി­യാ­ണു്. മു­ഖ്യ­മാ­യും രാ­ഷ്ട്രീ­യ­ശ­ക്തി­യു­ടേ­യും വ്യാ­വ­സാ­യി­ക­ശ­ക്തി­യു­ടേ­യും രണ്ടു ധാ­ര­ക­ളാ­ണു് അ­ന്താ­രാ­ഷ്ട്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളിൽ പ്ര­വ­ഹി­ക്കു­ന്ന­തു്. രാ­ഷ്ട്ര­ത്തി­ന്റെ താ­ത്പ­ര്യം, വ്യ­വ­സാ­യ­ത്തി­ന്റെ താ­ത്പ­ര്യം എ­ന്നി­വ ത­നി­ത്ത­നി­യാ­യും ര­ണ്ടു് താ­ത്പ­ര്യ­ങ്ങൾ കൂ­ട്ടു പി­ണ­ഞ്ഞും അ­ന്താ­രാ­ഷ്ട്ര­ബ­ന്ധ­ങ്ങ­ളെ സം­കീർ­ണ്ണ­മാ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ ഈ രാ­ഷ്ട്രാ­ന്ത­രീ­യ­ബ­ന്ധ­ത്തി­ലും ചില രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ ആ­നു­കൂ­ല്യ­ങ്ങൾ കൂ­ടു­തൽ അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ക­യും ചിലവ അതു കു­റ­ഞ്ഞ തോതിൽ മാ­ത്രം അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു. ഉച്ച-​നീചശ്രേണി അ­വി­ടേ­യും സ­ന്നി­ഹി­ത­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു. അ­തു­കൊ­ണ്ടു്, ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ ഒരു രാ­ഷ്ട്രം തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന ഒരു പ്ര­ശ്ന­മ­ല്ല മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ ഒരു രാ­ഷ്ട്രം തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന­തു്.

നീ­ച­ശ്രേ­ണി­യി­ലെ ഭൂ­രി­ഭാ­ഗം രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങ­ളെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം ഏ­റ്റ­വും അ­ടി­യ­ന്തി­ര­മാ­യ പ്ര­ശ്നം അ­തി­ജീ­വ­ന­ത്തി­ന്റേ­താ­ണു്. ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ സ­മൃ­ദ്ധി­യു­ടെ ആ സ­ത്തു് മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തെ പി­ഴി­ഞ്ഞെ­ടു­ത്ത­താ­ണെ­ന്നും അ­ല്ലെ­ന്നും രണ്ടു പ­ക്ഷ­മു­ണ്ടു്. എ­ന്നാൽ അവ ത­മ്മി­ലു­ള്ള ബന്ധം സ­മ­ത്വാ­സ്പ­ദ­മ­ല്ല എ­ന്നു് കാണാൻ വലിയ സ­മ്പ­ദ്ശാ­സ്ത്ര­പാ­ണ്ഡി­ത്യം വേണ്ട. മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തു നി­ന്നു് വളരെ താ­ഴ്‌­ന്ന വി­ല­യ്ക്കു് പ്ര­കൃ­തി­വി­ഭ­വ­ങ്ങ­ളും അ­ധ്വാ­ന­വും വാ­ങ്ങി ഉ­യർ­ന്ന വി­ല­യ്ക്കു് തി­രി­ച്ചു് അ­വ­രെ­ക്കൊ­ണ്ടു് ഉ­ത്പ­ന്ന­ങ്ങൾ വാ­ങ്ങി­പ്പി­ക്കു­ന്ന ഒരു സം­പ്ര­ദാ­യ­മാ­ണു് ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ നി­യ­ന്ത്ര­ണ­ത്തിൽ നി­ല­നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു്. അ­സ­മ­മാ­യ ഈ കൈ­മാ­റ്റം ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ ഒരു പ­ര്യാ­യ­മാ­യി മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ക്കാർ കാ­ണു­ന്ന­തിൽ തെ­റ്റി­ല്ല. ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­നും മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­നും ഇ­ട­യി­ലു­ള­ള ഒരു അ­സ­മ­ത്വ­ബ­ന്ധ­ത്തിൽ മു­മ്പു തന്നെ കെ­ട്ടി­പ്പ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ഒരു ലോക ക­മ്പോ­ള­ത്തിൽ വ­ച്ചാ­ണു് ഈ ര­ണ്ടു­ത­രം രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ ത­മ്മി­ലു­ള­ള ക്ര­യ­വി­ക്ര­യ­ബ­ന്ധ­ത്തി­ന്റെ മൂ­ല്യം നി­ശ്ച­യി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. ഈ മൂ­ല്യ­നി­ശ്ച­യം ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ന­നു­കൂ­ല­മാ­വു­മെ­ന്ന­തു് സി­ദ്ധം. മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ വി­ല­കു­റ­ഞ്ഞ അ­ധ്വാ­നം­മൂ­ലം അ­വി­ട­ത്തെ ഉ­ത്പ­ന്നം താ­ഴ്‌­ന്ന വി­ല­യ്ക്കും ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ അ­ധ്വാ­നം വി­ല­പി­ടി­ച്ച­തി­നാൽ അ­വി­ട­ത്തെ ഉൽ­പ­ന്നം ഉ­യർ­ന്ന വി­ല­യ്ക്കും ഈ ക്ര­യ­വി­ക്ര­യ ബ­ന്ധ­ത്തിൽ കൈ­മാ­റ­പ്പെ­ടു­ന്നു.

മ­റ്റൊ­ന്നു­കൂ­ടി ഈ ബ­ന്ധ­ത്തിൽ അ­ന്തർ­ഭ­വി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ പ്ര­കൃ­തി­വി­ഭ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും അ­ധ്വാ­ന­ത്തി­ന്റെ­യും താ­ഴ്‌­ന്ന വിലയെ അ­തേ­പ­ടി നി­ല­നിർ­ത്താൻ ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­നു­ള്ള താൽ­പ­ര്യ­മാ­ണ­തു്. അ­തേ­സ­മ­യം മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലെ ഉൽ­പ­ന്ന­ങ്ങൾ­ക്കു് ലോക ക­മ്പോ­ള­ത്തിൽ മാ­ത്സ­ര്യ­ത കു­റ­യ്ക്കാ­നു­ത­കു­ന്ന ത­ര­ത്തിൽ ആ നാ­ടു­ക­ളി­ലെ ഉൽ­പാ­ദ­ന­ച്ചെ­ല­വു് കൂടാൻ ആ­വ­ശ്യ­മാ­യ സാ­ഹ­ച­ര്യ­ങ്ങൾ സൃ­ഷ്ടി­ക്കാ­നും ഒ­ന്നാം ലോകം ച­ട്ട­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും ആ­ശ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും മാ­ധ്യ­മ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ ശ്രമം തു­ട­രു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു. പ­ര­സ്പ­ര വി­രു­ദ്ധ­മെ­ന്നു തോ­ന്നി­ക്കു­ന്ന ഈ രണ്ടു ശ്ര­മ­ങ്ങ­ളും ത­ന്ത്ര­പ­ര­മാ­യ ഇ­ണ­ക്കി­ച്ചേർ­ക്ക­ലു­ക­ളാ­ണു്.

മിക്ക യൂ­റോ­പ്യൻ­ചി­ന്താ­രീ­തി­കൾ­ക്കും മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യെ­ന്നാൽ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­ലോ­ക­ത്തി­ലെ മ­നു­ഷ്യ­ക­വും മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ­ന്നാൽ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­നാ­ഗ­രി­ക­ത­യെ മൊ­ത്ത­ത്തിൽ നേ­രി­ടു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു്. പാ­ശ്ചാ­ത്യ­നാ­ഗ­രി­ക­ത­യു­ടെ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ നി­ന്നു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടാ­ണു് അ­വ­യ­ത്ര­യും വി­ക­സി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ഇ­തി­നു് അ­പ­വാ­ദ­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടാ­കാം. പക്ഷെ, ഇ­താ­ണു് പ്ര­ബ­ല­മാ­യ ധാര. അ­പ­വാ­ദ­ങ്ങൾ പോലും അ­ന്തി­മ വി­ശ­ക­ല­ന­ത്തിൽ അ­പ­വാ­ദ­ങ്ങ­ള­ല്ല.

ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തിൽ നി­ന്നു് മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ലേ­യ്ക്കു് ഏ­റ്റ­വും അധികം ക­യ­റ്റി അ­യ­യ്ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന സാധനം ആ­യു­ധ­മാ­ണെ­ന്ന­തു് വി­ചി­ത്ര­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്നു! എ­ന്തി­നാ­ണു് മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ക്കാർ ഈ ആ­യു­ധ­ങ്ങൾ വാ­ങ്ങു­ന്ന­തു? ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തോ­ടു് ഏ­റ്റു­മു­ട്ടാ­നോ? അല്ല, പ­ര­സ്പ­രം അ­ടി­ക്കാൻ! ഇ­പ്ര­കാ­രം ആ­യു­ധ­ങ്ങൾ വി­ല്പ­ന ന­ട­ത്തു­മ്പോൾ ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­നു് മ­റ്റൊ­രു പ്ര­വൃ­ത്തി­കൂ­ടി ചെ­യ്യേ­ണ്ട­തു­ണ്ടു്: മൂ­ന്നാം ലോ­ക­രാ­ജ്യ­ങ്ങൾ ത­മ്മിൽ ത­മ്മിൽ സ­മ­ര­ഞ്ജി­പ്പി­ല്ലാ­തെ­യി­രി­ക്കാ­നു­ള്ള ത­ന്ത്ര­ങ്ങൾ എ­പ്പോ­ഴും പ്ര­യോ­ഗി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ക. മാ­ത്ര­മ­ല്ല, ലോ­ക­ത്തു് ഒ­രി­ക്ക­ലും സ­മാ­ധാ­ന­പ­ര­മാ­യ സ­ഹ­വർ­ത്തി­ത്വം ഉ­ണ്ടാ­വ­രു­തു്. ഉ­ണ്ടെ­ങ്കി­ലോ അതു് ചില സ­വി­ശേ­ഷ വ്യ­വ­സാ­യ­താൽ­പ­ര്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് (ഇവിടെ ആ­യു­ധ­നിർ­മ്മാ­ണം) ഉ­ത­കു­ക­യി­ല്ല. മൂ­ന്നാം ലോ­ക­രാ­ജ്യ­ങ്ങൾ ത­മ്മിൽ സ­മാ­ധാ­ന­പ­ര­മാ­യ സ­ഹ­വർ­ത്തി­ത്വം ഉ­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും ആ­യു­ധ­ങ്ങൾ വി­ല്പ­ന ന­ട­ത്താൻ ക­ഴി­യും. ഈ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭ­ര­ണ­കൂ­ട­ങ്ങ­ളെ ദുർ­ബ്ബ­ല­മാ­ക്കു­ക­യും അ­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ പൊ­ന്തി­വ­രു­ന്ന വ്യ­ത്യാ­സ­ങ്ങ­ളെ­യും വൈ­രു­ദ്ധ്യ­ങ്ങ­ളെ­യും ആ­ഭ്യ­ന്ത­ര ക­ലാ­പ­ങ്ങ­ളി­ലേ­യ്ക്കു് ന­യി­ക്കു­ന്ന വി­ധ­ത്തിൽ അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ ആ­യു­ധ­ങ്ങ­ളു­ടെ ലഭ്യത ആ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളിൽ ഉ­റ­പ്പു വ­രു­ത്തു­ക. ഇതു ര­ണ്ടും ഇന്നു ന­ട­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

ഇ­ത്ത­രം ഒരു സ്ഥി­തി­വി­ശേ­ഷ­ത്തിൽ ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ വീ­ക്ഷ­ണ­കോ­ണ­ത്തിൽ ഒരു മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്നം ഉൾ­പ്പെ­ടു­ക എ­ന്ന­തു് എ­ത്ര­യോ അ­സം­ഭ­വ്യ­മാ­കു­ന്നു. ര­ണ്ടാം ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ­യും (?) മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ­യും സ്ഥി­തി ഇ­തി­നേ­ക്കാൾ മെ­ച്ച­മ­ല്ല. മൂ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം അ­തി­ജീ­വ­ന­മാ­ണു് അ­ടി­യ­ന്തി­ര പ്ര­ശ്ന­മെ­ങ്കി­ലും അതും ആ­ത്യ­ന്തി­ക­മാ­യി നോ­ട്ടം ഉ­റ­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു് ഒ­ന്നാം ലോ­ക­ത്തി­ന്റെ സ­മൃ­ദ്ധി­യി­ന്മേ­ലാ­ണു്. ര­ണ്ടാം ലോ­ക­ത്തി­ല­ത്രെ ഈ ശ­ക്ത­മാ­യ ആ­കർ­ഷ­ണം ചെ­റു­ത്തു നിൽ­ക്കാൻ ചില പ­തി­റ്റാ­ണ്ടു­ക­ളോ­ളം ശ്ര­മ­മു­ണ്ടാ­യ­തു്. പക്ഷെ, ചാ­യ്വു­കൾ ഇ­ന്നു് പ്ര­ക­ട­മാ­യും ആ ദി­ശ­യി­ലേ­ക്കു തന്നെ. ഉ­ന്ന­യി­ക്കാൻ ശ്ര­മി­ക്കു­ന്ന വാദം ഇ­ത്ര­യു­മാ­ണു്: മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യെ നേ­രി­ടു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളു­ടെ ഒരു തി­രി­ച്ച­റി­വി­ലേ­ക്കു് എ­ത്തു­ന്ന­തിൽ നി­ന്നു് ലോ­ക­രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ എ­ത്ര­യോ ദൂ­ര­ത്താ­ണു്. മ­റി­ച്ചു്, അവ ത­മ്മി­ലു­ള്ള ഇ­ട­പാ­ടു­കൾ ആഗോള മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തിൽ എ­ണ്ണ­മ­റ്റ ദു­ര­ന്ത­ങ്ങൾ വ­രു­ത്തി­വ­യ്ക്കാൻ കാ­ര­ണ­മാ­കു­ന്നു­ണ്ടു് എ­ന്ന­തു തന്നെ ഒരു മാ­നു­ഷി­ക പ്ര­ശ്ന­മാ­ണു്.

മിക്ക യൂ­റോ­പ്യൻ ചി­ന്താ­രീ­തി­കൾ­ക്കും മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യെ­ന്നാൽ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­ലോ­ക­ത്തി­ലെ മ­നു­ഷ്യ­ക­വും മാ­നു­ഷി­ക പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളെ­ന്നാൽ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­നാ­ഗ­രി­ക­ത­യെ മൊ­ത്ത­ത്തിൽ നേ­രി­ടു­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു്. പാ­ശ്ചാ­ത്യ­നാ­ഗ­രി­ക­ത­യു­ടെ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ നി­ന്നു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടാ­ണു് അ­വ­യ­ത്ര­യും വി­ക­സി­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തു്. ഇ­തി­നു് അ­പ­വാ­ദ­ങ്ങൾ ഉ­ണ്ടാ­കാം. പക്ഷെ, ഇ­താ­ണു് പ്ര­ബ­ല­മാ­യ ധാര. അ­പ­വാ­ദ­ങ്ങൾ പോലും അ­ന്തി­മ വി­ശ­ക­ല­ന­ത്തിൽ അ­പ­വാ­ദ­ങ്ങ­ള­ല്ല. ഉ­ദാ­ഹ­ര­ണ­ത്തി­നു്, തൊ­ഴി­ലാ­ളി വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ മോ­ച­ന­ത്തെ­പ്പ­റ്റി­യും തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗ സർ­വ്വാ­ധി­പ­ത്യ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി­യും പ­റ­യു­മ്പോൾ, തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളു­ടെ സാർ­വ്വ­ദേ­ശീ­യ­ത­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള സ്വയം പ­ര്യാ­പ്ത­മാ­യ ഒരു ദർ­ശ­ന­മ­ല്ല യ­ഥാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. പി­ന്നെ­യോ, പാ­ശ്ചാ­ത്യ­ലോ­ക­ത്തി­ലെ സാ­മൂ­ഹി­ക ജീ­വി­ത­ത്തിൽ വ്യ­വ­സാ­യ­സം­രം­ഭ­ങ്ങ­ളു­ടെ വർ­ദ്ധി­ച്ചു­വ­ന്ന സ്വാ­ധീ­ന­ശ­ക്തി­യിൽ അ­വി­ട­ത്തെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ വ്യ­ക്ത­രൂ­പം പ്രാ­പി­ച്ചു വ­ളർ­ന്ന ത­ന്മ­യെ തി­രി­ച്ച­റി­യു­ന്ന ഒരു ചി­ന്താ­ഗ­തി­യാ­ണു് അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു്.

ആ­ധു­നി­ക പാ­ശ്ചാ­ത്യ­നാ­ഗ­രി­ക­ത വ്യ­വ­സാ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ വ­ളർ­ച്ച­യി­ലൂ­ടെ­യാ­ണു് രൂപം പ്രാ­പി­ച്ചു വ­ന്ന­തു് എ­ന്ന­തി­നാൽ, ലോ­ക­സ­മ്പ­ദ്വ്യ­വ­സ്ഥ­യിൽ—അഥവാ ഏഷ്യൻ ആ­ഫ്രി­ക്കൻ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ സ­മ്പ­ദ്വ്യ­വ­സ്ഥ­യിൽ— പാ­ശ്ചാ­ത്യ താ­ത്പ­ര്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ നിർ­ണ്ണാ­യ­ക­മാ­യ ഇ­ട­പെ­ടൽ മൂലം, അ­വി­ട­ങ്ങ­ളി­ലും പുതിയ നാ­ഗ­രി­ക­ത രൂപം കൊ­ണ്ട­തു് വ്യ­വ­സാ­യ മു­ന്നേ­റ്റ­ത്തെ­ത്തു­ടർ­ന്നാ­ണെ­ന്നും അ­പ്ര­കാ­രം അ­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ നാ­ഗ­രി­ക­ത കൊ­ണ്ടു­വ­രാൻ കാ­ര­ണ­ക്കാർ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­രാ­ണെ­ന്നും ഉള്ള ഒരു വാ­ദ­ഗ­തി അ­നു­ക്ത­സി­ദ്ധ­മാ­യി­ക്കാ­ണു­ന്നു. ലോ­ക­നാ­ഗ­രി­ക­ത­യു­ടെ നേ­തൃ­ത്വം അ­റി­ഞ്ഞോ അ­റി­യാ­തെ­യോ പാ­ശ്ചാ­ത്യ സാമ്പത്തിക-​രാഷ്ട്രീയ താ­ത്പ­ര്യ­ങ്ങൾ ഏ­റ്റെ­ടു­ക്കു­ക­യെ­ന്ന­താ­ണു് അ­തി­ന്റെ താർ­ക്കി­ക­മാ­യ പ­രി­സ­മാ­പ്തി. ഈ പ­ശ്ചാ­ത്ത­ല­ത്തി­ലാ­ണു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ മോചനം എന്ന ആശയം പോലും കാ­ണേ­ണ്ട­തു്. അ­താ­യ­തു് ലോ­ക­ത്തി­ലെ സർ­വ്വ­തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളും സം­ഘ­ടി­ക്കു­ക­യും വി­മോ­ച­നം നേ­ടു­ക­യും ചെ­യ്യു­ക എ­ന്ന­തി­നു് ഒരു പ്രാ­പ­ഞ്ചി­ക­മാ­യ, സാർ­വ്വ­ദേ­ശീ­യ­മാ­യ മാനം ഉ­ണ്ടാ­വ­ണ­മെ­ങ്കിൽ, വ്യ­വ­സാ­യ­വ­ത്കൃ­ത­മാ­യ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­ലോ­ക­ത്തി­ലെ (അതു താ­ര­ത­മ്യേ­ന ചെറിയ മാ­ന­വ­ലോ­ക­മാ­ണു്) തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ മാ­ത്രം മു­ന്നിൽ ക­ണ്ടാൽ പോരാ, മ­റി­ച്ചു് വ്യ­വ­സാ­യ­വ­ത്ക്ക­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ ശൈശവം പോലും ക­ട­ന്നി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളിൽ ഇ­നി­യും വ്യ­ക്ത­രൂ­പം പ്രാ­പി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗ­ത്തെ­ക്കൂ­ടി ദർ­ശി­ക്ക­ണം. ഇതു് അ­ന്വർ­ത്ഥ­മാ­വ­ണ­മെ­ങ്കി­ലോ, പാ­ശ്ചാ­ത്യ­രാ­ജ്യ­ങ്ങൾ കോ­ള­നി­ക­ളാ­യി­പ്പി­ടി­ച്ച ഏഷ്യൻ-​ആഫ്രിക്കൻ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളിൽ വ്യ­വ­സാ­യ­ങ്ങൾ ധൃതി പി­ടി­ച്ചു് വി­ക­സി­പ്പി­ക്കു­ക­യും അ­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ ഒരു വലിയ തൊ­ഴി­ലാ­ളി വർ­ഗ്ഗ­ത്തെ സൃ­ഷ്ടി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യ­ണം.

അ­താ­യ­തു്, ലോ­ക­ത്തി­ലെ തൊ­ഴി­ലാ­ളി വർ­ഗ്ഗ­ത്തി­ന്റെ മോ­ച­ന­ത്തി­നു വേ­ണ്ടി ആദ്യം ചെ­യ്യേ­ണ്ട­തു് വ്യ­വ­സാ­യ­ങ്ങൾ ഇ­ല്ലാ­ത്തി­ട­ങ്ങ­ളിൽ വ്യ­വ­സാ­യ­ങ്ങൾ അ­വ­ത­രി­പ്പി­ക്കു­ക­യും എ­ന്നി­ട്ടു് തൊ­ഴി­ലാ­ളി­കൾ ഇ­ല്ലാ­തി­രി­ക്കു­ന്ന ആ ഇ­ട­ങ്ങ­ളിൽ (നിർ­വ്വ­ച­ന­പ്ര­കാ­ര­മു­ള്ള) തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ സൃ­ഷ്ടി­ക്കു­ക­യും ആണ്! ഇതിൽ ഒ­ളി­ഞ്ഞു കി­ട­ക്കു­ന്ന ഒരു ധാരണ എ­ന്തെ­ന്നാൽ, ആ­ധു­നി­ക­വ്യ­വ­സാ­യ­മാ­ണു് പാ­ശ്ചാ­ത്യ­ക­ത്തിൽ നാ­ഗ­രി­ക­ത ഉ­യർ­ത്തി­യ­തു് എ­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടും ഈ നാ­ഗ­രി­ക­ത­യി­ല്ലാ­തെ അ­തി­ജീ­വ­നം പ്ര­യാ­സ­വും അ­നി­ശ്ചി­ത­വും ആണു് എ­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടും, പാ­ശ്ചാ­ത്യേ­ത­ര ലോ­ക­ത്തി­ലെ­ല്ലാ­യി­ട­ത്തും ഈ നാ­ഗ­രി­ക­ത—അതു് അ­വ­രു­ടെ അ­തി­ജീ­വ­ന­ത്തി­നാ­ണ്—വി­ക­സി­പ്പി­ക്കാൻ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­ലോ­ക­ത്തു നി­ന്നു് വ്യ­വ­സാ­യ­ങ്ങൾ അ­വി­ടേ­ക്കു് ഇ­റ­ക്കു­മ­തി ചെ­യ്യേ­ണ്ടി­യി­രി­ക്കു­ന്നു എ­ന്ന­ത­ത്രെ. അ­തു­കൊ­ണ്ടു്, പാ­ശ്ചാ­ത്യ­രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ ഏഷ്യൻ-​ആഫ്രിക്കൻ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളെ ആ­ക്ര­മി­ക്കു­ക­യോ, കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തി നിർ­ത്തു­ക­യോ ചെ­യ്യു­ക­യാ­ണെ­ങ്കിൽ അതു ര­ണ്ടാ­മ­ത്ത­വ­രു­ടെ ന­ന്മ­യ്ക്കാ­ണു്. (ഇതു പോ­ലെ­യാ­ണു് ഇ­സ്ലാം­മ­ത­ത്തി­ലും ക്രി­സ്തു­മ­ത­ത്തി­ലും വി­ശ്വ­സി­ച്ച വി­ദേ­ശീ­യ മ­നു­ഷ്യ­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ, ഭാ­ര­തീ­യർ ബിം­ബാ­രാ­ധ­ന­യിൽ നി­മ­ജ്ജ­രാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന­തു­ക­ണ്ടു് മ­ന­സ്സ­ലി­ഞ്ഞു് അവരെ ബ­ലാൽ­ക്കാ­രേ­ണ­യോ അ­ല്ലാ­തെ­യോ മ­ത­പ­രി­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്തു് ഉ­ണർ­ത്തേ­ണ്ട­താ­ണെ­ന്നു് ധ­രി­ച്ച­തും). പാ­ശ്ചാ­ത്യർ പു­രോ­ഗ­തി എന്നു വി­ളി­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്തോ അതു് അ­ന്യ­ദി­ക്കു­കാർ­ക്കും അ­പ്പോൾ കൈ­വ­രും.

ചു­രു­ക്ക­ത്തിൽ ലോ­ക­തൊ­ഴി­ലാ­ളി­വർ­ഗ്ഗം എന്ന ആ­ശ­യ­വും അ­തി­ന്റെ വി­മോ­ച­നം എന്ന ല­ക്ഷ്യ­വും വളരെ സം­കീർ­ണ്ണ­മാ­യ വി­വ­ക്ഷ­ക­ളു­ള്ള ഒരു ചി­ന്താ­ഗ­തി­യി­ലൂ­ടെ­യാ­ണു് ഉ­രു­ത്തി­രി­യു­ന്ന­തെ­ന്നും പാ­ശ്ചാ­ത്യേ­ത­ര രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളിൽ അ­വ­യു­ടെ പ്ര­സ­ക്തി നിർ­ണ്ണ­യി­ക്കു­ന്ന­തിൽ ചില പ്ര­ത്യേ­ക ഭൗതിക സം­പ്ര­ദാ­യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ബ­ലാൽ­ക്കാ­ര­പൂർ­വ്വ­മാ­യ സം­ക്ര­മ­ണ­ത്തി­ന്റെ­യും അ­ബോ­ധ­പൂർ­വ്വം ന­ട­ത്തു­ന്ന പ്ര­ത്യേ­ക­ത­രം ബോ­ധ­വൽ­ക്ക­ര­ണ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും ഒരു അ­ക­മ്പ­ടി തന്നെ ഉ­ണ്ടാ­വേ­ണ്ട­തു­ണ്ടെ­ന്നു­മാ­ണു് വാ­ദി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഈ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ബ്രി­ട്ടീ­ഷു­കാർ ഇ­ന്ത്യ­യിൽ വ്യ­വ­സാ­യ തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക­ളെ മാ­ത്ര­മ­ല്ല ഉ­പ­ജ­ന്യ­മാ­ക്കി­യ­തു്, അവർ ഇ­ന്ത്യ­യിൽ ഭൗ­തി­കാ­ഭി­വൃ­ദ്ധി­യും ആ­ധു­നി­ക വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­വും കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു! അവർ ഇ­ന്ത്യാ­ക്കാ­രെ കൂ­ടു­തൽ സം­സ്കാ­ര സ­മ്പ­ന്ന­രാ­ക്കി.

ഇം­ഗ്ല­ണ്ട് തു­ട­ങ്ങി­യ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ ഏഷ്യൻ-​ആഫ്രിക്കൻ നാ­ടു­കൾ കീ­ഴ­ട­ക്കി ത­ങ്ങ­ളു­ടെ കോ­ള­നി­ക­ളാ­ക്കി­യ­തു മൂലം ആ നാ­ടു­കൾ അ­ധഃ­പ­ത­നോ­ന്മു­ഖ­മാ­യി എന്ന വാ­ദ­ത്തി­ന്റെ സാധുത എ­ത്ര­ത­ന്നെ­യാ­യാ­ലും ഈ നാ­ടു­ക­ളി­ലേ­ക്കു് യൂ­റോ­പ്യർ അ­തി­ക്ര­മി­ച്ചോ അ­ല്ലാ­തെ­യോ പ്ര­വേ­ശി­ച്ച­തു് അവയെ അ­ഭി­വൃ­ദ്ധി­പ്പെ­ടു­ത്തു­ക എന്ന ല­ക്ഷ്യം വ­ച്ചു­കൊ­ണ്ടാ­ണെ­ന്നു് ഒരു മ­ന്ദ­ബു­ദ്ധി പോലും സം­ശ­യി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. അവർ അവിടെ ചെ­ന്ന­തു് ത­ങ്ങൾ­ക്കു­ത­ന്നെ നേ­ട്ട­മു­ണ്ടാ­ക്കാ­നാ­യി­രു­ന്നു. ഈ വീ­ക്ഷ­ണ­കോ­ണ­ത്തിൽ നോ­ക്കി­യാൽ ഏഷ്യൻ-​ആഫ്രിക്കൻ-അമേരിക്കൻ നാ­ടു­ക­ളെ വൻ­പാ­ശ്ചാ­ത്യ­രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ ചൂഷണം ചെ­യ്തി­രു­ന്നു­വെ­ന്ന­തു് ഒരു ച­രി­ത്ര വ­സ്തു­ത മാ­ത്ര­മാ­ണു്. ഈ ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­ലൂ­ടെ അവർ സ്വ­ന്തം ദേ­ശ­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും അ­വി­ടെ­യു­ള്ള മ­നു­ഷ്യ­രു­ടെ­യും ജീ­വി­ത­ത്തിൽ മു­മ്പു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­തി­നേ­ക്കാൾ സ­മ്പൽ­സ­മൃ­ദ്ധി ഉ­ണ്ടാ­ക്കു­ക­യോ ഉള്ള അ­ഭി­വൃ­ദ്ധി നി­ല­നിർ­ത്തു­ക­യോ ചെ­യ്തു.

അ­മേ­രി­ക്ക­യി­ലെ ആ­ദി­വാ­സി­ക­ളെ കൊ­ന്നൊ­ടു­ക്കി­യി­ട്ടും ആ­ഫ്രി­ക്ക­യിൽ നി­ന്നു് ക­റു­ത്ത­മ­നു­ഷ്യ­രെ അ­ടി­മ­ക­ളാ­ക്കി­പ്പി­ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു് പ­ണി­യെ­ടു­പ്പി­ച്ചി­ട്ടു­മാ­ണു് യൂ­റോ­പ്യ­ന്മാർ ഇ­ന്ന­ത്തെ അ­മേ­രി­ക്ക പ­ടു­ത്ത­തു്. ഇ­ന്ത്യ­യി­ലും മ­റ്റു് ഏ­ഷ്യൻ­നാ­ടു­ക­ളി­ലും അവയെ ആ­യു­ധ­ബ­ലം കൊ­ണ്ടും ച­തി­കൊ­ണ്ടും കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തി നിർ­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടു­ള്ള ഒരു വ്യാ­പാ­ര ശൃംഖല സൃ­ഷ്ടി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് ഇം­ഗ്ലീ­ഷു­കാർ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ നാ­ട്ടി­ലെ സ­മ്പൽ­സ­മൃ­ദ്ധി ആർ­ജ്ജി­ച്ച­തു്. വ്യാ­വ­സാ­യി­ക­വും വാ­ണി­ജ്യ­പ­ര­വു­മാ­യ ഈ ആ­ക്ര­മ­ണോ­ന്മു­ഖ­ത അവരെ പു­റം­നാ­ടു­ക­ളി­ലേ­ക്കു ന­യി­ച്ചി­ല്ലാ­യി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ, അ­വ­രു­ടെ സാ­മ്പ­ത്തി­ക­വും രാ­ഷ്ട്രീ­യ­വു­മാ­യ പ­രി­തഃ­സ്ഥി­തി­കൾ വ്യ­ത്യ­സ്ത­മാ­കു­മാ­യി­രു­ന്നു. മ­റ്റു് മ­നു­ഷ്യ­സ­മൂ­ഹ­ങ്ങ­ളോ­ടു് മ­നു­ഷ്യ­ത്വ­മി­ല്ലാ­തെ പെ­രു­മാ­റു­ക­യ­ല്ല ബ്രി­ട്ടീ­ഷു­കാർ (ഇ­ന്ത്യ ആ­ക്ര­മി­ച്ച മറ്റു വി­ദേ­ശീ­യ­രും) ചെ­യ്ത­തു്. സ്വ­ന്തം ജ­ന­പ­ദ­ത്തി­നു­ണ്ടെ­ന്നു് അ­വർ­ക്കു് നല്ല ബോ­ധ്യ­മു­ള്ള ആ മാ­ന്യ­ത, സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം, മറ്റു ജ­ന­പ­ദ­ങ്ങൾ­ക്കു് നി­ഷേ­ധി­ക്കു­ക­യാ­ണു് അവർ ചെ­യ്ത­തു്. ത­ങ്ങൾ­ക്കു് വെ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ക്കാ­വു­ന്നി­ട­മൊ­ക്കെ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­ഭി­വൃ­ദ്ധി­ക്കാ­യി ഉ­പ­യോ­ഗി­ക്ക­ണം എന്ന അ­ന്ധ­മാ­യ ഇ­ച്ഛാ­ശ­ക്തി­യാ­ണു് അവരെ ന­യി­ച്ച­തു്. നീ­ത്ഷെ ഇം­ഗ്ലീ­ഷു­കാ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു് എന്തു പ­റ­ഞ്ഞാ­ലും നീ­ത്ഷെ­യു­ടെ കുലീന മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ ഒരു ശ­രി­യാ­യ പ­കർ­പ്പി­നെ­പ്പോ­ലെ­യാ­ണു് ബ്രി­ട്ടീ­ഷു­കാർ ലോകം കീ­ഴ­ട­ക്കി­യ­തു്. നീ­ത്ഷെ അ­പ­ല­പി­ക്കു­ന്ന ഇം­ഗ്ലീ­ഷു­കാ­രു­ടെ ആ­ധു­നി­കാ­ശ­യ­ങ്ങൾ അ­വ­രു­ടെ ആ­ധി­പ­ത്യം ഉ­റ­പ്പി­ക്കു­ന്ന ആ­യു­ധ­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നും പുതിയ കു­ലീ­നാ­ധി­പ­ത്യ­ത്തി­ന്റെ രീതി അ­താ­ണെ­ന്നും നീ­ത്ഷെ അ­റി­ഞ്ഞി­ല്ല.

പാ­ശ്ചാ­ത്യ­രോ പൗ­ര­സ്ത്യ­രോ ആ­വ­ട്ടെ, ഈ വെ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ക്ക­ലി­ന്റെ­യും കീ­ഴ­ട­ക്ക­ലി­ന്റെ­യും വി­വ­ര­ണ­ങ്ങൾ ഒരു ച­രി­ത്ര­പ­രി­ജ്ഞാ­ന­മാ­യി­ട്ട­ല്ല ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളേ­ണ്ട­തു്, മ­റി­ച്ചു് ഒരു ധാർ­മ്മി­ക­മാ­യ ഞെ­ട്ടൽ ആ­യി­ട്ടാ­ണു്. മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ത്തെ പാ­ശ്ചാ­ത്യ­സം­സ്കാ­ര­ത്തി­ന്റെ പ്ര­ക­ര­ണ­ത്തിൽ കാ­ണു­ന്ന­വർ വി­സ്മ­രി­ക്കു­ന്ന കാ­ര്യം ഇ­താ­ണു്. യൂ­റോ­പ്യൻ മ­നു­ഷ്യാ­വ­സ്ഥ­യിൽ പ്രാ­പ­ഞ്ചി­ക­മാ­യ മ­നു­ഷ്യാ­വ­സ്ഥ തന്നെ ദർ­ശി­ക്കു­മ്പോൾ, ഒ­രി­ക്കൽ കൊ­ള്ള­യ­ടി­ച്ചു വർ­ദ്ധി­പ്പി­ച്ച ജീ­വി­ത­സൗ­ക­ര്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ മ­ദ്ധ്യ­ത്തിൽ നി­ന്നു­യർ­ന്ന പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളും മൂ­ല്യ­ങ്ങ­ളും ഒന്നു പു­നഃ­പ­രി­ശോ­ധി­ക്കേ­ണ്ട­ത­ല്ലേ? എ­ങ്ങ­നെ­യെ­ന്നാൽ, മ­നു­ഷ്യാ­വ­സ്ഥ­യെ ദ­രി­ദ്ര­മാ­യ ഏഷ്യൻ-​ആഫ്രിക്കൻ നാ­ടു­ക­ളു­ടെ അ­വ­സ്ഥാ­വി­ശേ­ഷ­ത്തിൽ നി­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് നോ­ക്കു­മ്പോൾ മാ­ത്ര­മേ ആ കാഴ്ച പാർ­ശ്വ­മാ­വാ­തി­രി­ക്കൂ. (വൈ­യ­ക്തി­ക സ­മൂ­ഹ­ങ്ങ­ളെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട­ത്തോ­ളം ഈ അ­വ­സ്ഥാ­വി­ശേ­ഷം ആ­നു­കൂ­ല്യ­ര­ഹി­ത­രു­ടെ ജീ­വി­താ­വ­സ്ഥ­യാ­ണു്).

ബ­ലാൽ­ക്കാ­രം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ട്ട ഒരു സ്ത്രീ­യെ­പ്പോ­ലെ, കൊ­ള്ള­യ­ടി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട ഒരു വീ­ടു­പോ­ലെ­യാ­ണു് ആ നാ­ടു­കൾ: ബ­ലാൽ­ക്കാ­രം ചെ­യ്യു­ന്ന­വ­രും അ­തി­നു് ഇ­ര­യാ­യ­വ­രും അ­ട­ങ്ങു­ന്ന­താ­ണു് മ­നു­ഷ്യാ­വ­സ്ഥ. മു­റി­വേ­റ്റ—ഇ­നി­യും ഉ­ണ­ങ്ങി­യി­ട്ടി­ല്ലാ­ത്ത വ്ര­ണ­ങ്ങ­ളും പ­രി­ച­രി­ച്ചു നി­ര­ങ്ങു­ന്ന—രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളി­ലെ മ­നു­ഷ്യ­ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ അ­വ­സ്ഥ­യിൽ നി­ന്നാ­ണു് ആ പ്ര­ശ്ന­പ­രി­പ്രേ­ക്ഷ്യം ആ­രം­ഭി­ക്കേ­ണ്ട­തു്. ബ­ലാൽ­ക്കാ­ര­വും ക­ഴി­ഞ്ഞു് ഒരു കു­റ്റ­ബോ­ധ­വു­മി­ല്ലാ­തെ ന­ട­ന്നു് അ­ക­ലു­ന്ന പാ­ശ്ചാ­ത്യ മ­നു­ഷ്യ­ത്വ­ത്തി­ന്റെ പ്ര­കൃ­ത­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു ത­ന്നെ­യു­ള്ള നിർ­ദ്ദ­യ­മാ­യ ഒരു നൈ­തി­ക­വി­ചാ­ര­ണ­യിൽ നി­ന്നാ­ണു് മ­നു­ഷ്യാ­വ­സ്ഥ­യെ­ക്കു­റി­ച്ചു­ള്ള ചിന്ത ആ­രം­ഭി­ക്കേ­ണ്ട­തു്. ‘വെ­ളു­ത്ത മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ ബാ­ധ്യ­ത­കൾ’ ചു­മ­ലി­ലേ­റ്റി­യോ, തോ­ളു­കു­ലു­ക്കി അതു കൈ­യൊ­ഴി­ഞ്ഞോ അല്ല ഇതു ചെ­യ്യേ­ണ്ട­തു്. മാ­പ്പു പ­റ­ഞ്ഞു ര­ക്ഷ­പ്പെ­ടു­ക­യു­മ­ല്ല. വെ­ളു­ത്ത മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു് ധാർ­മ്മി­ക ബാ­ധ്യ­ത­ക­ളൊ­ന്നും ഇല്ല എന്നു ചിലർ ക­രു­തു­ന്നു.

പക്ഷെ, ഇ­പ്പോൾ ദ­രി­ദ്ര­മാ­യി­രി­ക്കു­ന്ന പൗ­ര­സ്ത്യ­രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളിൽ മി­ക്ക­തി­ലും സ­മ്പ­ന്ന­മാ­യ യൂ­റോ­പ്യൻ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളി­ലും അ­ന്ന­ത്തെ ചൂ­ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ നീണ്ട യു­ഗ­ങ്ങൾ ഒരു ഫലവും ഉ­ള­വാ­ക്കി­യി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നോ? ആ ചൂഷണം തീർ­ത്തും അ­പ്ര­സ­ക്ത­വും ഫ­ല­ശൂ­ന്യ­വു­മാ­യ ഒരു ച­രി­ത്ര­ഗ­തി­യാ­യി­ക്കാ­ണാ­മോ? പ്ര­ബ­ല­വും ധാർ­ഷ്ട്യം നി­റ­ഞ്ഞ­തു­മാ­യ ഒരു പ്ര­തി­വാ­ദം ഇ­ത­ത്രെ: ഏഷ്യൻ-​ആഫ്രിക്കൻ രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളെ വ്യാ­വ­സാ­യി­ക­ത്താ­വ­ള­മാ­ക്കി­യ­തി­നു് യു­റോ­പ്യൻ രാ­ജ്യ­ങ്ങൾ അ­വർ­ക്കു് നൽകിയ പ്ര­തി­ഫ­ലം പുതിയ നാ­ഗ­രി­ക­ത­യും പ­രി­ഷ്ക്കാ­ര­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു്. എ­ങ്ങ­നെ­യു­ള്ള പ­രി­ഷ്കാ­ര­ങ്ങ­ളെ­ന്നാൽ, താ­വ­ള­രാ­ജ്യ­ങ്ങൾ­ക്കു് ഒ­രി­ക്ക­ലും സ്വയം ആർ­ജ്ജി­ക്കാൻ പ­റ്റാ­ത്ത­വ. ഈ വാ­ദ­ത്തി­നു നല്ല ന്യാ­യീ­ക­ര­ണ­ങ്ങൾ ഇ­തി­ന­കം ഉ­ണ്ടാ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. പാ­ശ്ചാ­ത്യ­രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭാ­ഗ­ത്തു നി­ന്ന­ല്ല. പൗ­ര­സ്ത്യ­രാ­ജ്യ­ങ്ങൾ­ത­ന്നെ ഈ പുതിയ നാ­ഗ­രി­ക­ത സ്വ­ന്തം പ്രാ­ണ­വാ­യു­വാ­യി കരുതി ജീ­വി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നാ­ണു് ആ ന്യാ­യീ­ക­ര­ണം. ത­ങ്ങ­ളെ കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­വ­രു­ടെ ന­ട­പ­ടി­യെ സ്വ­ന്തം ചെ­യ്ത്തു­കൊ­ണ്ടു് ന്യാ­യീ­ക­രി­ക്കു­ന്ന ഈ ഏ­ഴ­രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളു­ടെ പ്ര­വൃ­ത്തി­യെ എ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കേ­ണ്ട­തു? വി­ദേ­ശീ­യ­രാ­യ അ­ക്ര­മി­കൾ­ക്കു പകരം ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇടയിൽ നി­ന്നു തന്നെ ഉ­യർ­ന്നു­വ­ന്ന ത­ദ്ദേ­ശീ­യ­രാ­യ അ­ക്ര­മി­കൾ ഒരു പ്ര­ബ­ല­മാ­യ പ്ര­ത്യ­യ­ശാ­സ്ത്രം വേ­രി­റ­ക്കി എന്നോ? സ്വയം ആ കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തു­ന്ന­വ­രാ­യി­ത്തീർ­ന്നു വെ­ന്നോ? ശ­രി­യ്ക്കും ത­ങ്ങൾ­ക്കു­ള്ള­തി­നേ­ക്കാൾ മെ­ച്ച­പ്പെ­ട്ട ജീ­വി­ത­രീ­തി­യാ­ണു് ത­ങ്ങ­ളെ കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­വർ­ക്കു­ള്ള­തു് എന്നു ധ­രി­ച്ചോ? അതോ നീ­ണ്ട­കാ­ല­ത്തെ സർ­വ്വ­വി­ധ­മാ­യ ബോ­ധ­ന­ത്താൽ മ­റ്റൊ­രു കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടി­ന്റെ സാ­ധ്യ­ത കാ­ണാ­തെ പോ­യ­തി­നാ­ലോ? അതല്ല, ആ­ധു­നി­ക ലോ­ക­ത്തി­ലെ അ­തി­ജീ­വ­ന­ത്തി­നു് പാ­ശ്ചാ­ത്യ­നാ­ഗ­രി­ക­ത­യാ­ണു് ഒ­രേ­യോ­രു പോം­വ­ഴി എന്നു തി­രി­ച്ച­റി­ഞ്ഞ­തു കൊ­ണ്ടോ? ആ­ക്ര­മി­ക്കു­ന്ന­തു് ആ­യു­ധ­ങ്ങൾ കൊ­ണ്ടാ­ണെ­ങ്കി­ലും ആ­ധി­പ­ത്യം ഉ­റ­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു് ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ കൊ­ണ്ടാ­കു­ന്നു—ഇം­ഗ്ലീ­ഷു­കാർ പാകിയ ആ ‘പുതിയ ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ’ പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ച വിള നൽ­കി­യെ­ന്നോ?

വി­ചാ­ര­ണ ചെ­യ്യ­പ്പെ­ടാ­തെ ച­രി­ത്ര­ത്തിൽ നി­ന്നു് മാ­ഞ്ഞു­പോ­യ കു­റ്റ­കൃ­ത്യ­ങ്ങൾ ഇ­ന്നു് കു­ഴി­ച്ചെ­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട­ണം എന്നു വാ­ദി­ക്കാ­ന­ല്ല ഈ വരികൾ എ­ഴു­തു­ന്ന­തു്. മ­നു­ഷ്യ­രാ­ശി­യു­ടെ ഈ മറവി നമ്മെ ചി­ന്തി­പ്പി­ക്കേ­ണ്ട­താ­കു­ന്നു. പാ­ശ്ചാ­ത്യർ ഫാ­സി­സ­ത്തെ മ­റ­ക്കു­ന്നി­ല്ല. കാരണം അതു് അ­വർ­ക്കു­ത­ന്നെ ആ­പ­ത്തി­നെ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന­താ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ അവർ മ­റ്റ­നേ­കം രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളെ ബ­ലാൽ­ക്കാ­രേ­ണ കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­തു് അ­ങ്ങ­നെ­യ­ല്ല. അ­ത­വർ­ക്കു് ഒരു ഋ­തു­വിൽ വന്ന മാ­റ്റം പോലെ വി­സ്മ­ര­ണീ­യ­മാ­ണു്. ലോ­ക­ത്തി­ലെ ഏ­റ്റ­വും വലിയ കെ­ടു­തി­കൾ രണ്ടു ലോ­ക­മ­ഹാ­യു­ദ്ധ­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നും ഫാ­സി­സ­മാ­ണു് ആ­ധു­നി­ക­ലോ­ക­ത്തി­നു് ഏ­റ്റ­വും ഭ­യ­ങ്ക­ര­മാ­യ ക്രൂ­ര­ത കാ­ണി­ച്ചു­കൊ­ടു­ത്ത­തെ­ന്നും ആ­ധു­നി­ക­ലോ­ക­ത്തി­ലെ മ­നു­ഷ്യർ ക­രു­തു­ന്നു. നാസി അ­തി­ക്ര­മ­ങ്ങ­ളെ പെ­രു­പ്പി­ച്ചു കാ­ണി­ക്കാ­നു­ള്ള ഒരു പ്ര­വ­ണ­ത അമേരിക്കൻ-​യുറോപ്യൻ രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ­ക്കു­ണ്ടു്. അ­തി­ശ­ക്ത­മാ­യ ഒരു ജർ­മ്മ­നി ത­ങ്ങ­ളു­ടെ കൊ­ളോ­ണി­യൽ മേ­ധാ­വി­ത്വ­ത്തി­നു് ഭീ­ഷ­ണി­യാ­യ­തു­കൊ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കാം അ­വർ­ക്കി­ത്ര വേ­വ­ലാ­തി.

നീ­ത്ഷെ ഇം­ഗ്ലീ­ഷു­കാ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചു് എന്തു പ­റ­ഞ്ഞാ­ലും നീ­ത്ഷെ­യു­ടെ കുലീന മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ ഒരു ശ­രി­യാ­യ പ­കർ­പ്പി­നെ­പ്പോ­ലെ­യാ­ണു് ബ്രി­ട്ടീ­ഷു­കാർ ലോകം കീ­ഴ­ട­ക്കി­യ­തു്. നീ­ത്ഷെ അ­പ­ല­പി­ക്കു­ന്ന ഇം­ഗ്ലീ­ഷു­കാ­രു­ടെ ആ­ധു­നി­കാ­ശ­യ­ങ്ങൾ അ­വ­രു­ടെ ആ­ധി­പ­ത്യം ഉ­റ­പ്പി­ക്കു­ന്ന ആ­യു­ധ­ങ്ങ­ളാ­ണെ­ന്നും പുതിയ കു­ലീ­നാ­ധി­പ­ത്യ­ത്തി­ന്റെ രീതി അ­താ­ണെ­ന്നും നീ­ത്ഷെ അ­റി­ഞ്ഞി­ല്ല.

എ­ന്നാൽ അ­തി­നേ­ക്കാൾ ഒ­ട്ടും കു­റ­ഞ്ഞ­ത­ല്ലാ­ത്ത അളവിൽ മ­നു­ഷ്യ­രെ ചൂഷണം ചെ­യ്തും വെ­ട്ടി­പ്പി­ടി­ച്ചും ആണു് തങ്ങൾ സ­മ്പ­ന്ന­രാ­യ­തു് എന്ന സത്യം മ­റ­ച്ചു വ­യ്ക്കാൻ ജർ­മ്മ­നി­യി­ലെ നാ­സി­ക­ളു­ടെ മ­നു­ഷ്യ­ത്വ­ഹീ­ന­മാ­യ പ്ര­വർ­ത്തി­യിൽ ലോക ശ്ര­ദ്ധ ആ­കർ­ഷി­പ്പി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് അ­വർ­ക്കു സാ­ധി­ച്ചു. ഇ­പ്ര­കാ­രം, വി­യ­റ്റ്നാ­മി­ലെ ഒരു പെൺ­കു­ട്ടി­യു­ടെ യോ­നി­യിൽ തോ­ക്കിൻ കുഴൽ ക­യ­റ്റി­യ­തി­നേ­ക്കാൾ ക്രൂ­ര­മാ­ണു് ജർ­മ്മ­നി­യിൽ ജൂ­ത­ന്മാ­രെ കൂ­ട്ട­ത്തോ­ടെ കൊ­ന്നൊ­ടു­ക്കി­യ­തു് എ­ന്നു് വേ­ണ­മെ­ങ്കിൽ ഒ­രാൾ­ക്കു്, സ­മർ­ത്ഥി­ക്കാൻ സാ­ധി­ക്കും. എ­ന്നാ­ലും ഒരു അ­തി­ക്ര­മ­ത്തി­ലെ അ­ന്യാ­യം തു­ല്യ­മാ­യ വേ­റൊ­രു അ­തി­ക്ര­മ­ത്തെ പഴി പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു് മൂ­ടി­വ­യ്ക്കാൻ ക­ഴി­യു­ക­യി­ല്ല. ഫാ­സി­സ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചു് അ­ടി­ക്ക­ടി പി­ച്ചും പേയും പ­റ­യു­ന്ന ചില യു­റോ­പ്യൻ­മാർ ലോ­ക­ത്തു് കാ­ലാ­കാ­ല­ങ്ങ­ളി­ലാ­യി അ­വ­രു­ടെ പൂർ­വ്വി­കർ ചെ­യ്തു­കൂ­ട്ടി­യ അ­ക്ര­മ­ങ്ങ­ളെ­യെ­ല്ലാം അ­തു­പോ­ലെ ശ­ക്ത­മാ­യി അ­പ­ല­പി­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങു­മ്പോ­ഴേ അ­വ­രു­ടേ­തു് ഒരു നൈ­തി­ക­രോ­ഷ­മാ­യി പ­രി­ഗ­ണി­ക്കേ­ണ്ട­തു­ള്ളൂ.

ഇ­തു­പോ­ലെ ഉ­ത്ത­രേ­ന്ത്യൻ മു­സ്ലീ­ങ്ങ­ളിൽ ചിലർ ശ­രി­ക്കും ത­ങ്ങ­ളു­ടെ പൂർ­വ്വി­ക­രാ­യി­ക്കാ­ണു­ന്ന­തു് അ­വി­ട­ത്തെ ഹി­ന്ദു­ക്കൾ അ­വ­രു­ടെ പൂർ­വ്വി­ക­രെ­ന്നു് ശ­രി­യ്ക്കും ധ­രി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള വി­ഭാ­ഗ­ക്കാ­രെ അ­തി­ക്ര­മി­ച്ചു് കീ­ഴ്പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­വ­രെ­യാ­ണു് എ­ന്ന­ത­ത്രെ ഇ­പ്പോ­ഴ­ത്തെ ഹി­ന്ദു­ക്ക­ളിൽ ചിലരെ ചൊ­ടി­പ്പി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഇ­തു­പോ­ലെ­യാ­ണു് ഇ­ന്നു് ഹി­ന്ദു­ത്വ­ത്തി­നു­വേ­ണ്ടി വാ­ദി­ക്കു­ന്ന­വ­രെ പഴയ ജാ­തി­വ്യ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ പ്രേ­തം ഓ­ടി­ക്കു­ന്ന­തു്. വാ­സ്ത­വ­ത്തിൽ, വ്യ­ത്യ­സ്ത സം­സ്കൃ­തി­ക­ളു­ടെ വ­ക്താ­ക്ക­ളോ പ­ട­യാ­ളി­ക­ളോ ആ­യി­വ­രു­ന്ന­വർ­ക്കു്, അ­തി­ക്ര­മ­ത്തി­ന്റേ­താ­യ ഒരു സം­സ്കാ­രം ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ഒ­രു­ത­ര­ത്തിൽ ആ­ന്ത­രി­ക­വ­ത്ക്ക­രി­ക്കാ­തെ സ്വ­ന്തം പാ­ര­മ്പ­ര്യ­ത്തി­ന്റെ അം­ശ­മാ­ക്കാ­തെ, അതിനു ക­ഴി­യു­ക­യി­ല്ല. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് പാ­ര­മ്പ­ര്യ­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു് പൂർ­ണ്ണ­മാ­യി വി­മു­ക്ത­മാ­യ ഭാ­ഷ­യി­ല­ല്ലാ­തെ മാ­നു­ഷി­ക­കാ­ര്യ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് സം­സാ­രി­ക്കാൻ സാ­ധി­ക്കു­ക­യി­ല്ല. ഭി­ന്ന­മ­നു­ഷ്യ­സ­മൂ­ഹ­ങ്ങൾ ത­മ്മിൽ, ഇ­പ്ര­കാ­രം, ഹിം­സാ­ത്മ­ക­മാ­യ അ­സ­മ­ത്വ­വും അ­സ­മ­ഭാ­വ­ന­യും നി­ല­നി­ന്നു­പോ­രു­ന്നു­വെ­ന്ന­തു് വളരെ കാ­ത­ലാ­യ മാ­നു­ഷി­ക പ്ര­ശ്ന­മാ­ണു്. സ­മ്പ­ന്ന­രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങ­ളും ദ­രി­ദ്ര­രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങ­ളും ത­മ്മി­ലു­ള്ള ഇ­ന്ന­ത്തെ വ്യ­ത്യാ­സം സു­സ്ഥാ­പി­ത­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്ന­തി­നു മു­മ്പു്, സ­മ്പ­ന്ന­രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങ­ളിൽ പലതും, അ­ന്യ­ദേ­ശ­ങ്ങ­ളി­ലെ മ­നു­ഷ്യർ­ക്കു­നേ­രെ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഹിം­സ­യെ കെ­ട്ട­ഴി­ച്ചു വി­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­തു­കൊ­ണ്ടു്, ഇ­ന്ന­ത്തെ ലോ­ക­വ്യ­വ­സ്ഥ­യ്ക്കു് മാ­നു­ഷി­ക­മാ­യ ഒരു ച­രി­ത്ര­മി­ല്ല, പ്രാ­കൃ­തി­ക­മാ­യ ച­രി­ത്ര­മാ­ണു­ള്ള­തു്. കാ­ട്ടു­നി­യ­മ­ത്താൽ മാ­ത്രം വി­ശ­ദീ­ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ടാ­വു­ന്ന ച­രി­ത്രം. അ­താ­യ­തു്, കാ­ട്ടു­നി­യ­മം ആദ്യം ചിലരെ മറ്റു ചി­ല­രേ­ക്കാൾ അ­നു­കൂ­ല­മാ­യ സ്ഥി­തി­യിൽ എ­ത്തി­ക്കു­ന്നു. പി­ന്നീ­ടു്, ഈ അ­നു­കൂ­ല­സ്ഥി­തി­യിൽ നി­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് ആ ചിലർ ലോ­ക­നി­യ­മ­മ­നു­സ­രി­ച്ചു് പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കാൻ സ­ന്ന­ദ്ധ­രാ­കു­ന്നു.

രണ്ടു വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ കാ­ട്ടു­നി­യ­മ­ത്താൽ സ്ഥാ­പി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട അ­സ­മ­ത്വ­ബ­ന്ധ­മാ­ണു് ഈ ലോ­ക­നി­യ­മം ന­ട­പ്പാ­ക്കു­ന്ന­തി­നു മു­മ്പു­ള്ള സ്വാ­ഭാ­വി­കാ­വ­സ്ഥ. അ­തു­കൊ­ണ്ടു് ആ­നു­കൂ­ല്യം നേ­ടി­യ­വർ­ക്കു് ലോ­ക­നി­യ­മം കാ­ട്ടു­നി­യ­മ­ത്തേ­ക്കാൾ ഗു­ണ­ക­ര­വും ആ­നു­കൂ­ല്യം കു­റ­ഞ്ഞ­വർ­ക്കു് അ­തേ­നി­യ­മം ഒരു ഭാ­ര­വും ആ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു. ആ നിയമം അ­നീ­തി­യു­ടെ നി­യ­മ­വൽ­ക്ക­ര­ണ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്നു. ഈ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ഒ­ന്നാം ലോ­ക­വും മൂ­ന്നാം ലോ­ക­വും ത­മ്മിൽ ഇ­ന്നു­ള്ള ബന്ധം ലോ­ക­നി­യ­മ­ത്തി­നു് പോ­രാ­ത്ത­താ­ണെ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു­കൂ­ടാ. അ­തു­ചി­ല­പ്പോൾ അ­തി­നേ­ക്കാൾ അ­പ്പു­റം ഉദാരം കൂ­ടി­യാ­ണു്. പക്ഷേ ആ പഴയ കാ­ട്ടു­നി­യ­മ­ത്തി­ന്റെ ഫ­ല­ത്തെ എന്തു ചെ­യ്യ­ണം? അതിനെ മ­റ്റൊ­ന്നാ­ക്കി പ­രി­വർ­ത്തി­പ്പി­ക്കാൻ ഇ­പ്പോ­ഴ­ത്തെ ലോ­ക­നി­യ­മ­ത്തി­നു് ക­ഴി­യു­മോ?

ഈ ഫലം മ­നു­ഷ്യർ­ക്കി­ട­യിൽ നിൽ­ക്കേ, ലോ­ക­നി­യ­മം എ­പ്പോ­ഴും വീ­റ്റോ ചെ­യ്യ­പ്പെ­ടു­ന്നു. തു­ല്യ­ര­ല്ലാ­ത്ത ജ­ന­വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ, അ­തു­കൊ­ണ്ടു് അ­സ­മ­ത്വ­ത്തെ നി­ല­നിർ­ത്താ­ന­ല്ലാ­തെ അതിനെ ഇ­ല്ലാ­യ്മ ചെ­യ്യാൻ ഇ­ന്ന­ത്തെ ലോ­ക­നി­യ­മം പ്രാ­പ്ത­മാ­കു­ക­യി­ല്ല. അ­തു­കൊ­ണ്ടാ­ണു് മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങൾ തി­രി­ച്ച­റി­യാൻ ഇ­പ്പോ­ഴ­ത്തെ നി­യ­മ­വൽ­ക്ക­ര­ണ­ങ്ങൾ അ­ടി­സ്ഥാ­ന­മാ­ക്കി­യു­ള്ള ഒരു കാ­ഴ്ച­പ്പാ­ടു് അ­ശ­ക്ത­മാ­യി­ത്തീ­രു­ന്ന­തു്. ലോ­ക­രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങൾ ഇ­ന്ന­ത്തെ നി­ല­യി­ലാ­ണു് ഇ­ന്ന­ത്തെ ലോ­ക­നി­യ­മ­ത്തെ പ്ര­സ­ക്ത­മാ­ക്കു­ന്ന­തു്. ലോ­ക­രാ­ഷ്ട്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇ­ന്ന­ത്തെ ആ നില ത­ന്നെ­യാ­ണു് ഉ­ത്ക്ക­ണ്ഠ ഉ­ള­വാ­ക്കേ­ണ്ട ഒരു മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്നം. അ­തി­നാൽ ലോ­ക­നി­യ­മ­ങ്ങൾ­ക്കു് മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ത്തെ സം­കീർ­ണ്ണ­മാ­ക്കാ­ന­ല്ലാ­തെ അ­തി­ന്റെ കെ­ട്ട­ഴി­ക്കാ­നാ­വി­ല്ല.

1991-ൽ എഴുതി 1997 ‘സ­മ­കാ­ലി­ക മ­ല­യാ­ളം’ വാ­രി­ക­യിൽ (1997 മെയ്–ജൂൺ/1172 ഇടവം 23 – മി­ഥു­നം 13) പ്ര­സി­ദ്ധ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­തു്.

നിസാർ അ­ഹ­മ്മ­ദി­ന്റെ ലഘു ജീ­വ­ച­രി­ത്രം.

Colophon

Title: Manushikaprashnanngalude Thiricharivu (ml: മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളു­ടെ തി­രി­ച്ച­റി­വു്).

Author(s): Nissar Ahmed.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2020-08-14.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, Nissar Ahmed, Manushikaprashnanngalude Thiricharivu, നി­സ്സാർ അ­ഹ­മ്മ­ദ്, മാ­നു­ഷി­ക­പ്ര­ശ്ന­ങ്ങ­ളു­ടെ തി­രി­ച്ച­റി­വു്, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: October 10, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: The Heart of the Andes, a painting by Frederic Edwin Church (1826–1900). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.