ഒ­ന്നു്

ഇ­റ്റ­ലി­യിൽ ഞാൻ നി­ദ്ര­യി­ലാ­ണ്ടി­രി­ക്കെ

ക­ട­ലി­ന­ക്ക­രെ നി­ന്നൊ­രു ശ­ബ്ദ­മെ­ത്തി,

കാവ്യ ക­ലാ­ദർ­ശ­ന­ങ്ങ­ളിൽ സ­ഞ്ച­രി­ക്കാൻ

അ­തെ­ന്നെ ശ­ക്ത­മാ­യി പ്രേ­രി­പ്പി­ച്ചു.

ര­ണ്ടു്

വ­ഴി­യിൽ ഞാൻ കൊ­ല­പാ­ത­കി­യെ കണ്ടു.

അവൻ[1] കാ­സിൽ­റേ പ്ര­ഭു­വി­നെ­പ്പോ­ലെ

അ­തി­വി­ന­യ­വാ­നാ­യി­രു­ന്നെ­ങ്കി­ലും, ഭ­യ­ങ്ക­രൻ

ഏ­ഴു­വേ­ട്ട­നാ­യ്ക്ക­ളാൽ അ­നു­ഗ­തൻ:

മൂ­ന്നു്

അ­വ­യെ­ല്ലാം ത­ടി­ച്ചു­കൊ­ഴു­ത്ത­താ­യി­രു­ന്നു;

അവ വി­ശി­ഷ്ട സ്ഥാ­ന­ങ്ങ­ളി­ലി­രു­ന്ന­വ­യാ­യി­രി­ക്കാം,

തന്റെ വി­സ്തൃ­ത­മാ­യ മേ­ല­ങ്കി­യിൽ നി­ന്നു്

ഓ­രോ­ന്നോ ഈ­ര­ണ്ടോ ആയി മ­നു­ഷ്യ ഹൃ­ദ­യ­ങ്ങൾ

ക­ടി­ച്ചു­കീ­റാൻ അ­വ­യ്ക്കു് എ­റി­ഞ്ഞു കൊ­ടു­ത്തു.

നാലു്

തു­ടർ­ന്നു് ചതിയൻ വന്നു, എൽ­ഡ­നെ­പ്പോ­ലെ[2]

ശുഭ്ര രോ­മാ­വൃ­ത­മാം ന്യായാധിപ-​

മേ­ല­ങ്കി­യ­ണി­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടു്

അവൻ ന­ന്നാ­യി ക­ര­ഞ്ഞ­തി­നാൽ

അ­വ­ന്റെ ഓരോ മു­ത­ല­ക്ക­ണ്ണു­നീർ­ത്തു­ള്ളി

പ­തി­യ്ക്കും തോറും അ­ര­ക­ല്ലു­ക­ളാ­യി തീർ­ന്നു.

അ­ഞ്ചു്

അ­വ­ന്റെ കാ­ലു­കൾ­ക്കു ചു­റ്റു­മെ­മ്പാ­ടും

ഓ­ടി­ക്ക­ളി­ച്ചി­രു­ന്ന ചെറു ബാ­ല്യ­ക്കാർ

ഓരോ ക­ണ്ണു­നീർ­ത്തു­ള്ളി­യും ര­ത്ന­മെ­ന്നു നി­ന­ച്ചു.

അവയാൽ തന്നെ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ത­ല­ച്ചോർ ത­കർ­ത്തു.

ആറു്

പ്ര­കാ­ശ­മെ­ന്ന പോലെ ബൈ­ബി­ളി­ന്റെ

ആ­ട­യ­ണി­ഞ്ഞു് നി­ശ­യു­ടെ നി­ഴ­ലു­ക­ളും

ഡി­സ്മൗ­ത്തി­നെ­പ്പോ­ലെ[3] കാ­പ­ട്യ­വും

പി­ന്നെ മു­ത­ല­മേൽ സവാരി ചെ­യ്തു.

ഏഴു്

ഈ ഭീകര പൊ­യ്മു­ഖ വേ­ഷ­ങ്ങ­ളാൽ

പി­ന്നെ­യും ഏറെ സം­ഹാ­ര­ങ്ങൾ വി­ള­യാ­ടി,

ബി­ഷ­പ്പു­മാ­രേ­യും അ­ഭി­ഭാ­ഷ­ക­രേ­യും

പ്ര­ഭു­ക്ക­ന്മാ­രേ­യും ചാ­ര­ന്മാ­രേ­യും പോലെ

കൺ­മു­ന്നിൽ സ­ക­ല­രും പ്ര­ച്ഛ­ന്ന­വേ­ഷ­മാ­ടി.

എ­ട്ടു്

ഒ­ടു­വി­ലാ­യി അ­രാ­ജ­ക­ത്വം വന്നു:

ചോ­ര­ത്തു­ള്ളി­കൾ തെ­റി­ച്ച വെ­ള്ള­ക്കു­തി­ര മേ­ലേ­റി.

അ­വ­ന്റെ ചു­ണ്ടു­കൾ വരെ വി­ള­റി­യി­രു­ന്നു.

വെ­ളി­പാ­ടു പു­സ്ത­ക­ത്തി­ലെ മരണം എ­ത്തും­പോ­ലെ.

ഒൻ­പ­തു്

അവൻ രാ­ജ­കി­രീ­ടം ധ­രി­ച്ചി­രു­ന്നു;

കൈ­പ്പി­ടി­യി­ലൊ­രു ചെ­ങ്കോ­ലും തി­ള­ങ്ങി;

അ­വ­ന്റെ നെ­റ്റി­യിൽ ഞാൻ ഈ അ­ട­യാ­ളം കണ്ടു-​

‘ഞാ­നാ­ണു് ദൈ­വ­വും രാ­ജാ­വും നി­യ­മ­വും!’

പ­ത്തു്

ഗം­ഭീ­ര­വും ച­ടു­ല­വു­മാ­യ വരവാൽ

തന്നെ ആ­രാ­ധി­ക്കു­ന്ന ജ­ന­ത­യു­ടെ

ചോ­ര­ച്ച­ളി ച­വി­ട്ടി­ത്ത­ള്ളി

ആം­ഗ­ലേ­യ ഭൂ­മി­യി­ലൂ­ടെ

അവൻ ക­ട­ന്നു പോയി.

പ­തി­നൊ­ന്നു്

ഭൂ­മി­യെ കി­ടു­കി­ടാ വി­റ­പ്പി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു്

അവനു ചു­റ്റും പ്ര­ബ­ല­സേ­ന­യി­ലെ ഓ­രോ­രു­ത്ത­രും

യ­ജ­മാ­ന­ന്റെ സേ­വ­ന­ത്തി­നാ­യി

ചോര പു­ര­ണ്ട ഖഡ്ഗം ചു­ഴ­റ്റി

പ­ന്ത്ര­ണ്ടു്

മ­ഹാ­വി­ജ­യ­മാർ­ന്നു്

ആ­ന­ന്ദാ­ഭി­മാ­ന­ത്തോ­ടെ

നിർ­മാ­ന­വ­ത­ത്വ­ത്തി­ന്റെ വീ­ഞ്ഞാൽ ഉ­ന്മ­ത്ത­രാ­യി

അവർ ഇം­ഗ്ല­ണ്ടി­ലൂ­ടെ സവാരി ചെ­യ്തു.

പ­തി­മൂ­ന്നു്

വ­യ­ലു­ക­ളും പ­ട്ട­ണ­ങ്ങ­ളും ക­ട­ന്നു്

കടൽ മുതൽ കടൽ വരെ

കീറി മു­റി­ച്ചു്, ത­കർ­ത്തെ­റി­ഞ്ഞു്

ലണ്ടൻ ന­ഗ­ര­മെ­ത്തും വരെ

അവർ സ്വ­ത­ന്ത്ര­വും ച­ടു­ല­വു­മാ­യി

പൊ­യ്മു­ഖ കൂ­ത്താ­ടി.

പ­തി­നാ­ലു്

അ­രാ­ജ­ക­ത്ത­ത്തി­ന്റെ കൊ­ടു­ങ്കാ­റ്റു­പോ­ലു­ള്ള

വി­ജ­യ­ഭേ­രി കേ­ട്ടു്

ഓരോ ദേ­ശ­വാ­സി­യും ഭ­യ­സം­ഭ്ര­മ­ത്തി­ലാ­യ്;

സ്വ­ഹൃ­ദ­യം കൊടും ഭീ­തി­യി­ലാ­ഴു­ന്ന­ത­റി­ഞ്ഞു.

പ­തി­ന­ഞ്ചു്

ചോ­ര­യും തീയും ക­ണ­ക്കെ ആ­യു­ധ­വു­മ­ണി­ഞ്ഞു്,

മോ­ടി­യി­ല­വ­നെ കാ­ണാ­നെ­ത്തി­യ

വാ­ട­ക­ക്കൊ­ല­യാ­ളി­കൾ ഇ­ങ്ങ­നെ പാടി:

‘നീ­യാ­ണു് ദൈ­വ­വും നി­യ­മ­വും രാ­ജാ­വും!’

പ­തി­നാ­റു്

‘പ്ര­താ­പ­വാൻ! അങ്ങു വ­ന്നെ­ത്തു­വാൻ

അ­നാ­ഥ­രും ദുർ­ബ്ബ­ല­രു­മാ­യ ഞങ്ങൾ കാ­ത്തി­രു­ന്നു

ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ മ­ടി­ശ്ശീ­ല­കൾ ശൂ­ന്യം,

ഞ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഖ­ഡ്ഗ­ങ്ങൾ ശീതം,

തരിക ഞ­ങ്ങൾ­ക്കു് മ­ഹ­ത്വ­വും ര­ക്ത­വും ക­ന­ക­വും’.

പ­തി­നേ­ഴു്

അ­ഭി­ഭാ­ഷ­ക­രും പു­രോ­ഹി­ത­രും വി­ദൂ­ഷ­ക­സം­ഘ­വും

വി­ള­റി­യ നെ­റ്റി­കൾ ഭൂ­മി­യോ­ളം താ­ഴ്ത്തി;

അധികം ശ­ബ്ദ­മി­ല്ലാ­ത്ത ഒരു മോശം

പ്രാർ­ത്ഥ­ന­ക­ണ­ക്കു് മന്ത്രിച്ചു-​

‘നീ തന്നെ നി­യ­മ­വും ദൈ­വ­വും’-

പ­തി­നെ­ട്ടു്

പി­ന്നെ എ­ല്ലാ­വ­രും ഒ­ന്നി­ച്ചു് ഉ­ദ്ഘോ­ഷി­ച്ചു,

‘നീ­യാ­ണു് രാ­ജാ­വും ദൈ­വ­വും കർ­ത്താ­വും

അ­രാ­ജ­ക­ത്വ­മേ, നി­ന­ക്കാ­യി ന­മി­ക്കു­ന്നു ഞങ്ങൾ,

നി­ന്റെ നാമം പ­രി­ശു­ദ്ധ­മാ­ക­ണേ!’

പ­ത്തൊൻ­പ­തു്

അ­രാ­ജ­ക­ത്വ­ത്തി­ന്റെ അ­സ്ഥി­പ­ഞ്ജ­രം

എ­ല്ലാ­വ­രേ­യും ന­മി­ച്ചു് പ­ല്ലി­ളി­ച്ചു,

അവൻ പ­ഠി­ച്ച പാ­ഠ­ത്തി­നു്

പത്തു ദ­ശ­ല­ക്ഷം നാ­ടി­നു്

ചെ­ല­വു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന പോലെ

ഇ­രു­പ­തു്

ന­മ്മു­ടെ രാ­ജ­കൊ­ട്ടാ­ര­ങ്ങൾ

ത­നി­ക്കു് അ­വ­കാ­ശ­പ്പെ­ട്ട­താ­ണെ­ന്നു്

അ­യാൾ­ക്ക­റി­യാ­മാ­യി­രു­ന്നു;

ചെ­ങ്കോ­ലും കി­രീ­ട­വും ഭൂ­ഗോ­ള­വും

സ്വർ­ണ്ണ­ത്തിൽ തു­ന്നി­യ മേ­ല­ങ്കി­യും

ഇ­രു­പ­ത്തൊ­ന്നു്

മൺ[4] കോ­ട്ട­യും[5] കൊ­ത്ത­ള­വും പി­ടി­ച്ച­ട­ക്കാൻ

ത­നി­ക്കു മു­ന്നേ അവൻ അ­ടി­മ­ക­ളെ അ­യ­ച്ചു.

പി­ന്നെ അ­ടു­ത്തൂൺ പ­റ്റി­യ നി­യ­മ­നിർ­മ്മാ­ണ സഭയെ

അ­ഭി­മു­ഖീ­ക­രി­ക്കാൻ പു­റ­പ്പെ­ട്ടു

ഇ­രു­പ­ത്തി­ര­ണ്ടു്

ഒരാൾ പ­ലാ­യ­നം ചെ­യ്ത­പ്പോൾ

പ്ര­തീ­ക്ഷ­യെ­ന്ന ഭ്രാ­ന്തി­പ്പെ­ണ്ണു് പ­റ­ഞ്ഞു:

അവൾ അ­ത്യ­ധി­കം ദുഃ­ഖി­ത­യാ­യി കാ­ണ­പ്പെ­ട്ടെ­ന്നു്

അ­ന്ത­രീ­ക്ഷ­ത്തി­ല­വ­ളു­ടെ അലമുറ കേ­ട്ടു:

ഇ­രു­പ­ത്തി­മൂ­ന്നു്

ക്ഷീ­ണി­ച്ചു നരച്ച എന്റെ പി­താ­വു് കാലം

ഒരു നല്ല ദി­വ­സ­ത്തി­നാ­യി കാ­ത്തി­രി­ക്കു­ന്നു;

ത­ളർ­വാ­തം ബാ­ധി­ച്ച കൈ­ക­ളാൽ

ത­പ്പി­ത്ത­ട­ഞ്ഞു നി­ല്ക്കു­ന്ന അ­ദ്ദേ­ഹം

എ­ത്ര­യോ വി­ഡ്ഢി­യാ­യി കാ­ണ­പ്പെ­ടു­ന്നു!

ഇ­രു­പ­ത്തി­നാ­ലു്

‘അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു് മ­ക്ക­ളു­ണ്ടാ­യി­ക്കൊ­ണ്ടേ­യി­രി­ക്കു­ന്നു

എ­ന്നി­ലൊ­ഴി­കെ മൃതി ധൂളി കൂനകൂടിയിരിക്കുന്നു-​

ദു­രി­തം, ഹോ, ദു­രി­തം!’

ഇ­രു­പ­ത്തി­യ­ഞ്ചു്

കു­തി­ര­ക്കാ­ല­ടി­കൾ­ക്കു തൊ­ട്ടു മു­ന്നിൽ

ശാ­ന്ത­മാ­യ ദൃ­ഷ്ടി­യോ­ടെ

കൊ­ല­പാ­ത­ക­വും ച­തി­യും അ­രാ­ജ­ക­ത്വ­വും

വ­രു­ന്ന­തും കാ­ത്തു്,

അവളാ തെ­രു­വിൽ കി­ട­ന്നു.

ഇ­രു­പ­ത്താ­റു്

അ­വൾ­ക്കും അ­വ­ളു­ടെ ശ­ത്രു­ക്കൾ­ക്കു­മി­ട­യിൽ

ഒരു മൂ­ടൽ­മ­ഞ്ഞു്, ഒരു വെ­ളി­ച്ചം,

ഒരു പ്ര­തി­ച്ഛാ­യ ഉ­യർ­ന്നു­വ­ന്നു

ആ­ദ്യ­യിൽ ചെ­റു­തും അ­ശ­ക്ത­വും ശി­ഥി­ല­വും

താ­ഴ്‌­വ­ര­യി­ലെ ബാ­ഷ്പ­ക­ണം പോ­ലെ­യും:

ഇ­രു­പ­ത്തേ­ഴു്

വി­സ്ഫോ­ടി­ത മേ­ഘ­ങ്ങ­ളാ­യ് വ­ളർ­ന്നു്

കൊ­ത്ത­ള­ക്കി­രീ­ടം­വ­ച്ച രാ­ക്ഷ­സ­രാ­യി പാ­യു­മ്പോൾ

മി­ന്ന­ലി­നൊ­പ്പം വി­ള­ങ്ങി

ഇ­ടി­വെ­ട്ടാ­യി മാ­ന­ത്തോ­ടി­ട­യും വ­രേ­ക്കു്

ഇ­രു­പ­ത്തെ­ട്ടു്

അതു വ­ളർ­ന്നു—പ­ട്ട­ച്ച­ട്ട­യ­ണി­ഞ്ഞ നി­ര­യു­ടെ രൂ­പ­മാ­യ്

അണലി ശ­ല്ക്ക­ങ്ങ­ളി­ലും തി­ള­ങ്ങി

വെയിൽ മ­ഴ­പ്ര­കാ­ശ­ത്തി­നൊ­പ്പം

അതിൻ വി­ത്തു­ചി­റ­കേ­റി­യു­യർ­ന്നു.

ഇ­രു­പ­ത്തൊൻ­പ­തു്

ദൂ­രെ­ക്കാ­ണും അ­തി­ന്ന­മ­ര­ത്തു്

പു­ല­രി­യി­ലേ­തു­പോ­ലെ കി­ട­പ്പു­ണ്ടൊ­രു ഗ്രഹം

പ്ര­കാ­ശ­വർ­ഷ­മാ­യി പെ­യ്തൊ­ര­തിൻ­പീ­ലി­കൾ

അരുണ തുഷാര മഴ പോലെ.

മു­പ്പ­തു്

കാ­റ്റു­പോ­ലെ മൃ­ദു­ല­മാ­യ ചു­വ­ടു­ക­ളോ­ടെ

ആ­ളു­ക­ളു­ടെ ശി­ര­സി­നു­മേ­ലെ അ­തി­വേ­ഗ­ത്തിൽ

അതു ക­ട­ന്നു പോയി.

അവർ അവിടെ അ­തി­ന്റെ സാ­ന്നി­ധ്യം

അ­റി­ഞ്ഞു­നോ­ക്കി­യെ­ങ്കി­ലും

കാ­ഴ്ച­യിൽ എ­ല്ലാം ശൂ­ന്യ­മാ­യി­രു­ന്നു.

മു­പ്പ­ത്തൊ­ന്നു്

മെയ് മാ­സ­പാ­ദ­മു­ദ്ര­യിൽ പൂ­ക്കൾ ഉ­ണ­രു­ന്ന പോലെ

നി­ശ­യു­ടെ അ­ഴി­ഞ്ഞ മു­ടി­യിൽ നി­ന്നു്

ന­ക്ഷ­ത്ര­ങ്ങൾ പൊ­ഴി­യും പോലെ

കാ­റ്റു കൂ­കി­വി­ളി­ക്കു­മ്പോൾ

തി­ര­ക­ളു­യ­രും പോലെ

ആ പാദം പ­തി­ഞ്ഞി­ട­ത്തെ­ല്ലാം

ചി­ന്ത­ക­ളു­ടെ വ­സ­ന്തം വി­രി­ഞ്ഞു.

മു­പ്പ­ത്തി­ര­ണ്ടു്

വീണു കി­ട­ന്ന ജനത നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ

ക­ണ­ങ്കാ­ലു­വ­രെ ചോ­ര­യിൽ മു­ങ്ങി­യ പ്ര­തീ­ക്ഷ എന്ന

പ്ര­ശാ­ന്ത തരുണി

പ്ര­സ­ന്ന­ഭാ­വ­ത്തോ­ടെ ന­ട­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു.

മു­പ്പ­ത്തി­മൂ­ന്നു്

അ­രാ­ജ­ക­ത്വം, ആ ഭ­യാ­ന­ക­ജ­ന്മം,

മ­ന്നിൽ മ­ണ്ണെ­ന്ന പോലെ മ­രി­ച്ചു കി­ട­ക്കു­ന്നു;

കാ­റ്റു പായേ മെ­രു­ങ്ങാ­ത്ത മ­ര­ണ­മ­കു­തി­ര

കു­ള­മ്പു­കൾ കൊ­ണ്ടു് പൊ­ടി­യെ­പൊ­ടി­ക്കു­ന്നു,

പി­ന്നിൽ തി­ക്കി­ത്തി­ര­ക്കും കൊ­ല­പാ­ത­ക­സം­ഘ­ങ്ങൾ.

മു­പ്പ­ത്തി­നാ­ലു്

മേ­ഘ­ങ്ങ­ളു­ടെ പാ­യു­ന്ന­പ്ര­കാ­ശ­പ്പ­കി­ട്ടു്

ബോ­ധ­മു­ണ­രു­ന്ന പോ­ലെ­യെ­ങ്കി­ലും

അ­തി­ലോ­ല­മാ­യി ഉ­ണ­രു­ന്ന­തു കേ­ട്ട­താ­യി തോ­ന്നി,

അ­തി­നൊ­ടു­വിൽ ആ­ന­ന്ദ­ഭ­യ­ജ­ന­ക­മാ­യ

ഈ വാ­ക്കു­ക­ളും.

മു­പ്പ­ത്തി­യ­ഞ്ചു്

ഇം­ഗ്ല­ണ്ടി­ന്റെ മ­ക്കൾ­ക്കു് ജന്മം നൽകിയ

കുപിത ഭൂ­മി­യിൽ

നെ­റ്റി­യി­ല­വ­രു­ടെ ചോര പു­ര­ണ്ട­താ­യി കണ്ടു.

പെ­റ്റ­മ്മ­യു­ടെ പ്രാ­ണ­വേ­ദ­ന­യാൽ വി­റ­പൂ­ണ്ടൂ.

മു­പ്പ­ത്താ­റു്

അ­വ­ളു­ടെ മു­ഖ­ത്തു­രു­ണ്ടു­കൂ­ടി­യ

ര­ക്ത­ക­ണ­ങ്ങ­ളോ­രോ­ന്നും

അ­പ്ര­തി­രോ­ധം ഒരു സ്വ­ര­മാ­യ് മാറി

ഹൃദയം ഉ­റ­ക്കെ കരയും പോലെ:

മു­പ്പ­ത്തേ­ഴു്

ഇം­ഗ്ല­ണ്ടി­ലെ ജ­ന­ങ്ങ­ളേ, മ­ഹ­ത്ത്വ­ത്തി­ന്ന­വ­കാ­ശി­ക­ളേ,

ഇ­നി­യും ര­ചി­ക്കാ­ത്ത ക­ഥ­യി­ലെ നാ­യ­ക­രേ,

തേ­ജ­സ്വി­യാ­യ അ­മ്മ­യു­ടെ പൈ­ത­ങ്ങ­ളേ,

അ­വ­ളു­ടെ പ്ര­തീ­ക്ഷ­ക­ളോ­ടു് പാ­ര­സ്പ­ര്യ­മു­ള്ള­വ­രേ:

മു­പ്പ­ത്തെ­ട്ടു്

നി­ദ്ര­യി­ലാ­ണ്ട എ­ണ്ണ­മ­റ്റ സിം­ഹ­ങ്ങ­ളെ,

ഉ­ണർ­ന്നെ­ഴു­ന്നേൽ­ക്കൂ,

നി­ദ്ര­യിൽ നി­ങ്ങൾ­ക്കു­മേൽ വീണ ച­ങ്ങ­ല­കൾ

മ­ഞ്ഞു­ക­ണം പോലെ മ­ണ്ണി­ലേ­ക്കു ത­കർ­ത്തെ­റി­യൂ,

നി­ങ്ങൾ അ­ന­വ­ധി­യാ­ണു്—അവരോ നി­സാ­ര­വും.

മു­പ്പ­ത്തൊൻ­പ­തു്

എ­ന്താ­ണു് സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം?—നി­ങ്ങൾ­ക്കു് പ­റ­യാ­നാ­വും

അ­ടി­മ­ത്തം എ­ന്തെ­ന്നു് വളരെ നന്നായി-​

എ­ന്തെ­ന്നാൽ അ­തി­ന്റെ പേരു വ­ളർ­ന്നു്

നി­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്വ­ന്തം മ­റ്റൊ­ലി­യാ­യി.

നാ­ല്പ­തു്

നി­ങ്ങ­ളു­ടെ കൈ­കാ­ലു­ക­ളാൽ

സ്വേ­ച്ഛാ­ധി­പ­തി­കൾ വാ­ഴു­ന്ന

ത­ട­വ­റ­യി­ലെ­ന്ന പോലെ.

ഇതു് ജോ­ലി­യും ദി­വ­സ­വും ജീവൻ

നി­ല­നിർ­ത്താ­നു­ള്ള വേ­ത­ന­വും തന്നെ

ന­ല്പ­ത്തി­യൊ­ന്നു്

നി­ങ്ങ­ള­വർ­ക്കാ­യി ജ­ന്മ­മെ­ടു­ത്ത പോലെ

നെ­യ്യാ­നും ഉ­ഴാ­നും കൊ­ല്ലാ­നും കൂ­ന്താ­ലി ഉ­ന്താ­നും

അവരെ പ്ര­തി­രോ­ധി­ക്കാ­നും വ­ളർ­ത്താ­നും.

സ്വേ­ച്ഛ­യാ­ലോ അ­ല്ലാ­തെ­യോ ചാ­യു­ന്നു

നാ­ല്പ­ത്തി ര­ണ്ടു്

വാ­ടി­മെ­ലി­ഞ്ഞ അ­മ്മ­മാ­രോ­ടൊ­പ്പം

ത­ളർ­ന്ന നി­ങ്ങ­ളു­ടെ മക്കൾ

ഹേ­മ­ന്ത­ത്തി­ലെ ശീ­ത­ക്കാ­റ്റ­ടി­ക്കെ

മ­രി­ച്ചു വീ­ഴു­ന്നു

ഞാ­നി­തു പ­റ­യു­മ്പോ­ളും.

നാ­ല്പ­ത്തി മൂ­ന്നു്

ധനികർ ത­ങ്ങ­ളു­ടെ തി­മിർ­പ്പിൽ

തന്റെ ക­ണ്ണി­നു കീഴെ കി­ട­ന്നു മൂ­ക്കു­മു­ട്ടെ തി­ന്നു­ന്ന

കൊ­ഴു­ത്ത നാ­യ്ക്കൾ­ക്കു് എ­റി­ഞ്ഞു് കൊ­ടു­ക്കു­മെ­ങ്കി­ലും

അന്നം കി­ട്ടാ­നു­ള്ള വി­ശ­പ്പാ­ണ­തു്;

നാ­ല്പ­ത്തി­നാ­ലു്

പഴയ സ്വേ­ച്ഛാ­ധി­പ­തി­ക­ളു­ടെ സ­മ്പ­ത്തി­നേ­ക്കാൾ

ആയിരം മ­ട­ങ്ങു് പ്ര­യ­ത്ന­ത്തിൽ നി­ന്നെ­ടു­ക്കാ­നാ­യി

പൊൻ ഭൂ­ത­ത്തെ അ­നു­വ­ദി­ക്ക­ലാ­ണ­തു്.

നാ­ല്പ­ത്തി­യ­ഞ്ചു്

ക­ട­ലാ­സു നാണയം-​

ഭൂ­മി­യി­ലെ പൈ­തൃ­ക­സ്വ­ത്തിൻ

വി­ല­യേ­റി­യ­തെ­ന്തോ എന്നു ധ­രി­ക്കു­ന്ന

ആ­ധാ­ര­മെ­ന്ന വ്യാ­ജ­രേ­ഖ.

നാ­ല്പ­ത്തി­യാ­റു്

ഇതു് ആ­ത്മാ­വി­ന്ന­ടി­മ­യാ­ക­ലും

സ്വ­ന്തം ഇ­ച്ഛ­കൾ­ക്കു­മേൽ

ശ­ക്ത­മാ­യ നി­യ­ന്ത്ര­ണ­മി­ല്ലാ­യ്മ­യും

എ­ന്നാൽ മ­റ്റു­ള്ള­വർ നി­ങ്ങ­ളെ

ആ­ക്കു­ന്ന­തെ­ന്തോ ആ­ക­ലു­മാ­ണു്.

നാ­ല്പ­ത്തി­യേ­ഴു്

ഒ­ടു­വിൽ നി­ഷ്ഫ­ല­വും ദുർ­ബ്ബ­ല­വു­മാ­യ

നി­യ­ന്ത്ര­ണ­മാ­യി നി­ങ്ങ­ള­തി­നെ­ക്കു­റി­ച്ചു്

പരാതി പ­റ­യു­മ്പോൾ

നി­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭാ­ര്യ­മാ­രു­ടേ­യും നി­ങ്ങ­ളു­ടേ­യും മേൽ

സ്വേ­ച്ഛാ­ധി­പ­തി­യു­ടെ സൈ­ന്യം

സവാരി ചെ­യ്യു­ന്ന­താ­ണ­തു്.

പുൽ­നാ­മ്പു­ക­ളിൽ മ­ഞ്ഞു­ക­ണം പോലെ

രക്തം കാണാം.

നാ­ല്പ­ത്തി­യെ­ട്ടു്

പി­ന്നീ­ട­തു് ചോ­ര­യ്ക്കു പകരം ചോ­ര­യും

അ­ന്യാ­യ­ത്തി­നു പകരം അ­ന്യാ­യ­വും—കൈ­മാ­റാ­നു­ള്ള

തീ­ക്ഷ്ണ­മാ­യ ദാ­ഹ­വു­മാ­കു­ന്നു.

ശ­ക്ത­രാ­യി­രി­ക്കു­മ്പോൾ

നി­ങ്ങ­ള­ങ്ങ­നെ ചെ­യ്യ­രു­തു്.

നാ­ല്പ­ത്തി­യൊൻ­പ­തു്

ചി­റ­കു­വ­ച്ച­തേ­ട­ലു­കൾ മ­തി­യാ­കു­മ്പോൾ

പ­ക്ഷി­കൾ ഇ­ടു­ങ്ങി­യ കൂ­ടു­ക­ളിൽ വി­ശ്ര­മം തേ­ടു­ന്നു.

അ­ന്ത­രീ­ക്ഷ­ത്തിൽ കൊ­ടു­ങ്കാ­റ്റും

മ­ഞ്ഞു­വീ­ഴ്ച­യു­മു­ണ്ടാ­കു­മ്പോൾ

മൃ­ഗ­ങ്ങൾ വ­ന­മാ­ള­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു­ള്ള വഴി

ക­ണ്ടെ­ത്തു­ന്നു.

അൻ­പ­തു്

ക­ഴു­ത­കൾ­ക്കും പ­ന്നി­കൾ­ക്കും

വൈ­ക്കോൽ വി­രി­യു­ണ്ടു്

യോ­ജി­ച്ച ഭ­ക്ഷ­ണ­ത്താൽ തീ­റ്റി­പ്പോ­റ്റാ­നു­മു­ണ്ടു്.

ഒ­ന്നി­നൊ­ഴി­കെ മ­റ്റെ­ല്ലാ­റ്റി­നു­മൊ­രു ഭവനമുണ്ടു്-​

ഓ, ഇം­ഗ്ലീ­ഷു­കാ­രാ, നി­ന­ക്കു മാ­ത്രം ഒ­ന്നു­മി­ല്ല!.

അൻ­പ­ത്തൊ­ന്നു്

ഇ­താ­ണ­ടി­മ­ത്തം—ഒരേ മടയിൽ

കി­രാ­ത­രാ­യ മ­നു­ഷ്യ­രോ വ­ന്യ­മൃ­ഗ­ങ്ങ­ളോ

നി­ങ്ങ­ളെ­പ്പോ­ലെ സ­ഹി­ച്ചു് നിൽക്കില്ല-​

പക്ഷേ, ഇ­ത്ത­രം ദു­ഷ്ട­ത­കൾ അ­വ­യ­റി­ഞ്ഞി­ട്ടേ­യി­ല്ല.

അൻ­പ­ത്തി­ര­ണ്ടു്

സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­മോ നീ എ­ന്താ­ണു്?

ചേ­ത­ന­യു­ള്ള ശ­വ­കു­ടീ­ര­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നു്

അ­ടി­മ­കൾ­ക്ക­തി­നു് ഉ­ത്ത­രം

നൽ­കാ­നാ­യി­രു­ന്നെ­ങ്കിൽ

സ്വ­പ്ന­ത്തി­ലെ മ­ങ്ങി­യ ഭാവന പോലെ

സ്വേ­ച്ഛാ­ധി­പ­തി­കൾ ഓ­ടി­യൊ­ളി­ക്കു­മാ­യി­രു­ന്നു.

അൻ­പ­ത്തി­മൂ­ന്നു്

ക­പ­ട­വേ­ഷ­ധാ­രി­കൾ പറയും പോലെ

ഉടനെ ക­ട­ന്നു പോ­കാ­നു­ള്ള ഒരു നിഴലോ

അ­ന്ധ­വി­ശ്വാ­സ­മോ കീർ­ത്തി­യു­ടെ ഗു­ഹ­യിൽ

പ്ര­തി­ധ്വ­നി­ക്കു­ന്ന പേരോ അല്ല നീ.

അൻ­പ­ത്തി­നാ­ലു്

തൊ­ഴി­ലാ­ളി­ക്കു നീ അ­പ്പ­മാ­കു­ന്നു,

വൃ­ത്തി­യും സ­ന്തോ­ഷ­വു­മു­ള്ള സ്വ­ഗൃ­ഹ­ത്തിൽ

തന്റെ ദിവസ വേ­ത­ന­ത്തിൽ നി­ന്നു­മെ­ത്തേ­ണ്ട

മ­നോ­ഹ­ര­മാ­യി വി­രി­ച്ചി­ട്ട മേ­ശ­വി­രി­യും.

അൻ­പ­ത്തി­യ­ഞ്ചു്

നീ­യാ­ണു­ടു­പ്പും തീയും അ­ന്ന­വും

മർ­ദ്ദി­ത ജനതയ്ക്കു്-​

ഇല്ല—സ്വ­ത­ന്ത്ര­രാ­ജ്യ­ങ്ങ­ളിൽ

ഇം­ഗ്ല­ണ്ടിൽ നാ­മി­ന്നു കാ­ണു­ന്ന പോലെ

പ­ട്ടി­ണി­യു­ണ്ടാ­കാ­നി­ട­യി­ല്ല.

അൻ­പ­ത്തി­യാ­റു്

ധ­നി­ക­നു നീ­യൊ­രു ത­ട­സ്സം,

അ­വ­ന്റെ പാദം ഇ­ര­യു­ടെ ക­ഴു­ത്തി­ലി­രി­ക്കു­മ്പോൾ,

ഒരു സർ­പ്പ­ത്തെ ച­വി­ട്ടി­യ പോലെ അവനു നി­ന്നെ

തോ­ന്നും

അൻ­പ­ത്തി­യേ­ഴു്

നീ­തി­യാ­ണു് നീ

ഇം­ഗ്ല­ണ്ടി­ലെ നി­യ­മ­ങ്ങൾ പോലെ ഒ­രി­ക്ക­ലും

സ്വർ­ണ്ണ­ത്തി­നാ­യി നി­ന്റെ

ധാർ­മ്മി­ക നി­യ­മ­ങ്ങൾ വി­ല്ക്ക­പ്പെ­ടി­ല്ല

വ­ലി­യ­വ­നേ­യും ചെറിയ വ­നേ­യും

ഒ­ന്നു­പോ­ലെ നീ കാ­ത്തു­ര­ക്ഷി­ക്കും.

അൻ­പ­ത്തി­യെ­ട്ടു്

ജ്ഞാ­ന­മാ­ണു നീ—പു­രോ­ഹി­തർ

പു­ല­മ്പു­ന്ന അ­സ­ത്യ­ങ്ങ­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് ചി­ന്തി­ച്ചു്

അ­ന­ന്ത­മാ­യി ദൈവം ശ­പി­ക്കു­മെ­ന്നു്

സ്വ­ത­ന്ത്ര മാനവർ

ഒ­രി­ക്ക­ലും സ്വ­പ്നം കാ­ണി­ല്ല.

അൻ­പ­ത്തി­യൊൻ­പ­തു്

സ­മാ­ധാ­ന­മാ­ണു നീ—ഗോ­ളി­ലെ[6]

നി­ന്റെ തീ­യ­ണ­ക്കാൻ

അ­ണി­നി­ര­ന്ന ഏ­കാ­ധി­പ­തി­കൾ

ദുർ­വ്യ­യം ചെയ്ത ചോ­ര­യും സ­മ്പ­ത്തും

നീ ഒ­രി­ക്ക­ലും പാ­ഴാ­ക്കി­യി­ല്ല

അ­റു­പ­തു്

ഇം­ഗ്ലീ­ഷു­കാ­രു­ടെ വേ­ല­യും ചോ­ര­യും

പ്ര­ള­യം എന്ന പോലെ പെ­യ്തൊ­ഴി­ച്ചാ­ലോ?

ഓ, സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യ­മേ, നി­ന്റെ ജ്വാ­ല­യ്ക്കു്

മ­ങ്ങ­ലേൽ­ക്കാം പക്ഷേ, കെ­ടു­ക­യി­ല്ല.

അ­റു­പ­ത്തൊ­ന്നു്

സ്നേ­ഹ­മാ­ണു നീ—യേ­ശു­വി­നെ പിൻ­തു­ടർ­ന്നു്

ധനികൻ അ­വ­നെ­പ്പോ­ലെ

നി­ന്റെ പാ­ദ­ങ്ങൾ ചും­ബി­ക്കും,

സ്വ­ത­ന്ത്ര­രർ­ക്കു് ധനം ദാനം ചെ­യ്യും

പി­ന്നെ ദുർഘട ലോ­ക­ത്തി­ലൂ­ടെ നി­ന്നെ പിൻ­തു­ട­രും.

അ­റു­പ­ത്തി­ര­ണ്ടു്

അ­ല്ലെ­ങ്കി­ല­വർ ധ­ന­ത്തെ ആ­യു­ധ­മാ­ക്കി

നി­ന്റെ പ്രി­യർ­ക്കാ­യി പോ­രാ­ടും

ത­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇ­ര­ക­ളാ­യ സ­മ്പ­ത്തി­ലും

യു­ദ്ധ­ത്തി­ലും കാ­പ­ട്യ­ത്തി­ലും

നി­ന്നു തന്നെ അവർ ശക്തി സം­ഭ­രി­ക്കും.

അ­റു­പ­ത്തി­മൂ­ന്നു്

ശാ­സ്ത്ര­വും ക­വി­ത­യും ചി­ന്ത­യും

നി­ന്റെ ദീ­പ­ങ്ങൾ

ഒരേ മ­ഞ്ച­ത്തിൽ വ­സി­ക്കു­ന്ന­വ­രിൽ

നി­ന്ന­വർ ന­റു­ക്കെ­ടു­ക്കും

അ­ത്ര­യേ­റെ പ്ര­സ­ന്ന­മാ­യ­തി­നാൽ

അവർ അതിനെ ശ­പി­ക്കി­ല്ല.

അ­റു­പ­ത്തി­നാ­ലു്

ഉ­ത്സാ­ഹം, ക്ഷമ, വിനയം

മ­നോ­ഹ­ര­വും അ­നു­ഗ്ര­ഹീ­ത­വു­മാ­യ മ­റ്റെ­ല്ലാ­മാ­ണു നീ.

നി­ന്റെ നി­സ്സീ­മ­മാം ചാരുത, വാ­ക്കി­ല­ല്ല

കർ­മ്മ­ത്താൽ പ്ര­ക­ട­മാ­ക­ട്ടെ.

അ­റു­പ­ത്ത­ഞ്ചു്

നീ­ണ്ടു പ­ര­ന്നു കി­ട­ക്കു­ന്ന

ഇം­ഗ്ല­ണ്ടി­ന്റെ മ­ണ്ണിൽ ഒ­രി­ട­ത്തു്

നിർ­ഭ­യ­രു­ടേ­യും സ്വ­ത­ന്ത്ര­രു­ടേ­യും

ഒരു മ­ഹാ­സ­മ്മേ­ള­നം ന­ട­ക്ക­ട്ടെ.

അ­റു­പ­ത്താ­റു്

ത­ല­യ്ക്കു മേ­ലെ­യു­ള്ള നീ­ലാ­കാ­ശ­വും

നീ ച­രി­ക്കു­ന്ന ഹ­രി­ത­ഭൂ­മി­യും

അ­ന­ശ്വ­ര­മാ­യ­തൊ­ക്കെ­യും

അ­തി­ന്റെ പ്രൗ­ഢി ദർ­ശി­ച്ചി­ട­ട്ടെ.

അ­റു­പ­ത്തി­യേ­ഴു്

സ്വ­ന്ത­മോ മ­റ്റു­ള്ള­വ­രു­ടേ­യോ

ക­ദ­ന­ത്തിൽ വി­ല­പി­ക്കു­ന്ന­വർ

നി­വ­സി­ക്കു­ന്ന ഓരോ കു­ടി­ലും ഗ്രാ­മ­വും ന­ഗ­ര­വും

ഉൾ­ക്കൊ­ള്ളു­ന്ന ഇം­ഗ്ല­ണ്ടി­ന്റെ തീ­ര­ഭൂ­വി­ലെ

വിദൂര കോ­ണു­ക­ളിൽ നി­ന്നും,

അ­റു­പ­ത്തി­യെ­ട്ടു്

അ­നാ­ഥ­ശാ­ല­യി­ലും ത­ട­വ­റ­യി­ലും

ഉ­യിർ­ത്ത പുതു ശ­വ­ങ്ങൾ പോലെ വിളറി

നൊ­ന്തു ഞ­ര­ങ്ങി ത­ണു­ത്തു ക­ര­യു­ന്ന

സ്ത്രീ­ക­ളും കു­ട്ടി­ക­ളും യു­വാ­ക്ക­ളും വൃദ്ധന്മാരും-​

അ­റു­പ­ത്തി­യൊൻ­പ­തു്

മാ­ന­വ­ഹൃ­ദ­യ­ത്തിൽ ല­താ­വ­ലി വി­ത­യ്ക്കും

പൊതു ആ­വ­ശ്യ­ങ്ങ­ളും ക­രു­ത­ലും ഒപ്പം

എ­ന്നും പോ­രാ­ട്ട­വും കൂ­ലി­യാ­യ് കി­ട്ടും

ദൈ­നം­ദി­ന ജീ­വി­ത­ത്തി­ന്റെ ബാ­ധ­ക­ളിൽ നിന്നും-​

എ­ഴു­പ­തു്

ചു­റ്റി­ലു­മ­ടി­ക്കു­ന്ന കാ­റ്റി­ന്റെ വിദൂര ശബ്ദം പോലെ

ഒ­ടു­വിൽ അ­പാ­യ­ത്തി­ന്റെ മർ­മ്മ­രം

മാ­റ്റൊ­ലി­ക്കു­ന്ന കൊ­ട്ടാ­ര­ങ്ങ­ളിൽ നി­ന്നും

എ­ഴു­പ­ത്തൊ­ന്നു്

സ്വ­സ­ഹോ­ദ­ര­ങ്ങ­ളെ വിളറി വെ­ളു­പ്പി­ച്ചു്

ഞ­ര­ങ്ങു­ക­യും ഉ­ഴ­വി­പ്പി­ക്കു­ക­യും

നി­ല­വി­ളി­പ്പി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്ന­വ­രോ­ടു്

അ­നു­ക­മ്പ കാ­ട്ടു­ന്ന അ­പൂർ­വ്വം ചി­ല­രു­ടെ

പ­ണ­ത്തി­ന്റേ­യും പു­തു­മോ­ടി­യു­ടേ­യും

വി­ശാ­ല­മാ­യ കാ­രാ­ഗൃ­ഹ­ങ്ങ­ളാ­ണ­വ.

എ­ഴു­പ­ത്തി­ര­ണ്ടു്

പ­റ­യാ­ത്ത ദു­രി­ത­ങ്ങൾ സ­ഹി­ക്കു­ന്ന­വ­രേ,

നി­ങ്ങ­ളു­ടെ നഷ്ട രാ­ജ്യം

അഥവാ ര­ക്ത­വും സ്വർ­ണ്ണ­വും

വി­ല­യാ­യി വാ­ങ്ങി വി­ല്ക്കു­ന്ന­തു ക­ണ്ട­റി­യു­ന്ന­വ­രേ,

എ­ഴു­പ­ത്തി­മൂ­ന്നു്

മ­ഹാ­പ്രൗ­ഢി­യോ­ടെ

മ­ഹാ­സ­മ്മേ­ള­നം ന­ട­ത്തൂ

അ­ള­ന്നു തൂ­ക്കി­യ വാ­ക്കു­ക­ളിൽ

ദൈവം സൃ­ഷ്ടി­ച്ച പ്ര­കാ­രം

നി­ങ്ങൾ സ്വ­ത­ന്ത്ര­രെ­ന്നു പ്രഖ്യാപിക്കുക-​

എ­ഴു­പ­ത്തി­നാ­ലു്

നി­ങ്ങ­ളു­ടെ ശ­ക്ത­വും ല­ളി­ത­വു­മാ­യ വാ­ക്കു­കൾ

മൂർ­ച്ച­യേ­റി­യ വാ­ളു­കൾ പോലെ മു­റി­വേ­ല്പി­ക്ക­ട്ടെ

അ­വ­യു­ടെ തണൽ നി­ങ്ങ­ളെ പൊ­തി­യു­ന്ന പോലെ

അവ വ­ലി­യൊ­രു മു­ത്ത­ശ്ശി­ച്ചൊ­ല്ലാ­ക­ട്ടെ.

എ­ഴു­പ­ത്ത­ഞ്ചു്

ബ­ഹു­വി­ധ­മാ­യ­പാ­ണി­ക­ളു­ള്ള സേ­ന­ക­ളോ­ടെ

ക­ട­ലി­ള­കി വ­രു­ന്ന­തു പോലെ

അ­തി­വേ­ഗം ഭീ­തി­ദ­സ്വ­ര­മോ­ടെ

സ്വേ­ച്ഛാ­ധി­പ­തി­കൾ വന്നു വ­ള­യ­ട്ടെ.

എ­ഴു­പ­ത്താ­റു്

കെ­ട്ടു­പോ­യ വാ­യു­വി­നു് ജീവൻ വ­യ്ക്കും വരെ

ആ­ക്ര­മി­ക്കു­ന്ന പീ­ര­ങ്കി­പ്പ­ട വ­ന്നി­ട­ട്ടെ

ച­ക്ര­ങ്ങ­ളു­ടെ കൂ­ടി­ക്ക­ല­മ്പ­ലോ­ടെ

കു­തി­ര­ക്കു­ള­മ്പ­ടി ശ­ബ്ദ­ത്തോ­ടെ.

എ­ഴു­പ­ത്തി­യേ­ഴു്

അന്നം തേ­ടു­ന്ന­വ­നെ­പ്പോ­ലെ

സ­സൂ­ഷ്മം ഉ­റ­പ്പി­ച്ച ബ­യ­ണ­റ്റു­കൾ

ആം­ഗ­ലേ­യ ര­ക്ത­ത്താൽ തി­ള­ങ്ങു­ന്ന അ­തി­ന്റെ

മുന ന­ന­യ്ക്കാ­നു­ള്ള കൂർ­ത്ത തൃ­ഷ്ണ­യാൽ മി­ന്ന­ട്ടെ.

എ­ഴു­പ­ത്തെ­ട്ടു്

കു­തി­ര­പ്പ­ട­യാ­ളി­ക­ളു­ടെ വാ­ളു­കൾ

കാ­ന്തി ചക്രം ഇ­ല്ലാ­ത്ത ന­ക്ഷ­ത്ര­ങ്ങൾ പോലെ

തി­ള­ങ്ങ­ട്ടെ ഉ­രു­ള­ട്ടെ

മ­ര­ണ­ത്തി­ന്റേ­യും വി­ലാ­പ­ത്തി­ന്റേ­യും കടലിൽ

അ­വ­രു­ടെ ജ്വാ­ല­യിൽ ഗ്ര­ഹ­ണ­മാ­കാ­നു­ള്ള

ദാ­ഹ­ത്തോ­ടെ.

എ­ഴു­പ­ത്തൊൻ­പ­തു്

തോൽ­പ്പി­ക്ക­പ്പെ­ടാ­ത്ത യു­ദ്ധ­ത്തി­ലെ ആ­യു­ധ­ങ്ങ­ളാ­യ

കെ­ട്ടി­യ ക­യ്യും നോ­ട്ട­വു­മാ­യി.

അ­രി­ക­ത്തു­ള്ള നി­ശ­ബ്ദ വനം പോലെ

ശാന്ത—സു­ദൃ­ഢ­മാ­യി നി­ങ്ങൾ നി­ന്നാ­ലും.

എൺ­പ­തു്

ആ­യു­ധ­ധാ­രി­കൾ അ­ശ്വ­ങ്ങൾ പാ­യു­ന്ന­തി­നേ­ക്കാൾ

വേ­ഗ­ത്തിൽ പായും സം­ഭ്രാ­ന്തി

ക­ട­ന്നു പോ­ക­ട്ടെ നി­ങ്ങ­ളു­ടെ ജനതതി

ആരും കാ­ണാ­ത്ത നിഴൽ പോലെ

നിരാശ തെ­ല്ലു മേ­ശാ­തെ.

എൺ­പ­ത്തൊ­ന്നു്

നി­ങ്ങ­ളു­ടെ സ്വ­ന്തം നാ­ട്ടി­ലെ നി­യ­മ­ങ്ങൾ

ന­ല്ല­തോ ചീ­ത്ത­യോ ആ­യി­ക്കൊ­ള്ള­ട്ടെ

ചേർ­ന്നു നി­ല്ക്കു­ക നി­ങ്ങൾ

ക­യ്യും ക­യ്യും കാലും കാലും സ്പർ­ശി­ച്ചു്

തർ­ക്ക­ങ്ങ­ളു­ടെ മ­ധ്യ­സ്ഥ­രേ,

എൺ­പ­ത്തി­ര­ണ്ടു്

ഇം­ഗ്ല­ണ്ടി­ലെ പഴയ നിയമങ്ങൾ-​

അ­വ­യു­ടെ അ­ഭി­വ­ന്ദ്യ­ത­ല­വൻ­മാർ­ക്കോ

നരയും പ്രാ­യ­വും വ­ള­രെ­യ­ധി­കം,

വി­വേ­ക­മാർ­ന്ന ദി­ന­ത്തിൽ മക്കൾ;

നി­ങ്ങ­ളു­ടെ പ­വി­ത്ര ശബ്ദം

അ­വ­യു­ടെ സ്വ­ന്തം പ്ര­തി­ധ്വ­നി­യാ­ക­ട്ടെ—സ്വാ­ത­ന്ത്ര്യം!

എൺ­പ­ത്തി­മൂ­ന്നു്

ത­ങ്ങ­ളു­ടെ രാ­ജ്യ­ത്തെ

അ­ത്ത­രം വി­ശു­ദ്ധ പ്ര­ഘോ­ഷ­ങ്ങൾ

ആദ്യം ലം­ഘി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ടെ മേൽ

പി­ന്നെ­യൊ­ഴു­കും ചോ­ര­ക്കു്

അ­ന്ത്യ­വി­ശ്ര­മം,

അതു പി­ന്നെ

നി­ങ്ങ­ളി­ലാ­വു­ക­യി­ല്ല­ല്ലോ.

എൺ­പ­ത്തി­നാ­ലു്

പി­ന്നെ­യും സ്വേ­ച്ഛാ­ധി­പ­തി­കൾ പോ­രി­നു വ­ന്നാൽ

നി­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യി­ലേ­ക്കു വ­ര­ട്ടെ,

വെ­ട്ടു­ക, കു­ത്തു­ക, അം­ഗ­വി­ഹീ­ന­മാ­ക്കു­ക,

അ­രി­യു­ക അ­ങ്ങ­നെ.

അ­വ­രു­ടെ ഇഷ്ടം അവർ ചെ­യ്യ­ട്ടെ.

എൺ­പ­ത്തി­യ­ഞ്ചു്

കൂ­പ്പു­കൈ­ക­ളും ഇ­ട­റാ­ത്ത മി­ഴി­ക­ളു­മാ­യി

ഭ­യാ­ശ്ച­ര്യ­ങ്ങ­ളി­ല്ലാ­തെ

അവർ ദ്വേ­ഷ്യം തീരും വരെ

കൊ­ല്ലു­ന്ന­തു നോ­ക്കു­ക നാം.

എൺ­പ­ത്തി­യാ­റു്

ശേഷം അവർ വ­ന്നി­ട­ത്തേ­ക്കു്

അ­പ­മാ­ന­ത്തോ­ടെ മ­ട­ങ്ങും

അ­ങ്ങ­നെ ചൊ­രി­ഞ്ഞ ചോര

അ­വ­രു­ടെ ക­വിൾ­ത്ത­ട­ങ്ങ­ളിൽ

ചുടു ചു­മ­പ്പാ­യി സം­സാ­രി­ക്കും.

എൺ­പ­ത്തി­യേ­ഴു്

നാ­ട്ടി­ലെ ഓരോ സ്ത്രീ­യും

അവർ നി­ല്ക്കു­മ്പോൾ അവരെ ചൂ­ണ്ടും

തെ­രു­വി­ലെ അ­വ­രു­ടെ പ­രി­ചി­ത­രെ

അ­വർ­ക്ക­ഭി­വാ­ദ്യം ചെ­യ്യാ­നാ­കി­ല്ല

എൺ­പ­ത്തി­യെ­ട്ടു്

യു­ദ്ധ­ങ്ങ­ളിൽ അ­പ­ക­ട­ങ്ങ­ളെ പു­ണർ­ന്ന

ധീ­ര­രും വി­ശ്വ­സ്ത­രു­മാ­യ പോ­രാ­ളി­കൾ

ഹീ­ന­മാ­യ സ­ഹ­വാ­സ­ത്തിൽ ല­ജ്ജി­ച്ചു്

സ്വ­ത­ന്ത്ര­രാ­യ­വ­രി­ലേ­ക്കു് തി­രി­യും.

എൺ­പ­ത്തി­യൊൻ­പ­തു്

കൂ­ട്ട­ക്കു­രു­തി നാ­ട്ടിൽ

പ്ര­ചോ­ദ­നം, വാ­ഗ്മി­ത്വം, ദീർ­ഘ­ദർ­ശ­നം

എ­ന്നി­വ പോലെ ഉ­ത്തേ­ജി­പ്പി­ക്കും.

ദൂരെ ഒരു ജ്വാ­ലാ­മു­ഖി കേൾ­ക്കും.

തൊ­ണ്ണൂ­റു്

ഈ വാ­ക്കു­കൾ പി­ന്നീ­ടു് ആ­യി­ത്തീ­രും

പാ­ര­ത­ന്ത്ര്യ­ത്തി­ന്റെ ഇ­ടി­വെ­ട്ടു­ള്ള വി­നാ­ശം

ഓരോ ഹൃ­ദ­യ­ത്തി­ലും ത­ല­ച്ചോ­റി­ലും

മ­ണി­മു­ഴ­ക്കി,

വീ­ണ്ടും മു­ഴ­ക്കി… വീ­ണ്ടും… വീ­ണ്ടും…

തൊ­ണ്ണൂ­റ്റൊ­ന്നു്

നി­ദ്ര­യി­ലാ­ണ്ട എ­ണ്ണ­മ­റ്റ സിം­ഹ­ങ്ങ­ളെ,

ഉ­ണർ­ന്നെ­ഴു­ന്നേൽ­ക്കൂ

നി­ദ്ര­യിൽ നി­ങ്ങൾ­ക്കു മേൽ വീണ ച­ങ്ങ­ല­കൾ

മ­ഞ്ഞു­ക­ണം പോലെ

മ­ണ്ണി­ലേ­ക്കു് ത­കർ­ത്തെ­റി­യൂ,

നി­ങ്ങൾ അ­ന­വ­ധി­യാ­ണു്—അവരോ നി­സ്സാ­ര­വും.