1946 ജൂൺ 28-ാം തീയതി. മഹാ​നായ ഇറ്റാ​ല്യൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ പ്രീ​മോ ലേവി (Primo Levi 1919–1987) എഴു​തിയ Avigilana എന്ന കവി​ത​യു​ടെ ദുർ​ബ്ബ​ല​മായ ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണ​മാ​ണി​തു്. ലേ​വീ​യു​ടെ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ പേരു Lucia എന്നു്. ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ ഭാ​ഷ​യിൽ അഗ്നി​അ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളെ lucciole എന്നു പറ​യു​ന്നു. അതി​നാ​ലാ​ണു് സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യു​ടെ പേരും അഗ്നി​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളു​ടെ പേരും സദൃ​ശ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു കവി എഴു​തി​യ​തു്.

(കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ശീർ​ഷ​ക​ത്തി​ന്റെ (Avigiliana) അർ​ത്ഥം എനി​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. തെ​ക്കേ ഇറ്റ​ലി​യിൽ ആവ്യി​യാ​നോ (Avigliano) എന്നൊ​രു ചെറിയ ഭര​ണ​ഘ​ട​ക​മു​ണ്ടു്; അതാ​കാ​മി​തു്. അഭ്യൂ​ഹം മാ​ത്രം.)

ഈ പ്രേ​മ​കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ അന്യാ​ദൃ​ശ​സ്വ​ഭാ​വം വാ​യ​ന​ക്കാർ കണ്ടി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ വി​ചാ​രം. ആയ​ത​വി​ലോ​ച​ന​ങ്ങ​ളെ​യും മധു​ര​മ​ന്ദ​ഹാ​സ​ത്തെ​യും നു​ണ​ക്കു​ഴി​ക​ളെ​യും വൈ​ര​സ്യ​ദാ​യ​ക​മാ​യി വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും പറ​ഞ്ഞു് അനാ​ഗ​ത​ശ്മ​ശ്രു​ക്ക​ളെ രസി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള യത്ന​മ​ല്ല ലേ​വി​യു​ടേ​തു്. പ്രേ​മ​ഭാ​ജ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള കവി​യു​ടെ ഏകാ​കിത. പൂർ​ണ്ണ​ച​ന്ദ്രൻ ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന വി​യോ​ഗ​ദുഃ​ഖം. രാ​പ്പാ​ടി​യു​ടെ ഗാനം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന അസ​ഹ​നീ​യത. അഗ്നി​ശ​ല​ഭ​ത്തോ​ടു പേ​രി​ലും തേ​ജ​സ്സി​ലും സാ​ദൃ​ശ്യം ആവ​ഹി​ക്കു​ന്ന സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യാ​തി​ശ​യം, ഇവ​യൊ​ക്കെ കവി എത്ര ഭാ​വ​നാ​സ​മ്പ​ന്ന​ത​യോ​ടെ അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു നോ​ക്കുക. അതി​ഭാ​വു​ക​ത്വ​മി​ല്ലാ​ത്ത അന്ത​സാർ​ന്ന പ്രേ​മ​കാ​വ്യ​മാ​ണി​തു്. ഇതെ​ഴു​തിയ കവി നോ​വ​ലി​സ്റ്റാ​ണു്. കഥാ​കൃ​ത്താ​ണു്: ലൂ​യി​ജീ പീ​റാ​ന്തെ​ല്ലോ (Luigi Pirandello 1867–1936. ഇറ്റാ​ല്യൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ) ഈതാലോ കാൽ​വി​നോ (Italo Calvino 1923–1987. ഇറ്റാ​ല്യൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ) ഇവ​രു​ടെ സ്വാ​ധീ​ന​ത​യി​ല​മർ​ന്ന മൗലിക പ്ര​തി​ഭ​യു​ള്ള വ്യ​ക്തി​യാ​ണു്. ഫാ​സ്റ്റി​സ്റ്റ് വി​രു​ദ്ധ​നായ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്തു ജർ​മ്മൻ തട​ങ്കൽ​പ്പാ​ള​യ​മായ ഔഷ്വി​റ്റ്സി​ലേ​ക്കു (Auschwitz) അയ​ച്ചു സർ​ക്കാർ.

സോ​വി​യ​റ്റ് സൈ​ന്യം 1945-ൽ തട​ങ്കൽ​പ്പാ​ള​യ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​രെ മോ​ചി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ജന്മ​ദേ​ശ​ത്തേ​ക്കു പോ​ന്നു. ‘നി​ന്റെ സഹോ​ദ​ര​ന്റെ രക്തം നി​ല​ത്തു​നി​ന്നു് നി​ല​വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഉയ​രു​ന്നു’ എന്ന ചൊ​ല്ലി​നെ സാർ​ത്ഥ​ക​മാ​ക്കു​മാ​റു് ‘The Drowned and the Saved’ എന്ന ആത്മ​ഹ​ന​ന​പ​ര​മായ ഗ്ര​ന്ഥം 1986-ൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തി​നു ശേഷം 1987-ൽ അദ്ദേ​ഹം ‘സ്റ്റെ​യർ വെ​ല്ലി’ലേ​ക്കു ചാടി ജീ​വ​നൊ​ടു​ക്കി. “Suicide is an act of man and not of the animal. It is a meditated act, a noninstinctive, unnatural choice” എന്നു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തി. വേ​റൊ​രു മഹാ​നായ ഇറ്റാ​ല്യൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ചേ​സാ​റേ പാ​വേ​സ്സേ (Cesare Pavese 1908–1950 ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്തു. 1950 ഓഗ​സ്റ്റ് 27 തീയതി). ‘ഏകാ​കിത വേ​ദ​ന​യാ​ണു്, സ്നേ​ഹി​ക്കൽ വേ​ദ​ന​യാ​ണു്, സമ്പാ​ദി​ക്കൽ വേ​ദ​ന​യാ​ണു്, ജന​ക്കൂ​ട്ട​ത്തോ​ടു ചേ​രു​ന്ന​തു് വേ​ദ​ന​യാ​ണു്. എല്ലാ വേ​ദ​ന​ക​ളെ​യും മരണം ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ന്നു’ എന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു് ഞാൻ ഇപ്പോ​ഴും ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു.

‘Some Applications of the Mimer’ എന്ന പേരിൽ ലേവി എഴു​തിയ വി​ചി​ത്ര​മായ ഒരു ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ണ്ടു്. അചേ​ത​ന​വ​സ്തു​ക്ക​ളെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കാൻ ഗിൽ​ബർ​ട്ടോ​ക്ക് എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത കൗ​തു​ക​മാ​ണു്. അയാൾ കു​ടി​ക്കി​ല്ല. പുക വലി​ക്കി​ല്ല. വസ്തു​ക്ക​ളെ ഇര​ട്ടി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന ഒരു​പ​ക​ര​ണ​മു​ണ്ടു് അയാ​ളു​ടെ കൈയിൽ. ഒരു ദിവസം അയാൾ ടെ​ലി​ഫോ​ണി​ലൂ​ടെ കഥ പറ​യു​ന്ന​യാ​ളി​നെ അറി​യി​ച്ചു: “ഞാൻ എന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ ഇര​ട്ടി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു”. ഗിൽ​ബർ​ട്ടോ ഈ ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ന്റെ സന്ത​തി​യാ​ണു്. അതേ നമ്മു​ടെ ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തീ​കം തന്നെ. ഉറ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന ഭാ​ര്യ​യെ അയാൾ ഉപ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ വീ​പ്പ​യി​ലെ​ടു​ത്തു കി​ട​ത്തി. രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഭാ​ര്യ​യെ നിർ​മ്മി​ച്ചു. ആദ്യ​ത്തെ ഭാര്യ—എമ്മാ (ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ എമ എന്നും ഇറ്റാ​ല്യ​നിൽ എമ്മാ എന്നു ഉച്ചാ​ര​ണം—ലേഖകൻ) ഉണർ​ന്ന​തേ​യി​ല്ല. ഐശ്വ​ര്യ​വും മാ​നു​ഷി​ക​വു​മായ നി​യ​മ​ങ്ങ​ളെ ലം​ഘി​ച്ചു് ഗിൽ​ബർ​ട്ടോ എന്തി​നു് ഒരു ഭാ​ര്യ​യെ​ക്കൂ​ടി നിർ​മ്മി​ച്ചു? ഭാ​ര്യ​യോ​ടു് തനി​ക്കു് സ്നേ​ഹാ​ധി​ക്യ​മു​ള്ള​തി​നാൾ അവ​ളെ​പ്പോ​ലെ ഒരു​ത്തി​കൂ​ടി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ നന്നെ​ന്ന വി​ചാ​ര​മാ​ണു് ആ ഇര​ട്ടി​പ്പി​ക്ക​ലി​നു പ്രേ​ര​ക​മാ​യ​തെ​ന്നു് അയാൾ കഥ പറ​യു​ന്ന ആളിനെ അറി​യി​ച്ചു. സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മായ നി​ദ്ര​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല എമ്മാ​യു​ടേ​തു്. ഗിൽ​ബർ​ട്ടൊ അവൾ​ക്കു് ഉറ​ക്ക​മ​രു​ന്നു് കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു.

ഒന്ന​ര​മാ​സം കഴി​ഞ്ഞു് കഥ പറ​യു​ന്ന​യാൾ രണ്ടു എമ്മാ​ക​ളെ​യും നേ​രി​ട്ടു​ക​ണ്ടു. രണ്ടു​പേ​രും ഒരേ രീ​തി​യിൽ വസ്ത്ര​ധാ​ര​ണം. മുഖം, പല്ല്, തല​മു​ടി, നെ​റ്റി​യി​ലെ തഴ​മ്പു് ഇവ​യ്ക്കൊ​ന്നും വ്യ​ത്യാ​സ​മേ​യി​ല്ല, കൃ​ത്രി​മ​മാ​യി നിർ​മ്മി​ച്ച എമ്മാ​യെ തി​രി​ച്ച​റി​യു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി അവ​ളു​ടെ തല​മു​ടി​യിൽ വെ​ളു​ത്ത നാട ധരി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു, ഗിൽ​ബർ​ട്ടോ. പുതിയ എമ്മാ ഇരു​പ​ത്തി​യെ​ട്ടു​വ​യ​സ്സോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​ണു് ഈ ഭൂ​മി​യിൽ വന്ന​തു്. അവൾ​ക്കു് ആദ്യ​ത്തെ എമ്മാ​യു​ടെ എല്ലാ മാ​ന​സി​ക​സ​വി​ഷേ​ഷ​ത​ക​ളും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ആദ്യ​കാ​ല​യ​ള​വി​ലെ മധു​വി​ധു​യാ​ത്ര, കൂ​ടെ​പ്പ​ഠി​ച്ച​വർ ഇതെ​ല്ലാം വ്യാജ എമ്മാ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. മാ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. ഭാ​ര്യ​മാർ ക്ര​മേണ വി​ഭി​ന്ന സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി. ഗിൽ​ബർ​ട്ടോ​ക്ക് രണ്ടാ​മ​ത്തെ എമ്മാ​യോ​ടു് സ്നേ​ഹം കൂടി. ആദ്യ​ത്തെ എമ്മാ​യ്ക്കു് അമ്പ​ര​പ്പും. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ കഥ പറ​യു​ന്ന​യാൾ ടെ​ലി​ഫോ​ണി​ലൂ​ടെ ഇങ്ങ​നെ കേ​ട്ടു: നോ​ക്കൂ ഞാൻ എന്നെ​ക്കു​റി​ച്ച​ല്ല സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഗിൽ​ബർ​ട്ടോ ഒന്നാ​മ​നെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണു് ഞാൻ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഞൻ കഴി​ഞ്ഞ ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​യാ​ണു് ഉണ്ടാ​യ​തു്. കാ​ര്യം വ്യ​ക്തം. ഗിൽ​ബർ​ട്ടോ തന്നെ ഇര​ട്ടി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ശാ​സ്ത്ര​കാ​ര​ന്മാർ ഈശ്വ​ര​ന്റെ ജോലി ചെ​യ്യാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ ഏതു തര​ത്തി​ലു​ള്ള ആപ​ത്തു​ക​ളു​ണ്ടാ​വു​മെ​ന്നു് മു​ന്ന​റി​യി​പ്പു് നൽ​കു​ക​യാ​ണു് ലേവി. വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷ​മു​ണ്ടായ ‘ക്ലോ​ണി​ങ്ങി’നെ ക്രാ​ന്ത​ദർ​ശി​ത​യോ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ലേവി ഈ ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ.

ഫ്ര​ഞ്ച് സമൂ​ഹ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നും സം​സ്കാര നി​രൂ​പ​ക​നു​മായ ഷാങ് ബോ​ദ്രി​യാ​റി​ന്റെ (Jean Baudrillard, born 1929) ഒരു പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ ഇതിനു സദൃ​ശ​മ​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഏതാ​ണ്ടു് സദൃ​ശ​മായ ഒരാ​ശ​യം ഞാൻ കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അതി​ന്റെ വി​ശ​ദീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു് ലണ്ട​നി​ലെ ബിർ​ക്ക്ബെ​ക്ക് കോ​ളേ​ജി​ലെ സ്റ്റീ​വൻ കൊ​ണോ​റി​നെ ഞാൻ ആശ്ര​യി​ക്കു​ന്നു. അനു​ക​ര​ണം (imitation) ഛദ്മാ​നു​ക​ര​ണം (simulation) ഇങ്ങ​നെ രണ്ടു പ്ര​ക്രി​യ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ബോ​ദ്രി​യാർ പറ​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ഒരു രോ​ഗ​ത്തെ അനു​ക​രി​ച്ചാൽ ചതി കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും സത്യ​വും അസ​ത്യ​വും അതിൽ അന്തർ​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. പക്ഷേ ആ രോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഛദ്മ​പ്ര​ക്രിയ നട​ത്തു​മ്പോൾ (simulation) രോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ ലക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ യഥാർ​ത്ഥ​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ ആ വ്യ​ക്തി കാ​ണി​ച്ചെ​ന്നു​വ​രും. ഛദ്മ​പ്ര​ക്രി​യ​യിൽ—വ്യാ​ജ​പ്ര​വൃ​ത്തി​യിൽ—സത്യ​വും അസ​ത്യ​വു​മു​ണ്ടു്. (രോ​ഗ​ത്തെ വ്യാ​ജ​മാ​യി അനു​ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ യഥാർ​ത്ഥ​മായ ചില ലക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തി​നാൽ സത്യ​ത്തി​ന്റെ അംശം) അതു​കൊ​ണ്ടു് രക്ത​മൊ​ഴു​ക്കിയ ഗൾഫ് യു​ദ്ധം ഉണ്ടാ​യി​ല്ല എന്നാ​ണു് ബോ​ദ്രി​യാ​റി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം. മറ്റു​യു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ ഉണ്ടാ​യ​ത​ല്ല ഗൾഫ് യു​ദ്ധം. അതു് മാ​ദ്ധ്യ​മ​ങ്ങൾ (media) സം​വി​ധാ​നം ചെയ്ത, നിർ​വ​ഹി​ച്ച ദൃ​ശ്യം (spectacle) മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു് പ്രാ​ചീ​ന​മായ അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ യു​ദ്ധ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. പി​ന്നെ​യോ? വ്യാ​ജ​പ്ര​ക്രിയ മാ​ത്രം. നമ്മു​ടെ കാ​ല​യ​ള​വു് വ്യാ​ജ​പ്ര​ക്രി​യ​ക​ളു​ടേ​താ​ണു്. സത്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ബോധം നമു​ക്കു നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്നു് പറ​യു​ക​യാ​വാം ബോ​ദ്രി​യാർ. 1981-ൽ അദ്ദേ​ഹ​മി​തു പറ​യു​ന്ന​തി​നു് എത്ര​യോ വർഷം മുൻ​പു് ലേവി ഏതാ​ണ്ടി​തേ ആശയം ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചു എന്ന​തു വി​സ്മ​യ​ദാ​യ​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

തി​യ​ഡോർ റെ​റ്റ്കി (Theodore Roetheke) എന്ന കവി പറ​യു​ന്നു:

(ഓരോ ആളും പേ​ടി​ക്കു​ന്ന​തു സ്റ്റെ​ത​സ്കോ​പ് പറ​യു​ന്നു, വർ​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ളം നി​ങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ സാ​ധ്യ​ത​യു​ണ്ടെ​ന്നു്) എബ്ര​ഹാം മാ​ത്യു എന്ന പേരു് വാ​രി​ക​യിൽ അച്ച​ടി​ച്ചു​ക​ണ്ടാൽ എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​ണു്. ആ നാ​മ​ധേ​യ​ത്തി​ന്റെ താ​ഴെ​വ​രു​ന്ന ചെ​റു​കഥ എന്റെ ദയ​നീ​യ​മായ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ദയ​നീ​യത വള​രെ​ക്കൂ​ട്ടു​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു ഭയം. മാ​ധ്യ​മം വാ​രി​ക​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പേ​രു​ക​ണ്ടു പേ​ടി​ച്ചു. ഞെ​ട്ടി. ‘ചു​വ​പ്പി​ന്റെ നിറം’ എന്ന കഥ ആ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടെ വാ​യി​ച്ചു. വാ​യി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ പേടി കൂടി; ഞെ​ട്ടൽ കൂടി. ഇമ്മാ​തി​രി​ക്ക​ഥ​കൾ പതി​വാ​യി വാ​യി​ച്ചാൽ നമ്മൾ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ വെ​റു​ക്കും. കഥ ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മാ​യി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. അർ​ത്ഥ​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ല​ട്ടെ, ‘സ്റ്റു​പി​ഡി​റ്റി’യോളം എത്ത​ട്ടെ. പക്ഷേ അതു വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ കൊ​ല്ല​രു​തു്. അന്ത​രി​ച്ച മീ​ഡി​യോ​ക്കർ (ഇട​ത്ത​രം) എഴു​ത്തു​കാ​രൻ പി കേ​ശ​വ​ദേ​വ് എബ്ര​ഹാം മാ​ത്യു കഥ​യെ​ഴു​തു​മെ​ന്നു് മുൻ​കൂ​ട്ടി​ക​ണ്ടു് പണ്ടേ പറ​ഞ്ഞു: ‘കൊ​ല്ല​രു​ത​നി​യാ കൊ​ല്ല​രു​തു്’.

റഷ്യൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ഗാർ​ഷി​ന്റെ (Vsevolod Garshin 1855–1888) ‘The Signal’ എന്ന ചെ​റു​കഥ വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​മാ​ണു്. റെ​യിൽ​വേ ജോ​ലി​ക്കാ​ര​നായ വസ്യെൽ​യി (Vasily) വി​പ്ല​വ​കാ​രി​യാ​ണു്. അയാ​ളു​ടെ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നായ സിം​യൊൻ (Semyon) നി​യ​മ​ങ്ങ​ള​നു​സ​രി​ച്ചു് ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​നും. സർ​ക്കാ​രി​നോ​ടു പി​ണ​ങ്ങി വസ്യെൽ​യി തീ​വ​ണ്ടി​വ​രാ​റായ സമ​യ​ത്തു പാ​ള​മി​ള​ക്കി​യി​ട്ടി​ട്ടു കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കോ​ടി. പാളം തി​രി​ച്ചു ചേർ​ക്കാ​നു​ള്ള കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ അപേ​ക്ഷ​യൊ​ന്നും വസ്യെൽ​യി വക​വെ​ച്ചി​ല്ല. തീ​വ​ണ്ടി വരു​ന്നു. ഒരു ചു​വ​ന്ന കൊടി വേണം സിം​യോ​ഗി​നു്. മറ്റു​മാർ​ഗ്ഗ​മി​ല്ലാ​തെ അയാൾ പേ​ന​ക്ക​ത്തി കൈയിൽ കു​ത്തി​യി​റ​ക്കി ചോര ചാ​ടി​ച്ചു് കൈ​ലേ​സ് അതിൽ​മു​ക്കി ഒരു മു​ള​ന്ത​ണ്ടിൽ കെ​ട്ടി രണ്ടു​പാ​ള​ത്തി​നി​ട​യിൽ ആ രക്ത​പ​താക ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​നി​ന്നു. എഞ്ചിൻ ഡ്രൈ​വർ അതു​ക​ണ്ടു. അയാൾ തീ​വ​ണ്ടി നി​റു​ത്തു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് സിം​യോ​ഗി​ന്റെ തല​ക​റ​ങ്ങി താഴെ വീ​ഴാൻ​പോ​യി. പക്ഷേ ഒര​ദൃ​ശ്യ​ക​രം ആ കൊടി അയാ​ളു​ടെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു​വാ​ങ്ങി. അതു് ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു് കൊ​ണ്ടു് അയാൾ നി​ന്നു. തീ​വ​ണ്ടി നി​ന്ന​പ്പോൾ ചു​വ​ന്ന കൊ​ടി​യേ​ന്തിയ വസ്യെൽ​യി പറ​ഞ്ഞു: ‘എന്നെ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്യൂ. ഞാ​നാ​ണു് പാ​ള​മി​ള​ക്കി​യ​തു്’. (കഥ ഓർ​മ്മ​യിൽ​നി​ന്നും എഴു​തു​ന്ന​തു്). ‘The Signal’ എന്ന ഇക്ക​ഥ​യു​ടെ പര്യ​വ​സാ​നം കണ്ടു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു് അദ്ഭു​ത​പ്ര​തീ​തി​യു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ടെ അവ​സാ​ന​ത്തോ​ള​മെ​ത്തു​ന്ന വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നും അതി​ന്റെ സമാ​പ്തി ഇത്ത​ര​ത്തി​ലാ​കു​മെ​ന്നു് സം​ശ​യി​ക്കു​ക​പോ​ലു​മി​ല്ല. ആ സം​ശ​യ​മി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​ണു് വി​സ്മയ പ്ര​തീ​തി​ക്കു ഹേതു. വൈ​ക്കം മു​ഹ​മ്മ​ദ് ബഷീ​റി​ന്റെ ‘പൂ​വ​മ്പ​ഴം’, ഉറൂ​ബി​ന്റെ ‘വാ​ട​ക​വീ​ടു​കൾ’ ഈ കഥ​ക​ളു​ടെ പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് ഒര​ഭ്യൂ​ഹ​വും നട​ത്താൻ കഴി​യു​ക​യി​ല്ല. കഴി​യു​ക​യി​ല്ല എന്ന​തി​ലാ​ണു് കലാ​ത്മ​ക​ത​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. മു​ക​ളിൽ ഞാൻ സം​ക്ഷേ​പി​ച്ചെ​ഴു​തിയ ഇറ്റാ​ല്യൻ കഥ​യു​ടെ പര്യ​വ​സാ​ന​വും ആ വി​ധ​ത്തി​ലാ​കു​മെ​ന്നു് ഒരു വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നും ഊഹി​ക്കാ​നാ​വു​ക​യി​ല്ല. ഗിൽ​ബർ​ട്ടോ തന്നെ ഇര​ട്ടി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ നമ്മു​ടെ ഭാ​വ​ന​യിൽ ഒര​ഗ്നി​കി​ര​ണം വന്നു​വീ​ഴു​ന്നു. നമ്മൾ അതോടെ ആശ്ച​ര്യ​ത്തി​ന്റെ അഗാ​ധ​ഹ്ര​ദ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു​വീ​ഴു​ന്നു. ജീ​വി​തം ഓരോ നി​മി​ഷ​ത്തി​ലും അദ്ഭു​ത​ദാ​യ​ക​ങ്ങ​ളായ സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ നൽ​കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് കഥ​ക​ളും അമ്മ​ട്ടി​ലാ​വ​ണ​മെ​ന്നു് നോബൽ ലാ​റി​യി​സ്റ്റായ ബാ​ഷേ​വി​സ് സി​ങ്ങർ പറ​ഞ്ഞ​തും ഇപ്പോൾ ഞാൻ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു. ഈ സാ​ര​സ്വ​ത​ര​ഹ​സ്യം മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യിൽ ‘കാ​തി​ലോല’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ ശ്രീ. ബി. മു​ര​ളി​ക്കു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. കാ​ഞ്ച​ന​മാ​ല​യും അന​സൂ​യ​യും കൂ​ട്ടു​കാർ. അനസൂയ പ്രേ​മ​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ പെ​ട്ട​വ​രെ വി​വാ​ഹ​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലാൻ യത്നി​ക്കു​ന്ന​വ​ളാ​ണു്. നി​ഷാ​ദൻ കാ​ഞ്ച​ന​മാ​ല​യു​ടെ കാ​മു​ക​നാ​യി എത്തി. അവരെ വി​വാ​ഹം വരെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന അന​സൂ​യ​യു​ടെ നേർ​ക്കു് കാ​മാ​സ്ത്രം അയ​യ്ക്കു​ന്നു നി​ഷാ​ദൻ. കഥയിൽ നി​ഷാ​ദൻ പ്ര​വേ​ശി​ച്ച​യു​ട​നെ​ത്ത​ന്നെ എനി​ക്കു് ഊഹി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞു അയാൾ കാ​ഞ്ച​ന​മാ​ല​യെ നി​രാ​ക​രി​ച്ചു് അന​സൂ​യ​യെ പ്രേ​മി​ക്കു​മെ​ന്നും അതോടെ കഥ പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തു​മെ​ന്നും. എന്റെ അഭ്യൂ​ഹ​ത്തി​നൊ​ത്തു് കഥ അവ​സാ​നി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കൊ​രു വി​സ്മ​യ​പ്ര​തീ​തി​യും ഉള​വാ​യി​ല്ല. പച്ച​വെ​ള്ളം​കു​ടി​ച്ച തോ​ന്നൽ മാ​ത്രം. കഥ പറ​യു​ന്ന രീ​തി​ക്കു് വി​ഭി​ന്ന​ത​യു​ണ്ടു്. നന്നു്. പക്ഷേ കോ​ളേ​ജ് മാ​ഗ​സി​നു​ക​ളിൽ മന​സ്സി​നു് പരി​പാ​ക​മി​ല്ലാ​ത്ത വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ എഴു​തു​ന്ന കഥ​കൾ​ക്കു​പോ​ലും മു​ര​ളി​യു​ടെ കഥ​യെ​ക്കാൾ കലാ​മൂ​ല്യ​മു​ണ്ടു്.

അന്ധ​കാ​രം ഇഴ​ഞ്ഞി​ഴ​ഞ്ഞു് എത്തു​ക​യാ​ണു്. കു​റ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ കൊടും തി​മി​രം എന്നെ പൊ​തി​യും. ഏതു​പോ​ലെ​യാ​ണു് ഇരു​ട്ടി​ന്റെ ആക്ര​മ​ണം, അതു ഞാൻ ഈ ഖണ്ഡി​ക​യു​ടെ പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ പറയാം.

എഴു​താൻ പോ​കു​ന്ന സംഭവം ഒരി​ക്ക​ലെ​ഴു​തി​യ​താ​ണു്. സന്ദർ​ഭ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥ​ന​കൾ​ക്കു് അനു​രൂ​പ​മാ​യി അതു വീ​ണ്ടും എഴു​തേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാർ സദയം ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ യൂ​ണി​വേ​ഴ്സി​റ്റി കോ​ളേ​ജിൽ ഞാൻ അധ്യാ​പ​ക​നാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു ക്രി​സ്തു​ശി​ഷ്യൻ എന്റെ ക്ലാ​സ്സി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കവിത, ലേഖനം ഇവ​യൊ​ക്കെ അദ്ദേ​ഹം എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രും. ഞാൻ അവ തി​രു​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കും. നിർ​ദ്ദേ​ശ​ങ്ങൾ നൽകും. ശി​ഷ്യൻ പരീ​ക്ഷ​യിൽ ജയി​ച്ചു് എവി​ടെ​യോ പോയി. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ എനി​ക്കൊ​രു എഴു​ത്തു​വ​ന്നു. തു​റ​ന്നു​നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ ക്രി​സ്തു​ശി​ഷ്യ​ന്റെ കത്താ​ണെ​ന്നു​മ​ന​സ്സി​ലാ​യി. സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ വാ​യി​ച്ചു​തീർ​ത്തി​ട്ടാ​ണു് ഞാൻ കത്തി​ന്റെ മു​ക​ളി​ലു​ള്ള സം​ബു​ദ്ധി​യി​ലേ​ക്കു് അറി​യാ​തെ നോ​ക്കി​പ്പോ​യ​തു്. Dear Krishnan Nair എന്നു് ആ പൂർ​വ​ശി​ഷ്യൻ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു​ക​ണ്ടു് എനി​ക്കു ദുഃഖം തോ​ന്നി.

മൂ​ന്നു​വർ​ഷം പഠി​പ്പി​ച്ചു് ഞാൻ കണ്ണു​തെ​ളി​യി​ച്ചു​വി​ട്ട ക്രി​സ്തു​ശി​ഷ്യൻ ഗു​രു​നാ​ഥ​നായ എന്നെ പേ​രു​പ​റ​ഞ്ഞു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ക്രി​സ്തു​ദേ​വൻ ആ മനു​ഷ്യ​നു ശി​ക്ഷ​കൊ​ടു​ത്തു​കൊ​ള്ളു​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഞാൻ ദുഃ​ഖ​മ​ക​റ്റി. വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. ഒരു ദിവസം സന്ധ്യ​യോ​ട​ടു​ത്ത​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം എന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി. അതിഥി ഈശ്വ​ര​നു​തു​ല്യ​നാ​ണ​ല്ലോ. ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ സത്ക​രി​ച്ചു. ആ ക്രൈ​സ്ത​വ​പു​രോ​ഹി​തൻ പറ​ഞ്ഞു: ‘ഒരാ​വ​ശ്യ​വു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് ഞാൻ വന്ന​തു്. താ​യാ​ട്ടു​ശ​ങ്ക​രൻ വി​വേ​കാ​ന​ന്ദ​നെ ആക്ഷേ​പി​ച്ചെ​ഴു​തിയ ലേഖനം എനി​ക്കു പഠി​പ്പി​ക്കാ​നു​ണ്ടു്. അതി​ന്റെ കൊ​ള്ള​രു​താ​യ്മ ഒന്നു കോ​ള​ത്തി​ലൂ​ടെ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്ക​ണം’. വി​വേ​കാ​ന​ന്ദ​നെ ആക്ഷേ​പി​ച്ചു എന്നു​കേ​ട്ടാൽ എന്റെ ചോര തി​ള​യ്ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം കരു​തി​യ​തു്. ഞാൻ ഹി​ന്ദു​മ​ത​ത്തിൽ പെ​ട്ട​വ​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഹി​ന്ദു​ത്വ​ത്തി​ന്റെ പേരിൽ ഒരാ​വേ​ശ​വും എനി​ക്കു​ണ്ടാ​കി​ല്ല. ഞാൻ മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നു. അപ്പോൾ ആഗതൻ തു​ടർ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു: ‘അവൻ എന്നെ പഠി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും എനി​ക്കെ​ഴു​താൻ മടി​യി​ല്ല. പക്ഷേ ഞാ​നെ​ഴു​തു​ന്ന​തു് അച്ച​ടി​ച്ചു​വ​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലോ എന്നു സംശയം’. അവൻ എന്നു പു​രോ​ഹി​ത​നും അധ്യാ​പ​ക​നു​മായ ആ മനു​ഷ്യൻ പറ​ഞ്ഞ​തു് എന്റെ മി​ത്ര​വും അഭി​വ​ന്ദ്യ​നു​മായ താ​യാ​ട്ടു​ശ​ങ്ക​ര​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി ഞാൻ അക്ഷ​രാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഞെ​ട്ടി. എന്നെ ആ മനു​ഷ്യൻ പേ​രു​പ​റ​ഞ്ഞു വി​ളി​ച്ച​തു് ഈ ഗു​രു​നി​ന്ദ​യോ​ടു തട്ടി​ച്ചു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ എത്ര നി​സ്സാ​രം!

ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ ശ്രീ. റസാ​ക്കു് കു​റ്റി​ക്ക​കം എഴു​തിയ ‘അബ്ദു​ള്ള മാ​സ്റ്റ​റു​ടെ കു​ട്ടി​കൾ’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ ഗു​രു​നാ​ഥ​നോ​ടു് ശി​ഷ്യ​ന്മാർ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന അനാ​ദ​ര​ത്തെ അഭി​വ്യ​ഞ്ജി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. പഠി​പ്പി​ക്കുക മാ​ത്ര​മ​ല്ല പാ​ഠ​പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും കു​ട​പോ​ലും മേ​ടി​ച്ചു​നൽ​കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഗു​രു​നാ​ഥ​നോ​ടു് ഒരു ശി​ഷ്യൻ നന്ദി​കേ​ടു​കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഇക്കഥ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​വ്യ​ത്യ​സ്ത​ത​യാൽ എനി​ക്കു കൗ​തു​ക​മു​ള​വാ​ക്കി. അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ സാ​ന്ദ്രത വർ​ദ്ധി​ച്ചു​വ​രു​ന്നു. ഗു​രു​നി​ന്ദ​യു​ടെ തമ​സ്സാ​ണോ ഇങ്ങ​നെ കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി വരു​ന്ന​തു്? ആയി​രി​ക്കും.

സ്വി​സ് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ഡൂ​റൻ​മാ​റ്റി​ന്റെ (Durrentmatt 1921–1990) The Tunnel (തു​ര​ങ്കം) എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​വർ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ ശക്തി സമ്പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി അറി​ഞ്ഞ​വ​ര​ല്ലെ​ന്നു് ഞാ​നെ​ഴു​തി​യാൽ അതു വാ​യി​ക്കാ​ത്ത​വ​രോ​ടു് എനി​ക്കു ബഹു​മാ​ന​ക്കു​റ​വൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ആ കഥ​യു​ടെ അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ ശക്തി​യി​ലേ​ക്കു കൈ ചൂ​ണ്ടാ​നേ എനി​ക്കു ലക്ഷ്യ​മു​ള്ളു.

ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു വയ​സ്സു​ള്ള ആ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ അന്നും ആ തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ കയറി. തീ​വ​ണ്ടി തി​രി​ക്കു​ന്ന സമയം അഞ്ചു് അമ്പ​തു്. ചെ​ന്നെ​ത്തു​ന്ന​തു് ഏഴു് ഇരു​പ​ത്തി​യേ​ഴി​നു്. ഒരു സെ​മി​നാ​റിൽ പങ്കെ​ടു​ക്കാൻ അയാൾ സർ​വ​ക​ലാ​ശാ​ല​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ക​യാ​ണു്. ഒരു ചെറിയ തു​ര​ങ്ക​മു​ണ്ടു് യാ​ത്ര​യ്ക്കി​ട​യിൽ. തീ​വ​ണ്ടി വലിയ വേ​ഗ​ത്തിൽ പോ​കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇരു​ട്ടി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള യാത്ര കു​റ​ച്ചു​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു മാ​ത്രം. പക്ഷേ അന്നു തു​ര​ങ്ക​ത്തി​ലൂ​ടെ

യുള്ള യാ​ത്ര​യ്ക്കു വി​രാ​മ​മി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ന്നി. തീ​വ​ണ്ടി മാ​റി​പ്പോ​യോ എന്നാ​ണു് യു​വാ​വി​ന്റെ സംശയം. റ്റി​ക്ക​റ്റ് പരി​ശോ​ധി​ക്കാൻ വന്ന ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ ആ സം​ശ​യ​ത്തെ ദൂ​രീ​ക​രി​ച്ചു. “But the gentleman is on the right train” എന്നാ​ണു് അയാൾ പറ​ഞ്ഞ​തു്. തു​ര​ങ്ക​ത്തി​ലൂ​ടെ വളരെ നേ​ര​മാ​യി തീ​വ​ണ്ടി ചലനം കൊ​ള​ളു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ അറി​യി​ച്ച​പ്പോൾ ആ ഉദ്യേ​ഗ​സ്ഥൻ മറു​പ​ടി നൽകി. ചീ​ത്ത​ക്കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യാ​കാ​മി​തു്. കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഈ ഇരു​ട്ടു്. ഓരോ കാ​തി​ലും പഞ്ഞി വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് യു​വാ​വു്. അതു കാ​തു​ക​ളിൽ തി​രു​കി​ക്ക​യ​റ്റി​യ​തി​നു​ശേ​ഷം അയാൾ പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ഉദ്യേ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു പോയി. തീ​വ​ണ്ടി​യു​ടെ വേഗം കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി വരു​ന്നു. ഇത്ര​യും ദൂ​ര​മു​ള്ള ഒരു തു​ര​ങ്കം താൻ പതി​വാ​യി സഞ്ചി​രി​ക്കു​ന്ന മാർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ ഇല്ലെ​ന്നു് അയാൾ ആ ഉദ്യേ​ഗ​സ്ഥ​നോ​ടു പരാ​തി​യാ​യി പറ​ഞ്ഞു. തു​ര​ങ്ക​ത്തി​നു അവ​സാ​ന​മി​ല്ല എന്ന​തു സമ്മ​തി​ച്ചി​ട്ടു് തനി​ക്കൊ​ന്നും അറി​യി​ക്കാ​നി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് അയാൾ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തു്. മണി​ക്കൂ​റിൽ അറു​പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു മൈലിൽ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ആ തീ​വ​ണ്ടി പോ​യി​ട്ടേ​യി​ല്ല. ഇപ്പോൾ നൂ​റ്റി​യ​ഞ്ചു മൈൽ വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണു് അതു പോ​കു​ന്ന​തു്. അതും താ​ഴോ​ട്ടു്. എഞ്ചിൻ കാ​ബി​നി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി യു​വാ​വു്. ഡ്രൈ​വർ തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ നി​ന്നു ചാടി രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. നൂ​റ്റി​മു​പ്പ​താ​യി വേഗം. ട്രെ​യിൻ താ​ഴോ​ട്ടു പോ​കു​ന്നു. ഭൂ​മി​യു​ടെ അന്തർ​ഭാ​ഗ​ത്തെ​ക്കോ? അതേ. ഭീ​തി​ദ​മായ യാത്ര. കണ്ണാ​ടി​ച്ചി​ല്ലു​ക​ളും ലോ​ഹ​ച്ചി​ല്ലു​ക​ളും യു​വാ​വി​ന്റെ ശരീ​ര​ത്തിൽ വന്നു തറ​ച്ചു. ശക്തി​യാ​യി കാ​റ്റു് അയാ​ളു​ടെ കാ​തു​ക​ളി​ലെ പഞ്ഞി​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളെ വലി​ച്ചെ​ടു​ത്തു് അമ്പു​ക​ളാ​യി മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് അയ​ച്ചു. ‘ഒന്നു​മി​ല്ല. ഈശ്വ​രൻ നമ്മെ വീ​ഴ്ത്തു​ക​യാ​ണു്. നമ്മൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാണും ഇപ്പോൾ’ എന്നാ​ണു് യു​വാ​വു് പറ​ഞ്ഞ​തു്. കഥ ഇവിടെ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​സ​ത്യ​ങ്ങൾ എന്നു നമു​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​വ​യെ രൂ​പ​പ​രി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു് മനു​ഷ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ദു​ര​ന്ത​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തെ കാ​ണി​ച്ചു തരി​ക​യാ​ണു് ഡൂ​റൻ​മാ​റ്റ്.

ഇനി ശ്രീ. ജോർജ് ജോസഫ് കെ. മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തിയ ‘വി​സ്മയ ജാ​ല​ക​ങ്ങൾ’ എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ചു നോ​ക്കുക. ഡൂ​റൻ​മാ​റ്റി​ന്റെ കഥ​യു​ടെ അനു​ക​ര​ണ​മാ​ണു് ജോർജ് ജോസഫ് കെ​യു​ടെ കഥ​യെ​ന്നു് എനി​ക്ക​ഭി​പ്രാ​യ​മി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം സ്വി​സ് കഥ വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യു​മി​ല്ല. കഥ​യു​ടെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് തർ​ജ്ജമ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ നമു​ക്കു ഭയ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. അനി​യ​ന്ത്രി​ത​വും ഭയോ​ത്പാ​ദ​ക​വു​മായ ലോ​ക​ത്തെ​യാ​ണു് ഡൂ​റൻ​മാ​റ്റ് തീ​വ​ണ്ടി​യാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതിൽ മനു​ഷ്യ​നെ​ത്ര നി​സ്സാ​രൻ എന്ന തോ​ന്നൽ രച​നാ​പാ​ട​വും കൊ​ണ്ടു് അനാ​യാ​സ​മാ​യി ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു ഡൂ​റൻ​മാ​റ്റ്. ഡ്രൈ​വ​റി​ല്ലാ​തെ “ഇരു​ട്ടി​ന്റെ തു​ര​ങ്ക”ത്തി​ലൂ​ടെ പാ​യു​ന്ന തീ​വ​ണ്ടി​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു​ത്ത​ന്റെ അനു​ഭ​വ​ത്തെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന ജോസഫ് കെ​യു​ടെ കഥ തി​ക​ഞ്ഞ പരാ​ജ​യ​മാ​ണു്. അതിൽ നി​ന്നു് ഒര​നു​ഭൂ​തി​യും വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. കുറെ വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു് കളി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു ജോസഫ് കെ. അതു​മാ​ത്ര​മ​ല്ല അനു​ഭൂ​തി​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളായ ജോസഫ് കെ. കഥ​കൾ​ക്കു അന്യ​ദേ​ശോ​ദ്ഭവ സ്വ​ഭാ​വ​വു​മു​ണ്ടു്. കേ​ര​ളീ​യ​നായ എഴു​ത്ത​കാ​ര​ന്റെ ജീ​വ​ര​ക്ത​ത്തിൽ അലി​ഞ്ഞു​ചേർ​ന്ന ആശ​യ​ങ്ങ​ള​ല്ല അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ രച​ന​ക​ളി​ലു​ള്ള​തു്. വി​ദേ​ശ​ത്തു​ള്ള കഥാ​രൂ​പ​ത്തിൽ കുറേ വി​ദേ​ശാ​ശ​യ​ങ്ങൾ കു​ത്തി​നി​റ​യി​ക്കു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു അദ്ദേ​ഹം. മലയാള കഥ​യ്ക്കു നമ്മു​ടെ മണ്ണി​ന്റെ മണം വേണം. ആ മണ​ത്തോ​ടു കൂടിയ കഥ​യ്ക്കു സാർ​വ​ജ​നീന സ്വ​ഭാ​വ​വും വരണം. ഇതൊ​ന്നും ജോസഫ് കെ​യു​ടെ രച​ന​ക​ളിൽ ഇല്ലേ​യി​ല്ല.