തെ​ക്കെ അമേ​രി​ക്ക​യു​ടെ പടി​ഞ്ഞാ​റു ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള പെറു (Peru) റി​പ്പ​ബ്ലി​ക്കി​ലെ വലിയ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നായ വാർ​ഗാ​സ് യോസ യുടെ പുതിയ നോവൽ “The Notebooks of Don Rigoberto” അശ്ലീല രച​ന​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് സാ​മാ​ന്യ സങ്ക​ല്പം. അപ​രി​ഷ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളായ ലൈം​ഗി​ക​വർ​ണ്ണ​ന​ങ്ങൾ ഏറെ​യു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥി​ത​മായ വിഷയം അസ​ഭ്യ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും (കൊ​ച്ച​മ്മ​യും മക​നു​മാ​യു​ള്ള ലൈം​ഗി​ക​ബ​ന്ധം) നോവൽ സാ​ക​ല്യാ​വ​സ്ഥ കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന അനു​ഭ​വം അശ്ലീ​ല​ത​യു​ടെ​താ​ണെ​ന്നു പറയാൻ വയ്യ. നോ​വ​ലി​ലെ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ യോസ ഇതു പറ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്: “Eroticism is the intelligent and sensitive humanization of physical love and pornography is cheapening and degradation (pp. 193). Pornography is passive and collectivist, eroticism is creative and individual even when practiced in twos or threes” (pp. 197). ശാ​രീ​രി​ക​പ്രേ​മ​ത്തി​ന്റെ ബു​ദ്ധി​പൂർ​വ​ക​വും സൂ​ക്ഷ്മ​ഗ്രാ​ഹ​ക​വു​മായ സു​ശീ​ലീ​ക​ര​ണ​മാ​ണു് ശൃം​ഗാ​രം. അശ്ലീ​ല​ര​ചന ക്ഷു​ദ്ര​മാ​ണു്. അപ​കൃ​ഷ്ട​ത​യാ​ണു്. നി​ഷ്ക്രി​യ​വും സാ​മാ​ന്യ​വു​മാ​ണു് അശ്ലീ​ലത. രണ്ടോ മൂ​ന്നോ പേർ ചേർ​ന്നു നട​ത്തി​യാ​ലും ശൃം​ഗാ​ര​പ്ര​ക്രിയ സർ​ഗ്ഗാ​ത്മ​ക​വും വ്യ​ക്തി​നി​ഷ്ഠ​വു​മ​ത്രേ. അശ്ലീ​ല​ത​യെ ആവരണം ചെ​യ്തു് അതിനെ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​ക്കു​ന്ന കലാ​വൈ​ഭ​വം ഈ നോ​വ​ലി​ന്റെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യാ​ണു്. സമൂഹം, സം​സ്കാ​രം, കല ഇവ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള നൂ​ത​നാ​ശ​യ​ങ്ങൾ ഈ കലാ​സൃ​ഷ്ടി​ക്കു് അർ​ക്ക​ദീ​പ്തി നല്കു​ന്നു.

റീ​ഗോ​ബെർ​തോ (Rigoberto), അയാ​ളു​ടെ ഭാര്യ ഡോ​നി​യോ ലൂ​ക്രീ​സിയ (Dona Lucrecia), റീ​ഗോ​ബെർ​തോ​യു​ടെ ആദ്യ​ത്തെ ഭാ​ര്യ​യിൽ അയാൾ​ക്കു​ണ്ടായ ഫൊൻ​ചീ​തോ (Fonchito), ഹൂ​സ്തീൻ​യാന (Justiniana), ഇവ​രാ​ണു് നോ​വ​ലി​ലെ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ. ദ്ര​ഷ്ടാ​ക്കൾ​ക്കു കാ​മോ​ത്സു​കത ജനി​ക്കു​മാ​റു് സ്ത്രീ​ക​ളെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ച ഓസ്ട്രി​യൻ ചി​ത്ര​കാ​രൻ എഗൊൻ ഷീല (Egon Schiele, 1890–1918) നോ​വ​ലിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കാ​ത്ത വേ​റൊ​രു കഥാ​പാ​ത്ര​മാ​ണു്. പെ​റു​വി​ലെ ലീ​മാ​പ്പ​ട്ട​ണ​ത്തി​ന്റെ എതിർ​വ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലാ​യി താ​മ​സി​ക്കു​ന്നു റീഗോ ബെർ​തോ​യും അയാ​ളു​ടെ അതി​സു​ന്ദ​രി​യായ രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഭാര്യ ലൂ​ക്രീ​സി​യ​യും, ഫൊൻ ചീതോ എന്ന ബാലൻ ലൂ​ക്രീ​സിയ എന്ന കൊ​ച്ച​മ്മ​യു​മാ​യി ലൈം​ഗി​ക​വേ​ഴ്ച നട​ത്തി എന്ന​തി​ന്റെ പേരിൽ അവളെ നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു വശ​ത്തേ​ക്കു് നി​ഷ്കാ​സ​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് റീ​ഗോ​ബെർ​തോ. ഞാൻ നോ​വ​ലാ​കെ മന​സ്സി​രു​ത്തി വാ​യി​ച്ചി​ട്ടും ഇവ​രു​ടെ ബന്ധ​ത്തി​ന്റെ വർ​ണ്ണന കണ്ടി​ല്ല. അതിനെ മറ​ച്ചു വച്ചി​ട്ടാ​ണു് യോസ അനി​യ​ത​ങ്ങ​ളായ എല്ലാ ലൈം​ഗിക പ്ര​ക്രി​യ​ക​ളെ​യും വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​തു്. “I understand, Senora, that the feminist sect which you represent has declared a war of sexes, and that the philosophy of your movement is based on the conviction that the clitoris is morally, physically, culturally, and erotically superior to the penis, ovaries more noble than testicles” (pp. 57) എന്നും “And to see you urinate, in the dark, at the back of the house, as if you were pouring out a slender, tremulous, silvery, obstinate stream of honey, I would give up, many times over, this choir of shades I possess, and the clang of useless swords that echoes in my soul…” എന്നും (ഇതു നെ​റൂ​ദ​യു​ടെ കാ​വ്യ​മാ​ണ​ത്രേ. ഈ ലേ​ഖ​ക​നു് ഇതു വാ​യി​ച്ച​താ​യി ഓർ​മ്മ​യി​ല്ല.) “Though now the sexologist Havelock Ellis intruded, whose most secret joy, according to the note book, was to listen to his beloved passing water…” എന്നും കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യി​ക്കു​ന്ന യോസ കൊ​ച്ച​മ്മ​യു​ടെ​യും മക​ന്റെ​യും നി​ഷി​ദ്ധ​കർ​മ്മ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മൗനം അവ​ലം​ബി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്തി​നാ​ണോ എന്തോ? അഗ​മ്യ​ഗ​മ​ന​മാ​യ​തു കൊ​ണ്ടാ​വാം. വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ഭാ​വ​ന​യിൽ ഒരു സ്ഫു​ലിം​ഗ​മി​ട്ടു് അതിനെ ആളി​ക്ക​ത്തി​ക്കാ​നാ​വാം. ഒരി​ട​ത്തു് ആസ്ഫു​ലിം​ഗ​മി​ല്ലാ​തി​ല്ല. കൊ​ച്ച​മ്മ​യു​ടെ അബോ​ധാ​ത്മ​ക​മായ കാമം അതു സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഫൊൻ​ചീ​തോ​ക്കു് തന്റെ പൃ​ഷ്ഠ​ഭാ​ഗ​ത്തു് ആരും തൊ​ടു​ന്ന​തു ഇഷ്ട​മ​ല്ല. എങ്കി​ലും അച്ഛ​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​രും സ്ക്കൂ​ളി​ലെ പു​രോ​ഹി​ത​രും അവ​ന്റെ ആ ഭാ​ഗ​ത്തു തടവും. ഒരു ദിവസം കു​ട്ടി (ഫൊൻ​ചീ​തോ) കൊ​ച്ച​മ്മ​യു​ടെ കാ​തി​നെ ചും​ബി​ച്ചു. നാ​ക്കി​ന്റെ അറ്റം കൊ​ണ്ടു കാ​തി​ന്റെ മട​ക്കി​നെ നന​ച്ചു. അവനെ തള്ളി മാ​റ്റാൻ ലൂ​ക്രീ​സി​യ​യ്ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു് ബാലൻ പറ​ഞ്ഞു:

‘കൊ​ച്ച​മ്മേ, കൊ​ച്ച​മ്മ​യും അങ്ങ​നെ തന്നെ​യോ?’

‘എന്തു?’ എന്നു ലൂ​ക്രീ​സിയ.

അവൻ പറ​ഞ്ഞു: “കൊ​ച്ച​മ്മ​യും എന്റെ ചന്തി​യിൽ തൊ​ടു​ന്നു. എന്റെ അച്ഛ​ന്റെ സ്നേ​ഹി​ത​രെ​പ്പോ​ലെ, സ്ക്കൂ​ളി​ലെ പു​രോ​ഹി​ത​രെ​പ്പോ​ലെ. എന്റെ പൃ​ഷ്ഠ​ത്തിൽ എല്ലാ​വർ​ക്കും എന്താ​ണു് ഇത്ര താൽ​പ​ര്യം? (പുറം 111)

ഫൊൻ​ചീ​തോ ചി​ത്ര​ര​ചന അഭ്യ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണു്. അയാ​ളു​ടെ ആരാ​ധ്യ​നായ കലാ​കാ​രൻ ഓസ്റ്റ്രി​യൻ എക്സ്പ്ര​ഷ​നി​സ്റ്റ് എഗൊൻ ഷീല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നഗ്ന​ചി​ത്ര​ങ്ങൾ ഉത്ക​ട​വി​കാ​ര​ങ്ങൾ​ക്കു വി​ധേ​യ​ക​ളായ സ്ത്രീ​ക​ളെ അന്യാ​ദൃ​ശ​മായ രീ​തി​യിൽ ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. കാ​ലു​കൾ കവ​ച്ചു​വ​ച്ചു് ഏതാ​ണ്ടു നഗ്ന​യാ​യി കി​ട​ക്കു​ന്ന യു​വ​തി​യെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന Reclining Woman ദ്ര​ഷ്ടാ​ക്കൾ​ക്കു പോലും പി​രി​മു​റു​ക്കം ഉണ്ടാ​ക്കും. അതി​നെ​ക്കാൾ സു​ശ​ക്ത​മാ​ണു് A Cardinal Embracing a Nun എന്ന ചി​ത്രം. കാർ​ഡി​നൽ (കർ​ദ്ദി​നാൾ) കന്യാ​സ്ത്രീ​യെ ഉത്ക​ട​മായ കാ​മ​വി​കാ​ര​ത്താൽ വി​ഴു​ങ്ങാൻ പോ​കു​ന്നോ അതോ കന്യാ​സ്ത്രീ കർ​ദ്ദി​നാ​ളി​നെ അതേ വി​കാ​ര​ത്താൽ വി​ഴു​ങ്ങാൻ പോ​കു​ന്നോ എന്നാ​ണു് ആ ചി​ത്രം കാ​ണു​ന്ന നമു​ക്കു സംശയം (ഈ ആശയം സ്വ​ന്ത​മ​ല്ല). ഈ ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വരച്ച ഷീ​ല​യാ​ണു് താ​നെ​ന്നു ഫൊൻ​ചീ​തോ വി​ചാ​രി​ച്ചു.

“Why are you so interested in Egon Schiele?” asked Dona Lucrecia.

“It makes me sad that he died so young that they put him in prison” Fonchito replied.

“I have a feeling that I’m like him, that I’m going to have a tragic life, like his” എന്നും ഫൊൻ​ചീ​തോ അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

ഷീ​ല​യു​ടെ​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​യും ലൈം​ഗി​കാ​വേ​ശം ജീ​വി​ത​ത്തി​ലും ചി​ത്ര​ര​ച​ന​യി​ലും പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ച കലാ​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു ഫൊൻ​ചീ​തോ. എങ്കി​ലും ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും അനു​ര​ഞ്ജ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തി നി​യ​ത​ജീ​വി​തം നയി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു അയാ​ളു​ടെ ആഗ്ര​ഹം. അതിനു വേ​ണ്ടി അയാൾ ലൂ​ക്രീ​സിയ എഴു​തു​ന്ന മട്ടിൽ റീ​ഗോ​ബെർ​തോ​ക്കു് കത്തു​കൾ അയ​യ്ക്കും. റീ​ഗോ​ബെർ​തോ എഴു​തു​ന്ന രീ​തി​യിൽ ലൂ​ക്രി​സി​യ​യ്ക്കു മറു​പ​ടി​കൾ അയ​യ്ക്കും. അയാ​ളു​ടെ ശ്രമം ഫലി​ച്ചു. അവർ ഒരു​മി​ച്ചു കൂടി. ആ രംഗം യോസ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന​തു തന്നെ കണ്ടാ​ലും:

‘I’m the happiest man in the world’, said Don Rigoberto.

She nestled against him demurely.

‘Will it last? Will we make our happiness last?’

‘It can’t last’ he said gently.

‘All happiness is fleeting. An exception, a contrast, but we have to rekindle it from time to time, not allow it to go out. Blowing, blowing on the little flame’

‘I’ll start exercising my lungs right now’, Dona Lucrecia exclaimed. (pp. 254)

ഈ പു​ന​സ്സ​മാ​ഗ​മ​ത്തി​നു വഴി​യൊ​രു​ക്കു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി യോസ ന്യൂ​സി​ല​ണ്ടി​ലെ ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു. പത്തു വയ​സ്സു​ള്ള ഒരാൺ​കു​ട്ടി​യു​മാ​യി ലൈം​ഗി​ക​ബ​ന്ധം പു​ലർ​ത്തി​യ​തി​നു് ഇരു​പ​ത്തി​നാ​ലു വയ​സ്സു​ള്ള ഒര​ധ്യാ​പി​ക​യെ നാലു വർഷം തട​വി​നു ജഡ്ജി വി​ധി​ച്ചു. ഈ വാർ​ത്ത പത്ര​ത്തിൽ വാ​യി​ച്ച റീ​ഗോ​ബെർ​തോ പേ​ന​യെ​ടു​ത്തു ദേ​ഷ്യ​ത്തോ​ടെ എഴുതി “… Let all boys in this city be deflowered when they reach the age of ten by married woman in their thirties, preferably their aunts, teachers or godmothers”. ഇതെ​ഴു​തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അയാൾ​ക്കു് ആശ്വാ​സ​മാ​യി (pp. 200, 201). ഭാ​ര്യ​യു​മാ​യി വീ​ണ്ടും ഒരു​മി​ച്ചു കഴി​യു​ന്ന​തി​നു സഹാ​യി​ക്കു​ന്ന ആശയം.

നോ​വ​ലി​ന്റെ തു​ട​ക്ക​ത്തിൽ യോസ രണ്ടു മഹാ​ന്മാ​രു​ടെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. “മനു​ഷ്യൻ സ്വ​പ്നം കാ​ണു​മ്പോൾ ഈശ്വ​ര​നാ​ണു്. അവൻ ചി​ന്തി​ക്കു​മ്പോൾ കേ​വ​ല​യാ​ച​കൻ” (ഹോൾ​ഡർ​ലീൻ, ജർ​മ്മൻ കവി). “എന്റെ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളി​ലൂ​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ചരി​ത്രം സൂ​ക്ഷി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല എനി​ക്കു്. ഭാ​ഗ്യം അവയെ വളരെ താ​ഴ്ത്തി കു​ഴി​ച്ചു​മൂ​ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. എന്റെ മനോ​ര​ഥ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളി​ലൂ​ടെ ഞാൻ അവ പു​ലർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.” (മൊ​ങ്തെ​ന്യ, ഫ്ര​ഞ്ച് പ്ര​ബ​ന്ധ​കാ​രൻ.)

ഫൊൻ​ചീ​തോ കൊ​ച്ച​മ്മ​യെ (കു​ഞ്ഞ​മ്മ​യെ) വ്യ​ഭി​ച​രി​ച്ചോ? അതോ കൊ​ച്ച​മ്മ മകനെ വ്യ​ഭി​ച​രി​ച്ചോ? അറി​യാൻ പാ​ടി​ല്ല. ഷീ​ല​യു​ടെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ കണ്ടു് ആവേ​ശ​മാർ​ന്നു ഫൊൻ​ചീ​തോ ലൂ​ക്രീ​സി​യ​യു​ടെ​യും പരി​ചാ​രി​ക​യു​ടെ​യും ചില അവ​സ്ഥാ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ വര​ച്ചു. ഷീ​ല​യു​ടെ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള വാ​സ്ത​വി​കത ആ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​ണ്ടോ? ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ സാ​ക​ല്യാ​വ​സ്ഥ​യി​ലു​ള്ള സന്ദി​ഗ്ദ്ധ​ത​യും മനോ​ര​ഥ​സൃ​ഷ്ടി​സ്വ​ഭാ​വ​വും പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നോവൽ വി​രാ​ജി​ക്കു​ന്നു. വിഷയം എന്തു​മാ​ക​ട്ടെ. യോ​സ​യു​ടെ തൂലിക മീദസ് രാ​ജാ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. അതു എന്തു​തൊ​ട്ടാ​ലും തനി​സ്സ്വർ​ണ്ണ​മാ​കും. (The Note books of Don Rigoberto, Translated by Edith Grossman, faber and faber, pp. 259, Publication 1998.)

ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി​യി​ലെ (ലക്കം 4) ‘ബാൽ​ക്ക​ണി’ എന്ന ചെ​റു​കഥ (ശ്രീ. കരു​ണാ​ക​രൻ എഴു​തി​യ​തു്) ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് വാ​ക്യം എഴു​താൻ വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ സദ​യാ​നു​മ​തി തേ​ടു​ന്നു ഞാൻ. Nonsense is a mild expression of such atrocious attempts at short story writing.

ഭ്രാ​ന്തി​ന്റെ അംശം കല​രാ​ത്ത ജീ​നി​യ​സ്സി​ല്ല എന്ന​തു് അം​ഗീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട സത്യ​മാ​ണു്. ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ ഷൊർഷ് ബതായി (Georges Bataille, 1897–1962) ജീ​നി​യ​സ്സാ​യി​രു​ന്നു. ലേശം ഭ്രാ​ന്ത​നും. കാമം. മി​സ്റ്റി​സി​സം ഇവ​യോ​ടു് അമി​ത​കൗ​തു​കം കാ​ണി​ച്ചി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ The Story of the Eye എന്ന നോവൽ കലാ​ത്മ​ക​മാ​ണു്. അതിരു കടന്ന ലൈം​ഗി​ക​ത്വം ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളു​ന്ന​താ​ണു്. ബതായി പറ​യു​ന്നു: സ്ത്രീ​യു​ടെ ശരീ​ര​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി​യു​ള്ള ആഗ്ര​ഹം—മൃ​ദു​ല​വും കാ​മോ​ത്സു​ക​ത​യാർ​ന്ന​തും നഗ്ന​വു​മായ സ്ത്രീ​ശ​രീ​ര​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ആഗ്ര​ഹം—എനി​ക്കു് കാ​മ​ത്തി​ന്റെ അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള വേ​ദ​ന​യു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ ഞാൻ ആരാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു നല്ല​പോ​ലെ അറി​യാം. ഒരു​ത​രം മതി​വി​ഭ്ര​മ​പ​ര​മായ അന്ധ​കാ​രം എന്നെ അതി​രി​ലൂ​ടെ ഭ്രാ​ന്തി​ലേ​ക്കു​മെ​ല്ലെ തള്ളി​നീ​ക്കു​ന്നു. ആർ​ക്ക​റി​യാം. ചൂ​ടാർ​ന്ന, മാ​ര​ക​മായ സ്ഫോ​ട​ന​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണോ എന്നു്. എനി​ക്കും ലോ​ക​ത്തി​നും തമ്മി​ലു​ള്ള കന​മാർ​ന്ന ബന്ധ​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​മോ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഞാൻ രക്ഷ നേ​ടു​ന്നു. എന്റെ യഥാർ​ത്ഥ​മായ പള്ളി വേ​ശ്യാ​ല​യ​മാ​ണു് (Vide Essential Writings, Georges Bataille, Edited by Michael Richardson, pp. 228, Rs. 1156.10).

ശ്രീ. സതീഷ് ബാബു പയ്യ​ന്നൂ​രി​ന്റെ ‘തണു​പ്പു് എന്ന ഹൃ​ദ​യ​വി​കാ​രം’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ (മാ​ധ്യ​മം ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്, 18-9-98) വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക്കു് അധ്യാ​പി​ക​യോ​ടു തോ​ന്നു​ന്ന ഭാവം രതി തന്നെ​യാ​ണു്. അതു് പ്ര​ച്ഛ​ന്ന​മാ​ണു് എന്നേ​യു​ള്ളു. വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു വി​ദ്യാർ​ത്ഥി യു​വാ​വാ​യി അവരെ കാണാൻ ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ അവർ ദയാ​ര​ഹി​ത​യാ​യി അയാളെ ആട്ടി​പ്പാ​യി​ക്കു​ന്നു. അധ്യാ​പി​ക​യു​ടെ മൂ​ന്നു ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ നാ​ടു​വി​ട്ടു പോ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അവർ​ക്കു നൈ​രാ​ശ്യ​വും വി​ദ്വേ​ഷ​വും. അതു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കാം ആ പരു​ക്കൻ പെ​രു​മാ​റ്റം അവരിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​യ​തു്. യു​വാ​വി​ന്റെ നി​രാ​ശത എന്ന വി​കാ​ര​ത്തെ​യും അധ്യാ​പി​ക​യു​ടെ അവ​ഗ​ണ​ന​യെ​യു​മാ​ണു് തണു​പ്പു് എന്നു കഥാ​കാ​രൻ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ച്ഛ​ന്ന​ങ്ങ​ളായ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു പ്ര​കാ​ശം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കാൻ സതീഷ് ബാ​ബു​വി​നു് കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ശ്രീ​മ​തി പ്രേമ ജയ​കു​മാർ അൽബർ കമ്യൂ​വി​ന്റെ ‘The First Man’ എന്ന അസ​മാ​പ്ത​മായ നോ​വ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തി​യ​തു് ഞാൻ വാ​യി​ച്ചു. ‘മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ കാ​ഥി​കൻ’ എന്നാ​ണു് പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ന്റെ ‘തല​ക്കെ​ട്ടു്’. കാ​ഥി​കൻ കഥ പറ​യു​ന്ന​വ​നാ​ണു്; കഥാ​കാ​രൻ കഥ എഴു​തു​ന്ന​വ​നും. സാം​ബ​ശി​വൻ കാ​ഥി​കൻ; തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള കഥാ​കാ​രൻ. കമ്യൂ​വി​നെ കാമു ആക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു ശ്രീ​മ​തി. ഫ്രാൻ​സിൽ ചെ​ന്നു് പ്രേമ, കാമു എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ അങ്ങ​നെ​യൊ​രാ​ളി​നെ ഞങ്ങൾ കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ എന്നു ഫ്ര​ഞ്ച് ജനത പറയും. കമ്യൂ​വി​ന്റെ The First Man എന്ന നോ​വ​ലി​നു ഗ്രാ​മ്യ​മായ ‘പറട്ട’ എന്ന വി​ശേ​ഷ​ണ​മാ​ണു ചേ​രു​ന്ന​തു്. അതിനെ ‘വി​ല​പ്പെ​ട്ട ഒരു ഉപഹാര’മായി ശ്രീ​മ​തി കാ​ണു​ന്നു. എന്റെ​യോ പ്രേ​മ​യു​ടെ​യോ രസ​ജ്ഞ​ത​യു​ടെ കു​റ​വാ​യി അതിനെ കരു​താം. പക്ഷേ 1995-ൽ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടിൽ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെയ്ത ഈ നോ​വ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മൂ​ന്നു വർഷം കഴി​ഞ്ഞു് ശ്രീ​മ​തി എഴു​തി​യ​തു് ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യു​ടെ ലക്ഷ​ണ​മാ​യി ദർ​ശി​ക്കാൻ എനി​ക്കു കഴി​യു​ന്നി​ല്ല.

ഒരു കേ​ന്ദ്ര​സർ​ക്കാർ സ്ഥാ​പ​നം ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യു​ടെ പു​സ്ത​ക​ത്തി​നു അവ​താ​രിക എഴു​തി​ക്കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് എന്നോ​ടു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. ആ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രി​യെ ഞാൻ ബഹു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് (ഇപ്പോ​ഴു​മു​ണ്ടു് ആ ബഹു​മാ​നം) അവ​താ​രിക എഴു​താ​മെ​ന്നു സമ്മ​തി​ച്ചു. അവ​താ​രിക വേ​ണ​മെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ആദ്യ​ത്തെ കത്തു​ത​ന്നെ മര്യാദ പാ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എങ്കി​ലും ഞാ​ന​ങ്ങു ക്ഷ​മി​ച്ചു. പി​ന്നെ​പ്പി​ന്നെ വരു​ന്ന കത്തു​കൾ എനി​ക്കു ക്ഷോ​ഭ​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളാ​യി. You are directed to submit the manuscript within a week. എന്ന മട്ടി​ലാ​ണു് കത്തു​കൾ. അതിൽ ‘സഹി​കെ​ട്ടു്’ ഞാൻ കത്തു​കൾ അയച്ച ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നെ അറി​യി​ച്ചു വി​ന​യ​ത്തോ​ടു കൂടി മാ​ത്ര​മേ എഴു​താ​വൂ എന്നു്. വി​ന​യ​പൂർ​വം എഴു​തേ​ണ്ട​തെ​ങ്ങ​നെ​യെ​ന്നു കാ​ണി​ക്കാൻ ഞാൻ ഒരു മാ​തൃ​ക​ക്ക​ത്തു കൂടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. അതു് ഇങ്ങ​നെ: I request you to be so good as to let me know when your article may be expected?” മട​ക്ക​ത്ത​പാ​ലിൽ ആ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ കത്തു​കി​ട്ടി. ഞാ​നെ​ഴു​തി​ക്കാ​ണി​ച്ച കത്തു് അതേ​രീ​തി​യിൽ റ്റൈ​പ്പ് ചെ​യ്തു് ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ ഒപ്പി​ട്ടു് എനി​ക്കു് അയ​യ്ക്കു​ക​യാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. എന്റെ കര​ണ​ത്തു കി​ട്ടിയ അടി​പോ​ലെ ആയി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആ കു​ത്സിത പ്ര​വൃ​ത്തി. പി​ന്നെ ഞാൻ മി​ണ്ടി​യ​തു​മി​ല്ല. സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രി എന്നെ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന​തി​നു ഒരു സം​ശ​യ​വു​മി​ല്ല എനി​ക്കു്.

ബാ​ങ്കു​ക​ളിൽ നി​ന്നു വരു​ന്ന കത്തു​കൾ ഇതി​നെ​ക്കാൾ ഭീ​തി​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളാ​ണു്. പണം കൊ​ടു​ക്കാൻ വൈ​കി​യാൽ, You are a defaulter, come to the bank within twenty four hours എന്നും മറ്റും അവർ എഴുതി അയ​ച്ചു​ക​ള​യും. ഇതി​നൊ​ക്കെ സമീ​പ​ഭാ​വി​യിൽ മാ​റ്റം വരു​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ വി​ശ്വാ​സം. അവ​താ​രിക എഴു​തി​ക്കാ​നാ​യി കേ​ന്ദ്ര​ഗ​വൺ​മെ​ന്റ് ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ ദി​ല്ലി​യിൽ നി​ന്നു വി​മാ​ന​ത്തിൽ കയറി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു എത്തു​ക​യും ഹോ​ട്ട​ലിൽ മുറി വാ​ട​ക​യ്ക്കു് എടു​ത്തു കു​റ​ഞ്ഞ​തു ഒരാ​ഴ്ച​യോ​ളം താ​മ​സി​ച്ചു് എഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ സൗ​ക​ര്യ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു പേ​ടി​യോ​ടെ അയാളെ സമീ​പി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന കാലം വരും. ഭീ​മ​മായ സംഖ്യ കടം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന ബാ​ങ്കു​കാർ അതു കൈ​പ്പ​റ്റിയ ആളി​ന്റെ പാ​ദ​ശു​ശ്രൂഷ നട​ത്തു​ന്ന കാലം വരും. അതു​പോ​ലെ ഒരു​ത്ത​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു് മറ്റൊ​രു​ത്ത​ന്റെ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തി​നും മാ​റ്റം വരും. ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ രീതി ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ ഭാ​ര്യ​യെ പൂ​മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു വരാൻ സമ്മ​തി​ക്കാ​തി​രി​ക്കുക എന്ന​താ​ണ​ല്ലോ. ഇതു മാറും. അതിഥി വന്ന​പാ​ടേ തന്റെ ആതി​ഥേ​യ​നോ​ടു് ‘തന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ​വി​ടെ? ഞാ​നൊ​ന്നു കാ​ണ​ട്ടെ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു ചെ​ല്ലും. ‘സര​സ​പ​ല്ലവ കോ​മ​ള​മായ ആ കരതലം കൊ​ണ്ടു് ഒരു ഗ്ലാ​സ് ചു​ക്കു​വെ​ള്ള​മെ​ടു​ത്താ​ട്ടെ’ എന്നു് അവ​ളോ​ടു പറ​യു​ക​യും ചെ​യ്യും. ഭർ​ത്താ​വെ​ന്ന യാ​ഥാ​സ്ഥി​തി​കൻ വാ​പൊ​ളി​ച്ചു് മുൻ​വ​ശ​ത്തു ഇരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. ചു​ക്കു​വെ​ള്ള​ത്തിൽ ദൃ​ഷ്ടി വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ക്കാ​തെ അടു​ക്ക​ള​ക്കാ​രി​യു​ടെ നി​തം​ബ​ത്തിൽ വി​ലോ​ച​ന​ങ്ങൾ വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് വെ​ള്ളം മു​ഴു​വൻ താ​ന​റി​യാ​തെ ഷേർ​ടിൽ ഒഴു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാൾ ഗ്ലാ​സ് കാ​ലി​യാ​ക്കും. എന്നി​ട്ടു ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി ‘തന്റെ ഭാര്യ അടു​ക്ക​ള​യിൽ അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും നട​ക്കു​ന്ന​തു പൃ​ഥു​ല​നി​തം​ബം ഉല​യാ​തെ വേ​ണ​മെ​ന്നു് അവ​ളോ​ടു പറയണേ’ എന്നു നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. ഇവിടെ നി​ന്നു് ഒര​ടി​കൂ​ടി മുൻ​പോ​ട്ടു വച്ചു് ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ മുൻ​പിൽ വച്ചു തന്നെ അവളെ ബലാ​ത്സം​ഗം നട​ത്തി​യെ​ന്നും വരും. ഞാൻ വസ്തു​ത​ക​ളെ സ്ഥൂ​ലീ​ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് മാ​ന്യ​വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു​ണ്ടോ? തോ​ന്നു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ശ്രീ. പി. എഫ്. മാ​ത്യൂ​സ് മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തിയ ‘ഒരു കാ​സ​നോ​വ​യു​ടെ കു​മ്പ​സാ​രം’ എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ചാൽ മതി. മേ​ലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ തന്റെ അധി​കാ​രം കാ​ണി​ച്ചു കീ​ഴു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യെ അയാൾ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ​ത്ത​ന്നെ ബലാ​ത്കാ​ര​വേ​ഴ്ച നട​ത്തു​ന്ന​താ​ണു് അതി​ന്റെ വിഷയം. കഥാ​കാ​ര​ന്റെ ഐറ​ണി​യും ഹാ​സ്യ​വും പ്ര​തി​പാ​ദ​ന​രീ​തി​യും അസ്സ​ലാ​യി എന്നു​മാ​ത്രം പറ​ഞ്ഞു ഞാ​നി​തു് അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്ക​ട്ടെ.

“ആധു​നിക മല​യാ​ള​ഗ​ദ്യ​ത്തി​ന്റെ ശി​ല്പി​ക​ളായ അനേകം ഗ്ര​ന്ഥ​കർ​ത്താ​ക്കൾ ഈ ‘ചരി​ത്ര’ത്തിൽ ഇല്ല. മാർ​ക്സി​യൻ ലാ​വ​ണ്യ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ണേ​താ​ക്ക​ളും പ്രാ​തഃ​സ്മ​ര​ണീ​യ​രു​മായ സി. അച്ചു​ത​മേ​നോൻ, കെ. ദാ​മോ​ദ​രൻ, എം. എസ്. ദേ​വ​ദാ​സ്, സി. ഉണ്ണി​രാജ, പവനൻ, പി. കെ. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ, എം. ആർ. ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ, തു​ട​ങ്ങിയ എഴു​ത്തു​കാർ​ക്കു് ഉപ​ന്യാ​സ​ത്തി​ലോ നി​രൂ​പ​ണ​ത്തി​ലോ സ്ഥാ​ന​മി​ല്ല. അര നൂ​റ്റാ​ണ്ടാ​യി ആനു​കാ​ലിക പം​ക്തി​ക​ളി​ലും നി​രൂ​പണ രം​ഗ​ത്തും നി​ത്യ​സാ​ന്നി​ദ്ധ്യ​മാ​യി നി​റ​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്ന പ്രൊ​ഫ​സർ എം. കൃ​ഷ്ണൻ നായർ ഈ ചരി​ത്ര​ത്തിൽ ഇല്ല.”

ഡി. സി. ബു​ക്ക്സ് പ്ര​സാ​ധ​നം ചെയ്ത ‘ആധു​നിക മലയാള സാ​ഹി​ത്യം പ്ര​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ’ എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം അവ​ലോ​ക​നം ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ‘മലയാള സാ​ഹി​ത്യം’ മാ​സി​ക​യു​ടെ ഓണ​പ്പ​തി​പ്പിൽ, എഡി​റ്റ​റാ​യി ശ്രീ. പി. കുമാർ നിർ​വ​ഹി​ച്ച ഒരു നി​രീ​ക്ഷ​ണ​മാ​ണി​തു്. എന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് കുമാർ സൗ​ജ​ന്യ​മാ​ധു​ര്യ​ത്തോ​ടെ പറഞ്ഞ ഈ നല്ല വാ​ക്കു​കൾ​ക്കു ഞാൻ കു​മാ​റി​നോ​ടു നന്ദി പറ​യു​ന്നു. പക്ഷേ ഞാൻ സാദരം, സവി​ന​യം അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറി​യി​ക്ക​ട്ടെ. അല്പ​ജ്ഞ​നായ എന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ ഒര​ധ്യാ​യം തന്നെ എഴു​തി​യാ​ലും ഞാ​ന​തിൽ സന്തോ​ഷി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കാരണം ഞാൻ ആരാ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു തന്നെ അറി​യാ​മെ​ന്ന​താ​ണു്. ഡോ​ക്ടർ പി. വി. വേ​ലാ​യു​ധൻ പിള്ള എഴു​തിയ ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ എന്റെ സാ​ഹി​ത്യ​സേ​വ​ന​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഒരു ഖണ്ഡിക ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും എന്റെ ഒരു പൂർ​വ​ശി​ഷ്യ​നും ശി​ഷ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ ഞാൻ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന വേ​റൊ​രാ​ളും കൂടി ഒരു പ്ര​മു​ഖ​ന്റെ അറി​വോ​ടു​കൂ​ടി അതു വെ​ട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു​വെ​ന്നു​മാ​ണു് ആരോ എന്നെ അറി​യി​ച്ച​തു്. ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യോ​ടെ ഇതു ചെയ്ത മൂ​ന്നു പേ​രോ​ടും എനി​ക്കു നന്ദി​യു​ണ്ടു്. ആളു​ക​ളെ മഷി​പ്പി​ക്കാ​തെ ഞാ​നൊ​രു കോളം എഴു​തു​ന്നു​വെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. കീർ​ത്തി​യി​ലോ, എവോർ​ഡു​ക​ളി​ലോ, ബി​രു​ദ​ല​ബ്ധി​ക​ളി​ലോ എനി​ക്കു താൽ​പ​ര്യ​മി​ല്ല. വാ​യി​ക്കാൻ പുതിയ പു​സ്ത​കം വേണം. അഴു​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത ഷേർ​ടും മു​ണ്ടും വേണം. സമ​യ​ത്തു് അല്പം ആഹാരം വേണം. തീർ​ന്നു എന്റെ ആവ​ശ്യ​ക​ത​കൾ. നി​സ്സാ​ര​നായ എന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ദീർ​ഘ​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഈ സാ​ഹി​ത്യ​ച​രി​ത്ര​ത്തിൽ എഴുതി എന്നു കരുതു. എങ്കി​ലും അതു ക്ഷു​ദ്ര​കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു തന്നെ ഞാൻ പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു.

‘On the one-​ton temple bell a moonmoth folded into sleep sits still’ മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്ന ക്ഷേ​ത്ര​മ​ണി​യിൽ ചി​റ​കൊ​തു​ക്കി​യി​രു​ന്നു് ഉറ​ങ്ങു​ന്ന ‘ചന്ദ്ര​ശ​ല​ഭം’ മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഞാൻ.