മേ മാസം 6-ാം തീ​യ​തി​യി​ലെ ന്യൂ​സ് വീ​ക്കി​ലെ ‘Is Magical Realism Dead’ എന്ന ലേഖനം സാ​ഹി​ത്യ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ വൈ​കാ​രിക വി​ക്ഷോ​ഭം ഉള​വാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. മാ​ജി​ക് റി​യ​ലിസ ത്തി​ന്റെ ഉദ്ഘോ​ഷ​ക​നായ മാർ​കേ​സും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആ പ്ര​സ്ഥാ​ന​വും അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു അല്ലെ​ങ്കിൽ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു് സമർ​ത്ഥി​ക്കാൻ യത്നി​ക്കു​ന്ന പ്ര​ബ​ന്ധ​മാ​ണ​തു്. വി​ശ്വ​സ​നീ​യ​വും യഥാ​ത​ഥ​വു​മായ റി​പോർ​ട്ടി​ങ്ങി​ന്റെ അടു​ത്താ​യി ഭ്ര​മ​ക​ല്പ​ന​കൾ വച്ചാ​ണു് മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സം നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന​തു്. മാർ​കേ​സി​ന്റെ ‘One Hundred Years of Solitude’ എന്ന നോ​വ​ലിൽ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു തനിയെ ഉയ​രു​ന്ന പു​രോ​ഹി​ത​ന്മാ​രു​ണ്ടു്. സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തേ​ക്കു പൊ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്ന യു​വ​തി​യു​ണ്ടു്. അനേകം വർ​ഷ​ങ്ങൾ നി​ല്ക്കാ​തെ പെ​യ്യു​ന്ന മഴ​യു​മു​ണ്ടു്. തെ​ക്കേ​യ​മേ​രി​ക്ക​യു​ടെ യാ​ഥാ​ത​ഥ്യ​ത്തെ അനു​വാ​ച​കർ​ക്കു പകർ​ന്നു​കൊ​ടു​ക്കാൻ വെറും റി​യ​ലി​സം പോ​രെ​ന്ന വി​ശ്വാ​സ​ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണു് മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ ജനനം. കല​യു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഈ ‘മാ​ന്ത്രിക യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യം’ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചാൽ ജനത അതം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് മാർ​കേ​സ് പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഫൂ​ഗു​ത് (Fuguet) എന്ന എഴു​ത്തു​കാ​ര​നും കൂ​ട്ടു​കാ​രും ഉദ്ഘാ​ട​നം ചെയ്ത മക്ഒൻ​ദോ (Mc Ondo) എന്ന നൂതന പ്ര​സ്ഥാ​ന​മാ​ണ​ത്രേ മാർ​കേ​സി​ന്റെ മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ​ത്തി​നു് നേരേ വെ​ല്ലു​വി​ളി നട​ത്തു​ന്ന​തു്. മാർ​കേ​സ് ‘One Hundred Years of Solitude’ എന്ന നോ​വ​ലി​ലൂ​ടെ 1970-ൽ പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ച മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ലോ​ക​ത്തു് പല പരി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ വന്നു​വെ​ന്നു ‘ന്യൂ​സ്വീ​ക്ക് ലേഖകൻ പറ​യു​ന്നു. ആ നോ​വ​ലിൽ മാ​കോൻ​ദോ എന്ന സാ​ങ്ക​ല്പിക നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ (Macondo) ഉദ്ഭ​വ​വും നാ​ശ​വു​മാ​ണു് നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ബ്വേൻ​ദീ​യാ (Buendia) കു​ടും​ബം 1820-ൽ രൂപം കൊ​ടു​ത്ത ആ നഗരം 1920 വരെ വി​രാ​ജി​ച്ചു. 1920-ൽ ഉണ്ടായ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു് അതിനെ നശി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ നോവൽ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു. ഇവി​ടെ​യാ​ണു് സ്വേ​ച്ഛാ​ധി​പ​തി​കൾ മരി​ക്കാ​തെ അഴു​കു​ന്ന​തു്, കൃ​ഷി​ക്കാർ പ്രേ​ത​ങ്ങ​ളു​മാ​യി സമ്പർ​ക്ക​ത്തി​ലേർ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. ഫൂ​ഗൂ​തി​ന്റെ പുതിയ പ്ര​സ്ഥാ​നം 1996-ൽ രൂ​പ​വ​ത്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. മു​പ്പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു വയ​സ്സി​നു താ​ഴെ​യു​ള്ള പതി​നെ​ട്ടു എഴു​ത്തു​കാർ മക്ഒൻ​ദോ എന്ന പേരിൽ ഒരു കഥാ​സ​മാ​ഹാ​രം പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്ത​പ്പോൾ ഈ പ്ര​സ്ഥാ​നം ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു​വെ​ന്നാ​ണു് ലേഖകൻ പറ​യു​ന്ന​തു്. ഇപ്പോൾ അവർ മക്ഒൻ​ദോ എഴു​ത്തു​കാർ എന്ന പേരിൽ അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഇവർ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ച​പ്പോൾ മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ മാ​ജി​ക് ഇല്ലാ​തെ​യാ​യി. “Mc Ondo slammed the door on magical realism” എന്നു് പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ മാർ​കേ​സ് ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ച ലാ​റ്റിൻ അമേ​രി​ക്ക​യെ​ക്കാൾ സത്യാ​ത്മ​ക​മാ​ണു് മക്ഒൻ​ദോ കൃ​തി​ക​ളി​ലെ ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്ക​യെ​ന്നു് ആ എഴു​ത്തു​കാർ വാ​ദി​ക്കു​ന്നു.

മാർ​കേ​സ് നോ​വ​ലെ​ഴു​തു​ന്ന കാ​ല​ത്തെ ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്ക​യ​ല്ല ഇന്ന​ത്തെ ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്ക​യെ​ന്നും അതു സമ്പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി ആധു​നി​കീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്നു​മാ​ണു് മക്ഒൻ​ദോ​യു​ടെ വാദം. കൂ​ടാ​തെ മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സം ഉറ​ങ്ങു​ന്ന, അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്ന ഒരു ലോ​ക​ത്തെ​യാ​ണു് ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ച​തെ​ന്നും അതി​നു് ഇന്നു സത്യാ​ത്മ​ക​ത​യി​ല്ലെ​ന്നും മക്ഒൻ​ദോ പറ​യു​ന്നു. ബ്വേൻ​ദിയ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ ഒരംഗം മരി​ക്കു​മ്പോൾ മഞ്ഞ​പ്പൂ​ക്ക​ളു​ടെ പതനം അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഉണ്ടാ​യി​യെ​ന്നും അതു തെ​രു​വു​ക​ളെ​യാ​കെ ആവരണം ചെ​യ്തു​വെ​ന്നും മാർ​കേ​സ് പറ​യു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ ചോര വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് നൂ​ലു​പോ​ലെ റോ​ഡി​ലൂ​ടെ ഒഴു​കി​യെ​ന്നും വള​വു​ക​ളി​ലൂ​ടെ തെ​റ്റാ​തെ അതു പ്ര​വ​ഹി​ച്ചെ​ന്നും മരി​ച്ച​യാ​ളി​ന്റെ അമ്മ​യു​ടെ അടു​ക്ക​ള​യിൽ ചെ​ന്നു​വെ​ന്നും നോ​വ​ലിൽ കാ​ണു​ന്നു. ആ അമ്മ​യാ​ക​ട്ടെ അപ്പോൾ മു​പ്പ​ത്തി​യാ​റു മു​ട്ട​കൾ ഉട​ച്ചു് റൊ​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ക​യ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഈ സം​ഭ​വ​ത്തി​ലെ നി​ദ്രാ​വ​സ്ഥ ഇന്ന​ത്തെ ഉണർ​ന്ന അവ​സ്ഥ​യ്ക്കു് യോ​ജി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് മക്ഒൻ​ദോ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കു​ന്നു. മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ ജന​ന​ത്തി​നു് കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ ഇന്നു അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളാ​യ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ ആ പ്ര​സ്ഥാ​ന​വും അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി എന്നാ​ണു് മക്ഒൻ​ദോ​യു​ടെ പ്ര​ഖ്യാ​പം ഈ നൂ​ത​ന​ത്വം ജന​സ​മ്മ​തി നേ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ലോ​ക​മാ​കെ​യു​ള്ള മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ​ത്തി​ന്റെ ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​ത്തി​നു് ന്യൂ​നത സം​ഭ​വി​ക്കാ​നി​ട​യി​ല്ല എന്നും മക്ഒൻ​ദോ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു.

ഇവിടെ ഒരു കാ​ര്യം മക്ഒൻ​ദോ കരു​തി​ക്കൂ​ട്ടി വി​സ്മ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. മാർ​കേ​സി​ന്റെ നോവൽ ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്ക​യു​ടെ പരി​ധി​ക​ളിൽ ഒതു​ങ്ങി​നി​ല്ക്കാ​ത്ത അസാ​ധാ​ര​ണ​മായ കൃ​തി​യാ​ണു്. ടോൾ​സ്റ്റോ​യി യുടെ ‘വാർ ആൻഡ് പീസ് ’, ‘അന്നാ​ക​രേ​നിന’ ഇവ​യെ​പ്പോ​ലെ, ജോ​യി​സി ന്റെ ‘യു​ലി​സ്യി​സി​നെ’ (Ulysses) പോലെ World text ആണു്. യു​ലി​സ്യി​സി​നു് ഐറിഷ് നോവൽ എന്ന പേരു് അസം​ബ​ന്ധ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ മാർ​കേ​സി​ന്റെ നോ​വ​ലി​നു് കൊ​ളം​ബി​യൻ നോവൽ എന്ന പേരും അസം​ബ​ന്ധ​മ​ത്രേ! മോ​ബി​ഡി​ക്ക്, ദ് മാൻ വി​ത്തൗ​ട്ട് ക്വാ​ളി​റ്റി​സ് (മ്യൂ​സി​ലെ ഴു​തി​യ​തു്) ഇവ രണ്ടും വെറും നോ​വ​ലു​ക​ള​ല്ല. മാർ​കേ​സി​ന്റെ കൃ​തി​പോ​ലെ അവയും World texts-​ആണു്. ദേശമോ രാ​ഷ്ട്ര​മോ അത്ത​രം കൃ​തി​കൾ​ക്കു് പരിധി കല്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ലോ​ക​ത്തി​നാ​കെ അപ്ര​മേയ പ്ര​ഭാ​വ​മു​ണ്ട​ല്ലോ. ആ പ്ര​ഭാ​വ​മാ​ണു് world texts-​നുമുള്ളതു്. അതു് നശി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. നശി​ക്കു​മെ​ന്നു് കരു​തു​ന്ന​തു് ശു​ദ്ധ​മായ മണ്ട​ത്ത​രം. മാ​ജി​ക് റി​യ​ലി​സ​മെ​ന്ന​തു് ഒരാ​വി​ഷ്കാ​ര​ശൈ​ലി​മാ​ത്രം. അതി​നു​ള്ള ആകർ​ഷ​ക​ത്വം പൊ​യ്പോ​യി എന്ന വാ​ദ​വും ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യത. ന്യൂ​സ് വീ​ക്കി​ലെ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​നു് മറു​പ​ടി​യാ​യി വേ​റൊ​രു ലേ​ഖ​ന​വും ആ വാ​രി​ക​യിൽ​ത്ത​ന്നെ കാണാം. അതു് എഴു​തിയ വി​ല്യം കെ​ന്ന​ഡി മാർ​കേ​സി​നെ കണ്ട​പ്പോൾ അവർ നോ​വ​ലി​ന്റെ മര​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു സം​സാ​രി​ച്ചു. സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നി​ട​യ്ക്കു് മാർ​കേ​സ് പറ​ഞ്ഞു: “നോവൽ മരി​ച്ചെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാൽ നോ​വ​ല​ല്ല മരി​ച്ച​തു്. അതു പറ​യു​ന്ന നി​ങ്ങ​ളാ​ണു് ” കെ​ന്ന​ഡി മാർ​കേ​സി​ന്റെ ഈ മത​ത്തോ​ടു യോ​ജി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​തു​ന്നു: മക്ഒൻ​ദോ എന്ന പി​ടി​വാ​ദ​ക്കാ​രൻ സ്വ​ന്തം നാഡി (pulse) പി​ടി​ച്ചു നോ​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

നിർ​മ്മ​ല​ങ്ങ​ളായ കാ​ട്ടു​പാ​ത​ക​ളു​ണ്ടു്. അരി​കു​ക​ളിൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന മര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് ഇലകൾ അവയിൽ വീ​ഴു​ന്ന​തു് സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ണു്. ആദ്യ​മാ​യി ഒരില വീ​ഴു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് പല ഇലകൾ. ഇങ്ങ​നെ ജീർ​ണ്ണ​പ​ത്ര​ങ്ങൾ വീ​ണു​വീ​ണു് പാത മെ​ത്ത​പോ​ലെ​യാ​വു​ന്നു. രണ്ട​ടി കന​മാർ​ന്ന പത്ര​ശ​യ്യ​കൾ ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആദ്യം വീണ ഇല​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം അതു കാണാൻ വയ്യാ​ത്ത നമു​ക്കു് അറി​യാൻ പാ​ടി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​ബു​ദ്ധി ഈ പാത പോ​ലെ​യാ​ണു്. ഒരു ഗ്ര​ന്ഥം വാ​യി​ക്കു​ന്നു. അതു ബു​ദ്ധി​മാർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ പതി​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് വാ​യി​ക്കു​ന്ന പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ ഒന്നി​നു മേലെ മേലെ വീ​ഴു​ന്നു അതി​നാൽ ആദ്യം പതി​ച്ച ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം നിർ​ണ്ണ​യി​ക്കാൻ വയ്യ. അതി​ന്റെ ഓർ​മ്മ​യും അവ്യ​ക്തം. 1950-നു് അടു​പ്പി​ച്ച ഏതോ വർ​ഷ​ത്തി​ലാ​ണു് ഞാൻ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കഥാ​കാ​ര​നായ ഡബ്ല്യൂ. ഡബ്ല്യൂ. ജേ​ക്ക​ബ്സി ന്റെ “The Monkey’s Paw” എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ച​തു്. (പി​ന്നീ​ടു് അതി​ന്റെ നാ​ട​ക​രൂ​പ​വും വാ​യി​ച്ചു) കു​ര​ങ്ങി​ന്റെ ചു​ക്കി​ച്ചു​ളി​ഞ്ഞ പാദം ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തി​നു കി​ട്ടു​ന്നു. അതി​നു് അത്ഭു​ത​ജ​ന​ക​മായ മാ​ന്ത്രി​ക​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ണ്ടു്: മൂ​ന്നു ആഗ്ര​ഹ​ങ്ങൾ​ക്കു് അതി​ന്റെ സഹാ​യ​ത്താൽ സാ​ഫ​ല്യ​മു​ണ്ടാ​കും. ഇത്ര​യും വസ്തു​ത​കൾ സ്പ​ഷ്ടം. ഇനി​യു​ള്ള ഓർ​മ്മ​കൾ മറ്റു ഗ്ര​ന്ഥ​പ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ പത​നം​കൊ​ണ്ടു് അസ്പ​ഷ്ട​ങ്ങൾ കു​ടും​ബ​ത്തി​നു് ഇൻ​ഷ്വ​റൻ​സ് തവണയോ മറ്റോ അട​യ്ക്കാൻ പണം വേണം ഏതോ കു​ടും​ബാം​ഗം നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ച​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ കു​ര​ങ്ങിൻ പാ​ദ​മെ​ടു​ത്തു് ആദ്യ​ത്തെ ആഗ്ര​ഹം പറ​ഞ്ഞു. അല്പം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഫാ​ക്ട​റി​യിൽ ജോ​ലി​ക്കു​പോയ മകൻ യന്ത്ര​ത്തി​നി​ട​യിൽ​പെ​ട്ടു മരി​ച്ചു​വെ​ന്നു് കു​ടും​ബ​ത്തി​നു് അറിവു കി​ട്ടി. സ്വ​ല്പം​കൂ​ടി സമയം കഴി​ഞ്ഞു. മക​ന്റെ മര​ണ​ത്തി​നു ‘കോം​പെൻ​സേ​ഷ​നാ’യി (ക്ഷ​തി​പൂ​ര​ക​മാ​യി) ഇരു​ന്നൂ​റു പവൻ കമ്പ​നി കൊ​ടു​ത്ത​യ​ച്ചു. ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു​ശേ​ഷം ഒരു കു​ടും​ബാം​ഗ​ത്തി​ന്റെ പ്രേ​ര​ണ​യ​നു​സ​രി​ച്ചു് ഗൃ​ഹ​നാ​യ​കൻ കു​ര​ങ്ങിൻ പാ​ദ​മെ​ടു​ത്തു് ‘മകൻ ജീ​വി​ച്ചു വരേ​ണ​മേ’ എന്ന അഭി​ലാ​ഷം വാ​ക്കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചു. ഒച്ച കേ​ട്ടു​തു​ട​ങ്ങി. മക​ന്റെ വര​വാ​ണ​തു്. ഭവ​ന​ത്തി​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു പേ​ടി​യാ​യി. ഒച്ച കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി വന്ന​പ്പോൾ സന്ത്രാ​സ​ത്തി​ന്റെ തീ​ക്ഷ്ണ​ത​യാൽ മകൻ വീ​ണ്ടും ശവ​ക്കു​ഴി​യിൽ പ്ര​ശാ​ന്ത​ത​യോ​ടു​കൂ​ടി കി​ട​ക്ക​ട്ടെ എന്നു് അയാൾ ആഗ്ര​ഹം ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ച്ചു. ക്ര​മേണ ഒച്ച കു​റ​ഞ്ഞു. കു​റ​ഞ്ഞു കു​റ​ഞ്ഞു് അതു തീ​രെ​യി​ല്ലാ​തെ​യാ​യി. ഇതു​പോ​ലെ​യൊ​രു horror story ഞാൻ വേറെ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ക്ലാ​സ്സി​ക്കാ​യി പരി​ഗ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന ഇക്കഥ വാ​യ​ന​ക്കാർ വാ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ അഭ്യർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു.

മനു​ഷ്യ​സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു് അനു​ഗ്ര​ഹീ​ത​നായ ജേ​ക്ക​ബ്സ് ഇക്ക​ഥ​യി​ലൂ​ടെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. എത്ര​ത​ന്നെ സ്നേ​ഹം തോ​ന്നി​യാ​ലും മരി​ച്ചു​പോയ ബന്ധു ഏതെ​ങ്കി​ലും വി​ധ​ത്തിൽ വീ​ണ്ടും ജീ​വ​നാർ​ന്നു് നമ്മ​ളോ​ടു ജീ​വി​ക്കാൻ വന്നാൽ നമു​ക്കു പേ​ടി​യാ​കും. പക്ഷേ, സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ മരി​ച്ച​വർ വീ​ണ്ടും ജീ​വി​ച്ചു​വ​രു​ന്ന​തു നന്നു് എന്നു നമു​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു. കു​മാ​ര​നാ​ശാ​നും വള്ള​ത്തോ​ളും ഉള്ളൂ​രും ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പും വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി യു​മൊ​ക്കെ അവ​രു​ടെ മര​ണാ​വ​സ്ഥ​യിൽ നി​ന്നു മോ​ച​ന​മാർ​ന്നു വീ​ണ്ടും നമ്മു​ടെ​യി​ട​യിൽ ജീ​വി​ച്ചെ​ങ്കിൽ എന്തു നന്നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ കവി​ത​കൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ എനി​ക്കു​തോ​ന്നാ​റു​ണ്ടു്. മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യിൽ വി. പി. മനോ​ഹ​രൻ എഴു​തിയ “ഗന്ധം” എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള യും പി. കേ​ശ​വ​ദേ​വും വൈ​ക്കം മു​ഹ​മ്മ​ദ് ബഷീ​റും മര​ണ​ത്തിൽ നി​ന്നു് എഴു​ന്നേ​റ്റു് യഥാ​ക്ര​മം തക​ഴി​യി​ലും പൂ​ജ​പ്പു​ര​യി​ലും കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടും ജീ​വി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യെ​ങ്കിൽ എന്നു ഞാൻ ആഗ്ര​ഹി​ച്ചു​പോ​യി. കാ​രൂ​രി​ന്റെ ‘മര​പ്പാ​വ​കൾ’ എന്ന കഥ ഇതി​ന​കം ക്ലാ​സ്സി​ക്കാ​യി മാ​റി​യി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. കേ​ര​ള​ത്തിൽ ഇപ്പോൾ കഥ​യെ​ഴു​തു​ന്ന​വ​രിൽ ഒരാ​ളി​നു​പോ​ലും അതു​പോ​ലെ​യൊ​രു ക്ലാ​സ്സി​ക് രചി​ക്കാൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു് എന്തു​കൊ​ണ്ടു്?

മനോ​ഹ​ര​ന്റെ ‘ഗന്ധം’ എന്ന കഥ അസ്വാ​ഭാ​വി​ക​ത​യാൽ കല​യി​ലെ അനു​പേ​ക്ഷ​ണീയ ഘട​ക​മായ ദൃ​ഢ​പ്ര​ത്യ​യ​ത്തി​ന്റെ ഇല്ലാ​യ്മ​യാൽ (belief) ബീ​ഭ​ത്സ​മ​ത്രേ. ബീ​ഭ​ത്സം ഒരു രസ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹം എന്നു് വേ​ണ്ട​വർ തി​രു​ത്തി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും വി​വാ​ഹ​മോ​ച​ന​ത്തി​നു തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. കോ​ട​തി​വി​ധി ഉണ്ടാ​കു​ന്ന ദി​നം​വ​രെ അവർ ഒരു​മി​ച്ചു് ഒരു വീ​ട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ താ​മ​സി​ക്കാൻ നി​ശ്ച​യി​ക്കു​ന്നു. സം​ഭ​വി​ക്കേ​ണ്ട​തു് സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. അവർ ക്ര​മേണ അടു​ക്കു​ന്നു. മനോ​ഹ​ര​ന്റെ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും കൃ​ത്രി​മ​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

“ഒരേ തരം​ഗ​ദൈർ​ഘ്യ​ത്തിൽ നമ്മൾ ചി​ന്തി​ച്ച ഒരേ ഒരു കാ​ര്യം ഒരു പക്ഷേ, ഇതു മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കും”. എന്നു ഒരാൾ. “ശരിയാ… ഏതാ​യാ​ലും ഉഭ​യ​സ​മ്മ​ത​മായ ഒരു കാ​ര്യ​മെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ഒട്ടും വച്ചു നീ​ട്ട​ണ്ട” എന്നു വേ​റൊ​രാൾ. പണ്ട​ത്തെ മല​യാ​ളം ഒൻ​പ​താം ക്ലാ​സ്സ് പരീ​ക്ഷ​യിൽ ജയി​ച്ച​വർ അല്ലെ​ങ്കിൽ തോ​റ്റ​വർ ഇമ്മ​ട്ടിൽ സം​സാ​രി​ച്ചു ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. നിത്യ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഈ സം​ഭാ​ഷ​ണ​മി​ല്ല കല​യു​ടെ ലോ​ക​ത്തും ആരും ഇങ്ങ​നെ സം​സാ​രി​ക്കാ​റി​ല്ല ‘ചി​ന്താ​ഭാര ക്ലാ​ന്ത​ത​യാൽ ഭവതി ക്ഷു​ണ്ണ​ഹൃ​ദ​യ​യാ​യി ശയ​നീ​യ​ത്തിൽ ശയി​ക്കു​ന്ന​തു് അസ്മാ​ദൃ​ശ​ന്മാർ​ക്കു് സമാ​ലോ​ച​ന​യ്ക്കു് അപ്രാ​പ്യ​മാ​ണു്. എന്നു് കഥാ​കാ​രൻ എഴു​തി​യി​ല്ല​ല്ലോ. ഭാ​ഗ്യം! ഏതു​ക​ഥ​യ്ക്കും അത്ഭു​ത​ജ​ന​ക​മായ അനി​വാ​ര്യത ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. മനം മറി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​ത്വ​മാ​ണു് ഇക്ക​ഥ​യ്ക്കു​ള്ള​തു്. ഇന്ന​ത്തെ കഥ​യെ​ഴു​ത്തു​കാർ പേന തൊ​ടാ​തി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എത്ര നന്നാ​യി​രു​ന്നു. (മനോ​ഹ​ര​ന്റെ രചന മല​യാ​ളം വാ​രി​ക​യിൽ)

പീ​നൽ​കോ​ഡിൽ പല നി​യ​മ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. ആ നി​യ​മ​ങ്ങൾ​ക്ക​നു​സ​രി​ച്ചു് ശി​ക്ഷാർ​ഹ​രായ ആളുകൾ ഉണ്ടാ​വും. ഒരു നി​യ​മ​വും വ്യർ​ത്ഥ​മാ​യി​പ്പോ​വു​ക​യി​ല്ല. ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ത്തി​നു് “കഥ​യെ​ഴു​തി മനു​ഷ്യ​രെ ശല്യം ചെ​യ്യു​ന്ന​വർ​ക്കു മൂ​ന്നു​വർ​ഷം കഠി​ന​ത​ട​വും പതി​നാ​യി​രം രൂപ പി​ഴ​യും നല്കാം” എന്നൊ​രു നി​യ​മ​മു​ണ്ടെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. അതിനു സർ​വ്വ​ഥാ യോ​ഗ്യ​നാ​യി ഒരാളെ കി​ട്ടാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് നമു​ക്കു തോ​ന്നും. ആ തോ​ന്നൽ വെ​റു​തേ. ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ “മാ​യാ​ബ​സാർ” എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ഴു​തിയ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​പു​രം കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​ക്കു് പീ​നൽ​കോ​ഡി​ലെ ആ പരി​ക​ല്പ​ന​ത്തിൽ നിർ​ബ്ബാ​ധം ചെ​ന്നു നി​ല്ക്കാം. ഒറ്റ​പ്പാ​ലം കോ​ളേ​ജിൽ വച്ചു കൂടിയ ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ ഒരു ഭ്രാ​ന്തൻ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം നട​ത്തി. കാ​ളി​ദാ​സൻ സാ​മൂ​ഹി​ക​ങ്ങ​ളായ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒന്നും മി​ണ്ടി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത​തു കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം കവി​യ​ല്ല എന്നാ​യി​രു​ന്നു അയാൾ പറ​ഞ്ഞ​തു്. മീ​റ്റി​ങ് കഴി​ഞ്ഞു് ഞങ്ങൾ വരാ​ന്ത​യിൽ നി​ന്ന​പ്പോൾ ഒള​പ്പ​മ​ണ്ണ ആ പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​നെ കളി​യാ​ക്കി. “കവി​യ​ല്ല കാ​ളി​ദാ​സൻ എന്നു​പ​റ​ഞ്ഞ​തു് വെ​റു​തെ​യ​ല്ല. ഒരു കാ​ര​ണ​വും കൂടി കാ​ണി​ച്ച​ല്ലോ എന്നു് അദ്ദേ​ഹം പു​ച്ഛ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു. അതു​പോ​ലെ കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​ക്കും കഥ​യെ​ഴു​ത്തി​നു് കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടു്. വൈ​യ​വ​സാ​യി​ക​ത്വ​വും മീഡിയ സം​സ്കാ​ര​വും കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളെ തകർ​ത്തു​ക​ള​യും എന്ന അഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു് ബഹിഃർ​പ്ര​കാ​ശ​നം നല്കാ​നാ​ണു് കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി കഥ​യെ​ഴു​തി​യ​തു്. മാ​തൃ​കാ ദമ്പ​തി​ക​ളാ​യി​രു​ന്ന​വർ ക്ര​മേ​ണ​വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തി​ന്റെ അധ​മ​ത്വ​വു​മാ​യി ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടു് മീഡിയ സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു വശം​വ​ദ​രാ​കു​ന്ന​തി​നെ നി​ന്ദി​ക്ക​ണം കഥാ​കാ​ര​നു്. പക്ഷേ, ആവി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​നു് സൗ​ന്ദ​ര്യ​മോ ശക്തി​യോ ഇല്ല. അവി​ശ്വ​സ​നീ​യ​മായ അന്ത്യ​വും കഥ​യ്ക്കു്. മാ​യാ​ബ​സാ​റിൽ പോയ ഭാര്യ തി​രി​ച്ചു​വ​രു​ന്നി​ല്ല​ത്രേ. പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ വി​ശ്വ​സ​നീ​യ​ത​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി കഥാ​കാ​രൻ ഒരു സ്ത്രീ​യെ കഥ​യിൽ​നി​ന്നു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​യാ​ക്കി​ക്ക​ള​യു​ന്നു. ഏതൊരു സ്ക്കൂൾ കു​ട്ടി​യും കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി​യെ​ക്കാൾ ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് നല്ല കഥ​യെ​ഴു​തും. അദ്ദേ​ഹം വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ മെ​ന​ക്കെ​ടു​ത്തു​ന്നു സ്വ​ന്തം രചനകൾ കൊ​ണ്ടു്.

സി​മി​ത്തേ​രി​യിൽ ദി​നം​പ്ര​തി ശവ​ങ്ങൾ കു​ഴി​ച്ചി​ടു​ന്നു. മൺകൂന അതി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു. ഏറി വന്നാൽ അമ്പ​തു​സെ​ന്റ് സി​മി​ത്തേ​രി​ക്കു്. അതിൽ ഇത്ര​യും ശവ​ങ്ങൾ എങ്ങ​നെ കു​ഴി​ച്ചി​ടു​ന്നു എന്നു ഞാൻ സം​ശ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ സം​ശ​യ​ത്തി​നു് അടി​സ്ഥാ​ന​മി​ല്ല. കാ​ലം​ക​ഴി​ഞ്ഞ മൺകൂന തട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടു് പുതിയ ശവം അവിടെ കി​ട​ത്തും. മൺ​കൂ​ന​യു​ണ്ടാ​ക്കും. എത്ര ശവ​ങ്ങൾ ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലും സി​മി​ത്തേ​രി​യിൽ അട​ക്കാം. കഥകൾ എത്ര പറ​ട്ട​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും വാ​രി​ക​കൾ ധാ​രാ​ളം. ഏതി​ലെ​ങ്കി​ലും പബ്ലി​ഷ് ചെ​യ്യാം. പത്രാ​ധി​പർ പ്ര​തി​ഫ​ല​വും അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കും. അതു പണ്ട​ത്തെ​പ്പോ​ലെ​യ​ല്ല. നല്ല സം​ഖ്യ​യാ​ണു് പ്ര​തി​ഫ​ല​മാ​യി നല്കു​ന്ന​തു്. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഒരു കഴി​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വർ കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രാ​യി, കവി​ക​ളാ​യി വി​ല​സു​ന്നു കേ​ര​ള​ത്തിൽ.

സം​സ്കൃത കോ​ളേ​ജ് പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലാ​യി​രു​ന്ന ഡോ​ക്ടർ പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള​യോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു് ഞാൻ നാ​ഗർ​കോ​വി​ലിൽ ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​നു പോയി. തി​രി​ച്ചു വരു​മ്പോൾ സാ​റി​ന്റെ കാർ​ഡ്രൈ​വർ പറ​ഞ്ഞു “പെ​ട്രോൾ തീ​രാ​റാ​യി ഇവി​ടെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ അതു കി​ട്ടും. അല്പം കൂടി മു​ന്നോ​ട്ടു​പോ​യാൽ കാറ് നി​ല്ക്കും. പെ​ട്രോൾ ഒരി​ട​ത്തു​നി​ന്നും കി​ട്ടു​ക​യു​മി​ല്ല”. സാ​റി​ന്റെ കാ​റി​ലാ​യി​രു​ന്നു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​നു​ള്ള പോ​ക്കും തി​രി​ച്ചു​ള്ള യാ​ത്ര​യും. സാറ് ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു—“തീ​രെ​ത്തീർ​ന്നോ പെ​ട്രോൾ?” ഡ്രൈ​വർ പറ​ഞ്ഞു: “തീ​രെ​ത്തീർ​ന്നു.” പി. കെ. ആജ്ഞാ​പി​ച്ചു “കാർ പോ​ക​ട്ടെ പെ​ട്രോൾ നമു​ക്കു ശരി​പ്പെ​ടു​ത്താം” ഡ്രൈ​വർ വാ​ശി​യോ​ടു​കൂ​ടി ഓടി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. രണ്ടു മൈൽ താ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കും. വാഹനം പൊ​ടു​ന്ന​നെ നി​ന്നു. ആ സ്ഥ​ല​ത്തോ അടു​ത്തു​ള്ള സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലോ പെ​ട്രോൾ കി​ട്ടി​ല്ല. സാറ് ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. “അടു​ത്ത ബസ്സിൽ കയറി കി​ട്ടു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു് പെ​ട്രോൾ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു വരു.” “എനി​ക്കു വയ്യ” എന്നു ഡ്രൈ​വ​റു​ടെ മറു​പ​ടി. അയാൾ രണ്ടു​മ​ണി​ക്കൂ​റോ​ളം താ​ടി​ക്കു കൈ​കൊ​ടു​ത്തു ഇരു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് റ്റി​ന്നെ​ടു​ത്തു പി​ന്നി​ട്ട​വ​ഴി​യി​ലേ​ക്കു നട​ന്നു. ഒരു മണി​ക്കൂർ കഴി​ഞ്ഞു് അയാൾ തി​രി​ച്ചെ​ത്തി പെ​ട്രോ​ളു​മാ​യി. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് ഞങ്ങൾ എത്തി​യ​പ്പോൾ അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ഹ​ന​ത്തി​ന്റെ ഊർ​ജ്ജം ഇല്ലാ​താ​യി​പ്പോ​യി​യെ​ന്നു് നി​രൂ​പ​കർ പറയാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു് കാ​ല​മേ​റെ​യാ​യി. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​വർ—കവി​ക​ളും കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രും—വാഹനം മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​ക​ട്ടെ എന്നാ​ജ്ഞാ​പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു നി​ല്ക്കാ​റാ​യി.

സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രായ മന്ത്രി​മാർ​ക്കു പകരം ഇന്റ​ലെ​ക്ച്ച ്വൽസ് (ധി​ഷ​ണാ​ശാ​ലി​കൾ) രാ​ജ്യം ഭരി​ച്ചാൽ അതു് സ്വർ​ഗ്ഗ​മാ​കു​മെ​ന്ന​തു തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​യാ​ണു്. ഇന്റ​ലെ​ക്ച്ച ്വ​ലി​നു് അമൂർ​ത്ത​മാ​യേ ചി​ന്തി​ക്കാൻ കഴിയൂ. അതു പ്രാ​യോ​ഗി​ക​ത​ല​ത്തിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​നും കഴി​യു​ക​യി​ല്ല. ധി​ഷ​ണാ​ശാ​ലി​ക​ള​ല്ലാ​ത്ത മന്ത്രി​മാർ സാ​ധാ​രണ ജീ​വി​ത​ത്തെ കണ്ട​റി​യും. അതി​നോ​ടൊ​ത്തു അവർ നീ​ന്തി​ത്തു​ടി​ക്കും. ധി​ഷ​ണാ​ശാ​ലി​ക്കു് നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തോ​ടു പു​ച്ഛ​മാ​ണു്. സാ​ധാ​രണ ജീ​വി​ത​ത്തെ അയാൾ അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ജീ​വി​ത​ത്തെ പ്ര​വാ​ഹ​മാ​യി കരു​തി​യാൽ അതി​ന്റെ തീ​ര​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്ന​വൻ മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഇന്റ​ലെ​ക്ച്ച ്വൽ. അയാൾ​ക്കു ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ഒരു പരി​വർ​ത്ത​ന​വും വരു​ത്താൻ കഴി​യു​ക​യി​ല്ല.

ഇന്റ​ലെ​ക്ച്ച ്വൽ മന്ത്രി​യാ​യാൽ പരാ​ജ​യം സം​ഭ​വി​ക്കും. ജോസഫ് മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​മ​ന്ത്രി​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ പരാ​ജ​യ​മ​ട​ഞ്ഞു. ലൂ​ക്കാ​ച്ചി​നെ അരി​സ്റ്റോ​ട്ട​ലി നോടു സമീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു ചിലർ. മന്ത്രി​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​വും പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടു. അതി​നാൽ അമൂർ​ത്ത​മാ​യി മാ​ത്രം ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന ധി​ഷ​ണാ​ശാ​ലി​യെ നമ്മൾ മന്ത്രി​പ​ദ​ത്തി​ലേ​ക്കു ഉയർ​ത്ത​രു​തു്. ഇന്ന​ത്തെ രീ​തി​ത​ന്നെ​യാ​ണു് അഭി​മാ​ക്യം. ഫിലോസഫർ-​കിങ് എന്ന ആശയം ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്.

ഞാൻ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന ഒരു സാ​ഹി​ത്യ​ചി​ന്ത​കൻ സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള യെയും തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള​യെ​യും താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി തക​ഴി​യാ​ണു് better artist എന്നു് പണ്ടു് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. ഈ മതം അത്ര​ക​ണ്ടു ശരി​യാ​ണോ എന്ന​തിൽ സംശയം. സി. വി.യുടെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ അവ​രു​ടെ സ്ര​ഷ്ടാ​വിൽ നി​ന്നു് പരി​പൂർ​ണ്ണ​മായ മോചനം നേ​ടി​യ​വ​രാ​ണു്. ഹരി​പ​ഞ്ചാ​ന​ന​നും ചന്ത്ര​ക്കാ​റ​നും സി. വി. പറ​ഞ്ഞാ​ലും അനു​സ​രി​ക്കു​ന്ന​വ​ര​ല്ല. തക​ഴി​യു​ടെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ നിർ​മ്മാ​താ​വി​നെ വി​ട്ടു നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​ര​ല്ല. സി. വി​യു​ടെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ അവ​രു​ടേ​തായ ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്നു. തക​ഴി​യു​ടെ ചെ​മ്മീ​നി​ലെ പരീ​ക്കു​ട്ടി നി​ഴ​ലാ​ണു്. അയാൾ തക​ഴി​യെ ഒട്ടി​നി​ല്ക്കു​ന്നു. ‘കയറി’ലെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കും ഈ ന്യൂ​ന​ത​യു​ണ്ടു്. അതി​നാൽ സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള​യെ​യും തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള​യെ​യും താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ വയ്യ.

ഞാൻ കാ​സാ​നോ​വ​യു​ടെ ഓർ​മ്മ​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു് വളരെ വളരെ വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു്. ലോകം കണ്ട വി​ഷ​യാ​സ​ക്ത​ന്മാ​രിൽ—ലമ്പ​ട​ന്മാ​രിൽ— ഒന്നാ​മ​ത്തെ സ്ഥാ​ന​മാ​ണു് അയാൾ​ക്കു്. ഒരു സ്ത്രീ​യോ​ടു​കൂ​ടി ശയി​ച്ച ഒരു രാ​ത്രി​യാ​ണു് തി​ക​ഞ്ഞ ആഹ്ലാ​ദം തനി​ക്കു പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്ത​തെ​ന്നു് അയാൾ ഓർ​മ്മ​ക്കു​റി​പ്പു​ക​ളിൽ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ വയ​സ്സു് എത്ര​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നോ? വെറും എഴു​പ​തു്. വി​ഷ​യാ​സ​ക്ത​ന്മാ​രു​ടെ മാ​ന​സി​ക​നില അസാ​ധാ​ര​ണം തന്നെ.

എന്തി​നു് പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ മാ​ത്രം കു​റ്റം പറയണം? വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് ഞാൻ ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് പോയി. സമ്മേ​ള​നം രാ​ത്രി എട്ടു​മ​ണി​ക്കേ ആരം​ഭി​ക്കൂ. അത്ര​യും നേരം എനി​ക്കൊ​രു വീ​ട്ടിൽ വി​ശ്ര​മി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു. അല്പ​നേ​രം ആരെ​യും കണ്ടി​ല്ല. പെ​ട്ടെ​ന്നു് ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​മു​ള്ള ഒരു സ്ത്രീ ഞാ​നി​രു​ന്ന സെ​റ്റി​യിൽ വന്നു് ഇരു​ന്നു. അവ​രു​ടെ അടു​ത്ത​ങ്ങ​നെ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു് മോ​ശ​മാ​ണെ​ന്നു് കരുതി ഞാൻ സെ​റ്റി​യു​ടെ അറ്റ​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി. പി​ന്നെ എനി​ക്കു നീ​ങ്ങാൻ സ്ഥ​ല​മി​ല്ല. അവർ സം​ഭാ​ഷ​ണം തു​ട​ങ്ങി. സത്യ​സാ​യി ബാ​ബ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു ശ്രീ​മ​തി​യു​ടെ സം​സാ​രം. പറ​ഞ്ഞു​പ​റ​ഞ്ഞു് അവർ​ക്കു് ഒരു ദിവസം പൂ​ജാ​മു​റി​യിൽ എത്താൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല എന്ന​റി​യി​ച്ചു. ഞാൻ സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി ‘എന്താ കഴി​യാ​ത്ത​തു്?’ എന്നു് ചോ​ദി​ച്ചു. അവ​രു​ടെ മറു​പ​ടി: “എന്റെ period ആയി​രു​ന്നു സാർ അന്നും എന്റെ flow നി​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.” ഇതു കേട്ട എന്റെ വയ​സ്സു് അന്നു എത്ര​യാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നോ? വെറും എഴു​പ​തു്.