ജ­ല­മ­തി­ന്റെ യാ­ഥാർ­ത്ഥ്യ­ത്തി­ലേ­ക്കു­ള്ള

സ­ഞ്ചാ­രം ന­ട­ത്തു­ന്നു.

ഖരം ഒ­രി­ക്ക­ലും അതല്ല

വീ­ണു­ട­ഞ്ഞു­പോ­കു­ന്ന­ത­ല്ല.

ദ്രാ­വ­കം ആ­ണെ­ന്നു് ഒ­രി­ക്ക­ലും

പ­റ­യാ­നൊ­ക്കി­ല്ല.

രൂ­പ­ങ്ങ­ളെ അ­ഴി­ച്ചു­വ­യ്ക്കു­ന്ന­തു്

അ­തി­ന്റെ സ്വ­ഭാ­വ­മ­ല്ല.

വാ­ത­ക­മ­ല്ല

ത­ന്മാ­ത്ര­കൾ­ക്കി­ട­യി­ല­ത്ര­യും

ദൂ­ര­ങ്ങ­ളി­ല്ല.

രണ്ടു വാ­ക്കു­കൾ­ക്കി­ട­യി­ലാ­ണ­തി­ന്റെ

സത്യം.

ത­ടാ­ക­ത്തി­ന്റെ

മ­ധ്യ­ത്തിൽ നി­ന്നു്

ഒരു തരംഗം പാ­ഞ്ഞു വ­രു­ന്നു.

ത­ന്റെ­യു­ള്ളിൽ വഴികൾ ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടു്

ക­ര­യി­ലേ­ക്ക­തു പ­ട­രു­ന്നു.

അ­ക­ല­ങ്ങ­ളി­ലി­രു­ന്നു്

രണ്ടു പേർ

ജ­ല­മെ­ന്നു പ­റ­യു­ന്നു

രണ്ടു രൂ­പ­ങ്ങ­ളിൽ

ജലം വി­ളി­കേൾ­ക്കു­ന്നു.

ക­ല്ലി­നു­ള്ളി­ലൊ­രു

സം­ഭ­ര­ണി.

വാ­ക്കു­ക­ളെ­ന്ന പോൽ.

നീർ­ച്ചാ­ലു­കൾ ചേർ­ന്നൊ­രു നദി.

ഭാ­ഷ­യി­ലൊ­രു

ക­വി­ത­നിർ­മ്മി­ക്കു­ന്നു.

അ­ടു­ക്കി­വ­ച്ച വാ­ക്കു­ക­ളിൽ

നീ­രൊ­ലി­പ്പു്,

നീ­രാ­വി­യു­ടെ ചൂട്.

ഉ­ള്ളി­ലേ­ക്കു നോ­ക്കി­നോ­ക്കി

ഭാ­ഷ­യൊ­രു കിണർ.

ഉരുളൻ ക­ല്ലു­ക­ളു­ടെ

സ്വ­പ്ന­ങ്ങൾ­ക്കു­മീ­തെ

ജ­ല­ത്തി­ന്റെ പാട.

ദി­വ­സ­വും

തൊ­ട്ടി­യിൽ

ഞാൻ വി­വർ­ത്ത­നം ചെ­യ്യു­ന്ന­തു്

ക­ല്ലു­ക­ളു­ടെ പതം പ­റ­ച്ചിൽ.

അ­ന­ന്ത­മാ­യ കു­ത്തു­കൾ

ഒരു രൂപം നിർ­മ്മി­ക്കു­ന്നു.

ര­ണ്ടു് കു­ത്തു­കൾ­ക്കി­ട­യി­ലൊ­രു സ്ഥലം.

അ­ത്ര­മേൽ വി­ശാ­ല­മാ­യ­തു്,

അ­ത്ര­മേൽ ഇ­ടു­ങ്ങി­യ­തും.

ന­മ്മ­ള­വി­ടെ­യു­ണ്ട്

ര­ണ്ടു് സ­ഞ്ചാ­രി­കൾ.

ന­ക്ഷ­ത്ര­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു്

പ­റ­ക്കു­ന്ന­വർ

ശ­രീ­ര­ത്തി­ല­ന്യോ­ന്യം

തു­ന്നൽ­പ്പ­ണി ചെ­യ്യു­ന്ന­വർ.

ഒ­രേ­സ­മ­യം

തു­ട­ക്ക­ത്തി­ലേ­ക്കും

അ­വ­സാ­ന­ത്തി­ലേ­ക്കും

ച­ലി­ക്കു­ന്ന

ഗ­തി­കി­ട്ടാ­ത്ത­വർ.

ഈ കു­ത്തു­കൾ­ക്കും മുൻപേ

ഇ­വി­ടെ­യെ­ല്ലാം

കു­ത്തു­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു.

ചെറിയ വി­ട­വു­ക­ളിൽ നി­ന്നു്

നി­ലാ­വും ന­ക്ഷ­ത്ര­ങ്ങ­ളും

എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു വരും

രണ്ടു പേർ അ­പ്പോ­ഴും

യാ­ത്ര­യി­ലാ­യി­രി­ക്കും.

ദുഃ­ഖ­ത്തി­ലേ­ക്കും,

സു­ഖ­ത്തി­ലേ­ക്കും

ഒരേ സമയം.

കു­ത്തു­കൾ­ക്ക­പ്പു­റം

മ­റ­വി­യാ­ണു്.

വി­ട­വു­ക­ളിൽ പാർ­ക്കാ­ത്ത

സ­ഞ്ചാ­രി­ക­ളെ

അത് ആ­കർ­ഷി­ച്ചെ­ടു­ക്കും.

ക­രി­മ്പ­ന­കൾ­ക്കു­മു­ക­ളിൽ ചെ­ന്നു്

ഉ­ടു­പ്പു­ക­ളൂ­രും.

വ­ന്യ­മാ­യ മ­റ­വി­യു­ടെ യു­ദ്ധം.

ഇ­രു­ട്ടി­ന്റെ ഒരു തൂ­വ­ലി­ലേ­ക്ക­വർ

ഇ­ള­കി­യ­മ­രും.

അ­ടു­ക്ക­ള­യു­ടെ മു­ക­ളിൽ വി­രി­ച്ച

വെ­ളി­ച്ചം ചോർ­ന്നൊ­ലി­ക്കു­ന്ന ടാർ­പോ­ളിൻ.

പ്ര­കാ­ശ­ത്തി­ന്റെ­യൊ­രു കടൽ

ടാർ­പോ­ളി­നു­മു­ക­ളിൽ

ഇ­ര­മ്പു­ന്ന­ത് അ­ടു­ക്ക­ള­യിൽ നി­ന്നും

നോ­ക്കു­ന്ന­യെ­ന്നെ

ഞാൻ സ്വ­പ്നം കാ­ണു­ന്നു.

ജീ­വി­തം മു­ഴു­വൻ

ഒരു ക­ണ്ണാ­ടി­യിൽ ക­ണ്ടെ­ടു­ക്കു­ന്ന­പോ­ലെ.

ചെറിയ വി­ട­വു­ക­ളി­ലൂ­ടെ

മ­ഴ­വി­ല്ലി­ന്റെ പാലം

താ­ഴേ­ക്കി­റ­ങ്ങു­ന്നു.

പാലം ക­ട­ന്നു് ക­ട­ലി­ലേ­ക്കു്.

വെ­ളി­ച്ച­ത്തി­ന്റെ

തീ­ര­മെ­വി­ടെ­യാ­വും

തി­ര­ക­ളു­ണ്ടാ­ക്കു­ന്ന

ശ­ബ്ദ­ങ്ങ­ളു­ണ്ടോ അവിടെ

ഉ­പ്പി­നെ­പ്പോ­ലെ

പ്ര­കാ­ശ­വും

കരുതി വെ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടാ­വു­മോ

ഒരു രുചി.

ടാർ­പോ­ളി­നി­ലേ­ക്കു്

പ­ട­രു­ന്ന പേ­ര­ക്ക­യിൽ ഞാ­ന്നു­പി­ടി­ച്ചു്

താ­ഴോ­ട്ടി­റ­ങ്ങി.

ഉ­ണർ­ച്ച­യി­ലൊ­രു

പേ­ര­ക്ക­യു­ടെ മണം.

ഹൂ­ഗ്ലി ന­ദി­യിൽ നി­ന്നും

ന­മ്മ­ളെ­ഴു­ന്നേ­റ്റു വന്ന സ­ന്ധ്യ.

നി­ന്റെ നനഞ്ഞ കാ­ല്പാ­ടു­കൾ

കാ­റ്റി­ലാ­റി­പ്പോ­കു­ന്ന­തും കാ­ത്ത്

അവിടെ ഞാ­നി­രു­ന്നു.

നി­ന്റെ ന­ന­വി­നെ

കാ­റ്റെ­ടു­ത്തി­ല്ല

സ­ന്ധ്യ തോർ­ന്നി­ല്ല…

എന്റെ നി­ല്പി­നു

ശി­ല്പ­ങ്ങ­ളോ­ടു സാ­മ്യം

തോ­ന്നി­ത്തു­ട­ങ്ങു­ന്നു.

സമയം എന്നെ കൊ­ത്തി

പ­ണി­യു­ന്നു.

നി­ന്റെ നഗരം ഇ­പ്പോ­ഴും

അ­തി­പ്പോ­ഴും

ശബ്ദ സാ­ഗ­ര­ത്തി­ന്റെ

ചൂടു പ­റ്റാ­റു­ണ്ടോ

റോ­ഡു­ക­ളി­ലി­പ്പോ­ഴു­മു­ണ്ടോ

പഴയ ട്രാ­മു­കൾ.

അ­വ­രെ­ന്റെ

കാ­മു­കി­മാർ

അ­ന്ധ­രാ­യ തെ­രു­വു­ഗാ­യി­ക­കൾ.

ഇ­പ്പോ­ഴും

ന­ട്ടു­ച്ച­യ്ക്കും

റോ­ഡി­ലൂ­ടെ പ­ര­ക്കം

പാ­യാ­റു­ണ്ടോ നീ.

വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കു് ഇ­ടു­ങ്ങി­യ

ചു­മ­രു­കൾ­ക്കി­ട­യി­ലൂ­ടെ…

ഇ­രു­ളിൽ നി­ന്നു ഞാ­നെ­പ്പോ­ഴും

പ­കർ­ത്തി വ­ര­ക്കാ­റു­ള്ള പകൽ.

ആ ഓട്ടം ഇ­പ്പോ­ഴും

തു­ട­രു­ന്നി­ല്ലേ

കി­ത­പ്പി­ന്റെ നീളം

ഇ­ന്ന­ലെ­യും എ­നി­ക്ക­ള­ന്നെ­ടു­ക്കാ­നാ­വു­ന്നു.

മ­തി­യാ­ക്കൂ

താളമേ…

എന്റെ പ്രി­യ­പ്പെ­ട്ട

ട്രാ­മു­ക­ളി­ലൊ­ന്നിൽ

വ­ന്നെ­ന്നെ കൊ­ണ്ടു പോകൂ.

ആ­വർ­ത്ത­ന­ങ്ങ­ളു­ടെ

അ­ന­ന്ത­ത­യിൽ നി­ന്നു്…

നി­ന്റെ ന­ഗ­ര­ത്തി­ലെ

സം­ഗീ­ത­ശാ­ല­ക­ളിൽ

നൃത്ത വേ­ദി­ക­ളിൽ

നി­ന്റെ പ്രി­യ­പ്പെ­ട്ട

സ­മ­യ­സീ­മ­ക­ളിൽ.