SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/FamilyReunion.jpg
R\’e union de famille, a painting by Fré dé ric Bazille (1841–1870).
ആ മു­ത്തു­മാ­ല
കെ. സു­കു­മാ­രൻ ബി. ഏ.

ഒരു പു­രാ­ത­ന­വും കീർ­ത്തി­യു­മു­ള്ള നാ­ട്ടു­ക്രി­സ്ത്യാ­നി­കു­ടും­ബ­ത്തിൽ നടന്ന സം­ഭ­വ­മാ­ണു് ഇവിടെ പ­റ­യു­വാൻ പോ­കു­ന്ന­തു്.

ന­മ്മു­ടെ ക­ഥാ­രം­ഗ­മാ­യ വീടു നിൽ­ക്കു­ന്ന­തു്, കോ­ഴി­ക്കോ­ട്ടു പു­തി­യ­റ­യിൽ­നി­ന്നു രണ്ടു നാഴിക കി­ഴ­ക്കാ­ണു്. വ­യോ­വൃ­ദ്ധ­യാ­യ ജ്ഞാ­നം എന്ന സ്ത്രീ പാർ­ക്കു­ന്ന സു­ഖ­മു­ള­ള ഭ­വ­ന­ത്തിൽ ഒരു പ്ര­ത്യേ­ക­മാ­യ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­ത വ്യാ­പി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഇ­ഷ്ടി­ക­കൊ­ണ്ടു് ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യ­തും, വ­ള്ളി­കൾ പ­ടർ­ത്തി­യ വ­ല­ക്കെ­ട്ടു­കൾ പൂണ്ട പൂ­മു­ഖ­മു­ള്ള­തും ആയ ആ വലിയ വീ­ട്ടിൽ ഇ­ങ്ങി­നെ ഒരു നി­ശ്ശ­ബ്ദ­ത വ്യാ­പി­ക്കു­വാൻ ധാ­രാ­ളം കാ­ര­ണ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ആ വീ­ട്ടി­ലെ മേ­ലേ­ത്ത­ട്ടിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ഒരു വലിയ ഉ­റ­ക്ക­റ­യിൽ ജ്ഞാ­നം എന്നു പേരായ മു­ത്ത­ശ്ശി മ­ര­ണ­വും പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചു കി­ട­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. “മു­ക്തി­യാം നാരി വ­രു­ന്ന­തും പാർ­ത്തു­പാർ­ത്ത­ത്യ­ന്ത­ശു­ദ്ധ­നാം” ഭീ­ഷ്മർ കി­ട­ന്നി­രു­ന്ന­പോ­ലെ ന­മ്മു­ടെ മു­ത്ത­ശ്ശി­യും മ­ര­ണ­ത്തി­ന്നു ത­യ്യാ­റാ­യി കാ­ത്തു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്ക­യാ­യി­രു­ന്നു. മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ ആണും പെ­ണ്ണും മക്കൾ അ­മ്മ­യു­ടെ പ്രാ­ണ­നി­ര്യാ­ണാ­വ­സ­ര­വും കാ­ത്തി­രി­ക്ക­യാ­യി­രു­ന്നു എന്നു പ­റ­യു­മ്പോൾ ആ അറയിൽ എ­ന്നു­വേ­ണ്ട, വീ­ട്ടിൽ ആ­ക­പ്പാ­ടെ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­ത ബാ­ധി­ച്ചു കാ­ണു­ന്ന­തിൽ അ­ത്ഭു­ത­പ്പെ­ടു­വാ­നി­ല്ല­ല്ലൊ.

images/muthumala-2.jpg

മരണം സ­മീ­പ­മാ­യെ­ന്നു മു­ത്ത­ശ്ശി­ക്കു തോ­ന്നി­യ­പ്പോൾ ദാ­വീ­ദ് എന്ന മൂ­ത്ത­മ­ക­നോ­ടു മാ­ത്രം തന്റെ കി­ട­ക്ക­യു­ടെ ഓ­ര­ത്തു ഇ­രി­ക്കാൻ ആ­ജ്ഞാ­പി­ച്ചു; ബാ­ക്കി­യു­ള്ള മ­ക്ക­ളോ­ടു് താഴേ ഒരു മു­റി­യിൽ ചെ­ന്നി­രു­ന്നു­കൊൾ­വാൻ ആ സ്ത്രീ പ­റ­ഞ്ഞു.

താഴേ ഇ­റ­ങ്ങി­യി­രു­ന്ന മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ഞ്ഞ രണ്ടു പെൺ­മ­ക്കൾ, ഒരു മു­റി­യിൽ ഓരോ വലിയ ക­സാ­ല­മേൽ ഇ­രു­ന്നി­രു­ന്നു. ഒ­രു­വ­ളു­ടെ ഭർ­ത്താ­വും ഭാ­ര്യ­യെ വി­ട്ടു­പി­രി­യാ­തെ സ­മീ­പം­ത­ന്നെ ഇ­രു­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ ഇളയ മകൻ (തോമസ്) ഒരു കോ­ച്ചി­ന്മേ­ലും ഇ­രു­ന്നി­രു­ന്നു.

നേരം സ­ന്ധ്യ­യാ­യി­ത്തു­ട­ങ്ങി. ഒരു പ­തി­ഞ്ഞ ധാമം: അ­ത്യു­ഷ്ണം­കൊ­ണ്ടു് തി­ള­ച്ച വെ­യി­ലി­ന്റെ പിൻ­തു­ടർ­ച്ച­യാ­യി സാ­ധാ­ര­ണ വ­ന്നു­കാ­ണു­ന്ന ഒരു ധാമം ദി­ക്കെ­ങ്ങും വ്യാ­പി­ച്ചി­രു­ന്നു. ഏ­പ്രിൽ മാ­സ­ത്തിൽ വി­ട­രു­ന്ന പു­ഷ്പ­ങ്ങ­ളു­ടെ സൗ­ര­ഭ്യ­വും, കൊ­യ്തു­കൂ­ട്ടി­യ നെൽ­ക­റ്റ­ക­ളു­ടെ വ­ല്ലാ­ത്ത സു­ഗ­ന്ധ­വും തു­റ­ന്നു­വെ­ച്ചി­രു­ന്ന ജ­നൽ­വ­ഴി­യാ­യി, ക­ടു­പ്പ­മാ­യി­രു­ന്നു എ­ങ്കി­ലും അ­നു­ഭ­വ­യോ­ഗ്യ­മാ­യ വി­ധ­ത്തിൽ മു­റി­യിൽ വ്യാ­പി­ച്ചി­രു­ന്നു.

മറിയ (മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ മൂ­ത്ത­മ­കൾ):
അ­മ്മ­യു­ടെ അ­വ­സാ­ന­കാ­ലം വളരെ ശാ­ന്ത­മാ­യി വ­ന്നു­കാ­ണു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു് എ­നി­ക്കു സ­ന്തോ­ഷം ഉ­ണ്ടു്.

ഇ­ത്ര­ത്തോ­ളം പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ തൊണ്ട വി­റ­ച്ചു, വേ­ദ­ന­യോ­ടെ പൊ­ന്തി­വ­ന്ന ഒരു നി­ശ്വാ­സ­ത്തെ അവൾ പ്ര­യാ­സ­പ്പെ­ട്ടു അ­ട­ക്കി­വെ­ച്ചു.

മറിയ:
എന്റെ പ്രിയ അമ്മ എത്ര ശാ­ന്ത­വും സു­ഖ­ക­ര­വും ആയ ജീ­വി­ത­മാ­ണു ക­ഴി­ച്ച­തു്. പി­ന്നെ അ­മ്മ­ക്കു ഒ­ടു­ക്കം കാ­ല­ത്തു ശാ­ന്തി എ­ങ്ങി­നെ വ­രാ­തി­രി­ക്കും. അ­മ്മ­യു­ടെ അ­ന്ത്യം ഇ­ങ്ങ­നെ­ത­ന്നെ ഒരു ബു­ദ്ധി­മു­ട്ടും നേ­രി­ടാ­തെ ക­ഴി­യ­ട്ടെ.

ഇ­ത്ര­ത്തോ­ളം പ­റ­ഞ്ഞു അവൾ അ­വ­ളു­ടെ രണ്ടു ക­യ്യും മ­ടി­യിൽ പി­ണ­ച്ചു­വെ­ച്ചു, നാ­ലു­ഭാ­ഗ­ത്തും നോ­ക്കി. പി­ന്നേ കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തു് എ­ടു­ത്ത ത­ന്റെ­യും, തന്റെ സ­ഹോ­ദ­ര­സ­ഹോ­ദ­രി­മാ­രു­ടേ­യും ഛാ­യാ­പ­ടം, ചു­വ­രി­ന്മേൽ തൂ­ക്കി­വെ­ച്ച­തു കൗ­തു­ക­ത്തോ­ടെ നോ­ക്കി. ചി­ത്രം നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കേ, തൊ­ണ്ട­യിൽ ഒന്നു ഉ­രു­ണ്ടു­കെ­ട്ടി­യ­പോ­ലെ തോ­ന്നി, അവൾ ക­ര­യു­വാൻ തു­ട­ങ്ങി. താൻ ഇ­രു­ന്ന മു­റി­യിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ശാ­ന്ത­ത മ­റി­യ­യ്ക്കു വ­ല്ലാ­ത്ത വി­കാ­രം ഉ­ണ്ടാ­ക്കി.

അവൾ ഒരു നാ­ഗ­രി­കാം­ഗ­ന­യാ­യി­രു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു്, നാ­ട്ടും­പു­റ­ത്തെ പ­ച്ച­ച്ചെ­ടി­ക­ളൊ­ന്നും അ­വൾ­ക്കു കൗ­തു­ക­മു­ണ്ടാ­ക്കി­യി­ല്ല. അവൾ ക­ത്തു­ക­ളി­ച്ചും, ചി­രി­ച്ചും, വി­നോ­ദി­ച്ചും, പു­രു­ഷ­ന്മാ­രു­മാ­യി സം­സാ­രി­ച്ചും പ­ട്ട­ണ­വാ­സ­ത്തിൽ ഭ്ര­മി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു­കൊ­ണ്ടു്, ശാ­ന്ത­ത­യെ­ന്നൊ­ന്നു വളരെ സം­വ­ത്സ­ര­ങ്ങ­ളോ­ളം അ­റി­ഞ്ഞി­രു­ന്നെ ഇല്ല. അവൾ കൂ­ട­ക്കൂ­ടേ അ­മ്മ­യെ വന്നു കാ­ണാ­റും ഇല്ല. അ­വൾ­ക്കു ഒ­ന്നി­നും സ­മ­യ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.

ഒരു ലെ­യി­സു­വെ­ച്ച ഉ­റു­മാൽ­കൊ­ണ്ടു് അവൾ ക­ണ്ണു­നീർ തു­ട­ച്ചു ഇ­ങ്ങി­നെ പ­റ­ഞ്ഞു. “ഞാൻ അ­മ്മ­യെ ഈ കാ­ല­ത്തു് കൂ­ട­ക്കൂ­ടെ വന്നു ക­ണ്ടി­രു­ന്നു എ­ങ്കിൽ എത്ര ന­ന്നാ­യി­രു­ന്നു. ഒരു ആഴ്ച പാർ­ക്കാൻ വ­രേ­ണ­മെ­ന്നു ഞാൻ ആ­ലോ­ചി­ച്ചു­ത­ന്നെ ക­ഴി­ച്ചു. ഓരോ അ­ല­ട്ടു­കൾ വ­ന്നു­ചേ­രും. എന്റെ വ­ര­വി­നു് ത­ട­സ­വും നേ­രി­ടും.”

അ­പ്പേ­ാൾ അ­വ­ളു­ടെ സ­ഹോ­ദ­രി ‘കൃശാ’ ജേ­ഷ്ഠ­ത്തി­യു­ടെ നേരേ; ഇ­രു­ന്ന ക­സേ­ല­മേൽ­നി­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു. അവൾ മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ ര­ണ്ടാ­മ­ത്തേ മ­ക­ളാ­ണു്. നീ­ണ്ടു, അ­ഴ­കു­ള്ള ആ സ്ത്രീ, സ്ത്രീ­ക­ളു­ടെ വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സ­ത്തിൽ പ്ര­ത്യേ­ക തൃ­ഷ്ണ­വെ­ച്ചി­രു­ന്ന ഒരു മ­ഹി­ള­യാ­യി­രു­ന്നു. സ്ത്രീ­സ­ഭ­യിൽ അ­ദ്ധ്യ­ക്ഷ­ത വ­ഹി­ക്കു­ക­യും, അ­വ­രു­ടെ കാ­ര്യ­ത്തെ­പ്പ­റ്റി വി­ല­യേ­റി­യ ലേ­ഖ­ന­ങ്ങൾ പ­ത്ര­ങ്ങ­ളി­ലും മാ­സി­ക­ക­ളി­ലും എ­ഴു­തു­ക­യും ചെ­യ്തു­വ­ന്നി­രു­ന്നു. അവൾ ജേ­ഷ്ഠ­ത്തി­യോ­ടു ഇ­ങ്ങി­നെ പ­റ­ഞ്ഞു. “എന്റെ കാ­ര്യ­വും നി­ങ്ങൾ പ­റ­ഞ്ഞ­പോ­ലെ­യാ­ണു്. എ­നി­ക്കും അ­മ്മ­യു­ടെ കൂടെ വന്നു താ­മ­സി­ക്കാൻ കൂ­ട­ക്കൂ­ടെ ആ­ഗ്ര­ഹം ജ­നി­ച്ചി­രു­ന്നു. എ­നി­ക്കു ഒ­രു­ദി­വ­സം പോ­യി­ട്ടു്, ഒരു മ­ണി­ക്കൂർ നേ­രം­പോ­ലും ഇ­ട­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.”

(ഭർ­ത്താ­വി­നെ നോ­ക്കി) “അല്ലേ! സിസിൽ?”

അ­വ­ളു­ടെ ഭർ­ത്താ­വു് ഒരു എ­ണ്ണും പറഞ്ഞ വ­ക്കീ­ലാ­യി­രു­ന്നു. ആ നാ­ട്ടിൽ വെ­ച്ചു വളരെ അ­ദ്ധ്വാ­നി­ക്കു­ന്ന­വ­ളും, അ­ദ്ധ്വാ­നി­ക്കാൻ മ­ടി­യി­ല്ലാ­ത്ത­വ­ളും തന്റെ ഭാ­ര്യ­യാ­ണെ­ന്നു ഭർ­ത്താ­വും സ­മ്മ­തി­ച്ചു. “

ശ­രി­ത­ന്നെ; അ­മ്മ­യെ കൂ­ട­ക്കൂ­ടെ വന്നു കാ­ണാ­ത്ത­തു തെ­റ്റി­പ്പോ­യെ­ന്നു് ഇ­പ്പോൾ എ­ല്ലാ­വർ­ക്കും വി­ചാ­ര­മു­ണ്ടു്. എ­ല്ലാ­വ­രും പ­ശ്ചാ­ത്ത­പി­ക്കു­ന്നു­മു­ണ്ടു്.” ഇ­ങ്ങ­നെ ക­സേ­ല­മേൽ നി­വർ­ന്നി­രു­ന്നു തോമസു പ­റ­ഞ്ഞു. അ­ദ്ദേ­ഹം നീ­ണ്ടു സു­ന്ദ­ര­നാ­യ ഒരു പു­രു­ഷ­നാ­യി­രു­ന്നു. മു­പ്പ­തു വ­യ­സ്സു­ണ്ടു്. മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ ഇളയ മ­ക­നാ­ണു്.

അ­ദ്ദേ­ഹം പി­ന്നെ­യും തു­ടർ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു. “ഞാൻ എന്തു ചെ­യ്യും. ഒ­രു­ത്തൻ വളരെ സ്വ­ത്തു­ള്ള ഒരു പെ­ണ്ണി­നെ വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ച്ചാൽ ത­ന്നാ­ലാ­വും വണ്ണം ഭാ­ര്യ­യു­ടെ സ്വ­ത്തു­ക്കൾ നോ­ക്കി ന­ട­ക്കേ­ണ്ടു­ന്ന ഭാരം അ­വ­നി­ല്ലേ; പി­ന്നെ ജ­സ്സി­ക്കാ­ണെ­ങ്കിൽ (തൊ­മാ­സി­ന്റെ ഭാര്യ) ഇ­ങ്ങ­ട്ടു വ­രു­ന്ന­തും ഇ­ഷ്ട­മ­ല്ല. പി­ന്നെ ക­ഴി­ഞ്ഞ നാ­ല­ഞ്ചു മാ­സ­മാ­യി­ട്ടു… ” ഇ­ത്ര­ത്തോ­ളം പ­റ­ഞ്ഞു അ­ദ്ദേ­ഹം നിർ­ത്തി. അയാൾ വി­ര­മി­ച്ച­തു് എ­ന്തി­നാ­ണെ­ന്നു് എ­ല്ലാ­വർ­ക്കും മ­ന­സ്സി­ലാ­യി. തോ­മ­സി­ന്റെ ഭാര്യ പ്ര­സ­വി­ക്കാൻ സ­മീ­പി­ച്ചി­രു­ന്നു.

images/muthumala-3.jpg

പി­ന്നെ­യും വളരെ നേ­ര­ത്തോ­ളം ആരും മി­ണ്ടി­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ആ നി­ശ്ശ­ബ്ദ­ത­യ്ക്കു “അമ്മ ചെ­റു­പ്പ­ത്തിൽ ഒരു സു­ന്ദ­രി ആ­യി­രി­ക്ക­ണം.” എന്ന മ­റി­യ­യു­ടെ വാ­ക്കു തൽ­ക്കാ­ലം ഭം­ഗ­മു­ണ്ടാ­ക്കി. ഇ­ങ്ങ­നെ പ­റ­ഞ്ഞു അ­വ­ളു­ടെ നീ­ല­ക്ക­ണ്ണു­കൾ ചു­വ­രി­ന്മേൽ തൂ­ക്കി­യി­രു­ന്ന ഒരു വലിയ ചി­ത്ര­ത്തിൽ പ­തി­പ്പി­ച്ചു. ആ ചി­ത്രം അ­മ്പ­തു കൊ­ല്ലം മു­മ്പേ എ­ഴു­തി­യ­താ­യി­രു­ന്നു. ഒരു വെള്ള മ­സ്ലീൻ പാ­വാ­ട­യും ഒരു ജാ­യ്ക്ക­റ്റും ധ­രി­ച്ച ഒരു പെൺ­കു­ട്ടി­യു­ടെ സ്വ­രൂ­പ­മാ­യി­രു­ന്നു അതിൽ ക­ണ്ടി­രു­ന്ന­തു്.

കൃശാ, കൗ­തു­ക­ത്തോ­ടെ ആ ചി­ത്രം നോ­ക്കി, ഒരു പ­തി­ഞ്ഞ സ്വ­ര­ത്തിൽ ഇ­ങ്ങി­നെ പ­റ­ഞ്ഞു. “ആ ചി­ത്രം എ­ഴു­തി­യ­തു് അമ്മ വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ക്കു­ന്ന­തി­ന­ട­ക്കെ­യാ­ണു്. മു­ഖ­ത്തു് എത്ര ഭം­ഗി­യു­ള്ള പു­ഞ്ചി­രി­യാ­ണു സ്ഫു­രി­ക്കു­ന്ന­തു്.”

കൃശാ:
(ചി­ത്രം നോ­ക്കി­ട്ടു പി­ന്നെ­യും) വി­വാ­ഹം നി­ശ്ച­യി­ച്ച സ­മ­യ­ത്തു് അച്ഛൻ സ­മ്മാ­നി­ച്ച മു­ത്തു­മാ­ല­യും അമ്മ അ­ണി­ഞ്ഞു കാ­ണു­ന്നു; ഞാൻ വി­ചാ­രി­ക്കു­ന്നു…

ഇ­ത്ര­ത്തോ­ളം പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ അവൾ പെ­ട്ടെ­ന്നു വി­ര­മി­ച്ചു. രണ്ടു സ­ഹോ­ദ­രി­ക­ളും അ­ന്യോ­ന്യം അർ­ത്ഥ­ത്തോ­ടെ നോ­ക്കി. എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടെ­ന്നാൽ ഈ വി­ചാ­രം അ­വർ­ക്കു് ഏ­ക­കാ­ല­ത്തു­ത­ന്നെ ഉ­ല്പാ­ദി­ച്ചു. ഈ വ­ല്ലാ­ത്ത വി­ചാ­രം!

അ­ങ്ങു­ന്നു് ശാ­ന്ത­മാ­യി, ബു­ദ്ധി­മു­ട്ടൊ­ന്നു­മി­ല്ലാ­തെ മ­രി­ക്കാ­നൊ­രു­ങ്ങു­ന്ന അ­വ­രു­ടെ അമ്മ ആ മു­ത്തു­മാ­ല ആർ­ക്കാ­യി­രി­ക്കും കൊ­ടു­ക്കു­ന്ന­തു് എ­ന്നു് അവർ ഭൂ­മി­ച്ചു. ആ മു­ത്തു­മാ­ല നാ­ടെ­ങ്ങും കേ­ളി­യു­ള്ള ഒരു മു­ത്തു­മാ­ല ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. പ­തി­ന­യ്യാ­യി­രം പവൻ. വി­ല­യു­ള്ള മു­ത്തു­മാ­ല­യാ­ണു്. “

ഹോ, ഈ മു­ത്തു­മാ­ല­യെ­പ്പ­റ്റി­യാ­ണു നീ എ­പ്പോ­ഴും പ­റ­യാ­റു­ള്ള­തു്” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു­കൊ­ണ്ടു കൃ­ശ­യു­ടെ ഭർ­ത്താ­വു മെ­ല്ലെ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു. എ­ന്നി­ട്ടു് അ­ദ്ദേ­ഹം ചു­മ­രി­ന­രി­കെ ചെ­ന്നു ആ മു­ത്തു­മാ­ല അ­ണി­ഞ്ഞ സ്വ­രൂ­പ­ത്തെ ന­ല്ല­വ­ണ്ണം നോ­ക്കി, ഇ­ങ്ങി­നെ പ­റ­ഞ്ഞു: “

ഈ മു­ത്തു­മാ­ല നി­ന്റെ അമ്മ ഒന്നു രണ്ടു കുറി ഇട്ടു ക­ണ്ട­താ­യി എ­നി­ക്കോർ­മ്മ­യു­ണ്ടു്. എ­ല്ലാ­യ്പ്പോ­ഴും ഇ­ടാ­റി­ല്ല. കൂ­ട­ക്കൂ­ടെ­യും കൂടി ഇ­ടാ­റി­ല്ല. അവരു് ഈ മാല ദാ­വീ­ദി­ന്നു കൊ­ടു­ക്കു­മാ­യി­രി­ക്കും. അ­വ­ര­ല്ലേ മൂ­ത്ത­മ­കൻ. അതു് ആ വീ­ട്ടു­കാർ സൂ­ക്ഷി­ച്ചു വെ­ക്കു­ന്ന ഒരു നി­ധി­ത­ന്നെ ആ­യി­രി­ക്കും”

മറിയ:
കൃശേ, അമ്മ ദാ­വീ­ദി­ന്നു് ഈ മു­ത്തു­മാ­ല കൊ­ടു­ക്കു­വാൻ ഞാൻ യാ­തൊ­രു കാ­ര­ണ­വും കാ­ണു­ന്നി­ല്ല. കൊ­ടു­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ അവർ പെൺ­മ­ക്ക­ളിൽ ഏ­തെ­ങ്കി­ലും ഒ­രു­വൾ­ക്കേ കൊ­ടു­ക്ക­യു­ണ്ടാ­ക­യു­ള്ളു. നി­ന­ക്കോ എ­നി­ക്കോ. വം­ശ­പാ­ര­മ്പ­ര്യ­മാ­യി സൂ­ക്ഷി­ച്ചു വെ­ക്കേ­ണ്ടു­ന്ന ഒരു വ­സ്തു­വാ­ണു് അ­തെ­ന്നു് എ­നി­ക്കു തോ­ന്നു­ന്നി­ല്ല. ആ മാല അച്ഛൻ അ­മ്മ­യ്ക്കു കൊ­ടു­ത്ത ഒരു സ­മ്മാ­നം മാ­ത്ര­മാ­ണു്. ദാ­വീ­ദി­ന്റെ ഭാ­ര്യ­യ്ക്കു ഒരു വൈ­ര­മാ­ല ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്കേ അ­വൾ­ക്കു് അ­മ്മ­യു­ടെ മു­ത്തു­മാ­ല കൂടെ കി­ട്ടേ­ണ്ടു­ന്ന കാ­ര്യ­മി­ല്ല.
തോമസ്:
അ­ങ്ങി­നെ­യാ­ണെ­ങ്കിൽ അ­മ്മ­യു­ടെ മാല എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടു് എന്റെ ഭാ­ര്യ­യ്ക്കു കി­ട്ടി­ക്കൂ­ടാ. ഞാൻ വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ക്കു­ന്ന കാ­ല­ത്തു തന്നെ എന്റെ പ്രിയ അ­മ്മ­യ്ക്കു് എന്റെ ഭാ­ര്യ­യെ വളരെ ഇ­ഷ്ട­മാ­യി­രു­ന്നു. എന്റെ ഭാ­ര്യ­യ്ക്കു സ്വ­കാ­ര്യ­സ്വ­ത്തു ധാ­രാ­ളം ഉ­ണ്ടെ­ങ്കി­ലും ആ­ഭ­ര­ണ­ത്തി­ന്റെ രൂ­പ­ത്തിൽ അ­വർ­ക്കു യാ­തൊ­ന്നും കൊ­ടു­പ്പാൻ എ­നി­ക്കു സാ­ധി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലെ­ന്നു് എന്റെ അ­മ്മ­യ്ക്കു നല്ല ബോ­ധ്യ­മു­ണ്ടു്.
മ­റി­യ­യ്ക്കു് ഇതു കേ­ട്ട­പ്പോൾ ചി­ല്ല­റ­യാ­യ ഒരു വിറ ഉ­ണ്ടാ­യി.
മറിയ:
ച്ഛി, അമ്മ അങ്ങു മ­രി­ക്കാൻ കി­ട­ക്കു­മ്പോൾ നാം ഈ മാ­തി­രി സം­ഭാ­ഷ­ണ­ത്തിൽ ഏർ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു ല­ജ്ജാ­വ­ഹ­മാ­ണു്.

പി­ന്നെ­യും ഒരു നി­ശ്ശ­ബ്ദ­ത ഉ­ണ്ടാ­യി. മു­ത്ത­ശ്ശി മ­രി­ക്കാൻ കി­ട­ന്നി­രു­ന്ന മു­റി­യിൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന­പോ­ലെ ഗൗ­ര­വ­വും ക­ടു­പ്പ­വു­മാ­യ ഒരു നി­ശ്ശ­ബ്ദം മ­റ്റെ­വി­ടെ­യും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല.

അവരതാ കി­ട­ക്കു­ന്നു. കാ­ഴ്ച­ക്കു ശ്വ­സി­ക്കു­ന്നു­മി­ല്ല. അ­ന­ങ്ങു­ന്നു­മി­ല്ല. ഒരു വ­ന്ദ്യ­യാ­യ വൃദ്ധ. നരച്ച മു­ടി­യാ­ണെ­ങ്കി­ലും മു­ഖ­ത്തു­ള്ള ല­ക്ഷ­ണ­വും പ്ര­കാ­ശ­വും മ­ങ്ങി­പ്പോ­യി­ട്ടി­ല്ല. വി­ധ­വ­യാ­യ­തിൽ പി­ന്നെ മു­ത്ത­ശ്ശി സ്വ­ന്ത­മാ­യി­ട്ടാ­ണു കാ­ല­ക്ഷേ­പം ചെ­യ്തി­രു­ന്ന­തു്. അവർ അ­വ­രു­ടെ ബാ­ല്യ­കാ­ല­ത്തി­ലെ ഭർ­ത്താ­വി­ന്റെ ഒ­ന്നി­ച്ചു ചേ­രാ­നു­ള്ള അ­വ­സാ­ന­കാ­ല­ത്തെ സ­ന്തോ­ഷ­ത്തോ­ടും തൃ­പ്തി­യോ­ടും പ്ര­തീ­ക്ഷി­ച്ചു നിൽ­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ നാലു മ­ക്ക­ളിൽ ആർ­ക്കും­ത­ന്നെ ഇ­ട­ക്കി­ട­യ്ക്കു തന്നെ വന്നു കാണാൻ അ­വ­സ­ര­മു­ണ്ടാ­യി­ല്ല­ല്ലൊ എ­ന്നു­വി­ചാ­രി­ച്ചി­ട്ടു ത­ള്ള­യ്ക്കു് അല്പം സ­ങ്ക­ട­വും അല്പം മു­ഷി­ച്ചി­ലും ഇ­ല്ലാ­തി­രു­ന്നി­ല്ല.

അതേ… ഒരു പ്ര­കാ­ര­ത്തിൽ മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ എല്ലാ മ­ക്ക­ളും അ­വർ­ക്കു് ഇ­ച്ഛാ­ഭം­ഗ­മു­ണ്ടാ­ക്കി­യി­രു­ന്നു. ദാ­വീ­ദു് നി­യ­മ­നിർ­മ്മാ­ണ­സ­ഭ­യിൽ ഒരു അം­ഗ­മാ­വാൻ യ­ത്നി­ക്കു­ന്ന­തി­നു­പ­ക­രം ഒരു ക­ച്ച­വ­ട­ത്തി­ലാ­ണു് ഏർ­പ്പെ­ട്ട­തു്. തോമസ് വി­വാ­ഹം ക­ഴി­ഞ്ഞ ഉടനേ പോ­ലീ­സ് സൂ­പ്ര­ണ്ടി­ന്റെ ഉ­ദ്യോ­ഗം രാ­ജി­വെ­ച്ചു.

അ­വ­രൊ­ക്കെ നല്ല മ­ര്യാ­ദ­ക്കാ­രാ­യ കു­ട്ടി­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു. ഒ­രാ­ളും­ത­ന്നെ പേ­ടാ­യ്പോ­യി­ട്ടി­ല്ല. ലൗ­കി­ക­വി­ഷ­യ­ത്തിൽ അവരെ സം­ബ­ന്ധി­ച്ചെ­ട­ത്തോ­ളം അവർ വി­ജ­യി­കൾ ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. എ­ല്ലാ­വ­രും ക്രി­സ്തു­മ­സ്സ് കാ­ല­ത്തു് അ­മ്മ­യെ വന്നു ക­ണ്ടി­രു­ന്നു. ആ സ­മ­യ­ത്തു് എ­ല്ലാ­വ­രും വി­ല­യേ­റി­യ സ­മ്മാ­ന­ങ്ങൾ അ­മ്മ­യ്ക്കു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു കൊ­ടു­ത്തി­രു­ന്നു. ക്രി­സ്തു­മ­സ്സ് ക­ഴി­ഞ്ഞു അ­വ­രൊ­ക്കെ മ­ട­ങ്ങി­യാൽ മു­ത്ത­ശ്ശി­ക്കു നാ­നാ­ദി­ക്കിൽ വി­ത­റി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന തന്റെ സ­ന്താ­ന­ങ്ങ­ളെ­പ്പ­റ്റി ആ­ലോ­ചി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു­ത­ന്നെ ഇ­രി­ക്കാ­തി­രി­പ്പാൻ നി­വൃ­ത്തി­യി­ല്ലാ­താ­യി. ക്ര­മേ­ണ, അ­റി­യാ­തെ മ­ന്ദ­മാ­യി­ട്ടാ­ണെ­ങ്കി­ലും യ­ഥാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ ആൺ­മ­ക്ക­ളും പെൺ­മ­ക്ക­ളും മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ സ­ന്നി­ധാ­ന­ത്തിൽ­നി­ന്നു അ­ക­ന്നു­പോ­യി. അ­തൊ­ക്കെ വി­ധി­യാ­ണെ­ന്നു മു­ത്ത­ശ്ശി സ­മാ­ധാ­നി­ച്ചു. എ­ന്നാ­ലും­കൂ­ടി, ആ വി­ചാ­രം ത­ടു­ത്തു­കൂ­ടാ­ത്ത­താ­യി­രു­ന്നു എ­ങ്കി­ലും കൂടി, മു­ത്ത­ശ്ശി­യെ സ­ങ്ക­ട­പ്പെ­ടു­ത്തി.

കി­ട­ന്നേ­ട­ത്തിൽ­നി­ന്നു മു­ത്ത­ശ്ശി മെ­ല്ലെ കണ്ണു തു­റ­ന്നു. അ­വർ­ക്കു ക്ഷീ­ണം വളരെ ബാ­ധി­ച്ചി­രു­ന്നു എ­ങ്കി­ലും മു­ഖ­ത്തു നല്ല ആ­ശ്വാ­സ­വും തൃ­പ്തി­യും സ്പു­രി­ച്ചി­രു­ന്നു. താൻ മ­രി­ക്കാൻ പോ­ക­യാ­ണെ­ന്ന വാ­സ്ത­വം അവർ ന­ല്ല­വ­ണ്ണം ധ­രി­ച്ചി­രു­ന്നു. എ­ങ്കി­ലും അ­വർ­ക്കു ലേശം ഭയമോ ഭ്ര­മ­മോ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അവർ എ­ന്തി­നു ഭ­യ­പ്പെ­ടേ­ണം. ഈ സാ­ധു­വും ശാ­ന്ത­യു­മാ­യ വൃദ്ധ ജീ­വ­കാ­ല­ത്തു് ഒ­രാ­ളെ­യും ദ്രോ­ഹി­ക്കാ­ത്ത തള്ള. പോ­രാ­ഞ്ഞി­ട്ടു മാ­യാ­മ­റ­യു­ടെ അങ്ങേ ഭാ­ഗ­ത്തു, തന്റെ വി­വാ­ഹ­സ­മ­യ­ത്തു വി­ല­യേ­റി­യ ഒരു മു­ത്തു­മാ­ല സ­മ്മാ­നി­ച്ച ആളും, അ­തി­ലും വ­ലു­താ­യി വി­ചാ­രി­ക്കേ­ണ്ടു­ന്ന പ്ര­ണ­യം ദാനം ചെയ്ത ആളും ആയ തന്റെ പ്രി­യ­ഭർ­ത്താ­വു കാ­ത്തു നിൽ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടാ­കും എന്ന വി­ശ്വാ­സ­വും മു­ത്ത­ശ്ശി­യെ ആ­ശ്വ­സി­പ്പി­ച്ചു.

തന്റെ അമ്മ മെ­ല്ലേ മ­ന്ദ­ഹ­സി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നു ക­ണ്ടി­ട്ടു ദാ­വീ­ദു് കി­ട­ക്ക­യു­ടെ നേരേ കു­നി­ഞ്ഞു അ­മ്മ­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു നോ­ക്കി. അ­ദ്ദേ­ഹം ജ­ന്മ­നാ ഒരു ക­ഠി­ന­ഹൃ­ദ­യ­നാ­യി­രു­ന്നു. പണം സ­മ്പാ­ദി­ച്ച­തു­കൊ­ണ്ടൊ­ന്നും അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ഹൃദയം ഇ­ള­മ­പ്പെ­ടു­ക­യോ, ആ­ത്മാ­വു പ­രി­ഷ്ക്ക­രി­ക്ക­യോ ഉ­ണ്ടാ­യി­ല്ല. എ­ന്നാ­ലും കൂടി എ­ങ്ങി­നെ ഇ­രി­ക്കു­ന്നു എ­ന്നും, ശു­ശ്രൂ­ഷി­ക്കു­ന്ന സ്ത്രീ­യെ വി­ളി­ക്കേ­ണ­മോ എ­ന്നും, താൻ വ­ല്ല­തും ചെ­യ്യേ­ണ്ട­താ­യു­ണ്ടോ എ­ന്നും അ­മ്മ­യോ­ടു ചോ­ദി­ച്ച­പ്പോൾ. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ സ്വ­ര­ത്തിൽ ഒ­രു­ത­രം ആർ­ദ്ര­ത ഇ­ല്ലാ­യി­രു­ന്നു എ­ന്നും പ­റ­വാ­നും പാ­ടി­ല്ല. “

അതേ ദാവൂ നീ എ­നി­ക്കു­വേ­ണ്ടി ഒന്നു ചെ­യ്യേ­ണ്ട­താ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. (അ­മ്മ­യു­ടെ ശബ്ദം എ­ത്ര­യോ മ­ന്ദ­മാ­യി­രു­ന്നു.) ദാവൂ, ഞാൻ മ­രി­ക്കും മു­മ്പേ നി­ന്റെ കൈയിൽ ഒരു സാധനം എ­ടു­ത്തു തരാൻ എ­നി­ക്കു വളരെ ആ­ഗ്ര­ഹ­മു­ണ്ടു്. ഈ സാധനം ഞാൻ ഒരു വി­ല­പി­ടി­ച്ച നി­ക്ഷേ­പം­പോ­ലെ വളരെ സം­വ­ത്സ­ര­ങ്ങ­ളാ­യി സൂ­ക്ഷി­ച്ചു­വെ­ച്ച ഒ­ന്നാ­ണു്.”

മു­ത്ത­ശ്ശി സം­സാ­രി­ച്ചി­രു­ന്ന­തു ക്ഷീ­ണം­കൊ­ണ്ടു് ഇ­ട­യ്ക്കി­ടെ വി­ര­മി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ സം­സാ­ര­വി­ഷ­യം കേ­ട്ട­പ്പോൾ ദാ­വീ­ദി­ന്റെ ഹൃദയം ആ­ശ­കൊ­ണ്ടു് ഒന്നു തെ­ള്ളാ­തി­രു­ന്നി­ല്ല. എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടെ­ന്നാൽ തന്റെ അ­മ്മ­യു­ടെ ഭ­വ­ന­ത്തിൽ കാ­ലു­വെ­ച്ച മു­തൽ­ക്കേ തന്റെ അമ്മ അ­വ­രു­ടെ വി­ല­പി­ടി­ച്ച മു­ത്തു­മാ­ല, പ്ര­ഥ­മ­പു­ത്ര­ന്റെ നി­ല­യിൽ ത­നി­ക്കു­ത­ന്നെ ദാനം ചെ­യ്യും എന്ന ബോധം ദാ­വീ­ദി­ന്റെ മ­ന­സ്സിൽ എ­പ്പോ­ഴും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. യ­ഥാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ ആ നി­ക്ഷേ­പ­ത്തി­ന്റെ സാ­ക്ഷാൽ അ­വ­കാ­ശി താൻ ത­ന്നെ­യാ­ണെ­ന്നു ദാ­വീ­ദി­ന്നു ബോ­ദ്ധ്യ­വും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ആ മു­ത്തു­മാ­ല ധ­രി­പ്പാ­നു­ള്ള യോ­ഗ്യ­ത­യും അ­വ­സ്ഥ­യും തന്റെ ഭാ­ര്യ­യ്ക്കേ ഉള്ളൂ എന്ന ഒരു അ­ഹ­ന്ത­യും­കൂ­ടി ദാ­വീ­ദി­ന്നു് ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അതേ… തന്റെ അമ്മ ത­നി­ക്കു മു­ത്തു­മാ­ല കൊ­ടു­പ്പാൻ ഒ­രു­മ്പെ­ടു­ക­യാ­ണു് എ­ന്ന­തി­നു ദാ­വീ­ദി­ന്നു് എ­ള്ളോ­ളം സം­ശ­യ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. അ­ങ്ങി­നെ ചെ­യ്യു­ന്ന­തിൽ ആ­ശ്ച­ര്യ­വും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ഒരു വി­ജ­യി­യു­ടെ മ­ന്ദ­ഹാ­സം ദാ­വീ­ദി­ന്റെ മു­ഖ­ത്തിൽ സ്ഫു­രി­ച്ചു. എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടെ­ന്നാൽ തന്റെ രണ്ടു സ­ഹോ­ദ­രി­മാർ­ക്കും ആ മു­ത്തു­മാ­ല­യിൽ ഒരു ക­ണ്ണു­ണ്ടെ­ന്നു ദാ­വീ­ദി­ന്നു് അ­റി­വു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഒ­രി­ക്കൽ തന്റെ അമ്മ മു­ത്തു­മാ­ല തന്റെ പെ­ങ്ങൾ കൃ­ശ­യ്ക്കു, കൊ­ടു­ത്തു­ക­ള­യു­മെ­ന്ന ഒരു ഭയവും കൂടി ദാ­വീ­ദി­ന്റെ ഉ­ള്ളിൽ ക­ട­ന്നി­രു­ന്നു. ഇ­പ്പോൾ യാ­തൊ­രു ഭ­യ­ത്തി­ന്നും അ­വ­കാ­ശ­മി­ല്ലെ­ന്നു ദാ­വി­ദു് നി­ശ്ച­യി­ച്ചു.

ദാവീ:
നി­ങ്ങൾ അതു് എവിടെ വെ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്നു എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു തരീൻ, പ്രിയ അമ്മേ! ഒരു നി­മി­ഷം കൊ­ണ്ടു ഞാൻ അതു നി­ങ്ങ­ളു­ടെ വശം എ­ടു­ത്തു­ത­രാം.

മു­ത്ത­ശ്ശി തന്റെ പ്ര­ഥ­മ­പു­ത്ര­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു നോ­ക്കി, അ­വ­രു­ടെ നീ­ല­ക്ക­ണ്ണു­കൾ അല്പം മി­ന്നു­മാ­റു് ഒന്നു മ­ന്ദ­ഹ­സി­ച്ചു. അല്പം മ­ങ്ങ­ലും അ­ന്ധ­കാ­ര­വും ബാ­ധി­ച്ചു­പോ­യ­താ­ണെ­ങ്കി­ലും ആ ക­ണ്ണു­കൾ ആ സ­മ­യ­ത്തു വാടിയ നീ­ല­പ്പൂ­ക്ക­ളെ­പ്പോ­ലെ ശോ­ഭി­ച്ചി­രു­ന്നു. “

ദാവൂ! എന്റെ പൊ­ന്മ­ക­നേ!” വളരെ വ­ന്ദ­നം എന്നു മു­ത്ത­ശ്ശി പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ അ­വ­രു­ടെ ആ സ്വ­ര­ത്തി­നു് അ­ത്യ­ന്തം ആർ­ദ്ര­ത­യും മാ­ധു­ര്യ­വും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു എന്നു പ­റ­യാ­തെ മ­തി­യാ­വി­ല്ല. പു­ത്ര­വാ­ത്സ­ല്യം അ­ത്ര­ത്തോ­ളം ആ സ്ത്രീ­യു­ടെ ഉ­ള്ളിൽ സ്ഫു­രി­ച്ചി­രു­ന്നു.

മു­ത്ത­ശ്ശി:
എന്റെ ക­ണ്ണാ­ടി­വെ­ച്ച മേ­ശ­പ്പു­റ­ത്തു നോ­ക്കി­യാൽ ഒരു വള കാണും. കൊ­ത്തു­പ­ണി­യൊ­ന്നു­മി­ല്ലാ­ത്ത ഒരു ഒ­ഴു­ക്കൻ­മ­ട്ടി­ലു­ള്ള വ­ള­യാ­ണു്. അ­തി­ന്റെ മു­ക­ളിൽ ഒരു താ­ക്കോൽ കെ­ട്ടി­വെ­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ആ താ­ക്കോൽ കൊ­ണ്ടു നീ ദ­യ­വു­ചെ­യ്തു് എന്റെ മേ­ശ­യു­ടെ ഇ­ട­ത്തേ വ­ലി­പ്പു തു­റ­ക്ക­ണം. എ­ന്നാൽ അതിൽ ഒ­രാ­ന­ക്കൊ­മ്പി­ന്റെ ഒരു ചെറിയ പെ­ട്ടി കാണും. ഉ­റു­മാ­ലു­ക­ളു­ടെ ചു­വ­ട്ടി­ലാ­ണു് ആ പെ­ട്ടി ഭ­ദ്ര­മാ­യി വെ­ച്ചി­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. അതു് എ­ടു­ത്തു­കൊ­ണ്ടു വരൂ.

ദാ­വീ­ദ് അ­മ്മ­യു­ടെ ക­ല്പ­ന­പോ­ലെ ഇ­ട­ത്തേ വ­ലി­പ്പു തു­റ­ന്നു നോ­ക്കി. നേരിയ ഒരു കൂ­ട്ടം ഉ­റു­മാ­ലു­കൾ അ­ട്ടി­യ­ട്ടി­യാ­യി വെ­ച്ചി­രു­ന്ന­തു പൊ­ന്തി­ച്ചു നോ­ക്കി­യ­പ്പോൾ ഒരു വി­ശേ­ഷ­പ്പെ­ട്ട ആ­ന­ക്കൊ­മ്പി­ന്റെ ചെ­റു­പെ­ട്ടി കണ്ടു. ദാ­വീ­ദ് ആ പെ­ട്ടി സ­ന്തോ­ഷ­ത്തോ­ടു­കൂ­ടെ എ­ടു­ത്തു. തന്റെ അ­മ്മ­യു­ടെ ക­ട്ടി­ലി­ന്റെ അ­ടു­ക്കേ ശ­ബ്ദ­മു­ണ്ടാ­ക്കാ­തേ ന­ട­ന്നു ചെ­ന്നു, ആ സാധനം അ­മ്മ­യു­ടെ ക­യ്യിൽ കൊ­ടു­ത്തു. അമ്മ അതു വളരെ ആ­ശ­യോ­ടെ വാ­ങ്ങു­മ്പോൾ, അ­മ്മ­യു­ടെ വി­ര­ലു­കൾ ആ പെ­ട്ടി ചു­റ­ഞ്ഞ സ­മ­യ­ത്തു, ആ വി­ര­ലു­കൾ അ­യി­സ്സു­പോ­ലെ അ­ത്യ­ന്തം ത­ണു­ത്തി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു സ്പർ­ശം കൊ­ണ്ടു ദാ­വീ­ദി­ന്നു മ­ന­സ്സി­ലാ­യി. അമ്മ ഒരു സ­ന്തോ­ഷ­വും സം­തൃ­പ്തി­യും ക­ലർ­ന്ന ഭാ­വ­ത്തോ­ടു കൂ­ടി­യാ­ണെ­ങ്കി­ലും പു­ത്ര­ന്നു് ഒരു കൗ­തു­ക­മോ അ­ത്ഭു­ത­മോ ഉ­ണ്ടാ­ക്ക­ത്ത­ക്ക­വി­ധം ഇ­ങ്ങി­നെ പ­റ­ഞ്ഞു. “ഈ വി­ല­പി­ടി­ച്ച ആ­ന­ക്കൊ­മ്പി­ന്റെ പെ­ട്ടി­യിൽ ഞാൻ നി­ക്ഷേ­പി­ച്ചു വെ­ച്ച­തെ­ന്താ­ണെ­ന്നു് നീ അ­റി­യു­മോ?”

ദാവീ:
(മ­ന്ദ­സ്വ­ര­ത്തിൽ) എന്റെ പൊ­ന്ന­മ്മേ, എ­നി­ക്ക­റി­യാം. നി­ങ്ങൾ എ­ന്നോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞു­ത­രേ­ണ്ടാ. നി­ങ്ങൾ ആ മു­ത്തു­മാ­ല എ­നി­ക്കോ എന്റെ ഭാ­ര്യ­യ്ക്കോ ത­രു­വാൻ പോ­കു­ന്നു­ണ്ടു്. ആ ര­മ­ണീ­യ­മാ­യ മു­ത്തു­മാ­ല, നാ­ടോ­ടെ കേ­ളി­യു­ള്ള ആ വി­ല­പി­ടി­ച്ച മു­ത്തു­മാ­ല.

ഇതു കേ­ട്ട­പ്പോൾ അമ്മ മ­ക­ന്റെ മു­ഖ­ത്തു ഒരു ഇ­ച്ഛാ­ഭം­ഗം കാ­ണി­ക്കു­ന്ന ഒരു നോ­ട്ടം വെ­ച്ചു. ഒരു മ­ന­സ്സി­ലാ­കാ­ത്ത സ്വ­ഭാ­വം മു­ത്ത­ശി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു സ്ഫു­രി­ച്ചു. മു­ത്ത­ശ്ശി എ­ത്ര­യൊ മൃ­ദു­വാ­യി ഇ­ങ്ങി­നെ മ­ന്ത്രി­ച്ചു. “എ­ന്തു് എന്റെ മു­ത്തു­ക­ളൊ? അയ്യോ മകനേ! എന്റെ മ­ര­ണ­ശേ­ഷം ആ മു­ത്തു­ക­ളൊ­ക്കെ വി­റ്റു കി­ട്ടു­ന്ന തുക എന്റെ എല്ലാ മ­ക്കൾ­ക്കും ഒ­രു­പോ­ലെ ഭാ­ഗി­ച്ചു കൊ­ടു­പ്പാൻ ഞാൻ മു­മ്പു­ത­ന്നെ ഒ­സ്യ­ത്തു ചെ­യ്തു­വെ­ച്ചു­പോ­യി. ഒ­രാൾ­ക്കു മാ­ത്രം ഇത്ര വില പി­ടി­ച്ച സാധനം കൊ­ടു­ത്തു ക­ള­യു­ന്ന­തു ന്യാ­യ­മ­ല്ലെ­ന്നു് എ­നി­ക്കു് തോ­ന്നി. എന്റെ മകനെ ദാവൂ! നി­ന­ക്കു അതു വേ­ണ­മെ­ന്നു യ­ഥാർ­ത്ഥ­മാ­യ ആ­ഗ്ര­ഹ­മു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ… ” ഇ­ത്ര­ത്തോ­ളം പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ മു­ത്ത­ശ്ശി പി­ന്നെ­യും സം­ഭൂ­മി­ച്ചു. നി­ശ്ച­യ­മാ­യി­ട്ടും മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ ഭാവം ക­ണ്ടാൽ അവർ സ്പ­ഷ്ട­മാ­യി സ­ങ്ക­ട­പ്പെ­ടു­ക­യും വ­ല­യു­ക­യും ചെ­യ്യു­ന്നു­ണ്ടെ­ന്നു് ആർ­ക്കും മ­ന­സ്സി­ലാ­കും.

ഇ­തൊ­ക്കെ ക­ണ്ട­പ്പോൾ ക­ഠി­ന­ഹൃ­ദ­യ­നാ­യ ദാ­വീ­ദ് അ­വ­ന്റെ നി­ശ്വാ­സം ഒ­തു­ക്കി. അവൻ അ­ത്യ­ധി­കം നി­രാ­ശ­പ്പെ­ട്ടു. എ­ന്നാ­ലും­കൂ­ടി ആ വിവരം മ­രി­ക്കാൻ­പോ­കു­ന്ന തന്റെ അ­മ്മ­യെ അ­റി­യി­ക്കു­വാൻ ത­ക്ക­വ­ണ്ണം അവൻ അ­ത്ര­ത്തോ­ളം കർ­ക്ക­ശ­നാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ഇ­തു­കൂ­ടാ­തെ തന്റെ അമ്മ ത­നി­ക്കു ത­രു­വാൻ ത­ക്ക­വ­ണ്ണം ആ ആ­ന­ക്കൊ­മ്പു് പെ­ട്ടി­യിൽ വെ­ച്ച­തു് ഒരു സമയം നല്ല വി­ല­പി­ടി­ച്ച സാ­ധ­ന­മാ­യി­രി­ക്കാ­മെ­ന്നും ദാ­വീ­ദ് സ­മാ­ധാ­നി­ച്ചു. ഏ­താ­യാ­ലും അ­മ്മ­യു­ടെ സ­മ്മ­ത­പ്ര­കാ­രം അതു തു­റ­ന്നു­നോ­ക്കി­യ­തിൽ പി­ന്നെ തന്റെ വി­ധി­യിൽ തൃ­പ്ത­നാ­കാ­മെ­ന്നു ധൈ­ര്യ­ത്തോ­ടേ വി­ചാ­രി­ച്ചു ദാ­വീ­ദ് ഇ­ങ്ങ­നെ മ­റു­പ­ടി പ­റ­ഞ്ഞു: “സാ­ര­മി­ല്ല അമ്മോ? അ­ത­ങ്ങി­നെ­ത­ന്നെ ഇ­രി­ക്ക­ട്ടെ. ഞാൻ ഈ ആ­ന­ക്കൊ­മ്പി­ന്റെ പെ­ട്ടി തു­റ­ക്ക­ട്ടെ­യോ?”

ഇ­ങ്ങി­നെ പ­റ­ഞ്ഞു ദാ­വീ­ദ് അ­വ­ന്റെ അ­മ്മ­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തൊ­ന്നു നോ­ക്കി. ആ ശാ­ന്ത­മാ­യ മു­ഖ­ത്തിൽ ഇ­തു­വ­രേ­ക്കും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ആ ചൈ­ത­ന്യ­വും അ­സ്ത­മി­ച്ചു പോ­യി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നും അവർ ശു­ദ്ധ­വി­ള­റി­യ നി­റ­മാ­യ്പോ­യെ­ന്നും ഭ­യ­ന്ന­ഞ്ചി­പ്പോ­യ ദാ­വീ­ദി­ന്നു് മ­ന­സ്സി­ലാ­യി.

മകനെ കു­റേ­നേ­രം തു­റി­ച്ചു നോ­ക്കി­യ­തിൽ പി­ന്നെ മു­ത്ത­ശ്ശി ര­ണ്ടാ­മ­തും എ­ത്ര­യോ പ്ര­യാ­സ­പ്പെ­ട്ടു്, നരച്ച രോമം കൊ­ണ്ടു് നി­റ­ഞ്ഞ തന്റെ മുഖം തൃ­പ്തി­സൂ­ച­ക­മാ­യൊ­ന്നി­ള­ക്കി ഇ­ങ്ങി­നെ പ­റ­ഞ്ഞു: “അതെ മു­ത്തു­ക­ളു­ടെ കാ­ര്യം ഞാൻ പ­റ­ഞ്ഞ­പോ­ല്ലെ­ത­ന്നെ ഇ­രി­ക്ക­ട്ടെ. ഈ പെ­ട്ടി­യിൽ കാ­ണു­ന്ന സാധനം, ഇ­പ്പോൾ നീ നി­ന്റെ ഭാ­ര്യ­യു­ടെ കൈ­വ­ശം­ത­ന്നെ കൊ­ടു­ക്ക­ണം. നി­ന്നെ വി­ചാ­രി­ച്ചു ഞാൻ എന്റെ ജീ­വാ­വ­സാ­നം വരെ ഇതു് ഒരു നി­ക്ഷേ­പം­പോ­ലെ സൂ­ക്ഷി­ച്ചു­വെ­ച്ചു. ഇനി അ­തി­ന്റെ ന്യാ­യ­മാ­യ അ­വ­കാ­ശി നി­ന്റെ ഭാ­ര്യ­യാ­ണു്. അതു് അ­വൾ­ക്കു­ത­ന്നെ നീ കൊ­ടു­ക്ക­ണം. നി­ന്റെ പ്രാ­ണ­പ്രി­യ­യ്ക്കു്… ”

വി­റ­യ്ക്കു­ന്ന വി­ര­ലു­ക­ളോ­ടു­കൂ­ടെ ദാ­വീ­ദ് ആ­ന­ക്കൊ­മ്പി­ന്റെ ചെറിയ പെ­ട്ടി തു­റ­ന്നു. അതിൽ എ­ത്ര­യോ ഭ­ദ്ര­മാ­യി കെ­ട്ടി­ച്ചു­റ­ച്ചു­വെ­ച്ചു­ക­ണ്ട­തു്, നാ­ല്പ­തു കൊ­ല്ലം മു­മ്പേ ഒ­ന്നാ­മ­താ­യി തന്റെ ത­ല­മു­ടി വെ­ട്ടി­യ കാ­ല­ത്തു് തന്റെ അമ്മ എ­ടു­ത്തു­വെ­ച്ച ഒ­രു­പി­ടി ത­ല­മു­ടി മാ­ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു. ഇ­താ­യി­രു­ന്നു തന്റെ അമ്മ ഈ കാ­ലം­വ­രെ നി­ക്ഷേ­പം പോലെ സൂ­ക്ഷി­ച്ചു വെ­ച്ചി­രു­ന്ന­തു്.

ഈ കാഴ്ച, ദാ­വീ­ദി­ന്റെ ക­ഠി­ന­ഹൃ­ദ­യ­വും­കൂ­ടി അ­ലി­ഞ്ഞു­പോ­ക­ത്ത­ക്ക ഒ­ന്നാ­യി­ത്തീർ­ന്നു. ദാ­വീ­ദി­ന്നു­കൂ­ടി ഇതു് സ­ഹി­ക്കാൻ­പാ­ടി­ല്ലാ­ത്ത ഒരു അ­വ­സ്ഥ­യാ­യി. ഇ­തു­വ­രെ­ക്കും ആ­ത്മാ­വി­നെ മ­റ­ച്ചി­രു­ന്ന ദാ­വീ­ദി­ന്റെ ക­ഠി­ന­ഹൃ­ദ­യം ഈ കാ­ഴ്ച­യാ­കു­ന്ന മ­രു­ന്നു­കൊ­ണ്ടു് ഉ­ണർ­ന്നു. ഹൃ­ദ­യ­ത്തി­ന്റെ ത­ടി­ച്ചു തോ­ലു­പോ­ലെ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ക­ഠി­ന­മാ­യ മറ അ­ലി­ഞ്ഞു. ദാ­വീ­ദി­ന്റെ ആ­ത്മാ­വു പ്ര­കാ­ശി­ച്ചു. ദാ­വീ­ദ് ഒരു ചെറിയ കു­ട്ടി­പോ­ലെ പ­ശി­മ­രാ­ശി­യാ­യി. ദാ­വീ­ദി­ന്നു് ചെ­റു­പ്പു­കാ­ല­ത്തു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന അ­തു­ന്ത പ്രേ­മം­ത­ന്നെ ഈ സ­മ­യ­ത്തും തന്റെ അ­മ്മ­യു­ടെ നേരെ ഉ­ണ്ടാ­യി. ദാ­വീ­ദി­ന്റെ സ്വാർ­ത്ഥ­വും ദു­ഷ്ട­ത­യു­മൊ­ക്കെ ന­ശി­ച്ചു. അവൻ ഒരു പുതിയ ആ­ളെ­പ്പോ­ലെ അ­മ്മ­യു­ടെ ക­ട്ടി­ലി­ന്റെ അരികേ തെ­റ്റു ചെ­യ്തു ഒരു കു­ട്ടി­യേ­പ്പോ­ലെ മു­ട്ടും­കു­ത്തി നി­ന്നു.

images/muthumala-1.jpg

അ­മ്മ­യു­ടെ വി­ര­ലു­കൾ ദാ­വീ­ദി­ന്റെ കു­ട്ടി­ക്കാ­ല­ത്തിൽ എ­ന്ന­പോ­ലെ അ­വ­ന്റെ മു­ടി­യിൽ­ക്കൂ­ടെ അ­ങ്ങും ഇ­ങ്ങും ത­ലോ­ടും­പോ­ലെ വി­ഹ­രി­ച്ചു. ഇ­പ്പോ­ഴോ ആ മു­ടി­യിൽ ഇ­ട­യ്ക്കി­ടെ ന­ര­യും­കൂ­ടി ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. അ­തൊ­ന്നും മാ­താ­വി­ന്നു് ഒരു ത­ട­സ്സ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്നി­ല്ല.

മു­ത്ത­ശ്ശി:
എന്റെ പൊ­ന്നു­മ­ക­നേ ദാവു നി­ന­ക്കു ഇ­ച്ഛാ­ഭം­ഗ­മു­ണ്ടോ? സ­ങ്ക­ട­മു­ണ്ടോ? നി­ന­ക്കു യ­ഥാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ വേ­ണ്ടി­യി­രു­ന്ന­തു് മു­ത്തു­ക­ളാ­യി­രു­ന്നു അല്ലേ? തീർ­ച്ച­യാ­യി­ട്ടും എന്റെ പ്ര­ഥ­മ­പു­ത്രൻ നീ­യ­ല്ലേ, ഇ­പ്പോ­ഴും എന്റെ ഒ­സ്യ­ത്തു് മാ­റ്റി എ­ഴു­തു­വാൻ സ­മ­യ­മു­ണ്ടു്. ദാവൂ! അ­ങ്ങി­നെ ചെ­യ്യാം കേ­ട്ടോ.

ഇതു കേ­ട്ട­പ്പോൾ “വേ­ണ്ട­മ്മേ വേണ്ട” എന്നു ദാ­വീ­ദ് പ­റ­ഞ്ഞു. അ­വ­ന്റെ ശബ്ദം പ­രു­പ­രു­ത്ത­താ­യി­രു­ന്നെ­ങ്കി­ലും അ­വ്യ­ക്ത­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­വ­ന്റെ ക­ണ്ണിൽ­നി­ന്നു പോ­രാ­ഞ്ഞി­ട്ടു് ധാ­ര­യാ­യി വെ­ള്ള­വും ഒഴുകി.

ദാ­വീ­ദ്:
എന്റെ പൊ­ന്ന­മ്മേ! എ­നി­ക്കു വേ­ണ്ടു­ന്ന­തൊ­ക്കെ; എ­നി­ക്കു് ഇ­ഹ­ലോ­ക­ത്തിൽ­നി­ന്നു് വേ­ണ്ടു­ന്ന­താ­ക­പ്പാ­ടെ, നി­ങ്ങ­ളു­ടെ അ­നു­ഗ്ര­ഹം ഒ­ന്നു­മാ­ത്ര­മാ­ണു്. അ­മ്മ­മാർ അ­വ­രു­ടെ പ്ര­ഥ­മ­സ­ന്താ­ന­ത്തി­ന്നു് നി­ക്ഷേ­പി­ച്ചു­വെ­യ്ക്കു­ന്ന ആ അ­നു­ഗ്ര­ഹം… എ­നി­ക്ക് അ­തൊ­ന്നു­മാ­ത്രം ഇ­പ്പോൾ­മ­തി… ഭൂ­മി­യി­ലു­ള്ള സകല സ്വർ­ണ്ണ­ത്തേ­ക്കാ­ളം സ­മു­ദ്ര­ത്തിൽ ഉള്ള സകല മു­ത്തു­ക­ളേ­ക്കാ­ളും ഏ­റ്റ­വും വി­ല­പി­ടി­ച്ച സ­മ്പാ­ദ്യം എ­നി­ക്കി­പ്പോൾ ആ അ­നു­ഗ്ര­ഹം മാ­ത്ര­മാ­ണെ­ന്നു് ഈ­ശ്വ­രൻ തന്നെ അ­റി­യു­ന്ന പ­ര­മാർ­ത്ഥ­മാ­ണ്ടു്.

ദാ­വീ­ദു പ­റ­ഞ്ഞ­തു് വളരെ കാ­ര്യ­മാ­യി­ട്ടു­ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. അതു് അ­വ­ന്റെ അമ്മ ഗ്ര­ഹി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ പ­രി­ശു­ദ്ധ­ഹൃ­ദ­യം സ­ന്തോ­ഷ­ജ­ന­ക­മാ­യ ന­ന്ദി­കൊ­ണ്ടു നി­റ­ഞ്ഞു. പ്ര­സ­വി­ച്ചു വീണ ഉടനെ പേ­റ്റി­ച്ചി കു­ളി­പ്പി­ച്ചു തന്റെ ക­യ്യിൽ വെ­ച്ചു­കൊ­ടു­ത്ത­പ്പോൾ, തന്റെ ഒ­ന്നാ­മ­ത്തെ സ­ന്താ­ന­മാ­യ ദാ­വീ­ദു കു­മാ­ര­നെ ചും­ബി­ച്ച സ­മ­യ­ത്തു മു­ത്ത­ശ്ശി­യ്ക്കു ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന അതേ ആ­ന­ന്ദ­മാ­ണു ഈ സ­മ­യ­ത്തു മു­ത്ത­ശ്ശി­ക്കു­ണ്ടാ­യ­തു്. തന്റെ പ­ണ്ട­ത്തെ ആ ചെ­റി­യ­മ­കൻ ത­ന്നെ­യാ­ണു്, ഈ വ­ലി­യ­രൂ­പ­ത്തിൽ തന്റെ അരികെ മു­ട്ടു­കു­ത്തി നി­ല്ക്കു­ന്ന­തെ­ന്നു് മു­ത്ത­ശ്ശി­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­യി. മു­ത്ത­ശ്ശി തന്റെ വി­ള­റി­ത്ത­ണു­ത്ത കൈ മ­ക­ന്റെ നേരെ നീ­ട്ടി എ­ത്ര­യോ പ­തി­ഞ്ഞ സ്വ­ര­ത്തിൽ ഇ­ങ്ങി­നെ പി­റു­പി­റു­ത്തു. “സർ­വ്വ­ശ­ക്ത­നാ­യ ഈ­ശ്വ­ര­ന്റെ അ­നു­ഗ്ര­ഹം എന്റെ മകനായ നി­ന­ക്കു് ഉ­ണ്ടാ­ക­ട്ടെ. കർ­ത്താ­വാ­യ യേ­ശു­ക്രി­സ്തു­വി­ന്റെ ക­നി­വും നി­ന്നിൽ വി­ള­ങ്ങ­ട്ടെ.”

മു­ത്ത­ശ്ശി­യു­ടെ ചെ­ള്ള­യിൽ­ക്കൂ­ടെ, വ­യ­സ്സു­കൊ­ണ്ടു ചു­ളി­ഞ്ഞ ആ ഗ­ണ്ഡ­ത്തിൽ­ക്കൂ­ടേ, ക­ണ്ണീർ­ത്തു­ള്ളി­കൾ; വലിയ ക­ണ്ണീർ­ത്തു­ള്ളി­കൾ; ഒഴുകി, ത­ല­താ­ഴ്ത്തി­നി­ന്നി­രു­ന്ന തന്റെ മ­ക­ന്റെ മൂർ­ത്തി­യിൽ വീണു. അ­തു­ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു വി­ല­മ­തി­ക്കാൻ പാ­ടി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന മു­ത്തു­കൾ.

മ­ല­യാ­ള­രാ­ജ്യം 1930.

കെ. സു­കു­മാ­രൻ ബി. ഏ.

കാ­മ്പിൽ ത­ട്ടാ­യി­ല­ത്തു ഗോ­വി­ന്ദ­ന്റെ­യും, ഇ­ട­മ­ല­ത്തു നീലി എന്ന മാ­ധ­വി­യു­ടേ­യും മ­ക­നാ­യി 1876 മെയ് 20-നു് ജ­നി­ച്ചു. നോർമൻ സ്ക്കൂൾ, മുൻ­സി­പ്പൽ സ്ക്കൂൾ, ബാസൽ മിഷൻ സ്ക്കൂൾ എ­ന്നി­വി­ട­ങ്ങ­ളി­ലാ­ണു് പ­ഠി­ച്ച­തു്.

പ്രാ­യം തി­ക­യാ­തി­രു­ന്ന­തി­നാൽ പ്രൈ­വ­റ്റാ­യി­ട്ടാ­ണു് 1890-ൽ മ­ട്രി­ക്കു­ലേ­ഷൻ എഴുതി ജ­യി­ച്ച­തു്. ഇ­ന്റർ­മീ­ഡി­യ­റ്റ് പഠനം ത­ല­ശ്ശേ­രി ബ്ര­ണ്ണൻ കോ­ളേ­ജി­ലും പാ­ല­ക്കാ­ടു് വി­ക്ടോ­റി­യ­യി­ലും ആ­യി­രു­ന്നു. ജ­ന്തു­ശാ­സ്ത്രം ഐ­ച്ഛി­ക­മാ­യി, മ­ദി­രാ­ശി പ്ര­സി­ഡൻ­സി കോ­ളേ­ജിൽ നി­ന്നും 1894-ൽ ബി­രു­ദം നേടി. തു­ടർ­ന്നു് സിവിൽ കോടതി ക്ലാർ­ക്കാ­യി ജോ­ലി­യിൽ പ്ര­വേ­ശി­ച്ചു. 1915-ൽ സിവിൽ ജു­ഡീ­ഷ്യ­റി ടെ­സ്റ്റ് പാ­സാ­യി. കോ­ഴി­ക്കോ­ടു് അ­സി­സ്റ്റ­ന്റ് സെ­ഷൻ­സ് കോർ­ട്ടിൽ 1931 വരെ ജോലി അ­നു­ഷ്ഠി­ച്ചു. അ­മ്മാ­വ­ന്റെ മകൾ കൗ­സ­ല്യ­യെ ആണു് സു­കു­മാ­രൻ വി­വാ­ഹം ചെ­യ്ത­തു്. 1956 മാർ­ച്ച് 11 വരെ സർ­ഗ്ഗാ­ത്മ ജീ­വി­തം ന­യി­ച്ചു് കാ­ല­യ­വ­നി­ക­ക്കു­ള്ളിൽ മ­റ­ഞ്ഞു. ശ്ലോ­ക­ങ്ങ­ളെ­ഴു­തി­യാ­ണു് സാ­ഹി­ത്യ­കാ­രൻ എന്ന നി­ല­യി­ലു­ള്ള രം­ഗ­പ്ര­വേ­ശം. വെൺ­മ­ണി ശൈ­ലി­യാ­യി­രു­ന്നു മാതൃക. കോ­ഴി­ക്കോ­ടു് കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചു പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന ഭാ­ര­തി­യിൽ ആ­യി­രു­ന്നു ഈ എ­ഴു­ത്തു­കൾ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ക്ക­പ്പെ­ട്ട­തു്. പി­ന്നീ­ടു് അ­ദ്ദേ­ഹം ഗ­ദ്യ­ത്തി­ലേ­യ്ക്ക് ശ്ര­ദ്ധ തി­രി­ച്ചു. ചെ­റു­ക­ഥ, നോവൽ, നാടകം, കാ­വ്യം, ഹാ­സ്യം, ശാ­സ്ത്രം എ­ന്നി­ങ്ങ­നെ പല ഇ­ന­ങ്ങ­ളി­ലാ­യി അ­മ്പ­തോ­ളം കൃ­തി­കൾ എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

ചെ­റു­ക­ഥ­കൾ:
സു­കു­മാ­ര­ക­ഥാ­മ­ഞ്ജ­രി, ചെ­റു­ക­ഥ, അ­ഞ്ചു­ക­ഥ­കൾ.
നോ­വ­ലെ­റ്റു­ക­ളും നോ­വ­ലു­ക­ളും:
അ­ഴ­കു­ള്ള പെ­ണ്ണു്, വിധി, ആ വ­ല്ലാ­ത്ത നോ­ട്ടം, ഇ­ണ­ക്ക­വും പി­ണ­ക്ക­വും, ഒരു പൊ­ടി­ക്കൈ, പാ­പ­ത്തി­ന്റെ ഫലം, ആ­രാ­ന്റെ കു­ട്ടി, വി­ധ­വ­യു­ടെ വാശി, വി­വാ­ഹ­ത്തി­ന്റെ വില, വി­രു­ന്നു വന്ന മാമൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­വ ഈ കൂ­ട്ട­ത്തിൽ പെ­ടു­ന്നു.
നാ­ട­ക­ങ്ങൾ:
ഭീഷണി, മി­സ്ര­യി­ലെ റാണി, ഉ­പ­ദേ­ശി­യാർ.
കാ­വ്യ­ങ്ങൾ:
ഭാ­സാ­വി­ലാ­സം, അ­ന്യാ­പ­ദേ­ശം.

ചി­ത്രീ­ക­ര­ണം: വി. പി. സു­നിൽ­കു­മാർ

Colophon

Title: Aa Muththumaala (ml: ആ മു­ത്തു­മാ­ല).

Author(s): K. Sukumaran B. A..

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2021-08-24.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short Story, K. Sukumaran B. A., Aa Muththumaala, കെ. സു­കു­മാ­രൻ ബി. ഏ., ആ മു­ത്തു­മാ­ല, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: December 22, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: R\’e union de famille, a painting by Fré dé ric Bazille (1841–1870). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: LJ Anjana; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.