SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Moonlight_in_Naples.jpg
Moonlight in Naples, a painting by Ivan Aivazovsky (1817–1900).
നി­ലാ­വിൽ ക­ര­യു­ന്ന­വൻ
വിജു നാ­യ­ര­ങ്ങാ­ടി
images/Vishnunarayanan_Nambuthiri.jpg
വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി

ആ­യി­ര­ത്തി തൊ­ള്ളാ­യി­ര­ത്തി എൺ­പ­ത്തി­നാ­ലി­ലാ­ണു് ‘പ­രി­ണാ­മ സ­ങ്കീർ­ത്ത­നം’ എന്ന കവിത വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി യെ­ഴു­തു­ന്ന­തു്. എൺ­പ­ത്തി­നാ­ലു് ഡി­സം­ബ­റിൽ തു­ഞ്ചൻ പ­റ­മ്പിൽ നടന്ന തു­ഞ്ചൻ ഉ­ത്സ­വ­ത്തി­ന്റെ കവി സ­മ്മേ­ള­ന­ത്തി­ലാ­ണു് ആ കവിത ആദ്യം പു­റ­ത്തു വ­രു­ന്ന­തു്, ഞാനാ സ­ദ­സ്സിൽ കവിത കേൾ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, എൺ­പ­തു­ക­ളു­ടെ ആദ്യ പ­കു­തി­യിൽ കവിത വാ­യി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങു­ന്ന ഒരു കൗ­മാ­ര­ക്കാ­ര­നി­ലേ­ക്കു് അ­ത്ര­യൊ­ന്നും പ­രി­ച­യ­മി­ല്ലാ­തി­രു­ന്ന ഒരു കവി ക്രാ­ഷ്ലാ­ന്റു് ചെയ്ത സ­ന്ദർ­ഭ­മാ­യി­രു­ന്നു അതു്. അതിനു ശേ­ഷ­മു­ള്ള ഒന്നു രണ്ടു വർ­ഷ­ക്കാ­ലം മു­ഖ­മെ­വി­ടെ വ­രെ­യു­ള്ള സ­മാ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ തീർ­ത്തും ഭി­ന്ന­മാ­യ ഒരു കാ­വ്യ­രു­ചി­യി­ലൂ­ടെ സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ക­യാ­യി­രു­ന്നു, എന്റെ ജീ­വി­തം.

images/Akkitham_Achuthan_Namboothiri.jpg
അ­ക്കി­ത്തം

ഭി­ന്ന­മാ­യ കാ­വ്യ­രു­ചി എന്ന പ്ര­യോ­ഗം ഇവിടെ എ­ത്ര­മേൽ സം­ഗ­ത­മെ­ന്നു് അ­റി­ഞ്ഞു­കൂ­ടാ. എന്റെ ക­വി­താ­വാ­യ­ന ആ­ധു­നി­ക­രു­ടെ ക­വി­ത­ക­ളി­ലാ­ണു് ആ­രം­ഭി­ച്ച­തു്. എ­ന്നി­ട്ടും അ­ക്കി­ത്ത­മോ സു­ഗ­ത­കു­മാ­രി യോ അന്നു ഭിന്ന രു­ചി­യാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. ആ­വി­ഷ്കാ­ര­ത്തിൽ അ­ക്കി­ത്ത­വും സു­ഗ­ത­കു­മാ­രി­യും ഒ. എൻ. വി. യു­മെ­ല്ലാം സൂ­ക്ഷി­ച്ച പാ­ര­മ്പ­ര്യ ബോ­ധ­ത്തോ­ടൊ­പ്പം തന്നെ അ­വ­രു­ടെ കാ­വ്യ­ത്തി­ന്റെ ആ­ത്മാ­വിൽ സ്പ­ന്ദി­ച്ച ആ­ധു­നി­ക­താ വി­മർ­ശം അവരെ ഏതു രു­ചി­ക്കൊ­പ്പ­വും ചേർ­ത്തു­വെ­ച്ചു വാ­യി­ക്കാൻ പ്ര­യാ­സ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യി­രു­ന്നി­ല്ല. പലതിൽ നി­ന്നും പലരിൽ നി­ന്നു­മു­ള്ള എ­ക്സ്റ്റൻ­ഷൻ പോ­ലെ­യാ­ണു് ഇ­ട­ശ്ശേ­രി യ്ക്കു ശേഷം വന്ന, വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണ­നൊ­ഴി­കെ­യു­ള്ള കവികൾ പ്ര­വർ­ത്തി­ച്ച­തു്. വി­ഷ്ണു­മാ­ഷ് ആ­രു­ടെ­യെ­ങ്കി­ലും എ­ക്സ്റ്റൻ­ഷൻ ആ­യി­രു­ന്നു­വെ­ങ്കിൽ അതു് എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­ന്റെ എ­ക്സ്റ്റൻ­ഷ­നാ­യി­രു­ന്നു.

images/Sugathakumari.jpg
സു­ഗ­ത­കു­മാ­രി

ഭാ­ര­തീ­യം എന്ന വാ­ക്കു് വെ­റു­പ്പി­ന്റെ രാ­ഷ്ട്രീ­യ­ത്തെ പ്ര­തി­നി­ധാ­നം ചെ­യ്യാ­നാ­രം­ഭി­യ്ക്കു­ന്ന­തു് എൺ­പ­തു­ക­ളു­ടെ മ­ധ്യ­ത്തോ­ടെ­യാ­ണു്. അതു പക്ഷേ, ആ­ധു­നി­ക ക­വി­ക­ളിൽ ക­ക്കാ­ടൊ­ഴി­കെ­യു­ള്ള­വ­രിൽ ഒരു കേ­ന്ദ്ര ചി­ന്താ­ധാ­ര­യാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. എൻ. വി.യിൽ നി­ന്നു് എന്നേ ആ ധാര പിൻ­മ­ട­ങ്ങി­ത്തു­ട­ങ്ങി­യി­രു­ന്നു. പക്ഷേ, ക­ക്കാ­ടിൽ ‘വ­ല­താ­ദി­യാ­യ് ’ വൈദിക സം­സ്കൃ­തി ആ­ധു­നി­ക­താ വി­മർ­ശ­ത്തി­ന്റെ ആ­യു­ധ­മാ­യി നി­ല­നി­ന്നു പോ­ന്നു. ക­ക്കാ­ടിൽ അതു് സ്വ­യം­ഭൂ­വാ­യ അ­വ­സ്ഥ­യാ­യി­രു­ന്നു. എ­ന്നാൽ ഇതേ ഭാ­ര­തീ­യ­ത­യേ­യും വൈദിക സം­സ്കൃ­തി­യേ­യും നി­ല­പാ­ടു ത­റ­യാ­ക്കി ഒരേ സമയം ഇ­ന്ത്യ­യെ­ന്ന സാം­സ്കാ­രി­ക ദേ­ശ­ത്തി­ന്റെ­യും, സം­സ്കൃ­ത­മെ­ന്ന, എ­ഴു­ത്ത­ച്ഛ­നെ­ന്ന കാ­വ്യ­ദേ­ശ­ത്തി­ന്റെ­യും പിൻ­ബ­ല­ത്തിൽ ക്ര­മി­ക­മാ­യി വി­ക­സി­ച്ചു വന്ന കാ­വ്യ­ചേ­ത­ന­യാ­യി­രു­ന്നു, ഇ­ന്ത്യ­യെ­ന്ന വി­കാ­ര­മാ­യി­രു­ന്നു വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി.

images/Onv1.jpg
ഒ. എൻ. വി.

ആ­യി­ര­ത്തി തൊ­ള്ളാ­യി­ര­ത്തി എ­ഴു­പ­ത്തി­യൊ­മ്പ­തി­ലാ­ണു് ഇ­ന്ത്യ­യെ­ന്ന വി­കാ­രം എന്ന ശീർ­ഷ­ക­ത്തിൽ വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യു­ടെ ഒരു കാ­വ്യ­സ­മാ­ഹാ­രം പു­റ­ത്തു വ­രു­ന്ന­തു്. എ­ന്നാൽ ആ ശീർ­ഷ­ക­ത്തി­ലൊ­രു കവിത ആ പു­സ്ത­ക­ത്തി­ലി­ല്ല. വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യെ വാ­യി­ച്ചു തു­ട­ങ്ങി­യ കാ­ല­ത്തു് ‘എ­ന്തു­കൊ­ണ്ടി­ങ്ങ­നെ’ എ­ന്നാ­ലോ­ചി­ക്കാ­നു­ള്ള രാ­ഷ്ട്രീ­യ വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം ആർ­ജ്ജി­ക്കു­ന്ന­തേ­യു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു­ള്ളു. തീ­വ്ര­വി­പ്ല­വ ചി­ന്ത­യു­ടെ ചിത അ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും എ­രി­ഞ്ഞു തീർ­ന്നി­രു­ന്നു. എ­സ്റ്റാ­ബ്ലി­ഷ്മെ­ന്റി­ന്റെ ചി­ല്ലു­കൂ­ട്ടി­ലേ­ക്കു് ക­യ­റി­പ്പ­റ്റാ­നും ഉത്തമ മ­ദ്ധ്യ­വർ­ഗ്ഗി­യാ­വാ­നു­മു­ള്ള പ്രാ­യോ­ഗി­ക പ­രി­ജ്ഞാ­നം നേടാൻ ഉപഭോഗ സം­സ്കൃ­തി നി­ര­ന്ത­രം സ­മ്മർ­ദ്ദം ചെ­ലു­ത്തു­ന്ന കാ­ല­വു­മാ­യി­രു­ന്നു. നി­രാ­ശ്ര­യ­വും നി­രാ­ശാ­ഭ­രി­ത­വു­മാ­യ യൗ­വ്വ­നാ­രം­ഭ­മാ­യി­രു­ന്നു. അ­ക്കാ­ല­ത്തു് വി­ഷ്ണു­മാ­ഷു­മാ­യി സം­സാ­രി­ച്ച­തി­നെ കേ­ന്ദ്രീ­ക­രി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് വൈ­ലോ­പ്പി­ള്ളി ‘ഇ­ത്തി­രി മാ­ത്രം രക്തം’ എ­ന്നൊ­രു കവിത എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ആ ക­വി­ത­യ്ക്ക­ക­ത്തു് വൈ­ലോ­പ്പി­ള്ളി എൻ­ഡോ­ഴ്സ് ചെ­യ്യു­ന്ന വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യിൽ നി­ന്നാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന­ക­ത്തെ ഇ­ന്ത്യ­യെ­ന്ന വി­കാ­ര­ത്തേ­യും നാം അ­ന്വേ­ഷി­യ്ക്കേ­ണ്ട­തു്.

images/Edasseri_Govindan_Nair.jpg
ഇ­ട­ശ്ശേ­രി

അതു കേവലം വൈദിക സം­സ്കൃ­തി­യെ പിൻ­തു­ട­രു­ന്ന­തി­ലൂ­ടെ വ­ല­തു­പ­ക്ഷ സാം­സ്കാ­രി­ക ജീർ­ണ്ണ­ത­യെ പ്ര­ത്യാ­ന­യി­ക്ക­ല­ല്ല. അ­ത്ത­ര­മൊ­രു ധാരണ വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യു­ടെ ക­വി­ത­ക­ളെ­ക്കു­റി­ച്ചു് പറയാൻ ശ്ര­മി­ച്ച­വ­രൊ­ക്കെ അ­റി­ഞ്ഞോ അ­റി­യാ­തെ­യോ വ­രു­ത്തി­വെ­ച്ച വീ­ഴ്ച­യാ­യി­രു­ന്നു. സം­സ്കൃ­ത­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചും വൈദിക സാ­ഹി­ത്യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചും സം­സാ­രി­ച്ച­പ്പോ­ഴെ­ല്ലാം അ­ദ്ദേ­ഹം പ്ര­ദർ­ശി­പ്പി­ച്ച വൈ­കാ­രി­ക നി­ല­ക­ളും അ­ത്ത­ര­മൊ­രു തെ­റ്റി­ദ്ധാ­ര­ണ പ­ര­ത്താൻ കാ­ര­ണ­മാ­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. മാറി നി­ന്നു കാ­ണു­മ്പോ­ഴാ­ണു് സ­ത്യാ­വ­സ്ഥ ബോ­ധ്യ­പ്പെ­ടു­ക. യേ­റ്റ്സ് നെ എത്ര ആ­ഴ­ത്തി­ലാ­ണോ ആ ജീ­വി­ത­സം­സ്കൃ­തി ഉൾ­ക്കൊ­ണ്ട­തു് അത്ര ത­ന്നെ­യേ സം­സ്കൃ­ത സാ­ഹി­ത്യ­ത്തെ­യും വൈദിക സാ­ഹി­ത്യ­ത്തെ­യും വി­ഷ്ണു മാഷ് പ­രി­പാ­ലി­ച്ചു് കൈ­ക്കൊ­ണ്ടി­ട്ടു­ള്ളു. അ­ത­ല്ലെ­ങ്കിൽ അ­ത്ര­യെ­ങ്കി­ലു­മു­ണ്ടു് എ­ന്നർ­ത്ഥം. വേ­ദ­ചി­ന്ത­യി­ലെ അ­ഭേ­ദ­ബോ­ധ­ത്തോ­ടൊ­പ്പം ജീ­വ­ബി­ന്ദു­ക്ക­ളോ­ടു­ള്ള സ­മ­ഭാ­വ­ത്തി­ന്റെ പ­ര­കോ­ടി­യി­ലെ­ത്തൽ വരെ, സാ­മൂ­ഹ്യ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ ഒരു പാ­ര­ഡിം ഷി­ഫ്റ്റ് ന­ട­ക്കു­ന്ന ആ കാ­ല­ത്തു്, ആ മ­നു­ഷ്യ­ന്റെ എ­ഴു­ത്തി­ലും ചി­ന്ത­യി­ലും ജീ­വി­ത­ത്തി­ലും നി­റ­ഞ്ഞു നി­ന്നു എ­ന്ന­താ­ണു് ആ ക­വി­ത­ക­ളു­ടെ സ­മ­ഗ്ര­ത­യിൽ വ്യ­ക്ത­മാ­വു­ന്ന­തു്.

images/Vyloppilli.jpg
വൈ­ലോ­പ്പി­ള്ളി

ക­വി­ത­യെ ക­വി­യോ­ളം തന്നെ ഉ­പാ­സി­ക്കു­ന്ന സ­ഹ­ചാ­രി­യെ­യാ­ണു് വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി ക­വി­ത­യിൽ അ­ഭി­മു­ഖീ­ക­രി­യ്ക്കാൻ ശ്ര­മി­ച്ച­തു്. അതൊരു നിഷ്ഠ പോലെ എ­ഴു­ത്തി­ന്റെ അവസാന ഘട്ടം വരെ അ­ദ്ദേ­ഹം സൂ­ക്ഷി­ച്ചു പോ­ന്നു. ര­ണ്ടാ­യി­ര­ത്തി­യ­ഞ്ചിൽ ഋ­തു­സം­ഹാ­ര­വി­വർ­ത്ത­ന­ത്തി­നു് അ­ദ്ദേ­ഹ­മെ­ഴു­തി­യ ‘കാ­ളി­ദാ­സ­ന്റെ ഉ­ദ­യ­രാ­ശി’ എന്ന ആ­മു­ഖ­ക്കു­റി­പ്പു് വാ­യി­ക്കു­ക. ഒ­ട്ടും സ­ജ്ജ­ന­ല്ലാ­ത്ത ഒരു വാ­യ­ന­ക്കാ­ര­നു് ആ ക­വി­ത­യു­ടെ പ­രി­ക്ര­മ­ണ­പ­ഥ­ത്തിൽ വി­ശേ­ഷി­ച്ചൊ­ന്നും ചെ­യ്യാ­നി­ല്ല എന്നു ബോ­ധ്യ­മാ­വും. വി­ഷ്ണു­മാ­ഷ് എ­ഴു­ത്തി­ലെ­ത്തു­ന്ന കാലം അ­ത്ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള സു­സ­ജ്ജ­രാ­യ വാ­യ­ന­ക്കാ­രു­ടെ കാലം കൂ­ടി­യാ­യി­രു­ന്നു. എ­ഴു­ത്തു പോ­ലെ­ത്ത­ന്നെ വാ­യ­ന­യും ക­ല­യാ­യി­രു­ന്ന കാലം. ‘ഹേ, കാ­ളി­ദാ­സ!’ എ­ന്നു് ആ­യി­ര­ത്തി തൊ­ള്ളാ­യി­ര­ത്തി എ­ഴു­പ­ത്തി­ര­ണ്ടി­ലാ­ണു് വി­ഷ്ണു മാഷ് എ­ഴു­തു­ന്ന­തു്. ആ ത­ല­ക്കെ­ട്ടിൽ നി­റ­യു­ന്ന സ­ല്യൂ­ട്ടേ­ഷ­നിൽ ശ്ര­ദ്ധി­ക്കു­ക. അതു കവിത എ­ഴു­തു­ന്ന വ്യ­ക്തി­യു­ടേ­തു മാ­ത്ര­മ­ല്ലെ­ന്നും പു­സ്ത­കം ക­യ്യി­ലെ­ടു­ക്കു­ന്ന­വർ ആ­രൊ­ക്കെ­യാ­ണോ ആ സ­ചേ­ത­ന­സം­ഘ­ത്തി­ന്റേ­താ­ണെ­ന്നു­മു­ള്ള തോ­ന്നൽ അ­ത്ര­മേൽ ശ­ക്ത­മാ­ണു്. വി­ഷ്ണു­മാ­ഷി­ലൂ­ടെ സ­ഞ്ച­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നു് കേ­വ­ല­കാ­ളി­ദാ­സ പ­രി­ച­യം പോര. ര­ഘു­വം­ശ­വും മേ­ഘ­ദൂ­ത­വും ഒ­ന്ന­മർ­ന്നു് വാ­യി­ച്ചി­രി­ക്ക­ണം. ഇ­ന്ത്യ­യു­ടെ ആ­ധ്യാ­ത്മി­ക­ത­യു­ടെ ആ­ത്മ­സ്പ­ന്ദം വി­ഷ്ണു­മാ­ഷ് ക­ണ്ടെ­ത്തു­ന്ന­തു് ഋ­ഗ്വേ­ദ സൂ­ക്ത­ങ്ങ­ളി­ല­ല്ല കാ­ളി­ദാ­സ ക­വി­ത­യി­ലാ­ണു് എ­ന്ന­താ­ണ­തി­നു കാരണം. വേ­ദ­പ്രോ­ക്ത­മാ­യ ഒരു സം­സ്കൃ­തി കാ­വ്യ­ജീ­വി­ത സം­സ്കൃ­തി­യാ­യി കാ­ലാ­ന്ത­ര­ങ്ങൾ­ക്കി­പ്പു­റം പ­രി­വർ­ത്തി­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു മു­ന്നി­ലെ­ത്തി­യ­താ­ണു് കാ­ളി­ദാ­സ ക­വി­ത­കൾ എ­ന്നും ആ ജീവിത സൗ­ന്ദ­ര്യ­മാ­ണു് തു­ട­രേ­ണ്ട­തെ­ന്നും വി­ഷ്ണു മാഷ് പ­റ­യാ­തെ പ­റ­ഞ്ഞു. അതു കൊ­ണ്ടു തന്നെ കാ­ളി­ദാ­സ­നെ ‘അ­റി­യാ­ത്ത­വർ­ക്കു്’ ഇവിടെ നി­ന്നു പു­റ­ത്തു പോകാം എന്ന മു­ന്ന­റി­യി­പ്പു് അ­ദ്ദേ­ഹം ക­വി­ത­യിൽ കോർ­ത്തു വെ­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നു് സാരം. കാ­ളി­ദാ­സ­നിൽ­നി­ന്നു ഭാ­ര­ത­ത്തി­ന്റെ പൂർ­വ്വ­ഘ­ട്ട­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കും അ­തോ­ടൊ­പ്പം തന്റെ വർ­ത്ത­മാ­ന ഘ­ട്ട­ത്തി­ലേ­ക്കും നി­ര­ന്ത­രം ന­ട­ത്തി­യ സാം­സ്കാ­രി­ക സ­ഞ്ചാ­ര­ങ്ങൾ കൂ­ടി­യാ­ണു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­ന്റെ ക­വി­ത­കൾ. മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ മി­ക­ച്ച ക­വി­ക­ളെ­ല്ലാ­വ­രും ഈ സം­സ്കൃ­തി­യെ വി­മർ­ശ­കാ­ത്മ­ക­മാ­യി ഉൾ­ക്കൊ­ണ്ട­വ­രാ­ണു്. വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യ്ക്കു് ഇവരിൽ നി­ന്നു­ള്ള വ്യ­ത്യാ­സം അ­ദ്ദേ­ഹം മു­ന്നിൽ കി­ട്ടി­യ ആ­രെ­യും കാ­ളി­ദാ­സ­നു­മാ­യി ചേർ­ത്തു­വെ­ച്ചു് ഉ­ര­ച്ചു നോ­ക്കി മാ­റ്റ­റി­യാൻ ശ്ര­മി­ച്ചു എ­ന്ന­താ­ണു്. ഇ­ട­ശ്ശേ­രി­യു­ടെ, വൈ­ലോ­പ്പി­ള്ളി­യു­ടെ, എൻ. വി.യുടെ, ക­ക്കാ­ടി­ന്റെ, പു­ലാ­ക്കാ­ട്ടു് ര­വീ­ന്ദ്ര­ന്റെ­യൊ­ക്കെ കാ­വ്യ­ലോ­ക­ത്തെ ഇ­ത്ത­ര­ത്തിൽ വി­ഷ്ണു മാഷ് അ­ത്ഭു­താ­ദ­ര­ങ്ങ­ളോ­ടെ മാ­റ്റു­ര­ച്ചു നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു ന­ട­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടു്.

images/Yeats_Boughton.jpg
യേ­റ്റ്സ്

ഉ­ജ്ജ­യി­നി­യി­ലെ രാ­പ്പ­ക­ലു­കൾ, അ­തിർ­ത്തി­യി­ലേ­ക്കൊ­രു യാത്ര എന്നീ ക­വി­ത­ക­ളെ ചേർ­ത്തു­നിർ­ത്തി പ­രി­ശോ­ധി­ക്കു­മ്പോൾ ഈ സൗ­ന്ദ­ര്യം കൃ­ത്യ­മാ­യി വി­ശ­ദ­മാ­വും. രണ്ടു ക­വി­ത­ക­ളും പ്ര­ക­ട­ത­ല­ത്തിൽ രണ്ടു പ്ര­മേ­യ­ങ്ങ­ളും രണ്ടു തരം ആ­വി­ഷ്കാ­ര­ങ്ങ­ളു­മാ­ണു്. ഈ രണ്ടു ക­വി­ത­ക­ളു­ടെ ര­ച­നാ­കാ­ല­ങ്ങൾ­ക്കി­ട­യിൽ പ­തി­ന്നാ­ലു പ­തി­ന­ഞ്ചു വർ­ഷ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഇ­ട­വേ­ള­യു­ണ്ടു്. അ­തിർ­ത്തി­യി­ലേ­ക്കൊ­രു യാത്ര ആ­യി­ര­ത്തി തൊ­ള്ളാ­യി­ര­ത്തി എ­ഴു­പ­ത്തി­നാ­ലി­ലാ­ണു് എ­ഴു­തു­ന്ന­തു്. പ്ര­ണ­യ­മാ­ണു് പ്ര­മേ­യം; പി­രി­ഞ്ഞ പ്ര­ണ­യി­കൾ ‘രണ്ടു വ­ഴി­ക്കു പി­രി­ഞ്ഞ നീർ­ച്ചാ­ലു­കൾ!’ തി­ക്കി­ത്തി­ര­ക്കു­ന്ന ഒരു ബ­സ്സിൽ, കവി മാ­ത്രം കാ­ണു­ന്ന രീ­തി­യിൽ, ആ­ത്മ­ഗ­ത­ത്തി­ന്റെ ഘ­ട­ന­യിൽ ‘അല്ല,ല്ലി­താ­രു നീ?’ എന്നു ക­ണ്ടു­മു­ട്ടു­ന്നു. അവൾ ആ­ഖ്യാ­താ­വി­നെ കാ­ണു­ന്നി­ല്ല, പാതി വ­ഴി­യി­ലെ­വി­ട­യോ ഇ­റ­ങ്ങി­പ്പോ­വു­ന്നു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, ക­വി­ത­യി­ലു­ട­നീ­ളം കാ­ളി­ദാ­സീ­യ­മാ­യ ഒ­രി­ല­ഞ്ഞി­യു­ടെ, കു­ട­ക­പ്പാ­ല­യു­ടെ സൗമ്യ മ­ദ­ഗ­ന്ധം വീശി നിൽ­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്.

വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യു­ടെ കവിത, അ­ക്കാ­ല­ത്തെ മ­റ്റേ­തു ക­വി­ത­യെ­ക്കാ­ളും ഭൗ­തി­ക­മ­യ­മാ­യി­ത്തീർ­ന്നി­രു­ന്നു. ആ­ധു­നി­ക ശാ­സ്ത്രാ­വ­ബോ­ധ­ത്തെ ഉള്ളം ക­യ്യി­ലെ നെ­ല്ലി­ക്ക പോലെ കൊ­ണ്ടു നടന്ന എൻ. വി.യെയും അ­ത്ത­ര­മൊ­രു ബോ­ധ­ത്തെ ഏതു കാ­വ്യ­യു­ക്തി­ക്കു­മൊ­പ്പം പ­രി­ഗ­ണി­ച്ച വൈ­ലോ­പ്പി­ള്ളി­യെ­യും ഇ­ക്കാ­ര്യ­ത്തിൽ വി­ഷ്ണു­മാ­ഷ് അ­നു­വർ­ത്തി­ച്ചു. ആ­സ­ക്ത­മാ­യ ശ­രീ­ര­ത്തെ­യും മ­ന­സ്സി­നെ­യും ക­വി­ത­യിൽ നി­യ­ന്ത്രി­ത ചേ­ത­സ്സാ­യി അ­ദ്ദേ­ഹം കൊ­ണ്ടു ന­ട­ന്നു. ‘പോ­ള­പൊ­ട്ടി­യി­ളം കൈത വാ­സ­നി­ക്കു­ന്നു’ എ­ന്നെ­ഴു­തു­മ്പോൾ ക്രി­യാ­പ­ദം വാ­സ­നി­യ്ക്കു­ക എ­ന്ന­താ­വു­ന്നു. മ­ണ­ക്ക­ലും വാ­സ­നി­ക്ക­ലും രണ്ടു തരം ക്രി­യ­ക­ളാ­ണു്. മണം തി­ര­ഞ്ഞു വരും. വാസന തി­ര­ഞ്ഞു പോകണം. മൂ­ക്കെ­ടു­ക്കാ­തെ, പ്ര­ത­ല­ത്തിൽ ആ­വർ­ത്തി­ച്ചു­രു­മ്മി­യാ­ലേ വാസന നിർ­വ്വ­ഹി­ക്ക­പ്പെ­ടൂ. അ­തൊ­ര­ബോ­ധ പ്ര­വൃ­ത്തി­യാ­ണു്. ഈ അബോധ പ്ര­വൃ­ത്തി ജ­ന്തു­വർ­ഗ്ഗം ര­തി­ക്രി­യ­യി­ലാ­ണു് ആ­ച­രി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഈ രീ­തി­യി­ലൊ­രു ഭൗ­തി­കാ­സ­ക്ത­മാ­യ കാ­വ്യാ­ന്ത­രീ­ക്ഷം വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യു­ടെ കാ­വ്യ­ലോ­ക­ത്തു് നി­റ­ഞ്ഞു നിൽ­പ്പു­ണ്ടു്. അ­ത്ത­ര­മൊ­രു കാ­വ്യ­ലോ­ക­ത്തി­നു് പാ­ക­വും പ്രാ­പ്ത­വു­മാ­യ മ­ന­സ്സു­കൊ­ണ്ടേ ശ്രീ­വ­ല്ല­ഭ­നു് സാർ­ത്ഥ­ക­മാ­യ സ­ഹ­സ്ര­നാ­മ പു­ഷ്പാ­ഞ്ജ­ലി പോലും സാ­ദ്ധ്യ­മാ­കൂ എ­ന്നു് അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു് ഉ­റ­പ്പാ­യി­രു­ന്നു.

നി­യ­ന്ത്രി­ത­മെ­ങ്കി­ലും ഈ ആ­സ­ക്ത­മ­നോ­ഘ­ട­ന­യാ­ണു് വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യു­ടെ ക­വി­ത­യെ നിർ­ണ്ണ­യി­ക്കു­ന്ന­തു്. ഒരു പക്ഷേ സു­ഗ­ത­കു­മാ­രി­യു­ടെ കൃ­ഷ്ണ­ക­വി­ത­ക­ളിൽ തെ­ളി­യു­ന്ന ആ­സ­ക്തി­ക്കൊ­പ്പം നിൽ­ക്കു­ന്ന മ­നോ­ഘ­ട­ന ത­ന്നെ­യാ­ണ­തു്. പ­ര­സ്പ­ര പൂ­ര­ക­ങ്ങ­ളോ പ­ര­സ്പ­രം ല­യി­ച്ചു ചേർ­ന്നു നിൽ­ക്കു­ന്ന­വ­യോ ആണു് സു­ഗ­ത­കു­മാ­രി­യു­ടെ കൃ­ഷ്ണ­ക­വി­ത­ക­ളും വി­ഷ്ണു­നാ­രാ­യ­ണൻ ന­മ്പൂ­തി­രി­യു­ടെ കാ­വ്യ­ലോ­ക­വും. ഈ മ­നോ­ഘ­ട­ന­യു­ടെ സ­മ്യ­ക്കാ­യ നിർ­വ്വ­ഹ­ണം പോ­ലെ­യൊ­രു കവിത പി­ന്നീ­ട­ദ്ദേ­ഹം എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. ആ­യി­ര­ത്തി തൊ­ള്ളാ­യി­ര­ത്തി തൊ­ണ്ണൂ­റ്റി­യൊ­ന്നിൽ ‘അ­തിർ­ത്തി’ എന്ന പേ­രി­ലാ­ണു് ആ കവിത വ­ന്ന­തു്. വി­ഷ്ണു­മാ­ഷ് ആ­യി­ര­ത്തി തൊ­ള്ളാ­യി­ര­ത്തി എ­ഴു­പ­ത്തി­നാ­ലിൽ തന്റെ മു­പ്പ­ത്തി­യാ­റാ­മ­ത്തെ വ­യ­സ്സിൽ, ഉ­ദ്ദാ­മ യൗ­വ­ന­ത്തി­ന്റെ ഉ­ച്ച­സ്ഥാ­യി­യിൽ എ­ഴു­തി­യ ക­വി­ത­യാ­ണു് ‘അ­തിർ­ത്തി­യി­ലേ­ക്കൊ­രു യാത്ര’. അ­തിർ­ത്തി­യിൽ അതേ ‘അവളെ’ മ­റ്റൊ­രു യാ­ത്രാ­മ­ധ്യേ, അ­വി­ചാ­രി­ത­മാ­യി ക­ണ്ടു­മു­ട്ടു­ന്ന ഒരു സ­ന്ദർ­ഭം കവിത രൂ­പ­പ്പെ­ടു­ത്തി, ‘കൈ­ത­പ്പോ­ള പോലെ ചി­രി­ച്ചു കൊ­ണ്ട­ന്തി­ക­ത്താ­രു്—നീ!’

പി­ന്നീ­ടു് കവിത, ഒ­ട്ടും ഏ­ച്ചു­കെ­ട്ടാ­ത്ത തീ­വ്ര­ജീ­വി­താ­ഭി­ലാ­ഷ­വും ജീവിത നി­യോ­ഗ­ങ്ങ­ളും കർ­മ്മ­വൈ­പ­രീ­ത്യ­ങ്ങ­ളും ‘ദെ­ന്തൊ­രു ജീ­വി­ത­മാ­ണു്’ എന്ന പി­ടി­കി­ട്ടാ­യ്മ­യു­മെ­ല്ലാം ചേർ­ന്നു് ഒ­ര­ത്ഭു­ത സൗ­ന്ദ­ര്യ­ശി­ല്പ­മാ­യി­ത്തീ­രു­ക­യാ­ണു്. ഈ ക­വി­ത­യി­ലെ ക­ഥാ­പാ­ത്ര­ങ്ങ­ളോ­ടു് വി­ഷ്ണു­മാ­ഷി­നു് യാ­തൊ­രു ത­ര­ത്തി­ലു­ള്ള ചാർ­ച്ച­യു­മു­ണ്ടാ­വാൻ ഇ­ട­യി­ല്ല. ഫ­സ്റ്റ് പേർസൺ ന­രേ­റ്റീ­വി­ലാ­ണു് ആ­ഖ്യാ­ന­മെ­ങ്കി­ലും ആ­ഖ്യാ­താ­വു് മാ­ഷ­ല്ലാ­തി­രി­ക്കാ­നും തുല്യ സാ­ദ്ധ്യ­ത­യു­ണ്ടെ­ന്നു സാരം. കാ­ര­ണം­ഏ­ത­വ­സ്ഥ­യെ­യും വി­ഭാ­വ­നം ചെ­യ്യാ­നു­ള്ള­ത്ര­മാ­ത്രം സൗ­ന്ദ­ര്യ­ബോ­ധം മാ­ഷു­ടെ രൂപം പോ­ലെ­ത്ത­ന്നെ മ­ന­സ്സി­നു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ഒരു ച­ര­മ­ക്കു­റി­പ്പു് എന്ന പേരിൽ മാ­ഷു­ടെ ഒരു ക­വി­ത­യു­ണ്ടു്. ആ ച­ര­മ­ക്കു­റി­പ്പു് ആ­രെ­ക്കു­റി­ച്ചെ­ന്ന­തി­നു് കോൺ­ക്രീ­റ്റാ­യ ഒരു സൂ­ച­ന­യും ക­വി­ത­യി­ലി­ല്ല. എ­ന്നാ­ല­തു വളരെ പ്രോ­മി­ന­ന്റ് ആയ ആരോ ആ­ണെ­ന്ന­തി­നു­ള്ള സൂ­ച­ന­കൾ സ­മൃ­ദ്ധ­മാ­ണു താനും. മാ­ഷു­മാ­യും മാ­ഷു­ടെ ക­വി­ത­ക­ളു­മാ­യും നി­ത്യ­ചി­ര സ­ഹ­വാ­സ­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്ന ആ­ത്മാ­രാ­മ­നോ­ടു് ‘അ­താ­രാ­വും’ എന്നു ഞാൻ ചോ­ദി­ക്കു­ക­യു­ണ്ടാ­യി. അ­പ്പോൾ ‘അ­ത­ങ്ങ­നെ ഒ­രാ­ളു­മ­ല്ല, അതു് ആ­രു­മാ­വാം’ എന്നു വി­ഷ്ണു മാഷ് തന്നെ അ­റ്റ­സ്റ്റ് ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടെ­ന്നാ­യി­രു­ന്നു കൃ­ഷ്ണ­കു­മാ­റേ­ട്ട­ന്റെ ര­സ­ക­ര­മാ­യ മ­റു­പ­ടി. അ­പ്പോ­ഴാ­ണു് സ­മ­ഗ്ര­ത സൗ­ന്ദ­ര്യ­ത്തി­ന്റെ അനേക മാ­ന­ദ­ണ്ഡ­ങ്ങ­ളിൽ പ്ര­ധാ­ന­പ്പെ­ട്ട ഒ­ന്നാ­ണെ­ന്നു ബോ­ധ്യ­പ്പെ­ടു­ന്ന­തു്. ഇവിടെ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന­തു് ജീ­വി­ത­സ­മ­ഗ്ര­ത­യാ­ണു്. ഈ സ­മ­ഗ്ര­ത­യാ­ണു് പ­രി­ണാ­മ­സ­ങ്കീർ­ത്ത­നം പോ­ലു­ള്ള ക­വി­ത­ക­ളു­ടെ ഊർ­ജ്ജം.

കവിത ക്രാ­ഫ്റ്റി­ന്റെ ക­ല­യാ­ണു്. മു­ള­പൊ­ട്ടു­ന്ന ഒ­രാൽ­വി­ത്തിൽ അ­തി­ന്റെ അ­വ­സാ­ന­ത്തെ വേ­രു­പ­ട­ല­വും ഉ­ണ­ങ്ങി വ­ര­ണ്ടു പോ­കു­ന്ന­തു­വ­രെ അതിൽ വി­രി­യാ­നി­രി­ക്കു­ന്ന ശ­ത­കോ­ടി ദ­ല­ങ്ങ­ളു­ടെ­യും ശാ­ഖോ­പ­ശാ­ഖ­ക­ളു­ടെ­യും വി­സ്തൃ­ത ച­രി­ത്രം സൂ­ക്ഷ്മ സൂ­ക്ഷ്മാർ­ത്ഥ­ത്തിൽ കു­റി­ച്ചു­വെ­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. അതു പോലെ എ­ഴു­ത­പ്പെ­ടു­ന്ന ക­വി­ത­യു­ടെ ആ­ദ്യ­പ­ദ­ത്തിൽ അ­തി­ന്റെ പൂർ­ണ്ണ­രൂ­പം അ­വ്യ­ക്ത­മാ­യി തന്നെ പടം വി­രി­ക്കും എന്നു മി­ക­ച്ച ഏതൊരു ക­വി­ത­യു­ടെ വാ­യ­ന­യും അ­നു­ഭ­വി­പ്പി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. അ­ത്ത­ര­ത്തി­ലൊ­ര­ത്ഭു­ത ര­ച­ന­യാ­ണു് പ­രി­ണാ­മ സ­ങ്കീർ­ത്ത­നം.

പ­ഞ്ച­ഭൂ­ത­ങ്ങൾ, അവ നൽ­കു­ന്ന അ­ഞ്ചു് ഇ­ന്ദ്രി­യാ­നു­ഭ­വ­ങ്ങൾ. ഈ ഇ­ന്ദ്രി­യാ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഭൂ­ത­പ്ര­ത­ല­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ തൊ­ട്ട­നു­ഭ­വി­പ്പി­ച്ചും രു­ചി­പ്പി­ച്ചും ദൃ­ശ്യ­പ്പെ­ടു­ത്തി­യും നാ­ദാ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ സ­ഞ്ച­രി­പ്പി­ച്ചും ഗ­ന്ധ­പ­രി­സ­ര­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു വ­ലി­ച്ചെ­റി­ഞ്ഞും വാ­ക്കു് നൃ­ത്തം ചെ­യ്തു നീ­ങ്ങു­ന്ന ക­വി­ത­യാ­ണു് പ­രി­ണാ­മ സ­ങ്കീർ­ത്ത­നം. ‘ഹേ, ഗ­ന്ധ­മോ­ഹി­നീ ധ­രി­ത്രീ’ എന്നു ഭൂ­മി­യെ സം­ബോ­ധ­ന ചെ­യ്തു് ക­വി­ത­യാ­രം­ഭി­യ്ക്കു­ന്നു. ഈ സം­ബോ­ധ­ന­യി­ലേ­ക്കു പ്ര­വേ­ശി­ക്കു­മ്പോൾ തന്നെ വായന കാ­വ്യ­ല­ക്ഷ്യം കു­റി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടു്. പക്ഷേ, നേ­ര­ത്തേ പറഞ്ഞ സു­ശി­ക്ഷി­ത­നാ­യ, കാ­ളി­ദാ­സീ­യ­മാ­യ കാ­വ്യ­ലോ­ക­ത്തോ­ടു് മ­ന­സ്സ­ങ്ക­ല്പ പ്ര­ണ­യ­മു­ള്ള ഒരു വാ­യ­ന­ക്കാ­ര­ന്റെ ഉള്ളു പി­ട­യാൻ പാ­ക­ത്തി­ലാ­ണു് ആ സം­ബോ­ധ­ന­യെ­ന്നു് മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്ക­ണം. ഭൂമി ഗ­ന്ധ­ത്തെ പ്ര­ദാ­നം ചെ­യ്യു­ന്നു എന്നു സ­ങ്ക­ല്പം. ഈയൊരു സ­ങ്ക­ല്പ­ത്തെ, ഗ­ന്ധ­മോ­ഹി­നി­യാ­യ ധ­രി­ത്രീ­വി­ശേ­ഷ­ത്തെ എ­വി­ടെ­യെ­വി­ടെ­ച്ചെ­ന്നു് അ­ട­യാ­ള­പ്പെ­ടു­ത്തും എന്നു വായന പ­രി­ഭ്ര­മി­ക്കും. എ­ന്നാൽ ഒ­ട്ടും പ­രി­ഭ്ര­മ­മി­ല്ലാ­തെ ‘പു­ലർ­മ­ഞ്ഞ­ത്തു് കാളും ക­രി­മ്പു­വ­യ­ലിൻ പു­ക­മ­ണം’ എ­ന്നു് അ­ത്യ­പൂർ­വ്വ­വും എ­ന്നാൽ ഭാ­വ­നാ­നി­ഷ്ഠ­വു­മാ­യ ഒരു ഗ­ന്ധ­ത്തി­ലേ­ക്കു കവിത വി­രി­യു­ന്നു. തു­ടർ­ന്നു് നി­ത്യ­സാ­ധാ­ര­ണ­ങ്ങ­ളാ­യ എ­ന്നാൽ വേ­ണ്ട­ത്ര ആ­രു­ടേ­യും ശ്ര­ദ്ധ­യിൽ വ­രാ­നി­ട­യി­ല്ലാ­ത്ത, വി­ഭാ­വ­നാ ലോ­ക­ത്തു മാ­ത്രം വി­രി­യു­ന്ന അ­നേ­ക­ഗ­ന്ധ­ങ്ങ­ളി­ലൂ­ടെ, ഗന്ധം എന്ന വാ­ക്കു് ഇവിടെ എത്ര പ­രി­മി­താർ­ത്ഥം ഉ­ള്ള­താ­ണെ­ന്നു് അ­റി­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടു തന്നെ, കവിത ചേ­ത­ന­യു­ടെ ഭരണ ഭാ­ര­മേൽ­ക്കു­ന്നു. ‘ഹേ, ര­സ­ത­രം­ഗി­ത സ­മു­ദ്ര!’ എ­ന്നും ‘ഹേ, രൂ­പ­സു­ന്ദ­ര ജ്വാ­ലാ­പ­രീ­ത!’ എ­ന്നും ‘ഹേ, സുഖ സ്പർ­ശ­ന സമീര!’ എ­ന്നും ‘ഹേ, നാദ നിർ­മ്മ­ല മ­ഹാ­കാ­ശ!’ എ­ന്നും പ­രി­ണാ­മ ക്ര­മ­ത്തി­ലെ ഗുണ പ­രി­ണാ­മ­ങ്ങ­ളെ കവിത ആദരം തി­ക­ഞ്ഞു സം­ബോ­ധ­ന ചെ­യ്യു­ന്നു. തു­ടർ­ന്നു് ഈ ഇ­ന്ദ്രി­യാ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളെ വായന അ­നു­ഭൂ­തീ സാ­ന്ദ്ര­മാ­യി അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്നു. ആ കവിത വാ­യി­ക്കു­മ്പോ­ഴാ­ണു് ക­വി­ത­യിൽ എ­ത്ര­യ­നാ­യാ­സ­മാ­യി­ട്ടാ­ണു്, ശി­ല്പം മെ­ന­യും പോലെ പദഘടന മു­ന്നോ­ട്ടു പോ­വു­ന്ന­തെ­ന്ന­റി­യു­ന്ന­തു്. അഞ്ചു തരം അ­നു­ഭ­വ­ങ്ങ­ളെ­യും നാം അ­വ­യു­ടെ സ­മ­ഗ്ര­ത­യിൽ അ­നു­ഭ­വി­ക്കു­ന്നു. ഗ­ന്ധ­ങ്ങ­ളു­ടെ ഖ­ണ്ഡ­ത്തിൽ ‘കാമം വി­യർ­ക്കും മണം’ എ­ന്നൊ­രു പ്ര­യോ­ഗം, രു­ചി­യിൽ ‘വ­ള­യ­ണി­ക്ക­യ്യി­ലെ­ച്ചാ­യ തൻ ചു­ടു­രു­ചി’ എ­ന്നൊ­രു പ്ര­യോ­ഗം, രൂ­പ­ത്തി­ലെ ‘കുതി കൊ­ള്ളു­മാ­വേ­ശ ദൃ­ഢ­മു­ഷ്ടി വ­ടി­വു്’ എ­ന്നൊ­രു പ്ര­യോ­ഗം, സ്പർ­ശ­ത്തി­ലെ ‘പൊ­ള്ളു­ന്ന നെ­റ്റി­യിൽ ത­ലോ­ടു­ന്ന തോ­ഴ­ന്റെ കൈ­ക്കു­ളുർ­മ്മ’ എ­ന്നൊ­രു പ്ര­യോ­ഗം, നാ­ദ­ങ്ങ­ളിൽ ‘ഉ­രുൾ­പൊ­ട്ടി മ­ല­മു­ടി­കൾ ചി­ത­റു­ന്ന നാദം’ എ­ന്നൊ­രു പ്ര­യോ­ഗം! ഇ­വ­യി­ലൂ­ടെ ക­ട­ന്നു പോ­കു­മ്പോൾ, എൺ­പ­ത്തി­നാ­ലിൽ ആ­ദ്യ­മാ­യി മാ­ഷു­ടെ മു­ഖ­ത്തു നി­ന്നു് ആ കവിത കേ­ട്ട­പ്പോൾ അ­നു­ഭ­വി­ച്ച അത്ര തന്നെ ഫ്ര­ഷ്ന­സ് ഇ­പ്പോ­ഴും അ­നു­ഭ­വ­വേ­ദ്യ­മാ­വു­ന്നു­ണ്ടു്. വലിയ ക­വി­ക­ളു­ടെ രാ­ജ്യ­ഭാ­ര­ത്തി­ന്റെ കാ­ല­ത്താ­ണു് മ­റ്റൊ­രു വലിയ കവി അ­ന്നും ഇ­ന്നും ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, ഇ­നി­യും നാലോ അഞ്ചോ പ­തി­റ്റാ­ണ്ടി­നു ശേ­ഷ­വും ഇത്ര തന്നെ വെ­രി­ഫ്ര­ഷ് ഫ്രം ദ ഫാം എ­ന്നു് തോ­ന്നി­പ്പി­ക്കാ­വു­ന്ന ഈ ര­ച­ന­യ­ട­ക്കം നൂ­റു­ക­ണ­ക്കി­നു ക­വി­ത­കൾ എ­ഴു­തി­യ­തു്. നരച്ച നി­ലാ­വും നരച്ച ആ­കാ­ശ­വും ആ ക­വി­ത­യിൽ ആ­വർ­ത്തി­ച്ചു പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ട്ട­പ്പോ­ഴും ജീ­വി­താ­സ­ക്തി­യു­ടെ ചം­ക്ര­മ­ണ­ത്തി­നു ഭംഗം വ­ന്നി­രു­ന്നി­ല്ല. മറവി അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു് ആ അർ­ത്ഥ­ത്തിൽ രോ­ഗ­മാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല, കാ­മ­ചാ­രി­യാ­യി­രി­ക്കു­മ്പോ­ഴും ജീ­വൻ­മു­ക്ത­നെ­പ്പോ­ലെ ആ­ശ­യാ­ഭി­ലാ­ഷ­ങ്ങ­ളെ ഒരു ത­ട­വ­റ­യ്ക്കു­ള്ളി­ല­ട­ച്ചു് അ­തി­ലേ­ക്കു കണ്ണു പാ­യി­ച്ചി­രു­ന്ന കാ­ല­പൂ­രു­ഷ­നു് മാ­ത്ര­മ­റി­യാ­മാ­യി­രു­ന്ന ഒ­ളി­ച്ചു­ക­ളി­യു­ടെ മ­ന്ത്ര­മാ­യി­രു­ന്നു. ആ ഒ­ളി­ച്ചി­രി­പ്പിൽ ‘അഹോ, ഉദഗ്ര ര­മ­ണീ­യാ പ്ര­ഥ്വീ’ എ­ന്നു് എത്ര വട്ടം ആ മ­ന­സ്സു് ഉ­ച്ച­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടാ­വ­ണം!

വിജു നാ­യ­ര­ങ്ങാ­ടി
images/viju.jpg

1965-ൽ പൊ­ന്നാ­നി­യിൽ ജ­നി­ച്ചു. പൊ­ന്നാ­നി­യിൽ ജീ­വി­ച്ചു വ­രു­ന്നു. വിവിധ ഗവ. കോ­ളേ­ജു­ക­ളിൽ ദീർ­ഘ­കാ­ലം മലയാള വി­ഭാ­ഗം അ­ദ്ധ്യാ­പ­ക­നാ­യും വ­കു­പ്പു് അ­ദ്ധ്യ­ക്ഷ­നാ­യും പ്ര­വർ­ത്തി­ച്ചു. തിരൂർ തു­ഞ്ചൻ മെ­മ്മോ­റി­യൽ ഗവ. കോ­ളേ­ജിൽ നി­ന്നും പ്രിൻ­സി­പ്പാ­ളാ­യി വി­ര­മി­ച്ചു. ആ­നു­കാ­ലി­ക­ങ്ങ­ളിൽ എ­ഴു­തു­ന്നു. പ്ര­ഭാ­ഷ­ണ രം­ഗ­ത്തു് സ­ജീ­വ­മാ­ണു്.

Colophon

Title: Nilavil Karayunnavan (ml: നി­ലാ­വിൽ ക­ര­യു­ന്ന­വൻ).

Author(s): Viju Nayarangadi.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2023-03-09.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Article, Viju Nayarangadi, Nilavil Karayunnavan, വിജു നാ­യ­ര­ങ്ങാ­ടി, നി­ലാ­വിൽ ക­ര­യു­ന്ന­വൻ, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: March 9, 2023.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Moonlight in Naples, a painting by Ivan Aivazovsky (1817–1900). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.