കവിത നി​ര​വ​ധി സം​വേ​ദ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ശരീ​ര​മാ​ണു്. അതി​നു് ശി​ര​സു​ണ്ടു്, ഉട​ലു​ണ്ടു്, തല​ച്ചോ​റും ഹൃ​ദ​യ​വു​മു​ണ്ടു്. ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​വർ​ക്കു് ഏതു വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും എടു​ക്കാം. സന്ദർ​ഭാ​നു​സ​ര​ണം മാ​റ്റു​ക​യും ചെ​യ്യാം. എങ്കി​ലും ഒരൊ​റ്റ വഴി​യിൽ അതിനെ നിർ​ത്ത​രു​തു്. അതിനെ അതി​ന്റെ വഴി​ക്കു് പോകാൻ അനു​വ​ദി​ക്കുക. അതി​നു് എവി​ടെ​യും സം​വേ​ദ​ന​മു​ണ്ടു്. അതു് വിവിധ ഇട​ങ്ങ​ളിൽ വിവിധ ശരീ​ര​ങ്ങ​ളിൽ വ്യ​ത്യ​സ്ത​മാ​യി​രി​ക്കും. അതി​നു് ഒരു പേ​രു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും പ്ര​ത്യേ​ക​ത​കൾ അനു​സ​രി​ച്ചു് വി​ഘ​ടി​ക്കു​ന്നു. ഈ വി​ഘ​ട​ന​മാ​ണു് വി​ഷ​യ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു് എത്തി​ക്കു​ന്ന​തു്. ചി​ല​പ്പോൾ അതു് തന്നെ വി​ഷ​യ​മാ​യി മാറാം. ചി​ല​പ്പോൾ അതി​ന്റെ ആദ്യ വാ​ക്കു്. ചി​ല​പ്പോൾ കവിതാ ഘടന, അത​ല്ലെ​ങ്കിൽ അതിലെ അദൃ​ശ്യത. ചി​ല​പ്പോൾ അതു് ദൃ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഒറ്റ​പ്പെ​ടൽ. അത​ല്ലെ​ങ്കിൽ അതിൽ നി​ന്നു പ്ര​സ​രി​ക്കു​ന്ന ആസ​ക്തി​കൾ. അല്ലെ​ങ്കിൽ ദർ​ശ​നാ​ഭി​മു​ഖ്യം. ഓരോ​രു​ത്തർ എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ അഭി​മു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അതി​ന​നു​സ​രി​ച്ചു് ആ കവിത (കലാ​നിർ​മ്മി​തി) അവർ​ക്കു മു​ന്നിൽ നിൽ​ക്കും. അതു് കവി (നിർ​മ്മി​തി​ക്കാ​രൻ) അഭി​മു​ഖീ​ക​രി​ച്ച​തു് ആയി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. കവി അഭി​മു​ഖീ​ക​രി​ച്ച ഏതെ​ങ്കി​ലും സം​വേ​ദ​ന​മാ​യി​രി​ക്കാം അതു്. സം​വേ​ദ​ന​ത്തി​ന്റെ ഏതെ​ങ്കി​ലും ഒരു തു​ള്ളി. അതു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രി​ലെ​ത്തു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ വാ​യ​ന​ക്കാ​രിൽ ആ കവിത സം​വേ​ദി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി എന്നാ​ണു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കേ​ണ്ട​തു്. ‘നളിനി’ എന്നു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ കു​മാ​ര​നാ​ശാ​ന്റെ നളിനി മന​സ്സി​ലെ​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ നളി​നി​യിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്നാ​ണു്. ‘കണ്ണീർ​പ്പാ​ടം’ എന്നു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ വൈ​ലോ​പ്പി​ള​ളി​യു​ടെ കണ്ണീർ​പ്പാ​ടം ഓർ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ആ കവി​ത​യി​ലേ​യ്ക്കെ​ത്തി​യെ​ന്നും ‘ബംഗാൾ’ എന്നു ചി​ന്തി​ക്കു​മ്പോൾ അതു് കെ ജി എസ്സി​ന്റെ കവി​ത​യാ​ണെ​ന്ന ബോ​ധ​മു​ദി​യ്ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ആ കവി​ത​യി​ലേ​യ്ക്കു വഴി തു​റ​ന്നെ​ന്നും ഗുലാം അലി​യു​ടെ ‘ഗസൽ’ കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ ദൈ​വ​ത്തി​ന്റെ ചി​ത്ര​മി​ല്ലാ​ത്ത മുറി എന്ന വരി ഓടി​യെ​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ബാ​ല​ച​ന്ദ്രൻ ചു​ള്ളി​ക്കാ​ടി​ന്റെ ഗസ​ലി​ലേ​യ്ക്കും എത്തി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്നാ​ണു കരു​തേ​ണ്ട​തു്.

ഈ രീ​തി​യിൽ കവിത ദൃ​ശ്യ​വും അദൃ​ശ്യ​വു​മാ​യി നമ്മോ​ടൊ​പ്പ​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അതു് നമ്മ​ളോ​ടു് എങ്ങ​നെ സം​വേ​ദി​ക്കു​ന്നു? എപ്പോൾ? എവിടെ വച്ചു്? എപ്ര​കാ​രം? എന്നു മാ​ത്ര​മെ ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ള്ളൂ. എപ്പോൾ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും അതു​ണ്ടാ​കാം. ചി​ല​പ്പോൾ ഒരു കര​ച്ചിൽ കേൾ​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​കാം. ജോലി ചെ​യ്തു് അവ​ശ​നാ​യി യാത്ര ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴാ​കാം. അത​ല്ലെ​ങ്കിൽ സിനിമ കാ​ണു​മ്പോൾ പശ്ചാ​ത്തല സം​ഗീ​ത​ത്തി​ന്റെ വൈ​കാ​രി​ക​ത​യിൽ നി​ന്നാ​കാം. അല്ലാ​തെ ആ കവി​ത​യിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​മ്പോൾ ആക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. കലാ​നിർ​മ്മി​തി എന്ന നി​ല​യ്ക്കു് എപ്പോ​ഴും കവി​ത​യ്ക്കു് സം​വേ​ദി​ക്കാ​നാ​കും. സ്വയം നിർ​മ്മി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ന്ന അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലാ​ണ​തു് സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. അല്ലാ​തെ (വെറും) സ്വ​കാ​ര്യ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ല​ല്ല. എഴു​ത്തും സം​വേ​ദ​ന​വും സ്വ​കാ​ര്യ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ന്റെ സൃ​ഷ്ടി എന്നു് പഴയ രീ​തി​യിൽ പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തു് കലാ​നിർ​മ്മി​തി​കാ​ര​നും ദൈ​വ​വും തമ്മിൽ (നിർ​മ്മി​തി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ) ഒന്നാ​ണെ​ന്നു​ള്ള പരി​വേ​ഷ​ത്തി​ലാ​ണു്. ആ പരി​വേ​ഷം ഇന്നി​ല്ല. പു​ന​രു​ല്പാ​ദ​നം പോലും ലാ​ബോ​റ​ട്ട​റി​ക​ളിൽ സാ​ദ്ധ്യ​മാ​കു​ന്ന ഇക്കാ​ല​ത്തു് കലാ​നിർ​മ്മി​തി​ക​ളും ആ രീ​തി​യിൽ സാ​ദ്ധ്യ​മാ​ണു്. ഈ രീ​തി​യിൽ നിർ​മ്മി​തി സാ​ദ്ധ്യ​മെ​ങ്കിൽ ആസ്വാ​ദ​ന​വും സാ​ദ്ധ്യ​മാ​ണു്. അതാ​ണു് സം​വേ​ദ​ന​ത്തി​ലെ ഇന്ന​ത്തെ വഴി. സന്ദർ​ഭോ​ചി​തം. അങ്ങ​നെ ചി​ന്തി​ക്കു​മ്പോൾ ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തെ മാ​ത്രം അഭി​സം​ബോ​ധന ചെ​യ്യേ​ണ്ടി വരി​ല്ല. ഭാ​വി​യെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ടി​യും വരി​ല്ല. വർ​ത്ത​മാ​ന​ത്തെ സസൂ​ക്ഷ്മം വീ​ക്ഷി​ക്കാം. ദു​ര​ന്ത​ങ്ങ​ളേ​യും മഹാ​മാ​രി​ക​ളേ​യും നേർ​ക്കു​നേർ കാണാം. അതി​ന്റെ സം​വേ​ദ​ന​ത്തെ നിർ​മ്മി​തി​യു​മാ​ക്കാം. സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ അത്ത​രം സം​വേ​ദ​നം നിർ​മ്മി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ‘പച്ച ഇല്ല ഒരു സെൽഫ് ക്വാ​റ​ന്റീൻ ഡയറി’യിൽ.

മഹാ​മാ​രി​യാ​ണു് കവി​ത​യെ അഭി​മു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

മഹാ​മാ​രി​യി​ലെ ക്വാ​റ​ന്റീൻ അനു​ഭ​വം ലോ​ക​വ്യാ​പ​ക​മാ​ണു്. അതു് അനു​ഭ​വി​ച്ച​വ​രും അനു​ഭ​വി​ക്കാ​നി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രും മഹാ​മാ​രി​യു​ടെ സൂ​ക്ഷ്മ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യം അറി​യു​ന്നു​ണ്ടു്. ആ അറി​വു് ഓരോ​രു​ത്തർ​ക്കും പല​താ​ണു്. എങ്കി​ലും കോ​വി​ഡ് ഒരു സി​രാ​പ​ട​ലം പോലെ നമ്മെ ചു​റ്റി നിൽ​ക്കു​ന്നു; ലോകം നര​ക​മാ​യ്. നര​ക​ത്തി​ന്റെ വീ​തി​യും നീ​ള​വും പത്തു് ഇന്റു പത്തു് എന്ന അളവിൽ. അങ്ങ​നെ നരകം അതി​ന്റെ അളവിൽ ഓരോ ജീ​വി​യേ​യും ഒതു​ക്കു​ന്നു. അതു് ഒരു മു​റി​യു​ടെ വി​സ്താ​ര​മാ​ണു്. സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യും കോ​വി​ഡ് ബാ​ധി​ത​രു​ടെ പ്ര​പ​ഞ്ച വി​സ്താ​രം. ആ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തിൽ ചു​രു​ങ്ങി ചു​രു​ങ്ങി കോ​വി​ഡ് ബാ​ധി​തർ സ്വയം നര​ക​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ഈ രീ​തി​യിൽ പ്ര​പ​ഞ്ചം നര​ക​മാ​യാ​ലോ? ആ നര​ക​ത്തിൽ ഒരു മുറി മാ​ത്രം ലഭി​ച്ചാ​ലോ? ആ മു​റി​യി​ലെ സാ​ഹ​ച​ര്യം എന്താ​യി​രി​യ്ക്കും? അതെ​ങ്ങ​നെ ബാ​ധി​ക്കും? എങ്ങ​നെ ആ മുറി ലോ​ക​ത്തെ കാ​ണി​ക്കും? അതാ​ണു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ ‘പച്ച ഇല്ല’യിൽ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തു്. രോ​ഗാ​വ​സ്ഥ ജീ​വി​ക​ളെ നര​ക​ത്തി​ലെ​ത്തി​ക്കു​മെ​ന്ന വസ്തുത നി​ല​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ ഈ കവിത ആ അവ​സ്ഥ​യി​ലേ​യ്ക്കു തി​രി​യു​ന്നു. നര​ക​മ​ങ്ങ​നെ രോ​ഗാ​വ​സ്ഥ​യാ​യി മാ​റു​ന്നു. അതു് ലോ​ക​ത്തി​ലെ എല്ലാ​വർ​ക്കു​മാ​യി മുറി തു​റ​ക്കു​ന്നു. അടഞ്ഞ മുറി. അടഞ്ഞ മു​റി​യി​ലെ ചല​ന​മി​ല്ലാ​യ്മ തന്നെ രോ​ഗാ​തു​ര​ത​യെ സം​വേ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഇളം മഞ്ഞ നി​റ​മു​ള്ള ചു​വ​രും അതിൽ സൂ​ര്യൻ ഉദി​യ്ക്കു​മെ​ന്ന നി​ല​യി​ലു​ള്ള അമൂർ​ത്ത ചി​ത്ര​വും നരകം നൽ​കു​ന്ന വേ​ദ​ന​യ്ക്കു തു​ല്യ​മാ​കു​ന്നു. മദ്ധ്യ​കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തിൽ നര​ക​മെ​ന്ന​തു് അക്കാ​ല​ത്തെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പൊ​ള്ള​ലും വേ​ദ​ന​യു​മാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് ‘നരക’ ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ വി​ല്യം ബ്ലേ​യ്ക്ക് വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അക്കാല സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് വ്യ​ത്യ​സ്ത​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും, ആ സം​വേ​ദ​ന​ത്തി​ന്റെ വ്യസന വ്യാ​പ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു് പച്ച ഇല്ലാ​താ​കു​ന്ന​തി​ലൂ​ടെ പക​രു​ന്ന​തു്.

രോ​ഗാ​വ​സ്ഥ, നരകം നൽ​കു​മ്പോൾ അതു​വ​രെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​വ​യിൽ പ്ര​ത്യേ​ക​ത​യു​ള്ള​താ​യി​രി​ക്കും അന്വേ​ഷി​ക്കുക. അതും ആന​ന്ദം നൽ​കി​യവ. ആ അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തിൽ ദു​ര​ന്ത​ങ്ങ​ളൊ​ഴി​ച്ചു​ള്ള​തെ​ല്ലാം പച്ച​പ്പു​ള്ള​താ​യി​രി​ക്കും. പച്ച അങ്ങ​നെ പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ പച്ച എടു​ത്തു് എല്ലാ​റ്റി​നേ​യും പച്ച​പ്പു​ള്ള​താ​ക്കി മാ​റ്റും. ആ പച്ച​യാ​ണു് രോ​ഗാ​തു​ര​ത​യിൽ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതി​ന്റെ അറ്റം ചേർ​ന്ന തണു​പ്പു് വറ്റി​പ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു് അറി​യു​ന്നി​ട​ത്താ​ണു് പച്ച​യു​ടെ സം​വേ​ദ​ന​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്. ആ സം​വേ​ദ​നം നര​ക​ത്തി​ലെ​വി​ടെ​യാ​ണു​ണ്ടാ​കുക?

നരക ദർശനം ജീ​വി​ത​ദർ​ശ​ന​മാ​കു​ന്നി​ട​ത്താ​ണു് പച്ച​യെ ദർ​ശി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങുക. നരകം നൽ​കു​ന്ന ദു​ര​ന്ത​മാ​ണു് പച്ച​യെ സം​വേ​ദ​ന​ക്ഷ​മ​മാ​ക്കു​ന്ന​തും. അല്ലെ​ങ്കിൽ പച്ച​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ആലോ​ചി​ക്കേ​ണ്ട ഒരാ​വ​ശ്യ​വും വരി​ല്ല. ജീ​വി​ത​ത്തി​ലും ജീവിത പരി​സ​ര​ത്തും പച്ച​പ്പു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ എന്തി​നാ​ണു് അതി​ന്റെ ആവ​ശ്യം? അതു് ജീ​വി​ത​ത്തെ അതി​ന്റെ പ്ര​സ​രി​പ്പി​നാൽ സമ്പു​ഷ്ട​മാ​ക്കും. എന്നാ​ലി​വി​ടെ പച്ച​യു​ടെ സാ​ന്നി​ധ്യം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാ​ത്ത​തു കൊ​ണ്ടു്, ഈ കവിത പച്ച​യു​ടെ സം​വേ​ദ​നം തന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു പറയാം.

ആറു ചെറു ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ണു് ഈ കവി​ത​യ്ക്കു​ള്ള​തു്. ‘പത്തു് ഇന്റു പത്തു്,’ ‘എട്ടു് ഇന്റു എട്ടു്,’ ‘ആറു് ഇന്റു ആറു്,’ ‘നാലു് ഇന്റു നാലു്,’ ‘രണ്ടു് ഇന്റു രണ്ടു്,’ ‘ഒന്നു് ഇന്റു ഒന്നു്’. പത്തിൽ നി​ന്നു് ഒന്നി​ലേ​യ്ക്കു് ചു​രു​ങ്ങി സമൂഹ ജീ​വി​തം ഇല്ലാ​താ​കു​ന്ന ഒന്നെ​ന്ന അവസ്ഥ. അതു് ബയോ​പൊ​ളി​റ്റി​ക്സി​ന്റെ ശോഷണം കൂ​ടി​യാ​ണു്. അങ്ങ​നെ ലോക വ്യാ​പ​ക​മാ​യി രോ​ഗാ​തു​രത മനു​ഷ്യ​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളെ ചു​രു​ക്കി എല്ലാ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളും ഒരു കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ എത്തി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഇതു് ബഹു​ത്വം അനി​വാ​ര്യ​മ​ല്ലെ​ന്നു് വരു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സമൂഹം അതി​ന്റെ ഘട​ന​യിൽ ശോ​ഷി​ച്ചു് വ്യ​ക്തി ക്രി​യാ​ത്മക ശേഷി ഇല്ലാ​ത്ത​താ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതി​പ്പോൾ വ്യ​ക്തി​യു​ടെ ഉട​ലി​ലും മന​സ്സി​ലും പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ സ്വയം ഓഷ്വി​റ്റ്സു​ക​ളോ അസൈ​ല​ങ്ങ​ളോ ആയി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. പത്തിൽ നി​ന്നു് ഒന്നി​ലേ​ക്കെ​ത്തു​ന്ന ഈ പ്ര​വ​ണത അത്ത​രം നൈ​രാ​ശ്യ​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണു് ഉണർ​ത്തുക. അതു് സ്വയം കു​റ​ച്ചു് കു​റ​ച്ചു് ഇല്ലാ​താ​കും. അതു് ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ ഗതി പോ​ലെ​യാ​ണു്. പത്തിൽ നി​ന്നു് എട്ടി​ലെ​ത്തു​മ്പോൾ ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ വി​ന്യാ​സ​ങ്ങൾ അതേ രീ​തി​യിൽ തന്നെ​യു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും നമ്മു​ടെ സന്തോ​ഷ​ങ്ങൾ കു​റ​യു​ക​യാ​ണു്. ആകാശം, പകൽ, രാ​ത്രി​കൾ ഉണ്ടെ​ങ്കി​ലും ആന​ന്ദ​ത്തി​ന്റെ ഏഴു് അഴ​കു​കൾ അവിടെ ഇല്ലാ​താ​കു​ന്നു. ‘മഴ​വി​ല്ലു​കൾ’ പെ​ട്ടെ​ന്നു വന്നു് മാ​യു​മെ​ങ്കി​ലും അതു് മന​സ്സി​നെ സന്തോ​ഷ​ത്തി​ലെ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു്. അല്പ​മാ​ത്ര​യെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന ആ സം​വേ​ദ​നം മറ്റെ​ല്ലാ ദു​ര​ന്ത​ങ്ങ​ളേ​യും ഇല്ലാ​താ​ക്കി ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പച്ച​പ്പി​നെ പു​റ​ത്തെ​ടു​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ആ പച്ച​പ്പു് എവിടെ? ആ ചോ​ദ്യ​മാ​ണു് കവി​ത​യു​ടെ അടു​ത്ത ഭാ​ഗ​ത്തി​ലെ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ആറു് ഇന്റു ആറിൽ. അവിടെ നി​ഴ​ലു​കൾ ആണു് കൂ​ട്ടി​നു​ള്ള​തു്. ആ നി​ഴ​ലു​ക​ളോ​ടാ​ണു് നി​ഴ​ലു​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഷ​യിൽ എഴു​തിയ കവിത പോലും ചൊ​ല്ലു​ന്ന​തു്. അങ്ങ​നെ ആറു് ഇന്റു ആറു് മര​ണ​ത്തി​ന്റെ നീ​ള​മാ​കു​ന്നു. മരി​ച്ച​വ​ന്റെ ഭാഷ, മരി​ച്ച​വ​ന്റെ കൂ​ട്ടു് നി​ഴ​ലു​ക​ള​ല്ലാ​തെ എന്താ​ണു്? ആറു് ഇന്റു ആറു് അങ്ങ​നെ മരണ (ആറ​ടി​മ​ണ്ണു്) സം​വേ​ദ​ന​മാ​കു​ന്നു. അദൃ​ശ്യ​മായ പച്ച​പ്പി​നെ എന്ന പോലെ അദൃ​ശ്യ​മായ മര​ണ​ത്തേ​യും ഈ രോ​ഗാ​തു​രത വെ​ളി​വാ​ക്കു​ന്നു. ആ രോ​ഗാ​തു​രത മര​ണ​മി​ല്ലാ​ത്ത ലോ​ക​ത്തു് ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പച്ച​പ്പി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ചി​ന്തി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ സെൽഫ് രോ​ഗാ​തു​ര​മാ​ണു്. അതി​നു് ഭൗ​തീ​ക​ലോ​ക​ത്തേ​യ്ക്കു് എത്താൻ പ്ര​സ​രി​പ്പു​കൾ ആവ​ശ്യ​മാ​ണു്; പച്ച​പ്പി​ന്റെ സം​വേ​ദ​നം. അതു് ആരോ​ഗ്യ​പ​ര​മായ അവ​സ്ഥ​യിൽ നി​ന്നു മാ​ത്ര​മെ ഉണ്ടാ​കൂ. നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന അവ​സ്ഥ​യെ വി​ഭ​ജി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ അഥവാ സൂ​ക്ഷ്മ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞാ​ലേ അതു സം​ഭ​വി​ക്കൂ. യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യം രോ​ഗാ​തു​ര​വും ക്രൂ​ര​ത​ക​ളും നി​റ​ഞ്ഞ​താ​ണെ​ങ്കി​ലോ? അതു് പൂ​ക്ക​ളി​ല്ലാ​ത്ത വാർ​ത്ത​ക​ളാ​യി കണ്ണു​നീ​രി​ന്റെ ഉറ​വ​ക​ളി​ല്ലാ​തെ ഭൂഗർഭ ജല​ത്തോ​ടൊ​പ്പം വറ്റി​പ്പോ​കും. ഈ കവി​ത​യി​ലെ നാലു് ഇന്റു നാലു് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് അതാ​ണു്. മരി​ച്ച​വർ​ക്കു് വാ​ക്കു​ക​ളെ​ല്ലാം നൽകി കഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു, നമ്മു​ടെ രോ​ഗാ​തു​രത. അതി​നാൽ ക്രൂ​ര​ത​യു​ടെ​യും രാ​ജ്യ​താ​ല്പ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ​യും പേരിൽ ക്രൂ​ര​മാ​യി കൊ​ല്ല​പ്പെ​ടു​ന്ന കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ​ക്കു (ഗാ​സ​യി​ലെ കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു) പോലും നൽകാൻ വാ​ക്കു​ക​ളോ പൂ​ക്ക​ളോ ഇല്ലാ​താ​കു​ന്നു. ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തു് രോ​ഗ​വും മറു​ഭാ​ഗ​ത്തു് മത​ത്തി​ന്റെ​യും ജാ​തി​യു​ടെ​യും പേരിൽ ക്രൂ​രത അര​ങ്ങേ​റു​മ്പോൾ നി​ശ​ബ്ദ​മാ​യി​പ്പോ​കു​ന്ന നമ്മു​ടെ ബോ​ധ​ത്തെ പച്ച​യാ​യി അറി​യി​ക്കു​ക​യാ​ണി​വി​ടെ.

നമ്മു​ടെ സം​വേ​ദ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ആ പച്ച​പ്പി​ന്റെ മി​ടി​പ്പു​ണ്ടെ​ന്നും അതു് നമ്മു​ടെ നോ​ട്ട​ങ്ങ​ളെ സജീ​വ​മാ​യി നി​ല​നിർ​ത്തു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നും ഓർ​മ്മ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. ആ ഓർ​മ്മ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലി​ലും സ്വയം പു​റ​ത്താ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​നാ​ണു് (എവിടെ നി​ന്നും) താ​നെ​ന്നു് സ്വയം അറി​യു​ന്നു. രോ​ഗാ​തു​ര​നാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ കഠിന തട​വി​ലാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന പോലെ ജന​ലി​ല്ലാ​ത്ത ലോ​ക​ത്താ​ണു്. ജയി​ലു​കൾ രാ​ജ്യ​സ്നേ​ഹി​ക​ളാൽ നി​റ​യ്ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാൽ (രാ​ജ്യ​സ്നേ​ഹം എന്ന​തു് വി​മർ​ശ​നാ​ത്മ​ക​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്) അവി​ടെ​യും സ്ഥാ​നം നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. താൻ ആരെ​ന്നു് സ്വയം ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന വേ​ദ​നാ​ജ​ന​ക​മായ അവ​സ്ഥ​യെ​യാ​ണു് രണ്ടു് ഇന്റു രണ്ടു് സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതിൽ നി​ന്നു തന്നെ തനി​ക്കു് ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പച്ച​പ്പു് ആവ​ശ്യ​മെ​ന്നു വരു​ന്നു. തന്നെ​പ്പോ​ലെ അനാ​ഥർ​ക്കും ആ പച്ച​പ്പു് ആവ​ശ്യ​മെ​ന്ന സം​വേ​ദ​ന​വും ഇവിടെ കൈ​മാ​റു​ന്നു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും ലോകം പൂർ​ണ്ണ​മാ​യും രോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ കയ്യി​ലും മി​ക്ക​വാ​റും രാ​ജ്യ​ങ്ങൾ രാ​ജ്യ​സ്നേ​ഹി​ക​ളു​ടെ കൈ​ക​ളി​ലു​മാ​ണു​ള്ള​തു്. രോഗം അധി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ കൈ​ക​ളി​ലും അധി​കാ​രം ഈ രാ​ജ്യ​സ്നേ​ഹി​ക​ളു​ടെ കൈ​ക​ളി​ലു​മാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവിടെ എവി​ടെ​യാ​ണു് സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യി കഴി​യുക? ഇതിൽ നി​ന്നാ​ണു് കവി​ത​യു​ടെ ആറാം ഭാ​ഗ​മായ ഒന്നു് ഇന്റു ഒന്നി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു്. അവിടെ കറു​പ്പും ഇരു​ട്ടു​മാ​ണു​ള്ള​തു്. പ്രാ​ണ​വാ​യു കു​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. പു​സ്ത​കം (ജ്ഞാ​ന​ങ്ങൾ) ആകർ​ഷി​ക്കാ​തെ ആയി​രി​ക്കു​ന്നു. ജ്ഞാ​ന​മി​ല്ലാ​ത്ത ലോ​ക​ത്തു് എന്താ​ണു് ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി​രി​ക്കുക? അവിടെ നി​ന്നു് തി​ര​സ്കൃ​ത​മാ​കു​ന്ന​തു് എന്തൊ​ക്കെ ആയി​രി​ക്കും? സത്ത എന്ന നി​ല​യിൽ എന്തൊ​ക്കെ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു​വോ അതെ​ല്ലാം തി​ര​സ്ക്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടും. സ്വയം അജൈ​വ​മാ​യി തീരും. അതു കൊ​ണ്ടാ​ണു് ജീ​വി​തം, അത്ര പോലും ആകർ​ഷി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു് പറ​യേ​ണ്ടി വരു​ന്ന​തു്. പച്ച ഇല്ലാ​ത്തി​ട​ത്തു് എന്താ​ണു് ജീ​വി​തം? ജീ​വി​തം, അത്ര പോലും അവിടെ ഉണ്ടാ​കി​ല്ല. അതു കൊ​ണ്ടു തന്നെ പച്ച ഇല്ല—ജീ​വി​തം, അത്ര പോലും എന്നു് ചേർ​ത്തു​വാ​യി​ക്കു​മ്പോ​ളാ​ണു് ഈ കവി​ത​യിൽ പച്ച​യു​ടെ പ്ര​സ​ക്തി​യും സം​വേ​ദ​ന​വും ആരം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു്.

നി​റ​ങ്ങ​ളു​ടെ കവി​ത​യാ​ണു്—പച്ച ഇല്ല. ഇളം മഞ്ഞ, ചു​ക​പ്പു്, നീല, തവി​ട്ടു്, കറു​പ്പു്, ചാര എന്നി​ങ്ങ​നെ നി​റ​ങ്ങൾ ഈ കവി​ത​യിൽ പൂ​ണ്ടു നിൽ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ നി​റ​ങ്ങൾ അടു​ത്ത​ടു​ത്തു വച്ചു നോ​ക്കി​യാൽ അസ്വ​സ്ഥത തോ​ന്നും. ഈ അസ്വ​സ്ഥത ജീ​വി​ത​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണെ​ങ്കി​ലോ? ആ അസ്വ​സ്ഥ​ത​യോ​ടൊ​പ്പം ഈ നി​റ​ങ്ങൾ​ക്കൂ​ടി ചേർ​ന്നാ​ലോ? അതാ​ണു് കവി​ത​യെ ഒന്നു കൂടി അസ്വ​സ്ഥ​മാ​ക്കു​ന്ന​തു്. ഈ നി​റ​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നും നമ്മെ വൈ​കാ​രിക പ്ര​തി​സ​ന്ധി​ക​ളിൽ എത്തി​ക്കാൻ ശേ​ഷി​യു​ള​ള​വ​യാ​ണു്. അവ ഒരു​മി​ച്ചു വന്നാൽ ആ പ്ര​തി​സ​ന്ധി എന്താ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് കണ​ക്കാ​ക്കി​യാൽ തന്നെ അവ​യു​ടെ ചേർ​ച്ച മന​സ്സി​ലാ​കും. ഈ നി​റ​ങ്ങ​ളു​ടെ ചേർ​ച്ച​യാ​ണു് പച്ച​യെ സം​വേ​ദ​ന​ക്ഷ​മ​മാ​ക്കു​ന്ന​തു്. ഈ നി​റ​ങ്ങൾ പര​സ്പ​രം ചേർ​ന്നാൽ മര​ണ​ത്തി​ന്റെ നി​റ​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന കറു​പ്പി​ലേ​യ്ക്കാ​ണെ​ത്തുക. കറു​പ്പു് എല്ലാ നി​റ​ങ്ങ​ളേ​യും ഒന്നാ​ക്കു​ന്നു. ഒന്നി​ലേ​യ്ക്കു​ള്ള യാ​ത്ര​യിൽ ജീ​വി​തം അത്ര പോലും പച്ച​പ്പി​ല്ലാ​ത്ത​താ​കും. അപ്പോൾ പച്ച​പ്പി​നെ അറി​യുക എന്ന മാർ​ഗ്ഗ​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നും ഇല്ല. ആ നി​മി​ഷ​മാ​ണു് ദു​ര​ന്ത​ങ്ങ​ളിൽ പച്ച​യാ​യി മാറുക. പച്ച എന്ന​തു് നി​റ​മാ​യി കണ്ടാൽ ഈ കവി​ത​യു​ടെ സൂ​ക്ഷ്മ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തിൽ എത്തി​ച്ചേ​രാൻ കഴി​യി​ല്ല. അതിൽ ശരീ​ര​വും തല​ച്ചോ​റും ചേ​രേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ സം​വേ​ദ​ന​മാ​യി തീ​രേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. പച്ച ഒരു നിറം മാ​ത്ര​മാ​യി സങ്ക​ല്പി​ച്ചാൽ അതു് പ്ര​കൃ​തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള പൊ​തു​ധാ​ര​ണ​യി​ലാ​ണെ​ത്തുക.

ആ പച്ച​പ്പിൽ ആശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ കണ്ണു​ക​ളാ​ണു പതി​യുക. അതിൽ ആശ്വാ​സം കണ്ടെ​ത്തും. അതു​വ​രെ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന വി​ഷ​മ​ത​കൾ അവിടെ വച്ചു പോ​രു​ക​യും ചെ​യ്യും. പച്ച നമ്മു​ടെ ഉള്ളിൽ പുതിയ സം​വേ​ദ​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യും നാം മറ്റൊ​രു പ്ര​വൃ​ത്തി​യി​ലേ​യ്ക്കു കട​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. അതു വഴി പച്ച എന്ന​തു് ഉണർ​വ്വും പുതു ചി​ന്ത​യു​മാ​യി മാ​റു​ന്നു. രോ​ഗ​ത്തിൽ നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള പുതു ചിന്ത. അഥവാ ശരീ​ര​വും മനസും പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കു​ന്ന സം​വേ​ദ​നം. അതു് രോ​ഗ​വു​മാ​യു​ള്ള സം​വേ​ദ​ന​മാ​ണു്. രോ​ഗ​ത്തെ തോ​ല്പി​ക്കാൻ ശരീരം ചെ​യ്യു​ന്ന സം​വേ​ദ​നം. അതി​ലൂ​ടെ ഇളം മഞ്ഞ​യും ചു​ക​പ്പും നീ​ല​യും തവി​ട്ടും കറു​പ്പും ചാ​ര​യും പച്ച​യാ​യി മാ​റു​ന്നു. ‘ആത്മ​ഗീത’യിൽ ഒളി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന രോ​ഗാ​തു​ര​ത​യെ സെൽഫ് ക്വാ​റ​ന്റീ​നി​ലൂ​ടെ പച്ച​യാ​യി മാ​റ്റു​ന്നു. ഈ പച്ച​പ്പു് പഴയ കാ​ല​ത്തെ​പ്പോ​ലും തി​രി​ച്ച​റി​യാൻ കഴി​യും​വി​ധം ആത്മ​വി​ചാ​ര​ണ​യ്ക്കു​കൂ​ടി ഉത​കു​ന്ന​താ​ണു്. അവി​ടെ​യാ​ണു് എന്താ​ണു് ജീ​വി​ത​മെ​ന്ന സം​വേ​ദ​ന​ത്തി​നു് കു​റെ​ക്കൂ​ടി വ്യ​ക്തത കി​ട്ടുക. അതു് രോ​ഗാ​തു​ര​മാ​ണെ​ന്നു് അറി​യു​ന്ന​തി​ന്റെ ആത്മ​സം​ഘർ​ഷ​വു​വാ​ണു്. കാത് ലീൻ ഫെ​രി​യർ എന്ന ഗായിക, എന്താ​ണു് ജീ​വി​ത​മെ​ന്നു് മര​ണ​സി​ര​ക​ളോ​ടു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. ജീ​വി​താ​സ​ക്തി എതൊ​രാ​ളേ​യും അവസാന നി​മി​ഷം വരെ പിൻ​തു​ട​രു​മെ​ന്നു് അവർ നമ്മെ ഓർ​മ്മ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ആസ​ക്തി​യു​ടെ അങ്ങേ​ത്തല വരെ പോ​കു​ന്ന വാ​സ​വ​ദ​ത്ത ഇതി​നു് മറ്റൊ​രു​ദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​ണു്. അതാ​ണു് പച്ച​പ്പു്. ഉപ​ഗു​പ്ത​ന്റെ മന​സ്സിൽ നി​ന്നു് രോ​ഗാ​തു​രത ഒഴി​വാ​ക്കു​ന്ന​തും, വാ​സ​വ​ദ​ത്ത​യു​ടെ പ്ര​ണ​യ​മെ​ന്ന രോ​ഗാ​തു​ര​ത​യ്ക്കു കാ​ര​ണ​വും ഈ പച്ച​പ്പാ​ണു്. അങ്ങ​നെ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ പച്ച ആന​ന്ദ​ത്തി​ന്റെ​യും ദു​ര​ന്ത​ത്തി​ന്റെ​യും പ്ര​തീ​ക​മാ​യി മാ​റു​ന്നു. എങ്കി​ലും ഉപ​ഗു​പ്തൻ അവർ ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന നേ​ര​ത്തു് എത്തി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അവരിൽ ഉപ​ഗു​പ്ത​നെ​ന്ന സം​വേ​ദ​നം പച്ച​യാ​യി നി​ല​നി​ല്ക്കി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഈ ഭാവ ശക്തി​യാ​ണു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു്. പച്ച ഇല്ലെ​ന്നു പറ​യു​മ്പോ​ഴും പച്ച​യു​ണ്ടെ​ന്നു് അറി​യു​ന്ന​തും ഈ ഭാവ ശക്തി​യാ​ണു്. ഇതു് ആന്ത​രിക സം​വേ​ദ​ന​വു​മാ​ണു്. ഇവ രണ്ടും കൂടി സം​യോ​ജി​പ്പി​ച്ചാ​ണു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ ഈ കവിത അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ജീ​വി​തം എന്ന സൂ​ക്ഷ്മ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തെ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ടി വരു​ന്ന​തു്. അതു് പക്ഷേ, ഇല്ലാ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

ആ ഇല്ലാ​യ്മ രോ​ഗാ​തുര ഘട്ട​ങ്ങ​ളിൽ സം​ഭ​വി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഭാവ ശക്തി ജീ​വി​ത​ത്തോ​ടു് ഏറ്റ​വും അടു​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന സാ​ഹ​ച​ര്യ​മാ​ണു് രോ​ഗാ​വ​സ്ഥ. കാ​സ്ട്ര​ഷൻ പോ​ലെ​യാ​ണു്. എന്നാൽ രോ​ഗ​വ​സ്ഥ​യിൽ കാ​സ്ട്ര​ഷ​നു വി​പ​രീ​ത​മാ​യി ആനന്ദ നിർ​വൃ​തി​യ്ക്കു് ശ്ര​മി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. സന്യ​സ്ഥ​ത​യിൽ നി​ന്നു് കാ​മ​നാ​മ​നു​ഷ്യ​നി​ലേ​യ്ക്കു​ള്ള വരവു് എന്ന​തി​നെ പറയാം. ഇതു് മര​ണ​ത്തി​നു മുൻ​പു​ള്ള നി​മി​ഷം വരെ സം​ഭ​വി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ചൈനീസ്-​അമേരിക്കൻ കവി​യായ മറി​ലിൻ ചിൻ ഇതു പോലെ ‘ഹോ​സ്പി​റ്റൽ ഇൻ ഓറി​ഗോ​ണി’ൽ ചി​ന്തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഈ കവി​ത​യിൽ മോർ​ഫിൻ നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന മു​ത്ത​ശ്ശി​യാ​ണു് ഇത്ത​രം കാ​മ​ന​യി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു്. ചിൻ അവ​ളു​ടെ കവി​ത​യിൽ സം​വേ​ദ​ന​ത്തി​ലെ പച്ച​യെ സ്വ​ന്തം ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ നല്ല കാ​ല​മാ​യി കാ​ണു​ന്നു. മരണം സം​ഭ​വി​ക്കാം. എന്നാൽ മറ​വി​യി​ലേ​യ്ക്കു പോകാൻ ആരു​ടെ​യും കാമന ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നി​തു് വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. ഇതു പോലെ എലി​സ​ബ​ത്ത് ബി​ഷ​പ്പി​ന്റെ ‘വൺ ആർ​ട്ട്’ എന്ന കവി​ത​യും ചി​ന്തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. നഷ്ട​മാ​കു​മ്പോ​ളു​ണ്ടാ​കു​ന്ന പച്ച​പ്പി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഓർ​മ്മ​യാ​യി​ട്ടാ​ണു് വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. അതു് ജീ​വി​തം രൂ​പ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ആല​ങ്കാ​രി​ക​ത​യാ​ണെ​ന്നു് നാ​മൊ​രി​ക്ക​ലും ഓർ​ക്കി​ല്ല. പക്ഷേ, അതൊരു ആല​ങ്കാ​രി​ക​ത​യാ​ണു്. ആ ആല​ങ്കാ​രി​ക​ത​യു​ടെ ഭാവ ശക്തി​യാ​ണു് ജീ​വി​ത​ത്തെ സം​വേ​ദ​ന​ക്ഷ​മ​മാ​ക്കു​ന്ന​തു്.

സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്റെ എഴു​പ​തെ​ന്ന കവി​ത​യിൽ ‘വഴി താ​ണ്ടാൻ, വേ​ണ്ടാ എനി​ക്കു മോ​ക്ഷം’ എന്നു് സ്വയം സം​വേ​ദ​ന​ക്ഷ​മ​മാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​ക്കാ​ണു് ഏതൊരു ജീ​വി​യു​ടേ​യും ചിന്ത. അതു് ചി​ല​പ്പോൾ നി​ഷേ​ധ​മെ​ന്ന രീ​തി​യിൽ വരാം. എങ്കി​ലും ആ നി​ഷേ​ധ​ത്തിൽ, ഭവ ശക്തി​യും ഭാവ ശക്തി​യും മു​ന്നോ​ട്ടെ​ന്നു് സ്വ​കാ​ര്യ​മാ​യി പറ​യു​ന്ന​തു് കാണാൻ കഴി​യും. സമൂ​ഹ​യ​ന്ത്രം പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള നിർ​മ്മി​തി​കാ​ര​ന്റെ ദർശനം കൂ​ടി​യാ​ണി​തു്. ഇതാ​ണു് കലാ​നിർ​മ്മി​തി സമൂ​ഹ​ത്തി​നു നൽ​കു​ന്ന​തു്. അല്ലാ​തെ ആ നിർ​മ്മി​തി​യി​ലെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ത്തി​ലു​ള്ള ആകർഷണ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളോ ആകർ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളോ അല്ല. അതി​ന്റെ അടി​ത്ത​ട്ടി​ലു​ള്ള ജി​ജ്ഞാ​സ​യാ​ണു്. ആകർഷണ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളോ ആകർ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളോ ആയി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ലോ​ക​ത്തു് ഒരൊ​റ്റ ഉല്പ​ന്ന​മോ ഒരൊ​റ്റ ആശയമോ മാ​ത്ര​മേ മു​ന്നേ​റു​മാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. മറി​ച്ചു് അതിനെ തന്നെ മറി​ക​ട​ക്കു​ന്ന അടി​ത്ത​ട്ടി​ലു​ള്ള ജി​ജ്ഞാ​സ​യി​ലെ റൈ​സോ​മാ​ണു് ഇങ്ങ​നെ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​തു്. അതി​നു് എവി​ടേ​യും മു​റി​യാ​നും അവി​ട​ന്നു് കി​ളിർ​ക്കാ​നു​മു​ള്ള ശേ​ഷി​യു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഇല്ലാ​ത്ത പച്ച തളിർ​ക്കു​ന്ന​തു്. ആകു​ല​ത​ക​ളിൽ ജീ​വി​തം കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന​തു്.

‘ഇരു​ളി​ന്റെ അറ​ക​ളിൽ നി​ന്നു് ഓർമ്മ എടു​ക്കുക’ (സഫലമീ യാത്ര) എന്നു് എൻ. എൻ. കക്കാ​ടു് ജീ​വി​ത​ത്തോ​ടു് പറ​യു​ന്ന​തു് ജീ​വി​ത​ത്തി​നു് മറ്റൊ​രു സഫ​ല​ത​യു​ണ്ടെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. ജന​ലി​ന​പ്പു​റ​ത്തു് അന്തർ​ഗാ​മി​യായ ജീ​വി​ത​മു​ണ്ടു്. അതു് പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തെ അറി​യു​ന്ന​തും തന്നി​ലെ തളിർ​പ്പു​ക​ളെ വി​ക​സി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​ണു്. വേ​ദ​ന​ക​ളെ വസ​ന്ത​മാ​ക്കു​വാൻ അതി​നാ​കും. ‘നി​ഴ​ലു​ക​ളു​ടെ ലോ​ക​ത്തു് നി​ഴ​ലു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് നി​ഴ​ലു​ക​ളു​ടെ ഭാ​ഷ​യിൽ എഴുതി കവിത ചൊ​ല്ലാൻ’ കഴി​യു​ന്ന​തു് വേ​ദ​ന​കൾ, വേ​ദ​ന​കൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ലെ​ന്നു് അറി​യു​ന്ന​തി​നാ​ലാ​ണു്. ഒരാ​വി​ഷ്ക്കാ​ര​ത്തി​നു് ദു​ര​ന്ത​ത്തെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല സം​വേ​ദി​പ്പി​ക്കാ​നാ​വു​ന്ന​തു്. അതു് വി​ടർ​ത്തു​ന്ന അനു​ഭൂ​തി​യു​ടെ വസ​ന്ത​മു​കു​ള​ങ്ങ​ളെ​കൂ​ടി പു​റ​ത്തെ​ടു​ക്കാ​നാ​വും. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് നി​ഴ​ലു​ക​ളു​ടെ ലോ​ക​ത്തു പോലും നിർ​മ്മി​തി നട​ത്താൻ കഴി​യു​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ ഈ കവി​ത​യിൽ അദൃ​ശ്യ​മാ​യി പച്ച കാ​ണു​ന്ന​തും സം​വേ​ദ​ന​ത്തി​നാ​യി വി​ട്ടു നൽ​കു​ന്ന​തും. സ്വ​ന്തം ശരീ​ര​ത്തി​ലു​ണ്ടായ ക്യാൻ​സ​റി​നെ കലാ​നിർ​മ്മി​തി​യാ​ക്കി ട്രേ​സി എമിൻ ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ച്ച​തും അതി​നാ​ലാ​ണു്. ഒരു ബോഡി പെർ​ഫോ​മൻ​സി​നേ​ക്കാൾ നമു​ക്ക​തു് അനു​ഭ​വി​ക്കാ​നാ​യെ​ങ്കിൽ നി​ഴ​ലിൽ നി​ഴ​ലാ​യി ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തി​ന്റെ സം​വേ​ദ​നം അതി​ലു​ണ്ടു്. താൻ ദു​ര​ന്ത​മാ​കു​ക​യും കലാ​നിർ​മ്മി​തി​യാ​യി മാ​റു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ്പോൾ കല മു​ന്നേ​റു​ന്ന ദൂ​ര​ത്തെ​യാ​ണു അതു കാ​ട്ടി​ത്ത​രു​ന്ന​തു്. കല​യ്ക്കു് രോ​ഗാ​തു​ര​ത​യെ അതി​ജീ​വി​ക്കാ​നാ​വു​മെ​ന്നാ​ണ​തു പറ​യു​ന്ന​തു്. ഇതു് അതി​വാ​സ​ത്തി​നു ശേ​ഷ​മു​ള്ള ശ്രാ​ദ്ധ​മ​ല്ല. നി​ര​ന്തര പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണു്. എങ്കിൽ മാ​ത്ര​മെ അതി​ജീ​വി​ക്കാൻ കഴിയൂ. അതി​നാൽ ഇല്ല എന്നു​ള്ള​താ​ണു് ഇവിടെ അതി​ജീ​വ​ന​ത്തി​നു​ള്ള വഴി. ഇല്ല എന്ന സം​വേ​ദ​ന​മാ​ണു് അതി​ജീ​വ​ന​ത്തെ ഇവിടെ സാ​ദ്ധ്യ​മാ​ക്കു​ന്ന​തും.

അങ്ങ​നെ അല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ സം​വേ​ദ​നം നേരെ തി​രി​ച്ചാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നാൽ ‘പച്ച ഇല്ല’ എന്ന​തു് ‘പച്ച’ ഉണ്ടെ​ന്നി​ട​ത്തെ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. ‘സെൽഫ്’ അതി​നോ​ടു ചേ​രു​മ്പോൾ അതു് അതി​ജീ​വ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള നിർ​മ്മി​തി​യാ​യും മാ​റു​ന്നു. യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഈ കവിത ഈ പേ​രി​ലൂ​ടെ അതി​ന്റെ നിർ​മ്മി​തി​യെ തന്നെ മാ​റ്റി​മ​റി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. അതു് ‘പച്ച ഇല്ല’ എന്നാ​കു​ക​യും സെൽഫ് ക്വാ​റ​ന്റീൻ ഡയ​റി​യു​ടെ ഭാ​ഗ​മാ​കു​ക​യും ചെ​യ്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് സം​വേ​ദ​നം വേ​റെ​യാ​യി മാ​റി​യെ​ന്നു മാ​ത്രം. അതി​നു് ഉടലും തല​ച്ചോ​റും ഹൃ​ദ​യ​വു​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് ബയോ ജന​റ്റി​ക് ഗ്ലോ​ബ​ലൈ​സ്ഡ് പവ​റി​നെ (ക്യാ​പ്പി​റ്റ​ലി​സം) നേ​രി​ടേ​ണ്ട​തു​മു​ണ്ടു് ‘പച്ച’യായി, പച്ച​യു​ടെ സം​വേ​ദ​ന​മാ​യി.

ഇൻ​ഫർ​മേ​ഷൻ പബ്ലി​ക് റി​ലേ​ഷൻ​സ് വകു​പ്പിൽ ഇൻ​ഫർ​മേ​ഷൻ ഓഫീ​സ​റാ​യി ജോലി ചെ​യ്യു​ന്നു. അഞ്ചു് കവിതാ സമാ​ഹാ​ര​ങ്ങൾ, ഒരു ചി​ത്ര​ക​ലാ​നി​രൂ​പണ ഗ്ര​ന്ഥം, 25 വി​വർ​ത്തന പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ.

(പോൾ ക്ലീ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു് വി​ക്കി​പ്പീ​ഡി​യ​യോ​ടു് കട​പ്പാ​ടു്.)