SFNസായാഹ്ന ഫൌണ്ടേഷൻ
images/Redon_cactus-man.jpg
Cactus Man, a painting by Odilon Redon (1840–1916).
images/marx.png

പ­രാ­ജ­യ­പ്പെ­ട്ട ഒ­രാ­ത്മ­ഹ­ത്യാ­ശ്ര­മ­ത്തി­നു ശേഷം സർ­ക്കാ­രാ­ശു­പ­ത്രി­യി­ലെ ജനറൽ വാർ­ഡി­ലെ ഇ­ള­കു­ന്നൊ­രു ക­ട്ടി­ലിൽ വയറു കഴുകി ശു­ദ്ധ­നാ­ക്കി­ക്കി­ട­ത്ത­പ്പെ­ട്ട ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ അ­ബോ­ധ­ത്തി­നു ചു­റ്റും അവർ മൂ­ന്നു പേരും നി­ര­ന്നു. മാർ­ക്സ്, ലെനിൻ, അജിത. ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ മൂ­ന്നു മക്കൾ. ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ ഭാര്യ സാ­വി­ത്രി ജനറൽ വാർ­ഡി­ലേ­ക്കു ക­യ­റു­ന്ന പഴയ ക­മാ­ന­ത്തി­ന­രി­കിൽ എ­ന്തു­പ­റ്റി­യെ­ന്ന ഏതോ രോ­ഗി­യു­ടെ കൂ­ട്ടി­രി­പ്പു­കാ­ര­ന്റെ ചോ­ദ്യ­ത്തി­നു് “അ­തൊ­ന്നൂ­ല്ല. ഇ­ന്ന­ലെ കു­ടി­ച്ചു ബോധം പോ­യ­പ്പോൾ അ­റി­യാ­തെ­ന്തോ­യെ­ട്ത്തു് ക­ഴി­ച്ചു പോയി. റ­ബ്ബ­റി­ന­ടി­ക്കാൻ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന മ­രു­ന്നു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നേ… ” എ­ന്നൊ­രു കള്ളം പ­റ­ഞ്ഞു പെ­ട്ടെ­ന്നു തി­രി­ഞ്ഞു. ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ ക­ട്ടി­ലി­ന­രി­കിൽ എ­ത്തു­ന്ന­തി­നു മു­മ്പേ സാ­വി­ത്രി കൈ­കൊ­ണ്ടു് ക­ണ്ണും സാ­രി­ത്ത­ല­പ്പു കൊ­ണ്ടു് മൂ­ക്കും തു­ട­ച്ചി­രു­ന്നു.

images/babu-marx-t.png

മക്കൾ മൂ­വ­രും മൂ­ന്നു നേ­ര­ത്താ­ണു് ആ­ശു­പ­ത്രി­യി­ലെ­ത്തി­യ­തു്. മാർ­ക്സി­നു് തന്റെ വെൽ­ഡിം­ഗ് വർ­ക്ക്ഷോ­പ്പിൽ അ­ത്യാ­വ­ശ്യ­മാ­യി തീർ­ത്തു കൊ­ടു­ക്കേ­ണ്ട കു­റ­ച്ചു പ­ണി­ക­ളു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. വി­വ­ര­മ­റി­ഞ്ഞു് അജിത സ്റ്റാ­ന്റിൽ ക്യൂ­വി­ലി­ട്ടി­രു­ന്ന തന്റെ ഓ­ട്ടോ­യു­മെ­ടു­ത്തു് വേ­വ­ലാ­തി പി­ടി­ച്ചു് പാ­ഞ്ഞു­വ­രി­ക­യാ­യി­രു­ന്നു. ലെ­നി­നെ ലൈനിൽ കി­ട്ടാൻ കുറേ വൈകി. അവൻ ഔ­ട്ടോ­ഫ് സ്റ്റേ­ഷൻ ആ­യി­രു­ന്നു. നേ­താ­വി­നൊ­പ്പം ബോഡി ഗാർ­ഡാ­യി ന­ട­ക്കു­ന്ന­വ­നു് സ്ഥ­ല­കാ­ല­ങ്ങ­ളൊ­ന്നു­മി­ല്ല­ല്ലോ. നേ­താ­വെ­വി­ടെ അവിടെ. എ­ന്നി­ട്ടും ലെനിൻ പു­ല­രു­മ്പോ­ഴേ­ക്കും ആ­ശു­പ­ത്രി­യി­ലെ­ത്തി­യി­രു­ന്നു. എ­ത്തി­യ ഉടൻ അ­മ്മ­യോ­ടു് ചോ­ദി­ച്ച­തു് പൈസ എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും വേണോ എന്ന അ­വ­ന്റെ സ്ഥി­രം ചോ­ദ്യ­മാ­യി­രു­ന്നു. ഒപ്പം എ­ന്തി­നാ­ണീ ധർ­മ്മാ­ശു­പ­ത്രി­യിൽ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്ന­തു്. വല്ല സ്പെ­ഷാ­ലി­റ്റി ഹോ­സ്പി­റ്റ­ലി­ലോ മറ്റോ കൊ­ണ്ടു­പോ­യി­ക്കൂ­ടാ­യി­രു­ന്നോ എ­ന്നും. പ­തി­വു­പോ­ലെ സാ­വി­ത്രി കൊ­ടു­ത്ത മ­റു­പ­ടി ലെ­നി­നെ ക്ഷു­ഭി­ത­നാ­ക്കി. “അ­ങ്ങേ­രു­ടെ കാ­ര്യ­ത്തി­ലു് എന്തു വേ­ണ­മെ­ന്നു് എ­നി­ക്ക­റി­യാം. പി­ന്നേ നി­ന്റെ ഔ­ദാ­ര്യം വേണ്ട സ­മ­യ­ത്തു് അ­റി­യി­ച്ചോ­ളാം.”

ഇ­വ­റ്റ­ക­ളു് ഒ­രി­ക്ക­ലും ഗുണം പി­ടി­ക്കി­ല്ല എ­ന്നു­ള്ള ലെ­നി­ന്റെ പ­ല്ലു­കൾ­ക്കി­ട­യിൽ ഞെ­രി­യു­ന്ന വാ­ക്കു­കൾ കേൾ­ക്കാൻ നി­ക്കാ­തെ സാ­വി­ത്രി ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ അ­രി­കിൽ ചെ­ന്നി­രു­ന്നു സാ­രി­ത്ത­ല­പ്പു കൊ­ണ്ടു് നെ­റ്റി­ത്ത­ട­ത്തിൽ പ­ടർ­ന്ന വി­യർ­പ്പൊ­പ്പാൻ തു­ട­ങ്ങി.

“നി­ങ്ങ­ള് വേ­ണേ­ങ്കി­ല് പോ­യ്ക്കോ­ളൂ ഞാ­നി­വി­ടെ അ­മ്മ­യോ­ടൊ­പ്പം നി­ന്നോ­ളാം” എ­ന്നു് അജിത ഏ­ട്ടൻ­മാ­രോ­ടു് പ­റ­ഞ്ഞു. മാർ­ക്സ് പേ­ഴ്സ് തു­റ­ന്നു് അ­ഞ്ഞൂ­റു രൂ­പ­യു­ടെ ര­ണ്ടു് നോ­ട്ടെ­ടു­ത്തു് അ­ജി­ത­ക്കു നേരെ നീ­ട്ടി പ­റ­ഞ്ഞു. “ക­മ്പ­നി­യി­ലു് കു­റ­ച്ചു് പ­ണി­ത്തി­ര­ക്കു­ണ്ടു്. എ­ന്തെ­ങ്കി­ലും അ­ത്യാ­വ­ശ്യ­മു­ണ്ടെ­ങ്കിൽ വി­ളി­ച്ചാൽ മതി.” എ­ന്നി­ട്ടു് ലെ­നി­നോ­ടു് ക­ണ്ണു­കൊ­ണ്ടൊ­രാം­ഗ്യം കാ­ട്ടി പു­റ­ത്തേ­ക്കു ന­ട­ന്നു.

ലെ­നി­നു് അ­വ­ന്റെ അമർഷം അ­ട­ക്കി­വെ­ക്കാൻ വ­ല്ലാ­തെ പാ­ടു­പെ­ടേ­ണ്ടി വന്നു. വില കൂടിയ ഖ­ദ­റി­ന്റെ കു­പ്പാ­യ­ത്തി­നു് വലിയ ചു­ളി­വൊ­ന്നും പ­റ്റാ­തി­രി­ക്കാൻ അവൻ ഓരോ നി­മി­ഷ­വും ശ്ര­മി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. എ­വി­ടെ­യും തൊ­ടാ­തെ അ­ജി­ത­യി­ലേ­ക്കു കു­നി­ഞ്ഞു് അവൻ ഇ­ത്ര­മാ­ത്രം പ­റ­ഞ്ഞു: “എന്റെ കാശു മാ­ത്രം ഇവിടെ ആർ­ക്കും പ­റ്റി­ല്ല അല്ലേ… ” പെ­ട്ടെ­ന്നു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നിൽ നി­ന്നും ഒരു ചുമ ഉ­യർ­ന്നു. അച്ഛൻ ഉ­ണ­രു­ക­യാ­ണോ എന്ന വേ­വ­ലാ­തി­യിൽ ലെനിൻ ര­ണ്ടു് ചു­വ­ടു് പി­ന്നോ­ട്ടു് മാറി. സാ­വി­ത്രി ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ നെ­ഞ്ചിൽ പ­തു­ക്കെ തലോടി. ചുമ ശാ­ന്ത­മാ­യി. ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ വീ­ണ്ടും മ­യ­ക്ക­ത്തി­ലേ­ക്കു വീണു.

അ­ടി­യ­ന്തി­രാ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ വാർ­ഷി­ക ദി­ന­മാ­യി­രു­ന്നു ഇ­ന്ന­ലെ. ടൗണിൽ പഴയ സ­ഖാ­ക്ക­ളു­ടെ ഒ­ത്തു­കൂ­ടൽ ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നെ­ത്തു­മ്പോൾ പ­തി­നൊ­ന്നു മണി ക­ഴി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. മു­റി­ബീ­ഡി പു­ക­ച്ചും കട്ടൻ ചായ കു­ടി­ച്ചും സ­ഖാ­ക്കൾ അധികം ഒ­ച്ച­യൊ­ന്നു­മി­ല്ലാ­തെ കു­ശ­ല­ങ്ങൾ ചോ­ദി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. ചിലർ കൈകൾ പി­ടി­ച്ച­മർ­ത്തി. ചിലർ തോളിൽ തൊ­ട്ടു. ജോ­സ­ഫേ­ട്ടാ­യെ­ന്നു് കൂ­ട്ട­ത്തിൽ കു­ഞ്ഞ­നാ­യ പ­വി­ത്രൻ വി­ളി­ച്ചു. സെ­യ്ത­ല­വി കീ­ശ­യിൽ നി­ന്നും കാ­ഴ്ച­യിൽ വളരെ ചെ­റു­തെ­ന്നു തോ­ന്നി­ക്കു­ന്ന മൊ­ബൈ­ലെ­ടു­ത്തു് ഒരു കൈ കൊ­ണ്ടു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നെ ത­ട­ഞ്ഞു നിർ­ത്തി പ­റ­ഞ്ഞു. “ജോസേ ഒന്നു നി­ന്റെ ന­മ്പ­റു­താ­ടാ. ഞാ­നൊ­ന്നു സെ­യി­വ് ചെ­യ്തോ­ട്ടേ.”

എ­ല്ലാ­വ­രോ­ടും കുശലം പ­റ­ഞ്ഞു തീ­രു­ന്ന­തി­നു മു­മ്പേ മീ­റ്റിം­ഗ് തു­ട­ങ്ങി. ആദ്യം ര­ക്ത­സാ­ക്ഷി­കൾ­ക്കു വേ­ണ്ടി­യു­ള്ള മൗ­നാ­ച­ര­ണ­മാ­യി­രു­ന്നു. കൃ­ഷ്ണേ­ട്ടൻ മാ­ത്രം എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു നി­ന്നി­ല്ല. പോ­ലീ­സ് ത­ല്ലി­ച്ച­ത­ച്ച കൃ­ഷ്ണേ­ട്ട­ന്റെ ഒ­രു­കാ­ലു് പി­ന്നെ ജീവൻ വെ­ച്ചി­രു­ന്നി­ല്ല.

യോ­ഗ­ന­ട­പ­ടി­കൾ തു­ട­ങ്ങി. അ­ടി­യ­ന്തി­രാ­വ­സ്ഥ­യു­ടെ ഭീകര നാ­ളു­കൾ, പോ­ലീ­സ് മർ­ദ്ദ­നം, ഭ­ര­ണ­കൂ­ട­ഭീ­ക­ര­ത, ക­രി­നി­യ­മ­ങ്ങൾ പോ­രാ­ട്ട­ങ്ങൾ ജ­യിൽ­വാ­സം എ­ന്നി­വ­യൊ­ക്കെ പ്ര­സം­ഗ­ങ്ങ­ളിൽ മു­ഴ­ങ്ങി. സ്വാ­ഗ­തം, അ­ധ്യ­ക്ഷ പ്ര­സം­ഗം എ­ന്നി­വ­യെ തു­ടർ­ന്നു് മുഖ്യ പ്ര­ഭാ­ഷ­ണ­വു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. ‘ഇ­ട­തു­പ­ക്ഷ­ത്തേ­ക്കു് ഒ­ളി­ച്ചു ക­ട­ത്ത­പ്പെ­ടു­ന്ന വ­ല­തു­പ­ക്ഷ ആ­ശ­യ­ങ്ങൾ’ എന്ന വി­ഷ­യ­ത്തെ­ക്കു­റി­ച്ചാ­ണു് ഒരു ചെ­റു­പ്പ­ക്കാ­രൻ സം­സാ­രി­ച്ച­തു്. അയാൾ വ­ക്കീ­ലാ­ണ­ത്രേ.

അ­ടി­യ­ന്തി­രാ­വ­സ്ഥ­ക്കെ­തി­രെ പോ­രാ­ടി­യ ഒരു ശേ­ഖ­ര­ന്റെ മ­ക­നാ­ണ­ത്രെ. ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നു് എത്ര ഓർ­ത്തി­ട്ടും ശേ­ഖ­ര­നെ പി­ടി­കി­ട്ടി­യി­ല്ല. ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, ക­ണ്ണൂർ ക­മ്മി­റ്റി ആ­യി­രി­ക്കി­ല്ല. ഏ­താ­യാ­ലും ശേ­ഖ­ര­ന്റെ മകൻ ഇ­പ്പോ­ഴും അ­ച്ഛ­ന്റെ പാ­ത­യിൽ തന്നെ ഉ­ണ്ട­ല്ലോ. നല്ല പ്ര­സം­ഗ­വും വി­ന­യ­വും. ന­ന്നാ­യി രാ­ഷ്ടീ­യം പ­ഠി­ച്ചി­ട്ടു­മു­ണ്ടു്. ഏ­താ­യാ­ലും അവൻ മാർ­ക്സോ ലെ­നി­നോ ആ­യി­ല്ല­ല്ലോ. അതു തന്നെ ആ­ശ്വാ­സം. അ­പ്പോ­ഴാ­ണു് അ­ധ്യ­ക്ഷൻ ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നെ ക്ഷ­ണി­ച്ച­തു്. “ജോ­സ­ഫേ­ട്ടാ ഒരു കവിത ആ­യി­ക്കൂ­ടെ… സി­വി­ക്കി­നേ­യും ബാ­ല­ച­ന്ദ്ര­നെ­യു­മൊ­ക്കെ കേ­ട്ടി­ട്ടു് എ­ത്ര­യാ­യി… ”

images/babu-marx-3-t.png

എ­ല്ലാ­വ­രും നിർ­ബ­ന്ധി­ച്ച­പ്പോ­ഴാ­ണു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ മൈ­ക്കി­ന­രി­കി­ലേ­ക്കു് നീ­ങ്ങി­യ­തു്. മൈ­ക്കിൽ മു­ട്ടി നോ­ക്കി ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ തൊ­ണ്ട­യ­ന­ക്കി. വരികൾ, വാ­ക്കു­കൾ വ­ഴി­തെ­റ്റാ­തെ വരുമോ എന്ന സംശയം ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നു് അ­പ്പോ­ഴു­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. എ­ങ്കി­ലും പഴയ മു­ഴ­ക്ക­ത്തിൽ ത­ന്നെ­യാ­ണു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ പാ­ടി­ത്തു­ട­ങ്ങി­യ­തു്.

“നീ­യെ­നി­ക്കി­പ്പോൾ വി­ള­മ്പു­മീ­യ­ത്താ­ഴം

ഒ­ടു­വി­ല­ത്ത­ത്താ­ഴ­മാ­വാം… ”

സി­വി­ക്കി­ന്റെ അ­ത്താ­ഴം പാ­ടി­ത്തു­ട­ങ്ങി­യ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നു് ശ­രീ­ര­ത്തി­ലാ­ക­മാ­നം ഒരു വി­റ­യ­ലു­ണ്ടാ­യി. ആ വിറയൽ അവിടെ കൂ­ടി­യി­രു­ന്ന പ­ല­രി­ലേ­ക്കും വ്യാ­പി­ച്ചി­രു­ന്നു.

“എന്തു പറയും നീ­യ­വ­ളോ­ടു്

അ­ച്ഛ­നി­പ്പോൾ വ­രു­മെ­ന്നോ

ഇനി വ­രി­ക­യേ­യി­ല്ലെ­ന്നോ… ”

എ­ന്നെ­ത്തി­യ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ തൊ­ണ്ട­യി­ട­റി. പി­ന്നെ തു­ട­രാ­നാ­യി­ല്ല. അ­ധ്യ­ക്ഷൻ വ­ന്നു് പ­തു­ക്കെ ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ തോളിൽ തൊ­ട്ടു.

യോഗം ക­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ പൊ­രി­ച്ച മീ­നോ­ടു കൂടി ഊണും ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. കൈ ക­ഴു­കു­മ്പോ­ഴാ­ണു് ദി­വാ­ക­ര­നും അ­ശോ­ക­നും അ­ടു­ത്തു­വ­ന്ന­തു്. “ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നു് തി­ര­ക്കൊ­ന്നു­മി­ല്ല­ല്ലോ. ന­മ്മ­ക്കു് കു­റ­ച്ചു ക­ഴി­ഞ്ഞി­റ്റ് പോവാം. കൊ­റേ­യാ­യി­ല്ലേ ഒ­ന്നി­ച്ചി­രു­ന്നി­ട്ടു്.”

“അ­തി­നെ­ന്താ അ­ങ്ങ­നെ­യാ­വാ­ല്ലോ… ” ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നും പ­റ­ഞ്ഞു. ദി­വാ­ക­ര­ന്റെ സ്ക്കൂ­ട്ട­റി­നു പി­റ­കിൽ ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നി­രു­ന്നു. അ­ശോ­ക­നും ച­ന്ദ്ര­നും മൊ­യ്തു­വും ഒ­രോ­ട്ടോ­റി­ക്ഷ­യിൽ പി­ന്നാ­ലെ വന്നു. അ­ങ്ങ­നെ­യാ­ണ­വർ ദി­വാ­ക­ര­ന്റെ ചാ­പ്പ­യി­ലെ­ത്തി­യ­തു്.

ദി­വാ­ക­ര­നി­പ്പോ­ഴും കളളു് ചെ­ത്തു് വി­ട്ടി­ട്ടി­ല്ല. രാ­വി­ലെ ഏറിയ കളളു് അ­വ­ന­ന്നു് ഷാ­പ്പി­ലു് കൊ­ടു­ത്തി­ട്ടി­ല്ല. അ­ശോ­ക­നും ച­ന്ദ്ര­നു­മൊ­ക്കെ കൂടെ കാ­ണു­മെ­ന്നു് നേ­ര­ത്തെ ദി­വാ­ക­ര­നു് അ­റി­യാ­മാ­യി­രു­ന്നു. എ­ല്ലാ­വ­രേ­യും ചാ­പ്പ­യി­ലി­രു­ത്തി ദി­വാ­ക­രൻ ഒന്നു കൂടെ സ്ക്കൂ­ട്ട­റു­മെ­ടു­ത്തു് വീ­ട്ടി­ലേ­ക്കോ­ടി. കു­റ­ച്ചു ക­പ്പ­യും നാടൻ കോഴി കു­രു­മു­ള­കി­ട്ടു വ­റ്റി­ച്ച­തും പാ­ത്ര­ത്തി­ലെ­ടു­ത്തു് ഒരു പേ­ക്ക­റ്റ് വ­റു­ത്ത അ­വി­ലും ചേർ­ത്തു പി­ടി­ച്ചു് വ­രു­ന്ന വ­ഴി­യിൽ ഒരു പാ­ക്ക­റ്റ് സി­ഗ­ര­റ്റും തീ­പ്പെ­ട്ടി­യും കൂടി വാ­ങ്ങി. നാ­ല­ഞ്ചു ഗ്ലാ­സു­ക­ളെ­ടു­ത്തി­ല്ല­ല്ലോ എ­ന്നോർ­ത്തു. അ­ല്ലെ­ങ്കി­ല­തു വേണ്ട ചാ­പ്പ­യിൽ നല്ല ചി­ര­ട്ട­കൾ കാണും. അ­ത്യാ­വ­ശ്യം ഒന്നു രണ്ടു ഗ്ലാ­സും.

“ദി­വാ­ക­രാ എ­നി­ക്കി­ത്തി­രി മ­ധു­ര­ക്ക­ള്ളു് കി­ട്ട്വോ. വ­ല്ലാ­ത്തൊ­രു പൂതി.” ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ ചോ­ദി­ച്ചു. ദി­വാ­ക­രൻ ഒരു ചി­രി­യോ­ടെ ചാ­പ്പ­യു­ടെ മൂ­ല­യിൽ മാ­റ്റി­വെ­ച്ചൊ­രു കുടം ഒരു പ്ലാ­സ്റ്റി­ക്ക് മ­ഗ്ഗി­ലേ­ക്കു് ചെ­രി­ച്ചു. അതു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നു് നീ­ട്ടു­മ്പോൾ ദി­വാ­ക­രൻ പ­റ­ഞ്ഞു: “പു­ളി­ച്ചു­തു­ട­ങ്ങീ­ട്ടു­ണ്ടാ­വും.”

“അതു് സാ­രൂ­ല്ല… ” ഒരു ക­പ്പ­ക്ക­ഷ­ണം കോ­ഴി­ച്ചാ­റിൽ തൊ­ട്ടു് നാവിൽ വെ­ക്കു­മ്പോൾ ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ പ­റ­ഞ്ഞു: “കോഴി, ഇ­പ്പോ­ഴും തീരെ പ­റ്റി­ല്ല. പഴയ അ­രി­ശ­സ്സി­നു് ഒരു മാ­റ്റ­വും വ­ന്നി­ട്ടി­ല്ല.” അ­ശോ­ക­നാ­ണു് പാ­ടി­ത്തു­ട­ങ്ങി­യ­തു്. ആദ്യം ‘സു­മം­ഗ­ലീ നീ­യോർ­മ്മി­ക്കു­മോ’ എന്ന പാ­ട്ടാ­ണു് പാ­ടി­യ­തു്. മൊ­യ്തു നിർ­ബ്ബ­ന്ധി­ച്ച­പ്പോ­ഴാ­ണു് യാ­ത്രാ­മൊ­ഴി ചൊ­ല്ലി­യ­തു്. “അമ്മേ പിൻ­വി­ളി വി­ളി­ക്കാ­തെ മു­ടി­നാ­രു കൊ­ണ്ടെ­ന്റെ ക­ഴ­ലു­കെ­ട്ടാ­തെ” എന്നു പാ­ടി­യ­പ്പോ­ഴേ­ക്കും അ­ശോ­ക­ന്റെ­യും തൊ­ണ്ട­യി­ട­റി. നീ­യി­പ്പോ അ­ടു­ത്തെ­ങ്ങാ­നും ബാ­ല­ച­ന്ദ്ര­നെ ക­ണ്ടോ­ടാ എന്ന ച­ന്ദ്ര­ന്റെ ചോ­ദ്യ­ത്തി­നു്. അ­യാ­ളി­പ്പം തി­ര­ക്കു­ള്ള ന­ട­ന­ല്ലേ­യെ­ന്നു് അശോകൻ മ­റു­പ­ടി­യും പ­റ­ഞ്ഞു.

അഞ്ചു ലി­റ്റ­റി­ന്റെ ഒരു ക്യാൻ തീർ­ന്ന­പ്പോൾ ദി­വാ­ക­രൻ മ­റ്റൊ­ന്നെ­ടു­ത്തു. ഇ­ട­യ്ക്കു് “ദി­വാ­ക­രേ­ട്ടാ എ­ന്തെ­ങ്കി­ലു­മു­ണ്ടോ” എ­ന്നും ചോ­ദി­ച്ചു് ആ വ­ഴി­ക്കു് വന്ന ഒന്നു ര­ണ്ടു് പി­ള്ളേർ ഒറ്റ വ­ലി­ക്കു് ഓരോ മഗ്ഗ് വ­ലി­ച്ചു കു­ടി­ച്ചു് ചിറി തു­ട­ച്ചും കൊ­ണ്ടു് പോയി. വെയിൽ ചാ­ഞ്ഞു തു­ട­ങ്ങി­യി­രു­ന്നു. ഒരു പിടി അ­വി­ലു­വാ­രി വാ­യി­ലി­ട്ടു കൊ­ണ്ടു് ദി­വാ­ക­രൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “എ­നി­ക്കു് വൈ­ന്നേ­ര­ത്തെ കു­റ­ച്ചു­തെ­ങ്ങ് ഏ­റാ­ന്ണ്ടു്. നിങ്ങ കഥ പ­റ­ഞ്ഞി­രി­ക്കു്. ”

ദി­വാ­ക­രൻ പോ­യ­പ്പോൾ അവർ നാൽ­വ­രും ഓരോ ഗ്ലാ­സു­കൂ­ടി അ­ക­ത്താ­ക്കി. കപ്പ തീർ­ന്നി­രു­ന്നു. കോ­ഴി­യും. ഇലയിൽ ബാ­ക്കി­യാ­യ ചാറിൽ ഇ­ത്തി­രി അ­വി­ലി­ട്ടു് പെ­ര­ക്കി ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ വാരി വാ­യി­ലി­ട്ടു. എ­ല്ലാ­വ­രും വീ­ണ്ടും ഓരോ സി­ഗ­ര­റ്റി­നു് തീ കൊ­ളു­ത്തി.

വ­ലി­ച്ചൂ­തി വിട്ട പു­ക­പ­ട­ല­ങ്ങ­ളി­ലേ­ക്കു നോ­ക്കി നാ­ലു­പേ­രും എന്തോ ആ­ലോ­ചി­ച്ചു. നീ­യി­പ്പോ നാ­ട­ക­ത്തി­നൊ­ന്നും പോ­വാ­റി­ല്ലേ അ­ശോ­കാ­യെ­ന്നു് ഇ­ട­യ്ക്കു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ ചോ­ദി­ച്ചു. നാ­ട­ക­മൊ­ക്കെ ത­ട്ടേ­ന്നി­റ­ങ്ങി­പ്പോ­യി­ല്ലേ ജോ­സ­ഫേ­ട്ടാ­ന്നു് അ­ശോ­ക­നും. “അ­ങ്ങ­നെ ഇ­റ­ക്കി­വി­ട്ടാൽ പോ­കു­ന്ന­താ­ണോ­ടാ കല. അതു് ഉ­ള്ളിൽ കേ­റി­യാ പി­ന്നെ ചാ­കു­മ്പോ­ഴേ ഇ­റ­ങ്ങി­പ്പോ­വൂ­ള്ളൂ. എന്റെ ഉ­ള്ളി­ലു് നി­ന്റെ­യാ രാ­വ­ണ­നി­പ്പോ­ഴു­മു­ണ്ടു്. ല­ങ്കാ­ല­ക്ഷ്മീ­ലെ ര­ണ്ടു് ഡ­യ­ലോ­ഗ് കാ­ച്ചു് അശോകാ… ”

“പറ അശോകാ പറ” എ­ന്നു് മൊ­യ്തു­വും ച­ന്ദ്ര­നും ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നൊ­പ്പം കൂടി. അ­ശോ­ക­ന­പ്പോൾ ഹ ഹ ഹ യെ­ന്നു് രാ­വ­ണ­ന്റെ ചിരി ചി­രി­ച്ചു. കൈ­യി­ലു­ള്ള ഗ്ലാ­സ് ഒ­ച്ച­യോ­ടെ പ­ല­ക­യിൽ വെ­ച്ചു. മീശ പി­രി­ച്ചു് ക­ഴു­ത്തു ചെ­രി­ച്ചു് രാവണൻ മ­ണ്ഡോ­ദ­രി­യെ നോ­ക്കി.

“ഈ യു­ദ്ധ­ത്തിൽ നി­ന്നും ഒ­ഴി­യാൻ ന­മ്മു­ക്കി­നി സാ­ധ്യ­മ­ല്ല… മ­രി­ച്ച­വർ­ക്കു വേ­ണ്ടി നാം യു­ദ്ധം ചെ­യ്യും. പക്ഷേ, ഈ യു­ദ്ധം ന­മ്മു­ടെ അ­വ­സാ­ന­ത്തെ യു­ദ്ധ­മാ­ണു്… പൊ­ട്ടാ­ത്ത പ­ട­ച്ച­ട്ട­കൾ നാം അ­ണി­യു­ക­യാ­ണു്. ഈ നി­മി­ഷ­ത്തിൽ ആ­ത്മ­സ­ഖി­യോ­ടു്—ഒ­രു­പ­ക്ഷേ, മ­ന­ശ്ശാ­ന്തി­ക്കു­വേ­ണ്ടി­യാ­കാം. ചോ­ദി­ക്ക­ട്ടെ. രാ­വ­ണ­ന്റെ ജീ­വി­തം ഒരു പാ­ഴ്ച്ചെ­ല­വാ­യി­രു­ന്നോ…?”

ച­ന്ദ്ര­നും മൊ­യ്തു­വും ഉ­റ­ക്കെ കൈ­യ­ടി­ച്ചു. പക്ഷേ, ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ ക­യ്യ­ടി­ച്ചി­ല്ല. ഒരു നി­മി­ഷം ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ അ­സ്വ­സ്ഥ­ത­യോ­ടെ ഞെ­ളി­പി­രി കൊ­ണ്ടു. നി­റ­ച്ചു വെച്ച മൊ­യ്തു­വി­ന്റെ ഗ്ലാ­സെ­ടു­ത്തു് ഒ­റ്റ­വ­ലി­ക്കു് മോ­ന്തി.

“അതേടോ രാ­വ­ണ­ന്റെ ജീ­വി­തം ഒരു പാ­ഴ്ചെ­ല­വാ­യി­രു­ന്നു. ന­മ്മ­ടെ­യൊ­ക്കെ ജീ­വി­ത­വും ഒരു പാ­ഴ്ച്ചെ­ല­വാ­യി­രു­ന്നോ… പ­റ­യെ­ടാ പ­റ­യെ­ടാ… ” അ­ശോ­ക­ന്റെ കു­പ്പാ­യ­ത്തിൽ മേ­ലു­ള്ള ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ പി­ടു­ത്തം വളരെ പ­ണി­പ്പെ­ട്ടാ­ണു് മൊ­യ്തു­വും ച­ന്ദ്ര­നും കൂടി വി­ടു­വി­ച്ച­തു്. ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ വ­ല്ലാ­തെ കി­ത­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. കി­ത­പ്പ­ട­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ പ­റ­ഞ്ഞു. “എ­നി­ക്കു് വീ­ട്ടി­ലു് പോണടോ… ”

“ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ ത­നി­ച്ചു് പോണ്ട. ദി­വാ­ക­രൻ വ­ര­ട്ടെ ഓൻ നി­ങ്ങ­ളെ സ്ക്കൂ­ട്ട­റിൽ വീ­ട്ടി­ലാ­ക്കും.” മൊ­യ്തു പ­റ­ഞ്ഞു.

നി­ലാ­വു പ­ര­ന്നു തു­ട­ങ്ങി. ദി­വാ­ക­ര­നെ മു­റു­കെ­പ്പി­ടി­ച്ചു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ സ്ക്കൂ­ട്ട­റി­ന്റെ പി­റ­കി­ലി­രു­ന്നു. അ­വ്യ­ക്ത­മാ­യ കാ­ഴ്ച­കൾ നി­ഴ­ലും വെ­ളി­ച്ച­വു­മാ­യി പി­ന്നോ­ട്ടു പാ­ഞ്ഞു പോയി. സ്ക്കൂ­ട്ട­റിൽ നി­ന്നി­റ­ക്കു­മ്പോ­ഴും ദി­വാ­ക­ര­നെ മു­റു­ക്കേ പി­ടി­ച്ചു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ ചോ­ദി­ച്ചു: “ന­മ്മ­ടെ­യൊ­ക്കെ ജീ­വി­തം ഒരു പാ­ഴ്ച്ചെ­ല­വാ­യി­രു­ന്നോ ദി­വാ­രാ… ”

വീ­ടി­ന്റെ തി­ണ്ണ­യിൽ ചാരി കുറേ നേരം ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നി­രു­ന്നു. സാ­വി­ത്രി എത്ര നിർ­ബ­ന്ധി­ച്ചി­ട്ടും ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ അ­ക­ത്തു കയറാൻ കൂ­ട്ടാ­ക്കീ­ല്ല. ഇ­ട­യ്ക്കി­ടെ ക­വി­ത­കൾ ചൊ­ല്ലി­യും നാ­ട­ക­ത്തി­ലെ ഡ­യ­ലോ­ഗു­കൾ ഉ­രു­വി­ട്ടും പി­ച്ചും പേയും പ­റ­ഞ്ഞും സ്വയം ത­ല­മു­ടി പി­ടി­ച്ചു വ­ലി­ച്ചും ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ നേരം ക­ഴി­ച്ചു. ക്ഷ­മ­കെ­ട്ടു് സാ­വി­ത്രി തി­ണ്ണ­യു­ടെ ഒരു മൂ­ല­യിൽ ചെ­ന്നി­രു­ന്നു് കു­റ­ച്ചു നേരം പു­റ­ത്തെ ആ­കാ­ശ­ത്തേ­ക്കു നോ­ക്കി. ഇ­ട­യ്ക്കി­ടെ ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നെ ക്ഷു­ഭി­ത­നാ­ക്കു­വാ­നെ­ന്നോ­ണം ചി­ല­തു് ചോ­ദി­ക്കു­ക­യും സ്വയം സ­മാ­ധാ­നി­ക്കു­ക­യും ചെ­യ്തു. അ­പ്പോൾ ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ നാ­ട­ക­ക്കാ­ര­നാ­യി. നാ­ട­ക­ക്കാ­രൻ ചോ­ദി­ച്ചു: “ആ­ത്മ­സ­ഖീ, ഇ­ത്തി­രി മ­നഃ­സ്സ­മാ­ധാ­ന­ത്തി­നു ചോ­ദി­ക്കു­ന്ന­താ­ണെ­ന്നു വെ­ച്ചോ­ളൂ. ന­മ്മ­ളു­ടെ­യൊ­ക്കെ ജീ­വി­തം ഒരു പാ­ഴ്ച്ചെ­ല­വാ­യി­രു­ന്നോ… ”

“ഓ… പി­ന്ന­ല്ലാ­തെ” അതും പ­റ­ഞ്ഞു് ചു­ണ്ടു കോ­ട്ടി­ച്ചി­രി­ച്ചു് സാ­വി­ത്രി അ­ക­ത്തേ­ക്കു് പോ­യി­ക്ക­ള­ഞ്ഞു. “തോ­ന്നു­മ്പം വ­ന്നു് കി­ട­ക്കു്” എ­ന്നൊ­രു മ­റു­ഡ­യ­ലോ­ഗും.

images/babu-marx-2-t.png

ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നു­ണ­രു­മ്പോൾ കൊ­ടു­ക്കാൻ ഇ­ത്തി­രി പൊ­ടി­യ­രി­ക്ക­ഞ്ഞി വാ­ങ്ങാൻ പാ­ത്ര­വു­മെ­ടു­ത്തു് സാ­വി­ത്രി പു­റ­ത്തി­റ­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ അജിത അ­പ്പ­ന്റെ ക­ട്ടി­ലിൽ വ­ന്നി­രു­ന്നു. ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ മ­യ­ക്ക­ത്തിൽ ത­ന്നെ­യാ­യി­രു­ന്നു. അവൾ പ­തു­ക്കെ അ­പ്പ­ന്റെ കൈ­വെ­ള്ള­യിൽ ത­ലോ­ടാൻ തു­ട­ങ്ങി. ത­ല­ങ്ങും വി­ല­ങ്ങും പാ­ഞ്ഞു പോ­വു­ന്ന രേഖകൾ എ­ട്ടു­കാ­ലി വ­ല­പ്പോ­ലെ അ­പ്പ­ന്റെ കൈ­ക­ളിൽ പ­റ്റി­ക്കി­ട­ക്കു­ക­യാ­ണെ­ന്നു് അ­വൾ­ക്കു് തോ­ന്നി. ഒ­ച്ച­യി­ല്ലാ­തെ അപ്പാ അപ്പാ എ­ന്ന­വൾ വി­ളി­ച്ചു. വിഷം ക­ഴി­ക്കാൻ മാ­ത്രം ഇ­ത്ര­യും കാലം ഇ­ല്ലാ­ത്ത എന്തു സ­ങ്ക­ട­മാ­ണു് അ­പ്പ­നു­ണ്ടാ­യേ എ­ന്ന­വൾ ഉ­ള്ളിൽ ചോ­ദി­ച്ചു. മ­ഹാ­സ­ങ്ക­ട­ങ്ങ­ളു­ടെ പെ­രു­ങ്ക­ട­ലാ­യി­ട്ടും ചി­രി­ച്ചു മാ­ത്ര­മേ അ­പ്പ­നെ ക­ണ്ടി­ട്ടു­ള്ളൂ എ­ന്ന­വ­ളോർ­ത്തു. എ­പ്പോ­ളോ അ­പ്പ­ന്റെ വി­ര­ലു­കൾ അവളെ മു­റു­കെ പി­ടി­ച്ചു. അപ്പൻ ഉ­ണർ­ന്നോ എ­ന്ന­വൾ തു­റി­ച്ചു നോ­ക്കി. ഇല്ല. എ­ങ്കി­ലും എന്റെ സാ­ന്നി­ധ്യം അപ്പൻ അ­റി­ഞ്ഞി­ട്ടു­ണ്ടു്. വീ­ണ്ടും ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ വി­ര­ലു­കൾ അ­വ­ളു­ടെ കൈകളെ അ­മർ­ത്തി. ത­കർ­ന്നു നിൽ­ക്കു­ന്ന നേ­ര­ങ്ങ­ളി­ലൊ­ക്കെ ക­രു­ത്തു­പ­ക­രാൻ അപ്പൻ സാ­ധാ­ര­ണ ചെ­യ്യാ­റു­ള്ള­താ­ണു്. “നീ­യെ­ന്റെ വി­പ്ല­വ­ത്തി­ന്റെ ക­രു­ത്ത­ല്ലേ. അജിത. തോ­റ്റു കൊ­ടു­ക്കാ­ത്ത പെ­ണ്ണു്. നി­ന­ക്ക­വ­നെ ഒ­ട്ടും സ­ഹി­ക്കാ­നാ­വു­ന്നി­ല്ലെ­ങ്കിൽ ഉ­പേ­ക്ഷി­ക്കു്. ഒരു കോ­ന്തൻ ഭർ­ത്താ­വു്. ഒ­റ്റ­യ്ക്കു് ജീ­വി­ച്ചു കാ­ട്ടി­ക്കൊ­ടു­ക്കു്. ഒ­റ്റ­യ്ക്കു് നിൽ­ക്കു­ന്ന പെ­ണ്ണു് ഒരു തീ പ­ന്ത­മാ­ണു്”

അ­വ­ളു­ടെ ക­ണ്ണിൽ നി­ന്നും തീ­ക്ക­നൽ­പോ­ലൊ­രു തു­ള്ളി ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­ന്റെ ഉ­ള്ളം­കൈ­യിൽ വീണു.

പൊ­ടി­യ­രി കഞ്ഞി ഊ­തി­യൂ­തി കു­ടി­ക്കു­മ്പോൾ ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ സാ­വി­ത്രി­യെ നോ­ക്കി ചോ­ദി­ച്ചു:

“പേ­ടി­ച്ചു പോയോ നീയ്…?”

“എ­ന്തി­നു്… ” അവൾ തി­രി­ച്ചു ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഫ്യൂ­രി­ടാ­നും മു­ഴു­വ­നും കു­ടി­ച്ചി­ല്ല­ല്ലോ. എ­പ്പോ­ഴും ചെ­യ്യാ­റു­ള്ള­തു­പോ­ലെ പാതി എ­നി­ക്കു് ബാ­ക്കി വെ­ച്ചി­ല്ലേ… ” സാ­വി­ത്രി ചി­രി­ച്ചു. അ­വ­ളു­ടെ ക­രി­വാ­ളി­ച്ച ക­ണ്ണു­ക­ളിൽ അ­പ്പോൾ ന­ക്ഷ­ത്ര തി­ള­ക്ക­ങ്ങ­ളു­ണ്ടാ­യി. അവൾ പ­റ­ഞ്ഞു: “ഇ­ന്നു് ഡി­സ്ച്ചാർ­ജ്ജാ­ണു്. വീ­ട്ടി­ലു് പോ­ണ്ടേ… ”

വളവു തി­രി­വു­ക­ളിൽ ശ്ര­ദ്ധ­യോ­ടെ അധികം കു­ലു­ക്ക­മി­ല്ലാ­തെ അജിത ഓട്ടോ ഓ­ടി­ച്ചു. പി­റ­കിൽ സാ­വി­ത്രി­യു­ടെ ചു­മ­ലിൽ ചാ­രി­യാ­ണു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നി­രു­ന്ന­തു്. ആ അ­വ­ശ­ത­യി­ലും ചി­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടു് ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ അ­ജി­ത­യോ­ടു് ചോ­ദി­ച്ചു: “അല്ല ഡ്രൈ­വ­റെ ഈ പ­ഴ­ഞ്ചൻ ഓട്ടോ മാ­റ്റാ­റാ­യി­ല്ലേ… ”

“അ­തി­നു് കാശു വേ­ണ്ടേ അപ്പാ”

“കാ­ശി­നെ­ന്താ കൊ­ഴ­പ്പം. നെ­ന­ക്കി­പ്പോ കെ­ട്ടി­യോ­നു് ചെ­ല­വി­നൊ­ന്നും കൊ­ടു­ക്കേ­ണ്ട­ല്ലോ… ഹ ഹ ഹ”

“അ­പ്പ­നാ വെഷം മു­ഴു­വ­നും എ­ടു­ത്തു കു­ടി­ച്ചൂ­ടാ­യി­രു ന്നോ…?” അവളും വി­ട്ടു­കൊ­ടു­ത്തി­ല്ല.

“കാ­ശി­ല്ലെ­ങ്കി­ലു് നി­ന­ക്കു് ന­മ്മ­ടെ ലെനിൻ സ­ഖാ­വി­നോ­ടു് ചോ­ദി­ക്കാ­യി­രു­ന്നി­ല്ലേ. കൂ­ട­പ്പെ­റ­പ്പ­ല്ലേ… ”

“അതേ… അതേ.” ചിരി ക­ടി­ച്ചു പി­ടി­ച്ചു് സാ­വി­ത്രി ഇടയിൽ കയറി. “ടൗണിൽ പ­ണി­യു­ന്ന മാ­ളി­ക­യു­ടെ ചു­മ­രി­ലും ത­റ­യി­ലു­മൊ­ക്കെ ടൈ­ലി­നൊ­പ്പം പു­ത്തൻ നോ­ട്ടു­ക­ളാ­ണു് പ­തി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ള­തെ­ന്നു കേ­ട്ടു. ചോ­ദി­ച്ചു നോ­ക്കു്. കി­ട്ടാ­തി­രി­ക്കി­ല്ല.”

അജിത പെ­ട്ടെ­ന്നു് ഓട്ടോ നിർ­ത്തി. “അ­പ്പ­നും അ­മ്മ­യും മി­ണ്ടാ­തി­രി­ക്കു­ന്നു­ണ്ടോ. അ­ല്ലേ­ലു് ര­ണ്ടി­നേ­യും ഞാൻ വ­ഴി­യി­ലി­റ­ക്കി വിടും.” അവൾ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഓ… അപ്പോ ഞ­ങ്ങ­ള­ങ്ങ് ന­ട­ന്നു പോവും. അത്ര തന്നെ” അ­ജി­ത­യു­ടെ ദേ­ഷ്യ­ത്തെ ഗൗ­നി­ക്കാ­തെ സാ­വി­ത്രി പ­റ­ഞ്ഞു. ഇ­ത്തി­രി ദേ­ഷ്യം ന­ടി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു തന്നെ അജിത ആഞ്ഞു ഗിയർ വ­ലി­ച്ചു. മു­ര­ണ്ടു കൊ­ണ്ടു് ഓട്ടോ മു­ന്നോ­ട്ടു് പാ­ഞ്ഞു.

നേരം ഇ­രു­ട്ടി­യി­ട്ടും അജിത പോ­കു­ന്നി­ല്ലെ­ന്നു ക­ണ്ട­പ്പോൾ ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ ചോ­ദി­ച്ചു. “എടീ കൊ­ച്ചേ നീ­യി­ന്നു പോ­കു­ന്നി­ല്ലേ. ഇ­നി­യേ­താ­യാ­ലും കഞ്ഞി കു­ടി­ച്ചു് പോയാ മതി. തി­ര­ക്കി­ട്ടു് പോ­യി­ട്ടു് അവിടെ കെ­ട്ട്യോ­നും കു­ട്ടി­ക­ളു­മൊ­ന്നു­മി­ല്ല­ല്ലോ… ല്ലേ… ”

“ഞാ­നി­ന്നു് പോ­കു­ന്നി­ല്ല അപ്പാ. എ­നി­ക്കി­ന്നു് അ­പ്പ­ന്റെ അ­ടു­ത്തു കി­ട­ക്ക­ണം. അ­പ്പ­നോ­ടു് ഒ­രു­പാ­ടു് കഥ പ­റ­യാ­നു­ണ്ടു്.”

ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ സാ­വി­ത്രി­യു­ടെ മു­ഖ­ത്തു നോ­ക്കി. പി­ന്നെ പ­തു­ക്കെ മകളെ ചേർ­ത്തു പി­ടി­ച്ചു് അ­വ­ളു­ടെ തലയിൽ തടവി. അ­മ്മ­യും മകളും ഇ­രു­വ­ശ­ത്താ­യി അ­പ്പ­ന്റെ മേൽ കൈ­വെ­ച്ചു കി­ട­ന്നു. ക­ഥ­യൊ­ന്നും പ­റ­യാ­തെ­യാ­ണു് അജിത ഉ­റ­ങ്ങി­പ്പോ­യ­തു്. അ­വ­ളു­ടെ മു­ഖ­ത്തു് വ­ല്ലാ­ത്തൊ­രു ശാ­ന്ത­ത ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ കണ്ടു.

ലൈ­റ്റ­ണ­ച്ചി­ട്ടും ജാ­ല­ക­ത്തി­ലൂ­ടെ വന്ന നി­ലാ­വി­ന്റെ തു­ണ്ടു് അവരെ പു­ത­പ്പി­ച്ചു. ജോ­സ­ഫേ­ട്ട­നും സാ­വി­ത്രി­യും ഉ­റ­ങ്ങി­യി­ട്ടു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. “മ­ത്താ­യി സു­വി­ശേ­ഷം 16-ാം അ­ധ്യാ­യം 26-ാം വാ­ക്യം എ­ന്താ­ണെ­ന്ന­റി­യോ നി­ന­ക്കു്” ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ ചോ­ദി­ച്ചു. ഇ­ല്ലെ­ന്നു് സാ­വി­ത്രി ചു­മ­ലി­ള­ക്കി. “എ­ല്ലാം നേ­ടു­ന്ന­തി­നി­ട­യിൽ ഒ­രു­വ­നു് തന്റെ ആ­ത്മാ­വി­നെ ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ടാൽ ആ മ­നു­ഷ്യ­നെ എ­ന്തി­നു കൊ­ള്ളും”

“ഓ അ­തി­നു് ആ­ത്മാ­വി­നെ ക­ള­ഞ്ഞേ­ച്ചു് ന­മ്മ­ളൊ­ന്നും നേ­ടീ­ട്ടി­ല്ല­ല്ലോ ജോ­സ­ഫേ­ട്ടാ.”

“ഇല്ലേ… ”

“ഇല്ല. എ­നി­ക്കു­റ­പ്പു­ണ്ടു്.”

“ആദർശം ന­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട ആ­ദർ­ശ­വാ­നെ­ന്നു് എ­ന്നി­ട്ടും അ­വ­രെ­ന്നെ ക­ളി­യാ­ക്കി­യ­തു് പി­ന്നേ എ­ന്തി­നാ­യി­രു­ന്നു സാ­വി­ത്രി… നെ­റ്റി­യിൽ കു­ങ്കു­മ പൊ­ട്ടും കൈയിൽ ഇ­ത്ര­യേ­റെ ച­ര­ടു­ക­ളും മാർ­ക്സി­നു് എ­ന്തി­നെ­ന്നു്…? ഗു­ണ്ടാ നേ­താ­വി­ന്റെ ശി­ങ്കി­ടി­യാ­വാൻ ലെ­നി­നോ…? അ­ങ്ങ­നെ ഒരു പാടു് ചോ­ദ്യ­ങ്ങൾ നേ­രി­ട്ടൂ ഞാൻ… ”

“അ­ല്ലേ­ലും മ­ക്കൾ­ക്കു് ഇ­ങ്ങ­നെ പേ­രി­ടാൻ എ­നി­ക്കൊ­രി­ക്ക­ലും ഇ­ഷ്ട­മു­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നി­ല്ല. മൂ­ന്നാ­മ­ത്തേ­തു് പെ­ണ്ണാ­യ­തു് ഭാ­ഗ്യ­മാ­യി അ­ല്ലേ­ങ്കി­ലു് നി­ങ്ങ­ളോ­നു് വർ­ഗ്ഗീ­സെ­ന്നു് പേ­രി­ട്ടേ­നേ… ”

ജോ­സ­ഫേ­ട്ടൻ ചി­രി­ച്ചു. സാ­വി­ത്രി­യും ചി­രി­ച്ചു. അ­വ­രു­ടെ നിർ­ത്താ­തെ­യു­ള്ള ചി­രി­യിൽ ജാ­ല­ക­ത്തി­ലൂ­ടെ വീണ നി­ലാ­വും ചേർ­ന്നു.

കെ. ടി. ബാ­ബു­രാ­ജ്
images/baburaj.jpg

ക­ണ്ണൂർ ജി­ല്ല­യി­ലെ വ­ള­പ­ട്ട­ണ­ത്തു് ജനനം. അച്ഛൻ കെ. നാ­രാ­യ­ണൻ, അമ്മ ടി. കാർ­ത്യാ­യ­നി. രാ­മ­വി­ലാ­സം എൽ. പി. സ്കൂൾ, വ­ള­പ­ട്ട­ണം ഗവ. ഹൈ­സ്ക്കൂൾ, ക­ണ്ണൂർ എസ്. എൻ. കോ­ളേ­ജ്, ത­ല­ശ്ശേ­രി ബ്ര­ണ്ണൻ കോ­ളേ­ജ്, മാ­ന­ന്ത­വാ­ടി ബി. എഡ്. സെ­ന്റർ എ­ന്നി­വി­ട­ങ്ങ­ളിൽ വി­ദ്യാ­ഭ്യാ­സം.

ക­ണ്ണൂർ ആ­കാ­ശ­വാ­ണി­യിൽ പ്രോ­ഗ്രാം കോം പി­യ­റാ­യും, വിവിധ പ്ര­ദേ­ശി­ക ചാ­ന­ലു­ക­ളിൽ അ­വ­താ­ര­ക­നാ­യും പ്ര­വർ­ത്തി­ച്ചി­രു­ന്നു. കു­റേ­ക്കാ­ലം സ­മാ­ന്ത­ര കോ­ളേ­ജു­ക­ളിൽ അ­ധ്യാ­പ­ക­നാ­യി. പ്രൊ­ഫ­ഷ­ണൽ ഫോ­ട്ടോ­ഗ്രാ­ഫ­റാ­ണു്. അ­ദൃ­ശ്യ­നാ­യ കോ­മാ­ളി, തീ അ­ണ­യു­ന്നി­ല്ല, ബി­നാ­മി, ഒരു ദീർ­ഘ­ദൂ­ര ഓ­ട്ട­ക്കാ­ര­ന്റെ ജീ­വി­ത­ത്തിൽ നി­ന്നും, മായാ ജീ­വി­തം, സ­മ­കാ­ലം (കഥകൾ) സാ­മൂ­ഹ്യ­പാ­ഠം, മ­ഴ­ന­ന­ഞ്ഞ ശലഭം, പു­ളി­മ­ധു­രം, ഭൂ­ത­ത്താൻ കു­ന്നിൽ പൂ പ­റി­ക്കാൻ പോയ കു­ട്ടി­കൾ (ബാ­ല­സാ­ഹി­ത്യം) ജീ­വി­ത­ത്തോ­ടു ചേർ­ത്തു­വെ­ച്ച ചില കാ­ര്യ­ങ്ങൾ (അ­നു­ഭ­വം, ഓർമ്മ) ദൈ­വ­മു­ഖ­ങ്ങൾ (നാടകം) Ammu and The Butter Fly എന്ന പേരിൽ മ­ഴ­ന­ന­ഞ്ഞ ശലഭം ഇം­ഗ്ലീ­ഷി­ലേ­ക്കു് മൊ­ഴി­മാ­റ്റം ചെ­യ്യ­പ്പെ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്. അ­ബു­ദാ­ബി ശക്തി അ­വാർ­ഡ് (1992) ഭാഷാ പു­ര­സ്ക്കാ­രം (2003) പി. ടി. ഭാ­സ്ക്ക­ര പ­ണി­ക്കർ അ­വാർ­ഡ് (2014) ഭീമ ര­ജ­ത­ജൂ­ബി­ലി പ്ര­ത്യേ­ക പു­ര­സ്ക്കാ­രം (2015) സാ­ഹി­ത്യ അ­ക്കാ­ദ­മി അ­വാർ­ഡ് (2018) പ്രാ­ദേ­ശി­ക ദൃ­ശ്യ­മാ­ധ്യ­മ പു­ര­സ്ക്കാ­രം, കേരള സ്റ്റേ­റ്റ് ബ­യോ­ഡൈ­വേർ­സി­റ്റി ബോർ­ഡി­ന്റെ ഫോ­ട്ടോ­ഗ്രാ­ഫി അ­വാർ­ഡ് (2017) ക­ണ്ണാ­ടി സാ­ഹി­ത്യ പു­ര­സ്ക്കാ­രം (2019) പ്രൊഫ. കേശവൻ വെ­ള്ളി­ക്കു­ള­ങ്ങ­ര ബാല ശാ­സ്ത്ര­സാ­ഹി­ത്യ അ­വാർ­ഡ് (2019) എ­ന്നി­വ ല­ഭി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. കേരള ഫോക് ലോർ അ­ക്കാ­ദ­മി­യു­ടെ ഡോ­ക്യു­മെ­ന്റ­റി പു­ര­സ്ക്കാ­രം (2020). ഷോർട് ഫിലിം ഡോ­ക്യു­മെ­ന്റ­റി വി­ഭാ­ഗ­ങ്ങ­ളി­ലാ­യി പ­ത്തോ­ളം സി­നി­മ­ക­ളും ചെ­യ്തി­ട്ടു­ണ്ടു്.

ഭാര്യ: നിഷ, മക്കൾ: വൈ­ഷ്ണ­വ്, നന്ദന.

ക­ലി­ഗ്ര­ഫി: എൻ. ഭ­ട്ട­തി­രി

ചി­ത്ര­ങ്ങൾ: വി. പി. സു­നിൽ­കു­മാർ

Colophon

Title: Marx, Lenin, Ajitha (ml: മാർ­ക്സ്, ലെനിൻ, അജിത).

Author(s): K. T. Baburaj.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2021-01-06.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short story, K. T. Baburaj, Marx, Lenin, Ajitha, കെ. ടി. ബാ­ബു­രാ­ജ്, മാർ­ക്സ്, ലെനിൻ, അജിത, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: November 25, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: Cactus Man, a painting by Odilon Redon (1840–1916). The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: LJ Anjana; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.