അവർ ആദ്യ​രാ​ത്രി​യിൽ മണി​യ​റ​യിൽ നി​ന്നു് ഓടി​പ്പോ​യ​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. പതു​പ​തു​ത്ത കി​ട​ക്ക, മു​ല്ല​പ്പൂ​വി​ന്റെ ചൂ​ഴ്‌​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്ന വാസന, തട്ടിൽ തൂ​ങ്ങു​ന്ന അല​ങ്കാ​ര​പ്പ​ണി​യു​ള്ള വി​ള​ക്കിൽ​നി​ന്നു വന്ന നീ​ല​വെ​ളി​ച്ചം, അരി​കിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന സ്വ​പ്നം. എന്നി​ട്ടും അയാൾ പറ​ഞ്ഞു, “നമു​ക്കു് ഇവിടെ നി​ന്നു് ഓടി​പ്പോ​വാം.”

അവൾ​ക്ക​യാ​ളെ പെ​ട്ടെ​ന്നു് ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു. അവൾ വി​വാ​ഹ​മെ​ന്തെ​ന്നു് അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് രാ​ത്രി​ക​ളിൽ കണ്ടി​രു​ന്ന സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​യി​രു​ന്നു അതു്. നിറയെ ജാ​ല​ക​ങ്ങ​ളും, കൂ​റ്റൻ വാ​താ​യ​ന​ങ്ങ​ളു​മു​ള്ള ഒരു മല​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു അവ​ളു​ടെ മണിയറ. അവൾ കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ചി​ത്ര​പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ കണ്ട രാ​ജ​കു​മാ​ര​നെ​പ്പോ​ലെ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു അവ​ളു​ടെ വരൻ. രാ​ത്രി എല്ലാ​വ​രും ഉറ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ രാ​ജ​കു​മാ​രൻ അവ​ളു​ടെ കൈ​പി​ടി​ച്ചു് ഓടി താ​ഴ്‌​വ​ര​യിൽ കാ​ത്തു​നി​ന്ന കു​തി​ര​യു​ടെ പു​റ​ത്തു കയറി പോയി. വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും ചി​ല്ലു​ജാ​ല​ക​ങ്ങ​ളും കൂ​റ്റൻ വാ​താ​യ​ന​ങ്ങ​ളും സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ വന്ന​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അവൾ മീ​ശ​വ​ച്ച രാ​ജ​കു​മാ​ര​നേ​യും അയാ​ളോ​ടൊ​പ്പം വനാ​ന്ത​ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ലാ​വു​ത​ട്ടി തി​ള​ങ്ങു​ന്ന ഇല​ക​ളു​ള്ള ചെ​ടി​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള ഓടി​പ്പോ​ക്കും ഓർ​ത്തു.

ആ സ്വ​പ്ന​മോർ​ത്തു് അവൾ പറ​ഞ്ഞു: “നമു​ക്കോ​ടി​പ്പോ​വാം അല്ലേ?”

“അതെ,” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. അയാ​ളു​ടെ ഇട​ത്തെ കൈ അവ​ളു​ടെ അര​ക്കെ​ട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു. കു​റ​ച്ചു​മു​മ്പാ​ണു് അവൾ പറ​ഞ്ഞ​തു്, “അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ വെ​ച്ചാൽ മതി, മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കയ​റ​ണ്ട, താ​ഴോ​ട്ടി​റ​ങ്ങു​ക​യും.”

അയാൾ ചി​രി​ച്ചു. പരു​പ​രു​ത്ത ചിരി. അവൾ ആലോ​ചി​ച്ചു, ഈ ചിരി ആരുടെ പോ​ലെ​യാ​ണു്?

അയാൾ താഴെ സ്വീ​ക​ര​ണ​മു​റി​യിൽ ഏതാ​നും മണി​ക്കൂ​റു​ക​ളു​ടെ പരി​ച​യ​ത്തി​ന്റെ തണലിൽ തൽ​ക്കാ​ലം അഭയം തേ​ടി​യ​തു് ഓർ​ത്തു. തടി​ച്ചു് കണ്ണ​ട​യി​ട്ട, രതി​യു​ടെ കസി​നാ​ണെ​ന്നു പറഞ്ഞ ഭരതൻ എന്നു പേ​രു​ള്ള ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ എപ്പോ​ഴും തമാശ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“ഇപ്പോൾ ശശിയെ ഒരാൾ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും.”

അയാൾ രതി​ക്കു​വേ​ണ്ടി ചു​റ്റും നോ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവ​ളി​പ്പോൾ മണി​യ​റ​യി​ലാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്നു് അയാൾ ഊഹി​ച്ചു. സമയം പത്ത​ര​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്താ​ണാ​രും വരാ​ത്ത​തു്? അയാ​ളു​ടെ വി​ചാ​ര​ധാര മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം, ഭരതൻ പറ​ഞ്ഞു:

“ഞാൻ പോയി നോ​ക്ക​ട്ടെ, എന്താ​ണ​വർ ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ന്നു്.”

മാ​ല​യി​ട​ലും മോ​തി​രം​മാ​റ​ലും കഴി​ഞ്ഞ​ശേ​ഷം രതി​യു​ടെ കൈ​പി​ടി​ച്ചു് മണ്ഡ​പം വലം​വ​ച്ചു് മു​ക​ളിൽ മണി​യ​റ​യി​ലേ​ക്കു നട​ക്കു​മ്പോൾ മു​ന്നിൽ വി​ള​ക്കു​പി​ടി​ച്ചു നടന്ന പെൺ​കു​ട്ടി​യെ ഓർ​ത്തു. നട​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ഒരു നി​മി​ഷം അടു​ത്തേ​ക്കു നീ​ങ്ങി നി​ന്നു് അവൾ മന്ത്രി​ച്ചു: “മു​റു​ക്കെ പി​ടി​ച്ചോ​ളു.”

അയാൾ തന്റെ പിടി മു​റു​ക്കി​യ​പ്പോൾ രതി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു വി​രി​ഞ്ഞ പു​ഞ്ചി​രി, പി​ന്നീ​ടു് അതി​ന്റെ കാരണം പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഒരു വലിയ ചി​രി​യാ​യി മാറി.

അതു​കാ​ര​ണം മണി​യ​റ​യിൽ കട്ടി​ലി​ന്മേ​ലി​രു​ന്നു് അമ്മ​യും അമ്മാ​യി​യും സ്പൂ​ണിൽ വായിൽ ഒഴി​ച്ചു​ത​ന്ന പാൽ കു​ടി​ക്കു​മ്പോ​ഴും ആ ചിരി അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

പെ​ണ്ണി​നു വളരെ സന്തോ​ഷാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അമ്മാ​യി പറ​ഞ്ഞു.

“എങ്ങി​ന്യാ സന്തോ​ഷാ​വാ​തി​രി​ക്യാ?”

മധു​ര​മാ​യി കൊ​ള്ളി​വാ​ക്കു​കൾ പറ​യു​ന്ന ആ പെൺ​കു​ട്ടി. പി​ന്നെ ചി​രി​യു​ടെ സ്ഫോ​ട​ന​ങ്ങൾ. സ്വീ​ക​രണ മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ല്ക്കൽ ഭരതൻ തി​രി​ച്ചെ​ത്തി.

രതി ശശി​ക്കു​വേ​ണ്ടി മു​റു​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്.

അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു പക​ച്ചു. അയാൾ മു​റു​ക്കാ​റി​ല്ല. പി​ന്നെ, പി​ന്നാ​ലെ വന്ന അമ്മാ​യി വീ​ണ്ടും എല്ലാ​വർ​ക്കും ഒന്നി​ച്ചി​രു​ന്നു മു​റു​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​റ്റി പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അയാൾ​ക്കു് ആശ്വാ​സ​മാ​യി. ഇതൊരു കെ​ണി​യാ​ണു്. അയാൾ സന്തോ​ഷി​ച്ചു. അയാൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു. രതി​യു​ടെ ലജ്ജാ​ശീ​ല​നായ അനു​ജ​നും, ഭര​ത​നും ശീ​ട്ടു​പെ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്തു റമ്മി​ക്കു് പാർ​ട്ട​ണർ​മാ​രെ അന്വേ​ഷി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

അമ്മാ​യി​യു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ നട​ന്നു് മു​ക​ളിൽ മണി​യ​റ​യിൽ എത്തി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു് മു​റു​ക്കൽ എന്ന സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ ഗൗരവം മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. മുറി നിറയെ സ്ത്രീ​കൾ. ഇത്ര​യ​ധി​കം സ്ത്രീ​കൾ എവി​ടെ​നി​ന്നു വന്നു? അവർ നി​ല​ത്തു പുൽ​പ്പാ​യു് വി​രി​ച്ചു് ഇരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. രതി കട്ടി​ലിൽ മുഖം കു​നി​ച്ചു് ഇരി​ക്കു​ന്നു.

“ഞങ്ങൾ​ക്കൊ​ക്കെ​യൊ​ന്നു നല്ല​വ​ണ്ണം കാണാൻ വേ​ണ്ടി​യാ​ണു വി​ളി​ച്ച​തു്. പക​ലൊ​ന്നും നല്ല​വ​ണ്ണം കാണാൻ പറ്റി​യി​ല്ല.”

“ആർ​ക്കു കാണാൻ വേ​ണ്ടി?”

ആ പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​ണു്. കൂ​ട്ട​ച്ചി​രി​യു​യർ​ന്നു. രതി പരി​ഭ​വ​ത്തോ​ടെ അവളെ നോ​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ ഇടം കണ്ണി​ട്ടു നോ​ക്കി. അയാൾ കട്ടി​ലിൽ അവ​ളു​ടെ അടു​ത്തി​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ ചു​ണ്ടിൽ ചിരി.

“ശശി​ക്കു് മു​റു​ക്കാൻ ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കൂ രതീ,” അമ്മ പറ​ഞ്ഞു.

അവൾ എഴു​ന്നേ​റ്റു മു​റി​യു​ടെ നടു​വിൽ പുൽ​പ്പാ​യിൽ നി​ല​വി​ള​ക്കി​ന​ടു​ത്തു വെച്ച താ​ല​ത്തിൽ നി​ന്നു വെ​റ്റി​ല​യെ​ടു​ത്തു് നേർ​ത്ത വി​ര​ലു​കൾ​കൊ​ണ്ടു് വാ​സ​ന​ച്ചു​ണ്ണാ​മ്പു​തേ​ച്ചു് അട​ക്ക​യി​ട്ടു മട​ക്കി അയാൾ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ത്തു.

“ഇവൻ എന്റെ നാവു പൊ​ള്ളി​ക്കും തീർ​ച്ച.” അയാൾ മന​സ്സിൽ കരുതി, വെ​റ്റില വാ​യി​ലി​ടാ​തെ കൈയിൽ വെ​ച്ചി​രു​ന്നു.

“നമു​ക്കു പോകാം.” അമ്മാ​യി പറ​ഞ്ഞു. ഇവർ​ക്കു് ഉറ​ങ്ങാൻ സമ​യ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. രതീ, നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വി​ന്നു വേണ്ട സു​ഖ​സൗ​ക​ര്യ​മെ​ല്ലാം നീ നോ​ക്ക​ണം. ഇന്നു​മു​ത​ല്ക്കു നീ​യാ​ണു ശശി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം നോ​ക്കേ​ണ്ട​തു്.

“അതു പറ​യ്യ്യ​ന്നെ വേണം ചേ​ച്ച്യേ.” അവൾ​ക്കു കു​ട്ടി​ക്ക​ളി ഇപ്പോ​ഴും മാ​റീ​ട്ടി​ല്ല.

“മോളെ, കി​ട​ക്കാ​റാ​യാൽ ഈ നി​ല​വി​ള​ക്കു കെ​ടു​ത്ത​ണം കേ​ട്ടോ. പടു​തി​രി കത്താൻ എട്യാ​ക്ക​രു​തു്.”

അവ​സാ​നം പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്ന​തു് ആ പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ രതി​യു​ടെ ചെ​വി​യിൽ എന്തോ മന്ത്രി​ച്ചു. രതി ഉറ​ക്കെ ചി​രി​ച്ചു: “പോ പെ​ണ്ണെ!.”

എല്ലാ​വ​രും പോ​യ​പ്പോൾ അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു. “എന്താ​യി​രു​ന്നു സ്വ​കാ​ര്യം?”

അവൾ ലജ്ജി​ച്ചു. “ഒന്നു​മി​ല്ല.”

പി​ന്നെ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ. പതി​ഞ്ഞ സ്വ​ര​ത്തിൽ മറു​പ​ടി​കൾ. ഉം, എനി​ക്കി​ഷ്ടാ​യി.

“നല്ല​വ​ണ്ണം?”

“അതെ, നല്ല​വ​ണ്ണം.”

അതു തെ​ളി​യി​ക്കാൻ ഞാൻ ഒരു കാ​ര്യം ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടാൽ തരുമോ?

അവൾ പതറി, അർ​ദ്ധ​സ​മ്മ​ത​ത്തോ​ടെ മൂളി.

“ഒരു​മ്മ.”

അത്ര​യേ​യു​ള്ളു! അവൾ സമാ​ധാ​നി​ച്ചു. പതു​ക്കെ മു​ന്നോ​ട്ടാ​ഞ്ഞു് അയാ​ളു​ടെ കവി​ളിൽ നി​രു​പ​ദ്ര​വ​മാ​യി ചും​ബി​ച്ചു.

പി​ന്നെ അയാ​ളു​ടെ ഊഴ​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ അവളെ കെ​ട്ടി​പ്പി​ടി​ച്ചു മൃ​ദു​വാ​യി അവ​ളു​ടെ നേരിയ ചു​ണ്ടു​ക​ളിൽ ചും​ബി​ച്ചു. അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ അട​ഞ്ഞു വരു​ന്ന​തു് അയാൾ കണ്ടു. പി​ന്നെ ആ ചും​ബ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു വേർ​പെ​ട്ടു് ഒരു മടി​യോ​ടെ അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു:

“എന്നെ ഇഷ്ടാ​യോ?”

ഇഷ്ട​മോ? ഈ നി​മി​ഷം തൊ​ട്ടു് ഭ്രാ​ന്ത​മായ അനു​രാ​ഗ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. “നീ നല്ല ഭം​ഗി​യു​ണ്ടു്.”

അവൾ ചി​രി​ച്ചു.

അവ​ളു​ടെ മുഖം കൈ​ക​ളി​ലാ​ക്കി അയാൾ അവളെ പഠി​ച്ചു. ആകൃ​തി​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഭം​ഗി​യു​ള്ള നേരിയ പു​രി​കം, ഇട​തൂർ​ന്ന ഇമകൾ, തു​ടു​ത്ത കവി​ളു​കൾ; ഭം​ഗി​യു​ള്ള നീണ്ട മൂ​ക്കു്.

“നീ​യൊ​രു രാ​ജ​കു​മാ​രി​യാ​ണു്.”

രതി​യു​ടെ മുഖം നാണം കൊ​ണ്ടു് തു​ടു​ത്തു. അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു വെ​ളി​ച്ച​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ഓർ​ത്തു. ചു​വ​രി​ലെ പ്ര​കാ​ശ​മു​ളള വി​ള​ക്കു് കെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണു നല്ല​തു്. ആ വീ​ടി​ന്റെ ഭൂമി ശാ​സ്ത്രം അയാൾ​ക്ക​റി​യി​ല്ല. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “നമു​ക്കു കി​ട​ക്കാം.”

“ശരി​യാ​ണ്, നേരം കു​റെ​യാ​യി.”

കി​ട​ത്തം, കി​ട​ത്തം മാ​ത്രം. ഉറ​ക്ക​മി​ല്ല. പി​ന്നെ നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ അവർ​ക്കു ചു​റ്റും കന​ത്തു നി​ന്ന​പ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “നമു​ക്കോ​ടി​പ്പോ​കാം.”

വരാ​ന്ത​യി​ലി​ട്ട വെ​ളി​ച്ചം അപ​ക​ട​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. കോ​ണി​യി​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “ശ്ശ്, പതു​ക്കെ.” ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​നു് ഉമ്മ​റ​വാ​തിൽ തു​റ​ന്നു കി​ട​ന്നി​രു​ന്നു ഉമ്മ​റ​ത്തു കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന​വർ ഉറ​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു.

കഴി​ഞ്ഞ ഒരാ​ഴ്ച​യാ​യി ഇവിടെ ആർ​ക്കും ഉറ​ക്ക​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.

“ഭാ​ഗ്യ​മാ​യി,” പടി​യി​റ​ങ്ങു​മ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

പി​ന്നെ ഓട്ടം, അവൾ അയാ​ളു​ടെ കൈ ബല​മാ​യി പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. ടാ​റി​ട്ട നി​ര​ത്തു​ക​ളിൽ​ക്കൂ​ടി അവർ ഓടി. തേ​ക്കിൻ കാ​ടി​ന്റെ നഗ്ന​ത​യി​ലൂ​ടെ, അമ്പ​ല​പ്പ​റ​മ്പി​ലൂ​ടെ അവർ ഓടി. പടി​ഞ്ഞാ​റെ നടയിൽ അവർ ഒരു നി​മി​ഷം സം​ശ​യി​ച്ചു. അയാൾ അവ​ളു​ടെ കൈ​പി​ടി​ച്ചു.

“പോകാം.”

വി​ജ​ന​മായ അമ്പ​ല​ന​ട​ക​ളി​ലൂ​ടെ അവർ കൈ കോർ​ത്തു നട​ന്നു.

“ഞാൻ ഇവിടെ ദി​വ​സ​വും വരാ​റു​ണ്ടു്,” അവൾ ചെ​വി​യിൽ മന്ത്രി​ച്ചു.

“എന്താ​ണു് പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കാ​റു്?”

ഉത്ത​ര​മി​ല്ല.

“ആർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കാ​റു്?”

“കു​ട്ടി​ക്കു​വേ​ണ്ടി.”

“എനി​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യോ? നി​ന​ക്കെ​ന്നെ മു​മ്പു പരി​ച​യം പോ​ലു​മി​ല്ല​ല്ലൊ!.”

“പക്ഷേ, ഒരു ദിവസം വരു​മെ​ന്ന​റി​യാം.”

വി​ജ​ന​മായ വീ​ഥി​കൾ, ഇരു​ണ്ട ഗോ​പു​ര​ങ്ങൾ, കറു​ത്ത പൗ​രാ​ണിക പ്ര​തി​ഷ്ഠ​കൾ. അവൾ പറ​ഞ്ഞു. “എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​കു​ന്നു, നമു​ക്കു തി​രി​ച്ചു പോകാം.”

അയാൾ ചി​രി​ച്ചു. “നമ്മൾ എത്ര കു​റ​ച്ചു ദൂരമേ പോ​യു​ള്ളു!.”

പി​ന്നെ, രണ്ടു​ദി​വ​സം കഴി​ഞ്ഞു് അവർ ദി​ല്ലി​ക്കു​പോ​കു​മ്പോൾ, ഡി​സം​ബർ മാ​സ​ത്തെ തണു​പ്പിൽ​നി​ന്നു് അവളെ രക്ഷി​ക്കാ​നാ​യി തന്റെ ബെർ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഇറ​ങ്ങി അവ​ളോ​ടൊ​പ്പം ചേർ​ന്നു കി​ട​ന്ന​പ്പോൾ, ദി​ല്ലി​യി​ലെ​ത്തി രണ്ടു മു​റി​യു​ള്ള ബർ​സാ​ത്തി കണ്ട​പ്പോൾ, നാ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് വീടു് വളരെ ചെ​റു​താ​ണെ​ന്നു് അയാൾ പറ​ഞ്ഞ​തോർ​ത്തു് അവൾ ഇത​ത്രെ വലിയ വീ​ടാ​ണു് നമു​ക്കു രണ്ടു​പേർ​ക്കും താ​മ​സി​ക്കാൻ ഇത്ര തന്നെ സ്ഥലം ധാ​രാ​ള​മ​ല്ലേ എന്നു് ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടെ പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, താൻ ഓഫീ​സിൽ പോകാൻ തയ്യാ​റാ​യി വാ​തി​ല്ക്കൽ നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ, ചും​ബി​ച്ചു് ഇനി ഞാൻ ഒറ്റ​യ്ക്കു് എത്ര​നേ​രം ഇരി​ക്ക​ണം എന്നു പറ​യു​മ്പോൾ, അയാളൊ, അവളൊ, തങ്ങൾ മണി​യ​റ​യിൽ നി​ന്നു് ഓടി​പ്പോ​യ​വ​രാ​ണെ​ന്നോർ​ത്തു് അന്യോ​ന്യം നോ​ക്കി മന്ദ​ഹ​സി​ക്കു​ക​യ​ല്ലാ​തെ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആ ഓടി​പ്പോ​ക്കു്, രണ്ടു​പേർ​കൂ​ടി കണ്ട ഒരു സ്വ​പ്നം മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധം അവി​ശ്വ​സ​നീ​യ​വും അവ്യ​ക്ത​വു​മാ​യി​രു​ന്നു.

രാ​ത്രി ഉറ​ങ്ങാൻ​നേ​ര​ത്തു് ഏതാ​നും നി​മി​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു​മു​മ്പു് പങ്കി​ട്ട ആന​ന്ദ​ത്തി​ന്റെ ഓർ​മ്മ​യിൽ അപ്പോ​ഴും ആലിം​ഗ​ന​ബ​ദ്ധ​രാ​യി കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ പറ​ഞ്ഞു: “എന്റെ തലയിൽ തപ്പി​ത്ത​രൂ.”

അയാൾ​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു. “എന്താ​ണ​തു്?”

“തലയിൽ ഇങ്ങ​നെ വി​ര​ലു​കൊ​ണ്ടു് തപ്പുക. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ഞാൻ ഉറ​ങ്ങാൻ അമ്മ ചെ​യ്യാ​റു്.”

“എനി​ക്കു വയ്യ, ഇതി​നൊ​ന്നും.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു.

“അവൾ പരി​ഭ​വി​ച്ചു. പി​ന്നെ എന്തി​നാ​ണു് എന്നെ കല്ല്യാ​ണം​ക​ഴി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു വന്ന​തു് ? ഞാൻ അമ്മ​യു​ടെ ഒപ്പം സു​ഖ​മാ​യി കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​ത​ല്ലെ?” അമ്മ ദി​വ​സ​വും തലയിൽ തപ്പി​ത്ത​ന്നി​രു​ന്നു.

അയാൾ അവ​ളു​ടെ തലയിൽ വി​ര​ലോ​ടി​ച്ചു. അങ്ങ​നെ വി​ര​ലോ​ടി​ക്കു​മ്പോൾ എന്തോ ഒന്നു തട​ഞ്ഞു. എടു​ത്തു നോ​ക്കു​മ്പോൾ മങ്ങിയ വെ​ളി​ച്ച​ത്തിൽ അയാൾ കണ്ടു. ഒരു വലിയ പേൻ. അയാൾ അറ​പ്പോ​ടെ അതിനെ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു.

“അതാ! എന്തി​നാ​ണ​തി​നെ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞ​തു്? പാ​പാ​ണു്. ആ പേ​നി​നു് ഇനി ഏഴു് ഉമ്മ​റ​പ്പ​ടി​കൾ കയറണം.”

അയാൾ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി. ഏഴു് ഉമ്മ​റ​പ്പ​ടി​കൾ കട​ക്കാ​നാ​യി പേൻ അരി​ച്ച​രി​ച്ചു നട​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ ഭാ​വ​ന​യിൽ കണ്ടു. ഒരു ചു​മ​രിൽ തട്ടി​യാൽ തി​രി​ച്ചു് വീ​ണ്ടും അരി​ക്കും, വേ​റൊ​രു ചു​മ​രിൽ മു​ട്ടു​ന്ന​തു​വ​രെ. വീ​ണ്ടും അരി​ക്കു​ന്നു. ഉമ്മ​റ​പ്പ​ടി കാ​ണും​വ​രെ. അങ്ങ​നെ ഏഴു് ഉമ്മ​റ​പ്പ​ടി​കൾ. എന്തൊ​രു ജന്മം!

അയാൾ കു​റ​ച്ചു​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യ​പ്പോൾ അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു: എന്താ മി​ണ്ടാ​ത്ത​തു്?

അയാൾ ഒന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. പി​ന്നെ അവൾ അയാ​ളു​ടെ കവി​ളിൽ ചും​ബി​ച്ച​പ്പോൾ, ചു​ണ്ടിൽ പെട്ട നനവു കണ്ട​പ്പോൾ ചോ​ദി​ച്ചു:

“കര​യു​ക​യാ​ണോ?”

അയാൾ ഉത്ത​ര​മൊ​ന്നും പറ​ഞ്ഞി​ല്ല.

“എന്തി​നാ​ണു് കര​യു​ന്ന​തു്?” അയാ​ളു​ടെ കവിൾ തു​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ട​വൾ ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്നോ​ടു ദേ​ഷ്യാ​യി​ട്ടാ​ണോ?”

“നി​ന്നോ​ടു​ള്ള സ്നേ​ഹം കൊ​ണ്ടു്.”

ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച അവർ ലോധി ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ പോയി പുൽ​ത്ത​കി​ടി​യിൽ കൈ കോർ​ത്തു നട​ന്നു. പൂ​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്ന ചെ​ടി​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ നട​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ ഒരു വലിയ പൂ​വാ​യി അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി. ശവ​കു​ടീ​ര​ങ്ങൾ​ക്കൊ​ന്നിൽ, അതി​ന്റെ നി​ഗൂ​ഢ​മായ ഇരു​ണ്ട കോ​ണി​ക​ളിൽ, നരി​ച്ചീ​റു​കൾ പറ​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ കയ​റി​യ​പ്പോൾ അവൾ പേ​ടി​കാ​ര​ണം അയാ​ളു​ടെ കൈ മു​റു​കെ പി​ടി​ച്ചു. ശവ​കു​ടീ​ര​ത്തി​ന്റെ മാർ​ബ്ൾ പല​ക​മേൽ തണു​പ്പ​റി​ഞ്ഞു് അവർ കി​ട​ന്നു.

രാ​ത്രി കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു. “നമു​ക്കി​പ്പോൾ കു​ട്ടി വേണ്ട അല്ലേ?”

“വേണ്ട. ചു​രു​ങ്ങി​യ​തു് ഒരു കൊ​ല്ല​മെ​ങ്കി​ലും കഴി​ഞ്ഞു് ആലോ​ചി​ച്ചാൽ മതി.”

“നമു​ക്കു ഡോ​ക്ട​റു​ടെ അടു​ത്തു പോയി അന്വേ​ഷി​ക്കാം.”

“നാളെ പോകാം.”

“പക്ഷേ, നാ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വർ വി​ചാ​രി​ക്കും, നമു​ക്കു് ഈ വിദ്യ അറി​യി​ല്ലെ​ന്നു്. ഞാൻ അറി​യു​ന്ന​വ​രെ​ല്ലാം കല്യാ​ണം കഴി​ഞ്ഞു് ആറാം​മാ​സം ഭാ​ര്യ​മാ​രെ നാ​ട്ടിൽ പ്ര​സ​വ​ത്തി​നു കൊ​ണ്ടു​പോ​യാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അപ്പോൾ നമ്മൾ മാ​ത്രം അതു ചെ​യ്തി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ന്യാ​യ​മാ​യും അവർ വി​ചാ​രി​ക്കും, നമു​ക്കു് എന്തോ കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടെ​ന്നു്.”

“സാ​ര​മി​ല്ല. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ ഗു​ളി​ക​യു​ടെ രഹ​സ്യം അവരെ അറി​യി​ക്കു​ക​യു​മാ​വാം. ഒരു കു​ട്ടി​യു​ണ്ടാ​യി​ക്ക​ഴി”ഞ്ഞാൽ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം നഷ്ട​പ്പെ​ടും. അതി​നു​മു​മ്പു് കുറെ സ്വ​ത​ന്ത്ര​രാ​യി നട​ക്കാ​മ​ല്ലോ!

“യാത്ര.”

ആഗ്ര​യിൽ ടാ​ക്സി​യി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ കണ്ട ഉയർ​ന്ന കന്മ​തി​ലി​ന്മേൽ ചോ​ദ്യ​പൂർ​വ്വം നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ, ടാ​ക്സി​ക്കാ​രൻ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു നട​ന്നു് വലിയ വാ​താ​യ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ ഒരു ചി​പ്പി​ക്കു​ള്ളിൽ ഒളി​പ്പി​ച്ചു വെച്ച മു​ത്തു പു​റ​ത്തെ​ടു​ത്ത​പോ​ലെ പെ​ട്ടെ​ന്നു് താ​ജ്മ​ഹൽ കണ്ട​പ്പോൾ അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു വി​ടർ​ന്ന പ്ര​കാ​ശം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച​പ്പോൾ, പി​ന്നെ ഹരി​ദ്വാ​രിൽ ഭാം​ഗു​ചെ​ടി​കൾ ഇരു​വ​ശ​ത്തും തഴ​ച്ചു​വ​ളർ​ന്ന ചരൽ​പ്പാ​ത​യി​ലൂ​ടെ മു​ച്ച​ക്ര​വ​ണ്ടി​യിൽ സപ്തർ​ഷി​ക​ളു​ടെ അമ്പ​ലം കാണാൻ പോ​കു​മ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ കൈ പി​ടി​ച്ചു് മടി​യിൽ വെ​ച്ച​മർ​ത്തി​യ​പ്പോൾ, അയാൾ തി​രി​ച്ചു അവ​ളു​ടെ കവി​ളിൽ ചും​ബി​ച്ച​പ്പോൾ, പി​ന്നെ ഗം​ഗ​യി​ലെ തണു​ത്ത വെ​ള്ള​ത്തിൽ ഇറ​ങ്ങി​നി​ന്നു് കരയിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന അയാ​ളു​ടെ മേൽ തണു​ത്ത വെ​ള്ളം തെ​റി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ കാ​റ്റിൽ പറന്ന അവ​ളു​ടെ സിൽ​ക്കു തല​മു​ടി​യും കു​സൃ​തി​യു​ള്ള കണ്ണു​ക​ളും നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ, അവർ വി​വാ​ഹ​രാ​ത്രി​യിൽ ആരു​മ​റി​യാ​തെ ഒളി​ച്ചോ​ടി​പ്പോ​യ​വ​രാ​ണെ​ന്ന കാ​ര്യം ഒരു സ്വ​പ്നം​പോ​ലെ അയാൾ വീ​ണ്ടും ഓർ​ത്തു.

വേനൽ. രാ​വി​ലെ എഴു​ന്നേ​റ്റാൽ കാണുക പൊ​ടി​നി​റ​ഞ്ഞ ആകാ​ശ​ത്തിൽ ഏക​ദേ​ശം മൂ​ന്നി​ലൊ​രു ഭാഗം വഴി തരണം ചെയ്ത സൂ​ര്യ​നെ​യാ​ണു്. പി​ന്നെ രാ​ത്രി വളരെ വൈ​കും​വ​രെ സൂ​ര്യൻ പൊ​ടി​പ​ട​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള യാത്ര തു​ട​രു​ന്നു. ചു​മ​രു​കൾ ചൂടിൽ പഴു​ത്തു. വാ​തി​ലു​ക​ളും ജന​ലു​ക​ളും പഴു​ത്തു. കി​ട​ക്ക ഒരു തീ​ച്ചൂ​ള​യാ​യി മാറി. വൈ​കു​ന്നേ​രം അയാ​ളു​ടെ ബൈ​ക്കി​ന്റെ ശബ്ദം കേൾ​ക്കാ​നാ​യി അഴി​ക​ളു​ളള ടെ​റ​സ്സിൽ കാ​ത്തു​നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ ചൂടു കാ​റ്റ് അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളെ വേ​ദ​ന​പ്പി​ച്ചു.

ഒരു ദിവസം അവർ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കെ ‘ആന്ധി’ വന്നു. ദൂ​രെ​നി​ന്നു തന്നെ അതി​ന്റെ പൊ​ടി​പ​ട​ല​ങ്ങൾ അവർ കണ്ടു. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. അവ​സാ​നം പൊ​ടി​ക്കാ​റ്റു വന്നു. ഇനി​യൊ​ന്നു തണു​ക്കും. പി​ന്നീ​ടു് ആന്ധി ഭൂ​മി​യാ​കെ പൊടി വി​ത​റി​ക്കൊ​ണ്ടു് കട​ന്നു പോ​യ​പ്പോൾ, അന്ത​രീ​ക്ഷം തണു​ത്ത​പ്പോൾ, അയാൾ പറ​ഞ്ഞ​തു് സ്വ​പ്ന​മാ​ണോ അതോ താൻ ശരി​ക്കും കേ​ട്ട​താ​ണോ എന്നു് അവൾ അതി​ശ​യി​ച്ചു.

വേ​ന​ലിൽ, അവർ ടെ​റ​സ്സിൽ ആകാ​ശ​ത്തി​നു കീഴിൽ ചാർ​പ്പാ​യിൽ കി​ട​ക്ക വി​രി​ച്ചു കി​ട​ന്നു. നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ഭാ​പൂ​ര​ത്തിൽ മങ്ങിയ നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ പേ​രു​കൾ അയാൾ അവൾ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ത്തു. അയാ​ളു​ടെ നഗ്ന​മായ വി​രി​ഞ്ഞ നെ​ഞ്ചിൽ മു​ഖ​മ​മർ​ത്തി അവൾ, അയാൾ പറ​യു​ന്ന​തു മൂ​ളി​ക്കേ​ട്ടു.

മഴ തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ, അയാൾ ഓഫീ​സിൽ പോ​കാ​തെ ലീ​വെ​ടു​ത്തു വീ​ട്ടി​ലി​രു​ന്ന ദിവസം പു​റ​ത്തി​റ​യ​ത്തു് ഇറ്റു​വീ​ഴു​ന്ന മഴ​ത്തു​ള്ളി​ക​ളും, അകലെ ആര​വ​ത്തോ​ടെ അടു​ക്കു​ന്ന മഴ​യു​ടെ ശക്തി​യും നോ​ക്കി അയാ​ളു​ടെ ആലിം​ഗ​ന​ത്തിൽ അവൾ കി​ട​ന്നു.

അവൾ കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തു്, കനത്ത മഴ​യ്ക്കു​ശേ​ഷം ഇറ​യ​ത്തു​വീണ വെ​ള്ളം വലിയ ചാ​ലു​ക​ളാ​യി ഒഴു​കു​മ്പോൾ കട​ലാ​സു​തോ​ണി​കൾ ഒഴു​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തു് അയാ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു.

അയാൾ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​യി. അവൾ​ക്കു് അയാ​ളി​ല്ലാ​ത്ത, അയാ​ള​റി​യാ​ത്ത ഒരു കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു് അയാൾ ഓർ​ത്തി​രു​ന്നി​ല്ല. അയാൾ അസൂ​യാ​ലു​വാ​യി. മഴ​പെ​യ്തു നനഞ്ഞ മണ്ണിൽ ചെ​ടി​ക​ളു​ടെ വി​ത്തു​കൾ മു​ള​ച്ചു കു​മ്പി​ട്ടു നി​ല്ക്കു​ന്ന വി​ശാ​ല​മായ പറ​മ്പു​ള്ള ഒരു വീ​ട്ടി​ലെ കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം അയാൾ ഓർ​ത്തു. നി​റ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കു​ന്ന കുളം, അതിൽ വാ​ഴ​ത്ത​ടി​കൾ കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടു് ചങ്ങാ​ട​മു​ണ്ടാ​ക്കി തു​ഴ​ഞ്ഞു​ക​ളി​ച്ച​തു്, പു​തു​താ​യി കി​ളുർ​ത്ത ഇല​ക​ളു​ടെ മാ​ദ​ക​ഗ​ന്ധം. വൈ​കു​ന്നേ​രം വി​രി​യു​ന്ന പി​ച്ച​ക​പ്പൂ​ക്ക​ളു​ടെ മണം.

അതിനു മു​മ്പു് വളരെ കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ രാ​ത്രി, ഇടി​യും മഴ​യു​മു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ ഒരു ഭീ​ക​ര​ജ​ന്തു വീ​ടി​നു ചു​റ്റും ഓടി നട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന ഭീ​തി​യാൽ അമ്മ​യോ​ടു ചേർ​ന്നു കി​ട​ന്ന​പ്പോൾ, അറ​ബി​ക്ക​ട​ലി​ന്റെ ഇര​മ്പൽ ഒരു രാ​ക്ഷ​സി​യു​ടെ താ​രാ​ട്ടു​പാ​ട്ടാ​യി വന്നു് തന്നെ അസ്വ​സ്ഥ​നാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു.

കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം അവരെ അന്യോ​ന്യം അക​റ്റി. അവ്യ​ക്ത​മായ ഒരു വേ​ദ​ന​യോ​ടെ അവർ അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി. അയാൾ അവളെ കൂ​ടു​തൽ അമർ​ത്തി ചും​ബി​ച്ചു.

അവൾ പറ​ഞ്ഞു: “നമു​ക്കു കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം വേണ്ട അല്ലെ?”

വി​വാ​ഹ​വാർ​ഷി​ക​ത്തി​നു സ്റ്റു​ഡി​യോ​വിൽ അവ​ളു​ടെ തോളിൽ കൈ​യി​ട്ടു്, ഫോ​ട്ടോ​ഗ്രാ​ഫർ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട ചിരി തു​ട​രാൻ പ്ര​യാ​സ​മാ​യി നി​ന്ന​പ്പോൾ, വൈ​കു​ന്നേ​രം വാർ​ഷി​കം ആഘോ​ഷി​ക്കാൻ തട്ടിൽ നി​ന്നു തൂ​ങ്ങിയ ഷാ​ന്റ​ലി​യ​റു​ക​ളിൽ മങ്ങിയ വി​ള​ക്കു​ക​ളും, മേ​ശ​മേൽ വെ​ള്ളി​ത്ത​ട്ടിൽ കത്തി​ച്ചു​വെ​ച്ച മെ​ഴു​കു​തി​രി​യു​മു​ള്ള റസ്റ്റോ​റ​ന്റിൽ മു​ഖ​ത്തോ​ടു​മു​ഖം നോ​ക്കി ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കു​മ്പോൾ കൈ​മാ​റിയ ഒരു പു​ഞ്ചി​രി​യു​ടെ മാ​ധു​ര്യം ആസ്വ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ, പി​ന്നെ രാ​ത്രി വീ​ണ്ടും രജാ​യി​ക്കു​ള്ളിൽ വി​കാ​ര​ഭ​രി​ത​രാ​യി നൈ​മി​ഷി​ക​മാ​യി തോ​ന്നിയ ഉറ​ങ്ങാ​ത്ത മണി​ക്കൂ​റു​കൾ പങ്കി​ടു​മ്പോൾ, അവർ രണ്ടു​പോ​രും മണി​യ​റ​യിൽ​നി​ന്നു് ഒരു ഗൂ​ഢാ​ലോ​ച​ന​യ്ക്കു ശേഷം ഓടി​പ്പോ​യ​വ​രാ​ണെ​ന്ന കാ​ര്യം അയാൾ വീ​ണ്ടും ഓർ​ത്തു.

ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളു​ടെ ദൈർ​ഘ്യം ക്ര​മേണ കൂ​ടി​യ​പ്പോൾ, തണു​പ്പു​മാ​റി സൂ​ര്യൻ വീ​ണ്ടും പൊടി നി​റ​ഞ്ഞ ചാര നി​റ​മായ ആകാ​ശ​ത്തിൽ യാത്ര തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ അവൾ അസ്വ​സ്ഥ​യാ​യി. അയാ​ളു​ടെ ബൈ​ക്കി​ന്റെ ശബ്ദം കേൾ​ക്കാൻ ഉഴറി നി​ല്ക്ക​വേ ഏകാ​ന്തത ഒരു നിഴൽ പോലെ അവൾ​ക്കു ചു​റ്റും കൂ​ടി​യ​പ്പോൾ അവൾ തേ​ങ്ങി.

അയാൾ വന്ന​പ്പോൾ അവ​ളു​ടെ കവി​ളിൽ അപ്പോ​ഴും ഉണ​ങ്ങി​യി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത കണ്ണീ​രി​ന്റെ കാരണം അറി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ പറ​ഞ്ഞു. ഇത്ര​യേ​യു​ള്ളു കാ​ര്യം? അതിനു നമു​ക്കു് വഴി​യു​ണ്ടാ​ക്കാം. അവൾ സന്തോ​ഷി​ച്ചു.

അവൾ കു​ഞ്ഞി​യു​ടു​പ്പു​കൾ​ക്കു​ള്ള തു​ണി​കൾ വാ​ങ്ങു​ക​യും, രാ​ത്രി ഒരു ചെറു ചി​രി​യോ​ടെ അവ തു​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്ത​പ്പോൾ അയാൾ അവളിൽ നി​ന്നും അക​ന്നു്, അവളെ സ്വ​പ്നാ​ട​ന​ത്തി​നാ​യി വി​ട്ടു്, റേ​ഡി​യോ​വിൽ വന്ന യുവാൻ ഷ്ട്രാ​സ്സി​ന്റെ വാൽ​ട്സ് കേ​ട്ടു.

അടു​ത്ത​തു് കു​ട്ടി​യേ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള സങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. “നമ്മു​ടെ മോനു് എന്താ പേ​രി​ട്വാ?”

“മോനോ? മോൻ​ത​ന്നെ​യാ​കു​മെ​ന്നാ​രു പറ​ഞ്ഞു?”

“മോൻ തന്നെ​യേ ആവൂ.”

“നീ തു​ന്നു​ന്ന​തു മു​ഴു​വൻ ആൺ​കു​ട്ടി​ക്കു​ള്ള ഉടു​പ്പാ​ണോ?”

“ഈ കു​ട്ടി​ക്കൊ​ന്നു​മ​റി​യി​ല്ല. കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു​ള്ള ഉടു​പ്പു് എല്ലാം ഒന്നാ​ണു്. ഒരു വയ​സ്സെ​ങ്കി​ലും ആയാലേ ഉടു​പ്പിൽ വ്യ​ത്യാ​സം ഉണ്ടാ​കൂ.”

വീ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് അമ്മ​യു​ടെ കത്തു​ക​ളിൽ ശു​ശ്രൂ​ഷ​യു​ടെ വി​വ​ര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. യാ​ത്ര​യേ​പ്പ​റ്റി​യും. ഏഴാം മാസം തന്നെ വരു​ക​യാ​ണു നല്ല​തു്. അതി​നു​ശേ​ഷം യാത്ര നന്ന​ല്ല.

“ഞാൻ പോയാൽ ശശി കഷ്ട​പ്പെ​ടി​ല്ലേ?” അവൾ ചോ​ദി​ച്ചു. “നമു​ക്കു പ്ര​സ​വം ഇവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യാ​ലോ?”

“എനി​ക്കു പേ​ടി​യാ​ണു്.” അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. “ആദ്യ​ത്തെ പ്ര​സ​വം അമ്മ​യു​ടെ അടു​ത്തു​ത​ന്നെ ആയ്ക്കോ​ട്ടെ.”

“ശശി ഓഫീ​സിൽ പോയാൽ ഏതാ​നും മണി​ക്കൂർ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടു​ക​ത​ന്നെ എനി​ക്കു് എന്തു​വി​ഷ​മ​മാ​ണെ​ന്നോ! അപ്പോൾ നി​ന്നെ കാ​ണാ​തെ മൂ​ന്നു​മാ​സം എങ്ങ​നെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടും ചന്ത​ക്കാ​രാ?”

ക്ര​മേണ അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തെ പ്ര​സാ​ദം കു​റ​ഞ്ഞു​വ​ന്നു. അവൾ ചി​ന്താ​ധീ​ന​യാ​വു​ക​യും, സ്വയം തന്നി​ലേ​ക്കു് ഊർ​ന്നി​റ​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്ത​പ്പോൾ, ഏതാ​നും ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ അവളെ പി​രി​ഞ്ഞി​രി​ക്കേ​ണ്ടി വരു​മെ​ന്ന അറി​വു് അയാളെ പീ​ഡി​പ്പി​ച്ചു. രാ​ത്രി​ക​ളിൽ അവളെ ഒരു കൊ​ച്ചു കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ തന്നി​ലേ​ക്ക​ടു​പ്പി​ച്ചു് അവ​ളു​ടെ വയർ തലോടി, ചും​ബി​ച്ചു.

യാത്ര. വീ​ണ്ടും തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ. വേ​ന​ലി​ന്റെ അസു​ഖ​ക​ര​മായ ചൂ​ടു​കാ​റ്റു കാരണം ജാ​ല​ക​ത്തി​ന​രി​കിൽ പു​റ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന രതി​യു​ടെ ചു​ണ്ടു​കൾ വര​ണ്ടു. അക​ലെ​ക്കാ​ണു​ന്ന മല​ക​ളു​ടെ അപ്രാ​പ്യ​ത​യും, ഉയ​ര​ത്തിൽ ഒറ്റ​യാ​യ​ല​ഞ്ഞ വെ​ളു​ത്ത മേ​ഘ​ത്തി​ന്റെ തി​ള​ക്ക​വും അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ കണ്ടു.

വീ​ട്ടിൽ അവ​രു​ടെ മുറി യാ​തൊ​രു മാ​റ്റ​വു​മി​ല്ലാ​തെ ഒന്ന​ര​ക്കൊ​ല്ലം മു​മ്പു് ഉപേ​ക്ഷി​ച്ചു പോയ അതേ​മ​ട്ടിൽ കി​ട​ന്നു. കട്ടി​ലി​ന്റെ തല​യ്ക്കൽ സ്റ്റാ​ന്റിൽ തൂ​ക്കി​യി​ട്ട മു​ല്ല​മാല ഉണ​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. കി​ട​ക്ക​വി​രി​പോ​ലും അയാ​ളു​ടെ ഓർ​മ്മ​യിൽ ഉള്ള​പോ​ലെ തന്നെ.

ഈ മുറി ഒന്ന​ര​വർ​ഷം നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​യി ഒരു മധു​വി​ധു രാ​ത്രി അയ​വി​റ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ ചന്ദ​ന​ത്തി​രി​യു​ടേ​യും മു​ല്ല​പ്പൂ​വി​ന്റേ​യും വാ​സ​ന​യ്ക്കാ​യി മൂ​ക്കു​പി​ടി​ച്ചു. ചു​മ​രിൽ പി​ടി​പ്പി​ച്ച ഷോ​കേ​സി​ലെ ചി​ത്പ്പ​ണി​യു​ള്ള ചീ​ന​ഭ​ര​ണി​യിൽ​നി​ന്നോ, മൂ​ല​യിൽ കൊ​ച്ചു വട്ട​മേ​ശ​മേൽ വെച്ച പൂ​ത്ത​ട്ടിൽ​നി​ന്നോ അല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ഗൂ​ഢ​മായ ഏതെ​ങ്കി​ലും കൊ​ച്ചു പൊ​ത്തിൽ നി​ന്നോ ആ വാസന വരു​മെ​ന്നും, ഉണ​ങ്ങിയ മു​ല്ല​പ്പൂ​ക്കൾ വി​ക​സി​ക്കു​മെ​ന്നും ആ മുറി ഒരി​ക്കൽ​ക്കൂ​ടി പഴ​യ​മ​ട്ടിൽ അവ​രു​ടെ മണി​യ​റ​യാ​വു​മെ​ന്നും അയാൾ മോ​ഹി​ച്ചു.

ഒറ്റ​യ്ക്കു തി​രി​ച്ചു് വരാ​നാ​യി വണ്ടി കാ​ത്തു് പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മിൽ നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ അവ​ളു​ടെ കട​ക്കൺ​കോ​ണിൽ ഉരു​ണ്ടു് കവി​ളി​ലൂ​ടെ ഒലി​ച്ചി​റ​ങ്ങിയ ഒരു തു​ള്ളി കണ്ണീർ കണ്ട​പ്പോൾ, വണ്ടി​യിൽ ഒറ്റ​യ്ക്കി​രു​ന്നു് ഓടു​ന്ന തരി​ശു​നി​ല​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി നീ​ങ്ങാ​ത്ത സമ​യ​ത്തെ പഴി​ക്കു​മ്പോൾ, ദി​ല്ലി​യി​ലെ​ത്തി വീടു തു​റ​ന്ന​പ്പോൾ, രതി അഴി​ച്ചി​ട്ട സാരി കി​ട​ക്ക​യിൽ മട​ക്കി​വെ​ക്കാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ട​പ്പോൾ, ഉയർ​ന്നു​വ​ന്ന തേ​ങ്ങൽ അട​ക്കാൻ വി​ഫ​ല​മാ​യി ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോൾ, അയാൾ ശി​ഥി​ല​മായ ഒരു ചി​ത്രം പോലെ, അവ്യ​ക്ത​മാ​യി കണ്ടു മറന്ന ഒരു മോ​ഹ​ന​സ്വ​പ്നം പോലെ, മണി​യ​റ​യിൽ​നി​ന്നു് ഓടി​പ്പോ​യ​തു് നി​ശ്ശ​ബ്ദ​ത​യു​ടെ ചി​റ​ക​ടി​കൾ​ക്കി​ട​യിൽ വീ​ണ്ടും ഓർ​ത്തു.