പൊന്നുചേച്ചിമാർ നിങ്ങൾ കേഴുന്ന
മന്നിലേയ്ക്കു വരുന്നു ഞാൻ
വാനവനാട്ടിൽനിന്നു, നിങ്ങൾക്കു
മാനസാശ്വാസമേകുവാൻ.
പൂവിരിച്ചെൻ ശവകുടീത്തിൽ
മാഴ്കയോ നീങ്ങളിപ്പോഴും? [1]
മണ്ണിൽ നിങ്ങളെക്കാണ്മു ഞാൻ, മേലിൽ
പൊന്നുചേച്ചിമാർ കേഴൊലാ!
ഭീതിദമാം നിഗൂഢതയിലും
മൃത്യുവിന്നുണ്ടു മാധുരി.
വിണ്ണിൽ ഞാനൊരു കൊച്ചുമാലാഖ,
നിങ്ങളെക്കാത്തു വാഴ്കയാം.
ഇങ്ങപങ്കിലഹർഷപൂരത്തിൽ
മുങ്ങിടുന്നു ഞാനെപ്പൊഴും.
അങ്ങു സൗമ്യസരളഭാവങ്ങ
ളാർന്നിരുന്നവനല്ലീ ഞാൻ?
ഇങ്ങനശ്വരപുണ്യശാലിനീ
വൃന്ദരക്ഷയിലാണു ഞാൻ
പൊൻചിറകുകൾ നൽകിയതല്ലാ
തെന്നെ മാറ്റിയില്ലീശ്വരൻ. [2]
തീർന്നു മാമകയാതനയാകേ,
തോർന്നു കണ്ണീർമാരിയും;
എൻകരത്തിൽ വിറങ്ങലിപ്പു പോയ്,
ഞാൻ കളിച്ചു ചിരിയ്ക്കുന്നു; [3]
മാറ്റമാർന്നതില്ലൊട്ടുമെന്റെയാ
നോട്ടവുമെന്റെ ശബ്ദവും,
ദേവദൂതനിസ്സോദരൻ മുൻപോൽ
സ്നേഹമേലുന്നു നിങ്ങളിൽ.
എന്മുഖം മുമ്പു ചേച്ചിമാരുടെ
കൺകവർന്നതു തന്നെയാം;
തത്തിടുന്നു കുറുനിരച്ചാർത്തെൻ
നെറ്റിമേലതേ മാതിരി.
ഭൂവെടിഞ്ഞനാൾ വെട്ടിയില്ലയോ
മാമകീന മുടിച്ചുരുൾ?
നിങ്ങൾതൻ ബാഷ്പധാരയേറ്റൊരാ
നാരുകൾ വളരില്ലിനി.
വിണ്ടലമാണെൻ നാടു, ഞാനൊരു
സ്വർണ്ണഗേഹത്തിൽ വാഴുന്നു;
ഇച്ഛപോലെ ഞാനക്ഷയാമൃതം
നിച്ചിലും കുടിച്ചീടുന്നു;
ജീർണ്ണമാകാത്ത നൂലെഴും കന–
കാംബരം ചാർത്തിടുന്നു ഞാൻ;
തോഴരൊത്തു ഞാൻ മോഹനരത്ന
പ്പൂഴിമേൽ കളിയാടുന്നു. [4]
ഞാന്നു കാണുമീക്കൂട തോറുമേ
പൂവിടരുന്നു നിശ്ശ്രമം;
ഇങ്ങെഴും മധുമക്ഷികാളികൾ
ക്കില്ല വാൽമുന കുത്തുവാൻ;
പൂവറുത്താകിൽ പുഷ്പിതമാകു
മപ്പൊഴേ പൊൽപ്പനീർച്ചെടി;
വൃക്ഷമൊന്നിനുമില്ല നഞ്ഞുകായ്,
കായ്പതൊക്കെയും സൽഫലം. [5]
ത്വിട്ടെഴും മേഘമൊന്നിൽ മാണിക്യ
ത്തൊട്ടിലിലുറങ്ങുന്നു ഞാൻ;
സ്നേഹദേവതതൻ മുഖപട
മാണെനിയ്ക്കു യവനിക;
മിന്നിടുന്നൊരു കൊച്ചുതാരക
മെന്നരികിലെ ദ്ദീപിക;
നിദ്രകൊള്ളുന്നിതെന്നെപ്പോലുള്ള
കൊച്ചുകൂട്ടുകാരൊക്കെയും.
അന്തിവേളയിലൂഴിയിലെങ്ങു
മന്ധകാരം നിറയവേ,
വിണ്ണിൽനിന്നുമിറങ്ങി നിങ്ങൾതൻ
സന്നിധിയിലണവുഞാൻ.
അല്ലലാർന്നെന്റെ പൊന്നുചേച്ചിമാർ
കല്ലറപൂകി പ്രാർത്ഥിക്കേ,
ഞാനദൃശ്യനായ്കേൾക്കും, പിന്നതു
ദൈവസന്നിധിയെത്തിക്കും.
പുണ്യലോകത്തിൽ നിന്നു നിങ്ങൾക്കു
ധന്യമാശ്വാസമേകുവാൻ
പൊന്നുചേച്ചിമാർ നിങ്ങൾ കേഴുന്ന
മന്നിലേയ്ക്കു വരുന്നു ഞാൻ!