SFNസാ­യാ­ഹ്ന ഫൌ­ണ്ടേ­ഷൻ
images/Pavel_filonov_famiglia_di_contadini.jpg
A painting by Pavel filonov, famiglia di contadini, photographed by Sailko .
നി­റ­പൊ­ലി
ബി. ജെ­യ­മോ­ഹൻ

ചെറിയ കു­ത്തു­പോ­ണി­ച്ചെ­രു­വം എന്നു തോ­ന്നു­ന്ന പി­ത്ത­ള മൊ­ന്ത­യി­ലാ­ണു് അച്ഛൻ ചായ കു­ടി­ക്കാ­റു്. അതു് ബം­ഗാ­ളി എ­ന്നു് ആരോ പ­റ­ഞ്ഞു. വംഗം എന്നു പ­റ­യ­ണ­മെ­ന്നു് വീ­ട്ടിൽ വന്ന വ­ലി­യ­ച്ഛൻ ഒ­രി­ക്കൽ പ­റ­ഞ്ഞു. ചായ ഏ­റ്റ­വും ചൂ­ടോ­ടെ ഇ­രി­ക്കു­ക അ­തി­ലാ­ണു് എ­ന്നു് അ­ന­ന്തൻ വി­ചാ­രി­ച്ചു.

images/jeyamohan-04-1-t.png

അച്ഛൻ പുതിയ പാ­ലു­രു­കി മണം വ­രു­ന്ന ചായ പല തവണ മൂ­ക്കി­ന­ടു­ത്തു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു്, അ­ങ്ങ­നെ നി­റു­ത്തി, ഒ­ടു­വിൽ തീർ­ത്തും സ്വാ­ഭാ­വി­ക­മാ­യി ഒരു നി­മി­ഷം കൊ­ണ്ടു് മൊ­ന്ത­യു­ടെ അ­രി­കു് വായിൽ വെ­ച്ച് ഒ­രി­റ­ക്കു് വ­ലി­ച്ച് നാവിൽ അതു നി­റു­ത്തി­ക്കൊ­ണ്ടു് ക­ണ്ണു­കൾ അ­ന­ക്കാ­തെ ഒരു നി­മി­ഷം ശാ­ന്ത­മാ­യി ഇ­രു­ന്ന ശേഷം അ­ടു­ത്ത വായ് വ­ലി­ച്ചു കു­ടി­ക്കും. “അ­മ്മ­യു­ടെ മുല വ­ലി­ച്ചു കു­ടി­ക്കു­ന്ന കൊ­ച്ചു കു­ഞ്ഞി­നെ­പ്പോ­ലെ” എ­ന്നു് അമ്മ മു­ണു­മു­ണു­ക്കു­ന്ന­തു് അ­ന­ന്തൻ കേ­ട്ടി­ട്ടു­ണ്ടു്.

അ­ച്ഛ­ന്റെ പി­ന്നിൽ വന്നു നി­ന്നു് അമ്മ മെ­ല്ലെ “ചായ എ­ടു­ക്ക­ട്ടാ?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു.

“വേണ്ട”

അമ്മ അ­ന­ന്ത­നെ അ­ത്ഭു­ത­ത്തോ­ടെ ഒരു നി­മി­ഷം നോ­ക്കി­യി­ട്ടു് അ­ക­ത്തേ­ക്കു ചെ­ന്നു. അ­ന­ന്തൻ അച്ഛൻ തന്നെ നോ­ക്കാ­ത്ത, എ­ന്നാൽ താൻ നിൽ­ക്കു­ന്ന­ത­റി­യു­ന്ന അകലം പാ­ലി­ച്ചു നി­ന്നു. അ­വ­ന്റെ കൂടെ പ­ഠി­ക്കു­ന്ന സ­രോ­ജി­നി, സാ­വി­ത്രി എന്നീ ഇ­ര­ട്ട­ക­ളു­ടെ ചേ­ച്ചി­യു­ടെ ക­ല്യാ­ണം. രണ്ടു പേരും അവനെ വെ­വ്വേ­റെ വി­ളി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ക­ല്യാ­ണം ദൂരെ മ­ഞ്ചാ­ലു­മൂ­ട്ടിൽ. പ­ള്ളി­ക്കൂ­ട­ത്തി­ലേ­ക്കു തന്നെ എട്ടു കി­ലോ­മീ­റ്റ­റു­ണ്ടു്. അ­വി­ട­ന്നു പി­ന്നെ­യും എട്ടു കി­ലോ­മീ­റ്റർ പോകണം. വീ­ട്ടി­ല­റി­യാ­തെ പോ­വു­ക­യൊ­ക്കെ ചെ­യ്യാം. പക്ഷേ ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നി­ടാൻ വെച്ച നല്ല ട്രൗ­സ­റും ഷർ­ട്ടു­മി­ട്ടു് അ­ങ്ങ­നെ­യ­ങ്ങൊ­രു­ങ്ങി­പ്പോ­കാൻ ക­ഴി­യി­ല്ല.

സ­രോ­ജി­നി, സാ­വി­ത്രി­മാ­രു­ടെ അച്ഛൻ ചി­ന്ന­യ്യൻ പെ­രു­വ­ട്ടർ സ്വ­ന്ത­മാ­യി കാ­റു­ള്ള ആൾ. വെള്ള ടർ­ക്കി ടവ്വൽ വി­രി­ച്ച സീ­റ്റു­ക­ളു­ള്ള ആ ക­റു­പ്പ് അ­മ്പാ­സി­ഡർ ക­രി­മ­ണി പോലെ പളപളാ മി­ന്നും. ക­റു­ത്ത വ­മ്പ­യർ മണി പോലെ. അ­ന­ന്തൻ അതു നോ­ക്കി നി­ന്നു് മുടി ചീ­കി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. അതു് എവിടെ നിൽ­ക്കു­മ്പോ­ഴും അതിൽ നോ­ക്കി മുടി ചീ­കു­ന്ന­തു് ചെ­റു­ക്ക­ന്മാർ­ക്കൊ­രു ക­ളി­യാ­ണു്. ‘പോ­വി­നെ­ടേ’ എന്നു അവരെ തു­ര­ത്തി വി­ട്ടു് വ­ലി­യ­വ­രും മുഖം നോ­ക്കി മീശ പി­രി­ക്കും.

അ­ന­ന്തൻ സ­രോ­ജി­നി­യോ­ടും സാ­വി­ത്രി­യോ­ടും ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നു് ഉ­റ­പ്പാ­യും വരാം എന്നു വാ­ക്കു കൊ­ടു­ത്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. അതോ ഒ­രാ­ളോ­ടു തന്നെ രണ്ടു തവണ വാ­ക്കു കൊ­ടു­ത്തോ? അ­വ­രി­രു­വ­രിൽ ആരു സാ­വി­ത്രി, ആരു സ­രോ­ജി­നി എ­ന്നു് കണ്ടു പി­ടി­ക്കാൻ അ­വ­നെ­ക്കൊ­ണ്ടു ക­ഴി­ഞ്ഞി­ട്ടി­ല്ല. അ­വർ­ക്കു­മ­തെ, ഒരാൾ മ­റ്റൊ­രാ­ളാ­യി മാ­റി­ക്ക­ളി­ക്കു­ന്ന­തിൽ വാ­ട്ട­മൊ­ന്നു­മി­ല്ല. ശ­രി­ക്കും അവർ ഇ­ങ്ങ­നെ ഒരാൾ മ­റ്റൊ­രാ­ളാ­യി മാ­റി­പ്പോ­കു­ന്നു­ണ്ടു്.

അ­ന­ന്തൻ നാലു ദി­വ­സ­മാ­യി ആ­കാം­ക്ഷ­പ്പെ­ട്ട­തു പോ­ലെ­ത്ത­ന്നെ അ­ച്ഛ­ന്റെ മേ­ശ­മേൽ ആ ക­ല്യാ­ണ­ക്ക­ത്തു കണ്ടു. പതിവു മ­ട്ടിൽ മ­ഞ്ഞ­നി­റ­മു­ള്ള ച­ട്ട­യിൽ അ­ച്ച­ടി­ച്ച ക­ത്ത­ല്ല അതു്. ച­ട്ട­മേൽ റോ­സാ­പ്പൂ­ച്ചി­ത്രം ഉ­ണ്ടാ­യി­രു­ന്നു. താ­ല്പ­ര്യ­ത്തോ­ടെ അ­വ­ന­തെ­ടു­ത്തു മ­റി­ച്ചു നോ­ക്കി. “മ­ഞ്ചാ­ലു­മൂ­ടു മേ­ക്ക­ര വീ­ട്ടിൽ ചി­ന്ന­യ്യൻ­നാ­ടാർ (മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടർ) മകൾ സ­ര­സ്വ­തി എന്ന ചി­ന്ന­ക്കു­ട്ടി­യും…”

അവൻ പ­ട­പ­ട­പ്പോ­ടെ വീ­ണ്ടും നോ­ക്കി. ശ­രി­യാ­ണു്. അവനു് ക­ല്യാ­ണ­ക്ക­ത്തു് കൊ­ടു­ത്തി­ട്ടി­ല്ല. വ­ലി­യ­വർ­ക്കു മാ­ത്ര­മേ ക­ത്തു­ള്ളൂ. അച്ഛൻ പോ­കു­മോ എന്തോ? അ­ച്ഛ­നും മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടാർ­ക്കും ത­മ്മിൽ അ­ടു­പ്പ­മു­ണ്ടാ­വാൻ ഒരു സാ­ധ്യ­ത­യു­മി­ല്ല. എ­ന്നാൽ മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടർ കൂ­ടെ­ക്കൂ­ടെ ര­ജി­സ്ട്രാ­ഫീ­സിൽ വ­രു­ന്ന­യാൾ. അ­ദ്ദേ­ഹ­ത്തി­നു് ഒട്ടു വളരെ ഭൂമി സ്വ­ന്ത­മാ­യു­ണ്ടു്. അ­വ­രു­ടെ കു­ടും­ബം മാർ­ത്താ­ണ്ഡ­വർ­മ്മ­യു­ടെ കാലം തൊ­ട്ടേ പു­ക­ഴ്പെ­റ്റ­തു്. എ­ട്ടു­വീ­ട്ടു­പ്പി­ള്ള­മാ­രെ ഒ­ടു­ക്കു­ന്ന­തിൽ അരചനു തു­ണ­നി­ന്ന­തു് മേ­ക്ക­ര ആ­ശാ­ന്റെ വംശം.

അ­ച്ഛ­നി­ല്ലാ­ത്ത നേ­ര­ത്തു് അവൻ ആ ക­ല്യാ­ണ­ക്ക­ത്തെ­ടു­ത്തു് അ­ച്ഛ­ന്റെ കയ്യോ കണ്ണോ ത­ട്ടു­ന്നി­ട­ത്തേ­ക്കു വെ­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. അ­ച്ഛ­ന­തു നാ­ല­ഞ്ചു തവണ എ­ടു­ത്തു നോ­ക്കു­ന്ന­തും ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു. പക്ഷേ താ­ല്പ­ര്യ­മൊ­ന്നും കാ­ട്ടു­ന്നി­ല്ല എ­ന്നാൽ അ­തെ­ടു­ത്തെ­റി­ഞ്ഞു ക­ള­യു­ന്നു­മി­ല്ല. അ­തി­ന്മേ­ലു­ള്ള ച­ന്ത­മേ­റി­യ റോ­സാ­പ്പൂ ചി­ത്രം അ­ച്ഛ­നെ ആ­കർ­ഷി­ച്ചി­രി­ക്കാം.

ഇ­ന്ന­ലെ സ­ന്ധ്യ­ക്കു് പൂ­മു­ഖ­ത്തി­ണ്ണ­യി­ലി­രു­ന്നു മു­റു­ക്കി സം­സാ­രി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കു­ന്ന­തി­നി­ട­യിൽ യാ­ദൃ­ച്ഛി­ക­മാ­യി കത്തു ക­യ്യി­ലെ­ടു­ത്ത ടീ­ക്ക­നാർ “ആരാ ആള്?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു.

“മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടർ… വല്യ പു­ള­ളി­യാ… മാ­സ­ത്തി­ലൊ­രു ഒ­ത്തി­യോ പാ­ട്ട­മോ ഒ­ഴി­പ്പി­ക്ക­ലോ കാണും… വ­രാ­റു­ണ്ട് ”. അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഒരു ക­ത്തി­ന് ഒരു രൂപ വെ­ല­യു­ണ്ടാ­വും” അതു വാ­ങ്ങി നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­ന­ന്തൻ ഇ­ട­ക്കു കേറി “എന്റെ ക്ലാ­സി­ലാ അ­വ­രു­ടെ മക്കൾ പ­ഠി­ക്കു­ന്ന്… എ­ര­ട്ട­പ്പെ­ങ്കു­ട്ടി­ക­ളാ…” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

അച്ഛൻ തി­രി­ഞ്ഞു് “അ­ക­ത്തു പോയ് പ­ഠി­ക്ക്” എന്നു ചീറി.

പെ­രു­വ­ട്ടർ ചി­രി­ച്ചു. “മക്കാ, അ­വ­ളു­മാ­ര­ടെ പേ­രെ­ന്ത്?”

അവൻ ശബ്ദം താ­ഴ്ത്തി. “സ­രോ­ജി­നി, സാ­വി­ത്രി”

“നല്ല കു­ട്ടി­ക­ളാ?”

“ന­ന്നാ­യി പ­ഠി­ക്കും”

“പ­ഠി­പ്പാർ­ക്കു വേണം? കാണാൻ എ­ങ്ങ­നെ?”

അ­ന­ന്ത­നു ശ്വാ­സം തി­ക്കു മു­ട്ടി.

“പോടാ” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

അവൻ ചു­വ­രി­നു പി­ന്നിൽ മ­റ­ഞ്ഞു നി­ന്നു. “ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നു പോ­ക­ണ­മ­ല്യോ?” ടീ­ക്ക­നാർ ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഛെ ഛെ, അ­ത്ര­ക്കും അ­ടു­പ്പ­മി­ല്ല.അ­തി­നാ­യി അത്ര ദൂരം പോ­വു­കാ­ന്നു വെ­ച്ചാ…”

“ഓരോ ക്ഷ­ണ­ക്ക­ത്തും കു­റ­ഞ്ഞ­ത് ഒരു രൂപാ ചെ­ല­വിൽ അ­ടി­ച്ച­താ­ണ്… പത്തു രൂ­പാ­യെ­ങ്കി­ലും അവിടെ സം­ഭാ­വ­ന വ­യ്ക്ക­ണ്ടേ?” പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“പൈസ വേണ്ട… സം­ഭാ­വ­ന കൊ­ടു­ക്കേ­ണ്ടാ­ന്നു കീഴേ എ­ഴു­തീ­ട്ടു­ണ്ട്” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

പെ­രു­വ­ട്ടർ അതു വാ­യി­ച്ചു. “അതെയോ? അ­ങ്ങ­നെ അ­ടി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടോ?”

അച്ഛൻ “അ­ത്രേം സൊ­ത്തു­ണ്ട് അ­വർ­ക്ക്” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“എ­ന്നാ­ലും മ­ഹാ­ല­ക്ഷ്മി­യെ വേ­ണ്ടാ­ന്നു വെ­യ്ക്കു­മോ” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“വ­രു­ന്നോ­രിൽ എവൻ പൈസാ കൊ­ടു­ക്കു­ന്നോൻ എവൻ കൊ­ടു­ക്കാ­ത്തോൻ എന്ന് ക­ണ­ക്കു നോ­ക്കാ­തെ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന­തു തന്നെ ന­ല്ല­ത്” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

രാ­വി­ലെ അച്ഛൻ പ­തി­വി­ലും നേ­ര­ത്തേ എ­ണീ­റ്റു് “എടീ ചൂ­ടു­വെ­ള്ളം എ­ടു­ക്ക്” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­പ്പോൾ അവനു് പെ­ട­പെ­ട­പ്പു­ണ്ടാ­യി. ഒരു വേള ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നു് പോ­കു­മാ­യി­രി­ക്കു­മോ? ക­ണ്ണിൽ പെടും വിധം ത­ങ്ങി­ത്ത­ങ്ങി ന­ട­ന്നാൽ ചി­ല­പ്പോൾ കൂ­ട്ടി­കൊ­ണ്ടു­പോ­യേ­ക്കും. അവൻ പൂ­മു­ഖ­ത്തു നി­ന്നു മാ­റി­യ­തേ­യി­ല്ല.

അച്ഛൻ കുളി ക­ഴി­ഞ്ഞു് ഇ­രു­ന്ന­പ്പോ­ഴേ­ക്കും പെ­രു­വ­ട്ടർ വന്നു. അവർ വെ­ള്ള­മു­ണ്ടും വെള്ള ഷർ­ട്ടും അ­ണി­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. തോളിൽ വെള്ള ടർ­ക്കി ടവൽ. വ­ന്നി­രു­ന്ന­തും അച്ഛൻ വന്നു നോ­ക്കി “ചായ എ­ടു­ക്ക­ട്ടോ?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു.

“ടീ­ക്ക­നാ­രു വ­ര­ട്ടെ”

ക­രു­പ്പൻ “വൗ” എന്നു കു­ര­ച്ചു.

“ടീ­ക്ക­നാ­രോ?” അച്ഛൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

വ­ന്ന­തു് ക­രി­ങ്കു­ര­ങ്ങ്. അതു് മേൽ­ക്കൂ­ര­യിൽ നി­ന്നു് ആ­ടി­ത്തൂ­ങ്ങി മു­റ്റ­ത്തി­റ­ങ്ങി തി­ണ്ണ­യി­ലേ­റി തൂണിൽ ചാ­ഞ്ഞി­രു­ന്നു് ക്ഷീ­ണ­ത്തോ­ടെ കോ­ട്ടു­വാ വി­ട്ടു.

“ചു­ക്കി­രി ഷീ­ണി­ച്ചു പോയി” പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അ­വ­നി­വി­ടെ ജോഡി ഇ­ല്ല­ല്ലോ?” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അപ്പം കാ­ട്ടി­ലേ­ക്കു പോ­യാ­ലെ­ന്താ?” പെ­രു­വ­ട്ടർ ചോ­ദി­ച്ചു.

“കാ­ട്ടി­ല­തി­ന് കൂ­ട്ടു­കാ­ര­ന്മാ­രാ­യ് ആ­രി­രി­ക്കി­ണു? ഇവടെ ന­മ്മ­ളു­ണ്ട്”.

“ന­മു­ക്ക് ഇ­വ­നൊ­രു പെ­ണ്ണു നോ­ക്കി കെ­ട്ടി­ക്കാൻ പ­റ്റു­മോ?”

images/jeyamohan-04-2-t.png

ചു­ക്കി­രി എ­ന്നു് അതിനു പേ­രി­ട്ട­തു് ടീ­ക്ക­നാ­രാ­ണു്. അമ്മ അതിനെ സു­ഗ്രീ­വൻ എന്നു വി­ളി­ച്ച­തി­ന്റെ ചു­രു­ക്കം. അമ്മ അ­ച്ഛ­നെ ബാലി എ­ന്നും അതിനെ സു­ഗ്രീ­വൻ എ­ന്നും വി­ളി­ച്ചു. രാ­വി­ലെ അ­ച്ഛ­നെ­ണീ­റ്റു കു­ളി­ക്കാൻ പോ­കു­മ്പോൾ മ­ര­ത്തിൽ നി­ന്നി­റ­ങ്ങി കൂടെ പോകും. അച്ഛൻ ചു­ടു­വെ­ള്ള­മൊ­ഴി­ച്ചു കു­ളി­ക്കു­ന്ന­തു് അ­പ്പു­റ­മി­രു­ന്നു് നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടി­രി­ക്കും. അ­ച്ഛ­നോ­ടൊ­പ്പം മാ­ടി­ന്റെ ചെ­ള്ളു പ­റി­ച്ചു­ക­ള­യും. ക­രു­പ്പ­നും ഇ­ട­യ്ക്കു് ചെ­ള്ളു പ­റി­ച്ചു കൊ­ടു­ക്കാ­റു­ണ്ടു്.

ടീ­ക്ക­നാർ തി­ടു­ക്ക­പ്പെ­ട്ടു വന്നു. അവരും വെ­ള്ള­മു­ണ്ടും വെള്ള ഷർ­ട്ടും അ­ണി­ഞ്ഞു തോളിൽ വെ­ളു­ത്ത ടർ­ക്കി ടവൽ ഇ­ട്ടി­രു­ന്നു.

ചു­ക്കി­രി “ഇർർർ” എന്നു ശ­ബ്ദ­മു­ണ്ടാ­ക്കി.

“ഉ­റ­ക്കം ശ­രി­യാ­യി­ല്ല കേ­ട്ടോ. ഇ­ന്ന­ലെ എ­രു­മ­ക്ക് എന്തോ മ­ന­സ്സു ശ­രി­യ­ല്ല… വി­ളി­ച്ചോ­ണ്ടേ ഇ­രു­ന്നു. എ­ന്താ­ന്നു കേ­ട്ടു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്കി അതിനെ സ­മാ­ധാ­ന­പ്പെ­ടു­ത്തി­യ­പ്പൊ­ളേ­ക്കും പ­ള്ളി­യി­ല് മ­ണി­യ­ടി­ച്ചു” ടീ­ക്ക­നാർ വി­ശ­ദീ­ക­രി­ച്ചു.

അമ്മ വന്നു “ചായ എ­ടു­ക്ക­ട്ടേ?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു.

“എ­ടു­പി­ള്ളേ” എന്ന മ­ട്ടിൽ ടീ­ക്ക­നാർ ഇ­രു­ന്നു.

“എ­രു­മ­യ്ക്ക് എന്തു മ­ന­സ്സ­ങ്ക­ടം?” പെ­രു­വ­ട്ടർ ചോ­ദി­ച്ചു.

“എന്തോ… അ­തി­ന്റെ മ­ന­സ്സ് നാ­മെ­ന്തു കണ്ടു?”

“മഴ കാ­ത്തു­കാ­ത്ത് മ­ന­സ്സു നൊ­ന്തി­രി­ക്കും… നല്ല എ­രി­വെ­യി­ലു കാ­ല­മ­ല്ലേ?” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“പു­ല്ലു ക­ടി­ക്കു­ന്നി­ല്ലേ?” പെ­രു­വ­ട്ടർ ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഇപ്പം ന­ന്നാ­യി വൈ­ക്കോ­ലു തി­ന്നു­ന്നു­ണ്ട്”

അമ്മ മൂ­ന്നു ക­പ്പു­ക­ളിൽ ചായ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു വെ­ച്ചു. ടീ­ക്ക­നാർ ആ ക്ഷ­ണ­ക്ക­ത്തെ­ടു­ത്തു നോ­ക്കി “ഇ­ന്ന­ല്ലി­യോ ഈ ക­ല്യാ­ണം?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു. പിൻ­പു­റം നോ­ക്കി “എ­ട്ടു­മം­ഗ­ലം നാ­രാ­യ­ണൻ നായര് അ­രി­വെ­യ്പ്പ്… അതും എ­ഴു­തീ­ട്ടു­ണ്ട­ല്ലേ? പ­ന്ത­ലു­കാ­ര­ന്റെ പേരും ചേർ­ക്കേ­ണ്ട­തു തന്നെ?”

“ആര് ?” അച്ഛൻ ചോ­ദി­ച്ചു. “നോ­ക്ക­ട്ടെ” അതു പി­ടി­ച്ചു വാ­ങ്ങി­ച്ച് “തന്നെ, എട്ടു മംഗലം… ഏയ്, എട്ടു മംഗലം നാ­ണു­ക്കു­ട്ട­നെ അ­റി­യൂ­ലേ?”

“അ­രി­വെ­യ്പ്പു­കാ­ര­നാ­ണോ?” ടീ­ക്ക­നാർ ചോ­ദി­ച്ചു.

“സാ­ധാ­ര­ണ അ­രി­വെ­പ്പു­കാ­ര­ന­ല്ല. മ­ഹാ­രാ­ജാ­വി­ന്റെ കൈ കൊ­ണ്ട് പ­ട്ടും വളയും വാ­ങ്ങി­ച്ച­യാ­ള്… അഭിനവ നളൻ എന്നു പേ­രെ­ടു­ത്ത ആള്”

“മ­റ്റൊ­രാ­ളും കൂടി ഉ­ണ്ട­ല്ലോ, അല്ലേ?”

“അവര് ച­മ്പ­ക്കു­ന്നു ക­രു­ണാ­ക­രൻ. അഭിനവ ഭീമൻ. ഹേയ്, പാ­ച­ക­ത്തിൽ ഭീ­മ­പാ­കം നള പാ­കം­ന്നു രണ്ടു ത­ര­മു­ണ്ട്… കൊ­റ­ച്ചു കൊ­റ­ച്ചാ­യി വെ­യ്ക്കു­ന്ന­തു ന­ള­പാ­കം. അ­താ­യ­തു പൂവു കൊ­ണ്ടു മാ­ല­കെ­ട്ടും പോലെ. വ­ലു­താ­യി­ട്ടു വെ­യ്ക്കു­ന്ന­തു ഭീ­മ­പാ­കം. അ­താ­യ­തു പാറ കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു കോവിൽ കെ­ട്ടും പോലെ”.

“ഇവര് ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നു വെ­യ്ക്കു­ന്ന ആ­ള­ല്ലേ?”

“മല മ­ല­യാ­യി പൂവു കെ­ട്ടി അ­ങ്ങ­നെ മാ­ല­യാ­ക്കാ­ല്ലോ”.

ടീ­ക്ക­നാർ ചാ­യ­ക്ക­പ്പ് എ­ടു­ക്കേ അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു “ചായ കു­ടി­ക്കാൻ വ­ര­ട്ടെ… ന­മു­ക്ക് മ­ഞ്ചാ­ലു­മൂ­ടു പോകാം”.

“ആനയെ കാണാൻ പാ­റ­ശാ­ല­യ്ക്ക­ല്ലി­യോ പോ­കു­ന്ന­ത്?”

“ആന അ­വി­ടെ­ത്ത­ന്നെ നിൽ­ക്കും. കർ­പ്പൂ­ര­ത്തിൽ ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യ­ത­ല്ല­ല്ലോ? അ­ലി­ഞ്ഞു പോവൂല. ന­മു­ക്ക് അഭിനവ ന­ള­ന്റെ ക­ല്യാ­ണ ശാ­പ്പാ­ട് ഉ­ണ്ണാൻ പോകാം”.

“അതിന് നി­ന്നെ മാ­ത്ര­മ­ല്ലി­യോ വി­ളി­ച്ചി­ട്ടു­ള്ളൂ? ഞങ്ങൾ എ­ങ്ങ­നെ വരും?”

“ഹേ, ഒരു നല്ല പാ­ട്ട് ഒ­രു­ത്തൻ പാ­ടി­യാൽ നീ എന്തു ചെ­യ്യും? അവൻ വി­ളി­ച്ചു പ­റ­യ­ണ­മോ വന്നു പാ­ട്ടു കേൾ­ക്കെ­ന്ന് ? ഒരു കാ­റ്റ­ടി­ക്കി­ണു. ഒരു പൂമണം വരിണു. എ­ല്ലാം ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ വി­ളി­യാ… വ­രി­നെ­ടോ”

ടീ­ക്ക­നാർ പെ­രു­വ­ട്ടാ­രോ­ടു ചോ­ദി­ച്ചു: “പോ­യാ­ലോ?”

“പോകാം, ഇ­ങ്ങ­നെ വി­ളി­ക്കു­മ്പോ…”

അച്ഛൻ ചായ വേണ്ട എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു. “ചായ കു­ടി­ച്ചാ വയറ് അ­മർ­ന്നു പോകും”

അ­ന­ന്തൻ “എന്റെ ക്ലാ­സീ പ­ഠി­ക്കി­ണ കു­ട്ടി­ക­ളാ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“അ­ക­ത്തു പോ, ചെ­റു­ക്കൻ ഇങ്ങു കി­ട­ന്നു ചു­റ്റു­കാ” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­ന­ന്ത­നു ബു­ദ്ധി­യു­ണർ­ന്നു. “അഭിനവ ന­ള­ന്റെ വെ­പ്പാ­ണെ­ന്ന് സ­രോ­ജി­നി പ­റ­ഞ്ഞു”

അച്ഛൻ തി­രി­ഞ്ഞു് അവനെ സൂ­ക്ഷി­ച്ചു നോ­ക്കി. “ശരി അ­മ്മ­യോ­ടു പോ­യി­പ്പ­റ­ഞ്ഞ് ഷർ­ട്ടി­ട്ടു വാ”

അ­ന­ന്തൻ പാ­ഞ്ഞു് അ­ക­ത്തേ­ക്കോ­ടി. “ഷർ­ട്ട്… നൈ­ല­ക്സ് ഷർ­ട്ട്… നീല ഷർ­ട്ട്!” എന്നു കൂവി.

“നൈ­ല­ക്സാ? അ­തെ­ന്തി­ന്?”

“അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു. നൈ­ല­ക്സ് ഷർ­ട്ട് ഇ­ട്ടോ­ടാ ന്നു പ­റ­ഞ്ഞു”.

“എവിടെ പോണു?”

“സ­രോ­ജി­നി­യു­ടെ വീ­ട്ടി­ലെ ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­ന്”

“ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നോ? പ­റ­ഞ്ഞേ ഇ­ല്ല­ല്ലോ?”

“ഇ­പ്പൊ­ത്തീ­രു­മാ­നി­ച്ച് എ­റ­ങ്ങു­ന്നേ­യു­ള്ളൂ”

“നീയും പോ­ണു­ണ്ടോ?”

“അച്ഛൻ വരാൻ പ­റ­ഞ്ഞു”

“നൈ­ല­ക്സ് എ­ന്തി­ന്?”

“നൈ­ല­ക്സ് ഷർ­ട്ടു­ണ്ട് എന്നു ഞാൻ സ­രോ­ജി­നി­യോ­ടു പ­റ­ഞ്ഞ­താ”

“നൈ­ല­ക്സൊ­ന്നും വേണ്ട. വെ­യി­ല­ത്ത് എ­രി­യും”

“നൈ­ല­ക്സ് ഷർ­ട്ട്! നൈ­ല­ക്സ് ഷർ­ട്ട്! നൈ­ല­ക്സ് ഷർ­ട്ട്!”

“ഒ­ച്ച­യി­ടാ­തെ… എ­ടു­ത്തു തരാം”.

നൈ­ല­ക്സ് സ­ത്യ­ത്തിൽ പെൺ­കു­ട്ടി­കൾ­ക്കു കു­പ്പാ­യം ത­യ്ക്കാൻ പ­റ്റി­യ­താ­ണു്. നീ­ല­നി­റ­ത്തിൽ ജി­ലു­ജി­ലു­ന്ന­നെ­യു­ണ്ടു്. ടൈലർ കു­ഞ്ഞൻ അ­ച്ഛ­നോ­ടു്, “നല്ല തു­ണി­യാ, ചെറിയ കു­ട്ടി­ക്ക് ഒരു ഷർ­ട്ടു ത­യ്ക്കാം പി­ള്ളേ, ന­ന്നാ­യി­രി­ക്കും” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“തയ്യൽ നി­ക്കു­മോ­ടേ?” അ­ച്ഛ­നു സംശയം.

“ഉ­ള്ളിൽ തുണി വെ­ച്ചു ത­യ്ക്കാം… നി­ക്കും”.

നൈ­ല­ക്സ് ഷർ­ട്ടി­ട്ട­തും അ­ന­ന്ത­നു് താ­നൊ­രു വലിയ മീൻ­കൊ­ത്തി­യാ­ണെ­ന്നു തോ­ന്നി. പാ­ഞ്ഞു­ചെ­ന്നു മീൻ കൊ­ത്തി­യെ­ടു­ത്തു് ചി­റ­കു­വി­രി­ച്ച് മേ­ശ­മേൽ കേ­റി­യി­രു­ന്നു.

“ടേയ് കീ­റി­ക്കൊ­ണ്ടു വരാതെ”

“മ­യി­ലു­മാ­തി­രി­യ­ല്ലേ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന്?” ത­ങ്ക­മ്മ വായിൽ കൈ­വെ­ച്ചു ആ­ശ്ച­ര്യ­പ്പെ­ട്ടു.

“മായി തത്ത! മായി തത്ത!” എന്നു കു­ട്ടി ചി­ണു­ങ്ങാൻ ആ­രം­ഭി­ച്ച­പ്പോൾ അമ്മ അതിനെ എ­ടു­ത്തു “ന്റെ കി­ലു­ക്കാം­പെ­ട്ടി­ക്കു മയില് കു­പ്പാ­യം തരാം ട്ടോ” എ­ന്നു് അ­പ്പു­റം കൊ­ണ്ടു­പോ­യി.

അ­ച്ഛ­നും ടീ­ക്ക­നാ­രും പെ­രു­വ­ട്ട­രും അ­ങ്ങ­നെ­ത്ത­ന്നെ വെ­ച്ചി­ട്ടു പോയ മൂ­ന്നു കപ്പു ചാ­യ­യും ചു­ക്കി­രി എ­ടു­ത്തു കു­ടി­ച്ചു. നാ­ക്കു ചു­ഴ­റ്റി കോപ്പ മ­റി­ച്ചി­ട്ടു് ഉ­ള്ളിൽ ചാ­യ­യു­ണ്ടോ എന്നു ശ്ര­ദ്ധി­ച്ചു നോ­ക്കി. ക­യ്യ­ക­ത്തി­ട്ടു ചു­ഴ­റ്റി­യും പരതി.

അ­വ­രി­റ­ങ്ങി­യ­തും അതു് അ­ന­ന്ത­നെ നോ­ക്കി ക­ണ്ണു­കൾ ചി­മ്മി. ഇ­നി­യ­തു വീ­ട്ടി­നു­ള്ളി­ലേ­ക്കു ചെ­ന്നു് അ­ടു­ക്ക­ള­യോ­ടു് ഒ­ട്ടി­യി­രു­ന്നു് ഇട്ലി വാ­ങ്ങി ശാ­പ്പി­ട്ടു പോകും. ഒരു മു­ഴു­വൻ ഇട്ലി വായിൽ പോ­ക്കി വ­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടാ­വും.

images/jeyamohan-04-3-t.png

അ­ച്ഛ­നും പെ­രു­വ­ട്ട­രും ടീ­ക്ക­നാ­രും മു­ന്നോ­ട്ടു ന­ട­ക്കേ അ­ന­ന്തൻ ടീ­ക്ക­നാ­രു­ടെ കൈ പി­ടി­ച്ചാ­ണു പോ­യ­തു്. അച്ഛൻ നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നാ­യ­രെ­പ്പ­റ്റി പ­റ­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടേ­യി­രു­ന്നു. നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നാ­യ­രു­ടെ അച്ഛൻ എ­ട്ടു­മം­ഗ­ലം കേശവൻ നാ­യ­രും വലിയ പാ­ച­ക­ക്കാ­രൻ. അ­വ­രു­ടെ സദ്യ അച്ഛൻ ചെ­റു­പ്പ­ത്തിൽ പാ­റ­ശാ­ല ക്ഷേ­ത്ര ഉ­ത്സ­വ­ത്തിൽ വ­ച്ചാ­ണു് ആദ്യം ക­ഴി­ച്ച­തു്. അതിൽ പി­ന്നെ രണ്ടു തവണ. പൊ­ന്മ­ന ത­ല­ക്കെ­ട്ടു വ­ലി­യ­നി­ല അ­ച്ചു­തൻ ത­മ്പി­യു­ടെ മ­ക­ളു­ടെ ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നു്, തി­രു­വ­ട്ടാർ അ­മ്മ­വീ­ട്ടി­ലെ കു­ഞ്ഞി ല­ക്ഷ്മി­ക്കു­ട്ടി­യ­മ്മ­യു­ടെ ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നു്.

“തി­രു­വ­ട്ടാ­റി­ല് അ­വ­രൊ­രു അ­വി­യ­ല് വെ­ച്ചി­ട്ടൊ­ണ്ടു്. അത് അവിയൽ… അ­വി­യ­ലെ­ന്നാ അതാണ്. അ­വി­യ­ലി­ല് ചേ­ന­യും ചേ­മ്പും ത­മ്മിൽ ഒരു സ്വ­ര­ച്ചേർ­ച്ച വരണം. അത് ചി­ല്ല­റ­ക്കാ­ര­ന്റെ കൈ­യ്ക്കു വ­രൂ­ല്ല. അ­ന്ന­ത് നൂറു പെ­ഴ്സൻ­റും വന്നു. അ­വി­യ­ലി­നു മേലേ തൈ­രൊ­ഴി­ക്ക­ണം. അ­വി­യ­ല് ഇ­റ­ക്കു­ന്ന­തി­നു തൊ­ട്ടു മു­മ്പ്, ചേ­ന­ക്ക­ഷ­ണ­ത്തി­ന്റെ കറമണം പോയി തേങ്ങ വെ­ന്തു മൂത്ത മണം വ­രു­ന്ന­തി­നി­ട­യിൽ കൊ­ണ്ട­ന്നൊ­ഴി­യ്ക്ക­ണം. ഇ­ല്ലെ­ന്നാ പോയി”

“ഇ­വ­രെ­ങ്ങ­നെ?” ടീ­ക്ക­നാർ ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഇവരും ഗ­ജ­കി­ല്ലാ­ഡി­യാ… പോയ വർഷം തി­രു­വ­ട്ടാ­റി­ലെ അ­ന­ന്ത­പ­ത്മ­നാ­ഭൻ നാ­യ­രു­ടെ മ­ക­ന്റെ ക­ല്യാ­ണ­ത്തി­നു് ഒരു കൂ­ട്ടു­ക­റി വച്ചു. ചു­ര­ങ്ങാ­ക്കൂ­ട്ടു­ക­റി ഒരു എ­ശ­ക്കേ­ടു പി­ടി­ച്ച ഐ­റ്റ­മാ­ണ്. കറിയാ, പക്ഷേ സ്വ­ല്പം മധുരം കാണും. മധുരം നി­ക്കേ­ണ്ട എ­ട­ത്ത് നി­ക്ക­ണം. കെ­ട്ടി­യ പു­രു­ഷ­ന്റെ കൂടെ വീ­ട്ടീ­ത്ത­ന്നെ നി­ക്കു­ന്ന മാ­തി­രി. കൂ­ടി­പ്പോ­യാ വാ­യി­ലേ വെ­യ്ക്കാൻ പ­റ്റൂ­ല. കു­റ­ഞ്ഞാ രു­ചി­യും കാണൂല… അതൊരു കല തന്നെ, അല്ലേ?” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതൊരു കൈ­പ്പു­ണ്യ­മാ” ടി­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഇപ്പം സോ­പാ­ന­പ്പാ­ട്ടി­ന് എ­ട­യ്ക്ക എ­ങ്ങ­നി­രി­ക്കും? പാ­ട്ടു പോണ വ­ഴി­ക്ക് എ­ട­യ്ക്ക വരണം. എന്നാ പാ­ട്ടു കേ­ക്കു­മ്പോ എ­ട­യ്ക്ക മൊ­ഴ­ച്ചു നി­ക്ക­രു­ത്. പാ­ട്ടി­നു­ള്ളിൽ എ­ട­യ്ക്ക­ടെ താളം വേ­ഗ­ത്തിൽ ക­ലർ­ന്നു­വ­ര­ണം…” അച്ഛൻ കൈ വീശി. “അ­തി­നാ­ണ് എ­ട­യ്ക്ക­ക്ക് നല്ല കോല് വേണം ന്നു പ­റ­യി­ണ­ത്. കി­ണ്കി­ണൂ­ന്നൊ­ന്നും കേ­ക്ക­രു­ത്… മെത് മെത് ന്നും പാടൂല. മു­റു­കി­യ ശബ്ദം വരണം. നല്ല കാ­തി­ന് അ­ത­റി­യു­മെ­ടോ”

ആ­റു­ക­ട­ന്നു് മാ­റ­പ്പാ­ടി ക­വ­ല­യിൽ പ­തി­നാ­റു ജി ബസ്സു പി­ടി­ച്ചു. അതു് കു­ഴി­ത്തു­റ­യ്ക്കു പോ­കു­ന്ന­തു്. മേൽ­പാ­ലം ക­വ­ല­യി­ലി­റ­ങ്ങി അവിടെ നി­ന്നു് അ­ടു­ത്ത ബ­സ്സി­നു് മ­ഞ്ചാ­ലു­മൂ­ട്ടി­ലേ­ക്കു്. വഴി നീളെ അച്ഛൻ പാ­ച­ക­ത്തെ­പ്പ­റ്റി­ത്ത­ന്നെ പ­റ­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. “നല്ല സ­ദ്യ­യു­ണ്ടാ ഒരു ഗു­ണ­മൊ­ണ്ടു്. എ­ന്തൊ­ക്കെ­യാ ന­മ്മ­ള് ക­ഴി­ക്കി­ണ­ത് ? ചോറ് സാ­മ്പാ­റ് അ­വി­യ­ല് തോരൻ അ­തി­നു­മേൽ പ്ര­ഥ­മൻ ബോളി. എന്നാ ഉണ്ടു ക­ഴി­ഞ്ഞു് ഏ­മ്പ­ക്കം വി­ടു­മ്പം ന­മ്മ­ള് അ­റി­യാ­ത്ത ഒരു പുതിയ ശാ­പ്പാ­ടി­ന്റെ മണം വരണം…”

“അ­തെ­ങ്ങ­നെ?” ടീ­ക്ക­നാർ ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഏ, വെ­റ്റി­ല­യും ചു­ണ്ണാ­മ്പും പാ­ക്കും ചേർ­ന്നാ താം­ബൂ­ല­മ­ണം എ­ങ്ങ­നെ വരിണു?”

ടീ­ക്ക­നാർ “അതു ശരിയാ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതേ മാ­തി­രി അ­ത്ര­യും ശാ­പ്പാ­ടു ചേർ­ന്ന് വ­യ­റ്റിൽ ഒ­ന്നാ­യി­ട­ണം. അതാണ് അന്ന ല­ക്ഷ്മി. നല്ല ദേ­ഹ­ണ്ണ­ക്കാ­രൻ ക­യ്യു­വെ­ച്ചി­ല്ലെ­ങ്കീ പു­ളി­ച്ച ഏ­മ്പ­ക്കം വരും… എ­ര­യെ­ടു­ത്ത പാ­മ്പു മാ­തി­രി ഞെ­ളി­യും. ന­ന്നാ­യി സ­ദ്യ­യു­ണ്ട­വൻ എരുമ മാ­തി­രി കി­ട­ന്ന് അ­യ­വെ­ട്ടി കണ്ണു കൂ­മ്പി ഇ­രി­ക്ക­ണം”

മ­ഞ്ചാ­ലു­മൂ­ടു് ഭഗവതി ക്ഷേ­ത്ര­ത്തി­നു മു­ന്നിൽ തന്നെ ഗം­ഭീ­രൻ അ­ല­ങ്കാ­ര കമാനം ഉ­ണ്ടാ­ക്കി വെ­ച്ചി­രു­ന്നു. അതിൽ ജ­മ­ന്തി­പ്പൂ­ക്കൾ കൊ­ണ്ടു­ള്ള അ­ടു­ക്കു­വ­ള­യ­ങ്ങൾ തൂ­ങ്ങി നി­ന്നു.

“ഒറ്റ വ­ള­യ­ത്തി­ന് നൂറു രൂ­പ­യാ­യി­ക്കാ­ണും, അ­ല്ലേ­ടോ?” ടീ­ക്ക­നാർ ചോ­ദി­ച്ചു.

വ­ണ്ടി­ക­ളിൽ വ­ന്ന­വർ­ക്കു വ­ണ്ടി­കൾ നി­റു­ത്താൻ തൊ­ട്ട­ടു­ത്ത തോ­ട്ട­ത്തിൽ സ്ഥലം നീ­ക്കി വെ­ച്ചി­രു­ന്നു. അവിടെ നൂ­റു­ക­ണ­ക്കി­നു വ­ണ്ടി­ക്കാ­ള­കൾ വൈ­ക്കോൽ തി­ന്നു­ന്ന ക­ഴു­ത്തു­മ­ണി­യൊ­ച്ച. നൂ­റി­ലേ­റെ സൈ­ക്കി­ളു­കൾ. കാ­റു­കൾ ഇ­രു­പ­തെ­ണ്ണം നി­ന്നി­രു­ന്നു. ഒരു കാറു് വളരെ വലുത്.

“ബ്യൂ­ക്ക് കാറാ” അ­ന­ന്തൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഇപ്പം എ­ല്ലാ­രും വ­ണ്ടി­ക്ക് ചോ­പ്പു കാളയാ കെ­ട്ടു­ന്ന്… കാ­ങ്കേ­യ­മാ­ണ് വ­ണ്ടി­ക്ക് ഐ­ശ്വ­ര്യം” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതു പ­തു­ക്കെ­യ­ല്ലേ പോകൂ? ലോഡു വ­ലി­ക്കാൻ അതാ ന­ല്ല­ത്” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“വേഗം പോയി ഏതു കോട്ട പി­ടി­ക്കാ­നാ? ഹേയ്, ഒ­രൈ­ശ്വ­ര്യം വേ­ണ്ട­യോ? ചെ­മ­പ്പു കാ­ളേ­ടെ മൂ­ക്ക് നാ­യ­യെ­പ്പോ­ല­ല്ലി­യോ ഇ­രി­ക്കു­ന്ന്?”

അ­വി­ടു­ന്നു പെ­രു­വ­ട്ട­രു­ടെ വീ­ടു­വ­രെ ഇ­രു­വ­ശ­വും മു­ള­നാ­ട്ടി തോരണം പോലെ ജ­മ­ന്തി­പ്പൂ­മാ­ല­കൾ. തറ നി­ര­പ്പാ­ക്കി ആ­റ്റു­മ­ണൽ വി­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ടു്. ചെറിയ കു­ട്ടി­കൾ ഓ­ടി­ക്ക­ളി­ച്ചു­കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. നാ­ദ­സ്വ­ര മേളം കേ­ട്ടു.

ഏ­ഴു­നി­ല­പ്പ­ന്തൽ ഒരു വലിയ കോട്ട പോലെ കാ­ണാ­യി. “ഏ­ഴു­നി­ല­പ്പ­ന്തൽ കെ­ട്ടി­യ­വ­ന്റെ പേരും ക്ഷ­ണ­ക്ക­ത്തി­ലൊ­ണ്ടാ­വും” പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു.

മു­ള­ങ്കാ­ലു ചേർ­ത്തു കെ­ട്ടി ഉ­യർ­ത്തി­യ പ­ന്ത­ലി­നു് രണ്ടു പന ഉയരം. അ­തി­ന്മേൽ പ­ന­യോ­ല­ക­ളാൽ അ­ല­ങ്കാ­രം. ഏഴു പ­ന്തൽ­ക്കൂർ­പ്പു­ക­ളിൽ കൊ­ടി­കൾ പാറി. പ­ന്ത­ലി­ന­ക­ത്തു പോകാൻ ഏഴു വാ­തി­ലു­കൾ. ആ­ദ്യ­ത്തെ വാ­തി­ലി­ലൂ­ടെ അ­ച്ഛ­നും ടീ­ക്ക­നാ­രും പെ­രു­വ­ട്ട­രും അ­ക­ത്തു­ചെ­ന്നു.

വാ­തു­ക്കൽ മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടർ നി­ന്നി­രു­ന്നു. കൈ കൂ­പ്പി വ­ണ­ങ്ങി “വരൂ… വരൂ… ക­ണ്ടി­ട്ട് കൊറേ നാ­ളാ­യി, അല്ലേ? സൗ­ഖ്യം ത­ന്ന­ല്ലേ?” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു.

അ­ച്ഛ­നെ ക­ണ്ട­തും “വരൂ… വരൂ… പി­ള്ളേ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഇ­വ­മ്മാ­ര് ന­മ്മ­ടെ സ്നേ­ഹി­ത­രാ. ഇതു പെ­രു­വ­ട്ടർ. ഇതു ടീ­ക്കൻ. നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നാ­യ­രാ­ണ് അ­രി­വെ­പ്പ് ന്നു ക്ഷ­ണ­ക്ക­ത്തിൽ കണ്ടു. ഉടനെ വണ്ടി കേറി”. അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ട­രു­ടെ മുഖം വി­ടർ­ന്നു. “പി­ന്നേ! ആളു വെറും പു­ള­ളി­യാ? വ­രൂ­ല്ല, വേറെ സ­ദ്യ­യൊ­ണ്ട് എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു. വ­രൂ­ല്ലെ­ന്നാ എന്റെ മ­കൾ­ക്കു ക­ല്യാ­ണോ­മി­ല്ല എ­ന്നും പ­റ­ഞ്ഞു വാ­തിൽ­തി­ണ്ണ­യി­ല­ങ്ങി­രു­ന്നു. അവര് വന്ന്, ശരി പോടേ, ഞാൻ വരാം എന്നു പ­റ­ഞ്ഞ­ശേ­ഷ­മ­ല്ലേ ഞാൻ എ­ണീ­റ്റു­ള്ളൂ”

“ഭാ­ഗ്യം തന്നെ” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “കു­ട്ടി യോ­ഗ­മു­ള്ള­വ­ളാ. നല്ല സ­ദ്യ­യു­ണ്ടു ക­ഴി­ഞ്ഞ് നാ­ലാ­ള് മനസു നെ­റ­ഞ്ഞ് ഗം­ഭീ­രാ­യീ­ന്നു പ­റ­ഞ്ഞാ അതാണ് ദൈ­വ­ത്തി­ന്റെ ആ­ശീർ­വാ­ദം”

മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടർ കണ്ണു ക­ല­ങ്ങി, “അതെ, ന­ന്നാ­യി­രി­ക്ക­ണം എന്റെ കു­ട്ടി” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

പെ­രു­വ­ട്ടർ ചോ­ദി­ച്ചു: “ഏ­ഴു­നെ­ല­പ്പ­ന്ത­ല­ല്ലേ… ആരാ പ­ന്തൽ­പ്പ­ണി?”

“വാ­കൈ­യ­ടി അ­ന­ന്തൻ നാ­ടാ­ര്. പേ­രു­കേ­ട്ട ആളു തന്നെ”

“കാണണം” പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ട്… കാണാം… ഏയ് മു­രു­കാ, ഇവരെ കൂ­ട്ടി­പ്പോ”

പെ­രു­വ­ട്ട­രു­ടെ അ­ന­ന്ത­ര­വൻ മു­രു­കൻ വ­ന്നു് അവരെ കൂ­ട്ടി­പ്പോ­യി. വലിയ പന്തൽ. മ­ണ്ട­ക്കാ­ട്ടു് കൊ­ട­യു­ത്സ­വ­ത്തി­നാ­ണു് അ­ന­ന്തൻ അത്ര വലിയ പന്തൽ ക­ണ്ടി­ട്ടു­ള്ള­തു്. മേലേ വെ­ളു­ത്ത തു­ണി­കൊ­ണ്ടു വി­താ­ന­മി­ട്ടി­രു­ന്നു. ആ­യി­ര­ക്ക­ണ­ക്കി­നു മു­ള­ന്തൂ­ണു­കൾ. അ­വ­യി­ലെ­ല്ലാം ചു­വ­ന്ന തുണി ചു­റ്റി­യി­രു­ന്നു. പന്തൽ മേൽ­ക്കൂ­ര­യു­ടെ തു­മ്പ­ത്തു നി­ന്നു് പൂത്ത കൊന്ന പോലെ പ­ട്ടു­പ്പാ­വ­ട്ട­ക­ളും തു­ണി­ത്തൂ­ണു­ക­ളും തൂ­ങ്ങു­ന്നു. പ­ന്ത­ലി­ന്റെ ന­ടു­ക്കു് പ­ന്ത്ര­ണ്ടു പൂ­ച്ച­ക്ര­ത്തൊ­ങ്ങ­ലു­കൾ.

പ­ന്ത­ലി­ന­ടു­ത്തു് ചെ­റി­യൊ­രു ഒ­റ്റ­പ്പ­ന്തൽ. അതിൽ മ­ര­പ്പ­ല­ക­യി­ട്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ വേ­ദി­യിൽ നാ­ദ­സ്വ­ര­സം­ഘം.

“നാ­ദ­സ്വ­രം ആരാ?”

“ത­ഞ്ചാ­വൂ­രു പാർ­ട്ടി. തി­രു­വീ­ഴി­മ­ല സ്വാ­മി­നാ­ഥ­പി­ള്ള­യും ഉ­ല­ക­നാ­ഥ­പി­ള്ള­യും നാ­ദ­സ്വ­രം. തവില് ത­ലൈ­ച്ച­ങ്കോ­ട് സു­ബ്ര­മ­ണ്യ പി­ള്ള­യും അ­വ­രു­ടെ അനിയൻ ഗണേശ പി­ള്ള­യും”. മു­രു­കൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“നല്ല പാർ­ട്ടി­യാ. കൊ­ച്ചു കു­ഞ്ഞി­നെ­പ്പോ­ലാ ത­വി­ലി­നെ വെ­ച്ചു കൊ­ഞ്ചി­ക്കു­ക” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

നാ­ദ­സ്വ­ര­ത്തിൽ എ­ടു­ത്ത പാ­ട്ടു് അ­ന­ന്ത­നു് അ­റി­യാ­വു­ന്ന­താ­ണു്. “നഗുമോ മു ഗ­ന­ലേ­നി”

അച്ഛൻ തി­രി­ഞ്ഞു നോ­ക്കി മുഖം വി­ടർ­ത്തി “ആ­ഭേ­രി­യാ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­ച്ഛ­നു് ഇ­ഷ്ട­പ്പെ­ട്ട രാഗം അ­താ­ണെ­ന്നു് അ­ന­ന്ത­ന­റി­യാം. ചില സമയം അതു കേ­ട്ടു ക­ര­യാ­റു­മു­ണ്ടു്.

“ദേ­വ­ഗാ­ന്ധാ­രം ന്നു വി­ചാ­രി­ച്ചു” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതും ഇതും ഒന്നു തന്നെ. ഷെ­ഹ­നാ­യീ­ല് ഭീം­പ­ലാ­സിൻ എ­ന്നൊ­ന്നു വാ­യി­ക്കും. അതും ഒന്നു തന്നെ… അ­യ്യർ­മാ­രു­ക്കു ത­ന്നെ­യേ അ­തി­ന്റെ വ്യ­ത്യാ­സം അറിയൂ”. അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

നാ­ദ­സ്വ­ര സം­ഗീ­ത­ത്തി­നു് അച്ഛൻ ത­ല­യാ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. പെ­രു­വ­ട്ടർ അ­ന­ന്ത­നോ­ടു് “പ­ന്ത­ല് ഇ­ങ്ങ­നെ നി­ക്ക­ണ­മെ­ന്നാ ആദ്യം കാ­റ്റി­ന്റെ ക­ണ­ക്കു് ശ­രി­ക്കു മ­ന­സ്സി­ലാ­ക്ക­ണം. സ്ഥലം മാ­റു­മ്പോ സീസൺ മാ­റു­മ്പോ കാ­റ്റും മാറും… അതൊരു ശാ­സ്ത്ര­മാ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു. “ആടാതെ ഇ­രു­ന്നാ പ­ന്ത­ലു വീഴും. ആട്ടം കൂ­ടി­യാ­ലും ചെ­രി­യും… മേലേ ആടണം. നാ­ട്ടി­യ മ­ണ്ണിൽ തൂണ് ആ­ട­രു­ത്”.

പന്തൽ നി­റ­ഞ്ഞി­രു­ന്നു. “ഏഴു ഊര് ചേർ­ത്തു വി­ളി­ച്ചി­ട്ടൊ­ണ്ട്” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“നാ­ടൊ­ന്നി­ച്ച് ഉ­ണ്ടാ­ലാ വി­രു­ന്നി­നു രുചി” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “കൂ­ട്ടം കൂടി നോ­ക്കി നോ­ക്കി­യ­ല്ലേ ആ­ന­ക്ക് അ­ഴ­കു­ണ്ടാ­വു­ന്ന­ത്?”

images/jeyamohan-04-4-t.png

അ­ന­ന്തൻ സ­രോ­ജി­നി­യെ കണ്ടു. അ­ച്ഛ­നോ­ടു് ഒ­ന്നി­നു പോ­കു­ന്ന­താ­യി കൈ­കാ­ണി­ച്ചു. അച്ഛൻ ത­ല­യാ­ട്ടി­യ­തും അവൻ പു­റ­ത്തു പോയി പ­ന്ത­ലു ചു­റ്റി­ക്കൊ­ണ്ടു മുൻ­വ­ശ­ത്തെ­ത്തി.

“സ­രോ­ജി­നി ഞാൻ വന്ന്”

അവൾ അവനെ നോ­ക്കി വായ് പൊ­ത്തി ചി­രി­ച്ചു.

“എന്താ ഈ ഷർ­ട്ടി­ട്ടേ?”

“ഇതു മീ­ങ്കൊ­ത്തി ഷർ­ട്ട്”. അ­ന­ന്തൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഞാ­മ്പ­റ­ഞ്ഞി­ല്ലേ? നൈ­ല­ക്സ് ഷർ­ട്ട്”

സാ­വി­ത്രി “ന­ന്നാ­യി­ട്ടു­ണ്ട്” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“എ­ന്റ­ച്ഛൻ വ­ന്നി­ട്ടൊ­ണ്ട്. നാ­ദ­സ്വ­രം കേ­ക്കു­കാ”

“സാ­വി­ത്രീ എടീ” എന്നു വി­ളി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് ഒരു പെ­ണ്ണ് പ­ട്ടു­സാ­രി ചു­റ്റി തല നിറയെ പൂവു വെ­ച്ചു വന്നു. “ഇ­വി­ടെ­യാ നി­ക്കു­ന്നേ?”

“എന്റെ ക്ലാ­സിൽ പ­ഠി­ക്കി­ണ കൂ­ട്ടു­കാ­ര­നാ… അ­ന­ന്തൻ”. സ­രോ­ജി­നി പ­റ­ഞ്ഞു.

“ആ നായരു പ­യ്യ­നാ? നി­ന്റെ അച്ഛൻ വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടോ?”

“അ­വി­ടി­രു­ന്നു പാ­ട്ടു കേ­ക്കു­ന്നു”

“നീ ഇങ്ങു വാ”

അവർ അവനെ വി­ളി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു­പോ­യി. ഒരു ചെറിയ അറ തു­റ­ന്നു് ഒരു ലഡു എ­ടു­ത്തു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു് അ­ന­ന്ത­നു കൊ­ടു­ത്തു. “ഇതു തി­ന്ന്… അ­ച്ഛ­ന് ഇതു കൊ­ടു­ക്ക­ണം”.

“എന്താ ഇത്” അ­ന­ന്തൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഇതു ത­ഞ്ചാ­വൂ­രു ചീ­ന്തു­പാ­ക്ക് … ഞാൻ ത­ന്നൂ­ന്ന് പറയു”

“ആര് ?”

“മ­ഹാ­ല­ക്ഷ്മീ­ന്നു പറയൂ”

“ശരി”

അ­ന­ന്തൻ മ­ട­ങ്ങി വന്നു അ­ച്ഛ­ന്റെ ക­യ്യിൽ പാ­ക്കു കൊ­ടു­ത്തു് “മ­ഹാ­ല­ക്ഷ്മീ­ന്ന് ഒരു മാമി ത­ന്ന­താ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഏയ്, മ­ഹാ­ല­ക്ഷ്മി, ടോ” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അ­പ്പ­ഴേ ഞാൻ കണ്ടു. പ­ട്ടും പ­ത്രാ­സു­മാ­യി­ട്ട്… ന­മ്മ­ളെ ക­ണ്ടി­ല്ലെ­ന്നാ ക­രു­തി­യേ. കണ്ടു, അല്ലേ” പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു.

അച്ഛൻ പാ­ക്കു ചീ­വി­യ­തു് വാ­ങ്ങി കു­റ­ച്ചെ­ടു­ത്തു വാ­യി­ലി­ട്ടു. മുഖം വി­ടർ­ന്നു”. ത­ഞ്ചാ­വൂ­രു നാ­ദ­സ്വ­രം കേ­ക്കു­മ്പോ ത­ഞ്ചാ­വൂ­രു ചീവല് കൊ­റി­ക്ക­ണം. അതു രു­ചി­യ­റി­ഞ്ഞ പെ­ണ്ണി­ന­റി­യാം”.

“മ­ഹാ­ല­ക്ഷ്മി­ക്ക് നി­ന്റെ രുചി അ­റി­യാ­തി­രി­ക്കു­മോ, ഹേ”

നാ­ദ­സ്വ­ര­ത്തി­ന്റെ ശ്രു­തി­യും ഗ­തി­യും മാറി. ആൾ­ക്കൂ­ട്ട­ത്തി­ന്റെ ബഹളം ഒ­ന്ന­ട­ങ്ങി. ക­ല്യാ­ണ­ച്ച­ട­ങ്ങു­കൾ തു­ട­ങ്ങി. കു­ടും­ബ­ത്തി­ലു­ള്ള മൂത്ത നാ­ടാ­രാ­ണു് ക­ല്യാ­ണ­ച്ച­ട­ങ്ങു ന­ട­ത്തി­ക്കൊ­ടു­ക്കു­ക. വി­വാ­ഹ­വേ­ദി­യിൽ പു­തു­നെ­ല്ലു നി­റ­ച്ച മ­ര­ക്കാ­ലു­ക­ളിൽ തെ­ങ്ങിൻ പൂ­ക്കു­ല­കൾ. സ്വർ­ണ്ണ­നി­റ­മു­ള്ള നീർ­ക്കു­ട­ങ്ങൾ. കു­ത്തു­വി­ള­ക്കു­കൾ. താ­ല­ങ്ങ­ളിൽ പ­ഴ­ങ്ങൾ, കാ­യ്കൾ, പൂ­ക്കൾ. ഒരു താ­ല­ത്തിൽ പൊ­ന്നും പ­ട്ടും. ഒരു പുതിയ പ­ന­യോ­ല­ച്ചെ­രു­വ­ത്തിൽ മ­ണ്ണു്.

മ­ന്ത്ര­മൊ­ന്നു­മി­ല്ല. മൂത്ത നാടാർ നിർ­ദ്ദേ­ശ­ങ്ങൾ മാ­ത്രം നൽകി. മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­ട്ടു­വ­സ്ത്ര­മു­ടു­ത്തു്, തലയിൽ വലിയ പട്ടു ത­ല­പ്പാ­വു വെ­ച്ച്, പട്ടു മേൽ­വ­സ്ത്രം പി­രി­ച്ചു മു­റു­ക്കി ശ­രീ­ര­ത്തി­നു കു­റു­കേ പൂണൂൽ പോലെ അ­ണി­ഞ്ഞു് ഇ­ടു­പ്പിൽ കെ­ട്ടി­യ ക­ച്ച­യിൽ കു­ത്തു­വാൾ തി­രു­കി വ­ന്നു് വേ­ദി­യിൽ നി­ന്നു. പ­യ്യ­ന്റെ അ­ച്ഛ­നും അ­തേ­പോ­ലെ ത­ല­പ്പാ­വും ഉ­ട­വാ­ളു­മാ­യി വന്നു നി­ന്നു.

അ­ന­ന്തൻ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു നി­ന്നു നോ­ക്കി­ക്ക­ണ്ടു. നായർ ക­ല്യാ­ണ­ങ്ങ­ളേ­ക്കാൾ ച­ട­ങ്ങു­കൾ കൂ­ടു­ത­ലാ­യി­രു­ന്നു. പയ്യൻ ചെ­രു­വ­ത്തിൽ വെ­ച്ചി­രു­ന്ന മ­ണ്ണിൽ ന­വ­ധാ­ന്യ­ങ്ങൾ വി­ത­ച്ചു വെ­ള്ളം ന­ന­ച്ചു. ഓ­രോ­രു­ത്ത­രെ­യാ­യി വ­ണ­ങ്ങി. പി­ന്നീ­ടു് പെ­ണ്ണി­നെ കൂ­ട്ടി­ക്കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു. ഒരു വലിയ പൂ­മാ­ല­ക്കൂ­മ്പാ­രം പോലെ അവൾ ന­ട­ന്നു വന്നു. ക­യ്യിൽ വെ­ള്ളം നി­റ­ച്ച വെ­ങ്ക­ല­ക്കു­ട­വു­മാ­യി വേ­ദി­യി­ലേ­ക്കു കയറി. അ­ന­ന്തൻ മെ­ല്ലെ നീ­ങ്ങി ആ­ളു­ക­ളെ നോ­ക്കാൻ തു­ട­ങ്ങി. ആ­ണു­ങ്ങൾ മ­ടു­പ്പോ­ടെ അ­ങ്ങു­മി­ങ്ങും നോ­ട്ടം പാ­യി­ച്ചു കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. പെ­ണ്ണു­ങ്ങൾ ക­ണ്ണെ­ടു­ക്കാ­തെ വിവാഹ വേ­ദി­യി­ലേ­ക്കു­റ്റു നോ­ക്കി. അ­വ­രു­ടെ മു­ഖ­ങ്ങ­ളിൽ ഗൗരവം ക­ന­ത്തി­രു­ന്നു.

ഉ­ച്ച­ത്തിൽ നാ­ദ­സ്വ­ര ശബ്ദം. ച­ട­ങ്ങു ന­ട­ത്തി­യ മൂത്ത നാടാർ “പട്ടു കൊ­ടു­ക്കൂ” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു. ക­ല്യാ­ണ­ച്ചെ­റു­ക്കൻ പെ­ണ്ണി­നു പ­ട്ടു­കൊ­ടു­ത്തു. “പെ­ണ്ണ് സാരി മാ­റ്റി വ­ര­ട്ടെ” പെ­ണ്ണു ചെ­ന്നു് പ­ട്ടു­സാ­രി മാ­റ്റി­യു­ടു­ത്തു വന്നു. “മാല അ­ങ്ങോ­ട്ടു­മി­ങ്ങോ­ട്ടും ഇടൂ” മാല മാ­റ്റി­യ­തും താ­ലി­കെ­ട്ടു ക­ഴി­ഞ്ഞു. അ­ന­ന്ത­ന്റെ ത­ല­ക്കു­മേൽ മലരും അ­ക്ഷ­ത­വും മഴ പോലെ പൊ­ഴി­ഞ്ഞ­പ്പോൾ അവൻ മു­ടി­യിൽ തട്ടി അ­തു­തിർ­ത്തു. എ­ല്ലാ­വ­രു­ടെ ത­ല­യി­ലും മലരും അ­രി­യും തങ്ങി നി­ന്നി­രു­ന്നു.

വ­ധു­വ­ര­ന്മാർ ഓ­രോ­രു­ത്ത­രു­ടെ­യാ­യി കാലിൽ വീണു് ആ­ശിർ­വാ­ദം വാ­ങ്ങി. വ­യ­സ്സാ­യ­വ­രെ കൈ­ത്താ­ങ്ങോ­ടെ വേ­ദി­യി­ലേ­ക്കു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു. അ­വ­രു­ടെ കാൽ­ക്കൽ വ­ധൂ­വ­ര­ന്മാർ ന­മ­സ്ക­രി­ച്ച­പ്പോൾ വ­യ­സ്സ­രിൽ ചിലർ ക­ര­ഞ്ഞു. ഓ­രോ­രു­ത്ത­രാ­യി ചെ­ന്നു് വ­ധൂ­വ­ര­ന്മാ­രെ ആ­ശം­സ­കൾ അ­റി­യി­ച്ചു. അ­ന­ന്തൻ സ­രോ­ജി­നി­യേ­യോ സാ­വി­ത്രി­യേ­യോ കാ­ണാ­നു­ണ്ടോ എന്നു നോ­ക്കി. സ­രോ­ജി­നി അ­തു­വ­ഴി­യേ പാ­വാ­ട­യും ഒ­തു­ക്കി­പ്പി­ടി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് ഓ­ടു­ന്ന­തു കണ്ടു. “സരോ സരോ” അവൻ വി­ളി­ച്ചു. അവൾ കേൾ­ക്കു­ന്നി­ല്ല.

അ­ച്ഛ­നും ടീ­ക്ക­നാ­രും പെ­രു­വ­ട്ട­രും വേ­ദി­യി­ലേ­ക്കു ചെ­ന്നു ആ­ശം­സ­കൾ നൽ­കി­പ്പോ­ന്നു. അച്ഛൻ തി­രി­കെ വ­ന്നി­രു­ന്നു് അവനെ വി­ളി­ച്ചു. “പി­ള്ളേ­ട­ടു­ത്തു പോയി ച­ക്ക­നി രാ­ജ­മാർ­ഗ്ഗ­മു വാ­യി­ക്ക­ണം­ന്നു പ­റ­യെ­ടാ”

അവൻ നാ­ദ­സ്വ­രം വാ­യി­ക്കു­ന്ന­വ­രു­ടെ അ­ടു­ത്തു ചെ­ന്നു. “അ­ച്ഛ­മ്പ­റ­ഞ്ഞു ച­ക്ക­നി­രാ­ജ വാ­യി­ക്ക­ണം­ന്ന്”

അവർ തി­രി­ഞ്ഞു് അ­ച്ഛ­നെ നോ­ക്കി പു­ഞ്ചി­രി­ച്ചു ത­ല­താ­ഴ്ത്തി­യ ശേഷം വാ­യി­ക്കാൻ ആ­രം­ഭി­ച്ചു. അച്ഛൻ ത­ല­യാ­ട്ടി പു­ഞ്ചി­രി­ച്ചു.

മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടർ കു­മ്പി­ട്ടു കൊ­ണ്ടു് അ­ടു­ത്തു വന്നു. “ആ­ദ്യ­ത്തെ പന്തി ഇ­രു­ന്നു. പി­ള്ള­യും പെ­രു­വ­ട്ട­രും ടീ­ക്ക­നാ­രും വന്നു സ­ദ്യ­യു­ണ്ട് എന്റെ കു­ട്ടി­യെ അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ക്ക­ണം”.

“ഈ രാഗം തീർ­ന്നി­ട്ടാ­വാം. നല്ല ഇ­മ്പ­ത്തിൽ വാ­യി­ക്കി­ണു”

“ത­ഞ്ചാ­വൂ­രു­പ്പോ­യി വി­ളി­ച്ചോ­ണ്ടു വ­ന്ന­താ­ണേ­യ്. മ­ധു­ര­ക്കി­പ്പു­റം അ­ങ്ങ­നെ വ­രാ­റി­ല്ല”. മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ഗ­ന്ധർ­വ­ന്മാർ തന്നെ!” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

മേ­ക്ക­ര പെ­രു­വ­ട്ടർ കൈ­കൂ­പ്പി. “അപ്പം ര­ണ്ടാം പ­ന്തി­ക്കി­രി­ക്കൂ”

അവർ പോ­യ­തും അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു: “ആ­ദ്യ­ത്തെ­പ്പ­ന്തി എ­ന്താ­യാ­ലും ചെ­റു­ക്കൻ വീ­ട്ടു­കാർ­ക്കാ. മ­രി­യാ­ദ കൊ­ണ്ടു വി­ളി­ച്ച­താ! ന­മ്മ­ളി­രി­ക്കാ­മ്പാ­ടൂ­ല്ല”.

ച­ക്ക­നി­രാ­ജ തീർ­ന്ന­തും ര­ണ്ടാം പ­ന്തി­ക്കു­ള്ള നേ­ര­മാ­യി. അച്ഛൻ ചെ­ന്നു് നാ­ദ­സ്വ­ര­വും ത­വി­ലും വാ­യി­ച്ച­വ­രെ കൈ­കൂ­പ്പി വ­ണ­ങ്ങി ആളു വീതം രണ്ടു രൂപ കൊ­ടു­ത്തു. അവരതു വാ­ങ്ങി ക­ണ്ണോ­ടു ചേർ­ത്തു് മ­ടി­യിൽ വെ­ച്ചു.

അച്ഛൻ തി­രി­ച്ചു വന്നു. “എ­ന്ത­രോ മ­ഹാ­നു­ഭാ­വ­ലു വാ­യി­ക്കാൻ പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടൊ­ണ്ട്… ഉ­ണ്ണു­ന്നേ­ട­ത്തും കേ­ക്കു­മ­ല്ലോ”

“രൂപ കൊ­ടു­ക്ക­ണോ?” അ­ന­ന്തൻ ചോ­ദി­ച്ചു.

“അവർ നാലു പേരും പ­ണ­ക്കാ­രാ­കും. ത­ഞ്ചാ­വൂ­രീ­ന്നു കാ­റി­ലാ വ­ന്നി­ട്ടു­ള്ള­ത്. ന­മ്മു­ടെ പണം കൊ­ണ്ട് അ­വർ­ക്കൊ­ന്നും ആ­വൂ­ല്ല. പക്ഷേ ന­മ്മ­ളു സ­ര­സ്വ­തി­ക്കു കാ­ണി­ക്ക കൊ­ടു­ക്ക­ണം. അതു് അ­വർ­ക്കു കൊ­ടു­ക്ക­ണ­ത­ല്ല. അ­വൾ­ക്കു­ള്ള­താ. അ­ത­വർ­ക്കു­മ­റി­യാം” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“നീ പണം കൊ­ടു­ക്കു­മ്പോ അ­വ­രു­ടെ മു­ഖ­മ­ങ്ങു വി­ടർ­ന്നേ” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

പ­ന്തി­വാ­തു­ക്കൽ നി­ന്ന­വർ വന്നു കു­മ്പി­ട്ടു് “വരൂ… സ്ഥ­ല­മു­ണ്ട്” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

അച്ഛൻ അ­ക­ത്തു ക­ട­ന്നു് കൈ ക­ഴു­കി­യ ശേഷം പ­ന്തി­ക്കാ­രൻ വി­ളി­ച്ച് ഇ­രി­ക്കാൻ പറഞ്ഞ ഇ­ല­ക്കു പി­ന്നിൽ പ­ന്തി­പ്പാ­യിൽ കാൽ മ­ട­ക്കി ഇ­രു­ന്നു. അ­പ്പു­റം ടീ­ക്ക­നാ­രും പെ­രു­വ­ട്ട­രും ഇ­രു­ന്നു. ഇ­പ്പു­റ­ത്തു് അ­ന­ന്ത­നും.

images/jeyamohan-04-5-t.png

ഇലയിൽ കറികൾ വി­ള­മ്പി­യി­രു­ന്നു. ഉപ്പ് ഇ­ട­ത്തേ അ­റ്റ­ത്തു് ഒരു തരി. അ­തി­ന­ടു­ത്തു് മാങ്ങ, കി­ടാ­ര­ങ്ങ (വ­ടു­ക­പ്പു­ളി), നെ­ല്ലി­ക്ക, ഇ­ഞ്ചി­പ്പു­ളി അ­ച്ചാ­റു­കൾ. അ­വ­ക്കു പി­ന്നിൽ ഇഞ്ചി, നാർ­ത്ത­ങ്കാ­യ്, മു­ള­കു് എ­രി­ക­റി­കൾ. വ­റു­ത്ത­ര­ച്ച് അല്പം വെ­ല്ല­മി­ട്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ എ­രി­ക­റി­കൾ അ­ര­ക്കു പോലെ, തേൻ മെ­ഴു­ക്കു പോലെ ഇ­രു­ന്നു. വ­ല­തു­ഭാ­ഗ­ത്തു് ആദ്യം പെ­രു­മ്പ­യ­റി­ട്ട ചു­ര­ങ്ങാ കൂ­ട്ടു­ക­റി. തു­വ­രൻ­പ­രി­പ്പു വേ­വി­ച്ചു കു­നു­കു­നാ ചി­ര­വി­യി­ട്ട വെ­ള്ള­രി­ക്കാ കൊ­ണ്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ പ­രി­പ്പു­ക്കൂ­ട്ടു്. പെ­രു­മ്പ­യ­റു വേ­വി­ച്ച് ഉ­പ്പി­ട്ടു താ­ളി­ച്ചു വെച്ച പ­യ­റു­ക്കൂ­ട്ടു്. അ­തോ­ടൊ­ട്ടി തയിർ ഉരുകി നെയ് ഊ­റി­പ്പ­ടർ­ന്ന അവിയൽ. അതിൽ എ­ഴു­ന്നു നിന്ന ചെ­റു­വി­രൽ വ­ണ്ണ­ത്തി­ലു­ള്ള വാ­ഴ­യ്ക്കാ­ത്തു­ണ്ടു­കൾ. കു­ഴ­യാ­തെ എ­ന്നാൽ പാ­ക­ത്തി­നു് അരഞ്ഞ തേ­ങ്ങാ­പ്പീ­ര്.

അതിനു പിറകേ മ­യ­ക്കു­ക­റി­കൾ. തേങ്ങ ചി­ര­വി­യി­ട്ടു ക­ട­ഞ്ഞു് എ­ള്ളി­ട്ടു താ­ളി­ച്ച കാ­ച്ചിൽ­ക്കി­ഴ­ങ്ങ്, വെ­ള്ള­നി­റ­ത്തിൽ കു­ഴ­ഞ്ഞ ചെ­റു­കി­ഴ­ങ്ങ്, നാവിൽ ചെറിയ മധുരം ത­രു­ന്ന പൊൻ­നി­റ­മു­ള്ള ന­ന­ക്കി­ഴ­ങ്ങ്. അതിനു പി­ന്നിൽ വ­റു­ത്ത­ര­ച്ച ഉ­രു­ള­ക്കി­ഴ­ങ്ങു കൂ­ട്ടു്. തൊ­ട്ട­ടു­ത്താ­യി പൊ­ന്തൻ വാ­ഴ­ക്കാ മ­സാ­ല­ക്കൂ­ട്ടു്. പെ­രു­ഞ്ചീ­ര­ക­മി­ട്ടു വെച്ച ചേ­പ്പ­ക്കി­ഴ­ങ്ങു­ക്കൂ­ട്ടു്. പെ­രു­മ്പ­യ­റു് പൊ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ക്കു­ന്ന പ­ട­വ­ല­ങ്ങാ­ക്കൂ­ട്ടു്. ഇളം പച്ച നി­റ­മു­ള്ള പീ­ച്ചി­ങ്ങാ­ക്കൂ­ട്ടു്. അ­തു­ക­ഴി­ഞ്ഞു് എ­ണ്ണ­യിൽ വ­റു­ത്തെ­ടു­ത്ത പൊ­രി­യ­ലു­കൾ. ചെ­റു­തു­ണ്ടു­ക­ളാ­യി നു­റു­ക്കി തേ­ങ്ങാ­പ്പീ­ര് ഇട്ടു താ­ളി­ച്ചെ­ടു­ത്ത പി­ഞ്ചു­പ്പ­യ­റു്, കടുകു താ­ളി­ച്ച് ഉ­ല­ത്തി­യ വെ­ണ്ട­ക്കാ, നെയ് മ­ണ­മു­ള്ള ക­ത്ത­രി­ക്ക.

പി­ന്നെ തോ­ര­നു­കൾ. കൊ­ത്ത­മ­ര­ക്ക, അ­മ­ര­ക്ക, കോ­വ­ക്ക, വ­ഴു­ത­ന­ങ്ങ, നേ­ന്ത്ര­ക്കാ­യ, ചേന എ­ന്നി­വ കൊ­ണ്ടു­ള്ള മെ­ഴു­ക്കു­പു­ര­ട്ടി­കൾ. പി­ന്നെ പ­ച്ച­മു­ള­കും തേ­ങ്ങ­യും ചേർ­ത്ത­ര­ച്ച് ഊ­റ്റി­യെ­ടു­ത്ത വെ­ള്ള­രി­ക്ക, പ­ച്ച­ത്ത­ക്കാ­ളി, പൊ­ണ്ണൻ കായ് പ­ച്ച­ടി­കൾ. അതിനു പിറകേ കൈ­ത­ച്ച­ക്ക, പു­ളി­ച്ചി­ക്കാ­യ്, പച്ച അ­യ­നി­ക്ക എ­ന്നി­വ പ­ച്ച­മു­ള­കു ചേർ­ത്തു­ണ്ടാ­ക്കി­യ പു­ളി­ക്കും കി­ച്ച­ടി­കൾ മൂ­ന്നു തരം. പി­ന്നെ പെ­രു­മ്പ­യ­റി­ട്ടു ചെയ്ത ഓലൻ. തേ­ങ്ങാ­പ്പാ­ലൊ­ഴി­ച്ചു ചേ­ന­ക്ക­ഷ­ണ­മി­ട്ടു വെച്ച ചേ­ന­ക്കാ­ളൻ. ‘കാളൻ വെ­ച്ചാ പാ­ലി­നു കിട നിൽ­ക്കും’ എ­ന്നു് അച്ഛൻ പ­റ­യാ­റു­ണ്ടു്. വാ­ഴ­പ്പ­ഴ­മി­ട്ടു വെച്ച പ­ഴ­ങ്കാ­ളൻ.

തു­ടർ­ന്നു് വെ­ല്ല­മി­ട്ടു വെച്ച മ­ധു­ര­പ്പ­ച്ച­ടി, പ­ഞ്ചാ­ര­യി­ട്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ പു­ളി­പ്പു­പ്പ­ച്ച­ടി. മാ­മ്പ­ഴം തു­ണ്ടു­ക­ളാ­ക്കി ഉ­പ്പി­ട്ടു വെച്ച മാ­മ്പ­ഴ­പ്പ­ച്ച­ടി. ച­തു­ര­ത്തിൽ ചെ­റു­താ­യി ചീവി നു­റു­ക്കി ഉ­പ്പി­ട്ടു വ­റു­ത്തെ­ടു­ത്ത ചേന. പൊ­ന്തൻ വാ­ഴ­ക്കാ­യ ചീവി വ­റു­ത്ത വാ­ഴ­ക്കാ ഉ­പ്പു­വ­ര­ട്ടി. ശർ­ക്ക­ര പു­ര­ട്ടി എ­ടു­ത്ത പേയൻ വാ­ഴ­യ്ക്കാ ശർ­ക്ക­ര­വ­ര­ട്ടി. അ­തി­ന­രു­കിൽ ക­ട്ടി­യു­ള്ള പ­ച്ച­ത്തോ­ലു­ള്ള ചി­ങ്ങൻ വാ­ഴ­പ്പ­ഴ­ങ്ങൾ ര­ണ്ടു്. മാ­മ്പ­ഴ­പ്പൂ­ളു ര­ണ്ടു്. വ­രി­ക്ക­ച്ച­ക്ക­ച്ചു­ള മൂ­ന്നു്. ഒരു ചെറു കി­ണ്ണ­ത്തിൽ തേൻ. മ­റ്റൊ­രു കി­ണ്ണ­ത്തിൽ വെണ്മ ക­ലർ­ന്ന പൊൻ നി­റ­മു­ള്ള പ­ശു­വിൻ നെയ്.

“കറി നാല്, ഉപ്പു നാല്, വറവു നാല്, പൊ­രി­വു നാല്, ഉ­പ­ദം­ശം നാല്, മധുരം നാല് എന്നാ കു­റ­ഞ്ഞ ക­ണ­ക്ക്”. അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “ല­ക്ഷ്മി ക­ടാ­ക്ഷ­മു­ണ്ടെ­ങ്കി­ല് മേലേ എത്ര വേ­ണ­മെ­ങ്കി­ലും പോകാം”

“എണ്ണി നോ­ക്ക­ണോ?”

“എ­ണ്ണ­ണ്ട. ശ­രി­യാ­യി­രി­ക്കും”.

“ഉ­പ­ദം­ശ­മെ­ന്നാ?”

“തൊ­ടു­ക­റി”.

“ഞാനും തി­ന്നു തി­ന്നു നോ­ക്ക­ട്ടെ… നാവു പ­ഴ­കു­ന്നു. പക്ഷേ, പേര് മ­ന­സി­ലു നിൽ­ക്കു­ന്നി­ല്ല” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“നീ എന്താ അ­രി­വെ­പ്പു പ­ഠി­ക്കാൻ പോ­കു­ന്നോ?”

അ­ങ്ങേ­ത്ത­ല­ക്കൽ നി­ന്നു് ഒരാൾ ആ­ന­യു­ടെ നെ­റ്റി­പ്പ­ട്ടം പോലെ പൊ­ള്ള­ങ്ങ­ളു­ള്ള പൊൻ­നി­റ­പ്പ­പ്പ­ടം വി­ള­മ്പി­ക്കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു. പിറകേ ഒരാൾ ക­രി­ങ്ങാ­ലി­യി­ട്ടു തി­ള­പ്പി­ച്ച ഇ­രു­ണ്ടു ചു­വ­ന്ന നി­റ­മു­ള്ള കുടി വെ­ള്ളം ഗ്ലാ­സു­ക­ളിൽ ഒ­ഴി­ച്ചു കൊ­ണ്ടു­വ­ന്നു.

പി­ന്നാ­ലെ ചോറു വരാൻ തു­ട­ങ്ങി. ചെ­മ­ന്ന നി­റ­ത്തിൽ നീ­ള­മു­ള്ള വലിയ അരി കൊ­ണ്ടു­ള്ള ച­മ്പാ­ച്ചോ­റു്. പി­ന്നാ­ലെ ആദ്യം ചെ­റു­പ­യ­റു പ­രി­പ്പു­കൊ­ണ്ടു­ള്ള കറി വന്നു. മ­ഞ്ഞ­ക­ലർ­ന്ന ത­ളർ­പ്പ­ച്ച­നി­റ­മു­ള്ള­തു്. അതിൽ നെ­യ്യൊ­ഴി­ച്ചു പ­പ്പ­ടം ഉ­ട­ച്ചു ചേർ­ത്തു­കൊ­ണ്ടു് ഉ­ണ്ണാൻ തു­ട­ങ്ങി. പ­രി­പ്പു­ക­റി­ക്കൊ­പ്പം പൊ­രി­യ­ലു­ക­ളും തോ­ര­നു­ക­ളും മാ­ത്ര­മാ­ണു് തൊ­ട്ടു­കൂ­ട്ടേ­ണ്ട­തു്. അ­വി­യ­ലോ കൂ­ട്ടോ എ­ടു­ക്ക­രു­തു്. പ­ച്ച­ടി­ക­ളും കി­ച്ച­ടി­ക­ളും തൊ­ട­രു­തു്. ഉ­പ്പി­ലി­ട്ട­തിൽ കൈ­വെ­ച്ചാൽ അതു സ­ദ്യ­യെ പ­ഴി­ക്ക­ലാ­ണ്.

അ­ന­ന്തൻ അ­ച്ഛ­നെ നോ­ക്കി നോ­ക്കി ഊണു ക­ഴി­ച്ചു. അച്ഛൻ എ­ന്തെ­ടു­ക്കു­ന്നോ അ­തെ­ടു­ത്തു. അ­ച്ഛ­നെ­പ്പോ­ഴും വിരൽ മ­ട­ക്കി­നു മേ­ലേ­ക്കു് ചോറു പ­റ്റാ­തെ­യാ­ണു് ഉ­ണ്ണു­ക. വിരൽ വാ­യി­ലാ­വു­ക­യു­മി­ല്ല. ചു­ണ്ട­ട­ച്ചാ­ണു് ച­വ­ക്കു­ക. സം­സാ­രി­ക്കി­ല്ല. തു­മ്മ­ലോ ഉ­റു­മ്മ­ലോ ചി­ന­പ്പോ ഇല്ല. ച­വ­ക്കു­ന്ന ശ­ബ്ദ­മേ കേൾ­ക്കി­ല്ല. ഇലയിൽ എ­ല്ലാം ക­ലർ­ത്തി കു­ഴ­മ്പാ­ക്കി വ­ക്കു­ക­യി­ല്ല. വേ­ണ്ടാ­ത്ത­വ ഒരു വ­ശ­ത്തേ­ക്കു് ഒ­തു­ക്കി വെ­യ്ക്കു­മ്പോ­ഴും അവ അ­ടു­ക്കി വച്ച പോ­ലി­രി­ക്കും. എന്തു വേ­ണ­മെ­ങ്കി­ലും ക­യ്യാം­ഗ്യം കൊ­ണ്ടു തന്നെ ചോ­ദി­ക്കും.

കായം ചേർ­ത്ത ത­വി­ട്ടു നി­റ­മു­ള്ള സാ­മ്പാർ വന്നു. പി­ഞ്ചു ക­ത്ത­രി­ക്ക­കൾ മു­ഴു­നീ­ള­ത്തിൽ കീറി അ­തി­ലി­ട്ടി­രു­ന്നു. വെ­ള്ള­രി­ക്ക­യും പൊ­ണ്ണൻ കായും ക­ഷ­ണ­ങ്ങ­ളാ­യി സാ­മ്പാ­റിൽ അ­ലി­യാ­തെ കി­ട­ന്നു. സാ­മ്പാ­റി­നു് എല്ലാ ക­റി­ക­ളും കൂ­ട്ടി­ക്കു­ഴ­ച്ചു­ണ്ണാം. അതിനു ശേഷം കു­ഴ­മ്പു­കൾ കൂ­ട്ടി­യു­ണ്ണാൻ അല്പം ചോറു്. വ­റു­ത്ത­ര­ച്ച വെ­ണ്ട­ക്കാ­ക്കു­ഴ­മ്പ്. പ­ച്ച­ത്തേ­ങ്ങ­യ­ര­ച്ച വെ­ള്ള­രി­ക്കാ­ക്കു­ഴ­മ്പ്. കൂ­ട്ടി­ക്ക­ഴി­ക്കാൻ പ­ച്ച­ടി­ക­ളും കി­ച്ച­ടി­ക­ളും. പി­ന്നാ­ലെ പു­ളി­ശേ­രി­കൾ വന്നു. മോ­രൊ­ഴി­ച്ചു വെച്ച മാ­ങ്ങാ­പ്പു­ളി­ശേ­രി, പ­ച്ച­മു­ള­കു മ­ണ­മു­ള്ള കൈ­ത­ച്ച­ക്കാ­പ്പു­ളി­ശേ­രി. ചെ­റു­നാ­ര­ങ്ങാ­പ്പു­ളി­ശേ­രി. എ­രി­യും പു­ളി­യു­മു­ള്ള എല്ലാ തൊ­ടു­ക­റി­ക­ളും അ­വ­ക്കൊ­പ്പം കൂ­ട്ടാം.

വ­ടി­ച്ചു­ണ്ടു് ഇലകൾ വൃ­ത്തി­യാ­യി. പ്ര­ഥ­മ­നു­കൾ വരാൻ തു­ട­ങ്ങി. ആദ്യം അ­ട­പ്ര­ഥ­മൻ. അതു് ഇ­രു­മ്പു നി­റ­ത്തി­ലി­രു­ന്നു. ക­റു­ത്ത വെ­ല്ലം തേ­ങ്ങാ­പ്പാ­ലും ചേർ­ത്തു തി­ള­പ്പി­ച്ചു വ­റ്റി­ച്ചു­ണ്ടാ­ക്കി­യ­തു്. അതിൽ അ­ട­നു­റു­ക്കു­കൾ ഒ­ന്നൊ­ന്നാ­യി വ­ഴു­ക്കി­യി­രു­ന്നു. അ­ണ്ടി­പ്പ­രി­പ്പും മു­ന്തി­രി­യും പൊ­ങ്ങി­ക്കി­ട­ന്നു. പി­ന്നാ­ലെ പ­രി­പ്പു പ്ര­ഥ­മൻ. അ­തി­നു് ഇ­രു­ണ്ട ത­വി­ട്ടു നിറം. തു­ടർ­ന്നു് ക­ട­ല­പ്ര­ഥ­മൻ. പ­യ­റു­പ്ര­ഥ­മൻ പൊൻ നി­റ­ത്തി­ലി­രു­ന്നു. മധുരം തി­ക­ട്ടാൻ തു­ട­ങ്ങി­യ­പ്പോൾ അ­ര­ച്ച­ട്ടു­കം ചോറു വി­ള­മ്പി ര­സ­മൊ­ഴി­ച്ചു ക­ഴി­ച്ചു. അച്ഛൻ ചെറിയ കി­ണ്ണ­ത്തിൽ രസം വാ­ങ്ങി­ക്കു­ടി­ച്ചു. ആദ്യം പു­ളി­ച്ച­ക്കാ­യ് ഇട്ട രസം. പി­ന്നെ ചെ­റു­നാ­ര­ങ്ങ രസം. ഒ­ടു­വിൽ മുളകു രസം.

വീ­ണ്ടും പാ­യ­സ­ങ്ങൾ വരാൻ തു­ട­ങ്ങി. വ­രി­ക്ക­ച്ച­ക്ക­ച്ചു­ള­യി­ട്ടു തേ­ങ്ങാ­പ്പാൽ ചേർ­ത്തു­ണ്ടാ­ക്കി­യ ച­ക്ക­പ്ര­ഥ­മൻ, വ­രി­ക്ക മാ­മ്പ­ഴ­ത്തു­ണ്ടു­കൾ ഉ­ട­ച്ചു പ­ച്ച­രി­യി­ട്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ മാ­മ്പ­ഴ­പ്പാ­യ­സം, ക­ദ­ളി­പ്പ­ഴ­ത്തു­ണ്ടു­കൾ ചേർ­ത്തു സേമിയ ഇട്ടു വെച്ച പ­ഴ­പ്പാ­യ­സം. അതിനു ശേഷം തൊ­ടു­ക­റി­കൾ തു­ട­ച്ചു ക­ഴി­ച്ച് ഒ­രി­ട­വേ­ള. സ­ദ്യ­പ്പ­ന്തൽ മു­ഴു­വ­നും ഉണ്ടു ത­ളർ­ന്ന ശ­രീ­ര­ച­ല­ന­ങ്ങ­ളോ­ടെ മ­ന്ദ­ത­യി­ലാ­യി. പ­രി­പ്പു ബോ­ളി­കൾ വി­ള­മ്പി­ക്കൊ­ണ്ടു് ഒരാൾ വന്നു. അതിനു മേൽ ബൂ­ന്തി വി­ള­മ്പി മ­റ്റൊ­രാൾ. പ­ച്ച­രി­യും പ­ഞ്ച­സാ­ര­യു­മി­ട്ടു­ണ്ടാ­ക്കി­യ പാൽ­പ്പാ­യ­സം അതിനു മേലേ വി­ള­മ്പി, അ­വ­സാ­ന­മാ­യി. അവ കു­ഴ­ച്ചു­ണ്ട­ശേ­ഷം കാ­ച്ചി­യ മോരും മോ­രി­നു ചോറും വരാൻ തു­ട­ങ്ങി.

അച്ഛൻ മോരു കു­ടി­ച്ചു. വാ­ഴ­പ്പ­ഴ­വും ച­ക്ക­ച്ചു­ള­യും മാ­ങ്ങ­യും തി­ന്നു. ഒ­ടു­വിൽ ച­ക്ക­ര­വ­ര­ട്ടി വാ­യി­ലി­ട്ടു. എ­ല്ലാ­വ­രും പ­ന്തി­യു­ടെ അ­റ്റ­ത്തു് ഇ­രു­ന്നി­രു­ന്ന മു­തിർ­ന്ന­വ­രെ നോ­ക്കി. അവർ ഏ­മ്പ­ക്കം വി­ട്ടു് എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു് ഒ­രേ­പോ­ലെ കൈ തൂ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടു് ധൃ­തി­കൂ­ട്ടാ­തെ ഇട വി­ട്ടു ന­ട­ന്നു് പു­റ­ത്തേ­ക്കു ചെ­ന്നു. കൈ ക­ഴു­കി­യ ശേഷം മ­റു­ഭാ­ഗം വഴി പു­റ­ത്തു ക­ട­ന്നു് മു­റ്റ­ത്തു വി­രി­ച്ചി­ട്ടി­രു­ന്ന പാ­യ­ക­ളിൽ ഇ­രു­ന്നു. ചാ­ഞ്ഞി­രി­ക്കാൻ ത­ല­യ­ണ­ക­ളും വെ­ച്ചി­രു­ന്നു.

അച്ഛൻ അ­തി­ലൊ­ന്നിൽ ഇ­രു­ന്നു. ടീ­ക്ക­നാ­രും അ­രി­കി­ലി­രു­ന്നു. പെ­രു­വ­ട്ടർ അ­പ്പു­റം ചെ­ന്നു് വെ­റ്റി­ല­ച്ചു­രു­ളു­കൾ എ­ടു­ത്തു വന്നു. അച്ഛൻ അ­തി­ലൊ­ന്നു വാ­ങ്ങി വാ­യി­ലി­ട്ടു ച­വ­ച്ചു. ച­വ­ച്ചു കൊ­ണ്ടു് മെ­ല്ലെ ക­ണ്ണ­ട­ച്ചു.

അ­ന­ന്തൻ എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു ചെ­ന്നു് ഒരു വെ­റ്റി­ല­ച്ചു­രുൾ എ­ടു­ത്താ­ലെ­ന്തെ­ന്നാ­ലോ­ചി­ച്ചു. മൂ­വ­രും ക­ണ്ണു­പൂ­ട്ടി­ക്കി­ട­പ്പാ­ണു്. എ­ന്നാൽ അതിൽ അ­പ­ക­ട­മു­ണ്ടു്. അച്ഛൻ ഉ­റ­ങ്ങു­ക­യി­ല്ല.

അവൻ അവിടെ അ­ങ്ങി­ങ്ങു കി­ട­ന്നി­രു­ന്ന­വ­രെ നോ­ക്കി­ക്കൊ­ണ്ടി­രു­ന്നു. ഒരു മ­ന്ത്ര­വാ­ദി മാ­ന്ത്രി­ക­വ­ടി ചു­ഴ­റ്റി എ­ല്ലാ­വ­രേ­യും വീ­ഴ്ത്തി­യി­രി­ക്കു­ക­യാ­ണ്.

അച്ഛൻ കു­ട­ഞ്ഞെ­ഴു­ന്നേ­റ്റു. “ടീ­ക്ക­നാ­രേ, ഹേയ്, പോകാം”

“പോ­കേ­ണ്ട­തു തന്നെ… യേ­ശു­വേ” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

മൂ­വ­രും എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു മു­ണ്ടു മു­റു­ക്കി­യു­ടു­ത്തു. “ദേ­ഹ­ണ്ണ­പ്പു­ര­യിൽ പോയി നാണു നാ­യ­രോ­ട് ഒരു കാ­ര്യം പ­റ­ഞ്ഞി­ട്ടു വരാം” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതെ, അതു വേ­ണ്ട­താ” പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു.

അവർ ന­ട­ന്നു. അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു: “ഒരു പ­ച്ച­ടി വ­ച്ചി­രു­ന്ന­തു ടീ­ക്ക­നാ­രു നോ­ക്കി­യോ? ഇ­ഞ്ചി­യും മു­ള­കു­മി­ട്ട്?”

“ഇല്ല… എ­ന്തെ­ല്ലാ­മോ ഉ­ണ്ടാ­രു­ന്നു” പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു. “എണ്ണി നോ­ക്കീ­ട്ടു തി­ന്നാൻ പ­റ്റു­മോ?”

“അത് ഒരു പ­ച്ച­ടി… ഇന്നു പി­റ­ന്ന കു­ഞ്ഞു മാ­തി­രി. മു­ന്നേ രു­ചി­ച്ചി­ട്ടി­ല്ല… അ­ങ്ങ­നൊ­രു മണം…”

അ­ന­ന്ത­നു് പ­രി­ഭ്ര­മ­മാ­യി. അച്ഛൻ മ­ണ്ട­ത്ത­ര­ത്തി­നു് പ­ച്ച­ടി­യെ­പ്പ­റ്റി നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നാ­യ­രോ­ടു് എന്തോ മോ­ശ­മാ­യി സം­സാ­രി­ക്കാൻ പോ­വു­ക­യാ­ണു്. നാ­ണ­ക്കേ­ടാ­കും.

“അച്ഛാ, അ­ട­പ്ര­ഥ­മൻ ഒ­ന്നാ­ന്ത­ര­മാ­യി­രു­ന്നു”

“അതു പി­ന്നെ ആ­ശാ­ന്റെ ക­യ്യ­ല്ലി­യോ? പെ­രു­ന്ത­ച്ചൻ തൊട്ട മരം ശി­ല്പം. അതാണ് രീതി”. അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു. “ആ പ­ച്ച­ടി­യിൽ എന്തോ ഒരു എലയോ കായോ ഇ­ട്ടി­ട്ടൊ­ണ്ട്… എ­ന്താ­ന്ന് അ­റി­യു­ന്നി­ല്ല”

അ­ന­ന്ത­നു് പി­ന്നെ­യും പ­രി­ഭ്ര­മ­മാ­യി. “അച്ഛാ എ­ല്ലാം ന­ന്നാ­യി­ട്ട്ണ്ട്. അ­വി­യ­ലു കൂടി”.

“അ­തെ­ല്ലാം ആ­ശാ­മ്മാ­ര് അ­ങ്ങ­നെ കൈ ചൊ­ഴ­റ്റി­യാ വ­ന്നൂ­ടും. മേൽ­പ്പു­റം ച­ക്ര­പാ­ണി വലിയ ചി­ത്ര­കാ­രൻ… ചു­മ്മാ ത­റ­യി­ല് ക­മ്പു­കൊ­ണ്ടൊ­രു കീറു കീ­റി­യാ അത് പ­ട­മാ­യി­ടും. ബ്ര­ഹ്മാ­വ് ആ­ലോ­ചി­ച്ചാ­ലോ­ചി­ച്ചു ക­ണ­ക്കി­ട്ടു് ഉ­ണ്ടാ­ക്കി­യ­താ­ണു ഭൂ­മി­യെ എ­ന്നാ­ണോ ക­രു­തി­യേ? ഒരു നി­മി­ഷം, ഒരു സെ­ക്ക­ന്റ്… ലോകം ഉ­ണ്ടാ­യി. അതാണ് ആ­ശാ­ന്റെ കയ്യ്.

അ­ന­ന്തൻ ദീർ­ഘ­ശ്വാ­സം വി­ട്ടു. അച്ഛൻ അതു പറയാൻ തന്നെ പോ­വു­ക­യാ­ണു്.

പ­ന്ത­ലി­നു പി­ന്നിൽ വലിയ കൊ­ട്ട­ക കെ­ട്ടി­യു­ണ്ടാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. എല്ലാ ഭാ­ഗ­ത്തും തു­റ­ന്ന കൊ­ട്ട­ക. അതിനു മേൽ ര­ണ്ടു് അ­ടു­ക്കു­കൂ­ര. ര­ണ്ട­ടു­ക്കു­കൾ­ക്കു­മി­ട­യി­ലു­ള്ള വി­ട­വി­ലൂ­ടെ പുക പോകും. ദേ­ഹ­ണ്ണ­പ്പു­ര­യിൽ നി­ന്നു സ­ദ്യ­പ്പ­ന്ത­ലി­ലേ­ക്കു വരാൻ മേൽ­ക്കൂ­ര­യു­ള്ള ന­ട­പ്പാ­ത.

അച്ഛൻ അവിടെ നി­ന്നി­രു­ന്ന പാ­ച­ക­ക്കാ­രോ­ടു് “നാ­ണു­നാ­യ­രു­ണ്ടോ?” എന്നു ചോ­ദി­ച്ചു.

“അ­പ്പു­റ­ത്ത് ഇ­രി­പ്പു­ണ്ട്. വെ­ള്ള­ത്തു­ണി­യി­ട്ടു മ­റ­ച്ചി­ട്ടി­ല്ലേ അവിടെ”

“എ­ട്ടാം പന്തി ക­ഴി­ഞ്ഞു. ഇ­നി­യും നാലു പ­ന്തി­ക്കാ­ളു­ണ്ട്” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

തുണി മ­റ­ക്ക­പ്പു­റം ഒരു ബ­ഞ്ചിൽ നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നായർ ക­ണ്ണ­ട­ച്ചു കി­ട­പ്പാ­ണു്. ക­യ്യി­ലു­ള്ള പനയോല വിശറി താഴെ വീ­ണി­ട്ടു­ണ്ടു്.

അച്ഛൻ തൊ­ണ്ട­യ­ന­ക്കി. നായർ കണ്ണു തു­റ­ന്നു. മുഖം വി­ടർ­ത്തി എ­ഴു­ന്നേ­റ്റു. “വരണം വരണം പി­ള്ളേ… ഇപ്പ വി­ചാ­രി­ച്ചേ­യു­ള്ളൂ… ഈ നാ­ട്ടി­ലേ­ക്കു വന്നു… പിള്ള വ­രു­മ്പോ­ലെ തോ­ന്നു­ണു ന്ന്”

“പേ­രു­കേ­ട്ടാ പി­ന്നെ വ­രൂ­ല്ലേ… ഇവര് ടീ­ക്കൻ, ഇവര് പെ­രു­വ­ട്ടൻ, കൂ­ട്ടു­കാ­ര­ന്മാ­രാ­ണ്”.

“പേ­രു­കേ­ട്ട­യു­ട­നെ ഇ­ങ്ങോ­ട്ടി­റ­ങ്ങി…” പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു. “ഈ­ശ്വ­രൻ നേരിൽ വന്ന് അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ച്ച മാ­തി­രി­യു­ണ്ട്…”

“മ­നു­ഷ­ന് നാ­ക്കും മ­ണ്ണി­നു വി­ള­വും കൊ­ടു­ത്ത ദൈവമാ നാ­യ­രു­ടെ കൈയിൽ നിൽ­ക്കു­ന്ന­ത്” ടീ­ക്ക­നാർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“എ­ഴു­ജ­ന്മം അ­ന്ന­മി­ട്ടു യാഗം ചെ­യ്ത­വ­രേ ഇ­ങ്ങ­നൊ­രു കൈ­യ്യോ­ടെ പി­റ­ക്കൂ ന്നു തോ­ന്നി­ണു” പെ­രു­വ­ട്ടർ വീ­ണ്ടും.

“സ­ന്തോ­ഷം, വളരെ വളരെ സ­ന്തോ­ഷം” നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നായർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ആ പ­ച്ച­ടി… അവനാ രാ­ജ­കു­മാ­രൻ… ഇപ്പ പ്ര­ത്യ­ക്ഷ­പ്പെ­ട്ട ദൈവം തന്നെ” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­ന­ന്തൻ പ­ട­പ­ട­പ്പോ­ടെ നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നായരെ നോ­ക്കി. അ­വ­രു­ടെ മുഖം മു­ഴു­വ­നേ വി­ടർ­ന്നി­രു­ന്നു. ചി­രി­ക്കു­മ്പോൾ ക­ണ്ണു് ഇ­ടു­ങ്ങി. വായ മു­ഴു­ക്കെ­ത്തു­റ­ന്നു് അഹ് അഹ് അഹ് എന്നു ചി­രി­ച്ച­പ്പോൾ ശരീരം കു­ലു­ങ്ങി.

“ഞാൻ വി­ചാ­രി­ച്ചു, പിള്ള വ­ന്നി­ട്ടു­ണ്ടെ­ങ്കീ കൈ പോയി നേരെ മർ­മ്മ­ത്തീ തന്നെ തൊ­ട്ടി­രി­ക്കു­മെ­ന്ന്… ഈ­ശ്വ­ര­നാ­ണേ സത്യം, വച്ചു വി­ള­മ്പ­ണ­തി­ന് ഒ­രേ­യൊ­രാ­ള് വന്നു പ­റ­ഞ്ഞാ­മ­തി… അധികം ആളു വേണ്ട. ഒ­രു­ത്തൻ മതി… ദൈ­വ­മാ­ണേ സത്യം ഒ­രു­ത്തൻ വന്നു പ­റ­ഞ്ഞാ മതി… ഇനി ഒ­ന്നും വേണ്ട”

അച്ഛൻ ചി­രി­ച്ചു. “അത് അമൃതം തന്നെ”

“അതില് എന്താ പു­തു­താ­യി ചേർ­ത്തി­ട്ടു­ള്ള­ത്, പ­റ­യാ­മോ?” നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നായർ ചോ­ദി­ച്ചു.

“ഒരു തരി ക­ടു­ക്ക ഉണ്ടോ?”

“ആഹ് ആഹ് ആഹ്” എന്നു നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നായർ ചി­രി­ച്ചു. “അതെ, ക­ടു­ക്ക തന്നെ… നെ­ല്ലി­ക്ക­യ്ക്കു പകരം ക­ടു­ക്ക… എ­ന്നാ­ല് എ­ണ്ണി­യി­ട­ണം… ഒരു തരി നഞ്ഞ് അ­ന്ന­ത്തെ അ­മൃ­താ­ക്കും. ഒ­ര­ല്പം ക­യ­പ്പ് എ­ല്ലാം മ­ധു­രി­പ്പി­ക്കും”

“ഇന്ന് ആ­ദ്യാ­യി­ട്ട് ചെ­യ്ത­താ?”

“ഇന്നു രാ­വി­ലെ ചെ­യ്ത­താ­ടോ… ഇവിടെ വ­ന്ന­പ്പോ തോ­ന്നി ചെ­യ്ത­ത്”.

“ഈ­ശ്വ­രാ­നു­ഗ്ര­ഹം” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“ന­ന്നാ­യി­രി­ക്ക­ട്ടെ. എന്റെ ക­യ്യി­ലി­രി­ക്കു­ന്ന ല­ക്ഷ്മി തന്നെ നി­ന്റെ നാ­ക്കി­ലു­മി­രി­ക്കു­ന്ന­ത്. ഇ­വ­നാ­ര് മകനാ?”

“അതെ”

“ല­ക്ഷ്മീ ക­ടാ­ക്ഷം ഉണ്ടോ?”

“ഏയ്, എന്നാ അ­മ്മ­യെ­പ്പോ­ലെ കവിത വായന യു­ണ്ട്…”

“ല­ക്ഷ്മി­യും സ­ര­സ്വ­തി­യും ഒ­ന്ന­ന്നെ” നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നായർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“കു­മ്പി­ട് ” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

അ­ന­ന്തൻ ചെ­ന്നു് അ­വ­രു­ടെ കാലു തൊ­ട്ടു കു­മ്പി­ട്ടു. “രുചി ഉ­ണ്ടാ­യി­രി­ക്ക­ട്ടെ… എല്ലാ രു­ചി­യും ഈ­ശ്വ­ര­ന്റെ രു­ചി­യാ” നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നായർ പ­റ­ഞ്ഞു. “രു­ചി­യാൽ ത­ന്നെ­യേ ദൈ­വ­ത്തി­ന് മ­നു­ഷ്യ­നു മു­ന്നിൽ വ­രാ­നൊ­ക്കൂ… അതിന് വേറെ വ­ഴി­യി­ല്ല”.

അച്ഛൻ ഒരു രൂ­പ­യെ­ടു­ത്തു് നാ­ണു­ക്കു­ട്ടൻ നാ­യ­രു­ടെ കൈ­യ്യിൽ കൊ­ടു­ത്തു. “അ­നു­ഗ്ര­ഹി­ക്ക­ണം”

അവർ “ന­ല്ല­ത് ന­ല്ല­ത്” എ­ന്നു് അതു വാ­ങ്ങി ക­ണ്ണിൽ ചേർ­ത്തു­കൊ­ണ്ട് മ­ടി­യിൽ വെ­ച്ചു.

“വ­ര­ട്ടെ…” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

“വ­ര­ട്ടെ നായരേ, ഇ­ന്നി­നി ദൈ­വ­ദർ­ശ­നം വേറെ വേണ്ട” പെ­രു­വ­ട്ടർ പ­റ­ഞ്ഞു.

“യേ­ശു­വേ” ടീ­ക്ക­നാർ കു­മ്പി­ട്ടു.

തി­രി­ച്ചു പോ­രു­മ്പോൾ പെ­രു­വ­ട്ടർ “ഹേയ്, ന­മു­ക്കു പോയി ആ പ­ന്ത­ലു­കാ­ര­നെ­ക്കൂ­ടി ചെ­ന്നു കാണാം” എന്നു പ­റ­ഞ്ഞു.

“അതെ, ഞാനും ഇ­പ്പൊ­ഴ­തു വി­ചാ­രി­ച്ചേ­യു­ള്ളൂ” അച്ഛൻ പ­റ­ഞ്ഞു.

images/nirapoli-01-t.png

ചി­ത്രീ­ക­ര­ണം: അ­ര­വി­ന്ദ് സേനൻ

ബി. ജെ­യ­മോ­ഹൻ
images/Jeyamohan.jpg

ക­ന്യാ­കു­മാ­രി ജി­ല്ല­യി­ലെ തി­രു­വ­ര­മ്പിൽ 1962 ഏ­പ്രിൽ 4-നു് ജ­നി­ച്ചു. അച്ഛൻ ബാ­ഹു­ലേ­യൻ പിളള, അമ്മ വി­ശാ­ലാ­ക്ഷി­യ­മ്മ. കോ­മേ­ഴ്സിൽ ബി­രു­ദ­മെ­ടു­ത്തി­ട്ടു­ണ്ടു്. നാല് നോ­വ­ലു­ക­ളും മൂ­ന്നു് ചെ­റു­ക­ഥാ സ­മാ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളും മൂ­ന്നു് നി­രൂ­പ­ണ സ­മാ­ഹാ­ര­ങ്ങ­ളും പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചു. എം. ഗോ­വി­ന്ദൻ മുതൽ ബാ­ല­ച­ന്ദ്രൻ ചു­ള­ളി­ക്കാ­ട് വ­രെ­യു­ള­ള ആ­ധു­നി­ക മലയാള ക­വി­ക­ളു­ടെ ക­വി­ത­കൾ ‘തർ­ക്കാ­ല മലയാള ക­വി­ത­കൾ’ എന്ന പേരിൽ ത­മി­ഴിൽ പു­സ്ത­ക­മാ­ക്കി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്. മ­ല­യാ­ള­ത്തി­ലെ അഞ്ച് യു­വ­ക­വി­ക­ളു­ടെ ക­വി­ത­കൾ ‘ഇൻറൈയ മ­ല­യാ­ള­ക­വി­ത­കൾ’ എന്ന പേരിൽ ത­മി­ഴിൽ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ചി­ട്ടു­ണ്ട്. 1991-ലെ ചെ­റു­ക­ഥ­യ്ക്കു­ള­ള ക­ഥാ­പു­ര­സ്കാ­രം, 1992-ലെ സം­സ്കൃ­തി സ­മ്മാൻ പു­ര­സ്കാ­രം എ­ന്നി­വ ല­ഭി­ച്ചു. ‘ചൊൽ­പു­തി­ത്’ എന്ന സാ­ഹി­ത്യ ത്രൈ­മാ­സി­ക­യു­ടെ സ്ഥാ­പ­ക­നും കൺ­വീ­ന­റു­മാ­ണു്. ‘ഗു­രു­നി­ത്യാ ആ­യ്വ­ര­ങ്കം’ എന്ന പേരിൽ പ്ര­വർ­ത്തി­ക്കു­ന്ന സ്റ്റ­ഡി­സർ­ക്കി­ളി­ന്റെ കൺ­വീ­ന­റും. തമിഴ്, മ­ല­യാ­ളം, കന്നഡ ഭാ­ഷ­ക­ളിൽ നി­ര­വ­ധി ച­ല­ച്ചി­ത്ര­ങ്ങൾ­ക്കു് തി­ര­ക്ക­ഥ എ­ഴു­തി­യി­ട്ടു­ണ്ടു്.

ഭാര്യ: എസ്. അ­രു­ണ­മൊ­ഴി­നാ­ങ്കൈ

കൃ­തി­കൾ
  • വി­ഷ്ണു­പു­രം
  • ഇരവ്
  • റബ്ബർ
  • പിൻ തൊ­ട­രും നഴലിൻ കുറൽ
  • കൊ­റ്റ­വൈ
  • കാട്
  • നവീന തമിഴ് ഇ­ല­ക്കി­യ അ­റി­മു­ഖം
  • ‘നൂ­റു­സിം­ഹാ­സ­ന­ങ്ങൾ’ (മലയാള നോവൽ)
  • വെൺ­മു­ര­ശ്
  • ആ­ന­ഡോ­ക്ടർ നോവൽ
പു­ര­സ്കാ­ര­ങ്ങൾ
  • അഖിലൻ സ്മൃ­തി പു­ര­സ്കാ­രം (1990)
  • കഥാ സ­മ്മാൻ (1992)
  • സം­സ്കൃ­തി സ­മ്മാൻ (1994)
  • പാവലർ വ­ര­ദ­രാ­ജൻ അ­വാർ­ഡ് (2008)
  • കന്നട ഇ­ല­ക്കി­യ തോ­ട്ടം അ­വാർ­ഡ് (2010)

ജ­യ­മോ­ഹൻ ഈ ലോക് ഡൗൺ കാ­ല­ത്ത് എഴുതി തന്റെ വെ­ബ്സൈ­റ്റിൽ പ്ര­സി­ദ്ധീ­ക­രി­ച്ച 69 ചെ­റു­ക­ഥ­ക­ളിൽ ഒ­ന്നാ­ണ് ഇത്. ദി­വ­സ­വും ഒരു കഥ വീതം ജ­യ­മോ­ഹൻ ഇ­ക്ക­ഴി­ഞ്ഞ ദിവസം വ­രെ­യും വെ­ബ്സൈ­റ്റി­ലൂ­ടെ പ്ര­കാ­ശി­പ്പി­ച്ചി­രു­ന്നു.

(വി­വ­ര­ങ്ങൾ­ക്കും ചി­ത്ര­ത്തി­നും വി­ക്കി­പ്പീ­ഡി­യ­യോ­ട് ക­ട­പ്പാ­ടു്.)

Colophon

Title: Nirapoli (ml: നി­റ­പൊ­ലി).

Author(s): B. Jeyamohan.

First publication details: Sayahna Foundation; Trivandrum, Kerala; 2020-10-01.

Deafult language: ml, Malayalam.

Keywords: Short Story, B. Jeyamohan, Nirapoli, ബി. ജെ­യ­മോ­ഹൻ, പ­രി­ഭാ­ഷ: പി. രാമൻ, നി­റ­പൊ­ലി, Open Access Publishing, Malayalam, Sayahna Foundation, Free Software, XML.

Digital Publisher: Sayahna Foundation; JWRA 34, Jagthy; Trivandrum 695014; India.

Date: October 16, 2022.

Credits: The text of the original item is copyrighted to the author. The text encoding and editorial notes were created and​/or prepared by the Sayahna Foundation and are licensed under a Creative Commons Attribution By NonCommercial ShareAlike 4​.0 International License (CC BY-​NC-SA 4​.0). Commercial use of the content is prohibited. Any reuse of the material should credit the Sayahna Foundation and must be shared under the same terms.

Cover: A painting by Pavel filonov, famiglia di contadini, photographed by Sailko . The image is taken from Wikimedia Commons and is gratefully acknowledged.

Production history: Data entry: the author; Typesetter: JN Jamuna; Editor: PK Ashok; Encoding: JN Jamuna.

Production notes: The entire document processing has been done in a computer running GNU/Linux operating system and TeX and friends. The PDF has been generated using XeLaTeX from TeXLive distribution 2021 using Ithal (ഇതൾ), an online framework for text formatting. The TEI (P5) encoded XML has been generated from the same LaTeX sources using LuaLaTeX. HTML version has been generated from XML using XSLT stylesheet (sfn-​tei-html.xsl) developed by CV Radhakrkishnan.

Fonts: The basefont used in PDF and HTML versions is RIT Rachana authored by KH Hussain, et al., and maintained by the Rachana Institute of Typography. The font used for Latin script is Linux Libertine developed by Phillip Poll.

Web site: Maintained by KV Rajeesh.

Download document sources in TEI encoded XML format.

Download Phone PDF.