ന്യ​ക്രാ​സ​ഫ് (Viktor Nekrasov) റഷ്യ​യിൽ നി​ന്നു കൂ​റു​മാ​റി അമേ​രി​ക്ക​യി​ലേ​ക്കു പോന്ന സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നാ​ണു്. 1954-ൽ ഉണ്ടായ ഒരു സംഭവം അദ്ദേ​ഹം തന്നെ വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ In My Home Town എന്ന കൊ​ച്ചു നോവൽ Novy Mir-ന്റെ പത്രാ​ധി​പർ (Tvardovsky) പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതിൽ​നി​ന്നു വൊ​ഡ്ക​യെ (Vodka—ഒരു തരം മദ്യം) അദ്ദേ​ഹം നി​ഷ്ക്കാ​സ​നം ചെ​യ്തു. “എന്തു്, ഒന്നാം പേ​ജിൽ​ത്ത​ന്നെ അവർ കു​ടി​തു​ട​ങ്ങി​യോ?” എന്നാ​ണു മദ്യ​വി​രോ​ധി​യ​ല്ലാ​ത്ത പത്രാ​ധി​പർ പരാ​തി​പ്പെ​ട്ടു ചോ​ദി​ച്ച​തു്. “പകുതി ലി​റ്റ​റി​ല്ലാ​തെ രണ്ടു​വാ​ക്കു പോലും പറയാൻ വയ്യേ?”

പത്രാ​ധി​പ​രു​ടെ ആജ്ഞ​യ​നു​സ​രി​ച്ചു് പകുതി ലി​റ്റർ കാൽ ലി​റ്റ​റാ​യി. കാൽ ലി​റ്റർ കൊ​ച്ചു​ഗ്ലാ​സ്സു​ക​ളാ​യി. ചെറിയ ഗ്ലാ​സ്സു​കൾ ബീയർ നി​റ​ഞ്ഞ മഗ്ഗു​ക​ളാ​യി. രണ്ടു​മ​ണി​ക്കൂർ കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ എല്ലാം അവ​സാ​നി​ച്ചു. പത്രാ​ധി​പർ ദീർ​ഘ​ശ്വാ​സം വി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് പറ​ഞ്ഞു: “ഇനി നമു​ക്കു ബാ​റി​ലേ​ക്കു പോകാം. കു​റ​ച്ചു കു​ടി​ക്ക​ണം. ഞാൻ തളർ​ന്നു” (ബോ​സ്റ്റൻ സർ​വ​ക​ലാ​ശാ​ല​യു​ടെ സഹ​ക​ര​ണ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി “പാർ​ട്ടി​സാൻ റവ്യു ” നട​ത്തിയ ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​ന്റെ റി​പ്പോർ​ട്ടിൽ നി​ന്നു്).

കു​റേ​ക്കാ​ലം മുൻ​പു് ഞാ​നൊ​രു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​നു പോയി. അദ്ധ്യ​ക്ഷൻ അഴി​മ​തി നി​രോ​ധ​ന​ക്ക​മ്മി​റ്റി​യു​ടെ ചെ​യർ​മാൻ (അക്കാ​ല​ത്തെ​യാ​ണു്. ഇക്കാ​ല​ത്തെ​യ​ല്ല). അന്നു അഞ്ചു​പേ​രിൽ കൂ​ടു​തൽ ടാ​ക്സി​ക്കാ​റിൽ സഞ്ച​രി​ച്ചാൽ പോ​ലി​സ് കേ​സ്സെ​ടു​ക്കും. കാറ് പാ​ള​യ​മെ​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ ചെ​യർ​മാ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “നമ്മു​ടെ കാറിൽ ഡ്രൈ​വർ ഉൾ​പ്പെ​ടെ എട്ടു​പേ​രു​ണ്ടു്. പോ​ലി​സ് പി​ടി​കൂ​ടും. സാറും കൂ​ടി​യു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് അതു വലിയ അപ​രാ​ധ​മാ​യി പത്ര​ത്തിൽ റി​പ്പോർ​ട്ടു​വ​രും”. ഉടനെ അഴി​മ​തി നി​രോ​ധ​ന​ക്ക​മ്മി​റ്റി​യു​ടെ ചെ​യർ​മാൻ എന്റെ ആശ​ങ്ക​യ്ക്കു സമാ​ധാ​നം നൽകി: “ഓ, പോ​ലി​സ് പി​ടി​ച്ചാൽ അഞ്ചു രൂപ അവ​ന്റെ കൈയിൽ അങ്ങു വച്ചു കൊ​ടു​ത്താൽ മതി”. ആരു മരി​ച്ചാ​ലും മന്ത്രി​പും​ഗ​വ​ന്മാർ ഞെ​ട്ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യ​ല്ല, ഞാൻ യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​യി. ആ ചെ​യർ​മാ​ന്റെ കൈയിൽ അഴി​മ​തി നി​രോ​ധ​നം ഭദ്രം.

ഈ രണ്ടു സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും സ്വ​ഭാ​വ​വൈ​ക​ല്യ​ത്തി​നു ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ. കോ​ഴി​യി​റ​ച്ചി​യി​ല്ലാ​തെ ഊണു​ക​ഴി​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത വള്ള​ത്തോൾ, കോ​ഴി​യെ കൊ​ല്ലു​ന്ന​വ​രെ ഭീ​മ​ഘാ​ത​കർ എന്നു വി​ളി​ച്ച​തോ? കോ​ഴി​യു​ടെ കീ​ഴ്മ​ല​ച്ചു​ള്ള പിടയൽ കണ്ടു കരൾ പൊ​ട്ടാ​ത്ത​വ​രെ അദ്ദേ​ഹം ശകാ​രി​ച്ച​തോ? പക്ഷി​യു​ടെ ദുഃഖം കണ്ടു സന്ദേ​ശ​കാ​വ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ പര​വ​ശ​നാ​യി​പ്പോയ ഒരു ‘മണി​പ്ര​വാള കവി’ ഭാ​ര്യാ​ജാ​ര​ന്മാ​രെ ഒന്നി​ന്നൊ​ന്നു കൊ​ന്നൊ​ടു​ക്കി​യ​തോ? ഇതി​നൊ​ക്കെ എന്തു സമാ​ധാ​നം പറയും? പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു് ബേ​നേ​ഡി​റ്റോ ക്രോ​ച്ചേ എന്ന ഇറ്റാ​ലി​യൻ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ. കോ​ഴി​യി​റ​ച്ചി​യി​ല്ലാ​തെ ഊണു​ക​ഴി​ക്കാ​ത്ത കവി​ക്കു കോ​ഴി​യെ കൊ​ല്ലു​ന്ന​തു പാ​പ​മാ​ണെ​ന്ന ബോധം മാ​ത്ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ മതി. ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ജാരനെ കു​ള​ത്തിൽ തല മു​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു കൊ​ല്ലു​ന്ന കവി​ക്കു് നര​ഹ​ത്യ പാ​പ​മാ​ണെ​ന്ന ബോധം മാ​ത്ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നാൽ മതി. വീ​ര​ധർ​മ്മാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളായ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ രചി​ക്കു​ന്ന കവി ചി​ല​പ്പോൾ ഭീ​രു​വാ​യി​രി​ക്കും. പക്ഷേ, ധൈ​ര്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അയാൾ​ക്കു ബോധം കാണും. അറു​ത്ത കൈ​ക്കു് ഉപ്പു​വ​യ്ക്കാ​ത്ത​വൻ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ഭിക്ഷ ധാ​രാ​ള​മെ​റി​യും. നമ്മു​ടെ ഒരു കവി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ശാ​സ്ത​മം​ഗ​ല​ത്തു ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ പങ്കെ​ടു​ക്കാൻ വന്നു. ദാ​ഹി​ച്ച​പ്പോൾ കരി​ക്കിൻ​വെ​ള്ളം ചോ​ദി​ച്ചു അദ്ദേ​ഹം. തണ്ടാൻ കരി​ക്കു കൊ​ണ്ടു വന്നു ചെ​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ കവി അതു വാ​ങ്ങി​യി​ല്ല. ‘അവൻ തൊ​ട്ടു അശു​ദ്ധ​മാ​ക്കി’ എന്നു അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു. പക്ഷേ, നീലി എന്ന പു​ല​ക്ക​ള്ളി​യു​ടെ ദുഃ​ഖ​സ്ഥി​തി കണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം കാ​വ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ ധാ​രാ​ളം കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കി. അവളെ തീ​ണ്ടാ​പ്പാ​ട​ക​ലെ നി​റു​ത്തു​ന്ന സവർ​ണ്ണ​രെ അദ്ദേ​ഹം അതേ കാ​വ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ ശകാ​രി​ച്ചു. ക്രോ​ച്ചേ പറ​യു​ന്നു: കവി ആരാ​ണു് എന്ന​തി​ന്റെ ആവി​ഷ്കാ​ര​മ​ല്ല കാ​വ്യം. കവി ആര​ല്ല​യോ അതി​ന്റെ സ്ഫു​ടീ​ക​ര​ണ​മാ​ണ​തു (എൻ​സൈ​ക്ല​പീ​ഡിയ ബ്രി​ട്ടാ​നി​ക്ക​യിൽ ക്രോ​ച്ചേ എഴു​തിയ aesthetics എന്ന പ്ര​ബ​ന്ധം വാ​യി​ച്ച ഓർ​മ്മ​യിൽ നി​ന്നു—പഴയ പ്ര​സാ​ധ​നം). അതു​കൊ​ണ്ടു ലോ​ക​മെ​മ്പാ​ടു​മു​ള്ള വി​പ്ലവ കവി​കൾ​ക്കു രാ​ജ​കീയ സൗ​ധ​ങ്ങ​ളിൽ താ​മ​സി​ക്കാം. ജെ​റ്റ് വി​മാ​ന​ത്തിൽ പറ​ക്കാം. ഭൂ​മി​യിൽ ഫോഡ് ലി​ങ്കൺ കാറിൽ സഞ്ച​രി​ക്കാം. നമ്മെ​പ്പോ​ലു​ള്ള സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാർ​ക്കു് സ്വ​പ്നം പോലും കാണാൻ വയ്യാ​ത്ത വി​ല​കൂ​ടിയ ഭക്ഷ​ണ​സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ കഴി​ക്കാം. കോ​ന്യേ​ക്കും ഷീ​വാ​സ് റീ​ഗ​ലും ഡിം​പി​ളും ഒക്കെ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു് ഒഴി​ക്കാം. അരി​വാ​ളു​ക​ളു​ടെ ലയാ​ത്മക സം​ഗീ​ത​വും ഫാ​ക്ട​റി​ക​ളി​ലെ നിർ​ഘോ​ഷ​ങ്ങ​ളും കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ കേ​ട്ടു വല്ല​പ്പോ​ഴും പു​ള​ക​പ്ര​സ​രം അനു​ഭ​വി​ച്ചാൽ മതി.

വി​ര​സ​മായ, മങ്ങ​ലേ​റ്റ ഈ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ എത്ര​യെ​ത്ര അതി​സു​ന്ദ​ര​ങ്ങ​ളായ ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളാ​ണു് വർ​ണ്ണ​ച്ചി​റ​കു​കൾ വീശി പറ​ക്കു​ന്ന​തു്! അവ​യു​ടെ ഭം​ഗി​കൊ​ണ്ടു് അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ന്റെ വൈ​ര​സ്യം മാ​റു​ന്നു. അവ്യ​ക്ത​ത​മാ​റി ഔജ്ജ്വ​ല്യം ഉണ്ടാ​കു​ന്നു. ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളേ, നി​ങ്ങൾ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തീ​ക​ങ്ങ​ളോ? സത്യ​ത്തി​ന്റെ ഉട​ലെ​ടു​ത്ത രൂ​പ​ങ്ങ​ളോ? അതോ മായയോ കി​നാ​വോ? പര​മാർ​ത്ഥ​മ​റി​യാൻ ഞാ​നൊ​ന്നു നി​ങ്ങ​ളെ സ്പർ​ശി​ച്ചാൽ മതി. എന്റെ പരു​ക്കൻ കൈയിൽ രേ​ണു​ക്കൾ ഒളി​വി​ത​റും. അപ്പോൾ എന്റെ സംശയം തീരും. നി​ങ്ങൾ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മായ സത്യ​വും സത്യ​മായ സൗ​ന്ദ​ര്യ​വു​മാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ മന​സ്സി​ലാ​ക്കും.

മാ​തൃ​ഭൂ​മി​യു​ടെ വെ​ള്ള​ക്ക​ട​ലാ​സ്സി​ലെ കറു​ത്ത അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു ഉയർ​ന്നു പറ​ക്കു​ന്ന ഈ ചേ​തോ​ഹ​ര​മായ ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭ​മേ​താ​ണു? സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി യുടെ “ഒരു പാ​ട്ടു പി​ന്നെ​യും” എന്ന കാ​വ്യം. അതി​ന്റെ പാ​റി​പ്പ​റ​ക്കൽ, വർ​ണ്ണ​ച്ചി​റ​കു​വീ​ശൽ ഇവ ഞാൻ പല പരി​വൃ​ത്തി കണ്ടു, ഇനി​യും കാണാൻ എനി​ക്കു കൗ​തു​ക​മേ​യു​ള്ളു. ഈ വി​ര​സ​മായ അസ്പ​ഷ്ട​ത​യ്ക്കു സ്പ​ഷ്ടത നൽ​കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ഈ കാവ്യ ശല​ഭ​ത്തി​ന്റെ സത്യാ​ത്മ​ക​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു സംശയം വേണ്ട. എങ്കി​ലും ഞാൻ സ്പർ​ശി​ച്ചു. കര​ത​ല​മാ​കെ സു​വർ​ണ്ണ​രേ​ണു​ക്കൾ.

ചി​റ​കൊ​ടി​ഞ്ഞ ഒരു കാ​ട്ടു​പ​ക്ഷി​യു​ടെ ദയ​നീ​യ​മായ ജീ​വി​തം ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു കവി. ചി​റ​കൊ​ടി​ഞ്ഞ ആ പക്ഷി ഒരു പാ​ട്ടു് പി​ന്നെ​യും മൂളി നോ​ക്കു​ന്നു. അതി​നോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു പാടാൻ വേ​റൊ​രു കി​ളി​യി​ല്ല. കൊ​ച്ചു​മ​ക്കൾ നേ​ര​ത്തെ പി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യി. എങ്കി​ലും അതു പാ​ടു​ന്നു. ആരും കേൾ​ക്കാ​നി​ല്ലെ​ന്നു കരു​ത​രു​തു്.

പക്ഷി​യു​ടെ കഥ മാ​ത്ര​മ​ല്ലി​തു്. ഏകാ​ന്ത​ത​യു​ടെ ദുഃഖം അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​ന്റെ കഥ​യു​മാ​ണി​തു്. അവ​ന്റെ ഭവി​ത​വ്യത മു​ഴു​വൻ ഏതാ​നും വരി​ക​ളിൽ ഒതു​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി. കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ പര്യ​വ​സാ​നം​കൂ​ടി കണ്ടാ​ലും:

എന്റെ സ്മ​ര​ണ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ എല്ലാ​ക്കാ​ല​വും ഈ കാ​വ്യം പനി​നീർ​പ്പൂ​വു് പോലെ വി​ടർ​ന്നു​നിൽ​ക്കും. ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭം പോലെ പാ​റി​ക്ക​ളി​ക്കും.

ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളിനു കു​റെ​ക്കാ​ലം ഒരു കോ​ളേ​ജിൽ പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലി​ന്റെ “ചാർ​ജ്ജ്” ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു​ദി​വ​സം ഒരു വുമൻ ലക്ച​റർ കര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “ഒരു കു​ട്ടി മര്യാ​ദ​കേ​ടു് കാ​ണി​ക്കു​ന്നു”. എന്താ​ണു മര്യാ​ദ​കേ​ടെ​ന്നു ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു് അവർ മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ഞാൻ ഉടനെ ക്ലാ​സ്സിൽ​ച്ചെ​ന്നു നോ​ക്കി. പതി​നെ​ട്ടു വയ​സ്സോ​ളം പ്രാ​യ​മു​ള്ള ഒരു തടിയൻ, ട്രൗ​സേ​ഴ്സ് അഴി​ച്ചു താ​ഴെ​യി​ട്ടി​ട്ടു ജന​നേ​ന്ദ്രി​യം കാ​ണി​ച്ചു് ബഞ്ചി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ കയറി നിൽ​ക്കു​ന്നു. പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ തല കു​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ആൺ​കു​ട്ടി​കൾ കൂ​വി​ത്ത​കർ​ക്കു​ന്നു. ആ പയ്യ​നെ കാലുറ ധരി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് എന്റെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു വന്നു. കൊ​ളീ​ജി​യേ​റ്റ് ഡയ​റ​ക്ടർ ഡോ​ക്ടർ കെ. ഭാ​സ്ക​രൻ​നാ​യ​രോ​ടു് ‘എന്താ​ണു വേണ്ട’തെ​ന്നു് ഞാൻ ടെ​ലി​ഫോ​ണിൽ​ക്കൂ​ടി ചോ​ദി​ച്ചു. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യെ സസ്പെൻ​ഡ് ചെ​യ്യാ​നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ച​തു്. സസ്പെൻ​ഡ് ചെ​യ്താൽ കു​ട്ടി​കൾ എന്നെ ഘേ​രാ​വോ​ചെ​യ്യും. അതു​കൊ​ണ്ടു് ‘അച്ഛ​നെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ’ എന്നു ഞാൻ ആ പയ്യ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. ‘മൂ​ന്നാ​ലു്’ ദിവസം ആരും വന്നി​ല്ല. അഞ്ചാം ദി​വ​സ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു ഉടു​ത്ത മു​ണ്ടി​ന്റെ ഒരു വശം പൊ​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഒരാൾ എന്റെ വീ​ട്ടിൽ കയ​റി​വ​ന്നു. ‘ഇരു​ന്നാ​ട്ടെ’ എന്നു ഞാൻ. ‘ഇരി​ക്കാ​ന​ല്ല വന്ന​തു്’ എന്നു് ആഗതൻ. അപ്പോ​ഴാ​ണു് എനി​ക്കു കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു: “മക​നോ​ടു് എഴു​ന്നേ​റ്റു​നിൽ​ക്കാൻ റ്റീ​ച്ചർ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു. പയ്യൻ ബഞ്ചിൽ​ക​യ​റി​നി​ന്നു നഗ്നത കാ​ണി​ച്ചു. ശരി. ഒര​പ്പോ​ള​ജി എഴു​തി​ക്കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് ക്ലാ​സ്സിൽ കയ​റി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ”. അയാൾ: “എന്റെ മകൻ അങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും ചെ​യ്യു​ക​യി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് അപ്പോ​ള​ജി​യു​മി​ല്ല, കി​പ്പോ​ള​ജി​യു​മി​ല്ല”.

ഞാൻ എഴു​ന്നേ​റ്റു് അക​ത്തു​പോ​യി. കാ​ല​ത്തു കോ​ളേ​ജിൽ എത്തി. കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് ആയിരം വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളോ​ളം എന്നെ വള​ഞ്ഞു. മു​ദ്രാ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ. എനി​ക്കു വെ​യി​ലു​കൊ​ള്ളാൻ​വ​യ്യ. കു​ട​നി​വർ​ക്കാൻ കു​ട്ടി​കൾ സമ്മ​തി​ച്ച​തു​മി​ല്ല. പയ്യൻ ക്ലാ​സ്സിൽ കയ​റി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടേ എന്നു ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലാ​തെ ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു.

ഇതാ​ണു് ഇന്ന​ത്തെ സ്ഥി​തി. എല്ലാ മാ​നു​ഷി​ക​മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളും തകർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഹെഡ് മാ​സ്റ്റ​റാ​യി​രി​ക്കുക, പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലാ​യി​രി​ക്കുക എന്ന​തൊ​ക്കെ അപ​ക​ടം​പി​ടി​ച്ച പണി​ക​ളാ​ണു്. സ്വ​ന്തം നന്മ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി​യും സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ നന്മ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി​യും ദു​ഷ്ട​വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളെ ഏതു വ്യ​ക്തി​ക്കു് അട​ക്കി​വ​യ്ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​മോ അയാളെ നമ്മൾ നന്മ​യു​ളള മനു​ഷ്യൻ എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. പല കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടും ചെ​റു​പ്പ​ക്കാർ കു​ത്സി​ത​വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളെ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ആ വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു് മൂ​ല്യ​ങ്ങൾ തക​രു​ന്ന​തു്. അക്ബർ കക്ക​ട്ടിൽ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തിയ ‘ഏഡ്മാ​ഷ്’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ ഈ മൂ​ല്യ​ത്ത​കർ​ച്ച​യെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കഥ പറ​യു​ന്ന ആളി​ന്റെ ആഗ്ര​ഹം ഹെ​ഡ്മാ​സ്റ്റർ ആകാ​നാ​യി​രു​ന്നു. ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്താൽ അയാൾ ശി​പാ​യി​യേ ആയു​ള്ളൂ. അയാൾ ജോ​ലി​ചെ​യ്യു​ന്ന സ്കൂ​ളി​ലെ ഹെ​ഡ്മാ​സ്റ്റർ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി കൊ​ടു​ത്ത കത്തി​ക്കു​ത്തു് ഏറ്റു് ക്ഷ​താം​ഗ​നാ​യി കി​ട​ക്കു​മ്പോൾ അടു​ത്ത​ജ​ന്മ​ത്തി​ലും ഹെ​ഡ്മാ​സ്റ്റർ ആവ​രു​തേ എന്നു് അയാൾ പ്രാർ​ത്ഥി​ക്കു​ന്നു. അക്ബർ കക്ക​ട്ടിൽ ‘സ്യൂ​പർ​ഫി​ഷ​ലായ’—ഉപ​രി​ത​ല​ത്തെ മാ​ത്രം സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ എഴു​തു​ന്ന— കഥാ​കാ​ര​നാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒരു കഥയും നമ്മു​ടെ ആത്മാ​വി​നെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ക​യി​ല്ല, സമ്പ​ന്ന​മാ​ക്കു​ക​യി​ല്ല. ഇല്ലെ​ന്നു​മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഉള്ള ‘സമ്പ​ന്നത’യെ അദ്ദേ​ഹം ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. പൊ​ള്ള​യായ കഥ. ഇതു വാ​യി​ച്ചു കഴി​യു​മ്പോൾ നമ്മു​ടെ ആത്മാ​വും പൊ​ള്ള​യാ​യി​മാ​റു​ന്നു.

ഫീ​നി​ക്സ്, സങ്ക​ല്പ​ത്തിൽ മാ​ത്രം ജീ​വി​ക്കു​ന്ന പക്ഷി​യാ​ണു്. സ്വർ​ണ്ണ​ച്ചി​റ​കു​ള്ള ചു​വ​ന്ന​പ​ക്ഷി. അറേ​ബ്യൻ മണൽ​ക്കാ​ട്ടിൽ അതു് അഞ്ഞൂ​റു​കൊ​ല്ലം ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കും. ഒരു സമ​യ​ത്തു് ഒരു ഫീ​നി​ക്സേ ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കൂ. ജീ​വി​തം അവ​സാ​നി​ക്കാ​റാ​കു​മ്പോൾ അതു് തടി​കൊ​ണ്ടു കൂ​ടു​ണ്ടാ​ക്കും. അതി​ലി​രു​ന്നു് ദഹി​ക്കും. ആ ചാ​മ്പ​ലിൽ നി​ന്നു് മറ്റൊ​രു ഫീ​നി​ക്സ് ഉണ്ടാ​കും. മഹാ​ന്മാ​രായ കലാ​കാ​ര​ന്മാർ ഫീ​നി​ക്സ് പക്ഷി​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. മോ​പ​സാ​ങ്, ചെ​ക്കോ​വ്, ലൂഷൻ ഇങ്ങ​നെ പലരും. അവർ സു​വർ​ണ്ണ പ്രഭ പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ കാ​ക​ന്മാ​രും ‘തത്തി​പ്പൊ​ത്തി’ നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​നു് കറു​പ്പി​യ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു്.

1185 അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഒരിം​ഗ്ലീ​ഷ് വാ​ക്കു​ണ്ടു്. തു​ട​ക്കം acetylseryityrosylsery-​എന്നാണു്. The protein part of the tobacco mosaic virus എന്നാ​ണു് ഈ വാ​ക്കി​ന്റെ അർ​ത്ഥം. 1913 അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളു​ള്ള വേ​റൊ​രു പദ​മു​ണ്ടു്. അതി​ന്റെ തു​ട​ക്കം ഇങ്ങ​നെ methionylglutaminylarginyltyrosyl … അർ​ത്ഥം The Chemical name for tryptophan synthetase A protein എന്നാ​ണു്. രണ്ടു വാ​ക്കും പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി അച്ച​ടി​ച്ചാൽ കലാ​കൗ​മു​ദി​യു​ടെ ഒരു പേജ് നി​റ​യും. ഈ വാ​ക്കു​കൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തും ഇവ ഓർ​മ്മ​യിൽ സൂ​ക്ഷി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തും വ്യർ​ത്ഥ​മായ ജോ​ലി​യാ​ണു്. ഇതു​പോ​ലെ വ്യർ​ത്ഥ​മായ പ്ര​വൃ​ത്തി​യാ​ണു് ദീർ​ഘ​ങ്ങ​ളായ പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​കൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്. അസാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളായ ഈ രണ്ടു പദ​ങ്ങ​ളും അദ്ഭു​ത​വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരം​ശ​മെ​ങ്കി​ലും ഉള​വാ​ക്കും. ദീർ​ഘ​മായ പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ മനം​മ​ടു​പ്പേ ജനി​പ്പി​ക്കു​ക​യു​ള്ളൂ. മല​യാ​ള​മ​നോ​രമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ പത്ത​നാ​പു​രം വി​ക്ര​മൻ​നാ​യർ എഴു​തിയ “വിഷാദ സ്മൃ​തി​യി​ലെ മു​ള്ളു​കൾ” എന്ന ചെ​റു​കഥ ഈ സാ​മാ​ന്യ​ത​ത്ത്വ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഒറ്റ​പ്പെ​ട്ടു നിൽ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഗ്രേ​യ്സി എന്ന നേ​ഴ്സി​നെ ഒരാർ​ട്സ് കോ​ളേ​ജ് ലക്ച​റർ കാ​മ​ത്തി​ന്റെ സാ​ഫ​ല്യ​ത്തി​നാ​യി സമീ​പി​ക്കു​ന്നു.

വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞേ ശാ​രീ​രിക വേഴ്ച ആകാവൂ എന്നു് അവൾ പറ​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ അക​ന്നു പോ​കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് വേ​റൊ​രു യു​വ​തി​യെ ഗർ​ഭി​ണി​യാ​ക്കു​ന്നു. ഗർ​ഭ​ച്ഛി​ദ്രം നാടൻ മു​റ​യിൽ നട​ത്തി​ച്ചു് മര​ണ​പ്രാ​യ​യാ​യി, അവളെ ഗ്രേ​സി ജോലി ചെ​യ്യു​ന്ന ആശു​പ​ത്രി​യിൽ കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു. ഗ്രേ​സി ഡോ​ക്ട​റോ​ടു് ശു​പാർശ ചെ​യ്തു് അവളെ ചി​കി​ത്സി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അവൾ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അവളെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു​കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു് ഗ്രേ​സി അയാ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് സത്യം ചെ​യ്യി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അതേ സമയം ഗ്രേ​സി പൂർ​വ്വ​കാ​മു​ക​നെ നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​ല്ലോ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് വി​ഷാ​ദി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. കഥ​യു​ടെ ദൈർ​ഘ്യ​ത്തേ​ക്കാൾ, അതി​ന്റെ പൈ​ങ്കി​ളി സ്വ​ഭാ​വ​ത്തേ​ക്കാൾ, അതി​ന്റെ വ്യാ​ജ​സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണു് ഉത്കൃ​ഷ്ട​സാ​ഹി​ത്യം വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. അസ്തി​ത്വ​വാ​ദി​കൾ പറ​യാ​റു​ള്ള ‘ഏയ്ല്യ​നേ​ഷൻ’—അന്യ​വൽ​ക്ക​ര​ണം ഏതാ​ണ്ടു് ശരി​യാ​ണെ​ന്നു് ഇപ്പോൾ തോ​ന്നി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഭാരതം എന്റെ രാ​ജ്യ​മ​ല്ലെ​ന്നു് എനി​ക്കു് തോ​ന്നു​ന്നു. ഇവി​ട​ത്തെ സർ​ക്കാർ എന്റേ​താ​ണെ​ന്നു് എനി​ക്കു് തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. എന്റെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തു​ന്ന സ്നേ​ഹി​തൻ, സ്നേ​ഹി​ത​ന​ല്ലെ​ന്നും, ആ മനു​ഷ്യൻ ഏതു നി​മി​ഷ​വും എന്നെ ചതി​ക്കു​മെ​ന്നും തോ​ന്നു​ന്നു. കേ​ശ​വ​ദേ​വി ന്റെ ‘പ്ര​തി​ജ്ഞ’ എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ഇതു് എന്റെ കഥ എന്നെ​നി​ക്കു് വി​ചാ​ര​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മനോ​ര​മ​യി​ലെ കഥ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഇതു് എന്റേ​ത​ല്ലെ​ന്ന അന്യ​വൽ​ക്ക​ര​ണ​ബോ​ധം.

വിൽ​ക്കു​ന്ന സാധനം എത്ര​ത്തോ​ളം വ്യാ​ജ​മാ​ണോ അത്ര​ത്തോ​ളം വിൽ​പ്പ​ന​ക്കാ​രൻ വാ​ചാ​ല​നാ​കും, അത്ര​ത്തോ​ളം അയാ​ളു​ടെ ശരീ​രിക ചേ​ഷ്ട​കൾ സ്ഥൂ​ലീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടും. പഴ​ങ്കോ​ടി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ “ഹാ! ഒന്നാ​ന്ത​രം ടെ​റി​കോ​ട്ടൺ” എന്നു മൊ​ഴി​യും. അതു് പൊ​ട്ടു​മെ​ന്നു് തോ​ന്നു​ന്ന മട്ടിൽ വലി​ച്ചു​പി​ടി​ക്കും. പേ​ന​യാ​ണെ​ങ്കിൽ നി​ബ്ബ് താഴെ ഇടി​ച്ചു കാ​ണി​ക്കും. അങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും ചാടും. നല്ല സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ വിൽ​ക്കു​ന്ന​വ​നു് മൗനം. ചേ​ഷ്ട​ക​ളു​മി​ല്ല. നി​രൂ​പ​ണ​ത്തി​ന്റെ​യും കഥ​യു​ടെ​യും കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ​യും കള്ള​ത്ത​രം കൂടി വരു​ന്തോ​റും വാ​ചാ​ല​ത​യും ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ത​യും ഏറി വരും.

കല​യ്ക്കു് രൂപം കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു് ഒര​ല​ങ്ക​ര​ണം നട​ത്തി​യാൽ മതി​യെ​ന്നു് ആരും വി​ചാ​രി​ക്ക​രു​തു്. ആഴ​ത്തിൽ ചെ​ന്നു​ള്ള കാ​ഴ്ച​യാ​ണു്—ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യാ​ണു്—കല എന്ന​തു്. ആ വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള അഗാധ ദർ​ശ​ന​മു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ അനു​വാ​ച​കൻ ക്ഷു​ദ്ര​ങ്ങ​ളും ചപ​ല​ങ്ങ​ളു​മായ വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് അക​ന്നു് പ്ര​ശാ​ന്താ​വ​സ്ഥ​യി​ലെ​ത്തും (ക്രോ​ച്ചേ). മോ​പ​സാ​ങ്ങി​ന്റെ ‘In the Moonlight’, ‘Useless Beauty’, ചെ​ക്കോ​വി ന്റെ ‘Darling’, ഉറൂബി ന്റെ ‘രാ​ച്ചി​യ​മ്മ’ ഇവ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ തി​ര​മാ​ല​ക​ളിൽ കി​ട​ന്നു് നമ്മൾ ചാ​ഞ്ചാ​ടു​ന്നി​ല്ല. അനു​ധ്യാ​ന​ത്താൽ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന പ്ര​ശാ​ന്താ​വ​സ്ഥ​യാ​ണു് നമ്മൾ​ക്ക്. ഈ കലാ​ര​ഹ​സ്യം “കലാ​കൗ​മു​ദി വി​മൻ​സ് മാഗസി”നിൽ ‘തിര’ എന്ന ചെ​റു​കഥ എഴു​തിയ ജോൺസ്, ടി. എൽ.-നു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ഗർ​ഭ​ച്ഛി​ദ്രം സം​ഭ​വി​ച്ചു് സന്ത​ത്യു​ല്പാ​ദ​ന​ശ​ക്തി നശി​ച്ച ഒരു ഹേ​മ​യു​ടെ കഥ പറ​യു​ക​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം. “അവ​ളു​ടെ കവി​ളു​ക​ളിൽ സന്ധ്യ​യു​ടെ തീ​ജ്ജ്വാ​ല​കൾ, അവ​ളു​ടെ കാ​തു​ക​ളിൽ കടൽ​ത്തി​ര​ക​ളു​ടെ ഇര​മ്പം, അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​ക​ളിൽ ആകാം​ക്ഷ​യു​ടെ ദീ​പ​നാ​ള​ങ്ങൾ” എന്നി​ങ്ങ​നെ കോ​ളേ​ജ് വി​ദ്യാർ​ഥി​ക​ളെ​ഴു​തു​ന്ന മട്ടി​ലാ​ണു് പരി​ണ​ത​പ്ര​ജ്ഞ​നായ ജോൺസ്, ടി. എൽ. എഴു​തു​ന്ന​തു്. പ്രാ​യം കൂടിയ എനി​ക്കു് ഈ കഥ ‘റി​വൾ​ഷൻ’ (revulsion) ഉണ്ടാ​ക്കി എന്ന സത്യം മറ​ച്ചു​വ​യ്ക്കു​ന്നി​ല്ല. സത്യ​ത്തി​ന്റെ പശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തി​ലേ വി​കാ​ര​ത്തി​നു് സ്ഥാ​ന​മു​ള്ളൂ. ജോൺ​സി​ന്റെ സ്യൂ​ഡോ പൊ​യ​റ്റി​ക് പദ​ങ്ങൾ കല​യു​ടെ അനു​വാ​ച​ക​നെ നയി​ക്കു​ന്ന​തു്; അപ​വി​ത്ര​മായ മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കാ​ണു്.

പണ്ടൊ​രു കി​രീ​ട​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കനം കൂടിയ കി​രീ​ടം. കന​ക്കൂ​ടു​ത​ലു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് അതി​ന്റെ തി​ള​ക്കം അറി​യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത രാ​ജാ​വി​നേ അതു ധരി​ക്കാൻ കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ—സ്വീ​ഡി​ഷ് രാ​ജ്യ​ത​ന്ത്ര​ജ്ഞൻ ഡാഗ് ഹാ​മർ​ഷോൾ​ഡ് ‘Markings’ എന്ന ഉജ്ജ്വ​ല​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ (Dag Hammarskjold, 1905–61). റ്റോ​മാ​സ്മാ​നി ന്റെ ‘The Magic Mountain’ കനം കൂടിയ കി​രീ​ട​മാ​ണു്. അതു് അദ്ദേ​ഹം അനാ​യാ​സ​മാ​യി ശി​ര​സ്സി​ല​ണി​ഞ്ഞു. നമു​ക്ക​തു് എടു​ത്തു​യർ​ത്താൻ പോ​ലു​മാ​വി​ല്ല. അതി​ന്റെ ഔജ്ജ്വ​ല്ല ്യം അദ്ദേ​ഹം അറി​ഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ല. നമ്മൾ കാ​ണു​ന്നു​മു​ണ്ടു്.

ഞാൻ കണ്ണാ​ടി നോ​ക്കു​ന്നു. കവി​ളൊ​ട്ടി കണ്ണു് കു​ഴി​ഞ്ഞ ഒരു രൂപം എന്നെ തു​റി​ച്ചു് നോ​ക്കു​ന്നു. ഞാ​നാ​രാ​ണെ​ന്നു് വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​ത്ത​ന്ന കണ്ണാ​ടി​ക്കു് നന്ദി. പതി​വാ​യി റോഡിൽ വച്ചു കാ​ണു​ന്ന സു​ന്ദ​രി. ചക്ര​വാ​ള​ത്തി​ലെ ഒരു ബി​ന്ദു​വിൽ കണ്ണു തറ​പ്പി​ച്ചു് അവൾ നട​ന്നു പോകും. ആരെ​യും നോ​ക്കി​ല്ല. അവൾ എന്നെ നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചെ​ന്നു് ഇന്ന​ലെ സ്വ​പ്നം കണ്ടു. എന്റെ അബോധ മന​സ്സി​നു് നന്ദി. സ്നേ​ഹി​ത​നിൽ നി​ന്നു് വാ​യി​ക്കാൻ വാ​ങ്ങിയ പു​സ്ത​കം ആറു​മാ​സ​മാ​യി​ട്ടും തി​രി​ച്ചു കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല. ഈയിടെ റോഡിൽ വച്ചു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കണ്ട​പ്പോൾ ‘പുതിയ പു​സ്ത​കം വല്ല​തും വാ​യി​ച്ചോ?’ എന്നൊ​രു ചോ​ദ്യം. കടം മേ​ടി​ച്ച പു​സ്ത​കം തി​രി​യെ തരാ​ത്ത​തെ​ന്തു്? എന്നു് ഭം​ഗി​യാ​യി ചോ​ദി​ച്ച സ്നേ​ഹി​ത​നു് നന്ദി. മൂ​ന്നു​വർ​ഷം മുൻ​പു് ഞാ​നൊ​രു മരണം കണ്ടു. അന്നു് മരി​ച്ച​യാ​ളി​ന്റെ മകൻ ഇന്ന​ലെ നാലും കൂ​ടു​ന്ന വഴി​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കാ​റി​ന​ടു​ത്തു് നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് കണ്ടു് ഞാൻ ഓടി​ച്ചെ​ന്നു. “അയ്യോ അന്ന​ത്തെ സംഭവം” എന്നു് ഞാൻ തു​ട​ങ്ങി. യു​വാ​വു് ഉടനെ ചോ​ദി​ച്ചു: “സാറു് എവിടെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്നു?” അടു​ത്തു തന്നെ എന്നു് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഞാൻ നട​ന്നു.

‘അച്ഛ​ന്റെ മരണം എന്നെ ഓർ​മ്മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന നി​ങ്ങൾ എത്ര ഭോഷൻ!’ എന്നു് മറ്റൊ​രു രീ​തി​യിൽ എന്നെ അറി​യി​ച്ച ആ യു​വാ​വി​നു് നന്ദി.

കണ്ണാ​ടി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഈ ഖണ്ഡിക തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. ഇന്നു് വി​ഷാ​ദം പക​രു​ന്ന ഈ കണ്ണാ​ടി നാൽ​പ്പ​തു് വർഷം മുൻ​പു് എനി​ക്കു് ആഹ്ലാ​ദം പകർ​ന്നി​രു​ന്നു. ആഹ്ലാ​ദം വി​ഷാ​ദ​മാ​കു​മെ​ന്നു് എന്നെ ധരി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തി​നു് നന്ദി. ഷീല എന്നു് ഞങ്ങൾ വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു സു​ന്ദ​രി​യെ പത്തു വർ​ഷ​ത്തി​നു ശേഷം കഴി​ഞ്ഞ​യാ​ഴ്ച കണ്ടു. ഇപ്പോൾ അവൾ വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​നു് ആസ്പ​ദം. സൗ​ന്ദ​ര്യം വൈ​രൂ​പ്യ​മാ​കു​മെ​ന്നു് എന്നെ ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ച്ച കാ​ല​ത്തി​നു് വീ​ണ്ടും നന്ദി. ഈ നന്ദി​പ്ര​ക​ട​നം കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ പി. എ. എം. ഹനീഫ് എഴു​തിയ “നന്ദി പ്ര​ക​ട​നം നാ​ണു​നാ​യർ’ എന്ന സറ്റ​യർ വാ​യി​ച്ച​തി​ന്റെ ഫല​മാ​ണു്. എന്നെ ചി​രി​പ്പി​ച്ച ഹനീ​ഫി​നും നന്ദി.

“ഒരീ​ച്ച വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ മതി, ഏതു സു​ന്ദ​രി​യു​ടെ​യും അര​ക്ക​ച്ച അഴി​പ്പി​ക്കാം” എന്നു് ജപ്പാ​നി​ലൊ​രു ചൊ​ല്ലു​ണ്ടു് എന്നു് അവിടെ പോ​യി​ട്ടു് വന്ന ഒരു സു​ഹൃ​ത്തു് പറ​യു​ന്നു. മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ ‘സമരം’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ വെ​ണ്ണല മോഹനൻ വി​ചാ​രി​ച്ചാൽ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹ​ങ്ങ​ളായ ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ അവൾ കാ​ണി​ക്കും. സം​ശ​യ​മി​ല്ല. അബ്ദു​ള്ള​യെ, പരീ​തു് തല്ലി​യ​തി​നു് സ്കൂ​ളിൽ സമരം. നാലാം ക്ലാ​സ്സ് വി​ദ്യാർ​ഥി​യായ അബ്ദു​ള്ള​യ്ക്കു് അടി കൊ​ണ്ട​തു് സത്യം. പക്ഷേ, പരീത് അവ​ന്റെ അച്ഛ​നാ​ണു്. ഈച്ച​യു​ടെ പരാ​ക്ര​മം എന്ന​ല്ലാ​തെ എന്തു പറയാൻ?

ഈ സ്നേ​ഹി​തൻ തന്നെ അവി​ട​ത്തെ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു് പറ​ഞ്ഞു. ബു​ദ്ധ​മ​ത​വി​ശ്വാ​സി​ക​ളായ പു​രോ​ഹി​ത​ന്മാ​രു​ടെ തല​യോ​ടു​കൾ വർഷം തോറും ജപ്പാ​നിൽ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കാ​റു​ണ്ട​ത്രേ!

പ്ര​ദർ​ശ​നം കാ​ണാ​നെ​ത്തിയ ഒരാ​ളി​നോ​ടു്, ബു​ദ്ധ​മ​ത​ക്കാ​ര​നായ ഒരാൾ പറ​ഞ്ഞു: ഇതാ​ണു് പത്താം ശതാ​ബ്ദ​ത്തിൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു ബു​ദ്ധ​മ​ത​പു​രോ​ഹി​ത​ന്റെ തല​യോ​ടു്.

അതു​കേ​ട്ടു് സന്ദർ​ശ​കൻ പറ​ഞ്ഞു: ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തല​യോ​ട്ടി​നു് വലി​പ്പം കാ​ണു​മെ​ന്നു്.

വി​ശ​ദീ​ക​ര​ണം നൽ​കു​ന്ന​വൻ വി​ട്ടി​ല്ല.

അയാൾ വീ​ണ്ടും: പു​രോ​ഹി​ത​നു് മൂ​ന്നു​വ​യ​സ്സു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോ​ഴു​ള്ള തല​യോ​ടാ​ണി​തു്.

സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു് മൂ​ന്നു് വയ​സ്സു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ അതി​നു് ഏതു് തല​യോ​ടു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വോ അതി​നെ​ത്ത​ന്നെ​യാ​ണു് പി. രമ, ദീ​പി​ക​യു​ടെ വെ​ള്ള​ക്ക​ട​ലാ​സിൽ എഗ്സി​ബി​റ്റ്—exhibit—ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. കഥ​യു​ടെ സം​ഗ്ര​ഹം വേണ്ട. അത്ര​യ്ക്കു് ക്ഷു​ദ്ര​മാ​ണി​തു്.

ജപ്പാ​നിൽ സോകാ ഗാ​ക്കീ (Soka Gakkai) എന്ന പേരിൽ ഒരു ബു​ദ്ധ​മത സം​ഘ​ട​ന​യു​ണ്ടു്. മത​സം​ഘ​ട​ന​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വും സാം​സ്കാ​രി​ക​വു​മായ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളിൽ തല്പ​ര​ത്വ​മു​ണ്ടു് സോ​കാ​ഗാ​ക്കീ​ക്ക്. 1960 തൊ​ട്ടു് അതി​ന്റെ പ്ര​സി​ഡ​ന്റ് ദൈ​സാ​ക്കു ഈക്കേഡ യാണു് (Daisaku Ikeda). ഞാൻ ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന ചി​ന്ത​ക​നാ​ണു് ഈക്കേഡ. കഴി​ഞ്ഞ​വർ​ഷം ഒരു ‘സാ​ഹി​ത്യ വാരഫല’ത്തി​ന്റെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് തർ​ജ്ജമ ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അയ​ച്ചു് കൊ​ടു​ത്തു. ഈക്കേഡ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചില ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ എനി​ക്ക​യ​ച്ചു​ത​ന്നു. അതി​ലൊ​ന്നാ​ണു് Choose Life—Arnold Toynbee and Daisaku Ikeda—a Dialogue. വി​ശി​ഷ്ട​മായ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ യൂ​ത​നേ​സിയ എന്ന വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ടോ​യിൻ​ബി യു​ടെ​യും ഈക്കേ​ഡ​യു​ടെ​യും അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. (Euthanasia—ചി​കി​ത്സി​ച്ചു മാ​റ്റാൻ വയ്യാ​ത്ത രോ​ഗ​ത്താൽ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രെ വേ​ദ​ന​യ​നു​ഭ​വി​പ്പി​ക്കാ​തെ കൊ​ല്ലുക) ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ന്റെ പേ​രി​ലോ വേ​ദ​ന​യിൽ നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ വേ​ണ്ടി​യോ ജീവൻ ത്യ​ജി​ക്കു​ന്ന​തു് ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് ഈക്കേ​ഡ​യു​ടെ വാദം. ടോ​യിൻ​ബി അതി​നോ​ടു യോ​ജി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. യാതന അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന രോഗി ‘എന്നെ കൊ​ല്ലൂ’ എന്നു് അപേ​ക്ഷി​ച്ചാൽ രോഗം ചി​കി​ത്സി​ച്ചു ഭേ​ദ​മാ​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത​താ​ണെ​ങ്കിൽ ആ അപേ​ക്ഷ​യ​നു​സ​രി​ച്ചു് അയാളെ കൊ​ല്ല​ണ​മെ​ന്നും ടോ​യിൻ​ബി പറ​യു​ന്നു. ഇതു ശി​ക്ഷ​യ​ല്ല. കാ​രു​ണ്യ​മാർ​ന്ന പ്ര​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണു്. രോ​ഗി​യു​ടെ/രോ​ഗി​ണി​യു​ടെ അഭ്യർ​ത്ഥ​ന​യെ നി​രാ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു് മനു​ഷ്യ​ന്റെ ‘ഡി​ഗ്നി​റ്റി’യെ നി​രാ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തു​ല്യ​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു് ടോ​യിൻ​ബി​യു​ടെ മതം. കോം​പോ​സ് മെ​ന്റി​സ് (Compos mentis) എന്ന ലാ​റ്റിൻ പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം മാ​ന​സി​ക​ഭ​ദ്ര​ത​യു​ള്ള എന്നാ​ണു്. അചി​കി​ത്സ്യ​മായ രോ​ഗ​ത്താൽ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​വർ അക്ഷ​ത​മായ മന​സ്സോ​ടു​കൂ​ടി ദയാ​വ​ധം അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ചാൽ അതു അനു​വ​ദി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു. എന്നാൽ കോം​പോ​സ് മെ​ന്റി​സ് ഇല്ലാ​ത്ത രോ​ഗി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് എന്തു തീ​രു​മാ​ന​ത്തിൽ ചെ​ല്ലാം? മാ​ന​സി​ക​മാ​യി തകർ​ന്ന രോ​ഗി​യു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തിൽ ഡോ​ക്ടർ​മാർ, സർ​ക്കാർ, ബന്ധു​ക്കൾ ഇവർ വധം വേണോ വേ​ണ്ട​യോ എന്നു തീ​രു​മാ​നി​ക്ക​ണം.

തീ​വ്ര​വേ​ദന അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന മൃ​ഗ​ത്തി​നെ നമ്മൾ കൊ​ല്ലും. ഈ “അവ​കാ​ശം” മനു​ഷ്യ​നു​മി​ല്ലേ എന്നാ​ണു് ടോ​യിൻ​ബി​യു​ടെ ചോ​ദ്യം. (Does not a human being have the same right?—pp. 151).

സു​പ്ര​ധാ​ന​മായ ഈ വി​ഷ​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു എൻ. വി. കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യിൽ ഉപ​ന്യ​സി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഏതും വി​ദ്വ​ജ്ജ​നോ​ചി​ത​മാ​യി, രസ​ക​ര​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാൻ കഴി​യും എൻ. വി. കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ​ക്ക്. ഈ ലേഖനം വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കാൻ ഞാൻ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രോ​ടു് അപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു.

സി. എച്ച്. മു​ഹ​മ്മ​ദ്കോയ എന്നെ ചി​റ്റൂർ കോ​ളേ​ജി​ലേ​ക്കു സ്ഥ​ലം​മാ​റ്റി. ശം​ബ​ള​മാ​കെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ വാ​ട​ക​യാ​യി കൊ​ടു​ക്ക​ണം. ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു വള​രെ​ക്കൂ​ടു​തൽ. അഭി​മാ​നം​കൊ​ണ്ടു് ആരോ​ടും കടം ചോ​ദി​ക്കി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ ഏഴാം​തീ​യ​തി​യും സഹ​ധർ​മ്മി​ണി​യു​ടെ ഒരു സ്വർ​ണ്ണ​മാല തത്ത​മം​ഗ​ല​ത്തെ ഒരു ബാ​ങ്കിൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നു പണ​യം​വ​യ്ക്കും. അടു​ത്ത ഒന്നാം​തീ​യ​തി അതു തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്കും. ഇങ്ങ​നെ പണയം വയ്ക്ക​ലും തി​രി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ലും. ഒടു​വിൽ തൃ​ശൂ​രെ എക്സ്പ്ര​സ്സ് പത്ര​ത്തി​ന്റെ വീ​ക്കെൻ​ഡ് എഡി​ഷ​നിൽ എഴു​തി​ത്തു​ട​ങ്ങി ഞാൻ. അപ്പോൾ പണയം വയ്ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​തെ​യാ​യി. ഒരു ദിവസം തത്ത​മം​ഗ​ല​ത്തെ റോ​ഡിൽ​വ​ച്ചു ഞാൻ ബാ​ങ്ക് മാ​നേ​ജ​റെ കണ്ടു. അദ്ദേ​ഹം ചോ​ദി​ച്ചു: “എന്താ ഇപ്പോൾ ബാ​ങ്കിൽ വരാ​ത്ത​തു്? ആ മാല വി​റ്റു​ക​ള​ഞ്ഞോ?” അപ്പോൾ എന്റെ​കൂ​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പ്രൊ​ഫ​സർ വി. വിജയൻ (മണി​ക​ണ്ഠ​വി​ജ​യ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വു്) അതു കേ​ട്ടി​ല്ല ഭാ​ഗ്യം​കൊ​ണ്ടു്. ഈ സംഭവം ഞാ​നോർ​മ്മി​ച്ച​തു് തകഴി യുടെ യൗ​വ​ന​കാ​ല​ത്തെ പ്ര​യാ​സ​ങ്ങൾ ആത്മ​ക​ഥ​യിൽ നി​ന്നു അറി​ഞ്ഞ​തി​നാ​ലാ​ണു് (കലാ​കൗ​മു​ദി ലക്കം 462). ആർ​ജ്ജ​വ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം അന്ന​ത്തെ കഷ്ട​പ്പാ​ടു​കൾ വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ജീ​വി​ത​ത്തിൽ വിജയം പ്രാ​പി​ക്ക​ണോ? സമ്പ​ന്ന​നാ​ക​ണോ? മുഖം നോ​ക്കാ​തെ ‘ഗ്രാ​ബി​ങ്’ നട​ത്ത​ണം. എല്ലാ​വ​രെ​യും സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​വൻ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടും.

സങ്ക​ല്പ​മാ​ണി​തു്. കെ​ട്ടി​ടം​വ​ച്ചു് പൊടി ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ത്തിൽ കയറി ബോ​ധം​കെ​ട്ടു​വീണ ഒരു ബന്ധു​വി​നെ ഡോ​ക്ട​റു​ടെ അടു​ക്ക​ലെ​ത്തി​ച്ചു ഞാൻ. “ഹി ഈസ് സഫ​റി​ങ് ഫ്രം നൂ​മോ​നോ അൾ​ട്ര​മൈ​ക്രോ​സ്കോ​പ്പിൿ സി​ലി​ക്കോ വൾ​ക്കാ​നോ​കോ​നി​യോ​സി​സ് ” എന്നു ഡോ​ക്ടർ (Pneumono ultrascopic silicovolkanokoniosis). സി​മ​ന്റി​ന്റെ പൊ​ടി​യോ കല്ലി​ന്റെ പൊ​ടി​യോ ശ്വാ​സ​കോ​ശ​ത്തിൽ കയ​റി​യാൽ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന രോ​ഗ​മാ​ണി​തു്. ഈ ഡോ​ക്ട​റും ഇന്ന​ത്തെ നി​രൂ​പ​ക​രും സദൃശർ. ഒരു വ്യ​ത്യാ​സം. സങ്ക​ല്പ​ത്തി​ലെ ഡോ​ക്ടർ പറഞ്ഞ വാ​ക്കു നി​ഘ​ണ്ടു​വിൽ കാണും. നവീന നി​രൂ​പ​ക​ന്റെ പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങൾ അതിൽ കണ്ടാ​ലും പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല. വേ​റൊ​രു അർ​ത്ഥ​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​യോ​ഗം.