‘ഉപ​രി​തല സ്പർ​ശി​യായ’, ‘ബഹിർ​ഭാ​ഗ​സ്ഥ​നായ’ ഈ വി​ശേ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തിൽ സാ​ഹി​ത്യ​നി​രൂ​പ​കർ തൽ​പ​ര​രാ​ണു്. അഗാ​ധ​ത​ല​സ്പർ​ശി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്നാ​ണു് അവ​രു​ടെ വാദം. ഈ വാ​ദ​ത്തി​നു് എതി​രാ​യി അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങൾ പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വ​രും ഇല്ലാ​തി​ല്ല. മഹാ​നായ ഫ്ര​ഞ്ച് ചി​ന്ത​ക​നാ​ണു് റോ​ളാ​ങ് ബാർ​തേ​സ്. (1980-ൽ ഒരു​ദി​വ​സം പാ​രീ​സി​ലെ ഒരു തെ​രു​വു് കട​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം വാ​നി​ടി​ച്ചു മരി​ച്ചു.) അദ്ദേ​ഹം ഉപ​രി​ത​ലം അഗാ​ധ​ത​യോ​ളം പ്രാ​ധാ​ന്യ​മാർ​ജ്ജി​ച്ച​താ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. സത്യം പല തട്ടു​കൾ കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു, ഓരോ തട്ടും പൊ​ളി​ച്ചു് അഗാ​ധ​ത​യിൽ എത്തു​മ്പോൾ സത്യ​ദർ​ശ​നം ലഭി​ക്കു​ന്നു. അങ്ങ​നെ താ​ഴെ​ത്താ​ഴെ​യു​ള്ള തല​ങ്ങൾ ഭേ​ദി​ച്ചു് സത്യ​ത്തിൽ എത്തു​ന്ന​വ​നാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ എന്നു് അര​വി​ന്ദ് ഘോഷ് പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ച​തി​നു് എതി​രാ​ണു് ബർ​തേ​സി​ന്റെ ഈ മതം. അനു​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ​യോ വസ്തു​ത​യു​ടെ​യോ അഗാ​ധ​ത​ല​ത്തിൽ മാ​നു​ഷി​കാം​ശ​മി​ല്ല, അതു​കൊ​ണ്ടു് അഗാ​ധ​ത​യിൽ ചെ​ന്നാ​ലേ കലാ​സൃ​ഷ്ടി​ക്ക് മഹ​ത്ത്വം ഉണ്ടാ​കൂ എന്ന വി​ചാ​രം തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു് ബാർ​തേ​സ് പറ​യു​ന്നു. ഇതു് സ്ഥാ​പി​ക്കാ​നാ​യി അദ്ദേ​ഹം ഫ്ര​ഞ്ച് നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് റോബ് ഗ്രീ​യെ യുടെ (Robbe Grillet) നോ​വ​ലു​ക​ളെ​ടു​ത്തു​കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. “To establish the novel in the Surface”—ഉപ​രി​ത​ല​ത്തിൽ നോ​വ​ലി​നെ പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ക്കുക എന്ന​താ​യി​രു​ന്നു റോബ് ഗ്രീ​യേ​യു​ടെ ലക്ഷ്യ​മെ​ന്നു് ബാർ​തേ​സ് എഴു​തു​ന്നു. ഈ ഫ്ര​ഞ്ച് നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​ന്റെ ഒരു നോ​വ​ലെ​ടു​ത്തു് അപ​ഗ്ര​ഥി​ക്കാൻ ഇവിടെ സ്ഥ​ല​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ The Secret Room എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​മാ​ത്രം ചിലതു പറ​യു​ക​യാ​ണു്. കഥ​യു​ടെ ആരം​ഭ​ത്തിൽ ഒരു ചു​വ​ന്ന പാടു് കഥാ​കാ​രൻ കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​ന്നു; തി​ള​ങ്ങു​ന്ന ചു​വ​ന്ന പാടു്. ഈ പാ​ടി​ലൂ​ടെ, ചു​വ​ന്ന രേ​ഖ​യി​ലൂ​ടെ നേ​ത്രം വ്യാ​പ​രി​പ്പി​ച്ചാൽ നഗ്ന​മാ​യി കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരു മൃ​ത​ദേ​ഹം കാണാം. അതൊരു സ്ത്രീ​യു​ടേ​താ​ണു്. പി​ന്നീ​ടു്, വധം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് ഓടി​പ്പോ​കു​ന്ന ഒരു​ത്ത​ന്റെ നിഴൽ ചി​ത്ര​വും. ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല ഇക്ക​ഥ​യിൽ. റോ​ബ്ഗ്രീ​യേ ഇം​പ്ര​ഷ​നി​സ്റ്റാ​ണു്. ആ ഇം​പ്ര​ഷ​നി​സം ഉപ​രി​ത​ല​സ്പർ​ശി​യാ​ണ​ന്നു പറയാൻ വയ്യ. തന്റെ അന്ത​രം​ഗ​ത്തി​ന്റെ അടി​ത്ത​ട്ടി​നെ പി​ടി​ച്ചു​കു​ലു​ക്കിയ ഒര​നു​ഭ​വ​ത്തെ അന്യാ​ദൃ​ശ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തോ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് റോ​ബ്ഗ്രീ​യേ. ആ ആവി​ഷ്കാ​രം നമ്മു​ടെ അന്ത​രം​ഗ​ത്തി​ന്റെ അഗാ​ധ​ത​ല​ങ്ങ​ളെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്നു. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തു​ന്ന ബാർ​തേ​സും ആഴ​ത്തി​ലേ​ക്ക് കട​ന്നു ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ഉപ​രി​തല സ്പർ​ശി​യാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ന്നു ബാർ​തേ​സ് പറ​യു​ന്ന​തു ശരി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ കോൺ​റ​ഡും സോ​മർ​സൈ​റ്റ് മോമും തമ്മിൽ വ്യ​ത്യാ​സ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ന്നു സമ്മ​തി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രും. ‘മയി​ലാ​ടും കു​ന്നും’ ‘ഖസാ​ക്കി​ന്റെ ഇതി​ഹാ​സ​വും’ തമ്മിൽ വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ലെ​ന്നു് ഉദ്ഘോ​ഷി​ക്കേ​ണ്ടി വരും. ഭൗ​തി​ക​ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ഉപ​രി​ത​ലം നി​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്തി​ട്ടു് കർ​ത്തൃ​നി​ഷ്ഠ​മായ ലോ​ക​ത്തേ​ക്കു കട​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണു് കലാ​കാ​രൻ. അയാൾ എത്ര​ക​ണ്ടു് ആഴ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്നു​വോ അത്ര​ക​ണ്ടു് അയാൾ​ക്കു മഹ​ത്ത്വം​കൂ​ടും. റോബ് ഗ്രി​യേ​യു​ടെ മതം അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചാൽ ‘മാ​ജിക്‍ മൌ​ണ്ടൻ’ എഴു​തിയ റ്റോ​മാ​സ് മാൻ അല്ല സൂ​പർ​ഫി​ഷ​ലായ നോ​വ​ലു​ക​ലെ​ഴു​തിയ എ. ജെ. ക്രോ​ണി​നാ ണു് വലിയ കലാ​കാ​രൻ എന്നു സമ്മി​തി​ക്കാൻ ആളുകൾ നിർ​ബ്ബ​ദ്ധ​രാ​കും.

ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളി​ന്റെ ഓർ​മ്മ​ശ​ക്തി അഭി​ന​ന്ദാർ​ഹ​മാ​ണെ​ന്നു ചി​ല​രൊ​ക്കെ നേ​രി​ട്ടു പറ​യാ​റു​ണ്ടു്; എഴുതി അയ​യ്ക്കാ​റു​ണ്ടു്. അവർ​ക്കു നന്ദി പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​ത​ട്ടെ. അതിൽ അഭി​ന​ന്ദ​നാർ​ഹ​മാ​യി ഒന്നു​മി​ല്ല. ഓർ​മ്മ​യ്ക്ക് വസ്തു​ക്കൾ​ക്കു​ള്ള​തു​പോ​ലെ ക്വാ​ളി​റ്റി​യും (ഗു​ണ​വും) ക്വാൺ​ടി​റ്റി​യും (പരി​മാ​ണ​വും) ഉണ്ടു്. ഒരു തു​ള്ളി തേ​നി​നു ക്വാ​ളി​റ്റി​യാ​ണു് കൂ​ടു​ത​ലു​ള്ള​തു്. മേ​ശ​യ്ക്കോ കട്ടി​ലി​നോ ക്വാ​ളി​റ്റി​യെ​ക്കാൾ ക്വാൺ​ടി​റ്റി​യു​ണ്ടു്. ചില ഓർ​മ്മ​കൾ​ക്കു ക്വാ​ളി​റ്റി കൂടും. അവ മനു​ഷ്യ​മ​സ്തി​ഷ്ക​ത്തിൽ തങ്ങി നിൽ​ക്കും. വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​കാ​ല​ത്തു് എത്ര​യെ​ത്ര സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു നമ്മൾ സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ച്ചി​രി​ക്കും. എല്ലാം മറ​ന്നു​പോ​യി. എന്നാൽ കൂ​ടെ​പ്പ​ഠി​ച്ച ഒര​തി​സു​ന്ദ​രി​യെ മറ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അവ​രു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മെ​ന്ന ധർ​മ്മ​മാ​ണു് ഓർ​മ്മ​യെ നി​ല​നി​റു​ത്തു​ന്ന​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ക്വാ​ളി​റ്റി​യു​ള്ള സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും വ്യ​ക്തി​ക​ളും സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളും ഞാൻ മറ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല എന്നേ​യു​ള്ളു. എനി​ക്കു​ള്ളി​ട​ത്തോ​ള​മോ അതി​നെ​ക്കാൾ കൂ​ടു​ത​ലാ​യോ ഓർ​മ്മ​ശ​ക്തി പലർ​ക്കു​മു​ണ്ടു്. അതു ക്വാ​ളി​റ്റി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​താ​യി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. (ഓർ​മ്മ​ശ​ക്തി​യെ ക്വാ​ളി​റ്റി​യാ​യും ക്വാ​ണ്ടി​റ്റി​യാ​യും വേർ​തി​രി​ച്ചു കാ​ണു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ മൗ​ലി​ക​ത്വം അവ​കാ​ശ​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ല. Laurens Van Der Post-ന്റെ ഉജ്ജ്വ​ല​മായ ആത്മ​കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ കി​ട്ടിയ ആശ​യ​മാ​ണു് അതു്.) താ​ഴെ​ച്ചേർ​ക്കു​ന്ന വരികൾ എന്റെ സ്മ​ര​ണ​യിൽ തങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തി​നു ഹേതു അതി​ന്റെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​മെ​ന്ന ധർ​മ്മ​മ​ത്രേ.

ഈ ധർ​മ്മം​ത​ന്നെ മറ്റൊ​രു കാ​വ്യ​ഭാ​ഗ​ത്തി​ലും ഉള്ള​തു നോ​ക്കി​യാ​ലും:

ചേ​തോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളാ​ണു് രണ്ടു കാ​വ്യ​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളും. ചങ്ങ​മ്പുഴ സു​ന്ദ​രി​യെ സു​ന്ദ​രി​യാ​യി കാ​ണു​ന്നു; വള്ള​ത്തോൾ അവളെ നക്ഷ​ത്ര​മാ​യി കാ​ണു​ന്നു. രണ്ടു കാ​ഴ്ച​കൾ​ക്കും ന്യൂ​നത പറ​യാ​നാ​വി​ല്ല. എന്നാൽ പാ​വ്ലോ നെറൂത.

എന്നു കാ​മു​കി​യോ​ടു പറ​യു​മ്പാൾ സാർ​വ​ലൗ​കി​ക​മായ അഗാധത ആ ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. നെ​റൂ​ത​യും കാ​ല്പ​നിക കവി​യാ​ണു്. പക്ഷേ, വള്ള​ത്തോ​ളി​നും ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യ്ക്കും അപ്രാ​പ്യ​മായ മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം അനാ​യാ​സ​മായ ചെ​ന്നെ​ത്തു​ന്നു. ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് വള്ള​ത്തോൾ പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട കവി​യാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം നി​ല​മ്പൂർ രാ​ജാ​വി​നെ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ചാരുത നോ​ക്കുക:

“പ്ലാ​റ്റ്ഫോ​മി​ലെ ആ ഇരു​പ്പു് ഓർ​മ്മ​വ​രു​ന്നു​ണ്ടു്. പി​ന്നാ​ലെ ഇരു​പ​തു കടന്ന ഒരു ലാ​വ​ണ്യ​ലേഖ വി​ശ​റി​യെ​ടു​ത്തു വീശി ഉപ​ച​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് നി​ല്ക്കു​ന്നു. കു​ന്നി​ന്റെ പിറകെ ചന്ദ്ര​മ​ണ്ഡ​ലം പൊ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് പൗർ​ണ്ണ​മി​പോ​ലെ” (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്, ഓർ​മ്മ​യു​ടെ ഇത​ളു​കൾ 3) മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ? അതേ എന്നു ഉത്ത​രം. ഇവിടെ നെറുത ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കാ​റു​ള്ള സാർ​വ​ലൗ​കിക പ്ര​ധാ​ന്യം അന്വേ​ഷി​ക്ക​രു​തു്.

ഞാൻ വട​ക്കൻ പറ​വൂ​രി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള വരാ​പ്പു​ഴെ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാലം. വീ​ട്ടു​പേ​രു​പോ​ലും എനി​ക്കോർ​മ്മ​യു​ണ്ടു്; പാവന വീടു്. അക്കാ​ല​ത്തു് എന്റെ വീ​ട്ടിൽ കമലം എന്നൊ​രു ഇരു​പ​തു വയ​സ്സു​കാ​രി ജോ​ലി​ക്കു​നി​ന്നി​രു​ന്നു. (പേരു് ഇതല്ല) ഒരു രോ​ഗ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത​വൾ, കാണാൻ ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട​വൾ. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ അതി​സു​ന്ദ​ര​നായ ഒരു ക്രി​സ്ത്യാ​നി ഡോ​ക്ടർ വരാ​പ്പു​ഴെ ജോ​ലി​യാ​യി വന്നു. അദ്ദേ​ഹം ഞങ്ങ​ളു​ടെ വീ​ട്ടിൽ കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ വരും. ഒരു ദിവസം കമ​ല​ത്തി​നു കല​ശ​ലായ വയ​റ്റു​വേ​ദന. ഇഞ്ചി തല്ലി​പ്പി​ഴി​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ത്തു. വേദന പോ​യി​ല്ല. രണ്ടു നാഴിക അക​ലെ​ച്ചെ​ന്നു ഞാൻ കാർ​മി​നേ​റ്റീ​വ് മി​ക്സ്ച്ചർ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. അതു കു​ടി​ച്ചി​ട്ടും അവ​ളു​ടെ വയ​റ്റു​വേ​ദന പോ​യി​ല്ല. അവൾ പു​ള​യു​ന്നു, ഞര​ങ്ങു​ന്നു, ‘ഞാ​നി​പ്പോൾ ചാകും’ എന്നു പറ​യു​ന്നു. മരി​ച്ചാൽ ജോ​ലി​ക്കാ​രി​യു​ടെ അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രോ​ടു സമാ​ധാ​നം പറ​യേ​ണ്ടേ? “ഡോ​ക്ട​റെ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വര​ട്ടോ?” എന്നാ​രോ ചോ​ദി​ച്ചു. അനു​കൂ​ല​മായ മൂളൽ കമ​ല​ത്തിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​യി. ഞാൻ കൊ​തു​മ്പു​വ​ള്ള​ത്തിൽ കയറി. വേ​മ്പ​നാ​ട്ടു കാ​യ​ലാ​ണു്. മൂ​ന്നു​നാ​ഴി​ക​യോ​ളം തു​ഴ​ഞ്ഞു ചെ​ന്നു് കസ്റ്റം​സ് ഹൗസിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന അതി​സു​ന്ദ​ര​നെ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം മു​റി​യു​ടെ വാ​തി​ല​ട​ച്ചു് അവളെ പരി​ശോ​ധി​ച്ചി​ട്ടു് പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങി മരു​ന്നു കു​റി​ച്ചു​ത​ന്നു. രാ​ത്രി പത്തു മണി. പി​ന്നീ​ടു് മരു​ന്നെ​വി​ടെ കി​ട്ടാൻ? പക്ഷേ, ഡോ​ക്ടർ അവ​ളു​ടെ വയ​റ്റി​ലൊ​ന്നു ‘പി​തു​ക്കി’യതോടെ വേദന ഇല്ലാ​തെ​യാ​യി. കമ​ല​ത്തി​നു് ആഴ്ച​യി​ലൊ​രി​ക്കൽ വയ​റ്റു​വേ​ദന വരും. ഞാൻ കൊ​തു​മ്പു​വ​ള്ളം തു​ഴ​യും. കസ്റ്റം​സ് ഹൗസിൽ ചെ​ന്നി​ട്ടു് കൂ​ടു​തൽ ഭാ​ര​മാർ​ന്ന വള്ളം തി​രി​ച്ചു തു​ഴ​യും. പി​ന്നെ അങ്ങോ​ട്ടും. പെ​ണ്ണി​ന്റെ വേദന പി​ന്നെ ആറു​ദി​വ​സ​ത്തേ​ക്കു് ഇല്ല. ഡോ​ക്ടർ വരാ​പ്പു​ഴെ നി​ന്നു മാ​റി​പ്പോ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ കമ​ല​ത്തി​നു വയ​റ്റു​വേ​ദന വരു​മാ​യി​രു​ന്നു.

പണ്ടു… നഗ​ര​ത്തിൽ ഒരു ദര​സ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലെ dresser ആണു് ദര​സ​രാ​യ​തു്. ദര​സ​രാ​ണെ​ങ്കി​ലും എഫ്.അർ.സി.എസ്സും എൽ.ആർ.സി.പി.യും ഒരു​മി​ച്ചു പാ​സ്സായ മട്ടി​ലാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​വ​വും നട​ത്ത​വും. റ്റി. 73 മു​ണ്ടു് ഉടു​ത്തി​ട്ടു് അതി​ന്റെ പു​റ​ത്തു് പു​ളി​യി​ല​ക്ക​ര​യൻ നേ​രി​യ​തു് ചാർ​ത്തി​യി​രി​ക്കും. ഷട്ട്കോ​ട്ട്, മധു​ര​ത്തു​പ്പ​ട്ടാ​വു് ഒരു തോ​ളിൽ​ക്കൂ​ടെ ഒഴു​കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. തല​പ്പാ​വു്, കപ്പ​ടാ​മീശ, ‘കണ്ണ​കി’ നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ വഞ്ചി​പ്പ​ത്ത​നെ​പ്പോ​ലെ​യി​രി​ക്കും ദര​സ​രെ​ങ്കി​ലും… നഗ​ര​ത്തി​ലെ പല പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ​ക്കും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ വലിയ ഇഷ്ട​മാ​യി​രു​ന്നു. അവർ​ക്കു കമ​ല​ത്തി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ വയ​റ്റു​വേ​ദന വരു​മാ​യി​രു​ന്നു അക്കാ​ല​ത്തു്. (വി​വാ​ഹി​ത​കൾ​ക്കു വയ​റ്റു​വേ​ദ​ന​യും അവി​വാ​ഹി​ത​കൾ​ക്കു് സമ​യ​ത്തു് വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത അച്ച​ന​മ്മ​മാ​രോ​ടു​ള്ള പ്ര​തി​ഷേ​ധ​മാ​യി നെ​ഞ്ചു​വേ​ദ​ന​യും വരും.) പൊ​തു​വാ​ളും കരു​വി​ള​യും തളി​യ​ത്തും അക്കാ​ല​ത്തെ പേ​രു​കേ​ട്ട ഡോ​ക്ടർ​മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. വേദന തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ വീ​ട്ടു​കാർ ചോ​ദി​ക്കും: “പൊ​തു​വാ​ളി​നെ കൊ​ണ്ടി​വ​ര​ട്ടോ?” “ങ്ഹൂ” “എന്നാൽ കരു​വി​ള​യെ കൊ​ണ്ടി​വ​ര​ട്ടോ?” “ങ്ഹൂ” “എന്നാൽ​പ്പി​ന്നെ ആരു​വേ​ണം?” മറു​പ​ടി​യി​ല്ല. നിർ​ബ​ന്ധി​ക്കു​മ്പോൾ തെ​ല്ലൊ​രു നാ​ണ​ത്തോ​ടെ മൊ​ഴി​യും: “ദര​സ​രു്” ആശു​പ​ത്രി​യിൽ പണ്ടു് വ്ര​ണ​ങ്ങൾ ഡ്ര​സ്സ് ചെ​യ്തി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം പച്ച​ക്കാ​മ​ദേ​വ​നാ​യി ജട്ക്ക എന്ന കു​തി​ര​വ​ണ്ടി​യിൽ കയ​റി​വ​രും. വാ​തി​ലു​ക​ളും ജന​ലു​ക​ളു​മ​ട​ച്ചി​ട്ടു് ഒരു​മ​ണി​ക്കൂർ നേ​ര​ത്തെ പരി​ശോ​ധന. അതോടെ വേദന മാ​റു​ന്നു പെ​ണ്ണി​ന്റെ. ദര​സർ​ക്കു സം​തൃ​പ്തി. വയ​റ്റു​വേ​ദ​ന​ക്കാ​രി​ക്കു ചു​ണ്ടു​ക​ളിൽ പു​ഞ്ചി​രി. അതു കട​ക്ക​ണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കും വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കും.

ഇതൊ​രു​വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള വേദന. ചി​ലർ​ക്കു പേരു് അച്ച​ടി​ച്ചു​കാ​ണാൻ വേ​ദ​ന​യു​ണ്ടാ​കും. ആ വേ​ദ​ന​യാൽ ജനി​ക്കു​ന്ന നി​ല​വി​ളി​യാ​ണു് കഥ എന്ന​തു്. ആ വി​ധ​ത്തി​ലൊ​രു കഥ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലു​ണ്ടു്. “കാ​റ്റു കീ​റു​ന്ന വാ​ഴ​യി​ല​കൾ.” എന്തൊ​രു മോൺ​സ്ട്രോ​സി​റ്റി​യാ​ണു് ഈ രചന! ഞാനതു രണ്ടു തവണ വാ​യി​ച്ചു. ആരോ തൂ​ങ്ങി​ച്ച​ത്തു പോലും. കു​ഞ്ഞി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു​ത്തി തൂ​ങ്ങി​ച്ചാ​കാൻ ആഗ്ര​ഹി​ച്ചു​പോ​ലും. ഇത്ര​യു​മ​ല്ലാ​തെ എനി​ക്കു വേ​റൊ​ന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല. ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ വാ​രി​ക​യിൽ കഥ മഷി പു​ര​ണ്ടു​വ​ന്ന​തോ​ടെ അതെ​ഴു​തിയ ആളി​ന്റെ യാതന മാ​റി​യി​രി​ക്കും. പക്ഷേ, ആ തീ​വ്ര​വേ​ദന പകർ​ന്നു കി​ട്ടു​ന്ന​തു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കാ​ണു്. വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ സഹാ​യി​ക്കാൻ അതി​സു​ന്ദ​രൻ ഡോ​ക്ട​റി​ല്ല; ദര​സ​രു​മി​ല്ല.

ശകു​ന്തള ദു​ഷ്യ​ന്ത​ന്റെ മുൻ​പി​ലെ​ത്തി. അദ്ദേ​ഹം അവളെ അറി​യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​ക്കിയ ഗൗതമി പറ​ഞ്ഞു: “ജാതേ, മു​ഹൂർ​തം മാ ലജ്ജ​സ്വ. അപ​നേ​ഷ്യാ​മി തവാവ കു​ണ്ഠ​നം. തതോ ഭർ​താ​ത്വാം പ്ര​ത്യ​ഭി​ജ്ഞാ​സ്യ​സി” (കു​ഞ്ഞേ, കു​റ​ച്ചു നേ​ര​ത്തേ​ക്കു നാ​ണി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു. നി​ന്റെ മൂ​ടു​പ​ടം ഞാൻ മാ​റ്റാം. അപ്പോൾ നി​ന്റെ ഭർ​ത്താ​വു് നി​ന്നെ കണ്ട​റി​യും.)

ഗൗതമി മൂ​ടു​പ​ടം മാ​റ്റി. ദു​ഷ്യ​ന്തൻ ആ സൗ​ന്ദ​ര്യം കണ്ടു് വി​സ്മ​യാ​ധീ​ന​നാ​യി. ഉള്ളിൽ മഞ്ഞു​തു​ള്ളി​യോ​ടു​കൂ​ടിയ മു​ല്ല​പ്പൂ​വി​നെ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ ആവാ​ത്ത വണ്ടി​നെ​പ്പോ​ലെ രാ​ജാ​വു് മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നു. ഈ വി​സ്മ​യ​മാ​ണു് കലാ​സൃ​ഷ്ടി നല്കേ​ണ്ട​തു്. അപ്പോൾ പഞ്ഞി​ക്കെ​ട്ടിൽ തീ​പി​ടി​ച്ച​പോ​ലെ അനു​വാ​ചക ഹൃദയം പ്ര​ഭാ​പൂർ​ണ്ണ​മാ​കും.

ഗോ​യ്ഥേ യുടെ ‘ഫൗ​സ്റ്റി’ലെ ഒരു ഭാഗം. ഫൗ​സ്റ്റും മാർ​ഗ​റി​റ്റ​യും പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തിൽ​വ​ച്ചു് പര​സ്പ​രം കാ​ണു​ന്നു. സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഫൗ​സ്റ്റ്:

ഓമനേ!

മാർ​ഗ​റി​റ്റ:

നി​ല്ക്കൂ (അവൾ ഒരു ഡേസി പൂ​വെ​ടു​ത്തു് ഇത​ളു​കൾ ഓരോ​ന്നാ​യി അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു).

ഫൗ​സ്റ്റ്:

എന്തു്? ഡേ​സി​പ്പു​ഷ്പ​മോ?

മാർ​ഗ​റി​റ്റ:

ഒരു വി​നോ​ദം മാ​ത്രം.

ഫൗ​സ്റ്റ്:

ഏതു രീ​തി​യിൽ?

മാർ​ഗ​റി​റ്റ:

അങ്ങു് എന്നെ ആക്ഷേ​പി​ക്കും. (അവൾ ഇത​ളു​കൾ ഇള​ക്കി​യെ​ടു​ത്തു് എന്തോ പതു​ക്കെ​പ്പ​റ​യു​ന്നു)

ഫൗ​സ്റ്റ്:

നീ എന്താ​ണു് മന്ത്രി​ക്കു​ന്ന​തു്?

മാർ​ഗ​റി​റ്റ:

അദ്ദേ​ഹം എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു—സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.

ഫൗ​സ്റ്റ്:

സ്വർ​ഗീ​യ​സൗ​ന്ദ​ര്യം.

മാർ​ഗ​റി​റ്റ:

അദ്ദേ​ഹം എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു… സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല… സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു… സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ല… അദ്ദേ​ഹം എന്നെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു!

അവ​സാ​ന​ത്തെ ഇതൾ എടു​ക്കു​മ്പോൾ ‘സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു’ എന്നാ​ണു് വരു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ ഫൗ​സ്റ്റി​നു തന്നെ സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല വരു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ സ്നേ​ഹ​മി​ല്ല. ഇതു പരി​ശോ​ധി​ച്ചു് സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് ഉറ​പ്പു​വ​രു​ത്തു​ക​യാ​ണു് മാർ​ഗ​റി​റ്റ. കി​ഴ​ക്കു ദി​ക്കിൽ പ്ര​ഭാ​ത​വേ​ള​യിൽ പ്ര​കാ​ശം പര​ക്കു​ന്ന പ്ര​തീ​തി എനി​ക്കു്. ഈ വി​സ്മ​യ​വും പ്ര​കാ​ശ​വും ഉള​വാ​ക്കാ​ത്ത​തൊ​ന്നും കല​യ​ല്ല. വിജയൻ കാ​രോ​ട്ടി​ന്റെ ‘പെ​ണ്ണു​ണ്ണി’ എന്ന ചെ​റു​കഥ ഞാൻ വാ​യി​ച്ചു. (കലാ​കൗ​മു​ദി) അമ്മ​യ്ക്കു രണ്ടാ​മ​തു ഗർ​ഭ​മാ​കു​മ്പോൾ മകൻ സം​ശ​യി​ക്കു​ന്നു വയ​റു​കീ​റി​യാ​ണോ കു​ഞ്ഞി​നെ എടു​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു്. സം​ശ​യം​പോ​ലെ​ത​ന്നെ സം​ഭ​വി​ച്ചു. അമ്മ​യു​ടെ വയ​റു​കീ​റി. കു​ഞ്ഞു ഗർ​ഭാ​ശ​യ​ത്തി​ലി​രു​ന്നു ചത്തു​പോ​യി. മക​ന്റെ സംശയം കഥ​യു​ടെ ആരം​ഭ​ത്തിൽ ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ അതി​ന്റെ പര്യ​വ​സാ​നം എന്താ​ണെ​ന്നു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കും ഊഹി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നു. അനു​വാ​ച​ക​ന്റെ ഭാ​വ​ന​യ്ക്കു് ഉത്തേ​ജ​നം നല്കാ​ത്ത ഇത്ത​രം ക്ഷു​ദ്ര​ങ്ങ​ളായ കഥ​ക​ള​ല്ല വിജയൻ കാ​രോ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് അയാൾ (അനു​വാ​ച​കൻ) പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കുക. ഞാൻ പതി​വു​പോ​ലെ നേരം വെ​ളു​ത്തു് ഉറ​ക്ക​മെ​ഴു​ന്നേ​ല്ക്കു​ന്നു. വരാ​ന്ത​യിൽ ‘കേ​ര​ള​കൗ​മു​ദി’യും ‘ഇന്ത്യൻ എക്സ്പ്ര​സ്സും’ ‘ഈനാ​ടും’ വന്നു​വീ​ഴു​ന്ന ശബ്ദം. വാ​യി​ക്കു​ന്നു. കു​ളി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു. കാ​പ്പി കു​ടി​ക്കു​ന്നു. ചാ​രു​ക​സേ​ര​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഈ ദിവസം മറ്റൊ​രു ദി​വ​സ​ത്തിൽ നി​ന്നു ഭി​ന്ന​മ​ല്ല. ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും ഇങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ. ഇന്ന​ലെ വാ​യി​ച്ച കഥ​ത​ന്നെ ഇന്നു മറ്റൊ​രു തര​ത്തിൽ വാ​യി​ക്കു​ന്നു. നാ​ളെ​യും ഇതു​പോ​ലെ​യു​ള്ള വേ​റൊ​രു കഥ വാ​യി​ക്കും. എന്തൊ​രു വൈ​ര​സ്യം!

പാ​രാ​യ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഫലം വൈ​ര​സ്യം; എന്നാൽ നമ്മ​ളൊ​ന്നും ചെ​യ്യാ​തെ​യും വൈ​ര​സ്യ​മു​ണ്ടാ​കും. സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മായ പു​രി​ക​ങ്ങൾ വടി​ച്ചി​റ​ക്കി ഒരു വര​പോ​ലെ രോമം വച്ചു​കൊ​ണ്ടു നട​ക്കു​ന്ന ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക​ളെ കണ്ടാൽ, സൗ​ന്ദ​ര്യം​കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും ബഹു​മാ​ന​ത്തി​നു ഭാ​ജ​ന​മായ തരുണി വി​രൂ​പ​നായ ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു പോ​കു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ, നട​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത വണ്ടി​ക്കാ​ള​യെ വണ്ടി ഓടി​ക്കു​ന്ന​വൻ അടി​ച്ചു നടു​വു് പൊ​ളി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ, അന്യ​ന്റെ പി​ള്ളേർ നമ്മു​ടെ വീ​ട്ടിൽ കയറി ഷോ​കേ​സി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​തൊ​ക്കെ എടു​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടാൽ, പു​രു​ഷ​ന്റെ കൈ​യ​ക്ഷ​ര​മു​ള്ള സ്ത്രീ എഴു​തിയ എഴു​ത്തു​ക​ണ്ടാൽ വൈ​ര​സ്യം ജനി​ക്കും. ഇതി​നെ​ക്കാ​ളൊ​ക്കെ വൈ​ര​സ്യ​മു​ണ്ടാ​യി എനി​ക്കു വി. എ. എ. അസീസ് കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘പെൻ​ഫ്രെൻ​ഡ്സ്’ എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ. പ്രാ​യം​കൂ​ടി​യി​ട്ടും വി​വാ​ഹം നട​ക്കാ​ത്ത സ്ത്രീ പെൻ​ഫ്രെൻ​ഡി​നെ നേ​ടു​ന്നു. തന്റെ ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു് പ്രാ​യം കൂടിയ പു​രു​ഷൻ വി​വാ​ഹാ​ലോ​ച​ന​യു​മാ​യി വന്ന​പ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ മക​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണോ തന്നെ​കാ​ണാൻ വന്ന​തെ​ന്നു് ചോ​ദി​ച്ച തന്റേ​ട​ക്കാ​രി​യാ​ണു് അവൾ. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ പെൻ​ഫ്രെൻ​ഡ് അവളെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ ഗൾഫ് രാ​ജ്യ​ത്തിൽ​നി​ന്നു വരു​ന്നു. അതി​നു​മുൻ​പു് പൊ​ലീ​സ് ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ​വ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു അയാൾ കൊ​ല​പാ​ത​ക​പ്പു​ള്ളി​യാ​ണെ​ന്നു്; ജയിൽ ചാടി അവളെ കാണാൻ വരു​ന്ന​വ​നാ​ണെ​ന്നു്. പെൻ​ഫ്രെൻ​ഡ് വന്നു. മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്ക​യായ അവളെ കണ്ടു് അയാൾ ചോ​ദി​ച്ചു താൻ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന പെ​ണ്ണി​ന്റെ തള്ള​യാ​ണോ അവ​ളെ​ന്നു്. പണ്ട​ത്തെ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് പക​രം​കി​ട്ടി. പൊ​ലീ​സ് പെൻ​ഫ്രെ​ഡി​നെ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്യു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

സം​സ്കാ​ര​ത്തെ വി​ക​സി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​രും പി​റ​കോ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​വ​രു​മു​ണ്ടു്. അസീസ് പ്രാ​ചീ​ന​യു​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു് പരി​ഷ്കൃ​ത​രായ നമ്മ​ളെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ക​യാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച പണി​യ​ല്ല കഥ​യെ​ഴു​ത്തു്.

അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് എന്തു​വീ​ണാ​ലും ആഹ്ളാ​ദ​ദാ​യ​ക​മാ​ണെ​നി​ക്കു്. ഈയിടെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് ആലി​പ്പ​ഴം വർ​ഷി​ച്ചു. ഒരു വലിയ മഞ്ഞു​ക​ട്ട​വീ​ണു് എന്റെ വീ​ടി​ന്റെ ടെ​റ​സ്സ് പൊ​ട്ടി​പ്പോ​യി. എങ്കി​ലും ചി​ത​റി​വീണ ആലി​പ്പ​ഴ​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി ഞാൻ സന്തോ​ഷി​ച്ചു. ആകാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു് മഴ​ത്തു​ള്ളി​കൾ വീ​ഴു​മ്പോൾ, മഞ്ഞു​വർ​ഷി​ക്കു​മ്പോൾ, മി​ന്നൽ​പ്പി​ണ​രു​കൾ താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു വന്നു ഭൂ​മി​യെ പു​ണ​രു​മ്പോൾ, നക്ഷ​ത്രം പൊ​ലി​ഞ്ഞു പോ​രു​മ്പോൾ എനി​ക്കു് ആഹ്ലാ​ദം. മി​ന്നൽ​പ്പി​ണ​രെ​ന്ന​പോ​ലെ അക്കി​ത്ത ത്തി​ന്റെ കവിത ഔന്ന​ത്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു് എന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു പോ​രു​മ്പോ​ഴും അതേ അനു​ഭൂ​തി കേ​ട്ടാ​ലും:

സർദാർ കെ. എം. പണി​ക്ക​രു ടെ കാ​വ്യ​സ​മാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​നു് അവ​താ​രിക എഴു​തിയ ഡോ​ക്ടർ എസ്. കെ. നാ​യ​രെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എൻ. ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള “അങ്ങ​യു​ടെ പു​സ്ത​ക​ത്തി​നു് ആ എസ്. കെ. നാ​യ​രു​ടെ അവ​താ​രിക വേ​ണ​മാ​യി​രു​ന്നോ? അയാ​ളൊ​രു മണ്ട​ന​ല്ലേ?” എന്നു പണി​ക്ക​രോ​ടു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: “ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ളേ എല്ലാ പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രും മണ്ട​ന്മാ​രാ​ണു്”. കെ. എം. പണി​ക്കർ ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​സ്സാ​റി​നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കാൻ പറ​ഞ്ഞ​താ​ണോ ആ വി​ധ​ത്തിൽ? ആണെ​ങ്കിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തെ​റ്റു​പ​റ്റി. ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള​സ്സാർ വലിയ ബു​ദ്ധി​മാ​നാ​യി​രു​ന്നു, മഹാ പണ്ഡി​ത​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ പല പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രും മണ്ട​ന്മാ​രാ​ണു്. കോ​മൺ​സെൻ​സാ​ണോ ശ്രേ​ഷ്ഠം? അതോ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മോ? ആദ്യം പറ​ഞ്ഞ​തു തന്നെ. കോമൺ സെൻസ് ബു​ദ്ധി​യു​ടെ സന്ത​തി​യാ​ണു്. പാ​ണ്ഡി​ത്യം ബു​ദ്ധി​യെ തേടി നട​ക്കു​ന്നു. വലിയ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മോ വലിയ ബു​ദ്ധി​യോ ഇല്ലാ​ത്ത എന്നെ ഡോ​ക്ടർ എസ്. ജയ​ശ്രീ നേരായ മാർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു നയി​ക്കു​ന്നു. ശ്രീ​മ​തി എഴു​തു​ന്നു: “അതിൽ (സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​ത്തിൽ) Euthanasiaയുടെ അർ​ത്ഥം ചി​കി​ത്സി​ച്ചു മാ​റ്റാൻ വയ്യാ​ത്ത രോ​ഗ​ത്താൽ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രെ വേ​ദ​ന​യ​നു​ഭ​വി​ക്കാ​തെ കൊ​ല്ലുക എന്നു കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു… കൊ​ല്ലു​ന്ന​യാൾ അനു​ഭ​വി​ക്കാ​തെ എന്ന​ല്ലേ അതി​നർ​ത്ഥം വരൂ. അനു​ഭ​വി​പ്പി​ക്കാ​തെ എന്ന​ല്ലേ വേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തു്?” ഞാൻ തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ എഴു​തി​യ​പ്പോൾ സം​ഭ​വി​ച്ച തെ​റ്റാ​കാ​മി​തു്. അതോ അച്ച​ടി​ത്തെ​റ്റോ? എന്താ​യാ​ലും തെ​റ്റു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച ഡോ​ക്ടർ എസ്. ജയ​ശ്രീ​ക്കു കൃ​ത​ജ്ഞത.

നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ നമ്മൾ കണ്ടു​മു​ട്ടു​ന്ന ആളുകൾ ഓരോ സമയം ഓരോ സ്വ​ഭാ​വം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കും. വി​ശേ​ഷി​ച്ചും സ്ത്രീ​കൾ, റോ​ഡി​ലൂ​ടെ ആരെ​യും നോ​ക്കാ​തെ പോ​കു​ന്ന നമ്മ​ളെ തട​ഞ്ഞു​നി​റു​ത്തി വാ തോ​രാ​തെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​യെ നമ്മൾ അടു​ത്ത ദിവസം കണ്ടു​വെ​ന്നു കരുതു. തലേ​ദി​വ​സം ഇങ്ങോ​ട്ടു വന്നു സം​സാ​രി​ച്ച​ത​ല്ലേ. ഒന്നു മന്ദ​സ്മി​തം പൊ​ഴി​ക്കാ​തെ​യെ​ങ്കി​ലും പോയാൽ മര്യാ​ദ​കേ​ടാ​വു​മ​ല്ലോ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു നമ്മൾ നോ​ക്കു​ന്നു. ങേഹേ കണ്ട ഭാ​വ​മി​ല്ല. ഗൗ​ര​വ​ത്തിൽ ചക്ര​വാ​ള​ത്തെ നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു നട​ന്നു​ക​ള​യും. ‘ഇവളെ നോ​ക്കാൻ​പോയ ഞാ​നെ​ത്ര ഭോഷൻ’ എന്നു നമു​ക്കു തോ​ന്നു​ക​യും ചെ​യ്യും. ഈ സ്ത്രീ​യെ നോ​വ​ലി​ലോ ചെ​റു​ക​ഥ​യി​ലോ കഥാ​പാ​ത്ര​മാ​ക്കി​യാൽ പ്ര​ത്യയ സ്ഥി​ര​ത​യോ​ടെ മാ​ത്ര​മേ അവളെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാൻ പറ്റൂ. ആരോ​ടും മി​ണ്ടാ​ത്ത​വ​ളാ​ണു് ആ പെ​ണ്ണെ​ങ്കിൽ കഥ​യു​ടെ അവ​സാ​നം​വ​രെ​യും അവൾ മി​ണ്ടാ​ട്ട​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ളാ​യി​രി​ക്ക​ണം. റോഡിൽ കാ​ണു​ന്ന തവ​ള​യെ​പ്പോ​ലും തട്ടി​ത്ത​ട​ഞ്ഞു് അതി​നോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു് അവ​ളു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ കഥ​യു​ടെ പര്യ​വ​സാ​നം​വ​രെ അവൾ വാ​യാ​ടി​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ആളുകൾ സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി എങ്ങ​നെ പെ​രു​മാ​റു​ന്നു എന്ന​തി​ന്റെ ചി​ത്രീ​ക​ര​ണ​മേ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലാ​കാ​വൂ. വല്ല​പ്പോ​ഴു​മു​ള്ള അനി​യ​ത​സ്വ​ഭാ​വം ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാൻ പാ​ടി​ല്ല. അങ്ങ​നെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചാൽ സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി തകരും. പരീ​ക്കു​ട്ടി​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന കറു​ത്ത​മ്മ ഇട​യ്ക്കു പള​നി​യെ​യും സ്നേ​ഹി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യാൽ? ‘ചെ​മ്മീ​നെ’ന്ന നോവൽ പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടും.

പ്ര​ത്യ​യ​സ്ഥി​ര​ത​യു​ള്ള ഒരു കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി അക്ബർ കക്ക​ട്ടിൽ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. (മല​യാ​ള​നാ​ട്ടി​ലെ “ഇന്നു നമു​ക്കു് റഷീ​ദ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കാം” എന്ന കഥ) റഷീദ സ്കൂ​ളിൽ പഠി​ക്കു​മ്പോൾ ഏതെ​ല്ലാം ചാ​പ​ല്യ​ങ്ങൾ കാ​ണി​ച്ചു​വോ അതെ​ല്ലാം പ്രാ​യ​മാ​യി​ട്ടും കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​നി​യാ​യി​രി​ക്കെ അവൾ ഗു​രു​നാ​ഥ​നെ എങ്ങ​നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു​വോ അമ്മ​ട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ വി​വാ​ഹി​ത​യാ​യി​ട്ടും സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നു. ഈ സ്ഥി​രത അക്ബർ കക്ക​ട്ടി​ലി​ന്റെ കഥ​യ്ക്കു ചാരുത നല്കു​ന്നു.

പ്ര​ചു​ര​പ്ര​ചാ​ര​മാർ​ന്ന ഒരു വാ​രി​ക​യു​ടെ എഡി​റ്റർ എഴു​പ​തോ​ടു് അടു​ത്ത ആളാ​യി​രു​ന്നു. പതി​നേ​ഴു വയ​സ്സു​ള്ള ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി കഥകൾ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കി​ട്ടാൻ വേ​ണ്ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് കഥ​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം പ്രേ​മ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു സദൃ​ശ​ങ്ങ​ളായ കത്തു​ക​ളും അയ​യ്ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവ വാ​യി​ച്ചു വാ​യി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം പ്രേ​മ​സാ​ഗ​ര​ത്തിൽ മു​ങ്ങി. ഒരു കത്തിൽ അവ​ളെ​ഴു​തി അയാളെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്യാൻ ഒരു​ക്ക​മാ​ണെ​ന്നു്. മക്ക​ളു​ടെ മക്ക​ളു​ള്ള ആ കിഴവൻ അവ​ളു​ടെ ഗ്ര​ഹ​നില വരു​ത്തി​വ​ച്ചു. അപ്പോ​ഴാ​ണു് ഞാൻ ആ വാ​രി​ക​യാ​പ്പീ​സിൽ ചെ​ന്ന​തു്. പലതും പറഞ്ഞ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ നൂതന പ്രേ​മ​ബ​ന്ധ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചും അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു. ഗ്ര​ഹ​നി​ല​കൾ ചേ​രു​മോ എന്നു് എന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​ര​നായ ഒരു അസ്ട്രോ​ണ​മി പ്രൊ​ഫ​സ​റെ​ക്കൊ​ണ്ടു് നോ​ക്കി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും കിഴവൻ അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ചു. അസ്ട്രോ​ള​ജി​യ​ല്ല അസ്ട്രോ​ണ​മി എന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞി​ല്ല. ഗ്ര​ഹ​നി​ല​കൾ ഒരു ജ്യോ​ത്സ്യ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു ഞാൻ പരി​ശോ​ധി​പ്പി​ച്ചു. ഒരു​ദി​വ​സം ഞാൻ നട​ക്കാൻ പോ​യി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചു് വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ പത്രാ​ധി​പർ ചാ​രു​ക​സേ​ര​യിൽ കാ​ലും​നീ​ട്ടി കി​ട​ക്കു​ന്നു. പ്രൊ​ഫ​സർ എന്തു പറ​ഞ്ഞു എന്ന ചോ​ദ്യം. ഞാൻ ഉടനെ മറു​പ​ടി നല്കി: “ചെ​റു​ക്ക​നും പെ​ണ്ണി​നു​മു​ള്ള പ്രാ​യ​ത്തി​ന്റെ വ്യ​ത്യാ​സം അമ്പ​തു​വർ​ഷ​ത്തോ​ള​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇയാൾ ഈ പെ​ണ്ണി​നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇയാ​ളു​ടെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​ന​ല്ല അടു​ത്ത​വീ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​നാ​ണെ​ന്നു പ്രൊ​ഫ​സർ അറി​യി​ച്ചു”. എന്റെ ഈ മറു​പ​ടി​കേ​ട്ടു് പത്രാ​ധി​പർ എഴു​ന്നേ​റ്റു് വടി​യു​മൂ​ന്നി അങ്ങു​പോ​യി. (അദ്ദേ​ഹം മരി​ച്ചി​ട്ടു കാലം കു​റെ​യാ​യി) ഈ യഥാർ​ത്ഥ​സം​ഭ​വം ഞാ​നോർ​മ്മി​ച്ച​തു് ജോ​യി​തി​രു​മൂ​ല​പു​രം കഥാ​മാ​സി​ക​യിൽ എഴു​തിയ “ആത്മാ​വി​ന്റെ കാ​ലു​കൾ” എന്ന ഹാ​സ്യാ​ത്മ​ക​മായ കഥ വാ​യി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. അറു​പ​തു​വ​യ​സ്സായ വേ​ലു​പ്പി​ള്ള മു​പ്പ​ത്തി​യെ​ട്ടു വയ​സ്സു​ള്ള കൗ​സ​ല്യ​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു. കൗ​സ​ല്യ​യ്ക്കു് പതി​നേ​ഴു​വ​യ​സ്സു​ള്ള മക​ളു​ണ്ടു്; ആദ്യ​ത്തെ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ സന്ത​തി. കൗ​സ​ല്യ വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കു​ന്നു. വേ​ലു​പ്പി​ള്ള ‘കക്കൾ​ഡ്’ (Cuckold) ആകു​ന്നു. സീ​മ​യും വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ വ്യ​ഭി​ചാ​ര​ത്തെ ഹാ​സ്യാ​ത്മ​ക​മാ​യി കഥാ​കാ​രൻ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ഭി​ന്ന മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ​യും വി​ഭി​ന്ന മനോ​ഭാ​വ​ങ്ങ​ളെ​യും താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യാ​ണു് ജോയി ഹാ​സ്യം ഉല്പാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു്. പത്തു​നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​കൾ പറ​യു​മ്പോൾ നൂറു ശത്രു​ക്ക​ളു​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു് ലോ​റൻ​സ് സ്റ്റേ​ണി ന്റെ ‘ട്രി​സ്ട്രം ഷൻഡി’യിൽ കാ​ണു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു് എല്ലാ​വ​രെ​യും മി​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ക്കു​ക​യേ​യു​ള്ളു.

സു​ഖ​ക്കേ​ടു കൂടിയ കു​ട്ടി​യെ പഴയ വി​പ്ല​വ​കാ​രി​യായ ശ്രീ​ധ​രൻ ആശു​പ​ത്രി​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. ജാഥ വഴി​മു​ട​ക്കി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് സമ​യ​ത്തെ​ത്താൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. കു​ട്ടി മരി​ക്കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് വെ​ണ്ണല മോഹനൻ മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ​ഴു​തിയ ‘ശവം​തീ​നി​പ്പ​ക്ഷി​കൾ’ എന്ന കഥ​യു​ടെ​സാ​രം. കഥ​യെ​ന്ന​തി​നു പകരം ഉപ​ന്യാ​സ​മെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചാൽ എനി​ക്കു പരാ​തി​യി​ല്ല. പേ​രി​ലെ​ന്തി​രി​ക്കു​ന്നു? റോ​സാ​പ്പൂ​വി​ന്റെ പേരു വേ​റെ​ന്താ​യ​ലും അതി​നു് സൗ​ര​ഭ്യ​വും അഴകും കാ​ണു​മെ​ന്നു കവി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലേ? ഉപ​ന്യാ​സ​ത്തെ വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ കഥ​യെ​ന്നു വി​ളി​ക്കാം. ശു​ഷ്ക​ത​യ്ക്ക് ഒരു കു​റ​വും ഉണ്ടാ​കു​ക​യി​ല്ല.

ശി​വ​പ്ര​സാ​ദ് വേ​ലു​ക്കു​ട്ടി വാ​സ​വ​ദ​ത്ത​യു​ടെ വേ​ഷം​കെ​ട്ടി വന്ന​പ്പോൾ പു​രു​ഷ​ന​ല്ല സ്ത്രീ​ത​ന്നെ​യാ​ണെ​ന്നു് ആല​പ്പു​ഴെ ഉള്ള ചിലർ കരുതി. പരി​ശോ​ധി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി അവർ. പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. പരി​ശോ​ധന വൾ​ഗ​റാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും വേ​ലു​ക്കു​ട്ടി​യു​ടെ കഴി​വി​ന്റെ അം​ഗീ​കാ​ര​വു​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്.