സ്പെ​യി​നി​ലെ നാ​വി​കൻ ക്രി​സ്റ്റ​ഫർ കു​ല​മ്പ​സ് (Christopher Columbus, 1451–1506) അമേ​രി​ക്കൻ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ ഫ്ളൊ​റി​ഡ​യ്ക്കു തെ​ക്കു–കി​ഴ​ക്കു​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള ബഹാ​മ​ദ്വീ​പു കളിൽ 1492-ൽ ചെ​ന്നി​റ​ങ്ങി. ഇന്ത്യ​യി​ലാ​ണു് താ​നെ​ത്തി​യ​തെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം വി​ചാ​രി​ച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടു് അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആദി​മ​നി​വാ​സി​ക​ളെ ഇന്ത്യാ​ക്കാർ എന്നു് കു​ല​മ്പ​സ് വി​ളി​ച്ചു. “നവീ​ന​ലോക”ത്തി​ലെ പു​രാ​ത​ന​വർ​ഗ്ഗ​ക്കാ​രെ ഇന്ത്യാ​ക്കാർ എന്നു് ഇന്നും വി​ളി​ക്കാ​നു​ള്ള കാരണം അതാ​ണു്. നമ്മു​ടെ ചില എഴു​ത്തു​കാർ വി​ചാ​ര​സാ​ഗ​ര​ത്തിൽ കപ്പൽ യാത്ര നട​ത്തി ചില പദ​ദ്വീ​പു​ക​ളിൽ ചെ​ന്നി​റ​ങ്ങു​ന്നു. കു​ല​മ്പ​സി​നെ​പ്പോ​ലെ തെ​റ്റി​ദ്ധാ​ര​ണ​യു​ടെ​പേ​രിൽ അവയെ സം​സ്കൃ​ത​പ​ദ​ങ്ങ​ളാ​യി കാ​ണു​ന്നു. ആ പദ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു് ‘ആല​ക്തി​കം’ എന്ന​തു്. വി​ദ്യു​ച്ഛ​ക്തി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്നു എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തി​ലാ​ണു് ഈ ആല​ക്തി​ക​പ്ര​യോ​ഗം. ഈ പദം സം​സ്കൃത ഭാ​ഷ​യി​ലു​ള്ള​ത​ല്ല. മറ്റൊ​രു​പ​ദം ‘ഘട്ടം’ എന്ന​ത​ത്രേ. ഘട്ട​ത്തി​നു കടവു്, വഞ്ചി നട​ക്കു​ന്ന ‘ജെ​ട്ടി’, നദീ​തീ​ര​ത്തു​ള്ള കല്പ​ട​വു് എന്നു് അർ​ത്ഥ​ങ്ങൾ. അതി​നു് ‘നിര’ (range) എന്ന അർ​ത്ഥ​മി​ല്ല. Western Ghats എന്ന ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പ്ര​യോ​ഗ​ത്തെ​യാ​ണു് കവി ‘പശ്ചി​മ​ഘ​ട്ട ങ്ങളാ’ക്കി “അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു”ന്ന​തു് (“കേരളം വള​രു​ന്നൂ പശ്ചി​മ​ഘ​ട്ട​ങ്ങ​ളെ​കേ​റി​യും കട​ന്നും… ”). അതു ശരി​യ​ല്ല​താ​നും. ഇനി​യും പറയാം. പത്തൊൻ​പ​താം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലെ ഒരു ജർ​മ്മൻ വൈ​ദ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു മെ​സ്മർ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചി​കി​ത്സാ പക്തി ഹി​പ്നോ​ട്ടി​സ​മാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ മെ​സ്മ​റി​സ​മെ​ന്നും വി​ളി​ച്ചു. “മെ​സ്മർ” എന്ന​തിൽ നി​ന്നു​ണ്ടായ പദ​മാ​ണു് മാ​സ്മ​രം. അതു സം​സ്കൃ​ത​മ​ല്ല. അതി​നാൽ “രാ​വ​ണ​നെ മാ​സ്മര വി​ദ്യ​യിൽ സീത കറ​ങ്ങി​യെ​ത്തി.” എന്നെ​ഴു​തു​ന്ന​തു തെ​റ്റാ​ണു്. വി​ദ്വാ​ന്മാർ മാ​സ്മ​രി​കം എന്നു​വ​രെ വി​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. സത്യം ഇതാ​ണെ​ന്നു ബഹാ​മ​ദ്വീ​പു​ക​ളി​ലെ ആദി​മ​നി​ഷ്യർ​ക​ളെ ഇന്ത്യാ​ക്കാ​രെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന ഇതു​പോ​ലെ ഇപ്പ​റ​ഞ്ഞ പദ​ങ്ങ​ളെ സം​സ്കൃ​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഇനി​യും ആളുകൾ കരു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. യൂ​റോ​പ്പി​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​തു് ഐരോ​പ്യ​മാ​ണു് ഒരു കവി​ക്കു്. വാ​ഷി​ങ്ടൺ ഇർ​വി​ങ്ങി ന്റെ ഒരു കഥാ​പാ​ത്ര​മായ Rip Van Winkle-നെ എന്റെ ഒരു ഗു​രു​നാ​ഥൻ “ത്രി​ഭൂ​വ​ന​വെ​ങ്കല”നാ​ക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞു. രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ നി​യ​മ​ങ്ങ​ളെ ധ്വം​സി​ക്കു​ന്ന പാ​ത​കി​യെ കഴി​ഞ്ഞാൽ പി​ന്നെ പാ​ത​കി​യാ​യി പരി​ഗ​ണി​ക്കേ​ണ്ട​തു് ഭാ​ഷ​യു​ടെ, നി​യ​മ​ങ്ങ​ളെ ധ്വം​സി​ക്കു​ന്ന​വ​നെ​യാ​ണെ​ന്നു് ഒരു ചി​ന്ത​കൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

“ശൂ​ന്യ​ത​യ്ക്കു പക​ര​മാ​യി പ്ര​പ​ഞ്ച​മെ​ന്തി​നു​ണ്ടാ​യി?” എന്ന ചോ​ദ്യം സ്വയം ചോ​ദി​ക്കാ​ത്ത​വ​രി​ല്ല. ആ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ഉത്ത​രം കി​ട്ടാ​തെ ഏതാ​നും നി​മി​ഷ​ങ്ങ​ളെ​ങ്കി​ലും നമ്മൾ ഇരു​ന്നു​പോ​കാ​റു​ണ്ടു്, ഓരോ ദി​വ​സ​വും. ഈ ചോ​ദ്യം ആദ്യ​മാ​യി ചോ​ദി​ച്ച മനു​ഷ്യൻ സ്വ​ന്തം സമാ​ധാ​ന​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി സൃ​ഷ്ടി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് കഥ​ക​ളു​ണ്ടാ​ക്കി​യെ​ന്നു് ‘In and Out the Garbage Pail’ എന്ന മനോ​ഹ​ര​മായ ആത്മ​കഥ എഴു​തിയ ഫ്രെ​ഡ​റി​ക് എസ് പേൾസ് പറ​യു​ന്നു, (ജെ​ഷ്ടാൾ​ട് ചി​കി​ത്സാ​പ​ദ്ധ​തി​യെ വി​ക​സി​പ്പി​ച്ച മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​ണു് ഇദ്ദേ​ഹം) പക്ഷേ, ഇക്ക​ഥ​കൾ ശൂ​ന്യ​ത​യെ ഇല്ലാ​താ​ക്കാൻ പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും അദ്ദേ​ഹം അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. “My first philosophical encounter with nothingness was the naught, in the form of zero” (ശൂ​ന്യ​ത​യോ​ടു​ള്ള എന്റെ ആദ്യ​ത്തെ ദാർ​ശ​നി​ക​സം​ഘ​ട്ട​നം പൂ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ രൂ​പ​ത്തി​ലു​ള്ള ഒന്നു​മി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​ണു്) എന്നു പേൾസ്. തു​ട​ക്ക​ത്തി​ലു​ള്ള ഈ ശൂ​ന്യത മര​ണം​വ​രെ​യും നമ്മെ ഒഴി​യാ​ബാ​ധ​പോ​ലെ പി​ന്തു​ട​രു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് നി​ങ്ങൾ തനി​ച്ചു ജനി​ക്കു​ന്നു, തനി​ച്ചു മരി​ക്കു​ന്നു എന്നു ഡി. എച്ച്. ലോ​റൻ​സും പറ​ഞ്ഞ​തു്. രാ​ഷ്ട്രാ​ന്ത​രീയ പ്ര​ശ​സ്തി ആർ​ജ്ജി​ച്ച ഒരു ഡോ​ക്ട​റു​ടെ ജീ​വി​ത​മൊ​ന്നു നോ​ക്കൂ. കാ​ല​ത്തു് ആറു​മ​ണി തൊ​ട്ടു് രോ​ഗി​കൾ വരി​യാ​യി നിൽ​ക്കു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാണാൻ. ഓരോ രോ​ഗി​യേ​യും അദ്ദേ​ഹം മര​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു രക്ഷി​ക്കു​ന്നു. അവർ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ വർ​ഷി​ക്കു​ന്നു. അവർ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ വർ​ഷി​ക്കു​ന്ന ധനം അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കോ​ടീ​ശ്വ​ര​നാ​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​വും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കു​ടും​ബ​വും ആന​ന്ദാ​തി​രേ​ക​ത്തിൽ മു​ങ്ങു​ന്നു. പക്ഷേ, മര​ണ​മെ​ന്നെ ശൂ​ന്യത കണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​വും ഞെ​ട്ടു​ന്നു​ണ്ടു്. ആ ശൂ​ന്യ​ത​ത​ന്നെ​യാ​ണു് മഹാ​സ​ത്യം. ഇതിനെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ ‘വർ​ഗ്ഗീ​സ് വൈ​ദ്യൻ’ എന്ന ചെ​റു​കഥ) വിജയം പ്രാ​പി​ച്ചോ? ഇല്ല​ത​ന്നെ. ഒരു ‘വിഷൻ’ (Vision) ഉണ്ടാ​വുക. അതി​ന്റെ സന്ദി​ഗ്ദ്ധ​ത​ക​ളിൽ പ്ര​തി​ഭ​കൊ​ണ്ടു തു​ള​ച്ചു​ക​യ​റുക. എന്നി​ട്ടു്, അങ്ങ​നെ കി​ട്ടു​ന്ന സത്യ​ത്തെ സാ​ഹി​ത്യ​വു​മാ​യി പൊ​രു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്തുക—ഇതി​നു് അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​രാ​യ​വർ​ക്കേ കഴിയൂ. വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നായ ഒരു വർ​ഗ്ഗീ​സ് വൈ​ദ്യൻ അർ​ബ്ബു​ദം പി​ടി​ച്ചു് മര​ണ​ത്തെ സമീ​പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഇക്ക​ഥ​യിൽ വി​ഷ​നി​ല്ല. പ്ര​തി​ഭ​യു​ടെ വി​ലാ​സ​മി​ല്ല. സത്യ​ദർ​ശ​ന​മി​ല്ല. തി​ക​ച്ചും ദുർ​ബ്ബ​ല​മായ രചന.

“ദീർ​ഘ​കാ​ല​ത്തെ അഭാ​വ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം നമ്മൾ നമ്മു​ടെ ഇരു​ണ്ട ഭവ​ന​ത്തിൽ എത്തി കി​രു​കി​രു​ക്കു​ന്ന ശബ്ദ​ത്തോ​ടെ താ​ക്കോൽ​കൊ​ണ്ടു വാതിൽ തു​റ​ന്നു് മു​റി​യി​ലേ​ക്കു കാ​ലെ​ടു​ത്തു വയ്ക്കു​മ്പോൾ മറ്റേ​വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ ആരോ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​യി എന്നു തോ​ന്നാ​റി​ല്ലേ?” എന്നോ മറ്റോ റോ​ബർ​ട്ട് ഫ്രോ​സ്റ്റ് എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. ഈ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​യ​വ​നു​ണ്ട​ല്ലോ. അവ​നാ​ണു മരണം, അവൻ തി​രി​ച്ചു വൈ​കാ​തെ വരു​മെ​ന്നു ഓരോ വ്യ​ക്തി​യും ഓർ​മ്മി​ക്ക​ണം.

ഡോ​ക്ടർ പു​തു​ശ്ശേ​രി രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​നും ഞാനും സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രാ​യി​ട്ടു് മു​പ്പ​ത്ത​ഞ്ചു വർ​ഷ​ങ്ങ​ളോ​ള​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴും കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ ഞങ്ങൾ കാണും, സം​സാ​രി​ക്കും. നവീന കവി​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും ആഫ്രി​ക്കൻ കവി​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും ഞങ്ങൾ​ക്കു് ഒരേ അഭി​പ്രാ​യ​മാ​ണു്. യോ​ജി​ക്കാ​ത്ത വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​തു​മ്പോ​ഴും ഞങ്ങൾ പര​സ്പ​രം വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കാ​റി​ല്ല. വയലാർ രാ​മ​വർ​മ്മ യുടെ പദ്യ​കൃ​തി​കൾ​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ അവ​താ​രിക നോ​ക്കുക. കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റ് വി​രു​ദ്ധ​ന​ല്ലാ​ത്ത എന്നെ കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റ് വി​രു​ദ്ധ​നാ​ക്കി അദ്ദേ​ഹം ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു മാ​ന്യ​മായ ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണു്. (നന്ദി) ഇക്കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു് ഡോ​ക്ടർ പു​തു​ശ്ശേ​രി രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ എന്ന പേരു് എവിടെ അച്ച​ടി​ച്ചു കണ്ടാ​ലും എനി​ക്കു് ആഹ്ലാ​ദ​മാ​ണു്. ആ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു് ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘ആ ദി​വ്യ​കോ​കി​ല​ത്തെ ഓർ​ക്കു​മ്പോൾ’ എന്ന കാ​വ്യം ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി​യു​ടെ ഒന്നാം​ല​ക്ക​ത്തിൽ വാ​യി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തു്. പക്ഷേ ഏതു ദൗർ​ഭാ​ഗ്യം​പി​ടി​ച്ച നി​മി​ഷ​ത്തി​ലാ​ണോ ഞാൻ ആ പാ​രാ​യ​ണം ആരം​ഭി​ച്ച​തു് ആ നി​മി​ഷ​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ എനി​ക്കു ബോ​ധ​പ്പെ​ട്ടു. എന്റെ സ്നേ​ഹി​തൻ ഈ ലോ​ക​ത്തു് അവ​ത​രി​ച്ച​തു് കവിത എഴു​താൻ വേ​ണ്ടി​യ​ല്ലെ​ന്നു്; അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു പറ്റിയ പണി ഇത​ല്ലെ​ന്നു്. എന്റെ ഗു​രു​വാ​യൂ​ര​പ്പാ എന്തൊ​രു ‘മോൺ​സ്ട്രോ​സി​റ്റി’യാണു് ഈ കവിത! അതും കു​മാ​ര​നാ​ശാ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു്! പല്ല​ന​യാ​റ്റി​ന്റെ തീ​ര​ത്തു് വി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന കവി ഇതു വാ​യി​ച്ചു് ശവ​കു​ടീ​ര​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു തി​രി​യു​ക​യും മറി​യു​ക​യും ചെ​യ്യു​മ​ല്ലോ. ചി​ല​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം അവി​ടെ​നി​ന്നെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ​ത്തി എന്റെ സു​ഹൃ​ത്തു് പു​തു​ശ്ശേ​രി താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന വഞ്ചി​യൂ​രെ റോ​ഡിൽ​ക്കൂ​ടി “കി​റു​കി​റു ശബ്ദം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചും ജല്പ​നം ചെ​യ്തും” നട​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു് ആരു കണ്ടു? (Squeak and Gibber—Hamlet) അപ്പോൾ ആരെ​ങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു് Stay, speak, speak! I charge thee, speak! എന്നു പറ​യു​കി​ല്ലെ​ന്നു് ആരു കണ്ടു?

സാം​ക്രാ​മി​ക​രോ​ഗ​ങ്ങൾ (സാം​ക്ര​മി​ക​മെ​ന്നു ശബ്ദ​താ​രാ​വ​ലി​യിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു് എത്ര​ക​ണ്ടു ശരിയോ?) പല​താ​ണു്. ന്യൂ​മോ​ണ്യാ, ഡി​ഫ്ത്തീ​രി​യാ, റ്റ്യൂ​ബർ​ക്യു​ലോ​സി​സ്, പോ​ളീ​യോ​മൈ​ലൈ​റ്റി​സ്, സ്മാൾ​പോ​ക്സ് ഇവ​യൊ​ക്കെ സാം​ക്രാ​മി​ക​രോ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ആന്റി​ബ​യോ​ട്ടി​ക്സും മറ്റു മരു​ന്നു​ക​ളും കൊ​ണ്ടു് ഇവയെ നി​യ​ന്ത്രി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു എന്നാ​ണു് ഡോ​ക്ടർ​മാ​രു​ടെ വാദം. അതു് അത്ര​ത്തോ​ളം ശരി​യ​ല്ല. സൾ​ഫൊ​ന​മൈ​ഡ് കൊ​ണ്ടാ​ണു് ആദ്യ​കാ​ല​ത്തു് (1935-ൽ) ന്യൂ​മോ​ണ്യ പി​ടി​ച്ച​വ​രെ ചി​കി​ത്സി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്. പി​ന്നീ​ടു് പെ​നി​സി​ലി​നും ടെട്ര സൈ​ക്ലൈ​നും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി. ന്യൂ​മോ​ണ്യ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി എന്നു ഡോ​ക്ടർ​മാ​രു​ടെ പ്ര​ഖ്യാ​പ​നം. പക്ഷേ ആ രോഗം പി​ടി​പെ​ട്ടു പലരും ഇപ്പോ​ഴും മരി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഐസ​നൈ​സ്സി​ഡ് (isoniazid), സ്റ്റ്രെ​പ്റ്റോ​മൈ​സിൻ ഇവ​യാ​ണു് റ്റ്യൂ​ബർ​ക്യൂ​ലോ​സി​സി​നു​ള്ള (ക്ഷ​യ​ത്തി​നു​ള്ള) മരു​ന്നു​കൾ. രണ്ടും ആ രോ​ഗ​ത്തെ നി​യ​ന്ത്രി​ച്ചു​വെ​ന്നു ഭി​ഷ​ഗ്വ​ര​മ​തം. എന്നാൽ ക്ഷയം വന്നു മരി​ക്കു​ന്ന​വർ ധാ​രാ​ളം. ഇതു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി​യ​മ​ട്ടിൽ പറ​യു​ന്ന​ത​ല്ല. വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​രായ മറ്റു ഡോ​ക്ടർ​മാ​രു​ടെ മതം​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. സമ​യ​ത്തു​ള്ള ചി​കി​ത്സ​കൊ​ണ്ടു രോഗം ഭേ​ദ​മാ​യി എന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു പല​പ്പോ​ഴും മൗ​ഢ്യ​മാ​ണു്. ഭൂ​മി​ശാ​സ്ത്ര​പ​ര​ങ്ങ​ളായ കാ​ര​ണ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു രോ​ഗ​ങ്ങൾ​വ​രും. മറ്റു കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാൽ അവ ഭേ​ദ​മാ​കു​ക​യും ചെ​യ്യും. നമ്മു​ടെ പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​കൾ പകർ​ച്ച​വ്യാ​ധി​ക​ളാ​ണു്. ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി ‘വി​ഷ്ഫുൾ തി​ങ്കി​ങ്ങി’ന്റെ ഫല​മാ​യി ഒരു പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ എഴു​തി​യാൽ അതു വാ​യി​ക്കു​ന്ന നൂറു പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ നൂറു കഥ​ക​ളെ​ഴു​തും. അങ്ങ​നെ പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​ക​ളു​ടെ സംഖ്യ കൂ​ടി​ക്കൂ​ടി​വ​രും. ചെയ്ൻ റീ​യാക്‍ഷൻ​ത​ന്നെ. പെ​നി​സി​ലിൻ തു​ട​ങ്ങിയ ഔഷ​ധ​ങ്ങൾ ഫല​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളാ​വാ​ത്ത​തു​പോ​ലെ വി​മർ​ശന ഭേ​ഷ​ജ​ങ്ങ​ളും ഫല​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്നി​ല്ല. ഭൂ​മി​ശാ​സ്ത്ര​പ​ര​ങ്ങ​ളും ജല​വാ​യു​സം​ബ​ന്ധി​ക​ളു​മായ വസ്തു​ത​കൾ​ക്കു മാ​റ്റം​വ​രു​മ്പോൾ രോ​ഗ​ങ്ങൾ മാ​റു​ന്ന​തു​പോ​ലെ നാ​ട്ടി​ന്റെ സം​സ്കാ​ര​ത്തി​നു പരി​വർ​ത്ത​നം വരു​മ്പോൾ പൈ​ങ്കി​ളി​ക്ക​ഥ​ക​ളും അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളാ​വും.

പകർ​ച്ച​വ്യാ​ധി​കൾ എവി​ടെ​യു​മു​ണ്ടു്. ഒരു ദേ​ശ​ത്തു​മാ​ത്രം കാ​ണു​ന്ന രോ​ഗ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്. അവയെ എൻ​ഡെ​മി​ക് രോ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഇത്ത​രം രോ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​യി മീ​സിൽ​സി​നെ (അഞ്ചാം പനി) കരു​താം. ഒരു​ത​രം ഇമ്മ്യൂ​ണി​റ്റി​യോ​ടു​കൂ​ടി (മു​ക്തി​യോ​ടു​കൂ​ടി) ആളുകൾ കഴി​യു​ക​യാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒരാൾ​ക്കു മീ​സിൽ​സ് വന്നാൽ അടു​ത്തു​പെ​രു​മാ​റു​ന്ന​വ​നു് അതു വര​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല, അതു് ഒരു കാ​ല​ത്തു് അയാൾ​ക്കു വന്നി​രി​ക്കും. ഇമ്മ്യൂ​ണി​റ്റി ലഭി​ച്ചി​രി​ക്കും. ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി​യി​ലെ ‘ശാ​ന്തി​പർ​വം’ എന്ന കഥ ഒരു എൻ​ഡെ​മി​ക് രോ​ഗ​മാ​ണു്. സാ​ഹി​ത്യ​മ​ല്ല. “ദ്വാ​ര​പാ​ല​ക​രേ വഴി​മാ​റൂ… ഗോ​പു​ര​ക​വാ​ട​ങ്ങൾ മലർ​ക്കെ തു​റ​ന്നി​ടൂ. ആയിരം അഗ്നി​ശ​ലാ​ക​ക​ളാ​യി… ജ്വാ​ല​യാ​യി… പി​ന്നെ നാ​ള​മാ​യി… കാ​റ്റു​ല​യ്ക്കാ​ത്ത നാ​ള​മാ​യി” എന്ന ശി​ഖ​ണ്ഡി​ഭാ​ഷ​യിൽ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഈ കഥ കണ്ടു് ഇതേ​രോ​ഗ​മു​ള്ള പലരും അടു​ത്തു​ചെ​ന്നു പെ​രു​മാ​റു​ന്നു. അവർ​ക്കു് അതു പകർ​ന്നു​കി​ട്ടി​ല്ല. അവ​രു​ടെ​യെ​ല്ലാം ഉള്ളി​ന്റെ ഉള്ളിൽ ഇതു​ത​ന്നെ​യു​ണ്ട​ല്ലോ. “ഹാ, എനി​ക്കു വന്ന മീ​സിൽ​സ്. ഇപ്പോൾ ശാ​ന്തി​പർ​വ​മെ​ഴു​തിയ പദ്മൻ നാ​റാ​ത്തി​നും വന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. മീ​സിൽ​സ് ജയി​ക്ക​ട്ടെ” എന്നു് അവർ പറയും.

ശശി, ലതയെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു; ലത ശശി​യേ​യും, ലതയെ വേ​റൊ​രു​ത്തൻ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു. അയാൾ പെ​ട്ടെ​ന്ന​ങ്ങു ചത്തു. ലതയും ശശി​യും ഒളി​ച്ചോ​ടാൻ തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും ശശിയെ പാ​മ്പു​ക​ടി​ക്കു​ന്നു. ഇതു പറ​യാ​നാ​ണു് മേൽ​ക്കാ​ണി​ച്ച കൃ​ത്രി​മ​ശൈ​ലി. ഉത്ത​മ​പു​രുഷ സർ​വ​നാ​മം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് കഥ പറ​യു​ന്നു. ഒടു​വിൽ വക്താ​വി​നെ​ത്ത​ന്നെ പാ​മ്പു​ക​ടി​ക്കു​ന്ന​താ​യും അയാൾ മര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലു​ന്ന​താ​യും ആഖ്യാ​നം. ശവ​കു​ടീ​ര​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ അയാൾ കഥ പറ​യു​ന്ന​തു്? ഒന്നും “പു​ടി​കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല”. ഈ കലാ​ഭാ​സ​ത്തി​നു മു​ക​ളി​ലാ​യി ഒരു കു​റി​പ്പു്: “സാ​ഹി​ത്യ​ക​ലാ​വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളി​ലും പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളി​ലും അനു​ധ്യാ​ന​പൂർ​വം വ്യാ​പ​രി​ക്കു​ന്ന പദ്മൻ ഭാവ–ഭാ​വ​നാ​സ​മ്പ​ന്ന​നായ ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​ണു്. ശാ​ന്തി​പർ​വം അതു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല” (പുറം 13). എൻ​ഡെ​മി​ക് രോ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണു് പക​രു​ന്ന രോ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​ക്കാൾ വള​രെ​ക്കൂ​ടു​ത​ലാ​യി നമ്മൾ പേ​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തു്. അവ ചി​ല​പ്പോൾ പടർ​ന്നു​പി​ടി​ച്ചാൽ എല്ലാ​വ​രും മരി​ച്ചു പോകും.

ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ എറ​ണാ​കു​ളം മഹാ​രാ​ജാ​സ് കോ​ളേ​ജിൽ അധ്യാ​പ​കർ മാ​ത്ര​മു​ള്ള ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തിൽ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു. പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം നന്നാ​യി​യെ​ന്നു പ്രിൻ​സി​പ്പൽ ഉൾ​പ്പെ​ടെ​യു​ള്ള​വർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. നി​രൂ​പ​കൻ തോമസ് മാ​ത്യു മാ​ത്രം ‘ഓ റൊ​മാ​ന്റിക്‍’ എന്നു വി​പ്ര​തി​പ​ത്തി പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​ഗ​ല്ഭ്യ​ത്തിൽ എനി​ക്കു വി​ശ്വാ​സ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് ആ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തിൽ എനി​ക്കൊ​രു വല്ലാ​യ്മ​യും തോ​ന്നി​യി​ല്ല. അതി​രു​ക​ട​ന്ന റൊ​മാ​ന്റി​സി​സം രോ​ഗം​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. അതി​രു​ക​ട​ക്കാ​ത്ത റൊ​മാ​ന്റി​സി​സ​മോ? അതു ശക്തി​യാ​ണു്. വി​ല്യം ബ്ലേ​ക്കി ന്റെ ശക്തി​യാർ​ന്ന റൊ​മാ​ന്റിക്‍ കവി​ത​യെ ജയി​ക്കാൻ വേറെ കവി​ത​യു​ണ്ടോ? കാ​സാൻ​ദ് സാ​ക്കീ​സി ന്റെ ശക്തി​യാർ​ന്ന റൊ​മാ​ന്റിക്‍ നോ​വ​ലു​ക​ളെ അതി​ശ​യി​ക്കു​ന്ന വേറെ റൊ​മാ​ന്റിക്‍ നോ​വ​ലു​ക​ളു​ണ്ടോ? പക്ഷേ, ശാ​സ്ത്ര​ത്തി​ലെ ‘എൻ​ട്രോ​പി’ നി​യ​മ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് ശക്തി ചേ​ത​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു്. ആ ചേ​ത​മാ​ണു് നവീന സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു്. ഉയർ​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു കെ​ട്ടി​നി​റു​ത്തിയ ജല​ത്തി​നു ശക്തി​യു​ണ്ടു്. അതു താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു് ഒഴു​ക്കി​യാൽ ചക്രം തി​രി​ക്കാം. വി​ദ്യു​ച്ഛ​ക്തി ഉൽ​പാ​ദി​പ്പി​ക്കാം. വെ​ള്ളം ഒഴുകി സമ​ത​ല​ത്തി​ലെ​ത്തി​യാൽ അതിനു ശക്തി​യി​ല്ല. ഉന്നത പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ ജലം താ​ഴോ​ട്ടൊ​ഴു​കി​യ​പ്പോൾ വള്ള​ത്തോ​ളി​ന്റെ​യും കു​മാ​ര​നാ​ശാ​ന്റെ​യും കവി​ത​യു​ടെ വൈ​ദ്യു​ത​ശ​ക്തി നമു​ക്കു ലഭി​ച്ചു. സമ​ത​ല​ത്തിൽ അതു് എത്തി​യ​പ്പോൾ നവീന കവി​ക​ളു​ടെ നി​ശ്ചേ​ത​ന​ങ്ങ​ളായ സൃ​ഷ്ടി​ക​ളും.

നി​യ​മ​ത്തി​നു വി​ധേ​യ​മാ​യേ നമു​ക്കു ജീ​വി​ക്കാൻ പറ്റു. റോഡിൽ എവിടെ നട​ക്കാ​നും നമു​ക്കു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മു​ണ്ടു്. സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് അതി​ന്റെ ഒത്ത​ന​ടു​ക്കേ നട​ക്കൂ എന്നു ശഠി​ച്ചാൽ ബസ്സ്ക​യ​റി മരി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടു് നട​ന്നു പോ​കു​ന്ന​വർ റോ​ഡി​ന്റെ വശം​ചേർ​ന്നു പോകണം എന്ന നിയമം നമ്മൾ അനു​സ​രി​ക്കു​ന്നു. ഇതു​പോ​ലെ ഭാ​ഷ​യ്ക്കും നി​യ​മ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടു്. അവ പാ​ലി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ കു​ഴ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​കും. ആ കു​ഴ​പ്പം നമ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തെ ബാ​ധി​ക്കും, തകർ​ക്കും. അനു​യോ​ഗം എന്ന വാ​ക്കി​ന്റെ അർ​ത്ഥം ചോ​ദ്യം എന്നാ​ണു് (അനു+ യുജ്+ഘഞ്. പ്ര​ശ്നം പൃ​ച്ഛാ എന്നു പര്യാ​യ​ങ്ങൾ പ്ര​ശ്നോ​നു​യോ​ഗഃ പ്ര​ച്ഛാ) ‘അനു​യോ​ജ്യ’ത്തി​നു് to be examined or questioned എന്ന അർ​ത്ഥ​മേ​യു​ള്ളു. മല​യാ​ളം നി​ഘ​ണ്ടു​ക്ക​ളിൽ ‘യോ​ജി​ച്ച’ എന്നു് അർ​ത്ഥം നല്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് നി​ല​വി​ലു​ള്ള പ്ര​യോ​ഗ​ത്തെ അവ​ലം​ബി​ച്ചാ​ണു് തെ​റ്റായ വാ​ക്കു​ക​ളും തെ​റ്റായ അർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളും നി​ഘ​ണ്ടു​വിൽ കൊ​ടു​ക്കും. നി​ഘ​ണ്ടു പ്രാ​മാ​ണിക ഗ്ര​ന്ഥ​മ​ല്ല. അനു​യോ​ജ്യ​നായ വരൻ എന്നു പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​മ്പോൾ അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലേ എന്നു ചോ​ദി​ക്കാം. മന​സ്സി​ലാ​യി പഴ​ത്തി​നു പകരം പയം എന്നു പറ​ഞ്ഞാ​ലും വക്താ​വു് എന്താ​ണു് ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു ഗ്ര​ഹി​ക്കാം. “അഞ്ചു പു​രു​ഷ​ന്മാർ വന്നു” എന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​നു പക​ര​മാ​യി “അഞ്ചു പു​രു​ഷൻ​വ​ന്നു” എന്നു പറയാം. അർ​ത്ഥ​ഗ്ര​ഹ​ണം ഉണ്ടാ​കും. എന്നാൽ ബഹു​ത്വ​ത്തെ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി പു​രു​ഷ​ന്മാർ എന്നു പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​ണം. അതു വ്യാ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലെ നി​യ​മ​മാ​ണു്. ആ നിയമം ലം​ഘി​ച്ചാൽ ഭാ​ഷ​യു​ടെ വി​ശു​ദ്ധി​യും ആർ​ജ്ജ​വ​വും ഇല്ലാ​താ​കും. അവ ഇല്ലാ​തെ​യാ​യാൽ ആദ്യം എഴു​തി​യ​തു​പോ​ലെ സമു​ദാ​യം തകരും. കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ പി. ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ എഴു​തിയ കത്തു വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ഇത്ര​യും കു​റി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി. ചേർ​ത്ത​ല​ക്കാ​ര​നാ​ണ​ല്ലോ ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ. മി​സ്റ്റർ ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ, വ്യാ​ക​രണ നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ പ്രാ​ധാ​ന്യം കാ​ണി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ഞാൻ മൂ​ന്നു ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. ഏതാ​ണു് ശരി​യെ​ന്നു താ​ങ്കൾ​ത​ന്നെ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചാ​ലും:

1. ഞാൻ ചേർ​ത്ത​ല​യിൽ വര​ട്ടോ?
2. ഞാൻ ചേർ​ത്ത​ലെ വര​ട്ടോ?
3. ഞാൻ ചേർ​ത്തല വര​ട്ടോ?

നോം ചൊം​സ്കി പറ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ വ്യാ​ക​ര​ണം പരി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളി​ലും പരി​വർ​ത്ത​നാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളായ ബന്ധ​ങ്ങ​ളി​ലും മാ​റ്റം വരാ​ത്ത ഒരു അവ​സ്ഥ​യോ സത്ത​യോ ആണു്. അതു് അബോ​ധാ​ത്മ​ക​വു​മ​ത്രേ. വ്യാ​ക​ര​ണം പഠി​ക്കാ​തെ​ത​ന്നെ വ്യാ​ക​ര​ണ​നി​യ​മ​ങ്ങൾ ലം​ഘി​ക്കാ​തെ ആളുകൾ സം​സാ​രി​ക്കും, എഴു​തും. ഭാഷയെ പു​ത​പ്പി​ക്കു​ന്ന കരി​മ്പ​ട​മ​ല്ല അതു്. തണു​പ്പു് അനു​ഭ​വി​ക്കാൻ കെ​ല്പു​ള്ള​വർ​ക്കു കരി​മ്പ​ടം വേണ്ട എന്ന വി​ചാ​രം ഭ്ര​മ​ജ​ന​ക​മാ​ണു്.

ഫൂ​ലൻ​ദേ​വി സ്വൈ​ര​വി​ഹാ​രം ചെ​യ്തി​രു​ന്ന കാ​ടു​ക​ളിൽ​ക്കൂ​ടി ഞാ​നൊ​രി​ക്കൽ സഞ്ച​രി​ച്ചു. കൊ​ടു​ങ്കാ​ടു​കൾ രണ്ടു​വ​ശ​ത്തും. ഇട​യ്ക്കു വീതി കു​റ​ഞ്ഞ റോഡ്. ഫൂലാൻ ദേ​വി​യും കൂ​ട്ടു​കാ​രും ഏതു​സ​മ​യ​ത്തും വന്നേ​ക്കാം എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു ഞാൻ പേ​ടി​ച്ചു. അവൾ വന്നാൽ എതിർ​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി കാർ ഡ്രൈ​വർ കു​രു​മു​ള​കു​പൊ​ടി കരു​തി​വ​ച്ചി​രു​ന്നു. ഫൂ​ലാൻ​ദേ​വി മെ​ഷ്യൻ​ഗ​ണ്ണു​മാ​യി വരു​മ്പോൾ, ‘ദേവീ ഇങ്ങു് അടു​ത്തു വരൂ’ എന്നു് ഡ്രൈ​വർ പറ​യു​മാ​യി​രി​ക്കും. അടു​ത്തെ​ത്തു​ന്ന അവ​ളു​ടെ കൺ​പോ​ള​കൾ വി​ര​ലു​കൊ​ണ്ടു് കൂ​ടു​തൽ അക​റ്റി കു​രു​മു​ള​കു​പൊ​ടി ഇട്ടു​കൊ​ടു​ക്കും. നീ​റ്റൽ സഹി​ക്കാ​നാ​വാ​തെ ദേവി ഗണ്ണും താ​ഴെ​യി​ട്ടി​ട്ടു് ഓടി​ക്ക​ള​യും. അവൾ ഓടി​യാൽ കൂ​ട്ടു​കാ​രും ഓടു​മ​ല്ലോ. നല്ല ബു​ദ്ധി ഡ്രൈ​വ​റു​ടേ​തു്. ദേ​വി​യു​ടെ ഭാ​ഗ്യം​കൊ​ണ്ടു് അവൾ വന്നി​ല്ല. ഞാൻ മീ​റ്റി​ങ് സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തി. അവിടെ അഞ്ചു മല​യാ​ളി സം​ഘ​ട​ന​കൾ. എന്റെ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം നട​ത്താൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ച സം​ഘ​ട​ന​യെ തോൽ​പ്പി​ക്കാൻ, ആ യോഗം തകർ​ക്കാൻ മറ്റു നാലു സം​ഘ​ട​ന​ക​ളും ഓരോ ആഘോഷം നട​ത്താൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു​കൂ​ട്ടർ ഞാൻ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു​നി​ന്നു് ഏതാ​നും വാര അക​ലെ​യാ​യി കലാ​മ​ണ്ഡ​ലം ഗം​ഗാ​ധ​ര​ന്റെ നൃ​ത്ത​പ​രി​പാ​ടി നട​ത്താൻ പോ​കു​ന്നു. പ്ര​സം​ഗം നട​ക്കു​ന്ന അതേ സമ​യ​ത്തു​ത​ന്നെ. ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു: “ഫൂലാൻ ദേവി ഇവ​രെ​ക്കാ​ളെ​ത്ര ഭേദം. അവൾ തോ​ക്കു​മാ​യി വരും. കണ്ടാൽ വെ​ടി​വ​ച്ചു കൊ​ല്ലും. അതു് ഉറ​പ്പാ​ണു്. അല്ലാ​തെ കേ​ര​ള​ത്തി​ലു​ള്ള കൃ​ഷ്ണൻ നായരോ, എന്നാൽ വരൂ, കാ​പ്പി കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു​പോ​കാം എന്നു പറ​യു​ക​യി​ല്ല. അതല്ല ഈ സം​ഘാ​ട​ക​രു​ടെ സ്ഥി​തി. അവർ വെ​ളു​ക്കെ ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പി​റ​കിൽ തോ​ക്കു് ഒളി​ച്ചു വച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. തല​യു​ടെ പി​റ​കിൽ നമ്മ​ള​റി​യാ​തെ വെ​ടി​വ​യ്ക്കു​ന്നു. വീ​ഴ്ത്തു​ന്നു”. അതു​കൊ​ണ്ടു ശത്രു​വാ​ണു് മി​ത്ര​ഭാ​വ​ത്തോ​ടെ അരി​കി​ലെ​ത്തു​ന്ന ശത്രു​വി​നെ​ക്കാൾ ഭേദം. പൊൻ​കു​ന്നം ദാ​മോ​ദ​ര​നും കെ. പി. ജി. നമ്പൂ​രി​യും പ്ര​ചാ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ മെ​ഷ്യൻ ഗൺ കൈയിൽ വച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അവർ സഹൃ​ദ​യ​നെ​ക​ണ്ടാൽ നി​റ​യൊ​ഴി​ക്കും. അതു് ഉറ​പ്പു​ള്ള കാ​ര്യ​മാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു് അവരെ പേ​ടി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും വി​ശ്വാ​സ​മു​ണ്ടു്. അതല്ല ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ കഥ​യെ​ഴു​തു​ന്ന ഉഷാ നമ്പ്യാ​രു​ടെ സ്ഥി​തി, അവർ പ്ര​ചാ​ര​ണ​മെ​ന്ന തോ​ക്കു് പു​റ​കിൽ ഒളി​ച്ചു വച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കഥ​യെ​ന്ന ജി​ലേ​ബി നമ്മു​ടെ മു​മ്പിൽ വി​ള​മ്പി​യി​ട്ടു് നമ്മൾ അതു കഴി​ക്കു​ന്ന വേ​ള​യിൽ പി​റ​കു​വ​ശ​ത്തു​വ​ന്നു് തല​യു​ടെ നേർ​ക്കു കാ​ഞ്ചി​വ​ലി​ക്കു​ന്നു. ബു​ള്ള​റ്റ് ഏറ്റു് തല​ച്ചോ​റു ചിതറി നമ്മൾ വീ​ഴു​ന്നു. സം​ശ​യ​മു​ണ്ടോ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു്? എങ്കിൽ ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ ശ്രീ​മ​തി എഴു​തിയ ‘ദാ​സേ​ട്ടൻ’ എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ചാ​ലും. ദാ​സേ​ട്ടൻ ധനി​ക​നാ​വു​ന്ന​തു​വ​രെ നാ​ട്ടി​ന്റെ കവി​യാ​യി​രു​ന്നു. സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​സ്പ​ന്ദ​ങ്ങ​ളെ ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നു അയാൾ. എപ്പോൾ ധനി​ക​നാ​യോ അപ്പോൾ ആ നന്മ​ക​ളെ​ല്ലാം പറ​ന്നു പോയി. “ഞങ്ങൾ​ക്കി​നി​യും ദാ​സേ​ട്ട​നെ സഹി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല.” എന്നു പറ​ഞ്ഞു ഉഷാ​ന​മ്പ്യാർ കഥ പരി​സ​മാ​പ്തി​യി​ലെ​ത്തി​ക്കു​ന്നു. കഥ​യാ​കു​ന്ന തോ​ക്കിൽ നി​ന്നു് ആശ​യ​മാ​കു​ന്ന ബു​ള്ള​റ്റ് പാ​ഞ്ഞു​വ​ന്നു് വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ ചങ്കിൽ തറ​ച്ചി​ട്ടു മു​തു​കു​പൊ​ളി​ച്ചു പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു. ആശയം വാ​ങ്മയ ചി​ത്ര​മാ​കു​മ്പോ​ഴ​ല്ലേ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ആവിർ​ഭാ​വം? ആ പ്രാ​ഥ​മി​ക​ത​ത്ത്വം പോലും ശ്രീ​മ​തി ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

റോഡിൽ കരി​ങ്കൽ​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളോ ചെ​ങ്ക​ല്ലു​ക​ളോ ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കാ​ണു​മ്പോൾ അതു് നമ്മു​ടെ മന​സ്സിൽ വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​രു ഇം​പാ​ക്ടും ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. എന്നാൽ ആ കരി​ങ്ക​ല്ലു​കൾ കൊ​ണ്ടൊ​രു മതി​ലു​കെ​ട്ടി​യാൽ, ചെ​ങ്ക​ല്ലു​കൾ കൊ​ണ്ടൊ​രു വീ​ടു​കെ​ട്ടി​യാൽ അവ​യു​ടെ രൂപം മന​സ്സിൽ തങ്ങി​നി​ല്ക്കും. പര​സ്പ​ര​ബ​ന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത പദ​ങ്ങ​ളു​ടെ സമൂഹം ഒര​നു​ഭൂ​തി​യും ജനി​പ്പി​ക്കി​ല്ല. ആ പദ​ങ്ങൾ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ ചേർ​ത്തു് ഒരു ഘട​ന​യു​ണ്ടാ​ക്കൂ. അതു് ഇം​പാ​ക്റ്റ് ഉള​വാ​ക്കും. ഘട​ന​യു​ടെ ദാർ​ഢ്യം കൂ​ടു​ന്തോ​റും ഇം​പാ​ക്റ്റും വർ​ദ്ധി​ക്കും. ദൃ​ഢ​ത​യാർ​ന്ന ഈ ഘട​ന​യാ​ണു് നീ​ല​പ​ദ്മ​നാ​ഭ​ന്റെ കഥ​ക​ളു​ടെ സവി​ശേ​ഷത. കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ “പൈ​ത​ലും ദൈ​വ​വും” എന്ന അധി​ക്ഷേ​പ​ഹാ​സ്യം കലർ​ന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യി​ലും ഇതു ദൃ​ശ്യ​മാ​ണു്. ചില അപ​രി​ഷ്കൃത കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളിൽ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രിൽ ആരെ​ങ്കി​ലും ഒരു​ത്തൻ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചാൽ അവൾ പാ​ഞ്ചാ​ലി​യാ​യി മാറണം എന്നൊ​രു അലി​ഖിത നി​യ​മ​മു​ണ്ടു്. അതിനെ പരി​ഹ​സി​ക്കു​ക​യാ​ണു് നീ​ല​പ​ദ്മ​നാ​ഭൻ ലക്ഷ്യ​വേ​ധി​യാ​ണു് ഈ പരി​ഹാ​സ​ത്തി​ന്റെ അമ്പു്. അമ്പു് ലക്ഷ്യ​വേ​ധി​യാ​യ​തു് കഥ​യു​ടെ ദാർ​ഢ്യം കൊ​ണ്ടും.

അമ്പ​തു​കൊ​ല്ലം മു​മ്പു് എന്റെ ഒര​മ്മാ​വൻ മാ​ധ​വ​മേ​നോൻ ബസ്റ​യിൽ ജോലി നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അവി​ട​ത്തെ വേ​ശ്യാ​ല​യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. രണ്ടു​നില കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങ​ളാ​ണു് വേ​ശ്യാ​ല​യ​ങ്ങൾ. റോ​ഡിൽ​നി​ന്നു് കാ​ലെ​ടു​ത്തു​വ​യ്ക്കു​ന്ന​തു് കോ​ണി​പ്പ​ടി​യിൽ. താ​ഴ​ത്തെ​പ്പ​ടി​യിൽ സു​ന്ദ​രി​യായ വേശ്യ ഇരി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. ആ പടി​യിൽ കാലു വച്ചാ​ലു​ടൻ ഒരു സ്വർ​ണ്ണ​നാ​ണ​യം അവൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്ക​ണം. ഉടനെ അവ​ളെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് പു​രു​ഷ​ന്റെ കരതലം ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് കോ​ണി​പ്പ​ടി​കൾ കയറും. അനേകം വർ​ഷ​ത്തെ പരി​ച​യ​മു​ള്ള മട്ടി​ലാ​ണു് അവ​ളു​ടെ പെ​രു​മാ​റ്റം. കാ​മു​കി​യെ​പ്പോ​ലെ സ്നേ​ഹം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കും. “ഓമനേ നി​ന്നെ​ക്കാ​ണാ​നാ​ണു് ഞാ​നി​ത്ര​യും കാലം ഈ ബസ്റ രാ​ജ​വീ​ഥി​ക​ളിൽ അല​ഞ്ഞു​തി​രി​ഞ്ഞ​തു്. ഇനി നമ്മൾ തമ്മിൽ പി​രി​യു​ക​യി​ല്ല” എന്നു് പു​രു​ഷൻ പറ​ഞ്ഞു​പോ​ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തി​ലാ​ണു് അവ​ളു​ടെ സ്നേ​ഹ​പ്ര​ക​ട​നം. മു​റി​ക്ക​ക​ത്തു് ശര​റാ​ന്ത​ലു​ക​ളു​ടെ സു​വർ​ണ്ണ​ദീ​പ​ങ്ങൾ. ഒരു ഉപ​ക​ര​ണം​കൊ​ണ്ടു് പരി​ചാ​രിക അവ​കെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു് താ​ഴ​ത്തേ​ക്കു​പോ​കും… അടു​ത്ത​ദി​വ​സ​മോ പി​ന്നീ​ടു് ഏതെ​ങ്കി​ലും ദി​ന​ത്തി​ലോ അവളെ ആ പു​രു​ഷൻ കണ്ടാൽ അവൾ അയാളെ അറി​യി​ല്ല. സ്വർ​ണ്ണ​നാ​ണ​യം കൈയിൽ കി​ട്ടി​യാൽ അവൾ വീ​ണ്ടും കാ​മു​കി​യാ​കും. ഓരോ തവണ കാ​ണു​മ്പോ​ഴും നൂ​ത​നാ​നു​ഭൂ​തി ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് സാ​ഹി​ത്യം, ബസ്റ​യി​ലെ വേ​ശ്യ​യെ​പ്പോ​ലെ. “No one steps into the same river twice” എന്നു ചി​ന്ത​കൻ പറ​ഞ്ഞ​തും ഇവിടെ യോ​ജി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ പെ​ണ്ണു​കാ​ണാൻ വന്ന സമ​യ​ത്തു് സു​ന്ദ​രി​യായ അനി​യ​ത്തി​യെ അയാളെ കാ​ണി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം വൈ​രൂ​പ്യ​മു​ള്ള ചേ​ച്ചി​യെ വി​വാ​ഹ​ദി​ന​ത്തിൽ കല്യാ​ണ​മ​ണ്ഡ​പ​ത്തിൽ കയ​റ്റിയ അവ​ളു​ടെ അച്ഛൻ എന്റെ ഒര​ക​ന്ന ബന്ധു​വാ​ണു്. വി​വാ​ഹം നട​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? നട​ന്നു. മാ​ന്യ​നാ​ണു് യു​വാ​വു്. അവർ ദമ്പ​തി​ക​ളാ​യി കഴി​യു​ന്നു. മാ​ത്ര​മ​ല്ല അവൾ അഹ​ങ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ഉട​ലെ​ടു​ത്ത രൂ​പ​വും. ഇലി​പ്പ​ക്കു​ളം രവീ​ന്ദ്രൻ ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ വധു എന്ന കഥയിൽ ഈ ചതി​യി​ല്ല. വൈ​രൂ​പ്യ​മു​ള്ള ചേ​ച്ചി​യെ ഒരു​ത്ത​നും വേണ്ട. സു​ന്ദ​രി​യായ അനി​യ​ത്തി​യെ മതി. അവ​ളു​ടെ വി​വാ​ഹം നട​ക്കു​ന്നു. ചേ​ച്ചി ദുഃഖം സഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നി​ല്ക്കു​ന്നു. കഥ​യി​ലെ പെൺ​പി​ള്ളേ​രു​ടെ അച്ഛൻ മാ​ന്യൻ. യഥാർ​ത്ഥ സം​ഭ​വ​ത്തി​ലെ അച്ഛൻ അമാ​ന്യ​നും.

തി​രു​വോ​ണ​ദി​നം. ജോ​ലി​യി​ല്ലാ​ത്ത രണ്ടു​പേർ, പട്ടി​ണി​കി​ട​ക്കു​ന്ന രണ്ടു​പേർ, അന്യോ​ന്യം കാ​ണു​ന്നു. ഒരു​ത്ത​ന്റെ പോ​ക്ക​റ്റി​ലെ കറൻ​സി​നോ​ട്ടു​കൾ മറ്റ​വൻ അപ​ഹ​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് ദയ​നീ​യ​മായ സത്യം വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. ഭാ​ര്യ​യെ പട്ടി​ണി​യി​ട​രു​തെ​ന്നു കരുതി അയാൾ സ്വ​ന്തം രക്തം കൊ​ടു​ത്തു നേ​ടി​യ​താ​ണു് ആ പണം. ഇതാ​ണു് പി. കെ. സു​നിൽ​നാ​ഥി​ന്റെ “വി​ശ​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ സങ്കീർ​ത്ത​നം” (മനോ​രാ​ജ്യം) ഇക്ക​ഥ​യി​ലും മു​ക​ളിൽ​പ്പ​റ​ഞ്ഞ കഥ​യി​ലും യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ത്തി​ന്റെ സ്ഫു​ര​ണ​മു​ണ്ടു്.

എം. പി. മന്മ​ഥൻ പ്ര​സം​ഗി​ക്കാ​നു​ണ്ടെ​ന്നു​ക​ണ്ടു് മദ്ധ്യ​തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​ലെ ഒരു പാ​തി​രി തല​വേ​ദ​ന​യെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് സ്ഥ​ലം​വി​ട്ടു. വാ​ഗ്മി​യായ മന്മ​ഥൻ കേൾ​ക്കെ പ്ര​സം​ഗി​ക്കാൻ അയാൾ​ക്കു പേടി. പേ​ടി​ക്കേ​ണ്ട ഒരു​കാ​ര്യ​വു​മി​ല്ല. മന്മ​ഥൻ അയാളെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ക​യേ ചെ​യ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. ഈ ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ന്റെ സു​വർ​ണ്ണ​നാ​ദ​മായ യേ​ശു​ദാ​സൻ സഭാ​വേ​ദി​യി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ രാ​ഗ​ത്തിൽ കവിത ചൊ​ല്ലി. അദ്ദേ​ഹം എന്നെ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ച​തേ​യു​ള്ളു. മഹ​ത്ത്വ​മു​ള്ള​വർ അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്.