നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് വി. എസ്. നൈപോൾ 1961-ൽ ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് ഗി​യാ​ന​യി​ലെ ഒരു ക്രൈ​സ്തവ കു​ടും​ബ​ത്തെ കാണാൻ ചെ​ന്നു, അവി​ട​ത്തെ ഒരു പ്രാ​യം കൂടിയ സ്ത്രീ​യു​മാ​യി സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹം. പെ​ട്ടെ​ന്നു സൂ​ര്യ​പ്ര​കാ​ശം മങ്ങി. പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഒരു പൂ​വി​ന്റെ സൗ​ര​ഭ്യം അവർ ഇരി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു വ്യാ​പി​ച്ചു. തന്റെ ശൈ​ശ​വം​തൊ​ട്ടു നൈ​പോ​ളി​നു ആ പൂ​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അറി​യാം. പക്ഷേ പേ​ര​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അതെ​ന്താ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം അവ​രോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഞങ്ങൾ ഇതിനെ മുല്ല (ജാ​സ്മിൻ) എന്നാ​ണു വി​ളി​ക്കുക.”

മുല്ല! നൈ​പോ​ളി​നു് ആ വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​കെ അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു! ആ വാ​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലെ ഒരു വാ​ക്കു മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു പരി​ച​യ​മു​ള്ള സസ്യ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് മാ​റ്റ​പ്പെ​ട്ട ഒരു പദം. ആ സ്ത്രീ ഇറു​ത്തെ​ടു​ത്തു കൊ​ടു​ത്ത പൂവു് അദ്ദേ​ഹം ഷർ​ട്ടി​ന്റെ ബട്ടൺ ഹോളിൽ വച്ചു. ഹോ​ട്ട​ലി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു നടന്ന നൈപോൾ അതി​ന്റെ സൗ​ര​ഭ്യം ആസ്വ​ദി​ച്ചു. മുല്ല, മുല്ല. പക്ഷേ ആ വാ​ക്കും ആ പൂവും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മന​സ്സിൽ രണ്ടു വി​ഭി​ന്ന വസ്തു​ക്ക​ളാ​യി വളരെ വർ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി വർ​ത്തി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവ ഒരി​ക്ക​ലും ഒന്നാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രു​ന്നി​ല്ല (The Overcrowded Barracoon, ‘Jasmine’, p. 31).

ഓരോ സാ​ഹി​ത്യ​വും അതി​ന്റെ ദേ​ശ​ത്തോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണെ​ന്ന മത​മാ​ണു നൈ​പോ​ളി​നു്. ആർതർ മി​ല്ല​റെ ന്ന അമേ​രി​ക്കൻ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു് വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്ര​ത്തി​നു നല്കിയ നിർ​വ്വ​ച​നം—രാ​ഷ്ട്രം അതി​നോ​ടു​ത​ന്നെ സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​തു്—സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നും ചേ​രു​മെ​ന്നു അദ്ദേ​ഹം വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. മറ്റു ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ സാ​ഹി​ത്യം നമു​ക്കു വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ കാണാം. അവയിൽ പങ്കു​കൊ​ള്ളാ​നാ​വി​ല്ല. രാ​ഷ്ട്രാ​ന്ത​രീ​യ​ത​യു​ടെ ഈ കാ​ല​യ​ള​വി​ലും സാ​ഹി​ത്യം കൂ​ടു​തൽ കൂ​ടു​തൽ അന്തർ​മു​ഖ​മാ​ണു്. അതു കൂ​ടു​തൽ കൂ​ടു​തൽ സ്വ​കീയ സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​താ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. വാ​ക്കു വേറെ, പൂവു് വേറെ എന്ന മട്ടി​ലാ​ണു് മറ്റു ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ സ്ഥി​തി. എന്റെ വീ​ട്ടി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തു നി​ല്ക്കു​ന്ന മു​ല്ല​പ്പൂ​വി​ന്റെ പരി​മ​ളം എനി​ക്കു് ഉൾ​ക്കൊ​ണ്ടു് ആഹ്ലാ​ദി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലെ ഒരു പു​ഷ്പ​ത്തി​ന്റെ സൗ​ര​ഭ്യം ശ്വ​സി​ച്ചു് ആന​ന്ദി​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. റോ​സാ​പ്പൂ​വി​ന്റെ ഭംഗി എന്നെ രസി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ‘ഡഫഡിൽ’ പു​ഷ്പ​ത്തെ കവി വഡ്സ്വ​ത്തു് വർ​ണ്ണി​ച്ചാ​ലും എനി​ക്കു് ആഹ്ലാ​ദം ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? സാ​ഹി​ത്യം വാ​ക്കി​നെ മാ​ത്രം അവ​ലം​ബി​ച്ചു് ആസ്വ​ദി​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ട കാലം വരും എന്നു നൈപോൾ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.

ഒരു ഭാഗിക സത്യം മാ​ത്ര​മാ​ണു് ഈ നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് നമ്മു​ടെ മുൻ​പിൽ വയ്ക്കു​ന്ന​തു്. വാ​ക്കു​കൾ ഉൽ​പാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മാ​ന​സിക ചി​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം പ്രാ​ധാ​ന്യം. ഫ്ര​ഞ്ച് കവി പൊൾ വേ​ലേ​റീ പറ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ കൂ ദേതേ (Coup d’etat) എന്നു കേ​ട്ടാൽ ഫ്ര​ഞ്ച് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​വ​നു് ഒരു ചി​ത്ര​വും മന​സ്സി​ലു​ദി​ക്കി​ല്ല. എന്നാൽ A change of government by force എന്നു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അറി​യാ​വു​ന്ന​വർ​ക്കു് മാ​ന​സിക ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​വും. വഡ്സ്വ​ത്തി​ന്റെ ‘ഡഫ​ഡിൽ​സ്’ എന്ന കാ​വ്യം വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ആ പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ നൃ​ത്തം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് എന്റെ അന്തർ​നേ​ത്രം കാ​ണു​ന്നു: “വെ​ള്ളാ​മ്പൽ പൂ​ത്തു​പ​ര​ന്ന പാ​ട​ങ്ങ​ളും ഉല്ല​സൽ​ക്കാ​ടും തളിർ​ത്ത മര​ങ്ങ​ളും” എന്ന വരികൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന മാ​ന​സിക ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് അതൊ​ട്ടും വി​ഭി​ന്ന​മ​ല്ല. You with the roses, rosy is your charm. Do you sell roses or yourself or both?—“പനി​നീർ​പ്പൂ​ക്കൾ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന പെൺ​കു​ട്ടി, റോ​സാ​പ്പൂ​പോ​ലെ നീ സു​ന്ദ​രി​യാ​ണു്. നീ പനി​നീർ​പ്പൂ​ക്കൾ വി​ല്ക്കു​ന്നോ? അതോ നി​ന്നെ​ത്ത​ന്നെ വി​ല്ക്കു​ന്നോ? അതോ രണ്ടും വി​ല്ക്കു​ന്നോ?” എന്നു രണ്ടാ​യി​ര​ത്തി​യ​ഞ്ഞൂ​റു വർഷം മുൻ​പു് ഗ്രീ​സി​ലെ ഒരു കവി ചോ​ദി​ച്ചു. നമ്മു​ടെ ഒരു കവി ഇക്കാ​ല​ത്തു് “ആരു​വാ​ങ്ങു​മി​ന്നാ​രു​വാ​ങ്ങു​മീ​യാ​രാ​മ​ത്തി​ന്റെ രോ​മാ​ഞ്ചം?” എന്നു് ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യെ​ക്കൊ​ണ്ടു ചോ​ദി​പ്പി​ച്ചു. ആദ്യ​ത്തെ ചോ​ദ്യ​ത്തി​നു് ആസ്വാ​ദ്യത കു​റ​വാ​ണെ​ന്നു നൈ​പോ​ളേ പറയൂ.

വയ​റ്റി​ലൊ​രു ശസ്ത്ര​ക്രി​യ​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​നാ​യി ഞാൻ വേ​ദ​ന​യോ​ടെ ആശു​പ​ത്രി​യി​ലെ കോമൺ വാർ​ഡിൽ കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. സു​ന്ദ​ര​നായ ഡോ​ക്ടർ ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​മു​ള്ള വേഷം ധരി​ച്ചു് സു​ന്ദ​രി​ക​ളായ നേ​ഴ്സു​ക​ളാൽ പരി​സേ​വി​ത​നാ​യി വാർഡ് ചു​റ്റു​ന്നു. എന്റെ വേ​ദ​ന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പറ​യാ​നാ​യി ഞാൻ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ഡോ​ക്ടർ എന്നെ നോ​ക്കുക പോലും ചെ​യ്യാ​തെ മറ്റൊ​രു രോ​ഗി​യെ പരി​ശോ​ധി​ച്ചി​ട്ടു് നട​ന്നു പോയി.

ധി​ക്കൃ​ത​ശ​ക്ര​പ​രാ​ക്ര​മ​നാ​കിന നക്ത​ഞ്ച​ര​നെ​പ്പോ​ലെ വി​ല​സിയ ഒരു റ്റി. സി. എസ്. ഓഫീസർ, അദ്ദേ​ഹം എത്ര​യെ​ത്ര പെ​റ്റി ഓഫീ​സ​റ​ന്മാ​രെ​യും ശി​പാ​യി​ക​ളെ​യു​മാ​ണു് ഡി​സ്മി​സ് ചെ​യ്ത​തെ​ന്നു് അറി​യാ​മോ? (എക്സൈ​സ് ഡി​പ്പാർ​ട്ട്മെ​ന്റി​ലെ പെ​റ്റി ഓഫീസർ ഇന്നു് പ്രി​വൻ​റീ​വ് ഓഫീ​സ​റാ​ണു്. ശി​പാ​യി, ഗാർ​ഡും.) അങ്ങ​നെ പല കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളെ​യും വഴി​യാ​ധാ​ര​മാ​ക്കി​വി​ട്ട അദ്ദേ​ഹം കഴി​ഞ്ഞ മാസം ട്ര​ഷ​റി ഓഫീ​സിൽ പേ​ടി​ച്ച മട്ടിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഒരു പ്യൂൺ വന്നു് ‘സാറേ അങ്ങോ​ട്ടു മാറി നി​ന്നാ​ട്ടെ’ എന്നു പറ​ഞ്ഞ​തു കേ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം പത്ത​ടി പി​റ​കോ​ട്ടു മാറി. പി​ന്നെ​യും പഞ്ച​പു​ച്ഛ​മ​ട​ക്കി​യു​ള്ള നി​ല്പു്. അനേകം സാ​ധു​ക്ക​ളു​ടെ വായിൽ മണ്ണി​ട്ട ഈ നക്ത​ഞ്ച​ര​നു് ഇങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ അനു​ഭ​വം ഉണ്ടാ​ക​ണം എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു ഞാൻ. എങ്കി​ലും എനി​ക്കു് ആ മനു​ഷ്യ​നോ​ടു് സഹ​താ​പം തോ​ന്നി. എന്റെ ശി​ഷ്യ​നായ ഒരു ക്ലാർ​ക്കി​നോ​ടു് അദ്ദേ​ഹം കേൾ​ക്കാ​തെ ഞാൻ അപേ​ക്ഷി​ച്ചു: “ആ നി​ല്ക്കു​ന്ന ആളി​ന്റെ കാ​ര്യ​മെ​ന്തെ​ന്നു് അന്വേ​ഷി​ച്ചു് അതൊ​ന്നു് ശരി​യാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്താൽ കൊ​ള്ളാം.” ശി​ഷ്യൻ ഉടനെ വേ​ണ്ട​തു ചെ​യ്തു. പണവും വാ​ങ്ങി അദ്ദേ​ഹം സ്ഥലം വി​ട്ടു.

ഞാൻ നേ​ര​ത്തേ ജനി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് ചി​കി​ത്സ ലഭി​ക്കാ​തെ വേ​ദ​ന​യ​നു​ഭ​വി​ച്ചു് ആശു​പ​ത്രി​യിൽ കി​ട​ന്നു. ഭാ​വി​കാ​ല​ത്താ​ണു് ജനി​ച്ച​തെ​ങ്കിൽ അന്നു് ‘സ്ഥി​തി സമ​ത്വം’ നട​പ്പിൽ വന്ന സമ​യ​മാ​യി​രി​ക്കും. ഏതെ​ങ്കി​ലും രോ​ഗി​യെ ഡോ​ക്ടർ അവ​ഗ​ണി​ച്ചാൽ ആ മനു​ഷ്യ​നെ ശി​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന സർ​ക്കാ​രാ​യി​രി​ക്കും അക്കാ​ല​ത്തു്. മു​ക​ളിൽ​പ്പ​റ​ഞ്ഞ ഓഫീസർ നേ​ര​ത്തേ ജനി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് റ്റി. സി. എസ്. പരീ​ക്ഷ ജയി​ച്ച​തും ജോലി കര​സ്ഥ​മാ​ക്കി​യ​തും. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് പല​രെ​യും അദ്ദേ​ഹം ഡി​സ്മി​സ് ചെ​യ്ത​തു്. ഇന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം ജനി​ച്ച​തെ​ങ്കിൽ? ശി​ക്ഷി​ക്കാൻ പറ്റു​കി​ല്ല. അതിനു വേ​ണ്ടി പേ​ന​യെ​ടു​ത്താൽ മതി ഘേ​രാ​വോ ഉണ്ടാ​കും.

നേ​ര​ത്തേ ജനി​ക്കു​ന്ന​തു് ഭാ​ഗ്യ​ക്കേ​ടു തന്നെ. ശ്രീ​മ​തി വൽ​സ​ല​യും പറ​യു​ന്ന​തു് അത​ത്രേ. പി​ന്നോ​ക്ക സമു​ദാ​യ​ത്തിൽ​പെ​ട്ട ഒരു ബാ​ല​നു് ഹോ​സ്റ്റ​ലിൽ അഡ്മി​ഷൻ കി​ട്ടു​ന്നി​ല്ല. കാരണം അവൻ നേ​ര​ത്തേ ജനി​ച്ചു എന്ന​തു തന്നെ. ‘ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട’ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ അതു പറ​യു​മ്പോൾ ബാലൻ ഞെ​ട്ടു​ന്നു. നമ്മ​ളും ഞെ​ട്ടു​ന്നു.

നമ്മു​ടെ കണ്ണു​കൾ ആർ​ദ്ര​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്നു. ഈ വി​കാ​ര​ങ്ങൾ നമു​ക്കു് ഉള​വാ​ക​ത്ത​ക്ക വി​ധ​ത്തിൽ കഥ പറ​ഞ്ഞു് ദു​ഷി​ച്ച സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ മേൽ ഒരു മു​സ​ല​താ​ഡ​നം നട​ത്തു​ന്നു വത്സല (കഥ ജന​യു​ഗം ഓണം വി​ശേ​ഷാൽ​പ്ര​തി​യിൽ). സഹ​താ​പാർ​ഹ​മായ വസ്തുത. സാ​ന്മാർ​ഗ്ഗി​ക​നി​യ​മ​മെ​ന്ന പേരിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്ന ഇത്ത​രം ക്രൂ​ര​ത​കൾ​ക്കു് ഒരു പരി​ഹാ​ര​വു​മി​ല്ല എന്ന​താ​ണു്. വ്യ​വ​സ്ഥി​തി മാ​റി​യാൽ പരി​ഹാ​രം ഉണ്ടാ​കു​മോ? ഉണ്ടാ​കു​മെ​ന്നു വത്സല വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു.

ഈ ജീ​വി​ത​ത്തിൽ പരാ​ജി​ത​രാ​ണു് അധികം പേരും. ചില സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം പൊ​ക്ക​മി​ല്ല. വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം നി​തം​ബ​മി​ല്ല. മട​മ്പു് ഉയർ​ന്ന ചെ​രി​പ്പും റബ്ബർ​പാ​ഡും സഹാ​യ​ത്തി​നെ​ത്തു​ന്നു. നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ ഉരു​ക്കു​മു​ഷ്ടി​യി​ല​മർ​ന്നു ശ്വാ​സം മു​ട്ടു​ന്ന​വ​രെ സഹാ​യി​ക്കാൻ ആരു​മി​ല്ല.

“യദു​വം​ശ​നാ​ശ​ത്തി​ന്റെ ദു​ര​ന്ത പശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തേ​യും ആധു​നിക ഇന്ത്യൻ അവ​സ്ഥ​യേ​യും നേരിയ സൂ​ച​ന​ക​ളി​ലൂ​ടെ ബന്ധി​പ്പി​ച്ചു ഇന്ത്യൻ മന​സ്സി​ന്റെ വർ​ത്ത​മാ​ന​കാല വി​വർ​ണ്ണ​രൂ​പം സ്വ​രൂ​പി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​വാ​നാ​ണു്” തന്റെ ശ്ര​മ​മെ​ന്നു് ‘കലാ​കൗ​മു​ദി’യിൽ ‘മൗ​സ​ല​പൂർ​വം’ എന്ന കാ​വ്യ​മെ​ഴു​തിയ നീ​ല​മ്പേ​രൂർ മധു​സൂ​ദ​നൻ നായർ പറ​യു​ന്നു. കവി​യു​ടെ പ്ര​സ്താ​വം നല്കിയ ആത്മ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടെ ഞാൻ കാ​വ്യം വാ​യി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി.

ഭേഷ്. വാ​ക്കു​കൾ വേണ്ട രീ​തി​യിൽ വീ​ണി​രി​ക്കു​ന്നു. ബാ​ഹ്യ​മായ താ​ള​മു​ണ്ടു്. ആന്ത​ര​ല​യ​മു​ണ്ടു്. തു​ടർ​ന്നു് കാ​വ്യം മു​ഴു​വ​നും വാ​യി​ച്ചു. ഇപ്പ​റ​ഞ്ഞ ഗു​ണ​ങ്ങൾ എല്ലാ​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, ആശ​യ​ങ്ങൾ സി​തോ​പ​ല​ങ്ങ​ളു​ടെ രീ​തി​യിൽ കാ​ന്തി​ചി​ന്തു​ന്നി​ല്ല. ആശ​യ​ങ്ങൾ കാണും. പക്ഷേ കവി​യു​ടെ വാ​ക്കു​കൾ—വാ​വ​ദു​കത—അവയെ പൊ​തി​യു​ന്നു. ആശ​യ​ങ്ങൾ ശ്വാ​സം മു​ട്ടി അക​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്നു. വാ​ക്കു​കൾ ആശ​യ​ത്തി​ന്റെ സത്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നെ നയി​ക്ക​ണം. ആ സത്യം കാ​വ്യാ​ത്മ​ക​സ​ത്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു് അയാളെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ല​ണം.

ആന്ന അഖ്മാ​ത്തവ റഷ്യ​യി​ലെ പേ​രു​കേ​ട്ട കവ​യി​ത്രി​യാ​ണു് (1888–1966). അവ​രു​ടെ മകൻ ലെ​നിൻ​ഗ്രാ​ഡ് ജയി​ലി​ലാ​യി. അവനെ വി​ട്ടു​കി​ട്ടാൻ വേ​ണ്ടി അവർ പതി​നേ​ഴു മാസം ക്യൂ​വിൽ ജയി​ലി​ന്റെ മുൻ​പിൽ പല​പ്പോ​ഴും നി​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരു​ദി​വ​സം അങ്ങ​നെ വരി​യിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന അവ​രോ​ടു തൊ​ട്ട​ടു​ത്തു നീ​ല​ച്ചു​ണ്ടു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി നി​ല്ക്കു​ന്ന ഒരു സ്ത്രീ ചോ​ദി​ച്ചു:

“നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇതു വർ​ണ്ണി​ക്കാ​നാ​വു​മോ?”

“എനി​ക്കാ​വും” എന്നു കവി​യ​ത്രി. അപ്പോൾ, ഒരു കാ​ല​ത്തു മു​ഖ​മാ​യി​രു​ന്ന അവ​രു​ടെ ആ അവ​യ​വ​ത്തിൽ ഒരു മന്ദ​സ്മി​ത​ത്തി​ന്റെ നിഴൽ മി​ന്നി മങ്ങി മറ​ഞ്ഞു. ഈ സംഭവം എടു​ത്തെ​ഴു​തു​ന്ന ജോൺ പി​ല്ലി​ങ് പറ​യു​ന്നു: “പേ​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്ന യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ങ്ങ​ളെ കവി​ത​യ്ക്കു് ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കാ​നാ​വു​മോ എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു സ്ത്രീ​യു​ടെ മര​വി​ച്ച ചു​ണ്ടു​ക​ളിൽ മന്ദ​ഹാ​സ​ത്തി​ന്റെ നിഴൽ വന്ന​തു്.” ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ന്റെ സൂ​ച​ന​യാ​ണു്. ഭയ​ജ​ന​ക​ങ്ങ​ളായ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യ​ങ്ങ​ളെ മധു​സൂ​ദ​നൻ നായർ വർ​ണ്ണി​ക്കു​മ്പോൾ അതു ഞങ്ങൾ​ക്കു ആശ്വാ​സം പക​ര​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം ആശ​യ​ങ്ങൾ​ക്കു സ്ഫു​ടത കൈ​വ​ര​ട്ടെ.

അവി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നും വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നും തമ്മി​ലു​ള്ള വ്യ​ത്യാ​സ​മെ​ന്താ​ണു്? അവി​ദ​ഗ്ദ്ധൻ ശ്രീ പ്ര​ഭാ​ശ​ങ്ക​റി​നെ​പ്പോ​ലെ “ചക്ക” പോ​ലു​ള്ള കഥ​ക​ളെ​ഴു​തും. വി​ദ​ഗ്ദ്ധൻ “യൂ​സ്ലീ​സ് ബ്യൂ​ട്ടി ” പോ​ലു​ള്ള കഥകൾ രചി​ക്കും (മോ​പ​സാ​ങ്ങി​ന്റെ കഥ). മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ, കു​ള​ത്തി​ന്റെ കരയിൽ വീർ​ത്തു കി​ട​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​യു​ടെ ശവം പോലെ മലർ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന ഇക്കഥ തി​ക​ച്ചും ബോ​റി​ങ്ങാ​ണു്. ഇവിടെ ചക്ക സിം​ബ​ലാ​ണു്. കഥ​യി​ലെ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തി​നു് ചക്ക തി​ന്നാൻ കൊതി. ചക്ക​ച്ചുള തി​ന്നി​ട്ടു് അതി​ന്റെ ചില അം​ശ​ങ്ങൾ ഒറ്റ​ക്കാ​ലൻ കാ​ക്ക​യ്ക്കു ഇട്ടു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. വയറു വീർ​ത്താൽ കാക്ക ‘കാ കാ ’ എന്നു കരയും. അതു​വ​രെ മി​ണ്ടു​കി​ല്ല. വർ​ഗ്ഗ​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച വി​ധ​ത്തിൽ മറ്റു കാ​ക്ക​ക​ളെ വി​ളി​ച്ചു​വ​രു​ത്തേ​ണ്ട​ത​ല്ലേ? വരു​ത്തി​യാൽ ഒറ്റ​ക്കാ​ലൻ കാ​ക്ക​യു​ടെ വയറു് കാ​ലി​യാ​കും. അത്ര​യേ​യു​ള്ളു. ലോ​ക​ഭോ​ഗ​ങ്ങൾ ആസ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന ഒരു​വ​ന്റെ മുൻ​പിൽ ദരി​ദ്ര​നെ, അശ​ക്ത​നെ അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് തത്ത്വ​വി​ചാ​ര​ത്തി​നു ഉദ്യു​ക്ത​നാ​വു​ന്നു കഥാ​കാ​രൻ. അവ​സാ​ന​ത്തെ ഈ ദാർ​ശ​നിക ചി​ന്ത​ന​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി കഥ​യു​ടെ 99 ശത​മാ​ന​വും നി​ഷ്പ്ര​യോ​ജ​ന​മായ ചക്ക​വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി നീ​ക്കി​വ​യ്ക്കു​ന്നു. വലിയ തലയും ചെറിയ ശരീ​ര​വും പെൻ​സിൽ പോ​ലു​ള്ള കാ​ലു​ക​ളും വര​ച്ചു് ചില സി​നി​മാ മാ​സി​ക​ക​ളിൽ ചല​ച്ചി​ത്ര താ​ര​ങ്ങ​ളെ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലേ? അതു​പോ​ലൊ​രു വി​രൂ​പ​ചി​ത്ര​മാ​ണു് പ്ര​ഭാ​ശ​ങ്ക​റി​ന്റെ ‘ചക്ക’ പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്.

പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ഒരു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ ഒരു കൃ​തി​യു​ടെ പര​കീ​യ​സ്വ​ഭാ​വം വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഈ ലേഖകൻ മുൻ​പു് എഴുതി. ആ ലേഖനം പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ പത്രാ​ധി​പ​രും അഭി​നേ​താ​വു് പി. കെ. വി​ക്ര​മൻ​നാ​യ​രും സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നെ കാണാൻ ചെ​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ തൊ​ട്ട​ടു​ത്തു വച്ചി​രു​ന്ന ഒരു ഇരു​മ്പു​സേ​ഫിൽ “ഇതു് കൃ​ഷ്ണൻ നാ​യ​രെ​ന്ന ശപ്പ​നാ​ണു്” എന്നു പറ​ഞ്ഞു കൈ​കൊ​ണ്ടു് ഇടി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈ ഒടി​ഞ്ഞു. പത്രാ​ധി​പ​രും വി​ക്രം നാ​യ​രും കൂടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ആശു​പ​ത്രി​യിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി.

ജർ​മ്മൻ ചക്ര​വർ​ത്തി ഫ്രെ​ഡ്റി​ക് മൂ​ന്നാ​മൻ വാതിൽ തു​റ​ന്നു​കി​ട്ടാ​ത്ത ദേ​ഷ്യം​കൊ​ണ്ടു അതിൽ പല തവണ ആഞ്ഞു ചവി​ട്ടി. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കാ​ലു​മു​റി​ച്ചു കള​യേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു. ഒന്നും അതിരു കട​ക്ക​രു​തു്; വർ​ണ്ണ​ന​യി​ലും അതു തന്നെ നിയമം.

മാർ​ഗ​റ​റ്റ് ഡ്രബൽ (M. Drabbles) കീർ​ത്തി​യാർ​ജ്ജി​ച്ച നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യാ​ണു്. എഡ്വേ​ഡ് ഷോർ​ട്ടർ എഴു​തിയ A History of Women’s Bodies എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ബി. ബി. സി.യി​ലൂ​ടെ അവർ പറ​ഞ്ഞ​തു് “Reading Shorter is like living a nightmare” എന്നാ​ണു് (പേ​ടി​സ്സ്വ​പ്നം കാ​ണു​ന്ന​തി​നു സദൃ​ശ​മാ​ണു് ഷോർ​ട്ട​റു​ടെ പു​സ്ത​കം വാ​യി​ക്കുക എന്ന​തു്). അതിൽ അദ്ദേ​ഹം എഴു​തു​ന്നു: Does it sound as though Madam Dubost, at the age of forty-​nine had the right to refuse sex to Monsieur Dubost? She appeared a Lyon’s Hotel Die, in July of 181 with an extensive cervical came bleeding and smelling awful. How ever her immediate problems was that she was pregnant, for despite her “advanced sarcoma” Monsieur Dubost has insisted upon intercourse. On 16 September she miscarried and died shortly afterward (p. 11).

ഗർ​ഭാ​ശ​യ​ത്തി​ന്റെ താ​ഴ​ത്തെ അറ്റ​ത്തു ക്യാൻ​സർ പി​ടി​ച്ചു രക്ത​മൊ​ഴു​കി ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധം പര​ത്തു​ന്ന ഭാ​ര്യ​യു​മാ​യി ലൈം​ഗിക വേ​ഴ്ച​യ്ക്കു ഭർ​ത്താ​വു ചെ​ല്ലു​ന്നു. അവൾ ഗർ​ഭി​ണി​യു​മാ​ണു്. അവൾ​ക്കു ഗർ​ഭ​ച്ഛി​ദ്രം സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. മരി​ക്കു​ന്നു. യഥാർ​ത്ഥ സംഭവം. പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ പല ക്രൂ​ര​ത​ക​ളും ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സത്യ​മി​താ​ണെ​ങ്കി​ലും സ്ത്രീ​ക​ളെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ നമു​ക്കു—പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു്—താ​ല്പ​ര്യ​മു​ണ്ടു്. “ധീ​ര​നായ ചെ​ന്താ​മ​ര​ക്ക​ണ്ണ​നു​ണ്ടോ കര​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ളൂ?” എന്തി​നാ​ണു് ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണൻ കര​ഞ്ഞ​തു്? എന്നു് കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യി​ലെ ശകു​നി​യോ​ടു ചോ​ദ്യം. ഉത്ത​രം നന്നാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. “ഒരു ഭാ​ര്യ​യു​ള്ള​വൻ കര​യു​ന്നു. ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​നു ഭാ​ര്യ​മാർ എത്ര പേ​രാ​യി​രു​ന്നു?” വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ ചി​രി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന ഉദ്ദേ​ശ്യ​മേ ശകു​നി​ക്കു​ള്ളൂ. പി​ന്നെ അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞ​തും സത്യം. അതി​ന്റെ മറു​പു​റം കൂടി കാ​ണി​ക്കാൻ ഞാൻ ഷോർ​ട്ട​റു​ടെ പു​സ്ത​ക​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എഴു​തി​യെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. അഞ്ചല കാർ​ട്ട​റും വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​യായ നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യാ​ണു്. അവർ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു: An absorbing, most moving, informative, horrifying, exceedingly stimulating book.

എല്ലാ പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കും എല്ലാ സ്ത്രീ​ക​ളെ​യും ഇഷ്ട​മാ​ണു്; എന്നാൽ എല്ലാ സ്ത്രീ​കൾ​ക്കും എല്ലാ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ​യും ഇഷ്ട​മി​ല്ല. അവർ​ക്കു ചില പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ മാ​ത്ര​മേ ഇഷ്ട​മു​ള്ളു. ഈ പ്ര​സ്താ​വം മൗ​ലി​ക​മ​ല്ല. എവി​ടെ​യോ ഞാൻ വാ​യി​ച്ച​താ​ണു്. എങ്കി​ലും ആധു​നിക കാ​ല​ത്തു് സ്ത്രീ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ മനോ​ഭാ​വ​ത്തി​നു മാ​റ്റം വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. സ്ത്രീ​യെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു പണ്ടു പു​രു​ഷ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന വി​മോ​ഹ​താ​വ​സ്ഥ ഇന്നി​ല്ല. അശ്ലീല രചനകൾ ഇന്നു യു​വാ​ക്ക​ന്മാർ​ക്കു പോലും ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹ​ങ്ങ​ളാ​യി തോ​ന്നു​ന്നു. ചല​ച്ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലെ ‘കു​ളി​സീ​നു​കൾ’ ഇന്നാ​രെ​യും ചലനം കൊ​ള്ളി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. സു​ന്ദ​രി​യു​ടെ നഗ്ന​ശ​രീ​രം പോലും ഇക്കാ​ല​ത്തു വൈ​ര​സ്യ​ജ​ന​ക​മാ​ണു് പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു്. ഇതിനെ ഷോർ​ട്ടർ “ഡി​മി​സ്റ്റി​ഫി​ക്കേ​ഷൻ ഒഫ് വി​മെൻ​സ് ബോ​ഡീ​സ്” എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഈ ഡി​മി​സ്റ്റി​ഫി​ക്കേ​ഷൻ ഇങ്ങ​നെ തു​ടർ​ന്നു പോയാൽ ഏതാ​നും വർ​ഷ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് പു​രു​ഷൻ സ്ത്രീ​യെ പാടേ അവ​ഗ​ണി​ക്കു​ന്ന കാലം വരു​മെ​ന്നു് എനി​ക്കു തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഇതു് സെ​ക്സ് ഗ്ലാൻ​ഡു​ക​ളു​ടെ ശക്തി നശി​ച്ച പ്രാ​യം കൂടിയ ഒരാ​ളി​ന്റെ ജല്പ​ന​മാ​യി കരു​ത​രു​തു്. സൂ​ക്ഷ്മ​നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ന്റെ ഫലമായ സാ​മാ​ന്യ​വ​ത്ക​ര​ണ​മാ​ണു്.

സത്യം മു​ക​ളിൽ പറ​ഞ്ഞ​താ​ണെ​ങ്കി​ലും മിസസ് ബേബി മേ​നോ​നും മി​സ്റ്റർ എൻ. കെ. കണ്ണൻ മേ​നോ​നും ചേർ​ന്നെ​ഴു​തിയ “അത്താ​ഴ​വി​രു​ന്നു്” എന്ന വളരെ മോ​ശ​പ്പെ​ട്ട ദീർ​ഘ​മായ കഥയിൽ (ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാരിക) സ്ത്രീ​യു​ടെ ‘മി​സ്റ്റി​ഫി​ക്കേ​ഷൻ ശക്തി​യെ ഏറെ വാ​ഴ്ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വി​വാ​ഹി​ത​നായ കഷ​ണ്ടി​ക്കാ​ര​നായ ഒരു ‘ബി​സ്നെ​സ് മാ​ഗ്നി​റ്റ്’—വ്യാ​പാ​ര​പ്ര​മു​ഖൻ—അതി​സു​ന്ദ​രി​യായ പേ​ഴ്സ​നൽ അസി​സ്റ്റ​ന്റു​മാ​യി കൽ​ക്ക​ട്ട​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. വി​മാ​ന​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവ​ളു​ടെ സാരി മാ​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന വക്ഷ​സ്സി​ലേ​ക്കു സാ​കൂ​തം നോ​ക്കിയ അയാൾ അവി​ടെ​യെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ മറ്റൊ​രു സു​ന്ദ​രി​യെ​ക്ക​ണ്ടു് അഭി​ലാ​ഷ​മു​ള്ള​വ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. സു​ന്ദ​രി​യായ പേ​ഴ്സ​നൽ അസി​സ്റ്റ​ന്റി​നെ വേ​റൊ​രു ധനികൻ തട്ടി​യെ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

ആംഗ്ലോ-​ആസ്ട്രിയൻ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ കാറൽ പൊപർ (Karl Popper) അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളോ​ടു പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു: സൂ​ക്ഷ്മ​ത​യോ​ടെ നി​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യൂ. എന്നി​ട്ടു് നി​ങ്ങൾ നി​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്ത​തു് എഴു​തി​വ​യ്ക്കു. എന്താ​ണു നി​രീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് അറി​യാ​തെ കു​ട്ടി​കൾ പരി​ഭ്ര​മി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യു​ള്ള നി​രീ​ക്ഷ​ണം എപ്പോ​ഴും വി​വേ​ച​ന​ത്തോ​ടു കൂ​ടി​യ​താ​ണു്, അതു് ലേ​ഖ്യ​പ്ര​സം​ഗ​മ​ല്ല (documentation) എന്നു് പൊ​പ​റു​ടെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് The Story of the Novel എഴു​തിയ ജോർ​ജ്ജ് വാ​ട്സൻ പറ​യു​ന്നു. ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി​യി​ലെ ഇക്കഥ ഡോ​ക്യു​മെ​ന്റേ​ഷ​നെ​ക്കാൾ ഹീ​ന​മാ​യി വല്ല​തു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു്. ഇതി​ന്റെ അനു​യോ​ജ്യത (responsibility എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ) ഒരാൾ​ക്ക​ല്ല. രണ്ടു​പേർ​ക്കാ​ണു് എന്ന​തു് ആശ്വാ​സ​പ്ര​ദം. ജോ​യി​ന്റ് സ്റ്റോ​ക്കു് കമ്പ​നി​യു​ടെ മട്ടി​ലു​ള്ള കഥാ​ര​ച​ന​യാ​ണ​ല്ലോ ഇതു്.

ജോർ​ജ്ജ് വാ​ട്സൻ ഉദ്ധ​രി​ച്ച ഭാഗം പൊ​പ​റു​ടെ Conjectures and Refutations എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള​താ​ണു്. ഏതു് ശാ​സ്ത്രീ​യ​സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തി​നും താൽ​ക്കാ​ലി​ക​മായ സങ്ക​ല്പ​ത്തി​ന്റെ (tentative hypothesis) വി​ല​യേ​യു​ള്ളു​വെ​ന്നാ​ണു് പൊ​പ​റു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം. ഈ സി​ദ്ധാ​ന്ത​ത്തെ നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി തട്ടി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു. ശാ​സ്ത്രീ​യ​സി​ദ്ധാ​ന്ത​വും നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും അന്യോ​ന്യ​വി​രു​ദ്ധ​ങ്ങ​ളാ​ണെ​ങ്കിൽ സി​ദ്ധാ​ന്തം ഉപേ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഒരു പുതിയ ഊഹ​ത്തി​നു​ള്ള (conjecture) മാർ​ഗ്ഗം തെ​ളി​യു​ന്നു.

പൊ​പ​റു​ടെ മറ്റൊ​രു പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ആശയം: ഭൗതിക വസ്തു​ക്കൾ നി​റ​ഞ്ഞ ലോകം ഒന്നു്. മാ​നു​ഷി​കാ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടേ​തായ ലോകം രണ്ടു്. ആദ്യ​ത്തേ​തു് വസ്തു​നി​ഷ്ഠ​മായ ലോകം. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​തു് കർ​ത്തൃ​നി​ഷ്ഠ​മായ ലോകം. ഈ രണ്ടു ലോ​ക​ങ്ങ​ളെ​യും തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കർ അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. പൊ​പ​റു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ മൂ​ന്നാ​മ​തൊ​രു ലോ​ക​മു​ണ്ടു്. ദാർ​ശ​നി​ക​വും ശാ​സ്ത്രീ​യ​വു​മായ ജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റേ​തായ ലോ​ക​മാ​ണ​തു്. ഇതിനെ “ലോകം 3” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഭൗ​തി​ക​പ​രി​തഃ​സ്ഥി​തി​കൾ നമ്മ​ളിൽ ഏല്പി​ക്കു​ന്ന ആഘാ​ത​ത്തെ​ക്കാൾ വലിയ ആഘാ​ത​മാ​ണു് ഈ മൂ​ന്നാ​മ​ത്തെ ലോകം ഏല്പി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു പൊപർ കരു​തു​ന്നു. ഞാൻ കൂ​ടു​ത​ലെ​ഴു​തു​ന്നി​ല്ല. പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാർ ഈ ചി​ന്താ​മ​ണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ​യൊ​ക്കെ സഞ്ച​രി​ക്ക​ണം.

കു​ന്ന​ത്തൂർ ദേ​വീ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ പൂജ നട​ത്തി വന്ന​തു് വെ​ളി​ച്ച​പ്പാ​ടു് കൊ​ച്ചു​രാ​മ​നാ​ണു്. അയാളെ മാ​റ്റി ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​നെ പൂ​ജാ​രി​യാ​ക്കാൻ ക്ഷേ​ത്ര​ഭ​രണ സമിതി തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. വെ​ളി​ച്ച​പ്പാ​ടു് ദേ​വി​യു​ടെ വി​ഗ്ര​ഹ​ത്തെ പു​ണർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്തു. ശ്രീ. പി. വി. തമ്പി കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘അന്ത്യ​പൂജ’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ടെ സാ​ര​മി​താ​ണു്. കഥാ​കാ​ര​നു ഭാ​വ​ന​യു​ടെ പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തെ ദർ​ശി​ക്കാൻ കഴി​വി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഉദ്വേ​ഗ​ജ​ന​ക​മാ​യി​ത്തീ​രേ​ണ്ട കഥ സ്കൂൾ ബോയ് കോം​പൊ​സി​ഷൻ പോലെ ശു​ഷ്ക​മാ​യി ഭവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. വെ​ള്ള​ക്ക​ട​ലാ​സ്സിൽ കുറെ അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ വീ​ഴ്ത്തി​യാൽ, അച്ചു​കൂ​ട​ത്തി​ലു​ള്ള​വർ അച്ച​ടി മഷി​കൊ​ണ്ടു് അതു വാ​രി​ക​യു​ടെ താ​ളു​ക​ളിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​ക്കി​യാൽ കലാ​സൃ​ഷ്ടി​യാ​വി​ല്ല. വാ​രി​ക​യു​ടെ പു​റ​ങ്ങ​ളി​ലെ കറു​ത്ത അക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു വെ​ളി​ച്ച​പ്പാ​ടു് എഴു​ന്നേ​റ്റു വരണം. അയാ​ളു​ടെ യാതന നമ്മൾ അനു​ഭ​വി​ക്ക​ണം. അയാൾ കഴു​ത്ത​റു​ത്ത​പ്പോൾ ചാടിയ രക്ത​ത്തി​ന്റെ ചു​വ​പ്പു നിറം കണ്ടു നമ്മൾ ഞെ​ട്ട​ണം. ഇന്ന​ത്തെ നി​ല​യിൽ പി. വി. തമ്പി​യു​ടേ​തു വ്യർ​ത്ഥ​മായ രച​ന​യാ​ണു്.

1956-ൽ നോബൽ സമ്മാ​നം വാ​ങ്ങിയ സ്പാ​നി​ഷ് കവി വ്വാൻ റാമോൻ ഹീ​മ​നെ​ത്തി ന്റെ (Juan Ramon Jimenez, 1881–1958) ഒരു പ്രേ​മ​കാ​വ്യം തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്തു് കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ ചേർ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഹീ​മ​നെ​ത്തു് രവീ​ന്ദ്ര​നാഥ ടാ​ഗോ​റി ന്റെ അനു​കർ​ത്താ​വാ​യി​രു​ന്നു. സദൃ​ശ​ങ്ങ​ളായ എത്ര വരികൾ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ഉദ്ധ​രി​ക്കാം. ഒരെ​ണ്ണം​മാ​ത്രം നല്കാം.

Never be afraid of the moments—thus sings the voice of the everlasting (Tagore, Stray Birds). The best has only two moments; its moment and soon afterward, its eternity (Jimenez).

ഇരു​പ​തു കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് ഞാൻ ഈ സാ​ദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നു് എഴുതി അയ​ച്ചു. “ടാ​ഗോ​റി​നു് അങ്ങ​നെ ചില അനു​കർ​ത്താ​ക്കൾ സ്പെ​യി​നി​ലു​ണ്ടെ​ന്നു കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി​യാ​യി എഴുതി. കു​ങ്കു​മ​ത്തി​ലെ കാ​വ്യ​ത്തി​ലും ടാഗോർ എഴു​തിയ ‘ഉദ്യാ​ന​പാ​ലക’ന്റെ സ്വാ​ധീ​ന​ശ​ക്തി കാണാം.

(കവി​യു​ടെ പേരു ജുവാൻ റാമോൺ ജി​മീ​നെ​സ് എന്നു വാ​രി​ക​യിൽ കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ശരി​യ​ല്ല അതു്.)

ജർ​മ്മൻ ഫീൽഡ് മാർ​ഷ​ലും നാ​ത്സി പാർ​ട്ടി നേ​താ​വു​മാ​യി​രു​ന്ന ഹെർ​മാൻ വിൽ​ഹെം ഗോ​യ്റി​ങ് (Goering, 1893–1946) പറ​ഞ്ഞു: ‘ജു​ത​നാ​രാ​ണെ​ന്നു തീ​രു​മാ​നി​ക്കേ​ണ്ട​തു് ഞാ​നാ​ണു്.’ ഗോ​യ്റി​ങ്ങി​നു് ഇഷ്ട​മി​ല്ലാ​ത്ത ആരെ​യെ​ങ്കി​ലും വധി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ അയാളെ ജുതൻ എന്നു മു​ദ്ര​കു​ത്തി​യാൽ മതി. എന്റെ അഭി​വ​ന്ദ്യ​മി​ത്ര​മായ പു​ന​ലൂർ ബാലൻ ‘വയ്യാ’ എന്ന കാ​വ്യ​മെ​ഴു​തി​യി​ട്ടു് (മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്) അതു കാ​വ്യ​മാ​ണെ​ന്നു പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കു​ന്നു. നമു​ക്കു പി​ന്നെ​ന്തു ചെ​യ്യാൻ കഴി​യും?

എന്നു നാ​ലു​വ​രി മതി, കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം ഗ്ര​ഹി​ക്കാൻ.

വർ​ണ്ണോ​ജ്ജ്വ​ല​മായ ആഖ്യാ​ന​മാ​ണു് സി. വി. രാമൻ പിള്ള യു​ടേ​തു്. വർണ്ണ രഹി​ത​മായ ആഖ്യാ​നം തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള യു​ടേ​തു്. രണ്ടാ​മ​ത്തേ​താ​ണു് ഈ ലേ​ഖ​ക​നി​ഷ്ടം. ഈ. വി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള യുടെ ഹാ​സ്യ​ര​ച​ന​ക​ളി​ലാ​കെ വർ​ണ്ണ​ര​ഹി​ത​മായ ആഖ്യാ​നം കാണാം. സു​കു​മാ​റും അങ്ങ​നെ തന്നെ. ആയാ​സ​മി​ല്ലാ​തെ അദ്ദേ​ഹം ഹാ​സ്യം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. ഉദാ​ഹ​ര​ണം മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യി​ലെ “രക്ത​സാ​ക്ഷി​ദി​നം”.

സമയം കൊ​ല്ലാൻ വേ​ണ്ടി ഞാൻ സിനിമ കാണാൻ പോ​കു​ന്നു. പക്ഷേ, സിനിമ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും എന്നെ സമയം കൊ​ല്ലു​ക​യാ​ണു് (സി​റ്റ് വെ​ല്ലി​നോ​ടു ഭാ​ഗി​ക​മായ കട​പ്പാ​ടു്). കാലം നി​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ​നെ കി​ളി​മാ​നൂർ മധു ഹൃ​ദ​യ​സ്പർ​ശ​ക​മാ​യി അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ‘സമ​യ​തീ​ര​ങ്ങ​ളിൽ’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തിൽ (സമ​താ​ളം, വാർ​ഷി​ക​പ്പ​തി​പ്പു്).

ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ അറോ​റി​ഡ്യൂ​ഡി​വ​ന്റ് എന്ന ഫ്ര​ഞ്ച് നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​യു​ടെ തൂ​ലി​കാ​നാ​മം ജോർജ് സാൻഡ് ആണെ​ന്നു കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഹബീബ് അഴീ​ക്കോ​ടു് എഴു​തു​ന്നു. അങ്ങ​നെ​യാ​രും ഫ്ര​ഞ്ചു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഇല്ല. ഓരൊർ ദ്യു​ദ​വാ​ങ് എന്ന സ്ത്രീ ഷൊർഷ് സാ​ങ്ദു് എന്ന പേരിൽ നോ​വ​ലു​കൾ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. (Aurore Dudevant, George Sand) അഞ്ജ​ന​മെ​ന്ന​തു ഞാ​ന​റി​യും മഞ്ഞ​ളു​പോ​ലെ വെ​ളു​ത്തി​രി​ക്കും.

“നഃ സ്ത്രീ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മർ​ഹ​തി” എന്ന​തി​നു് ആർ. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ നായർ നല്കിയ വ്യാ​ഖ്യാ​നം തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നു് സി. അച്യു​ത​മേ​നോൻ എഴു​തു​ന്നു (ജന​യു​ഗം വാരിക). സ്ത്രീ​ക്കു് അസ്തി​ത്വ​മേ​യി​ല്ല എന്നാ​ണു് അച്യു​ത​മേ​നോ​ന്റെ വാദം. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആ അർ​ത്ഥ​പ്ര​ദർ​ശ​നം ശരി​യ​ല്ല. സ്ത്രീ​യെ ബാ​ല്യ​ത്തിൽ അച്ഛ​നും യൗ​വ​ന​ത്തിൽ ഭർ​ത്താ​വും വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തിൽ പു​ത്ര​നും രക്ഷി​ക്ക​ണം. അവൾ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തോ​ടെ നട​ക്ക​രു​തു് എന്നാ​ണു് ശരി​യായ അർ​ത്ഥം. “അർ​ഹാ​വ​ഭോ​ജ​യൻ വി​പ്രോ ദണ്ഡ​മർ​ഹ​തി മാഷകം” എന്ന മനു​സ്മൃ​തി വാ​ക്യം നോ​ക്കുക. അർഹ ശബ്ദ​ത്തി​നു് അച്യു​ത​മേ​നോൻ കല്പി​ക്കു​ന്ന അർ​ത്ഥം ഇല്ല. എങ്കി​ലും എഴു​താ​ത്ത പുറം വാ​യി​ച്ച രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ നാ​യർ​ക്കു് അതു് പറ്റിയ മറു​പ​ടി തന്നെ.