സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​കൾ വന്നു​വീ​ഴു​ന്തോ​റും പനി​നീർ​പ്പൂ​വി​ന്റെ ശോഭ കൂ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. കാ​ല​ത്തു് നാ​ണം​കു​ണു​ങ്ങി​നിൽ​ക്കു​ന്ന പൂവു് ഉച്ച​യാ​കു​മ്പോൾ പ്രൗ​ഢ​യെ​പ്പോ​ലെ തീ​ക്ഷ്ണ ശോ​ഭ​യോ​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കും നിൽ​ക്കുക. കടു​ത്ത രശ്മി​കൾ ഏറ്റി​ട്ടും പൂ​വി​നു ഈ ഉജ്ജ്വ​ലത എങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​വു​ന്നു? ആരോ​ഗ്യ​മു​ള്ള യു​വാ​വി​നോ യു​വ​തി​ക്കോ അഞ്ചു​മി​നി​റ്റിൽ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി വെ​യി​ല​ത്തു നിൽ​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. എന്നാൽ മൃ​ദു​ത്വ​മു​ള്ള റോ​സാ​പ്പൂ വാ​ടു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഒന്നി​നൊ​ന്നു കാ​ന്തി​യു​ള്ള​താ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. സാ​യാ​ഹ്ന​മാ​യി, രാ​ത്രി​യാ​യി. പനി​നീർ​പ്പൂ​വി​നു ശോ​ഭ​യി​ല്ല. യു​വ​തി​ക​ളും ഇതു​പോ​ലെ​യാ​ണു്. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നാ​ണു വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ അവ​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം വർ​ദ്ധി​ക്കും. കി​ഴ​വ​നാ​ണെ​ങ്കി​ലോ? അവ​ളു​ടെ ഭംഗി ഏതാ​നും ദി​വ​സം​കൊ​ണ്ടു് ഇല്ലാ​താ​കും. ഒന്നോ രണ്ടോ മാസം കഴി​യു​മ്പോൾ അവൾ കി​ഴ​വി​യാ​യി മാ​റി​യി​രി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു യു​വ​തി​യാ​കു​ന്ന പനി​നീർ​പൂ​വി​നു യു​വ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ തീ​ക്ഷ്ണ​മ​യൂ​ഖ​ങ്ങ​ളാ​ണു വേ​ണ്ട​തു്, വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ ശീ​ത​ള​ര​ശ്മി​ക​ള​ല്ല എന്നു് ആരോ പറ​ഞ്ഞ​തു്. സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​കൾ ഏൽ​ക്കു​മ്പോൾ വെ​ള്ളാ​രം​ക​ല്ലു​കൾ തി​ള​ങ്ങും, പച്ച​യി​ല​കൾ ശോ​ഭി​ക്കും. സൂ​ര്യൻ അസ്ത​മി​ക്ക​ട്ടെ. വെ​ള്ളാ​രം​ക​ല്ലു​ക​ളെ​ക്കാൾ, ഇല​ക​ളെ​ക്കാൾ അനാ​കർ​ഷ​ക​ങ്ങ​ളാ​യി വേ​റെ​യൊ​ന്നു​മി​ല്ല. ഇതു​പോ​ലെ​യാ​ണു കലാ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളും. അനു​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ കി​ര​ണ​ങ്ങൾ വന്നു​വീ​ണാൽ അവ പ്ര​കാ​ശി​ക്കും, രത്നം പോലെ. അനു​ഭ​വ​ര​ശ്മി​കൾ പതി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അവ മൺ​ക​ട്ട​ക​ളാ​ണു്. അനു​ഭ​വ​ങ്ങൾ​ക്കു തീ​ക്ഷ്ണത കൂ​ടു​മ്പോൾ അനു​വാ​ച​കൻ അന്നു​വ​രെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത പലതും കാണും. എന്നാൽ പ്ര​ചാ​ര​ണം എഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ ലക്ഷ്യ​മാ​കു​മ്പോൾ സങ്കു​ചി​ത​ങ്ങ​ളായ അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ മാ​ത്ര​മേ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാ​നാ​വൂ. അതി​ന്റെ ഫല​മാ​യി കലാ​സൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്കും സങ്കു​ചി​ത​ത്വം വരു​ന്നു. ടൊൾ​സ്റ്റോ​യി യു​ടെ​യും ദസ്തെ​യെ​വ്സ്കി യു​ടെ​യും മഹ​ത്വം മാ​ക്സിം ഗോർ​ക്കി ക്ക് ഇല്ലാ​ത്ത​തു് അതി​നാ​ലാ​ണു്.

കട​പ്പു​റ​ത്തെ മണൽ​ത്ത​രി​ക​ളേ, നി​ങ്ങൾ​ക്ക് മദ്ധ്യാ​ഹ്ന​ത്തിൽ എന്തൊ​രു ശോഭ! നി​ങ്ങ​ളാ​ണു എനി​ക്കു കലാ​ര​ഹ​സ്യം പറ​ഞ്ഞു​ത​ന്ന​തു്.

പ്ര​ചാ​ര​ണം വി. വി. രു​ക്മി​ണി​യു​ടെ ലക്ഷ്യ​മ​ല്ല. ലക്ഷ്യ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അതു രചനയെ വി​ഴു​ങ്ങു​മാ​യി​രു​ന്നു. ലക്ഷ്യ​മെ​ന്ന തവള, രച​ന​യെ​ന്ന ചേരയെ ഉള്ളി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് പള്ള​വീർ​പ്പി​ച്ച് ഇരി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഭാ​ഗ്യം​കൊ​ണ്ടു് ആ ബീ​ഭ​ത്സത രു​ക്മി​ണി​യു​ടെ കഥ​യ്ക്കി​ല്ല. (ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാരിക) പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ ഒര​ദ്ധ്യാ​പിക തനി​ക്കു പൂർ​വ്വ​കാ​ല​ത്തു​ണ്ടായ ഒര​നു​ഭ​വ​ത്തെ കൂ​ട്ടു​കാ​രി രു​ക്കു​വി​നെ അറി​യി​ക്കു​ന്ന മട്ടി​ലാ​ണു ഇക്കഥ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. വേ​ണ്ടി​ട​ത്തോ​ളം ഉറ​പ്പി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു മു​റി​യിൽ അദ്ധ്യാ​പിക ഉറ​ങ്ങു​ന്നു. അടു​ത്ത മു​റി​യിൽ അവർ പ്രൈ​മ​റി​സ്കൂ​ളിൽ പഠി​പ്പി​ച്ച​വൻ. അവ​നി​ന്നു് ബലി​ഷ്ഠ​നായ യു​വാ​വു്. ആലി​പ്പ​ഴം വീണ രാ​ത്രി​യിൽ അവ​ന്റെ കാമം ജ്വ​ലി​ച്ചു. തന്റെ ഗു​രു​നാ​ഥ​യെ അവൻ കയ​റി​പ്പി​ടി​ച്ചു. പക്ഷേ, അവ​രു​ടെ അടി​യേ​റ്റു് അവൻ ചൂ​ളി​പ്പോ​യി. അടി​യു​ടെ ശബ്ദം​കേ​ട്ടു് വാ​യ​ന​ക്കാർ ഞെ​ട്ട​ണ​മെ​ന്നു് വി. വി. രു​ക്മി​ണി​ക്കു വി​ചാ​ര​മു​ണ്ടു്. അടി​കൊ​ടു​ത്ത അദ്ധ്യാ​പി​ക​യു​ടെ സന്മാർ​ഗ്ഗ​ത​ല്പ​ര​ത്വം ഒരോ വാ​യ​ന​ക്കാ​രി​ക്കും മാർ​ഗ്ഗ​ദർ​ശ​ക​മാ​ക​ണ​മെ​ന്നും അവർ കരു​തു​ന്നു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, രണ്ടും സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. യാ​ന്ത്രി​ക​വും അസ​ത്യ​പൂർ​ണ്ണ​വു​മായ ഒരു കഥ. കാ​മ​വെ​റി പി​ടി​ച്ച വല്ല അനാ​ഗ​ത​ശ്മ​ശ്രു​വു​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അയാ​ളി​തു വാ​യി​ച്ച് ‘ഹാ, എന്തു നല്ല കഥ’ എന്നു മൊ​ഴി​യാ​ടി​യേ​ക്കും. ‘രാ​ച്ചി​യ​മ്മ’യും ‘വാ​ട​ക​വീ​ടു’കളും ‘പൂ​വ​മ്പഴ’വും (ബഷീർ) ‘മര​പ്പാവ’കളും കണ്ട മല​യാ​ള​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു എന്തൊ​രു അധഃ​പ​ത​നം.

സ്വർ​ഗ്ഗം ലൈ​ബ്ര​റി​യാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്നു ലാ​റ്റി​ന​മേ​രി​ക്കൻ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ ബോർ​ഹെ​സ് ആഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു. ആ ലൈ​ബ്ര​റി​യിൽ കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​യു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ബോർ​ഹെ​സ് നര​ക​ത്തി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​പോ​കും.

ഭൂ​മി​ശാ​സ്ത്രം നൽ​കു​ന്ന സ്ഥി​രത വലിയ ഭാ​ഗ്യ​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു ബർ​ട്രൻ​ഡ് റസ്സൽ പറ​യു​ന്ന​തു്. ആ സ്ഥി​രത ഇല്ലെ​ങ്കി​ലോ? അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്—ലണ്ടൻ പട്ട​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്ന​തി​നെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്—തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം നഗ​ര​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് എഴു​ത​ട്ടെ. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങൾ കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ സ്ഥലം മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു കരു​തുക. കാ​ല​ത്തു് ഓട്ടൊ​റി​ക്ഷ​യിൽ കയറി ‘ഹജൂർ​ക്ക​ച്ചേ​രി’ എന്നു നമ്മൾ ഡ്രൈ​വ​റോ​ടു പറ​യു​ന്നു. ശാ​സ്ത​മം​ഗ​ല​ത്തു​നി​ന്നു് ഹജൂർ​ക്ക​ച്ചേ​രി​വ​രെ​യു​ള്ള സവാ​രി​ക്ക് അഞ്ചു​രൂപ വാ​ങ്ങാം എന്ന വി​ചാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഡ്രൈ​വർ വെ​ള്ള​യ​മ്പ​ലം, മ്യൂ​സി​യം, പാളയം, സ്പെൻ​സർ​ജ​ങ്ഷൻ ഈ സ്ഥ​ല​ങ്ങൾ കട​ന്നു് മാ​ധ​വ​റാ​വു​വി​ന്റെ പ്ര​തി​മ​യ്ക്കു​മു​മ്പിൽ റിക്ഷ നി​റു​ത്തു​ന്നു. പക്ഷേ, ഇട​തു​വ​ശ​ത്തു് ഹജൂർ​ക്ക​ച്ചേ​രി കാ​ണാ​നി​ല്ല. അപ്പോൾ അതു​വ​ഴി​വ​ന്ന വേ​റൊ​രു ഓട്ടൊ​റി​ക്ഷ​ക്കാ​ര​നെ തട​ഞ്ഞു​നിർ​ത്തി നമ്മൾ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു; “ഹജൂർ​ക്ക​ച്ചേ​രി എവിടെ?” അയാ​ളു​ടെ മറു​പ​ടി; “ഒരു മണി​ക്കൂ​റി​നു​മു​മ്പു് ശം​ഖു​മു​ഖ​ത്തേ​ക്കു പോയി.” (പട്ട​ണ​ത്തി​നു പടി​ഞ്ഞാ​റു​ള്ള സ്ഥലം, കട​ലി​ന​ടു​ത്തു്). വീ​ണ്ടും പന്ത്ര​ണ്ടു് രൂപ ചി​ല​വാ​ക്കി നമ്മൾ ശം​ഖു​മു​ഖ​ത്തു് ചെ​ല്ലു​ന്നു. കച്ചേ​രി കാ​ണാ​നി​ല്ല. അതിലേ കുട്ട ചു​മ​ന്നു​പോയ ഒരു സ്ത്രീ​യോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു; “ഹജൂർ​ക​ച്ചേ​രി ഇവിടെ വന്നി​ല്ലേ? എവിടെ അതു്?” അവ​ളു​ടെ മറു​പ​ടി: “ഹജൂർ​ക്ക​ച്ചേ​രി വേണമോ? തി​രു​മ​ല​യിൽ കാ​ണു​മേ.” (തി​രു​മല—നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ കി​ഴ​ക്കു​ഭാ​ഗ​ത്തു​ള്ള സ്ഥലം). ഇരു​പ​തു​രൂപ ചി​ല​വു്. തി​രു​മ​ല​യിൽ എത്തു​മ്പോൾ കച്ചേ​രി നെ​യ്യാ​റ്റി​ങ്ക​ര​യി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. (നെ​യ്യാ​റ്റി​ങ്കര— തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തി​നു തെ​ക്കു​ള്ള സ്ഥലം). തേ​നീ​ച്ച​യെ​പ്പോ​ലെ ഹജൂർ​ക്ക​ച്ചേ​രി കറ​ങ്ങു​ന്നു. നമ്മൾ എത്ര ശ്ര​മി​ച്ചാ​ലും അതു കാ​ണി​ല്ല. നവീ​ന​ക​വി​ത​യു​ടെ കലാ​ത്മ​ക​ത്വം എവി​ടെ​യെ​ന്നു് അന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന സഹൃ​ദ​യ​നും ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഡോ​ക്ടർ അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്ക​രും അല്പം കോ​പ​ത്തോ​ടെ പറ​യു​ന്ന​തു് മറ്റൊ​ന്നു​മ​ല്ല. കേ​ട്ടാ​ലും:

“ആർ​ക്കെ​ല്ലാം ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടാ​ലും ഇല്ലെ​ങ്കി​ലും ആധു​നി​കോ​ത്തര സാ​ഹി​ത്യം മല​യാ​ള​ത്തിൽ ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. എവി​ടെ​യെ​ന്നു കം​സ​ന്മാർ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​ട്ടെ. പൂ​ത​ന​യെ​യും ശക​ടാ​സു​ര​നെ​യും അയ​യ്ക്ക​ട്ടെ. അക്രൂ​ര​നെ​ത്ത​ന്നെ അയ​ച്ചാ​ലും വി​രോ​ധ​മി​ല്ല.” (സം​സ്ക്കാ​രം വാർ​ഷി​ക​പ്പ​തി​പ്പു്)

പക്ഷേ, കം​സ​നും പൂ​ത​ന​യും ശക​ടാ​സു​ര​നും അന്വേ​ഷി​ച്ചാ​ലും നവീന കവി​ത​യി​ലെ കലാം​ശം എന്ന ദേ​വ​കീ​ന​ന്ദ​നെ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് കം​സ​നു് ആ കു​ഞ്ഞി​നെ​യെ​ടു​ത്തു താ​ഴെ​യ​ടി​ക്കാൻ പറ്റു​ന്നി​ല്ല. പൂ​ത​ന​യ്ക്കു ലളി​ത​വേ​ഷം​കെ​ട്ടി കു​ഞ്ഞി​നു മുല കൊ​ടു​ക്കാ​നും സാ​ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഡോ​ക്ടർ അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്ക​രും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​രും ഉണ്ണി​ക്കൃ​ഷ്ണ​നെ എവി​ടെ​യോ ഒളി​ച്ചു​വ​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. വരൂ കൃ​ഷ്ണാ! കം​സ​നായ ഞാൻ അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ മുൻ​പിൽ​വ​ച്ചു​ത​ന്നെ നി​ന്നെ നി​ഗ്ര​ഹി​ക്ക​ട്ടെ.

പകൽ മു​ഴു​വ​നും വല്ല കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടി​ലും ഒളി​ച്ചി​രു​ന്നി​ട്ടു് രാ​ത്രി​യാ​കു​മ്പോൾ അവിടെ വി​ട്ടി​റ​ങ്ങി ഗ്രാ​മ​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ കോ​ഴി​ക്കൂ​ടു​ക​ളിൽ ചെ​ന്നു മണ​പ്പി​ക്കു​ക​യും സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അഴി​ക​ളു​ടെ ഇട​യി​ലൂ​ടെ കോ​ഴി​യെ വലി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന കു​റു​ക്ക​ന്മാർ ധാ​രാ​ളം. കേ​ര​ള​ത്തി​നു പു​റു​ത്തു​ള്ള പല സം​സ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ​യും സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ ഈ ഊള​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. അവർ​ക്കു സ്വ​ന്തം നാ​ട്ടി​ലെ കോ​ഴി​ക​ളെ മാ​ത്രം കി​ട്ടി​യാൽ മതി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ കോ​ഴി​ക​ളെ​യും വേണം. പക്ഷേ, ഇങ്ങോ​ട്ടു വരാ​നു​ള്ള വഴി അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. തർ​ജ്ജ​മ​ക്കാ​രൻ എന്ന ‘വഴി​കാ​ട്ടി’ ചെ​ല്ലു​ന്നു. സഹാ​യി​ക്കു​ന്നു. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ​ത്തിയ അവർ “പ്രൗൾ” ചെ​യ്യു​ന്നു—പാ​ത്തു​ന​ട​ക്കു​ന്നു മണ​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അഴി​കൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ മോ​ന്താ​യം കട​ത്തു​ന്നു. പാ​വ​പ്പെ​ട്ട കോ​ഴി​കൾ ഉണർ​ന്നു ദയ​നീ​യ​മാ​യി കര​യു​ന്നു. ആ കര​ച്ചി​ലാ​ണു് ഇപ്പോ​ഴെ​ന്ന​ല്ല എപ്പോ​ഴും ഞാൻ കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു്.

കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ നി​ന്നി​താ കു​ക്കു​ട​ത്തം. ജഞാ​ന​പീ​ഠ​സ​മ്മാ​നം നേടിയ മാ​സ്തി വെ​ങ്ക​ടേ​ശ്വര അയ്യ​ങ്കാ​രു ടെ “വെ​ങ്കി​ട്ട സ്വാ​മി​യു​ടെ പ്ര​ണ​യം” എന്ന ക്ഷു​ദ്ര​മായ കഥയെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി​യാ​ണു് ഞാ​നി​ങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്ന​തു്. വെ​ങ്കി​ട്ട സ്വാ​മി ക്ഷു​രക യു​വാ​വാ​ണു്. അയാൾ ഒരു സർ​ക്ക​സ്സു​കാ​രി​യെ​ക്ക​ണ്ടു് രാ​ഗ​ത്തിൽ വീ​ഴു​ന്നു. ബന്ധു​ക്ക​ളു​ടെ വി​രോ​ധം രാ​ഗ​സാ​ഫ​ല്യ​ത്തി​നു തട​സ്സം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. വെ​ങ്കി​ട്ട​സ്വാ​മി സന്നി​പാ​ത​ജ്വ​ര​മോ മറ്റോ പി​ടി​ച്ചു മരി​ക്കു​ന്നു. സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ ഈ കഥ സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ രീ​തി​യിൽ തന്നെ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു മാ​സ്തി. സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാർ ഒരു​മി​ച്ച കൂ​ടു​മ്പോൾ ഒരു​ത്തൻ കഥ പറ​യു​ക​യും മറ്റു​ള്ള​വർ അതു കേൾ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന മട്ടി​ലാ​ണ​ല്ലോ മോ​പ​സാ​ങ് പല കഥ​ക​ളും എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്. മാ​സ്തി​യു​ടെ രീ​തി​യും അതു​ത​ന്നെ. ടെൿ​നി​ക്കി​ന്റെ ഈ പഴ​ഞ്ചൻ സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​നു മാ​പ്പു നൽകാം. എന്നാൽ എന്റെ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ത്തെ തീ​ക്ഷ്ണ​മാ​ക്കാ​ത്ത, ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു ഒരു പുതിയ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യും നല്കാ​ത്ത ജേർ​ണ്ണ​ലി​സ​ത്തെ സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​യാ​യി ഞാൻ അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? മറ്റു ദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ പനി​നീർ​പ്പൂ​ക്ക​ളു​ണ്ടു്. വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ അവ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കേ​ര​ള​ത്തി​ന്റെ മണ്ണിൽ നടൂ. ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധം പര​ത്തു​ന്ന പൂ​ക്ക​ളെ ഇങ്ങോ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​തി​രി​ക്കൂ.. കഥ തർ​ജ്ജ​മ​ചെ​യ്ത വേണു കൊ​ടു​ങ്ങ​ല്ലൂ​രി​നോ​ടു് ഒരു വാ​ക്കു്; നേരം വെ​ളു​ത്തു. മാ​സ്തി​ക്ക് കർ​ണ്ണാ​ട​ക​ത്തി​ലെ​ക്കു​ള്ള വഴി കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കൂ.

കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നോ ടൊ​രു​മി​ച്ചു് കാ​യ​ങ്കു​ള​ത്തു് ഒരു സമ്മേ​ള​ന​ത്തി​നു പോ​കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആൾ. കാ​റോ​ടി​ച്ച​തു പേ​ട്ട​യി​ലു​ള്ള സത്യൻ. ഞങ്ങ​ളു​ടെ കാ​റി​നു മുൻപേ പോ​കു​ന്ന മറ്റൊ​രു കാറ് കണ്ടാ​ലു​ടൻ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ സത്യ​നോ​ടു പറയും: “അവനെ തട്ടു്” ഡ്രൈ​വർ വേ​ഗം​കൂ​ട്ടി ആ കാ​റി​നെ ഓവർ​ടേ​ക്ക് ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ ആഹ്ലാ​ദി​ക്കും. അപ്പോ​ഴു​ണ്ടു് ഒരു ചക്ക​ടാ​വ​ണ്ടി പോ​കു​ന്നു. ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു: “അവ​നെ​യും തട്ടു്.” അതു​കേ​ട്ടു ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ: “അവനെ തട്ടു​ന്ന​തിൽ എന്തു രസ​മി​രി​ക്കു​ന്നു?” ശരി​യാ​ണു് ചക്ക​ടാ​വ​ണ്ടി​യെ തട്ടു​ന്ന​തിൽ ഒരു രസ​വു​മി​ല്ല. നമ്മു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​ക്കാർ മറ്റു പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലെ ചക്ക​ടാ​വ​ണ്ടി​കൾ​ക്കു സൈഡ് കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു.

ഉന്മാ​ദം പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും യു​ക്തി എഴു​തു​ന്ന​തു​മാ​യ​വ​യാ​ണു് ഏറ്റ​വും മനോ​ഹ​ര​ങ്ങൾ എന്നു് ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ ആങ്ദ്രേ​ഷീ​ദ് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. സ്വ​പ്നം കാ​ണു​മ്പോൾ ഉന്മാ​ദ​ത്തോ​ടും എഴു​തു​മ്പോൾ യു​ക്തി​യോ​ടും അടു​ത്തു​നിൽ​ക്ക​ണം എന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മതം. എം. ഗോ​വി​ന്ദൻ യൗ​വ​ന​കാ​ല​ത്തെ ഒരു​ന്മാ​ദ​ത്തെ ഭം​ഗി​യാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു:

(പു​ത്തി​രി​ച്ചു​ണ്ട​യു​ടെ കഥ—മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്)

ഉന്മാ​ദ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും രച​ന​യിൽ യു​ക്തി​യു​ണ്ടു്. ആ യു​ക്തി കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി വി​രി​ഞ്ഞു നിൽ​ക്കു​ന്നു:

മറ​ഞ്ഞു​പോയ ഒരു പൂർ​വ​കാല സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തെ ചേ​തോ​ഹ​ര​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു കവി. ഈ കാ​വ്യ​ത്തെ “സ്ഥി​രം തത്ത്വ​ങ്ങൾ” കൊ​ണ്ടു് അള​ന്നു​നോ​ക്കാ​നും മറ്റും എനി​ക്കു കൗ​തു​ക​മി​ല്ല. 1936-ൽ പി. കെ. വി​ക്ര​മൻ നായർ (പ്ര​ശ​സ്ത​നായ അഭി​നേ​താ​വു്) ഒരു കവി​ത​യു​ടെ കൈ​യെ​ഴു​ത്തു​പ്ര​തി എന്റെ വീ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു. വിഷയം ഇങ്ങ​നെ: സു​ന്ദ​രി​യായ പെൺ​കു​ട്ടി കു​ളി​ക്കാ​നാ​യി ശരീരം അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്തു. മറ​വി​ല്ലാ​ത്ത മാ​റ​ണി​ച്ചെ​പ്പു​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടി അവൾ വെ​ള്ള​ത്തിൽ ഇറ​ങ്ങി​നി​ന്ന​പ്പോൾ കാ​മു​കൻ കു​ള​ക്ക​ര​യിൽ എത്തി താ​നെ​ന്തു​ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്ന​റി​യാ​തെ നാ​ണി​ച്ചു നി​ന്നു​പോ​യി​യെ​ന്നു അവൾ പറ​യു​മ്പോൾ തോഴി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു:

കവി​ത​യു​ടെ മറ്റു വരികൾ എനി​ക്കു ഓർ​മ്മ​യി​ല്ല. ആരെ​ഴു​തി​യ​താ​ണു അതെ​ന്നു് ഞാൻ വി​ക്ര​മൻ നാ​യ​രോ​ടു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ “ചങ്ങ​മ്പുഴ ” എന്നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറു​പ​ടി. ശരി​യാ​യി​രി​ക്കും. ശൈലി ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടേ​തു​ത​ന്നെ. ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ഓർമ്മ മറ്റൊ​രു ചി​ന്ത​യി​ലേ​ക്ക് എന്നെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. കാ​മു​കി നഗ്ന​യാ​യി കു​ളി​ക്കു​ന്ന കു​ള​ത്തിൽ നി​ങ്ങൾ ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​ക്ക​വിത ചൊ​ല്ലി​ക്കൊ​ണ്ടു് എടു​ത്തു ചാ​ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? തെ​ങ്ങോ​ല​ത്തു​മ്പിൽ ഒറ്റ നക്ഷ​ത്രം തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ? സു​ന്ദ​രി കണ്ണു​കൊ​ണ്ടു് പു​ഞ്ചി​രി പൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന​തു ദർ​ശി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? സ്ഫ​ടി​ക​ഭാ​ജ​ന​ത്തി​ലെ നിർ​മ്മ​ല​ജ​ല​ത്തിൽ സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി കട​ന്നു വന്നു് അതിനെ രജ​ത​ദ്രാ​വ​ക​മാ​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടോ? ഉത്ത​മ​മായ ഭാ​വാ​ത്മ​ക​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ ഇവ​യ്ക്കു തു​ല്യ​മായ അനു​ഭൂ​തി ഉണ്ടാ​കും.

എക്സി​സ്റ്റെൻ​ഷ്യ​ലി​സം: ഷാ​ങ്പോൾ സാർ​ത്ര മരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് മരി​ച്ച ഭ്രാ​ന്തു്. മരി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന മറ്റൊ​രു സ്ട്ര​ക്ച​റ​ലി​സം.

അവ​താ​രിക: റോ​സാ​പ്പൂ​വി​നു മു​ള്ളു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, കരി​മ്പി​നു മു​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, സു​ന്ദ​രി​ക്ക് അസൂ​യ​യു​ള്ള​തു​പോ​ലെ, രച​ന​യിൽ അത്യു​ക്തി​യു​ള്ള​തു്.

മര​പ്രേ​മം: കല്പ​വൃ​ക്ഷ​മായ തെ​ങ്ങു​മു​റി​ച്ചി​ടു​മ്പോൾ ചല​ന​മ​റ്റി​രി​ക്കു​ന്ന​തും പട്ടു​പോയ കാ​റ്റാ​ടി മരം മു​റി​ക്കു​മ്പോൾ കൊ​ടു​മ്പി​രി​ക്കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു​മായ ഒരു വി​കാ​രം.

ആകാ​ശ​വാ​ണി​യു​ടെ ‘സാ​ഹി​ത്യ​ചി​ന്ത’ എന്ന പരി​പാ​ടി: ഒരു ദിവസം കൊ​ണ്ടു് ഒരു​ത്തൻ മനു​ഷ്യ​രെ കൊ​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ഏർ​പ്പാ​ടു് ആ ഒരു​ത്തൻ തന്നെ ആറു​ദി​വ​സം കൊ​ണ്ടു് കൊ​ല്ല​ണ​മെ​ന്നു തീ​രു​മാ​നി​ച്ച ധി​ഷ​ണാ​വി​ലാ​സം. പ്ര​തി​ഫ​ലം പ്ര​തി​ദി​നം 42 ക. ഉറു​പ്പി​ക​യ​ല്ല, വെറും ‘ക’.

ലൈ​ബ്ര​റി​കൾ: പ്രേ​മം പു​ഷ്പി​ക്കു​ന്ന നി​കു​ഞ്ജ​ങ്ങൾ.

ലൈ​ബ്ര​റി​കാർ​ഡു​കൾ: പു​സ്ത​കം തി​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ടെ മുൻ​പി​ലേ​ക്കു യു​വ​തി​കൾ​ക്കു വലി​ച്ചെ​റി​യാ​നു​ള്ള​വ​യും യു​വാ​ക്ക​ളു​ടെ കൈയിൽ മധു​ര​പ്പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ സമർ​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള​തു​മായ രെ​ക്റ്റം​ഗു​ലർ കാർ​ഡ്ബോർ​ഡു​കൾ.

സ്പർ​ശം: പര​സ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണെ​ങ്കിൽ സ്ത്രീ​ക്കു കോ​പ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന പു​രു​ഷ​ന്റെ പ്ര​ക്രിയ. നേരെ മറി​ച്ച് രഹ​സ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണെ​ങ്കിൽ നഖ​ക്ഷ​ത​ത്തിൽ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന സ്ത്രീ​യു​ടെ പ്ര​ക്രിയ.

മഹാ​നായ നേ​താ​വു മര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു് ആശു​പ​ത്രി​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു കരുതൂ. മരി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന ഒരു കു​ഞ്ഞും അവി​ടെ​യു​ണ്ടെ​ന്നു ഇരി​ക്ക​ട്ടെ. രണ്ടു​പേർ​ക്കും ഓക്സി​ജൻ കൊ​ടു​ത്താൽ മരണം ഒഴി​വാ​ക്കാം. പക്ഷേ, ആശു​പ​ത്രി​യിൽ ഒരു ഉപ​ക​ര​ണ​മേ​യു​ള്ളൂ പ്രാ​ണ​വാ​യു നൽകാൻ. ആ ഉപ​ക​ര​ണം ആർ​ക്ക് ഉപ​യോ​ഗി​ക്ക​ണം? നേ​താ​വി​ന്റെ സേവനം രാ​ജ്യ​ത്തി​നു ഒഴി​ച്ചു​കൂ​ടാൻ​പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​താ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​യാ​ണോ രക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തു്? പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ നേ​താ​വി​നും ശി​ശു​വി​നും വ്യ​ത്യാ​സ​മി​ല്ല. അതു് ആരുടെ കഴി​വി​നും മേന്മ കല്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. തെ​രു​വു​തെ​ണ്ടി​യു​ടെ ശ്വാ​സ​കോ​ശം തകർ​ക്കു​ന്ന ക്ഷ​യ​രോ​ഗാ​ണു ജീ​നി​യ​സ്സായ ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടേ​യും ശ്വാ​സ​കോ​ശം തകർ​ക്കു​ന്നു. നേ​താ​വി​നും ശി​ശു​വി​നും ഇവിടെ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ തു​ല്യ​മായ അവ​കാ​ശ​മു​ണ്ടു്. നേ​താ​വു് വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ​വ​നാ​ണു്. ശി​ശു​വി​നു ഇനി​യു​മു​ണ്ടു് എൺ​പ​തു​വർ​ഷം. അതു പ്രാ​യ​മെ​ത്തു​മ്പോൾ ഈ നേ​താ​വി​നെ​ക്കാൾ വലിയ നേ​താ​വു് ആയേ​ക്കാം. മഹാ​നായ കലാ​കാ​ര​നാ​കാം. വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​നായ ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നാ​കാം. അതി​നാൽ ശി​ശു​വി​നെ​യ​ല്ലേ പ്രാ​ണ​വാ​യു നൽകി രക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​തു്? ഇവിടെ തീ​രു​മാ​ന​ത്തി​ലെ​ത്താൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടു്. മൂ​ല്യ​ങ്ങൾ തമ്മി​ലു​ള്ള സം​ഘ​ട്ട​ന​മാ​ണു ഇവിടെ നട​ക്കുക. സം​ഘ​ട്ട​ന​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും മൂ​ല്യം ഉണ്ടു് എന്ന​തു വ്യ​ക്തം.

ജന​യി​താ​വി​നോ​ടു​തോ​ന്നു​ന്ന സ്നേ​ഹ​വും ബഹു​മാ​ന​വും മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. നാ​ല​ക്ഷ​രം പഠി​പ്പി​ച്ച ഗു​രു​വി​നോ​ടു​ള്ള ബഹു​മാ​നം മൂ​ല്യ​മാ​ണു്. പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​കൾ​കൊ​ണ്ടു് മൂ​ല്യ​ങ്ങൾ​ക്കു താൽ​ക്കാ​ലി​ക​മായ ഭ്രം​ശം​വ​രാം. വീടു തീ പി​ടി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു സങ്ക​ല്പി​ക്കൂ. അച്ഛ​നും മകനും മാ​ത്ര​മു​ണ്ടു് ആ വീ​ട്ടിൽ. അച്ഛൻ വാ​തിൽ​ക്കൽ ബോ​ധം​കെ​ട്ടു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു ചവി​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ പോ​യെ​ങ്കി​ലേ മകനു തീ​യിൽ​നി​ന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ടാൻ കഴിയൂ എന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. മകൻ അച്ഛ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തു ചവി​ട്ടി പല്ലു​കൾ തെ​റി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഓടും. ഇവിടെ സ്നേ​ഹ​മെ​ന്ന മൂ​ല്യം തക​രു​ക​യാ​ണു്. സമ്മ​തി​ച്ചു. പക്ഷേ, രക്ഷ പ്രാ​പി​ച്ച മകനു താ​ന​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്ത​തു ശരി​യാ​യി​ല്ല എന്നു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്—പശ്ചാ​ത്താ​പ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്—മൂ​ല്യ​ത്തി​ന്റെ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ത​യെ സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

വിജയൻ കാ​രോ​ട്ടി​ന്റെ “ലഹരി” എന്ന കഥയിൽ (മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്) മകനു അച്ഛ​നോ​ടു​ള്ള സ്നേ​ഹ​ത്തി​നു വന്ന തകർ​ച്ച ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കഥാ​കാ​ര​ന്റെ ആശയം നന്നു്; പക്ഷേ, കഥ​യ്ക്കു രൂ​പ​ശി​ല്പ​മി​ല്ല. മി​നി​ക്ക​ഥ​യാ​ണു വി​ജ​യ​ന്റേ​തു്. തീ​വ​ണ്ടി വേ​ഗ​ത്തിൽ പാ​ല​ത്തിൽ​കൂ​ടി പോ​കു​മ്പോൾ താ​ഴെ​യു​ള്ള നദി ഒരു വെ​ള്ളി​രേ​ഖ​പോ​ലെ മി​ന്നും. ഒന്നു​കൂ​ടെ നോ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന യാ​ത്ര​ക്കാ​ര​നു നി​രാ​ശ​ത​യാ​യി​രി​ക്കും ഫലം. ട്രെ​യിൻ അതി​നി​ട​യിൽ വള​രെ​ദൂ​രം സഞ്ച​രി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. ഈ വെ​ള്ളി​രേ​ഖ​പോ​ലെ​യാ​വ​ണം മി​നി​ക്കഥ.

ഡോ​ക്ടർ പി. എസ്. ഹബീബ് മു​ഹ​മ്മ​ദി​നു ആത്മ​ക​ഥാ​ര​ച​ന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു വലിയ മതി​പ്പി​ല്ല. ഗോ​യ്ഥേ യും മഹാ​ത്മാ​ഗാ​ന്ധി​യും ജവ​ഹർ​ലാൽ നെ​ഹ്രു​വും ആത്മ​ക​ഥ​കൾ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും “രണ്ടാം​കിട നേ​താ​ക്ക​ന്മാ”രേ സ്വ​ന്തം ജീ​വി​തം കട​ലാ​സി​ലേ​ക്കു പകർ​ത്തൂ എന്നാ​ണു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം. “സ്റ്റാ​ലി​നോ ലെ​നി​നോ ആത്മ​ക​ഥ​കൾ എഴു​താൻ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ല്ല. പക്ഷേ, ട്രോ​ട്സ്കി ആത്മ​കഥ എഴുതി. മഹ​ത്വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി സ്വയം ബോ​ധ​മു​ള്ള​വർ മറ്റു​ള്ള​വർ തങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി ജീ​വ​ച​രി​ത്രം എഴു​ത​ട്ടെ എന്നു നി​ന​യ്ക്കു​ന്നു.” എന്നു് ഉദീ​ര​ണം ചെ​യ്തു് ഹബീബ് മു​ഹ​മ്മ​ദ് താൻ ഉപ​ന്യ​സി​ച്ച ഒരു സാ​ര​സ്വ​ത​ര​ഹ​സ്യ​ത്തി​നു ഊന്നൽ നൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു; ടെ​ല​ഫോൺ പോ​സ്റ്റ് വീ​ഴാ​തി​രി​ക്കാൻ മറ്റൊ​രു തൂ​ണു​കൊ​ണ്ടു് താ​ങ്ങു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ.

പ്ര​ബ​ന്ധ​കർ​ത്താ​വി​നു ഏതാ​ശ​യ​വും പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാ​നു​ള്ള സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ആ ആശയ-​പുഷ്പത്തിനു ചു​റ്റും മന​സ്സാ​കു​ന്ന ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭം എങ്ങ​നെ പാ​റി​പ്പ​റ​ക്കു​ന്നു എന്നു കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​മ്പോ​ഴാ​ണു പ്ര​ബ​ന്ധം—എസ്സേ— ആകർ​ഷ​ക​മാ​കു​ന്ന​തു്. ഡോ​ക്ടർ പി. എസ്. ഹബീബ് മു​ഹ​മ്മ​ദി​ന്റെ പ്ര​ബ​ന്ധം ശു​ഷ്ക​മാ​ണു്; സ്കൂൾ ബോയ് കോം​പൊ​സി​ഷൻ​പോ​ലെ വി​ര​സ​മാ​ണു്. ഷാ​ങ്പോൾ​സാർ​ത്രി​നെ ജീൻ​പോൾ​സാർ​ത്ര ആക്കു​ന്ന​തും അനതൊൽ ഫ്രാ​ങ്സി നെ അന​റ്റോ​ളേ ഫ്രാ​ങ്സാ​ക്കു​ന്ന​തും ക്ഷ​മി​ക്കാം. ഞാ​നെ​ഴു​തി​യ​തും ഫ്ര​ഞ്ചു​ച്ചാ​ര​ണ​ത്തോ​ടു അത്ര​ക​ണ്ടു് അടു​ത്ത​ത​ല്ല. എന്നാൽ “അറി​യാ​നു​ള്ള ജി​ജ്ഞാസ” എന്നെ​ഴു​തു​ന്ന​തു് കടു​പ്പ​മാ​ണു്. ജി​ജ്ഞാ​സാ (ജ്ഞ + സൻ + അ + ടാപു്)—അറി​യാ​നു​ള്ള ആഗ്ര​ഹം. മലയാള ഗദ്യ​ര​ചന ഡോ​ക്ടർ പി. എസ്. ഹബീബ് മു​ഹ​മ്മ​ദി​ന്റെ ‘സ്ട്രോ​ങ് പോ​യി​ന്റ’ല്ല. (പ്ര​ബ​ന്ധം ഈനാ​ടു് ദി​ന​പ​ത്ര​ത്തിൽ 1984, നവംബർ 10). വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് ഒരു വൈ​സ്ചാൻ​സ​ല​റു​ടെ ആദ്ധ്യ​ക്ഷ​ത്തിൽ ഞാൻ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം ഭാ​ര​ത​നാ​ട്യം എന്നു പലതവണ പറ​ഞ്ഞു. ശരി​ത​ന്നെ. ഭാ​ര​ത​ത്തി​ലെ നാ​ട്യം ഭാ​ര​ത​നാ​ട്യം.

കേ​ര​ള​സർ​ക്കാർ ചീഫ് സെ​ക്ര​ട്ട​റി വി. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ മലയാള മനോരമ ദി​ന​പ​ത്ര​ത്തിൽ (10.11.84) എഴു​തിയ “സം​ഭ​വ​ബ​ഹു​ല​മായ ഏതാ​നും വർ​ഷ​ങ്ങ​ളും കുറെ ഓർ​മ്മ​ക​ളും” എന്ന ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു് ഞാൻ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ സാദരം ക്ഷ​ണി​ക്കു​ന്നു. ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി​യു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​നൈർ​മ്മ​ല്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു് ആ പ്ര​ബ​ന്ധം പ്ര​കാ​ശം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ഭാഗം എടു​ത്തെ​ഴു​ത​ട്ടെ. “തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വ്യോ​മ​സേന കമാൻ​ഡ് ഉദ്ഘാ​ട​നം ചെ​യ്യാൻ ഇന്ദിര എത്തിയ ദിവസം. സമ്മേ​ള​നം കഴി​ഞ്ഞു അവർ എന്റെ അടു​ത്തേ​ക്കു വന്നു. അവർ മന്ദ​സ്മി​ത​ത്തോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘സു​ഖ​മ​ല്ലേ?’ സു​ഖ​മാ​ണെ​ന്നും ഇപ്പോൾ ഇവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നും പറ​ഞ്ഞു ഞാൻ നന്ദി​യും അറി​യി​ച്ചു. അപ്പോൾ ഇന്ദിര: ‘എനി​ക്ക​റി​യാം’. കു​സൃ​തി​ച്ചി​രി​യോ​ടെ ഇന്ദിര ഇത്ര​യും​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ‘കണ്ടാൽ​ത്ത​ന്നെ അറി​യാം സു​ഖ​മാ​ണെ​ന്നു്’.” ‘തി​ന്മ​യെ ജയി​ച്ചാൽ മാ​ത്രം പോരാ. തി​ന്മ​യെ നന്മ​കൊ​ണ്ടു ജയി​ക്ക​ണം’ എന്നു ബൈബിൾ. തി​ന്മ​യെ നന്മ​കൊ​ണ്ടു ജയി​ച്ച ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി​യു​ടെ നല്ല ചി​ത്രം രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലു​ണ്ടു്.

മു​ള്ള് അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കാ​വു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തൊ​ക്കെ അവ അടർ​ത്തി​യെ​ടു​ക്കുക; എന്നി​ട്ടു് ആ സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളിൽ റോസ് നടുക—ഇതു് എബ്ര​ഹാം ലി​ങ്ക​ന്റെ ഉപ​ദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു. റോസ് നട്ട ഇന്ദി​രാ​ഗാ​ന്ധി പോയി. ആ മഹ​തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു കലാ​കൗ​മു​ദി​യു​ടെ ഈ ലക്കം. ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യാർ​ന്ന പ്ര​സാ​ധ​നം.

പെ​രു​മ്പ​ട​വം ശ്രീ​ധ​ര​നു മായി എ. വി. തമ്പാൻ കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച നട​ത്തി​യ​തി​ന്റെ റി​പ്പോർ​ട്ട് കഥാ​മാ​സി​ക​യി​ലു​ണ്ടു്. ശ്രീ​ധ​രൻ ഇങ്ങ​നെ പറ​ഞ്ഞു;

“ഒരു നി​രൂ​പ​ക​ന്റെ​യും പരി​ലാ​ള​ന​യി​ല്ലാ​തെ ജന​ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ജീ​വി​ക്കാ​മെ​ന്ന ആത്മ​വി​ശ്വാ​സം എനി​ക്കു​ണ്ടു്. ഒരു നി​രൂ​പ​ക​ന്റെ​യും വക്കാ​ല​ത്തു് എനി​ക്കാ​വ​ശ്യ​മി​ല്ല. നി​ങ്ങൾ​ക്ക​റി​യു​മോ NBSൽ ഏറ്റ​വും കൂ​ടു​തൽ റോ​യൽ​റ്റി വാ​ങ്ങു​ന്ന പത്തു് എഴു​ത്തു​കാ​രിൽ അഞ്ചാ​മ​ത്തെ ആളാണു പെ​രു​മ്പ​ട​വം ശ്രീ​ധ​രൻ.”

പെ​രു​മ്പ​ട​വം ശ്രീ​ധ​രൻ വി​മർ​ശ​ക​രെ​യും ജന​ങ്ങ​ളെ​യും വെ​വ്വേ​റെ കാ​ണു​ന്ന​താ​ണു ഇവി​ട​ത്തെ വൈ​ക​ല്യം. സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ കൃതി വാ​യി​ക്കു​ന്ന ആളിനു ഉണ്ടാ​കു​ന്ന പ്ര​തി​ക​ര​ണ​മാ​ണു ഏറ്റ​വും പ്ര​ധാ​നം. എല്ലാ​വ​രും ആ പ്ര​തി​ക​ര​ണ​ത്തെ വി​ശ​ദ​മാ​ക്കി​യെ​ന്നു വരി​ല്ല. അവ​രു​ടെ പ്ര​തി​നി​ധി​യാ​യി ഒരാൾ ആ കൃ​ത്യം അനു​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്നു. അയാളെ വി​മർ​ശ​ക​നെ​ന്നോ നി​രൂ​പ​ക​നെ​ന്നോ വി​ളി​ക്കു​ന്നു. അത്ര​മാ​ത്രം. നി​രൂ​പ​കർ വേ​ണ്ടെ​ന്നു് പറ​ഞ്ഞാൽ ആസ്വാ​ദ​കർ വേ​ണ്ടെ​ന്നു് അർ​ത്ഥം. തനിയെ പാ​ടു​ന്ന​തിൽ—മറ്റാ​രും കേൾ​ക്കാ​തെ പാ​ടു​ന്ന​തിൽ—രസ​മു​ണ്ടു്. പക്ഷേ, അതു് പരി​പൂർ​ണ്ണാ​വ​സ്ഥ​യി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തു് വേ​റൊ​രാൾ അതു കേ​ട്ടു രസി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു്. ഉണ​ങ്ങിയ വിറക് അഗ്നി​സ്ഫു​ലിം​ഗ​ത്തെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​മ്പോ​ലെ​യാ​ണ​തു്. വിറക് ഇല്ലെ​ങ്കിൽ അഗ്നി​സ്ഫു​ലിം​ഗം കൊ​ണ്ടെ​ന്തു പ്ര​യോ​ജ​നം? താൻ അഞ്ചാ​മ​ത്തെ റോ​യൽ​റ്റി വാ​ങ്ങു​ന്ന എഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു ശ്രീ​ധ​രൻ പറ​യു​ന്നു. ആദ്യ​ത്തെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ മു​ട്ട​ത്തു വർ​ക്കി യാണോ?

ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് കവി​യ​ല്ലെ​ന്നു ചിലർ പറഞ്ഞ കാലം. താൻ കവി​യാ​ണെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ക്കാൻ ജി. ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തി. കാറോ ബസ്സോ കേ​ടാ​യ​പ്പോൾ ജി.യും കൂ​ട്ടു​കാ​രും ഒരു തയ്യൽ​ക്ക​ട​യിൽ കയ​റി​ച്ചെ​ന്നു, വി​ശ്ര​മി​ക്കാ​നാ​യി. തയ്യൽ​ക്കാ​രൻ ചാ​ടി​യെ​ണീ​റ്റു് “മഹാ​ക​വി ജീ​യ​ല്ലേ?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ച​ത്രേ. അതോ​ടു​കൂ​ടി ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​നു ബോ​ധ​പ്പെ​ട്ടു താൻ മഹാ​ക​വി തന്നെ​യെ​ന്നു്. മന​സ്സി​ന്റെ ക്ഷു​ദ്ര​ത്വം വാ​ക്കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യാ​ണ​ല്ലോ പ്ര​ക​ട​മാ​കു​ന്ന​തു്.