കവി​ത​യ്ക്കു സ്തം​ഭ​നം, ചെ​റു​ക​ഥ​യ്ക്കു സ്തം​ഭ​നം, നോ​വ​ലി​നു സ്തം​ഭ​നം എന്നൊ​ക്കെ വി​മർ​ശ​കർ പറ​യു​മ്പോൾ ആയി​ര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും നോ​വ​ലു​ക​ളും ആവിർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. എന്നി​ട്ടും അമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ! ഇതിനു ഹേതു എന്താ​കാം? നമ്മു​ടെ അനു​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ കേ​ന്ദ്ര​ത്തെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്ന കലാ​സൃ​ഷ്ടി​കൾ കാ​ണാ​തെ​യാ​വു​മ്പോൾ ‘സ്തം​ഭ​നം’ എന്നു് ഉദ്ഘോ​ഷി​ക്കാൻ നമ്മൾ സന്ന​ദ്ധ​രാ​വും എന്ന​താ​ണു സത്യം. പു​സ്ത​ക​ക്ക​ട​ക​ളിൽ ദി​വ​സ​ന്തോ​റും നോ​വ​ലു​കൾ വന്നു മറി​യു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. കാവ്യ സമാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ കു​ന്നു​കൂ​ടു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. ചെ​റു​ക​ഥാ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ വലി​ച്ചി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു കടയിൽ കാ​ലെ​ടു​ത്തു​വ​യ്ക്കാൻ സ്ഥ​ല​മി​ല്ലാ​യി​രി​ക്കും. കൊ​ട്ട​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് ഇവ ആളുകൾ വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. വാ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. വായന കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണു് സ്തം​ഭ​നം, സ്തം​ഭ​നം എന്നു മു​റ​വി​ളി​കൂ​ട്ടു​ന്ന​തു്. കാരണം അവയിൽ ഒന്നു​പോ​ലും വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ അനു​ഭ​വ​ത്തെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ല എന്ന​താ​ണു്. നോവലോ കഥയോ കാ​വ്യ​മോ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു് “ഹാ ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് എനി​ക്കും പറ​യാ​നു​ള്ള​തു്” എന്നു് ആർ​ക്കും പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്കാൻ കഴി​യു​ന്നി​ല്ല എന്ന​താ​ണു്. ഇതാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല അമ്പ​തു വർഷം മുൻ​പു​ള്ള സ്ഥി​തി. അന്നു കഥയും കവി​ത​യും വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ ആന്ത​രാ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ പി​ടി​ച്ചു കു​ലു​ക്കി​യി​രു​ന്നു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ശ്രീ​മൂ​ല​വി​ലാ​സം ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ പഠി​ച്ചി​രു​ന്ന ഞാൻ കാ​ല​ത്തെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് കൂ​ട്ടു​കാ​രോ​ടു​കൂ​ടി വീ​ട്ടി​ന്റെ വാ​തി​ല്ക്കൽ നി​ല്ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് നട​പ്പാ​ത​യി​ലൂ​ടെ എന്നും പോ​കു​ന്ന ഒരു കൊ​ച്ചു സു​ന്ദ​രി​യെ കാണാൻ. കറു​ത്ത നി​റ​മാ​ണു് അവൾ​ക്കു്. എങ്കി​ലും എന്തെ​ന്നി​ല്ലാ​ത്ത ആകർ​ഷ​ക​ത്വം. അവൾ ഞങ്ങൾ നി​ല്ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു് എത്തു​മ്പോൾ പരി​പൂർ​ണ്ണ​മായ നി​ശ്ശ​ബ്ദത. തെ​ല്ലൊ​ന്നു് അക​ന്നു കഴി​യു​മ്പോൾ ഞങ്ങൾ പാടും:

ചന്ദ്ര​ശേ​ഖ​രൻ നാ​യ​രു​ടെ ഈ കാ​വ്യം ചൊ​ല്ലി ഞങ്ങൾ പുളകം കൊ​ള്ളും. രാ​ത്രി, സ്വ​പ്ന​ത്തിൽ​പ്പോ​ലും ഞങ്ങ​ളു​ടെ അജാ​ഗ​രി​ത​ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ഈ ചേ​തോ​ഹ​ര​ങ്ങ​ളായ വരികൾ പ്ര​തി​ധ്വ​നി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ആ പ്ര​തി​ധ്വ​നി കേൾ​ക്കു​ന്ന​തോ​ടൊ​പ്പം ഞങ്ങ​ളാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കും അടു​ത്ത പ്ര​ഭാ​തം ആയെ​ങ്കി​ലെ​ന്നു്. ഇന്നൊ​രു ബാ​ലി​ക​യോ​ടു് ചില ബാ​ല​ന്മാർ​ക്കു കൗ​തു​കം ഉണ്ടാ​യാൽ അവർ ഏതു കാ​വ്യം ചൊ​ല്ലും? ആറ്റൂർ രവി​വർ​മ്മ യുടെ കാ​വ്യം ചൊ​ല്ലു​മോ? ചൊ​ല്ലി​യാൽ, പെൺ​കു​ട്ടി അതു കേൾ​ക്കാ​നി​ട​വ​ന്നാൽ അവൾ മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചു പൊ​യ്ക്ക​ള​യു​ക​യി​ല്ലേ? ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​വ​രോ​ടു തോ​ന്നു​ന്ന അടു​പ്പം പോലെ സാ​ഹി​ത്യ സൃ​ഷ്ടി​യോ​ടും അടു​പ്പം തോ​ന്നും. ലക്ഷ​മാ​ളു​കൾ ഉള്ള​പ്പോൾ ഒരാ​ളോ​ടു സ്നേ​ഹം തോ​ന്നി​യാൽ ലോകം പ്ര​കാ​ശ​പൂർ​ണ്ണ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും; എന്തൊ​രു സ്നേ​ഹ​സ​മ്പ​ന്നത! എന്നു പറ​ഞ്ഞു പോകും. ആരോ​ടും സ്നേ​ഹം തോ​ന്നി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ലോകം അന്ധ​കാര പൂർ​ണ്ണം എന്ന തീ​രു​മാ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തും. അപ്പോൾ നി​രാ​ശത, വി​ഷാ​ദം, നോ​വ​ലു​ക​ളും കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും പ്ര​തി​ദി​നം, പ്ര​തി​നി​മി​ഷം പെ​രു​കി​വ​രു​ന്നു. പക്ഷേ, ഒന്നി​നോ​ടും വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് അടു​പ്പ​മി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു സ്തം​ഭ​നം, സ്തം​ഭ​നം എന്ന നി​ല​വി​ളി.

അടു​പ്പ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു്, പര​സ്പര പരി​ച​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മു​ക​ളിൽ നിർ​വ​ഹി​ച്ച സാ​മാ​ന്യ​പ്ര​സ്താ​വ​ത്തി​നു് അപ​വാ​ദം (exception) കാ​ണാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല​ല്ലോ. ആ രീ​തി​യിൽ വ്യ​ത്യ​സ്തത പു​ലർ​ത്തു​ന്നു വി​ഷ്ണു​നാ​രാ​യ​ണൻ നമ്പൂ​തി​രി യുടെ ‘നീ​രാ​ട്ടു്’ എന്ന കാ​വ്യം (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്, ലക്കം 12). ഈ ലോ​ക​ത്തെ പരി​പൂർ​ണ്ണ​മാ​യും സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, ജീ​വി​ത​ത്തോ​ടു് ഒരാ​ധ്യാ​ത്മിക മനോ​ഭാ​വം പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചു കവി സ്വ​ന്തം ആത്മാ​വി​നെ കണ്ടെ​ത്തു​ന്ന ഈ കാ​വ്യം യഥാർ​ത്ഥ​മായ കവി​ത​യു​ടെ നാദം ഉയർ​ത്തു​ന്നു. മുടി മു​റി​ക്കു​ന്ന ചട​ങ്ങു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഉണ്ണി​യു​ടെ അച്ഛൻ പറ​ഞ്ഞു ഇനി ആറ്റിൽ തനി​ച്ചു മു​ങ്ങി​ക്കു​ളി​ക്കാൻ ശീ​ലി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു്. കര​യ്ക്കു നിന്ന അമ്മ അവനു് ധൈ​ര്യം കൊ​ടു​ത്തു. കര​യ്ക്കു കേ​റാ​തെ വെ​ള്ള​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ നിന്ന മകൻ പേ​ടി​ച്ചു​വോ എന്നു് അമ്മ​യ്ക്കു സംശയം. ഇല്ല. പേ​ടി​ച്ചി​ല്ല. കാലം കഴി​ഞ്ഞു. ഉണ്ണി വളർ​ന്നു. പ്രാ​യ​മൊ​ത്ത പു​രു​ഷ​നാ​യി. എങ്കി​ലും അയാൾ ഇപ്പോ​ഴും അര​യ്ക്കൊ​പ്പ​മു​ള്ള ആറ്റിൽ നീ​രാ​ടി നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണു്. എന്നി​ട്ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു:

അച്ഛ​ന്റെ നി​യോ​ഗ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു ആറ്റി​ലി​റ​ങ്ങി നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു് ലൗകിക ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​മായ പ്ര​വർ​ത്ത​നം. അവി​ടെ​നി​ന്നു സൂ​ര്യ​ല​ക്ഷം തഴ​യ്ക്കു​ന്ന ആകാ​ശ​ഗം​ഗ​യി​ലേ​ക്കു സം​വീ​ക്ഷ​ണം നിർ​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തു് ആദ്ധ്യാ​ത്മി​ക​ത​യോ​ടു ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട പ്ര​വർ​ത്ത​നം. ഈ രണ്ടു പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളും മറ്റു കവികൾ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക്ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കാം. എന്നാൽ വി​ഷ്ണു​നാ​രാ​യ​ണൻ നമ്പൂ​തി​രി​യാ​വ​ട്ടെ അന്യാ​ദൃ​ശ​മായ രീ​തി​യിൽ അവയെ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു. അതി​ലാ​ണു് ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ വി​ജ​യ​മി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

“നി​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രെ​ങ്കി​ലും പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കാൻ ഇട​യു​ള്ള​തു് പറ​യാ​തി​രി​ക്കു; നി​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്തി​രി​ക്കാൻ ഇട​യു​ള്ള​തു ചെ​യ്യാ​തി​രി​ക്കു. ഇനി നി​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങ​ളി​ല​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രി​ലും ഇല്ലാ​ത്ത അം​ശ​ങ്ങ​ളിൽ മാ​ത്രം തൽ​പ​ര​നാ​യി​രി​ക്കു. ക്ഷ​മ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യോ അക്ഷ​മ​യോ​ടു​കൂ​ടി​യോ നി​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള അന്യാ​ദൃ​ശ​ങ്ങ​ളായ സത്ത​ക​ളെ സൃ​ഷ്ടി​ച്ചെ​ടു​ക്കു”—ആങ്ദ്രേ ഷീദ്. ഏതു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നും സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​വു​ന്ന സാ​ര​സ്വത രഹ​സ്യം.

ഇത്ത​രം സാ​ര​സ്വത രഹ​സ്യ​ങ്ങൾ അറി​യാ​തെ കഥ​യെ​ഴു​തു​മ്പോൾ, കവി​ത​യെ​ഴു​തു​മ്പോൾ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് വാ​യ​ന​ക്കാ​രാ​ണു്; എഴു​തു​ന്ന ആളല്ല. മാ​തൃ​ഭൂ​മി​യിൽ ‘കഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​കൾ’ എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ അഷിത ഇങ്ങ​നെ വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. പീ​ഡ​ന​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​മ​റി​യ​ണ​മെ​ങ്കിൽ കഥ തന്നെ വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്ക​ണം. എങ്കി​ലും ഞാ​നൊ​ന്നു ശ്ര​മി​ക്ക​ട്ടെ. ടെ​ലി​വി​ഷ​നിൽ എന്നെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ക്ലേ​ശ​ക​ര​മാ​യി തോ​ന്നു​ന്ന​തു് അതിലെ ജയ​ന്റ് റോ​ബ​ട്ട് പരി​പാ​ടി​യാ​ണു്. ക്ലേ​ശ​ക​ര​മെ​ന്ന​ല്ല പറ​യേ​ണ്ട​തു്; തി​ക​ച്ചും സ്റ്റു​പി​ഡാ​ണ​തു്. രാ​ക്ഷ​സ​നെ​പ്പോ​ലൊ​രു​ത്തൻ വി​നാ​ശ​ത്തി​നു് ഉദ്യു​ക്ത​നാ​വു​ന്നു. ഒരു പയ്യൻ വാ​ച്ചു​പോ​ലു​ള്ള ഒരു ഉപ​ക​ര​ണം തു​റ​ന്നു് വയർ​ലെ​സ് കമ്മ്യൂ​ണി​ക്കേ​ഷൻ നട​ത്തു​ന്നു. ഉടനെ ജയ​ന്റ് റോ​ബ​ട്ട് കൈ​യു​യർ​ത്തി പറ​ക്കു​ക​യാ​യി. പ്ര​തി​യോ​ഗി​യെ ഇടി​ക്കു​ക​യാ​യി. രക്ഷ​യി​ല്ലെ​ന്നു കാ​ണു​മ്പോൾ ഉള്ളിൽ സം​ഭ​രി​ച്ചു​വ​ച്ച അഗ്നി മു​ഴു​വൻ ഫാ​ല​നേ​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ​ക്കൂ​ടി പ്ര​വ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​യി. പ്ര​തി​യോ​ഗി തോ​റ്റാൽ റോ​ബ​ട്ട് വീ​ണ്ടും പറ​ന്നു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​കു​ന്നു. റോ​ബ​ട്ടി​ന്റെ ഉള്ളി​ലെ തീ​പോ​ലെ വാ​ക്കു​കൾ സം​ഭ​രി​ച്ചു​വ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു അഷിത. കഥ​യെ​ഴു​താ​നു​ള്ള ആഹ്വാ​ന​മു​ണ്ടാ​യാ​ലു​ടൻ അഷിത പ്ര​വ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഈ പ്ര​വാ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നെ​ങ്ങ​നെ രക്ഷ​പ്പെ​ടേ​ണ്ടു എന്ന​റി​യാ​തെ വാ​യ​ന​ക്കാർ പരു​ങ്ങു​ന്നു. വാ​ക്കു​കൾ പ്ര​വ​ഹി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു് കഥാ​കാ​രി അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​യാ​കു​ന്നു. ഒരു​ത്തൻ വ്യ​ഭി​ച​രി​ക്കാൻ പോ​യ​പ്പോൾ അവനു കാ​മു​കി​യു​ടെ (പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന അദ്ധ്യാ​പി​ക​യു​ടെ) ഓർമ്മ ഉണ്ടാ​യി​പോ​ലും. അമ്മ​യെ ഓർ​മ്മി​ച്ചു​പോ​ലും. എങ്കി​ലും എച്ചി​ലി​ല​യിൽ പട്ടി ചാ​ടി​വീ​ഴു​ന്ന​പോല അവൻ വേ​ശ്യ​യു​ടെ പു​റ​ത്തു വീ​ണു​പോ​ലും. ഇതു പറ​ഞ്ഞു​വ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ കൃ​ത്രി​മ​ത്വം അസ​ഹ​നീ​യ​മ​ത്രേ. കഥ​യെ​ന്ന​തു് വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഘട​ന​യ​ല്ല. വാ​ക്കു​കൾ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചാൽ ഇമേ​ജു​കൾ ഉണ്ടാ​ക്കി​യി​ട്ടു് അവ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളാ​വ​ണം. ഇവിടെ ആ പ്ര​ക്രിയ നട​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കരി​ങ്കൽ​ക്ക​ഷ​ണ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടു കൊ​ത്തൻ മതിൽ കെ​ട്ടി ഉയർ​ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അഷിത വാ​ക്കു​കൾ കൊ​ണ്ടു കന്മ​തിൽ ഉയർ​ത്തു​ന്നു. ആ കന്മ​തി​ലി​ലൂ​ടെ അപ്പു​റം കാണാൻ വയ്യ. കേ​ശ​വ​ദേ​വും തകഴി യും ബഷീ​റും പൊ​റ്റ​ക്കാ​ടും കാ​രൂ​രും കഥ​യെ​ഴു​തു​മ്പോൾ ഉയ​രു​ന്ന​തു കന്മ​തി​ല​ല്ല, സ്ഫ​ടി​ക​ഭി​ത്തി​യാ​ണു്. അതി​ലൂ​ടെ നോ​ക്കി​യാൽ അപ്പു​റം കാണാം. സ്ഫ​ടി​ക​നിർ​മ്മി​ത​മായ ഭി​ത്തി​ത​ന്നെ ഉണ്ടെ​ന്നു് അറി​യു​ക​യി​ല്ല. സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ബാ​ല​പാ​ഠ​ങ്ങൾ അഷിത മന​സ്സി​ലാ​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അതി​സു​ന്ദ​രി നഗ്ന​യാ​യി നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ അവ​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം മാ​ത്ര​മേ നമ്മൾ ആസ്വ​ദി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. മല്ല​യു​ദ്ധ പ്ര​വീ​ണൻ ലങ്കോ​ട്ടി​മാ​ത്രം കെ​ട്ടി ഗോ​ദ​യിൽ​നി​ന്നു മല്ല​ടി​ക്കു​മ്പോൾ അയാ​ളു​ടെ തൊ​ലി​യു​ടെ കട്ടി​യാ​ണു് നമ്മൾ അറി​യു​ന്ന​തു്. തൊ​ലി​യു​ടെ മൃ​ദു​ത്വം​പോ​ലു​മ​റി​യി​ക്കാ​തെ സൗ​ന്ദ​ര്യം മാ​ത്രം ആസ്വ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ‘ചന്ദ്രി​ക​യിൽ’ (In the moonlight—മോ​പ​സാ​ങ്) എന്ന കഥ​പോ​ലു​ള്ള കഥകൾ ഇന്നി​ല്ല. ഗാ​മ​യു​ടെ തൊ​ലി​ക്ക​ട്ടി​യു​ള്ള കഥ​ക​ളാ​ണു് ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു​ക​ളി​ലാ​കെ.

പട്ടു​പോ​ലു​ള്ള വാ​ക്കു​കൾ​കൊ​ണ്ടു കാ​വ്യ​ങ്ങൾ രചി​ച്ച കവ​യി​ത്രി​യാ​യി​രു​ന്നു മേരി ജോൺ തോ​ട്ടം. ആല​പ്പു​ഴെ സനാതന ധർ​മ്മ​വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തി​ലെ തേഡ് ഫോം വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്താ​ണു് ഞാൻ അവ​രു​ടെ ‘കവി​താ​രാ​മം’ എന്ന കാ​വ്യ​ഗ്ര​ന്ഥം പഠി​ച്ച​തു്. അതിലെ ഒരു ശ്ലോ​കം ഇപ്പോ​ഴും ഓർ​മ്മ​യി​ലു​ണ്ടു്.

ഈ കാ​വ്യ​ഭാ​ഗ​ത്തിൽ പ്ര​ക​ട​മാ​കു​ന്ന നൈ​രാ​ശ്യ​ത്താ​ലാ​ണു് അവർ ആധ്യാ​ത്മി​ക​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​ഞ്ഞ​തെ​ന്നു് അക്കാ​ല​ത്തു് പലരും പറ​ഞ്ഞു​കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പി​ന്നീ​ടു് ഞാൻ അവരെ അറി​യു​ന്ന​തു് സി​സ്റ്റർ മേരി ബനീ​ഞ്ജ എന്ന പേ​രി​ലാ​ണു്. അക്കാ​ല​ത്തും അവർ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ രചി​ച്ചി​രു​ന്നു; ആധ്യാ​ത്മി​ക​ത​യു​ടെ പരി​മ​ളം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ച്ച കാ​വ്യ​ങ്ങൾ. പ്ര​ശ​സ്ത​യായ ഈ കവ​യി​ത്രി​യു​ടെ നി​ര്യാ​ണ​ത്തിൽ അകം​നൊ​ന്തു സെഡ്. എം. മൂലൂർ ദീപിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. നമ്മു​ടെ സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ചക്ര​വാ​ള​ത്തെ വി​ക​സി​പ്പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ച മേരി ബനീ​ഞ്ജ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഒരാ​ളെ​ങ്കി​ലും എഴു​താ​നു​ണ്ടാ​യ​ല്ലോ. ആ ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യെ​യും അതി​നോ​ടു ചേർ​ന്നു​നി​ല്ക്കു​ന്ന സഹൃ​ദ​യ​ത്വ​ത്തെ​യും നമു​ക്കു് അഭി​ന​ന്ദി​ക്കാം.

മേരി ബനീ​ഞ്ജ​യു​ടെ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളെ വി​ല​യി​രു​ത്താ​നു​ള്ള സന്ദർ​ഭ​മ​ല്ലി​തു്. എന്നെ​ക്കാൾ പ്ര​ഗ​ല്ഭ​ന്മാർ അത​നു​ഷ്ഠി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അയ്യ​നം കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള ഓടി​ച്ച കാർ മറി​ഞ്ഞു​ണ്ടായ ‘ഷോ​ക്കി’ന്റെ ഫല​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് കേ​ര​ള​വർ​മ്മ വലിയ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ ഏതാ​നും നാൾ കഴി​ഞ്ഞു് മരി​ച്ച​തു്. അദ്ദേ​ഹം കാറിൽ സഞ്ച​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. എങ്കി​ലും ഏറിയ കൂറും കു​തി​ര​വ​ണ്ടി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു യാത്ര. അങ്ങ​നെ യാ​ത്ര​ചെ​യ്യു​മ്പോൾ ഓരോ പുൽ​ക്കൊ​ടി​യും ഓരോ പു​ഷ്പ​വും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യിൽ പെ​ട്ടി​രി​ക്കും. കു​മാ​ര​നാ​ശാൻ ബോ​ട്ടിൽ സഞ്ച​രി​ച്ച​പ്പോൾ കര​ക​ളിൽ വളർ​ന്നു നിന്ന ഇഞ്ചി​പ്പ​ല്ലു​ക​ളെ കണ്ടി​രി​ക്കും. അവ​രു​ടെ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ പുൽ​ക്കൊ​ടി​യും പു​ഷ്പ​വു​മു​ണ്ടു്. ഇന്ന​ത്തെ കവികൾ വേ​ണാ​ടു് എക്സ്പ്ര​സ്സി​ലും ജയ​ന്തി ജന​ത​യി​ലും സഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് രണ്ടു​വ​ശ​ത്തെ​യും പച്ച​നി​റ​മേ അവ​രു​ടെ കണ്ണിൽ വന്നു​വീ​ഴു​ക​യു​ള്ളു. വി​മാ​ന​ത്തി​ലാ​ണു് ഡെൽ​ഹി​യി​ലും മറ്റും അവർ പോ​കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ ആ നി​റ​വു​മി​ല്ല. അക്കാ​ര​ണ​ത്താൽ അവ​രു​ടെ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ അവ്യ​ക്ത​വർ​ണ്ണ​വും ശൂ​ന്യ​ത​യും മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു. കന്യാ​സ്ത്രീ​മ​ഠ​ത്തിൽ പുൽ​ത്ത​കി​ടി​യി​ലൂ​ടെ നടന്ന മേരി ബനീ​ഞ്ജ പുൽ​ക്കൊ​ടി​യെ​യും പു​ഷ്പ​ത്തെ​യും കണ്ടു. അവയെ വി​ടർ​ത്തു​ന്ന ശക്തി​വി​ശേ​ഷ​ത്തെ​യും കണ്ടു.

അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ആവർ​ത്ത​നം കൊ​ണ്ടു് അവ​യു​ടെ തീ​ക്ഷ്ണത നശി​ക്കു. “ചന്ദ്രൻ എന്നെ നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചു” എന്നു പറ​യു​ന്ന കൊ​ച്ചു കു​ട്ടി യു​വാ​വാ​ക​ട്ടെ. പൂർ​ണ്ണ​ച​ന്ദ്ര​നെ കണ്ടാൽ ഒരു വി​കാ​ര​വും കൂ​ടാ​തെ നിൽ​ക്കും. ക്യാൻ​സ​റി​ന്റെ വേദന കു​റ​യ്ക്കാ​നാ​യി രോ​ഗി​ക്കു മയ​ക്കു​മ​രു​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ഏറെ​ക്കാ​ലം അതു കൊ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ വേദന കു​റ​യാ​ത്ത ഒര​വ​സ്ഥ​യു​ണ്ടാ​കും. ഡോ​ക്ടർ​മാ​രു​ടെ “ക്രൂ​ര​ഹൃ​ദയ”ത്തി​നു കാ​ര​ണ​മി​തു തന്നെ. ഡോ​ക്ട​റാ​യി സേവനം തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ കാ​രു​ണ്യ​ത്തോ​ടെ അയാൾ ഓരോ രോ​ഗി​യേ​യും നോ​ക്കു​ന്നു, ചി​കി​ത്സി​ക്കു​ന്നു. വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​യു​ന്തേ​ോ​റും അയാ​ളു​ടെ ഹൃദയം കഠി​ന​മാ​യി വരു​ന്നു. (ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​നു് ഒരു തു​ണ്ടു മസിൽ എന്ന​ല്ല ഇവിടെ അർ​ത്ഥം) അമ്പ​തു വയ​സ്സാ​കു​മ്പോൾ തി​ക​ഞ്ഞ നൃ​ശം​സത കാ​ണി​ക്കാൻ അവർ​ക്കു് ഒരു പ്ര​യാ​സ​വു​മി​ല്ല. ഇതിൽ ഡോ​ക്ട​റെ കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്താ​നൊ​ന്നു​മി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​മാ​ണ​തു്. ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളി​ന്റെ ഒരേ​യൊ​രു മകൻ സ്കൂ​ട്ട​റിൽ നി​ന്നു വീണു. ഞാൻ അവനെ രാ​ത്രി പതി​നൊ​ന്നു മണി​യോ​ടു​കൂ​ടി ആശു​പ​ത്രി​യി​ലെ​ത്തി​ച്ചു. ക്യാ​ഷു​എൽ​റ്റി വാർ​ഡിൽ പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ക്കാൻ അര​മ​ണി​ക്കൂർ. ഡോ​ക്ടർ വന്നു​നോ​ക്കാൻ അര​മ​ണി​ക്കൂർ. എക്സ്റേ ഡി​പ്പാർ​ട്ടു​മെ​ന്റി​ലെ ഡ്യൂ​ട്ടി​നേ​ഴ്സ് ഉണർ​ന്നു വരാൻ പതി​ന​ഞ്ചു മി​നി​റ്റ്. എക്സ്റേ എടു​ക്കാൻ അത്ര​ത്തോ​ളം സമയം. പടം നോ​ക്കി​യി​ട്ടു് ഒരു വാർ​ഡി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കാൻ ഡോ​ക്ടർ കല്പി​ച്ചു. അതി​നു് അഞ്ചു മി​നി​റ്റേ വേ​ണ്ടി​വ​ന്നു​ള്ളു. വാർ​ഡി​ലെ​ത്തി​ച്ച മകൻ ഒരു പരി​ച​ര​ണ​വു​മി​ല്ലാ​തെ മണി​ക്കൂ​റോ​ളം കി​ട​ന്നു. ഡ്യൂ​ട്ടി ഡോ​ക്ടർ ആശു​പ​ത്ര​യി​ലി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം വീ​ട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​പ്പോൾ നേരം വെ​ളു​ത്തി​രു​ന്നു. എന്തി​ന​ധി​കം പറയണം. മകനെ ഓപ്പ​റേ​ഷൻ തീ​യ​റ്റ​റിൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​യ​പ്പോൾ സമയം ഒൻ​പ​തു​മ​ണി. (കാ​ല​ത്തു്) ശസ്ത്ര​ക്രി​യ​യ്ക്കു​ശേ​ഷം മകൻ മരി​ച്ചു. രാ​ത്രി പതി​നൊ​ന്നു മണി​ക്കു് ആശു​പ​ത്രി​യിൽ എത്തി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആളു്. അയാളെ ഡോ​ക്ടർ നോ​ക്കു​ന്ന​തു് കാ​ല​ത്തു് ഒൻപതു മണി​ക്കു്. സമ​യ​ത്തി​നു ചി​കിൽസ ലഭി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ? എന്റെ മകൻ ചി​ല​പ്പോൾ ജീ​വി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​നാ​രെ​യും കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നി​ല്ല. മനു​ഷ്യ​രെ​ല്ലാ​വ​രും ഒരു​പോ​ലെ​യാ​ണു്. ഡോ​ക്ടർ​മാ​രും മനു​ഷ്യ​രാ​ണു്. ചി​കി​ത്സ​യ്ക്കു പ്രോ​വി​ഡ​ന്റ് ഫണ്ടിൽ നി​ന്നു നോൺ റി​ഫ​ണ്ട​ബിൾ ലോ​ണി​നു് അപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ കട​ലാ​സ്സിൽ ‘നോ’ എന്നെ​ഴു​തി ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​രാ​ക്ഷ​സൻ ആഹ്ലാ​ദി​ക്കു​ന്നു. അതേ ക്രൂ​രത എല്ലാ മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ണ്ടു്. ഈ ക്രൂ​ര​ത​യ്ക്കു്—ചി​കി​ത്സാ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ ക്രൂ​ര​ത​യ്ക്ക്—ആകർ​ഷ​ക​മായ രൂപം നല്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു ഗോ​പി​ക്കു​ട്ടൻ എന്ന കഥാ​കാ​രൻ. അദ്ദേ​ഹം കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘ഉറു​മ്പു​കൾ’ എന്ന കഥ വാ​യി​ക്കു. അസ്സ​ലാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു് അതു്. ഹൃ​ദ​യാ​ഘാ​ത​ത്തി​നു വി​ധേ​യ​നാ​കു​ന്ന ഒരു​ത്ത​നെ ആരും തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അവ​ഗ​ണ​ന​യാൽ അയാൾ മരി​ക്കു​ന്നു. അനാ​ഥ​പ്രേ​തം. അതി​ന്റെ കീശ തപ്പി​നോ​ക്കി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണു് ആളൊരു പ്ര​മാ​ണി​യാ​ണെ​ന്നു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. ഉടനെ പ്രേ​ത​ത്തെ​യെ​ടു​ത്തു് കട്ടി​ലിൽ കി​ട​ത്തി. വായ് അട​ച്ചു ടേപ് കൊ​ണ്ടു കെ​ട്ടി. വെ​ളു​ത്ത ഷീ​റ്റ് മൂടി. മാ​ന്യ​മായ മരണം എന്നൊ​രു പ്ര​തീ​തി കാ​ണു​ന്ന​വർ​ക്കൊ​ക്കെ ഉണ്ടാ​കും. ‘സോറി. വി ട്രൈ​ഡ് ഔവർ ബെ​സ്റ്റ്’ തു​ട​ങ്ങിയ വാ​ക്കു​കൾ ഭി​ഷ​ഗ്വ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ചു​ണ്ടു​ക​ളിൽ​നി​ന്നു വീണു. പക്ഷേ, മരി​ച്ച മനു​ഷ്യ​ന്റെ കൺ​കോ​ണു​ക​ളിൽ ഉറു​മ്പു​കൾ ഇര തേ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. കാരണം ആ ശരീരം നി​ശ്ചേ​ത​ന​മാ​യി ആശു​പ​ത്രി​യി​ലെ​വി​ട​യോ വളരെ നേരം കി​ട​ന്ന​താ​ണു്. ഞാ​നി​ക്കഥ വാ​യി​ച്ചു് വള​രെ​നേ​രം ചി​ന്താ​ഗ്ര​സ്ത​നാ​യി ഇരു​ന്നു. നമ്മു​ടെ സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ ജീർ​ണ്ണ​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ വി​ചാ​രം. ഗോ​പി​ക്കു​ട്ട​ന്റെ ശക്തി​യാർ​ന്ന തൂലിക ഇനി​യും ഇതു​പോ​ലു​ള്ള ചി​ത്ര​ങ്ങൾ വര​യ്ക്ക​ട്ടെ.

മനു​ഷ്യൻ എല്ലാ​ക്കാ​ല​ത്തും അക്ര​മാ​സ​ക്ത​നാ​ണു്, ക്രൂ​ര​നാ​ണു് എന്നുസാർ​ത്ര് തെ​ളി​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. Man is violent—throughout history right up to the present day എന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു. Critique of Dialectical Reason എന്ന ഗ്ര​ന്ഥം. കോളിൻ വിൽസൺ എഴു​തിയ A Criminal History of Mankind വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട പു​സ്ത​ക​മാ​ണു്. അതിൽ മനു​ഷ്യ​രെ​ല്ലാം അന്യോ​ന്യം ശത്രു​ക്ക​ളാ​ണെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ‘ബസ്സ് ക്യൂ’വിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന ഓരോ ആളും മുൻ​പിൽ നി​ല്ക്കു​ന്ന​വ​നെ ശത്രു​വാ​യി​ക്ക​രു​തു​ന്നു. സൂ​പ്പർ മാർ​ക്ക​റ്റിൽ, തി​ര​ക്കു​പി​ടി​ച്ച പട്ട​ണ​ത്തിൽ എല്ലാ​വ​രും അന്യോ​ന്യം ശത്രു​ക്കൾ. ഓരോ വ്യ​ക്തി​ക്കും തന്റെ കാ​ര്യം നേടണം. (വിൽസൺ നല്കു​ന്ന ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ) ഡോ​ക്ടർ​മാർ തമ്മിൽ ശത്രുത. തന്റെ മുൻ​പി​ലെ​ത്തു​ന്ന രോഗി ഡോ​ക്ട​റു​ടെ ശത്രു. രോഗി ഡോ​ക്ട​റെ ശത്രു​വാ​യി​ക്കാ​ണു​ന്നു. എന്തൊ​രു ലോകം! അല്ലേ?

കെ. സു​രേ​ന്ദ്ര​ന്റെ ആത്മ​കഥ എപ്പോ​ഴും കൌ​തു​ക​ത്തോ​ടെ​യാ​ണു് ഞാൻ വാ​യി​ക്കാ​റു്. എനി​ക്കും​കൂ​ടി പരി​ച​യ​മു​ള്ള ആളു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തു​മ്പോൾ അതിൽ കാ​ണു​ന്ന ‘ഇൻ​സൈ​റ്റ്’ എന്നെ ആഹ്ലാ​ദി​പ്പി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഈ ആഴ്ച​ത്തെ കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ ചെ​റു​തി​ട്ട നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പു് കെ. എസ്. കൃ​ഷ്ണൻ, എൻ. രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ ഇവ​രു​ടെ സ്വ​ഭാ​വ​സ​വി​ശേ​ഷ​ത​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു സു​രേ​ന്ദ്രൻ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യോ​ടെ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അധി​കാ​രി​ക​ളാൽ വള​രെ​യേ​റെ പീ​ഡി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആളാ​ണു് ചെ​റു​തി​ട്ട നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പ്. ഞാൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ സം​സ്കൃത കോ​ളേ​ജിൽ ലക്ച​റ​റാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്താ​ണു് അദ്ദേ​ഹം അവിടെ ലക്ച​റ​റാ​യി എത്തി​യ​തു്. പ്രിൻ​സി​പ്പൽ ശു​പാർശ ചെയ്ത ആളിനെ സർ​വ​ക​ലാ​ശാ​ലാ​ധി​കൃ​തർ നി​യ​മി​ച്ചി​ല്ല എന്ന​തി​ന്റെ പേരിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലും ചില അധ്യാ​പ​ക​രും ചില വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളും ഒരു​മി​ച്ചു ചേർ​ന്നു യാതന അനു​ഭ​വി​പ്പി​ച്ചു. കൂ​വ​ലും വി​ളി​യും മു​ണ്ട​ഴി​ച്ചു കാ​ണി​ക്ക​ലും ക്ലാ​സ്സു​ക​ളി​ലെ നി​ത്യ​സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു വി​ദ്യാർ​ത്ഥി ഒരു കു​പ്പി ചു​വ​ന്ന മഷി കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പു​റ​ത്തൊ​ഴി​ച്ചു. അതു ആരോ കു​ത്തി​യ​തി​ന്റെ ഫലമായ രക്ത​പ്ര​വാ​ഹ​മാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് ഞാൻ ബോധം കെ​ട്ടു വീണു. നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പു് ഇതു​കൊ​ണ്ടൊ​ന്നും പോ​കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു കണ്ട​പ്പോൾ ചിലർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അടി​ക്കാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ അടി​ക്കാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ​യെ​ന്നു കരുതി രണ്ടു​ദി​വ​സം ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൂടെ പോയി. മൂ​ന്നാം ദിവസം വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​നേ​താ​വു വന്നു് എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “സാ​റി​നോ​ടു​കൂ​ടി അയാൾ വരു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞങ്ങൾ അയാളെ അടി​ക്കാ​ത്ത​തു്. സാറു് ഇനി അയാളെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു വര​രു​തു്. വന്നാൽ ഞങ്ങൾ കു​റു​പ്പി​നെ അടി​ക്കും:” ഞാൻ നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പി​നോ​ടു കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു. അദ്ദേ​ഹം മാ​ന്യു​സ്ക്രി​പ്റ്റ്സ് ലൈ​ബ്ര​റി​യി​ലേ​ക്കു സ്ഥ​ലം​മാ​റ്റം വാ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ​ക്കു് നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പി​നോ​ടു് ഒരു വി​രോ​ധ​വു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അവർ അധി​കാ​രി​ക​ളു​ടെ നിർ​ദ്ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചെ​ന്നെ​യു​ള്ളൂ. നി​സ്സാ​ര​ങ്ങ​ളായ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ​ക്കു​പോ​ലും മനു​ഷ്യൻ ക്രൂ​ര​നാ​യി മാറും എന്ന​തി​നു തെ​ളി​വു നൽ​കു​ന്നു നാ​രാ​യ​ണ​ക്കു​റു​പ്പി​നോ​ടു​ള്ള പെ​രു​മാ​റ്റം. സു​രേ​ന്ദ്രൻ എഴു​തി​യ​തു​പോ​ലെ സഹൃ​ദ​യ​നും പണ്ഡി​ത​നു​മാ​ണു് ചെ​റു​തി​ട്ട. കവി​യു​മാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം. രസ​ക​ര​മാ​യി എന്നാൽ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യോ​ടു​കൂ​ടി സു​രേ​ന്ദ്രൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്നു.

കാ​രാ​ഗൃ​ഹ​ങ്ങൾ:

പൈ​ങ്കി​ളി നോ​വ​ലി​സ്റ്റു​ക​ളെ​യും പൈ​ങ്കി​ളി കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രെ​യും പാർ​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട സ്ഥ​ല​ങ്ങൾ. ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ത്താൽ മോ​ഷ്ടാ​ക്ക​ളും കൊ​ല​പാ​ത​കി​ക​ളു​മാ​ണു് അവിടെ വസി​ക്കു​ന്ന​തു്.

മൂ​ക്കു്:

ലോ​റൻ​സ് സ്റ്റേ​ണും ഗൊ​ഗ​ലും എഡ്ഗാർ അലൻ​പോ​യും ബഷീ​റും ഇതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. നി​രൂ​പ​കർ സ്വ​ന്തം മൂ​ക്കു​കൾ ഈ കഥാ​നാ​സി​ക​ക​ളിൽ കട​ത്തി​നോ​ക്കു​ന്നു. (Poke one’s nose into something എന്നു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ശൈലി.)

രാ​ഷ്ട്രീയ പ്ര​വർ​ത്ത​കൻ:

“ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.” എന്ന വാ​ക്യം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ച ആൾ.

വൈ​ലോ​പ്പി​ള്ളി:

‘കു​ടി​യൊ​ഴി​ക്കൽ’ എന്ന കാ​വ്യ​മെ​ഴു​തി മൗ​ലി​കത എന്ന ഗു​ണ​മു​ണ്ടെ​ന്നു തെ​ളി​യി​ച്ച കവി.

ഡ്രൈ വാ​ഷി​ങ് സെ​ന്റ​റു​കൾ:

ആറ്റിൽ വാ​ഷി​ങ് നട​ത്തി​യി​ട്ടു് വെ​യി​ല​ത്തു ഡ്രൈ ചെ​യ്യു​ന്ന കേ​ന്ദ്ര​ങ്ങൾ.

റേ​ഡി​യോ:

ടെ​ലി​വി​ഷൻ വന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു പ്ര​ധാ​ന്യം പോയ ഉപ​ക​ര​ണം.

ടെ​ലി​വി​ഷൻ:

യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ കവി​ക​ളും നി​രൂ​പ​ക​രും രണ്ടോ മൂ​ന്നോ പേ​രേ​യു​ള്ളു എന്ന സത്യം നമ്മ​ളെ ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ക്കാൻ അവരെ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഉപ​ക​ര​ണം.

കാ​ട്ടി​ലെ​വി​ടെ​യോ ചത്തു​വീണ ഒരു ഊളനെ (കു​റു​ന​രി) കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് കടലും മറ്റും മാ​റ്റി പഞ്ഞി നി​റ​ച്ചു് വീ​ട്ടിൽ വച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു എന്റെ ഒരു സ്നേ​ഹി​തൻ. കഥ​യെ​ന്ന ഊള​ന്റെ തോ​ലി​ന​ക​ത്തു് വാ​ക്കു​ക​ളാ​കു​ന്ന പഞ്ഞി നി​റ​ച്ചു് ചന്ദ്രിക വാ​രി​ക​യിൽ വച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു വിജയൻ വി​ള​ക്കു​മാ​ടം. സ്നേ​ഹി​ത​നും വി​ജ​യ​നും ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. രണ്ടും ജു​ഗു​പ്സാ​വ​ഹ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ഭർ​ത്താ​വു മരി​ച്ച ഭാര്യ അയാ​ളു​ടെ സ്നേ​ഹി​ത​നെ ആകർ​ഷി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു. അയാൾ മരി​ച്ച​യാ​ളി​നെ ഓർ​ത്തു് പി​ന്മാ​റു​ന്നു. ശ്ര​മി​ക്ക​ട്ടെ, പി​ന്മാ​റ​ട്ടെ. നമ്മ​ളെ​ന്തു​വേ​ണം?

പവനൻ ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തു​ന്നു: “ദൈവ തു​ല്യ​ന്മാ​രായ ആചാ​ര്യ​ന്മാ​രെ മാ​ത്ര​മേ ഈ പം​ക്തി​യിൽ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കാൻ പാ​ടു​ള്ളു​വെ​ങ്കിൽ എല്ലാ​വ​രും സി. പി. നായർ ഐ. എ. എസ്സി​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ക​ണം”. ഈ പരി​ഹാ​സ​മെ​ന്തി​നു്? പൂ​ജ്യ​പൂ​ജാ​വ്യ​തി​ക്ര​മം പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു സി. പി. നായർ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. പവ​ന​നും ആ വി​ശ്വാ​സ​മി​ല്ലേൽ ആചാ​ര്യ​നായ ലെ​നി​നെ അദ്ദേ​ഹം ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ? ഗു​രു​വി​നോ​ടു​ള്ള ബഹു​മാ​നം ജ്ഞാ​ന​ത്തോ​ടു​ള്ള ബഹു​മാ​ന​മാ​ണു്. അതു പകർ​ന്നു തരു​ന്ന ആളിനെ നമ്മൾ സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യും ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. മാർ​ക്സി നെയും ലെ​നി​നെ യും ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ. ഈശ്വ​ര​തു​ല്യൻ എന്ന വി​ശേ​ഷ​ണം ഒരു ‘പൊ​യ​റ്റി​ക് എഗ്സാ​ജ​റേ​ഷൻ’ മാ​ത്ര​മാ​ണെ​ന്നു് ആർ​ക്കാ​ണ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​തു്.

മരി​ച്ച​വ​രെ ഓർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന​തു നന്നു്. പഴയ ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ പു​തു​മ​യു​ള്ള ഒരാ​വി​ഷ്കാ​രം ഉടനെ ഉണ്ടാ​കും. കൂ​ട്ടാ​യി, ചങ്ങ​മ്പുഴ യുടെ മകൾ അജി​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തിയ ലേഖനം കു​മാ​രി വാ​രി​ക​യി​ലു​ണ്ടു്. അജി​ത​യു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ലൂ​ടെ ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ രോഗം നാ​മ​റി​യു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ യാതന അറി​യു​ന്നു. ചെറിയ ലേഖനം. എങ്കി​ലും അത്ര​യു​മാ​യ​ല്ലോ. ഏതി​നോ​ടും വാ​ക്കു​കൾ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കാം. എഴു​തിയ വാ​ക്കു​കൾ പിൻ​വ​ലി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. അച്ഛ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മകൾ കൂ​ടു​തൽ കൂ​ടു​തൽ വാ​ക്കു​കൾ പറ​യ​ട്ടെ. കൂ​ട്ടാ​യി​ക്കു് താൻ പറഞ്ഞ ഒരു​വാ​ക്കും പിൻ​വ​ലി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​ട്ടി​ല്ല.

പൗ​ര​ധ്വ​നി വാ​രി​ക​യിൽ ഹസ്സൻ വാഴൂർ എഴു​തിയ ‘ഉണരൂ’ എന്ന കവി​ത​യിൽ നി​ന്നൊ​രു വരി: “തു​യി​ലു​ണ​രൂ തു​യി​ലു​ണ​രൂ കവി​മാ​തേ വേഗം” അന്ത​രി​ച്ച ചങ്ങ​മ്പുഴ വാ​ഴൂ​രെ​ന്ന ദേ​ശ​ത്തു് ഹസ്സ​നാ​യി അവ​ത​രി​ച്ച​തിൽ എനി​ക്കു സന്തോ​ഷം.

ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും ബസ്സ് കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കു​ന്നു. വളരെ നേ​ര​മാ​യി കാ​ത്തു​നിൽ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു്. കടയിൽ അരി​വാ​ങ്ങാൻ പണ​മി​ല്ലാ​തെ വന്ന ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കു് അഞ്ചു രൂപ അവൾ കൊ​ടു​ത്ത​തും ബസ്സ് വന്ന​തും ഒന്നാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു. രൂ​പ​യും കൊ​ണ്ടു് കട​യി​ലേ​ക്കു് ഓടിയ പെൺ​കു​ട്ടി ബസ്സി​ന​ടി​യിൽ​പ്പെ​ട്ടു മരി​ച്ചു. ബസ്സ് വരാ​തി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ പെൺ​കു​ട്ടി മരി​ക്കാ​തി​രു​ന്നേ​നേ എന്നു് അവൾ​ക്കു തോ​ന്നൽ. ഇതാ​ണു് ദാ​സി​ന്റെ ഒരു കഥ. (മാ​മാ​ങ്കം വാ​രി​ക​യിൽ) സാ​ഹി​ത്യ​വാ​ര​ഫ​ല​മെ​ന്ന ഈ ജ്യോ​ത്സ്യം എഴു​തേ​ണ്ടി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഈ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​മായ കഥ വാ​യി​ക്കേ​ണ്ടി വരു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ എന്നു് എനി​ക്കും തോ​ന്നൽ.

ഒരി​ക്കൽ മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി (കമ​ലാ​ദാ​സ്) എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ഏതു ഫി​ലോ​സ​ഫി​യി​ലാ​ണു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​തു്? എന്റെ മറു​പ​ടി ഒന്നും നശി​ക്കു​ന്നി​ല്ല എന്ന ദർ​ശ​ന​ത്തിൽ. കാ​ട്ടിൽ നിൽ​ക്കു​ന്ന മരം വളരെ വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു മറി​ഞ്ഞു​വീ​ണാൽ അതി​ന്റെ പര​മാ​ണു​കൾ നശി​ക്കി​ല്ല. ആ മരം മു​റി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു വീ​ട്ടി​ന്റെ കത​കാ​ക്കി​യാൽ വീടു് തകർ​ന്നു വീ​ഴു​മ്പോ​ഴും പര​മാ​ണു​ക്കൾ​ക്കു നാ​ശ​മി​ല്ല.

മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി:

ഒന്നും നശി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ മരി​ക്കു​കി​ല്ലേ?

ഞാൻ:

ഇല്ല.

മാ​ധ​വി​ക്കു​ട്ടി:

ഹാ, എന്തു നല്ല ഫി​ലോ​സ​ഫി.