ഫ്രാൻ​സി​ലെ നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ ആങ്ദ്രേ ഷീമി ന്റെ ‘ലേ കേവ് ദ്യു വാ​തീ​കാ​ങ്’ (Les Caves du Vatican) എന്ന നോ​വ​ലി​ലെ ഒരു കഥാ​പാ​ത്ര​മാ​ണു് ലാഫ് കാ​ഡി​യോ. അയാൾ ഒരു ദിവസം തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ സഞ്ച​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ കം​പാർ​ട്ട്മെ​ന്റിൽ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നു​മു​ണ്ടു്. അവനെ തള്ളി പു​റ​ത്തി​ടാൻ ലാഫ് കാ​ഡി​യോ​ക്കു് ആഗ്ര​ഹം. “ലക്ഷ്യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു പാതകം. പോ​ലീ​സി​നു് ഒരു കീ​റാ​മു​ട്ടി” എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു ആയാൾ. ലാഫ് കാ​ഡി​യോ അവനു് ഒരു​ന്തു് വച്ചു കൊ​ടു​ത്തു അതാ പോ​കു​ന്നു. ഒരു ശബ്ദ​വും കേൾ​പ്പി​ക്കാ​തെ അവൻ വീണു. വീ​ഴു​ന്ന വാ​ക്കി​നു ലാഫ് കാ​ഡി​യോ​യു​ടെ തൊ​പ്പി​യിൽ അവൻ പി​ടി​ച്ചു. അതും അവ​ന്റെ കൂടെ താ​ഴ്ച​യി​ലേ​ക്കു പോയി. വാതിൽ വലി​ച്ച​ട​യ്ക്ക​ണ്ട, അടു​ത്ത കാ​ര്യേ​ജി​ലു​ള്ള​വർ കേൾ​ക്കും എന്നു് അയാൾ വി​ചാ​രി​ച്ചു. എന്തി​നാ​ണു് അയാൾ ഒര​പ​രാ​ധ​വും ചെ​യ്യാ​ത്ത ഒരു​ത്ത​നെ തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ നി​ന്നു പി​ടി​ച്ചു തള്ളി​യ​തു്? ഒരു​ദ്ദേ​ശ്യ​വു​മി​ല്ലാ​തെ​യെ​ന്നു മു​ക​ളിൽ പറ​ഞ്ഞു കഴി​ഞ്ഞു. ലാഫ് കാ​ഡി​യോ ശക്ത​നാ​ണു്. ആ ശക്തി കൊ​ണ്ടു് വലിയ പ്ര​യോ​ജ​ന​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല അയാൾ​ക്കു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു പാ​വ​ത്തെ അയാൾ കൊ​ല്ലു​ന്നു. ലക്ഷ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത, ഉദ്ദേ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഇത്ത​രം കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങൾ ഇന്നു സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. നോ​വ​ലി​ന്റെ മറ്റൊ​രു ഭാ​ഗ​ത്തു് “മാ​ന്യൻ തെ​മ്മാ​ടി​യാ​യി മാ​റു​ന്ന​തി​നു ഹേ​തു​വെ​ന്താ​ണു്?” എന്നൊ​രു കഥാ​പാ​ത്രം ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. “സാ​ധാ​ര​ണ​മായ പരി​തഃ​സ്ഥി​തി​യിൽ നി​ന്നു അവൻ മാറി നി​ന്നാൽ മതി” എന്നു വേ​റൊ​രു കഥാ​പാ​ത്രം മറു​പ​ടി നൽ​കു​ന്നു. ചു​റ്റു​പാ​ടു​കൾ മാ​റി​യാൽ മതി, മനു​ഷ്യ​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം മാറും. അതി​ന്റെ ഫല​മാ​യി അവൻ അപ​രാ​ധം ചെ​യ്യാ​ത്ത​വ​നെ കൊ​ല്ലും. ഇന്ത്യ​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ നല്ല​വ​നാ​യി​രു​ന്ന ഡം​പീ​സി​ങ് കാ​ന​ഡ​യി​ലേ​ക്കു പോ​യ​പ്പോൾ കു​ത്സിത സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​വ​നാ​യി മാറി. അയാൾ തി​രി​ച്ചു് ഇന്ത്യ​യി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ കൊ​ല​പാ​ത​കം ചെ​യ്തു. ‘നീ​റി​ക്ക​ത്തു​ന്ന’ വെ​യി​ലിൽ ബസ്സ് കാ​ത്തു നിന്ന രണ്ടു കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ അയാൾ വെ​ടി​വെ​ച്ചു കൊ​ന്നു. എം. മു​കു​ന്ദ​ന്റെ ‘ഗ്രീൻ ഹിൽ കോൺ​വെ​ന്റ്’ എന്ന നീണ്ട കഥ​യു​ടെ സാ​ര​മി​താ​ണു് (കലാ​കൗ​മു​ദി ലക്കം 520). ഡം​പീ​സി​ങ്ങി​ന്റെ ഈ നൃ​ശം​സ​ത​യു​ടെ തീ​വ്രത കാ​ണി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി മു​കു​ന്ദൻ ആവ​ശ്യ​ത്തി​ല​ധി​കം ചാ​യ​മു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു് അയാൾ കൊ​ച്ചു കു​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോ​ഴു​ള്ള അവസ്ഥ ചി​ത്ര​മാ​യി​ത്ത​ന്നെ വര​യ്ക്കു​ന്നു. നീണ്ട കഥ​യു​ടെ 99.9 ഭാ​ഗ​വും ആ കു​ട്ടി​യു​ടെ നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ത​യു​ടെ​യും ലജ്ജ​യു​ടെ​യും ഭീ​രു​ത​യു​ടെ​യും വർ​ണ്ണ​നം തന്നെ. എന്നി​ട്ടു് പൊ​ടു​ന്ന​ന​വേ​യു​ള്ള കൊ​ല​പാ​ത​ക​വും. മു​കു​ന്ദ​നു കഥ പറയാൻ അറി​യാം. ഭം​ഗി​യാ​യി പറയാൻ അറി​യാം. തെ​ളി​ഞ്ഞ അന്ത​രീ​ക്ഷ​മു​ള്ള സാ​യാ​ഹ്ന​ത്തിൽ വേ​മ്പ​നാ​ട്ടു കാ​യ​ലിൽ കളി​വ​ള്ള​ത്തി​ലി​രു​ന്നു സഞ്ചാ​രം നട​ത്തി​യാൽ എന്തു തോ​ന്നും? സു​ഖ​പ്ര​ദ​മായ അനു​ഭൂ​തി. ആ അനു​ഭൂ​തി വി​ശേ​ഷം ഇക്കഥ വാ​യി​ച്ചാ​ലു​മു​ണ്ടാ​കും. പക്ഷേ, സദാ​ചാ​ര​പ​ര​മായ ഒരു ജീ​വി​ത​ത്തിൽ നി​ന്നു നൃ​ശം​സ​ത​യു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലേ​ക്കു് അയാൾ പ്ര​വേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് വി​ശ്വാ​സം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഭീ​ക​ര​പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട​വർ അപ​രാ​ധ​ര​ഹി​ത​രെ വെ​ടി​വ​ച്ചു വീ​ഴ്ത്തു​മ്പോൾ നമ്മൾ ഞെ​ട്ടും. കലയിൽ ആ ഞെ​ട്ടൽ സം​ഭ​വി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ വേറെ പലതും ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടു്. അതു് അങ്ങ​നെ സം​ഭ​വി​ച്ചു​വെ​ന്നു കഥാ​കാ​രൻ പറ​ഞ്ഞാൽ മാ​ത്രം പോര. മാ​നു​ഷിക മൂ​ല്യ​ങ്ങ​ളെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് ഡം​പീ​സി​ങ്ങി​നു പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു​ണ്ടായ അവഗണന കല​യു​ടെ പക്ഷ​ത്തു നി​ന്നു നോ​ക്കു​മ്പോൾ വി​ശ്വാ​സ്യ​മ​ല്ല.

ഷേ​ക്സ്പീ​യ​റി ന്റെ​യും റേ​സീ​ന്റെ യും രാ​ജ​കു​മാ​ര​ന്മാർ ഏകാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തെ ലം​ഘി​ച്ചു മു​ന്നോ​ട്ടു പോയി. ബൂർ​ഷ്വാ ലോ​ക​ത്തെ അതി​ലം​ഘി​ച്ചു സ്റ്റാൻ​ദേ​ലി ന്റെ നഗ​ര​വാ​സി​കൾ. ബ്ര​ഹ്റ്റി ന്റെ പാ​വ​ങ്ങൾ തൊ​ഴി​ലാ​ളി വർ​ഗ്ഗ​ത്തെ അതി​ലം​ഘി​ച്ചു. ദസ്തെ​യെ​വ്സ്കി യുടെ ‘നി​ന്ദി​ത​രും പീ​ഡി​ത​രും’ വി​ക്തോർ യൂഗോ യുടെ ‘പാ​വ​ങ്ങൾ’ ഇവർ ഒരു വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ മാ​ത്രം നീ​തി​കേ​ടു് അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​ര​ല്ല. അവർ എല്ലാ​ക്കാ​ല​ത്തെ​യും, മനു​ഷ്യ​ത്വ​മി​ല്ലാ​യ്മ അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു്. അവർ മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി നി​ല​കൊ​ള്ളു​ന്നു. അവ​രു​ടെ വി​ധി​യി​ലു​ള്ള സാർ​വ്വ​ലൗ​കിക സ്വ​ഭാ​വം ഏതു വർ​ഗ്ഗ​ത്തി​ന്റെ​യും അപ്പു​റ​ത്തു​ള്ള​താ​ണു്. ഏതാ​ണ്ടു് ഇങ്ങ​നെ ഹെർ​ബർ​ട്ട് മാർ​ക്കൂ​സ് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഈ സാർ​വ്വ​ലൗ​കിക സ്വ​ഭാ​വം കൈ​വ​രു​മ്പോ​ഴാ​ണു് സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി ഉത്കൃ​ഷ്ട​മാ​കു​ന്ന​തു്.

“E = mc2 ” എന്ന സമ​വാ​ക്യം എഴു​തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ആ മഹാ​നായ ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ ആഹ്ല​ദാ​തി​രേ​കം അനു​ഭ​വി​ച്ചി​രി​ക്കും. ‘ഹാം​ലെ​റ്റ്’ എഴു​തി​ത്തീർ​ത്ത കവി​യു​ടെ ആഹ്ലാ​ദാ​തി​രേ​ക​ത്തി​നു തു​ല്യ​മാ​ണു് അതെ​ന്നു് ചിലർ പറ​യു​ന്നു. അതിനെ എതിർ​ക്കാൻ ഞാ​നാ​ള​ല്ല. എങ്കി​ലും ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ മനു​ഷ്യ​നെ ഒരു നി​യ​മ​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒതു​ക്കി​യ​ല്ലേ​യു​ള്ളു എന്നാ​ണു് സംശയം. ‘ഹാം​ലെ​റ്റ്’ എഴു​തിയ കവി ഒരു നി​യ​മ​ത്തി​ന​ക​ത്തും മനു​ഷ്യ​നെ ഒതു​ക്കാ​തെ അവനെ നോ​ക്കി പഠി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതു കാ​ണു​ന്ന നമ്മൾ മനു​ഷ്യ​നാ​രാ​ണെ​ന്നു കൂ​ടു​ത​ല​റി​യു​ന്നു. വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും വാ​യി​ക്കു​മ്പോൾ മനു​ഷ്യ​ന്റെ വി​ഭി​ന്നാ​വ​സ്ഥ​ക​ളും വി​ഭി​ന്ന വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളും മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആയി​ര​മാ​യി​രം വർഷം കഴി​യു​മ്പോൾ ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നെ നമ്മൾ മറ​ന്നെ​ന്നു വരും: കവിയെ മറ​ക്കി​ല്ല. ഹാം​ലെ​റ്റ് എഴു​തിയ കവി​യും ആ സമ​വാ​ക്യ​മെ​ഴു​തിയ ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നും ഇല്ലാ​ത്ത ലോകം ദരി​ദ്ര​മാ​ണെ​ന്നു സമ്മ​തി​ക്കാം. പക്ഷേ, ഹാം​ലെ​റ്റ് രചി​ച്ച കവി​യി​ല്ലാ​ത്ത ലോകം കൂ​ടു​തൽ ദരി​ദ്ര​മാ​യി​രി​ക്കും. ഭാ​ര​ത​മെ​ന്നു കേൾ​ക്കു​മ്പോൾ വാ​ല്മീ​കി, വ്യാ​സൻ, കാ​ളി​ദാ​സൻ ഇവ​രെ​യാ​ണു് ഓർമ്മ വരിക. ഈ മൂ​ന്നു പേരും ജനി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലോ? ഭാരതം നിർ​ദ്ധ​ന​ത്വ​ത്തി​ന്റെ പര്യാ​യ​പ​ദ​മാ​യി​രി​ക്കും. ഭാ​ര​ത​ത്തിൽ നി​ന്നും കേ​ര​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു വരൂ. കു​മാ​ര​നാ​ശാ​നും വള്ള​ത്തോ​ളും ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പും ചങ്ങ​മ്പുഴ യും ഇല്ലാ​ത്ത ഈ നാടു് ദരി​ദ്രം തന്നെ. നാ​ട്ടി​ന്റെ സാം​സ്കാ​രിക ചക്ര​വാ​ള​ത്തെ വി​ക​സി​പ്പി​ച്ച​വ​രാ​ണു് ആ കവികൾ. ഈ പ്ര​ക്രി​യ​യിൽ പാലാ നാ​രാ​യ​ണൻ നായർ ക്കും ആദ​ര​ണീ​യ​മായ പങ്കു​ണ്ടെ​ന്നു് ഞാൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. മനു​ഷ്യ​നെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തല്പ​ര​നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​പ്പോ​ഴും. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അമ​ര​ജ്യോ​തി എന്ന ഉത്തമ കാ​വ്യ​വും ഈ സത്യ​ത്തി​നു നി​ദർ​ശ​ക​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നായ ഈ കവി​യു​ടെ കാ​വ്യ​സ​ര​സ്വ​തി ഹൃ​ദ്യ​മായ വീ​ണാ​വാ​ദ​നം നട​ത്തു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ലും:

മനോ​രാ​ജ്യം വി​ശേ​ഷാൽ​പ്ര​തി​യിൽ ഈ കാ​വ്യം വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ഞാൻ ഇന്ദി​രാ ഗാ​ന്ധി യെ മന​ക്ക​ണ്ണി​നു മുൻ​പിൽ കണ്ടു. എന്റെ ബാ​ഹ്യ​നേ​ത്ര​ങ്ങൾ വീ​ണ്ടും ആർ​ദ്ര​ങ്ങ​ളാ​യി. ആർ​ദ്രത വീ​ണ്ടും പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്തു് എന്നെ മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കു നയി​ച്ച കവി​ക്കു് ഞാൻ നന്ദി പറ​ഞ്ഞു.

കവി​യോ​ടൊ​പ്പം ഞാനും വ്യഥ മറ​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്ക​ട്ടെ. അന്ത​രി​ച്ച വ്യ​ക്തി​യെ മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് നമ്മൾ യഥാർ​ത്ഥ മനു​ഷ്യ​രാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തു്. പാലാ നാ​രാ​യ​ണൻ നായർ ആ ഉത്കൃ​ഷ്ട​കർ​മ്മ​ത്തിൽ വ്യാ​പ​രി​ച്ചു കണ്ട​തിൽ എനി​ക്കു് അന​ല്പ​മായ ആഹ്ലാ​ദ​മു​ണ്ടു്.

ജോ​ലി​ക്കു വേ​ണ്ടി വന്ന ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യോ​ടു് “വി​ദ്യാർ​ത്ഥി സാരി പി​ടി​ച്ച​ഴി​ച്ചാൽ, സാ​രി​പ്പാ​വാ​ട​യോ​ടു​കൂ​ടി ക്ലാ​സ്സിൽ നി​ല്ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നാൽ നി​ങ്ങ​ളെ​ന്തു​ചെ​യ്യും?” എന്നു മടി​കൂ​ടാ​തെ ചോ​ദി​ച്ച ഒരു പ്രൻ​സി​പ്പ​ലി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഞാൻ മുൻ​പു് എഴു​തി​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പരാ​ക്ര​മ​ങ്ങൾ വേറെ പലതും ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അറി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. വട​ക്കൊ​രു കോ​ളേ​ജിൽ അദ്ധ്യ​ക്ഷ​പ​ദ​വി അല​ങ്ക​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​യി​രു​ന്നു ഇന്റർ​വ്യൂ. തെ​ക്കൊ​രു കോ​ളേ​ജിൽ പി​ന്നീ​ടു് ഇരു​ന്ന​പ്പോൾ അവിടെ കണ്ടാൽ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന ഒരു ഹരി​ജ​ന​യു​വ​തി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവളെ അദ്ദേ​ഹം സ്വ​ന്തം പ്യൂ​ണാ​യി നി​യ​മി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു് എപ്പോ​ഴും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്ക​ണം. “കമലം കു​റ​ച്ചു വെ​ള്ള​മെ​ടു​ക്കൂ” എന്നു മൊ​ഴി​യും. കമലം സ്ഫ​ടിക ഗ്ലാ​സ്സിൽ വെ​ള്ള​മെ​ടു​ത്തു കു​ണു​ങ്ങി​ക്കു​ണു​ങ്ങി വരും. ഗ്ലാ​സ്സ് നീ​ട്ടി​യാൽ പ്രിൻ​സി​പ്പൽ അവ​ളു​ടെ കൈ​ക്കു മു​ക​ളിൽ സ്വ​ന്തം വി​ര​ലു​കൾ അമർ​ത്തും. അധി​കാ​ര​മെ​വി​ടെ​യു​ണ്ടോ അവിടെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ​ക്കു ചാ​രി​ത്ര​മി​ല്ല. അധി​കാ​ര​മി​ല്ലാ​ത്തി​ട​ത്തു ചാ​രി​ത്രം അല്ലെ​ങ്കിൽ പാ​തി​വ്ര​ത്യം മൂർ​ഖൻ​പാ​മ്പി​നെ​പ്പോ​ലെ ഫണ​മു​യർ​ത്തി​നി​ല്ക്കും. ഹരി​ജ​ന​യു​വ​തി പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലി​ന്റെ അഭി​മർ​ദ്ദ​പീഡ റോ​സാ​ദ​ല​സ്പർ​ശ​മാ​യി അഭി​ന​യി​ച്ചു നി​ന്നു കൊ​ടു​ക്കും. പ്രിൻ​സി​പ്പ​ല​ദ്ദേ​ഹം ദി​വ​സ​വും, കാ​ല​ത്തു് ഒൻ​പ​ത​ര​മ​ണി​തൊ​ട്ടു് വൈ​കു​ന്നേ​രം അഞ്ചു​മ​ണി​വ​രെ നൂറു ഗ്ലാ​സ്സ് വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കും. കോ​ളീ​ജി​യ​റ്റ് എഡ്യൂ​ക്കേ​ഷൻ ഡയ​റ​ക്ടർ കമ​ല​ത്തി​നെ മറ്റൊ​രു കോ​ളേ​ജി​ലേ​ക്കു മാ​റ്റി​യ​പ്പോൾ മാ​ത്ര​മേ പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലി​ന്റെ വെ​ള​ളം​കു​ടി അവ​സാ​നി​ച്ചു​ള്ളു. ഇതു് ഇപ്പോൾ ഓർ​മ്മി​ച്ച​തു കെ. എസ്. ജയ​ശ്രീ എക്സ്പ്ര​സ് വാ​രി​ക​യിൽ (ലക്കം 20) എഴു​തിയ ‘പ്രേ​മം എന്ന കട​ങ്കഥ’ എന്ന പൈ​ങ്കി​ളി​യിൽ പൈ​ങ്കി​ളി​യായ കഥ വാ​യി​ച്ചു​പോ​യ​തി​നാ​ലാ​ണു്. സു​ധാ​ക​ര​നും മാ​ല​തി​യും കമ്പോ​സി​റ്റ​ന്മാർ. ടൈ​പ്പ് എടു​ക്കാൻ ‘കള്ളി’യിൽ രണ്ടു​പേ​രും ഒരേ​സ​മ​യം കൈ​ക​ളി​ടു​ന്നു. “ഒരു കള്ളി, നാ​ലു​വി​ര​ലു​കൾ” എന്ന കഥയിൽ. ആ വി​ര​ലു​കൾ കെ​ട്ടു​പി​ണ​ഞ്ഞു കി​ട​ന്നു​പോ​ലും. പി​ന്നീ​ടു് സു​ധാ​ക​ര​നു് അപ​രാ​ധ​ബോ​ധം ജനി​ച്ചു​പോ​ലും. എന്തി​നു് അപ​രാ​ധ​ബോ​ധം? ഞങ്ങ​ളു​ടെ പ്രിൻ​സി​പ്പ​ലി​നു്, ഒര​പ​രാ​ധ​ബോ​ധ​വു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, പെൻഷൻ പ്രാ​യ​മായ അദ്ദേ​ഹം ചെ​റു​പ്പ​മാ​യി വരി​ക​യും ചെ​യ്തു. വൃ​ദ്ധൻ തരു​ണി​യെ തൊ​ട്ടാൽ അയാൾ യു​വാ​വാ​കും. തരുണി പൊ​ടു​ന്ന​ന​വെ കി​ഴ​വി​യാ​കു​ക​യും ചെ​യ്യും. കമലം കി​ഴ​വി​യാ​കു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് സ്ഥലം മാ​റി​പ്പോ​യി. കഥ​യി​ലെ സു​ധാ​ക​ര​നും മാ​ല​തി​ക്കും ശാ​രീ​രി​ക​മാ​യി ഒരു മാ​റ്റ​വും വന്നി​ല്ല. സു​ധാ​ക​രൻ തന്നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൾ​ക്കു കടു​ത്ത ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ടാ​യി​യെ​ന്നു മാ​ത്രം. കഥ​യു​ടെ ബീ​ഭ​ത്സ​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാ​നെ​ന്തു പറ​യാ​നാ​ണു്? കവി എഴു​തി​യ​തു​പോ​ലെ ആയിരം നാ​വു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലേ അതി​നെ​പ്പ​റ്റി ഒരു ചെറിയ വി​വ​ര​ണ​മെ​ങ്കി​ലും എനി​ക്കു തരാ​നാ​വൂ.

കാർ​ട്ടൂ​ണി​സ്റ്റ് ശത്രു​വി​ന്റെ പത്രാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തിൽ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന ‘മന്ത്രി’ എന്ന മാ​സി​ക​യിൽ പ്ര​താ​പ​ന്റെ ഒരു ഹാ​സ്യ​ചി​ത്ര​മു​ണ്ടു്. സു​ന്ദ​രി​ക​ളായ മൂ​ന്നു വനി​താ​പൊ​ലീ​സ് ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​കൾ സ്റ്റേ​ഷ​ന്റെ മുൻ​പിൽ നിൽ​ക്കു​ന്നു. പരാ​തി​ക​ളു​മാ​യി വരു​ന്ന യു​വാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ഒരു നീണ്ട നിര. വനിതാ പോ​ലീ​സ്സ്റ്റേ​ഷ​നു​ക​ളു​ടെ എണ്ണം വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​മെ​ന്നു് ആഭ്യ​ന്ത​ര​മ​ന്ത്രി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ച​തി​നെ അവ​ലം​ബി​ച്ചാ​ണു് ഹാ​സ്യ​ചി​ത്രം. അങ്ങ​നെ എണ്ണം കൂ​ട്ടി​യാൽ പ്രേ​മ​വി​വ​ശ​രായ പരാ​തി​ക്കാ​രു​ടെ എണ്ണം കൂ​ടു​മെ​ന്നാ​ണു് ഹാസ്യ ചി​ത്ര​കാ​ര​ന്റെ നി​രീ​ക്ഷ​ണം. എന്റെ അനു​മാ​നം അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. വനി​താ​പൊ​ലീ​സി​ന്റെ മർ​ദ്ദ​നം ഏല്ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി യു​വാ​ക്ക​ന്മാർ കു​റ്റ​ങ്ങ​ളേ​റെ ചെ​യ്യു​മെ​ന്നാ​ണു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. കാ​ര​ണ​മു​ണ്ടു്. പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ളു​ടെ ചവി​ട്ടും അടി​യും കി​ട്ടു​ന്ന​തു പു​രു​ഷ​ന്മാർ​ക്കു സു​ഖ​പ്ര​ദ​മാ​ണെ​ന്നാ​ണു് പണ്ടു​ള്ള​വർ പറ​ഞ്ഞ​തു്. “വനി​താ​പോ​ലീ​സേ, എന്നെ​യൊ​ന്നു് മർ​ദ്ദി​ക്കൂ. എങ്കിൽ ഞാൻ സത്യം പറയാം” എന്നു് ഓരോ കു​റ്റ​വാ​ളി​യും പ്ര​സ്താ​വി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന​തു് എന്റെ ആന്ത​ര​ശ്രോ​ത്രം കേൾ​ക്കു​ന്നു.

പത്രാ​ധി​പർ ക്ഷ​മി​ക്ക​ട്ടെ. യാ​ഥാ​ത​ഥ്യ​ത്തി​ന്റെ അരു​ണിമ പ്ര​സ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ ഇപ്പോൾ അസ​ത്യാ​ത്മ​ക​മായ ഫാ​ന്റ​സി​യു​ടെ ശ്യാ​മ​ള​വർ​ണ്ണം. കു​റെ​ക്കാ​ല​മാ​യി ഇതു​ണ്ടെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു. സത്യ​ത്തി​ന്റെ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ​ടി​ക്കേ​ണ്ടി​ട​ത്തു് എന്തി​നു് അസ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ഭീ​തി​ദ​മായ അന്ത​രീ​ക്ഷം? ഈ ആഴ്ച​ത്തെ വാ​രി​ക​യിൽ (ലക്കം 9) പ്ര​ഭാ​ക​രൻ പഴ​ശ്ശി എഴു​തിയ ‘നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം ഉറ​ങ്ങു​ന്ന മനു​ഷ്യൻ’ എന്ന ഫാ​ന്റ​സി നോ​ക്കുക. ഒരു​ത്തൻ സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോൾ വേ​റൊ​രു​ത്ത​നും അയാ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​യും കു​ഞ്ഞും അവിടെ എത്തു​ന്നു. ഭവനം അയാ​ളു​ടേ​താ​ണെ​ന്നു് ഉറ​പ്പി​ച്ചു പറ​യു​ന്നു. ആ ‘ഒരു​ത്തൻ’ ഉടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന വസ്ത്രം പോലും തന്റേ​താ​ണെ​ന്നു അയാൾ അവ​കാ​ശ​പ്പെ​ടു​ന്നു. നോ​ക്കി, ശരി​ത​ന്നെ. ആഗ​ത​ന്റെ പച്ച​ക്കൈ​ലി​ത​ന്നെ​യാ​ണു് അയാൾ ഉടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​തു്. ആഗതരെ വീ​ട്ടി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു് അയാൾ പടി​യി​റ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഏതാ​ണ്ടു് ഇതു​കൊ​ണ്ടു കഥാ​കാ​രൻ ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു്. “ആധു​നി​കോ​ത്ത​ര​ന്മാ”രുടെ (ഈ പ്ര​യോ​ഗം തെ​റ്റാ​ണു്) ‘ഐഡ​ന്റി​റ്റി’ എന്ന “പ്ര​ശ്ന”മാണോ? അതോ തൊ​ഴി​ലാ​ളി​വർ​ഗ്ഗ​ത്തെ ബൂർ​ഷ്വാ​സി കയറി ആക്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തോ? ക്വാ​ണ്ടി​റ്റി ക്വാ​ളി​റ്റി​യാ​കു​ന്നോ? അതോ ക്വാ​ളി​റ്റി കേറി ക്വാ​ണ്ടി​റ്റി​യാ​കു​ന്നോ? ഒരു നി​ശ്ച​യ​വു​മി​ല്ല—വരു​മോ​രോ ദശ വന്ന​പോ​ലെ പോം. ഏതു് ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ ഫാ​ന്റ​സി​യി​ലും സത്യ​ത്തി​ന്റെ രജ​ത​രേ​ഖ​യു​ണ്ടു്. ഫാ​ന്റ​സി​യു​ടെ അന്ധ​കാ​ര​ത്തിൽ അതു മി​ന്നി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. ആ തി​ള​ക്കം ഇതി​ലി​ല്ല. ഇല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇതൊരു വ്യർ​ത്ഥ​ര​ചന മാ​ത്രം. പ്രേ​മം​കൊ​ണ്ടു​ള്ള കടി (ദംശനം) എട്ടു തര​ത്തിൽ; പ്രേ​മം കൊ​ണ്ടു​ള്ള മാ​ന്തൽ എട്ടു തര​ത്തിൽ. പ്രേ​മ​മി​ല്ലാ​തെ പ്ര​ഭാ​ക​രൻ പഴ​ശ്ശി സാ​ഹി​ത്യാം​ഗ​ന​യെ കടി​ക്കു​ക​യും മാ​ന്തു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു.

“രാ​ഗ​വൃ​ദ്ധൗ സം​ഘർ​ഷാ​ത്മ​കം നഖ​വി​ലേ​ഖ​നം” (വി​കാ​രം പര​കോ​ടി​യി​ലെ​ത്തു​മ്പോൾ ലൈം​ഗിക സമ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​മെ​ന്ന നി​ല​യിൽ നഖ​ക്ഷ​ത​മേ​ല്പി​ക്കു​ന്ന പ്ര​ക്രിയ നട​ക്കു​ന്നു). അതു ശബ്ദ​ത്തോ​ടു​ള്ള മാ​ന്തൽ, അർ​ദ്ധ​വൃ​ത്താ​കൃ​തി​യിൽ പാ​ടു​ണ്ടാ​ക്കൽ ഇങ്ങ​നെ എട്ടു തരം. കടി​ക്ക​ലും എട്ടു വി​ധ​ത്തിൽ; ഗൂഢകം, ബി​ന്ദു, ഖണ്ഡാ​ഭ്ര​കം ഇങ്ങ​നെ പോ​കു​ന്നു അതു്. കാ​മ​സൂ​ത്രം നോ​ക്കുക.

പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു വൈ​ര​സ്യാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ഉപമകൾ ആവർ​ത്തി​ക്കാൻ കൗ​തു​ക​മി​ല്ല ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളി​നു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു പുതിയ അല​ങ്കാ​ര​മ​ങ്ങ് പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. സാ​ര​സ്യ​മി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. പഴയ കറൻ​സി​നോ​ട്ട് കട​ക്കാ​രൻ തന്നാൽ ഞാനതു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു വയ്ക്കാ​റി​ല്ല. അതു​കൊ​ടു​ത്തു് ആവ​ശ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു സോ​പ്പെ​ങ്കി​ലും വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു പോകും ഞാൻ. പഴയ നോ​ട്ട് കൈ​യൊ​ഴി​ക്കാ​നു​ള്ള വി​ദ്യ​യാ​ണ​തു്. നേ​രെ​മ​റി​ച്ചു് പുതിയ നോ​ട്ട് കി​ട്ടി​യാൽ ഞാനതു സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വ​യ്ക്കും. അതു കൈയിൽ വരു​മ്പോൾ വലിയ ആഹ്ലാ​ദ​മാ​ണെ​നി​ക്കു്. കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി​മാ​സ്റ്റർ കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ നമ്പൂ​തി​രി​മാ​രു​ടെ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു​കൾ എഴു​തു​മ്പോ​ഴും ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ‘വെ​ടി​വ​ട്ടം’ എന്ന പം​ക്തി കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴും പുതിയ നോ​ട്ട് കി​ട്ടി​യാ​ല​ത്തെ ആഹ്ലാ​ദാ​നു​ഭൂ​തി ഈയു​ള്ള​വ​നു് ഉണ്ടാ​കു​ന്നു. വട​ക​ര​യി​ലെ ബാ​ബു​സുൽ​ത്താൻ, മാ​ഷോ​ടു് ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു; കേ​ര​ള​ത്തിൽ പ്ര​ചാ​ര​മു​ള്ള ‘മ’ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി മാ​സ്റ്റ​റു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം? അദ്ദേ​ഹം ഉത്ത​രം നൽ​കു​ന്നു: മ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​മെ​ന്നാ​ണെ​ഴു​ത്തി​ലെ​ങ്കി​ലും പ്ര​കാ​ര​മി​ര​ട്ടി​ച്ചു മപ് പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​മെ​ന്നു പറ​യ​ണ​മെ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് ഞാ​നാ​പ്പ​ങ്ക​പ്പാ​ടി​നു മു​തി​രാ​റേ​യി​ല്ല. അവ​യ​ടു​ത്തു​വ​രു​മ്പോൾ മാ മാ—എന്നു് വി​ല​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. അങ്ങ​നെ എപ്പോ​ഴും നി​ഷേ​ധാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല. മർ​ക്ക​ട​ന്മാ​രി​ലും മു​ഷ്ക​ര​ന്മാ​രു​ണ്ടു് എന്നു നമ്പ്യാർ എഴു​തി​യ​തു പോലെ ‘മ’ പ്ര​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളി​ലും ചി​ല​പ്പോൾ നല്ല രചനകൾ വരാ​റു​ണ്ടു്. മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ന്റെ മു​പ്പ​താം ലക്ക​ത്തിൽ ജയിം​സ് ആർ​പ്പൂ​ക്കര എഴു​തിയ ‘പാ​ദ​ര​ക്ഷ’ എന്ന മി​നി​ക്കഥ നോ​ക്കുക. അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തെ നോ​ക്കി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു കഥാ​കാ​ര​നെ അവിടെ ദർ​ശി​ക്കാം. പള്ളി​യിൽ പോ​യി​ട്ടു തി​രി​ച്ചു വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തിയ നവവധു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി താൻ പാ​ദ​ര​ക്ഷ അവിടെ മറ​ന്നി​ട്ടു​വെ​ന്നു്. അവൾ തി​രി​ച്ചു​ചെ​ന്നു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അതു് അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ​യു​ണ്ടു്. ഈശ്വ​ര​നു നന്ദി പറയാൻ വേ​ണ്ടി വീ​ണ്ടും പള്ളി​യിൽ കയറി. തി​രി​ച്ചി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ആരോ അതു മോ​ഷ്ടി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈശ്വ​ര​നു ചെ​രി​പ്പു സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ലാ​ണു ജോലി എന്ന വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ലാ​ണു് വീ​ണ്ടും പള്ളി​യിൽ കയ​റ്റം. അതിനെ പരി​ഹ​സി​ച്ച​തു് ഈശ്വ​ര​വി​ശ്വാ​സി​യായ എനി​ക്കു് ഇഷ്ട​മാ​യി.

ചെ​രി​പ്പി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചെ​ഴു​തി​യ​പ്പോൾ ഒരു വി​ശ്വാ​സം—അതോ അന്ധ​വി​ശ്വാ​സ​മോ?—ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്ത​ന്നു. റബ്ബർ ചെ​രി​പ്പു ധരി​ച്ചാൽ കാഴ്ച പോ​കു​മെ​ന്ന​താ​ണ​തു്. പോ​കു​മോ! എന്തോ? ചി​ലർ​ക്കു് എക്സിമ ഉണ്ടാ​കു​മെ​ന്ന​തു ശരി റബ്ബർ​ച്ചെ​രി​പ്പു് എപ്പോ​ഴും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചാൽ കാലു വി​യർ​ക്കും. വി​യർ​പ്പി​ന്റെ ഫലം തണു​പ്പു്. തണു​പ്പി​ന്റെ ഫലം പനി. പനി കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ വന്നാൽ കണ്ണി​നു കേടു്. (The Giant Book of Superstitions എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ നി​ന്നു കി​ട്ടിയ അറി​വു്). ഇതൊ​ക്കെ ശരി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ റബ്ബർ​ച്ചെ​രി​പ്പു് ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു നല്ല​തു്.

റബ്ബർ​ചെ​രി​പ്പു്, ജി​ലേ​ബി, സർ​ക്ക​സ്സു​കാ​രൻ, സു​ന്ദ​രൻ, തരുണി, കവി, കൊ​ല​പാ​ത​കി, രോഗം, മതം, അന്ധ​വി​ശ്വാ​സം, പൈ​ങ്കി​ളി​നോ​വൽ, മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്, ആന, സന്ന്യാ​സി, കലാ​കൗ​മു​ദി, കന​ക​ക്കു​ന്നു​കൊ​ട്ടാ​രം, ചെ​റ്റ​ക്കു​ടിൽ, മംഗളം വാരിക, മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി, മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്, സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള, മു​ട്ട​ത്തു​വർ​ക്കി, ഊള​മ്പാറ ആശു​പ​ത്രി, താ​ജ്മ​ഹൽ, വി​ജ​യാ​ല​യം ജയ​കു​മാർ, രാ​ത്രി, ചന്ദ്രൻ, എം. കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ, അപ്പൻ തച്ചേ​ത്തു്, നാഷണൽ ബു​ക്കു്സ്റ്റാൾ, മാ​ധ​വ​രാ​യ​രു​ടെ പ്ര​തിമ ഇവ​യെ​ല്ലാം നി​റ​ഞ്ഞ​താ​ണു് ഈ ലോകം. ആവ​ശ്യ​മു​ള്ള​തു സ്വീ​ക​രി​ക്കൂ. ശേ​ഷ​മു​ള്ള​തു നി​രാ​ക​രി​ക്കൂ. നി​രാ​ക​രി​ച്ചാൽ മാ​ത്രം പോരാ: വി​മർ​ശി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ഉണ്ടോ? ആയി​ക്കൊ​ള്ളൂ.

പണ്ടു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് ജഡ്ക എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന കു​തി​ര​വ​ണ്ടി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്ന​ത്തെ ടാ​ക്സി​ക്കാ​റി​ന്റെ സ്ഥാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു അതി​നു്. ടാ​ക്സി വന്ന​തോ​ടെ​യാ​ണു് ജഡ്ക തി​രോ​ധാ​നം ചെ​യ്ത​തു്. തി​ക​ച്ചും അസു​ഖ​ക​ര​മായ യാ​ത്ര​യാ​ണു് അതിൽ കയ​റി​യാ​ലു​ണ്ടാ​വുക. ചി​ല​പ്പോൾ കുതിര മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കു​ക​യി​ല്ല. അടി കൊ​ടു​ത്താൽ അതു് പി​റ​കോ​ട്ടു പോകും. വല്ല ഓട​യി​ലും വണ്ടി ചെ​ന്നി​റ​ങ്ങു​മോ​യെ​ന്ന പേ​ടി​യാ​ണു് അതിൽ കയ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു്. അടി കി​ട്ടിയ കുതിര പി​റ​കോ​ട്ടു കാ​ലെ​ടു​ത്തു​വ​യ്ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ മല​യാ​ള​മെ​ഴു​തു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടു്. പേ​രു​കൾ പറ​യു​ന്നി​ല്ല. യാ​ത്ര​ക്കാർ ഉള്ളി​ലേ​ക്കു കയ​റി​ത്തീ​രു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് നെ​ട്ടോ​ട്ടം ഓടു​ന്ന കു​തി​ര​യു​മു​ണ്ടു്. അമ്മ​ട്ടിൽ മല​യാ​ള​മെ​ഴു​തു​ന്ന​വർ ധാ​രാ​ളം. കുതിര അതിനെ ബന്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന വണ്ടി​യോ​ടു​കൂ​ടി അതി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു കൂടി അങ്ങു പൊ​ങ്ങാൻ തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കുക. മേ​ഘ​ങ്ങ​ളെ​യും താ​ണ്ടി നീ​ലാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലേ​ക്കു് അതു് ഉയ​രു​ക​യാ​ണു്. ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​ക​ടാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മേൽ​ത്ത​ട്ടിൽ ചെ​ന്ന​ടി​ച്ചു് തങ്ങൾ തകർ​ന്നു​പോ​കു​മോ​യെ​ന്നു യാ​ത്ര​ക്കാർ ഭയ​പ്പെ​ടും. ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ പതി​വാ​യി എഴു​താ​റു​ള്ള പി. ഭാ​സ്ക​ര​നു​ണ്ണി എന്റെ അഭി​വ​ന്ദ്യ സു​ഹൃ​ത്താ​ണു്. പക്ഷേ, ഭാ​ഷ​യാ​കു​ന്ന അശ്വ​ത്തെ അദ്ദേ​ഹം ഒന്നു നോ​ക്കി​യാൽ മതി. അതു് മണി​ക്കൂ​റിൽ മൂ​ന്നൂ​റ്റ​മ്പ​തു നാ​ഴി​ക​യെ​ന്ന കണ​ക്കു മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു് ഉയരും. “മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ മഹാ​മേ​രു​വായ തകഴി” എന്നാ​ണു് 37-ആം ലക്ക​ത്തി​ലെ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ തല​ക്കെ​ട്ടു്, അശ്വ​ത്തി​ന്റെ ഉഡ്ഡ​യ​ന​മ​ല്ലെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ ഇതെ​ന്താ​ണു്? പറ​ന്നു പറ​ന്നു് ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​ക​ടാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മേൽ​ത്ത​ട്ടിൽ ചെ​ന്ന​ടി​ക്കു​ന്നു​തു നോ​ക്കൂ. “ആശ്ര​യ​മി​ല്ലാ​തെ ചു​റ്റി​ക്ക​റ​ങ്ങു​ന്ന ഹൃ​ദ​യാ​ലു​വായ മഹാ​ക​വി​യു​ടെ ഈ ഉൽ​ക​ണ്ഠ​യ്ക്കു് ഈ അവാർ​ഡ് പരി​ഹാ​ര​മാ​വു​മോ”.

തകഴി യെ മഹാ​മേ​രു​വാ​ക്കി​യ​തി​ലോ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ മഹാ​ക​വി​യെ​ന്നു വി​ളി​ച്ച​തി​ലോ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഇപ്പോൾ കി​ട്ടിയ ‘അവാർ​ഡ് ’ പര്യാ​പ്ത​മ​ല്ലെ​ന്നു സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച​തി​ലോ ന്യൂ​നത കാ​ണാ​ത്ത​വർ പല​രു​മു​ണ്ടാ​കാം. പക്ഷേ ഒരു വി​മർ​ശ​ക​നിൽ​നി​ന്നും ഉണ്ടാ​കാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​താ​ണു് ഈ വാ​ക്കു​കൾ. ടോൾ​സ്റ്റോ​യി യെ​പ്പോ​ലും മഹാ​മേ​രു​വെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചു​കൂ​ടാ. ടോൾ​സ്റ്റോ​യി പോ​ക​ട്ടെ, വ്യാ​സ​നേ​യും വാ​ല്മീ​കി​യേ​യും അങ്ങ​നെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചു​കൂ​ടാ. കാ​വ്യ​ത്തിൽ അത്യു​ക്തി​യാ​വാം. അതു കാ​വ്യ​സ​ത്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു സഹൃ​ദ​യ​നെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ക​യേ​യു​ള്ളു. എന്നാൽ വി​മർ​ശ​ന​ത്തിൽ അത്യു​ക്തി പാ​ടി​ല്ല. അതു വഞ്ച​ന​യാ​യി​ത്തീ​രും. തക​ഴി​യു​ടെ ‘കയർ’ ഉത്കൃ​ഷ്ട​മാ​ണെ​ന്നോ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നോബൽ സമ്മാ​നം കി​ട്ടേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നോ പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ളൂ. അദ്ദേ​ഹം മഹാ​മേ​രു​വാ​ണെ​ന്നു പറ​യു​മ്പോൾ ആ പ്ര​സ്താ​വം എഴു​തു​ന്ന ആളി​ന്റെ പരി​പാ​ക​മി​ല്ലാ​ത്ത മന​സ്സി​ന്റെ പ്ര​തി​ഫ​ല​നം നിർ​വ്വ​ഹി​ക്കുക മാ​ത്ര​മേ ചെ​യ്യു​ക​യു​ള്ളു.

സാ​ഹി​ത്യ​നി​രൂ​പ​ണ​ത്തിൽ അത്യു​ക്തി പാ​ടി​ല്ല എന്ന സാ​ര​സ്വ​ത​ര​ഹ​സ്യം എനി​ക്കു പറ​ഞ്ഞു​ത​ന്ന​തു് എൻ. ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള സ്സാ​റാ​ണു്. കേ​ശ​വ​ദേ​വ് കോ​ളേ​ജിൽ മല​യാ​ള​സ​മാ​ജം ഉദ്ഘാ​ട​നം ചെ​യ്യാൻ വന്ന​പ്പോൾ സ്വാ​ഗ​ത​മാ​ശം​സി​ച്ച​തു് ഞാ​നാ​യി​രു​ന്നു. ഭാ​സ്ക​ര​നു​ണ്ണി​യു​ടെ മട്ടി​ല​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ അതി​ശ​യോ​ക്തി കലർ​ത്തി ദേ​വി​നെ പ്ര​ശം​സി​ച്ചു. സമ്മേ​ള​നം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ സാറ് എന്നെ വി​ളി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു: “പ്ര​സം​ഗ​മൊ​ക്കെ നന്നാ​യി. പക്ഷേ, അത്യു​ക്തി​യ​രു​തു്. സാ​യ്പ് എഴു​തു​ന്ന​തു കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ, സമ​തു​ലി​താ​വ​സ്ഥ കൈ​വി​ടു​ക​യേ​യി​ല്ല അയാൾ, അമ്മ​ട്ടി​ലേ എഴു​താ​വൂ: പ്ര​സം​ഗി​ക്കാ​വൂ”. രണ്ടു​കൊ​ല്ലം​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ എന്നെ വട​ക്കൊ​രു സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്കു മാ​റ്റി ഡോ​ക്ടർ ഭാ​സ്ക​രൻ​നാ​യർ. ആ ട്രാൻ​സ്ഫർ ഓർഡർ കാൻസൽ ചെ​യ്യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള സാ​റി​നോ​ടു് അപേ​ക്ഷി​ച്ചു, സാറ് അതു​പോ​ലെ ചെ​യ്തു. എങ്കി​ലും അതി​നു​മു​മ്പു് നേ​ര​മ്പോ​ക്കാ​യി പറ​ഞ്ഞു: “കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ മന്ത്രി​യു​ടെ മുൻ​പിൽ ചെ​ന്നു​നി​ന്നു പണ്ട​ത്തെ​പ്പോ​ലെ ഒരു സ്വാ​ഗത പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം നട​ത്തി​യാൽ മതി​യ​ല്ലോ. ഓർഡർ കാൻസൽ ചെ​യ്തു​കി​ട്ടും”.

യഥാർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള വി​ശ്വാ​സം ഒന്നു്. സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ അഭി​മർ​ദ്ദം സഹി​ക്കാ​നാ​വാ​തെ​യു​ള്ള പ്ര​വർ​ത്ത​നം വേ​റൊ​ന്നു്. രണ്ടി​ന്റെ​യും സം​ഘ​ട്ട​ന​മാ​ണു് മു​ണ്ടൂർ കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി യുടെ ‘ശങ്കു​ണ്ണി​യു​ടെ യോഗം’ എന്ന കഥ​യി​ലു​ള്ള​തു്. (മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു്) വന​നാ​ശ​ന​ത്തി​നു് എതി​രാ​ണു് ശങ്കു​ണ്ണി എങ്കി​ലും പത്ര​ഭാ​ഷ​യിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ തൽ​പ​ര​ക​ക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ്രേ​ര​ണ​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​നായ അയാൾ വന​നാ​ശ​ത്തെ നീ​തി​മ​ത്ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്നു. ഓരോ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം കഴി​യു​മ്പോ​ഴും പശ്ചാ​ത്ത​പി​ക്കു​ന്നു. കഥ​യി​ലെ സം​ഘ​ട്ട​നം വി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ​യോ ചി​ന്ത​യു​ടെ​യോ സ്പ​ഷ്ട​മായ രൂപം ഉള​വാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. muddle headedness—കൂ​ട്ടി​ക്കു​ഴ​യ്ക്കൽ—എന്നു പറ​യാ​റി​ല്ലേ? അതാ​ണു് ഈ കഥ.

ഇപ്പോൾ സന്ധ്യ​ക്കു് ആറു മണി​ക്കു​ശേ​ഷം ഒരു വീ​ട്ടി​ലും പോകാൻ വയ്യ. ടെ​ലി​വി​ഷൻ കാ​ണു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും വീ​ട്ടു​കാ​രും അവ​രു​ടെ അയൽ​വീ​ട്ടു​കാ​രും. അപ്പോ​ഴാ​ണു് നമ്മൾ ഇസ്പീ​ട് ഗു​ലാ​നെ​പ്പോ​ലെ ചെ​ന്നു കയ​റു​ന്ന​തു്. എല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും മുഖം മങ്ങും. ‘ഇരി​ക്കു ഇരി​ക്കു’ എന്ന നീ​ര​സ​ത്തിൽ പറയും. നമു​ക്കു ബു​ദ്ധി​യു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് തി​രി​ച്ചു പോരും. തി​രി​ച്ചെ​ത്തി​യാൽ എന്തു ചെ​യ്യ​ണം? സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടു​മു​റ്റ​ത്തു കസേ​ര​യെ​ടു​ത്തി​ട്ടു് ഇരി​ക്ക​ണം. അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ലെ ഏകാ​ന്ത നക്ഷ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ തി​ള​ക്കം നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണം. അപ്പോൾ ആധ്യാ​ത്മി​കാ​നു​ഭൂ​തി കൈ​വ​രും.