എന്റെ അടു​ത്ത ബന്ധു​വായ ഒരു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക്കു് കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ സി​നി​മാ കാണാൻ പോകണം. പോ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ അവി​ടി​രു​ന്നു് അവൾ നല്ല​പോ​ലെ ഉറ​ങ്ങും. ഇട​വേ​ള​യിൽ വി​ള​ക്കു​കൾ തെ​ളി​യു​മ്പോൾ അവൾ കണ്ണൊ​ന്നു തു​റ​ക്കും, പര​സ്യ​പ്ര​ദർ​ശ​നം തു​ട​ങ്ങു​മ്പോൾ​ത്ത​ന്നെ ഉറ​ക്കം തു​ട​ങ്ങും. ചല​ച്ചി​ത്രം അവ​സാ​നി​ക്കു​മ്പോൾ കൂ​ടെ​ച്ചെ​ന്ന​വ​രിൽ ആരെ​ങ്കി​ലും തട്ടി​യു​ണർ​ത്തി​യാൽ എഴു​ന്നേ​റ്റു “തീർ​ന്നോ” എന്നു ചോ​ദി​ക്കും. കസേ​ര​ക​ളിൽ തട്ടി​യും മു​ട്ടി​യും പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​രു​ക​യും ചെ​യ്യും. ഉറ​ങ്ങാൻ മാ​ത്ര​മാ​യി പത്തു രൂപ പാ​ഴിൽ​ക്ക​ള​യു​ന്ന​തെ​ന്തി​നാ​ണെ​ന്നു് അവ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചാൽ മന്ദ​സ്മി​തം മാ​ത്ര​മേ മറു​പ​ടി​യാ​യി ലഭി​ക്കൂ. ഇന്നും അവൾ സിനിമ കാണാൻ പോ​കു​ന്നു. അവി​ടി​രു​ന്നു സു​ഖ​മാ​യി ഉറ​ങ്ങു​ന്നു. പുതിയ സാരി വാ​ങ്ങു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അതു കാ​ണി​ക്കാ​നാ​യി​ട്ടാ​ണു് അവൾ സി​നി​മ​യ്ക്കു പോ​കു​ന്ന​തെ​ന്നു് ചില ബന്ധു​ക്കൾ പറ​യു​ന്നു. ശരി​യാ​യി​രി​ക്കാം. എന്തു​മാ​ക​ട്ടെ.

ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന​യാൾ മലയാള ചല​ച്ചി​ത്ര​ങ്ങൾ കാണാൻ പോ​കാ​റി​ല്ല. ചി​ല​പ്പോൾ ബന്ധു​ക്കൾ​ക്കു വേ​ണ്ടി പോകും. പോയാൽ ഉറ​ങ്ങാ​റി​ല്ല. സിനിമ കാ​ണാ​തെ ആളു​ക​ളെ നി​രീ​ക്ഷി​ക്ക​ലാ​ണു് ജോലി. ഇട​വേ​ള​ക​ളി​ലും സിനിമ തീ​രു​മ്പോ​ഴും Exit എന്നു് തീ​കൊ​ണ്ടു​ള്ള അക്ഷ​ര​ത്തിൽ എഴു​തി​ക്കാ​ണി​ക്കു​മ്പോൾ എന്തു രസ​മാ​ണെ​നി​ക്കു് ! മൈ​ക്രോ​ഫോ​ണിൽ രണ്ടു തട്ടു തട്ടി അതി​ന്റെ ഭദ്രത പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്ന പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​നെ​പ്പോ​ലെ കൈ​കൊ​ണ്ടു മുൻപേ നീ​ങ്ങു​ന്ന നി​തം​ബ​ത്തി​ന്റെ ദാർ​ഢ്യം പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ന്ന​വ​നെ ഞാ​നു​റ്റു​നോ​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. സിനിമ ശാ​ല​യ്ക്കു പു​റ​ത്തു് ഒരു രൂ​പ​യ്ക്കു കി​ട്ടു​ന്ന ചു​വ​ന്ന ദ്രാ​വ​കം മൂ​ന്നു രൂ​പ​യ്ക്കു് അക​ത്തു വിൽ​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ ക്രൂ​ര​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു വി​ചാ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. തല​യ്ക്കു മു​ക​ളിൽ​ക്കൂ​ടി പ്രി​സ​ത്തി​ന്റെ ആകൃ​തി​യിൽ രശ്മി​സ​മൂ​ഹം പാ​ഞ്ഞു പോ​കു​ന്ന​തു കാണാൻ രസ​മാ​ണു്. അതു് വെ​ള്ള​ത്തു​ണി​യിൽ വീ​ഴ്ത്തു​ന്ന ഇമേ​ജു​ക​ളെ മാ​ത്ര​മേ ഞാൻ നോ​ക്കാ​തു​ള്ളൂ. പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ പോലെ പൈ​ങ്കി​ളി​സ്സി​നി​മ​യും ഉണ്ടു്. ആ സിനിമ കണ്ടി​ട്ടു് തീ​യ​റ്റ​റിൽ നി​ന്നു റോ​ഡി​ലേ​ക്കു വരു​ന്ന അടു​ക്ക​ള​ക്കാ​രി​കൾ സാ​രി​ത്തു​മ്പു കൊ​ണ്ടു് കണ്ണൊ​പ്പു​ന്ന​തും മറ്റു​ചി​ലർ ശോ​കാർ​ദ്ര​മായ മന്ദ​ഹാ​സം പൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന​തും നോ​ക്കി ആഹ്ലാ​ദി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. സിനിമ കണ്ടാൽ ഉള​വാ​കു​ന്ന ജീ​വി​താ​നു​ഭൂ​തി​യെ​ക്കാൾ മേ​ന്മ​യേ​റിയ ജീ​വി​താ​നു​ഭൂ​തി​ക​ളാ​ണു് ഈ നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യുക. അതു​കൊ​ണ്ടു് പൈ​ങ്കി​ളി​യാ​യ​തെ​ന്തും നോ​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. വാ​യി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. അതിനു പകരം റോ​ഡി​ലി​റ​ങ്ങി നട​ന്നാൽ മതി. എങ്കി​ലും ആളു​കൾ​ക്കു് വി​ശേ​ഷി​ച്ചും സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു്—ആവേ​ശ​മാ​ണു് പൈ​ങ്കി​ളി​സ്സി​നി​മ​യി​ലും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലും. ആവേശം കൊ​ണ്ടു് തങ്ങ​ളെ​ത്ത​ന്നെ അവർ മറ​ന്നു പോകും. ഒരു ദിവസം ‘എലി​പ്പ​ത്താ​യം’ എന്ന സിനിമ കണ്ടി​ട്ടു് പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​രു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. അടു​ത്ത കളി​ക്കു ടി​ക്ക​റ്റ് വാ​ങ്ങാൻ ‘ക്യു’ ആയി നിന്ന സ്ത്രീ​ക​ളു​ടെ മുൻ​പിൽ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒരു വൃദ്ധ “മൂ​ന്നു് എലി​പ്പ​ത്താ​യം” എന്നു ടി​ക്ക​റ്റു വി​ല്പ​ന​ക്കാ​ര​നോ​ടു പറ​യു​ന്ന​തു ഞാൻ കേ​ട്ടു. “മൂ​ന്നു ബാ​ല്ക്ക​ണി” എന്നു പറ​യു​ന്ന​തി​നു പക​ര​മാ​യി ആവേശം കൊ​ണ്ടു് അവർ അങ്ങ​നെ ഉറ​ക്കെ വി​ളി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു. ടി​ക്ക​റ്റു വി​ല്ക്കു​ന്ന​യാ​ളി​നെ സഹാ​യി​ക്കാ​നി​രു​ന്ന ആളു് സരസൻ. അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “മൂ​ന്നു എലി​പ്പ​ത്താ​യം തന്നെ കൊ​ടു​ക്കെ​ടേ. പെ​മ്പി​റ​ന്ന​വ​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ എലികൾ ധാ​രാ​ളം കാണും”.

എലി​പ്പ​ത്താ​യ​ത്തിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന എലി​ക​ളാ​ണോ നമ്മൾ? അല്ല. ഖാ​ണ്ഡ​വ​വ​ന​ത്തിൽ തീ​പി​ടി​ച്ച​പ്പോൾ അതി​ന​ക​ത്താ​യി​പ്പോയ ശാർ​ങ്ഗ​ക​പ്പ​ക്ഷി​ക​ളാ​ണു്. ആ പക്ഷി​ക​ളായ നമ്മു​ടെ ദൈ​ന്യ​വും പ്ര​ത്യാ​ശ​യും കാ​വ്യാ​ത്മ​ക​മാ​യി ആവി​ഷ്ക​രി​ച്ചു് സമ​കാ​ലിക ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ചി​ത്രം​വ​ര​യ്ക്കു​ന്നു ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പ് (ശാർ​ങ്ഗ​ക​പ്പ​ക്ഷി​കൾ, കലാ​കൗ​മു​ദി, ലക്കം 522). സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ​യും പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ​യും അടി​ത്തറ തകർ​ന്നു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു ഇന്നു്. മനു​ഷ്യർ​ക്കു മഹാ​ക്ഷോ​ഭ​വും ആക​സ്മി​ക​വി​പ​ത്തും തകർ​ച്ച​യും വരു​ത്തിയ ഈ കാ​ല​യ​ള​വു പോലെ മറ്റൊ​രു കാ​ല​യ​ള​വു് ഒരി​ക്ക​ലും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അവ​യൊ​ക്കെ​ക്ക​ണ്ട കവി​യു​ടെ മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ സാ​ക്ഷ്യ​പ​ത്ര​മാ​ണു് ഈ ഉജ്ജ്വ​ല​മായ കാ​വ്യം. അതി​നി​ന്ദ്യ​മായ നര​ത്വ​ത്തി​ലൂ​ടെ നീ​ങ്ങു​ന്ന​വ​രു​ടെ പ്ര​തി​നി​ധി​ക​ളാ​യി രണ്ടു​പേ​രെ കവി അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഒരാൾ ഉറ​ങ്ങു​മ്പോൾ മറ്റേ​യാൾ ഉണർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​പേ​രും ഉറ​ങ്ങി​യാൽ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ സം​ഹാ​രാ​ത്മ​ക​ശ​ക്തി അവരെ നശി​പ്പി​ച്ചു​ക​ള​യും. അതു​കൊ​ണ്ടു് സു​ഷു​പ്തി​യിൽ വീ​ഴു​ന്ന വ്യ​ക്തി​യെ ഉണർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന വ്യ​ക്തി സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. എങ്ങ​നെ സൂ​ക്ഷി​ക്കാ​തി​രി​ക്കും? വെറും കി​ടാ​ങ്ങ​ളായ അവരെ നടു​ക്കു​ന്ന നൃ​ശം​സ​ത​ക​ളെ കണ്ടാ​ലും:

ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ പാ​ത​ക​ങ്ങ​ളെ​യും ഉന്മാ​ദ​ങ്ങ​ളെ​യും ഇങ്ങ​നെ പ്ര​തീ​ക​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ സ്ഫു​ടീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു് പ്ര​സാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​കാ​ശം വി​ത​റു​ന്നു കവി.

ശരി​യായ ജീ​വി​തം. ധാർ​മ്മി​ക​മായ ചിന്ത ഇവ​യൊ​ക്കെ ഈ കി​നാ​ക്ക​ളു​ടെ ഫല​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ആ സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളെ സാ​ക്ഷാൽ​ക്ക​രി​ക്കാൻ ആഹ്വാ​നം നട​ത്തു​ന്ന കവി വി​ഷാ​ദ​ത്തി​ന്റെ “കരി​നീല തടാ​ക​ങ്ങ​ളെ” ദർ​ശി​ക്കു​ന്ന ആളല്ല; ആഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ന്റെ ധവ​ള​ശൃം​ഗ​ങ്ങ​ളെ കാ​ണു​ന്ന വ്യ​ക്തി​യാ​ണു്. ഖാ​ണ്ഡ​വ​വ​ന​ത്തിൽ അക​പ്പെ​ട്ട ശാർ​ങ്ഗ​ക​പ്പ​ക്ഷി​കൾ രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. ക്രൂ​ര​ത​യു​ടെ അഗ്നി നാ​ലു​പാ​ടും കത്തു​ന്ന ഈ ലോ​ക​ത്തു് അക​പ്പെ​ട്ട നമ്മ​ളും രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. സമ​കാ​ലിക സമൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചേ​ത​ന​യെ കണ്ട​റി​ഞ്ഞ കവി​യാ​ണു് ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പെ​ന്നു് ഈ കാ​വ്യം ഉദ്ഘോ​ഷി​ക്കു​ന്നു.

ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന ആളി​ന്റെ ഇഷ്ടാ​നി​ഷ്ട​ങ്ങൾ അറി​യാ​ന​ല്ല വാ​യ​ന​ക്കാർ ഈ പം​ക്തി വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാം. എങ്കി​ലും വാ​യ​ന​ക്കാ​രു​ടെ സദ​യാ​നു​മ​തി​യോ​ടെ എഴു​ത​ട്ടെ. ‘ഞാ​നേ​റ്റ​വും വെ​റു​ക്കു​ന്ന ഒരു കലാ​പ്ര​സ്ഥാ​ന​മാ​ണു് സറീ​യ​ലി​സം’. സറീ​യ​ലി​സ്റ്റു​കൾ തങ്ങ​ളു​ടെ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​കൾ വി​ശ​ദീ​ക​രി​ക്കാ​റി​ല്ല. സൂ​ച​ന​കൾ പോലും നൽ​കാ​റി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആർ​ക്കും അവ​രു​ടെ കലാ​സൃ​ഷ്ടി​കൾ മന​സ്സി​ലാ​കാ​റു​മി​ല്ല. ലൂ​യി​സ് ബുൻ​യു​യിൽ (Luis Bunuel) വി​ശ്വ​വി​ഖ്യാ​ത​നായ ഫിലിം ഡയ​റ​ക്ട​റാ​ണ​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നാ​ല്പ​തോ​ളം ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളിൽ ഒരെ​ണ്ണം പോലും ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. എന്നാൽ അവ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പലരും എഴു​തി​യ​തു വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരാൾ—ബുൻ​യു​യിൽ​ത​ന്നെ—കത്തി​ക്കു മൂർ​ച്ച കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു നിൽ​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ ക്ലോ​സ​പ്പ്മു​ഖം. അവ​ളു​ടെ കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി ബുൻ​യു​യിൽ കത്തി കൊ​ണ്ടു കീ​റു​ന്നു. വേ​റൊ​രു ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തിൽ ഒരു നൃ​ത്തം നട​ന്നു കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരു കാള കർ​ട്ട​നു പി​റ​കിൽ നി​ന്നു് ഇര​ച്ചു കയറി പീ​യാ​നോ​യിൽ ഇടി​ച്ചു അതിനെ തു​ണ്ടു​തു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​താ​യി കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. കാ​ള​യു​ടെ ഇടി കി​ട്ടിയ ആളുകൾ പേ​ടി​ച്ചോ​ടു​ന്നു. ഒരു​ത്ത​ന്റെ കൈയിൽ കറു​ത്ത എറു​മ്പു​കൾ അരി​ക്കു​ന്നു. പുരുഷ വേഷം ധരി​ച്ച ഒരു സ്ത്രീ മു​റി​ച്ചെ​ടു​ത്ത ഒരു കൈ കു​ത്തി നോ​ക്കു​ന്ന​താ​യി വേ​റൊ​രു ചി​ത്ര​ത്തിൽ. ഇതൊ​ക്കെ​ക്കൊ​ണ്ടു് എന്തു പ്ര​യോ​ജ​നം? കാ​ഴ്ച​ക്കാ​രെ ഞെ​ട്ടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​കാം ബുൻ​യു​യി​ലി​ന്റെ ലക്ഷ്യം. കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ “ഉച്ച​സ​മ​യം” എന്ന സറീ​യ​ലി​സ്റ്റി​ക് ചെ​റു​കഥ എഴു​തിയ പി.എഫ്. മാ​ത്യൂ​സി ന്റെ ലക്ഷ്യ​വും അതു​ത​ന്നെ​യാ​വ​ണം.

“മനു​ഷ്യ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ നി​സ്സാ​രത വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന ദി​ന​പ​ത്രം എന്റെ കി​ട​ക്ക​യി​ലേ​ക്കി​ട്ടി​ട്ടു് അമ്മാ​യി വാ​ത്സ​ല്യ​ത്തോ​ടെ എന്റെ കണ്ണു​ക​ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​നി​ന്നു. ഞാൻ കൈ​പ്പ​ടം കൊ​ണ്ടു അവ​രു​ടെ ഓജ​സ്സു​റ്റ മുഖം ഉയർ​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടു് ആസ​ക്തി​യോ​ടെ അവ​രു​ടെ മനോ​ഹ​ര​മായ കഴു​ത്തിൽ പല്ലു​ക​ളാ​ഴ്ത്തി. മൈ​ഥു​ന​ത്തി​നാ​യെ​ന്ന​വ​ണ്ണം അവർ കി​ട​ക്ക​യി​ലേ​ക്കു ചരി​ഞ്ഞു. കഴു​ത്തിൽ നി​ന്നു​ള്ള രക്ത​പ്ര​വാ​ഹം എന്റെ സി​ര​ക​ളെ ജ്വ​ലി​പ്പി​ച്ചു. രതി​യു​ടെ ഉച്ച​കോ​ടി​യിൽ ഞാൻ ഞര​ങ്ങു​ക​യും മറു​ഭാഷ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഒടു​വിൽ തളർ​ന്നു് കി​ട​ക്ക​യോ​ടൊ​ട്ടി​ക്കി​ട​ന്നു. ജീ​വ​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തെ മി​ടി​പ്പും ആവാ​ഹി​ച്ചു് ഭ്രാ​ന്ത​മായ സ്നേ​ഹ​ത്തോ​ടെ അവർ എന്നെ കെ​ട്ടി​പ്പു​ണർ​ന്നു. എന്നാൽ അവ​രു​ടെ കൈകൾ വി​ടർ​ത്തി മാ​റ്റി ഞാൻ സ്വ​ത​ന്ത്ര​നാ​യി. എന്റെ കൈ​കൾ​ക്കി​രു​വ​ശ​വും നീ​ള​മേ​റിയ കറു​ത്ത ചി​റ​കു​കൾ മു​ള​ച്ചു”.

കഥ​യി​ലു​ള്ള ഒരു ഖണ്ഡി​ക​യാ​ണി​തു്. രോ​ഗാർ​ത്ത​മായ സറി​യ​ലി​സ​മ​ല്ലാ​തെ ഇതു വേ​റൊ​ന്നു​മ​ല്ല.

യഥാർ​ത്ഥ​വും മതി​വി​ഭ്ര​മ​പ​ര​വും ആയ​തി​നെ കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് നേ​ര​മ്പോ​ക്കെ​ന്നു് സറീ​യ​ലി​സ്റ്റ് കരു​തു​ന്ന​താ​യി Introduction to Surrealism എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്നു. സത്യ​ത്തി​ന്റെ വേ​റൊ​രു മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു് അതു വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ—ദ്ര​ഷ്ടാ​ക്ക​ളെ—കൊ​ണ്ടു ചെ​ല്ലു​ന്ന​താ​യി അതിൽ​ത്ത​ന്നെ പ്ര​സ്താ​വ​മു​ണ്ടു്. മാ​ജി​ക് കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​വർ കാ​ഴ്ച​ക്കാ​രെ മറ്റൊ​രു മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു​ണ്ട​ല്ലോ. ആ മണ്ഡ​ലം ഒരു താൽ​ക്കാ​ലി​ക​സ​ത്യ​വു​മാ​ണു്. സറി​യ​ലി​സ്റ്റു​കൾ ചെ​പ്പ​ടി വി​ദ്യ​ക്കാ​രാ​ണു്.

സറീ​യ​ലി​സ്റ്റു​ക​ളെ ചെ​പ്പ​ടി​വി​ദ്യ​ക്കാ​രെ​ന്നു് ഇവിടെ വി​ളി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും യഥാർ​ത്ഥ കലാ​കാ​ര​ന്മാർ മജീ​ഷ്യ​ന്മാ​രാ​ണു്. അവ​രു​ടെ മാ​ജി​ക്കി​ന്റെ രഹ​സ്യം ഒരി​ക്കു​ലും ഗ്ര​ഹി​ക്കാൻ കഴി​യു​ക​യി​ല്ല എന്ന​തു സത്യം. കാ​വാ​ബ​ത്ത യുടെ നോ​വ​ലു​കൾ വാ​യി​ക്കൂ. അവ​യു​ടെ മാ​ന്ത്രി​ക​ത്വം വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ എപ്പോ​ഴും ‘ഹോൺട്’ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. പക്ഷേ, ചീ​ട്ടു​വി​ദ്യ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന മജീ​ഷ്യ​നെ ആ വി​ദ്യ​യു​ടെ രഹ​സ്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാൽ പു​ച്ഛി​ക്കു​ക​യേ​യു​ള്ളു ആളുകൾ. നമ്മു​ടെ ബന്ധു​ക്കൾ പല​പ്പോ​ഴും ചെ​പ്പ​ടി​വി​ദ്യ​ക്കാ​രാ​യി​ട്ടാ​ണു് മുൻ​പിൽ വരിക. ഒരു​ദാ​ഹ​ര​ണം നല്ക​ട്ടെ. ദീ​പാ​വ​ലി ദിവസം അച്ഛൻ സന്ധ്യ​യ്ക്കു വരു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൈയിൽ ബ്രൗൺ പേ​പ്പ​റിൽ പൊ​തി​ഞ്ഞ ചില സാ​ധ​ന​ങ്ങൾ. വളരെ നേരം പട​ക്കം പൊ​ട്ടി​ക്കാം, പൂ​ത്തി​രി കത്തി​ക്കാം എന്ന പ്ര​തീ​ക്ഷ​യോ​ടെ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ അച്ഛ​ന്റെ ചു​റ്റും കൂ​ടു​ന്നു. കെ​ട്ടു പൊ​ട്ടി​ക്കു​ന്നു. നാലു മാ​ല​പ്പ​ട​ക്കം, രണ്ടു കമ്പി​ത്തി​രി, ഒരു പൂ​ക്കു​റ്റി, മൂ​ന്നു കൂടു് മത്താ​പ്പു്, (മഹ്താ​ബ് എന്ന പേർ​ഷ്യൻ വാ​ക്കിൽ നി​ന്നു് മത്താ​പ്പു്—ശബ്ദ​താ​രാ​വ​ലി). കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു നിരാശ. അച്ഛൻ മജീ​ഷ്യ​ന​ല്ലെ​ന്നു് അവർ തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു​ദാ​ഹ​ര​ണം നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ നി​ന്നെ​ടു​ക്ക​ട്ടെ. ഇന്ന​ലെ എന്ന ദിനം തി​ക​ച്ചും വിരസം. ഇന്നു് എന്ന ദിവസം അതി​നെ​ക്കാൾ വി​ര​സ​മാ​യി​രി​ക്കു​മെ​ന്ന​തി​നു തെ​ളി​വു​ക​ളേ​റെ. പ്ര​തീ​ക്ഷ നാളെ എന്ന ദി​വ​സ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളൂ. നാളെ എന്തെ​ല്ലാം സം​ഭ​വി​ക്കാം? ഇന്ന​ത്തെ അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​നു പകരം പ്ര​കാ​ശം പ്ര​സ​രി​ക്കും. ഇന്ന​ത്തെ ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധ​ത്തി​നു പകരം സു​ഗ​ന്ധം വ്യാ​പി​ക്കും. ഇന്ന​ത്തെ രാ​ത്രി​യിൽ വി​ള​ക്കു കെ​ടു​ത്തു​മ്പോൾ ഇരു​ട്ടു പൊ​തി​യു​ന്നു നമ്മ​ളെ. പൊ​തി​യൂ കൂ​രി​രു​ട്ടേ. നി​ന്നെ ആരു വക​വ​യ്ക്കു​ന്നു. നാളെ എനി​ക്കു വെ​ള്ളി​വെ​ളി​ച്ചം കി​ട്ടു​മെ​ന്നു നീ അറി​യു​ന്നു​ണ്ടോ? ഉറ​ങ്ങി. നേരം വെ​ളു​ത്തു. സൂ​ര്യൻ പ്ര​കാ​ശി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും എന്റെ ചു​റ്റും ഇരു​ട്ടു തന്നെ. ഇന്ന​ലെ, ഇന്നു് ഈ ദി​ന​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ തന്നെ​യാ​ണു് ഈ “നാളെ”യും. പ്ര​തീ​ക്ഷ തക​രു​ന്നു. പ്ര​ശ​സ്തി​യാർ​ജ്ജി​ച്ച​വ​രു​ടെ കഥകൾ വി​ശേ​ഷാൽ​പ്ര​തി​ക​ളിൽ അച്ച​ടി​ച്ചു കാ​ണു​മ്പോൾ പട​ക്കം പൊ​തി​ഞ്ഞു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന അച്ഛ​നെ കാ​ണു​ന്ന കു​ട്ടി​യാ​യി ഞാൻ മാ​റു​ന്നു. വി​ര​സ​മായ ‘ഇന്നി’നെ നി​രാ​ക​രി​ച്ചു് ആഹ്ലാ​ദ​ദാ​യ​ക​മായ ‘നാളെ’ എന്ന ദി​ന​ത്തെ കൊ​തി​ക്കു​ന്ന സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​ര​നാ​യി ഞാൻ മാ​റു​ന്നു. രണ്ടു​പേർ​ക്കു​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന നി​രാ​ശത എനി​ക്കു​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു.

‘ഞാൻ കേ​ര​ള​കൗ​മു​ദി വി​ശേ​ഷാൽ​പ്ര​തി കൈ​യി​ലെ​ടു​ക്കു​ന്നു. കവർ പേജ് നന്നാ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും നല്ല അച്ച​ടി. നല്ല ലേ ഔട്ട്. കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ പ്ര​സി​ദ്ധ​രായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രിൽ പല​രു​ടെ​യും രചനകൾ ഇതി​ലു​ണ്ടു്. ഒന്നി​ലും എഴു​താ​ത്ത പ്രൊ​ഫ​സർ എൻ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള പോലും എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ശേ​ഷാൽ​പ്ര​തി തു​റ​ന്നു വത്സ​ല​യു​ടെ ‘വെ​ള്ളി​ക്കോ​പ്പു​കൾ’ എന്ന ചെ​റു​കഥ വാ​യി​ച്ചു. വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് ഞാൻ പൊ​തി​ക​ണ്ട കു​ട്ടി; നാളെ എന്ന ദിനം പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന സാ​ധാ​ര​ണ​ക്കാ​രൻ. വാ​യി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ നി​രാ​ശൻ. സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ദി​ന​ത്തിൽ ഉണർ​ന്ന മന്ത്രി ചായ കു​ടി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. വെ​ള്ളി​ക്ക​പ്പി​ലേ അദ്ദേ​ഹം അതു കു​ടി​ക്കൂ. വെ​ള്ളി​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ ഓർഡർ ചെ​യ്തു വരു​ത്തു​ന്നു. മന്ത്രി അതിൽ നി​ന്നു ചാ​യ​കു​ടി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടെ പ്ര​സ​ന്ന​ത​യു​ള്ള​വ​നാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. വത്സല നൂറു പു​ഷ്പ​ങ്ങൾ വി​ടർ​ത്തു​ന്ന​തു മന്ത്രി​മാ​രെ പു​ച്ഛി​ച്ചും തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക​ളെ വാ​ഴ്ത്തി​യു​മാ​ണു്. നന്നു്. പക്ഷേ, അതു ചൈ​നാ​ക്കാർ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു പോലെ കല​യാ​ക്കി​യാൽ ആർ​ക്കും പരാ​തി​യി​ല്ല. ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ നി​ല​യ്ക്കു പരാ​തി​ക്കേ തര​മു​ള്ളു. വത്സ​ല​യു​ടെ സറ്റ​യ​റിൽ പരി​ഹാ​സ​മി​ല്ല, നേ​ര​മ്പോ​ക്കി​ല്ല. കു​ട്ടി​കൾ കാ​റ്റാ​പ്പൽ​റ്റി​ന്റെ—തെ​റ്റാ​ലി​യു​ടെ—റബ്ബർ വലി​ച്ചു നീ​ട്ടു​ന്ന​തു പോലെ വത്സല പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തെ വലി​ച്ചു​നീ​ട്ടി ‘മന്ത്രി​പു​ച്ഛം’ എന്ന കല്ലെ​റി​യു​ന്നു. അതു സഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ നെ​റ്റി​യിൽ വന്നു കൊ​ള്ളു​ന്നു. മു​റി​യു​ന്നു. ചോ​ര​യൊ​ലി​ക്കു​ന്നു.

ഒരു​ത്തൻ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ കവി​ളിൽ ഒരിടി കൊ​ടു​ത്തു. ഫോം റബ്ബ​റിൽ ഇടി​ക്കു​ന്ന പ്ര​തീ​തി. കൈ​ക്കു നല്ല സുഖം. അവളെ ഇടി​ച്ചു വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കാ​ന​ല്ല. ഇടി​ക്കും തോറും തന്റെ കൈ​ക്കു ലഭി​ക്കു​ന്ന സു​ഖാ​നു​ഭൂ​തി​ക്കു വേ​ണ്ടി അയാൾ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും ഇടി​ച്ചു. സാ​ഹി​ത്യം മൃ​ദു​ത്വ​മാർ​ന്ന കവി​ളു​ള്ള ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാ​നി​ങ്ങ​നെ ഇടി​ക്കു​ന്ന​തു്. പേ​രു​കേ​ട്ട ഒരെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി സാ​ഡി​സ്റ്റ് എന്നു പല​രോ​ടും എന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​ന്ന​തും ഇതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു്. പക്ഷേ, ഭാര്യ മര്യാ​ദ​ക്കാ​രി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ദു​ഷ്ട​ന്മാ​രൊ​ഴി​ച്ചു് ഒരു ഭർ​ത്താ​വി​നും ഇടി​ക്കാൻ തോ​ന്നി​ല്ല. ഇള​വ​ര​ശ​ന്റെ ‘ഭ്രാ​ന്തി’യെ​പ്പോ​ലു​ള്ള ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ ചന്ദ്രിക പോ​ലു​ള്ള വാ​രി​ക​ക​ളിൽ വരു​മ്പോൾ കൈ മു​റു​ക്കി ഇടി​ക്കാ​തെ​ന്തു ചെ​യ്യും.

നവീ​ന​ത​യു​ടെ കൊ​തു​കു വന്നു കടി​ക്കു​മ്പോൾ വി​മർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ പങ്ക പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ച്ചേ മതി​യാ​കൂ. അപ്പോ​ഴാ​ണു് മഴ പെ​യ്യാൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്ന​തു്. മഴ പെ​യ്താൽ കൊ​തു​കു മാ​റി​ക്കൊ​ള്ളും. പക്ഷേ, മഴ​യ്ക്കു പു​തു​മ​യി​ല്ല​ല്ലോ. അതിനു ചി​ര​പ​രി​ചി​ത​ത്വം എന്ന ദോ​ഷ​മു​ണ്ട​ല്ലോ. ദോ​ഷ​മു​ണ്ടു്, സമ്മ​തി​ച്ചു. എങ്കി​ലും രാ​ജ​ഗോ​പാ​ലി​ന്റെ ‘ദുഃ​ഖ​തീ​രം’ എന്ന കാ​വ്യം (കു​ങ്കു​മം വാരിക) ചി​ര​പ​രി​ച​ത​ത്വ​മാർ​ന്ന മഴ​യാ​ണു്.

ആശ​യ​ത്തി​ന്റെ ഒരാ​ലി​പ്പ​ഴം പോലും വീ​ഴാ​ത്ത സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ മഴ. എന്നാ​ലും തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. പെ​യ്യൂ. മശ​ക​ങ്ങൾ അക​ല​ട്ടെ.

ശത്രു​വി​ന്റെ മരണം പോലും നമ്മ​ളെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കും. മി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ മര​ണ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ പറ​യാ​നു​മി​ല്ല. ആ മി​ത്രം ജന​ങ്ങൾ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും ബഹു​മാ​നി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന അഭി​വ​ന്ദ്യൻ കൂ​ടി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലോ. ശോ​ക​ത്തി​നു അതി​രി​ല്ല. എന്റെ അഭി​വ​ന്ദ്യ​സു​ഹൃ​ത്തായ താ​യാ​ട്ടു ശങ്ക​രൻ ഇവിടം വി​ട്ടു​പോ​യി​ട്ടു് നാ​ളേ​റെ​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എങ്കി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഓർ​മ്മി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം വി​ഷാ​ദ​ത്തി​ന്റെ ആക്ര​മ​ണം. ഇപ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി ഹേ​മ​വ​തി എഴു​തിയ ഓർ​മ്മ​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ ഞാൻ വാ​യി​ച്ചു. ആർ​ദ്രീ​ക​ര​ണ​ശ​ക്തി​യു​ള്ള ആ രച​ന​യി​ലൂ​ടെ ആർ​ജ്ജ​വ​ത്തി​ന്റെ (sincerity) പ്ര​തീ​ക​മാ​യി​രു​ന്ന താ​യാ​ട്ടു് ശങ്ക​രൻ രൂ​പം​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. ജീ​വി​ത​ത്തെ​യും മര​ണ​ത്തെ​യും കു​റി​ച്ചു നമു​ക്കു​ള്ള എല്ലാ ഉത്ക​ണ്ഠ​ക​ളും ആ ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ അദ്ധ്യാ​രോ​പം ചെ​യ്തി​ട്ടു് നമ്മൾ നനഞ്ഞ നയ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു കൂടി ഇരി​ക്കു​ന്നു. താ​യാ​ട്ടു ശങ്ക​ര​നെ വീ​ണ്ടും കാ​ണു​ന്നു (ഓർ​മ്മ​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ).

മുൻ​പു് മല​യാ​ള​നാ​ടു വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ഒരു കഥ​യു​ടെ മറ്റൊ​രു രൂപം. രൂപം മാ​റി​യ​തു കൊ​ണ്ടു് ആവർ​ത്ത​ന​ദോ​ഷ​മി​ല്ല.

ബാ​ഗ്ദാ​ദി​ലെ ഒരു കച്ച​വ​ട​ക്കാ​രൻ വേ​ല​ക്കാ​ര​നെ എന്തോ വാ​ങ്ങാൻ കട​യി​ല​യ​ച്ചു. തി​രി​ച്ചു വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തിയ ആ പരി​ചാ​ര​കൻ പേ​ടി​ച്ചു വി​വർ​ണ​വ​ദ​ന​നാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു. “യജ​മാ​നേ ഇപ്പോൾ ഞാൻ ചന്ത​യിൽ വച്ചു മര​ണ​ത്തെ കണ്ടു. അവൻ എന്നെ തു​റി​ച്ചു നോ​ക്കി ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ഒരം​ഗ​വി​ക്ഷേ​പം നട​ത്തി. അതു​കൊ​ണ്ടു കു​തി​ര​യെ എനി​ക്കു് തരൂ. ഞാൻ സമാ​റ​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നി​ട്ടു് എന്റെ വി​ധി​യെ ഒഴി​വാ​ക്ക​ട്ടെ.” അയാൾ കു​തി​ര​യെ കൊ​ടു​ത്തു, വേ​ല​ക്കാ​രൻ വളരെ വേ​ഗ​ത്തിൽ സമാ​റ​യി​ലേ​ക്കു പോയി. എന്നി​ട്ടു കച്ച​വ​ട​ക്കാ​രൻ ചന്ത​യിൽ ചെ​ന്നു. അയാ​ളും കണ്ടു മരണം മനു​ഷ്യ​രൂ​പ​മാർ​ന്നു് അവിടെ നിൽ​ക്കു​ന്ന​താ​യി. അയാൾ മര​ണ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “നേ​ര​ത്തെ താ​ങ്കൾ എന്റെ പരി​ചാ​ര​ക​നെ കണ്ട​പ്പോൾ ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന രീ​തി​യിൽ പെ​രു​മാ​റി​യ​തു് എന്തി​നാ​ണു്?” മരണം മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. അതു ഭയ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ചേ​ഷ്ട​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എനി​ക്കു​ണ്ടായ അത്ഭു​ത​ത്തി​ന്റെ ഫലമായ ചേ​ഷ്ട​യാ​യി​രു​ന്നു. നോ​ക്കൂ, നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പരി​ചാ​ര​ക​നെ ബാ​ഗ്ദാ​ദിൽ കണ്ട​പ്പോൾ ഞാൻ വി​സ്മ​യി​ച്ചു പോയി. ഇന്നു രാ​ത്രി എനി​ക്കു് അയാളെ സമാ​റ​യിൽ വച്ചു കാ​ണേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

പ്ര​തി​ഭാ​ശാ​ലി​യായ ഒരു കവി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എൻ. ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള സാർ പല​പ്പോ​ഴും എന്നോ​ടു പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. കവി മാ​ത്ര​മ​ല്ല ചി​ത്ര​കാ​ര​നും ഡോ​ക്ട​റു​മാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹം. കഷ​ണ്ടി​ക്കു് ഏതോ ദി​വ്യ​മായ ഔഷധം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ‘തലയിൽ അവ​ന്നൊ​രു രോ​മ​വു​മി​ല്ല’ എന്ന മട്ടിൽ നട​ന്ന​വ​രെ അദ്ദേ​ഹം രോ​മ​ക്കാ​ടു​ള്ള​വ​രാ​ക്കി മാ​റ്റി. ഒരി​ക്കൽ ഞാൻ സാ​റി​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: “അദ്ദേ​ഹം മാ​രീ​ഡാ​യി​രു​ന്നോ?” സാറ് മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു: ഓ വെ​രി​മ​ച്ച് മാ​രീ​ഡ്. അങ്ങ​നെ ഒരു​ത്തി​യെ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കാൻ കാ​ര​ണ​മെ​ന്തെ​ന്നു ഗോ​പാ​ല​പി​ള്ള സാർ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ കവി നൽകിയ മറു​പ​ടി വി​ചി​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. “She smells.” അതെ. നാ​റ്റ​മു​ള്ള സ്ത്രീ​യെ ആർ​ക്കും സഹി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. കവി വസ്ത്രം മാ​റു​ന്ന​തു പോലെ ഭാ​ര്യ​യെ മാ​റി​യ​തിൽ വലിയ കു​റ്റ​മി​ല്ല. കവി​ത​യേ​യും സ്ത്രീ​യേ​യും സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് എല്ലാ​വ​രും ദുർ​ജ്ജ​ന​ങ്ങൾ എന്നു ഭവ​ഭൂ​തി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു ഞാ​നോർ​മ്മി​ക്കു​ന്നു. കവി​ത​യ്ക്കും നാ​റ്റം വന്നാ​ലോ? അതു് അസ​ഹ​നീ​യ​മാ​ണു്. ഇതാ ഒരു നാ​റ്റ​ക്ക​വി​ത​യു​ടെ ഒരു ഭാഗം:

ഈ ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധം എവിടെ നി​ന്നു വരു​ന്നു​വെ​ന്നു വാ​യ​ന​ക്കാർ അദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​വാം. മൊ​ഴി​യിൽ ആനി ജോസഫ് മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തിയ ‘രാ​ഷ്ട്ര​ശി​ല്പി’ എന്ന ‘കാവ്യ’ത്തിൽ നി​ന്നു്. അന്ത​രി​ച്ച ആ വെ​രി​മ​ച്ച് മാ​രീ​ഡ് കവി​യു​ടെ ആത്മാ​വി​നോ​ടു് ഞാൻ ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ സം​സാ​രി​ക്ക​ട്ടെ.

കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ:

Great soul, The smell of this poem!

കവി:

It is worse than the smell of my wives.

കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ:

Is it?

കവി:

Indeed.

വിൻ​സി​യും ബി​യാ​ട്രീ​സും അന്യോ​ന്യം സ്നേ​ഹി​ച്ച​വർ. ഭീ​രു​വായ വിൻസി ബി​യാ​ട്രീ​സി​നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കാൻ കൂ​ട്ടാ​ക്കി​യി​ല്ല. പി​ന്നീ​ടു് അയാൾ സുഷയെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ചു. നാ​ട്ടിൽ വന്നി​ട്ടു് അമേ​രി​ക്ക​യി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു പോയ ബി​യാ​ട്രീ​സ് പൂർ​വ്വ​കാ​മു​ക​ന്റെ മകനു് ഒരു പേരു നിർ​ദ്ദേ​ശി​ച്ചു. വിൻ​സി​യേ​യും സു​ഷ​യേ​യും കൂ​ട്ടി​ചേർ​ക്കു​ന്ന പേരു്. സു​ഷ​യ്ക്കു അതി​ഷ്ട​വു​മാ​യി. ഭർ​ത്താ​വു് പൂർ​വ്വ​കാ​മു​കി​യെ കാണാൻ പോ​യ​തി​ലും അവൾ​ക്കു നീ​ര​സ​മി​ല്ല. ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നീർ​ക്ക​യ​ത്തിൽ മു​ങ്ങി കൈയും കാ​ലു​മി​ട്ട​ടി​ക്കു​മ്പോൾ ബാബു തട​ത്തിൽ മംഗളം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ “നന്ദി, ബി​യാ​ട്രീ​സ്” എന്ന കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു—സം​സ്കാ​ര​ത്തെ പി​ടി​ച്ചു പി​റ​കോ​ട്ടു വലി​ക്കു​ന്ന​വർ തങ്ങ​ളു​ടെ അധ​മ​കൃ​ത്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അറി​യു​ന്നി​ല്ല എന്ന​താ​ണു് ഇന്ന​ത്തെ വലിയ തക​രാ​റു്. ബാബു തട​ത്തിൽ അത​റി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ!

ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ അമൃതാ പ്രീത ത്തി​ന്റെ ‘മെ​ഴു​കു​തി​രി’ എന്ന കവി​ത​യു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​യു​ണ്ടു് (കെ. രാ​ധാ​കൃ​ഷ്ണൻ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്ത​തു്).

“ഒരു പള്ളി​യി​ലെ മെ​ഴു​കു​തി​രി​യാ​ണു് ഞാൻ. നി​ത്യ​വും നെ​ഞ്ചി​ലെ അഗ്നി​യെ കാ​ലു​ക​ളി​ലേ​ക്കി​റ​ക്കി​യി​ട്ടു് ഞാൻ പള്ളി​യിൽ നി​ന്നു പു​റ​ത്തു കട​ക്കും.” എന്നു അതി​ന്റെ തു​ട​ക്കം. സിൽ​വി​യാ പ്ലാ​ത്തും Candles എന്നൊ​രു കാ​വ്യം രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

എന്നു് ആരംഭം. അമൃതാ പ്രീ​ത​ത്തി​ന്റെ​തു ദു​ഷ്ക​വിത; സിൽ​വി​യാ പ്ലാ​ത്തി​ന്റേ​തു ഉജ്ജ്വ​ല​മായ കവിത എന്നു് ഇതു തെ​ളി​യി​ക്കും.

മകൻ പൂയം നക്ഷ​ത്ര​ത്തിൽ ജനി​ച്ച​തു കൊ​ണ്ടു് തനി​ക്കോ ഭർ​ത്താ​വി​നോ ആപ​ത്തു വരു​മെ​ന്നു അവൾ​ക്കു പേടി. ആ പേ​ടി​യോ​ടു കൂടി ഉറ​ങ്ങു​മ്പോൾ അവൾ അയാ​ളു​ടെ മു​തു​കു കടി​ച്ചു​മു​റി​ച്ചു. ഭർ​ത്താ​വു് ഉണർ​ന്നു് കാ​ര്യം മന​സ്സി​ലാ​ക്കി അവളെ ആശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ന്നു; അന്ധ​വി​ശ്വാ​സം അക​റ്റു​ന്നു. ഇതു് സു​മ​തി​ക്കു​ട്ടി പെ​രു​വ​ന്താ​നം പൗ​ര​ധ്വ​നി വാ​രി​ക​യിൽ എഴു​തിയ ‘ശാ​ന്തി​യു​ടെ വഴി’ എന്ന കഥ—ക്ഷ​മ​യെ​പ്പോ​ലെ ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം എന്ന​തു നല്ല ഉപ​ദേ​ശം. പക്ഷേ, ഇക്കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ഞാൻ ക്ഷ​മ​യാ​യെ​ങ്കിൽ എന്നു് എനി​ക്ക​ഭി​ലാ​ഷം (ക്ഷമ = ഭൂമി).

ദൂരെ നി​ന്നു നോ​ക്കു​മ്പോൾ മാ​ത്ര​മാ​ണു ജീ​വി​തം സു​ന്ദ​ര​മെ​ന്നു് ആരോ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ദൂരെ നി​ന്നു നോ​ക്കാ​തെ അതിൽ വിലയം കൊ​ള്ളൂ. അസു​ന്ദ​ര​മാ​ണു് അതെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല നമ്മൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കുക. യാതന നി​റ​ഞ്ഞ​താ​ണെ​ന്നും. ജീ​വി​ത​ത്തെ ഒരു യാ​ത്ര​യാ​ക്കി അതിലെ വേ​ദ​ന​ക​ളെ ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി എന്ന പ്ര​തീ​ക​മാ​ക്കി സതീ​ഷ്ബാ​ബു പയ്യ​ന്നൂർ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ഒരു ചെ​റു​കഥ എഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു (ജീ​വി​തം തു​ട​ങ്ങു​ന്നു). പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തെ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തു നി​റു​ത്തി അതിനെ വി​ക​സി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു വരു​മ്പോ​ഴാ​ണു ഏതു കഥയും ഹൃ​ദ​യ​ഹാ​രി​യാ​വു​ന്ന​തു്. കലാ​പ​ര​മായ ആവ​ശ്യ​ക​ത​യ്ക്കു് അതീ​ത​ങ്ങ​ളായ പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ ഇക്ക​ഥ​യി​ലു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും പാ​രാ​യ​ണ​യോ​ഗ്യ​മാ​ണി​തു്.

(ഇതി​നോ​ടു ബന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരു കാ​ര്യം കൂടി സതീഷ് ബാ​ബു​വി​നെ അറി​യി​ക്ക​ട്ടെ. ഒരു മു​ട​ന്തൻ ഞാൻ താ​മ​സി​ക്കു​ന്നി​ടു​ത്തു കയറി വന്നു. താൻ സതീഷ് ബാബു പയ്യ​ന്നൂ​രാ​ണെ​ന്നും മെ​ഡി​ക്കൽ കോ​ളേ​ജിൽ സു​ഖ​മി​ല്ലാ​തെ കി​ട​ക്കു​ന്ന തനി​ക്കു അവിടെ നി​ന്നു വി​ട്ടു പോരാൻ കുറെ പണം വേ​ണ​മെ​ന്നും അയാൾ അറി​യി​ച്ചു. സാ​ക്ഷാൽ സതീഷ് ബാ​ബു​വി​നെ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ഞാൻ അയാളെ സതീഷ് ബാ​ബു​വാ​യി​ത്ത​ന്നെ വി​ചാ​രി​ച്ചു. ഭേ​ദ​പ്പെ​ട്ട ഒരു തുക കൊ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. പി​ന്നീ​ടു് ഒരു സു​ഹൃ​ത്തു പറ​ഞ്ഞു് അറി​ഞ്ഞു എന്റെ വീ​ട്ടിൽ വന്ന മനു​ഷ്യൻ സതീഷ് ബാബു അല്ലെ​ന്നു്. രണ്ടു​മാ​സം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ വെ​ട്ടൂർ രാമൻ നായർ എന്നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു: “രണ്ടു മൂ​ന്നാ​ഴ്ച​യ്ക്കു മു​മ്പു് ഒരു കള്ളൻ സതീഷ് ബാ​ബു​വാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​വ​ന്നു് എന്റെ കൈ​യ്യിൽ നി​ന്നു് അമ്പ​തു രൂപ തട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പോയി. എന്റെ മകൻ പറ​ഞ്ഞു. ‘അച്ഛ​നെ അയാൾ കളി​പ്പി​ച്ചു.’ ഞാനതു ശരി​യാ​ണെ​ന്നു കരു​തി​യി​ല്ല. പി​ന്നീ​ടു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി ആ ചതി​യു​ടെ സ്വ​ഭാ​വം”. ഇക്കാ​ര്യം ഞാൻ എഴു​തു​ന്ന​തു് മറ്റു​ള്ള​വർ ചതി​ക്ക​പ്പെ​ട​രു​ത​ല്ലോ എന്ന വി​ചാ​ര​ത്തി​ലാ​ണു്. സതീഷ് ബാ​ബു​വി​ന്റെ പേ​രി​നു കള​ങ്കം വര​രു​ത​ല്ലോ എന്നു കരു​തി​യും.)

വി​മോ​ചന സമരം കഴി​ഞ്ഞ കാലം മന്ന​ത്തു പത്മ​നാ​ഭ​നും കെ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നും തമ്മി​ലു​ള്ള സം​ഭാ​ഷ​ണം ഞാൻ കേ​ട്ടു.

ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ: ഹം​സ​ര​ഥ​ത്തിൽ ഇരു​ന്നു പോ​കു​ന്ന കാഴ്ച കണ്ടു.

മന്നം: ങ’ഹാ, ബാ​ല​ന​റി​യാ​മോ അതി​ന്റെ പ്ര​യാ​സം? എനി​ക്കു മൂ​ത്ര​മൊ​ഴി​ക്കാൻ മു​ട്ടും. രണ്ടു മൂ​ന്നു മണി​ക്കൂർ അന​ങ്ങാൻ വയ്യാ​തെ ഞാ​നി​രി​ക്കും. വല്ലാ​ത്ത വേ​ദ​ന​യാ​ണ​തു്. വി​മോ​ചന സമ​ര​വും വേണ്ട. ഒരു സമ​ര​വും വേണ്ട എന്നു് അപ്പോൾ തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഇനി ഒരോ​ഫീ​സി​ലെ നോ​ട്ടീ​സ് ബോർ​ഡിൽ: “മൂ​ത്ര​മൊ​ഴി​ക്കാ​നെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു്” എല്ലാ​വ​രും തോ​ന്നി​യ​പോ​ലെ ഇറ​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഇതു അനു​വ​ദി​ക്കാൻ വയ്യ. അതു​കൊ​ണ്ടു് പേ​രു​ക​ളു​ടെ അക്ഷ​ര​ക്ര​മ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് വേണം ഇനി മൂ​ത്ര​പ്പു​ര​യി​ലേ​ക്കു പോകാൻ എ: 10 മണി​തൊ​ട്ടു് 10:5 വരെ. ബി: 10:5 തൊ​ട്ടു് 10:10 വരെ. ആർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും നി​ശ്ച​യി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട സമ​യ​ത്തു പോകാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അയാൾ അടു​ത്ത ദിവസം ആ സമയം വരെ കാ​ത്തി​രി​ക്ക​ണം.

മന്ന​ത്തി​നും ഓഫീസ് ഗു​മ​സ്ത​നും ഉണ്ടാ​കു​ന്ന പ്ര​യാ​സ​ത്തെ​ക്കാൾ വലിയ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടോ? ഉണ്ടു്. മനോ​രാ​ജ്യം വാ​രി​ക​യിൽ എൻ. വി. ദേവൻ എഴു​തിയ ‘ലോ​ക്ക​റ്റ്’ എന്ന കഥ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു്.

അമേ​രി​ക്കൻ മൂവി കോ​മേ​ഡി​യ​നാ​യി​രു​ന്നു ഗ്രൂ​ഷോ മാർ​ക്സ് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു: “ടെ​ലി​വി​ഷ​നു് അറിവു നല്കാ​നു​ള്ള കഴി​വു​ണ്ടു്. ആരെ​ങ്കി​ലും ടെ​ലി​വി​ഷൻ സെ​റ്റ് സ്വി​ച്ചോൺ ചെ​യ്താൽ ഉടനെ ഞാൻ അടു​ത്ത മു​റി​യിൽ ചെ​ന്നി​രു​ന്നു പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങും”. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് വി​വേ​ക​മു​ള്ള​വർ ഇപ്പോൾ കൂ​ടു​തൽ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ വാ​യി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ കൂ​ടു​ത​ലാ​യി അറിവു നേ​ടു​ന്നു.