1938. വട​ക്കൻ​പ​റ​വൂ​രി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള വരാ​പ്പുഴ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒരു നാ​ട​ക​മു​ണ്ടെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു് ഞാൻ അതു കാണാൻ ചെ​ന്നു. നാ​ട​ക​ത്തി​ന്റെ പേരും അതിലെ അഭി​നേ​താ​ക്ക​ളു​ടെ പേ​രു​ക​ളും എന്റെ ഓർ​മ്മ​യിൽ​നി​ന്നു് ഓടി​പ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒര​ഭി​നേ​താ​വി​ന്റെ പേ​രു​മാ​ത്രം ഓർ​മ്മ​യി​ലു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ രൂപം സ്മ​ര​ണ​ദർ​പ്പ​ണ​ത്തിൽ ഇപ്പോ​ഴും പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ന്നു. മാ​ത്ത​പ്പൻ, ഹാസ്യ ചല​ച്ചി​ത്ര​ന​ടൻ എസ്. പി. പിള്ള യുടെ ഗു​രു​നാ​ഥ​നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹം. അടൂർ​ഭാ​സി ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​യാ​ലു​ടൻ ആളുകൾ ചി​രി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങു​മ​ല്ലോ. അതു​പോ​ലെ​യാ​ണു് മാ​ത്ത​പ്പ​നെ കാ​ണു​ന്ന ആളു​ക​ളു​ടെ രീ​തി​യും. പ്രേ​ക്ഷ​ക​രു​ടെ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കി​ട​യിൽ അദ്ദേ​ഹം കഥ പറ​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങി: “ഞാൻ ജോ​ലി​യി​ല്ലാ​തെ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന കാലം, എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും വേ​ല​ക്കാ​ര​നാ​യി നി​ന്നാ​ലും മതി എന്നു തോ​ന്നൽ. അങ്ങ​നെ കോ​ട്ട​യ​ത്തു് ഒരു കു​ടും​ബ​ത്തിൽ കട​ന്നു​കൂ​ടി. യജ​മാ​ന​നും കൊ​ച്ച​മ്മ​യും എല്ലാ​ക്കാ​ര്യ​ത്തി​ലും തർ​ക്കി​ക്കും. രണ്ടു​പേ​രെ​യും പ്രീ​തി​പ്പെ​ടു​ത്തി കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ സൂ​ത്രം. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ ആ വീ​ട്ടി​ലെ പൂച്ച പ്ര​സ​വി​ച്ചു. പൂ​ച്ച​ക്കു​ട്ടി ആണോ പെ​ണ്ണോ എന്ന കാ​ര്യ​ത്തിൽ തർ​ക്ക​മാ​യി യജ​മാ​ന​നും കൊ​ച്ച​മ്മ​യും. തർ​ക്കം മൂ​ത്ത​പ്പോൾ അവർ എന്നെ വി​ളി​ച്ചു. “മാ​ത്ത​പ്പാ അതി​യാൻ പറ​യു​ന്നു ഇതു ചക്കി​പ്പൂ​ച്ച​യാ​ണെ​ന്നു്, ഞാൻ പറ​യു​ന്നു കണ്ടൻ​പൂ​ച്ച​യാ​ണെ​ന്നു്. മാ​ത്ത​പ്പൻ എന്തു​പ​റ​യു​ന്നു?” എന്നു കൊ​ച്ച​മ്മ എന്നോ​ടൊ​രു ചോ​ദ്യം. ഞാൻ ധർമ്മ സങ്ക​ട​ത്തി​ലാ​യി. കണ്ടൻ​പൂ​ച്ച​യാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ യജ​മാ​നൻ എന്നെ അവി​ടെ​നി​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കും. ചക്കി​പ്പൂ​ച്ച​യാ​ണെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ കൊ​ച്ച​മ്മ എന്നെ വീ​ട്ടി​നു വെ​ളി​യി​ലാ​ക്കും. ഉള്ള കഞ്ഞി​യിൽ പാ​റ്റ​യി​ടു​ന്ന​തെ​ന്തി​നു്? ജോ​ലി​യി​ല്ലാ​തെ പട്ടി​ണി​കി​ട​ക്കാ​നും വയ്യ. അതു​കൊ​ണ്ടു രണ്ടു​പേ​രു​ടെ​യും പ്രീ​തി​ക്കാ​യി ഞാൻ പറ​ഞ്ഞു: “ഇതു് ഏതാ​ണ്ടൊ​രു കണ്ട​നും ഏതാ​ണ്ടൊ​രു ചക്കി​യു​മാ​ണു്”. ഈ പരു​ക്കൻ നേ​ര​മ്പോ​ക്കു കേ​ട്ടു് സദ​സ്സു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യും കൈ​യ​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. നമ്മു​ടെ ചില നി​രൂ​പ​കർ മാ​ത്ത​പ്പ​ന്മാ​രാ​ണു്. സത്യം പറ​യാ​തെ ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​നെ​യും പ്ര​സാ​ധ​ക​നെ​യും സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കാൻ​വേ​ണ്ടി പു​സ്ത​ക​ത്തെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു് “ഇതു് ഏതാ​ണ്ടൊ​രു കണ്ട​നും ഏതാ​ണ്ടൊ​രു ചക്കി​യു​മാ​ണെ”ന്നു് അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. സാ​ക്ഷാൽ മാ​ത്ത​പ്പ​നെ യജ​മാ​ന​നും കൊ​ച്ച​മ്മ​യും കൂടി വീ​ട്ടി​നു വെ​ളി​യി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കും. നമ്മു​ടെ ഈ നി​രൂ​പ​കർ​ക്കും ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കും ഗതി.

പി​കാ​സ്സോ യുടെ ഭാര്യ ഒരി​ക്കൽ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു—“എന്റെ ഭർ​ത്താ​വു വര​യ്ക്കു​ന്ന ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലെ സ്ത്രീ​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ ഒരു സ്ത്രീ​യെ റോ​ഡിൽ​വ​ച്ചു് കാണാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നി​ട​വ​ന്നാൽ അദ്ദേ​ഹം ബോ​ധ​ശൂ​ന്യ​നാ​യി നി​ല​ത്തു​വീ​ഴു​മെ​ന്ന​തിൽ ഒരു സം​ശ​യ​വു​മി​ല്ല”. മേ​ല്പ​റ​ഞ്ഞ നി​രൂ​പ​കർ “ഔട്ടാ”യി ബഹു​ജ​ന​ത്തി​നു് അഭി​മു​ഖീ​ഭ​വി​ച്ചു നി​ന്നാ​ലും ഒരു കു​ഴ​പ്പ​വും കൂ​ടാ​തെ നി​ല്ക്കും. എന്ന​ല്ല ജീ​വി​ത​ത്തിൽ അടി​ക്ക​ടി ഉയ​രു​ക​യും ചെ​യ്യും. സകല ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങ​ളും അവർ​ക്കു​ള്ള​താ​ണു്. സത്യം പറ​യു​ന്ന​വൻ അധഃ​പ​തി​ച്ചു​പോ​കും. ആദ്യ​ത്തെ കൂ​ട്ട​രിൽ നി​ന്നു രണ്ടാ​ളു​ക​ളു​ടെ പേ​രു​കൾ എഴു​താൻ എനി​ക്കു താൽ​പ​ര്യം “വേണ്ട, മനമേ. അട​ങ്ങു്” രണ്ടാ​മ​ത്തെ ആളി​ന്റെ പേ​രെ​ഴു​താ​നും കൗ​തു​കം. അപ്പോൾ വിനയം ഉപ​ദേ​ശി​ക്കു​ന്നു. “വേണ്ട, അട​ങ്ങു്”

അഴി​മ​തി​യു​ടെ​യും ദു​ഷ്ട​ത​യു​ടെ​യും ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധം ഉയ​രു​ന്ന ഈ നാ​ട്ടിൽ സാ​ഹി​ത്യ​വും ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധം ഉയർ​ത്തി​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലേ വി​സ്മ​യി​ക്കാ​നു​ള്ളു, വി​സ്മ​യ​മി​ല്ല. കലാ​രാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധം ദേ​വ​സ്സി ചി​റ്റ​മ്മ​ലി​ന്റെ ‘ഈ. എസ്. ഐ. ആശു​പ​ത്രി’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യിൽ നി​ന്നു് ഉത്ഭ​വി​ക്കു​ന്നു. ഗോ​പാ​ലൻ​നാ​യർ​ക്കു രോഗം കൂ​ടു​തൽ, ചിലർ അയാ​ളെ​യെ​ടു​ത്തു് ഈ. എസ്. ഐ. ആശു​പ​ത്രി​യിൽ എത്തി​ക്കു​ന്നു. ഡോ​ക്ട​റി​ല്ല അവിടെ. അയാൾ വന്നെ​ത്തു​മ്പോ​ഴെ​യ്ക്കും രോഗി ഇവി​ടെ​നി​ന്നു യാത്ര പറ​യു​ന്നു. കല​യു​ടെ സത്യ​ത്തിൽ വി​ല​യം​പ്രാ​പി​ക്കാൻ കഴി​യാ​തെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഉപ​രി​ത​ല​ത്തിൽ​ക്കൂ​ടി എപ്പോ​ഴും ഇഴ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു അപ്ര​ഗൽ​ഭ​നാ​ണു ദേ​വ​സ്സി ചി​റ്റ​മ്മൽ. അദ്ദേ​ഹം ഇതി​ന​കം ‘റബിഷ്’—ചവറു് ധാ​രാ​ളം വലി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ണ്ടു് ചവ​റി​ന്റെ കൂ​മ്പാ​ര​ത്തിൽ​നി​ന്നു ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധ​മേ വരൂ. ഏതു വലിയ ‘റബി​ഷ്ഹീ​പ്പി”നെയും കാ​റ്റു് അടി​ച്ചു​മാ​റ്റും. ആ “ഝംഝാ മാരുത”ന്റെ ആഗമനം എത്ര വേ​ഗ​മു​ണ്ടാ​കു​മോ അത്ര​യും നന്നു്.

റഡ്യർ​ഡ് കി​പ്ലി​ങ്ങി ന്റെ ‘The Wish House’, ‘They’ എന്നീ ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ വാ​യി​ക്കുക. അവ അച്ച​ടി​ച്ച പു​റ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ഈശ്വ​രൻ നട​ക്കു​ന്ന​താ​യി തോ​ന്നും. നമ്മു​ടെ ചില കഥാ​കാ​ര​ന്മാ​രു​ടെ കഥ​ക​ളു​ള്ള താ​ളു​ക​ളിൽ പി​ശാ​ചാ​ണു് നട​ക്കു​ന്ന​തു്.

ശു​ചീ​ന്ദ്ര​ത്തു​നി​ന്നു് ഏതാ​നും നാഴിക കി​ഴ​ക്കോ​ട്ടു പോയാൽ അഴ​ക​പ്പാ​പു​രം എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തെ​ത്തും. അവി​ടെ​നി​ന്നു പി​ന്നെ​യും കി​ഴ​ക്കോ​ട്ടു യാ​ത്ര​ചെ​യ്താൽ അഞ്ചു​ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ ചെ​ല്ലാം. അഞ്ചു​ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് കന്യാ​കു​മാ​രി​യി​ലേ​ക്കു വലിയ ദൂ​ര​മി​ല്ല. അഴ​ക​പ്പാ​പു​ര​ത്തു താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന ഞാൻ പല​പ്പോ​ഴും വൈ​കു​ന്നേ​ര​ത്തു് അഞ്ചു​ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ​നി​ന്നു സൈ​ക്കിൽ ചവി​ട്ടി കന്യാ​കു​മാ​രി​യി​ലേ​ക്കു പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. 1940-ലെ കഥ​യാ​ണു് പറ​യു​ന്ന​തു്. അഴ​ക​പ്പാ​പു​ര​വും കു​റെ​യ​ക​ലെ​യു​ള്ള ശു​രാ​ങ്കു​ടി എന്ന സ്ഥ​ല​വും കു​പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ചെ​മ്പു​ലിം​ഗം നാ​ടാ​രു​ടെ വി​ഹാ​ര​കേ​ന്ദ്ര​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന വീ​ട്ടിൽ​ത്ത​ന്നെ ആ തസ്ക്ക​ര​പ്ര​മാ​ണി രാ​ത്രി കട​ന്നു​വ​ന്നു കൈ​ത്തോ​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു് പണം കൊ​ള്ള​യ​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു് അവി​ട​ത്തെ ചില നാടാർ പ്ര​മാ​ണി​കൾ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. ഒരു​ദി​വ​സം കാ​ല​ത്തു് വീ​ട്ടി​ന്റെ മു​റ്റ​ത്തു് ഇറ​ങ്ങി​നി​ന്നു് തെ​ക്കോ​ട്ടേ​ക്കു നോ​ക്കി​യ​പ്പോൾ മരു​ത്വാ​മ​ല​യു​ടെ പം​ക്തി​കൾ കാ​ണാ​റാ​യി. നി​ലാ​ന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തി​ന്റെ പശ്ചാ​ത്ത​ല​ത്തി​ലു​ള്ള നീ​ല​മ​ല​കൾ. “വലിയ ദൂ​ര​മി​ല്ല നമു​ക്കു വേ​ണ​മെ​ങ്കിൽ അവിടെ പോകാം” എന്നൊ​രു എക്സൈ​സ് ശി​പാ​യി പറ​ഞ്ഞ​ത​നു​സ​രി​ച്ചു് ഞാൻ അയാ​ളു​ടെ കൂടെ യാ​ത്ര​യാ​യി. ഉട എന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന ഒരു​ത​രം മു​ള്ളു​ള്ള വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളും കു​റ്റി​ക്കാ​ടു​ക​ളും താ​ണ്ടി ഞങ്ങൾ മരു​ത്വാ​മ​ല​യി​ലെ​ത്തി. ശരീ​ര​ത്തി​ലെ​വി​ടെ മു​റി​വു​ണ്ടാ​യാ​ലും അതിനെ ഉടനടി ഉണ​ക്കു​ക​യും വി​ണ്ടു​കീ​റിയ തൊ​ലി​യു​ടെ ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന മു​റി​വൊ​ട്ടി എന്ന പച്ച​യില ഞങ്ങൾ പറി​ച്ചെ​ടു​ത്തു കൈയിൽ വച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അനേകം സെ​ന്റി​ന​റി ആഘോ​ഷി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ മാ​മ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഇട​യി​ലൂ​ടെ കട​ന്നു് മരു​ത്വാ​മ​ല​യി​ലേ​ക്കു കയറി. ഒരു ഗുഹ. ഗു​ഹ​യ്ക്ക​ക​ത്തു് നീണ്ട കറു​ത്ത താ​ടി​യോ​ടു് കൂടിയ മൂ​ന്നു മഹർ​ഷി​കൾ കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഞങ്ങൾ അവ​രെ​ക്ക​ണ്ടു കൈ​കൂ​പ്പി. സന്ന്യാ​സി​ശ്രേ​ഷ്ഠ​ന്മാർ ലൗ​കി​കാ​ചാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ തൽ​പ​ര​ര​ല്ല. അവർ തി​രി​ച്ചു തൊ​ഴു​തി​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഞങ്ങ​ളെ ഒന്നു നോ​ക്കി​യ​തു​പോ​ലു​മി​ല്ല. എങ്കി​ലും ആ പാ​ദ​ങ്ങൾ തൊ​ട്ടു് ഞങ്ങൾ കണ്ണിൽ​വ​ച്ചു. നീ​ലാ​ന്ത​രീ​ക്ഷം കറു​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ഒരു നക്ഷ​ത്രം ഉദി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇനി​യും നി​ന്നാൽ കൂ​ടു​ത​ലി​രു​ട്ടും, മഹർ​ഷി​മാ​രു​ടെ ദർ​ശ​ന​മു​ള​വാ​ക്കിയ പാ​വ​ന​ത്വ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് വഴി​യിൽ പാ​മ്പു​ക​ടി​ക്കി​ല്ല. എങ്കി​ലും തി​രി​ച്ചു് നട​ന്നു​തു​ട​ങ്ങി. മല​യു​ടെ താ​ഴ്‌​വ​ര​യിൽ രണ്ടു് ഊള​ന്മാർ ഇണ​ചേ​രു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങ​ളെ കണ്ട​യു​ട​നെ അവ രസ​ഭം​ഗ​ത്തോ​ടെ ഓടി​പ്പോ​യി. പല പ്ര​യാ​സ​ങ്ങ​ളും തരണം ചെ​യ്തു് വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി. ഒരാ​ഴ്ച കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ മഹർ​ഷി​മാ​രെ കാ​ണ​ണ​മെ​ന്നു മോഹം. എക്സൈ​സ് ശി​പാ​യി​യോ​ടു “പോ​കാ​മോ?” എന്നു ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു: “വേണ്ട, അന്നു രക്ഷ​പ്പെ​ട്ട​തു് നമ്മു​ടെ ഭാ​ഗ്യം. അവി​ടെ​ക്കി​ട​ന്ന മൂ​ന്നു താ​ടി​ക്കാ​രും കൊ​ല​പാ​ത​കി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. തമി​ഴ്‌​നാ​ട്ടി​ലെ​വി​ടെ​യോ കൊ​ല​ന​ട​ത്തി​യി​ട്ടു് താടി നീ​ട്ടി​വ​ളർ​ത്തി മല​യി​ലെ ഗു​ഹ​യിൽ വന്നു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അവർ. അവരെ പൊ​ലീ​സ് അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു പോയി”. അന്നു​തൊ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി​യ​താ​ണു് സന്ന്യാ​സി​യു​ടെ വേഷം ധരി​ച്ച​വ​രെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് എനി​ക്കു​ള്ള സംശയം എങ്കി​ലും ഭൗ​തി​ക​ത്വം ആധ്യാ​ത്മി​ക​ത്വ​ത്തെ അന്വേ​ഷി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ധർ​മ്മ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ല​ത്തെ ഹരി​പ​ഞ്ചാ​ന​നൻ തൊ​ട്ടു് ഇക്കാ​ല​ത്തു് വരെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ​ത്തു​ന്ന സന്ന്യാ​സി​മാ​രെ കാ​ണാ​നും വന്ദി​ക്കാ​നും അവർ കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന ഭസ്മം നെ​റ്റി​യിൽ ചാർ​ത്താ​നും ഭക്ത​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് എന്തൊ​രു താൽ​പ​ര്യ​മാ​ണു്!

കല്പിത കഥാ​പാ​ത്ര​മായ ഹരി​പ​ഞ്ചാ​ന​ന​ന്റെ യാ​ഥാർ​ത്ഥ്യം സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള നമു​ക്കു കാ​ണി​ച്ചു​ത​ന്നു. ഇക്കാ​ല​ത്തു് പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്ന സന്ന്യാ​സി​മാ​രു​ടെ ഉണ്മ നമ്മെ ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ക്കാൻ ആരു​മി​ല്ല. പാ​റ​ക്കെ​ട്ടി​ന​ടി​യിൽ ഒറ്റ​പ്പൂ​വു് വി​രി​ഞ്ഞു​നിൽ​ക്കു​ന്ന​തു പോലെ ചി​ല​പ്പോൾ സത്യം വി​ട​രാ​റു​ണ്ടു് എന്നു മാ​ത്രം. താ​ഴെ​ച്ചേർ​ക്കു​ന്ന യഥാർ​ത്ഥ സം​ഭ​വ​ത്തി​ന്റെ ചെറിയ വർ​ണ്ണന, സമയം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചാ​ലും 1950-നും 1955-നും ഇട​യ്ക്കു​ള്ള കാലം. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു നി​ന്നു പത്തു പതി​ന​ഞ്ചു നാ​ഴി​ക​യ്ക്ക​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള ഒരു സ്ഥലം, അവി​ടെ​യു​ള്ള ഒരു വീ​ട്ടിൽ ഞാൻ ഉച്ച​യ്ക്കു് മയ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു: അർ​ദ്ധ​സു​ഷു​പ്തി. അടു​ത്ത മു​റി​യി​ലെ അട​ക്കിയ സം​ഭാ​ഷ​ണം കേ​ട്ടു ഞാൻ ഉണർ​ന്നു. പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ സ്ത്രീ മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്ക​യും സു​ന്ദ​രി​യു​മായ വേ​റൊ​രു സ്ത്രീ​യോ​ടു, ആശ്ര​മ​ജീ​വി​തം എങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്നു? മധ്യ​വ​യ​സ്ക: “തര​ക്കേ​ടി​ല്ല. പക്ഷേ അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി​യോ​ട​ടു​പ്പി​ച്ചു് പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട സ്വാ​മി​യു​ടെ പരി​ചാ​ര​കൻ വന്നു് “സ്വാ​മി വി​ളി​ക്കു​ന്നു. യോ​ഗ​ത്തി​ന്റെ മുറകൾ പറ​ഞ്ഞു​ത​രാ​നാ​ണു്” എന്നു പറ​യാ​റു​ണ്ടു്. ഞാൻ പോ​കാ​റി​ല്ല. ഇങ്ങ​നെ പല ദി​വ​സ​വും രാ​ത്രി​യിൽ എന്നെ ശല്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. എനി​ക്കു വേറെ ഒരി​ട​ത്തും പോകാൻ സ്ഥ​ല​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്നു.” കേൾ​ക്കേ​ണ്ട​തു് ഞാൻ കേ​ട്ടു. പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ സ്ത്രീ അന്ത​രി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു. സ്വാ​മി​ജി സമാ​ധി​യാ​യി. മധ്യ​വ​യ​സ്ക ഇന്നു വൃ​ദ്ധ​യാ​യി ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ കാ​പ​ട്യ​ത്തെ​യാ​ണു് പി. ആർ. ശ്യാ​മള ‘പി​ന്നി​ലാ​യി​പ്പോ​കു​ന്ന​വർ’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യി​ലൂ​ടെ സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കി​ത്ത​രു​ന്ന​തു്. ഒരു സന്ന്യാ​സി​യും സന്ന്യാ​സി​നി​യും അവരെ കാ​ണാ​നെ​ത്തു​ന്ന വേ​റൊ​രാ​ളും ഭൗ​തി​ക​ത്വം ആധ്യാ​ത്മി​ക​ത്വ​ത്തെ സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഭൗ​തി​ക​ത്വ​ത്തി​നു പരാ​ജ​യം. പ്ര​തി​പാ​ദ്യ വി​ഷ​യ​ത്തി​നു യോ​ജി​ച്ച ശൈ​ലി​യും ആഖ്യാ​ന​വും കഥാ​കാ​രി​ക്കു​ണ്ടു് (കഥ കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ).

മു​ട​ക്കം​കൂ​ടാ​തെ എല്ലാ ഞാ​യ​റാ​ഴ്ച​യും പള്ളി​യിൽ പോ​കു​ന്ന സു​ന്ദ​രി​യായ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യോ​ടു വെ​റു​തെ ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “ആരാ​ണു് പള്ളി​യി​ലെ അച്ചൻ?” അവൾ; ഇന്ന​ലെ​വ​രെ പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ ഒര​ച്ച​നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ …ലേ​ക്കു് മാ​റ്റി. ഇന്നു പുതിയ അച്ഛൻ വന്നു” “അദ്ദേ​ഹ​മെ​ങ്ങ​നെ?” എന്നു ഞാൻ വീ​ണ്ടും. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക്കു ചി​രി​യ​ട​ക്കാൻ വയ്യാ​തെ​യാ​യി അവൾ മൊ​ഴി​ഞ്ഞു. “ഓ, യങ് ആൻഡ് ഹാൻസം” (ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നും സു​ന്ദ​ര​നും) യൗ​വ​ന​ത്തി​ലും സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ലു​മാ​ണു് ഭക്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. കി​ഴ​ട്ടു കി​ഴ​വ​നെ​ക്ക​ണ്ടാൽ ഭക്തി​യു​ണ്ടാ​കു​മോ?

ടെ​ക്നി​ക്കി​നു് അപ്പു​റ​ത്തു​ള്ള ഒരു മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ എത്തു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അയാളെ യഥാർ​ത്ഥ​ത്തി​ലു​ള്ള സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നാ​യി കരു​തു​ന്ന​തു്. സമു​ദാ​യ​മ​ദ്ധ്യ​ത്തി​ലെ താൽ​കാ​ലിക ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങ​ളെ ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി അവ​ത​രി​പ്പി​ച്ചാൽ ബഹു​ജ​ന​പ്രീ​തി​യു​ണ്ടാ​കും. പക്ഷേ ധൈ​ഷ​ണിക ജീ​വി​തം നയി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ അം​ഗീ​കാ​രം അയാൾ​ക്കു ലഭി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. ഒ. വി. വിജയൻ ആ ക്ഷോ​ഭ​ങ്ങൾ​ക്കു​മ​തീ​ത​മാ​യു​ള്ള മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു ഭാ​വ​ന​കൊ​ണ്ടു കട​ന്നു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച​യു​ടെ അഗാധത എന്നു പറ​യു​ന്ന​തു് അതാ​ണു്. അതു് ഒ. വി. വി​ജ​യ​നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ സു​പ്ര​ധാ​ന​നായ കലാ​കാ​ര​നാ​യി അഭി​ജ്ഞ​ന്മാർ കാ​ണു​ന്ന​തു്. കഥ​ക​ളി​ലും ‘ഖസാ​ക്കി​ന്റെ ഇതി​ഹാസ’മെന്ന നോ​വ​ലി​ലും ഈ ‘അഗാധത’ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ച വി​ജ​യ​നെ ദി​ല്ലി​യിൽ വച്ചു് കഥാ​കാ​ര​നായ വി. നട​രാ​ജൻ കാ​ണു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ആ കൂ​ടി​ക്കാ​ഴ്ച​യു​ടെ ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​മു​ള്ള റി​പ്പോർ​ട്ട് ‘ശ്രീ​രാ​ഗം’ മാ​സി​ക​യു​ടെ രണ്ടാം ലക്ക​ത്തി​ലു​ണ്ടു്.

എന്നും കാ​ല​ത്തെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു് പെൺ​കു​ട്ടി കണ്ണാ​ടി​ജ​ന്ന​ലിൽ മു​ഖ​മർ​പ്പി​ച്ചു് പാ​ത​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കു​ന്നു. പുതിയ മുഖം കാ​ണാ​നു​ള്ള ആഗ്ര​ഹ​മാ​ണു് അവൾ​ക്കു്. പക്ഷേ, കാ​ണു​ന്ന​തൊ​ക്കെ മുൻ​പു​ക​ണ്ട മു​ഖ​ങ്ങൾ അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ ഒരു നവ​യു​വാ​വു വരു​ന്നു. എന്തൊ​രു സൗ​ന്ദ​ര്യം! പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ മു​ഖ​ത്തു് അരു​ണിമ. രോ​മാ​ഞ്ചം. അവൾ ജന്നൽ തു​റ​ന്നി​ട്ടു് അയാളെ നോ​ക്കി ചി​രി​ക്കു​ന്നു. യു​വാ​വി​ന്റെ മു​ഖ​വും തി​ള​ങ്ങു​ന്നു. ഈ പെൺ​കു​ട്ടി​യാ​ണു് മലയാള സാ​ഹി​ത്യം. ഈ യു​വാ​വാ​ണു് ഒ. വി. വിജയൻ.

വൈ​ശാ​ഖ​ന്റെ ഇക്കാ​ല​ത്തെ കഥകൾ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​തു് വലിയ പീ​ഡ​ന​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ഏതു കഥയും ദീർഘം, ദീർഘത രേ​ഖാ​രൂ​പ​ത്തി​ല​ല്ല അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു്. രാവണൻ കോ​ട്ട​യിൽ കയ​റി​യാ​ലു​ണ്ടാ​കു​ന്ന “ചാ​ക്രിക വൈ​ഷ​മ്യ”മാണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കഥകൾ പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു്. രേ​ഖാ​രൂ​പ​മാ​ണു് ആഖ്യാ​ന​മെ​ങ്കിൽ ഏതെ​ങ്കി​ലും കാ​ല​ത്തു് എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ചെ​ന്നു നി​ല്ക്കു​മ​ല്ലോ. ചാ​ക്രി​ക​യാ​ന​ത്തി​നു് അന്ത​മി​ല്ല. നട​ന്നു നട​ന്നു് മനു​ഷ്യ​ന്റെ ശരീ​ര​വും മന​സ്സും കു​ഴ​യു​ന്നു. എന്തെ​ങ്കി​ലും പ്ര​യോ​ജ​ന​മു​ണ്ടോ, ലക്ഷ്യ​മു​ണ്ടോ? അവ​യൊ​ട്ടു് ഇല്ല​താ​നും. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ ‘രക്ഷ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള മാർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ’ എന്ന കഥയും ഈ ദോ​ഷ​ത്താൽ മലീ​മ​സ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സി​ലെ വെ​യി​റ്റി​ങ് റൂമിൽ കു​റെ​യാ​ളു​ക​ളെ പ്ര​വേ​ശി​പ്പി​ച്ചു് സം​സാ​രി​പ്പി​ക്കു​ക​യും പ്ര​വർ​ത്തി​പ്പി​ക്കു​ക​യു​മാ​ണു് കഥാ​കാ​രൻ. പിൻ​ക​ഴു​ത്തി​ലെ എല്ലി​നു രോ​ഗ​മു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് കോളർ ധരി​ച്ച ഒരു കിഴവൻ. അയാൾ ഒരു മൂ​ഢ​സ്വർ​ഗ്ഗ​ത്തിൽ കഴി​യു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് കഥാ​കാ​ര​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം. അതു ശരി​യു​മാ​ണു് ഇത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഹി​പോ​ക്രി​സി​യെ പല കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, അതിനെ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തു നി​റു​ത്തി വി​ക​സി​പ്പി​ക്കാ​തെ ഒരു മാ​ധ​വൻ​നാ​യ​രു​ടെ​യും യൂ​ണി​യ​നു​ക​ളു​ടെ​യും കാ​ര്യ​ങ്ങൾ പറ​ഞ്ഞു ശാഖാ ചം​ക്ര​മ​ണം നട​ത്തു​ന്നു. ഫലമോ? ലളി​ത​മായ സത്യ​ത്തി​ന്റെ വായിൽ അമർ​ത്തി പി​ടി​ച്ച് അതിനെ ശ്വാ​സം മു​ട്ടി​ച്ചു​കൊ​ല്ലു​ന്ന പ്ര​തീ​തി. വൈ​ശാ​ഖൻ പണ്ട​ത്തെ രീ​തി​യിൽ നല്ല കഥ​ക​ളെ​ഴു​ത​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ ആഗ്ര​ഹം.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു നി​ന്നു തി​രി​ച്ചു് മദ്രാ​സിൽ ഇറ​ങ്ങേ​ണ്ട വി​മാ​ന​ത്തെ പൈ​ല​റ്റ് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​നി​ന്നു് നേരെ ടോ​ക്കി​യോ​വി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ക​യും അവി​ടെ​നി​ന്നു് മഡ​ഗാ​സ്ക​റിൽ ഇറ​ക്കു​ക​യും പി​ന്നീ​ടു് അന്റാർ​ട്ടി​ക്ക​യി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നി​ട്ടു് ന്യൂ​യോർ​ക്ക് നഗ​ര​ത്തി​ന്റെ മു​ക​ളിൽ നി​ര​ന്ത​രം കറ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്താൽ വി​മാ​ന​യാ​ത്ര​യ്ക്കു് പുതിയ മാ​ന​ങ്ങൾ (dimensions) ഉണ്ടാ​ക്കു​ക​യാ​ണു് അയാ​ളെ​ന്നു് (പൈ​ല​റ്റെ​ന്നു്) ആരെ​ങ്കി​ലും പറ​യു​മോ? ചിലർ പറ​യു​മാ​യി​രി​ക്കും. പക്ഷേ, അതു് ഉന്മാ​ദ​ത്തോ​ടു് ബന്ധ​പ്പെ​ട്ട മാ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണു്.

പ്ര​കൃ​തി നേരം വെ​ളു​പ്പി​ച്ചു, ഉച്ച​യാ​യി, സാ​യാ​ഹ്ന​മാ​യി, രാ​ത്രി​യാ​യി. നക്ഷ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​യെ​ടു​ത്തു് ആകാ​ശ​ത്തു വിതറി. ഇവിടെ ഭ്രാ​ന്തി​ല്ല. നേരേ മറി​ച്ചു് പ്ര​ഭാ​തം കഴി​ഞ്ഞ​യു​ട​നെ രാ​ത്രി​യാ​യാൽ? രാ​ത്രി​ക്കു ശേഷം മദ്ധ്യാ​ഹ്ന​മാ​യാൽ? പ്ര​കൃ​തി​ക്കു് കി​റു​ക്കാ​ണെ​ന്നു നമ്മൾ പറയും. അതോടെ നമ്മൾ​ക്കും കി​റു​ക്കു പി​ടി​ക്കും. സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ ജന​ങ്ങ​ളെ ഊള​മ്പാ​റ​യി​ലേ​ക്കു് അയ​യ്ക്ക​രു​തു്.

1. “ചേ​ട്ട​ന്റെ ശരീ​ര​ത്തി​നു് ഒരു ഷേ​പ്പു​മി​ല്ല” എന്നു് ഭാര്യ ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു് സിനിമ കണ്ട​തി​നു ശേഷം. ഷേ​പ്പു​ള്ള മമ്മൂ​ട്ടി എന്റെ ഭർ​ത്താ​വാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്നു് ആ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം. “മധു​ര​ചും​ബ​നം വേണ്ട. വെറും ചും​ബ​നം മതി” എന്നു് ഭർ​ത്താ​വു് ഭാ​ര്യ​യോ​ടു്. അയാൾ​ക്കു ഡയ​ബി​റ്റി​സ് എന്ന രോ​ഗ​മു​ണ്ടെ​ന്നു് അർ​ത്ഥം.
2. വാ​രി​ക​യു​ടെ പേരു കവറിൽ അച്ച​ടി​ച്ച എഴു​ത്തു് തി​ടു​ക്ക​ത്തിൽ പൊ​ട്ടി​ച്ചു നോ​ക്കു​ന്നു എഴു​ത്തു​കാ​രൻ. മുഖം മങ്ങു​ന്നു “എന്താ ദുഃഖം?” എന്നു ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ചോ​ദ്യം. “ഓ വി​ശേ​ഷാൽ​പ്ര​തി​ക്കു കഥ ചോ​ദി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു പത്രാ​ധി​പർ” എന്നു് ഉത്ത​രം. ചെ​ക്ക് കാ​ണു​മെ​ന്നു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു. അതി​ല്ല എന്നാ​ണു് ആ ഉത്ത​ര​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം.

3. “ഭാവനാ മോ​ഹ​ന​ഗാ​ന​ങ്ങൾ പാടി

   വി. വി. കെ. നമ്പ്യാർ സമു​ല്ല​സി​ക്കെ”

   എന്നു ചങ്ങ​മ്പുഴ ആ കവി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു്

   “ഞാൻ പോ​യാ​ലോ​മ​നേ നീ​ലാം​ബ​രി​യിൽ നീ

   യെൻ നാ​മം​ചൊ​ല്ലി വി​ല​പി​ക്ക​ല്ലേ”

   എന്ന വരികൾ വി. വി. കെ. നമ്പ്യാ​രു​ടേ​താ​ണോ എന്നു ഞാൻ ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. അപ്പോൾ ക്രി​സ്റ്റീന റോ​സ​റ്റി ശവ​കു​ടീ​ര​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു് എന്നോ​ടു​ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

   “When I am dead, my dearest

   sing no sad songs for me”

   എന്ന​തു് ഞാ​നെ​ഴു​തി​യ​ത​ല്ല​ന്നാ​ണോ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം?
4. “ഓ ഈ വയ​സ്സു​കാ​ല​ത്തു്…” എന്നു് പ്രാ​യം​കൂ​ടിയ ആൾ കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ. അത്ര​യ്ക്കു വയ​സ്സാ​യി​ല്ലെ​ന്നു മറ്റു​ള്ള​വർ പറ​യാ​നാ​ണ​തു്.
5. “ഇന്നു് ഓഫീ​സിൽ വലിയ ജോ​ലി​യാ​യി​രു​ന്നോ?” എന്നു് ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടു ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ചോ​ദ്യം. സു​ന്ദ​രി​യായ സ്റ്റെ​നോ​ഗ്രാ​ഫ​റെ വി​ളി​ച്ചു് ഡി​ക്ടേ​ഷൻ കൊ​ടു​ത്തോ ധാ​രാ​ളം? എന്നാ​ണു് ആ ചോ​ദ്യ​ത്തി​ന്റെ അർ​ത്ഥം.

   “വെ​ണ്ണി​ക്കു​ള​ത്തി​ന്റെ സൗ​ന്ദ​ര്യ പൂ​ജ​യിൽ

   കണ്ണും കരളും കു​ളിർ​ത്തു​പോ​കെ”

   ഇതാ​രെ​ഴു​തി​യെ​ന്നു് ഞാൻ വെ​ണ്ണി​ക്കുള ത്തി​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു “അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ” എന്നു് ഉത്ത​രം. “ചങ്ങ​മ്പുഴ ” എന്നു ഞാൻ “ആങ്ഹാ, ഇങ്ങ​നെ​യും എഴു​തി​യോ ചങ്ങ​മ്പുഴ?” എന്നു നന്ദി​യോ​ടും അദ്ഭു​ത​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി കവി​യു​ടെ ചോ​ദ്യം. ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ വാ​ട്ടർ​വർ​ക്ക്സ് പാർ​ക്കിൽ കുറെ നേ​ര​മി​രു​ന്നു സം​സാ​രി​ച്ചു. ഞാ​നൊ​രു സി​ഗ​റ​റ്റ് കവി​ക്കു കൊ​ടു​ത്തു. വെ​ണ്ണി​ക്കു​ള​ത്തി​നു സി​ഗ​റ​റ്റ് വലി​ച്ചു ശീ​ല​മി​ല്ല. സി​ഗ​റ​റ്റ് പകു​തി​യോ​ളം വാ​യ്ക്ക​ക​ത്തു് വച്ചി​ട്ടു് തി​രി​ച്ചെ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ അതു “കൊ​ഴ​കൊ​ഴു​ന്നേ” നന​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഓസ്ട്രി​യൻ നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വും നോ​വ​ലി​സ്റ്റു​മാ​ണു് ആർ​റ്റൂർ ഷ്നി​റ്റ്സ്ലർ (Arthur Schnitzler, 1862–1981). അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘ലേ റൊ​ങ്ട്’ എന്ന നാടകം പ്ര​ഖ്യാ​ത​മാ​ണു്. ആ നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ ഒരു രം​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം. വീ​ട്ടിൽ ആൽ​ഫ്രെ​ഡ് എന്ന ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നും മേരി എന്ന ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യായ വേ​ല​ക്കാ​രി​യും മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളു.

ആൽ​ഫ്രെ​ഡ്:

മേരി ഒരു ഗ്ലാ​സ്സ് വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​രു. (മേരി വെ​ള്ളം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. അവ​രു​ടെ വി​ര​ലു​കൾ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്നു.)

ആൽ​ഫ്രെ​ഡ്:

ഇവിടെ വരൂ മേരി.

മേരി:

(കൂ​ടു​തൽ അടു​ത്തേ​ക്കു വരു​ന്നു) സർ.

ആൽ​ഫ്രെ​ഡ്:

കു​റ​ച്ചു​കൂ​ടെ അടു​ത്തു വരൂ… അതേ… ങ്ഹും… ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു…

മേരി:

സാ​റെ​ന്തു വി​ചാ​രി​ച്ചു?

ആൽ​ഫ്രെ​ഡ്:

ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു… ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ചു… നി​ന്റെ ബ്ലൗ​സി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു്. എന്തു തു​ണി​യാ​ണി​തു്?

മേരി:

എന്റെ ബ്ലൗ​സി​നു് എന്തു കു​ഴ​പ്പം സർ, അങ്ങ​യ്ക്കു് ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടോ ഇതു്? (മേ​രി​യെ കൂ​ടു​തൽ തന്നി​ലേ​ക്കു് അടു​പ്പി​ക്കു​ന്നു യു​വാ​വു്—ലേ​ഖ​ക​ന്റെ വാ​ക്യം)

ആൽ​ഫ്രെ​ഡ്:

മേരി നി​ന​ക്കു് എത്ര സു​ന്ദ​ര​മായ വെ​ളു​ത്ത ശരീരം!

മേരി:

സർ അങ്ങെ​ന്നെ പ്ര​ശം​സി​ക്കു​ന്നു.

ആൽ​ഫ്രെ​ഡ്:

(അവ​ളു​ടെ വക്ഷോ​ജ​ങ്ങ​ളിൽ ചും​ബി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്) ഇതു് നി​ന്നെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?

മേരി:

ഓ ഒരി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല… പക്ഷേ,… സർ, വാ​തി​ല്ക്ക​ലെ മണി ശബ്ദി​ച്ചാൽ. (മേ​രി​യെ ഇത്ര​ത്തോ​ളം തന്നെ വസ്ത്ര​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​തെ രണ്ടു ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് രാ​ത്രി താൻ കണ്ടു​വെ​ന്നു് ആൽ​ഫ്രെ​ഡ് അവ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. രാ​ത്രി അയാൾ വൈകി വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി. മേരി കി​ട​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തു ചെ​ന്ന​പ്പോ​ഴാ​ണു് അക്കാ​ഴ്ച—ലേ​ഖ​ക​ന്റെ വാ​ക്യ​ങ്ങൾ.)

ആൽ​ഫ്രെ​ഡ്:

അപ്പോൾ ഞാൻ ഒരു പാടു കണ്ടു. ഇതും… ഇതും… ഇതും… പി​ന്നീ​ടു്…

മേരി:

പക്ഷേ, സർ.

ആൽ​ഫ്രെ​ഡ്:

ഇവിടെ വരൂ… അടു​ത്തേ​ക്ക്. ശരി… അങ്ങ​നെ തന്നെ.

(La Ronde, Scene 3)

സു​ന്ദ​രി​ക​ളായ വേ​ല​ക്കാ​രി​ക​ളെ മാ​ത്രം വീ​ട്ടിൽ നി​റു​ത്താ​റു​ള്ള ഒരു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നെ എനി​ക്ക​റി​യാം. ആ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ ഒര​ടു​ത്ത ബന്ധു ചി​ല​പ്പോൾ ആ വീ​ട്ടിൽ വരും. വന്നാ​ലു​ടൻ (ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ) ഒരു ബീ​ഡി​യെ​ടു​ത്തു ചു​ണ്ടിൽ വയ്ക്കും. എന്നി​ട്ടു് അടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്കു് ഒറ്റ​പ്പോ​ക്കാ​ണു് “കമ​ല​മ്മേ, തീ​പ്പെ​ട്ടി ഇങ്ങെ​ടു്” അല്പ​നേ​രം കഴി​ഞ്ഞു ബീഡി വലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ മുൻ​വ​ശ​ത്തേ​ക്കു വരും. “നീ ഇത്ര​താ​മ​സി​ച്ച​ന്തെ​ന്നു്?” എന്നു് ഗൃ​ഹ​നാ​യി​ക​യു​ടെ ചോ​ദ്യം” “പെ​ണ്ണു പാ​ത്രം തേ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു തീ​പ്പെ​ട്ടി നോ​ക്കി​യെ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ താ​മ​സി​ച്ചു്” എന്നു് ഉത്ത​രം. കൊ​ച്ച​മ്മ അപ്പോൾ അടു​ക്ക​ള​യിൽ ചെ​ന്നു നോ​ക്കി​യാൽ വ്യാ​ജ​മാ​യി പെ​ണ്ണു മുഖം വീർ​പ്പി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വും.

ഒരാ​ഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ അതി​ന്റെ രച​യി​താ​വു് ഷ്നി​റ്റ്സ്ല​റു​ടെ നാ​ട​ക​ത്തി​ലെ യു​വാ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ, ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ ബന്ധു​വി​നെ​പ്പോ​ലെ സാ​ഹി​ത്യാം​ഗ​ന​യെ കട​ന്നാ​ക്ര​മി​ക്കു​ന്നു എന്നു് എഴു​താൻ പോ​യ​താ​ണു ഞാൻ, അപ്പോ​ഴാ​ണു് കഥാ​കാ​ര​ന്റെ പേരു പറ​യു​ന്ന​തു് മര്യാ​ദ​കേ​ടാ​ണെ​ന്നു ആശയം എന്നി​ലു​ദി​ച്ച​തു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ന്റെ പേരും കഥാ​കാ​ര​ന്റെ പേരും ഞാൻ എഴു​തു​ന്നി​ല്ല. വാ​യ​ന​ക്കാർ ക്ഷ​മി​ക്ക​ട്ടെ.

അന​പ​ത്യ​ത​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ദുഃഖം അനു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ഒരു തമി​ഴ​ത്തി​യെ കി​ട​ങ്ങറ ശ്രീ​വ​ത്സൻ ഹൃ​ദ​യ​സ്പർ​ശ​ക​മായ വി​ധ​ത്തിൽ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു ‘ദേ​ശാ​ട​ന​പ്പ​ക്ഷി’ എന്ന കഥയിൽ (സു​ന​ന്ദ​വാ​രിക)—‘എനി​ക്കു കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ ഇഷ്ട​മാ​ണു്; കാരണം അവർ കരയും എന്ന​തു​ത​ന്നെ: കര​യു​മ്പോൾ അവരെ ആരെ​ങ്കി​ലും എടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പോ​കു​മ​ല്ലോ’ എന്നു് ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് നൻസി മി​റ്റ്ഫോ​ഡ് പറ​ഞ്ഞ​തു് എനി​ക്കോർ​മ്മ​വ​രു​ന്നു.

ഉമ എന്ന കാണാൻ കൊ​ള്ളാ​വു​ന്ന പെ​ണ്ണി​നെ ജോ​ലി​ക്കാ​യി കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​പ്പോൾ ഗൃ​ഹ​നാ​യ​ക​നും അനി​യ​നും മകനും അവളെ കു​റ്റം​പ​റ​ഞ്ഞു. പക്ഷേ, വെ​ളി​യിൽ വെ​റു​പ്പു ഭാ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അവ​രോ​രോ​രു​ത്ത​രും അവളെ പ്രാ​പി​ക്കാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. അത​റി​ഞ്ഞ ഗൃ​ഹ​നാ​യിക അവളെ അവി​ടെ​നി​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​യ​ച്ചു. ഇതാ​ണു് ബി​ന്ദു തു​റ​വൂർ എഴു​തിയ ‘ചെ​ന്നാ​യ്ക്കൾ’ എന്ന കഥ (സെ​പ്റ്റം​ബർ മാ​സ​ത്തിൽ മനോ​രാ​ജ്യം നട​ത്തിയ കഥാ​മ​ത്സ​ര​ത്തിൽ വിജയം വരി​ച്ച കഥ​യാ​ണി​തു്). പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യം നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ സത്യം. ആ സത്യ​ത്തെ കല​യു​ടെ സത്യ​മാ​ക്കാൻ ബി​ന്ദു​വി​നു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. ജീ​വി​ത​വ്യാ​ഖ്യാ​നം നിർ​വ്വ​ഹി​ക്കാ​തെ ബ്ളോ​ട്ടി​ങ് പേ​പ്പർ​പോ​ലെ ഏതും ഒപ്പി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന രച​ന​യ്ക്കു് വൈ​രൂ​പ്യ​മാ​ണു​ള്ള​തു്.

യാ​ച​ക​നോ​ടു് ‘ഒന്നു​മി​ല്ല’ എന്നു പറ​ഞ്ഞു കാ​ര്യ​സ്ഥൻ. വീ​ട്ടി​ലെ മൂ​പ്പി​ന്നു് യാ​ച​ക​നെ തി​രി​ച്ചു വി​ളി​ച്ചു് ഭി​ക്ഷ​യ്ക്കാ​ണു വന്ന​തെ​ങ്കിൽ ഇവിടെ ഒന്നു​മി​ല്ല. അതു പറയാൻ കാ​ര്യ​സ്ഥ​ന​ല്ല, തനി​ക്കാ​ണു് അധി​കാ​ര​മെ​ന്നു് പറ​യു​ന്നു. ഇതാ​ണു് ധീ​ര​പാ​ലൻ ചാ​ളി​പ്പാ​ട്ടു് ജന​യു​ഗം വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ഒരു പദ്യ​ത്തി​ന്റെ സാരം—പലരും പറ​ഞ്ഞു​പ​റ​ഞ്ഞു് പഴ​ങ്കു​ഞ്ഞി​യായ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കി​നെ പഴ​ങ്കു​ഞ്ഞി​യി​ലും കെ​ട്ട​രീ​തി​യിൽ ധീ​ര​പാ​ല​നു് എടു​ത്തെ​ഴു​താൻ അറി​യാം.

പ്യേർ ഒഗ്യു​സ്തു് റൻവേർ (Renoir) ഫ്ര​ഞ്ചു ചി​ത്ര​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. സ്ത്രീ​കൾ പു​സ്ത​ക​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി​ക​ളും അഭി​ഭാ​ഷ​ക​ക​ളും രാ​ഷ്ട്രീ​യ​ക്കാ​രി​ക​ളു​മാ​യി മാ​റു​മ്പോൾ രാ​ക്ഷ​സി​ക​ളാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞു. ശരി​യാ​ണോ എന്തോ? പക്ഷേ ഒരു സു​ന്ദ​രി​യായ പു​സ്ത​ക​മെ​ഴു​ത്തു​കാ​രി റൻ​വേ​റി​ന്റെ നേർ​ക്കു് ഒരു കടാ​ക്ഷ​മെ​റി​ഞ്ഞാൽ അദ്ദേ​ഹം വീ​ണു​പോ​കും. സു​ന്ദ​രി​യായ കാ​വ്യാം​ഗന കടാ​ക്ഷി​ച്ചാൽ ഞാനും വീഴും. ചു​ന​ക്കര രാ​മൻ​കു​ട്ടി യുടെ കാ​വ്യാം​ഗന കടാ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടും ഞാൻ വീ​ഴാ​ത്ത​തു് അവൾ​ക്കു വൈ​രൂ​പ്യ​മു​ള്ള​തു കൊ​ണ്ടാ​ണു് (മംഗളം വാ​രി​ക​യു​ടെ മൂ​ന്നാം​പു​റ​ത്തു് അവൾ നി​ല്ക്കു​ന്നു).

പൊൻ​കു​ന്നം വർ​ക്കി യുടെ ഗദ്യ​ക​വി​ത​കൾ ബാ​ല്യ​കാ​ല​ത്തു വാ​യി​ച്ചു് ഞാൻ ആഹ്ലാ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ നല്ല മനു​ഷ്യൻ നി​ശ്ശ​ബ്ദ​നാ​യി ഇരി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​ട്ടു കാ​ല​മേ​റെ​യാ​യി. അതു് എന്നെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു വി​ഷാ​ദ​മു​ള​വാ​ക്കു​ന്നു. ധൈ​ര്യ​വും ആർ​ജ്ജ​വ​വു​മു​ള്ള ആ ശബ്ദം ഞങ്ങൾ​ക്കു കേൾ​ക്ക​ണം.