സാർ​വ​ലൗ​കി​ക​മായ അം​ഗീ​കാ​ര​ത്തെ താ​നേ​റ്റ​വും വെ​റു​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു രവീ​ന്ദ്ര​നാ​ഥ​ടാ​ഗോർ പറ​ഞ്ഞ​താ​യി കേ​ശ​വ​ദേ​വ് കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ജപ്പാ​നി​ലോ മറ്റോ മഹാ​ക​വി പോ​യ​പ്പോൾ അവിടെ നട​ത്തിയ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ലാ​ണ​ത്രേ അദ്ദേ​ഹം അങ്ങ​നെ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ച​തു്. ടാ​ഗോ​റി​നു് അങ്ങ​നെ​യൊ​രു അഭി​പ്രാ​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്താ​വാം അതിനു കാരണം? മഹാ​ക​വി​യു​ടെ ചി​ന്താ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തിൽ കട​ന്നു​ചെ​ല്ലാ​നു​ള്ള വൈ​ദ​ഗ്ദ്ധ്യം എനി​ക്കി​ല്ല. എങ്കി​ലും എന്റെ ചെറിയ ബു​ദ്ധി​കൊ​ണ്ടു് അലോ​ചി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. സാർ​വ​ലൗ​കി​ക​മായ അം​ഗീ​കാ​രം ഉണ്ടാ​കു​മ്പോൾ അഭി​ന​ന്ദ​ന​വ​ച​സ്സു​ക​ളു​ടെ വർ​ഷാ​പാ​തം ഉണ്ടാ​കും. ആ രജ​ത​രേ​ഖ​ക​ളു​ടെ അക​ത്തു് ബന്ധ​ന​സ്ഥ​നാ​യി​പ്പോ​കു​ന്ന കവി​യു​ടെ ചി​ന്താ​സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം നശി​ക്കു​ന്നു. ഭാ​വ​ന​യു​ടെ ചി​റ​കു​കൾ തള​രു​ന്നു. സർ​ഗ്ഗ​ശ​ക്തി നശി​ച്ചു് ആ കവി വെറും മൺ​ക​ട്ട​യാ​യി മാ​റു​ന്നു. വർ​ഷാ​പാ​ത​മേ​റ്റു് അലി​ഞ്ഞ​ലി​ഞ്ഞു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​കു​ന്നു. ശരി​യാ​ണി​തെ​ന്നു എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ക​യാ​ണു്. നോബൽ സമ്മാ​നം കി​ട്ടി​യ​വ​രാ​രും പി​ന്നീ​ടു് ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ ഒരു കൃ​തി​പോ​ലും രചി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ടാ​ഗോ​റും ഇക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ വ്യ​ത്യ​സ്ത​ന​ല്ല.

സാർ​വ​ലൗ​കി​ക​മായ അം​ഗീ​കാ​ര​ത്തെ ചു​രു​ക്കി​ച്ചു​രു​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു് ഭാ​ര​ത​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന അം​ഗീ​കാ​ര​മാ​വ​ട്ടെ അതു്. അവിടെ നി​ന്നും സങ്കോ​ച​മാർ​ന്നു് അതു് കേ​ര​ള​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച അം​ഗീ​കാ​ര​മാ​യി​ക്കൊ​ള്ള​ട്ടെ. അപ്പോ​ഴും ഇതു​ത​ന്നെ സം​ഭ​വി​ക്കും. അം​ഗീ​കാ​രം രൂപം കൊ​ള്ളു​ന്ന​തു് സ്വീ​ക​ര​ണ​മെ​ന്ന ഓമ​ന​പ്പേ​രി​ലാ​ണ​ല്ലോ. സ്വീ​ക​ര​ണ​സ​മ്മേ​ള​ന​ങ്ങ​ളിൽ വി​മർ​ശ​ന​പ​ര​മാ​യി ആർ​ക്കും ഒന്നും പറയാൻ വയ്യ. സത്യ​സ​ന്ധ​ത​യു​ള്ള​വർ അത്ത​രം സമ്മേ​ള​ന​ങ്ങ​ളിൽ പോ​കാ​തെ ഒഴി​ഞ്ഞു​നി​ല്ക്കും. ക്ലി​ക്കിൽ പെ​ട്ട​വ​രും ജനി​ച്ച​യു​ട​നെ “അമ്മേ ഞാൻ ഇനി ജീ​വി​ത​ത്തിൽ കള്ള​മേ പറയൂ” എന്നു് അവ​രോ​ടു സത്യം ചെ​യ്ത​വ​രും സഭാ​വേ​ദി​ക​ളിൽ ചാ​ടി​ക്ക​യ​റി “ഇദ്ദേ​ഹം മൂ​ന്നു ചക്ക മു​ള്ളൊ​ടെ വി​ഴു​ങ്ങു​ന്ന​വ​നാ​ണു്” എന്നു ഘോ​ര​ഘോ​രം പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്നു. കര​ഘോ​ഷം. ആ കര​ഘോ​ഷം തന്റെ പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​പാ​ട​വ​ത്തെ അഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഫല​മാ​ണെ​ന്നു തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കു​ന്ന പ്ര​ഭാ​ഷ​കൻ മൂ​ന്നു ചക്ക​യെ മു​പ്പ​തു ചക്ക​യാ​ക്കി തി​രു​ത്തി​പ്പ​റ​യു​ന്നു. ഇതൊ​ക്കെ കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് സഭാ​വേ​ദി​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന അഭി​ന​ന്ദി​തൻ ആന​ന്ദി​ത​നാ​യി ‘ജയജയ നാ​ഗ​കേ​തന’ എന്ന മു​ഖ​സ്തു​തി കേട്ട സു​യോ​ധ​ന​നെ​പ്പോ​ലെ നടു​വു് പി​റ​കോ​ട്ടു വള​ച്ചു ‘ഗോ​ഗ്ഗ്വാ’വി​ളി​ക്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ പത്തു സ്വീ​ക​ര​ണ​സ​മ്മേ​ള​ന​ങ്ങ​ളിൽ പങ്കു​കൊ​ണ്ടു കഴി​യു​മ്പോൾ എഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ വൈ​മ​ല്യം നശി​ക്കു​ന്നു; സത്യ​ശീ​ലത നശി​ക്കു​ന്നു. സ്വീ​ക​രണ സമ്മേ​ള​ന​ങ്ങൾ വാ​രി​ക്കു​ഴി​ക​ളാ​ണു്. അവയിൽ വീ​ഴു​ന്ന ആന​കൾ​ക്കു പി​ന്നീ​ടു് കാ​ട്ടിൽ ഇഷ്ടം​പോ​ലെ അല​ഞ്ഞു നട​ക്കാൻ പറ്റി​ല്ല. പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ആഗ്ര​ഹ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് പൂ​ര​ത്തി​നു നെ​റ്റി​പ്പ​ട്ടം കെ​ട്ടി നിർ​വ​ഹി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വരും. മു​റി​ച്ചി​ട്ട തടികൾ പി​ടി​ച്ചു ഫോ​റ​സ്റ്റ് ഡി​പ്പോ​യിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രേ​ണ്ടി വരും.

ആധു​നി​ക​കാ​ല​ത്തു് പ്രേ​മ​വും വാ​രി​ക്കു​ഴി തന്നെ. അതിൽ വീ​ഴു​ന്ന പെ​ണ്ണി​നെ ആണും ആണിനെ പെ​ണ്ണും പി​ടി​ച്ചു കര​യി​ലേ​ക്കു കയ​റ്റു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് “ഹസ്തേന ഹസ്ത​ത​ല​മാ​ത്ത​സു​ഖം ഗൃ​ഹീ​ത്വം” നട​ത്ത​മാ​ണു്. പക്ഷേ, അതു കു​റ​ച്ചു സമ​യ​ത്തേ​ക്കു മാ​ത്രം. ഏതാ​നും മണി​ക്കൂ​റി​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് അങ്ങ​നെ പി​ടി​ച്ചു കയ​റ്റു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ എന്തി​നു് അതു ചെ​യ്യാൻ​പോ​യി? അവി​ടെ​യാ​ണു് അസ്തി​ത്വ​വാ​ദി​കൾ നമ്മു​ടെ സഹാ​യ​ത്തി​നെ​ത്തു​ന്ന​തു്. ഓരോ വ്യ​ക്തി​യും മറ്റു​ള്ള​വ​രിൽ നി​ന്നു് അക​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്നു. അക​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്ന ഈ വ്യ​ക്തി​ക്കു് മറ്റൊ​രു വ്യ​ക്തി​യു​മാ​യി ഐക്യം പ്രാ​പി​ച്ചു് തന്റെ ‘അന്യ​വ​ത്ക​രണ’ത്തെ നശി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള ആഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടു്. ആഗ്ര​ഹ​ത്തി​നു് സാ​ഫ​ല്യ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല. പ്രേ​മ​ത്തിൽ വീണു് അല്പ​കാ​ലം കഴി​യു​ന്ന​തി​നു​മുൻ​പു് മോ​ഹ​ഭം​ഗ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നു. പ്രേ​മം വി​വാ​ഹ​ത്തിൽ പര്യ​വ​സാ​നി​ച്ചാൽ മധു​വി​ധു കഴി​യു​ന്ന​തോ​ടൊ​പ്പം ആ വി​കാ​ര​വും നശി​ക്കു​ന്നു. ഈ മോ​ഹ​ഭം​ഗ​മാ​ണു് എക്സ്പ്ര​സ്സ് വാ​രി​ക​യിൽ ‘കാ​ണി​ക​ളി​ലൊ​രാൾ’ എന്ന ചെ​റു​ക​ഥ​യെ​ഴു​തിയ ശ്രീ​ധ​രൻ ചമ്പാ​ടി​ന്റെ വിഷയം. അവൾ സർ​ക്ക​സ്സു​കാ​രി​യാ​ണു്. അവൾ ഉത്ക​ട​മാ​യി സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു​ത്തൻ മറ്റൊ​രു​ത്തി​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു. അവൾ സർ​ക്ക​സ്സു​കാ​രി​യാ​യി​ത്ത​ന്നെ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ അവൾ ട്ര​പ്പീ​സിൽ വി​ദ്യ​കൾ കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് അയാൾ കാ​ഴ്ച​ക്കാ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു് അവൾ കാ​ണു​ന്നു. വി​കാ​രം കൊ​ടു​മ്പി​രി​ക്കൊ​ള്ളു​ന്ന നി​മി​ഷം. അതു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ അവൾ പി​ടി​വി​ട്ടു താ​ഴെ​വീ​ണു മരി​ക്കാം. എങ്കി​ലും ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. സർ​ക്ക​സ്സ് അവ​സാ​നി​ച്ചു. പ്രേ​ക്ഷ​കർ പോയി. അവ​രു​ടെ കൂടെ അയാ​ളും അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​യി. ഭൂ​ത​കാ​ല​ത്തിൽ മറഞ്ഞ ഒരു സം​ഭ​വ​ത്തെ ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തി​ലെ രം​ഗം​പോ​ലെ പു​ന​രാ​വി​ഷ്ക്ക​രി​ക്കു​ന്ന പ്ര​തീ​തി വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു്. ഫ്ര​ഞ്ച് കവി​യും സം​വി​ധാ​യ​ക​നും അഭി​നേ​താ​വു​മാ​യി​രു​ന്ന ആങ്തൊ​ന​ങ് ആർതോ (Antonin Artaud, 1896–1948) “സ്ത്രീ​യു​ടെ ഇരു​ട്ടിൽ​നി​ന്നാ​ണു് തി​ന്മ​യു​ണ്ടാ​കു​ന്ന”തെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇവിടെ പ്ര​കാ​ശ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ആവിർ​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന നന്മ കാണാം.

പ്രേ​മ​ത്തി​നു് വി​ശേ​ഷി​ച്ചൊ​രു നി​ല​നി​ല്പു് ഇല്ലെ​ന്നാ​ണു് ഫ്രാ​യി​റ്റി ന്റെ വാദം. കാ​മ​ത്തി​ന്റെ സം​ശോ​ധിത രൂ​പ​മാ​യി​ട്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം പ്രേ​മ​ത്തെ കാ​ണു​ന്ന​തു്. എല്ലാ സ്നേ​ഹ​വും ലൈം​ഗി​കാ​സ​ക്തി​യു​ടെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​മാ​ണ​ത്രേ. ഫ്രാ​യി​റ്റ് വാ​ഴ്ത്തു​ന്ന സെ​ക്സി​ന്റെ പ്രാ​ധാ​ന്യ​വും ആധു​നിക കാ​ല​ത്തു നഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. സന്ത​ത്യു​ല്പാ​ദ​ന​ത്തി​നു പോലും സെ​ക്സ് വേ​ണ്ടെ​ന്നാ​ണു് വാദം. ജർമി ചെർ​ഫാ​സും ജോൺ ഗ്രി​ബി​നും ചേർ​ന്നെ​ഴു​തിയ The Redundant Male എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ സെ​ക്സ് വേ​ണ്ടെ​ന്നു​വ​യ്ക്കു​ന്ന മൃ​ഗ​ത്തി​നു് പാർ​ത​നോ​ജ​നി​സി​സിൽ​ക്കൂ​ടി (Parthenogenesis—കന്യ​ക​യു​ടെ പ്ര​സ​വം—ബീ​ജ​സം​യോ​ഗം കൂ​ടാ​തെ​യു​ള്ള ഭ്രൂ​ണ​ത്തി​ന്റെ വളർ​ച്ച) സന്ത​തി ലഭി​ക്കു​മെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഏകാ​ന്ത​ത്തിൽ മനു​ഷ്യൻ വി​ചി​ത്ര​മാ​യി പെ​രു​മാ​റാ​റു​ണ്ടു്. ഒരു ദിവസം രാ​ത്രി ഞാനും ബന്ധു​ക്ക​ളും​കൂ​ടി വഞ്ചി​യൂർ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തെ ഒരു വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോ​വു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങ​ളു​ടെ​കൂ​ടെ പ്ര​ശ​സ്ത​നായ അഭി​നേ​താ​വും മേ​ക്ക​പ്പ് ആർ​ട്ടി​സ്റ്റു​മായ കെ. വി. നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ​നാ​യർ കൂ​ടി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം മുൻ​പിൽ നട​ക്കു​ക​യാ​ണു്. പെ​ട്ടെ​ന്നു് നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ​നാ​യർ റോ​ഡി​ന്റെ മദ്ധ്യ​ഭാ​ഗ​ത്തു നി​ന്നു. നട്ടെ​ല്ലു പി​റ​കോ​ട്ടു വള​ച്ചു. ഇട​തു​കൈ​യിൽ വി​ല്ലു​പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന അഭി​ന​യം. വല​തു​കൈ അമ്പു് അയ​യ്ക്കാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്ന രീതി. ആ പ്ര​ദേ​ശം മു​ഴു​വൻ കേൾ​ക്കു​ന്ന മട്ടിൽ അദ്ദേ​ഹം അലറി “രാ​ക്ഷ​സ​രാ​ജാ​വായ രാവണാ, നീ എനി​ക്കു ശഷ്പ​തു​ല്യൻ” എന്റെ കാ​ര​ണ​വ​ന്റെ ഭാര്യ ഭവാനി അമ്മ “ങേ ങേ കൊ​ച്ചീ​ലാ​ണ്ടാ, എന്തോ​ന്നി​തു്?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. കൂ​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ശേ​ഖ​ര​പി​ള്ള എന്നൊ​രാൾ “അണ്ണാ” എന്നു​വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഒറ്റ​ച്ചാ​ട്ടം. കെ. വി. നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ നാ​യർ​ക്കു ഭ്രാ​ന്തു​പി​ടി​ച്ചു​വെ​ന്നാ​ണു ഞാൻ വി​ചാ​രി​ച്ച​തു്. ഭ്രാ​ന്ത​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അക്കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം കൈ​നി​ക്കര സ്സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർ, പി.കെ. വി​ക്ര​മൻ​നാ​യർ ഇവ​രോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു് ‘രാ​മാ​യ​ണം’ നാടകം അഭി​ന​യി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ലക്ഷ്മ​ണ​നാ​യി മാ​റി​പ്പോ​യി. വഞ്ചി​യൂ​രെ അക്കാ​ല​ത്തെ ചെ​മ്മ​ണ്ണു​നി​റ​ഞ്ഞ റോഡ് കാ​ന​ന​മാർ​ഗ്ഗ​മാ​യി തോ​ന്നി​പ്പോ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്. പാ​ത​യു​ടെ രണ്ടു വശ​ത്തു​മു​ള്ള വീ​ടു​കൾ മാ​മ​ര​ങ്ങ​ളാ​യും കു​റ​ച്ച​ക​ലെ​യു​ള്ള ശ്രീ​മൂ​ല​വി​ലാ​സം ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളി​ന്റെ വലിയ ഗെ​യ്റ്റ് ലങ്ക​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള പ്ര​വേ​ശ​ന​ദ്വാ​ര​മാ​യും നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ​നാ​യർ​ക്കു തോ​ന്നി​യി​രി​ക്ക​ണം. ലക്ഷ്മ​ണൻ വീ​ണ്ടും കെ. വി. നീ​ല​ക​ണ്ഠൻ​നാ​യ​രാ​കാൻ കുറെ സമയം വേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് അദ്ദേ​ഹം ലജ്ജി​ച്ചു നട​ന്ന​തു് എന്റെ മന​ക്ക​ണ്ണു് ഇപ്പോ​ഴും കാ​ണു​ന്നു. മാ​ക്സിം ഗോർ​ക്കി യുടെ Fragments from My Diary എന്ന രസ​ക​ര​മായ പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ ഇമ്മ​ട്ടി​ലു​ള്ള അനേകം സം​ഭ​വ​ങ്ങൾ വി​വ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒരെ​ണ്ണം പറയാം. പാ​തി​രി​യായ വ്ളാ​ഡി​മിർ​സ്കി ഒരു ബൂ​ട്ടെ​ടു​ത്തു മുൻ​പിൽ വച്ചി​ട്ടു് “ഇനി, പോ” എന്നു പറ​ഞ്ഞു. എന്നി​ട്ടു് “ഹാ, നി​ന​ക്കു പോകാൻ വയ്യ അല്ലേ” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. തു​ടർ​ന്നു് അന്ത​സ്സോ​ടും ആത്മ​വി​ശ്വാ​സ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി അയാൾ ഇങ്ങ​നെ​യും കൂ​ട്ടി​ച്ചേർ​ത്തു: “നോ​ക്കു് എന്നെ​ക്കൂ​ടാ​തെ നി​ന​ക്കു് ഒരി​ട​ത്തും പോകാൻ വയ്യ!” ഇത്ര​യും പറ​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴാ​ണു് ഗോർ​ക്കി അതൊ​ക്കെ കേ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു പാ​തി​രി​യു​ടെ മുൻ​പി​ലേ​ക്കു ചെ​ന്ന​തു്. “അച്ച​നെ​ന്തു ചെ​യ്യു​ന്നു?” എന്നു ഗോർ​ക്കി ചോ​ദി​ച്ചു. പാ​തി​രി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു നോ​ക്കി​യി​ട്ടു് മറു​പ​ടി നല്കി: “ഈ ബൂ​ട്ടി​ന്റെ കാ​ര്യം. ഇതി​ന്റെ അടി​ത്തോൽ നന്നെ തേ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ മോ​ശ​മായ ബൂ​ട്ട്സാ​ണു് അവ​രു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തു്.”

ഏകാ​ന്ത​ത്തിൽ മനു​ഷ്യൻ ഇങ്ങ​നെ പെ​രു​മാ​റു​ന്ന​തു മന​സ്സി​ലാ​ക്കാം. നാ​ലു​പേർ കേൾ​ക്കെ ഉന്മ​ത്ത​പ്ര​ല​പ​നം നട​ത്തി​യാൽ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ? പൂ​ര​വും പ്രേ​മ​ഭാ​ജ​ന​വും ഒന്നു​പോ​ലെ​യെ​ന്നാ​ണു് പെ​രി​ങ്ങോ​ടു ശങ്ക​ര​നാ​രാ​യ​ണൻ ബോ​ധ​ത്തി​ക​വോ​ടു​കൂ​ടി നമ്മ​ളോ​ടു പറ​യു​ന്ന​തു്. പൂ​ര​ത്തി​നു് ആന​യു​ണ്ടു്. അവളും ആന തന്നെ (ഗജ​രാ​ജ​വി​രാ​ജിത മന്ദ​ഗ​തി​യിൽ) മേനക വി​ശ്വാ​മി​ത്ര​ന്റെ മന​സ്സു് ഇള​ക്കി. പ്രേ​മ​ഭാ​ജ​ന​മാ​കു​ന്ന മേനക കാ​ഴ്ച​ക്കാ​രായ താ​ടി​ക്കാ​രു​ടെ മന​സ്സു് ഇള​ക്കി​വി​ടു​ന്നു. പഞ്ച​വാ​ദ്യ​വും ഇല​ത്താ​ള​വും മറ്റും പൂ​ര​ത്തിൽ പ്രേ​മ​ഭാ​ജ​ന​ത്തി​ന്റെ വള​ക​ളു​ടെ ശബ്ദം പഞ്ച​വാ​ദ്യ​മോ ഇല​ത്താ​ള​മോ ആകാം. പൂ​ര​ത്തി​നു് മത്താ​പ്പു് പ്രേ​മ​ഭാ​ജ​ന​ത്തി​നു പു​ഞ്ചി​രി​യെ​ന്ന മത്താ​പ്പു്. പു​ത്തൻ സാ​രി​യു​ള​വാ​ക്കു​ന്ന ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷം അവൾ​ക്കു്, പൂ​ര​ത്തി​നു​മു​ണ്ടു് ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷം. അറ്റം കൂർ​ത്ത മട്ടിൽ കമ്പി​ക്കാ​ലിൽ കെ​ട്ടി​യി​ടു​ന്ന സാ​റ്റിൻ തുണി പൂ​ര​ത്തി​ന്റെ ഒര​ല​ങ്കാ​ര​വ​സ്തു​വാ​ണ​ല്ലൊ. താ​ല​ങ്ങൾ നി​ര​വ​ധി​യു​ണ്ടു് പൂ​ര​ത്തി​നു്. കാ​മി​നി പൂ​ത്താ​ല​വു​മാ​യി വരു​ന്നു. കൂ​ത്തു​ണ്ടു് പൂ​ര​ത്തി​നു്. പേ​ക്കൂ​ത്തു നട​ത്തു​ന്നു കാ​മി​നി കാ​മു​ക​നിൽ. പൂ​ര​വും പെ​ണ്ണും ഒന്നു​ത​ന്നെ. എക്സ്പ്ര​സ്സ് വാ​രി​ക​യി​ലെ പൂരം എന്ന ‘കാ​വ്യം’ നോ​ക്കി​യാ​ലും ഇതി​ലും ഭേദം പ്രേ​മ​ഭാ​ജ​ന​വും എക്സ്പ്ര​സ്സ് വാ​രി​ക​യും ഒന്നാ​ണെ​ന്നു സ്ഥാ​പി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതിനു പ്ര​യാ​സ​മൊ​ട്ടി​ല്ല​താ​നും. മു​ത്ത​ശ്ശി​മാ​രു​ടെ മട്ടിൽ ചോ​ദി​ക്കാൻ തോ​ന്നു​ന്നു: “ഭഗ​വാ​നേ തൃശൂർ ദേ​വാ​ല​യ​ത്തിൽ കു​ടി​കൊ​ള്ളു​ന്ന തമ്പു​രാ​നേ, എന്തെ​ല്ലാം കണ്ടാൽ ജന്മ​മൊ​ടു​ങ്ങും?”

ലാ​റൻ​സ് ഡൂറൽ പേ​രു​കേ​ട്ട ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് നോ​വ​ലി​സ്റ്റാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ Justine എന്ന നോ​വ​ലിൽ “സ്ത്രീ​യെ മൂ​ന്നു​വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്താം; നി​ങ്ങൾ​ക്കു അവളെ സ്നേ​ഹി​ക്കാം, അവൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി വേദന അനു​ഭ​വി​ക്കാം, അവളെ സാ​ഹി​ത്യ​മാ​യി മാ​റ്റാം.” എന്നു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവളെ സാ​ഹി​ത്യ​മാ​യി മാ​റ്റു​മ്പോൾ തൃശൂർ പൂ​ര​മാ​യും മാ​റ്റാം എന്നു ഡൂറൽ അറി​ഞ്ഞി​ല്ല​ല്ലോ. സാ​യി​പ്പേ, നി​ങ്ങൾ​ക്കു ഹാ. കഷ്ടം.

‘മയൂ​ര​സ​ന്ദേശ’മെ​ഴു​തിയ കേ​ര​ള​വർ​മ്മ യുടെ കാലം. അദ്ദേ​ഹം ‘ഓടി​ക്കൂ​ടി,’ ‘ചാ​ടി​ക്കൂ​ടി,’ ‘തേ​ടി​ക്കൂ​ടി,’ ‘പാ​ടി​ക്കൂ​ടി’ എന്നൊ​ക്കെ നാ​ലു​വ​രി​യി​ലും ചേർ​ത്തു കാ​വ്യം രചി​ക്കു​ന്ന​തു കണ്ടു് അക്കാ​ല​ത്തെ ആളുകൾ ‘ഹാ ഹാ’ എന്നു് അഭി​ന​ന്ദ​നം സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​മാ​റു് അല​മു​റ​യി​ട്ടി​രു​ന്നു. രാ​ജ​വാ​ഴ്ച നി​ല​വി​ലി​രു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ടോ വി​ശാ​ഖം​തി​രു​നാ​ളി​ന്റെ അടു​ത്ത ബന്ധു​വാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​മെ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടോ ആയി​രു​ന്നി​ല്ല ആ അലമുറ. ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ സാ​ഹി​ത്യാ​ഭി​രു​ചി ആ രീ​തി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു മാ​ത്രം. കാ​ലം​ക​ഴി​ഞ്ഞു. ഈ. വി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള യുടെ ‘നാ​ട​ക​ങ്ങൾ’ അര​ങ്ങേ​റി​യ​പ്പോ​ഴും ഈ സ്തു​തി​ഗീ​ത​ങ്ങൾ കേൾ​ക്കാ​റാ​യി. ഇന്നു് ആ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ എന്തെ​ങ്കി​ലും ചല​ന​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇല്ല​ത​ന്നെ. ഈ. വി.യുടെ കാ​ല​ത്തെ അഭി​രു​ചി​യാ​ണു് ആളു​ക​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ആ സ്തു​തി​വ​ച​ന​ങ്ങൾ ഉദീ​ര​ണം ചെ​യ്യി​ച്ച​തു്. ചങ്ങ​മ്പുഴ യ്ക്കും ഇട​പ്പ​ള്ളി രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള യ്ക്കും കുറെ വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻപു ലഭി​ച്ച അം​ഗീ​കാ​രം ഇന്നി​ല്ല. ഇന്നു് ഒരു കാ​വ്യ​ഗു​ണ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത നവീ​ന​കാ​വ്യ​ത്തെ ചിലർ വാ​ഴ്ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു നട​ക്കു​ന്നു. അധികം കാലം വേണ്ട. ഇവ​രൊ​ക്കെ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​രാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു ഭാ​വി​യി​ലെ ജന​ത​യിൽ​നി​ന്നു പ്ര​ഖ്യാ​പ​ന​മു​ണ്ടാ​കും. മാ​റി​മാ​റി​വ​രു​ന്ന സാ​ഹി​ത്യ​സ​ങ്ക​ല്പ​ങ്ങൾ സാ​ഹി​ത്യ​സ​ങ്ക​ല്പ​ത്തിൽ ആഘാ​ത​മേ​ല്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ഫല​മാ​ണി​തു്. എന്നാൽ കാ​ല​മെ​ത്ര കഴി​ഞ്ഞാ​ലും രാ​മ​ച​ന്ദ്രൻ വയലാർ, മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ ‘സമാ​ന്തര രേഖകൾ’ പോ​ലു​ള്ള കഥ​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് അഭി​ജ്ഞ​ന്മാർ​ക്കു് ഇന്നു​ള്ള അഭി​പ്രാ​യ​ത്തി​നു മാ​റ്റം വരി​ല്ല. കു​പ്പ​ത്തൊ​ട്ടി എല്ലാ​ക്കാ​ല​ത്തും കു​പ്പ​ത്തൊ​ട്ടി തന്നെ​യാ​ണ​ല്ലോ. പണ്ടു് ഈ തൊ​ട്ടി​യിൽ​നി​ന്നു നാ​റ്റം വന്നി​രു​ന്നു, ഇപ്പോൾ പനി​നീർ​പ്പൂ​വി​ന്റെ പരി​മ​ളം പ്ര​സ​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു് ആർ​ക്കും പറ​യാ​നാ​വി​ല്ല. സ്ഥി​രം പ്ര​തി​പാ​ദ​നം തന്നെ​യാ​ണു് ഈ കഥാ​സാ​ഹ​സ​ത്തി​നു​മു​ള്ള​തു്. ഒരു പെ​ണ്ണി​നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു​ത്തൻ നാ​ടു​വി​ട്ടു പോയി. ആ അന്യ​നാ​ട്ടിൽ ഒരു വിധവ അയാ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​സ​ഖി​യാ​കാൻ സന്ന​ദ്ധ​യാ​യി​ട്ടും അയാൾ അവളെ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. തി​രി​ച്ചു് നാ​ട്ടി​ലെ​ത്തു​മ്പോൾ പൂർ​വ​കാ​മു​കി സ്വ​ന്ത​മ​നു​ജ​ന്റെ ഭാ​ര്യ​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ഈ പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ ഏതെ​ങ്കി​ലും കാ​ല​ത്തു് സാ​ഹി​ത്യ​മാ​യി മാ​റു​മോ?

ഈ ചിന്ത വേ​റൊ​രു ചി​ന്ത​യി​ലേ​ക്കു നമ്മെ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അറി​യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്ന​കാ​ല​ത്തു് “രണ്ടു നാ​ലു​ദി​നം കൊ​ണ്ടൊ​രു​ത്ത​നെ” എന്നു തു​ട​ങ്ങു​ന്ന വരികൾ ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ കവി​ത​യാ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ ധരി​ച്ചി​രു​ന്നു. സെ​ക്കൻ​ഡ് ഫോ​മി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ‘ട്വി​ങ്ങ്കൾ ട്വി​ങ്ങ്കൾ ലി​റ്റിൽ സ്റ്റാർ’ എന്ന​തി​നെ ജയി​ക്കാൻ വേ​റൊ​രു കാ​വ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു ധരി​ച്ചു​വ​ച്ചു. ഇന്റർ​മീ​ഡി​യ​റ്റ് ക്ളാ​സ്സി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ “അന്ന​മു​ണ്ടു​കു​ള​മോ കബ​ന്ധ​മു​ണ്ടു​ന്ന​ത​ക്ഷി​തിപ യു​ദ്ധ​ഭൂ​മി​യോ?” എന്ന​താ​ണു് പര​മോൽ​കൃ​ഷ്ട​മായ കവി​ത​യെ​ന്നു കരുതി. കാലം കഴി​ഞ്ഞു. വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ മാ​സ്റ്റർ​പീ​സു​ക​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം കണ്ട​പ്പോൾ ‘ഇന്ദു​ലേഖ’യും ‘ശാരദ’യും ‘മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ’യും മറ്റും മൈനർ നോ​വ​ലു​ക​ളാ​ണെ​ന്ന പര​മാർ​ത്ഥം എന്റെ മുൻ​പിൽ തെ​ളി​ഞ്ഞു​വ​ന്നു. പാ​ശ്ചാ​ത്യ​വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​മി​ല്ലാ​ത്ത ചിലർ ഇന്നു ചില മലയാള നോ​വ​ലു​ക​ളെ പൊ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അവ​രു​ടെ മൂ​ല്യ​നിർ​ണ്ണ​യം ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നു മാ​ത്ര​മേ എനി​ക്കെ​ഴു​താ​നു​ള്ളു. ഓരോ പൂർ​വ​കാല കൃ​തി​യു​ടെ​യും സ്വ​ഭാ​വ​വും മൂ​ല്യ​വും നവീ​ന​കാ​ല​ത്തു് ആവിർ​ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന മാ​സ്റ്റർ​പീ​സു​കൾ പരി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്യും.

നമ്മൾ അന്യൂ​ന​മെ​ന്നു കരു​തു​ന്ന രച​ന​കൾ​പോ​ലും അവ​യു​ടെ രച​യി​താ​ക്കൾ​ക്കു് അന്യൂ​ന​ങ്ങ​ളാ​യി തോ​ന്നു​കി​ല്ല. അപ്പോൾ അവർ പൂർ​ണ്ണ​മാ​ക്കാ​തെ ഇട്ടി​ട്ടു​പോയ രച​ന​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എന്തു​പ​റ​യാ​നി​രി​ക്കു​ന്നു. ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോൾ സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ അവർ അതു തീ​ക​ത്തി​ച്ചു​ക​ള​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. കവി​യോ​ടും നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​നോ​ടു​മൊ​ക്കെ ചെ​യ്യാ​വു​ന്നു ഏറ്റ​വും വലിയ അപ​രാ​ധം അവർ ചവ​റെ​ന്നു കരുതി തള്ളി​യി​ട്ടി​ട്ടു​പോയ അത്ത​രം രച​ന​ക​ളെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കുക എന്ന​താ​ണു്. കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യിൽ ഇപ്പോൾ പര​സ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ‘പെ​ണ്ണും വേ​ദാ​ന്ത​വും’ എന്ന കാ​വ്യം 1950-ൽ ജന​ശ​ക്തി വാ​രി​ക​യിൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​താ​ണു്. കലാ​ശൂ​ന്യ​മെ​ന്നു കണ്ടു് അതി​ന്റെ രച​യി​താ​വായ വയലാർ രാ​മ​വർ​മ്മ തന്റെ ഒരു കാ​വ്യ​സ​മാ​ഹാ​ര​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലും അതു ഉൾ​പ്പെ​ടു​ത്താ​തി​രു​ന്ന​താ​ണു്. ഒരു വേ​ശ്യ​യും ഒരു സന്ന്യാ​സി​യും തമ്മി​ലു​ള്ള ബന്ധ​ത്തെ വി​ല​ക്ഷ​ണ​മാ​യി ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന ഈ രച​ന​യിൽ കാ​വ്യ​ചി​ന്ത​ക​ളി​ല്ല, ആകർ​ഷ​ക​ത്വ​മു​ള്ള ഇമേ​ജു​ക​ളി​ല്ല, രച​നാ​പാ​ട​വ​മി​ല്ല. എങ്കി​ലും “സമ്പാ​ദ​ക​നായ” പെ​രു​മ്പ​ളം രവി അതു് വാ​രി​ക​യു​ടെ താളിൽ പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. “കര​ഗ​ത​മെ​രാ​മ​ല​മ​ണി​വ​ര​മു​ട​നു​പേ​ക്ഷി​ച്ചു കാ​ച​ത്തെ​യെ​ന്തു നീ കാം​ക്ഷി​പ്പ​തോ​മ​ലേ” എന്നു പണ്ടു രാവണൻ സീ​ത​യോ​ട​ല്ല ചോ​ദി​ച്ച​തു്. ഇരു​പ​താം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലെ പെ​രു​മ്പ​ളം രവിയെ നേ​ര​ത്തേ കണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു ചോ​ദി​ച്ച​താ​ണ​തു്.

രാ​മ​വർ​മ്മ വേ​ശ്യ​യെ അവ​ത​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

ഇല്ല. ഒരു​കോ​രി​ത്ത​രി​പ്പു​മി​ല്ല. മാ​ത്ര​മ​ല്ല. വേ​ശ്യ​കൾ സന്ദർ​ഭ​ത്തി​നൊ​ത്തു പെ​രു​മാ​റു​ക​യും വേ​ഷം​ധ​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രാ​ണെ​ന്നു് മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നോ​ടാ​ണെ​ങ്കിൽ ഒരു നോ​ട്ടം മാ​ത്രം മതി. ധനി​ക​നായ വൃ​ദ്ധ​നോ​ടാ​ണെ​ങ്കിൽ നോ​ട്ടം​കൊ​ണ്ടോ നഗ്ന​മായ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ദർ​ശ​നം​കൊ​ണ്ടോ പ്ര​യോ​ജ​ന​മി​ല്ല. പി​ന്നെ​ന്തു​വേ​ണം എന്നു ചോ​ദി​ച്ചാൽ എനി​ക്കു​ത്ത​ര​മെ​ഴു​താൻ വയ്യ, ഔചി​ത്യ​ബോ​ധം​കൊ​ണ്ടു്. സാർ​ത്രി ന്റെ respectable prostitutes ധാ​രാ​ള​മു​ണ്ടു്. ഒരു​ത്തി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചാ​ലും.

ഫ്ര​ഞ്ചെ​ഴു​ത്തു​കാ​രൻ ലാ റോഷ് ഫൂ​ക്കോ (La Rochefoucauld) എഴു​തിയ Maxims വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ അതി​ന്റെ അർ​ത്ഥം നമ്മൾ സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ഒരു മണ്ഡ​ല​ത്തിൽ ചെ​ന്നി​ട്ടി​ല്ല എന്ന​താ​ണു്. 503 ആപ്ത​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ (maxims) അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റേ​താ​യി ഉണ്ടു്. മര​ണാ​ന​ന്ത​ര​വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൂ​ടി പരി​ഗ​ണി​ച്ചാൽ ആകെ 562. ഓരോ ആപ്ത​വാ​ക്യ​വും നമ്മെ വി​ശാ​ല​മായ മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​ചെ​ല്ലും. ചി​ല​തു് എഴു​താം: “സൂ​ര്യ​നേ​യോ മര​ണ​ത്തേ​യോ അച​ഞ്ച​ല​നാ​യി നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കാൻ സാ​ദ്ധ്യ​മ​ല്ല”, “കഴി​ഞ്ഞ കാ​ല​ത്തെ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങൾ, വരും​കാ​ല​ത്തെ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങൾ ജയി​ച്ച​ട​ക്കും. വർ​ത്ത​മാ​ന​കാ​ല​ത്തെ ദൗർ​ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങൾ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യെ ജയി​ച്ച​ട​ക്കു​ന്നു”. “തെ​റ്റായ പ്ര​വൃ​ത്തി​കൾ നമു​ക്കു മാ​ത്രം അറി​യാ​വു​ന്നവ ആയി​രി​ക്കു​മ്പോൾ അവ വേഗം വി​സ്മ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു”. ഈ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ സത്യാ​ത്മ​ക​ത​യും വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വ​വും സമൂ​ഹ​പ​രി​ഷ്ക​ര​ണ​വാ​ഞ്ഛ​യും നമ്മ​ളെ ആകർ​ഷി​ക്കു​ന്നു. ലാ റോഷ് ഫൂ​ക്കോ​യു​ടെ (റോഷ് ഫൂ​ക്കോ​വി​ന്റെ എന്നു വേണം) maxims വീ​ട്ടി​ലു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നന്നു്. ദി​വ​സ​വും ഓരോ വാ​ക്യം വാ​യി​ക്കുക. ജീ​വി​ത​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ച പുതിയ ഉൾ​ക്കാ​ഴ്ച അതു പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യും.

കലാ​കൗ​മു​ദി​യി​ലെ ‘ചരി​ത്ര​രേ​ഖ​കൾ’ വാ​യി​ക്കു​മ്പോ​ഴും എനി​ക്കു ധൈ​ഷ​ണി​ക​മായ സം​തൃ​പ്തി ലഭി​ക്കാ​റു​ണ്ടു്. ഒരു പത്ര​വാർ​ത്ത ചരി​ത്ര​രേ​ഖ​ക​ളിൽ നല്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു് ഇതാ:

“ദു​ലീ​പ് ട്രോ​ഫി​ക്കു കളി​ക്കാൻ വന്നു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ മസ്ക​റ്റ് ഹോ​ട്ട​ലിൽ തങ്ങിയ ക്രി​ക്ക​റ്റർ​മാ​രു​ടെ മു​റി​യിൽ രാ​ത്രി സമയം കുറേ മല​യാ​ളി യു​വ​തി​കൾ കയ​റി​ച്ചെ​ന്നു് പറ്റി​ക്കൂ​ടി. ഒടു​വിൽ പൊ​ലീ​സു​ചെ​ന്നു് അവരെ പു​റ​ത്താ​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.”

ഇതിനു ചരി​ത്ര​രേ​ഖ​ക​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വു് നൽ​കു​ന്ന ഉത്ത​രം:

“ആണു​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത വല്ല വീ​ട്ടി​ലേ​യും ഗജരാജ‘കടി’കളുടെ ലി​ബ്ബിം​ഗ് വല്ല​തും ഈ പൊ​ലീ​സി​നു മന​സ്സി​ലാ​കു​മോ!”

ശരി​യാ​ണു്. പക്ഷേ, പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​ള്ള വീ​ടു​ക​ളി​ലെ​യും ഗജ​രാ​ജ​വി​രാ​ജിത മന്ദ​ഗ​തി​ക്കാർ ഇതി​നൊ​ക്കെ പോ​കാ​റു​ണ്ടു്. ഞാൻ എറ​ണാ​കു​ള​ത്തെ …ഹോ​ട്ട​ലിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ പല “മൃ​ഗ​രാ​ജ​ക​ടി”കളും ഭർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ വീ​ട്ടി​ലു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കെ മറ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി രാ​ത്രി​ക​ഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടാൻ അവി​ടെ​യെ​ത്തി​യ​തു് നേ​രി​ട്ടു​ക​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. ‘ആ സ്ത്രീ​യു​ടെ കൂ​ടെ​യു​ള്ള​തു് അവ​രു​ടെ ഭർ​ത്താ​വ​ല്ല​യോ സാർ” എന്നു റി​സ​പ്ഷ​നി​സ്റ്റ് സം​ശ​യ​ത്തോ​ടെ ചോ​ദി​ക്കു​മ്പോൾ ആ പാ​വ​ങ്ങ​ളെ പൊ​ലീ​സ് പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​തി​രി​ക്ക​ട്ടെ​യെ​ന്നു കരുതി. “അതേ​യ​തേ എനി​ക്കു നേ​രി​ട്ട​റി​യാം അയാളെ. അവ​രു​ടെ ഭർ​ത്താ​വു തന്നെ” എന്നു കള്ളം പറ​ഞ്ഞു് ഞാൻ അവരെ രക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

ലാ റോഷ് ഫൂ​ക്കോ​യു​ടെ ആപ്ത​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ അനു​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്ന കൃ​ത്യം​ത​ന്നെ ടോംസി ന്റെ ‘ബോ​ബ​നും മോ​ളി​യും’ എന്ന ഹാ​സ്യ​ചി​ത്രം അനു​ഷ്ഠി​ക്കു​ന്നു. നേ​താ​വു് രോ​ഗാർ​ത്ത​നാ​യി ആശു​പ​ത്രി​യിൽ കി​ട​ക്കു​ന്നു. എല്ലാ​വർ​ക്കും ഉത്ക​ണ്ഠ. തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​നായ ആശാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കണ്ടി​ട്ടു വരു​മ്പോൾ “എന്താ ഇത്ത​വണ രക്ഷ​പ്പെ​ടു​മോ?” എന്നു് ഒരാ​ളു​ടെ ചോ​ദ്യം. “രക്ഷ​പ്പെ​ടും. ഒന്നു​കിൽ അദ്ദേ​ഹം അല്ലെ​ങ്കിൽ രാ​ജ്യം”. ഇരു​ട്ട​ത്തു് വഴി​യ​റി​യാ​തെ തപ്പി​യും തട​ഞ്ഞും പോ​കു​മ്പോൾ ഒരു പരി​ച​യ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരാൾ ടോർ​ച്ച് ലൈ​റ്റ് പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചു തന്നാൽ നമു​ക്കു് എന്തൊ​രു ആഹ്ലാ​ദം! എന്തൊ​രു നന്ദി! (ഹാ​സ്യ​ചി​ത്രം മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ.)

ഒരി​ക്കൽ എന്നെ പേ​പ്പ​ട്ടി കടി​ച്ചു സർ​ക്കാ​രാ​ശു​പ​ത്രി​യിൽ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ ക്രൂ​ര​മായ പെ​രു​മാ​റ്റ​മാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. തി​രി​ച്ചു ദുഃ​ഖി​ച്ചു വരു​മ്പോൾ ഡോ​ക്ടർ വി. പി. ശർ​മ്മ​യെ കണ്ടു. അദ്ദേ​ഹം എന്നെ രക്ഷി​ച്ചു. കൂ​ന്നൂ​രു നി​ന്നു വാ​ക്സിൻ വരു​ത്തി അദ്ദേ​ഹം കു​ത്തി​വ​ച്ചു. ശർ​മ്മ​യെ കണ്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞാൻ “കു​ര​ച്ചു” മരി​ച്ചേ​നേ. കഥകളെ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചെ​ഴു​തു​മ്പോൾ പേ​പ്പ​ട്ടി എന്നെ കടി​ച്ച​താ​ണു് ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തുക. സം​ക്ഷേ​പി​ക്കൽ ഒരു​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ‘പേ​പ്പ​ട്ടി കടി​ക്കൽ’തന്നെ. സക്ക​റിയ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തിയ ‘തീ​വ​ണ്ടി​ക്കൊ​ള്ള’ എന്ന കഥ​യു​ടെ ചു​രു​ക്ക​മെ​ഴു​താൻ എനി​ക്കു് അതു​കൊ​ണ്ടു മടി​യു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും അത​ല്ലേ പറ്റൂ. രാജൻ ദാ​രി​ദ്ര്യം​കൊ​ണ്ടു് തീ​വ​ണ്ടി കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്കാൻ പോയി. കൂടെ മക​നു​മു​ണ്ടു്. പാർ​ട്ടി​ക്കാർ ചു​വ​ന്ന​കൊ​ടി കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അവൻ പാ​ള​ത്തി​ന്റെ ഒത്ത നടു​വിൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു കൈ​കാ​ണി​ച്ചു. തീ​വ​ണ്ടി നി​ന്നി​ല്ല. അതു കയറി താൻ മരി​ക്കു​മെ​ന്നാ​യ​പ്പോൾ രാജൻ പാ​ള​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഓടി​യി​റ​ങ്ങി രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. ആരെ​യും വക​വ​യ്ക്കാ​ത്ത തീ​വ​ണ്ടി സീൽ​ക്കാ​ര​ത്തോ​ടെ പാ​ഞ്ഞു​പോ​യി. പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മക സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള കഥ​യാ​ണി​തു്. അന​ന്ത​ങ്ങ​ളായ അർ​ത്ഥ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങൾ അതു ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. മഹ​നീ​യ​മായ രാ​ഷ്ട്ര​ത്തെ ക്ഷു​ദ്ര​ങ്ങ​ളായ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് കീ​ഴ്പ്പെ​ടു​ത്താ​നാ​വി​ല്ല എന്ന​തു് ഒരാ​ശ​യം. ഇങ്ങ​നെ എത്ര​യെ​ത്ര അർ​ത്ഥ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങൾ കഥ​യു​ടെ ഓരോ വാ​ക്കും അതി​ന്റെ സാ​ക​ല്യാ​വ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള പര​മ​ഫ​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു​ചെ​ല്ലു​ന്നു. ചി​ന്തോ​ദ്ദീ​പ​ക​വും വികാര പ്ര​ധാ​ന​വും ആയ കഥ.

1. “മയ്യ​ഴി​യു​ടെ ഗാ​ഥാ​കാ​ര​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് മറ്റാ​രോ നട​ത്തിയ ‘അന​ശ്വര’ പ്ര​യോ​ഗ​ത്തെ ഈയ​ടു​ത്ത​കാ​ല​ത്തു് ഒരു പ്ര​ശ​സ്ത നി​രൂ​പ​കൻ ശക്ത​മാ​യി വി​മർ​ശി​ച്ചി​രു​ന്നു. മല​യാ​ള​ത്തി​ലാ​കു​മ്പോൾ മോശം മറ്റു ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലാ​കു​മ്പോൾ കേമം എന്ന ‘മു​റ്റ​ത്തെ മുല്ല’ കോം​പ്ല​ക്സാ​ണു് ഈ നി​രൂ​പ​ക​നെ നയി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന​തി​നാൽ നമു​ക്കു് പ്ര​യോ​ഗം തു​ട​രാ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. ഠ എന്നു് എൻ. വി. വി​നോ​ദ് ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ. വി​നോ​ദ് ഗുരോ! ഈ പാപി ഞാ​നാ​ണോ? എങ്കിൽ ഞാൻ നി​രൂ​പ​ക​നൊ​ന്നു​മ​ല്ലെ​ന്നു് അങ്ങ​യെ സവി​ന​യം അറി​യി​ക്ക​ട്ടെ. ഞാൻ വെ​റു​മൊ​രു ലി​റ്റ​റ​റി ജർ​ണ്ണ​ലി​സ്റ്റ്. ക്ര​മ​നി​ബ​ദ്ധ​മായ രീ​തി​യിൽ ക്ലാ​സ്സി​ക്കു​കൾ വാ​യി​ച്ചു് ഉപ​സ്ഥി​തി നേ​ടാ​ത്ത ജർ​ണ്ണ​ലി​സ്റ്റ് മാ​ത്രം.
2. നൂ​ലു​പൊ​ട്ടി പട്ടം പറ​ന്നു​പോ​യ​തിൽ ദുഃ​ഖി​ക്കു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​നെ ആശ്ലേ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് പ്ര​മീ​ളാ​ദേ​വി “നി​ന്നെ​യെ​ന്മാ​റിൽ ചേർ​ത്തു വി​മൂ​കം നി​ല്ക്കെ സ്നേ​ഹം നല്ക​ലി​ല​ത്രേ, സാ​ക്ഷാൽ മു​ക്തി​യെ​ന്ന​റി​യു​ന്നൂ.” എന്നു പറ​യു​മ്പോൾ സഹൃ​ദ​യ​ന്റെ കണ്ണു​കൾ ആർ​ദ്ര​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്നു. (കവിത ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ) “കേ​ന്ദ്ര​മ​ന്ത്രി​സ​ഭ​യു​ടെ അഴി​ച്ചു പണി​യിൽ ഡോ. കെ. ജി. അടി​യോ​ടി അതൃ​പ്തി പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു” എന്ന വാർ​ത്ത​യെ അവ​ലം​ബി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അഭി​വ​ന്ദ്യ​സു​ഹൃ​ത്തായ ഡി. സി. പറ​യു​ന്നു. “നാ​രാ​യ​ണ​നും കൃ​ഷ്ണ​കു​മാ​റും ഒഴി​ച്ചു​ള്ള എല്ലാ എം. പി മാർ​ക്കും കാണും അതൃ​പ്തി”. ഈയു​ള്ള​വ​നും ഡി. സി.യോടു യോ​ജി​ക്കു​ന്നു. ‘നമ്മു​ടെ’ കെ. ജി. അടി​യോ​ടി​യെ​ന്നും ‘നമ്മു​ടെ’ നാ​രാ​യ​ണ​നെ​ന്നും ‘നമ്മു​ടെ’ കൃ​ഷ്ണ​കു​മാ​റെ​ന്നും തി​രു​ത്തി​യെ​ഴു​തി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഡി. സി.ക്കു് അവ​രോ​ടു​ള്ള അടു​പ്പം​കൂ​ടി വ്യ​ക്ത​മാ​യേ​നെ. ഡി. സി​യോ​ടു് വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു​ള്ള ബഹു​മാ​ന​വും വർ​ദ്ധി​ച്ചേ​നെ (ഡി. സി​യു​ടെ കമ​ന്റ് മനോ​രാ​ജ്യ​ത്തിൽ).
3. “പത്തു​ത​ല​യു​ള്ള രാ​വ​ണ​നു കൂ​ടു​തൽ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു് അനു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു് എപ്പോ​ഴെ​ന്നു് പറ​യാ​മോ” എന്നു് എൻ. കെ. ബഷീർ ദീ​പി​ക​യി​ലെ സര​സ​നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. “ബസ്സിൽ ടി​ക്ക​റ്റെ​ടു​ക്കു​മ്പോൾ” എന്നു സര​സ​ന്റെ മറു​പ​ടി. രാവണൻ ഷേവ് ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴ​ല്ലേ സരസാ യഥാർ​ത്ഥ​മായ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു്?
4. “മു​ഖ്യ​മ​ന്ത്രി നീ​തീ​ക​രി​ച്ച​തു്” എന്നു് പ്രൊ​ഫ​സർ മീ​നാ​ക്ഷി തമ്പാൻ നവ​യു​ഗം വാ​രി​ക​യിൽ (ലക്കം 17) എഴു​തിയ ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ. ‘നീ​തി​മ​ത്ക​രി​ച്ച​തു്’ എന്നെ​ഴു​തി​യി​ല്ലെ​ങ്കിൽ വൈ​യാ​ക​ര​ണൻ പി​ണ​ങ്ങും പ്രൊ​ഫ​സ​റേ.

വൃ​ദ്ധ​നായ പി. കേ​ശ​വ​ദേ​വ് സൗധം നിർ​മ്മി​ച്ചു. പാലു കാ​ച്ചി​നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഡോ​ക്ട​റെ​ക്കൂ​ടെ വി​ളി​ച്ചു. ഡോ​ക്ടർ കെ​ട്ടി​ടം കണ്ട​തി​നു ശേഷം കു​റെ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു കേ​ശ​വ​ദേ​വി​നോ​ടു്: “എൺ​പ​ത്ത​ഞ്ചാ​യോ?” (എൺ​പ​ത്ത​യ്യാ​യി​രം രൂ​പ​യാ​യോ എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ.) കേ​ശ​വ​ദേ​വ് ഉടനെ ഉത്ത​രം നൽകി: “നോ, നോ ഐ അയാം ഒൺലി സി​ക്സ്റ്റി​ഫൈ.” ദേവ് പറ​ഞ്ഞ​താ​കാ​മി​തു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ അടൂർ ഭാ​സി​യോ കെ. എസ്. കൃ​ഷ്ണ​നോ നിർ​മി​ച്ച​താ​കാം.