മറു​നാ​ട്ടിൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്ന കവി​ക്കു ബന്ധു​ക്ക​ളും നാ​ട്ടു​കാ​രും അയ​യ്ക്കു​ന്ന കത്തു​ക​ളു​ടെ ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് എഴു​തിയ ഹൃ​ദ​യ​സ്പർ​ശ​ക​മായ ഒരാ​ഫ്രി​ക്കൻ കാ​വ്യ​മു​ണ്ടു് (കവി Ahmed Tidjani-​Cisse). “നാ​ട്ടു​വർ​ത്ത​മാ​നം” എന്നാ​ണു് അതി​ന്റെ പേരു്. അച്ഛൻ എഴു​തു​ന്നു: “പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട മകനേ, നി​ന്റെ അച്ഛ​നാ​ണു് ഇതെ​ഴു​തു​ന്ന​തു്. നീ നാ​ട്ടിൽ തി​രി​ച്ചു വരൂ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ന്റെ അച്ഛ​ന്റെ ശവ​ക്ക​ല്ലറ കണ്ടു ദുഃ​ഖി​ക്കാൻ​പോ​ലും നി​ന​ക്കു കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ന്നു​വ​രും”. കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ന്റെ എഴു​ത്തു് ഇങ്ങ​നെ: “പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട ചങ്ങാ​തീ, കഴി​ഞ്ഞ ആഴ്ച​ത്തെ പ്ര​തി​കാ​ര​ന​ട​പ​ടി​യു​ടെ ഫല​മാ​യി നി​ന്റെ സഹോ​ദ​രൻ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടു. സർ​ക്കാ​രി​നു് എതി​രാ​യു​ള്ള നി​ന്റെ പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ പേ​രി​ലാ​ണു് ആ അറ​സ്റ്റ്. നി​ന്റെ കു​ടും​ബ​ത്തെ നോ​ക്കാൻ ഇനി ആരു​മി​ല്ല. എനി​ക്കൊ​രു ഷർ​ട്ടും നെ​ക്ക്ടൈ​യും അയ​ച്ചു​ത​രൂ”. സ്വേ​ച്ഛാ​ധി​പ​ത്യ​മോ സമ​ഗ്രാ​ധി​പ​ത്യ​മോ നട​ക്കു​ന്ന ഒരാ​ഫ്രി​ക്കൻ രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ചി​ത്രീ​ക​ര​ണ​മാ​ണു് ഈ കാ​വ്യ​ത്തി​ലു​ള്ള​തു്. അതോ​ടൊ​പ്പം കൂ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ശൂ​ന്യ​ത​യും ഇതിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. വി​ദേ​ശ​ത്തു കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ന്ന​വ​ന്റെ കൈയിൽ നി​ന്നും എന്തെ​ല്ലാം കൈ​ക്ക​ലാ​ക്കാ​മോ അതെ​ല്ലാം പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നേ നാ​ട്ടി​ലു​ള്ള കൂ​ട്ടു​കാർ​ക്കു് ഉദ്ദേ​ശ്യ​മു​ള്ളു. സഹോ​ദ​ര​നെ പൊ​ലീ​സ് പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​യെ​ന്നു് അറി​യി​ക്കു​ന്ന കത്തി​ലും ഫോറിൻ ഷർ​ട്ടും നെ​ക്കു് ടൈയും അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് അഭ്യർ​ത്ഥന. ഗൾഫ് രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ​നി​ന്നു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു് ഈ നാ​ട്ടി​ലു​ള്ള​വർ​ക്കു് എന്തു കമ്പ​മാ​ണെ​ന്നോ? ഇന്ത്യ​യി​ലു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന ഏതു സാ​രി​യെ​ക്കാ​ളും മോ​ശ​മാ​ണു് ഗൾഫ് രാ​ജ്യ​ത്തു​നി​ന്നു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന സാരി. എങ്കി​ലും അതു് ഉടു​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​ണു് ഇവി​ടെ​യു​ള്ള സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു ഭ്രമം. തീ​ക്ഷ്ണ​ഗ​ന്ധ​മാ​ണു് അവി​ടെ​നി​ന്നു് ഇവിടെ എത്തി​ക്കു​ന്ന പെർ​ഫ്യൂ​മി​നു​ള്ള​തു്. എന്നാ​ലും ഇവി​ടെ​യു​ള്ള ചി​ലർ​ക്കു് അതു തേ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു നട​ന്നു മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു തല​വേ​ദന ഉണ്ടാ​ക്കി​യേ മതി​യാ​വൂ.

സത്യ​മി​തൊ​ക്കെ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഗൾ​ഫിൽ​നി​ന്നു ഭർ​ത്താ​വു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന ഒരു സാ​ധ​ന​വും അയാൾ മറ്റു​ള്ള​വർ​ക്കു കൊ​ടു​ത്തു​കൂ​ടാ എന്നു് ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു നിർ​ബ്ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടു്. കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ അയാൾ ഭാ​ര്യ​യു​ടെ പ്രീ​വി​യ​സ് പെർ​മി​ഷൻ വാ​ങ്ങി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. സാ​ധാ​ര​ണ​ഗ​തി​യിൽ ചെ​ട്ടി​ച്ചി​കൾ ഉടു​ക്കു​ന്ന സാരി “ഗൾഫ് റി​ട്ടേൺ​ഡ്” മനു​ഷ്യൻ അടു​ത്ത​വീ​ട്ടി​ലെ കമ​ല​മ്മ​യ്ക്കു് ഭാ​ര്യ​യു​ടെ സാ​ന്നി​ദ്ധ്യ​ത്തിൽ നല്കു​ന്നു. കമ​ല​മ്മ സു​ന്ദ​രി​യാ​ണെ​ങ്കിൽ സാരി കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​വ​ന്റെ മുഖം കാ​മ​ത്തി​ന്റെ അതി​പ്ര​സ​രം​കൊ​ണ്ടു് തു​ടു​പ്പാർ​ന്നി​രി​ക്കും. കമ​ല​മ്മ സാരി വാ​ങ്ങു​ന്ന​വേ​ള​യിൽ അയാ​ളു​ടെ കൈയിൽ ഒന്നു തോ​ണ്ടി​യി​ട്ടാ​വും വാ​ങ്ങുക. അതു് ഭാര്യ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. സാ​രി​ക്കു് അഞ്ഞൂ​റു​രൂ​പ​യെ​ങ്കി​ലും വി​ല​കാ​ണു​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് അവ​ളു​ടെ മുഖം കർ​ക്ക​ട​ക​മാ​സ​ത്തി​ലെ അമാ​വാ​സി​പോ​ലെ കറു​ക്കു​ന്നു. രണ്ടു​ദി​വ​സം കഴി​ഞ്ഞു് കമ​ല​മ്മ ആ സാ​രി​യു​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു് സിനിമ കാണാൻ പോ​കു​മ്പോൾ ഒരു കൂ​ട്ടു​കാ​രി “ഇതെ​വി​ടു​ന്നെ​ടീ. ഇരു​പ​തു രൂ​പ​യ​ല്ലേ ഇതിനു വി​ല​വ​രൂ” എന്നു മൊ​ഴി​യാ​ടു​ന്നു. അപ്പോൾ സാ​രി​യു​ടെ യഥാർ​ത്ഥ മൂ​ല്യം എന്തു്? കാമം കത്തു​ന്ന കണ്ണു​കൾ​ക്കു് അതി​ന്റെ വില മൂ​ന്നൂ​റ്റ​മ്പ​തു​രൂപ. ജല​സി​യു​ടെ സമാ​ക്ര​മ​ണ​ത്താൽ ശ്യാ​മ​ള​മു​ഖ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നിൽ​ക്കു​ന്ന ഭാ​ര്യ​യ്ക്കു് അതി​ന്റെ വില അഞ്ഞൂ​റു രൂപ. കൂ​ട്ടു​കാ​രി​യു​ടെ അസൂയ അതി​ന്റെ മൂ​ല്യ​ത്തെ ഇരു​പ​തു രൂ​പ​യാ​ക്കു​ന്നു. സാ​രി​യു​ടെ യഥാർ​ത്ഥ​മായ വില നൂ​റു​രൂ​പ​യാ​ണെ​ന്നി​രി​ക്ക​ട്ടെ. അതാ​രും അറി​യു​ന്നി​ല്ല, കാ​ണു​ന്നി​ല്ല.

അറു​ന്നൂ​റു രൂപ വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു് ഒരു കു​പ്പി ‘ഷീ​വാ​സ് റീഗൽ’ മദ്യം വാ​ങ്ങു​ന്ന ധനി​ക​നു് ആ തുക വെറും ആറു രൂ​പ​യാ​ണു്. ആ സംഖ്യ ഒരു ദരി​ദ്ര​നു കി​ട്ടി​യാൽ അതു് ആറാ​യി​രം രൂ​പ​യാ​ണു്. ചെ​ല​വാ​ക്കു​ന്ന​വ​നെ ആശ്ര​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു രൂ​പ​യു​ടെ വില. അവൻ അതി​ന്റെ മൂ​ല്യ​ത്തെ വ്യ​ത്യാ​സ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു് സു​ന്ദ​രി​യു​ടെ അവ​സ്ഥ​യും. ഒര​തി​സു​ന്ദ​രി​യെ ദരി​ദ്രൻ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു​വെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു. ഒരാ​ഴ്ച​കൊ​ണ്ടു് അവ​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​വും യൗ​വ​ന​വും കെ​ട്ടു​പോ​കും. സമ്പ​ന്ന​നും നല്ല​വ​നു​മാ​ണു് അവളെ കല്യാ​ണം കഴി​ച്ച​തെ​ങ്കിൽ അവ​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം വർ​ദ്ധി​ക്കും. പേരു പറയാൻ വയ്യ. എന്റെ ഒരു ബന്ധു ഒരു സു​ന്ദ​രി​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു. അവർ പതി​നൊ​ന്നു തവണ പെ​റ്റു. പതി​നൊ​ന്നാ​മ​ത്തെ സന്താ​ന​ത്തി​നു ജന​ന​മ​രു​ളി​യ​തി​നു​ശേ​ഷ​വും അവരെ അതി​സു​ന്ദ​രി​യാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഞാൻ കണ്ടു. ഭർ​ത്താ​വു് ഭാ​ര്യ​യു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ ‘മോ​ഡി​ഫൈ’ ചെ​യ്യു​ന്നു. ഇതു​പോ​ലെ​യാ​ണു് ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ സ്ഥി​തി​യും. മഹാ​ചി​ന്ത​ക​നായ ലൂ​ക്കാ​ച്ചി ന്റെ കൈയിൽ വാൾ​ട്ടർ സ്കോ​ട്ടി ന്റെ നോവൽ രത്ന​മാ​യി മാ​റു​ന്നു. അവി​ദ​ഗ്ദ്ധ​ന്റെ കൈയിൽ അതു വെറും കാചം. കു​ട്ടി​ക്കൃ​ഷ്ണ​മാ​രാ​രു ടെ കൈയിൽ ‘നള​ച​രി​തം’ ആട്ട​ക്കഥ കാ​ന്തി ചി​ന്തു​ന്നു. ഇവി​ടെ​യും പേ​രു​പ​റ​യാൻ മടി​യു​ണ്ടു് എനി​ക്കു്. ഒരു മഹാ​ക​വി​യു​ടെ നോ​ട്ട​ത്തിൽ അതു വെറും മൺ​ക​ട്ട. നി​രൂ​പ​ക​രും സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളു​ടെ മൂ​ല്യ​ത്തി​നു രൂ​പാ​ന്ത​രം—മോ​ഡി​ഫി​ക്കേ​ഷൻ—വരു​ത്തു​ന്നു.

രൂ​പാ​ന്ത​രം നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​സം​ഭ​വ​ത്തി​നു വരു​ത്തു​മ്പോ​ഴാ​ണു് കല​യു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വം. ഇതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു് സക്ക​റിയ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ‘ലാ​സ്റ്റ് ഷോ’ എന്ന ചെ​റു​കഥ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള​തു്. കഥ പറ​യു​ന്ന ആൾ ചല​ച്ചി​ത്രം കാണാൻ പോ​കു​ന്നു. കാ​മു​ക​നും കാ​മു​കി​യും, കാ​മു​ക​നു രക്താർ​ബ്ബു​ദം. അതു​കൊ​ണ്ടു് കാ​മു​കി​യെ ഒരു ഡോ​ക്ടർ​ക്കു വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാൻ അവ​ളു​ടെ അച്ഛൻ തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ പ്രേ​മ​ബ​ദ്ധ​രായ കാ​മു​കി​യും കാ​മു​ക​നും മരി​ച്ചു​വീ​ഴു​ന്നു. ഡോ​ക്ടർ അതു നോ​ക്കി​നിൽ​ക്കു​ന്നു. മറ്റൊ​രു വി​ധ​ത്തിൽ ആ ജീ​വി​തം ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചു​കൂ​ടേ എന്നാ​ണു് കഥ പറ​യു​ന്ന ആളി​ന്റെ ചോ​ദ്യം. കത്തി​രി കി​ട്ടി​യാൽ അങ്ങു​മി​ങ്ങും മു​റി​ച്ചു് അവ​രു​ടെ ജീ​വി​തം വേ​റൊ​രു രീ​തി​യി​ലാ​ക്കാം. പക്ഷേ അതു ലാ​സ്റ്റ് ഷോ​യാ​ണു്. ഫിലിം പെ​ട്ടി​യി​ലാ​ക്കി അട​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞു. അന​ന്ത​ങ്ങ​ളായ ബാ​ദ്ധ്യ​ത​ക​ളു​ള്ള ജീ​വി​ത​ത്തെ അങ്ങ​നെ ദു​ര​ന്ത​ത്തി​ലെ​ത്തി​ച്ച​തെ​ന്തി​നു്? ഉത്ത​ര​മി​ല്ല. സി​നി​മാ​ശാ​ല​യി​ലെ വി​ള​ക്കു​കൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു. ചക്ര​വാ​ള​ത്തിൽ ചന്ദ്ര​നു​ദി​ച്ചു. ചന്ദ്ര​ന്റെ രശ്മി​കൾ പാൽ​ക്ക​ടൽ നിർ​മ്മി​ച്ചു. അതി​ന്റെ “സാ​ദ്ധ്യ​ത​കൾ” ചക്ര​വാ​ള​ത്തിൽ ഉയർ​ന്നു പട​രു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞു് കഥാ​കാ​രൻ കഥ അവ​സാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. യഥാർ​ത്ഥ​ലോ​ക​വും അതാ​വി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന കലാ​കാ​ര​ന്റെ കൃ​തി​മ​ലോ​ക​വും തമ്മി​ലു​ള്ള വൈ​രു​ദ്ധ്യ​ത്തെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചു് സർ​ഗ്ഗാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​മെ​ന്തെ​ന്നു സൂ​ചി​പ്പി​ക്കു​ക​യാ​ണു് സക്ക​റിയ. ലോ​ക​ത്തെ നമ്മൾ എങ്ങ​നെ കാ​ണു​ന്നു? അങ്ങ​നെ കണ്ട ലോ​ക​ത്തെ നമ്മൾ എങ്ങ​നെ വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്കു​ന്നു? ഇതാ​ണു് ഇക്ക​ഥ​യു​ടെ പ്ര​മേ​യം.

ടി. പി. രാ​ജീ​വി​ന്റെ ‘വീടു്’ എന്ന കവിത ഞാൻ വാ​യി​ക്കു​ന്നു. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ “ഭൂ​മി​യിൽ ഒരു കല്ലു വീ​ഴു​ന്നു. കല്ലു വളർ​ന്നു് തറ​യാ​കു​ന്നു. തറ​പ​ടർ​ന്നു് ചു​മ​രു​ക​ളാ​കു​ന്നു… ” ഇത്യാ​ദി. അതു വാ​യി​ക്കു​ന്ന എനി​ക്കും കവി​ത​യെ​ഴു​താൻ മോഹം ഉള​വാ​കു​ന്നു:

കവിത പേ​ന​കൊ​ണ്ടെ​ഴു​താം; പെൻ​സിൽ കൊ​ണ്ടെ​ഴു​താം. ബോൾ​പോ​യി​ന്റ് പേ​ന​കൊ​ണ്ടും എഴു​താം. പി​ക്കാ​ക്സ്കൊ​ണ്ടു് എഴു​ത​രു​തു്. എന്നാൽ വാ​രി​ക​ക​ളിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​രാ​വു​ന്ന ‘കവികൾ’ പി​ക്കാ​ക്സ് ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചാ​ണു് കാ​വ്യ​മെ​ഴു​തുക.

കേ​ര​ള​വർ​മ്മ വലിയ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ:

രാ​ജ​കു​ടും​ബാം​ഗം. സു​ന്ദ​രൻ. സം​സ്കൃ​ത​പ​ണ്ഡി​തൻ. ഗു​സ്തി​ക്കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ എന്ന അപ​രാ​ഭി​ധാ​ന​ത്താൽ അറി​യ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന വ്യ​ക്തി. രാ​ജ​ക​ല്പ​ന​യ​നു​സ​രി​ച്ചു് പൊ​ലീ​സു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറ​സ്റ്റ് ചെ​യ്യാൻ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ വന്മ​തി​ലു​കൾ ആറെ​ണ്ണം അനാ​യാ​സ​മാ​യി ചാ​ടി​പോ​ലും. രാ​ജ​കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ അം​ഗ​മെ​ന്ന​നി​ല​യിൽ അനു​ഗ്ര​ഹ​ശ​ക്തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നി​ഗ്ര​ഹ​ശ​ക്തി​യു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു പോലും. കവി​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും നി​ഗ്ര​ഹ​ശ​ക്തി നിർ​ല്ലോ​പം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നു​പോ​ലും. ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ പറ​ഞ്ഞാൽ over-​rated poet. പി​ക്കാ​ക്സും മൺ​വെ​ട്ടി​യും ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് കാ​വ്യം രചി​ച്ച വ്യ​ക്തി.

കെ​ടാ​മം​ഗ​ലം പപ്പു​ക്കു​ട്ടി:

എ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള യുടെ മഹാ​ക​വി. ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്ന ഒരു വരി​പോ​ലും എഴു​തി​യി​ട്ടി​ല്ല. എനി​ക്കു നേ​രി​ട്ടു് പരി​ച​യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വളരെ നല്ല മനു​ഷ്യൻ. ഒരേ​യൊ​രു ദോഷം—താൻ കവി​യാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം വി​ശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു.

എ. ആർ. രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ:

കേരളം കണ്ട ധി​ഷ​ണ​ശാ​ലി​ക​ളിൽ അദ്വി​തീ​യൻ. ശക്തി​പൂജ നട​ത്തി​യി​രു​ന്നു. ‘നളിനി’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​നു് അദ്ദേ​ഹ​മെ​ഴു​തിയ അവ​താ​രിക വാ​യി​ച്ചാൽ അതു സത്യ​മാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നും. ഭാവ പ്ര​ധാ​ന​മായ ആ കൃ​തി​യിൽ ശൃം​ഗാര രസ പ്ര​തി​പാ​ദ​നം അദ്ദേ​ഹം ദർ​ശി​ച്ച​ല്ലോ.

സഞ്ജ​യൻ:

(എം. ആർ. നായർ) നല്ല നി​രൂ​പ​കൻ, നല്ല ഗദ്യ​കാ​രൻ. ഹാസ്യ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ എന്നു വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാ​തി​രു​ന്നാൽ എനി​ക്കു പരാ​തി​യി​ല്ല.

ഫോ​ട്ടോ​ഗ്ര​ഫി:

മു​തു​കു​ളം രാഘവൻ പിള്ള യെ നർ​ഗ്ഗീ​സാ ക്കു​ന്ന കല. അതു കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ അവി​ശ്വാ​സ്യ​വും.

ബി. സി. വർ​ഗ്ഗീ​സ്:

എനി​ക്ക​റി​യാ​വു​ന്ന വാ​ഗ്മി​ക​ളിൽ ശ്രേ​ഷ്ഠൻ. ഇനി​യു​മൊ​രു ജന്മം എനി​ക്കു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ ബി. സി. വർ​ഗ്ഗീ​സാ​യി ജനി​ക്കാ​നാ​ണു് കൗ​തു​കം.

തൂലിക:

ഇതു തൂ​ലി​ക​യാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഇരി​ക്ക​ണം. പട​വാ​ളാ​ക്ക​രു​തു്. ആക്കി​യാൽ അതു് എന്നും പട​വാ​ളാ​യി​ത്ത​ന്നെ ഇരി​ക്കും. അതു് ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു് ആളു​ക​ളെ വെ​ട്ടി​മു​റി​ക്കാ​നേ കഴിയൂ.

സ്പെ​ല്ലി​ങ് ഒരു വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​തീ​തി​യാ​ണു്. സ്പെ​ല്ലി​ങ് ഉറച്ച അദ്ധ്യാ​പ​കൻ പതി​വാ​യി കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ തെ​റ്റായ വർണ്ണ വി​ന്യാ​സ​ക്ര​മം കണ്ടാൽ സം​ശ​യാ​ലു​വാ​യി​ത്തീ​രും. വി​കൃ​തം എന്ന അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ awkward എന്നു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ന്നു. അതു് വി​ദ്യാർ​ത്ഥി എപ്പോ​ഴും akward എന്നെ​ഴു​തു​ന്നു​വെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ക്കു. ഉത്ത​ര​ക്ക​ട​ലാ​സ്സി​ലോ കോം​പൊ​സി​ഷൻ നോ​ട്ടു​ബു​ക്കി​ലോ ഈ തെ​റ്റായ സ്പെ​ല്ലി​ങ് കാ​ണു​ന്ന അദ്ധ്യാ​പ​ക​നു് ഏറെ ദിവസം കഴി​യു​മ്പോൾ akward എന്ന​താ​ണു് ശരി​യെ​ന്നു തോ​ന്നി​ത്തു​ട​ങ്ങും. ‘സു​ഹൃ​ത്തു്’ എന്ന വാ​ക്കു് ഒരു മല​യാ​ളം പ്രൊ​ഫ​സർ, സു​ഹർ​ത്തു്’ എന്നെ​ഴു​തി​യ​തു് ഞാൻ കണ്ടു. വല്ല വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യും അമ്മ​ട്ടിൽ പതി​വാ​യി എഴു​തി​യി​രു​ന്ന​തു് ആ അദ്ധ്യാ​പ​കൻ കണ്ടി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ വി​ചാ​രം.

ക്ലേ​ശ​മാർ​ന്ന മറ്റൊ​രു കാ​ര്യം എന്റെ ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. കാ​ല​ത്തു വീ​ട്ടിൽ വരു​ന്ന​വ​രു​ടെ ദീർ​ഘ​മായ സം​സാ​ര​മാ​ണ​തു്. ദി​ന​കൃ​ത്യ​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി ചെ​യ്യാൻ ഭാ​വി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അതി​ഥി​യു​ടെ വരവു്. കാ​ല​ത്തു് ആറു​മ​ണി​തൊ​ട്ടു് ഉച്ച​വ​രെ ഒറ്റ​യി​രി​പ്പും ഒരു കാ​ര്യ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത വർ​ത്ത​മാ​ന​വു​മാ​ണു്. നമ്മൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കാ​പ്പി​കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. പി​ന്നീ​ടു് പല​ഹാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ കാ​പ്പി. അതേ​സ​മ​യം നമ്മ​ളൊ​ന്നും കു​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. എങ്ങ​നെ കഴി​ക്കും? പല്ലു​തേ​ക്കാൻ ഭാ​വി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു് ഇഷ്ട​ന്റെ ആഗമനം. പി​ന്നെ വാ തോ​രാ​ത്ത വർ​ത്ത​മാ​ന​വും. നമ്മൾ വാ​ച്ച് നോ​ക്കു​ക​യി​ല്ല, കോ​ട്ടു​വാ ഇടി​ല്ല. ഇട​ത്തോ​ട്ടോ വല​ത്തോ​ട്ടോ തി​രി​ഞ്ഞു നോ​ക്കി​ല്ല. അതെ​ല്ലാം അതി​ഥി​യെ അപ​മാ​നി​ക്ക​ലാ​യ​ലോ? പന്ത്ര​ണ്ട​ര​മ​ണി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹം ചി​ല​പ്പോൾ പോ​യെ​ന്നു​വ​രും. നമ്മൾ ടൂ​ത്ത്ബ്ര​ഷ് കൈ​യി​ലെ​ടു​ക്കു​ന്നു. അതി​നു​ശേ​ഷം കാ​പ്പി​കു​ടി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. ഉണ്ണാ​നി​രു​ന്നാൽ​മ​തി. അതി​ഥി​മ​ര്യാ​ദ​യു​ടെ പേരിൽ നമ്മൾ അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു കേൾ​ക്കു​മ​ല്ലോ. അതി​ന്റെ ഫല​മാ​യി മു​ഖ​ത്തെ മാം​സ​പേ​ശി​കൾ വലി​ഞ്ഞു മു​റു​കും. കണ്ണു​കൾ വേ​ദ​നി​ക്കും. തു​ടർ​ച്ച​യാ​യി മു​പ്പ​തു് ദിവസം ഇങ്ങ​നെ “അല​വ​ലാ​തി” വർ​ത്ത​മാ​നം കേൾ​ക്കു. സു​ന്ദ​ര​നും ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നു​മായ നി​ങ്ങൾ കി​ഴ​വ​നാ​യി മാറും.

മറ്റൊ​രു പീഡനം സാ​ഹി​ത്യ​ത്തോ​ടു് ഒരു ബന്ധ​വു​മി​ല്ലാ​ത്ത കഥകൾ വാ​യി​ക്കുക എന്ന​താ​ണു്. എക്സ്പ്ര​സ്സ് ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പു് തു​റ​ക്കു​ന്നു. കൊ​ല​പാ​ത​ക​വർ​ണ്ണ​ന​യു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ പേ​ജു​കൾ വേഗം മറി​ച്ചു് കഥ​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു. ശ്രീ​ദേ​വി കാ​ടാ​മ്പുഴ എഴു​തിയ ‘ആശ്ര​മം തേടി’ എന്ന ചെ​റു​കഥ. വാ​യി​ക്കു​ന്നു. കാ​മു​കൻ ചതി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടു് കാ​മു​കി നാ​ടു​വി​ട്ടു​പോ​കു​ന്നു​പോ​ലും. പോ​കു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു് “അരുൺ… എന്റെ അരുൺ” എന്നു് അവൾ. “ലതേ” എന്നു് അവ​ന്റെ വിളി. അതി​ഥി​കൾ അകാ​ല​വാർ​ദ്ധ​ക്യം മാ​ത്ര​മേ ഉള​വാ​ക്കൂ. ഇത്ത​രം കഥ​ക​ളു​ടെ സ്ഥി​തി അതല്ല. കാ​ല​നെ​ക​യ​റെ​ടു​പ്പി​ച്ചു് പോ​ത്തി​ന്റെ പു​റ​ത്തു കയ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ഇവ​യ്ക്കു കഴി​വു​ണ്ടു്. വന്നെ​ത്തു​ന്ന കാലൻ വെ​റു​തേ തി​രി​ച്ചു​പോ​കു​മോ?

കലാ​കൗ​മു​ദി​യിൽ ശ്യാ​മ​ളാ​ല​യം എഴു​തിയ ‘വെ​ള്ളി​യാ​ഴ്ച മാ​വു​മു​റി​ച്ചാൽ’ എന്ന അസ​ഹ​നീ​യ​മായ കഥ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു് അഭി​ന​വ​മാർ​ക്സും അഭിനവ എം​ഗൽ​സും​കൂ​ടി ആഹ്വാ​നം നട​ത്തു​ന്നു: “സർ​വ​രാ​ജ്യ​വാ​യ​ന​ക്കാ​രേ, സം​ഘ​ടി​ക്കു​വിൻ. നി​ങ്ങൾ​ക്കു നഷ്ട​പ്പെ​ടാൻ കണ്ണും സമ​യ​വു​മ​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നു​മി​ല്ല”

എന്റെ മു​ത്ത​ച്ഛൻ ഗു​സ്തി​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. അയ്മ​നം കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള. ആ മു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ അച്ഛൻ, ആയി​ല്യം തി​രു​നാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ല​ത്തു് സർ​വാ​ധി​കാ​ര്യ​ക്കാ​രും പ്രി​വ​ന്റീ​വ് സൂ​പ്ര​ണ്ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. (പിൽ​ക്കാ​ല​ത്തെ എക്സൈ​സ് കമ്മീ​ഷ​ണർ) അച്ഛൻ ആന​കേ​റി​യാൽ മക​ന്റെ ആസനം തഴ​യ്ക്കു​ക​യി​ല്ല​ല്ലോ. കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള ഗു​സ്തി​പി​ടി​ച്ചും റൗ​ഡി​സം കാ​ണി​ച്ചും നട​ന്നു. അതു​ക​ണ്ടു് നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള ഒരി​ക്കൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “കു​ട്ടാ, നി​ന്റെ അച്ഛ​ന്റെ നല്ല പേരു് ഇല്ലാ​താ​ക്ക​രു​തു്”. നല്ല ഉദ്ദേ​ശ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി, വി​ന​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി സി. വി. പറ​ഞ്ഞ​തു് കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള​യ്ക്കു രസി​ച്ചി​ല്ല. “നീ ആരെടാ എന്റെ അച്ഛ​നെ പറയാൻ?” എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹം മഹാ​നായ നോ​വ​ലി​സ്റ്റി​ന്റെ നേർ​ക്കു് ഒറ്റ​ച്ചാ​ട്ടം. സി. വി. ഓടി. ഈ സംഭവം അയ്മ​നം കു​ട്ടൻ​പി​ള്ള​യു​ടെ സഹോ​ദ​രി ഭവാനി അമ്മ​യിൽ നി​ന്ന​റി​ഞ്ഞ​തി​നു ശേഷം ഞാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു മി​ണ്ടി​യി​ട്ടി​ല്ല. അപ്പൂ​പ്പ​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും സി. വി. രാമൻ പി​ള്ള​യെ അടി​ക്കാൻ​പോയ ആള​ല്ലേ? മി​ണ്ട​രു​തെ​ന്നു് ഞാൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു. ആ തീ​രു​മാ​ന​ത്തി​നു ലം​ഘ​ന​മു​ണ്ടാ​യ​തു​മി​ല്ല. ഗു​സ്തി​ക്കാ​രിൽ പ്ര​മു​ഖ​നാ​യി​രു​ന്ന അയ്മ​ന​ത്തി​നു് പേ​രു​കേ​ട്ട ശി​ഷ്യൻ​മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവരിൽ ഒരു ശി​ഷ്യൻ ‘പൂ​ജ്യ​പൂ​ജാ​വ്യ​തി​ക്ര​മം’ കാ​ണി​ക്കാ​തെ തന്നെ റൗ​ഡി​സ​ത്തിൽ വ്യാ​പ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ ജന്മ​ദേ​ശ​ത്തു് ജോ​ലി​ക്കെ​ത്തിയ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ പൊ​ലീ​സ് ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ (അക്കാ​ല​ത്തു് സബ്ബ് ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ ഇല്ല) അയാളെ വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ഹെ​ഡ്കൺ​സ്റ്റ​ബി​ളി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. സ്റ്റേ​ഷ​നി​ലെ​ത്തിയ ആ മല്ല​യു​ദ്ധ​പ്ര​വീ​ണ​നോ​ടു് ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ പയ്യൻ: “എടോ മമ്മ​തേ [പേരു് ഇതല്ല] തന്റെ റൗ​ഡി​സ​മെ​ല്ലാം മതി​യാ​ക്കി ജീ​വി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണം. കേ​ട്ടോ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ തന്റെ നട്ടെ​ല്ലു് ഞാൻ ചവി​ട്ടി ഒടി​ക്കും”. മമ്മ​തു് പഞ്ച​പു​ച്ഛ​മ​ട​ക്കി മൊ​ഴി​ഞ്ഞു: “ഏമാനേ ദയ കാ​ണി​ക്ക​ണം. ഇനി ഒരു തെ​റ്റും ഈ മമ്മ​തു് കാ​ണി​ക്കി​ല്ലേ” വാ പൊ​ത്തി​നി​ന്ന അയാളെ നോ​ക്കി ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ “ശരി” എന്നു പറ​ഞ്ഞു. മമ്മ​തു പി​ന്നെ​യും: “ഏമാനേ ഒരു രഹ​സ്യം അറി​യി​ക്കാ​നു​ണ്ടേ”. ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ രഹ​സ്യം കേൾ​ക്കാൻ സന്ന​ദ്ധ​നാ​യി​നി​ന്നു. മമ്മ​തു് അടു​ത്തു ചെ​ന്നു. കാ​തി​ല​രു​ളി. അതു് അടു​ത്തു നിന്ന ഹേ​ഡ്ഡ​ങ്ങ​ത്ത​പോ​ലും കേ​ട്ടി​ല്ല. “എടാ നി​ന്നെ​ക്കാൾ കൊ​ല​കൊ​മ്പ​ന്മാർ ഇവിടം ഭരി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവ​ന്മാർ​ക്കു​പോ​ലും ഈ മമ്മ​തി​നെ തൊടാൻ പറ്റി​യി​ട്ടി​ല്ല. പി​ന്നെ​യാ​ണോ​ടാ ചെ​റു​ക്ക​നായ നീ. മര്യാ​ദ​യ്ക്കു നീ കഴി​ഞ്ഞു കൂ​ടി​ക്കോ. ഇല്ലെ​ങ്കിൽ നി​ന്റെ കഴു​ത്തു ഞാൻ വെ​ട്ടി​ക്ക​ള​യും. മന​സ്സി​ലാ​യോ​ടാ …മോനേ.” ഇത്ര​യും പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു് മമ്മ​തു് പി​റ​കോ​ട്ടു് അടി​വ​ച്ചു​പോ​ന്നു. വാ പൊ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് എല്ലാ​വ​രും കേൾ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു: “ഇതാ​ണു് ഏമാനേ മമ്മ​തി​നു് അറി​യി​ക്കാ​നു​ള്ള​തു്”.

ഈ യഥാർ​ത്ഥ സംഭവം ഞാ​നോർ​മ്മി​ച്ച​തു് സു​കു​മാർ ട്രയൽ വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ‘അടു​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ ഒറ്റ​മൂ​ലി’ എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​ണു്. എ. എസ്. ഐ. സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ അക​ത്തു്. കണ്ടു ബഹു​മാ​ന​സൂ​ച​ക​മാ​യി ഒറ്റ സല്യൂ​ട്ടു്. സല്യൂ​ട്ടി​നു​ശേ​ഷം മമ്മ​തി​ന്റെ മട്ടിൽ എന്തു വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും പറയാം. പക്ഷേ, എ. എസ്. ഐ. അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല ചെ​യ്ത​തു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കാതിൽ ഒരു വാ​ക്കു പറ​ഞ്ഞു. ഇൻ​സ്പെ​ക്ടർ പ്രാ​ണ​നും കൊ​ണ്ടോ​ടി. പി​ന്നെ ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​പോ​ലും എത്തി​നോ​ക്കി​യി​ല്ല. വാ​ക്കു് എന്തെ​ന്ന​ല്ലേ? എയ്ഡ്സ്. സു​കു​മാ​റി​ന്റെ ഫലിതം വാ​യി​ച്ചു് ഞാ​നൊ​ന്നു ചി​രി​ച്ചു. വാ​യ​ന​ക്കാ​രും ചി​രി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ തോ​ന്നൽ.

പന്ത​ളം സു​ധാ​ക​ര​നെ എനി​ക്കു നേ​രി​ട്ട​റി​യാം. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രൻ, നല്ല സ്വ​ഭാ​വം, ജന​നേ​താ​വു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സേവനം നാ​ട്ടു​കാർ​ക്കു​വേ​ണം. അദ്ദേ​ഹം [അദ്ദേ​ഹ​മ​ല്ല, കാ​വ്യ​ത്തി​ലെ വ്യ​ക്തി] കാ​മു​കി​യോ​ടു പറ​യു​ന്നു:

വേണ്ട. അത്ര കടും​കൈ​യൊ​ന്നും ചെ​യ്യ​ല്ലേ. ഈ പ്രേ​മ​മെ​ന്നു പറ​യു​ന്ന​തൊ​ക്കെ ഒരു​ത​രം ‘പാ​സ്സി​ങ് ഫാൻസി’യാണു്. സു​ധാ​ക​ര​ന്റെ യൗവനം മാ​റു​മ്പോൾ ഞാൻ പറ​യു​ന്ന​തു് സത്യ​മാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു മന​സ്സി​ലാ​കും (കാ​വ്യം മനോരമ ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ).

“അപ്ര​ഗൽ​ഭാഃ പദ​ന്യാ​സേ ജന​നീ​രാഗ ഹേതവഃ” എന്നു് കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. വാ​ക്കു​കൾ വേ​ണ്ട​പോ​ലെ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കാ​ത്ത​വർ ജന​ങ്ങ​ളു​ടെ വൈ​ര​സ്യ​ത്തി​നു് കാ​ര​ണ​ക്കാ​രാ​ണു് എന്നാ​വാം അതി​ന്റെ അർ​ത്ഥം. (ജനാ​നാം നീ​രാ​ഗോ​വി​ര​സ​താ തസ്യ ഹേതവഃ) അവി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മാ​യി കാ​ലു​വ​ച്ചു നട​ക്കു​ന്ന കു​ഞ്ഞു​ങ്ങൾ അമ്മ​മാർ​ക്കു പ്രീ​തി ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു എന്നു​മാ​കാം. (ജന​ന്യാ രാ​ഗ​ഹേ​ത​വഃ) ആഷാ മേനോൻ പദ​ന്യാ​സ​ത്തിൽ അപ്ര​ഗൽ​ഭ​നാ​ണു്. അക്കാ​ര​ണ​ത്താൽ അദ്ദേ​ഹം ജന​ങ്ങൾ​ക്കു നീരസം ഉള​വാ​ക്കു​ന്നു. സ്റ്റേ​റ്റ് ബാ​ങ്കി​ലോ മറ്റോ ജോ​ലി​യാ​ണ​ല്ലോ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് പി​ച്ച​വ​യ്ക്കു​ന്ന പ്രാ​യ​മ​ല്ല. അതി​നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അവി​ദ​ഗ്ദ്ധ​മായ പദ​ന്യാ​സം ജന​നി​ക്കും ആഹ്ലാ​ദ​ദാ​യ​ക​മ​ല്ല. ഈ സത്യം​ത​ന്നെ​യാ​ണു് ജന​യു​ഗ​ത്തി​ലെ ‘മാനസൻ’ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റേ​തായ രീ​തി​യിൽ പറ​യു​ന്ന​തു്. ആഷാ​മേ​നോ​ന്റെ ചില വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു് ലേഖകൻ പറ​യു​ന്നു: ഇതു വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ വയ​റി​ള​ക്ക​മ​ല്ല, വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ മു​ഴു​ക്കി​റു​ക്കാ​ണു്. വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു്, മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത​തെ​ല്ലാം മഹ​ത്ത​രം എന്നാ​ണ​ല്ലോ പുതിയ പ്ര​മാ​ണം. എഴു​തു​ന്ന​വ​നെ​ങ്കി​ലും മന​സ്സി​ലാ​കു​ന്നു​ണ്ടോ എന്ന​താ​ണി​വി​ടെ പ്ര​സ​ക്തം. കി​റു​ക്ക​നു് അവൻ പറ​യു​ന്ന​തു മന​സ്സി​ലാ​വി​ല്ല​യെ​ന്ന​ല്ലേ പറ​യാ​റു്? മറ്റു​ള്ള​വർ അതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു​മി​ല്ല. അപ്പോൾ​പ്പി​ന്നെ രോഗം വയ​റി​ള​ക്ക​മ​ല്ല, കി​റു​ക്കാ​ണു് എന്നു് ഉറ​പ്പി​ച്ചു​കൂ​ടേ?

ഭാഷ വേ​ണ്ട​വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​മ്പോൾ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​വു​ക​യും അതോ​ടൊ​പ്പം ഭാഷ അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​വു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു​വെ​ന്നു പോൾ വലേറി അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. (ഏതു പ്ര​ബ​ന്ധം എന്നു് ഓർ​മ്മ​യി​ല്ല). ഭാ​ഷ​യു​ടെ ലക്ഷ്യം അതി​ന്റെ​ത​ന്നെ തു​ട​ച്ചു​മാ​റ്റ​ലാ​ണെ​ന്നു് മെർലോ പോ​ങ്തി. (One of The effects of language is to efface itself—Maurice Merleau-​Ponty, The Prose of the World. Chapter 2.) രചന ആശയം പകർ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അസ​മർ​ത്ഥ​മാ​ണെ​ങ്കിൽ ആ രചന കൊ​ണ്ടു് ഒരു പ്ര​യോ​ജ​ന​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു് ആഷാ മേ​നോ​ന്റെ​യും കൂ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ​യും ആചാ​ര്യ​നായ സാർ​ത്രും പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ക്യാൻ​വാ​സി​ലോ വര​മൊ​ഴി​യി​ലോ താൻ സമു​ദ്ര​ത്തി​ന്റെ​യോ മു​ഖ​ഭാ​വ​ത്തി​ന്റെ​യോ ചില അം​ശ​ങ്ങൾ ചേർ​ത്തു​വ​യ്ക്കു​മ്പോൾ വ്യ​വ​സ്ഥ​യി​ല്ലാ​തി​രു​ന്നി​ട​ത്തു് താൻ വ്യ​വ​സ്ഥ ഉള​വാ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നു് സാർ​ത്ര് പറ​യു​ന്നു. വൈ​ജാ​ത്യ​മു​ള്ളി​ട​ത്തു് ഏക​ത്വം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു എന്നും അദ്ദേ​ഹം ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്നു. ആഷാ​മേ​നോൻ ഉൾ​പ്പെ​ടെ​യു​ള്ള നവീ​ന​ന്മാ​രു​ടെ രചനകൾ ചി​ത്ര​ങ്ങൾ പ്ര​ദാ​നം ചെ​യ്യാ​തെ വാ​ക്കു​ക​ളാ​യി​ത്ത​ന്നെ നിൽ​ക്കു​ന്നു. അവ വ്യ​വ​സ്ഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്നു. വൈ​ജാ​ത്യം അതാ​യി​ത്ത​ന്നെ നിൽ​ക്കു​ന്നു. ഇതു് (ആഷാ​മേ​നോ​ന്റെ​യും കൂ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ​യും രചന) സമു​ദായ ദ്രോ​ഹ​മാ​ണു്.

പാ​ഴ്സി മത​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​പ​ക​നായ സൊ​റാ​സ്റ്റർ പാൽ​ക്ക​ട്ടി മാ​ത്ര​മേ കഴി​ച്ചി​രു​ന്നു​ള്ളു. വി​നോ​ബ​ഭാ​വെ പഴ​ച്ചാ​റു മാ​ത്രം കു​ടി​ച്ചു ജീ​വി​ച്ചു. മൊ​റാർ​ജി ദേ​ശാ​യി ക്കു പഴ​ങ്ങ​ളും സ്വ​ന്തം മൂ​ത്ര​വും മാ​ത്രം മതി കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാൻ. എന്റെ ഒരു സ്നേ​ഹി​തൻ ചാ​യ​യും ബീ​ഡി​യും കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം ജീ​വി​ക്കു​ന്നു. യോഹാൻ ഹർ​ലി​ങ്കർ എന്നൊ​രു ആസ്ട്രി​യൻ വി​യ​ന്ന​യിൽ നി​ന്നു് പാ​രീ​സി​ലേ​ക്കു കൈ​ക​ളിൽ നട​ന്നു. അമ്പ​ത്തി​യ​ഞ്ചു ദി​വ​സം​വേ​ണ്ടി​വ​ന്നു അയാൾ​ക്കു യാത്ര പൂർ​ണ്ണ​മാ​ക്കാൻ. ഇവയിൽ ചി​ല​തെ​ല്ലാം ‘എക്സെൻ​ട്രി​സി​റ്റി’യാണു്. നവീ​ന​ന്മാ​രു​ടെ ഗദ്യ​ര​ചന എക്സെൻ​ട്രി​സി​റ്റി​യ​ല്ലെ​ങ്കിൽ പി​ന്നെ​ന്താ​ണു്? അപ്പോൾ ബു​ദ്ധി​മാ​ന്മാ​രായ പത്രാ​ധി​പ​ന്മാർ ഈ വി​ല​ക്ഷ​ണ​ത​യെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് എന്തി​നാ​ണു് എന്ന ചോ​ദ്യം ഉണ്ടാ​കു​ന്നു. വി​ല​ക്ഷ​ണ​ത​യും അനിയത സ്വ​ഭാ​വ​വും വി​ഭി​ന്ന​മാ​ണു് എന്ന​താ​ണു് അവ​രു​ടെ ഉത്ത​രം. രച​ന​യ്ക്കു് അനിയത സ്വ​ഭാ​വം വന്നാൽ അതു് അന്യർ​ക്കു് ആപ​ത്തു​ണ്ടാ​ക്കും. വൈ​ല​ക്ഷ​ണ്യം​കൊ​ണ്ടു് വലിയ ദൂ​ഷ്യ​മി​ല്ല എന്നു് അവർ കരു​തു​ന്നു​ണ്ടാ​വും, അതു ശരി​യ​ല്ല. സ്കൂ​ളി​ലേ​യും കോ​ളേ​ജി​ലേ​യും വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ ഇവ​യൊ​ക്കെ വാ​യി​ച്ചു വാ​യി​ച്ചു് ഇതു​ത​ന്നെ​യാ​ണു ശരി​യായ ഗദ്യ​ശൈ​ലി എന്നു ഗ്ര​ഹി​ച്ചു വയ്ക്കും. അതു​ണ്ടാ​യാൽ അവ​രു​ടെ മന​സ്സി​ന്റെ സമനില തെ​റ്റും. എല്ലാ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളു​ടെ​യും സമനില തക​രാ​റി​ലാ​യാൽ രാ​ജ്യം തകരും. ഭാഷ തകർ​ന്ന​തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി പല രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളും തകർ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. ‘നേരേ ചൊ​വ്വേ’ നാലു വാ​ക്യ​മെ​ഴു​താൻ കഴി​യാ​ത്ത​വ​രെ നെ​പ്പോ​ളി​യൻ സർ​ക്കാർ സർ​വീ​സിൽ നി​ന്നു ബഹി​ഷ്ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നു.

“താ​രു​ണ്യ​വേ​ഗ​ത്തിൽ വധൂ​ജ​ന​ങ്ങൾ പി​ന്നി​ട്ടി​ടു​ന്നൂ പു​രു​ഷ​വ്ര​ജ​ത്തെ. മരം തളിർ​ക്കാൻ തു​ട​രു​മ്പൊ​ഴെ​ക്കും ഒപ്പം മു​ള​ച്ചീ​ടി​ന​വ​ല്ലി​പൂ​ത്തു” എന്നു കവി. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് പെൺ​കു​ട്ടി​കൾ. പൊ​ടു​ന്ന​ന​വേ അവർ താ​രു​ണ്യ​മാർ​ജ്ജി​ക്കും. ശോഭ പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കും. നി​ശാ​ഗ​ന്ധി​പ്പൂ​വു് ഇതു​പോ​ലെ​യാ​ണു് രാ​ത്രി വി​ട​രു​ന്ന​തു്. പെ​ട്ടെ​ന്നു ധവ​ള​പ്രഭ. അതി​ന്റെ “ശാ​രീ​രിക” ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ​ക്കു തി​ള​ക്ക​വും വി​കാ​സ​വും. പരി​മ​ളം വലി​ച്ചെ​റി​ഞ്ഞു് അതു് എത്ര​യെ​ത്ര നി​ശാ​ശ​ല​ഭ​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണു് ആകർ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തു്. സൗ​ന്ദ​ര്യ​മാ​സ്വ​ദി​ച്ചു് മധു നു​കർ​ന്നു് അവ പറ​ന്നു​പോ​കു​ന്നു. ഫലിതം നി​ശാ​ഗ​ന്ധി​പ്പൂ​വാ​ണു്. സാ​ഹി​ത്യ​മ​ണ്ഡ​ല​ത്തി​ന്റെ ഇരു​ട്ടിൽ അതു വി​ടർ​ന്നു​നി​ന്നു് സൗ​ര​ഭ്യം വീശി വെ​ണ്മ​പ​ടർ​ത്തു​മ്പോൾ നമ്മൾ ജാലകം തു​റ​ന്നു് നോ​ക്കു​ന്നു. രസി​ക്കു​ന്നു, സു​ഗ​ന്ധം ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. ഫലി​ത​ത്തി​ന്റെ പു​ഷ്പം വി​ടർ​ത്തു​ന്നു വേളൂർ കൃ​ഷ്ണൻ​കു​ട്ടി. കഥാ​ദ്വൈ​വാ​രി​ക​യി​ലെ ‘കൃ​ഷ്ണ​നു​മാ​യി അല്പം അവി​ഹി​തം’ എന്ന ഹാ​സ്യ​ക​ഥ​യെ ലക്ഷ്യ​മാ​ക്കി​യാ​ണു് ഞാ​നി​തു പറ​യു​ന്ന​തു്. ഹാ​സ്യ​ത്തെ അപ​ഗ്ര​ഥി​ക്കാൻ വയ്യ; അതി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം വി​ശ​ദീ​ക​രി​ക്കാൻ​വ​യ്യ. കഥ​യെ​ന്തെ​ന്നു പറ​യാൻ​വ​യ്യ. അതൊ​ക്കെ​ച്ചെ​യ്താൽ ആസ്വാ​ദ​നം വി​ക​ല​മാ​കും. ഈ ഹാ​സ്യ​കഥ വാ​യി​ക്കാൻ മാ​ത്രം അഭ്യർ​ത്ഥി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് ഞാൻ മാറി നി​ല്ക്ക​ട്ടെ.

1. “പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​യും ശി​പാ​യി​യു​മൊ​രേ​ത​ര​ക്കാ​രാ​യി​ടു​മു​റ​ക്കം തൂ​ങ്ങു​മ്പോൾ എന്നു കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി ചന്ദ്രിക ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ‘ചന്ദ്രിക’യിൽ നി​ലാ​വു വീ​ഴ്ത്തു​ന്ന ഇത്ത​രം പ്ര​സ്താ​വ​ങ്ങൾ നിർ​വ്വ​ഹി​ക്കു​ന്ന കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി​യെ കേ​ര​ള​ത്തി​ന​ല്ലാ​തെ വേറെ ഏതു പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​നു് ഉള​വാ​ക്കാൻ കഴി​യും?

2. “ഇവിടെ ഉൽ​പ​ന്ന​ത്തി​ന്റെ വി​ല​യും

   ഉൽ​പാ​ദ​ക​ന്റെ വി​യർ​പ്പും തമ്മിൽ

   അനു​പാ​തം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്നു”

   എസ്. രമേശൻ കയർ ഫാ​ക്ട​റി എന്ന പേരിൽ ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യി​ലെ​ഴു​തിയ ഒരു “കാവ്യ”ത്തിൽ നി​ന്നാ​ണി​തു്. രമേശൻ എന്തി​നു പ്ര​യാ​സ​പ്പെ​ടു​ന്നു? ഗദ്യ​മാ​യി ഇത​ങ്ങു എഴു​തി​യാൽ മതി​യ​ല്ലോ.
3. “വാ​ക്കു​കൾ മി​ത​മാ​യി പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​മ്പോ​ഴാ​ണു് അവ സാ​ര​വ​ത്തു​ക്കൾ ആകു​ന്ന​തു്” എന്നു് സി​ദ്ധാർ​ത്ഥൻ മനോ​രാ​ജ്യം​വാ​രി​ക​യിൽ ശരി​യാ​ണു്.

   “അല്പാ​ക്ഷര രമ​ണീ​യം യഃ

   കഥയതി നി​ശ്ചി​തം സ ഖലു വാ​ഗ്മീ.

   ബഹു​വ​ച​ന​മ​ല്പ​സാ​രം യഃ കഥയതി

   വി​പ്ര​ലാ​പീ സഃ” (രവി​ഗു​പ്തൻ)

4. “കടൽ​ക്ക​ര​യി​ലെ നന മണ്ണി​ലി​ലി​രു​ന്നു്—ഒരു കനൽ​ക്ക​ണ്ണി തി​ര​യെ​ണ്ണി മൊ​ഴി​യു​ന്നു” എന്നു ഡോ​ക്ടർ അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്കർ ‘തീ​ര​ശ​ബ്ദം’ മാ​സി​ക​യിൽ. കവി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന വി​കാ​രം നമ്മു​ടെ​യും വി​കാ​ര​മാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്.

സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളി​ലെ ചില രം​ഗ​ങ്ങൾ മറ​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. ‘പാ​വ​ങ്ങൾ’ എന്ന നോ​വ​ലിൽ: വെ​ള്ളം നി​റ​ച്ച​ബ​ക്ക​റ്റ് താ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്ന കോ​സ​ത്തി​ന്റെ കൈ​യിൽ​നി​ന്നു് അവ​ള​റി​യാ​തെ ഷാ​ങ്വൽ ഷാങ് പിറകേ ചെ​ന്നു് അതു വാ​ങ്ങു​ന്ന​തു്. ‘അന്നാ​ക​രേ​നിന’ എന്ന നോ​വ​ലിൽ: കു​തി​ര​യോ​ട്ടം നട​ത്തു​ന്ന​തും വ്രോൺ​സ്കി വീ​ഴു​ന്ന​തും. മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ എന്ന നോ​വ​ലിൽ: മാ​ങ്കോ​യി​ക്കൽ ഭവനം തീ​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തു്. ഇതു​പോ​ലെ നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ചില സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും നമ്മൾ മറ​ക്കി​ല്ല. ഭി​ലാ​യി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന കാറ് ബലാർ​ഷാ—നാ​ഗ​പ്പൂർ റോഡിൽ ഒരു ലവൽ​ക്രോ​സ്സി​ന​ടു​ത്തു നി​ന്നു. അട​ച്ച​ഗെ​യ്റ്റി​ന്റെ ഒരു വശ​ത്തു് സു​ന്ദ​രി​യായ ഒരു മഹാ​രാ​ഷ്ട്ര പെൺ​കു​ട്ടി. ‘കടാ​ക്ഷ ശാ​സ്ത്ര പഠി​പ്പു നേ​ടാ​ത്ത വി​ടർ​ന്ന കണ്ണാൽ’ അവൾ ഞങ്ങ​ളെ നോ​ക്കി. പു​ഞ്ചി​രി പൊ​ഴി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞു. ‘സം​ത്രേ സസ്തേ ഹേ’ (ഓറ​ഞ്ചി​നു വില കു​റ​വാ​ണു്.) അവ​ളു​ടെ കൈ​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഓറ​ഞ്ചു മു​ഴു​വൻ ഞങ്ങൾ വാ​ങ്ങി. ആവ​ശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ട്ട​ല്ല. അവൾ ഇന്നു മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്ക​യാ​യി അവിടെ എവി​ടെ​യോ കഴി​യു​ന്നു​ണ്ടാ​വും. എങ്കി​ലും എന്റെ മന​സ്സിൽ അവൾ നിൽ​ക്കു​ന്നു. ‘സം​ത്രേ സസ്തേ ഹേ’ എന്നു പറ​യു​ന്നു. പു​ഞ്ചി​രി പൊ​ഴി​ക്കു​ന്നു.