അഭിസാരിക
(ഗ്രന്ഥാലോകം, 2018)
മയക്കത്തിൽനിന്നു്
ഉണർന്നപ്പോൾ
മങ്ങൂഴമായിരുന്നു.
നിശാപുഷ്പങ്ങൾ
വിടരാൻ തുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു,
വഴിവിളക്കുകൾ
കൺതുറക്കാൻ പിടച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
പകൽക്കിറുക്കിൽ
ശിരസിൽ നിന്നുതിർന്ന
നിലാത്തരികളിൽ
തൊട്ടുതൊട്ടെഴുതിയ കവിതകൾ
കീറിയെറിഞ്ഞ്
അവൾ ഇരുട്ടിലേക്കു്
ഇറങ്ങിനടന്നു.
പരുഷമായ ഈ വഴികളിലൂടെ
ഇനിയുമിങ്ങനെ
എത്രയാവർത്തി നടക്കണം?
പിറകിൽ കനം വച്ചു്
പിന്തുടരുന്ന
നിഴലിളക്കങ്ങളിലേക്കു്
തിരിഞ്ഞുനോക്കാൻ
ഭയമാണു്.
ഉണർന്നപ്പോൾ
മങ്ങൂഴമായിരുന്നു.
നിശാപുഷ്പങ്ങൾ
വിടരാൻ തുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു,
വഴിവിളക്കുകൾ
കൺതുറക്കാൻ പിടച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
പകൽക്കിറുക്കിൽ
ശിരസിൽ നിന്നുതിർന്ന
നിലാത്തരികളിൽ
തൊട്ടുതൊട്ടെഴുതിയ കവിതകൾ
കീറിയെറിഞ്ഞ്
അവൾ ഇരുട്ടിലേക്കു്
ഇറങ്ങിനടന്നു.
പരുഷമായ ഈ വഴികളിലൂടെ
ഇനിയുമിങ്ങനെ
എത്രയാവർത്തി നടക്കണം?
പിറകിൽ കനം വച്ചു്
പിന്തുടരുന്ന
നിഴലിളക്കങ്ങളിലേക്കു്
തിരിഞ്ഞുനോക്കാൻ
ഭയമാണു്.
നഖംകൂർത്ത നക്ഷത്രങ്ങളെയും
വൈരാഗിയായ കഴുകനെയും
ചുംബിച്ചുചുംബിച്ചുണർത്തി
അടിമുടി വരണ്ടുപോയി,
അവയവങ്ങൾ
അനാസക്തിയിൽ നുറുങ്ങിപ്പൊടിഞ്ഞു.
വൈരാഗിയായ കഴുകനെയും
ചുംബിച്ചുചുംബിച്ചുണർത്തി
അടിമുടി വരണ്ടുപോയി,
അവയവങ്ങൾ
അനാസക്തിയിൽ നുറുങ്ങിപ്പൊടിഞ്ഞു.
സമയം തനിക്കായി മാത്രം
ഒന്നും വിട്ടുതരുന്നില്ല;
ജീവിതം കൈമോശംവന്നെന്നു്
കളിയാക്കുന്നു.
ഒന്നും വിട്ടുതരുന്നില്ല;
ജീവിതം കൈമോശംവന്നെന്നു്
കളിയാക്കുന്നു.
അധികാരത്തിന്റെ
കൊടുമുടിയിൽനിന്നു
ഇടംതോളിലേക്കു് പാറിവീണ
ഒരു മറക്കുട [1] /ശിരോവസ്ത്രം/മൂടുപടം
വലിച്ചുപറിച്ചെറിയാൻ
അവൾ കൊതിച്ചു.
ശരീരത്തേക്കാൾ വലിയ
അടയാളമായി
അതെപ്പോഴും
രക്തമാംസങ്ങളിൽ
കപടകുണ്ഡലമായി
അള്ളിപ്പിടിക്കുന്നു.
വീതിച്ചെടുത്തതിന്റെ
വെറുംബാക്കിയായി
വഴിയറിയാതെ
ചരിത്രസന്ധികളിൽ
ഓടിനടക്കുമ്പോൾ
ആത്മഹത്യയുടെ വിധംതന്നെ
അവൾ മറന്നുപോയി.
പ്രണയത്തിന്റെ ആഴവും മുറിവും
രുചിച്ചറിയായ്കയാൽ
ചുടുകാട്ടി [2] അംഗഭംഗം വന്നു്
കാത്തുകിടക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
നെഞ്ചുരുകി കല്ലാവുന്നതു്
എങ്ങനെയെന്നു്
ആത്മാവിലറിഞ്ഞപ്പോൾ മാത്രം
പേരു മറന്നുപോയ
ഒരു പെൺപാറയുടെ [3] മുകളിൽ
ഇടതുകാലൂന്നി
അവൾ ഓടിക്കയറി.
ഭ്രാന്തിയെക്കാണാൻ
ജനം ആർത്തിരമ്പിവന്നു.
“പാപം ചെയ്യാത്തവൻ(ൾ)
ഇവളെ [4] കല്ലെറിയട്ടെ!
എന്നു് അശരീരി മുഴങ്ങി.
കന്മഴയിൽ ശരീരം നുറുങ്ങി
ചോരപ്പുഴയിൽ പിടഞ്ഞുവീണ
അവളെ നെഞ്ചോടുചേർത്തു്
പുണർന്നുകൊണ്ട്
പാറ മന്ത്രിച്ചു:
ഇതാണെന്റെ ഉയിർപ്പു്!
കൊടുമുടിയിൽനിന്നു
ഇടംതോളിലേക്കു് പാറിവീണ
ഒരു മറക്കുട [1] /ശിരോവസ്ത്രം/മൂടുപടം
വലിച്ചുപറിച്ചെറിയാൻ
അവൾ കൊതിച്ചു.
ശരീരത്തേക്കാൾ വലിയ
അടയാളമായി
അതെപ്പോഴും
രക്തമാംസങ്ങളിൽ
കപടകുണ്ഡലമായി
അള്ളിപ്പിടിക്കുന്നു.
വീതിച്ചെടുത്തതിന്റെ
വെറുംബാക്കിയായി
വഴിയറിയാതെ
ചരിത്രസന്ധികളിൽ
ഓടിനടക്കുമ്പോൾ
ആത്മഹത്യയുടെ വിധംതന്നെ
അവൾ മറന്നുപോയി.
പ്രണയത്തിന്റെ ആഴവും മുറിവും
രുചിച്ചറിയായ്കയാൽ
ചുടുകാട്ടി [2] അംഗഭംഗം വന്നു്
കാത്തുകിടക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
നെഞ്ചുരുകി കല്ലാവുന്നതു്
എങ്ങനെയെന്നു്
ആത്മാവിലറിഞ്ഞപ്പോൾ മാത്രം
പേരു മറന്നുപോയ
ഒരു പെൺപാറയുടെ [3] മുകളിൽ
ഇടതുകാലൂന്നി
അവൾ ഓടിക്കയറി.
ഭ്രാന്തിയെക്കാണാൻ
ജനം ആർത്തിരമ്പിവന്നു.
“പാപം ചെയ്യാത്തവൻ(ൾ)
ഇവളെ [4] കല്ലെറിയട്ടെ!
എന്നു് അശരീരി മുഴങ്ങി.
കന്മഴയിൽ ശരീരം നുറുങ്ങി
ചോരപ്പുഴയിൽ പിടഞ്ഞുവീണ
അവളെ നെഞ്ചോടുചേർത്തു്
പുണർന്നുകൊണ്ട്
പാറ മന്ത്രിച്ചു:
ഇതാണെന്റെ ഉയിർപ്പു്!