ഋഷിച്ഛന്ദോദേവതകൾ മുമ്പേത്തവ. (കാകളി)
നിങ്കൽനിന്നുണ്ടായ്വരുന്നു, വൻചിന്തകൾ.
അന്നുമിന്നുമൃഷിസ്തോത്രവുമുക്ഥവു –
മിന്ദ്രങ്കലെത്താൻ പൊരുതീ, പരസ്പരം!1
യാഗസ്ഥരാൽപ്പുരുഹൂതൻ പുരുസ്തുതൻ;
ആയിന്ദ്രനെപ്പെരുംകെല്പിന്നു, തേരുപോ –
ലായോജനംചെയ്തു വാഴ്ത്തുമാറാക, നാം!2
സക്തനാമിന്ദ്രനെച്ചെന്നു വളർത്തുമേ:
ഗാഥ പാടുന്നതുണ്ടല്ലോ, ശതം ശതം
സ്തോതൃജനങ്ങ; – ളവന്നതു സൗഖ്യദം!3
നന്നായളന്നതാം സോമവും സ്തോത്രവും;
തന്നെ വളർത്തീ ഹവിസ്സും സ്തവനവും,
തണ്ണീർപ്രവാഹം മരുസ്ഥനെപ്പോലവേ.4
മീയിന്ദ്രനെപ്പറ്റിയിന്നുതി – ചൊല്ലിനാർ,
കുന്നിച്ച യുദ്ധത്തിൽ വിശ്വസഞ്ചാരിയാ –
മിന്ദ്രൻ വളർത്തു രക്ഷിയ്ക്കുവാനായ്ബ്ബുധർ5
[1] മുൻഗാഥകൾ – പൂർവസ്തുതികൾ. വൻചിന്തകൾ – വലിയ ആശയങ്ങൾ. ഋഷിസ്തോത്രം = ഋഷിമാരുടെ സ്തോത്രങ്ങൾ. പരസ്പരം പൊരുതീ – ‘ഞാൻ മുമ്പേ, ഞാൻ മുമ്പേ’ എന്നു തമ്മിൽ മത്സരിച്ചു. ഉത്തരാർദ്ധം പരോക്ഷകഥനമാകുന്നു.
[2] പുരൂത്സാഹിതൻ – വളരെയാളുകളാൽ ഉത്സാഹിപ്പിയ്ക്കപ്പെട്ടവൻ. പുരുഹൂതൻ = വളരെ വിളിയ്ക്കപ്പെട്ടവൻ. പുരുസ്തുതൻ = വളരെ സ്തുതിയ്ക്കപ്പെട്ടവൻ. ആയോജനംചെയ്തു = പൂട്ടിനിർത്തി.
[3] അന്യരുടെ ഭക്തി (സപര്യ)യും സ്തുതിയും ദാനശക്തിയില്ലാത്തവന്നേ വേദനയുളവാക്കൂ. നേരെമറിച്ചാണല്ലോ ഇന്ദ്രന്റെ സ്ഥിതി. ഗാഥ – സ്തുതി. അതു – സ്തുതിഗാനം.
[4] നന്നായ് – മന്ത്രം ജപിച്ചുകൊണ്ട്. തന്നെ – അദ്ദേഹത്തെ, ഇന്ദ്രനെ. മരുസ്ഥൻ – നിർജ്ജലപ്രദേശസ്ഥിതൻ; ഇവന്നു വെള്ളം കിട്ടിയാൽ വളർച്ച (സംതൃപ്തി) വരുമല്ലോ.
[5] ബുധർ = സൂരികൾ, സ്തോതാക്കൾ.