പന്ത​ളം രാ​ജ​കു​ടും​ബം കൊ​ടു​ങ്ങ​ല്ലൂർ കോ​വി​ല​കം​പോ​ലെ​ത​ന്നെ സകല കല​കൾ​ക്കും ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കും വി​ള​നി​ല​മാ​യി​രു​ന്നു. പന്ത​ളം സു​ബ്ര​ഹ്മ​ണ്യ​ശാ​സ്ത്രി​കൾ, എല​ത്തൂർ രാ​മ​സ്വാ​മി​ശാ​സ്ത്രി​കൾ മു​ത​ലായ മഹാ​പ​ണ്ഡി​ത​ന്മാർ പന്ത​ള​ത്തേ ശി​ഷ്യ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. തൃ​ക്കേ​ട്ട​ത്തി​രു​നാൾ വീ​ര​കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​ത​മ്പു​രാ​നും അത്തം​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാ​നും തർ​ക്കം, വ്യാ​ക​ര​ണം മു​ത​ലായ ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും, അവി​ട്ടം​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാൻ ന്യാ​യം, വ്യാ​ക​ര​ണം, സം​ഗീ​തം ഇവ​ക​ളി​ലും അസാ​മാ​ന്യ​പാ​ണ്ഡി​ത്യം സമ്പാ​ദി​ച്ചി​രു​ന്നു.

കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​ത​മ്പു​രാൻ അവി​ട്ടം​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാ​ന്റെ അനു​ജ​നും, വീ​ര​കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​ത​മ്പു​രാ​ന്റെ ഭാ​ഗി​നേ​യ​നും ആയി​രു​ന്നു. അവി​ടു​ന്നു് 1054 മകരം 10-ാനു മക​യി​രം നക്ഷ​ത്ര​ത്തിൽ ജനി​ച്ചു. മാ​താ​വായ തന്വം​ഗി​ത്ത​മ്പു​രാ​ട്ടി​യും, പി​താ​വായ പു​തു​പ്പ​ള്ളിൽ തൃ​ക്കോ​ത​മം​ഗ​ല​ത്തു പെ​രു​ഞ്ചേ​രി ഇല്ല​ത്തു വി​ഷ്ണു​ന​മ്പൂ​രി​പ്പാ​ടും നല്ല വൈ​ദു​ഷ്യ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. മൂ​ന്നാ​മ​ത്തേ വയ​സ്സിൽ യഥാ​വി​ധി വി​ദ്യാ​രം​ഭം നട​ന്നു. അച്യു​ത​വാ​രി​യ​രാ​യി​രു​ന്നു പ്ര​ഥ​മ​ഗു​രു. സി​ദ്ധ​രൂ​പം​വ​രെ ആ ഗു​രു​വി​ന്റെ അടു​ക്കൽ പഠി​ച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന്റെ അടു​ക്കൽ നി​ന്നു് ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​വി​ലാ​സം തു​ട​ങ്ങി നൈ​ഷ​ധം​വ​രെ​യു​ള്ള കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും, മു​രാ​രി​യു​ടെ അനർ​ഘ​രാ​ഘ​വം​വ​രെ​യു​ള്ള നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളും, കു​വ​ല​യാ​ന​ന്ദ​വും അഭ്യ​സി​ച്ചു. അപ്പോ​ഴേ​ക്കു് വയ​സ്സു പതി​മ്മൂ​ന്നു തി​ക​ഞ്ഞു.

1068-ൽ സമാ​വർ​ത്ത​നം നട​ന്നു. അന​ന്ത​രം മാ​തു​ല​നായ തൃ​ക്കേ​ട്ട​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാ​ന്റെ അടു​ക്കൽ നി​ന്നു് തർ​ക്ക​സം​ഗ്ര​ഹം, അന്നം​ഭ​ട്ടീ​യം, മു​ക്താ​വ​ലി, ദി​ന​ക​രം, സാ​മാ​ന്യ​നി​രു​ക്തി, വ്യുൽ​പ​ത്തി​വാ​ദം ഇവയും, അത്തം​തി​രു​നാൾ തമ്പു​രാ​ന്റെ അടു​ക്കൽ​നി​ന്നു് സി​ദ്ധാ​ന്ത​കൗ​മു​ദി തു​ട​ങ്ങി പ്രൗ​ഢ​മ​നോ​ര​മ​വ​രെ​യു​ള്ള വ്യാ​ക​ര​ണ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളും നല്ല​തു​പോ​ലെ പഠി​ച്ചു. കവി​ക്കു് 21 വയ​സ്സാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ജ്യേ​ഷ്ഠൻ പര​ലോ​കം പ്രാ​പി​ച്ചു. പഠി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ, കേ​ര​ള​വർ​മ്മ സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ കവനം ചെ​യ്തു​തു​ട​ങ്ങി​യെ​ങ്കി​ലും, രണ്ടു വർഷം കഴി​ഞ്ഞാ​ണു് ഭാ​ഷാ​ക​വ​നം ചെ​യ്വാൻ ആരം​ഭി​ച്ച​തു്. അന്നു് സു​ഭാ​ഷി​ണി പത്ര​ത്തിൽ “നന്നെ​ന്നു ചൊ​ല്വ​തി​നു കു​റ്റ​മ​ശേ​ഷ​മു​ണ്ടോ?” എന്നൊ​രു സമസ്യ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ പൂ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രഥമ ഭാ​ഷാ​ക​വ​നം. അതി​നെ​ത്തു​ടർ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പല പത്ര​ങ്ങ​ളി​ലും മാ​സി​ക​ക​ളി​ലും ഭാ​ഷാ​ക​വി​ത​കൾ എഴുതി പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചു.

1080-ൽ കവ​ന​കൗ​മു​ദി എന്നൊ​രു മാസിക സ്വ​ന്തം ഉട​മ​സ്ഥ​ത​യി​ലും പത്രാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹം ആരം​ഭി​ച്ചു.

എന്നി​ങ്ങ​നെ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന തീയതി കൂടി പദ്യ​രൂ​പ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു കൊ​ടു​ത്തി​രു​ന്ന​തു്. കത്തു​ക​ളു​ടെ മേൽ​വി​ലാ​സം പോലും, പദ്യ​ത്തിൽ എഴുതി വന്ന കാ​ല​ത്തു് അങ്ങ​നെ അല്ലാ​തെ വരാൻ തര​മി​ല്ല​ല്ലോ. കവ​ന​കൗ​മു​ദി കവി​ത​ക്കൃ​ഷി​ക്കു പറ്റിയ കണ്ട​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. തനി​ച്ചു കൃഷി ചെ​യ്‍വാൻ കഴി​വി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും, കഴി​വു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​വർ തന്നെ​യും കൃ​ഷി​ഫ​ലം വർ​ദ്ധി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി ജാ​യി​ന്റ് സ്റ്റാ​ക്കു കമ്പ​നി​കൾ ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി കൂ​ട്ടു​കൃ​ഷി തു​ട​ങ്ങി! ഈ കച്ച​വ​ട​ക്കാ​രിൽ അധികം പേർ​ക്കും ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സ​വും തൃ​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സ​വും ചതുർ​ത്ഥാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സ​വും ഒക്കെ ഒപ്പി​ച്ചു് മധുര മധു​ര​ങ്ങ​ളായ ശബ്ദ​ങ്ങൾ അടു​ക്കി നട്ടു് പദ്യ​കൃ​ഷി ചെ​യ്‍വാ​നാ​യി​രു​ന്നു ഭ്രമം. കള​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു അധി​ക​വും. ഇട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കു ചില കവിതാ ‘ശാലി’കളും കാ​ണ്മാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു താനും.

പന്ത​ളം തമ്പു​രാൻ രു​ഗ്മാം​ഗ​ദ​മ​ഹാ​കാ​വ്യം സജാ​തീ​യ​ദ്വി​തീ​യാ​ക്ഷ​ര​പ്രാ​സം ഒപ്പി​ച്ചു് എഴു​തി​ത്തീർ​ത്തു. ഇനി എഴു​തി​ത്തീർ​ക്കാൻ പോ​കു​ന്ന ഉമാ​കേ​ര​ളം വെ​ളി​ക്കു വരും​വ​രെ ഭാ​ഷാ​സാ​ഹി​ത്യ ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​ലെ ഏക​ച്ഛ​ത്രാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തെ ആ കാ​വ്യ​ത്തി​നു് ഇരി​ക്ക​ട്ടെ എന്നു സാ​ഹി​ത്യ ചക്ര​വർ​ത്തി വി​ധി​യും കല്പി​ച്ചു. ഇനി ഉണ്ടാ​കാൻ പോ​കു​ന്ന കാ​വ്യം അതി​നെ​ക്കാൾ മെ​ച്ച​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ ഇല്ല​യോ എന്നു് അവി​ടു​ത്തേ​ക്കു നേ​ര​ത്തെ എങ്ങ​നെ മന​സ്സി​ലാ​യി എന്നു ചിലർ ചോ​ദ്യം ചെ​യ്തു? പക്ഷ​പാ​ത​ത്തി​നു് കാ​മ​ത്തി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ കണ്ണി​ല്ല​ല്ലോ. ജനകീയ കോടതി ആ രാ​ജ​കീ​യ​വി​ധി​യെ അസ്ഥി​ര​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു് കാലം കുറെ ആയി​രി​ക്കു​ന്നു.

പന്ത​ളം കേ​ര​ള​വർ​മ്മ ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് ഒടു​വിൽ ശങ്ക​രൻ​കു​ട്ടി മേ​നോ​ന്റെ ജ്യേ​ഷ്ഠ​സ​ഹോ​ദ​രി​യെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തു ഗൃ​ഹ​സ്ഥാ​ശ്ര​മ​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു. മൂ​ലം​തി​രു​നാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വു് അവി​ടു​ത്തെ കവി​താ​ചാ​തു​ര്യ​ത്തെ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു് പ്ര​തി​മാ​സം പത്തു രൂപ കല്പി​ച്ച​നു​വ​ദി​ക്ക​യും, ശാ​സ്ത്രീ​യ​സ​ദ​സ്സി​ലെ അം​ഗ​മാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്ത​തി​നു പുറമേ, അവി​ടു​ത്തെ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം ആം​ഗ​ല​മ​ഹാ​പാ​ഠ​ശാ​ല​യി​ലെ പണ്ഡി​ത​രാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു.

ഇത്ര​യും പറ​ഞ്ഞ​തിൽ നി​ന്നു് അവി​ടു​ന്നു ഒരു ഉറച്ച യാ​ഥാ​സ്ഥി​തി​ക​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ണ​ല്ലോ. മി​ക​ച്ച പാ​ണ്ഡി​ത്യ​വും, വി​പു​ല​മായ ആശ​യ​സ​മ്പ​ത്തും, കവി​ത്വ​ശ​ക്തി​യു​ടെ തള്ളി​ച്ച​യും കൊ​ണ്ടു് അവി​ടു​ത്തെ കവി​ത​ക​ളെ​ല്ലാം അന്നു​ള്ള​വർ ആദ​ര​പൂർ​വം കൊ​ണ്ടാ​ടി. ശബ്ദ​ദാ​രി​ദ്ര്യം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ തീ​ണ്ടു​ക​പോ​ലും ചെ​യ്തി​രു​ന്നി​ല്ല. കവിത എഴു​തു​മ്പോൾ ഉചി​ത​മായ പദ​ങ്ങൾ താനേ യഥാ​സ്ഥാ​ന​ത്തു ചെ​ന്നു് വീ​ണു​കൊ​ള്ളു​മാ​യി​രു​ന്നു. ദ്രു​ത​ക​വ​ന​ത്തി​ലും അവി​ടു​ന്നു് പി​ന്നാ​ക്ക​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അം​ബ​രീ​ഷ​ച​രി​തം ഒരു ദ്രു​ത​ക​വ​ന​മാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും, അത്ത​രം കാ​വ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു് സാ​ധാ​ര​ണ​കാ​ണാ​റു​ള്ള ദൂ​ഷ്യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും അതിനെ ബാ​ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു പറ​യേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പച്ച​മ​ല​യാ​ള​പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലും അവി​ടു​ന്നു വി​ജ​യ​പൂർ​വം കവനം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തി​നു് ‘തങ്ക​മ്മ’സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു. മദ്ധ്യ​വ​യ​സ്സിൽ കഷ്ടി​ച്ചു് എത്തിയ അവ​സ​ര​ത്തിൽ അവി​ടു​ത്തേ​യ്ക്കു ദേ​ഹ​വി​യോ​ഗം സം​ഭ​വി​ക്കാ​തി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ലി​റി​ക് പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ലു​ള്ള കാ​വ്യ​ശ​ത​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടും കൈ​ര​ളി​യെ അവി​ടു​ന്നു് അല​ങ്ക​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. നമ്മു​ടെ ഭാ​ഗ്യ​ദോ​ഷ​ത്താൽ അവി​ടു​ന്നു് 1094 ഇടവം 28-ാം തീയതി നമ്മെ​വി​ട്ടു​പി​രി​ഞ്ഞു.

പ്ര​ഭു​കുല സഞ്ജാ​ത​നെ​ങ്കി​ലും തദ്വി​ധ​ന്മാർ​ക്കു സഹജ സഹ​ചാ​രി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ഔദ്ധ​ത്യം അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ബാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല. വൈ​ദു​ഷ്യ​ല​ക്ഷ്മി​യു​ടെ നട​ന​രം​ഗ​മാ​യി​രു​ന്ന അവി​ടു​ന്നു് സദാ വി​ന​യ​മ​സൃ​ണ​മായ സൗ​ശീ​ല്യ​ത്താൽ അലം​കൃ​ത​നാ​യി​രു​ന്ന​തിൽ അത്ഭു​ത​ത്തി​ന​വ​കാ​ശ​മി​ല്ല. ചു​രു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ, വശ്യ​വ​ച​സ്സായ മഹാ​ക​വി, വി​നീ​ത​നായ വി​ദ്വൽ​കു​ല​കൗ​സ്തു​ഭം, സൗ​ശീ​ല്യ​സ​മ്പ​ന്ന​നായ സു​ഹൃ​ന്മ​ണി—ഇങ്ങ​നെ ഇരു​ന്ന ഈ മഹാ​നു​ഭാ​വ​ന്റെ അകാ​ല​ച​ര​മം ഭാ​ഷ​യ്ക്കു് ഒരു അപ​രി​ഹാ​ര്യ​മായ നഷ്ട​മാ​കു​ന്നു.

അവി​ടു​ന്നു് ദേവകി, പത്മി​നി, സത്യ​വ​തി, തങ്ക​മ്മ, അം​ബ​രീ​ഷ​ച​രി​തം തു​ട​ങ്ങിയ കൂ​ട്ടു​ക​വി​കൾ​ക്കു പുറമേ സും​ഭ​നി​സും​ഭ​ച​രി​തം മണി​പ്ര​വാ​ളം, രു​ഗ്മാം​ഗ​ദ​ച​രി​തം​ഭാ​ഷാ​നാ​ട​കം, (ഇവ രണ്ടും അച്ച​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല.) വഞ്ചീ​ശ​ശ​ത​കം, വി​ജ​യോ​ദ​യം, ശ്രീ​മൂ​ല​പ്ര​കാ​ശിക, വേ​ണീ​സം​ഹാ​രം നാടകം, രു​ഗ്മാം​ഗ​ദ​ച​രി​തം മഹാ​കാ​വ്യം, കഥാ​കൗ​മു​ദി, അജാ​മി​ള​മോ​ക്ഷം ഇത്യാ​ദി നി​ര​വ​ധി കാ​വ്യ​ങ്ങൾ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ചില മാ​തൃ​ക​കൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

വട​ക്കേ​ക്കു​റു​പ്പ​ത്തു വലിയ കു​ഞ്ഞൻ​മേ​നോൻ അവർ​ക​ളു​ടെ പു​ത്ര​നാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ശോ​ഭ​ന​മായ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​ജീ​വി​തം 1060-ൽ അവ​സാ​നി​ച്ചു. ബി. ഏ. പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ ഒന്നാ​മ​താ​യി ജയി​ച്ച​തി​നാൽ കൊ​ച്ചി​യി​ലെ കൊ​ച്ചു​ത​മ്പു​രാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ ഗു​രു​വാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഇങ്ങ​നെ വാ​ഴ്ച​യൊ​ഴി​ഞ്ഞ വലി​യ​ത​മ്പു​രാൻ എന്നു് അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന പ്രൗഢ വി​ദ്വാ​ന്റെ ഗു​രു​സ്ഥാ​നം വഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ഭാ​ഗ്യ​മു​ണ്ടാ​യി. ആ തമ്പു​രാൻ മഹാ താർ​ക്കി​ക​നും രാ​ജ്യ​ത​ന്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രിൽ അഗ്ര​ഗ​ണ്യ​നും ആയി​രു​ന്നു. ഈ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ അധി​ക​കാ​ലം ഇരി​ക്കാൻ ഇടം​വ​രും​മു​മ്പു് അച്യു​ത​മേ​നോൻ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​വ​കു​പ്പി​ന്റെ സൂ​പ്ര​ണ്ടാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. 1065-ൽ വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി എന്ന മാസിക ആരം​ഭി​ച്ച​പ്പോൾ പത്രാ​ധി​പ​ത്യം വഹി​ച്ച​തു് അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. കേ​ര​ള​ത്തിൽ ഇന്നാൾ വരെ​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള മാ​സി​ക​ക​ളിൽ അഗ്ര്യ​സ്ഥാ​നം വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി​ക്കു കല്പി​ക്കാം. ഓരോ ലക്ക​വും വിവിധ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ അധി​ക​രി​ച്ചു് എഴു​ത​പ്പെ​ട്ട പ്രൗ​ഢ​വി​ഷ​യ​ക​ങ്ങ​ളായ ലേ​ഖ​ന​മാല അണി​ഞ്ഞു് യഥാ​കാ​ലം പു​റ​ത്തു വരാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ഒട്ടു വള​രെ​യെ​ണ്ണം അച്യു​ത​മേ​നോൻ​ത​ന്നെ എഴു​തി​യ​താ​യി​ട്ടാ​ണു് അറി​വു്. അവയിൽ പലതും ബി. വി​ക്കാ​രു​ടെ ഗദ്യ​മാ​ലിക വഴി​ക്കു് പു​നഃ​പ്ര​സാ​ധി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി​യു​ടെ പു​സ്ത​ക​നി​രൂ​പ​ണം ഉത്ത​മ​വി​മർ​ശ​ന​ത്തി​നു മാ​തൃ​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ആരുടെ കൃ​തി​യാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ന്യൂ​ന​ത​ക​ളെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാ​തെ വി​നോ​ദി​നി വിടുക പതി​വി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഗു​ണ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​ശം​സി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തിൽ പൗ​രോ​ഭാ​ഗ്യം അവ​ലം​ഭി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല​താ​നും.

1067-ൽ കൊ​ല്ലം നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ നട​ന​ക​കേ​സ​രി​യു​ടെ നാ​ട​കാ​ഭി​ന​യം കണ്ടു് സന്തു​ഷ്ട​നായ അച്യു​ത​മേ​നോൻ ചാ​ത്തു​ക്കു​ട്ടി മന്നാ​ടി​യാ​രു​ടെ ഒത്താ​ശ​യോ​ടു​കൂ​ടി വി​നോ​ദ​ചി​ന്താ​മ​ണി എന്നൊ​രു നാ​ട​ക​സ​മി​തി സമാ​രം​ഭി​ച്ചു. ആ സമിതി ശാ​കു​ന്ത​ളം ഭം​ഗി​യാ​യി അഭി​ന​യി​ക്ക​യും, ഉത്തര രാ​മ​ച​രി​തം തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്വാൻ നി​യു​ക്ത​നായ മന്നാ​ടി​യാൽ എന്തോ കാ​ര​ണ​വ​ശാൽ പി​ണ​ങ്ങി​യി​രി​ക്ക​യാൽ അതി​ലേ​ക്കു ഒരു കവി​സം​ഘ​ത്തെ ചു​മ​ത​ല​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആ സം​ഘ​ത്തിൽ നടു​വ​ത്തു മഹൻ, കു​ണ്ടൂർ, വെ​ണ്മ​ണി​മ​ഹൻ, കാ​ത്തു​ള്ളി, കൂ​നേ​ഴു​ത്തു പര​മേ​ശ്വ​ര​മേ​നോൻ മു​ത​ലായ കവി​മ​ന്ന​ന്മാർ ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഈ സമിതി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ഉത്ത​ര​രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തിൽ അധി​ക​ഭാ​ഗ​വും സി. പി. അച്യു​ത​മേ​നോ​ന്റേ​താ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ അറി​വു്. കു​ണ്ടൂ​രും സി. പി. അച്യു​ത​മേ​നോ​നും​കൂ​ടി ആ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു് എഴു​തിയ പീ​ഠി​ക​യിൽ ഇപ്ര​കാ​രം പറ​ഞ്ഞു​കാ​ണു​ന്നു.

“വി​നോ​ദ​ചി​ന്താ​മ​ണി നാ​ട​ക​സ​ഭ​യു​ടെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​നാ​യി വേറെ ചി​ല​രു​ടെ സഹാ​യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു് ഈ നാടകം. ഒരു സം​ഗ​തി​വ​ശാൽ സഭ​ക്കാർ വളരെ അടി​യ​ന്തി​ര​മാ​യി ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​തി​നാൽ ഇതു് നന്നേ ധൃ​തി​പ്പെ​ട്ടു് എട്ടു പത്തു ദി​വ​സം​കൊ​ണ്ടു് ഭാ​ഷാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ടി​വ​ന്നു.”

മന്നാ​ടി​യാ​രു​ടെ തർ​ജ്ജമ കു​റ​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞാ​ണു് വെ​ളി​ക്കു വന്ന​തു്. അതി​ന്റെ പ്ര​സ്താ​വ​ന​യിൽ കാ​ണു​ന്ന ചില വാ​ക്കു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് ആദ്യ​കൃ​തി​യു​ടെ കർ​ത്തൃ​ത്വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ചില സം​ശ​യ​ങ്ങൾ ജനി​ച്ചേ​ക്കാം. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ഏതോ ഒരു കലശൽ ഇവർ ഇരു​കൂ​ട്ട​രും തമ്മിൽ ഉണ്ടാ​യി എന്നു​ള്ള​തു വ്യ​ക്ത​മാ​ണു്. മന്നാ​ടി​യാ​രു​ടെ ഉത്ത​ര​രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ലെ ആ ഭാ​ഗം​കൂ​ടി ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

സൂത്ര:

ഭാ​ഷാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള ഉത്ത​ര​രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തെ അഭി​ന​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഈ സാ​മാ​ജി​ക​ന്മാർ ആജ്ഞാ​പി​ക്കു​ന്നു.

നടി:

ഈ നാ​ട​ക​ത്തേ​യും ഭാ​ഷാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടോ?

സൂത്ര:

ഉണ്ടു്. ആ പു​സ്ത​കം എനി​ക്കു കി​ട്ടീ​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

നടി:

എന്നാ​ലെ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ആര്യൻ ഈ കഥ എന്നേ​ക്കൂ​ടി അറി​യി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തു്?

സൂത്ര:

ആര്യേ! ഞാൻ പറയാം. ഒരു മഹാ​സ​ഭ​യിൽ വച്ചു് അഭി​ന​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പാ​യി ഈ പു​സ്ത​ക​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള യാ​തൊ​രു സം​ഗ​തി​യും ആരെ​യും അറി​യി​ച്ചു പോ​ക​രു​തെ​ന്നു് ആ കവി എന്നോ​ടു പ്ര​ത്യേ​കം ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

നടി:

ആര്യ! ഇതി​നു​ള്ള കാ​ര​ണ​മെ​ന്താ​യി​രി​ക്കും?

സുത്ര:

ആര്യേ! കേ​ട്ടാ​ലും.

നടി:

ഇതു​കൊ​ണ്ടെ​ന്താ​ണു്? അതു് അന്യ​ന്റേ​താ​കു​മോ?

സൂത്ര:

അങ്ങ​നെ വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ട​ല്ല.

എന്നു ഭയ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടാ​ണു്.”

ഇവിടെ ‘ഒരു പുമാൻ’ എന്ന പദം​കൊ​ണ്ടു് സി. പി. അച്യു​ത​മേ​നോ​നെ​യാ​ണു് സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​ണ​ല്ലോ.

ഈ നാടകം വഴി​ക്കു് രണ്ടു കക്ഷി​കൾ ആവിർ​ഭ​വി​ക്ക​യും അവർ തമ്മിൽ ദീർ​ഘ​കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് ഒരു​മാ​തി​രി ലേ​ഖ​ന​സ​മ​രം നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. സി. പി​യു​ടെ ഉത്ത​ര​രാ​മ​ച​രി​തം 1067 മീനം 20-ാം തീ​യ​തി​യും, മന്നാ​ടി​യാ​രു​ടേ​തു് 1067 മി​ഥു​നം 3-ാം തീ​യ​തി​യു​മാ​ണു് പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു്. അതി​നാൽ മന്നാ​ടി​യാർ നാലോ അഞ്ചോ വർ​ഷം​കൊ​ണ്ടാ​ണു് തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്ത​തെ​ന്നു മി: വി. കെ. രാ​മൻ​മേ​നോൻ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു ശരി​യാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഒരു സംഗതി പറ​ഞ്ഞേ​തീ​രു. മന്നാ​ടി​യാ​രു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​യ്ക്കു​ള്ള പ്ര​ചാ​രം അതിനു സി​ദ്ധി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഓരോ​ന്നിൽ നി​ന്നും ഏതാ​നും പദ്യ​ങ്ങ​ളെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഇവർ തമ്മി​ലു​ള്ള മത്സ​ര​ത്തിൽ കയ്ക്കു​ള​ങ്ങര രാ​മ​വാ​രി​യർ, കൊ​ച്ചി ഒന്നാം​മു​റ​ത്ത​മ്പു​രാൻ (കേ​ര​ള​വർ​മ്മ), ചന്തു​മേ​നോൻ മു​തൽ​പേർ മന്നാ​ടി​യാ​രു​ടെ കക്ഷി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഇള​യ​ത​മ്പു​രാൻ തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് കൊ​ടു​ത്ത സർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റിൽ,

“പി​ന്നെ​ത്തേ​തിൽ മാർ​ദ്ദ​വ​മു​ള്ള ചോ​റ്റിൽ കഠി​ന​ങ്ങ​ളായ കല്ലു​കൾ കടി​ച്ചാ​ല​ത്തെ അസ​ഹ്യ​ത​പോ​ലെ മൃ​ദു​വും സര​ള​വു​മായ ഭാ​ഷ​ക​ളു​ടെ ഇട​യ്ക്കു് ആദി​വൃ​ദ്ധി​യും ഭാ​വ​പ്ര​ത്യ​യ​വും ചേർ​ന്ന പദ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്ന കർ​ണ്ണ​ശൂ​ല​യും കടി​ച്ചു​മു​റി​ക​ളും പാ​ദ​പൂ​ര​ണ​ത്തി​നും പ്രാ​സ​ങ്ങൾ​ക്കും മാ​ത്ര​മാ​യി ചെ​യ്യു​ന്ന​തും അനർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളു​മായ ഗോ​ഷ്ടി​ക​ളും ഉത്ത​ര​രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തി​ന്റെ ഈ തർ​ജ്ജ​മ​യിൽ ഇല്ലാ​ത്ത​തി​നാൽ വാ​യി​ക്കു​വാൻ വളരെ സു​ഖ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.” എന്ന ഭാഗം സി. പി. അച്യു​ത​മേ​നോ​നാൽ പ്ര​സാ​ധി​ത​മായ തർ​ജ്ജ​മ​യെ ഊന്നി​പ്പ​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണെ​ന്നു് ‘ഈ തർ​ജ്ജമ’ പദം​കൊ​ണ്ടു തോ​ന്നി​ച്ചേ​ക്കാ​മെ​ങ്കി​ലും അതു ചെ​ന്നു പറ്റു​ന്ന​തു് ശാ​കു​ന്ത​ളം തർ​ജ്ജ​മ​യി​ലാ​ണു്. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച മാ​തി​രി പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ആദ്യ​ത്തെ ഉത്ത​ര​രാ​മ​ച​രി​ത​ത്തിൽ ഒരി​ട​ത്തും കാ​ണ്മാ​നി​ല്ല​ല്ലോ.

മഹാ​ഭാ​രത തർ​ജ്ജ​മ​യ്ക്കാ​യി ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്ത​പ്പെ​ട്ട കവി​സം​ഘ​ത്തി​ലും സി. പി. അച്യു​ത​മേ​നോൻ ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു എന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല അദ്ദേ​ഹം ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്ക​യും ഉണ്ടാ​യി.

അചി​രേണ സി. പി. അച്യു​ത​മേ​നോൻ കൊ​ച്ചീ​ദി​വാൻ സി​ക്ര​ട്ട​റി​യാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാൽ, ഭാ​ഷാ​സാ​ഹി​ത്യ വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തിൽ നി​ന്നു പിൻ​വാ​ങ്ങി. ഞാൻ എറ​ണാ​കു​ളം കാ​ളേ​ജിൽ പഠി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം ഈ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ ഇരി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥൻ എന്ന നി​ല​യി​ലും അദ്ദേ​ഹം നി​ത്യാം ശോ​ഭി​ച്ചി​രു​ന്നു. പി. രാ​ജ​ഗോ​പാ​ലാ​ചാ​രി ദി​വാൻ​ജി ആയി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അവർ തമ്മിൽ പല​പ്പോ​ഴും കല​ഹി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി വന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒര​വ​സ​ര​ത്തിൽ ദി​വാൻ​ജി സമാ​ധാ​നം ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും, അദ്ദേ​ഹം ബോ​ധി​പ്പി​ച്ച സമാ​ധാ​നം തൃ​പ്തി​ക​ര​മ​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു് ശിക്ഷ നല്കാൻ മഹാ​രാ​ജാ​വി​നെ ഉപ​ദേ​ശി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു​വ​ത്രേ. ദി​വാൻ​ജി​യ്ക്കു യു​ക്ത​മെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്ന ശിക്ഷ നല്കി​ക്കൊ​ള്ളാൻ ഗം​ഭീ​രാ​ശ​യ​നായ മഹാ​രാ​ജാ​വു് കല്പി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും ശിക്ഷ ഒന്നും ഉണ്ടാ​യി​ല്ല. മറ്റൊ​രി​ക്കൽ മേനോൻ ടി. എസ്. നാ​രാ​യ​ണ​യ്യ​രെ ചാർ​ജ്ജേ​ല്പി​ച്ചി​ട്ടു് രണ്ടു മാ​സ​ത്തെ അവ​ധി​യെ​ടു​ത്തു. പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ഫയ​ലു​ക​ളെ​ല്ലാം തീർ​ച്ച​ചെ​യ്യാ​തെ കി​ട​പ്പാ​യി. അവ​ധി​യിൽ ഇരു​ന്ന മേനോൻ ചെ​ന്നാ​ണു് ഒടു​വിൽ അവ​യ്ക്കെ​ല്ലാം യഥോ​ചി​ത​മായ തീർ​ച്ച ചെ​യ്ത​തു്.

കൊ​ച്ചീ​സ്റ്റേ​റ്റു​മാ​നു​വൽ, സെൻ​സ​സ്റി​പ്പോർ​ട്ടു് എന്നീ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​പു​ല​മായ ചരി​ത്ര​പ​രി​ജ്ഞാ​ന​വും, ആം​ഗ​ല​ഭാ​ഷാ​പാ​ണ്ഡി​ത്യ​വും പ്ര​ക​ട​മാ​കു​ന്നു​ണ്ടു്. ഇവ​യ്ക്കു പുറമേ പ്രി​യ​ദർ​ശി​കാ​നാ​ട​ക​ത്തി​ന്റെ തർ​ജ്ജ​മ​യും ഒരു നോ​വ​ലും അദ്ദേ​ഹം എഴു​തീ​ട്ടു​ള്ള​താ​യി പറ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അവ അച്ച​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല.

ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ നി​ന്നു് പി​രി​ഞ്ഞു് ദീർ​ഘ​കാ​ല​ത്തെ വി​ശ്ര​മ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം അദ്ദേ​ഹം 112 മീനം 21-ാം തീയതി ദി​വം​ഗ​ത​നാ​യി.

മീ​നാ​ക്ഷി എന്ന നോ​വ​ലി​ന്റെ കർ​ത്താ​വാ​യി​രു​ന്നു. ഇന്ദു​ലേ​ഖ​യെ അനു​ക​രി​ച്ചു് എഴു​തിയ ഈ കഥയെ പറ​ങ്ങോ​ടീ​പ​രി​ണ​യ​ത്തിൽ അതി​പ​രു​ഷ​മാ​യി ആക്ഷേ​പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ചില വർ​ണ്ണ​ന​ങ്ങൾ അത്യ​ന്തം അശ്ലീ​ല​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി​യു​ടെ ഉട​മ​സ്ഥ​നും പത്രാ​ധി​പ​രു​മാ​യി കു​റേ​ക്കാ​ലം ഇരു​ന്ന​ശേ​ഷം ബി. എൽ. പരീ​ക്ഷ ജയി​ച്ചു് വക്കീൽ​പ​ണി​യിൽ ഇരു​ന്നു. വലിയ ഭക്ത​നും പരോ​പ​കാ​ര​ത​ല്പ​ര​നും ആയി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം അനേകം വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ​ക്കു് ധന​സ​ഹാ​യം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. 1084-ൽ ആണെ​ന്നു തോ​ന്നു​ന്നു, ഞാൻ എറ​ണാ​കു​ളം കാ​ളേ​ജിൽ എഫ്. ഏ. ക്ലാ​സ്സിൽ പഠി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് കാ​ര്യ​വ​ശാൽ അദ്ദേ​ഹ​വു​മാ​യി പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ക​യും അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കു ചില ഒത്താ​ശ​കൾ ചെ​യ്തു തരി​ക​യും ചെ​യ്തു. ഋഷി​മാ​രു​ടെ രീ​തി​യിൽ താടി വളർ​ത്തി നീ​ട്ടി​യി​ട്ടി​രു​ന്ന ആ മു​ഖ​ത്തി​ന്റെ സാ​ത്വി​ക​ഭാ​വം ഇപ്പോ​ഴും എന്റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തിൽ നി​ന്നും മാ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നാൽ സ്ഥാ​പി​ത​മായ വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി സംഘം വള​രെ​ക്കാ​ലം ഭം​ഗി​യാ​യി നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ആ സം​ഘ​ത്തി​ന്റെ നാ​വാ​യി​രു​ന്നു വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി. അതി​ന്റെ എല്ലാ ലക്ക​ത്തി​ലും ഇങ്ങ​നെ ഒരു പര​സ്യം കാ​ണു​മാ​യി​രു​ന്നു:

“വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി സംഘം.”

“വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി എന്റെ ഉദ്ദേ​ശ​പ്ര​കാ​രം നട​ത്തു​ന്ന​താ​യാൽ ആയതു സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം അതി​ന്നു് ഉട​മ​സ്ഥ​നും പത്രാ​ധി​പ​രും രണ്ടു​പേ​രും ആ സ്ഥി​തി​യിൽ ഉള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഉപ​പ​ത്രാ​ധി​പ​ന്മാ​രാ​യി ഒരാൾ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പരി​ജ്ഞാ​നം ഉള്ള​താ​യും വേറെ ഒരാൾ ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ന്റെ പരി​ജ്ഞാ​നം കൂ​ടാ​തെ സം​സ്കൃ​ത​പ​രി​ജ്ഞാ​നം ഉള്ള​താ​യും ഇരി​ക്ക​ണം. ലേ​ഖ​ക​ന്മാ​രിൽ ആ രണ്ടു തര​ക്കാ​രും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണം. എന്നാ​ലേ വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി​യിൽ ഉദ്ദേ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​കാ​രം പൂർ​വ​നാ​ഗ​രി​ക​ത്വം കൊ​ണ്ടും പശ്ചി​മ​നാ​ഗ​രി​ക​ത്വം കൊ​ണ്ടും ഉണ്ടാ​കു​ന്ന മു​ഴു​വൻ ഗു​ണ​ങ്ങ​ളെ ഈ മാ​സി​ക​യാൽ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉണ്ടാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കാൻ സാ​ധി​ക്ക​യു​ള്ളു.”

ഓരോ ലക്ക​ത്തി​ലും പ്രൗ​ഢ​മായ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ, രാ​ജ്യ​ഭ​ര​ണ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​മർ​ശ​ന​ങ്ങൾ, ഗ്ര​ന്ഥ​നി​രൂ​പ​ണ​ങ്ങൾ, കവി​ത​കൾ, മറ്റു മാ​സി​ക​ക​ളി​ലെ​യും പത്ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​യും വി​വ​ര​ക്കു​റി​പ്പു​കൾ, മാ​സ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങൾ, പഞ്ചാം​ഗം ഇങ്ങ​നെ പല കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ചേർ​ത്തു​വ​ന്ന​തി​നാൽ, വി​ദ്യാ​വി​നോ​ദി​നി കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഏറ്റ​വും പ്ര​സി​ദ്ധ മാ​സി​ക​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. പത്രാ​ധി​പ​രായ ഗോ​പാ​ല​മേ​നോൻ തന്നെ ‘നാ​ട്ടു​രാ​ജാ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടെ അധി​കാ​ര​ങ്ങ​ളും അവ​കാ​ശ​ങ്ങ​ളും ബാ​ദ്ധ്യ​ത​ക​ളും,’ ‘നാ​ട്ടു​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ സഭ​ക​ളും വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്ര​ങ്ങ​ളും,’ ‘പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ നൂ​ത​ന​മ​ട്ടു​കൾ,’ ‘നാ​ട്ടു​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ ഭര​ണ​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ,’ ‘ജാ​ത്യാ​ചാ​രം,’ ‘ഒറ്റ​ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ,’ ‘നാ​ട്ടു​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ ഗൂ​ഢ​ശ​ക്തി​കൾ,’ ‘സൂ​ക്ഷ്മ​ധർ​മ്മം,’ ‘തി​രു​വി​താ​കൂ​റി​ലെ കണ്ടെ​ഴു​ത്തും കൊ​ച്ചി​യി​ലെ കണ​ക്കെ​ഴു​ത്തും’ എന്നി​ങ്ങ​നെ വി​ജ്ഞാ​ന​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളായ അനേകം ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ എഴു​തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ജാ​ത്യാ​ചാ​രം എന്ന ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ലെ ഒരു രസ​ക​ര​മായ ഭാഗം ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

“ഒരു ഈഴ​വ​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ ഒരു ഉത്സ​വം നട​ത്തി​യാൽ കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു് അവർ​ക്കു് താ​ല്പ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആയ​തി​നെ ചില നാ​യ​ന്മാർ വി​രോ​ധി​ച്ചു. അക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ അവർ ഹർജി കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ഒരു​ങ്ങി. ഹർ​ജി​ക്കു ആവ​ശ്യ​മി​ല്ല. ആഘോ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു വേ​ണ്ടു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ഒരു​ക്കി​യാൽ പബ്ളി​ക്ക്റോ​ഡിൽ കൂടി ഞാൻ കൂടെ നി​ന്നു് ആ ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര നട​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കാം. പി​ന്ന​ത്തേ​തിൽ അവ​രു​ടെ സ്വ​ന്തം ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ അങ്ങ​നെ ചെ​യ്യാം. എന്നാൽ ഞാൻ ഒരു​മി​ച്ചു് പബ്ളി​ക്കു റോഡിൽ കൂടി പോ​കു​മ്പോൾ ബ്രാ​ഹ്മ​ണർ വന്നാൽ വഴി മാ​റു​വാൻ ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, എന്റെ അടു​ക്കൽ വന്ന സം​ഘ​ക്കാർ​ക്കു് അതു സമ്മ​ത​മ​ല്ല. അവർ ആച​രി​ച്ചു വന്ന​തു് ആച​രി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ദോ​ഷ​മു​ണ്ട​ത്രെ. ‘അടി​യ​ങ്ങൾ​ക്കും ചെ​റു​മ​ക്ക​ളും മറ്റും വഴി​മാ​റി തരേ​ണ്ട​ത​ല്ലേ’ എന്നു മറു​പ​ടി പറ​ഞ്ഞു. ഞാൻ അവ​രോ​ടു് പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളു​വാ​നും പറ​ഞ്ഞു. ഈ വൃ​ത്താ​ന്തം അന്നു ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന ദിവാൻ ഗോ​വി​ന്ദ​മേ​നോൻ അവർ​ക​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ആല​പ്പു​ഴെ ഉദ്യോ​ഗം വഹി​ച്ചി​രു​ന്ന ക്രോ​ഫർ​ഡു സാ​യ്പി​ന്റെ ഒരു കഥ പറ​ഞ്ഞു. ക്ഷേ​ത്ര​ത്തിൽ നി​ന്നും ഒരു നായർ ചോറു കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന സമയം സാ​യ്പി​ന്റെ വേ​ല​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന ഒരു ഈഴവൻ തീ​ണ്ടി. ആ ഈഴവനെ നായർ ഒന്നു തല്ലി. ആ ഈഴവൻ വിവരം സാ​യ്പി​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അന്യാ​യം കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു പറ​ഞ്ഞു. നായർ ഭയ​പ്പെ​ട്ടു ഏതാ​യാ​ലും ആ നാ​യർ​ക്കു തല്ക്കാ​ലം ഒരു​പാ​യം തോ​ന്നി​യ​തു് ഒരു പു​ല​യ​നെ​ക്കൊ​ണ്ടു് ആ ചോറു് എടു​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്ന​തി​നാ​യി​രു​ന്നു. സാ​യ്പി​ന്റെ അടു​ക്കൽ ചെ​ന്ന​പ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹം നാ​യ​രോ​ടു് “എന്തു​കൊ​ണ്ടു് ഈഴവൻ തന്റെ അടു​ക്കൽ കൂടി പോ​യ​തി​നാൽ തനി​ക്കു് ഈ ചോറു് ഉണ്ടു​കൂ​ടെ? ഇവനും താനും തമ്മിൽ ഈ വി​ഷ​യ​ത്തിൽ എന്തു വ്യ​ത്യാ​സ​മാ​ണു​ള്ള​തു്? നി​ങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും ദേ​ഹ​ത്തി​ലു​ള്ള രക്ത​ത്തി​നു് വല്ല വ്യ​ത്യാ​സ​വു​മു​ണ്ടോ?” എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ കേ​ട്ടു് നായർ ഭയ​ന്നു് ഒരു വ്യ​ത്യാ​സ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു. മേലാൽ ഈ വിധം വര​രു​തെ​ന്നു് സാ​യ്പു് താ​ക്കീ​തു ചെ​യ്തു. സമർ​ത്ഥ​നായ നായർ അപ്പോൾ സാ​വ​ധാ​ന​ത്തിൽ ആരം​ഭി​ച്ചു് ഇപ്ര​കാ​രം പറ​ഞ്ഞു: “എന്റെ ചോറു് എനി​ക്കു് ഉപ​യോ​ഗ​മി​ല്ലാ​താ​ക്കിയ ദ്വേ​ഷം നി​മി​ത്തം ഞാൻ ഇങ്ങ​നെ അബ​ദ്ധം പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ച​താ​ണു്.” അപ്പോൾ സാ​യ്പ്: “എന്തു​കൊ​ണ്ടു്; ആ ചോറു് അയാൾ​ക്കു് ഉണ്ടു​കൂ​ടെ​യോ” എന്നു് പി​ന്നെ​യും ചോ​ദി​ച്ചു. നായർ അതി​നു​ത്ത​രം പറ​ഞ്ഞു: “ആ ചോറു് ഞാൻ ഇവിടെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആയതു് എന്റെ മേൽ ആവ​ലാ​തി​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള ഈ ഈഴവൻ ഉണ്ടാൽ മതി. ഞാനും ഉണ്ണാം.” സാ​യ്പ് അതു് കേ​ട്ടു് ശരി എന്നും പറ​ഞ്ഞു് തന്റെ ശി​ഷ്യ​നായ ഈഴവനെ വി​ളി​ച്ചു് ഉണ്ണ​രു​തോ എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. അപ്പോൾ ചോറു കയ്യിൽ വച്ചി​രു​ന്ന​തു് ഒരു ചെ​റു​മൻ ആണെ​ന്നു കണ്ട ഈഴവൻ പാ​ടി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു. എന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ന്നു സാ​യ്പു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോൾ, “ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ തീ​ണ്ട​ലു​ണ്ടു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ചെ​റു​മൻ തൊട്ട ചോറു് എനി​ക്കു​ണ്ടു​കൂ​ടാ” എന്നു് അയാൾ പറ​ഞ്ഞു. സാ​യ്പ് വേ​റൊ​ന്നും മി​ണ്ടാ​തെ നാ​യ​രോ​ടു് ചോ​റി​നു് എന്തു വി​ല​യു​ണ്ടെ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. ആ സംഖ്യ ഉടനേ പെ​ട്ടി തു​റ​ന്നു എടു​ത്തു​കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് പൊ​യ്ക്കൊ​ള്ളു​വാൻ പറ​ഞ്ഞു. ശി​ഷ്യ​നോ​ടു്, “നീ എന്നോ​ടു സംഗതി മു​ഴു​വ​നും പറ​ഞ്ഞി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ഇങ്ങ​നെ വി​ഢ്യാ​നാ​വു​ക​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു” എന്നും പറ​ഞ്ഞു​വ​ത്രേ.

ഗോ​പാ​ല​മേ​നോൻ ഒരു തീ​യോ​ഫി​സ്റ്റ് (ബ്ര​ഹ്മ​വി​ദ്യാ​സം​ഘാ​ഗം) ആയി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം ജാ​തി​വ്യ​ത്യാ​സ​ത്തെ തെ​ല്ലു പോലും ആദ​രി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല.

1036-ൽ ജനി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹം കണ്ട​ത്തിൽ വർ​ഗ്ഗീ​സു​മാ​പ്പി​ള​യു​ടെ നി​ത്യ​സ​ഹ​ചാ​രി​യാ​യ​രി​രു​ന്നു. മല​യാ​ള​മ​നോ​ര​മ​യു​ടേ​യും ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി​യു​ടേ​യും പ്ര​വർ​ത്ത​ക​ന്മാ​രിൽ പ്ര​മാ​ണി അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നു പറയാം. പതി​നാ​റാം​വ​യ​സ്സിൽ അദ്ദേ​ഹം രജി​സ്ത്രേ​ഷൻ​ഡി​പ്പാർ​ട്ടു​മെ​ന്റിൽ കയ​റു​ക​യും പന്ത്ര​ണ്ടു​കൊ​ല്ലം അതിൽ ഇരു​ന്ന​ശേ​ഷം രാ​ജി​വ​ച്ചു് പത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ത്തിൽ പ്ര​വേ​ശി​ക്ക​യും ചെ​യ്ത​താ​ണ് മറി​യാ​മ്മ​നാ​ട​കം, ബാ​ലി​കാ​സ​ദ​നം ഇവ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളാ​കു​ന്നു. 115 ഇടവം 7-ാം നു മരി​ച്ചു.

വട​ക്കേ​ക്കു​റു​പ്പ​ത്തു് കു​ഞ്ഞൻ​മേ​നോൻ ഒരു മഹാ​പ​ണ്ഡി​ത​നായ സാ​ഹി​ത്യ സേ​വ​ക​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഉപ​ന്യാ​സ​ങ്ങ​ളും ‘വി​ദ്യാ​ഭ്യാസ’വും പലേ​കു​റി പാ​ഠ​പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം Herbert Spencers’ Education എന്ന കൃ​തി​യു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണു്. ഇതു കൂ​ടാ​തെ സ്വാ​മി വി​വേ​കാ​ന​ന്ദ​ന്റെ ഭക്തി​യോ​ഗം, കർ​മ്മ​യോ​ഗം, ജ്ഞാ​ന​യോ​ഗം ഇവയും അദ്ദേ​ഹം ലളി​ത​ഭാ​ഷ​യിൽ വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. എന്നാൽ ഏറ്റ​വും പ്ര​ധാ​ന​മായ കൃതി ‘ഭഗ​വ​ദ്ഗീത’യുടെ വ്യാ​ഖ്യാ​ന​മാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം 1118-ൽ മരി​ച്ചു.

അദ്ദേ​ഹം നാ​ഗാ​ന്ദം, രത്നാ​വ​ലി എന്നീ ശ്രീ​ഹർ​ഷ​കൃ​തി​കൾ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. 1116 കർ​ക്ക​ട​ക​ത്തിൽ മരി​ച്ചു.

അദ്ദേ​ഹം മാ​ന​വി​ക്ര​മൻ ഏട്ടൻ തമ്പു​രാ​ന്റെ സദ​സ്യ​രിൽ ഒരാ​ളാ​യി​രു​ന്നു. അവി​ടു​ന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അഭിനവ ഭട്ട​ബാ​ണൻ എന്ന ബി​രു​ദം നല്കി. കേ​ര​ള​പാ​ണി​നീ​യം വി​മർ​ശം വഴി​ക്കാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം കേ​ര​ളീ​യർ​ക്കു പരി​ചി​ത​നാ​യ​തു്. നല്ല വൈ​യാ​ക​ര​ണ​നും ആല​ങ്കാ​രി​ക​നും ആയി​രു​ന്നു. ചാ​രു​ച​ര്യാ​ശ​ത​കം മല​യാ​ള​ത്തിൽ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. 1119-ൽ ദി​വം​ഗ​ത​നാ​യി.

രത്ന​പ്രഭ മഹാ​കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ കർ​ത്താ​വായ ഇദ്ദേ​ഹം 1116-ൽ പര​ലോ​കം പ്രാ​പി​ച്ചു.

പാ​ല​ക്കാ​ട്ടു​ള്ള ഒരു പു​രാ​തന ഗൃ​ഹ​മാ​ണു് കോ​ങ്ങോ​ട്ടു്. മി: കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ 1059-ൽ ജനി​ച്ചു. നല്ല കാ​ഥി​ക​നും ഗവേ​ഷ​ക​നും ജൗ​തി​ഷി​ക​നും ആയി​രു​ന്നു. തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് ആദ്യം വന്ന അവ​സ​ര​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം എന്നോ​ടു​കൂ​ടി ഒരാ​ഴ്ച​വ​ട്ട​ത്തോ​ളം താ​മ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. 1119 വൃ​ശ്ചി​കം 9-ാം നു മരി​ച്ചു. ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ, ഋതു​മ​ഞ്ജ​രി, ഗവേ​ഷ​ണ​പ​ര​ങ്ങ​ളായ അനേകം ഉപ​ന്യാ​സ​ങ്ങൾ മു​ത​ലാ​യ​വ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം ഭാ​ഷ​യ്ക്കു സമ്മാ​നി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്.

നമ്പൂ​തി​രി സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ സമു​ദ്ധാ​ര​ണ​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി മന​സ്സു മു​ട്ടി പ്ര​വർ​ത്തി​ച്ചു പോന്ന ഈ ധന്യൻ മം​ഗ​ളോ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ പത്രാ​ധി​പ​ത്യം കു​റേ​ക്കാ​ലം വഹി​ക്ക​യും ‘അഫ​ന്റെ മകൻ’ എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ കഥ എഴുതി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു. 1119-ൽ ദി​വം​ഗ​ത​നാ​യി.

കോ​ട്ട​യ്ക്കൽ സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ഷ​ത്തു കാ​ല​ത്താ​ണു് ഈ മഹാ​നു​ഭാ​വ​നെ എനി​ക്കു കാ​ണ്മാ​നു​ള്ള ഭാ​ഗ്യം ലഭി​ച്ച​തു്. അന്നു് അദ്ദേ​ഹം കോ​ട്ട​യ്ക്ക​ലി​നേ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള പലേ പു​രാ​ത​നേ​തി​ഹാ​സ​ങ്ങ​ളെ സര​സ​മാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചു കേൾ​പ്പി​ച്ചു. ഈ മഹാ​നു​ഭാ​വ​നെ മന​സ്സിൽ വച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് സി. വി. പ്രേ​മാ​മൃ​ത​ത്തി​ലെ പങ്കി​പ്പ​ണി​ക്ക​രെ ചി​ത്ര​ണം ചെ​യ്ത​തെ​ന്നു​കൂ​ടി ഇവിടെ പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

എന്താ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് സാ​ഹി​ത്യ ചരി​ത്ര​ത്തിൽ സ്ഥാ​നം എന്നു ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അവ​രു​ടെ ഉപ​യോ​ഗാർ​ത്ഥം സഞ്ജ​യ​ന്റെ ഒന്നു രണ്ടു വാ​ക്യ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

“ആ കാ​ല​ത്തെ പത്രിക (കേ​ര​ള​പ​ത്രിക) യുടെ മു​ഖ​പ്ര​സം​ഗ​ങ്ങൾ നി​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? പത്ര​പ്ര​വർ​ത്തന ലോ​ക​ത്തിൽ ഇട​ങ്ക​യ്യും വല​ങ്ക​യ്യും ഒരു​പോ​ലെ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന ആ സവ്യ​സാ​ചി—ഖാ​ണ്ഡ​വ​ത്തെ ദഹി​പ്പി​ച്ച​തു​പോ​ലെ ധർ​മ്മ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ അധർ​മ്മ​വ​ന​ത്തെ നശി​പ്പി​ച്ച ആ വിജയൻ–സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള​യായ മഹാ​ഭീ​ഷ്മ​രെ​പ്പോ​ലും കു​റേ​ക്കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് ശര​ശ​യ​ന​ത്തി​ലാ​ക്കിയ ആ സു​ഭ​ദ്രാ​വ​ല്ല​ഭൻ—നൂ​റ്റു​വർ എല്ലാം പി​ടി​ച്ച​ട​ക്കി നാ​ട്ടിൽ നി​ന്നു തച്ചോ​ട്ടി​യ​പ്പോൾ കൂടി മനം പത​റാ​തി​രു​ന്ന ആ സു​ഭ​ദ്രാ​വ​ല്ല​ഭൻ—പട​ക്ക​ള​ത്തിൽ​വ​ച്ചു് പര​മാ​ത്മാ​വി​നെ​ന്ന​പോ​ലെ, പാ​ല​ക്കാ​ട്ടു വച്ചു് വന്ദ്യ​ശ്രീ​മ​തി തര​വ​ത്തു് അമ്മാ​ളു അമ്മ​യാൽ ശാ​ന്തി​മ​ന്ത്രം ഉപ​ദേ​ശി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആ പാർ​ത്ഥൻ–നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഇനി​യും ആളെ മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ലെ​ന്നോ? സാറേ, നമ്മു​ടെ ഈ ‘ഠ’കാര വട്ട​മായ കേ​ര​ള​ത്തിൽ–കേ​ര​ള​ത്തിൽ അങ്ങ​നെ രണ്ടാൾ​ക്കു സ്ഥ​ല​മു​ണ്ടോ?–സാ​ക്ഷാൽ—സാ​ക്ഷാൽ. കെ. രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​കൂ​ടി, പത്ര​ലോ​ക​ത്തി​ലെ ദ്രോ​ണാ​ചാ​ര്യ​രായ ഞങ്ങ​ളു​ടെ ആശാനെ തൊ​ഴു​തു കു​മ്പി​ട്ടി​ട്ടാ​ണു്–അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ആശി​സ്സോ​ടും അനു​മ​തി​യോ​ടും കൂ​ടി​യാ​ണു്—‘വൃ​ത്താ​ന്ത പത്ര​പ്ര​വർ​ത്തന’മാ​കു​ന്ന അത്ഭു​താ​വ​ഹ​മായ ആ മെ​യ്യി​റ​ക്കം പയ​റ്റി​നെ കള​രി​യിൽ വച്ചു് പയ​റ്റി കാ​ണി​ച്ച​തു്! രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യു​ടെ വൃ​ത്താ​ന്ത പത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​നു് അത്യു​ജ്വ​ല​മായ ഒരു അവ​താ​രിക എഴു​തി​യ​തും കു​ഞ്ഞു​രാ​മ​മേ​നോ​നാ​യി​രു​ന്നു; ഞങ്ങ​ളു​ടെ ആശാൻ–ആശാ​നാ​യി​രു​ന്നു”

1884-ൽ അദ്ദേ​ഹം സ്ഥാ​പി​ച്ച​താ​ണു് കേ​ര​ള​പ​ത്രിക എന്ന പ്ര​സി​ദ്ധ പത്രം. ഒരു അൻ​പ​തു​കൊ​ല്ല​ത്തോ​ളം—എന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ മരി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ—അദ്ദേ​ഹം തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു അതി​ന്റെ മാ​നേ​ജ​രും. ആ പത്ര​ത്തി​ന്റെ ഓരോ ലക്ക​വും വി​റ​യ്ക്കു​ന്ന കൈ​ക​ളോ​ടും തു​ടി​ക്കു​ന്ന ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളേ​ാ​ടും കൂ​ടി​യാ​ണു് അഴി​മ​തി​ക്കാ​രായ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ തു​റ​ന്നു വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. ഉത്ത​ര​ഭാ​ര​ത​ത്തിൽ അമൃ​ത​ബ​ജാർ പത്രി​ക​യു​ടെ പത്രാ​ധി​പ​രാ​യി​രു​ന്ന മോ​ത്തി​ലാൽ ഘോഷ് എപ്ര​കാ​ര​മോ അതു​പോ​ലെ കേ​ര​ള​ത്തിൽ കു​ഞ്ഞു​രാ​മ​മേ​നോൻ പത്ര​ക്കാർ​ക്കു് ഒരു ആചാ​ര്യൻ തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

“റാ​വു​സാ​ഹേ​ബ്ബ് ചെ​ങ്കു​ള​ത്തു കു​ഞ്ഞു​രാ​മ​മേ​ന​വ​ന്നു് സ്മാ​ര​ക​സ്തം​ഭ​മൊ​ന്നും വേണ്ട. മഹാ​നായ അല​ക്സാ​ന്തർ​ക്കും ജൂ​ലി​യ​സ് സീ​സർ​ക്കും വേണം. അവർ സ്ഥാ​പി​ച്ച സാ​മ്രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളെ​വി​ടെ? കു​ഞ്ഞു​രാ​മ​മേ​നോൻ നട്ട വി​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഒരു വൻ​പി​ച്ച ഉദ്യാ​ന​മാ​ണു് ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ലോ​ക​മു​ള്ളി​ട​ത്തോ​ളം കാലം മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കു​ന്തോ​റും അതു വർ​ദ്ധി​ക്കു​ക​യേ ഉള്ളു. ഇന്നു നി​ങ്ങൾ നാ​ടെ​ങ്ങും കാ​ണു​ന്ന വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്ര​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വിജയ പതാ​ക​ക​ളാ​ണു്.” എന്നു സഞ്ജ​യൻ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു് അക്ഷ​രം​പ്ര​തി പര​മാർ​ത്ഥ​മാ​ണു്.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് രണ്ടേ രണ്ടു ദോ​ഷ​ങ്ങ​ളേ ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു​വെ​ന്നു് സഞ്ജ​യൻ പറ​യു​ന്നു. ഒന്നു്–“വാർ​ദ്ധ​ക്യം ബാ​ധി​ച്ച ഞങ്ങ​ളു​ടെ ആശാ​ന്റെ കണ്ണു​കൾ മഹാ​ത്മാ​ഗാ​ന്ധി​യാ​കു​ന്ന ഹി​മാ​ല​യ​ത്തെ മൂ​ടൽ​മ​ഞ്ഞാ​ണെ​ന്നു തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചു.” രണ്ടു്—“ഒരു പച്ച​ക്ക​ള​വി​ന്മേൽ, ജന​ശ്രു​തി അധി​ക​കാ​ല​ത്തേ​ക്കു നി​ല​നി​ല്ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള ന്യാ​യ​ത്തി​ന്മേൻ, വാ​സ്ത​വ​മെ​ന്നു​ത​ന്നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന തു​ഞ്ച​ത്താ​ചാ​ര്യ​രു​ടെ ഏക ദോഷം ഞങ്ങ​ളു​ടെ ആശാ​നെ​യും ബാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നു.”

വട​ക്കേ മല​യാ​ള​ത്തു​ള്ള ഒരു പ്ര​സി​ദ്ധ കു​ടും​ബ​മാ​ണു് കു​ട്ട​മ​ത്തു കു​ന്നി​യൂ​രു്. ആ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി​ക്കു​റു​പ്പു് എന്നൊ​രാൾ ദേ​വീ​മാ​ഹാ​ത്മ്യം ഭാ​ഷ​യാ​യി രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഗി​നേ​യ​നാ​യി​രു​ന്ന ചെറിയ രാ​മ​ക്കു​റു​പ്പും (1022-1081) കു​ഞ്ഞി​ക്കേ​ളു​ക്കു​റു​പ്പും കവി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. ശ്രീ​രാ​മാ​വ​താ​രം ചെറിയ രാ​മ​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റേ​യും, ഖരവധം ഓട്ടൻ​തു​ള്ളൽ കേ​ളു​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റേ​യും കൃ​തി​ക​ളാ​ണു്. അവ​രു​ടെ ഭാ​ഗി​നേ​യ​നായ കു​ഞ്ഞ​മ്പു​ക്കു​റു​പ്പു വൈ​ദർ​ഭീ​വാ​സു​ദേ​വം, അം​ശു​മ​തീ ധർ​മ്മ​ഗു​പ്തം, കീർ​ത്തി​ഭൂ​ഷ​ണ​ച​രി​ത്രം, ഉഷാ​നി​രു​ദ്ധം ഇത്യാ​ദി പല കൃ​തി​കൾ രചി​ച്ച​ശേ​ഷം 1086-ൽ മരി​ച്ചു. കു​ഞ്ഞു​കൃ​ഷ്ണ​ക്കു​റു​പ്പു് 1056-ൽ ജനി​ച്ചു. സംഗീത സാ​ഹി​ത്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഒരു​പോ​ലെ നി​പു​ണ​നാ​യി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം അനേകം ഖണ്ഡ​കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും, കാ​ളി​യ​മർ​ദ്ദ​നം ഭാ​ഷാ​യ​മ​ക​കാ​വ്യം, മൂ​കാം​ബി​കാ​പു​രാ​ണം കി​ളി​പ്പാ​ട്ടു്, ബാ​ല​ഗോ​പാ​ലം ആട്ട​ക്കഥ മു​ത​ലായ കൃ​തി​ക​ളും രചി​ച്ചു് ഭാഷയെ പരി​പോ​ഷി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു്, 1119-ൽ ദി​വം​ഗ​ത​നാ​യി. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ഒരു പദ്യം ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

അമ്മ​യും ഞാനും

1. ആലം​ബ​മി​ല്ലാ​ത്തി​ട​ത്താ​ലം​ബ​മ​വ്യ​ക്ത​മാ​യ് ലോലംബ നീ​ലാ​കാ​ശ​വി​ഗ്ര​ഹം കൈ​ക്കൊ​ണ്ട നീ നക്ഷ​ത്ര​വൃ​ന്ദ​ങ്ങ​ളെ​ത്താ​ങ്ങു​ന്ന തൃ​ക്കൈ​ക​ളാൽ നി​ത്യ​വും തഴു​കു​ന്നി​തെ​ന്നെ​യി​മ്മാ​ഹേ​ശ്വ​രി. ഭവ്യ​മാ​മു​ഷ​സ്സ​ന്ധ്യ​തോ​റു​മേ കാ​ണു​ന്ന നി- ന്ന​വ്യ​ക്ത ഹസ്ത​ത്തി​ങ്കൽ കന​ക​ത്താ​മ്പാ​ളം ഞാൻ വൻ​ദൂ​ര​ത്തെ​ഴു​മ​തിൽ​നി​ന്നൂ​റും സമു​ജ്ജ്വല സി​ന്ദൂ​ര​ച്ചാ​റിൽ മു​ക്കി ലോ​ക​ത്തേ രഞ്ജി​പ്പു നീ. ഓരോരോ ധാരകളുമതിലജ്ജീവാമൃത-​ സാ​ര​മു​ള്ള​ട​ക്കിയ ചു​ക​ന്ന ശാ​ല​ക​കൾ വൃ​ക്ഷ​വു​മ​ശ്ശ​ലാ​ക​യേ​റ്റൊ​ട്ടൊ​ന്നു കണ്മി​ഴി​ച്ചു വി​ശ്വ​മാ​താ​വേ! നന്നാ​യ് പൊ​ഴി​പ്പു പൂ​പ്പു​ഞ്ചി​രി. എടു​ത്താ​ലൊ​ടു​ങ്ങി​ല്ല, കൊ​ടു​ത്താൽ കു​റ​യി​ല്ല, മു​ട​ക്കം വരാ​റി​ല്ല കൊ​ടു​പ്പാ​നൊ​രി​ക്ക​ലും സ്ഫു​ട​മ​ജ്ജീ​വാ​മൃ​തം നി​റ​ച്ചു തൃ​ക്ക​യ്യിൽ നീ- യെ​ടു​ത്ത പൊൻ​പാ​ത്ര​മി​തെ​ത്ര​കാ​ല​മാ​യ​മ്മേ! അത്ര​കാ​ല​വും നിൻ പൊൻ​പാ​ത്ര​സി​ന്ദൂ​ര​ത്തി​ങ്കൽ സക്ത​നാ​യ് വീ​ണു​രു​ണ്ടു ഞാ​നെ​ത്ര വാ​ണി​രി​ക്കാം.

‘മാ​ടാ​യി​ക്കു​ന്നു്’എന്ന കൃ​തി​യി​ലെ രണ്ടു പദ്യ​ങ്ങൾ,

തെ​ങ്ങൊ​ളി​മ​ഠം റ്റി. എം. രാ​മൻ​ന​മ്പ്യാർ 1043-ൽ ജനി​ച്ചു. പോർ​ലാ​തി​രി ഉദ​യ​വർ​മ്മ തമ്പു​രാ​ന്റെ സദ​സ്സി​ലെ ഒരു അം​ഗ​വും സാ​മാ​ന്യം നല്ല വാ​സ​ന​യു​ള്ള കവി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. മു​കു​ന്ദാ​ന​ന്ദം ഭാണം, മു​കു​ന്ദ​മാ​ലാ​സ്തു​തി, ചി​ത്ര​കേ​തു​ച​രി​തം തു​ള്ളൽ, ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണ​ദൂ​തു് കൈ​കൊ​ട്ടി​ക്ക​ളി​പ്പാ​ട്ടു് ഇത്യാ​ദി കൃ​തി​കൾ​ക്കു പുറമേ കവ​ന​കൗ​മു​ദി, കവ​നോ​ദ​യം ഇത്യാ​ദി മാ​സി​ക​കൾ വഴി​ക്കു് അനേകം ഖണ്ഡ​കൃ​തി​ക​ളും പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ണ്ടു്. 1115-ൽ മരി​ച്ചു. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി പള്ളി​ക്കെ​ട്ടു​വർ​ണ്ണ​ന​യിൽ ഏതാ​നും വരികൾ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു കൊ​ള്ളു​ന്നു.

അന​ന്ത​പു​ര​ത്തു രാ​ജ​രാ​ജ​വർ​മ്മ മൂ​ത്ത​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ സീ​മ​ന്ത​പു​ത്ര​നാ​യി 1044-ൽ ജനി​ച്ചു. നല്ല പണ്ഡി​ത​നും കു​ശാ​ഗ്ര​മ​തി​യും ഗവേഷണ ചതു​ര​നും കവി​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഡാക്‍ടർ കൃ​ഷ്ണൻ പണ്ടാ​ല​യും, ടി. കെ. കൃ​ഷ്ണ​മേ​നോൻ അവർ​ക​ളും ചേർ​ന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ തു​ട​ങ്ങിയ ലഘു​ശാ​സ്ത്ര പാ​ഠാ​വ​ലി​യു​ടെ ആദ്യ​പു​സ്ത​ക​മായ പ്ര​വേ​ശിക എഴു​തി​യ​തു് അവി​ടു​ന്നാ​യി​രു​ന്നു. ഹാ​ക്സി​ലി​യു​ടെ Introductory Primer എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ അനു​വാ​ദ​മായ പ്ര​സ്തുത കൃ​തി​യിൽ നി​ന്നു്, ശാ​സ്ത്രീയ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളെ ലളി​ത​വും പ്ര​സ​ന്ന​വു​മായ ഭാ​ഷ​യിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കാൻ അവി​ടു​ത്തേ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ചാ​തു​രി നല്ല​പോ​ലെ തെ​ളി​യു​ന്നു. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ഒരു ഖണ്ഡിക ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

“ഒരു പദാർ​ത്ഥ​ത്തി​നു് ഭാ​ര​മു​ണ്ടെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ, ആ പദാർ​ത്ഥം തട​വി​ല്ലാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം ഭൂ​മ​ദ്ധ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു വീഴാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു എന്നർ​ത്ഥ​മാ​കു​ന്നു എന്നു് നാം കണ്ട​ല്ലൊ. കർഷം എന്നു​ള്ള ശബ്ദ​ത്തെ ഭാരം എന്നു​ള്ള അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ആദ്യം ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​വ​ന്നു അതി​നാൽ ഭാ​ര​മു​ള്ള ഒരു പദാർ​ത്ഥം ഭൂ​മ​ദ്ധ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു് കൃ​ഷേ​ളി​മ​മാ​കു​ന്നു എന്നു പറ​യ​പ്പെ​ട്ടു. കേവലം ഈ അർ​ത്ഥ​ത്തിൽ അല്ല ഇപ്പോൾ കർ​ഷ​ശ​ബ്ദ​ത്തെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു്. എന്തെ​ന്നാൽ മഴ​യു​ടെ ബി​ന്ദു ഭൂ​ത​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു വീ​ഴു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ഏതു ഭൗ​തി​ക​പ​ദാർ​ത്ഥ​വും അന്യ​മായ ഭൗതിക പദാർ​ത്ഥ​ത്തോ​ടു് അടു​ക്കു​വാൻ ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു എന്നും, ഒരു പദാർ​ത്ഥ​ത്തി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വം എന്തു​ത​ന്നെ ആയി​രു​ന്നാ​ലും അതി​ന്റെ ഏതെ​ങ്കി​ലും രണ്ടു ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ, തട​വി​ല്ലാ​തി​രു​ന്നെ​ന്നു വരി​കിൽ വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അന്യോ​ന്യം അടു​ക്കും എന്നു​മു​ള്ള സാ​മാ​ന്യ​വി​ധി​യെ അല്ലെ​ങ്കിൽ പ്ര​കൃ​തി​നി​യ​മ​ത്തെ അനേകം സൂ​ക്ഷ്മ​ങ്ങ​ളായ പ്രേ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും കൊ​ണ്ടു് ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാർ നിർ​ണ്ണ​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.”

ഡാ​ക്ടർ ഫാ​സ്റ്റ​രു​ടെ ശരീ​ര​ശാ​സ്ത്ര​വും അവി​ടു​ന്നു ഭാ​ഷാ​ന്ത​രം ചെ​യ്തെ​ങ്കി​ലും, പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​യി തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. ഭാ​ഷാ​മു​ദ്രാ​രാ​ക്ഷ​സ​വും, നള​ച​രി​തം ആട്ട​ക്ക​ഥ​യു​ടെ നാ​ട​ക​രൂ​പ​ത്തി​ലു​ള്ള വി​വർ​ത്ത​ന​വും ആണു് അവി​ടു​ത്തേ ഇതര കൃ​തി​കൾ. ഇവ കൂ​ടാ​തെ ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി​യി​ലും മറ്റും അവി​ടു​ന്നു് അനേകം ഉപ​ന്യാ​സ​ങ്ങൾ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്ക​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. 1119-ൽ അവി​ടു​ന്നു് ദി​വം​ഗ​ത​നാ​യി.

ചോ​ല​ക്ക​ര​യി​ല്ല​ത്തു് പര​മേ​ശ്വ​രൻ​മൂ​സ്സു് 1042-ൽ ജനി​ച്ചു. പു​ന്ന​ശ്ശേ​രി നീ​ല​ക​ണ്ഠ​ശർ​മ്മ എന്ന മഹാ​പ​ണ്ഡി​ത​ന്റെ ശി​ഷ്യ​ന്മാ​രിൽ അഗ്ര​ഗ​ണ്യ​നാ​യി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം ഏറിയ കാലം വി​ജ്ഞാന ചി​ന്താ​മ​ണി മാ​സി​ക​യു​ടേ​യും പ്ര​സ്സി​ന്റേ​യും നട​ത്തി​പ്പിൽ ഗു​രു​വി​നെ സഹാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഈശ്വ​രാ​ന​ന്ദ​സ​ര​സ്വ​തി എന്ന പേരിൽ അദ്ദേ​ഹം മു​പ്പ​തിൽ​പ​രം ജ്ഞാ​ന​സം​വർ​ദ്ധ​ക​ങ്ങ​ളായ ധാർ​മ്മിക ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയിൽ പ്ര​ധാ​നം നാ​രാ​യ​ണീ​യം ശ്യാ​മ​സു​ന്ദ​രം വ്യാ​ഖ്യാ​നം, സന്ധ്യാ​വ​ന്ദ​നം ഭാ​ഷ്യം ഇവ​യാ​കു​ന്നു. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ യശ​സ്സു് പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു് അമ​ര​കോ​ശ​ത്തി​ന്റെ വ്യാ​ഖ്യാ​നം വഴി​യാ​ണു്. ആ കൃ​തി​യെ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു് മാ​ന​വി​ക്ര​മൻ ഏട്ടൻ തമ്പു​രാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു അഭി​ന​വ​വാ​ച​സ്പ​തി എന്ന ബി​രു​ദം നല്കി. ത്രി​വേ​ണി എന്ന പേരിൽ അതി​ന്റെ ഒരു സം​ഗ്ര​ഹം പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നാ​യി പ്ര​സ്സിൽ കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് അധി​ക​കാ​ലം കഴി​യും​മു​മ്പേ—അതാ​യ​തു് 1114 വൃ​ശ്ചി​കം 7-ാം തീയതി—അദ്ദേ​ഹം പര​ലോ​കം പ്രാ​പി​ച്ചു.

ഭാ​ഷാ​സം​ഗീത നാ​ട​കാ​ഭി​ന​യ​ത്തെ കേ​ര​ള​ത്തിൽ പ്ര​ച​രി​പ്പി​ച്ച​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ പ്ര​ധാ​നി​കൾ ടി. സി. അച്യു​ത​മേ​നോൻ, എരുവ ചക്ര​പാ​ണി​വാ​ര്യർ, സര​സ​ഗാ​യ​ക​ക​വി​മ​ണി കെ. സി. കേ​ശ​വ​പി​ള്ള ഇവ​രാ​യി​രു​ന്നു. അവ​രു​ടെ കൃ​തി​കൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ളി​ട​ത്തോ​ളം പ്ര​ചാ​രം മറ്റു നാ​ട്യ​കൃ​തി​കൾ​ക്കൊ​ന്നി​നും ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു നി​സ്സം​ശ​യം പറയാം.

ടി. സി. അച്യു​ത​മേ​നോൻ സാ​മാ​ന്യം വ്യു​ല്പ​ത്തി​യു​ള്ള ഒരു കവി​യും നല്ല ഗാ​യ​ക​നും നട​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. സം​ഗീ​ത​നൈ​ഷ​ധ​ത്തിൽ കി​രാ​ത​ന്റെ പാർ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ അഭി​ന​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. അദ്ദേ​ഹം 1044-ൽ ജനി​ച്ചു. സം​ഗീ​ത​നൈ​ഷ​ധം, ഹരി​ശ്ച​ന്ദ്ര​ച​രി​തം എന്നീ കൃ​തി​കൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വക​യാ​യി മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു ലഭി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയിൽ സം​ഗീ​ത​നൈ​ഷ​ധ​ത്തി​നു് ഇരു​പ​തോ​ളം പതി​പ്പു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള​തിൽ നി​ന്നു് അതി​നു് എത്ര​ത്തോ​ളം പ്ര​ചാ​രം അക്കാ​ല​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നൂ​ഹി​ക്കാം. ആദ്യ​ത്തെ അഞ്ചു വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ​ത്ത​ന്നെ പതി​നാ​യി​രു​ത്തി മു​ന്നൂ​റു പ്ര​തി​കൾ വി​റ്റു​തീർ​ന്നു. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഹരി​ശ്ച​ന്ദ്ര​ച​രി​തം വാ​രി​യ​രു​ടേ​തു​പോ​ലെ പ്ര​സി​ദ്ധ​മ​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം 1117-ൽ മരി​ച്ചു. സംഗീത നൈ​ഷ​ധ​ത്തി​ലെ ഒരു ശ്ലോ​ക​വും ഗാ​ന​വും ചുവടേ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

നടു​വ​ത്തു മഹൻ​ന​മ്പൂ​രി​പ്പാ​ടു് അച്ഛ​നെ​പ്പോ​ലെ​ത​ന്നെ നല്ല വാ​സ​നാ​ക​വി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ എറ​ണാ​കു​ള​ത്തു് ഈയ്യാ​ട്ടിൽ​പ്പ​ണി​ക്ക​രു​ടെ വീ​ട്ടിൽ പഠി​ച്ചു താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം പണി​ക്ക​രെ കാ​ണു​ന്ന​തി​ലേ​ക്കാ​യി അവിടെ കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ വരാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സര​സ​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തിൽ പല​പ്പോ​ഴും ഞാൻ മു​ഗ്ദ്ധ​നാ​യി​പ്പോ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

അദ്ദേ​ഹം 1043-ൽ ജനി​ച്ചു. നടു​വ​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ ജീ​വ​ച​രി​ത്രം നോ​ക്കുക. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഖണ്ഡ​കൃ​തി​കൾ സം​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു് പു​സ്ത​ക​രൂ​പേണ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​നാൽ ഇവിടെ വി​വ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. സീ​മ​ന്തി​നീ​ച​രി​തം എന്ന കൂ​ട്ടു​യാ​ദാ​സ്തു​ക​വി​ത​യു​ടെ നാലും അഞ്ചും സർ​ഗ്ഗ​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റേ​താ​ണു്. അതിൽ​നി​ന്നു് ഏതാ​നും പദ്യ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

‘ഒരു സങ്ക​ടം’ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഖണ്ഡ​കൃ​തി​ക​ളി​ലൊ​ന്നാ​ണു്. വള്ള​ത്തോ​ളി​നു് ബാ​ധി​ര്യം ബാ​ധി​ച്ച​തി​നെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള ഒരു വി​ലാ​പ​വും അതി​ന്റെ പരി​ഹാ​ര​ത്തി​നാ​യു​ള്ള പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യു​മാ​ണ​തു്.

മഹി​ഷ​മർ​ദ്ദ​നം വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു് വളരെ ഹൃ​ദ്യ​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ആശ്ര​മ​പ്ര​വേ​ശം, കാ​വ്യ​ശ​ക​ല​ങ്ങൾ, ഗു​രു​വാ​യൂ​ര​പ്പൻ കഥ, പി​ഷാ​രി​യ്ക്ക​ല​മ്മ, സന്താ​ന​ഗോ​പാ​ലം ഇവ​യാ​കു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മറ്റു കൃ​തി​കൾ.

നടു​വ​ത്തു മഹൻ​ന​മ്പൂ​രി​പ്പാ​ടു് 1119-ൽ ഇഹ​ലോ​ക​വാ​സം വെ​ടി​ഞ്ഞു.

1047-ൽ ജനി​ച്ചു. ഇം​ഗ്ലീ​ഷും മല​യാ​ള​വും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നല്ല​പോ​ലെ വശ​മാ​യി​രു​ന്നു. വള​രെ​ക്കാ​ലം നസ്രാ​ണി​ദീ​പി​ക​യു​ടെ പത്രാ​ധി​പ​ത്യം പ്ര​ശ​സ്ത​മായ വി​ധ​ത്തിൽ നട​ത്തി. മു​രാ​രി​യു​ടെ സു​പ്ര​സി​ദ്ധ നാ​ട​ക​മായ അനർ​ഘ​രാ​ഘ​വ​ത്തെ ഭാ​ഷ​യി​ലേ​ക്കു വി​വർ​ത്ത​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ള്ള​തി​നു പുറമേ ശ്രീ​ചി​ത്രോ​ദ​യം എന്നൊ​രു സ്വ​ത​ന്ത്ര​കൃ​തി​യും അദ്ദേ​ഹം രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി അനർ​ഘ​രാ​ഘ​വ​ത്തി​ലെ രണ്ടു പദ്യ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

മി​ക​ച്ച സം​സ്കൃ​ത​ഭാ​ഷാ​പ​ണ്ഡി​ത​നും വൈ​ദ്യ​നും കവി​യു​മാ​യി​രു​ന്ന കു​ഞ്ഞൻ​വാ​രി​യർ അനവധി ഭാ​ഷാ​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. 1118-ൽ മരി​ച്ചു. ചില കൃ​തി​ക​ളിൽ നി​ന്നു മാ​ത്രം ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

1. നമ്മു​ടെ അമ്മ–
   ചൊ​ല്ലാ​മെ​ടു​ത്തു കഥ​യൊ​ന്നിഹ ഞാനതുള്ളി-​
   ലെ​ല്ലാ​രു​മോർ​ത്തി​ടു​കി​ല​മ്മ​യെ വാ​ഴ്ത്തു​മേ​റ്റം
   വല്ലാ​തെ മൂർ​ഖ​നൊ​രു നായർ വയ​സ്സു മൂ​ത്തു്
   പല്ലാ​ടു​മ​മ്മ​യൊ​ടു​മൊ​ത്തൊ​രി​ട​ത്തു പാർ​ത്തു.
   
   മൂ​പ്പർ​ക്കു ശു​ണ്ഠി ചെ​റു​ത​ല്ല, വയ​സ്സി​ന​ന്നു
   മൂ​പ്പ​ത്ര ചെന്ന കി​ഴ​വി​ക്കു​മൊ​തു​ക്ക​മി​ല്ല
   ആപ്പ​ട്ട​ണ​ത്തി​ലെ​ഴു​വോ​ക്കി​വർ തമ്മി​ലു​ള്ള
   മാ​പ്പ​റ്റൊ​രാ​ക്ക​ല​ഹ​മേ​റ്റ​മു​പ​ദ്ര​വം​താൻ.
   
   കള്ളും​കു​ടി​ക്കു​മെ​തി​രി​ല്ലി​വ​നാ​രു​മെ​ന്നു
   ഭള്ളും നടി​ക്കു​മെ​വ​രോ​ടു​മി​വൻ ശഠി​ക്കും
   തു​ള്ളും കയർ​ക്കു​മിവ കാ​ണ്മൊ​രു തള്ള​യു​ള്ളിൽ
   തള്ളും പു​രു​പ്ര​ണ​യ​സം​ഭ്ര​മ​മാർ​ന്ന​ടു​ക്കും.
   
   ഉൾ​ക്കൂ​റി​യ​ന്ന​ണ​യു​മ​മ്മ ചൊടിച്ചനിഷ്ട-​
   മുൽ​ക്കൂ​ല​വ​ന്മ​ദ​മെ​ഴു​ന്ന​വ​നോ​ടു ചൊ​ല്ലും
   ആ ക്രൂ​ര​നോ കല​ശ​ലാ​യ് കലഹിക്കുമെന്ന-​
   ല്ലാ​ക്കൂ​നി​യെ ക്ഷി​തി​യി​ലി​ട്ടു ചവി​ട്ടു​മേ​റ്റും.
   
   പെ​റ്റ​മ്മ​യോ​ടി​തു​വി​ധം കയ​റി​ക്ക​ട​ന്നു
   കു​റ്റം നട​ത്തു​മ​വർ​തൻ​ക​ഥ​യെ​ത്ര കഷ്ടം!
   തെ​റ്റെ​ന്നെ​ണീ​റ്റഥ മുതുക്കിയൊതുക്കിയത്ത-​
   ലേ​റ്റം രസാ​ല​വ​നു ചോറു വി​ള​മ്പി​യൂ​ട്ടും.
   
2. ഒരു സന്താ​പ​ദ​ശ​കം (പു​ത്ര​വി​യോ​ഗ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി)–
   സ്മ​രി​ച്ചോർ​ക്കു​മാ​പ​ത്ത​റു​ന്ന​മ്മ​യാ​ദ്യം
   മരി​ച്ചൂ മരി​ക്കേ​ണ്ട കാലം വരാതെ
   ഇരി​ക്ക​ട്ടെ​യാ​ക്ക​ഷ്ട​മെ​ന്ന​ല്ല പിന്നെ-​
   ത്തെ​രി​ക്കു​ന്നു പോയ് ജ്യേ​ഷ്ഠ​നേ​റ്റം വി​ശി​ഷ്ടൻ
   
   അവാൎയ്യാൎത്ത ി ബാ​ധി​ച്ചു ബോ​ധി​ച്ചു ഹൃ​ത്തിൽ
   ഭവാം​ഘ്രി​ദ്വ​യം​വ​ച്ചു പൂ​ജി​ച്ചു നി​ത്യം
   ഭവാ​ന്ന​ത്തി​നാ​യ് മാർ​ഗ്ഗ​മോർ​ത്തോർ​ത്തു ഞാനും
   നവാ​സ്വാ​സ്ഥ്യ​മുൾ​ക്കൊ​ണ്ടു ദീ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നേൻ.
   
   ഉടൻ പി​ന്നെ നേ​രി​ട്ട കഷ്ടം നിനച്ചാ-​
   ണു​ട​ഞ്ഞെ​ന്റെ ഹൃ​ത്ത​ട്ടു പൊ​ട്ടു​ന്നി​തി​പ്പോൾ
   കട​ന്നെ​ന്തു​മീ​യ​ന്ത​കൻ ഹന്ത ചെ​യ്‍വാൻ
   തു​ടർ​ന്നാ​കി​ലെ​ന്താ​ണൊ​ര​ന്തം ജഗ​ത്തിൽ.
   
   പഠി​പ്പി​ച്ചു പാ​സ്സാ​ക്കി​യു​ദ്യോ​ഗ​മൊ​ന്നും
   പി​ടി​പ്പി​ച്ചൊ​രു​ത്സാ​ഹ​മുൾ​ക്കാ​മ്പി​ലേ​റ്റം
   തടി​പ്പി​ച്ചു വി​ട്ടു​ള്ളൊ​രെൻ​പൈ​ത​ലെ​സ്സം
   ഘടി​പ്പി​ച്ചു തൻ കയ്യി​ല​യ്യോ കൃ​താ​ന്തൻ.
   
3. ചി​ത്ര​ച​രി​ത്രം–
   ആരാജമാനസുമകോളമഗാത്രനാക-​
   മാ​രാ​ജ​മാ​ന്യ നൃ​പ​തി​പ്രി​യ​ഭാ​ഗി​നേ​യൻ
   ദൂ​രാർ​ത്ത​ന​ക്ക​ന​ക​ഗാ​ത്രി​യെ ഹൃത്തിലേന്തി-​
   യാ​രാ​ല​ണ​ഞ്ഞു ബത തൽ​പു​രി​ഭൂ​രി​യ​ന്നം.
   
   ഇന്നാ​ട​ശേ​ഷ​വു​മ​ട​ക്കി നയാൽ​ബ്ഭ​രി​ക്കും
   കു​ന്നാ​ഴി​നാ​ഥ​ന​ധി​കം പ്രി​യ​നി​ക്കു​മാ​രൻ
   എന്നാ​ട്ടി​ലും മഹിതനെന്തവിടേയ്ക്കസാധ്യ-​
   മെ​ന്നാ​ലു​മ​ന്നു ബത കു​ന്ദ​ശ​രാർ​ത്ത​നാ​യി
   
   സദ്രാമണീയകമിണങ്ങുമൊരുത്തിയെക്ക-​
   ണ്ടു​ദ്രാ​ഗ​മാ​യ്ക്ക​ര​ളി​തെ​ന്നു വെ​റു​ക്ക​യാ​ലോ
   വി​ദ്രാ​വി​തോ​രു​സു​ഖ​നാ​മ​വി​ടേ​യ്ക്കു ഹന്ത
   നി​ദ്രാ​വ​ധൂ​ടി​യ​രി​ക​ത്ത​ണ​യാ​തെ​യാ​യി.
   

ഇവ കൂ​ടാ​തെ ജന​കോ​പ​ദേ​ശം, ദക്ഷി​ണ​യാ​ത്ര, മു​ക്തി​സ്ഥ​ല​വി​ലാ​സം എന്നി​ങ്ങ​നെ അദ്ദേ​ഹം അനേകം കൃ​തി​കൾ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

നല്ല ഫലി​ത​ര​സി​ക​നായ കവി​യും ഗദ്യ​കാ​ര​നും ആയി​രു​ന്നു. റാണി ഗം​ഗാ​ധ​ര​ല​ക്ഷ്മി​യാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാന കൃതി. കവി​ത​ക​ളിൽ ചി​ല​തു് ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

1. പണ​യ​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട പാ​ഞ്ചാ​ലി–
   ഒരു വസ്ത്ര​മു​ടു​ത്തു തീണ്ടലായ്വാ-​
   ണരു​ളും പാർ​ഷ​തി​യെ​പ്പി​ടി​ച്ചി​ഴ​യ്ക്കേ
   പു​രു​കോ​പ​മി​യ​ന്നു കൺ ചുവത്തി-​
   പ്പ​രു​ഷം ധർ​മ്മ​ജ​നോ​ടു ഭീ​മ​നോ​തി.
   
   കരു​താ​തെ കളി​ച്ചു നാടു വി​ല്ക്കും
   പു​രു​ഷ​ന്മാർ പല​രു​ണ്ടു പാ​രി​ട​ത്തിൽ
   കരു​തീ​ടു​കി​ലേ​വ​മി​ഷ്ട​മേ​റ്റം
   പെ​രു​കും​പെ​ണ്ണി​നെ വി​റ്റ​തി​ല്ലൊ​രാ​ളും
   
   ഗു​ണ​മേ​റ്റ​മെ​ഴും ഭവാ​നു​മേ​വം
   പ്ര​ണ​യം​ചേർ​ന്നൊ​രു ഞങ്ങൾ നാ​ലു​പേ​രും
   പണ​യ​ത്തി​ലി​രു​ന്ന​തെ​ന്തു സാരം
   തൃ​ണ​മാ​ണാ​യ​തു ഞങ്ങൾ ദാ​സ​ര​ല്ലോ.
   
2. ലക്ഷ്മീ​വി​ലാ​സ​ത്തി​ലെ പറ.
   ഘനശൈത്യമകന്നുമഞ്ഞൊഴിഞ്ഞി-​
   ട്ട​ന​ഘ​ശ്രീ​മ​ക​രാ​വ​സാ​ന​കാ​ലം
   ധന​ധാ​ന്യ​സ​മൃ​ദ്ധി​പൂ​ണ്ടു​മ​ന്നിൽ
   ജന​മാ​ന​ന്ദ​ര​സ​ത്തിൽ മു​ങ്ങി​ടു​ന്നു.
   
   അരു​ണാ​മ​ല​കാ​ന്തി ചിന്തുമോമൽ-​
   ത്ത​രു​ണാർ​ക്കൻ തര​മോ​ടു​ദി​ച്ചു​യർ​ന്നു
   ഒരു​പാ​ടു പര​ന്നെ​ഴു​ന്ന വിയൂ-
   രൊ​രു​പാ​ടം​ക​മ​നീ​യ​യാ​യ്ക്ക​ഴി​ഞ്ഞു.
   
3. അം​ബാ​ഷ്ട​കം, യമകം.
   പുരുതപസ്വിമനോഭവജിന്മന-​
   സ്സൊ​രു​മ​യാർ​ന്നു കവർ​ന്നൊ​രു ചണ്ഡി​കേ
   ഗു​രു​പ​യോ​ധ​ര​ന​മ്ര​സു​മ​ധ്യ​മേ
   സു​രു​ചി​രോ​രു ചി​രോ​ദ​യ​മേ​ക​ണേ.
   
   പല​വി​ധം പത​റു​ന്നൊ​രു കാ​മ​മാം
   വല​യി​ലാ​ണ്ടു വല​ഞ്ഞൊ​രി​ട​ത്തു​മേ
   നി​ല​പൊ​റാ​ത്ത മന​സ്സി​നു നീ കൃപാ-
   നി​ല​യ​മേ ലയ​മേ​കക നിൻ​പ​ദേ.
   
4. അശോ​കോ​ദ്യാ​ന​ത്തി​ലെ സീത.
   നീച! നി​ഷ്ഠുര നി​ശാ​ട​നെ​ങ്ങു നീ
   നീ ചതി​ച്ച രഘു​നാ​ഥ​നെ​ങ്ങെ​ടോ?
   കാ​ച​മെ​ങ്ങു? മണി​യെ​ങ്ങു? ചിത്തസം-​
   കോ​ച​മി​ല്ല ചെ​റു​ത​ല്ലി? രാവണ!
   
   പ്രാ​ണ​നാഥ രഘു​നാ​ഥ​നി​ന്നു മൽ-
   ത്രാ​ണ​ന​ത്തി​നൊ​ര​ശ​ക്ത​നെ​ങ്കി​ലോ
   പ്രാ​ണ​നി​ങ്ങു പൊ​ലി​യ​ട്ടെ, ചേതമെ
   ന്താ​ണ​തിൽ തവ നി​ശാ​ച​രാ​ധമ!
   
   കാടു നല്ല മണി​മേ​ട​യാം ചരൽ-
   പ്പാ​ടു​മാ​ഞ്ഞ മലർ​മെ​ത്ത​യാ​യ്വ​രും
   വാ​ടു​കി​ല്ല വെ​യി​ല​ത്തു രാമനെ-​
   ക്കേ​ടു​വി​ട്ട​നു​ച​രി​ച്ച മൈ​ഥി​ലി.
   

ആഞ്ജ​നേ​യ​വി​ജ​യം കൂ​ട്ടു​യാ​ദാ​സ്തു​ക​വി​ത​യി​ലെ ആറാം​ഭാ​ഗം—

ആല​ത്തൂർ അനുജൻ നം​പൂ​രി​പ്പാ​ടു് 1118-ൽ ദി​വം​ഗ​ത​നാ​യി.

1049-ൽ ജനി​ച്ചു. നല്ല സര​സ​ഗ​ദ്യ​കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു. ഒൻപതു കൊ​ല്ല​ത്തോ​ളം മലബാർ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​സ​മി​തി​യി​ലെ അം​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നും പുറമേ വട​ക്കൻ​കോ​ട്ട​യം താ​ലൂ​ക്കു ബോർ​ഡു് പ്ര​സി​ഡ​ണ്ടാ​യും, മദ്രാ​സ് സർ​വ​ക​ലാ​ശാ​ലാ​പ​രീ​ക്ഷ​ക​നാ​യും ഇരു​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. നല്ല നി​രൂ​പ​ക​നും പത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​ക​നും ആയി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഇന്ദു​ലേ​ഖാ​നി​രൂ​പ​ണം ഉത്ത​മ​മായ വി​മർ​ശ​ന​ത്തി​നു മാ​തൃ​ക​യാ​യി വി​ള​ങ്ങു​ന്നു. അമ്പു​നാ​യർ, വസു​മ​തി, വെ​ള്ളി​ക്കൈ, കാകൻ, ആശാ​കുല എന്നീ കഥ​ക​ളും, നാ​ണു​ഗു​രു​സ്വാ​മി​കൾ, കു​മാ​ര​നാ​ശാൻ, ചന്തു​മേ​നോൻ, കു​ഞ്ഞു​രാ​മൻ​നാ​യ​നാർ ഇവ​രു​ടെ ജീ​വ​ച​രി​ത്ര​ങ്ങ​ളും അദ്ദേ​ഹം രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഫലിതം പറ​യു​ന്ന​തി​ലും എഴു​തു​ന്ന​തി​ലും അതി​വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നാ​യി​രു​ന്നു. 1117-ൽ മരി​ച്ചു.

1051 മീ​ന​ത്തിൽ ജനി​ച്ചു. പി​താ​വു് മൂ​വാ​റ്റു​പുഴ മുൻ​സി​ഫ്കോ​ട​തി വക്കീ​ലാ​യി​രു​ന്ന കവ​ള​പ്പാറ ഗോ​വി​ന്ദ​മേ​നോ​നാ​യി​രു​ന്നു. ചെ​റു​പ്പ​ത്തി​ലേ പി​തൃ​വി​യോ​ഗം സം​ഭ​വി​ക്ക​യാൽ ആ ബാലൻ പി​തൃ​വ്യ​നായ കു​മാ​ര​മേ​നോ​ന്റെ കൂടെ താ​മ​സി​ച്ചാ​ണു് പഠി​ത്തം നട​ത്തി​യ​തു്. കു​മാ​ര​മേ​നോൻ അന്നു് കോ​ട്ട​യം ജി​ല്ലാ​ക്കോ​ട​തി വക്കീ​ലാ​യി​രു​ന്നു. ജസ്റ്റി​സ് കെ. പി. ഗോ​പാ​ല​മേ​നോ​നും, ചൈ​ന​യി​ലെ ഇന്ത്യൻ പ്ര​തി​നി​ധി​യായ കെ. പി. എസ്. മേ​നോ​നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പു​ത്ര​ന്മാ​രാ​ണു്. മെ​ട്രി​ക്കു​ലേ​ഷൻ പാ​സ്സാ​യ​ശേ​ഷം കേ​ശ​വ​മേ​നോൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വന്നു് വക്കീൽ​പ​രീ​ക്ഷ​യ്ക്കു പഠി​ച്ചു. 1076-ൽ മൂ​വാ​റ്റു​പു​ഴെ പ്രാക്‍ടീ​സു തു​ട​ങ്ങി. സം​ഗീ​ത​ത്തി​ലും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഒരു​പോ​ലെ അഭി​രു​ചി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കു​മാ​രാ​ഷ്ട​കം, ടി​പ്പു​വും മല​യാ​ള​രാ​ജ്യ​വും, കപോ​ത​സ​ന്ദേ​ശം ഇവ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാന കൃ​തി​കൾ. 1121 മി​ഥു​നം 24-നു ഒറ്റ​പ്പാ​ല​ത്തു​ള്ള സ്വ​വ​സ​തി​യിൽ​വ​ച്ചു മരി​ച്ചു.

ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി​സ​ഭ​യിൽ വച്ചു് സമ്മാ​നാർ​ഹ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ഒരു കവി​ത​യാ​ണു് ടി​പ്പു​വും മല​യാ​ള​രാ​ജ്യ​വും. അതു് 1087-ൽ പു​സ്ത​ക​രൂ​പേണ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഒന്നു​ര​ണ്ടു പദ്യ​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

1103-ൽ ആണു് ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ ആദ്യ​മാ​യി പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ട​തു്. അതിനു രണ്ടു കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കു മു​മ്പിൽ സാ​ഹി​ത്യ​പ​ഞ്ചാ​ന​ന​ന്റെ പ്രൗ​ഢാ​വ​താ​രി​ക​യോ​ടു​കൂ​ടി കപോ​ത​സ​ന്ദേ​ശം പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. അതിലെ നായകൻ ആദ്യ​ത്തെ ജർ​മ്മൻ മഹാ​യു​ദ്ധ​കാ​ല​ത്തു് ജർ​മ്മ​നി​യിൽ അക​പ്പെ​ട്ടു​പോയ ഒരു നായർ യു​വാ​വാ​ണു്. അയാൾ തൃ​ശ്ശി​വ​പേ​രൂർ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്ന പ്രി​യ​ത​മ​യ്ക്ക് ഒരു കപോ​തം​മു​ഖേന സന്ദേ​ശം അയ​യ്ക്കു​ന്ന​താ​ണു് ഇതി​വൃ​ത്തം. പി. കെ​യു​ടെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ “യഥാർ​ത്ഥ​മായ അനു​രാ​ഗം ക്ഷോ​ഭ​ണ​മായ യു​ദ്ധ​കോ​ലാ​ഹ​ല​മോ വി​ഭ്ര​മ​ക​ര​മായ പാ​ശ്ചാ​ത്യ മാ​യാ​പ്ര​പ​ഞ്ച​മോ കൊ​ണ്ടു ബാ​ദ്ധ്യ​മാ​കാ​തെ ഗി​രി​സാ​ഗ​രാ​ദി വി​ഘ്ന​ങ്ങ​ളെ അതി​ലം​ഘി​ച്ചു്, നി​ഭൃ​ത​മാ​യി സ്വാ​ശ്ര​യോ​ന്മു​ഖ​മാ​യി പ്ര​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന രസം വളരെ ഭം​ഗി​യാ​യി ഇതിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ച്ചു കാ​ണു​ന്നു.” എല്ലാ പദ്യ​ങ്ങ​ളി​ലും കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​പ്രാ​സം ഘടി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഒന്നു​ര​ണ്ടു പദ്യ​ങ്ങൾ താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

തൃ​ശ്ശി​വ​പേ​രൂർ പ്രാക്‍ടീ​സു കൈ​യേ​ല്ക്കും​മു​മ്പു​ത​ന്നെ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. കൈ​ര​ളീ​പ​ത്രാ​ധി​പ​രാ​യി ദീർ​ഘ​കാ​ലം ഇരു​ന്നു. കു​ടി​ലിൽ നി​ന്നു കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു്, ഭ്രാ​ന്തി​വി​ലാ​സം, രാ​മ​ദാ​സ​സ്വാ​മി​കൾ, വി​ദു​രൻ, പ്ര​താ​പ​സിം​ഹൻ, അഹ​ല്യാ​ഭാ​യി, വി​ല്യം​ടെൽ, വി​ദ്യാ​സാ​ഗ​ര​ച​രി​തം, ശി​വ​ഗു​രു ഗോ​വി​ന്ദ​സിം​ഹൻ, ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ക​ഥാ​മൃ​തം ഇത്യാ​ദി കൃ​തി​ക​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം 1117-ൽ ആലു​വാ​പ്പു​ഴ​യിൽ അക​പ്പെ​ട്ടു് അകാ​ല​മൃ​ത്യു പ്രാ​പി​ച്ചു.

ഇദ്ദേ​ഹം 1051-മുതൽ 1116-വരെ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു. പ്രാ​സ​വ​ഴ​ക്കു​ണ്ടാ​യ​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം കെ. സിയെ പരി​ഹ​സി​ച്ചു് ഒരു ഖണ്ഡ​കാ​വ്യം രചി​ച്ചു. കു​മാ​ര​നാ​ശാ​ന്റെ പേരും പ്ര​താ​പ​വും പര​ന്ന​പ്പോൾ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ വ്യം​ഗ്യ​മാ​യി അധി​ക്ഷേ​പി​ക്ക​യാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഒരു ഗം​ഗാ​ധ​ര​ശാ​സ്ത്രി​യു​മാ​യി പോ​രാ​ടേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. തങ്ക​മ്മ, മോ​ഹി​നീ​വി​ഭ്ര​മം, മറ്റൊ​ര​ന്യാ​പ​ദേ​ശ​ശ​ത​കം, ചില ഖണ്ഡ​കാ​വ്യ​ങ്ങൾ ഇവ​യെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹം കൈ​ര​ളി​ക്കു സമർ​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ചില മാ​തൃ​ക​കൾ താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

സി. കു​ഞ്ഞു​രാ​മ​മേ​നോൻ എന്ന പേ​രി​നെ മറി​ച്ചി​ട്ട​താ​ണു് എം. ആർ. കെ. സി. അദ്ദേ​ഹം ഒരു സര​സ​കാ​ഥി​ക​നാ​യി​രു​ന്നു് ദീർ​ഘ​കാ​ലം മം​ഗ​ളോ​ദ​യം കമ്പ​നി​മാ​നേ​ജർ സ്ഥാ​നം വഹി​ച്ചു. അനേകം ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ​ക്കു പുറമേ വള്ളു​വ​ക്ക​മ്മാ​രൻ, ഭാർ​ഗ്ഗ​വ​രാ​മൻ, രഘു​വം​ശം ഗദ്യം, ആന​ന്ദ​മ​ഠം, ദേ​ശ​ബ​ന്ധു, ഉമ്മർ​കു​ട്ടി, കന​കാം​ഗീ​പ​രി​ണ​യം, കമ്പ​രാ​മാ​യ​ണം ഗദ്യം, സർ രാ​മ​വർ​മ്മ, ജാർ​ജ്ജൂ പട്ടാ​ഭി​ഷേ​കം മു​ത​ലാ​യ​വ​യും രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 1050 മി​ഥു​നം 12-ാം തീയതി കൊ​ച്ചി​ശ്ശീ​മ​യിൽ കി​ഴ​ക്കൻ ചി​റ്റൂ​രി​ലു​ള്ള വരവൂർ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ മണി​യിൽ നാ​ണു​നാ​യ​രു​ടേ​യും ഏമു​അ​മ്മ​യു​ടേ​യും സീ​മ​ന്ത​പു​ത്ര​നാ​യി ജനി​ച്ചു. അഞ്ചാം​വ​യ​സ്സിൽ നാ​ട്ടു​ന​ട​പ്പ​നു​സ​രി​ച്ചു് എഴു​ത്തി​നി​രു​ന്നി​ട്ടു് കൊ​ടു​വാ​യൂർ​ക്കാ​ര​നായ താ​ച്ചു​മേ​നോ​ന്റെ കു​ടി​പ്പ​ള്ളി​ക്കൂ​ട​ത്തിൽ ചേർ​ന്നു. പത്തു പന്ത്ര​ണ്ടു വയ​സ്സാ​വും​വ​രെ പഠി​ത്ത​ത്തിൽ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. അപ്പൊ​ഴേ​ക്കു് വാ​ത്സ​ല്യ​നി​ധി​യാ​യി​രു​ന്ന പി​താ​വു് മരി​ച്ചു​പോ​ക​യാൽ, അനാ​ഥ​നാ​യി​ത്തീർ​ന്ന ബാലൻ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു മട​ങ്ങി. അവിടെ നി​ന്നും അചി​രേണ മാ​തു​ല​നെ സഹാ​യി​പ്പാ​നാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​ഷി​സ്ഥ​ല​മായ വേ​ലാ​ന്താ​വ​ള​ത്തി​ലേ​ക്കു പാർ​പ്പു മാ​റ്റു​ക​യും പഠി​ത്ത​ത്തി​നു തല്ക്കാ​ലം വി​രാ​മ​മി​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. മാ​തു​ല​നു് ഭാ​ഗി​നേ​യ​ന്റെ പഠി​ത്ത​ക്കാ​ര്യ​ത്തിൽ ലേശം താ​ല്പ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഭാ​ഗ്യ​വ​ശാൽ അദ്ദേ​ഹം പു​ത്ര​ന്മാ​രെ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ലേ​ക്കു അവ​രു​ടെ വാ​സ​സ്ഥാ​ന​മാ​യി​രു​ന്ന നല്ലേ​പ്പ​ള്ളി എന്ന സ്ഥ​ല​ത്തു് ഒരു ശാ​സ്ത്രി​യെ നി​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നു. നമ്മു​ടെ ശാ​മു​ക്കു​ട്ടി ആഴ്ച​യിൽ ഒന്നു രണ്ടു​ത​വണ ഏഴെ​ട്ടു​മൈൽ നട​ന്നു് അവി​ടെ​ച്ചെ​ന്നു മാ​തു​ലേ​യ​ന്മാ​രോ​ടു​കൂ​ടി സം​സ്കൃ​തം പഠി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ദൈ​വ​ഗ​ത്യാ ആ പഠി​ത്ത​വും ദീർ​ഘ​കാ​ലം നി​ന്നി​ല്ല. പ്ര​സ്തുത മാ​തു​ല​ന്റെ നി​ഷ്ക​രു​ണ​മായ പെ​രു​മാ​റ്റ​ത്തിൽ നമ്മു​ടെ ബാലൻ ചി​റ്റൂ​രേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു.

വീ​ട്ടിൽ വന്ന​പ്പോൾ കു​ടും​ബ​ഭാ​രം കൂടി ഈ അനാ​ഗ​ത​ശ്മ​ശ്രു​വി​ന്റെ ചു​മ​ലി​ലാ​യി. മാ​താ​മ​ഹി, മാ​താ​വു്, ഒന്നു​ര​ണ്ടു സഹോ​ദ​ര​ന്മാർ ഇവ​രെ​പ്പു​ലർ​ത്തു​ന്ന​തി​ലേ​ക്കു് അദ്ദേ​ഹം ചി​റ്റൂർ അംശം കച്ചേ​രി​യിൽ എഴു​ത്തു​പ​ണി കൈ​യ്യേ​റ്റു. എന്നാൽ ഉപ​രി​പ​ഠ​ന​ത്തി​നു് ഇവിടെ ഒരു സൗ​ക​ര്യം ലഭി​ച്ചു. ഗൃ​ഹ​ത്തി​ന​ടു​ത്തു് ചി​റ്റൂർ തോ​ല​ക്കാ​ട്ടു ഗോ​പാ​ല​മോ​നോൻ എന്നൊ​രു വി​ദ്വാൻ താ​മ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. ശാ​മു​മേ​നോൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ശി​ഷ്യ​പ്പെ​ട്ടു് നാ​ട​കാ​ല​ങ്കാ​ര​പ​ര്യ​ന്തം പഠി​ച്ചു. അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി ലേ​ഖ​ന​വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തി​ലും ഏർ​പ്പെ​ട്ടു. ആദ്യ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ ജന​ര​ഞ്ജി​നി പത്ര​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു്. പി​ന്നീ​ടു് കവ​നോ​ദ​യ​ത്തി​ലും രസി​ക​ര​ഞ്ജി​നി​യി​ലും എഴു​തു​വാൻ ആരം​ഭി​ച്ചു. കൃ​ഷ്ണാ​വി​വാ​ഹം എന്ന കൃതി കവ​നോ​ദ​യ​ക്കാ​രാ​ണു് പു​സ്ത​ക​രൂ​പേണ പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്ത​തു്. ഗദ്യ​മാ​ലി​ക​യിൽ കാ​ണു​ന്ന ചില പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹം രസി​ക​ര​ഞ്ജി​നി​യിൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​കു​ന്നു.

18-ാം വയ​സ്സിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഒരു ദി​വ്യാ​നു​ഭൂ​തി ഉണ്ടാ​യ​ത്രേ. കു​ടും​ബ​ഭാ​ര​ത്താ​ലും മറ്റും വി​ഷ​മി​ച്ചു ജീ​വി​തം ദുർ​ഭ​ര​മാ​യി​ത്തോ​ന്നിയ ഈ നവ​യു​വാ​വു് ചി​റ്റൂർ​ക്കാ​വി​ന്റെ നട​യ്ക്കൽ ചെ​ന്നു് തന്റെ ക്ലേ​ശ​ഭാ​ര​ത്തെ ശമി​പ്പി​ക്കേ​ണ​മേ എന്നു​ള്ള പ്രാർ​ത്ഥ​ന​യോ​ടു​കൂ​ടി വീണു് കു​റേ​നേ​രം കി​ട​ന്നു. തദ​വ​സ​ര​ത്തിൽ ഒരു പ്ര​ഭാ​പൂ​രം തന്റെ മു​മ്പിൽ പര​ന്ന​താ​യും അതി​നു​ള്ളിൽ പു​ഞ്ചി​രി തൂ​കി​ക്കൊ​ണ്ടു് ഒരു ദി​വ്യ​വി​ഗ്ര​ഹം: ‘മകനേ! ഞാ​ന​ല്ലേ ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു്? നീ എന്തി​നു ക്ലേ​ശി​ക്കു​ന്നു?” എന്നു് അരു​ളി​ച്ചെ​യ്ത​താ​യും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തോ​ന്നി. ഈ അനു​ഭൂ​തി​ക്കു​ശേ​ഷം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​നു് ഒരു വലു​തായ പരി​വർ​ത്ത​നം സം​ഭ​വി​ച്ചു​വ​ത്രേ.

25-ാം വയ​സ്സിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ചി​റ്റൂർ മജി​സ്ത്രേ​ട്ടു​കോ​ട​തി​യിൽ പകർ​പ്പു ഗു​മ​സ്ത​നാ​യി നി​യ​മി​ച്ചു. ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു അദ്ദേ​ഹം അത്ഭു​ത​രാ​മാ​യ​ണം തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്തു കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അധികം കഴി​യും മു​മ്പു് മാ​തൃ​വി​യോ​ഗം സം​ഭ​വി​ച്ചു. എന്നാൽ തൽ​സ്ഥാ​നം മന​സ്വി​നി​യായ മാ​ധ​വി​അ​മ്മ—അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ധർ​മ​പ​ത്നി—സ്വയം കൈ​യ്യേ​റ്റ​തി​നാൽ ഗൃ​ഹ​ഭ​ര​ണ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു് വലിയ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​യി​ല്ല.

അല്പ​കാ​ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ക്രി​മി​നൽ ടെ​സ്റ്റു​പ​രീ​ക്ഷ​യിൽ ചേർ​ന്നു വിജയം നേ​ടു​ക​യാൽ, ഉദ്യോ​ഗം രാ​ജി​വ​ച്ചി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം വക്കീൽ​പ​ണി​യിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു. 1078-ൽ,

ആജ്ഞാ​നു​സൃ​തം എഴു​തി​ത്തീർ​ത്ത ജ്ഞാ​ന​വാ​സി​ഷ്ഠം കേരള ഭൂ​ഷാ​ഗാ​നം പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഡമ്മി 656 വശ​ങ്ങ​ളു​ള്ള ഈ ബൃ​ഹ​ദ്ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി മാ​ന​വി​ക്ര​മൻ ഏട്ടൻ രാജാ ഇപ്ര​കാ​രം പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു:

“ദു​രൂ​ഹ​മായ വാ​സി​ഷ്ഠം ഭാ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ സാ​മാ​ന്യ കവി​ക​ളാൽ അശ​ക്യ​മാ​ണെ​ന്നു നമു​ക്കു തീർ​ച്ച​യാ​യും പറവാൻ കഴി​യു​ന്ന​താ​ണു്. ഇങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ ഭാ​ഷാ​ക​വി​താ​പ​ദ്ധ​തി​ക്ക​നു​സ​രി​ച്ചു് പ്രാ​സ​പ്ര​യോ​ഗാ​ദി​ക​ളെ വി​ടാ​തെ ഇപ്ര​കാ​രം ഭാ​ഷ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തു കാ​ണു​ന്ന എല്ലാ​വർ​ക്കും ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജ്ഞാ​നം അനി​ത​ര​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ണെ​ന്നു് അറി​വാൻ കഴി​യു​ന്ന​താ​ണു്. മൂ​ല​വും തർ​ജ്ജ​മ​യും ഒത്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ള​തി​ലേ​ക്കു് അല്പം ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ ഇവിടെ എടു​ത്തു​കാ​ണി​ക്കാം.

1. ദിവി ഭൂമൗ തഥാ​കാ​ശേ ബഹി​ര​ന്ത​ശ്ച മേ വിഭുഃ യോ വി​ഭാ​ത്യ​വ​ഭാ​സാ​ത്മാ തസ്മൈ സർ​വാ​ത്മ​നേ നമഃ
2. ദ്യോവിലുംക്ഷിതിയിലുമാകാശദേശത്തിലു-​ മാ​വി​ധം പു​റ​മേ​യു​ള്ളി​ലു​മൊ​രു​പോ​ലെ വ്യാ​പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ശു​ദ്ധ​ജ്ഞാ​ന​മേ സ്വ​രൂ​പ​മാ​യ് ശോ​ഭി​ക്കും സർ​വാ​ത്മാ​വാ​മ​തി​ന്നു നമ​സ്കാ​രം.

തു​ഞ്ച​ത്താ​ചാ​ര്യ​ദേ​വ​ന്റെ ജന്മ​ഭൂ​മി​യായ വെ​ട്ട​ത്തു​നാ​ട്ടിൽ മംഗലം പ്ര​ദേ​ശ​ത്തി​നു സമീപം പു​ല്ലൂ​ന്നി ദേ​ശ​ത്താ​ണു് വള്ള​ത്തോൾ ഗൃഹം. അവിടെ കറു​ത്തേ​ട​ത്തു വി​ഷ്ണു​ന​മ്പൂ​രി​യു​ടേ​യും നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി അമ്മ​യു​ടേ​യും പു​ത്ര​നാ​യി ഗോ​പാ​ല​മേ​നോൻ 1057 ഇട​വ​ത്തിൽ ജനി​ച്ചു. വള്ള​ത്തോൾ കവി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന ഉച്ചാ​ദർ​ശ​ങ്ങൾ​ക്കെ​ല്ലാം കാ​ര​ണ​ഭൂത ആ ഉത്ത​മ​ഗൃ​ഹി​ണി​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറയാം. ആ മഹ​തി​യു​ടെ ഹൃദയം ആകാ​ശം​പോ​ലെ നിർ​മ്മ​ല​വും സമു​ദ്രം​പോ​ലെ വി​ശാ​ല​വു​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നാ​ണ​റി​വു്. ആ സു​കൃ​തി​നി​യെ​പ്പ​റ്റി ഇങ്ങ​നെ കീർ​ത്തി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്നും മു​ത്താ​ഴം കഴി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ അതി​ഥി​ക​ളേ​യും മറ്റും ഊട്ടി, വേ​ലി​ക്ക​രി​കെ വന്നു നി​ല്ക്കു​ന്ന അധഃ​കൃ​ത​ശി​ശു​ക്കൾ​ക്കു വല്ല​തും കൊ​ടു​ത്ത ശേഷമേ ആകാവൂ എന്നു് ആ മാ​താ​വി​നു് നിർ​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ.

ഗോ​പാ​ല​മേ​നോ​ന്റെ ശൈ​ശ​വ​ബാ​ല്യ​ങ്ങൾ അതി​ക്ലേ​ശ​ഭൂ​യി​ഷ്ഠ​മാ​യി​രു​ന്നു. പത്തു പന്ത്ര​ണ്ടു വയ​സ്സാ​യ​തി​നു​ശേ​ഷ​മേ എഴു​ത്തു പഠി​ക്കാൻ​പോ​ലും സാ​ധി​ച്ചു​ള്ളു. നാ​ട്ടെ​ഴു​ത്ത​ച്ഛ​ന്റെ അടു​ക്കൽ അക്ഷ​രാ​ഭ്യാ​സം ചെ​യ്തി​ട്ടു് പ്ര​സ്തുത ബാലൻ വെ​ള്ള​ര​ക്കാ​ട്ടു പള്ളി​യ​ത്തു ചെ​ന്നു താ​മ​സി​ച്ചു. പള്ളി​യ​ത്തു കു​ടും​ബം ചരി​ത്ര​പ്ര​സി​ദ്ധ​മാ​ണു്. ആ തായ് വഴി​യു​ടെ സ്ഥാ​പ​കൻ വെ​ട്ട​ത്തു രാ​ജാ​വി​ന്റെ സചി​വ​നും കൊ​ച്ചി ശക്തൻ​ത​മ്പു​രാ​ന്റെ മി​ത്ര​വും ആയി​രു​ന്ന കോ​ന്തി​മേ​നോൻ കാ​ര്യ​ക്കാ​രു​ടെ ഭാ​ഗി​നേ​യി​യെ​യാ​ണു് വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തി​രു​ന്ന​തു്. പള്ളി​യ​ത്തു സന്താ​നം ഇല്ലാ​തെ വന്ന​പ്പോൾ, ആ വി​വാ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു​ണ്ടായ ഒരു സന്താ​ന​ത്തെ​യാ​ണു് ദത്തെ​ടു​ത്ത​തു്. പ്ര​സ്തുത പള്ളി​യ​ത്തു നാ​യ​രു​ടെ ദൗ​ഹി​ത്രി​യു​ടെ ദൗ​ഹി​ത്ര​നാ​യി​രു​ന്നു നമ്മു​ടെ ഗോ​പാ​ല​മേ​നോൻ.

അദ്ദേ​ഹം പള്ളി​യ​ത്ത​ടു​ത്തു​ള്ള ഒരു പ്രാ​ഥ​മിക വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തിൽ രണ്ടു​കൊ​ല്ല​ത്തോ​ളം പഠി​ച്ച​പ്പൊ​ഴേ​ക്കും ആ പള്ളി​ക്കൂ​ടം നി​ന്നു​പോ​യി. അതി​നാൽ അദ്ദേ​ഹം കൊ​ല്ല​ങ്കോ​ട്ടേ​യ്ക്കു താമസം മാ​റ്റി. അവി​ട​ത്തെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ്ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ ചേർ​ത്തു പഠി​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു മാ​തു​ല​ന്റെ ഉദ്ദേ​ശം. എന്നാൽ ആ ദി​ക്കിൽ പ്ലേ​ഗ് എന്ന മഹാ​മാ​രി അന്നു നട​പ്പി​ലി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, അതും സാ​ധി​ക്കാ​തെ വന്ന​പ്പോൾ, മാ​തു​ലൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ഒരു വക്കീ​ലി​ന്റെ ഗു​മ​സ്ത​നാ​യി അയ​ച്ചു. ആ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​ലും അധി​ക​കാ​ലം ഇരു​ന്നി​ല്ല. കാ​ര​ണ​വർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ വി​ളി​ച്ചു് തറ​വാ​ട്ടി​ലെ കല​വ​റ​ത്താ​ക്കോൽ​ക്കാ​ര​നാ​ക്കി നിർ​ത്തി. എന്നാൽ ആ ജോലി രു​ചി​യ്ക്കാ​യ്ക​യാൽ അദ്ദേ​ഹം കാ​വ്യ​നാ​ട​കാ​ദി വി​നോ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ ഏർ​പ്പെ​ടു​ക​യും അചി​രേണ വള്ള​ത്തോൾ നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ അടു​ക്കൽ സം​സ്കൃ​തം അഭ്യ​സി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്തു.

അല്പ​കാ​ല​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഈ ബാലൻ ചില കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളും നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളും വാ​യി​ച്ചു തീർ​ത്തു. അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ കാ​വ്യ​ര​ച​ന​യും തു​ട​ങ്ങി. 1097-ൽ ആ ഗു​രു​കു​ല​ത്തി​ന്റെ സ്ഥാ​പ​ക​നും നാ​ട്യ​ക​ലാ​വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നും ആയി​രു​ന്ന ദാ​മോ​ദ​രൻ എള​യ​തു് ദി​വം​ഗ​ത​നാ​വു​ക​യാൽ വള്ള​ത്തോൾ കേ​ര​ള​ക​ല്പ​ദ്രു​മം അച്ചു​ക്കൂ​ട​ത്തി​ന്റെ ഭര​ണ​കർ​ത്തൃ​ത്വം കൈ​യേ​റ്റു് തൃ​ശ്ശി​വ​പേ​രൂർ താ​മ​സ​മാ​ക്കി. അതി​നെ​ത്തു​ടർ​ന്നു് ഗോ​പാ​ല​മേ​നോ​ന്നും പഠി​പ്പു നിർ​ത്തേ​ണ്ട​താ​യി വന്നു. എന്നാൽ അധികം താ​മ​സി​യാ​തെ അദ്ദേ​ഹ​വും വെ​ള്ള​ര​ക്കാ​ട്ടു​ള്ള ഒരു വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തിൽ അദ്ധ്യാ​പ​ക​വൃ​ത്തി സ്വീ​ക​രി​ച്ചു.

ആ ജോ​ലി​യിൽ ആറു സം​വ​ത്സ​ര​ത്തോ​ള​മേ ഇരു​ന്നു​ള്ളു. കവ​ന​കൗ​മു​ദി നട​ന്നു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​മാ​യി​രു​ന്നു അതു്. ആ പ്ര​തി​വാ​ര​പ​ത്ര​ത്തി​ന്റെ കു​ന്നം​കു​ളം ലേഖകൻ ഗോ​പാ​ല​മേ​നോ​നാ​യി​രു​ന്നു.

1083-ൽ അദ്ദേ​ഹം വള്ള​ത്തോ​ളി​ന്റെ ധർ​മ്മ​പ​ത്നി​യു​ടെ അനു​ജ​ത്തി​യായ ചി​റ്റ​ഴി നാ​ണി​ക്കു​ട്ടി അമ്മ​യെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ചു. ഒരു വ്യാ​ഴ​വ​ട്ട​ത്തെ ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ആ സാ​ധ്വി 1096 തുലാം പതി​ന​ഞ്ചാം​തീ​യ​തി ഇഹ​ലോ​ക​വാ​സം വെ​ടി​ഞ്ഞു. നാലു സന്താ​ന​ങ്ങൾ ഉണ്ടാ​യ​തിൽ രണ്ടു പു​രു​ഷ​പ്ര​ജ​ക​ളും മരി​ച്ചു​പോ​യി. ആ സം​ഭ​വ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യാ​ണു് കവി ഇങ്ങ​നെ വി​ല​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

1088-ൽ പ്രി​യ​ജ​ന​നി മരി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. തു​ടർ​ന്നു് പു​ത്ര​വി​യോ​ഗ​ങ്ങൾ—ഇപ്പോൾ ഇതാ ബഹിർ​ഗ്ഗ​ത​പ്രാ​ണ​യായ പത്നി​യു​ടെ പ്രാ​ണ​വി​യോ​ഗം–ഇതിൽ കവി​ഞ്ഞു ഒരു മനു​ഷ്യ​നെ ക്ലേ​ശി​പ്പി​ക്കാൻ മറ്റെ​ന്തു​വേ​ണം? ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് വള്ള​ത്തോൾ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ ഭാഗം കഴി​യു​ക​യും കാ​ര​ണ​വർ മരി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്ക​യാൽ, കാ​ര​ണ​വ​സ്ഥാ​നം ഗോ​പാ​ല​മേ​നോൻ തന്നെ വഹി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യും വന്നു.

കു​ടും​ബ​ഭ​ര​ണ​ക്ലേ​ശ​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യ്ക്കും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് കവി​താ​ര​ച​ന​യിൽ ഏർ​പ്പെ​ടാൻ കഴി​ഞ്ഞ​തു് വള്ള​ത്തോ​ളി​ന്റെ സാ​ഹ​ച​ര്യ​ത്താൽ മാ​ത്ര​മാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹം 1115 തു​ലാ​മാ​സ​ത്തിൽ ഇഹ​ലോ​ക​വാ​സം വെ​ടി​ഞ്ഞു.

ധന​തൃ​ഷ്ണ​യു​ടെ അഭാവം, അനാ​ഡം​ബ​ര​ജീ​വി​തം—ഇവ രണ്ടും സ്വ​മാ​താ​വിൽ​നി​ന്നു ലഭി​ച്ച അമൂ​ല്യ​സ​മ്പ​ത്തു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഹൃദയം സര​ള​വും മധു​ര​വും ആയ ഭാ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു ഉറ​വ​യാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അതിൽ​നി​ന്നു് ഊറി​വ​ന്ന കവി​ത​ക​ളും മാ​ധു​ര്യ​സാ​രള ്യാദി ഗു​ള​ഭൂ​യി​ഷ്ഠ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു കവി​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട പ്ര​ധാന ഗുണം ആത്മാർ​ത്ഥ​ത​യാ​ണു്. ആ ഗുണം ഒന്നു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മാ​ണു് വള്ള​ത്തോൾ കവികൾ കേ​ര​ളീ​യ​രു​ടെ ആരാ​ധ​ന​യ്ക്കു പാ​ത്രീ​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്.

ഒരു സ്ത്രീ​യു​ടെ ക്രൗ​ര്യം.

ഇതു് 1091-ൽ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒരു ഖണ്ഡ​കൃ​തി​യാ​ണു്.

ഇതു് പഴയ കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​പ്ര​സ്ഥാ​ന​മ​നു​സ​രി​ച്ചു രചി​ച്ച ഒരു കൃ​തി​യാ​ണു്. അനു​ഭ​വ​സ​മ്പ​ന്ന​രായ ഒരു കവി​യേ​യ​ല്ല നാം ഇതിൽ കാ​ണു​ന്ന​തു്. കവി​ത്വ​ശ​ക്തി​യു​ടെ തള്ളി​ച്ച​യേ​ക്കാൾ പ്രാ​സ​മൊ​പ്പി​ച്ചു പദ​ങ്ങ​ളെ നി​ര​ത്തു​ന്ന​തി​ലു​ള്ള ശ്ര​മ​ക്കൂ​ടു​തൽ ഇതിൽ പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാ​വി​ലെ,

ഒരു​മാ​തി​രി പ്ര​സാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വം കവി​യു​ടെ എല്ലാ കൃ​തി​ക​ളി​ലും വ്യാ​പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​കൃ​തി​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തിൽ മു​ഗ്ദ്ധ​നായ കവി ഈ വർ​ണ്ണ​ന​വ​ഴി​ക്കു് അതിനെ അപ്പാ​ടെ വാ​യ​ന​ക്കാർ​ക്കു പകർ​ന്നു കൊ​ടു​ക്കുക മാ​ത്ര​മ​ല്ല ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. പാ​ഠ​ക​ന്മാ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളേ​യും ആ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തിൽ മു​ഗ്ദ്ധ​മാ​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടൊ​പ്പം, അവിടെ അഗാ​ധ​മായ ചില തത്വ​ചി​ന്ത​ക​ളും അങ്കു​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഒടു​വി​ല​ത്തെ നാലു വരി​ക​ളിൽ അന്തർ​ഭ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന തത്വ​ത്തെ ‘ചങ്ങൻ​പുഴ’യുടെ വാ​ഴ​ക്കു​ല​യി​ലെ അവ​സാ​ന​ഭാ​ഗ​ത്തേ​ാ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി നോ​ക്കുക. പൂർവ കവി ചും​ബി​ത​ങ്ങ​ള​ല്ലാ​ത്ത പലേ ആശയ വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളും ഉല്ലേ​ഖ​ങ്ങ​ളും ഇതിൽ അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു​കൂ​ടി പ്ര​സ്താ​വി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

ഈ ഉല്ലേ​ഖ​ങ്ങ​ളിൽ കവി​യ്ക്കു സ്ത്രീ​ജ​ന​ങ്ങ​ളോ​ടു് ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ബഹു​മാ​നാ​തി​ശ​യം നല്ല​പോ​ലെ പ്ര​സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു. ഇന്ന​ത്തെ ചില യു​വ​ക​വി​കൾ യു​വ​തി​ക​ളെ തങ്ങ​ളു​ടെ കാ​മ​പ്പേ​ക്കൂ​ത്തി​നു​ള്ള സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളാ​യി മാ​ത്രം കരു​തു​ന്നു. അവരും സമു​ദാ​യോ​ദ്ധാ​ര​ക​ന്മാ​രാ​ണെ​ന്നു സ്വയം അഭി​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് വി​ചി​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്.

ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് പ്ര​കൃ​തി കവി​യു​ടെ ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ ഒരു സു​ന്ദ​രി പ്ര​തീ​ത​യാ​കു​ന്ന​തു്. അഹോ! എന്തൊ​രു വ്യ​ത്യാ​സം?

പ്ര​കൃ​തി​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ ആസ്വ​ദി​ക്കാ​നു​ള്ള ശക്തി ശര​ദ്ഗീ​ത​യിൽ കു​റേ​ക്കൂ​ടി പ്ര​സ്ഫു​ട​മാ​യി കാ​ണു​ന്നു.

കവി മധു​രോ​ത്ത​ര​മായ വള്ള​ത്തോൾ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ കാ​ലൂ​ന്നി​ക​ഴി​ഞ്ഞ​ശേ​ഷം ഉണ്ടായ ഒരു കൃ​തി​യാ​ണി​തെ​ന്നു് ഈ വരികൾ തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്നു.

വി​ര​ഹി​ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ വി​ലാ​പ​മാ​ണു് നാം ഇതിൽ കേൾ​ക്കു​ന്ന​തു്. അപ​സ്മാ​ര​രോ​ഗ​ത്താൽ നദി​യിൽ വീണു് അകാ​ല​മ​ര​ണം പ്രാ​പി​ച്ച സ്വ​പ്രേ​യ​സി​യാ​ണു് പൊ​യ്പോയ പ്രാ​ണൻ എന്നു പറ​യേ​ണ്ട​തി​ല്ല​ല്ലോ. ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യാ​യ​തി​നാ​ലാ​യി​രി​ക്ക​ണം ഇതിൽ ദ്വി:പ്രാ​സം കാ​ണാ​ത്ത​തു്. പക്ഷേ–അതു​കൊ​ണ്ടു് ഒരു ന്യൂ​ന​ത​യും ഇക്ക​വി​ത​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. ഈ ഘോ​ര​സം​ഭ​വ​ത്തി​നോ​ടു​കൂ​ടി നമ്മു​ടെ കവി​യു​ടെ സു​ഖ​സ്വ​പ്നം ശി​ഥി​ല​മാ​യി​പ്പോ​യി. പ്ര​കൃ​തി​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തിൽ മാ​ത്രം രമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കവി​ചി​ത്തം ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ അഗാ​ധ​ത​യി​ലേ​ക്കു കു​റേ​ക്കൂ​ടി ചു​ഴി​ഞ്ഞു നോ​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. അതി​നു​ദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​ണു് മഞ്ഞു​തു​ള്ളി​കൾ.

ആ പാ​വ​നോ​ദ​ക​ങ്ങൾ, ക്ഷ​ണ​നേ​ര​ത്തേ​ക്കു്

അതു​കേ​ട്ടു്,

എന്നു കവി ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ അടു​ത്ത നി​മി​ഷ​ത്തിൽ എന്തു സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു എന്നു നോ​ക്കുക.

അതി​നാൽ,

എന്നു് കവി വി​ല​പി​ക്കു​ന്നു.

”അന്തി​യാ​കു​മ്പോൾ” ഇക്ക​വി​ത​യിൽ കവി ഒരു പടി​കൂ​ടി​ക്ക​യ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്തെ​ല്ലാം ക്ലേ​ശ​ങ്ങ​ളും നേ​രി​ട്ടി​ട്ടും, അവ​യ്ക്കൊ​ന്നി​നും കവി​യു​ടെ സു​ഖാ​പ്തി​വി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ ദാർ​ഢ്യ​ത്തെ നശി​പ്പി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ആദ്യ​കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഹൃദയം പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ ബാ​ഹ്യ​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തിൽ മു​ഴു​കി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ, ഉത്ത​ര​കാ​ല​ത്തു് അതു് ആന്ത​രിക ലാ​വ​ണ്യോൻ​മു​ഖ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു​വെ​ന്നേ​യു​ള്ളു.

ഒരു മദ്ധ്യാ​ഹ്ന​യാ​ത്ര എന്ന കൃ​തി​യിൽ കവി പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക.

ഇതു​കൂ​ടാ​തെ വാടിയ പൂവു്, ഒരു മഹാ​സ​ങ്ക​ടം, ഞാൻ മൂ​ഷി​ക​നാ​യ​തു്—മു​ത​ലാ​യി ഒട്ടു വളരെ കൃ​തി​കൾ അദ്ദേ​ഹം പ്രി​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ‘മധു​മ​ഞ്ജ​രി’ എന്ന പു​സ്ത​കം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളു​ടെ ഒരു സം​ഗ്ര​ഹ​മാ​കു​ന്നു. ഗോ​പാ​ല​കൃ​ഷ്ണൻ എന്നൊ​രു കൃ​തി​യും അച്ച​ടി​ച്ചു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.

1060-ൽ വാ​ല​ജാ​തി​യിൽ ജനി​ച്ചു. സ്ഥാ​ന​ത്യാ​ഗം ചെയ്ത കൊ​ച്ചീ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കൃ​പാ​തി​രേ​ക​ത്താൽ കാ​വ്യ​നാ​ട​കാ​ല​ങ്കാ​ര​ങ്ങൾ​വ​രെ പഠി​ച്ചി​ട്ടു് കൊ​ച്ചി​യി​ലെ ഫിഷറി ഡി​പ്പാർ​ട്ടു​മെ​ന്റിൽ പ്ര​വേ​ശി​ച്ചു. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് തന്ന​ത്താൻ പഠി​ച്ചു് ഒരു​വി​ധം വശ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. ഒരു കൊ​ല്ലം ഈ ഉദ്യോ​ഗം വഹി​ച്ച ശേഷം എറ​ണാ​കു​ളം ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ സം​സ്കൃ​ത​പ​ണ്ഡി​ത​രാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. 1097-ൽ അധഃ​കൃ​ത​സം​ര​ക്ഷ​ക​നും, അസി​സ്റ്റ​ന്റു​സൂ​പ്ര​ണ്ടും, കൊ​ച്ചി സെൻ​ട്രൽ കോ ആപ്പ​റേ​റ്റീ​വു​ബാ​ങ്കി​ന്റെ ഡയ​റ​ക്ട​രും ആയി. ഒന്നാ​മ​ത്തെ നി​യ​മ​നിർ​മ്മാ​ണ​സ​ഭ​യിൽ വാ​ല​സ​മു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​നി​ധി​യാ​യി തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തും അദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. കേ​ര​ള​വർ​മ്മ വലിയ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവ​ന​കൗ​ശ​ല​ത്താൽ പ്ര​സ​ന്ന​നാ​യി​ട്ടു് വി​ദ്വാൻ​സ്ഥാ​ന​വും, കൊ​ച്ചീ​സ്ഥാ​ന​ത്യാ​ഗം ചെയ്ത തമ്പു​രാൻ കവി​തി​ലക സ്ഥാ​ന​വും കല്പി​ച്ചു നല്കി.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​കൾ—ബാ​ലാ​ക​ലേ​ശം നാടകം, ജാ​തി​ക്കു​മ്മി, ഭൈ​മീ​പ​രി​ണ​യം നാടകം, അനേകം ഖണ്ഡ​ക​വ​ന​ങ്ങൾ ചില ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ ഇവ​യാ​കു​ന്നു. മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ ജന​കീ​യ​ഗാ​ന​ങ്ങ​ളെ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു് പു​സ്ത​ക​രൂ​പേണ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്. ഒടു​വിൽ അദ്ദേ​ഹം എറ​ണാ​കു​ളം കാ​ളേ​ജിൽ സീ​നി​യർ പണ്ഡി​ത​രാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. 1122-ൽ മരി​ച്ചു.

മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ‘ദശ​പു​ഷ്പം’ എന്ന കവി​ത​യെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

സ്വ​ദേ​ശം വട​ക്കേ മല​യാ​ള​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഏറി​യ​കൂ​റും തി​രു​വി​താ​കൂ​റിൽ കോ​ട്ട​യ​ത്താ​ണു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി​യ​തു്. അദ്ദേ​ഹം ചി​ര​കാ​ലം ഭാ​ഷാ​പോ​ഷി​ണി​സ​ഭ​യു​ടെ കാ​ര്യ​ദർ​ശി​യാ​യി​രു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​ജ്ഞാ​നം വള​രെ​യൊ​ന്നും ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവിത വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വർ​ക്കു് മറി​ച്ചേ തോ​ന്നു​ക​യു​ള്ളു. മി​ക​ച്ച കവി​താ​വാ​സ​ന​യും നല്ല ഫലി​ത​വും—ഇവ​യാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാന ഗു​ണ​ങ്ങൾ. ഉദ​യാ​ല​ങ്കാ​രം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​യാ​ണു്. മാ​തൃ​ക​യ്ക്കാ​യി ഒരു പദ്യം ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

അഗാ​ധ​മായ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​വും അപ്ര​തി​ഹ​ത​മായ കവി​ത്വ​ശ​ക്തി​യും തി​ക​ഞ്ഞ ഈ പ്രൗ​ഢ​ക​വി മല​യാ​ള​ഭാ​ഷാ​പോ​ഷ​ണ​ത്തിൽ സദാ ജാ​ഗ​രൂ​ക​നാ​യി​രു​ന്നു. ഭാ​ര​ത​മ​ഞ്ജ​രി​യു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വ​കാ​ല​ത്തു്, അതി​ന്റെ പ്ര​വർ​ത്ത​ക​സ​മി​തി​യിൽ അദ്ദേ​ഹ​വും ഉൾ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. സം​സ്കൃ​ത​പു​രാ​ണേ​തി​ഹാ​സ​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും ശാ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും പഠ​ന​ത്തിൽ ആയു​ഷ്കാ​ലം മു​ഴു​വ​നും വി​നി​യോ​ഗി​ച്ച ഈ കവി​യു​ടെ കൃ​തി​ക​ളിൽ കവി​ത്വ​ത്തെ​ക്കാൾ പ്ര​ക​ട​മാ​യി​രു​ന്ന​തു് പാ​ണ്ഡി​ത്യ​മാ​ണെ​ന്നു പറയാം. ഭാ​വ​വൈ​ചി​ത്ര്യ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തി​ലും അല​ങ്കാ​ര​പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹം അസാ​മാ​ന്യ​മായ പാടവം പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

തി​രു​വി​താം​കൂർ സർ​ക്കാർ സർ​വ്വീ​സിൽ ചി​ര​കാ​ലം പ്ര​ശ​സ്ത​സേ​വ​നം നട​ത്തി​യ​ശേ​ഷം, പെൻഷൻ പറ്റി സ്വ​ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം സ്ഥി​ര​വാ​സ​മു​റ​പ്പി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം, ഏതാ​ണ്ടു് 1096-​ാമാണ്ടിടയ്ക്കാണു് ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ പരി​ച​യ​പ്പെ​ടാ​നി​ട​യാ​യ​തു്. സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ലും ഇം​ഗ്ലീ​ഷി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പാ​ണ്ഡി​ത്യം അത്യ​ഗാ​ധ​മാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഉപ​ന്യാ​സ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം പരി​ണ​ത​പ്ര​ജ്ഞ​യു​ടെ പരി​പ​ക്വ​ഫ​ല​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. പഠി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു തന്നെ അദ്ദേ​ഹം മല​യാ​ള​ഭാ​ഷാ ചരി​ത്ര​കർ​ത്താ​വി​നെ തദ്ഗ്ര​ന്ഥ​നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തിൽ സഹാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം കു​റേ​ക്കാ​ലം​കൂ​ടി ജീ​വി​ച്ചു​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ നമു​ക്കു് അന്യൂ​ന​മായ ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് മല​യാ​ളം നി​ഘ​ണ്ടു ലഭി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു; ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്രം പു​തു​ക്കി​എ​ഴു​ത​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മനോ​ര​ഥ​വും സാ​ധി​ത​പ്രാ​യ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നേ​നെ. എന്തു ചെ​യ്യാം! അതി​നു​മു​മ്പു് വാ​ത​രോ​ഗം പി​ടി​പെ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം ദി​വം​ഗ​ത​നാ​യി​പ്പോ​യി. ഒരു ഉപ​ന്യാ​സ​മാല പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്ര​കർ​ത്താ​വായ “ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള സർ​വാ​ധി​പ​രു​ടെ ഭഗി​നീ​പു​ത്ര”നായി കൊ​ല്ല​വർ​ഷം 1040 വൃ​ശ്ചി​കം 12-ാം തീയതി തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് ശ്രീ​ക​ണ്ഠേ​ശ്വ​രം കു​ള​വ​റ​വി​ളാ​ക​ത്തു​വീ​ട്ടിൽ ജനി​ച്ചു. പി​താ​വു് മേൽ​ക​ങ്ങാ​ണം തഹ​ശീൽ​ദാ​രാ​യി​രു​ന്ന പരു​ത്തി​ക്കാ​ട്ടു നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള​യും, മാ​താ​വു് ഗോ​വി​ന്ദ​പ്പി​ള്ള സർ​വ്വാ​ധി​കാ​ര്യ​ക്കാ​രു​ടെ മൂത്ത സഹോ​ദ​രി നാ​രാ​യ​ണി​പ്പി​ള്ള​യും ആയി​രു​ന്നു. തി​രു​മ​ധു​ര​പ്പേ​ട്ട​യിൽ ഈ രാ​മൻ​പി​ള്ള ആശാ​ന്റെ അടു​ക്കൽ പ്ര​ഥ​മ​പാ​ഠ​ങ്ങ​ളും വാ​ഞ്ചീ​ശ്വ​ര​ശാ​സ്ത്രി​ക​ളു​ടെ അടു​ക്കൽ​നി​ന്നു സം​സ്കൃ​ത​വും അഭ്യ​സി​ച്ചു. എം. സി. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള, ആയുർ​വേ​ദ​പ​ണ്ഡി​തർ പര​മേ​ശ്വ​രൻ മൂ​സ്സ്, രാ​മ​ക്കു​റു​പ്പു മുൻഷി മു​ത​ലാ​യ​വ​രെ​ല്ലാം ഇദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഗു​രു​ക്ക​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്ന​ത്രേ. മെ​ട്രി​ക്കു​ലേ​ഷൻ​പ​രീ​ക്ഷ​യ്ക്കു വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു പി​താ​വു മരി​ച്ചു​പോ​ക​യാൽ, പഠി​ത്തം പൂർ​ത്തി​യാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സാ​ധി​ക്കാ​തെ വന്നു.

ബാ​ല്യ​ത്തിൽ​ത​ന്നെ കവി​താ​വാ​സന പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി. ഒരി​ക്കൽ അദ്ദേ​ഹം,

എന്നൊ​രു പദ്യ​മെ​ഴു​തി മാ​തു​ല​നു് അയ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു​വ​ത്രെ. അതിലെ ചോ​ദ്യ​ങ്ങൾ​ക്കു​ത്ത​ര​ങ്ങ​ളായ താര, പക്ഷി, ചൊ​ക്കൻ, വാരണം എന്നീ പദ​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒടു​വി​ല​ത്തെ അക്ഷ​ര​ങ്ങൾ എടു​ത്തു യഥാ​ക്ര​മം ചേർ​ത്താൽ രക്ഷി​ക്ക​ണം എന്ന വാ​ക്കു വരു​ന്നു. ബാ​ല​ക​വി​യു​ടെ ഉദ്ദേ​ശം അറി​ഞ്ഞു് മാ​തു​ലൻ ഉചി​ത​മായ സമ്മാ​നം നൽ​കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി.

ജി. പത്മ​നാ​ഭ​പി​ള്ള​യു​ടെ പ്ര​ഥ​മ​കൃ​തി ബാ​ലി​വി​ജ​യം തു​ള്ള​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ കഥ​ക​ളി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് അധികം ഭ്രമം. 1061-ൽ എഴു​തി​യ​താ​ണു് ധർ​മ്മ​ഗു​പ്ത​വി​ജ​യം ആട്ട​ക്കഥ. അതിലെ വന്ദ​ന​ശ്ലോ​ക​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നായ

എന്ന പദ്യ​ത്തിൽ സം​സ്കൃ​ത​ഭാ​ഷാ​പ​രി​ച​യ​ത്തി​ന്റെ ദാർ​ഢ്യ​ക്കു​റ​വി​നോ​ടൊ​പ്പം നല്ല കവി​താ​വാ​സ​ന​യും സ്ഫു​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. അതിൽ നി​ന്നു് ഒരു ശ്ലോ​ക​വും ഗാ​ന​വും ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

അടു​ത്ത കൃ​തി​യായ സു​ന്ദോ​പ​സു​ന്ദ​യു​ദ്ധം 1063-ൽ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. അതു് കു​റേ​ക്കൂ​ടി നന്നാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു പറയാം.

ഇതു അതിലെ വന്ദ​ന​ശ്ലോ​ക​മാ​ണു്.

1067-ൽ കന​ക​ല​താ​സ്വ​യം​വ​രം സം​ഗീ​ത​നാ​ട​ക​വും രാ​മാ​നു​ജ​ച​രി​തം തി​രു​വാ​തി​ര​പ്പാ​ട്ടും എഴുതി. 1068-ൽ പാ​ണ്ഡ​വ​വി​ജ​യം നാടകം പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചു. അതിലെ പദ്യ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നായ,

എന്ന ശ്ലോ​കം ഒരു അറ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു​വ​ത്രേ. ഈ കൃ​തി​യേ​പ്പ​റ്റി ലക്ഷ്മീ​പു​ര​ത്തു രവി​വർ​മ്മ കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാൻ ഇങ്ങ​നെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

എന്നാൽ ഈ കവി​ത​ക​ളെ ആശ്ര​യി​ച്ച​ല്ല, ജി. പത്മ​നാ​ഭ​പി​ള്ള​യു​ടെ പ്ര​ശ​സ്തി നി​ല​നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്. അവ ഒരു​കാ​ല​ത്തു പ്ര​സി​ദ്ധ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഇപ്പോൾ പ്രാ​യേണ നാ​മാ​വ​ശേ​ഷ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു​വെ​ന്നു പറയാം. കഥ​ക​ളി​കൾ രണ്ടും ശ്രീ​രാ​മ​വി​ലാ​സം പ്ര​സ്സു​കാർ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തീ​ട്ടു​ള്ള ആട്ട​ക്ക​ഥ​ക​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ചേർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടു്. അങ്ങി​നെ അവ​ജീ​വി​ക്കു​മെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കാം. എന്നാൽ മാ​തു​ല​ന്റെ ചു​വ​ട്ട​ടി​ക​ളെ പിൻ​തു​ടർ​ന്നു് 1072-ൽ അദ്ദേ​ഹം ഒരു ഭാ​ഷാ​നി​ഘ​ണ്ടു രചി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. ആദ്യ​മാ​യി, പ്ര​സാ​ധി​ത​ങ്ങ​ളും അപ്ര​സാ​ധി​ത​ങ്ങ​ളു​മായ കൃ​തി​കൾ ഓരോ​ന്നാ​യി വാ​യി​ച്ചു നോ​ട്ടു​കൾ കു​റി​ച്ചു. ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് കണ്ടെ​ഴു​ത്തിൽ ഒരു ചെറിയ ഉദ്യോ​ഗം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ പ്ര​സ്തുത ജോലി മു​ന്നോ​ട്ടു നീ​ങ്ങാ​തെ വന്നു. 1081-ൽ ആ ജോലി രാ​ജി​വ​ച്ചി​ട്ടു് ക്രി​മി​നൽ വക്കീൽ​പ​ണി സ്വീ​ക​രി​ച്ചു. അതു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കു​റേ​ക്കൂ​ടി സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം നല്കി. മാർ​ക്ക​ണ്ഡ​ച​രി​തം തി​രു​വാ​തി​ര​പ്പാ​ട്ടും ഹരി​ശ്ച​ന്ദ്ര​ച​രി​തം കി​ളി​പ്പാ​ട്ടും നി​ഘ​ണ്ടു​നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണു്. 1092-ൽ നി​ഘ​ണ്ടു പൂർ​ത്തി​യാ​യി. ശീ​ലാ​വ​തി മു​ത​ല്ക്കു് ഭാ​ഗ​വ​തം വരേ​യു​ള്ള കൃ​തി​ക​ളെ​ല്ലാം പരി​ശോ​ധി​ച്ചു് അവ​യിൽ​നി​ന്നൊ​ക്കെ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​ങ്ങൾ കാ​ണി​ച്ചു് രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള ഈ ശബ്ദ​താ​രാ​വ​ലി സകല കേ​ര​ളീ​യ​രു​ടേ​യും സവി​ശേ​ഷ​മായ പ്ര​ശം​സ​യ്ക്കു പാ​ത്രീ​ഭ​വി​ച്ച​തിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല​ല്ലോ. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ സാ​ഹി​ത്യ​പ​ഞ്ചാ​ന​നൻ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ ‘ജി. പത്മ​നാ​ഭ​നാ​മാ ഹി പാ​പീ​യാൻ സർ​വ​ഭാ​ഷാ​മ​ചൂ​ചു​രൽ’ എന്നു പ്രൗ​ഢ​വി​ദ്വാ​ന്മാർ​ക്കു​പോ​ലും അസൂയ ജനി​പ്പി​ക്കു​മാ​റു​ള്ള ഒരു മാ​ന്യ​പ​ദ​വി ആ ബൃ​ഗ​ദ്ഗ്ര​ന്ഥം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സമ്പാ​ദി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു.

1098 ഇടവം എട്ടാം​തീ​യ​തി ശ്രീ​മൂ​ലം​തി​രു​നാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വു തി​രു​മ​ന​സ്സു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മഹോ​ദ്യ​മ​ത്തെ അഭി​ന​ന്ദി​ച്ചു് ഒരു അട്ട​ത്തോ​ടൻ വീ​ര​ശൃം​ഖല സമ്മാ​നി​ച്ചു. അതി​നു​ശേ​ഷം വള​രെ​ക്കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞു മലയാള സാ​ഹി​തീ​ഭ​ക്ത​പ്ര​മു​ഖ​ന്മാ​രു​ടെ അസൂ​യ​യ്ക്കു തെ​ല്ലു ശമനം വന്ന​പ്പോൾ സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ഷ​ത്തു വക​യാ​യി ഒരു സ്വർ​ണ്ണ​മെ​ഡ​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സമ്മാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു.

ഭാ​ഷാ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ സമ്പൂർ​ണ്ണം–എന്നു​വ​ച്ചാൽ–‘ബ്ര​ഹ്മ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ പൂർ​ണ്ണാൽ പൂർ​ണ്ണ​ത​മം’ ആയ ഒരു ചരി​ത്രം എഴു​തി​വ​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള മഹാ​ക​വി പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ അടു​ക്കൽ നി​ന്നു​പോ​ലും,

“What is now required is the skeleton of a comprehensive Malayalam Dictionary and I am glad to say that Mr. Padmanabha Pillai’s publication is valuable as a skeleton and goes a long way towards satisfying a public demand” എന്നി​ങ്ങ​നെ കഷ്ടി​യായ ഒരു പ്ര​ശംസ ലഭി​ച്ച​താ​ണു് ഇതി​ലൊ​ക്കെ വലിയ ഭാ​ഗ്യം. അദ്ദേ​ഹം നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന മാ​തി​രി ഒരു നി​ഘ​ണ്ടു നമ്മു​ടെ ഭാ​ഷ​യിൽ ഇനി ഉണ്ടാ​കു​മോ എന്തോ? മി: പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യർ​ക്കു വാർ​ദ്ധ​ക്യ​മാ​യി​പ്പോ​യ​ല്ലോ.

ഈ മഹനീയ പരി​ശ്ര​മ​ത്തി​നു പുറമേ, ഒരു ആം​ഗ​ല​മ​ല​യാള നി​ഘ​ണ്ടു​വും സാ​ഹി​തീ​ര​ത്ന​ങ്ങ​ളു​ടേ​യും തൽ​ക്കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാ​രു​ടേ​യും സം​ക്ഷി​പ്ത​ച​രി​ത്രം ഉൾ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒരു ഗ്ര​ന്ഥ​പ​ര​മ്പ​ര​യും അദ്ദേ​ഹം പ്രി​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി. പക്ഷേ പൂർ​ത്തി​യാ​കും മു​മ്പേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ഹത​വി​ധി അപ​ഹ​രി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു.

മര​ണ​ശ​യ്യ​യെ പ്രാ​പി​ക്കും​വ​രെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തിൽ ഒരു നവ​യു​വാ​വി​ന്റെ ഉന്മേ​ഷം കളി​യാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. വാർ​ദ്ധ​ക്യ​ത്തി​ന്റെ ചി​ഹ്ന​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ബാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ അതിൽ ലേശം അതി​ശ​യോ​ക്തി​യി​ല്ല. അതാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​ജ​യ​ഹേ​തു. കഴി​ഞ്ഞ കൊ​ല്ലം അതാ​യ​തു് 1121 കുംഭം 21-ാം തീ​യ​തി​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം നമ്മെ വി​ട്ടു​പി​രി​ഞ്ഞ​തു്. ചില പത്ര​ങ്ങൾ എന്തോ ചി​ല​തൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞെ​ങ്കി​ലും, പൊ​ട്ട​ക്ക​വി​ക​ളു​ടെ ദേ​ഹ​വി​യോ​ഗ​ത്തിൽ​പോ​ലും അനു​ശോ​ച​നാ​യോ​ഗ​ങ്ങൾ വി​ളി​ച്ചു കൂ​ട്ടി വി​ല​പി​ക്കാ​റു​ള്ള കേ​ര​ളീ​യ​ജ​നത ‘കമാ’ എന്നു മി​ണ്ടീ​ട്ടി​ല്ല. അത്ര​യ്ക്കു​ണ്ടു് അയൂ​യ​യു​ടേ​യൊ അഥവാ കൃ​ത​ഘ്ന​ത​യു​ടേ​യോ ആഴം.

ജി. പത്മ​നാ​ഭ​പി​ള്ള​യു​ടെ മറ്റു കൃ​തി​കൾ: മദ​ന​കാ​മ​ച​രി​തം നാടകം, കീ​ച​ക​വ​ധം തു​ള്ളൽ, കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​ച​രി​തം മണി​പ്ര​വാ​ളം, കാ​ളി​യ​മർ​ദ്ദ​നം മണി​പ്ര​വാ​ളം, കം​സ​വ​ധം വഞ്ചി​പ്പാ​ട്ടു്, കു​ചേ​ല​വൃ​ത്തം, മാർ​ക്ക​ണ്ഡ​ച​രി​തം, പൂ​ത​നാ​മോ​ക്ഷം എന്നീ താ​രാ​ട്ടു​കൾ, നാ​ളാ​യ​ണീ​ച​രി​തം ഊഞ്ഞാൽ​പാ​ട്ടു് ഇവ​യാ​കു​ന്നു.

വെ​ണ്മ​ണി​യു​ടെ ശൈ​ലി​യിൽ കവിത രചി​ച്ചു വിജയം നേ​ടീ​ട്ടു​ള്ള കവി​ക​ളിൽ അദ്വി​തീ​യൻ ശീ​വൊ​ള്ളി നമ്പൂ​തി​രി​യാ​കു​ന്നു.

എന്ന പദ്യം വെ​ണ്മ​ണി​യു​ടെ,

എന്ന ശ്ലോ​ക​ത്തെ അനു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളും വെ​ണ്മ​ണി​യു​ടേ​തു​പോ​ലെ പ്രാ​യേണ അപൂർ​ണ്ണ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ദാ​ത്യു​ഹ​സ​ന്ദേ​ശം സര​സ​മായ ഒരു ഹാ​സ്യ​ക​വ​ന​മാ​ണു്. മാതൃക കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി ‘ഒരു ചര​മ​വൃ​ത്തം’ എന്ന കൃ​തി​യി​ലെ ഏതാ​നും ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

അദ്ദേ​ഹം തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം താ​ലൂ​ക്കിൽ പട്ടം എന്ന ദേ​ശ​ത്തു് 1061 മേ​ട​മാ​സ​ത്തി​ലെ ചി​ത്രാ​ന​ക്ഷ​ത്ര​ത്തിൽ ജനി​ച്ചു. രാ​ജ​കീയ ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ മെ​ട്രി​ക്കു​ലേ​ഷൻ ക്ലാ​സു​വ​രെ പഠി​ച്ചി​ട്ടു് തൃ​ശ്ശി​നാ​പ്പ​ള്ളി ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ ചേർ​ന്നു. പ്ര​സ്തുത പരീ​ക്ഷ​യിൽ പാ​സ്സാ​യ​ശേ​ഷം തൃ​ശ്ശി​നാ​പ്പ​ള്ളി സെ​ന്റ്ജോ​സ​ഫ്സ്കാ​ളേ​ജിൽ ചേർ​ന്നു് ഇന്റർ​മീ​ഡി​യ​റ്റും തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം രാ​ജ​കീയ കാ​ളേ​ജിൽ ചേർ​ന്നു് ബി. ഏ. യും ജയി​ച്ചു. എം. ഏ. പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു പ്രൈ​വ​റ്റാ​യി​ച്ചേർ​ന്നു് ഒന്നാം​ക്ലാ​സ്സിൽ പാ​സ്സാ​യി. 1088-​ാമാണ്ടിലാണെന്നു തേ​ാ​ന്നു​ന്നു–ഞാൻ നി​യ​മ​പ​ഠ​നാർ​ത്ഥം എഫ്. എൽ. ക്ലാ​സ്സിൽ ചേർ​ന്ന​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹ​വും ആ ക്ലാ​സ്സിൽ ചേർ​ന്നു. ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ പരി​ചി​ത​രായ കഥ രസാ​വ​ഹ​മാ​ണു്. പ്രാ​സ​വ​ഴ​ക്കു​കാ​ല​ത്തു് ഞാൻ എന്റെ ഗു​രു​ദേ​വ​ന്റെ പക്ഷ​ത്തു ചേർ​ന്നു് ചില ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ദക്ഷി​ണ​ദീ​പ​ത്തിൽ അക്കാ​ല​ത്തു് കാ​ണാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ഏറി​യ​കൂ​റും എന്റേ​താ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നു് പലർ​ക്കും അറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ‘കവി​ക​ളും കൃ​തി​ക​ളും’ എന്നൊ​രു ഉപ​ന്യാ​സം മാ​ത്രം കുറെ ഒച്ച​പ്പാ​ടു​ണ്ടാ​ക്കി. പാ​ലി​യ​ത്തു കു​ഞ്ഞു​ണ്ണി അച്ഛൻ അക്കാ​ല​ത്തു പ്ര​ശ​സ്ത​മായ രീ​തി​യിൽ നട​ത്തി​വ​ന്ന ഒരു മാ​സി​ക​യിൽ ആ ലേ​ഖ​ന​ത്തെ പകർ​ത്തി​യി​ട്ടു് അതിനെ മു​ക്ത​ക​ണ്ഠം സ്തു​തി​ച്ചു. പന്ത​ളം കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​ത​മ്പു​രാൻ ക്ലാ​സ്സിൽ ആ ലേഖനം വാ​യി​ച്ചു് ഇന്ന​ത്തെ കവികൾ അതു വാ​യി​ച്ചി​രി​ക്കേ​ണ്ട​താ​ണെ​ന്നു് ഒരു അഭി​പ്രാ​യ​വും തട്ടി​വി​ട്ടു. പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​ര​വർ​കൾ​ക്കു് അതു രസി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നും അല്പ​കാ​ല​ത്തേ​ക്കു് അദ്ദേ​ഹം അവി​ടു​ത്തോ​ടു് നീ​ര​സ​ഭാ​വ​ത്തിൽ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടി എന്നും ആണു് എന്റെ അറി​വു്. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും തമ്പു​രാൻ പ്ര​സ്തുത ലേ​ഖ​ന​ത്തെ ക്ലാ​സ്സിൽ വാ​യി​ച്ച അവ​സ​ര​ത്തിൽ എന്റെ ഏറ്റ​വും അടു​ത്ത ഒരു ബന്ധു​വും ഇപ്പേ​ാൾ ഉയർ​ന്ന ഒരു ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ ഇരി​ക്കു​ന്ന ആളു​മായ ഒരാൾ ക്ലാ​സ്സി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ആ സം​ഗ​തി​യെ​പ്പ​റ്റി സം​ശ​യ​മേ ഇല്ല. അന്നു് കൊ​ച്ചു​കൃ​ഷ്ണ​പ്പി​ള്ള അവർകൾ പര​മേ​ശ്വ​ര​യ്യ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ ആശ്രി​ത​ന്മാ​രിൽ ഒരാ​ളാ​യി കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം എനി​ക്കു് ദീ​പ​ത്തേ​ാ​ടു​ള്ള ബന്ധം മന​സ്സി​ലാ​ക്കീ​ട്ടു്, അതു് ആരുടെ കൃ​തി​യാ​ണെ​ന്നു് എന്നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി യഥാ​സ്ഥാ​നം അറി​വു​കൊ​ടു​ത്തു. ഇങ്ങ​നെ ആയി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ പരി​ച​യ​പ്പെ​ട്ട​തു്. കു​റേ​ക്കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, മഹാ​ക​വി​യും കൊ​ച്ചു​കൃ​ഷ്ണ​പ്പി​ള്ള​യും തമ്മി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ദൃ​ഢ​ബ​ന്ധം കുറെ അയ​ഞ്ഞു​പോ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു ശങ്കി​ക്കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹം മരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​മ്പു് എഴു​തി​വ​ച്ചി​രു​ന്ന​തും അതിനു ശേഷം ഭാ​ഷാ​വി​ലാ​സം വി​ശേ​ഷാൽ​പ്ര​തി​യിൽ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​മായ ലേഖനം അങ്ങി​നെ ഒരു ശങ്ക​യ്ക്കു് അവ​കാ​ശം നൽ​കു​ന്നു​ണ്ടു്.

പരീ​ക്ഷ​യിൽ പാ​സ്സാ​യി​ട്ടു് അല്പ​കാ​ലം എക്സൈ​സ്ഇൻ​സ്പെ​ക്ട​രാ​യി​രു​ന്നു. നല്ല വാ​സ​നാ​ക​വി​യാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തും അദ്ദേ​ഹം തു​ട​രെ​ത്തു​ട​രെ കവി​ത​കൾ എഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണി​രു​ന്ന​തു്. അച്ച​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള മേ​ഘ​സ​ന്ദേ​ശ​വി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​നും ബാ​ല​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നും പുറമെ മാ​സി​ക​ക​ളിൽ അനേകം ഖണ്ഡ​ക​വ​ന​ങ്ങൾ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഗദ്യ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യു​ള്ള​തു് കവിത, വള്ള​ത്തോൾ​പ്ര​സ്ഥാ​നം ഇവ​യാ​കു​ന്നു.

1097-ൽ മു​പ്പ​ത്തി​ആ​റാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ സന്നി​പാ​ത​ജ്വ​രം പി​ടി​പെ​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം പര​ലോ​കം പ്രാ​പി​ച്ചു. മാ​തൃ​ക​കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി ഏതാ​നും പദ്യ​ങ്ങ​ളെ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.

ഈ കവി​ര​ത്ന​ത്തി​ന്റെ കഥ ഓർ​ക്കു​ന്ന മാ​ത്ര​യിൽ ഏതു കേ​ര​ളീ​യ​ന്റേ​യും ഇട​നെ​ഞ്ഞു പൊ​ട്ടാ​തി​രി​ക്ക​യി​ല്ല. നി​ഷ്പ​ക്ഷ​പാ​തി​യായ ഗ്ര​ന്ഥ​സ​മാ​ലോ​ച​കൻ, ഒന്നാം​ത​രം കാ​വ്യ​കൃ​ത്തു്, ഉത്ത​മ​പ​ത്ര​പ്ര​വർ​ത്ത​കൻ എന്നീ നി​ല​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം പരി​ശോ​ഭി​ച്ചു്, ഇന്ന​ത്തെ ചില പ്രൗ​ഢ​ക​വി​കൾ​പോ​ലും പദ​ങ്ങൾ പെ​റു​ക്കി​നി​ര​ത്തി പദ്യ​നിർ​മ്മി​തി​യി​ലെ പ്ര​ഥ​മ​പാ​ഠം പഠി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന ആ ഇളം​പ്രാ​യ​മായ 26-ാം വയ​സ്സിൽ, ലോ​ക​യ​വ​നി​ക​യ്ക്കു​ള്ളിൽ തി​രോ​ധാ​നം ചെയ്ത ആ മഹാ​നു​ഭാ​വ​നെ നമു​ക്കും അശ്രു​പ്ര​വാ​ഹം​കൂ​ടാ​തെ എങ്ങ​നെ സ്മ​രി​ക്കാൻ കഴി​യും. ഹാ! അദ്ദേ​ഹം കു​റേ​ക്കാ​ലം​കൂ​ടി ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ... എത്ര എത്ര സൽ​ക്കാ​വ്യ​ങ്ങൾ നമു​ക്കു ലഭി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു! ഒൻപതേ ഒൻപതു കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്ക​കം അദ്ദേ​ഹം എന്തെ​ല്ലാം സാ​ധി​ച്ചു!

ഏറ​നാ​ട്ടു താ​ലൂ​ക്കി​ന്റെ തെ​ക്കേ​ഖ​ണ്ഡ​ത്തിൽ കോ​ട്ട​യ്ക്കൽ​നി​ന്നും അഞ്ചാ​റു നാഴിക വട​ക്കു​ള്ള ഊരകം എന്ന നാ​ട്ടും​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തിൽ വെ​ള്ളാ​ട്ടു ചെ​മ്പ​ല​ശ്ശേ​രി എന്നൊ​രു പ്രാ​ചീന നാ​യർ​കു​ടും​ബം സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്നു. ആ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ ഒരു സ്ത്രീ​ര​ത്ന​ത്തെ കപ്പേ​ട​ത്തു കൃ​ഷ്ണ​നു​ണ്ണി​നാ​യർ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തു. ആ വി​ശി​ഷ്ട​ദ​മ്പ​തി​കൾ​ക്കു് 1064 കുംഭം ചതയം നക്ഷ​ത്ര​ത്തിൽ ഉണ്ടായ പു​ത്ര​നാ​യി​രു​ന്നു. വി. സി. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​ണി​ക്കർ. പഴയ ധന​സ്ഥി​തി​യെ​ല്ലാം നശി​ച്ചു് ആഭി​ജാ​ത്യം​മാ​ത്രം ശേ​ഷി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒരു കു​ടും​ബ​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​ണി​ക്കർ വളരെ അരി​ഷ്ടി​ച്ചാ​ണു് വളർ​ന്ന​തു്. ഒരു നാ​ട്ടാ​ശാ​ന്റെ അടു​ക്കൽ പ്രാ​ചീ​ന​രീ​തി അനു​സ​രി​ച്ചു് എഴു​ത്തും വാ​യ​ന​യും പഠി​ച്ച​ശേ​ഷം കറു​പ്പൻ ആശാരി എന്നൊ​രാ​ളി​ന്റെ അടു​ക്കൽ കുറെ സം​സ്കൃ​തം വാ​യി​ച്ചു. അങ്ങി​നെ കാ​വ്യ​പ​രി​ശീ​ല​നം ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​വേ തന്നെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവി​താ​വാ​സന താനെ പൊ​ട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി. വർ​ത്ത​മാ​ന​ക്ക​ട​ലാ​സു​ക​ളോ മാ​സി​ക​ളോ കട​ന്നി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ആ ഗ്രാ​മ​ത്തിൽ പ്രേ​ര​ണാ​ശ​ക്തി പ്ര​യോ​ഗി​പ്പാൻ​പോ​ലും ആരും ഇല്ലാ​തി​രി​ക്ക​വേ കവിത എഴു​തി​ത്തു​ട​ങ്ങിയ ഈ ബാലനെ വാ​ഗ്ദേ​വി കടാ​ക്ഷി​ച്ചു തു​ട​ങ്ങി​യ​തു് പൂർ​വ്വ​ജ​ന്മ​കൃ​ത​മായ പു​ണ്യ​ത്തി​ന്റെ ഫലം തന്നെ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

ഇങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ കു​ട്ടി​യെ ഏതു വി​ധ​ത്തി​ലെ​ങ്കി​ലും സം​സ്കൃ​തം പഠി​പ്പി​ച്ചേ മതി​യാ​വൂ എന്നു് കൃ​ഷ്ണ​നു​ണ്ണി​നാ​യർ​ക്കു് തോ​ന്നു​ക​യാൽ അദ്ദേ​ഹം അവനെ കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു പടി​ഞ്ഞാ​റേ കോ​വി​ല​ക​ത്തു് വി​ദ്വാൻ ഏട്ടൻ​ത​മ്പു​രാൻ എന്നു പ്ര​സി​ദ്ധ​നാ​യി​രു​ന്ന സാ​മൂ​തി​രി​പ്പാ​ട്ടി​ലെ അടു​ക്കൽ കൊ​ണ്ടു​ചെ​ന്നാ​ക്കി. അവിടെ മൂ​ന്നു നാലു കൊ​ല്ലം താ​മ​സി​ച്ചു് വേണ്ട ശാ​സ്ത്ര​പ​രി​ച​യ​വും നല്ല ശബ്ദ​വ്യു​ല്പ​ത്തി​യും സമ്പാ​ദി​ച്ചു. സാ​മാ​ന്യം നല്ല ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പരി​ച​യ​വും അവിടെ നി​ന്നു​ത​ന്നെ കി​ട്ടി.

ഇത്ര​യും ആയ​പ്പോൾ ഇനി സ്വ​ന്തം കാ​ലിൽ​ത​ന്നെ നി​ല്ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഈ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​നു തോ​ന്നി. അന്നു ശ്രീ​മാൻ പി. ഐ കൃ​ഷ്ണ​ന​വർ​കൾ തൃ​ശ്ശൂ​രിൽ​നി​ന്നു് കേ​ര​ള​ചി​ന്താ​മ​ണി എന്നൊ​രു പത്രം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്കാൻ ഉദ്യ​മി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അതി​ന്റെ ആധി​പ​ത്യം കഷ്ടി​ച്ചു പതി​നെ​ട്ടു വയ​സ്സാ​യി​രു​ന്ന ഈ ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​ണി​ക്കർ കര​സ്ഥ​മാ​ക്കി. ആ നി​ല​യിൽ അദ്ദേ​ഹം അന്ന​ത്തെ ഭര​ണാ​ധി​കാ​രി​ക​ളോ​ടും, കൊ​ച്ചി​യി​ലെ ചില ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാ​രോ​ടും പൗ​രു​ഷ​പൂർ​വ്വം പോ​രാ​ടി​യെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല കൊ​ച്ചി​രാ​ജ്യ​ത്തു കട​ന്നു​കൂ​ടി വന​ച​ക്ര​വർ​ത്തി എന്ന കു​പ്ര​സി​ദ്ധി നേടിയ ചെ​ട്ടി​യാ​രെ നാ​ട്ടിൽ​നി​ന്നു് ആട്ടി​പ്പാ​യി​ക്ക​പോ​ലും ചെ​യ്തു. അത്ര ശക്തി​യേ​റിയ തൂ​ലി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ആ യു​വാ​വു പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു്.

ഇങ്ങ​നെ കൊ​ല്ലം മൂ​ന്നു കഴി​ഞ്ഞു. പി​ന്നെ നാം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ കാ​ണു​ന്ന​തു് മല​ബാ​റി​യു​ടെ പത്രാ​ധി​പ​രാ​യി​ട്ടാ​ണു്. അതു് അല്പ​കാ​ല​മേ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും അക്കാ​ല​മ​ത്ര​യും അഴി​മ​തി​ക്കാ​രായ ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ​ക്കു നി​ദ്രാ​ഭം​ഗം വരു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ഇരു​ന്നു.

ജന്മ​നാ ദുർ​ബ​ല​നാ​യി​രു​ന്ന പണി​ക്കർ​ക്കു് ഇപ്പോ​ഴേ​യ്ക്കു രാ​ജ​യ​ക്ഷ്മാ​വി​ന്റെ പൂർ​ണ്ണ​ല​ക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ കണ്ടു​തു​ട​ങ്ങി. ചി​കി​ത്സ​യ്ക്കാ​യി കോ​ട്ട​യ്ക്കൽ വൈ​ദ്യ​ശാ​ല​യെ അഭയം പ്രാ​പി​ച്ചു. പി. എസ്. വാ​രി​യർ എന്ന വൈ​ദ്യ​ര​ത്ന​ത്തി​ന്റെ ചി​കി​ത്സാ​നൈ​പു​ണ്യം​കൊ​ണ്ടു് രോഗം നി​ശ്ശേ​ഷം മാറി. എന്നാൽ കു​റേ​ക്കാ​ല​ത്തേ​യ്ക്കു് ആയാ​സ​ക​ര​മായ പണി​ക​ളി​ലൊ​ന്നി​ലും ഏർ​പ്പെ​ട​രു​തെ​ന്നു് വൈ​ദ്യൻ നി​ഷ്കർ​ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പ്പ​ണി​ക്കർ അതി​നാൽ സ്വ​ദേ​ശ​ത്തു പോയി താ​മ​സി​ച്ചു അങ്ങ​നെ കു​റേ​ക്കാ​ലം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, അല​സ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ വി​ര​ക്ത​നാ​യി​ത്തീർ​ന്ന പണി​ക്കർ കോ​ട്ട​യ്ക്കൽ ചെ​ന്നു് മി: പി. വി. കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യ​രു​മാ​യി യോ​ജി​ച്ചു് ദി​ന​വൃ​ത്താ​ന്ത​ദീ​പിക എന്നൊ​രു പത്രം പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​റ​ച്ചി​ട്ടു് പി​രി​ഞ്ഞു. അദ്ദേ​ഹം അവി​ടെ​നി​ന്നും നേരെ കൊ​ച്ചി​ക്കാ​ണു് പോ​യ​തു്. അവിടെ ചില സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു് ചക്ര​വർ​ത്തി എന്നൊ​രു അച്ചു​ക്കൂ​ടം സ്ഥാ​പി​ച്ചു് ആപേ​രിൽ​ത​ന്നെ ഒരു പത്ര​വും പു​റ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി. പത്രാ​ധി​പ​ത്യ​ജീ​വി​തം ആയാ​സ​ക​ര​മായ ഒരു ജോ​ലി​യാ​ണ​ല്ലോ. അതി​നാൽ രോഗം വീ​ണ്ടും ആരം​ഭി​ച്ചു. പല ദി​ക്കു​ക​ളിൽ സഞ്ച​രി​ച്ചു ചി​കി​ത്സ നട​ത്തി​നോ​ക്കി. ഒരു ഫലവും ഉണ്ടാ​കാ​യ്ക​യാൽ അദ്ദേ​ഹം നാ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു. കൃ​ഷ്ണ​നു​ണ്ണി​നാ​യർ മകനെ ഒരു മഞ്ച​ലിൽ എടു​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു പോ​യ​തു്. വഴി​ക്കു് ആ മഞ്ചൽ ഏതോ ഒരു കു​റ്റി​യിൽ തട്ടി പണി​ക്കർ​ക്കു് തൽ​ഫ​ല​മാ​യി ഒരു വി​ല​ക്കം ഉണ്ടാ​യി. വീ​ട്ടിൽ ചെ​ന്നി​ട്ടും അതു മാ​റി​യി​ല്ല. ഇരു​പ​ത്തി​യാ​റാം വയ​സ്സിൽ ആ യു​വ​സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ കേ​ര​ളീ​യ​രെ സന്താ​പ​ക്ക​ട​ലിൽ ആറാ​ടി​ക്കു​മാ​റു് ഈ ലോ​ക​ത്തോ​ടു യാ​ത്ര​പ​റ​ഞ്ഞു.

തല​ശ്ശേ​രി​യി​ലെ ഒരു പ്ര​സി​ദ്ധ കോ​ങ്ക​ണ​ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​കു​ടും​ബ​ത്തിൽ മാ​ധ​വ​പ്ര​ഭു​വി​ന്റെ പു​ത്ര​നാ​യി 1855 ആഗ​സ്റ്റ് 3-ാം തീയതി ജനി​ച്ചു. ധന​സ്ഥി​തി തുലോം മോ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, കു​ലീ​ന​ത​യി​ലും സദാ​ചാ​ര​നി​ഷ്ഠ​യി​ലും മാ​തൃ​ക​യാ​യി​രു​ന്ന പി​താ​വി​ന്റെ കാ​ല​ടി​ക​ളെ പി​ന്തു​ടർ​ന്നു പ്ര​സ്തുത ബാ​ല​നും ആസ്തി​ക​ത്വ​ത്തി​ലും സദ്ഗു​ണ​സ​മ്പ​ത്തി​ലും അദ്വി​തീ​യ​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. പത്താം​വ​യ​സ്സു​വ​രെ കു​ടി​പ്പ​ള്ളി​ക്കൂ​ട​ത്തിൽ പഠി​ച്ച ശേഷം 1865-ൽ കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടെ പ്രൊ​വിൻ​ഷ്യൽ സ്കൂ​ളിൽ ചേർ​ന്നു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പഠി​ക്കാൻ തു​ട​ങ്ങി. പല​പ്പോ​ഴും ആഹാരം കഴി​ക്കാ​തെ​യാ​യി​രു​ന്നു ബാ​ല​ന്റെ വി​ദ്യാ​ല​യ​ഗ​മ​നം. ഒരു കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പൊ​ഴേ​ക്കും സ്നേ​ഹ​നി​ധി​യായ പി​താ​വും മരി​ച്ചു. എന്നി​ട്ടും നി​രാ​ശ​പ്പെ​ടാ​തെ പഠി​ച്ചു് 1875-ൽ മെ​ട്രി​ക്കു​ലേ​ഷ​നു ചേർ​ന്നു് ഒന്നാ​മ​നാ​യി ജയി​ച്ചു. രണ്ടു​കൊ​ല്ലം​കൊ​ണ്ടു് എഫ്. ഏ. പരീ​ക്ഷ​യും ജയി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ടു് പഠി​ത്തം പൂർ​ത്തി​യാ​കും​മു​മ്പു​ത​ന്നെ 1879-ൽ 15 രൂപാ ശമ്പ​ള​ത്തിൽ മല​യാ​ളം മുൻ​ഷി​യാ​യി ഉദ്യോ​ഗ​ജീ​വി​തം ആരം​ഭി​ക്ക​യും അധികം താ​മ​സി​യാ​തെ വടകര ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളി​ലെ അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി 30 രൂപ ശമ്പ​ള​ത്തിൽ നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. 1891-ൽ ബി. ഏ. പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു് പ്രൈ​വ​റ്റാ​യി​ചേർ​ന്നു് ജയി​ച്ച​തി​നാൽ അടു​ത്ത കൊ​ല്ല​ത്തിൽ​ത​ന്നെ ഡപ്യൂ​ട്ടി ഇൻ​സ്പെ​ക്ട​രാ​യി കയ​റ്റം ലഭി​ച്ചു. ആ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ ഇരി​ക്ക​വേ അദ്ദേ​ഹം മം​ഗ​ലാ​പു​രം കാ​ളേ​ജി​ലെ ആചാ​ര്യ​നാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും 1903-ൽ മല​യാ​ളം ഐച്ഛി​ക​മാ​യെ​ടു​ത്തു് എം. ഏ. പരീ​ക്ഷ​യിൽ വിജയം നേ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. ആറു കൊ​ല്ല​ങ്ങൾ​ക്കു​ള്ളിൽ അദ്ദേ​ഹം പ്ര​സ്തുത മഹാ​പാ​ഠ​ശാ​ല​യു​ടെ പ്രിൻ​സി​പ്പാ​ളാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. അവിടെ നി​ന്നും രാ​ജ​മ​ഹേ​ന്ദ്രി​യി​ലെ ട്രെ​യി​നിം​ഗ്കോ​ളേ​ജി​ലേ​യ്ക്കു മാറി 1914 വരെ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തി​ലി​രു​ന്ന ശേഷം പെൻ​ഷൻ​പ​റ്റി​യെ​ങ്കി​ലും 1916-ൽ കൊച്ചീ-​തിരുമല ദേ​വ​സ്വം ഹൈ​സ്കൂൾ ഹെ​ഡ്മാ​സ്റ്റർ ഉദ്യോ​ഗം ഏറ്റി​ട്ടു് സമു​ദാ​യ​സേ​വ​നം നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു് കു​റേ​ക്കാ​ലം ജീ​വി​ച്ചു. 1919-ൽ ആ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ നി​ന്നും പി​രി​ഞ്ഞു. 1924-ൽ പ്ര​മേ​ഹ​രോ​ഗ​ബാ​ധി​ത​നാ​വു​ക​യും അധി​ക​കാ​ലം കഴി​യും മു​മ്പു് സ്വർ​ല്ലോ​കം പ്രാ​പി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. 1091 ഇടവം 11-ാം തീയതി കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു​ള്ള സ്വ​വ​സ​തി​യിൽ​വ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു മരണം.

ശേ​ഷ​ഗി​രി​പ്ര​ഭു മല​യാ​ള​ഭാ​ഷാ​പ്ര​ണ​യി​ക​ളിൽ അദ്വി​തീ​യ​നാ​യി​രു​ന്നു. കേ​ര​ള​പാ​ണി​നീ​യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി അദ്ദേ​ഹം തുടരെ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള പ്രൗ​ഢ​വി​മർ​ശം പഠ​ന​യോ​ഗ്യ​മാ​കു​ന്നു. വത്സ​രാ​ജ​ച​രി​തം, ശ്രീ​ഹർ​ഷ​ച​രി​തം, നാ​ഗാ​ന​ന്ദം, വേ​ദ​വ്യാ​സൻ, സീത, സാ​വി​ത്രി, ഉമ, വ്യാ​ക​ര​ണ​മി​ത്രം, വ്യാ​ക​ര​ണാ​ദർ​ശം, ബാ​ല​വ്യാ​ക​ര​ണം, ബാ​ലാ​മൃ​തം, ശി​ശു​മോ​ദ​കം ഇവ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാന ഭാ​ഷാ​കൃ​തി​കൾ.

കഥാ​സ​രി​ത്സാ​ഗ​രം, പ്രി​യ​ദർ​ശിക, രത്നാ​വ​ലി എന്നീ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്ര​യ​ത്തെ ഉപ​ജീ​വി​ച്ചും എന്നാൽ സ്വ​ത​ന്ത്ര​മാ​യും രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള വത്സ​രാ​ജ​ച​രി​തം വാ​യി​ക്കാൻ രസ​മു​ള്ള​തും ധർ​മ്മോ​പ​ദേ​ശ​നിർ​ഭ​ര​വു​മാ​കു​ന്നു. രണ്ടാ​മ​ത്തെ ഗ്ര​ന്ഥം പേ​രു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ബാ​ണ​ഭ​ട്ട​ന്റെ ശ്രീ​ഹർ​ഷ​ച​രി​ത​ത്തെ​യും ഹർ​ഷ​ന്റെ നാ​ഗാ​ന​ന്ദ​നാ​ട​ക​ത്തെ​യും ആധാ​ര​മാ​ക്കി രചി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​താ​ണെ​ന്നു കാണാം.

വേ​ദ​വ്യാ​സൻ എന്ന പ്ര​ബ​ന്ധം ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്റെ അന​ന്യ​സാ​ധാ​ര​ണ​മായ പാ​ണ്ഡി​ത്യ​ത്തി​നും വാ​ഗ്വൈ​ഭ​വ​ത്തി​നും ഉത്ത​മ​ല​ക്ഷ്യ​മാ​യി വി​ള​ങ്ങു​ന്നു. സീത, സാ​വി​ത്രം, ഉമ ഈ ഗ്ര​ന്ഥം സത്യ​നാ​ഥ​ന്റെ ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കൃ​തി​യു​ടെ ഭാ​ഷാ​വി​വർ​ത്ത​ന​മാ​ണു്.

മറ്റു​ള്ളവ വ്യാ​ക​ര​ണ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങ​ളാ​ണു്. ഞങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലു​ള്ള​വർ ഗാർ​ത്തു​വെ​യി​റ്റി​ന്റെ വ്യാ​ക​ര​ണം പഠി​ച്ചു മന​സ്സു​മ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്താ​ണു് വ്യാ​ക​ര​ണ​മി​ത്രം പ്ര​സി​ദ്ധീ​കൃ​ത​മാ​യ​തു്. പി​ന്നീ​ടു് കേ​ര​ള​പാ​ണി​നി​യു​ടെ മധ്യ​മ​വ്യാ​ക​ര​ണം നട​പ്പി​ലാ​കും​വ​രെ ഈ പു​സ്ത​കം തന്നെ​യാ​ണു് തി​രു​വി​താം​കൂ​റി​ലെ പാ​ഠ​ശാ​ല​ക​ളിൽ പഠി​പ്പി​ച്ചു​പോ​ന്ന​തു്.

1918-ൽ കൊ​ച്ചീ​മ​ഹാ​രാ​ജാ​വു് സാ​ഹി​ത്യ​കു​ശ​ലൻ എന്ന ബി​രു​ദം നല്കി ശേ​ഷ​ഗി​രി​പ്ര​ഭു​വി​നെ ആദ​രി​ച്ചു എന്നു​ള്ള​തും പ്ര​സ്താ​വ​യോ​ഗ്യ​മാ​കു​ന്നു.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് പാൽ​ക്കു​ള​ങ്ങ​ര​ക്ഷേ​ത്ര​ത്തി​നു പടി​ഞ്ഞാ​റു​വ​ശ​ത്തു​ള്ള രാ​ജ​പാ​ത​യു​ടെ പടി​ഞ്ഞാ​റു​ഭാ​ഗ​ത്തു് ഇപ്പോൾ എൻ. എസ്സ്. എസ്സ്. ഹൈ​സ്ക്കൂൾ ഇട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന പു​ര​യി​ട​ത്തി​നോ​ട​ടു​ത്തു ‘കയ്പ​ള്ളി’ എന്നൊ​ര​മ്മ​വീ​ടു് സ്ഥി​തി​ചെ​യ്യു​ന്നു. മാർ​ത്താ​ണ്ഡ​വർ​മ്മ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ കാ​ലം​മു​ത​ല്ക്കേ പ്ര​ശ​സ്ത​നി​ല​യിൽ ഇരു​ന്നി​രു​ന്ന ഈ കു​ടും​ബ​ത്തിൽ ലക്ഷ്മി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ എന്നൊ​രു സ്ത്രീ​ര​ത്നം ജനി​ച്ചു. ആ മഹ​തി​യെ ആയി​ല്യം തി​രു​നാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റെ​യും അവി​ടു​ത്തെ അമ്മ​ച്ചി​യാ​യി​രു​ന്ന ശ്രീ​മ​തി കല്യാ​ണി​ക്കു​ട്ടി​യ​മ്മ​യു​ടേ​യും കാ​ര്യ​സ്ഥ​നാ​യി​രു​ന്ന കൊ​ച്ചീ നട​വ​ര​മ്പ​ത്തു കൃ​ഷ്ണൻ​നാ​യർ (പി​ന്നീ​ടു് കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള) വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തു. ആ വി​വാ​ഹ​ത്തിൽ കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി​യ​മ്മ, കല്യാ​ണി​യ​മ്മ, ഭാ​ഗീ​ര​ഥി​യ​മ്മ എന്നി​ങ്ങ​നെ മൂ​ന്നു സന്താ​ന​ങ്ങ​ളും കൃ​ഷ്ണൻ എന്നൊ​രു പു​രു​ഷ​സ​ന്താ​ന​വും ജനി​ച്ചു. ആ സന്താ​ന​ങ്ങ​ളിൽ കാർ​ത്ത്യാ​യ​നി​യ​മ്മ​യേ​യാ​യി​രു​ന്നു മൂ​ലം​തി​രു​നാൾ പട്ടും പരി​വ​ട്ട​വും ഇട്ട​തു് അപ്പോൾ ആ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലു​ള്ള​വ​രെ വട​ശ്ശേ​രി അമ്മ​വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു ദത്തെ​ടു​ത്തു.

കൃ​ഷ്ണൻ ജനി​ച്ച​തു് 1065 ധനു​മാ​സം ആയി​ല്യം നക്ഷ​ത്ര​ത്തിൽ ആയി​രു​ന്നു. എല്ലാ​വ​രും ഈ കു​ട്ടി​യെ “കു​ട്ടൻ” എന്നു വാ​ത്സ​ല്യ​പൂർ​വം വി​ളി​ച്ചു​വ​ന്നു. “കു​ട്ടൻ​ത​മ്പി” എന്ന പേരു് മര​ണം​വ​രെ നി​ല​നി​ന്നു. അഞ്ചാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ കാ​രാ​ളി കു​ടി​പ്പ​ള്ളി​ക്കൂ​ട​ത്തിൽ പഠി​ത്തം തു​ട​ങ്ങി. വീ​ട്ടിൽ​വ​ച്ചു പ്ര​ത്യേ​കം മല​യാ​ളം പഠി​പ്പി​ക്കാൻ ദിവാൻ നാ​ണു​പി​ള്ള​യു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ അം​ഗ​മാ​യി​രു​ന്ന രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യെ​ക്കൂ​ടി നി​യ​മി​ച്ചി​രു​ന്നു.

1074-ൽ കു​ട്ട​ന്റെ സഹോ​ദ​രി അമ്മ​ച്ചി​പ​ദം പ്രാ​പി​ച്ച​പ്പോൾ കു​ട്ടൻ തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലെ വാ​ത്സ​ല്യ​ഭാ​ജ​ന​മാ​യി. അവി​ടു​ന്നു് നാ​ടു​നീ​ങ്ങും​വ​രെ ആ വാ​ത്സ​ല്യം നി​ല​നി​ന്നു.

പ്രാ​ഥ​മിക വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തി​ലെ പഠി​ത്തം തീർ​ന്നി​ട്ടു് കു​ട്ടൻ മാർ​ത്താ​ണ്ഡൻ​ത​മ്പി​യു​ടെ വക നേ​റ്റീ​വു് ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ ചേർ​ന്നു മൂ​ന്നാം​ഫാ​റം വരെ പഠി​ച്ചു. അന​ന്ത​രം രാ​ജ​കീയ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ ചേർ​ന്നു. അവിടെ വച്ചു് അദ്ദേ​ഹം പ്ര​സി​ദ്ധ വാ​ഗ്മി​യും ഗദ്യ​കാ​ര​നും ആയി​രു​ന്ന ഓ. എം. ചെ​റി​യാ​ന്റെ വാ​ത്സ​ല്യ​ഭാ​ജ​ന​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. അഞ്ചാം​ഫാ​റ​ത്തിൽ പഠി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം സഹ​പാ​ഠി​ക​ളും മി​ത്ര​ങ്ങ​ളും ആയി​രു​ന്ന സി. എസ്സ്. സു​ബ്ര​ഹ്മ​ണ്യൻ​പോ​റ്റി, എൻ. നീ​ല​ക​ണ്ഠ​പ്പി​ള്ള മു​ത​ലാ​യ​വ​രെ ചേർ​ത്തു് ഒരു ഈവ​നിം​ഗ് ക്ലബ് ഏർ​പ്പെ​ടു​ത്തി. കവിത എഴു​ത്താ​യി​രു​ന്നു അവ​രു​ടെ പ്ര​ധാന വി​ഹാ​രം. ഒരു സാ​യാ​ഹ്ന​ത്തി​ലെ നി​ശ്ച​യ​ത്തി​ന്റെ ഫല​മാ​യി​രു​ന്നു സി. എസ്സ്. സു​ബ്ര​ഹ്മ​ണ്യൻ​പോ​റ്റി​യു​ടെ ഋഷി​കു​മാ​രൻ എന്ന കവിത.

ഭാ​ഗി​നേ​യ​നായ ശ്രീ വേ​ലാ​യു​ധൻ​ത​മ്പി​യെ പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി സര​സ​ഗാ​യക കവി​മ​ണി കെ. സി. കേ​ശ​വ​പി​ള്ള കൊ​ട്ടാ​രം അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു് കു​ട്ടൻ​ത​മ്പി​യു​ടെ ഭാ​ഗ്യ​മാ​യി. ശ്രീ വേ​ലാ​യു​ധൻ​ത​മ്പി​ക്കു പഠി​ത്ത​ത്തിൽ വലിയ ജാ​ഗ്ര​ത​യൊ​ന്നും ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ പഠി​ച്ച​തു് കു​ട്ടൻ​ത​മ്പി​യാ​യി​രു​ന്നു. കെ. സി. കൊ​ട്ടാ​ര​ത്തിൽ എത്തി​യാൽ തമ്പി നി​ഴൽ​പോ​ലെ അടു​ത്തു കൂടുക പതി​വാ​യി. സം​സ്കൃത കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ രസാ​നു​ഭ​വ​ത്തി​നും സം​ഗീ​ത​ര​സാ​സ്വാ​ദ​ന​ത്തി​നും തന്നെ ശക്ത​നാ​ക്കി​ത്തീർ​ത്ത​തു് കെ. സി. ആയി​രു​ന്നു എന്നു പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം പല​പ്പോ​ഴും എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. കൃ​ഷ്ണാ​വ​താ​രം എന്ന സം​ഗീ​ത​കൃ​തി​യു​ടെ പ്രാ​രം​ഭ​ത്തിൽ ചേർ​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി ഗു​രു​പ്ര​ശം​സാ​രൂ​പ​മാ​യി രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഏതാ​നും സം​സ്കൃ​ത​ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ തൽ​ഗ്ര​ന്ഥം അച്ച​ടി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് എന്നെ ചൊ​ല്ലി​ക്കേൾ​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. ആ പു​സ്ത​കം പ്രൂ​ഫ് തി​രു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു ഞാ​നാ​യി​രു​ന്നു. അച്ച​ടി തീർ​ന്നു് ഒരു പു​സ്ത​കം എനി​ക്കു സമ്മാ​നി​ച്ച​പ്പോൾ ആ ശ്ലോ​ക​ങ്ങൾ കാ​ണ്മാ​നി​ല്ലാ​തെ​യാ​യി. ആരുടെ ഉപ​ജാ​പ​ഫ​ല​മോ എന്തോ? ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും ആ മരണം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് കെ. സി-​യോടും തൽ​കു​ടും​ബ​ത്തോ​ടും അള​വ​റ്റ സ്നേ​ഹം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ള്ള​തി​നു സം​ശ​യ​മി​ല്ല.

കൊ​ട്ടാ​രം ഗ്ര​ന്ഥ​ശാ​ല​യെ ഇക്കാ​ല​മ​ത്ര​യും തമ്പി നല്ല​പോ​ലെ പ്ര​യോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. അന്ന​ന്നു വാ​യി​ക്കു​ന്ന ഓരോ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റേ​യും സം​ക്ഷേ​പം എഴു​തി​ക്കാ​ണി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു, കൃ​ത്യ​നി​ഷ്ഠ​യു​ടെ അവ​താ​രം എന്ന​പോ​ലെ വി​ള​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന ആ രാ​ജർ​ഷി​യു​ടെ കല്പന; അങ്ങി​നെ ചെ​യ്തു​വ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് കൃ​ഷ്ണൻ​ത​മ്പി​ക്കു് അക്കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് നല്ല​പോ​ലെ വശ​മാ​യി.

പി​ന്നീ​ടു് വെ​ങ്കി​ട്ട​രാമ അയ്യ​ങ്കാർ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. 1078-ൽ പി​താ​വു് ദി​വം​ഗ​ത​നാ​യി.

കെ. സി. യുടെ നി​ര​ന്തര സാ​ഹ​ച​ര്യ​ത്താൽ സം​ഗീ​ത​സാ​ഹി​ത്യ​ങ്ങ​ളിൽ അഭി​രു​ചി വളർ​ന്നു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രു​ന്നി​രു​ന്നു. 18-ാം വയ​സ്സിൽ കന്യാ​കു​മാ​രി കടൽ​പ്പു​റ​ത്തു​വ​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹം ദേ​വീ​പ​ര​മാ​യി രചി​ച്ച കു​മ്മി​യു​ടെ ഒരു ഭാഗം താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്നു.

1083-ൽ അദ്ദേ​ഹം മെ​ട്രി​ക്കു​ലേ​ഷൻ പരീ​ക്ഷ​യിൽ ജയി​ച്ചു് കാ​ളേ​ജിൽ ചേർ​ന്നു. അവി​ടെ​വ​ച്ചു ലഭി​ച്ച കൂ​ട്ടു​കാ​രിൽ രണ്ടു​പേർ പ്ര​ത്യേ​കം പ്ര​സ്താ​വ​യോ​ഗ്യ​രാ​ണു്. ഒരാൾ കവി​യാ​യി​രു​ന്ന പട്ടം എൻ. കൊ​ച്ചു​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യും, മറ്റേ ആൾ ഇല​ത്തൂർ രാ​മ​സ്വാ​മി ശാ​സ്ത്രി​ക​ളു​ടെ പൗ​ത്ര​നായ രാ​മ​സ്വാ​മി ശാ​സ്ത്രി​ക​ളും ആയി​രു​ന്നു. മൂ​ന്നു​പേ​രും സം​സ്കൃ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു ഐച്ഛി​ക​മാ​യി എടു​ത്തി​രു​ന്ന​തു്. അതിൽ പട്ടം ആണു് ‘ആദ്യം’ മരി​ച്ച​തു്. 96-ൽ ഞാൻ സം​സ്കൃ​ത​കാ​ളേ​ജിൽ അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കാലം രാ​മ​സ്വാ​യി അയ്യർ കൃ​ഷ്ണൻ​ത​മ്പി​യു​ടെ വല​ത്തു​കൈ​യ്യാ​യി ശോ​ഭി​ച്ചി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​വും അകാ​ല​മ​ര​ണം പ്രാ​പി​ച്ചു​പോ​യി.

ഞാൻ എറ​ണാ​കു​ളം കാ​ളേ​ജു് വി​ട്ടു് ബി. ഏ. ക്ലാ​സ്സിൽ പഠി​ക്കാൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു വന്ന​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം സീ​നി​യർ ഇന്റർ​മീ​ഡി​യ​റ്റു​ക്ലാ​സ്സിൽ വാ​യി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു സംഘം പാർ​ഷ​ദ​ന്മാ​രാൽ പരീ​ത​നാ​യി അദ്ദേ​ഹം കാ​ളേ​ജിൽ വരു​ന്ന​തും പോ​കു​ന്ന​തും കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​ത​ല്ലാ​തെ അന്നു ഞങ്ങൾ​ത​മ്മിൽ സം​ഭാ​ഷ​ണം ചെ​യ്ക​യു​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല. അന്നെ​നി​ക്കു് ‘തമ്പി​അ​ങ്ങ​ത്ത’മാ​രോ​ടു് എന്തോ ഒരു അവ​ജ്ഞ​യാ​ണു് തോ​ന്നി​യി​രു​ന്ന​തു്. കൃ​ഷ്ണൻ​ത​മ്പി​ക്കു് സാ​ധാ​രണ തമ്പി​മാ​രിൽ അന്നു കണ്ടു​വ​രാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒരു​മാ​തി​രി പ്ര​ഭു​മ​നഃ​സ്ഥി​തി കാ​ണ്മാ​നി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, എനി​ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടും പു​ച്ഛം​ത​ന്നെ തോ​ന്നി.

പഠി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം ഏ. ആർ. തി​രു​മേ​നി​യു​ടെ വാ​ത്സ​ല്യ​ഭാ​ജ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. തി​രു​മേ​നി​യു​ടെ ലോ​ക​യാ​ത്ര അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന കാ​ലം​വ​രെ ആ സ്നേ​ഹ​ബ​ന്ധം നി​ല​നി​ന്നു​താ​നും. ഭാ​ഗ്യ​ദോ​ഷ​ത്താൽ അദ്ദേ​ഹം ഒടു​വി​ല​ത്തെ എഫ്. ഏ. പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു ഒരി​ക്കൽ തോ​റ്റു​വെ​ങ്കി​ലും, ഇന്റർ​മീ​ഡി​യ​റ്റി​നു പ്ര​ശ​സ്തി​പൂർ​വം വി​ജ​യി​യാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ഒരു സ്കാ​ളർ​ഷി​പ്പി​നു് അവ​കാ​ശി​യാ​യി ഭവി​ക്ക​യും ചെ​യ്തു. എന്നാൽ ആ സ്കാ​ളർ​ഷി​പ്പു​പ​ണം മു​ഴു​വ​നും അദ്ദേ​ഹം നിർ​ദ്ധ​ന​നായ ഒരു ബ്രാ​ഹ്മ​ണ​വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​ക​യാ​ണു് ചെ​യ്ത​തു്. ചി​ല​പ്പ​പ്പോൾ സ്വ​ന്തം ഫീ​സി​നാ​യി കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന പണം​പോ​ലും സാ​ധു​ക്കൾ​ക്കു കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം ‘ഡി​ഫാൾ​ട്ട​റ​ന്മാ​രി’ൽ മു​മ്പ​നാ​കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വെ​റു​തേ​യ​ല്ല അദ്ദേ​ഹം സതീർ​ത്ഥ്യ​ന്മാ​രു​ടേ​യും ‘കു​ട്ട​നാ’യി​ത്തീർ​ന്ന​തു്.

1086-ൽ പഠി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ അദ്ദേ​ഹം വി​വാ​ഹ​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടു. തി​രു​വ​ട്ടാ​റ്റ​മ്മ​വീ​ട്ടിൽ രു​ഗ്മി​ണി​പ്പി​ള്ള​ക്കൊ​ച്ച​മ്മ​യ്ക്കാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സഹ​ധർ​മ്മി​ണീ​പ​ദം പ്രാ​പി​ക്കാ​നു​ള്ള ഭാ​ഗ്യം സി​ദ്ധി​ച്ച​തു്. 1088-ൽ ബി. ഏ. പരീ​ക്ഷ​യ്ക്കു് പാ​സ്സാ​യി​ട്ടു് ഹജു​രിൽ ‘അറ്റാ​ഷേ’ എന്ന നി​ല​യിൽ അല്പ​കാ​ലം ഉദ്യോ​ഗം വഹി​ച്ചു; എന്നാൽ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ലോ​ലു​പ​നായ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ആ ജോലി തീരെ രസി​ച്ചി​ല്ല. രണ്ടു​കൊ​ല്ലം ഒരു വിധം കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടി. ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് 1089-ൽ സര​സ്വ​തി എന്നൊ​രു പു​ത്രി ജനി​ച്ചു. ആ കു​ട്ടി​യെ ഒരു​കു​റി കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു മറ​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സം. എത്ര​യോ കുറി കയ്പ​ള്ളി അമ്മ​വീ​ട്ടിൽ​വ​ച്ചു് ഞാൻ ആ ചെ​റു​പൈ​ത​ലി​നെ ഊഞ്ഞാ​ലാ​ട്ടി​ക്ക​ളി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മാ​താ​വി​ന്റെ സൗ​ശീ​ല്യാ​ദി ഗു​ണ​ങ്ങൾ എല്ലാം തി​ക​ഞ്ഞി​രു​ന്ന ആ ബാ​ലി​ക​യെ ഹത​വി​ധി അപ​ഹ​രി​ച്ചു​ക​ള​ഞ്ഞു.

1090-ൽ ഉപ​രി​പ​ഠ​നാർ​ത്ഥം കൃ​ഷ്ണൻ​ത​മ്പി ശീ​മ​യ്ക്കു​പോ​യി. കൊ​ള​മ്പിൽ നി​ന്നു സ്വ​പ​ത്നി​ക്ക​യ​ച്ച കത്തി​ലെ ഒരു പദ്യം ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒന്നാം ലോ​ക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം ആരം​ഭി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. എന്നി​ട്ടും അദ്ദേ​ഹം ഇം​ഗ്ല​ണ്ടി​ലേ​യും മറ്റും ചരി​ത്ര​പ്ര​സി​ദ്ധ​ങ്ങ​ളായ സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ചു​റ്റി​ക്ക​ണ്ടു. ആ യാ​ത്ര​യ്ക്കി​ട​യിൽ അനേകം ഉത്ത​മ​മി​ത്ര​ങ്ങ​ളേ​യും സമ്പാ​ദി​ച്ചു. ‘ഹേവൻ’ എന്ന പൊ​തു​വി​ശ്ര​മ​സ്ഥ​ലം സന്ദർ​ശി​ച്ച അവ​സ​ര​ത്തിൽ അവി​ട​ത്തെ സന്ദർ​ശ​ക​ക്കു​റി​പ്പു പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ ഒരു പദ്യം രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യു​ണ്ടാ​യി.

1915-ൽ അദ്ദേ​ഹം ആക്സ്ഫോർ​ഡി​ലെ ബാ​ലി​യോൾ കാ​ളേ​ജിൽ ചേർ​ന്നു് അദ്ധ്യ​യ​നം ആരം​ഭി​ച്ചു. എൽ. എൽ. ബി. ബി​രു​ദം സമ്പാ​ദി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു ഉദ്ദേ​ശം. ആദ്യ​ത്തെ പബ്ളി​ക്കു് പരീ​ക്ഷ​യിൽ വിജയം നേടി. അതി​നോ​ടു​കൂ​ടി സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ ഉപ​രി​പ​ഠ​നം നട​ത്തു​ന്ന​തി​നും ബാർ അറ്റ്ലാ ബി​രു​ദം നേ​ടു​ന്ന​തി​നും അദ്ദേ​ഹം ഉദ്യ​മി​ച്ചു.

അങ്ങി​നെ ഇരി​ക്കെ ഐർ​ല​ണ്ടു​കാ​രു​ടെ സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​പ്ര​ക്ഷോ​ഭ​ണം ഇം​ഗ്ല​ണ്ടിൽ മൂർ​ദ്ധ​ന്യ​ദ​ശ​യെ പ്രാ​പി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഭാ​ര​തീ​യ​നായ തമ്പി​യ്ക്കു് ആ പ്ര​ക്ഷോ​ഭ​ണ​ത്തോ​ടു വലു​തായ അനു​ക​മ്പ ഉദി​ച്ച​തിൽ അത്ഭു​ത​പ്പെ​ടാ​നി​ല്ല​ല്ലോ. അന്നു് Mother India (ഭാ​ര​ത​മാ​താ) എന്ന പേരിൽ എഴു​തിയ ആം​ഗ​ല​ഗാ​നം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മനോ​ഭാ​വ​ത്തെ നല്ല​പോ​ലെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു​ണ്ടു്.

ഐറിഷ് പ്ര​ക്ഷോ​ഭ​ണ​ത്തിൽ നേ​രി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹം പങ്കെ​ടു​ത്തി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, അതി​നോ​ടു​ള്ള സഹാ​നു​ഭൂ​തി പല​വി​ധ​ത്തിൽ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു. ഈ വി​പ്ല​വ​മ​നഃ​സ്ഥി​തി, അദ്ദേ​ഹ​വും അധി​കാ​ര​വർ​ഗ്ഗ​വും തമ്മിൽ ഇട​ച്ചി​ലി​നു് ഇട​വ​രു​ത്തി. ഭാ​ര​തീയ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​ക​ളു​ടെ ഉപ​ദേ​ശക സം​ഘ​ത്തി​ന്റെ അദ്ധ്യ​ക്ഷ​നായ മി. ഗ്രേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ ഉപ​ദേ​ശി​ച്ചു​നോ​ക്കി. പ്ര​യോ​ജ​ന​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. സാ​യ്പു് പറ​ഞ്ഞു:

“Mr. Tampi I am old enough to be your father”

തമ്പി–(തന്റെ കഷ​ണ്ടി​യെ തട​വി​ക്കൊ​ണ്ടു്) “I am enough old your grand father”

1916-ൽ ഐറി​ഷ്ക​ലാ​പം അത്യു​ച്ച​സ്ഥി​തി​യി​ലെ​ത്തി. തമ്പി​യ​ദ്ദേ​ഹം അക്കൊ​ല്ലം ഈസ്റ്റ​റി​നു യാ​തൊ​രു ബി​രു​ദ​വും സമ്പാ​ദി​ക്കാ​തെ കാ​ളേ​ജു വി​ട്ടു് ഐർ​ല​ണ്ടി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു. ഡബ്ളി​നി​ലെ ഒരു മാ​ളി​ക​യിൽ ഇരി​ക്ക​വേ, അടു​ത്തു​ള്ള ഒരു ഗൃ​ഹ​ത്തിൽ ബം​ഭ​രാ​സ്ത്രം പതി​ച്ചു്, അതു നി​ലം​പ​തി​ച്ചു. സൈ​നി​കോ​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ തുർ​ക്കി​ത്തൊ​പ്പി ധരി​ച്ചി​രു​ന്ന മി. കൃ​ഷ്ണൻ​ത​മ്പി​യെ സം​ശ​യി​ച്ചു പി​ടി​കൂ​ടി. പക്ഷേ രക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്നേ​യു​ള്ളു.

ഇക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു പണ​ച്ചു​രു​ക്കം നല്ല​പോ​ലെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വളരെ ഞെ​രു​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന ഒരു ഘട്ട​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം ചീ​ഫ്സെ​ക്ര​ട്ട​റി​യാ​യി​രു​ന്ന മി. വി​യ​റാ​യ്ക്കു് കു​റെ​രൂ​പാ ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു് കമ്പി അടി​ച്ചു. “ഞാൻ എന്തു ചെ​യ്യ​ട്ടേ” എന്നു് അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി കൊ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ, മി. തമ്പി “അടു​ത്ത മര​ത്തിൽ തൂ​ങ്ങി​ച്ചാ​വൂ” എന്നു് വീ​ണ്ടും കമ്പി അയ​ച്ചി​ട്ടു് മൗനം അവ​ലം​ബി​ച്ചു.

മൂ​ലം​തി​രു​നാൾ മഹാ​രാ​ജാ​വി​ന്റേ​യും വി​യ​റാ​സാ​യ്പി​ന്റേ​യും നയ​കൗ​ശ​ല​ത്താൽ തമ്പി അക്കൊ​ല്ലം​ത​ന്നെ നാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു.

1093-ൽ അദ്ദേ​ഹം സം​സ്കൃ​ത​കാ​ളേ​ജി​ലെ പ്രിൻ​സി​പ്പൽ ഉദ്യോ​ഗ​ത്തിൽ നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു. ഡാ​ക്ടർ ഗണ​പ​തി​ശാ​സ്ത്രി​കൾ തു​ട​ങ്ങിയ പണ്ഡി​ത​വ​രേ​ണ്യ​ന്മാ​രാൽ സമ​ലം​കൃ​ത​മാ​യി​രു​ന്ന ഈ പാ​ഠ​ശാ​ല​യിൽ മി. തമ്പി​യെ ഇരു​ത്തി​യ​തു് അത്ര ഭം​ഗി​യാ​യി​ല്ലെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞ​വർ​ക്കെ​ല്ലാം പി​ന്നീ​ടു മറി​ച്ചു പറ​യേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. തമ്പി ഒരു നിത്യ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഉറ​ക്കം നന്നേ കു​റ​വാ​യി​രു​ന്നു എന്നു​ത​ന്നെ പറയാം. ഒരി​ക്കൽ കട​പ്പു​റ​ത്തു​ള്ള അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ബം​ഗ്ലാ​വിൽ വള്ള​ത്തോൾ, നാ​ല​പ്പാ​ടൻ, തമ്പി എന്നി​വ​രും ഞാ​നും​കൂ​ടി രാ​ത്രി രണ്ട​ര​മ​ണി​വ​രെ സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഒടു​വിൽ മി. തമ്പി മാ​ത്രം അവി​ടെ​നി​ന്നു ശയ്യാ​ഗാ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പോയി. എനി​ക്കു വെ​ളു​പ്പി​നേ തി​രി​ച്ചു പോ​രേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, ഞാൻ അഞ്ച​ര​മ​ണി​ക്കു് ഒരു വി​ദ്യു​ദ്ദീ​പി​ക​യു​മാ​യി വെ​ളി​യിൽ വന്ന​പ്പോൾ മി. തമ്പി വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് കണ്ട​തു്. പല രാ​ത്രി​കൾ അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ കഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടീ​ട്ടു​ള്ള​താ​യ​റി​യാം. സം​സ്കൃ​ത​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത സാ​ഹി​ത്യ​ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ കു​റ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. വ്യാ​ക​ര​ണ​വും നി​ഷ്കർ​ഷി​ച്ചു പഠി​ച്ചി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ​പ്പോ​ലെ സര​സ​വും ലളി​ത​വും ഹൃ​ദ്യ​വു​മാ​യി സം​സ്കൃ​ത​ഗ​ദ്യം എഴു​താൻ മറ്റാർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും കഴി​യു​മാ​യി​രു​ന്നോ എന്നു് എനി​ക്കു സം​ശ​യ​മാ​ണു്.

96 ഇട​വ​ത്തി​ലാ​ണു് ഞാൻ സം​സ്കൃ​ത​കാ​ളേ​ജ് അദ്ധ്യാ​പ​ക​നാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു്. അന്നു മു​ത​ല്ക്കു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നോ​ടു വളരെ അടു​ത്തു പെ​രു​മാ​റു​ന്ന​തി​നു് എനി​ക്കു് ഭാ​ഗ്യം ലഭി​ച്ചു. കയ്പ​ള്ളി അമ്മ​വീ​ടു് അന്നു് ഒരു സത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. സം​ഗീ​തം, സാ​ഹി​ത്യം, നാടകം, ഓട്ട​ന്തു​ള്ളൽ, കഥകളി, ബ്രി​ഡ്ജു​ക​ളി–എല്ലാം ഒരു കോ​ലാ​ഹ​ലം​ത​ന്നെ. രാ​ത്രി രണ്ടു​മ​ണി​ക്കാ​യി​രി​ക്കും ചി​ല​പ്പോൾ “വേ​ലു​ക്കു​ട്ടീ, പത്തു​പേർ​ക്കു് തേയില കൊ​ണ്ടു​വ​രൂ” എന്നാ​ജ്ഞാ​പി​ക്കു​ന്ന​തു്. അപ്പോൾ അയാൾ അതു തയ്യാ​റാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നു​കൊ​ള്ളും. പണ​ത്തി​നു് അതു​നി​മി​ത്തം വളരെ ക്ലേ​ശ​ങ്ങൾ നേ​രി​ട്ടു​കാ​ണ​ണം; എന്നാൽ മഹാ​രാ​ജാ​വു​തി​രു​മ​ന​സ്സി​ലേ​യും ശങ്ക​രൻ​ത​മ്പി​യു​ടേ​യും സ്യാ​ല​നു പണ​ത്തി​നു ഞെ​രു​ക്കം നേ​രി​ടു​ക​യോ? എന്നു ചിലർ സം​ശ​യി​ച്ചേ​ക്കാം. എന്നാൽ സ്വതേ സ്വ​ത​ന്ത്ര​ബു​ദ്ധി​യാ​യി​രു​ന്ന അദ്ദേ​ഹം ആരെ​യും ആശ്ര​യി​ക്ക പതി​വി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

ഈ കോ​ലാ​ഹ​ല​ങ്ങൾ​ക്കി​ട​യിൽ ഒരു പര​മ​ര​ഹ​സ്യം അന്തർ​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രേ​മ​സ്വ​രൂ​പി​ണി​യായ സഹ​ധർ​മ്മി​ണി ഇതി​നി​ട​യ്ക്കു് യശഃ​ശ​രീ​രി​ണി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രു​ന്നു. ആ സാ​ധ്വി, രോ​ഗ​ശ​യ്യാ​വ​ലം​ബി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു തന്നെ അനു​ജ​ത്തി​യായ ഭഗ​വ​തി​പ്പി​ള്ള​ക്കൊ​ച്ച​മ്മ​യെ പത്നി​യാ​യി സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്ന​തി​നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചു. ആ നിർ​ബ​ന്ധ​ത്തെ അദ്ദേ​ഹം അനു​സ​രി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും “തള്ളി​ത്തി​ങ്ങി​ക്ക​ല​ങ്ങി​പ്പെ​രു​കു​മ​ഴ​ലി​നെ​ത്തെ​ല്ലൊ​തു​ക്കു​ന്ന​തി​ന്നാ​യ്” ചെയ്ത പ്ര​യ​ത്ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വി​ഫ​ല​മാ​യ​തേ ഉള്ളു. ആ ദുഃ​ഖാ​തി​രേ​ക​ത്തി​നു തെ​ല്ലൊ​രു​പ​ശാ​ന്തി വരു​ത്തു​ന്ന​തി​നു് അദ്ദേ​ഹം കൈ​ക്കൊ​ണ്ട ഒരു​പാ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു ഈ സു​ഹൃൽ​സ​മ്മേ​ള​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം. അതിൽ​നി​ന്നു വലു​തായ ആശ്വാ​സം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ലഭി​ക്കാ​തെ​യി​രു​ന്നു​മി​ല്ല. അക്കാ​ല​ത്തു് അദ്ദേ​ഹം എഴു​തിയ ശ്രീ​കൃ​ഷ്ണാ​വ​താ​രം ഗാ​ന​പ്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​ന്റെ സമർ​പ്പ​ണ​പ​ദ്യ​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യാൽ ഈ സംഗതി ആർ​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​വും.

ക്ര​മേണ സ്ഥി​തി​ഗ​തി​കൾ ആക​പ്പാ​ടെ ഒന്നു മാറി. ഭര​ണ​കു​ശ​ല​യും ഭർ​തൃ​ഗ​ത​പ്രാ​ണ​യും ആയ ഭഗ​വ​തി​പ്പി​ള്ള​ക്കൊ​ച്ച​മ്മ കൈ​പ്പ​ള്ളി​യിൽ വന്നു ഭരണം സ്വയം കൈ​യേ​റ്റ​തോ​ടു​കൂ​ടി അവി​ട​ത്തെ അവ്യ​വ​സ്ഥി​തി​യൊ​ക്കെ മാറി. അനി​യ​ത്തി​യെ​ന്നാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം അവരെ വി​ളി​ച്ചു​വ​ന്ന​തു്. ഈ അനി​യ​ത്തി വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഗൃ​ഹ​ത്തി​നു് ഒരു ലക്ഷ്മി​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

മി. തമ്പി​യു​ടെ ദീർ​ഘ​കാ​ല​ത്തെ ഭര​ണ​ത്തി​നി​ട​യ്ക്കു് സം​സ്കൃ​ത​പാ​ഠ​ശാ​ല​യി​ലെ പാ​ഠ​പ​ദ്ധ​തി​കൾ ഒക്കെ മാ​റു​ക​യും ശമ്പ​ള​ങ്ങൾ പരി​ഷ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. സക​ല​ക​ല​ക​ളി​ലും പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ചു് നാ​ട്യ​ക​ല​യിൽ, വലിയ അഭി​രു​ചി ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്ന കൃ​ഷ്ണൻ​ത​മ്പി ബാ​ല​ഭാ​ര​ത​സ​മാ​ജം എന്നൊ​രു സംഘടന ഉണ്ടാ​ക്കി. സമാ​ജാം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊ​ണ്ടു പ്ര​തി​വർ​ഷം രണ്ടും മൂ​ന്നും നാ​ട​ക​ങ്ങൾ അഭി​ന​യി​പ്പി​ച്ചു​വ​ന്നു. അതി​ന്റെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു് സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ലും മല​യാ​ള​ത്തി​ലും ഇദാ​നീ​ന്ത​ന​ന്മാർ​ക്കു് രു​ചി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യി​ലു​ള്ള നാ​ട​ക​ങ്ങൾ പലതും അദ്ദേ​ഹം തന്നെ രചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഇബ്സൻ, മേ​റ്റർ​ലി​ങ്ക്, ബെർ​ണാ​ഡ്ഷാ മു​ത​ലാ​യ​വ​രു​ടെ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അദ്ദേ​ഹം വാ​യി​ച്ചി​രു​ന്നു. അവ​രു​ടെ മാ​തൃ​ക​യ​നു​സ​രി​ച്ചു് നാ​ട്യ​പ്ര​ബ​ന്ധ​ങ്ങൾ രചി​ച്ചു് ഭാഷയെ പരി​പോ​ഷി​പ്പി​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശ്രമം. നാ​ട​ക​ത്ര​യം എന്ന സം​സ്കൃ​ത​നാ​ട​ങ്ങ​ളും, ശ്രീ​രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​ച​രി​തം സം​സ്കൃ​ത​ക​ഥാ​കാ​ല​ക്ഷേ​പ​വും, നളിനി, വിധി, യന്ത്ര​ത്തി​രി​പ്പു്, കന്നി​ക്കേ​സ്സ് മു​ത​ലായ ഗദ്യ​നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളും ഈ ഘട്ട​ത്തിൽ രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​യാ​ണു്.

കഥകളി പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹം നി​ര​ന്ത​രം പ്ര​യ​ത്നി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ‘വല്ലീ​കു​മാ​രം’ കു​റേ​ക്കാ​ല​ത്തി​നു​മു​മ്പേ എഴു​ത​പ്പെ​ട്ട​താ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് പ്രാ​ചീന രീ​തി​യേ​യാ​ണു് അതിൽ അദ്ദേ​ഹം പി​ന്തു​ടർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. 1109-ൽ അദ്ദേ​ഹം ആർ​ട്ട്സ് കാ​ളേ​ജി​ലെ പൗ​ര​സ്ത്യ​ഭാ​ഷാ​സൂ​പ്ര​ണ്ടാ​യി നി​യ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തി​നു​ശേ​ഷം തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം കഥ​ക​ളി​ക്ല​ബ്ബ് ആരം​ഭി​ക്ക​യും, മര​ണ​പ​ര്യ​ന്തം വി​ജ​യ​പൂർ​വ്വം അതിനെ നട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. സന്ധ്യ​യ്ക്കു തു​ട​ങ്ങി ഒൻ​പ​ത​ര​മ​ണി​ക്കു കൃ​ത്യ​മാ​യി അവ​സാ​നി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം നല്ല കഥകളെ രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു്, കേ​ര​ള​ത്തി​ലെ ഉത്ത​മ​ന്മാ​രായ നട​ന്മാ​രെ​ക്കൊ​ണ്ടു് അഭി​ന​യി​പ്പി​ച്ചു വന്ന​തി​നാൽ, അഭ്യ​സ്ത​വി​ദ്യ​ന്മാ​രു​ടെ ഇട​യ്ക്കു കഥ​ക​ളി​യെ​പ്പ​റ്റി വലിയ ബഹു​മാ​നം ജനി​ച്ചു​വെ​ന്നു പറയാം. ഈ കഥ​ക​ളി​ക്ല​ബ്ബി​ലെ ആവ​ശ്യ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട താ​ട​കാ​വ​ധം കാ​വ്യ​ദൃ​ഷ്ടി​യിൽ അത്യു​ത്ത​മ​വും, നാ​ട്യ​മെ​ന്ന നി​ല​യിൽ അന​വ​ദ്യ​വും ആകു​ന്നു. “അവ​ളെ​പ്പേ​ടി​ച്ചാ​രും നേർ​വ​ഴി നട​പ്പീല” എന്നു് എഴു​ത്ത​ച്ഛ​നാൽ വർ​ണ്ണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന താടക ഈ കഥയിൽ അതി​രൂ​പ​വ​തി​യും “രാ​മ​മ​ന്മ​ഥ​ശ​രേണ താഡിത”യും ആയ ഒരു​ത്തമ നാ​യി​ക​യാ​യി​ട്ടു രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ആര്യ​ദ്രാ​വി​ഡ​സം​സ്കാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ പോ​രാ​ട്ട​ത്തെ​യാ​ണു് അതിൽ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. ചൂ​ഡാ​മ​ണി​യെ​ന്ന കഥ അഭി​ന​യി​ച്ചു കണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു് പി​ന്നീ​ടു അത​ല്ലാ​തെ മറ്റു​ക​ഥ​കൾ ആടി​ക്കാ​ണ്മാൻ ആഗ്ര​ഹം കാ​ണു​മോ എന്നു​ത​ന്നെ സം​ശ​യ​മാ​ണു്.

സമു​ദാ​യ​പ​രി​ഷ്ക​ര​ണ​ത്തി​ലും മി. തമ്പി അത്യുൽ​സു​ക​നാ​യി​രു​ന്നു. പാ​ല്ക്കു​ള​ങ്ങ​രെ കര​യോ​ഗം സൃ​ഷ്ടി​ച്ച​തു​ത​ന്നെ കട​പ്പു​റ​ത്തു് ഒരു മാ​തൃ​കാ​കാ​ള​ണി സ്ഥാ​പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള ഉദ്ദേ​ശ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. നവീ​ന​രീ​തി​യി​ലു​ള്ള കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങൾ സ്ഥാ​പി​ച്ചു് ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തെ ഒരു സു​ഖ​വാ​സ​സ്ഥാ​ന​മാ​ക്കി എടു​പ്പാൻ അദ്ദേ​ഹം കാം​ക്ഷി​ച്ചു. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ കര​തോ​റും അഗ​തി​മ​ന്ദി​ര​ങ്ങൾ സ്ഥാ​പി​ക്കേ​ണ്ട ആവ​ശ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും അദ്ദേ​ഹം പല​പ്പോ​ഴും സം​സാ​രി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ ദു​രി​ത​ശ​മ​ന​ത്തി​നു് സ്ഥി​തി​സ​മ​ത്വം അത്യ​ന്താ​പേ​ക്ഷി​ത​മാ​ണെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം ദൃ​ഢ​മാ​യി വി​ശ്വ​സി​ച്ചു. തൽ​പു​ത്ര​നായ ശങ്ക​രൻ​ത​മ്പി​യെ​ന്ന ബാലൻ മോ​ടി​യു​ള്ള ഒരു ഉടു​പ്പു വേ​ണ​മെ​ന്നു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ അദ്ദേ​ഹം ഉപ​ദേ​ശി​ച്ച​തി​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. “അനിയാ, അഗ​തി​ക​ളായ സഹ​പാ​ഠി​കൾ​ക്കു കൊ​ടു​പ്പാൻ വല്ല​തും നീ എന്നോ​ടു് ആവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഞാൻ എത്ര​മാ​ത്രം സന്തോ​ഷി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു! സമ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളെ നീ നി​ന്നെ എന്ന​പോ​ലെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​തി​നും അവർ നി​ന​ക്കും, നീ അവർ​ക്കും പര​സ്പ​രം ഉപ​ക​രി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വ​ണ്ണം ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​തി​നും വേ​ണ്ടി​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം നി​ന്റെ ശ്ര​മ​മെ​ല്ലാം ആമാ​തി​രി മധുര ജീ​വി​ത​ത്തിൽ നി​ന്നു ലഭി​ക്കു​ന്ന സമാ​ധാ​ന​മാ​ണു് നീ സമാർ​ജ്ജി​ക്കേ​ണ്ട സമ്പ​ത്തു്. അതാ​ണു് നി​ന​ക്കു തയ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള പുതിയ ഉടു​പ്പു്.”

ആർ​ട്ട്സ് കാ​ളേ​ജി​ലെ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി​കൾ​ക്കു് മി. തമ്പി​യോ​ടു തോ​ന്നി​യി​രു​ന്ന സ്നേ​ഹ​ത്തി​നും ബഹു​മാ​ന​ത്തി​നും അള​വു​നിർ​ണ്ണ​യി​പ്പാൻ പ്ര​യാ​സം അദ്ദേ​ഹം അവ​രു​ടെ മാ​ത്ര​വും ഉപ​ദേ​ഷ്ടാ​വും തത്വ​ചി​ന്ത​ക​നും ആയി​രു​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥ​കാ​ര​ന്മാ​രെ​പ്പ​റ​റി അവജ്ഞ തോ​ന്നി​ക്കും​വ​ണ്ണ​മു​ള്ള ഖണ്ഡ​ന​പ​ര​മായ വി​ഷ​യ​വി​മർ​ശ​ന​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടും മറ്റു​മാ​ണു് മറ്റു​ചില പൗ​ര​സ്ത്യ​ഭാ​ഷാ​പ​ണ്ഡി​ത​ന്മാർ തങ്ങ​ളു​ടെ ക്ലാ​സ്സു​ക​ളെ നി​യ​ന്ത്രി​ച്ചു​വ​ന്ന​തു്. മി. തമ്പി​യ്ക്കു് ആരോ​ടും അവ​ജ്ഞ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. പാ​ത​ഞ്ജ​ലി ഭാ​ഷ്യം അബ​ദ്ധ​പ്പ​ഞ്ചാം​ഗ​മാ​ണെ​ന്നും, നമ്പ്യാർ കവിയേ അല്ലെ​ന്നും, ഏ. ആറി​ന്റെ വ്യാ​ക​ര​ണം പ്ര​മാ​ദ​ജ​ടി​ല​മെ​ന്നും പക്വ​മാ​കാ​ത്ത ഇളം​മ​ന​സ്സു​ക​ളിൽ ബോധം ജനി​പ്പി​ച്ചു​വ​ന്ന പണ്ഡി​ത​ന്മാർ അന്നും ഇന്നും കാ​ളേ​ജിൽ ഉണ്ടു്. അതു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ യു​വ​ക​വി​ക​ളു​ടെ സമാ​രം​ഭ​ങ്ങ​ളെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം, അവരെ ഭഗ്നോ​ത്സാ​ഹ​രാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​ന്ന​വ​രും അവിടെ കാണാം. എന്നാൽ മി. തമ്പി ആ കൂ​ട്ട​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇട​പ്പ​ള്ളി രാ​ഘ​വൻ​പി​ള്ള ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ഒരു മഹാ​ക​വി ആവു​ക​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് ആർ​ക്ക​റി​യാം. ‘ചങ്ങ​മ്പുഴ’ കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള—ഇവിടെ ഉദ്യോ​ഗം ലഭി​ക്കാ​തെ നാ​ടു​വി​ട്ടു പോ​കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന ആ കൃ​ശ​ഗാ​ത്രൻ—ഇപ്പോൾ​ത​ന്നെ പൊ​തു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ആരാ​ധ​ന​യ്ക്കു പാ​ത്ര​മാ​യി കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ? ഏതു പു​സ്ത​ക​വ്യാ​പാ​രി​യു​ടെ കടയിൽ ചെ​ന്നി​രു​ന്നാ​ലും “രമ​ണ​നു​ണ്ടോ?” എന്ന ചോ​ദ്യ​മേ കേൾ​പ്പാ​നു​ള്ളു. ഇന്ന​ത്തെ മഹാ​ക​വി​ക​ളു​ടെ കൃ​തി​കൾ​ക്കൊ​ന്നി​നും ഇത്ര വേ​ഗ​ത്തിൽ ഇത്ര വളരെ പതി​പ്പു​കൾ ഉണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തു തീർ​ച്ച​യാ​ണു്. ഈമാ​തി​രി യു​വ​ക​വി​ക​ളെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്ക​യ​ല്ലാ​തെ ഭഗ്നോ​ത്സാ​ഹ​രാ​ക്കു​ന്ന​തു ഹിം​സ​യാ​കു​ന്നു. മി. തമ്പി അങ്ങ​നെ ഒരി​ക്ക​ലും ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല. സഹൃ​ദ​യ​മാ​സി​ക​യു​ടെ നിർ​വാ​ഹക സം​ഘ​ത്തിൽ നി​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം രാജി കൊ​ടു​ത്ത​തു് ആ മാ​സി​ക​യു​ടെ ഏതാ​ദൃ​ശ​മായ പ്ര​വ​ണത ഒന്നു​കൊ​ണ്ടു മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

തി​രു​വി​താം​കൂർ സർ​വ​ക​ലാ​ശാ​ല​യു​ടെ ആവിർ​ഭാ​വ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി നാ​ട്ടു​കാർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തിൽ നി​ന്നു പലതും പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഏ. ആർ. തി​രു​മേ​നി​യു​ടെ ദേ​ഹ​വി​യോ​ഗാ​ന​ന്ത​രം ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്ന കസാ​ല​യിൽ മി. തമ്പി പ്ര​തി​ഷ്ഠി​ക്ക​പ്പെ​ടും എന്നു് എല്ലാ​വ​രും വി​ശ്വ​സി​ച്ചു. എന്നാൽ “കാ​ഞ്ച​നം കി​ട്ടി​യാ​ലും ആകാ​ശ​ത്തി​ലെ പക്ഷി ആകാ​ശ​ത്തി​ലേ രമി​യ്ക്കു” പര​ത്തിൽ ദത്ത​ദൃ​ഷ്ടി​യാ​യി ഇഹ​ത്തിൽ ജീ​വി​ച്ച ആ കർ​മ്മ​യോ​ഗി​യു​ടെ ആത്മാ​വു് പെ​ട്ടെ​ന്നു പറ​ന്നു​പോ​യ്ക്ക​ള​ഞ്ഞു. ഈ. വി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തു​പോ​ലെ,

“ദി​വ​സ​ങ്ങൾ ഇത്ര​യാ​യി. അദ്ദേ​ഹം നമ്മെ വി​ട്ടു​പി​രി​ഞ്ഞി​ട്ടു് കാ​ല​മി​ത്ര​യും കഴി​ഞ്ഞു. എന്നി​ട്ടും അതൊരു യഥാർ​ത്ഥ​സം​ഭ​വ​മാ​ണെ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ച്ചു സ്വ​ന്തം കൈ​കെ​ാ​ണ്ടു കട​ലാ​സ്സിൽ രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നു​ള്ള ശക്തി ലഭി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ആ നി​താ​ന്ത​സ്മി​ത​വും, വി​ശാ​ല​ന​യ​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ സ്നേ​ഹ​പ്ര​ചു​രി​മ​യും, തല​ക്കെ​ട്ടും, വെ​റ്റി​ല​ച്ചെ​ല്ല​വും, സല്ക്കാ​ര​ത്തി​നാ​യു​ള്ള ക്ഷ​ണ​വും ഒക്കെ​യാ​യി പെ​ട്ടെ​ന്നു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു് നമ്മെ ആന​ന്ദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു് ആ കാ​രു​ണ്യ​മൂർ​ത്തി എവി​ടെ​യോ മറ​ഞ്ഞു നി​ല്ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു് തോ​ന്നു​ന്ന​തു്. അല്ലാ​തെ നമ്മെ ഇനി​യൊ​രി​ക്ക​ലും കാ​ണാ​തെ നമ്മു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളിൽ അണ​യാ​ത്ത തീ കോ​രി​യി​ടു​ന്ന​തി​നു് നമ്മു​ടെ തമ്പി​യ​ങ്ങു​ന്നു് ഒരു​മ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ല. അവി​ടു​ന്നു് എത്ര കാ​രു​ണ്യ​വാ​രി​ധി​യാ​ണു്.” പി​ന്നെ​യും തു​ട​രു​ന്നു: “എന്റേ​തു​പോ​ലെ എത്ര​പേ​രു​ടെ ജന്മ​മാ​ണു് തമ്പി​യ​ദ്ദേ​ഹം സഫ​ല​മാ​ക്കീ​ട്ടു​ള്ള​തു്! ഔദാ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ പാ​ര​മ്യം, സൗ​ഹാർ​ദ്ദ​ത്തി​ന്റെ മഹശോഭ, വി​ന​യ​ത്തി​ന്റെ ഔന്ന​ത്യം, സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അവർ​ണ്ണ്യ​ഗ​രിമ, ഈ മഹാ​പു​രു​ഷ​നിൽ കണ്ടു. മനു​ഷ്യ​ത്വ​ത്തി​നു ശ്ര​മി​ക്കു​വാൻ കഴി​വു​ള്ള മഹാ​രാ​ജ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി ആന​ന്ദ​മുൾ​ക്കൊ​ണ്ടി​ട്ടു​ള്ള എത്ര എത്ര ആളു​ക​ളാ​ണു് ആ സാ​ന്നി​ദ്ധ്യ​ത്തിൽ നി​ന്നു വെ​ളി​യി​ലേ​ക്കു കട​ന്നി​ട്ടു​ള്ള​തു്.”

വി. കൃ​ഷ്ണൻ​ത​മ്പി സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ എന്ന നി​ല​യിൽ അത്യു​ന്ന​ത​മായ ഒരു സ്ഥാ​ന​ത്തെ അർ​ഹി​ക്കു​ന്നു. നവ്യ​മായ എന്തെ​ങ്കി​ലും ആശ​യ​വി​ശേ​ഷം സ്ഫു​രി​ക്കാ​ത്ത ഒരു വരി​യും അദ്ദേ​ഹം എഴു​തി​യി​ട്ടി​ല്ല. താ​ട​ക​വ​ധം ഭാ​വി​യിൽ ആട്ട​ക്ക​ഥ​കൾ അവ​ലം​ബി​ക്കേ​ണ്ട രൂ​പ​ത്തി​നു് ഒരു നി​ദർ​ശ​ന​മാ​ണെ​ങ്കിൽ, ധ്രു​വ​ച​രി​തം, ദ്രൗ​പ​ദീ​വി​ജ​യം, അജ്ഞാ​ത​വാ​സം, ലോ​ക​സ​ന്യാ​സി, ലളിത മു​ത​ലാ​യവ ഭാ​വി​യി​ലെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ​ക്കു് ഉത്ത​മ​മാ​തൃക നൽ​കു​ന്നു. സര​സ​മായ ഗദ്യം എഴു​തു​ന്ന വി​ഷ​യ​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹം നല്ല സാ​മർ​ത്ഥ്യം പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. കപാ​ല​കു​ണ്ഡല തർ​ജ്ജി​മ​യി​ലും, മൃ​ണാ​ളി​നി സ്വ​ത​ന്ത്ര കഥാ​നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തി​ലും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ചാ​തു​ര്യ​ത്തി​നു സാ​ക്ഷ്യം വഹി​ക്കു​ന്നു. കമ​ല​ത്തി​ന്റെ കന്നി​ക്കേ​സ്സ്, നളിനി, വി​ധി​യ​ന്ത്ര​ത്തി​രി​പ്പു് ഇത്യാ​ദി അദ്ദേ​ഹം എഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള പ്ര​ഹ​സ​ന​ങ്ങ​ളും പണ്ഡി​ത​ന്മാ​രു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​മായ പ്ര​ശം​സ​യ്ക്കു പാ​ത്ര​മാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഏതാ​നും ഗാ​ന​ങ്ങ​ളെ ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു

സര​സ​ഗ​ദ്യ​കാ​ര​നെ​ന്നും ഫലി​ത​സ​മ്രാ​ട്ടെ​ന്നും ചെ​റു​ക​ഥാ​കൃ​ത്തെ​ന്നും സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​നായ ഈ. വി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള 1070 ചി​ങ്ങം 3-ാം തീയതി കു​ന്ന​ത്തൂർ ഈഞ്ച​ക്കാ​ട്ടു് പു​ത്തൻ​വീ​ടായ ആല​ത്തൂർ വീ​ട്ടിൽ ജനി​ച്ചു. നാ​ട്ടി​ലു​ള്ള പ്രാ​ഥ​മിക വി​ദ്യാ​ല​യ​ങ്ങ​ളിൽ പഠി​ച്ച​ശേ​ഷം ആല​പ്പുഴ സനാ​ത​ന​ധർ​മ്മ​വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തിൽ ചേർ​ന്നു് മെ​ട്രി​ക്കു​ലേ​ഷൻ പരീ​ക്ഷ​യും, കോ​ട്ട​യം കാ​ളേ​ജിൽ​നി​ന്നു് ഇന്റർ​മീ​ഡി​യ​റ്റു പരീ​ക്ഷ​യും, തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം മഹാ​രാ​ജാ​സ് കാ​ളേ​ജിൽ നി​ന്നു് ബി. ഏ. പരീ​ക്ഷ​യും പാ​സ്സാ​യി. സാ​ഹി​ത്യ​കു​ശ​ലൻ സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള​യു​ടെ പു​ത്രി​യായ മഹേ​ശ്വ​രി​യ​മ്മ​യെ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തു. കു​റേ​ക്കാ​ലം അസി​സ്റ്റ​ന്റു തഹ​ശീൽ​ദാർ ഉദ്യോ​ഗം വഹി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ടു് ബി. എൽ. പരീ​ക്ഷ​യിൽ പാ​സ്സാ​വു​ക​യും കൊ​ല്ല​ത്തു പ്രാ​ക്ടീ​സു തു​ട​ങ്ങു​ക​യും ചെ​യ്തു. അവി​ടെ​നി​ന്നു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു താമസം തു​ട​ങ്ങി. വീ​ണ്ടും ഒരു വി​വാ​ഹ​ബ​ന്ധ​ത്തിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടു. ടെ​ക്സ്റ്റു​ബു​ക്കു​ക​മ്മി​റ്റി, ശ്രീ​മൂ​ലം അസം​ബ്ളി മു​ത​ലാ​യ​വ​യിൽ മെ​മ്പ​റാ​യി​രു​ന്നു. സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ഷ​ത്തി​ന്റെ സി​ക്ര​ട്ട​റി​യാ​യും ഇരു​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടു്. 1113 മീ​ന​മാ​സം 17-ാം തീയതി മരി​ച്ചു.

ഈ. വി. ഒന്നാം​ത​രം നടനും നാ​ട്യ​കാ​ര​നും ആയി​രു​ന്നു. ശ്രീ​ചി​ത്തി​ര​തി​രു​നാൾ വാ​യ​ന​ശാ​ല​ക്കാർ​ക്കു് വർ​ഷം​തോ​റും അഭി​ന​യി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​ള്ള നാ​ട​ക​ങ്ങൾ അദ്ദേ​ഹ​മാ​ണു് എഴു​തി​ക്കൊ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തു്. രാജാ കേ​ശ​വ​ദാ​സ് നാ​ട​ക​ത്തിൽ മാ​ത്തൂർ തര​ക​ന്റെ വേ​ഷം​കെ​ട്ടി പ്ര​സി​ദ്ധി സമ്പാ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. ഫലിതം പറ​യു​ന്ന​തി​നും എഴു​തു​ന്ന​തി​നും വലിയ വി​രു​ത​നാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഫലി​ത​സ​മ്രാ​ട്ടു് എന്ന പേർ പതി​ഞ്ഞു. ചെ​റു​ക​ഥാ​പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തെ പോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു കേ​ളീ​സൗ​ധം നാ​ലു​ഭാ​ഗം, മറ്റ​നേ​കം ചെ​റു​ക​ഥ​കൾ, ചി​രി​യും ചി​ന്ത​യും, പോ​ലീ​സു​രാ​മാ​യ​ണം ഇത്യാ​ദി ഒട്ടു വളരെ കൃ​തി​കൾ ചമ​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ തൂ​ലി​കാ​ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഒരു​പോ​ലെ രസാ​വ​ഹ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. രസി​ക​നിൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കെ​ാ​ണ്ടി​രു​ന്ന ആ ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളെ ശേ​ഖ​രി​ച്ചു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യാൽ കൊ​ള്ളാം. ബാ​ഷ്പ​വർ​ഷം അതി​സ​ര​സ​മായ ഒരു കഥ​യാ​ണു്.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളിൽ പലതും സമു​ദായ ദൂ​ഷ്യ​ങ്ങ​ളെ ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണു്. രാ​ജാ​കേ​ശ​വ​ദാ​സൻ, സീ​താ​ല​ക്ഷ്മി, കവി​ത​ക്കേ​സ്സു്, ഇര​വി​ക്കു​ട്ടി​പ്പി​ള്ള, രാ​മ​രാ​ജ്യാ​ഭി​ഷേ​കം, ബി. ഏ. മാ​യാ​വി, വേ​ലു​ത്ത​മ്പി​ദ​ള​വാ ഇവ​യെ​ല്ലാം കലാ​ദൃ​ഷ്ട്യാ നോ​ക്കു​മ്പോൾ വി​ക​ല​ങ്ങ​ളാ​യി തോ​ന്നാ​മെ​ങ്കി​ലും സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​നു​ള്ള നല്ല നേ​ട്ട​ങ്ങ​ള​ല്ലെ​ന്നു പറ​യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ല. ലോ​ക​ത്തി​ലെ സക​ല​മാ​തി​രി മനു​ഷ്യ​രേ​യും, അവ​രു​ടെ ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളേ​യും സം​ഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളേ​യും അദ്ദേ​ഹം ചി​ത്ര​ണം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടു്.

ലോകം അനു​ഭോ​ഗ​യോ​ഗ്യ​മായ ഒരു വസ്തു​വാ​യി​ട്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം കരു​തി​പ്പോ​ന്ന​തു്. ഏതു​വി​ധ​ത്തി​ലും അതിൽ​നി​ന്നു സു​ഖ​ത്തെ ഊറ്റി​യെ​ടു​ത്തു് ആവോളം പാനം ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്ന ഒരു വി​ചാ​ര​മേ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളു. അതി​നു​വേ​ണ്ടി എന്തു​ചെ​യ്യാ​നും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു മടി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ജീ​വി​ത​ത്തെ ഒരു വൻ​ചി​രി​യാ​യി​ട്ടാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം വീ​ക്ഷി​ച്ച​തു്. അതി​നാൽ എല്ലാ​വ​രേ​യും ചി​രി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ജീ​വി​തം നയി​ച്ചു. ഈ. വി. യ്ക്കു ഭാ​ഷ​യിൽ ഒരു ഉന്ന​ത​സ്ഥാ​നം എന്നേ​യ്ക്കും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്കും എന്നു​ള്ള​തി​നു സം​ശ​യ​മേ​യി​ല്ല.

പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു സഞ്ജ​യൻ അഥവാ പി. എസ്സ് എന്ന കൃ​ത്രി​മ​പ്പേ​രിൽ അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന എം. ആർ. നായർ 1078-ൽ ജനി​ച്ചു. എം. ഏ. പാ​സ്സാ​യ​ശേ​ഷം സ്വ​പി​താ​വി​ന്റെ കാ​ല​ടി​ക​ളെ തു​ടർ​ന്നു് ലേ​ഖ​ന​വ്യ​വ​സാ​യ​ത്തിൽ ഏർ​പ്പെ​ട്ടു. ഫലി​ത​ര​സ​സാ​മ്രാ​ട്ടാ​യി​രു​ന്ന സഞ്ജ​യ​ന്റെ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത മല​യാ​ളി​കൾ ഇന്നു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ അവ​രു​ടെ അവസ്ഥ വളരെ ശോ​ച​നീ​യ​മെ​ന്നേ പറ​യേ​ണ്ടു. കേ​ര​ള​പ​ത്രി​ക​യു​ടെ എട്ടാം​കാ​ളം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നാ​യി വി​ട്ടി​രു​ന്നു. പത്രം കി​ട്ടി​യാൽ ആദ്യ​മാ​യി അതാ​ണു് സാ​ധാ​രണ ആളുകൾ വാ​യി​ക്കാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്.

കേ​ര​ള​ത്തിൽ ബഹു​ര​സം, ബഹു​ചി​രി, വി​ദൂ​ഷ​കൻ മു​ത​ലായ പലേ വി​നോ​ദ​പ​ത്രി​ക​കൾ മു​മ്പു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയിൽ കാ​ണാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പരി​ഹാ​സ​ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ പ്രാ​യേണ പു​രു​ഷ​വി​ദ്വേ​ഷ​പ​ര​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. സഞ്ജ​യ​നാ​ക​ട്ടേ അത്യുൽ​കൃ​ഷ്ട​മായ ഒരു ആദർ​ശ​ത്താൽ പ്രേ​രി​ത​നാ​യി തൂ​ലി​കാ​ചാ​ല​നം നട​ത്തി, അല്പ​ജീ​വി​ത​ത്തി​നി​ട​യിൽ കേ​ര​ളീ​യ​രു​ടെ സ്നേ​ഹ​ഭാ​ജ​ന​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നു.

എന്നി​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം ഹാ​സ്യ​ദേ​വ​ത​യ്ക്കു സ്വാ​ഗ​തം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്–അദ്ദേ​ഹം പരി​ഹ​സി​ക്ക​യ​ല്ലാ​തെ ആരെ​യും ശകാ​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല.

എന്നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മതം.

വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത​യിൽ മു​ഴു​കി, വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ തൂ​ങ്ങി​മ​രി​ക്കാൻ പ്രേ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ജീ​വ​ത്സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാ​രെ നോ​ക്കി അദ്ദേ​ഹം പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക:

വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തെ നാ​ട്ടിൽ നി​ന്നു് ആട്ടി​പ്പാ​യി​ച്ചു് തൽ​സ്ഥാ​ന​ത്തു് പ്ര​സാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തെ സ്ഥാ​പി​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​ധാന ഉദ്ദേ​ശം.

അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​സാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വം വാ​സ്ത​വ​ത്തിൽ അപ്ര​ധൃ​ഷ്യം തന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. നോ​ക്കുക: (ഗു​ണ​മേ​റും ഭർ​ത്താ​വേ എന്ന മട്ടു്)

പ്രാ​ചീന മഹാ​ക​വി​ക​ളെ പഴ​ഞ്ച​ന്മാ​രെ​ന്നു വി​ളി​ച്ചു പു​ഛി​ക്കാ​റു​ള്ള പു​രോ​ഗ​മ​ന​ക്കാ​രെ അദ്ദേ​ഹം ഇങ്ങ​നെ പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്നു.

മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ക​ളോ​ടും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു നല്ല കോ​ളാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ‘കോ​ര​പ്പു​ഴ​യു​ടെ കവി​താ​രീ​തി’ എന്നൊ​രു ലേ​ഖ​ന​ത്തിൽ ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ മി​സ്റ്റിക്‍ രീ​തി​യേ​യും ഓമ​ന​പ്ര​യോ​ഗ​ത്തേ​യും പരി​ഹ​സി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു നോ​ക്കുക: ഇങ്ങ​നെ ആരം​ഭി​ക്കു​ന്നു.

‘കേ​ര​ള​ത്തി​ലൊ​ട്ടാ​കെ സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ കോ​ര​പ്പുഴ’—യാ​തൊ​രു പുഴ വി​ല​ങ്ങ​നെ മു​റി​ച്ചു തെ​ക്കോ​ട്ടു കട​ന്നു പോയാൽ, ഒരു കാ​ല​ത്തു് വട​ക്കേ മല​ബാ​റി​ലെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങൾ ഭ്ര​ഷ്ട​ക​ളാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രു​ന്നു​വോ, ആ കോ​ര​പ്പുഴ—ഈ ഇരു​പ​താം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്റെ താ​രു​ണ്യ​ഘ​ട്ട​ത്തിൽ​പോ​ലും, വട​ക്കൻ കാ​മി​നി​യേ​യും തെ​ക്കൻ കാ​മു​ക​നേ​യും സം​ബ​ന്ധി​ക്കാ​വു​ന്ന തര​ത്തിൽ മനോ​ഭ​വ​ശ​ര​ത്തി​നു​റു​മ്പു​ചാ​ലാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ആ കോ​ര​പ്പുഴ–പൊ​തു​ജ​ന​ക്ഷേ​മ​ക​ര​മായ യാ​തൊ​രു​ദ്ദേ​ശ​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ജസ്റ്റീ​സു ഭര​ണ​യ​ന്ത്ര​ത്തി​ന്റെ ഉള്ളി​ലെ തി​രി​പ്പു​ക​ള​റി​യാ​ത്ത ബാ​ഹ്യ​ലോ​ക​ത്തി​നു കണ്ടു​പി​ടി​ക്കാൻ കഴി​യാ​വു​ന്ന യാ​തൊ​രു കാ​ര​ണ​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ഏതു പുഴയെ അതിർ​ത്തി​യാ​ക്കി സാ​ക്ഷാൽ ബോ​ബി​ലി​രാ​ജാ​വു് മല​ബാ​റി​നെ വട​ക്ക​നെ​ന്നും തെ​ക്ക​നെ​ന്നും രണ്ടു ഖണ്ഡ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി, ബോർ​ഡു​ഭ​ര​ണ​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം വെ​ട്ടി​മു​റി​ക്കു​വാ​നാ​ലോ​ചി​ക്കു​ന്നു​വോ ആ കോ​ര​പ്പുഴ– അതി​നെ​യാ​ണു് ഈ ലേ​ഖ​ന​ത്തി​ന്റെ തല​ക്കെ​ട്ടു നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു നി​ങ്ങൾ തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ നി​ങ്ങൾ, വള്ള​ത്തോ​ളെ​ന്നോ കു​റ്റി​പ്പു​ഴ​യെ​ന്നോ ഉള്ള പേ​രു​കൾ കേൾ​ക്കാ​ത്ത ഒരു ശു​ദ്ധ​സ​ത്വ​മാ​ണെ​ന്നേ ഞാൻ കരു​തു​ക​യു​ള്ളു. വള്ള​ത്തോൾ ഒരു വീ​ടാ​ണു്–ഒരു മഹാ​ക​വി​യു​മാ​ണു്. ഉള്ളൂർ ഒരു ഗ്രാ​മ​മാ​ണു്. ഒരു മഹാ​ക​വി​യു​മാ​ണു്. ചങ്ങ​മ്പുഴ ഒരു പ്ര​ദേ​ശ​മാ​ണു്, ചി​ല​രു​ടെ കണ്ണിൽ ഇന്ന​ത്തേ​യും മറ്റു​ചി​ല​രു​ടെ കണ്ണിൽ നാ​ള​ത്തേ​യും ഒരു മഹാ​ക​വി​യു​മാ​ണു്. എന്റെ ഉപ​ന്യാ​സ​ത്തി​നു ലാ​ക്കായ കോ​ര​പ്പു​ഴ​യും അപ്പോ​ലെ തന്നെ, ഒരു പുഴ മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഒരു കവി​കൂ​ടി​യാ​ണു്. എന്റെ കണ്ണിൽ അദ്ദേ​ഹം ഒരു മഹാ​ക​വി​യാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കണ്ണി​ലും അങ്ങി​നെ​യാ​ക്കി​ത്തീർ​ക്കു​വാ​നാ​ണു് എന്റെ പ്ര​യ​ത്നം.

അന​ന്ത​രം സഞ്ജ​യ​നെ പുതിയ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ വി​രോ​ധി​യെ​ന്നും ‘പരി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ മാ​റ്റ​റി​യാ​ത്ത മര​മ​ണ്ടൂ​സ്സെ​ന്നും’ പരി​ഹ​സി​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടു സമാ​ധാ​നം പറ​യു​ന്നു:

“കൂ​ട്ട​രേ, സഞ്ജ​യൻ ഒരു പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റേ​യും കാ​ര്യ​മ​റി​ഞ്ഞോ​തു​ന്ന ഗു​രു​നാ​ഥ​ന്മാ​രെ നി​ന്ദി​ക്കു​ക​യോ നല്ല ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ പു​ഛി​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്ക​യി​ല്ല. പക്ഷേ ഏതു പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റേ​യും പി​ന്നാ​ലെ കൂടി, സഹൃ​ദ​യ​ന്മാ​രു​ടെ കർ​ണ്ണ​ശൂ​ല​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു്, ഞങ്ങൾ​ക്കെ​ന്തൊ​രു കു​ന്ത​മ​താ​യ​തിൽ? എന്നു ചോ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു്, മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത​തി​നെ അധി​ക്ഷേ​പി​ച്ചും അതി​ലു​മ​ധി​കം മന​സ്സി​ലാ​വാ​ത്ത​തി​നെ സ്തു​തി​ച്ചും ആർ​ത്തു​വി​ളി​ച്ചു നട​ക്കു​ന്ന സിൽ​ബ​ന്ധി​ക​ളെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്ക​യോ കൊ​ള്ള​രു​താ​ത്ത ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ സ്വീ​ക​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് അപേ​ക്ഷി​ക്ക​യോ ചെ​യ്യാ​റു​മി​ല്ല.”

പി​ന്നീ​ടു് കോ​ര​പ്പു​ഴ​രീ​തി​യെ ഇപ്ര​കാ​രം കീർ​ത്തി​ക്കു​ന്നു.

“മേൽ വി​വ​രി​ക്കു​വാൻ പോ​കു​ന്ന​തും കോ​ര​പ്പു​ഴ​രീ​തി​യെ​ന്ന പേരിൽ ചങ്ങ​ലം​പ​റ​ണ്ട​യിൽ പ്ര​കീർ​ത്തി​ത​മാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു​ള്ള​തും നമ്മു​ടെ മഹാ​ക​വി​കൾ ലജ്ജ​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം അനു​വർ​ത്തി​ക്കാൻ മടി​ച്ചു നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു​മായ ഒരു പു​തി​യ​രീ​തി അദ്ദേ​ഹം കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. രൂ​പ​കാ​തി​ശ​യോ​ക്ത്യ​ല​ങ്കാ​ര​ത്തെ ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ചങ്ങ​മ്പുഴ സ്ക്കൂൾ​കാ​രിൽ ചി​ല​രു​ടെ കര​ളു​റ​പ്പോ​ടു​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹം തന്റെ കവി​ത​ക​ളിൽ അതിനെ ആദ്യ​ന്തം എടു​ത്തു വി​ല​ക്കീ​ട്ടു​ണ്ടു്. ഞങ്ങ​ളു​ടെ​യി​ട​യിൽ ചിലർ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നെ വട​ക്കൻ ചങ്ങൻ​പുഴ എന്നു​കൂ​ടി വി​ളി​ക്കു​ന്നു. എനി​ക്കു് ഒരൊ​റ്റ ഭയമേ ഉള്ളു. ശ്രീ. കോ​ര​പ്പുഴ, പത്രാ​ധി​പ​ന്മാ​രാ​രും തന്റെ കൃ​തി​ക​ളെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​ത്ത സ്ഥി​തി​ക്കു്, സ്വ​ന്തം ചെ​ല​വി​ന്മേൽ അവയെ അച്ച​ടി​ച്ചു പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കവി​താ​രീ​തി കേ​ര​ള​മൊ​ട്ടാ​കെ സു​പ​രി​ചി​ത​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ചിലർ ചങ്ങൻ​പു​ഴ​യെ തെ​ക്കൻ കോ​ര​പ്പുഴ എന്നു വി​ളി​ച്ചേ​ക്കു​മോ എന്നു​കൂ​ടി ഞാൻ ഭയ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഭയം അനി​യ​ന്ത്രി​ത​മ​ല്ലോ” അതി​നു​ശേ​ഷം കോ​ര​പ്പു​ഴ​യു​ടെ ഒരു മി​സ്റ്റിക്‍ കവിത ഉദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു.:

(ഓമ​ന​ക്കു​ട്ടൻ ഗോ​വി​ന്ദൻ എന്ന മട്ടു്.)

ഇതു മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ത​യു​ടെ ലക്ഷ​ണം കഴി​യു​ന്നേ​ട​ത്തോ​ളം വി​വ​രി​ക്കു​ന്ന ഒരു മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ത​യാ​ണ​ത്രേ. ഈ ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​ത്തിൽ നമ്മ​ളാ​രും ഉദ്ദേ​ശ്യ​മോ അർ​ത്ഥ​മോ അറി​യാ​ത്ത എത്ര​യോ കാ​ര്യ​ങ്ങൾ നട​ക്കു​ന്നു​ണ്ടു്. എത്ര​യോ കാ​ഴ്ച​കൾ കാ​ണ​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്–എത്ര​യോ ശബ്ദ​ങ്ങൾ പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്–പക്ഷെ അവ​യ്ക്കൊ​ക്കെ ശരി​യായ അർ​ത്ഥ​മു​ണ്ടു്. അതു പട​ച്ച​വ​നു മാ​ത്ര​മേ അറിയൂ. മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ത​യും അതു​പോ​ലെ​യാ​ണു്.” എന്നു കോ​ര​പ്പു​ഴ​ത​ന്നെ അർ​ത്ഥ​വി​വ​ര​ണ​വും നൽ​കു​ന്നു.

അതു​കേ​ട്ടു് സഞ്ജ​യൻ ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു:

“അങ്ങ​നെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ കു​റു​ക്ക​ന്റെ ഓരി​യും, തവ​ള​ക​ളു​ടെ ചണ്ഡാ​ക്ര​ന്ദ​ന​വും, കോ​ഴി​ക്കോ​ട്ടു മു​നി​സി​പ്പാ​ലി​റ്റി​യി​ലെ പൊ​ടി​യും, മു​നി​സി​പ്പൽ കമ്മീ​ഷ​ണ​രു​ടെ പ്ര​വൃ​ത്തി​പ​ദ്ധ​തി​യും, ബോ​ബി​ലി​രാ​ജാ​വി​ന്റെ ബോർ​ഡു​വി​ഭ​ജ​ന​വും ഒക്കെ മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ത​ക​ള​ല്ലേ? അവ​യു​ടെ അർ​ത്ഥം പട​ച്ച​വ​നു​കൂ​ടി അറി​യു​മോ എന്നു സം​ശ​യ​മാ​ണ​ല്ലോ.”

കോര::

അതേ എല്ലാ​റ്റി​ലും മി​സ്റ്റി​സി​സം ഉണ്ടു്.

സഞ്ജ::

പക്ഷേ ഞാൻ,

എന്നെ​ഴു​തി​യാൽ മി​സ്റ്റി​സി​സ​മാ​കു​മോ? ആകു​മെ​ങ്കിൽ ഈ സഞ്ജ​യൻ മൂ​ന്നേ മൂ​ന്നു ദി​വ​സ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു് ഇന്നു​ള്ള മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ക​ളു​ടെ ക്യാ​പ്റ്റ​നാ​വാൻ പ്രാ​പ്ത​നായ ഒരു കവി​യാ​യി​ത്തീ​രും. ഈ രീ​തി​ക്കു് അത്ര എളു​പ്പ​മു​ണ്ടു്. യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഞാൻ ചൊ​ല്ലിയ വരി​കൾ​ക്കു നാ​ല്ക്കാ​ശി​ന്റെ “തല​ച്ചോർ ശക്തി” ചെ​ല​വാ​യി​ട്ടി​ല്ല–അതു​കൊ​ണ്ടു ചോ​ദി​ക്ക​യാ​ണു്.” കോ​ര​പ്പുഴ ചൊ​ടി​ച്ചി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞു:

“താൻ ഈ ജന്മം ഒരു മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല. ഒന്നാ​മ​തു് തനി​ക്കു് ഏതൊ​ക്കെ പദാർ​ത്ഥ​ങ്ങ​ളാ​ണു് സ്വീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ട​തെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. കു​റു​ക്ക​ന്റെ ഓരി​യും പൂ​ച്ച​യു​ടെ കര​ച്ചി​ലും മി​സ്റ്റി​സി​സ​മാ​യെ​ണ്ണു​ന്ന തന്നെ മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​കൾ​ക്കു് ഇരു​ട്ട​ത്തു കി​ട്ടി​പ്പോ​യാൽ അവർ മി​സ്റ്റിക്‍ സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തിൽ തന്റെ കഥ കഴി​ക്കും. പാ​ലൊ​ളി​പ്പൂ​ത്തി​ങ്കൾ, പൈ​ന്തെ​ന്നൽ, പൂ​ന്തേൻ, ചെ​ഞ്ച​മ്മേ, അറ്റ​മി​ല്ലാ​ത്ത വാനം, കയം​കാ​ണാ​ത്ത നീ​ല​ജ​ലാ​ശ​യം, നീ​ല​വാ​ന​ത്തി​ലെ വെൺ​പൂ​ക്കൾ, കളി​യാ​ടും തിരകൾ, വി​ള​യാ​ടും കി​ളി​കൾ—ഇത്യാ​ദി​കൾ മാ​ത്ര​മേ മി​സ്റ്റിക്‍ ലോ​ക​ത്തി​ലു​ള്ളു. തന്റെ അങ്ങേ​തി​ലെ പൂ​ച്ച​യ്ക്കും മറ്റും തന്റെ ഗെ​യി​റ്റിൽ വച്ചു​ത​ന്നെ ഗൽ​ത്താ കൊ​ടു​ക്കും… പി​ന്നെ തന്റെ ഓമ​ന​യെ​വി​ടെ?”

സഞ്ജ​യൻ::

അതു തന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു​ത​ര​ണോ

കോര::

വങ്ക​ശി​രോ​മ​ണേ അതല്ല ചോ​ദി​ച്ച​തു്. താൻ ഉണ്ടാ​ക്കി​ച്ചൊ​ല്ലിയ മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​താ​ഭാ​സ​ത്തിൽ ഓമനേ എന്ന വിളി കേ​ട്ടി​ല്ല.

സഞ്ജ::

എന്റെ ഓമന ഇങ്ങ​നെ പബ്ളി​ക്കാ​യി വി​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടാൻ നി​ന്ന​വ​ളോ?

കോര::

പാവമേ! താൻ പി​ന്നെ​യും തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാൻ അത്ത​രം ഓമ​ന​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി​യ​ല്ല പറ​യു​ന്ന​തു്. മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ത​കൾ ഒരു ഓമനയേ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു് എഴു​ത​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​യാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അങ്ങ​നെ​യാ​ണു് ടാഗോർ എഴു​തി​യ​തു്. ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ങ്ങ​ളായ കൃ​തി​ക​ളിൽ രണ്ടാ​യി​ര​ത്തിൽ ചി​ല്വാ​നം ഓമനകൾ പര്യാ​യ​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളിൽ കൂടി വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടു്.

സഞ്ജയ::

മേ​പ്പ​ടി ഓമനകൾ എന്തു തര​ക്കാ​രാ​ണു്? അവർ ബ്ളൌ​സും സാ​രി​യും ധരി​ക്കു​മോ? നിർ​ബ​ന്ധി​ച്ചാൽ കാ​പ്പി കു​ടി​ക്കു​മോ? ചാ​ക്ക​ല​റ്റു സ്വീ​ക​രി​ക്കു​മോ?

കോര::

ഛീ–ഛീ–സർ​വ്വാ​ബ​ദ്ധം. താൻ നൂറു ജന്മം ജനി​ച്ചാൽ മി​സ്റ്റി​സി​സം എന്താ​ണെ​ന്ന​റി​യു​ക​യി​ല്ല. അവർ മി​സ്റ്റിക്‍ ഓമ​ന​ക​ളാ​ണു്. പക്ഷേ പ്ര​സ്തുത ഓമനകൾ തങ്ങ​ളാ​ണെ​ന്നു് വല്ല ബ്ളൌ​സു​കാ​രും വി​ചാ​രി​ക്കു​വാൻ ഒരു​ക്ക​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ മി​സ്റ്റിക്‍ കവികൾ ആവ​ലാ​തി​പ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നേ​യു​ള്ളു. അവർ ആന്ത​ര​മാ​യി ഉദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന​തു് മൂ​ല​പ്ര​കൃ​തി​യേ​യോ കവി​ത​യേ​യോ ആഗ്ര​ഹ​ത്തേ​യോ പര​മാ​ത്മാ​വി​നേ​യോ മഹാ​മാ​യ​യേ​യോ ഇന്ത്യാ​ഗ​വ​ണ്മെ​ന്റി​നേ​യോ നാ​ഷ​നൽ​കേ​ാൺ​ഗ്ര​സ്സി​നേ​യോ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​നേ​യോ കേ​ര​ള​പ​ത്രി​ക​യേ​യോ മറ്റോ മറ്റോ അഥവാ ഇവ​യെ​ല്ലാ​റ്റി​നേ​യും ഒരു​മി​ച്ചോ ആയി​രി​ക്കും.”

ഒടു​വിൽ “ശ്രീ​മാൻ കോ​ര​പ്പുഴ മാ​ലോ​ക​രു​ടെ അമ്മാ​യി​യായ മേ​പ്പ​ടി ഓമ​ന​യെ​പ്പ​റ്റി ഒരു മി​സ്റ്റി​ക് തൊ​ണ്ട​വി​റ​യോ​ടു​കൂ​ടി” ഇങ്ങ​നെ പറ​യു​ന്നു.

”സഞ്ജയ!ഞങ്ങ​ളു​ടെ ആ ഓമന ആരാ​ണെ​ന്നോ, അവ​രു​ടെ അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ ആരെ​ന്നോ ലോകം പ്ര​ള​യം​വ​രെ മന​സ്സി​ലാ​ക്കു​ക​യി​ല്ല. അവൾ മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​യു​ടെ ആണി​യും ശക്തി​യും പ്രേ​ര​ണ​യും വെ​ളി​ച്ച​വും അന്ധ​കാ​ര​വും ചി​റ​കും ശക്തി​യും സൗ​ന്ദ​ര്യ​വും സന്തോ​ഷ​വും സന്താ​പ​വും പ്ര​ത്യാ​ശ​യും നി​രാ​ശ​യും പു​ഞ്ചി​രി​യും കണ്ണു​നീ​രും ഉറവും ഗതി​യും പ്രാ​പ്യ​സ്ഥാ​ന​വും ഉദ്ദേ​ശ്യ​വും ശര​ണ​വും പ്ര​ഭ​വ​വും താ​ലി​യും മാ​ല​യും കെ​ട്ടും നടു​ക്കും ഓളവും ചു​ഴി​യും പ്രാ​ണ​നും ആത്മാ​വു​മാ​ണു്. നമ്മു​ടെ സാ​ക്ഷാൽ കണ്ണൻ​ജ​നാർ​ദ്ദ​ന​ന​വർ​കൾ ഈ കാലം വൈകിയ ഘട്ട​ത്തിൽ സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​കാ​ണു​ന്ന ആ മധു​ര​മ​ധു​ര​മായ തല​തി​രി​ഞ്ഞ ഗദ്യ​ശൈ​ലി​യിൽ പറ​യു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ത​യി​ല്ല അവ​ളി​ല്ലാ​തെ. വെ​ളി​ച്ച​ത്തി​ന്റെ ഞെ​ങ്ങി​ഞെ​രു​ങ്ങൽ, പൂ​ന്തെ​ന്ന​ലി​ന്റെ ഇളം​തു​ടു​പ്പു്, പൂ​ന്തി​ങ്കൾ പാ​ലൊ​ളി​ക്ക​തി​രി​ന്റെ മൃ​ദു​ല​സൗ​ര​ഭ്യം, അതാ​ണ​വൾ. ആലോ​ചി​ച്ചു​കൂട അവ​ളെ​പ്പ​റ്റി. അവ​ളാ​ണു് പി​ഴി​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത സത്തു്—മഴ​വി​ല്ലി​ന്റെ. ഈ ഇട​ക്കാ​ല​ത്തു് തെ​രു​തെ​രെ ഉണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ത​കൾ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​വർ​ക്കു് ഈ ഖണ്ഡി​ക​യിൽ കൊ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള പദ​ങ്ങ​ളും തല തി​രി​ഞ്ഞ വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളും നല്ല​പോ​ലെ പരി​ചി​ത​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​മായ ഇത്ത​രം മി​സ്റ്റിക്‍ കവി​ത​യോ​ടു തനി​ക്കു് വി​ദൂ​ര​മായ ബന്ധം​പോ​ലും ഉണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​യി​ല്ലെ​ന്നു് സഞ്ജ​യൻ ശപഥം ചെ​യ്യു​ന്നു.

“പുതിയ കവി​താ​രീ​തി​യിൽ മു​നി​സി​പ്പാ​ലി​റ്റി​യിൽ ദുർ​ഗ്ഗ​ന്ധ​മെ​ന്ന​പോ​ലെ, ഔദ്യോ​ഗിക റി​പ്പോർ​ട്ടു​ക​ളിൽ അർ​ദ്ധ​സ​ത്യ​ങ്ങ​ളെ​ന്ന​പോ​ലെ, ജല​ദോ​ഷ​ത്തിൽ മൂ​ക്ക​ട​പ്പെ​ന്ന​പോ​ലെ, തളി​ക്കു​ള​ത്തിൽ അഴു​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ. വേ​പ്പെ​ണ്ണ​യിൽ കയ്പെ​ന്ന​പേ​ാ​ലെ, ഒഴി​ച്ചു​കൂ​ടാ​ത്ത ഒരെ​ണ്ണ​മാ​യി ചേർ​ന്ന​ലി​ഞ്ഞു് ആദ്യ​ന്തം വ്യാ​പി​ച്ചു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒരെ​ണ്ണ​മാ​ണു് വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വം.

… എനി​ക്കാ​ണെ​ങ്കിൽ ടി വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തേ​പ്പ​റ്റി ഒരു വി​വ​ര​വു​മി​ല്ല. ഞങ്ങൾ ആജ​ന്മ​വൈ​രി​ക​ളാ​ണു്. മു​സ്സോ​ളി​നി​യും ഹെ​ലി​സെ​ലാ​സി​യും തമ്മിൽ സർ​വ്വ​രാ​ഷ്ട്ര​സ​ഖ്യം മുഖേന, ഇന്നും നി​ല​വി​ലു​ള്ള​താ​യി വി​ചാ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന നേരിയ ബന്ധം​കൂ​ടി ഞങ്ങൾ തമ്മി​ലി​ല്ല. വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വം കര​ണ്ടു​കൊ​ണ്ടു് ശാ​പ്പാ​ടു കഴി​ക്കു​ന്ന ഹോ​ട്ട​ലിൽ നി​ന്നു് ഞാൻ ഒരി​റ​ക്കു പച്ച​വെ​ള്ളം​കൂ​ടി കഴി​ക്കാ​റി​ല്ല. അവ​ന്റെ കീ​ഴ്പോ​ട്ടു നോ​ക്കി​യു​ള്ള നട​ത്ത​യും, മേ​ല്പോ​ട്ടു നോ​ക്കി​യു​ള്ള നിൽ​പും, എങ്ങും നോ​ക്കാ​തെ​യു​ള്ള ഇരി​പ്പും, അർ​ത്ഥ​മി​ല്ലാ​ത്ത ദീർ​ഘ​നി​ശ്വാ​സ​വും, അജ്ഞാ​ന​ത്തിൽ നി​ന്നു പു​റ​പ്പെ​ട്ടു് അവി​ശ്വാ​സ​ത്തിൽ ചാടി, ആത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്യു​ന്ന വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളും, ചു​ട​ല​പ്പാ​മ്പി​നു ചേർ​ന്ന പു​ഞ്ചി​രി​യും എന്റെ പര​മ​ശ​ത്രു​ക്ക​ളാ​ണു്. അവ​ന്റെ കാ​ര​ണ​മി​ല്ലാ​ത്ത വി​ഷാ​ദം കാ​ണു​മ്പോൾ “മജി​സ്ത്രേ​ട്ടു​കോ​ട​തി കയ​റേ​ണ്ടി​വ​ന്നാ​ലും അസ്തു, ആ വി​ഷാ​ദ​ത്തി​നു മതി​യായ കാരണം ഉണ്ടാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്ക​ണം.” എന്നെ​നി​ക്കു് പല​പ്പോ​ഴും തോ​ന്നീ​ട്ടു​ണ്ടു്.”

ചങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ മോ​ഹി​നി എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​നെ പരി​ഹ​സി​ച്ചു് സഞ്ജ​യൻ രചി​ച്ച മോ​ഹി​തൻ​കൂ​ടി ഇവിടെ ഉദ്ധ​രി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ട്ടെ.

എന്ന ബഹു​സ​ര​സ​മായ പീ​ഠി​ക​യോ​ടു​കൂ​ടി തന്റെ ഓമ​ന​യു​ടെ മാ​റ​ത്തു കഠാരം കു​ത്തി​യി​റ​ക്കി കൊ​ല്ലു​ന്നു.

ഓമ​ന​ക്കു​ട്ടൻ മട്ടു​ത​ന്നെ

ഇനി രീ​തി​ക​ളെ​പ്പ​റ്റി​യു​ള്ള വി​മർ​ശ​ന​ത്തിൽ ഒരു ഭാഗം കൂടി ഉദ്ധ​രി​ച്ചു് ഈ പ്ര​കൃ​തം ഇവിടെ നി​ല്ക്ക​ട്ടെ.

“തല​തി​രി​ഞ്ഞു​പോ​യ​ങ്ങു​ന്നേ എന്റെ വരി​ക​യാ​ണു് ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു്, പുതിയ കവി​താ​രീ​തി​ക​ളേ​പ്പ​റ്റി ശ്രീ കോ​ര​പ്പു​ഴ​യു​ടെ ഒരു ഗം​ഭീ​ര​പ്ര​സം​ഗം. കേ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ല ഇങ്ങ​നെ ആവേ​ശ​ജ​ന​ക​മായ ഒരു പ്ര​സം​ഗം ഇതേ​വ​രെ. ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടി​ല്ല ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു പ്രാ​സം​ഗി​ക​നെ ഞാൻ ശ്രീ കോ​ര​പ്പു​ഴ​യെ​പ്പോ​ലെ. സാ​ക്ഷാൽ കെ. അച്ചൻ രണ്ടു തല​യ്ക്കും ഒരു​പോ​ലെ മൂർ​ച്ച​യു​ള്ള തന്റെ പ്ര​സം​ഗ​വാൾ ഇടവും വലവും വീശി ഗവ​ണ്മെ​ണ്ടി​നേ​യും കോൺ​ഗ്ര​സ്സി​നേ​യും പാ​ശ്ചാ​ത്യ പരി​ഷ്കാ​ര​ത്തേ​യും പൗ​ര​സ്ത്യ സം​സ്കാ​ര​ത്തേ​യും മാ​റ്റി​യും മറി​ച്ചും, തി​രി​ച്ചും വെ​ട്ടി​മു​റി​ച്ചു ഛി​ന്ന​ഭി​ന്ന​മാ​ക്കി കാ​റ്റിൽ പറ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു് “ഇയ്യാൾ​ക്കു് എന്തു പറ്റി​പ്പോ​യീ​ശ്വ​രാ” എന്നു അത്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ നോ​ക്കി നി​ന്ന​വ​നാ​ണു്. ഹൈ​ന്ദ​വ​ധർ​മ്മ​വി​ശ​ദീ​ക​ര​ണ​ത്തിൽ​നി​ന്നു് ഐക്യ​നാ​ണ​യ​സംഘ പ്ര​ച​ര​ണ​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു് പറ​ന്നു​പോയ ശ്രീ വേ​ലു​ക്കു​ട്ടി​മേ​നോൻ ‘കു​യിൽ​നാ​ദം വേ​ലു​നായ’രുടെ കണ്ഠ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി പഞ്ചാ​ബ്മെ​യി​ലി​ന്റെ സ്പീ​ഡിൽ പ്ര​സം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തു ഞാൻ അർ​ത്ഥം മന​സ്സി​ലാ​ക്കാ​തെ കേ​ട്ടു​നി​ന്ന​വ​നാ​ണു്. മഞ്ചേ​രി രാ​മ​കൃ​ഷ്ണ​യ്യ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ കവി​തോ​ദ്ധാ​ര​ണ​പ്ര​സം​ഗ​വും, വാ​ഗ്ഭ​ടാ​ന​ന്ദ​ഗു​രു​ദേ​വ​രു​ടെ ആത്മ​വി​ദ്യാ​പ്ര​സം​ഗ​വും, മന്ന​ത്തു​പ​ത്മ​നാ​ഭ​പി​ള്ള​യു​ടെ സർ​വ്വീ​സു​സൊ​സൈ​റ്റി പ്ര​സം​ഗ​വും, മി​സ്സ​സ് കു​ട്ടൻ​നാ​യ​രു​ടെ ജന​ന​നി​യ​ന്ത്ര​ണ​പ്ര​സം​ഗ​വും, ടി. നാ​രാ​യ​ണൻ​ന​മ്പ്യാ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​പ്ര​സം​ഗ​വും, ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പ​വർ​ക​ളു​ടെ മി​സ്റ്റി​സി​സ​പ്ര​സം​ഗ​വും, ശ്രീ ആര്യ​ദേ​വ​ന്റെ ശ്രീ​ല​ഗ​ലേ​ല​ജിൽ ജിൽ പ്ര​സം​ഗ​വും, വട​ക്കേ​പ്പാ​ട്ടു നാ​രാ​യ​ണൻ​നാ​യ​ര​വർ​ക​ളു​ടെ ശാ​സ്ത്രീ​യ​പ്ര​സം​ഗ​വും സന്ദർ​ഭോ​ചി​ത​മായ വി​ധ​ത്തിൽ ആന​ന്ദ​ത്തോ​ടും, ബഹു​മാ​ന​ത്തോ​ടും, ചി​രി​യോ​ടും, അത്ഭു​ത​ത്തോ​ടും, അവ​ജ്ഞ​യോ​ടും, ചി​ലേ​ട​ങ്ങ​ളിൽ സമ്മി​ശ്ര​വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടും​കൂ​ടി ഞാൻ കേ​ട്ടു​നി​ന്ന​വ​നാ​ണു്. എന്തി​ന​ധി​കം? മഞ്ചേ​രി രാ​മ​യ്യ​രു​ടെ അഖി​ല​ബ്ര​ഹ്മാ​ണ്ഡ​കോ​ടി പ്ര​സം​ഗം മുതൽ ശ്രീ കേ​ശ​വ​ദേ​വി​ന്റെ തു​പ്പൽ​ക്കു​ഴി സാ​ഹി​ത്യ​പ്ര​സം​ഗം​വ​രെ സകല എണ്ണ​പ്പെ​ട്ട പ്ര​സം​ഗ​ങ്ങ​ളും ഞാൻ കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ഞാ​നാ​ണു് ശ്രീ. കോ​ര​പ്പു​ഴ​യു​ടെ പ്ര​സം​ഗ​ത്തിൽ ഇങ്ങ​നെ​യൊ​രു സർ​ട്ടി​ഫി​ക്കേ​റ്റു കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞാൽ അതി​ല​ധി​ക​മൊ​ന്നും നി​ങ്ങൾ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു പറ​യി​ക്ക​രു​തു്.

ശ്രീ. കോ​ര​പ്പു​ഴ​യു​ടെ ആലിൻ​കൊ​മ്പ​ത്തു തൂ​ങ്ങു​ന്ന വാ​വ​ലു​ക​ളേ​പ്പോ​ലെ, തല കീ​ഴ്പോ​ട്ടാ​യി നിന്ന ഓരോ വാ​ച​ക​ത്തി​ന്റേ​യും നടു​പ്പ​റ​ത്തു് ഓരോ ചവി​ട്ടു പാ​സ്സാ​ക്കി അതിനെ നേരേ നിർ​ത്തു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ആ പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഏകദേശ റി​പ്പോർ​ട്ടു് ഇങ്ങ​നെ ആയി​രി​ക്കും:

കവി​ത​യു​ടെ പ്ര​വാ​ഹ​ത്തി​ന്നു്, മി​സ്റ്റി​സി​സ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്നു്, വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ദീർ​ഘ​നി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്നു യാ​തൊ​രു ചിറയോ, മറവോ, തടവോ ഉണ്ടാ​കാ​ത്ത രീ​തി​കൾ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​വാ​നാ​ണു് എന്റെ​യും എന്റെ കൂ​ട്ടു​കാ​രു​ടേ​യും പരി​ശ്ര​മം. സം​സ്കൃത വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ യഥാർ​ത്ഥ കവിത എഴു​തു​ന്ന​തു് അസാ​ദ്ധ്യ​മായ ഒരു ജോ​ലി​യാ​ണെ​ന്നു ഞങ്ങ​ളു​ടെ മുൻ​ഗാ​മി​ക​ളായ ഗു​രു​നാ​ഥ​ന്മാ​രു​ടെ പിൻ​ഗാ​മി​ക​ളായ ശി​ഷ്യ​ന്മാർ പണ്ടേ തീർ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. വള്ള​ത്തോ​ളും ഉള്ളൂ​രും ആശാ​നും മറ്റും ഇതു തെ​ളി​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. അവർ സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളേ​യും ഭാ​ഷാ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളേ​യും ഒരു​പോ​ലെ എടു​ത്തു പെ​രു​മാ​റി, ആ മഹനീയ പരി​വർ​ത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ വില കു​റ​ച്ചു കള​ഞ്ഞു. അവർ ഒരി​ക്ക​ലും സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളിൽ എഴു​തു​വാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു തങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ പദ​സൗ​ല​ഭ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത കവി​ക​ളു​ടെ​നേ​രെ കാ​ണി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ക്രൂ​ര​മായ ഒരു കവി​താ​മു​ത​ലാ​ളി മനഃ​സ്ഥി​തി​യാ​ണു്.

“ഉണ്ടു സഞ്ജയ, കവി​ത​യി​ലു​മു​ണ്ടു് മു​ത​ലാ​ളി​ത്ത​വും തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ത്ത​വും. ഈ വ്യ​ത്യാ​സ​ത്തെ ഇല്ലാ​യ്മ ചെ​യ്യു​ക​യാ​ണു് എന്റെ ജീ​വി​താ​ദർ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നു്. ചില കവി​കൾ​ക്കു് ആവ​ശ്യ​ത്തിൽ കവി​ഞ്ഞ പദ​ങ്ങൾ, മറ്റു ചി​ലർ​ക്കു് അത്യാ​വ​ശ്യ​ത്തി​നു​കൂ​ടി പദ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​യ്മ; തീർ​ച്ച​യാ​യും ഈ അസ​മ​ത്വം നശി​ക്ക​ണം. എനി​ക്കു സാ​ഹി​ത്യ​ലോ​ക​ത്തിൽ ശി​ക്ഷാ​ധി​കാ​ര​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി ഭര​ണാ​ധി​കാ​രം കി​ട്ടി​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ഞാൻ എല്ലാ കവി​കൾ​ക്കും ഒരേ തോതിൽ വാ​ക്കു​ക​ളെ വീ​തി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കും. ഉള്ളൂ​രി​നു് ആയിരം, വള്ള​ത്തോ​ളി​നാ​യി​രം, എനി​ക്കാ​യി​രം, തനി​ക്കാ​യി​രം, ഇവ​യെ​ല്ലാം നാ​ടോ​ടി വാ​ക്കു​ക​ളു​മാ​യി​രി​ക്കും. ഇവയിൽ കവി​ഞ്ഞു് ഒരൊ​റ്റ​പ്പ​ദം, ഉള്ളൂ​രാ​യാ​ലും ശരി, മള്ളൂ​രാ​യാ​ലും ശരി, ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു​പോ​യാൽ അയാ​ളു​ടെ കവി​താ​ലൈ​സൻ​സു റദ്ദു് ചെ​യ്തു അയാളെ സൈ​ബീ​രീ​യാ​യി​ലേ​യ്ക്കു മണ്ണെ​ണ്ണ കു​ഴി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​വാൻ അയ​യ്ക്കും. താ​നെ​ന്തു പറ​യു​ന്നു? തന്റെ ആയിരം തനി​ക്കു വേ​ണ്ടെ​ന്നോ? വേണ്ട, പക്ഷേ– അതു മറ്റൊ​രാ​ളെ ഉപ​യോ​ഗി​ക്കു​വാൻ സമ്മ​തി​ക്ക​യി​ല്ല. ഈ ജന്മം സമ്മ​തി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. പക്ഷെ അതൊ​ക്കെ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടെ​ന്തു കാ​ര്യം? സാ​ഹി​ത്യ​ലോ​കം നി​ര​ങ്കു​ശ​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ക​യ​ല്ലേ? അവി​ടെ​യും മു​ത​ലാ​ളി​ത്ത മനഃ​സ്ഥി​തി​യ​ല്ലേ കൂ​ത്താ​ടു​ന്ന​തു്. (ശ്രീ കോ​ര​പ്പു​ഴ​യു​ടെ വക കണ്ണീർ)

ആ സ്ഥി​തി​ക്കു്, സഞ്ജയ, ഗത്യ​ന്ത​ര​മൊ​ന്നേ​യു​ള്ളു. വാ​ക്കു കു​റ​ഞ്ഞ​വ​രു​ടെ സൗ​ക​ര്യ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി രീ​തി​നി​യ​മ​ങ്ങൾ ചു​രു​ക്കുക; കഴി​ഞ്ഞ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ യഥാർ​ത്ഥ ഗു​രു​നാ​ഥ​ന്മാർ അതി​ന്റെ മു​മ്പിൽ നടന്ന അര​ദ്രാ​വി​ഡ​ക്കാ​രായ ആശാ​നും വള്ള​ത്തോ​ളും ഉള്ളൂ​രും മറ്റു​മ​ല്ല; പി​ന്നിൽ നടന്ന മു​ഴു​ദ്രാ​വി​ഡ​വൃ​ത്ത​ക്കാ​രാ​ണു്. പക്ഷേ ദ്രാ​വി​ഡ​വൃ​ത്ത​ങ്ങൾ ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചാ​ലും എല്ലാ​വർ​ക്കും കവി​ത​യെ​ഴു​തു​വാൻ സൗ​ക​ര്യ​മു​ണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു് ഇന്ന​ത്തെ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ക്കാർ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു. കാ​ക​ളി​യു​ടേ​യും, കേ​ക​യു​ടേ​യും, നതോ​ന്ന​ത​യു​ടേ​യും, അന്ന​ന​ട​യു​ടേ​യും, നി​യ​മ​ങ്ങൾ​ക്ക് സം​സ്കൃ​ത​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളു​ടെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, അവ​യ്ക്കു​മു​ണ്ടു് കു​റ​ച്ചൊ​രു​പ​ണി അതി​ന്നും​വേ​ണം കു​റ​ച്ചൊ​രു പഠി​പ്പു് അതു് യഥാർ​ത്ഥ കവിതാ കമ്മ്യൂ​ണി​സ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യി​ല്ല. അതിൽ നമ്മു​ടെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട ‘കു​രു​ട​നെ​ന്നൊ​രു കുന്ത’ക്കാ​ര​നും മറ്റും സ്ഥാ​നം കഷ്ടി​യാ​യി​രി​ക്കും. അതു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് പി​ന്നീ​ടു വന്ന​വർ കു​റ​ത്തി​പ്പാ​ട്ടും, ഗു​ണ​മേ​റും ഭ....യും മധു​ര​മൊ​ഴി ശാ​രി​ക​യും, ഓമ​ന​ക്കു​ട്ട​നും മറ്റും പഠി​ച്ച​തു്.

സഞ്ജയ, ഇതു് ഇന്ന​ത്തെ പ്ര​സ്ഥാ​ന​മാ​ണു്. ഞാൻ പല സം​ഗ​തി​ക​ളി​ലും ഇന്ന​ത്തെ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ക്കാ​ര​ന​ല്ല. ചില സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ നാ​ള​ത്തേ​യും മറ്റു ചില സം​ഗ​തി​ക​ളിൽ മറ്റ​ന്നാ​ള​ത്തേ​യും പ്ര​സ്ഥാ​ന​ക്കാ​ര​നാ​ണു്. അതു​കൊ​ണ്ടു് ചി​ല​പ്പോൾ ഇന്ന​ത്തെ പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തിൽ​പ്പെ​ട്ട എന്റെ ചില സ്നേ​ഹി​ത​ന്മാ​രെ​പ്പോ​ലെ ഓമ​ന​ക്കു​ട്ട​നേ​യും, ഗു​ണ​മേ​റും ഭർ​ത്ത​വി​നേ​യും, കല്യാ​ണീ​ക​ള​വാ​ണി​യേ​യും മാ​റ്റി മാ​റ്റി ഉപ​യോ​ഗി​ക്കാ​റു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും, എന്റെ അഭി​പ്രാ​യം പ്ര​സ്തുത രീ​തി​ക​ളു​ടേ​യും കെ​ട്ടു​കൾ കുറെ മു​റു​കി​യ​വ​യാ​ണെ​ന്നാ​ണു്. ഗു​ണ​മേ​റും ഭർ​ത്താ​വി​നെ​ക്കൂ​ടി നേരെ നട​ത്തു​വാ​ന​റി​യാ​ത്ത ചില യുവ കവ​യി​ത്രി​ക​ളേ​യും, കു​ത്തും ചവി​ട്ടു​മി​ല്ലാ​ത്ത ഓമ​ന​ക്കു​ട്ട​നേ​പ്പോ​ലും പി​ടി​ച്ചു കെ​ട്ടു​വാൻ കഴി​യാ​ത്ത യു​വ​ക​വി​ക​ളേ​യും ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവർ​ക്കു് ആശ​യ​ങ്ങ​ളി​ല്ലേ? ആ ആശ​യ​ങ്ങൾ കവി​ത​യി​ലൂ​ടെ പ്ര​വ​ഹി​ക്കേ​ണ്ടേ? ഒരു പ്ര​ഭാ​തം കാ​ണു​മ്പോൾ, കു​രു​ട​നെ​ന്തൊ​രു കു​ന്ത​മാ​ണാ​യ​തിൽ എന്ന പ്ര​സ​ന്ന​ഗം​ഭീ​ര​മായ ആ വരി അവർ​ക്കു് എഴു​തു​വാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അതി​ല​ട​ങ്ങിയ ചോ​ദ്യം അവ​രു​ടെ മന​സ്സി​ലും പൊ​ങ്ങി വരി​ക​യി​ല്ലേ? വരും. അവരെ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യി ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചാ​ണു് ഞാൻ എത്ര​യും പദ​ദാ​രി​ദ്ര്യ​മു​ള്ള കവി​ത്തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക്കു​പോ​ലും മഹാ​ക​വി​ക​ളു​ടെ ധൈ​ര്യ​ത്തോ​ടും സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​ത്തോ​ടും​കൂ​ടി തന്റെ ആശ​യ​ങ്ങ​ളെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തിൽ ചില പുതിയ രീതകൾ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​വാൻ ശ്ര​മി​ച്ച​തു്.”

കു​റ​ച്ചു​കൊ​ല്ലം മുൻ​പു് ചങ്ങ​ലം​പ​ര​ണ്ട​യി​ലെ ഇട​വ​ഴി​ക​ളി​ലും നി​ര​ത്തു​ക​ളി​ലും മു​റി​യൻ കാ​ലൊ​റ​യും, ‘കണ്ണിൽ​ക​ണ്ടൊ​രു ശപ്പു​ചി​പ്പു ചവറു’കൾ നി​റ​ഞ്ഞു് ഇരു​വ​ശ​ത്തും തൂ​ങ്ങു​ന്ന കീ​ശ​ക​ളോ​ടു കൂടിയ ഒരു പഴയ കീ​റി​പ്പ​റി​ഞ്ഞ കോ​ട്ടും, കാ​ല​പ്പ​ഴ​ക്ക​ത്താൽ കാ​ക്ക​യു​ടെ ‘കൂ​കൃ​തി​കു​ന​കൃ​തി’ കൂ​ടു​പോ​ലെ​യാ​യി​ച്ച​മ​ഞ്ഞ ഒരു ഹാ​റ്റും, ഇള​കു​ന്ന വെ​ള്ള​ത്തിൽ കാ​ണു​ന്ന മര​ത്തി​ന്റെ പ്ര​തി​ഛാ​യ​പോ​ലെ വളഞ്ഞ ഒരു വടി​യു​മാ​യി, മദ്ധ്യ​ഭാ​ഗം കു​റ​ച്ചു മു​ന്നോ​ട്ടു തള്ളി ഒരു വശ​ത്തേ​യ്ക്കു തലയും മറ്റും ചരി​ഞ്ഞു്, നൂ​റു​വാര ദൂ​ര​ത്തു​നി​ന്നു തി​രി​ച്ച​റി​യാ​വു​ന്ന കേ​ാ​ങ്ക​ണ്ണോ​ടും തൂ​ങ്ങിയ മീ​ശ​യോ​ടും​കൂ​ടി നട​ക്കു​ന്ന ഒരു പ്രാ​കൃത വേ​ഷ​ത്തെ കാ​ണാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഈ ദേഹം ചങ്ങ​ലം​പ​ര​ണ്ട​യി​ലെ എല്ലാ വീ​ടു​ക​ളി​ലു​മു​ള്ള എല്ലാ കു​ട്ടി​ക​ളു​ടേ​യും ആരാ​ധ​നാ​മൂർ​ത്തി​യാ​യി​രു​ന്ന നി​ര്യാ​ത​നായ ഗായക മഹാ​ക​വി ഡി​ക്രൂ​സ്സാ​യി​രു​ന്നു. ഇദ്ദേ​ഹം പല നൂതന കവി​താ​രീ​തി​ക​ളും കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അവയിൽ ചി​ല​തു് ശ്രീ കോ​ര​പ്പു​ഴ​യു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​മായ അഭി​ന​ന്ദ​ന​ത്തി​നും സ്വീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു കൂ​ടി​യും പാ​ത്രീ​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്.

‘ആട്ടെ കി​ട്ടേ​ട്ടാ—നി​ങ്ങൾ ബന്തോ കി​ട്ടേ​ടാ’ എന്ന മർ​മ്മ​ഭേ​ദ​ക​വും നി​രാ​ശ​യിൽ പര്യ​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വം തു​ള്ളി​ത്തു​ളു​മ്പു​ന്ന​തു​മായ പ്ര​സി​ദ്ധ​ഗാ​നം കഴി​ച്ചാൽ, മി. ഡി​ക്രൂ​സി​ന്റെ പേ​രു​മാ​യി ബന്ധ​പ്പെ​ട്ടു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു്,

എന്ന മനോഹര കൃ​തി​യാ​ണു്. ഒരു മോ​ട്ടാർ​കാർ ഡ്രൈ​വ​രെ ഉദ്ദേ​ശി​ച്ചു് പ്ര​വ​ഹി​ക്കു​ന്ന തന്റെ ആദ്യാ​നു​രാ​ഗ​ത്ത​ള്ളി​ച്ച​യാൽ വി​ന​ഷ്ട​ല​ജ്ജ​യും ലബ്ധ​ധൈ​ര്യ​യു​മാ​യി​ത്തീർ​ന്ന മു​ഗ്ദ്ധ​യായ നായിക തന്റെ മൂ​ത്ത​മ്മ​യോ​ടു പറ​യു​ന്ന​താ​യി സങ്ക​ല്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഈ വരികൾ രീ​തി​യു​ടെ സു​ഗ​മ​ത​കൊ​ണ്ടും വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വ​ത്തി​ന്റെ അതി​മ​നോ​ജ്ഞ​മായ പ്ര​തി​ഫ​ല​നം​കൊ​ണ്ടും മഹാ​ക​വി പള്ള​ത്തി​ന്റെ ‘ശ്രീ​യാ​ണുർ​വ​ശി​യാ​ണു്’ ഇത്യാ​ദി ശ്ലോ​ക​ത്തെ വളരെ പി​ന്നി​ലാ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നു് ശ്രീ കോ​ര​പ്പുഴ എന്നോ​ടു പല​വു​രു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്.

രീ​തി​യു​ടെ ഉദാ​ഹ​ര​ണ​മി​താ

നി​ങ്ങ​ളി​തു വാ​യി​ച്ചി​ല്ലേ? നി​ങ്ങൾ​ക്കെ​ന്താ​ണു മന​സ്സി​ലാ​യ​തു്. ഒന്നും മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ല—അല്ലേ? എനി​ക്കും മന​സ്സി​ലാ​യി​ട്ടി​ല്ല. എഴു​തിയ എനി​ക്കു മന​സ്സി​ലാ​കാ​ത്ത​തു വാ​യി​ക്കു​ന്ന നി​ങ്ങൾ​ക്കു് എങ്ങ​നെ മന​സ്സി​ലാ​കു​വാ​നാ​ണു്? അർ​ത്ഥ​മൊ​ക്ക വേറെ പണി​യൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​ത്ത വ്യാ​ഖ്യാ​താ​ക്ക​ന്മാർ കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ള്ള​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് ഞാൻ നി​ശ്ച​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു്. രീ​തി​യു​ടെ സുഗമത മാ​ത്ര​മേ ഇവിടെ ദീ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ളു.

എന്ന രീ​തി​യാ​ണു് ശ്രീ. കോ​ര​പ്പുഴ പു​ക​ഴ്ത്താ​റു​ള്ള മറ്റൊ​രു മട്ടു് സാ​മ്പിൾ ശ്രു​ണു.

ഈ മട്ടു് ആദ്യം കേ​ട്ട​പ്പോൾ ഇതു് പഴയ “കല്യാ​ണ​രൂ​പീ” മട്ടാ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ ശങ്കി​ച്ചു​പോ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ ശ്രീ. കോ​ര​പ്പുഴ എന്റെ ആ ധാരണ നീ​ക്കി. അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ക​യാ​ണു് “ഭാ​ഷാ​രീ​തി​കൾ, ചൊ​ല്ലു​ന്ന സമ്പ്ര​ദാ​യ​ത്തെ ആശ്ര​യി​ച്ചാ​ണു് ഇരി​ക്കു​ന്ന​തു്. ശീ​ലാ​വ​തി​യും പൂ​ര​പ്പാ​ട്ടും മാ​ക​ന്ദ​മ​ഞ്ജ​രി​ത​ന്നെ​യ​ല്ലേ? പക്ഷേ കൃ​ഷ്ണ​ഗാ​ഥാ​രീ​തി​യാ​ണോ?” ഞാൻ സമ്മ​തി​ച്ചു. അവ​രൊ​ക്കെ ബു​ദ്ധി​മാ​ന്മാ​ര​ല്ലേ, ചെ​റു​ശ്ശേ​രി? നമ്മൾ​ക്കു സമ്മ​തി​ക്കാ​തെ കഴി​യു​മോ?

***

പക്ഷെ രീ​തി​ലോ​ക​ത്തിൽ ഒരു പരി​വർ​ത്ത​നം തന്നെ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന സു​പ്ര​സി​ദ്ധ​മായ “കോ​ര​പ്പു​ഴ​മ​ട്ടു്” ഇതൊ​ന്നു​മ​ല്ല. അതു വരു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളു. അതു് എങ്ങി​നെ​യാ​ണു് ചൊ​ല്ലുക എന്നു് ഇതു​വ​രെ ആരും കണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ശ്രീ കോ​ര​പ്പു​ഴ​യ്ക്കു​ത​ന്നെ അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു സ്ഥി​ര​ത​യി​ല്ല. യഥാർ​ത്ഥ​ക​വിത അങ്ങി​നെ​യാ​ണു് വേ​ണ്ട​തെ​ന്നു് അദ്ദേ​ഹം പറ​യു​ന്നു. വി​കാ​ര​ര​സ​ത്തി​ന്ന​നു​സ​രി​ച്ചു രീതി, ഒരു കൃ​തി​യിൽ ചി​ല​പ്പോൾ വരി​തോ​റും, മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്ക​ണ​മ​ത്രേ. ആ നി​രു​പ​മ​രീ​തി​യെ പണി​പ്പെ​ട്ട​നു​ക​രി​ച്ചു് ഞാൻ എഴു​തിയ ഒരു കൃ​തി​യാ​ണു് താഴെ ചേർ​ക്കു​ന്ന​തു്.

ഇതാ​ണു് കോ​ര​പ്പു​ഴ​മ​ട്ടു്. യു​വ​ക​വി​ക​ളേ, നി​ങ്ങൾ​ക്കു് ഈ മട്ടു പി​ടി​ച്ചു​വോ? ആദ്യ​ത്തെ അരഡസൻ വരി​കൾ​ക്കേ തെ​ല്ലൊ​രു പ്ര​യാ​സ​മു​ള്ളു. പി​ന്നെ നി​രർ​ഗ്ഗ​ള​മാ​യി പ്ര​വ​ഹി​ച്ചു​കൊ​ള്ളും. പഠി​പ്പു വേണ്ട, വാസന വേണ്ട, അദ്ധ്വാ​ന​മി​ല്ല, വി​ഷാ​ദാ​ത്മ​ക​ത്വ​മോ, മി​സ്റ്റി​സി​സ​മോ എന്തും എത്ര​യും അതിൽ ചേരും. നി​ങ്ങ​ളെ​ന്തു പറ​യു​ന്നു? പത്രാ​ധി​പ​ന്മാർ വയറു തട​വു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. ഇതു് സ്വ​ത​ന്ത്ര​വൃ​ത്തം (Frea Verse) ആണെ​ന്നു് ശ്രീ. കോ​ര​പ്പുഴ പറ​ഞ്ഞു. എന്തോ! വണ്ടി വലി​ക്കു​ന്ന​വർ പല​പ്പോ​ഴും ഈ രീതി ഉപ​യോ​ഗി​ച്ചു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അത്ര​മാ​ത്രം. ആ-10-2-‘36

പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു സഞ്ജ​യൻ വി​നോ​ദ​ന​ത്തി​നു വേ​ണ്ടി മാ​ത്രം ഫലിതം പറ​യു​ന്ന ആളാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ലേ​ഖ​ന​ങ്ങൾ വി​ജ്ഞാ​ന​പ്ര​ദ​ങ്ങൾ കൂ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. അവ നർ​മ്മ​ബോ​ധം ഇല്ലാ​ത്ത പല​രേ​യും വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​വാം. എന്നാൽ അവയിൽ ഹാ​സ്യാ​ഞ്ജ​ലി​യു​ടെ പ്ര​സാ​ധ​കൻ പറ​യും​പോ​ലെ “പു​രു​ഷ​പ​ര​മായ കാ​ലു​ഷ്യ​മോ കല്മ​ഷ​മോ അശേഷം ഉണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല.” അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ജീ​വി​തം അനീ​തി​യോ​ടും അധർ​മ്മ​ത്തോ​ടും ഉള്ള പട​വെ​ട്ടൽ ആയി​രു​ന്നു. അത്യുൽ​കൃ​ഷ്ട​മായ ഒരു ആദർശം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും, അതിൽ നി​ന്നും അദ്ദേ​ഹം ഒരി​ക്ക​ലും വ്യ​തി​ച​ലി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നും സഞ്ജ​യ​ന്റെ ലേ​ഖ​ന​പ​ര​മ്പ​ര​ക​ളിൽ നി​ന്നു് നല്ല​പോ​ലെ വ്യ​ക്ത​മാ​കു​ന്നു. ഭാ​ര​തീ​യ​ജ​ന​ത​യു​ടെ ഉൽ​കൃ​ഷ്ടാ​ദർ​ശ​ങ്ങൾ ഓരോ​ന്നാ​യി ചവു​ട്ടി​ത്തേ​യ്ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടായ ഹൃ​ദ​യ​ക്ഷ​ത​ത്തിൽ നി​ന്നു ജന്മ​മെ​ടു​ത്തി​ട്ടു​ള്ള​വ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ പരി​ഹാ​സ​ക​വ​ന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം. സാ​ഹി​ത്യം മാ​ത്ര​മ​ല്ല അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​മർ​ശ​ന​ത്തി​നു പാ​ത്രീ​ഭ​വി​ച്ച​തു്. രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വും സാ​മു​ദാ​യി​ക​വും സാ​ഹി​ത്യ​വും എന്നു​വേ​ണ്ടാ, ജീ​വി​ത​ത്തെ സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്ന എല്ലാ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളും അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ശ്ര​ദ്ധ​യ്ക്കു ഗോ​ച​രീ​ഭ​വി​ച്ചി​രു​ന്നു. രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വും സാ​മു​ദാ​യി​ക​വും ആയ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ അദ്ദേ​ഹം ഉല്പ​തി​ഷ്ണു​വാ​യി​രു​ന്നു. കോ-​മു-വിലാപം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് ജസ്റ്റീ​സ് പാർ​ട്ടി​യോ​ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മനോ​ഭാ​വ​ത്തെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു.

‘രാ​ജാ​ജി​ക്കു് ഒരു പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ​ത്രം’ എന്ന കവ​ന​ത്തിൽ ക്ഷേ​ത്ര​ങ്ങൾ എല്ലാം ഹരി​ജ​ന​ങ്ങൾ​ക്കു തു​റ​ന്നു​കൊ​ടു​ക്കാ​ത്ത​തി​ന്റെ അനൗ​ചി​ത്യം സര​സ​മാ​യി ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ചി​രി​ക്കും.

‘കമ്മ്യൂ​ണി​സം​വ​ഴി’ റഷ്യ​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യി​ട്ടു​ള്ള നേ​ട്ട​ങ്ങ​ളെ അഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നോ​ടു​കൂ​ടി​ത്ത​ന്നെ അദ്ദേ​ഹം ഇന്നാ​ട്ടി​ലെ കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റു​കാ​രു​ടെ വഴി പി​ഴ​ച്ച ഉദ്യ​മ​ങ്ങ​ളെ ഇങ്ങ​നെ പഴി​ക്കു​ന്നു: ഹി​മ​വാൻ ചോ​ദി​ച്ചു:

ഭാരതം പറ​ഞ്ഞു:

‘കൊ​തു​കും മു​ട്ട​യും’ എന്ന പദ്യ​ങ്ങ​ളി​ലും കമ്മ്യൂ​ണി​സം തന്നെ വിഷയം.

കമ്മ്യൂ​ണി​സം നാ​ട്ടിൽ വ്യാ​പി​ച്ചാ​ലു​ള്ള അവ​സ്ഥ​യെ മിസ് ദു​നി​യാ​വി​ന്റെ കൈയ് എന്ന കൃ​തി​യിൽ ഭം​ഗി​യാ​യി വർ​ണ്ണി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഒരു കു​റ​ത്തി മിസ് ദു​നി​യാ​വി​ന്റെ (ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ) കൈ നോ​ക്കി അടു​ത്തു​വ​രാ​നു​ള്ള ഫലം പറ​യു​ന്നു.

സഞ്ജ​യ​നു് ജീ​വി​ത​ത്തോ​ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മനോ​ഭാ​വ​ത്തെ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന ‘എന്തു​വ​ന്നാ​ലും’ എന്ന പദ്യ​ത്തെ​ക്കൂ​ടി ഉദ്ധ​രി​ച്ചി​ട്ടു് ഇതിൽ​നി​ന്നു വി​ര​മി​ക്കാം.

ഞാൻ:

പ്ര​സ്തുത മു​ഗ്ദ്ധ:

ഞാൻ:

ഏതാ​യി​രു​ന്നാ​ലും 1902 ൽ തു​ട​ങ്ങിയ ആ ചിരി 1943 സെ​പ്തം​ബർ 13-ാം തീയതി അവ​സാ​നി​ച്ചു. കേ​ര​ള​ത്തി​നു് ഈ അവ​സ​ര​ത്തിൽ ആ ‘ചിരി’യുടെ ആവ​ശ്യ​മാ​ണു് അധി​ക​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. അതി​നു് ഹത​വി​ധി വി​രാ​മ​മി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞു. എന്തു​ചെ​യ്യാം!

ധി​ഷ​ണാ​ശാ​ലി​യും നി​ശി​ത​നി​രൂ​പ​ക​നും ഗവേ​ഷ​ണ​പ​ടു​വും ആയി​രു​ന്ന വെ​ള്ളാ​യ്ക്കൽ നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോ​ന്റെ പേരു് മല​യാ​ളി​കൾ​ക്കു് മറ​ക്കു​വാൻ സാ​ധി​ക്ക​യി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹ​വും തു​ടർ​ന്നു് വെ​ള്ളാ​യ്ക്കൽ നാ​നി​ക്കു​ട്ടി​യും നട​ത്തി​വ​ന്ന ലക്ഷ്മീ​ഭാ​യി മാസിക വി​ജ്ഞാ​ന​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളായ ലേ​ഖ​ന​മാല അണി​ഞ്ഞു് ക്ലി​പ്ത​സ​മ​യ​ത്തു തന്നെ പു​റ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഇന്ത്യ​യു​ടെ മഹ​തി​കൾ, കഥ​യു​ള്ള കഥകൾ നാലു ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ, ക്ഷേ​ത്ര​മാ​ഹാ​ത്മ്യം രണ്ടു ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ, പറ​ങ്ങോ​ടീ​പ​രി​ണ​യം, ഇതി​ഹാ​സ​മാല അഞ്ചു ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ ഇത്യാ​ദി നി​ര​വ​ധി വി​ജ്ഞാ​ന​പ്ര​ദ​ങ്ങ​ളായ പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ ലക്ഷ്മീ​ഭാ​യി ഗ്ര​ന്ഥാ​വ​ലി എന്ന പേരിൽ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. നാ​രാ​യ​ണ​മേ​നോൻ ആരം​ഭി​ച്ചു പൂർ​ത്തി​യാ​ക്കാ​തെ വി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഭാ​ഷാ​ച​രി​ത്രം തീർ​ന്നി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ ഭാ​ഷ​യ്ക്കു് ഒരു അനർ​ഘ​നി​ധി​യാ​യി​ത്തീ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. ചരി​ത്ര​തോ​ല​നം എന്ന ലേ​ഖ​ന​പ​ര​മ്പര അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ വി​പു​ല​മായ സാ​ഹി​ത്യ​പ​രി​ച​യ​ത്തി​നു നി​ദർ​ശ​ന​മാ​യി വി​ള​ങ്ങു​ന്നു.

ഞങ്ങൾ എറ​ണാ​കു​ളം കാ​ളേ​ജിൽ വച്ചു് സതീർ​ത്ഥ്യ​ന്മാ​രാ​യി​രു​ന്നു. അന്നു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു് കവി​ത​യിൽ വലിയ ഭ്ര​മ​മൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഒന്നാ​ന്ത​രം നട​നാ​യി​രു​ന്നു. പു​ത്തേ​ഴ​ത്തു മി. രാ​മൻ​മേ​നോ​ന്റെ സാ​ഹ​ച​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം അദ്ദേ​ഹ​ത്തിൽ കവി​താ​ഭ്ര​മം ജനി​പ്പി​ച്ച​തു്. പു​ത്തേ​ഴം അന്നേ നല്ല കവി​താ​വാ​സന പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചു​വ​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മാ​തു​ല​നായ ഗോ​വി​ന്ദ​മേ​നോ​നും ഉദ്യോ​ഗ​കാ​ല​ത്തു് ഇട​യ്ക്കി​ടെ ലഭി​ച്ചു​വ​ന്ന വി​ശ്ര​മാ​വ​സ​ര​ങ്ങ​ളെ സാ​ഹി​ത്യ​സേ​വ​നാർ​ത്ഥം വി​നി​യോ​ഗി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണി​രു​ന്ന​തു്. അന്നു​ണ്ടായ ഒരു ‘ചേ​രി​പി​രി​യൽ’ കഥ ഇപ്പോ​ഴും ഞാൻ ഓർ​ക്കു​ന്നു. വട​ക്കർ​ക്കു് തെ​ക്കൻ കവി​ത​യേ​പ്പ​റ്റി കുറേ ഒക്കെ പു​ച്ഛ​മാ​ണു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു്. നി​ത്യ​സ​ഹ​ചാ​രി​ക​ളാ​യി​രു​ന്ന പു​ത്തേ​ഴ​വും നന്ത്യേ​ല​വും കേ​ര​ള​വർ​മ്മ വലി​യ​കോ​യി​ത്ത​മ്പു​രാ​ന്റെ കവി​ത​യേ അപ​ല​പി​ച്ചു​വ​ന്ന​തു് തി​രു​വി​താം​കൂ​റു​കാ​രായ ഞങ്ങ​ളെ ഒട്ട​ധി​കം ക്ഷോ​ഭി​പ്പി​ച്ചു. ഞങ്ങ​ളു​ടെ സം​ഘ​ത്തിൽ അധികം അം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. വട​ക്കും​കൂർ കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​രാ​ജാ, മു​ല്ല​പ്പ​ള്ളി പത്മ​നാ​ഭ​പ്പ​ണി​ക്കർ, ഞാൻ—ഇങ്ങ​നെ മൂവർ എതിർ​ക​ക്ഷി​യു​ടെ നേ​തൃ​ത്വം വഹി​ച്ചു. ചില കവി​താ​മ​ത്സ​ര​ങ്ങ​ളും മറ്റും തു​ടർ​ന്നു​ണ്ടാ​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇപ്പോൾ അതൊ​ക്കെ ഓർ​ക്കു​മ്പോൾ ചി​രി​യാ​ണു വരു​ന്ന​തു്. സാ​ഹി​ത്യ​ര​സി​കാ​ഗ്ര​ണി​യാ​യി​രു​ന്ന കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​രാ​ജാ നേ​ര​ത്തേ പര​ലോ​കം പ്രാ​പി​ച്ചു. ഏതാ​നും വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു ശേഷം പത്മ​നാ​ഭ​പ്പ​ണി​ക്ക​രും പത്മ​നാ​ഭ​മേ​നോ​നും ഇഹ​ലോ​കം വെ​ടി​ഞ്ഞു.

എറ​ണാ​കു​ളം വി​ട്ട​തി​നു ശേഷം പത്മ​നാ​ഭ​മേ​നോ​നെ കണ്ട​തു തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​വ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു. അന്നും ലാ​ക്കാ​ളേ​ജിൽ വച്ചു ഞങ്ങൾ വീ​ണ്ടും സതീർ​ത്ഥ്യ​ഭാ​വം പൂ​ണ്ടു. അദ്ദേ​ഹം ബി. എൽ. പാ​സ്സാ​യി. എന്നാൽ ദീർ​ഘ​കാ​ലം പ്രാ​ക്ടീ​സു ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നു​ള്ള യോഗം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു​വ​ച്ചു്, പന്ത​ളം കേ​ര​ള​വർ​മ്മ രാ​ജാ​വി​നോ​ടും മറ്റും ചേർ​ന്നും അല്ലാ​തെ​യും അദ്ദേ​ഹം ചില ഖണ്ഡ​കൃ​തി​കൾ എഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ടു്. കേ​ര​ള​വർ​മ്മ​പ്ര​സ്ഥാ​ന​ത്തെ ഒരു കാ​ല​ത്തു ദു​ഷി​ച്ച മി​സ്റ്റർ മേനോൻ ഒടു​വിൽ അതി​ന്റെ വലിയ പക്ഷ​പാ​തി​ക​ളിൽ ഒരു​വ​നാ​യി​ത്തീർ​ന്നു. കവി​ത​യു​ടെ മാതൃക കാ​ണി​പ്പാ​നാ​യി ഏതാ​നും വരികൾ ഉദ്ധ​രി​ക്കാം.