ഫ്ര​ഞ്ചു് സാ​ഹി​ത്യ​നാ​യ​കൻ യൂഗോ ഒരി​ക്കൽ ഫ്ര​ഞ്ച് മഹാ​ക​വി ബോ​ദ​ലേ​റി നോടു പറ​ഞ്ഞു: You have created a new shudder താ​ങ്കൾ പുതിയ ഞടു​ക്കം സൃ​ഷ്ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ധൈ​ഷ​ണിക ഭാവന കൊ​ണ്ടു് നൂ​ത​ന​മായ പ്ര​ക​മ്പ​നം ഉള​വാ​ക്കിയ മഹാ​നായ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നാ​ണു് ഈതാലോ കാൽ​വീ​നോ (Italo Calvino 1923–1985). എന്താ​ണു് ധൈ​ഷ​ണിക ഭാവന? വൽ​റ്റർ ഡി ല മർ എന്ന ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് കവി എഴു​തിയ Rupert Brooke and the Intellectual Imagination എന്ന പ്ര​ബ​ന്ധം നാ​ല്പ​തു വർഷം മുൻ​പു് ഞാൻ വാ​യി​ച്ചു. പക്ഷേ, അതിലെ ഒരു ചി​ന്ത​യും എന്റെ ഓർ​മ്മ​യി​ലി​ല്ല ഇപ്പോൾ. അതു​കൊ​ണ്ടു് എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്ന​തു് എഴു​താം. ധൈ​ഷ​ണിക ഭാവന കലാ​ത്മക ഭാവന പോലെ ആകർ​ഷ​ക​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും അതു് (ധൈ​ഷ​ണിക ഭാവന) അനു​വാ​ച​ക​നിൽ സവി​ശേ​ഷ​മായ മാ​ന​സി​കാ​വ​സ്ഥ ഉള​വാ​ക്കും. കലാ​ത്മക ഭാവന സഹൃ​ദ​യ​രിൽ പഞ്ഞി​ക്കെ​ട്ടിൽ തീ പി​ടി​ച്ച​തു പോ​ലെ​യു​ള്ള അവ​സ്ഥ​യു​ള​വാ​ക്കു​മ്പോൾ ധൈ​ഷ​ണിക ഭാവന പ്ര​ഭാ​ഷ​ണാ​ത്മ​ക​ത​യോ​ടു സാ​ദൃ​ശ്യ​മു​ള്ള മാ​ന​സി​കാ​വ​സ്ഥ​യാ​ണു് ഉള​വാ​ക്കുക. കലാ​ത്മക ഭാവന രൂപം നൽ​കു​ന്ന രച​ന​കൾ​ക്കു ബേനോ ദേതോ ക്രോ​ചെ പറഞ്ഞ infinity of expression ഉണ്ടു്. ഈ ആവി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ അന​ന്തത ധൈ​ഷ​ണിക ഭാ​വ​ന​യു​ടെ സൃ​ഷ്ടി​കൾ​ക്കി​ല്ല. എങ്കി​ലും ഇവ​യ്ക്കാ​യി​രി​ക്കും കലാ​ത്മക ഭാ​വ​ന​യു​ടെ സൃ​ഷ്ടി​ക​ളേ​ക്കാൾ ബഹു​ജ​ന​മ​ദ്ധ്യ​ത്തിൽ പ്ര​ചാ​രം.

ഇതാലോ കാൽ​വി​നോ​യു​ടെ നോ​വ​ലു​ക​ളും ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും വി​സ്മ​യാ​വ​ഹ​ങ്ങ​ളായ ധൈ​ഷ​ണിക സൃ​ഷ്ടി​ക​ളാ​ണു്. പക്ഷേ, കാ​ല​പ്ര​വാ​ഹ​ത്തിൽ അവ കട പുഴകി നിലം പതി​ക്കും. ക്ര​മ​വും വ്യ​വ​സ്ഥ​യും ഉള്ള​പ്പോൾ ക്ര​മ​മി​ല്ലാ​യ്മ​യും വ്യ​വ​സ്ഥ​യി​ല്ലാ​യ്മ​യും സൃ​ഷ്ടി​ക്കാ​നു​ള്ള പ്ര​വ​ണത കലാ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു​ണ്ടാ​കു​മെ​ങ്കി​ലും അതാ​ണു് തന്റെ കൃ​തി​ക​ളിൽ കാ​ണു​ന്ന​തെ​ന്നും കാൽ​വി​നോ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. (I am) prompted by a kind of intellectual agoraphobia എന്നും ‘Intellectual process is quite simply the revenge and triumph of all that is combinatory over continuous flux’ എന്നും കാൽ​വി​നോ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു. ഈ ധൈ​ഷ​ണി​ക​ത്വ​മാ​ണു് ശ്രീ. വൈ​ക്കം മുരളി ഭാ​ഷാ​ന്ത​രീ​ക​ര​ണം ചെയ്ത ഒരു കാൽ​വി​നോ കഥ​യി​ലു​ള്ള​തു്. (മല​യാ​ളം വാരിക) ‘ഗ്ര​ന്ഥ​ശാ​ല​യിൽ ഒരു ജനറൽ’ എന്ന രച​ന​യിൽ ആന്റി​ഫാ​സ്സി​സ്റ്റായ കാൽ​വി​നോ​യെ കാണാം. സം​സ്കാ​ര​ത്തെ ഫാ​സ്സി​സം മർ​ദ്ദി​ച്ചൊ​തു​ക്കു​ന്ന​തു ദർ​ശി​ക്കാം. കഥാ​കാ​രൻ അന്യാ​ദൃ​ശ​മായ ഒരു ലോ​ക​ത്തെ ആലേ​ഖ​നം ചെ​യ്തി​ട്ടു​ണ്ടെ​ന്നും ഇതു് ആന്റി റി​യ​ലി​സ​മാ​ണെ​ന്നും മാ​ത്ര​മേ എനി​ക്കു പറ​യാ​നു​ള്ളൂ.

ലേഡി സാ​റാ​ഷീന എന്ന ജാ​പ്പ​നീ​സ് എഴു​ത്തു​കാ​രി​യു​ടെ ‘As I Crossed A Bridge of Dreams’ എന്ന പു​സ്ത​കം സു​ന്ദ​ര​മാ​ണു്. അതി​ലൊ​രി​ട​ത്തു് അവർ പറ​യു​ന്നു: The moon was wonderfully clear and beautiful. Sat down, and I wrote the poems.

… No longer having any sorrows of my own, I concentrated on providing the best possible upbringing for my children and waited impatiently for them to grow up. I also, prayed for my husband’s future and I was confident that my prayers would be answered.

ഇവ​രെ​പ്പോ​ലെ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭാ​വി​യിൽ മന​സ്സി​രു​ത്തു​ന്ന​വ​ളും ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ഭാവി ഭാ​ഗ​ധേ​യ​ത്തിൽ തല്പ​ര​ത്വ​മു​ള്ള​വ​ളും ആയ എത്ര സ്ത്രീ​കൾ കാണും? തീ​രെ​യി​ല്ലാ​തെ​യി​ല്ല. പക്ഷേ, അവർ​ക്കു സം​ഖ്യാ​വ​ലം​ബ​മി​ല്ല. സാ​റാ​ഷീ​ന​യു​ടേ​തു് പ്ര​ണ​യ​മാ​ണു്. സ്ത്രീ​യും പു​രു​ഷ​നും പര​സ്പ​രം കാ​ണു​മ്പോൾ ഒരാ​ളി​നു് ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു് രാഗം. രണ്ടു​പേർ​ക്കും അതു ജനി​ക്കു​മ്പോൾ അനു​രാ​ഗ​മാ​യി. അവർ വി​വാ​ഹം ചെ​യ്തു​ക​ഴി​യു​മ്പോൾ പ്രേ​മം. ഈ കാ​ല​യ​ള​വിൽ ഭർ​ത്താ​വ് അന്യ​സ്ത്രീ​യെ പ്രാ​പി​ക്കു​ന്ന​തു ഭാര്യ സഹി​ക്കി​ല്ല. വള​രെ​ക്കാ​ലം അങ്ങ​നെ കഴി​യു​മ്പോൾ രണ്ടു​പേ​രു​ടേ​യും സ്വാർ​ഥ​താ​ത്പ​ര്യ​ങ്ങൾ നശി​ക്കു​ന്നു. ഭാ​ര്യ​യു​ടെ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തിൽ ഭർ​ത്താ​വി​നും ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ആഹ്ലാ​ദ​ത്തിൽ ഭാ​ര്യ​യ്ക്കും തല്പ​ര​ത്വം വരും. ഇതാണു പ്ര​ണ​യാ​വ​സ്ഥ. ഇതി​ന്റെ പര​കോ​ടി​യിൽ ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ പര​സ്ത്രീ​ഗ​മ​നം ഭാര്യ അനു​വ​ദി​ച്ചു കൊ​ടു​ക്കും. ഇങ്ങ​നെ​യൊ​ക്കെ​യാ​ണു് ഞാൻ ഏതോ സം​സ്കൃ​ത​ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ കണ്ട​തു്.

ദമ്പ​തീ​വി​ഷ​യ​ക​മായ ഈ ആദർ​ശ​വ​ത്ക​ര​ണം (ആദർ​ശ​വ​ത്ക​ര​ണം എന്ന പ്ര​യോ​ഗം വ്യാ​ക​രണ സമ്മ​ത​മ​ല്ല) ഭാ​ര​തീ​യ​രു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യാ​ണു്. പ്രാ​യോ​ഗിക തല​ത്തിൽ അതിൽ സം​വീ​ക്ഷ​ണം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു് പടി​ഞ്ഞാ​റു​ള്ള​വ​രാ​ണു്. ഇഷ്ട​പ്പെ​ടാൻ കഴി​യാ​ത്ത ഒരു​ത്ത​നെ​യാ​ണു് പെ​ണ്ണി​നു കി​ട്ടു​ന്ന​തെ​ങ്കി​ലോ? അപ്പോൾ സ്ത്രീ എങ്ങ​നെ പെ​രു​മാ​റും എന്ന​തി​ന്റെ ചി​ത്ത​വൃ​ത്തി​പ​ര​മാ​യി പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്ന കഥ​യാ​ണു് ശ്രീ. ജോസ് പന​ച്ചി​പ്പു​റം മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ ‘സ്വ​പ്നം ബല​ക്ഷ​യം’ എന്ന​തു്. വി​വാ​ഹം കഴി​ഞ്ഞു മൂ​ന്നു ദി​വ​സ​മാ​യി​ല്ല. ഭാ​ര്യ​യും ഭർ​ത്താ​വും തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ കയറി മധു​വി​ധു ആഘോ​ഷി​ക്കാൻ പോ​കു​ന്നു. കഥാ​കാ​ര​ന്റെ ഓരോ വാ​ക്യ​വും സ്ത്രീ​യു​ടെ വി​ദ്വേ​ഷ​ത്തെ നമ്മു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ​യിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ നി​സ്സം​ഗത ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന മൗനം തന്നെ ഒരു​ത​രം പ്ര​തി​കാര നിർ​വ്വ​ഹ​ണ​മാ​ണു്. അതിനെ അവൾ വി​ദ​ഗ്ധ​മാ​യി നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്നു. പക്ഷേ, ഈ നി​യ​ന്ത്ര​ണം ഒരു സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ ഇല്ലാ​തെ​യാ​വും. അതി​നാ​ലാ​ണു് അവൾ കൂടെ സഞ്ച​രി​ച്ച മറ്റൊ​രു പു​രു​ഷ​നിൽ കൗ​തു​ക​മു​ള്ള​വ​ളാ​യി മാ​റു​ന്ന​തു്. അയാൾ തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ നി​ന്നി​റ​ങ്ങി ആൾ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ലേ​ക്കു മറ​യു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ ആ അജ്ഞാ​ത​പു​രു​ഷ​നെ തേ​ടു​ന്നു. ഇതു രതി​ഭാ​വ​മ​ല്ല. തന്നെ വി​വാ​ഹം കഴി​ച്ച​വ​നോ​ടു​ള്ള നീ​ര​സ​ത്താൽ ഉള​വാ​യ​താ​ണു്. ആഖ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ ശീ​ഘ്ര​ഗ​തി തീ​വ​ണ്ടി​യു​ടെ ശീ​ഘ്ര​ഗ​തി​ക്കു് അനു​രൂ​പ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എല്ലാം കൊ​ണ്ടും ചാ​രു​ത​യാർ​ന്ന കഥ​യാ​ണി​തു്.

സത്യ​ത്തി​ന്റെ മുഖം സ്വർ​ണ്ണ​പ്പാ​ത്രം കൊ​ണ്ടു മൂ​ട​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന ചൊ​ല്ല് ആദ്യ​മാ​യി കേൾ​ക്ക​നി​ട​യാ​യ​പ്പോൾ ഒരു മുൻ​കേ​ന്ദ്ര​മ​ന്ത്രി ഉടനേ രഹ​സ്യ​മാ​യി അന്വേ​ഷി​ച്ചു പോലും‘എവിടെ’ ശ്രീ. സി. രാ​ധാ​കൃ​ഷ്ണൻ മാ​ധ്യ​മം ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ—ഒന്നാം​ത​രം ഫലിതം. കു​റ​ച്ചു വർഷം മുൻപു ഒരു വൈസ് ചാൻ​സ​ലർ അധ്യ​ക്ഷ​നാ​യി​രു​ന്ന മീ​റ്റിം​ഗിൽ ഞാൻ പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു. അധ്യ​ക്ഷൻ ഭാ​ര​ത​നാ​ട്യം എന്നു കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ പറ​ഞ്ഞു. മീ​റ്റിം​ഗ് കഴി​ഞ്ഞു ഹോ​ളി​നു പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോന്ന എന്നോ​ടു ശ്രോ​താ​ക്ക​ളി​ലൊ​രാൾ ചോ​ദി​ച്ചു. ‘സാർ ആ ഭാ​ര​ത​നാ​ട്യ പ്ര​യോ​ഗം തി​രു​ത്താ​ത്ത​തു് എന്തു്’ ഞാൻ മറു​പ​ടി നല്കി: ‘എന്തി​നു തി​രു​ത്ത​ണം. ഭാ​ര​ത​ത്തി​ലു​ള്ള​തു ഭാ​ര​ത​നാ​ട്യം. ശരി​യാ​ണ​ല്ലോ വൈസ് ചാൻ​സ​ലർ പറ​ഞ്ഞ​തു്’

2. ‘പറയാൻ വയ്യാ​ത്ത രീ​തി​യിൽ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​മാ​യ​തു പാ​ട്ടാ​യി ആവി​ഷ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു’ എന്നു് ഒരു ഫ്ര​ഞ്ച് തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ. ശരി​യ​ല്ലേ? ഒന്നാ​ലോ​ചി​ച്ചു നോ​ക്കുക. നമ്മു​ടെ സി​നി​മാ​പ്പാ​ട്ടു​കൾ തന്നെ​യാ​വ​ട്ടെ. ‘ഗു​രു​വാ​യൂ​ര​മ്പ​ല​ന​ട​യിൽ ഒരു ദിവസം ഞാൻ പോകും’ എന്നു് ആരെ​ങ്കി​ലും നമ്മ​ളോ​ടു പറ​ഞ്ഞാൽ സാ​ക്ഷാൽ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​രം ഭാ​ഷ​യിൽ ‘അതിനു ഞാ​നെ​ന്ത​രു വേ​ണ​മെ​ടേ. പോ​യി​ട്ടു വാ’ എന്നു മറു​പ​ടി നല്കും. പക്ഷേ, അനു​ഗൃ​ഹീ​ത​നായ ഗായകൻ ആ ശു​ഷ്ക​വാ​ക്യ​ത്തെ ലയ​ത്തിൽ നൃ​ത്തം ചെ​യ്യി​ക്കു​മ്പോൾ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​മാ​യ​തു ഉദാ​ത്ത​മാ​കു​ന്നു. അദ്ദേ​ഹ​മു​ള്ള​തു നമ്മു​ടെ പാ​ട്ടെ​ഴു​ത്തു​കാ​രു​ടെ ഭാ​ഗ്യം.

3. മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ശ്രീ. ഒ. വി. വി​ജ​യ​ന്റെ ‘ഖസാ​ക്കി​ന്റെ ഇതി​ഹാ​സം’ യു​ഗ​നിർ​മ്മാണ നോ​വ​ലാ​ണു്. ‘രാ​മ​രാ​ജ​ബ​ഹ​ദൂർ’ ‘ബാ​ല്യ​കാ​ല​സ​ഖി’ ഇവ ഓരോ കാ​ല​യ​ള​വു സൃ​ഷ്ടി​ച്ച​തു​പോ​ലെ. പക്ഷേ, അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ഉണ്ടാ​കു​ന്ന നി​രൂ​പ​ണ​ങ്ങൾ ഹി​മാ​ലയ പർ​വ്വ​ത​ത്തോ​ളം വലി​പ്പ​മാർ​ജ്ജി​ക്കു​ന്നു. സാ​യ്പി​ന്റെ ഒരു നേ​ര​മ്പോ​ക്കു് ഓർ​മ്മ​യി​ലെ​ത്തു​ന്നു.

നി​ങ്ങൾ സിനിമ കാ​ണാ​നി​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഒരാന വന്നു നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മുൻ​പി​ലു​ള്ള സീ​റ്റിൽ ഇരു​ന്നാൽ എന്തു ചെ​യ്യും? എന്നു ചോ​ദ്യം. ‘സി​നി​മ​യു​ടെ ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ​വും കാണാൻ കഴി​യാ​തെ വരും’ എന്നു മറു​പ​ടി. വി​മർ​ശ​ന​ഗ​ജം വന്നു് അനു​വാ​ച​ക​ന്റെ മുൻ​പിൽ ഇരി​ക്കു​ന്നു. വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി. അതി​നാൽ ഖസാ​ക്കി​ന്റെ ഇതി​ഹാ​സം ആസ്വ​ദി​ക്കാൻ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു കഴി​യു​ന്നി​ല്ല. ‘ഗോ​കു​ലം കതിർ’ മാ​സി​ക​യിൽ ശ്രീ. ബാലൻ തളിയൽ എഴു​തിയ ‘വീ​ണ്ടും ഖസാ​ക്കി​ലേ​ക്കു്’ എന്ന ലേഖനം വാ​യി​ച്ച​പ്പോൾ ഇത്ര​യും കു​റി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു തോ​ന്നി.

4.

Emily Dickinson എഴു​തിയ ഒരു കാ​വ്യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാ​ഗ​മാ​ണി​തു്. സർ​വ​സാ​ധാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളായ പദ​ങ്ങൾ പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചു് പാ​മ്പു് ഇഴ​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്ന​തി​നെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ക​യാ​ണു് കവി (സ്ത്രീ). ഇതു വാ​യി​ച്ചു കഴി​യു​മ്പോൾ യഥാർ​ത്ഥ​മായ പാ​മ്പി​നെ കണ്ടാൽ നമു​ക്ക് ഉണ്ടാ​കു​ന്ന അറ​പ്പും വെ​റു​പ്പും ഇല്ലാ​താ​കു​ന്നു. കവി വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്ന പാ​മ്പി​നെ​കാ​ണാൻ നമ്മൾ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും കവിത വാ​യി​ക്കു​ന്നു. ഇതാ​ണു് കവി​ത​യു​ടെ മാ​ജി​ക്ക്. ഈ മാ​ന്ത്രി​ക​ത്വ​മു​ള​വാ​ക്കാൻ എപ്പോ​ഴും കഴി​യു​ന്ന കവി​യാ​ണു് ശ്രീ​രേഖ. കട​ല​മ്മ​യോ​ടു് അദ്ദേ​ഹം ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു:

ഇവിടെ enchanting എന്ന ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പദം പ്ര​യോ​ഗി​ച്ചാ​ലേ എനി​ക്കു മതി​യാ​വു​ക​യു​ള്ളൂ. ശ്രീ​രേ​ഖ​യു​ടെ കവി​ത​യ്ക്കു​ള്ള നൈ​സർ​ഗ്ഗി​ക​ത​യും മനോ​ഹാ​രി​ക​ത​യും സഹൃ​ദ​യർ വേണ്ട വി​ധ​ത്തിൽ അറി​യു​ന്നി​ല്ല. പരു​ക്കൻ പദ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണ​ല്ലോ ഇക്കാ​ല​ത്തു കവി​ത​യു​ടെ വേഷം കെ​ട്ടി നമ്മു​ടെ മുൻ​പി​ലേ​ക്കു വരു​ന്ന​തു്.

5. നാ​ത്സി ഗവൺ​മെ​ന്റി​ന്റെ വാ​സ്തു​വി​ദ്യാ വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നും മന്ത്രി​സ​ഭ​യി​ലെ അം​ഗ​വു​മാ​യി​രു​ന്ന ആൽ​ബർ​ട്ട് ഷ്പേ​റി​ന്റെ (Albert Speer 1905–1981) ഷ്പാൻ​ഡൗ (Spandau) എന്ന രഹ​സ്യ​ഡ​യ​റി​കൾ ചി​ന്ത​യു​ടെ ഔന്നി​ത്യം കൊ​ണ്ടും ആവി​ഷ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ചാരുത കൊ​ണ്ടും നി​സ്തു​ല​മാ​ണു്. Fascinating എന്നാ​ണു് മഹാ​ന്മാർ ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. അദ്ദേ​ഹം ഒരി​ട​ത്തു പറ​യു​ന്നു: “ഞാൻ ഷാങ് പോൾ സാർ​ത്രി​ന്റെ The Age of Reason (എന്ന നോവൽ) വാ​യി​ക്കു​ക​യാ​ണു്. ഇന്ന​ത്തെ ഏറെ രച​ന​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ ഇതു് എന്നെ ഞെ​ട്ടി​ക്കു​ന്നു. ക്ഷോ​ഭി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. എന്താ​ണു് സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​തു്. വെ​ളി​യി​ലു​ള്ള ആളു​ക​ളെ​ക്കാൾ ആശ്ര​യ​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള​തും സു​ര​ക്ഷി​ത​ത്വ​മാർ​ജ്ജി​ച്ച​തു​മായ ജീ​വി​ത​മാ​കാം ഞാൻ ജയി​ലിൽ നയി​ക്കു​ന്ന​തു്. തട​വ​റ​ക​ളിൽ കി​ട​ക്കു​ന്ന ഞങ്ങൾ​ക്കു​ള്ള​തി​നേ​ക്കാൾ ഏകാ​ന്തത സാർ​ത്രി​ന്റെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ​ക്കു​ണ്ടു്. കൂ​ടാ​തെ അവ​രു​ടെ വി​വി​ക്ത​ത​യ്ക്കു അവ​സാ​ന​മി​ല്ല. അവർ ഒരി​ക്ക​ലും സ്വ​ത​ന്ത്ര​രാ​കു​ക​യി​ല്ല. എനി​ക്കു ഒരു പ്ര​തീ​ക്ഷ​യെ​ങ്കി​ലു​മു​ണ്ടു്. ഒരു പക്ഷേ, ഇതൊരു വ്യാ​മോ​ഹ​മാ​കാം. എങ്കി​ലും എനി​ക്ക​തിൽ പി​ടി​ച്ചു നിൽ​ക്കാം. ഈ നോവൽ യഥാർ​ത്ഥാ​വ​സ്ഥ​ക​ളെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നോ അതോ ഉത്ക​ണ്ഠ​ക​ളെ വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നോ എന്നാ​ണു് എന്റെ ചോ​ദ്യം എന്നോ​ടു​ത​ന്നെ. സാ​മാ​ന്യ​മാ​യി പറയാം. ആധു​നിക സാ​ഹി​ത്യം ബാ​ഹ്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ സത്യ​ത്തെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ബൽ​സാ​ക്ക്, ടോൾ​സ്റ്റോ​യി, പത്തൊൻ​പ​താം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലെ മഹാ​ന്മാ​രായ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് നോ​വ​ലി​സ്റ്റു​കൾ ഇവ​രു​ടെ നോ​വ​ലു​ക​ളിൽ നി​ന്നു് ജന​ങ്ങൾ ജീ​വി​ച്ച കാ​ല​ത്തി​ന്റെ​യും സമു​ദാ​യ​ത്തി​ന്റെ​യും സൂ​ക്ഷ്മ​ചി​ത്രം കി​ട്ടും. എനി​ക്കു തോ​ന്നു​ന്നു ഇന്ന​ത്തെ സാ​ഹി​ത്യ​ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങൾ മി​ഥ്യാ​രൂ​പ​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണു്. സമു​ദാ​യം യഥാർ​ത്ഥ​ത്തിൽ ഇവ​യി​ലി​ല്ല. അതി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള വർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങ​ളേ​യു​ള്ളൂ”.

നാ​ത്സി​ക​ളെ വെറും കു​റ്റ​വാ​ളി​ക​ളെ​ന്നു മു​ദ്ര​യ​ടി​ച്ചു വി​ട​രു​തു് നമ്മൾ. മറ്റു രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ ഏതു സമു​ന്നത നി​രൂ​പ​കർ​ക്കും സദൃ​ശ​രാ​ണു് അവർ.

വധു​വി​ന്റെ മു​ഖ​സൗ​ന്ദ​ര്യം കു​റ​വാ​ണെ​ങ്കിൽ പു​രു​ഷൻ സഹി​ക്കും. പക്ഷേ, അവ​ളു​ടെ കണ​ങ്കാൽ തടി​ച്ച​താ​ണെ​ങ്കിൽ അയാൾ​ക്കു സഹി​ക്കാ​നാ​വി​ല്ല. എന്റെ ഒരു കൂ​ട്ടു​കാ​രൻ കൂ​ടെ​ക്കൂ​ടെ പെ​ണ്ണു​കാ​ണാൻ പോ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അയാൾ തി​രി​ച്ചെ​ത്തു​മ്പോൾ ഞാൻ ചോ​ദി​ക്കും ‘പെ​ണ്ണി​നെ ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടോ?’ അയാൾ മറു​പ​ടി പറയും. ‘കാ​ണാ​നൊ​ക്കെ തര​ക്കേ​ടി​ല്ല​ടേ, പക്ഷേ, അവൾ​ക്കു കണ​ങ്കാൽ വീ​ക്കം. വേ​ണ്ടെ​ന്നു വച്ചു’. അങ്ങ​നെ പല പെൺ​കു​ട്ടി​ക​ളെ​യും വേ​ണ്ടെ​ന്നു വച്ച അയാൾ എറ​ണാ​കു​ള​ത്തു് ഒരു വലിയ ഉദ്ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്റെ മകളെ കാണാൻ പോയി. ആ വി​വാ​ഹം നട​ക്കു​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ച എനി​ക്കു ഇച്ഛാ​ഭം​ഗ​മാ​ണു​ണ്ടാ​യ​തു്. അയാൾ എറ​ണാ​കു​ള​ത്തു നി​ന്നു തി​രു​വ​ല്ല​യിൽ തി​രി​ച്ചെ​ത്തി​യി​ട്ടു് മു​ത്തൂ​റ്റു് ജങ്ഷ​നിൽ വച്ചു് വക്കം അബ്ദുൾ ഖാ​ദ​റി​ന്റെ സാ​ന്നി​ദ്ധ്യ​ത്തിൽ എന്നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു. “അവൾ​ക്കു​മു​ണ്ടു് കണ​ങ്കാൽ വീ​ക്കം. എങ്കി​ലും അങ്ങ് നട​ത്തി​ക്ക​ള​യാം എന്ന തീ​രു​മാ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു എനി​ക്കു്. പക്ഷേ, വീ​ങ്ങിയ കണ​ങ്കാ​ലു​ക​ളിൽ അവൾ സ്വർ​ണ്ണ​ക്കൊ​ലു​സ്സ് ഇട്ടി​രു​ന്നു. വീ​ങ്ങിയ ചതയിൽ സ്വർ​ണ്ണ​ക്കൊ​ലു​സ്സ് കൂ​ടി​യാ​യ​പ്പോൾ വൈ​രൂ​പ്യം ഇര​ട്ടി​ച്ചു. പെ​ണ്ണു് ആഭരണം ചാർ​ത്താ​തെ​യാ​ണു് വന്ന​തെ​ങ്കിൽ ശരി​യെ​ന്നു ഞാൻ പറ​ഞ്ഞേ​നേ”. ഇതു​കേ​ട്ടു് വക്കം അബ്ദുൾ ഖാദർ ബീഡി ശക്തി​യോ​ടെ വലി​ച്ചു പുക വി​ട്ടി​ട്ടു പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ചു. മു​ത്തൂ​റ്റു് രാഘവൻ നായർ എന്ന കവി ഞങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു അപ്പോൾ. അദ്ദേ​ഹം വാ​പൊ​ത്തി ചി​രി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് അടു​ത്തു​ള്ള കട​യി​ലേ​ക്കു പോയി എന്തോ വാ​ങ്ങാൻ.

ശ്രീ. പി. വി. ആന്റ​ണി കു​ങ്കു​മം വാ​രി​ക​യു​ടെ താളിൽ നിർ​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന ‘തത്ത​ക്കൂ​ട്’ എന്ന കഥാം​ഗ​ന​യ്ക്കു് കണ​ങ്കാൽ വീ​ക്കം. സഹൃ​ദ​യ​നെ​ന്ന വരൻ അതു​ക​ണ്ടു് പി​ന്മാ​റു​ന്നു. പി​ന്മാ​റേ​ണ്ട​തി​ല്ല എന്നു് ഉത്ത​ര​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ അയാൾ​ക്കു തോ​ന്നി​യാൽ ‘അലി​ഗ​റി’ എന്ന സ്വർ​ണ്ണ​ക്കൊ​ലു​സ്സ് അവൾ അണി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്ന​തു കാണാം. അതോടെ പെ​ണ്ണി​നെ വേ​ണ്ടെ​ന്നു അയാൾ ഉറ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു കളയും.

ഒരു പ്രൊ​ഫ​സർ തത്ത​യു​ള്ള കൂ​ടു​മാ​യി നട​ക്കു​ന്നു. ആ പക്ഷി​യോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു. ഒരു ദിവസം തത്ത അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി. അപ്പോൾ പ്രൊ​ഫ​സ​റു​ടെ ഒരു ശി​ഷ്യ​ത്തി തത്ത​യാ​യി മാറി ആ കൂ​ട്ടിൽ കയ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. കു​റെ​ദൂ​രം അയാ​ളോ​ടൊ​ത്തു സഞ്ച​രി​ച്ചി​ട്ടു് ആ തത്ത​യും രക്ഷ​പ്പെ​ടു​ന്നു. Silly എന്ന വി​ശേ​ഷ​ണ​മാ​ണു് ഈ കഥ​യ്ക്കു ചേരുക. പി​താ​ക്ക​ന്മാർ മകളെ വേഷം കെ​ട്ടി​ച്ചു് ഭാവി വര​ന്റെ മുൻ​പിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മ്പോൾ അവൾ​ക്കു കണ​ങ്കാൽ വീ​ക്ക​മു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ സ്വർ​ണ്ണ​ക്കൊ​ലു​സ്സു് കൂടെ ചാർ​ത്താൻ സമ്മ​തി​ക്ക​രു​തു്.

കോളിൻ റോ​ബോ​ത്ത​മി​ന്റെ Relative Sadness എന്ന കൊ​ച്ചു കവിത:

(ഹി​രോ​ഷി​മ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു കേ​ട്ട​പ്പോൾ ഐൻ​സ്റ്റൈ​ന്റെ കണ്ണു​കൾ നി​റ​ഞ്ഞു കണ്ണീ​രു കൊ​ണ്ടു. എന്നാൽ സ്വ​ന്തം ദുഃഖം കാ​ണി​ക്കാൻ തമീ​ഹി​ക്കു കണ്ണു​കൾ ഇല്ലാ​യി​രു​ന്നു.)

ജപ്പാ​നിൽ ആറ്റം​ബോം​ബി​ട്ട​തു മനു​ഷ്യ​ക്കു​രു​തി നട​ത്തി​യ​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു് ആയിരം പു​റ​ങ്ങ​ളിൽ മഹാ​കാ​വ്യ​മെ​ഴു​തി​യാ​ലും ഈ ആറു​വ​രി​കൾ ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന ചി​ത്തോ​ദ്വോ​ഗം അതിനു ജനി​പ്പി​ക്കു​വാൻ കഴി​യു​ക​യി​ല്ല.

ഒക്താ​വ്യോ പാ​സ്സി​ന്റെ Touch എന്ന കവിത:

(എന്റെ കൈകൾ നി​ന്റെ അസ്തി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ തി​ര​ശ്ശീ​ല​ക​ളെ അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്നു. വീ​ണ്ടും ഒരു നഗ്ന​ത​യിൽ ആച്ഛാ​ദ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു. നി​ന്റെ ശരീ​ര​ത്തി​ന്റെ ശരീ​ര​ങ്ങ​ളെ അനാ​വ​ര​ണം ചെ​യ്യു​ന്നു. എന്റെ കൈകൾ നി​ന്റെ ശരീ​ര​ത്തി​നു് മറ്റൊ​രു ശരീരം കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ന്നു)

ഇങ്ങ​നെ ആറു​വ​രി​കൾ എനി​ക്കെ​ഴു​താൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ! അല്ലെ​ങ്കിൽ വേണ്ട ഒരു​വ​രി എഴു​താൻ കഴി​ഞ്ഞാൽ എന്റെ ജീ​വി​തം ധന്യ​മാ​കും. ഞാൻ മഹാ​ക​വി​യാ​കും. എ. മോ​റി​താ​ക്കെ എന്ന ജാ​പ്പാ​നീ​സ് കവി​യു​ടെ “Fallen Flower” എന്ന കവിത.

(വീ​ണ​പൂ​വു് അതി​ന്റെ ചി​ല്ല​യി​ലേ​ക്കു തി​രി​ച്ചു പോ​കു​ന്ന​തു ഞാൻ കാ​ണു​ന്നു. ഹാ! ഒരു ചി​ത്ര​ശ​ല​ഭം) ഭാ​വ​ന​യു​ടെ പ്ര​കാ​ശ​പൂർ​ണ്ണ​മായ ലോകം സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​ക​യാ​ണു് ഈ മഹാ​ക​വി.

ഇതു​പോ​ലെ​യു​ള്ള 150 കൊ​ച്ചു കവി​ത​ക​ളു​ണ്ടു്. The Macmillan Book of Short Poems എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തിൽ (Edited by Leelavati Mohapatra, K. K. Mohapatra and N. P. Tripathy, pp. 156, Rs. 80) ഇതു വാ​യി​ച്ചാൽ നമ്മു​ടെ കവി​താ​സ്വാ​ദ​ന​ത്തി​ന്റെ അതി​രു​കൾ വി​ക​സി​ക്കും. നമ്മൾ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ത​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ല്ലും.