ഹൈ​ന്ദവ സങ്ക​ല്പ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് ഒരു സം​വ​ത്സ​ര​ത്തിൽ ആറു ഋതു​ക്കൾ അട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഗ്രീ​ഷ്മ​കാ​ലം, വർ​ഷാ​കാ​ലം, ശര​ത്കാ​ലം, ഹേ​മ​ന്ത​കാ​ലം, ശി​ശി​ര​കാ​ലം, വസ​ന്ത​കാ​ലം ഇവ​യാ​ണു് ആ ഋതു​സ​മാ​ഹാ​രം. കാ​ളി​ദാ​സ​ന്റെ ‘ഋതു​സം​ഹാര’മെന്ന കാ​വ്യം ഓരോ ഋതു​വി​ന്റെ​യും സവി​ശേ​ഷ​ത​യെ കാ​മു​കി​യു​ടെ​യും കാ​മു​ക​ന്റെ​യും ഭാ​വ​ങ്ങ​ളോ​ടു കൂ​ട്ടി​യി​ണ​ക്കി പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ​യും, മനു​ഷ്യ​ന്റെ​യും ഐക്യ​ത്തെ ധ്വ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഈ ഋതു​ഭേ​ദ​ങ്ങ​ളെ പശ്ചാ​ദ്ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ക്കി ഹി​മാ​ലയ പർ​വ്വ​ത​ത്തി​ന്റെ അടി​വാ​ര​ത്തിൽ നട​ക്കു​ന്ന മനു​ഷ്യ മഹാ​നാ​ട​ക​ത്തെ നമ്മു​ടെ മുൻ​പിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന അലൻ സീലി യുടെ (Allan Sealy) “The Everest Hotel” എന്ന നോവൽ ഇൻഡോ ആം​ഗ്ലി​യൻ കൃ​തി​ക​ളിൽ അദ്വീ​തീ​യ​മാ​ണെ​ന്നു ഞാൻ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലും അതിനു അനി​ഷേ​ധ്യ​മായ സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ടു്. ബു​ക്കർ​സ്സ​മ്മാ​നം നേടിയ അരു​ന്ധ​തി​റോ​യി​യു​ടെ നല്ല നോ​വ​ലായ ‘The God of Small Things’ സി​ലീ​യു​ടെ നോ​വ​ലി​ന്റെ മുൻ​പിൽ നി​ഷ്പ്ര​ഭ​മാ​യി​പ്പോ​കു​ന്നു.

“ലൈ​ച്ചീ മര​ങ്ങ​ളി​ലെ പുതിയ, ചു​വ​ന്ന ഇലകളെ ഒരു രോഗം നശി​പ്പി​ച്ചു കഴി​ഞ്ഞു. ഈ രാ​ത്രി​യി​ലെ തണു​പ്പു് രോ​ഗ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന പൂ​പ്പി​നെ നശി​പ്പി​ക്കും. വെ​ളു​ത്തു​ള്ളി​യു​ടെ ഒരു ഗോളം പച്ച​നി​റ​മാർ​ന്ന ഒരു പൊ​ടി​പ്പി​നെ മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​വ​രും” പല അദ്ധ്യാ​യ​ങ്ങൾ​ക്കും പൂർ​വ​പീ​ഠി​ക​യെ​ന്ന രീ​തി​യിൽ സീലി എഴു​തി​ച്ചേർ​ക്കു​ന്ന ഭാ​വാ​ത്മക വർ​ണ്ണ​ന​ങ്ങ​ളി​ലെ ഒന്നിൽ നി​ന്നാ​ണു ഈ ഭാഗം. ഇതു മർ​മ്മ​സ്പർ​ശി​യായ വാ​ക്യ​മാ​ണു്. നോ​വ​ലി​ന്റെ കേ​ന്ദ്ര​സ്ഥി​ത​മായ ആശ​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള ‘കൈ​ചൂ​ണ്ടി​പ്പ​ലക’യാണു. അന​ന്ത​മായ ജീ​വി​തം. അതു മര​ണ​ത്താൽ വി​ച്ഛേ​ദി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടാ​ലും നൂ​ത​ന​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ആവിർ​ഭാ​വ​ത്താൽ നൈ​ര​ന്ത​ര്യം പു​ലർ​ത്തും. ഈ തത്ത്വ​ത്തി​നു സീലി കലാ​സു​ഭ​ഗ​മായ ആലേ​ഖ​നം നല്കു​ന്ന​തു കാ​ണേ​ണ്ട കാ​ഴ്ച​യാ​ണു.

ഹി​മാ​ലയ പർ​വ്വ​ത​ത്തി​ന്റെ അടു​ത്തു​ള്ള ഒരു ചെറിയ പട്ട​ണ​മാ​ണു് ദ്ര​മ​ണ്ടു് ഗഞ്ച്. അവിടെ ഒരു കാ​ല​ത്തു എവ​റ​സ്റ്റ് എന്ന വി​ശ്രു​ത​മായ ഹോ​ട്ട​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കഥ​യാ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്തു അതു ഹോ​ട്ട​ല​ല്ല; അനാ​ഥർ​ക്കു പാർ​ക്കാ​നു​ള്ള ഭവ​ന​മാ​ണു. അവരെ പരി​പാ​ല​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​തു കുറെ കന്യാ​സ്ത്രീ​ക​ളും. ഇന്നു് ആ കന്യാ​സ്ത്രീ​മ​ഠ​ത്തി​ന്റെ അല്ലെ​ങ്കിൽ അനാ​ഥാ​ല​യ​ത്തി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥൻ ജെ​ദ്ദ് എന്ന പേ​രു​ള്ള തൊ​ണ്ണൂ​റു​വ​യ​സ്സു​കാ​ര​നാ​ണു. ചെ​റു​പ്പ​കാ​ല​ത്തു എവ​റ​സ്റ്റ് കൊ​ടു​മു​ടി​യി​ലേ​ക്കു കയ​റി​യ​വൻ. സ്ത്രീ​വേ​ട്ട​ക്കാ​രൻ. അയാ​ളു​ടെ യൗ​വ​ന​കാ​ല​ത്തെ ഡയ​റി​യി​ലെ ചില ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ ഈ വി​ഷ​യാ​സ​ക്തി​ക്കു തെ​ളി​വു​ത​രും. ‘മേ​ജ​യു​മൊ​രു​മി​ച്ചു് പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോയി. ഉന്മ​ത്ത ചും​ബ​ന​ങ്ങൾ” ‘മഞ്ഞു​ഗു​ഹ​യിൽ കി​റ്റി. ക്ലൈൻ… ഇവ​രോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു ഉരു​ളു​ന്നു.” ‘സമ്മാ​ന​ങ്ങൾ, സ്ഫ​ടി​ക​ഭാ​ജ​നം ഫി​ന്നി​ഷ് പെൺ​കു​ട്ടി​ക്കു’ ഈ യൗ​വ​ന​കാല വൈ​ഷ​യി​ക​ത്വം തൊ​ണ്ണൂ​റു​വ​യ​സ്സാ​യി​ട്ടും അയാൾ ഉപേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അയാളെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്കു​ന്ന കന്യാ​സ്ത്രീ​ക​ളോ​ടും മര്യാ​ദ​യി​ല്ലാ​തെ പെ​രു​മാ​റു​ന്നു​മു​ണ്ടു് ആ വൃ​ദ്ധൻ. എവ​റ​സ്റ്റ് ഭവ​ന​ത്തി​ന്റെ മു​കൾ​ത്ത​ട്ടിൽ താ​മ​സി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു് അയാൾ Drummondganj Book of the Dead’ എഴു​തു​ക​യാ​ണു്. അതിനു പ്ര​ചോ​ദ​നം നല്കാൻ അടു​ത്തൊ​രു ശവ​പ്പ​റ​മ്പു​മു​ണ്ടു്. അതി​ന്റെ താ​ക്കോൽ അയാ​ളു​ടെ കൈ​യി​ലാ​ണു. അതു​കൊ​ണ്ടു് ജെ​ദ്ദ് യമ​രാ​ജ​നെ​ന്നു അറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഈ യമ​രാ​ജ​നു നചി​കേ​ത​സ്സു​മു​ണ്ടു്. അയാ​ളാ​ണു യു​വാ​വായ ബ്യജ്. അവർ അങ്ങ​നെ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടു​മ്പോൾ സസ്യ​ശാ​സ്ത്ര​ത്തിൽ തൽ​പ​ര​ത്വ​മു​ള്ള ഋതു എന്ന യു​വ​തി​യായ കന്യാ​സ്ത്രീ ജെ​ദ്ദി​നെ പരി​ച​രി​ക്കാ​നാ​യി എവ​റ​സ്റ്റ് ഭവ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്നു. അവൾ വന്ന​തി​നു​ശേ​ഷം നാ​ത്സി​സ​ത്തിൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന ഇങാ ഫോഗൽ എന്ന ജർ​മ്മൻ വനി​ത​യും അവിടെ എത്തു​ക​യാ​യി (Inge Vogal). അവ​ളു​ടെ ആഗ​മ​ന​ത്തി​നു ലക്ഷ്യ​മു​ണ്ടു്. യു​ദ്ധ​കാ​ല​ത്തു തട​വു​പു​ള്ളി​യാ​യി​ത്തീർ​ന്ന അവ​ളു​ടെ വല്യ​മ്മാ​വൻ ഒറ്റോ പ്ലാ​ങ്കു് (Otto Planke) അവി​ട​ത്തെ ശവ​പ്പ​റ​മ്പി​ലാ​ണു സം​സ്ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു. ആ ശവ​ക്കു​ഴി കണ്ടെ​ത്തി അവിടെ ഒരു ശീർ​ഷോ​പ​ലം സ്ഥാ​പി​ക്ക​ണം അവൾ​ക്കു. ശി​ല്പ​ക​ല​യിൽ വി​ദ​ഗ്ധ​യായ അവൾ അതു നിർ​മ്മി​ക്കു​ന്ന വേ​ള​യിൽ പല​രു​ടെ​യും വി​രോ​ധ​ത്തി​നു പാ​ത്ര​മാ​യി. ജെ​ദ്ദി​ന്റെ മര​ണ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം അവൾ എവ​റ​സ്റ്റ് ഭവ​ന​ത്തി​ന്റെ ഉട​മ​സ്ഥ​യാ​കു​മെ​ന്ന വാർ​ത്ത​യും നാ​ത്സി​യാ​ണെ​ന്ന സത്യ​വും ശി​ല്പ​ക​ല​യിൽ വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നായ ഒര​യൽ​ക്കാ​ര​ന്റെ അസൂ​യ​യും ഒക്കെ അവ​ളു​ടെ മര​ണ​ത്തി​നു കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി. ജെ​ദ്ദി​ന്റെ ഉപ​യോ​ഗ​ശൂ​ന്യ​മായ കാറു് സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്ന ഷെ​ഡ്ഡിൽ. കാ​റി​ന​ക​ത്തു അവൾ മു​റി​വേ​റ്റു മരി​ച്ചു കി​ട​ന്ന​താ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു. ഉദ്യാ​ന​ത്തി​ന്റെ ചൗ​ക്കീ​ദാ​റായ തപ്പ​യു​ടെ വാ​ളാ​കാം അവൾ​ക്കു മാ​ര​ക​മായ മു​റി​വേ​ല്പി​ച്ച​തു. ദുർ​ജ്ഞേ​യ​മായ ഈ കൊ​ല​പാ​ത​കം ദുർ​ജ്ഞേ​യ​മായ ജീ​വി​തം പോലെ ഈ നോ​വ​ലി​ലെ കഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ അനു​ധാ​വ​നം ചെ​യു​ന്നു. ഇനി ഋതു​വെ​ന്ന സസ്യ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​യ്ക്കു അവിടെ കഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാൻ വയ്യ. അവിടെ ആരു​മ​റി​യാ​തെ വന്നെ​ത്തിയ മാഷ എന്ന ഒരനാഥ ബാ​ലി​ക​യോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു അവൾ അവിടം വി​ട്ടു​പോ​കു​ന്നു. മൂ​ന്ന​ര​വ​യ​സ്സു​ള്ള ആ കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​യു​ടെ അമ്മ​യാ​യി അവൾ ഇനി ഡൽ​ഹി​യിൽ താ​മ​സി​ക്കും. നോവൽ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു: Her (Rita’s) eyes fill with sudden tears and she draws Masha to her. With one arm, so the child must lean over awkwardly. What’s the matter? Masha’s look says. Ritus can’t speak; her heart is breaking. She shakes her head swiftly, a small movement. Her eyes say, my Love and then, my dear love” തീ​വ​ണ്ടി​പ്പാ​ളം കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു വള​ഞ്ഞു​പോ​കു​ന്നു. നഗ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​കു​ന്ന സ്ത്രീ​ക​ളെ ഋതു കാ​ണു​ന്നു​ണ്ടു്. വി​റ​കു​കെ​ട്ടു തല​യി​ലേ​ന്തി അതി​ന്റെ സമ​തു​ലി​താ​വ​സ്ഥ​യ്ക്കു ഭംഗം വരു​ത്താ​തെ അവർ നട​ക്കു​ക​യാ​ണു. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ സമ​തു​ലി​താ​വ​സ്ഥ​യ്ക്കു ഭംഗം വരാ​തി​രി​ക്കാൻ മന​സ്സി​രു​ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഋതു പഴയ ഡൽ​ഹി​യിൽ നി​ന്നു് എവ​റ​സ്റ്റ് ഭവ​ന​ത്തിൽ വന്നെ​ത്തി​യ​തു തീ​വ​ണ്ടി​യി​ലാ​ണു്. ഒരു വർഷം കഴി​ഞ്ഞു അവർ തീ​വ​ണ്ടി​യിൽ​ത്ത​ന്നെ തി​രി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു. തകർ​ന്ന ഹൃ​ദ​യ​വു​മാ​യി ബ്രി​ജ് അവ​ളെ​യും അവൾ അയാ​ളെ​യും സ്നേ​ഹി​ച്ചു. ആ സ്നേ​ഹ​ത്തി​നു സാ​ഫ​ല്യ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. ‘ജീ​വി​തം പോലെ രണ്ട​റ്റ​വും കാ​ണാ​ത്ത’ വഴി​യി​ലൂ​ടെ അവൾ വന്നു. തി​രി​ച്ചു പോ​കു​ന്നു.

ഹോൺ​ടി​ങ്. ഫാ​സി​നേ​റ്റി​ങ്ങ് ഈ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പദ​ങ്ങൾ കൊ​ണ്ടാ​ണു ഞാൻ ഈ കലാ​ശി​ല്പ​ത്തെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു. തൊ​ണ്ണൂ​റു വയ​സ്സു​ള്ള ജെ​ദ്ദ് മരി​ക്കും. അയാളെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്കു​ന്ന കന്യാ​സ്ത്രീ​ക​ളും മരി​ക്കും. പ്രേ​മ​ഭം​ഗം വന്ന ഋതു​വി​നും മരണം സം​ഭ​വി​ക്കും. പക്ഷേ വെ​ളു​ത്തു​ള്ളി ഒരു പുതിയ മുള ഉയർ​ത്തി​യ​തു​പോ​ലെ അവി​ച്ഛി​ന്ന​മായ ജീ​വി​തം മാഷ എന്ന കു​ഞ്ഞി​ലൂ​ടെ പുതിയ നാ​മ്പു​കൾ നീ​ട്ടു​ന്നു. ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ നൈ​ര​ന്ത്യം! അന​ശ്വ​ര​ത​യു​ടെ ചല​നാ​ത്മക ബിം​ബ​മാ​ണു കാ​ല​മെ​ന്നു പ്ലേ​റ്റോ പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. ആ കാ​ല​ത്തെ​യാ​ണു് സീലി തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​നെ​പ്പോ​ലെ ഈ നോ​വ​ലിൽ ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു. ഈ കാ​ല​ത്തിൽ വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന ക്ഷ​ണിക “വസ്തു”ക്ക​ളാ​ണു ജെ​ദ്ദും കന്യാ​സ്ത്രീ​ക​ളും എവ​റ​സ്റ്റ് ഭവ​ന​വും. മരി​ച്ച​വ​രു​ടെ ഗ്ര​ന്ഥ​മെ​ഴു​തു​ന്ന അയാ​ളും മര​ണ​വ​ക്ത്ര​ത്തിൽ വീഴും. മൂ​ന്നു മാ​ന​ങ്ങ​ളു​ള്ള അയാൾ സ്ഥ​ല​ത്തി​ന്റെ​യും കാ​ല​ത്തി​ന്റെ​യും മാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ വിലയം കൊ​ള്ളും.

കാ​ല​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ഈ സങ്ക​ല്പം ഞാൻ പ്രൂ​സ്തി​ന്റെ​യും കാ​സാൻ​ദ്സാ​ക്കി​സി​ന്റെ​യും നോ​വ​ലു​ക​ളിൽ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. പി​ന്നീ​ടു ഞാൻ അതു കാ​ണു​ന്ന​തു സീ​ലി​യു​ടെ ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ ഈ നോ​വ​ലി​ലാ​ണു.

ആവി​ഷ്കാ​ര​രീ​തി​യിൽ ഈ നോവൽ നി​സ്തു​ല​മാ​ണു. ഓരോ ഭാ​ഗ​വും ഭാ​വ​ഗീ​തം പോ​ലെ​യാ​ണു രചി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​തു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ കവിത വാ​യി​ക്കു​ന്ന അനു​ഭ​വ​മാ​ണു ഇതി​ന്റെ പാ​രാ​യ​ണ​മു​ള​വാ​ക്കുക. ജീ​വി​തം ധന്യ​മാ​കു​ന്ന​തു ഇത്ത​രം കലാ​ഗോ​പു​ര​ങ്ങ​ളിൽ നമ്മൾ ആരോ​ഹ​ണം ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴാ​ണു എന്ന​തിൽ എനി​ക്കു സം​ശ​യ​മി​ല്ല. (The Everest Hotel-​I, Allan Sealy, pp. 333, Rs 395.)

കാരൂർ നീ​ല​ക​ണ്ഠ​പി​ള്ള​യു​ടെ “അഞ്ചു കട​ലാ​സ്സു” എന്ന കഥ ചല​ച്ചി​ത്ര​മാ​ക്കി​യ​തു കാണാൻ ഞാനും ഒരു പരി​ച​യ​ക്കാ​ര​നും പോയി. ഒര​നാ​ഥ​ബാ​ലി​ക​യൂ​ടെ തലയിൽ. അവൾ​ക്കു ചു​മ​ക്കാൻ വയ്യാ​ത്ത വലിയ ചക്ക​യെ​ടു​ത്തു വച്ചി​ട്ടു ഗൃ​ഹ​നാ​യ​ക​നോ ഗൃ​ഹ​നാ​യി​ക​യോ അതു വി​റ്റു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ആജ്ഞാ​പി​ക്കു​ന്ന ‘രംഗ’മു​ണ്ടു് സി​നി​മ​യിൽ. ആ കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​യോ​ടു സഹ​താ​പം തോ​ന്നു​ന്ന മട്ടിൽ സം​വി​ധാ​യ​കൻ കഥ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു് പ്രേ​ക്ഷ​കർ ആ അവ​സ്ഥാ​വി​ശേ​ഷം കണ്ടു ദുഃ​ഖി​ക്കും. എന്റെ പരി​ച​യ​ക്കാ​രൻ അധി​ക്ഷേ​പാർ​ഹ​മായ സത്യ​സ​ന്ധ​ത​യു​ള്ള​വ​നാ​യി​രു​ന്നു. ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ ആ മാ​ന​സി​ക​നി​ല​യെ നയീ​വ്റ്റേ (naivete) എന്നു പറയും. അയാൾ ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തി​ലെ ആ ഭാഗം കണ്ട​യു​ട​നെ ചു​റ്റു​മി​രു​ന്ന​വർ കൂടി കേൾ​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തിൽ പറ​ഞ്ഞു: ‘കൊ​ച്ചി​നു ചക്ക വി​ല്ക്കാൻ സാ​ധി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ ഞാൻ ഇനി ഒരു സിനിമ കാ​ണാ​നും വരി​ല്ല.’ ഞാ​ന​തു​കേ​ട്ടു ഉള്ളാ​ലെ ചി​രി​ച്ചു. മറ്റു​ള്ള​വർ ഉറ​ക്കെ​ച്ചി​രി​ച്ചു. ചി​രി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും അതു അയാ​ളെ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ച​ട​ത്തോ​ളം സത്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. മലയാള മനോ​ര​മ​യിൽ ശ്രീ. സി. രാ​ധാ​കൃ​ഷ്ണൻ എഴു​തിയ ഒരു കൊ​ച്ചു കഥ​യി​ലെ കു​ട്ടി മണ്ണെ​ര​യെ​ക്ക​ണ്ടു ‘പാ​മ്പു’ എന്നു നി​ല​വി​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ചെ​ല്ലു​ന്ന​തും അമ്മ അസ​ത്യ​പ്ര​സ്താ​വ​ത്തിൽ കോ​പി​ച്ചു അവനെ ശി​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​തും അച്ഛൻ അതു​ക​ണ്ടു ‘അതു അവ​ന്റെ സത്യ​മാ​ണെ’ന്നു പറ​യു​ന്ന​തും ഒക്കെ ഞാൻ വേ​റൊ​രി​ട​ത്തു എഴു​തി​യി​രു​ന്നു. സി​നി​മ​യിൽ കഥാ​പാ​ത്രം ബോളി തി​ന്നു​ന്ന​തു​ക​ണ്ടു ആ ബോളി തങ്ങൾ​ക്കും വേ​ണ​മെ​ന്നു പറ​ഞ്ഞു​ക​ര​യു​ന്ന കു​ട്ടി​കൾ ഏറെ​യാ​ണു. ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തി​ലെ ബോളി പ്രാ​യം കൂടിയ നമു​ക്കു നി​ഴ​ലാ​ണെ​ങ്കി​ലും കു​ട്ടി​കൾ​ക്കു യഥാർ​ത്ഥ​മായ ബോളി തന്നെ​യാ​ണു.

ഇനി വാ​യി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ​തു. ‘ലേഡി ചാ​റ്റർ​ലി​യു​ടെ കാ​മു​കൻ’ എന്ന സിനിമ കാണാൻ കാ​മു​ക​നും കാ​മു​കി​യും ചെ​ന്നു. ലേഡി ചാ​റ്റർ​ലി കു​ടി​ലി​ന​ക​ത്തു ഗെയിം കീ​പ്പ​റു​മാ​യി വേ​ഴ്ച​യിൽ ഏർ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തിൽ അവ​ളു​ടെ മുഖം മാ​ത്ര​മേ കാ​ണി​ക്കു​ന്നു​ള്ളു. നാ​യി​ക​യു​ടെ ഹർ​ഷാ​തി​രേ​കം മു​ഴു​വൻ അവ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​ണ്ടു. മഴ പെ​യ്യു​ന്നു. കാ​മു​കി കാ​മു​ക​നോ​ടു ദുഃ​ഖ​ത്തോ​ടെ പറ​യു​ന്നു. “ലേഡി ചാ​റ്റർ​ലി കയ​റി​വ​ന്ന കുതിര മഴ നന​യു​ന്ന​ല്ലോ” ഇതും ‘നയീ​വ്റ്റേ’യാണു. നമു​ക്കു പരി​ഹാ​സ​ജ​ന​ക​മെ​ങ്കി​ലും അവൾ​ക്കു സത്യം.

ഈ സത്യം പല​പ്പോ​ഴും സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളിൽ വരും. അപ്പോൾ അനു​വാ​ച​കൻ അതിൽ ചി​രി​ക്കാ​തെ കോൾ​റി​ജ്ജ് പറഞ്ഞ അവി​ശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ താൽ​ക്കാ​ലിക നി​രോ​ധ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ രസാ​നു​ഭൂ​തി​യി​ലെ​ത്തും. ഇതു സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നി​ല്ല ശ്രീ. പെ​രു​മ്പ​ട​വം ശ്രീ​ധ​രൻ കേസരി വാർ​ഷി​ക​പ്പ​തി​പ്പി​ലെ​ഴു​തിയ ‘കു​ന്നു​ക​ളിൽ മഴ പെ​യ്യു​മ്പോൾ’ എന്ന കഥയിൽ. ശല്യ​ക്കാ​ര​നായ യാ​ച​ക​നു പണം കൊ​ടു​ത്തു പാ​രു​ഷ്യ​മാർ​ന്ന മാ​ന​സിക നി​ല​യു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്നു കഥ പറ​യു​ന്ന ആളിനു. അയാൾ ഒന്നും കൊ​ടു​ക്കാ​തെ​യാ​യി ആ ഉപ​ദ്ര​വ​ക്കാ​ര​നു. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ ആ “ഭി​ക്ഷാം​ദേ​ഹി​ക്കാ​രൻ” മരി​ക്കു​ന്നു. മരി​ച്ചെ​ന്നു അറി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ അയാൾ​ക്കു ദുഃഖം. പി​ന്നീ​ടു വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തിയ വേ​റൊ​രു യാ​ച​ക​നു അയാൾ ഉള്ള​തെ​ല്ലാം വാ​രി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. മാ​ത്ര​മ​ല്ല, തു​ടർ​ന്നു വരാൻ നിർ​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്നു. ആ നിർ​ദ്ദേ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു നയി​ക്ക​ത്ത​ക്ക​വി​ധ​ത്തിൽ കഥ​യു​ടെ മറ്റു​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല ശ്രീ​ധ​രൻ. അതി​നാൽ കഥ​യു​ള​വാ​ക്കേ​ണ്ട വി​ശ്വാ​സം ഈ നിർ​ദ്ദേ​ശം ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ശ്രീ​ധ​ര​ന്റെ ഈ രചന പരാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

അച്ഛ​നും അമ്മ​യും മകൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്നു. അവൾ​ക്കു അഞ്ചു വയ​സ്സാ​കു​മ്പോൾ​ത്തൊ​ട്ടു സ്വർ​ണ്ണം വാ​ങ്ങി സം​ഭ​രി​ക്കു​ന്നു. പെ​ണ്ണി​നു വി​വാ​ഹ​പ്രാ​യ​മാ​കു​മ്പോൾ തന്ത നെ​ട്ടോ​ട്ട​മോ​ടി വരനെ കണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴ​ത്തെ ഏതു വി​വാ​ഹ​ത്തി​നും കു​റ​ഞ്ഞ​തു പത്തു​ല​ക്ഷം രൂപ ചെലവു വരും (കു​റ​ഞ്ഞ തു​ക​യാ​ണേ ഇതു്). അതു സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ ചെ​ല​വാ​ക്കി മകളെ വി​വാ​ഹം കഴി​പ്പി​ച്ചു അയ​യ്ക്കു​ന്നു. വർഷം തോറും അവൾ പ്ര​സ​വി​ക്കാൻ വരു​മ്പോൾ ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു രൂപ ചെ​ല​വാ​ക്കു​ന്നു. അവൾ ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു താ​മ​സി​ക്കു​മ്പോൾ അയാൾ വേ​ണ്ടാ​ത്തവ പോലും വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു വരു​ന്നു വീ​ട്ടിൽ. അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ മക​നു​വേ​ണ്ടി ഒന്നും സമ്പാ​ദി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അവനെ പഠി​പ്പി​ക്കു​മാ​യി​രി​ക്കും. ജയി​ച്ചാൽ ‘എവി​ടെ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും പോയി ജോലി ഉണ്ടാ​ക്കെ​ടാ’ എന്നു് സ്നേ​ഹ​ശൂ​ന്യ​മാ​യി അച്ഛൻ പറ​യു​ന്നു.

സ്ത്രീ​ക്കു ബസ്സിൽ കയ​റി​യാൽ അവൾ​ക്കു മാ​ത്ര​മി​രി​ക്കാൻ സർ​ക്കാർ സീ​റ്റ് റി​സർ​വ് ചെ​യ്യു​ന്നു. ആ സ്പെ​ഷൽ സീ​റ്റു​ക​ളിൽ സ്ത്രീ​കൾ ഇരു​ന്നു​ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടു പി​ന്നീ​ടും സ്ത്രീ​കൾ നി​ല്ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു കണ്ടാൽ പു​രു​ഷ​ന്മാർ ചാ​ടി​യെ​ഴു​ന്നേ​റ്റു സ്വ​ന്തം സീ​റ്റു് ഓഫർ ചെ​യ്യു​ന്നു. തീ​വ​ണ്ടി​യാ​പ്പീ​സ്, ബസ് സ്റ്റേ​ഷൻ, സി​നി​മാ​ശാല ഇവി​ടെ​യെ​ല്ലാം നെ​ടു​നീ​ള​ത്തിൽ പു​രു​ഷ​ന്മാർ ക്യു ആയി നി​ല്ക്കു​മ്പോൾ ഒരു സെ​ക്കൻ​ഡു​കൊ​ണ്ടു റ്റി​ക്ക​റ്റു് വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു സ്ത്രീ​കൾ പോകും. ജവു​ളി​ക്ക​ട​യി​ലും ലേ​ഡീ​സ് സ്റ്റോ​റി​ലും കയ​റു​ന്ന പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ കട​യു​ട​മ​സ്ഥൻ പു​ച്ഛി​ച്ചി​ട്ടു സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു വേ​ണ്ട​തു എടു​ത്തു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു നി​ര​ത്തും. ഓട്ടോ​റി​ക്ഷ​യ്ക്കു വേ​ണ്ടി പു​രു​ഷൻ കൈ​കാ​ണി​ക്കു​മ്പോൾ ദൂ​രെ​നി​ന്നു ഒരു​ത്തി കൈ വീ​ശി​യാൽ ഡ്രൈ​വർ അവ​ളു​ടെ അടു​ത്തേ വാഹനം നി​റു​ത്തു. കൊ​ല​പാ​ത​കം ചെയ്ത പു​രു​ഷൻ സു​ന്ദ​രി​യായ ഭാ​ര്യ​യു​മാ​യി റോഡിൽ നട​ന്നാൽ പൊ​ലി​സു പോലും കൊ​ല​പാ​തി​ക​യെ കാ​ണു​ക​യി​ല്ല. അവളെ നോ​ക്കു​ക​യേ​യു​ള്ളു (ഈ. വി. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള യോടു കട​പ്പാ​ടു ഈ നേ​ര​മ്പോ​ക്കി​നു്). ഗൃ​ഹ​ത്തി​ലെ​ത്തു​ന്ന അന്യൻ ഗൃ​ഹ​നാ​യ​ക​നെ​യും ഗൃ​ഹ​നാ​യി​ക​യെ​യും ഒരു​മി​ച്ചു കണ്ടാൽ സകല ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ളും ചോ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു അവ​ളോ​ടു് ആയി​രി​ക്കും. ഭർ​ത്താ​വെ​ന്ന തടിയൻ ‘മി​ഴു​ങ്ങ​സ്യ’ എന്ന മട്ടിൽ നി​ല്ക്കും. പു​രു​ഷ​ന്മാ​രെ ആക്ഷേ​പി​ച്ചു് സ്ത്രീ​ക​ളെ​ഴു​തു​ന്ന കഥ​ക​ളും മറ്റും ആകർ​ഷ​ക​മാ​യി അച്ച​ടി​ക്കു​ന്ന​തു പു​രു​ഷ​ന്മാർ തന്നെ​യാ​ണു. ഇത്ര​യും മതി; ഇനി​യും എഴു​താ​മെ​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. സത്യ​മി​തൊ​ക്കെ​യാ​യി​ട്ടും സ്ത്രീ​സ​മ​ത്വ​വാ​ദം സ്ത്രീ​സ​മ​ത്വ​വാ​ദം എന്നേ കേൾ​ക്കാ​നു​ള്ളു. പു​രു​ഷ​ന്മാർ പു​രു​ഷ​സ​മ​ത്വ​വാ​ദ​വു​മാ​യി ഇറ​ങ്ങേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. “സർ​വ​രാ​ജ്യ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രേ സം​ഘ​ടി​ക്കു​വിൻ. നി​ങ്ങൾ​ക്കു നഷ്ട​പ്പെ​ടാൻ സ്ത്രീ​കൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കൈയിൽ ഇടു​ന്ന ചങ്ങ​ല​ക​ളേ​യു​ള്ളു.”

വി​ദ്യാ​ല​യ​ങ്ങൾ ദേ​ശ​സ്നേ​ഹം പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും വർ​ത്ത​മാ​ന​പ്പ​ത്ര​ങ്ങൾ അതു (ദേ​ശ​സ്നേ​ഹം) ക്ഷോ​ഭ​ത്തി​ന്റെ തല​ത്തി​ലേ​ക്കു ഉയർ​ത്തു​ന്നു​വെ​ന്നും രാ​ഷ്ട്ര​വ്യ​വ​ഹാര മണ്ഡ​ല​ത്തി​ലെ നേ​താ​ക്ക​ന്മാർ തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പിൽ ജയി​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി ആ ക്ഷോ​ഭ​ത്തെ ചൂഷണം ചെ​യ്യു​ന്നു​വെ​ന്നും ബർ​ട്രൻ​ഡ് റസ്സൽ ഒരി​ക്കൽ പറ​ഞ്ഞു. അതേ​സ​മ​യം ജനത ആത്മ​ഹ​ത്യ​യി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങു​ക​യാ​ണെ​ന്നു ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാൻ ആ മഹാ​നായ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​കൻ മറ​ന്നി​ല്ല. ഇതു ശരി​യ​ല്ലേ? ഇന്ത്യ​യും പാ​കി​സ്ഥാ​നും ഇറാ​നും ഇറാ​ക്കു​മൊ​ക്കെ രോ​ഗാർ​ത്ത​മെ​ന്ന അവ​സ്ഥ​യി​ലേ​ക്കു ദേ​ശ​സ്നേ​ഹ​ത്തെ ഉയർ​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു വരി​ക​യ​ല്ലേ? ദേ​ശ​സ്നേ​ഹം പോലെ തന്നെ​യാ​ണു് സ്വ​കീ​യ​സാ​ഹി​ത്യ സ്നേ​ഹ​വും. അതിനെ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ തന്നെ ജ്വ​ലി​പ്പി​ച്ചു വി​ടു​ന്നു. ക്ഷോ​ഭ​മാ​ണു് ആ ജ്വാ​ലാ​ക​ലാ​പ​ദർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ ഫലം. പരി​ണിത പ്ര​ജ്ഞ​നും സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നും ഉത്കൃ​ഷ്ട പു​രു​ഷ​നു​മായ ശ്രീ. കെ. കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണൻ മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ലും:

“മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ എഴു​ത്തു​കാർ ലോ​ക​ത്തി​ലെ ഏതു് സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ​യും ഏറ്റ​വും മി​ക​ച്ച എഴു​ത്തു​കാ​രോ​ടൊ​പ്പം സമ​ശീർ​ഷ​രും ഉന്ന​ത​സ്ഥാ​നീ​യ​രു​മാ​ണു്. മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ സാ​ഹി​ത്യ​കൃ​തി​കൾ മറ്റേ​തു് ലോ​ക​സാ​ഹി​ത്യ കൃ​തി​ക​ളോ​ടും കി​ട​പി​ടി​ക്കാൻ തക്ക മേ​ന്മ​യു​ള്ള​വ​യാ​ണു്. അവ എണ്ണ​ത്തിൽ കു​റ​വാ​ണെ​ങ്കി​ലും നമ്മു​ടെ വി​മർ​ശ​ക​രിൽ വലി​യൊ​രു ഭാഗം അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും. ഈയൊരു സത്യം നാം വേ​ണ്ട​ത്ര അം​ഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല എന്ന​താ​ണു് കഷ്ടം. മു​റ്റ​ത്തെ മു​ല്ല​യ്ക്കു് മണ​മി​ല്ല എന്ന​തു് അന്വർ​ത്ഥ​മാ​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യിൽ നാം പടി​ഞ്ഞാ​റു് നോ​ക്കി​കൾ മാ​ത്ര​മാ​യി​ത്തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. മല​യാ​ള​ത്തെ മറ​ക്കാൻ വേ​ണ്ടി​യാ​വി​ല്ല ഇങ്ങ​നെ നി​ര​ന്ത​ര​മാ​യി നമു​ക്കു് മി​ക​ച്ച സാ​ഹി​ത്യ​മി​ല്ല എന്ന മു​റ​വി​ളി ഉയ​രു​ന്ന​തു്. പക്ഷേ പരോ​ക്ഷ​മാ​യി അതി​ന്റെ ഫലം അങ്ങി​നെ​യാ​വു​ന്നു. നമ്മു​ടെ ഭാ​ഷ​യു​ടെ സൂ​ക്ഷ്മ​മായ ശൈ​ലി​ക​ളും പ്ര​യോ​ഗ​ങ്ങ​ളും സ്ഥി​തി​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ളും വി​വർ​ത്ത​ന​ങ്ങൾ​ക്കു് വഴ​ങ്ങാൻ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ള്ള​താ​യി​രി​ക്കാം. പക്ഷേ, നമ്മു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ ഇക​ഴ്ത്ത​ത്ത​ക്ക സ്ഥി​തി​യി​ലേ​ക്കു് അതിനെ എത്തി​ക്കു​ന്ന​തു് മലർ​ന്നു് കി​ട​ന്നു് തു​പ്പു​ന്ന​തി​നു് സമ​മാ​ണ​ല്ലൊ” (‘മല​യാ​ളം മറ​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ?’—ചില്ല മാസിക).

മഹാ​ഭാ​ര​തം, രാ​മാ​യ​ണം, ഇലി​യ​ഡ്, ഒഡിസി, ഡിവൈൻ കോമഡി ഇവ​യാ​ണു വി​ശ്വ​സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ മഹ​ത്ത​മ​ങ്ങ​ളായ കൃ​തി​കൾ. പ്ര​തി​പാ​ദ്യ​വി​ഷ​യ​ത്തി​ന്റെ ഉജ്ജ്വ​ലത. സത്യ​ത്തി​ന്റെ ഔന്ന​ത്യം. രൂ​പ​ശി​ല്പ​ത്തി​ന്റെ സൗ​ന്ദ​ര്യാ​തി​രേ​കം ഇവ​യാ​ണു് ഈ കൃ​തി​ക​ളെ മഹ​നീ​യ​ങ്ങ​ളാ​ക്കു​ന്ന​തു. അല്ലെ​ങ്കിൽ മഹ​ത്ത​മ​ങ്ങ​ളാ​ക്കു​ന്ന​തു. ഏതു വി​മർ​ശ​ന​ത്തി​ന്റെ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ​ടി​ച്ചാ​ലും ഇവ​യ്ക്കു അല്പം പോലും ചാ​ഞ്ച​ല്യ​മു​ണ്ടാ​കു​ക​യി​ല്ല. അതി​നാ​ലാ​ണു് അവ ഇത്ര​യും ശതാ​ബ്ദ​ങ്ങ​ളാ​യി​ട്ടും ഹി​മാ​ലയ പർ​വ്വ​തം പോലെ സ്ഥാ​യി​ത്വ​മാർ​ന്നു നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു്. മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ ഇതു​പോ​ലെ ഒരു കൃ​തി​യു​മി​ല്ല. കണ്ണ​ശ്ശൻ, എഴു​ത്ത​ച്ഛൻ, ചമ്പു​കാ​ര​ന്മാർ. ആട്ട​ക്ക​ഥാ​കർ​ത്താ​ക്ക​ന്മാർ ഇവർ നമ്മു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യാ​സ്വാ​ദന തൽ​പ​ര​ത്വ​ത്തെ​യും സന്മാർ​ഗ്ഗി​കാ​ഭി​വാ​ഞ്ച്ഛ​യെ​യും തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​നാൽ ഉത്കൃ​ഷ്ട​ങ്ങ​ളായ കൃ​തി​ക​ളാ​ണു്. മഹാ​ക​വി​യ​ത്ര​യ​ത്തി​ലേ​ക്കു വന്നാൽ സൗ​ന്ദ​ര്യ​സൃ​ഷ്ടി​യിൽ അവർ വിജയം വരി​ച്ചു​വെ​ന്നു കാണാം. പക്ഷേ ഷെ​ല്ലി, കീ​റ്റ​സ്, ബൈറൺ, വേ​ഡ്സ്വർ​ത്തു് ഇവർ സൃ​ഷ്ടി​ച്ച മഹാ​സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ ശതാം​ശം പോലും അവർ​ക്കു സൃ​ഷ്ടി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. നോവൽ സാ​ഹി​ത്യ​ത്തിൽ സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള മലയാള സാ​ഹി​ത്യ​ത്തെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം മാ​ത്ര​മേ സു​പ്ര​ധാ​ന​നാ​യി​ട്ടു​ള്ളു. ടോൾ​സ്റ്റോ​യി​യു​ടെ ‘വാർ ആൻഡ് പീസി’നോ ദസ്തെ​വ്സ്കി​യു​ടെ ‘ബ്ര​ദേ​ഴ്സ് കാ​ര​മാ​സോ​വി’നോ ഉള്ള വൈ​പു​ല്യ​മോ ഔജ്ജ്വ​ല്ല ്യമോ സി. വി. യുടെ കൃ​തി​കൾ​ക്കി​ല്ല. ചന്തു​മേ​നോ​ന്റെ നോ​വ​ലു​കൾ പാ​രാ​യണ യോ​ഗ്യ​ങ്ങ​ളായ ഇട​ത്ത​രം കൃ​തി​കൾ മാ​ത്ര​മാ​ണു്.

സാ​ഹി​ത്യ​കൃ​തി​യു​ടെ അകർ​തൃക സ്വഭാവമാണു-​impersonal character ആണു അതിനു മഹ​നീ​യത നല്കു​ന്ന​തെ​ന്നു റ്റി. എസ്. എല്യ​റ്റ് പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്. രാ​ജ​ഭ​ക്തി​യു​ടെ ചെറിയ വൃ​ത്ത​ത്തിൽ കി​ട​ന്നു കറ​ങ്ങു​ന്ന സി. വി. രാ​മൻ​പി​ള്ള​യു​ടെ കൃ​തി​കൾ​ക്കു ഈ സവി​ശേ​ഷ​ത​യി​ല്ല. അതി​നാ​ലാ​ണു രണ്ടു​വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള മൂ​ല്യ​നിർ​ണ്ണ​യം അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​ക​ളെ​സ്സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു. മഹാ​നായ കലാ​കാ​രൻ എന്നു തി​രു​വി​താം​കൂ​റു​കാ​രും രാ​ജ​ഭ​ക്തി സ്ത്രോ​ത്ര​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളായ ആഖ്യാ​യി​ക​ക​ളു​ടെ കർ​ത്താ​വെ​ന്നു വട​ക്കോ​ട്ടു​ള്ള​വ​രും (മു​ണ്ട​ശ്ശേ​രി ഇതിൽ ഉൾ​പ്പെ​ടും) സി. വി. യെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു കാ​ര​ണ​മി​താ​ണു. ഈ രണ്ടു ചി​ന്താ​ഗ​തി​ക​ളും തമ്മിൽ എപ്പോ​ഴു​മി​ട​യു​ന്നു. എന്നാൽ ടോൾ​സ്റ്റോ​യി. ദസ്തെ​യ്വ്സ്കി. റ്റോ​മ​സു് മാൻ ഇവ​രു​ടെ നോ​വ​ലു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​യു​മ്പോൾ ഈ ദ്വ​ന്ദ്വ​സ്വ​ഭാ​വം ഒരു നി​രൂ​പ​ക​ന്റെ​യും മു​ന്നി​ലെ​ത്തു​ന്നി​ല്ല.

തകഴി, കേ​ശ​വ​ദേ​വ്, ബഷീർ, ഉറൂബ് ഇവ​രു​ടെ നോ​വ​ലു​കൾ പാ​രാ​യണ യോ​ഗ്യ​ങ്ങ​ളാ​ണു. കാ​ല​യ​ള​വി​ന്റെ—സമൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ—പരി​മി​തി​കൾ അവ​യ്ക്കും പരി​മി​തി​കൾ നല്കു​ന്നു.

‘മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ എഴു​ത്തു​കാർ ലോ​ക​ത്തി​ലെ ഏതു സാ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ലെ​യും ഏറ്റ​വും മി​ക​ച്ച എഴു​ത്തു​കാർ​ക്കും’ സദൃ​ശ​രാ​ണെ​ന്നു് കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണ​ന്റെ പ്ര​സ്താ​വ​ത്തിൽ വാ​ശി​യു​ടെ ചൂ​ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും സത്യ​ത്തി​ന്റെ വെ​ളി​ച്ച​മി​ല്ല. മാർ​കേ​സി​ന്റെ ‘One Hundred Years of Solitude’. റോ ആബാ​സ്തോ​സി​ന്റെ ‘I the Supreme’. ഹെർ​മാൻ ബ്രോ​ഹി​ന്റെ ‘Sleep-​ walkers’. കാ​സാൻ​ദ്സാ​ക്കീ​സി​ന്റെ ‘Christ recrucified’ ഇവ​യു​ടെ ഏഴ​യ​ല​ത്തു വരു​ന്ന ഒരു നോ​വ​ലും നമു​ക്കി​ല്ല. എന്തി​നു പടി​ഞ്ഞാ​റൻ ദേ​ശ​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​ന്നു? ‘ആരോ​ഗ്യ​നി​കേ​തന’ത്തെ സമീ​പി​ക്കാൻ യോ​ഗ്യ​ത​യു​ള്ള ഒരു നോ​വ​ലെ​ങ്കി​ലും നമു​ക്കു​ണ്ടോ? “ഞാ​നൊ​ന്നു ചോ​ദി​ക്ക​ട്ടെ സാദരം”. കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണൻ താ​നീ​സാ​ക്കി​യു​ടെ എല്ലാ നോ​വ​ലു​ക​ളും വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട​ല്ലോ. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കൃ​തി​കൾ​ക്കു സദൃ​ശ്യ​ങ്ങ​ളാ​യി ഇവിടെ നോ​വ​ലു​ക​ളു​ണ്ടോ?

നമ്മു​ടെ നാ​ട​ക​സാ​ഹി​ത്യം തു​ച്ഛ​മാ​ണു. മേരി കെറലി യുടെ ‘ബറാ​ബ​സി’ന്റെ അനു​ക​ര​ണ​മായ ‘കാൽ​വ​രി​യി​ലെ കല്പ​പാ​ദ​പം (കൈ​നി​ക്കര പദ്ഭ​നാ​ഭ​പി​ള്ള) റ്റാ​ഗോ​റി​ന്റെ The King of the Dark Chamber-​ന്റെ അനു​ക​ര​ണ​മായ ‘മോ​ഹ​വും മു​ക്തി​യും’ (കൈ​നി​ക്കര കു​മാ​ര​പി​ള്ള—തന്റെ നാടകം അനു​ക​ര​ണ​മാ​ണെ​ന്നു കു​മാ​ര​പി​ള്ള തന്നെ എന്നോ​ടു നേ​രി​ട്ടു പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ടു്). എൻ. കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള​യു​ടെ വെറും ക്രാ​ഫ്റ്റു​ക​ളായ കുറെ നാ​ട​ക​ങ്ങൾ. തോ​പ്പിൽ ഭാ​സി​യു​ടെ mere spectacle എന്നു നെ​ഹ്റു വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ച ചില നാ​ട​ക​ങ്ങൾ. ഷൊർഷ് കൈ​സ​റി​ന്റെ ‘Coral’, Gas’ ഈ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ സം​ക്ഷി​പ്ത​രൂ​പ​മായ ‘സമ​ത്വ​വാ​ദി’ (പു​ളി​മാന പര​മേ​ശ്വ​രൻ​പി​ള്ള) ഇവയേ നമു​ക്കു​ള്ളൂ.

കേ​ര​ളീ​യർ​ക്കു സാ​മു​വൽ ബക്കി​റ്റ്, യെ​ന​സ്കോ, വാ​റ്റ്സ്റ്റാ​ഫ് ഹാവൽ, പേ​റ്റർ ഹൻ​റ്റ്കെ ഇവ​രൊ​ക്കെ​യു​ണ്ടോ? അല്പ​മായ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ​യും ക്ഷു​ദ്ര​മായ ധി​ക്ഷ​ണാ​ശ​ക്തി​യു​ടെ​യും ചെറിയ വൃ​ത്ത​ത്തി​ന​ക​ത്തു സസുഖം വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന നമ്മു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​സൃ​ഷ്ടി​ക​ളെ നോ​ക്കി കു​ഞ്ഞി​കൃ​ഷ്ണൻ അഹോ​രൂ​പം! അഹോ​സ്വ​രം! എന്നു ഉദ്ഘോ​ഷി​ക്കു​ന്നു.