അമേ​രി​ക്ക​യി​ലെ ജെ​യിം​സ് ബൊൾ​ഡ്വിൻ (James Baldwin, 1924–1987) നോ​വ​ലി​സ്റ്റും നാ​ട​ക​കർ​ത്താ​വു​മാ​ണു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ‘Giovanni’s Room’ എന്ന നോ​വ​ലിൽ പ്ര​ധാന കഥാ​പാ​ത്രം ഭാ​ര്യ​യോ​ടു​ള്ള വെ​റു​പ്പു് ഇങ്ങ​നെ​യാ​ണു് വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന​തു്. അവൾ അയാൾ​ക്കു് ആഹാരം വി​ള​മ്പാൻ ചരി​യു​മ്പോൾ മു​ല​യു​ടെ അറ്റം അയാ​ളു​ടെ കൈ​ത്ത​ണ്ടിൽ മൃ​ദു​ല​മാ​യി സ്പർ​ശി​ക്കു​ന്നു. അതോടെ അയാ​ളു​ടെ മാം​സ​പേ​ശി​കൾ പിൻ​വ​ലി​യു​ന്നു. അവ​ളു​ടെ അടി​യു​ടു​പ്പു​കൾ കു​ളി​മു​റി​യിൽ ഉണ​ങ്ങാൻ ഇട്ട​തു കണ്ട​പ്പോ​ഴും അയാൾ​ക്കു ജു​ഗു​പ്സ. അവൾ നഗ്ന​യാ​യി നട​ക്കു​ന്ന​തു് അയാൾ ചി​ല​പ്പോൾ കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതു കാ​ണു​മ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അയാ​ളു​ടെ വി​ചാ​രം ആ ശരീരം ഉറ​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ, കാ​ഠി​ന്യ​മാർ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ എന്നാ​യി​രി​ക്കും. അവ​ളു​ടെ മുലകൾ അയാളെ ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തി. അവ​ളു​മാ​യി ചേ​രു​മ്പോൾ അയാൾ​ക്കു തോ​ന്ന​ലു​ണ്ടാ​കും ജീ​വ​നോ​ടെ താൻ അവളിൽ നി​ന്നു വേർ​പെ​ട്ടു പോ​രു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു്. ഒരി​ക്കൽ അയാളെ ആഹ്ലാ​ദി​പ്പി​ച്ച​തൊ​ക്കെ ഇന്നു വെ​റു​പ്പു് ഉണ്ടാ​ക്കു​ന്നു.

പു​രു​ഷ​ന്റെ അഭി​ലാ​ഷ​ത്തെ ഉദ്ദീ​പി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​ണു് സ്ത്രീ​യു​ടെ ശരീരം. വി​ശേ​ഷി​ച്ചും അവ​ളു​ടെ നഗ്നത. അതു​പോ​ലും അയാൾ​ക്കു് അറ​പ്പും വെ​റു​പ്പും ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ഇതു ഏറി​യ​കൂ​റും ദാ​മ്പ​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ അതി​പ​രി​ച​യം കൊ​ണ്ടു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​താ​ണു്. എന്നാൽ ഇന്ന​ത്തെ ഭാര്യ അന്ന​ത്തെ കാ​മു​കി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോ​ഴോ? കാ​മോ​ത്സു​ക​ത​യു​ടെ ഉട​ലെ​ടു​ത്ത രൂ​പ​മാ​യി അയാൾ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​കും. അപ്പോൾ അയാൾ​ക്കു ഒരു​ദ്ദേ​ശ്യ​മേ​യു​ള്ളു.

“The final aim of eroticism is fusion, all barriers gone, but its first stirrings are characterised by the presence of a desirable object” (Georges Bataille, Eroticism, Penguin Books, Pages 129, 130). എത്ര വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണു് അഭി​ലാ​ഷം ഉള​വാ​ക്കു​ന്ന തരുണി മടു​പ്പു് ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​ളാ​യി മാ​റു​ന്ന​തു് ! ‘ഒന്നും പ്ര​തി​ഫ​ലം വേ​ണ്ടെ​നി​ക്കാ മഞ്ജൂ​മ​ന്ദ​സ്മി​തം കണ്ടു കൺ​കു​ളിർ​ത്താൽ മതി’ എന്നു് കവി​യും ‘ഈ ലോ​ക​ത്തു വച്ചു ഏറ്റ​വും മനോ​ഹ​ര​മാ​യ​തു് സ്ത്രീ​യു​ടെ ചി​രി​യാ​ണു്’ എന്നു് ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ സങ്തേ​ഗ്സ്യൂ​പേ​രീ യും (Saint-​Exupery, 1900–1944) പറ​ഞ്ഞ​തു് തീർ​ച്ച​യാ​യും ഭാ​ര്യ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​വി​ല്ല. ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യായ കാ​മു​കി​യു​ടെ ചി​രി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു തന്നെ​യാ​ണു്. ഈ മഞ്ജു​മ​ന്ദ​സ്മി​ത​ത്തി​ന്റെ മഹാ​ദ്ഭു​ത​മാ​ണു് ലിയോ നർദോ ദ വീൻചീ യുടെ (Leonardo da Vinci, 1452–1519) ‘മോന ലീസ്സ’ (Mona Lisa) എന്ന ചി​ത്ര​ത്തി​ലു​ള്ള​തു്. മോന ലീ​സ്സാ എന്ന പേ​രി​നു പക​ര​മാ​യി ‘ലാ ജോ​കൊൻദ’ (La Gioconda) എന്നും ആ ചി​ത്ര​ത്തി​നു പേ​രു​ണ്ടു്.

ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ ചി​ത്ര​കാ​ര​നും വാ​സ്തു​ശി​ല്പ വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നും കലാ​ച​രി​ത്ര​കാ​ര​നു​മാ​യി​രു​ന്ന ജോർജോ വാ​സ്സാ​റീ യുടെ (Giorgio Vasari, 1511–1574) ‘Lives of the Artists’ എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ ഒന്നാം ഭാഗം ഞാൻ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. അതിൽ ഈ ചി​ത്ര​ത്തെ വാ​സ്സാ​റീ പ്ര​ശം​സി​ക്കു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ലും: “The eyes had their natural lustre and moistness, and around them were the lashes and all those rosy and pearly tinty that demand the greatest delicacy of execution… The mouth, jointed to the flesh—tints of the face by the red of the lips, appeared to be living flesh rather than paint. On looking closely at the pit of her throat one could swear that the pulses were beating… while he was painting Mona Lisa. Who was a very beautiful woman, he employed singers and musicians or jesters to keep her full of merriment and so chase away the melancholy that painters usually give to portraits. As a result, in this painting of Leonardo’s there was a smile so pleasing that it seemed divine rather than human” (Lives of Artists, Giorgio Vasari, Vol I, Penguin, pp. 266, 267).

ദവീൻ​ചീ മരി​ക്കു​മ്പോൾ വാ​സ്സാ​റീ​ക്കു് എട്ടു വയ​സ്സു്, അതി​നാൽ ചി​ത്ര​ത്തി​ന്റെ നവീനത നഷ്ട​പ്പെ​ടാ​തെ​ത​ന്നെ വാ​സ്സാ​റീ അതു കണ്ടു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഈ വർ​ണ്ണ​ന​യ്ക്കു് അക്കാ​ര​ണ​ത്താൽ വി​ശ്വാ​സ്യ​ത​യേ​റും. ലൗ​കി​ക​ത്വ​മു​ള്ള എന്നാൽ ദുർ​ജ്ഞേ​യ​മായ മന്ദ​സ്മി​ത​മാ​ണു് മോന ലീ​സ്സ​യു​ടേ​തു്. അത്ര​ക​ണ്ടു സു​ന്ദ​രി​യ​ല്ല അവൾ.

പക്ഷേ, ആ മന്ദ​സ്മി​ത​മു​ണ്ട​ല്ലോ അതു് അന്യാ​ദൃ​ശ​മാ​ണു്, നി​രു​പ​മ​മാ​ണു്. ദ വീൻ​ചീ​യു​ടെ കാ​ല​ത്തു ജീ​വി​ച്ച വാ​സ്സാ​റി മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഇരു​പ​താം ശതാ​ബ്ദ​ത്തി​ലെ പ്ര​മുഖ ചരി​ത്ര​കാ​ര​നും തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​നു​മായ വിൽ ഡ്യൂ​റ​ന്റ് (Will Durant, 1885–1981) പോലും ഹർ​ഷാ​തി​രേ​ക​ത്തോ​ടെ എഴു​തു​ന്നു: What is she smiling at? The efforts of the musicians to entertain her? The leisurely diligence of an artist who paints her through a Thousand days and never makes an end? Or is it not just Mona Lisa smiling but all women, saying to all men: ‘poor impassioned lovers! A nature blindly commanding continuance burns your nerves with an absurd hunger for our flesh, softens your brains with a quite unreasonable idealization of our charms, lifts you to lyrics that subside with consummation-​and all that you may be precipitated into parentage!’

വിൽ ഡ്യൂ​റ​ന്റ് 1981-ൽ തൊ​ണ്ണൂ​റ്റി ആറാ​മ​ത്തെ വയ​സ്സിൽ മരി​ച്ചു. ഭാര്യ നേ​ര​ത്തെ മരി​ച്ച​തു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അറി​യി​ക്കാ​തെ വച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ, റ്റെ​ലി​വി​ഷ​നിൽ നി​ന്നോ മറ്റോ അതു ഗ്ര​ഹി​ച്ച​യു​ട​നെ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഹൃദയം നി​ശ്ച​ല​മാ​യി. The story of civilization (11 ഭാ​ഗ​ങ്ങൾ) എന്ന അതി​മ​നോ​ഹ​ര​മായ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​സാ​ധ​ന​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി രാ​ഷ്ട്രാ​ന്ത​രീയ പ്ര​ശ​സ്തി നേടിയ ഡ്യൂ​റ​ന്റി​ന്റെ അവ​സാ​ന​ത്തെ പു​സ്ത​ക​മായ ‘Heroes of History’ എന്ന​തിൽ നി​ന്നാ​ണു് മു​ക​ളി​ലെ​ഴു​തിയ ഭാഗം ഞാൻ ഉദ്ധ​രി​ച്ച​തു്. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ചര​മ​ത്തി​നു ശേഷം ഇരു​പ​തു കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടാ​ണു് ഇപ്പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന്റെ കൈ​യെ​ഴു​ത്തു​പ്ര​തി കണ്ടു​കി​ട്ടി​യ​തു്. അതു് ന്യൂ​യോർ​ക്കി​ലെ Simon Schuster പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു (348 പു​റ​ങ്ങൾ, വില 27.50, ഇന്ത്യ​യി​ലെ വില 22.00, പ്ര​സാ​ധന വർഷം 2001). ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ന്റെ പ്ര​സാ​ധ​നം ഒരു major event ആയി നി​രൂ​പ​കർ പരി​ഗ​ണി​ക്കു​ന്നു.

രാ​ഷ്ട്ര​ത്തി​ന്റെ സമു​ന്ന​ത​മായ സാം​സ്കാ​രി​ക​നേ​ട്ടം ഭാ​ഷ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ വിൽ ഡ്യൂ​റ​ന്റി​ന്റെ The Story of Civilization ആ രീ​തി​യി​ലു​ള്ള നേ​ട്ട​മാ​ണു്. സു​ന്ദ​ര​മായ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഭാ​ഷ​യിൽ അദ്ദേ​ഹം ചരി​ത്ര​സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളെ​യും മഹാ​വ്യ​ക്തി​ക​ളെ​യും വർ​ണ്ണി​ക്കു​ന്നു. മൂ​ല്യ​നിർ​ണ്ണ​യ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ അതി​ശ​യി​ച്ച വേ​റൊ​രു ചരി​ത്ര​കാ​ര​നി​ല്ല. ദുർ​ഗ്ര​ഹ​മായ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​ക​ളെ ലളി​ത​മാ​യി, അസ​ങ്കീർ​ണ്ണ​മാ​യി ഡ്യൂ​റ​ന്റ് ആവി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന​തു് കാ​ണേ​ണ്ട കാ​ഴ്ച​യാ​ണു്. The Story of Civilization എന്ന ഗ്ര​ന്ഥ​പ​ര​മ്പ​ര​യു​ടെ ഈ സവി​ശേ​ഷ​ത​ക​ളെ​ല്ലാം ഈ ചെറിയ പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലു​മു​ണ്ടു്. ചെ​റു​തു സു​ന്ദ​ര​മെ​ന്നു് പറ​യു​ന്ന​തു് ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​നു ചേരും. വലു​തു് സു​ന്ദ​ര​മെ​ന്ന​തു് പതി​നൊ​ന്നു ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ The Story of Civilization എന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തി​നും ചേരും. മഹാ​ഗ്ര​ന്ഥ​വും മഹ​ദ്ഗ്ര​ന്ഥ​വു​മാ​ണ​തു്. (മഹാ ഗ്ര​ന്ഥം = വലിയ ഗ്ര​ന്ഥം; മഹ​ദ്ഗ്ര​ന്ഥം = മഹാ​ന്റെ ഗ്ര​ന്ഥം).

What is civilization എന്ന അദ്ധ്യാ​യ​ത്തോ​ടെ പു​സ്ത​കം തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. പ്രാ​ചീന കാ​ല​യ​ള​വു​തൊ​ട്ടു് നവീ​ന​യു​ഗ​ത്തി​ന്റെ ഉദ​യം​വ​രെ​യു​ള്ള സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ചരി​ത്രം. ഈ ചരി​ത്ര പ്ര​തി​പാ​ദ​ന​ത്തിൽ കുങ് ചീയൂ (K’ung Ch’iu, കൻ​ഫ്യൂ​ഷെ​സ് Confucius എന്നു് ലാ​റ്റിൻ രൂപം BC 551–479), ബു​ദ്ധൻ, പെ​രി​ക്ലി​സ്, പ്ളേ​റ്റോ, അലി​ഗ്സാ​ണ്ടർ, നീറോ, ഒറീ​ലി​യ​സ്, ക്രി​സ്തു, ദ വീൻചീ, ഷെ​യ്ക്സ്പി​യർ, ബേ​ക്കൺ ഇവർ തത്ത്വ​ചി​ന്ത​യു​ടെ​യും കല​യു​ടെ​യും പ്ര​കാ​ശം പ്ര​സ​രി​പ്പി​ച്ച് പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​രാ​കു​ന്നു. ഇവ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ ഇന്ദി​രാ ഗാ​ന്ധി​യു​മു​ണ്ടു്. പി​ര​മി​ഡു​കൾ, ഏതൻ​സി​ന്റെ സു​വർ​ണ്ണ​യു​ഗം, റോമൻ വി​പ്ല​വം, നവോ​ത്ഥാ​നം, റെ​ഫർ​മേ​ഷൻ ഇവ​യൊ​ക്കെ ഡ്യൂ​റ​ന്റ് ഉദാ​ത്ത​മായ രീ​തി​യിൽ പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു.

പല വ്യ​ക്തി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും നമു​ക്കു് അറി​യാൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത കാ​ര്യ​ങ്ങൾ ഡ്യൂ​റ​ന്റ് പറ​ഞ്ഞു തരു​ന്നു. സീസർ മു​ന്ന​റി​യി​പ്പു​കൾ വക​വ​യ്ക്കാ​തെ തീ​യ​റ്റ​റിൽ വന്നി​രു​ന്ന​പ്പോൾ കൊ​ല​പാ​ത​കി​കൾ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ​മേൽ ചാ​ടി​വീ​ണു. ബ്രൂ​ട്ട​സ് കഠാ​ര​യു​മാ​യി അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കു​ത്താൻ എത്തി​യ​പ്പോൾ സീസർ ഗ്രീ​ക്കിൽ ചോ​ദി​ച്ചു പോലും. “Kai Suteknon” “You too my child?” സീ​സ​റി​നു് ബ്രൂ​ട്ട​സി​ന്റെ അമ്മ​യു​മാ​യി ലൈം​ഗിക ബന്ധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നും ബ്രൂ​ട്ട​സ് തന്റെ മകൻ തന്നെ​യെ​ന്നു് സീസർ കരു​തി​യി​രു​ന്നെ​ന്നും ഡ്യൂ​റ​ന്റ് ഒരു ചരി​ത്ര​കാ​ര​ന്റെ പ്ര​സ്താ​വ​മെ​ടു​ത്തു കാ​ണി​ച്ചു് നമ്മ​ളെ ഗ്ര​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അച്ഛ​നാ​ണെ​ങ്കി​ലും രാ​ജ്യ​ദ്രോ​ഹി​യെ സഹി​ക്ക​രു​തു് ആരു​മെ​ന്നു ബ്രൂ​ട്ട​സ് ഒരു സു​ഹൃ​ത്തി​നു് എഴുതി അയ​ച്ചു​വെ​ന്നും ഡ്യൂ​റ​ന്റ് ആ രഹ​സ്യ​മായ പി​താ​പു​ത്ര​ബ​ന്ധ​ത്തി​നു് സ്ഥി​രീ​ക​ര​ണം നല്കു​ന്നു. ഇങ്ങ​നെ പലതും. രസ​പ്ര​ദ​മായ ഗ്ര​ന്ഥ​മാ​ണു് ഡ്യൂ​റ​ന്റി​ന്റെ Heroes of History.

ആർ​ക്ക​മീ​ഡീ​സ്സ് എന്ന ഗ്രീ​ക്ക് ഗണി​ത​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞൻ (Archimedes, BC 287–212) പറ​ഞ്ഞു: ‘ദൈർ​ഘ്യ​മു​ള്ള ഒരു ലീവർ, (ദൃ​ഢ​ദ​ണ്ഡൂ്) ശക്തി​യാർ​ന്ന ഒരു ഊന്നു​വ​ടി (Prop) ഇവ എനി​ക്കു തരൂ. ഞാ​നൊ​റ്റ​യ്ക്കു ലോ​ക​ത്തെ ചലി​പ്പി​ച്ചു തരാം.’ രണ്ടാ​യി​രം കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ കോൺ​റ​ഡ് എന്ന നോ​വ​ലി​സ്റ്റു് പറ​ഞ്ഞു: ‘ആർ​ക്ക​മീ​ഡീ​സ്സി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു്, അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ലീ​വ​റി​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് എന്നോ​ടു പറ​യ​രു​തു്. അദ്ദേ​ഹം ഗണി​ത​ശാ​സ്ത്ര​പ​ര​മായ ഭാ​വ​ന​യു​ള്ള, ശ്ര​ദ്ധ​യി​ല്ലാ​ത്ത ആളാ​യി​രു​ന്നു. ശരി​യായ വാ​ക്കു് എനി​ക്കു തരൂ. ഭാ​ഷ​ണ​വും എനി​ക്കു തരൂ. ഞാൻ ലോ​ക​ത്തെ മാ​റ്റി​ത്ത​രാം.’ വി. പി. മനോ​ഹ​രൻ എന്ന ആൾ വള​രെ​ക്കാ​ല​മാ​യി പറ​യു​ന്നു. ‘ഉത്കൃ​ഷ്ട​മായ ഒരു വാ​രി​ക​യു​ടെ രണ്ടു പു​റ​ങ്ങ​ളെ​ങ്കി​ലും എനി​ക്കു തരൂ. കഥ​യെ​ന്ന പേരിൽ അല​വ​ലാ​തി​ത്ത​ര​മെ​ഴു​തി ഞാൻ വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ ഛർ​ദ്ദി​പ്പി​ച്ചു തരാം’ എന്റെ അഭി​വ​ന്ദ്യ​സു​ഹൃ​ത്തും നല്ല ആളു​മായ സി​ദ്ധാർ​ത്ഥൻ പരു​ത്തി​ക്കാ​ടു് ഇതു കേ​ട്ടു​കേ​ട്ടു് ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലാ​തെ അദ്ദേ​ഹം എഡി​റ്റ് ചെ​യ്യു​ന്ന വാ​രി​ക​യു​ടെ മു​പ്പ​ത്തി​യൊ​ന്നും മു​പ്പ​ത്തി​ര​ണ്ടും പു​റ​ങ്ങൾ മനോ​ഹ​ര​നു് വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു. ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യു​ടെ ആ രണ്ടു പു​റ​ങ്ങ​ളും മലീ​മ​സ​മാ​ക്കി മനോ​ഹ​രൻ വി​രാ​ജി​ക്കു​ന്നു. ‘ശ്രീ കു​ട്ടി​ച്ചാ​ത്തൻ മാ​യാ​സാ​ഹി​ത്യ​പു​ര​സ്കാ​രം’ എന്നു് മനോ​ഹ​ര​ന്റെ രച​നാ​വി​ശേ​ഷ​ത്തി​ന്റെ പേരു്. ഇതു ചെ​റു​ക​ഥ​യാ​ണ​ത്രേ. ആണെ​ങ്കിൽ ഞാൻ മഹാ​ത്മ​ഗാ​ന്ധി​യാ​ണു് (പ്ര​ഫെ​സർ ഗു​പ്തൻ​നാ​യർ വേ​റൊ​രു കൃ​തി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു പറ​ഞ്ഞ​തി​നോ​ടു കട​പ്പാ​ടു്).

ചോ​ദ്യം: അരു​ന്ധ​തീ റോയി യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് എന്താ​ണു് നി​ങ്ങ​ളു​ടെ അഭി​പ്രാ​യം?

ഉത്ത​രം: സിം​ഹി​യാ​ണെ​ന്നു ഭാ​വി​ക്കു​ന്നു ശ്രീ​മ​തി. ഭാ​വി​ക്ക​ലി​നു് തക​രാ​റു​ണ്ടു്. സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മായ സ്ത്രീ​ത്വ​ത്തെ പു​റ​ന്ത​ള്ളി സിം​ഹി​യാ​ണെ​ന്നു ഭാ​വി​ച്ചാൽ കു​റെ​ക്കാ​ലം കഴി​യു​മ്പോൾ സിം​ഹി​യു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വം വരും. അരു​ന്ധ​തീ റോയി സൂ​ക്ഷി​ക്ക​ട്ടെ. സ്ത്രീ lioness ആകു​ന്ന​തു് എനി​ക്കി​ഷ്ട​മ​ല്ല.

ചോ​ദ്യം: അഭി​ന​യി​ക്കാൻ സാ​മർ​ത്ഥ്യ​മു​ള്ള​വർ സ്ത്രീ​ക​ളോ പു​രു​ഷ​ന്മാ​രോ?

ഉത്ത​രം: നി​ത്യ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലും ചല​ച്ചി​ത്ര​ത്തി​ലും അഭി​ന​യി​ക്കാൻ സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു പ്രാ​ഗ​ല്ഭ്യ​മേ​റും.

ചോ​ദ്യം: സെ​ക്സ് മാ​റു​ന്ന​തു് സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ല്ലോ സാറേ. എന്തു ചെ​യ്യ​ണം?

ഉത്ത​രം: സ്ത്രീ, പു​രു​ഷ​നാ​യി മാ​റു​ന്ന​തു് വല്ല​പ്പോ​ഴും സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​ത​ല്ലേ? അതു് സർ​വ്വ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​ണോ? എങ്കി​ലും സ്ത്രീ​കൾ​ക്കു അധി​കാ​ര​മു​ള്ള ജോലി കൊ​ടു​ത്താൽ അവ​രു​ടെ സെ​ക്സ് മാറും.

ചോ​ദ്യം: വള്ള​ത്തോ​ളി​ന്റെ കവി​ത​ക​ളി​ലെ പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​ത്വ​വും ജി. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പി​ന്റെ കവി​ത​ക​ളി​ലെ പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​ത്വ​വും താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്താ​മോ?

ഉത്ത​രം: വള്ള​ത്തോൾ പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​ത്വം കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മ്പോൾ അതു പ്ര​തി​രൂ​പാ​ത്മ​ക​ത്വ​മാ​ണെ​ന്നു് വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു തോ​ന്നു​ക​യി​ല്ല. ശങ്ക​ര​ക്കു​റു​പ്പു് അത​നു​ഷ്ഠി​ക്കു​മ്പോൾ കാ​വ്യ​ങ്ങ​ളിൽ പ്ര​തി​രൂ​പ​ങ്ങൾ പ്രാ​ധാ​ന്യ​മാർ​ജ്ജി​ക്കും. അതി​നാ​ലാ​ണു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ കാ​വ്യ​ങ്ങൾ പല​പ്പോ​ഴും കൃ​ത്രി​മ​ങ്ങ​ളാ​വു​ന്ന​തു്. ചൊ​ല്ക്കൊ​ണ്ട ‘ഇന്നു ഞാൻ നാളെ നീ’ എന്ന കാ​വ്യ​ത്തി​ലും കൃ​ത്രി​മ​ത്വം ഏറെ​യു​ണ്ടു്. വള്ള​ത്തോ​ളി​ന്റെ ‘മഗ്ദ​ല​ന​മ​റി​യം’ വാ​യി​ക്കൂ. ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തും കൃ​ത്രി​മ​ത്വ​മി​ല്ല.

ചോ​ദ്യം: നി​ങ്ങൾ ശകാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു സ്വീ​ക​രി​ച്ചു പുതിയ കവി​ക​ളും പുതിയ നി​രൂ​പ​ക​രും സാ​ഹി​ത്യ​മു​പേ​ക്ഷി​ച്ചാൽ അവ​രു​ടെ അവസ്ഥ പി​ന്നീ​ടെ​ന്താ​വും?

ഉത്ത​രം: സർ​ക്കാർ കോഴി വളർ​ത്ത​ലി​നു് പണം കടം കൊ​ടു​ക്കും. കോ​ഴി​ക്കൃ​ഷി നട​ത്ത​ട്ടെ അവർ. ദി​വ​സ​ന്തോ​റും മു​ട്ട​കൾ കി​ട്ടും. ആ മു​ട്ട​കൾ അവ​രു​ടെ രച​ന​ക​ളേ​ക്കാൾ പ്ര​യോ​ജ​നം ചെ​യ്യും.

ചോ​ദ്യം: വിനയം വേ​ണ്ട​ത​ല്ലേ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു്?

ഉത്ത​രം: വിനയം വേണം. പക്ഷേ, അതിരു കടന്ന വിനയം കള്ള​മാ​ണു്. ചി​ല​പ്പോൾ മാ​ന​സി​ക​രോ​ഗ​വും.

ചോ​ദ്യം: സു​ന്ദ​രി നി​ലാ​വിൽ നി​ന്നാൽ?

ഉത്ത​രം: അവ​ളു​ടെ സൗ​ന്ദ​ര്യം കൂടും. The night shows stars and women in a better light എന്നു് ഒരു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കവി പറ​ഞ്ഞി​ട്ടു​മു​ണ്ടു്.

ഭർ​ത്താ​വി​നാൽ നിർ​വ്യാ​ജ​മാ​യി സ്നേ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന സ്ത്രീ, മക്ക​ളാൽ സത്യ​സ​ന്ധ​മാ​യി സ്നേ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ബഹു​മാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന സ്ത്രീ ഒരി​ക്ക​ലും ഫെ​മി​നി​സ്റ്റാ​യി മാ​റു​കി​ല്ല. ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ‘സോഷൽ പൊ​സി​ഷൻ’ അധ​മ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലേ ഭാര്യ എന്നും വൈ​കി​ട്ടു് മീ​റ്റി​ങ്ങി​നു പോയി അർ​ദ്ധ​രാ​ത്രി വീ​ട്ടിൽ തി​രി​ച്ചെ​ത്താൻ ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ടൂ. കാ​മു​ക​ന്റെ പര​സ്ത്രീ​ഗ​മ​നം കണ്ടെ​ത്താ​ത്ത ഒരു കാ​മു​കി​യും അയാ​ളോ​ടു പി​ണ​ങ്ങു​ക​യി​ല്ല. അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ സദാ​ചാ​ര​തൽ​പ​ര​രാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം കാലം ഒരു പെൺ​കു​ട്ടി​യും കാ​മു​ക​നോ​ടു​കൂ​ടി ഒളി​ച്ചോ​ടു​കി​ല്ല. അദ്ധ്യാ​പ​ക​ന്റെ, അദ്ധ്യാ​പി​ക​യു​ടെ രച​ന​യി​ലെ വ്യാ​ക​ര​ണ​ത്തെ​റ്റു് പ്ര​ഗ​ല്ഭ​നായ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തു​വ​രെ അവർ അയാളെ വെ​റു​ക്കു​കി​ല്ല. കഥാ​ര​ച​ന​യു​ടെ പ്രാ​ഥ​മിക പാ​ഠ​ങ്ങൾ മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കിൽ സതീഷ് ബാബു പയ്യ​ന്നൂർ ‘മകൾ, മകൾ’ എന്ന കഥ എഴു​തു​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല (കഥ മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ). മകൾ ഒളി​ച്ചോ​ടു​ന്നു കാ​മു​ക​നോ​ടു​കൂ​ടി. അച്ഛ​ന​മ്മ​മാർ അതോടെ അവളെ മന​സ്സിൽ നി​ന്നു പോലും നി​ഷ്കാ​സ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു. വർ​ഷ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞു. ഒളി​ച്ചോ​ടിയ മകൾ അമ്മ​യെ റ്റെ​ലി​ഫോ​ണിൽ വി​ളി​ക്കു​ന്നു ആശു​പ​ത്രി​യിൽ നി​ന്നു്. അമ്മ അവിടെ ചെ​ല്ലു​മ്പോൾ മകൾ അവ​ളു​ടെ കു​ഞ്ഞു​മാ​യി ഇരി​ക്കു​ന്നു ബെ​ഞ്ചിൽ. ഭർ​ത്താ​വു് അവളെ ഉപേ​ക്ഷി​ച്ച​ത്രേ. മകൾ കു​ഞ്ഞി​നെ അമ്മ​യെ ഏല്പി​ച്ചി​ട്ടു് (അമ്മൂ​മ്മ​യെ ഏല്പി​ച്ചി​ട്ടു്) ആശു​പ​ത്രി​യിൽ നി​ന്നും പോ​കു​മ്പോൾ കഥ അവ​സാ​നി​ക്കു​ന്നു.

കഥ​യ്ക്കു് അതി​ന്റേ​തായ ലോ​ക​മു​ണ്ടെ​ന്നു ഞാൻ സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നു. അതി​നു് അതി​ന്റേ​തായ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളും നി​യ​മ​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടു്. നമ്മൾ ജീ​വി​ക്കു​ന്ന ലോ​ക​ത്തി​ന്റെ വി​ശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു്, നി​യ​മ​ങ്ങ​ളിൽ നി​ന്നു് അതു വി​ഭി​ന്ന​മാ​ണു്. അതും സമ്മ​തി​ച്ചു. എങ്കി​ലും വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് വി​ശ്വാ​സ​മു​ണ്ടാ​കേ​ണ്ടേ? പ്ളോ​ട്ടി​നു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു്, കഥ​യു​ടെ പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് ഷോ​ക്കു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു വേ​ണ്ടി​യാ​ണു് സതീഷ് ബാബു കു​ഞ്ഞി​നെ അതി​ന്റെ അമ്മൂ​മ്മ​യെ ഏല്പി​ച്ചി​ട്ടു് നട​ന്ന​ക​ലു​ന്ന താൽ​കാ​ലിക വി​ധ​വ​യെ ചി​ത്രീ​ക​രി​ച്ച​തെ​ന്നു് ഏതൊരു സഹൃ​ദ​യ​നും പറയും. കഥ പറ​ഞ്ഞു പോ​കു​മ്പോൾ ആഖ്യാ​ന​വും അനു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളും തമ്മി​ലു​ള്ള ദൂരം കു​റ​ഞ്ഞു കു​റ​ഞ്ഞു വര​ണ​മെ​ന്നു് നി​രൂ​പ​കർ പറ​യു​ന്നു. ഇവിടെ ദൂരം കു​റ​യു​ന്നി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് സ്വ​ന്തം കു​ഞ്ഞി​നെ അമ്മ​യു​ടെ കൈയിൽ ഏല്പി​ച്ചി​ട്ടു് അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​യാ​കു​ന്ന ആ യു​വ​തി​യെ സഹ​താ​പ​ത്തോ​ടെ നോ​ക്കു​ന്നി​ല്ല സഹൃ​ദ​യൻ. ‘നീ അച്ഛ​ന​മ്മ​മാ​രെ അപ​മാ​നി​ച്ച​വ​ള​ല്ലേ, പോടീ പോ’ എന്നാ​ണു് ഓരോ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​ന്റെ​യും തോ​ന്നൽ. കഥ​യു​ടെ പര്യ​വ​സാ​ന​ത്തിൽ ട്വി​സ്റ്റോ ഷോ​ക്കോ ഉണ്ടാ​ക്കി​യാൽ കല​യാ​വു​ക​യി​ല്ല. സതീഷ് ബാബു പയ്യ​ന്നൂർ ഇതു മന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യെ​ങ്കിൽ!

തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തു് വഞ്ചി​യൂർ എന്ന സ്ഥ​ല​ത്താ​ണു് കോ​ട​തി​കൾ പ്ര​വർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന കെ​ട്ടി​ടം. അതു് ഒരു​കാ​ല​ത്തു് ശ്രീ​മൂ​ല​വി​ലാ​സം ഹൈ​സ്കൂ​ളാ​യി​രു​ന്നു. സ്കൂൾ കെ​ട്ടി​ടം നിർ​മ്മി​ക്കാൻ അന്ന​ത്തെ സർ​ക്കാർ തീ​രു​മാ​നി​ച്ച​പ്പോൾ ആളു​കൾ​ക്കു് വലിയ സന്തോ​ഷ​മാ​യി. വയ​ലാ​യി​രു​ന്നു കെ​ട്ടിട നിർ​മ്മാ​ണ​ത്തി​നു തി​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത സ്ഥലം. നിർ​മ്മി​തി തു​ട​ങ്ങി. അപ്പോൾ ചീഫ് എഞ്ചി​നീ​യർ ഒരു ദിവസം ദി​വാ​നോ​ടു് പറ​ഞ്ഞു. സ്ഥലം വയ​ലാ​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് കെ​ട്ടി​ടം ഉറ​യ്ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു്. ദിവാൻ അതു​കേ​ട്ടു് കല്പി​ച്ചു “അവി​ടെ​ത്ത​ന്നെ പ്ലാൻ അനു​സ​രി​ച്ചു​ള്ള കെ​ട്ടി​ടം നിർ​മ്മി​ക്ക​ണം. അതു മൂ​ന്നു മാ​സ​ത്തി​ന​കം തീർ​ന്നി​രി​ക്കു​ക​യും വേണം.” ചീഫ് എഞ്ചി​നീ​യർ ആ കല്പന കേ​ട്ടു പേ​ടി​ച്ചി​രി​ക്ക​ണം. കെ​ട്ടി​ടം തീർ​ന്നു. ഇന്നു് അതു് തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ നല്ല കെ​ട്ടി​ട​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നാ​ണു്. സർ​ക്കാ​രു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​നായ പി​താ​വി​നു സ്ഥലം മാ​റ്റം വന്ന​പ്പോൾ വട​ക്കൻ തി​രു​വി​താം​കൂ​റിൽ പഠി​ച്ചി​രു​ന്ന ഞാൻ ശ്രീ​മൂ​ല​വി​ലാ​സം ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളി​ലേ​യ്ക്കു ട്രാൻ​സ്ഫർ സേർ​ട്ടി​ഫി​ക്ക​റ്റു് വാ​ങ്ങി ഇവടെ വന്നു ചേരാൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. ഹെ​ഡ്മാ​സ്റ്റർ രാമൻ നമ്പീ​ശൻ എന്ന മഹാ​വ്യ​ക്തി. അദ്ദേ​ഹം അച്ഛ​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞു: “നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മകനെ ഇവിടെ ചേർ​ക്കാൻ ഒക്കു​കി​ല്ല. നാലു ഡി​വി​ഷ​നി​ലും ഒഴി​വി​ല്ല. അതു​കൊ​ണ്ടു് ചാല ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്കൂ​ളിൽ ചേർ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു് ഞാൻ റ്റി.സി.യിൽ എഴു​തി​ത്ത​രാം”. ഞാനതു കേ​ട്ടു കണ്ണീ​രൊ​ഴു​ക്കി. മനോ​ഹ​ര​മായ ആ കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ ഇരു​ന്നു പഠി​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ ആഗ്ര​ഹം. എന്റെ കണ്ണീ​രു കണ്ടു് നമ്പീ​ശൻ സാറു് ചോ​ദി​ച്ചു “എന്തെ​ടാ ഇവി​ട​ത്തെ കണ്ണാ​ടി ജന്ന​ലു​ക​ളും മറ്റും നി​ന​ക്കു വീ​ട്ടിൽ കൊ​ണ്ടു​വ​യ്ക്ക​ണോ. എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും പഠി​ച്ചാൽ​പ്പോ​രേ?” ഗത്യ​ന്ത​ര​മി​ല്ലാ​തെ ഞാൻ ചാ​ല​യി​ലെ വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തിൽ ചേർ​ന്നു. നമ്പീ​ശൻ സാ​റി​ന്റെ അഭി​പ്രാ​യം ശരി​യ​ല്ലെ​ന്നു് അന്നേ എനി​ക്കു തോ​ന്നി. ഓല മേഞ്ഞ ഷെ​ഡ്ഡിൽ കാലു പോയ ബെ​ഞ്ചി​ലി​രു​ന്നു പഠി​ച്ചാൽ ആ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം ശരി​യാ​വു​ക​യി​ല്ല. കണ്ണാ​ടി​യി​ട്ട ജന്ന​ലു​ക​ളും കണ്ണാ​ടി​യി​ട്ട വാ​തി​ലു​ക​ളും ഉള്ള സൗ​ധ​സ​ദൃ​ശ​മായ വി​ദ്യാ​ല​യ​ത്തിൽ ഇരു​ന്നു പഠി​ച്ചാൽ ഫസ്റ്റു് ക്ലാ​സു് കി​ട്ടും. ഷെ​ഡ്ഡി​ലാ​ണു് ഇരു​ന്നു പഠി​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ വി​ദ്യാർ​ത്ഥി തോ​റ്റു പോകും പരീ​ക്ഷ​യിൽ.

ഇതു രച​ന​ക​ളു​ടെ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലും ശരി​യാ​ണു്. ഒ.വി. വി​ജ​യ​ന്റെ കഥ പൈ​ങ്കി​ളി വാ​രി​ക​യി​ലാ​ണു് വരു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ ആ കഥ​യ്ക്കു ഉത്കൃ​ഷ്ടത നശി​ച്ചു​പോ​കും. പേ​രു​കേ​ട്ട ജേ​ണ​ലിൽ പൈ​ങ്കി​ളി​ക്കഥ അച്ച​ടി​ച്ചു വന്നാൽ ആ ജേ​ണ​ലി​ന്റെ ഉത്കൃ​ഷ്ട​സ്വ​ഭാ​വ​ത്തി​നു് ന്യൂ​നത വരും. തു​ട​ങ്ങിയ കാലം തൊ​ട്ടു The Little Magazine എന്ന മാ​സി​ക​യ്ക്കു് പ്ര​ചാ​ര​മു​ണ്ടു്. അതു് നല്ല പ്ര​സാ​ധ​ന​മാ​ണെ​ന്നു് കരു​ത​പ്പെ​ടു​ന്നു. അതി​ന്റെ മേ​ന്മ​യെ ഇല്ലാ​താ​ക്കു​ന്നു സുലേഖ സന്യാ​ലി ന്റെ ‘The Sunnysis of Sundarpur’ എന്ന ചെ​റു​കഥ. ബം​ഗാ​ളി ചെ​റു​ക​ഥ​യു​ടെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണ​തു്. All Political stories are proverbially bad stories എന്ന ചൊ​ല്ലി​നെ സാർ​ത്ഥ​ക​മാ​ക്കു​ന്നു ഈ രചന. സർ​ക്കാ​രി​നോ​ടു് എതിർ​ത്തു് ഒരു​ത്തൻ ജയി​ലിൽ പോ​കു​ന്നു. കാലം കഴി​ഞ്ഞു് അയാൾ സ്വ​ന്തം വീ​ട്ടിൽ തി​രി​ച്ചെ​ത്തു​ന്നു. അയാ​ളു​ടെ ഭാ​ര്യ​ക്കു അമി​ത​മായ ആഹ്ലാ​ദം. അവരും ആ പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു വസി​ക്കു​ന്ന​വ​രും കു​ടി​വെ​ള്ളം പോലും കി​ട്ടാ​തെ കഷ്ട​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണു്. മന്ത്രി ആ സ്ഥലം കാണാൻ എത്തു​ന്നു. മന്ത്രി​യെ എതിർ​ത്ത​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തിൽ അയാ​ളു​മു​ണ്ടു്. മറ്റു പല​രു​ടെ​യും കൂ​ട്ട​ത്തിൽ അയാ​ളെ​യും അറ​സ്റ്റു് ചെ​യ്തു വാനിൽ കയ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്നു പൊ​ലീ​സു്. അതു​ക​ണ്ടു ഭാര്യ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു മണ്ണിൽ കി​ട​ന്നു​രു​ളു​ന്ന. ഈ പഴ​ഞ്ചൻ വിഷയം പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്ന, എട്ട​ടി​ച്ചേ​ര​യ്ക്കൊ​പ്പം ദീർ​ഘ​ത​യു​ള്ള കഥ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ച​ല്ലോ ഒരു നല്ല ജേ​ണ​ലിൽ. അന്ത​സ്സു​കെ​ട്ട പ്ര​വൃ​ത്തി​യെ​ന്ന​ല്ലാ​തെ എന്തു പറയാൻ? ചിലർ ലക്ഷ​ക്ക​ണ​ക്കി​നു് പണം ചെ​ല​വാ​ക്കി അതി​സു​ന്ദ​ര​മായ സൗധം വച്ചു​തീ​രു​മ്പോൾ ഒന്നു​കിൽ ഭി​ത്തി​യിൽ വി​ട​വു്. അല്ലെ​ങ്കിൽ അസ്തി​വാ​രം തകർ​ന്നു സൗധം താ​ഴോ​ട്ടു പോരും. അങ്ങ​നെ ചരി​ഞ്ഞ സൗധം വളരെ വർ​ഷ​ങ്ങൾ നി​ല്ക്കും. വി​ട​വോ​ടു കൂടി, ചരി​ഞ്ഞ ഈ മാസിക നി​ല്ക്കു​ന്ന​തു ഞാൻ കാ​ണു​ന്നു.

1. സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു കയറാൻ പടി​ക​ളു​ണ്ടു്. ആ പടികൾ കയ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ എ ൻ.വി. കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ ചോ​ദി​ച്ചു. “എത്ര പടി​ക​ളു​ണ്ടു്?” സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ മറു​പ​ടി നല്കി. എൻ.വി. കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു. “എന്തേ പതി​നെ​ട്ടു പടി​ക​ളാ​ക്കാ​ത്ത​തു?” ആധ്യാ​ത്മി​ക​ത്വ​ത്തെ സൂ​ചി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ആ ചോ​ദ്യം എന്നെ രസി​പ്പി​ച്ചു പി​ന്നീ​ടു് ഞാൻ ആ സംഭവം ഈ കോ​ള​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ എഴുതി. വെ​റു​തെ എഴു​തി​യാൽ പോ​ര​ല്ലോ. ചില പൊ​ടി​പ്പും തൊ​ങ്ങ​ലു​മൊ​ക്കെ വേ​ണ്ടേ? അതി​നു​വേ​ണ്ടി സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ വീ​ട്ടി​ലേ​യ്ക്കു​ള്ള വഴി വർ​ണ്ണി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഭവ​ന​ത്തെ ശബ​രി​മല ക്ഷേ​ത്ര​മാ​യി സങ്ക​ല്പി​ച്ചു് കൃ​ഷ്ണ​വാ​രി​യർ ചോ​ദി​ച്ച​തി​നെ മന​സ്സിൽ വച്ചു് ഭവ​ന​ത്തി​ലേ​യ്ക്കു​ള്ള വഴി​യു​ടെ രണ്ടു വശ​ങ്ങ​ളി​ലും നി​ല്ക്കു​ന്ന വൃ​ക്ഷ​സ​മു​ഹ​ത്തെ കാ​ട്ടി​ലെ വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ളാ​യി​ക്ക​രു​തി കാനന പ്ര​തീ​തി​യു​ണ്ടാ​യി എനി​ക്കെ​ന്നും എഴുതി. പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യും പരോ​ക്ഷ​മാ​യു​മു​ള്ള സ്തു​തി​വ​ച​ന​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു അതു്. ഇതി​നു​ശേ​ഷം ഒരാ​ഴ്ച​യാ​യി​ല്ല. അതി​നു​മുൻ​പു് എനി​ക്കൊ​രു നോ​ട്ടീ​സു്. സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്റെ ഭവനം കാ​ന​ന​ത്തി​ലാ​ണെ​ന്നു് ഞാൻ എഴു​തി​യ​തു​കൊ​ണ്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ മകളെ വി​വാ​ഹം കഴി​ക്കാൻ സന്ന​ദ്ധ​നായ ഒരാൾ വി​വാ​ഹം വേ​ണ്ടെ​ന്നു വച്ചെ​ന്നും അതി​ന്റെ ഫല​മാ​യി മക​ളു​ടെ ഭാവി തകർ​ന്നെ​ന്നും നഷ്ട​പ​രി​ഹാ​ര​മാ​യി എത്ര​യോ ലക്ഷം രൂപ ഞാൻ കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും കാ​ണി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു നോ​ട്ടീ​സു്. കെ​യ്സു് കൊ​ടു​ത്താൽ എനി​ക്കു കോ​ട​തി​ച്ചെ​ല​വു് സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ തരേ​ണ്ട​താ​യി വരു​മെ​ന്നു് എനി​ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കി​ലും കോ​ട​തി​യിൽ കയ​റി​യി​റ​ങ്ങു​ന്ന പ്ര​യാ​സ​വും മറ്റും കരുതി ഞാൻ ഡി. സി. കി​ഴ​ക്കേ​മു​റി​യോ​ടു് ഇക്കാ​ര്യം പറ​ഞ്ഞു. അദ്ദേ​ഹം സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നോ​ടു പറ​ഞ്ഞ​തു കൊ​ണ്ടാ​വ​ണം പി​ന്നീ​ടു് ഒരാക്‍ഷ​നും ആ നോ​ട്ടീ​സി​ന്റെ പേരിൽ ഉണ്ടാ​യി​ല്ല.

2. കൊ​ട്ടാ​ര​ക്ക​ര​യ്ക്ക​ടു​ത്തു​ള്ള ഒരു സ്ഥ​ല​ത്തു് മീ​റ്റി​ങ്. ക േശ​വ​ദേ​വു് അധ്യ​ക്ഷൻ. പാലാ നാ​രാ​യ​ണൻ നാ​യ​രും ഞാനും പ്ര​ഭാ​ഷ​കർ. പാലാ നാ​രാ​യ​ണൻ നായർ പറ​ഞ്ഞ​തെ​ന്തോ കേ​ശ​വ​ദേ​വി​നു് ഇഷ്ട​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല. അദ്ദേ​ഹം ഉപ​സം​ഹാര പ്ര​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തിൽ പാലാ നാ​രാ​യ​ണൻ നായരെ അതിരു കട​ന്നു ഭർ​ത്സി​ച്ചു. ഞാ​നാ​യി​രു​ന്നു പാ​ലാ​യു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തെ​ങ്കിൽ മൈ​ക്ക് പി​ടി​ച്ചു വാ​ങ്ങി​ച്ചു ദേ​വി​നെ സഭ്യേ​ത​ര​മാ​യി ആക്ര​മി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു പദ​ങ്ങൾ​കൊ​ണ്ടു്. പാലാ നാ​രാ​യ​ണൻ നായർ പാവം; മാ​ന്യൻ. അദ്ദേ​ഹം കേ​ശ​വ​ദേ​വി​ന്റെ തെ​റി​വാ​ക്കു​കൾ കേ​ട്ടു പു​ള​ഞ്ഞു. കവി ഒരു കട​ലാ​സു് കഷണം എടു​ത്തു ‘തേ​ജോ​വ​ധം ചെ​യ്യ​രു​തു്’ എന്നെ​ഴു​തി പ്ര​സം​ഗം തകർ​ക്കു​ന്ന ദേ​വി​ന്റെ കൈയിൽ കൊ​ടു​ത്തു. അദ്ദേ​ഹം ആക്ര​മ​ണം നി​റു​ത്തി. പാലാ നാ​രാ​യ​ണൻ നായർ ചെ​യ്ത​തു് ശരി​യാ​യി​ല്ല. ഇട​യ്ക്കു കയറി അദ്ദേ​ഹം മറു​പ​ടി പറ​യേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു. തെ​റി​വാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ ഉട​മ​സ്ഥത കേ​ശ​വ​ദേ​വി​നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല​ല്ലോ ഉള്ള​തു്. ചിലർ അങ്ങ​നെ​യാ​ണു്. ‘എനി​ക്കെ​ന്തും അന്യ​രെ പറയാം’ എന്നു് വി​ചാ​രം. ഇക്കൂ​ട്ട​രെ വെ​റു​തേ വി​ടു​ന്ന​തു ശരി​യ​ല്ല. തെ​റി​ക്കു​ത്ത​രം മേൽ​ത്ത​രം പത്ത​ലാ​ണു്. അതു വേണ്ട സമ​യ​ത്തു് എടു​ക്ക​ണം. അടി കൊ​ടു​ക്ക​ണം. ഒരി​ക്ക​ല​തു കി​ട്ടി​യാൽ പി​ന്നെ മി​ണ്ടു​കി​ല്ല. ഇങ്ങോ​ട്ടു് ആക്ര​മി​ക്കു​ന്ന​വർ ഭീ​രു​ക്ക​ളാ​യി​രി​ക്കും. അങ്ങോ​ട്ടു് ആ രീ​തി​യിൽ വേണ്ട; ചെ​റു​താ​യി ഒന്നു കൊ​ടു​ത്താൽ മതി. മൗനം അവ​ലം​ബി​ച്ചു കൊ​ള്ളും. സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു് അല്പ​ത്വം കൂ​ടു​ത​ലാ​ണു്. ‘ചി​ത്തം ചലി​പ്പ​തി​നു ഹേതു മു​തിർ​ന്നു നി​ല്ക്കെ നെ​ഞ്ചിൽ കു​ലു​ക്ക​മെ​വ​നി​ല്ല​വ​നാ​ണു് ധീരൻ’ എന്നു് ഒരു തു​ണ്ടു കട​ലാ​സ്സിൽ എഴുതി പോ​ക്ക​റ്റിൽ ഇട്ടു​കൊ​ള്ള​ണം സാ​ഹി​ത്യ​കാ​രൻ. കൂ​ട​ക്കൂ​ടെ അതു എടു​ത്തു വാ​യി​ക്ക​ണം. ആ തത്ത്വ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു ജീ​വി​ക്കു​ക​യും വേണം.

കട​പ്പു​റ​ത്തെ പഞ്ചാ​ര​മ​ണ​ലി​ലൂ​ടെ നട​ക്കു​ന്ന സു​ന്ദ​രി​യു​ടെ കാ​ല്പാ​ടു​പോ​ലെ, സന്ധ്യ​ക​ഴി​ഞ്ഞ് തെ​ങ്ങോ​ല​ത്തു​മ്പിൽ തൂ​ങ്ങി​നി​ല്ക്കു​ന്ന ഒറ്റ നക്ഷ​ത്രം​പോ​ലെ, പ്ര​ഭാ​ത​ത്തിൽ ജാ​ല​ക​പ്പ​ഴു​തി​ലൂ​ടെ കട​ന്നു​വ​രു​ന്ന സൂ​ര്യ​ര​ശ്മി​യെ​പ്പോ​ലെ എന്നെ ആഹ്ലാ​ദി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

എന്ന വരികൾ.