ലോ​ക​മെ​മ്പാ​ടും പു​ക​ഴാർ​ന്ന ബ്ര​സി​ലി​യൻ നോ​വ​ലെ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​ണു് പൗലൂ കോ​എ​ല്യൂ (Paulo Coelho, ബ്. 1947) 1988-ൽ “The Alchemist ” (രസാ​യ​ന​വി​ദ്യ അറി​യു​ന്ന​വൻ) എന്ന നോവൽ പ്ര​സി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തോ​ടെ​യാ​ണു് അദ്ദേ​ഹം മഹാ​യ​ശ​സ്ക​നാ​യ​തു്. സാ​ന്ത്യാ​ഗോ (Santiago) എന്ന ഇട​യ​പ്പ​യ്യൻ ലോ​ക​നി​ധി അന്വേ​ഷി​ച്ചു പോ​കു​ന്ന​തും ഈജി​പ്തി​ലെ മണൽ​ക്കാ​ട്ടിൽ ചെ​ല്ലു​ന്ന​തും അൽ​കെ​മി​സ്റ്റി​നെ കാ​ണു​ന്ന​തു​മൊ​ക്കെ​യാ​ണു് ഇതിലെ കഥ. ലാ​ക്ഷ​ണി​ക​സ്വ​ഭാ​വ​മു​ള്ള ഇക്ക​ഥ​യെ നോവൽ എന്നു വി​ളി​ക്കാൻ പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ടു്. എങ്കി​ലും മാ​ന്ത്രി​ക​ശ​ക്തി​ക്കു വി​ധേ​യ​രാ​കാ​തെ നമു​ക്കി​തു വാ​യി​ച്ചു തീർ​ക്കാൻ വയ്യ. ഇസ്രാ​യേ​ലി​ലെ ഒരു മുൻ​പ്ര​ധാ​ന​മ​ന്ത്രി​ക്കു് കോ​എ​ല്യു​വി​ന്റെ നോവൽ വാ​യി​ക്കാ​തെ ഉറ​ക്കം വരി​ല്ല പോലും. ഈ ബ്ര​സി​ലി​യൻ എഴു​ത്തു​കാ​ര​ന്റെ ഏറ്റ​വും പുതിയ നോ​വ​ലാ​ണു് “The Devil and Miss Prym” എന്ന​തു് അമ്പ​ത്തി​യൊ​ന്നു് ഭാ​ഷ​ക​ളി​ലേ​ക്കു തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ട “The Alchemist” എന്ന കൃ​തി​യു​ടെ കർ​ത്താ​വി​ന്റെ നൂ​ത​ന​ര​ച​ന​യെ​ന്ന നി​ല​യിൽ ഞാ​നി​തു കൗ​തു​ക​പൂർ​വം വാ​യി​ച്ചു. നോ​വ​ലെ​ന്ന നി​ല​യി​ല​ല്ല, കെ​ട്ടു​കഥ (fable) എന്ന രീ​തി​യിൽ ഇതെ​നി​ക്കു് ആഹ്ലാ​ദ​ദാ​യ​ക​മാ​യി. ഈ കൃ​തി​യു​ടെ നി​രൂ​പ​ണ​ത്തി​ന​ല്ല ഞാൻ തു​നി​യു​ന്ന​തു്. അതിലെ ഒരു ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു വാ​യ​ന​ക്കാ​രെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പോ​കാ​നേ എനി​ക്കു് ഉദ്ദേ​ശ്യ​മു​ള്ളു.

ഇറ്റ​ലി​യി​ലെ ചി​ത്ര​കാ​ര​നും ശി​ല്പി​യും വാ​സ്തു​വി​ദ്യാ വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​നും എഞ്ചി​നീ​യ​റും ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നു​മായ ലേ​ഓ​നാർ​ദോ ദാ​വീ​ഞ്ചീ (Leonardo da Vinci, 1452–1519) മീ​ലാ​നി​ലെ ഒരു സന്ന്യാ​സി​മ​ഠ​ത്തിൽ “The Last Supper” എന്ന ചു​വർ​ചി​ത്രം എഴു​തു​ന്ന കാലം. അതു എഴു​തു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് ചി​ത്ര​കാ​ര​നു് യേ​ശു​വിൽ നന്മ​യും ജ്ര​ഡാ​സിൽ തി​ന്മ​യും ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ടി വന്നു. ശരി​യായ മാ​തൃ​ക​കൾ കി​ട്ടു​ന്ന​തു​വ​രെ ചി​ത്ര​ര​ചന ലേ​ഓ​നാർ​ദോ​ക്കു നി​റു​ത്തി​വ​യ്ക്കേ​ണ്ടി വന്നു. ഒരു ദിവസം പള്ളി​യി​ലെ ഗായക സം​ഘ​ത്തിൽ അദ്ദേ​ഹം ഒരു ബാ​ല​നെ​ക​ണ്ടു യേ​ശു​വി​ന്റെ ഛാ​യ​യോ​ടു​കൂ​ടി അദ്ദേ​ഹം അവനെ സ്റ്റു​ഡി​യോ​യിൽ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പോയി പല​ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള സ്കെ​ച്ചു​കൾ വര​ച്ചു. മൂ​ന്നു കൊ​ല്ലം കഴി​ഞ്ഞു ചി​ത്രം ഏതാ​ണ്ടു പൂർ​ണ്ണ​മാ​യി എങ്കി​ലും ജ്ര​ഡാ​സി​ന്റെ മാതൃക കണ്ടെ​ത്താൻ കഴി​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു് അതു സമാ​പ്ത​മാ​കാ​തെ തന്നെ​യി​രു​ന്നു. മഠ​ത്തി​ലെ അധി​കാ​രി​കൾ ചി​ത്ര​കാ​ര​നെ അല​ട്ടി. ഫല​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളായ അന്വേ​ഷ​ണ​ങ്ങൾ നട​ന്നു. ഒടു​വിൽ ഒരോ​ട​യിൽ കാ​ല​മെ​ത്തു​ന്ന​തി​നു മുൻപു പ്രാ​യ​ക്കൂ​ടു​തൽ തോ​ന്നി​ക്കു​ന്ന ഒരു യു​വാ​വു കീ​റി​പ്പ​റ​ഞ്ഞ വസ്ത്ര​ങ്ങ​ളോ​ടു​കൂ​ടി കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു് ചി​ത്ര​കാ​രൻ കണ്ടു. നി​റ​ച്ചു കു​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു ആ യു​വാ​വു്. സമയം ഇല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു സ്കെ​ച്ചു​കൾ വര​യ്ക്കാൻ അദ്ദേ​ഹം തു​നി​ഞ്ഞി​ല്ല. അവനെ അദ്ദേ​ഹം നേരേ മഠ​ത്തി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. അവ​ന്റെ മു​ഖ​ത്തിൽ പ്ര​തി​ഫ​ലി​ച്ച പാപം, അഹ​ങ്കാ​രം, ദു​ഷ്ടത ഇവ​യൊ​ക്കെ ചി​ത്ര​കാ​രൻ ചി​ത്ര​ത്തിൽ വര​ച്ചു പടം പൂർ​ണ്ണ​മാ​യ​പ്പോൾ മദ്യ​ത്തി​ന്റെ ലഹ​രി​യിൽ നി​ന്നു് മോചനം നേടിയ യു​വാ​വു് കണ്ണു് തു​റ​ന്നു പട​ത്തെ നോ​ക്കി. ഭയവും വി​ഷാ​ദ​വും കലർ​ന്ന ശബ്ദ​ത്തിൽ അയാൾ പറ​ഞ്ഞു “ഞാൻ മുൻ​പു് ഈ ചി​ത്രം കണ്ടി​ട്ടു​ണ്ടു്.” അദ്ഭു​ത​സ്ത​ബ്ധ​നായ ലേ​ഓ​നാർ​ദോ ചോ​ദി​ച്ചു. “എപ്പോൾ?” “മൂ​ന്നു വർഷം മുൻ​പു്. എനി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തെ​ല്ലാം നഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നു മുൻ​പു്. ഞാൻ പള്ളി​യി​ലെ ഗായക സം​ഘ​ത്തിൽ ചേർ​ന്നു പാ​ടി​യി​രു​ന്നു. എന്റെ ജീ​വി​തം മു​ഴു​വൻ സ്വ​പ്ന​ങ്ങൾ നി​റ​ഞ്ഞ​താ​യി​രു​ന്നു അക്കാ​ല​ത്തു്. ചി​ത്ര​കാ​രൻ എന്നോ​ടു് അപേ​ക്ഷി​ച്ചു യേ​ശു​വി​ന്റെ മാ​തൃ​ക​യാ​യി ചി​ത്രം വര​യ്ക്കാൻ നി​ന്നു കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു്” എന്നു മറു​പ​ടി നല്കി അവൻ. ഈ സംഭവ വി​വ​ര​ണം കേട്ട ഒരു പു​രോ​ഹി​തൻ പറ​ഞ്ഞു: “നന്മ​യ്ക്കും തി​ന്മ​യ്ക്കും ഒരേ മു​ഖ​മാ​ണു് എന്നു് ഇപ്പോൾ മന​സ്സി​ലാ​യോ? മനു​ഷ്യ​ന്റെ മുൻ​പി​ലു​ള്ള പാത കട​ന്നു പോ​കു​ന്ന​തി​നെ മാ​ത്രം ആശ്ര​യി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു നന്മ​തി​ന്മ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള അവ​ബോ​ധം.” തങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ങ്ങ​ളി​ലെ ഏതു ബി​ന്ദു​വിൽ വച്ചാ​ണു് മാ​ലാ​ഖ​യോ പി​ശാ​ചോ സ്പർ​ശ​നം നല്കി​യ​തു് എന്നു തങ്ങ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ഭക്ഷ​ണ​ശാ​ല​യിൽ ഇരു​ന്ന എല്ലാ ആളു​ക​ളും അവിടെ നി​ന്നു പോയി. ഈ അന്ധ​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ​യും പ്ര​കാ​ശ​ത്തി​ന്റെ​യും സം​ഘ​ട്ട​നം ചി​ത്രീ​ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു് പൗലൂ കോ​എ​ല്യൂ​വി​ന്റെ ഈ പുതിയ നോവൽ വാ​യി​ക്കു. ഹൃ​ദ​യ​സ​മ്പ​ന്നത നേടു.

The Devil and Miss Prym, Paulo Coelho, Translated by Amanda Hopkinson and Nick Caistor, Rs. 228/ 75, Harper Collins, 2001, pp. 201.)

കൊ​ല്ല​ത്തെ ശ്രീ​നാ​രാ​യണ കോ​ളേ​ജിൽ പഠി​ച്ചി​രു​ന്ന ഒര​ന​ന്ത​ര​വ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു തോ​പ്പിൽ ഭാ​സി​ക്കു്. ഞാൻ ആ കു​ട്ടി​യു​ടെ പടമേ കണ്ടി​ട്ടു​ള്ളു. സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്താൽ അനു​ഹൃ​ഹീത. രാ​ത്രി ആ കു​ട്ടി മേ​ശ​യ്ക്ക​രി​കിൽ ഇരു​ന്നു പഠി​ക്കു​മ്പോൾ നേ​ര​ത്തേ അവിടെ കയ​റി​ക്കി​ട​ന്ന പാ​മ്പു് ആ കു​ട്ടി​യു​ടെ കാലിൽ കടി​ച്ചു. ബന്ധു​ക്കൾ കു​ട്ടി​യെ അതി​വേ​ഗം വി​ദ​ഗ്ദ്ധ​ന്മാ​രെ കാ​ണി​ച്ചു. ചെ​യ്യാ​വു​ന്ന ചി​കി​ത്സ​കൾ എല്ലാം ചെ​യ്തു. പക്ഷേ, ആ കു​ട്ടി മരി​ച്ചു പോയി. എന്റെ ബന്ധു​വ​ല്ല മരി​ച്ച​തു്. ഞാൻ കണ്ടി​ട്ടു​മി​ല്ല. എങ്കി​ലും എനി​ക്കു മഹാ​ദുഃ​ഖം. പല ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ളും ദി​ന​ങ്ങൾ കഴി​യു​മ്പോൾ കു​റ​ഞ്ഞു പോ​കു​മ​ല്ലോ. എന്നാൽ നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​യായ, നി​ര​പ​രാ​ധ​യായ ഈ പെൺ​കു​ട്ടി​യു​ടെ മരണം ജനി​പ്പി​ച്ച ശോ​ക​ത്തി​നു് ഒരു കു​റ​വും വന്നി​ല്ല മാ​സ​ങ്ങൾ കഴി​ഞ്ഞി​ട്ടും. അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കെ ജന​യു​ഗം ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പി​ന്റെ ആദ്യ​ത്തെ പു​റ​ത്തു് ആ മര​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പു​തു​ശ്ശേ​രി രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ ഒരു “നാൽ​ക്കാ​ലി” അച്ച​ടി​ച്ചു വന്നു. അതു വാ​യി​ച്ച​തോ​ടു​കൂ​ടി എന്റെ വലിയ ദുഃ​ഖ​ത്തി​നു ശമ​ന​മു​ണ്ടാ​യി അത്ര​യ്ക്കു വി​രൂ​പ​മാ​യി​രു​ന്നു പു​തു​ശ്ശേ​രി രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ കവിത.

അടു​ത്ത കാ​ല​ത്തു് എന്റെ മന​സ്സി​നെ ഇള​ക്കി​മ​റി​ച്ച സം​ഭ​വ​മാ​ണു് അമേ​രി​ക്കൻ ജേ​ണ​ലി​സ്റ്റ് ഡാ​നി​യൽ പേളി ന്റെ കഴു​ത്തു മു​റി​ച്ചു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കൊ​ന്ന​തു്. രാ​ത്രി​യിൽ ഉറ​ങ്ങു​ന്ന ഞാൻ ഞെ​ട്ടി​യു​ണ​രും. അപ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ആ യു​വാ​വി​ന്റെ കഴു​ത്തി​ലൂ​ടെ കത്തി നീ​ങ്ങി​യ​തു് ചി​ത്ര​മെ​ന്ന പോലെ എന്റെ അക​ക്ക​ണ്ണു് കാണും ഞാൻ ലൈ​റ്റി​ന്റെ സ്വി​ച്ച് ഇടും. എഴു​ന്നേ​റ്റു് കട്ടി​ലിൽ ഇരി​ക്കും. ഡാ​നി​യൽ പേ​ളി​നെ ഓർ​മ്മി​ച്ചു കൊ​ണ്ടു് നേരം വെ​ളു​ക്കു​ന്ന​തു വരെ ഞാൻ അങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കും. എന്റെ ഈ മഹാ​ദുഃ​ഖ​ത്തി​ന്റെ തീ​ക്ഷ്ണത കു​റ​യ്ക്കു​ന്നു യൂ​സ​ഫ​ലി കേ​ച്ചേ​രി മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ എഴു​തിയ “ഡാ​നി​യൽ പേൾ” എന്ന കവിത.

കൊ​ല​പാ​ത​കം എന്ന സം​ഭ​വ​ത്തെ സാ​ക്ഷാ​ത്ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ അതിനു യോ​ജി​ച്ച വി​കാ​ര​മു​ണ്ടാ​കും. ആ സാ​ക്ഷാ​ത്കാ​രം ഇവി​ടെ​യി​ല്ല. അതി​നാൽ വി​കാ​ര​ര​ഹി​ത​ങ്ങ​ളായ കുറേ വരികൾ മാ​ത്ര​മേ യൂ​സ​ഫി​ലി​യിൽ നി​ന്നു​ണ്ടാ​കു​ന്നു​ള്ളു.

ഏതാ​നും വരി​ക​ളു​ള്ള കവി​ത​യിൽ എത്ര ഡാ​നി​യൽ പേൾ! പഞ്ചാ​ര​യു​ടെ മാ​ധു​ര്യം അറി​യ​ണ​മെ​ങ്കിൽ അതു നാ​ക്കി​ലി​ട്ടു നോ​ക്ക​ണം. അല്ലാ​തെ കട​ലാ​സ്സിൽ പഞ്ചാ​ര​യെ​ന്നു എഴുതി വച്ചി​ട്ടു് നക്കി​യാൽ​പ്പോ​രാ. ഡാ​നി​യൽ പേൾ, യൂ​സ​ഫ​ലി​യു​ടെ വരി​ക​ളിൽ വീ​ണ്ടും മരി​ക്കു​ന്നു. ശോ​ക​മാ​വി​ഷ്ക​രി​ക്കു​ന്ന കവി​ത​യിൽ ഉചി​ത​ജ്ഞ​ത​യി​ല്ലാ​തെ “കു​ങ്കുമ രശ്മി​യാ​ലെ​ന്തു സന്ദേ​ശ​മോ പങ്ക​ജ​ത്താ​ളിൽ കു​റി​ച്ചി​ട്ടു സൂര്യ നീ?” എന്ന അല​ങ്കാ​രം പ്ര​യോ​ഗി​ക്ക​ലു​ണ്ട​ല്ലോ യൂ​സ​ഫ​ലി​യു​ടെ ഇതു കവി​ത​യു​ടെ സാ​ക​ല്യാ​വ​സ്ഥ​യി​ലു​ള്ള വൈ​രു​പ്യ​ത്തെ കൂ​ട്ടു​ന്നു. പു​തു​ശ്ശേ​രി രാ​മ​ച​ന്ദ്ര​ന്റെ​യും യൂ​സ​ഫ​ലി കേ​ച്ചേ​രി​യു​ടെ​യും ഇമ്മ​തി​രി സേ​വ​ന​ങ്ങൾ നമു​ക്കു വേണം. നമു​ക്കു മഹാ​ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ടാ​കു​മ്പോൾ കലാ​വൈ​രൂ​പ്യ​ത്തി​ലൂ​ടെ അവർ നമ്മെ അതിൽ നി​ന്നു് കര​ക​യ​റ്റു​ന്ന​ല്ലോ.

ഞാൻ ഇൻ​ഡ്യൻ കോഫി ഹൗ​സി​ലി​രു​ന്നു കാ​പ്പി കു​ടി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എനി​ക്കു ഒട്ടും പരി​ച​യ​മി​ല്ലാ​ത്ത ഒരാൾ വന്നു് എന്റെ മേ​ശ​യ്ക്കു് അരി​കി​ലി​രു​ന്നു. വേറെ എത്ര​യോ കസേ​ര​ക​ളും മേ​ശ​ക​ളും ഒഴി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഇയാ​ളെ​ന്തി​നു് ഇവിടെ വന്നു് ഇരി​ക്കു​ന്നു എന്നു ഞാൻ എന്നോ​ടു തന്നെ ചോ​ദി​ച്ചു് നീരസം ഉള്ളി​ലൊ​തു​ക്കി. ഞാൻ ഒരു മേ​ശ​പ്പു​റ​ത്തു് കാ​പ്പി​യു​ള്ള കപ്പ് വച്ചു് ഇരി​ക്കു​മ്പോൾ അതി​ന്റെ (മേ​ശ​യു​ടെ) പകുതി ഭാഗം എന്റേ​താ​ണു്. ആ ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു പു​തു​താ​യി വന്ന​വൻ ബാഗ് തള്ളി വച്ചാൽ എനി​ക്കു വി​രോ​ധ​മു​ണ്ടാ​കും. അവിടെ അയാൾ വന്നി​രു​ന്ന​തേ തെ​റ്റു്. കൂ​ടാ​തെ തടി​ച്ച ബാ​ഗി​ന്റെ അറ്റം എനി​ക്കു് അധി​കാ​ര​മു​ള്ള ഭാ​ഗ​ത്തേ​ക്കു തള്ളി വയ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഞാൻ ദേ​ഷ്യം പു​റ​ത്തു കാ​ണി​ച്ചി​ല്ല. മേ​ശ​യു​ടെ പകുതി ഭാഗം എന്റേ​താ​ണെ​ന്ന വി​ചാ​ര​ത്തി​നു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷിൽ territorial imperative എന്നു പറയും. ഇതി​ന്റെ സ്വാ​ധീ​നത മറ്റു പല മണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളി​ലും കാണാം. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അധ്യാ​പ​കർ കീ​റ്റ്സി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും ബ്രൗ​ണി​ങ്ങി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും പറ​ഞ്ഞു​കൊ​ള്ള​ണം; അവർ വള്ള​ത്തോൾ​ക്ക​വി​ത​യെ നി​രൂ​പ​ണം ചെ​യ്യാൻ അർ​ഹ​ത​യു​ള്ള​വ​ര​ല്ല എന്നു മല​യാ​ളാ​ധ്യാ​പ​കർ കരു​തു​ന്നു. ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വർ മല​യാ​ള​ക​വിത എഴു​തി​യാൽ ആദ്യം പ്ര​തി​ഷേ​ധി​ക്കു​ന്ന​തു മല​യാ​ളാ​ധ്യാ​പ​ക​രാ​യി​രി​ക്കും. അതു​പോ​ലെ ഐ. എ. എസ്. ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ, ഐ. പി. എസ്. ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ കഥയോ കവി​ത​യോ എഴു​തി​യാൽ മല​യാ​ള​ത്തി​ലെ പ്രെ​ഫ​ഷ​നൽ സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു് ലേശം പോലും ഇഷ്ടം കാ​ണി​ല്ല. ഞാൻ പബ്ളി​ക് ലൈ​ബ്ര​റി​യിൽ അം​ഗ​മാ​യി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്തു് മൂ​ന്നും നാലും ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പു​സ്ത​ക​ങ്ങൾ എടു​ത്തു് നെ​ഞ്ചോ​ടു ചേർ​ത്തു​വ​ച്ചു് ബസ്സ്റ്റോ​പ്പി​ലേ​ക്കു നട​ക്കു​ന്ന​തു പതി​വാ​യി​രു​ന്നു. അതു​ക​ണ്ടു് സെ​ക്ര​ട്ടേ​റി​യ​റ്റി​നു മുൻ​പി​ലു​ള്ള കാൽ​ന​ട​പ്പാ​ത​യിൽ ‘വാ​നോ​ട്ടം’ നട​ത്താ​നാ​യി കൂ​ടി​നി​ല്ക്കു​ന്ന ചില ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പ്ര​ഫെ​സേ​ഴ്സ് ‘feeding instruction through the chest’ എന്നു പറ​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. പരീ​ക്ഷ ജയി​ച്ചാൽ റ്റെ​നി​സൺ വരെ അറി​യാം. അല്ലെ​ങ്കിൽ ഡി​ക്കിൻ​സ് വരെ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. Then the door is closed. ഇവ​ന്മാ​രാ​ണു് വാ​യ​ന​യിൽ കൗ​തു​ക​മു​ള്ള മല​യാ​ളാ​ധ്യാ​പ​ക​രെ ഹീ​ന​മാ​യി കളി​യാ​ക്കു​ന്ന​തു്.

ഞാൻ തി​രു​വ​ന​ന്ത​പു​ര​ത്തെ ചാല ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് ഹൈ​സ്ക്കൂ​ളിൽ പഠി​ച്ചി​രു​ന്നു. എന്റെ കണ​ക്കു​സ്സാർ സു​ന്ദ​ര​മ​യ്യർ. (പി​ല്ക്കാ​ല​ത്തു് D. E. O.) ഒരു ദിവസം ഇം​ഗ്ലീ​ഷ​ധ്യാ​പ​കൻ വരാ​തി​രു​ന്ന​പ്പോൾ സു​ന്ദ​ര​മ​യ്യർ​സ്സാർ ക്ലാ​സ്സി​ലെ​ത്തി, വേ​ഡ്സ് വർ​ത്തി​ന്റെ ‘Solitary Reaper’ എന്ന കവിത ഒന്നാ​ന്ത​ര​മാ​യി പഠി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു പോയി. വേ​റൊ​രു സന്ദർ​ഭ​ത്തിൽ സാറ് ഉള്ളൂ​രി​ന്റെ കവി​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് പ്രൗ​ഢ​മാ​യി പ്ര​സം​ഗി​ച്ചു. എനി​ക്കു് അത്ഭു​ത​മാ​യി. Pythagoras’ theorem ബഹു​കേ​മ​മാ​യി പഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന സാറ് ഉള്ളൂ​രി​ന്റെ ‘പിംഗള’യെ​ക്കു​റി​ച്ചു് അവ​ഗാ​ഹ​ത്തോ​ടെ സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യോ? വി​സ്മ​യ​ങ്ങ​ളിൽ വി​സ്മ​യം! ഞാൻ സാ​റി​നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു. ബഹു​മാ​നി​ച്ചു. ഒരു ദിവസം, ഞാൻ എഴു​തിയ ഒരു ചെ​റു​കഥ സാ​റി​നെ കാ​ണി​ച്ചു് അടു​ത്ത ദിവസം അഭി​പ്രാ​യം പറ​യാ​മെ​ന്നു് അറി​യി​ച്ചു് സാറതു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. അടു​ത്ത ദിവസം സാറ് എന്നെ തു​റി​ച്ചു​നോ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു് പറ​ഞ്ഞു: “Krishna, you are not an artist. You are only a fabricator.” എന്റെ ചോ​ദ്യം “Sir, may I know what fabrication is?” സാറ് പറ​ഞ്ഞു: “Fabrication is manufacture. It is untruthful composition. Your story is a manufacture. It is untruthful composition. Your story is a manufactured product from the many parts of the stories of Takazhi, Kesava Dev and S. K. Pottekkatt. The artist is a magician. You are not a magician.” ഞാൻ വല്ലാ​തെ ക്ഷീ​ണി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ടു് കഥ​യെ​ഴു​തി​യി​ട്ടി​ല്ല. മാ​തൃ​ഭൂ​മി ആഴ്ച​പ്പ​തി​പ്പിൽ ‘പറ​യാ​തെ പോ​യ​തു് എന്ന കഥ​യെ​ഴു​തിയ പ്ര​ഫു​ല്ല​ച​ന്ദ്രൻ, മൂ​ടാ​ടി​യെ ഞാൻ എം. കൃ​ഷ്ണൻ നായർ ആക്കു​ന്നു. ഞാൻ സു​ന്ദ​ര​മ​യ്യർ സാറും. എന്നി​ട്ടു് അദ്ദേ​ഹ​ത്തോ​ടു പറ​യു​ന്നു. “Mr. Praphulla Chandran, you are neither a fabricator nor an artist.” വെറും നിർ​മ്മി​തി (തട്ടി​ക്കൂ​ട്ടൽ) അല്ല പ്ര​ഫു​ല്ല ചന്ദ്രൻ നട​ത്തു​ന്ന​തു്. എന്നാൽ അദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ രച​ന​യ്ക്കു കല​യു​ടെ മാ​ന്ത്രി​ക​ത്വം ഇല്ല​താ​നും. ശാ​ന്തി ഒരു യു​വാ​വി​നു് ബെ​ല്ല​യെ പരി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ബെ​ല്ല​യും യു​വാ​വു​മ​ടു​ത്ത​പ്പോൾ ശാ​ന്തി​ക്കു അസൂയ. ബെല്ല, അപ്ര​ത്യ​ക്ഷ​യാ​കു​ന്നു. കഥയും തീ​രു​ന്നു. യു​ക്തി​ക്കു ചേർ​ന്ന ഘടന പ്ലോ​ട്ടി​നു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ടു് ഇതു ആശാരി മര​പ്പ​ല​ക​കൾ കൂ​ട്ടി​വ​ച്ചു് മര​യാ​ണി അടി​ച്ചു കയ​റ്റു​ന്ന പ്ര​തീ​തി ജനി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. പക്ഷേ, കല​യു​ടെ മാ​ത്രി​ക​ത്വ​മി​ല്ല. “And mark in every face I meet/Marks of weakness, marks of woe” എന്നു് കവി പറ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ഞാൻ കാ​ണു​ന്ന കഥ​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം ദൗർ​ബ്ബ​ല്യ​വും വി​ഷാ​ദ​വും.

കോ​ടാ​നു​കോ​ടി സൂ​ര്യ​ന്മാർ അന്ത​രീ​ക്ഷ​ത്തിൽ നി​ന്നു് രശ്മി​കൾ പ്ര​സ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. ബു​ദ്ധൻ, സോ​ക്ര​ട്ടീ​സ്, ക്രി​സ്തു, ഔപ​നി​ഷ​ദീയ ഗ്ര​ന്ഥ​ങ്ങൾ രചി​ച്ച മഹർ​ഷി​മാർ, ശങ്ക​രാ​ചാ​ര്യർ, രാ​മാ​നു​ജൻ, ഗാ​ന്ധി ഇവരിൽ ഓരോ വ്യ​ക്തി​യും സൂ​ര്യ​നാ​ണു്. ആ സൂ​ര്യ​ന്മാ​രിൽ നി​ന്നു് പു​റ​പ്പെ​ടു​ന്ന മയൂ​ഖ​ങ്ങൾ നമ്മ​ളു​ടെ കണ്ണു​കൾ തു​റ​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അന്ധ​ത്വ​മാ​ണു് നമു​ക്കു്. ഈ അന്ധ​ത്വം മാ​റ്റാ​ന​ല്ല നമ്മ​ടെ യത്നം. കത്തി​യെ​ടു​ത്തു് സഹോ​ദ​ര​ന്റെ കഴു​ത്തു മു​റി​ക്കു​ന്നു നമ്മൾ. ഒരു പത്ര​വും തു​റ​ന്നു നോ​ക്കാൻ വയ്യ. ഭീ​ക​ര​ങ്ങ​ളായ കൊ​ല​പാ​ത​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ വർ​ണ്ണ​ന​കൾ നമ്മ​ളെ ഞെ​ട്ടി​ക്കു​ന്നു. ആ ഞെ​ട്ട​ലോ​ടെ നമ്മു​ടെ മാ​ന​സി​ക​നില തക​രു​ന്നു. ആ ദിനം മു​ഴു​വൻ നമു​ക്കു ‘ഡി​പ്രെ​ഷൻ’.

ഞാൻ പ്ര​തി​ലോ​മ​കാ​രി​യാ​ണെ​ന്നു് പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട വാ​യ​ന​ക്കാർ കരു​ത​രു​തു്. നമ്മു​ടെ സമു​ന്നത സ്ത്രീ​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ശാ​ശ്വത പ്ര​തീ​ക​ങ്ങൾ സീ​ത​യും ദമ​യ​ന്തി​യും ശീ​ലാ​വ​തി​യു​മാ​ണു്. അവർ​ക്കെ​ന്താ​ണു് മഹ​നീ​യത? ചാ​രി​ത്ര്യ​ശാ​ലി​നി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നോ? സീത മറ്റൊ​രു പു​രു​ഷ​നെ കടാ​ക്ഷി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നോ? ദമ​യ​ന്തി നള​നോ​ടു​ള്ള ഭക്തി​കൊ​ണ്ടു് അയാ​ളു​മാ​യു​ള്ള പു​ന​സ്സ​മാ​ഗ​മം വരെ ചാ​രി​ത്ര്യം സം​ര​ക്ഷി​ച്ചെ​ന്നോ? ഇതി​ലൊ​ക്കെ ഇത്ര ഉത്കൃ​ഷ്ട​മാ​യി എന്തു​ണ്ടു്? രക്ത​ബ​ന്ധ​മി​ല്ലാ​ത്ത അന്യ​പു​രു​ഷ​നോ​ടു ഭക്തി​യു​ണ്ടാ​യാൽ, സ്നേ​ഹ​മു​ണ്ടാ​യാൽ അതി​ലെ​ന്താ​ണി​ത്ര കേ​മ​ത്തം? നേ​രേ​മ​റി​ച്ചാ​ണു് ആന്റി​ഗ​ണി. അവൾ ചോ​ര​യു​ടെ ബന്ധ​മു​ള്ള സഹോ​ദ​ര​ന്റെ മൃ​ത​ദേ​ഹ​ത്തിൽ രാ​ജാ​ജ്ഞ​യെ തൃണവൽ ഗണി​ച്ചു് മണ്ണു് വാ​രി​യി​ട്ടു് ദു​ര​ന്തം വരി​ക്കു​ന്നി​ല്ലേ? ആന്റി​ഗ​ണ​യു​ടെ അടു​ത്തു വരാ​നു​ള്ള യോ​ഗ്യത സീ​ത​യ്ക്കു​ണ്ടോ ദമ​യ​ന്തി​ക്കു​ണ്ടോ? സൂ​ര്യ​നെ ഉദി​പ്പി​ക്കാ​ത്ത ശീ​ലാ​വ​തി​ക്കു​ണ്ടോ? പക്ഷേ, ആന്റി​ഗ​ണി​യു​ടെ ആ മഹ​ത്ത്വം പണ്ടു​കാ​ല​ത്തു മാ​ത്രം. വി​വാ​ഹി​ത​യാ​യി ഭർ​ത്താ​വി​നോ​ടൊ​രു​മി​ച്ചു കഴി​യു​ന്ന ഇന്ന​ത്തെ സഹോ​ദ​രി ഭർ​ത്താ​വി​ന്റെ ആജ്ഞ​യ​നു​സ​രി​ച്ചു് തന്നെ വളർ​ത്തി നല്ല നി​ല​യി​ലാ​ക്കിയ ചേ​ട്ട​നു് എതി​രാ​യി കെ​യ്സ് കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു. ചേ​ട്ടൻ അനു​ജ​നെ വെ​ട്ടി​ക്കൊ​ല്ലു​ന്നു. ഭർ​ത്താ​വു് ഭാ​ര്യ​യെ ഞെ​ക്കി​ക്കൊ​ല്ലു​ന്നു. ഞാൻ വർ​ഷ​ങ്ങൾ​ക്കു മുൻ​പു് പൂ​ജ​പ്പുര സെൻ​ട്രൽ ജയിൽ കാണാൻ പോയി നോ​വ​ലി​സ്റ്റ് കെ. സു​രേ​ന്ദ്ര​നു​മൊ​രു​മി​ച്ചു്. ഒരു തട​വു​കാ​രി​യോ​ടു്—ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​രി​യോ​ടു്—ഞാൻ ചോ​ദി​ച്ചു “എന്തു കു​റ്റം ചെ​യ്തു”വെ​ന്നു്. അവൾ മര്യാ​ദ​യോ​ടു​കൂ​ടി പറ​ഞ്ഞു: “ഞാൻ എന്റെ ഭർ​ത്താ​വി​നെ വിഷം കൊ​ടു​ത്തു കൊ​ന്നു” എന്നു്.

ലോകം ദുഃ​ഖ​മ​യം ഈ ദുഃഖം ലേ​ശ​മെ​ങ്കി​ലും അക​റ്റാ​മെ​ന്നു് വി​ചാ​രി​ച്ചു് ദേ​ശാ​ഭി​മാ​നി വാ​രി​ക​യിൽ വി. സു​രേ​ഷ് കുമാർ എഴു​തിയ “കള്ള​ന്മാർ ഉണ്ടാ​കു​ന്ന​തു്” എന്ന കഥ വാ​യി​ച്ചു അതിലെ കലാ​ഹിംസ കണ്ടു് ഞാൻ ലേശം ഞെ​ട്ടി. ഭക്ഷ​ണം കഴി​ക്കാ​നി​ല്ലാ​തെ ഒരു അധ്യാ​പ​ക​നും ശി​ഷ്യ​നും കള്ള​ന്മാ​രാ​യി മാ​റു​ന്ന​ത്രേ ഇത്ത​രം കഥകൾ പതി​വാ​യി വാ​യി​ച്ചാൽ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​വർ അകാ​ല​ച​ര​മ​മ​ട​യും നമ്മു​ടെ ‘കാ​ല​ത്തി​ന്നൊ​ത്തി​രി​പ്പു’ രചനകൾ. “കരൾ​ക്കെ​ട്ടു​കൾ പൊ​ട്ടി”ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

തകഴി ശി​വ​ശ​ങ്ക​ര​പ്പി​ള്ള യുടെ ‘നാളും പേ​രു​മി​ല്ലാ​ത്ത കത്തു്’ (കഥ​യു​ടെ പേരു അതു​ത​ന്നെ​യോ?) ഷ്ടെ​ഫാൻ റ്റ്സ്വൈ​ഖി​ന്റെ ‘Letter from an unknown woman’ എന്ന കഥ​യു​ടെ തർ​ജ്ജ​മ​യാ​ണെ​ന്നു് കാ​ണി​ച്ചു് ഞാൻ അക്കാ​ല​ത്തെ പ്ര​മു​ഖ​മായ ഒരു പത്ര​ത്തി​ലെ​ഴു​തി (പട്ടം താണു പിള്ള യുടെ മരു​മ​കൻ പട്ടം കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള പത്രാ​ധി​പ​രാ​യി​രു​ന്ന പത്രം). ലേഖനം വാ​യി​ച്ച​വ​രാ​കെ അഭി​ന​ന്ദ​നം കൊ​ണ്ടു് എന്നെ ശ്വാ​സം മു​ട്ടി​ച്ചു, പ്ര​ത്യേ​കി​ച്ച് ഡോ​ക്ടർ പി. കെ. നാ​രാ​യ​ണ​പി​ള്ള great criticism എന്നു പറയാൻ പോലും പി. കെ. സാർ മടി​ച്ചി​ല്ല. രണ്ടു ദിവസം കഴി​ഞ്ഞു് തക​ഴി​യു​ടെ മറു​പ​ടി വന്നു ആ പത്ര​ത്തിൽ​ത്ത​ന്നെ. താൻ റ്റ്സ്വൈ​ഖി​ന്റെ കഥ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്ത​താ​ണെ​ന്നു് തകഴി സമ്മ​തി​ച്ചു. അദ്ദേ​ഹ​മ​ല്ലാ​തെ ഒരു സാ​ഹി​ത്യ​കാ​ര​നും ഇങ്ങ​നെ കു​റ്റ​സ​മ്മ​തം നട​ത്തു​കി​ല്ല. ‘ഞാൻ അങ്ങ​നെ​യൊ​രു ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കഥ, ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് കവിത കണ്ടി​ട്ടേ​യി​ല്ല’ എന്നാ​വും മറു​പ​ടി നല്കുക തകഴി എപ്പോ​ഴും ഈ ധൈ​ഷ​ണിക സത്യ​സ​ന്ധത പ്ര​ദർ​ശി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടു്. പി​ന്നെ​ന്തി​നു് അദ്ദേ​ഹം റ്റ്സ്വൈ​ഖി​ന്റെ കഥ മല​യാ​ള​ത്തി​ലാ​ക്കി എന്നു ചിലർ ചോ​ദി​ച്ചേ​ക്കും. എ. ബാ​ല​കൃ​ഷ്ണ​പി​ള്ള യുടെ നിർ​ദ്ദേ​ശ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു് തകഴി എഴു​തിയ കാലം. അദ്ദേ​ഹം റ്റ്സ്വൈ​ഖി​ന്റെ കഥ തർ​ജ്ജമ ചെ​യ്യാൻ പറ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. തകഴി ഗു​രു​വി​ന്റെ ആജ്ഞ​യ​നു​സ​രി​ച്ചി​രി​ക്കും.

“At Home in the World A window on Contemporary Indian Literature” എന്ന പേരിൽ കെ. സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​നും മറ്റു​ള്ള പ്രാ​ദേ​ശിക എഴു​ത്തു​കാ​രും ചേർ​ന്നു് കമ​നീ​യ​മായ ഒരു ഗ്ര​ന്ഥം പ്ര​സാ​ധ​നം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു. ഗ്ര​ന്ഥം കമ​നീ​യ​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഉള്ള​ട​ക്കം അങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. മലയാള കഥ​യു​ടെ പ്ര​തി​നി​ധി​യാ​യി സക്ക​റിയ യു​ണ്ടു് (ഈ എഴു​ത്തു് എന്ന കഥ). മലയാള കവി​ത​യു​ടെ പ്ര​തി​നി​ധി​കൾ കെ. സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ തന്നെ (രണ്ടു കവി​ത​കൾ). സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി യുടെ രണ്ടു കവി​ത​കൾ—പാവം മാ​ന​വ​ഹൃ​ദ​യം, രാ​ത്രി​മഴ—മലയാള കവി​ത​യ്ക്കു പ്രാ​തി​നി​ധ്യ​സ്വ​ഭാ​വം അരു​ളു​ന്നു. എഴു​താൻ വി​ട്ടു​പോ​യി. എം. ടി. വാ​സു​ദേ​വൻ നായരു ടെ ‘രണ്ടാ​മൂഴ’ത്തിൽ നി​ന്നു് ഹ്ര​സ്വ​മായ ഭാഗം ചേർ​ത്തു സഹൃ​ദ​യ​രു​ടെ രൂ​ക്ഷ​മായ നോ​ട്ട​ത്തെ തടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്നു സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദൻ. സ്വ​ന്തം കവി​ത​കൾ രണ്ടെ​ണ്ണ​മാ​ണു് ഇതിൽ ഉൾ​ക്കൊ​ള്ളി​ച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തു്. താൻ ഒരു​ക്കു​ന്ന സദ്യ താ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റാ​രും അതു കഴി​ച്ചു​കൂ​ട​ല്ലോ. അക്ഷ​ന്ത​വ്യ​മായ അപ​രാ​ധം ഒ. എൻ. വി. കു​റു​പ്പി നെയും ഡോ​ക്ടർ കെ. അയ്യ​പ്പ​പ്പ​ണി​ക്ക​രെ യും ഈ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തിൽ നി​ന്നു് ഗള​ഹ​സ്തം ചെ​യ്തി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന​താ​ണു്. ഒ. എൻ. വി.യുടെ കവിത ആധു​നി​ക​മ​ല്ലെ​ന്നാ​ണു് സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്റെ മത​മെ​ങ്കിൽ സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യു​ടെ കവി​ത​കൾ sentimental അല്ലേ? ഒ. എൻ. വി.യുടെ കവി​ത​യ്ക്കു സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി​യു​ടെ കവി​ത​ക​ളെ​ക്കാൾ അർ​വാ​ചീ​ന​ത​യി​ല്ലേ? നി​ഷ്പ​ക്ഷ​മായ വി​ല​യി​രു​ത്ത​ല​ല്ല സച്ചി​ദാ​ന​ന്ദ​ന്റേ​തു്. അതിനെ പക്ഷ​പാത സങ്കീർ​ണ്ണ​ത​യു​ടെ പ്ര​കാ​ശ​ന​മാ​യേ കാണാൻ കഴിയൂ. ഇത്ത​രം സാ​ന്മാർ​ഗ്ഗിക ഭ്രം​ശ​ങ്ങൾ​ക്കു ശിക്ഷ നല്കാൻ ഇന്ത്യൻ പീനൽ കോഡിൽ വ്യ​വ​സ്ഥ​യി​ല്ല.

തകഴി, കേ​ശ​വ​ദേ​വ്, ബഷീർ, ഉറൂബ്, പൊൻ​കു​ന്നം വർ​ക്കി, കാരൂർ, ഇവ​രു​ടെ കഥകൾ അടി​ത്ത​ട്ടു കാ​ണാ​വു​ന്ന പുഴ പോലെ ഒഴു​കു​ക​യാ​ണു്. ഒരു സം​ശ​യ​വും ഒരു കഥ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും ഉണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ല. ബിം​ബ​ങ്ങ​ളു​ടെ ക്ര​മാ​നു​ഗ​ത​മായ നി​വേ​ശ​ന​മാ​ണു്. ഈ സ്പ​ഷ്ട​ത​യ്ക്കു ഹേതു. അതു ചെ​യ്യാ​തെ ബിം​ബ​ങ്ങൾ താ​ന്തോ​ന്നി​ക​ളാ​യി കഥ​ക​ളിൽ വന്നാൽ വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നു് ദുർ​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തോ​ന്നും. അവ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു നി​രൂ​പ​ണം എഴു​തു​ന്ന​വ​ന്റെ നേർ​ക്കു രച​യി​താ​വി​നു തട്ടി​ക്ക​യ​റേ​ണ്ട​താ​യി​വ​രും. അടു​ത്ത കാ​ല​ത്തു് ഒരു കഥ​യി​ലെ സ്ത്രീ​ക​ഥാ​പാ​ത്രം വേ​ശ്യ​യാ​ണെ​ന്നു് ഞാ​നെ​ഴു​തി. മകൾ ആ കഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ അശ്ലീ​ലത കലർ​ന്ന ഭാ​ഷ​യിൽ നി​ന്ദി​ച്ച​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു് ഞാൻ വേ​ശ്യ​യെ​ന്നു് എഴു​തി​യ​തു്. ഉടനെ കഥാ​കാ​ര​ന്റെ കത്തു് എനി​ക്കു​കി​ട്ടി. “ആ കഥാ​പാ​ത്രം വേ​ശ്യ​യ​ല്ല. നി​ങ്ങൾ​ക്കു കഥ വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു മന​സ്സി​ലാ​യി​ല്ല” ഇങ്ങ​നെ പോ​കു​ന്നു കത്തു്. 33 കൊ​ല്ല​ത്തെ റ്റീ​ച്ചി​ങ് അനു​ഭ​വ​വും 65 കൊ​ല്ല​ത്തെ ഗ്ര​ന്ഥ​പാ​രാ​യ​ണ​വും കൊ​ണ്ടു് ആർ​ജ്ജി​ച്ച സം​സ്കാ​ര​ത്താ​ലാ​ണു് ഞാൻ വി​മർ​ശ​നം നട​ത്തു​ന്ന​തു്. ഞാൻ എഴു​തി​യ​തു് രച​യി​താ​വു് ഉദ്ദേ​ശി​ച്ച​ത​ല്ലെ​ങ്കിൽ കു​റ്റം എന്റേ​ത​ല്ല. ബിം​ബ​ങ്ങൾ നി​വേ​ശി​പ്പി​ക്കു​മ്പോൾ അതിൽ നി​ന്നു ലയ​മു​ണ്ടാ​കും. ആ ലയം അർ​ത്ഥ​സം​ക്ര​മ​ണ​ത്തി​നും വി​കാ​ര​സം​ക്ര​മ​ണ​ത്തി​നും സഹാ​യി​ക്കും. ഇതൊ​ന്നും നമ്മു​ടെ കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ​ക്കു് അറി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അവർ എന്തോ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്നു. അതു പ്ര​കാ​ശി​പ്പി​ക്കാൻ തു​നി​യു​മ്പോൾ അർ​ദ്ധ​പ​രാ​ജ​യ​മാ​ണു്. ‘എന്റെ കഥ ഒന്നാ​ന്ത​രം’ എന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചു് വാ​രി​ക​യ്ക്കു് അയ​ക്കു​ന്നു. ഭാ​ഗ്യ​ക്കേ​ടു​കൊ​ണ്ടു അതു അച്ച​ടി​മ​ഷി പു​ര​ണ്ടു വന്നാൽ നി​രൂ​പ​ക​നു് അയാ​ളു​ടെ സാ​ഹി​ത്യ​സം​സ്കാ​ര​മ​നു​സ​രി​ച്ചേ അർ​ത്ഥ​ഗ്ര​ഹ​ണം ഉണ്ടാ​കൂ. അതു​വ​ച്ചു് അയാൾ നി​രൂ​പ​ണ​മെ​ഴു​തി​യാൽ കഥാ​കാ​രൻ തെ​റി​വാ​ക്കു​ക​ളു​മാ​യി മു​ന്നോ​ട്ടു​വ​രും. ഇക്കാ​ര്യം കഥാ​കാ​ര​ന്മാർ മന​സ്സി​ലാ​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണു് എന്റെ അഭി​ലാ​ഷം. അഭി​ലാ​ഷ​ങ്ങൾ കു​തി​ര​ക​ളാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ യാചകർ കു​തി​ര​സ്സ​വാ​രി ചെ​യ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു എന്നു് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് പഴ​ഞ്ചൊ​ല്ല്.